PANTIP.COM : U11818458 ทำไมเวลาที่พร้อมจะรักใคร กลับไม่มีคนให้รัก [ปัญหาชีวิต]

ความคิดเห็นที่ 13

ตอบความคิดเห็นที่ 12 นะครับ

เหตุที่คนบางคนครองคู่กันแล้วมาพบว่าเข้ากันไม่ได้แล้วแยกทางกันไปนั้น....ก็เพราะว่าเค้าไม่ได้จับจ้องมองกันที่จิตใจอันเป็นคุณค่าที่แท้จริงของคนครับ....แต่เค้าต่างคนต่างมองกันที่เปลือกนอกอันเป็นสิ่งฉาบฉวยเท่านั้น....

ชาย มองหญิงที่รูปร่างทรวดทรงหน้าตา....หญิง ก็มองชายที่ฐานะความร่ำรวย....มันจึงสมกันเป็นเหมือนผีเน่ากับโลงผุ เพราะต่างก็มองกันที่เปลือกนอกด้วยกันทั้งคู่

แต่หากหญิงที่ได้รับการฝึกฝนมาดีเป็นกุลสตรีที่เพรียบพร้อม....เค้าจะมีสติสำรวมระวังรักษากริยามารยาให้งดงาม จะยืน เดิน นั่ง นอน เป็นไปด้วยความสำรวมระวัง....จะพูดจะจาก็จะระวังถ้อยคำ มีสติกำกับอยู่กับตัวเสมอ.....และด้วยการฝึกฝนเช่นนี้ทำให้เค้าเป็นผู้มีสติและใส่ใจในความละเอียดละเมียดละมัยอ่อนโยน.....สิ่งต่างๆ เหล่านี้จะทำให้เค้ามองผู้ชายแต่ละคนด้วยความละเอียดถี่ถ้วน...มองทั้งข้างนอกข้างใน....มองไปถึงพื้นฐานความคิดและจิตใจของชายผู้นั้น มิได้จับจ้องมองกันแต่เพียงรูปลักษณ์ภายนอกเพียงอย่างเดียว

เพราะเวลาเราดูคนเราก็จะดูละเอียดในทุกอิริยาบถของเค้า.....ดูทั้งองค์ประกอบภายนอกภายในน้อยใหญ่ที่ประกอบเป็นตัวเค้า....อย่างเช่น เวลารับประทานอาหาร หญิงที่เป็นกุลสตรีก็จะรับประทานด้วยความสำรวมระวังเรียบร้อย....ซึ่งเค้าก็จะสังเกตุชายที่ร่วมโต๊ะรับประทานอาหารกับเค้าด้วยเช่นกันว่ารับประทานด้วยความมีสติสำรวมระวังเช่นเดียวกันกับเค้าหรือเปล่า....เพราะการรับประทานอาหารก็สามารถบ่งบอกความเป็นตัวตนที่แท้จริงของคนผู้นั้นได้ หากทานข้าวคำโต เคี้ยวเสียงดัง มุมมาม ก็สะท้อนให้เห็นว่าผู้ชายคนนั้นเป็นคนใจร้อน ไม่ค่อยมีสติ คงไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนมาเป็นแน่แท้....ยิ่งเวลาหิวๆ ควบคุมตนเองไม่ได้ยิ่งสังเกตุง่ายเข้าไปใหญ่ เพราะเค้าจะขาดสติและไม่ระมัดระวังตัวเองปล่อยกริยามารยาทที่ไม่งามออกมา.....ซึ่งคนที่มีความละเอียดและได้รับการฝึกฝนมาจะสังเกตุสิ่งเหล่านี้ได้ครับ....ดังนั้น ความเสมอเหมือนกันมันจะจับจ้องมองกันและกันเองเป็นอัตโนมัติเองครับ

แต่หากหญิงที่ไม่เคยฝึกฝนสมบัติผู้ดี....มีแต่ความแข็งกระด้าง...ไม่ละเอียดละเมียดละมัยก็ย่อมมองไม่ออกถึงสมบัติผู้ดีที่มีอยู่ในตัวผู้ชาย....เพราะตนเองก็ยังไม่รู้เลยว่าสมบัติผู้ดีมีว่าอย่างไร....ดังนั้น จึงแยกไม่ออกระหว่างชายชาติอาชานัยที่ได้รับการฝึกฝนมาดีแล้วกับผู้ชายธรรมดาสุกๆ ดิบๆ ต่างกันอย่างไร....ทั้งยังมองชายที่ปัจจัยภายนอกเช่น เครื่องประดับ ฐานะ ความร่ำรวย อำนาจราชศักดิ์....ซึ่งสิ่งต่างๆ เหล่านี้มันไม่ได้เป็นเครื่องบ่งบอกถึงพื้นฐานความคิดพื้นฐานจิตใจของคนเลยแม้แต่น้อย....ผู้หญิงที่ชอบความร่ำรวยจึงมองแต่เงินของผู้ชาย...ผู้หญิงที่ชอบคนหล่อก็จะมองแต่รูปลักษณ์ภายนอกของผู้ชาย...เมื่อเป็นเช่นนี้จึงมักได้แต่ชายที่มีความเสมอเหมือนกันกับตน...คือสุกๆ ดิบๆ เช่นเดียวกันกับตนนั้นเอง

และเช่นกัน....ผู้ชายที่ได้รับการฝึกฝนมาดีแล้วเค้าก็ย่อมมองผู้หญิงที่ได้รับการฝึกฝนมาเช่นเดียวกับเค้า.....เค้าได้รับการฝึกฝนมาเยี่ยงใดเค้าก็ย่อมจะมองหญิงที่ได้รับการฝึกฝนมาเช่นเดียวกันกับเค้า....เพราะผู้ชายประเภทนี้จะมีความชั่งสังเกตุละเอียดละออ มีชั้นเชิงทางความคิด....มีมิติทางความคิดที่มากกว่าคนอื่น....เค้าจึงมองเห็นคุณค่าแห่งกุลสตรีและความดีที่แฝงอยู่ในตัวผู้หญิงได้เสมอ....คือมองทะลุไปถึงพื้นฐานความคิดพื้นฐานจิตใจของหญิงนั้นเอง

มันจึงมีคำกล่าวว่า คนเหมือนกันจะมองเห็นกัน...ผีก็ย่อมมองเห็นผีไงครับ....

ลองพิจารณาดูครับ
แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 55 21:18:30

จากคุณ : ดอกหญ้าสีนวล

เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 20:45:29

ความคิดเห็นที่ 14

ผมเคยเขียนบทความเกี่ยวกับความรักไว้นานแล้ว....บางที่มันอาจจะตอบคำถามของคุณได้ว่าเหตุใดคนที่คบกันจึงเพิ่งมาทราบภายหลังว่า "เราเข้ากันไม่ได้"

*****************************************************************

ความรัก...ความเหงา...หรือแค่ต้องการใครสักคน

ความรักเป็นคำง่ายๆ ที่หลายคนคุ้นเคยและอาจจะพร่ำพูดกันบ่อยๆ แต่มันเป็นเรื่องที่พูดให้เข้าใจได้ยากถึงความหมายที่แท้จริงและหากจะพูดไปก็จะเป็นการปรามาสความรู้สึกของผู้อื่น.....เพราะบางคนยังแยกไม่ออกเสียด้วยซ้ำว่าระหว่าง "ความรัก" กับ "ความเหงา" มันต่างกันอย่างไร....หรือความต้องการพื้นฐานของมนุษย์ในการครองคู่สืบพันธ์.... กับความรักที่บริสุทธิ์มันต่างกันอย่างไร

ทั้งนี้แรงผลักดันในการที่ทำให้คนแสวงหาอยากมีคู่มันมาจากหลายปัจจัย....บ้างก็เกิดจากแรงผลักดันทางเพศเมื่อฮอร์โมนทำงาน....บ้างก็เกิดจากแรงผลักดันของความเหงา อ้างว้าง ความต้องการใครสักคน.....บ้างก็เกิดจากแรงผลักดันของสภาพสังคมรอบข้างบีบบังคับ......หรือแม้แต่กระทั้งแรงผลักดันทางด้านเศรษฐกิจ

แต่จะมีใครบ้างที่แต่งงานกันด้วยความรักอย่างแท้จริงโดยไม่มีปัจจัยอื่นมาเกี่ยวข้อง???

มีหลายต่อหลายคู่อยู่ด้วยกันแต่งงานกันโดยที่เค้ายังไม่มีความรักให้แก่กัน.....แต่พออยู่ด้วยกันไปนานๆ มันก็เกิดความเคยชิน....เกิดความคุ้นเคย....ก็อยู่ๆ กันไปผูกพันกันไป....ก็เลยเข้าใจว่าอยู่ด้วยกันไปนานๆ แล้วความรักมันจะน้อยลงเพราะเริ่มชินชาต่อกัน....ซึ่งอันที่จริงแล้วเค้าทั้งสองไม่ได้รักกันมาแต่ต้น หรือไม่สามารถพัฒนาความรู้สึกที่มีให้เป็นความรักได้ในภายหลัง....ก็เลยอยู่ๆ ด้วยกันไปอย่างนั้น....ก็เข้าใจว่านี่แหละความรัก....อาจมีเบื่อๆ กันบ้างแต่ก็ขาดกันไม่ได้...กลายเป็นความคุ้นเคยกันไป....

ซึ่งความรักที่แท้จริงนั้นมันหวานชื่นกว่านั้นมากและไม่มีจืดจางหายไป....วันแรกเคยรักกันอยู่อย่างไรวันสุดท้ายก็ยังหวานชื่นในรักอยู่อย่างนั้น

แต่ก็มีหลายต่อหลายคู่อยู่ด้วยกันไปทะเลาะกันไป...ไม่เข้าใจกัน...ไม่พอใจกัน....ไม่ยอมปรับตัวเข้าหากัน....ซึ่งทั้งหมดนี้ก็เกิดจากความรักที่มีให้แก่กันยังไม่มากพอ....หรืออาจกล่าวได้ว่ายังไม่รักมากพอที่จะครองคู่กัน....แต่ที่ตัดสินใจครองคู่กันก็เพราะแรงผลักดันต่างๆ ตามที่ได้กล่าวมาข้างต้น....แต่เมื่อแรงผลักดันต่างๆ ลดน้อยลงหรือได้รับการตอบสนองอย่างเต็มที่แล้วมันก็จะเริ่มเกิดปัญหาชีวิตคู่ตามมา....เพราะมันไม่มีความรักเป็นพื้นฐานของชีวิตคู่....สายใยแห่งความรักมันไม่มากพอที่จะทำให้คนสองคนใช้ชีวิตคู่กันได้....มันจึงเกิดความไม่เข้าใจกัน ไม่ใส่ใจกัน ไม่ปรับตัวเข้าหากัน ไม่เกรงใจกัน ไม่ยอมกัน จนในที่สุดก็อาจจบลงด้วยการเลิกกันไป หรือประพฤตินอกใจกันในที่สุด

ที่ตัดสินใจเขียนเรื่องนี้ก็คิดอยู่นานเพราะมันเป็นเรื่องที่บางคนไม่เข้าใจโดยเฉพาะวัยรุ่น....แต่ที่เขียนก็เพื่ออยากจะบอกหลายคนว่า....จิตใจของคนเรามันมีซอกหลืบของความคิดที่ซับซ้อน.....มีความรู้สึกมากมายที่ซ่อนตัวอยู่ในซอกหลืบเหล่านั้น.....ในความรู้สึกที่เราบอกว่านั้นคือความรัก มันมีอะไรซ่อนอยู่ในนั้นอีกมากมาย.....มีทั้งความเหงา....ความโหยหา...ความต้องการ.....ต้องการสัมผัสรูปกาย....ต้องการปัจจัยฐานะ....ต้องการความมั่นคงของชีวิต....ต้องการเอาชนะ.....ต้องการครอบครองเหนือผู้อื่น....ซึ่งมันผสมรวมกันอยู่ในความรู้สึกซึ่งเราเหมาเรียกมันไปทั้งหมดว่า "ความรัก"

แต่เมื่อตัดความรู้สึกเหล่านั้นออกไปเราจึงจะพบว่าแท้จริงแล้วความรู้สึกที่เราเคยบอกว่ารักนั้น....มันมีความรักแท้ๆ อยู่มากน้อยเพียงใด....ซึ่งคนส่วนใหญ่น้อยคนนักที่จะมาพิเคราะห์ถึงความรู้สึกของตนเองเช่นนี้.....โดยเฉพาะภาพยนต์ส่วนใหญ่ในปัจจุบันทำให้วัยรุ่นเข้าใจความหมายของคำว่ารักน้อยลงไปมาก....ส่วนใหญ่จะเป็นหนังประเภทที่ว่าคนเหงาสองคนมาเจอกัน.....มันจึงเป็นการสร้างค่านิยมและกำหนดพฤติกรรมในการคบหากันโดยอาศัยเพียงแค่ความต้องการบำบัดความเหงาของตนเองเป็นที่ตั้ง.....เมื่อยังไม่ทันได้ตรองดูในความรู้สึกของตนเอง....ยังไม่ได้แยกแยะความรู้สึกที่แท้จริงของตนเอง....ก็ตัดสินใจไปอยู่กินด้วยกันแล้ว.....ก็เลยเข้าใจว่านี่แหละคือรูปแบบของความรัก...

ซึ่งบางคนเมื่อคบกันไปนานๆ ก็เพิ่งจะมารู้ตัวว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆ นั้นตนเองไม่ได้รักเลย....หรืออาจจะรักไม่มากพอที่อยากจะแต่งงานด้วย....สุดท้ายก็อาจจะเลิกกันไป....หรือต้องจำฝืนทนอยู่กันไปด้วยพันธะที่มี

เหมือนสุภาษิตที่กล่าวว่า "ใหม่ๆ น้ำต้มผักก็ยังว่าหวาน เมื่ออยู่ไปนานๆ แม้น้ำผึ้งหวานก็ยังว่าขม" ฉันใดก็ฉันนั้น

ทั้งหมดจึงเป็นปฐมบทของปัญหาชีวิตคู่ของชายหญิงที่พบมากขึ้นในปัจจุบัน....ด้วยเหตุที่ว่าไม่ตรองดูให้เข้าใจในความต้องการที่แท้จริงของตนเอง.....

ดังนั้น....หากวันนี้คุณยังไม่เจอกับรักแท้ หรือยังไม่มีรักแท้ให้แก่ผู้ใด....ก็อย่าเพิ่งไปไขว่คว้าหาใครมาผูกมัดด้วยเหตุแห่งความเหงาหรือความต้องการอื่นใด อันจะเป็นการทำให้ใครหลายคนรวมทั้งตนเองต้องช้ำใจในภายหลัง.....จงตรองดูในจิตใจให้แน่แท้ถึงความรักแท้ที่มีในจิตใจ.....เพราะเมื่อไหร่ที่คุณเจอคนที่ทำให้คุณรักเค้าอย่างบริสุทธิ์ใจ คุณจะรู้ว่าที่ผ่านมามันไม่ใช่ความรัก และจะรู้ว่ารักแท้นั้นมันมีความหวานชื่นละมุนละมัยในความรู้สึกเพียงใด....มันมีมากกว่าการผูกพันทางกาย....เป็นความอ่อนโยนความเอื้ออาทรให้กัน....เป็นความรักที่จิตใจ มิได้อยู่ที่หน้าตา ฐานะ หรือปัจจัยอื่นใด....เป็นรักแท้ที่ไม่มีวันจืดจางหายไปแม้อวสานสุดท้ายแห่งชีวิต....

ก็ขอให้โชคดีในความรักแท้นะครับ

จากคุณ : ดอกหญ้าสีนวล

เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 20:58:05