ความคิดเห็นที่ 1 จะว่าไปเรื่องราวของอาจารย์กุลชาติก็เหมือนกับนิยายเรื่องหนึ่งที่เริ่มต้นมาด้วยความยากลำบาก แต่เพราะความพยายามและตั้งใจ ทำให้เขาประสบความสำเร็จในตอนท้าย โดยอาจารย์ เล่าให้ฟังว่า ครอบครัวของเขาเป็นชาวชุมพร เขาจำความได้ตั้งแต่อายุ 3 ขวบ ว่ามีพี่น้องทั้งหมด 5 คน เขาเป็นลูกคนที่ 4 คุณพ่อทำงานเป็นคนขับรถทัวร์ ส่วนคุณแม่เป็นแม่บ้าน ชีวิตในช่วงนั้นมีความสุขมาก แต่หลังจากนั้นได้ 2 ปี พ่อกับแม่ก็มีปัญหาทะเลาะกัน เขาเห็นพ่อใช้ค้อนทุบรูปภาพของตัวเองพร้อมกับประกาศว่า "ต่อจากนี้จะไม่มีพ่ออยู่ในบ้านแล้ว" ก่อนที่พ่อจะพาน้องสาวคนเล็กไปด้วย และไม่กลับมาที่บ้านอีกเลย หลังจากคุณพ่อและคุณแม่ของอาจารย์แยกทางกัน คุณแม่ซึ่งต้องเลี้ยงดูลูก ๆ อีก 4 คน ไม่มีเงินพอจะเช่าบ้านอยู่ต่อ จึงได้ไปเช่าโกดังเก่า ๆ อยู่ ในราคาเดือนละ 350 บาท พร้อมกับออกไปทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟที่ต่างจังหวัด เพื่อหาเงินมาเลี้ยงครอบครัว และส่งเงินกลับมาให้ลูก ๆ เดือนละ 500 บาท เท่ากับว่าในแต่ละเดือน 4 พี่น้องจะมีเงินเหลือใช้เพียงแค่ 150 บาทเท่านั้น อย่างไรก็ตาม หลังจากทนความลำบากได้เพียงไม่กี่เดือน พี่สาวคนโต และพี่ชายของอาจารย์ก็ตัดสินใจหนีออกจากโกดังไปใช้ชีวิตเอาดาบหน้า เหลือเพียงเขากับพี่สาวอีกคนที่ต้องดิ้นรนใช้ชีวิตต่อไป แม้กระทั่งบากหน้าไปขอข้าวข้างบ้านกิน แต่ทำอย่างนี้อยู่เพียงแค่ 2 เดือน ในที่สุด พี่สาวคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ก็หายออกจากบ้านไปอีก ทิ้งอาจารย์ในวัย 6 ขวบ ให้อยู่ที่โกดังเพียงคนเดียว ซึ่งอาจารย์บอกว่า ช่วงนั้นเป็นชีวิตที่มีอิสระมาก เขาเอาแต่นอนทั้งวัน จนหิวถึงได้ลุกไปที่ บขส. เพื่อหาข้าวที่คนกินเหลือประทังความหิว ซึ่งเขาก็ถูกแม่ค้าไล่อยู่บ่อย ๆ จนชิน อาจารย์ เล่าต่อว่า ในวัยเด็กเขายังเคยไปเดินเร่ร่อนขอเงินจากผู้โดยสารตามท่ารถ ถ้าได้เงินก็จะนำไปซื้อข้าวกิน บ่าย ๆ ก็ไปเล่นเกมกับเพื่อนตามประสาเด็ก ๆ พอตกเย็นก็กลับไปนอนที่โกดัง แต่อยู่ไปสักพัก โกดังก็ถูกตัดน้ำ ตัดไฟ เพราะไม่มีใครไปจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ แต่อาจารย์ก็ยังคงอยู่ในโกดังแห่งนั้น ไม่ได้อาบน้ำ แปรงฟัน และไม่กล้าไปเรียน เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงชุดนักเรียนเพียงชุดเดียว ซึ่งสภาพก็ดูมอมแมม ทำให้เพื่อน ๆ ไม่มีใครกล้าคุยด้วย แต่เขาจะเลือกไปโรงเรียนเฉพาะในวันที่โรงเรียนแจกนมถั่วเหลืองเท่านั้น เพราะช่วยคลายความหิวให้ตัวเองได้ ตลอดชีวิตในช่วงวัยเด็ก อาจารย์กุลชาติต้องต่อสู้กับชีวิตมาตลอด ทั้งไปขอข้าวกินตามวัด หรือตามงานเทศกาลต่าง ๆ แม้กระทั่งเป็นเด็กเก็บกระทง เด็กรับใช้วิ่งซื้อของ เรียกว่าทำทุกอย่างไม่ต่างจากเด็กจรจัดทั่วไป แต่ถึงชีวิตจะลำบาก ถูกตำรวจจับก็หลายครั้ง เขาก็ไม่คิดย้ายไปอยู่กับเพื่อนเหมือนกับพี่ชายพี่สาวที่หนีไปก่อนหน้านี้ เหตุผลเดียวก็คือ เขาต้องการรอแม่ เพราะกลัววันใดที่แม่กลับมาแล้ว จะไม่เจอลูก ๆ เหลืออยู่เลยแม้แต่คนเดียว และหลังจากใช้ชีวิตเพียงลำพังมา 2 ปี ในที่สุด "แม่" ก็กลับมาจริง ๆ และบอกว่าจะไม่ทิ้งลูกไปอีกแล้ว อาจารย์บอกว่า นี่คือช่วงเวลาที่เขามีความสุขที่สุด แม้จะถูกแม่ตีบ่อย ๆ เพราะติดนิสัยไม่ยอมตื่นไปโรงเรียน แต่เขาก็เข้าใจว่า แม่หวังดีเพราะอยากให้เขามีความรู้ ขณะเดียวกัน เขากับแม่ก็ช่วยกันเก็บขยะขายของหาเงินเลี้ยงชีพไปพร้อม ๆ กัน และแม่ก็พร่ำสอนให้เขาเลิกเป็นขโมย จากคุณ : +AnGel+ เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 09:40:30

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อถามจุดเปลี่ยนของชีวิตที่ทำให้เขาขวนขวายเรียนหนังสือคืออะไร? ดร.กุลชาติ บอกว่า เพราะวันหนึ่งส้วมที่บ้านเต็ม ราดเท่าไหร่ก็ไม่ลง แม่ของเขาตัดสินใจใช้ค้อนทุบบ่อเกรอะด้วยตัวเอง และใช้กระป๋องสีตักสิ่งปฏิกูลยกไปทิ้งทีละถัง ๆ ตลอดทั้งคืน "ผมมองเห็นแม่ทำแบบนั้นทั้งคืน ผมคิดในใจว่าท่านยอมทำขนาดนี้เพื่อลูก เขาแค่อยากให้ผมไปเรียนเอง ตีผมทุกวันเพื่อให้ผมไปเรียน ทำไมผมถึงไม่ยอมไป เทียบแล้วแม่ลำบากกว่าเรามาก ก็เลยตั้งเป้าจะไปเรียนให้ได้" อาจารย์กุลชาติ บอก หลังจากนั้น ดร.กุลชาติ ก็ปฏิวัติตัวเองใหม่ ตื่นแต่เช้า ออกไปช่วยแม่เก็บขยะตั้งแต่ตี 4 เสร็จสรรพ 7 โมงเช้าก็ไปเข้าห้องเรียน เพื่อตั้งใจเรียนหนังสือ กระทั่งวันหนึ่งความพยายามของเขาก็ประสบความสำเร็จ เมื่อสามารถสอบได้เป็นที่ 5 ของห้อง จากเดิมที่เคยได้ที่โหล่ และยังได้รับทุนเด็กเรียนดีมาช่วยเหลือ ในตอนนั้น ดร.กุลชาติ ตั้งใจจะเรียนสายอาชีพ เพื่อจะเป็นช่างเชื่อม จะได้หาเงินมาเลี้ยงดูแม่ จากคุณ : +AnGel+ เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 09:42:55

ความคิดเห็นที่ 3 ขณะเดียวกัน นอกจากรายการจะได้เชิญ ดร.กุลชาติ มาร่วมพูดคุยแล้ว ยังได้เชิญคุณแม่ของอาจารย์มาเล่าถึงช่วงชีวิตที่ผ่านมาด้วย โดยคุณแม่บุษรี จุลเพ็ญ เล่าว่า ที่เน้นย้ำให้ลูกชายต้องเรียนหนังสือ เพราะถูกคนรอบข้างสบประมาทว่า เธอไม่เอาลูกแล้ว ทำให้ลูกเป็นเด็กจรจัด เธอจึงตั้งใจจะเลี้ยงลูกให้ได้ดี เพื่อลบคำสบประมาทดังกล่าว และสิ่งที่จะทำให้ลูกได้ดีได้ก็คือการเรียนหนังสือ คุณแม่บอกอีกว่า คนส่วนใหญ่มองว่า พวกเขาเป็นคนขี้ขโมย ไม่น่าคบหา ซึ่งเธอก็ได้สอนลูกไปว่า ไม่ต้องอายที่คนมองแบบนั้น แต่เราต้องอยู่ให้ได้ เพื่อพิสูจน์ให้พวกเขาเห็นว่า เราไม่ได้เป็นแบบนั้น ลูกแค่เป็นเด็กหลงทางไปชั่วขณะเท่านั้น แต่ทว่า หลังจากอาจารย์กุลชาติเรียนจบชั้น ปวช. ก็มาพบว่า คุณแม่ป่วยเป็นมะเร็งปากมดลูกต้องมารักษาตัวที่กรุงเทพมหานคร เหตุการณ์นั้นทำให้เขาตัดสินใจศึกษาระดับชั้น ปวส. ต่อ โดยคิดว่า หากเรียนจบแค่ชั้น ปวช. คงได้เงินเดือนไม่เท่าไหร่ แต่หากเรียนต่อน่าจะได้เงินเดือนมากขึ้น เขาจึงตัดสินใจไปเรียนต่อ ปวส. ที่สงขลา โดยขอให้แม่ช่วยส่งเสียให้เดือนละ 2,000 บาท แต่เมื่อวันหนึ่ง เขารู้ว่าแม่ส่งเงินให้ไม่ไหวแล้ว เขาจึงตัดสินใจไปทำงานกะกลางคืนที่ร้านเซเว่นอีเลฟเว่น เพื่อส่งเสียตัวเอง จากคุณ : +AnGel+ เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 09:45:33

ความคิดเห็นที่ 4 ในที่สุด อาจารย์กุลชาติก็เรียนจบชั้น ปวส. แต่มีความคิดจะเรียนต่ออีก 2 ปี เพื่อเอาวุฒิปริญญาตรีด้านวิศวกรรม คุณแม่จึงตัดสินใจไปกู้เงินหมื่นมาจ่ายค่าเทอมให้ อาจารย์ได้เรียนวิศวกรรมสมใจ กระทั่งวันหนึ่ง อาจารย์ตัดสินใจเลือกรับทุนของมหาวิทยาลัย เพื่อจะได้เรียนต่อ แต่ต้องแลกกับการใช้ทุนด้วยการเป็นอาจารย์สอนในมหาวิทยาลัยที่ ตอนนั้นได้เงินเดือนราว ๆ 6 พันกว่าบาท ต่างจากอาชีพวิศวกรที่จะได้เงินเดือนสูงถึง 15,000 บาท แต่อาจารย์ก็ยินยอม เพื่อจะได้มีโอกาสได้เรียนหนังสือให้สูงขึ้น หลังจากเรียนจบชั้นปริญญาตรี อาจารย์บอกว่า เป็นความภูมิใจที่สุด เพราะทำให้แม่ได้เห็นภาพเขารับปริญญาจนได้ ขณะที่เด็ก ๆ รุ่นเดียวกันในละแวกบ้านไม่มีใครได้รับปริญญาเลย หลังจากนั้น เขาก็ทำงานเป็นอาจารย์สอนนักศึกษาชั้นปริญญาตรี แต่เพราะตัวเองก็จบชั้นปริญญาตรีเช่นกัน ทำให้วิชาพื้นฐานที่สอนชนกัน จึงตัดสินใจเรียนต่อเพื่อให้มีวุฒิสูงกว่าปริญญาตรี เขาจึงยื่นขอทุนเรียนปริญญาโทจากมหาวิทยาลัย เมื่อเรียนจบปริญญาโทแล้ว ทางมหาวิทยาลัยมีโครงการจะเปิดหลักสูตรปริญญาโทอีก ดังนั้นจึงต้องหาบุคลากรที่มีวุฒิการศึกษาสูงกว่าปริญญาโท เพื่อมาสอนนักศึกษา อาจารย์กุลชาติจึงตัดสินใจรับทุนไปเรียนต่อปริญญาเอกที่ประเทศญี่ปุ่น แต่ก็เจอปัญหาใหญ่ เพราะเขาไม่รู้ภาษาญี่ปุ่นเลย แต่สุดท้ายอาจารย์ก็พยายามขวนขวายจนคว้าปริญญาเอกมาได้สำเร็จ ทั้งนี้ อาจารย์ตั้งใจไว้ว่าจะพาแม่มางานรับปริญญาที่ญี่ปุ่นให้ได้ เขาจึงเจียดเงินทุนการศึกษาเก็บไว้เป็นค่าตั๋วเครื่องบิน และค่าอื่น ๆ เพื่อให้แม่เดินทางมาเห็นความสำเร็จของเขา พร้อมกับพาครอบครัวไปเที่ยวด้วยกัน "วันรับปริญญา ตอนที่ออกมาจากหอประชุม พอเปิดประตูปุ๊บ ผมเห็นแม่ยืนหน้าประตู ความรู้สึกแรกที่อยากเข้าไปทำก็คือ อยากเข้าไปกราบเท้าแม่มาก ที่ผมมาถึงตรงนี้ได้ ถ้าไม่มีแม่วันนั้นที่คอยเคี่ยวเข็ญเรามาขนาดนี้ ผมคงมาไม่ถึงวันนี้ได้ ผมเห็นแม่ปุ๊บ ผมก้มลงกราบเลย คนญี่ปุ่นงงกันหมดว่าเกิดอะไรขึ้น ส่วนแม่ผมก็ร้องไห้ด้วยความซาบซึ้ง" ดร.กุลชาติ เล่าวินาทีแห่งความประทับใจ ขณะที่คุณแม่ก็บอกว่า ในวันนั้น น้ำตาที่ไหลออกมาเป็นน้ำตาของความดีใจที่รอมานานหลายปี และเธอก็สอนลูกเสมอว่า คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้ จากคุณ : +AnGel+ เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 09:49:37

ความคิดเห็นที่ 5 คำสอนของคุณแม่ที่จดจำอยู่ในใจเสมอมา ทำให้ในวันนี้ ดร.กุลชาติ สามารถพิสูจน์ตัวเองให้เห็นแล้วว่า "คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้" นี่ไม่ใช่คำพูดที่เกินความจริงเลยแม้แต่น้อย เพราะจากต้นทุนชีวิตติดลบที่ต้องเกิดมากลายเป็นเด็กเร่ร่อน ขออาหารคนอื่นกินประทังหิวไปวัน ๆ แต่มาถึงวันหนึ่ง เขาตัดสินใจเลือกเดินในเส้นทางที่จะเป็นคนดี และใฝ่เรียน ทำให้ ณ วันนี้ เด็กชายเร่ร่อนคนนั้นได้กลายมาเป็น "ดร.กุลชาติ จุลเพ็ญ" "มีคนถามผมเยอะว่าชีวิตที่ผ่านมา ผมได้แง่คิดอะไรบ้าง อะไรมันสอนผมบ้าง ผมก็พยายามคิดหาคำตอบให้กับตัวเองเหมือนกันว่าอะไรที่ผมต่างจากคนอื่น ผมมองว่า มันก็คือคำพูดที่ทุกคนเคยได้ยินกันมาเสมอว่า ความลำบากสอนให้คุณอดทน ความลำบากสอนให้คุณพยายาม สอนให้คุณมีเป้าหมายในชีวิต ถ้าไม่ลำบากก็ไม่เจอสิ่งนั้น ผมถือว่าผมโชคดีที่เกิดมาจน ผมขาดโอกาสจากความจน เราต้องสร้างโอกาสให้กับตัวเอง ทำตัวเองให้พร้อม ทำขึ้นมาเองกับมือแล้วมันจะมีความภาคภูมิใจมากกว่า" ...นี่คือเรื่องจริงที่ยิ่งกว่านิยายจากชีวิตของ ดร.กุลชาติ จุลเพ็ญ ที่มา hilight.kapook.com/view/76161 จากคุณ : +AnGel+ เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 09:54:05

ความคิดเห็นที่ 6 เยี่ยมยอดจริงๆ จากคุณ : JINNy_ka เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 10:00:34

ความคิดเห็นที่ 7 จากห้องเฉลิมไทย.. http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A12652712/A12652712.html จากคุณ : 18 นะไม่ใช่อายุแต่เป็นมงกุฏ เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 10:06:57

ความคิดเห็นที่ 8 สุดยอด คนสู้ชีวิตจริงๆ จากคุณ : เสียงคลื่นกล่อมดาว เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 10:11:25

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณที่นำสิ้งดีๆมาให้อ่านค่ะ เก่งมากจริงๆ จากคุณ : รักคนธรรมดา เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 10:15:03

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ  คุณแม่ท่านคงมีความสุขและภูมิใจมากๆ  ขอให้มีความสุขความเจริญทั้งคู่นะคะ จากคุณ : ต๊อตโตะจัง เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 10:19:51

ความคิดเห็นที่ 11 ยอดเยี่ยม บุคคลเช่นนี้ น่าสรรเสริญ ยิ่งนัก จากคุณ : ค่อยๆคิด เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 10:58:01 A:203.4.160.15 X: TicketID:366609

ความคิดเห็นที่ 12 ได้ดูเหมือนกันค่ะ  ขอบคุณอาจารย์กุลชาติที่ออกรายการ   เราบอกลูกว่าให้จำคนๆนี้ใว้  เมื่อไหร่ที่ลูกเจออุปสรรคแล้วลูกจะมีกำลังใจ จากคุณ : หวังดีประสงค์รัก เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 11:11:52

ความคิดเห็นที่ 13 เคยอ่านแล้ว. ทึ่งมากๆ. อยู่ตามลำพังพี่น้องสามคน. หากจำไม่ผิดนะ . จากคุณ : samr เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 11:12:48

ความคิดเห็นที่ 14 โห อ่านแล้วขนลุก เยี่ยมทั้งแม่ทั้งลูกเลยครับ จากคุณ : ลูกหมีเขี้ยวยาวเขาโง้ง เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 11:30:43

ความคิดเห็นที่ 15 เราก็โชคดีที่เกิดมาต้องเจอ "ความลำบาก" คำๆ นี้ ทำให้เราได้ดี ขอบคุณ จขกท ที่นำเรื่องราวมาให้อ่านด้วยค่ะ จากคุณ : มากกว่าสี่สิบ เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 12:35:53 A:115.67.160.214 X: TicketID:367805

ความคิดเห็นที่ 16 ยอดเยี่ยม จากคุณ : snyggen เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 13:17:36

ความคิดเห็นที่ 17 น้ำตาไหล ไม่รู้ตัว จากคุณ : ตะโกครับ เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 15:48:24

ความคิดเห็นที่ 18 ดูเจาะใจตอนนี้แล้ว บอกได้คำเดียว นั่งน้ำตาไหลพรากๆ เพราะไม่เคยคิดเลยว่า เด็กหนุ่มคนที่มาสอนคอมพิวเตอร์ให้ สอนให้ทำบล็อกเป็น จะมีชีวิตที่น่าสงสารเพียงนั้น เพราะเขาไม่เคยเล่าให้ฟังเลย ปรกติเขาจะเป็นคนร่าเริง แจ่มใส จิตใจดี รักเพื่อนฝูง มีสัมมาคารวะ เป็นคนดี มีน้ำใจเป็นเลิศ เป็นคนดีโดยแก่นแท้จริงๆ เพราะเมื่อได้รับทราบว่า สามีป้าป่วยหนัก ขั้นโคม่า อยู่ในห้องไอซียู เขาไม่ลังเลที่จะมาหาถึงห้องไอซีนยู ในเวลาเกือบเที่ยงคืนเพื่อเป็นกำลังใจให้ป้า โดยไม่คิดว่าจะกลับบ้านได้อย่างไร เพราะรถไฟหมดเที่ยงคืน เขานั่งคุยเป็นเพื่อนอยู่จนรุ่งเช้า ซึ้งน้ำใจเขาจริงๆ ระหว่างคุยกัน เขาก็พยายามเล่าเรื่องราวต่างๆที่ทำให้คลายกังวล เล่าเรื่องเกี่ยวกับศาสนา เมื่อสามีหายป่วย เราไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ เพราะสามีที่เป็นคนญี่ปุ่นชอบเขามาก เขารู้สึกขอบคุณที่ให้ความเป็นห่วงเป็นใยเขายามเจ็บป่วย ถ้าได้รู้ว่าเขาลำบากมากมาแต่เป็นเด็กหกขวบ ต้องอยู่ตัวคนเดียวแบบนั้น ป้าอยากทำอะไรมากกว่าที่หาอาหารให้เขาทาน จำได้ว่า ป้าตอบแทนการสอนทำบล็อกเขาด้วยอาหารไทย เขาทานอย่างเอร็ดอร่อย ป้าคิดว่าเขาเป็นลูกหลานคนหนึ่ง ดร.กุลชาติ เป็นสมาชิกพันทิป และเล่นประจำอยู่ห้องไกลบ้าน japan เมื่อเขาเรียนจบ เพื่อนๆพี่ๆได้จัดงานเลี้ยงส่งให้ อยากจะบอกว่า ดีใจที่มีโอกาสรู้จักคนดีๆแบบนี้ ขอให้ประสบความสำเร็จในชีวิตยิ่งๆขึ้นไป จากคุณ : พนอจัน เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 18:07:39

ความคิดเห็นที่ 19 1ในล้าน เยี่ยม.. จากคุณ : bitter sugar เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 18:53:38

ความคิดเห็นที่ 20 น้ำตาไหลเลย ยินดีกับความสำเร็จคะ จากคุณ : Love na Craft เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 19:11:59

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านแล้วน้ำตาจะไหล  ดรกุลชาติสุดยอดมากๆครับ  เคยอ่านเรื่องลูกขอทานของจีน แต่ไม่คิดว่าคนไทยเราก็มีด้วย เรื่องที่คิดว่า ต้องอยู่รอแม่กลับ มันบอกอะไรบางอย่าง  เหมือนกับว่า เป็นเด็กที่จิตใจดีและมีความอดทนสูง  อยากจะคิดว่าพื้นฐานเช่นนี้เองที่ทำให้ประสบความสำเร็จถึงขั้นปเอกได้    ผมก็ต้องชื่นชมคุณแม่ของท่านด้วยที่ในที่สุดท่านกลับมารับลูกจริงๆ อ้อ อ่านแล้วสงสัยจัง  พี่ๆน้องๆที่กระจัดกระจายไปเป็นอย่างไรบ้างหนอ จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 19:19:46

ความคิดเห็นที่ 22 และขอเพิ่มเติมเรื่องที่ติดอยู่ในใจมากๆ เกี่ยวกับคุณแม่ของดร.กุลชาติ คือ ขนาดท่านป่วยเป็นมะเร็ง รักษาตัวอยู่โรงพยาบาล ท่านยังมีความอดทน ยอมรับจ้างเพื่อนผู้ป่วยคนอื่น ดูแลช่วยเหลือผู้ป่วยด้วยกันเพื่อนำเงินเล็กๆน้อยๆส่งมาเป็นค่าใช้จ่ายลูกที่กำลังเรียน คุณแม่ของดร.กุลชาติ มีจิตใจแข็งแกร่งอดทนมากจริงๆ ลำพังเราป่วยไข้เล็กๆน้อยๆยังไม่อยากทำอะไร นอนทั้งวัน แต่คุณแม่ของดร.กุลชาติ ป่วยเป็นมะเร็ง ย่อมมีความเจ็บปวดไม่น้อย ท่านยังไม่ยอมนอนนิ่งเฉยๆ ยอมอดทนขนาดนั้น ไม่รู้จะพูดว่าอย่างไร คอตีบตันจริงๆ เสียดายไม่มีโอกาสได้พบกันเมื่อมาญี่ปุ่น ท่านอายุ ๖๒ ปี แก่กว่าป้าหนึ่งปี ชีวิตท่านลำบากมามากเหลือเกิน แต่ท่านก็มีบุญที่มีลูกดีๆอย่างดร.กุลชาติ อยากให้นำเรื่องราวของแม่ลูกสองท่านนี้ สร้างเป็นหนัง เพื่อเป็นตัวอย่างของคนดี คนที่มีความมุมานะ อดทน อดกลั้น ฟันฝ่าอุปสรรค จนประสบความสำเร็จ แม้จะไม่ใช่ตัวเงิน แต่การที่ได้รับการยกย่องเชิดชูจากผู้คน ย่อมมีค่าเกินกว่าสิ่งใด เพื่อเป็นกำลังใจให้คนไทยอีกหลายล้านคน ได้ดูไว้เป็นแบบอย่าง เช่นคำพูดที่ดร.กุลชาติบอกไว้ว่า คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้ คำๆนี้ ไม่ใช่เพียงคำพูดสวยๆหรูๆ แต่เป็นความจริง ที่ดร.กุลชาติ จุลเพ็ญ ทำให้คนไทยได้เห็นแล้วว่าเป็นความจริง จากคุณ : พนอจัน เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 19:54:01

ความคิดเห็นที่ 23 เราได้ดูผ่าน TGN เมื่อเช้านี้เองดูแล้วน้ำตาคลอเบ้าเลยค่ัะ น่าสงสารมากเด็กตัวคนเดียวอยู่รอคอยแม่ตั้ง 2 ปี เพียงลำพัง และตอนที่เค้าบอกว่าวันที่รับปริญญาที่ญี่ปุ่น สิ่งแรกที่อยากทำคือกราบเท้าแม่ และเค้าก็ทำ น้ำตาไหลเลยเรา จากคุณ : ฉงนงงงวย เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 20:28:51

ความคิดเห็นที่ 24 ดร.กุลชาติ ได้พิสูจน์ให้คนอีกหลายล้านคนได้เห็นแล้วว่า ไม่มีอะไรที่จะเป็นไปไม่ได้ ถ้าเรามีความเข้มแข็ง อดทน สานฝันให้เป็นจริง การศึกษาเป็นสมบัติที่ล้ำค่า ที่ไม่มีใครมาแย่งชิงไปได้ ลูกๆที่เบื่อที่พ่อแม่เคี่ยวเข็ญให้เรียนหนังสือ จงรู้ไว้ด้วยว่า พ่อแม่เขารักและหวังดี เด็กบางคนมีพร้อมทุกสิ่งทุกอย่าง พ่อแม่ต้องอ้อนวอนให้เรียน แต่ยังมีเด็กอีกมากมายไม่มีโอกาสดีๆเช่นนั้น จากคุณ : พนอจัน เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 21:04:43

ความคิดเห็นที่ 25 ได้ดูเจาะใจพฤหัสที่แล้ว คืนที่สัมภาษณ์ ดร.กุลชาติ เรานั่งดูอย่างตั้งใจ และ ร้องไห้ เมื่อดูจบ เป็นคนที่สู้ชีวิตและเก่งมากๆค่ะ น่าภูมิใจแทนคุณแม่ของดร. ดร.นี้นับว่าเป็นอภิชาติบุตรอย่างแท้จริง จากคุณ : dk เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 21:34:34 A:182.232.110.19 X: TicketID:324116

ความคิดเห็นที่ 26 ความลำบากสอนให้คุณอดทน ความลำบากสอนให้คุณพยายาม สอนให้คุณมีเป้าหมายในชีวิต ถ้าไม่ลำบากก็ไม่เจอสิ่งนั้น ผมถือว่าผมโชคดีที่เกิดมาจน ผมขาดโอกาสจากความจน เราต้องสร้างโอกาสให้กับตัวเอง ทำตัวเองให้พร้อม ทำขึ้นมาเองกับมือแล้วมันจะมีความภาคภูมิใจมากกว่า" ...นี่คือเรื่องจริงที่ยิ่งกว่านิยายจากชีวิตของ ดร.กุลชาติ จุลเพ็ญ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เมื่อหลายเดือนก่อนเคยไปฟังอาจารย์อาวุโสท่านหนึ่งบรรยาย   ท่านได้เล่าประสบการณ์ชีวิตหลายเรื่อง  แล้วท่านสรุปว่า....ความลำบากจะทำให้ชีวิตเจริญ ยิ่งได้ดูชีวิตของดร.ท่านนี้  แล้วยิ่งเชื่อว่าคำพูดนี้เป็นจริง จากคุณ : พิกุลเหล็ก เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 55 23:17:08

ความคิดเห็นที่ 27 เดกแวนซ์ดูเปนตัวอย่าง อย่ามาอางนู่นนี่ จากคุณ : arsarn เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 07:50:32

ความคิดเห็นที่ 28 1. เขาเป็นคนดี  เขาเป็นคนเก่ง 2. เขาไม่อายที่จะเปิดเผยประวัติความเป็นมาของเขา....ในขณะที่ปัจจุบันนี้  สถานะทางสังคมของเขา  เป็นถึงระดับอาจารย์ ป.เอก  ของมหาวิทยาลัย เราคิดว่าคนที่ประสบความสำเร็จแบบเขา  น่าจะมีคนอื่น ๆ อีก  แต่พอมีสถานภาพทางสังคมที่ดีแล้ว  เขาคงจะอาย  ไม่กล้าเิปิดเผยประวัติความเป็นมาของตัวเอง   ดังนั้นเราชื่นชมพวกเขามาก ๆ ค่ะ   โดยเฉพาะตามข้อ 2 จากคุณ : Aunty Solitary เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 15:10:07

ความคิดเห็นที่ 29 ไม่ได้อ่านทั้งหมด แต่มาอ่านตอนท้าย ๆ ตอนงานรับปริญญาที่ญี่ปุ่น น้ำตาคลอเบ้าเลยคับ ความกตัญญูไม่เคยทำให้ชีวิตใครตกต่ำในที่สุด ชื่นชมครับ จากคุณ : Guest เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 55 17:11:02 A:203.144.240.232 X: TicketID:232596

ความคิดเห็นที่ 30 ขออนุญาตมองมุมอื่นบ้างส่วนตัวแล้วชื่นชมแม่ลูกคู่นี้มาก แต่อดนึกถึงพี่สาวสองคนที่หนีหายจากบ้านไปไม่ได้ ตัวด๊อกเตอร์กับแม่น่าจะออกตามหาหรือพูดถึงบ้าง คุณแม่เหมือนให้ความรักและตั้งความหวังที่ลูกชายคนเดียว ลองคิดดูสิเด็กผู้หญิงออกไปใช้ชีวิตตามลำพังคงลำบากไม่น้อย คุณแม่มีส่วนผิดที่ทิ้งลูกเล็กๆ ไว้ให้เผชิญโลกกันเอง สังคมแวดล้อมและคำพูดของผู้คนที่คอยเหยียบย่ำซ้ำเติม มีส่วนทำร้ายจิตใจพวกเขามาก ถ้าพวกเขาได้ดูทีวีคงเสียใจไม่น้อย ที่แม่กับน้องไม่พูดถึงเขาเลย อ้อ พิธีกรเองก็แสดงความเห็นและตั้งคำถามที่ไม่ค่อยเข้าท่า เหมือนคอยตอกย้ำอยู่ในที จากคุณ : หรือเราอาจคิดมากไปเอง เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 02:11:23 A:90.224.229.75 X: TicketID:159141

ความคิดเห็นที่ 31 สุดยอดจริงๆค่ะ จากคุณ : nuch_tre เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 10:30:33

ความคิดเห็นที่ 32 ขนาดดูรายการแล้ว มาอ่านกระทู้นี้ยังร้องไห้เลย จากคุณ : eileenza เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 11:11:45

ความคิดเห็นที่ 33 ไม่ได้ดูเจาะใจมาหลายปีแล้ว แต่วันที่ดร.กุลชาติมา น่าสนใจมาก ติดตามดูจนจบ ประทับใจแม่ ลูกคู่นี้มาก พออ่านที่ป้าพนอจันเล่ามา ยิ่งชื่นชมมากขึ้น แต่ก็อยากรู้เหมือนคห.30 จากคุณ : ม่านมัสลิน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 12:34:30

ความคิดเห็นที่ 34 เราว่าเป็นเรื่องไม่น่าคิดแล้วค่ะ ถ้า ถามว่า ทำไมแม่ทิ้งลูกไป ก็เพราะไปหาเงิน แล้วเด็กๆก็อยู่กันหลายคน ท่านคงหวังว่าพี่น้อง จะดูแลกันได้ ตอนนั้น ดร.ท่านก็เด็กมากนะคะ และตัวพี่สาวต่างหากที่ทิ้งไป ปล่อยให้ท่านอยู่คนเดียว ถ้าอยู่รอแม่ด้วยกัน คงไม่ต้องแยกหายกันไปแบบนี้ จากคุณ : via iPhone (hug for love) เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 13:46:47

ความคิดเห็นที่ 35 น้ำตาไหล  .... ชื่นชมดร.และคุณแม่มากค่ะ จากคุณ : K@ni เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 14:48:27

ความคิดเห็นที่ 36 คห.30 คุณคงไม่เข้าใจหัวอกของคนเป็นพ่อเป็นแม่กระมัง ถ้าไม่ถึงที่สุดจริงๆ คงไม่มีใครทิ้งลูกไปหรอก  ในภาวะการณ์ตอนนั้น สติปัญญา สภาพคาดคั้นทางจิตใจ อาจบีบบังคับให้ตัดสินใจอะไรผิดๆได้  หรือไม่ก็ อาจเป็นทางเดียวที่คิดได้ที่จะหาเงินมาเลี้ยงลูกได้ ผมขอแสดงความยินดีกับความสำเร็จของอาจารย์กุลชาติด้วยคนครับ จากคุณ : jutapit เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 55 15:27:49

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณมากนะค่ะ ที่เอามาให้ได้อ่าน สุดยอดจริงๆค่ะ อาจารย์นับถือในความมาระอดทนและโชคดีที่มีแม่ที่รักลูกมากขนาดนี้ จากคุณ : momokozap1 เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 55 03:23:04

ความคิดเห็นที่ 38 ....สุดยอด นับถือ เป็นคนที่จิตใจดีงาม กตัญญู ขอให้เก็บความลำบากในวัยเด็กเป็นความภูมิใจไปชั่วชีวิต ว่ากว่าจะมีวันนี้ ....นับถือครับ จากคุณ : พ่อเฉาก๊วยกะแม่เปียกปูน เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 55 10:56:06

ความคิดเห็นที่ 39 สุดยอดมากกกกก จากคุณ : ชาบูกะครูกุ๊ก (ชาบู กะ ครูกุ๊ก) เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 55 06:24:27

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านแล้วร้องไห้เลย คนเราส่วนใหญ่อยากเป็นคนดี แต่บางทีขาดโอกาส ที่จะมีคนหยิบยื่นให้ เป็นตัวอย่างที่ดี ทั้งการคิด และความกตัญญู และทีสำคัญ แม่ทำได้ทุกอย่างเพื่อลูกจริง ๆ จากคุณ : พู่เจริญ เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 55 11:30:46