ไม่เคยอยากมีลูกมีสามี มาตั้งแต่วัยรุ่นจนเป็นสาวใหญ่ บังเอิญจับพลัดจับผลูไปได้เด็กมาเลี้ยงแบบไม่ตั้งใจ คนหนึ่ง
เลี้ยงไปรักไป สอนไปอบรมบ่มเพาะไป ชักสงสัยตัวเอง เอ๊ะ นี่หากเรามีลูกเองจะรักแบบนี้ หรือจะรักยิ่งกว่านี้
กำลังนั่งสงสัย รถไฟขบวนสุดท้ายผ่านมาพอดี อ๊ะ ลองขึ้นดูหน่อย ได้ลูกรถไฟมา สอง สาว
เลี้ยงอย่างตั้งใจให้เป็น และไม่เอาเยี่ยงอย่างละคร รักลูกเองจริง แต่ไม่ทิ้งลูกเลี้ยง สม่ำเสมอมาตลอด
ผ่านมา 19 ปี พิสูจน์ตาชั่งในใจตัวเองได้ดี ทั้งลูกเองและลูกเลี้ยง ได้ดั่งใจสมที่อบรมบ่มเพาะมา
รู้ได้อย่างหนึ่งว่า การเลี้ยงคนแต่ละคนมันเป็นศาสตร์และศิลป์ มันเหมือนกับงานปฏิมากรรม ที่ต้องคอยเติม ตกแต่ง จุดบกพร่องตลอดเวลา
แต่เมื่องานเห็นเป็นรูปร่าง และเกือบเสร็จแล้ว ความภูมิใจของคนทำไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดใดๆ ได้ครบถ้วน