ความคิดเห็นที่ 1 เราภูมิใจและบอกใครๆเสมอค่ะ ^^พ่อขายของเล็กๆน้อย ส่งเสียเลี้ยงดูเราและน้อง จนน้องเราจบปริญญาตรีเมื่อหลายปีก่อน แต่ตอนนี้พ่อจากไปแล้วค่ะ พูดถึงพ่อเพลงที่เราชอบฟังและฟังท่อนทีไรจะนึกถึงพ่อทุกทีคือเพลง พ่อจ๋าอย่าร้องไห้ เวอร์ชั่นของคุณเกษรา ค่ะ ฟังทีไรคิดถึงพ่อจับใจค่ะ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 55 20:40:53

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่หรอกไม่อาย พ่อแม่เราตอนสร้างตัวพวกแกก็ไม่มีอะไรสักอย่าง ทำมาหากินจนปลูกบ้านสร้างเรือนซื้อรถส่งเสียเรากับพี่เรียนในโรงเรียนดีๆ ทำไมจะไม่ภูมิใจล่ะ พ่อแม่เราเก่งมาก เรายังได้ไม่ถึงครึ่งของพวกท่านเลย จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 55 21:15:43

ความคิดเห็นที่ 3 นี่และชีวิตพ่อผมเลยท่านก็จับกังแบกข้าวนีและครับปัจจุบันท่านก็เปลียนจากจับกังมาขับแท๊กซี บอกให้เลิกทำงานท่านก็ไม่ยอมบอกมันเคยชิน หยุดไม่ได้ อย่างน้อยก็ภูมิใจทีมีพ่อเป็นคนขายแรงงาน ความจนทำให้ผมรู้จักประหยัด จบมาก็ไม่ค่อยได้ใช้เงินนอกจากลงทุนในตลาดหุ้นสิ้นปีนี้ คงจะให้ของขวัญคุณพ่อด้วยการซื้อทีต่างจังหวัดให้ท่านได้พักผ่อนกับบั่นปลายชีวิตท่าน แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 55 21:56:44 จากคุณ : mza2499 เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 55 21:45:26

ความคิดเห็นที่ 4 จับกัง แบก ข้าว สิ่งที่ได้ รับ มา คือ ความอดทน ร่างกายแข็งแรง แต่ไม่มีเงิน ไม่มี เวลา แต่พอ เรา มีเงิน มีเวลา ก็ ไม่มี แรง 555+ ถ้า เรา รู้จัก ความ ลำบาก ความเหนื่อยยาก มาก่อน มันทำให้ เรารู้ จัก คำว่า สบาย และ คำว่า พอ ครับ 555+ จากคุณ : Julia-RoboT.JR เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 55 21:58:33

ความคิดเห็นที่ 5 ผมกับพ่ออายุห่างกันเกือบ 60 ปี บางทีคุยกันก็อย่างกับโลกคนละยุค บรรยากาศถ้านึกตามมันคล้าย ๆ อย่างหนังเรื่องคาดเชือก ประมาณนั้น หนังเก่าแล้วแต่ก็ยังเป็นหนังย้อนยุคอีกต่างหาก ท่านเล่าว่ามาเมืองไทยตั้งแต่เล็ก ๆ อายุสิบกว่าขวบ นั่งกันแออัด หลายคนเมาเรือทนไม่ไหว พอเรือจอดเทียบที่เวียดนามก็ขึ้นฝั่งกันเป็นแถว แต่ท่านก็มุ่งมั่นว่าต้องมาที่เมืองไทยให้ได้ พอเห็นคนที่พอมีเงินซื้อไก่กัดกินทีทั้งตัว ได้แต่กลืนน้ำลาย อดทนกับสภาพอย่างนั้นนานแรมเดือนกว่าจะถึงประเทศไทย มาถึงก็ไปเป็นลูกจ้างคนทำทองที่ในสุพรรณ แล้วก็ความที่อยากมีกิจการเป็นของตัวเอง กลางคืนก็จะตีผ่างเดินขายขนมไปตามบ้าน หลายเรื่องที่เล่าเราก็นึกภาพตามไม่ได้ เพราะมันคนละยุคกันจริง ๆ จนผมเองก็ปะติปะต่อเรื่องไม่ค่อยถูก แต่พ่อผมมีวิชา คือดูข้าวเปลือก ข้าวสารเป็น ท่านบอกว่าเคยเป็นพ่อค้าข้าว ทำงานช่างไม้เป็น เช่นสร้างบ้านเรือนไทย หรือต่อเรือข้าว (สองอันนี้สืบทอดมาถึงรุ่นลูกอย่างผมที่ยังเคยทันได้ทำ แต่พอหลังจากเรียนจบ วิศวะแล้วก็ไม่เคยทำอีกเลย) นอกจากนี้ก็เคย ตีซุง เลื่อยไม้ เข้าใจว่าตอนเด็ก ๆ ที่เคยตีผ่างขายขนม ต่อมาไม่แน่ใจว่าใช่ตอนเป็นหนุ่มแล้วหรือไม่ ที่ท่านเคยขายกาแฟ เพราะท่านเก็บถุงกาแฟเอาไว้เป็นที่ระลึก แต่เคยขาย ท่านจึงหาเรื่องอุดหนุน คนจีน(ไม่ว่าจีนไหน แต้จิ๋ว ไหหลำ หรือจีนอะไรก็ตาม)ที่ขายกาแฟ มันทุกจ้าวไป บางวันเรือขายกาแฟผ่านมากี่ลำก็เรียกหมด พอไปตลาดก็แวะร้านกาแฟอีก คือเราก็เคยนึกแปลกใจเหมือนกันว่าทำไมท่านจะหาเรื่องอุดหนุนคนขายกาแฟตลอดเวลา  พอโตมาก็พอเข้าใจอยู่ว่าเพราะอะไร ท่านเป็นคนที่สอนพวกผมพี่น้อง โดยเน้นเรื่องคุณธรรมมากกว่าเงินทอง ท่านถึงไม่ได้รวยเป็นมหาเศรษฐี แต่ก็ไม่เคยตกอับจนสิ้นไร้ไม้ตรอก ถึงแม้ชีวิตที่เลี้ยงลูกหลายคนจะต้องดิ้นรนและพบกับปัญหามามากก็ตาม  ที่ผมเทียบท่านไม่ติดก็คือ ท่านเป็นคนที่เป็นที่เคารพรักของคนในท้องถิ่นอย่างมาก มีคนที่รักท่านทั้งคนไทย คนแต้จิ๋ว คนไหหลำ เพราะท่านเป็นคนที่ชอบช่วยเหลือคนอื่นโดยไม่หวังผลตอบแทน ญาติพี่น้องมายืมเงินทองแล้วโกงไป ท่านก็ไม่เคยโกรธ พวกผมบางทียังว่าว่าลูก ๆ ก็ไม่ได้หรูหราเท่าคนอื่น ทำไมมีเงินให้คนโกงมากมายนัก ท่านบอกมาเมืองไทยไม่มีอะไรเลยนอกจากชุดที่ติดตัว สร้างฐานะมาได้อย่างทุกวันนี้ ดีนักหนาแล้ว ทำไมจะไม่อยากช่วยคนอื่นที่ต้องการโอกาส ตอนผมเป็นเด็กมอยู่เช้าวันหนึ่ง ที่บ้านเราของหาย ท่านบอกว่าเมื่อคืนหมาเเห่าแล้วพอดีท่านลุกมาดูทันเห็นว่าใครเป็นคนขโมย พวกเราพยายามถามท่านก็ไม่บอก ท่านบอกแม่คนเดียว จนท่านเสียไปหลายปีมาก วันหนึ่งแม่ถึงบอกผมว่าคนที่ขโมยของคืนนั้นเป็นใคร แต่ผมก็จะต้องไม่บอกใครเช่นกัน  ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่ยอมบอกพี่นองคนอื่น คนที่ขโมยเป็นลูกชายคนโต ของบ้านติดกันที่เป็นเพื่อนบ้านสนิท เป็นคนไทย เมื่อก่อนมีฐานะดีหัวหน้าครอบครัวเป็นหัวหน้าเครื่องสตรีมโรงสี แต่วันหนึ่งหม้อสตรีมระเบิดเสียชีวิตคาที่ ครอบครัวขาดเสาหลัก ฐานะจึงยากจนลง  ท่านอาจจะคิดว่าเด็กขโมยตามประสาเด็กวัยรุ่นที่อดแต่ไม่ยอมจำนน แต่ถ้าท่านไปบอกแม่เด็กคนนั้น เรื่องมันคงวุ่นวายเกินไป พี่คนนั้นต่อมาเป็นนักมวยทีมกองทัพบก และรับราชการทหารอยู่ที่สระบุรี แต่ตอนพ่อผมเสียเขาทิ้งงานมาเคารพศพพ่อผมทันที พวกเราก็แค่เข้าใจว่าเพราะสองบ้านสนิทกัน แต่พี่คนนั้นเขาอาจคิดอะไรที่ลึกซึ้งกว่าพวกเราจะเข้าใจ  พอตอนแม่ผมเสีย เขาชักชวนพี่น้องลูกหลานบ้านเขา กำชับว่าทุกคนต้องมาช่วยงานศพแม่ผม ใครไม่มาเขาเอาเรื่อง ผมถึงว่าเรื่องนี้ผมเทียบท่านไม่ติด  อย่างน้อยท่านก็มองออกว่าใครเป็นโจรโดยจำนน ใครเป็นโจรโดยสันดาร บั้นปลายที่พวกผมเริ่มเติบโต ท่านก็ดิ้นรนจนเปลี่ยนจากอาชีพต่อเรือมาค้าขาย ด้วยร้านค้าเล็ก ๆ ในชนบทที่ไม่ค่อยเจริญนัก ฐานะเราอาจไม่ร่ำรวย แต่ท่านกลับเป็นที่ยอมรับของคนอื่น งานศพของท่านคนมาร่วมงาน ทั้งคนไทยคนจีนล้นหลาม จนซิงแซที่ทำพิธียังนึกแปลกใจ ว่าคนร่วมงานและมาส่งศพมากมายขนาดนี้ เคยเห็นแต่เฉพาะคนมีเงินระดับเศรษฐีเท่านั้น  ไม่นึกว่าคนฐานะธรรมดาก็มีคนมาร่วมงานมากมายได้ หนำซ้ำมีทั้งประธานหอการค้าจังหวัด มีทั้ง ส.ส. รัฐมนตรี ข้าราชการระดับสูง ก็ยังมา ทั้งที่ไม่ใช่หัวคะแนน ไม่ใช่นักการเมืองท้องถิ่น ยังเป็นคนต่างด้าวอีกต่างหาก ที่ซิงแซบอกว่าประทับใจมากก็เพราะ มันไม่ค่อยมีหรอกนะครับ ที่งานศพของใครที่ไม่ใช่คนดัง คนรวย แล้วจะมีทั้งคนรวยคนจนต่างฐานะ ไม่ว่าไทยว่าจีน มาร่วมงานกันอย่างพร้อมใจขนาดนี้ ผมและพี่ ๆ น้อง ๆ ภูมิใจที่เกิดมาเป็นลูกท่าน จากคุณ : LUCKPOWERRICH เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 55 21:59:31

ความคิดเห็นที่ 6 เราภูมิใจในอาชีพของพ่อแม่เสมอค่ะ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่ได้ขอเงินที่บ้านใช้แล้วก็ตาม เรารู้สึกว่าทุกหยาดเหงื่อ ทุกความตั้งใจของพ่อกับแม่ ทุ่มเทเพื่อเรา เพื่อน้องและครอบครัว ทำให้เราโต จนมีทุกวันนี้ มีความคิด แบบนี้ ได้เรียนหนังสือ ได้มีอนาคตดี ๆ  จากคุณ : ตลับพลอยแกมเพชร เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 55 23:00:26

ความคิดเห็นที่ 7 เราเหล่าพี่น้องมักจะคุยกันเฮฮาเสมอๆ ว่ารัฐสภา (ปัจจุบัน) แม่ฉันสร้างมากะมือเฟร่ยยย !!! แม่สร้างมากับมือจริงๆ แม่เป็นกรรมกรอะจ้า ^^ ฮาาาา (เรื่องจริงนะ) คือทำโบกปูน เทปูน ขัดพื้นอะไรแบบนี้ค่ะ แม่บอกสมัยก่อน สาวๆ ชาว ไทย-จีน จะมาเป็นกรรมกรกันเยอะ ก็ไม่มีความรู้นี่เนอะ จบ ป.4 เอง แต่แม่บอกว่าสนุกมาก เพราะได้รอนแรมไปกะแค้มป์คนงาน ได้ไปเที่ยว (ก่อสร้าง) ทั่วประเทศเลยค่ะ :) จากคุณ : via iPhone (บลอนดี้) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 00:13:52

ความคิดเห็นที่ 8 พ่อผมเองก็เคยเป็นจับกังแบกข้าวครับ นอกจากทำนาแล้วพ่อยังเป็นจับกังแบกข้าวกับเถ้าแก่เพือหาเงินมาจุนเจือครอบครัวอีกทาง จากคุณ : DraGo เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 10:10:16

ความคิดเห็นที่ 9 ผมไม่่เคยแบกข้าวครับ แต่แบกปูน แทนทำงานก่อสร้างเป็นกรรมกร อยู่ 3-4 ปี ไม่รู้สึกอะไรครับ ผ่านมาได้ จากคุณ : ลุงแดง (มดแดง สารภี) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 10:33:33

ความคิดเห็นที่ 10 รับจ้างขุดดินกับเพื่อนๆตอนเด็ก ยุคเงินผันมีงบประมาณมาให้แต่ละหมู่บ้านขุดสระน้ำ จำไม่ได้ว่าค่าจ้างคิวละกี่บาท จากคุณ : greeram (greeram) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 11:47:49

ความคิดเห็นที่ 11 สมัยก่อนอาจจะดี แต่สมัยนี้ ถ้าไปขอลูกสาวใครอาจโดนข้อหา "ไม่มีอนาคต" ได้ จากคุณ : ธีรภัทร์2 เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 12:20:41

ความคิดเห็นที่ 12 สมัยเรายังเด็กในช่วงที่แม่ของเราเป็นคุณหนูตกยาก แม่ก็ทำขนมไทยไปส่งร้านขายส่ง ขนมของแม่อร่อย  สวยงาม  และแพง  แต่ขายดี กลับจากไปส่งขนม (แม่ขายเองไม่ค่อยเป็น) แม่จะมีของโปรดมาฝากลูกๆ และเจ้าหมาสีขาวคู่ใจของเราเสมอ ตลอดมาแม่ให้สิ่งที่ดีแก่เราครบถ้วนเสมอ.. โดยไม่เคยปริปากเล่าเลยว่าแม่เหนื่อยยากอย่างไร เราในยามนั้น แม้ไม่รู้ แต่ด้วยความรักและผูกพันกับแม่ เราก็มักป้วนเปี้ยนอยู่กับแม่ คอยช่วยแม่ทำขนม-ทำไปสนุกไปด้วยเข้าใจว่าเราเล่นขายของอยู่กับแม่ นึกถึงคราวไร..ก็สุขใจคราวนั้น จากคุณ : มาดิน เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 14:25:22

ความคิดเห็นที่ 13 เมื่อก่อน ตอนจบใหม่ๆ ไม่รู้จะไปทำงานอะไร ก้เคยไปแบกกระสอบน้ำตาลที่ ท่าเทียบเรือ สยามซีพอร์ท แถวๆ ศรีราชาเหมือนกัน หนักระเบิดระเบ้อ แต่ช่วงนั้นมันวัยรุ่น พลังงานเหลือล้น จากคุณ : คนผ่านมา (ผมมีแค่ร้อยทิป) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 14:31:34

ความคิดเห็นที่ 14 แค่นึกถึงเรื่องราวของพ่อแม่. ก็น้ำตาไหลซึม.   พิมพ์ไม่ออกแล้วครับ มันมีแต่สิ่งดีๆให้ผมและพี่น้องทุกคน.  มาโดยตลอด เราไม่ได้ร่ำรวยเงินทองมากมาย แต่เรารวย ความสุข อย่างล้นเหลือจากการสั่งสอนของพ่อแม่ จนคนที่มาเป็นลูกเขย. ลูกสะไภ้ต่างออกปากที่เห็นพวกเราพี่น้องรักไคร่กลมเกลียวกันอย่างแน่นแฟ้น มันส่งผลให้ครอบครัวแต่ละคนอบอุ่นไปด้วย ฺ จากคุณ : samr เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 14:35:10

ความคิดเห็นที่ 15 พ่อเราเป็นครูประถม แม่เราจบป.2 เป็นชาวนา ดอนเด็กๆก่อนไปโรงเรียน พ่อต้องไปทำนาก่อน แต่พ่อไม่เคยไปทำงานสาย แม่เป็นแม่บ้าน ทำงานเคียงบ่อเคียงไหล่พ่อ  เงินเดือนครูนิดเดียว พ่อปลูกทุกอย่างที่ลูกชอบกิน จะได้ประหยัดเงิน (ลูกพ่อ10คนน่ะ เราคนที่9) แม่หาปลา กบ เขียด หาของป่า ทุกอย่างที่จะมาประกอบอาหารให้ลูกๆกินได้ วันไหนฝนตก เชื่อได้เลยว่าแม่ไม่ได้นอนบ้านในคืนนั้น เช้ามาพวกเราก็มีปลา กบ เขียด กิน  เล็กๆเราชอบเล่นน้ำในนา โดยมีพ่อแม่ทำนาอยู่ใกล้ๆ มีความสุขสุดๆเลย   แม้ครอบครัวเราจะแค่พอมีพอกิน ไม่ร่ำรวยอะไรแต่เราก็ไม่เคยรู้สึกลำบาก ยังดีก่อนที่พ่อจะจากไป เรายังได้พาพ่อเที่ยวบ้าง ตอนนั้นเราทำงานแล้ว หลังพ่อเสีย ลูกๆพาแม่เที่ยวกระจาย  พูดได้เลยว่าเหนือจดใต้ แม่เราไปมาหมดแล้ว ตอนนี้แม่เราตามไปอยู่กับพ่อเราแล้ว ถ้าชาติภพต่อไปมีจริง เราก็คงเลือกเกิดเป็นลูกพ่อแม่เราเหมือนเดิม จากคุณ : mangpongja เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 14:42:59

ความคิดเห็นที่ 16 เราก็บอกคนอื่นๆเสมอค่ะ ว่าแม่เราเก่ง หมุนเงินเก่งนะ เป็นสาวโรงงานเลี้ยงลูกคนเดียว เงิน 6-7 พันบาท ส่งเสียลูกสาวเรียน 2 คน จำได้ว่าไม่เคยอดนะ แต่ก็ไม่เคยได้ฟุ่มเฟือยเหมือนกัน แม่ไม่ค่อยมีเวลาเพราะต้องทำโอทีเลิกดึกๆ แต่ก็แอบมีเขียนจดหมายน้อยไว้ (น่าเสียดายที่ตอนนั้นไม่ได้เก็บไว้) จำใจความสำคัญได้ว่า  .... " แม่ไม่มีเงินทองเตรียมไว้ให้เหมือนแม่คนอื่นเค้า ที่จะให้ได้ก็คือความรู้ ขอให้ลูกตั้งใจเรียน เพราะมันคือทรัพย์ สมบัติที่จะติดตัวเราต่อไป" ประมาณนี้แหล่ะ ตอนนี้ก็คิดว่าตัวเองและน้องสาว ได้ดีในระดับหนึ่ง ไม่รวย แต่ก็ไม่จน อยากกิน อยากซื้ออะไร ก็ได้เต็มที่ ก็ต้องยกบุณคุณให้แม่คนนี้ล่ะค่ะ ภูมิใจสุดๆ ^^ ปล. ลืมบอกไป แม่เราตาเสียข้างนึงด้วยค่ะ ตั้งกะยังเด็กๆเลยง่ะ เห็นว่าเป็นต้อ แล้วรักษาไม่ทัน แต่เราบางทีก็ลืมๆไป เพราะแม่ไม่เคยแสดงออกมา จากคุณ : UMESHUO เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 15:09:58

ความคิดเห็นที่ 17 รุ่นพ่อแม่เรานี่เค้าขยันอดทนสู้งานดีแท้ๆ พ่อเราจบ ป.6 แม่จบ ป.4 มาจากบ้านนอกมีเงินไม่กี่บาท อยู่กรุงเทพฯรับจ้างทำงานมากมาย อดทนประหยัดเป็นที่หนึ่ง สุดท้ายพ่อมาขับสองแถวแม่เป็นกระเป๋ารถ ถนนตก-สี่พระยา ตั้งแต่เราจำความได้ นั่งๆนอนๆ อยู่หน้ารถกับน้องสาวจนได้เข้าโรงเรียน โรงเรียนเลิกต้องไปอยู่ร้านก๋วยเตี๋ยวตรงวินรถสองแถว รอจนทุ่มสองทุ่มกลับบ้านพร้อมกันพ่อแม่ลูก ถึงจะไม่รวยแต่เค้าหาของดีๆมาให้ลูกได้กินได้ใช้ไม่แพ้ลูกคนอื่นเค้าเลยล่ะ ทุกวันนี้ลูกโตหมดแล้ว มีงานการทำเลี้ยงดูเค้าได้สบาย อยากให้เค้าได้พักบ้าง ทำงานดมควันท่อไอเสียตั้งแต่หนุ่มยันแก่ แต่เค้ายังไม่หยุดทำงาน ยังคงขับรถอยู่ แม่ก็ยังเป็นกระเป๋ารถอยู่ ตอนนี้พัฒนาเป็นรถเมล์แล้ว น่าจะเป็นรถเมล์ไม่กี่คันที่ขับช้ามากๆ เค้าบอกว่าเค้ายังไม่แก่พอจะอยู่บ้านเฉยๆ จะขับรถไปจนกว่าจะไม่มีแรงทำงานนู่นแน่ะ จากคุณ : ขาหมูแก้มป่อง เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 15:15:09

ความคิดเห็นที่ 18 พ่อผมเป็นลูกอีสาน ลูกชาวนา ทางบ้านถือว่าลำบากมากในสมัยนั้น.....ผิดกับตอนนี้มาก ตอนนั้นอยากได้กางเกงยีนมากแต่ไม่มีเงินซื้อ จนพี่สาวของพ่อต้องไปหาซื้อมือสองมาให้ ดีใจแทบตาย เรียนจบได้แค่ ม.6 ก็ต้องออกมาทำงาน งานที่ทำก็ เป็นคนงานก่อสร้าง แบกหิน แบกปูน และขับมอไซค์รับจ้างอยู่หลายปี จนต้องเข้าเกณฑ์ทหาร ต่อมาจึงสอบเข้าำโรงเรียนทหารได้ ตอนเป็นนายสิบหลังเวลางานก็ยังมาขับมอไซค์รับจ้างอยู่ ได้วันละ 40-50 บาท เอามาซื้อข้าว เลี้ยงครอบครัว (แกงตอนนั้น ถุงละ 10บาท ได้) ตอนนี้ก็ติดพันตรีไปแล้ว เรียนหลักสูตรโน้นนี้นั้น ของทหารเต็มไปหมด ผมภูมิใจครับ................... ก็เหลือแต่ผมนี่แหละเพิ่งเรียนจบ ยังไขว้เขวอยู่เลย ไม่รู้ผมจะได้เท่าพ่อผม สักครึ่งก็ยังดีหรือปล่าว................. จากคุณ : แมวน้ำจอมโหด เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 15:33:50 A:115.87.198.240 X: TicketID:277990

ความคิดเห็นที่ 19 สมัยเราเด็กๆก็ทำงานไม่แตกต่างจากจับกังเท่าไหร่ เพียงแต่ไม่ได้แบกเท่านั้นเอง แต่ต้องไปยกและงัดกระสอบให้คนแบกอีกที (ทุกวันนี้ก็ทำอยู่นะ แต่ขนาดของกระสอบมันย่อลงมาเหลือครึ่งนึง) งัดกระสอบตั้งใส่รถเข็น แล้วเข็นของไปขึ้นท้ายรถ บางวันก็ปีนขึ้นไปอยู่ท้ายรถเพื่อรอรับของจากคนงานที่แบกส่งมาให้ แล้วก็จัดกระสอบอยู่บนหลังรถเตรียมส่งของ ตอนเด็กๆอายเพื่อนมาก ตอนเพื่อนมาเห็นว่าเราทำงานแบบนี้ เนื้อตัวสกปรกไปหมดเลย ไม่มีโอกาสได้แต่งตัวสวยๆเหมือนลูกสาวบ้านอื่นเขา แต่มีเพื่อนคนนึงให้กำลังใจดีมากเลย มันบอกว่า "ไม่เป็นไร ทำไปเหอะ อาชีพสุจริต ทำแล้วรวยไม่ต้องอายใคร" จากคุณ : โจรดอกบ๊วย เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 15:59:03

ความคิดเห็นที่ 20 เราก็ไม่เคยอายเหมือนกัน พ่อเราเป็นกรรมกร  แม่เราเป็นสาวโรงงาน ส่งเสียเราจนจบปริญญาตรี   อยู่ห้องเช่าห้องเล็กๆ  เราก็ชวนเพื่อนมาห้อง  มากันทีก็เต็มห้องแล้ว มีครั้งนึงตอนเรา ม.3 เริ่มโตเป็นสาวแล้ว เดินกลับจากโรงเรียน กับเพื่อนคุยเล่นกัน บังเอิญหันไปเจอพ่อถอดเสื้อ ถือค้อน  อยู่บนหลังคาบ้านที่เค้าจ้างพ่อ  เราหันไปเจอ ก็สวัสดีเป็นปกติที่กลับจากโรงเรียน  เพื่อนๆ เราก็สวัสดีตาม กลับบ้านไปถึงรู้ว่า พ่อเราเห็นเรามาตั้งแต่ไกลแล้ว พอเราเดินมาใกล้จะถึง เค้าก็หยุดตอกตะปู กะว่าให้เราเดินผ่านไปก่อน เราจะได้ไม่อายเพื่อน  แต่เราดันหันไปเจอซะนี่ ทุกวันนี้เวลาุคุยกับใคร พ่อเรายังเล่าเรื่องนี้ให้คนอื่นฟังอยู่เลย  ประมาณว่าดีใจที่ลูกไม่อายที่มีพ่อเป็นกรรมกร  ..เฮ้อออ จะอายทำไมล่ะ  ก็ไม่เพราะอาชีพนี้หรอที่ทำให้เรามีเงิน มีอนาคตแบบทุกวันนี้ จากคุณ : ann_g เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 16:02:55

ความคิดเห็นที่ 21 พ่าอผม หลังหัก หลังเดาะ เพราะจับกัง แบกข้าวนี่แหละ... จากคุณ : นายโอ้นโต้น เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 16:06:29

ความคิดเห็นที่ 22 พ่อเราไมาเคยเป็นจับกัง แต่งานที่ทำก็ใช้แรงพอๆกันเลยค่ะ ทั้งรับขุดล่อง ตัดอ้อย ที่เราเห็นแล้วปวดใจสุดๆคือถีบสามล้อค่ะ ตอนเรา11ขวบ ไปตลาดนั่งสามล้อถีบ เห็นน่องลุงที่ถีบออกแรงจน เส้นเอ็นโป่ง  และมองไปดูคันอื่นๆ บางคันผู้โดยสารตัวอ้วนๆ คนถีบถึงกับหน้าแดงหน้าดำ  เราเลยสัญญากับตัวเองว่า เรียนจบป.6 เมื่อไหร่จะหาเงินเลี้ยงพ่อเอง และเราก็บอกพ่อว่า ถ้าวันนั้นเราหาเงินเลี้ยงพ่อได้ ขอให้พ่อหยุด ถีบสามล้อนะ  พ่อก็รับปาก  พอเราจบป.6  มาทำงานที่ กทม.ได้ พ่อเราก็เลิกถีบสามล้อเลยค่ะ  เพราะเราส่งเงินให้แม่และพ่อใช้เอง ทุกวันนี้ท่านทั้งสบายแล้ว  แต่พ่อยังรักสามล้ออยู่เรา เลยซื้อเป็น สามล้อเครื่องหรือที่เค้าเรียก สกายแล็ป ให้พ่อขี่แทนค่ะ55+ จากคุณ : สาวถุงกาแฟ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 16:07:08

ความคิดเห็นที่ 23 พ่อเราเรียนไม่จบป.3 อากงเรามีอาชีพขายเครื่องใช้ไฟฟ้า เปิดร้านขายเตารีด พัดลม หม้อหุงเข้าว พวกนี้แหละ พ่อเราก็เป็นช่างซ่อมพวกเตารีดเสียๆ พัดลมพังๆเนี่ยแหละ แต่เราก็ไม่รู้ว่าพ่อเราซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าอีท่าไหน กลายเป็นช่างทำไฟไปได้ เราก็รู้แค่คราวๆว่า พ่อเราเริ่มจากรับจ้างติดหลอดไฟในงานกาชาด มีเวสป้าคันหนึ่งเป็นรถคู่ใจ เราเป็นลูกคนที่ 5 ตอนเราเกิดมา พ่อเราก็มารับจ้างทำไฟฟ้าแรงสูงแรงต่ำ ไฟถนน เดินทางทั่วประเทศแล้ว แม่อุ้มเราไปส่งพ่อที่หัวลำโพงประจำ เราจำได้แค่ว่า เราถามแม่พ่อไปไหน แม่บอกไปธุระ แต่เราไม่รู้ว่าธุระคืออะไร ตอนเราเข้ามหาลัย พ่อเราโดดมาติดตั้งระบบไฟฟ้าสนามบิน ไฟบอกทางเครื่องบิน ก่อนจะเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ เราก็ไม่รู้ว่าพ่อเราทำได้ยังไง แต่เรารู้ว่าบางคนจบวิศวะยังทำไม่ได้เลย เราภูมิใจในตัวพ่อเรานะ จากคุณ : ..ฟ้าใส.. เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:17:26

ความคิดเห็นที่ 24 พ่อเเม่เราถ้าไม่มีลูกๆ ป่านี้สบายไปเเล้ว เเม่เราหาเงินเก่งมาก พ่อยังสู้ไม่ได้ เลี้ยงลูกสามคน หมุนเงินไปมา ติ้วๆ (เเค่นี้เเหละ ไม่ชอบดราม่า เฮ่ออ) จากคุณ : ปาง อม ยิ้ม เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:23:43

ความคิดเห็นที่ 25 ไม่ว่าอาชีพอะไรก็มีเกียรติ มีศักดิ์ศรีเท่ากันนะครับในความเห็นผมถ้าเป็นอาชีพสุจริต คนเก็บขยะ คนกวาดถนน ถ้าเขาทำงานอย่างเต็มที่ไม่มีอู้ก็นับว่าทำงานคุ้มเงิินเดือน ประชาชนมากกว่าท่านผู้ทรงเกียรติทั้งหลายอีกนะ (ขอโทษนะครับอดไม่ได้)+555 คิดดูตอนน้ำท่วมถ้าไม่ได้พวกเขาขยะจะกองเต็มบ้านเต็มเมืองขนาดไหน นับถือครับ จากคุณ : นายธุรการ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 17:56:20

ความคิดเห็นที่ 26 พ่อป้าก็เป็น ช่างทำโรงสี  เป็นจัมกัง ตัวป้าก็เติมโตมาในสภาพชนชั้นแรงงานเหมือนกัน จากคุณ : ป้าศรีอุ่น (ป้าศรีอุ่น) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 18:22:05

ความคิดเห็นที่ 27 อาชีพแบกข้าวสาร เป็นอาชีพที่ใช้ความอดทนสูงๆกว่าคนทั่วไป เตี่ยผมก็เคยแบกข้าว ตอนหนุ่มๆอายุ 16-20กว่าๆ แบกวันละ 100 กว่ากระสอบๆละ 100 กก. ลงข้าวสารจาก ตู้รถไฟ มีเพื่อนสนิทอีกคนช่วยผลักข้าวจากตู้ลงมาบนไหล่ เถ้าแก่ร้านข้าวสารก็สุดโหด ไม่ซื้อรถเข็นให้ ให้เดินจากสถานีรถไฟถึงร้านค้าประมาณ 50 กว่าเมตร ได้ค่าจ้างแบก ลูกละ 50 สต. ผมไม่เคยอายว่าคุณพ่อ เคยทำอาชีพนี้ ช่วงนั้นยากจน เตี่ยไปขอบาท หลวง โรงเรียนยอแซฟอุปถัมภ์ให้ลูกได้เรียนหนังสือฟรี และภูมิใจมาก ที่ท่านจบแค่ ป.4 แต่สามารถส่งลูกเรียนได้ทุกคน เตี่ยเป็นคนจีนแต้จิ๋ว อากงมาจากซัวเถา พอเตี่ยแต่งงานมีครอบครัว จึงเริ่มต้นอาชีพ ค้าขาย เปิดร้านชื่อ ลิ้ม.......ขายส่งรำข้าว ปลายข้าว หัวอาหารเป็ด ปล่อยเป็ดไล่ทุ่ง ในจ.นครปฐม นนทบุรี ราชบุรี (จำความได้ตอนนั้น 6-7 ขวบก่อนเข้าโรงเรียนติดรถ บรรทุก 6 ล้อ ไปส่งของกับเตี่ย และคอยอยู่เฝ้ารถ) ส่วนคุณแม่อยู่ร้านขายของทั่วไป ขายน้ำมันโซล่าแบบมือหมุน ข้าวสาร ใบพัดสำหรับ เรือยนต์ เรือชล่า และช่วงเตี่ยวัย 40 ต้นๆได้รวบรวมเงินทุน สร้างโรงสีข้าวขนาด 150 เกวียน/วันได้สำเร็จ เรียนรู้วิธีการสีข้าว ผลิตใ่ห้ผู้ส่งออกส่งขายไปยังต่างประเทศ โดย ขายผ่านหยงย่านทรงวาด เยาวราช จำได้อาเจ็ก อาแปะที่เป็นหยงค้าข้าวเรียกผมว่าสี่ปังๆ และต่อมาเตี่ยขยายกิจการทำโรงงานปลาป่น โดยรับซื้อปลาเป็ดจากมหาชัย และภาคใต้ นำมาแปรรูปขายส่งโรงงานอาหารสัตว์ และต่อมานำเงินมาลงทุนซื้อที่ดินในเขตปริมณฑล และจังหวัดใกล้เคียงสะสมที่ดินได้ประมาณ 2 พัันกว่าไร่ ทั้งหมดเริ่มจากอาชีพแบกข้าวสาร และรับจ้างทั่วไปครับ จากคุณ : pc เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 19:08:17 A:223.204.93.23 X: TicketID:315677

ความคิดเห็นที่ 28 เราก็ภูมิใจเสมอ ... จากคุณ : rakwahnron เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 20:17:51

ความคิดเห็นที่ 29 ชีวิตแต่ละคนอ่านแล้วไม่มีอะไรจะเล่าเลยอยู่สบายมาตลอดพ่อกะแม่เป็นผู้จัดการบริษัทค่อนข้างมีชื่อเสียงบอกให้เรียนอย่างเดียวเสื้อผ้าไม่ต้องซัก ถึงเวลาก็มีข้าวกิน แต่ก็ไม่ทำให้พ่อแม่ผิดหวังเรียนจบมาแล้วก็ได้งานที่ดีทำ ไม่ติดยาเสพติด เหล้า บุหรี่ ไม่แตะ พ่อแม่บอกดีใจที่ไม่ทำให้พ่อแม่ผิดหวังแค่นี้ก็ทำให้พ่อแม่มีความสุขแล้ว จากคุณ : Wairoon เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 20:30:59

ความคิดเห็นที่ 30 พ่อผมทำงานโรงฆ่าสัตว์ ใครๆ ก็บอกว่ามันบาปนะ แต่เพราะบาปนี่แหละ ทำให้ผมเรียนจบ และมีงานทำไม่อายคนอื่น ภูมิใจมากครับ จากคุณ : ปั่นไปเรื่อยเหนื่อยก็พัก เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 20:34:02

ความคิดเห็นที่ 31 อ่านหลาย ๆ ความเห็นแล้วชักงง เพราะ ความเห็นนั้นน่าจะพี่ชายเรา ความเห็นนี้น่าจะพี่สาวเรา ของอันนั้นเหมือนพ่อเรา ของอันบนเหมือนแม่เรา อันล่างก็แม่เราชัด ๆ ชักสงสัยว่าที่มาเล่า ๆ นี่ พี่น้องผมทั้งนั้นเลยปลอมตัวกันมาเล่า ไม่ให้ผมรู้ ยกเว้นพี่คนข้างบนรู้ว่าคนละบ้าน เพราะผมไม่มีโรงงานปลาป่น ไม่มีที่ดินถึงสองพันไร่ แม่ผมเป็นแม่บ้าน มีอย่างหนึ่งที่ผมยังไม่เข้าใจ ทำไมแม่ต้องรอให้พวกเรากินก่อน แม่ถึงกินที่เหลือ ทั้งที่กินพร้อมกันก็ได้ ยังไงก็พอกิน แล้วแม่ก็ชอบเก็บเสื้อผ้าเก่า ๆ เอาไว้ ไม่ยอมทิ้ง เราก็ถามเรื่อยว่าจะเก็บไปทำไม แม่บอกตอนเกิดสงครามเสื้อผ้ามันหายาก เดี๋ยวไม่มีเสื้อผ้าใส่ ไอ้เราก็ตกใจ สงสัยว่าประเทศไหนจะบุก ตอนหลังถึงได้คิดออก สงสัยพวกคนชุดดำแหง ๆ เมื่อก่อนบ่อยครั้งในฤดูหนาว แม่ชอบทำข้าวต้มมันกิน เราถามทำทำไม อย่างอื่นมีให้กินเยอะแยะ แกบอกว่านึกถึงสมัยสงครามข้าวยากหมากแพง พอนึกทีไรข้าวต้มมันก็อร่อยมากทุกที อ้อ ขอเพิ่มหน่อยครับ ลืมบอกไปว่าสงครามที่แกว่าคือสงครามกลางเมืองระหว่างพรรคก๊กมินตั๋น กับ พรรคมคอมมิวนิสต์ ครับ ตอนนั้นแม่นยังเพิ่งจะวัยรุ่นอยู่เลย ไม่ใช่สงครามกลางเมืองยุคที่นักศึกษาเข้าป่าที่บ้านเราหรอกนะครับ แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 55 20:43:39 จากคุณ : GO9 เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 20:39:02

ความคิดเห็นที่ 32 เราเป็นจีนรุ่นที่สามซึ่งเป็นไทยเต็มตัวแล้ว ได้รู้แค่เรื่องคราวๆที่แม่เล่าให้ฟังเท่านั้นว่าอากง อาม่า เป็นจีนหอบเสื่อผืนหมอนใบมาจากจีน ลงหลักปักฐานที่ไทย เปิดร้านขายเสื้อผ้า พออากงเสีย หลังจากงานศพเสร็จสิ้น ตอนที่ซินแสเอากระถางธูปมาที่บ้านอากงพร้อม ดูฮวงจุ้ยที่วางหิ้งบูชา เราก็เพิ่งรู้ว่ารูปๆที่อยู่ในห้องดูทีวีเป็นภาพที่ถ่ายของอากงทั้งหมด ทั้งภาพที่เพิ่งมาใหม่ๆ ภาพที่อากงแต่งงานกับม่า ภาพพ่อ-แม่ของอากง ภาพญาติผู้ใหญ่ทางจีน ไปจนถึงภาพลูกหลานชั้นสามอย่างรุ่นเราเรียนจบรับปริญญา  และภาพบ้านที่จีนอากงทำงานแล้วส่งเงินกลับไปที่จีนให้ครอบครัวทางโน้นสร้างบ้าน ซึ่งเราประทับใจภาพนั้นมากที่สุด เรารู้ว่าอากงเป็นคนเข้มงวดมากกกกก ขยันมากกกกกก ใจแข็ง เด็ดเดี่ยว ตอนนี้เลยต้องลิสต์อีกข้อนึงด้วยความซาบซึ้งคือความละเอียดอ่อน และความกตัญญูของอากง  เราเลยเข้าใจเลยว่าที่แม่เราปรนณิบัติของอากง ตอบแทนอากงครั้งสุดท้ายอย่างที่ลูกพึงจะปฏิบัติต่อพ่อตัวเอง ดูแลทุกอย่างไม่ว่าจะกิน นอน อาบน้ำ ขับถ่าย และอยู่เคียงข้างจนวินาทีสุดท้ายนั้นเพราะความกตัญญูที่อากงได้สอนและแสดงให้แม่เห็นตลอดเวลานั้นเอง เราภูมิใจในอากงและแม่ของเราเสมอมาคะ  ปล. ด้วยความที่เราเป็นไทยเต็มตัวแล้ว ไม่ค่อบชอบซินแสที่พูดจิกพิธีศพของไทยเลยวุ้ยยยยย พิธีไทยจีนมันต่างกันไม่ว่าเพราะความเชื่อและวัฒนธรรม แต่ไม่ถูกอะที่จะมาเหยียบหัวพิธีไทยเพื่อใหญ่พิธีจีนสูงกว่า (ไม่ได้เหมารวมนะคะ แค่ไม่ชอบที่ซินแสคนนั้นพูดเฉยๆ) จากคุณ : fukaze เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 21:14:12

ความคิดเห็นที่ 33 พ่อเราก็เเบกข้าวสาร เเบกน้ำตาล เเบกกากถั่ว เเบกจนหลังงอเลย จากคุณ : dikmor เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 05:37:23

ความคิดเห็นที่ 34 สามีเราจบปริญญาโทจากออสเตรเลียเคยทำงานสบายๆอยู่ กทม ปัจจุบันมาเปิดร้านขายปุ๋ยขายข้าวสาร แบกทุกวันๆละหลายตัน เพราะคนงานหายากเหลือเกิน เดี๋ยวนี้ไม่มีใครอยากเป็นจับกังกันแล้ว มันหนักจริงๆนะ จากคุณ : via iPhone (R e R a :) เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 06:24:49

ความคิดเห็นที่ 35 เป็นอาชีพสุดฮิดของคนจีนที่เข้ามาอยู่เมืองไทยใหม่ๆสมัยก่อน ถ้าไปไล่เช็ดกันจริงๆบรรดาเศษรฐีหรือคนรวยในเมืองไทยที่มีเชื้อสายจีน รุ่นอาก๋งเคยทำมาทั้งนั้นละครับ รวมทั้งก๋งผม แต่ถ้ามาทำสมัยนี้ผมว่าลำบากแย่ จากคุณ : laekul เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 07:47:24

ความคิดเห็นที่ 36 จริงอย่างที่#34 กล่าว เพราะทุกวันนี้คนงานหายากมากค่ะ บางคนมานี่ผอมบางเอวคอดสะโอดสะอง มือนิ่มกว่ามือเราอีก รู้ทั้งรู้ว่าอยู่ไม่ไหวแน่ๆแต่เด็กเค้าตั้งใจก็ให้ลองทำ สุดท้ายก็ไปค่ะ เลยต้องลงมือทำเอง เพื่อเรียกขวัญและกำลังใจจากลูกน้องด้วย สมัยนี้ดีหน่อยว่าข้าวสารเหลือแค่49กิโล ส่วนปุ๋ยก็50กิโล   ถ้าไงอย่าลืมให้สามีใส่ที่บล้อกหลังด้วยนะคะ จะได้ไม่ยอกค่ะ จากคุณ : โจรดอกบ๊วย เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 10:36:28

ความคิดเห็นที่ 37 ทำยังไงได้ก็ไม่ได้เกิดมาบนกองทอง จากคุณ : poldorovski เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 16:54:43

ความคิดเห็นที่ 38 พ่อแม่พี่น้องทุกคนก็ประชาชนเดินดิน ให้กำลังใจทุกความเห็นครับ จากคุณ : หอยทากติดเทอร์โบ เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 55 20:34:28

ความคิดเห็นที่ 39 *5 เขียนหนังสือเหมือนมืออาชีพเลยครับ จากคุณ : ขิงแห้ง เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 12:34:31

ความคิดเห็นที่ 40 พ่อเราเป็นตำรวจชั้นผู้น้อย แม่เล่าว่าตอนพ่อเป็นตำรวจใหม่ๆ เค้าให้พ่อไปจับเหล้าเถื่อนบนเขา คนต้มเหล้าหอบลูกวิ่งหนีจนผ้าซิ่นหลุด จากเหตุการณ์นี้พ่อขอย้ายหน่วยมากองพิสูจน์หลักฐานแทน จะได้ไม่ต้องไปจับใคร  เห็นแล้วสงสารเค้า ย้ายหน่วยมาก็ไม่ได้หรอกเงินพิเศษ เลยยากจนมาจนทุกวันนี้ (อันนี้แม่พูด ฮ่าๆๆ ) ส่วนแม่ขายขนมหวาน มีอยู่ช่วงนึงพี่ชายต้องไปเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย  เงินก็ไม่เหลือ แม่ก็พาเราไปเก็บขยะขายข้างทาง ==" ได้เงินมาก็ให้เราเอาไปโรงเรียน ไม่เคยอายเลยที่บางครั้งจะมีคนด่าว่าตำรวจเลว เพราะพ่อเราไม่ใช่ ไม่เคยโกงไม่เคยกิน ไม่เคยทำตัวใหญ่  ขนาดเราโดนจับหมวกกันน็อคนี่โดนด่าไป 5 วัน 7 วัน พ่อก็ต้องไปจ่ายให้  พ่อบอกอายเค้า ทั้งๆที่พ่อก็สามรถบอกให้เพื่อนที่เป็นจราจรเอาออกให้ได้สบาย จากคุณ : กระต่ายน้อยหมายจันทร์ เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 17:06:03

ความคิดเห็นที่ 41 ถูกใจ คห.3 จริงค่ะ ความจนทำให้รู้จักประหยัด เรารู้สึกว่าโชคดีที่เกิดมา(พ่อ)จน ทำให้เราใช้เงินเป็น มีเงินก็ลงทุน ไม่ฟุ่มเฟือย จากคุณ : รักหมาบิ๊กคุง (รักหมาบิ๊กคุง) เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 55 18:19:50

ความคิดเห็นที่ 42 แม่เราหนีตายมาจากประเทศเพื่อนบ้าน..ตอนอายุ7-8ขวบ(ตายายถูกฆ่า) แม่รอดมาอาศัยป้าอยู่ในไทย...เป็นกรรมกรก่อสร้าง พ่อหนีตายจากผู้มีอิทธิพล..ที่จะโกงที่ดินสาธารณะ..ปิดทางเข้าออกระหว่าง หมู่บ้าน..วัดโรงเรียน..พ่อพาลูกบ้านประท้วงอำเภอ ชนะ..ได้ทางคืน ... ผู้ยิ่งใหญ่ต้องทุบรั้วทิ้งเปิดทาง..แต่พ่อต้องหนีเพราะ ผู้ยิ่งใหญ่เสียหน้า..จ้างมือปีนมายิง.. ทั้งสองคนมาพบรัก..ในงานก่อสร้าง  ณ..กทม..เป็นกรรมกรก่อสร้าง ตอนเด็กๆๆอายุ7-8ขวบเราเป็น จับกัง..แบกข้าวถังขาย..ได้ถังล่ะ 5 บาท ขายหนังสือพิมพ์  มาลัย  ขายผลไม้  เก็บลังขาย..สุดแสนจะจน ทั้งๆๆที่...ย่ามีเงิน   แต่พ่อไปบ้านไม่ได้ แต่ความจน..เนี่ยแหละ..สร้างชีวิตได้มีรสชาด.. และเข้าใจหัวอก..คนจนได้ดีเลยเชียว จากคุณ : ดังโกะ (ดังโกะ) เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 00:40:13