เมื่อเช้านี้ ระหว่างที่กำลังนอนหลับอุดอู้อยู่บนเตียงก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำแล้ว ด้วยความรำคาญจึงต้องลุกจากเตียงมารับสาย เสียงจากปลายสายบอกว่าอาม่า(ยาย)ของผมเข้าโรงพยาบาล ผมจึงเรียกหม่าม้าให้รับสาย พร้อมกับคิดว่าคงเป็นไข้หวัดธรรมดา
ช่วงสาย หม่าม้าไปอยู่ที่สุพรรณบุรี(บ้านตาและอาม่า)แล้ว ผมยังอยู่ที่บ้านคอยเช็คข่าวเป็นระยะ อาการอาม่าเริ่มหนักขึ้น ป๊าบอกว่าต้องปั๊มหัวใจแล้ว ผมเริ่มใจไม่ดีแต่ก็ภาวนาว่าคงไม่เป็นอะไรมาก จนครั้งสุดท้ายที่ได้ยินข่าวก็คือจะให้อาม่าย้ายโรงพยาบาลมารักษาในกรุงเทพ
5โมงเย็นป๊าโทรศัพท์ให้อาบน้ำแต่งตัวไปหาอาม่า ผมใส่เสื้อคอปกสีแดงเพราะคิดว่าคงไปเยี่ยมอาม่าที่โรงพยาบาลในกรุงเทพ พอป๊าเห็นผมก็ถามว่าทำไมใส่เสื้อแดง ผมก็ตกใจแล้วถามว่าทำไม ป๊าบอกว่าม่าเสียแล้ว ..
ผมเปลี่ยนเสื้อเป็นสีขาว เหล่าเต่าน้องชายผมกลับจากโรงเรียนถึงบ้านพอดี น้องถามผมว่าอาม่าเป็นอะไร ผมดึงตัวมันเข้ามากอดแล้วพูดว่าอาม่าเสียแล้ว น้ำตาของเราทั้งคู่ก็ไหลรินอาบแก้ม ผมได้แต่กอดและลูกหัวปลอบใจน้อง เหล่าเต่าสนิทกับอาม่ามาก เพราะตอนเด็กๆก่อนเข้าโรงเรียนก็เติบโตอยู่ที่สุพรรณ
อาม่าเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีมาก ตอนเด็กๆเวลาไปเยี่ยมตาและอาม่าที่สุพรรณ อาม่าก็จะพาไปตลาดซื้อหนังสือการ์ตูนรวมทั้งของเล่นเป็นประจำ เมื่อเดือนตุลาคมที่เกิดน้ำท่วมครั้งใหญ่ อาม่าและตาจึงมาอยู่ที่บ้านผมชั่วคราว ผมยังจำเอ็มเคมื้อนั้นได้ อาม่าชวนผมและน้องๆอีกสามคนไปกินเอ็มเคกันเพราะอาม่าไม่อยากให้ตาเบื่อตอนมาอยู่ที่บ้านนี้ อยากให้ตาได้ไปเดินห้างเย็นๆสบายๆบ้าง
จากนี้ไปตาคงเหงาเมื่อไม่มีอาม่าอยู่ดูแลอีกแล้ว ตาอายุ85แต่ยังแข็งแรงเพราะท่านเป็นนักมวยเก่า แต่อาม่าที่อ่อนกว่า13ปีด่วนจากไปเสียก่อน
หลังจากไปดูศพอาม่าที่โรงพยาบาล ผมและครอบครัวก็แวะไปบ้านที่สุพรรณ บ้านชั้นเดียวแต่มีพื้นที่และสวนกว้าง น้ำตาผมไหลอีกครั้งเพราะภาพเก่าๆเริ่มพรั่งพรูออกมา มอเตอร์ไซด์ตัวนั้นที่อาม่าขี่ไปไหนมาไหน เสื้อของอาม่าที่แขวนอยู่ในบ้าน จากนี้ไปทุกอย่างจะเป็นเพียงความทรงจำ
อีกสองสัปดาห์ หลานคนแรกของอาม่าก็จะรับปริญญาแล้วนะ น่าเสียดายที่อาม่าไม่อยู่ถ่ายรูปด้วยกันเสียก่อน
หลับให้สบายนะครับ 
จากคุณ :
maezono_no7 
- [
3 ม.ค. 50 23:31:10
]
.......แด่อาม่าที่จากไปชั่วนิรันดร์.......
