ความคิดเห็นที่ 1 สถานบันเทิง สถานบริการส่วนใหญ่ ต้องมีเวที มีวงดนตรีมาเอนเตอร์เทนลูกค้า และในความเป็นจริง การแสดงบนเวที เป็นหัวใจสำคัญอย่างหนึ่งของสถานบันเทิงแทบทุกระดับ ไม่ว่าจะเป็นล็อบบี้สุดหรูในโรงแรม คลับชั้นนำระดับประเทศ หรือร้านเหล้าห้องแถว ถ้ามีเวที มีวงฯเล่น นั่นคือ มีเขาเจตนามีแม่เหล็กไว้ดึงดูดให้ผู้มาใช้บริการเพลิดเพลินกับการขับกล่อมด้วย มิวสิค แล้วฮ่ะ แหม ใครๆก็รู้ ดนตรี เป็นภาษาสากลที่ร้อยเรียงใจคนให้รื่นรมย์ร่วมกันได้ โดยไม่ต้องมีคำอธิบายนี่นา เนอะ นักดนตรี ชื่อก็บอกว่า เขาต้องเล่นเครื่องดนตรี ชนิดใดชนิดหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็น กีต้า เบส กลอง ร้อง เปียนโน อิเลคโทน ฉิ่ง ฉาบ ฯลฯ วันนี้ อิชั้นขออนุญาตกล่าวถึงเฉพาะ วงดนตรี ร่วมสมัยหรือสมัยนิยม ที่แสดงหรือโชว์ให้คุ้นหูคุ้นตาดีในผับ และ คลับเล้าจ์นะคะ ซึ่งคนไม่พ้นที่จะบอกว่า เป็นวงดนตรีที่เล่นแนว ร๊อค พ๊อพ แดนซ์ทั่วๆไป ส่วนใหญ่มีสมาชิกวงฯประมาณ 5-8 คน ทั้งแบบเล่นสด และเล่นซิ้งก์ MD. เรามาดูกันว่า เด็กหนุ่ม เด็กสาวเหล่านี้ เข้ามาทำอาชีพนี้กันได้อย่างไร รายได้เพียงพอหรือไม่ ไลฟ์สไตล์โดยรวมเป็นเช่นไร นักดนตรีถือเป็นอาชีพอาร์ทติสแบบหนึ่ง พวกเขาสร้างสรรค์ผลงานเช่นใด เพื่อให้ผู้คนที่มาฟังมาชมกลับบ้านไปด้วยความสุข ส่วนใหญ่วงดนตรีที่เล่นในผับ หรือสถานบริการกลางคืน เป็นมนุษย์ประเภทไหน(เวอร์ไปมะ แฮ่ แฮ่) เล่าสดๆ ตามสไตล์นะคะ ช้าบ้าง ยืดบ้างโปรดให้อภัย เพราะเราจะว่ากันไปยาวๆ เรื่อยๆ ให้ครอบคลุมทุกแง่มุมที่น่าสนใจเนอะ สงสัยหรือมีคำถามอยากรู้ ถามได้เช่นเคย อับดุลย์รู้ อับดุลย์จะตอบจ้า * งานเขียน และการถ่ายทอดทั้งหมดที่จะเกิดขึ้นนี้ของอิชั้นเจ้าของกระทู้ ไม่เจาะจงผู้หนึ่งผู้ใดนะคะ เป็นการถ่ายทอดเรื่องราวจากประสบการณ์โดยรวม ซึ่งเป็นส่วนใหญ่ที่ได้สัมผัสมา มิใช่ทั้งหมดนะจ้ะ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 10:18:58

ความคิดเห็นที่ 2 แก้ไข พิมพ์ผิดง่า........ แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 55 10:21:35 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 10:20:54

ความคิดเห็นที่ 3 ปาดด  ครับ รอเสพอย่างใจจดใจจ่อ  เหมือนแฟนละคร  555 จากคุณ : EMT-I เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 10:34:07

ความคิดเห็นที่ 4 หากคุณเล่นดนตรีเป็น มีเพื่อนเล่นดนตรีด้วยกัน จนสามารถฟอร์มเป็นวงดนตรีได้ 1 วง ถ้าอยากเล่นดนตรีในผับ ต้องทำอย่างไร รวบรวมสมาชิก มือกีต้าร์ เบส กลอง และหานักร้องเสียงดีมาก่อน แล้วก็ซ้อมๆๆๆๆ จนมั่นใจว่าจะยืนเล่นต่อหน้าประชาชีได้ในเวลาประมาณ 1 ชั่วโมง โดยไม่หมดแรง เป็นอย่างต่ำ จะให้ดีขึ้นมาอีก คือ ต้องเล่นดนตรีได้ดีไม่มีเพี้ยนคีย์ ผิดทำนอง เสียงร้องต้องไม่มีตกและน่าฟังพอควร จะให้แจ่มคือ ต้องมีท่าทางที่ดึงดูดสายตาผู้ชม จะดิ้น จะแดนซ์ กระโดดม้วนหน้า ม้วนหลัง ตีลังกา ระหว่างดีดกีต้าร์ เกาเบส ตีกลองไปด้วยได้ยิ่งเจิด ให้เริดหนักๆ นักร้องต้องเป็นเอนเตอร์เทนเนอมากพอจะดึงสายตาคนร่วมร้อยร่วมพันให้หันมาสนใจได้ ไม่ว่าจะด้วยลีลาท่าทาง แบบว่า กล้าตลกทะลุมิติ หรือ เสียงดีปานระฆังแก้ว หรือ บ้าบิ่นโหนตัวบนขื่อคาฯลฯ ถ้าไม่มีความสามารถโดดเด่น ใจก็ไม่ถึงพอ ประมาณว่าห่วงหล่อ ขอให้หล่อจริงๆเหอะ โอกาสได้งานมันมีอยู่ เมื่อมั่นอกมั่นใจในความสามารถการแสดงดนตรีของตัวเองดีแล้ว ว่าวงฯข้าฯนั้นเจ๋ง แนว แน่น ไม่น้อยหน้าใคร จากนั้นก็ออกไปหาร้านที่เราอยากเล่นได้แล้วนะคะ ไปร้านไหนดีหนอ???....ผับมีเป็นสิบเป็นร้อยผับบนถนนกลางคืน บางวงฯไฟแรง คิดว่าตัวเองแกร่งพอ มุ่งหน้าหาผับใหญ่ๆคนเยอะๆ ร้านนี้แหละเหมาะกับระดับฝีมือเรา 555 บางวงฯใจยังไม่ถึง เคยแค่ผ่านงานโรงเรียนตอนม.ปลาย เอาง่ายๆ ผับหน้าซอยบ้านก็แล้วกัน ไม่ว่าจะผับ เล็ก กลาง ใหญ่ ... หากจะไปเล่นดนตรีแลกค่าจ้างเขา เขาต้องขอดูฝีมือก่อน ซึ่งเรียกกันว่า ออดิชั่น.......... ตรงนี้ละ เริ่มซับซ้อนขึ้นมาบ้างแล้ว หุหุ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 10:36:16

ความคิดเห็นที่ 5 ขาประจำมาตามติดครับ   อยากรู้ว่าวงๆนึงรายได้ขนาดไหน สมมุติทั้งวงมี 6 คนล่ะกัน ผับดังต่างจังหวัดก็ได้ ผมกะเองคร่าวๆคงต้องมี 6 หลักล่ะมั้งค่าจ้างน้อยกว่านี้นักดนตรีคงไม่พอกินหรอก จากคุณ : hamich เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 10:48:54

ความคิดเห็นที่ 6 มาตามอ่านต่อ ^^ . จากคุณ : moonface เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 10:50:22

ความคิดเห็นที่ 7 ทำยังไงถึงจะได้ ออดิชั่น... เริ่มจากบางคน ลองไปเป็นลูกค้า เป็นนักเที่ยวก่อน ดูๆวงฯที่เล่นอยู่ เพื่อกลับไปทำการบ้าน ซ้อมมาให้ได้สไตล์ร้าน หรือ เดินลิ่วๆ เข้าหากัปตัน เด็กเสิร์ฟ โชคดีเจอผู้จัดการ จึงแจ้งความจำนงค์ว่า ขอ ออฯ...ครับ หากเจอคนที่ไม่ได้รับผิดชอบดูแลเรื่องการแสดง หรือ ฝ่ายบันเทิงบนเวที ถ้าเขาใจดี จะบอกให้ไปติดต่อผู้มีหน้าที่โดยตรง ถ้าเขาไม่ถูกชะตา หรือเห็นว่า ธุระไม่ใช่ ก็บอกปัดไปแกนๆ วงฯเต็มแล้วบ้าง หนู/ผมไม่รู้บ้าง ว่าออฯ...กับใคร เสิร์ฟบางคนไม่รู้จริงๆ แต่ส่วนใหญ่กัปตันพอรู้บ้าง แต่ถ้าเป็นแบ็คสเตจหรือคนดูแลเวทีไม่ว่าจะเป็นแสง สี เสียง บอกไม่รู้ นั่นไม่ใช่แล้ว แสดงว่าหนุ่มๆเหยียบตาปลาใครเข้าให้ล่ะซิ หึหึ อย่างนี้งานไม่เข้ายาว 555 กว่าจะได้เจอผู้จัดการฝ่ายบันเทิง บางวงฯเทียวไล้เทียวขื่อ คนนั้นที คนนี้ที ใช้เวลาเป็นอาทิตย์เป็นเดือนก็มี ได้เจอตัวผู้มีอำนาจตัดสินใจแล้ว ก็ใช่ว่า เขาจะเปิดเวทีให้ขึ้นออฯ...เลยทันที ต้องนัดเวลา ต้องดูคิว ดูอารมณ์ทั่นผจก.ผู้ยิ่งหญ่ายอีก บางที่ผจก. ใจดี เปิดออร์... ทุกวัน มีวงมาออฯ... วันละหลายๆวงฯ แต่ปรากฏช่วงนั้นช่างมิกซ์เสียงขี้เกียจ เมาค้าง อ้างว้าง เมียหนี มีปัญหาทางจิต ทำซาวด์ให้แย่ๆ ขออะไรก็ไม่ให้ เช่นเสียงไมค์ไม่ดัง ไม่ให้เปิดหน้าตู้ หรือเอาสายแจ็คเน่าๆมาต่อให้เป็นต้น บอกได้คำเดียว ซวยจริงหนอน้องเอ๋ยยยยยยยยยย แล้วจะทำไงดีล่ะเนี่ย อยากเล่นก็อยากเล่น อยากได้ตังค์ด้วย อยากได้ชื่ออีกต่างหาก อยาก อยาก อยากโว้ยยยยย จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 10:54:30

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ hamich ใจเย็นที่รัก(ของคนอื่น 555) ได้เข้าไปเล่นก่อนน่า เรื่องเงินเดี๋ยวค่อยว่ากัน คุณ moonface ขอบคุณคร่า ที่ตามมาเอ็นจอยด้วยกัน จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 10:56:17

ความคิดเห็นที่ 9 เพราะบางที่ เพราะบางเหตุผล มันสุดทนจริงๆ จึงทำให้เกิดอาชีพนายหน้า พาวงฯไปออดิชั่น แล้วเรียกตัวเองซะหรู ว่าเป็นผู้จัดการวงดนตรี แหวะ.......... ขอสารภาพตรงนี้เลยแล้วกัน อิชั้นรังเกียจพวกนี้เป็นการส่วนตัว เพราะอะไรน่ะหรือ... เพราะมีโอกาสได้เจอะผู้จัดการวงดนตรี ที่เล่นกลางคืน เป็นผู้จัดการดีๆ มีไม่ถึงจำนวนนิ้วมือ 1 ข้างน่ะซิ ส่วนใหญ่ที่เจอ เป็นพวกนายหน้า หักค่าหัวเด็กนักดนตรี ขูดเลือดขูดเนื้อเสียมากกว่า คิดแล้วก็แค้นแทนนักดนตรี (แล้วจะค่อยๆแฉให้ฟังเรื่อยๆนะจ้ะ) บางผับ ผู้จัดการฝ่ายบันเทิง กับนายหน้า ฮั้วกันซะอีก นักดนตรีไส้ไม่แห้งแล้วแบบนี้ ไม่มียาไส้เลยเหอะ เฮ้อออออ วิธีการของพวกนายหน้า หรือผู้จัดการวงฯอย่างที่อุปโลกภ์ตัวเอง ส่วนมากพวกนี้เป็นพวกที่พอจะมีความสนิทสนมกับคนหนึ่งคนใดในร้านบ้าง อาจสนิทกับผู้จัดการร้าน หุ้นส่วน ผู้บริหารคนหนึ่งคนใด จนสามารถ ขอให้ผจก.ฝ่ายบันเทิงเปิดเวทีให้นักดนตรีออร์ได้ ผจก.ฝ่ายบันเทิงทั่วๆไป ที่ทำหน้าที่พิจารณาสรรหาวงดนตรีมาเล่นให้ผับ จะรับออร์อยู่แล้ว บางทีวงฯมีมาก ต้องจัดสรรให้ออร์กันวันละ 3-5 วงฯ ก็ว่ากันไปตามคิว ใครมาก่อนมาหลัง วงฯไหนเล่นถูกใจ ฝีมือดี จะเก็บไว้ในเรคคอร์ด แล้วจึงจะจัดสรรเวลาให้มาเล่นในเวลาแสดงให้ดูอีกครั้ง ไหนๆก็มาถึงตรงนี้แล้ว อิชั้นขออธิบายการทำงานของผจก.ฝ่ายบันเทิงในการพิจารณาวงดนตรีที่จะจ้างมาเล่นโดยละเอียดแล้วกัน เพื่อความเข้าใจแจ่มแจ้งเผื่อมีนักดนตรีผ่านมาอ่าน หรือ สำหรับท่านที่สนใจ ซึ่งผจก.ฝ่ายบันเทิงที่อิชั้นจะเล่านี้ เป็นผจก.มืออาชีพจริงๆ ไม่ใช่พวกฮั้วกับพวกนายหน้าวงฯ แล้วหากินแอบแฝงกับนักดนตรี ค่อยๆติดตามกันไปนะคะ เรื่องที่จะเล่านี้ บางทีนักดนตรีเองยังไม่ทราบเลยด้วยซ้ำ จึงพยายามเล่าให้ละเอียด จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 11:14:13

ความคิดเห็นที่ 10 โหวตค่ะ รออ่าน จากคุณ : ไม่สวยแต่เลือกค่ะ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 11:37:31

ความคิดเห็นที่ 11 เรามาทำความเข้าใจกันก่อนว่า ผจก.ฝ่ายบันเทิง เป็นใคร มีหน้าที่อะไรบ้าง ขอบเขตอำนาจการตัดสินใจมากน้อยแค่ไหน ฯลฯ ผจก.ฝ่ายบันเทิงผับ ส่วนใหญ่แบ่งเป็น 2 ประเภท คือ 1. เป็นผู้มีความรู้ความสามารถด้านดนตรี อาจเป็นนักดนตรีมาก่อน 2. เป็นผู้บริหารที่มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการตลาด การขายการทำงานของผับ ผจก.ที่มีความรู้ความสามารถด้านดนตรี คงไม่ต้องแปลกใจ หากจะมาคัดเลือกวงดนตรีมาเล่นในผับ ส่วนผจก.ที่เก่งเรื่องการตลาดนั้น มีข้อดีคือ สามารถรู้ได้ว่า วงฯที่จะจ้างมาขายได้หรือไม่??? ขายได้ในที่นี้ ไม่ใช่ขายเพลงแน่นอน เพราะเล่นเพลง cover ของศิลปิน หรือเล่นเพลงฮิตติดตลาดกันอยู่แล้ว แต่หมายถึง สามารถทำให้ลูกค้าติดใจได้หรือไม่ มีจุดเด่นอะไร สามารถนำมาปลุกปล้ำ เอร้ย ไม่ช่าย 555 หมายถึง ปลุกปั้นให้เป็นวงฯที่แตกต่างจากวงฯอื่นๆในผับอื่นๆจนเป็นที่กล่าวขานร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำได้หรือเปล่า เพราะความสามารถของนักดนตรีในผับ ส่วนใหญ่ใกล้เคียงกัน ไม่ต้องถึงขั้นอัฉริยะภาพก็เล่นดนตรีกลางคืนได้ แค่เล่นได้ ถึงขั้นเล่นดี เก่งพอตัว จะขายได้หรือไม่ องค์ประกอบมันมากกว่านั้น บางผับ จึงใช้ผจก.ฝ่ายบันเทิงถึงสองคน ในการตัดสินใจว่าจ้างวงฯ ซึ่งอันที่จริงไม่มีความจำเป็นขนาดนั้นหรอก ???? โดยส่วนตัวอิชั้นคิดว่า ผจก.ฝ่ายบันเทิง ควรเป็นผู้มีสัญชาติญาณด้านการตลาดเข้มข้น มีความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับดนตรีบ้าง ให้รู้ว่าวงเล่นไม่ผิดเพี้ยนก็เพียงพอแล้ว เพราะที่สุดแล้ว นักเที่ยวจะเป็นผู้ตัดสินเอง ว่าวงฯผ่านหรือไม่ผ่าน เล่นดีแต่ไม่จูงใจความรู้สึกนักเที่ยวมีถมไป หรือเล่นห่วย หล่อ ลีลาบนเวทีสะเด่า น่าสนใจมีเยอะ (แต่อาจอยู่ไม่นาน เพราะถ้านักเที่ยวจับทางได้ เป็นอันจบเห่ หมดกัน) การจะเป็นวงดนตรีเล่นกลางคืน ให้เป็นที่ร้องการ มันต้องมีองค์ประกอบร่วม มากกว่าแค่การเล่นดนตรี ได้ดีพอฟังได้ หรือแค่รูปร่างหน้าตาดี มีลีลาเร้าใจบนเวที จึงไม่เกินความจริง เรื่องเริ่มลึก เริ่มน่าสนใจบ้างหรือยังจ้ะ ??? จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 11:38:30

ความคิดเห็นที่ 12 .... จากคุณ : เชร็ค 3 เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 11:41:49

ความคิดเห็นที่ 13 ^^ แซ่บเวอร์อีกแล้วมีหรือจะไม่สนใจล่ะคะ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 12:00:44

ความคิดเห็นที่ 14 จากประสบการณ์ที่ผ่านมา อิชั้นพอวิเคราะห์เป็นทฤษฎีคร่าวๆ ว่าวงดนตรีที่จะผ่านออร์ไปเล่นในผับนั้น จะถูกพิจารณาด้วยข้อเหล่านี้ 1.  เล่นดนตรีได้ดี มีความสามารถในการเล่นการแสดงดนตรีไม่ผิดไม่เพี้ยน ตลอดเวลาที่ขึ้นแสดงบนเวที 2.  การทำงานเป็นทีมเวิร์ค เก่งก็ต้องเก่งใกล้เคียงกันทั้งวงฯ หรืออุดจุดอ่อนของเครื่องเล่นที่ด้อยได้ 3.  นักร้องต้องมีเนื้อเสียงที่โดดเด่นชวนฟัง หรือ ทำให้เพลงที่ร้องน่าฟัง (สำคัญมาก เพราะผู้ฟังทั่วไปตัดสินตรงนี้อันดับแรก) 4. มีความเป็นเอนเตอร์เทนเนอร์สูงทั้งวง หรือ อย่างน้อยนักร้องต้องทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี ไม่ใช่ยืนดีดกีต้าร์ เกาเบสทื่อมะลื่อ กุมไมค์อย่างกับกลัวใครแย่ง มีแอ็คติ้งท่าทางให้คนดูสนใจบ้าง 5. มีความคิดสร้างสรรค์ในการแสดง ในการเรียบเรียง นำเสนอเพลงให้เป็นสไตล์ตัวเอง อย่าลืมว่าเพลงที่เอามาเล่นมาร้อง มันก็เพลงตลาดๆ เด็กเรียนดนตรีเล่นดนตรีที่ไหนก็เล่นได้ร้องได้ 6. บุคลิกของนักดนตรีต้องพอดูได้บ้าง ถ้าหล่อ/สวยหรือดูดีทั้งวงฯ จะได้รับการพิจารณาเป็นพิเศษ 7. ราคาที่เสนอให้จ้าง ต้องสมเหตุสมผล (อันนี้อ่อนไหวนะยะ ชิส์) 8. ไม่มีท่าทีขัดลูกกะตา ผจก.ฝ่ายบันเทิง หรือ ทำให้ผจก.ฝ่ายบันเทิงหมั่นไส้ไม่ถูกชะตา 555 (สำคัญนะนี่) แต่ละข้อต้องได้คะแนนอย่างต่ำครึ่งหนึ่ง เมื่อรวมแล้วต้องเกิน 70% จึงจะผ่านเข้ารอบต่อไปที่เราเรียกว่า ออร์สด......... ไม่ยากนะ เพราะเมื่อเลือกจะมีอาชีพเป็นนักดนตรี นี่คือพื้นฐานที่ต้องมี จริงหรือไม่??? จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 12:03:38

ความคิดเห็นที่ 15 ผมผ่านเรื่องแบบนี้มาหมดแล้ว สมัยที่เล่นดนตรีตามร้านอาหาร เช้าทำงาน ตกดึกไปเล่นดนตรี กลับบ้านกว่าจะได้นอน ตีสอง ตื่น ๗ โมงไปทำงานเลิก ๖ โมงเย็น วนๆเวียนอยู่แบบนี้ สุดท้าย....... เลิก ไม่ไหว ง่วง แถมโดนเบี้ยวเงินจากทางร้าน จากคุณ : น้าออด เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 12:10:37

ความคิดเห็นที่ 16 ที่เล่าไว้ข้างต้น จะเห็นได้ว่าการคัดเลือกเพื่อว่าจ้างวงดนตรีนั้นมีหลักเกณฑ์อยู่พอสมควร และนั่นยังไม่ใช่ข้อตัดสินว่า วงฯนั้นๆจะได้งานเล่นประจำในผับที่ไปออร์ให้ผจก.ฝ่ายบันเทิงหรือไม่ เพราะอาจเจอวงฯที่เข้าหลักเกณฑ์เหมือนๆกัน คะแนนสูสีคู่คี่กัน ย่อมต้องมีการคัดเลือกรอบต่อไป หรือถึงไม่มี ก็ไม่สามารถตัดสินใจได้ทันทีว่า วงฯสมควรจ้างจริงหรือไม่ ทั้งนี้การออร์รอบแรก ใช้เวลาไม่เกิน ครึ่งชั่วโมง หรือ ไม่เกิน 5 เพลง ต่างจากการแสดงจริงที่ต้องอยู่บนเวทีกว่า 1 ชั่วโมง ส่วนใหญ่ วงดนตรีที่มาออร์จะเลือกเพลงที่วงฯถนัด หรือทำได้ดีอยู่แล้วเพื่อให้ผจก.ฝ่ายบันเทิงดูคนเดียว หากขึ้นแสดงบนเวที ที่มีผู้ชมเป็นร้อยเป็นพัน รับประกันได้อย่างไรว่าจะไม่ตื่นเวที หรือ หากมีสถานะการณ์ที่ต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้า วงฯจะมีปฏิภานไหวพริบในการจัดการขนาดไหน??? จึงต้องมีการออร์รอบต่อไป ที่แสดงจริง เล่นจริงบนเวทีที่มีผู้ชมจริงๆ หรือเขาเรียกกันว่า                  .................ออร์ดิชั้นสด............. การออร์สด คือแสดงบนเวทีในเวลาที่เปิดทำการแล้ว ส่วนใหญ่ผับจะจ่ายค่าจ้างให้จริงจ้ะอาจจะเต็มหรือครึ่งหนึ่งก็เป็นไปได้ (ถ้าวงฯไหนไม่ได้ ก็นะ...โดนมือดีอุ๊บอิ๊บแล้ว ยกเว้นว่ามีการแจ้งเป็นขั้นเป็นตอนตั้งแต่แรกจ้า) ถ้าวงฯผ่านการออร์สด ผจก.ฝ่ายบันเทิงจะจัดตารางเวลาแสดงให้ลงเล่นต่อไป หากไม่ผ่าน อาจมีคำพูดตั้งแต่ "แล้วจะติดต่อไปนะคะ" หรือ "ขอดูวงฯอื่นก่อนนะ" หรือ "ไปซ้อมมาใหม่เหอะน้อง" หรือ ที่ดีหน่อยก็จะบอกว่า เล่นดีนะ แต่กลองอ่อนไป หรือ นักร้องยังไม่เป็นเอนเตอร์เทนเนอร์พอ ฯลฯ ที่หมายถึงต้องปรับปรุงตรงไหนบ้าง มันไม่มีหรอกนะ ที่ร้านจะเกรงใจใครจนว่าจ้างโดยไม่คำนึงถึงการตอบรับของลูกค้า ดังนั้น พวกนายหน้าวงฯทั้งหลายที่บอกวงฯว่า เป็นคนกดดันให้ร้านจ้างนั้น มันมาเป็นไร่เลยล่ะ สตอบอแห...น่ะ 555 นายหน้าหรือผจก.วงดนตรี อาจมีความสัมพันธ์กับร้านบ้าง จนร้านเปิดโอกาสให้แสดงฝีมือให้ดูเพื่อคัดเลือก แต่ถึงขั้นที่ทำให้ร้านจ้างวงฯเพราะความสนิทสนมกับใครนั้น มันเกิดขึ้นได้น้อยมาก ถึงจะเคยมีเกิดขึ้น แต่นั่นเพราะวงฯเล่นได้ดีผ่านมาตรฐาน ผ่านหลักเกณฑ์จริงๆจ้า นายหน้าพวกนี้ เมื่อวงดนตรีได้งานที่ผับใดๆแล้ว จะหักค่าจ้างนักดนตรีทุกครั้งที่มีการจ่ายเงิน กรณีเด็กโดนร้านเบี้ยว(เพราะร้านใกล้เจ๊ง หรือเหตุใดๆๆ) นายหน้าไม่เคยสำรองจ่ายให้วงฯเลย หนำซ้ำ ไม่เคยช่วยอะไรทั้งสิ้น ไม่ว่าจะชี้แนะข้อผิดพลาด เสนอความคิดสร้างสรรค์เพื่อให้วงฯพัฒนา คนพวกนี้ ตระเวณไปผับต่างๆ เพื่อเล็งวงฯที่คิดว่าหัวอ่อน ต้องการเล่นดนตรี มาเป็นเด็กในสังกัด แล้วแนะนำให้วงฯไปออร์ หรือนัดวันออร์ให้นักดนตรี ซึ่งร้านเขาก็เปิดออร์เป็นปกติไม่ได้ให้อภิสิทธิ์อะไรเลย จากนั้นก็ทำตัวเหมือนเห็บหมัดเกาะหลังนักดนตรี ดูดเอาค่าจ้างจากหยาดเหงื่อแรงกายของนักดนตรีทุกครั้งที่วงฯมีงาน ไม่ว่าวงฯจะหางานเอง หรือนายหน้าหาให้ นักดนตรีเหมือนทาสในเรือนเบี้ย ต้องทำงานหาเงินมาแบ่งให้นายหน้าทุกงาน จนกว่าจะเลิกทำอาชีพนี้ ไร้ยางอายที่สุด  แล้วจะไม่ให้อิชั้นรังเกียจได้อย่างไร ผู้จัดการวงดนตรีที่ดีๆก็พอมี  เขาจะหางาน จัดตารางการแสดงให้วงดนตรี แนะนำเรื่องการแสดง เป็นที่พึ่งทางใจ แก้ไขปัญหาภายในวงฯหรือเป็นตัวกลางสื่อสารให้วงฯ เมื่อวงฯมีงานมีเงินมีรายได้ วงฯจ่ายค่าจัดการให้เขาเรียกว่าน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า งานไหนตัวเองไม่ได้หาให้ เด็กวงฯหากันเอง ก็ไม่ไปหักของเขา อันนี้ไม่ว่ากัน แต่มันมีอยู่น้อย น้อยมากๆ ทำงานมากว่า 10 ปี อย่างที่บอก นับนิ้วมือข้างเดียวยังเจอไม่ถึงเลย จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 12:42:35

ความคิดเห็นที่ 17 มาตามอ่านกระทู้คุณมิ้วอีกแ้ล้วครับ ^^ จากคุณ : Mr.T-B@cK เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 13:27:18

ความคิดเห็นที่ 18 เอาละนะ คิดซะว่า ตอนนี้วงฯดนตรีผ่านการออร์แล้ว ได้รับการว่าจ้างให้เล่นในผับสมดังตั้งใจซะที บางวงฯอาจออร์แล้ว ออร์อีก เปลี่ยนสมาชิกวงฯ หรือ เปลี่ยนชื่อวงฯมากว่า 5-6 ครั้ง ในที่สุดได้งานซะที เฮ้อออ งานเล่นในผับนั้น ก็แล้วแต่ผับอีกอยู่ดี ว่าจะให้เราเล่นกี่รอบต่อสัปดาห์ เพราะผับส่วนใหญ่จะแบ่งเวลาให้วงฯแสดงสลับกับดีเจ.เปิดเพลงประมาณ 2-4 รอบ ขึ้นอยู่กับนโยบายของผับ เต็มที่วงฯก็จะได้เล่นคืนละรอบ จะรอบแรก รอบกลาง รอบดึกสุด พิจารณาจากความสามารถในการดึงคนของวงฯ และเสียงตอบรับของนักเที่ยวส่วนหนึ่ง ความเห็นของผจก.ฝ่ายบันเทิงอีกส่วน รอบไฮไลท์ไม่พ้นรอบดึกสุด ส่วนใหญ่วงที่เล่นรอบดึก จะมีค่าตัวค่อนข้างสูงกว่าวงรอบแรก ค่าจ้างของวง พิจารณาตามสมาชิกวง โดยรวมจะมีเพดานการว่าจ้างต่อวงต่อรอบไม่เกิน 5 พันบาทสำหรับวงฯปกติ หากเคยผ่านงานออกซิงเกิ้ล ออกอัลบั้มมาบ้าง ราคาจะขยับกว่านี้เป็น 7-8 พันบาท หรือ หมื่นต้นๆ ขึ้นอยู่กับชื่อเสียง ค่าจ้างโดยทั่วไป เฉลี่ยจ่ายคนละ 500 บาทขึ้นไปต่อรอบ สำหรับร้านขนาดกลางและใหญ่ในกรุงเทพฯ ร้านเล็กๆ ถ้ามีวงฯ เล่น ค่าจ้างอาจได้กัน 300-400 บาทต่อรอบ สูงสุดไม่เกิน 700 เป็นต้น ผับในกรุงเทพฯทั่วๆไปไม่ค่อยมีการจ้างวงประจำร้านที่ต้องจ่ายค่าจ้างนักดนตรีเป็นรายเดือน จ้างกันเป็นรอบๆที่ขึ้นแสดง จ่ายสดหลังเล่นจบ หรือ รับเป็นรายสัปดาห์ รายเดือน แล้วแต่ตกลงกัน แน่นอนจ่ายรายเดือนมีความเสี่ยงสูงกว่ามาก หากไม่ใช่ผับใหญ่ ผับดัง เพราะผับเจ๊งขึ้นมาวันไหน นักดนตรีโดนเบี้ยวก่อนเป็นรายแรกๆ ไม่มีใครตามมาจ่ายนักดนตรีแน่ๆ โธ่ เงินเดือนเสิร์ฟมานยังไม่จ่ายกันเล้ยย ขนาดเห็นหน้ากันทุกวัน ประสาอะไรกับนักดนตรี เจอกันอาทิตย์ละ 2-3 วัน หึหึ เมื่อร้านจ้างเป็นรอบๆ เฉลี่ยวงฯหนึ่งอาจเล่นสัปดาห์ละไม่เกิน 3 รอบ ถ้าลูกค้าติดจริงๆ สูงสุดไม่เกิน 5 รอบ เหตุผลคือ ไม่ต้องการให้ลูกค้าเบื่อ เพราะไม่ใช่เรื่องง่ายที่วงฯจะเล่นเพลงโดยไม่ซ้ำกัน มีความแปลกใหม่ตลอดเวลา ดังนั้น วงดนตรี วงหนึ่งๆ อาจวิ่งเล่นตามผับต่างๆ 2-3 ผับต่อคืน ถ้าวงฯนั้นหางานเก่ง ฝีมือพอตัว วงฯธรรมดาทั่วๆไป มีงานทุกคืน คืนละรอบสองรอบค่าจ้างรอบละ 7-8 ร้อย พออยู่ได้สบายๆเหมือนกัน ถ้าสัปดาห์หนึ่งได้ออกต่างจังหวัดสักวัน ก็เหลือจะพอซื้อกิ๊บสันได้บ้างไม่เดือดร้อนละเนาะ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 13:28:11

ความคิดเห็นที่ 19 ออกต่างจังหวัด ส่วนใหญ่เหมาจ่าย 3 รอบต่อคืน (ต้องเหมาจ่ายจ้ะ เพราะถือว่านักดนตรีเสียโอกาสวิ่งรอบในกรุง) เฉลี่ยคืนละประมาณหนึ่งหมื่นบาทขึ้นไป(ไม่รวมค่าน้ำมัน)สำหรับทั้งวง ถ้าสมาชิก 4 คน ถือว่ารายรับคืนนั้นไม่เลวเลยทีเดียว วงฯดังๆในผับกรุงเทพฯ ออกตจว.คืนหนึ่ง อาจได้เกือบๆ 20,000 บาท/คืน ค่าเดินทางอาหารที่พักฟรีเป็นต้น ยิ่งเป็นวงฯที่เคยออกอัลบั้มหรือ ซิงเกิ้ล หรือนักร้องมีชื่อเสียงอยู่บ้าง ได้มากกว่านี้แน่นอน หากยึดถือเป็นอาชีพจริงจัง จึงไม่แปลกใจว่า นักดนตรีกลางคืน รายได้ไม่เลวเลยทีเดียว อย่างว่าละนะ เล่นดนตรีเป็นอาชีพ ก็ต้องมืออาชีพจริงๆ มีข้อดีมากกว่าข้อเสีย จึงจะเรียกค่าตัวได้สูง อย่าลืมว่า เด็กหนุ่ม เด็กสาวหน้าใหม่ เดี๋ยวนี้เล่นดนตรีกันเก่งๆทั้งนั้น เพราะมีแหล่งความรู้ให้พัฒนาฝีมือเยอะแยะ เด็กๆหน้าใหม่ ขอให้ได้เล่น เท่าไหร่ก็เอา ไม่คุ้มค่ารถค่าเดินทางบางวงฯก็ยอมเพื่อได้เล่นฝึกปรือฝีไม้ลายมือ เผื่อวันไหน มีโอกาสได้เล่นผับใหญ่ๆ ดังๆ ถือได้ว่ามีพัฒนาการขึ้นไปอีกขั้น วันนั้นรายได้ค่าเหนื่อยคงคุ้มค่ากว่าวันเริ่ม ปัญหามันอยู่ตรงที่ นักดนตรี จิตใจอ่อนไหวนี่น่ะซี่................... วันที่อารมณ์ติสท์แตก ร่างถูกธาตุไฟเข้าแทรก วงฯที่ว่าเจ๋งๆ ดูไม่จืดก็เห็นมาเยอะ ตอนต่อจะมาว่ากันถึง วงดนตรี มีเพื่อแตก หรือ ดังแล้วแยกวงดีน๊า 555 ปล. น้องๆนักดนตรี หากบังเอิ๊ญ บังเอิญเดาได้ว่าพี่เป็นใคร ไม่ต้องเสียวสันหลังนะจ้ะ พี่สัญญาพี่ไม่แฉ และถึงพี่จะแฉ พี่สัญญาอีกทีอีกหลายๆที ไม่มีใครรู้หรอกจ้ะว่าเป็นน้อง ต. น้อง ก. น้อง ข. 555 เอิ่ม.......ว่าแต่ถ้าเดาได้ จำได้มั้ยว่าพี่เคยรักษาสัญญามั้ยอ่ะ เอ... หรือใครเป็นฝ่ายผิดสัญญาก่อนน๊า กร๊ากกก ปล.อันที่สอง ปล.อันแรกล้อเล่น แต่ไม่ทั้งหมดนะยะ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 13:43:18

ความคิดเห็นที่ 20 ลงชื่อไว้ก่อน จากคุณ : yaisom เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 14:35:46

ความคิดเห็นที่ 21 ชอบๆ ติดตามมาตั้งแต่ทู้แรกเลยค่ะ แต่ไม่ได้แสดงความคิดเห็น (กลัวทู้อืด หุหุ ) คุณมิ้วเล่าได้เพลินมากเลย ไม่น่าเบื่อเลยค่ะ จากคุณ : blueice_neko เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 14:38:00

ความคิดเห็นที่ 22 จากวงไต่เต้า ออร์แล้วออร์เล่า กว่าจะได้งานสักรอบ ค่าจ้างก็พอแค่ค่าแท็กซี่ หรือโชคดีเพื่อนในวงมีรถ พอแชร์ค่าน้ำมันแล้วแทบไม่เหลือ มาเป็นวงฯที่พอจะมีนักเที่ยวรู้จัก เริ่มได้เล่นในผับใหญ่ผับดังกับเขาบ้าง เงินทองที่ฝืดเคืองในตอนแรก เริ่มพอได้กินได้อยู่ เล่นไปเล่นไป จับทางถูก สไตล์เริ่มมา เจอผจก.ฝ่ายบันเทิงเคี่ยวกรำ ทำเอาฝีมือรุดหน้า พัฒนาการแสดงเป็นโชว์ที่คนสนใจ แฟนคลับประจำผับต่างๆ เริ่มพูดถึง ถามหา ร้านเพิ่มรอบเปลี่ยนเวลาแสดงให้อยู่ช่วงไพร์ไทม์ โอ้ละหนอ ตอนนี้ล่ะ มันส์จังว้อยยยยยยย เล่นอะไรคนก็ขึ้น คนเล่นสะใจ คนเต้นตับแลบ มีอะไรจัดเต็ม ใส่ให้คืนกำไรให้นักเที่ยวกันแบบสาแก่ใจ จนแทบไม่อยากให้จบโชว์ แต่ละคืน ทั้งนายหน้า ทั้งผจก.ผับต่างๆ มาทิ้งนามบัตร ทิ้งเบอร์ให้ติดต่อกลับ เพื่อขอให้ไปเล่นให้บ้าง ออร์ดิชั่นเหรอ??? วุ้ยยยยยยยย ไม่ไปหรอกเสียเวลา ระดับนี้ไม่อยากไปแย่งงานเด็ก ว่าไปนั่น อยากจ้างข้าฯก็ติดต่อมาเองซิจ้ะ แค่นี้รอบเต็ม จนแทบไม่มีเวลาพากิ๊กเที่ยวแล้ว เชอะ กิ๊บสัน เฟนเดอร์ สแนร์ แฉใหม่ ตู้แอมป์ สายแจ๊ค ไมค์ส่วนตัว ฯลฯ ทั้งวงฯรวมกันหลายแสน ไม่มีแล้วแบกเครื่องกระเตงขึ้นแท็กซี่ ระดับนี้จ้างสเต็จวงฯไว้ช่วยยกของ ตั้งเสียงดีกว่า ชิมิ เล่นเสร็จแต่ละที่แทบมุดหนีออกหลังร้าน ไม่อยากเสียมารยาทกับลูกค้าแฟนคลับ อีกอย่างต้องไปเล่นต่อ ช่วงเวลาน้ำขึ้นให้รีบตัก วิ่งรอกคืนหนึ่งๆ แต่ละคนทำเงินได้ 2-3 พันอย่างต่ำ เดือนเป็นแสนเรื่องง่ายๆ อยู่เป็นวงฯลูกรักของผับต่างๆ ใครๆก็รุมล้อมเอาใจ อยากได้อะไรจัดให้ ไม่ต้องเกรงใจบอกมา ไปเล่นที่ไหน นักเที่ยวกระเป๋าหนักทิปจัดๆได้เต็มๆ เหล้าไม่ต้องซื้อหา ผับจัดไว้รอต้อนรับ ทั้งผู้หญิงผู้ชายนักเที่ยว แวะเวียนอย่างข้องเกี่ยว คนเก่ง คนเด่นกันทั้งนั้น อืม........ชีวิตเหมือนเป็นเซเลบิตี้ในผับจริงๆ หอมหวาน ปานจะขาดใจซะให้ได้ หารู้ไม่ นั่นแหละ บ่อเกิดความขัดแย้งเริ่มก่อตัว ............. เรื่องที่เคยว่าง่าย ทำได้ ทำดี วันนี้มันหนักหนาไปเสียแล้ว เรื่องที่เคยยินยอม โอนอ่อนผ่อนตาม วันนี้ไม่มีแก่ใจจะร่วมมือซะงั้น ............ อยู่ลำบากมาเป็นปีๆ ไม่มีปัญหา พอได้อยู่ดีมีสุข ไม่กี่เดือนลุ่มหลง เพริดหายไปแล้วความตั้งใจดี อะไรหนอที่มันเปลี่ยนไป อะไรหรือที่มันทำให้ชีวิต ความคิดผกผัน เราจะมาเล่าสู่กันฟัง คนอยู่กับภาพมายา มีอาชีพสร้างความสุขในแสงวอมแวม จะมีสักกี่คนที่รู้ตัวว่าแสงนั้นมันสังเคราะห์ทั้งสิ้น มันไม่มีอะไรจีรัง มันไม่สามารถบ่งบอกความเป็นตัวของตัวเองได้แท้จริง ภาพที่แสดงให้คนอื่นเห็น หลายคนถูกภาพมายานั้นครอบงำตนเอง จนไม่เหลือความจริงแท้ไว้ยึดเหนี่ยว อิชั้นขอย้ำว่า นี่เป็นเพียงส่วนที่อิชั้นเจอะเจอ ไม่ใช่นักดนตรีหรือวงดนตรีทั้งหมดเป็นอย่างที่เล่า โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านและติดตามนะคะ ขอบพระคุณทุกท่านที่กรุณาโหวตค่ะ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 14:47:37

ความคิดเห็นที่ 23 ตามมาอ่านครับ จากคุณ : himark เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 14:56:04

ความคิดเห็นที่ 24 ผมเคยเล่นดนตรี ตามผับอยู่ช่วงสั้นๆ ก็ตามที่คุณว่าไว้นั้นแหละ ผมเป็นนักร้องนำ อาศัยที่หน้าตาดี เอนเตอร์เทนเก่ง รู้จักคนเยอะ ก็เลยมีคนเรียกใช้บริการเยอะ ผมสนิทกับเจ้าของผับแห่งหนึ่งในพัทยา ตอนนั้น ก็ได้ไปออกับเขา แต่ผมไปเดี่ยว ไปแย่งงานนักร้องนำของวงนั้น แต่ไปๆมาๆ ผมรู้สึกเสียดายและผิดต่อนักร้องคนนั้นเลยขอเขา ให้เป็นนักร้องคู่ซะเลย กลายเป็น ดังมาก วิ่งรอกคืนนึงไม่ต่ำกว่า 5000 เล่นประมาณ 4-5 ที่ แต่ความขัดแย้งก็มีตอนที่ดังมากๆนี่แหละ นักร้องคู่ เริ่มถามว่า เราน่าจะร้องคนเดียว วินาทีนั้น รู้เลยว่า กำลังจะมีปัญหาใหญ่ตามมา  พร้อมกับ เพื่อนในวงบางคน เป็นลูกชายเจ้าของกิจการ มันจำต้องลดการเล่น เพราะกลับไปช่วยงานที่บ้าน สุดท้าย วงก็แตกจริงๆ เพราะแต่ละคน เริ่มเบื่อ เริ่มมีอีโก้เป็นของตัวเอง เริ่มถามว่า แกทำอะไรบ้าง ทำไม ได้เงินเท่ากัน เริ่มไม่แฟร์ แต่อย่างว่า เด็กกันทั้งนั้น ได้เงินมา จะเอาไปทำอะไรละ อีกเรื่อง คือเรื่องผู้หญิง บนเวที มันเด่นมาก ทุกคนจับจ้อง ผมเรียกผู้หญิงได้คืนละคนสบายๆ และนี่ก็เป็นหนึ่งในปมขัดแย้งกับเพื่อนๆในวง ยิ่งผมเคยเป็นคนนอกมาก่อน เลยกลายเป็นประเด็นใหญ่เลย แต่ใครจะรู้ ชีวิตมันพลิกผัน นึกแล้วก็ยังสนุกับชีวิตวัยรุ่นไม่หาย จากคุณ : คนผ่านมา (ผมมีแค่ร้อยทิป) เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 15:37:42

ความคิดเห็นที่ 25 ตามอ่านจนไม่เป็นอันทำงานแล้วววว.. จากคุณ : เดอะปอน เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 15:40:36

ความคิดเห็นที่ 26 ... ครับ ... ครั้งนะครับว่า ช่วยๆๆ กันกด VOTE ก็ดีนะครับ เพี่อที่ กระทู้จะได้อยู่ได้นานๆ นะครับ จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 15:55:34

ความคิดเห็นที่ 27 วงดนตรีแนวพ๊อพ ร๊อค ส่วนใหญ่จะมีสมาชิกวงประมาณ 3-5 คน กรณีวงฯ 3 คนคือ มีกีต้าร์ เบส กลอง นักร้องอาจผลัดกันร้องโดยตัวร้องหลักเป็นมือกีต้าร์เป็นต้น วงฯ 4 คน คือ กีต้าร์ เบส กลอง ร้องนำ หน้าที่ชัดเจน วงฯ 5 คน คือ กีต้าร์สอง เบส กลอง ร้อง หรือ กีต้าร์ เบส กลอง เปียนโน/อิเลคโทน วงฯที่มีสมาชิกมากกว่านี้จะเล่นแนววาไรตี้เสียส่วนมาก และอาจมีนักร้องชายหญิงเพื่อการเล่นที่หลากหลาย จะเห็นได้ว่า วงดนตรี เป็นกลุ่มคนที่เล่นดนตรีร่วมกัน โดยมีหน้าที่ในการรังสรรค์ความสนุกร่วมกัน เท่าที่สัมผัสมาคนเล่นดนตรี ส่วนใหญ่มีอารมณ์อ่อนไหวง่าย ใช้ความรู้สึกร่วมในการตัดสินใจเรื่องต่างๆ ความอ่อนไหวนั้นแฝงด้วยอารมณ์ที่หลากหลายมาก การควบคุมอารมณ์ต่างๆ ทำได้ดีเป็นบางครั้ง อาจเป็นเพราะวัยด้วย เพราะนักดนตรีที่ทำงานในผับมักเป็นวัยรุ่น อายุอยู่ในช่วงเรียนมหา'ลัย จนถึงจบใหม่ๆ วัยสามสิบขึ้นมีบ้าง ส่วนใหญ่กำลังฮึกเหิมห้าวหาญ เป็นผู้ชายซะด้วย การยับยั้งชั่งใจจึงน้อยลง เมื่อประสบความสำเร็จมีชื่อเสียง สามารถหาเงินทองได้รวดเร็ว โอกาสจะเกิดเรื่องสุ่มเสี่ยงให้แตกแยกกันจึงเป็นไปได้ง่าย วงฯดัง อยู่บนเวทียิ่งเด่น สาวๆกรี๊ด ล้อมหน้าล้อมหลัง พลังความเชื่อมั่น ปานว่าโลกหมุนรอบตัวข้าฯกระนั้นเชียว ชื่อเสียงมี เงินทองมา ถ้าเป็นวัยที่ถึงพร้อม หรือที่มีคนคอยจัดการดีอย่างศิลปินมีค่าย อาจไม่มีปัญหา แต่เมื่อเป็นวัยรุ่นที่อยู่รวมกัน ใครว่าใคร เตือนใครไม่ได้ เพราะทุกคนต่างพอๆกัน ไม่มีความจำเป็นต้องฟังกัน ปัญหาส่วนใหญ่ มาจากติดปาร์ตี้ ติดหญิง ติดผู้ชาย เป็นอันดับแรกๆ มือกีต้าร์ มักเป็นฝ่ายสร้างสรรค์ผลงานให้กับวงดนตรี มือเบส มักเป็นฝ่ายผลิตร่วมกับมือกลอง นักร้อง มักรับหน้าที่เป็นฝ่ายขายงาน ไม่มีฝ่ายบริหารจัดการ ไม่มีผู้นำที่แท้จริง คือความเท่าเทียมที่เป็นฟันเฟืองสำคัญเท่ากันหมด ขาดใครคนใดคนหนึ่งไม่ได้ นี่คือการเปรียบเทียบให้เห็นง่ายๆ ว่าวงดนตรีทำงานและอยู่ร่วมกันอย่างไร จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 16:12:46

ความคิดเห็นที่ 28 ลองคิดดูว่า ถ้านักร้อง บ้าปาร์ตี้ กินเหล้าเมาเรื้อน แล้วเลื่อนเปื้อน หมกมุ่นกับเซ็กซ์ แต่ละวันไม่คิดอ่านทำอะไร ฝักใฝ่แต่สับราง กิ๊กคนนั้น ชู้คนนี้ ปี๊ป่อคนนู้น เวลาซ้อมหมดแรง เวลาร้องหมดเสียง แค่คนเดียววงฯก็ปั่นป่วน เป๋จนผจก.ฝ่ายบันเทิงจับได้ ไล่ทันแล้ว ถ้าผจก.เอ็นดูอยู่ อาจเรียกมาเตือน แต่ถ้าเขารอเวลา เอ็งร่วง เพราะหมั่นไส้ความอลังการมานานแล้ว ก็เตรียมตัวโดนวงฯอื่นเสียบได้เลย 555 กรณีร้านที่อ่อนการดูแล ไม่ได้สนใจใคร่ดีอะไรกับวงฯใดๆ เรียกว่า ดีก็จ้าง ไม่ดีปล่อยมานคว้างไป วงฯหน้าใหม่มีอีกเยอะ ซึ่งส่วนใหญ่ ร้านเขาก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น นักดนตรีมีค่าจริง เมื่อยังทำงานได้ดี มีผลงานน่าประทับใจ วันไหนไม่ได้ดั่งใจ เขาแค่ส่งยิ้มให้ แล้วบอกไปแค่ว่า ขอรอบคืน เพราะตอนนี้อยากลองวงฯใหม่ จะทำอะไรเขาได้ บางวงฯลำบากร่วมกันมาเนิ่นนาน เห็นเพื่อนหยำเป เสเพลหนัก อาจเตือนบ้าง เท่าที่เตือนได้ ถ้าเพื่อนเข้าใจ อาจกลับตัว แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิเธอ เพราะตอนปาร์ตี้หนะ มันอยู่ด้วยกัน แยกกันก็แค่ตอนได้หญิงของใครของมันเท่านั้น จะเอาอะไรมาเตือนกัน หรือคราวที่แล้วเมิงทำ ครานี้ตากรูหนีซ้อมบ้างอย่ามาทำบ่น ทีใครทีมันชั่วพอๆกัน อย่าบังอาจมาเตือน เจอแบบนี้มาเยอะมากกกกกกก มากจนเสียดายฝีไม้ลายมือของหลายๆคนที่อาจไปได้ไกลกว่าเล่นกลางคืน ยังมีประเภทอีโก้จัดอย่างที่ คคห.ที่ 24 ว่าไว้อีกด้วย เดี๋ยวมาต่อดีกว่าเนาะ ปล. เริ่มกระท่อนกระแท่นแล้วนะคะ ลูกลิงกลับจากสถานฝึกวิทยายุทธวัยเยาว์แล้ว มาซ้อมป่วนที่บ้านง่า 555 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 16:29:34

ความคิดเห็นที่ 29 เอาแค่เรื่องปาร์ตี้ กินเหล้ายันเช้า เมาเรื้อน จำทางกลับบ้านไม่ถูกนี่ก่อนเหอะ แค่นี้ก็หนักหนาสาหัสในการทำลายชีวิต และความคิดดีๆอื่นใดไปเยอะแล้ว ลองนึกภาพตามนะคะ วงฯแสดงสุดท้ายเลิกตี 1 กว่าๆ เก็บของเสร็จ พักเหนื่อยเข้าห้องน้ำล้างหน้าเสริมหล่อซะหน่อย ออกมาก็กินเหล้ากับเพื่อนในวงฯ กับลูกค้า แฟนคลับที่ตามไปให้กำลังใจผับต่างๆ ผับปิด ไปต่อผับอื่นที่เปิดนอกเวลา แต่ที่เห็นเป็นร้านข้าวต้มต่างๆนาๆมากกว่า เพราะคงเบื่อแสง สี เหมือนกัน ต่อด้วยการกินเหล้า เคล้านารี เป็นวิถีชีวิตปกติของนักดนตรีนิยมปาร์ตี้ สาวๆนั้น มีตั้งแต่ พีจี เชียร์สินค้าในร้าน พนง.ต้อนรับ พริตตี้ นักเที่ยวสาววัยมหา'ลัย ไปจนถึงสาวไซด์ไลน์ที่ได้มาฟรี ไม่ได้เหมารวมนะจ้ะ ว่านักดนตรีเป็นเช่นนี้ทุกคน คนดีๆมีอยู่อีกมาก ซึ่งคนเหล่านั้นไม่มีประเด็นอะไรที่เราจะกล่าวถึงในตอนนี้ แต่เราพูดถึงคุณแน่ๆ ในความดีที่น่าชื่นชมของคุณๆ หากใครผ่านมาอ่านถึงตรงนี้ ขอให้รู้ว่ามันมีแบบที่กำลังเล่าอยู่จริง มีไม่น้อยราย เพื่อให้ทราบเอาไว้เฉยๆ มันไม่ช่วยอะไรใครหรอก รู้เอาไว้ก็ได้ ไม่รู้ก็ไม่ขาดอะไรในชีวิต 5555555 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 17:04:04

ความคิดเห็นที่ 30 จะไปกล่าวหานักดนตรีชายทั้งหลาย ว่าเจ้าชู้หลายใจ ก็ไม่แน่ใจว่าควรด่าประนามกันอย่างนั้นจริงหรือไม่ ในฐานะคนเคยทำงานกลางคืน ผ่านการทำงานเป็นนายจ้าง หัวหน้างานโดยตรงของวงดนตรี นักดนตรีมาก่อน พูดแบบเป็นกลางต้องบอกว่าให้เด็กวัยรุ่นชาย อายุเพิ่งจะยี่สิบไม่เกินเบญจเพศ หักห้ามใจไม่สนเรื่องเพศรส มันยากพอๆกับห้ามพวกแอลฮอลิคไม่ให้ดื่มเชียวนา แล้วต่อให้ว่า เป็นชายแท้ทั้งแท่งถึงเนื้อในไหนๆ อยู่ในวัยเจริญพันธุ์ เป็นผู้ใหญ่แล้วทั้งนั้น ให้หักใจจากความยั่วยวนที่จะกล่าวถึง อืม................ก็ไม่ง่ายอยู่ดี เพราะสิ่งที่พวกเขาจะเจอคือ สาวสวย หุ่นชี้ยะ หน้าเป๊ะ การศึกษามี ดีกรีลูกหลานคุณหนู ที่มาวี้ดว้ายกระตู้วู้ คืนแล้วคืนเล่า ทั้งส่งยิ้ม ส่งสายตายั่วยวนวาบหวาม มีของมากำนัลเป็นข้าวของเล็กๆน้อยๆอยู่บ่อยๆ มีคำพูดหวานจ๋อย เอื้อนเอ่ยแบบไม่ผูกมัด ต่อให้ฝ่ายชายเคยใจแข็งยึดมั่นถือมั่นในพรมจรรย์ขนาดไหนก็รอดยาก (คงมีบ้างเนอะผู้ชายหล่อๆ (ที่ไม่ใช่นักบวช) รักษาความบริสุทธิ์ เสียดายในชีวิตไม่เคยพบเคยเห็นเลยอ่ะ ) โอละพ่อ ไปก็ไปกันซะเป็นส่วนมาก ส่วนใหญ่ก็นักร้องนั่นแหละจะได้สาวงามดีๆเด็ดๆ รองมาก็มือกีต้าร์ เบส กลองตามลำดับ ได้ไม่ได้หญิงวัดกันที่หน้าตา และความเท่สุดเหวี่ยงบนเวทีมาก่อนเลย ช่วงไหนมือกีต้าฟอร์มฮ๊อต ได้สาวไปกอดไม่ซ้ำกันสักคืน ก็อาจกลายเป็นนักร้อง ต้องร้องหง่าวแทนครวญครางได้เหมือนกัน คืออิชั้นเข้าใจนะคะ สำหรับบางท่านที่บอกว่า คนเราถ้ามีความคิดชอบ ไม่ทำหรอกผิดลูก ผิดเมียน่ะ มันก็จริงไง ไม่เถียงหรอกแม้แต่ครึ่งคำ แต่พวกนักดนตรี วัยคะนองนี่นับมานด้วยหรือเปล่าล่ะ ??? บ้างบอกว่า ถ้ามานมีแฟนแล้ว มานก็ควรซื่อสัตย์กับแฟน อืม...ใช่จ้า แต่ถ้าแฟนมันคนนี้ เพิ่งคบกันมาเมื่อเดือนก่อน โดยสาวนางนี้แย่งมาจากสาวอีกนาง ที่เคยแย่งอีกนางมาก่อน เอ่อ...จะโทษนางไหนดีอ่ะตะเอ๊งงงงงงงงงง 555 งง งง งง มั่งมั้ย ไม่อยากจะเม้าท์ ขอนินทาเลยแล้วกัน นักร้อง นักดนตรีบางคน อิชั้นไม่กล้าทักแฟน เอ่อทางที่ดี ไม่พูดกับแฟนเขาเลยนะ ไม่ใช่ว่าหยิ่ง หรือรังเกียนจ หรืออคติอะไรกับสาวๆหรอก แต่กลัวทักผิด แล้วงานเข้าเจ้าหนุ่มอ่ะดิ ที่นี้รู้หรือยังคร่าาาาาา ที่เอาเจ๊ไปนินทาว่าเก๊ก หยิ่ง ไม่เป็นมิตร เป็นชะนีเกลียดสาวๆอ่ะ มันมีเหตุผลลึกซึ้งกว่านั้น 555 อ่ะ อ่ะ เฟมินิสท์ อย่าเพิ่งถล่ม อิชั้นไม่ได้เห็นดีเห็นงามกับที่ผู้ชายทำเหมือนผู้หญิงเป็นวัตถุทางเพศนะคะ แต่อันนี้ คุณจะว่าอย่างไร ถ้าสาวๆเขาก็เต็มใจให้ฟรี บ้างยังไม่เคยมีความรู้สึกละอายเลยถ้าต้องแย่งชายมาจากหญิงที่เคยเป็นเพื่อนเที่ยวมาด้วยกันเหอะ เขายังไม่สนเลยว่า ผู้ชายที่เขานอนกอด กอดใครมาเมื่อคืนก่อน แล้วเราเป็นใครจะไปแคร์แทนเขา ชิส์ แล้วแฟนสาวของนักดนตรี มีมั้ย เธอพวกนั้นเป็นอย่างไร???? เริ่มมีคำถามแล้วใช่มั้ย หรือ อันที่จริง อิชั้นก็ต้องชิงบอกก่อนว่า สาวๆดีๆ เป็นแฟนนักดนตรีย่อมมีอยู่แล้วเป็นธรรมดา เดี๋ยวจะหาว่า อิชั้น ดูถูกผู้หญิงด้วยกัน แต่อย่างที่บอก ขอตัวร้ายออกโรงก่อนได้มั้ย ตัวดีมาตอนหลัง ช่วยกู้โลกไงเธอว์ 555 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 18:12:20

ความคิดเห็นที่ 31 ใครจะรู้ ชีวิตหนูมันก็เศร้า... ชีวิตคนกลางคืน เป็นนักดนตรี เป็นมือเบส เป็นตุ๊กตาให้คนอื่นจับจ้อง ภายใน 4 ปี มีแฟนกี่คนมันก็เลิกกะหนูหมด เหตุผล "เพราะเธอเป็นนักดนตรี" เออออออออ ตรูผิดเพราะตรูทำมาหาแดร๊กเอง พ่อแม่เลิกกันชีวิตมันรันทด ๕๕+ ผู้หญิงหลายคนคิดว่ามีแฟนเป็นนักดนตรีแม่มโคตรเท่ โคตรยืดเลยอ่ะ แต่หารู้ไม่ว่า... เธอไม่ใช่แฟนคนเดียวของเค้านะ เราอยู่สังคมนี้มาหลายปีเห็นคนมาหลายรูปแบบทั้งนักดนตรีผับ หรือร้านอาหารวาไรตี้ ต่างกันราวฟากฟ้ากับฝ่าเท้า ขึ้นชื่อว่า "ผับ" แน่นอนสถานที่อโคจรเช่นนี้นักดนตรีต้องอายุไม่มาก เท่ ทันสมัย ที่สำคัญต้องเจ้าชู้ ไม่งั้นหญิงไม่มอง ผิดกับร้านอาหารที่ต้องเล่นแนววาไรตี้ หลายๆ ร้านเป็นนักดนตรีรุ่นพ่อรุ่นแม่ แต่แหมมมมมม ฟังแล้วมันเมพขิงๆ แล้วรู้ไหมคนเหล่านี้ไม่ใช่ไม่เคยผ่านประสบการณ์ "ผับ" มาก่อน บางคนเป็นถึงดุริยางค์ทหารบก อดีตรึก็ไอ้มือกีตาร์ผับนั้นผับนี้ แต่ ณ ปัจจุบัน เล่นดนตรีเสริมกลางคืน เพราะ...ใจมันรัก รักครอบครัว อยากสร้างทุกอย่างเพื่อครอบครัว เพราะเงินเดือนข้าราชการมันน้อยนิด เห็นแล้วก็เออเว้ยเจ๋งว่ะอิลุงพวกนี้ สรุปแล้วเล่นร้านอาหารอาทิตย์ละห้าวัน เดือนหนึ่งได้เงินค่าตัวเป็นสามเท่าของเงินเดือน เป็นคุณๆ จะทำมั้ย ๕๕+ เรื่องความเจ้าชู้ของนักดนตรีมีให้เห็นกันเกลื่อน เกือบ 100% นั้นล่ะที่เป็นกัน ต่อให้เอ็งจะไม่หล่อ ไม่หน้าม่อก็เถอะนะ แต่ไปเจอแสงสีที่ทำให้ผีเป็นคน ทำให้นักดนตรีเป็นเทพบุตรก็ถมเถ คนไม่เจ้าชู้เข้ามาอยู่วงการนี้ร้อยทั้งร้อยเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังทีน นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่เกิดมาไม่เคยมีแฟนเป็นนักดนตรีที่เล่นผับเล่นบาร์ (แต่สามีคนปัจจุบันนี้เคยเป็นแบ็คอัพตลกของพี่หนู เชิญยิ้ม) เหนื่อยนะคะไม่ใช่เหนื่อยกับการทำงานด้านนี้ แต่เหนื่อยกับการสับรางให้พ่อเทพบุตรในวงทั้งหลาย อิเมียก็ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ส่วนอิเรานี่สิแทบตาย บางทีรถไฟของพ่อเทพบุตรชนกันก็บ่อยครั้ง แค่ชีวิตตรูยังจะเอาไม่รอดเพราะพวกสวะขี้เมาจ้องจะเอาจ้องจะเคลมก็สุดๆ แล้ว ทั้งนี้ทั้งนั้นเหตุผลที่ทำให้เลิกเล่นดนตรีมาหลายปีแล้วหลักคืออะไรรู้มั้ยคะ ช่วงที่เลิกเล่นดนตรีนั้น เกิดวิกฤตขั้นรุนแรงค่ะ เด็กรุ่นใหม่ใส่ใจการเล่นผับมากขึ้นแต่ไม่คำนึงถึงฝีมือและแนวเพลง รู้แค่ว่าตรูอยากเกิด (แล้วตอนนี้มรึงตายแล้วรึ) รู้แค่ว่าตรูอยากเท่ อยากมีสาวติด อยากดัง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะโทษเด็กรุ่นใหม่อย่างเดียวก็ไม่ถูก ต้องโทษร้านบางร้าน ผับบางผับ ที่ไม่รู้เกิดอาเพสเวทย์มนต์อะไรเข้าสิง พอเด็กพวกนี้มาขอเล่นในช่วงเวลาของวงอื่นๆที่เค้าล็อคไว้แล้ว โดยยื่นข้อเสนอให้ทางร้านว่า... "เพ่ๆ พวกผมขอเล่นรอบนึง (ชั่วโมงครึ่ง) ไม่เอาตังค์ ผมอยากโชว์ฝีมือ เอาป่าว" พวก ผจก. ร้านก็ตาลุกวาวกันสิคะ เงินค่าจ้างนักดนตรีมันเงินร้านที่เค้าต้องจ่ายอยู่แล้วนิ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับวงเรา และวงเพื่อนๆ เราอีกหลายวงคือ... มาบอกเราว่าขอลดค่าตัวจากคนละ 600 บาท เหลือ 300 บาท เป็นคุณๆ จะรู้สึกอย่างไรดีล่ะคะ จะบ้าหรอเศรษฐกิจก็ไม่ใช่ว่าแย่ลงหรืออะไร ทำไมแกทำแบบนี้ล่ะ คือแน่นอนค่ะมันเป็นอุบายของทาง ผจก. ว่าจริงๆ แล้วไม่ได้ต้องการลดค่าตัว แต่ต้องการให้เราออกไปจากร้านไม่ต้องมาเล่นให้แล้ว เพราะจะเอาเด็กรุ่นใหม่มาเล่น ฉันจะเอาตังค์ค่าตัวพวกแกอ่ะไปรับประทานเอง (อันนี้จากคำบอกเล่าของน้องๆ เด็กเสิร์ฟในร้านทั้งนั้น) แน่นอนค่ะวงเราและวงเพื่อนๆ มีศักดิ์ศรีพอ เงินไม่ได้เท่าเดิมตรูก็ไม่เล่น จบ!!! น่าแปลกที่ ผจก. ร้านเหล่านั้นไม่ต้องการ การออดิชั่นจากเด็กรุ่นใหม่ สุดท้าย...ลูกค้าหายเพราะเด็กรุ่นใหม่ในยุคนั้นกำลังคลั่งเพลงร็อค เช่น เรทโทรสเปค ฮาเร็มเบล สวีทมัลเล็ท... แต่ร้านอาหารนะตัวเธอ ลูกค้าเค้ามาฟังเพลงวาไรตี้อ่ะ ลูกทุ่งเอย เพลงเก็บเก่าๆ เอย ผ่านไปสองวันคุณ ผจก. โทรมาตามตัววงเรากลับไปเล่น แต่วงเราลงมติเป็นเอกฉันท์แล้วว่า "เลิก" พอกันทีกับร้านเฮียๆ แบบนี้ และแน่นอนสังคมดนตรีไม่ใช่ว่าแคบ ผจก.อย่าคิดนะว่าวงฉันไม่เล่นแล้ววงอื่นจะเล่น ไม่มีใครไปเล่นจริงๆ ค่ะ ผ่านไปไม่กี่เดือนร้านนั้นปิดตัวลงอย่างเรียบง่าย น่าสงสารก็แต่น้องๆ เด็กเสิร์ฟ และเจ้าของร้านที่ไม่ได้รับรู้ความเลวของ ผจก. ร้านของตัวเองเลย ประสบการณ์เหล่านั้นสอนให้รู้เลยค่ะว่า "จงอย่าหาความยั่งยืนจากอาชีพนักดนตรี" ๕๕+ จริงๆ มีเรื่องมาเล่าอีกเยอะ แต่เอาไว้ก่อนดีกว่า ไปหม่ำๆ ข้าวเย็นก่อนละ ฟิ้วววววววววววววววววววววว จากคุณ : Botoon-Slapgirl เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 18:45:37

ความคิดเห็นที่ 32 ไปต่อไม่ถูกเลยง่า........ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 18:58:29

ความคิดเห็นที่ 33 ติดตามอ่านนนจ้า ลงชื่อๆ จากคุณ : tanakeme เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 19:08:48

ความคิดเห็นที่ 34 ฮี่ๆ นึกว่า คุณมิ้วหายไปไหน อิอิ ตามมา อ่านต่อ ๆ จากคุณ : หัวใจนักท่องเที่ยว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 19:39:13

ความคิดเห็นที่ 35 5555555555+คุณBotoon-Slapgirl นี่ก็เล่าได้แซ่บได้ใจ  ว่างๆรบกวนขอสักกระทู้นะคะน่าจะมีเรื่องแซ่บๆเยอะ ^^ ฮั่นแน่คุณหัวใจนักท่องเที่ยวแอบเข้ามาศาลาฯด้วย ^^ แก้ไขเมื่อ 13 มิ.ย. 55 20:49:35 จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 20:48:36

ความคิดเห็นที่ 36 อาจเป็นเพราะ เมื่ออยู่บนเวที หนุ่มๆนักดนตรีจะกลายร่างจากหนุ่มเจี๋ยมเจี้ยมเป็นซุป'ตา มีออร่าความเท่บันเจิดกระมัง จึงทำให้สาวๆหลงใหลได้ปลื้มกันนักหนา ต่อให้หน้าตาอาจไม่น่าพิศเอาซะเลยขนาดเดินอยู่ตามตลาดนัด แต่พอสะพายกีต้าร์ดีดเส้นลวดขึ้นมา อื้อหือ มานหล่อวิบวับ ขึ้นมาทันใดอย่างนั้นเลยมั้งเนอะ สาวน้อยสาวใหญ่ สาวจริงสาวเทียมจึงพร้อมอ้าแขน อ้า.....ปากร้องหากันให้ขรม เป็นธรรมดา บางหนุ่มตอนอยู่ชั้นมัธยมขนาดสาวคร่ำครึ เชยระเบิดยังไม่ชายตาแล แหม พอวันนี้ สาวกระเตาะเนื้อแน่น รูปร่างหน้าตาควงได้ไม่อายใคร มาให้ความสนใจ ไม่ใครก็ใคร ต้องเผลอใจลิงโลดบ้างล่ะน่า การได้รู้จักนักดนตรีดาวเด่น เล่นดี มีฝืมือ เป็นที่กล่าวขวัญ มันเป็นความรู้สึกอิ่มเอมเปรมใจประการหนึ่งกระมัง ความรู้สึกแบบนี้บอกตามตรงว่า อิชั้นไม่คุ้นเท่าไหร่นัก อาจเป็นเพราะรู้เช่น เห็นนิสัยกันมามากเกินไป มองยังไง ก็มองทะลุกิริยาท่าทางที่สรรสร้างปั้นแต่งบนเวทีไปเสียสิ้น จึงเห็นพวกเขาเป็นเพียงคนเต้นกินรำกิน คนทำอาชีพสุจริตเหมือนทั่วไป ไม่ใช่พระเอก หรือฮีโร่สุดเจ๋ง เอนเตอร์เทนเนอร์ทรงพลังแต่อย่างใด หากจะชื่นชมกันจริงๆ มักจะชื่นชมในฝีมือ ความคิดสร้างสรรค์ในการนำเสนอบนเวที และให้น้ำหนักที่วินัยในการทำงานมากกว่า นักดนตรี ที่คนอาจคิดว่ามีอาชีพฉาบฉวย เหมือนคนทำงานด้านบริการในสถานบันเทิงอื่นๆ แท้จริงแล้ว พวกเขาต้องมีมากกว่าฝีมืออยู่อีกอย่างนั่นคือ ต้องตรงต่อเวลาอย่างยิ่ง ผิดเพี้ยนแค่นาที เป็นปัญหาทันที เพราะการแสดงต้องตรงต่อเวลา คิวเวลาของแต่ละวง แต่ละดีเจ. ล็อคไว้ลงตัวเป็นทีแน่นอน คนที่เลือกทำอาชีพนี้รู้ดีว่าเวลาเป็นเรื่องสำคัญมาก สิ่งยั่วยุ การกระทำที่ผิดศีลธรรมอันงาม โดยเฉพาะด้านเครื่องดองของเมา และกามารมย์นั้นเป็นเรื่องที่เลี่ยงได แต่จะมีกี่คนที่เข้มแข็งพอ หลายคนชีวิตพังไม่เป็นท่า เพราะความลุ่มหลงมัวเมาตัณหาราคะไม่มีที่สิ้นสุด ซึ่งคงต้องขออนุญาตเป็นพรุ่งนี้ ที่จะเข้ามาอธิบายถึงเส้นทางอันสุ่มเสี่ยงละเอียดอ่อนนี้อีกครั้งนะจ้ะ วันนี้ตัวเล็กกวนมาก อินังแม่อย่างอิชั้นประสาทจะรับประทานแล้วง่า ขอตัวก่อนนะคะ ยังคงรักคนอ่าน แอบจองคนมองอยู่เน้อ ฝันดีค่ะทุกท่าน จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 21:18:23

ความคิดเห็นที่ 37 คุณjazzzero : แซ่บกว่านี้มีอีกเยอะเลยค่ะ แต่ตูนขอแซ่บกับเรื่องของ จขกท.ก่อนนะคะ เพราะกำลังมันส์ แหะๆ เอาไว้เดี๋ยวว่างๆ แล้วจะมาเล่าเรื่องแซ่บๆ ให้ฟังน๊าาาา ^^ จากคุณ : Botoon-Slapgirl เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 22:05:25

ความคิดเห็นที่ 38 มีเพื่อนเคยทำวงดนตรีในผับอยู่เหมือนกัน  อ่านแล้วเห็๋นภาพตอนก่อนพวกมันวงแตกลอยมาเลย  จากเพื่อนรัก เพื่อนเลิฟ รักกันปานจะแหก...ดม   พอทำงานด้วยกัน มีเรื่องเงิน เรื่องเวลา เรื่องการทำงานมาอยู่ด้วย สุดท้ายเรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่ คนนู้นไม่มา คนนี้เล่นแป้ก  สุดท้ายวงแตกก  ความสนิทสนมก็ลดลง  เราไม่ได้เล่นด้วยมองดูห่างๆ เห็นแล้วก็เสียดายมิตรภาพของพวกมันเหมือนกัน จากคุณ : ice apisto เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 22:49:11

ความคิดเห็นที่ 39 กรี๊ดๆๆๆๆๆ ได้อ่านภาคต่อ หลับฝันดีระค่ะ จากคุณ : mercipians เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 00:00:31

ความคิดเห็นที่ 40 แปะคะอ่านถึงตรงนี้ละ ไปงีบเอาแรงเด่วมาตามใหม่คะ^^ จากคุณ : @sumsung note (มุกทะเลใต้) เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 04:20:13

ความคิดเห็นที่ 41 ติดตามด้วยคน จากคุณ : ตลับพลอยแกมเพชร เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 07:40:12

ความคิดเห็นที่ 42 มอร์นิ่งจ้า มาต่อกันเลยเถอะ เวลามีน้อย เพราะทุกบ่ายจะเข้าสู่ช่วงสงครามกลางบ้าน พี่ทะเลาะกับน้อง พ่อแย่งของเล่นกับลูก ขอเรียนให้มิตรรักนักอ่านทราบก่อนนะคะ ในความรู้สึกของอิชั้นนั้น เรื่องที่เล่าเกี่ยวกับนักดนตรีค่อนข้างหมิ่นเหม่ ในการจะทำให้นักดนตรีดีๆ หรืออดีตนักดนตรีไม่สบอารมณ์นัก ส่วนนักดนตรีที่มีพฤติกรรมย่ำแย่ อย่างที่จะว่าและว่าไปแล้ว ไม่แคร์มานหรอก ตามสบายแล้วแต่จะคิดและหาข้ออ้างนะจ้ะ ที่ว่านักดนตรีหลายๆท่านอาจไม่สบอารมณ์เพราะมันเหมือนการก้าวล่วงวิพากษ์วิจารณ์อาชีพพวกเขา ดังนั้นจึงขอย้ำว่า ดิฉันตั้งใจจะถ่ายทอดความเป็นจริงซึ่งมีทั้งแง่บวกและแง่ลบนะคะ อย่าเพิ่งด่วนวิตกกังวล หรือตั้งแง่ ว่าดิฉันจะมาดิสเครดิตอาชีพไหนๆ เพราะมันไม่ก่อประโยชน์ใดที่จะทำเช่นนั้น มันก็แค่เรื่องปกติธรรมดาสามัญโลก ที่ทุกอาชีพมีข้อดี ข้อเสีย มีคนดี คนไม่ดี อยู่ร่วมสังฆกรรมต่อกัน เท่านั้นเอง อาชีพนักดนตรี ไม่ใช่อาชีพนักบวช (เอิ่ม นักบวชถือเป็นอาชีพตั้งแต่เมื่อไหร่ย่ะ 555 ) อาชีพนักดนตรี ไม่ใช่อาชญากรรม อาชีพนักดนตรี คืออาชีพสุจริตปกติทั่วไป ที่ประกอบโดยคนมีความรู้ความสามารถเชี่ยวชาญด้าน "มิวสิ๊ก" จริงป่าว??? เชี่ยวชาญมีความสามารถในอาชีพ ไม่ว่าจะอาชีพสุจริตไหน ไม่อาจตัดสินได้หรอก ว่าบุคคลนั้นเป็นคนดีหรือเลว มันก็แค่ หนทางสู่ความรู้สึกผิดต่อมาตรฐานจริยะธรรมที่สังคมตั้งไว้ อาชีพนักดนตรี มีทางเบี่ยง ทางเสี่ยงมากกว่า จริงหรือไม่??? จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 09:32:31

ความคิดเห็นที่ 43 รออ่านนะคะ จากคุณ : music&lyric and cats เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 09:33:53

ความคิดเห็นที่ 44 เด็ก(วัยรุ่น)กับการหาเงินได้ง่าย เหมือนเป็นดาบสองคม หากรู้จักเก็บออม วางแผนการใช้ชีวิต จะทำให้เขามีต้นทุนเพื่อใช้ชีวิตในวันที่เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวสูงกว่าคนอื่น แต่หากหลงระเริงกับสิ่งที่ได้มาโดยระยะเวลาอันสั้น แม้จะมาจากความรู้ความสามารถหยาดเหงื่อแรงกาย ไม่ได้หมายว่า พวกเขาจะเรียนรู้วิธีการที่จะรักษามันไว้ออกดอกผลดีงาม ยาวนาน ในวันหน้า ยิ่งอยู่ในอาชีพที่เต็มไปด้วยมายาภาพ ดุจรายล้อมด้วยความสุข ความสนุกทั้งจากผู้คน และจากงานที่ตัวเองทำ ความระมัดระวังในการชีวิตย่อมน้อยลงไป ราวกับเป็นเรื่องสามัญ หลายๆคน ขาดความยั้งคิด ใคร่ครวญถึงผลแห่งการกระทำ อาจเป็นเพราะวัยที่อ่อนด้อย หรือเป็นเพราะสติที่เหลือน้อย จากการบั่นมันลงไปด้วยเหล้า หรือทั้งหลายสิ่งประกอบกัน เท่าที่เห็นผ่านตา สัมผัสหลายๆคนมา พบว่าส่วนใหญ่เป็นเด็กวัยรุ่นรักในการเล่นดนตรี แค่ได้เล่นก็มีความสุข จะยิ่งสุขกว่าเมื่อมีคนชอบ มีคนชื่นชม มีคนชมชื่น ชิดชอบ เชิดชูมากๆเข้า จากเด็กหนุ่มหน้ามน คนน่ารัก อาจแปรพักตร์กลายเป็น หนุ่มกะล่อน สำส่อนได้ไม่ยาก และใช้เวลาเพียงไม่นาน ยิ่งเป็นหนุ่มเงียบๆ ขี้อาย เมื่อออกลวดลายบนเวที มีคนตะลึงมากๆแล้วล่ะก็ นั่นล่ะพ่อหนุ่มตัวแรง 555 ก่อนมาเล่นในผับ อย่างที่บอกสาวเจ้าคนไหนทั้งเชิดและเมินใส่ไม่ใยดี พอมีเงินทอง ลีลาบนเวทีเท่านั้นแหละแห่กันมาให้เลือก แรกก็เลือกอย่างเกรงใจ ว่ากันไปทีละคน คบหาเป็นเวลาสั้นบ้างยาวบ้าง ตามประสาหนุ่มน้อยเพิ่งหัดเก็บชั่วโมงบิน ปีกกล้า ขาก็แข็ง เริ่มรู้ว่าตัวเองแรงดีไม่มีตก ชักอยากทดสอบเสน่ห์ความเป็นชาย หมายตาทีละสอง ลองดูซิไหวป่าว? โอว...มายด์ ไม่ใช่แค่ไหว แต่ยังได้อีกเยอะ คราวนี้ล่ะพ่อหนุ่มจัดเต็ม จัดทั่วถึง บางคนถึงขั้น ไม่สนแล้วลูกเขา เมียใคร แค่หล่อนเปิดทางให้ พ่อวิ่งเสียบ หวังเทียบตำแหน่งคาสโนว่า ได้ตำแหน่งไปอย่างตั้งใจ เพราะมีสาวมาให้เลือกลานตา สวยน้อย สวยมาก ปรี่มาให้เลือกอย่างกับเข้าแถวรอแจกฟรี สาวไหนโปรไฟล์ดี เก็บไว้เชิดหน้าชูตา แล้วงัดวิทยายุทธ์ขุนแผนจอมขมังเวทย์ร่ายมนต์ โกหก ปลิ้นปล้อน ให้สาวหลงเคลิ้ม วันใดรถไฟชนกันโครมใหญ่ แผลแตกโผล๊ะ ค่อยหารายใหม่มาเยียวยาเพิ่มความมั่นใจอีกที บ้างเลิกกับแฟนตัวจริง ที่เป็นหญิงแสนดี มานั่งร้องไห้เป่าปี่ ไม่มีแก่ใจจะทำมาหากิน ผ่านไปไม่เกินสัปดาห์ หัวเราะร่า น้ำตาแห้งเหือดหายไปไร้ร่องรอย ทำเหมือนไม่เคยชีช้ำระกำจิต เพราะหามาแนบชิดใด้ใหม่รวดเร็วอย่างที่ใจสั่งมา คิดเหรอว่าจะเข็ด แค่เช็ดน้ำตาเรียกราคาสงสารไม่กี่ที พ่อตัวดีทำตัวเป็นปลาไหล จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน เหมือนเดิม หึหึ วนเวียนอยู่อย่างนี้ บางคน บางปี ร้องไห้อกหักเป็นงานอดิเรก งานหลักคือตามหารักแท้แห่งคืน ใช้ชีวิตหนุ่มคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม หารู้ไม่ว่า พลังงานชีวิต ที่ควรคิดสร้างสรรค์สิ่งดีๆ ได้ถูกนำไปใช้ผิดวิธีด้วยเรื่องโลกีย์สิ้นแล้ว นานวันเข้า เพราะมัวแต่หลงมัวเมาความสุขชั่วครั้งคราว เพราะมัวตื่นเต้นกับชีวิตที่พิชิตใจสาว งานการเริ่มไม่เอาอ่าว เล่นผิดเล่นถูก ใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพื่อนเริ่มอ่อนระอาแหนงหน่าย สุดท้ายยื่นคำ ทางใครทางมัน กระนั้น ก็ยังเป็นฉันไม่แคร์ วงฯนี้ปัญหาเยอะ เอาเรื่องส่วนตัวมาปนเรื่องงาน รำคาญนักไล่วงฯออก กรูไปตั้งวงฯใหม่ เมื่อไหร่ก็ได้ คิดกันอย่างนี้ทั้งนั้น จึงไม่ต้องแปลกใจ หากนักร้องนักดนตรีคนหนึ่งเปลี่ยนวงฯในเวลาไม่เกิน 2 ปี กว่า 10 วงฯ ก่อร่างสร้างวงฯมาด้วยกัน ขยันซ้อม ขยันออกไอเดีย เพลงอะไรใหม่แกะเล่นก่อนใคร ลองฝีมือก่อนที่อื่น พอมีปัญหา ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไร เล็กน้อย หนักหนาสักเท่าไหร่ กลับกลายเป็นพูดจาไม่รู้ประสากันเสียอย่างนั้น กรูหาร้านมาให้เล่น แต่เมิงไม่ซ้อม เมิงมันอ่อนตามกรูไม่ทัน เมิงไม่มีไอเดีย เมิงติดหญิง เมิงขึ้เมา เมิงขี้เม้าท์ เมิงใช้เงินเก่ง เมิงขี้เอาเห็นหญิงดีกว่าเพื่อน เมิง เมิง เมิง ไม่ใช่กรู ใช่ไหม??? จริงๆนะ เห็นวงฯแตกคาตามาเยอะมาก เกินหลายโหลมั้ง ยังไม่เห็นใครโทษตัวเองเลยสักกะคนผับผ่าซิ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 10:24:16

ความคิดเห็นที่ 45 ที่ จขกท กล่าวมานั้นถูกต้องเลย เมื่อสมัยก่อนแกะเพลงต้องใช้หูและจินตนาการเอาเองว่าเขาเล่นยังไง สื่อ ซีดีสอนไม่มี อาศัยดูรุ่นพี่เล่นบ้าง กว่าจะเล่นได้ต้องใจรักและใช้ความอดทนสูง ผมเล่นมาทุกเวที รำวง งานแต่ง บวช สตริงปิดวิก แบ็คอัพ เล่นเปิดวงให้ศิลปินดัง  ผมเลิกเล่นมา 3 ปีแล้วจากการใช้ชีวิตนักดนตรีอาชีพ 25 ปี ผมไม่ให้ลูกเล่นดนตรีอาชีพเด็ดขาด มีโอกาสเสียคนใจแตก เพราะสิ่งยั่วยุสภาพแวดล้อมมีเมียก่อนวัยอันควรโดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง ตอนวัยรุ่นผมยอมรับว่าได้เป็นหลายร้อย โชคดีไม่เป็นเอดส์หรือโดนลูกปืน  เพื่อนๆ,รุ่นพีผมหลายคนชีวิตยังลำบากตอนแก่ โชคดีที่ผมมีงานกลางวันรองรับ เคยจะลาออกมาเล่นดนตรีอย่างเดียวหลายครั้งเพราะเมื่อก่อนรายได้ดีและมีศักดิ์ศรี ช่วงก่อนที่ผมจะเลิกเล่นนั้นโดนเจ้าของร้านทั้งโกงและเอาเปรียบขอลดค่าตัว เพิ่มเวลาเล่นแต่ได้ตังส์เท่าเดิม ศักดิ์ศรีเรามีเล่นมาไม่เคยโดนลดค่าตัว เลยเป็นคนเกลียดเจ้าของร้าน ค่าตัวตอนนี้เท่ากับเมื่อยี่สิบปีก่อน พวกร้านเดี๋ยวนี้จ้างนักดนตรีเด็ก ตั้งสายยังเพี้ยนกางหนังสือเพลงเล่น เพราะจ้างถูกเล่นได้ไงทั้งคืน 150 บาทแต่ฟังแล้วเครียด  สมาชิกในวงก็เป็นปัญหาหนึ่งชอบเอาเรื่องส่วนตัวมายุ่งกับงานและอีโก้สูงนึกว่าตัวเองเก่ง ขอบคุณ จขกท ที่ตั้งกระทู้นี้เพราะอยากระบายแชร์เรื่องชีวิตนักดนตรีครับ   **  โลกของดนตรีนั้นสวยงาม  ศิลปะทำให้มนุษย์แตกต่างจากสัตว์ทั่วไป แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 55 10:37:30 จากคุณ : งูเล็ก2509 เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 10:35:15

ความคิดเห็นที่ 46 คุณมิ้วขา.. ถ้านักร้องนักดนตรีมีเมียมาเฝ้าที่ผับ ทางร้านจะด่ารึเปล่าคะ จากคุณ : via iPhone (mercipians) เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 11:21:21

ความคิดเห็นที่ 47 พูดก็พูดเถอะนะ เรื่องเอากันมั่ว คั่วกันไปมา ไม่ว่าจะนักดนตรีด้วยกันกินกันเอง นักดนตรีปี๊ป่อนักเที่ยว หรือจะแลกผัว แลกเมียหมุนเปลี่ยนกัน ขนาดว่าใครในวงได้น้องมิ้วก่อน นับเป็นศิษย์พี่ คนต่อๆมานับเป็นศิษย์น้อง สอง สาม สี่ ที่สุดเป็นพี่เป็นน้องกันร่วมครึ่งร้อยยังมีเล้ย ไม่ใช่เขาพูดกันเอาฮาเลียนแบบหนังจีนกำลังภายในเท่านั้น เพราะมันจริง จริ๊ง แต่อิชั้น ไม่แคร์ ตัวใครร่างกายมัน จะสรรหาสวรรค์วิมาน เจ็ดย่านน้ำอย่างไร ไม่ใช่เรื่องของตู ชิส์ ยกเว้นกระทบกับงาน เตือนได้ก็เตือน เตือนไม่ได้จะเตือนทำไมให้เสียเวลา เปลืองน้ำลาย ปลดออกง่ายกว่า ได้ ไม่ว่าจะอะไร ไม่เห็นมีใครมาแบ่งเรา พอเสียอย่ามาโอดครวญนะยะ เจ๊ขาซ้ำค่ะ ชัดเจนนะจ้ะ มีบ้างเหมือนกันที่เปลืองตัวต้องคอยไกล่เกลี่ย กรณีมีลูกเมียแล้ว อันนี้บอกตามตรง แหลงตามจริง ลำบากใจมาก พวกที่มีลูกเมีย หากยังเป็นวัยรุ่นอายุไม่ถึงสามย่าน น้อยรายที่ตั้งใจจะสร้างครอบครัว พลาดกันทั้งนั้นแหละ เข้าใจไหมว่า ถ้าผู้ชายยังรักสนุก สำส่อนไม่เลือกอยู่เลย แต่ดั๊นไปทำหญิงท้อง ก็ต้องรับผิดชอบเขาเป็นลูกเมีย มันก็ทำได้แค่รับปากไปพล่อยๆ ว่าจะส่งเสียเลี้ยงดูตามกำลัง จะลดพฤติกรรมเลวร้าย อ่ะ พูดว่าจะหายเลวไปเลยดีกว่า ใหม่ๆ เห่อชีวิตคู่ ชีวิตครอบครัว ทำตัวอยู่กับร่องกับรอยดีอยู่หรอก นานวันเข้า สภาพแวดล้อมยังเหมือนเดิม หญิงยังดาหน้าเข้าหา ไม่มีเว้นมีว่างอย่างเดิม ผู้หญิงนักเที่ยวหลายต่อหลายคนหาได้แคร์ จะผัวใครพ่อใคร กรูจาเอาปั๋วนี่นา ไม่ได้เอาลูกเอาเมียมานซะหน่อย อย่ามาทำงานกร่อยให้เสียเซลฟ์ ผู้ชายขี้เอาน่ะลองเสนอมาซิ ถ้าได้ง่ายๆ ต่อให้เคยสาบานต่อหน้าฟ้าดินมาขนาดไหน ลองหญิงมาสีถึงที่ มีหรือมันจะไม่เอา เอาแล้วเลิกลา ปัญหาอาจน้อยลงหน่อย ถ้าเมียยังจับไม่ได้ หรือเมียทำเป็นหูหนวกตาบอด ที่มันเป็นตลอดๆคือ เอาแล้วเอาอีก จับได้คนนี้ ไปมีคนอื่น ทำอย่างกับหื่นมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว ไปเล่นจังหวัดไหน มีเมีย มีกิ๊ก มันจังหวัดนั้น ถ้าไปได้ครบ 78 จังหวัด บางคนมีวัดความเก๋า ใครเอาได้มากกว่ากัน นี่มันเรื่องจริงนะ หรือใครจะเถียงว่าเรื่องแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นจริง ขอหลักฐานด้วย แต่ถ้าหาหลักฐานจากอิชั้น ขอบอกว่าไม่มี มีแต่พยานบุคคล สนใจจะให้แฉจริงป่าว 555 ผู้หญิงบางคนโดนเขาหลอกรอบแรก พอรู้ลึกรู้จริง ว่าเขาทิ้งลูกทิ้งเมีย มาอ้อล้อ ปี๊ป่ออยู่กับตัวเอง จะสำนึกผิดเหรอ? คงมีบ้าง ที่ด่าพร้อมสาปส่งด้วย และมีอีกไม่น้อย จะทำไม "ก็ฉันรักผัวเขาง่า" เฮ้อ.... มาถึงตรงนี้ก็อยากจะเตือน จะรักหรือไม่รักใคร รักตัวเองบ้างก็ดีนะ เห็นแก่ผิด ชอบ ชั่ว ดีบ้าง อย่ามาอ้าง ผู้ชายมันเลว ต่อให้ไม่เอาเรา มันก็เอาคนอื่น น้องขราาาา มันจะเอาใคร ก็ชั่งหัวมันไปเผาเหอะ มันเรื่องอะไรเราต้องไปมีส่วนร่วมผิดบาปกับมันด้วย สาวบางคนหนักกว่านั้น มีร้องไห้คร่ำครวญ เขารักหนูมากกว่าเมียเขา ที่เขาทนอยู่ก็เพราะลูก น้องลองท้องใส่มันดิ มันก็ทำกับน้องอย่างทำกับเมียมันนั่นแหละ มันรักจะเอา ไม่ได้รักจะอยู่ น้องรู้ได้ไง ว่ามันกลับบ้านมันบอกเมียบอกลูกมันอย่างไร หรือถ้ามันไม่สนใจลูกตาดำๆของมันเองจริงๆ จนถึงขนาดจะทิ้งขว้าง น้องยังอยากได้มันมาทำพันธุ์อีกเหรอ คนเรานะ ไม่ว่าหญิง ว่าชาย ลองได้ทำชั่ว ต่อให้หัวหงอกแล้วก็เถอะ ถ้าทำเลวจนมีคนด่า เขาด่ายันพ่อยันแม่นั่นแหละ กี่มากกี่น้อยก็ไม่รู้ แต่มันมีประโยคหนึ่งที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ ต้องสะดุ้งคือ "เลี้ยงลูกมายังไง ทำไมเอี้ยได้ขนาดนี้" พ่อแม่เลี้ยงลูก สั่งสอนอบรมแต่สิ่งดีๆทั้งนั้น เรื่องเลวๆ ลูกๆ(รวมอิชั้นด้วย) สรรหามาเองล้วนๆ กระนั้นพ่อแม่ยังไม่พ้นคำติฉิน นี่ก็เรื่องจริงอีกเช่นกัน จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 11:43:35

ความคิดเห็นที่ 48 คคห.ที่ 46 คุณ mercipians  ไม่ด่าค่ะ แต่จะขอร้องว่าอย่าเลย แฮ่ แฮ่ ประเด็นนี้น่าสนใจนะคะ เดี๋ยวเรามาขยายความกันเนาะ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 11:44:57

ความคิดเห็นที่ 49 ติดตามชีวิตคนกลางคืนจนจบ ได้ของแถม "ภาคย่อย" (อยากได้อีกหลายย่อย) รอติดตามค่ะ จขกท. ยังคงถ่ายทอดเรื่องราวได้สนุกน่าติดตามเหมือนเดิม จากคุณ : Thai_Am เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 12:23:13

ความคิดเห็นที่ 50 ถ้าจะพูดว่า อยากหาพ่อของลูก หาคนทำอาชีพอื่นเหอะ อย่าเอามันเลยนักดนตรี คงไม่ดีแน่ เพราะนักดนตรีดีๆ หาคนมาเป็นแม่ของลูกไม่ได้ อิชั้นจะถูกสาปเอานา 555 เขาว่ากันว่า การได้คู่ครองที่ดี ยิ่งกว่าถูกล็อตเตอรี่ ที่ต้องหวังฟลุ๊กโคตะระ ซะอีก อิชั้นก็อยากบอกว่า ถ้าจะได้นักดนตรีดีๆมาเป็นสามี มันยิ่งกว่าถูกล๊อตเตอรี่เป็นชุดด้วยซ้ำ ยากหรือง่าย ไม่รู้นะ รู้แต่ว่าตัวเองไม่เคยซื้อล๊อตเตอรี่ ที่หาสามีมาเป็นพ่อของลูกได้เนี่ย เล็งแล้วเล็งอีก จนพ่อแน่ใจอยู่บ้าง ถึงให้แม่ไปขอ 555 (ต้องบอกมะ ว่าล้อเล่น) อย่างที่เล่ามานั่นแหละคร่า อาชีพนี้ เป็นอาชีพที่สิ่งเร้ามันเยอะ เยอะกว่าอาชีพอื่นๆ หาเงินก็ง่าย ยืนเล่นดนตรี ที่เป็นงานแสนจะชอบ ชั่วโมงเดียวได้แล้วต่ำๆ 4-5 ร้อย ไหนคนจะชื่นชมยินดี ทอดไมตรีให้ง่ายดายทั้งชายทั้งหญิง มนุษย์เราแค่ได้ทำงานที่รักที่ชอบ ก็สุดแสนจะดีนักหนา แล้วนี่ยังทำเงินเลี้ยงตัวได้ไม่อายใครอีก โห...สุดยอดเจง เจง ว่าป่ะ? นักดนตรีที่ไม่ประสบความสำเร็จในอาชีพมีมั้ย มี๊ ทำไมจะไม่มี อย่างที่บอกนั่นแหละ มันก็อาชีพหนึ่งเท่านั้น มีคนทำได้ แล้วได้ดี ก็ต้องมีคนทำไม่ได้ อาจเพราะฝีมือมีไม่ถึง โชคไม่ช่วย ความอดทนไม่พอ ฯลฯ แต่เพราะมีคนทำจนได้ดีแล้ว เห็นผลว่าคุ้มค่า จึงยังมีหนุ่มสาววัยแรง แย่งกันมุ่งหน้าสู่ถนนสายความฝันนี้อีกมากมาย การเดินตามความฝัน มันไม่ใช่เรื่องผิด ใครๆก็อยากทำ เมื่อได้ทำแล้ว ทำได้แล้ว จะทำให้ฝันนั้นสะท้อนความจริงชีวิตได้ขนาดไหน มันอีกเรื่อง บางคนเขาก็ยึดถืออาชีพนักดนตรี ก่อร่างสร้างตัว จนเป็นครอบครัว มีลูกเต้าไว้เฝ้าถนอม และถึงพร้อมด้วยคุณภาพชีวิตที่ดี ก็มีให้เห็นไม่น้อย ไม่มีอะไรที่เลวร้ายอยู่ด้านเดียวหรอก เรื่องดีๆ มีแทรกในเรื่องไม่งามนั่นแหละ แค่เราได้เห็นอะไรต่างหาก หรือบางคน เลือกจะมองตรงจุดไหนบ้างก็ว่ากันไป ทางที่ดี เรามองจากที่เห็นและเป็นอยู่จริง คงดีกว่า มองด้วยอคติ ไม่ว่าจะอคติด้านดี หรือด้านเลว มันสามารถบดบังความเป็นจริงได้ทั้งนั้น จริงหรือไม่? เพื่อความครอบคลุม ตอนหน้าเราจะบอกว่ามีพญามารกลับใจ กลายมาเป็นเทพบุตร สุดแฟมิลี่แมนกันดีกว่านิ เบรคเรื่องบ้างไรบ้าง ให้หัวใจไม่ห่อเหี่ยว ที่สำคัญ อิชั้นจะได้ไม่มีเอี่ยวว่าทัศนคติแย่ต่อนักดนตรีเนอะ ฮาาาาาา ค่อยๆตามกันไปทีละเรื่องนะจ้ะ อันที่จริงมันยังมีประเด็นอีกพอควรน๊า แต่คนเล่าชักล้า ขอเวลาพักบ้างเน้อ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 12:26:13

ความคิดเห็นที่ 51 ^^ ท่าทางจะยังได้ตามกันอีกหลายตอน มันส์ๆทั้งนั้นเลย จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 13:08:57

ความคิดเห็นที่ 52 มาลงชื่อค่ะ จากคุณ : โดเรม่อนทมิฬ เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 14:31:47

ความคิดเห็นที่ 53 นักดนตรีในยุึคที่ไม่มี internet ใช้ คงจะได้เคยสัมผัสกับคำว่า "แกะเพลงจนเทปยาน" มาแล้วทั้งสิ้น กว่าจะได้เล่นได้แต่ละเพลง ต้องฟังซ้ำไม่รู้ตั้งกี่รอบ ไม่มีวิดีโอสอนใน youtube เหมือนสมัยนี้ ไม่มีแทปฟรีๆให้ดูด้วย (อยากได้ต้องซื้อเอา) แต่ก็นั่นแหละ มันทำให้นักดนตรีสมัยก่อนเก่งกันมาก เพราะไม่มีเครื่องช่วยฝึกอะไรเลย นอกจาก "หู" ของตัวเอง... พวกวัยรุ่นที่ตั้งวงซ้อมกันใหม่ๆ จะได้ลิ้มรสความสุขของการเล่นดนตรีจริงๆ ก็ช่วงนี้ล่ะมั้ง เพราะได้เล่นเพลงที่สมาชิกทุกคนในวงต่างลงมติแล้วว่า "ชอบ" ไม่มีคำว่าธุรกิจ ไม่มีความกดดัน เหมือนเด็กที่รู้สึกสนุกเวลาเดินเข้าไปในโลกที่ไม่รู้จัก แต่พอเข้ามาสู่โลกกลางคืนเนี่ย มันจะมีสักกี่วงที่ยัง maintain ความสุขแบบนั้นได้ เริ่มจะบ่นเวลาที่จะต้องเล่นเพลงที่ไม่ชอบ (พูดถึง pub ทั่วไป ไม่ได้ unique แบบ rock pub หรือ saxophone) สมาชิกบางคนไปติดหญิง ก็เริ่มจะมีปัญหาละ ซ้อมบ้าง ไม่ซ้อมบ้าง คนที่เหลือ ก็พาลเบื่อ และ หมดกำลังใจ ไหนยังจะต้องมาแข่งกับพวกอยากออ ที่มีอยู่เป็นร้อยเป็นพันวงข้างนอก ไหนจะ้ต้องมาพยายามปรุงแต่งตัวเองให้ดูน่าสนใจตลอดเวลา บอกตรงๆครับ การเป็นนักดนตรีกลางคืนที่จะประสบความสำเร็จนั้น ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเลย แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 55 17:23:45 จากคุณ : head of a nail (headofanail) เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 17:14:46

ความคิดเห็นที่ 54 ปูเสื่อรออออ พ่อเรายึดอาชีพนักดนตรีมากว่า 40 ปี เราไม่เอาถ่านซักอย่างกะเครื่องดนตรี โน๊ตยังอ่านไม่ออก ตรงข้ามกะท่านพ่อโดยสิ้นเชิงเล่นเป็นเกือบทุกสิ่ง เปียโน ดับเบิ้ลเบส คีบอร์ด กีต้า ฯลฯ   ทุกวันนี้อายุ 60 กว่าแล้ว ยังทำงานอยู่เล้ยยย ^^ จากคุณ : รู้น่ะว่าแอบชอบ เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 17:48:14

ความคิดเห็นที่ 55 มาโหวดก่อน เด๋วค่อนอ่านต่อ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวค่ะ จากคุณ : Sophisticated เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 01:47:56

ความคิดเห็นที่ 56 มาแปะและโหวตก่อนนอนคะ^^ จากคุณ : @samsung note (มุกทะเลใต้) เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 03:05:49

ความคิดเห็นที่ 57 สวัสดีเช้าวันศุกร์จ้า อยากจะบอกว่าแม่บ้านประเภทอิชั้น ลั่นล้าสุดๆ เพราะนอนดึกตื่นสายได้ง่า อากาศแถวบ้านอิชั้นตอนนี้ ดีมากมาย ลมเย็นพัดจากแม่น้ำเรื่อยๆ นกกาซุบซิบส่งเสียงคุยกันแว่วกังวานรื่นหู ลูกแมว ลูกหมา นอนผึ่งลมเอื่อยผึ่งแดดอ่อนยามเช้า สมาชิกคนในบ้านยังนอนคุดคู้หลับสบาย อิชั้นนั่งริมน้ำจิบกาแฟ พลางสูดกลิ่นดินกลิ่นหญ้าที่มากับสายลม สุขขีอยู่ตามลำพังอย่างไม่โดดเดี่ยว และ เริ่มร่ายนิ้วพริ้วไปบนคีย์บอร์ด สุนทรีย์สุดๆเลยอ่ะ แฮ่ แฮ่ เล่ามาให้ผู้อ่านผ่อนคลาย ถ้าอิจฉาขออภัยแต่ไม่เสียใจนะยะ 555 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 08:43:58

ความคิดเห็นที่ 58 ^ ^ ^ ลูกชายใหม่หมาดอายุเกือบ 3 เดือน ชื่อน้องโกโก้ เป็นวิเชียรมาศผสมเปอร์เซียที่น้องใจดีแห่งห้องแมวไว้ใจยกให้อุปการะ มาพร้อมกับนางนี้ แม่กลีบลำดวน พี่น้องท้องเดียวกันกับ โกโก้ น่าร้ากมากทั้งคู่ ฉลาด ขี้อ้อน แสนดี ไม่มีไรหรอกเค้าอยากอวดรูปลูกแมวเจ๋ยๆ แบบว่า เค้าบ้ารักแมวมากง่ะ แฮ่ แฮ่ อวดรูปแมวแล้ว เดี๋ยวเรามาเม้าท์ต่อเรื่องคนกลางคืนนิ อิอิ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 08:51:58

ความคิดเห็นที่ 59 ก่อนที่เราจะไปเรื่องพญามารกลับใจ กลายเป็นแฟมิลี่แมนแสนจะน่าประทับใจ พลันอิชั้นคิดขึ้นได้ว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา ใช่ว่าจะเจอะเจอแต่ นักดนตรีหนุ่มๆ ใจง่ายเพียงอย่างเดียว หนุ่มน้อยนักดนตรีมีอยู่ไม่มากรายที่มีใจมั่นรัก แต่ก็ไม่น้อยจนทำให้ไม่มีให้คิดถึง ในความเป็นคนมั่นคงเรื่องความรักของพวกเขา พระเอกของเราตอนนี้ แน่นอนเป็นคนจริงๆ มีชิวิตเลือดเนื้ออยู่จริงในปัจจุบัน และเขายังเป็นนักดนตรีที่มีอาชีพเล่นตามผับ... เนื่องจากเพื่อความเป็นส่วนตัวของเขา และโดยมารยาทเราไม่ควรพาดพิงถึงชื่อเสียงเรียงนามให้เขาลำบากใจ ซึ่งหากใครจะไม่เชื่อ ในเรื่องที่อิชั้นกำลังจะเล่า ก็ไม่เป็นไร เพราะมันไม่ได้สำคัญกับชีวิตใครขนาดนั้น เป็นเรื่องที่มีเพียงอิชั้น ยืนยัน นั่งยัน นอนยันว่ามีจริงๆ และมั่นใจได้ว่า ไม่มีใครปฏิเสธคนดีแบบนี้ก็มีอยู่จริง เรื่องจริงกับเรื่องแต่ง มันก็คือๆเครือๆเดียวกันนั่นแหละตัวเธอ เพียงแต่... บางเรื่องมันโหดร้าย ยำยำ จนอยากจะคิดว่า ทำไมมันไม่อยู่แต่ในนิยายฟร่ะ ออกมาจากสวนอักษรทำไม๊ ทำไมว้า... หรือ บางเรื่องมันแสนดีเกินไป จนไม่อยากเชื่อว่า มันหลุดออกมาจากเล่มไหน ทำไมเราไม่โชคดีเคยพบเคยเห็นบ้าง ก็เส้นแบ่งมันบางอย่างที่ว่า ใครจะไปรู้ล่ะว่าอันไหนจริง อันไหนเรื่องเม้าโม้เหม็น เรื่องเล่าของอิชั้นก็เช่นกัน ท่านๆพิจารณาเอาเองตามความรู้ความเชื่อและประสบการณ์ชีวิตเถิด เพราะอิชั้น คงไม่มาสรรหาหลักฐานอ้างอิงใดๆ นอกจากบอกว่ามีพยานรู้เห็นจริงจ้า แต่ว่าคงไม่ลากเขาออกมายืนยันอะไรทั้งนั้น ถ้าไม่จำเป็นถึงขั้นวิกฤติชีวิตใครจริงๆอ่ะนะ อีกสักครู่ จะเชิญพบกับ รักแท้ที่มีอยู่จริง ของคนกลางคืน ที่ยืนอยู่ท่ามกลางสปอร์ตไล้ท์ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 09:10:44

ความคิดเห็นที่ 60 หนุ่มเน้าของเรารายนี้ มีอาชีพเป็นนักดนตรีเพราะลุ่มหลงในเสียงเพลงและการดีดเส้นลวด สิ่งที่ยืนยันได้เป็นอย่างดีของหนุ่มนี้ คือเรียนเอกดนตรี จนได้ดีกรีปริญญา เขาพาตัวเองเข้าสู่วงการผับ ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ อายุยังไม่บรรลุนิติภาวะ ซึ่งวัยใกล้เคียงกันกับสมาชิกวงฯของเขาแทบทุกคน แรกเริ่มที่ได้มาพบสบเนตรอิเจ๊(อิชั้นเองแหละ) คือการออดิชั่นที่เป็นขั้นตอนปกติ และมีที่มากกว่าคือ ออฯถึง 5 ครั้ง 555 จนวันที่ได้มาเล่นจริง แทบจะเป็นพี่น้องกับอิเจ๊จริงๆไปเลยเหอะ กร๊ากกกก ไม่ใช่ซะหน่อย อิชั้นมืออาชีพ ไม่ให้ความเมตตาใครเป็นพิเศษย่ะ วงฯของน้องเป็นวงฯประเภทลงรอบกลาง เนื่องจากไม่มีความหวือหวาอะไรใดๆสักเท่าไหร่ ก็แค่ วงฯเด็กหนุ่มวัยรุ่นกำลังเรียนปีท้ายๆ ฝีไม้ลายมือทั้งวงฯพอประกวดเวทีใหญ่ผ่านรอบแรกได้สบายๆ หน้าตารึ??? พอดูได้แค่บางคน แต่คนที่ดูไม่ค่อยเด่น ดันเป็นคนเล่นเก่งกว่าเพื่อนซะงั้น เห็นมะ มันถัวๆกันไป จึงทำให้ได้งานไงจ้ะ ที่ว่ารูปร่างหน้าตาดี และมีฝีมือพอตัว แม้ไม่ถึงขนาดเก่งฉกาจฉกรรจ์กว่าใคร เรียกว่าโดยรวม "ขายได้" และพอจะเป็นหน้าเป็นตาวงฯ ก็คือพ่อพระเอกของเราคนนี้แหละ สมมติชื่อน้อง "วอย" แล้วกันเนาะ น้องวอย เป็นหนุ่มเท่มาดเซอร์ คิ้วเข้มตาโต จมูกโด่ง ผิวเข้มรูปร่างตามแบบชายไทยที่มีพื้นเพอาศัยปลายด้ามขวาน เสน่ห์ที่ชวนบาดตา คือรอยยิ้มน้อยๆ ที่เมื่อแย้มจะเห็นถึงความจริงใจ ปนเขินอายนิดๆ "น่าร๊ากอ่ะ" คือที่สาวๆอุทานติดปาก เริ่มเข้าวงการ น้องวอยก็เหมือนเด็กหนุ่มใสๆทั่วๆไป มีประหม่าตื่นเวทีบ้าง ไม่กล้าคุย ไม่กล้าสบตาสาวบ้าง จนอิเจ๊ต้องกระตุ้น "เห้ย หญิงนะ ไม่ใช่ยักษี คุยกับshe บ้างก็ได้ เขาไม่ลากเอ็งไปปล้ำหรอกน่า" หนุ่มน้อยของเรา แค่ยิ้มรับคำ และมุดลงหลังเวทีเหมือนเดิม พูดบ่อยเข้า จนเราคิดว่า มานคงไม่ชอบสาวเสียแล้วกระมัง ไม่ทันปักใจฟันธง เพื่อนในวงฯก็มาบอก ไอ้วอยควงหญิงดูหนังบ่ายวานนี้แล้วเจ๊ เฮ้ออ โล่งใจ ไม่งั้นเสียดายของแย่ ถัดมาไม่เกินสัปดาห์ เอาหูขวาแปะไว้ข้างโต๊ะกินข้าวนักดนตรี ได้ยินว่า "ไอ้วอยมันชิ่งสาวคนนั้นแล้วว่ะ" อ้าว หนุ่มวอยลายออกแล้วเหรอ เง้ออออ จะเสียใจก็กระไร เพราะไม่ได้คิดเป็นอื่น 555 "ไมวะ" แอบเจือก ถามไป อาศัยเป็นลูกพี่ ตีสนิทเด็กหนุ่ม กรี๊ดดดด "มันบอกไม่เป๊คอ่ะเจ๊" หืม...??? มานชอบคนแก่ป่าวอ่ะ 555 เป็นอยู่อย่างนี้ อีกสามสี่ราย เวลาล่วงผ่านจากเดือนเป็นปี เป็นสองปี ในที่สุดก็ไม่มีใครสนใจจะอยากรู้เรื่องหนุ่มวอย แต่แล้วก็มีสาวน้อยนางหนึ่งโผล่มาเกาะขอบข้างเวที ท่าทีสนิทสนมกับคนในวงฯพอควร ต่อมอยากรู้อิเจ๊กระดิกดิ๊กๆ ของใครหว่า ของใครกันน๊า ของนี้ตัวจริงหรือตัวปลอม อ๊า...หรือจะเป็นรักแท้คืนไหนของใครกันหนอ "เด็กไอ้วอยมันเจ๊ น้องแก้ม" อั่ยย่ะ นางเป็นใคร มาจากไหน มีอะไรดียะ อย่างนี้ต้องเกาะติดล้อวงฯตามไปสู่รู้แว้ว แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 55 11:49:36 แก้ไขเมื่อ 15 มิ.ย. 55 09:55:06 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 09:53:05

ความคิดเห็นที่ 61 สาวแก้ม มีบุคลิคที่...ไม่เหมือนสาวนักล่า ท่าทางไม่เป็นนักเที่ยว ถ้ามองประเดี๋ยวเดียว เหมือนหญิงสาวธรรมดามากกว่า กางเกงยีนส์ เสื้อเชิ้ต รองเท้าผ้าใบ ปล่อยผมยาวสยาย ไม่แต่งหน้า ทาแป้งและลิปมันบางๆ อาจมองแล้วไม่สะดุดตา แต่เมื่อพิจารณา จะพบว่า น่าสนใจไม่น้อย ตาโต จมูกสวย ปากบางเฉียบ เครื่องหน้าเป๊ะ ถ้าแต่งเติมเสียหน่อย จัดว่าเป็นคนสวยพอได้เลยล่ะ สิ่งที่เป็นเหมือนจุดดึงดูดของน้องแก้มนั้น ไม่ใช่รูปหน้าจิ้มลิ้ม แต่เป็นดวงตาสุกใสมาดมั่น แม้แค่มองผ่านปราดเดียว สามารถรู้ได้ไม่ยาก สาวนางนี้ คนจริง เพราะความมุ่งมั่นแรงกล้าที่ฉายจากดวงตาโดดเด่นมาก ดวงตาของน้องแก้ม แสดงออกถึงความเป็นคนจริงจัง เด็ดขาด กล้าคิด กล้าทำ ....... บุคลิกแบบนี้ เหมือนลูกสาวกำนันเลยนิ (อันนี้อิชั้นคิด ตั้งแต่วันแรกเจอ) ถึงกระนั้นอิชั้นไม่ปักใจ น้องแก้มจะใช่ตัวจริงของหนุ่มนักดนตรีขี้อาย ที่มีเสน่ห์เหลือร้าย แม้จะเขินอายเป็นอาจิณ รู้สึกถึงความพิเศษอยู่บ้าง เพราะวอยไม่ค่อยพาใครไม่ว่าจะเพื่อนหรือสาวไหนๆ มาแสดงความสนิทสนมในที่ทำงาน เพราะวัยที่ยังน้อยของทั้งคู่ อีกทั้งประสบการณ์ที่ผ่านมาของอิชั้นเองที่สัมผัสในวงการนี้ ทำให้อดรู้สึกไม่ได้ว่า มันก็แค่รักแรกแย้ม บานเร็ว ร่วงง่าย อีกไม่กี่วันเดือนก็คงหน่าย เลิกลาจากกันไป ไม่ต้องเสียดายด้วยซ้ำ สาวแข็งๆ ดูแรงๆทางความคิด กับหนุ่มเจี๋ยมๆ ไม่ช่างพูด และติดจะเป็นคนโลกส่วนตัวสูงทั้งคู่ จะสื่อสารกันอีท่าไหน มันจะไปกันได้สักกี่วันกันเชียว หึหึ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 10:14:22

ความคิดเห็นที่ 62 ตลอดเวลาที่เป็นผู้ร่วมงานกันกับน้องวอย อิชั้นพบเจอน้องแก้มนับครั้งได้ แก้มอายุน้อยกว่าวอย 3 ปี ช่วงเริ่มคบกัน แก้มเรียนปีหนึ่ง วอยจบมาแล้ว 1 ปี (เขาเรียนกันช้า-เร็วด้วยเหตุผลส่วนตัวอะนะ อย่านับเป๊ะๆเลยปวดหัวน่า) ดังนั้นช่วงที่วอยยังทำงานอยู่กับอิชั้น น้องแก้มขมักเขม่นเรียนหัวฟู ไม่มีเวลามานั่งดูแฟนเล่นดนตรีสักเท่าไหร่ นั่นน่าจะเป็นการเปิดโอกาสให้หนุ่มหน้ามนคนน่ารัก ได้พบเจอสาวๆนางอื่นได้ทุกเมื่อเชื่อคืนสบายๆ เลิกเล่นดนตรีปุ๊บ วอยเก็บของเสร็จทักทายนัดแนะกับเพื่อนในวงฯป๊อบแป๊บแล้วแอบชิ่งหายไปกับความมืด ไม่มีใครรู้ว่าวอยไปไหน หากออกต่างจังหวัด ช่วงพักวงฯ เพื่อนๆจิบเหล้า สรวลเสเฮฮากับสาวๆแปลกหน้า ที่แวะมาทักทาย พ่อหนุ่มวอยเร้นกายอยู่มุมใดมิรู้ได้ เจออีกที รอบต่อไปบนเวที เป็นอยู่อย่างนี้ จนทุกคนที่อยู่ใกล้ ไม่ถามไถ่ ไม่ตอแย ทุกคนลงความเห็น วอยมานติสท์แดรก บ้างก็ว่า แม่นางแก้ม ดุอย่างกับพญาเสือ วอยจึงไม่กล้าหือ มีอิเจ๊นี่แหละที่บอกว่า ไม่ใช่หรอก คนอย่างวอยไม่ใช่ประเภทจะให้ใครควบคุมได้ง่ายๆ หากเขาไม่สมัครใจ แต่ที่เขาไม่ใส่ใจจะปาร์ตี้ เพราะเขาต้องมีอย่างอื่นในใจมากกว่า ความเริ่มมาแตก เมื่อแก้มใกล้เรียนจบ ตลอดเวลาที่วอยเหมือนจะไม่สังสรรค์ ไม่สุงสิงกับใครนอกจากเรื่องงาน เป็นเพราะวอยต้องคุยโทรศัพท์ อัพรูป ยืนยันสเตตัสกับน้องแก้ม ซึ่งนั่นไม่ใช่คำสั่ง วอยแจ้งว่า "ผมอยากทำเอง แก้มจะได้ไว้ใจ เชื่อใจ" " ผมไม่อยากให้เขาไม่สบายใจ เป็นนักดนตรีนี่ลำบากนะพี่ คนดีๆไม่อยากเข้าใกล้ ยิ่งที่บ้านแก้ม เขารังเกียจนักดนตรี" นั่นไง ใช่เลย เป็นอย่างที่คิดจริงๆ เวลาก็ผ่านมาหลายปี มีโอกาสได้คุยกับน้องแก้ม ที่ตอนนี้เป็นสาวทำงานไม่ใช่นักศึกษาแล้ว พบว่า แก้มเป็นคนเข้มแข็งมีความคิดเป็นของตัวเองจริงๆอย่างที่คาดไว้ แก้มลูกชาวสวนที่ค่อนข้างฐานะมั่นคง แต่ไม่ใช่ลูกสาวกำนันนะ 555 แก้มยืนยันตรงกันกับวอย แก้มไม่เคยเช็ควอยอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ บอกอย่างไรฟังอย่างนั้น เชื่อหรือไม่เชื่อ อีกเรื่อง ถ้าไม่เชื่อ ก็ไม่เคยซัก แต่วอยจะรู้ได้เองหากใส่ใจ ... "สาวสวยมีเยอะแยะ วอยเจอทุกคืน ถ้าเขาจะไปเมื่อไหร่ก็ไปได้ แต่เขาต้องไม่มีแก้มอีกเลยตลอดชีวิต" วอยบอกว่า "ผมก็ชอบสาวๆสวยๆจะพี่ แหม ใครจะไม่ชอบ แต่ผมกลัวสาวสวยมากกว่า" "คนสวยๆทางเลือกเขาเยอะ เขาจะมาทนกับไอ้บื้อ พูดจาไม่เข้าหูคนอย่างผมเหรอ" เออ...จริงวะ 555 "ที่สำคัญ ผมรักแก้ม ยิ่งเจอคนเยอะ สาวแยะ ผมยิ่งรู้สึกว่าแก้มคือคนที่ผมอยากอยู่ด้วยมากกว่า" ...แหวะ แฮ่ แฮ่ "อยากอยู่แค่ตอนนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้นะพี่ 555 ตัวอย่างที่มีให้เห็นมันก็มาก แก้มไม่อยากคาดหวังอะไรหรอก" "วอยแม่มหล่อด้วยดิพี่ นิสัยก็ดีง่ะ ถ้าหญิงอื่นอยากได้มันมั่ง แก้มไม่แปลกใจหรอก แต่จะเสียใจถ้ามันเอาเขา 555" แก้มปิดการซักแบบล้วงลึกของอิชั้นว่า "วันนี้คบกัน มีความสุขที่ได้ใช้เวลาคิดถึงกัน อยู่ด้วยกัน ก็ดีจะตายแล้ว ไม่รู้จะคิดล่วงหน้าทำไม" จากสายตาคนชอบเจือก เอร้ยยย ชอบสังเกตการณ์ วิเคราะห์ได้ว่า หากไม่มีอุบัติเหตุเหนือการคาดเดา น่าจะคบหากันมีกันและกันได้อีกยาวนาน จนถึงขั้นร่วมหอลงโรง เมื่อทุกอย่างในชีวิตพร้อมดั่งใจ เพราะ... ทั้งคู่ รู้ตัวเองดีว่าอีกฝ่ายเป็นอย่างไร ต้องการอะไรในชีวิต ทั้งคู่เหมือนเป็นเพื่อนที่รู้ใจกัน ไว้ใจกันมากกว่าคู่รัก ทั้งคู่ใช้เวลาที่มีกันและกันทีละชั่วโมง ทีละวัน โดยไม่นั่งฝันจะออกแบบความรักให้เป็นเหมือนอย่างใครๆ ไม่คาดหวังว่าอีกฝ่ายจะให้สิ่งดีๆอย่างไร แต่มักเป็นฝ่ายทำให้ก่อนเสมอ คู่นี้น่ารักมากในความรู้สึกคนมองโลกเบี้ยวๆอย่างอิชั้น ตรงที่ ต่างฝ่ายต่างให้เกียรติกัน แก้มให้กำลังใจวอยเสมอๆในทุกๆเรื่องที่วอยอยากทำ แม้จะเป็นสิ่งที่ไม่ได้เรื่องในความรู้สึกใครก็ตาม วอยไม่เคยบ่นว่าแก้มงี่เง่า เอาแต่ใจ (ทั้งๆที่มานเป็น 555) แล้วเอามาเป็นข้ออ้างเพื่อไปหาคนอื่น ทั้งคู่ไม่เคยใช้ข้อเสียของอีกฝ่ายมาทิ่มแทงกันและกันเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยคิดว่า ใครคนใดคนหนี่งมีโอกาสในการทำดีหรือทำชั่วมากกว่ากัน จึงไม่มีการหวาดระแวงซึ่งกันและกัน แปลกดีนะ เด็กหนุ่มสาวคู่นี้ ไม่ปรับตัวเข้าหากัน ใครคิดอย่างไรทำอย่างไร ก็คิดและทำอยู่แบบนั้น แต่ข้ามขั้นเป็นพยายามเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกัน โดยยอมรับอีกฝ่ายให้มากที่สุด ซึ่งการคิดและทำแบบพวกเขาไม่ใช่สูตรสำเร็จของความรักคู่ไหนๆ แค่มันคงลงตัวดีสำหรับพวกเขา และเขาคงใช้เวลาผ่อนปรน เบาะแว้ง เรียนรู้มาเนิ่นนานเกิน 7 ปีแล้วนั่นเอง นั่นมันก็คงเป็นเพราะ "เขารักกันจริง" กระมัง??? ปล. ข่าวแว่วมาว่า น้องวอยกำลังไปได้ไกลกว่านักดนตรีกลางคืนแล้วนี่นา จะไปในทางไหน อิชั้นอาสาติดตามมาเล่าให้ฟังเมื่อถึงวันนั้นนะจ้ะ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 11:37:59

ความคิดเห็นที่ 63 จากเรื่องเล่าความรักดีๆ ของคู่น้องวอยกับน้องแก้มนั้น พอจะจับสังเกตได้มั้ยคะ สภาพแวดล้อมอาจมีส่วนทำให้คนเดินทางผิดๆได้ง่ายๆจริงๆ แต่ทั้งหมดทั้งมวลขึ้นอยู่กับตัวบุคคลเป็นสำคัญ อย่างวอยนั้น เขาเป็นคนนิสัยเงียบๆ ไม่ชอบสุงสิงกับใครเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไม่ใช่พวกเฟรนด์ลี่สุดโต่งเข้ากับใครก็ได้ พอมีแฟน เขาใช้วิธีเลี่ยงไม่ปาร์ตี้ ไม่สร้างเพื่อนแปลกหน้ารายใหม่เป็นสาวๆ เพื่อกันปัญหาที่อาจทำให้แก้มไม่สบายใจ นั่นเพราะ วอยเลือกเองว่า แก้มสำคัญกว่า ความรักของ"เรา"สำคัญกว่าความสุขง่ายๆของเขาเพียงคนเดียว ใช่ว่าเขาจะไม่สังสรรค์เลย เพราะอิชั้นมีโอกาสได้ร่วมวงดื่มกินกับน้องในโอกาสดีๆหลายครั้งเหมือนกัน แต่หากไม่จำเป็นจริงๆ วอยเลือกจะไม่อยู่ในวงเหล้า ขออยู่แค่วงดนตรีว่างั้น 555 ส่วนน้องแก้ม ด้วยความเป็นคนค่อนข้างมีความคิด และเชื่อมั่นในตัวเองพอสมควร แก้ม จึงไม่ปฏิบัติเหมือนที่เหล่าแฟนสาวของนักดนตรีมักจะทำกัน คือ ตาม ตาม ตามติด ชีวิตพ่อเจ้าประคุณ แก้มเลือกที่จะคิดว่า เขาอยู่เพราะเขารักจะอยู่ หากวันใดเขาไม่รัก แก้มเป็นฝ่ายหักใจเองได้ แก้มมีวิธีคิดที่อิชั้นชอบใจนั่นคือ เธอเห็นคุณค่าของตัวเอง เธอไม่คิดว่าผู้ชายหรือแฟนเป็นศูนย์รวมโลกของเธอ หากเขารักเธอมากพอ เขาจะอยู่กับเธอ หากวันใดเขาหมดรัก เขาจะไปเธอคงเสียใจแต่ก็เลือกจะปล่อย เธอว่างั้น ซึ่งที่แก้มเป็นแบบนี้ ถูกจริตนิสัยของวอยเสียด้วย จึงคบหากันมาได้อย่างราบรื่นเป็นเวลานาน จริงๆแล้ว คู่นี้เขาเคยมีปัญหาเกือบเลิกลาจากกันไม่ต่างจากคู่อื่นๆนะคะ เพียงแต่เรื่องที่จะเลิกไม่ใช่เรื่องของมือที่สาม มันเป็นปัญหาละเอียดอ่อนเรื่องอื่น ที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องความซื่อสัตย์ อาจเป็นปัญหาหนักกับการคบหากัน แต่ไม่เรียกว่าเป็นปัญหาด้านความสัมพันธ์ของคนสองคน เพราะความเชื่อใจ วางใจระหว่างกันยังอยู่เต็มร้อย ดังนั้นเมื่อจับมือกันก้าวข้ามปัญหานั้นมาได้ ความรักความผูกพัน และความเข้าใจเห็นอกเห็นใจกันยิ่งเพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำ จะเรียกว่าโชคดีที่ทั้งคู่หากันเจอคงพอได้ แต่ต้องยอมรับว่า หากแสวงหาเรื่อยๆ ไม่เคยคิดหยุด มันคงต้องหาไปไม่สิ้นสุด และอาจไม่มีวันได้เจอเสียที เนอะ สำหรับอิชั้น คนที่มีรูปสมบัติ คุณสมบัติถึงพร้อม การแสวงหาไม่ใช่เรื่องแปลกหรือยาก การมีสติคิดพิจารณาเพื่อหยุดยั้งตัวเองต่างหาก ที่มันทำไม่ได้ง่ายๆ จริงหรือไม่??? ปล่อยตัวเองไหลไปตามกระแสอารมณ์อันอ่อนไหวไม่มีที่สิ้นสุด เท่าไหร่กันหนอมันถึงจะเพียงพอ ถึงจะหยุด ถึงจะเจอคนที่ใช่... คงไม่มีหรอกมั้ง... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 13:37:12

ความคิดเห็นที่ 64 ทุกครั้งที่ไปเที่ยว แล้วเห็นแฟนนักดนตรีมานั่งรออยู่ข้างๆเวทีอย่างตั้งอกตั้งใจ มันรู้สึกอิจฉา....... อยากมีกะเค้ามั่งหง่ะ....... ที่ใครๆเขาบอกว่า "เป็นนักดนตรี มักมีสาวติดตรึม" ขอโทษเถอะครับ....ตลอดชีวิตจนถึงบัดนี้... ผมยังไม่เคยสัมผัสความรู้สึกที่ว่าเลย เรื่องผู้หญิงเนี่ย จริงๆก็เป็นปัญหาใหญ่ในชีวิตเหมือนกัน หลายๆคนมีความตั้งใจดีในตอนเริ่มฟอร์มวง อยากทำเพลงเอง อยากทำฝันให้เป็นจริง อยากมีชื่อเสียง อยากมีเงินเลี้ยงตัวเอง และได้ทำงานที่รัก (ดังที่ จขกท ได้กล่าวไว้ข้างบน) ก็ฝึกก็ฝนกันไป มีวิชาแก่กล้านึดนึงก็ออกไปหางานกลางคืนเพื่อเสริมความมั่นใจ พยายามมุมานะเพื่อให้ถึงวันนั้น แต่ระหว่างทาง คุณอาจจะไม่รู้ว่า มีบททดสอบความเข้มแข็งของจิตใจอย่างนึงรอคุณอยู่ ถ้าคุณดูดี ดูเด่น แน่นอน...แฟนเพลงสาวๆก็พร้อมจะเข้ามาหาคุณอย่างไม่ขาดสาย ซึ่งจุดประสงค์ของพวกเธอจะเป็นแบบชั่วคราว หรือ ค้างคืนตลอดไป อันนี้ ผมก็ไม่ขอเอ่ยถึงละกัน สำหรับวัยรุ่นวัยคะนอง ที่ยังไม่รู้ว่าอะไรคือแก่น อะไรคือเปลือก ย่อมจะตกลงบ่อโลกีย์อันนี้ได้ไม่ยากนัก ลืมความตั้งใจแต่เดิมจนหมดสิ้น กว่าจะกลับตัวได้ ก็สายเสียแล้ว มันเป็นชีวิตในฝันของผู้ชายหลายคน ก็มันสนุกนิ ลงมาจากเวทีเสร็จ ก็มีคนพร้อมจะไปต่อกับคุณทุกคืน (สุดแท้แต่คุณภาพของหน้าตาและคารมที่คุณมี) แ้ล้วจะเอาแรง เอาเวลาที่ไหนมาซ้อมดนตรีเพิ่มครับ? อันนี้ไม่ได้ตำหนิสาวๆนะครับ เพราะอย่างไรเสีย คนที่กำหนดทุกอย่างได้ ก็คือผู้ชายแหละ คุณอาจจะมีรักแท้ไปมอบให้หนุ่มนักดนตรี แต่ถ้าคุณไปผิดเวลา ฐานะคุณ อาจจะเป็นได้แค่ กิ๊ก ของเขา เพราะปัญหาคือ ผู้ชาย เวลาควงสาวๆหลายคนในเวลาเดียวกัน สายตามักจะฝ้าฟาง มองไม่ออกว่าอันไหนคือรักจริง อันไหนคือความสุขชั่วคราว จากคุณ : head of a nail (headofanail) เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 13:48:48

ความคิดเห็นที่ 65 ถูกใจเนื้อหาของวันนี้มากมายโดนใจจริงๆ อยากให้ผู้หญิงเราติดแบบน้องแก้มเยอะๆ รักตัวเองให้มากๆ ผู้ชายไม่ใช่ศูนย์รวมของชีวิตจริงๆด้วย จากคุณ : jazzzero (jazzzero) เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 14:02:18

ความคิดเห็นที่ 66 คุณ head of a nail (headofanail)  พูดได้ถูกต้องที่สุดเลยค่ะ นักดนตรีทุกคน ที่คิดจะเอางานดนตรีเป็นอาชีพ มักคิดถึงการมีผลงานของตัวเองเป็นเป้าหมาย จะมีสักกี่รายที่ทำได้อย่างฝัน เพราะข้อจำกัดเฉพาะการเข้าไปในแวดวงธุรกิจดนตรีก็เยอะซะจนท้อมาหลายคน ไหนจะมาเจอสิ่งเร้าที่เป็นหญิงสาวอรชร งามงด ชวนหัวใจระทดระทวย มาช่วยเขย่าความฝันให้สั่นคลอนเพิ่มอีก จากความมุ่งหวังแรงกล้า เริ่มคิด ยังมีเวลา เอาไว้ก่อน อยู่อย่างนี้ก็ไม่เลวนิ... ไปๆมาๆ กระเตงลูกน้อยห้อยท้ายไปขายของตามตลาดนัด ก็มีมากราย จริงป่าว? ส่วนเรื่องสาวหอบรักแท้ไปมอบให้นักดนตรีหนุ่ม คงมีจริงอยู่บ้าง แต่ออกมาข้าง รักด้วย อยากเอาชนะด้วย ซะมากกว่าหรือเปล่าน๊อ... ที่เป็นแบบเลือกเป็นนักดนตรีอาชีพเล่นกลางคืน และยืนอยู่ได้ โดยไม่สนออกอัลบั้ม ออกงาน ทั้งที่ฝีมือ ความคิดสร้างสรรค์ไม่น้อยหน้าใคร ขนาดมีค่ายฯชวนไปออฯยังไม่เอา ก็มีนะเออ เห็นมาแล้วเหมือนกัน ยังงงกับมันทุกวันนี้ แต่เขาก็บอกนะว่า ผมไม่ใช่คนชอบเสี่ยง ถ้าไปแล้วเกิดไม่ดังขึ้นมา กลับมาตรงนี้อีกไม่อายเขา ก็กลัวไม่มีคนจ้าง เพราะคิดว่าแพง หรือไม่ก็เท่ากับต้องมาเริ่มต้นหางาน หาร้านเล่นใหม่ ออกอัลบั้มถ้าไม่ดี เขาไม่ได้ออกตังค์ให้นะพี่ อีกอย่าง ผมไม่มั่นใจตัวเองจะแข่งขันในธุรกิจขายเพลงได้แค่ไหน อยู่อย่างนี้ได้เงินชัวร์ ไม่ต้องเริ่มต้นใหม่ จะว่าไป วงฯนั้นหาเงินได้เฉลี่ยเกินแสนต่อคนต่อเดือน ซื้อบ้าน ซื้อรถ บัดนี้แต่งงานมีลูก และยังเล่นดนตรีกลางคืนอยู่อย่างสบายใจ ไม่คิดไล่ตามความฝันอื่น อืม........... เท่าที่สังเกตตั้งแต่พวกเขาเป็นหนุ่มวัยรุ่นอายุยี่สิบนิดๆ จนตอนนี้สามสิบกว่าๆ อิชั้นว่า พวกเขามีเส้นทางเดิน ที่คิดไว้ดีแล้วตั้งแต่ต้นแล้วเดินอย่างไตร่ตรองเหมือนกันนะ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 14:15:23

ความคิดเห็นที่ 67 ติดตามอ่านค่ะ จากคุณ : น้องจี๊ดจ๊าด... (จี๊ดจ๊าด-jamp) เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 15:51:44

ความคิดเห็นที่ 68 อาชีพนักร้อง นักแสดง อยู่ที่สูงใช่ว่าจะดี ... อยู่ที่ต่ำก็ใช่ว่าจะเหมาะ ... อยู่ "กลางๆ" นี่ล่ะดี การทำงานจำพวกนี้ที่สำคัญ คือการรู้จักรักษา "เวลา" ที่มี ... เคารพ "หน้าที่" ของตน ... ถ้าทำตัวอิสระ เงินมันก็อิสระตาม เงินมามีทางมา มันก็มีทางไป ... เก่าไป ใหม่มา เป็นธรรมดาของทุกวงการ ... โลกนี้ไม่ได้ต้องการคนเก่ง แต่ต้องการคนแกร่ง ... ไม่มีอาชีพไหนที่ทำงานโดยไม่ได้อยู่ภายใต้สภาวะกดดัน ... การหาคู่ชีวิตต้องให้เขารู้จักตัวจริง ... ไม่ใช่ตัวปลอมที่อยู่ท่ามกลางแสงสี ...คำพูดที่ว่า แมงเม่าบินเข้ากองไฟ ยังใช้ได้ทุกยุคทุกสมัย ... ไม่ว่าเวลาเปลี่ยนไปแค่ไหน สุดท้ายมนุษย์เราก็ยังคงเหมือนเดิม ... รักตัวเองก่อนที่จะรักคนอื่น ... สร้างอนาคตให้ตัวเองก่อนสร้างอนาคตร่วมกับคนอื่น ... สุราไม่ได้ทำให้เราขาดสติ ... แต่ตัวเราต่างหากที่ไม่รู้จักยั้งคิดทำให้สติหายไป ... ในวันนี้ที่ไม่มีเราทำอย่างไร ... ตอนที่มีแล้วก็ควรทำตัวอย่างนั้น ... "หลง" กับ "รัก" แยกให้ออก ตัวตน รูป รส กลิ่น และเสียง ย่อมโรยราและเปลี่ยนผันไปตามกาล เวลาก่อนทำอะไร ให้คิดถึงพ่อแม่ หรือผู้มีพระคุณ ทำเลวใครก็ได้ แต่ทำดี ถ้าทำได้นับว่ายอดคน ... ในทุกวงการมีทั้งคนดีและคนเลว ... อย่าพยายามทำตัวให้ดีกว่า หรือเลวกว่า แต่ทำตัวให้พอดี นั่นล่ะถึงจะเหมาะสม ... ระหว่างทำตัวเป็นต้นกามปู โตเร็วแต่เปราะบาง กับทำตัวเป็นต้นไทร ... อันไหนจะดีกว่ากัน ... ? ขออภัย ... คุณมิ้ว ... จากที่ตามอ่านคุณมา หลายๆเรื่องที่คุณมิ้วเล่า จริงๆแล้วมันเชื่อมโยงกันหมด ... อ่านแล้วนึกถึงบางเรื่องราวเก่าๆที่เคยเกิดขึ้นในชีวิต แล้วมือมันก็พิมไปเอง ... ถ้ามันมาขัดจังหวะยังไงก็ขออภัยด้วยนะครับ ... จากคุณ : rexiii เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 16:26:38

ความคิดเห็นที่ 69 ขอบคุณนะคะที่เอามาเล่าให้ฟังค่ะ ท่านอื่นที่ช่วยแชร์ด้วยนะคะ เป็นความรู้ใหม่ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ    :) จากคุณ : อโลอินส์ (Medal G G) เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 16:42:23

ความคิดเห็นที่ 70 ถามนิดนึงซิคะ  คุณ มิ้ว  ที่คุณ มิ้ว บอกในกระทู้ นู่นว่า ตามสถานแหล่ง อาบ อบ นวด น่ะ มีบริการ ตรวจโรค ตรวจเอดส์ หลังร้านน่ะค่ะ  เลยสงสัย ว่า น้องๆ ที่บริการน่ะ ปลอดภัย กันขนาดไหนคะ? แล้วถ้าเกิดว่า ตรวจแล้ว เจอโรคเอดส์  ทางร้านพักงาน น้องไว้ก่อน หรือว่าให้น้องรับแขกตามปกติคะ?  คือ สงสัยจริงๆ น่ะค่ะ จากคุณ : Malisa in England เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 18:22:52

ความคิดเห็นที่ 71 ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม ทั้งที่เม้นท์ตอบ ทั้งที่แบ่งปันประสบการณ์ร่วมกัน และที่มอบกิ๊ฟเป็นกำลังใจ รวมทั้งท่านที่แวะมาอ่านด้วยค่ะ เนื่องจากอิชั้น มีกิ๊ฟจำกัด และต้องกั๊กไว้แจกนุ้งแมว =*= " แฮ่ แฮ่... ต้องขออภัยที่ไม่สามารถตอบแทนได้ทั่วถึง คุณ rexiii ค่ะ ที่คุณกล่าวแสดงความคิดเห็นมาทั้งหมดนั้น คือ สัจธรรมและมีความเชื่อมโยง เกี่ยวพันกันจริงๆค่ะ ขอบพระคุณที่ช่วยมีส่วนร้อยเรียง เรื่องราวร่วมกันค่ะ ตอบคุณ Malisa in England โดยปกติเมื่อสถานบริการ ตรวจพบพนักงานมีผลเลือดเป็นบวก และเป็นโรคที่ติดต่อทางเพศสัมพันธ์ ทางร้านจะให้ออกสถานเดียวค่ะ ให้ออกตั้งแต่วันที่รู้ผลเลยค่ะ ไม่มีการพักงาน หากเป็นโรคที่สามารถรักษาตัวให้หายได้ ก็ต้องไปรักษาตัวให้ปลอดภัยก่อน แล้วมาสมัครงานใหม่ค่ะ ขอบพระคุณทุกท่านที่โหวตด้วยนะคะ เรียนท่านผู้อ่านและติดตามทุกท่าน จะโดยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม ดิฉันจะเล่าเรื่องนี้ไปทีละตอนเรื่อยๆ จนกว่าเรื่องจะหมดความน่าสนใจ แต่ต้องเรียนให้ทราบก่อนนะคะว่าเล่าทีละตอน ไม่ใช่เล่ารวดเดียวจบ เพราะหากทำแบบนั้น สามีขอหย่า ลูกมีปัญหา เกรงว่าจะไม่คุ้มอย่างแรง 555 ขอบพระคุณทุกท่าน ทั้งที่แสดงและไม่แสดงตัว ด้วยความซาบซึ้งอย่างที่สุดค่ะ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 19:02:14

ความคิดเห็นที่ 72 มาให้กำลังใจ ยังตามอ่านอยู่นะครับ สนุกมาก :) จากคุณ : Mr.T-B@cK เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 00:56:41

ความคิดเห็นที่ 73 มาลงชื่อแกว่งหางอ่านด้วยค๊าฟ จากคุณ : ชื่นใจจัง เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 10:02:17

ความคิดเห็นที่ 74 โดยความคิดความเชื่อของอิชั้น มนุษย์ปกติทุกคน คงไม่มีใครเกิดมาต้องการเป็นที่รังเกียจ เหยียดหยาม มนุษย์เราน่าจะต้องการการยอมรับ ชื่นชมจากผู้อื่นมากบ้างน้อยบ้างแล้วแต่บุคคล ดังนั้นการกระทำที่ผิดโดยไม่จงใจ ขาดการไตร่ตรอง รู้เท่าไม่ถึงการณ์จึงเกิดขึ้นอยู่เป็นประจำ และนับไม่ถ้วน สำหรับการก้าวที่ผิดพลาดโดยไม่ตั้งใจ ในเรื่องที่ไม่สาหัสต่อศีลธรรม จริยะธรรม และไม่ขัดต่อความรู้สึกส่วนรวมมากนัก มักได้รับการให้อภัยโดยอัตโนมัติ นั่นเพราะไม่มีใครไม่เคยทำผิด แต่สำหรับคนที่ทำผิดในเรื่องเล็กน้อยเป็นอาจิณ แม้การกระทำนั้นไม่ขัดต่อกฎหมาย แต่ทำร้ายความรู้สึกผู้อื่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า สมควรได้รับการให้อภัยหรือไม่??? เช่นการนอกใจ ทรยศหักหลังความรัก ความปรารถนาดีของผู้อื่น หรือ คนรัก แล้วอ้างว่าไม่ตั้งใจ สังคมส่วนหนึ่งอาจมองเป็นเรื่องปัจเจกบุคคล ไม่อยากมีส่วนรับรู้  ไม่อยากข้องเกี่ยว ไม่ใช่ธุระอะไรของ...กรู สังคมส่วนที่ว่า ดิฉันเห็นได้ชัด จาก สังคมคนกลางคืน.... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 10:39:34

ความคิดเห็นที่ 75 จากความเข้าใจอันจำกัด และที่ได้สัมผัสมาพอสมควร เรื่องผิดลูก ผิดเมีย-ผัว หมกมุ่นในความรักความพึงใจจากเพศรสจนเกินไปนั้น แม้ไม่อยากฟันธงว่า สังคมคนกลางคืน มีมากกว่าสังคมอื่น แต่ดูเหมือน มันปฏิเสธลำบากเหลือเกิน อย่างที่เล่าไปในหลายๆตอน สังคมคนกลางคืน ล่อแหลมสุ่มเสี่ยงต่อการทำผิดประเวณี อาจเพราะสภาพแวดล้อมการทำงาน และวิธีการใช้ชีวิตของเขาเหล่านั้น ทุกอณู ทุกตารางนิ้ว ของสถานที่เรียกว่าอโคจร สามารถตอบสนองความต้องการ ความพอใจสีเทาได้อย่างไร้ขีดจำกัด คนที่อยู่กับสิ่งเหล่านี้เป็นประจำจนชินชา ถ้าไม่ใช่ผู้มีจิตใจเข้มแข็ง มีเป้าหมายชัดเจนในการใช้ชีวิต รอดจากการทำผิดประเวณี ยากมาก เพราะการทำผิดประเวณีที่ไม่ใช่การก่ออาชญากรรม เป็นการสมยอมทั้งสองฝ่าย มันง่ายกว่าปอกกล้วย(ดิบ!) หรือใครจะเถียง? ให้อธิบายอย่างไร คงไม่ลึกซึ้งเข้าใจเท่าคนที่สัมผัสอยู่เอง... เวลาที่เราอยู่ในโลกของแสง สี เสียง ที่ได้รับการปรุงแต่งให้เพริดแพร้วพรรณาราย หมายให้คนที่เหยียบย่างมีความสุข แม้เราจะรู้ตัวดีว่าสิ่งเหล่านี้คือมายาภาพ คือเปลือกสวยที่ห่อหุ้มความเน่าเฟะเพียงใด แต่จะไม่มีสักนาที สักชั่วโมงเชียวหรือ ที่จะไม่เผลอไผล หลงใหลไปกับความงามที่เหมือนต้องคำสาป เผลอตัวปล่อยใจเพียงเสี้ยวความคิด บางคนชีวิตพลิกแล้วไม่มีวันหวนคืนอีกเลย... นักดนตรีหนุ่มสาว ผู้มีจิตใจอ่อนไหว มีความมั่นใจมีพลังงานในการใช้ชีวิตเหลือเฟือ มีสิ่งที่เอื้อต่อการกระทำผิดครบครัน มันจะรอดไปได้สักกี่ผู้กี่คนกันเชียว หลายๆคนเห็นแล้วเศร้าใจ วัยยังไม่พ้นเบญจเพศ ชีวิตยังต้องการโลดแล่นอีกไกล แต่ทุกอย่างสะดุดลง เพราะ "ลูก" เมื่อก่อเกิดชีวิต จะให้คิดทำร้าย ทำลาย ไม่ง่ายเลย ... ทำอย่างนั้น มันโหดร้ายต่อความเป็นมนุษย์ของตนมากเกินไป ส่วนใหญ่จำใจให้กำเนิด เกิดมาแล้วก็เลี้ยงกันไปตามอัตภาพ ขาดการวางแผน ขาดความคิดเผื่อสำหรับอนาคต ภาพที่ชวนให้หดหู่ มีให้เห็นหลายครา สาวสวยหุ่นดี ที่เมื่อปีก่อนหล่อนเช้งวับ หนุ่มหันควับคอแทบเคล็ด มาปีนี้เวลาตีสองเหมือนเดิม จากที่เคยเฮฮาปาร์ตี้ มีคนรุมล้อมเอาใจ บัดนี้แววตาหม่นหมองมองแล้วใจหาย ในโอบอุ้มมีลูกน้อยหลับใหล เธอสะอื้นไห้แผ่วเบา "มันเลิกกี่โมง มันไปไหน มันไม่กลับบ้าน ค่านมลูกก็ไม่มี" "วันก่อนนี้ลูกป่วย มันใจดำไม่มาดู มันหาว่าหนูเกาะมันกิน มันตัดสินว่าหนูทำชีวิตมันพัง ฯลฯ พี่ช่วยหนูพูดกับมันได้มั้ย?" "ขอให้มันเห็นแก่ลูกบ้าง หนูน่ะไม่เท่าไหร่ กลับบ้านไปพ่อแม่เลี้ยงได้ แต่หนูไม่อยากให้ลูกขาดพ่อ..." อยากกรอก vodka สักลัง แล้วไปนอนให้หนอนแด๊กจริงๆ ถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้ ไม่รู้ผ่านมันมาได้ยังไง คิดแล้วเจ็บใจตัวเองโกรธไม่หาย เพราะวันนั้น อิชั้นทำบางอย่างที่ยังคลางแคลงใจจนทุกวันนี้... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 11:17:27

ความคิดเห็นที่ 76 เรื่องแบบ คห.75 มีมีหลายอาชีพมากค่ะ ยิ่งรับรู้แล้วยิ่งสงสารเด็กน้อย แต่ก็เป็นสัจธรรมนะคะ มันเกิดขึ้นเรื่อยไปตราบใดที่มนุษย์ต้องการสืบพันธุ์ เขียนต่อเยอะๆนะคะ ชอบอ่านเรื่องคุณมิ้วมากมาย จากคุณ : mercipians เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 12:22:09

ความคิดเห็นที่ 77 ถ้าคุณผู้อ่านคิดว่า อิชั้นเป็นคนดีกว่าคนทำงานกลางคืนคนอื่นๆ อิชั้นขอตอบว่า คุณคิดผิด หากอิชั้นเคยบอกว่าพวกเขาเลว พวกเขาไม่ดี อิชั้นก็มีส่วนในความชั่วในการกระทำที่ว่าต่ำช้านั่นเหมือนกัน มีส่วนร่วมตรงไหนบ้าง หึหึ ตรองและอ่านและคิดตามแต่ท่านผู้อ่านจะกรุณาจ้า ข้าพเจ้าน้อมรับทุกข้อกล่าวหา หลายๆครั้งที่หญิงสาว แฟน หรือ เมีย หรือ แม่ของลูกนักดนตรี ชีช้ำระกำทรวง มาทวงขอความเป็นธรรม ขอความช่วยเหลือ สิ่งที่เหล่าสาวๆได้กลับไป คือ ................. คำอธิบายในอาชีพ ในหน้าที่ของนักดนตรี ไม่ใช่ความเห็นใจ หรือ การช่วยเหลือที่เขาร้องขอ!!! น้องต้องรู้นะ ต้องเข้าใจ นักดนตรีก็เป็นอย่างนี้แหละ เวลาไม่แน่นอนหรอก จะให้กลับบ้านตรงเวลาได้ไง (ผับมันเลิกตรงเวลาทุกวันแหละยืดได้ไม่เกินครึ่งชั่วโมง ช่วงดีเจ.นู่น ไม่เกี่ยวกับวงฯ) เขาอาจพักผ่อนน้อย ตื่นมาต้องซ้อมเพลง แป๊บๆถึงเวลาต้องทำงานแล้ว วิ่งรอกแต่ละที่เหนื่อยน้อยซะเมื่อไหร่ น้องก็รู้ จะเอาเวลาไหนมาคุย (เหนื่อยม๊วกกกกก นั่งก๊งเหล้ากับเพื่อนเมามันได้ทุกวัน บางวันมีไปต่อคอนโดฯไหนก็ไม่รู้) โถ น้องขรา ช่วงนี้เขาเข้มงวดเรื่องเวลา วงฯก็ต้องเดือดร้อนบ้างเป็นธรรมดา (เกี่ยวตรงไหน ค่าจ้างได้เท่าเดิม) น้องอย่าสนใจมันด่าว่าเลย คนมันเหนื่อยมันเป็นหัวหน้าครอบครัวเข้าใจมันบ้าง เราก็เลี้ยงลูกไป อย่าทำให้มันอึดอัด ผู้ชายนะ ถ้าบ้านมีความสุขมันก็อยากกลับทุกวันนั่นแหละ กลับไปเจอแต่คนบ่น ลูกงอแง ประสาทเสียแย่ สงสารมันเถอะ หนูก็ไม่อยากพูดนะพี่ แต่ว่า.... เออน่า...อย่าคิดมาก ปล่อยๆมันไป เดี๋ยวมันก็ดีเองแหละ เห็นแก่ลูกความในอย่านำออก  ความนอกอย่านำเข้า (คนเอาเข้าๆออกๆ ไม่ใช่ผู้หญิงเลยให้ตายเหอะ เฮ้ออออออ) สาระพัด สารพัน สรรหาคำมาแก้ตัวแทนนักดนตรีเมพๆทั้งหลาย ไม่ว่าจะต่อหน้า หรือลับหลัง(ทางโทรศัพท์กับสาวๆที่มักโทร.มากกว่ามาด้วยตัวเอง) อิชั้นจะจัดการด้วยวิธีนี้ น้อยครั้งและน้อยคนนักที่จะบอกหรือเล่าให้ตัวปัญหาที่เป็นนักดนตรีฟังจริงๆ เพราะอะไรงั้นหรือ เพราะอิชั้นไม่ได้อยากมีปัญหากับนักดนตรีนี่นา พูดไปหมู่หรือจ่าก็ไม่รู้ จะพูดทำไม ปัญหาของเขาก็เรื่องของเขา ลูกใครเมียใครไปจัดการเองดิ เกี่ยวอะไรกับช้านนน ที่นี่ไม่ใช่องค์กรสะอาด มันปราศจากความรู้สึกลึกซึ้งกับใครอยู่แล้ว นักดนตรีก็เหมือนสุนัขล่าเนื้อ(ขอโทษหากแรงนะจ้ะ) เมื่อยังล่าเหยื่อมาให้ได้ ย่อมยังคงมีค่าเสมอ ตรงนี้ นักดนตรีทุกท่านทั้งในอดีตและปัจจุบันก็เข้าใจกันดีไม่ใช่หรือ??? อย่างที่คุณ mercipians คคห.ที่ 46 ถามมาว่า ทางร้านห้ามภรรยาหรือแฟนนักดนตรีมานั่งเฝ้าหรือไม่ มันห้ามกันไม่ได้จ้า แต่ว่าจะต้องขอความร่วมมืออยู่แล้ว เพราะ.... หากนักดนตรีมีเจ้าของมานั่งรอรับกลับ สาวๆที่มาเที่ยวก็สิ้นหวัง ไม่มีแรงจูงใจอยากให้มาเจอแล้ว เมื่อสาวๆเมินรูปหล่อ แล้วพ่อเจ้าประคุณจะเหลืออะไรให้ดึงดูดล่ะจ้ะ เสียของหมด ชิส์ 555 พอเข้าใจแล้วใช่มั้ยคะ..... นักดนตรีก็เหมือนสินค้าที่วางอยู่หน้าร้าน มีคุณสมบัติมากมายก่ายกอง แต่หากแพ็คเกจสวย บอดี้แจ่ม มันก็ขายได้ง่ายกว่า มากกว่า มีคนต้องการมากกว่า จริงหรือไม่ ??? คุณๆคิดว่า ร้านหรือผับ เขาจะคิดกับนักดนตรีเป็นเช่นไร........ ไม่ใช่เทพบุตร ไม่ใช่ฮีโร่ หรือผู้มีพระคุณแน่ๆ อย่างดีที่จะให้กัน ก็ความสนิทสนมเห็นอกเห็นใจตามประสาผู้ร่วมงานและมนุษย์ปุถุชนเท่านั้น แค่นั้นบางที่ยังไม่มีให้เลยนะจะบอกให้ เคยบอกไว้ตั้งแต่กระทู้ที่แล้ว วงการกลางคืนไม่มีมิตรแท้และศัตรูที่ถาวร กระทู้นี้เพิ่มให้อีกอย่าง หมาล่าเนื้อก็คือหมาล่าเนื้อ ไม่มีหรอกที่เขาจะมองเป็นพญาเสือในวงการกลางคืน แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 55 12:42:30 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 12:34:22

ความคิดเห็นที่ 78 ยาว สะใจ  ขอบคุณที่สะกิดให้มาอ่านนะคะ  ^ ^ จากคุณ : อัตสึฮิเมะ เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 17:45:05

ความคิดเห็นที่ 79 อ๊ะ เพิ่งมาเห็นกระทู้นี้ พลาดการฟังสดเลย ลงชื่อแปะไว้ก่อน เดี๋ยวกลับมาอ่าน จากคุณ : Shapley เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 23:15:50

ความคิดเห็นที่ 80 อยากจะถามค่ะว่า นักร้องผู้หญิงกลางคืนอายุ20กว่า จะคบกับผู้ชายอายุ45ปีเพราะอะไรค่ะ จากคุณ : ดาส (ดาวสีหม่น) เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 23:33:10

ความคิดเห็นที่ 81 อ่านมาข้ามคืนแล้ว สนุกจริงๆ ขอบคุณมากนะคะที่มาแบ่งปันประสบการณ์ รออ่านต่ออยู่นะคะ จากคุณ : earth after rain เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 07:31:26

ความคิดเห็นที่ 82 ว่าจะชิ่งกระทู้แบบหน้าด้านๆ ตามนิสัยคนขี้เกียจและไม่ค่อยมีความรับผิดชอบ 555 พอมาเห็นว่ามันยังเท้งเต้งเป็นกระทู้แนะนำ ทำเอาสะท้านเกิดความละอายแก่ใจขึ้นมานิดหน่อย เปล่าฮับ มิได้เป็นคนนิสัยเสีย ไปไม่ลา มาไม่ไหว้แบบน้าน แฮ่ แฮ่ นิสัยจริงๆเสียมากกว่านั้นแยะ 555 แหม...แต่เมื่อวานเค้าเพลียมั่ก มาก นะตัวเธอ ลูกกวนตัว ปั๋วกวนประสาท ชีวิตขาดๆเกินๆ เวิ่นเว้อตามประสาแม่บ้านฟูลไทม์อ่ะจ้า ไม่ว่ากันนิ แถวบ้านอิชั้น ฝนตกพรำตั้งแต่บ่ายวาน ยันดึกดื่น ข้ามมาอีกวัน แต่ก็แค่พรำๆ ไม่ถึงกับร่ำไห้หนักหนา พอให้ได้อาศัยความเย็นชื้น รื่นเรื่อย ดีกว่าร้อนแผดเผาเยอะเลย เข้าหน้าฝนจริงจังแล้วมั้งเนอะ หวังว่าปีนี้คงไม่วิกฤติน้ำหลากมากไหลอย่างปีก่อนเนาะ มองโลกดีๆงามๆไว้บ้างคงไม่เสียหาย อิชั้นร่ายยาวเรื่องราวมุมมืด ของชีวิตนักดนตรีมาหลายตอน วันนี้เราลองมารับรู้รับเห็น ความลำบากของนักดนตรีกันบ้างดีกว่า เผื่อว่า หากใครกำลังเข้าใจว่าพวกเขาน่าอิจฉา อาจปรับความรู้สึก และเปิดใจให้พวกขึ้นมาบ้างก็เป็นได้ อย่างว่า คนเราไม่ว่าอาชีพไหน มันไม่มีหรอกจะสุขสบายใจกายไปตลอด ไม่งั้นจะเรียก ชีวิตที่มีรสชาดได้อย่างไรนิ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 09:32:51

ความคิดเห็นที่ 83 หากจะพิจารณากันจริงๆ ชีวิตนักดนตรีเล่นกลางคืนตามผับบาร์ ใช่ว่าจะสวยหรู มีแต่คนชื่นชมห้อมล้อม... อย่างที่เล่าให้ฟัง กว่าจะได้เล่นในผับชื่อดัง พอได้ตังค์ไว้กินไว้ใช้ เหลือให้ฟุ่มเฟือยบ้าง ต้องออฯแล้วออฯอีก หรือฝึกปรือฝีมือเป็นประจำสม่ำเสมอ ถ้าใจไม่รักในอาชีพจริงๆ คงทำงานด้านนี้ได้ไม่นานหรอก เพราะเป็นงานที่ย้ำคิดย้ำทำเอามากๆ ในความรู้สึกของอิชั้น ที่เขาว่า ซ้อมแล้วก็ซ้อม ซ้อม ซ้อมๆ กว่าจะแคล่วคล่อง พริ้วไหว ไม่ใช่แค่แกะเพลงท่องโน๊ต แล้วตะแง่วๆถูๆไถๆให้จบๆเท่านั้น งานด้านดนตรี เป็นงานที่ผู้ฟัง ผู้ชมสามารถซึมซับได้ง่ายรวดเร็ว เป็นศิลปะแขนงหนึ่งที่ต่อให้คนไม่มีความรู้ความเชี่ยวชาญก็เข้าถึงได้ไม่ยาก ดังนั้นจะทำแบบสุกเอาเผากิน คงพอได้ แต่ไม่เรียกว่ามืออาชีพ มืออาชีพ ต้องมีทักษะ มีการฝึกฝน มีพัฒนาการ และมีมาตรฐานการทำงานในระดับหนึ่ง มาตรฐานระดับไหนจึงเรียกว่ามืออาชีพ อันนี้หากจะตัดสินกัน อาจตัดสินได้ไม่ยาก แต่จะเรียกว่าง่าย ก็คงไม่ใช่ มาตรฐานงานดนตรีในผับ ขึ้นอยู่กับอะไรบ้าง อิชั้นจะขอเล่าเรื่อยๆให้ท่านผู้อ่านลองวิเคราะห์กันเอาเองนะจ้ะ นักดนตรีที่สามารถเอาความรู้ความสามารถในการเล่นดนตรี มายึดเป็นอาชีพเพื่อเลี้ยงตัวและครอบครัวนั้น แน่นอนต้องเล่นดนตรีได้ในระดับที่ไม่อายใคร สามารถเล่นได้โดยไม่เกี่ยงไม่กลัวความยากของชิ้นงาน การเล่นดนตรีได้รื่นไหล คล่องแคล่ว จนสามารถสร้างความพึงพอใจหรือถึงขั้นสร้างความสุขให้กับผู้ฟังได้ ต้องอาศัยความทุ่มเท ทั้งแรงกายแรงใจ เวลาและประสบการณ์ จนสามารถเล่นได้อย่างแม่นยำ ผิดพลาดน้อยที่สุด ความใฝ่รู้ใส่ใจที่จะพัฒนาฝีมือ เป็นแรงผลักดันให้อยู่ในระดับมืออาชีพ ที่ใครๆต้องการตัวและยอมรับ เมื่อทำได้แล้ว ก็ใช่ว่าจะทำได้ถูกใจพอใจทุกคนเสมอไป ดังนั้นความอดทนต่อการวิพากษ์วิจารณ์ย่อมเป็นคุณสมบัติที่สำคัญ การวิพากษ์วิจารณ์ที่มีเหตุและผล ใช่ว่าจะเกิดขึ้นเสมอไป.............. ก็ใจคนน่ะ ยากแท้หยั่งถึงนะเออ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 09:54:42

ความคิดเห็นที่ 85 เอิ่ม  คคห.ที่ 84 หาย หายไปได้เยี่ยงไร ข้าพเจ้าทำสิ่งใดผิดนี่ กว่าจะพิมพ์จบความเห็นร่วมครึ่งชั่วโมง แล้วเธอมาจากหายไป โดยไม่ร่ำลา จะให้ทำอย่างไร ฮ่วย...เซร็งนิ หายได้หายไป พิมพ์ใหม่ก็ได้ฟร่ะ ของงี้มันอยู่ในหัว เล่าเมื่อไหร่ก็เหมือนเดิม ชิส์ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 11:00:37

ความคิดเห็นที่ 86 เอาเฉพาะเพื่อนร่วมอาชีพ นินทาหลับหลัง เอร้ยยยย วิจารณ์ลับหลัง ก็ชวนเหนื่อยแล้ว สังสรรค์เฮฮาต่อหน้า คลาดสายตาไม่ทันไรใส่ไข่ให้ร้ายสนุกปาก มีให้เห็นไม่น้อย ตั้งแต่นินนาเหมารวมมันทั้งวง เช่น... วงฯนี้ฝีมืองั้นๆ แต่ที่มันได้ดี เพราะชะเลียร้าน(ผจก.)เก่ง จีงได้รอบเล่นเยอะ โธ่เอ๋ย เล่นแค่พอไหว ที่ได้ขึ้นรอบดึก เพระมันขายหล่อ ไม่ได้ขายฝีมือเล้ย วงฯนี้มันตัดราคาหน้าทน ดั๊มพ์ค่าตัวขนาดนี้เขาถึงจ้าง อาศัยนักร้องหญิงแลกตัวละว้า ถึงมีงานทุกวันนี้ ว่าไปนู่น สรรหาคำมาว่าร้ายป้ายสีกัน ทั้งจริงบ้างมั่วบ้าง อ้างกันไปได้เรื่อย บางทีถึงขนาดยุแยงตะแคงรั่ว ให้วงฯเขาแตกคอกันก็มี แล้วไม่รู้ทำไม นักดนตรีส่วนใหญ่ หูเบา มันเป็นคุณสมบัติหรือไงกันนะ หูเบา ทำให้แกะเพลงแม่น จึงเล่นได้ดี 555 ปล่อยข่าวให้ร้ายกัน เพื่อช่วงชิงโอกาสหรืออื่นๆ กระทั่งแค่ความสะใจ ไม่ใช่เรื่องยากที่จะได้พบเห็น นี่แค่เพื่อนร่วมอาชีพ ที่พกมีดไว้ข้างหลัง ใครเผลอทั้งเสียบทั้งแทง ปากปราศัยน้ำใจเชือดคอ มีในทุกวงการล่ะน่า คำว่าร้ายจากนักดนตรีด้วยกันนั่นยังไม่เท่าไหร่ อาจปวดใจบ้าง แต่ก็ทีใครทีมันได้ ไม่แปลก ที่หนักหนา มาจากลูกค้าเสียมากกว่า... ที่ไหนๆ เมื่อมีคนชื่นชม ย่อมมีคน unlike ได้ไม่ยาก ยิ่งงานที่ใช้ความรู้สึกคนตัดสินเป็นส่วนใหญ่ พวก Dislike มีให้เห็นไม่ลำบาก เดี๋ยวเรามาติดตามกัน ลูกค้านักเที่ยวกระทำทารุณกรรมความรู้สึกนักดนตรีเช่นไร จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 11:21:40

ความคิดเห็นที่ 87 ปิงปอง มีดโกน กล้วย มือล้วง บุหรี่ ดินสอ เปิดขวด มันคือโชว์อะไรหรอคะ เล่าแบบเจาะลึกหน่อยได้ไหม๊อ่า หนูอยากรู้ ^^ จากคุณ : มะหมาฮาเฮ เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 11:54:59

ความคิดเห็นที่ 88 นักดนตรีกลางคืน ที่เก่งกาจมีให้เห็นมากมาย พวกเขาชำนาญในวิชาชีพอย่างที่มีไม่มากคนและอาจไม่น้อยคนรับรู้ บางคนเป็นแบ็คอัพให้ศิลปินเดี่ยว บางคนเป็นมือปีนรับจ้างห้องอัด บางคนเก่งถึงขนาดแต่งเพลงทำเพลงให้ศิลปิน เป็นกระทั่งโปรดิวเซอร์ หรือ โปรดิวซ์งานร่วมในอัลบั้มดังๆ มีให้เห็นไม่น้อย และจากนักดนตรีกลางคืน กลายไปเป็นศิลปินใหญ่ ออกอัลบั้มฮิตทั่วบ้านทั่วเมืองก็หลายคน ขนาดที่บอกชื่อวง ชื่อศิลปินวันนี้ไป หลายท่านอาจร้องอ๋อ แฟนคลับคงยิ้มภูมิใจ บางคนออกอัลบั้มแล้วแป๊ก ชุดแล้ว ชุดเล่ามีบ้างเหมือนกัน บางทีอิชั้นเองก็แอบภูมิใจตัวเองเป็นบางครั้งเหมือนกันนะ ที่เคยเป็นส่วนหนึ่งในการเปิดประตูให้น้องๆเหล่านั้น คนที่ได้ดี เป็นศิลปินไปแล้วเราจะไม่กล่าวถึง เราจะเล่าสู่กันฟังเฉพาะนักดนตรีที่ยังโลดแล่นในวงการกลางคืนนะจ้ะ นักดนตรีเก่งๆ เข้าขั้นเมพขิงๆที่อยู่เบื้องหลัง บางคนเล่นดนตรีกลางคืนเพราะใจรักในการแสดงบนเวที บ้างหาเงินเลี้ยงดูครอบครัว เพราะตระหนักรู้อาชีพนี้รายได้ไม่แน่นอน ทำเงินได้ก็รีบตักตวง ทราบหรือไม่ งานเล่นกลางคืนนั้นไม่ง่ายเลย ที่จะให้ลูกค้าหรือนักเที่ยวพอใจ... หากคุณเคยเที่ยว หรือเที่ยวบ้าง คุณคงพอรู้ เพลงที่วงฯเล่นกันในผับ มักซ้ำไปซ้ำมา ถ้าเพลงนั้นกระตุ้นต่อมมันส์ บางเพลงอยู่ยั้งยืนยงร่วมทศวรรษ จะวงฯหน้าเก่า หน้าใหม่ ถ้าจะให้คนขึ้น ต้องเล่นเหมือนเป็นเพลงบังคับ ขุดมาเล่น มาอะเล้นจ์กันจนซ้ำแล้วช้ำอีก ทุกวันนี้บางที่ยังขอให้เล่น จะกระซิบกันไปถึงไหน ซอมบี้นี่มันไม่ตายจริงๆเลย ผับผ่าซิ ใครเป็นนักดนตรี เจอเพลงบังคับแนวนี้ เลี่ยนแทบอ๊วก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ลูกค้าขอ ร้านสั่ง ยังไงต้องจัด บางวงฯ นอกจากจะเอียนที่สุด หน่ายเหลือหลาย ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากต้องก้มหน้าก้มตาเล่น วันไหนขัดใจขึ้นมา ลูกค้าด่า หาว่าหยิ่งไม่เล่นเพลงตลาด ร้านตำหนิว่าไม่ให้ความร่วมมือ บ้างโอดครวญ โธ่พี่ สคริปท์ ชั่วโมงกว่าๆ พี่จัดให้ซะสิบกว่าเพลง แล้วผมจะซ้อมเพลงใหม่ไปเล่นที่ไหน??? อยากปล่อยของ ลองฝีมือ ลูกค้ายังไม่รับ ร้านกลัวความเสี่ยง โดนอีก หาว่าเป็นพวกติสท์แตกชอบโชว์พลัง เล่นตามสั่ง ไม่วายโดนอยู่ดี หาว่าเล่นแต่เพลงซ้ำๆซากๆ มากี่ทีก็เล่นแต่เพลงพวกนี้ น่าเบื่อ อ้าว... เล่นพลงสากลมากไป ก็ว่า เมิงเล่นให้ใครฟัง ลูกค้าคนไทยทั้งนั้น ทั่นจะเก็ตได้ไง เล่นเพลงไทยใหม่หน่อย ก็เมิน บอกไม่เพลินมันยังไม่ใช่ ไม่เอาได้ป่ะ แกะเพลงมาเหอะ ร้อยเพลงพันเพลง ให้เล่นจริงแสดงจริงไม่ถึง 40 เพลง วนกันไปอย่างนั้น แทบทุกคืน ช่วงไหนสกามา ก็สกากันจั๊ง ไม่งั้นหาว่าไม่แนว เล่นเพลงเก่าไป พวกว่าเชยชะมัด ใหม่ไป พวกไม่อยากจะเก็ต ร็อคบ้างก็ว่าจะหนักไปไหน แดนซ์ก็ไม่ได้ หาว่าโจ๊ะจัง ล้าหลังไปแล้วมั้งเธอว์......... ร้อยคนพันคน ชอบไม่เหมือนกันทั้งหมดหรอก พอจัดแนวนั้นนิดแนวนี่หน่อย พาลบอกวงไม่มีสไตล์ จัดสคริปท์ขึ้นแสดงแต่ละ แทบอยากขาดใจตาย อ้ายนั่นก็ไม่ได้ อ้ายนี่ก็ไม่ไหว ไปๆมาๆ เหมือนเดิม 555 วนๆลูปๆ ก็ต้องเล่นกันไป ขนาดว่าพอแล้วเสนออะไรไป ร้านก็ไม่ปล่อยผ่าน งั้นวานพี่จัดมาเลยจะให้เล่นอะไร ปรากฎด่าอีก ไม่มีสมอง สร้างสรรค์เองไม่เป็นกันหรือไง ฮ่วย...จะเอาไงกะพวกกรูฟร่ะ... จริงหรือเปล่านักดนตรีทั้งหลาย ฮ่า จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 12:04:17

ความคิดเห็นที่ 89 ลูกค้านักเที่ยวใช่ว่าจะชื่นชมโสมนัสกันทั้งหมด หรือพวกเขาจะมองว่านักดนตรีเท่ มีเสน่ห์เย้ายวนเหลือร้าย หลายรายมองนักดนตรีเป็นพวกไม่มีอนาคต ชีวิตจับจดหมดความมั่นคง โธ่ถังพวกนักดนตรีไส้แห้ง ลูกค้านักเที่ยวขาใหญ่ ขอเพลงอะไรต้องจัดให้จัดได้ บางคนจัดใกล้เคียงพอไหว บางคนทำให้ไม่ได้ พาลหาเรื่องก็มี ลูกค้าธรรมดา ทั้งหญิงทั้งชาย เห็นนักดนตรีเป็นเหมือนเด็กนั่งดริ๊งก์ สารพัดจดหมายน้อยคอยส่งเชิญร่วมโต๊ะ ด้วยมารยาท แวะไปทักทายเอาใจ ลูกค้าบางคนเท่านั้นไม่พอ ต้องอยู่ด้วยเมาด้วย มิเช่นนั้นถือว่าไม่ให้เกียรติ เขาปฏิเสธหาว่าหยิ่ง เก๊ก ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ เมิงเป็นใครกัน กรูอุตส่าห์เชิญมากินเหล้าฟรี คิดว่าหล่อมากหรือไง ทำเป็นเล่นตัวใช่ที่ ดีล่ะฟ้องผู้จัดการมันซะเลย อ้าว...งานเข้าซะงั้น ผู้ชายบางคน มากี่ทีกี่ครั้ง สาวที่หมายตาก็ไปลั่นล้านักดนตรี จึงมีความแค้นฝังใจ ทั้งแขวะ ทั้งหลอกด่า ถ้าเจอกันข้างนอก มีวางมวยไปหลายรอบ แต่ทำไงได้ ในที่ทำมาหากิน ทำเป็นไม่ได้ยิน หูหนวก บอดตาใสไปซะอย่างนั้น เรื่องทำหน้ามึน อึนๆ ซึนฯๆ ต้องยกให้นักดนตรีเขาล่ะ ความอดทนเยี่ยมมาก โดยเฉพาะกับคนเมา พวกเขามักมองว่านักดนตรีมีหน้าที่เอนเตอร์เทนตลอดเวลา โดยไม่สนใจว่า หลังลงจากเวทีมันไม่ใช่หน้าที่แล้ว จะบ่นจะฟ้องใครก็ไม่ได้ ทำหน้าตาท่าทางไม่พอใจแม้แต่น้อยก็ไม่ดี ต้องตีหน้าชื่นอกตรมกันต่อไป ไม่รู้จะอย่างไร ทำใจเสียว่า เรามีหน้าที่สร้างความสุข ขายความบันเทิง อย่าสุมเพลิงให้ขุ่นใจ ว่าแล้ว คืนนี้เมาซ้าย้อมใจให้มันจบๆไปแล้วกัน 555555555 เรื่องปะทะกับอารมณ์คน จำเป็นต้องบริหารจิตใจตัวเองให้ดี ก็เรื่องหนึ่ง ไหนจะเรื่องความไม่มั่นคงในอาชีพอีก เป็นวงฯดัง วงฯเด่น ใช่ว่าจะมั่นคงนักหนา อายุวงจรชีวิตผับสั้นอย่างที่กล่าวมา 2-3 ปี เขาปรับปรุงเปลี่ยนโฉม นักดนตรีก็เหมือนต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้งเช่นกัน หรือไม่เช่นนั้น เขาต้องการวงแปลกใหม่ไปเรื่อยๆ วงฯต้องหาร้านลงเล่นไปเรื่อยๆ ไว้ใจอะไรนานไม่ได้หรอก ถ้าเป็นวงฯพอมีชื่อ ได้เปรียบอาจหางานง่ายขึ้นบ้าง วงฯระดับกลางๆ นี่แทบนับหนึ่งอีกหลายรอบ งานมีเงินมา งานไม่มา ที่เขาว่านักดนตรีไส้แห้งไม่ผิดเลย กีต้าร์เคยซื้อตัวละหลายๆหมื่น วันที่ไม่มีงานไม่มีเงิน ไม่ขายต่อราคารุ่งริ่งก็จำนำ นักดนตรีกับโรงรับจำนำพึ่งพากันยิ่งกว่าน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าด้วยซ้ำมั้ง นักร้องยิ่งแล้ว แหกปากคืนละหลายๆชั่วโมง วันไหนป่วยเสียงหมด ซดมาม่าเป็นเรื่องธรรมดาสามัญมาก ค่ารักษาพยาบาลเหรอ??? เบิกกับใครล่ะ ไม่ใช่ลูกจ้างตามทะเบียนไหนๆ ส่งประกันสังคมยังไงไม่เคยรู้ รู้แค่โดนหักภาษี ณ ที่จ่ายจากทางร้าน นอกเหนือนั้น ตัวใครตัวมันจริงๆ ลางานมาก โดนปลดออก ป่วยไม่มีสวัสดิการ งานเหมือนหาค่ำกินเช้า ไม่รู้จักออมอดเอา เท่ากับ รอวันร่วง ทั้งร่างกายและจิตใจละน๊อ จริงอ่ะเปล่าจ้ะ... จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 12:40:54

ความคิดเห็นที่ 90 ขออนุญาต ตอบคำถามคุณ ดาส (ดาวสีหม่น) คคห.ที่ 80 นะคะ นักร้องสาวอายุราว 20 ปี สมัครใจคบหาหนุ่มใหญ่ วัย 45 เพราะอะไร อ่า...อิชั้นจะรู้กับนางมั้ยนี่ ถามสั้นไปมั้ยอ่ะตะเอ๊งงงงงงงง อ่ะถามมาก็จะตอบให้นะคะ เพื่อไม่เป็นการเสียน้ำใจ มันก็เป็นไปได้ ที่น้องเขาชอบพอคนอายุเยอะกว่ามาก เพราะอบอุ่นกว่า มีความมั่นคงทางอารมณ์มากกว่า ฯลฯ เป็นรสนิยมส่วนตัวของเขา หรือ น้องเขามองถึงความจำเป็นทางด้านเศรษฐกิจของตัวเองทั้งตอนนี้และในอนาคต เพราะอย่างที่บอกนักดนตรี(เหมารวมนักร้องไปด้วยเลยนะจ้ะ) เป็นอาชีพที่ไม่มั่นคงเท่าไหร่นัก หากสาวนักร้อง อยากมีคนที่พอจะช่วยสถานะทางการเงินได้บ้าง ย่อมไม่ใช่เรื่องแปลกพิศดารแต่อย่างใด ยิ่งถ้าต่างฝ่ายต่างโสด ยิ่งเป็นเรื่องธรรมดาสามัญมาก ที่ชายหนุ่ม หญิงสาวจะพึงใจคบหากัน ไม่ว่าจะเหตุผลใด จริงหรือไม่??? แหม...ผู้หญิงเรา ความสาว ความสวยจะอยู่ยืนยาวสักเท่าไหร่ การเลือกคบหาคนรู้ใจ ที่ให้ได้ทั้งความสะดวกใจสบายกาย ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายหรอกคร่า ถ้าความสัมพันธ์นั้นมันไม่ทำให้ใครเดือดร้อนอ่ะเนอะ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 12:50:34

ความคิดเห็นที่ 91 คำถามนี้ :::: ความคิดเห็นที่ 87 [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน ปิงปอง มีดโกน กล้วย มือล้วง บุหรี่ ดินสอ เปิดขวด มันคือโชว์อะไรหรอคะ เล่าแบบเจาะลึกหน่อยได้ไหม๊อ่า หนูอยากรู้ ^^ จากคุณ : มะหมาฮาเฮ น่าตอบนิ แต่ว่ามันออกจะติดเรทนิดนุงนะตะเอง 555 เอิ่ม...ติดพันมาจากระทู้ที่แล้วอ่ะป่าวเนี่ย แฮ่ แฮ่ เอางี้ เดี๋ยวเสร็จจากนักดนตรี เค้ามาขยายความให้ตะเองแล้วกันเนาะ แต่...สัญญากันก่อนนะว่าจะตามอ่านอ่ะ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 12:53:40

ความคิดเห็นที่ 92 แห่ะ ๆ ... ตามมาจากกระทู้โน้นแหล่ะค๊าาา ติดเรทหรอ (เค้าชอบ) จัดมาให้หนัก 555 สัญญาว่าจะติดตามแน่นอนค่ะ จากคุณ : มะหมาฮาเฮ เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 12:59:51

ความคิดเห็นที่ 93 ขอบคุณคะคุณมิ้ว ณ ชมวิว ที่ตอบมา ขอถามยาวๆบ้างค่ะ และถ้าน้องเค้ารู้ว่าผู้ชายมีเมียอยู่แล้ว เจ้าชู้ โกหกเก่ง และแอบเอาเงินเมียไปใช้จ่ายอยู่ และยังจะคบต่อนี่เป็นประเภทไหนคะ จากคุณ : ดาวสีหม่น (ดาวสีหม่น) เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 21:57:43

ความคิดเห็นที่ 94 ติดตามอยู่นะฮ้าบ รีบมาต่อให้ไว จากคุณ : ปฎิทินน้อย (ปฎิทินน้อย) เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 09:23:04

ความคิดเห็นที่ 95 สวัสดีเช้าวันอังคารค่ะ เรื่องราวที่ถ่ายทอดงวดเข้ามาทุกที อีกไม่นานคงต้องจบลงแล้วนะจ้ะมิตรรักนักอ่านทุกท่าน ก่อนจะเข้าเรื่องนักดนตรี ขออนุญาตตอบคำถาม คุณ ดาวสีหม่น คคห.ที่ 93 นะคะ : ขอถามยาวๆบ้างค่ะ และถ้าน้องเค้ารู้ว่าผู้ชายมีเมียอยู่แล้ว เจ้าชู้ โกหกเก่ง และแอบเอาเงินเมียไปใช้จ่ายอยู่ และยังจะคบต่อนี่เป็นประเภทไหนคะ : ตอบง่ายๆตามวิจารณญาณและประสบการณ์ส่วนตัวของอิชั้นนะคะ ผู้หญิง คนที่คุณดาวสีหม่นกล่าวถึงเป็นประเภท "เห็นแก่ตัวค่ะ" ไม่ว่านางจะประกอบสัมมาอาชีพอะไร หากนางก้าวล่วงโดยการสานสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับชายที่มีภรรยาแล้ว นางเข้าข่ายเป็นชู้กับสามีผู้อื่น ซึ่งไม่ว่าจะสรรหาคำอ้างเหตุผลมาแก้ตัวสักกี่ชนิด กี่คำตอบ ย่อมไม่มีความชอบธรรมใดๆทั้งสิ้น กับการกระทำ ที่เห็นแก่ความสุขส่วนตน โดยไม่สนใจแบ่งแยก ผิด-ชอบ,ชั่ว-ดี และเป็นการกระทำที่ไม่ควรสรรเสริญไม่ว่าจะด้วยประการใดก็ตาม คุณดาวสี่หม่น ถามคำถามแบบนี้มา ทำให้อิชั้นคิดขึ้นได้ว่า เรื่อง "เมียน้อย" ของตัวเอง มีสต๊อกให้เล่า ได้เยอะเหมือนกัน เป็นมุมมอง ของฝั่งที่เป็น "น้อย" เป็น "มือที่สาม" ซะด้วย หึหึ อย่างที่เล่าล่ะนะ ชีวิตอิชั้นเกือบครึ่ง พัวพันอยู่กับเรื่องคาวโลกีย์ มุมมืด สีเทา นี่นา เรื่องอย่างว่ามันเลยเยอะผิดชาวบ้านเขาง่ะ เธ๊ออออออ ใครอยากให้เล่า กรุณาแสดงตัวจั๊กหน่อยได้มั้ยเอ่ย ..................... ไม่ได้เช็คเรทติ้งนะ แต่อยากรู้จริงๆ ว่าเรื่องเล่าของเรามันจะน่าสนใจพอหรือไม่??? ถ้ามีคนอยากรู้ สนใจจะติดตาม พรุ่งนี้สายๆ จะขึ้นกระทู้ใหม่เล่าให้ฟังแบบลึกถึงวงใน อินไซด์ให้มันหยดไปเลย สนป่าว ตัวเธอว์ทั้งหลาย 55555555555 ถ้าไม่มีคนสนใจ จะงอลลลลลลลลล ชิส์ 555 จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 09:40:43

ความคิดเห็นที่ 96 ชีวิตนักดนตรีเล่นตามผับบาร์ วนๆเวียนๆ อยู่กับแสง สี เวที ผู้หญิง/เซ็กซ์ เหล้ายา ฯลฯ บางรายวัยละอ่อน พ่อก็ร่อนซะเอวแทบเคล็ด ไปมาร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ ไม่มีคร้ามเกรงสิ่งใด พอถึงวัยเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ละ ลด เลิกมั่วไปตามกาลเวลา แลสังขาร ไม่เรียกว่ากลับเนื้อกลับตัวหรอกหนา เพราะน่าจะเป็นจุดอิ่มอืดซะมากกว่า เมื่อหยุดตัวเองได้ จากนักรบเรื่องรัก มาตระหนักถึงแก่นสารการใช้ชีวิตที่ยังต้องอยู่อีกยาวนาน แล้วก็ถึงเวลา ลงหลัก ปักฐาน กับคนที่เลือกแล้วว่าเหมาะจะมาเป็นแม่ของลูกเรา จากนั้นคร่ำเคร่ง ในการสร้างความมั่นคงให้กับชีวิตจริงจัง ฝังเรื่องราวในอดีตอันปวกเปียกไว้เป็นเพียงอุทาหรณ์ จนถึงวันนี้ อิชั้นได้เห็นชีวิตของนักดนตรีที่เคยร่วมงาน จากเด็กหนุ่มไฟแรง สอดทะแยงอยากรู้เสียทุกเรื่อง กลายมาเป็นหัวหน้าครอบครัวเมื่ออายุอานามสามสิบกว่าปี ซึ่งเป็นวัยพอดิบพอดีในการสร้างครอบครัว คนที่ตั้งใจ"สร้าง" จริงๆ มักมีความมุ่งมั่นที่จะทำมันเต็มความสามารถ เก็บก้าวที่พลาดเป็นบทเรียน จากเจ้าพ่อปาร์ตี้ มาเป็นพ่อคน สัญชาตญาณผู้ให้กำเนิดข้มข้น เปลี่ยนเป็นแฟมิลี่แมนอย่างภาคภูมิ เรียกได้ว่า ใช้ชีวิตได้คุ้มสุดทุกขั้วจริงๆ อันนี้ก็ชื่นชม และขออวยพรให้พวกเขาทำได้ดีอย่างที่หวัง อย่าได้พลาดพลั้งตามนิสัยเดิมๆอีกก็แล้วกัน ขณะที่บางคน สามสิบกลางเข้าไปแล้ว ยังกิ๊กสาวนักศึกษา ไม่เคยคิดจะมองหาอนาคตจริงจัง ถึงขนาดลูกสองยังทิ้งลง มีให้เห็นดาษดื่น ปล่อยเมียเป็นม่ายขมขื่น กลืนไม่เข้าคายไม่ออกก็มากราย ที่ร้ายกว่านั้น มันดันไปไข่ทิ้งอีกหลายครั้งหลายหน กรรมไปตกกับผู้หญิงและเด็กอย่างน่าเวทนา ความรับผิดชอบต่อชีวิตที่ตัวเองก่อ นี่นะ มันเป็นสามัญสำนึก เรื่องแบบนี้มันยังต้องสอนกันอีกหรือ??? คนเราถ้าถึงขนาดต้องสอนกันเรื่องสามัญสำนึกในการรับผิดชอบเลือดเนื้อเชื้อไขแล้วละก็ เลิกคบเหอะ มันเกินเยียวยาไปเยอะจริงๆ คนที่เห็นแก่ความสุขฉาบฉวยของตัวเองเป็นล้นพ้น จนไม่สนใจจะรับผิดชอบแม้กระทั่งชีวิตที่ตัวเองให้กำเนิด วันๆสรรหาข้ออ้างให้กับการกระทำของตัวอย่างไม่คิดละอาย สุดท้ายผลจะเป็นเช่นไร สักวันเราคงได้รู้ได้เห็น ฉันขอยืนยันว่า เป็นอีกคนที่รอดูวันเจ็บปวดสุดชีวิต ของเหล่าซาตานในคราบเทพบุตรจำแลงนั้นด้วยใจอันกระหาย คงไม่ว่าฉันใจร้าย ใจมารหรอกนะ ปาร์ตี้แมนทั้งหลาย จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 10:16:37

ความคิดเห็นที่ 97 ยาวมากค่ะ ลากผ่านๆ เราเคยมีแฟนเป็นนักดนตรีนะ เขาเล่นหนักๆช่วงจบใหม่ๆ(คือแบบไป-กลับต่างจังหวัดทุกคืน+เล่นร้านดังในจังหวัดด้วย) เขาดีมากเลยค่ะ ไม่มีเรื่องผู้หญิงให้เสียใจ ไม่ดื่มหนัก ไม่สูบบุหรี่ เล่นเสร็จก็โทรมาหา คุยกัน ถ้าขึ้นรถตู้จะกลับถึงค่อยวางสาย มีผู้จัดการวง ได้เดือนละ สองหมื่นหก แต่ไม่ทราบว่าโดน ผจก.วงฟันไปเท่าไหร่นะ >_< เรื่องผู้หญิง เหล้ายา ของอย่างนี้ไม่เกี่ยวกับอาชีพเท่าไหร่ ที่จะทำให้คนๆนั้นมัวเมา มันอยู่ที่คน อาชีพส่งเสริมในเรื่องนี้แค่มีเปอร์เซ็นต์คลุกคลีสูงขึ้นเท่านั้นเอง จากคุณ : Animator's ART เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 10:27:25

ความคิดเห็นที่ 98 เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับ ชีวิตนักดนตรี แต่ แถมให้คุณ มะหมาฮาเฮ และ ท่านผู้อ่านที่สนใจ นะคะ ปิงปอง กล้วย มือล้วง บุหรี่ มีดโกน เปิดขวด ฯลฯ คือโชว์อะไร??? แค่คิดก็เสียวแว้วง่า 555 เอิ่ม...ค่อนข้างเรทนะคะ ข้ามได้ก็ข้ามเหอะจ้า คนเล่ายังอยากเล่าผ่านๆเร็วๆเลยง่ะ ขออภัยจริงๆ ช่วงที่เป็นมือปืนรับจ้าง ตระเวนรับงานบริหารผับ เล้าจ์ อิชั้นมีโอกาสเซอร์เวย์สถานบริการหลายประเภท บางสถานที่ ไม่เคยมีความคิดจะเหยียบย่างเข้าใกล้ ก็มีเหตุให้ต้องไปได้รู้ได้เห็นกับตา จะว่าเป็นกำไรชีวิต คงไม่ถึงขนาดนั้น เอาเป็นว่า ได้เห็นก็เท่านั้น ไม่ได้เห็นอาจยังดีเสียกว่า อย่างบาร์โชว์พิสดารนี้ เคยนึกสงสัยเช่นที่คุณ มะหมาฮาเฮ ถามมา แต่ไม่เคยมีความคิดจะไปรู้จริง จู่ๆวันหนึ่ง เจ้านายลากไปดูด้วยเหตุบังเอิญ? หรือไม่ก็สถานะการณ์พาไปด้วยจงใจประมาณนั้นกระมัง เราไปกันเป็นทีม ทั้งทีมมีชะนีอยู่หนึ่งเดียว อิชั้นเองแหละ กระแดะไปกับเขาได้ทุกที่ ก๋ากั่นจริงไรจริงนะนี่ รู้ตัวอยู่นะ ว่าเขาจะพาไปดูอะไร ร้านแรกปฏิเสธไม่ขอดู เพราะมัน...อ่า...อายอ่ะ จริงๆนะ อายมาก เพราะร้านที่เข้าไปดูคือ อโกโก้ ที่มีสาวเปลือยอก กระดกตัวดึ๋งๆมือเกาะเสาบิดไปบิดมา หาความเจริญตาไม่ได้(ในสายตาผู้หญิงค่ะ) แต่...แหม ทีร้านผู้ชายเปลือยหล่อนกระดี้กระด้าใหญ่เชียว เข้าใจมั้ยอ่ะ เราเป็นผู้หญิง เข้าไปในร้านที่เขาขายเซ็กโจ่งครึ้มชนิดปอกเปลือกสินค้าล่อนจ้อนไม่มีปิดบัง มิดเม้นสักน้อย อะไรที่ควรปิด ไม่ว่าท่อนล่างท่อนบน เขาเปิดโล่งโจ้ง จะอกใหญ่ อกย้อย หย่อนยาน จุกคล้ำ จุกเหี่ยว เห็นหมด กี่เส้นขนหยิกหยอยก็ไม่เว้น ให้มองเห็นจะๆลูกกะตา เอิ่ม...ในฐานะผู้หญิงด้วยกัน มันไม่น่าดูเลยนะ สาวๆวัยกระเตาะเพิ่งตั้ง... หรือ รุ่นใหญ่วัยดึก ผิวขาว ผิวกระด่างกระดำ มีครบทุกชนิดประเภท อย่างที่บอกว่าร้านแรก ใจไม่ถึง จึงซดดาวแดงย้อมใจอั่กๆ เพราะไม่อยากเป็นตัวถ่วง เอาวะ ไหนๆก็ไหนๆ ร้านที่สอง เชิดหน้าเดินนำมันซะเลย เชอะ ให้มันรู้ไปวุ้ย พอทนดูได้ แม้จะอายๆอยู่บ้าง แต่คนข้างๆทั้งหลาย ตีมึนว่าเราด้านพอแล้ว พวกลากไปดูโชว์พิเศษเฉยเลย โชว์ที่ว่า ต้องจ่ายค่าเครื่องดื่มราคาพิเศษ จำไม่ผิดรู้สึกต้องสั่งดาวแดงขวดเล็กสองขวดในราคา 500 บาทต่อคน แล้วก็นั่งรอเวลา ที่เขาจะทำการโชว์เป็นรอบๆ รอบละประมาณครึ่งชั่วโมง พอถึงเวลา จะมีเจ้าหน้าที่ขึ้นเวทีจัดเตรียมอุปกรณ์ ซึ่งก็คือเคาน์เตอร์ตรงหน้าเรานั่นแหละ อุปกรณ์ประกอบด้วย ขวดน้ำอัดลมฝาจีบ มีดโกน ลูกปิงปองหรือลูกดอก ที่เขาจะแสดงให้เห็นว่าคมจริง ของจริงทั้งหมด แล้วสาวเจ้านักแสดงก็ย่างเยื้องขึ้นเวที จากนั้นค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้า เพื่อให้เห็นว่าไม่ซ่อนสิ่งใดไว้ จนเหลือแต่ตัวเปล่าเปลือย แล้วนางก็นั่งถ่างขา ใช้นิ้วล้วงเข้าไปในช่องคลอดให้ดูว่า ไม่มีอะไรซุกซ่อน จากนั้นก็เอาขวดฝาจีบสอดเข้าไป ขยับมือเล็กน้อย เกร็งหน่อยๆ เสียงฝาดังเปาะ แสดงว่าเปิดแล้ว น้ำดำของน้ำอัดลมฟู่ไหล ให้รู้ว่าเป็นขวดของจริง พร้อมส่งให้ผู้ชมทดลองชิมซะด้วย (แอ๊ะ...) มีฝรั่งใจกล้าท้าลอง ชิมอีกต่างหาก เอ่อ.......แหวะ............. แล้วตามด้วย ลูกดอกสอดเข้าไปในเนื้ออ่อนๆนั่นแหละ เบ่งพรวด โดนเป้าลูกโป่ง โป้งอย่างแม่นยำ จากนั้นก็เป็นมีดโกนที่เขาผูกเชือกเป็นสายๆ ประมาณ สิบกว่าอัน เขาสาธิตตัดกระดาษ, เชือกให้ดูด้วย ว่าคมจริงๆ ค่อยๆยัดเข้าไปใน...นั้นแหละ....แล้วก็ดึง ออกมาอันหนึ่ง ตัดกระดาษให้ดูทีหนึ่ง จนครบทุกอัน จุดบุหรี่แล้วเอาก้นกรองเสียบเข้าไปในช่อง...นั้นแหละ ดึงออกมา ไอ้เจ้าช่องนั้นพ่นควันได้ด้วยเหมือนสูบบุหรี่อ่ะ ไม่ใช่มวนเดียวด้วยนะ ตั้ง 5 มวน 10 มวนแน่ะ อึ๋ยๆ ลูกปิงปองยัดเข้าไป เบ่งออกมา กระเด้งดึ๋งๆ รอบเวที ปิงปองของจริงนะนี่ กล้วย แตงกวา สอดเข้าไป เอาออกมาปอกเปลือกยื่นส่งให้ทดลองชิม อันนี้ก็ผลไม้จริงๆ หวานนะ ประมาณนั้น ฯลฯ.................. สรุปคือ เขาใช้ช่องสังวาสของผู้หญิงนั่นแหละโชว์ว่ามันทำอะไรได้ตั้งมากมาย ที่ไม่น่าเลียนแบบเป็นอย่างยิ่ง เขาทำได้อย่างไรไม่รู้ ไม่เคยคิดถาม ไม่สงสัย ไม่อยากรู้ แค่เห็นว่ามันทำได้ ก็เพียงพอต่อความอยากรู้แว้วง่ะ คือไม่ว่าอุปกรณ์จะของจริงหรือของปลอม อิชั้นไม่สนแล้ว เพราะรู้ว่านางโชว์เขาสอดเข้าไปในช่องคลอดจริงๆ ก็บรรยายความรู้สึกไม่ถูกแล้วคร่า คุณขราาาาาาาาา แต่ละอย่าง แต่ละชิ้น มันสามารถสร้างความเสียหายให้อวัยวะได้ทั้งนั้น เฉพาะขนาดและปริมาณก็สยองแล้ว ไม่ต้องทดสอบคมหรอกน่า จบแล้วเนอะ ยี้............ จากคุณ : มิ้ว ณ ชมวิว เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 10:55:33

ความคิดเห็นที่ 99 สนใจเรื่องเมียน้อยของคุณมิ้วค่ะ ลงชื่อรอ แต่เรื่องอย่างนี้โทษผู้หญิงฝ่ายเดียวไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าผู้ชายมันรู้จักผิดชอบชั่วดีบ้างปัญหาก็คงไม่เกิด จากคุณ : ดาวสีหม่น (ดาวสีหม่น) เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 13:43:14

ความคิดเห็นที่ 100 ขอบคุณค๊าาา  ระทึก + ยึ๋ย ๆ ไงไม่รู้ ต่อเรื่องเมียน้อยได้เลยค่ะ พร้อมแระ ^^ จากคุณ : มะหมาฮาเฮ เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 14:35:16

ความคิดเห็นที่ 101 นักดนตรี = ฝีมือ + เซ็กซ์ + ยา + อารมณ์ ในชีวิต วนเวียนในวงการนี้ แบบคลุกวงใน ไม่กี่ปี ก็เป็นแบบนี้ ออกมาอยู่วงนอก มองไปทีไร ก็เหมือนเดิม จะวิจารณ์สวยหรูแบบไหน มันก็มีแค่นี้ เงินหรอ มันก็ใช่ มันแค่ใบผ่านเพื่อไปหา ยา เซ็กซ์ อารมณ์ เพื่อให้มีฝีมือ จะได้เป็น นักดนตรีด๋อยๆ จากคุณ : คนผ่านมา (ผมมีแค่ร้อยทิป) เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 14:55:28

ความคิดเห็นที่ 102 ปักหมุด จากคุณ : himark เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 16:19:07

ความคิดเห็นที่ 103 ขอบคุณที่แชร์ประสบการณ์ ในมุมที่คนปกติ(มนุษย์กลางวัน) ไม่ได้สัมผัส ทั้งคุณมิ้ว และท่านอื่นๆ ..รอ...ติดตามตอนต่อไป ที่จะมีมาในอนาคต จากคุณ : Thai_Am เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 16:51:16