วันนี้จะมาเล่านิทานให้ฟัง ขำๆแก้เครียด เรื่องแต่งไม่มีความจริงแต่อย่างใด
มีเด็กชายคนหนึ่งทำงานวิจัย ในมอแห่งหนึ่งซึ่งมอแห่งนี้ก็บอกว่าอยากจะเป็นมหาวิทยาลัยด้านงานวิจัยระดับนานาชาติ
วันหนึ่งมีเวทีproceedings ให้ส่งงานวิจัยเข้าไป เด็กคนนี้ก็ตั้งใจทำอย่างสุดความสามารถ และส่งงานวิจัยนี้เข้าจนรีวิวเรอร์ accepted งานวิจัย ซึ่งเวทีนี้อยู่ห่างไปหลายร้อยกิโล เด็กคนนี้ก็ต้องนั่งรถไปคนเดียว ไม่มีรถจากทางมหาลัยไปให้ ไปพักโรงแรมก็ต้องออกเงินไปก่อนมาเบิกทีหลัง ค่าสมัครเข้างานก็ออกไปก่อนมาเบิกทีหลัง
สุดท้าย งานวิจัยผ่านได้นำเสนอ สร้างชื่อให้กับมหาวิทยาลัย จะว่าสร้างชื่อก็ไม่ถุกนักเพราะวงการนี้มันเล็ก มีสมการมากมาย คนอ่านรู้เรื่องต้องเปนผู้เชี่ยวชาญในสาขานั้นๆ งานวิจัยก็ได้ลงใน full papers proceedings ที่มาแจก มีชื่อของเด็กและก็บอกมหาวิทยาลัยที่ตัวเองสังกัด แต่เวลาประเมินงานของมหาวิทยาลัย จำนวนงานวิจัยจะทำให้มหาวิทยาลัยได้คะแนนด้านงานวิจัยสูงขึ้น อันดับของมหาวิทยาลัยก็สูงขึ้น
กลับมามหาวิทยาลัย ทำเรื่องเบิก บัดนี้ผ่านมาหลายเดือนแล้ว เงินแม้สักบาทก็ยังไม่ได้คืนกลับมา บอกว่าได้แน่นอน
แต่มันก็แค่นั้น เด็กคนนั้นก็เรียกร้องอะไรไม่ได้เพราะเปนแค่เด็กตัวเล็กๆ ไม่มีอำนาจในการต่อรอง ความจริงแล้วแม้แต่ค่าหมึกพริ้นเตอร์ก็ยังต้องหาเงินมาออกกันเอง แต่เดกคนนั้นก็ไม่ทุกข์ใจเท่าไหร่เพราะเขาชอบการเรียน การวิจัย
อยู่แล้ว แค่ได้ทำก็มีความสุข
แต่เขารุ้สึกหดหุ่กับเป้าหมายของมหาวิทยาลัยที่อยากจะเปนมหาลัยวิจัยระดับนานาชาติ แค่เงินค่ารถ ค่าที่พัก ค่าสมัครไม่ถึงสามพัน เล็กๆน้อยๆที่ควรจะสนับสสนุนส่งเสริม เปนแรงจูงใจ อำนวยความสะดวกให้บุคลากรในมหาลัยทำงา
นวิจัยะพัฒนาได้ดี มีสมาธิทำงานได้เต็มที่ แต่นี่เมือนกลับให้ดิ้นรนเอาเอง อุปกรณ์การทำงานต่างๆก็ไม่สมบูรณ์ อยากทำก็ทำไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ เงินเบิกอ่ะหรือรอให้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกค่อยมาเอา นะหนูจ๋า
แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 55 19:23:23
แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 55 19:20:29
แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 55 19:12:42
แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 55 19:05:20
แก้ไขเมื่อ 17 มิ.ย. 55 18:58:22
อยากเป็นมหาวิทยาลัยวิจัยระดับนานาชาติ แต่เด็กไปทำงานวิจัย ตั้งนานแล้วเงินยังเบิกไม่ได้ซะที
