Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
ทัวร์เปิดมานานมาก20-30 ปีได้ เหตุการ์ณซ้ำๆๆ ไหนจะน้ำท่วมไหนจะโจรใต้ แขกยิ่งไม่มีอยู่แล้วก็ยิ่งไม่มี ท้อแล้ว. ติดต่อทีมงาน

ผลกระทบ เจ็บปวดจังเลย แค่นี้ยังทำร้ายกันไม่พอใช่ไหม ทัวร์ต้องปิดครอบครัวเราคนนึงที่โดนผลกระทบเรื่องนนี้โดยตรง
ครอบครัวเราทำทัวร์กันทั้งครอบครัว หมดเนื้อหมดตัว ทัวร์ปิดไปแล้ว แต่ยังมีแขกเก่าๆที่คอยแว่ะมา ทัวร์เปิดมานานมาก20-30 ปีได้
เหตุการ์ณซ้ำๆๆ ไหนจะน้ำท่วมไหนจะโจรใต้ แขกยิ่งไม่มีอยู่แล้วก็ยิ่งไม่มี ท้อแล้ว...
                 ช่วงนั้นเราดิ้นรนสุดๆ เพราะรู้ว่าสภาพทางบ้านคงไม่มีเงินเย่อะที่สามารถส่งเรียน เราเลยต้องเล่นกีฬาเอาดีด้านกีฬา
จึงอาศัยกีฬาเพื่อเข้าทุนในการเรียนปริญญาตรีในกทมที่หนึ่ง ณ งามวงค์วาน มองหน้าไปทางไหนก็เจอทางตัน
ช่วงที่ผ่าน แม่เราป่วยเป็นมะเร็งต้องผ่าตัดเงินก้อนใหญ่ก้อนสุดท้าย
               ต้องนำมารักษาตัวเอง ไหนจะขายบ้านขายรถ หมดจริงๆหมดตัวหมดหนทาง แม่ก็จะฆ่าตัวตาย เป็นช่วงอยู่ ปวช รู้สึกท้อ
แม่เรายอมอดข้าวเพื่อเรา เรากัดฟันอัดกีฬาพยามซ้อมหวังพึ่งเงินค่าเหรียญแต่ละแมทช์ ยอมเจ็บเนื้อเจ็บตัว กลับมาระบมปวดตัวไปหมด
พยามมาจนถึงทุกววันนี้ พยามคัดซีเกมส์แต่ก็ไม่เป็นผล
              เพราะ....กีฬาการเมือง เราร้องไห้ เจ็บปวด จริงๆ พ่อแม่เราพยามอัดให้เราติดซีเกมส์แต่ไม่เป็นผล ตอนนี้แทบไม่เหลืออะไรเลยบอกตรงๆ
ทุกวันนนี้เหนื่อยสุดๆๆบอกตรงๆ ไหนจะเรียน ซ้อมกีฬา แล้วก็งาน เราต้องแอบไปขายข้าวไข่เจียวตั้งแต่เที่ยงคืนยัน7-8 โมงเช้า
เลิกซ้อมกีฬาเสร็จก็ขับขับมอเตอร์ไซด์ไปคนเดียวไกลก็ไกลมืดก็มืดอันตรายรอบ
                ตัวบอกตรงๆ ไม่รู้วันไหนจะโดนดักทุบหัว หอบกระทะตะหลิวถังแก๊สน้อยๆๆ วันดีคืนดีรถล้มเกิดระเบิดขึ้นมา คิดไปต่างๆนาๆ
คนก็กลัวผีก็กลัว แต่เอาเห่อะ มัวแต่กลัวก็ไม่มีเงิน!!! เห็นเพื่อนไปเที่ยวพึ่งกลับมาเช้าๆ บางทีเราก็อายๆก้มหน้าก้มตาขับรีบกลับให้ถึงห้อง
เราไม่เคยทำอะไรแบบนี้ไม่เคยมีความคิดแบบนี้เลย แต่ทุกอยางต้องทำ!!! ในทุกๆวันเรียนเสร็จจนเย็น ต้องซ้อมกีฬาจนถึงประมาณ 3 ทุ่ม
               กลับมาเตรียมของแล้วออกก่อนเที่ยงคืน ต้องไปขายของ ขายจนเช้า พอกลับมามองกระจก นี่ตัวเราหรือโทรมไปเป็นคนละคนจากเมื่อก่อนที่มีกินตลอด...
มือดำ หน้ามันๆ แรกก็อายกัดฟันเอาละ ไม่ทำก็ไม่มีกิน...แม่ก็ต้องหนีหนี้ เจ้าหนี้คอยโทรมาเราต้องแกล้งบอกโทรผิด เบอร์ผิดบ้าง ตอนนี้ เราอยู่กทม
พ่อเราอยู่หาดใหญ่ แม่เราอยู่เชียงราย รู้สึกเจ็บปวดจริงๆ บอกตรงๆ จะ้ร้องไห้กับพ่อแม่ก็ไม่กล้าร้องต้องบอกว่าเมีความสุข เรียนกะซ้อม จะรีบๆจบ
แต่วันดีคืนดีป่วย เงินจะเอาไปหาหมอหรือซื้อยายังคิดแล้วคิดอีก นอนในห้องเดียวก็คงก็หาย....
               เฮ้อ....เรื่องขายข้าวไข่เจียวไม่มีใครรู้....แม้แต่เพื่อนๆหรือคนที่สนิด รู้สึกสู้ สู้จนเหนื่อย จนท้อ เหตุการ์ณ์ที่เกิดขึ้นคอยซ้ำ ซ้ำเติมจิตใจเรา
เหนื่อยจังเลย รู้สึกแย่มากบอกตรงๆ ทุกวันนี้เราก็ยังเล่นกีฬาหวังค่าเหรียญประทังชีวิต....

               เหนื่อยจังเลย เราขอมาระบายหน่อยน่ะ ไม่ไหวจริงๆ บางทีเราอยากออกมาทำงานเป็นชิ้นเป็นอันอยากได้เงินเป็นหลักเป็นแหล่งและแน่ นอน
เรียนออกแบบตกแต่่งภายในใช้เงินเย่อะ เราจบสถาปัตยกรรมมา แต่ทุนที่นี่มีแต่ ออกแบบตกแต่งภายใน สถาปัตยกรรมไม่มี เราเลยต้องเลือกสายที่ใกล้เคียงที่สุด
แต่เรายังเรียนอยู่ค่าใช้จ่ายก็เย่อะ ต้องเอาทุนถ้าเอาทุนต้องเรียนต้องซ้อม ก็อาศัยงานเล็กๆน้อยทำกัดฟันไป
               ลูกพี่ลูกน้องเราอีกคนจบสถาปัตยกรรมตามๆกันมาโดนผลกระทบอันนี้โดยตรงเช่นกัน ต้องไล่สอบของรัฐบาลเพราะทางบ้านก็ไม่มีเงินจะส่งเรียนเช่นกัน
มองหน้ากันทำตาปริบๆ เหมือนจะร้องไห้ แต่ต้องยิ้มไว้....คือรู้กันว่า สถาณะตอนนี้คือ จน!!!
               วันนี้ลองโทรกลับไปบ้าน เรารู้แค่ว่าแขกที่จะมาช่วงเมษาสงการ์นตแขกพ่อโดนยกเลิก เราสงสารพ่อเงินก็ยิ่งจะไม่มีอยู่แล้ว แล้วจะเอาอะไรกิน...
ภาระหนี้สิน.... นอนร้องไห้เครียดบอกตรงๆอยู่กะห้องสี่เหลี่ยมๆ ใจก็กลัวและเป็นห่วงพ่อและพี่ๆและแม่ใหญ่ที่หาดใหญ่ กลัวจะโดนลูกหลง....
ตอนระเบิด 11 จุดที่หาดใหญ่ (ไม่แน่ใจน่ะ) เพื่อนของพี่เราคนนึงเป็นผู้หญิงที่สวยถึงสวยมาก ต้องเสียขาไปข้างนึง บอกตรงๆเรากลัวจริงๆ
                 ได้แต่คอยไหว้พระสวดมนต์ขอให้ทุกๆคนปลอดภัย....ด้วยเถ่อะ สาธุ....

               ปาป๊าผิงเกือบเข้าไปวันนั้นเหมือนกัน กำลังไปรับแขกที่รีการ์เด้น แต่รถติดตรงช่วงโอเดียนพอดี ถือว่าเป็นความโชคดีมากๆๆ และมาม๊าผิงกำลังกลับจากมาเลย์
จริงๆต้องมาถึงวันเกิดเหตุ ช่วงวันเกิดเหตุ ผิงโทรหาม๊าไม่ติดเลย ใจก็กลัว เพราะม๊าชอบไปเดินดูเสื้อผ้า.... และก็โชคดีที่ม๊าเดินทางมาเมื่อวาน
วันที่ 1 ถึงหาดใหญ่ วันนี้ โล่งใจไป....เรื่องความปลอดภัย

            แต่ปัญหาที่ ตามมา แขกมาเลย์ สิงค์โปร์ หายเกลี้ยง จากที่จอง ท่องเที่ยว โรงแรม ต้องยกเลิกหมด ตอนนี้ ทั้งป๊า ทั้งลุง เครียดมาก....
แขกที่ไม่มี ก็ยิ่งไม่มีเข้าไปใหญ่ ภาระ หนี้สิน ความเครียดตามมาติดๆ พอจะสร้างเนื้อสร้างตัวได้ ก็พัง ไปไม่รุ้กี่รอบ ต่อกี่รอบ..เฮ้อ...เหนื่อยแท้

จากคุณ : phing_phing_2@hotmail.com
เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 11:08:18 A:110.164.20.142 X: TicketID:353995

 ต้องขออนุญาตคุณ ผิง_ผิง มา ณ.ที่นี้ด้วยครับ เผอิญได้เข้าไปอ่านในกระทู้
http://www.pantip.com/cafe/blueplanet/topic/E11906534/E11906534.html
          คห.ที่ 21 เลยอยากให้กำลังใจคุณ ผิง_ผิง  ครับ เห็นว่าเป็นเรื่องราวที่น่าสนใจ เผื่อโจรใต้ได้มีโอกาสเข้ามาอ่าน ไม่อยากให้บทความนี้หายไปโดยไร้ประโยชน์
อีกอย่างเรื่องราวของคุณ ผิง_ผิงน่าสนใจมากครับ การเล่าเรื่องไม่น่าเบื่อ จึงขออนุญาตนำเรื่องของคุณมาแสดงในห้อง ศาลาประชาคม
        เนื่องจากพี่ๆเพื่อนๆในห้องนี้ใจดีทุกคน เผื่อวันนึง คุณ ผิง_ผิง อยากปรึกษาเรื่องราว ปัญหาจะได้มีเสมือนพี่เลี้ยงไว้คอยเป็นกำลังใจ ขอบคุณครับ ถ้าเห็นว่าไม่สมควร
แจ้งลบได้ครับ

 
 

จากคุณ : เชร็ค 3
เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 10:55:25

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com