PANTIP.COM : U11951604 ช่วยเล่าประสบการณ์ผิดหวังในความรักที่ "เจ็บที่สุดในชีวิต" ให้ฟังหน่อยคะ [ปัญหาชีวิต]

ความคิดเห็นที่ 31

คนเเรก..

ได้กันตอนอายุ 16 ตอนนั้นที่บ้านยิ่งห้ามยิ่งยุ

คบกัน ระหว่างนั้น วุฒิภาวะเราต่ำมาก งอเเง งี่เง่า

กลัวมันได้เเล้วมันทิ้งเรา สารรพัดจะกลัว

คบได้ประมาณปีเศษๆ เลิกกัน เพราะมันหักหลังเรามาตั้งนานเเล้วไปจีบคนสนิทรุ่นน้อง

ช่วงที่ยื้อๆกันตอนนั้น ระหองระเเหงกันเหมือนเรารับความจริงไม่ได้อ่ะ

ไม่สบาย เค้าก็ไม่มาใยดี เฮ้อออ..

พอถึงจุดเเตกหักตอนเลิกกัน จำได้ อารมณ์ตอนนั้น เก็บตัวอยู่คนเดียว ร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง โทรมตาบวม คิดมาก

เจ็บทุรนทุราย โทรไปหาอาบอก "อยากตาย"

เเถมชอบเปิดเเต่เพลงเจียนตาย ตอนนั้นเพลงของ อ็อฟปองศักดิ์อ่ะกำลังดังเปิด:-)ทุกวันทุกคืน สาเหตุที่ชอบเปิด วันนี้มารู้เเล้วว่ามันอาจเป็นกลไกการทำงานของจิตที่ต้องหาที่ระบายก็เป็นได้

หลังจากนั้น ตัดผมสั้น(เเต่ก่อนผมยาว)

สุดท้ายให้ความหวังกับตัวเองว่า เข้ามหาลัยคงไม่เจอสังคมใหม่ๆ

ชีวิตต้องดีขึ้น สดใสขึ้นเเน่ๆ เราต้องเจอ ผช.ที่ดีสิ

จริงๆหน้าตาเราก้ไม่ได้ขึ้เหร่นะ หนัก 48 สูง 166 ผิวก็ไม่ได้ขาวมาก หน้ารูปไข่ๆหน่อย สมัยเอาะๆคนตามจีบเยอะเเยะ เเต่เรา:-)หยิ่ง

หยิ่ง เสียเวอจิ้นให้คนเลวไง !!!!

อ่า...

ผ่านไป จนเข้ามหาวิทยาลัย ....หุหุ

------------------------

คนที่สอง...

คนนี้ปหน้าตารูปร่างดี เคยเป็นเพื่อนสนิทมาก่อน มาสารภาพชอบเราตอนปีสอง

ไอ้เราก็คบ คบกัน ได้กันอีก ร้องไห้ รู้สึกผิดอีก เพราะคิดในใจ (ตายห่า กลัวประวัติซ้ำรอย)

เเต่เอาไงเอากัน ช่างมัน ได้เเล้ว คบกัน ตอนนั้นเหมือนเข้าวงโคจรขังใจตัวเองกับคนนี้ อีกเเล้วคับท่านนน....

เเต่ก็เอาวะ เปิดใจ พากันไปถือศีล 7 วัน ลองดู ลองใจ วัดใจ ทำหมด

เเต่คนมันจะเลว....

สุดท้าย ทะเลาะกันเรื่อยมาเพราะมันเจ้าชู้ใช่ย่อย

เเอบคุยกะคนโน้นคนนี้เยอะเเยะ

เเถม..... เวลาทะเลาะกันเรามีอารมณ์ขึ้นเสียง ตบหน้าเรา ออกเเนวตบตี บีบคอ จับเหวี่ยง สารพัด

เเต่เราก็มีส่วนผิด เพราะตอนนั้นยอมรับว่าเราขี้วีนจริงๆ เพราะเรากลัวว่าเค้าจะทิ้งเราไป แอบมีชู้ โอ๊ยย เยอะเเยะที่ให้คิด อันนี้เรายอมรับผิด

มีอยู่ครั้งนึงตอนนั้น ทะเลาะกันที่เเยกถนนจันทร์อ่ะ เค้ากระชากเสื้อ นศ กระดุมหลุดทุกเม้ดเลย ตอนนั้นเป็นลม เเท็กซี่พากลับหอ เช้าวันรุ่งขึ้น เพื่อนทุกคนพาเราไปเเจ้งความ

เหอะๆ ตำรวจไม่ได้ช่วยเชี่ยไรกรุเลย ไม่สนใจไรกรุเลย เเค่ลงบันทึกประจำวันไว้ (เรื่องนี้ที่บ้านไม่รู้นะ กลัวว่าเดี๋ยวรู้จะเป็นเรื่องใหญ่)

จนมันซิ่วไปเรียนที่ ม เอกชนย่านบางเขน...(ขึ้นปี 3)

หลังจากนั้นก็ยังตัดไม่ขาดดีนะ ก็ยังไปมาหาสู่กันเนืองๆ

จุดเเตกหักคนนี้คือ มารู้ทีหลังว่า มีผู้หญิงมาเลี้ยงปูเสื่อ

หลอกทั้งเราเเละทั้งเขา

คืนวันนั้นเรานั่งรถเเท็กซี่ไปบางเขนกับมันด้วยอาการตึงๆ เหมือนคนเบลอๆ พูดไรไม่ออก เเต่ข้างในมันสลายสุดๆ แบบนิยามไม่ได้ เเต่"ภาพที่เกิดในใจเรามันไม่ใช่เเค่มีดหรือเข็มที่มาทิ่มเเทงหัวใจเรานะ มันเป็นเหมือนด้ามหอกยาวๆที่โดนเหวี่ยงมาทะลุหัวใจเลยอ่ะ"

ตอนนั้นเรามีสตินะ เรารู้ตัวทุกอย่าง ตอนระหว่างที่นั่งเเท็กซี่ไป มันกลับหลับเฉยๆ
(นึกสงสารตัวเองในใจจังเลย โถ! เวรกรรมอะไรเราหนอ เราไม่เคยหลอกใคร เราไม่เคยนอกใจ ทำไมหนอ.. ได้เเต่ตัดพ้อ ร่ำไห้เเบบไม่มีน้ำตา)

สภาพตอนนั้น โทรมได้อีกค่ะ !

จนไปถึงห้องมันที่ บางเขน มารู้ทีหลังว่า ผู้หญิงคนนั้นโกงเงินที่บริษัทตัวเองมาเลี้ยงมันเป็นจำนวนเงิน 700,000 (เจดเเสน) เกิดคดีเเล้ว เเละอาจพัวพันมาที่เเฟนเก่าเรา

เราคิดในใจ โถ .. เวรกรรมมันมีจริงหนอ เหมือนดราม่าในนิยายมั๊ยล่ะ

คืนนั้นที่รู้ความจริงรู้มั้ย ร้องไห้ตั้งเเต่ 4 ทุ่ม ยัน 10 โมงเช้า ร้องไห้ฟูมฟายนะ! ร้องไม่หยุด อาการปางตาย ถ้าน้ำตาออกมาเป็นเลือดคงไม่แปลกใจเลย

เเล้วตอนตอนเช้าเราต้อง beep lap ที่มหาาลัยต่อด้วยนะ(เราเรียนวิศวะ)ตอนบ่าย เราต้องมีสติ เราต้องรีบกลับไปบี๊บเเลป เรื่องเรียนทิ้งไม่ได้ จิตใจมันสู้นะ เเต่สภาพร่างกายตอนนั้นยังไงช่างมัน!

ไม่พูดไม่จากับใคร ถึงเวลาเรียนในห้องก็นั่งเรียนไป กลับมาห้องก็ ชินๆชา ไม่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ใครฟัง เเต่จุดมุ่งหมายตอนนั้นเหมือน...

"ค้นพบธรรมมะ"

เราอ่านหนังสือของคุณ Dungtrin ด้วยเเหล่ะ เเล้วก็หมั่นตื่นมาตักบาตร ทำบุญเเต่เช้ามืดคนเดียว ปล่อยปลาดุกเป็นคู่ ทำบ่อยมากแทบทุกวัน ถวายเทียนคู่ ไปวัดเองไรเองคนเดียว(ปล ชอบไปวัดด่านพระรามสามอ่ะ 55)

ทำเองไม่เอาไปบอกใครด้วย ทำเองอะไรเอง เเล้วก้เขียนหน้ากระจกด้วย "สักวันเราเจอ ผช ดีดี" รวมถึงสวดมนตืเองไรเองคนเดียวทำติดต่อกันนานนะ ตอนนั้น

เเละเเล้ว...

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าเราเข้มเเข็งขึ้นมาจริงๆ เเละมั่นใจในคุณค่าที่เรามีจริงๆ

เพราะเราไม่ได้มีคุณค่าเเค่เยื่อบางๆตรงนั้น เเต่เรากลับมองมุมมองกว้างขึ้น โตขึ้น นิ่งขึ้น เเละเด็ดขาดขึ้นอย่างมาก

เราก็พยายามสร้างคุณค่าทั้งภายนอกเเละภายในเรื่อยมานะ(ตอนนี้เราเรียนจะจบเเล้ว เราก็เรียนรามด้วยนิติ เรียนสองที่อ่ะ เเละเราเคยลงประกวดมิสยูนิเวิสปีที่เเล้ว เเต่ตกรอบนะ 55)

เรากำลังจะบอกว่า จิตคนเรา มีไหลขึ้น ไหลลง นะ เราจะเลือกอยู่ที่สูงเราก็ต้องพยายามหน่อย เเต่เราเลือกอยู่ที่ต่ำเราไม่ต้องพยายามเลย มันไหลลงเองได้อยู่เเล้ว

ฟ้าหลังฝนย่อมดีกว่าเสมอ... อันนี้เรื่องจริงค่ะ

พยายามช่วยคนให้มาก เป็นที่พึ่งเเก่คนอื่นให้มาก พ่อเเม่ตอบเเทนท่านให้มาก ทำบุญให้มาก

ชีวิตนี้พอเเล้วเนอะ ผู้ชายเดี๋ยวมันจะมีก็มีเอง ค่อยๆดูไป(ตอนนี้ก็มีเเล้วนะ เเต่ก็เริ่มไม่สวยอีกเเล้ว เเต่สัญญาว่ามันเลิกง่ายขึ้น)

เเต่เรามีความเชื่อในสัจจะต่อศีล 5 ถ้าเราให้สัจจะกับมันได้ มันก็จะให้สัจจะต่อเเรงอธิฐานเราเช่นเดียวกัน

เป็นกำลังใจให้ทุกๆคนในพันทิปค่ะ

จากคุณ : โพสครั้งที่สองในชีวิต

เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 20:02:50 A:110.49.79.222 X: TicketID:355330

ความคิดเห็นที่ 32

คุณเชื่อเรื่อง รักแท้ พรหมลิขิต อะไรนั่นมั๊ย ผมไม่รู้ว่ามันมีจริงนึป่าว...

แต่ผมกำลังมองมันอยู่อย่างเจ็บปวด แต่พูดไม่ออก...

ผมคิดว่าอยากระบายให้ใครสักคนฟังแต่มันเป็นเรื่องที่พูดลำบาก ที่จะเอาไปเที่ยวพูดกับใครต่อใคร
เลยผ่านมาเจอที่นี่

ก็เลยคิดว่าที่นี่อาจจเป็นที่ระบายออกทางนึงได้มั้ง

ผมจะเริ่มที่... พ่อมีผมตั้งแต่อายุ 15 ด้วยความไม่ตั้งใจ แต่พ่อก็ยืนยันว่าจะเลี้ยงผมให้ได้ เพราะยังไงผมก็เป็นสายเลือด สมัยเรียนพ่ออยู่ ตจว. เรียนสายอาชีพ แต่จริงแล้วบ้านอยู่ กทม. คุณย่าโกรธมาก แต่ก็อยากให้พ่อเรียนให้จบก็เลยรับแม่กับผมไปอยู่ กทม. (ตอนนั้นแม่ผมอายุ 14 )

พ่อผมเป็นคนหน้าตาดี ผิวขาว ตัวสูง (อธิบายผู้ชายด้วยกันเป็นภาพไม่ถูกแหะ) ช่วงนั้นเค้ากำลังฮิต นักร้องญี่ปุ่น พ่อผมก็หน้าตาประมาณนั้นแหละ ทรงผมตัดแบบที่เค้าฮิตกัน ที่เค้าเรียกทรงเกาหลีในสมัยนี้ (พ่อบอกว่าเมื่อก่อนก็เรียกทรงญี่ปุ่น) พ่อเป็นหนุ่มป๊อบของโรงเรียนสาวๆตามกรี๊ดอย่างกับดาราเพราะ พ่อเล่นดนตรีด้วย...

พ่อเล่าให้ฟังว่าสมัยก่อน... มีเด็กแถวๆหมู่บ้านจัดสรร ที่พ่ออยู่สมัยเรียนคนนึง เป็นเด็กผู้หญิง ตัวเล็กๆผอมๆดำๆ ประมาณ 10 ขวบ ชอบมาเดินเล่นแถวหน้าบ้าน พ่อผมชอบเด็ก ก็เลยให้ลูกอมไป เด็กคนนั้นก็มาเดินทุกวัน เด็กคนนั้นช่างพูดช่างคุยช่างถาม พ่อผมชอบคุยกับเด็กมากก็เลยสนิทกัน พ่อจะซื้อขนมเล็กๆน้อย เตรียมไว้ทุกวันเวลาที่เด็กคนนี้มาเินเล่นตอนเย็นๆ อยู่มาวันหนึ่งเด็กคนนั้นบอกว่า พ่อแม่ไม่ให้มาเล่นกับพี่แล้ว เค้าบอกว่ามันไม่ดี พ่อผมรู้สึกเสียใจนิดๆ แต่ก็เข้าใจพวกผู้ใหญ่ พ่อก็เลยบอกว่าใช่แล้วละแถวนี้เสือดุ รีบกลับบ้านไปเถอะ เดี๋ยวจะโดนกินนะ แล้วตั้งแต่นั้น พ่อก็ไม่ได้คุยกับเด็กคนนั้นอีกเลย แต่ถ้าเจอก็จะยิ้มให้เฉยๆ

หลังจากเรียนที่ ตจว. จบ พ่อก็มาเรียนปริญญาตรี ทำงานเลี้ยงลูก(ผม)ไปด้วย เมื่อผมอายุ 5 ขวบ พ่อก็เลิกกับแม่ พ่อบอกว่าเพราะแม่ยังเด็ก ไม่สามารถเลี้ยงลูกได้ พ่อก็เลยเลี้ยงผมมาตัวคนเดียว จนจบปริญญาโท พ่อมีน้องชายที่กำลังเรียนอยู่หลายคน เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องของพ่อบางคนพ่อแม่ไม่สามารถส่งให้เรียนได้ พ่อก็เลยเป็นคนส่งให้พวกเค้าเรียน ผมรู้สึกว่าพ่อผมคงจะเหนื่อยมาก ผมจึงรักพ่อมาก...

ตอนอยู่เกรด10 อายุ 16 ปี มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นในชีวิตพ่อผม เมือวันหนึ่งผมรอพ่อมารับอยู่ที่ห้างแห่งนึง ขณะที่กำลังอ่านหนังสือ มีผู้หญิงในชุดนักศึกษาคนหนึ่งมองผมอยู่ ผมก็เลยยิ้มให้เพื่อจะดูว่าเค้ามองผมอยู่รึป่าว แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ยิ้มกลับมาแล้วรีบหลบสายตา เป็นแบบนี้บ่อยๆที่มีคนแอบมองผมเพราะอยากรู้ว่า ผมเป็นผู้ชายหรือว่าทอมกันแน่ บางครั้งก็อยากถอดเสื้อให้ดูซะเลยว่าเป็นผู้ชายนะเฟ่ย... นั่งรอจนพ่อมาถึง สักพักพ่อหันไปมองผู้หญิงคนนั้น แล้วลุกขึ้นไปคุยด้วย ปรากฎว่า ผู้หญิงคนนั้นคือเด็กแถวบ้านในสมัยก่อนที่พ่อยังเรียนอยู่ด้วย ผู้หญิงคนนั้นไม่สวยเลย ดำ ผมหยิก ดูเป็นเด็กเรียบร้อยบ้านๆ ใส่กระโปรงพีชยาว หน้าก็ไม่ได้แต่ง ตัวเล็ก ผอม ผมไม่สนใจอะไรก็แค่คนรู้จักของพ่อ พ่อชวนไปกินข้าวด้วย ผู้หญิงคนนี้ตอนแรกๆก็ไม่ค่อยพูด พอนานๆเข้าชักจะพูดมากถามนั้นถามนี่ ถามเรื่องผมกับพ่อจนละเอียด แล้วพ่อก็ยังชวนไปที่บ้านอีก ตั้งแต่นั้น อาทิตย์ละ หนึ่งหรือสองวัน ผู้หญิงคนนี้ต้องมานั่นเล่นนอนเล่นที่บ้านผม ตอนแรกๆผมไม่สนใจเธอเลย แต่เห็นว่าเธอชอบอะไรคล้ายๆผมมาก ชอบอ่านการ์คูนชอบดูหนังแนวเดียวกัน ก็เลยคุยกันรู้เรื่อง จนสนิทกันมากๆ แล้วพวกอาๆ น้องๆของพ่อ ก็เริ่มแซวๆว่า เค้าชอบผม ตอนแรกก็คิดว่าแซวกันขำๆ พอนานๆเข้าชักจะไม่ขำ เวลาที่ผมทำอะไรให้ไม่พอใจเล็กๆก็จะเริ่มงอน ผมต้องไปง้อ ก็เลยเริ่มมาคิดว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น ผมทนไม่ได้ที่เห็นเธอโกรธ ทั้งๆที่ปล่อยๆมันไปก็ได้ ผมเป็นคนเก็บตัวไม่ค่อยมีเพื่อน เพื่อนที่โรงเรียนก็มีแค่ 2 คน ดั้งนั้นเวลาอยู่บ้าน ถึงจะมีคนเยอะแยะ แต่คนที่เป็นเพื่อนคุยกันรู้เรื่องมีแต่เธอคนนี้เท่านั้น ที่เข้าใจอารมณ์ปวนแปรของผม ผมก็เลยขอเป็นแฟนซะเลย ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าความรักมันเป็นยังไง ตอนที่บอกพ่อว่าเป็นแฟนกันแล้วนะ พ่อก็งง หัวเราะว่าก็ตามใจสิ

จนตอนนี้ ผมอายุ 19 ยังเป็นแฟนกันอยู่ ตอนนี้แฟนผมเรียนจบแล้ว อายุ23 สามปีที่คบกันแฟนผมสวยขึ้นมาก ขาวขึ้น รำคาญผมยาวๆก็เลยไปตัดสั้นแล้วยืด แฟนผมตัวเล็ก ยิ่งดูเด็กเข้าไปใหญ่ ตอนนี้ถ้าเทียบกับผู้หญิงคนอื่นถึงจะไม่สวยมาก แต่ก็ถือว่าน่ารัก ส่วนพ่อผมอายุสามสิบสี่แต่หน้าตาเหมือนตอนอายุ 20กว่าๆ สาวน้อยสาวใหญ่มาชอบพอเยอะเพราะพ่อขายเครื่องประดับผู้หญิง ต้องรักษาหน้าตาเอาไว้ให้ดูดีอยู่เสมอ พ่อมีแฟนอยู่หลายคน ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ที่ดูเด็กๆ ทุกคนสวยเสป็กผมทั้งนั้น สวยแบบผู้ชายเห็นต้องอ้าปากค้าง ใครๆก็ไม่เชื่อว่าพ่อมีลูกอายุ19แล้ว ผมยังแอบอิจฉาพ่อผมเป็นลูกแท้ๆราศีไม่จับเลย ถึงหน้าตาจะคล้ายๆกันแต่ผมแค่เด็กที่ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนธรรมดาๆ (ผมเคยโดนพนักงานร้านอาหารหรูไม่ให้เข้าเพราะแต่งตัวไม่สุภาพ คือดูเหมือนไม่มีตังค์จ่าย ถึงจะใส่ร้องเท้าผ้าใบราคาพันกว่า เดินตามหลังพ่อที่ใส่สูทมาติดๆ แต่เค้าไม่ให้เข้าซะงั้น) แล้วผมก็เจอเรื่องแปลกๆเข้า วันหนึ่งแฟนผมมานอนค้างที่บ้าน แต่ผมไปหาเพื่อนกลับมาก็ประมาณ 3 ทุ่ม แล้วก็คิดในใจว่าอยากคุยกับพ่อสักหน่อย พ่อจะได้รู้ว่ากลับมาแล้ว ก็เลยเดินไปห้องนอนพ่อ ปกติก็จะเคาะประตู แต่เห็นแสงไฟลอดประตูออกมา แสดงว่ายังทำงานอยู่ ก็เลยค่อยๆแง้มประตูเข้าไปดู ก็เห็นพ่อกำลังกอดกับแฟนผมอยู่ ตอนนั้น คิดอะไรไม่ออกแม้แต่จะโกรธก็ยังคิดไม่ออก ได้แต่มองดูเพราะว่าอึ้งสุดๆ ดูเหมือนสองคนกำลังเศร้า หรือเสียใจกับเรื่องอะไรบางอย่าง แล้วพ่อผมก็พูดว่า พี่ขอโทษ ลืมมันซะเถอะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก แล้วแฟนผมก็สะอื้น พ่อก็จูบหน้าผากแฟนผม แล้วก็เดินหนีเข้าห้องน้ำไป ..... แฟนผมก็ยืนเช็ดน้ำตา แล้วทำท่าจะเดินออกมาจากห้อง ผมก็เลยรีบเดินเข้ามาในห้องตัวเอง แฟนผมก็เดินตามมาไม่ทันเห็นว่าผมเข้าห้องมาแล้ว พอเค้าเดินเข้ามาเห็นผมก็ สะดุ้งตกใจ ถามว่ามานานแล้วเหรอ ผมก็บอกว่า เปล่าเพิ่มกลับมา ผมก็ถามว่าไปไหนมา เธอตอบว่าไปคุยกับพ่อผมมา ผมก็ตอบ อืม ไป ไม่รู้จะถามอะไรเริ่มตรงไหน
คืนนั้นระหว่างนอน ผมนอนไม่หลับเลย ดูเหมือนว่าแฟนผมก็นอนไม่หลับ ผมก็เลยถามว่า เธอรักผมมั๊ย เธอก็ตอบว่า รัก และก็จะรักตลอดไป ไม่ว่าจะเป็นไปได้หรือไม่ก็ตาม ผมก็ได้แต่คิดในใจว่า เธอกำลังบอกรัก ผม หรือ ใครในใจเธอกันแน่ มันเจ็บปวดที่ต้องคิดว่าเป็นคนใกล้ตัวขนาดนั้น แล้วคงเจ็บมากกว่าเดิมถ้ารู้ว่าเรื่องนี้มันก่อตัวมานานแค่ไหนแล้ว... หลายครั้งที่พ่อเป็นห่วงแฟนผมมากเป็นพิเศษและบางครั้ง เวลาที่ทะเลาะกันพ่อจะออกหน้าปกป้องแฟนผมเสมอ ผมก็คิดว่าเค้าคงรักน้องสาวเค้า เพราะอยู่ด้วยกันจนเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวไปแล้ว ถ้ามันกลายเป็นความรักแบบนี้ผมก็พูดไม่ออก ถึงพ่อกับผมจะสนิทกันมากเหมือนพี่ชายน้องชายเลยก็ตาม ถ้าพ่อเป็นแค่เพื่อน ผมคงไม่รู้สึกแย่และอึดอัดแบบนี้... ผมควรถามไปตรงๆเลยดีมั๊ยว่ามันเกิดอะไรขึ้น... คนที่เจ็บปวดที่สุดตอนนี้อาจจะเป็นพ่อของผมก็ได้...

จากคุณ : VAYU

เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 15:24:18 A:110.49.233.48 X: TicketID:357109