ความคิดเห็นที่ 1 จากประสบการณ์ที่เราเคยเจอมานะคะ น้องเค้าไม่มีใจคิดอยากเรียนแล้วละค่ะ อาจจะด้วยติดเพื่อน ติดสังคมที่เค้าใช้ชีวิตอยู่ ลองบอกเค้าค่ะว่าถ้าจะไม่เรียนต่อก็ไม่เป็นไรขอแต่เพียงไปแก้ 0 ให้ผ่านให้จบ ม.3 ก่อน  เพราะอย่างน้อยถ้าต่อไปน้องเค้าคิดอยากจะเรียนจะได้เรียนต่อจากวุฒิม.3ได้เลยค่ะ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 18:09:30

ความคิดเห็นที่ 2 ยังไงก็เข็นให้จบม.3 ไปให้ได้ก่อนค่ะ แล้วถามเค้าว่าจะเอายังไง ถ้าไม่เรียนก็ไปหางานทำ ลองสัก 1 ปี เผื่ออยากกลับไปเรียน ถ้าเค้าเลือกจะทำงานต้องคุยว่างั้นเค้าต้องดูแลชีวิตตัวเอง หาเงินเองจัดการเอง แม่แค่แอบควบคุมตามดูห่าง ๆ พอจะทำได้มั๊ยคะ ถ้าได้ทำงานเค้าอาจจะคิดอะไรได้มากขึ้น แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 55 18:25:43 จากคุณ : หมาแม่กลอง เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 18:23:51

ความคิดเห็นที่ 4 อย่าคุยกับเขาเรื่องเรียนอย่างเดียว เป็นแม่ คุยกับลูกเรื่องอื่นๆบ้างหรือเปล่า ลูกมีปัญหาอะไรในใจ รู้บ้างไหม คิดว่า น่าจะสายไปเสียแล้วมัง จากคุณ : *Cookies* เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 18:35:52

ความคิดเห็นที่ 5 หลงทางไปชั่วคราว หาทางดึงกลับมาแบบนิ่มนวลก็ดีครับ ถ้าเค้าไม่เชื่อเรา พาไปหาคนที่เข้าเคารพ เชื่อถือ เชื่อใจ ญาติพี่น้อง ฯลฯ มาช่วยให้คำแนะนำแก่เค้าก็ไม่เลวนะครับ จากคุณ : tempestroad เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 18:37:34

ความคิดเห็นที่ 6 ช่วงนี้เป็นวัยที่ชอบต่อต้านและดื้อสุดๆ  ต้องคุยกับลูกแบบเพื่อนนั่งปรึกษากัน อย่างไรก็ต้องให้จบ ม.3 ให้ได้ กับเพื่อนเมื่อเรียนจบส่วนหนึ่งอาจแยกย้ายไปต่อที่อื่น เดี๋ยวก็ห่างๆกันแล้วค่ะเพราะเพื่อน จะมีสังคมใหม่ คราวนี้ล่ะลูกจะรู้สึกเหงาใครๆก็ไปเรียน เดี๋ยวก็กลับมาขอเรียนใหม่แน่นอน จากคุณ : ความรักมาทักทายแล้วหายไป เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 18:50:28

ความคิดเห็นที่ 7 เคยถามลูกบ้างไหมว่า ลูกช่วงนี้เป็นไงบ้าง เพื่อนเป็นไงบ้างทะเลาะกันบ้างมั้ย แล้วมีแฟนหรือยังมีคนมาจีบหรือเปล่า เป็นคนแบบไหนหรอ   เรียนเป็นไงบ้าง เรียนหนักมั้ย ไม่เข้าใจอะไรหรือเปล่าเผื่อแม่จะช่วยได้ ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ บอกแม่ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ยังไงแม่ก็ห่วงเราเสมอนะ มันคือคำถามที่เก่งอยากได้ยินจากปากพ่อแม่สมันเรียนค่ะ อยากได้ยิน มากๆ ณ วันนี้เป็นแม่คน เก่งก็ไม่อยากให้ลูกมีความรู้สึกแบบเดียวกับเก่งค่ะ การเลี้ยงลูกสมัยนี้อย่าทำตัวเป็นผู้ปกครองอย่างเดียว ต้องเป็นแม่ เพื่อน พี่ และเป็นคนที่น่าไว้ใจสำหรับลูกค่ะ ลูก จขกท ถ้าเป็นแบบนี้อาจจะต้องถามต่อว่า ออกมาหางานพิเศษทำไหม แต่แม่ว่าเราเอาจบ ม 3 ก่อนดีกไม่ว่า จากนั้นลูกอยากทำงาน อยากทำอะไรแม่ไม่ว่า จากคุณ : kangkakangka เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 18:52:42

ความคิดเห็นที่ 8 ปล่อยใฟ้เด็กรู้จักลำบาก ดูบ้าง ว่าตอนไม่มีพ่อแม่หนุนหลังจะเป็นยังไง เผื่อ อะไรอะไร จะดีขึ้น จากคุณ : คิวปิดน้อย (คิวปิดน้อย) เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 19:03:09

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณทุกความคิดเห็นมากๆเลยค่ะ เราคุยนะ พยายามชวนคุย ถามทุกเรื่อง ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องผู้ชาย เพราะเราทราบว่าเค้ามี ผู้ชายมาชอบ แต่เราก็ไม่ได้ห้ามแค่บอกว่าทำอะไรคิดให้ดีๆนะ เรายังต้องเจออะไรอีกเยอะ ตอนนี้เรายังเด็ก เราจะเป็นเพื่อนกับลูกมากกว่า มาหลังๆนี่แระที่เค้าเปลี่ยนไปมาก จากมีอะไรเคยบอก เคยถาม แต่ตอนนี้ไม่ อะไรๆก็เพื่อนๆ ไม่คุย ไม่พูด ไม่บอกอะไรเราเลย ไม่อยากเชื่อลูกจะเปลี่ยไปขนาดนี้ เฮ้อ... จากคุณ : คุณนาย ผกก. เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 19:13:52

ความคิดเห็นที่ 10 ต้องใช้เวลากับลูกให้มากขึ้นค่ะ จนเป็นเพื่อนกัน ที่มีไรก็อยากคุยให้กันฟัง จากคุณ : เล็กแห้งตับสด เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 19:17:32

ความคิดเห็นที่ 11 คห.ที่ 7 ถูกต้องครับเป็นความเห็นที่ดีครับ.. จากคุณ : ฝอยทอง เจ้าหมาตัวน้อย (tumsabayjai) เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 19:32:55

ความคิดเห็นที่ 12 ทำหัวใจลูกหายไปแล้ว!!! เป็นหน้าที่ของพ่อแม่ ต้องหาหัวใจลูกให้เจอ ไปหล่นอยู่กับใคร ไปตามคืนมาให้ได้.. กลับมาทบทวน เวลาสำหรับพ่อแม่ลูก มันหายไปไหนหมด ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของพ่อแม่ที่ได้สัมผัสมาตั้งแต่เกิด ยังมีอยู่ไหม ลูกสาวจะรักและเชื่อฟังพ่อมากกว่าแม่ แต่วันใดที่รู้สึกว่ารักของพ่อหายไป เขาย่อมต้องไปค้นหาความรัก จากชายอื่นในวัยเรียน นั้นคือสัญญาณอันตราย หากโดดเรียน แอบไปมีเพศสัมพันธ์ จะใจแตกเสียคน ใครจะรู้ โดดไปไหน เสาร์อาทิตย์ไปไหนกะใคร วาเลนไทม์ที่ผ่านมาไปไหนกับใคร คนนั้นแหละเอาหัวใจลูกเราไป ต้องระวังเรื่องเอดส์กับท้อง เพราะเด็กรุ่นนี้ไม่กล้าไปซื้อถุงยาง ร้อยทั้งร้อยไม่ใส่ถุงยาง เป็นสถานะการที่เสี่ยงมากมาย วิธีแก้ไขคือ เรื่องที่แล้วก็แล้วไป เริ่มต้นใหม่ยังไม่สาย หาหัวใจลูกให้เจอ เติมความรักให้มาก ประคับประคองอีก 4ปี เข้ามหาวิทยาลัยได้เมื่อไร เมื่อนั้น เขาจะเป็นผู้ใหญ่พอ ที่จะรู้จักรักษาตัวรอด รู้จักยับยั้งชั่งใจได้ ตอนนี้ยังอยู่ในวัยทีนเอด ยังคิดไม่เป็น..อันตราย!!! อย่าทอดทิ้ง อย่าตัดหางปล่อยวัด พ่อแม่ต้องอดทน ช่วยเหลือประคับประคอง เมื่อช่วงวัยรุ่นผ่านไปได้ ทุกอย่างจะดีเอง อย่าให้สายใยของความรักเหือดแห้ง หมั่นเช็คบ่อยๆ ดวงตาลูกจะบอกทุกอย่างกับพ่อแม่ มองตาลูก อ่านใจลูกจากดวงตาให้ออก ขอให้กลับมารักกันครับ.. จากคุณ : ตาลโตน เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 19:50:35

ความคิดเห็นที่ 13 มันเป็นหัวเลี้ยวหัวต่อ จากคุณ : หยาดรุ้ง เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 19:58:28

ความคิดเห็นที่ 14 เด็กน่าจะมีปัญหาอะไรบางอย่าง ลองสืบจากเพื่อนสนิมเขาดู ว่าปัญหาคืออะไร เด็กคงม่ไปแก้ศูนย์เองหรอก คุณต้องพาเขาไป พบอาจารย์ประจำวิชา คุมได้นั่งคุมไปก่อน ให้จบมอสามให้ได้ อย่างอื่นค่อยว่ากัน ประคับประคองไปก่อน พอเขาโตสักนิด เขาจะคิดได้เอง จากคุณ : teufel mom (teufel mom) เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 20:26:14

ความคิดเห็นที่ 15 แนะนำหนังสือ วิธีพูดกับลูกวัยรุ่น โดยไม่ทำร้ายตัวตนและจิตใจของเขา ดร. เฮม จีนอตต์ ตย. ตามลิ้งค์ http://www.beemedia.co.th/images/catalog_images/betweenparenteenweb.indd.pdf จากคุณ : pha-sea-pha เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 20:30:58

ความคิดเห็นที่ 16 ลักษณะแบบนี้เป็นเด็กขาดความอบอุ่น...เป็นเด็กมีปัญหาครับ... อาการที่ปรากฎออกมานั้นมันสะท้อนให้เห็นถึงสภาพครอบครัวและการเลี้ยงดูซึ่งขาดความเอาใจใส่....เป็นครอบครัวที่มีปัญหา....ลูกจึงว้าเหว่ในจิตใจ...ขาดวิ่นในจิตใจ....และเมื่อเข้าสู่วัยรุ่นอาการจะปรากฎออกมาชัดเจนเพราะเป็นวัยที่เริ่มมีความคิดเป็นของตนเองและเริ่มต่อต้าน ปัญหานี้แก้ไขยากครับเพราะมันต้องแก้ที่ตัวพ่อแม่เด็กเป็นสำคัญ....แต่เท่าที่พบมาตัวพ่อแม่เด็กกลับมีปัญหามากกว่าตัวเด็กเสียอีก....และแทบไม่เคยมีพ่อแม่เด็กคนไหนยอมรับเลยว่าตนเองมีปัญหาหรือปัญหาทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะพฤติกรรมของตัวเอง.....เมื่อพ่อแม่มีปัญหาลูกๆ ก็ย่อมเป็นเด็กมีปัญหาตามมาเป็นธรรมดา การจะเลี้ยงลูกให้อบอุ่นนั้นไม่ได้เลี้ยงด้วยเงินหรือปัจจัยสี่เพียงอย่างเดียวครับ...แต่มันต้องเลี้ยงด้วยใจด้วย  ต้องใส่ใจเด็กมากๆ...ต้องหมั่นสังเกตุภาวะอารมณ์ของเด็กตลอดเวลา...โดยเฉพาะเด็กที่พ่อแม่เลิกกันยิ่งต้องใส่ใจเป็นพิเศษ...แต่ที่ผ่านมาพวกคุณทั้งสอง(พ่อแม่) คงไม่ได้ใส่ใจเท่าที่ควร.... การที่คุณบอกว่า "เราก็พยายามไปหาโทรหา ติดต่อตลอดเวลาไม่ได้ทิ้งเค้า เค้าก็เข้าใจ ก็ไม่มีอะไร" อันนี้เป็นการทึกทักเอาเองของคุณเพียงฝ่ายเดียวครับ....ความจริงคุณทิ้งเค้าครับ....พวกคุณทั้งสอง (ทั้งพ่อแม่) ทิ้งเค้าครับ....เมื่อพ่อแม่ทิ้งเค้า เค้าก็ทิ้งพ่อแม่ครับ...ลักษณะของเด็กที่ทิ้งพ่อแม่คือ ไม่สนใจพ่อแม่  ไม่อยากฟังสิ่งที่พ่อแม่พูด  พูดกับพ่อแม่แบบขอไปที (คือพูดแบบผ่าน)  และเค้าจะไม่มีพ่อแม่เป้นหลักที่พึ่งในจิตใจให้แก่เค้า....มันจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เค้าหันไปยึดติดเพื่อน  และยึดถือเอาเพื่อนนั้นเป็นที่พึ่งแทนพ่อแม่ที่ได้เคยทอดทิ้งเค้าไป การทอดทิ้งนี้ไม่ได้ทอดทิ้งในลักษณะทางกายภาพนะครับ.....แต่ทอดทิ้งในทางจิตใจ....ทำให้จิตใจเด็กขาดวิ่น...หมดศรัทธาในพ่อแม่ตนเอง...หมดที่พึ่ง....ซึ่งสิ่งเหล่านี้มันเริ่มฝังอยู่ในจิตใต้สำนึกของเด็กมานานแล้วครับตั้งแต่ที่พวกคุณทั้งสองเริ่มมีปัญหาครอบครัวและทะเลาะเบาะแว้งจนหย่าร้างเลิกกันไปในที่สุด...และความขาดวิ่นนี้มันก็กัดกินใจเด็กตลอดมาโดยที่พวกคุณทั้งสองไม่สนใจ  จนวันหนึ่งมันส่งผลออกมาตามพฤติกรรมของเด็กคุณจึงมาตกใจในเวลานี้ แต่ก็อย่างที่ผมกล่าวมาตอนต้นแหละครับว่าแทบไม่มีพ่อแม่คนไหนยอมรับว่าปัญหาเกิดที่ตนเอง....ทุกคนจะอ้างเสมอว่าตนเป็นพ่อแม่ที่ดีแต่ความจริงมันไม่ใช่.....พวกคุณบกพร่องต่อหน้าที่ความเป็น สามีภริยา และ บิดามารดา มาอย่างต่อเนื่องและยาวนานซึ่งมันก็มากพอที่จะทำให้เด็กน้อยคนหนึ่งเกิดและเติบโตมาอย่างเด็กที่มีปัญหา....ซึ่งหากพวกคุณไม่ยอมรับความจริงในข้อนี้มันก็ไม่อาจแก้ปัญหาใดๆ ได้เลย สุดท้านนี้....ผมอยากบอกคุณว่า  เวลาเลี้ยงเด็กนั้นเราจะถือเอาคำตอบของเค้าเป็นที่ตั้งไม่ได้....เพราะเด็กมันก็เอ่อๆ ไปตามภาษาเด็กนั้นเอง....ผู้ใหญ่ว่าอย่างไรมันก็เอ่อๆ ไปตามนั้นแหละ...แต่เราต้องสังเกตุอาการของเค้า  สังเกตุภาวะจิตใจของเค้า  ซึ่งพ่อแม่ที่ใส่ใจลูกเค้าจะให้ความสำคัญต่อพฤติกรรมการแสดงออกของลูกมากกว่าถ้อยคำที่ลูกพูดโต้ตอบตน....เพราะมันจะสะท้อนให้เห็นถึงภาวะจิตใจของเด็กมากกว่าคำพูดของเค้า.....ซึ่งสิ่งเหล่านี้พวกคุณไม่ได้สังเกตุใส่ใจอะไรเลยลูกจึงมีปัญหาได้ถึงขนาดนี้ และการที่แม่จะมาทำตัวเป็นเพื่อน เป็นพี่ เพื่อหวังให้ลูกไว้ใจแล้วเล่าทุกอย่างให้ฟังนั้นเป็นความคิดที่ผิดนะครับ.....เพราะมันจะทำให้เสียการปกครอง   ความเป็นพ่อเป็นแม่นั้นมันอยู่ในฐานะที่สูงกว่าเพื่อน  จะมาทำตัวเป็นเพื่อนกับลูกไม่ได้....หากทำเช่นนั้นจะปกครองลูกยาก  และจะผิดต่อสถานะภาะที่ตนดำรงอยู่....ซึ่งเมื่อลูกขาดความเคารพแล้วการจะมาสร้างความเคารพนับถือให้เกิดมีใหม่นั้นยากมากครับ การจะทำให้ลูกไว้ใจแล้วเล่าทุกอย่างต่อพ่อแม่นั้นมีหลักง่ายๆ คือ...อย่าไปซ้ำเติมเค้าครับ  เมื่อเค้าเล่าอะไรให้ฟังไม่ว่าเค้าจะผิดหรือถูกก็อย่าเพิ่งไปดุด่าซ้ำเติมเค้าครับ....พยายามแก้ปัญหาให้เค้าก่อน  เมื่อปัญหาลุล่วงไปแล้วจะอบรมสั่งสอนอย่างไรก็ค่อยว่ากันไป....และไม่ต้องหยิบยกเอาความผิดพลาดของเค้าขึ้นมาว่ากล่าวใหม่อันจะเป็นการซ้ำเติมเค้า....แค่นี้ลูกก็จะเปิดใจเล่าทุกอย่างให้พ่อแม่ฟังแล้วครับ แต่ที่ส่วนใหญ่ลูกไม่ค่อยอยากเล่าอะไรให้แก่พ่อแม่ก็เพราะพอเล่าไปแล้วยังไม่ทันไรก็โดนพ่อแม่ดุด่าว่ากล่าวเสียแล้ว....แทนที่จะช่วนลูกแก้ปัญหาแต่กลับใช้อารมณ์ดุด่าลูก...หรือหยิบยกเอาความผิดพลาดที่ลูกเคยเล่าให้ฟังในอดีตมาดุด่าเสมอเมื่อยามตนเองโกรธลูก....สิ่งเหล่านี้มันจึงเป็นเหมือนหนามที่คอยทิ่มตำลูกตลอดเวลาแล้วลูกที่ไหนมันอยากจะเล่าปัญหาให้พ่อแม่ฟัง....เด็กก็เลยไปปรึกษาเพื่อนแทนยึดเอาเพื่อนเป็นสรณะมากกว่าพ่อแม่  เพราะอย่างน้อยเพื่อนก็ไม่ดุด่าเค้า...พ่อแม่จึงไม่อาจเป็นที่พึ่งแก่ลูกได้มีไว้ให้ลูกขอตังค์อย่างเดียว แต่ที่กล่าวในข้อนี้มันไม่ใช่ปัญหาของ จขกท. เพียงแต่ต้องการอธิบายว่าการที่พ่อแม่จะมาทำตัวเป้นเพื่อนกับลูกนั้นมันไม่ถูกต้อง  มันผิดฐานะ....ที่ถูกแล้วพ่อแม่ต้องทำตัวให้ร่มเย็นเหมือนต้นไม้ใหญ่เพื่อให้ลูกๆ ซึ่งเปรียบเสมือนนกกาได้มาอาศัยพึ่งพิง....เป็นที่พึ่ง เป็นสรณะ เป็นบุคคลที่ลูกๆ กราบไว้บูชาได้  เช่นนี้แล้วจึงจะถูก.... ลองพิจารณาดูครับ แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 55 20:59:22 จากคุณ : ดอกหญ้าสีนวล เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 20:52:20

ความคิดเห็นที่ 17 เอาง่ายๆ ก็ได้นะ  สำหรับคนเป็นแม่ ทำกับข้าวให้ลูกกิน... ตอนเย็น พอลูกเข้าบ้าน  ได้ยืนเสียงแม่เคาะกระทะ  ผัดโน่นผัดนี่   ตั้งสำรับไว้รอ กินข้าวด้วยกัน  คุยกันไป...ฟังลูกพูดถึงเพื่อนๆ  ถึงโรงเรียน.. ลูกจะรับรู้ถึงความรักของแม่  ความห่วงใย  ความเอาใจใส่ บ้านจะเป็นที่พักใจ   การเรียนไม่เก่ง   ไม่ใข่ปัญหาใหญ่ของครอบครัว  ช่วยกันแก้ไขได้ เขาอาจจะไม่ชอบเรียนสายวิทย์  ก็เปลี่ยนไปเรียนสายศิลป์  หรืออาชีวะ มาถึงตอนนี้คุณต้องทำให้ลูกไว้วางใจคุณ  อย่าทิ้งเขาไป  แล้วคุณจะได้ลูกกลับคืนมา จากคุณ : กะลาน้อย เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 21:39:19

ความคิดเห็นที่ 18 ปัญหาเหมือนของพี่ชายเราค่ะ ปัจจุบัน เค้าก็ยังแก้ไม่ได้ (ปัญหาลูกสาวมีตั้งแต่ลูกสาวอยู่ ป.4) ตอนนี้ลูกสาวอายุ 17 ยังเกเร เที่ยวเตร่ ตวาดพ่อแม่ ไปอยู่บ้านเพื่อน ไปเรียนอาทิตย์นึง หยุด 2 วันเป็นอย่างต่ำ ไปโรงเรียนสายทุกวัน ปีนึงไปปกติ ไม่ถึงสิบวัน อยากจะบอกว่าปัญหาของพี่ชาย เกิดจากตัวพี่ชายเราทั้งนั้น แต่เค้าไม่เคยยอมรับอะไรซักอย่าง คอยจะแก้ที่ปลายเหตุ ทั้งที่ต้นเหตุคือตัวเค้า เอาใจช่วยและขอให้คุณแก้ไขปัญหาให้ลุล่วงไปได้ในเร็ววันนะคะ แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 55 18:31:41 แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 55 22:15:09 จากคุณ : ging_gong_kaew เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 22:12:30

ความคิดเห็นที่ 19 เราอายุ 24 นะคะ เมื่อก่อนเราเคยแรงมากกก ตอนม.3 คิดว่าแม่ไม่รัก 555 แต่ พอม.ปลาย เราสนิทกับแม่มากกก แม่คือ เพื่อนที่ดีที่สุดของเรา และตอนนี้แม่เป็นโลกของเราค่ะ แนะนำว่า 1. ถ้าลุกติดเพื่อน คุณต้องทำความรู้จักเพื่อนลุกค่ะ เน้นว่า ทำความรู้จัก ไม่ใช้ จับผิดเพื่อนเขา แม้อาจไม่ถูกใจ ก้จะต้องทำให้เพื่อนลูกรู้สึกว่าเราเปนพวกด้วย คราวนี้ ถ้าไมไ่ด้ข่าวจากลุก ก็ได้จากเพื่อนลูกค่ะ 2. เรื่องเพื่อนชาย (เรามีแฟนตั้งแต่ ป.6 นะคะ 555) แม่กับพ่อไม่เคยห้าม หรือบอกว่า ไม่ดี ยังเด็ก บลาบลาๆๆ แต่ ท่านจะบอกว่า ก่อนจะรักใคร เราต้องรักตัวเองก่อน ถ้าหนูชอบเขา เขาชอบหนู เราต้องสร้างอนาคตด้วยกัน ทำให้ ลูกผ่อนคลายที่จะเล่าให้ฟัง และจะดีมาก หากบอกว่า ให้พามาบ้านซิ มากินข้าวกัน แม่อยากเจอ แทนที่ให้เขาไปเที่ยวนอกบ้าน ก็ให้เขามาอยู่ในบ้านจะปาร์ตี้ กันซักเที่ยงคืน ก้เอาเถอะ ในบ้าน จะนอนก้นอนในบ้านนี่แหละ นี่เปนวิธีที่พ่อแม่เราทำนะคะ 3.วัยรุ่นคือวัยอยากลอง พ่อแม่เราให้ลองแอลกฮอล์ทุกชนิด ในบ้าน อยากกินใช่ไหมลูก ไปเสารือาทิตยืนัดกันมาจัดที่นี่ กินเข้าไป นอนที่บ้านก้ได้ไม่มีปัญหา พ่อกับแม่จะเหนอยู่ในสายตา แล้วก็ รู้จักกับเพื่อนๆลูกทุกคน 4. เรื่องเรียน (ในฐานะที่เราเคยเป็นอาจารยืมหาวิทยาลัย)เด็กเรียนอ่อน มักไม่ชอบถูกถามหรือย้ำ เรื่องผลการเรียน เขาทราบดีค่ะว่า เขาเรียนแย่ มันห่วย มันsuck แต่ทำให้มันเป็นเรื่องที่แม่ไม่ตำหนิติเตียน แบบว่า แม่อยากให้หนูลองพยายามนะ ให้กำลังใจไป หรือ อาจแลกด้วยของรางวัล เมื่อเขาขยันขึ้นทำตัวดีขึ้น นัดเพื่อนๆมาติวที่บ้านก้ได้ หรือ หนูอยากเรียนเปนกลุ่มกับเพื่อนสนิทหนุไหม (คิดว่าเพื่อนๆเขาน่าจะตกด้วยกัน) สอบถามเหตผลจากลูกว่า ทำไมถึงติด 0 วิชานั้น บางทีผู้ปกครองฟังแต่คนเป็นครู เจอเด้ก อาทิตยืละ 2หน หนละ 1 ชั่วโมง ยิ่งเปนเด้กเรียนอ่อนก้ย่อมไม่ประทับใจค่ะ ลองรับฟังเหตผลของลูกว่าทำไมเขาเบื่อหน่ายวิชานี้ 4. เรื่องอนาคต ลองถามหย่ังๆเชิงว่า หลังม .3 เขาฝันจะทำอะไร อยกาเป้นอะไร อยกาไปสายอาชีพไหม เพื่อนๆเขาไปต่อที่ไหนกัน เขาอยากอยู่สายเดียวกับเพื่อนไหม ประเด็นคือ ต้องทำให้ตัวเองโดดลงไปในโลกของลูกค่ะ เป้นพวกเขา เป็นเพื่อนเขา วัยรุ่นต้องการคนเข้าใจ ไม่ต้องการเหตุผลหรือคำสอน เขารู้แล้ว เขาคิดว่าเขาโตแล้ว (แต่ความคิดแบบนี้จะฆ่าเขา) สนใจในสิ่งเดียวกับเขา แม่เรานี่แบบ ลูกสนใจ ผมดัด เธอก็ไปเลยย มีลอนใหญ่ ลอนเล็ก เราสนใจ เรื่องแต่งหน้า แม่ก็ อ่ะ เอาแค่นี้นะ ไว้สำหรับไปงาน มันมีทั้งจุดเด็ดขาดว่า เรื่องนี้ไม่มีต่อรอง และบางจุดที่แม่ยอมผ่อนให้ เช่น ม.3 หนูไปค้างบ้านเพื่อนนะแม่ แต่แม่ต้องมีเบอร์ติดต่อบ้านคนนั้นและโทไป ฝากฝัง(โทรไปเช็คว่า ผู้ปกครองบ้านนั้นอยู่รึป่าว และลูกไปจริงรึป่าว 555) เอาใจช่วยค่ะ จากคุณ : ดินสอปลายหัก เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 22:36:10

ความคิดเห็นที่ 20 มีคนรู้จักหลายๆคนที่ประสบปัญหาแบบนี้  หลายคนเชื่อคำแนะนำของผม  ดันให้จบเทอมนี้ไปให้ได้ไม่ว่าจะวิธีไหน  พอจบแล้ว  พ่อแม่ต้องใจแข็ง ส่งลูกไปเรียนที่อินเดียเลยครับ  ไปอยู่ในสังคมที่ยังสะอาด  ไม่มีสิ่งฟุ้งเฟ้อ  ต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง   ตัดขาดจากเพื่อน จากสังคมเมืองไทย   ไปอยู่ในระเบียบแบบแผนไม่มีใครตามใจใคร  ทุกคนต้องทำตามระบบ ผมเห็นเด็กทั้งผู้หญิง  ผู้ชายที่กลับมาช่วงปิดเทอม  นิสัยเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย  แถมได้"วิชา"  ที่เป็น"วิชาการ"จริงๆ  นอกจากพัฒนาการด้านภาษา ที่สำคัญ ค่าใช้จ่ายถูกกว่าให้ลูกอยู่เมืองไทยครับ! จากคุณ : แพะภูเขาเจ้าเล่ห์ เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 22:45:30

ความคิดเห็นที่ 21 ตอนถามลูกน่ะ ได้กอดลูกสักครั้งป่ะ? จากคุณ : แพรเพลง เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 22:54:41

ความคิดเห็นที่ 22 ลูกของป้าทั้งสองคนก็เริ่มมีปัญหาตอนขึ้น ม.๓  ทั้งคู่ค่ะ เหมือนกับเขากำลังสับสนระหว่าง  ความเป็นเด็กกับการเริ่มต้นที่จะเป็นผู้ใหญ่ มีความเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น  ตัวของเขาเองก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำไปว่า  จริงๆแล้วเขาต้องการอะไร เขาจะคิดแต่ว่า  เราไม่เข้าใจเขา  พูดอะไรมาเราก็ไม่เข้าใจ   เขาจะต่อต้านในทุกเรื่อง  ที่เขาคิดว่าเราไปควบคุมหรือบังคับเขา.. ตอนนั้นป้าก็กลุ้มใจเหมือนกันค่ะ   เพราะเขาเริ่มมีโลกส่วนตัวมากขึ้น   มีเรื่องคุยกับเราน้อยลง ป้าเลยพยามยามหากิจกรรมทำร่วมกับเขาให้มากขึ้น  รวมทั้งการทำความรู้จักกับครอบครัวเพื่อนๆของลูก ผลัดกันรับส่งลูกเวลาที่เขาขอไปเที่ยวกันเป็นกลุ่ม   ทำให้ป้ารู้จักนิสัยของเพื่อนๆของลูก   และรู้ใจของลูกมากขึ้น   รู้ว่าเขาชอบอะไร   ชอบเรียนวิชาอะไร  อ่อนวิชาไหน สนใจในสิ่งที่เขาสนใจ   ตอนนั้นก็พยายามเรียนรู้ในทุกเรื่องร่วมกับเขานะคะ เล่นเกมส์กับเขา   อ่าน - ดูการ์ตูนเรื่องเดียวกัน  ทำการฝีมือด้วยกันฯลฯ. ยิ่งงานอะไรที่เขาถนัด  แล้วเราสนใจให้เขาช่วยสอน  เขาจะยิ่งภูมิใจค่ะ โอนอ่อนในเรื่องที่พอจะยอมได้   แต่ถ้าเรื่องไหนไม่ได้ก็จะคุยกันค่ะ  ไม่ใช่ว่าจะยอมในทุกเรื่อง อย่าเอาเขาไปเปรียบเทียบกับคนอื่น  รักที่เขาเป็นเขานะคะ     ถ้าช่องว่างระหว่างวัยน้อยลง   ลูกก็จะวางใจคุณค่ะ.... ตลอดเวลา ๔ ปี (ม.๓ ถึง ปี ๑ ของมหาวิทยาลัย)  มีเรื่องให้แก้   ให้หนักใจตลอดค่ะ พอลูกเริ่มเข้ามหาวิทยาลัย   เขาก็จะเริ่มโตขึ้นเข้าใจอะไรมากขึ้น การต่อต้านจะเริ่มน้อยลง แล้วคุณก็จะได้ลูกที่น่ารักกลับคืนมาค่ะ........ จากคุณ : ป้าพัด เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 23:02:11

ความคิดเห็นที่ 23 ตอนเด็กๆ ดิฉันเคยมีช่วงที่ติดเพื่อนมากค่ะ จนแม่เป็นห่วงมาก พ่อกับแม่ก็เลยหาวิธีแยกดิฉันจากเพื่อนโดยการให้ไปเล่นเทนนิสค่ะ กลายเป็นว่าได้ผลดีมากเพราะที่สนามเทนนิสก็มีเพื่อนๆ มีสังคมใหม่ๆ เลยทำให้เลิกติดเพื่อนไปโดยปริยาย ไปติดเทนนิสแทน คุณไม่ลองชวนลูกไปหากิจกรรมที่เค้าชอบทำดูล่ะคะ สนับสนุนเค้าให้เยอะๆ แบบที่ไม่ต้องมีเวลาว่างไปเที่ยวกับเพื่อนเลย ลองพยายามแยกเค้ากับเพื่อนกลุ่มนี้ดูก่อน พอเริ่มได้ผลก็ค่อยๆ คุยกับเค้าเรื่องการเรียน พอห่างจากเพื่อนกลุ่มนี้มาแล้วเค้าอาจจะเริ่มเห็นความสำคัญของการเรียนมากขึ้นนะคะ เพราะดูท่าทางเพื่อนกลุ่มนี้คงจะไม่ค่อยเห็นความสำคัญของการเรียนเท่าไหร่  หรือถ้าแย่มากๆ ก็ลองให้เค้าย้ายโรงเรียนเลยค่ะ จากคุณ : Una tazza di Sangria เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 00:43:23

ความคิดเห็นที่ 24 ตอนนี้มีอะไรอย่างอื่นที่เค้าอยากทำมากกว่าไปโรงเรียนมั้ยคะ ดิฉันอ่านมาหลายความเห็นก็เห็นว่าดีอยู่แล้วทั้งนั้น การตัดสินใจพาไปอย฿โรงเรียนประจำอาจจะเป็นอีกทางเลือกนึงหลังจากจบมปลาย เพราะ สังคมภายนอกเดี๋ยวนี้แย่มากเลยค่ะ ไม่ใช่ว่าเราใจร้ายหลอกนะคะ แต่การที่ให้ลูกเราได้รู้จักระเบียบ วินัย การอยู่โดยห่างจากสิ่งอบายมุขก็ดีอีกไปอีกทางนึง การเป็นลูกมันง่ายนะคะ แต่การเป็นแม่มันยากมาก ยิ่งในสังคมที่เต็มไปด้วยสิ่งยั่วยุแบบในเมืองหลวงอย่างนี้ ตอนนี้ลองถามลูกไปก่อนว่า อยากทำอะไรมั้ยเด็กวัยนี้มีความสนใจสิ่งรอบตัว สังคมภายนอกมากถ้าเราดึงความสนใจเค้ามาได้จากเรื่องไม่ดีอื่นๆ เช่น กีฬา หรือ ดนตรี อาจช่วยให้เค้ามีทางเลือกอื่นที่ไม่มีเวลาหมกมุ่น ฟุ้งซ่านกับปัญหาของตัวเองมากเกินไป ตอนเด็กๆดิฉันก็ไม่ได้เป็นเด็กดีอะไรเพียงแต่ไม่มีโอกาสเรียนอะไรที่อยากเรียนเหมือนคนอื่นๆ ลองลงทุนให้ลูกเข้าคอรส์เรียนดนตรีอะไรอย่างนี้ ถือเป็นการฝึกเวลาว่างให้เป็นประโยชน์ด้วยนะคะ เอาใจช่วยให้ผ่านพ้นอุปสรรคมากมายนะคะ จากคุณ : ปิ่น (taxi woman) เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 01:59:46

ความคิดเห็นที่ 25 ก่อนอื่น ขอกอด คุณนาย ผกก. แน่นๆก่อนค่ะ ขอให้กำลังใจ ขอให้ใช้ความอดทนค่ะ เฮ้ออออ อ่านความคิดเห็นแต่ละท่านอยากร้องไห้จริงๆค่ะ   เลี้ยงลูกกว่าจะให้เค้า"คิดเป็น"นี่มันท้าทายความสามารถของคน ที่ได้ชื่อว่า"แม่"จริงๆค่ะ คำแนะนำ ท่านอื่นแนะนำดีแล้วค่ะ ขอพูดคุยนะคะ ตัวมิ้มเองมีลูกสองคนค่ะ พ้นจากช่วงวัยรุ่นแล้วค่ะ (ลูกชายจบปีนี้ ลูกสาวจบปีหน้า) แต่กว่าที่ลูกจะพ้นช่วงวัยหัวเลี้ยวหัวต่อมาได้เป็นอะไรที่หนักหนาสาหัสมากค่ะ แต่ก็ผ่านช่วงนั้นมาได้อย่างสวยงามแต่คนเป็นแม่ก็เสียน้ำตาไปหลายลิตร คุณนายต้องใช้ความอดทนค่ะ และมอบความรักให้เค้าเยอะๆ+วิธีการพูด แต่ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำอันดับต้นๆคือจะทำยังไงให้ได้ใจลูกก่อนค่ะ และลองหาหนังสือเกี่ยวกับจิตวิทยาวัยรุ่นมาอ่านค่ะ ที่มิ้มเคยอ่านจำชื่อคนแต่งไม่ได้ แต่ชื่อหนังสือ เลี้ยงลูกวัยเปรี้ยวไม่ให้เลี้ยวตกขอบ ลองไปหามาอ่านดูนะคะ จากคุณ : 18 นะไม่ใช่อายุแต่เป็นมงกุฏ เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 07:08:51

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นมากเลยค่ะ อ่านแล้วน้ำตาไหลออกมาเลย เราเสียใจ ไม่มีใครอยากให้ชีวิตครอบครัวของเราแย่ลงแบบนี้หรอกค่ะ เราผิดเองที่เราไม่มี ความอดทนต่อนิสัยของพ่อเค้าได้มากจนต้องเลิกกัน ทำให้เรากับลูกห่างกัน... จนตอนนี้ก็พยายามใจเย็นลงแล้วค่ะ คิดอะไรไม่ออกจริงๆ เราเป็นฝ่ายร้อนรน แต่คนเป็นพ่อกลับไม่รู้สึกอะไรเลย ขอบคุณมากๆค่ะ ขอบคุณทุกคน ขอบคุณ คุณ18 นะไม่ใช่อายุแต่เป็นมงกุฏที่กอดเรานะค่ะ ขอบคุณมาก....   T_T จากคุณ : คุณนาย ผกก. เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 08:17:21

ความคิดเห็นที่ 27 เห็นใจ จขกท ค่ะ เรามีหลานเรายังคาดหวังอยากให้เขาได้อะไรที่ดีที่สุด แต่ก็นะ มันมีลิมิตที่เราเข้าใกล้ไม่ได้ เพราะเขามีพ่อแม่อยู่ มากเกินก็ไม่ดี ดีที่เราเลี้ยงเขามาแต่เล็ก เขาเชื่อใจเรา ไม่ว่าจะเกิดอะไร ดีไม่ดีกับเขาแม้จะอยู่ห่างกัน เขามักจะโทรมาเล่าให้ฟัง ไม่เว้นแม้แต่ถามการบ้าน เพราะพ่อกับแม่เขาไม่มีเวลา คิดขึ้นมาแล้วน้ำตาจะไหล สงสารหลานจับใจ กรณี ลูกสาว จขกท. เราเห็นใจทั้งแม่และลูกค่ะ แม่อยากให้ลูกได้สิ่งดีๆ แต่ก็นะ การที่จะเข้าใจกันไม่ใช่เจอหน้าก็เฝ้าแต่ถาม ทำข้อสอบได้ไหม เรียนเป็นยังไงบ้าง ยิ่งไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกันแล้ว ควรจะหาโอกาสอยู่ด้วยกัน ทำกิจกรรมด้วยกันบ้าง คุยสัพเพเหระเรื่องอื่นๆบ้าง เช่น เรื่องเพื่อน เพลงที่ชอบฟัง ละครหรือหนังที่ชอบดู เพื่อให้เขารู้ว่าเรารักเขาและใส่ใจเขานะ ไม่ใช่เพียงแต่เป็นแม่ที่สั่งให้ลูกต้องทำโน่นทำนี่ตามใจ เธอจะต้องตั้งใจเรียน เรียนให้เก่ง สอบเข้าให้ได้ เราว่าไม่มีอะไรที่จะสายเกินไป สถานการณ์ปัจจุบัน เหมือนกับหลาย คห บอกแหละค่ะว่า พูดให้กำลังใจและพยายามให้น้อง เรียน ม. 3 ให้จบก่อน จากนั้นค่อยมาตั้งต้นคุยกับใหม่ รุ่นพี่เราเขาค่อนข้างแรง แต่ได้ผล ครอบครัวก็เหมือนกันค่ะ พ่อ แม่ แยกทางกัน ลูกไม่ตั้งใจเรียน แต่รายนี้ดีหน่อยที่เข็นมาได้จนจบ ม. 6 บอกแม่ว่าไม่อยากเรียน แม่ก็บอกไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียน คิดว่าความรู้แค่นี้พอแล้วใช่ไหม ให้เขาลองออกไปทำงานเอง แม่บอกไม่ฝากงานให้เพราะอายที่ลูกเรียนจบแค่นี้ น้องเขาออกไปทำงานดูค่ะ และต้องใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ลำบากเพราะเขาบอกว่าโตแล้วตัดสินใจเองได้แล้ว แม่เลยไม่ได้ให้เงินใช้จ่าย ต้องรับผิดชอบต่อคำพูดของตัวเอง ทำได้ประมาณครึ่งปี ก็ขอมาเรียนต่อ และปัจจุบันก็เรียนจบปริญญาตรีแล้ว มีงานทำที่ดีกว่าเดิม สำหรับกรณีที่เล่าให้ฟังเป็นน้องผู้ชายนะคะ ถ้าเป็นน้องผู้หญิงคงจะต้องปรับโหมดให้เหมาะสม จากคุณ : luksawkhonklang เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 13:31:34

ความคิดเห็นที่ 28 น่าจะมีัปัญหาในใจตั้งแต่พ่อแม่แยกกันอยู่แล้วครับ ปัญหานี้น่าจะทำให้รู้สึกแย่ รู้สึกตัวเองขาดความรักจากพ่อและแม่ แนวทางหนึ่งของเด็กพวกนี้ ทางออกเค้าคือ หาเพื่อน ทำตามเพื่อน หนีตามเพื่อน หาแฟน และหนีไปอยู่กับแฟน เด็ก ๆ น่าจะคิดได้แค่นี้ มีไม่น้อยที่พ่อเลี้ยงลูกคนเดียวได้ หรือแม่คนเดียวเลี้ยงลูกได้ คนที่จะเลี้ยงเด็กคนเดียว น่าจะไปหาข้อมูลศึกษา แนวทางการเลี้ยงให้มากหน่อย คือจะต้องเอาใจใส่เด็กแบบนี้เป็นพิเศษ ถ้าปล่อยไปเรื่อยๆ ผมว่ามีแววจะแย่ลงเรื่อย ๆ ครับ ความใกล้ชิดของพ่อกับลูก น่าจะน้อยมาก ๆ มีช่องว่างมาก เด็กเหงา ไม่รู้จะปรึกษาใคร เป็นไปได้ไหม แม่น่าจะดึงลูกเข้าใกล้ต้วเองมากขึ้นกว่านี้ พบเจอพูดคุยมากขึ้นกว่านี้ครับ ลองสืบจากคุณครูก่อนครับว่า เพื่อนในกลุ่มเค้ามีกี่คน ผู้ปกครองเด็กพวกนี้คือใครบ้าน เรียนแย่เหมือนกันหมดเลยไหม ตามไปคุยกับผู้ปกครองเพื่อนลูกเราครับ และต้องช่วยเหลือกันเองในระหว่าง ผู้ปกครองเด็กด้วยกันเอง เพราะเหมือนเด็กกำลังกอดคอกันลงเหวครับ รีบดึงขึ้นมาโดยเร็วที่สุด ลองดูครับ เผื่อจะดีขึ้น ขอให้โชคดีมีชัย จากคุณ : เต่าน้อย/taonoi_@hotmail.com (เต่าน้อย) เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 15:27:19

ความคิดเห็นที่ 29 ดิฉันพิมผิดนะคะ แนะนำโรงเรียนประจำหลังจบมต้นนะคะ ดิฉันก็เลี้ยงเองค่ะ เกือบจะเลี้ยงเดี่ยวแล้วด้วย เป็นกำลังใจนะคะ ยิ่งมีลูกสาวด้วยแล้วมีเรื่องอะไรเราจะเป็นฝ่ายเสียหายมากกว่าเด็กผู้ชายน่ะคะ ค่อยๆคิดนะคะ จากคุณ : ปิ่น (taxi woman) เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 16:13:50

ความคิดเห็นที่ 30 จริงๆ แล้วปัญหา พ่อแม่แยกทางกัน มีมากมายเต็มไปหมดในสังคม อย่า เอา เรื่องนี้ เป็นตัวตั้ง ว่า ถ้า พ่อแม่แยกทางกัน เด็กจะต้อง มีปัญหา ปัญหา มันอยู่ที่ ตัว "เด็ก" เอง ทางคุณ เลี้ยงลูก สบายเกินไปใช่ไหม ให้เค้าทำงานบ้านบ้างหรือเปล่า ให้เค้ารับผิดชอบอะไรบ้างไหม ตามใจมากไปหรือเปล่า มีเด็ก ที่เค้ามีปัญหาครอบครัวมากมาย ที่เค้ารู้จัก "รับผิดชอบ" กับชีวิตตัวเอง แต่ "เด็กขยะ" แบบนี้ ส่วนใหญ่ รักสบาย ชอบอยู่กับเพื่อน ก็แน่นอน ไม่ต้องใช้หัวคิด หัวโล่งๆ ไปวันๆ ทำใจเหอะ ปัญหาต่อมา ก็ระวัง ลูกคุณ จะอุ้มบุญ ส่งหลาน ไม่มีพ่อมาให้อีก ขอโทษ ที่พูด ตรงๆ เพราะ อ่าน คห. ข้างบน จะโทษ พ่อแม่ ไปหมด คุณ กับ พ่อเด็ก ลองไม่ให้ตังค์ เค้าใช้ สัก สอง สามวันดูสิ ว่าเค้าจะเป็นแบบไหน จะมีเงินไปติดเพื่อนอีกไหม ใช้ไม้อ่อนมากๆ เด็กมันก็เหลิง ใช้ไม้แข็งบ้าง จากคุณ : สายฝนในสายหมอก เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 18:42:29

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณทุกๆท่านอีกครั้งค่ะ วันนี้ไปเคลียมาแล้ว บอกว่าแม่จะช่วยเรื่องติด 0 เองขอให้แก้งานมีแค่ไหนก็จะช่วย แต่เค้าไม่เอาแล้วค่ะ เราพูดด้วยดีๆ ก็แล้ว ตีก็แล้วเค้าก็ไม่สนใจเราเลย พูดคำเดียวว่าจะไม่เรียนอีกแล้ว เรารู้เราผิด ผิดที่ทิ้งเค้า เราไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ แต่มันเป็นไปแล้ว เราก็ทำดีที่สุดแล้ว เข้าหา สนใจ ไม่ใช่ไม่สนใจเลย ตอนนี้คงจบแล้ว ใครจะว่าเราก็เอาเถอะ เราผิดเองแระ.. จากคุณ : คุณนาย ผกก. เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 20:23:36

ความคิดเห็นที่ 32 เอาใจช่วยครับ สู้ๆครับ อย่าท้อถอยครับ สิ่งที่ผ่านไปแล้วเรื่มต้นใหม่ครับ การใช้ความ รุนแรงบางทีก็ไม่ใช่ทางออกเสมอไปครับ บางทีก็ต้องทำตัวเหมือนวัยเดียวกับแกและ หาข้อมูลหรือเข้ากับเพื่อนของลูกคุณให้ได้ครับ จะได้เข้าใจและรู้ในสิ่งที่เค้าต้องการ ความรักและความเข้าใจน่าจะช่วยได้ครับ ทีสำคัญพยายามกอดเค้าบ่อยๆครับ ทำวันนี้ เลยครับดีกว่า คนอื่นมากอดลูกสาวเจ้าของกระทู้แทนจะแก้ยากครับ จากคุณ : ดูไบ เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 00:18:52 A:1.20.1.142 X: TicketID:337899

ความคิดเห็นที่ 33 แม่อย่าท้อซิคะ ตัวเราพ่อแม่เลิกกันตั้งแต่อนุบาลเลิกแบบแม่ทนพ่อไม่ไหวนั่นแหล่ะค่ะ เราผ่านมาหมดแล้ว ทั้งไซโคโซมาติก โดดเรียน คบเพื่อนเฮงซวย แม่ถามอะไรก็เอาแต่ตอบว่าไม่รู้ เพราะทำโดยไม่มีเหตุผล แถมแม่ยังต้องรับมือกับพี่สาวน้องสาวเราอีก แต่ทุกวันนี้แม่เราคือศูนย์กลางของลูกค่ะ แม่สู้นะคะ ไม่ทราบว่าแม่มีปัญหาทางการเงินมากน้อยแค่ไหน ถ้าไม่มีพาน้องไปคุยกับจิตแพทย์มั้ยคะ แม่เราก็พาเราไปค่ะ เพราะเราทุกข์ใจทีไรก็อ้วกทุกทีควบคุมไม่ได้ หมอเค้ามีวิธีคุยค่ะ เราประทับใจวและพบมุมมองใหม่จนเรียนจิตวิทยาเลยทีเดียว เพราเราเชื่อว่าจิตใจนำพาทุกอย่าง เพิ่งนึกได้ พ่อกับแม่ของน้องมีใครมีครอบครัวใหม่มั้ยคะ ถ้ามีคงต้องหาทางแก้อย่างอื่นเพราะไม่มีทางที่เด็กคนไหนจะกล้าคิดว่าตัวเองมีค่า เพราะไม่งั้นพ่อกับแม่คงไม่คิดสร้างครอบครัวใหม่(เป็นความคิดที่ผิดและไม่มีเหตุผล แต่เป็นความคิดที่เด็กบ้านแตกทุกคนมีมากบ้างน้อยบ้าง)และเมื่อเด็กไม่คิดว่าเรามีค่า ไม่ว่าจะจบม.3หรือไม่จบ ต่อไปชีวิตจะเป็นอย่างไรก็ไม่มีความหมาย หนำว้ำได้เห็นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อแม่ทุกข์ใจ อะไรมันจะสะใจไปกว่านี้ จากคุณ : powerploy เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 14:03:15