ความคิดเห็นที่ 1 ส่วนตัวพี่เองจะเลือกข้อ 1 ค่ะ เพราะแค่ฝืนนิดหน่อย ไม่ได้ทุกข์อะไร พอทนได้ เพื่อแลกกับงานที่จะหาง่ายกว่า กว้างกว่า  อีกอย่างนะ  เรียนอะไรที่ยาก ๆ ก็จะเป็นการฝึกฝน ตัวเองไปในตัวให้เก่งขึ้น   เจอสิ่งที่ยากก่อนและเรียนรู้ไว้  ต่อไปก็ไม่มีอะไรยากค่ะ ดีกว่าเจอแต่ง่าย  พอเกิดปัญหาแก้ไขไม่เป็นค่ะ   ถ้าน้องรู้ว่าไม่เก่งต้องลองพยายามดูนะคะ ไม่มีใครเก่งมาแต่เกิดค่ะ  อาจเป็นเพราะเพิ่งปี 1  การปรับตัวน้องอาจยังไม่คุ้นชินกับการเรียน ในรูปแบบมหาวิทยาลัย  ลองดูเกรดเทอม 2 ก่อนดีมั้ยคะ  ก็แล้วแต่น้องจะตัดสินใจนะคะ จากคุณ : กิมจิในไหปลาร้า เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 22:53:31

ความคิดเห็นที่ 2 อืมถ้าตามความเห็นเรานะ  เราอยากทำในสิ่งที่รักมากกว่าค่ะ แต่ในความเป็นจริงก็ยังคงต้องมองถึงปัญหารอบตัวด้วย  อย่างเช่นครอบครัว คนในครอบครัวจะเข้าใจเราไหมถ้าเราตัดสินใจเลือกแบบนั้น   คือ จขกท ก็ลองคิดดูอีกทีด้วยตัวเองนะคะ  ซึ่งเราคิดว่า จขกท คงมีเหตุผล ของตัวเองอยู่แล้วล่ะค่ะ  เรื่องแบบนี้มันตัดสินใจยากและคิดแทนกันไม่ได้ แต่อยากให้คุณจขกทคิดให้ละเอียดถี่ถ้วนจะได้ไม่เสียใจในภายหลัง ^___^ สู้ๆนะคะ จากคุณ : บัวใส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 22:54:33

ความคิดเห็นที่ 3 ความสุขในชีวิตคุณคืออะไรหละครับ เงินทองหรือความสบายใจที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองสนใจ ตัวแปรอื่นๆเช่นพ่อแม่ พี่น้อง คนรอบข้างเขาจะเข้าใจคุณไหม ถ้าตัดปัญหาคนรอบข้างได้ ผมแนะนำให้เรียนสิ่งที่อยากเรียนครับ น้องสาวผมคนสุดท้องเรียนเก่ง คะแนนสอบ admission ดีมากพอที่จะเลือกจุฬาฯและธรรมศาสตร์ได้หลายคณะที่เด่นๆ แต่น้องผมเลือกไปเรียนคณะทางศิลปะในมหาวิทยาลัยต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง เลือกเป็นอันดับหนึ่ง อันดับเดียว พ่อแม่ผมไม่เคยว่าน้อง มีญาติๆมาว่าบ้างว่าไม่ฉลาดที่ไม่เลือกเรียนจุฬาฯ มธ แต่พ่อผมก็ตอกญาติๆกลับไปทุกครั้ง ทุกวันนี้น้องผมก็มีความสุขดีครับ จากคุณ : เคยตายมาแล้วเธอรู้ไว้เลย เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 22:59:14

ความคิดเห็นที่ 4 ขอยกตัวเองเป็นตัวอย่างแล้วกันนะคะ ตอนแรกเลือกข้อแรก.......ทุกวันนี้ไม่ได้มีความสุขกับสิ่งที่ทำเลย เหมือนกำลังชดใช้ให้กับการตัดสินใจเลือกเงิน ความก้าวหน้า มากกว่าความรัก เงินดีจริง แต่ความกดดันก็สูงมาก และเมื่อเราไม่ได้รักในสิ่งที่ทำ ความอดทนต่องานก็เลยต่ำ เสียใจกับการตัดสินใจตัวเองทุกๆ วัน "อย่าให้ปล่อยตัวเองรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ทำ" จากคุณ : แค่คนขี้เกียจเท่านั้นเอง เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 23:01:47

ความคิดเห็นที่ 5 หาจุดเป้าหมายในตัวเองให้เจอก่อนครับ... คิดให้หลายๆด้าน หลายๆตัวแปร...เท่าที่จะคิดได้ ยกตัวอย่าง่ายๆให้ดู เช่น มีเป้าหมายในตัวเองว่า อีก2 ปี เกรดฉัน จะต้องได้ 3.00 อีกห้าปีข้างหน้า ฉันจะต้องทำงานแบบนั้นแบบนี้มีรายได้เดือนละเเสน.. อีกสิบปี ฉันจะ เป็น ผู้จัดการแผนกนั้นแผนกนี้ มีรายได้ เท่านั้นเท่านี้... แล้ว ก็ทำตามเป้าหมายนั้นครับ...โดยเริ่มจากปัจจุบัน.. (แต่ถ้าคิดเองจริงๆ มันต้องมากกว่านี้นะครับ) ว่าแต่ตอนนี้ น้องมีเป้าหมาย ในตัวน้องเองยังไงครับ ...ในอีก 1 ปี 3 ปี 5ปี 10ปี 15ปี 20ปี ... ตามลำดับ.. ถ้าคำตอบว่า ยังไม่รู้ .... การเลือกหนทางให้ตัวเองทางใดทางหนึ่ง มันอาจจะไปติดขัดในวันข้างหน้าก็ได้... แต่ถ้าน้องมีจุดมุ่งหมาย เป็นลำดับในชีวิต ..น้องจะสามารถเลือกทางเดิน ให้กับตัวเองได้อย่างง่ายดายครับ... จุดสำคัญที่จะเป็นในอนาคต บางคนอาจะไม่ได้เลือกสิ่งที่รักอาจจะทำเพื่อเงินอย่างเดียวก็เป็นได้ หรือบางคนอาจจะเลือกในสิ่งที่รัก ไม่เลือกเงิน...หรือบางคนวางแผนมาดี ได้ทำในสิ่งที่รัก และได้เงินเป็นกอบเป็นกำก็มี.. จากคุณ : ==NokWeed== เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 23:14:58

ความคิดเห็นที่ 6 ผมเป็นเหมือนกันครับ ผมชอบนิติศาตร์ตั้งแต่ มัธยม แต่พอ Ad ติดรัฐศาสตร์ครับ พอเรียนไปได้เทอมนึงรู้สึกว่า มันไม่ใช่ คือมันไม่ใช่ไม่ชอบ หรือทำไม่ได้ แต่มันมีสิ่งที่ชอบและคิดว่าทำได้ดีกว่า ผมเลยลาออก แล้วสมัคร มหาลัยตลาดวิชาเลย =w= จากคุณ : GOZALON เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 23:42:45

ความคิดเห็นที่ 7 ผมก็เป็นแบบคุณ แต่ท้ายที่สุด ผมก็ซิ่วมาอยู่ในที่ๆผมถนัด และรักมากกว่าครับ ทนเรียนน่ะทนได้ 4ปีเอง จิ๊บๆ แต่หลังจากเรียนจบจนตายนี่สิ มันทนไม่ไหวหรอก เงินน้อย แต่ได้ทำในสิ่งที่รัก และมีความสุข ดีกว่านะครับ จากคุณ : Coppich เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 02:16:13

ความคิดเห็นที่ 8 เราเคยมุ่งมั่นจะเรียนถาปัดให้ได้ แต่แม่คัดค้านเพราะอยากให้เรียน Marketing พี่ชายเรา ๒ คนเรียนวิดวะ แต่คนละสาขากัน ส่วนพ่อเราไม่ได้ว่าอะไร ( Spoil ลูกตลอด ) เราทนฟังแม่บ่น ๆๆๆๆๆๆ จนกระทั่งเรียนจบ งานรับปริญญา แม่เราก็ไม่ไป และสั่งห้ามไม่ให้ทุกคนไปงานด้วย เราก็เลยไม่ไปงานรับปริญญา ( ขี้เกียจด้วยล่ะ ) เพราะยังไงเขาก็ส่งไปรษณีย์มาให้ได้อยู่ดีนะ เสียงบ่นของแม่ทำลายความสุขของเราไม่ได้ เรามีความสุขมากที่ได้เดินตามความฝัน ได้ทำในสิ่งที่ชอบ แต่ออกแนวเป็นสถาปนึก มากกว่าเป็นสถาปนิก ใช้ชีวิตติ๊สแตกไปวัน ๆ พี่ชายเรา ๒ คน มีชีวิตที่รุ่งเรืองมาก คนหนึ่งเงินเดือนแสนกว่าแล้ว อีกคนเป็นเจ้าของบริษัทที่กำลังเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่ไปงานรวมญาติ . . แม่เราก็จะเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่ชาย ว่าเราเป็นคนไม่เอาไหน น่าขายหน้า น่าอับอาย โชคดีที่เราเป็นคนไม่คิดมากและเราก็ไม่ได้อาย ถึงเราจะไม่มีเงินมาก ๆ เหมือนพี่เราทั้ง ๒ คน แต่แค่เราได้ทำในสิ่งที่ชอบ เลี้ยงตัวเองให้ได้ ไม่ทำให้ตัวเองลำบาก ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน เราก็พอใจแล้วนะ ชีวิตเราต้องการแค่นี้เอง เขียนซะเพลิน ! แค่อยากจะบอก จขกท ว่า . . ตามหาตัวเองให้เจอ แล้วจงซื่อสัตย์กับมัน แค่นี้ก็พอ . . อย่าคิดอะไรให้มากนักเลย จากคุณ : 12478B13 เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 02:19:49

ความคิดเห็นที่ 9 อนาคตบอกไม่ได้ มันมีืั้ทั้ง 1.คนที่เลือกแบบแรก แล้วแอบเสียดายฝันตัวเองลึกๆอยู่ตลอด รู้สึกว่าทำงานเหมือนไม่มีความสุขเท่าที่ควร แต่ก็มีเงินใช้ไม่ขาดมือ ชีวิตมั่นคง 2.คนที่เลือกแบบที่2 แล้วชีวิตแฮปปี้มีความสุข มีเงินมีทอง 3.คนที่เลือกแบบที่2 แล้วเงินไม่พอใช้ หางานยาก บางทีถึงขั้นติดหนี้ติดสิน หรือต้องทำงานที่ต้องง้อคนอื่นมากๆจนรำคาญคน แล้วก็มานั่งเสียดายว่า น่าจะเลือกแบบที่ 1 จริงๆมหาลัยไทยน่าจะทำเหมือนเมืองนอกคือไม่ต้องซิ่ว ถ้าอยากเปลี่ยนคณะหรือมหาัลัยก็ทำเรื่องขอย้ายได้เลย วิชาพื้นฐานไม่ต้องเรียนใหม่ วิชาที่เรียนเกินมาก็โอนไปเป็นวิชาเลือกเสรีได้ เด็ก 18 ยังไม่รู้ตัวเอง เปลี่ยนใจได้เป็นธรรมดา บางคนอายุ 30 กว่าคิดเปลี่ยนสายงานยังมีเลย การเรียนสิ่งที่ชอบ เราว่าดีนะ แต่บางคนแยกสิ่งที่ชอบกับงานอดิเรกของวัยรุ่นไม่ออก เช่น เด็กที่ชอบร้องเพลงหน่อยบอกอยากจะเป็นนักร้อง จะไปเรียนร้องเพลง คือเรื่องฟังเพลงร้องเพลงมันเป็นธรรมชาติของวัยรุ่น แต่ถ้าพ่อแม่ไม่เบรกบ้างลูกอาจจะเสียใจภายหลังได้ คือคนที่รักอยากจะร้องเพลงชั่วชีวิตมันก็มี แต่ก็มีบางส่วนที่มันเป็นความชอบตามวัย นึกว่าได้เรียนสิ่งที่ชอบ แต่พอผ่านไปก็เบื่อซะงั้น หรือพวกคนสวยๆที่ชอบแต่งตัว ก็อยากเรียนแฟชั่นดีไซน์ ทั้งๆที่เป็นปกติของผู้หญิงสวยหุ่นดีอยู่แล้วที่จะชอบแต่งตัว พอผ่านวัยไปมันก็ไม่ได้อยากจะเรียนขนาดนั้น แต่เรียนไปแล้วทำไงได้ แต่ถ้าสิ่งที่ชอบของคุณ คุณทำได้เด่นสุดๆ เด่นกว่าใครๆ อันนี้น่าไปแน่ๆ เพราะถึงคณะที่ไม่ฮิต ตลาดแรงงานเล็ก แต่ถ้าคุณเป็นคนที่เก่งและเด่นที่สุดจริงๆ โลกนี้เป็นของคุณเลย คือบางอาชีพ ในประเทศมีแค่ไม่กี่คนก็พอ และไม่กี่คนนั้นก็จะรวยด้วย ส่วนคนอื่นๆที่จบมาคณะเดียวกันก็ต้องตกงาน ไปทำงานสายอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เรียน จากคุณ : นะ เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 02:43:29 A:124.122.162.169 X: TicketID:178919

ความคิดเห็นที่ 10 ช่วงวัยเรียน วัยเริ่มต้นทำงานควรเลือกในสิ่งที่มีความก้าวหน้าก่อน เมื่อถึงระยะเวลาหรือจุดหนึ่งที่เหมาะสม ค่อยอยู่กับสิ่งที่เราชอบ เพราะบางทีสิ่งที่เราชอบมากๆ อาจจะไม่ทำให้เรามีความก้าวหน้า ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง เช่น ผมจบการเกษตร ชอบปลูกต้นไม้-เลี้ยงสัตว์ หากเลือกในสิ่ง ที่ชอบ มีความรู้ ก็ไม่สามารถทำให้บรรลุความสำเร็จได้ตามเป้าหมาย ที่กำหนดไว้เนื่องจากตัวแปรทางด้านสภาพแวดล้อม ภาวะหั่งเช้ง อื่นๆ อาจจะต้องใช้ระยะเวลาตลอดอายุขัยก็ยังไปไม่ถึงไหน แต่ถ้าเลือก สิ่งที่ทำให้เกิดความเจริญก้าวหน้าในชีวิต เลือกทำในสิ่งที่มีผลิตผล และมีมูลค่าเพิ่มที่ดีกว่า มีความมั่นคงมีผลตอบแทนสุทธิมากกว่า แล้วค่อยนำผลกำไรไปสร้างทรัพย์สิน ซื้อที่ดินและสวนทำเกษตร จะทำได้โดยง่ายกว่า เพราะส่ิงที่ชอบต้องอาศัยระยะเวลานานกว่า ใช้เงินลงทุนรวมถึงปัจจัยการผลิตมากกว่า ฯลฯ จากคุณ : หัวใจจากท้องทะเล เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 09:11:42

ความคิดเห็นที่ 11 ผม เป็นคนที่เปลี่ยนที่เรียนมาหลายที่มาก ตัวผมชอบนิติศาสตร์ตั้งแต่ ม.ปลายแล้ว แต่ก็ไม่ได้เรียนจริงๆ จังๆ ปีแรกก็โอเคอยู่ กับที่ราม แต่เกเรไปหน่อย เลยถูกส่งไปเรียนที่วิทยาลัย FGCC ที่หนองคาย เรียนที่นั่นปีนึงก็ว่าจะกลับไปเรียนต่อที่ราม แต่เกิดเรื่องจนต้องได้กลับมาเรียนที่เพชรบูรณ์ ก็ตั้งใจว่าจะเข้านิติศาสตร์นั่นแหละคับ แต่กลับกลายเป็นว่าปีนั้นไม่เปิด เลยลงรัฐศาสตร์เอา พอเข้าไปก็ไม่สบายใจเหมือน คห.6 นั่นแหละคับ ไม่รู้จะเรียนอะไรก็เลยไปลงวิทยาการคอมพิวเตอร์ แบบ โอ้โห อะไรก็ไม่รู้ มีแต่วิชาที่ไม่ชอบ คณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ เขียนโปรแกรมก็ต้องใช้คณิตศาสตร์อีก เทอมแรกก็เลยจัดไป 2 ตัวคับ คณิตกับฟิสิกส์ ตกเลย ที่เหลือก็ลุ่มๆ ดอนๆ กะว่าหมดปีแล้วออกไปเรียนนิติ แต่ด้วยความที่อายุมากกว่า เป็นพี่เขา เจอพวกเพื่อนๆ น้องๆ ใช้ท่าไม้ตาย "ปางห้ามญาติ" เลยกลายเป็นว่า ไปไหนไม่ได้ อีกทั้งก็จีบสาวที่เรียนด้วยกันด้วยก็เลยไปไหนหนักไม่ได้เลย ก็เลยตั้งใจเรียนจนจบ ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้ชอบซักเท่าไหร่ แม้ว่าตัวผมจะเล่นคอม เล่นเกมก็เถอะ และแล้วก็จบ พอจบมาก็ทำงาน คราวนี้แหละ หางานทำ ก็ไปสมัครเป็นไอทีซัพพอร์ทมั่ง โปรแกรมเมอร์มั่ง ได้บ้างไม่ได้บ้าง ไม่เอาอยู่หลายที มาได้เป็นโปรแกรมเมอร์อยู่บริษัทนึง ทำอยู่พักนึง สาธารณสุขก็ประกาศผลสอบที่เคยสอบ นวก.คอมฯ ไว้ ก็เลยกลับมาทำงานที่บ้าน เพราะว่าไม่มีค่าใช้จ่ายอะไรเลยน่ะคับ นี่แหละที่จะบอกก็คือ ทำงานที่ตัวเองไม่ได้ชอบ มันไม่สนุกจริงๆ คับ อีกทั้งตำแหน่งคอมพิวเตอร์สำหรับหน่วยงานราชการไม่ต่างอะไรจากกรรมกรไอที(ไอทีซัพพอร์ท)เลย แม้ว่าชื่อจะฟังดูดีคือนักวิชาการคอมพิวเตอร์ พอเริ่มทำงานผมจึงได้ลงเรียนนิติศาสตร์จริงๆ จังๆ ทุกวันนี้ผมมีความสุขกับวันศุกร์มาก ไม่ใช่เพราะว่าจะได้หยุด แต่เพราะว่าเสาร์อาทิตย์จะได้มาเรียนกฎหมายที่ผมชอบ "งานน่ะ ถ้าเราทำด้วยความสนุกและเรารักมันแล้วล่ะก็ จะไม่รู้สึกว่ามันเป็นงานหรอก" ผมจึงตั้งใจจะเปลี่ยนอาชีพ เพราะผมสนุกและมีความสุขกับการที่ได้ต้อนคนให้จนมุมด้วยคำพูด ทุกวันนี้มีคนจำพวกเดียวที่ผมไม่สามารถไล้ต้อนให้จนมุมได้ก็คือนักกฎหมายนี่แหละคับ ถ้าอาจารย์สาขาอื่นผมประลองมาหมดแล้วล่ะ ดังนั้น ผมก็อยากจะบอกว่า โตแล้ว ตัดสินใจเอาเองนะคับ ฟังประสบการณ์ของคนอื่นเอาไว้ และตัดสินใจเอา คุณอยากทำงานอะไร นั่นคือคำตอบ แต่ถ้าจะให้ผมแนะนำแล้วล่ะก็ "ยากตรงไหน ก็เรียนไปซักปี สอบเข้ามหาวิทยาลัยเดิมแต่เป็นสาขาวิชาที่ตัวเองชอบให้ได้สิคับ" เท่านั้นแหละ" เรียนไปซักปีเพื่อให้สมองได้ทำงานอยู่ตลอดเวลา อย่าซิ่วออกมาเลย ถ้าสมองไม่ได้ทำงาน ร่างกายไม่ได้ทำงาน ความขี้เกียจจะเข้าปกคลุมตัวคุณน่ะ ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ หายนะจะบังเกิด ผมเคยเป็นมาก่อน ผมเคยเกเรมาก่อน ทุกวันนี้ผมเสียดายที่ไม่ได้เรียนในสิ่งที่ตัวเองอยากเรียนตั้งแต่ต้น แต่ก็ไม่เป็นไร คิดซะว่าผมอยู่อเมริกาน่ะคับ ที่ต้องเรียนสาขาอื่นจบก่อน ถึงจะมีสิทธิ์เรียนนิติศาสตร์ได้น่ะ ถ้าเลือกที่จะซิ่ว ก็ให้นึกถึงคำนี้ไว้นะคับ "ถึงจะสตาร์ทช้า แต่เส้นชัยก็อยู่ข้างหน้า" ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้คับ จากคุณ : Sieghart เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 09:29:30

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนเรียนเลือกเรียนอะไรที่เป็นที่รักดีกว่า ตอนทำงานค่อยนึกถึงความก้าวหน้า จากคุณ : ปาง อม ยิ้ม เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 10:21:46

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่ได้อ่านแต่ละเม้นนะ แต่จากเรื่องของ จขกท. เราอาจจะซิ่วค่ะ ไม่ใช่ซิ่วด้วยเหตุผลเรียนสิ่งที่ชอบหรือไม่ เหตุผลของเราคือ ถ้าเรียน.. จงเรียนในสิ่งที่เราทำได้ดีหรืออยู่ในกลุ่มปานกลาง เกรด 2.0 ถ้าได้มาด้วยความพยายามแล้ว เราจะไปหาสิ่งที่มันง่ายกว่านี้ เพราะจะทำให้ชีวิตเกิดโอกาสก้าวหน้ากว่า ถ้าเราไปอยู่ในจุดที่เราเป็นจุดอ่อนเลย โอกาสในชีวิตน้อยกว่า เด็กวิศวะจุฬาเอาแบบ 2.5 พอ เผลอๆเก่งกว่าทำได้ดีกว่าบัญชี 3.5 ถ้าเขาได้เรียนด้านนั้น แต่พอจบไปสังคมต้องการบัญชี 3.5 มากกว่า เพราะวิศวะ 2.5 พยายามในสิ่งที่เค้าไม่ได้เกิดมาเพื่อสิ่งนั้นไงคะ ประเด็นคือ หาให้เจอว่าเราเกิดมามีความสามารถด้านไหน และไปหาสังคมจุดนั้นที่จะทำให้เรามีโอกาสกลายเป็นจุดเด่น และเมื่อกลายเป็นจุดเด่นก็จงไปช่วยสังคม แต่อย่าไปเป็นจุดด้อยที่คนอื่นไม่เห็นค่า คนๆนึงอาจเป็นดาว อยู่ที่นึง และกลายเป็นตมอยู่ที่นึง จงหาที่ๆตนยืนอยู่บนถนน คอยจูงมือคนที่อยู่ในตมขึ้นมา และพัฒนาตนเองให้เป็นดาว แต่ถ้าเราอยู่ในตม ซึ่งพยายามแล้วก็ยังขึ้นไปไม่ได้ มันน่าเสียดาย จากคุณ : shiki neko เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 12:57:58 A:118.173.25.163 X: TicketID:351705

ความคิดเห็นที่ 14 พี่เองเสียดายมากที่ ฝืนทนเรียน  เพราะอยากจบสถาบันมีชื่อเสียง  แต่เกรดออกมาสู้ใครไม่ได้เลย  อยากไปสอบที่ดีๆ เค้าคัดเกรด ไอ้ที่เรียนมาก็ไม่ได้ชอบ   แต่ก็ต้องหางานที่ตัวเองจบมา  เพราะอย่างอื่นไม่ได้เรื่อง พูดแล้วเสียดาย เฮ้อ จากคุณ : encapsolate เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 16:30:21

ความคิดเห็นที่ 15 ไป 2  อย่าเสียเวลาทนเรียนถ้าไม่ต้องการทำงานด้านนั้น เคยมีรุ่นน้องถามระหว่างการเรีนสายวิทย์ กับคณะนิเทศ ของมหาลัยนั้น  เขาเกรด 2 เหมือนคุณ ผมแนะนำแบบเดียวกันครับ จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 17:40:42

ความคิดเห็นที่ 16 ตัวผมเลือกข้อสองมาตลอดครับ เวลามีเรื่องต้องตัดสินใจ คนมีความสามารถ ยังไงก็ไม่อดตาย มีความคิดสร้างสรรค์ด้วย พาตัวเองไปหาความเจริญได้แน่นอน แล้วก็เห็นคนรอบตัวมามาก มีเงินเป็นร้อยล้าน ใช่ว่าจะมีความสุขในชีวิต ต้องอยู่ในกรงทองก็มาก จากคุณ : Baritone เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 01:32:42

ความคิดเห็นที่ 17 อย่าลืมดูปัจจัยด้านครอบครัวด้วยนะครับ ถ้าครอบครัวมีอันจะกินไม่เดือดร้อน เลือกเรียนในสิ่งที่เราชอบ ถ้าครอบครัวยังต้องปากกัดตีนถีบ หรือกัดฟันส่งเรียน เลือกอันที่หางานง่าย เงินดีไว้ก่อน สิ่งที่ชอบเอาไว้เป็นงานอดิเรกหรืองานเสริมดีกว่า จากคุณ : ละเหี่ยศักดิ์ เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 02:15:40