ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 4 นักเตะวัยรุ่น และแล้ววันเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตผมก็เริ่มขึ้น ช่วงเวลาสองปีในฐานะนักเตะฝึกหัด วันคืนแห่งความรื่นรมย์และความฝัน การเล่นสนุกในห้องแต่งตัว และการก่อกวน มีแต่เสียงหัวเราะตลอดทาง เมื่อผมทิ้งเครื่องแบบเคร่งขรึมของคาร์ดินัล ฮีแนนออกเปลี่ยนมาเป็นยูนิฟอร์มสีแดงสดของสโมสรฟุตบอลลิเวอร์พูลบุคลิกของผมก็เปลี่ยนไป ความขี้อายที่ติดตัวมาตลอดตอนอยู่ที่โรงเรียนปลิวไปพร้อมชุดนักเรียน ที่โรงเรียนผมหลีกเลี่ยงการมีเรื่องมีราวกับนักเรียนคนอื่นๆ ผมไม่ชอบโดนลงโทษ,ถูกไล่ออกนอกห้องเรียน หรือถูกบังคับให้กลับบ้านไปเผชิญหน้าพ่อ ผมกลัวเมื่อคิดว่าจะถูกตำหนิหรือโดนเข็มขัดฟาด ดังนั้นผมจึงทำตัวเรียบร้อยที่โรงเรียน ความซุกซนเกเรในตัวผมเริ่มออกลายในชั่วขณะที่ผมย่างเท้าเข้าสู่เมลวู้ดในฐานะนักเตะฝึกหัด ที่โรงเรียนคาร์ดินัล ฮีแนน ผมมีเพื่อนไม่เยอะแต่ที่ลิเวอร์พูลนั้นต่างออกไป ทุกๆ คนเป็นเพื่อนกัน พวกเรามีความหลงใหลในฟุตบอลอย่างไม่น่าเชื่อเหมือนๆ กัน เพื่อนร่วมก๊วนแสบของผมรู้จักกันในชื่อ บ็อกโก, เกร็กโก, ไรท์ตี้, บาโว และแคส จอห์น บ็อกแกน เป็นนักเรียนรุ่นน้องผมปีนึง แต่เขาก็กลายมาเป็นคู่หูจอมป่วนของผมอย่างรวดเร็ว บ็อกโกซึ่งเป็นคนตลกเหลือร้าย ปัจจุบันสอนอยู่ที่ แอคคริงตัน สแตนลีย์  หลังจากลดน้ำหนักไปได้สองสามสโตน นีล เกร็กสัน  ก็มีบุคลิกต่างไปอีกแบบ เช่นเดียวกับ สตีเฟ่น ไรท์ และ แมตตี้ แคส  แต่พวกเขาก็คอยหาเรื่องแหย่พวกเพื่อนๆ ไม่แพ้กัน นอกจากนี้ยังมี เอียน ดัมบาวิน นักเรียนจากทีมฟุตบอลโรงเรียนโนวส์ลีย์  ก็เป็นหนึ่งในกลุ่มของเรา บาโวปัจจุบันเล่นในตำแหน่งผู้รักษาประตูให้กับทีม แอคคริงตัน สแตนลีย์ และยังคงเป็นเพื่อนที่ดีของผมมาจนทุกวันนี้ และแน่นอนที่สุด ในกลุ่มนักเตะฝึกหัดยังมีไมเคิล โอเว่น  เด็กมหัศจรรย์ก็เป็นคนหนึ่งที่เข้ามาเกลือกกลั้วกับเด็กแสบอย่างพวกผมด้วยเหมือนกัน ไม่มีใครสักคนในกลุ่มของเราจะเชื่อในโชคดีที่ได้รับ หลังจากผ่านวันเวลาน่าเบื่อในโรงเรียนมาหลายปีเราก็หารายได้ได้จากการใช้ชีวิตตามความฝันและกลายมาป็นนักฟุตบอล ในฐานะนักเตะฝึกหัด ผมหาเงินได้ 50 ปอนด์ต่อสัปดาห์ แม่เลี้ยงผมโดยเสียเงินเดือนละ 160 ปอนด์ เมื่อมาเทียบกับรายได้ของผมมันก็ไม่ต่างอะไรกับค่าขนม กระนั้นทุกๆ วัน ผมก็รู้สึกเหมือนยืนบนจุดสูงสุดของโลก พระอาทิตย์เจิดจ้าดูเหมือนจะส่องทางสว่างมายังพวกเราเหล่านักเตะฝึกหัดของลิเวอร์พูล จากคุณ : K.Ruan - [ 28 พ.ค. 50 21:54:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เนื่องจากสถาบันฟุตบอลหรืออะคาเดมี่ ที่เคิร์กบี้ ยังสร้างใหม่ไม่เสร็จเรียบร้อยจนล่วงเข้าไปปีที่สองของสัญญาฝึกงานของผม เราจึงได้ฝึกซ้อมกันที่สนามเมลวู้ดตลอด 12 เดือนแรก พร้อมๆ ไปกับได้เฝ้าดูเหล่านักเตะชื่อดัง เราได้ยินมาเรื่องที่พวกทีมชุดใหญ่แกล้งกันเล่นในห้องแต่งตัวที่เมลวู้ด พวกเราก็เลยเอาอย่างบ้าง นี่ล่ะคือหนทางสู่การเป็นนักเตะอาชีพที่ลิเวอร์พูล ทำงานหนัก, ซ้อมหนัก หัวเราะลั่น เรามีชีวิตที่สนุกสนานสมใจเหลือเกิน พวกสต๊าฟฟ์ที่ลิเวอร์พูลเข้มงวดกับพวกเราอย่างหนัก แม้กับความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ แต่ก็เจือไปด้วยความเป็นมืออาชีพ ไม่เหมือนเวลาที่โดนคุณครูหรือพ่อดุว่า เมื่อทำพลาดผมก็ตั้งใจให้มากขึ้นในการซ้อมรอบต่อไป ความบ้าคลั่งที่แท้จริงเกิดขึ้นที่ห้องแต่งตัว ทันทีที่ย่างเท้าเข้าไปผมก็เริ่มสงครามด้วยการปิดไฟในห้องเพื่อเป็นการส่งสัญญาณในหมู่พวกเรา – เกร็กโก, ผม, บาโว, ไรท์ตี้, แคส, ไมเคิ่ล และคนอื่นๆ ให้เริ่มสงครามผ้าขนหนูกันในความมืด ทั้งห้องเต็มไปด้วยการลอบทำร้าย มีผู้ดูแลอยู่คนหนึ่งชื่อดอน เขาเป็นชายวัยสี่สิบปลายๆ ซึ่งแข็งแกร่งเป็นที่สุด เข้ายิมยกน้ำหนักสร้างความฟิตตลอดเวลา เขาเป็นจ้าวแห่งการงัดข้อ เขามักจะเข้ามาในห้องแต่งตัวท้าให้เด็กๆ งัดข้อด้วย ศอกวางบนโต๊ะทำกายภาพมือประสานมือดอนแน่นพยายามกดแขนเขาลงกับพื้น ผมเองไม่เคยเอาชนะดอนได้ เขาแข็งแรงมากสามารถล้มพวกเราทุกคนได้ บางครั้งเมื่อดอนเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวพวกเราก็จะแอบส่งสัญญาณให้แก่กัน ทันใดนั้นไฟก็ดับพรึ่บ “จัดการเขาเลย” เราช่วยกันโจมตีดอนด้วยผ้าขนหนูไม่งั้นก็ขว้างรองเท้าใส่ มีอยู่วันหนึ่งเกร็กโกขว้างสตั๊ดรีบ็อคโดนเข้าที่ศีรษะดอนอย่างจัง “เปิดไฟเดี๋ยวนี้” ดอนตะโกนลั่น ผมรีบเปิดไฟในห้องด้วยความแตกตื่น ดอนยืนอยู่กลางห้องเหนือตาบวมปูด ดอนเดือดดาลอย่างหนัก “ฉันจะฆ่าพวกนาย” เขาตะโกน ดอนอายุมากพอจะเป็นปู่ของพวกเราได้ จากนั้นเราก็ได้เห็นเขาเดินไปมาทั่วเมลวู้ดอย่างเดือดดาลตาเขียวคล้ำ โกรธจนแทบเห็นควันพุ่งออกมาจากหู “เราจะทำยังไงดี?” ผมพูดกับพวกเพื่อนๆ เมื่อดอนเดินปึงปังออกไปจากห้องแต่งตัว “เขาต้องไปฟ้องรอย อีแวนส์แน่เลย” โชคยังดีที่ดอนไม่ได้ไปหาผู้จัดการ หลังจากไปให้หมอดูอาการที่ตาดอนก็เตรียมจะกลับมาจัดการพวกเรา เขาตรงแน่วกลับมาที่ห้องแต่งตัวอย่างกับคนบ้า “เขาต้องโทษฉันแน่” ผมกระซิบกับไรท์ตี้ ผมไม่ใช่เด็กดีนักในสายตาดอน “เขาจะฆ่าฉันด้วยมือเปล่าแน่ถ้าจับฉันได้ ไรท์ตี้นายต้องช่วยฉันนะ” โชคยังดี ดอนแค่เข้ามาด่า แล้วพายุก็สงบลง จากคุณ : K.Ruan - [ 28 พ.ค. 50 21:56:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นอกจากการทรมานผู้ดูแลห้องแต่งตัว เด็กฝึกหัดของลิเวอร์พูลยังมีเกมโปรดในห้องแต่งตัวอีกเกมหนึ่ง เหมือนเดิมไฟในห้องถูกปิด คราวนี้เป็นการทำร้ายกันด้วยวาจาไม่ใช่ร่างกาย ซึ่งก็คือเกมพรายกระซิบนั่นเอง เรานั่งล้อมวงกัน ดับไฟ แล้วก็เริ่มกระซิบ ผมกระซิบเพื่อนข้างๆ “เกร็กโกมีเสื้อผ้าเพี้ยนๆ ทั้งนั้น” การหลอกด่าคนอื่นเป็นเป้าหมายของเกมนี้ และผมเก่งกว่าใครๆ คำพูดถูกกระซิบต่อไปทั่วห้อง ทุกๆ คนพยายามจำคำประจานให้ได้ทั้งหมด เมื่อคนสุดท้ายในเกมได้ฟังคำกระซิบแล้วเขาก็จะเปิดไฟและท่องคำพูดที่ได้ฟัง “บอกสตีวี่ให้จับคู่รองเท้าให้ดีๆ บอกเกร็กโกว่าเขาแต่งตัวอย่างกับคนจรจัด” คนละทิศละทางเลยไหมล่ะ ผมรักเกมนี้เป็นโอกาสสุดวิเศษที่จะเล่นงานคนอื่นๆ โดยที่เขาไม่ทันรู้ตัว ไม่มีใครปลอดภัยในหมู่พวกเรา แม้แต่หัวโจกอย่างผมก็ยังต้องตกเป็นเป้าหมายการกลั่นแกล้งเป็นครั้งคราว ถ้าคนอื่นๆ เห็นผมใส่รองเท้าใหม่พวกเขาก็จะจ้องหาโอกาสเล่นงานทันที ขณะที่ผมไปอาบน้ำคนอื่นๆ ก็อาจแอบตัดเชือกผูกรองเท้าหรือไม่ก็ผูกปมจนแกะไม่ออก มีอยู่ครั้งหนึ่งผมต้องใช้เวลาเกือบชั่วโมงเพื่อแก้ไขรองเท้าให้ใช้ได้เหมือนเดิม บ่อยครั้งเพื่อนๆ จะใจดีตกแต่งถุงเท้าให้ เมื่อผมยัดเท้าเข้าไปจนสุดปลายถุงเท้า เท้าก็จะโผล่ออกมาตรงรอยขาดที่พวกเขาตัดเอาไว้ ผมนั่งอยู่ในห้องในสภาพปลายเท้าโผล่ออกมาจากช่องโหว่ในถุงเท้าขณะที่คนอื่นๆ ที่เหลือฮากันกลิ้ง พวกนี้ร้ายกาจมาก ผมจะไม่มีทางรู้ตัวก่อนว่าวันไหนจะโดนจ้องเล่นงานจนกระทั่งสายเกินไปทุกครั้ง การแก้แค้นครั้งยิ่งใหญ่ก็ต้องเกิดตามมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ผมเองเป็นหัวโจกในเรื่องสร้างความทุกข์ให้กับคนอื่นๆ บางครั้งก็เกิดเกินเลยไปบ้าง ในการซ้อมมีการเข้าแทคเกิลแรงๆ ผลักกันและตะโกนใส่กันเป็นประจำ ในห้องแต่งตัวก็เหมือนกัน ถ้ามีใครทนการแกล้งแหย่กันไม่ไหวก็จะเกิดการโต้เถียงขึ้น การเถียงกันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของผม ถ้าผมพังรองเท้าของใครแล้วเจ้าของเกิดไม่พอใจผมก็จะโวยกลับเหมือนกัน มีการผลักและโต้เถียงกัน “ ล้อเล่นกันแค่นี้ไม่ได้หรือไง?” ผมจะตะโกนใส่เกร็กโกหรือไรท์ตี้ใครก็ตามที่ยืนอยู่ด้วยอย่างเดือดดาล ในมือหิ้วรองเท้าที่ถูกทำพัง อารมณ์พุ่งปรี๊ดในช่วงเวลาแบบนั้น ในการฝีกซ้อมเหนื่อยเป็นบ้า ผมมักจะหงุดหงิด  อารมณ์ร้ายหรือหัวเสีย บางครั้งก็เกิดการเผชิญหน้าในห้องแต่งตัวบ่อยๆ แต่ผมไม่เคยก่อเรื่องรุนแรงเลยเถิด ไม่เคยสักครั้ง ในห้องแต่งตัวเล็กๆ เบียดเสียดยัดเยียดไปด้วยวัยรุ่นอารมณ์ร้อน บางครั้งการเตะบอลเล่นกันในห้องแต่งตัวก็เกิดรุนแรงขึ้นมาได้ง่ายๆ เวลาอยู่ในห้องแต่งตัวเรามักจะเอาถุงเท้ามายัดๆ รวมกันทำเป็นลูกบอลถุงเท้าเตะเล่น ผมกับไมเคิลเล่นเตะบอลแบบนี้กันสองคนในห้องแต่งตัวบ่อยๆ ใช้เก้าอี้ยาวเป็นโกล์ ครั้งหนึ่งไมเคิลเตะบอลอยู่แล้วก็พยักหน้าให้ผมเป็นสัญญาณว่าเขาจะเลือกใครบางคนเป็นเป้า คราวนี้เขาเลือกรอย เนย์เลอร์ ไมเคิลกระโดดเตะลูกบอลถุงเท้าลอยข้ามห้องแล้วก็รีบนั่งลงทันที ครั้งนี้ไมเคิลพลาด บอลไม่โดนรอย แต่ลูกบอลกลับลอยข้ามไปโดนอาเดรียโน ริโกกลิโอโซ่ ผู้รักษาประตูคนหนึ่งของทีม บอลถุงเท้าโดนเข้าที่ศีระด้านหลังอาเดรียโน่อย่างจัง แรงจนหัวเขาแทบหลุด ไมเคิลทำทีเป็นนั่งสวมรองเท้าโดยไม่สนใจใคร อาเดรียโน่หันกลับมาหน้าแดงจัดด้วยความโกรธ แมตตี้ แคสหัวเราะออกมาอาเดรียโน่เลยเลือกเขาเป็นเป้า ทั้งคู่ชกต่อยกันเลือดกระจาย ไมเคิลนั่งดูอยู่และได้แต่นึกด่าตัวเองในใจ “ตายละ เราทำให้เกิดเหตุฆาตกรรม” ทันทีที่ทำได้ผมกับไมเคิลแอบหลบออกมาจากห้อง “นายต้องไปสารภาพความจริงไมเคิล” ผมบอกไมเคิลเมื่อเราอยู่ในที่ปลอดภัยในที่สุด “อาเดรียโน่ไม่ปล่อยแคสแน่” วันต่อมาไมเคิลก็ไปบอกอาเดรียโน่ว่าเป็นความผิดของเขาเองและเรื่องทั้งหมดก็ถูกลืมไป จากคุณ : K.Ruan - [ 28 พ.ค. 50 21:58:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ความภักดีเป็นหลักการที่เรายึดถือกันในหมู่นักเตะฝึกหัดของลิเวอร์พูล ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในห้องแต่งตัว ไม่ว่ารองเท้าเราจะพังยับเยินแค่ไหนก็ไม่มีใครสักคนไปพูดให้เข้าหูพวกสตาฟฟ์ ถ้าเกิดการลงไม้ลงมือคนอื่นๆ ก็จะช่วยกันแยก “จับมือกันซะ” พวกเราที่เหลือสั่งคู่กรณี ถ้าเกิดทะเลาะกันแล้วมีคนเจ็บตัว คนอื่นๆ ก็จะบอกว่า “แล้วไง? เรื่องมันแล้วไปแล้ว” อาเดรียโน่ก็เลยไม่ถือสาไมเคิล เพื่อนร่วมทีมที่นี่ทุกคนให้ความเคารพซึ่งกันและกัน เมื่อไมเคิลกลับเข้าร่วมทีมครั้งแรกหลังกลับมาจากลีลล์แชล คนอื่นๆ ชื่นชมเขาเพราะเขาเป็นนักฟุตบอลที่เก่งกาจ เขามีสปอนเซอร์ มีรถของตัวเอง นักเตะฝึกหัดทุกคนรู้ดีว่าเป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้นก่อนที่ไมเคิลจะได้ก้าวไปสู่ทีมชุดใหญ่ ไมเคิลเหนือชั้นกว่าเราทุกคน เรื่องนี้ทุกคนรู้ดี แต่ไมเคิลไม่เคยเหลิง เขาทำตัวเป็นพวกเดียวกับเราเสมอ เขาจะพูดก็ได้ว่า “นี่ฉันไมเคิล โอเว่นนะ ไปไกลๆ เลย” แต่ก็เปล่า ไม่เคยมีการโอ้อวดจากไมเคิลนักฟุตบอลซุปเปอร์สตาร์คนนี้แม้แต่น้อย เรื่องการเย้าแหย่หรือแกล้งกันเล่นจะมีไมเคิลร่วมอยู่ด้วยเสมอ แต่ไมเคิลก็ฉลาดพอ เขาเล่นแต่ไม่ก่อปัญหาเขาแค่มุ่งมั่นจะก้าวไปสู่จุดสูงสุด แต่เกร็กโกกับบ็อกโกไม่เหมือนกัน พวกเขาโดนพวกสตาฟฟ์บ่นและไม่ชอบใจบ่อยๆ พวกเขาดื้อเอามากๆ ทั้งสองคนสนใจแต่จะเข้าร้านพนันหลังการฝึกซ้อม หรือไม่ก็เล่นเครื่องปาจิงโกะ  ผมชอบไปเที่ยวกับเกร็กโกและบ็อกโก เรามักไปเล่นสนุ๊กเกอร์หรือไปช็อปปิ้งกัน แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่พวกเขาไปเล่นพนันผมจะเก็บเงินตัวเองไว้ในกระเป๋าเป็นอย่างดีและดูพวกเขาเล่น แต่ผมก็รักที่จะอยู่กับพวกเขา อยู่มาวันหนึ่งผู้จัดการทีมก็ประกาศว่าเราต้องย้ายไปฝึกซ้อมกันที่สนามมหาวิทยาลัยลิเวอร์พูลก่อนที่อะคาเดมี่ ที่กำลังสร้างอยู่ที่เคิร์กบี้จะเสร็จสมบูรณ์  พวกสตาฟฟ์แทบจะต้องลากพวกเราที่ทั้งร้องตะโกนทั้งโวยวายออกไปจากเมลวู้ด เรารักเมลวู้ด แต่ทางสโมสรคิดว่าจะเป็นการดีกว่าถ้านักเตะเยาวชนและนักเตะที่เทิร์นโปรเป็นปีแรกจะถูกแยกเด็ดขาดจากทีมชุดใหญ่   แย่จริงๆ ผมอยากอยู่ที่เมลวู้ดเพื่อจะได้แสดงให้ผู้จัดการทีมลิเวอร์พูลเห็นว่าผมทำอะไรได้ เมลวู้ดเปรียบเสมือนประตูไปสู่แอนฟิลด์ และแล้วเราก็ต้องเก็บกระเป๋าบอกลาแอนฟิลด์มุ่งหน้าไปสู่สนามของนักเตะเยาวชน วันแรกที่เราไปซ้อมที่สนามมหาวิทยาลัย เมื่อผมกลับบ้านพ่อกับแม่ก็ถามว่าย้ายไปซ้อมที่ใหม่เป็นยังไง “ห่วยมาก” ผมตอบพวกท่าน “ทั้งพื้นสนามและสิ่งอำนวยความสะดวกไม่ได้เรื่องสุดๆ” เราไปซ้อมที่นั่นแค่หกเดือนก่อนสถาบันที่เคิร์กบี้จะเปิดใช้งานในที่สุด แต่ในตอนต้นนั้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนเล่นเกมบันไดงูแล้วอยู่ๆ ก็ตกช่องโดนทำโทษ จากคุณ : K.Ruan - [ 28 พ.ค. 50 22:00:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แต่ที่มหาวิทยาลัยก็มีเรื่องสนุกเช่นกัน ที่นั่นเราได้ใช้ตึกที่มีทางเดินยาวผ่านหน้าห้องแต่งตัวสองฟากทางเดิน มีอยู่ห้องหนึ่งถูกดัดแปลงเป็นห้องกายภาพ ราวสัปดาห์ละหนึ่งถึงสองครั้งจะมีคนๆ หนึ่ง เจเรมี่หมอกระดูกเข้ามาทำงานที่นี่ด้วย เจเรมี่เป็นคนแปลก อันที่จริงพูดว่าแปลกก็คงน้อยไป เขาคลั่งไคล้สีม่วง บ้านของเขาเป็นสีม่วงทั้งหลัง ประตูหน้า,ผนัง, พรม และอื่นๆ ม่วงไปหมด ผมรู้เพราะเคยไปเห็นบ้านเขามาแล้วด้วยตาของตัวเองนี่เลย มีอยู่วันหนึ่งเจเรมี่ขับรถสีม่วงของเขาเข้ามาที่มหาวิทยาลัย ก้าวลงจากรถในสภาพม่วงหัวจรดเท้า เขาเหลือเชื่อจริงๆ เจเรมี่ทำงานอิสระแต่ก็รับงานที่ลิเวอร์พูลด้วย เขาเป็นคนชอบพูดคุยเล่นตลอดเวลาที่ทำงาน พวกเราตัดสินใจเล่นงานเจเรมี่ในที่สุด เขาอยู่ในห้องทำงานของเขาตามปกติในวันนั้นพูดคุยไปเรื่อยขณะรักษาเท้าให้คนไข้รายหนึ่ง “เจเรมี่นี่ไม่ได้เรื่อง” ผมบอกพวกเพื่อนๆ “ชุดสีม่วงน่าเกลียดของเขาเป็นอาชญากรรมและเขาจะต้องถูกลงโทษ เราจะขังเขาไว้ในห้องทั้งวัน” การขังเจเรมี่ทำได้ง่ายมากห้องทุกห้องตามทางเดินสามารถล็อกประตูได้จากด้านนอก ดังนั้นเมื่อคนไข้ของเขาออกมาจากห้องเราก็จัดการล็อกประตูแล้วก็วิ่งหนีไปอย่างสนุกสนาน “ช่วยด้วย” เจเรมี่ทำได้แค่ร้องขอความช่วยเหลือ การซ้อมวันนั้นแทบพังเพราะผมเอาแต่ยิ้มกับพวกที่เหลือเมื่อนึกถึงสภาพของเจเรมี่ “ช่วยด้วยๆๆๆ” ไม่มีใครได้ยินเขาร้อง พวกสตาฟฟ์ของลิเวอร์พูลก็ออกมาที่สนามกันหมดแล้วเพื่อเตรียมจัดเรียงกรวยในสนามซ้อมให้พวกเราอยู่ พอซ้อมเสร็จผมก็รีบวิ่งไปแอบดูเจเรมี่ตรงช่องเหนือบานประตู เจเรมี่อยู่ในห้องเดินงุ่นง่านเหมือนคนบ้า ผมวิ่งหนีออกมาหัวเราะไปตลอดทาง พวกเพื่อนๆ ก็ไม่แพ้กัน แทบไม่มีใครซ่อนรอยยิ้มได้ตอนที่เราพากันไปทานอาหารค่ำ เรานั่งรอบโต๊ะกำลังเริ่มทานอาหารตอนที่ประตูห้องอาหารเปิดออก เจเรมี่พรวดพราดตรงไปที่โต๊ะสต๊าฟฟ์ สตีฟ ไฮเวย์, ฮิวอี้ แมคคอเลย์ และเดฟ แชนนอน มองเจเรมี่ด้วยความประหลาดใจ “พวกเด็กๆ ขังผมไว้ในห้องตั้งสามชั่วโมง” เจเรมี่ระเบิดคำพูด ชี้มือมาทางเรา “ทำไมพวกคุณไม่ไปดูผมบ้าง” สตีฟพูดขึ้นเป็นคนแรก อาจจะเพราะฮิวอี้และเดฟมัวตะลึงกับการมาของเจเรมี่จนไม่รู้จะพูดอะไร “ขอโทษทีเจเรมี่” สตีฟเอ่ย “เราไม่รู้เรื่องเลย นึกว่าคุณกลับไปตั้งแต่สี่โมงแล้ว” เจเรมี่เดือดดาลสุดๆ ผมไม่เคยเห็นใครเกรี้ยวกราดมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิตของผม ใบหน้าของเขากลายเป็นสีม่วงเหมือนเสื้อที่ใส่ เขาเดินตรงมาที่โต๊ะที่ผมนั่งเชื่อแน่ว่าผมต้องมีส่วนด้วยแน่ ชื่อเสียงของผมในเรื่องก่อกวนขึ้นชื่ออยู่แล้ว “แกทำให้ฉันเสียรายได้ไปตั้งแยะไอ้หนู” เจเรมี่ตวาด “ฉันเสียลูกค้าไปตั้ง 6-7 ราย ตลอดสามชั่วโมง ลิเวอร์พูลจะต้องชดใช้ให้ฉัน” เขาเหมือนคนบ้าวิ่งไปมาระหว่างโต๊ะกลับไปหาสตีฟอีก “สโมสรจะต้องจ่ายเงินชดเชยความสูญเสียให้ผมที่นักเตะขังผมเอาไว้” ฮิวอี้กับเดฟกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป พวกเขาปล่อยก๊าก จากคุณ : K.Ruan - [ 28 พ.ค. 50 22:01:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เจเรมี่ไม่กลับมาอีกเลย ส่วนเราก็ได้แพทย์คนใหม่ สตีฟตำหนิพวกเรา เขาเรียกประชุมนักเตะฝึกหัดอ่านกฎข้อบังคับให้ฟัง ตลอดเวลาที่สตีฟอบรมเราฮิวอี้ซึ่งยืนอยู่ด้านหลังสตีฟหัวเราะตลอด ดีเหมือนกัน พวกสต๊าฟฟ์เองก็คิดว่ามันเป็นเรื่องตลก ลิเวอร์พูลชอบที่ผู้เล่นของพวกเขามีความห่ามในแบบของตัวเอง เจเรมี่ยังคงวนเวียนในวงการฟุตบอลนั่นแหละ เอฟเวอร์ตันจ้างเขาต่อ เมื่อบ็อกโกหมดสัญญากับลิเวอร์พูล ฟรานซิส เจฟเฟอร์ก็เรียกเขาไปทดสอบฝีเท้ากับเอฟเวอร์ตัน ที่นั่นเองบ็อกโกได้พบกับเจเรมี่อีกครั้งหนึ่งในสนามซ้อมเบลล์ฟิลด์ บ็อกโกเดินเข้าไปในห้องรักษาพยาบาลและเห็นเจเรมี่ ทันใดนั้นเขาก็เริ่มแผนการที่จะก่อกวนเจเรมี่ทันที ห้องนั้นเงียบมากทำให้บ็อกโกประหลาดใจ ตอนที่อยู่กับลิเวอร์พูลเจเรมี่จ้อตลอดเวลา เจเรมี่เห็นบ็อกโกเข้าก่อนก็เลยดึงตัวเขาไปอีกทาง “คนที่นี่ไม่รู้จักฉันแบบเมื่อก่อน” เขาบอก “เพราะงั้นนายเงียบๆ ไปเลย แล้วก็เลิกคิดก่อกวนซะด้วย” มีหรือที่บ็อกโกจะยอม เขายั่วแหย่เจเรมี่อยู่เรื่อยต่อหน้าพวกนักเตะทีมชุดใหญ่เอฟเวอร์ตัน ปรากฏว่าที่เอฟเวอร์ตันทุกวันนี้ก็ยังมีคนแกล้งแหย่เจเรมี่เล่นอยู่บ่อยๆ มันสำคัญกับวงการฟุตบอลที่จะต้องรักษาประเพณีเก่าๆ แบบนี้ให้คงอยู่สืบต่อไป ทุกสโมสรมีเรื่องเย้าแหย่ อำกันทั้งนั้น แต่คนทั่วไปจะเห็นว่าลิเวอร์พูลโดดเด่นที่สุด เมื่อพวกของบ็อกโกเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่เราสอนวิถีของพวกเราให้กับเขาและพวกเขาก็ดำเนินรอยตาม เกมในห้องแต่งตัวอย่างเตะบอลถุงเท้า, พรายกระซิบ และสงครามผ้าขนหนูถูกสอนต่อในหมู่นักฟุตบอลจากรุ่นสู่รุ่น สิ่งเหล่านี้คือความเป็นลิเวอร์พูล น่าเสียดายที่ปัจจุบันนี้สปิริตแบบนี้ดูจะเหือดหายไป ผมได้เห็นนักฟุตบอลเยาวชนรุ่นต่อๆ มาที่จบจากอะคาเดมี่มาฝึกฝีเท้าที่เมลวู้ด พวกเขาดูเงียบๆ และขี้อาย พวกเขาไม่เล่นหยอกล้อเหมือนเด็กรุ่นเก่า ผมอยากให้ทุกๆ คนได้อยู่รวมกันเหมือนที่ผมมีโอกาสได้มาซ้อมที่เมลวู้ดตอนเป็นนักเตะฝึกหัดปีแรก ให้ทีมชุดใหญ่กับนักเตะฝึกหัดได้อยู่เคียงข้างกันเรียนรู้ไปด้วยกันและกัน จากคุณ : K.Ruan - [ 28 พ.ค. 50 22:02:51 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ในช่วงเวลานั้น ทีมชุดใหญ่ที่ลิเวอร์พูลรู้จักกันในชื่อสไปซ์ บอย คนทั่วไปตั้งสมญาพวกเขาจากรูปลักษณ์ของนักเตะอย่างเจมี่ เรดแนปป์,  ร็อบบี้ ฟาวเลอร์, สตีฟ แมคมานามาน, เจสัน แมคเคเทียร์ และเดวิด เจมส์ ผมไม่ใส่ใจชื่อเสียงแบบนั้น ผมก็อยากเป็นสไปซ์ บอย แค่ขอให้ผมได้อยู่ในทีมได้เป็นเพื่อนกับทุกคน ทุกๆ วันผมออกจากบ้านมาตั้งใจทำตัวดีๆ กับเรดแนปป์, ฟาวเลอร์, แมคมานามาน, แมคเคเทียร์ และเจโม่ ทุกๆ ครั้งที่ได้พบพวกเขาผมได้แต่บอกตัวเอง “ฉันหวังว่าจะได้เล่นร่วมทีมกับพวกเขาให้ได้ เราจะก้าวไปอยู่ระดับเดียวกับพวกเขาให้ได้สักวัน” ผมไม่ใช่สไปซ์ บอย ไม่ทำตัวหรูหราหรือแต่งตัวนำแฟชั่นอะไร แต่ผมชื่นชมเจมี่, ร็อบบี้ และทุกๆ คนมาก ภาพลักษณ์ที่พวกเขาถูกคนภายนอกมองผิดจากความเป็นจริงมาก ไม่มีใครเคยพูดว่า “นี่... เราเป็นสไปซ์ บอย ไปหาโมเดลลิงเซ็นสัญญาจะดีกว่า” ไม่เลย ฉายาสไปซ์บอยมาจากสื่อมวลชนตั้งให้ทั้งนั้น ทั้งเจโม่, แมคก้า และคนอื่นๆ ไม่เคยสนใจชื่อที่มีคนตั้งให้แม้แต่น้อย ชุดสูทอันลือลั่นที่ทำให้พวกนักเตะลิเวอร์พูลดูเหมือนเซลล์แมนขายไอศกรีมในแมตช์ชิงชนะเลิศเอฟเอ คัพ ปี 1996 อาจทำให้ปฏิเสธเรื่องความเกี่ยวพันกับแฟชั่นได้ยาก แต่ความเข้าใจที่ว่าพวกสไปซ์ บอยไม่มีความเป็นมืออาชีพนั้นผิดอย่างร้ายแรง ตอนที่ผมมาฝึกงานที่เมลวู้ดกับเป็นนักเตะฝึกหัดผมมีโอกาสได้ฝึกซ้อมกับเหล่านักเตะสไปซ์ บอย และแข่งกับพวกเขาในเกมระหว่างทีม A กับทีม B ทุกครั้งพวกเขาเล่นเต็มที่เสมอ ไม่มีนักเตะชุดสไปซ์ บอยคนไหนไม่ตั้งใจฝึกซ้อม ไม่มีใครออมแรง สิ่งเหล่านี้ไม่เคยเกิดขึ้นในการซ้อม คนภายนอกอาจมองว่ารอย อีแวนส์ ไม่เข้มงวดซึ่งนั่นก็ไม่จริงทั้งเพ รอยและรอนนี่ มอแรนผู้ช่วยของเขามีความสัมพันธ์กับนักเตะแบบมืออาชีพ ผู้จัดการคนอื่นๆ อาจเคร่งครัดกว่ารอยและรอนนี่ก็จริง แต่มาตรฐานการซ้อมของพวกเขานั้นดีอย่างที่สุด จอห์น “ดิกเกอร์” บาร์นส เป็นคนที่ชอบเล่นสนุกในการซ้อมมากที่สุด แต่ผมก็ไม่เคยแย่งบอลจากเขาได้แม้แต่ครั้งเดียว เข้าใกล้เขาไม่ได้ด้วยซ้ำ เรดแนปป์ก็ด้วย ตอนที่ผมเป็นนักเตะฝึกหัดและถูกเรียกตัวมาซ้อมกับทีมชุดใหญ่ผมไม่เคยเข้าใกล้พวกเขาได้ซักคน ถ้าผมทำเสียบอลรอนนี่หรือรอยก็จะตะโกนสั่งทันที “ครองบอลไว้ให้ได้” ทุกๆ คนทำแบบนั้นที่นี่ การครองบอลเป็นหลักการสำคัญที่ลิเวอร์พูล นักเตะสไปซ์ บอยทุกคนรักษาบอลราวกับมันเป็นเพื่อนรักของพวกเขา และพวกเขาไม่เคยยอมแพ้ง่ายๆ สำหรับผมถ้าเมื่อไหร่ที่ทำพลาดในการซ้อมกับพวกเขา ผมแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี “ให้ตายเถอะ การซ้อมนี่มันกดดันจริงๆ” ผมคิดขณะที่วิ่งไล่แมคมานามานหรือดิ๊กเกอร์-จอห์น บาร์นสไปทั่วสนามอย่างสิ้นหวัง การซ้อมทำผมหัวหมุน เมื่อสิ้นสุดการซ้อมผมก็เดินออกจากสนามเหมือนตัวตลกที่พยายามไล่แทคเกิลพวกนักเตะสไปซ์ บอยโดยไร้ผล พวกเขามีทักษะที่ยอดเยี่ยม ผมนั่งอยู่ในห้องแต่งตัวฉุนเฉียวด้วยความผิดหวัง “เราจะเล่นเก่งเหมือนพวกเขาได้ยังไง” ผมเอาแต่ถามตัวเอง “นักเตะพวกนี้น่ากลัวชะมัด” จากคุณ : K.Ruan - [ 28 พ.ค. 50 22:04:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แม้แต่ตอนที่พวกเรานักเตะรุ่นเล็กเลิกซ้อมก่อน ผมกับบ็อกโก, เกร็กโก, ไรท์ตี้ และแคสก็จะมานั่งข้างสนามเฝ้าดูพวกนักเตะลิเวอร์พูลฝึกซ้อมยิงประตูหรือซ้อมแผนการเล่นต่อ เหล่าสไปซ์ บอยนั้นล้วนแล้วแต่มีพรสวรรค์ ลืมเรื่องเหลวไหลที่มีคนทำให้เข้าใจผิดว่าพวกเขามีอาชีพหลักเป็นนักเที่ยว อาชีพรองเป็นนักฟุตบอลไปได้เลย พวกเขาทุกคนมีความเป็นมืออาชีพเต็มตัว ฟาวเลอร์และแมคมานามานเป็นฮีโร่ของผม ส่วนหนึ่งของหน้าที่นักเตะฝึกหัดของผมคือการยืนรอหน้าห้องแต่งตัวรอเก็บเสื้อ, ลูกบอล และรูปภาพที่พวกนักเตะชุดใหญ่จะเซ็นชื่อให้ ซึ่งของพวกนี้จะถูกนำไปมอบให้โรงพยาบาล, โรงเรียน หรือนำไปประมูลเพื่อการกุศล เ มื่อไหร่ที่ฟาวเลอร์หรือแมคมานามานเดินผ่านมาตรงที่ที่ผมยืนอยู่ผมจะตื่นเต้นจัด พวกเขาเป็นนักเตะในท้องถิ่น บางครั้งก็มีการพูดคุยแหย่กันระหว่างนักเตะฝึกหัดกับนักเตะทีมชุดใหญ่ แต่ผมระวังเต็มที่ที่จะไม่พูดอะไรผิดหรือเล่นหัวมากเกินไป ผมเปล่าขี้อายแต่ผมชื่นชมทั้งฟาวเลอร์และแมคมานามานเป็นอย่างมาก ผมไม่อยากให้เขามองผมไม่ดี ถ้าพวกเขาแหย่ผมผมคงตื่นเต้นเป็นบ้า แต่ความจริงที่น่าเศร้าก็คือพวกเขาอาจไม่รู้จักผม สตีเว่น เจอร์ราร์ด เด็กที่ไหนก็ไม่รู้ที่อยากเดินตามรอยเท้าพวกเขาใจจะขาด ตรงข้ามกับร็อบบี้และแมคก้า พอล อินซ์ ไม่ละเลยนักเตะฝึกหัด เขามักจะสั่งเราให้ “ทำนู่น, ทำนี่”  บ่อยๆ พวกเราไม่ได้คิดประจบแต่ไม่มีใครอยากทำให้อินซี่ผิดหวัง เช้าวันหนึ่งผมเดินเตร่ไปมาแถวบันไดโรงยิมที่เมลวู้ดอยู่กับพวกไรท์ตี้, แคส และบาโว พวกเราตัวติดกันเกือบตลอดนั่นล่ะ จากนั้นพวกนักเตะทีมชุดใหญ่ก็ทยอยกันเดินทางเข้ามาเราได้ข้าวของที่มีลายเซ็นมานิดหน่อย  อินซี่ตามมาทีหลังคนอื่นๆ ในรถออดี้คันใหญ่ เขาลงจากรถในสภาพกางเกงถลกขึ้นไปถึงเข่า ปากก็คุยโทรศัพท์มือถือ “เขาต้องโดนปรับแน่เลย” ผมแอบเมาท์กับพวกที่เหลือ อันที่จริงที่เมลวู้ดห้ามนักเตะนำโทรศัพท์มือถือเข้ามาตอนซ้อม แต่คนอย่างอินซี่นั้นไม่กลัวใครอยู่แล้ว และชีวิตนักเตะภายใต้การควบคุมของรอย อีแวนส์เองก็ไม่ได้เคร่งครัดขนาดนั้น อินซี่เดินผ่านพวกเราไป แล้วจู่ๆ ก็หันกลับมา “พวกนายใครขับรถเป็นมั่ง” พวกเราขับรถไม่เป็นกันสักคน ผมอายุแค่สิบเจ็ด เคยเข้าเรียนขับรถมาครั้งหนึ่ง แต่แค่นี้ก็มากกว่าคนอื่นๆ ที่เหลือถมเถ ไรท์ตี้, แคส และบาโว่ เสนอหน้าทันที “สตีวี่ขับได้ครับ ไม่มีปัญหา” อินซี่โยนกุญแจมาให้พร้อมกับกระดาษโน๊ตและบอก “ไปที่ร้านซื้อของตามรายการนี้แล้วก็ซื้อบุหรี่มาให้ด้วย ถ้าซื้ออะไรไม่ครบฉันจะฆ่าพวกนาย ถ้ารถฉันมีแม้แต่รอยข่วนฉันก็จะฆ่าพวกนายทิ้งแน่ๆ ทั้งสี่คนเลยเข้าใจไหม” เขาคงเห็นความลังเลตอนที่ผมก้มมองกุญแจในมือ “สอบผ่านใช่ไหม” เขาถาม “ครับ” พวกแก๊งตอบรับ “เขาขับรถเป็น” ผมหน้าแดง “ไอ้พวกบ้า” คิดด่าพวกเพื่อนๆ ในใจขณะที่ประคองกุญแจออดี้ไว้ในมือ “เราจะเริ่มยังไงล่ะเนี่ย” อินซี่เดินจากไป แต่ยังตะโกนตามมา [i]“สิบนาทีนะ รีบๆ เข้า” “มาเร็ว” ไรท์ตี้กับแคส และบาโวตะโกนขณะพวกเขาแจ้นออกไปที่ลานจอดรถ “เรามีเวลาแค่ 10 นาที รีบไปหารถกันเถอะ” ผมตามพวกเขาไปอย่างอิหลักอิเหลื่อ เราสี่คนตะกายขึ้นไปนั่งบนรถของอินซี่ ผมแทบมองไม่พ้นพวงมาลัย ขณะที่พวกเพื่อนๆ รัดเข็มขัดนิรภัยกันง่วนผมก็ประสาทกิน รถของอินซี่เป็นพาหนะที่เร็วที่สุดที่ผมเคยได้สัมผัสในฐานะผู้โดยสาร แต่ตอนนี้ผมต้องบิดกุญแจปล่อยสิงห์ร้ายตัวนี้ออกทะยานบนถนนทั้งที่ไม่มีใบขับขี่ และมีประสบการณ์เรียนขับรถมาแค่ชั่วโมงเดียว ผมถอยหลังกลับไม่ได้เสียแล้ว เอาเถอะร้านก็อยู่แค่หัวมุมถนนนี่เอง ไม่เกิน 300 หลา รถนี่เร็วนะ? ช่างเหอะ อย่าไปสน ไม่มีอันตรายหรอก เสี่ยงไปเลยดีกว่า “ก็ได้ ขับไปที่ร้านแล้วก็รีบกลับ” ผมบอก “ไม่เอาเว้ย” สามคนที่เหลือคัดค้าน “กล้าๆ หน่อย ไปที่อื่นกัน ไหนๆ ก็มาแล้ว” ดังนั้นเราจึงตัดสินใจไปกัน ส่วนที่ยากที่สุดคือตอนขับออกลานจอดรถเพราะมันแคบ ผมค่อยๆ ขับออดี้ของอินซี่กระดืบๆ ผ่านรถราคาแพงๆ ของพวกนักเตะลิเวอร์พูล ภาวนาว่าผมไม่ได้ไปชนอะไรเข้า ตอนที่เรากำลังจะออกสู่ถนนคนเฝ้าประตูก็หยุดเราไว้และถาม “จะไปไหนกัน” “อินซี่ให้เราไปซื้อของ” ผมตอบ คนเฝ้าประตูพยักหน้าแล้วก็เดินจากไป ผมได้แต่ด่าตัวเอง นี่ถ้าผมถูกตำรวจเรียกตรวจ, ถูกจับความเร็ว หรือเอารถราคาแพงนี่ไปชนอะไรเข้า คงจะมีหลายคนเข้าคิวรอขย้ำผมแน่ อินซี่เป็นอันดับแรก ตามด้วยพ่อ จากนั้นก็สตีฟ ไฮเวย์ แล้วรอย อีแวนส์ก็จะถีบผมออกจากลิเวอร์พูล แต่ผมก็รักที่ได้ขับมัน สารภาพตามตรงว่าขับเร็วแค่ 20 ไมล์/ชั่วโมงเท่านั้นแหละ ผมมักจะอ้อนวอนพ่อแม่ขอขับรถของพวกท่านบ่อยๆ แต่นี่ผมได้ขับรถออดี้เชียว เพื่อนๆ ตะโกนร้องเพลงกันดังลั่น เราลดกระจกลง เปิดวิทยุคลื่น 96.7 เราขับผ่านไปที่สำนักข่าว ผ่านแอลเดอร์ เฮย์ ผ่านเวสต์ ดาร์บี้ และร่อนไปเกือบทั่วเมือง ขับไปทั่วๆ แล้วแต่ใจอยากไป เราอยู่บนถนนนานเกือบครึ่งชั่วโมง “หายหัวไปไหนกันมา” อินซี่ตะโกนใส่ตอนที่เราเอากุญแจรถไปคืนให้พร้อมกับบุหรี่และเงินทอนในที่สุด “ร้านใกล้ๆ ปิด เราเลยต้องไปหาซื้อของที่อื่น” ผมพูดปด “ตั้งครึ่งชั่วโมงเนี่ยนะ” อินซี่บ่น เขาต่อว่าเราที่เราไปนาน โชคยังดีที่เขาไม่ได้เช็คเข็มไมล์ในรถ จากคุณ : K.Ruan - [ 28 พ.ค. 50 22:06:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คนที่เป็นกันเองกว่าอินซี่ก็คือจอห์น บาร์นส กัปตันและตำนานของทีม นักเตะทีมชาติอังกฤษ นักฟุตบอลยอดเยี่ยมของปีสองสมัยผู้นี้นี่เอง การได้พูดคุยกับดิ๊กเกอร์ทำเอาผมกลัวที่สุดในชีวิต ถ้าผมเดินเข้าไปในห้องที่เมลวู้ดแล้วดิ๊กเกอร์อยู่ที่นั่นผมจะเลี่ยงออกมาจากที่นั่นโดยเร็ว แต่เมื่อผมรวบรวมความกล้าเข้าไปคุยกับเขาในที่สุดผมจึงได้รู้ว่าเขาเป็นมิตรมาก เขาโอบไหล่ผม ให้คำแนะนำ เรายังเคยแกล้งเล่นชกมวยกันด้วย จอห์นจะแสร้งทำท่าชกมวย ชกลมเล่นกับผม บางครั้งก็เล่นมวยปล้ำ การได้อยู่ใกล้ชิดกับสตาร์อย่างจอห์น บาร์นสนั้นเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองไม่ได้ถูกมองข้าม ทันใดนั้นความฝันที่ว่าจะได้เล่นฟุตบอลให้กับลิเวอร์พูลก็ดูไม่เลื่อนลอยอีกต่อไป ในตอนนั้นผมยังมีเรื่องที่ต้องพิสูจน์กับตัวเองและกับคนอื่นๆ อีกมาก ผมไม่เคยรู้เลยว่านักเตะชื่อดังอย่างเจมี่ เรดแนปป์จะรู้ว่ามีผมอยู่ด้วยจนกระทั่งหลังจากการฝึกซ้อมวันหนึ่ง “นายเป็นนักฟุตบอล” เจมี่บอกกับผม “ฉันชอบการผ่านบอลและการยิงประตูของนาย หมั่นฝึกฝนล่ะ” วันนั้นผมกลับบ้านเหมือนเดินอยู่บนสรวงสวรรค์ เจมี่ เรดแนปป์ นักเตะคนสำคัญของทีมชาติอังกฤษคุยกับผม ไม่แค่นั้น เจมี่ยังชอบฝีเท้าผมด้วย แม้ว่าเขาจะพูดคุยกับผมแค่ไม่นาน คำพูดเพียงแค่ไม่กี่คำแต่มันก็มีความหมายกับผมมาก เจมี่นั้นเหนือชั้นกว่าพวกนักเตะเด็กๆ มากมายนัก แทบไม่น่าเชื่อ หลังจากที่เขาพูดให้กำลังใจผมสั้นๆ ครั้งนั้น บางครั้งเขาก็คอยให้คำแนะนำผม ผมไม่เคยลืมว่าเจมี่ช่วยผมปีนบันได้ก้าวไปสู่ทีมชุดใหญ่อย่างไรบ้าง เมื่อไหร่ที่เขาหายมาจากอาการบาดเจ็บเขาจะมาซ้อมเรียกความฟิตในทีม A ทีม B ผมโชคดีมากที่ได้มีโอกาสเล่นอยู่ฝั่งเดียวกับเขา เหมือนเป็นสิทธิพิเศษ ผมรู้สึกเหมือนเป็นราชาที่ได้มีรายชื่ออยู่ในทีมเดียวกับเจมี่ เรดแนปป์ เขาคุยกับผมมากขึ้นๆ เรื่อยๆ ตลอดเกมเขาจะคอยอธิบายให้ฟังว่าในตำแหน่งของผมต้องทำอะไรยังไง จะวิ่งเมื่อไหร่ ผมเป็นนักเตะฝึกหัดที่ได้เรียนรู้จากจ้าวแห่งนักเตะ ช่างเป็นการศึกษาที่น่าประทับใจ บ่อยครั้งที่เจมี่คุยกับผมในห้องแต่งตัว “สบายดีไหม? ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างสตีวี่” โอย.. เจมี่ เรดแนปป์รู้จักชื่อผมด้วยซ้ำ เขาพูดกับผมราวกับว่าผมเล่นในทีมชุดใหญ่กับเขามาแล้วสักห้าปีอย่างนั้นแหละ พระเจ้า แค่ได้อยู่ในห้องแต่งตัวเดียวกันกับเขาก็เป็นเกียรติอย่างยิ่งแล้ว อย่าว่าแต่จะได้พูดคุยกันเลย อาจเป็นเพราะว่าผมเล่นตำแหน่งเดียวกับเขา เรดแนปป์ก็เลยคอยดูแลผม หรือบางทีก็อาจแค่เพราะความเป็นคนดีของเขาที่คอยเอาใจใส่คนอื่นอยู่เสมอ “เฮ้ สตีวี่ นายใส่รองเท้าเบอร์อะไร” เจมี่ถามผมวันหนึ่ง “เบอร์เท่าคุณครับ” ผมตอบ ผมเคยทำความสะอาดให้เจมี่เลยรู้ว่าเขาใส่รองเท้าเบอร์อะไร อันที่จริงมันใหญ่กว่าขนาดของผมแต่ผมแกล้งบอกว่าเราใส่รองเท้าขนาดเท่ากัน “ดีเลย งั้นรองเท้านี่คงพอดี” เจมี่โยนรองเท้าให้ผม วันคริสต์มาสมาถึงเร็วจังปีนี้ มาในรูปของรองเท้าแสนสวย เจมี่มักจะให้รองเท้า สตั๊ดมิซูโน่ใหม่เอี่ยมแก่ผม ในช่วงเวลานั้นมันเป็นรองเท้าที่เจ๋งที่สุดเลยก็ว่าได้ จากคุณ : K.Ruan - [ 28 พ.ค. 50 22:07:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 พวกนักเตะอังกฤษในทีมลิเวอร์พูลใจดีมาก ผมกับพวกนักเตะฝึกหัดต่างก็รักเรดแนปป์, แมคมานามาน และฟาวเลอร์ บางครั้งพอเลิกซ้อมเราก็จะจับกลุ่มคุยกันอวดว่านักเตะดาวดังคนไหนให้อะไรเรามา “ร็อบบี้เจ๋งสุดๆ เขาให้รองเท้าใหม่ฉันมาล่ะ ยังไม่ได้เปิดกล่องเลยด้วยซ้ำ” แคสคุยโวตอนที่เราเดินออกจากเมลวู้ดวันหนึ่ง เชื่อเถอะว่าไม่มีนักเตะฝึกหัดของสโมสรอื่นๆ ทั่วอังกฤษจะได้แต่งตัวดีๆ เท่าพวกเราทิ่ลิเวอร์พูลอีกแล้ว ดอม มัตเตโอ นักตะกองหลังชาวสก็อตแลนด์ก็ดีมากๆ ด้วยเช่นกัน การดูแลรองเท้าของดอมเป็นหน้าที่อีกอย่างหนึ่งของผม และเขาเองก็ดูแลผมตอบแทนเป็นอย่างดี ช่วงก่อนคริสต์มาสปีหนึ่งเมื่อดอมบังเอิญเดินสวนกับผมเขาก็หยุดและหันมา “สตีวี่ มานี่เดี๋ยว” เขาเรียก เอามือล้วงลงไปในกระเป๋าแล้วก็ส่งสิ่งที่เหมือนก้อนกระดาษเล็กๆ มาให้ผมแล้วก็เดินจากไป ผมแทบไม่เชื่อเมื่อมองดูกระดาษและนับมัน 200 ปอนด์ โอ้โห..นี่ทิปสำหรับวันคริสต์มาสนะเนี่ย ผมทำงานหนักเพื่อดอมและเจมี่  บางครั้งพวกเขาจะโมโหใส่ ถ้าผมทำรองเท้าพวกเขาไม่สะอาดเรียบร้อย บางครั้งผมเข้ามาซ้อมอย่างเหนื่อยล้าและคิดกังวล “ตายละ สิบโมงแล้วฉันยังทำความสะอาดรองเท้าดอมไม่เสร็จเลย” ดังนั้นผมจะยุ่งวุ่นวายอยู่ตลอดเวลาในการที่จะล้างและแปรงสิ่งสกปรกออกจากรองเท้าของดอม ทำให้แน่ใจว่ามันถูกขัดจนสะอาดเป็นอย่างดี ผมรู้ดีว่าผมอยากให้รองเท้าของตัวเองสะอาดน่าดูแค่ไหนผมก็เลยทำรองเท้าของเจมี่กับดอมให้เรียบร้อยสะอาดสะอ้านแบบเดียวกัน ด้วยผลตอบแทนเป็นทิปก้อนโตกับกับคำแนะนำที่ยอดเยี่ยม ทั้งดอมและเจมี่คุ้มค่ากับการเอาใจใส่เป็นพิเศษ ในทีมชุดใหญ่มีพวกนักเตะต่างชาติอยู่ไม่น้อย อย่างออยวิน ลีออนฮาร์ดเซ่น พวกเขาไม่ค่อยปฏิบัติตัวดีนักต่อพวกเรานักเตะฝึกหัด บางครั้งพวกเขาโวยถ้ารองเท้าไม่เรียบร้อย สติ๊ก อิงเก บียอร์นบี้ ฟูลแบค ชาวนอรเวย์นั้นพอใช้ได้ เขามาอยู่ที่ลิเวอร์พูลนานพอสมควรดังนั้นเขาก็เลยมีความใส่ใจต่อพวกเด็กๆ รุ่นน้อง สติ๊กให้รองเท้าผมเป็นครั้งคราว แต่ก็ไม่ใช่พวกชอบเล่นหัวหรือตัวตลกในห้องแต่งตัว เขาก็ดีพอประมาณเท่านั้นเอง อย่างน้อยสติ๊กก็เห็นหัวพวกเรา แต่คนอื่นๆ ไม่เป็นเช่นนั้น พวกนั้นทำให้ผมฉุน พวกเราฝึกซ้อมและทำงานหนักเพื่อสักวันหนึ่งจะกลายมาเป็นนักฟุตบอลอาชีพเช่นเดียวกันกับพวกเขา เรายังต้องชำระสิ่งสกปรกออกจากรองเท้าให้พวกเขา ทำงานทั่วไปเหมือนคนรับใช้ในเมลวู้ด พวกเขาทำให้ผมขัดเคืองใจที่ดูถูกพวกเรา แพททริก แบเกอร์เป็นคนหนึ่งที่ไม่ดีกับนักเตะฝึกหัดเอาเสียเลย การที่นักเตะต่างชาติส่วนใหญ่ในทีมมองข้ามนักเตะเยาวชนทำให้ผมหงุดหงิด แม้ว่าจะพยายามคิดค้านว่า “เอาน่าลองคิดดูว่าถ้าเราต้องย้ายไปอยู่ประเทศอื่นที่ไม่ใช่บ้านเกิด เราจะรำคาญเด็กๆ แบบนี้เหมือนกันมั๊ง” ผมประหลาดใจ ผมเองมีความสัมพันธ์ค่อนข้างใกล้ชิดกับฟาวเลอร์, เรดแนปป์, และแมคมานามาน เอาเถอะแค่นี้ก็ดีพอแล้ว และผมเองก็รู้จักกันดีกับทั้งคาร่าและไมเคิล โอเว่น ผมคงอยู่ในทีมได้สบาย พวกนักเตะอังกฤษดีกับเรามาก แต่เดวิด เจมส์นั้นไม่เหมือนคนอื่น ถ้าเราเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว ทันใดนั้น เจโม่จะเริ่มคำพูดเสียดสีในทันใด ถ้าผมแต่งตัวไม่น่าดูหรือผมเผ้าไม่เป็นทรงดูไม่เข้าท่า เจโมก็จะไม่รอช้า “นายไปซื้อเสื้อผ้าพวกนี้มาจากไหนกัน” เจโมยิงคำถาม “กระบะลดราคางั้นสิ ช่างตัดเสื้อนายโดนตำรวจจับไปรึยัง แล้วช่างตัดผมนายออกจากคุกหรือยัง” สารพัดสารพัน ก็เจโม่น่ะเป็นถึงนายแบบอาร์มานี่ แล้วใครจะไปวิจารณ์เขากลับได้ยังไงกัน อย่างไรก็ตาม พวกเรานักเตะฝึกหัดที่นี่ก็รู้จักรักษาตัว “อย่าโต้ตอบเจโม่เด็ดขาด” นี่คือกฎที่รู้กันในหมู่พวกเรา เราได้แต่กระซิบกระซาบกันเองเวลาที่เจโม่แกล้งพูดล้อพวกเราคนใดคนหนึ่ง เกร็กโก้กับบ็อกโก้เด็กจากแถบคร็อกเท็กซ์ เป็นพวกไม่ยอมสงบปากสงบคำกับใคร มีอยู่วันหนึ่งเป็นเวรพวกเขาทำความสะอาดห้องแต่งตัวทีมชุดใหญ่ พวกเขาต้องขัดพื้นจนสะอาดเอี่ยมและเก็บชุดออกไปเตรียมซัก ผมเดินผ่านห้องแต่งตัวเพื่อไปห้องเก็บรองเท้าและได้เห็นภาพไม่ธรรมดา จอห์น บาร์นส, ร็อบบี้, แมคก้า และสมาชิกทีมชุดใหญ่คนอื่นๆ ต่างพากันนั่งหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหล พวกเขาชี้ให้ดูตรงมุมห้องที่มีถังขยะใบใหญ่ตั้งอยู่ ที่อยู่ในถังขยะใบนั้นก็คือเกร็กโก้ที่สองแขนติดอยู่ในถังขยะ ผมของเกร็กโก้สีแดง หยิกหยอยเหมือนของแมคมานามานแต่เป็นสีแดง ภาพที่ตัวเขาและผมหยิกหยอยสีแดงติดอยู่ในถังขยะใบโตนั้นดูไม่จืดจริงๆ “เกิดอะไรขึ้นกับเกร็กโก” ผมถามบ็อกโก้ “เกร็กโกมันเถียงเจโม่น่ะสิ” บ็อกโก้เล่า “เจโม่ก็เลยยกมันขึ้นทั้งตัวแล้วก็ยัดไว้ในถังขยะนี่ไง” จนกระทั่งเหล่านักเตะคนอื่นๆ หยุดหัวเราะ สัก 10 นาทีให้หลัง ถึงได้มีคนช่วยดึงเกร็กโก้ออกจากถังขยะ พอหลุดออกมาได้เกร็กโก้ก็แทบยืนไม่ไหว เขาดูอย่างกับคนแก่ เจ๋งจริงๆ นี่ล่ะ เจโม่แบบฉบับดั้งเดิม อย่าได้ต่อปากต่อคำกับเขาเชียว เขาตัวสูง แข็งแกร่ง และเขาจับรุ่นน้องยัดลงถังขยะที่ห้องแต่งตัวหงส์แดง จากคุณ : K.Ruan - [ 28 พ.ค. 50 22:08:37 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สิ่งเดียวที่น่าเบื่อหน่ายสำหรับผมในช่วงเวลาการเป็นนักเตะฝึกหัดก็คืออาการบาดเจ็บ ในปีแรกผมต้องเผชิญกับอาการบาดเจ็บเกือบตลอดเวลา ผมติดกับดักอยู่ในวงจรอุบาทว์ เมื่อไหร่ที่ผมเริ่มก้าวหน้า ทำผลงานได้ดีก็จะตามมาด้วยการบาดเจ็บกล้ามเนื้อ และผมก็ต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่ทุกครั้ง ข้อเท้าของผมสร้างปัญหาให้ผมเสมอ เมื่อไหร่ที่ผมเจ็บหลังผมก็แทบไม่อยากไปซ้อมหรือไม่อยากลงเล่นฟุตบอลเพราะผมรู้ดีว่าหลังจากนั้นก็จะตามมาด้วยอาการบาดเจ็บตรงโน้นตรงนี้ตามมาเป็นขั้นๆ การบาดเจ็บเริ่มกลายมาเป็นอุปสรรคสำคัญในการก้าวไปสู่อาชีพนักเตะของผมในช่วงปีสุดท้ายที่เรียนหนังสือ ในช่วงนั้นถ้าผมลงเล่นเกมสองหรือสามเกมในหนึ่งสัปดาห์หลังผมจะเริ่มแข็ง มีศัพท์ทางการแพทย์ใช้เรียกอาการของผมว่า Osgood-Schlatter’s เป็นโรคเกี่ยวกับกระดูกอันเนื่องมาจากการสูงแบบพุ่งพรวดของผม การเจริญเติบโตที่ทำให้ผมซึ่งสูงเท่าไมเคิล โอเว่นตอนอายุ 15 กลายมาเป็นคนสูง 6 ฟุตภายในเวลาหลังจากนั้นแค่หนึ่งปี หลังของผมเจ็บ เข่าของผมปวดตลอดเวลา พวกนักกายภาพและหมอที่ผมไปปรึกษาเมื่อลองตรวจดูอาการแล้วก็ได้แต่พูดเหมือนๆ กันว่า “มันเกิดเพราะเธอกำลังเจริญเติบโต” ให้ตายเถอะ ผมก็อยากตัวสูงแต่ก็ต้องต่อสู้กับความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับความสูงด้วย โชคดีเหลือเกิน ที่ผมได้มาอยู่กับลิเวอร์พูลในยุคที่รอย อีแวนส์ เป็นผู้จัดการทีม ทุกครั้งที่ผมมองย้อนไปถึงช่วงเวลานั้น ผมยังคงขอบคุณพระเจ้าที่ให้ผมได้ร่วมงานกับคนที่เป็นห่วงเป็นใยอย่างรอย อีแวนส์ ซี่งช่วยเหลือผมอย่างมากในช่วงเวลาต้นๆ ของการเริ่มอาชีพนักฟุตบอลของผม วันหนึ่ง รอยเรียกผมเข้าไปพบที่ออฟฟิศ ผู้ช่วยของรอย ดั๊ก ลิเวอร์มอร์ และรอนนี่ มอแรน รออยู่ในห้องอยู่ด้วยแล้วตอนผมไปถึง “สบายดีไหม สตีเว่น” รอยถามอย่างใจดี “อาการบาดเจ็บเป็นยังไงบ้าง” “แย่ที่สุดเลยครับ เจ้านาย” ผมตอบไป รอยรู้ดี เขาสังเกตได้ว่าผมรู้สึกหม่นหมอง “สตีเว่น เชิดหน้าไว้” รอยพูด “เราเข้าใจว่าเธอท้อใจ สตีฟ ไฮเวย์ชื่นชมเธอมากนะ และเธอจะได้เข้ามาเล่นกับทีมชุดใหญ่ของลิเวอร์พูลแน่นอนอยู่แล้ว ไปรักษาอาการบาดเจ็บซะให้หายขาด พยายามฝึกซ้อมต่อไป อย่าไปกังวลเรื่องอื่นๆ เราเห็นตรงกันว่าที่ลิเวอร์พูลคือโลกของเธอ เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอพร้อมเราจะให้เธอเซ็นสัญญาอาชีพแน่ๆ” ผมขอบคุณรอยอย่างสุดซึ้ง แต่นี่แหละสิ่งที่ลิเวอร์พูลทำ พวกเขาดูแลนักเตะเหมือนกับเราเป็นสมาชิกในครอบครัว การพัฒนาของผมยังคงไปๆ หยุดๆ อยู่ตลอด ตอนอายุสิบเจ็ดเมื่อผมกลับมาเล่นหลังจากอาการบาดเจ็บที่ข้อมือ ผมก็แทคเกิลแรงเกินไปในการซ้อมจนข้อเท้าบาดเจ็บอีก นี่แหละตัวผม ไม่เคยยั้งเวลาเล่นฟุตบอล พวกสต๊าฟฟ์โค้ชที่ลิเวอร์พูลบอกผมเป็นล้านๆ ครั้งได้ว่าให้เพลาๆ ลงบ้าง รอนนี่ มอแรนเคยต้องเรียกผมไปคุยข้างสนาม “สตีเว่น พวกสต๊าฟฟ์บอกฉันว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บเพราะการเข้าแทคเกิลแรงไม่เข้าเรื่อง เธออาจฆ่าคนตายในการซ้อมยังได้ พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมทีมของเธอนะสตีเว่น เก็บแรงไว้เล่นเกมจริงๆ จะดีกว่า” ผมช่วยไม่ได้จริงๆ นี่เป็นวิธีที่ผมฝึกซ้อม วิธีที่ผมเล่นฟุตบอล เต็มที่เสมอ ไม่มียั้ง ไม่ซับซ้อน แน่นอนว่าส่วนหนึ่งผมซ้อมเต็มที่เพื่อสร้างความประทับใจ เพื่อให้โค้ชหันมามองผมบ้าง แต่อีกส่วนหนึ่งมันก็เป็นธรรมชาติของผมด้วยเช่นกัน ผมไม่สามารถมาซ้อมพร้อมกับความคิดว่า “ฉันจะเล่นเบาๆ วันนี้ จะไม่แทคเกิลใคร” ไม่มีทางเลย เปล่าประโยชน์ ตอนเล่นฟุตบอลอยู่ที่อะคาเดมี่ ทั้งเดฟ แชนนอน และฮิวอี้ แมคคอเลย์ ก็เคยเตือนผมมานักต่อนักแล้ว อันที่จริงฮิวอี้รักสไตล์การเล่นแบบนี้ออก ถ้าใครเข้าบอลหนักคนนั้นก็จะได้เข้าร่วมทีมของฮิวอี้ที่อะคาเดมี่ โดยเฉพาะเกมกับเอฟเวอร์ตัน หรือแมน ยูไนเต็ดด้วยยิ่งแล้วใหญ่ เกมแบบนี้ไม่ต่างกับเกมฟุตบอลเลือด เด็กชายเข้าแทคเกิลราวกับผู้ชาย เมื่อสิ้นเสียงนกหวีดจบเกมผมรู้สึกเหมือนนักมวยที่ผ่านสังเวียนมาโชกโชน ทั้งเขียวทั้งช้ำไปทั้งตัว บางครั้งบางคราวก็ถึงกับต้องหลั่งเลือดสังเวย จากคุณ : K.Ruan - [ 28 พ.ค. 50 22:11:27 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แม้หัวจิตหัวใจของผมจะกระหายเกมที่พาให้เจ็บตัวอย่างเกมกับเอฟเวอร์ตันและแมน ยูไนเต็ด แต่ร่างกายของผมต้องรับแรงกดดันหนัก อาการบาดเจ็บยังคงทำให้ผมล้าหลัง ในที่สุดผมก็อยู่ในวัยที่ต้องได้รับสัญญานักเตะอาชีพเสียที เด็กคนอื่นๆ แม้กระทั่งรุ่นน้องก็ได้เข้าไปในออฟฟิศของรอย และออกมาพร้อมกับสัญญา ว่ากันตามจริงผมก็น่าจะนิ่งนอนใจได้เพราะรอยรับปากจะให้สัญญากับผมแต่ผมก็ยังไม่ได้เวลาเหมาะเสียทีทั้งนี้ก็เพราะอาการบาดเจ็บที่เกิดขึ้นเป็นประจำ ลิเวอร์พูลนั้นฉลาด พวกเขาต้องการให้ผมฟิตเต็มที่ก่อนจะให้เซ็นสัญญา นั่นดูจะเป็นเรื่องที่ถูกต้องในแง่การลงทุน พวกเขาคงไม่ให้สัญญานักเตะอาชีพสามปีกับนักเตะแล้วค่อยมาดูว่าได้นักเตะที่ฟิตสมบูรณ์ดีหรือเปล่าทีหลังหรอก ดังนั้นลิเวอร์พูลจึงชะลอเรื่องสัญญาเอาไว้ซึ่งทำให้ผมกังวลเป็นอย่างมาก รอยบอกผมว่าผมอยู่ในแผนการทำทีมระยะยาวของเขาแน่อยู่แล้ว แต่สำหรับผมความไม่แน่ใจเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปสัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่าโดยไม่มีวี่แววของสัญญาที่ว่า ผมนอนบนเตียงที่บ้านถนนไอร์ออนไซด์ตาจับจ้องบนเพดาน คิดวกวนไปมา “ลิเวอร์พูลจะคิดว่าเราจะไม่มีวันหายขาดจากการบาดเจ็บหรือเปล่า” ความกังวลใจมีผลกระทบกับการเล่นฟุตบอลของผมไม่น้อยไปกว่าอาการบาดเจ็บ ผมรู้สึกว่าอาชีพของผมเหมือนกำลังเดินอยู่บนปลายมีด ผมมีความฝันที่จะต้องทำให้เป็นจริงที่ลิเวอร์พูล พวกเขาเชื่อจริงๆ หรือว่าร่างกายผมเปราะบางเกินไป ผมรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ ตลอดเวลา วันหนึ่งหลังจากกลับจากการฝึกซ้อมผมก็ทนต่อไปไม่ไหว ผมตรงดิ่งกลับบ้าน “พ่อครับ” ผมบอก “พ่อต้องไปที่ลิเวอร์พูลไปคุยกับสตีฟและรอย ผมไม่อยากอยู่กับความไม่แน่นอนแบบนี้อีกต่อไปแล้ว พวกเขายังต้องการผมอยู่ไหม” พ่อยังฉลาดกว่าใครๆ เหมือนเคย “อย่าวิตกไปเลยสตีเว่น เราต่างก็รู้ดีว่าพวกเขาชื่นชมลูก” พ่อพูด “เอาเถอะพ่อจะไปคุยกับพวกเขาให้” คำพูดของพ่อช่วยทำให้ผมสงบใจได้บ้าง “พ่อครับ บอกพวกเขาว่าผมต้องการเซ็นสัญญาเพราะไม่มีนักเตะรุ่นน้องคนไหนเหลือจะแซงหน้าผมอีกแล้วนะครับตอนนี้” พ่อเข้าใจความรู้สึกของผมเป็นอย่างดี พ่อไปพบสตีฟเพื่อผม “นี่สตีฟ” พ่อบอกกับเขา “สตีเว่นแทบบ้าไปแล้ว เขาอยากได้สัญญา ตอนนี้เขาเป็นกังวลหนักเลย” พ่อตัดพ้อเรื่องอื่นๆ ไปอีกด้วย สตีฟรับฟังและเข้าใจดีว่าสัญญาสำคัญกับผมแค่ไหน มันจะช่วยให้ผมสงบใจและมุ่งมั่นสนใจกับอนาคตได้เป็นอย่างดี ในที่สุดผมก็ได้สัญญาที่ต้องการ สัญญานักเตะอาชีพสามปี ได้รับค่าเหนื่อยสัปดาห์ละ 700, 800 และ 900 ปอนด์ ตามลำดับ นับเป็นความคืบหน้าจากสัญญานักเตะฝึกหัดที่ได้รับค่าเหนื่อยสัปดาห์ละ 50 ปอนด์แบบก้าวกระโดดเลยทีเดียว ผมรู้สึกเหมือนถูกล็อตเตอรี่ ผมแทบไม่อยากเชื่อโชคดีของตัวเอง สำหรับการที่สตีฟซึ่งเสนอสัญญานักเตะอาชีพให้แก่ผมและไปบอกรอยว่า “ผมเสนอสัญญาให้เด็กเจอราร์ดเป็นเงินจำนวนเท่านี้” ย่อมมีความหมายว่าลิเวอร์พูลยังคงเห็นความสำคัญในตัวผม การที่แอนฟิลด์เห็นคุณค่าในศักยภาพของตัวผมมีค่าต่อผมมากกว่าเงินทองเสียอีก ผมสำนึกในบุญคุณของรอย สตีฟ และพ่อที่มองสิ่งนั้นทะลุปรุโปร่ง มันเหมือนได้เดินมาถึงปลายอุโมงค์ที่มีแสงแดดส่องสว่างอยู่เบื้องหน้า ผมเห็นเส้นทางเดินที่ทอดยาวไกล ผมเข้าไปใกล้ปลายทางการเป็นทีมชุดใหญ่เข้าไปทุกทีแล้ว **** จบบทที่ 4 **** จากคุณ : K.Ruan - [ 28 พ.ค. 50 22:14:48 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จบยังอ่า ... ขอบคุณก่อนล่ะกันครับ จากคุณ : สายฟ้าสีเพลิง - [ 28 พ.ค. 50 22:17:59 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สำหรับบทต่อๆไป ก็จะทยอยมาโพสเรื่อยๆ ครับ รบกวนคนที่เข้ามาอ่าน ช่วยกดเก็บเข้าคลังกระทู้ ให้ด้วยนะครับ จากคุณ : K.Ruan - [ 28 พ.ค. 50 22:18:39 ]

ความคิดเห็นที่ 15 THX.. จากคุณ : xzfernzx - [ 28 พ.ค. 50 22:19:42 ]

ความคิดเห็นที่ 16 รอปาดอยู่ตั้งนาน จากคุณ : drunk master - [ 28 พ.ค. 50 22:20:42 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาขอบคุณค่ะ... ขอบคุณพี่ jigij,yumesan(คุณความฝัน....ใช่มั้ยคะ),คุณหยวนที่ขยันมาโพสต์ให้อ่านกันค่ะ ^ ^ รักเจิดที่ซู้ดดดดดดดด จากคุณ : Abandoned Star - [ 28 พ.ค. 50 22:21:59 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณมากค่ะ โหวต.. จากคุณ : สตีฟ แม็คมานานแล้ว - [ 28 พ.ค. 50 22:29:41 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มีขายที่ไหนมั้งอ่าอยากซื้อเก็บจัง จากคุณ : SG14 - [ 28 พ.ค. 50 22:33:29 ]

ความคิดเห็นที่ 20 good job ครับ จากคุณ : Finnegan 'Finn' Bell - [ 28 พ.ค. 50 22:39:30 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณค่า ว่าแล้วก็ โหวต... จากคุณ : เข้ามาอ่าน - [ 28 พ.ค. 50 22:41:05 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ผมขออนุญาตปริ้นนะครับ อ่านในคอม มันตาลาย  ....ร่วมvote จากคุณ : เด็กขอนแก่น - [ 28 พ.ค. 50 22:59:52 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แวะมาตามอ่าน ..... จากคุณ : Thirdwave - [ 28 พ.ค. 50 23:01:58 ]

ความคิดเห็นที่ 24 มาตามอ่านต่อ อ่านแล้วหยุดไม่ได้จริงๆ อยากอ่านต่ออีกแล้ว ขอบคุณมากๆครับ จากคุณ : 9ho - [ 28 พ.ค. 50 23:02:27 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ง่า จบแล้วเหรอ กำลังอ่านสนุกเลย จากคุณ : Reonard - [ 28 พ.ค. 50 23:10:35 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณมากมายทั้งจขกท.และผู้แปลค่ะ ขออนุญาตเซฟไว้อ่านหลายๆ รอบนะคะ ลป.ไม่สามารถช่วยแปลได้นะคะ แค่แปล text ทำรายงานยังสงสารอาจารย์ที่ต้องอ่าน - -" จากคุณ : ตาลสามต้น - [ 28 พ.ค. 50 23:23:56 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณคร้าบ จากคุณ : GUTI THE KOP (GUTI THE KOP) - [ 29 พ.ค. 50 00:22:23 ]

ความคิดเห็นที่ 28 สุดยอดดด ขอบคุณมากครับ !!! จะกลับมาอ่านวันหน้านะครับ ^_^ จากคุณ : ชิววี่ - [ 29 พ.ค. 50 01:20:03 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านแล้วมีความสุขจัง จากคุณ : ลีโอวู๊ด (leowood) - [ 29 พ.ค. 50 07:18:33 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบคุณมากๆ ค่ะ ขำตรงนี้ที่สุด "และแน่นอนที่สุด ในกลุ่มนักเตะฝึกหัดยังมีไมเคิล โอเว่น  เด็กมหัศจรรย์ก็เป็นคนหนึ่งที่เข้ามาเกลือกกลั้วกับเด็กแสบอย่างพวกผมด้วยเหมือนกัน" จากคุณ : จันทร์อุ้ม - [ 29 พ.ค. 50 08:34:17 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อยากอ่านต่อ โหวต จากคุณ : จาจาบิงแปงร่างเป็นไอ้มดเขียว - [ 29 พ.ค. 50 09:05:43 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณมากครับ จากคุณ : ChocolateMousse - [ 29 พ.ค. 50 09:39:17 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : kopclub - [ 29 พ.ค. 50 10:48:00 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณครับ ^^ จากคุณ : noome - [ 29 พ.ค. 50 11:21:13 ]

ความคิดเห็นที่ 35 thanks มากๆๆจ้า จากคุณ : .. (congcongpat) - [ 29 พ.ค. 50 11:24:22 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ชอบ ๆ อ่านบทนี้แล้วรู้สึกถึงความผูกพันของเจอราดกะโอเว่นเลยนะคะ จากคุณ : karaokeGirl - [ 29 พ.ค. 50 12:46:38 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ^ ^ ^ ปกติจะโกรธโอเว่นมากนะ แต่อ่านหนังสือพี่เจิดทีไร ก็ใจอ่อนโกรธเว่นน้อยลงทุกที จากคุณ : jigij - [ 29 พ.ค. 50 13:18:29 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคูณมากค่ะ อ่านแล้วรู้สึกดีจริงๆ จากคุณ : i am tabo - [ 29 พ.ค. 50 13:19:35 ]

ความคิดเห็นที่ 39 1 โหวตครับ ^^~ จากคุณ : ตอนคุณมองตะวัน ผมมองเจอแต่จัน - [ 29 พ.ค. 50 13:48:10 ]

ความคิดเห็นที่ 40 อ่านแล้วทั้งขำ  ทั้งสนุก  เห็นภาพเลย   ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : แล้วเราก็จะพบกัน - [ 29 พ.ค. 50 14:45:02 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ขอขอบพระคุณทั้งสามท่านอย่างสูงครับ จากคุณ : Dr.เต่า - [ 29 พ.ค. 50 16:06:00 ]

ความคิดเห็นที่ 42 โหวตครับ จากคุณ : Ryuichi - [ 29 พ.ค. 50 16:32:04 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เป็นเด็กหงษ์ อ่านแล้วก็ยิ่งรักว่ะ เชียร์มาตั้งแต่ 14 จน 26 เฮ้ย เวลาช่างผ่านไปย่างรวดเร็ว ขอบคุณนะค่าที่แปล อ่านไปยิ้มไป นึกถึงสมัยก่อนที่ไปแอนฟิลล์ จากคุณ : dixie chicks - [ 29 พ.ค. 50 17:35:23 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ขอบคุณครับ อ่านแล้วก็ช่วยๆกันโหวต กระทู้ดีๆหน่อยนะ จากคุณ : kiaz - [ 29 พ.ค. 50 19:17:05 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ขอโพสบทที่ 5 ต่อนะครับ จากคุณ : K.Ruan - [ 29 พ.ค. 50 19:33:32 ]

ความคิดเห็นที่ 46 บทที่ 5 ลิเวอร์พูลแดนสวรรค์ เชรา อุลลิเยร์เปลี่ยนผมจากเด็กชายให้เป็นชายเต็มตัว แต่เขาจะรับความดีความชอบกับการก้าวมาเป็นนักเตะที่ผมเป็นอยู่ทุกวันนี้ไปเสียคนเดียวทั้งหมดไม่ได้ ความเชื่อที่ว่าผมคงจบเส้นทางการค้าแข้งด้วยการเป็นแค่เงาอยู่ที่ลิเวอร์พูลตลอดไปถ้าปราศจากเชรานั้นผิดทั้งเพ ลิเวอร์พูลให้ความสำคัญกับผมตลอดมา ให้สัญญา 6 ปีเต็ม ตั้งแต่เป็นนักเรียนรวมกับสัญญานักเตะฝึกหัด ไหนจะสัญญานักเตะอาชีพ 3 ปีแรกหลังจากสัญญานักเตะฝึกหัดสิ้นสุด ก่อนเชราจะเข้ามาคุมทีมเสียอีก เพราะฉะนั้น เขาจะพูดได้ยังไงว่าเขาเป็นคนคว้าผมขึ้นมาจากอะคาเดมี่ การพูดแบบนี้ก็เท่ากับดูหมิ่นบรรดาโค้ชของผมที่อะคาเดมี่ทั้งสตีฟ ไฮเวย์, เดฟ แชนนอน และฮิวอี้ แมคคอเลย์ ทั้งๆ ที่ตลอดมาพวกเขาทำงานหนักในการช่วยให้ผมพัฒนาฝีเท้ามาตลอดช่วงวัยเด็กของผม พวกเขาช่วยปั้นให้ผมเป็นรูปเป็นร่างตั้งแต่วันแรกที่ผมย่างเท้าเข้าไปที่ศูนย์กีฬาเวอร์นอน แซงสเตอร์ สตีฟเป็นส่วนสำคัญในชีวิตนักฟุตบอลของผมตลอดมา และแน่นอนว่าจะยังคงเป็นตลอดไป แม้กระทั่งทุกวันนี้ทุกครั้งที่มีโอกาสได้พูดคุยกัน สตีฟยังคงมีมุมมองและคำแนะนำที่เป็นประโยชน์ต่อผมเสมอ การที่เชราออกมาพูดว่าเขาช่วยผมขึ้นมาจากอะคาเดมี่นั้นเป็นการไม่เคารพต่อสตีฟเป็นอย่างยิ่ง มันเหมือนเชราพูดออกมาว่า “สตีเว่น เจอราร์ดไม่ได้ทำผลงานไว้ดีที่อะคาเดมี่ และคนที่อะคาเดมี่ไม่เคยแนะนำเขาให้ผม”  แต่พวกเขาทำ พวกเขาเล่าเรื่องของผมให้เชรารับรู้โดยตลอด เรื่องนั้นผมรู้ดี เรื่องที่เชราพูดเกี่ยวกับการขุดผมขึ้นมาจากทีมสำรองด้วยตัวเขาเพียงลำพังนั้นไม่แฟร์กับรอย อีแวนส์ด้วยเช่นกัน รอยตระหนักถึงตัวผมตลอดมาแม้แต่ก่อนเชราจะเข้ามาร่วมคุมทีมในฐานะผู้จัดการร่วมในช่วงฤดูร้อนปี 1998 หลังจากที่ผู้จัดการทีมชาวฝรั่งเศสเข้ามาคุมทีมเต็มตัวรอยก็ยังทำอะไรเพื่อผมอีกหลายอย่าง ผมรู้ดี และซาบซึ้งในสิ่งที่เขาทำเป็นที่สุด รอยดูแลผม คอยปกป้องผม และช่วยผมพัฒนาฝีเท้ามาโดยตลอด แต่ทุกๆ คนที่แอนฟิลด์ล้วนมีส่วนช่วยเหลือให้ผมก้าวเข้าไปสู่ทีมชาติอังกฤษ ผมมีความสัมพันธ์ที่ดีกับทุกคน ไม่ว่าจะเป็นสตีฟ ไฮเวย์, เชรา กับโค้ชของเขา ฟิล นีล และแซมมี่ ลี ผมไม่เคยลืมพวกเขา เชราดีกับผมมาก แต่ผมคงต้องค้านด้วยความสัตย์จริงถ้าเขาจะพูดว่าผมคงไม่ได้มาจนถึงทุกวันนี้ถ้าไม่มีเชรา ผมไม่ใช่การค้นพบของเชรา ผมรู้ว่าผมมาถึงจุดที่ยืนอยู่นี้ได้ก็ด้วยความพยายามของผมเอง เพราะโค้ชที่แสนยอดเยี่ยมจากอะคะเดมี่ และเพราะความรักและการสนับสนุนจากครอบครัวของผม จริงอยู่เชราเป็นผู้เปิดประตูสู่ทีมชุดใหญ่ให้กับผม แต่นั่นก็เป็นเพราะผมได้เคาะประตูดังมากด้วยตัวของผมเองมาก่อน ผมไม่ได้ไม่เป็นที่รู้จักที่แอนฟิลด์  การที่เชราพูดเหมือนกับว่าผมไม่ได้ถูกจับตามองตั้งแต่ครั้งที่อยู่กับอะคาเดมี่นั้นผิดถนัด ผมรับตำแหน่งกัปตันทีมชาติอังกฤษชุดอายุต่ำกว่า 18 ปีมาก่อนที่เชราจะก้าวเข้ามาสู่รั้วลิเวอร์พูลด้วยซ้ำ ตอนที่ประธานบริหารสโมสรลิเวอร์พูลปีเตอร์ โรบินสัน เจรจาดึงตัวเชรามาคุมทีมลิเวอร์พูลเขาก็จูงใจเชราถึงอนาคตที่สดใสเพราะลิเวอร์พูลมีนักเตะรุ่นเยาว์ที่เปี่ยมด้วยพรสวรรค์อย่างผมอยู่ในทีม ริค แพร์รี่ ผู้สืบทอดตำแหน่งต่อจากปีเตอร์ก็ได้พูดคุยกับเชราในเวลาต่อมาเกี่ยวกับผมด้วย ผมรู้ว่าการพูดแบบนี้ก็เหมือนเป็นการโอ้อวด ยกยอความเก่งของตัวเอง แต่ผมเงียบไว้ไม่ได้ รอยคิดถึงอนาคตของผมกับลิเวอร์พูลมากพอที่จะให้สัญญานักเตะอาชีพ 3 ปีแก่ผม ผมมีที่ทางในทีมชุดใหญ่ของลิเวอร์พูลมานานแล้วก่อนการมาถึงของผู้จัดการทีมชาวฝรั่งเศส จากคุณ : K.Ruan - [ 29 พ.ค. 50 19:34:31 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ผู้คนพูดถึงผมในเมลวู้ด, แอนฟิลด์ และภายนอก มีสโมสรในพรีเมียร์ชิพพยายามจะขอซื้อตัวผมมากกว่าหนึ่งครั้ง ตอนที่ผมได้ลงเล่นเกมแรกในทีมลิเวอร์พูลชุด ยู19 กับทีมทอตแน่ม ฮ็อตสเปอร์ส เมื่อเดือนสิงหาคม ปี 1998 สเปอร์สรู้จักผมดีมาก่อนแล้ว เกมนั้นแข่งกันที่สนามซ้อมชิกเวลล์ ในเอสเซกส์ เราทุกคนต่างก็ตื่นเต้น ผม, บ็อกโก, ไรท์ตี้ และนักเตะอื่นๆ ในทีมรู้สึกเหมือนเป็นนักเตะอาชีพจริงๆ ภาคภูมิใจที่ได้สวมเครื่องแบบลิเวอร์พูล เราเดินทางล่องใต้ด้วยรถโคช ทำทุกอย่างแบบมีสไตล์เหมือนทีมชุดใหญ่ไม่มีผิดเพี้ยน ตลอดการเดินทางนั้นเปี่ยมด้วยความสะดวกสบาย รถโคชหรู, พักโรงแรมชั้นดี ผมนอนห้องเดียวกับไรท์ตี้ เราทั้งสองคนแทบจะไม่ได้นอนกันเลยเพราะมัวแต่พูดคุยกันด้วยความตื่นเต้น อยากรู้ว่าเกมแรกในชุดยู19 ของเราจะเป็นอย่างไร ผมรักทุกอย่างเกี่ยวกับประสบการณ์ในครั้งนั้น ก่อนเกมเรารับประทานอาหารเช้าสร้างพลังงานแบบนักฟุตบอลตัวจริง พาสต้ากับไก่ ทอตแน่มเองมีทีมที่ดีด้วยเช่นกัน ปีเตอร์ เคราช์ และลุค ยัง เล่นอยู่ที่นั่นด้วย พวกเขาซึ่งต่อมาก้าวไปสู่ทีมชาติอังกฤษ และเคราชี่เองก็ได้มาเป็นเพื่อนร่วมทีมลิเวอร์พูลกับผมในปัจจุบันอีกด้วย ในเกมนั้น เราทั้งสองฝ่ายต่างก็ได้ต่อสู้กันอย่างไม่ลดละ มีคนไม่มากมาชมเกมที่สนาม หนึ่งในจำนวนนั้นมีอลัน ชูการ์ ประธานสโมสรสเปอร์ส  คนละคนกับคนที่ชอบไล่พนักงานทดลองงานออกในรายการทีวีมาร่วมชมเกมอยู่ด้วย ในเกมนั้นผมเล่นได้อย่างโดดเด่นและทำประตูจากลูกยิงไกลได้ด้วย เกมจบลงด้วยผลเสมอ 1-1 ระหว่างเดินออกจากสนามผมสังเกตเห็นชูการ์พูดคุยอยู่กับสตีฟ ไฮเวย์ ชูการ์โอบไหล่สตีฟตอนกำลังคุยกันด้วย เมื่อมาถึงห้องแต่งตัว บอกโกบอกว่า “พวกเขาคุยถึงนายกันอยู่” “นายรู้ได้ยังไง” “ก็ฉันได้ยินพวกเขาพูดชื่อนายน่ะสิ ฉันไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไรกันแน่หรอก แต่อลัน ชูการ์พูดหลายอย่างเกี่ยวกับนาย” ผมไม่ได้เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจอีกต่อไป แค่อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็โดดขึ้นรถบัสกลับลิเวอร์พูล สัปดาห์ต่อมาผมถึงได้รู้ข่าวว่าชูการ์เสนอซื้อตัวผม ให้ราคาตั้ง 2 ล้านปอนด์ ไม่เลวใช่ไหมล่ะสำหรับนักเตะ “ที่ไหนก็ไม่รู้” อย่างผม แน่นอนที่สุดลิเวอร์พูลปฏิเสธข้อเสนอของสเปอร์ส “อย่ามาทำตลกน่า” สตีฟบอกกับอลัน ชูการ์ แบบนี้ พวกเขาเห็นความสำคัญของผม ประมาณ 1-2 เดือน หลังจากเกมกับสเปอร์ส ผมถูกปรับเงินโดยเดฟ แชนนอน ด้วยความผิดว่าไม่เก็บจานให้เรียบร้อยหลังจากทานอาหาร แหม! เรื่องไม่เป็นเรื่องไหมล่ะนั่น มันแค่เล็กน้อยสำหรับค่าปรับ 5 ปอนด์ แต่ผมเองเพิ่งเริ่มได้เงินจากโปรแกรมนักเตะฝึกหัดจึงรู้สึกว่าค่าปรับมันไม่น้อยเหมือนกัน อีกอย่างผมก็ไม่ได้ทำผิด ผมฉุนหน่อยๆ ก็เลยไปหาเดฟตัวต่อตัว ผมเข้าไปที่ห้องเขาปิดประตูดังปัง “มาปรับผมเรื่องอะไร ผมไม่ชอบนะแบบนี้” “นายไม่เก็บจานให้ถูกที่” “ผมเก็บแล้ว” ผมทำจริงๆ เด็กขี้เกียจคนอื่นๆ บางคนอาจชอบทิ้งจานอาหารไว้เรี่ยราด แต่ไม่ใช่ผม พ่อกับแม่เลี้ยงผมมาให้แสดงความนับถือต่อสโมสร ประพฤติตัวให้ดี ผมเสียใจที่เดฟไม่เชื่อผม “คุณจะปรับเงินผมไม่ได้นะ” เดฟไม่รับฟังคำอุทธรณ์ “ไม่ได้หรอกฉันทำเรื่องไปแล้ว วันศุกร์นี้นายต้องจ่ายค่าปรับ” ผมรู้ดีว่ายังไงก็แพ้แน่ “ก็ได้ปรับไปเลย แต่คุณทำไม่ถูกนะเดฟ” ทุกๆ คนล้อเล่นกับเดฟได้ เขาเป็นคนที่ยอดเยี่ยม เป็นคนที่ก่อให้เกิดสปิริตในทีมเสมอมา เพราะอย่างนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะเรียกเอาค่าปรับกับผม แต่ผมก็ยังคุยเรื่องอื่นกับเขาต่อเรื่องฟุตบอลและฤดูกาลแข่งขัน “เดฟช่วยเราหน่อย ผมอยากขอตารางการแข่งขันของทีมสำรองกับทีมยู19 อีกใหม่” ผมขอเขา “ใครก็ไม่รู้เอาของผมไป” เดฟมองผมแล้วก็ยิ้ม “เธอไม่ต้องการตารางพวกนั้นหรอก เธอต้องอ่านตารางนี่” เขาล้วงมือลงไปในกระเป๋าเอกสารดึงเอาตารางการแข่งขันของทีมชุดใหญ่ออกมาให้ ทีมชุดใหญ่หรือ! ผมอึ้งไปเลย จากนั้นผมก็เดินกลับออกมาจากห้องทำงานของเดฟกับความคิดสับสนอลหม่านในหัว เขาคงไม่ให้ตารางของทีมชุดใหญ่กับผมหรอกถ้าสตาฟฟ์โค้ชไม่เห็นว่าผมมีโอกาส นั่นเป็นกำลังใจให้ผมอย่างที่สุด ความหงุดหงิดที่ถูกปรับเงินห้าปอนด์หายไปทันทีทันใด จากคุณ : K.Ruan - [ 29 พ.ค. 50 19:35:04 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เชราเคยพูดว่าเขามาดูผมซ้อมที่มหาวิทยาลัยครั้งหนึ่ง แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่เขาหรอกที่มา เขาแค่ส่งแพททริซ เบอร์เกซ มือสองของเขา สตาฟฟ์มือดีที่สุดมาแทน แพททริซมาดูผมก่อนที่เชราจะมา ผมไม่เคยลืมเรื่องนี้ เช้าวันหนึ่งสตีฟดึงผมเข้าไปในออฟฟิศ “สตีเว่นวันนี้เรามีคนมาเยี่ยม” เขาบอก “เชรา อุลลิเยร์, ฟิล ทอมป์สัน, แซมมี่ ลี และแพททริซ เบอร์เกซจะมาจากเมลวู้ดมาดูเธอซ้อม” สตีฟไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากมาย ผมรู้ดี นี่คือสิ่งนั้น นี่คือโอกาสทองที่ผมจะสร้างหนทางเข้าไปเป็นนักเตะทีมชุดใหญ่ ก่อนการฝึกซ้อมจะเริ่มมีเสียงกระซิบกันในห้องแต่งตัวว่ามีคนแค่สองคนลงมาจากเมลวู้ดจริงๆ สำหรับผมไม่สำคัญหรอกว่าจะมากันกี่คน สิ่งสำคัญคือผู้จัดการทีมเห็นคุณค่าของผม ผมต้องฉวยโอกาสนี้สร้างความประทับใจให้มากที่สุด ผมร้อนใจที่จะโชว์ฝีเท้า รีบวิ่งออกจากห้องแต่งตัวไปที่สนามแล้วก็มองไปรอบๆ ไม่เห็นมีใครสักคน บ้าที่สุด! บางทีเชรากับพวกคงตัดสินใจไม่มา หรือพวกเขาอาจคิดว่าผมยังไม่พร้อม ช่างเหอะ ผมซ้อมไปตามปกติในที่สุด หลังจากซ้อมไปสักพักผมก็เริ่มสังเกตเห็นว่ามีใครคนหนึ่งเดินไปเดินมา พวกเขาเดินอยู่ห่างๆ สนามแต่พวกเขากำลังดูการซ้อมของพวกเราอยู่อย่างแน่นอนที่สุด ผมพยายามมอง ใช่แล้วแพททริซกับแซมมี่นั่นเอง ยอดไปเลย ถึงเวลาต้องเร่งฝีเท้าแล้ว วันนั้นเราซ้อมกันอยู่นานหนึ่งชั่วโมงสี่สิบห้านาที ซ้อมการครองบอล จากนั้นก็เล่นเกม ผมอยู่ทุกที่ในสนาม เป็นคนแรกที่เข้าถึงบอล แทคเกิลหนักที่สุด และยิงประตูแรงที่สุด ผมทำเหมือนกำลังถูกคัดตัวเข้าทีมชุดใหญ่ เสียเหงื่อเป็นกระบุงโกย ผมเห็นได้ว่าพวกเขาเฝ้าดูผมอยู่ แซมมี่ชี้มือไปมา และจดโน้ตนิดหน่อย ส่วนแพททริซแค่ดูผมและคนอื่นๆ ซ้อมอย่างสนใจ เมื่อการฝึกจบลงสตีฟก็แนะนำพวกเรากับแซมมี่และแพทริซ เรารู้จักแซมมี่กันอยู่แล้ว ปกติเขาดีกับนักเตะฝึกหัดเอามากๆ ทุกคนชอบแซมมี่ และแซมมี่เองรู้ดีว่าผมเป็นใคร “ทำดีมาก” เขาพูดกับผม ทำเอาผมตื่นเต้นเมื่อได้ยินคำพูดจากปากของเขา เมื่อทั้งหมดแยกย้ายกันไปแพททริซก็เดินเอื่อยๆ ข้ามสนามซ้อมมา ผมไม่เคยพบเขามาก่อน ไม่มีพวกเราสักคนเคย เชราเพิ่งเข้ามาคุมทีมเต็มตัวไม่นานในช่วงเวลานั้น มันเป็นช่วงเวลาที่ยิ่งใหญ่สำหรับผม แพททริซจับมือกับผม “เธอดูเฉียบขาดมาก” เขาพูด สั้นๆ แค่นั้นแล้วก็เดินจากไป ทิ้งให้ผมเดินตัวลอย การทดสอบฝีเท้าครั้งสำคัญก็ผ่านไปอีกครั้งหนึ่ง เชรายังไม่เคยมาเห็นผมเองเลยถึงตอนนี้ เรื่องราวที่เชรา “ค้นพบ” ผมเริ่มต้นจากอีกสองสัปดาห์ต่อจากนั้นเมื่อทีมชุดยู 19 มีเกมพบกับแมน ยูไนเต็ด มันเป็นเกมวันเสาร์ในเดือนกันยายนซึ่งผมอยากลงเล่นจนตัวสั่น แม้ว่าตอนนั้นผมกำลังเริ่มกรุยทางจากทีมสำรองไปสู่ทีมชุดใหญ่ แต่มีเหตุผลเป็นพิเศษที่อยากลงเล่นเกมในทีมชุดยู 19 เกมนี้เหลือเกิน หนึ่งคือเพราะคู่ต่อสู้คือยูไนเต็ด คู่ปรับตัวฉกาจที่ผมรักจะต่อกรกับพวกเขาเสมอมา และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป อีกอย่างก็คือนี่เป็นการกลับมาเล่นเกมแรกของผมหลังจากพักไปเพราะเจ็บข้อมือ ผมข้อมือหักและไปเล่นโดยใส่เฝือก ผมตั้งใจมากที่จะเล่นในเกมทีมสำรอง การแข่งขันระหว่างทีมนักเตะฝึกหัดกับทีมชุดใหญ่แต่หมอห้าม หมอมองดูเฝือกแว่บเดียวแล้วก็บอกว่า “เธอยังไม่พร้อม” ผมผิดหวังอย่างแรง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีคนบอกว่าแพททริซจะมาดูฟอร์มการเล่นของผมในเกมนั้นด้วย ข้อมือของผมดีขึ้นมากในช่วงเวลาที่ยูไนเต็ดเข้ามาในเมือง ผมแทบทนรอไม่ไหวที่จะจัดตัวเองลงสนามพบกับพวกเขา เพื่อนร่วมทีมยู19 ของผมทุกคนลงเล่นเกมนี้ เพื่อนๆ อย่างบ็อกโก และเกร็กโก มีผู้ชมมาดูไม่น้อย ราว 200 คน จำนวนนี้ถือว่ามากแล้วสำหรับทีมอะคาเดมี่ พ่อก็มาดูเกมด้วยพร้อมกับกำลังใจที่ผมขอบคุณไม่รู้ลืม สตาฟฟ์ทุกๆ คนอยู่ที่นั่นด้วย สตีฟ และเดฟก็อยู่ด้วย ทันใดนั้นผมก็สังเกตเห็นเชราที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กับพวกเขา ผมไม่รู้เลยว่าเขามาเพื่อดูริทชี่ พาทริดจ์ ปีกชาวไอริชของทีมเรา ผมคิดว่าเชรามาดูฟอร์มของผมเพียงคนเดียวผมจึงจัดการคุมเกมทั้งหมด ผมบงการเกมตั้งแต่เริ่มต้นจนสิ้นเสียงนกหวีดสุดท้าย เข้าปะทะมิดฟิลด์ของยูไนเต็ดทั้งด้านซ้าย ด้านขวา และมิดฟิลด์ตัวกลาง ผมเกือบโดนใบแดงจากการเข้าแทคเกิลที่รุนแรงด้วยซ้ำ “อีกครั้งเดียวเธอโดนไล่ออกนะ” กรรมการเตือนผม “อีกครั้งเดียวนายโดนไล่ออกแน่” สตีฟก็เตือนผม ผมไม่สนทั้งคู่ ที่ผมต้องการก็แค่ชำแหละแมน ยูไนเต็ดออกเป็นชิ้นๆ พวกเขามีทีมที่ดีเช่นกัน ผู้เล่นดีๆ อย่างจอห์น โอเชีย ก็ร่วมอยู่ในทีมแมน ยูไนเต็ดด้วย ผมมีความรู้สึกแบบเดียวกับครั้งที่เด็กๆ จากลีลล์แชลล์เหยียบย่างเข้ามาที่เมลวู้ด ผมอยากขยี้พวกเขา เราเสมอ 1-1 ประตู แต่ผมทำประตูได้และผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเปล่งประกายเจิดจ้า ขณะที่ผมเดินออกจากสนาม รู้สึกเหมือนเป็นราชา ผมก็กวาดตามองไปรอบๆ เพื่อดูปฏิกิริยาของเชรา แต่เขาไม่อยู่แล้ว แย่ชะมัด! แต่เขาคงต้องประทับใจมากแน่ๆ ผมคิด เมื่อผมกลับถึงบ้านพ่อกลับไปรออยู่ก่อนแล้ว “ผู้จัดการไปดูเกมด้วย รู้ใช่ไหม” พ่อถาม “รู้ครับพ่อ” ผมตอบยิ้มแป้น “ผมเห็นเขาด้วย” คำวิจารณ์ต่อมาจากพ่อทำให้ผมแสนจะภูมิใจ “วันนี้ลูกไม่ได้ทำอะไรผิดพลาดเลยสตีเว่น” แค่นี้ก็เป็นคำชมที่มากเกินพอจากพ่อ ผมขึ้นไปบนบ้านนอนหลับไปด้วยความรู้สึกของคนที่อยู่บนจุดสูงสุดของโลก จากคุณ : K.Ruan - [ 29 พ.ค. 50 19:35:28 ]

ความคิดเห็นที่ 49 วันอาทิตย์ผ่านไปสุดแสนจะเชื่องช้า ผมทนรอให้เช้าวันจันทร์มาถึงอย่างกระวนกระวาย ผมอยากไปสนามซ้อมใจจะขาดเพื่อดูว่าเชราพูดอะไรมาเกี่ยวกับผมบ้างไหม ไม่มีอะไรเกิดขึ้นในวันจันทร์ วันอังคารก็ยัง แต่ในวันพุธขณะที่ผมเดินอยู่ที่ทางเดินในอาคารอะคาเดมี่ เชรากับรอยอยู่ที่นั่นด้วยกำลังเดินตรงมาทางผม รอยจะสิ้นสุดหน้าที่ในวันที่ 12 ธันวาคมและเขาอยู่ระหว่างการไปอำลาทุกๆ คน ตามแบบฉบับของลิเวอร์พูล แม้แต่เมื่อคุณต้องไปจากทีมการลาจากกันก็ยังกระทำอย่างศิวิไลซ์ รอยเรียกผมให้หยุด ผมไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ยืนกระสับกระส่ายสุดจะประหม่า ตรงหน้าผมมีรอย อีแวนส์ ผู้กำลังจะหมดจากหน้าที่ผู้จัดการร่วมยืนเคียงข้างชายอีกคนที่มาทำหน้าที่แทนเขา เจ้านายคนใหม่ที่ผมไม่เคยพบมาก่อน นี่พิลึกชะมัด! ผมรู้สึกอย่างนั้น รอยใจดีเหมือนเคย “สบายดีไหมสตีเว่น” เขาถามโอภาปราศรัย “ตั้งใจฝึกซ้อมต่อไปนะ เธอจะมีโอกาสที่ดีๆ แน่” ทันใดนั้นเชราก็พูดแทรกขึ้น “คุณมีโอกาสดีแน่ ๆ” ผมมองไปที่เชรา มองใบหน้าซึ่งต่อมาได้กลายมาเป็นใบหน้าที่ผมคุ้นเคยที่สุดในช่วงเวลาอีกหลายปีต่อจากนั้น “ทำให้ได้เหมือนที่ทำอยู่ตอนนี้ต่อไปนะ” เขาเสริม “ผมไปดูเกมที่คุณเล่นกับแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดอาทิตย์ที่แล้ว คุณทำได้ดีมากๆ” “ขอบคุณครับ” ผมบอกกับเชรา จากนั้นก็หันไปหารอย “เสียใจด้วยครับที่คุณต้องไป” “อย่ากังวลเลยสตีเว่น ฉันไม่เป็นไร เธอแค่ทำให้ดีอย่างที่ทำตลอดมา อย่าหยุดนะ” ผมเสียใจกับรอย ผมอยากให้เขาได้อยู่คุมทีมต่อ รอยปฏิบัติตัวกับผมดีที่สุดเสมอมาและผมรู้เสมอว่ารอยต้องการมีผมในทีมของเขาแค่ไหน เมื่อไหร่ก็ตามที่พบรอยเขาก็จะบอกเสมอว่า “ไปรักษาอาการบาดเจ็บให้หายขาดแล้วจะได้มาอยู่ด้วยกัน” แต่ตอนนี้เป็นผู้จัดการชาวฝรั่งเศสที่เข้ามาควบคุมทีมลิเวอร์พูล เชราจะต้องการได้ผมไปร่วมทีมชุดใหญ่ของเขาจริงๆ ละหรือ ? เขาไม่รู้จักผมจริงๆ ไม่เหมือนกับรอยที่รู้จักผมมาตั้งแต่ผมอายุสิบสอง การจากไปของรอยสร้างความผิดหวังครั้งใหญ่ ผมได้ยินคนที่เมลวู้ดเล่าว่า เชราเข้ามาเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งและไม่มีใครในทีมสนุกกับการซ้อมอีกต่อไป เชราเข้มงวดมาก ข่าวลือที่ไม่ดีอีกหลายอย่างแพร่มาจากทีมสำรองด้วย เมื่อได้พบกันครั้งแรกเชราก็ดูจะเป็นคนดีคนหนึ่ง แต่สิ่งที่ผมกังวลหนักคือเรื่องของภาษา ผมไม่รู้ว่าภาษาอังกฤษของเชราดีแค่ไหน ผมกลัวเขามาก แน่ล่ะเขาเป็นเจ้านาย เป็นคนเดียวที่จะตัดสินว่าจะเก็บผมไว้หรือไล่ไปให้ไกลๆ ผมกังวลใจกับความเป็นฝรั่งเศสที่เข้ามาครอบงำ ผมแค่อยากให้ทีมเป็นทีมอังกฤษแบบเดิมๆ มีแต่คนเก่าๆ ที่ผมรู้จักและเข้าใจ มันดูเหมือนว่ากับรอยนั้นผมต้องก้าวไปสู่ทีมชุดใหญ่ได้อย่างไม่ต้องสงสัย เหลือแค่เมื่อไหร่เท่านั้น แต่ตอนนี้รอยได้เปิดประตูเอาไว้ให้และผมก็ต้องทำหน้าที่พิสูจน์ตัวเองให้ผู้จัดการชาวต่างชาติได้เห็น สองวันหลังจากนั้นในวันศุกร์ สตีฟ ไฮเวย์ เรียกผมและไรท์ตี้ไปพบที่ออฟฟิศ เดฟ แชนนอนรออยู่ในห้องด้วยก่อนแล้ว “ข่าวสำคัญเด็กๆ” สตีฟประกาศ “เชราและฟิล ธอมป์สันต้องการให้พวกเธอไปที่เมลวู้ด” ไรท์ตี้กับผมได้แต่มองหน้ากัน วิเศษที่สุด นี่ล่ะข่าวที่ยอดเยี่ยมที่สุด “เริ่มตั้งแต่วันจันทร์หน้านี้เลย” สตีฟอธิบาย “เชราต้องการใส่ชื่อพวกเธอในโปรแกรมของทีมชุดใหญ่ และให้พวกเธอไปซ้อมกับทีมลิเวอร์พูล ไปเถอะเด็กๆ นี่เป็นโอกาสอันดีของพวกเธอแม้ว่าจะต้องทิ้งพวกเราไว้ข้างหลังที่นี่” สตีฟหยุดนิดนึงก่อนจะให้คำแนะนำที่แสนมีค่า เขารู้ดีว่าวันเวลาของพวกเราที่อะคาเดมี่จบลงแล้ว “อย่าลืมว่าพวกเธอมาจากที่ไหน” สตีฟสอนผมและไรท์ตี้ “อย่าลืมสิ่งที่พวกเราทำให้เธอและจงรู้ว่าพวกเราจะยังอยู่ที่นี่เพื่อเธอเสมอ เราไม่อยากให้พวกเธอเปลี่ยนไป ดูให้แน่ใจว่าเท้าของพวกเธอติดดินเสมอ และอย่าคิดว่าตัวเองเป็นดาราดัง พวกเธอทิ้งเพื่อนดีๆ ไว้เบื้องหลังที่นี่ อย่าลืมกลับมาหา มาพบพวกเขาบ้าง” มันเป็นคำแนะนำที่ดีเช่นเดียวกับที่สตีฟเคยมีให้เราตลอดมา แต่สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องที่สตีฟต้องกังวลกับเรา ผมไม่เคยคิดอยากจะเผ่นหนีไปจากอะคาเดมี่ แค่หันมามองแว่บเดียวแล้วก็จากไปไม่หวนกลับมาอีก ไม่ใช่แบบนั้นแน่ ผมรู้จักรากเหง้าของตัวเองดี ผมรู้จักชื่อบรรดาโค้ชทุกคนผู้ซึ่งนำทางผมไปสู่ทีมลิเวอร์พูล ชื่อของพวกเขาเหล่านั้นคือสตีฟ ไฮเวย์, เดฟ แชนนอน และฮิวอี้ แมคคอเลย์ วันนั้นผมขับรถกลับบ้านจอดรถที่หน้าบ้านบนถนนไอร์ออนไซด์ผงกศีรษะทักทายเด็กๆ ที่วิ่งเล่นฟุตบอลอยู่แถวนั้นเหมือนที่ผมเคยทำ โลกของผมตอนนี้หมุนเร็วเกินกว่าที่ผมเคยคิดฝันเอาไว้เมื่อครั้งยังเป็นเด็กที่วิ่งไล่เตะบอลอยู่ตามถนนเหมือนเด็กเหล่านั้น  ผมเดินผ่านห้องหน้าบ้านโดยที่ในหัวยังสับสนมึนงง พ่อนั่งอยู่ในห้องกำลังพลิกหนังสือพิมพ์อ่าน ประกายในแววตาของผมคงเห็นได้ชัดเมื่อพ่อเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์มามองผม “มีอะไรหรือ” พ่อถาม “ผมได้ไปเมลวู้ดแล้วพ่อ” ผมบอก พ่อภาคภูมิใจสุดๆ “ในที่สุดลูกก็ได้เริ่มต้นเสียทีสินะ” พ่อพูด จากคุณ : K.Ruan - [ 29 พ.ค. 50 19:36:15 ]

ความคิดเห็นที่ 50 สุดสัปดาห์นั้นผ่านไปอย่างงุนงง ผมเฝ้าแต่คิดถึงเรื่องวันจันทร์กับเมลวู้ด ในคืนวันอาทิตย์ขณะที่เข็มนาฬิกากระดิกเข้าใกล้วันเวลาที่ยิ่งใหญ่เข้าไปทุกที ไรท์ตี้ซึ่งอาศัยอยู่ในละแวกบ้านเดียวกับผม เราสองคนสนิทกันมากมักใช้เวลานอกสนามด้วยกันอยู่เป็นประจำ เราทั้งคู่ต่างก็ตื่นเต้นจนหลับไม่ลง ผมกับไรท์ตี้เอาแต่นั่งพูดคุยกัน รู้สึกเหมือนกับว่าเราได้เป็นนักเตะอาชีพอย่างแท้จริงแล้ว แต่ก่อนหน้าที่ผมจะออกมาจากบ้านในเช้าวันจันทร์ด้วยหัวใจที่พองโตกับการก้าวกระโดดสู่อาชีพนักเตะ พ่อเรียกผมไว้ “นี่เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น” พ่อเตือนผม “ลูกจะเข้าไปสู่ห้องแต่งตัวที่เต็มไปด้วยนักเตะทีมชาติอังกฤษ และนักเตะทีมชาติ อื่นๆ อีกมากมาย จำไว้นะสตีเว่นลูกยังไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไรสักน้อยนิดในตอนนี้ รู้จักตัวเองแต่คว้าโอกาสเอาไว้ให้ได้เมื่อมันมาถึง” คำพูดของพ่อเสมือนเสียงเรียกปลุกให้ผมตื่นจากความฝัน ท่านช่วยทำให้ผมมีสมาธิเต็มที่ในที่สุด ผมประหม่าสิ้นดีเมื่อเข้าไปที่เมลวู้ดวันนั้น ผมเอาแต่ก่นด่าตัวเองในใจ ไรท์ตี้กับผมมาถึงเมลวู้ดตั้งแต่ไก่โห่ ประตูรั้วเหล็กมหึมาเปิดอยู่แล้วแต่มีรถจอดอยู่ไม่กี่คัน เราเข้าไปและเดินไปตามทางเดินด้วยใจตุ๊มๆ ต่อมๆ ไรท์ตี้และผมรู้อยู่แล้วว่าห้องแต่งตัวตั้งอยู่ตรงไหนแต่เราต้องหยุดยืนหน้าประตูอยู่พักใหญ่เพื่อรวบรวมความกล้า อย่างช้าๆ ผมก็บิดลูกบิดเปิดประตูห้องออกในที่สุด ในห้องว่างเปล่านักเตะคนอื่นยังมาไม่ถึง พนักงานดูแลเสื้อผ้ามาจัดเตรียมแขวนชุดซ้อมไว้ให้กับนักเตะทุกคนก่อนแล้ว ไรท์ตี้กับผมมองหารอบๆ ห้อง ไม่มีชุดสำรองเตรียมไว้ให้ ไม่มีเลย หัวใจเราทั้งคู่ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม “บ้าฉิบไรท์ตี้ พวกเขาไม่รู้ว่าใครจะมา” ผมพูด “แม่มเอ๊ย!”  ไรท์ตี้สบถ เรารู้สึกเหมือนเป็นผู้บุกรุก ผมมองไรท์ตี้และบอกว่า “พวกนักเตะกำลังจะเข้ามา แล้วพวกเขาก็จะต้องถามว่า [i]“พวกนายมาทำอะไรกันที่นี่?” เราเพิ่งพูดกันจบตอนที่ประตูห้องเปิดออกและเหล่าซุปเปอร์สตาร์ต่างก็ทยอยเดินเข้ามาในห้อง ร็อบบี้, แมคก้า, เจมี่ ขอบคุณพระเจ้าที่ได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ไรท์ตี้กับผมรู้จักพวกเขาดีและพวกเขาก็ดีกับพวกเราเหลือเกิน “พวกนายได้มาอยู่ทีมใหญ่ถาวรแล้วสินะ” เจมี่พูดขึ้นก่อน “เก่งมาก” แมคก้าหัวเราะ “ได้เวลาเสียที” ร็อบบี้ก็พลอยผสมโรงด้วย “ช้าไปหน่อยนะ ว่าไหม” ในที่สุดไรท์ตี้กับผมก็คลายใจได้ บางทีพวกเขาคงรู้อยู่แล้วว่าเราจะมากัน “ไปเอาชุดมาแล้วมานั่งใกล้ๆ ผมก็แล้วกัน” เจมี่เสนอ พระคริสต์ทรงโปรด เรามาที่นี่แล้ว ผมคิดอยู่ในใจ และเราได้นั่งถัดจากหนึ่งในนักฟุตบอลที่มีชื่อเสียงที่สุดของประเทศ แต่หลังจากนั้นเมื่อพวกสตาฟฟ์โค้ชเข้ามาถึงพวกเขาก็เรียกให้ผมกับไรท์ตี้ย้ายไปนั่งที่อื่น แย่ที่สุดต้องย้ายไปอยู่ท้ายแถวนักเตะกับพวกคนแก่ ไม่มีตะขอแขวนเสื้อ แทบไม่มีที่ว่างสำหรับเรา ผมกับไรท์ตี้ต้องพับเสื้อผ้าของเราวางซ้อนเอาไว้บนม้านั่ง แล้วไง ? ผมไม่สนหรอกว่าที่นั่งผมในห้องแต่งตัวจะปลายแถวแค่ไหน นี่คือเวลาของผม เวลาที่จะได้ซ้อมร่วมกับทีมชุดใหญ่ สนใจแต่สิ่งนี้ดีกว่าออกไปที่สนามกันเร็ว ในสนามซ้อมเชราเริ่มจากเรียกทุกคนไปยืนล้อมวงกันโดยตัวเขายืนอยู่กลางวงชี้มือมาที่ผมกับไรท์ตี้หน้าใหม่สองคนของทีม “พวกเขามาอยู่กับเราแล้ว” เชรากล่าว “ผมย้ายพวกเขามาจากอะคาเดมี่” แค่นั้นแหละ การแนะนำตัวจบลงแล้ว ตามมาด้วยการซ้อม ผมเคยกลัวการซ้อมกับเชราจากข่าวลือที่ได้ยินมา แต่เอาเข้าจริงผมกลับรักมัน การซ้อมไม่ได้เข้มงวดมากเท่าที่ผมคาดไว้ การซ้อมรูปแบบการเล่นน่าสนุก และการแบ่งข้างซ้อมทีมก็ยอดเยี่ยมไม่แพ้กัน หลังจากนั้นเมื่อเจมี่, แมคก้า และคนอื่นๆ ที่ทั้งตะโกนทั้งหัวเราะมุ่งหน้ากลับไปห้องแต่งตัว เชราก็รั้งผมกับไรท์ตี้ไว้ เราทั้งสองคนไม่เคยสนทนากับเชราตัวต่อตัวมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกพบเรา “พวกคุณเป็นทีมชุดใหญ่แล้ว” เชราเริ่ม “ที่นี่เป็นจุดเริ่มต้น เราไม่ชอบรูปร่างคุณนัก เราอยากให้คุณตัวใหญ่และแข็งแรงขึ้น พวกคุณผอมเกินไป มองไปรอบๆ สิ พวกนักเตะทีมชุดใหญ่ในห้องแต่งตัวโน่นล้วนแล้วแต่รูปร่างใหญ่กว่าพวกคุณมาก พวกคุณต้องตามพวกเขาให้ทัน เราจะให้โปรแกรมการซ้อมพวกคุณแตกต่างจากพวกนักเตะเดิม อย่าบ่น คุณต้องทำตามโปรแกรมให้ได้ ถ้าพวกคุณถูกสั่งให้อยู่ต่อตอนเย็นหรือเข้ามาเช้าเป็นพิเศษให้ทำไปตามนั้น ทานอาหารตามที่เราบอกให้ทาน ดื่มเฉพาะเครื่องดื่มที่เราอนุญาต เราต้องการให้ร่างกายคุณพร้อมสำหรับการเป็นทีมชุดใหญ่ คุณอยู่ไม่ไกลจากจุดนั้นแล้ว” สิ่งต่างๆ เกิดขึ้นเร็วมาก นักโภชนาการมาสัมภาษณ์และตรวจร่างกายผม เขาสั่งผมให้ลดอาหารฟาสท์ฟู้ด ปกตินิสัยการรับประทานของผมก็ไม่ได้แย่นักอยู่แล้วแต่ผมรู้ว่าผมต้องสร้างร่างกายให้แข็งแรงมากกว่านี้ จะไม่มีเบอร์เกอร์อีกต่อไป “ใช้ชีวิตแบบนักกีฬา” กลายมาเป็นคติประจำใจของผมนับจากนั้น เจ้าหน้าที่ฟิตเนสทำงานหนักกับผมและไรท์ตี้ เราต้องอยู่เข้าห้องออกกำลังกายยกน้ำหนักสองชั่วโมงสี่วันต่อสัปดาห์ ผมเสียเหงื่อมากมายแต่ก็ค่อยๆ เขยิบเข้าใกล้ระดับของทีมชุดใหญ่ไปทีละนิดๆ ทุกครั้งที่ผมเพิ่มน้ำหนักเหล็กผมบอกตัวเองว่านี่คือการทำงานหนักเพื่อเร่งกำหนดวันลงเล่นเปิดตัวในฐานะนักเตะทีมชุดใหญ่ ผมเฝ้าจินตนาการถึงความรู้สึกเมื่อได้สัมผัสป้าย “ที่นี่แอนฟิลด์” ขณะวิ่งผ่านออกไปสู่เสียงเชียร์กึกก้องของเหล่าเดอะ ค็อป การนึกถึงภาพนี้ทำให้ความเจ็บปวดทั้งหมดคุ้มค่า เชราเยี่ยมหน้ามาดูผมในห้องฟิตเนสเพื่อเช็คความก้าวหน้าของผมบ่อยๆ บ่ายวันหนึ่งหลังจากผมเลิกจากห้องยิมผมก็ถูกเชราเรียกไปพบที่ออฟฟิศ “สตีเว่น” เขาพูด “คุณมีโอกาสมากสูงมากตอนนี้ คุณมีความสามารถ ตอนนี้อยู่ที่ว่าจิตใจคุณแข็งแกร่งพอไหม เราจะจับตาดูอย่างใกล้ชิด” เชราใส่ใจจริงๆ “ผมอยากนัดทานอาหารกับคุณพ่อคุณแม่ของคุณสักครั้ง” เขาเสริม ดังนั้นเราจึงนัดทานอาหารค่ำกันที่ร้านหรูแห่งหนึ่งบนถนนอัลเลอร์ตัน เชราไม่ได้คุยเรื่องฟุตบอลมากนัก เขาแค่ต้องการทราบภูมิหลังของผมเราก็เลยแค่คุยเรื่องทั่วไปกัน พ่อแม่ผมกลับจากอาหารมื้อค่ำด้วยความประทับใจ พึงพอใจที่ได้รู้ว่าลูกชายได้รับการดูแลจากชายที่ยอดเยี่ยมกว่าใครๆ จากคุณ : K.Ruan - [ 29 พ.ค. 50 19:36:59 ]

ความคิดเห็นที่ 51 นับจากนั้นจู่ๆ ฟุตบอลก็กลายเป็นเรื่องจริงจังสำหรับผมมากกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัว วันเวลาเล่นสนุกในช่วงเวลาของการเป็นนักเตะฝึกหัดผ่านไปแล้ว ผมเป็นแค่เด็กน้อยด้อยค่าในหมู่นักเตะทีมชุดใหญ่ เป็นไปไม่ได้เลยกับการจะเข้าไปร่วมวงเล่นหัวกับพวกเขา ผมตื่นกลัวเกินไป ผมคงถึงตายถ้าถูกร็อบบี้, เจโม่หรือนักเตะชื่อดังคนอื่นๆ ต่อว่าเอา ผมชื่นชมพวกเขาทุกคนและได้แต่เจียมตัว ผมสั่งตัวเองให้อยู่เงียบๆ ซ้อมให้หนักเข้าไว้ เชรานำกฎหลายข้อมาใช้ผมจึงต้องระวังตัวให้ดีอยู่ตลอดเวลา เราถูกปรับเพื่อทุกๆ อย่าง ผมเองเคยถูกปรับสองสามครั้งเนื่องจากไปสายหรือส่งเสื้อผิดไปซักเพราะความตื่นเต้น ผมเรียนรู้ตั้งแต่วันแรกว่าอย่าดื้อแพ่งกับการปกครองของเชราหรือตัวเขา เชราพูดชัดเจนตั้งแต่แรกเข้าคุมทีมว่าใครก็ตามที่ทนต่อกฎของไม่ได้ก็ต้องออกไป ง่ายๆ แค่นั้น นักเตะบางคนรู้สึกว่ารับได้ยากในเมื่อลิเวอร์พูลเคยผ่อนคลายกว่านี้ในยุคของรอย อีแวนส์ บางคนก็ปรับตัวไม่ได้ แมคก้าย้ายออกจากทีมเมื่อหมดสัญญาไปอยู่กับรีล มาดริด ฟิล บาบบ์ไม่มาซ้อมกับทีมรอวันให้หมดสัญญา ทุกๆ คนเข้าใจชัดเจน อย่ามีเรื่องกับเชรา แม้ว่าจะกล้าๆ กลัวๆ แต่ในที่สุดผมก็เริ่มอยู่ในสายตาของเชรา วันที่ 23 พฤศจิกายน ลิเวอร์พูลต้องเดินทางไปเยือนเซลต้า บีโก้ ในเกมยูฟ่า คัพ รอบที่สามนัดแรก ไรท์ตี้กับผมขึ้นเครื่องบินไปกับทีมด้วย เรามาซ้อมที่เมลวู้ดยังไม่เต็มเดือนแต่ตอนนี้เราก็ได้อยู่ที่นั่น รอเช็คอินขึ้นเครื่องบินไปสเปนในฐานะนักเตะลิเวอร์พูล ผมตื้นตันที่ได้เดินทางร่วมกับผู้เล่นทีมชุดใหญ่ บรรดาโค้ช และผู้อำนวยการ ผมนั่งข้างไรท์ตี้บนเครื่องและบอกเขาว่า “เราได้มาสเปนเพื่อช่วยทีมจัดการเรื่องเสื้อผ้าแค่นั้นแหละ คงไม่มีโอกาสลงเตะ” ไรท์ตี้เห็นด้วยกับผม เราปราศจากความกดดันการเดินทางเที่ยวนั้นจึงสนุกสนานมาก ผมแค่ตื่นเต้นที่ได้อยู่ที่นั่นกับพวกนักเตะชุดใหญ่ ทานอาหารด้วยกัน เปลี่ยนเสื้อผ้าไปซ้อมที่สเตเดี้ยม และได้พักอยู่ที่โรงแรมด้วยกันกับพวกเขาทั้งหมด ผมเป็นแค่เด็กเพิ่งเลื่อนขั้นมาจากอะคาเดมี่ที่ได้มาพูดคุยกับบรรดานักเตะที่ผ่านฟุตบอลโลกมาแล้ว ยอดเยี่ยมเหลือเชื่อ เมื่อเข้าพักที่โรงแรมเชราจับผมกับไรท์ตี้แยกกัน ผมได้นอนห้องเดียวกับเจมี่ “ดูเขาไว้” เชราแนะนำ “ดูไว้ว่าเจมี่วางตัวยังไงในสถานที่แบบนี้ เขาทานอาหาร, ฝึกซ้อม, ประพฤติตัว และเล่นฟุตบอลยังไงบ้าง คุณจะเรียนรู้หลายอย่างได้จากเขา” เจมี่ชั้นหนึ่งเหมือนเคย เขาปฏิบัติกับทุกคนเท่าเทียมกัน พูดคุยกับผมเหมือนคุยกับเจสัน แมคเคเทียร์, ฟิล บ๊าบ หรือคนอื่นๆ ที่เล่นบอลกับเขามานานหลายปี ผมยังคงไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เข้าใกล้สนามแข่งขันนอกจากนั่งที่อัฒจันทร์ แต่แล้วเมื่อผมเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวก่อนเกมผมก็ได้เห็นเสื้อชุดแข่งที่มีชื่อของผมและหมายเลข 28 ติดบนแผ่นหลัง เสื้อของผมเองผมเป็นเจ้าของมันจริงๆ ตอนนี้ผมได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่งในเสื้อชุดแข่งประจำสโมสรฟุตบอลลิเวอร์พูลแล้ว ตอนนั้นเองที่ผมคิดได้ว่าผมได้ก้าวข้ามประตูมาสู่โลกใหม่ที่เหนือระดับ เชราใส่ชื่อผมกับไรท์ตี้เป็นตัวสำรอง ในเกมยุโรปมีกฎให้ส่งรายชื่อผู้เล่นสำรอง 7 คน ผมกับไรท์ตี้จึงได้รับโอกาสด้วย คืนนั้นเราได้นั่งข้างสนามดูลิเวอร์พูลถูกสอนบอล เซลต้ามีผู้เล่นที่ดีหลายคนอยู่ในทีม อย่างเช่น โคล้ด มาเกเลเล่ ผู้ซึ่งต่อมาได้พิสูจน์ความเป็นนักเตะที่น่าเกรงขาภายใต้สีเสื้อของรีล มาดริด ตามมาด้วยเชลซีอีกด้วย นอกจากนั้นพวกเขายังมีศูนย์หน้าชาวรัสเซียผู้ชาญฉลาดอย่าง วาเลอรี่ คาร์พิน และอเลกซานเดอร์ มอสโตวอย เซลต้าเหนือกว่าลิเวอร์พูลมากและเราพ่ายแพ้ไปในที่สุดด้วยสกอร์ 3-1 ประตู ทั้งผมและไรท์ตี้ต่างไม่มีโอกาสได้ไปไกลกว่าม้านั่งสำรอง ไม่มีปัญหา เราได้รับประสบการณ์สุดวิเศษเมื่อได้สัมผัสบรรยากาศค่ำคืนแห่งเกมยุโรปในสเตเดี้ยมที่อัดแน่นไปด้วยผู้ชมกว่า 24,600 คน อย่างใกล้ชิด เมื่อเทียบกับหนึ่งเดือนก่อนหน้าที่เราลงเล่นกับทีมยู 19 ในสนามมหาวิทยาลัยลิเวอร์พูลต่อหน้าผู้ชม 200 คน นับเป็นความเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวงสำหรับเรา จากคุณ : K.Ruan - [ 29 พ.ค. 50 19:37:33 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เมื่อกลับมาอังกฤษผมอยากรู้แทบตายว่าผมจะมีชื่อในรายชื่อนักเตะในเกมต่อไปหรือไม่ ผมทุ่มสุดตัวในการซ้อม การซ้อมครั้งแรกของเราหลังจากกลับมาจากบีโก้ผมเกือบมีเรื่องปะทะกับพอล อินซ์ ปกติอินซี่จะสนใจแต่เกมการแข่งขันแต่ไม่ซ้อม แต่บางครั้งเขาก็จะมาซ้อมถ้านึกอยากมา หลายคนเห็นว่าเมื่ออินซี่ย้ายมาลิเวอร์พูลจากอินเตอร์ มิลาน เขาฟอร์มตกไปแล้ว แต่ความจริงก็คือในการซ้อมและหลายๆ เกมการแข่งขันที่อินซี่ทำผลงานได้อย่างยอดเยี่ยม ผมสาบานได้ ผมไม่เคยรู้ว่ามีความตึงเครียดเกิดขึ้นระหว่างอินซี่กับเชรา แต่ผมรู้ดีว่าอินซี่เป็นคนสำคัญในห้องแต่งตัวทีมลิเวอร์พูล ทุกๆ คนรู้เรื่องนั้น อินซี่มีวิธีทำให้แน่ใจว่าทุกๆ คนเข้าใจข้อนี้ กฎข้อแรกที่เมลวู้ด : อย่าเลือกข้างตรงข้ามกับอินซี่ แต่ในการฝึกซ้อมไม่เหมือนกัน ผมกระหายที่จะทำคะแนนเพื่อพิสูจน์ตัวเอง จนกระทั่งช่วงท้ายของการฝึกซ้อมอินซี่เริ่มจะเร่งเครื่อง กระนั้นเขาก็ยังเข้าถึงตัวผมไม่ได้ เพื่อนร่วมทีมเริ่มถากถางอินซี่ “นายจบแล้วอินซี่” ฟาวเลอร์ตะโกน “ไปไกลๆ เลย” อินซี่ตะโกนตอบ การยั่วแหย่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น “ระวังตัวให้ดีเถอะ” เรดแนปป์เย้าอินซี่บ้าง ผมไม่ได้ตั้งใจอวดเก่งผมแค่ทำทุกสิ่งทุกอย่างได้ดีในการซ้อมวันนั้น ลึกลงไปในใจผมคิดกับตัวเอง “ฉันต้องการตำแหน่งของอินซี่ แค่นั้น” ผมร้อนแรงเหมือนไฟในการฝึกซ้อมวันนั้น เชราสังเกตเห็น เขาจึงใส่ชื่อผมในรายชื่อนักเตะ 18 คนในเกมพรีเมียร์ลีกนัดต่อไปที่จะพบกับแบล็คเบิร์น โรเวอรส์ในวันที่ 29 พฤศจิกายน ผมอดนึกเห็นใจไรท์ตี้ไม่ได้ที่ไม่มีชื่อติดทีมด้วย แต่ผมก็ยินดีอย่างสุดแสนกับโอกาสของตัวเอง “เรามีโอกาสที่จะได้นั่งม้านั่งสำรองที่นี่แล้ว” ผมบอกกับตัวเอง มีนักเตะหลักสองคนไม่มีรายชื่อในทีม และผมเป็นหนึ่งในบรรดาผู้เล่นสำรองที่ผู้จัดการทีมเลือก เชราเลือกผู้เล่นสำรองโดยยึดหลักว่าให้ครอบคลุมตำแหน่งนักเตะที่ขาดไปและเขาคงชอบใจที่ผมทำหน้าที่ได้หลายตำแหน่ง : มิดฟิลด์ตัวกลาง, มิดฟิลด์ด้านขวา หรือแบ็คขวา “เจ้านายต้องคิดจะเปลี่ยนตัวเราลงสนามแน่เลย” ผมคิด อัศจรรย์คือคำเดียวที่สามารถอธิบายประสบการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่แอนฟิลด์วันนั้น ภาพความทรงจำยังคงชัดเจนราวกับเหตุการณ์เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ ผมออกจากห้องแต่งตัวเดินแถวออกมาตามทางเดิน อย่างเคร่งครัดผมเอื้อมมือขึ้นแตะป้าย “ที่นี่แอนฟิลด์” ที่ติดไว้เหนือขั้นบันไดลงสู่สนาม ที่นี่คือแอนฟิลด์ ที่ที่ผมเดินออกมาจากอุโมงค์และได้ยินเสียงแฟนบอล 41,753 คน ดังกระหึ่มไปทั่วสนาม ทำเอาหูอื้อ ระหว่างเกมเชราส่งพวกนักเตะสำรองไปหลังประตูใกล้ๆ อัฒจันท์เดอะ ค็อป เพื่ออบอุ่นร่างกาย นักเตะทุกคนได้รับเสียงปรบมือต้อนรับ เอ่อ... อันที่จริงแค่เกือบทุกคน เมื่อผมวิ่งไปจนถึงอัฒจันท์ฝั่งเดอะ ค็อป พวกแฟนๆ ปรบมือหรือ? หรือพวกเขาหงุดหงิด ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ความตื่นเต้นวิ่งพล่านไปทั่วทุกส่วนของร่างกาย ผมสังเกตเห็นความสงสัยที่ปรากฏบนใบหน้าแฟนบอลในขณะที่พวกเขามองดูผมวอร์มอัพ ผมแทบได้ยินพวกเขาพูดแก่กันและกัน “เจ้าหนูผอมแห้งคนนี้เป็นใคร? มันเป็นใครมาจากไหนกันนี่? หวังว่าพวกเขาคงไม่ส่งหมอนี่ลงสนามนะ” ผมรู้สึกขายหน้า อีกห้านาทีจะหมดเวลา ผมคิด “ฉันยังไม่ต้องลงสนามเกมนี้ ไม่เป็นไรๆ ฉันปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องกังวล” ลิเวอร์พูลนำการแข่งขันอยู่ 2-0 ประตู จากลูกยิงของอินซี่และไมเคิล คนอื่นๆ ในสนามดูจะผ่อนคลาย เกมจบแล้วในทางเทคนิค อยู่ๆ ฟิล ธอมป์สันก็หันมาหาและบอกว่า “ลุกไปวอร์มอัพเร็ว” ผมอบอุ่นร่างกายอย่างมืออาชีพ อันที่จริงผมเชื่อว่าคงเหลือเวลาแค่นาทีสองนาทีเท่านั้น ผมอยู่ห่างจากซุ้มม้านั่งสำรองราว 60 หลา กำลังยืดกล้ามเนื้ออยู่หน้าอัฒจันท์เดอะค็อป รอให้ฟิลกวักมือเรียก ผมไม่อยากหันกลับไปมองด้านหลัง ทำทีเป็นว่าผมกำลังยุ่งวุ่นวาย ผมเอนตัวเพื่อทำการยืดกล้ามเนื้อและแอบชายตามองไปข้างหลัง ฟิลยืนอยู่ตรงนั้นกำลังกวักมือเรียกผม ผมวิ่งจากเส้นหลังประตูด้วยความเร็วที่ทำลายสถิติในแอนฟิลด์  ผมวิ่งตื๋อกลับมาที่ซุ้มม้านั่งสำรอง แซมมี่ ลี ยืนพิงอยู่ใกล้ๆ กันนั้น กำลังเร่งให้ผมลงสนาม “โชคดี” เขาตะโกนอวยพร ผมมองหน้าแซมมี่ เขาดูปลาบปลื้มทำให้ผมตื้นตันเป็นที่สุด แซมมี่เป็นนักเตะท้องถิ่นอีกคนหนึ่งที่รับใช้ลิเวอร์พูลมาตั้งแต่เป็นนักเตะจนตอนนี้เป็นโค้ช แซมมี่รู้ดีว่าช่วงเวลานี้มีความหมายกับผมแค่ไหน ดังนั้นนี่ก็คือสิ่งนั้น เกมเปิดตัวของผมอยู่รออยู่ในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า ทุกความพยายาม ทุกความฝัน ทุกการต่อสู้ดิ้นรนกลับมาจากความผิดหวัง การบาดเจ็บ สิ่งเหล่านั้นล้วนคุ้มค่าต่อการก้าวข้ามเส้นสีขาวครั้งนี้ก้าวเดียว ทุกความเจ็บปวดที่ผมเผชิญจากสนามฟุตบอลข้างถนน ความหวาดกลัวทั้งหมดเกี่ยวกับการสูญเสียนิ้วเท้าและอาชีพนักฟุตบอล ผมรอดมาได้ ตอนนี้การได้เล่นเกมแรกในฐานะนักเตะอาชีพรอผมอยู่แค่เอื้อม ผมกลัวจนท้องไส้ปั่นป่วน เวการ์ด เฮกเก้ม แบ๊คขวาชาวนอร์เวย์ถูกเปลี่ยนตัวออกและผมถูกเปลี่ยนตัวลงไปแทนที่เขา “เก็บบอลไว้” เชราสั่ง “รักษาตำแหน่งให้ดี ศึกษาเกมให้ทั่ว” หัวใจผมเต้นระรัวอย่างกับเจ้าเข้า ผมพยายามสงบใจ “ไปเลยลงไปทำหน้าที่ของแก ไปได้” ผมบอกตัวเองในขณะวิ่งสู่สนาม แม้ว่าจะตื่นเต้นหนักแต่ผมก็อยากสัมผัสบอล ผมไม่ต้องการออกจากสนามโดยไม่โดนบอลสักนิด ถ้าได้แตะบอลสักครั้งคงรู้สึกเหมือนว่าได้มาถึงที่แล้วจริงๆ ไม่นานบอลก็มาทางผม ผมคอนโทรลบอลมองไปรอบๆ ก่อนจะส่งบอลต่อให้ผู้เล่นในชุดสีแดงอีกคน ไม่มีอะไรหวือหวา ไม่เสี่ยง ขอบคุณพระเจ้า ผมไม่อยากเห็นลูกบอลอีกแล้วในวันนี้ งานของผมเสร็จสมบูรณ์แล้ว อะไรกัน กรรมการเป่านกหวีดทำไมกัน ผมหันไปมองผู้ตัดสิน แล้วบอลก็ถูกเปลี่ยนการครอบครองอีกครั้ง และผมวิ่งขึ้นมาทางด้านขวา อินซี่เล่นกับผมและผมต้องโยนบอลข้ามเข้าไปในเขตโทษ เข้าสูตรพอดี พระเยซูเจ้าทรงโปรด  ผมเคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนและผมก็เคยโยนบอลได้ดี ขณะที่ผมง้างเท้าขวาเพื่อเตะบอล ผมคิดอยู่อย่างเดียว “ต้องโยนบอลเข้าเขตอันตรายให้ได้” แต่เพราะเป็นโอกาสครั้งแรกผมจึงตั้งใจมากเกินไป ด้วยสายตาผู้ชมกว่า 41,000 คู่จับจ้องมาที่ผม ผมจึงยืนบอลสูงเกินไปอย่างไม่น่าให้อภัย บอลลอยสูงเหนือศีรษะกอลงหลังตัวสุดท้ายเกือบ 20 หลา และแทบกวาดคนบนอัฒจันท์เซ็นจูรี่ ไปจนเกลี้ยง อินซี่หันมาขู่ผมนิดนึง “แย่จริง” ผมคิดในใจ ผมตื่นเต้นเกินไป ได้แต่โมโหตัวเอง ลิเวอร์พูลชนะเกมนั้นบรรยากาศในห้องแต่งตัวจึงยอดเยี่ยม ทุกๆ คนเข้ามาจับมือผม, ตบศีรษะ หรือสวมกอด ไรท์ตี้มาหาผมบอกว่า “ทำได้ดีมากเพื่อน ตอนนี้นายเล่นฟุตบอลให้ลิเวอร์พูลจริงๆ แล้ว” ผมซาบซึ้งใจเหลือเกิน เพราะสำหรับไรท์ตี้แล้วคงเป็นเรื่องทำใจลำบาก เขาเองต้องผิดหวังที่ยังไม่ได้ลงสัมผัสเกมในฐานะทีมชุดใหญ่แต่ไรท์ตี้ก็ยังดีใจกับผม ตอนนั้นผมแค่อยากเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จจะได้ออกไปหาครอบครัวที่ห้องรับรองนักเตะ นั่นเป็นเรื่องที่น่ายินดีอีกเรื่องตอนนี้พ่อ, แม่ และพอล ได้อยู่ร่วมกับครอบครัวของนักเตะคนอื่นๆ ที่ห้องรับรอง เราก้าวกันมาไกลมากจากการยืนสั่นดูเกมที่ขอบสนามมหาวิทยาลัยลิเวอร์พูล จากคุณ : K.Ruan - [ 29 พ.ค. 50 19:38:37 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ยังมีเกมให้ผมได้ลงเล่นอีก ในวันศุกร์ที่ 4 ตุลาคม 1998 ผมไปรวมตัวที่เมลวู้ดกับเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ เพื่อเตรียมตัวเดินทางไปสนาม ไวท์ ฮาร์ท เลน มันเป็นเกมใหญ่และผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้ลงเล่น ขณะที่ผมคุยอยู่กับผู้สื่อข่าวท้องถิ่นคนหนึ่ง พอล จอยซ์ ซึ่งปัจจุบันทำงานอยู่กับหนังสือพิมพ์ เดลี่ เอ็กซ์เพรส คาราก็เดินผ่านมาและเริ่มพูดแหย่ผม “อะไรกันสตีวี่ นายเพิ่งได้เล่นเกมแค่เกมเดียวนายก็ให้สัมภาษณ์ครั้งใหญ่ซะแล้ว อย่าลืมเพื่อนทั้งทีมก็แล้วกัน” ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย เชราไม่ได้บอกอะไรกับผมแม้แต่น้อยว่าผมจะได้ลงเล่นในเกมกับสเปอร์สแต่คาร่าสะกิดผมเข้าให้แล้ว เนื่องจากช่วงนั้นลิเวอร์พูลมีปัญหาผู้เล่นบาดเจ็บและติดโทษแบน ดังนั้นผมจึงคิดอยู่ว่าตัวเองน่าจะมีโอกาสได้ลงเล่น หลังอาหารเย็นที่โรงแรมชานกรุงลอนดอน เชราก็เรียกผมไปพบ “สตีเว่นคุณจะได้ลงเป็น 11 ตัวจริง” เขาบอก ลงเป็นตัวจริงเกมแรก! ผมแทบลอยออกมาจากห้องพักของเชรา “ดีอะไรอย่างนี้” ผมบอกกับตัวเอง เมื่อกลับห้องผมหลับตาไม่ลงทั้งคืน “ฉันประสาทจะกิน” ผมบอกไรท์ตี้เพื่อนร่วมห้อง “ฉันต้องประกบอลัน นีลเซ่น เขาเก่งเป็นบ้า” ผมคิดว่าผมจะได้ลงเล่นในตำแหน่งกลางสนามจึงเข้าใจว่าจะได้เผชิญหน้ากับนีลเซ่น เช้าวันรุ่งขึ้นเชราก็แจกแจงแผนการเล่น เขาเลือกใช้ 3-5-2  “สตีเว่น คุณอยู่ฝั่งขวา” เจ้านายบอก การคาดการณ์ของผมก่อความหนักใจ การเล่นด้านขวาหมายความอยู่หนึ่งอย่าง ดาวิด ชิโนล่า “เมื่อพวกนักเตะออกจากห้องประชุมทีมทุกๆ คนก็ได้แต่บอกว่า “ชิโนล่าเจ๋งที่สุด” ผมรู้ดีว่าชิโนล่าเก่งแค่ไหน ผมเคยดูเขาในทีวีเป็นประจำแต่เขาคงไม่เก่งขนาดนั้นหรอกน่า ใช่ไหมเนี่ย? นักเตะทีมชาติฝรั่งเศสผู้เป็นที่รักของแฟนบอลสเปอร์สและกำลังได้รับการโหวตให้เป็นนักเตะยอดเยี่ยมแห่งปี บ้าที่สุด! ต้องทำให้ได้สิ แค่ทำให้ดีที่สุด อะดรีนาลีนจะช่วยทำให้นายผ่านวันนี้ไปจนได้ ผมมองดูรายชื่อทีม อินซี่ก็ลงเล่นด้วย ถ้าผมรับมือชิโนล่าไม่ดีอินซี่จะฉีกผมเป็นชิ้นๆ แน่ ก่อนที่เราจะออกจากห้องแต่งตัวเชราดึงผมไปคุยที่มุมห้อง “ให้ตายเถอะ เกาะติดชิโนล่าไว้” เขาสั่ง “อย่าให้เขาพลิกทำเกมได้” เชราไม่เคยสบถมาก่อนแต่มาถึงตอนนี้เขาต้องการให้ผมจับตายชิโนล่าจริงๆ ระหว่างเชรากับชิโนล่ามีเรื่องราวกันมาก่อน ทำให้มันกลายเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี เมื่อเชราเข้าคุมทีมชาติฝรั่งเศสเขาไม่เคยเข้ากันได้ดีกับชิโนล่า เชราอ้างว่าเพราะความผิดพลาดของชิโนล่าทำให้ทีมชาติฝรั่งเศสตกรอบในฟุตบอลโลกปี 1994 ที่อเมริกา เขาต้องการให้ชิโนล่ารู้สำนึก เป็นไปไม่ได้เลย ชิโนล่าร้อนแรงเกินไป เขาเหนือชั้นและแข็งแกร่งกว่าผมมาก “ไปให้พ้นเจ้าหนู” การเล่นของเขาเหมือนจะพูดแบบนั้น “นายยังไม่ดีพอ ไปไกลๆ เลย แล้วค่อยกลับมาใหม่เมื่อนายเทียบชั้นกับคนอย่างฉันได้” ผมเหมือนตกอยู่ในฝันร้าย ชิโนล่าร้ายกาจเหลือเกินในบ่ายวันนั้น ในเวลาแค่ 5 นาที เขาผ่านผมไปได้เจ็ดครั้ง และผ่านบอลเข้าเขตโทษได้ถึงหกครั้ง เขาถึงกับชิ่งบอลเล่นๆ กับสเตฟเฟ่น อีเวอร์เซ่น และ คริส อาร์มสตรอง ด้วยซ้ำ มันคือการเชือดนิ่มๆ ผมถึงกับประสาทกิน หวาดกลัวทุกครั้งที่ลูกบอลเข้าใกล้ตำแหน่งผม ผมแตกตื่น หลังจากปล่อยให้ฝ่ายตรงข้ามผ่านบอลไปได้ง่ายๆ สองสามหนอินซี่ก็จิกผมทันที “ตั้งใจโว้ย” เขาตะโกนใส่ผม “เรื่องมันเลวร้ายขนาดนี้ได้ไงเนี่ย” ผมได้แต่สงสัยในใจ “ อินซี่มาเล่นงานผม เจ้าชิโนล่าบ้าบอก็ทำเหมือนผมเป็นเด็กๆ ผมหลุดจากตำแหน่งและพื้นที่ของผม ใครก็ได้ช่วยพาผมออกไปจากที่นี่ที” ลิเวอร์พูลยังกัดฟันสู้ในครึ่งแรก ผมเองเกือบได้โอกาสส่องประตูสเปอร์ด้วยแต่ก็ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป ช่างเป็นหายนะโดยแท้ บรรดาเพื่อนร่วมทีมที่ผมให้ความนับถือเต็มหัวใจหนุนหลังผมกันเต็มที่ ขอบคุณพระเจ้าสำหรับเพื่อนร่วมทีมที่ยอดเยี่ยม ฟาวเลอร์วิจารณ์ผมตลอดทั้งเกม คอยช่วยเหลือผม เจมี่บอกกับผมว่า “เล่นไปเรื่อยๆ นายทำดีแล้ว เก็บบอลไว้ให้ได้” อินซี่เองก็เคี่ยวผมอย่างหนัก “เกาะติดชิโนล่าไว้ เก็บบอลให้ได้ไอ้หนู” ผมฉุนจัดเลย เกลียดเขาชะมัด คำพูดว่า “ไปไกลๆ เลยไป” ติดอยู่ที่ริมฝีปากเมื่อผมมองไปที่อินซี่ แต่ผมไม่ได้หลุดปากออกมา พระคริสต์! ผมกล้าแค่ไหนที่จะเผชิญหน้ากับอินซี่ล่ะ ทำไมต้องเลือกจ้องแต่ผมด้วย ผมไม่เคยได้รับการยอมรับจากอินซี่มาตลอดก่อนหน้านั้น แต่เมื่อผมได้รู้จักอินซี่ลึกซึ้งขึ้นตลอดซีซั่นนั้นเองทำให้ผมเข้าใจว่าการก่นด่าของอินซี่นี่ล่ะคือวิธีการที่เขาใช้กระตุ้นผู้เล่นคนอื่นๆ อินซี่ไม่ได้จ้องวิพากษ์วิจารณ์เพื่อทับถมผม เขาแค่รู้สึกว่านั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะช่วยผม จนทุกวันนี้ถ้าเมื่อไหร่ได้ยินอินซี่พูดดีๆ กับผมในสนามผมคงคิดว่า “นายไม่ได้หมายความอย่างที่พูดหรอก” แน่ๆ ถ้าผมได้มีโอกาสเล่นร่วมทีมกับอินซี่อีกผมก็คงชอบให้เขาตวาดผม มันเป็นสไตล์ของเขา ก้าวร้าว บงการลูกทีมตลอดเวลา นี่คือเหตุผลว่าทำไมอินซี่ถึงอยู่ในวงการฟุตบอลอาชีพได้ยาวนาน ในครึ่งแรกของเกมผมเล่นอยู่ด้านไกลของสนามจากซุ้มม้านั่นสำรองผมก็เลยไม่ได้รับการกระตุ้นหรือคำแนะนำใดๆ จากเชรา, ฟิล ทอมป์สัน หรือแซมมี่ ลี อันที่จริงนั่นนับเป็นโชคดีเสียมากกว่า ระยะไกลขนาดนั้นบางทีบรรดาโค้ชของลิเวอร์พูลอาจไม่ทันสังเกตเห็นระดับความหนักใจเกินทนที่ผมรู้สึก กระนั้นทุกๆ วินาทีผมก็ได้แต่คิดว่าหมายเลขของผมจะต้องถูกโชว์ขึ้นมาข้างสนาม ผมสามารถจินตนาการความคิดของเชราตอนนั้นได้ “เจอร์ราร์ดออกมาไปเลยไป นายมันไม่ได้เรื่อง” ผมคงโทษเจ้านายไม่ได้ถ้าถูกเปลี่ยนตัวออกเร็ว ผู้เล่นสเปอร์สทั้งทีมเก่งกว่าผมหลายขุม ในวันนั้นชิโนล่านับเป็นพระเอกของงาน แต่แม้แต่เทียบกับอีเวอร์เซ่นหรืออาร์มสตรองพวกเขาก็ทั้งตัวใหญ่และแข็งแกร่งกว่าผมอย่างเห็นได้ชัด เกมแรกในฐานะ 11 ตัวจริงของผมจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของลิเวอร์พูล 2-1 ประตู และความอับอายเป็นการส่วนตัว หลังจบเกมทุกคนสุภาพพอที่จะพูดปลอบใจผมกันทั้งนั้น “เธอทำได้ไม่เลว” เชราบอก “ทำดีแล้ว” คือคำพูดของทอมป์สัน พวกเพื่อนนักเตะต่างก็ดีกับผมแต่ในส่วนลึกแล้วผมรู้ตัวดีว่าผมยังไม่ได้สร้างโอกาสที่เป็นธรรมให้กับตัวเองนัก คำสอนของพ่อย้อนเข้ามาในความคิดผม “ต้องคว้าโอกาสไว้ สตีเว่น คว้าโอกาสเมื่อมันมาถึง” ผมพลาดไปแล้ว จากคุณ : K.Ruan - [ 29 พ.ค. 50 19:39:30 ]

ความคิดเห็นที่ 54 การเดินทางกลับบ้านดูจะยาวนานกว่าที่เป็นจริง ผมนั่งบนรถบัสติดกับไรท์ตี้แต่แทบพูดอะไรไม่ออก ครอบครัวและเพื่อนๆ ต่างพากันโทรมาพูดคุยสอบถาม “เกมเป็นยังไงบ้าง นายได้เล่นนานไหม” ผมแทบไม่อยากบอกอะไรพวกเขาและได้แต่หวังว่าพวกเขาทุกคนจะพากันออกไปธุระข้างนอกเมื่อรายการ แมทช์ ออฟ เดอะ เดย์ ของเกมนี้ออกอากาศทางโทรทัศน์ พ่อก็โทรมาผมได้แต่เปิดเผยและพูดเปิดอกกับพ่อ “มันยากมากเลยพ่อ ผมแค่หวังว่าผมคงไม่เสียโอกาสของผมไปแล้ว” แซมมี่ ลี รู้ดีว่าผมคงเจ็บปวด เขานั่งมากับผมในรถบัสด้วยช่วยพูดปลอบใจและให้กำลังใจผม แต่ความหดหู่ที่ผมรู้สึกมันเกินกว่ากำลังของแซมมี่ที่จะกระตุ้นผมให้มีแรงฮึดขึ้นมาได้ เมื่อกลับถึงแอนฟิลด์ผมแทบไม่อยากลงจากรถบัส ผมได้แต่คิดว่าคงอีกไม่นานหรอกที่ผมจะต้องออกจากทีมไปอย่างถาวร กลับไปอยู่ทีมยู19 ตามเดิม พร้อมกับโน้ตจากเชราหมายหัวไว้ “ดีไม่พอ” ยังไงไม่รู้ ผมรอดมาจนได้ เกมถัดมาของลิเวอร์พูลเป็นเกมสำคัญ ต้อนรับการมาเยือนของเซลต้า บีโก้ที่แอนฟิลด์ในเลกที่สองซึ่งเราตกเป็นรองพวกเขาในเรื่องผลการแข่งขันจากเลกแรก ผมประหลาดใจที่พบว่าตัวเองมีชื่อเป็นตัวจริงกับเขาด้วย เหลือเชื่อจริงๆ เมื่อเทียบกับเกมที่ผมรับมือกับชิโนล่าได้แบบขุดหลุมฝังตัวเองไว้บนถิ่นลอนดอนเหนือนั่นแล้ว อินซี่ถูกห้ามแข่งเพราะถูกไล่ออกในเกมกับบาเลนเซีย เชราก็เลยต้องหันมาใช้บริการผมแทน มีข่าวลือหนาหูว่าผมจะได้กลับมาเล่นในตำแหน่งประจำ ข่าวลือถูกต้องทีเดียว ในเกมผมได้เล่นในตำแหน่งมิดฟิลด์ตัวกลางสนามซึ่งช่วยให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาในทันที ตอนเริ่มต้นผมเล่นบอลดีๆ สองสามจังหวะจากนั้นความมั่นใจก็หลั่งไหลมาท่วมท้น นี่ล่ะถูกต้องแล้ว ผมจะแสดงให้ทุกๆ คนได้เห็นว่าผมทำอะไรได้บ้าง ผมเข้าแทคเกิลครั้งแล้วครั้งเล่า ชิ่งบอลไปมากับเพื่อนร่วมทีม ย้อนกลับไปยังสนามบอลจำลองเก่าๆ ที่ไอร์ออนไซด์ นี่คือสิ่งที่ผมเฝ้าฝันถึงมาตลอด เสียงเพลงและเสียงปรบมือจากแฟนๆ หนุนให้ผมยิ่งกว่าลิงโลด แฟนบอลลิเวอร์พูลโปรดปรานนักเตะในท้องถิ่นเสมอ พวกเขาหนุนให้กำลังใจผมเต็มที่ ในเกมนั้นผมได้รับการโหวตเป็นแมน ออฟ เดอะ แมตช์ ด้วยซ้ำ ในเกมนั้นไม่มีความกดดันใดๆ ทุกๆ คนรู้ดีว่าลิเวอร์พูลไม่มีทางไปต่อได้จากเกมนี้อีกแล้วเนื่องจากผลการแข่งขันที่ทำให้เราหมดโอกาสไปแล้วจากนัดแรก  นอกจากนั้นแล้วทีมของเราเองก็ขาดความแข็งแกร่ง การบาดเจ็บและโทษแบนทำให้เราต้องขาดผู้เล่นตัวหลักอย่างอินซี่, เรดแนปป์, เฮกเก้ม และแมคมานามานไปในเกมนี้ ตอนนั้นเกมรับของเราอ่อนอย่างเห็นได้ชัดทำให้ไม่มีใครคิดหวังอยู่แล้วว่าเราจะสู้กับเซลต้าและกลับมาได้ในเกมนี้ ทีมจากสเปนแกร่งและสมบูรณ์มาก สำหรับประตูของพวกเขาจากฝีเท้าของนักเตะอิสราเอล ฮาอิม เรวิโว ผมกับแดนนี่ เมอร์ฟี่ ถูกพลิกหนีไปได้ น่าขายหน้าจริงๆ เราถูกทำให้ดูเหมือนนักฟุตบอลโรงเรียน แต่ความผิดพลาดนี้ไม่เคยถูกยกมาพูดถึงในห้องแต่งตัวหลังเกมจบเลย ทุกๆ คนต่างพากันมาแสดงความยินดีกับผม เชราดีใจอย่างเห็นได้ชัด ลิเวอร์พูลแพ้การแข่งขัน 1-0 ประตู แต่สายตาของผู้จัดการทีมที่มองมาบ่งบอกชัดว่าเขาพอใจกับผลงานของผมมากแค่ไหน สตาฟฟ์และเพื่อนร่วมทีมต่างก็พูดกันเป็นเสียงเดียว “เจ๋งชะมัด ! เกมแรกในแอนฟิลด์และนายทำได้เยี่ยมไปเลย” เมื่อแรกที่ผมก้าวเข้าไปในห้องแต่งตัวคืนวันนั้นผมได้แต่สงสัยอยู่ในใจว่าผมจะเป็นนักเตะชั้นแนวหน้ากับเขาได้ละหรือดูจากที่ผมโดนชิโนล่าเล่นงานจนเสียคนในเกมก่อนหน้า แต่ในตอนสุดท้ายที่ผมย่างเท้ากลับออกมาจากห้องแต่งตัวในวันนั้นผมก็ได้รู้ว่าผมเหมาะสมกับที่แห่งนี้ “ผมรับมือไหวน่า” ผมบอกตัวเองแบบนั้นเมื่อกลับออกจากแอนฟิลด์ เช้าวันรุ่งขึ้น สิ่งแรกที่ผมทำคือแทบทำลายสถิติวิ่งร้อยเมตรไปที่แผงหนังสือพิมพ์กวาดซื้อหนังสือพิมพ์มาทุกฉบับเอามาดูว่าพวกเขาเขียนถึงผมยังไงบ้าง ผมเช็คดูคะแนนความสามารถนักเตะ 9 จาก 10 คะแนนเองน่ะ อะไรกัน! ไหนๆ รูปผมอยู่ไหน? อืม... หน้าสุดท้ายนี่เอง นี่สุดแสนจะวิเศษ ผมชอบเป็นที่จับตามอง เมื่อผมเดินไปตามถนนได้พบแฟนบอลและพวกเขาขอลายเซ็นผมมันช่างน่าตื่นเต้น ยิ่งบรรดาสมาชิกในครอบครัวสนใจ เอาอกเอาใจผมเป็นพิเศษก็ยิ่งทำเอาผมยิ้มกว้างปากแทบฉีกไปถึงรูหู ในหนังสือโปรแกรมลิเวอร์พูลมีบทความเขียนถึงผมด้วย สตีเว่น เจอร์ราร์ด – “หน้าใหม่มาแรง” ผมอ่านบทความนี้เป็นพันๆ รอบได้ ทั้งหมดนี่ไม่ใช่ว่าผมลำพองหรืออะไร ผมแค่ชอบเป็นที่ถูกจดจำ ถ้าผมเป็นที่สังเกตในถนนหรือมีคนเขียนถึงในหนังสือพิมพ์ผมเองก็เป็นปลื้มเพราะนั่นก็หมายถึงว่าผมทำผลงานในสนามได้ดีนั่นเอง คำยกย่องชมเชยไม่ได้เข้ามารบกวนจิตใจผมหรอก ผมมีคนดีๆ อยู่แวดล้อมผมอยู่แล้วโดยเฉพาะพ่อ พ่อยอดเยี่ยมเสมอ ท่านคอยดูให้แน่ใจว่าชื่อเสียงซึ่งเป็นสิ่งใหม่สำหรับผมจะไม่ทำให้ผมอ่อนแอหรือ ไม่จริงจังในการซ้อม “อย่าไปอ่านของพรรค์นั้นเลยลูก” พ่อบอกเมื่อมาเห็นผมนั่งพลิกอ่านหนังสือพิมพ์หน้าโน้นหน้านี้ไปมา “พรุ่งนี้ต้องไปซ้อมนี่ เอาให้แน่ว่าลูกจะได้เล่นเกมจริงๆ หลายๆ เกมก่อนดีกว่า ตอนนี้ลูกยังไม่ประสบความสำเร็จอะไรทั้งนั้นรู้ใช่ไหม” พ่อมีคำแนะนำที่แสนวิเศษในเรื่องนี้ซึ่งผมยังคงยึดมั่นเสมอมา “อย่าไปทำตามแบบพวกนักเตะที่เล่นมาแล้ว 300 เกมและเริ่มหย่อนยาน จงฝึกซ้อมและเล่นเหมือนหนึ่งว่ามันเป็นเกมแรกในชีวิตของลูกอยู่เสมอ ฝึกซ้อมและเล่นเหมือนกับว่ามันคือเกมชิงชนะเลิศฟุตบอลโลก เรียนรู้ให้มาก อย่าปล่อยให้ตัวเองเฉื่อยเป็นอันขาด” พวกนักเตะเก๋าๆ อย่างอินซี่, เรดแนปป์ และฟาวเลอร์จะไม่มีวันปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนั้นแน่ครับ ถ้าเจ้าเด็กหน้าใหม่ที่เพิ่งผ่านมาจากรั้วอะคาเดมี่ทำเสนอหน้าเกินตัว อินซี่คงไม่รอช้าที่จะจัดการทุบผมให้กลับลงไปติดดินเหมือนเดิมเป็นแน่ เวลาผ่านไปผมได้รับความสนใจจากสื่อมวลชนมากขึ้นเรื่อยๆ มีการตั้งฉายาให้ผม “เด็กท้องถิ่นผู้เป็นห้องเครื่องของลิเวอร์พูล” บ้าง “ฮีโร่จากถิ่นฮายตัน” บ้าง รวมไปถึงฉายาอื่นๆ อีกมากมายหลายแบบ เจมี่, ร็อบบี้ และไมเคิล ต่างก็ช่วยผมรับมือกับชื่อเสียงที่ถาโถมเข้ามา สอนวิธีการที่จะรับมือกับคำถามพิลึกพิลั่นในการสัมภาษณ์ ผมแค่เน้นอยู่ตลอดว่าผมจะต้องเรียนรู้อะไรอีกมากมาย หลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบเชราก็จับคู่ผมให้พักห้องเดียวกับสตีฟ สตอนตันตลอดช่วงเวลาที่เหลือของฤดูกาล เชรารู้ดีว่าผมจะสามารถเรียนรู้วิถีแห่งนักฟุตบอลอาชีพที่ดีได้โดยการอยู่ใกล้ๆ “สแตน” เราเรียกเขาว่าสแตนเพราะเขาดูคล้ายๆ กับ สแตน ลอเรล สแตนคอยดูผมอย่างใกล้ชิดทั้งในการฝึกซ้อม ในเกม และในสถานที่ทั่วไป เขาสอนผมถึงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างเรื่องความสำคัญของการทำตัวสุภาพกับทุกๆ คน ไม่ว่าจะเป็นสตาฟฟ์โรงแรมไปจนถึงบรรดาแฟนๆ ทุกๆ คนเลย สแตนเป็นคนดีมากๆ และเขาสร้างผลงานดีๆ ในเกมมามากมาย นักเตะอาชีพหน้าใหม่อาจเลือกเดินเส้นทางผิดๆ ได้ในหลายรูปแบบ สแตนคือผู้หนึ่งที่ช่วยชี้ทางที่ถูกต้องให้กับผมในช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อนั้น ทุกๆ คนที่แอนฟิลด์มีส่วนช่วยเหลือผมกันทั้งนั้น ไม่เว้นแม้กระทั่งอินซี่ เมื่อผมได้มีโอกาสพูดคุยกับเขาตัวต่อตัวได้ทำความรู้จักกับเขา มุมมองของผมที่มีต่ออินซี่ก็เปลี่ยนไปผมเริ่มชอบเขามากขึ้นๆ ความทรงจำสมัยเป็นนักเตะฝึกหัดที่หวาดกลัวอินซี่ทุกครั้งที่เจอหน้าค่อยเลือนหายแทนที่ด้วยความรู้สึกที่ว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่งแทน สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปจริงๆ ก็คือมุมมองของเขาที่มีต่อผม หลังจากลงเล่นไปสองสามเกมโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกมกับเซลต้า บีโก้ที่แอนฟิลด์ อินซี่ก็รู้ว่าผมไม่ได้เป็นแค่เพียงนักเตะรุ่นไลท์เวทจากรั้วอะคาเดมี่ แต่ผมสามารถรับมือพวกนักเตะเฮฟวี่เวทได้ด้วยตัวเอง การได้พูดคุยสนทนากับอินซี่ทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ ลองจินตนาการดูก็คงพอรู้ว่าผมจะรู้สึกอย่างไรที่ได้พูดคุยกับ พอล อินซ์ หนึ่งในฮีโร่ทีมชาติอังกฤษของผม จากคุณ : K.Ruan - [ 29 พ.ค. 50 19:40:15 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ชีวิตที่ลิเวอร์พูลดีขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเวลายิ่งผ่านไป การได้เป็นส่วนหนึ่งในห้องแต่งตัวที่แสนจะสดชื่นมีชีวิตชีวานั้นยอดเยี่ยมจริงๆ พวกผู้เล่นในทีมเข้ากันได้ดี และตอนนี้ผมก็เอาแต่ฟังการสนทนาอย่างใจจดใจจ่อเกี่ยวกับปาร์ตี้วันคริสมาสต์ที่กำลังจะเกิดขี้น งานคริสมาสต์ปาร์ตี้ที่ลิเวอร์พูลนั้นเป็นเหมือนตำนานที่พวกนักเตะจะแต่งชุดแฟนซีแล้วออกไปฉลองตลอดคืนที่ยาวนาน ผมตื่นเต้นที่จะสัมผัสปาร์ตี้ที่สนุกสนานนั้นบ้าง ได้ออกไปดื่มเฮฮากันกับพวกเพื่อนใหม่ๆ ของผม เพื่อนดารานักฟุตบอลชื่อดังของทีมลิเวอร์พูล ผมแทบทนรอไม่ไหวที่จะให้ค่ำคืนสำคัญนั้นมาถึงเร็วๆ ในการฝึกซ้อมทุกๆ วันพวกนักเตะต่างก็ยั่วเย้ากันเกี่ยวกับเรื่องงานปาร์ตี้นี้ ยิ่งใกล้วันงานเข้ามาระดับความตื่นเต้นก็ยิ่งพุ่งสูงพอๆ กับความตื่นเต้นในสนามฟุตบอลเลยทีเดียว ทุกๆ คนพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องชุดแฟนซีที่จะใส่ ผมได้ยินว่าไมเคิลจะแต่งตัวเป็น แฮรี่ เอนฟิลด์ สเกาเซอร์ ส่วนผมยังตกลงใจไม่ได้ว่าจะใส่ชุดอะไรเพราะมัวแต่หัวหมุนด้วยความหวาดกลัวกับเรื่องที่จะเกิดกับนักเตะใหม่อย่างผม ผมโดนร็อบบี้, แม็คก้า และ เจมี่เล่นงานอย่างหนัก ทุกครั้งที่เดินผ่านผมพวกเขาก็จะกระซิบ “นายร้องเพลงเป็นใช่หรือเปล่า ? ต้องร้องเพราะๆ ล่ะ แต่ไม่ต้องกลัวนะ ไม่มีอะไรกดดันหรอก แค่อย่าให้พวกเราผิดหวังก็แล้วกัน ในงานนายก็ร้องเพลงที่กลั่นออกมาจากหัวใจให้พวกรุ่นพี่ฟังนะ” แล้วพวกเขาก็เดินจากไปหัวเราะกันยกใหญ่ พระเยซูเจ้า! อะไรจะเกิดกับผมล่ะนี่? ตลอดเวลาผมสังเกตเห็นรอยยิ้มอย่างมีเลศนัยของพวกรุ่นพี่บอกเป็นนัยๆ ว่าผมต้องไม่พ้นโดนเล่นงาน อะไรดีล่ะ เอาเบียร์สาด, ปาของกินใส่ เฮ้อ... เอากันให้พอ แต่จู่ๆ กำหนดการงานสังคมของผมก็ถูกจัดเสียใหม่โดยน้ำมือของผู้จัดการทีม หนึ่งสัปดาห์ก่อนงานปาร์ตี้เชราเรียกผมไปพบที่ห้องทำงานที่เมลวู้ด “สตีเว่นนายจะไม่ไปงานปาร์ตี้คริสมาสต์นั่น” เขาบอก ผมกลั้นใจไม่ปล่อยให้ความผิดหวังแสดงออกมาชัดบนใบหน้าทั้งๆ ที่ในใจแทบแหลกสลาย “ถ้าฉันรู้ว่านายไปงานนายจะต้องถูกปรับเงิน อยู่ห่างๆ งานนั่นไว้ มันไม่ได้มีไว้สำหรับนาย” ผมเจ็บใจสุดๆ ไรท์ตี้เองก็ถูกห้ามไปงานเช่นเดียวกัน ขอบคุณพระเจ้าที่เราไม่ได้ไป ปาร์ตี้เกิดเลยเถิดไปจนน่าเกลียดพวกทีมเริ่มกันที่โรงแรมเล็กๆ ในเมืองไปดื่มกันจากนั้นก็เริ่มมีเรื่องกัน คนนอกและพวกเพื่อนฝูงของนักเตะมีส่วนร่วมผสมโรงทำให้งานปาร์ตี้วุ่นวายเกินจะควบคุม มีคนนำเครื่องดื่มไปร่วมมากขึ้นแถมด้วยสาวระบำเปลื้องผ้าทำให้งานปาร์ตี้นั้นสุดแสนจะไม่โสภา หนังสือพิมพ์ เดอะ นิวส์ ออฟ เดอะ เวิร์ลด ไปได้ภาพถ่ายงานปาร์ตี้มาจากแหล่งไหนสักแห่งแล้วก็ตีพิมพ์ข่าว นักเตะหลายคนตกอยู่ในสภาพที่ถูกมองในแง่ไม่ดี ความหดหู่เข้ามาปกคลุมทีม ผมจำได้ว่านั่งอยู่ในห้องอาหารกับพวกนักเตะคนอื่นๆ ที่พวกเขาต่างก็นั่งส่ายหน้าด้วยความอ่อนใจ บรรยากาศสุดแสนซึมเซา แคมป์ฝึกซ้อมดูหดหู่หม่นหมองนานเป็นสัปดาห์ๆ ทุกๆ คนในทีมตระหนักดีว่าพวกเขาทำสิ่งผิดพลาด หลังจากวันงานเชราผลุนผลัยเข้ามาในห้องแต่งตัวราวกับพายุลูกใหญ่และเล่นงานพวกนักเตะอย่างกับอสูรกาย ผมไม่เคยเห็นเชราฉุนเฉียวขนาดนั้นมาก่อน เขารู้สึกว่าชื่อเสียงที่ดีงามของลิเวอร์พูลต้องถูกดึงลงไปตกต่ำเพราะเรื่องเหลวไหลนี้ เจ้านายถูกในเรื่องนี้มันเป็นเรื่องน่าอับอาย พวกนักเตะทำให้สโมสารต้องตกต่ำ โดยไม่ต้องมีคำถาม ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ จะแก้ไขเรื่องนี้ได้ หลังจากระบายโทสะไปแล้วเชราก็แยกผมกับไรท์ตี้ออกมาคุยต่างหาก “นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมพวกเธอสองคนถูกห้ามไปงานเข้าใจใช่ไหม” เขาพูด “พวกนายไม่มีส่วนผิดในเรื่องนี้ แต่ก็อย่าลืมเก็บบทเรียนของพวกเขาไว้สอนตัวเอง” แม้ว่าผมจะไม่ได้ไปร่วมงานปาร์ตี้อุบาทว์นั่นแต่ผมก็รู้สึกผิดเหมือนกับเพื่อนร่วมทีม ผมรู้สึกถึงความเจ็บปวดของพวกเขา เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นอีกเลย ไม่ใช่แค่เพราะนักเตะลิเวอร์พูลรู้สึกเข็ดหลาบกับมันแต่เพียงอย่างเดียวแต่เพราะเชราสั่งห้ามงานปาร์ตี้ทุกอย่างในเวลาต่อมาอีกด้วย กระนั้นตลอดฤดูกาลก็ยังเป็นเหมือนงานฉลองที่ยาวนานสำหรับผมอยู่ดี ลิเวอร์พูลไม่ได้มีความหมายกับผมแค่สิ่งที่นำมาแต่ความสุขเท่านั้นแต่ผมรักการได้เป็นส่วนร่วมในเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่นี่ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ผมมีชีวิตเหมือนฝัน ได้เล่นฟุตบอลเคียงข้างกับนักเตะขวัญใจสมัยเด็กอย่าง พอล แกสคอยน์ ผมได้มีโอกาสกระทบไหล่ “แกซซ่า “เป็นครั้งแรกในเกมที่มิดเดิลส์โบรห์มาเยือนแอนฟิลด์เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ 1999 อันที่จริงถ้าจะพูดให้ถูกมันเป็นครั้งแรกของผมที่ถูกกระแทกโดยแกซซ่ามากกว่า ในตอนที่เกมเริ่มต้นไปได้แค่สามสิบหกวินาทีทันใดนั้นแกซซ่าก็ชักศอกใส่ผม แบบว่าพลั่กเข้ามาเต็มๆ เบ้าตาเลย ไม่มีบอลแถวนั้นด้วย ตูม! ไม่มีเหตุผลใดๆ ทั้งสิ้น ของขวัญจากแกซซ่านักเตะขวัญใจผม แหม! ขอบใจพวก ผมน่ะอยากฟังเหตุผลจากปากแกซซ่าเสียเหลือเกิน ทำไมนี่ ทำไม? เออ.. อาจบางทีเขาคงได้ยินมาว่าผมเล่นได้ดี ได้ยินใครต่อใครพูดกันว่าผมนี่ล่ะที่จะเป็นอนาคตของทีมชาติอังกฤษคนต่อไปล่ะมั๊ง และเขาก็เลยอยากส่งผมไปอยู่ในที่ทางที่ถูกต้อง บางทีศอกนั้นอาจเป็นการแสดงถึงการยินดีต้อนรับครั้งใหญ่ แบบว่า เอาไป! จะฝากรักให้ ตาผมเต้นตุบๆ ด้วยความเจ็บปวดผลจากศอกมหากาฬนั่น เฮอะ... ผมยังไม่โดนบอลด้วยซ้ำไปนะนั่น เล่นแรงไม่ใช่น้อยเลย “ก็ได้” ผมตะโกนใส่แกซซ่า “ชอบแบบรุนแรงใช่ไหม?” ครั้งต่อมาที่เขาได้บอลผมก็พุ่งเข้าหาอย่างกับวัวกระทิงคลั่ง ผมล่ะอยากแท็คเขาให้ลอยขึ้นจากพื้นไปเลย แต่เปล่าหรอก ผมเข้าใกล้แกซซ่าไม่ได้ด้วยซ้ำ เขาพลิ้วตัวหลบอย่างสวยงามราวกับมาทาดอร์แล้วก็กวาดบอลหนีไป ทิ้งให้ผมได้แต่แทคเกิลอากาศที่ว่างเปล่า การไล่ตามแกซซ่าไม่ต่างอะไรกับไล่จับผี จังหวะต่อมาเป็นทีผมแย่งบอลได้บ้างคราวนี้แกซซ่าต้องเป็นฝ่ายมาตามไล่ผม ในเกมการแข่งขันวันนั้นมีเกมการต่อสู้ย่อยของคนสองคนแฝงอยู่ข้างใต้ แกซซ่าวิ่งตามมาใกล้เร็วมากผมพยายามจะส่งบอลลอดขาเขา ให้ตายเถอะ! นี่ผมคิดจะเล่นอะไรนี่? พยายามจะเล่นลูกเล่นกับมิดฟิลด์ฝีเท้าดีที่สุดของอังกฤษเนี่ยนะ ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองลุกเป็นไฟด้วยความกระหายที่จะเอาชนะแกซซ่าให้ได้ “ทำตัวดีๆ หน่อย” แกซซ่าบอกผม “นายคิดจะทำอะไรกันแน่” แกซซ่าจ้องหน้าผมก่อนจะพูดเสริม “เจ้าหนูน้อย” แกซซ่าดูจะมีความสุขเหลือเกิน เขารู้ว่าเขาทำผมเจ็บใจได้ หลังจบเกมแกซซ่าเดินเข้ามาหาผมเอามือขยี้หัวและเดินโอบไหล่คุยมากับผม “นายเล่นดีชะมัดเลยพวก” เขาบอก “พยายามต่อไปนะ” เหลือเชื่อเลย! ตอนนั้นผมเป็นแค่ใครก็ไม่รู้ เป็นตัวเลือกอันดับสามที่แอนฟิลด์ เด็กน้อยที่เพิ่งจบมาหมาดๆ จากอะคาเดมี่ และที่นี่แกซซ่าผู้ยิ่งใหญ่กำลังแสดงความยินดีกับผม ลึกลงไปข้างในผมคิดว่าแกซซ่าคงชอบวิธีที่ผมรับมือกับศอกของเขา ผมไม่บ่น ไม่หนี ผมแค่ไล่ตามเขากลับ โชคร้ายเหลือเกินในวันนั้นผมทำไม่ได้แม้จะเข้าใกล้เขา เมื่อกลับเข้าห้องแต่งตัวผมเล่าให้นักเตะคนอื่นๆ ฟังถึงเรื่องที่ผมกระทบกระทั่งกับแกซซ่า เช่นเดียวกับกรรมการนักเตะคนอื่นๆ แทบไม่มีใครสังเกตเห็นศอกนั้น “อย่าวิตกเลย” เจมี่พูดกับผม “แกซซ่าคงนึกไว้แล้วตั้งแต่ก่อนเกมว่าจะลงมือกับนายล่ะ นายอาจเจอมากกว่านี้จากแกซซ่าก็ได้นะ” จากคุณ : K.Ruan - [ 29 พ.ค. 50 19:43:43 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ผมขอบตาเขียวคล้ำจากฝีมือของแกซซ่าไปอีกหลายวันหลังจากนั้นโดยรู้สึกเหมือนมันเป็นเหรียญรางวัลจากการต่อสู้ การได้ประฝีเท้ากับแกซซ่าในสนามมีความหมายกับผมมาก แม้มันจะมาในรูปของความเจ็บปวดรวดร้าวแสนสาหัส นอกจากนี้ผมยังอยากได้ของที่ระลึกอย่างอื่นด้วย เสื้อแข่งของเขาคือสิ่งที่ผมอย่างได้แต่ผมเหมือนถูกขู่ เป็นเพราะเขาศอกใส่ผม ผมก็เลยคิดว่าถ้าไปขอเขาคงไล่ตะเพิดผมแน่ ผมกลัวเกินกว่าที่จะขอแลกเสื้อกับเขา ผมคงพูดแปลกๆ ที่บอกว่ากลัวคนที่ผมวิ่งไล่ตามเพื่อหาโอกาสฉีกเขาเป็นชิ้นๆ มาแล้วตลอด 90 นาทีเต็มในเกมมาหมาดๆ แต่กับแกซซ่าผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ผมชื่นชมฝีเท้ายอดเยี่ยมของแกซซ่ามาตั้งแต่เด็ก อ่านหนังสือของเขา ผมซื้อเสี้อทีมชาติอังกฤษที่ติดชื่อเขามาใส่ พอลพี่ชายของผมซึ่งครั้งหนึ่งเคยดูคล้ายแกซซ่าก็เช่นกัน แบบว่าอวบนิดๆ แก้มยุ้ย “เฮ้! แกซซ่า” เวลาที่ผมเรียกเขาแบบนี้ พอลก็จะละจากเค้กที่กินอยู่ทันที เราสองพี่น้องรักแกซซ่ามาตลอด วีดิโอ ชัยชนะของแกสคอยน์ (Gascoigne’s Glory) เป็นสมบัติล้ำค่าของผม ผมดูเทปนี้มาแล้วเป็นล้านๆ ครั้งได้ ผมชอบคิดกับตัวเองเสมอตอนที่ดูเทปนี้ว่า “โอยเขาช่างเป็นนักเตะมหัศจรรย์อะไรอย่างนี้” ช่างเป็นเรื่องมหัศจรรย์จริงๆ ที่วีดิโอเทปม้วนนี้ของผมยังไม่เปื่อยไปซะก่อน แกซซ่าในฟุตบอลโลก 90 ที่อิตาลี แกซซ่าดูเหมือนผู้ครองโลกด้วยทักษะ, ความมุ่งมั่น, ความรักในสีเสื้อทีมชาติ และรอยยิ้มบนใบหน้า ทั้งหมดทั้งมวลที่เป็นตัวเขา แกซซ่าเก่งจริง เขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมบูชาในเรื่องฟุตบอล ในวันของเขาแกซซ่าก็เปรียบเสมือนเดวิด เบคแฮมของโลกปัจจุบัน ผมชื่นชมเขาเป็นที่สุด ในช่วงแรกที่เริ่มเล่นกับลิเวอร์พูลใครๆ มองผมเป็นผู้เล่นในตำแหน่งมิดฟิลด์ตัวรับ แต่ในการซ้อมผมพยายามจะเป็นแกซซ่าเสมอ ทุกวันนี้ผมเล่นในสไตล์แกซซ่ามากกว่าแบบที่เคยเล่นตั้งแต่เริ่มอาชีพมาก่อน ทักษะของผมไม่เคยเข้าใกล้ที่จะเทียบชั้นเขาได้แต่ผมเองก็มีสิ่งที่เขาไม่มี อย่างความทนทาน เป็นต้น ผมรู้ดีว่าตอนที่เราได้ปะทะกันที่แอนฟิลด์เป็นช่วงเวลาที่ฝีเท้าเขาเริ่มตกแล้ว จริงอยู่ว่าเป็นเรื่องน่าเศร้าที่ต้องเห็นบุคคลที่แสนพิเศษในสภาพค่อยๆ โรยราไป แต่แค่คิดไปถึงอาชีพฟุตบอล มีสิ่งดีๆ มากมายเกี่ยวกับแกซซ่าให้เลือกจดจำ การฉีกหนีตัวประกบวิ่งหาตำแหน่ง, ลีลาการเลี้ยงบอล หรือการทำประตูที่สุดแสนวิเศษ ลูกยิงฟรีคิกแบบจรวดที่น่าจดจำในรอบรองชนะเลิศเอฟเอ คัพ ปี 1991 การครองบอลและจบด้วยประตูสุดสวยในเกมกับสก๊อตแลนด์ในฟุตบอลยูโร 96 แกซซ่าคืออัจฉริยะ ทุกคนพูดกันว่าเขาคืออัจฉริยะจอมเกเร แต่ผมไม่เคยเชื่อข่าวร้ายๆ ที่คนเขาเขียนกันเรื่องแกซซ่าแม้แต่น้อย นั่นเป็นเพราะผมรักเขาเหลือเกิน นอกจากเรื่องขอบตาเขียวช้ำแล้วเรื่องอื่นๆ เขาดีกับผมเหลือเกิน ผมโชคดีเหลือเกินที่ได้มีโอกาสพูดคุยกับเขาอีกตอนที่เขาย้ายมาเล่นกับเอฟเวอร์ตัน มาอยู่บ้านในละแวกใกล้ๆ กัน เขาช่างเป็นคนที่ดีสุดยอด แม้ว่าในสนามเขาจะเล่นงาน ยั่วแหย่ผมอย่างหนัก แต่นอกสนามแล้วแกซซ่าเป็นคนดีเหลือหลาย เขาคอยช่วยพูดสร้างความมั่นใจให้กับผมเสมอ เขายกยอเกมของผมนิดหน่อยด้วยก็มี บางทีเมื่อเราคุยกันเขาก็ถามผมเรื่องความเป็นมาเป็นไปต่างๆ แต่สิ่งที่ผมคิดในใจกลับเป็น “มาคุยถึงเรื่องคุณกันดีกว่า ผมอยากฟังเรื่องที่อิตาลี ปี 90 เรื่องลาซิโอ เรื่องที่สเปอร์ ทุกเรื่องเลย”  ตอนที่ผมยังเด็กแกซซ่าเป็นนักเตะคนเดียวที่ผมอยากขอลายเซ็นมาเก็บไว้เป็นที่สุด เห็นได้ชัดว่าแกซซ่าได้ใช้ชีวิตแบบที่ผมปรารถนาทุกรูปแบบ ชื่อเสียง, ความมั่งคั่ง และทีมชาติอังกฤษ **** จบบทที่ 5 **** จากคุณ : K.Ruan - [ 29 พ.ค. 50 19:45:24 ]

ความคิดเห็นที่ 57 บทที่ 6 รอพรุ่งนี้นะครับ จากคุณ : K.Ruan - [ 29 พ.ค. 50 19:46:08 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ขอบคุณมากๆ อ่านจนเพลินเลย จากคุณ : Red Penguin - [ 29 พ.ค. 50 20:34:48 ]

ความคิดเห็นที่ 59 แฟนเชลซี แต่ชอบมากเลยครับ จากคุณ : gudome - [ 29 พ.ค. 50 21:33:46 ]

ความคิดเห็นที่ 60 มาตามอ่าน และขอบคุณอีกครั้งครับ จากคุณ : 9ho - [ 29 พ.ค. 50 21:51:56 ]

ความคิดเห็นที่ 61 มาขอบคุณอีกครั้งค่า....^ ^ จากคุณ : Abandoned Star - [ 29 พ.ค. 50 22:32:10 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ขอบคุณมากมากนะค่ะ ยิ่งอ่านยิ่งรัก LIVERPOOL แล้วจะติดตามตอนต่อไป ^_^" จากคุณ : dixie chicks - [ 29 พ.ค. 50 22:58:09 ]

ความคิดเห็นที่ 63 โหวตซ้า อ่านกำลังสนุกเลย จากคุณ : Reonard - [ 29 พ.ค. 50 23:45:13 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ขอบคุณครับผม จากคุณ : neoheart (โมบี_ดิก) - [ วันวิสาขบูชา 09:07:10 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ตามมาอ่านและก็ขอบคุณอีกครั้งครับ ^^ จากคุณ : noome - [ วันวิสาขบูชา 11:20:29 ]

ความคิดเห็นที่ 66 สำนวนชวนติดตาม เหมือน Harry Potter เลยครับ จากคุณ : FranCVien - [ วันวิสาขบูชา 12:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ขอบคุณค่ะ ..^^ จากคุณ : sumire - [ วันวิสาขบูชา 15:18:28 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ^ ^ ^ เจิดคือหนูน้อยเสื้อสีฟ้าใช่ป่ะ ตอนนั้นตัวเล็กกว่าเว่นอีก (เด็กเสื้อดำ) จากคุณ : jigij - [ วันวิสาขบูชา 15:27:53 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ขอบคุณมากมายจริงๆครับ ^^ จากคุณ : rtype - [ วันวิสาขบูชา 18:08:09 ]

ความคิดเห็นที่ 70 โหวตไว้ก่อนเลย ฮิฮิ แฮปปี้สุดๆค่ะ อ่านกระทู้นี้ ^^ จากคุณ : ชิบิจัง - [ วันวิสาขบูชา 20:02:43 ]

ความคิดเห็นที่ 71 มานั่งรอบทที่ 6 เหอๆ จากคุณ : Reonard - [ วันวิสาขบูชา 21:11:39 ]

ความคิดเห็นที่ 72 จะเริ่มโพสบทที่ 6 นะครับ จากคุณ : K.Ruan - [ วันวิสาขบูชา 21:13:51 ]

ความคิดเห็นที่ 73 บทที่ 6 เมื่อชาติต้องการ ทีมชาติอังกฤษคือสิ่งที่ผมหลงใหลใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก วิ่งเล่นเตะบอลอยู่ที่ไอร์ออนไซด์โดยสวมเสื้อของแกซซ่า ลากเลื้อยบอลผ่านพวกเพื่อนร่วมสนามเด็กๆ ชาวฮายตัน ส่งบอลเข้าสู่ช่องว่างระหว่างถังขยะ 2 ใบ เป็นช่วงเวลาที่ผมจินตนาการว่ามันคือการทำประตูชัยในนัดชิงชนะเลิศฟุตบอลโลก นึกเห็นภาพแฟนบอลอังกฤษกระโดดขึ้นสุดตัว ชูกำปั้นขึ้นไปในอากาศตะโกนเรียกชื่อผม “เจอราร์ด! เจอราร์ด!” เห็นตัวเองถูกห้อมล้อมโดยเพื่อนนักเตะทีมชาติอังกฤษพากันฉลองประตูแห่งชัยชนะที่นำพาถ้วยฟุตบอลโลกกลับบ้าน สวมเสื้อชุดแข่งสีขาวที่เมื่อก้มลงมองก็จะเห็นโลโก้สิงโตผยองสามตัวประทับอยู่เหนือหัวใจ เดินเข้าสู่สนามท่ามกลางสายตาคนดูคับคั่ง รับรู้ว่าสายตาของคนทั้งประเทศจับจ้องมองเราอยู่ ความรู้สึกของอะดรีนาลีน เสียงโห่ร้องกึกก้อง หยาดเหงื่อ ชัยชนะ เหล่านี้คือทุกสิ่งที่ผมต้องการ มีอุปสรรคนานัปการกีดขวางเส้นทางเดินสู่ทีมชาติอังกฤษชุดใหญ่ของผมมาโดยตลอด ผมต้องต่อสู้อย่างหนักเพื่อมาให้ถึงจุดสูงสุดนี้ เริ่มแรกก็คือการที่สถาบันงี่เง่าอย่างลีลล์แชลล์ปฏิเสธผมในการเข้าร่วมทีมชาติชุด ยู-15 ซึ่งพวกเขาตระหนักในภายหลังว่าทำพลาดไปก็ต่อเมื่อได้เห็นผมฉีกพวกนักเตะทีมชาติเยาวชนเป็นชิ้นๆ ในเกมที่พบกันที่เมลวู้ด ในฤดูกาลหลังจากนั้นตอนที่ทีมชาติอังกฤษเรียกรวมตัว ผมก็ถูกเรียกตัวไปติดทีมชาติโดยตรง (ไม่มีคำขอโทษสักคำเสียด้วย) ในไม่ช้าผมก็ขยับไปเล่นทีมชาติชุด ยู-16 ได้หลุดจากม้านั่งสำรองมาเล่นเป็นครั้งแรกในเกมที่ทีมพ่ายต่อเดนมาร์กไป 4-0 ประตู เมื่อวันที่ 3 กุมภาพันธ์ 1996 นั่นคือตัวผมผู้ซึ่งต่อมาได้ก้าวเข้าสู่เส้นทางแห่งทีมชาติอังกฤษชุดใหญ่ในท้ายที่สุด ผมไม่เคยลืมเกมแรกที่ลงเล่นเป็นตัวจริงในทีม ยู-16 สิบเจ็ดวันให้หลังจากเกมที่ล้มเหลวกับเดนมาร์ค สถานที่แข่งขัน : สนามของสถาบันลีลแชลล์  คู่ต่อสู้ : ทีมชาติสาธารณรัฐไอร์แลนด์ พวกเขาเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งมีนักเตะอย่างริชาร์ด ดันน์ กองหลังดาวรุ่งจากสโมสรแมนเชสเตอร์ ซิตี้ และสตีเฟ่น แมคเฟล ผู้ซึ่งกำลังสร้างชื่ออยู่กับสโมสรลีดส์ ยูไนเต็ด ร่วมทีมอยู่ด้วย ทีมอังกฤษจัด 11 ตัวจริงมาอย่างประณีต ในแผงหลังเป็นถิ่นของเวส บราวน์ และไมเคิล บอล กลางสนามพื้นที่ของผมกลายมาเป็นสนามรบกับเด็กไอริชอย่างรวดเร็ว ผมต้องรับมือสตีเฟ่น แมคเฟลผู้ซึ่งมีฝีเท้านำหน้าผมมากโข ตอนนั้นผมอยู่ในวัยที่เริ่มตัวสูงขึ้นอย่างกะทันหัน อันที่จริงมันก็เป็นสิ่งที่ผมต้องการเนื่องจากผมตัวเล็กมากเมื่อเทียบกับมิดฟิลด์เก่งๆ คนอื่นๆ แม้จะยิงประตูให้อังกฤษเป็นลูกแรกได้ แต่ผมก็ยังรู้สึกเกร็ง แมคเฟลนั้นเหนือกว่าผมมาก แต่อย่างน้อยอังกฤษก็ชนะไป 2-1 ประตู ด้วยประตูที่สองของ ฟิล เจวอนส์ ลงเล่นเป็นตัวจริงในนามทีมชาติครั้งแรกของผมจบลงด้วยชัยชนะ ผมรู้สึกได้ว่าอะไรๆ กำลังจะไปได้สวย ในช่วงการแข่งขันฟุตบอลยูโร 96 ผมนั่งดูเกมอยู่ที่บ้านที่บลูเบลล์ ตามเชียร์แกซซ่า, อลัน เชียร์เรอร์ และเทดดิ้ เชอร์ริงแฮม สนามเวมบลีย์ที่เห็นและได้ยินจากทีวีนั้นยอดเยี่ยมเหลือเกิน แฟนบอลจำนวนมากพากันโบกป้ายผ้าและร้องเพลง “นำฟุตบอลกลับสู่บ้านเกิด” ทีมชาติอังกฤษตอบแทนแฟนๆ ด้วยผลงานสวยหรูอลังการ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเกมที่เอาชนะฮอลแลนด์ไปท่วมท้นถึง 4-1 ประตู ใจผมร่ำร้องอยากจะได้ไปอยู่ที่นั่น ผมเพิ่งจะ 16 แต่ก็ปรารถนาเหลือเกินที่จะไปให้ถึงจุดสูงสุด ผมค่อยๆ ไต่เต้าขึ้นมาเล่นกับทีมชาติรุ่นใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายค่อยๆ เติบโตแข็งแกร่งขึ้น เช่นเดียวกับเทคนิคที่พัฒนาขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อถึงเวลาของฟุตบอลโลกฟรองซ์ 98 ผมต้องนั่งจุ้มปุ๊กเฝ้าทีวีอยู่ที่บ้านในขณะที่เพื่อนของผม ไมเคิล โอเว่น ได้ไปปรากฏโฉมต่อหน้าคนทั่วโลก ยอดเลยไมเคิล ช่างเป็นภาพที่น่ามองจริงๆ นักเตะผู้ไม่เคยเหนื่อยหน่ายต่อการซ้อม เต็มไปด้วยความห้าวหาญทะเยอทะยาน ไมเคิลเหมาะสมทุกประการกับการได้เป็นผู้ทำประตูชัยในฟุตบอลโลก ก่อนเริ่มการแข่งขันมีการคาดเดากันในวงกว้างว่าเกล็น ฮ็อดเดิล ผู้จัดการทีมชาติอังกฤษในขณะนั้น อาจจะเรียกไมเคิลติดทีมชาติอังกฤษไปฝรั่งเศสด้วย มีการพูดถึงชื่อของเขาไปทั่วในหน้าหนังสือพิมพ์และทีวี ผมพลอยรู้สึกตื่นเต้นแทนไมเคิลไปด้วย ตอนเดือนเมษายนผมได้คุยกับเขาถึงโอกาสที่เขาจะได้รับสัญญาณเรียกจากฮ็อดเดิล “นั่นเป็นเป้าหมายของฉันล่ะ” ไมเคิลบอกกับผมแบบนั้น “ฉันอยากจะไปจริงๆ เลย” ไมเคิลมีสิทธิ์ถูกเรียกตัวไม่น้อยกว่าคนอื่น ต่อมาเขาก็ทำประตูได้ในเกมอุ่นเครื่องกับโมร็อคโคที่คาซาบลังก้า จากนั้นทุกๆ คนต่างก็พากันพูดถึงโอกาสที่เขาจะได้ลงเป็นตัวจริง ผมล่ะอยากเห็นเขาได้ลงเล่นเหลือเกิน ไม่ใช่แค่เพราะว่าเขาเป็นเพื่อนเท่านั้นแต่อีกส่วนหนึ่งก็เพราะว่ามันจะมีความหมายต่อผมเป็นอย่างมากหากไมเคิลจะได้รับโอกาส ผมเล่นกับไมเคิลมาแล้วนานหลายปี ถ้าเขาเป็นคนหนึ่งที่ได้ไปเล่นทีมชาติชุดใหญ่กับเขา ผมก็คงมีหวังเหมือนกัน “ดูสิไมเคิลทำได้ดีเหลือเกิน” พ่อบอกกับผมเมื่อเรานั่งอยู่ที่โซฟาติดหนึบกับการแข่งขันฟุตบอลโลก 98 ด้วยกัน “บางทีในฟุตบอลโลกครั้งหน้าอาจเป็นทีของลูกบ้างที่ได้ไปอยู่ที่นั่น” จากคุณ : K.Ruan - [ วันวิสาขบูชา 21:16:42 ]

ความคิดเห็นที่ 74 เกมฟุตบอลโลกนั้นน่าตื่นตาตื่นใจ ยิ่งน่าตื่นเต้นเป็นพิเศษที่ได้เห็นไมเคิลได้เล่นเป็น 11 ตัวจริง ในเกมกับโคลัมเบีย และโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับยอดทีมอย่างอาร์เจนติน่า ค่ำวันนั้นผมรีบลนลานทานอาหารให้เสร็จจากนั้นก็โดดขึ้นไปนั่งจองที่นั่งบนโซฟาหน้าทีวี ผมแทบอดใจรอให้เกมเริ่มไม่ไหว ตื่นเต้นสุดๆ เกมกับอาร์เจนติน่าที่แซง เอเตียง แสนจะสุดยอด เมื่อไมเคิลได้บอลในแดนหน้าและเริ่มกวดเข้าหาประตูของคาร์ลอส โร ห้องโถงบ้านผมก็แทบถล่มทลาย “แย่แน่ๆ แย่แน่ๆ” ผมตะโกน “ถ้าไมเคิลได้บอลหลุดเดี่ยวแล้วมีพื้นที่เหลือข้างหลังนาย นายก็หมดโอกาสแล้ว” พ่อเสริม เกือบเหมือนเป็นการเตือนพวกกองหลังอาร์เจนติน่าให้ระวังตัว แต่โฮเซ่ ชาร์มอต และโรเบอร์โต อยาล่าไม่มีโอกาสแม้แต่น้อย เชื่องช้าและไม่ทันการณ์ ไมเคิลออกตัวและวิ่งแซงพวกเขาไปบันทึกประวัติศาสตร์หน้าใหม่และวิ่งไปสู่อ้อมใจของคนทั้งชาติ ผมกระโดดๆๆๆ แหกปากตะโกนลั่นบ้าน สวมกอดพ่อกับพอล ตะโกนเรียกชื่อไมเคิลเสียจนคอแทบแตก ยอดเยี่ยมไมเคิล ต่อมาทีวีก็ฉายภาพจังหวะทำประตูของไมเคิลซ้ำ ตอนนั้นพ่อออกความเห็นว่า “ดูเหมือนว่าพอล สโคลล์จะเรียกขอบอลอยู่อีกด้านก่อนที่ไมเคิลจะยิงเข้าไป” “ไม่มีทาง” ผมตอบ “ไม่มีวันเสียละที่ไมเคิลจะปล่อยบอลลูกนั้นให้คนอื่นยิงแทน” ผมทรุดตัวกลับลงนั่งพร้อมกับความคิดว่าต่อจากนี้ไปโลกของไมเคิลจะพลิกผันไปขนาดไหน ผมมองไปที่พ่อผู้ซึ่งยังคงยิ้มกว้างไม่หุบ พ่อชอบและนับถือฝีเท้าของไมเคิลมาก เหมือนกับคนอื่นทุกๆ คนนั่นแหละ “ไมเคิลเพิ่งทำอะไรลงไปนี่” ผมพูดอย่างเต็มตื้น กล้องจับไปที่ไมเคิลแต่เขายังคงมุ่งมั่นอยู่แต่กับเกมเหมือนไม่รู้สึกรู้สาว่าเขาเพิ่งจะยิงประตูที่ยอดเยี่ยมที่สุดลูกหนึ่งในประวัติศาสตร์ฟุตบอลไปหมาดๆ “เขาเสร็จแน่” ผมหัวเราะ “ชีวิตของเขาจะต้องเปลี่ยนไปตลอดกาล เขาจบสิ้นแล้วต่อไปคงทำอะไรแบบธรรมดาๆ ไม่ได้อีกแล้ว คิดดูตอนเขากลับมาอังกฤษสิ คงต้องใช้เวลาเป็นวันๆ เลยมั๊งกว่าเขาจะหลุดออกจากสนามบินมาได้ ต้องมีแฟนบอลแห่ไปรับเขากันมากมายมหาศาลแน่ๆ” ผมดีใจกับเพื่อนจริงๆ ความสำเร็จของไมเคิลยิ่งช่วยหนุนให้ผมมั่นใจว่าสักวันผมจะต้องทำได้บ้าง หนทางสู่ทีมชาติอังกฤษที่ผมเฝ้าฝันถึงส่วนหนึ่งเกิดจากความช่วยเหลือของโฮเวิร์ด วิลกินสัน ในช่วงที่เขามีตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการฝ่ายเทคนิคของสมาคมฟุตบอล – เอฟเอ - เขาก็รับหน้าที่คุมทีมชาติชุด ยู-18 และ ยู-21 ด้วย เขาเรียกตัวผมให้ติดทีมของเขาเป็นประจำ เขาเป็นคนที่เก่งในแบบของเขา ผมแน่ใจในเรื่องนั้นแม้ว่าเขาจะถูกวิพากษ์วิจารณ์ในแง่ไม่ดีเกี่ยวกับทักษะการจัดการทีมของเขา ก็จริงที่เขามักจะเรียกประชุมพูดคุยกับทีมนานๆ จนหลายๆ ครั้งเราฟังไปก็งงๆ กันไปว่าเขาพูดเรื่องอะไรนักหนา เขาดูเหมือนคุณครูที่กำลังสอนเด็กนักเรียน  บางทีโฮเวิร์ดก็เรียกประชุมทีมทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ต้องการอะไรจริงจังเลย ผมไม่สนเรื่องพวกนี้หรอก ใครจะวิจารณ์เขายังไงก็ตาม แต่เขาก็ดีกับผมเสมอมาและเขาก็รู้ดีเรื่องการเล่นฟุตบอลตามแบบของตัวเอง ผมชอบวิลกินสันเพราะเขาชอบผม เขามักจะพูดสิ่งดีๆ เกี่ยวกับผม ให้โอกาสผมได้ไปเล่นในทีมของเขา และคอยให้คำแนะนำที่จะช่วยพัฒนาเกมของผมอยู่เสมอ เขายังให้ผมรับตำแหน่งกัปตันทีมชาติ ยู-18 ซึ่งถือเป็นเกียรติอย่างสูงสำหรับผมอีกด้วย ครอบครัวของผมภาคภูมิใจกันมากเราทุกคนขอบคุณวิลกินสันเสมอมาสำหรับเกียรติยศนี้ ตอนที่ผมได้ยินข่าวว่าเขารับงานคุมทีมชาติ ยู-21 ผมก็หวังไปแล้วครึ่งหนึ่งว่าไม่เร็วก็ช้าผมจะได้ก้าวขึ้นไปสู่ระดับที่สูงขึ้นอีกขั้นในทีมชาติ ตลอดปี 1999 ผมมีชื่อในทีมชุดใหญ่ของลิเวอร์พูลอย่างสม่ำเสมอแล้ว วันหนึ่งช่วงปลายฤดูร้อนผมได้รับจดหมายจากเอฟเอ หลังจากควบคุมตัวเองให้หายมือไม้สั่นได้ในที่สุด ผมก็ค่อยบรรจงเปิดซองจดหมายออกดู ด้านในเป็นคำชี้แจง รายละเอียด ขั้นตอนในการไปรายงานตัวเข้าทีมชาติชุด ยู-21 ในเกมกับลักเซมเบอร์ก ในวันที่ 3 กันยายน บันไดอีกขั้นหนึ่งสู่ทีมชาติอังกฤษ วิลกินสันต้องเชื่อฝีเท้าผมมากแน่ๆ เพราะเขาจัดการให้ผมได้เล่นเป็นตัวจริงในตำแหน่งมิดฟิลด์ทันที ผมตอบแทนความเชื่อมั่นของเขาด้วยการทำประตูให้ทีมตั้งแต่นาทีที่ 12 เราชนะเกม 5-0 ประตู ใครต่อใครต่างพากันตื่นเต้นกับผลงานของทีมเป็นอันมาก นักเตะอังกฤษทุกคนรู้ดีว่าเมื่อจบฤดูกาลนี้แล้วจะติดตามมาด้วยทัวร์นาเม้นต์ยูโร 2000 นักเตะเด็กๆ ผู้ซึ่งเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานทุกคนต่างก็หาทางที่จะพาตัวเองไปอยู่ในสายตาเควิน คีแกน ผู้จัดการทีมชาติให้จงได้ เมื่อใดก็ตามที่คีแกนมานั่งดูเกมพรีเมียร์ชิพในสนามไหน นักเตะอังกฤษทุกคนล้วนรับรู้ถึงการมาสังเกตการณ์ของเขา ต่างก็พากันมุ่งมั่นโชว์ลวดลายลีลาที่ดีที่สุดของตัวเองให้เป็นที่ประจักษ์ ผมก็เป็นคนหนึ่งที่ถูกจับตามอง ก่อนคริสมาสต์หนึ่งสัปดาห์ในเกมที่ลิเวอร์พูลเอาชนะโคเวนทรี ซิตี้ ไป 2-0 ประตู คีแกนก็มาร่วมชมเกมด้วยเพื่อดูผลงานของผม ในเกมที่ทีมชาติชุด ยู-21 พบกับเดนมาร์กคีแกนก็ไปนั่งดูเกมเพื่อประเมินฝีเท้าผมอีกครั้งหนึ่ง ผมรู้เรื่องนี้เพราะโฮเวิร์ดมาร์คไว้ในการ์ดของผม “ทำผลงานให้ดีแล้วเควินอาจเรียกคุณเข้าทีม” เขาบอกกับผม ในเกมกับเดนมาร์กผมวิ่งไม่หยุดตลอดเกม ผมทำผลงานได้ดีกับลิเวอร์พูลในฤดูกาล 1999/2000 ทำประตูได้ในเกมกับเชฟฟิลด์ เวนสเดย์ และเล่นได้ทั่วสนาม แบ๊คขวา, แบ๊คซ้าย, มิดฟิลด์ริมเส้นด้านขวา, มิดฟิลด์ตัวกลาง ตำแหน่งไหนก็ได้ทั้งนั้นไม่มีปัญหา ทุกๆ ความท้าทายทำช่วยสร้างผมให้เป็นนักเตะที่ดีขึ้นๆ ในเกมที่ลิเวอร์พูลเอาชนะลีดส์ ยูไนเต็ด 3-1 ประตู วันที่ 5 กุมภาพันธ์ ผมเหนื่อยลิ้นห้อยกับแฮรี่ คีลล์ ปีกจอมเทคนิค อาทิตย์ต่อมาผมดวลกับติตี้ กามาร่า ในเกมที่ลิเวอร์พูลคว้าชัยจากถิ่นไฮบิวรี่ ชัยชนะที่ยิ่งใหญ่สำหรับลิเวอร์พูล ในทีมอาร์เซนอลมีนักเตะฝีเท้าดีมากมาย เฟร็ดดี้ ยุงเบิร์ก เกือบยิงประตูได้ เขาแตะหลอกผู้รักษาประตูของเรา ซานเดอร์ เวสเตอร์เฟลไปแล้ว แต่ผมยังตามไปหยุดเขาเอาไว้ได้ในท้ายที่สุด แต่ผมเองก็ต้องชดใช้ให้กับชัยชนะนัดนั้นด้วยอาการบาดเจ็บที่ขาหนีบจนต้องออกมาเอาน้ำแข็งประคบระหว่างเกม ราวอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมาพ่อโทรมาหาผม ท่านแทบพูดอะไรไม่ออกด้วยความตื่นเต้น “ติดต่อสตีฟ ไฮเวย์ กับเชรา อุลลิเยร์ด่วนเลย” พ่อบอก “พวกเขามีเรื่องสำคัญจะบอกลูก” จากคุณ : K.Ruan - [ วันวิสาขบูชา 21:18:05 ]

ความคิดเห็นที่ 75 เรื่องอะไรกัน? ผมรีบโทรหาสตีฟทันทีเขามีข่าวสำคัญมากสำหรับผม “เควิน คีแกนต้องการให้คุณไปเข้าแคมป์ฝึกซ้อมกับทีมชาติอังกฤษก่อนเกมพบกับอาร์เจนติน่า” สตีฟแจ้ง ผมเทบไม่เชื่อหูตัวเอง ได้ไปเก็บตัวกับทีมชาติอังกฤษหรือ? เชรายืนยันข่าวนี้กับผมอีกคนหนึ่ง ทีมชาติอังกฤษต้องการผมแล้ว!!!!! “ตอนนี้นะ สตีเว่น คุณจะยังไม่ได้มีชื่อในทีมที่จะลงสนามแต่คุณจะต้องไปฝึกซ้อมร่วมกับพวกทีมตัวจริงก่อน” เชราเตือนผม แย่จัง! ผมรู้สึกว่าผมดีพอจะเล่นให้ทีมได้ นี่เป็นโอกาสของผมแล้ว ทีมชาติอังกฤษที่รัก! ผมแทบตรงดิ่งไปร่วมฝึกซ้อมเพื่อแสดงให้คีแกนเห็นว่าเขาควรจะเลือกผมลงสนามในเกมอุ่นเครื่องกับอาร์เจนติน่า ในวันที่ 23 กุมภาพันธ์ สนามเวมบลีย์ แฟนบอลเต็มความจุ อาร์เจนติน่า! ดีจังๆๆๆๆ คิดดูไมเคิลเองก็เคยสร้างชื่อในเกมกับพวกเขามาแล้วทำไมผมจะทำไม่ได้ล่ะ จะมีรายชื่ออยู่ในทีมอย่างเป็นทางการหรือไม่ก็ตาม ผมไม่คิดจะไปเข้าแคมป์ทีมชาติอังกฤษที่บิแชม แอบบี้ แค่เพื่อฝึกซ้อมผมจริงจังกับมันมากกว่านั้น เอฟเอติดต่อมาที่ลิเวอร์พูลแจ้งว่าจะจัดรถมารับผมไปยังโรงแรมที่พักของทีมที่เบิร์นแฮม บีช ซึ่งอยู่ห่างจากสนามซ้อมบิสแชมไม่กี่ไมล์ แต่พ่อของผมก็จัดแจงให้ผมยืมรถยนต์ฮอนด้าขับลงใต้ไปเองเพราะผมกังวลเหลือเกิน ผมคิดวิตกกังวลไปต่างๆ นาๆ ตลอดเส้นทาง ขับๆ ไปผมถึงกับคิดว่ารถยนต์มีปัญหาจนเกือบต้องลงจากรถมาดูว่ามันเสียงอะไรที่ดังอยู่ในรถ จนกระทั่งนึกได้ว่าเสียงเกิดจากผมเองที่นั่งสั่นพั่บๆ อยู่ในรถต่างหาก ยิ่งเข้าใกล้สิ่งที่ผมปรารถนาอย่างล้นเหลือผมก็ยิ่งสงสัยไม่มั่นใจในตัวเอง เรามีดีพอจริงหรือ? อย่าเลย เลี้ยวรถแล้วขับกลับลิเวอร์พูลไปเลยดีกว่า แล้วก็ค่อยไปขอสตีฟ ไฮเวย์ ให้โทรไปขอโทษกับคีแกน บอกเขาว่าไอ้หนูเจอร์ราร์ดเกิดปอดแหกเกินกว่าจะไปเข้าแคมป์ทีมชาติได้ เขายังไม่พร้อม นั่นคงจะช่วยผมให้พ้นจากความอับอายขายหน้าถ้าต้องไปขายขี้เท่อในการซ้อม แต่ในความเป็นจริงผมยังมุ่งหน้าต่อไป ผมต้องเอาชนะความหวั่นไหวให้ได้ กำจัดความหวาดกลัวที่จู่โจมเข้ามาเสีย ไปๆ ขับรถเข้าไปในรั้วเบิร์นแฮม บีช จอดรถฮอนด้าของนายอย่างระมัดระวังอย่าไปชนเอาพวกรถราคาแพงๆ เข้า แล้วก็ไปหาแผนกต้อนรับหาทางขึ้นห้องพักของนายไปเสีย ในที่สุดผมก็ทำได้ ขอบคุณพระเจ้า ผมนั่งบนขอบเตียงนอนรู้ดีว่าต่อจากนี้ต้องไปรายงานตัวกับเควิน คีแกนที่ห้องอาหารชั้นล่าง พวกนักเตะคนอื่นๆ ทานอาหารร่วมกันอยู่ที่นั่นอยู่แล้ว ผมจะทำยังไงดี? ผมไม่อาจทนความคิดที่ว่าตัวเองจะต้องเดินเข้าไปในห้องที่ฮีโร่ของผมอยู่กันเต็มไปหมด อลัน เชียร์เรอร์, โทนี่ อดัมส์, เดวิด เบคแฮมส์ ล้วนแล้วแต่ผู้มีชื่อเสียงก้องโลก เด็กหน้าใหม่จากลิเวอร์พูลจะทำเป็นเดินทอดน่องอย่างเย็นใจตรงเข้าไปในกลางห้องรับประทานอาหารของทีมชาติอังกฤษไปนั่งข้างๆ เบคแฮมหน้าตาเฉยได้เชียวหรือ เอาอีกแล้วความกังวลเรื่องใหม่จู่โจมผมอีกระลอก ผมตัดสินใจโทรไปหาเจมี่ เรดแนปป์ซึ่งอยู่ที่ชั้นล่างร่วมกับนักเตะคนอื่นๆ อยู่แล้ว “เจมี่” ผมอ้อนวอนเขา “ผมไม่กล้าลงไปข้างล่าง ช่วยขึ้นมารับหน่อยได้ไหม” เจมี่แสนดีเหมือนเคย เขาหลบออกมาจากห้องอาหารแล้วก็รีบขึ้นมาที่ห้องผม “ไม่เอาน่า”  เจมี่ปลอบใจผม “คีแกนคงไม่เรียกนายมาที่นี่ถ้าเขาไม่เห็นว่านายมีดีพอ ไป ลงไปข้างล่างกัน” เพื่อนนักเตะลิเวอร์พูลคนอื่นๆ ตามออกมาด้วย เราก็เลยเดินเข้าห้องอาหารไปด้วยกัน หากปราศจากความช่วยเหลือจากเจมี่, ร็อบบี้, แมคก้า และไมเคิล ผมคงหันหลังหนีกลับไปบ้าน สถานที่ๆ ผมรู้สึกปลอดภัยที่สุดเป็นแน่แท้ พร้อมกับนักเตะร่วมสโมสรที่เดินอยู่เคียงข้าง ทำให้ผมมีความกล้าพอที่จะเดินเข้าไปในห้องอาหารที่เบิร์นแฮม บีช ในวันนั้น วินาทีที่ก้าวเท้าเข้าประตูห้องอาหารแห่งนั้นยังคงเป็นวินาทีที่ผมรู้สึกหวาดกลัวมากที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต มองไปรอบๆ ห้องผมต้องกลั้นใจ มีนักฟุตบอลชื่อดังนั่งอยู่ตรงโน้นตรงนี้ทั่วห้อง ที่นี่คือสวรรค์ของนักล่าลายเซ็นโดยแท้   “ฉันมาทำบ้าอะไรอยู่ที่นี่?” ผมคิดในใจ “กลับไปที่ห้องดีกว่า” แต่แล้วผมก็ต่อรองกับตัวเองให้เดินไปหาโต๊ะ สตาฟฟ์จนได้ เควิน คีแกนมองขึ้นมาแล้วก็ยิ้มให้ “สวัสดีสตีเว่น ยินดีต้อนรับสู่ทีมชาติอังกฤษ” เขากล่าว จับมือกับจากนั้นก็ลุกขึ้นยืน ตายละ!! เขากำลังจะแนะนำผมต่อหน้าคนทั้งห้อง “ทุกท่านหยุดทานแป๊บนึงครับและขอให้เงียบสักครู่” คีแกนประกาศ เหล่านักเตะชื่อดังทั้งหลายเงยหน้ามามองทางเดียวกันหมดเมื่อคีแกนชี้มือมาที่ผม “นี่คือสตีเว่น เจอร์ราร์ด เขาจะมาร่วมฝึกซ้อมกับพวกเรา เขาเป็นนักฟุตบอลคนหนึ่ง จงอย่าออมมือให้เขาเป็นอันขาดเพราะเขาจะไม่มีทางออมมือให้คุณๆ แม้แต่น้อยและต่อไปเขาก็จะได้มาร่วมทีมกับเราเป็นการถาวรในไม่ช้านี้” ผมยืนอึดอัดกระสับกระส่ายตลอดเวลานั้น ใบหน้าผมแดงแจ๊ดเสียยิ่งกว่าสีเสื้อทีมลิเวอร์พูลด้วยซ้ำ หยุดพูดได้แล้วเควิน!!! ปล่อยให้พวกเขาทานอาหารกันต่อไปเถอะ ผมไม่มีอะไรจะมาเทียบกับบรรดาซุปเปอร์สตาร์เหล่านี้ได้หรอก พวกเขารู้จักผมอยู่แล้วแต่นี่คือบรรดาฮีโร่นักเตะที่ผ่านสังเวียนฟุตบอลโลกและเกมฟุตบอลอาชีพมาเป็นร้อยๆ เกม เควิน คีแกนจะมาพูดกับพวกเขาถึงนักเตะอย่างผมทำไมกัน “โอยๆๆๆ อะไรกันๆๆ” ผมร้องอยู่ในใจ รู้สึกได้ถึงสายตาของนักเตะทีมชาติอังกฤษทุกคู่ที่จ้องมองมาที่ผม จากคุณ : K.Ruan - [ วันวิสาขบูชา 21:19:26 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ในที่สุดคีแกนก็พูดจบ เป็นพระคุณอย่างยิ่ง ผมเดินกลับไปที่โต๊ะซึ่งแวดล้อมไปด้วยเหล่านักเตะลิเวอร์พูลที่คุ้นเคยเพื่อรับประทานอาหารแสนอร่อย แต่ขอโทษ ผมกินไม่ลงแม้แต่น้อย ท้องไส้ผมดูจะหดตัวลงเหลือที่แค่พอให้ผีเสื้ออยู่เท่านั้น  แค่คิดถึงคำว่าอาหารก็ทำให้ท้องไส้ปั่นป่วนจะแย่ สิ่งที่ผมอยากได้ในห้องอาหารทีมชาติวันนั้นก็คือเส้นทางหลบหนี อย่างน้อยที่สุดผมก็ยังมีเพื่อนร่วมสโมสรอยู่ใกล้ๆ ผมเคยได้ยินและอ่านเรื่องก๊กต่างๆ ในทีมชาติมาก่อนที่ว่ากันว่านักเตะจากแต่ละสโมสรจะนั่งแยกโต๊ะไม่ปะปนกัน การได้มาสัมผัสห้องอาหารจริงๆ วันนั้นยืนยันได้ชัดเจนว่าเรื่องที่พูดกันมานั้นเป็นจริงทั้งสิ้น เหมือนเป็นบัญญัติกลายๆ ของพวกทีมใหญ่ เพื่อนนักเตะหงส์แดงพาผมเดินไปตามโต๊ะอื่นๆ รอบห้อง แนะนำผมกับนักเตะคนอื่นๆ กับเดวิด ซีแมน “เดวิด นี่สตีวี่” กับโซลล์ แคมป์เบล “โซล นี่คือสตีวี่” ผมวิงเวียนขณะเดินไปรอบๆ สัมผัสมือทักทายกับนักเตะผู้ยิ่งใหญ่ตัวแทนทีมชาติอังกฤษทั้งหลาย พระเจ้า! ผมตื่นกลัวเหลือเกิน ในเกมการแข่งขันฟุตบอลผมยังเหงื่อออกน้อยกว่าวันนั้นด้วยซ้ำ โต๊ะสุดท้ายที่ผมเดินไปทักทายเป็นโต๊ะของนักเตะแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ฟิลล์ เนวิลล์, เดวิด เบคแฮม, แอนดี้ โคล และพอล สโคลล์ พวกเงยหน้าขึ้นมามองและยิ้มให้ผม อะไรกันนี่ !! คลื่นความประหลาดใจแล่นผ่านตัวผม คนพวกนี้ต้องเป็นศัตรูของผมสิ ผมเป็นหงส์แดง พวกเขาเป็นปิศาจแดง เราไม่ยิ้มให้กันหรอก เราเกลียดชังกันนี่นา เด็กที่เติบโตที่ฮายตันอย่างผมถูกสอนมาตลอดให้ชิงชังทีม, แฟนบอล, นักเตะ, ผู้จัดการ, คนจัดเตรียมเสื้อผ้า, มาสค็อต, คนทำงานร้านขายของที่ระลึก และทุกๆ คนที่เกี่ยวข้องกับโอลด์ แทรฟฟอร์ด และแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด แต่แล้วความรู้สึกที่ถูกปลูกฝังให้เกลียดชังแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดมาตลอดยี่สิบปีของชีวิตก็กลายเป็นเพียงอากาศธาตุไปในในวันนั้น ที่เบิร์นแฮม บีช ผมอยู่ที่นั่น จับมือกับเบคแฮม, สโคลล์ คิดอยู่ว่า “ แต่พวกเขาเกลียดฉันนี่นา และฉันก็เกลียดเขา” เปล่าเลย พวกเขาไม่ได้เกลียดผม พวกเขาแสดงออกอย่างยอดเยี่ยมช่วยให้เด็กหน้าใหม่โล่งใจ พวกนักเตะยูไนเต็ดให้การต้อนรับผมดีที่สุดเท่าที่จะดีได้ อันที่จริงแล้วพวกเขาดีกับผมเสียจนผมเริ่มสงสัยว่าไอ้ความชิงชังที่เล่าขานต่อกันมามันเกิดขึ้นมาได้ยังไงกัน ก่อนจะเดินทางมาที่เบิร์นแฮมผมกับบ็อกโกยังวิพากษ์วิจารณ์กันอยู่ว่ามันจะเป็นยังไงที่ต้องมาเจอกับพวกนักแตะแมนยู “ฉันว่าพวกเด็กผีต้องมีลูกเล่นแน่เลยตอนซ้อม” ผมบอกบ็อกโก “พวกเขาต้องล้อฉัน เตะฉันแน่เลย ฉันละอยากไปซ้อมจริงๆ พวกยูไนเต็ดไม่ชอบพวกสเกาเซอร์ พวกเขาต้องไล่เตะฉันแน่ ฉันต้องเตรียมรับมือให้ดีที่สุด”  ผมล่ะเตรียมพร้อมเต็มที่ที่จะเตะพวกเขาคืนหากมีเรื่องโหดๆ กันในการซ้อม สโคลล์เอย เบคแฮมเอย แล้วก็คนอื่นๆ ทั้งหมดด้วย แต่แล้วความเข้าใจที่คลาดเคลื่อนนั้นก็สลายไปพร้อมๆ กับการจับมือที่อบอุ่นและรอยยิ้มที่ผมได้รับเช่นกัน ในวันต่อมาเมื่อผมไปร่วมซ้อมที่บิสแชมผมก็ยังไม่วายระแวงว่าจะถูกลอบทำร้ายอยู่เหมือนกัน ก็นี่มันเป็นการปะทะกันระหว่างยูไนเต็ดกับลิเวอร์พูล มันจะเป็นการซ้อมธรรมดาๆ ไปได้อย่างไร แต่ก็เปล่าอีกนั่นแหละ พวกนักเตะยูไนเต็ดยอดเยี่ยมจริงๆ คืนนั้นพอซ้อมเสร็จผมก็โทรไปเมาท์กับบ็อกโก “เบคส์, สโคลล์ กับคนอื่นๆ เยี่ยมไปเลยล่ะพวก” ผมเล่าให้เขาฟัง บ็อกโกประหลาดใจเหมือนกับผม พวกแฟนบอลลิเวอร์พูลคิดเรื่องร้ายกาจกับพวกนักะเตะยูไนเต็ดโดยลืมนึกไปว่าพวกเขาก็เป็นคนที่มีชีวิตจิตใจ ความเป็นอริบดบังตาทำให้พวกแฟนๆ มองอะไรๆ คลาดเคลื่อนไปไม่น้อย ผมเคยคุยกับแกรี่ เนวิลล์ เกี่ยวกับเรื่องความไม่ลงรอยกันระหว่างยูไนเต็ดของเขากับลิเวอร์พูลของผม ในช่วงนั้นแกรี่โดนโจมตีเกี่ยวกับคำพูดที่เขาพูดถึงแฟนบอลลิเวอร์พูลในทางที่ไม่ดี ถูกนำคำพูดไปเผยแพร่โดยบิดเบือน คำพูดจริงๆ ที่ออกจากปากแกรี่คือ “ผมเติบโตขึ้นมาในชุมชนที่ถูกสอนให้เกลียดลิเวอร์พูล” ก็คล้ายๆ กับความคิดของผม ตอนที่ผมซ้อมเดาะบอลอยู่กับเบคแฮมและเชียเรอร์ ผมรู้ดีว่ามีพวกกล้องทีวีแอบถ่ายอยู่ ผมแอบมองหากล้อง ผมอยากให้ทีวีถ่ายภาพพวกนี้ไปออกอากาศ ให้คนที่บ้านได้เห็น มาถ่ายหน่อยนะพวกทีวี หลังจากนั้นเราก็เปลี่ยนไปซ้อมการครองบอล ซึ่งเป็นตอนที่คีโอว์นเริ่มเข้ามาแทคเกิล ตอนแรกผมคิดว่ามีแค่ประกายไฟสปาร์ค เฉพาะระหว่างนักเตะลิเวอร์พูลกับยูไนเต็ดเท่านั้น แต่เปล่าหรอกเราทุกคนเล่นกันหนักมาก ไม่มีใครยอมออมมือในเมื่อมีแมตช์กับอาร์เจนติน่ารออยู่ข้างหน้า ทุกๆ คนต่างก็อยากลงเล่นเกมนี้กันทั้งนั้น การซ้อมการครองบอลเร็วอย่างกับสายฟ้า เร็วกว่าที่ลิเวอร์พูลมาก ผมไม่อาจเข้าใกล้บอลและเข้าใกล้ตัวคนอื่นได้เลย จังหวะของเกมเร็วเกินไปสำหรับผม “เก็บบอลไว้! ครองบอลให้ดีๆ”  ผมเตือนตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก “ตั้งใจหน่อย” มีอยู่หนหนึ่งผมหันไปเจอคีแกนเข้า ผมลากบอลหนีเขาไปได้ คีแกนชอบใจเช่นเดียวกับนักเตะคนอื่นๆ “ อ่าห์... ดูเข้าสิ” คีแกนตะโกน “อีกไม่นานสตีเว่นจะมาอยู่กับพวกเราจริงๆ แล้ว ระวังตำแหน่งของพวกคุณเอาไว้ให้ดีๆ ล่ะ” ผมหัวเราะใหญ่กับคำชมของเขา ลูกเล่นของผมไม่มีอะไรพิเศษแค่ถูกจังหวะโดยบังเอิญเท่านั้น แต่การซ้อมก็หนักหนาสาหัสเหลือเกิน ระดับความเร็วและฝีเท้าของเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ แตกต่างกับที่ผมเคยได้สัมผัสมาก่อนในชีวิต เมื่อไหร่ที่ผมเสียการครองบอล ทุกๆ คนก็จะพร้อมใจกันร้องลั่นใส่ผม “เฮ้ย.. ครองบอลไว้ซิ” หลังจากนั้นผมได้โอกาสโทรกลับบ้าน “พ่อครับ ผมห่างชั้นกับคนที่นี่เยอะเลย” ผมโอดครวญ “ต้องทำต่อไปนะลูก พยายามเข้าไว้” พ่อสอน “ผมไม่มีโอกาสเล่นให้ทีมชาติอังกฤษหรอกพ่อ ผมล็อกบอลหลบคนอื่นได้ครั้งหนึ่ง แต่ที่เหลือมันยากหมด ที่นี่เหนือชั้นกว่าผมเกินไป แต่ผมก็สนุกกับมันนะครับ แทบรอไปซ้อมครั้งอีกไม่ไหว” จากคุณ : K.Ruan - [ วันวิสาขบูชา 21:20:46 ]

ความคิดเห็นที่ 77 จริงๆ นะครับ ผมรักการซ้อมกับทีมชาติอังกฤษแม้ว่าผมจะรู้สึกว่าด้อยกว่าคนอื่นๆ ก็ตาม ผมอยากให้มีซ้อมรอบบ่าย จะให้ไปทำอะไรก็ยอมทั้งนั้นถ้าเป็นในสนามซ้อม วันรุ่งขึ้นการซ้อมก็ยิ่งน่าตื่นเต้นหนักขึ้นไปอีก ผมแทบไม่เชื่อสายตากับสิ่งเห็นในสนามซ้อมบิสแชมในการซ้อมผ่านบอลและยิงประตูในวันนั้น ได้เห็นเชียร์เรอร์กับการซ้อมยิงประตู เจ๋งป้าด!! สุดยอดจริงๆ ครับ ทุกลูก, ทุกมุม, ยิงเสียบสามเหลี่ยม ผู้รักษาประตูไม่มีโอกาสป้องกันแม้แต่น้อย ยิงโป้งเข้ามาก็เสร็จทุกครั้งไป คุณภาพของทุกคนในการซ้อมวันนั้นเหนือชั้นสุดๆ เป็นครั้งแรกที่ผมมีโอกาสได้เห็นการผ่านบอลของเบคแฮมในระยะใกล้ “แม่เจ้าโว้ย! “ ผมตื่นเต้น ถามไมเคิล “เขาทำได้ยังไงน่ะ” พอถึงตาผมต้องซ้อมจังหวะจบจากการผ่านบอลของเบคแฮมบ้างผมก็รู้เลยว่าต้องยิงเข้าแน่ๆ อยู่แล้ว เพราะเขาเปิดมาเนียนสุดๆ พอดิบพอดีเสียจนไม่มีโอกาสพลาดอย่างแน่นอน หลังจากซ้อมผ่านบอลและยิงประตูเสร็จเราก็แบ่งข้างเล่นเกมกัน อีกครั้งที่เบคแฮมโชว์ทักษะที่น่าตื่นตาตื่นใจ หลังจากทีมชาติอังกฤษซ้อมกันแค่ไปสองชั่วโมงกว่า คำตอบก็แสดงออกมาชัดเจนว่าใครเจ๋งที่สุดในทีมนี้ ราวสองสัปดาห์ก่อนหน้าไมเคิลกับผมอยู่ที่เมลวู้ด คุยกันไปเรื่อยเปื่อย “นายต้องรอตอนไปบิสแชม ไปดูว่าพอล สโคลล์เจ๋งแค่ไหนก่อนเถอะ” ไมเคิลเกริ่นให้ฟัง “นายต้องรอไปเห็นด้วยตาตัวเอง” ผมมองหน้าไมเคิล “ฉันก็ดูพอล สโคลล์เล่นมานักต่อนักแล้วนี่ เขาเก่งออก”  ผมรู้หรอกน่า ไมเคิลได้แต่ยิ้ม แต่ก็ทำให้ผมเริ่มคิด หรือไมเคิลจะบอกว่าสโคลซี่เหนือชั้นกว่าคนอื่นๆ อีกงั้นหรือ จากนั้นระหว่างการซ้อมที่บิสแชมนั่นแหละที่ทำให้ผมเข้าใจสิ่งที่ไมเคิลพยายามจะบอก สโคลล์นั้นเฉียบขาดและ ฉลาดล้ำ เขายิงประตูได้จากทุกๆ พื้นที่ในสนาม การผ่านบอล การจบสกอร์ ลูกวอลเลย์ พลังรุนแรงในลูกยิง สายตาที่เฉียบคม และการเคลื่อนที่ “แจ๋วจริง” ผมยอมรับกับไมเคิล “ทำยังไงฉันถึงจะเล่นได้อย่างเขาบ้างนี่” พวกนักเตะแมน ยูไนเต็ดยอดเยี่ยมกันทั้งนั้น ผมสาบานได้เลย “ดูพวกนักเตะยูไนเต็ดให้ดีๆ” คีแกนสอนผม “ดูวิธีที่พวกเขาเคลื่อนที่ในเกมและการซ้อม เรียนรู้จากพวกเขา” นักเตะยูไนเต็ดเล่นกันระดับเทพ ที่บิสแชมมีนักเตะชั้นเยี่ยมอยู่หลายคนอย่างเช่น เชียร์เรอร์ เป็นต้น แต่สำหรับเบคแฮม และสโคลล์ พวกเขาเหนือชั้นเสียยิ่งกว่านักเตะชั้นยอดทุกคนที่เรามี ย้อนกลับมาที่เบิร์นแฮมบ้าง หลังการซ้อมครั้งแรกผมนั่งนับเวลานาทีที่จะกลับไปซ้อมที่บิสแชมอีกครั้ง ผมรู้สึกแปลกๆ นิดหน่อยตอนซ้อมรอบแรกแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอาการขัดนิดๆ บริเวณแผ่นหลัง รู้สึกเหมือนหลังจะแข็งนิดๆ ถ้าเป็นตอนอยู่ที่ลิเวอร์พูลผมคงเล่าให้นักกายภาพฟัง แต่ตอนนี้ผมกลัวเกินกว่าจะไปพบนักกายภาพของทีมชาติอังกฤษเพื่อบอกพวกเขาว่า “คุณครับ ผมปวดหลัง” นักกายภาพมือหนึ่งของทีมชาติอังกฤษ แกรี่ เลวิน เป็นคนดีมาก แต่ผมแค่ไม่กล้ายอมรับว่าผมมีปัญหา และยิ่งไม่มีทางที่ผมจะไปบอกคีแกนเรื่องนี้ “ก็ได้วะ” ผมบอกตัวเอง “เดี๋ยวกินยาแก้ปวดแล้วไปพักก็พอ” ผมเลยทานยาไปสองเม็ด จากนั้นก่อนออกไปซ้อมรอบสองผมก็ทานยาเพิ่มอีกเม็ด ผมรอดจากการซ้อมรอบสองมาได้แต่ความปวดยิ่งทวีคูณ ผมโทรไปหาพ่อ “ผมจะทำยังไงดี” ผมปรึกษา “บอกให้สตาฟฟ์รู้เถอะ” พ่อแนะนำ “พ่อครับ! ไม่ได้หรอก ขืนทำอย่างนั้นพวกเขาก็ส่งผมกลับบ้านสิ” ผมนั่งจุ้มปุ้กอยู่ในห้องพัก ร้องไห้ด้วยความโมโห ผมต้องตัดสินใจให้ดี ในที่สุดผมก็ตัดสินใจไปพบเลวิน เขาตามเควิน (คีแกน) มาที่ห้องพยาบาลอธิบายสถานการณ์ที่เกิดขึ้น “ฟังนะสตีเว่น” คีแกนพูดกับผม “เราต้องระมัดระวังกับเธอให้มากเพื่อลิเวอร์พูล ถ้าเราปล่อยเรื่องนี้ไว้แล้วการบาดเจ็บเกิดร้ายแรงขี้นมาและเธอต้องพลาดเกมกับลิเวอร์พูล เราก็จะมีปัญหากับสโมสร ให้นักกายภาพกับหมอตรวจดูอาการให้ละเอียดก่อน อย่าเพิ่งไปซ้อม แล้วเดี๋ยวเราค่อยมาดูกันอีกทีว่าเป็นยังไง” จากนั้นคีแกนก็ออกไปโทรศัพท์หาเชรา อุลลิเยร์ “ให้เขากลับมา” เชราสั่ง คีแกนมาที่ห้องผมเพื่อส่งข่าวว่าความฝันเรื่องทีมชาติอังกฤษของผมต้องเลื่อนเวลาออกไป “คือ...ฉันได้รับคำยืนยันเด็ดขาดว่าต้องส่งเธอกลับแอนฟิลด์” คีแกนบอกอย่างนั้น “แต่เธอทำได้ดีมากนะ เล่นให้ดีอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ ฉันจะคอยจับตาดูเธอ หวังจริงๆ ว่าครั้งหน้าที่เธอมาอยู่กับเราอีกเราจะมีตัวผู้เล่นที่เหมาะจะจัดทีมเพื่อเธอได้” เมื่อคีแกนออกไปจากห้อง ผมก็น้ำตาร่วง ความรู้สึกพินาศย่อยยับครอบงำตัวผมทั้งตัว ผมกลับไปแอนฟิลด์กับหลังที่เจ็บและหัวใจหนักอึ้ง ที่แอนฟิลด์พวกเขาพาผมไปสแกนทันที หลังของผมเป็นปัญหาต่อมาอีกนานหลังจากนั้น ทุกวันนี้เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมรู้สึกผิดปกติในการซ้อม ผมจะรีบบอกให้คนอื่นรู้ทันที จากบทเรียนครั้งนั้นผมได้เรียนรู้ว่าจะเสี่ยงไม่ได้ ต้องพลาดเกมกับอาร์เจนติน่าก็แย่อยู่ แต่ไม่แย่เท่ากับเรื่องที่สื่อต่างพากันประโคมข่าวเกินไปเรื่องการบาดเจ็บของผม การจับจ้องของสื่อเกี่ยวกับสภาพความฟิตของผมไม่ได้ช่วยอะไรผมสักนิด และการบาดเจ็บของผมไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่ในอาชีพอย่างที่มีคนเขียนไว้ก็แล้วกัน จากคุณ : K.Ruan - [ วันวิสาขบูชา 21:21:38 ]

ความคิดเห็นที่ 78 หลังจากนั้นอาการบาดเจ็บก็เริ่มดีขึ้นเป็นช่วงๆ ทำให้ผมกลับมาเล่นเกมได้อีก แต่ผมก็ยังคำนึงถึงทีมชาติอังกฤษอยู่เสมอ ประตูสู่ยูโร 2000 ยังคงเปิดกว้าง ทีมชาติ ยู21 มีเกมใหญ่ที่สุดรออยู่ด้วยเช่นกัน นั่นก็คือเกมเพลย์ออฟกับยูโกสลาเวีย ในวันที่ 29 มีนาคม ที่บาร์เซโลน่า เกมนี้เป็นเกมใหญ่เป็นโอกาสที่ทีมชาติอังกฤษจะได้เข้าร่วมการแข่งขันฟุตบอลยูโร ระดับ ยู21 อังกฤษต้องชนะสถานเดียวเท่านั้น พวกสื่อมวลชนให้ความสำคัญกับเกมนี้กันไม่น้อย มีการลงข่าวลงเรื่องราวกันครึกโครม ทุกๆ คนต่างพากันจับตามองว่าใครจะได้เข้าเล่นให้กับทีมของวิลกินสันบ้าง ไม่แพ้สีสันของ 11 ตัวจริงในทีมชาติชุดใหญ่เลยทีเดียว ผมไม่เคยต้องการแรงกระตุ้นพิเศษที่จะทุ่มเทเต็มร้อยในเกมที่เล่นให้ลิเวอร์พูล แต่ผมปรารถนาเหลือเกินที่จะเข้าร่วมกับทีมของโค้ชวิลกินสันไปเล่นกับยูโกสลาเวียให้ได้ ผมอยากได้รับโอกาส สำหรับผมนี่จะเป็นทางลัดในการก้าวไปสู่ทีมชาติชุดใหญ่ นั่นล่ะ เป้าหมายที่แท้จริงของผม บันไดที่สั้นที่สุดที่จะก้าวเข้าไปสู่การเป็นนักเตะทีมชาติอังกฤษเต็มตัว คีแกนประกาศว่าเขาจะเข้าไปชมเกมที่บาร์เซโลน่าอย่างใกล้ชิดเพื่อจับตาดูฟอร์มการเล่นของนักเตะที่มีโอกาสจะสอดแทรกตัวเข้าไปในทีมชุดลุยฟุตบอลยุโรปที่ประเทศฮอลแลนด์และเบลเยี่ยมในซัมเมอร์ที่กำลังจะมาถึง เข้มข้นถึงใจดีจริงๆ ดีเหลือเกิน วิลกินสัน เลือกให้ผมมีชื่อติดทีมชุดเล็กด้วย ตอนที่ได้เห็นรายชื่อทีมที่ประกาศออกมาผมก็บอกกับตัวเองว่า “นี่เป็นทีม ยู21 ที่ดีที่สุด” นักเตะอย่างริโอ เฟอร์ดินาน และเจมี่ คาราเกอร์ มีประสบการณ์โชกโชนในเวทีพรีเมียร์ชิพมาแล้ว รายชื่อนักเตะรุ่นเยาว์เหล่านี้เต็มไปด้วยนักเตะที่มีโอกาสจะสอดแทรกตัวเข้าไปในทีมของคีแกนทั้งสิ้น นักเตะรุ่นเยาว์บนไฟลท์ไปสเปนต่างรู้สึกว่าเกมนี้คือการคัดตัวนาน 90 นาที เพื่อไปยูโร 2000 หลังจากที่เข้าพักที่โรงแรมที่พักในบาร์เซโลน่าแล้ว เราก็เตรียมพร้อมสำหรับการซ้อมส่งท้ายก่อนเกม การซ้อมเป็นไปอย่างหนักแน่น วาดลวดลายโชว์ฝีเท้ากันเต็มที่ ทุกๆ คนเตรียมพร้อมเพื่อไขว่คว้าโอกาสที่อยู่ตรงหน้า ศักยภาพของนักเตะทั้งทีมก็ร้ายเหลือ ตอนที่นั่งทานอาหารเย็นร่วมโต๊ะกับลี เฮนดรี้, คีรอน ดายเออร์, แฟรงค์ แลมพาร์ด และเฟอร์ดินาน ผมตื่นเต้นเกินกว่าจะเปิดปากคุยกับใคร พวกเขาเป็นผู้เล่นที่จริงจัง ผมรู้สึกได้ถึงบรรยากาศของการแข่งขัน ประสบการณ์การแข่งขันฟุตบอลในระดับสูงก็มีแค่เกมกับลิเวอร์พูล และบางเกมกับทีมชาติชุด ยู21 เท่านั้น ผมรู้สถานะของตัวเองดี ต้องสงบปากสงบคำไว้ “อยู่เงียบๆ แล้วก็ฟังเรื่องโจ๊กของพวกเขาไปก็แล้วกัน หน้าใหม่” ผมบอกตัวเอง ผมรู้สึกต่ำต้อยท่ามกลางบรรดาผู้เล่นเวสต์แฮมที่มีความมั่นใจในตัวเองล้นเหลือ ในทีมชุดนั้นผมไม่สนิทสนมกับใครนอกจากคาร่า ความประหม่าของผมรวมกับความจริงที่ว่าพวกนักเตะชุดนี้แบ่งแยกกันตามทีมต้นสังกัดอย่างเห็นได้ชัด พวกเพื่อนร่วมสโมสรต่างรวมตัวกัน ตอนนั้นผมแค่อยากซ้อมๆ ให้เสร็จเพื่อจะกลับเข้าห้องพักโดยเร็วที่สุดเท่านั้น บรรยากาศในแคมป์ค่อยๆ กลมกลืนกันทีละเล็กทีละน้อยเมื่อเวลาผ่านไป ความหวาดหวั่นของผมก็เริ่มจางหายไปเช่นกัน ผมเริ่มมีส่วนร่วมในการหยอกล้อกันมากขึ้น แต่ก็พยายามระมัดระวังไม่ให้ทำตัวเหมือนคนโอ่อวดจนเกินไป แต่ในใจลึกๆ ผมยังไม่มั่นใจว่าผมจะดีพอสำหรับทีมชาติอังกฤษจริงๆ ผมรู้ว่าทำผลงานได้ดีในเกมกับลักเซมเบอร์ก ยิงประตูได้ด้วยซ้ำ รวมไปถึงเกมที่ทีม ยู21 เอาชนะโปแลนด์และเดนมาร์ก แต่เกมเพลย์ออฟกับยูโกสลาเวียเป็นอีกเรื่องหนึ่งเลย มันจริงจังกว่ากันมาก ทุกๆ คนต่างพูดถึงเกมนี้กันทั้งนั้น หะแรกผมเองไม่ได้หวังว่าจะได้ลงเล่นเป็นตัวจริง ดังนั้นผมจึงช็อคกับรายชื่อทีมที่โค้ชวิลกินสันแจ้งเราหลังอาหารมื้อเย็น มีชื่อของผมในรายชื่อ 11 ตัวจริงที่จะได้ลงสนามกับเขาด้วย หลังจากเลิกประชุมทีม โฮเวิร์ด (วิลกินสัน) เรียกผมไปนั่งคุยสั้นๆ  หลักๆ ก็เพื่อบันทึกการ์ดของผม “เกมวันพรุ่งนี้จะเป็นเกมที่สำคัญมากสำหรับเธอ” เขาบอกกับผม “มีผู้คนระดับท็อปเฝ้ารอศึกษาการเล่นของเธออยู่ เธอต้องตั้งใจเล่นเกมนี้ให้เต็มที่ เควิน คีแกนเองก็จะมาดูด้วยว่าเธอทำได้ดีแค่ไหน เขาเฝ้าดูเธอมาตลอด โอกาสจะร่วมทีมไปเล่นให้ประเทศอังกฤษที่ยูโร 2000 ยังพอมี เธอต้องฉวยโอกาสคว้าเอาไว้ให้ได้นะสตีเว่น” เสียงเพลงดังรัวขึ้นในหัวใจผม ตั๋วไปเบลเยี่ยมและฮอลแลนด์ วิลกินสันยังพูดไม่จบ “ต่อให้เธอทำผลงานได้ดีในเกมวันพรุ่งนี้ ก็ใช่ว่างานหนักจะจบแค่นั้น” เขาอธิบายต่อไป “ในเกมพรีเมียร์ชิพหลังจากนี้จะมีผู้คนอีกมากมายจับจ้องมองเธอ อาจเป็นพวกแมวมองทีมชาติ หรือแม้แต่ตัวเควินเอง ต้องตระหนักไว้เสมอว่าเธอกำลังถูกจับตามอง ไม่ใช่แค่คนที่ลิเวอร์พูลแต่ยังมีคนของเอฟเออีกด้วย ฉะนั้น จงเล่นให้สุดฝีมือทุกครั้ง จำไว้นะ” ผมเดินกลับห้องพักล้มตัวลงนอนบนเตียง พยายามรวบรวมสมาธิให้ได้ ดึงความคิดออกจากความท้าทายทั้งหลายแหล่ที่รายล้อมอยู่รอบตัว โทรศัพท์มือถือดังขึ้น พ่อของผมเอง ท่านโทรมาอวยพรและเตือนให้ผมตั้งใจเล่นเหมือนที่เคยทำเป็นประจำ “ผมได้เป็นตัวจริงพรุ่งนี้ครับพ่อ” ผมบอกข่าว “ดีเลยสตีเว่น เกมนี้สำคัญอย่างยิ่ง ลูกจะต้องมีสมาธิให้มาก” คำพูดของพ่อเหมือนเป็นสัญญาณเตือน ในเกมนี้มีผลได้เสียสูงลิบลิ่ว มีการถ่ายทอดสดการแข่งขันทางสกายทีวี คีแกนจะต้องมาดูและคอยจดโน้ต มองหาผู้เล่นที่ต้องการ ผมจะรับมือกับความกดดันทั้งหมดนี้ได้จริงหรือ แต่แล้วผมก็นึกถึงคำพูดที่พ่อมักจะพูดให้ผมฟังเป็นประจำขึ้นมาได้ “นักฟุตบอลที่ยิ่งใหญ่จะแสดงตัวตนของเขาในเกมที่ยิ่งใหญ่” และตอนนี้ผมก็คือคนที่ต้องการโอกาสอันยิ่งใหญ่นั้น ผมยิ้มกับตัวเอง ในที่สุดผมก็พร้อมจะไปยังสเตเดี้ยมเพื่อเกมนี้ จากคุณ : K.Ruan - [ วันวิสาขบูชา 21:23:15 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ผมแทบวิ่งตรงไปที่สนามทันทีที่ฟ้าสาง เกมถูกจัดขึ้นติดกับคัมป์ นู ที่สนามซ้อมของทีมสำรองบาร์เซโลน่า วิลกินสันส่งทีมที่แข็งแกร่งที่สุดของเขาลงสนาม นักเตะยืนในสูตร  3-5-2 เบื้องหน้าผู้รักษาประตูริชาร์ด ไรท์ ช่วงนั้นไรท์กำลังทำผลงานได้ดีกับอิปสวิช ทาวน์ ทีมต้นสังกัดของเขา คนทั่วไปต่างพากันชื่นชม เขานับเป็นผู้รักษาประตูรุ่นเล็กที่ฟอร์มร้อนแรงที่สุดในเวลานั้น ทุกๆ คนมองกันว่าเขาคือผู้ที่จะมาเป็นทายาทสืบทอดตำแหน่งต่อจากเดวิด ซีแมน ตอนที่ผมเดินทางจากลิเวอร์พูลมาร่วมทีมชาติชุด ยู21 คาร่าเล่าให้ผมฟังว่าไรท์มีสัญชาติญาณที่ยอดเยี่ยมแค่ไหน การหยุดลูกยิง การอ่านเกมอ่านทางบอลที่สุดยอด แม้ว่าต่อมาภายหลังเส้นทางอาชีพของไรท์ก็เริ่มตกต่ำลงไป แต่สำหรับเกมนี้เขาคือบุคคลสำคัญของทีมเรา มองไปรอบๆ ห้องแต่งตัว ผมตื่นเต้นที่ได้เห็นพวกนักเตะฝีเท้าเยี่ยมๆ ที่นั่งกันเรียงรายเต็มไปหมด ทั่วทั้งห้อง กองหลังระดับคุณภาพอย่างคาร่าและริโอกำลังจัดตำแหน่งสนับแข้งให้เข้าที่เข้าทาง เหมือนนักรบที่เตรียมตัวพร้อมก้าวสู่สงคราม คีรอน ดายเออร์เล่นเตะบอลกระดอนผนังอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและเปี่ยมพลัง ในตอนซ้อมคีรอนโชว์ผลงานที่ยอดเยี่ยมเหลือเชื่อ เพื่อนมิดฟิลด์ที่ต้องเล่นเคียงข้างกับผมมีแลมพาร์ด และลี เฮนดรี้ เราต่างก็รู้ดีกันทุกคนว่าแลมพาร์ดยอดเยี่ยมแค่ไหน ทุกๆ คนเห็นเหมือนกันหมดว่าเขาเปล่งประกายแค่ไหนที่เวสแฮม เฮนดรี้เองก็ดูจะเป็นมิดฟิลด์รุ่นเล็กที่ดีที่สุดคนหนึ่งในช่วงเวลานั้น ในการฝึกซ้อมเฮนดรี้จะวุ่นวายกว่าใครเพื่อน ไม่มีหยุด และเขาฉลาดที่สุด รวมทั้งเป็นเด็กดีที่สุดคนหนึ่งด้วย ในแดนหน้า แอนดี้ แคมป์เบลนั้นเร็วและอันตราย ผมเคยคิดอยู่ว่าแอนดี้น่าจะเล่นบอลในระดับที่สูงขึ้นได้หลังจากนั้น แต่แล้วสถานการณ์กลับไม่เป็นไปด้วยดีสำหรับเขาที่มิดเดิลสโบรห์ นอกจากนั้นในทีมของเราก็ยังมีเอมิล เฮสกี้ อีกคน เขาถูกแฟนบอลยูโกสลาฟจิตเสียตะโกนด่าเหยียดผิว ปัญญาอ่อนจริงๆ เพลงล้อเลียนลิงที่ร้ายกาจของพวกเขายิ่งทำให้พวกเราเพิ่มความมุ่งมั่นเป็นทวีคูณที่จะถล่มทีมของพวกเขาให้ราบคาบในสนาม เราตอบแทนพวกเขาได้เป็นอย่างดีและสาสม ชัยชนะ 3-0 สำหรับทีม และดูจะเป็นเกมที่ผมเล่นได้อย่างยอดเยี่ยม พ่อเล่าให้ผมฟังภายหลังว่า ในการถ่ายทอดสดทางสกายทีวี เรย์ วิลกินส์ บรรยายว่าผมเล่นเกมได้ดีมากๆ แค่นี้ก็เป็นนับคำชมที่ยอดเยี่ยมที่สุดจากอดีตนักเตะทีมชาติผู้ยิ่งใหญ่ที่น่าชื่นใจเกินพอสำหรับผม นอกจากนี้พวกสื่อมวลชนต่างก็เขียนวิพากษ์วิจารณ์การเล่นของผมไว้เป็นอย่างดีอีกด้วย อาชีพค้าแข้งของผมเริ่มพุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเป็นผลมาจากเกมการแข่งขันที่สำคัญนัดนั้น (เควิน) คีแกนจับตาดูผมใกล้ชิดขึ้นเรื่อยๆ    วันหนึ่งกลางเดือนพฤษภาคมขณะกำลังเดินอยู่ในซิตี้ เซ็นเตอร์ที่ลิเวอร์พูลกับพ่อ โทรศัพท์ของผมก็ส่งสัญญาณสายเรียกเข้า พร้อมกับข้อความ “เลขหมายส่วนตัว” ปรากฏอยู่ที่หน้าจอ ผมกดปุ่มสีเขียวรับสาย “สตีเว่นใช่ไหม? ผมเควิน คีแกนพูด” เสียงจากปลายสายเอ่ย ผมไม่เชื่อเลยพูดตอบไป “เหรอ!! ดีจัง มีอะไรล่ะ” ผมเชื่อว่าต้องเป็นเพื่อนของผมคนใดคนหนึ่งกำลังล้อเล่นกับผมอยู่แน่ๆ บางทีอาจเป็นบ็อกโก้ (John Boggan – อดีตเพื่อนร่วมรุ่นที่ลิเวอร์พูลอะคาเดมี่) นายคนที่อยู่ในสายยังคงพูดจ้อต่อไป ผมเริ่มกังวลขึ้นมา พระเจ้าช่วย!! ถ้านี่ไม่ใช่คีแกนล่ะ เพื่อนผมอาจแกล้งเลียนเสียงเป็นคีแกน แล้วผมจะเล่นยังไงกับเขาต่อดี? มีแต่พระคริสต์ที่รู้คำตอบ “ผมจะเรียกตัวคุณในเกมกับยูเครน” เสียงในโทรศัพท์เอ่ย นี่อาจเป็นจริงเพราะผมเล่นให้ลิเวอร์พูลได้ดีมาตลอด และผมยังจำคำสุดท้ายที่เควินเคยพูดกับผมได้ “คงอีกไม่นานหรอกที่เธอจะได้มาเล่นทีมชาติเต็มตัว” คิดได้อย่างนั้นผมก็เลยไปตามน้ำ ทำตัวเป็นปกติไม่ให้มีพิรุธ แม้ว่าผมเองจะไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ตาม พ่อมองมาที่ผมแบบงงๆ ว่าผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่ ผมเดินห่างออกมา ถ้านี่เป็นแค่เรื่องแหกตาผมก็จะไม่ยอมให้พ่อได้เป็นประจักษ์พยานความขายหน้าของผมหรอก หลังจากคุยกันอยู่ราวสองสามนาทีผมก็มั่นใจว่านั่นคือคีแกนตัวจริงเสียงจริง ไม่น่าเป็นเรื่องหลอกกันเล่นไปได้ หมอนี่รู้เรื่องต่างๆ เกี่ยวกับเพื่อนร่วมทีมชาติและเกี่ยวกับเจ้าหน้าที่เอฟเอที่จะเป็นผู้ประสานงานเรื่องการเดินทางเป็นอย่างดี ค่อยยังชั่วหน่อยที่สองชั่วโมงต่อมาทางเมลวู้ดก็โทรมาแจ้งว่าได้รับแฟกซ์จากเอฟเอยืนยันว่าผมมีรายชื่อในทีมชาติอังกฤษ แต่ก่อนจะถึงตอนนั้นผมยังคิดอยู่ว่าเดี๋ยวคงมีเพื่อนผมสักคนโทรมาหัวเราะเยาะ “ฮ่าฮ่า !! นายโดนอำว่ะ” ต่อมาในวันรุ่งขึ้นผมก็ได้รับข้อความจากไมเคิล ฟาร์เรอร์ เจ้าหน้าที่ทีมชาติอังกฤษ แจ้งรายละเอียดเกี่ยวกับการรวมตัว จากนั้นคีแกนก็ประกาศรายชื่อทีมอย่างเป็นทางการ กลายเป็นว่าโทรศัพท์ลึกลับสายนั้นท้ายที่สุดแล้วก็เป็นการเรียกตัวติดทีมชาติของแท้ไม่ใช่ของเก๊อย่างที่ผมกลัว มีข่าวจากหน้าหนังสือพิมพ์ออกมาเรื่อยๆ  ว่าผมจะได้ลงตัวจริงในเกมกับยูเครนในวันที่ 31 พฤษภาคม “อย่าเพิ่งไปสนใจข่าวพวกนั้น” พ่อเตือน “ซ้อมให้หนักเหมือนเคย ต้องให้รู้แน่เสียก่อน ยังไงเสียก็ต้องซ้อมให้จริงจังเหมือนว่าเรายังต้องแย่งชิงตำแหน่งตัวจริง” ต่อมาในวันจันทร์ อีกสองวันก่อนเกมการแข่งขัน คีแกนดึงผมมาคุยตอนที่เรากำลังซ้อมทีม ซ้อมแทคติค รูปแบบการเล่น อะไรพวกนั้นอยู่ “เอาให้เหมือนวันพุธนี้เลย อย่าทำแบบนั้น ทำแบบนี้” คีแกนพูดกับผม พยายามชี้ตำแหน่งที่ต้องการให้ผมดูแล คำพูดของเขาทำเอาผมชะงักไปนิดนึง นี่คีแกนกำลังจะบอกใบ้ว่าผมจะได้ลงเล่นใช่รึเปล่า? ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ผมนี่นะ จะได้ลงเล่นตัวจริงให้ทีมชาติอังกฤษ??? โอกาสที่จะเป็นเรื่องจริงแทบจะเป็นไปไม่ได้เอาเสียเลย ผมโทรหาพ่อทันทีที่กลับถึงห้องพักที่(โรงแรม) เบอร์นแฮม “ผมอาจได้ลงเล่นเกมด้วยพ่อ เล่นให้ทีมชาติอังกฤษเชียว” ผมเล่า “เจ้านายพูดกับผมเรื่องการเคลื่อนที่ที่ต้องการให้ผมทำในวันพุธ” พ่อพลอยตื่นเต้นไปด้วย แต่ก็ยังทำใจเย็น “อย่าเพิ่งแน่ใจ คีแกนอาจหลุดปาก หรือไม่ก็ไม่ได้หมายความอะไรเป็นพิเศษ” วันต่อมาผมเลยไปซ้อมอย่างจริงจังทุ่มสุดตัวเหมือนเคย จากคุณ : K.Ruan - [ วันวิสาขบูชา 21:24:15 ]

ความคิดเห็นที่ 80 เหตุการณ์พิลึกพิลั่นอย่างหนึ่งเกิดขึ้นที่เบอร์นแฮมในวันอังคารซึ่งเป็นวันเกิดครบรอบอายุ 20 ปี ของผมพอดี คนอื่นๆ ทำดีกับผมมาก วันนั้นเริ่มต้นอย่างสวยงามตั้งแต่เช้า พ่อครัวทำขนมเค้กไว้ให้ ผมได้เป่าเทียนวันเกิดต่อหน้าเพื่อนทั้งก๊วนที่เอาแต่ตะโกน “ปราศรัยหน่อยๆๆ” ผมหน้าแดงแป๊ด รีบนั่งลงอย่างรวดเร็ว ช่างเป็นบรรยากาศที่เต็มไปด้วยมิตรไมตรี หลังจากนั้นเราก็ออกไปที่ (สนามซ้อม) บิสแชม เมื่อเรามาพักกับพวกทีมชาติอังกฤษไม่มีใครล็อคประตูห้องพักกันหรอก เราพักกันเองเป็นการส่วนตัว ก็เลยไม่มีปัญหาอะไร ไม่มีใครบุกรุกเข้ามาแน่ ดังนั้นตอนที่ออกมาจากห้องพักผมก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องล็อคประตูห้องแม้แต่น้อย เมื่อกลับมาจากการฝึกซ้อมผมก็ต้องแทบดิ้นตาย ห้องของผมกลายเป็นกองขยะดีๆ นี่เอง ดูราวกับว่ามีเด็กสักร้อยคนมาจัดปาร์ตี้วันเกิดสุดเหวี่ยงกันยังไงอย่างนั้น ยาสีฟันถูกบีบออกจากหลอดป้ายเปรอะไปทั่ว ทั้งบนกระจก, เตียง และโต๊ะ มีข้อความ “แฮปปี้เบิร์ธเดย์ ทู ยู !!!! เจ้าหนูละอ่อน” เขียนด้วยยาสีฟันโชว์หราอยู่บนผนัง ตอนที่ผมอ่านข้อความนั่นผมก็เริ่มวิเคราะห์ลายมือซึ่งดูไปแล้วเหมือนจะเป็นของร็อบบี้ ฟาวเลอร์และไมเคิล โอเว่น กระเป๋าก็หายไปด้วย โอย!! แบบนี้แย่แน่ๆ ผมวิ่งไปดูในห้องน้ำเจอแต่กระเป๋าเปล่าวางอยู่บนพื้น ของทุกอย่างทั้งเสื้อผ้า, อุปกรณ์ และทุกสิ่งทุกอย่างถูกเทลงไปรวมในอ่างอาบน้ำ ก๊อกน้ำถูกเปิดทิ้งเอาไว้จนน้ำล้น ภาพที่เห็นทำเอาเลือดในตัวผมเดือดพล่าน ผมค่อยๆ โน้มตัวลงหยิบรองเท้ากีฬาขึ้นมา มันเปียกโชก ถ้าผมลองเอาไปชั่งกิโลดู มันคงหนักข้างละสัก 4  สโตนได้ ผมแทบไม่อยากเชื่อตัวเองเลย รองเท้าใหม่เอี่ยมเสียด้วย ตอนที่จะมาเข้าแคมป์กับทีมชาติผมคิดอยู่ว่าต้องแต่งตัวดีๆ ให้สมฐานะ ให้เข้ากับเพื่อนร่วมทีม ผมก็เลยไปลุยร้านเสื้อผ้า ซื้อของใช้ใหม่หลายอย่าง ทั้งรองเท้า, เสื้อ, กางเกง ล้วนแล้วแต่ของดีๆ ทั้งนั้น มาตอนนี้ของทั้งหมดเปียกโชกไม่ก็พังเละไปแล้ว “เจ้าบื้อ!!!!” ผมโมโหตัวเอง ผมทำอะไรลงไป? ทำไมไม่ล็อคประตูๆๆๆๆๆ? สุขสันต์วันเกิดมหาวิปโยคงั้นหรือ ต้องเป็นฟาวเลอร์แน่ๆ เศร้าจริงๆ ที่คงจะลงโทษเอาผิดกับใครไม่ได้ ผมจะเอาหน้าที่ไหนไปรายงานเควิน คีแกนว่า คนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนร่วมทีมของผมละเลงข้าวของกับคอลเกตเป็นตันไว้ในห้อง ผมจึงต้องลงมือเก็บกวาดห้องเสียเอง ไม่มีทางเลือกอื่น รองเท้ากีฬาถูกนำไปวางผึ่งไว้ที่ขอบหน้าต่าง น้ำหนักของรองเท้าเกือบทำให้ขอบหน้าต่างพัง กว่ามันจะแห้งสนิทก็ปาไปเมื่อผมกลับจากทีมชาติมาบ้านสองวันหลังจากนั้นโน่นแล้ว ผมกวาดพื้น ใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดยาสีฟัน และตากเสื้อผ้าไว้เหนืออ่างอาบน้ำ ที่ห้องอาหารกำลังจะได้เวลาเสิร์ฟอาหารกลางวันอยู่รอมร่อทำให้ผมต้องเร่งมือใหญ่ แต่แล้วผมก็นึกได้ว่าผมไม่มีอะไรจะใส่ นอกจากเสื้อผ้าที่สวมติดตัวอยู่ ช่างเถอะ แก้ไขอะไรไม่ทันเสียแล้ว ถ้าตัวผมเหม็นเหงื่อก็สมน้ำหน้าพวกเพื่อนๆ แล้ว แต่ผมก็ไม่มีรองเท้าจะใส่ด้วยนี่สิ ผมถอดสตั๊ดไว้ที่ชั้นล่างใส่แต่ถุงเท้าเดินขึ้นห้องมา น่าอับอายขายหน้าเป็นที่สุด ผมโทรลงไปหาเจ้าหน้าที่ฝ่ายเสื้อผ้า อันที่จริงผมเคยพบเขาแค่ครั้งเดียวหรือสองครั้งเท่านั้นเอง ผมกลัวไม่ใช่เล่น “คุณครับ ผมไม่มีรองเท้าจะใส่” ผมอธิบายกับเขา “ถ้ามาเห็นห้องผมแล้วคุณจะเข้าใจ” เจ้าหน้าที่ขึ้นมาพร้อมหิ้วรองเท้าแตะอัมโบรมาให้คู่หนึ่ง ผมเห็นเขาแอบหัวเราะเมื่อเดินผ่านโถงทางเดินตอนขากลับ ผมลงมาทานอาหารกลางวันช้าด้วยว่ามัวทำตัวเป็นแจ๋วอยู่ ระหว่างเดินเข้าไปในห้องอาหารผมรู้สึกแย่ ฉุนอยู่ในใจ “คิดซะว่าเป็นเรื่องล้อกันเล่น” ผมบอกกับตัวเอง “อย่าโวยวายไปจะดีกว่า” ผมค่อยๆ เดินทอดน่องและมองสำรวจไปทั่วว่าจะเห็นจำเลยคนไหนแสดงพิรุธบ้าง แต่ผมว่าต่อให้เชอร์ล็อค โฮล์มมาเองก็คงหาเบาะแสอะไรไม่ได้ ทุกคนเงยหน้าขึ้นมามองและพยักหน้าให้ผมอย่างเงียบๆ จากนั้นก็ทานอาหารต่อไปเหมือนไม่รับรู้ว่ามีอะไรผิดปกติ ภายในผมโกรธจนหน้าเขียว สงสัยไปหมดว่าทุกคนคงกำลังแอบหัวเราะผมอยู่ในใจเป็นแน่ คิดดูสิ ผมมาช้าแถมยังใส่ชุดซ้อมชุ่มเหงื่อ พวกเขาต้องรู้แน่ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ทุกคนก็ยังทำเฉย ผมเลือกนั่งทานอาหารคนเดียวหันหน้าเข้าหาวิวทะเล ต้องมีคนสมคบคิดกันก่ออาชญากรรมนี้มากกว่าหนึ่งคนแน่ๆ พิจารณาดูจากความเละเทะเกินพิกัดที่ปรากฏให้เห็นเรื่องแบบนี้ต้องเป็นฝีมือขององค์กรขนาดใหญ่ไม่ธรรมดา ฟาวเลอร์ผิดเห็นๆ คนหนึ่งละ  ผลงานที่ออกมาดูจะเป็นแบบฉบับฟาวเลอร์แท้ๆ อย่างเห็นได้ชัด ถ้าผมเป็นคนติดการพนันซักหน่อยผมคงลงเงินพนันไปเลยว่าฟาวเลอร์เป็นคนต้นคิดโดยมีสตีฟ แมคมานามานเป็นลูกคู่ หลังจากนั้นมีข่าวเล็ดรอดออกไปว่ามีบางสิ่งเกิดขึ้นกับรองเท้ากีฬาคู่พิเศษของผม ฟาวเลอร์ถูกนักข่าวถามว่าเป็นฝีมือของเขาหรือเปล่า ในตอนนั้นพวกสื่อลงข่าวกันว่าฟาวเลอร์นี่ล่ะที่เป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่ง แต่ฟาวเลอร์แค่ยอมรับสารภาพว่าร้ายที่สุดที่เคยทำก็แค่แอบตัดเชือกผูกรองเท้าของผมก็เท่านั้น ใช่ซะที่ไหนเล่า?!?!?! พวกเขาน่าจะได้มาเห็นสภาพห้องผมด้วยตาตัวเองนะนี่ อย่างไรก็แล้วแต่ ฟาวเลอร์ถึงกับสาบานเอาชีวิตลูกสาวเป็นเดิมพัน  (ไม่ยอมสาบานชีวิตตัวเองซะด้วย) ว่าไม่ใช่ฝีมือเขาแน่ๆ แต่ว่าตอนนั้นฟาวเลอร์ยังไม่มีลูกสาวนี่หว่า เขานั่นแหละ ไม่ใช่แค่รองเท้าด้วย ห้องเละเทะของผมอีกล่ะ ต้องเป็นผลงานการสร้างของฟาวเลอร์ไม่ใช่ใครอื่น เอาเถอะ สักวันเขาจะต้องสำนึกผิดและสารภาพเรื่องนี้ออกมาเอง บ่ายวันนั้นผมปีนขึ้นรถบัสที่พาไปสนามซ้อม หยุดยืนหน้ารถมองไปตรงแถวที่นั่ง “มีใครร่วมพังห้องของผมบ้าง?” ผมถาม มีแต่ความเงียบที่เป็นคำตอบ นักเตะคนอื่นๆ ทำเป็นอ่านหนังสือพิมพ์กันเฉย ไม่ก็คุยโทรศัพท์ พวกเขาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินผมซะอย่างนั้น ผมไปนั่งข้างเชียร์เรอร์ “อลัน คุณพอรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้างไหม?” ผมลองถาม เขามองผมแบบอนาถใจ ผมเดาได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไร “เงียบไปเลยไอ้หนู ทำอย่างกับฉันจะบอกนายอย่างนั้นล่ะ ไม่ได้ความว่ะ”  เชียร์เรอร์ไม่เคยหลุดปากอะไรออกมา เขาเป็นคนที่ตีหน้าตายได้เนียนโคตร เขาต้องรู้อะไรๆ ด้วยเหมือนคนอื่นๆ ทุกคนนั่นแหละ ทุกๆ คนบนรถคันนั้นมีความผิดเห็นๆ ผมน่าจะต้อนฟาวเลอร์ให้จนมุมถ้าทำได้ แต่ผมก็ไม่กล้า ผมมันก็แค่หุ่นเชิดตัวใหม่เอี่ยมในทีม จนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังไม่รู้แน่ว่าใครทำห้องผมพินาศ ผมสาบานกับตัวเองว่าสักวันจะต้องหาตัวคนรับผิดชอบให้จงได้ ผมแค้นใจจริงๆ ที่พวกเขาทำเสื้อผ้าผมเสียหายยับเยิน รองเท้าคู่นั้นเป็นคู่โปรดของผมเสียด้วย มันไม่เคยกลับมาดีเหมือนเดิมได้อีก และถูกทิ้งลงขยะไปอย่างน่าเศร้า ผมจะไม่มีวันให้อภัยฟาวเลอร์เด็ดขาด จากคุณ : K.Ruan - [ วันวิสาขบูชา 21:26:30 ]

ความคิดเห็นที่ 81 กระนั้น วันเกิดครบรอบปีที่ 20 ของผมก็ช่างเป็นวันที่น่าจดจำในทั้งสองทาง หลังจากฝึกซ้อมตอนบ่ายคีแกนก็เดินมาตบบ่าถามผมว่า “เธอตั้งหน้าตั้งตารอเกมวันพรุ่งนี้อยู่ล่ะสิ” “ครับ แทบอดใจรอไม่ไหวเชียว” ทันใดนั้นเขาก็มองจ้องลึกเข้ามาในตาผม “นายจะได้ลงเป็นตัวจริง” ผมแทบเป็นลม นี่เป็นคำพูดที่ผมเฝ้าฝันจะได้ยินมาตลอด วู้ฮู้ๆๆๆ ได้เล่นเป็นตัวจริงให้ทีมชาติอังกฤษ “ขอบคุณครับเจ้านาย ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน” จากนั้นคีแกนก็ออกไปให้แถลงข่าวต่อสื่อมวลชน พวกนักข่าวพากันเรียกร้องที่จะให้ผมไปปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาที่เต้นท์สื่อมวลชนซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆ กับโรงแรมเบิร์นแฮม พวกสื่อมักให้ความสนใจในตัวนักเตะใหม่เอี่ยมของทีมชาติเป็นอย่างมากเสมอ ผมหนีไปไหนไม่ได้ รู้สึกเหมือนถูกเขย่าขวัญสั่นประสาทอย่างรุนแรง ด้วยความตื่นกลัวผมเกือบต้องตัดสินใจสวมผ้าอ้อมไปให้สัมภาษณ์วันนั้นด้วยซ้ำ เราเคยให้สัมภาษณ์พูดคุยกับผู้สื่อข่าวอยู่บ้างตอนอยู่ที่ลิเวอร์พูลแต่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นกับพวกนักข่าวท้องถิ่นที่เราคุ้นเคยและไว้ใจ หรือไม่ก็เป็นนักข่าวจากส่วนกลางที่ทางสโมสรคัดเลือกแล้วว่าจะไม่โจมตีเราหนักเกินไป หรือนำคำพูดไปบิดเบือน แต่กับทีมชาติอังกฤษเป็นเกมที่แตกต่างกันมาก กองทัพนักข่าวทั้งโขยงต่างพากันมาตั้งแคมป์ที่สนามในพื้นที่ของโรงแรมเบิร์นแฮม บีช ขณะที่ผมเดินผ่านห้องโถงของโรงแรมเพื่อไปร่วมแถลงข่าว พวกเพื่อนร่วมทีมชาติบางคนตะโกนแซวมา “โชคดี” เอากับเขาสิ นี่ยิ่งทำให้ภายในช่องท้องของผมยิ่งรู้สึกเหมือนถูกผูกปมขมวดแน่นจนเขม็งตึงไปเป็นการใหญ่  ขณะกำลังเดินไปที่กระโจมผู้สื่อข่าว ความรู้สึกผมคงไม่ต่างจากนักโทษประหารที่กำลังเดินไปสู่ตะแลงแกง ผมสั่นเป็นเจ้าเข้า การให้สัมภาษณ์ทำให้ผมกลัวแทบตายมาตลอด แม้แต่ในปัจจุบัน ตอนที่ผมเป็นนักฟุตบอลมากประสบการณ์แล้วผมก็ยังไม่เคยสบายใจเต็มร้อยได้สักครั้งเวลาที่ให้สัมภาษณ์ต่อหน้าสื่อมวลชน เรื่องของเรื่องก็คือผมไม่ใช่คนที่ชอบพูดคุยกับคนที่ไม่รู้จักมักคุ้นเท่าไหร่นัก ยิ่งในการสัมภาษณ์วันนั้นด้วยแล้ว ผมแทบพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว เบิร์นแฮมในวันนั้นสำหรับผมไม่ต่างจากการลงฑัณฑ์ทรมาน เอเดรียน เบฟวิงตั้น เจ้าหน้าที่ประสานงานสื่อมวลชนของเอฟเอ ปลอบใจผมบอกให้ไม่ต้องวิตกขณะที่เรามุ่งหน้าไปหากองทัพกล้องถ่ายรูป ไมโครโฟน และคอมพิวเตอร์โน้ตบุ้ค เป็นร้อยตัว ไม่ต้องวิตกหรือ เอ่อ... นี่ออกจะบอกช้าไปหน่อยแล้วมั๊ง “พวกเขาคงจะออมมือกับคุณบ้างหรอก” เอเดรียนปลอบ แหม! เหมือนบอกเราว่าไม่ต้องกลัวตอนพาเราไปส่งให้ฝูงหมาป่าอย่างไรอย่างนั้น ไม่ต้องกลัวหรอก พวกหมาป่ากินอิ่มไปมื้อหนึ่งแล้ววันนี้ พระเยซูเจ้า ผมแทบไม่เชื่อสายตาเมื่อได้เห็นว่ามีสื่อมวลชนมากมายแค่ไหนรอผมอยู่ในตอนนั้น น่าจะเกินร้อยคน เท่าที่ผมเดาๆ ดู เพราะผมไม่กล้าจะมองไปรอบๆ หรือนับพวกเขาอย่างจริงๆ จังๆ หรอกนะ ผมนั่งที่เก้าอี้บนเวที พยายามรวบรวมสติเพื่อจะตอบคำถามให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ “อะไรคือจุดเด่นในเกมของคุณครับ” ใครบางคนถามขึ้นมา “ในตำแหน่งไหนล่ะครับ” เป็นคำตอบที่ผมถามกลับไป ทุกๆ คนในที่นั้นมองว่านี่เป็นคำตอบที่แสดงถึงความมั่นใจของผม แต่เปล่าหรอก ผมแค่ตอบพาซื่อไปเท่านั้น คีแกนช่วยตอบคำถามและอธิบายกับสื่อมวลชนว่าผมไม่ได้โอ้อวดหรือเย่อหยิ่ง “ความมั่นใจของเขามาจากศักยภาพที่มีในตัว” คีแกนอธิบาย ผมต้องขอบคุณเควิน คีแกนอย่างแท้จริงที่อยู่เคียงข้างผมและช่วยแบ่งเบาความกดดันไปจากผมในวันนั้น การเผชิญหน้ากับบรรดาสื่อมวลชนไม่ใช่ประสบการณ์ที่สนุกสนานสำหรับผม ในที่สุดผมก็หลุดรอดจากการสัมภาษณ์มาได้ แต่ก่อนจะรู้ตัวผมก็ต้องมาเผชิญหน้ากับอันตรายสิ่งใหม่ คราวนี้มาจากพวกช่างภาพ พวกเขารุมล้อมรอบตัวผม กดชัตเตอร์กันจ้าละหวั่น โชคยังดีที่เบฟวิงตันจัดแจงให้ผมกับคีแกนโพสท่าถ่ายรูปสองสามช็อตพร้อมกับหมวกทีมชาติแทน อันที่จริงหมวกใบนั้นเป็นหมวกของพอล แมดเดอเลย์ นักฟุตบอลทีมชาติอังกฤษจากยุค ’70 ณ จุดนั้น การได้สวมสิ่งของของนักเตะที่ยิ่งใหญ่อย่างแมดเดอเลย์นับเป็นเรื่องเหมาะสมอย่างที่สุดแล้ว ผมต้องการแสดงให้ทุกคน และโดยเฉพาะอย่างยิ่งให้เควินเห็นว่าผมพร้อมจะรับใช้ทีมชาติอังกฤษไม่ว่าจะที่ไหนๆ ก็ตาม ผมแทบทนรอให้เกมเริ่มไม่ไหว พวกเรื่องพิธีการไร้สาระต่างๆ ตามแบบฉบับของทีมชาติทำให้ผมหงุดหงิด ผมโล่งใจที่ได้กลับออกมาจากหมู่บ้านสื่อมวลชนในที่สุด ตอนนั้นผมออกจากห้องพักไปนานราวสิบนาทีเท่านั้น แต่เมื่อกลับมาโทรศัพท์ของผมก็มี มิส คอล ค้างอยู่ถึงสิบกว่าสาย แถมด้วยข้อความอีกเป็นตัน ข่าวกระจายออกไปแล้วว่าผมจะได้เล่นเป็นตัวจริง การความหาตั๋วชมเกมให้ครอบครัวและเพื่อนๆ ของผมเป็นฝันร้ายอีกอย่างที่ตามมา มีคนมากมายอยากมาชมเกมที่เวมบลีย์ ผมรู้สึกอิหลักอิเหลื่อหากจะต้องปฏิเสธบางคนที่ผมหาตั๋วชมเกมให้ไม่ได้ว่า “เดี๋ยวเอาไว้เกมหน้าจะหาให้นะ” ผมคงต้องบอกแบบนั้นพร้อมกับไขว้นิ้วอธิษฐานไปด้วย ผมไม่อยากจะมั่นใจเกินเหตุ เกมแรกยังไม่ได้ลงเล่นเลย ยังจะมีหน้าไปสัญญาว่าจะมีเกมต่อไปที่ผมจะได้เล่นให้ทีมชาติอีกด้วยนะ และผมก็ไม่แน่ใจว่าจะกล้าพอจะไปหาเจ้าหน้าที่สาวของเอฟเอ เพื่อขอตั๋วชมเกมเพิ่มหรอก “ตายแล้ว นี่เขาคิดว่าเขาเป็นใครนี่ ขอตั๋วซะมากมายขนาดนี้” ผมแทบจินตนาการถึงความคิดของพวกเขาออก “นี่ขนาดยังไม่ได้ลงเล่นซักเกมเลยนะ เหลือร้ายจริงๆ” ดังนั้นผมก็เลยต้องพึ่งตัวเองกับตั๋วที่ได้มาจากโควตาของเอฟเอ กับตั๋วที่พอจะหาซื้อเองได้ อันที่จริงมีนักเตะคนอื่นๆ มีตั๋วส่วนตัวมาแลกกันเหมือนกันหากมีใครต้องการ แต่ก็อีกนั่นแหละ ผมจะกล้าไปบอกใครต่อใครว่าผมอยากได้ตั๋วเพิ่มได้อย่างไร เด็กหน้าใหม่ที่ไหนจะมีหน้าไปพูดกับพวกซุปเปอร์สตาร์ทีมชาติอังกฤษ ขอร้องพวกเขาว่า “คุณครับ พอจะมีตั๋วเหลือบ้างไหม” จากคุณ : K.Ruan - [ วันวิสาขบูชา 21:27:05 ]

ความคิดเห็นที่ 82 เกมไปเยือนยูเครนแข่งกันตอนกลางคืน ก่อนเกมพวกนักเตะจึงพักผ่อนก่อนเกมเริ่มด้วยการนอนหลับในห้องพักที่เบิร์นแฮม เรื่องนี้ทำเอาผมช็อค นี่พวกเขาหลับตาลงได้ยังไงกันทั้งๆ ที่เหลืออีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะต้องออกไปทำสงครามในนามทีมชาติอังกฤษอยู่แล้ว ผมนั่งอยู่ในห้องพัก สั่นกลัว ฆ่าเวลาด้วยการคุยโทรศัพท์เพื่อให้เวลาผ่านไป  พระคริสต์ นี่แค่เกมอุ่นเครื่อง ลองจินตนาการบรรยากาศในเกมฟุตบอลโลกดูก็แล้วกันว่าจะขนาดไหน อีกกว่าสองชั่วโมงเกมถึงจะเริ่มแต่บรรดาแฟนบอลเป็นหมื่นๆ ต่างพากันทยอยเดินทางมาที่เวมบลีย์กันจนเนืองแน่นแล้ว กลุ่มเพื่อน พ่อกับลูก ทุกๆ คนพร้อมใจส่งเสียงเชียร์ “อิงแลนด์ๆ” เด็กชายเล็กๆ ที่ดวงตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น เพ้นท์รูปธงเซนต์ จอร์จ ไว้บนแก้ม ความตื่นเต้นของพวกเขาไม่ต่างจากผม นี่แค่เกมกับยูเครน เกมอุ่นเครื่องด้วยซ้ำ แต่บรรยากาศของความคาดหวังล้นปรี่ อังกฤษมีความสำคัญสำหรับผมเสมอขณะที่มองผ่านหน้าต่างรถบัสไปเห็นบรรดาแฟนบอล ผมเพิ่งตระหนักว่าทีมชาติอังกฤษมีความสำคัญกับประเทศชาติแค่ไหน ผู้คนเหล่านี้รักและคลั่งไคล้ทีมอังกฤษ ผมตั้งใจกับตัวเองว่าจะไม่มีวันทำให้แฟนบอลเหล่านี้ผิดหวังเป็นอันขาด “รอไปดูในห้องแต่งตัวซะก่อน” ไมเคิลบอกกับผมอย่างยิ้มแย้ม ราวหนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้า “นายจะต้องหลงรักบรรยากาศในนั้น มันวิเศษมาก แค่ได้เฝ้าดูและฟังคนอื่นๆ ทุกคนนายก็จะหลงรักที่นั่นเลยล่ะ” ในตอนแรกคำพูดของไมเคิลฟังดูไม่ค่อยมีน้ำหนักสักเท่าไหร่ แต่แล้วมันก็ชัดเจนและเป็นจริงอย่างที่สุดทันทีที่ผมก้าวผ่านประตูเข้าไปในห้องแต่งตัวที่เวมบลีย์ ไม่มีสิ่งใดจะเทียบได้กับบรรยากาศวูบวาบที่นี่ได้เลย ผมเคยสัมผัสบรรยากาศในห้องแต่งตัวที่ลิเวอร์พูลมาแล้ว จริงอยู่ความมุ่งมั่นและอารมณ์ความรู้สึกภายในห้องแต่งตัวที่แอนฟิลด์นั้นเข้มข้นเสียจนคุณแทบจะยื่นมือออกไปสัมผัสมันและรู้สึกได้ แต่กับทีมชาติอังกฤษ โอ้! พระเจ้า ผมแทบไม่อยากเชื่อเลย ระดับอารมณ์ที่นี่เข้มข้นยิ่งกว่าที่ลิเวอร์พูลหลายเท่านัก สถานที่นี้เป็นที่สุดพิเศษจริงๆ ผู้เล่นของคีแกนบางคน อย่างเช่น โซล แคมป์เบลล์ นั่งอยู่เงียบๆ ปฏิบัติตัวตามขั้นตอนปกติก่อนลงสนามเช่นเดียวกับที่เคยทำผ่านมาแล้วเป็นร้อยๆ ครั้ง คนอื่นๆ เช่นร็อบบี้ และแมคก้า คุยเล่นและหัวเราะกัน ทำราวกับว่านี่เป็นเกมทั่วๆ ไปที่พวกเขาผ่านมาจนชาชินเหมือนที่แอนฟิลด์  ชั่วขณะหนึ่งบรรยากาศดูจะกดดัน มีแค่คำพูดก่อนเกมเล็กน้อยจากคีแกนกับสองผู้ช่วย ดีเร็ค ฟาแซคเคอร์ลีย์ และ อาร์เธอร์ ค็อกซ์ แต่แล้วเมื่อใกล้เวลาคิกออฟเข้าไปทุกขณะ บรรดาผู้เล่นก็เริ่มพูดคุยเสียงดังขึ้นๆ อารมณ์ถูกเร้าขึ้นจนถึงจุดสูงสุด ราวกับเสียงโห่ร้องก่อนออกศึก แต่ละคนถูกกระตุ้นด้วยความรู้สึกว่าไม่มีสิ่งอื่นใดในชีวิตของพวกเขาจะสำคัญเท่าเทียมกับเกมการแข่งขันเกมนี้อีกแล้ว เรื่องราวส่วนตัวและเรื่องของสโมสรถูกลืมไปจนหมดสิ้น เสียงตะโกนดังตามๆ กันมาครั้งแล้วครั้งเล่า นี่คืออังกฤษ ประเทศชาติของเรา ผู้คนนับล้านกำลังเฝ้ามอง อย่าได้ทำให้พวกเขาผิดหวังเป็นอันขาด  อย่าแทคเกิลพลาด อย่าเสียบอล ทุกๆ สายตาจะจับจ้องมองมายังเรา คำพูดปลุกใจต่างๆ นาๆ ประดังประเดกันเข้ามา เสียงในห้องนั้นดังอย่างเหลือเชื่อ แต่ที่กลางห้องแต่งตัว อลัน เชียเรอร์ และโทนี่ อดัมส์ ยืนอยู่ที่นั่นเป็นเหมือนศูนย์กลางของพายุ เสียงต่างๆ ในห้องแต่งตัวดังมาก แต่เสียงของอดัมส์กับเชียร์เรอร์ยิ่งเพิ่มระดับความดังให้ดังไปถึงขีดสุด เชียร์เรอร์ตะโกนกระตุ้นให้ทุกคนยิ่งตื่นเต้น ดูราวกับเป็นนักรบซึ่งกำลังเตรียมตัวเข้าสู่สงครามกำลังตะโกนปลุกเร้าเพื่อนทหารหาญ ส่วนอดัมส์เดินไปรอบๆ ห้องแต่งตัว เดินไล่จ้องตาพวกเราทีละคนๆ พร้อมตะโกนคำถามใส่หน้า “นายพร้อมหรือยังวะ” สุดยอดจริงๆ อดัมส์เดินเข้าใกล้ผมเข้ามาทุกที ในที่สุดเขาก็มาหยุดยืนต่อหน้าผม “แล้วนายล่ะพร้อมรึยัง” ถ้าในรายคนขี้ขลาดคงรู้สึกเหมือนเลือดในกายเย็นเฉียบ แต่ไม่ใช่ผม ผมจ้องตาเขากลับ ไม่ลังเล “พนันกันได้เลย ผมพร้อมยิ่งกว่าพร้อม” ผมรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ผมพร้อมแล้วที่จะเผชิญหน้ากับทุกๆ สิ่ง อดัมส์พอใจ เขาเดินผ่านผมไปยังคนต่อไป เบื้องหลังเขาเชียร์เรอร์ตะโกนสำรากคำสั่ง “เกาะติดคู่แข่งไว้ อย่าปล่อยให้พวกเขาตั้งตัวติด” คีแกนพูดให้กำลังใจเราเล็กน้อย แต่คำพูดปลุกใจที่แท้จริงมาจากเชียร์เรอร์และอดัมส์ ผมรู้สึกอัศจรรย์ใจ ก่อนหน้านี้ผมตื่นเต้นเสียจนแทบผูกเชือกรองเท้าไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมพร้อมสุดๆ พวกยูเครนอยู่ที่ไหน มาเลย ผมพร้อมจะเจอพวกเขาแล้ว พวกนักเตะยูเครนต้องได้ยินเสียงของพวกเราจากห้องแต่งตัวอีกฟากแน่ ให้ตายเถอะ เสียงอึกทึกจากห้องแต่งตัวของเราน่าจะดังจนได้ยินไปถึงเคียฟด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่แค่ข้ามเฉลียงทางเดิน แม้แต่แกเร็ต เซาท์เกท ซึ่งปรกติจะเงียบขรึมและวางตัวเรียบเฉยก็ไม่วายที่จะกระตุ้นพวกเพื่อนๆ ด้วยเสียงตะโกนอันดังไม่แพ้คนอื่นๆ  ความชื่นชมทีผมมีต่อพวกนักเตะรุ่นใหญ่อย่างเซาท์เกท อดัมส์ และเชียร์เรอร์ เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณนับตั้งแต่วันนั้น ผมรู้มาก่อนว่าพวกเขาเป็นนักเตะที่ยอดเยี่ยม แต่จากเหตุการณ์นี้ทำให้ผมรู้ว่าพวกเขาเป็นยอดนักเตะที่อยู่เหนือกว่าผู้เล่นคนอื่นๆ  ความทุ่มเท กระหายในชัยชนะ ทีมเวิร์ค ชายชาตรีอย่างอดัมส์ เชียร์เรอร์ และเซาธ์เกทโดดเด่นด้วยคุณสมบัติที่สำคัญเหล่านี้ เป็นผู้นำอย่างแท้จริง สิ่งเหล่านี้ทำให้ผมยิ่งชื่นชมบูชาพวกเขามากยิ่งขึ้นกว่าที่เคยเป็นมา มาร์ติน คีโอว์นไม่ได้ลงเล่นเกมด้วยในคืนนั้น แต่เขาก็เป็นคนหนึ่งที่กร้าวแกร่งกว่าใครๆ ในห้องแต่งตัว และกระตือรือร้นกับเกมไม่แพ้คนอื่นที่เหลือ จากคุณ : K.Ruan - [ วันวิสาขบูชา 21:28:09 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ในที่สุดลูบอส มิเชล ผู้ตัดสินก็สั่นกระดิ่งเรียกนักเตะออกไปที่อุโมงค์ การเดินผ่านอุโมงค์ไปยังสนามเวมบลีย์ก็สุดแสนจะพิเศษ ผมมองตรงไปเห็นแสงสว่างอยู่เบื้องหน้า ได้ยินเสียงเชียร์กึกก้องจากฝูงชน คลื่นเสียงที่ถล่มทลายยามที่นักเตะก้าวเท้าเข้าสู่สนาม ดังเสียจนแทบน็อคผมลงไปกองกับพื้น เวมบลีย์เป็นสนามที่ดีที่สุดที่ผมเคยเล่น ที่แห่งนี้มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนาน และโดดเด่นไม่เหมือนใคร ผมรู้ว่าตอนนี้พวกเขาสร้างสนามเวมบลีย์เสียใหม่ ทุบทำลายสัญลักษณ์หอคอยคู่ทิ้งไปแล้ว แต่ที่นี่ก็จะยังเป็นเวมบลีย์เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง เป็นสถานที่แห่งตำนานตลอดไป ผมเองเคยได้ชมเกมนัดชิงชนะเลิศที่จัดขึ้น ณ ที่แห่งนี้ผ่านทางทีวีมาหลายต่อหลายครั้ง มาชมเกมด้วยตัวเองที่สนามก็ไม่น้อย เด็กชายจากฮายตันอย่างผม เวมบลีย์ไม่ต่างอะไรกับดินแดนศักดิ์สิทธิ์ การได้เล่นเกมที่เวมบลีย์ไม่ว่าจะในฐานะนักเตะลิเวอร์พูลหรือทีมชาติอังกฤษเป็นวันที่ยิ่งใหญ่เสมอ ผมมองไปรอบๆ สเตเดี้ยม มองดูผู้คนทั้งสนามขณะยืนเรียงแถวร้องเพลงชาติ ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับเพื่อนร่วมทีมชาติเป็นครั้งแรก ผมร้องเพลง “God Save the Queen” อย่างเต็มภาคภูมิ แต่หลังจากนี้จะมีงานหนักหนาสาหัสรออยู่ ทันทีที่กรรมการมิเชลเป่านกหวีดเริ่มการแข่งขัน ผมก็ได้รับรู้รสชาติว่าเกมระดับนานาชาตินั้นเหนือชั้นกว่าเกมพรีเมียร์ลีกขนาดไหน ผมเล่นในแดนกลางร่วมกับแมคก้าและสโคลซี่ ในระบบ 3-5-2 พระเจ้าช่วย ผมยุ่งเสียยุ่งกว่ายุ่ง โดยเทคนิคแล้วยูเครนเป็นทีมที่ดีกว่าเรามาก ตัวรุกของพวกเขาอังเดร เชฟเชนโก้ และเซอร์เก เรบร็อฟ นั้นเหนือชั้น และในช่วงเวลานั้นทั้งคู่ได้รับการยอมรับว่าเป็นคู่กองหน้าที่ดีที่สุดในโลก ในตอนที่เราศึกษาเกมการเล่นของยูเครน คีแกนเลือกทั้งสองคนเป็นผู้เล่นอันตราย พวกเขาสลัดหลุดจากการประกบของเซาท์เกท อดัมส์ และแคมป์เบลได้อยู่เรื่อยๆ ทำให้ผมมีภาระหนักที่จะต้องคอยไล่ตามพวกเขาทุกฝีก้าว ทั้งเชฟเชนโก้และเรบร็อฟยอดเยี่ยมสมคำร่ำลือ พวกเขาเก็บบอลได้ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเชฟเชนโก้ เมื่อไหร่ก็ตามที่เข้าใกล้พวกเขาผมต้องระมัดระวังให้หนัก พวกเขามีทักษะชั้นอ๋องในการครองบอลและล็อคหลบคู่ต่อสู้ หากคู่ต่อสู้คนไหนไม่ระวังเข้าบอลพรวดพราดก็อาจถูกหลอกเอาได้ง่ายๆ แต่ผมก็ไม่พลาดและเริ่มมั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆ   ผมได้รับเสียงโห่ร้องชมเชยในจังหวะหนึ่งด้วย เป็นช่วงกลางครึ่งแรก ผมดักบอลขวางสนามได้ จากนั้นก็รีบส่งต่อไปให้เซาท์เกทเพื่อตั้งเกม จากนั้นวิ่งแซงยูริ ดมิททรูลินไปรับบอลจากเซาท์เกทได้อีกครั้ง ผมเห็นเบคแฮมมองหาจึงส่งบอลเร็วต่อไปให้จากนั้นก็วิ่งตื๋อกลับมาป้องกันพื้นที่แดนกลางเพื่อกันเผื่อทางฝั่งยูเครนจะโต้กลับเร็วบ้าง เป็นความรู้สึกสุดแสนวิเศษ ได้วิ่งไล่สกัดไปรอบๆ เวมบลีย์ จ่ายบอลสวยๆ ให้นักเตะระดับโลกอย่างเบคแฮม และปะทะกับนักเตะจอมเทคนิคอย่างเชฟเชนโก้ กำลังใจของผมยิ่งพุ่งพรวดขึ้นไปอีกเมื่อเราได้ประตูขึ้นนำจากลูกยิงของร็อบบี้ บวกกับประตูของโทนี่ในภายหลัง อีก 9 นาทีจะหมดเวลาการแข่งขันเมื่อเรามีท่าว่าจะชนะแน่นอนแล้ว คีแกนก็เปลี่ยนตัวคีรอน ดายเออร์ลงมาแทนผม ขณะเดินออกจากสนามผมมองกลับเข้ามาอีกครั้งเพื่อจดจำภาพของเชฟเชนโก้ในสนามเอาไว้ ผมได้ลงเล่นบนพื้นสนามเดียวกับเชฟเชนโก้ผู้ยิ่งใหญ่ เหมือนฝันที่เป็นจริง หลังจบเกม เสื้อชุ่มเหงื่อของนักเตะยูเครนก็ถูกส่งมากองให้ที่ห้องแต่งตัวของพวกเรา ผมหยิบได้เสื้อของนักเตะในตำแหน่งแบ๊คขวาของอาร์เซนอล โอเลก ลูซนี่ ซึ่งผมนำไปมอบให้กับพ่อของผม ผมส่งเสื้อของตัวเองตัวหนึ่งไปให้ฝั่งนักเตะยูเครน แต่ก็เก็บเอาไว้เองอีกตัวหนึ่ง ผมอยากมีของที่ระลึกส่วนตัวสำหรับเกมเปิดตัวในนามทีมชาติเป็นของตัวเอง เสื้อตัวนั้นอยู่ที่ชั้นบนของบ้านหลังปัจจุบันของผมเอง ในห้องที่ทำไว้เป็นห้องโชว์พิเศษ หลังเกมผมรีบตรงดิ่งไปหยิบโทรศัพท์ โทรไปหาเพื่อนๆ และครอบครัว ผมอยากจะเล่าเรื่องในห้องแต่งตัวที่แสนจะตื่นตาตื่นใจที่ได้ประสบมาก่อนเกม มีความรู้สึกดีๆ มากมายเกิดขึ้นในใจของผมขณะที่ผมเดินออกจากสนามเวมบลีย์ในค่ำคืนเดือนพฤษภาคมคืนนั้น ความปิติยินดีกับชัยชนะ 2-0 ความภาคภูมิใจที่พ่อกับแม่ได้มีโอกาสมาเห็นมาได้ยินเมื่อแฟนบอลทีมชาติอังกฤษปรบมือให้กับผม ปนเปกับความโล่งใจทั้งนี้เพราะเกมนี้นับเป็นเกมที่หนักหนาที่สุดเกมหนึ่งที่ผมเคยผ่านประสบการณ์มาเลยทีเดียว ภาพความทรงจำเกี่ยวเกมการแข่งขันครั้งนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่ชัดเจน ผมอ่อนล้าทั้งร่างกายและจิตใจ แต่ก็เป็นสุขอยู่ลึกๆ ผมได้เข้าไปมีส่วนร่วมในสงครามซึ่งไหวพริบปฏิภาณ พละกำลัง ความอดทน ถูกทดสอบในระดับสูงสุด ผมรอดมาได้ ผมรู้ว่าคีแกนประทับใจ   ฟุตบอลยูโร 2000 กำลังกวักมือเรียกผมอยู่ **** จบบทที่ 6 **** จากคุณ : K.Ruan - [ วันวิสาขบูชา 21:28:47 ]

ความคิดเห็นที่ 84 อัพเดทข่าวล่าสุด ตอนนี้มีทีมงานที่กำลังแปลหนังสือเล่มนี้เพิ่มขึ้นเป็น 4 คนแล้ว คือ คุณ  jigij , คุณ yumesan, คุณ Finnegan 'Finn' Bell และคุณ sumire ทำให้พวกเราคงจะได้อ่านแบบครบสมบูรณ์เร็วกว่าเดิม ขอขอบคุณ ทีมแปลทุกท่านอีกทีครับ  -/\ - จากคุณ : K.Ruan - [ วันวิสาขบูชา 21:34:30 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ตอนต่อไปมาแล้ว ขออ่านก่อนนะ ขอบคุณมากครับ จากคุณ : FranCVien - [ วันวิสาขบูชา 21:56:08 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ตามมาอ่านค่า จากคุณ : i am tabo - [ วันวิสาขบูชา 21:58:44 ]

ความคิดเห็นที่ 87 อ่านจบล่ะ โหวตให้จิ๊กนึง ไปก่อนนะทุกท่านที่อ่านอยู่ อิอิ จากคุณ : Reonard - [ วันวิสาขบูชา 22:01:51 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ตามมาอ่าน และขอบคุณอีกครั้งเช่นเคย เมื่อวานพันทิพเข้าไม่ได้ แทบจะบ้า จากคุณ : 9ho - [ วันวิสาขบูชา 22:18:59 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ขอบคุณมากค่ะ โหวตให้เรียบร้อยแล้วค่ะ จากคุณ : มุกอันดามัน - [ วันวิสาขบูชา 22:48:59 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ จากคุณ : อันดามัน (siansian) - [ วันวิสาขบูชา 23:37:05 ]

ความคิดเห็นที่ 91 โหวตให้คับ จากคุณ : ^-^Fanta-Boy^-^ - [ 1 มิ.ย. 50 12:39:28 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ยิ่งอ่านยิ่งชอบ จากคุณ : ninue - [ 1 มิ.ย. 50 13:11:45 ]

ความคิดเห็นที่ 93 thank you จากคุณ : Lu Xun - [ 1 มิ.ย. 50 13:18:04 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ยิ่งอ่านก็ยิ่งรักเจอร์ราด ยิ่งรักลิเวอร์พูล แต่เหนือสิ่งอื่นใด ขอบคุณทีมผู้แปลและผู้โพส์มากมาย จากคุณ : No.99 (steviej) - [ 1 มิ.ย. 50 19:16:26 ]

ความคิดเห็นที่ 95 รออ่านบทต่อไปอยู่นะค่ะ ขอบคุณผู้แปลมากมายค่ะ รักเจอร์ราร์ด รักลิเวอร์พูลมากมาย จากคุณ : t'an_eve (t'an_eve) - [ 1 มิ.ย. 50 19:22:34 ]

ความคิดเห็นที่ 96 บทที่ 7 จะมาวันนี้ป่าวคับนี่ จากคุณ : Reonard - [ 1 มิ.ย. 50 21:10:54 ]

ความคิดเห็นที่ 97 มารอบทที่7เหมือนกันครับ มาไวๆนะครับ ตั้งตารออยู่ ^^ จากคุณ : FranCVien - [ 1 มิ.ย. 50 21:38:38 ]

ความคิดเห็นที่ 98 มาปูเสื่อรอตอน 7 คร๊า.... [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : หนีแม่...มาหน้าบอร์ด - [ 1 มิ.ย. 50 22:02:33 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ขอบคุณผู้แปลด้วยค่ะ ที่เอาหนังสือดีดีมาให้อ่าน รอบทที่ 7 ต่อไปค่ะ จากคุณ : s_manavvan - [ 2 มิ.ย. 50 08:51:08 ]

ความคิดเห็นที่ 100 ถ้าเอาไปแปลขาย ก็ซื้อแน่นอนเลยค่ะ ผู้แปลใจดีมากๆ แล้วก็แปลได้ดีด้วย ขอบคุณมากเลยค่ะ จากคุณ : NobodyGotNoWhere2Go - [ 2 มิ.ย. 50 10:44:01 ]

ความคิดเห็นที่ 101 เคยไปถามที่ ร้าน สตาร์ช้อกเกอร์ อ่ะค่ะ ว่าจะมีแปลเปนไทยขายรึป่าว ทางร้านเค้าบอกว่ามีแน่นอนค่ะ รอดูกันไปก้อแล้วกันนะค่ะ.. จากคุณ : t'an_eve (t'an_eve) - [ 2 มิ.ย. 50 11:10:57 ]

ความคิดเห็นที่ 102 สุดยอดเลยน้อ จากคุณ : ~นู้ปปี้จัง~ - [ 2 มิ.ย. 50 14:45:31 ]

ความคิดเห็นที่ 103 ตั้งตารอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ ไม่รู้จะหาคำพูดมาอะไรมาขอบคุณทีมผู้แปลและจขกท. ..ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ตาลสามต้น - [ 2 มิ.ย. 50 15:20:54 ]

ความคิดเห็นที่ 104 แจ่มครับ จากคุณ : สวี่เหวินเฉียง - [ 3 มิ.ย. 50 12:29:37 ]

ความคิดเห็นที่ 105 บทต่อไปเชิญกระทู้นี้ครับ http://www.pantip.com/cafe/supachalasai/topic/S5471505/S5471505.html จากคุณ : K.Ruan - [ 3 มิ.ย. 50 13:17:54 ]

ความคิดเห็นที่ 106 กระทู้ดีๆ จากคุณ : นายมาร์ช - [ 3 มิ.ย. 50 16:28:06 ]

ความคิดเห็นที่ 107 มาตามอ่านที 3 ตอนรวด ปลื้มและประทับใจมากกกกกกกกกก ขอบคุณผู้แปลและผู้มีส่วนร่วมกับการแปลทุกท่านนะคะ -/\- อ่า่นแล้วคิดถึงสไปซ์ บอย คิดถึงนักเตะยุคนั้นหลาย ๆ คนด้วย อินซี่ มัทเตโอ บานส์ฯลฯ โดยเฉพาะเจมี่ เรดแนปป์ ขวัญใจตลอดกาล ปลื้มสุด ๆ +++ ไปเจอรูปทีม Liverpool ปี 1994-95 เลยเอามาฝากค่ะ (รูปนี้เคยมีแปะฝาห้องสมัยยังละอ่อนด้วยนะ ^^) [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : ชิวเทียน - [ 3 มิ.ย. 50 17:30:25 ]

ความคิดเห็นที่ 108 ^ ^ ^ ว้ายๆๆๆ คุณชิว รูปแปะผนังรุ่นๆ กับของ jigij เลยค่ะ แต่ของ jigij ไม่ทันลุงรัชชี่ ปล. อยากฝากเพื่อนๆ ที่มาอ่านว่าไม่ต้องโหวตดีมั๊ยคะ กระทู้แรกๆ ที่โหวตไว้บนสุดแล้วมันก็มีลิงค์ต่อมาที่บทใหม่อ่ะค่ะ โหวตเยอะไปเด๋วคนอื่นเค้าจะรำคาญเอา แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 50 19:56:04 จากคุณ : jigij - [ 3 มิ.ย. 50 19:54:55 ]

ความคิดเห็นที่ 109 สุดยอดเลยครับ อ่านแล้ววางไม่ลงจริงๆ ขนาดผมไม่เคยดูบอลเลย อ่านยังติดใจเลยครับ ขอบคุณพี่ๆทุกท่านที่ช่วยกันแปล ให้พวกเราทุกคนได้อ่านกันนะครับ จากคุณ : mars.src - [ 3 มิ.ย. 50 20:03:43 ]

ความคิดเห็นที่ 110 ขอบคุณนะค้า จากคุณ : Pinky Princess - [ 6 มิ.ย. 50 13:55:34 ]