อยากให้ทุกคนได้ลองอ่านบทความนี้จังเลยครับ ^^

ได้อ่านบทความหนึ่งใน มติชน สุดสัปดาห์ ของคุณหนุ่มเมืองจันท์ เป็นบทความที่ดีมากจริงๆ ขออนุญาตนำบางส่วนของบทความนี้มาแชร์ครับ


ภาพประกอบนี้ได้รับรางวัลพูลิตเซอร์ ในปี 2516


เป็นภาพที่ถูกถ่ายในสงครามเวียดนาม เด็กผู้หญิงคนนึงวิ่งร้องไห้หนีระเบิดด้วยร่างกายที่ปราศจากเสื้อผ้าอยู่กลางถนนพร้อมกับเด็กอีกหลายคน ด้านหลังมีควันดำเเละเปลวไฟ


"คิม ฟุค" เป็นเด็กผู้หญิงคนนั้น ตอนนั้นเธออายุ 9 ขวบ เธอต้องรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนานถึง 14 เดือน เพราะเปลวไฟได้เผาลวกผิวหนังถึง 65%
เธอต้องผ่าตัด 17 ครั้ง กว่าจะหายเป็นปกติ แม้ว่าแผลบนผิวกายเเห้งสนิทเเล้ว เเต่แผลในใจของเด็กน้อยยังคงอยู่


จนเมื่อปี 2539 เธอได้รับเชิญให้ไปพูดในวันทหารผ่านศึก ณ กรุงวอชิตัน ดี.ซี. เพื่อจะบอกเล่าถึงความเลวร้ายของสงคราม


คิม ฟุค เอ่ยขึ้นว่า มีเรื่องหนึ่งที่เธออยากจะบอกต่อหน้านักบินที่ทิ้งระเบิดใส่หมู่บ้านของเธอ


"ฉันอยากบอกเขาว่า เราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ได้ เเต่เราควรพยายามทำสิ่งดีๆเพื่อส่งเสริมสันติภาพทั้งในปัจจุบันเเละอนาคต" ไม่ใช่แค่ "สันติภาพ" ในโลก แต่ยังหมายถึง "สันติภาพ" ในใจตนเองด้วย


เธอไม่รู้ว่า "นักบิน" คนนั้น นั่งอยู่ในห้องนี้ด้วย เเละเมื่อ คิม ฟุค พูดจบ ลงจากเวที "นักบิน" คนนั้นยืนรอด้วยสีหน้าเจ็บปวด


"ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆ" เขาร้องไห้สะอึกสะอื้น (ไม่ใช่เพียงเเค่ ผู้ถูกกระทำ เท่านั้นที่เจ็บปวด คนที่ลงมือทำ ก็เจ็บปวดไม่เเพ้กัน)


คิม ฟุค โอบกอดเขาไว้ "ไม่เป็นไร ฉันให้อภัย ฉันให้อภัย" ประโยคนี้เธอไม่ได้พูดเป็นครั้งเเรก เเต่พูดซ้ำเเล้วซ้ำเล่าอยู่ในใจเธอตลอดมา


คิม ฟุค อยู่กับ ความโกรธ-เกลียด เเละความขมขื่น มายาวนาน ทำให้เธอรู้คุณค่าของ การให้อภัย


เธอมีรอยแผลเป็นเต็มตัว เธอเจ็บปวดต่อการสูญเสียคนที่ใกล้ชิด นั่นคือสิ่งที่เธอเป็น ถ้าจิดใจของเธอยังวนเวียนต่อความแค้นเเละการแก้แค้น โลกนี้จะไม่มีอะไรดีขึ้นเลย สิ่งที่ดีที่สุด สำหรับวันนี้ของเธอจึงเป็น ..."การให้อภัย"....



ผู้ที่สนใจสามารถอ่านต้นฉบับได้ที่ มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับประจำวันที่ 2-8 มี.ค. คอลัมน์ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ ของคุณหนุ่มเมืองจันท์นะครับ

จากคุณ	: soncu
เขียนเมื่อ	: 4 มี.ค. 55 16:36:34