อ่า สวัสดีครับ เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ หลาน ๆ ชาวศุภชลาศัยทั้งหลายครับ
สวัสดีทั้งเพื่อน ๆ ห้องบอล และ น้อง ๆ ห้องบาส และ ห้องอื่น ๆ ด้วยเลยครับ ถ้าหลงมาอ่าน T_T

วันนี้มีเรื่องเก่า เอามาเล่าใหม่ให้ได้เฮฮากันอีกแล้วครับผม!!!

ชีวิตผมนี่มีแต่เรื่องนะ มีเรื่องมาเล่าให้ฟังกันได้ไม่เว้นแต่ละวันเลย

จนบางครั้งผมเองก็ยังคิดอยู่ว่า ผมไปหาเรื่องอะไรมาเล่าให้ฟังกันได้เยอะแยะ  แต่ก็อย่างว่า บางทีหมดมุข มันก็ไปเจอเรื่องใหม่ ๆ มาเล่าให้เพื่อน ๆ ฟังกันได้เรื่อย ๆ เหมือนกัน


เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้วครับ เอามาเล่าให้กันฟังสนุก ๆ
ตอนนั้น ผมยังประสบกับอาการปวดหลังเรื้อรังอยู่ครับ ตามประสาของคนที่มีส่วนสูงไม่ธรรมดาทั้งหลายที่ต้องประสบกับอาการนี้กันทุกผู้ทุกนาม เท่านั้นยังไม่พอ ผมยังต้องนั่งทำงานตลอด 8 ชั่วโมงอีกต่างหาก ไม่ปวดหลังก็ไม่รู้จะยังไงแล้วครับT_T

ก็นั่นแหล่ะครับ หลังจากที่ทรมานจากอาการปวดหลังมา 2 อาทิตย์ในขณะนั้น อาการดังกล่าวก็เริ่มดีขึ้น ไม่ปวดแล้ว แต่เมื่อย ๆ นิดหน่อย

ปกติวันอาทิตย์ ผมต้องไปเล่นบาสกับเพื่อนๆ ห้องศุภฯ ที่กองปราบอารีน่า ข้าง ๆ แดนเนรมิต  ซึ่งเมื่อวานก็เช่นเดียวกัน เพียงแต่เปลี่ยนสถานที่แค่นั้น

เนื่องจากโค้ชที่มหาลัยฯ ที่ผมเคยศึกษาอยู่ (แต่ไม่จบ T_T)  โทรมาหา เพื่อขอความร่วมมือ ช่วยไปซ้อมให้น้อง ๆ หน่อย เพราะว่าอีกไม่กี่วัน จะมีการแข่งขันกระชับมิตรกับสถาบันแห่งหนึ่งในจังหวัดอยุธยา  


ซึ่งด้วยความเสี้ยนส่วนตัว และการเดินทางที่สะดวกกว่าไปลาดพร้าว ทำให้ผมตัดสินใจไป

อีกทั้งยังจะได้พบปะกับสาว ๆ ที่เรียนภาคสมทบอีกด้วย อิอิอิ  ขอบอก แจ่ม ๆ ทั้งนั้น เหมือนแต่งตัวมาประชันกันเลยนะ จริง ๆ แต่ละคน โบ๊ะกันมาเต็มที่ โบ๊ะกันจนไม่แน่ใจว่า ถ้าเอามีดไปขุด ๆ เครื่องสำอางค์ที่หน้าพวกเธอออกแล้ว หน้าตาจะเหมือนกับที่เห็นเมื่อตะกี้หรือเปล่า T_T

(จริง ๆ แล้วไปดูสาว ๆ คือจุดประสงค์หลัก เรื่องบาสเป็นจุดประสงค์รองครับ สารภาพตามตรงเลย)

ไปถึงมหาลัยประมาณ 4 โมงเย็น ไปถึงก็ได้เจอกับเพื่อน ๆ ที่เล่นมาด้วยกันตั้งแต่ 2 ปีที่แล้ว
ซึ่งโค้ชก็คงโทรไปตามมากันหมดนั่นแหล่ะ รวมแล้ว ได้ 5 คนพอดีทีมนึง ครบทุกตำแหน่ง

ขอบอก ว่าผมสูง 185 แต่ว่า เป็นคนที่เตี้ยที่สุดในทีม T_T ยังมีเปรตกว่าผมอีกเยอะครับ เซนเตอร์ผมนี่ สูง 195 ตัวยังกะตึก!!!!!!!

แล้วก็เนื่องจากว่า ผมได้เล่นอยู่ทุกอาทิตย์ มันก็ทำให้กำลัง หรือความฟิต ยังพอมีอยู่บ้าง ถึงจะไม่เท่ากับสมัยก่อนก็เหอะ

ตอนวอร์มก่อนเล่นทีม ก็รู้สึกว่า วันนี้น่าจะกระโดดได้ดี
อันนี้คนเล่นบาสจะรู้สึกได้ครับ ว่าวันไหน จะโดดได้ดีหรือไม่ดี มันเป็นบางวันเหมือนกันนะ บางวันก็โดดไม่ขึ้นเอาเสียเลย

พอเรารู้สึกว่า เออวันนี้กระโดดได้ดีแฮะ ด้วยความห้าวส่วนตัวก็เลยลองดั๊งค์ดู


ตูม !!!! ป่าวไม่ใช่ระเบิดลงกลางม็อบ "สนติ๊" แต่อย่างใด


เป็นเสียงสมันน้อย เบอร์ 14 จับลูกบาสยัดลงห่วงด้วยมือข้างเดียว !!! (เอ่อ นี่เรื่องเมื่อก่อนนี้นะครับ ไม่ใช่ตอนนี้ ถ้าตอนนี้ แค่จับห่วงได้ผมก็เลี้ยงทั้งหมู่บ้านแล้ว T_T)

น้อง ๆ ฮือฮากันใหญ่

อย่าว่าแต่น้อง ๆ เลยครับ ผมคนทำเอง ผมยังตกใจเลยว่า "กรูทำได้ยังไงฟระเนี่ย!!!!!!"

โอวว เหลือบตาไปมองข้างสนาม โอโห สาว ๆ เพียบ

(นึกในใจ เดี๋ยวเหอะเมิง สาว ๆ เยอะด้วย เดินกันขวักไขว่ละลานตาเต็มไปหมด โอว ขาว ๆ หมวย ๆ สั้น ๆ รัด ๆ ปลิ้น ๆ เอ็กซ์ ๆ เพียบเลย โอวววว เลือดกำเดาจะพุ่งอีกแล้นนนน)

พอวอร์มเป็นที่เรียบร้อย ก็เริ่มเล่นจริงกันได้แล้ว

แบ่งทีม

รุ่นพี่ 5 คน เจอกับ รุ่นน้อง 5 คน + ตัวสำรองอีก 5 คน ที่คอยเปลี่ยนตามคำสั่งโค้ช

อ่ะ ๆ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดครับว่าตัวสำรอง 5 คน จะให้คอยเปลี่ยนกับทีมรุ่นน้อง
ป่าวเลยครับ เปลี่ยนพวกผมต่างหาก แหม ก็แต่ละคน นาน ๆ จะออกกำลังกายกันซักที
วิ่ง 3 รอบ ก็หอบเป็นหมาหอบแดดแล้ว ลิ้นห้อยกันเป็นแถว เล่นได้ด้วยความเก๋าและประสบการณ์ล้วน ๆ

ผลการเล่นก็ผลัดกันรุก ผลัดกันรับ อย่างสนุกสนาน ไม่ได้จริงจังอะไรมาก เพราะว่า อีกไม่กี่วันรุ่นน้องทั้งหลายมันจะต้องแข่งกันอยู่แล้วเลยไม่ได้จริงจังขนาดชิงถ้วยอะไร เซฟ ๆ กันซะมากกว่า

แล้วอีกอย่างนึง โค้ชต้องการซ้อมแผนการเล่นให้กับรุ่นน้องด้วย เกมส์เลยต้องหยุดเป็นช่วง ๆ เพื่อจัดขบวนกันใหม่

ส่วนพวกรุ่นพี่อย่างพวกผม แผนไม่ต้อง ความสามารถล้วน ๆ  (จะบอกว่าเก่งว่างั้นเหอะ)
เล่นกันมาตั้งหลายปีจนแผนต่าง ๆ มันซึมเข้าเส้นเลือดไปหมดแล้ว ไม่ต้องคอยบ่นกันเหมือนกับพวกรุ่นน้อง ๆ ที่มาใหม่กันเกือบค่อนทีม

และแล้ว

โอกาสงาม ๆ ของไอ้หมันก็มาถึง เมื่อ Center ฝั่งผม Rebound ลูกได้

ผมในฐานะ ปีกอาชีพ หน้าที่ผมก็คือวิ่ง วิ่ง วิ่ง แล้วก็วิ่ง ผมก็โกยเลยครับ  มันเห็นผมหลุดก็โยนโด่งมาเลย

"ไอ้หมันโว้ย รับ"................... ฟิ้วววววววววว

"ปล่อยเป็นหน้าที่กรูเอง"  ว่าแล้วผมก็โกยไปจุดที่ลูกระเบิด เอ้ย ลูกบาสจะตก

ไอ้รุ่นน้องที่คอยกันผมอยู่ วันวิ่งตามผมไม่ทัน เพราะว่าขามันสั้นกว่าผมเยอะ


5555 เสร็จตูล่ะ

(นึกในใจ "สาว ๆ ทั้งหลาย ดูน้าให้ดีๆ นะ")

ลูกลอยมา รับลูก เลี้ยงบอล 2 ที ก้าว 1 ก้าว 2

"ปึด"   ลื่นครับ T_T  พระเจ้า!!!!!!!!!!!!!!!!

เนื่องจากสันดานของสมันน้อย ไม่ชอบใส่ถุงเท้าเวลาเล่นบาส เพราะว่าพอใส่ถุงเท้าทีไร หงุดหงิดต้องถอดออกทุกที T_T

แต่ผมลืมคิดไปว่า รองเท้าที่ผมใส่อยู่เป็นรองเท้าใหม่ เพิ่งฝากเพื่อนซื้อมาให้จาก อเมริกาฬสินธุ์  ซึ่งก็ผ่านการใส่มาไม่กี่ครั้ง ทำให้ยังไม่ชินตรีนเท่าไหร่

ทีนี้พอมันไม่ชิน มันก็ลื่นสิครับเหงื่อออกตรีน แล้วไม่ใส่ถุงเท้า

นึกภาพตอนใส่รองเท้าแตะแล้วเหงื่อออกตรีนนะครับ เดินแล้วมันจะลื่น ๆ  นั่นแหล่ะ ผมก็เป็นอย่างนั้น ลื่นอยู่ในรองเท้า!!!!!!


ผมลื่นก็จริง ................


แต่ประมาณว่า ลื่นเสียจังหวะ ไม่ได้ล้ม แต่ความแรงยังคงอยู่   ก็เลย...................


"เสี่ยงเป็นเสี่ยงกันวะ!!!!! "



จั๊มพ์ขึ้นไป กะยัดมัน 2 มือเลย ด้วยความที่คิดว่ามันถึง!!!!!

(ไม่หรอก จริง ๆ แล้วจับบาสมือเดียวไม่อยู่กลัวมันหลุดมากกว่า อย่ามาอ้างเลย - -)


ลอยตัวขึ้นไปดูเหมือนจะถึง แต่แล้ว เสียงที่ตามมาก็คือ

"ปึก!!!!!!"

"แอ่ก!!!!"

"โห่!!!!!!"


เสียงแรก คือ บอลกระแทกกับขอบห่วง !!!!
เสียงที่ 2 คือ เสียงไอ้หมัน ตกลงมาสู่พื้น T_T
เสียงที่ 3 คือ เสียงสาว ๆ ที่ยืนดูอยู่ข้างสนาม เสียงนี้สิเจ็บแสบสุด!!!!!

ด้วยประสบกาม เอ้ย!!! ประสบการณ์ที่ผ่านมา ทำให้เรา หลีกเลี่ยงการเอา มือ หัว เข่า แล้วก็ขา ลงพื้น

(ทุกส่วนที่กล่าวมา ผ่านการหักมาหมดแล้ว ยกเว้ณหัวที่แค่แตก )


ก็เลยเอาสูตรยิมนาสติกมาใช้คือ เก็บคอ งอเข่า เท้าชิด  ลังกาหลัง 8 รอบ + เกลียวอีก 5 รอบครึ่ง !!!!!

แล้วจบด้วยการเอาหัวโหม่งโลก ตายอนาถ T_T


ผลที่ออกมาเป็นที่น่าพอใจคือ ส่วนที่เก็บไปไม่เป็นไรเลย แต่ว่า แทนที่จะเอาสีข้าง หรือด้านข้างลง

ไอ้หมันกลับเอาตรูดลง !!!!!!

ลองดูนะครับ ขึ้นไปยืนบนโต๊ะหรือเก้าอี้ก็ได้ แล้วกระโดด เอาตรูดลงพื้น ลองดูครับ ลองดู แล้วจะรู้ว่ามันเจ็บปวดขนาดไหน T_T

โห........อย่าให้บอกเลยว่ามันเจ็บขนาดไหน แต่ไอ้อาการเจ็บเนี่ย มันยังไม่เท่ากับอาการ

"อาย!!!!!!!!!!!"

ก็สาว ๆ ยืนดูกันเต็มสนามขนาดนั้น ไม่อายก็บ้าแล้ว คือถ้าเห็นแล้วทำเงียบ ๆ ไว้นี่ก็ยังพอหน้าด้านถู ๆ ไถ ๆ ไปได้ แต่นี่ สาว ๆ พวกนี้ มีโห่ด้วย

"โห่!!!!!!!!!!!!!!!!!"  

นี่ถ้ามีกลองยาวนำด้วยนะ ใช่เลย มันต้องเป็นขบวนขันหมากแน่ ๆ  แต่ว่ามันไม่ใช่น่ะสิ เค้าโห่ผม โห่กันหมด  เพื่อน ๆ ที่เคยรักกัน โค้ชที่เคยนับถือ ทุกคนให้กำลังใจผม ด้วยการ

"หัวเราะ!!!!!!!!!!!!!!!!!"

หัวเราะกันด้วยความสะใจมาก 55555555555 ไม่เก็บอาการกันเลยแม้แต่คนเดียว แม้กระทั่งโค้ชที่เป็นอดีตทีมชาติ ที่น่าจะเข้ามาดูใจกันบ้าง T_T แต่นี่ไม่มีเลย เอาแต่หัวเราะอย่างเดียว

"สมน้ำหน้ามรึง แก่แล้วไม่เจียม T_T"

(เค้าต้องคิดอย่างนี้แน่ ๆ เลย)

ครับ ตกลงมานั่งแอ้งแม้งอยู่ได้ซักแป๊บนึง  ก็ไม่มีเพื่อนรัก หรือรุ่นน้องที่น่ารัก (น่าถีบ) คนไหนมาช่วยกรูซักคน ทุกคนปล่อยให้ ไอ้หมันเผชิญชะตากรรมอันน่าสงสารอยู่คนเดียว  (แมร่งเอ้ย จะมาช่วยกรูแก้เก้อให้หน่อยก็ไม่ได้)

"เจ็บ ไม่เท่า อาย!!!!"  

(ถ้าผมเป็นตัวตุ่นเมื่อวาน ผมคงดำดินหนีอายไปแล้วแหล่ะ แต่บังเอิญ เป็นสมัน เลยดำดินไม่เป็น - -" )

หน้าแหกขนาดนี้ เจ็บขนาดไหน ผมก็ต้องลุกแหล่ะครับ ขอบอก ปวดตรูดโคตร ๆ มันขัด ๆ ยังไงพิกล  ว่าแล้วก็ขอตัวออกจากเกมส์ เดินแบกหน้าที่แตกไม่มีชิ้นดี หลบไปนั่งเลียแผลใจ ร้องไห้กระซิก ๆ อยู่ในห้องน้ำ พร้อมกับตรวจสภาพตรูดตัวเอง T_T


ครับตอนนี้ ไอ้หมันคงเข้าห้องน้ำที่มันเป็นแบบชักโครกไม่ได้ไปอีกหลายวัน T_T
เนื่องจาก ตรูดระบมโคตร ๆ เดินเหมือนคนเป็นริดสีดวงเลย น่าสมเพชมาก ๆ

จริง ๆแล้ว  ขี้ไม่ได้ ไม่เป็นไร แต่ที่เจ็บใจโคตร ๆ ก็คือโดนสาว ๆ โห่นี่สิ เจ็บใจกว่าขี้ไม่ได้เยอะ T_T ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ หมดกัน จบสิ้นกันแล้ว

(บางคนอาจจะบอกว่า "สมน้ำหน้ามันมากกว่า")  (อย่าให้กรูรู้นะว่าใครบังอาจสมน้ำหน้าผู้สูงอายุ)


งี้แหล่ะ ห้าวเมื่ออายุมากแล้ว นึกว่ายังเจ๋งอยู่ ที่ไหนได้ เจ๊งสิไม่ว่า


อาย อ๊าย อาย ครับ อายจริง ๆ ไม่เคยอายอะไรขนาดนี้มาก่อน  เจ็บตัวไม่ว่า แต่เจ็บใจนี่สิ รับไม่ได้ T_T นี่ผมคงไม่มีหน้ากล้าไปที่มหาลัยอีกนานเลยแหล่ะ  


จากปวดหลัง เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน ตอนนี้ กลับกลายมาปวดตรูดแทนแล้วครับ นี่ก็ต้องนั่งพับเพียบเรียบร้อยพิมพ์คอมฯ   สภาพน่าสมเพชเวทนามาก ๆ  (สมน้ำหน้ามรึงแล้ว)


สมันน้อย เบอร์ 14



ปล. ทุกวันนี้ แค่ทำได้อย่างในรูปนี่ก็สุดยิดแล้วคร้าบบบบ T_T