ในที่สุดผมก็สามารถเบรก 100 ได้ซะที เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา แม้ว่าจะเป็นสนามเล็กๆ สั้นๆ แต่ทำให้ค้นพบอะไรบางอย่างที่อยู่ใกล้ตัวเราแต่เราไม่เคยยอมรับมันเลย นั่นคือ "ความเป็นตัวตนในเกมส์กอล์ฟของเรา"
ผมพบว่าหลายครั้งที่ผมดูกอล์ฟในทีวี ผมมีความรู้สึกว่าอยากทำช็อตมหัศจรรย์แบบไทเกอร์ได้ อยากตีออนตรงๆแบบรีทีฟ กูเซ่น อยากไดร์ฟไกลๆแบบจอน เดลี่ และอีกหลายต่อหลายอยาก... จนกระทั่งเกิดอาการ "หลอกตนเอง (self-illusion)" ในมาตรฐานการเล่นของตัวเอง ซึ่งผมเอาตนเองไปอินกับโปรดังๆในทีวี หรือคนเก่งๆ
บนแท่นทีออฟในช่วงเวลาที่ผ่านมา เมื่อผมไดร์ฟแป้ก ท็อป ฉึก ลูกกลิ้งไปไม่กี่ 10 หลา ผมเกิดอาการเสียหน้าอย่ารุนแรง และอับอายมากๆ จนทำให้เกิดอาการหัวเสีย (กว่า 50% ของมือใหม่ที่รู้สึกเขิน อับอายที่ทำพลาด) ผมเดินส่ายหน้า และผิดหวัง เหมือนกับโปรระดับโลกที่ทำเงิน 10 ล้านหายตรงหน้า และวันนั้นผลงานก็ทะลุ 100 กว่าอีกครั้ง เพียงเพราะการรู้สึกเสียฟอร์ม
2. ในแฟเวย์ ผมงัดทั้งเหล็ก 7 ที่เป็นเหล็กครูออกมาตี ผมฉึกพื้นดินกระจุยกระจาย หรือแม้แต่เอาแฟเวย์วู้ดมาและทุบหัวลูก 3-4 ครั้ง ก็ยังเละ ผมรู้สึกแย่ๆ และอัยอายเพื่อนๆในก้วนที่ตีดี ตีเสียดัง ยิ่งเขาตีโดนสวีทสปอต แหม...มันช่างบาดใจเราจริงๆ ทำไมทำไม่ได้บ้างวะ
3. ในการแอ็พโพรชขึ้นกรีน ผมตีออกขวาเฉยๆ แบบว่าแช็งค์กันเห็นๆ ทั้งๆที่ซ้อมลูกสั้นวันละ 3 ถาดแบบวันเว้นวัน ผมรูสึกแย่ และเสียความเชื่อมั่น และพาลคิดไปว่าวงหลุด วงหาย วงเพี้ยน และอีกสารพัดโรคระบาดของมือใหม่ วันนั้นผมเกิน 100 อีกแล้ว
หลังจากวันนั้น...ยิ่งคิดมาก ยิ่งทำให้หดหู่ เรียนกับโปรก็แล้ว มีคนเก่งๆมาสอนก็แล้ว แต่ทำไมเราไม่มีการพัฒนา หรือ เบรก 100 ได้ซะที จนความท้อมาเยือน และความคิดอยากจะโละไม้ทิ้งก็เข้ามา ผมรู้สึกว่าไม่สนุก ไม่มีความสุข และคิดว่าเรากะกีฬานี้คงต้องทางใครทางมันแล้ว
...แต่แล้ว หลังจากพักใจไป 1 สัปดาห์ เมื่อความล้าความเหนื่อยหายไป สติเราก็เข้ามา...เมื่อเราคิดว่า เรามันไม่ใช่โปรระดับโลก เรามันไม่ใช่คนในทีวี เรามันนักกอล์ฟ 1.5 ปีนี่หว่า ฝีมือเรามันก็แค่นี้ พลาดที่แท่นทีออฟมันเป็น "เรื่องธรรมดาสามัญที่สามารถเกิดกับคนธรรมดาคนหนึ่ง ที่ชอบเล่นกอล์ฟ" หรือจะตีทุบลูก ตีแอ้พโพรชแล้วลูกออกขวาตกน้ำเฉยๆ มันก็เป็นเพียงช็อตๆ นึงที่เกิดได้กับคนธรรมดาสามัญคนหนึ่ง เพราะทุกย่างก้าวมันพลาดได้หมด ขนาดเดินๆอยู่ยังสะดุดรอยไดวอทตัวเซได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับการแกว่งไม้ผ่านปะทะลูก ซึ่งมันก็ลูกกลมๆ พลาดได้เหมือนกัน ขนาด เดวิด เบคแค่ม ซ้อมปั่นฟรีคิกเป็นพันๆลูกยังพลาดได้เลย
ผมค้นพบว่าผมคาดหวังมากไป ผมอยากเอาชนะมากไป ผมอยากเล่นสวยๆ ตีไกลๆ ต่อหน้าเพื่อนๆมากไป จนผมลืมความสุขของการออกรอบ ความสุขในการการชมธรรมชาติ ชมสวนสวยๆในสนามกอล์ฟ การตั้งสติและสมาธิกับสิ่งที่กระทำอยู่มันหายไปหมดเพราะความอยากได้คะแนนดีดีความเกร็ง ความท้อ มันก็เข้ามาแทรกวงสวิงหมด
จนมาถึงวันเสาร์ที่ผ่านมา ผมอยากเล่นกอล์ฟเพราะอยากสนุกกับมันจริงๆสักวัน โดยไม่คิดถึงสกอร์ ไม่ถามแคตดี้ว่าเท่าใหร่ ไม่มานั่งนับช็อตที่ตีไป เพียงแต่บอกแคตดี้ให้จดออน-พัตต์และไม่ต้องมารายงานสกอร์ในระหว่างเล่น เพราะไม่อยากฟัง ผมเพียงแต่จะทำอย่างไรให้ไอ้ลูกกลมๆ มันลงหลุมไปได้ ผมต้องทำอย่างไร..ใช่แล้ว ผมเล่นให้ช้าและเดินให้ช้าลง (ในใจตอนนั้นนึกถึงคำพูดพี่ไก่ใจดี ว่า "น้อตไม่ต้องรีบเดิน เดินไปช้าๆ อย่าให้ใจแซงตัวเรา" และยังหวนคิดถึงคำพูด พี่จุ้อีกว่า..."น้อตวันนี้เรามาเล่นเกมส์ๆนึงนะ คือ เกมส์ที่ทำยังไงก็ได้ให้ลูกมันอยู่บนแฟร์เวย์") เออ...ใช่นะ เราจะรีบเร่งไปไหนกันวะ กอล์ฟมันมี 18 หลุมยังไงก็เดินครบแน่ๆ มันไม่หนีไปไหนหรอก จะรีบไปทำไมอ่ะ และจะตีไกล ตีเร่งให้ลูกมันออกขวาไปทำไม เพราะเราตีแค่ ครึ่งวง หรือ 3/4 วง เหล็ก 7 มันก็ 140 หลาแล้วนี่หว่า 3 ทีก็ออนแล้ว ทีออฟไดร์ฟเวอร์ 200 ก็ดีใจสุดๆแล้ว จะไปเอาอะไรกับมากนักวะ ฝีมือเราแค่นี้ จะไปตีแบบไทเกอร์ได้ยังไง
จากนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร และยอมรับในผลงาน ยอมรับตนเอง และยอมรับความผิดพลาดว่า "มันก็แค่ช็อตๆนึง ตีดีแล้วไง ตีเสียแล้วไง" จนครบ 18 หลุม แค้ตดี้บอกว่า นายตีเสียในหลุมหลังๆเยอะนะ แต่ก็ยังเบรก 100 ได้อยู่....ผมอ้าปากค้างเลยว่า เฮ้ยตูเบรก 100 แล้วเหรอวะเนี่ยะ 41-55 ออกมารวมออกมา 96 เออ...เราก็ทำได้แฮะ
สุดท้ายพอกลับบ้านก็มานั่งคำนวนซ้ำๆ เพื่อดูความถูกต้องอีกที เออ...ใช่ๆๆ เราทำได้เหมือนกันนะ วันนั้นทำให้พบว่า การยอมรับตนเอง รับในความผิดพลาด และที่สำคัญ คือไม่ได้ห่วงเรื่องของการเสียฟอร์ม และอายเพื่อนๆในสนาม (เพราะผมไม่มีฟอร์ม) ผมไม่โกรธตนเอง ไม่หัวเสีย ไม่โทษว่าเราห่วย ไม่คิดว่าเราแย่ ใครจะมองอย่างไรก็ช่างเขา ผมเล่นไปตามเกมส์และสนุกกับช็อตที่เล่นไปแต่ละหลุม พบว่าจริงๆแล้วกอล์ฟมันก็สะท้อนความเป็นตัวตนของเราจริงๆ หากมัวแต่ห่วงฟอร์ม ห่วงว่าใครจะมองเรายังไง จะอายแคตดี้กลัวว่ามันจะดูถูกเรา กลัวโน่น พะวงนี่ สุดท้ายกลายเป็น "เล่นเกมส์เพื่อโชว์คนอื่นหรือมัวพะวงในการรักษาหน้าตนเองอยู่ได้" แต่วันนี้ผมเล่นเพราะกอล์ฟมันสนุก ผลงานเลยออกมาเช่นฉะนี้ อิอิอิ
ปล. ขอบคุณพี่ไก่ พี่จุ้ ที่ได้ให้คำแนะนำในช่วงการออกรอบในอดีตที่ผ่านมาจนผมระลึกถึงมันแล้วทำให้ผมตามหาตนเองเจอ ขอบคุณครูสะอาดที่สอนผมไดร์ฟและแก้อาการบานขวา และเพิ่มระยะให้ผมได้ (บางทีมีเผลอใช้มือขวาบีบแน่นเลยบานหน่อยๆบ้าง อิอิอิ)
อืม...ที่มาแชร์ให้ฟังนี้ก็เป็นความดีใจเล็กๆ ที่สามารถเบรก 100 ได้ซะทีครับ เลยคลายความคาดหวัง หรือความกดดันในใจได้บ้าง อิอิอิ แต่จะรักษาให้มันต่ำกว่า 100 นี่ยากกว่าแหงๆ
จากคุณ :
knotgolfer 
- [
29 พ.ค. 50 08:58:56
]
เบรก 100 ได้...เพียงการยอมรับตัวตนเพียงไม่กี่ข้อ
