 |
เข้าใจความรู้สึก จขกท. เลยอ่ะ ><
เราก็เป็นนะ
เรารักพ่อเรามาก.. เราคิดตลอดเลยว่า ถ้าสิ้นพ่อเราเมื่อไหร่ เราก็คง ไม่อยู่เหมือนกัน >< ตายดีกว่า
(แต่ตอนนี้พ่อเรายังแข็งแรงนะ)
แล้วแฟนเรา เป็นแฟนคนแรกของเรา คบกันอยู่ เขาป่วยเป็นลูคีเมีย (แต่เพิ่งเป็นระยะแรก)
นี่ยิ่งทำให้เรารู้สึกว่า เราคงจะอยู่บนโลกนี้อีกไม่นานหรอก..
เพราะ.. หากวันใดวันหนึ่ง สิ้นคนที่เรารักทั้งสองคนเมื่อไหร่ เราก็ไม่อยู่แล้วอ่ะ ><
-----
ที่เราบอกว่า เราเข้าใจ จขกท. ก็คือ
คนเรานะ มีชีวิตอยู่ มันต้องมีคนที่เรารักอยู่ด้วย พ่อ แม่ พี่ น้อง แฟน(หรือสามี/ภรรยา) หรือลูก(ถ้าคนที่แต่งงานแล้ว)
แต่ถ้า ไม่มีพวกเขาเหล่านี้.. โลกนี้ก็.. ไม่มีความสุขอีกแล้วล่ะ ><
แต่ๆๆๆๆ
การฆ่าตัวตาย มันง่ายนิดเดียวนะ จขกท. แต่ก่อนจะตายอ่ะ อยากให้ จขกท. ลองเจียดเวลาสักนิด มาลองศึกษาธรรมะของพระพุทธเจ้าดูก่อนอ่ะค่ะ (จะได้ไม่เกิดมาเสียชาติเกิดอ่ะ)
ลองดูซิ ทำไมชาตินี้ เราเกิดมาเจอแต่เรื่องแบบนี้
ทำไม เกิดเป็นมนุษย์ ต้องมีความรัก.. แต่ความรัก มักจบลงด้วยการ "พลัดพราก" เสมอ! (ย้ำเลยว่า เสมอ!! ถึงไม่แยกจากกัน หรือเลิกกัน สุดท้าย ก็ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ตายจากกันไปอยู่ดี ><)
เขาบอก บนสวรรค์นี่ สุขมากนะ >< คนที่ไปอยู่บนสวรรค์นี่ แทบไม่อยากกลับมาเกิดเป็นมนุษย์เลยอ่ะ >< เพราะบนนั้น ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ เสกอะไรก็ได้ มีแต่ความสุขใจ แต่แล้ว.. วันหนึ่ง เทวดา/นางฟ้า เหล่านั้น เมื่อหมดบุญ ก็ต้องลงมาเกิด
แล้วพอมาเกิด ก็... เจอแบบเดิมอีก >< คือ.. เกิดมา เป็นเด็ก เข้าสู่วัยรุ่น ช่วงนี้จะบ้าร่างกายตัวเอง ชอบผิวสวย หุ่นดี ชอบแต่งตัว พอผ่านไปสักพัก เริ่มแก่ เหี่ยว ยาน หมดความน่ามอง ไม่มีความสวยหล่ออีกต่อไป ><
พอเหี่ยวแล้ว ก็เกิดเวทนารูปร่างสังขารตัวเอง.. ทำไม.. เป็นเช่นนี้ >< อยากจะหนุ่ม อยากจะสาวตลอดไป แต่ก็.. ทำไม่ได้ ><
พอแก่มา.. ไม่แก่เฉยๆนะ >< เอาโรคมาด้วย.. เริ่มเจ็บป่วย ล้มป่วย.. (ใครตายแบบไม่เจ็บป่วยนี่ ถือว่าโชคดีมากอ่ะ >< แต่โชคร้ายกับคนข้างหลัง เพราะยังไม่ได้สั่งลากัน เขาเรียกตายแบบ ไหลตาย)
พอเริ่มเป็นโรค ก็เริ่มเวทนาสังขารตัวเอง.. แต่แก่แล้ว ร่างกายก็เจ็บป่วยแล้ว จะเริ่มปฏิบัติธรรมตอนนี้ก็ช้าไป (ไม่เชิงว่าช้าไปหรอก แต่มันเป็นอุปสรรคและมันมีโอกาสน้อยที่จะบรรลุธรรมและหลุดพ้นจากวัฏสงสาร)
บางคนเจ็บป่วยใกล้ตายแล้ว ยังไม่เคยศึกษาธรรมะเลย ไม่เคยปฏิบัติธรรมเลย ก็มี ><
พอป่วยอยู่หลายปี ไม่นานก็........... >> ตาย
ตายไป ถ้าตอนมีชีวิตอยู่ทำเลวมากๆ ก็ทุรนทุราย ร้อนๆๆๆ เจ็บปวด..
แต่ถ้าทำดีมากๆๆ ก็จะ สุขๆๆๆ เสพติดความสุขบนสวรรค์
สรุปคือ จะขึ้นสวรรค์หรือลงนรก สุดท้ายก็ต้องกลับมาเกิดบนโลกมนุษย์อีกอยู่ดี --'
เกิดเป็นสัตว์อาจไม่เจ็บปวดเท่าเกิดเป็นคน (สัตว์บางชนิดมันไม่มีความรู้สึก เศร้า สุข ดีใจ เสียใจ มันใช้ชีวิตไปตามสัญชาตญาณ คือ อยู่เพื่ออยู่ --' อยู่เพื่อมีชีวิตอยู่ --')
แต่สัตว์บางชนิด ก็มีความรู้สึก เช่น หมา มันก็มีความรักเจ้านาย รักลูกของมัน มีดีใจ เสียใจ
--
แต่.. ไม่ว่าสัตว์ประเภทนั้น จะมีอารมณ์ดีใจเสียใจหรือไม่ก็ตาม พวกสัตว์เหล่านั้น ต่างก็ไม่สามารถศึกษา เรียนรู้ หรือปฏิบัติธรรมได้
สัตว์ประเภทเดียวที่ปฏิบัติธรรมได้ และศึกษาธรรมะได้ คือ มนุษย์
ดังนั้น พระพุทธเจ้า จึงได้ยกย่องคุณค่าความเป็นมนุษย์ว่า เกิดเป็นมนุษย์นี่คือ โชคดีมากๆๆๆ
แต่จะโชคดียิ่งๆขึ้นไป ถ้าเกิดมาแล้วได้มีโอกาสศึกษาธรรมะและปฏิบัติธรรม
แต่ถ้าเกิดมา ทำแต่ความเลว ไม่เคยคิดดีทำดี แบบนี้เขาเรียกว่า >> เสียชาติเกิด (พวกสัตว์มันเกิดมา มันไม่ได้สร้างบาปเพิ่ม เพราะมันไม่มีเจตนา มันใช้ชีวิตไปตามสัญชาตญาณ แต่พวกมนุษย์ที่ทำความเลวเนี่ย.. เขาเรียกว่า ทำบาป และพวกนี้ คุณค่าต่ำ ตายไปตกนรก และ.. เสียชาติเกิดมากๆๆๆๆๆๆ ><)
จขกท. ก็ลองไปคิดดูละกัน
แทนที่จะฆ่าตัวตาย แล้วก็ยังไม่รู้เลยว่า ตายไปแล้ว ชาติหน้าอาจจะไม่ซวยขนาดนี้ แต่ไม่มีใครหนี เกิด แก่ เจ็บ ตาย พ้น.. ซึ่ง ความแก่ เจ็บ และ ตาย นี่แหละ ที่ทำให้คน ดีใจ เสียใจ รักกัน เศร้า(เลิกกัน,ตายจากกัน)
ถึงเราฆ่าตัวตาย เพื่อหนีความรู้สึก negative ที่เกิดขึ้นในชาตินี้ได้
แต่ชาติหน้า เราก็ยังต้องเจอกับมัน อยู่ดี ><
เพราะฉะนั้น.. แทนที่จะ ฆ่าตัวตาย ฟรีๆ.. เอาเวลาที่เหลืออยู่ มาลองศึกษาธรรมะดูหน่อยเป็นไร >< ว่าพระพุทธเจ้าท่านค้นพบอะไร ท่านสอนอะไร คนเราเกิดมาทำไม มีชีวิตอยู่เพื่ออะไร แล้วทำไมมนุษย์ต้องเกิดแก่เจ็บตายด้วยเนี่ย ?? ><
...
| จากคุณ |
:
Gretchen  
|
| เขียนเมื่อ |
:
24 มิ.ย. 55 08:25:14
|
|
|
|
|
ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร
