|
ไม่ทราบว่าเรื่องเป็นมายังไง แต่เรื่องของลูกสาว จขกท. ตรงกับเรามาก
เพราะเมื่อก่อน พ่อแม่ของเรา ก็เลิกกันค่ะ ตอนนั้น เรากำลังเรียมม.3 เทอมสุดท้ายแล้ว
อีกไม่กี่เดือนก็จบ แต่พ่อแม่แยกทางกัน เราถูกส่งไปอยู่หอ ก็คือฝ่ายพ่อเป็นคนส่งเรียน
แม่ก็ไปทำงานอีกแห่ง 2-3 วัน พ่อถึงจะมาดูทีนึง จากเด็กที่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี
ต้องมาอยู่คนเดียว ไม่มีคนคอยสั่งสอน ก็เริ่มเละค่ะ โรงเรียนไปบ้าง ไม่ไปบ้าง
เที่ยวกลางคืน ทั้งๆ ที่อยุ่หอหญิง แต่เพื่อนชวน ก็ต้องไป เพราะอยู่หอ ก้ไม่รุ้จะคุยกับใคร
มีปัญหาอะไรก้เลือกที่จะปรึกษาเพื่อนมากกว่า เพราะถ้าบอกพ่อ บอกแม่ กลัวโดนด่า
กลัวหมดทุกอย่าง ทีนี้ โรงเรียนก็ไม่ไปแล้ว ที่หอก้ไม่นอน เริ่มไปนอนที่อื่นแล้ว
2 เดือนเต็มๆ ที่ไม่โรงเรียน ไปอีกที ก็วันสอบปิดเทอม สุดท้ายเรา เรียนไม่จบ พ่อรุ้ว่าไม่จบ แถมยังติดศูนย์อีกหลายตัว
ก็โดนตีกันไป ตอนนั้นเราไม่คิดอะไรหรอกค่ะ ออกจะโกรธพ่อ ด้วยซ้ำที่ทำเราเจ็บ
แต่ไม่เคยนึกพ่อแม่เลย ว่าเจ็บกว่าเรากี่เท่า วันนั้นเป็นครั้งแรกที่เห็นพ่อร้องไห้
จนต่อมา แม่ก็พาไปลาออก แล้วไปจบที่อื่นซะ แล้วก็เข้าโรงเรียนเอกชน ก็ไม่จบอีก
เพราะเพื่อน พาเสียคนมาก ช่วงนั้นเชื่อคนง่าย ใครชวนไปไหน ไปหมด ใครชวนลอง
อะไร ก็ลองหมดทุกอย่าง เรียกว่า ช่วงตกต่ำที่สุดของ ชีวิตแล้วละค่ะ
แต่พอสุดท้ายแล้ว เห็นเพื่อนๆ เรียนจบ ก็จะคิดได้ค่ะ ว่าทำไมเราเป็นแบบนี้
ทำไมเราไม่ทำตัวเองให้ดีๆ จะได้เรียนจบเหมือนเพื่อนๆ ไม่ต้องอาย เวลาคนอื่นถาม
เล่ามาซะเยอะเลย เหอๆ อยากเป็นกำลังใจให้ นะค่ะ ให้อดทนมากๆ
เราต้องคอยเป็นกำลังใจ และที่ปรึกษาที่ดี ให้เค้าอ่ะค่ะ เพราะ เ้ค้าเองก็อยากได้
ที่ปรึกษาที่ดีเหมือนกัน เราเคยเจอกับตัวเองมาก่อน พอบอกแม่ ก็โดนด่า ด่าแบบสุดๆ
จากนั้น ก็ไม่เคยบอกอะไรอีกเลย ให้คอยเป็นห่วงเค้าอยู่ห่างๆ ถ้าเกิด เค้าทำผิด
ก็พูดจากันดีๆ ,, เราเชื่อค่ะ ถ้าเค้าเจอเพื่อนๆ ที่เรียนมาด้วยกัน เค้าจะเริ่มคิดได้เอง
ตอนนี้ถ้าเค้าจะทำอะไร ก็ห้าไม่อยู่หรอกค่ะ ยิ่งห้าม เค้าก็ยิ่งหนี
ขอให้สู้ๆ นะค่ะ อดทนให้ถึงที่สุด แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นค่ะ ^^
จากคุณ |
:
bophut
|
เขียนเมื่อ |
:
11 มี.ค. 55 17:21:10
|
|
|
|
|