ความคิดเห็นที่ 1 และแล้วเวตาลก็บิน (หาย) ไป ... จากคุณ : ssangar (ssangar) เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 06:08:28

ความคิดเห็นที่ 2 "โอม  ขอชัยชนะจงมีแด่พระคเณศ พระผู้ซึ่งขณะฟ้อนรำได้ยังปวงดาราให้พรั่งพรูจากฟากฟ้าราวกับสายธารแห่งบุปผามาลัย ด้วยแรงลมเป่าจากปลายงวงของพระองค์แม้เพียงเล็กน้อย"                                  ณ เมืองหนึ่งริมฝั่งแม่น้ำโคทราวรี กษัตริย์ปกครองเมืองชื่อ "ตริวิกรมเสน"  กษัตริย์ผู้ที่มีความกล้าหาญ ดำรงไว้ซึ่งทศพิธราชธรรม  (จริงๆจะเป็นแบบนั้นไหมผมก็ไม่ทราบนะครับ เพราะผมอ่านมาอีกที  แต่เขาว่ามาแบบนี้ ก็พยายามเชื่อเสียหน่อยคงจะไม่เป็นอะไรกระมังครับ  เพื่อเพิ่มอรรถรสในการฟังผมโม้  เอ้ย..ไม่ใช่เล่านิทานเรื่องนี้ต่อไปครับ)                                  ในทุกๆวันที่พระองค์เสด็จออกว่าราชการ ก็จะมีพราหมณ์(โยคี)ชื่อ "ศานติศีล" มาเฝ้าและถวายผลไม้หนึ่งผลทุกๆวันไป เป็นเวลานับสิบกว่าปีได้ปี  (อีตานี่ก็ความพยายามสูงเนอะ)  ซึ่งพระองค์ก็เอาไปเก็บไว้ คงนึกว่าเป็นของศักดิ์สิทธิ์มั้งครับเพราะได้มาจากโยคี(ต้องอ่านตั้งแต่ต้นจนจบนะครับ แล้วจะได้รู้ว่า คนที่หว่านพืชหวังผลนั้นมีมากตั้งแต่สมัยก่อนแล้ว คนสมัยนี้อาจจะลอกเลียนแบบมาบ้างก็คงจะนึกว่าไม่เป็นอะไรไป)                    และวันหนึ่งโยคี"ศานติศีล" ก็นำผลไม้มาถวายพระองค์เหมือนเดิม (แต่คราวนี้ไม่รู้ว่าพระราชาแกคิดอย่างไงนะครับ) กลับเอาผลไม้นั้นไปให้ลิงกิน  (เอาล่ะที่นี้ก็งานเข้าเลย) เพราะลิงกัดผลไม้ลูกนั้นปุ๊บ แต่ที่จะเป็นเนื้อผลไม้ธรรมดากลับเป็นเพชรซะงั้น (ถ้าเป็นผมหลังจากที่จัดการเรื่องราวต่างๆเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมจะกลับมาไล่ลิงตัวนี้ออกไปจากวัง เพราะลิงตัวนี้จริงๆเลยเชียว  ทำให้เกิดเรื่องราวตั้งมากมาย และเกือบจะทำให้พระราชาองคื์นี้เอาชีวิตไม่รอด แต่ถ้าคิดอีกมุมถ้าลิงตัวนี้ไม่กินผลไม้ลูกนี้ เราๆท่านๆก็คงจะไม่มีเรื่องราวดีๆแฝงด้วยสิ่งต่างๆมากมายมาให้อ่านกันก็ได้นะครับ )                    ทีนี้พระเจ้าวิกรมเสนเลยงงว่าอะไรหว่าอยู่ดีๆจากผลไม้ธรรมดา อาจจะสูงค่าบ้างในทางจิตใจ กลายเป็นเพชรนิลจินดามีค่าควรเมืองซะแบบนั้น เลยสั่งผู้ใกล้ชิดว่า ไหนเจ้าลองไปดูสิผลไม้ที่เราเก็บเอาไว้ในห้องนั้น ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง                    ผู้ใกล้ชิดก็ไปดูแล้วก็มากราบทูลพระเจ้าวิกรมเสนว่า ผลไม้ที่พระองค์เก็บเอาไว้บัดนี้เปลือกเน่าหมดแล้วเหลือแต่เพชรพลอย เต็มห้องไปหมด (บรรยายว่าแสงสว่างสุกสกาวไปทั่ว คงจะเยอะพอได้ล่ะนะครับ ถ้าเป็นสมัยนี้ล่ะสบายเลย ขายกินวันละเม็ดอยู่ได้ยันเหลนบวชโน้นล่ะครับ)                      พระราชาคงจะแปลกใจแหม่งๆอยู่หน่อยๆแล้ว ว่าอยู่ดีๆทำไมโยคีคนนี้ถึงเอาของมีค่าแบบนี้มาให้แก  (แต่เนื่องด้วยเป็นกษัตริย์จะโวยวายไปก็คงไม่งามรอถามเรื่องราวต่างๆในวันรุ่งขึ้นดีกว่า)                    เช้าของอีกวันโยคีคนนี้ก็มาเหมือนเดิม แต่ตอนนี้พระราชาถามก่อนเลยว่า ทำไมโยคีถึงเอาของมีค่าแบบนี้มาให้แกทุกๆวันแบบนี้  (ถ้าไม่ตอบแกและถ้าตอบไม่เคลียร์ พี่แกคงจะไล่โยคีนั้นไปจากเมือง) ไม่ก็ไม่เอาอีกแล้วผลไม้(เพชรพลอยแบบนั้น)                    โยคีก็ตอบว่า เพราะแกจะทำพิธีบูชายัชญ์ อย่างหนึ่งซึ่งจะต้องมาขอให้พระราชาช่วย ไม่งั้นพิธีนี้คงจะไม่สำเร็จ (นั้นไงว่าเข้าให้นั้น หว่านพืชหวังผลจริงๆ)                    พระราชาก็คงสงสารและความมานะอุตสาหะของโยคีคนนี้มั้งนะครับ เลยรับปากว่าจะช่วย  (ที่จริงก็ไม่ทราบด้วยญาณใดๆได้นะครับว่าตอนนั้นพระราชาคิดอย่างไร แต่ก็คงเอาหน่ะ อุตส่าห์เอาเพชรเอาพลอยมาให้ ครันจะไม่ช่วยเลยก็จะหาว่าไม่มีน้ำใจ เอาก็เอาวะ ลองดูคงไม่เหลือบ่ากว่าแรงของเราหรอก เป็นถึงพระราชานี่หว่า)                    โยคีเลยนัดแนะวันและเวลาว่าคืนแรกของเดือนมืด  ให้พระองค์ไปหาใต้ต้นไทรในป่าช้านอกเมือง  เอาแระ  (มานัดแนะกันที่ค่ำๆมืดๆดีไม่ดีจะชวนกันไปต้มเหล้าเถื่อนหรือเป็นขโมยขโจรหรือเปล่าวะนี่ แต่เป็นถึงโยคีผู้ทรงฤทธานุภาพนี่หว่าเพชรพลอยยังเสกเป่าเล่ามนต์บ่นพล่ามออกมาได้ คงจะไม่มีอะไรเสียหายหรอกมั้งนี่)                    เมื่อถึงคืนที่กำหนดพระองค์ก็เดินทางออกไปจากเมืองตามนัด  เจอโยคีศานติศีลนั่งทำพิธีอยู่ข้างเชิงตะกอนเผาศพ  ทั้งศพและกลิ่นศพที่ถูกเผาและยังเผาไม่หมด เหม็นคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ  (แหมที่อื่นมีเยอะแยะไม่ไปนั่ง  โรงแรงหรูๆดีๆมีเยอะแยะ  มานั่งมานัดอะไรตรงเชิงตะกอนนี่หว่า มืดก็มืดเหม็นก็เหม็น แสงพระจันทร์แสงดาวอะไรก็ไม่มี มีแต่แสงจากกองซากศพที่ยังไหม้ไม่หมดเท่านั้น ว้าาาารู้แบบนี้ไม่ยักมา นอนกกสนมในห้องบรรทมยังเพลินกว่า)                    พอโยคีเห็นพระราชาฯมาก็ดีใจ  (ทำไมจะไม่ดีใจล่ะ จะหลอกเขามาใช้งาน หลอกเขามาทำชั่วได้ โดยดีไม่ต้องออกแรงมากมาย สบายไปสิบแปดอย่างสิบเก้าชนิดเลยยยย)                    รีบบอกพระราชาว่าบนต้นอโศก  ทิศใต้ไม่ไกลจากที่นี่จะมีซากศพอยู่ให้ไปเอาซากศพนั้นมาให้เขาที.....                    ตัวนี้ล่ะสำคัญเลยถ้าไม่มีเจ้าตัวนี้พิธีการต่างๆก็จะไม่สำเร็จ                    พระราชาคงจะแปลกใจอยู่เหมือนกัน งานง่ายๆแค่ไปเอาซากศพมาให้แค่นี้อ่ะนะ ต้องลำบากถึงพี่แกด้วย แต่ด้วยรับปากไปแล้วก็ต้องทำให้ได้  เดี๋ยวจะเสียชื่อเสียเสียงกันไปหมด                    พี่แกก็รีบเดินไปที่ต้นอโศกนั้น เห็นซากศพแขวนอยู่บนนั้นแกก็ปีนขึ้นไปเอาลงมา  ไอ้ตอนขึ้นว่ายากแล้วไอ้ตอนลงน่าจะยากกว่าเพราะต้องแบกศพนั้นลงมาด้วย พอถึงพื้นพี่ท่านฯก็คงจะเหนื่อยเหน็ดเต็มที่เลยโยนศพ โครมลงบนพื้น  ซากศพนั้นก็สะดุ้งพร้อมร้องเสียงหลง ปานว่าเจ็บปวดเสียเต็มที่                    พระราชาเองคงจะตกใจและคิดว่าซากศพนี้คงจะเป็นคนที่ยังไม่ตายล่ะ  ซวยล่ะทีนี้  เอาช่วยหน่อยเผื่อจะฟื้นคืนสติ จึงปฐมพยาบาลอย่างเต็มที่  นวดเฟ้นตามร่างกาย  ตอนนี้ผมว่าเวลาคงจะสบายแน่ๆเพราะลำพังธรรมดาคงจะไม่มีใครที่จะกล้านวดซากศพแบบนี้หรอก                      สักพักตัวเวตาลนี้ก็หัวเราะขบขันปานดูตลก หม่ำ เท่ง โหน่ง ม่ายก็เหมือนคนบ้าจี้เวลาโดนไชสะเอว                    คราวนี้พระราชาก็รู้แล้วว่าโดนไอ้เจ้าตัวเวตาลนี้หลอกล้อเข้าให้แล้ว  (เอาเถอะถ้าไม่ใช่มาทำงานให้โยคีเวตาลตัวนี้คงจะโดนพระราชาสกรัมเป็นแน่แท้ตั้งแต่ตรงนี้เชียว)  ว่าเขาให้แล้วพระราชาจึงรีบอุ้มเอาตัวเวตาลนี้พาดบ่า...แล้วเดินต่อไป                    แต่ก่อนที่จะก้าวเท้าเดินออกไปจากที่แห่งนั้น                    นิทานที่แฝงไว้ด้วยแง่และมุมต่างๆที่เป็นความจริงในโลก ใบนี้ก็เริ่มจรรโลงขึ้น ตามโศลกและลมปากของเวตาล...... ........................................................................................................                     **สาธุ ตสฺส  อทสสฺนํ    สาธุ ตัสสะ อะทัสสะนัง  การไม่พบคนพาลเป็นการดี** แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 55 02:08:02 จากคุณ : ทะลายร่างทะลวงใจ เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 06:32:08

ความคิดเห็นที่ 3 คุณลุง เล่าได้ช้าจริง ... ...เวตาลเลยบอกว่า จะเอาตัวเวตาลไปให้โยคีก็ได้นะ แต่เวตาลขอเล่า เล่า เล่า นิทานไปเรื่อยๆ ถ้าเมื่อไหร่พระราชาเผลอแสดงความคิดเห็นมา เวตาลจะบินกลับไปที่ต้นอโศกนะ นะ (แฮ่ๆ แอบทำตัวเป็นพระราชา) จากคุณ : ssangar (ssangar) เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 07:59:49

ความคิดเห็นที่ 4 จำได้ตอนเด็กๆ ได้ดูนิทานเวตาล ทางช่อง 7 สนุกมากให้แง่คิดมากมาย อยากให้เค้าเอากลับฉายให้เด็กๆสมัยนี้ดูมั่งจังค่ะ ....อยากให้ผู้เกี่ยวข้องเห็นกระทู้นี้จัง! จากคุณ : แมงมุมดำ (สาวน้อยริมบึง) เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 08:07:01

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นหนังสือนิทานที่ควรมีไว้ สามัญประจำบ้านคะ อ่านครั้งแรกลุ้น ตื่นเต้นตลอด จากคุณ : AU-NAGUN เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 08:48:38

ความคิดเห็นที่ 6 โหวตทันที bookmark ทันใด ตอนเด็กๆ เคยอ่านหนังสือเรื่องเวตาลแล้วชอบมากๆ รออ่านของจขกท.อีกรอบค่ะ จากคุณ : lifley เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 08:51:56

ความคิดเห็นที่ 7 เมื่อก่อน ช่อง ๗ มั่ง มีละครเรืองเวตาลด้วย ดูประจำเลย ฮิฮิ ปล. จำช่องไม่ได้แล้ววววว จากคุณ : Ice-man เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 09:04:39

ความคิดเห็นที่ 8 เพ่ๆๆๆๆๆๆๆ......... ช่วยเล่าเร็วๆหน่อยดิ เห็นใจผมที่รออ่านอยู่หน่อย ชักช้า ยืดยาด อยู่ได้ ที่เรื่องอื่นเร็วจนตามไม่ทัน หึหึหึ.....เรื่องรินเหล้านะครับ.....อย่าคิดลึก !!!!!!!!! กระทู้ดีๆแบบนี้อย่าลบเลยนะครับ ทีกะทู้เวิ่นเว้อตั้งกันได้วันละเป็นสิบกระทู้ เก็บกระทู้ดีๆที่เป็นเรื่องขององค์ความรู้เอาไว้อ่านมั่งเถอะ จากคุณ : ตุ้ม (Toom McCartney) เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 09:50:33

ความคิดเห็นที่ 9 ทำไมไม่เอาเวตาลใส่กรงล่ะ จะได้บินไม่ได้ จากคุณ : โจรดอกบ๊วย เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 10:18:38

ความคิดเห็นที่ 10 ต้องช่วยกันดันไว้ก่อนละ  เดี๋ยวลุง ท เล่าไม่ครบ  อิๆ จากคุณ : คุณหนูขาวมณี เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 12:49:25

ความคิดเห็นที่ 11 รอฟังนิทานค่ะ จากคุณ : ซุงจัง ณ ราสคลับ เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 14:08:12

ความคิดเห็นที่ 12 เป็นเรื่องที่ชอบอ่านมากๆ สมัย มัธยม จนถึงตอนนี้ ก็ยังพอจำเค้ารางของเรื่องได้นิดหน่อย ได้อ่านแบบนี้สนุกดี ขอบคุณมากครับ จะกด Fav ไว้ ติดตามอ่านเรื่อยๆ จากคุณ : It_Nice เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 18:44:51

ความคิดเห็นที่ 13 สนุกดี เคยดูตอนเด็กๆ เวตาลจ๋า ข้ารักเจ้ายิ่ง ชาตินี้บุญน้อยจริง... จากคุณ : ธีรภัทร์2 เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 19:40:12

ความคิดเห็นที่ 14 นานจังเลยค่ะไม่เล่าต่อแล้วหรอ ทำให้อยากแล้วจากไปนินา จากคุณ : Nightmare_Yuki เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 21:46:07

ความคิดเห็นที่ 15 เคยได้ยินแต่ไม่เคยได้อ่านจริงจัง เอาเป็นว่าจะติดตามอ่านไปเรื่อยๆจากกระทู้นี้ละกัน หวังว่ากระทู้นี้คงไม่หลุดหายไปไหนอะนะ เดี๋ยวจะช่วยดันเรื่อยๆค่ะ อิอิ ^^ จากคุณ : หนอนทอดกระเทียม เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 23:04:02

ความคิดเห็นที่ 16 เข้ามาอ่าน นิทาน ของ ลุง ท แก้เครียด ... ขอบคุณนะค่ะ ปล. คิดถึงลุง ท. จัง ไม่เจอเลยนะค่ะ คิดถึง คุณหนูขาวด้วย จุ้บๆ ปล. อีกที กลับมา แล้วนะค่ะ จะแวะเวียนมา บ่อยๆ เดี๋ยวขอไปสมัคร ID ถาวร ก่อนนะค่ะ และจะเข้ามา ในชื่อ Ku-Sala ค่ะ (ถ้าไม่ซ้ำ) ปล. น้องป้อม นะค่ะ ลืมกันไปรึยังค่ะ จากคุณ : Ku-Sala เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 05:24:43 A:171.7.108.76 X: TicketID:226782

ความคิดเห็นที่ 17 อ้าว อะไรอ่ะ เฮ้ย สะดุด มาเล่าเร็วๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : Stinky Cat เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 07:10:05

ความคิดเห็นที่ 18 ต่อครับ....                   มาครับมา พี่น้องพ้องเพื่อนครับ ล้อมวงกันเข้ามาใกล้ๆครับ ใครมาแล้วก็ขยับเข้ามาใกล้ๆนั่งชิดๆกันไว้หน่อยครับ อากาศตอนนี้ค่อนข้างจะเย็นครับ ใกล้ๆชิดๆกันเข้าไว้ครับ                   เนื่องจากผมมีความคิดที่จะเล่าเรื่องนิทานเวตาลนี้ เพราะผมเบื่อที่จะมานั่งรอการดีเลย์ของเครื่องบินครับ  เลยนั่งคิดถึงนิทานเรื่องนี้ ครั้นจะนึกไปคนเดียว บ้าไปคนเดียว คิดไปคนเดียว ผมเลยพิมพ์มาให้เพื่อนๆได้อ่านกันนี่ไงครับ                   แล้วที่หายไปก็เพราะการเดินทางครับ ไม่ได้หายไปแล้วไปลับครับ  ขออภัยคนที่รอด้วยนะครับ ผมบอกไว้แล้วที่ต้นกระทู้ครับว่าอย่ามาเอาแน่เอานอน เอาไม่นอนกับผม  ผมจะเล่าไปเรื่อยๆครับ มีความสุขก็จะเล่าต่อไป ถ้าทุกข์ผมก็หยุดครับ                   มีอะไรจะชี้แนะแกะเกาหรือช่วยเสริมเติมแต่งที่จุดไหน บกพร่องด้านใดก็พิมพ์ไว้ได้เลยนะครับ ถือว่าเราแลกเปลี่ยนความรู้ความคิดเห็นซึ่งกันและกันครับ                   ผมไม่มีพวกไม่มีฝ่าย ข้างไหนได้เปรียบผมก็เข้านั้นครับ  สบายๆเบิร์ดๆครับ (พี่เบิร์ดกำลังจะมีคอนเสิร์ตนะครับ ผมเห็นโฆษณาแว่วๆ) .......................................................................................................                   มาเล่าต่อจากตอนที่แล้วครับ                   ระหว่างทางที่พระราชากำลังนำซากศพที่มีวิญญาณเวตาลสิงอยู่นั้น ไปให้โยคีศานติศีล                   ไอ้เจ้าตัวเวตาลก็ได้ล่อหลอกจะเล่านิทานให้พระราชาตริวิกรมเสนฟัง (เหมือนคนสมัยนี้จังเลยครับ เจอหน้ากันครั้งแรกก็หลอกกันเสียแล้ว บางทีได้ยินแต่เสียงก็หลอกกันได้ จะมานับประสาอะไรกับผีอย่างเวตาลครับ)                   พระราชาผู้วีระ...(ว่าเข้านั้นอีกแล้ว)                   เรามีนิทานจะเล่าให้ท่านฟังแก้เหนื่อยระหว่างการเดินทางที่จะเอาเรานี้ไปให้โยคีทุศีล  แต่มีข้อแม้อยู่นิดหนึ่งนะจ๊ะ ห้ามพูดหรือถามอะไรตอนที่เราเล่านิทาน (จะเล่าจบแล้วก็ห้ามถาม สงสัยเวตาลกลัวเจอพระราชาหัวหมอฯแบบคนสมัยนี้กระมัง)                   ถ้าถามหรือพูดอะไร  ซากศพที่เราสิงอยู่นี้ก็จะลอยกลับไปที่ต้นไม้ต้นเดิมที่ท่านฯนำเราลงมา  ตกลงนะ (พูดเองเออเองแบบมัดมือชกอีกแล้ว ไม่เคยทำประชามติให้ได้รับความเห็นชอบจากพระราชาตาดำๆเลย)                   เราก็มาฟังเรื่องแรกของนิทานเวตาลกันนะครับ                   ขอพักไปไหว้ครูสักแป๊บได้ไหมครับ  ของไหว้ครูผมมีไม่เยอะหรอกครับ เบียร์เย็นๆสักสองขวด เลย์มันฝรั่งแผ่นหยักรสคลาสสิกซักซองก็พอ  (อ๋อๆลืมไป ผมเลิกหมดแล้วครับเรื่องอบายมุขนี่ แต่ผมหันไปซุกอย่างอื่นแทนครับ) ........................................................................................................                   ณ กรุงพาราณสี (เมื่อนี้เป็นเมื่อเก่าแก่ของอินเดียเชียวครับ  อยู่มานานกว่าสี่พันปีแล้วกระมังครับ เรื่องเมืองนี้ผมก็ทราบไม่เยอะหรอกครับ  เอาเป็นว่าผมไม่ทราบเลยดีกว่าครับ เดี๋ยวมันจะยาวกว่านี้ครับ)                  มีองค์ชายพระองค์หนึ่งชื่อ "วัชรมกุฎ" ซึ่งในหนังสือได้บรรยายว่าหล่อโฮกครับ คงจะคล้ายๆพี่ติ๊ก เจษฎาภรณ์ ณเดช ฯลฯ อะไรเทือกๆนี้ล่ะมั้งครับ (ผมไม่ได้ดูละครนานมากแล้วครับ ตั้งแต่เป็นไข้มาเลเรียตั้งแต่เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนครับ)                   เจ้าชายองค์นี้มีพระสหายด้วยครับ ก็คงจะเหมือนนิยายทั่วไปล่ะครับ ที่มีพระเอกก็ต้องมีผู้ช่วยพระเอก ไม่งั้นพระเอกหัวเดียวกระเทียมลีบ  ก็คงจะเอาตัวเองรอดได้ลำบากดีไม่ดีจะโดนผู้ร้ายฆ่าตายเสียก่อนครับ                   ผู้ช่วยพระเอกนี่ชื่อ "พุทธิศรีระ" ชื่อคล้ายๆกับ "ยุธิธีระ"พี่คนแรกในกลุ่มปาณฑพในเรื่องมหาภารตะมาก ตอนแรกผมอ่านยังสับสนอยู่ครับ  เป็นลูกของเสนาบดีผู้ใหญ่ แห่งเมืองพาราณสีนี้ครับ                  วันหนึ่งทั้งสองคนนี้ได้ออกไปประพาสป่า ล่าสัตว์ ทำบาปทำกรรม และคิดว่าการกรทำนั้นเป็นสิ่งที่เท่ห์สมชายชาตรีกระมั้ง ยิงหัวหมา ล่าหัวช้าง ล้างหัวเสือ ป่าไม้ไพรสัณฑ์วุ่นวายไปหมด                   พอสักพักคงจะเหนื่อยอ่ะนะครับ เลยแวะหาที่พักผ่อนหย่อนใจกันหน่อย คงจะเป็นเราๆท่านๆไปปิคนิคล่ะครับนะ                   สถานที่แห่งนี้เหมือนจะเย้ยสวรรค์ชั้นฟ้าให้ได้อาย กลิ่นหอมหวนอบอวลด้วยกลิ่นดอกไม้นานาพรรณ สวยสดงดงามปานดรุณีแรกรุ่น เสียงน้ำในลำธารไหลดั่งเสียงพิณของคนธรรค์สกุณาเจี้อยแจ้วทำนองบทเพลงเสียงธรรมชาติ กึ่งกลางสถานที่แห่งนั้น มีสระน้ำใหญ่ที่มีมวลหมู่ดอกบัวหลายสายพันธุ์  ชูช่อเด่นตระการตา...                   ฉับพลันสายตาของเจ้าชายก็ไปสะดุดหยุดอยู่ที่สระน้ำนั้น  เจ้าชายเห็นหญิงงามปานจะเย้ยสามโลกให้ได้อาย เล่นน้ำอยู่กับพวกข้าบาทบริจาริกาของนาง  และที่น่าจะตกตะลึงมากกว่านั้นคือ หญิงงามคนนั้นทำบาร์หลุดครับ ที่นี่ล่ะเห็นกันเต็มๆดอกบัวพันธุ์ใหม่ที่น่าจะสวยที่สุดและเป็นที่หมายของของหนุ่มๆในสมัยนั้นหลายคน                   หญิงงามคนนั้นได้แสดงท่าที่เอียงอาย แต่ถ้าเป็นสมัยนี้คงจะไม่ต้องอายแล้วกระมัง หลุดแล้วหลุดไปมองได้มองไป เอาไปไม่ได้สักหน่อย ถือว่าทำทานไป                   เจ้าชายเห็นครั้งแรกก็เกิดจิตปฎิพัทธิ์คงจะอยู่ในช่วงหนุ่มฉกรรจ์ด้วย  เลยหลงรักหญิงงามคนนั้นเสียเต็มเปา  อยากได้เป็นภรรยาทาสีในทันที                   หญิงงามคนนั้นเมื่อเห็นว่าเจ้าชายและพระสหายมาแอบดูตอนตัวเองโป๊ก็นึกอาย แต่ก็คงมีจิตโอ้โลมปฎิโลมเจ้าชายเช่นกัน  เลยสดีดสะดิ้งเล็กน้อย เลยส่งรหัสมอร์ส  เอ้ยไม่ใช่ครับรหัสลับให้เจ้าชายรู้เป็นนัยๆว่าเจ้าหล่อนเป็นใคร และจะไปตามหาตัวเธอได้ที่ไหน                   นางเอาดอกบัวที่เป็นมงกุฎดอกไม้นั้นมาเสียบที่หู(ตอนแรกผมก็นึกว่าเพลงคันหูนี่มีมานานแล้วรึไง  หญิงงามคนนี้เลยจะเอาดอกบัวมาแก้ขัดเวลาคันหู) เอาดอกบัวที่เสียบหูนั้นมาทำเป็นทันตบัตร (อันนี้ผมก็ไม่ทราบหรอกครับว่ารูปร่างหน้าตายังไง) จากนั้นก็เอาดอกบัวอีกดอกเอาวางไว้บนหัว และเอามากอดไว้กลางหน้าอก                   แล้วนางก็รีบขึ้นจากน้ำ จัดการแต่งเนื้อแต่งตัวเดินทางกลับ  ทั้งที่ในใจยังคนึงคิดถึงเจ้าชายเป็นอันมาก                   ส่วนเจ้าชายก็มีจิตคิดเสน่ห์หาถึงนางไม่แพ้กัน กินไม่ได้นอนไม่หลับ กระสับกระส่าย ใคร่กระสันต์หาแต่หญิงงานที่ได้เจอในสระน้ำแห่งนั้น                   พระสหายของเจ้าชายก็มาเยี่ยมพูดคุยตามปกติ แต่ก็คงสังเกตุเห็นว่าช่วงนี้ เพื่อนเราเป็นอะไรหว่ารูปร่างท่าทางเปลี่ยนไป เหมือนคนทุกข์โศกโลกถล่ม เสียแบบนั้น                   เจ้าชายก็เล่าปัญหาหนักอกของชายหนุ่มแรกรุ่นกระทงให้พระสหายฟัง พระสหายตบมือผางเข้าให้  โธ่ๆเรื่องจิ๊บๆน่าลูกพี่ เดี๋ยวลูกน้องจัดการให้ เรื่องแค่นี้ไม่น่าจะต้องมานั่งศร้าขึ้นขนาดนี้เลย  เดี๋ยวพาไป ออน.  เอ้ยไม่ใช่เดี๋ยวหม่อมฉันจะช่วยเหลือปัดเป่าทุกข์นี้ให้เอง                   ว่าแล้วก็เล่าแจ้งแถลงไขกันว่าหญิงงามผู้นั้น ได้ส่งรหัสSOSให้ทรงทราบแล้ว  แปลเป็นความหมายได้เป็นภาษาคนดังนี้                   "ฉันอยู่ในแคว้นกลิงคะ มีพ่อเป็นหมอฟัน และฉันชื่อปัทมาวดี"                   เจ้าชายฟังดั่งนั้นก็ยิ้มหวานเลย เหมือนอกภูเขาออกจากอก เหมือนน้ำทิพย์มาชโลมใจให้เย็น  ว่าแล้วก็รีบเดินทางไปตามหาหัวใจกันเลย                   ตัดมาที่แคว้นกลิงคะเลย เพื่อให้ทันใจพ่อแม่พี่น้อง  เดี๋ยวผมจะโดนขว้างปาข้าวของใส่หัวเสียเปล่า                   การมาถึงของคนทั้งสองอีกคนมาตามหาหัวใจอีกคนก็เพื่อนคู่ใจ....ทั้งสองได้เดินทางมาจากถึงบ้านหลังหนึ่งใกล้ๆกับบ้านของหมอฟัน ผู้เป็นบิดาของปัทมาวดี  สาวซึ่งเอาดวงใจของเจ้าชายไปเสียแล้ว                   ทั้งสองได้เจอกับหญิงชราคนหนึ่งซึ่งได้ความจากการไตร่ถามว่าเคยเป็นแม่นมของหญิงงามนั้น  เข้าทางเลยได้ส่งข่าวเล่าเรื่องนัดแนะกันได้ง่ายๆเสียที                   นับแต่โบราณกาลมาถ้าเกลือไม่เป็นหนอน ข้าไม่ขายนาย ไฟในไม่เอาออกไฟนอกไม่เอาเข้านั้น อยากนักที่ผู้อื่นหรือบุคคลภายนอกจะสามารถทำอะไรเราได้                   เรื่องนี้ก็เหมือนกันเจ้าชายและเพื่อนได้บำรุงบำเรอ หญิงชรานั้นให้ถึงขนาดและ ได้ขอร้องให้หญิงชรานั้นช่วยเข้าไปส่งข่าวให้สาวงามนั้น                   ครั้งแรกหญิงชราเข้าไปหาหญิงงาม ปัทมาวดีนั้น ก็โดนตบด้วยมือที่เปื้อนการบูรออกมา  สมน้ำหน้าอยากเป็นแม่สื่อแม่ชักนัก  แต่....ช้าก่อนๆ                     เรื่องนี้แก่การส่งรหัสลับนัก  นี่ก็เป็นรหัสลับเช่นกันครับ..เรามาดูว่าแม่ปัทมาวดีนั้นส่งรหัสลับอะไรมา                   ผู้ที่ไขรหัสนี่ได้ก็คือ เพื่อนผู้ภักดีพุทธิศรีระนี่เอง  แปลกดีเจ้าชายโง่กว่าสหาย  นี่กระมังชาติกำเนิดไม่ได้ช่วยให้คนฉลาดขึ้น  เพื่อนเจ้าชายแจ้งว่า  นางบอกให้ท่านฯรออีกสิบวันเพราะช่วยนี่ฤกษ์ไม่ดี มีแบบนี้ด้วยแฮะ  จะมีสามีทั้งทีต้องดูฤกษ์ดูยามด้วย  หรือว่าไปเคลียร์กับกิ๊กเก่าๆอยู่เพื่อไม่ให้รถไฟชนกัน                     สิบวันผ่านไปไวเหมือนโกหก อีกาคาบข่าวก็ทำหน้าที่ของตนต่อไป                   คราวนี้มีรหัสลับมาอีกแล้ว...เบื่ออีตรงรหัสลับนี่ล่ะ พูดกันไปธรรมดาๆก็จบเรื่องแล้ว  เรามาดูรหัสลับกันอีก                   คราวนี้มีรอยนิ้วสามนิ้วแปะมาที่หน้าอกของอีกาอีก คนที่ไขโค๊ดลับนี่ก็คนเดิม คนอะไรฉลาดเป็นกรดกัดแผ่นปริ๊นเลย รหัสของคราวนี้คือ "ไม่สะดวกเจอใครในสามวันนี้" สงสัยจะเป็นวันเบาๆของนางกระมั้ง  โอ๊ยเป็นผม ผมไม่รอล่ะครับ เบื่อการรอคอยแบบ"เดินหลับตาตกเหว"                   รอไปอีกสามวัน..เฮ้ออออ                   สามวันก็ผ่านไป อีกาทำหน้าที่ของตนอย่างดีเหมือนเดิม แต่คาาวนี้แปลกแฮะ นางปัทมาวดี เลี้ยงตอนรับนางอย่างดีจัดสุรานารี เอ้ย..จัดอาหารข้าวปลาสุราอย่างดีเลี้ยงอีกาอย่างอิ่มหน่ำสำราญ แต่ตอนจะกลับนี่สิกลับมาช้างตกมันมาอาละวาดในทางที่อีกาจะบินกลับ นางปัทมาวดีเลยให้นางกลับไปทางพิเศษ..                   และไอ้ทางด่วนพิเศษนี่เอง ไม่ต้องเสียค่าทางด่วน ไม่ต้องเสียงว่าอะไรจะตกลงมาใส่หัว ก็ได้นำเจ้าชายมาเจอกับนาง..นางผู้เป็นที่รัก                   ทั้งคู่ได้เจอกันและมีความสัมพันธ์กันแบบสมัครรักใคร่กันไม่ต้องคลุมถุงชน ไม่ต้องมีแม่สื่อ ...                   อยู่กันมาหลายวัน เจ้าชายก็นึกถึงเพื่อน  ใช่ซีเวลามีความสุขกันล่ะไม่เคยนึกถึงเพื่อน แต่เวลาทุกข์ ทุกข์ก็ถึงเพื่อนด้วยทุกทีไป                   ถึงบอกกับภรรยาผู้เป็นที่รักว่าอยากกลับไปหาเพื่อนจัง ไม่รู้ตอนนี้เพื่อนที่อยู่บ้านหญิงชรานั้นเป็นอย่างไรบ้าง                   ก่อนที่เจ้าชายจะออกจากบ้านหญิงปัทมาวดีไป หญิงงามคู่รักคู่นอนของเจ้าชายก็ถามว่า "รหัสลับต่างๆที่นางส่งไปให้เจ้าชายนั้น เจ้าชายปรีชาสามารถที่จะแปลรหัสลับนั้นออกเอง หรือมีใครช่วยกันแน่"                   เจ้าชายก็ตอบนางไปด้วยความซื่อ หรือโง่หว่า ว่าทุกอย่างนั้นเพื่อนข้าแปลออกมาทั้งหมด  ข้าฉลาดเกินไปรหัสของเจ้าข้าแปลไม่ออกหรอก                     หญิงงามปัทมาวดีนิ่งคิดเรื่องราวไปต่างๆนานา  และล่อหลอกเจ้าชายว่าควรนำพระสหายมาให้นางรู้จักด้วย  แหะๆๆใจผู้หญิงนี่ยากแท้หยั่งถึงจริงๆ ไม่รู้ว่านางคิดอะไรกัน  เราก็ตามไปดูกันต่อ                   หลังจากที่เจ้าชายกลับไปหาพระสหาย และบอกว่าเจ้าชายได้บอกพระสหายว่า  เขาบอกนางปัทมาวดีไปว่ารหัสลับบ้าๆบอๆที่นางส่งมาให้กับเขานั้น  เจ้าเป็นผู้ไขข้อตีความออกทั้งหมด                   พระสหายสะดุ้งเฮือก..เอาแล้งงานเข้าแล้ว สงสัยคราวนี้พระสหายจะเป็นพระจะตายเป็นมั่นคง ไม่น่าเลยเจ้าชายไม่น่าจะเอาข้าไปยุ่งด้วยเลย  จะมีความสุขกันก็มีไปสิ เอาข้าไปยุ่งด้วยทำไม                   และวันนั้นก็มาถึง สาวใช้ของนางปัทมาวดีเอาสุราอาหารมาเลี้ยงเจ้าชายและพระสหายซึ่งถ้าโง่อีกหน่อย ก็คงจะถึงแก่ความตายแน่ๆ แต่พระสหายรู้ทันเลยไม่กิน แต่ไปเทให้หมากินแทน กรรมของหมาไป  นอนหลับไม่รู้นอนคู้ไม่เห็นมาตายไปเสียแบบนั้น                   เจ้าชายตกตะลึงมาทำไมนางถึงต้องทำเช่นนั้น พระสหายก็บอกว่า "เพราะข้าฉลาดเกินไป นางจึงระแวงว่าข้าอาจจะแนะนำให้ท่านฯห่างเหินนางไปก็ได้"                   และพระสหายก็หาวิธีแก้ทางนางเอาไว้แล้ว ให้ท่านฯชวนนางวิวาเหาะตามท่านฯกลับเมืองไป  โดยที่ก่อนจะไปให้มอมเหล้านางให้ถึงขนาด เหมือนเรื่องพระรถเมรีเลย แล้วเอาตรีศูลที่ข้าจะให้ท่านไปนี้ เผาไฟนาบไปที่สะโพกของนาง แล้วให้นำเครื่องทองหยองเพชรพลอย ของมีค่าต่างๆออกมาด้วย  อันนี้ผมก็งงครับ เมาขนาดไหนถ้าใครเอาอะไรร้อนๆมาจี้ที่ตัวแล้วจะเมาไม่รู้สึกถึงขนาดนั้นเลยเหรอ                   เจ้าชายก็ทำตามคำที่พระสหายบอก  ตกลงเจ้าชายไม่มีสมองใช่ไหมใครให้ทำอะไรก็ทำหมด แย่ๆแบบนี้ สงสัยต่อไปได้อำนาจมาปกบ้านครองเมือง บ้านเมืองคงจะถึงกาลวิบัติเป็นมั่นคง                   พอเจ้าชายทำงานเสร็จออกมา  ระหว่างนั้นเจ้าชายของพระราชาแห่งเมืองนี้ก็ตายแบบไม่มีสาเหตุ คงจะเป็นโรคปัจจุบัน ม่ายก็หวัดนกหวัดไก่เล่นงานเอา                   ทั้งเจ้าชายและพระสหายก็รีบออกไปที่สุสานนอกเมือง ปลอมแปลงตัวเองเป็นโยคี  ทำไมไม่ปลอมตัวเป็นอย่างอื่นบ้างเป็นโยคีทำไม เป็นพ่อค้า เป็นชายชุดดำก็น่าจะได้                   แล้วก็ให้เจ้าชายเอาของมีค่าต่างๆที่ได้จากบ้านปัทมาวดีไปขายราคาแพงๆ ถ้าโดนตำรวจจับให้ บอกว่าอาจารย์โยคีปลอม(พระสหาย)ให้เอามาขาย  แล้วก็โดนจับจริงๆ แหมทำนายเรื่องราวในอนาคตได้เก่งกว่าขงเบ้งอีกนะ                   พอเจ้าชายโดนตำรวจจับ ตำรวจก็ส่งฟ้อง อัยการเห็นชอบ นำคดีขึ้นสู่ศาลทันที....ไวเนอะเป็นสมัยนี้ไม่รู้ต้องฝากขังกี่ฝากกว่าจะได้ตัดสิน                   ตลาการก็ได้ไต่สวนคดีโดยถามโยคี(เจ้าชาย)ว่า สาธุคุณท่านรู้ไหมว่า เครื่องทองหยองฯพวกนี้เป็นของธิดาของทันตแพทย์ใหญ่ในเมืองนี้แล้วก็ได้ถูกโจรขโมยไป เจ้าชายก็บอกว่าไม่รู้ ถ้าอยากรู้อะไรให้ไปถามอาจารย์โยคีของข้า เพราะเขาให้ข้าเอาออกมาขาย                   ตลาการก็ได้เดินเผชิญสืบไปหาอาจารย์โยคี และถามว่าได้ทรัพย์สินมีค่านี้มาจากไหน                     ได้เรื่องเลยทีนี้อาจารย์โยคีปลอมก็เหลาเล่าเรื่องราวยาวเลย ว่า "ข้านั่งท่องบ่นภาวนาปลุกเสกกุมารทองของข้าไปเรื่อยๆ เห็นพวกแม่มดมาทำการบูชายันต์ผู้ชายคนหนึ่ง  แล้วก็มีแม่มดนางหนึ่งมาทะลึ่งขโมยประคำที่ของข้าไป ข้าตามไปเอาคืนมาได้ จึงเอาตรีศูลเล็กๆนาบไปที่สะโพกของนางเอาไว้ด้วย เพื่อที่จะให้เข็ดหลาบไม่ขโมยของคนอื่นอีก และดึงสร้อยคอของนางติดมือมา เหมือนโจรวิ่งราวมากๆโยคีคนนี้"                   พอได้สร้อยมาแล้วก็เลยอยากเปลี่ยนเป็นเงินค่าอาหารและเครื่องดื่ม  เพื่อที่ข้าและลูกศิษย์จะได้เอาไปดินเนอร์กันถ้าเหลือข้าก็จะไป ออน.กับเขาบ้าง                   ตลาการได้ความดั่งนั้นก็รีบไปหาพระราชา เพราะว่าจะเป็นเรื่องราวใหญ่โตแล้ว มาสืบฯคดีลักทรัพย์กลับเจอเรื่องเกี่ยวกับการปลงพระชนม์เจ้าชายด้วยแบบนี้ถ้าทำงานออกมาดี สามสี่ขั้นปีนี้จะไปไหนเสีย  พร้อมกับแก้ไขข้อสงสัยว่าลูกสาวของแพทย์หลวงเป็นนางแม่มดที่อาจารย์โยคี(ปลอม)บอกตามนั้นหรือไม่ ก็ได้ความจริงตามนั้น เพราะสะโพกของนางมีรูปตรีศูลเล็กจริงๆ                   หลังจากกราบทูลพระราชาแล้ว พระราชาก็รีบเสด็จไปหาอาจารย์โยคีว่าจะหาวิธีการคิดอ่านแก้ไขอย่างไร เรื่องนางปัทมาวดีเป็นนางแม่มดและฆ่าเจ้าชาย  มหาโยคี(ปลอมๆ) ก็บอกว่าให้เนรเทศนางเสียไปจากเมืองนี้ก็จบเรื่องราว                   พระราชาก็ทำตามดังนั้นโดยไม่ได้วิเคราะห์ไตร่ตรองใดๆ  ว้าผู้มีอำนาจให้อำนาจอย่างลุอธรรมแบบนี้ มีบ้านหมดบ้านมีเมืองหมดเมืองแน่ๆ                   พอเนรเทศนางปัทมาวดีไปแล้ว ทั้งทันตแพทย์หลวงและภริยาก็ตรอมใจตาย เพราะคิดถึงบุตรธิดานั้นเอง                   ปล.แต่เดี๋ยวก่อนนะครับ เรื่องนี้ HAPPY ENDING ครับ เพราะเจ้าชายและพระสหายได้ไปรับนางปัทมาวดีกลับเมืองพาราณสีไปด้วยครับ ........................................................................................................                   เมื่อเวตาลเล่านิทานเรื่องนี้จบ ก็ล่อหลอกให้พระราชาตริวิกรมเสน  ตอบคำถามของมันให้ได้โดยถามว่า พระองค์ได้ฟังเรื่องราวต่างๆนี้ไปแล้ว ท่านฯว่าใครเป็นคนผิด  และถ้าท่านฯรู้แล้วไม่บอกข้า หัวของท่านฯจะแตกเป็นเสี่ยงๆทันที                   แหม..ใช้พยาน หลักฐานไต่สวนกันตามกระบวนการยุติธรรมไม่ได้ ก็ท้าแช่ง ท้าสาบานกัน                     พระราชาตริวิกรมเสนคงจะกลัวคำสาปจากตัวเวาลนี้ไม่มากก็น้อย เลยจำใจต้องตอบ และตอบไปว่า คนที่ผิดเป็นพระราชากลิงคะนั้นล่ะ ที่ไม่รู้จักวิธีการปกครอง ไม่รู้จักใช้วิธีการหาความจริง เชื่อสิ่งที่มีหลักฐานแต่ไม่มีหลักการ โฉดเขลาเบาปัญญา                   ส่วนทั้งสามคนนั้น เนื่องจากมีความรักต่อกันเป็นที่ตั้งแต่พันผูกกันเป็นเรื่องราวต่างๆขึ้นมามากมาย จึงไม่ผิด                   แต่พะราชาตริวิกรมเสน หลงกลเจ้าตัวเวตาลหลงพูดไปเสียแล้ว                     เวตาลก็หายแว็บไปจากไหล่ของพระองค์และกลับไปที่ต้นไม้ต้นเดิม                   เพื่อนๆพี่ๆน้องๆว่าใครเป็นคนผิดที่สุดครับ  ถ้าไม่ตอบผมก็จะไม่เล่าต่อเรื่องที่สองนะครับ (ติดนิสัยเจ้าตัวเวตาลมาครับ)                   นตฺถิ ฌานํ อปญฺญสฺส นัตถิ ฌานัง อะปันยัสสะ ผู้ที่ไร้ปัญญาย่อมไม่ พินิจ พิจารณา แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 55 02:22:32 จากคุณ : ทะลายร่างทะลวงใจ เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 09:25:01

ความคิดเห็นที่ 19 ไอ้หย่า ขอนึกก่อน.... จากคุณ : Ice-man เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 12:31:11

ความคิดเห็นที่ 20 อืมดีครับ .... จากคุณ : ชิงเยี่ยม (ชิงเยี่ยม) เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 12:46:52

ความคิดเห็นที่ 21 พระราชาตอบถูก..... จากคุณ : Nemomancear เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 12:48:54

ความคิดเห็นที่ 22 ชอบมากค่ะ เคยอ่านกับดูทางทีวีเหมือนกันสนุกมาก อีกเรื่องที่ชอบคือพันหนึ่งราตรี ลงชื่อติดตามค่ะ จากคุณ : hamuhamoo เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 13:22:43

ความคิดเห็นที่ 23 เข้ามา.....อ่าน   ครับ จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 16:20:20

ความคิดเห็นที่ 24 จขกท ผิดค่ะ ทำให้เราต้องรอคอยเรื่องต่อไปอย่างจดจ่อ สาธุ ขอให้มีความสุขในการเล่าเรื่องมากๆ นะคะ กลัวจขกท หายไปเฉย ๆ ไม่อยากรอเก้อค่ะ จากคุณ : ฟ้าใส ดอยสูง เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 16:34:03

ความคิดเห็นที่ 25 เพื่อนๆพี่ๆน้องๆว่าใครเป็นคนผิดที่สุดครับ ............................. ผิดหมดทุกคนแหละ.....แต่ที่ผิดมากที่สุด  น่าจะเป็น............ไอ้ปื๊ด  ครับ ........................... จากคุณ : จอบบ้อน เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 17:00:01

ความคิดเห็นที่ 26 นางผู้หญิงคนนั้นล่ะครับที่ผิด เห็นเพื่อนพระเอกฉลาดกว่า หวาดระแวงเกินไป แล้วยังอยากจะฆ่าเสียอีก ฝ่ายเพื่อนพระเอก เลยคิดแผนเพื่อป้องกันตัวเอง และอยากให้ เพื่อนมีความสุข เรื่องมันเลยเกิดมาตามนี้ จะบอกว่าราชาไม่รู้หลักปกตรองก็คงยาก เพราะหลักฐานที่ถูกสร้างขึ้นมันค่อนข้างชัดเจน ในสมัยก่อนไม่น่าจะมีเทคโนโลยีอะไรมาใช้พิสูจน์ได้ แถมพระราชาก็แค่สั่งเนรเทศนาง ไม่ใช่ประหาร ตามนั้นล่ะครับ ความคิดผม 55 จากคุณ : tee02430 เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 17:20:14

ความคิดเห็นที่ 27 พระราชาผิดครับ ตัดสินอะไรโดยไม่คิดถึงความยุติธรรม จากคุณ : It_Nice เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 19:26:12

ความคิดเห็นที่ 28 จำได้ว่าเคยเป็นละครทางโทรทัศน์สมัยนึง เอาแบบครบ 25 เรื่องเลยใช่ไหมครับ ตามไป... แล้วถ้าขอเรื่องอื่น จะจัดให้ไหมครับ จากคุณ : Ramas เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 20:00:20

ความคิดเห็นที่ 29 เวตาล ๒        มาครับ ว่าฟังผมโม้เรื่องเวตาลให้ฟังต่อ        หลังจากที่ตัวเวตาลหายแว๊บไป พระราชาตริวิกรมเสนก็ที่ยวตามหาเพื่อจะเอาตัวเวตาลไปให้ โยคีศาลติศีล ให้ได้ก็ไปเจอเจ้าตัวเวตาลกำลังนอนกรนอยู่  นอนได้นอนดีนอนทั้งวัน นิ่งเป็นหลับพอตื่นมาก็มาขยับปาก หลอกพระราชาฯต่อไป        หลังจากที่พระองค์เอาตัวเวตาลพาดบ่าเตรียมจะออกเดินทาง  เจ้าตัวเวตาลที่น่าเกลียดน่าชังนี้ ก็เอ่ยมาว่า        พระองค์นี่ลำบากเสียจริงที่ต้องมาแบกข้าพเจ้าอยู่ ข้าพเจ้าจะเล่านิทานสนุกๆให้พระองค์ฟังแก้เหนื่อยอีกสักเรื่องก็แล้วกันนะ เข้าทางเวตาลอีกแล้ว เชื่อผมสิครับ เดี๋ยวต้องมีเวตาลหายตัวไปรอบสองอีกแน่ๆ๕๕๕        ณ ริมฝั่งแม่น้ำยมุนา มีพราหมณ์คนหนึ่งซึ่งเรียนจบปริญญาเอก สาขาคัมภีร์พระเวท (ผมไม่อธิบายต่อนะครับว่าคัมภีร์พระเวทเป็นอย่างไง เพราะเดี๋ยวจะยาวไป แต่จริงๆแล้วผมไม่ทราบนั้นล่ะครับ แล้วมันก็ไม่เกี่ยวกับสาระสำคัญของเรื่องนี้ครับ) จากพรหมสกลยูนิเวิล์ดซิตี้ ชื่อ "อัคนิสวามิน" พรามหณ์ผู้นี้มีลูกสาวที่สวยปานจะเย้ยให้นางอัปสรบนสรวงสวรรค์ได้อาย สวยประดุจพระจันทร์เต็มดวง ชื่อ "มันทารวดี"        ซึ่งความสวยของนางได้เลื่องลือ จนมีพราหมณ์หนุ่มสามนายเดินทางมาขอเธอไปเป็นภริยา แต่เนื่องจากพราหมณ์หนุ่มทั้งสามนี้ ความรู้ความอ่านความคิด รูปร่างหน้าตาก็คงจะพอๆกัน ตัวว่าที่พ่อตาก็ตัดสินใจไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะยกให้ใครดี ก็เลยเฉยๆอยู่ และที่สำคัญไปกว่านั้น ยังพราหมณ์หนุ่มๆยังมีไม้เด็ดบอกว่า ถ้านางฯไปแต่งงานกับใคร เขาก็จะฆ่าตัวตาย ไอ้หย่าถึงกับตายเลยรึ ความรักนี่หนอทำให้คนดีๆกลายเป็นคนบ้าได้        และแล้วความสวยของนางก็ไม่สามารถที่จะหยุดห้ามความรักของพระกาฬ ที่มอบให้กับนางมันทารวดีได้ นางได้ป่วยตายครับ เอาล่ะสิทีนี้  ทำไงล่ะลูกสาวก็ตาย ลูกเขยก็มีไม่ได้        ท้ายที่สุดพราหมณ์หนุ่งทั้งสามก็เอาศพนางไปเผา  แปลกๆทำไมพ่อนางไม่เอาไปฌาปนกิจเองหว่า รักกันนักรักกันหนาก็ไอ้ตอนมีชีวิตนี่ล่ะ พอตายไปปุ๊บพ่อยังไม่เผาลูกเลย          พอเผาเสร็จพราหมณ์หนุ่มทั้งสามก็ไม่รู้จะทำอะไร หรือว่างงานว่างการเลิกคิดฟุ้งซ่านไป        พราหมณ์หนุ่มคนแรกปลูกเพิงหมาแหงนใกล้ๆที่เผาศพนางฯแล้วเอาเถ้ากระดูกของนางมาโรยบนเตียงแล้วนอนทับ        พรามหณ์หนุ่มคนที่สองเอาเถ้ากระดูกของนางไปทิ้งที่แม่น้ำคงคา  คงจะเป็นธรรมเนียมแบบบ้านเรานะครับ ที่เอาเถ้ากระดูกไปรอยในแม่น้ำหรือทะเล        พราหมณ์หนุ่มคนที่สามไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ได้ท่องเที่ยวถือกระลาขอทานเป็นวณิพกเดินทางไปยังที่ต่างๆ จับประเด็นที่พราหมณ์คนนี้ให้ดีๆนะครับ เพราะเรื่องราวสนุกๆจะเกิดขึ้นจากพราหมณ์คนนี้นี่ล่ะครับ        พราหมณ์หนุ่มคนที่สามนี้ ได้เดินทางมาถึง "หมู่บ้านวัชระโลก" ขออาหารกินที่บ้านพราหมณ์คนหนึ่ง  ซึ่งที่ระหว่างได้กินอาหารกับพราหมณ์ผู้เป็นเจ้าของบ้านนั้น เด็กทารกลูกของพราหมณ์เจ้าของบ้านเกิดร้องไห้กระจองอแง ใครห้ามก็ไม่หยุด นางพราหมณี เมียเจ้าของบ้านเองก็หมดปัญญาจะทำให้หยุดร้อง  หมันไส้หมันพุงอยากร้องดีนัก  เลยโยนเด็กทารกเข้ากองไฟไปเลย พระเพลิงก็เผาเด็กทารกน้อยนี้เป็นเถ้าถ่านไป นี่ก็คงเป็นที่มาของคำโบราณของไทยหรือเปล่าครับนี่ว่า "ถ้าไม่หยุดร้องไห้จะเอาขี้เถ้ายัดปากเลย" แต่นี่ไม่ได้เอาขี้ถ้ายัดปากครับ กลายเป็นขี้เถ้าไปเลย..        พราหมณ์หนุ่มคนที่สามนี่เมื่อเห็นเหตุการณ์ดังนั้นก็สะดุ้งเฮือก นี่เราเข้ามานั่งในบ้านเณรแอร์คนที่สองหรือเปล่าวะนี่ ย่างเด็กให้เห็นต่อหน้าเลย เดี๋ยวออกไปจากบ้านนี้ได้จะรีบโทรฯไปแจ้ง ตำรวจ ปดส.หรือไม่ก็มูลนิธิปวีณาเลย        พรามหณ์เจ้าของบ้านก็นั่งนิ่งเงียบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  แต่พอมาเห็นหน้าตาที่ตระหนกตกใจของพราหมณ์หนุ่มคนที่สามนี้ก็เลย บอกว่าจะไปตกใจทำไม ตายแล้วก็ชุบชีวิตขึ้นมาใหม่ได้ บ้านข้ามีมีมนต์วิเศษที่จะชุบชีวิตคนตายให้ฟื้นคืนชีพได้ แหมๆถ้ามีมนต์วิเศษแบบนี้จริงๆก็ดีนะครับ ไม่ต้องเรียนหมงเรียนหมอกันแล้ว แจกมนต์วิเศษแบบนี้ออกไปทั่วประเทศ จะได้ขจัดปัดเป่าปัญหาหมอไม่พอกับคนไข้เสียที ค่ายาค่ารักษาก็ไม่ต้องเสีย ไม่ต้องไปต่อคิวยาวเหยียดเพื่อรอเจอหมอ        พราหมณ์เจ้าของบ้านก็เลยไปเอาคัมภีร์พระเวทมาเสกเป่าเพื่อให้ทารกน้อยนั้น ฟื้นคืนชีวิตกลับมาเหมือนเดิม        ว่าแล้วระนาดก็เชิด..เตร่งๆๆ ตุมๆๆ        พราหมณ์เจ้าของบ้านร่ายเวทตั้งนานทำไมเด็กยังไม่ฟื้นหว่า หรือว่าคาถาของเราจะเสื่อม หรือว่าเพราะเราย่องเข้าหาคนใช้เมื่อคืนพระเวทที่ทรงฤทธิ์เลยไม่ประสิทธิ์ผล  ไม่ใช่ครับไม่ใช่ พระเวทยังได้ผลดีเหมือนเดิม เด็กทารกน้อยผู้ที่กลายเป็นเถ้าถ่านเมื่อสักครู่ กลับกลายมาเป็นเด็กทารกน้อยเหมือนเดิมครับ        หลังจากที่พรามหณ์หนุ่มผู้นั้นเห็นเป็นอัศจรรย์เช่นนั้น ความคิดชั่วไม่เกรงกลัวต่อบาปกรรม ไม่เกรงกริ่งต่อกฎบ้านกฎเมืองก็เกิดขึ้นในใจทันที เราจะต้องขโมยพระเวทนี้ไปเพื่อชุบชีวิตคนที่ตนรักให้ได้        ว่าแล้วค่ำคืนอันดึกสงัดคืนนี้ เจ้าพราหมณ์คนที่สามก็ได้ขโมยพระเวทที่จะชุบชีวิตคนตายให้ฟื้นคืนได้ มาจากบ้านของพราหมณ์เฒ่าผู้นั้น  และรีบเอาพระเวทนั้นไปสู่เพิงหมาแหงนที่พราหมณ์หนุ่มคนแรกปลูกไว้ ใกล้ๆกับที่เผาศพนางอันเป็นที่รักนั้นเอง        หลังจากที่เจอพราหมณ์คนแรกและคนที่สองแล้ว พราหมณ์คนที่สามก็ได้บอกว่าพวกเรามาช่วยกันชุบชีวิตนางมันทารวดีกันเถอะ เราฟลุ๊คหว่ะไปเจอพระเวทที่สามารถชุบคนตายแล้วให้ฟื้นคืนได้        ตอนแรกพราหมณ์ทั้งสองคงจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง โลกนี้มีอะไรที่ชุบชีวิตคนตายให้ฟื้นมาได้ด้วยรึ แต่ก็ลองทำดูดีกว่าเผื่อฟลุ๊ค        พราหมณ์ทั้งสามคนก็ช่วยกันทำพิธีเป่าเสกเลขมนต์กันยกใหญ่  สุดท้ายนางอันเป็นที่รักของคนทั้งสามก็ฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาจริงๆ  และพร้อมกับปัญหาใหญ่ที่เจ้าตัวเวตาล  วางแผนล่อให้พระเจ้าตริวิกรมเสนตกลงไปอยู่        เวตาลได้แกล้งถามว่า เมื่อนางมันทารวดีฟื้นชีวิตขึ้นมานี้ พรามหณ์คนไหนสมควรที่จะได้เสกสมรสกับนางฯ        พระราชาตริวิกรมเสนเผลอตัวเผลอใจตอบคำถามของเวตาลเข้าให้อีกแล้ว สองรอบแล้วนะ โดนแบบนี้มารอบหนึ่งแล้วไม่เข็ดเนอะ        พระราชาฯตอบว่า        พราหมณ์หนุ่มคนที่สามที่ขโมยพระเวทฯมาชุบชีวิตนางนั้น สมควรจะเป็นพ่อ        พราหมณ์หนุ่มคนที่สอง ที่เอาเถ้ากระดูกของนางฯไปทิ้งที่แม่น้ำคงคา สมควรจะเป็นลูก        ส่วนพรามหณ์หนุ่มคนแรกต่างหากที่สมควรจะได้นางมันทารวดีเป็นภรรยา        และแล้วหลุมที่เวตาลขุดดักให้พระราชาตริวิกรมเสนตกลงไปนั้น พระราชาที่น่าสงสารก็ตกลงไปจริงๆ        เวตาลเลยล่องลอยกลับไปที่ต้นอโศกเหมือนเดิม ............................................................... เพื่อนๆพี่ๆว่า พราหมณ์หนุ่มทั้งสามนี่ใครสมควรที่จะได้นางมันทารวดีเป็นภรรยาครับ ปญฺญา ธนํ โหติ ปัญญา ธะนัง โหติ ปัญญาเป็นทรัพย์อันประเสริฐ จากคุณ : ทะลายร่างทะลวงใจ เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 04:43:44

ความคิดเห็นที่ 30 กำลังตามติดๆ ................................ สงสัยว่าเจ้าหนุ่มคนที่สาม มันเรียกสองหนุ่มนั่นมาทำไม เสกคนเดียวจัดเต็มคนเดียวก็จบเรื่องไปแล้ว ............................... จากคุณ : จอบบ้อน เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 12:51:26

ความคิดเห็นที่ 31 จขกท. อดทนและขยันในการเรียบเรียงใหม่ได้แจ่มมากครับ จากคุณ : Nemomancear เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 20:14:22

ความคิดเห็นที่ 32 ^_^ จากคุณ : คุณหนูขาวมณี เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 17:22:12

ความคิดเห็นที่ 33 ชอบวิธีคิดของพระราชานะครับ ที่เวตาลมันลอยกลับไปต้นอโศกนี่ เพราะพระราชาตอบ หรือพระราชาตอบผิดครับนั่น? จากคุณ : ผมยังเด็ก เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 17:52:07

ความคิดเห็นที่ 34 สนุกดีครับ  รออ่านต่อครับ จากคุณ : เขียนบนมือถือ (hunchback) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 18:51:52

ความคิดเห็นที่ 35 เคยอ่านเรื่องที่สองสมัยเรียนค่ะ  รายละเอียดแตกต่างกันเล็กน้อย ที่พราหมณ์คนแรกต้องกลับไปหาเพื่อนอีกสองคนเพราะเงื่อนไขในการทำพิธีชุบชีวิต นอกจากตำราที่พราหมณ์คนแรกมีแล้วยังต้องใช้เถ้ากระดูกกับอะไรอีกอย่างที่เราจำไม่ได้ ในเรื่องที่เราอ่านมีพราหมณ์คนที่สองคนเดียวที่เก็บเถ้ากระดูกไว้ (ไม่มีใครเอาไปลอยน้ำหรือนอนทับนะคะอันที่เราอ่าน) ส่วนคนที่สามก็มีเงื่อนไขสุดท้ายอยู่(จำได้แต่ว่า เป็นอะไรที่ดูจะสำคัญน้อยกว่าเพื่อนน่ะค่ะ) สามคนรวมกันถึงชุบชีวิตนางขึ้นมาได้  ทีนี้พอชุบได้แล้วก็ทะเลาะกันอีก กษัตริย์ตัดสินว่า คนที่สามสมควรได้นางเป็นภรรยาเพราะ คนแรกใช้วิชาชุบชีวิต จึงอยู่ในฐานะบิดานาง คนที่สองเก็บเถ้ากระดูกไว้ จึงอยู่ในฐานะบุตรนาง คนที่สาม ... (จำไม่ได้) จึงควรได้เป็นสามีนาง แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 55 22:30:22 จากคุณ : Avanyere เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 22:27:32

ความคิดเห็นที่ 36 เวตาล ๓                    ขออภัยด้วยครับ  ช่วงนี้งานผมเยอะมากครับแต่ผมพยายามจะมาเล่าให้ฟังทุกๆวันนะครับ ไม่ทราบว่ายังมีเพื่อนสมาชิกคนไหนอยากจะฟังผมเล่านิทานเรื่องนี้อยู่ไหมนะครับ  ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไรนะครับ  แต่ผมอยากเล่าครับ                    อยากเล่าให้ครบทั้ง ๒๕ เรื่อง ตามที่เคยตั้งใจเอาไว้ครับ                    มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะครับ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ท่านฯใดที่เข้ามาแล้ว ยกมือฉายไฟแสดงตัวได้เลยนะครับ...                    หลังจากที่พระเจ้าตริวิกรมเสนเผลอตกหลุมพรางที่เวตาล ดักไว้เมื่อคราวที่แล้ว คงจะตกแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆจนกว่าจะครบยี่สิบห้าตอน                    นั้นล่ะครับ  ไม่รู้เจ็บไม่รู้จำบ้างเนอะ แต่บางทีอาจจะเกิดจากทิฐิมานะแห่งชนชั้นปกครองมั้งครับ ที่รู้ว่าข้างหน้าเป็นหลุมพรางแต่ก็ยังจำ เป็นต้องเดินต่อไป เพื่อให้บรรลุจุดหมายปลายทาง                    พระราชาตริวิกรมเสนได้ไปเอาเจ้าตัวเวตาลนี้มาจากต้นอโศกต้นเดิม และระหว่างทางนั้นเจ้าตัวเวตาลก็เริ่มวางแผนดักพระเจ้าตริวิกรมเสนอีกครั้ง                    ท่านฯนี่ก็กระไร เทียวไปเทียวมาอยู่ได้ ไม่เบื่อบ้างรึ เอาแบบนี้ข้าฯจะเล่านิทานให้ท่านฯฟังเล่นๆระหว่างการเดินทางอีกสักเรื่องดีกว่า                      ว่าแล้วก็เริ่มต้นแผนการแรกต่อไป                    นานมาแล้วมีพระราชาชื่อ "วิกรมเกศริน" ชื่อเหมือนดาราคนหนึ่งเลย ที่ร้องห่มร้องไห้ว่าไม่ได้ตั้งใจถ่ายหนังโป๊  เขาหลอกหนูไป เขาหลอกไปจริงหรือไม่ผมก็ไม่ทราบเพราะผมไม่ใช่คนที่ไปหลอกเธอ แต่ทำไมหลอกได้หลายเวอร์ชั่นจังทั้งไทย ฝรั่ง ญี่ปุ่นฯลฯ                    เลี้ยงนกแก้วตัวผู้แสนรู้ตัวหนึ่ง ชื่อ "วิทัคธจุฑามณี"  รู้ไปทุกเรื่อง รู้ไปเสียหมดเรื่องภายในภายนอกเมืองก็รู้ รู้แบบเอ็มร้อยหรือเปล่าก็ไม่ทราบได้นะครับ                      แล้วก็ไอ้นกแก้วตัวนี้แหละครับ ที่แนะนำให้พระราชาฯองค์นี้ ไปแต่งงานกับเจ้าหญิง"จันทร์ประภา" ซึ่งพระนางก็เลี้ยงนกขุนทองตัวเมียแสนรู้ไว้ตัวหนึ่งเหมือนกัน ชื่อ"โสมิกา"                      ไอ้เจ้านกแก้วตัวผู้นี่ล่ะครับ  ชะช้า.มันหว่านพืชหวังผลครับ  รออ่านกันต่อไปนะครับว่า  มันหว่านพืชหวังผลอย่างไร                    หลังจากที่เจ้าหญิงจันทร์ประภาและวิกรมเกศริน ร่วมหอ..แต่ยังไม่ลงโลงนะครับ  เจ้านกแก้วและนกขุนทองก็มาอยู่ร่วมกรง ร่วมชายคาเดียวกัน                    ที่นี่เอาล่ะสิครับ น้ำตาลใกล้มด รักแท้แพ้ใกล้ชิด แต่ผมใช้คอลเกตนะครับ เจ้านกแก้วก็อยากจะได้นางนกขุนทองมาเป็นเมีย  แปลกดีครับ มันผสมพันธุ์กันได้ด้วยรึคนล่ะสายคนล่ะเชื้อกันขนาดนี้ แต่ก็ว่าล่ะครับ นิทานย่อมเป็นนิทานจะมาเอาอะไรมากมาย  ว่าแล้วก็อ่านที่ผมจะเล่าให้ท่านฯๆฟังต่อไปเถอะครับ                    เจ้านกแก้วโอ้โลมปฎิโลมก็แล้ว ทั้งขู่ทั้งปลอบ เจ้าชู้ยักษ์ก็แล้ว ไม่สำเร็จครับ  เลยถามไปตรงๆว่าเจ้าไม่ชอบข้าฯบ้างรึ อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน เรามาช่วยกันสร้างชาติ  หาลูกนกตัวเล็กๆน่ารักๆมาเชยชมกันดีกว่านะ                    นางนกขุนทองก็บอกว่า ในโลกนี้ข้าไม่เคยเห็นผู้ชาย ตัวผู้ คนไหน ตัวไหนดีเลยสักคน  (ผู้ชายดีๆคนดีๆมีจ้า แต่ถ้าไม่ใช่ผัวคนอื่น ก็เป็นเพศอื่นไป ถ้าดีๆจริงๆอยู่โน้นจ้าในวัดในวา)                    เจ้านกแก้วก็ปฎิเสธว่าไม่จริ๊งไม่จริง ผู้หญิงนั้นล่ะไม่มีดี (ไม่มีดีแล้วคุณมรึงจะเอาเขาทำเมียทำไมวะนี่)                    เมื่อความคิดเห็นไม่ตรงกันการพนันขันต่อก็ย่อมจะเกิดขึ้น ทั้งนางนกขุนทอง และพี่นกแก้วก็เกิดท้ากันขึ้นว่าเอาล่ะเราจะเอาเรื่องทั้งหมดนี่ไปให้พระราชา"วิกรมเกศริน" แต่ช้าแต่ ถ้าเจ้านกแก้วแพ้จะต้องเป็นทาสของนางนกขุนทอง  แต่ถ้าเจ้านกขุนทองแพ้ ต้องเป็นเมียเจ้านกแก้ว                    เอาล่ะสิ..ทีนี้มาดูกันครับว่าใครจะแพ้ใครจะชนะ ใครจะเป็นเมียใครจะเป็นผัว  สนุกล่ะครับงานนี้                    เมื่อเจ้านกทั้งสองบอกความประสงค์ต่อพระราชา "วิกรมเกศริน"แล้ว  ก็ได้โต้คามรมบอกกล่าวเล่าความตามสิ่งที่ตัวเองเข้าใจ และชักชี้ให้พระราชาฯนั้น สนับสนุนตัดสินว่าตนเป็นผู้ถูกต้องที่สุดต่อไปครับ                    นางนกขุนทองเล่าก่อน..                   โบราณนานนมมาแล้ว มีลูกชายพ่อค้าผู้ร่ำรวยคนหนึ่งชื่อ "ธนทัตต์" หลังจากที่พ่อแม่ตายหมด ก็ทำตัวไม่ดี สำมะเลเทเมา สุรา นารี กีฬา บัตรครบสูตร  ไม่ช้าไม่นานเงินทองที่พ่อแม่ค้าขายหามาได้ด้วยความยากลำบากก็หมดลง  ที่นี้จะเป็นอะไรล่ะครับ ทำมาค้าขายก็ทำไม่ได้เพราะไม่มีทุนรอน จะไปเป็นกรรมกรแบกหามก็ไม่ได้เพราะอยู่ในวรรณะที่สูง                   ตายๆ..แบบนี้อดตายอย่างเดียว แต่ด้วยบุญกุศลเก่าก่อนคงจะมี  หลังจากที่อดมื้อกินสองมื้อ หาเช้ากินสายหาบ่ายกินค่ำได้ไม่นาน                     พระกามเทพได้อุ้มสมครับ  ได้ไปตกแต่งงานกับลูกสาวเศรษฐีของอีกเมืองหนึ่งชื่อ "รัตนาวลี" แหมหนูตกถังข้าวสารนี่นะครับ ได้ลูกสาวเศรษฐีมาเป็นเมีย จากที่ลำบากยากจน ก็สบายขึ้นจนผิดหูผิดตา                   เอาล่ะสิทีนี่เมื่อความสบายเกิดขึ้น งานการก็ไม่ได้ทำ ความชั่วไม่เกรงกลัวต่อบาปกรรม และไม่เข็ดหลาบต่อความลำบากยากจนเมื่อก่อน                     ธนทัตต์ก็ทำตัวเหมือนเดิม คิดจะกลับไปบ้านเพื่อนจะไปทำตัวเลวๆเหมือนเดิม  จึงบอกภรรยาและพ่อตาว่าอยากจะกลับไปเยี่ยมบ้านสักหน่อยจากมานานแล้วคิดถึง                     วันที่จะกลับบ้านพ่อตาก็คงจะจัดเต็มให้ทั้งลูกเขยและลูกสาวทั้งเงินทองของมีค่าติดตัวไปเต็มอัตราศึก พร้อมยายเฒ่าผู้ปรนนิบัติรับใช้ลูกสาวตามกันไปด้วย                   ยังไม่ถึงกลางทางเลย นายธนทัตต์ก็บอกแก่นางรัตนาวลีเมียรักว่า เอาเครื่องทองของมีค่ามาฝากไว้กับตนก่อนเถอะ แถวๆนี้ขโมยขโจรชุมเหมือนยุง ถ้ามันเห็นของพวกนี้เราจะเป็นอันตรายกันได้                   นางเมียก็เชื่อและรักผัวเสียเหลือเกิน เอาของไปให้ทั้งหมด ทีนี่พอได้สิ่งของทั้งหมดแล้ว ก็ผลักนางเมียโง่กับคนใช้ตกลงไปในเหวลึก กะฆ่าให้ตายทั้งนายทั้งบ่าว                   นางคนใช้สิ้นใจทันทีที่ตกลงไปในเหว แต่นางเมียโง่ที่มีผัวชั่วช้า เดชะบุญกุศลที่ยังไม่ถึงฆาตในตอนนี้ แต่อนาคตไม่แน่ มือดันไปเกาะเถาวัลย์ไว้ได้ เลยปีนขึ้นมาพร้อมโซซัดโซเซกลับบ้านเดิมของตน บอกทางฝ่ายพ่อตาว่าโดนโจรปล้นแล้วจับตัวสามีไปเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้                   แหนะยังโกหกพ่อเพื่อผัวอีก ในโลกนี้ยังมีผู้หญิงแบบนี้เหลืออีกไหมครับ ขอผมสักคนนะครับ ชอบๆผู้หญิงแบบนี้ครับ                   กลับมาที่ฝ่ายเจ้าผัวใจยักษ์ที่ฆ่าเมียรักได้ลงคอ  ก็ทำตัวเหมือนเดิม ไม่ช้าไม่นานเงินทองของมีค่าที่มีมาก็หมดลงอีก                   ทีนี้จะทำอย่างไงดีล่ะครับ  กลับไปยกเค้าบ้านพ่อตาดีกว่า แต่ถ้าพ่อตาถามเรื่องลูกสาวเล่า  เราก็คงจะต้องโกหกว่านางอยู่ดีมีสุขที่บ้านอัน เป็นวิมานปลอมๆของเรา  เพราะไม่เห็นฉบับไหนจะบรรยายเลยว่าอีตานี่ยังมีบ้านเหลืออยู่อีกไหม                   คิดได้แบบนี้ก็หน้าด้านหน้าทนกลับไปบ้านพ่อตาครับ  แต่ยังไม่ทันได้เจอพ่อตาเลย เจอเมียเสียก่อน ตอนแรกก็คงตกใจแทบจะวิ่งล่ะครับ                   ผีอะไรเฮี้ยนขนาดนี้ หลอกได้กลางวันแสกๆ แต่นางก็บอกว่านางยังไม่ตาย และแถมใจดีไม่ได้บอกเรื่องที่ผัวผลักตนและคนรับใช้ลงในเหวเพื่อฆ่าให้ตายด้วย                   บุญเก่าอุ้มสมอีกแล้ว สบายล่ะที่นี่เกาะกันกินต่อไปครับ...                   แต่ครับแต่โจรก็คือโจรครับ สบายได้ไม่นานดีได้ไม่ทั่วลายก็เริ่มออก  ทีนี่ฆ่าเมียสำเร็จครับ ฆ่าเมียและกวาดทรัพย์สินเงินทองต่างๆไปจนหมด                   แต่คนชั่วครับ ถึงจะมีเงินที่ได้มาจากการทุจริต แต่อยู่อย่างคนจนๆอย่างผมที่ทำมาหากินด้วยความสุจริตไม่ได้ หลบๆซ่อนๆ จนไม่ได้ข่าวและหายไปในที่สุดครับ                   นางนกขุนทองกล่าวทิ้งทวนว่า "ผู้ชายไม่มีใครในโลกนี้ดีสักคนหรอก" มาถึงตอนนี้ผมก็งงครับว่าถ้าไม่มีผู้ชาย (พ่อ)ของนาง ที่นางว่าผู้ชายไม่มีดีเลย นางจะเกิดมาได้อย่างไร                   พระราชาฯฟังจบก็หันมาทางนายนกแก้ว  เอา..เจ้าจะมีอะไรแก้ต่างแก้ตัวว่าอย่างไร นางเล่าจบและด่ากระทบกระเทียบเราสองคนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  เรามันเป็นผู้ชายทั้งแท่งนี่หว่า                   นายนกแก้วก็เล่าว่า...                   โบราณกาลอันไกลโพ้น มีมหาเศรษฐีคนหนึ่งมีลูกสาวที่สวยสดงดงามมากชื่อ "วสุทัตตา" ซึ่งต่อมาได้แต่งงานกับ ลูกพ่อค้าซึ่งทัดเทียมกันทั้งรูปร่างหน้าตา และทรัพย์สินเงินทองเช่นเดียวกันชื่อ "สมุทรทัตต์"  ซึ่งก็ไม่น่าที่จะมีปัญหาอะไรมากมาย แต่ฉันใดก็ฉันนั้นครับ คนจนก็มีทุกข์ของคนจน คนรวยก็ย่อมมีทุกข์ของคนรวยเป็นธรรมดาของโลกครับ                   หลังจากที่แต่งงานกันได้ไม่นาน นายสมุทรทัตต์ก็ต้องกลับบ้านกลับเมืองไปทำมาค้าขายตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็เพราะนางวสุทัตตา นางได้ไปเจอรักแรกพบเข้า (เมื่อตอนที่แต่งงานมีลูกมีผัวแล้วนี่นะ) กับชายหนุ่มอีกคนหนึ่ง และก็ลงท้ายได้เสีย ยกเสาลงหลุมหรือหลุมจะยกลงเสาเองผมก็ไม่ใคร่ที่จะแน่ใจนะครับ  และน่าจะติดใจในกามรสที่ชายหนุ่มคนนั้นมอบให้มากด้วย                   แต่ครับแต่ห้ามอะไรก็ห้ามได้ครับแต่ความลับไม่มีในโลก                   คืนหนึ่งที่นางวสุทัตตาจะออกไปพบชู้รักตามที่ได้นัดแนะกันเป็นที่เรียบร้อย เรือจะล่มเหมือนไทนานิคไหมผมก็ไม่ทราบนะครับ                   ก็ได้มีโจรคนหนึ่ง ที่จริงก็คิดว่าจะเข้ามาขโมยของบ้านนางฯนี่ล่ะครับ แต่แปลกใจว่าทำไมดึกดื่นค่อนคืน นางวสุทัตตาจึงแต่งตัวสวยงามจัดเต็ม (เตรียมที่จะหนีผัวไปเที่ยวตามอาร์ซีเอ กับชายชู้) นายโจรคนนั้นก็เลยล้มเลิกความตั้งใจที่จะขโมยของในบ้านแล้ว (แต่คงจะคิดว่าไปลอกคราบยัยคนนี้ในสถานที่ที่เหมาะสมดีกว่า)                   นางฯก็ได้ไปในจุดที่นัดเจอกับชายชู้ พร้อมกับมีนายโจรคนนี้ตามไปด้วย  เมื่อไปถึงที่นัดหมายหัวใจของนางเกือบวายเพราะเห็นชายชู้โดนฆ่าแขวนคอเสียแล้ว  อะไรหว่าอุตส่าห์จะมาหาชู้รักให้มันฉ่ำชื่นหัวใจเสียหน่อย อยู่ๆดีก็กลายเป็นศพเสียแบบนั้น อกหักรักคุดอะไรทำไมต้องแขวนคอตัวเองแบบนี้ด้วย                   ที่จริงนายชู้รักคนนี้ไม่ได้ฆ่าตัวตายหรอกนะครับ เพราะการนัดกับนางนี่ล่ะ นัดกันที่มืดๆค่ำๆ ด้อมๆมองๆ ในสถานที่อโคจรแบบนี้ คงจะดวงดีถึงขีดสุดล่ะครับ ไปเจอนายตรวจตำรวจหลวงกองตระเวนเข้าครับ  ตำรวจก็นึกว่าเป็นขโมยขโจร เพราะคนดีๆดึกๆดื่นๆคงจะไม่ออกมาจากบ้านแน่ๆ ถามอะไรก็ไม่พูดเลยแขวนคอเสียเลย...สมน้ำหน้าจริงๆ                   นางฯก็เข้าไปรำพึงรำพันถึงความรักกันแบบดูดดื่มที่เคยร่วมรักกัน  แต่ครับแต่ คนชั่วย่อมได้สิ่งที่ชั่วครับ ระหว่างที่นางกำลังจะก้มไปจูบชู้รักนั้น  เผอิญพอดิบพอดี ในตัวของชายชู้นั้น มีตัวเวตาลสิ่งอยู่ครับ(จะเป็นตัวเดียวกับที่กำลังหลอกให้พระเจ้าตริวิกรมเสนอยู่หรือไม่นั้นผมก็ไม่ทราบครับ)                   พอจมูกนางจะก้มลงจูบ...ตัวเวตาลนั้นก็กัดไปเต็มแรงที่จมูกของนาง จนจมูกขาดติดปากไป นางวสุทัตตาก็ตกใจ ตกใจทั้งที่โดนกัดจมูก ตกใจทั้งที่ศพชายชู้นั้นลุกขึ้นมาได้                   เรื่องราวระหว่างคนนายโจรที่ตามนางฯมานั้น ย่อมเห็นทั้งหมดครับ  คงจะตกใจไปขำไปครับ                     นางฯก็ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดที่ชายชู้ตายแบบไม่รู้สาเหตุ เจ็บกายที่จมูกโดนกัด และอัปยศอดสูอับอายที่กลายเป็นคนพิการจมูกแหว่งไปเสียแล้ว                   หลังจากที่นางฯกลับมาบ้านแล้ว นางก็ร้องแรกแหกกะเฌอว่าโดนสามีทำร้ายกัดปลายจมูก ผัวแบบนี้อยู่ด้วยกันไม่ได้แล้วเห็นเมียเป็นกระสอบทราย  ทำร้ายร่างกายเมามาก็เอาแต่ตบแต่ตี ไม่มีตบจูบตบจูบแบบมนต์รักอสูรบ้างเลย                   นายสมุทรทัตต์ก็งงสิครับ อะไรหว่ากรูนอนหลับไม่รู้นอนคู้ไม่เห็น  หรือว่าจะไปละเมอกัดเอาหรือเปล่าก็ไม่น่าจะใช่ เลือดเนื้ออะไรก็ไม่มีอยู่ดีๆเมียกรูมาหาเรื่อง  หาคุกหาตะรางมาให้แบบนี้                   หลังจากที่แจ้งความร้องทุกข์เรื่องความอาญา(ของเมืองนั้น)แล้ว                   นายสมุทรทัตต์ก็ถูกคณะตลาการ ลูกขุนไต่สวนเป็นการหนัก  อาจจะมีการบีบไข่เอาไฟช็อตหรือเปล่านั้น ผมไม่ทราบนะครับ โดยมีพระราชาฯของเมืองนั้นเป็นตุลาการผู้ชี้ขาดในคดี                   ไม่ว่านายสมุทรทัตต์จะปฎิเสธอย่างไร หรือจะโดนทรมานให้รับสารภาพอย่างไร นายสมุทรทัตต์ก็บอกว่าผมไม่ได้ทำ ผมโดนใส่ร้าย                      แต่เนื่องจากพระราชาฯผู้โฉดเขลาเบาปัญญา ไม่ว่าจะมีใครพูดอะไรก็ไม่ฟัง ถือว่ามีอำนาจวาสนาเป็นชนชั้นปกครองมีอำนาจสั่งเป็นสั่งตายคนได้  ก็เลยตัดสินว่านายสมุทรทัตต์ผิดจริงให้เอาตัวไปประหารที่ศาลไคฟงด้วยเครื่องประหารหัวสุนัข                    แต่ระหว่างที่นายสมุทรทัตต์กำลังจะโดนนำตัวไปที่ศาลไคฟง                      พยานปากสำคัญก็เข้ามาช่วยแก้ต่างให้กับจำเลยผู้บริสุทธิ์ครับ  ยังจำนายโจรที่ตามนางวสุทัตตาได้ไหมครับ  นั้นล่ะครับบบบ  พระเอกมาแว้วววว                    นายโจรก็ไปเล่าเรื่องราวต่างๆที่ตัวเองเห็นทั้งหมดให้พระราชาฟัง  ทีนี้คดีพลิกกกกครับ                      พระราชากลับคำตัดสินของศาลชั้นต้น (ก็แกนั้นล่ะครับ)                    ให้ยกฟ้องนายสมุทรทัตต์เสียและปล่อยตัวไป พร้อมกับตัดสินให้เนรเทศนางวสุทัตตาออกไปจากเมือง                    และท้ายที่สุดนายนกแก้วก็บอกว่า "เห็นไหมละครับว่าผู้หญิงนี่ชั่วร้ายแสนเจ้าเล่ห์แสนกลเพียงใด"                    แต่เรื่องประหลาดก็เกิดขึ้น ทั้งนายนกแก้วและนางนกขุนทองก็เหมือนกับพ้นคำสาป นายนกแก้วคืนร่างเป็นคนธรรพ์และนางนกขุนทองก็เปลี่ยนร่างเป็นนางอัปสร เหาะขึ้นสวรรค์ไป                    ทิ้งให้พระราชาวิกรมเกศริน งงเป็นไก่ตาแตกต่อไป ดีไม่ดีมีงานเข้าด้วยถ้ามเหสีมาถามว่านกขุนทองของนางไปไหน                    เจ้าตัวเวตาลเมื่อเล่าจบก็ถามพระราชาตริวิกรมเสนว่า ในเรื่องนี้ผู้หญิงหรือผู้ชายเป็นผู้ชั่วช้าที่สุด                    พระราชาฯผู้น่าสงสารหลงกลเจ้าตัวเวตาลอีกแล้ว เลยเผลอตอบไปว่า"หญิงชู้นั้นล่ะชั่วช้าที่สุด"                    จบครับจบ  พระราชาฯต้องเหนื่อยไปหาตัวเวตาลอีกรอบแล้ว                     น โหติ สุขํ ทุกฺกฎการินา     นะ โหติ สุขัง ทุกกะตะการินา    คนทำความชั่วย่อมไม่มีความสุข ................................................................................................................ เพื่อนๆพี่ๆว่า ผู้หญิงหรือผู้ชาย ใครดีใครร้ายกว่ากันครับ แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 55 02:37:37 จากคุณ : ทะลายร่างทะลวงใจ เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 01:58:12

ความคิดเห็นที่ 37 ตอบ3:ชั่วพอกัน! ฝ่ายชายมักมากในทรัพย์ ฝ่ายหญิงมักมากในกาม เอะ ทำไมรู้สึกมันสลับกัน จากคุณ : ผมยังเด็ก เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 03:31:13

ความคิดเห็นที่ 38 เข้ามาอ่าน...หนุกดีค่ะ จากคุณ : เสียงคลื่นกล่อมดาว เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 09:02:37

ความคิดเห็นที่ 39 รออ่านเรื่องต่อไปค่ะ จากคุณ : เล็กน้อยถึงปานกลาง เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 19:02:15

ความคิดเห็นที่ 40 ตามอ่านอยู่นะคะ แล้วก็ตั้งใจจะไปซื้อหนังสือมาเก็บไว้อ่านเองอีกรอบเลยค่ะ เห็นเล่มนี้หลายทีแล้ว แต่ตัดสินใจไม่ได้ พอได้ลองอ่านคร่าวๆ ที่คุณเล่า แล้วคงจะต้องซื้อแน่นอน :) จากคุณ : hashish เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 19:05:09

ความคิดเห็นที่ 41 เวตาล ๔                    หลังจากที่พระเจ้าตริวิกรมเสนเผลอตัวเผลอใจ หลงตัวตอบคำถามของเจ้าตัวเวตาลไปอย่างไม่น่าเชื่อ พระองค์ก็เลยต้องทน..ทนไป                    ตามหาตัวเวตาลที่ต้นอโศกต้นเดิมต่อไปครับ...อดทนจริงๆพระราชาองค์นี้ สามสี่รอบแล้ว...ยังจะมาตามหาเวตาลอีก                    พอพระราชาฯได้เจอเวตาลแล้วก็อุ้มพาดบ่าเดินมาอย่างองอาจ แต่อนิจจา พระราชาฯผู้น่าสงสารคนนี้ กำลังจะโดนเจ้าตัวเวตาลนี้ หลอกด้วยมุขเดิมๆต่อไปอีกเรื่อยๆจนกว่าจะจบเรื่อง                     ระหว่างทาง เวตาลได้เล่านิทานให้พระราชาตริวิกรมเสนฟังอีก  ด้วยเนื้อเรื่องดังที่ผมจะเล่าต่อให้พี่ๆทุกท่านฯฟังเช่นเดียวกันครับ                    นมนานกาเลมาแล้วมีพระราชาชื่อ "ศูทรกะ" ปกครองแว่นแคว้นเมือง "โศภาวดี" พระองค์ผู้ปกครองบ้านเมืองด้วยทศพิธราชธรรม อันเป็นที่แซ้ซ้องสรรเสริญในหมู่ประชาชนในเมืองและต่างเมือง                     วันหนึ่งก็มีพราหมณ์ครอบครัวหนึ่งอพยพหนีน้ำท่วมมาจากต่างเมือง ซึ่งหัวหน้าครอบครัวชื่อ "วีรวร" ภรรยาชื่อ "ธรรมวดี" ลูกชายชื่อ"สัตตววร" และลูกสาวคนสุดท้องชื่อ "วีรวดี" แนะนำตัวครอบครัวให้พร้อมสรรพเลยครับ แต่จะสะกดผิดถูกอย่างไรผมก็ขออภัยด้วยนะครับ                     ซึ่งนายวีรวรนี้ได้มาสมัครเป็นองครักษ์ของพระราชาศูทรกะ พระราชาก็รับนายวีรวรให้เข้าทำงานในตำแหน่งหน้าที่นี้ เพราะถูกใจในรูปร่างที่องอาจ ผึ่งพาย  เหมาะสมกับตำแหน่งนี้ยิ่งนัก                       นายวีรวรนี้เรียกร้องค่าแรงแพงเหลือเกิน วันหนึ่งขอค่าแรงตั้ง ๕๐๐ ทีนาร์  คนอื่นเขาเรียกค่าแรงไม่กี่เหรียญกี่สตางค์เอง   แต่เอาน่าถ้าทำงานดี ค่าแรงเท่านี้มันก็คุ้ม เพราะมันเกี่ยวพันถึงชีวิตและความปลอดภัยของพระองค์เอง                       พระองค์ก็คงสงสัยและแปลกใจคือทำไมค่าแรงถึงแพงนักหว่า อาจจะแพงในสมัยนั้นนะครับ เห็นว่าห้าร้อยทีนาร์ ไอ้ทีนาร์นี่น่าจะเป็นสกุลเงินที่ใช้ในสมัยนั้นนะครับ  ถ้าเปรียบเทียบกับของไทยเป็นบาท ก็น่าจะแพงอยู่ เพราะ รปภ.ของไทย ได้วันล่ะไม่ถึงสามร้อยบาทเลย แต่ต้องทำงานตั้ง ๑๒ ชั่วโมงแหนะ                     พระองค์ก็เลยให้คนสนิทไปตามดูสิว่า นายวีรวรคนนี้เอาเงินค่าแรงห้าร้อยบาทนี้ไปทำอะไรบ้าง....                     ในทุกๆวันหลังจากที่นายวีรวรนี้ได้รับเงินค่าแรงแล้ว  นายคนนี้ก็ได้เอาเงิน ๑๐๐ บาทไปให้ภรรยาเป็นค่าอาหาร อีก ๑๐๐ บาทเป็นค่าเสื้อผ้า เครื่องสำอาง อีก ๑๐๐ บาทเอาไปบูชาเทพเจ้าที่เขานับถือ และอีก ๒๐๐ บาทสุดท้ายเอาไปทำทานฯ                     พระราชาฯทรงทราบดังนั้นก็คลายความสงสัย พร้อมยกย่องว่านายวีรวรนี้เป็นคนดีมากๆ ทำงานทำการก็ขยันขันแข็ง ไม่หลบไม่อู้ หนักก็เอาเบาก็สู้ งานการสะอาดรียบร้อย ทำให้พระองค์ทรงไว้วางใจนายคนนี้เพิ่มมากขึ้นไปอีก                     และแล้ววันที่จะพิสูจน์ว่านายวีรวรนี้ดีจริงอย่างที่พระองค์ทรงเชื่อมาตลอดนั้นหรือเปล่าก็มาถึงครับ                     เมฆดำทะมึน  บรรยากาศคล้ายก่อนฝนจะตก พายุจะเข้า พระเสาร์จะแทรก พระจันทร์จะชำแหละ ก็มีเสียงโหยหวนของผู้หญิงอันหาที่มาที่ไปก็ไม่ก็พลันดังขึ้นมา                       พระราชาฯได้ยินเสียงนั้นก็รำพึงรำพันในใจ  เอ..เสียงใครกันหว่าโหยหวนได้จับจิตจับใจเหลือเกิน หรือใครเอาผู้หญิงมาทำมิดีมิร้าย  น่าจะมิดีมากกว่ามิร้ายนะครับนี่ หรือนางมีเรื่องขุ่นข้องหมองใจอะไรถึงขนาดนั้นนะ ถึงได้ร้องไห้คร่ำครวญปานที่จะขาดใจเช่นนี้                     ว่าแล้วก็รับสั่งให้นายวีรวรไปดูสิว่าใครเป็นอะไร ที่ไหน เราอยากรู้นายฯลองไปดูให้เราที  แล้วรีบกลับมารายงานนะ                     นายวีรวรก็ทำตามรับสั่งออกไปดูสิว่าใครร้องโหยหวน ฝนก็ตก หนาวก็หนาวเสื้อกันฝนหรือร่มสักคันก็ไม่มี แต่นายวีรวรก็ไม่ย่อท้อ เดินไปตามหาต้นเสียงนั้น                       ส่วนพระราชาฯเนื่องจากเป็นห่วงนายวีรวรเหมือนกัน เดินตากฝนไป เกรงว่าเดี๋ยวจะเป็นหวัดมั้ง  เลยเดินตามไปเพื่อจะเอาเสื้อกันฝนไปให้ (ตรงนี้ไม่มีหรอกนะครับ ผมเพิ่มขึ้นมาเอง๕๕)                     พระราชาฯก็เดินตามนายวีรวรไปโดยที่นายวีรวรไม่รู้ตัว                     นายวีรวรเดินตามไปจนเจอต้นเสียง ที่ดังมาจากบึงน้ำหลังพระนคร ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนมาร้องไห้หรอกครับ พระแม่ธรณีนี่เอง                       เนื่องจากพระแม่ธรณีทรงทราบว่า พระราชาฯชะตาจะขาดลงในสองสามวันนี้  ด้วยความรักและความสงสารจึงร้องไห้คร่ำครวญปริ่มว่าจะขาดใจตายตามพระราชาศูทรกะไป                     นายวีรวรเมื่อรู้ฐานะและสาเหตุที่พระแม่ธรณีมาร้องไห้คร่ำครวญแล้วก็ตกใจ                       จะทำอย่างไรล่ะทีนี้ เจ้านายอันเป็นที่รักกำลังจะหมดลมหายใจไปแล้วรึนี่  ตายๆๆ...เราจะทำอย่างใดดีที่จะช่วยพระองค์ได้ ถ้าพระองค์ตายไป เราก็ตกงานสิ แล้วเราจะหาเจ้านายใจสปอร์ตแบบนี้ได้ที่ไหนอีก                     พระแม่ธรณีก็บอกว่านายวีรวรว่า  คนที่จะช่วยพระราชาฯได้นั้น ก็มีแต่นายวีรวรคนนี้คนเดียวเท่านั้น  แต่ไม่รู้ว่านายวีรวรนั้นจะยอมทำตามที่นางฯบอกไหม เพราะนายวีรวรจะต้องบูชายัญช์หัวของลูกชายตัวเองต่อพระแม่อุมาเทวี  เอาล่ะสิอยู่ดีๆจะมาให้ฆ่าลูกชายตัวเอง                       อะไรเป็นเทพเจ้าเทพสวรรค์ทำไมถึงต้องทำให้มีเรื่องโหดร้ายแบบนี้เกิดขึ้นด้วย  แล้วทำไมต้องเป็นลูกชายของเรา ลูกคนอื่นมีเยอะแยะ                     แต่ก็นะครับ ด้วยความที่นายวีรวรเป็นคนดีมั้งนะครับ คนดีกับคนโง่บางครั้งก็มีแค่เส้นบางๆกั้นอยู่เท่านั้น  ก็ตกปากรับคำพระเเม่ธรณีทันที                     แล้วนายวีรวรก็รีบกลับบ้านไป โดยที่มีพระราชาศูทรกะตามไปติดๆ ดูสิว่านายคนนี้จะทำอะไรต่อไป                     นายวีรวรไปถึงบ้านก็ได้แจ้งเรื่องราวต่างๆที่พบเห็นมา  แก่ภรรยา นางพราหมณ์ภรรยานี้ก็ไม่ได้ขัดข้องหรือขุ่นเคืองอะไรใดๆเลย  พร้อมสนับสนุนเสียด้วย                       นายวีรวรจึงได้รีบไปแจ้งแก่บุตรชายตัวเองว่าพ่อจะฆ่าเอ็งแล้วนะโว้ย ฆ่าเพื่อรักษาชีวิตของพระราชาฯเอาไว้ให้ได้ เอาถือโทษโกรธพ่อเลยนะ พ่อต้องทำตามหน้าที่ฯ                     ในส่วนของลูกชายก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรแต่อาจจะมีแปลกใจผสมกับมึนๆว่าอยู่ดีๆทำไมเราจะต้องตายด้วยหว่า พ่อแม่ก็นี่กระไรเนอะ อยู่ดีๆจะส่งลูกไปตายซะแบบนั้น                     พระราชที่แอบฟังคนในบ้านนี้คุยกันก็ทรงตื้นตันใจนักที่ไม่น่าจะเชื่อว่าในโลกนี้ยังจะมีคนที่โง่และเชื่อเรื่องอะไรแบบนี้อยู่อีก  และแอบฟังต่อไป                     แต่นิทานย่อมเป็นนิทานครับ  ตามติดกันต่อไปครับว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างกับครอบครัวนี้                     นายวีรวรก็ได้พาครอบครัวไปที่เทวาลัยของพระแม่อุมาเทวีเพื่อเตรียมการบูชายัญช์ลูกชายตัวเองครับ หลังจากที่พร่ำบ่นท่องมนต์อะไรต่างๆนานา                     นายวีรวรก็ให้ลูกชายนั่งคุกเข่า แล้วก็ฟันฉับลงไปที่คอจนขาดกระเด็น (เรทผู้ปกครอง เด็ก สตรีมีครรภ์ควรได้รับคำแนะนำนะครับฉากนี้)                     ลูกชายคนโตตายแล้วล่ะครับ  ถ้าไม่ยังไม่ตายก็คงจะแปลกเพราะตัวกับหัวแยกกันจนเห็นเด่นชัดขนาดนั้น  ตัวลูกสาวคนสุดท้องพอเห็นพี่ชายตายต่อหน้าต่อตาก็คงจะเสียใจเป็นอันมาก เลยร้องไห้กลั้นใจตายไปอีกคน                        เอาล่ะสิครับทีนี้ทั้งลูกสาวลูกชายตายไปหมดแล้ว...ทำอย่างไงล่ะ แม่ที่เห็นลูกตายไปต่อหน้าต่อตาก็คงจะเสียใจบ้างล่ะนะครับ  ลูกทั้งสองคนนี่นาตายไปแล้ว  ทีนี้แม่จะอยู่อย่างไงล่ะ หมดแล้วความสุขในครอบครัว ลูกๆทั้งสองผู้น่ารักเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจ                        ส่วนของนายวีรวรหรือวีรเวรนะทีนี่ ก็ได้ก่อกองไฟเพื่อฌาปนกิจจี่เผาศพลูกทั้งสองคน  ฝ่ายนางพราหมณีเองก็เลยบอกลาสามี และโดดเข้ากองไฟตายตามลูกๆไปอีกคน แล้วก็ไปเกิดเป็นดาวลูกไก่  เอ้ยไม่ใช่แล้วครับคนล่ะเรื่องกัน                     นายวีรวรก็คงจะเสียใจมากล่ะครับ  วันเดียวเลย ทั้งลูกทั้งเมียล้มหายตายจากไปหมด  อะไรกันหว่าตอนแรกนึกว่าจะแค่เสียลูกชายไปคนเดียว ไปๆมาๆจะหมดบ้านแล้ว  เหลือกรูอยู่คนเดียว  ตายตามกันไปให้หมดนี่ล่ะ เหงา ดีไม่ดีเดี๋ยวผีเมียผีลูกมาหลอกมาหลอนอีกว่าแล้ว                      ก็เชือดคอตัวเองตายตามไปอีกศพ...จบกันทีหมดบ้านหมดช่อง  หายห่วงไป                      การกระทำของครอบครัวนายพราหมณ์วีรวรนี้อยู่ในสายตาของพระราชาศูทรกะมาตลอดเวลา  พระราชาฯก็นิ่งคิดว่า ในโลกนี้ยังมีคนแบบนี้ด้วยนะ เพื่อรักษาหน้าที่ที่จะปกป้องภยันตรายที่จะเกิดแก่ตัวเรา ถึงขนาดต้องยอมเสียสละชีวิตคนในครอบครัวและชีวิตตัวเองด้วย  น่าสรรเสริญยิ่ง...                      ว่าแล้วก็ไปคุกเข่าต่อหน้ารูปเหมือนพระแม่อุมาฯ พร้อมกับทูลต่อหน้ารูปปั้นพระแม่อุมาเทวีว่าชีวิตของใครใครก็รัก แต่เพื่อปกป้องชีวิตของข้าฯนี้ นายวีรวรผู้ซื่อสัตย์นี้ถึงขนาดต้องทำปฐมกรรมตัวเองและครอบครัวทั้งหมด ซึ่งในโลกนี้คงจะไม่มีใครที่กล้าหาญและเสียสละตัวเองเพื่อผู้อื่นแบบนี้อีกต่อไปแล้ว                      ขออำนาจแห่งความดีของพวกเขาเหล่านี้  พระองค์โปรดช่วยชุบชีวิตพวกเขาเหล่านั้น โดยข้าฯจะเอาชีวิตของตัวเองเป็นเครื่องสังเวยแทน                        ว่าดังนั้นจบพระองค์ก็เชือดคอตัวเอง...แต่นิทานนี่นะครับ จะเอาอะไรมากมาย                      ก่อนที่ดาบจะถึงคอของพระราชาฯ เสียงประหลาดไม่รู้ที่มาที่ไปก็ดังขึ้น  ช้าก่อนพระองค์  ข้าพอใจในการบูชายัชญ์ของพวกท่านฯแล้ว เอาเถอะข้าจะชุบชีวิตครอบครัวของนายวีรวรนี้ให้ท่านเอง                      หลังจากสิ้นเสียงประหลาดนั้น                        ครอบครัวของนายวีรวรที่ตายไปเมื่อกี้  ก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมา  แสดงว่าเสียงประหลาดเมื่อสักครู่ต้องเป็นเสียงพระแม่อุมาเทวีแน่ๆ  แบบนี้สิสมกับเป็นเทพสวรรค์  ผู้เมตตาและคุ้มครองมนุษย์ผู้ซึ่งประกอบแต่กรรมดี                      ทั้งตัวนายวีรวรและครอบครัวคงจะแปลกใจว่าเมื่อกี้ตายไปแล้วนี่หว่า อยู่ดีๆก็ฟื้นขึ้นมาได้เองเสียแบบนั้น  เราฝันไปกันหรือเปล่า  แต่คนบ้าอะไรฝันเหมือนกันทั้งสี่คน  คงจะเป็นด้วยอำนาจแห่งมหาเทวีสตีแน่นอนว่าแล้วก็ทำการบูชาพระองค์อีกครั้งและพาครอบครัวกลับบ้านไป                      ส่วนพระราชาฯก็กลับพระราชวังของตนเอง                        หลังจากที่นายวีรวรกลับบ้านพร้อมครอบครัวแล้วก็กลับมาทำหน้าที่ราชองครักษ์เช่นเดิม                        เมื่อเจอนายวีรวร พระราชาก็ถามนายวีรวรว่าเสียงที่เราให้เจ้าไปตามหานั้น  เจอไหมแล้วเรื่องราวมันเป็นมาเป็นไปอย่างไร                      นายวีรวรก็กราบทูลว่าไม่มีอะไรพระเจ้าข้าเป็นเสียงผีสางนางไม้ร้องไห้คร่ำครวญ บ้าๆบอๆไป ไม่มีอะไรที่พระองค์จะต้องปริวิตกพระเจ้าข้าขอรับ                        แหมพระราชาก็นิ่งคิดว่ามีคนแบบนี้ด้วยแฮะ  เรารู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว ไม่ต้องโกหกเราหรอก หรือว่านายคนนี้จะเป็นคนดีที่โลกรอจริงๆที่ทำความดีแล้วไม่หวังสิ่งใดตอบแทน                      วันถัดมาพระราชาศูทรกะก็ได้เล่าเรื่องราวต่างๆที่พระองค์ไปพบไปเจอมาในคืนวันนั้นให้เหล่าเสนาอำมาตย์ฟัง  พร้อมทั้งสรรเสริญสดุดีความซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ของนายพราหมณ์วีรวรและครอบครัว  พร้อมทั้งแต่งตั้งนายพราหมณ์วีรวรนี้เป็นกษัตริย์  และแบ่งแว่นแคว้นของพระองค์ครึ่งหนึ่งเป็นการตอบแทน                      จบครับจบตอนที่ ๔ แล้ว....แต่  สำหรับพระราชาตริวิกรมเสนและเวตาลยังไม่จบครับ                      เวตาลถามพระเจ้าตริวิกรมเสนว่า...                      หลังจากที่พระองค์สดับรับฟังนิทานอันแปลกประหลาดมหัสจรรย์เรื่องนี้ไปแล้ว  พระองค์ว่าใครเป็นผู้ที่สมควรได้รับการยกย่องจากสามโลกให้ว่าเป็นผู้กล้าหาญที่สุด                      พระราชาตริวิกรมเสนตกเหวกับดักเวตาลเป็นครั้งที่.....อีกแล้วล่ะครับ                      พระองค์ตอบว่า "พระราชาศูทรกะนั้นล่ะจ้า กล้าหาญที่สุด เพราะพระองค์ไม่ห่วงตัวเองยอมพลีชีพเพื่อนายวีรวรนั้นเอง"                      อ้าวเจ้าตัวเวตาลแย้ง  คนที่กล้าหาญที่สุดไม่ใช่คนในครอบครับของนายวีรวรหรอกรึพระองค์                      พระเจ้าตริวิกรมเสนก็หลงตอบไปอีกว่า                      "นายวีรวรนี้เกิดอยู่ในตระกูลที่ดี ได้รับการอบรมสั่งสอนแต่สิ่งที่ดีๆ นายคนนี้เป็นองครักษ์มีหน้าที่ที่จะปกป้องพระราชาศูทรกะ ก็ย่อมต้องรักษาหน้าที่นี้ให้ถึงที่สุด  ส่วนหน้าที่ของความเป็นหัวหน้าครอบครัวก็ย่อมตัวมีเช่นกัน ความผูกพันธ์ระหว่างคนในครอบครัวที่ย่อมต้องรักกันเป็นธรรม นางพรามหมณีที่รักและเชื่อฟังสามี และรักลูกอันเป็นแก้วตาดวงใจส่วนลูกๆทั้งสองก็ย่อมต้องเคารพเชื่อฟังบิดามารดาเป็นเป็นคุณธรรมปฐมบทแห่งผู้เป็นบุตร  ย่อมจะถือว่าเป็นผู้ที่กล้าหาญที่สุดไม่ได้"                      ว่าแล้ว...พระเจ้าตริวิกรมเสนก็เจ็บตัวที่ตกหลุมพรางของเวตาลผู้เจ้าเล่ห์หมื่นกลนี่อีกแล้ว                      พอสิ้นเสียงตอบคำถามของพระราชาตริวิกรมเสน เจ้าเวตาลก็อันตธานหายไป.....ยังต้นอโศกที่เดิม ........................................................................................................                      กิจฺจกโร  สิยา นจ มชฺเช    กิตจะกะโร สิยา นะจะ มัตเช  ทุกคนควรทำหน้าที่ของตนด้วยความไม่ประมาท เพื่อนๆพี่ๆล่ะครับ  คิดว่าใครสมควรที่จะได้ชื่อว่ากล้าหาญที่สุดครับ จากคุณ : ทะลายร่างทะลวงใจ เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 07:55:46

ความคิดเห็นที่ 42 อ่าว อย่าเพิ่งจบจิ กะลังสนุกเลย ไม่เคยอ่านเปนคำภาษาง่ายๆแบบนี้ด้วย จากคุณ : คุณหนูผลไม้รูปไข่ เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 22:21:22

ความคิดเห็นที่ 43 ระลึกถึงความแก่เราแก่แล้วหรือนี่ นึกถึงตอนอ่านเรื่องนี้ในห้องเรียนโหไม่นะ ชอบตรงข้อคิดท้ายเรื่อง สรุปสั้นๆแต่ตรงประเด็นชะมัด จากคุณ : นายธุรการ เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 15:56:05

ความคิดเห็นที่ 44 ชอบอ่านมาก ๆ ค่ะ ดูมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว ตอนเรียนที่มหาวิทยาลัยก็ไปยืมจากหอสมุดมาอ่าน นิทานเวตาลคือนิทานซ้อนนิทานที่สอนใจมาก ๆ เลย ทุกครั้งที่เวตาลลอยกลับไปที่ต้นอโศก เราจะคิดว่า "ดีจริง ๆ เลยจะได้ฟังนิทานอีกแล้ว" ตามความจำของเรามีเด็กชายอีกคนที่ร่วมเดินทางไปด้วย แต่จนด้วยปัญญษเพราะจำไม่ได้แล้วจริง ๆ ค่ะ ขอบคุณที่มาพิมพ์ให้อ่านนะคะ จะอ่านให้ครบ 25 เรื่องเพื่อฟื้นฟูความจำที่หายไป รออยู่และ Bookmark เรียบร้อยแล้วค่ะ จากคุณ : เลขาหน้าใส เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 16:03:54

ความคิดเห็นที่ 45 อยากจะบอกว่า เป็นความโชคดีที่ครอบครัวรับราชการกันทั้งหมด เลยแทบจะมีคลังหนังสือที่บ้าน หนังสือเล่มนี้ ที่บ้านก็มีค่ะ (เพิ่งค้นเจอ) 55555 หลังจากที่ถูกหมกอยู่ที่ไหนของบ้านไปเป็นชาติ... จากคุณ : No One Love เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 07:07:09

ความคิดเห็นที่ 46 ความเห็นที่ 13 นั่นมันเพลง ตุ๊กตาจ๋า ไม่ใช่เหรอคะ รึเราจำผิด จากคุณ : ~ไก่แจ้~ เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 13:53:59

ความคิดเห็นที่ 47 จำตอนสุดท้ายได้เลย เพราะหนูก็งงเหมือนกันกับคำถามของเวตาล จากคุณ : Dear My Fay เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 16:44:45

ความคิดเห็นที่ 48 ตามอ่านค่ะ จากคุณ : เสียงคลื่นกล่อมดาว เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 20:10:05

ความคิดเห็นที่ 49 รอตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ครูทเฮาพ์ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 01:39:15

ความคิดเห็นที่ 50 มารอตอนต่อค่ะ รอมา2 วันแร้ว อยากอ่านต่อจังค่าา จากคุณ : คิบ เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 14:15:25

ความคิดเห็นที่ 51 เวตาล ๕ ต้องขออภัยด้วยครับ เนื่องจากผมผิดพลาดทางคอมพิวเตอร์เทคนิคครับ ทำให้ผมไม่สามารถที่จะล็อคอินในชื่อการใช้งานเดิมได้อีกแล้วล่ะครับ แต่ถึงจะเป็นบัตรผ่านก็คงจะไม่เป็นไร เพราะไม่ผิดต่อการที่ผมตั้งใจจะเล่าเรื่องเวตาลนี้ ให้เป็นที่ระลึกในการใช้งานห้องศาลาประชาคมแห่งนี้ของผมอยู่แล้วล่ะนะครับ มาๆต่อกันเลยครับ ไม่ทราบว่ายังมีคนมารอฟังอีกไหมนะครับ ส่วนผมก็จะเล่าต่อไปจนจบครับ อาจจะช้าหน่อยนะครับ ขออภัยมา ณ ที่นี้อีกครั้งครับ หลังจากที่เวตาลได้กลับไปที่ต้นอโศกเดิมของตน "พระเจ้าตริวิกรมเสน" ก็ต้องลำบากไปตามหาตัวเจ้าเวตาลที่ร้อยเล่ห์พันกลนี่มาอีก เพื่อให้เป็นไปตามคำมั่นสัญญาต่อ "โยคีศานติศีล" เหมือนๆผมที่สัญญากับทุกๆท่านฯว่าจะมาเล่าให้จบแบบนี้ล่ะกระมั้งครับ เมื่อพระองค์ได้เจอเจ้าเวตาลแล้วก็ทรงบ่นนิดหน่อย ว่าทำไมถึงต้องทำให้เป็นแบบนี้เราเหนื่อยนะนี่ หลายรอบแล้วนะ เราชักเบื่อเจ้าแล้วล่ะ บ่นงุมงำๆไปเรื่อยๆ แล้วก็เอาเจ้าเวตาลนี้พาดบ่าเดิน เพื่อเอาตัวเวตาลนี้ไปหา"โยคีศานติศีล"ให้ได้ เจ้าตัวเวตาลนี้ก็เริ่มแผนการณ์ถ่วงเวลาอีกแล้ว ที่ว่าถ่วงเวลานั้น เดี๋ยวท้ายเรื่องพวกท่านฯๆก็จะทราบเองนั้นล่ะครับ ว่าตัวเวตาลนี้ถ่วงเวลา"พระเจ้าตริวิกรมเสน"เพื่ออะไรครับ ข้าแต่ราชะ...ว่าเข้าไปนั้น เจ้าปีศาจเวตาลเอ่ยขึ้น ข้าฯมีเรื่องจะเล่าให้พระองค์ฟังอีกแล้ว ถือว่าเป็นนิทานฆ่าเวลาเพราะกว่าที่พระองค์จะไปถึงจุดหมายปลายทางนั้นยังอีกไกลนัก ในอดีตกาลอันไกลโพล้ ณ "อุชชยินีนคร" มีพรามหมณ์ผู้ปราดเปรื่อง เป็นมหามนตรีของ"พระราชาปุณยเสน" ชื่อ "หริสวามิน"มีลูกชายที่รูปงามดั่งกามนิตชื่อ "เทวสวามิน" และมีลูกสาวที่งดงามดั่งพระจันทร์เต็มดวงชื่อ "โสมประภา" แค่ชื่อก็งดงามแล้ว หน้าตาจริงๆจะขนาดไหนนี่ จะเหมือนดาราดังๆของเกาหลีได้ไหมนะครับ แต่ไม่มีเวตาลฉบับใดที่จะพรรณาความงดงามของนางโสมประภานี้ไว้อย่างละเอียดครับ เอาเป็นว่าสวยงามมากก็แล้วกันนะครับ ตอนที่นางโสมประภามีอายุสมควรที่จะมีคู่ครองเรือนได้แล้ว ครอบครัวของนางก็วิตกทุกข์ร้อนว่าจะมีใครมาขอนางไปเป็นภรรยาไหมนะ เกิดเป็นพ่อแม่คนนี้ก็คิดมากจัง มีลูกสาวก็คิดมากว่าจะมีสามีที่ดีๆไหม มีลูกชายก็คิดมากว่าจะไปติดยาฯ เล่นการพนันไม่เป็นเรียนหนังสือหรือเปล่านะ นางโสมประภาคงจะวิตกเหมือนกัน เลยขอสัญญากับครอบครัวของนางว่า ถ้าจะมีคู่ครองทั้งที ลูกนี้ขอให้สามีของลูก มีคุณสมบัติข้อใดข้อหนึ่งตามนี้ ๑.เรียนรู้และเชี่ยวชาญในพระเวทย์ บางฉบับอาจจะเขียนว่ามายาศาสตร์ก็ตาม ผมว่าคล้ายๆกันครับ ๒.เป็นจอมยุทธ น่าจะเก่งทางด้านกำลังภายใน หนึ่งในใต้หล้า ต่อสู้แย่งชิง ฉกชิงวิงราวก็คงน่าจะได้ครับ ๓.เป็นผู้หยั่งรู้ฟ้า เจนจบในดิน ถามอะไรรู้หมด รู้หมดทุกอย่าง...คอนเฟริมร์ ทางครอบครัวของนางก็คงจะไม่มีอะไรติดขัดมั้ง ถือว่าเป็นลูกสาวคนเล็กพ่อแม่น่าจะตามใจ ก็เลยตกปากรับคำขอของนาง ต่อมาทางฝ่ายพราหมณ์หริสวามินต้องไปเป็นทูตที่ต่างเมืองเพื่อขอเจรจาหย่าศึกที่มาติดพันพระนครอยู่ หลังจากที่จัดการธุระปะปังเรื่องราวต่างๆเรียบร้อยก็เตรียมตัวจะกลับเมือง ก็มีพราหมณ์ผู้ทรงวิทยาคุณฯ เป่าเสกเลขมนต์ต่างๆได้ชมังนักมาเจรจาของลูกสาว เนื่องจากได้ยินได้ฟังความงดความงามของนางโสมประภาจนหนาหู เลยอยากได้นางฯนั้นมาเป็นเมีย คู่ทุกข์คู่ยาก ทางฝ่ายพราหมณ์หริสวามินก็เลยบอกเงื่อนไงว่าท่านฯเก่งในด้านใด ด้านไหนบ้างล่ะ ในสามด้านนี้ ไหนลองส่งจดหมายแนะนำตัวมาสิ เรียนจบอะไรมา ปริญญาอะไร จากมหาวิทยาลัยไหน ได้เกียรตินิยมบ้างหรือเปล่า พราหมณ์หนุ่มคนแรกก็บอกว่า ข้าจบในเวทย์ทั้งปวง เป่าเสกเลขยันต์ได้เก่งหาผู้ใดจะเสมอเทียบเท่า มาๆข้าจะลองวิชาให้ท่านพ่อตาในอนาคตได้ดู ว่าแล้วก็เสกรถม้าแก้ว พาพราหมณ์หริสวามินเที่ยงเที่ยวไปตามสวรรค์สิบสามชั้นฟ้า สิบห้าชั้นดิน เป็นที่เพลินตาเพลินใจอย่างยิ่งจนพราหมณ์เฒ่าเป็นที่พอใจและตกปากรับคำว่า จะยกนางโสมประภาให้และกำหนดวันแต่งงานให้อีกเจ็ดวันข้างหน้า ระหว่างนั้นพราหมณ์หนุ่มคนที่สองก็ได้มาเจรจาสู่ขอนางโสมประภาเช่นกัน แต่ได้มาสู่ขอนางต่อเทวสวามิน ผู้เป็นพี่ชายของนางโสมประภา พี่ชายของนางก็ว่าเงื่อนไขออกไป ว่าน้องสาวของเขามีข้อกำหนดและเงื่อนไขแบบนี้ ท่านฯมีคุณสมบัติตรงตามเงื่อนไขของนางสักข้อบ้างไหม พราหมณ์หนุ่มคนที่สองก็บอกรายอะเอียดคุยโตถึงคุณสมบัติของเขาว่า เขาเป็นศิษย์ฆราวาสของวัดเส้าหลิน ฝ่ายด่านอรหันต์ร่างทองของวัดเส้าหยินมาแล้ว ยกกระถางธูปและเป็นประธานรุ่นศิษย์ฆราวาสรุ่นที่สิบ พร้อมทั้งหงายแขนให้ดูทั้งสองข้าง แขนด้านซ้ายมีรูปมังกร แขนด้านขวามีรูปเสือ (ผมเคยอ่านนิยายกำลังภายในของจีนที่เกี่ยวกับศิษย์วัดเส้าหลินว่า ใครที่ผ่านด่านอรหันต์ทองคำของเส้าหยินได้ จะต้องยกกระถางธูปที่ร้อนมากๆ ด้านซ้ายและขวาของกระถางธูปนั้นมีรูปมังกรและเสืออย่างล่ะตัว และแขนทั้งสองข้างของผู้นั้นจะมีรอยนาบของมังกรและเสือ ตามที่ผมบอกไป) พร้อมทั้งแสดงกระบวนท่าต่างๆ จนเป็นที่พอใจของพรามหณ์เทวสวามินจนตกปากรับคำยกน้องสาวให้ และกำหนดฤกษ์วันแต่งงานให้อีกเจ็ดวันข้างหน้า เอาล่ะสิครับ สองคนสองงานเข้าไปแล้วนะครับนี่ แต่เจ้าสาวคนเดียวจะแบ่งกันอย่างไรนี่ เอาล่ะมาถึงพราหมณ์หนุ่มคนที่สามที่จะมาสู่ขอนางโสมประภาไปเป็นเมีย ไม่อย่างนั้นจะไม่ครบร้อยถ้อยกระทงความ พรามหมณ์หนุ่มคนนี้ มาทาบทามสู่ขอทางฝ่ายภรรยาของพรามหณ์หริสวามิน และเป็นผู้ที่เจนจบในฟ้าและดิน พยากรณ์ทำนายได้ราวกับตาเห็น โอบามาจะไม่ได้เป็นประธานาธิบดีสมัยที่สองพี่ก็รู้ แถมยังคอนเฟริมร์อีก ตกลงนางผู้เป็นภรรยาของหริสวามินก็ตกลงยกให้ โดยนัดหมายอีกเจ็ดวันข้างหน้าเป็นวันยกเสาลงหลุม...เฮ้ยไม่ใช่ครับ เป็นวันเข้าสู่ประตูวิวาห์ โดยที่ทั้งสามคนคือ พราหมณ์หริสวามิน แม่ และพี่ชายของนางโสมประภา ไม่ได้รู้เรื่องราวของการยกลูกสาวและน้องสาวให้แต่งงานกับใคร คนใดเลย ยุ่งกันตายเลย เจ้าสาวคนเดียว ผู้ชายตั้งสามคน จะแบ่งอย่างไงกันลงตัวนี่ เจ็ดวันผ่านไปไวเหมือนโกหก ที่บ้านของพรามหณ์หริสวามินก็จัดพิธีแต่งงาน โดยพราหมณ์หนุ่มทั้งสามคนผู้ที่ได้เจรจาทาบทามสู่ขอนางโสมประภาก็มาตามนัด พร้อมเเขกและญาติผู้ใหญ่ของฝ่ายตนและฝ่ายเจ้าสาวมากันเนื่องแน่น เอาล่ะสิ งานวิวาห์จะเป็นงานฆ่าคนตายที่มากที่สุดในประวัติศาสตร์หรือเปล่าวะนี่ ต่างฝ่ายก็คงจะอ้างสิทธิ์ว่าใครดีกว่าใคร ใครมาขอก่อนใครเป็นที่วุ่นวายใจแก่เจ้าของงานฝ่ายเจ้าสาวมากๆ แต่ที่เป็นปัญหาคือเจ้าสาวหายตัวไปแล้วครับ หายไปไหนก็ไม่รู้ หรือว่าจะหนีงานแต่งไปแล้ว เพราะว่าเลือกยากอีกคนก็ดี อีกคนก็เก่ง อีกคนก็เป็นนักเรียนหลัก(ของวัดเส้าหลิน) เลือกยากจังแฮะ สาวๆสวยๆก็แบบนี้ล่ะครับ มีสิทธิ์ที่จะเลือก หนุ่มๆอย่างท่านฯอย่างผม ถ้าไม่มีงานการดีๆทำ มีบ้านหลังใหญ่ ขับเปอร์เซ่ หรือลัมโบกินี่ ก็คงจะยากครับที่จะมีสาวๆสวยๆมาสนใจ ทีนี้ล่ะยุ่งหนักกว่าเดิม เจ้าสาวหายตัวไป ทางฝ่ายพราหมณ์หริสวามินก็เลยไปขอความช่วยเหลือจากพราหมณ์คนที่สามให้ช่วยดูหน่อยสิว่า โสมประภาลูกสาวของเรานั้นนางหลีกลี้หนีหายไปไหนแล้ว พราหมณ์คนที่สามก็เข้าทางเลย ทำปากขมุบขมิบ พูดบ่นพร่ำเพ้อไปเรื่อยๆ จนได้ความว่า นางโสมประภาถูกยักษ์ตนหนึ่งจับตัวไป เอาไปซ่อนไว้ที่เขาวินธัยแล้วโน้นไกลมากๆ เอาล่ะเข้าทางของพราหมณ์หนุ่มคนแรกอีกแล้ว เขากล่าวต่อว่าที่พ่อตาในอนาคตว่า ข้าแต่พอตาตาดำๆที่เคารพ ท่านลืมไปแล้วหรือว่าข้าเป็นผู้ทรงวิทยาคุณฯ เสกอะไรก็ได้ ข้าจะเสกรถม้าแก้ว ให้ไปถึงเขาวินธัยในชั่วพริบตา แล้วเขาก็พาหริสวามิน พร้อมทั้งพราหมณ์หนุ่มผู้ร่วมชะตาเดียวกับเขาขึ้นรถม้าแก้วไปที่เขาวินธัย ตัดมาที่เขาวินธัย พอทั้งสี่คนนั้นมาถึงก็คงจะร้องแรกแหกกะเฌอล่ะนะครับ ว่าเอาลูก เอาว่าที่เมียของข้าคืนมา ถ้าไม่เอาคืนมาข้าก็จะฆ่าเจ้ายักษ์นี่ให้ตาย อ้าวๆๆ มาถึงถิ่นของเขา และยังมาตะโกนป่าวๆๆ แบบนี้เป็นใครใครก็โกรธล่ะครับ มาหยามเขาถึงถิ่น ไม่รู้จักสุภาษิตจีนโบราณเสียแล้ว "มังกรต่างถิ่นหรือจะมาสู้งูเขียวเจ้าถิ่นได้" ยักษ์ตนนั้นได้ฟังคำกล่าวท้าตีท้าต่อยของทั้งสี่คนก็โกรธ วิ่งออกมารวดเร็วราวกับพายุเฮอร์ริเคน ทั้งสี่คนเห็นดังนั้นก็ตกใจล่ะสิ...แต่พราหมณ์หริสวามินตั้งสติได้เร็วกว่าเพื่อน เลยพลักหลังดันหลังให้นายพราหมณ์คนที่สอง ผู้เป็นนักเรียนหลัก(จากวัดเส้าหลิน) ให้ออกไปสู่กับยักษ์ตนนั้น พราหมณ์คนที่สองก็น่าจะตกใจล่ะครับ อยู่ดีๆหาเรื่องหาความตายมาให้แบบนั้น แต่เมื่อคิดว่าเพื่อช่วยว่าที่ภรรยา และเราก็เป็นศิษย์ของวัดเส้าหลิน หนึ่งในเสาหลักของยุทธภพขนาดนี้ไม่สู่ก็คงจะไม่ได้ เดี๋ยวเสียชื่อศิษย์ตึกอรหันต์หมด และแล้วหมัดหน้านางก็เกิดขึ้นครับ พราหมณหนุ่มคนที่สองก็เกร็งลมปราณ พร้อมกับวาดเพลงเท้า "กระบองกำราบมารสยบเทพ" พร้อมทั้งใช้ดัชนีหักกิ่งหลิว เตรียมเข้าโรมรันกับยักษ์ตนนั้นทันที ยักษ์ตนนี้ก็น่าจะเป็นศิษย์ที่มีครูดีเหมือนกัน เมื่อเห็นพราหมณ์คนที่สองร่ายกระบวนท่ามาดังนั้นก็ร่ายเพลงยุทธโต้ตอบเหมือนกัน โดยใช้เพลงเท้าท่องเอกภพของสำนักสำราญ พร้อมทั้งดัชนีหกสาย(ของวัดมังกรฟ้าแห่งต้าลี่)ของตนเข้าห่ำหั่นเช่นกัน แต่เนื่องจากกำลังภายในที่มีมากประมาณเหมือนน้ำตกไหลลงจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำของพราหมณ์คนที่สอง ที่เกิดมาจากการฝึกคัมภีร์เก้าเอี้ยงนั้น ทำให้กำลังภายในของพราหมณ์คนที่สองเหนือกว่ายักษ์มาก และอีกไม่กี่กระบวนท่า ยักษ์ก็ถูกสำเร็จโทษตัดหัวเสียบประจานไว้หน้าเขาลูกนั้น เมื่อยักษ์ตนนั้นได้ตายไป ทั้งสี่ก็ช่วยนางโสมประภากลับมาบ้านได้อย่างปลอดภัย แต่เดี๋ยวก่อนนะครับ เรื่องยุ่งๆยังไม่จบ แล้วใครล่ะครับทีนี้ที่จะได้แต่งงานกับนางโสมประภา ต่างฝ่ายก็ต่างอ้างสิทธิ์การครอบครองและการช่วยเหลือนางกลับมา อันเป็นที่น่าปวดหัวยิ่งนัก แต่คนที่ปวดหัวที่สุด น่าจะเป็นพระราชาตริวิกรมเสน เพราะเจ้าเวตาลได้วกเอาปัญหานี้มาถามพระราชาฯอีกแล้วล่ะครับ ท่านฯผู้อ่านที่รัก โดนอีกแล้วครับ เจ็บมาเยอะเหนื่อยมาเยอะ ไม่เคยจำสิน่า เวตาลก็ทูลถามว่า ใครเป็นผู้ที่สมควรจะได้นางโสมประภาเป็นเมียมากที่สุดล่ะครับ พร้อมทั้งทำหน้าตายี่ยวนกวนประสาทด้วย... พระราชาตริวิกรมเสนก็เผลอตัวตอบไปอย่างฉะฉานว่า.... "นางโสมประภาสมควรจะเป็นภรรเมียของจอมยุทธพราหมณ์คนที่สองต่างหากเพราะ เขาเป็นผู้ที่เอาชีวิตแลกกับยักษ์ตนนั้น ถ้าไม่ได้เขาซึ่งเก่งกล้าสามารถในกระบวนยุทธ ไหนเลยจะเอานางโสมประภากลับมาได้ ลำพังแค่พราหมณ์ผู้เก่งในเลขมนต์และพราหมณ์ผู้ล่วงรู้อนาคตก็คงจะไม่มีความสามารถขนาดนั้น" เมื่อพระราชาฯตรัสจบลง ตัวเวตาลก็หัวเราะ พร้อมทั้งลอยหายไปในความมืด สกมฺมุนา โหติ ผลฺปปตฺติ สะกัมมุนา โหติ ผะลุปะปัตติ ผลสำเร็จย่อมเกิดขึ้นได้จากการกระทำของตน ................................................................................................................ เพื่อนๆล่ะครับ ว่าพรามหณ์ทั้งสามคนนี้ ผู้ใดเป็นผู้ที่สมควรแก่การวิวาห์กับนางโสมประภาในครั้งนี้ครับ จากคุณ : ท.ทะลายร่างทะลวงใจ เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 06:06:17 A:180.183.76.126 X: TicketID:383000

ความคิดเห็นที่ 52 เวตาล ๖ หลังจากที่"พระเจ้าตริวิกรมเสน"ตามหาเจ้าตัวเวตาลได้อีกครั้ง ก็อุ้มขึ้นบ่าเพื่อจะนำตัวไปใน "โยคีศานติศีล" ตามที่ได้นัดหมายกัน แต่ปีศาจที่เจ้าเล่ห์เจ้ากลอย่างเวตาลนะรึครับ จะยอมปล่อยโอกาสในการล่อหลอกพระราชาพระองค์นี้ได้ จึงได้เล่านิทานถวายพระองค์อีกสักเรื่องเพื่อถ่วงเวลาในการเดินทางต่อไป เอ้ยไม่ใช่ครับเพื่อความเพลิดเพลินของทั้งท่านฯและผมต่อไปครับ ในแคว้นโศภาวดีของ"พระเจ้ายศเกตุ" มีเทศกาลงานบุญที่มีชื่อเสียงมากครับ เป็นการแสดงความเคารพนบนอบของประชาชนต่อพระแม่อุมาเทวี (บางเล่มก็บอกว่าพระแม่เคารี ซึ่งจริงๆก็เหมือนกันนั้นล่ะครับ) ซึ่งจะจัดขึ้นในเดือนแปดของอินเดียในทุกๆปีครับ ซึ่งในวันงานนั้น ศรกามเทพก็ได้เล่นกลทำให่หนึ่งหญิงหนึ่งชายมาพอเจอกัน เพื่อสานสัมพันธ์ครองรักครองเรือนกันต่อไปครับ นาย"ธนวละ" ได้เดินเที่ยวชมงานจนมาถึงสระน้ำแห่งหนึ่ง คงจะแถวๆนั้นล่ะกระมั้งและได้พบหญิงสาวสวย ซึ่งเป็นบุตตรีของนาย "ศุทธบฎ" ที่มีชื่อว่านาง"มัทนสุนทรี" ซึ่งได้ว่ายน้ำเล่นอยู่ในสระน้ำแห่งนั้น ศรกามเทพได้ทำให้นายธนวละ หลงใหลได้ปลื้มในตัวนางมัทนสุนทรีเป็นอันมาก จนต้องสืบเสาะหาว่านางชื่ออะไร บ้านอยู่ที่ไหน เป็นลูกของใคร (นายคนนี้น่าจะเป็นนักสืบเอกชนมากกว่านะครับเก่งขนาดนี้) หลังจากนั้นถึงเดินทางกลับบ้าน แต่เพราะพิษรักแรกพบนี่เองทำให้เขากินไม่ได้นอนไม่หลับ กระส่ายกระสับไม่เป็นอันกินอันนอน ร้อนจนถึงพ่อแม่ต้องมาถามว่าเป็นลูกอะไรหรือเปล่าลูกเอ่ย... มีอะไรก็บอกพ่อกับแม่มา ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงแล้ว พ่อแม่จะทูลเกล้าทูลหัวถวายให้เลย พ่อแม่ก็นะครับ เห็นลูกชายเป็นทุกข์เป็นร้อนก็คงจะเมตตากรุณา มุทิตา อุเบกขา ฯลฯ อยากเห็นลูกชายพ้นทุกข์ นายธนวละก็บอกว่าไปตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้เป็นบุตรของนายศุทธบฎ ชื่อมัทนสุนทรีจ้าพ่อแม่ ถ้าฉันไม่ได้นางมาเป็นเมียโดยเร็ววันนี้ ฉันคงจะถึงที่ตายเป็นมั่นคง พ่อแม่ของนายธนวละได้ฟังดั่งนั้นก็ช่วยกันปลอบโยนลูกชายต่างๆนานาว่า จะไปยากอะไรกันเล่าลูกเอย ครอบครัวเรากับครอบครัวทางฝั่งโน้นก็รู้จักมักจี่กัน (แต่แปลกว่าทำไมรุ่นลูกถึงไม่รู้จักกันนะครับ) วันนี้เจ้ากินข้าวกินปลา อาบน้ำโกนหนวดขัดสีฉวีวรรณให้เรียบร้อย พรุ่งนี้พ่อแม่จะไปขอเมียให้เจ้าเอง วันรุ่งขึ้นทางฝ่ายเจ้าบ่าวก็ยกขันหมาก ทั้งต้นกล้วยต้นอ้อย สินสอดทองมั่น ยกขบวนกันไปขอนางมัทนสุนทรีเพื่อมาแต่งงานด้วย ซึ่งทางฝ่ายเจ้าสาวก็ไม่มีอะไรขัดข้อง เพราะนางมัทนสุนทรีก็หลงรักนายธนวละตั้งแต่แรกพบด้วยเช่นเดียวกัน ในปัจจุบันนี้มีไหมหนอ..รักแรกพบนี่ ผมอยากเจอสักคนครับ หลังจากได้ตกแต่งงานยกเสาลงหลุมกันเรียบร้อยแล้ว นางมัทนสุนทรีก็ย้ายมาอยู่บ้านของนายธนวละ ใกล้ถึงวันเทศกาลบูชาพระแม่อุมาเทวี น้องชายของนางมัทนสุนทรีก็ได้มาเยี่ยมพี่สาวและพี่เขยของเขา หลังจากที่ได้พักผ่อนเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็แจ้งแก่นางมัทนสุนทรีว่า ที่บ้านของเราเชิญให้พี่สาวและพี่เขยไปร่วมงานเทศกาลนี้ด้วย ทางฝ่ายบ้านสามีและตัวสามีเองก็ไม่ได้ขัดข้องจึงได้เดินทางกันไป เพื่อจะไปร่วมงานเทศกาลนั้น ตัดมาถึงงานเทศกาลบูชาพระแม่อุมาเทวี ณ เทวาลัยของพระแม่อุมาเทวี ซึ่งคนทั้งสามได้มาถึงแล้ว แต่ว่าจะเข้าไปบูชาพระแม่นั้นทั้งสามคนก็คงจะแปลกๆใจอยู่เพราะไม่มีเครื่องเซ่นสังเวยอะไรมาเลย จึงนัดแนะกันให้เข้าไปทีล่ะคน ฝ่ายนายธนวละผู้เป็นสามีเข้าไป ไม่รู้อะไรดลใจนายคนนี้สินะครับ พอเห็นรูปสมมติของพระแม่ฯเข้าก็เกิดปลื้มปิติเป็นล้นพ้น นึกอาจจะหลุดพ้นในวัฎฎะสงสารขึ้นมาในบัดดล จึงหามีดไม้แถวนั้นตัดคอตัวเองตายเสียแบบนั้น สงสัยเป็นการบูชายัญช์ตัวเองมั้งนะครับ งงล่ะสิครับ ไม่ต้องงครับ นินทานคือนิทานฟังสนุกๆเอาขำๆครับ ฝ่ายน้องชายของนางมัทนสุนทรีเห็นพี่เขยเข้าไปนานจัด ก็เลยเข้าไปตามครับ งงทำไมแค่ไปเซ่นไหว้แค่นี้หายไปตั้งครึ่งวันค่อนวัน พอเข้าไปเทวาลัยได้ ก็เห็นหัวพี่เขยตัวเอง กลิ้งหลุนๆอยู่บนพื้น ก็งงเต็กสิครับ อยู่ดีๆใครมาฆ่าตัดคอพี่ชายเราหว่า หรือจะเป็นเหมือนทางภาคใต้ของเรา น้องชายของนางมัทนสุนทรีเห็นหัวพี่เขบแบบนี้ก็ไม่รู้อะไรดลจิตดลใจ ตัดคอตัวเองตายตามไปอีกคน ทางฝ่ายนางมัทนสุนทรีก็รอนานแล้วล่ะนะครับ ทั้งผัวทั้งน้องชายก็หายตามกันไป หรือว่าคนสองคนนี้เขาจะหนีตามกันไปแล้วหว่า ทิ้งให้เรารอเก้ออยู่คนเดียว ก็เลยเดินตามเข้าไป ช็อคสิครับ เห็นหัวสองหัวร่างสองร่างของทั้งน้องชายและผัว นอนไร้ลมหายใจแบบนั้น งงเป็นไก่ตาแตกเลย มาด้วยกันดีๆไม่เห็นจะมีลางบอกเหตุอะไรเลยที่น้องชายและผัวจะมาฆ่าตัวตายกันแบบนี้ ว่าแล้วก็รำพึงรำพันตามประสาหญิงผู้เสียจริต ที่เสียทั้งน้องและผัวไปในคราวเดียวกัน แล้วก็เตรียมตัวจะฆ่าตัวตายตามผัวและน้องชายไปเช่นเดียวกัน แต่นางคงจะห่วงสวยอยู่ละนะครับ เลยจะไม่ตัดคอตายแต่จะผูกคอตายตามกันไป จะว่าวิธีไหนก็ตายเหมือนกันเนอะ ก่อนที่นางจะแขวนคอตายนั้น ก็มีเสียงประหลาดดังขึ้นมาอีกแล้ว เสียงนั้นบอกว่า เราพอใจในการตัดสินใจที่เด็ดเดี่ยวของเจ้านักเป็นหญิงที่ใจเด็ด จะฆ่าตัวตายตามผัวและน้องชายไป เอางี้เดี๋ยวเราจะชุบชีวิตของทั้งน้องและผัวเจ้าให้ ให้เจ้าเอาตัวไปต่อคืนกับร่าง แล้วพวกเขาก็จะฟื้นคืนชีวิตกลับมาดั่งเดิม นางมัทนสุนทรีได้ยินดังนั้นก็ดีใจรีบเอาหัวไปต่อคืนกลับร่างของน้องชายและผัวจนเสร็จ และพวกเขาทั้งสองก็ฟื้นคืนชีวิตขึ้นมาจริงๆ แต่ครับแต่ถ้ามันจบง่ายแบบนั้นก็ไม่ใช่นิทานเวตาลสิครับ หัวกับตัวอ่ะต่อเสร็จเรียบร้อย แต่ตัวของผัวไปต่อกับหัวของน้องชาย หัวของร้องชายไปต่อกับตัวของพี่เขย ยุ่งกันแล้วล่ะครับทีนี้ จะเอายังไงกันดีหว่า จะใช้ประโยชน์กับอวัยวะส่วนต่างๆกันอย่างไงล่ะทีนี่ ไม่ผิดขนาดผิดรูปกันอย่างเห็นได้ชัดรึครับนี่ พอเวตาลเล่าจบ ก็หันไปถามพระเจ้าตริวิกรมเสนว่า "ตกลงใครจะได้เป็นน้องชาย และใครจะเป็นผัวของนางมัทนสุนทรีกันแน่" พระเจ้าวิกรมเสนก็เผลอตัวตอบไปอีกแล้วล่ะครับ ไม่อย่างนั้นนิทานเวตาลก็คงจะมีแค่หกเรื่องเท่านั้น พระองค์ตอบว่า "ร่างใดก็ตามที่มีหัวของสามีอยู่ ร่างนั้นก็สมควรที่จะเป็นสามีของนาง ร่างใดที่มีส่วนหัวของน้องชาย ร่างนั้นก็สมควรที่จะเป็นน้องชาย เพราะคนเราสามารถที่จะแยกแยะใครเป็นใคร จากส่วนหัวนี่ล่ะ หัวจึงสำคัญที่สุด" พอฟังคำตอบจบ เวตาลก็หายแว๊บเข้ากลีบเมฆไปอีกแล้วครับ สจฺจํ วา ยทิ วา มฺสา สัจจัง วา ยะทิ วา มุสสา ความจริงหรือความเท็จตัวเองย่อมรู้เอง .............................................................................................................. เพื่อนๆล่ะครับ ตอบได้ไหมครับ ว่าใครสมควรที่จะเป็นสามีของนางมัทนสุนทรีครับ จากคุณ : ท.ทะลายร่างทะลวงใจ เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 11:00:09 A:180.183.76.126 X: TicketID:383000

ความคิดเห็นที่ 53 ไม่ได้มาอ่านกระทู้ เเต่จะมาถามว่า ล็อกอินหายไปไหน ????????? จากคุณ : ปาง อม ยิ้ม เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 15:05:03

ความคิดเห็นที่ 54 ยังเข้ามาตามอ่านอยู่เรื่อยๆนะครับ เรื่อง5: ขอตอบว่าพราหมณ์ทั้งสามคนแทน ความรู้ ทรัพย์ และกำลัง ทั้งสามเป็นปัจจัยที่นำไปสู่การบรรลุเป้าหมาย ดังนั้นจะคิดว่ากำลัง หรือความพยายามสำคัญที่สุด อย่างคำตอบของเจ้าชายนั้นไม่ถูกต้อง หากขาดอีกสองสิ่งก็ไม่สามารถช่วยนางได้เช่นกัน ดังนั้นขอตอบว่า แต่งกันให้หมดเลย >< (แต่ถ้าให้เลือกขอตอบว่าคนที่หยั่งรู้ฟ้าดิน(ปัญญา)ครับ) เรื่อง6: อ่านๆอยู่ก็คิดเหมือนกันว่าถ้าต่อหัวกับตัวผิดกันคงฮา แล้วมันก็เป็นจริงๆ... ผมก็คิดแบบพระราชา แต่คิดว่าแบบนั้น ทั้งสองคนไม่ควรจะมีบุตร... จากคุณ : ผมยังเด็ก เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 55 04:28:27

ความคิดเห็นที่ 55 ตอบ555คุณปางอมยิ้มครับ ผิดพลาดทางเทคนิคครับ ตอบคุณผมยังเด็กครับ ลึกซึ้งมากๆ แสดงว่าที่ผมสื่อ เริ่มจะมีคนเข้าใจแล้วนะครับ จากคุณ : ท.ทะลายร่างทะลวงใจ เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 55 13:27:54 A:180.183.76.126 X: TicketID:383000

ความคิดเห็นที่ 56 เวตาล ๗ "พระราชาตริวิกรมเสน" กลับไปยังต้นอโศกต้นเดิม เพื่อตามหาเจ้าเวตาลน้อยที่แสนจะน่าเกลียดน่าชัง พอพบตัวก็แบกขึ้นบ่าเหมือนเดิม เพื่อที่จะเอาตัวเวตาลนี้ไปให้"โยคีศานติศีล" ตามคำมั่นสัญญาต่อไป เจ้าตัวเวตาลนี้คงจะปล่อยให้พระราชาตริวิกรมเสน เอาตัวมันไปได้ง่ายๆกระมังครับ เลยหาวิธีเล่านิทานเพื่อถ่วงเวลาต่อไปครับ ว่าแล้วเจ้าเวตาลน้อยก็นำพระราชาฯ สู่วังวนของการถ่วงเวลาและด่านทดสอบความอดทนต่อไป เจ้าเวตาลก็เลยเล่านิทานให้พระองค์ฟังอีกเรื่อง.....ดังจะมีเนื้อความตามท้องเรื่องดังนี้ครับ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ พระนคร"ตามรลิปติ" ริมฝั่งทะเลตะวันออก (เรื่องนี้จะมีแม่ชีทะเลใต้เหมือนมังกรหยก หรือจะมีโป๊ยเซียนมาเหาะข้ามทะเลไหมนะครับ ลองมาดูกัน) มีพระชาที่ปกครองเมืองนี้ชื่อ "พระเจ้าจันฑสิงห์" ผู้เป็นมหาราชในการการรบ เก่งกาจ ฉกาจฉกรรจ์ หาผู้ใดเสมอเหมือน ครั้งหนึ่งมีมีผู้ยากจนเข็ญใจมาขอพึ่งใบบุญของพระองค์ ยอมถวายตัวเป็นข้ารับใช้ชื่อ "สัตตวศีล" (ซึ่งบางเล่มบอกว่าเป็นเชื้อสายเจ้าเก่าฯ) แต่ทำไมนายคนนี้ถึงยากจนหว่า สงสัยไม่ทำงานทำการมัวแต่รอกินบุญเก่า พอบุญใหม่ไม่สร้าง พอบุญเก่าหมดก็อดอยากแบบนั้นละนะครับ พระราชาจันฑสิงห์ก็รับไว้เป็นข้าฯในพระองค์ นายสัตตวศีลอยู่ทำงานมาหลายปี วันหนึ่งพระราชาฯออกล่าสัตว์ตามธรรมเนียมของคนที่ไม่มีอะไรจะทำ เบียดเบียนสัตว์น้อยใหญ่ในป่าไปเรื่อยๆ และแล้วพระพรหมก็เล่นตลกกับพระองค์และนายสัตตวศีลนี่ โดยทำให้คนทั้งสองหลงป่าไปด้วยกัน โดยที่ไม่มีข้าราชบริพารอื่นๆติดตามทัน ทั้งพระราชาฯและนายสัตตวศีลก็เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า เลยพักผ่อนสักครู่โดยที่นายสัตตวศีลเป็นผู้ดูแลพระราชาฯองค์นี้อย่างดีเหมือนเดิม ค่อยหาน้ำให้กิน หาอาหารมาให้พระราชาฯกิน โดยอาหารที่หามาก็ไม่ได้ดีอะไรนักหรอกนะครับ เป็นอาหารที่นายสัตตวศีลกินมาโดยตลอด คือมะขามป้อมครับ พระราชาเองก็คงจะแปลกใจว่าทำไม คนรับใช้ของเรากินแต่มะขามป้อม เราเลี้ยงดูเขาไม่ดีกระมัง พอหายเหนื่อยทั้งพระองค์และนายสัตตวศีลก็เดินทางกลับพระนคร หลังจากถึงพระนครแล้ว พระองค์ก็ประกาศความดีของนายสัตตวศีลที่ช่วยพระองค์ไว้ และพระราชทานสิ่งของต่างๆให้มากมาย หลังจากที่นายสัตตวศีลมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นแล้ว แต่เขาก็ยังทำหน้าที่รับใช้พระราชาจันฑสิงห์เหมือนเดิม (แต่อาจจะได้เลื่อนตำแหน่งใหญ่โตขึ้นด้วย) เหตุการณ์ที่สำคัญของเรื่องนี้ก็เกิดขึ้นครับ เพราะนายสัตตวศีลได้รับหน้าที่สำคัญให้ไปเกาะลังกาเพื่อสู่ขอพระราชธิดาของเกาะลังกานั้นมาให้พระราชาจันฑสิงห์ โดยใช้เรือในการเดินทางครับ ออกเรือไปได้ไม่นานเรือที่นายสัตตวศีลโดยสารนั้นก็ต้องพายุกลางทะเล ฝนฟ้ากระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา เรือที่โดยสารมานั้นก็กำลังจะอับปาง แต่เรื่องอันมหัสจรรย์ก็เกิดขึ้นครับ กลางท้องมหาสมุทรที่กำลังบ้าคลั้งนั้น เกิดมีธงทองผุดขึ้นมาเหนือน้ำ นายสัตตวศีลเห็นดังนั้นก็แปลกใจว่านี่เกิดอิทธิฤทธิ์ปาฎิหารย์อะไรนี่ มีอะไรไม่ชอบมาพากลจริง คนอื่นก็มัวแต่กลัวตาย เราอยากรู้จริงว่าธงทองนั้นผุดขึ้นมากลางทะเลได้อย่างไร ว่าแล้วก็เตรียมร่างกาย วอมอัพให้เรียบร้อยแล้วก็กระโดดเกาะธงทองนั้น จมลงไปสู่มหาสมุทร ก่อนที่เรือลำที่โดยสารมานั้นจะอับปางลงสู่ก้นทะเลในที่สุดครับ หลังจากที่นายสัตตวศีลจมลงสู่ก้นทะเลตามธงทองที่ปักอยู่นั้น สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นครับ ทำไมนะรึครับก็แทนที่นายสัตตวศีลจะสำลักน้ำทะเลตายกลับไม่ใช่อย่างนั้น ก้นทะเลแทนที่จะเป็นที่อยู่ของสัตว์ทะเลน้อยใหญ่ ปลาการ์ตูนเอย ปลาฉลามเอย กลับเป็นนครที่สวยสดงดงามแห่งหนึ่ง นครนั้นสว่างจ้าราวกับกลางวัน วิจิตรพิศดารเป็นอย่างมาก สร้างความแปลกใจให้กับนายสัตตวศีลเป็นล้นพ้น พลันสายตาของนายสัตตวศีลก็ได้ตกตะลึงมากยิ่งขึ้นอีกเมื่อเห็นผู้หญิงที่สวยงามที่สุด...เดินผ่านมา น่าแปลกใจจริงๆทำไมเมืองใต้ทะเลแห่งนี้มีสาวสวยขนาดนี้อยู่ด้วยหว่า สวยขนาดที่นายสัตตวศีลเห็นในครั้งแรกก็หลงรักเลย นางผู้เป็นดวงใจของข้า ข้าหลงรักใจเสียแล้ว นายสัตตวศีลรำพึงรำพันกับตนเอง นายสัตตวศีลก็เดินเข้าไปหานางผู้นั้น และคงผู้เกี้ยวพาราศีนางคนนั้นกระมังครับ และนางคนนั้นก็น่าจะเล่นด้วย แต่....นิทานเวตาลจบง่ายจบดายก็คงจะไม่ใช่ครับ ลองอ่านเรื่องราวต่อไปดีกว่าครับ ว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป นางผู้นั้นก็ให้นายสัตตวศีลไปอาบน้ำที่บ่อน้ำแห่งหนึ่งก่อน ก่อนที่นางจะเออออห่อหมกด้วย สงสัยว่านางคงจะรักความสะอาดมาก อาบน้ำเสร็จแล้วอย่าลืมเอาออกอฮอล์ล้างตัวด้วยนะจ๊ะ เดี๋ยวเชื้อโรคจะไม่หมด พอนายสัตตวศีลกระโดดลงบ่อน้ำเท่านั้น....ร่างของนายสัตตวศีลก็เหมือนจะโดนดูดไปโผล่ในอีกโลกหนึ่ง นายสัตตวศีลมาโผล่ที่กลางสระน้ำในสวนของพระเจ้าจันฑสิงห์ครับ เอางองูสองตัวล่ะครับ อยู่ดีๆไหงมาโผล่ที่นี่ได้หว่า แปลกโว้ย แล้วสาวสวยผู้นั้นล่ะไปไหนแล้ว นี่ข้าฝันไปหรือเปล่านี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน ยิ่งคิดก็ยิ่งงง จนสติของนายสัตตวศีลวิปลาสไปชั่วขณะ ทำอะไรไม่รู้ตัว จนทหารผู้ดูและอุทยานของพระเจ้าจันฑสิงห์มาพบเข้า เลยนำตัวนายสัตตวศีลมาเข้าเฝ้าพระราชาจันฑสิงห์ครับ พระราชาจันฑสิงห์ก็ถามนายสัตตวศีลว่าเป็นไงมาไงไหงมาโผล่อยู่ที่นี่ได้ งานที่เราใช้ให้เจ้าไปทำล่ะ คนอื่นๆล่ะ นายสัตตวศีลเมื่อรวบรวมสติสตางค์อะไรครบถ้วนสมบูรณ์แล้วก็เล่าเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นกับตัวเองให้พระราชาฯฟัง พระราชาฯฟังแรกๆก็คงจะแปลกใจล่ะนะครับ ไอ้เจ้านี่หนีงานมาแล้วมาโกหกพกลมเราหรือเปล่าว่ะนี่ ใจหนึ่งก็อยากช่วยเหลือนายสัตตวศีลที่เคยมีบุญคุณกับพระองค์ ใจหนึ่งก็อยากเห็นอยากรู้ว่าเรื่องที่นายสัตตวศีลเล่ามานั้นเป็นจริงหรือไม่ เลยรับปากว่าจะช่วยนายสัตตวศีลให้สมหวัง ตามเรื่องราวที่เล่ามาทั้งหมด ว่าแล้วพระราชาฯพร้อมกับนายสัตตวศีลก็ลงเรือเดินทางไปตามเส้นทางที่พบเจอธงทองผุดขึ้นกลางทะเล เรื่องราวเหมือนเดิมเลยครับ เกิดพายุใหญ่ ฝนตกอย่างไม่ลืมหูลืมตา ท้องทะเลบ้าคลั้ง ธงทองก็ผุดขึ้นมากลางทะเลเหมือนเดิมครับ ครั้งนี้นายสัตตวศีลโดดลงทะเลแบบไม่ต้องคิดเลยครับ คิดแต่ว่าครั้งนี้เราคงจะมีภรรยาจาโบ๊วเป็นมั่นคง ส่วนพระราชาฯก็กระโดดตามนายสัตตวศีลลงไป แป๊บเดียวครับ ก็มาถึงนครอันสวยสดงดงามตามที่นายสัตตวศีลเลยเล่าให้พระราชาฯฟัง พลันสายตาของคนทั้งคู่ก็เห็นสาวงามหมู่หนึ่งเดินมา นายสัตตวศีลก็ทูลต่อพระราชาฯว่านั้นไงพระเจ้าข้า นางอันเป็นที่ข้าพระองค์ตกหลุดรักพลางชี้มือชี้ไม้ไปที่นางคนนั้น พระราชาฯเห็นนางคนนั้นก็คงจะเฉยๆไม่ได้สนใจอะไรล่ะครับ คงคิดในใจว่าน้องๆตามผับตามบาร์สวยกว่านี้ตั้งเยอะแยะ โอ้ยไม่น่าตามมันมาเลย ว่าแล้วก็ชวนนายสัตตวศีลไปหาที่นั่งพักผ่อนหย่อนใจ นางผู้เป็นหัวหน้าของสาวๆกลุ่มนั้นก็คงเห็นพระราชาฯเหมือนกันล่ะนะครับ และรูปร่างบารมีของพระราชาจันฑสิงห์คงจะเป็นที่ต้องหน้าต้องตานาวฯบ้างเหมือนกัน เลยให้สาวใช้ไปดูไปใต่ถามสิว่าบุรุษผู้รูปงามคนนั้นเป็นใคร พอสาวใช้กลับมาแล้ว นางผู้เป็นหัวหน้าฯนั้นก็คิดว่าโอ๊ะโอ...สงสัยพระพรหมท่านฯคงจะเห็นว่าเราเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวหัวใจมาเป็นเวลานาน เลยส่งเทพบุตรรูปงาม นามก็เพราะ พร้อมด้วยศักดิ์ชาติตระกูลที่ดีมาให้เป็นสวามีของนางเป็นมั่นคง เลยรีบออกมาหาว่าที่ภัสดาในอนาคต พอนางนั้นมาพบกับพระราชาจันฑสิงห์แล้ว ก็ถวายความเคารพนบน้อม เพื่อที่จะให้พระราชาฯนั้นรับไมตรีของนาง แต่ระดับพระราชาฯแล้ว ไม่ว่าจะเป็นมเหสี สนมเจ้าจอมหม่อมห้าม คงจะเยอะแยะมากมาย ก็เลยไม่สนใจกับนางผู้นี้เลย ไม่ว่านางจะทำอย่างไรพูดอย่างไร พระราชาฯก็เฉยๆ เอาแบบนี้ดีกว่าใช้มุขน่าสงสารเผื่อพระราชาฯจะใจอ่อนสงสารข้าฯบ้างก็เป็นได้ ร้อยเล่มเกวียนมรรยาหญิงที่ขนไปไม่หมดแล้ว ก็ยังทำอะไรพระราชาฯองค์นี้ไม่ได้ นางเลยเล่าประวัติความเป็นมาของนางให้พระราชาฟัง นางเป็นยักษ์ เป็นลูกของอสุรกาลเนมี แต่ถูกพระนารายณ์ฆ่าตายไปนานแล้ว นางเลยได้ทรัพย์สมบัติของพ่อนางทั้งหมด โดยครองเมืองอยู่คนเดียวเปล่าเปลี่ยวใจ ซึ่งนางก็บอกอีกว่าเมืองนี้ใครที่อยู้ที่นี่จะไม่แก่และไม่ตาย ก็แหงล่ะสิอยู่ใต้มหาสมุทรแบบนี้ถ้าตายได้ก็ตายไปแล้ว พระราชาฯก็เฉยอีก บอกว่าเราตามเพื่อนเรามาที่นี่ เพราะเพื่อนเราบอกว่าหลงรักเจ้า แต่เราเฉยๆ เอาแบบนี้ดีไหม เจ้าก็รับรักเพื่อนของเราเสีย เราจะได้หมดห่วงกับเพื่อนของเราคนนี้ ส่วนนางยักษีก็นะ เอาก็เอาวะอย่างน้อยๆก็ยังดีกว่าที่จะอยู่คนเดียวแบบนี้ ปีนี้หน้าหนาวหนาวแรงด้วย อุ่นอะไรก็ไม่เท่าอุ่นไอรัก ยอมก็ยอม ส่วนนายสัตตวศีลก็คงจะยิ้มปากไม่หุบล่ะนะครับ ได้เมียสวย พร้อมทั้งทรัพย์ศฤงคาร แบบนี้ตายกี่ชาติก็คงจะหาไม่ได้ หลังจากที่ได้พูดคุยนัดแนะกันดีแล้ว พระราชาฯก็จะกลับพระนครของพระองค์แล้วล่ะครับ นางยักษีผู้นั้นก็ได้ให้ผลไม้วิเศษที่กินแล้วจะไม่แก่และตายพร้อมทั้งกระบี่ที่มีอานุภาพปราบไปได้ทั่วทศทิศแก่พระองค์ แล้วก็มาส่งพระองค์ที่บ่อน้ำตามทางเดิมที่นายสัตตวศีลเลยลงไป แล้วก็กลับคืนสู่พระนาครตามเดิม เวตาลเล่านิทานเรื่องนี้จบ ก็พล็อตเดิมครับ แกล้งทูลถามต่อพระองค์ว่า ใครกันแน่นะระหว่างพระราชาจันฑสิงห์กับนายสัตตวศีล ที่เป็นผู้กล้าหาญที่สุด พระเจ้าตริวิกรมเสนก็เผลอตัวเผลอใจ หลงไปกับนิทานของเวตาลก็ตอบอย่างฉะฉานว่า "นายสัตตวศีลนั้นล่ะเป็นผู้กล้าหาญที่สุด เพราะนายคนนี้กระโดดลงสู่ทองมหานทีอย่างไม่รู้ว่าจะเจออะไร แต่พระราชาจันฑสิงห์ทราบอยู่แล้วว่ากระโดดลงทะเลไปแล้วก็จะเจอสิ่งที่นายสัตตวศีลบอกแก่พระองค์" เวตาลได้ฟังดังนั้น ก็หายวับไปกับตา.... ............................................................................................................ ทีโป โหติ จกฺขฺโท ทีปะโท โหติ จักขุโท ผู้ที่ให้แสงสว่างเป็นผู้ที่ได้ให้ดวงตา จากคุณ : ท.ทะลายร่างทะลวงใจ เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 00:40:27 A:180.183.76.126 X: TicketID:383000

ความคิดเห็นที่ 57 บทส่งท้าย... ก่อนอื่นผมต้องขอโทษสำหรับพี่ๆน้าๆที่คอยอ่านนิทาน "เวตาล" นี้ด้วยนะครับ เรื่องจากสุขภาพของผมเป็นปฐมเหตุ ที่ทำให้ผมจะต้องกลืนน้ำลายตัวเอง ว่าจะเล่านิทานเรื่องนี้ไว้เป็นที่ระลึกในการใช้งานและสิ่งสถิตย์อยู่ในห้อง"ศาลาประชาคม"แห่งนี้ให้จบครับ แต่นิทานเวตาลนี้ ผมว่าใช้ได้เลยนะครับสำหรับการสอนวิธีการคิด วิเคราะห์ให้เป็นระบบ และระเบียบ ที่พี่ๆน่าจะหามาอ่านและทำความเข้าใจกับนิทานเรื่องนี้ครับ แต่ผมซึ่งเวลานั้นเหลือน้อยเต็มทีครับ คงจะไม่สามารถเล่าให้จบทั้ง ๒๕ เรื่องได้ ผมต้องขออภัยในคำมั่นสัญญาที่ผมไม่สามารถทำให้สำเร็จลงได้ เวตาลทั้ง ๗ เรื่องนี้ถ้าจะอ่านเอาสนุกก็คงจะสนุกนะครับ แต่ลองตรองดูดีๆ ว่านัยยะที่สำคัญในนิทานแต่ละเรื่องนั้น ผู้แต่งฯเขาต้องการที่จะสอน หรือสื่ออะไร ตรองด้วยสติปัญญาที่สมบูรณ์พร้อม แล้วจะทราบดีครับว่า นิทานเวตาลนี้มีค่าแค่ไหน สุดท้ายนี้ ผมขออเอ่ยอ้างอำนาจคุณพระศรีรัตนตรัย และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายช่วยดลบันดาล สิ่งที่ดี สิ่งที่ประเสริฐ ให้แก่ผู้ที่อ่านนิทานเวตาลเรื่องนี้ และทุกๆท่านในศาลาประชาคม บ้านที่แสนอบอุ่นแห่งนี้ครับ และผมขอลาจากบ้านแห่งนี้ไปด้วยเช่นกันครับ ด้วยความจิตคาราวะ ท.ทะลายร่างทะลวงใจ ................................................กยิราเจ กยิราเถณัง..................................... จากคุณ : ท.ทะลายร่างทะลวงใจ เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 02:20:50 A:180.183.76.126 X: TicketID:383000

ความคิดเห็นที่ 58 อ้าว เจ้ากรรม! ขอบคุณครับที่เสียสละเวลาและแรงกายมาตลอดทั้ง7ตอน สนุกดีครับ จากคุณ : ผมยังเด็ก เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 04:12:13

ความคิดเห็นที่ 59 ติดตามอ่านมาเรื่อยๆ ... ขอบคุณมากนะคะที่เสียสละแรงกาย แรงใจ แบ่งปันให้ได้อ่านกันค่ะ และขออำนาจคุณพระศรีรัตนตรัยช่วยดลบันดาลให้คุณท.ทะลายร่างทะลวงใจ มีสุขภาพกายและสุขภาพใจที่เข้มแข็งและแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆนะคะ จากคุณ : ก้านกล้วยสีสด เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 09:04:40

ความคิดเห็นที่ 60 เสียดายจัง จะไม่ได้อ่านต่อแล้ว ยังไงก็ขอบคุณคุณท.ทะลายร่างทะลวงใจมากนะคะ และขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยคุ้มครองคุณด้วยเช่นกันค่ะ จากคุณ : lifley เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 15:45:06

ความคิดเห็นที่ 61 ขอบคุณมากค่ะ แม้ว่าจะไม่ได้อ่านครบทั้ง 25 เรื่อง แต่ก็ขอบคุณจากใจจริงที่มาเขียนเล่าให้ฟังด้วยภาษาน่ารัก ๆ ขอให้คุณพระศรีรัตนตรัยคุ้มครองให้สุขกายสบายใจนะคะ จากคุณ : เลขาหน้าใส เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 16:23:34