Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
[ระบาย] ทำไมเพื่อนถึงไม่เห็นความสำคัญเราบ้าง ? ติดต่อทีมงาน

สวัสดีค่ะพี่ๆเว็บพันทิปทุกคน

เรามีเรื่องที่ไม่สบายใจพอควรมานานแล้ว

ไม่รู้ว่าจะไประบายหรือพูดกับใครดี เพราะพูดไปก็ไม่มีใครสนใจ

ขอพื้นที่กระทู้นี้ระบายและขอคำแนะนำจากพี่ๆหน่อยนะคะ :)



เราอายุสิบสี่ปีค่ะ ตอนนี้ก็กำลังขึ้นชั้นม.3แล้ว

โดยส่วนตัวเราเป็นคนเฮฮานะ ปล่อยมุกตลอด เหมือนกับตัวเอ็นเตอร์เทนประจำกลุ่ม

และด้วยสาเหตุนี่แหละค่ะ ที่ว่าเราดูเป็นคนสบายๆ ทำให้บางทีเราก็โดนมองข้าม โดนการกระทำต่างๆแบบข้ามหัวหรือไม่ก็ถีบหัวส่งไปเลย


อาจะยาวหน่อยนะคะ ..



คือว่า ตั้งแต่เด็กๆแล้ว เราเป็นคนที่คิดมาก จริงจังมากๆในบางเรื่อง

ตอนสมัยประถมเนี่ยเรามีคาแรกเตอร์แบบหัวหน้าห้องเลยนะ 55555555 นั่งหน้าห้อง คอยจดชื่อคนคุย อาจารย์รัก (ออกแนวขี้ประจบน้อยๆ ยอมรับเลยว่าตอนนั้นนิสัยไม่ค่อยดีเท่าไหร่)

เราในตอนนั้นออกจะเป็นคนเห็นแก่ตัวเสียส่วนใหญ่ เอาแต่ใจด้วย เหมือนเด็กที่มีปัญหาในการปรับตัวกับเพื่อน -_-;; (คือใครทำอะไรไม่ถูกใจก็แว้ดเลย น่าเบื่อมาก)


แล้วก็เหมือนในโรงเรียนทั่วไป มันจะมีกลุ่มเด็กเป็นแกงค์ๆใช่ไหมคะ

เราที่เนิร์ดๆเนี่ยแหละดันไปมีเรื่องกับหัวหน้าแกงค์เขา 555555555

รุนแรงพอควรเลยล่ะ มีเรื่องกันตอนป.4

หลายคนอาจจะมองว่ามันปัญญาอ่อนและดูเป็นเรื่องของเด็กๆเสียมากกว่า ก็ใช่ค่ะ ยอมรับเลย ต้นเหตุเรื่องก็ไร้สาระเอามากกกกกกกกกกกกกกๆ

พอทะเลาะกันเราก็โดนแบนเลยค่ะ บอยคอตอ่ะ ไม่มีใครยุ่งใครเล่นกับเรา

แต่ตอนนั้นเราก็ไม่แคร์นะ อารมณ์คล้ายๆว่า เธอไม่เล่นกับฉันก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับบ้านไปมีพ่อมีแม่มีตามียาย ฉันมีครู แบบนี้ -_-;;


แต่พอมาถึงจุดๆหนึ่ง มันก็ทนไม่ไหวแล้วค่ะ

เราโดนแกล้ง โดนนินทา โดนไล่ออกจากงานกลุ่ม (ไล่แบบซึ่งๆหน้าเลยนะว่า เราไม่ให้เธออยู่กลุ่มแล้ว) มีคนตั้งกลุ่มเกลียดเรา


เราเครียดมากค่ะแต่ก็ไม่ได้อะไร เพราะตอนนั้นยังคิดอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่

แต่พอมาตอนป.6 เหมือนกับมันเป็นจุดเปลี่ยนชีวิตเราจริงๆเลยนะ

เราเริ่มมานั่งคิดว่า เอ ที่ผ่านไปมันคืออะไรวะ ทำไมต้องเป็นงี้วะ

เปิดเทอมเราก็ไปคุยกับหัวหน้าคนนั้น ซึ่งเขาก็หายโกรธแล้ว (ก็มันผ่านมาสองปีแล้วนี่หว่า) ก็โอเคดีกัน


เราเริ่มปรับเปลี่ยนทัศนคติและนิสัยของเราค่ะ

ปรับไปมากๆ

เรากลายเป็นคนกล้าแสดงออกมากขึ้น (ความจริงมันควรเป็นไปตามวัยอยู่แล้วล่ะเพราะก็เข้าวัยรุ่นตอนต้นแล้วนี่ แต่ของเรามันมากจริงๆค่ะ) เราแอคทีฟ เล่น ขำ หัวเราะ บ้าๆบอๆเหมือนพวกไฮเปอร์ การเรียนเราปล่อยวางลงไปเยอะเลยค่ะ อย่างเมื่อก่อนนะต้องเป๊ะๆๆๆๆๆๆ ถ้าอาจารย์มาทวงงานนี้ถือว่าเราแย่มากๆๆๆๆมากที่สุด เปลี่ยนเป็นเรื่อยๆ ทำส่งทันเวลา ซึ่งมันก็ดีต่อตัวเรานะเราว่า เพราะเราได้ใช้เวลาส่วนนึงอยู่กับเพื่อนๆไปตามวัยด้วย


นั่นแหละค่ะ จุดเปลี่ยนทำให้เรากลายเป็นคนบ้าๆบอๆจนถึงตอนนี้



พอเราขึ้นม.1 บอกตรงๆค่ะ เราอยากเป็นที่รู้จักของเพื่อนๆในสายชั้น

แต่ไม่ถึงกับอยากดังอะไรขนาดนั้นนะ แค่อยากให้เพื่อนๆรู้จักเรา ในมาดของเด็กนักเรียนเฮฮา ตลก สบายๆ อยู่ด้วยก็หัวเราะกันทั้งวัน (เพราะเราไม่ได้เป็นคนหน้า
ตาดีค่ะ ดังนั้นเลยอยากหาจุดเด่นกับนิยามของตัวเอง 5555 ไร้สาระนิดหน่อยนะ)


เพื่อนๆเราในชั้นมัธยมที่สนิทกันต่างรู้ดีค่ะว่าจุดอ่อนเราคือเรื่องที่เป็นปมมาตั้งแต่ประถม

เพื่อนเรารู้ว่าเราเป็นคนคิดมาก เอาแต่ใจตัวเองหน่อยในบางที อารมณ์ร้อน แต่บางครั้งเราก็เป็นที่ปรึกษาให้ใครหลายๆคนนะ


แต่มีเพื่อนอยู่คนนึงค่ะ เราเรียกเขาว่า เอ ละกันนะ

คือเอเป็นคนน่ารักคนนึงเลยแหละ เอเป็นคนเงียบๆ ชอบฟังเพลง


แล้วขอสารภาพเลยนะคะว่า เราสงสัยนิดหน่อย

เพราะเราพยายามทำตัวให้เฮฮาตลอดเวลา เรายอมในสิ่งที่เรายอมได้ เราปรับนิสัย เราห่วงใยคนอื่น เราพยายามเป็นคนที่ดีที่สุดอยู่แล้ว

แต่


เอ คนนั้น กลับได้เพื่อนๆไปอย่างง่ายดาย

อย่าใช้คำว่าอิจฉานะคะ เราไม่ได้อิจฉาเขา แต่เราแค่รู้สึกน้อยใจในบางครั้ง

เราเหนื่อยแทบตายนะกับการที่ต้องหัวเราะตลอดเวลา บางทีเราอยากเหวี่ยง อยากทำอะไรตามใจบ้าง

คือ เอ น่ะ เป็นคนที่จะเหวี่ยงก็เหวี่ยงเลยค่ะ เหวี่ยงแบบหน้านิ่งๆอ่ะ

แต่พอ เอ เหวี่ยง ทุกคนก็ไปง้อเอ ขอให้เอหายโกรธ

พอเราเหวี่ยง (ในกรณีที่โมโหจริงๆ)



ไม่มีใครสนใจเราเลยค่ะ


ทุกคนปล่อยเรา ให้เราอยู่เงียบๆ ด้วยความคิดที่ว่าเดี๋ยวเราก็หายโกรธเองแหละ


เราน้อยใจมากเลยนะ


เวลาที่เราโกรธ เราเสียใจ เราอารมณ์ไม่ค่อยดี เราอยากได้คนมาอยู่ข้างๆ

คือเราพูดเรื่องนี้ไปหลายรอบมากกกกกกกกกกก เพราะเพื่อนๆในกลุ่มเราจะไม่มีความลับต่อกันเลย นิสัยใครเป็นยังไงทุกคนจะรู้หมด เปิดใจกันมาไม่รู้กี่สิบครั้ง


แต่ปัญหาของเราเหมือนจะไม่มีใครคิดจะใส่ใจ


แล้ววันนี้ เพื่อนในกลุ่มคนนึงค่ะ ถามเราว่า

เพื่อน : เออเนี่ย จะไปดูหนังกันหรือเปล่า

เรา : หะ ดูหนัง ดูหนังอะไร ใครชวน ตอนไหน ยังไง (ยิงรัว555)

เพื่อน : ก็ เอ ไง มันโทรมาชวนเราแล้วก็เพื่อนๆคนอื่นอ่ะ มันยังไม่ได้โทรหาแกเหรอ

เรา : (เงียบไปสามวินาที) ไม่นี่

เพื่อน : ไปดูเรื่อง xxx นะ ลองถามมันละกัน

เรา : (กลั้นใจพิมพ์เอ็มเอสเอ็นตอบไปแค่) งืม



มันเสียความรู้สึกสุดๆ


พี่ๆเพื่อนๆคะ เราเป็นคนยังไงเหรอ


ดูเหมือนคนเอาแต่ใจมากหรือเปล่า

หรือเราสบายมากเกินไป จนทุกคนคิดว่าเขาจะปฏิบัติอย่างไรกับเราก็ได้ เราจะไม่ถือ อย่างนั้นเหรอคะ


เรามีความรู้สึกนะ

เราเป็นคนเซนส์ซิทีฟมากกับเรื่องครอบครัวและเพื่อนมากๆ

มากจนคิดว่าเราควรจะพอดีหรือเปล่า

ความจริงสิ่งที่เราโดนมามันเยอะกว่านี้ค่ะ เยอะมากๆเลยด้วย

แต่เราก็ทำได้แค่เก็บไว้ในใจตลอด ยิ้มสู้ตลอด

บอกคนอื่นว่า เฮ้ยไม่เป็นไร กูไม่ถือ กูไม่คิดมาก กูไม่เสียใจหรอก


เราให้คนอื่นไปเต็มร้อย

แต่ก็ไม่เคยได้กลับมาเต็มร้อยสักที

เราท้อแล้วค่ะ





หรือเราควรกลับไปเป็นเด็กดีตั้งใจเรียนคร่ำเคร่งอย่างเดิม

เผื่อว่าบางทีมันจะได้ไม่ทำให้เราฟุ้งซ่าน คิดเรื่องเทือกๆนี้อีก


เราเล่าเรื่องเพื่อนๆให้ป๊ากับแม่ฟังตลอดเลยค่ะ แต่ก็ไม่สนใจ คิดว่าสิ่งที่เราพูดไปมันเป็นเรื่องเด็กๆ


ใช่ค่ะ เรายอมรับ มันเป็นเรื่องเด็กๆ เป็นเรื่องที่ต้องประสบพบเจอกันไปตามวัย

แต่ขอบอกตรงๆเลยนะคะ ถ้าใครไม่เคยมีประสบการณ์แบบเรา ก็ยังไม่เข้าใจแบบลึกซึังหรอกค่ะ


มันทรมานนะคะกับการต้องจำทนอยู่กับเพื่อนๆโดยต้องคอยหัวเราะ เฮฮา ทั้งทีในใจอยากจะร้องไห้ออกมาตรงนั้นน่ะ


หวังว่าจะมีใครสักคนเข้าใจเราจริงๆ


ขอบคุณสำหรับพื้นที่เล็กๆแต่อบอุ่นอย่างพันทิปค่ะ :)
(เราแอบอ่านดราม่าของจ่าพิชิตบ่อยๆเลยมาระบายที่นี่ค่ะ อิอิ)

จากคุณ : phenomenafb
เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 55 21:09:40 A:124.122.250.68 X: TicketID:357644

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com