เราเจอเรื่องที่น่ากลัวสำหรับผู้หญิง นำมาแชร์กับเพื่อนๆวันศุกร์ที่ผ่านมาเราต้องนั่งรอรถไฟอยู่ที่สถานีรถไฟดอนเมืองตอน10โมงเช้า ปกติถ้ามีเหตุที่ต้องมาใช้บริการรถไฟ หลานที่มาส่งต้องรออยู่ด้วยจนรถมาส่งขึ้นรถเสร็จหลานจึงจะกลับ แต่วันนั้นเผอิญเป็นเวลาทำงาน เราเลยมีเพื่อนมาส่งแทน เพื่อนต้องรีบไปประชุมทำให้เราต้องหอบสมบัติประกอบด้วยกระเป๋าเสื้อผ้าโต1ใบ กระเป๋าเป้ใส่สารพัดอีก1ใบ กระเป๋าถืออีก1ใบ และขนมของฝาก อีก1ถุงโตๆ เราหาที่นั่งเยื้องมาทางข้างๆร้านค้าประมาณ5เมตร แรกๆคนก็เยอะ เราเลือกนั่งข้างๆนักเรียนเตรียมทหาร ฝากกระเป๋าช่วงสั้นๆเพื่อไปน้ำเปล่า กาแฟร้อน เลยซื้อให้น้องนักเรียนที่เขามีน้ำใจ
เรื่องมันเกิดเมื่อรถขบวนอื่นมา คนที่นั่งอยู่ขึ้นรถขบวนนั้นไปจนหมด เหลือเราอยู่คนเดียว ใกล้เวลาที่รถขบวนที่เรารอเราไม่คิดจะย้ายที่นั่งรอ สักพักมีผู้ชายวัยสัก30ต้นๆมานั่ง รูปร่างเขาค่อนข้างผอม รอยสักตามตัวเยอะมาก ท่าทางไม่สดชื่น ลักษณะคล้ายๆขี้ยานิดๆ เขานั่งมองมาที่เราบ่อยๆ ท่าทางยุกยิกเหมือนลังเลว่าจะเอายังไงดี เราเริ่มระวังตัว ตระหนักรู้ว่าภัยมาใกล้ตัว ที่กลัวคือกลัวเขาเข้ามาชาร์ท ข่มขู่หรือกระชากกระเป๋า เรามองหน้าเขาตรงๆ ไม่แสดงออกว่ากลัวแต่ในใจลึกๆกังวลมาก เราจะเตรียมเงินย่อยๆไว้ในซอกกระเป๋าด้านนอกเสมอเผื่อว่าจะหยิบซื้ออะไรจะได้ไม่ต้องหยิบกระเป๋าสตังค์ออกมาล่อใจโจร (เครื่องประดับมีค่าเราไม่ใส่เวลาเดินทางอยู่แล้ว) เราหยิบใบ50บาทออกเตรียมไว้ คิดในใจว่าจะรับหรือรุก ตัดสินใจรุก
เรายิ้มให้เขา เขาเลยเอ่ยปากถามประมาณว่าจะไปอุดร ทำไง มือไม้ แววตาท่าทางยิ่งหลุกหลิกมากขึ้น
เราบอกเขาว่ามันมีรถไฟฟรีให้ไปถามนายสถานี
เราปล่อยหมัดเด็ดออกไปทันทีโดยถามยิ้มๆว่า มีเงินไหมล่ะ
เขาดูงงๆ บอกว่าไม่มีเงินเลย เรารีบยื่นใบ50ให้ บอกให้เขาไปซื้อของกินส่วนค่ารถไม่ต้องเสีย ไปถามที่ช่องขายตั๋วเลย
เขายิ้ม ท่าทางดีใจมาก ยกมือไหว้เราแล้วลุกไป ยืนรีรอสักพักก็เห็นเขาล้วงเอาเงินที่เราให้ซื้อน้ำดื่ม หายไปสักพักเดินกลับมาพร้อมตั๋วรถ เขามองมาที่เรายิ้มกว้างแล้วโชว์ตั๋วให้ดู
นายสถานีประกาศว่าขบวนรถที่เรารอกำลังเข้า เราลุกขึ้นหยิบของทั้งหมดเดินไปหน้าสถานี ใกล้ๆที่เขายืน ขอดูตั๋วเขา เขายื่นให้ดูด้วยท่าทางยิ้มแย้ม ตั๋วรถไปอุดรจริงๆ ออกเวลา3ทุ่มกว่าๆ เราคิดว่ากว่าจะถึงเวลานั้นเขาต้องกินต้องใช้ จึงหยิบเงินให้เขาอีกร้อยนึง เอาไว้ซื้อของกิน ก่อนที่เราจะขึ้นรถไปเขาบอกเราว่าเขาเมา เงินหาย บัตรหาย เดินมาจากไหนไม่รู้(ฟังไม่ได้ยินเสียงรถไฟกลบ) เหนื่อยมาก ต่อไปผมจะไม่กินเหล้าอีก เรายิ้มๆบอกเขาว่าจำคำพูดตัวเองไว้ให้ดี เขาไหว้ขอบคุณเราอีกครั้ง
เฮ้อ! เราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าไม่ตัดสินใจเชิงรุกจัดการกับสถานการณ์เสี่่ยงๆแบบนั้น เราไม่เสียดายเงินหรอก ห่วงความปลอดภัยตนเองมากกว่า แต่ถ้าเงินจำนวนเล็กน้อยนั้นสามารถส่งลูกหรือพ่อหรือสามีของใครสักคนกลับสู่ครอบครัว เราก็คงจะดีใจกับเขาด้วย
แต่ถ้าเขานำเงินนั้นไปดื่มเหล้าอีกเราก็คงได้แต่วางอุเบกขา
เราถือว่าเราได้ทำสิ่งที่ควรจะทำแล้ว ที่สำคัญเราได้ปกป้องตัวเองจากภัยอันตรายได้เราก็พอใจแล้ว
เตือนภัยผู้หญิงที่รอรถคนเดียว
