ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 7 สปา ทั้งรักทั้งเกลียด โฮมซิคทำลายฟุตบอลยูโร 2000 ของผมลงจนหมดสิ้น ความไม่มั่นใจเริ่มคืบคลานเข้ามาเกาะกุมจิตใจของผมไม่นานหลังจากเราจากบ้านมา ทั้งยังทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อเราแวะพักที่มอลต้า เพื่อเปิดโอกาสให้นักเตะทีมชาติอังกฤษได้ลงเล่นเกมนัดอุ่นเมื่อวันที่ 3 มิถุนายน ปี 2000 เมืองบาเล็ตต้าดูจะเป็นสถานที่ที่สวยงาม อากาศสดใส แต่ผมไม่มีกะจิตกะใจจะไปเที่ยวชมสถานที่นัก ปัญหาการบาดเจ็บที่ส้นเท้า ทำให้ผมไม่สามารถลงเล่นเกมได้และก่อให้เกิดความวิตกกังวลว่าจะหายทันลงเล่นเกมในการแข่งขันยูโร 2000 ไหม ผมนึกไม่ถึงว่าความขุ่นข้องในใจผมที่แท้มาจากความคิดถึงบ้าน ตอนแรกแค่คิดว่าเพราะปัญหาการบาดเจ็บทำให้ผมเสียอารมณ์ เพราะเมื่อใดที่ผมกลับไปซ้อมได้ผมก็จะเริ่มเบิกบานขึ้นอีกครั้ง ผมเช็คอินเข้าพักในโรงแรมที่พักของทีมชาติอังกฤษใกล้ๆ กับเมืองสปาในประเทศเบลเยี่ยม ใจหวังแค่ว่าอยากจะมุ่งมั่นกับการซ้อมๆๆๆๆ และก็ซ้อมเท่านั้น แน่นอนว่าผมตื่นเต้นที่ใกล้จะได้ไปสัมผัสบรรยากาศการแข่งขันทัวร์นาเม้นต์ที่ยิ่งใหญ่ อย่างฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติยุโรป แต่กระนั้นผมก็ยังไม่สามารถสลัดความรู้สึกหดหู่ออกไปจากใจได้ ผมไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นบ้าอะไร ผมมีชีวิตแบบที่ผู้ชายทุกคนเฝ้าฝันถึง มีสิทธิ์จะได้วัดฝีเท้ากับนักฟุตบอลฝีเท้าเยี่ยมของยุโรปเพื่อชิงรางวัลที่น่าภาคภูมิใจ มีนักเตะชื่อดังมากมายเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ ไม่ว่าจะเป็นเธียรี่ อองรี หรืออเลสซานโดร เดลปิเอโร่ ล้วนแล้วแต่ยอดนักเตะทั้งสิ้น ฟุตบอลยูโร 2000 เป็นสังเวียนแข้งที่วิเศษที่สุดที่ผมจะได้มีโอกาสได้พัฒนาฝีเท้าขึ้นไปอีกขึ้น ผมรักการแข่งขันนี้ แต่อีกใจหนึ่งกลับร่ำร้องอยากจับเครื่องบินบินกลับไปบ้านเลขที่ 10 อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ฟุตบอลทัวร์นาเม้นต์นี้เป็นครั้งแรกที่ผมต้องจากบ้านมาไกลเป็นระยะเวลานานพอดู แน่นอนว่าผมก็เคยจากบ้านไปไกลมาก่อน ทั้งจากการไปเที่ยวฮอลิเดย์ หรือการเดินทางไปแข่งขันฟุตบอลต่างถิ่น แต่มันก็กินเวลาแค่ช่วงสั้นๆ ไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ ระยะเวลาแค่ 7 วันที่ต้องอยู่ห่างบ้านผมพอทนไหว แต่การเดินทางครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน แม้ว่าก่อนหน้ารายการแข่งขันนี้ทีมชาติอังกฤษจะต้องเดินทางไปแข่งขันนอกประเทศนาน 10 วันมาก่อน ซึ่งผมน่าจะทำใจให้ชินกับมันได้แล้ว แต่ในความเป็นจริงการต้องจากบ้านไปนาน 5 สัปดาห์ไม่ต่างอะไรกับการถูกตัดสินโทษจำคุกในความคิดของผม ท้องไส้ผมปั่นป่วนไปหมดด้วยความปรารถนาที่จะได้กลับบ้านไปพบหน้าพ่อ แม่ และพอล กลับไปหาชีวิตที่มีครอบครัว เพื่อนฝูง เพื่อนบ้านที่คุ้นเคย และญาติ อยู่รายล้อม ผมเฝ้าคิดถึงสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิต การได้นั่งมองแม่เตรียมน้ำชา พูดคุยกันกับพ่อและพอลอย่างออกรส ผมเกลียดที่ต้องจากบ้านมาไกล ที่บ้านผมรู้สึกปลอดภัยที่ได้อยู่ในกรอบกำแพงสี่เหลี่ยม ที่ซึ่งมีแต่ผู้คนที่ผมไว้วางใจและเปิดใจด้วยได้ แย่ชะมัด ผมคิดถึงบ้านเหลือเกิน ยามค่ำคืนผมได้แต่นั่งจ่อมบนเก้าอี้ในห้องพักจ้องมองออกไปในความมืดมิดภายนอก แทบอดใจไม่ได้ที่จะต้องกรีดร้องขอความช่วยเหลือ หะแรกผมขายหน้าเกินกว่าจะยกเอาเรื่องนี้มาระบายให้พ่อแม่ฟังตอนที่โทรศัพท์คุยกันได้ “ครับ ทุกอย่างกำลังไปได้สวยเลย ที่นี่วิเศษมากครับ” ผมพูดได้แค่นี้ และก็น่าจะเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น ผมเป็นถึงนักฟุตบอลอาชีพ ทำรายได้อย่างงาม ได้รับเกียรติเป็นตัวแทนของประเทศ ผมได้มาสมาคมกับเพื่อนร่วมทีมที่แสนดี บรรดานักฟุตบอลที่ผมจะพูดจาหยอกล้อเล่นหัวกันได้ ผมมาอยู่กับเพื่อนที่คบกันมาเป็นสิบปีอย่างไมเคิล โอเว่น เควิน คีแกนก็ดีกับผมเหลือเกิน เขาเอาตัวเองเข้ามาเสี่ยงโดยการพานักเตะรุ่นเยาว์ อ่อนประสบการณ์อย่างผมมาร่วมการแข่งขันที่ยิ่งใหญ่ครั้งนี้ ผมโชคดีแค่ไหนกับสิ่งเหล่านี้ผมรู้ดี ทุกๆ คนในอังกฤษก็พร้อมจะโดดเข้ามาแลกที่กับผมทันทีถ้าทำได้ จะมามัวคิดถึงบ้านได้ยังไง โตซะที ตั้งใจให้มั่น ผมบอกตัวเองแบบนี้แต่ก็ยังไม่สามารถสลัดความรู้สึกเลวร้ายออกไปจากจิตใจ ในคืนหนึ่งผมหลุดปากบอกสิ่งที่อยู่ในใจให้แม่ฟัง “ผมไม่อยากอยู่ที่นี่เลยครับ” ผมสาธยาย “ผมอยากกลับไปอยู่ที่บ้านกับแม่ ผมเหงาจนแทบไม่สบาย หลับตาไม่ลง ผมอยากกลับบ้าน” พ่อกับแม่เป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด พวกท่านเลี้ยงดูผมและพอลอย่างเอาใจใส่มาตลอด แต่ท่านก็ไม่อยากให้ผมละทิ้งโอกาสที่มีหลังจากทำงานหนักเพื่อให้ได้มันมา พ่อมาคุยด้วยทันที “สตีเว่นลูกไม่ได้พลาดอะไรที่บ้านสักนิด” พ่อบอก “ถ้ากลับมาบ้านแค่วันสองวันลูกก็จะต้องอยากกลับไปสปาแน่ๆ สนุกกับสิ่งที่ทำจะดีกว่า” “อยู่ที่นี่ผมก็สนุกนะครับพ่อ ผมรักที่นี่ อยากอยู่ที่นี่อยู่แล้ว แต่ผมก็อยากไปอยู่ที่บ้านด้วย ผมไม่รู้ว่าจะนานเท่าไหร่ผมแค่อยากกลับบ้าน” “ลูกอยากจะบอกเรื่องนี้กับผู้จัดการหรือเปล่า” พ่อถาม “ไม่นะครับ” ผมตอบทันที จะพูดได้ยังไง หลังจากติดทีมชาติมาหนึ่งครั้งผมจะกล้าเดินไปเคาะประตูห้องเพื่อบอกกับเควินว่า “เจ้านายครับ ผมคิดถึงบ้าน” ได้ยังไงกัน ถ้าทำแบบนั้นเขาคงจะเตะโด่งผมออกมาตลอดกาลปะไร การแข่งขันยูโร 2000 ยังไม่เริ่มอย่างเป็นทางการ ผมจึงกลัวว่าเควินจะเรียกนักเตะจากรายชื่อสแตนด์บายมาเล่นแทนผม ต้องอดทนเป็นคำตอบเดียวที่ผมคิดได้ คิดไปถึงการแข่งขันอย่างเดียวพอ จากคุณ : K.Ruan - [ 3 มิ.ย. 50 13:04:23 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังแก้โรคโฮมซิคของตัวเองไม่ได้ บางครั้งบางคราวผมก็ยังคิดถึงบ้าน ตอนไปแข่งขันยูโร 2004 ที่โปรตุเกสสองสามวัน ผมยังเศร้าซึมสุดๆ เมื่อออกเดินทาง ผมเป็นคนติดบ้าน ถ้าไม่ได้เป็นนักฟุตบอลผมคงจะไม่ออกจากบ้านไปไหนนานเกินสองเดือนแน่ ผมเกลียดที่จะต้องอยู่คนเดียว จนทุกวันนี้ก็ยังเกลียด ตอนเดินทางกับทีมชาติอังกฤษผมได้พักในห้องพักคนเดียว ถ้าครอบครัวของผมมาพักที่โรงแรมด้วยกับผมเวลาเดินทางไปแข่งขันเป็นระยะเวลานานๆ ผมก็คงสบาย จะไปไหนก็ไปกันนานเท่าไหร่ก็ไม่กลัว แต่ถ้าไปคนเดียวมันเป็นเรื่องที่ผมทนไม่ได้  แทบจะเป็นบ้าตาย น่าเบื่อสุดๆ แม้แต่ตอนที่ผมแยกมาอยู่บ้านของตัวเองแค่สักชั่วโมงเดียวผมก็ร่ำร้องหาโทรศัพท์แล้ว ผมไม่อาจมานั่งที่บ้านอยู่คนเดียวเงียบๆ ไม่ได้พูดจากับใคร ผมชอบให้มีคนอยู่ด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนในครอบครัว ผมรู้มันฟังดูแปลกๆ ในทัวร์นาเมนต์นั้นความรู้สึกสองอย่างผสมปนเปอยู่ในจิตใจของผมทั้งสุขและเศร้า แม้จะถูกครอบงำด้วยความเหงาจากอาการโฮมซิค กระนั้นผมก็ไม่วายตื่นเต้นกับการแข่งขันที่กำลังจะมาถึง พวกเพื่อนๆ โทรมาคุย แสดงความยินดีกับผม บอกผมว่าเขาดีใจด้วยแค่ไหนที่ได้เห็นผมได้รับเลือกให้เล่นกับทีมชาติ แม้จะว้าเหว่แต่ผมก็ยังเป็นสุขกับการมาพักที่สปา ได้มีโอกาสสัมผัสประสบการณ์ที่คนทั้งโลกได้แค่ฝันถึง ก่อนเดินทางออกจากอังกฤษมันก็หนีไม่พ้นความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้รับใช้ชาติ ที่อังกฤษคนทั่วไปพากันประดับประดาธงชาติไว้หน้าบ้าน หรือติดกระจกรถ สติ๊กเกอร์สัญลักษณ์ทีมชาติมีให้เห็นทุกหนทุกแห่ง รายงานข่าว รายงานพิเศษเกี่ยวกับฟุตบอลยูโร 2000 มีให้เห็นแทบทุกพื้นที่บนหน้าหนังสือพิมพ์ ผมกระหายที่จะมีส่วนร่วมในเกมการแข่งขันที่ยิ่งใหญ่ครั้งนี้ เมื่อคีแกนประกาศรายชื่อขุนพลนักเตะที่ได้รับเกียรติไปร่วมรับใช้ชาติเมื่อวันที่ 31 พฤษภาคม ผมตื่นเต้นสุดๆ ที่ได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่งในทีมชาติ ตอนแรกผมคิดว่าผมพลาดเกมต่างๆ บ่อยเกินไป ดูแล้วไม่น่ามีโอกาสสำหรับผม แต่แล้วเควิน คีแกนก็อ่านชื่อของผม ให้ได้มาร่วมทีมกับนักเตะซุปเปอร์สตาร์อีกเป็นทิวแถว นักเตะอย่างอลัน เชียร์เรอร์, เดวิด เบคแฮม, โทนี่ อดัมส์ และพอล สโคลล์ หลังจากลงเล่นในเกมทีมชาติครั้งแรกเป็นเวลาเพียง 81 นาที ผมก็ได้สิทธิ์ไปร่วมชิงแชมป์ยุโรปที่ฮอลแลนด์และเบลเยี่ยม แม้จะต้องรับมือกับปัญหาผมก็ยังรู้สึกดีกับสปา เควินและทางเอฟเอจัดสถานที่หย่อนใจเอาไว้ให้ด้านหลังโรงแรมที่พัก มีทั้งโต๊ะพูล, โต๊ะปิงปอง, ห้องเกมคอมพิวเตอร์ และพื้นที่สำหรับเกมพิตช์แอนด์พัตต์, เกมกอล์ฟสิบแปดหลุม เตรียมไว้บริการให้นักเตะเป็นอย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่อง นอกจากความบันเทิงที่เอฟเอจัดหาไว้ให้ พวกนักเตะยังหาเรื่องสนุกๆ ทำกันเอง มีการจัดให้มีคืนแข่งม้า ซึ่งแมคก้ากับฟาวเลอร์เอาจริงเอาจังราวกับว่าไปเล่นอยู่ในเอนทรี(สนามแข่งม้า) จริงๆ มีการตั้งวงเล่นไพ่กันด้วยซ้ำ เควิน คีแกนถึงกับลงมาจอยด้วยตอนนั่งเล่นกันในรถบัสด้วยซ้ำ ทำเอาหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งนำข่าวไปลงผิดๆ ว่ามีการเล่นไพ่กินเงินพนันกันในหมู่นักเตะ จริงอยู่มีการจัดห้องเล่นไพ่ไว้เล่นเกมไพ่สามใบ (คล้ายๆ โป๊กเกอร์) และฮาร์ท ซึ่งเล่นพนันกันจริงๆ ที่โรงแรม แต่เกมพวกนี้ไม่เคยนำมาเล่นกันบนรถบัส  วงไพ่หาเจอไม่ยากเพราะจะมีเสียงเฮอาดังมาให้ได้ยินตลอด มีการยั่วแหย่กันเฮฮาเหลือหลาย ผมไม่ชอบเล่นไพ่แต่ก็ชอบไปนั่งฟังคนอื่นแหย่กันในวงไพ่ คำวิจารณ์ทางหน้าหนังสือพิมพ์ซึ่งต่อว่าคีแกนที่ไปร่วมวงไพ่ นี้น่าขันสิ้นดี การที่เขามาร่วมเฮฮาปาร์ตี้กับนักเตะแสดงถึงภาวะผู้นำไม่ใช่เป็นสัญญาณของความอ่อนแอ เขาเปิดใจกับลูกทีมและพวกนักเตะก็เปิดใจกับเขาเช่นกัน ผมชอบผู้จัดการทีมที่ชอบสมาคมมากกว่าพวกที่ชอบวางตัว โค้ชที่เย็นชา เหินห่าง อาจทำให้ผมหงอ แต่เควินเป็นคนซื่อตรงและเปิดกว้าง เขาวางตัวเป็นเหมือนพ่ออีกคนให้ผมในช่วงที่เราร่วมงานกันในฟุตบอลยูโร 2000 แม้จะกริ่งเกรงในตอนแรก แต่บุคลิกที่กระตือรือร้นของคีแกนช่วยให้ทุกๆ คนในแคมป์ทีมชาติปรับตัวเข้าหากันได้ง่ายขึ้น ผมเองก็ค่อยๆ กลืนเข้ากับครอบครัวทีมชาติอังกฤษได้ทีละเล็กละน้อย ที่นี่ไม่มีการแบ่งพรรคแบ่งพวกแม้แต่น้อย บางครั้งตอนผมกำลังเดินอยู่ที่เฉลียงก็เจอเข้ากับแกรี่ เนวิล ที่มาตามลากตัวผมไปเล่นพูล ไปร่วมเกมปะทะกันระหว่างลิเวอร์พูลกับยูไนเต็ด เพียงแต่เปลี่ยนเป็นดวลกันด้วยไม้คิวในการแข่งขันที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะแทน ผมพูดคุยกับเพื่อนนักเตะร่วมทีมได้ทุกคนตลอดทัวร์นาเม้นต์ ตอนแรกผมค่อนข้างเกร็งๆ กับเดนนิส ไวส์ แต่ตลอดทัวร์นาเม้นต์ที่ได้อยู่ด้วยกันกลายเป็นว่าเขาเป็นคนที่เปิดเผยกับทุกๆ คนและเป็นเพื่อนที่ดี ไม่มีใครสักคนแม้แต่พวกนักเตะซุปเปอร์สตาร์ที่จะละเลยหรือวางตัวห่างเหินกับนักเตะหน้าใหม่อย่างผม ผมค่อนข้างกลัวเชียร์เรอร์จากบุคลิกภายนอกที่ดูจะปั้นปึ่งเฉยชา ถ้าผมลงมาจากห้องพักมาเจอเข้ากับกับตันทีมชาติผู้โด่งดังที่โต๊ะอาหาร ผมก็จะเลี่ยงไม่นั่งใกล้เขา ผมค่อนข้างอาย ก็ตลอดเวลาที่เป็นนักเตะฝึกหัดอยู่ที่ลิเวอร์พูลผมเอาแต่พูดถึง “เชียร์เรอร์ๆๆ” และ “ร็อบบี้ๆๆ” ตลอดเวลาด้วยว่าพวกเขาเป็นขวัญใจของผม โชคดีที่ผมได้มีโอกาสร่วมงานกับร็อบบี้ที่ลิเวอร์พูลผมก็เลยรู้จักสนิทสนมกับเขา  ผมไม่ต้องกลัวที่จะอยู่ใกล้กับร็อบบี้ แต่กับเชียร์เรอร์ไม่เหมือนกัน เขาเป็นขวัญใจของผมตั้งแต่แรกที่ผมมาที่สปา ไม่มีใครกลบรัศมีเขาได้ เมื่อไรก็ตามที่เชียร์เรอร์ก้าวเข้ามาในห้อง ทุกคนก็จะหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่เพื่อมองเขา เขาคือปรากฏการณ์ แต่ในระหว่างร่วมการแข่งขันยูโร 2000 ผมก็ได้เรียนรู้ว่าเชียร์เรอร์เป็นบุคคลที่ยอดเยี่ยม ไม่ต่างกับที่เขาเป็นศูนย์หน้ามหากาฬ  ไม่มีการยกตน โอ้อวด ไม่ทำตัวเหนือคนอื่น เชียร์เรอร์เป็นแบบฉบับของชาวจอร์ดี้แท้ๆ เขาอบอุ่นและเป็นมิตร เขาชอบบอกผมว่าถ้าว่างๆ ก็ให้มานั่งคุยกัน ในช่วงเวลาต่อมาเมื่อผมรวบรวมความกล้าพอผมก็กระย่องกระแย่งไปร่วมวงคุยกับเขาได้ “เป็นยังไงบ้าง” นักเตะผู้ยิ่งใหญ่อย่างเชียร์เรอร์ช่างโอภาปราศรัย “เดินทางมาคราวนี้สนุกไหม อยู่ที่ลิเวอร์พูลเป็นยังไงบ้าง” คนทั่วไปมักจะติดภาพเชียร์เรอร์เป็นคนชอบแข่งขัน ดุดัน แข็งกร้าว ยามลงสนาม แต่นอกสนามแล้วเขาไม่มีความดุดันแบบนั้นเลย เชียร์เรอร์ดีกับผมมาก คอยมาเล่าเรื่องโจ๊กให้ฟัง ชวนคุยเรื่องสัพเพเหระ ช่วยทำให้ผมสบายใจ เขาเป็นคนที่ยอดเยี่ยมจริงๆ การได้ขลุกอยู่กับเชียร์เรอร์ เล่นพูลกับแกรี่ เนวิลล์ ได้ฟังเรื่องฮาๆ จากวงไพ่ ดูจะเป็นการรีแล็กซ์ที่ดี สปาน่าจะเป็นสวรรค์ แต่อย่างที่บอก บางครั้งบางคราวผมก็รู้สึกเหมือนตกนรก นอกเหนือจากความคิดถึงบ้าน ปัญหาอีกอย่างก็คือไม่ว่าจะยังไงผมก็ไม่อาจสลัดความรู้สึกไม่มั่นคงที่ต้องอยู่ท่ามกลางนักเตะซุปเปอร์สตาร์ ผมไม่มีวันทำใจกล้าพอจะไปเคาะประตูห้องของบรรดานักเตะที่เคยคว้าถ้วยรางวัลมาแล้วนับไม่ถ้วน ออกปากชวน “อยากไปเล่นปิงปองด้วยกันไหม” ได้อย่างไร ผมเพียงแต่รอเป็นฝ่ายถูกชวน ยังดีที่ในทริปนั้นมีแกเร็ธ แบรี่ นักเตะจากสโมสรแอสตันวิลล่าร่วมเดินทางมาด้วย นักเตะทุกคนมีห้องพักแยกกันเป็นส่วนตัว แต่ห้องที่ผมพักต้องใช้ห้องนั่งเล่นรวม เป็นห้องที่ไม่มีนักเตะคนอื่นอยากพัก คีแกนจึงจัดห้องพักติดกันนี้ให้ผมกับแกเร็ธซึ่งเป็นเด็กใหม่ทั้งคู่พักอยู่ด้วยกัน มีประตูเปิดจากห้องนอนทั้งสองห้องออกมาที่ห้องนั่งเล่นรวม ซึ่งมันก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม แกเร็ธกับผมกลายมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดมาตั้งแต่ตอนนั้น เราสองคนเข้ากันได้ดี แกเร็ธก็เหมือนกับผม เขาเขินอายและประหม่าต่อพวกนักเตะสตาร์ดัง ปกติแกเร็ธจะทำตัวเงียบๆ แต่จากการที่ได้ใช้ห้องพักร่วมกันผมรู้เลยว่าเขาขี้เล่นไม่น้อย ผมพบอีกด้วยว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมทางที่ยอดเยี่ยม เราเล่นพูลและปิงปองด้วยกัน ลงไปทานอาหารพร้อมกัน ตัวติดกันจนแทบเหมือนกับว่าเราทั้งสองเป็นคู่แต่งงาน ทุกๆ คนในแคมป์รู้ดีว่าแกเร็ธมีฝีเท้าที่ยอดเยี่ยม ผมยังจำตอนซ้อมที่เขาครอสบอลจากกราบซ้ายได้อย่างสุดวิเศษ แม้แต่พวกนักเตะรุ่นพี่ก็ยังพูดกันเป็นเสียงเดียวว่า “แกเร็ธ แบรี่ นี่เหนือชั้นจริง” คีแกนเองคอยมาเช็คผมกับแกเร็ธอยู่เรื่อยๆ ดูให้แน่ใจว่าพวกเราเข้ากลุ่มกับนักเตะคนอื่นๆ ได้ จากคุณ : K.Ruan - [ 3 มิ.ย. 50 13:05:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อาร์เธอร์ ค็อกซ์ ผู้ช่วยของเควินก็เป็นอีกคนที่ดีกับผมมาก รวมไปถึงบุคลอีกสามคนที่เควินเชิญมาร่วมงานในแคมป์ทีมชาติด้วย ซึ่งก็คือ ไนเจล สแปคแมน, ปีเตอร์ เบียร์ดสลีย์ และเคนนี่ สเวน (อดีตนักเตะทีมชาติอังกฤษ) พวกเขาทั้งสามเป็นนักฟุตบอลที่เก่ง อีกทั้งยังเข้าใจสภาพจิตใจที่หวาดหวั่นของนักเตะน้องใหม่อย่างผมกับแกเร็ธเป็นอย่างดี หากไม่มีทั้งไนเจล, ปีเตอร์ และเคนนี่ อาการคิดถึงบ้านของผมคงเลวร้ายกว่าที่เป็นอยู่มาก พวกเขาไม่เชิงเป็นสตาฟฟ์โคชทำให้ผมกล้าที่จะเปิดใจด้วย อันที่จริงมันเกือบจะเหมือนกับว่าพวกเขากับผมเป็นเพื่อนกันเสียด้วยซ้ำ เมื่อเราได้ไปว่ายน้ำ ไปแช่อ่างจากุชชี่ หรือเล่นปิงปองด้วยกัน ผมก็กล้าเปิดปากกับพวกเขาว่าผมรู้สึกประหม่าแค่ไหน ไนเจล, ปีเตอร์และเคนนี่ กลายมาเป็นกำลังใจของผม การเกื้อหนุนของพวกเขายอดเยี่ยมกว่าใครๆ “เชิดหน้าไว้” ไนเจลบอกกับผม “เป็นยังไงบ้าง” ปีเตอร์เข้ามาร่วมวงด้วย “อยากไปเล่นพูลไหม” เคนนี่มักเข้ามาเสริม พวกเขาเป็นเหมือนพี่ใหญ่ที่คอยปกป้องผม ให้กำลังใจ อีกทั้งยังช่วยแนะนำการเล่นกับผม ชี้ให้เห็นถึงจุดที่ผมต้องนำมาปรับปรุงในเกม แม้จะมีเวลาอยู่ร่วมกันที่สปาเพียงช่วงสั้นๆ แต่ไนเจล, ปีเตอร์ และเคนนี่ ก็มีส่วนช่วยให้ผมกลายเป็นมนุษย์และนักฟุตบอลที่ดีกว่าเดิม ขอขอบคุณพวกเขาไปตลอดกาล มีสตาฟฟ์ของคีแกนบางคนที่ผมไม่ชอบนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งโค้ชสองคน จนถึงทุกวันนี้ผมก็ไม่เคยนึกจะมีความนับถือใดๆ ให้กับเลส รีด และเดเร็ค ฟาแซคเคอร์เลย์ ผมเป็นแค่เด็กวัยรุ่นที่ไม่เคยจากไปไกลบ้านเพื่อไปแข่งฟุตบอลมาก่อน ผมคิดว่าพวกเขาควรเห็นใจและใส่ใจความรู้สึกผมมากกว่าที่พวกเขาทำไว้ พวกเขามักจะคอยกดดันผม เรียกร้องให้ผมออกความคิดเห็น เขาไม่เข้าใจสักนิดว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะขึ้นเครื่องบิน จากบ้าน จากครอบครัวที่รัก มาพักอยู่ในโรงแรมไกลแสนไกล จะทำตัวสบายๆ ผ่อนคลายกันได้ทุกคน อันที่จริง พวกเขาทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า อาการคิดถึงบ้านของผมหนักหนาขึ้นทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับสองคนนี้ อย่างไรก็ตามผมต้องเก็บเรื่องคิดถึงบ้านเอาไว้ก่อน ผมต้องไขว่คว้าโอกาสที่จะได้ลงเล่นในเกมระดับชาติให้ได้ ผมกระสันเหลือเกินที่จะกรุยทางไปสู่การได้มีชื่อเป็นผู้เล่น 11 ตัวจริงในทีมให้จงได้ ดังนั้น เมื่อตอนที่อยู่ที่สปาผมจึงทุ่มเททุกสิ่งให้กับการฝึกซ้อม มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ทุกๆ คนต้องเก็บมาพูดถึงการเข้าแย่งบอลระหว่างผมกับแกเร็ธ เซาท์เกท ในการซ้อมแกเร็ธประจันหน้ากับผมซึ่งพร้อมจะเข้ามาแย่งบอลเหมือนกัน แกเร็ธเป็นผู้เล่นที่ขาวสะอาด เขาไม่เคยคิดที่จะทำร้ายคู่ต่อสู้ เขาก็เลยเข้าชาร์จมาแบบออมๆ แรง อีกอย่างเขาคงเห็นว่าผมเป็นผู้เล่นหน้าใหม่ก็เลยคิดว่าผมคงจะหลบไม่ปะทะด้วย ไม่มีวันเสียละ ผมต้องการแย่งบอลมาให้ได้ สำหรับผมการแทคเกิลในการซ้อมไม่ต่างอะไรจากการแทคเกิลในเกม ไม่เคยยั้ง ไม่ออมแรง ไม่มีหลบ ตูม เราสองคนปะทะกันเต็มแรงเสียงของแรงปะทะคงจะดังก้องกังวานไปทั่วป่าในเบลเยี่ยม ทุกคนหันมามอง พวกสื่อมวลชนก็อยู่ที่นั่นด้วยกำลังถ่ายวีดิโออยู่ มีบางคนกระโจนหาที่กำบังเสียด้วยซ้ำ เสียงที่ดังตอนเราเข้าปะทะกันฟังเหมือนเสียงปืนมากกว่าการเล่นบอลเสียอีก คีแกนขยายความเหตุการณ์นั้นให้เวอร์ไปอีก “เรื่องนี้แสดงว่าพวกนักเตะมีความมุ่งมั่นเต็มที่” เขาให้ความเห็น “ลูกบอลปลิวแรงจนผมคิดว่าลูกบอลถูกยิงมาจากเครื่องยิงบอลเสียอีก” แต่สำหรับผมมันเป็นแค่การแทคเกิลธรรมดาๆ แค่นั้นแหละ ผมแค่รับมือกับสถานการณ์ตรงหน้า พยายามวิ่งไล่บอลมาให้ได้ แต่ลึกๆ แล้วผมก็ยิ้มออก ผมได้แสดงตัวตนออกมาแล้ว คีแกนและคนอื่นๆ ที่เหลือรู้แล้วว่า ผมพร้อมสำหรับการช่วงชิงตำแหน่งในยูโร 2000 แม้จะทำได้ดีในการซ้อมและค่อยๆ เผยตัวออกจากเปลือกที่ห่อหุ้มตัวมาสู่สังคมนักเตะรุ่นใหญ่วันละเล็กละน้อยทุกๆ วัน แต่ผมก็รู้ดีว่าผมไม่มีโอกาสแม้แต่น้อยที่จะได้ลงเล่นเกมนัดแรกให้กับอังกฤษ เกมกับโปรตุเกสที่จะแข่งกันที่ไฮโฮเฟ่น ในวันจันทร์ที่ 12 มิถุนายน อินซี่เป็นมิดฟิลด์ตัวสำคัญของทีมเรา ในเกมอุ่นเครื่องกับยูเครน อินซี่เจ็บน่อง แต่ตอนนี้เขากลับมาฟิตเต็มที่แล้ว เขายึดตำแหน่งตัวจริงไว้ได้อย่างเหนียวแน่น ทุกครั้งที่ลงเล่นในนามทีมสิงโตคำรามอินซี่โชว์ฟอร์มยอดเยี่ยมเสมอ เขางัดฟอร์มเทพที่เหนือกว่าฟอร์มการเล่นของเขาที่ลิเวอร์พูลออกมาได้ทุกครั้ง อินซี่เป็นฮีโร่ของผม เขาทำผลงานดีมาตลอด ในขณะที่ผมเพิ่งเริ่มทำเพื่อไต่เต้าในทีมชาติอังกฤษและลิเวอร์พูล การแทคเกิล, สังหาร (คู่ต่อสู้), ผ่านบอล ความทะเยอทะยานของผมชัดเจนเสียจนแม้แต่อินซี่ก็มองออก แต่เขาก็ทำดีกับผมคอยช่วยเหลือผมตลอดเวลาที่ผมอยู่ร่วมกับแคมป์ทีมชาติอังกฤษ แม้แต่ตอนที่เขาก่นด่าผมก็ยังรู้สึกได้ว่าเขากำลังช่วย อย่างไรก็ตามอินซี่รู้ตัวเองดีว่าเขาเป็นยอดนักเตะ คีแกนอาจจะชื่นชอบผมแต่เขาไม่ใช่คนโง่ เขาไม่มีวันปล่อยเด็กที่ยังไม่เคยผ่านการทดสอบในเกมจริงๆ จังๆ ซักครั้งไปสู้กับนักเตะอย่างหลุยส์ ฟิโก้, รุย คอสต้า และ เจา ปินโต้ แทนที่นักเตะมากประสบการณ์อย่างอินซี่แน่ๆ ไม่มีหวังแม้แต่น้อย จากคุณ : K.Ruan - [ 3 มิ.ย. 50 13:05:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เกมนัดแรกมาถึง ผมกำลังวอร์มอัพอยู่กับเพื่อนนักเตะทีมชาติอังกฤษคนอื่นๆ ท่ามกลางผู้ชมเต็มสนามพีเอสวีสเตเดี้ยม ท่ามกลางฝูงชนเรือนหมื่นผมยังมองหาพ่อเจอจนได้ ทางเอฟเอจัดโซนที่นั่งไว้ให้กับบรรดาเพื่อนและครอบครัวของนักฟุตบอลที่จะมาชมเกมในสนามไว้เป็นสัดส่วน ซึ่งจะเก็บค่าใช้จ่ายโดยหักจากเงินค่าตอบแทนที่นักเตะได้รับจากแมทช์การแข่งขัน แน่นอนสำหรับผมการที่ได้เห็นพ่อมานั่งเป็นกำลังใจให้ถึงขอบสนามที่ไอโฮเฟ่นคุ้มค่าเงินทุกๆ เพนนี ผมแอบมองไปรอบๆ ว่าคีแกนหรือพวกสตาฟฟ์มองอยู่หรือเปล่า ก่อนจะวิ่งตื๋อไปหา จับมือกับพ่อ “โชคดีนะลูก” พ่ออวยพรไว้ก่อน เผื่อผมจะได้มีโอกาสลงเล่นเกมด้วย แต่ผมรู้ว่าผมไม่ได้ลงหรอก ผมนั่งที่ม้านั่งสำรองดูเกมการแข่งขัน เมื่อสโคลซี่และแมคก้าช่วยกันยิงให้อังกฤษขึ้นนำไปก่อน 2-0 ประตู แค่ในช่วงยี่สิบนาทีแรกผมตื่นเต้นเหลือหลาย ทีมอังกฤษเล่นเร็วและมั่นใจราวกับว่าพวกเขาเป็นเจ้าของทัวร์นาเม้นต์นี้ ส่วนโปรตุเกสทำอะไรไม่ได้เลย ทีมของพวกเขาเต็มไปด้วยบรรดานักเตะเลื่องชื่อแต่อังกฤษทำให้พวกเขาเหลือแต่ชื่อ ผมอดใจไม่ไหวลุกออกจากที่นั่งมาเต้นแร้งแต้นกาเชียร์ ไปเลย แมคก้า เอาเลยอินซี่ สู้เขาไมเคิล เดินหน้า ฆ่ามัน ยิงประตูที่สามเร็ว ผมนึกภาพบรรยากาศในห้องแต่งตัวหลังจบเกมด้วยชัยชนะออกเลย ทุกคนคงหัวเราะเฮฮา เชคแฮนด์แสดงความยินดี และก็คุยกันถึงโอกาสที่จะคว้าแชมป์ ผมนึกไปถึงบรรยากาศบนรถโคชที่พากลับไปสปา คงเต็มไปด้วยเสียงเพลง วงไพ่ การหยอกล้อที่สนุกสนาน หลังจากชัยชนะที่น่าจดจำ ผมแทบอดใจรอไม่ไหวที่จะได้ฟังพ่อคุยถึงเกมและโทรกลับบ้านไปฟังเสียงบรรยากาศการฉลองชัย ปาร์ตี้ ฟังเสียงผู้คนกู่ร้องยินดีกับชัยชนะของอังกฤษ แต่แล้วทุกอย่างก็พลิกผัน เหมือนกับนักวิ่งผู้นำที่จู่ๆ ก็เกิดตกหลุมทราย ทีมอังกฤษเกิดช็อตขึ้นมาดื้อๆ อยู่ไม่อยู่การจ่ายบอลที่ชาญฉลาดของทีมโปรตุเกสก็กลายเป็นดีเกินกว่าที่เราจะต้านทานไหว ฟิโก้นั้นร้ายเหลือ ยอดนักเตะ ยอดจอมทัพ พวกโปรตุกีสปฏิเสธที่จะยอมแพ้ พวกเขายังคงดิ้นรนต่อสู้แม้ว่าจะก้าวมาถึงหลักประหาร ดังนั้นพวกเขาจึงฮึดสู้ ล้มโต๊ะเสียใหม่ ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง สิ่งที่เกิดขึ้นดูจะเกินจริง เราปิดเกมได้แล้ว เรามีนักเตะดีๆ อย่างเชียร์เรอร์, โอเว่น และเบคแฮม มีความเชื่อมั่น แต่แล้วทุกอย่างกลับสูญสลายกลายเป็นอากาศธาตุ ความเชื่อมั่นไหลออกไปจนหมดราวกับมีใครมาดึงปลั๊กดับสวิตช์ แม้แต่โทนี่ อดัมส์ ภูผาหินของทีมชาติอังกฤษมานานแสนนานก็ยังผิดพลาด เกมของเราเกิดมีจุดอ่อนและโปรตุเกสก็ไม่ละโอกาสที่จะโจมตี ก่อนจบครึ่งแรกฟิโก้กับเจา ปินโต้ ยิงประตูให้โปรตุเกสตามตีเสมอเราเป็น 2-2 ประตู เรารู้ดีว่าครึ่งหลังคงเป็นเหมือนการลงฑัณท์ทรมาน นักเตะของคีแกนไฟมอดกันไปหมดแล้ว ในที่สุดเมื่อผ่านหนึ่งชั่วโมงของเกมนูโน่ โกเมซก็ยิงประตูชัยให้โปรตุเกส เสียงการฉลองชัยของพวกโปรตุเกสไม่ต่างกับตะปูที่ตอกปิดฝาโลง ฝันร้ายชัดๆ พวกนักเตะตะกายอย่างอ่อนแรงกลับเข้าห้องแต่งตัว คีแกนมีคำพูดนิดหน่อย “เมื่อขึ้นนำไปแล้วคุณจะปล่อยเกมไม่ได้เป็นอันขาด เราจะเล่นเกมรับที่ผิดพลาดไม่ได้” แต่เขายังไม่ท้อ “ทัวร์นาเม้นต์นี้ยังไม่จบนะทุกท่าน เรายังมีโอกาสกลับมา” เควินพูดอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ ไม่มีใครทำได้ ทุกๆ คนกำลังช็อคกันอย่างมหันต์ ความผิดหวังยังสดๆ ร้อนๆ จิตใจของพวกเรายังคงอ่อนระโหยด้วยความผิดหวัง ผมนั่งอยู่ที่มุมห้อง เฝ้าบอกกับตัวเองว่าโชคดีแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ลงเล่นในเกมนี้ เกมนี้หนักหนาเกินไปสำหรับผม เมื่อทีมอย่างโปรตุเกสติดเครื่องเราก็ไม่ต่างอะไรกับถูกบดขยี้ด้วยพละกำลังมหาศาลที่ยากจะต่อกร ความสงสัยเดิมๆ วนเข้ามาในความคิด “คนอย่างเราจะเล่นเกมในระดับนี้ได้จริงๆ หรือ” ดูพวกนักเตะชั้นดีของอังกฤษ บรรดาผู้คนที่ผมชื่นชมยามที่ได้เห็นลีลาของพวกเขาในเวทีพรีเมียร์ชิพสัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่า ในตอนนี้กำลังนั่งอยู่อย่างไร้อารมณ์ความรู้สึก ว่างเปล่า พังทลาย ฟิโก กับเจา ปินโต้ดูดกลืนพลังชีวิตของพวกเขาไปจนหมดสิ้น เมื่อคีแกนยุติคำพูดลง สิ่งเดียวที่หลงเหลือให้ได้ยินก็มีเพียงเสียงหายใจเป็นจังหวะอัตโนมัติจากพวกนักเตะที่เกือบเหมือนเสียงถอนใจ พวกขวัญใจของผมได้แต่นั่งหมดอาลัยตายอยาก มือกุมศีรษะก้มต่ำ พยายามกล้ำกลืนน้ำตา ที่นี่ไม่ใช่ห้องแต่งตัวหากแต่เป็นสุสาน อย่างช้าๆ พลังชีวิตถูกปั๊มผ่านผ่านร่างกายที่แหลกลาญเหล่านั้นอีกครั้ง บางคนเริ่มขยับ ไปอาบน้ำ ราวกับว่าจะใช้น้ำเป็นเครื่องชะล้างความทรมาน โคชของคีแกนเริ่มเดินกลับเข้ามาในห้อง ค็อกซ์และฟาแซคเคอร์เลย์เข้ามาพูดคุยเงียบๆ กับนักเตะเป็นรายตัว นี่ไม่ใช่เวลาเหมาะจะร่ายเลคเชอร์หรือปราศรัยยาวเหยียด แค่การสรุปสั้นๆ ถึงสิ่งที่พวกนักเตะทำผิดพลาดและถูกต้องในเกม แกรี่ เลวิน นักกายภาพก็เข้ามาดูแลอาการบาดเจ็บและรอยช้ำ แต่ไม่มีอะไรสักสิ่งที่จะใช้เยียวยาบาดแผลที่โปรตุเกสชำแหละเอาไว้ได้ การทำตัวล่องหนดูจะเป็นสิ่งที่เหมาะสมสำหรับสถานการณ์ในตอนนี้ ผมทำให้ตัวเองหดหายไปกับมุมห้องที่พักพิงอยู่ ผมไม่อยากก่อกวนคนอื่นๆ ที่กำลังโศกเศร้า แม้ว่ามันจะเป็นความเศร้าของผมเฉกเช่นกันก็ตาม ผมหวังเหลือเกินให้อังกฤษทำผลงานได้ดีในยูโร 2000 ผมรู้สึกตื่นกลัวเกินกว่าจะพูดคุยกับใครๆ ได้ในสถานการณ์เช่นนี้ แม้แต่กับเพื่อนร่วมทีมลิเวอร์พูลผมก็ไม่อาจเอ่ยปากอะไรกับพวกเขาได้ ด้วยความกริ่งเกรงว่าอาจถูกเด็ดหัวทิ้ง การได้มาเห็นความผิดหวังและความเกรี้ยวกราดในห้องแต่งตัวที่สนามไอโฮเฟ่นสอนผมให้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วโลกของฟุตบอลเป็นอย่างไร มันคงความสำคัญแค่ไหน ถึงตอนนั้นผมเพิ่งเคยผ่านเกมฟุตบอลจริงๆ มาแค่ไม่กี่เกม สำหรับผมฟุตบอลเป็นเรื่องสนุก ถ้าผมแพ้แน่นอนว่ามันทำให้รู้สึกแย่ แต่ผมก็แค่ปล่อยใจไปดับมัน แต่นี่เป็นความอับอายของประเทศชาติซึ่งเป็นเรื่องหนักหนาสาหัสเกินทน ความพ่ายแพ้ในโลกของกีฬามีความหมายไม่ต่างจากการตายในชีวิตจริง ในที่สุดเราก็ต้องออกเดินทางจากสนาม เราเดินเรียงแถวไปขึ้นรถบัส เดินคอตกตามกันไปเป็นแถว ดูไม่ต่างกับแถวนักโทษเดินขึ้นรถไปเรือนจำ เมื่อเริ่มออกเดินทางกลับสปาคีแกนมานั่งคุยกับผมและแกเร็ธ แบรี่ ชั่วครู่ “ผมหวังว่าพวกคุณจะได้เรียนรู้จากสิ่งที่เกิดขึ้นในเกมนี้” เขาพูดขึ้น “จับตาดูคู่ต่อสู้ เรียนรู้ ยังไงเสียพวกคุณทั้งคู่ก็จะต้องได้เข้าร่วมการแข่งขันรายการนี้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง” “นั่นสิ” ผมคิดในใจ “คงมีทางหรอก” ผมเชื่อว่าผมได้มาที่นี่ก็แค่เพื่อให้ทีมของคีแกนส่งรายชื่อได้ครบจำนวนเท่านั้น แต่ก็ยังอดหวังไม่ได้ว่าอย่างน้อยก็อยากขอโอกาสได้ลงเล่นในทัวร์นาเม้นต์ที่ยิ่งใหญ่นี้ในนามทีมชาติอังกฤษกับเขาบ้างแม้จะแค่หนึ่งนาทีก็ตาม เกมต่อจากนี้เป็นเกมกับเยอรมัน ศัตรูตัวเอ้ ผมภาวนาให้คีแกนเปิดโอกาสให้ผมบ้าง ความรู้สึกที่ทุกคนมีต่อเกมที่จะพบกับเยอรมันในวันที่ 17 มิถุนายน 2000 ที่ชาเลอรัว ก็คือต้องทำให้ได้ไม่งั้นตายความพ่ายแพ้ต่อโปรตุเกสทำให้พวกผู้เล่นยิ่งกระหายกับเกมที่กำลังจะมาถึงเป็นทวีคูณ ทั่วโรงแรมที่พักพวกเขาต่างพูดคุยกันถึงวันนัดของเรากับโชคชะตา “ถ้าชนะเกมนี้ไม่ได้เราก็จบเห่” คำพูดนี้เป็นหัวใจหลักของการสนทนาทุกครั้ง ความกดดันพุ่งสูงกว่าเดิมอีกเป็นร้อยเท่าพันทวี ความเครียดเช็คอินเข้ามาพักโรงแรมเดียวกับพวกเราเข้าแล้ว ณ เวลานี้ พวกนักเตะและบรรดาสตาฟฟ์เครียดจัดกันเป็นทิวแถว ทุกคนรู้ดีว่าเกมนี้หมายความถึงอะไร – ที่ของเราในยูโร 2000, การกู้หน้า ชาติอังกฤษคงถูกครอบงำด้วยความเศร้าหมองหากเราเกิดแพ้ให้เยอรมันขึ้นมาอีก พระเจ้า ผมสยดสยองกับความคิดที่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างหากเรากลับอังกฤษหลังทำพลาดมหันต์ มีเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์มากมายที่ถูกโยงเข้ามาเกี่ยวข้องกับเกมการแข่งขันนัดนี้ – สงครามโลกทั้งสองครั้งในปี 1966 และ 1970, ฟุตบอลโลก 90 ที่อิตาลี และยูโร 96 นักเตะทุกคนเข้าใจดีว่าไม่มีเกมฟุตบอลนัดอื่นใดจะเหมือนเกมนัดนี้อีกแล้ว เกมนี้จะคงความเข้มข้นไม่แพ้ดาร์บี้แมตช์เลยทีเดียว เกมถูกเพิ่มสีสันด้วยเรื่องราวต่างๆ ทั้งในและนอกสนาม “เราจะไม่แพ้ให้เยอรมัน” กลายมาเป็นคำขวัญสำหรับเกมนี้ ความคิดที่เป็นอริต่อเยอรมันครอบงำนักเตะทุกคนในทีม ผมก็ไม่ต่างจากคนอื่น ความคิดที่ว่าจะดาหน้าเข้าหาพวกมิดฟิลด์ชาวเยอรมัน ได้ปะทะสนับแข้งและสตั๊ดของพวกเขากลายมาเป็นสิ่งสำคัญต่อชีวิตผมไม่แพ้การหายใจเข้าออก จากคุณ : K.Ruan - [ 3 มิ.ย. 50 13:09:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมไม่คิดมาก่อนว่าคีแกนจะเสี่ยงกับผมในเกมที่ชาเลอรัว เดิมพันมันสูงเกินไป กับเกมที่ต้องชนะสถานเดียว กับคู่ต่อสู้คือทีมเยอรมัน ไม่มีที่ว่างพอจะให้เด็กสักคนได้รางวัลปลอบใจหรอก คีแกนใส่ชื่อผมเป็นผู้เล่นสำรอง ผมเดินไปเจอกับเพื่อนร่วมทีมลิเวอร์พูล ดีดี้ ฮามันน์ เรามีโอกาสได้คุยกัน ดีดี้ลงเล่นเป็นตัวจริงให้กับเยอรมันแต่ก็ยังจัดแจงหาเวลามาให้กำลังใจผม “คิดว่าจะมีโอกาสได้ลงไหม” ดีดี้ถาม “ไม่หรอก” ผมบอกเขาตามจริง ผมมั่นใจว่าจะได้นั่งดูจนจบเกมแน่ แม้แต่ตอนที่กำลังวอร์มอัพในช่วงก่อนจบเกมครึ่งแรกผมก็ยังไม่คิดสักนิดว่าจะมีโอกาสได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่งของเกมนี้ หลังจากเริ่มเกมครึ่งหลังไปได้ 8 นาที เชียร์เรอร์ก็ยิงประตูให้เราขึ้นนำ ความฝันของเราในยูโร 2000 ถูกปลุกให้ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง อังกฤษกลับมาสู่เกมแล้ว แต่เราจะต้านทานไปได้อีกนานเท่าไหร่ นี่คือคำถาม เยอรมันไม่มีทางหมอบราบโดยไม่ต่อสู้กลับอย่างสุดกำลังเสียก่อน คีแกนกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างอยู่กับฟาแซคเคอร์เลย์ผู้ช่วยของเขา จากนั้นฟาแซคเคอร์เลย์ก็หันกลับมาตะโกนบอกผม “ไปวอร์มอัพซะ วอร์มอัพจริงๆ เลยนะ” เป็นเรื่องแล้ว ไม่มีผู้เล่นตัวสำรองในตำแหน่งมิดฟิลด์คนอื่นได้รับคำสั่งเดียวกันนี้  ผมจะได้ลงเล่นแน่ๆ คีแกนต้องการปิดเกมให้เด็ดขาด การเข้าแทคเกิลกับเซาท์เกทในการซ้อมที่สปาบอกคีแกนให้รู้ว่าผมรักการแทคเกิลแค่ไหน ในฐานะผู้จัดการทีม คีแกนไม่เคยวางฟอร์ม ตอนนี้ก็เช่นกันเขายืนอยู่ที่ขอบของกรอบพื้นที่สำหรับโคช ตะโกนสั่งผู้เล่นอังกฤษเป็นการใหญ่ “รักษาระยะห่างเอาไว้” เควินพบทางรอดแล้วเหลืองานที่ต้องทำอีกแค่สามสิบนาที คำวิจารณ์ทั้งหมดที่ได้หลังจากเกมที่ไอโฮเฟ่นก็จะถูกแทนที่ด้วยคำยกย่องชื่นชมแทน ผมวอร์มอัพหนักราวกับคนบ้า เตรียมเส้นเอ็น กล้ามเนื้อทุกส่วนให้พร้อมเต็มที่ และแล้วช่วงเวลานั้นก็มาถึงเวลาที่คีแกนจะปล่อยผมเป็นอิสระ หมายเลขของไมเคิล โอเว่น โชว์ขึ้นในป้ายเปลี่ยนตัว เป็นการวางหมากที่กล้าหาญมาก ไมเคิลทำประตูได้แม้จะในจังหวะที่ไม่มีอะไรก็ตาม แต่คีแกนพร้อมจะยันผลนำแค่ 1-0 ผมยืนอยู่ที่เส้นขอบสนาม ยกเท้าขึ้นทางด้านหลังเพื่อให้ผู้กำกับเส้นตรวจสอบสตั๊ด ท้องไส้ปั่นป่วน ผมเคยเล่นให้คีแกนแค่ครั้งเดียว แค่เกมกระชับมิตร เขาคิดอะไรถึงกล้าส่งผมลงไปเล่นในเกมชี้เป็นชี้ตายแบบนี้กันนะ? “ฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้” ผมคิด รู้สึกไม่สบายใจ เควินยกมือโอบไหล่ผม “แค่ทำสิ่งที่เธอทำอยู่เป็นประจำที่ลิเวอร์พูลก็พอ รักษาวินัย ตัดบอลให้เรา เบรกเกมรุกของเยอรมันซะเพราะพวกเขาจะเริ่มโหมบุกหนักแล้ว” เควินหยุดนิดหนึ่ง คำสอนต่อมาของเขาจะอยู่กับผมไปตลอดชีวิต“สนุกกับเกมให้ได้ก็พอสตีเว่น” สนุก ได้ไงกัน!! ผมกำลังจะก้าวเข้าไปเผชิญหน้ากับพายุเพื่อลงเล่นเกมการแข่งขันจริงๆ เป็นครั้งแรกในชีวิตกับทีมที่เป็นอริกับอังกฤษอย่างร้ายกาจ แต่เควินกลับบอกผมให้ทำตัวเหมือนกำลังเดินเล่นในสวน เหลือเชื่อเลย แต่นี่ก็คือหนึ่งในกลยุทธ์การจัดการคนที่ยอดเยี่ยมของคีแกน บอกเด็กที่กำลังประสาทเสียให้สนุกกับตัวเองในสถานการณ์ที่แสนจะคับขันช่วยสร้างแรงบันดาลใจได้เป็นอย่างดี ผมก้าวข้ามเส้นสีขาว เข้าไปสู่ใจกลางสงคราม หัวหมุนด้วยความคิดต่างๆ ที่ประดังประเดเข้ามา ผมอยู่ในตำแหน่งมิดฟิลด์ เชียร์เรอร์ยืนในแดนหน้าคนเดียวรอต่อกรกับพวกเยอรมันพร้อมจะสู้ตาย มาเลย ความมั่นใจถาโถมเข้ามา แฟนบอลอังกฤษร้องเพลงเชียร์จนเสียงแห้ง จะทำให้พวกเขาผิดหวังไม่ได้เด็ดขาด จะปล่อยให้พวกเยอรมันผ่านนายไปไม่ได้ ต้องให้พวกเขาได้เจอของแข็งบ้าง ทีมเยอรมันแข็งแกร่งเหลือหลาย ประกอบไปด้วยนักเตะชั้นยอดตั้งแต่กองหลังจนถึงกองหน้า โอลิเวอร์ คาห์น หนึ่งในผู้รักษาประตูที่ดีที่สุดในโลกฟุตบอลยุคปัจจุบัน ในแดนหลังพวกเขาก็เปี่ยมคุณภาพ ด้วยการรวมตัวของมาร์คุส บับเบิล, เยนส์ โนว็อตนี่ และคริสเตียน ซีเก้ ตำนานนักเตะอย่างโลธาร์ มัทเธอุส ศูนย์หน้าตัวเป้าร่างยักษ์คาร์สเท่น ยังเคอร์ และเพลย์เมคเกอร์จอมเทคนิคเมห์เม็ต โชลล์ “เกาะติดโชลล์ไว้” เควินสั่งผม “หยุดโชลล์ให้ได้” ผมรู้ทุกสิ่งเกี่ยวกับการเล่นของนักเตะบาเยิร์น มิวนิค รายนี้ แม้จะไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ลงเล่นแต่ผมก็ดูเทปเกมศึกษาว่าใครเป็นตัวอันตรายในทีมเยอรมันบ้าง ตอนนั่งประชุมทีมผมแอบฝันกลางวันว่าจะได้ทดสอบตัวเองด้วยการดวลฝีเท้ากับโชลล์ ในตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่จะนำทฤษฎีมาสู่การปฏิบัติ ผมเริ่มแทคเกิลเขาหนักทันที เขาเหนือชั้นเหลือเกิน ผมเลยแทคเกิลเขาซ้ำอีกครั้ง แล้วก็อีกครั้ง ไม่ต้องสงสัยนี่คือผู้เล่นที่ยอดเยี่ยมของเยอรมันที่จะไม่มีวันยอมแพ้ง่ายๆ ดีดี้ก็เป็นอีกคนที่ไม่รู้จักคำว่ายอมแพ้ ผมรู้จักดีดี้ดีพอที่จะเชื่อว่าทีมเยอรมันไม่มีทางยอมแพ้อย่างเชื่องๆ แน่นอน นั่นไม่ใช่สิ่งที่ดีดี้เป็น เขาทุ่มเทสุดตัวไม่มีหมด แถมด้วยพลังซ่อนเร้นที่พร้อมจะถูกนำมาใช้แบบที่ไม่มีนักฟุตบอลคนไหนจะเลียนแบบได้ เมื่อดีดี้มาอยู่กับเราที่ลิเวอร์พูลผมลิงโลดเป็นที่สุด เขาเป็นนักฟุตบอลที่ยิ่งใหญ่ ผมได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ จากเขาวันแล้ววันเล่า ผมมักจะเฝ้าดูการเล่นของดีดี้ หยิบเอาลูกเล่นต่างๆ ที่ได้เห็นมาพัฒนาตัวเอง ผมรู้สึกเสียใจจริงๆ ที่ดีดี้ต้องย้ายจากทีมลิเวอร์พูลไปในปี 2006 เขาเป็นผู้เล่นตำแหน่งโฮลดิ้งมิดฟิลด์ในระดับท็อป ผู้คุมเกมที่ชาญฉลาดที่ทำหน้าที่ของตนเองเพื่อเปิดทางให้มิดฟิลด์อีกคนบุกตะลุยไปข้างหน้า คุณสมบัติของเขาไม่ได้อยู่ที่แค่ศิลปะในการแทคเกิลและผ่านบอลเท่านั้น ความชื่นชมจากผมที่มีต่อเขาในฐานะมนุษย์คนหนึ่งยิ่งพุ่งขึ้นสูงเป็นทวีคูณในช่วงเวลา 29 นาทีที่ได้ต่อสู้กับเขาที่ชาเลอรัว หลังจากผ่านบอลไปได้สองสามหนเมื่อแรกลงสนาม ดีดี้ก็วิ่งผ่านผมไปและพูดว่า “ทำอย่างที่ทำอยู่ต่อไปนะ” เชื่อเขาเลย ผมตัวชาไปชั่วขณะ เราสาบานตัวเป็นศัตรูกันจนกว่าจะสิ้นเสียงนกหวีดจากกรรมการ ทำหน้าที่เป็นตัวแทนสองชาติคู่อริในเกมแห่งความเป็นความตายที่คนกว่าครึ่งโลกกำลังจับตามอง แต่ดีดี้ก็ไม่ละเลยที่จะช่วยเหลือผม เยอรมันเองก็มีงานหนักที่ต้องต่อสู้เพื่ออยู่รอดในทัวร์นาเม้นต์นี้เช่นเดียวกับพวกเรา พวกเขาเสมอมาในเกมแรกกับโรมาเนีย และมีสกอร์ตามหลังเราอยู่ในขณะนี้ กระนั้น ท่ามกลางความร้อนแรงของสงครามดีดี้ยังสละเวลามานึกถึงผม เพื่อนร่วมสโมสรรุ่นน้องที่กำลังตะเกียกตะกายเอาตัวรอดกจากการจมกระแสน้ำที่เชี่ยวกรากในแมตช์การแข่งขันระดับชาติที่ไม่คุ้นเคย ดีดี้คงเห็นได้จากสีหน้าของผมว่าผมกำลังเหงื่อตก, ประสาทกิน และหวาดกลัว เมื่อบอลออกข้างสนามไปในจังหวะต่อมา ผมก็หันไปหาดีดี้ทันที “ผมทำอะไรไม่ได้เลยเพื่อน” ผมสารภาพ “กลัวจะตายอยู่แล้ว” ดีดี้มองหน้าผม “เย็นไว้สตีวี่” เขาพูด “แค่เล่นแบบที่นายเล่นทำเป็นประจำก็พอ” ความเมตตาของดีดี้ที่มีต่อคู่ต่อสู้ในค่ำคืนวันนั้นแสดงให้เห็นว่าเขาคือเพื่อนแท้ ตราบเท่าที่ยังมีชีวิตอยู่ผมจะไม่มีวันลืมคำสนทนาสั้นๆ ระหว่างเราในเกมที่ชาเลอรัวเลย จากคุณ : K.Ruan - [ 3 มิ.ย. 50 13:10:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แต่ในเกมผมก็ยังต้องการที่จะหยุดยั้งทีมของเขาอยู่ดี ไม่ว่าน้ำใจที่ดีดี้มอบให้จะมากมายมหาศาลแค่ไหนก็ไม่อาจหยุดยั้งผมจากการพยายามขับทีมของเขาออกไปจากเมืองให้ได้ สองสามนาทีหลังจากการสนทนาของเรา ดีดี้เลี้ยงบอลผ่านหน้าผมไป บ้าแล้ว! แม้แต่ในการซ้อมที่เมลวู้ดเรื่องแบบนี้ก็จะถูกปล่อยให้เกิดขึ้นไม่ได้เป็นอันขาด พวกไกเซอร์เริ่มเร่งเกมของพวกเขาแล้ว ถึงเวลาที่ผมต้องเร่งเครื่องตัวเองบ้างแล้ว “ฉันจะหยุดเขาให้ได้” ผมคิดในใจ “ระวังไว้ดีดี้ ผมไล่ตามคุณอยู่” ดีดี้เลี้ยงบอลจี้เข้าหาตำแหน่งอันตราย ผมต้องคว่ำเขา ผมไล่ตามดีดี้ หวดเข้าด้วยการแทคเกิลแบบถอนรากถอนโคน ตูม! นั่นล่ะ ล้มกลิ้งไปแล้ว อย่าได้คิดเลี้ยงบอลผ่านผมเชียว ดีดี้ตะโกนอะไรบางอย่างเป็นภาษาเยอรมัน ผมไม่ต้องเข้าใจคำพูดของเขาก็รู้ว่าเขาไม่แฮปปี้สุดๆ เขากลิ้งตัวกับพื้นสนาม ร้องโอดโอย ผมหลุดเลย “ลุกขึ้นนะโว้ย ดีดี้” ผมตะโกนใส่เขา ยืนเหนือร่างที่นอนบนพื้น “ฉันไม่ได้แตะนายซักหน่อย ลุกเร็ว ถ้านายยังขืนนอนอยู่ฉันได้ใบเหลืองแน่ สองเหลืองแล้วฉันก็จะต้องบอกลารอบควอเตอร์ไฟนั่ลไปเลย” หลังจบเกมผมพูดกับผู้สื่อข่าวว่าดีดี้นั้น “กรีดร้องอย่างกับผู้หญิง” เป็นความเกรียนของผมเอง มันไม่จำเป็นแม้แต่น้อย คำพูดนี้เป็นคอมเมนต์ที่ผมเสียใจอย่างสุดซึ้งที่พูดมันออกไป สิ่งเดียวที่ผมจะใช้แก้ตัวก็คือมันเป็นการสัมภาษณ์หลังสิ้นเสียงนกหวีดจบเกม สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวผมก็มีแค่อะดรีนาลีน ทีมอังกฤษคว้าชัยชนะไว้ได้ ผมเล่นได้ดี และผมไม่ได้คิดอะไรก่อนจะพูดออกไป ผมนับถือดีดี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากสิ่งที่เขาทำเพื่อช่วยผมให้ยืนหยัดอยู่ได้ในเกมที่สุดหินเช่นนี้ หวังใจเหลือเกินว่าดีดี้จะอ่านหนังสือเล่มนี้ เขาไม่เคยพูดถึงเรื่องที่ผมว่าเขาว่ากรีดร้องอย่างกับผู้หญิงสักคำ ไม่แม้แต่ครั้งเดียว เขาสุภาพเกินกว่าจะทำอย่างนั้น ผมไม่เคยมีโอกาสที่จะขอโทษจนกระทั่งเดี๋ยวนี้ ขอโทษครับดีดี้ คุณเป็นลูกผู้ชายเกินกว่าจะกรีดร้องอย่างกับผู้หญิง ผมเก็บเสื้อที่ดีดี้ให้หลังจบเกมการแข่งขันไว้เป็นสมบัติล้ำค่า เสื้อถูกเก็บไว้ในห้องโชว์ชั้นบนบ้านผม เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมมองดูเสื้อตัวนี้ความทรงจำเกี่ยวกับคืนวันนั้นที่ชาเลอรัวก็จะย้อนกลับมา ความตื่นเต้น, การแทคเกิล, สามคะแนนที่ได้มา “โชคดีกับเกมหน้านะ” ดีดี้อวยพรผมก่อนจะมุ่งหน้าไปห้องแต่งตัวที่ซึมเศร้าของทีมเยอรมัน นี่แหละดีดี้ แม้แต่ในเวลาที่เจ็บปวดใจเช่นนี้เขาก็ยังพร้อมที่จะนึกถึงผู้อื่นเสมอ ผมเลือกที่จะใช้ชีวิตเป็นคนที่ดีกว่าเดิมนับตั้งแต่วันที่ผมได้รู้จักกับดีดี้ ฮามันน์ หลังจากดีดี้เดินลับตาไป ผมก็ถูกรุมล้อมด้วยผู้คน ทำดีมาก แจ๋วเลย ดีใจด้วย เล่นดีนะ เควินในสภาพน้ำตานองหน้าตรงเข้ามากอดผม ห้องแต่งตัวทีมชาติอังกฤษปกคลุมด้วยความลิงโลด พวกนักเตะและสต๊าฟฟ์ต่างพากันแฮปปี้ ผมหรือครับ นู่นเลย ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดไปแล้ว คีแกนยืนอยู่ที่กลางห้อง กล่าวปราศรัย “เรายังมีโอกาสจะได้เข้ารอบต่อไปเด็กๆ” ผมจับมือแสดงความยินดีในชัยชนะกับเพื่อนร่วมทีมทุกคน แต่ก็ยังไม่ได้รู้สึกซึมซาบอะไรสักเท่าไหร่ ผม เป็นฮีโร่ของอังกฤษ เป็นไปไม่ได้หรอก จนกระทั่งเมื่อออกมาจากห้องแต่งตัวแล้วนั่นแหละ ผมถึงได้มีโอกาสรวมรวบความคิด ได้ซาบซึ้งว่าเป็นผมจริงๆ ที่ได้โลดเล่นไปในเกม โดดแทคเกิลคู่ต่อสู้ ช่วยให้อังกฤษกลับมาสู่เส้นทางของยูโร 2000 มันคือตัวผมจริงๆ ที่ได้มีส่วนในชัยชนะในเกมที่น่าจดจำเกมหนึ่งของทีมชาติอังกฤษ ขณะเดินกลับไปที่รถบัส ผมปรารถนาจะแบ่งปันความสุขกับครอบครัว ผมจึงโทรหาพ่อ พ่อไม่ได้ยกยอปอปั้นอะไรผมมากนัก เป็นไปตามแบบฉบับของเขา แต่จากน้ำเสียงของพ่อที่ได้ยิน ผมบอกได้เลยว่าพ่อมีความสุขกับผมเหลือเกิน วันนั้นเป็นวันพ่อ และพ่อบอกกับผมว่า “ฟอร์มการเล่นแบบนี้เป็นของขวัญวันพ่อที่วิเศษที่สุดสตีเว่น” แค่ได้รับรู้ถึงความภาคภูมิใจจากน้ำเสียงของพ่อก็มีความหมายต่อผมยิ่งกว่าโลกทั้งใบ กลับไปที่โรงแรม ห้องอาหารให้ความรู้สึกแตกต่างไปจากเดิม ความมืดมนถูกปัดเป่าไปจนหมดสิ้นโดยลูกยิงของเชียร์เรอร์  คืนนั้น ผมตั้งตารอที่จะลงมาจากห้อง ผมรู้ว่าทุกๆ คนกำลังมีความสุข หลังจากความพ่ายแพ้ต่อโปรตุเกสเมื่อห้าวันก่อนทุกๆ คนก็อยู่ในสภาพอยากจะทานอาหารให้เสร็จๆ จะได้รีบๆ กลับขึ้นห้อง ไม่อยากพบปะพูดจากับใคร แกเร็ธ แบรี่ พลอยดีใจไปกับผมด้วย “เยี่ยมไปเลยสตีวี่ ทำได้ดีมาก” แกเร็ธบอกกับผมขณะที่เราพักผ่อนอยู่ด้วยกันที่ห้องนั่งเล่นกลาง ความอ่อนล้าจู่โจมเข้ามา ผมกล่าวราตรีสวัสดิ์กับแกเร็ธ ทันทีที่ปิดประตูห้องนอนในคืนนั้นและนั่งลงบนเตียง ก็เริ่มกลับมาวิตกกับความกังวลเดิมๆ ของตัวเองอีกครั้ง ความคิดถึงบ้านโจมตีผมอีกเช่นเคยฉุดผมลงมาจากกระแสแห่งความสุขที่ชาเลอรัว ผมเกือบเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าเพื่อเผ่นไปหาที่ซ่อน ประหลาดเหลือเกิน ผมควรอยู่บนจุดสุดยอดของโลกหลังจากเกมกับเยอรมัน แต่ตรงกันข้าม ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจ้องมองลงไปในหลุมดำแห่งความหดหู่ ผมอยากกลับไปอยู่ที่บ้านตอนนี้ พระเจ้า ผมคิดถึงไอร์ออนไซด์เหลือเกิน สิ่งแรกในเช้าวันรุ่งขึ้นที่ผมทำคือโทรศัพท์กลับบ้าน เพียงแค่ได้ยินเสียงพ่อแม่ผมก็สงบใจลงบ้าง ผมขอให้พวกท่านอ่านพาดหัวข่าวจากหนังสือพิมพ์ในอังกฤษให้ฟัง (เราไม่มีหนังสือพิมพ์อังกฤษตรงวันให้อ่านที่สปา หนังสือพิมพ์ถูกส่งมาช้าหนึ่งวันเสมอ) “สตีฟเดินหน้าเต็มตัว : สตาร์อังกฤษแจ้งเกิด” เป็นพาดหัวจากหนังสือพิมพ์เล่มหนึ่ง ส่วนอีกฉบับหนึ่งเขียนว่า “หลบหน่อยอินซ์, เจอร์ราร์ดคือจ้าวสนามคนใหม่” พวกเขาเขียนเชียร์ผมเต็มที่ แย่แล้ว! ผมเดาว่านี่คือช่วงเวลา “ไมเคิล” ของผมล่ะสิ เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นความบ้าคลั่ง ทุกๆ คนรู้จักชื่อเรา เมื่อผมได้อ่านหนังสือพิมพ์พวกนั้นด้วยตาตัวเองในเวลาต่อมา ผมแทบจะฉีกหนังสือพวกนั้นออกเป็นชิ้นๆ จากการเร่งรีบเปิดไปหน้าต่อๆ ไป บางสิ่งที่ผมได้อ่านจากหนังสือพิมพ์ อย่างประโยคที่ว่า “อนาคตของทีมอังกฤษ” ทำให้ผมรู้สึกว่าไม่ควรอ่านมันต่อไป “อย่าไปสนคำพูดพวกนั้น” พ่อเตือนสติผม “อย่าไปเชื่อสิ่งที่พวกเขาเขียน ลูกต้องตั้งใจมุ่งมั่นที่จะทำให้ได้เหมือนเดิมต่อไป” เป็นคำแนะนำดีๆ เช่นเดียวกับที่พ่อมีให้ผมเสมอมา แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะจมอยู่กับข่าวพวกนั้น มันสนุกดีที่ได้อ่านสิ่งที่คนเขียนเกี่ยวกับตัวเรา “อย่าไปสนภาพลวงตาพรรค์นั้น” คือสิ่งที่เชรา อุลลิเยร์พูดกับผมเมื่อผมคุยกับเขาในวันเดียวกันนั้น สตีฟ ไฮเวย์ก็พูดเหมือนกัน เท้าอยู่ที่บอล อย่าปล่อยให้โดนลากไปไหน คีแกนสิตัวดี “สตีเว่น เจอร์ราร์ดทำให้ผมโล่งใจเมื่อนึกถึงอนาคตของทีมชาติอังกฤษ” เป็นคำพูดที่ผู้จัดการทีมให้สัมภาษณ์กับสื่อมวลชน ดีดี้เองก็พูดถึงผมเป็นอย่างดีกับสื่อมวลชน “สักวันสตีวี่จะได้เป็นกัปตันทีมชาติอังกฤษ” เขากล่าว “ผมหวังว่าทีมชาติเยอรมันจะมีนักเตะอย่างนี้กับเขาบ้าง” ยอดไปเลย จากคุณ : K.Ruan - [ 3 มิ.ย. 50 13:10:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มีสิ่งมัวหมองอยู่อย่างหนึ่งปะปนอยู่ในช่วงเวลาแห่งชัยชนะของทีมชาติอังกฤษ นั่นก็คือแฟนบอลที่ก่อเหตุรุนแรงในชาเลอรัว แม้แต่ที่สปาซึ่งเราเก็บตัวอยู่กัน เราก็ยังได้รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพที่ถูกนำมาออกอากาศในทีวีดูไม่ดีเอาเสียเลย การได้เห็นภาพเจ้าหน้าที่ฉีดน้ำใส่แฟนบอลจนตัวลอยและเปียกโชกในจัตุรัสกลางเมือง เป็นภาพที่ไม่น่าเชื่อ ดูน่ากลัวราวกับภาพข่าวจากสงครามกลางเมือง แฟนบอลอังกฤษนั้นเต็มไปด้วยความคลั่งไคล้ แต่ก็ทำเอาผมช็อคไปกับภาพพวกเขาก่อเหตุรุนแรงและต่อสู้กับเจ้าหน้าที่ตำรวจ ผมไม่ได้รู้สึกอับอายกับพฤติกรรมของพวกแฟนบอล เพราะพวกเขาส่วนใหญ่ดีกับเราเหลือเกิน แต่มันทำให้รู้สึกเมื่อได้เห็นภาพแบบนั้นจากทางสื่อโทรทัศน์ บรรดานักเตะรู้ดีว่าการที่มีพวกฮูลิแกนก่อเรื่องวุ่นวายจะส่งผลร้ายกับทีม เราได้ยินคำเตือนจากคนใหญ่คนโตในยูฟ่าว่าทีมชาติอังกฤษอาจถูกเขี่ยออกจากการแข่งขันครั้งนี้ “พระเจ้า” ผมคิด “ไม่ยุติธรรมเลย เหมือนแกล้งกันชัดๆ” เราทำงานกันอย่างหนักตลอดการต่อสู้ในเกมเก้าสิบนาทีกับเยอรมันเพื่อให้เราอยู่ในสถานการณ์ที่ดีขึ้น แต่แล้วก็มีพวกบ้าๆ มาทำให้เรื่องแย่ลงอีก สถานการณ์นี้กลายมาเป็นหัวข้อสนทนาสำคัญในโรงแรม พวกนักเตะต่างถกกันถึงปัญหาที่เกิดขึ้นและคำขู่จากยูฟ่าที่ว่าเราอาจต้องเก็บกระเป๋ากลับบ้านถ้าแฟนบอลก่อเรื่องอีก เจ้าหน้าที่เอฟเอเรียกประชุมนักเตะที่สปา พวกเขาก็วุ่นวายใจไม่แพ้กัน เดวิด เดวี่ส์ หนึ่งในสตาฟฟ์ของเอฟเอต้องการให้มีการส่งข้อความเพื่อช่วยระงับอารมณ์แฟนบอล “เมื่อไหร่ก็ตามที่คุณให้สัมภาษณ์ขอให้ช่วยเตือนแฟนบอลถึงสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น” เดวิดแจ้งพวกเรา “บอกพวกเขาว่าเขาจะทำให้ทีมและประเทศชาติต้องผิดหวัง เราอาจถูกขับออกจากการแข่งขันได้จริงๆ” ผู้เล่นทุกคนต่างภาวนาไม่ให้เหตุการณ์ร้ายแรงไปถึงขั้นนั้น โชคยังดีที่เรื่องไม่ร้ายไปกว่านั้น ปัญหาคลี่คลายลงในที่สุด เราอยากได้การหนุนหลังและความคลั่งไคล้จากแฟนบอล แต่ต้องไม่ใช่ด้านมืดแบบนี้ แฟนบอลอังกฤษยอดเยี่ยมเสมอในสเตเดี้ยม พวกเขาใช้เงินที่หามาอย่างยากลำบาก บวกกับสละเวลาอันมีค่าคอยติดตามทีมไปทั่วโลกเหลือเชื่อจริงๆ เป็นเรื่องจริงที่ว่าทีมชาติอังกฤษคงแข็งแกร่งไม่ได้หากปราศจากแฟนๆ คอยหนุนหลัง มันช่วยได้มากเมื่อเรานั่งอยู่ในห้องแต่งตัวเย็นเยียบในดินแดนต่างบ้านต่างเมืองแสนห่างไกลจากบ้านเกิดเมืองนอน แต่ก็ยังได้ยินเสียงแฟนบอลในสนามตะโกนเชียร์ “สู้ๆ อิงแลนด์”เรารู้สึกมั่นใจยามก้าวออกมาจากอุโมงค์ในสถานที่ซึ่งไม่คุ้นเคย แต่ก็ยังได้เห็นธงเซ็นต์จอร์จเต็มไปหมดในสนาม เมื่อเราผิดหวังแฟนบอลก็จะคอยเป็นกำลังใจ เราเป็นหนี้บุญคุณแฟนบอลอย่างมาก แฟนบอลนอกกรอบส่วนน้อยไม่ได้ทำให้ความชื่นชมที่ผมมีให้แฟนบอลอังกฤษลดน้อยลง กลับไปเรื่องที่สปาต่อ ในไม่ช้าเราก็ลืมเรื่องของแฟนบอลไปจนหมด เหลือเวลาเตรียมตัวก่อนเกมสุดท้ายของกลุ่ม A ในรอบแบ่งกลุ่ม แค่สามวัน เกมนัดตัดสินกับโรมาเนียทีมซึ่งต่อสู้มาอย่างหนักและมีคะแนนอยู่แต้มเดียว เช่นเคย เราตื่นเต้นกับแมทช์ที่จะมาถึง การซ้อมเพิ่มระดับความจริงจังขึ้นทุกทีๆ ผมลิงโลด พวกสื่อรายงานเรื่องของผมเป็นว่าเล่น ทุกๆ คนดูเหมือนจะพูดถึงผมกันทั้งนั้น ผมกับไมเคิลคุยกันเรื่อยเปื่อยเรื่องโน้นเรื่องนี้ทั้งที่มีและไม่มีสาระขณะเดินไปที่สนามซ้อมด้วยกัน จู่ๆ เพื่อนสนิทที่ร่วมทีมกับผมมานานก็เริ่มพูดจริงจัง “นายเยี่ยมจริงๆ ในเกมกับเยอรมัน” ไมเคิลบอก “ต่อจากนี้ต้องลุ้นเต็มที่เพื่อเกมกับโรมาเนีย” ร็อบบี้และแมคก้าก็ให้กำลังใจผมเช่นเดียวกัน “นายต้องได้รับโอกาสแน่” พวกเขาบอกกับผม สถานการณ์การแย่งชิงตำแหน่งในแดนกลางยังคงไม่แน่นอน สโคลซี่ดีเกินกว่าจะถูกดร็อป แต่ยังมีอีกตำแหน่งว่างเหลือให้ช่วงชิง ไวส์ซี่ดูจะมีภาษีดีกว่าเพื่อน แต่ก็มีบ่อยครั้งที่คีแกนชอบจะใช้เขาในตำแหน่งริมเส้น ตำแหน่งของอินซี่ดูจะง่อนแง่นกว่าใครเพื่อน พวกสื่อตีข่าวกันว่าเขาดูเนือยๆ ในสองเกมแรก ผมเองไม่ได้วางแผนจะแซงหน้าอินซี่แต่อย่างใด ผมแค่ตั้งใจซ้อมให้ดีที่สุดและปล่อยหน้าที่ตัดสินใจให้เป็นของคีแกน ผมไปซ้อมด้วยความรู้สึกว่าชีวิตผมแขวนอยู่กับสิ่งนี้ วันสุดท้ายก่อนเกมกับโรมาเนียผมแทบทนรอโอกาสสุดท้ายที่จะโชว์ฝีเท้าให้คีแกนดูไม่ไหว ความกระตือรือล้นเกินไปของผมนั่นเองที่นำผมไปสู่ฝันร้าย ผมลงจากรถบัสได้ก็ออกวิ่งไปสนามซ้อมเร็วที่สุด ความรู้สึกมันเต็มล้นจนทนรอไม่ไหว ทันใดนั้นผมก็รู้สึกถึงความผิดปกติ น่องของผมเกิดตึงขึ้นมา ซวยอย่างไม่ต้องสงสัย มีปัญหาแน่นอน ผมไม่ได้วอร์มอัพให้ดีเสียก่อน โง่ๆๆๆๆ ความร้อนรนทำให้ผมเดินหน้าต่อ จากคำพูดของพื่อนนักเตะบางคนและสื่อที่พูดถึงผม ผมคิดว่าผมยังมีโอกาสที่จะได้ลงเล่นเป็นตัวจริง ผมจึงเก็บเงียบเรื่องน่องที่เจ็บ ไม่บอกนักกายภาพและยิ่งไม่บอกเควิน คีแกน ผมซ้อมหนักเหมือนเคยพยายามข่มความเจ็บปวด น่องของผมเจ็บก็จริง แต่ผมรู้ว่าถ้าต้องพลาดเกมกับโรมาเนียผมจะเจ็บปวดยิ่งกว่า ผมไม่รู้จริงๆ ว่าการบาดเจ็บร้ายแรงแค่ไหน ผมไม่ใช่หมอนี่ มันอาจจะแค่ตึง ผมบอกตัวเอง พยายามยืนในท่าที่สบายเพื่อลดความเจ็บปวด เดี๋ยวพอซ้อมเสร็จผมจะกลับไปกินยาแก้ปวดที่ห้องแล้วลงแช่อ่างน้ำเพื่อยืดกล้ามเนื้อ อาจหายทันก่อนคิกออฟ พระเจ้า ได้โปรดขอให้เป็นแค่กล้ามเนื้อตึงเล็กๆ น้อยๆ เถอะ ขอให้เป็นแค่อาการไม่หนักหนาที่จะหายทันแค่ข้ามคืน พระเจ้า โปรดอย่าให้ผมต้องพลาดเกมกับโรมาเนียเลย ผมคงทำใจรับไม่ได้ ความยินดีในเกมกับเยอรมันดูจะหลุดลอยไปไกล ผมจมอยู่ภายใต้ความหดหู่ ผมทำตัวเองตกที่นั่งลำบากเพราะไม่ยอมวอร์มอัพให้ดีเสียก่อน ช่างโง่เขลาเสียจริง ผมก่นด่าตัวเองขณะตั้งหน้าตั้งตาฝึกซ้อมต่อไป “เอาเถอะ เดี๋ยวค่อยกลับไปห้องหาหนทางแก้ฝันร้ายนี้เสีย” ผมบอกตัวเองแบบนี้ หัวใจผมเต้นรัว จิตใจทำงานหนักจากความคิดต่างๆ ที่ประดังประเดเข้ามา ความไม่มั่นใจว่าจะได้เป็นส่วนหนึ่งในแผนการของคีแกนยังคงครอบงำความคิด ระหว่างการซ้อมคีแกนไม่แสดงท่าทีอะไร เราไม่ได้ซ้อมรูปแบบการเล่นที่อาจทำให้พอเดาได้ว่าหน้าตาของทีมจะออกมาเป็นแบบไหน เควินแสดงออกชัดว่าจะประกาศรายชื่อผู้เล่น 11 ตัวจริงในการประชุมทีมคืนนี้ ผมต้องทำให้น่องของตัวเองให้อยู่ในสภาพพร้อมให้ทันการ เมื่อกลับไปห้องพัก ผมลองกระโดดเบาๆ เพื่อทดสอบ แย่จัง มันเจ็บเกินกว่าจะเป็นแค่กล้ามเนื้อตึงเล็กน้อย นี่เป็นปัญหาใหญ่ “ฉันเล่นไม่ได้ แต่ฉันจะต้องลงเล่นให้ได้” ผมบอกตัวเอง พระเจ้า ผมต้องลงเล่นให้ได้ ผมออกจากห้องลงมาห้องอาหารเร็วกว่าคนอื่นๆ เพื่อเลี่ยงไม่ให้ใครเห็นว่าผมเดินขัดๆ จากนั้นคนอื่นๆ ก็ทยอยตามมา นั่งจับกลุ่มคุยกันถึงเรื่องเกมกับโรมาเนียที่กำลังจะมาถึง บางคนลงความเห็นว่าคีแกนคงจะเลือกผมลงสนาม พวกเขาพอรู้ระแคะระคายจากที่ได้คุยกับพวกสื่อมา “พรุ่งนี้นายจะได้ลงเล่น” ร็อบบี้บอกผม ผมตอบรับด้วยรอยยิ้มแห้งๆ จากคุณ : K.Ruan - [ 3 มิ.ย. 50 13:11:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หลังอาหารค่ำผมตัดสินใจลงไปที่ห้องกายภาพเพื่อขอให้แกรี่ เลวิน ดูอาการให้ บางทีแกรี่อาจร่ายมนต์วิเศษของเขาให้กับผมก็ได้ ผมเปิดประตูห้องไปก็เจออลัน เชียร์เรอร์กับโทนี่ อดัมส์กำลังหยอกเอินอยู่กับแกรี่ บ้าฉิบ ผมหมุนตัวร้อยแปดสิบองศากลับออกไปตามทางเดิมที่เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว เกิดกลัวความคิดที่จะต้องเผยเรื่องการบาดเจ็บให้แกรี่ฟังต่อหน้าพวกนักเตะรุ่นพี่ทั้งสอง กลับมาที่ห้องพักผมทบทวนความคิดตัวเองใหม่อีกครั้ง ในช่วงเวลาที่รุมเร้าด้วยปัญหาแบบนี้ สัญชาติญาณแรกบอกผมให้โทรกลับบ้าน พ่อรับสาย “ไม่อยากเชื่อเลยครับพ่อ” ผมระอาตัวเอง “ผมทำตัวเองเจ็บตอนซ้อม น่องผมเจ็บหนักเลย” ความผิดหวังทำให้ผมพูดจาอะไรไม่ถูก น้ำตาเริ่มรื้นกลบตา “พ่อครับผมเชื่อจริงๆ ว่าคีแกนจะเลือกผมลงเล่นกับโรมาเนีย เรากำลังจะประชุมทีมกันในอีกชั่วโมงข้างหน้า ผมรู้เลยว่าผมต้องมีชื่อติดทีมแน่ๆ แต่น่องผมมันแย่หนักเลย ผมไม่มีทางลงเล่นได้แน่ๆ” ขณะกำลังพูดอยู่มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น “เดี๋ยวค่อยกลับมานะ” ผมตะโกนบอกไป คนทำความสะอาดน่ะ พวกเขาจะยุ่งวุ่นวายอยู่กับห้องของพวกเราตลอดเวลา ถ้าวางถ้วยกาแฟทิ้งไว้บนโต๊ะ ประเดี๋ยวเดียวก็จะมีคนเข้ามาเก็บให้ รวดเร็วปานหน่วยปฏิบัติการพิเศษ เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง “เว้ย!” ผมเกือบหลุดตะโกนออกไปเสียแล้ว ปกติผมสุภาพกับผู้คน หไม่เคยสบถใส่ใคร แต่ตอนนี้ผมวุ่นวายใจหนัก หัวปั่นเชียวล่ะ โลกของผมกำลังพังทลาย แหลกสลายเพราะกล้ามเนื้อเจ้ากรรม ก๊อกๆๆ! เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก ขอร้องล่ะ ขอผมอยู่คนเดียวได้ไหม พวกเขาเพิ่งกลับออกไปจากห้องผมเมื่อสิบนาทีที่แล้วนี่เอง “รอแป๊บนึงนะครับพ่อ ผมขอไปบอกคนทำความสะอาดเดี๋ยว” ผมบอกพ่อ ผมเดินไปเปิดประตูห้อง คนที่ยืนอยู่ต่อหน้าผมกลับเป็นผู้จัดการทีมชาติอังกฤษ “เจ้านาย เชิญข้างในก่อนครับ” ผมหันไปหาโทรศัพท์อีกครั้ง “ผู้จัดการมานะพ่อครับ เดี๋ยวผมโทรไปใหม่” พ่อพยายามพูดบางอย่างแต่ผมกดปุ่มวางสายไปเลย ความคิดคำนึงของผมวุ่นวายอยู่กับคีแกน น่องที่เจ็บ และเกมกับโรมาเนียเท่านั้น “เธอสบายดีไหม สตีเว่น” คีแกนเริ่มทักทาย “ก็ดีครับนาย ผมสบายดี” “นั่งก่อนสิสตีเว่น” เราก็เลยไปนั่งกันที่โต๊ะเล็กๆ ในห้อง ผู้จัดการทีมชาติอังกฤษกับใบหน้าเปื้อนยิ้ม กับเด็กชายเล็กๆ ที่หัวใจแหลกสลายกับน่องพังๆ นั่งประจันหน้ากันอยู่คนละฟากของโต๊ะ คีแกนมองหน้าผมตรงๆ “เธอจะลงเป็นตัวจริงพรุ่งนี้” เขาพูด อย่านะ ไม่ๆๆๆๆ อย่าพูดแบบนี้ พระคริสต์ ผมรู้สึกเหมือนกำลังติดกับดักอยู่ในนิยายสยองขวัญที่เหตุการณ์มักจะเลวร้ายลงทุกวินาที ดูไม่เหมือนเรื่องจริงเอาเสียเลย คีแกนเพิ่งมาเคาะประตูห้องเพื่อว่าผมจะได้ลงเป็นตัวจริงในเกมชิงแชมป์แห่งชาติยุโรปในนามประเทศชาติ ขณะที่ผมเกือบจะเดินไปพบเขาที่ห้องเพื่อสารภาพความจริงเรื่องอาการบาดเจ็บไม่กี่วินาทีก่อนหน้า ผมต้องเล่นให้ซื่อ คีแกนดีกับผมมาก ผมจะไม่ซื่อตรงกับเขาไม่ได้อีกแล้ว มันไม่ยุติธรรมกับคีแกนและทีม “ขอบคุณครับ” ผมตอบ “แต่ผมมีบางอย่างจะบอก” ความฉงนปรากฏขึ้นบนใบหน้าคีแกน “อะไรหรือ” ผมหยุดนิดหนึ่งรวบรวมความกล้าที่จะเอ่ยปาก การพูดคุยกับคีแกนเป็นประสบการณ์ใหม่สำหรับผม ผมกลัวและอาย ที่ผ่านมาการพูดคุยกันระหว่างเราผมทำหน้าที่เป็นผู้ฟังมาตลอด “เอาน่าสตีเว่น มีอะไร” ในที่สุดผมก็ดึงความกล้าในตัวออกมาจนได้ “เจ้านายครับ” ผมเริ่ม “ฟังนะครับ ผมเสียใจ ผมมีบางอย่างจะบอกคุณ บางสิ่งที่ผมปิดบังไว้ ผมเจ็บน่อง” เมื่อคำพูดลอยหายไปในอากาศ ความเงียบเกิดขึ้นนานราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์ “อะไรนะ” คีแกนพูดขึ้น เสียงของเขาบ่งบอกถึงประหลาดใจ “ทำไมไม่พูดอะไรก่อนหน้านี้ล่ะ” “เจ้านายครับ ผมอยากลงเล่นเกมนี้เหลือเกิน ผมลงไปห้องทีมแล้วนะครับแต่ไม่เจอนักกายภาพ” แกรี่อยู่ที่นั่น ผมโกหก ซ่อนตัวหลังคำแก้ตัวเพื่อไม่ให้ผู้จัดการทีมชาติอังกฤษมองผมในแง่ร้าย “มันเจ็บเลยหรือ หรือว่าแค่ตึงๆ” คีแกนถาม “ไม่มีทางที่ผมจะเล่นได้วันพรุ่งนี้หรอกครับ” ผมตอบ “ผมเจ็บตั้งแต่เริ่มซ้อม แต่ผมไม่หยุดก็เพราะผมต้องการมีส่วนในเกมพรุ่งนี้เป็นที่สุด ผมไม่ได้บอกหมอกลัวว่าเขาจะตัดผมออกหรือมาบอกคุณ ผมไม่รู้ว่ามันร้ายแรงขนาดนี้จนกระทั่งกลับมาถึงห้อง ผมพยายามลองหาทางแก้ไขแล้ว แต่มันยิ่งเจ็บกว่าเดิม” ก้อนแข็งๆ จุกขึ้นในลำคอจนเจ็บ ผมไม่รู้ตัวเลยว่าเค้นคำพูดทั้งหมดออกมาได้อย่างไร คีแกนจับบ่าผมไว้ บอกกับผมว่า “ขอบใจมากนะที่บอก ผมซึ้งใจจริงๆ” เขารู้ดีว่าผมเสียใจแค่ไหน “ผมขอโทษครับเจ้านาย” ผมพูดซ้ำอีกครั้ง “ไม่ต้องกังวลนะ” คีแกนบอก “อนาคตของเธอถูกกำหนดไว้แล้ว เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับเกมต่อไปก็พอ ลืมเรืองนี้ไปซะ ผมจะรับหน้าคนอื่นเอง ผมจะบอกแกรี่ว่าคุณบอกผมแล้ว แต่เรารอดูอาการก่อน” จากคุณ : K.Ruan - [ 3 มิ.ย. 50 13:12:35 ]

ความคิดเห็นที่ 9 และแล้วคีแกนก็รับคำตำหนิทั้งหมดแทนผม ถ้าผมอายุมากกว่านี้หรือผ่านโลกมามากกว่านี้คีแกนคงจะเล่นงานผมแน่กับความผิดที่ก่อ เขาจะแขวนคอผมต่อหน้านักกายภาพและสื่อมวลชนก็ยังได้ แต่เขาก็ไม่ได้ทำ คีแกนแคร์ลูกทีมของเขา สำหรับผมความเมตตาคือทุกสิ่ง เขาพาผม เด็กที่เศร้าสร้อยลงไปที่ห้องกายภาพให้แกรี่ เลวิน ตรวจอาการที่น่องผม “ไม่ไหวครับ” เขาประกาศ นั่นล่ะ ถูกตัดออกจากทีมอย่างเป็นทางการ ข่าวกระจายไปทั่วแคมป์อย่างรวดเร็ว ทุกคนดีกับผมมาก ปลอบใจผม บอกผมว่าพวกเขาจะเอาชนะโรมาเนียให้ได้เพื่อผมจะได้โอกาสลงเล่นอีกในแมทช์ต่อๆ ไป เอ่อ.. จะว่าไปก็ไม่ทุกคนหรอกที่ดีกับผม ปฏิกิริยาจากฟาแซคเคอร์เลย์แตกต่างออกไป ไม่น่าขอบคุณสักนิดในความคิดผม เมื่อต้องทุกข์ทรมานด้วยความคิดถึงบ้านแถมยังเรื่องการบาดเจ็บอีก สิ่งสุดท้ายที่ผมอยากเจอก็คือคนที่ค่อยๆ เลียบเคียงเข้ามาใกล้ๆ โจมตีผมด้วยคำพูดที่ว่า “อะไรกันบาดเจ็บอีกแล้วหรือ คุณไม่รู้จักวอร์มอัพให้ดีๆ หรือไง” ผมล่ะอยากโจนเข้าใส่จริงๆ การแดกดันของฟาแซคเคอร์เลย์รบกวนจิตใจผมหลายต่อหลายครั้งตลอดทัวร์นาเม้นยูโร 2000 เขาทำเอาผมไม่ชอบใจบ่อยๆ บางครั้งเขาก็ทำดีกับผมแต่ส่วนใหญ่เขาจะคอยเล่นงานโจมตีผมในเวลาที่ผมต้องการความสบายใจ เขาเลือกปฏิบัติตัวกับผมผิดทางตลอด เวลาที่ผมรู้สึกแย่ ไม่เคยนึกอยากได้คนมาซ้ำเติมให้เจ็บยิ่งขึ้นไปอีก เขาไม่เข้าใจสักนิดว่าผมรู้สึกต่ำต้อยแค่ไหน อย่างน้อยก็ยังดีที่คีแกนใส่ใจ แม้แต่ตอนที่ผมไม่มีประโยชน์กับเขาเขาก็ยังให้ผมได้ไปนั่งที่ม้านั่งสำรอง ทำเหมือนว่าผมยังมีโอกาสได้ลงสนาม ปกปิดข่าวการบาดเจ็บจากสื่อมวลชนเพี่อที่ว่าผมจะได้ไม่ต้องโดนสื่อโจมตี เขาเจนโลกพอจะรู้ว่าพวกสื่อจะหันมาเล่นงานผมอีกเรื่องที่ผมด้อยประสบการณ์ เด็กเกินไป เควินช่วยเหลือผมอย่างมากในวันนั้น แม้ว่าพวกสื่อจะได้ข้อมูลว่าผมมีอาการบาดเจ็บ พวกเขาก็เชื่อว่าเป็นแค่การบาดเจ็บเล็กน้อยเนื่องจากการที่คีแกนใส่ชื่อผมในรายชื่อตัวสำรองนั่นเอง ผมนั่งอยู่ข้างสนามอย่างท้อแท้ หากขอได้ผมอยากลงเล่นในเกมกับโรมาเนียเกมนี้ ช่างเป็นเกมที่บ้าคลั่ง ทั้งสองฝ่ายมีโอกาสดีๆ ตลอดเวลา อังกฤษพ่ายไปด้วยประตู 3-2 จากลูกจุดโทษท้ายเกม ที่ฟิลล์ เนวิลล์ ไปทำฟาวล์ วิโอเรล มอลโดวาน สภาพในห้องแต่งตัวเลวร้ายมากหลังเกม พวกนักเตะคลั่งแค้น ร้อง ตะโกน ไม่ต่างจากเสียงคร่ำครวญในงานศพ สีหน้าของอินซ์, อดัม และมาร์ติน คีโอน เคร่งเครียด บึ้งตึงและโกรธแค้น พวกเขานั่งเหมือนอยากหาใครมาเป็นเหยื่อระบายให้หายแค้น แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น บรรดาผู้เล่นโกรธแค้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ใช่เพื่อนร่วมทีม มีบางคนเข้าไปปลอบใจฟิล เนวิลล์  แต่ไม่มีใครโทษเขาในเรื่องที่เกิดขึ้น คนอื่นๆ ยังนั่งอยู่กับที่เอาผ้าขนหนูคลุมศีรษะ ไม่อาจเอ่ยปากสักคำ คีแกนผิดหวัง ทุกๆ คนก็ด้วย ในฐานะผู้เล่นในทีมเราทุกคนรู้ดีว่าเราล้มเหลว ผู้คนต่างพากันคาดหวังกับทีมชาติอังกฤษหลังจากเราทำผลงานได้ดีขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่ยูโร 96 และฟร็องซ์ 98 อาชญากรรมชัดๆ ที่เราทำให้แฟนๆ ผิดหวัง แฟนบอลที่หนุนหลังเรามาตลอด เราจับเที่ยวบินแรกสุดที่หาได้กลับบ้าน การถูกเขี่ยออกจากการแข่งขันฟุตบอลยูโร 2000 ไม่ต่างกับหายนะ ความท้อแท้เริ่มเข้ามาครอบงำ คีแกนถูกโจมตีอย่างหนัก ผมรู้ว่าไมเคิลไม่ชอบใจคีแกนนัก เขาไม่พอใจที่ถูกเปลี่ยนตัวออกตลอด 3 เกมที่ได้ลงเล่น ไมเคิลยัวะ แต่นั่นก็เป็นปฏิกิริยาตามปกติ คงไม่มีผู้จัดการทีมคนไหนดีใจถ้าเห็นผู้เล่นของตัวรีบวิ่งออกนอกสนามอย่างยินดีเมื่อได้เห็นผู้ตัดสินที่สี่ชูป้ายเรียกหมายเลขตัวเองว่าถูกเปลี่ยนตัวออก นักเตะก็ต้องโกรธสิ พวกเขาอยากเล่นกันทั้งนั้น เมื่อถูกเปลี่ยนตัวออกจากเกมบางครั้งทำเอาผมเกือบรู้สึกไม่สบาย แต่สิ่งอื่นที่ผมไม่รู้ก็คือตลอดรายการยูโร 2000 ไมเคิลไม่ชอบรูปแบบการซ้อมของเควิน ไมเคิลอยากซ้อมรูปแบบการเล่นมากกว่าแบ่งข้างเล่นเกมฟุตบอลห้าคน เจ็ดคนกัน เขายังวิพากษ์วิจารณ์ทีมงานของคีแกนอีกด้วย มันเป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างไมเคิลกับเควิน ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาพังครืนลงหลังจากนั้น คีโอว์นก็เป็นอีกคนที่โทษคีแกน โจมตีเขาว่า “ไร้แทคติก” คนภายนอกดูจะสะใจกับคำวิจารณ์จากมาร์ติน คีโอว์น โดยลืมความจริงที่ว่าผู้เล่นที่ไม่พอใจที่ไม่ได้เป็นตัวจริงของทีมมักจะโจมตีผู้จัดการกลับเพื่อระบายความผิดหวัง เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ถ้าผมไม่ได้ลงเล่นให้ทีมผมก็รู้สึกเหมือนโลกแตก ทุกวันนี้ นักฟุตบอลยุคใหม่คุ้นเคยกับการหมุนเวียนนักเตะมากขึ้น แต่ในทัวร์นาเม้นต์ ยูโร 2000 มีความตึงเครียดปรากฏให้เห็นชัดบนใบหน้านักเตะทุกครั้งที่ผู้จัดการทีมอ่านรายชื่อผู้เล่นที่ถูกเลือก ความหวาดหวั่นปกคลุมไปทั่วห้อง ทุกคนต่างก็ต้องการจะเป็นผู้เล่น 11 ตัวจริง นับเป็นความล้มเหลวอย่างรุนแรงหากคุณไม่ถูกเลือก นี่คือทีมชาติ ความกระหาย ความทะเยอทะยานของนักเตะทุกๆ คนไม่ควรถูกมองข้าม ความขุ่นเคืองอาจก่อตัวขึ้นได้ง่ายๆ ในแคมป์พวกนักเตะทีมชาติแทบจะแบ่งเป็นสองฝ่ายอย่างเห็นได้ชัดตลอดทัวร์นาเมนต์ พวกตัวจริง และพวกรอการตัดสินใจ ทุกวันนี้สปิริตในทีมชาติแข็งแกร่งขึ้นกว่าในวันเก่าๆ พวกเรารวมตัวกันเหนียวแน่น เป็นหน้าที่ของผู้จัดการทีมที่จะต้องคอยย้ำกับนักเตะเสมอว่านี่เป็นเรื่องความไม่พอใจนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของนักเตะไม่ใช่เรื่องทีม เควินถูกวิพากษ์วิจารณ์หนักเนื่องจากดูแลนักเตะที่ผิดหวังที่ไม่ได้ร่วมทีมอย่างเช่น มาร์ติน ได้ไม่ดีพอ แต่ความเห็นที่ผมมีต่อผู้จัดการทีมชาติอังกฤษแตกต่างออกไป ผมบินกลับจากฮอลแลนด์และเบลเยี่ยมกับความคิดที่ว่าเขาปฏิบัติกับผมอย่างเหนือชั้น ทั้งในฐานะมนุษย์ปุถุชน และผู้จัดการทีม คีแกนดูแลผมราวกับว่าผมเป็นเปเล่ เขาทำให้ผมรู้สึกว่าผมเป็นนักเตะที่ดีที่สุดในโลก ทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นคนสำคัญ เขามอบโอกาสในทีมชาติครั้งแรกให้แก่ผม ยืนเคียงข้างผมในช่วงเวลาที่มืดมนที่สุด ความนับถือที่ผมมีต่อเควิน คีแกน จะไม่มีวันตาย **** จบบทที่ 7 **** จากคุณ : K.Ruan - [ 3 มิ.ย. 50 13:14:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สำหรับบทต่อไปก็จะเอามาโพสวันหลังนะครับ จากคุณ : K.Ruan - [ 3 มิ.ย. 50 13:16:51 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เก่งจังเลย  มาให้กำลังใจนะ จากคุณ : MBA ฮาเฮ - [ 3 มิ.ย. 50 13:23:20 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เข้ามาอ่านครับ ขอบคุณครับ -/\- จากคุณ : สายฟ้าสีเพลิง - [ 3 มิ.ย. 50 13:24:21 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณมากค่า สำหรับผู้ใจดีทุกท่าน จากคุณ : i am tabo - [ 3 มิ.ย. 50 13:25:13 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กดโหวตไป ๑ จึ๊ก จากคุณ : drunk master - [ 3 มิ.ย. 50 13:25:54 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตามมาอ่านเช่นเคยครับ และจะรออ่านบทต่อไป ..... จากคุณ : Thirdwave - [ 3 มิ.ย. 50 13:43:42 ]

ความคิดเห็นที่ 16 รออยู่นะครับ จากคุณ : ลีโอ (leowood) - [ 3 มิ.ย. 50 13:47:57 ]

ความคิดเห็นที่ 17 โหวตโลดดด พี่น้องงงง จากคุณ : ~นู้ปปี้จัง~ - [ 3 มิ.ย. 50 14:02:58 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณมากครับ ... จากคุณ : Between Angels And Insects - [ 3 มิ.ย. 50 14:07:58 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ได้อ่านซะที ขอบคุณคับ จากคุณ : Reonard - [ 3 มิ.ย. 50 14:38:06 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณมากครับ ^^ VoTe !!! จากคุณ : ชิววี่ - [ 3 มิ.ย. 50 15:19:50 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เยี่ยมครับ ขอบคุณมาก ๆ ครับ จากคุณ : Killer Red - [ 3 มิ.ย. 50 15:24:17 ]

ความคิดเห็นที่ 22 รอบทต่อไปอยู่นะค่ะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ จากคุณ : t'an_eve (t'an_eve) - [ 3 มิ.ย. 50 16:20:45 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณคร้าบบบ จากคุณ : เด็กขอนแก่น - [ 3 มิ.ย. 50 16:40:24 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ยอดเยี่ยมไปเลยครับ มาให้กำลังใจ และติดตามอ่านเช่นเคย จากคุณ : จอมใจจักรพรรดิ์ - [ 3 มิ.ย. 50 16:48:21 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณครับ สนุกอีกเช่นเคย รออ่านบทต่อไปอยู่นะครับ จากคุณ : FranCVien - [ 3 มิ.ย. 50 16:54:54 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณทีมงานค่า จากคุณ : ตาลสามต้น - [ 3 มิ.ย. 50 17:44:51 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณค่ะ... จากคุณ : หนีแม่...มาหน้าบอร์ด - [ 3 มิ.ย. 50 17:50:56 ]

ความคิดเห็นที่ 28 วันนี้อ่านไปสี่ตอนรวด สนุกจริง ๆ ขอบคุณผู้แปลทุกคนค่ะ ไม่ค่อยมีความทรงจำกับ Euro 2000 เลย เพิ่งมานึกได้ตอนอ่านตอนที่ 7 นี่เองว่า อังกฤษอยู่กลุ่มเดียวกับเยอรมันทีมโปรด ทีมอังกฤษเศร้าขนาดไหนที่ตกรอบแรก เยอรมันเศร้ากว่านั้น จำข่าวตอนนั้นได้ สื่อลงข่าวโ่จมตีสุด ๆ เพราะเล่นตกรอบแรกสามนัดโดยไม่ชนะใครเลย ยิงไปได้แค่ 1 ประตูเท่านั้น -*- ป.ล. The Kop แอบดีใจกันไหม ท่าทางพี่เจิดติดบ้านโฮมซิคซะขนาดนี้ หุ หุ แบบนี้อยู่กับ Liverpool ไปอีกนานเลยนะเนี่ย จากคุณ : ชิวเทียน - [ 3 มิ.ย. 50 19:55:50 ]

ความคิดเห็นที่ 29 รบกวนปรึกษาเพื่อนๆ ที่มาอ่านว่าไม่ต้องโหวตดีมั๊ยคะ คือกระทู้แรกๆ ที่โหวตไว้บนสุดแล้วมันก็มีลิงค์ต่อมาที่บทใหม่อ่ะค่ะ โหวตเยอะไปเด๋วคนอื่นเค้าจะรำคาญเอา จากคุณ : jigij - [ 3 มิ.ย. 50 19:58:29 ]

ความคิดเห็นที่ 30 รับทราบ... จากคุณ : drunk master - [ 3 มิ.ย. 50 21:12:28 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณมากๆเลยค่ะ   ^^ จากคุณ : รุ้งกินน้ำตัวอ้วน - [ 3 มิ.ย. 50 21:41:18 ]

ความคิดเห็นที่ 32 มาอ่านค่า....คิดว่าไม่ต้องโหวตก็ได้มั้งคะ แค่สองอันแรกขึ้นไปก็น่าจะรู้ๆกันแล้วว่ามีตอนต่อๆไปเนาะ ขอบคุณ...ทีมงานทุกๆท่าน และขอบคุณที่สวรรค์ส่งคนชื่อ"สตีเวน เจอร์ราร์ด"ลงมาบนโลกใบนี้ จากคุณ : Abandoned Star - [ 3 มิ.ย. 50 23:19:25 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณมากๆครับ จากคุณ : 9ho - [ 3 มิ.ย. 50 23:36:07 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณมากครับ จากคุณ : Mr.children - [ 4 มิ.ย. 50 01:54:14 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อ่านเพลินไปเลย ขอบคุณครับ ป.ล.จำไม่ได้ว่า ยูโร200 เจอร์ราร์ดใส่เบอร์อะไรครับ จากคุณ : อินทรีย์เขาใหญ่ - [ 4 มิ.ย. 50 08:35:44 ]

ความคิดเห็นที่ 36 มาให้กำลังใจคนแปล ขอบคุณค่ะ ที่เอาเรื่องสนุกมาให้อ่าน จากคุณ : s_manavvan - [ 4 มิ.ย. 50 09:48:34 ]

ความคิดเห็นที่ 37 หนุกหนานมาก  ไม่น่าเชื่อว่าสตีวี่ จะเป็นคนไม่ค่อยมีความมั่นใจในตัวเองเลย  อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ ค่า จากคุณ : จันทร์อุ้ม - [ 4 มิ.ย. 50 09:54:36 ]

ความคิดเห็นที่ 38 # 35   เบอร์ 4  ค่ะ   พออินซี่ปลดระวางก็ใส่มาตลอด  นอกนั้นก็  7,9,10,11 http://www.thefa.com/England/SeniorTeam/Archive/matchstats.html?m=767 จากคุณ : sumire - [ 4 มิ.ย. 50 10:04:47 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ ชอบมาก ๆ จริง ๆ ^ ^ ส่วนเรื่องโหวต แล้วแต่สมาชิกเถอะค่ะ ^ ^ จากคุณ : karaokeGirl - [ 4 มิ.ย. 50 11:06:21 ]

ความคิดเห็นที่ 40 thank you จากคุณ : Lu Xun - [ 4 มิ.ย. 50 14:22:51 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ขอบคุณครับ บทนี้บักเจิดเราซีเรียสน่าดู จากคุณ : สวี่เหวินเฉียง - [ 4 มิ.ย. 50 14:51:18 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ขอบคุณมากๆเลยครับ จากคุณ : narongchai_v - [ 4 มิ.ย. 50 14:54:59 ]

ความคิดเห็นที่ 43 บทที่ 8 สามแชมป์ของผม วินาทีที่กลับถึงเมอร์ซีไซด์อาการโฮมซิคของผมก็หายเป็นปลิดทิ้ง แต่ปัญหาใหม่ก็รออยู่แล้ว เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีนักข่าวมารุมอยู่หน้าบ้านของผมมากขนาดนี้ ผลจาก29นาทีในเกมกับเยอรมันศัตรูคู่แค้นของเรา พวกนักข่าวตามล่าราวกับผมเป็นความหวังเล็กๆหนึ่งเดียวที่ทำให้ทีมอังกฤษที่สภาพย่ำแย่ยังอยู่รอดต่อไปได้ในยูโร 2000 การตกเป็นข่าวตลอดเวลาไม่ได้น่าปรารถนาเลยแม้แต่น้อย ผมไม่สนใจเท่าไหร่นักถ้าหากว่ามันจะหยุดอยู่แค่ตัวผม แต่นี่ครอบครัวและเพื่อนๆถูกตามติดอยู่ตลอดเวลา  เช้าหลังเกมกับเยอรมัน มีนักข่าวมาที่บ้านญาติของผมแล้วถามความเห็นเขาเรื่องที่ผมเป็นฮีโร่ของทีม ในตอนนั้นผมได้แต่นั่งเซ็ง ผมไม่เข้าใจหรอกว่านักข่าวพวกนั้นอยากได้อะไร แต่ช่วยเลิกยุ่งกับครอบครัวของผมเสียทีเถอะ!!! พวกญาติๆตอบคำถามแบบต่างๆกันไป บ้างก็ว่า “ไม่มีความเห็น” บางคนก็บอก “ ดีใจกับสตีเวนด้วย” แน่นอนว่าคำตอบเหล่านี้ไม่พอสำหรับพวกนักข่าว พวกเขาตระเวนไปทั่วเมอร์ซี่ไซด์อย่างกับตั๊กแตนเพียงเพื่อจะให้ได้ข้อมูลเล็กๆน้อยๆถึงขนาดไปที่คาร์ดินัล ฮีนานกับเซนต์มิคส์ที่เป็นโรงเรียนเก่า  ตอนที่กลับถึงบ้านผมเห็นหนังสือพิมพ์ที่เต็มไปด้วยบทความเกี่ยวกับผมที่ได้จากครูที่นั่น รวมถึงรูปผมจากอดีตจนถึงตอนนี้ทั้งที่โรงเรียนหรือกระทั่งในทีมท้องถิ่น  เกมกับเยอรมันเปลี่ยนชีวิตผมจากนี้ตลอดไป ผมกลายเป็นคนสาธารณะ กลายเป็นเป้าของปาปารัชชี่ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีเลยสักนิด  ผมหนีออกมาอย่างรวดเร็ว ไปพักร้อน ไปหาแสงแดด พยายามจะรวบรวมสมาธิแล้วเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับฤดูกาลหน้า แต่ความกดดันครั้งใหญ่ยังคงอยู่ ผมจะทำได้ดีขนาดนั้นอีกหรือ? หรือผมจะเป็นแค่พวกที่ทำได้ดีในเกมๆเดียวแล้วหายไป? ตอนนี้ทุกคนกำลังจับตามองและผมก็มีงานหนักรออยู่แน่ ก่อนฤดูกาล2000/2001จะเริ่มไม่นาน ผมได้ข่าวว่าไบรอัน ร็อบสันกำลังอยากได้ผม มิดเดิลสโบรห์เตรียมจะยื่นข้อเสนอ 5 ล้านปอนด์ให้กับลิเวอร์พูล ซึ่งถือว่าเยอะมากสำหรับคนที่ไม่มีประสบการณ์  โชคดีที่ลิเวอร์พูลปัดข้อเสนอนั้นแบบไม่ลังเล การจากสโมสรแห่งนี้ไปไม่อยู่ในหัวของผมแน่ๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังดีใจที่ได้ยินว่าร็อบสันยอมรับในตัวผม  หลังศึกยูโรผ่านไปร็อบสันให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับผมในหนังสือพิมพ์ ตอนที่เห็นบทความเหล่านั้นผมแทบอยากจะตัดออกมาใส่กรอบไว้ทีเดียว ให้ตายเถอะ! ตำนานของอังกฤษอย่างไบรอัน ร็อบสันยกย่องผม!!! อะไรก็เทียบไม่ได้กับคำพูดจากเขา ผมมองบทสัมภาษณ์พวกนั้นแล้วก็นึกในใจ “ถ้าทำได้แค่1ใน10 ของที่ร็อบสันเคยทำได้ ผมคงตายอย่างมีความสุข” ตอนเด็กๆ ผมเคยสวมเสื้อยูไนเต็ดอยู่ครั้งหนึ่ง เป็นเสื้อที่มีชื่อร็อบสันและหมายเลข 7 อยู่ข้างหลัง  ผมไม่เคยคิดจะใส่อะไรที่มีสัญลักษณ์ของยูไนเต็ดเลยสักครั้งแต่นี่มันต่างออกไป  ตอนนั้นเรากำลังเล่นฟุตบอลกันอยู่ที่ไอร์ออนไซด์และเพื่อนของผมก็ใส่เสื้อสีขาวฟ้าตัวนั้น ผมถามเขาว่าผมจะขอเป็นร็อบสันสักพักจะได้ไหม ผมถอดเสื้อลิเวอร์พูลออกแล้วใส่เสื้อร็อบสันแทน มันวิเศษมากจริงๆ  ผมใส่เสื้อตัวนั้นอยู่ราวชั่วโมงวิ่งแทคเกิลไปทั่ว ยิงประตูสวยๆ ทำเป็นว่าผมนั่นแหละคือไบรอัน ร็อบสัน  เพียงเพราะว่าเสื้อตัวนั้นมีชื่อเขาอยู่ข้างหลังผมลืมเรื่องยูไนเต็ดไปเสียสนิทเหมือนกับว่าผมไม่ได้ให้ความสำคัญลิเวอร์พูลมากกว่าพระเจ้าของอังกฤษเลยสักนิดเดียว โชคร้าย พ่อมองมาจากหน้าต่างแล้วโกรธขึ้นมาทันทีที่เห็น “เข้าบ้านเดี๋ยวนี้” พ่อตะโกน “ลูกเล่นอะไรอยู่ ทำไมถึงใส่เสื้อยูไนเต็ด?” “แต่พ่อครับ นั่นเสื้อของไบรอัน ร็อบสันนะครับ” ผมพยายามอธิบาย พ่อดูจะไม่ลดความโกรธลงเลย “ลูกควรจะรู้ดีกว่านั้นนะ” มันเป็นเสื้อยูไนเต็ด และพ่อไม่ยอมให้ลูกๆ ใช้ชื่อเจอร์ราร์ดใส่เสื้อยูไนเต็ดวิ่งอยู่ในละแวกฮายทันแน่ เพื่อนบ้านจะคิดยังไง? สาบานต่อพระเจ้า ตอนนั้นผมคิดว่าเราจะต้องย้ายบ้านแน่ๆ  ผมยังเด็กแต่ก็เชื่อว่าพ่อพร้อมจะไล่ผมออกจากบ้านเพียงเพราะผมใส่เสื้อยูไนเต็ดได้จริงๆ นอกจากตอนที่ไปทดสอบตัวกับยูไนเต็ดซึ่งผมทำไปเพียงเพื่อดูความมั่นใจจากลิเวอร์พูลแล้วผมไม่เคยพลาดไปใส่เสื้อยูไนเต็ดอีกเลย แต่อย่างนั้นความชื่นชมของผมต่อร็อบสันก็ไม่เคยหายไปไหน ผมยังคงตื่นเต้นที่เขาเชื่อมั่นในตัวผมจนแทบรอให้ฤดูกาลหน้าเริ่มแทบไม่ไหวแล้ว ความสนใจจากร็อบสันทำให้ผมมุ่งมั่นกับปีหน้ามากขึ้นไปอีกว่ามันจะเป็นปีของผม  แต่ขนาดในความฝันที่บ้าที่สุดของผมยังเทียบไม่ได้กับความจริงที่เกิดขึ้นในปีนั้น ได้แชมป์สักถ้วยเป็นเรื่องดี  2 ถ้วยหรือ...ไม่อยากจะเชื่อ 3...เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด งั้นรึ?? พวกที่ดูถูกลิเวอร์พูลเรียกมันว่าสามแชมป์มิกกี้เมาส์แต่มันยังคงมีค่าสำหรับเราอยู่ดี พวกเราต้องเอาชนะเสียงวิพากษ์วิจารณ์ทั้งหลายเพื่อให้ได้ชูถ้วยเหล่านั้น จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 15:44:59 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ผมรู้ว่าเรามีทีมที่ดีในฤดูกาลนั้น เชราร์ อุลลิเยร์สร้างทีมที่มีคุณภาพขึ้นมาแต่ผมก็ยังคงมีความรู้สึกแปลกๆอยู่ ผมไม่ค่อยมันใจในผู้รักษาประตูของเราเท่าไรนัก ซานเดอร์ เวสเตอร์เฟลด์เตะบอลได้ยอดเยี่ยม การรับบอลกับทักษะในการสื่อสารก็ดี แต่เขาค่อนข้างจะผิดพลาดได้ง่ายเกินไปไม่ใช่ความผิดเพราะงุ่มง่ามอะไรแบบนั้นหรอกแต่บางลูกที่เขาควรจะรับได้ก็กลับทำไม่ได้  ผมนั่งวิเคราะห์เกมเก่าๆจากวิดีโอกับคาร์ร่าและไมเคิลพวกเราเห็นเหมือนกันว่าลูกที่พุ่งมาตรงๆ หรือลูกโหม่งผ่านซานเดอร์ไปได้ง่ายไปหน่อย  ผมเก็บเรื่องนี้ไว้เงียบๆ  ตอนนั้นผมยังแค่ 20 ยังต้องเรียนรู้ทักษะต่างๆต่อไป มีสิทธิ์อะไรที่จะยืนขึ้นระหว่างการประชุมทีมแล้วแสดงความสงสัยในตัวผู้รักษาประตูทีมลิเวอร์พูลล่ะ? ซานเดอร์โชคดีที่มีกองหลังที่ยอดเยี่ยมคอยปกป้องเขาไว้ แบ็คขวาของเราตอนนั้นคือมาร์คุส บับเบิ้ล ในแอนฟิลด์นักเตะจากเยอรมันคนนี้ไม่ค่อยได้รับเสียงสรรเสริญเท่าไหร่นัก แต่ในห้องแต่งตัวเขาเป็นที่นับถือมากทีเดียว มาร์คุสเป็นฮีโรผู้อยู่เบื้องหลังการคว้าสามแชมป์ในปีนั้น เขาทำได้ดีมากๆในการซ้อม ฟิตสุดๆ แถมยังเป็นสุดยอดกองหลังที่ไว้ใจได้อีกด้วย  เชร์ราตื่นเต้นกับเขามากๆ บับเบิ้ลย้ายมาจากบาเยิร์นมิวนิคแบบไร้ค่าตัวในฐานะเซ็นเตอร์ฮาล์ฟแต่จรัสแสงด้วยการเป็นแบ็คของเรา ลิเวอร์พูลได้รับ 1 ในฤดูกาลสุดยอดของมาร์คุสมาด้วย  น่าเศร้าที่ปีถัดมามาร์คุสต้องต่อสู้กับโรคประหลาดชื่อว่า กียัน บาร์เร ซินโดรม (Guillain Barre Syndrome)** ซึ่งทำอันตรายต่อระบบประสาท  มาร์ค วอลเลอร์แพทย์ประจำสโมสรบอกพวกเราว่ามาร์คุสจะไม่ได้มาที่นี่สักพัก หมอวอลเลอร์อธิบายให้พวกเราฟังเกี่ยวกับโรคและว่ามันรุนแรงแค่ไหน “มาร์คุสจะกลับมาแน่” เขาให้สัญญา  “แต่จะกลับมาได้ 100% ไหมผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” พวกนักเตะเริ่มเป็นกังวล มาร์คุสเป็นเพื่อนของพวกเราและเราก็ห่วงเขาเอามากๆ “เขาเป็นโรคนี้ได้ยังไงครับหมอ” ผมถาม หมอวอลเลอร์เองก็ไม่ทราบสาเหตุ  อาการของมาร์คุสเริ่มจากเหมือนเป็นไข้หวัดแล้วจากนั้นก็แทบจะเอาชีวิตเขาไปทั้งหมด มาร์คุสเป็นนักสู้ที่แข็งแกรงและกล้าหาญ เขาจากเมลวู้ดไปหลายเดือน “มาร์คุสไปไหนกันนะ” ทุกคนได้แต่เฝ้าถาม “เราต้องการเขากลับมา” เขากลับมาจากเยอรมันในสภาพที่ต้องนั่งบนรถเข็น ผมตัวแข็งทื่อไปหมดตอนที่เจอเขาแทบไม่อยากเชื่อว่านี่คือคนๆเดียวกัน มาร์คุสเป็นคนตัวใหญ่ รูปร่างดี ดูดี แข็งแรงอีกต่างหาก ตอนนี้ผมแทบจะคิดว่าตัวเองกำลังจับมือกับผีอยู่อย่างไงอย่างงั้น   ผมของเขากลายเป็นสีเทา ผอมลงมาก น้ำหนักลดจาก 13 สโตนเป็น 11 สโตน กล้ามเนื้อก็หายไปด้วย  สิ่งเดียวที่ผมจำได้คือรอยยิ้มแบบบับเบิ้ลของเขา  ฮีโรสามแชมป์ของเราต้องนั่งรถเข็นไปเสียแล้ว ----------- **(เกร็ดเพิ่มเติมเล็กน้อยค่ะ) Guillain Barre Syndrome (อ่านว่า Ghee-Yan Bah Ray) เป็นโรคที่เกิดจากภูมิคุ้มกันของร่างกายตัวเองทำอันตรายต่อระบบประสาทส่วนปลายจึงทำให้ส่งสัญญาณประสาทได้ไม่ดี ยังไม่ทราบสาเหตุแน่ชัดบางทีก็เกิดจากมีตัวกระตุ้นเช่นการรับวัคซีน หรือติดเชื้อ เมื่อเป็นแล้วทำให้กล้ามเนื้อไม่ตอบสนองต่อคำสั่งของสมองความรุนแรงในแต่ละคนก็ต่างๆกันไปค่ะ ----------- มาร์คุสหายจากการป่วยครั้งนั้นแต่เขาก็ไม่เคยเหมือนเดิมอีกเลย ไม่เหมือนกับที่เคยทำได้ในเดือนมีนาคมฤดูกาลที่เราได้สามแชมป์ 2000/2001 อีก  ตอนนั้นมาร์คุสต้องไปเล่นแบ็คขวาเพราะซามี ฮูเปียพิสูจน์แล้วว่าทำได้ดีกว่าในตำแหน่งเซ็นเตอร์ฮาล์ฟ เดิมทียักษ์ฟินน์คนนี้ไม่ได้เป็นตัวเลือกแรกของเชราร์ ผู้จัดการทีมอึ้งกับเขาเอามากๆ พวกเราเองก็ด้วย ตั้งแต่วินาทีแรกที่ซามีมาถึงเขาก็ทำได้สุดยอด ค่าตัวอย่างเป็นทางการของซามีคือ 2.5 ล้านปอนด์ในการย้ายจากวิลเลียม ทเว ในฮอลแลนด์มาที่นี่ ซามี่เป็นนักเตะแบบที่ลิเวอร์พูลตามหา “ผู้ป้องกันลูกกลางอากาศ” ลิเวอร์พูลถูกถากถางมาตลอดในเรื่องที่ว่าไม่มีใครคอยคุมลูกกลางอากาศได้เลย แค่โยนลูกเข้ามาหน้าประตูพวกเราก็จบเห่ เมื่อไหร่ก็ตามที่เราเล่นกับแมนฯยูไนเต็ด เดวิด เบ็คแฮมทำได้ 3 หรือ 4 แอสซิสต์จากลูกครอสหรือลูกเตะมุมตลอด การมองหากองหลังเป็นหนึ่งในเรื่องด่วนที่เชราร์ต้องจัดการ ผมจำครั้งแรกที่พบฮูเปียที่เมลวู้ดได้ดี ผมมองไปที่เจ้าคนเก้งก้างที่กำลังซ้อมอยู่แล้วก็หันไปกระซิบกับอีกคนหนึ่ง ‘ไอ้นี่มันใครกันเนี่ย?” ไม่เคยมีใครได้ยินชื่อซามี่ ฮูเปียมาก่อน พวกเราคิดว่าเขาถูกซื้อมาเผื่อในกรณีที่มีเซ็นเตอร์ฮาล์ฟตัวหลักได้รับบาดเจ็บหรือติดโทษแบนอะไรแบบนั้น  สิ่งต่อมาที่รู้คือผมเห็นซามี่เคลียร์บอลไปราวๆ 100 หลา แทคเกิลสวยๆ และส่งบอลได้ดีมากจะเท้าซ้ายหรือขวาไม่ได้เป็นปัญหาของเขาเลยสักนิด สิ่งเดียวที่เขาเสียเปรียบคือเรื่องความเร็วนั่นแหละ ซามี่ไม่เคยเร็วเท่าเซ็นเตอร์ฮาล์ฟอย่างริโอ เฟอร์ดินานด์หรืออเลซซานโดร เนสต้า แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ต้องเอามาพูดกัน ซามี่อ่านเกมได้สุดยอดถึงขนาดที่ช่วง 2-3 ปีแรกของเขาที่นี่ไม่มีใครผ่านเขาไปได้สักคน ซามี่เป็นนักเตะระดับโลกที่แท้จริงตลอด 2 ฤดูกาลนั่น ซามี่กับสเตฟาน อองโชซ์ที่ย้ายมาจากแบล็คเบิร์นเข้าใจกันได้ในทันที สเตฟานแข็งแกร่งมาก เขาไม่เคยเสียบอลแถมยังอยู่ถูกที่ถูกเวลาเสมอๆ เขากับซามี่กลายเป็นกำแพงหินอยู่ในแนวหลังของเรา คู่ต่อสู้ทำได้แค่บุกมา หยุดอยู่ตรงนั้น แล้วก็ต้องกลับไปในสถาพยับเยินทั้งร่างกายและจิตใจ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าการประสานงานของ2คนนี้เองที่นำสามแชมป์มาให้เรา พวกเขาเป็นหัวใจของแนวรับผสานกับบับเบิ้ลทางขวาและเจมี่ คาร์ราเกอร์ที่ฝั่งซ้าย ผมรักคาร์ร่า ผู้จัดการทีมก็เช่นกัน เขาเล่นได้ทุกตำแหน่งในแนวรับโดยไม่เคยมีปัญหาเลย ตำแหน่งที่ดีที่สุดของคาร์ร่าอยู่ที่เซ็นเตอร์ฮาล์ฟ แต่เขาไม่เคยบ่นที่เชร์ราให้เขาเล่นเป็นแบ็คซ้ายในฤดูกาลที่เราได้สามแชมป์ คาร์รายอมรับอย่างมืออาชีพที่แท้จริง เขามักอยู่ต่อหลังการซ้อมเสมอๆเพื่อพัฒนาเท้าซ้ายของตัวเอง เขาให้เด็กฝึกหัดคอยส่งบอลใส่เขาทางด้านซ้าย การซ้อมตั้งแต่เช้าจรดเย็นเปลี่ยนเขาให้กลายเป็นกองหลังที่เล่นได้ทั้ง 2 เท้า บางคนอาจจะแปลกใจเมื่อได้รู้ว่าคาร์ราเป็นพวกศึกษาเกมฟุตบอลอย่างจริงจัง เขาไม่ใช่สเกาเซอร์หัวทึบจากบูเทิลหรอกนะ เขามักจะอ่านหนังสือเกี่ยวกับฟุตบอล พูดคุยเรื่องนี้อยู่เสมอ บทสนทนาราวๆ 90% กับคาร์ราเป็นเรื่องฟุตบอลล้วนๆ แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาเป็นพวกน่าเบื่อหรอกเขาก็แค่คลั่งฟุตบอลเท่านั้นเอง ลองถามคำถามเกี่ยวกับฟุตบอลกับคาร์ราดูสิ เขาตอบได้ตั้งแต่คุณยังถามไม่จบด้วยซ้ำ แค่บอกชื่อนักเตะไม่ว่าจะอดีตหรือปัจจุบันเขาร่ายได้ตั้งแต่จำนวนประตู สโมสร ข้อดี ข้อด้อย สถานที่เกิด ไม่แน่ว่าอาจรวมถึงราศีเกิดหรือสถานที่พักผ่อนสุดโปรดอีกต่างหาก ไม่ว่าจะเป็นคำถามอะไรถ้าเกี่ยวกับฟุตบอลล่ะก็คาร์ราตอบได้หมดอยู่แล้วล่ะ ลองถามพวกคำถามเชาว์ดูก็ได้คาร์ราจับได้หมดแน่แล้วก็ แบง! เขาให้คำตอบที่ถูกกลับไปอีกต่างหาก ผมชื่นชมคาร์ราทั้งในฐานะคนๆหนึ่ง นักฟุตบอลและผู้นำที่ไม่ต้องการปลอกแขนมาตลอด ในฤดูกาลที่เราได้สามแชมป์มานั่นผมมักจะไปขอคำแนะนำจากคาร์ราอยู่เสมอ ถ้าผมหงุดหงิดกับอะไรบางอย่างและกำลังจะเดินไปโวยกับเชราร์ คาร์ราจะคอยหยุดผมไว้ ทำให้ผมสงบลงและช่วยผมแก้ปัญหา การสัมภาษณ์ทางโทรทัศน์ทำให้คนมองคาร์ราผิดไป เขาฉลาดเหมือนกันกับที่เป็นสุดยอดนักฟุตบอลนั่นล่ะ จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 15:49:32 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ตอนที่แกรี่ แมคอัลลิสเตอร์ คนฉลาดอีกคนย้ายมาลิเวอร์พูล ผมไม่ใช่คนเดียวในห้องแต่งตัวที่สงสัยว่าเชราร์กำลังทำอะไรอยู่ เขาดูเป็นส่วนเกินของทีม จริงอยู่ที่เขาเคยเป็นสุดยอดมิดฟิลด์ให้กับลีดส์ ยูไนเต็ดและสก็อตแลนด์แต่ตอนนี้เขา 35 เข้าไปแล้ว ช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเขามันผ่านไปแล้วแน่ๆ การมาของเขาทำให้ผมกังวลเป็นพิเศษว่าจะทำให้ผมได้ลงเล่นน้อยลงหรือเปล่า? "เป็นการเซ็นสัญญาที่แปลกทีเดียว" ผมพูดกับคนอื่นๆตอนที่เชราร์ไม่อยู่แถวนั้น "แมคอัลลิสเตอร์ไม่ได้ผ่านช่วงที่ดีที่สุดไปแล้วรึ?" ผมเคยดูเขาเล่นให้กับโคเวนทรีเมื่อไม่นานมานี้ แน่ล่ะเขาเก่ง แต่เราจะเอาเขามาทำไมกัน ไม่มีใครหาคำตอบเรื่องนี้ได้ ผมได้ยินมาว่าแกรี แมคอัลลิสเตอร์เข้ามาเพื่อเป็นตัวตายตัวแทน ผมโทรหาสตรวน มาร์แชลเอเจนต์ของผมทันที เขารู้จักแมคอัลลิสเตอร์ดี “สตรู นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ผมถาม “ไม่ต้องห่วงสตีวี่ แกรี แมคจะมีประโยชน์มากต่อลิเวอร์พูล รวมถึงนายด้วย ฟังเขา เรียนรู้จากเขา” “ให้ตายเถอะสตรู แกรี แมคเรียนจากผมได้ด้วยซ้ำ” ผมผิดไปมหันต์ การได้พบกับแกรี แมคเป็นหนึ่งในช่วงสำคัญของอาชีพผมเลย แกรีเป็นคนพิเศษทั้งในฐานะนักฟุตบอลและฐานะคนๆหนึ่ง เขาเข้ามาในห้องแต่งตัวที่เมลวู้ดแล้วเดินแนะนำตัวเองกับนักเตะทุกคน นั่นมันสุดยอดมากๆ พวกเรารู้อยู่แล้ว่าเขาเป็นใคร แต่เขาแสดงความถ่อมตัวออกมาชัดเจน ทุกคนชอบนะ  เขามีทั้งเหรียญแชมป์ เป็นนักเตะทีมชาติแล้วยังทำให้พวกเรานับถือเขาขึ้นมาได้ในทันที ยังกับว่ามีราชนิกูลของวงการฟุตบอลเดินเข้ามาในเมลวู้ด นี่ผมต้องคำนับด้วยไหมนี่? แกรี่ไม่ได้เกิดมาเป็นผู้ตามใคร ทันทีที่เขาเข้ามาในทีมทิศทางการเล่นของลิเวอร์พูลก็เปลี่ยนไปด้วยมุมมองและการเล่นของเขา สุดยอดนักเตะแถมยังเป็นสุดยอดอาจารย์อีกด้วย เวลาออกไปเล่นเกมเยือนผมมักวิ่งสุดแรงไปที่รถบัสเสมอเพื่อจะได้นั่งข้างแมคอัลลิสเตอร์ รับฟังคำแนะนำของเขา ผมรู้สึกยังกับนั่งอยู่ในรถโรงเรียนโดยที่มีปรมาจารย์อยู่ข้างๆ  ทุกๆการเดินทางเป็นเหมือนบทเรียนสำหรับเด็กนักเรียนอย่างผม แกรี่ แมคช่วยผมได้มากโดยเฉพาะเรื่องการผ่านบอล บางครั้งผมมักจะเลือกผ่านบอลยาวทั้งๆที่น่าจะส่งใกล้ๆมากกว่า เป็นสิ่งที่ทำให้เชราร์กับธอมโม่โวยผมอยู่ตลอด “เลือกส่งให้ดีกว่านั้น” พวกเขาบอก ถึงจุดหนึ่งมีการเถียงกันเรื่องการผ่านบอลของผมในสื่อด้วย พระเจ้า! พวกเขาเถียงกันว่าผมกำลังพยายามทำให้มันดูเป็นหนังฮอลลีวูดมากไปรึเปล่า วันหนึ่งผมได้นั่งข้างแกรี่บนรถบัสอีกครั้ง ผมทำเป็นเปิดอ่านบทความที่วิจารณ์การผ่านบอลของผม “เป็นยังไงบ้าง?” แกรี่ถาม “ก็เรื่อยๆ” รถบัสเริ่มเคลื่อนตัวออก ส่วนผมก็เริ่มเปิดใจกับแกรี่ “แมคก้า ทำไมผมถึงได้เอาแต่ผ่านบอลยาวแทนที่จะเล่นลูกสั้นหรืออะไรที่ดีกว่านั้นนะ ผมเลือกทำสิ่งที่ถูกไม่ได้สักที” “ไม่ต้องห่วงน่า” แกรี่พูด “นายยังเด็ก เดี๋ยวมันก็มาเอง ถ้านายเสียบอลล่ะก็ พยายามส่งลูกใกล้ๆ ผ่านลูกยาวต่อเมื่อนายแน่ใจว่ามันจะไปตรงที่คิดไว้แน่เท่านั้น” ตลอดทุกๆเกมถ้าผมเสียบอลแมคก้าจะคอยบอกผม “รักษาอันต่อไปไว้ดีๆ” เขาเป็นคนที่ฉลาดในการครองบอลอยู่แล้วและความเห็นของเขาก็เป็นประโยชน์ต่อทุกๆคน แมคก้าเป็นพวกที่สามารถจะหยุดการซ้อม พูดอะไรขึ้นมาแล้วทุกคนก็จะหยุดฟังได้ กระทั่งโค้ชก็ตาม แค่ได้เห็นแกรี่ในการซ้อมก็ช่วยให้ผมพัฒนาขึ้นอีก เขาเป็นปรมาจารย์ทางด้านนี้จริงๆ มีประสบการณ์และมีสไตล์ แมคก้าอยู่ที่นั่น ทำสิ่งนั้น และใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนม ชุดของเขาดีที่สุดอยู่เสมอจนถึงตอนนี้ รองเท้าไม่เคยมีรอยเปื้อนสักครั้ง เขาคือดาราที่ลิเวอร์พูลและก็ยังคงเป็นดาราอยู่ในสายตาผม กระทั่งทุกวันนี้ผมยังคงโทรศัพท์ไปหาแมคก้าแม้บางทีจะไม่เกี่ยวอะไรกับฟุตบอลเลยก็ตาม เขาเป็นคนแบบที่ใครๆอยากอยู่ใกล้ ปอปปูล่าร์ ไม่ว่าใครก็ยืดได้ที่ได้รู้จักเขา  ผมเชื่อใจแกรี่เหมือนเป็นคนในครอบครัว ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ผมรู้สึกแย่ เขาจะคอยให้กำลังใจและคำแนะนำดีๆอยู่เสมอ ผมเป็นหนี้เขามากมายเหลือเกิน แกรี่เหมือนคนที่รวมประสบการณ์ 35 ปีเข้ากับความฟิตระดับอายุ 25 เข้าด้วยกัน เขาฟิตยังกับอะไรดี และก็ดูแลตัวเองอยู่ตลอด แกรี่ แมคได้เป็นตัวจริงในพรีเมียร์ชิพ 21 ครั้งในฤดูกาล 2000/01 โดดเด่นสุดๆใน 3 เกมถ้วยแล้วกลายเป็นตำนานของลิเวอร์พูลไปในทันที การมีแกรี่ที่สุดยอดอยู่ในแดนกลางร่วมกับดีดี้หมายความว่าผมต้องถูกส่งไปเล่นทางขวา มันทำให้ผมหงุดหงิดทุกทีที่ผมมีเกมแย่ๆ  เชร์ราไม่เคยรอให้ผมแก้ตัวในเกมต่อไปเลย แมคก้าเข้ามาทำให้ผมต้องต่อสู้อยู่กับแดนนี่ เมอร์ฟี่และเดวิด ทอมป์สันเพื่อตำแหน่งปีกขวา  แดนนี่ ทอมโมกับผมเรียกมันว่า “หลุมฝังศพ” “ใครจะได้ลงหลุมวันนี้นะ?” เราหัวเราะให้กันตอนที่เชร์ราประกาศชื่อในทีม ชื่อหลุมฝังศพได้มาจากการที่ไม่ว่าใครก็ตามเล่นปีกขวาให้กับลิเวอร์พูลในฤดูกาลนั้นจะถูกเปลี่ยนออกอย่างรวดเร็วเสมอ ไม่ว่าใครที่ลงหลุม-ผม แดนนี่ หรือทอมโม-จะเริ่มเหงื่อแตกเมื่อเข้านาทีที่ 50 รู้แน่ว่าคนบนม้านั่งนั่นพร้อมจะส่งสัญญาณสิ้นสุด  มันกลายเป็นเรื่องขำในหมู่พวกเราไปแล้ว “50 นาทีแล้วคุณก็ตาย” ช่างเป็นตลกร้ายจริงๆ ฮ่าๆ จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 15:53:07 ]

ความคิดเห็นที่ 46 การที่เราทั้ง 3 คนกลายเป็นนักเตะสารพัดประโยชน์สร้างความรำคาญให้พวกเราอยู่พอควร ทอมโม่เล่นมิดฟิลด์ได้ดี มีพลังงานเหลือเฟือ แล้วยังชอบแทคเกิลด้วย แต่แดนนี่ดีกว่านั้นมาก แดนนี่เป็นเพื่อนร่วมห้องของผมแทบจะเป็นคู่แท้ก็ว่าได้ ในโรงเรียนแดนนี่เป็นราชาแห่งเรื่องขำขัน เขาตลกและฉลาดมาก เราเข้ากันได้แทบจะในทันที 2-3 ปีที่เราต่อสู้แย่งตำแหน่งกันอย่างดุเดือดแต่ถึงอย่างนั้นเรื่องพวกนี้ไม่เคยทำลายมิตรภาพของเราแม้แต่น้อย เราหัวเราะไปกับมันและให้กำลังใจซึ่งกันและกัน เวลาที่ผมมีปัญหาในเรื่องส่วนตัว แดนนี่จะคอยให้คำปรึกษาอยู่เสมอ  ผมยังรู้สึกแย่จนถึงทุกวันนี้ที่เขาไม่ได้อยู่ลิเวอร์พูลอีกแล้ว มันแทบจะฆ่าผมได้เลยจริงๆ เขาเป็นผู้เล่นที่สุดยอดแต่กลับไม่เคยได้รับความสนใจจากผู้จัดการทีมเท่าที่ควร แดนนี่ดีพอที่จะเป็นตัวจริงในทีมชุดปัจจุบันของลิเวอร์พูลแน่ๆ พระเจ้า ผมคิดถึงเขา  ผมสงสารเขามากตอนที่เขาต้องย้ายไปชาร์ลตันแล้วก็ไปสเปอร์ส ผู้คนมักจะพูดถึงการที่ผู้เล่นบางคนมีอิทธิพลต่อสโมสรแต่แดนนี่ไม่มีพลังแบบนั้น เขาไม่อาจต่อต้านได้เลยตอนที่สโมสรขายเขาออกไปและนั่นทำให้เขาหัวใจสลาย แดนนี่รักลิเวอร์พูล ผมได้ยินข่าวลือที่ว่าลิเวอร์พูลโละแดนนี่ออกไปเพราะเขาปฏิบัติต่อผู้เล่นเด็กๆไม่ดี นั่นมันเรื่องโกหกทั้งเพ แดนนี่ไม่เคยนึกถึงตัวเองสักครั้ง ที่จริงเขาควรได้รับอะไรจากลิเวอร์พูลบ้างในการช่วยเหลือเด็กๆเป็นอย่างดี เขายังคงสุดยอดสำหรับผม แดนนี่ฉลาดและเป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่ผู้คนคิดมากนัก ลิเวอร์พูลไม่เคยขาดมิดฟิลด์พรสวรรค์เลยสักครั้ง แพทริก แบร์เกอร์เผชิญกับอาการบาดเจ็บอยู่หลายครั้ง บางหนก็หนักมาก นั่นทำให้ทั้งเขาและทีมต้องเจองานหนักขึ้นไปอีก  ตอนที่ผมเล่นกับแบร์เกอร์เขาเป็นนักเตะเท้าซ้ายที่ดีที่สุดที่ผมเคยพบ เขาจะวางบอลไปที่ไหนก็ได้ที่ต้องการด้วยทักษะอันเยี่ยมยอดของเขา  ในฐานะเพื่อนแพทริกเป็นคนใช้ได้ เขามาจากสาธารณะรัฐเชค ค่อนข้างจะเก็บตัวแต่ก็สนิทกับวลาดีเมียร์ สมิเซอร์นักเตะจากเชคอีกคน วลาดี้ลงเป็นตัวสำรองอยู่บ่อยๆ ซึ่งบางครั้งก็ดีแต่บางทีก็ไม่ ตอนที่เขาย้ายมาจากลองส์ในฝรั่งเศส ด้วยค่าตัว 4 ล้านปอนด์เขายอดเยี่ยมมากในการซ้อม การเล่นอันสวยงามของเขาทำให้ทุกๆเรื่องดูง่ายไปหมด แต่เมลวู้ดไม่ใช่แอนฟิลด์ วลาดี้แทบจะไม่สามารถเปลี่ยนฟอร์มการเล่นให้เหมือนตอนซ้อมได้เลย ผมผิดหวังในการเล่นของเขาเพราะมันช่างต่างกับความสามารถที่แท้จริงที่เขามีเหลือเกินแม้ว่าเขาจะโชคร้ายได้รับบาดเจ็บอยู่บ่อยๆ และเชร์ราก็แทบไม่เคยให้เขาเล่นในตำแหน่งที่ถนัดนัก เรายังมีนิคกี้ บาร์มบี้อยู่ในแผงกลางอีกคน เขาเป็นดาวจรัสแสงเลยล่ะตอนที่ย้ายจากเอฟเวอร์ตันมาอยู่กับเราในปี 2000  การย้ายทีมข้ามแสตนลีย์พาร์คสร้างปัญหาให้เขาอยู่บ้าง นั่นเป็นการกระทำที่กล้าหาญทีเดียว ในช่วงเวลานั้นบาร์มบี้เป็นผู้เล่นหลักของเอฟเวอร์ตันแต่เขาก็ตัดสินใจย้ายมาที่นี่ ก็มันน่ายั่วยวนใจอยู่น้อยเสียเมื่อไหร่เล่ากับการที่คุณเป็นคนของเอฟเวอร์ตันและได้รับการติดต่อจากลิเวอร์พูล ข้อถกเถียงเกี่ยวกับการย้ายทีมครั้งนี้ตามมาไม่ขาดสายบางคนยังว่าเขาโง่ด้วยซ้ำที่ย้ายมา แต่บาร์มบี้ก็แค่ข้ามจากกูดิสันพาร์คมาแอนฟิลด์เพียงเพราะเขาต้องการความสำเร็จเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรให้เถียงต่ออีก กับบาร์มบี้ แกรี่ แมค ดีดี้แล้วก็คนอื่นๆ ผมมีหน้าที่แค่ส่งบอลไปให้ถึงไมเคิล ร็อบบี้หรือเอมิล เฮสกี้เท่านั้นเอง  ทุกคนเห็นความสามารถของไมเคิลอยู่แล้ว เขามีสายตาของเพชฌฆาตเหมือนกับร็อบบี้นั่นแหละ แต่เอมิลนั้นต่างออกไป เขาต้องพิสูจน์ตัวเองอย่างมากหลังจากการย้ายจากสโมสรเล็กๆอย่างเลสเตอร์ซิตี้มายังแอนฟิลด์เมื่อมีนาคม2000 การเล่นกับเอมิลมันวิเศษมาก เขาเพิ่มทางเลือกให้กับเหล่ามิดฟิลด์อยางพวกเรา ด้วยความเร็วของเขาผมสามารถจะผ่านบอลไปข้างหน้าให้เขาวิ่งไล่ได้ในขณะเดียวกันผมอาจจะส่งบอลสั้นให้เขาเก็บแล้วพาบอลไปเองก็ได้ด้วย สมบูรณ์แบบ เอมิลเป็นตัวเป้าสารพัดประโยชน์จริงๆ เขาทำได้ดีสุดๆในฤดูกาลแรกกับ 22 ประตูนั่น  เขาโชคร้ายที่คนอื่นๆตั้งความหวังกับเขาไว้สูงเกินไปหน่อยทุกคนคิดว่าเขาจะทำได้ 20 ประตูขึ้นไปทุกฤดูกาล เขาถูกโจมตีอย่างหนักที่บางครั้งก็ไม่สามารถยิงประตูที่สมควรจะทำได้ ความมั่นใจสำหรับเอมิลนั้นสำคัญมาก ถ้าเขารู้สึกว่าได้รับเสียงชื่นชมล่ะก็เขาจะสุดยอดมากๆ น่าเศร้าที่เขาถูกรั้งไว้เพราะแทคติกและคนที่คอยจะจ้องจับผิด แต่ฤดูกาลแรกของเขาที่นี่นั้นไม่มีใครหยุดเขาได้เลย เขารักการที่ได้เล่นอยู่ข้างๆไมเคิลเพราะงั้นเมื่อเชร์ราจับเขาไปอยู่ทางขวาบ้างซ้ายบ้างมันไม่ยุติธรรมเอาซะเลย ผมสงสารเอมิล เขาตกอยู่ภายใต้ความกดดันมหาศาล ผู้คนจับจ้องเขามากเกินไป สิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการในตอนนั้นคือการถูกย้ายตำแหน่ง ซึ่งผมเข้าใจดีเลย มกราคม ปี200 เกมรุกของลิเวอร์พูลก็แข็งแกร่งขึ้นอีก ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเห็นยารี่ ลิตมาเนนที่เมลวู้ด ผมเหมือนถูกสะกด นักเตะผู้เปี่ยมทักษะจากฟินแลนด์คนนี้เป็นสีสันใหม่ในการฝึกซ้อมของเรา เขาขับเคลื่อนเกมเล็กๆ ในการซ้อมด้วยสัมผัสและการเคลื่อนไหวอันชาญฉลาด ยารี่เป็นเหมือนปรมาจารย์หมากรุกยังไงยังงั้น มองเกมข้ามไป 3-4 จังหวะเสมอๆ  ไม่ว่าผมจะพยายามส่งบอลผ่านเขาสักกี่ครั้งก็ไม่เป็นผล เขาอ่านผมได้หมด มีนักฟุตบอลน้อยคนนักที่จะเล่นตรงพื้นที่ระหว่างกองกลางกับแผงหลังได้ดีไปกว่านี้  ครั้งแรกที่ผมส่งบอลไปให้เขาผมรู้สึกได้ทันทีว่านี่แหละคือกองหน้าที่เคยเล่นอยู่เคียงข้างผู้เล่นระดับท็อปให้กับไอแอกซ์และบาร์เซโลนามาแล้ว ยารี่รู้วิธีรับบอล วิธีเปลี่ยนให้การส่งบอลพื้นๆเป็นบอลที่ดีได้ ผมรู้สึกได้จากสัญชาตญาณเลยว่าเขาต้องโดดเด่นมากแน่ๆในช่วงเวลาของเขา จนถึงตอนนี้เขาก็ยังมีประโยชน์อยู่ ยิ่งกว่านั้นเสียอีก แต่เราได้ยารี่มาในช่วงที่กำลังจะสิ้นสุดอาชีพ เขาไม่มีกำลังพอจะเล่นในพรีเมียร์ชิพแต่เขามีความสามารถ เจ้าเล่ห์และรอบคอบ  ในเกมใหญ่ๆ เชร์ราชอบให้เราเล่นแบบเหนียวแน่นเข้าไว้ซึ่งนั้นไม่เข้ากับยารี่เลย คนที่เคยอยู่ที่ไอแอกซ์และแคมป์นูชอบเกมที่เปิดมากกว่านี้แน่ จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 15:54:04 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ลิตมาเนนมาอยู่กับเราตอนที่เส้นทางในลีกคัพกำลังไปได้สวย ในตอนนั้นถ้วยนี้รู้จักกันในชื่อเวอร์ธธิงตันคัพ ผมพลาด 2 รอบแรกไปจากการบาดเจ็บตอนช่วงทดเวลาที่แข่งกับเชลซี เชร์ราพักผมในเกมกับสโต๊คซิตี้แต่พวกเพื่อนๆไม่คิดถึงผมนักหรอก เกมนั้นเราถล่มสโต๊คไป 8-0 ผมนั่งดูเกมอยู่ที่บ้านหัวเราะแทบไม่หยุด ไม่ใช่หัวเราะเยาะสโต๊คหรอกพวกเขาสู้เต็มที่อยู่แล้วแต่น้ำตาที่ไหลลงมาของผมมันเป็นเพราะเป็กกี้ อาร์เฟซาดผู้รักษาประตูของเราที่มาแทนซานเดอร์ต่างหาก ทั้งๆที่เป็นผู้เล่นที่ดีแต่เขาก็ไม่ค่อยได้ลงมากนัก เป็กกี้พยายามจะควบคุมบอล ทันใดนั้นผู้เล่นฝ่ายตรงข้ามก็มาฉกไปยิงประตูซะอย่างงั้น ผมหัวเราะแทบจะตกเก้าอี้แน่ะ ผมกลับเข้ามาเล่นในรอบที่5 เป็นเกมกับฟูแล่มเมื่อวันที่ 13 ธันวาคม เราชนะไป 3-0 ในช่วงต่อเวลาพิเศษ ยังคงมีทีมคู่แข่งจากลอนดอนรออยู่อีกในรอบรองฯ คริสตัลพาเลซเป็นทีมที่น่านับถือแต่ในตอนนั้นพวกเขามีศูนย์หน้าตัวเป้าที่น่ารำคาญสุดๆ คลินตัน มอริสันหลงตัวเองจนน่าจะแต่งงานกับกระจกไปซะเลย ก่อนเกมเขาเอาแต่ป่าวประกาศความเก่งของตัวเอง คลินตันเป็นพวกผู้เล่นที่ชอบให้ตัวเองตกเป็นข่าว นี่ถ้ามีร้านไหนรับพนันว่าคลินตันจะพูดถึงตัวเองก่อนเกมล่ะก็ผมวางเดิมพันทันทีแน่ๆ   พวกเราได้ยินคำพูดขู่ของเขามาก่อนที่จะไปถึงเซลเฮิร์ทซ์พาร์คเสียอีก คลินตันผู้ยิ่งใหญ่  สถานีโทรทัศน์ถ่ายทอดสดเกมแรกด้วยความหวังว่าจะได้เห็นอะไรต่างออกไปแต่ลิเวอร์พูลบุกไปทั่วสนาม ถ้านั่นเป็นมวยผมว่ากรรมการต้องยุติการชกเพื่อไม่ให้พาเลซเจ็บหนักไปกว่านั้นแน่ เราโหมบุกอยู่ตลอดแต่ประตูแรกของพวกเขาทำให้มันเปลี่ยนไป ไมเคิลโชคไม่ดีเอาเสียเลยคืนนั้นเขาน่าจะได้แฮททริกด้วยซ้ำไป ด้วยความสัตย์จริงถ้าลิเวอร์พูลจะชนะ7-2ก็ไม่ได้ดูเกินจริงไปนักหรอก แต่ไม่น่าเชื่อคริสตัล พาเลซชนะไป2-1 พวกเรารู้สึกได้ถึงความอยุติธรรมที่เกิดขึ้นจนแทบรอจะกลับไปเล่นที่แอนฟิลด์เพื่อส่งพาเลซกับคลินตันให้ไปอยู่ในที่ๆพวกเขาสมควรอยู่ไม่ไหวแล้ว ผมภาวนาให้มันเป็นคืนต่อมาเลยด้วยซ้ำไป การเฝ้ารอเพื่อจะแก้แค้นมันช่างยาวนานเหลือเกิน  คลินตันโง่ไปนิดที่ลืมไปว่ายังมีอีกเกมรออยู่ เขาเริ่มโม้อีกรอบทำเอาผมไม่อยากจะเชื่อตอนที่ได้อ่านหนังสือพิมพ์ ไม่มีผู้เล่นลิเวอร์พูลคนไหนเชื่อสักคน  มอริสันพูดประมาณว่า “ ถ้าได้โอกาสแบบโอเว่นล่ะก็ ผมต้องจัดการไม่เหลือซากแน่ๆ” ไมเคิลแค่หัวเราะเท่านั้นเอง ฮีโร่ของอังกฤษที่ แซงต์เอเตียนไม่จำเป็นต้องกังวลคำพูดของสไตรเกอร์ชั้น2 หรอก  “ แล้วไงล่ะ” ไมเคิลยิ้ม   คลินตันทำให้ผมโมโหมากกว่าที่ทำให้ไมเคิลเสียใจเสียอีก คำพูดของเขาแสดงถึงการขาดความเคารพในตัวผู้อื่นเอามากๆ ถ้าคุณอยากจะหัวเราะจริงๆก็ลองเทียบสถิติการยิงประตูของไมเคิล โอเว่นกับคลินตัน มอริสันเอาแล้วกัน นักเตะแห่งปีของยุโรปกับพวกกองหน้าดาดๆ คลินตันอาจจะอ้างผลงานของเขากับไอร์แลนด์ได้ แต่จะยืนยันคำเหล่านั้นด้วยการยิงประตูที่แอนฟิลด์? ขณะที่ทุกสายตาจับจ้อง? รวมถึงเหล่าเดอะค็อปที่คอยเล่นงานเขาน่ะรึ? ไม่มีทาง ตอนที่พวกเราเข้าไปในห้องแต่งตัวที่แอนฟิลด์ มีบทความที่ลงคำสัมภาษณ์ของมอริสันแปะอยู่เต็มผนังไปหมดเหมือนรายชื่อคดีที่แปะไว้หน้าห้องพิพากษา “ผมจะยิงประตูที่แอนฟิลด์ต่อหน้าเดอะค็อป” บิ๊กคลินต์พูด งั้นเรอะ? นั่นไงล่ะกระดาษขาวดำแผ่นนั้น คำโวของคลินตัน  ทุกครั้งที่ใครก็ตามพูดอะไรดูถูกลิเวอร์พูล ฟิล ทอมป์สันจะเอามันมาแปะไว้บนกระดานเตือนความจำในห้อง  แบง! อ่านซะ! ทำให้มันเสียหน้าไปเลย! โดยส่วนตัวแล้วผมไม่นิยมวิธีนี้เท่าไหร่ คำพูดพวกนั้นไม่สมควรได้รับการโต้ตอบอย่างรุนแรงหรอก ไม่มีนักฟุตบอลคนไหนต้องการแรงผลักดันพิเศษอีก ผมคนหนึ่งล่ะ แต่การได้เห็นข่าวนั้นแปะอยู่ในห้องแต่งตัวที่แอนฟิลด์พร้อมๆกับที่รู้ว่านายคลินตันผู้ยะโสอยู่ในห้องตรงข้ามทางเดินแค่นั้นก็ช่วยให้ผู้เล่นของเรามีแรงขึ้นมาทันที พาเลซที่น่าสงสาร พวกเราทำลายเขาเสียยับเยิน เรานำ3-0 ตั้งแต่ 20 นาทีแรก ทำลายเกมพวกเขาไปทั่วแล้วก็จบลงที่ชัยชนะ 5-0 ของเรา รับไปซะคลินตัน! เขาถูกโห่ตลอดเกมจากเดอะค็อป ไม่มีคำว่าปราณีให้สักนิด คลินตันตกอยู่ในฝันร้ายที่เขาก่อขึ้นเอง มีครั้งหนึ่งที่เขาพยายามจะเล่นโอเวอร์เฮดคิกแล้วเกือบจะหลังหัก แฟนลิเวอร์พูลหัวเราะกันทั้งสนาม  เมื่อเสียงเป่าหมดเวลาดังขึ้นคลินตันเหมือนลูกแกะตัวน้อยๆเดินออกจากสนามทั้งๆที่มีหางติดอยู่ด้วย นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงไม่ควรออกมาพูดอะไรโง่ๆอีก เรียนรู้ไว้ซะคลินตัน จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 15:54:37 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ปล่อยคลินตันไว้ตรงนั้นแหละ ลิเวอร์พูลเข้าสู่รอบชิงที่มิลเลเนียม สเตเดียมแล้ว คู่ต่อสู้ของเราคือเบอร์มิแฮมซึ่งตอนนั้นยังคงอยู่ในลีกอยู่ แม้จะอันดับต่ำกว่าพวกเราแต่ก็ยังเป็นทีมที่ดีและทำงานหนักที่เราสมควรเคารพ การเข้าชิงถ้วยแรกในรอบ 6 ปีทำให้แฟนๆของพวกเราตื่นเต้นที่จะไปคาร์ดิฟฟ์ในวันที่ 25 กุมภาพันธ์เอามากๆ ทุกคนอยากจะอยู่ที่นั่น ผมก็เช่นกันแม้ตอนนั้นผมจะขาดความคมไปบ้างเพราะกำลังมีปัญหาบาดเจ็บอยู่ เชร์รากังวลว่ามันจะเป็นปัญหาใหญ่ไปกว่านั้นเขาจึงเรียกผมไปคุยในคืนก่อนเกม “นายฟิตรึเปล่า?” เขาถาม “แน่นอน “ ผมตอบ ผมจะตอบว่าอะไรได้อีกล่ะ? มันเป็นเกมนัดชิง โอกาสที่จะได้เหรียญแล้วก็ความทรงจำดีๆกลับไป มืออาชีพทุกคนฝันถึงช่วงเวลาแบบนั้นทั้งนั้น : การประชุมทีมก่อนลงสนามของโค้ช โบกมือให้แฟนๆที่ตามมาเชียร์ การเดินลงสู่สนามที่เต็มไปด้วยผู้คน และการแทคเกิลครั้งแรกเพื่อทดสอบคู่แข่ง  ผมรักเกมนัดชิง เวทีใหญ่ รางวัลก้อนโต ผมพลาดเกมที่มิลเลเนียมไม่ได้เด็ดขาด เข่าของผมไม่ได้เป็นอะไรมาก ผมแค่ไม่ฟิตพอจะเล่นในเกมเท่านั้นเอง “ถ้านายฟิตพอ นายก็ได้ลง” เชร์ราบอก “ผมฟิตพอ” ผมยังคงยืนยัน ผมไม่ฟิตหรอก ความคมก็ไม่มี ผมได้โอกาสเลี้ยงไปใกล้ๆประตูในช่วงแรกจนกระทั่งไมเคิล จอห์นสัน เซ็นเตอร์ฮาล์ฟของเขาเล่นงานข้อเท้าผม เชร์ราถอดผมออกหลังจากเล่นไป 78 นาทีแล้วให้แกรี แมคลงไปแทน ตอนนั้นดูเหมือนว่าเราน่าจะชนะแน่ๆแล้ว ประตูสุดสวยของร็อบบี้ในครึ่งแรกช่วยแก้ต่างให้กับเชร์ราที่ตัดสินใจให้เขาลงเป็น 11 คนแรกแทนไมเคิลคู่กับเอมิล การที่ไมเคิลต้องนั่งสำรองทำให้พวกเราช็อคกันหมด “ผมเลือกได้แค่ 2 จาก 3” เชร์ราอธิบายความลำบากของเขา เขามีกองหน้าทีมชาติอังกฤษอยู่ถึง 3 คน ไมเคิลยอมรับมันอย่างมืออาชีพและมีเกียรติแม้จะรู้สึกแย่อยู่ข้างใน ผมไม่เคยเข้าใจว่าทำไมเชร์ราไม่ให้ร็อบบี้กับไมเคิลเล่นด้วยกัน ผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายอ้างว่าทั้งสองคนมีจุดเด่นและการเคลื่อนที่ที่เหมือนกันเกินไป แต่นั่นไม่จริงสักหน่อย ไมเคิลถนัดเท้าขวาแต่ร็อบบี้ถนัดซ้าย ร็อบบี้เล่นลูกสั้นๆได้ดี ส่วนไมเคิลเน้นบอลยาวมากกว่า แล้วยังเรื่องอื่นๆอีก การมีทั้ง 2 คนอยู่ในสนามรับรองได้เลยว่าเราต้องได้ประตูแน่ๆ แต่เชร์รากลับไม่คิดอย่างนั้น แปลกดี ที่คาร์ดิฟฟ์ แผนของเขาใช้ได้ผลจนกระทั่งนาทีที่ 90     ตอนที่เบอร์มิงแฮมตีเสมอได้จากลูกโทษของดาเรน เพิร์ส เราต้องตัดสินกันด้วยลูกตั้งเตะอีกหลายลูก การเตะลูกโทษตัดสินนั่นตลกมาก ผมเห็นเชร์ราเป็นคนเลือกคนเตะเองทั้งหมด แล้วลูกสุดท้ายก็ตกเป็นหน้าที่ของคาร์รา “โอ้ ไม่นะ!” ผมร้อง “ คาร์ราจะได้ยิงรึ!” กองหลังโดยกำเนิดจะเตะลูกโทษในเกมนัดชิงเนี่ยนะ? นั่นเสี่ยงเกินไปแล้ว คาร์ราเคยยิงให้ลิเวอร์พูลแค่ 2 ประตูแต่ยิงประตูตัวเองไป 3 ลูก และกลายเป็นเรื่องตลกว่าเขายิงไป -1 ลูกนั่นเอง  “พระเจ้า” ผมคิด “ 4 คนแรกของเราต้องแม่นสุดๆ” การเตะลูกโทษมีขึ้นที่ฝั่งของแฟนๆ ลิเวอร์พูลซึ่งนั่นช่วยได้มาก มาร์ติน เกร็นเจอร์ของเบอร์มิงแฮมพลาด ดีดี้ก็พลาดเช่นกัน คาร์ราก้าวออกมา เขาวางบอลไว้ที่จุดเตะ หันหลังกลับแล้วเริ่มเดินออกไป เดินออกไปและออกไป คาร์ราวิ่งไกลเสียจนน่าจะมีลู่วิ่งอยู่ตรงนั้นให้เขาเสียเลย น่าจะประมาณ 100 เมตรได้ ผมไม่อยากดูเพราะคิดว่าเพื่อนรักของผมจะเตะมันไปที่แสตนด์แต่ก็ต้องดู มันวิเศษมาก “ คาร์รา นายทำอะไรน่ะ?” ผมตะโกนออกมา เขาทำผมหน้าแตกไปเลย ผมพยายามทำหน้านิ่งเข้าไว้เพราะถ้าใครเก็บภาพว่าผมหัวเราะตอนที่คาร์ราพลาดผมคงเจอปัญหาใหญ่แน่  กับถุงเท้าที่ถูกร่นลงไปถึงข้อเท้าแบบโยฮัน ครัฟฟ์ ท่าวิ่ง-ท่ายิงของคาร์ราดูไม่เหมือนนักฟุตบอลเอาซะเลย ดูเป็นยีราฟมากกว่าจะสง่างามแบบละมั่ง แต่ก็เท่านั้นแหละ เขาวิ่งมาอย่างกับรถไฟแล้วส่งบอลเข้าไปที่มุมบนของตาข่าย สุดยอด! ทั้งผู้เล่นและแฟนๆคลั่งไปเลยตอนที่แอนดี้ จอห์นสันพลาดซึ่งแปลว่าถ้วยเป็นของเราแล้ว คาร์รา ราชาแห่งจุดโทษ! เขาไม่เคยยอมให้พวกเราลืมวันนั้นเลย เมื่อไหร่ที่เราฝึกยิงลูกโทษกันคาร์ราจะเป็นไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ  “ให้ฉันบ้าง” เขาพูด “ ฉันยิงจุดโทษได้ 100% ให้ลิเวอร์พูลนะ  ฉันเป็นคนยิงที่ดีที่สุดของที่สโมสรนี้” คาร์ราหยุดไม่อยู่เลยในวันนั้น ตอนที่คาราโอเกะเริ่มในปาร์ตี้ที่โรงแรมเราก็เอาเขาออกมาไม่ได้แล้ว นั่นแหละคาร์รา คนแรกที่คว้าไมค์คาราโอเกะ คนแรกบนฟลอร์เต้นรำ ไม่มีอายเสียล่ะ เขารักมัน ที่จริงเขาเต้นได้ดีกว่าเล่นฟุตบอลเสียอีก ส่วนผมขอผ่านกับคาราโอเกะเถอะ คุณไม่มีวันได้ผมทำแบบนั้นแน่มันทำให้ผมดูโง่ ผมร้องเพลงไม่เป็นเอาเสียเลย แต่ถึงกระนั้นผมก็ชอบที่จะได้เห็นเพื่อนๆกับครอบครัวของพวกเขาสนุกกัน ลิเวอร์พูลชนะด้วยกัน แพ้ด้วยกัน มันเป็นหนทางของพวกเรา ความรู้สึกของครอบครัวลิเวอร์พูลสำคัญสำหรับคนแบบผม คนที่ทำได้ดีที่สุดท่ามกลางความแข็งแกร่งและห่วงใย ไม่มีสโมสรใดในประเทศนี้อีกแล้วที่มีความเป็นชุมชนมากเท่าลิเวอร์พูล จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 15:56:22 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ถ้าเวิร์ธธิงตันคัพทำให้รู้สึกดีแล้ว เอฟเอคัพยิ่งเป็นสิ่งพิเศษจริงๆ  เราเริ่มต้นในถ้วยนี้ด้วยเกมกับร็อธเธอร์แฮมในรอบที่ 3 ที่แอนฟิลด์ เอมิลยิงได้ 2 ประตูและได้อีกลูกจากดีดี้ แต่หลังจากนั้นเราก็เจองานหิน เกมเยือนกับลีดส์ยูไนเต็ดซึ่งเวลานั้นยิ่งใหญ่สุดๆ วู้ดเกทกับเฟอร์ดินานด์ประจำที่เซ็นเตอร์ฮาล์ฟ โบวเยอร์กับแบ็ทตี้อยู่ตรงกลาง ส่วนแดนหน้าเป็นวิดูก้าประสานงานกับคีนและอลัน สมิธก็ถูกเปลี่ยนเข้ามาในสนามด้วยอีกคน พวกเขาทำเอาเราแทบแย่ แฟนๆลีดส์คลั่งกันมากๆ เรียกร้องอยากเห็นประตูเร็วๆ แต่กลับกลายเป็นบาร์มบี้กับเอมิลที่ทำได้ในช่วง 3 นาทีสุดท้าย ลีดส์ตกรอบชนิดโชคร้ายสุดๆ ผมพลาดเกมในรอบ 5 กับแมนเชสเตอร์ซิตี้แต่ก็กลับมาตอนรอบ 8 ทีมในวันที่ 11 เมษายน เกมเยือนกับทรานเมียร์ โรเวอร์ส  แม้จะอยู่คนละฝั่งแม่น้ำเมอร์ซี่แต่ก็ถือเป็นดาร์บี้แมตช์เกมหนึ่ง เราแน่ใจว่าทรานเมียร์ต้องเตรียมพร้อมรับเราอย่างดี ไม่ต้องสงสัยเลย ทรานเมียร์อยู่ใต้เงาของลิเวอร์พูลมานาน พี่ใหญ่มาเยือนถึงที่เป็นโอกาสดีที่ทรานเมียร์จะได้สั่งสอนเราบ้าง  เส้นทางนั้นใกล้มากแต่การเดินทางกลับรู้สึกยาวนานเหมือนกำลังเข้าไปในดินแดนของศัตรู เรารู้แล้วว่ามีอะไรรออยู่ที่เพรนทัน พาร์ค เราได้อ่านหนังสือพิมพ์ ได้ฟังจอห์น อัลดริดจ์ผู้จัดการของโรเวอร์สให้สัมภาษณ์ว่าลูกทีมของเขาพร้อมจะสู้กับเราแค่ไหน เราไม่ได้คิดว่ามันจะน้อยไปกว่านั้นหรอกทั้งจากอัลโดหรือทีมของเขา อัลโดเป็นคนเก่งด้วยความสัตย์จริง เขาเป็นตำนานของลิเวอร์พูลแล้วก็น่าหลงใหลเอามากๆ เขาอยากจะเอาชนะทีมเก่าให้ได้แต่เขาก็ไม่ได้โง่ เขารู้ดีถึงความแตกต่างของทั้ง 2 ทีม ทรานเมียร์ต้องลากเราให้ลงไปอยู่ระดับเดียวกับพวกเขา และนั่นหมายถึงแมทช์แห่งการไล่เตะนั่นเอง “ มันเป็นรอบชิงของพวกเขาแล้ว” เชราร์เตือนพวกเราอย่างนุ่มนวลที่สุดในห้องแต่งตัวที่เพรนทัน พาร์ค “ ทรานเมียร์ต้องเอาจริงแน่ เล่นแรงและเร็ว ระวังตัวให้ดี  ผมเลือกนักเตะอังกฤษเพราะนี่ต้องเป็นเหมือนการต่อสู้แน่และทีมนี้จะทนแรงพวกนั้นได้ พวกเขาเข้าหานายตั้งแต่เริ่มเกมแน่ ไม่ว่าจะเจอกับอะไร สู้ให้ชนะ แล้วจัดการพวกเขาที่นี่แหละ” ทรานเมียร์-ลิเวอร์พูลเป็นเกมระหว่างเพื่อนบ้านโดยแท้ งานนี้เชราร์จึงจัดชุดนักเตะท้องถิ่นลงไปเต็มตัว มีผม ไมเคิล คาร์รา ร็อบบี้ แดนนี่และก็ไรท์ตี้  เอฟเอคัพรอบ 8 ทีมในสนามอย่างเพรนทัน พาร์คที่ไม่ได้สะดวกสบายนักกับทีมที่อยากจะขยี้เรามานานอย่างทรานเมียร์ ไม่มีที่สำหรับนักเตะต่างชาติแบบแพทริค แบร์เกอร์ เหล่านักเตะอังกฤษเข้าใจถึงความสำคัญของเกมแบบนี้ดีทั้งความภูมิใจและตั๋วเข้าสู่รอบรองฯ ผม ไมเคิลและคาร์ราต่างเติบโตมา ตระหนักกับสิ่งที่มหัศจรรย์ของเอฟเอคัพเป็นอย่างดี ถ้วยใบนี้รักการทำให้ผู้คนเสียใจ  พวกเราตั้งใจจะไม่ให้เรื่องนั้นเกิดขึ้น ทั้งประเทศคงสะใจถ้าเราแพ้เกมนี้  “ห้ามพลาดเด็ดขาด” ผม คาร์ราและไมเคิลกระตุ้นกันและกัน “อย่าเปิดโอกาสให้พวกนั้นเชียว” โรเวอร์สเปิดเกมใส่เราอย่างไหลลื่นเมื่อได้แรงกระตุ้นทั้งจากอัลโดและแฟน ข่าวที่ว่าพวกเขาเล่นงานเราซะแรงนั่นเป็นความจริง ทรานเมียร์ไม่ทำให้เราผิดหวังเลย ผมเห็นไฟในดวงตาของผู้เล่นทรานเมียร์ทุกคนตั้งแต่ก่อนเริ่มเกม การมีตัวตนของพวกเขาขึ้นอยู่กับชัยชนะนัดนี้ สนุกล่ะ ผมชอบเกมแบบนี้ที่สุด ทีมเก่าแก่ของอังกฤษต่อสู้กันเองและมีเพียงคนที่จิตใจแข็งแกร่งกว่าที่จะอยู่รอดได้ แผนของเชราร์ที่ใช้นักเตะอังกฤษเกือบทั้งทีมได้ผล แดนนี่ ไมเคิล ผมและร็อบบี้ยิงคนละประตูให้เราชนะไป 4-2 ถ้าสภาพสนามดีกว่านั้นประมาณแอนฟิลด์ล่ะก็เราคงชนะทรานเมียร์ 6-0 ไปแล้ว ไฟของนักเตะทรานเมียร์และแฟนๆค่อยๆมอดไประหว่างเกมอย่างรวดเร็ว พวกเขาไม่เหมือนเอฟเวอร์ตันที่เหนียวแน่นกว่ามาก สุดท้ายเกมก็ขาดสีสันไปเพราะเรารู้ว่าเราดีกว่าพวกเขาแค่ไหน คู่ต่อสู้ของผมในวันนั้นคือเจสัน คูมาส เพื่อนเก่าของผมจากศูนย์กีฬาเวอร์นอน แซงส์เตอร์ ผมไม่เคยชอบวิธีที่สตีฟ ไฮย์เวย์กับฮิวอี้ แมคออลี่ใช้เขาในทีมเยาวชนสักครั้ง เจสันอยากจะเล่นเป็นมิดฟิลด์เต็มตัวแต่พวกเขากลับให้เล่นริมเส้นเสมอจนเจสันต้องย้ายไปทรานเมียร์ เขาก้าวหน้าไปเร็วมากที่นั่นและมันก็ดีมากที่เราได้พบกันอีก เราเข้ากันได้ดีเสมอแต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะเบามือหรอก ผมสนุกที่จะสู้กับเจสันเพราะผมชนะเขาเสมอ เขาไม่ชอบพวกใช้พละกำลังนัก เล่นหนักๆกับเขาแล้วสักพักเขาก็หายไปเอง การประกบคู่ในรอบรองฯเป็นใจกับเรา เราอาจได้เจอกับอาร์เซนอลหรือเสปอร์สก็ได้ แต่กลับได้วีคอมบ์ วันเดอร์เรอร์ส ทีมที่อยู่ต่ำกว่าเราไป 2 ลีก ไม่ต้องให้สื่อที่ไหนมาคาดการณ์ลิเวอร์พูลก็น่าจะผ่านเกมนั้นไปได้สบายๆ แต่ทุกคนสร้างบรรยากาศของรอบรองฯจนวีคอมบ์เชื่อว่าพวกเขาอาจทำให้เราช็อคได้ วีคอมบ์มีลอว์รี ซานเชซ ผู้จัดการที่เคยล้มลิเวอร์พูลในเกมถ้วยมาก่อนด้วยลูกโหม่กับวิมเบิลดันเมื่อนัดชิงชนะเลิศปี 1988 เช่นเดียวกันกับอัลโดเมื่อรอบที่แล้ว ซานเชซปลุกใจลูกทีมของเขามาอย่างดี เกมนี้แข่งกันที่วิลล่า พาร์ค พวกเราผ่านวีคอมบ์กันมาแบบหืดขึ้นคอ พวกเขายันเราไว้ได้ถึงนาทีที่ 78 จนกระทั้งเอมิลยิงประตูให้เราออกนำ อีก 5 นาทีต่อมาเราก็ได้ฟรีคิกในที่สุดสวยมุมกรอบเขตโทษ เรา 5 คนยืนล้อมรอบบอลอยู่ แกรี แมครับหน้าที่นี้ “ฉันเอง”เขาพูด “ได้เลย” ผมตอบแล้วถอยออกมาไม่ให้ขวางทาง “เอาเลยแมคก้า” ร็อบบี้พูด ทุกคนนับถือแมคก้าในการเล่นลูกตั้งเตะแต่ร็อบบี้มีความคิดอื่น จู่ๆเขาก็เขามาเตะบอลเข้าไปที่มุมตาข่าย “อะไรวะ ร็อบบี้” แมคก้าตะโกน “เข้าไปแล้ว” ร็อบบี้หัวเราะแล้ววิ่งไปรอบๆ ทุกคนคิดว่าแมคก้าวิ่งตามร็อบบี้ไปแสดงความยินดีด้วย น่าขำ ความจริงคือเขาจะเข้าไปขย้ำร็อบบี้ต่างหาก วีคอมบ์ได้กลับมา 1 ประตูแต่สายไปหน่อย ลิเวอร์พูลเข้าสู่รอบชิงฯเอฟเอคัพแล้ว สุดยอด!! ผมรอฉลองแทบไม่ไหว ผมกลับมาบ้าน เข้าไปในเมืองและบรรยากาศก็ดีมากๆ  แฟนๆลิเวอร์พูลออกมาฉลองที่เราจะได้กลับไปที่มิลเลเนียมสเตเดียมอีกครั้ง ทั่วโลกจะได้เห็นลิเวอร์พูลกับอาร์เซนอลในรอบชิงฯเอฟเอคัพ เป็นคู่ที่วิเศษ  ตั้งแต่ยังเด็กเกมรอบชิงฯเอฟเอคัพสะกดผมได้เสมอ พระเจ้า ผมอิจฉานักเตะพวกนั้น ในที่สุดตอนนี้ก็เป็นผมและผมพร้อมแล้ว จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 15:57:52 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ผมผ่านช่วงเวลาแห่งการรอคอยจนถึงวันที่ 12 พฤษภาไปแบบเบลอๆ นี่ผมได้เข้าสู่เกมรอบชิงฯจริงหรือ รึว่านี่มันเป็นแค่ความฝันกันแน่  ผมสวดภาวนาให้ถึงเวลานี้มานานแสนนาน  ชุดสูทใหม่สำหรับเกมไฟนอล การให้สัมภาษณ์ ความคาดหวังของคนรอบๆตัวทั้งในสโมสรและชาวเมือง ทุกคนกำลังตัวลอย  มีข่าวกระจุกกระจิกออกในโทรทัศน์ การคาดการณ์ 11 คนแรก  ช่างภาพเฝ้าอยู่หน้าโรงแรมเต็มไปหมด  ข่าวต่างๆออกมาไม่ขาดสายต่างมุ่งความสนใจมาที่พวกเรา ผู้เข้าชิงฯ   ความสนใจจากผู้คนมากจนไม่น่าเชื่อ ราวกับว่าไม่เคยมีเกมไหนๆที่สำคัญเท่านี้มาก่อน  พอมาคิดถึงว่าเคยมีคนพูดว่าเอฟเอคัพสูญเสียมนต์ขลังไปแล้วนั้น มันช่างน่าหัวเราะที่สุด ลองบอกแฟนลิเวอร์พูลเป็นหมื่นคนที่มาไกลถึงคาร์ดิฟในปี 2001ดูสิ พวกเขาร้องเพลงมาตลอดทาง ธงกับผ้าพันคอปลิวไสวจากหน้าต่างรถ กองทัพสีแดงกำลังเคลื่อนทัพ ลองบอกนักเตะอังกฤษอย่างผมที่บูชาถ้วยเอฟเอคัพเฉกเช่น จอกศักดิ์สิทธิ์แห่งพระคริสต์ ดูก็ได้ เหล่าพ่อๆสอนพวกเราเกี่ยวกับถ้วยใบนี้ ให้เราดูเกมในวันเสาร์ พร่ำบอกว่ามีเพียงไม่กี่สิ่งหรอกที่จะมีเกียรติไปกว่าการได้เป็นคนยกถ้วยใบนั้นเอง  หรือบอกนักเตะต่างชาติว่าเอฟเอคัพไม่สำคัญคุณจะได้รู้ว่าเกมถ้วยของพวกนั้นเป็นแค่เครื่องประดับเท่านั้นแหละ ไม่ใช่เกมถ้วยของพวกเราแน่  พวกนักเตะต่างชาติรู้ดีถึงความหมายและความสำคัญของเอฟเอคัพ ดีดี้ไม่ต้องไปเรียนประวัติศาสตร์หรอกเขาโตมากับมัน ไม่แน่ว่าภาษาอังกฤษคำแรกที่เขาพูดได้อาจเป็นคำว่า “คัพ” ก็ได้ ความคาดหวังอันใหญ่หลวงหมายถึงผมจะพลาดไม่ได้เด็ดขาดในคืนวันศุกร์ ตอนที่เดินมาตามอุโมงค์ที่มิลเลเนียมสเตเดียม เข้าสู่บรรยากาศอันเร่าร้อนท่ามกลางแฟนของเรา ผมนึกถึงแต่เกมรอบชิงชนะเลิศครั้งก่อนๆ ผมกำลังก้าวตามนักฟุตบอลมากมายผู้ได้สร้างประวัติศาสตร์เอาไว้ ภาพความทรงจำต่างๆผุดขึ้นมาในหัวของผม เล่นให้สนุก คว้าโอกาสไว้ให้ได้เท่านั้นเอง เชื่อกันว่าทีมที่จะได้ถ้วยใบนี้ต้องมีโชคอยู่ด้วย และชัยชนะ 2-1 ของเราก็เป็นข้อพิสูจน์ได้ดี   อาร์เซนอลเล่นเรางานเราไปทั่วสนามตลอด 83 นาที พวกเขาสมควรชนะ ไม่มีข้อคัดค้านใดๆ  พวกเขาครองบอลไว้ตลอดขณะที่เราได้แต่วิ่งไล่ตามเงา อาร์เซนอลเป็นทีมที่ดี มีกองหลังอย่างโทนี่ อดัมส์และแอชลีย์ โคล รวมถึงกองหน้าอย่างเธียรี อองรีกับโรแบร์ ปิแรส  พาทริค วิเอร่าคอยบัญชาการอยู่ในแดนกลาง  เราสองคนต้องเจอกันบ่อยครั้งแต่ผมไม่เคยเห็นวิเอร่าเล่นได้ดีเท่ากับวันนั้นมาก่อน เขาเล่นได้งดงามมาก แย่งบอล เดินเกม ตั้งเกมบุก เขาอยู่เหนือกว่าใครๆ  เกมนั้นไม่ได้ไกล้เคียงคำว่าคลาสสิคเลยสักนิด เป็นไปแบบเอื่อยๆ แต่พาทริคเปลี่ยนเกมให้เร็วขึ้น เขาครองเกมได้ทั้งหมด ผมอยากได้เสื้อเขาเป็นบ้า ตอนที่เฟดริค ลุงเบิร์กยิงให้อาร์เซนอลผมคิดว่านั่นแหละ เกมจบแล้ว ฝันสลาย จับมือกับวิเอร่าแล้วกลับบ้ายไปเถอะไอ้ขี้แพ้ เอาไว้พยายามกันใหม่ อาร์เซนอลดีเกินกว่าที่เราจะเอาชนะได้ ผมไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงได้นำแค่ 1 ประตูนั้นจากลุงเบิร์ก เอ่อ...จริงๆก็รู้แหละ สเตฟาน อองโชซ์เล่นอย่างกับเป็นผู้รักษาประตูอยู่ช่วงหนึ่ง เรียกว่ารับหน้าที่ร่วมกับซานเดอร์อย่างไม่เป็นทางการก็ว่าได้ ลิเวอร์พูลโชคดีที่สตีฟ ดันน์ผู้ตัดสินไม่เห็นลูกแฮนด์บอลของเขา ขอบคุณพระเจ้า เราคงตาม 2-0 ตั้งแต่ครึ่งแรกไปแล้วถ้าดันน์ให้จุดโทษกับอาร์เซนอล และคงมากกว่านั้นอีกถ้าพวกเขาไม่พลาดโอกาสไปเองเสียหมด ทุกคนคาดว่าอาร์เซนอลจะเชือดพวกเราเป็นชิ้นๆ พวกเขาเล่นได้ดีกว่าเราชัดเจน ไม่มีคำถามสำหรับเรื่องนั้นแต่พวกเขาทำลายเราไม่ได้ สปิริตของลิเวอร์พูลไม่เคยหายไป ตอนนที่ลูกของเฟรดดี้เข้าประตูไปพวกนักเตะอาร์เซนอลทำเหมือนพวกเขาชนะแล้ว แต่เราคือลิเวอร์พูล เราไม่เคยยอมแพ้ ไม่มีทาง แฟนๆ ไม่ให้เราทำแบบนั้นแน่ ผมก็ไม่ยอม   เหลืออีกแค่ 7 นาทีจะหมดเวลา บอลตกอยู่ในกรอบเขตโทษของอาร์เซนอล ผมคิดว่าผมน่าจะทำได้ ผมง้างเท้าซ้ายเต็มที่แล้วเหวี่ยงลงมา...ไม่โดนอะไรเลย บอลลอยไปแล้ว ไมเคิลวิ่งไปข้างหน้าผม ฮาล์ฟ-วอลเลย์เต็มเท้าผ่านเดวิด ซีแมน 1-1 ขอบคุณพระเจ้าที่ไมเคิลเตะก่อนที่บอลจะมาที่ผม ผมอาจจะเตะมันข้ามคานออกไปก็ได้ ผมยังอึ้งกับตัวเองไม่หายตอนที่ไมเคิลวิ่งไปหาแฟนๆ เขายังฉลองอยู่ตอนที่ผม ร็อบบี้และเอมิลวิ่งไปคว้าเขาไว้ พวกเราแทบคลั่งกับความสุขในตอนนั้น ผมไม่อยากจะเชื่อว่าเราตีเสมออาร์เซนอลได้แล้ว รักษาสกอร์เอาไว้ ต้านไว้ให้ได้ มั่นคงไว้ อาร์เซนอลต้องเอาคืนแน่ การต่อเวลาพิเศษเหมือนจะเป็นเป้าหมายของเราในตอนนั้น ทันทีที่นาฬิกาในสนามขึ้นเลข 88 ไมเคิลก็สร้างปาฏิหาริย์ เขามีความสามารถพิเศษในการยิงประตูช่วงความเป็นความตาย บอลถูกส่งไประหว่างมาร์ติน คีโอว์นกับลี ดิกสัน จู่ไมเคิลก็วิ่งเข้าไปฉกมาอย่างรวดเร็ว 9 ใน 10 ที่ไมเคิลวิ่งไปพร้อมกับบอลในเท้าขวาของเขาเป็นประตูแต่กับเท้าซ้ายเขายังต้องฝึกอีกมาก แต่นี่มันยอดเยี่ยม แบง! รับไปซะอาร์เซนอล  พวกเขาดูราวกับร่างที่ไร้วิญญาณไปในทันที จุดจบที่พลิกผัน จนถึงวันนี้นักเตะลิเวอร์พูลยังคงล้อกันว่าเกมนัดชิงฯเอฟเอคัพ 2001 เป็นอาร์เซนัลกับโอเว่น ผมไม่เถียงหรอกว่าเรามีโชคในวันนั้น แต่เราอย่าลืมว่าเรามีไมเคิล เสียงนกหวีดสุดท้ายหวานหูเหลือเกิน ผมเดินเข้าไปท่ามกลางผู้เล่นอาร์เซนอลที่นอนอยู่ราวกับเป็นเหยื่ออุบัติเหตุบนทางด่วน วิเอร่าคือเป้าหมายของผม ผมเจอเขาจนได้ เรากอดกัน แม้จะเป็นนักกีฬาสองคนที่ห้ำหั่นกันอย่างดุเดือดในสนามเราต่างนับถือกันและกันอยู่ข้างใน นักเตะอาร์เซนอลบางคนยังคงรับไม่ได้กับความพ่ายแพ้ ผมแทบไม่อยากเชื่อกับปฏิกิริยาของอาร์แซง แวนเกอร์กับลุงเบิร์ก พวกเขาบ่นเสียยกใหญ่ในสัมภาษณ์หลังเกม “ ลิเวอร์พูลไม่สมควรได้มันไป เราต่างหากที่ควรจะเป็นผู้ชนะ” ไม่มีใครชอบเป็นผู้แพ้อย่างน่าเจ็บใจ และก็ไม่มีใครที่จะแพ้แบบนั้นได้เช่นอาร์เซนอลอีกแล้ว เวนเกอร์กับลุงเบิร์กบ่นเรื่องแฮนด์บอลอยู่ตลอด ยอมรับความจริงเถอะ นั่นแหละฟุตบอล โตซะที ผมเล่นให้ลิเวอร์พูลมามากมาย หลายครั้งที่เราครองเกมไว้ได้และสมควรชนะแต่กลับจบด้วยความว่างเปล่า มีเพียงความหงุดหงิดที่เหลืออยู่เท่านั้นเอง  อาร์เซนอลอาจจะโชคร้ายช่วงเวลาแบบนี้มาในเกมนัดชิงชนะเลิศ แล้วไงล่ะ?ผมไม่สนใจปฏิกิริยาเหล่านั้นของพวกเขาหรอก ผมแค่อยากได้เสื้อของวิเอร่ามาเป็นเหรียญรางวัลของผม แล้วก็กลับไปฉลองที่โรงแรมเท่านั้นเอง ผมทิ้งให้อาร์เซนอลอยู่กับความเจ็บใจแล้วออกไปฉลองเท่านั้นเอง จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 15:59:07 ]

ความคิดเห็นที่ 51 เหมือนเคย ตามแบบฉบับของเชราร์ เขาพยายามให้พวกเราระลึกเสมอว่าฤดูกาลนี้ยังไม่จบ เราเหลืออีกแค่ 4 วันจะถึงรอบชิงฯยูฟ่าคัพ “ แค่เบียร์ 2 แก้วนะ” เขาสั่ง ด้วยความสัตย์จริงเราพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมตัวเอง พยายามแล้วแต่ก็ล้มเหลว เบียร์ 2 แก้วไม่เพียงพอจะฉลองถ้วยเอฟเอหรอก ผมดื่มมากกว่า 2 ถ้วยไปนิดหน่อย เราทุกคนกำลังมีความสุข ไม่มีใครคิดถึงเรื่องยูฟ่าคัพหรอก ตอนนี้เรามีแค่เอฟเอคัพที่กำลังจะกลับสู่แอนฟิลด์อีกครั้ง ผมมองไปรอบๆ รู้สึกได้ถึงบรรยากาศแห่งความปิติ พวกเขาเฝ้ารอเวลานี้มาตลอดชีวิต เราดื่มกันแล้วก็แหย่ไมเคิลบ้าง พรุ่งนี้ยังรอได้ พรุ่งนี้พวกเราก็จะหายแฮงก์แล้วกลับไปเตรียมตัวสำหรับยูฟ่าคัพ แต่คืนนี้เป็นคืนพิเศษ พวกเรานั่งเล่น ดื่ม หยอกล้อและระลึกถึงช่วงเวลาแห่งความสำเร็จนี้ สำหรับผมมันเป็นไฮไลท์ของฤดูกาลนั้นของลิเวอร์พูล ไม่มีอะไรจะเทียบได้กับเอฟเอคัพอีกแล้ว การเป็นคนฝรั่งเศสทำให้เชราร์รู้สึกต่างออกไป เขากระตือรือร้นกับยูฟ่าคัพมากกว่าเอฟเอคัพ ห้องแต่งตัวของลิเวอร์พูลแบ่งออกเป็นฝ่ายนักเตะอังกฤษที่ตื่นเต้นกับเอฟเอคัพและนักเตะต่างชาติที่สนใจถ้วยยูฟ่ามากกว่า ผมยิ้มให้กับคำสั่งของเชราร์หลังเกมที่คาร์ดิฟฟ์ “  อยู่อย่างสงบ [i]“ เขาบอกผม คาร์ราและคนอื่นๆ [i]“ ผมรู้ว่าพวกคุณได้เอฟเอคัพมาแล้วแต่ยูฟ่าคัพมีความหมายมาก” เชราร์หมกมุ่นอยู่กับถ้วยใบนี้ เขาพร่ำบอกถึงความสำคัญและประวัติศาสตร์ของมัน แต่ยูฟ่าคัพไม่เคยอยู่ในความฝันของผมเหมือนอย่างเอฟเอคัพ อย่างไรก็ตาม เกมยุโรปยังคงเป็นประสบการณ์ที่ดีของผมในฤดูกาลนั้น รอบแรกๆลิเวอร์พูลผ่าน ราปิด บูคาเรสต์กับสโลวาน ลิเบอเรคซึ่งเป็นครั้งเดียวที่ผมว่าเป็นฝันร้ายของคาร์ราได้เลย “ นายเป็นอะไรรึเปล่าเจ้าลูกชาย” เชราร์ถามคาร์ราตอนพักครึ่ง  “ ไม่สบายรึ?” คาร์ราแย่ขนาดนั้นแหละ พวกเรากลั้นหัวเราะแทบแย่ ถึงแม้เขาจะพลาดไปแต่เราก็ผ่านมาได้จองตั๋วไปพบกับโอลิมเปียกอสในรอบที่ 3  ตอนที่เราไปถึงเอเธนส์เมื่อปลายเดือนพฤศจิกายนมันยิ่งใหญ่มาก  แฟนๆกว่า 50,000 คน เปลวไฟปะทุไปทั่ว ธงปลิวว่อนอยู่เต็มเมือง  แฟนๆชาวกรีกอาจนั่งอยู่ห่างสนามแต่พวกเขามีอาวุธอยู่กับตัว มิสไซล์ของพวกนั้นยังได้ระยะยิงอยู่ บรรยากาศพวกนั้นเป็นแรงผลักดันอย่างดีให้กับผม แล้วผมก็ทำประตูได้จากลูกโหม่งที่แกรี แมคเตะมุมเข้ามา ผมไม่ได้มีส่วนร่วมในรอบที่ 4 กับโรม่าเนื่องจากอาการบาดเจ็บซึ่งมันน่าหงุดหงิด ผมนึกถึงการได้สู้กับฟรานเชสโก ตอตติที่เป็นผู้เล่นแบบเดียวกับผม ผู้กล้าตัวจริง โชคดีที่ตอตติก็บาดเจ็บเหมือนกันผมเลยไม่รู้สึกว่าพลาดอะไรไปนัก ไม่น่าเชื่อว่าผู้เล่นโรมาจะให้สัมภาษณ์ทำนองว่าจะข้ามเราไปได้ง่ายๆ คำพูดพวกนั้นเป็นแรงกระตุ้นที่เหล่านักเตะลิเวอร์พูลต้องการอยู่แล้ว การชนะผู้เล่นอย่างกาเบรียล บาติสตูต้าและคาฟูถึง 2-0 ที่โอลิมปิก สเตเดียมทำให้พวกเรามั่นใจขึ้นไปอีกว่าเราได้ยกถ้วยยูฟ่าคัพแน่ ทีมต่อมาคือปอร์โต ทีมที่มั่นใจในตัวเองสุดๆและยังมีผู้เล่นทักษะสูงอย่างเดโกและคาปูโชอีกด้วย พวกเราได้คลีนชีทที่ต้องการจากสตาดิโอ ดาส แอนทาสเมื่อต้นเดือนมีนาคมเพราะอย่างที่รู้กันว่าพวกปอร์ตุกีสไม่ค่อยวิ่งเท่าไหร่ พวกเขาถูกจัดการที่แอนฟิลด์ในสัปดาห์ต่อมา ผมได้วอลเล่ย์ไปครั้งหนึ่งแต่ผู้รักษาประตู เอสพินา เซฟๆได้สวยสุดๆ กระทั่งพวกเอฟเวอร์โตเนี่ยนก็ไม่อาจจะแขวะได้ว่าลิเวอร์พูลได้คู่ต่อสู้หมูๆในยูฟ่าคัพ รอบรองชนะเลิศเราเจอกับบาร์เซโลนา สำหรับหลายๆคน คัมป์ นูเป็นสนามที่ดีที่สุดในโลก ผมอยากจะเล่นที่นั่นจนตัวสั่น ตอนที่เราซ้อมในสนามเย็นวันก่อนแข่งรอบแรกผมไม่มีสมาธิเอาเสียเลย ไม่มีทางเสียล่ะ ผมกลายเป็นนักท่องเที่ยวที่กำลังสำรวจสถาปัตยกรรมอันยิ่งใหญ่แห่งนี้  คาร์รากับผมยิ้มให้กันไม่หยุด “เป็นสนามที่สุดยอดไปเลย” ผมพูดกับเขา การได้เตะบอลเล่นที่คัมป์นูทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมาไกลเหลือเกินเมื่อเทียบกับตอนเล่นแบร์-อาร์สที่ไอร์ออนไซด์ คืนต่อมาผมแทบไม่ได้สนใจผลการแข่ง แต่ให้ผมได้เล่นบนสนามที่นี่ ให้ผมได้ยินเสียงแฟนๆกว่า 90,000 คนนั่น ผมกำลังอิ่มกับบรรยากาศไม่ได้นึกว่าจะชนะหรือแพ้เลยสักนิด บาร์เซโลนาเป็นทีมที่ดี เปเป้ เรน่าเฝ้าประตูได้มั่นคงเหมือนกับที่เขาทำให้ลิเวอร์พูลในตอนนี้ ในเกมรุก ริวัลโดกับแพทริค ไคลเวิร์ทเห็นเราเป็นของเล่น บาร์เซโลนามีกองหน้าที่สุดยอด สองคนนั้นเล่นออกข้างและลึกปล่อยให้หลุยส์ เอนริเก้กับมาร์ค โอเวอร์มาร์สแทรกขึ้นมา หน้าที่ของผมในวันนั้นอยู่ตรงกลางสนาม ไม่บ่อยนักหรอกที่ผมจะเหนื่อยทั้งกายทั้งใจในการจัดการกับการเคลื่อนไหวที่สุดยอดของฝ่ายตรงข้าม บาร์เซโลนามีเปป กวาร์ดิโอลาและฟิลลิป โคคูอยู่ข้างหลังมิดฟิลด์ และไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ผมพยายามจะสกัดบอลไว้ อีกคนหนึ่งก็จะเข้ามารับไปทันที ผมเริ่มมึนหัวกับการวิ่งตามพวกเขาอยู่ตลอด บาร์เซโลนาสอนพวกเราทั้งการผ่านบอลและการเคลื่อนไหว ซึ่งนั่นควรจะเป็นเครื่องหมายของลิเวอร์พูลแท้ๆ สถิติการครองบอลคงอยู่ที่ราวๆ 70-30 แน่ละว่าบาร์เซโลนามากกว่า ตอนที่ร็อบบี้ลงมาในครึ่งหลังเขาแทบจะขอยืมบอลจากแฟรงค์ เดอ บัวร์ด้วยซ้ำ!!! มีอยู่ 2-3 หนที่พวกเราบุกได้เกินครึ่งสนามผมได้ยินเสียงตะโกนมาจากม้านั่งฝั่งเรา  “ดีมาก!” ยันไว้ให้ได้ สกอร์ 0-0 เป็นความสำเร็จอย่างมาก ผมวิ่งไปหาไคลเวิร์ตแทบจะทันทีเพื่อแลกเสื้อ จนทุกวันนี้บางทีผมก็ยังหันไปมองเสื้อนั่นเพื่อระลึกถึงบทเรียนที่เราได้รับจากคาตาลุนญ่า ตามแทคติกแล้วพวกเราทำได้ดีที่แคมป์นูและกลับออกมาพร้อมกับผลเสมอแบบไม่มีสกอร์ เพราะอย่างนั้นผมจึงไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีเสียงวิจารณ์ตามมามากมาย “ลิเวอร์พูลจอมอุด” เป็นหนึ่งในแบบการพาดหัวข่าวมากมาย แล้วไง? ขืนบุกเข้าใส่บาร์เซโลน่าก็เท่ากับฆ่าตัวตาย นักข่าวโดยเฉพาะในสเปนแปะป้ายลิเวอร์พูลไว้ว่า ‘น่าเบื่อ’  นั่นทำให้หลายๆคนที่แอนฟิลด์หงุดหงิด แต่ไม่ได้ทำให้ผมกังวลสักนิด ก็ผมกำลังสะสมเหรียญรางวัลจากปี 2000/2001 อยู่นี่   1..2..นับไปสิ ถ้าเชราร์ให้เราเล่นดูผจญภัยมากกว่านั้นผมคงสะสมได้น้อยกว่านี้แน่ พวกเราเล่นเกมรับได้แข็งแกร่งและฉวยโอกาสได้ดีจากการโต้กลับเร็ว แบง! แบง! เสร็จเรา มันเหมาะกับผู้เล่นที่เรามีอยู่ ที่แอนฟิลด์ เลกที่ 2 พวกเราเข้าถึงรอบชิงชนะเลิศเกมยุโรปครั้งแรกในรอบ 16 ปีด้วยลูกโทษจากแกรี แมคและเกมรับที่สุดยอดในครึ่งหลัง งานเสร็จลุล่วงแล้ว จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 16:00:04 ]

ความคิดเห็นที่ 52 คำว่า “น่าเบื่อ” ไม่ได้อยู่ในคำที่จะใช้นิยามเกมนัดชิงชนะเลิศที่ดอร์ทมุนด์ในวันที่ 16 พฤษภาคมได้เลย บรรยากาศนั้นพิเศษมากเพราะเราชนะในเอฟเอคัพมา เราอาจไม่มีซิการ์มาฉลองแต่เรามาถึงเยอรมันด้วยหัวใจพองโต ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคู่แข่งของพวกเรา อลาเบส ฤดูกาลนี้ลิเวอร์พูลประสบความสำเร็จแล้ว  ผมผ่อนคลายมากๆ ผมหลับสนิททุกคืนช่วงก่อนแข่ง ผมตื่นมาในเช้าวันแข่งเพื่อจะพบว่าแฟนๆของเราอยู่เต็มไปหมดในดอร์ทมุนด์กำลังเปลี่ยนเมืองให้กลายเป็นสีแดง การเดินทางจากโรงแรมไปยังสนามอลหม่านไปหมด แฟนลิเวอร์พูลจำนวนมากแห่กันมาเต็มถนน มาให้กำลังใจพวกเรา ทำให้เกิดปัญหาจราจรอย่างหนัก แค่การจอดรถบัสยังใช้เวลาถึงครึ่งชั่วโมง พวกแฟนๆไม่ยอมให้เราเข้าไป  พวกเขาไม่ได้เจอเราตั้งแต่ที่คาร์ดิฟฟ์และก็อยากจะฉลองชัยชนะครั้งนั้นเต็มแก่  รปภ.พยายามจะเปิดทางให้เรา ผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถและเห็นเสื้อยืดมีข้อความว่า “ เอฟเอคัพ วินเนอร์ 2001” กับ “ เทรเบิล 2001”  ทุกคนเชื่อว่าตอนนี้ 3 แชมป์คงไม่ไปไหนแน่แต่ไม่มีใครคาดหวังจะเห็นเกมที่พิเศษกับอลาเบสคู่แข่งที่น่าประหลาดใจของพวกเรา เกมนัดชิงฯคงจะออกมาไม่ได้สนุกเท่าไรนัก เพราะว่าเราได้แชมป์เวิร์ธธิงตันคัพและเอฟเอคัพไปแล้วจึงไม่กดดันนัก เราแค่ออกไปเล่นให้เต็มที่และสนุกกับมันเท่านั้น ถ้าพวกเราแพ้อาร์เซนอลมาเราคงจะระวังมากกว่านี้ ตั้งแนวรับไว้ลึก คอยให้อลาเบสบุกแล้วเล่นสวนกลับเร็ว  เพียงแค่ 4 นาทีแกรี แมคโยนบอลเข้ามาให้มาร์คุส บับเบิ้ลยิงให้เราขึ้นนำ เป็นลูกโหม่งที่กล้าหาญมากเพราะเขาเจอศอกเข้าไปด้วยเต็มๆ  ลูกตั้งเตะของแกรี แมคสำคัญกับลิเวอร์พูลมากในฤดูกาลนั้น แค่รายละเอียดเล็กๆน้อยๆก็เปลี่ยนแปลงเกมใหญ่ๆได้และแกรี แมคก็ฝึกอยู่เป็นประจำทุกวัน นั่นหมายถึงไม่ว่าลูกเตะมุม ฟรีคิก หรือลูกโทษเขาเหมาหมด เขาเล่นได้ดีจนเชราร์ตัดสินใจให้ผมไปอยู่ทางขวาในเกมกับอลาเบส ขอบคุณมาก เชราร์เลือกทางที่ง่ายกว่า แทนที่จะให้แกรี แมคผู้น่านับถือไป เขาเลือกส่งเด็กๆไปยังหลุมศพ  ไม่มีประโยชน์ที่จะบ่น เชราร์ไม่ฟังอยู่แล้วและการบ่นก็ไม่ใช่สไตล์ของผม อีกอย่างผมก็ทำประตูได้ด้วย ผมเป็นหนี้ไมเคิลอย่งมากเพราะลูกส่งมาจากเขาอยู่ในตำแหน่งที่สวยสุดๆ เรียกว่าถวายพานทองฝังเพชรเลยล่ะ  กดหัวลง โขกเข้าไป แล้วก็ 2-0 แต่อลาเบสไม่ใช่ขี้ไก่ พวกเขาสู้สุดแรง อีบัน อลอนโซถูกเปลี่ยนลงมาไล่ตามให้อลาเบสได้ลูกหนึ่งแต่แล้วแกรี แมคก็ยิงลูกโทษเข้าไปเป็น 3-1 เมื่อกลับเข้าไปในห้องแต่งตัวช่วงพักครึ่ง พวกเราคิดว่าเราชนะแล้ว แฟนลิเวอร์พูลตะโกนเรียกหาสามแชมป์ ผู้เล่นบางคนกระซิบกระซาบถึงมัน เหล่าสต๊าฟพูดกระทั่งว่าถ้าเราทำสิ่งที่เราทำอยู่ต่อไป สามแชมป์ต้องเป็นของเราแน่  ผมไม่ใช่คนเดียวในห้องแต่งตัวลิเวอร์พูลที่คิดว่างานจบแล้ว อลาเบสไม่ได้แสดงอะไรที่น่าเป็นห่วงออกมาเลยในครึ่งแรก นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเรากลับออกมาเล่นตามสบายมากเกินไป  อลาเบสลงโทษเรา ฆาบี โมเรโนส่งบอลไปกองก้นตาข่าย 2 หน ไม่น่าเชื่อ เชราร์ส่งร็อบบี้ลงมาและภายใน 7 นาทีเขาก็ทำให้เรากลับขึ้นนำด้วยลูกยิงสุดสวย นั่นน่าจะทั้งหมดแล้ว ความพยายามของอลาเบสเหมือนจะเหือดหายไป แต่เรายังมีจุดอ่อนอยู่อีกที่ ซานเดอร์เจ็บปวดจากความผิดพลาดแย่ๆบางจังหวะตลอดฤดูกาล แล้วเขาก็ทำพังอีกครั้งที่นี่ พลาดลูกครอสที่ยอร์ดี ครัฟฟ์ส่งเข้าประตูไป กลายเป็น 4-4 จนต้องต่อเวลาพิเศษ  ต้องเป็นยอร์ดีอดีตผู้เล่นแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดเท่านั้นด้วย เชราร์ให้ผมมาเล่นแบ็คขวาในช่วงต่อเวลาซึ่งตอนนั้นผมเริ่มนึกถึงการดวลจุดโทษไปแล้ว ‘ถ้าเชราร์ต้องการผมก็จะเล่น’ ผมบอกกับตัวเอง การปฏิเสธเป็นการทำให้ทีมผิดหวัง และผมไม่เคยทำให้ลิเวอร์พูลผิดหวัง ผมยังคงคิดถึงจุดโทษอยู่ตอนที่แมคก้าเตะฟรีคิกไปให้เดลฟี่ เยลีโหม่งเข้าประตูตัวเอง เชราร์เคยพูดถึงกฎโกลเดน-โกลแต่ผมไม่ใช่ผู้ฟังที่ดีนักตอนประชุมทีม ผมไม่ทันได้นึกเลยว่าเกมจบแล้ว และเราก็เป็นผู้ชนะ ผมกำลังรอให้เริ่มเตะกันต่อ “บ้าเอ๊ย มันจบแล้ว” ผมตะโกนออกมาแบบนั้นจริงๆ แล้วก็เริ่มวิ่งออกไปฉลอง นั่นเป็นการตัดสินผลรอบชิงฯแบบประหลาดสักหน่อย และออกจะดูแดกดันไปนิดที่มันเป็นการทำเข้าประตูตัวเอง แต่อย่างน้อยมันก็จบในเกม ไม่ใช่จุดโทษ จบแล้ว สามแชมป์ครบสมบูรณ์ การร้องเพลงก็เริ่มขึ้น แฟนๆตะโกน “ อุลลิเยร์ อุลลิเยร์” แฟนลิเวอร์พูลจะยังคงนับถือเชราร์ตลอดไป ตอนที่เขามาถึงแอนฟิลด์เขาสัญญาจะนำถ้วยมาให้เรา แล้วเขาก็ทำได้  แม้จะไม่เคยได้ถ้วยหลักอย่างพรีเมียร์ชิพแต่การเก็บ 3 ถ้วยใน 1 ฤดูกาลถือเป็นปรากฏการณ์ใหญ่ แต่อีกแล้ว เขาไม่เคยให้เราได้ฉลองเต็มที่ บ้าจริง ผมอยากจะตายเพราะการซ้อมแต่ก็ทำไม่ได้ เกมกับชาร์ลตันอีก 3 วันหลังจากนี้สำคัญมาก การได้ 3 แชมป์เป็นเรื่องดี แต่การชนะชาร์ลตันเพื่อให้ได้ไปแชมเปียนส์ลีกสำคัญกับลิเวอร์พูลทางการเงินมากกว่า จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 16:01:15 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ตลอดฤดูกาล เราทำงานหนักเพื่อจะให้ได้อยู่ใน 3 อันดับแรก กระทั่งชนะที่โอลด์แทรฟฟอร์ดเป็นครั้งแรกในรอบ 10 ปี ความทรงจำของเกมนี้เมื่อวันที่ 17 ธันวาคม 2000 จะไม่เคยจางหายไปจากผม สื่อปั้นเกมนี้ให้เป็นเหมือนการเผชิญหน้าของผมกับรอย คีน “ คุณกลัวบ้างไหม?” ผู้คนถามผม  ไม่มีซะล่ะ ผมแทบจะรอไม่ไหว ผมรู้สึกว่าผมอาจจะแพ้ในการสู้กับรอย คีน แต่ผมไม่ได้เสียแทคเกิลมากนัก ตอนนั้นคีนมีคณสมบัติทุกอย่างที่มิดฟิลด์ชั้นยอดพึงจะมี เห็นได้ชัดว่าแม้ผมจะเกลียดการนั่งดูแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดแต่ผมรักที่จะดูคีนเล่น ผมอยากได้ออร่าของเขา ความสามารถที่จะอยู่ที่ไหนก็ได้บนสนาม แทคเกิลหนักและผ่านบอลได้เยี่ยม  คีนน่าประทับใจเมื่อดูจากจอโทรทัศน์แต่พิเศษยิ่งกว่าเมื่อได้เห็นจริงๆ  ในโทรทัศน์คุณจะไม่ได้เห็นวิธีการวิ่งของเขา การแทนตำแหน่งอื่นๆ และการสั่งการลูกทีม ผมนอนอยู่ในคืนวันก่อนแข่ง ไม่สามารถจะลบภาพความเป็นผู้นำของคีนออกจากหัวผมได้เลย “ ใครๆก็กำลังพูดถึงคีน เผชิญหน้ากับเขา อย่ากลัว” ผมบอกกับตัวเอง “แล้วถ้าคีนอยากลองดีล่ะก็ เอาเลย” ระหว่างมื้อเช้า ผมเปิดหนังสือพิมพ์ซึ่งมีแต่เรื่องเกมวันนั้น เฟอร์กูสันพูดถึงผมด้วย คำชมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดและอาจจะเป็นครั้งเดียวที่ออกมาจากฝั่งยูไนเต็ดถึงผมมาจากผู้จัดการทีมของพวกเขาอยู่ในหนังสือพิมพ์วันนั้น ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองตอนที่อ่าน “เจอร์ราร์ดโตเกินอายุทั้งร่างกายและจิตใจ เขาเป็นเครื่องจักรชั้นดี มีพลังงานเหลือเฟือ อ่านเกมและส่งบอลได้เร็ว” เฟอร์กี้พูด “ผมเกลียดที่จะคิดว่าลิเวอร์พูลมีคนที่ดีพอๆกับรอย คีนอยู่ด้วย”   บ้าที่สุด ผมรู้ว่าคีนมีความหมายกับแฟนยูไนเต็ดและเฟอร์กูสันขนาดไหน สำหรับเฟอร์กูสัน การเทียบผมกับกัปตันของเขาเป็นอะไรที่พิเศษ แต่ความชื่นชมของเขาไม่เคยถูกปิดบังอยู่ก่อน นักเตะยูไนเต็ดบอกผมตอนที่ทีมชาติอังกฤษมาพบกัน  หลังอ่านคอมเมนท์จากเฟอร์กูสันผมแค่อยากจะออกไปพิสูจน์ให้เห็นว่าเขาพูดถูกแล้ว ลิเวอร์พูลมีรอย คีนเป็นของตัวเอง การไปเยือนโอลแทรฟฟอร์ดเหมือนการไปเจรจาศึกท่ามกลางฝนกระหน่ำ เมื่อปี 2000 ก็ไม่แตกต่างกัน  การขับรถเข้าไปในแดนศัตรูเรียกความสนใจได้เป็นปกติ รถโคชของลิเวอร์พูลถูกล้อม แฟนยูไนเต็ดกระโดดขึ้นมาที่หน้าต่าง หน้าตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เราได้รับการต้อนรับเต็มรูปแบบ : ตัว V, Wanker, สัญลักษณ์มีด “ออกไปซะ พวกสวะ” พวเขาตะโกน  “เราจะฆ่าแก!” “ในสลัมลิเวอร์พูลของแกเอง” พวกเขาร้องเป็นเพลง คำก่นด่าจากแฟนยูไนเต็ดไม่ได้ทำให้ผมตกใจนัก ให้ตายเหอะ พวกเขาตามล่าเราเอาเป็นเอาตาย  แบง!!  หน้าต่างถูกกระแทกอย่างแรงและอิฐก้อนหนึ่งแทบจะโดนหัวผม พระเยซูเจ้า เอาอีกแล้ว ผมต้องวิ่งไปที่ประตูไปยังห้องแต่งตัว แน่นอนว่าผมรู้ว่าเกมลิเวอร์พูล-แมนยูเป็นทุกสิ่งทุกอย่างตั้งแต่ผมเป็นนักเตะฝึกหัด ตอนนั้นผมได้เผชิญหน้ากับเวส บราวน์และริชชี่ เวลเลนส์ที่ตอนนี้เล่นให้กับโอลด์แฮม มีแค่ 2 คนกับสุนัขอีกตัวมาดูเกมนั้นแต่เราก็เล่นกันเหมือนทุกๆครั้งนั่นแหละ ไม่อยู่ก็ตาย และตลอด90นาทีของฟุตบอลผมก็ต้องการให้ยูไนเต็ดตาย ผมไม่เคยเจอความเกลียดชังมากเท่าแฟนยูไนเต็ดมาก่อน แฟนๆเอฟเวอร์ตันเริ่มไม่ชอบผมเพราะผมทำประตูพวกเขาได้สม่ำเสมอและเพราะผมพูดตลอดว่ามีความสุขที่ได้เอาชนะเอฟเวอร์ตัน พวกเขาตะโกนด่าผมตอนที่ผมสู้กับเอฟเวอร์ตันแต่ผมคิดว่าพวกเขานับถือผมในฐานะผู้เล่นคนหนึ่ง ที่โอลด์แทรฟฟอร์ดมันต่างออกไป ทุกคนแค่เกลียดผมเพราะผมเป็นลิเวอร์พูล ในหน้าหนาวปี2000นั่นก็ไม่ต่างจากเคย ผมแทบไม่ได้ยินเสียงนกหวีดเริ่มเกมเพราะเสียงโห่  “ให้ตายเหอะ” ผมคิด “ได้เวลาแล้ว ชนะให้ได้ไม่งั้นก็ยับเยิน” ตลอด10นาทีแรก ยูไนเต็ดเปิดนิทรรศการการครองบอล ผู้เล่นของเฟอร์กี้ ไม่แค่คีนแต่ทุกคนครองบอลได้ดี ผมเคยสู้กับทีมชั้นยอดกับผู้เล่นชั้นยอดมาก่อนแต่ยูไนเต็ดอยู่คนละชั้นกัน ผมไม่ได้บอลอยู่นานมาก ผมโดนเตือนมาก่อนในห้องแต่งตัวจากเชราร์และธอมโม่ “ กดดันพวกเขา ไล่ให้ดี เหนียวแน่นกันไว้ และไม่ว่าจะทำอะไร ห้ามเสียบอลเด็ดขาด” ทำไมน่ะเหรอ? เพราะคีนจะฆ่านายไงล่ะ เพราะแฟนยูไนเต็ดจะหัวเราะลั่น เสียบอลในโอลด์แทรฟฟอร์ดก็ใกล้เคียงกับฆ่าตัวตาย ผมผ่านบอลเสียไป 2-3 ครั้ง  รอย คีนผ่านผมไปได้อีก2-3ครั้งแล้วผมก็เจอแฟนแมนฯยู 60,000 รุมหัวเราะเยาะ บ้าจริง ไม่มีใครได้รับการต้อนรับที่โอลด์แทรฟฟอร์ด ปกติแล้วจะเป็นเพื่อนบ้านจากแถวถนนแลนซ์ และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมยูไนเต็ดถึงได้ประสบความสำเร็จ พวกเขามีทีมชั้นยอดอยู่ในสเตดียมที่ขู่คู่แข่งให้กลัวกลับไปได้เสมอ เราตั้งรับอย่างมั่นคง และตอนที่แดนนี่ยิงได้จากลูกฟรีคิกก็เป็นช่วงเวลาที่มหัศจรรย์ที่สุด เรามีแฟนๆแค่ไม่กี่พันที่โอลด์แทรฟฟอร์ด แต่มันเหมือนกับการชนะรอบชิงชนะเลิศอย่างไรอย่างนั้น การสู้กับคีนเป็นเหมือนบทเรียนตลอด90นาทีสำหรับผม เขาจับมือ บอกว่า “ ดีมาก”  เท่านั้นเอง ผมคิดมากเกินกว่าจะขอเสื้อเขา ผมอยากได้เสื้อทีมชาติไอร์แลนด์ของรอย คีนแต่ผมจะไม่มีวันเอาเสื้อยูไนเต็ดกลับบ้าน เสื้อทีมยูไนเต็ดดเป็นของต้องห้ามในบ้านของผม ชัยชนะครั้งนั้นทำให้เรายังอยู่ในเส้นทางจะไปแชมเปียนส์ลีก แต่แรงผลักดันที่แท้จริงมาจากตอนที่เราชนะ 3-2 ที่กูดิสันในวันที่ 16 เมษายน ตอนที่แมคก้านำชัยชนะมาให้เราด้วยลูกฟรีคิกจากระยะ 40 หลา รอบควอลิไฟล์รออยู่แล้วในเกมสุดท้ายกับชาร์ลตัน และพวกเราชนะไป 4-0 เราชนะทุกเกมสุดท้ายและได้มาถึง 3 แชมป์ จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 16:04:16 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ผลจากความทุ่มเทที่ผมมีต่อการได้สามแชมป์ครั้งนั้น ลิเวอร์พูลให้สัญญาฉบับใหม่กับผม สตรวนโทรมาบอกว่าริก แพรรี ประธานบริหารของลิเวอร์พูล กำลังอยู่ในสาย “ สตรู พวกเขากำลังให้ผมเซ็นสัญญาใหม่” ผมบอก ผมยิงได้ 10 ประตูในฤดูกาลนั้น ผมเล่นได้ดีและกำลังไปได้สวยในทีมชาติ “ เรายื่นข้อเสนอให้สตีวี่เป็นสัญญา 6 ปี” ริคบอกสตรวน “ ผมว่ามันนานเกินไป” สตรวนบอกกับผม “ 6 ปีเป็นการผูกมัดครั้งใหญ่ 4 ปีน่าจะดีกว่า มันจะให้อิสระในการย้ายมากกว่าในตอนหลัง” ผมเห็นด้วยกับเขา สตรวนฉลาดเสมอกับเรื่องเงินของผม การเจรจาสัญญาจบลงอย่างง่ายดาย บางทีลิเวอร์พูลอาจกังวลว่าจะมีใครมาซื้อผมไป ริคตกลงที่ 4 ปีแล้วยังให้ผมเป็นเงินดีสุดๆ 50,000ปอนด์ต่อสัปดาห์ ผู้เล่นที่ส่องประกายขึ้นมาทันทีทันได้ไม่ค่อยมีใครได้ค่าจ้างสูงมากๆ แต่ลิเวอร์พูลเป็นคนละคลาสเลยกับผม มันเป็นก้าวกระโดดครั้งใหญ่ในเรื่องเงินและลิเวอร์พูลก็ทำให้แน่ใจว่าผมรับรู้เรื่องนั้น หลังการเซ็นสัญญาสิ้นสุด ริค เชราร์และธอมโม่ คุยเรื่องอนาคตของผมทันที “ เราให้สัญญาใหญ่กับเธอและเราก็ประเมินเธอไว้สูงมาก” เชราร์พูด “ เราไม่ต้องการให้เธอเปลี่ยนไป ซ้อมและเล่นให้ได้อย่างที่เคยทำ เรารู้สึกดีกับพฤติกรรมของเธอ อย่าเปลี่ยน” ผมตัวลอย ค่าจ้างดีมากก็จริงแต่ชีวิตผมก็สะดวกสบายอยู่แล้วก่อนจะได้สัญญาใหม่ สำหรับคนอย่างผม เด็กน้อยจากฮายทัน ผมมีอพาร์ทเมนท์ของตัวเอง ผมซื้อบ้านใหม่ให้พ่อแม่ได้ แต่เล่นไม่ใช่เรื่องใหญ่ สิ่งที่ทำให้ผมตื่นเต้นสุดๆคือ การได้รู้ว่าลิเวอร์พูลอยากให้ผมอยู่ต่อไปมากแค่ไหน สุดยอด นิยายรักของผมกับลิเวอร์พูลยังคงดำเนินต่อไป **** จบบทที่ 8 **** จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 16:05:31 ]

ความคิดเห็นที่ 55 เพิ่มเติมเรื่องทีมแปล ตอนนี้มีสมาชิกเพิ่มอีก 2 คน คือคุณ araika กับคุณ AUDAC!TY ครับ ขอบคุณทั้ง 2 ท่านที่มาช่วยกันสร้างสรรค์ผลงานเพื่อแฟนๆหงส์แดงครับ -/\- จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 16:10:27 ]

ความคิดเห็นที่ 56 รอบทต่อไปค่ะ ขอบคุณมากมายเลยค่ะ จากคุณ : t'an_eve (t'an_eve) - [ 4 มิ.ย. 50 17:27:15 ]

ความคิดเห็นที่ 57 บทนี้สนุกมา ๆ ค่ะ ชอบพี่เจิดมาก ๆๆ ตรงที่บอกว่า ผมอยากได้เสื้อของคีน แต่ต้องเป็นเสื้อไอร์แลนด์ ไม่ใช่เสื้อของยูไนเต็ด ฮามาก ๆ ค่ะ ชอบ ๆๆ จากคุณ : karaokeGirl - [ 4 มิ.ย. 50 18:59:20 ]

ความคิดเห็นที่ 58 บทที่ 9 เท้าหนัก ปัญหาหนัก การไปเล่นในลีกต่างประเทศไม่เคยดึงดูดใจผมเลย ทั้งนี้ด้วยเหตุผลง่ายๆ ประการเดียว ผมรักเกมที่เร็วอย่างบ้าคลั่งและเลือดสาดของฟุตบอลอังกฤษ ลีกและฟุตบอลถ้วยเพียงแห่งเดียวที่เขี้ยวและซื่อตรงแบบที่จะหาไม่ได้จากเกมฟุตบอลที่อื่นใดบนโลกใบนี้อีกแล้ว ธรรมชาติเกมที่แข็งแกร่งในพรีเมียร์ชิพเข้ากับสไตล์ของผมอย่างที่สุด แทคเกิลและถูกแทคเกิล ลุกขึ้นและยอมรับมันเพื่อน อย่านอนกลิ้งเสแสร้งว่านายกำลังเจ็บปวดปางตายแบบนั้น ที่นี่ประเทศอังกฤษ ไม่ใช่สเปนหรืออิตาลีที่เต็มไปด้วยเกมตุกติก พุ่งล้ม ดึงเสื้อ ผมทนเกมแบบนั้นไม่ได้ เมื่อต้องเปลี่ยนจากเล่นเกมพรีเมียร์ชิพไปเล่นแชมเปี้ยนส์ ลีก ก็เหมือนพูดคนละภาษา ผมเคยต้องเรียนรู้ที่จะปรับตัวให้เข้ากับเกมยุโรป เมื่อใดก็ตามที่ก้าวเท้าเข้าสู่สังเวียนแข้งระดับภาคพื้นทวีปผมต้องควบคุมตัวเองให้หนัก เพราะมีผู้เล่นที่ออกอาการจนเวอร์เมื่อปะทะกัน แม้จะเป็นการเข้าบอลธรรมดาๆ ที่ไม่มีอันตรายใดๆ เลยก็ตาม ผมเกลียดพฤติกรรมแบบนั้น หากเอาการปะทะกันออกจากฟุตบอลแล้วเกมฟุตบอลก็คงไม่มีอะไรเหมือนเดิม สำหรับผมไม่มีอะไรดีกว่าพื้นสนามเปียกแฉะ, การสไลด์ตัวเข้าแทคเกิล และไล่ตามบอล เจ๋งเป้ง ไม่มีอะไรกระตุ้นผมให้พลุ่งพล่านได้ดีกว่าการได้ยินเสียงตะโกนอย่างคลั่งไคล้จากแฟนบอล “อัดเลยๆ” นี่แหละตัวผม ผมถูกส่งมาบนโลกนี้ก็เพื่อแทคเกิล เพื่อที่ว่าเมื่อวันที่ผมต้องอำลาจากเกมที่ผมรัก ผมจะถูกจดจำว่า เล่นหนักแต่ขาวสะอาด สำหรับมืออาชีพส่วนใหญ่การแทคเกิลคือเทคนิค แต่กับผมการแทคเกิลคือแรงกระตุ้นจากอะดรีนาลีน มันเป็นโอกาสที่จะได้โค่นคู่ต่อสู้เป็นรายตัว เข้าถึงบอลให้เร็วกว่าจากนั้นก็เตรียมเปิดฉากโจมตี การได้เห็นนักฟุตบอลทีมคู่แข่งได้ครอบครองบอลมันชวนให้ผมอ้วก โดยเฉพาะถ้าเป็นผู้เล่นในทีมอย่างเอฟเวอร์ตัน, แมน ยูไนเต็ด, อาร์เซนอล, เชลซี หรือจะทีมไหนก็เถอะ ผมปาวารนาตัวจะแย่งกลับคืนมาให้ได้ นี่เป็นลูกฟุตบอลของผมผมต้องไปคว้ามันกลับคืนมา การแทคเกิลเป็นสิ่งหนึ่งที่แยกระหว่างคนขลาดกับผู้กล้าออกจากกัน ผมไม่เคยยั้งเวลาเข้าแทคเกิล  ผมทำแบบนั้นไม่เป็น ผมทุ่มเทหัวใจและจิตวิญญาณเข้าไปในการแทคเกิลมากพอๆ กับร่างกาย หลายปีมาแล้วที่การเข้าบอลบางครั้งทำให้ผมต้องเจอปัญหา ย้อนกลับไปตอนที่ผมยังเป็นนักเตะฝึกหัดและนักเตะทีมสำรองที่ลิเวอร์พูล ผมกระหายที่จะสร้างชื่อและในบางครั้งผมก็เข้าแทคเกิลด้วยความตั้งใจเกินเหตุ ถ้าผมเห็นมีใครกำลังครองบอลก็เอาล่ะ ตูม! ลอยเข้าใส่ทั้งตัว เจ้าหมอนั่นก็ลอยละลิ่ว รองเท้าของผมไม่มีเจตนาทำร้ายคนอื่นเมื่อมันพุ่งชนนักฟุตบอลอีกคน ก็เขาครองบอลส่วนผมอยากได้บอล มันก็ง่ายๆ แค่นั้น จบ! พวกสตาฟฟ์โคชที่ลิเวอร์พูลเตือนผมจนหน่ายในเรื่องนี้ แต่ขอโทษที คำว่า “ยั้งเท้า” ผมสะกดไม่เป็นครับ ในการฝึกซ้อมหนหนึ่ง สตีฟ ไฮเวย์ วิ่งอยู่ทางด้านข้างของสนาม เขาจะหลุดไปได้อยู่แล้ว ผมไม่รอช้าพุ่งชนเขาอัดกำแพงทันที ชาร์จเข้าไป ชน ตูม กระเด็นติดกำแพง “เฮ้ย! เล่นอะไรของนายวะ” สตีฟตะโกนเมื่อลุกขึ้นยืนได้ในที่สุด เขาฉุนขาด “นายต้องเลิกแทคเกิลแบบนี้ซะ” พวกสตาฟฟ์ต่อว่าผมเป็นแถว จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 19:12:16 ]

ความคิดเห็นที่ 59 อันที่จริงลิเวอร์พูลชอบให้นักเตะของพวกเขาสวมวิญญาณปิศาจร้ายในตัวแบบนี้อยู่นิดๆ เหมือนกันนั่นแหละ พวกเขามักสอนให้เราทำตัวให้แกร่ง ในเกมฟุตบอลฝั่งละ 5 คนของพวกนักเตะฝึกหัดจะมีนักเตะอาชีพสองคนเข้ามาร่วมเล่นด้วย สตีฟ ฮาร์คเนส และเอ็ดดี้ เทิร์คคิงตัน การแทคเกิลที่เกิดขึ้นในเกมช่างน่าหัวร่อ ฮาร์คเนสไล่เตะนักเตะฝึกหัดทุกคนไม่มีเว้น แอบฟันศอกเอาบ้างก็มี ทำเอาเลือดในตัวผมเดือดขึ้นมา “ฉันจะไม่ปล่อยให้เขาเล่นงานแน่ ไม่มีทาง” ผมบอกตัวเองเมื่อเห็นเขามายืนรอเล่นเกมอยู่ข้างสนามในวันหนึ่ง “ไม่มีวันเสียละที่นายจะมาที่นี่ มาไล่เตะฉันน่ะ” ผมพร้อมแล้วที่จะเผชิญหน้ากับเขา สตีฟเป็นนักเตะฝีเท้าดี เขาปกป้องตัวเองได้ แต่ผมวิ่งเข้าใส่เขาอย่างถนัดถนี่ ตูม ! ครั้งเดียวไม่พอหรอก ตูม ตูม อย่าคิดมาแหยมกับผมเชียว สตีฟเป็นพี่ใหญ่ในหมู่พวกนักเตะสำรอง ผมเตือนตัวเองไม่ให้ลืมข้อนี้ มาดูกันดีกว่าว่าเราจะสู้เขาได้แค่ไหน ยังมีเทิร์คคิงตันอีกคน ผมกัดเขาไม่ปล่อยเหมือนกัน ไล่หวดเขา อัดเขา หลังจากนั้นโค้ชไฮเวย์ถึงกับต้องเชิญพ่อผมมาพบ “เกิดอะไรขึ้นกับสตีเว่น” เขาซัก “เขามีปัญหาอะไรที่บ้านหรือเปล่า เขาฉุนเฉียวมาที่นี่ทุกวัน ทำท่าเหมือนอยากฆ่าคนในการฝึกซ้อม”  สตีฟมองหน้าพ่อผมรอเพื่อให้แน่ใจว่าพ่อเข้าใจความร้ายแรงของสถานการณ์ “เราไม่ได้อยากให้สตีเว่นเลิกกร้าวเพราะนั่นเป็นหนึ่งในจุดเด่นของเขา” สตีฟอธิบายต่อ “แต่เขาพร้อมจะสร้างความเสียหายสูงสุดทุกครั้งที่เข้าปะทะ ช่วยพูดกับเขาทีเถอะ ถ้าไม่เพลาๆ ลงหน่อยเขาอาจหักขาคนอื่นหรือแม้แต่ทำตัวเองเจ็บได้” พ่อจับผมมานั่งอบรมที่บ้าน “ลูกต้องสงบใจลงหน่อย” พ่อสอน แม้เต่รอนนี่ มอแรนก็ยังยอมสละเวลาจากงานในทีมชุดใหญ่มาสอนผมในเรื่องการเข้าบอลหนัก “เลิกทำแบบนั้นซะ” เขาบอกกับผม ผมทำไม่ได้ ตอนอายุสิบหกผมเคยต้องไปพบจิตแพทย์กีฬาเกี่ยวกับปัญหาแทคเกิลนี้ บิล เบสวิคเป็นแพทย์ผู้มีชื่อเสียง เขาทำงานให้กับสตีฟ แม็คลาเรน ที่มิดเดิลสโบรห์มานักต่อนัก และยังทำงานกับพวกนักเตะแมน ยูไนเต็ดด้วย โฮเวิร์ด วิลกินสัน แนะนำผมให้รู้จักกับบิลเมื่อตอนที่ผมไปร่วมเล่นกับทีมชาติ ยู18 “คนนี้เขาเก่งนะ” โฮเวิร์ดบอกผม “ฟังเขาสอน” บิลคุยกับผมเรื่องการแทคเกิล “ลองนึกถึงภาพไฟเขียวไฟแดงนะ” บิลสอน ไอเดียคือต้องรู้ว่าเมื่อไหร่ควรไปเมื่อไหร่ควรหยุดเช่นเดียวกันในการเข้าปะทะ บิลยังแนะนำผมเรื่องการวางตัวในเกม “ไฟอยู่ในอก แต่ต้องเก็บน้ำแข็งไว้ในหัว” เป็นประโยคเด็ดของบิล “มันเหมาะสมกับเธอที่สุดสตีเว่น เพราะเราไม่ต้องการให้เธอลดความกร้าวในสไตล์การเล่น เพียงแต่อย่านำมันมาทิ้งเปล่าบนพื้นสนาม นั่นคือสิ่งที่ทุกๆ คนต้องการจากเธอ” บิลยังเดินทางมาที่เมลวู้ดเพื่อพูดคุยกับนักเตะคนอื่นๆ ด้วย บิลช่วยให้ผมมั่นใจขึ้น แม้ว่าตอนนี้ผมไม่ต้องพึ่งคำปรึกษาของเขาแล้ว แต่ในช่วงเวลานั้นคำพูดของเขาช่วยผมได้มากจริงๆ แม้จะได้รับคำแนะนำดีๆ จากทั้งบิล, สตีฟ, รอนนี่ และพ่อ แต่กระนั้น ผมก็ยังคงเดินหน้าฆ่ามันในการแทคเกิลต่อไปในฐานะนักเตะทีมเยาวชน แม้แต่ตอนที่ผมได้เข้ามาร่วมเล่นเป็นตัวหลักให้ลิเวอร์พูลแล้วผมก็ยังทิ้งความเคยชินไม่ได้ในบางครั้ง การเติบโตในฐานะนักฟุตบอลบางครั้งก็เจือด้วยความเจ็บปวด ผมอับอายทุกครั้งเมื่อหวนนึกไปถึงรอยแผลเป็นในใจที่ผมสร้างขึ้นเองในยุคเริ่มต้นอาชีพของผม จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 19:13:04 ]

ความคิดเห็นที่ 60 เหตุการณ์แรกเกิดขึ้นเมื่อ 27 กันยายน 1999 ที่แอนฟิลด์ เราเล่นเกมกับศัตรูของเรา เอฟเวอร์ตัน ผมอยากลงเล่นด้วยจนปวดใจ ในการประชุมทีมเชรา อุลลิเยร์ ประกาศรายชื่อนักเตะ 11 ตัวแรก “ซานเดอร์, เวการ์ด, ซามี่, คาร่า, สแตน, วลาดี้, ดีดี้, เจมี่, แพททริค, ไมเคิล และร็อบบี้” ไม่มีชื่อผม เจ็บจริงๆ ก้อนแข็งจุกขึ้นมาในลำคอ ผมต้องได้ตำแหน่งตัวจริงแต่กลับได้ระเบิดเวลามาแทน ทำไม ในหัวผมปั่นป่วน ผมนั่งที่ม้านั่งสำรองกับพายุในใจ นี่ไม่ยุติธรรมเลย ในสนามเป็นเกม “เตะ” ฟุตบอลอย่างแท้จริง ฟรานนี่ เจฟเฟอร์และซานเดอร์ เวสเตอร์เฟล มีเรื่องกันและถูกไล่ออกจากเกม ผมล่ะอยากลงสนามไปกำจัดพวกเอฟเวอร์ตันให้สิ้นซาก เพื่อประกาศให้ทุกคนรู้ว่าผมสิ ที่ต้องได้ลงเล่นเป็นตัวจริง “ถ้าได้ลงเล่น” ผมบอกตัวเอง “นายต้องหวดพวกเขาให้หนัก เล่นงานพวกจมูกสีน้ำเงินซะ เชราจะได้รู้เสียทีว่าอย่าได้ดร็อปนายในเกมดาร์บี้อีก” ผมถูกหมายหัวด้วยใบแดงนับตั้งแต่วินาทีแรกที่เชราปล่อยผมลงสนามในฐานะตัวสำรอง ผมฟิวส์ขาด เครื่องติดดับไม่ได้ ตูม ผมอัดเควิน แคมป์เบลอย่างหนักในจังหวะเข้าบอลช้า ไร้เมตตา ไม่มีคำแก้ตัว ใบแดงแท้ๆ ผมหลบออกมาจากเกมเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ ผมวิ่งหนีจากสนามลงมาที่อุโมงค์ ระหว่างทางผมชนเข้ากับฟรานนี่อย่างจัง ฟรานนี่หัวเราะร่า “ฮ่าๆๆๆๆ” มาจากแฟรนนี่ “ขอบใจนะสตีวี่ที่มารับความกดดันแทนฉัน” เมื่อเมฆหมอกสีแดงเริ่มจางไปแล้วนั่นล่ะ ผมถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองทำเรื่องเลวร้ายขนาดไหน “ไอ้คนเห็นแก่ตัว” ผมบอกตัวเองขณะอาบน้ำ พวกนักเตะลิเวอร์พูลต้องยัวะกันหนักแน่ เราตามอยู่ด้วยสกอร์แค่ 1-0 ประตู ยังมีโอกาสที่จะกู้หน้ากลับมาในเกมดาร์บี้ แต่เมื่อผมตัดสินใจเล่นงานแคมป์เบล ผมก็ได้ทิ้งเพื่อนๆ ให้ต่อสู้กับภารกิจที่ไม่มีวันทำสำเร็จ บ้าฉิบ... ผมทำให้พวกเขาผิดหวัง ผมรู้ว่าพวกเพื่อนร่วมทีมต้องด่าผมแน่ ทุกคนเลย เมื่อผมเปิดมือถือ ข้อความแรกมาจากพ่อ ท่านพูดเข้าเป้าทันที “ทำอะไรลงไป เจ้าบื้อ” ผมเข้าใจดีว่าพ่อหมายความว่ายังไง การแทคเกิลที่บ้าคลั่งและโดนลงโทษห้ามแข่งสามเกมรวดไม่ใช่วิธีจะทำให้คนอื่นเชื่อว่าผมน่าเชื่อถือพอจะเป็นนักเตะตัวจริงในทีมลิเวอร์พูล เมื่อกลับมาเมลวู้ดในวันรุ่งขึ้น เชาราเรียกผมไปพบที่ออฟฟิศทันที เจ้านายเล่นงานผมไม่เลี้ยง “นายผิดหวังที่ฉันประกาศว่านายไม่ได้เป็นตัวจริงฉันดูออก” เชราพูด “เราเข้าใจว่านายยัวะ แต่นายควรยัวะแค่สิบวินาทีก็พอ แล้วก็ลืมมันไปซะ” เชราว่าต่อ “คิดถึงทีมให้มากๆ สตีเว่น ไม่ใช่นึกถึงแต่ตัวเอง เลิกแทคเกิลแบบนี้เสียที เราต้องการนายในสนามนั่น เราเปลี่ยนตัวนายลงไปก็เพื่อลงไปเปลี่ยนเกม แต่นายทำให้พวกเราทุกคนผิดหวัง” ผมฟังมามากพอแล้ว ความเกรี้ยวกราดตามธรรมชาติของผมประดังเข้ามา “ก็ผมอยากลงเล่น” ผมเถียงเขา “คุณดร็อปผมในเกมดาร์บี้ ไม่รู้หรือว่าผมอยากลงเล่นแทบตาย” ผมเกือบจะโต้กลับไปด้วยอีกว่าเราคงไม่ต้องตามอยู่ 1-0 หรอกถ้าเชราให้ผมลงเล่นตั้งแต่แรก แต่แล้วผมก็เหลือบไปเห็นสีหน้าของฟิล ธอมป์สัน ธอมโม่ยืนอยู่ด้านหลังของเชราจ้องเขม็งอย่างกับคนบ้าที่พร้อมจะโจนขย้ำเหยื่อเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมกล้าสวนกลับ นั่นคือธอมโม่ขนานแท้ “ช่างเถอะ” ผมบอกตัวเอง ป่วยการที่จะโต้เถียงอย่างคนไร้เหตุผล ผมรู้ว่าผมเองแหละที่ไม่ได้ความ บ่ายวันนั้นตอนที่ขับรถกลับออกจากเมลวู้ด ผมหยุดเพื่อแจกลายเซ็นให้กลุ่มแฟนบอลที่พบ พวกเขาตื่นเต้นกันมาก “ที่นายทำน่ะถูกเผงเลย ทำได้ดีมาก อย่างน้อยนายก็แสดงให้เห็นว่านายแคร์” พวกเขาบอกผม ผิดแล้วพวก ผมไม่ควรทำแบบนั้นเลยต่างหาก สองสามสัปดาห์หลังจากเหตุการณ์นั้น ผมไปทานข้าวที่ร้าน เอสต์ เอสต์ เอสต์ ที่อัลเบิร์ตด็อค (ท่าน้ำ) มีคนบอกว่าเจอซามี่ ฮูเปียในร้านบลูบาร์ที่อยู่ติดกัน ผมก็เลยแวะเข้าไปหา เราดื่มกันเล็กน้อยแล้วผมก็เกิดปวดปัสสาวะ ผมเดินผ่านประตูห้องน้ำ แล้วก็... ซวยอะไรอย่างนี้! ทายสิว่าใครยืนอยู่ในห้องน้ำด้วย เควิน แคมป์เบลไง เรายืนอยู่ด้วยกัน ยืนยิงกระต่ายอยู่เคียงข้างกัน ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นเขา ก็คือตอนที่เขานอนกองอยู่กับพื้นสนามแอนฟิลด์ ในขณะที่พวกหมอของเอฟเวอร์ตันกำลังช่วยกันประกอบร่างเขาให้กลับเข้าที่เข้าทางเหมือนเดิม “สบายดีไหม” แคมป์เบลทัก พระคริสต์ทรงโปรด ผมอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี “เคฟฟังนะ ผมเสียใจจริงๆ ที่ผมแทคเกิลคุณซะขนาดนั้น ตอนนั้นผมหัวเสีย” แคมป์เบลหัวเราะ “ลืมมันไปซะเถอะสตีวี่ แต่พูดก็พูดเถอะ กางเกงผ้ายืดที่ฉันใส่วันนั้นยังเป็นรอยสตั๊ดอยู่เลยว่ะ” ดูเหมือนเขาให้อภัยผม แต่ผมไม่ประมาท เควินตัวโต รูปร่างอย่างกับนักมวยเฮฟวี่เวท ผมยังเกรงๆ ว่าเขาอาจเกิดอยากแก้แค้นขึ้นมาซะตรงนั้น ในห้องน้ำที่บลูบาร์นั่นล่ะ ผมรีบหลบออกมาเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 19:14:04 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ตัดมาที่หนึ่งปีหลังจากนั้น วันที่ 1 ตุลาคม 2000 ลิเวอร์พูลกำลังถูกเชลซีถล่มที่สแตมฟอร์ด บริดจ์ ผมเจอมาพอแล้ว ผมเกลียดการพ่ายแพ้ ความผิดหวังกวาดเอาเหตุผลออกจากหัวผมไปจนหมดเกลี้ยง ผมไล่ตามเดนนิส ไวส์ อัดเขา เดนนิสหันมาเหนี่ยวคอผม เราผลักกันไสกันอุตลุด ฉุดลากกันไปมา มันเป็นการปะทะกันเล็กๆ น้อยๆ ที่ผมหวังว่าใครต่อใครคงจะลืมไปหมดในวันสองวัน แต่เปล่าเลย ไม่กี่วันหลังจากนั้นก็มีการเรียกตัวเข้าแคมป์ทีมชาติอังกฤษที่เบิร์นแฮม บีช เพื่อเตรียมทีมก่อนเกมชี้เป็นชี้ตายในการแข่งขันฟุตบอลโลกรอบคัดเลือก เกมระดับชาติเกมสุดท้ายในสนามเวมบลีย์ เกมกับพวกบุลโดเซอร์จอมลุย ทีมชาติเยอรมัน   ไวส์ซี่มีชื่อติดทีมชาติ ผมก็ด้วย ร็อบบี้ ฟาวเลอร์ และสตีฟ แมคมานามานไปรับผมที่บ้านใหม่ที่วิสตันเพื่อเดินทางไปเบิร์นแฮมด้วยกัน ระหว่างที่เราสามคนขับรถล่องใต้ไปเบิร์นแฮม ร็อบบี้กับแมคก้าไม่ปรานีผมแม้แต่น้อย พวกเขาเอาแต่ปั่นหัวผมด้วยคำพูด “ไวส์ซี่คงฉุนนายว่ะ” แมคก้าหัวเราะร่วน พูดแหย่ผม “อย่าไปหงอให้เขาเชียว” ร็อบบี้ยุส่ง “ให้เขารู้ว่าเครซี่ แก๊งเป็นยังไง” “ช่างปะไร” ผมแก้ “ถ้าเขาอยากมีเรื่อง ฉันก็จะสนองให้” ไวส์ซี่จะท้าผมไปเจอตัวต่อตัวจริงๆ งั้นหรือ แล้วเพื่อนร่วมทีมชาติคนอื่นๆ จะรู้สึกยังไงถ้าผมกับไวส์ซี่ลงไม้ลงมือกันอีกครั้งทั้งๆ ที่เรื่องมันผ่านมาแล้ว ผมไม่ได้กลัวไวส์ซี่ ผมแค่คิดไปถึงพวกเด็กๆ ที่เฝ้าจับตาดูอยู่ ไวส์ซี่เองก็เป็นนักเตะตัวหลักของทีมชาติอังกฤษมานาน “ยืนให้มั่นไว้สตีวี่” ร็อบบี้เตือนผมอีกเมื่อเราขับรถเข้าไปในเขตเบิร์นแฮม “ไวส์ซี่รอนายอยู่” ผมใจเต้นรัวแรงขณะเดินเข้าไปในส่วนต้อนรับของโรงแรม หวาดวิตกว่าจะถูกซุ่มโจมตีโดยนักเตะเชลซีร่างเล็ก ผมนึกจริงๆ ว่าจะเจอไวส์ซี่โดดมาขวางหน้า ตะโกนท้าทาย “ เอ้.. เจ๋อหลาด เป็นบ้าอะไรของนายวะ” ผมเตรียมพร้อม ถ้าเขาต้องการสงครามผมก็จะไม่ทำให้ผิดหวัง เขาอาจมองหาเรื่องชกต่อยอีกครั้ง หนักๆ เลย แต่ว่าผมไม่พบไวส์ซี่ในห้องโถงแห่งนั้น “ไม่แน่เขาอาจไปรอในห้องอาหารก็ได้นะ” ร็อบบี้พูด เหมือนจะช้วย... ช่วย นึกกังวลนิดๆ ตอนเดินเข้าไปที่ห้องอาหาร ไวส์ซี่อยู่ที่นั่น ท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่อง เขาเดินตรงเข้ามาหา “เอาแล้วไง” ผมคิด “เอาจริงหรือนี่” หมัดผมกำแน่น ไวส์ซี่ยื่นมือขวาออกมาอย่างรวดเร็ว เหยียดตรงมาที่ผม ในความเป็นจริง เขาแค่ยื่นมือมาเชคแฮนด์ “เป็นงายบ้าง บายดีมะ” ไวส์ซี่พูดขึ้น ขยี้ศีรษะผม ก็แค่นั้น ไม่มีสงครามใดๆ ทั้งสิ้น แมนจริงๆ เกมระหว่างลิเวอร์พูลกับลีดส์ ยูไนเต็ด เป็นอีกเกมที่น่ารื่นรมย์ และในเกมวันที่ 13 เมษายน 2001 ที่แอนฟิลด์ก็เป็นเกมที่สุดยอดเหนือชั้น ผมตั้งใจเต็มที่ แจกลูกปะทะนับครั้งไม่ถ้วน ผมโดนเตือนตั้งแต่ต้นเกมจากจังหวะที่ไปหนีบขาอลัน สมิธ จนล้ม ผมไม่ได้เล่นสกปรก ไม่น่าเป็นใบเหลืองไปได้ ผมแค่ทำงานของผม ไล่บอล ก็เท่านั้น จังหวะต่อมาผมพุ่งเข้าสกัดเดวิต แบตตี้ ผมแทคโดนบอลอย่างขาวสะอาด แต่แบตตี้เล่นงานผมหนักเลย เขาพุ่งล้ม ผมไม่ได้แตะโดนตัวเขาสักนิด ผมใจหายเมื่อเห็นกรรมการเอื้อมมือไปหยิบสมุดโน้ตในกระเป๋าอีกครั้ง จบแล้ว ผมต้องออกจากเกม ด้วยการแทคเกิลที่ขาวสะอาดทั้งสองครั้ง น่าหัวเราะ “อย่าไล่เขาออกน่า กรรมการ” แบตตี้ประท้วง พยายามต่อรองแทนผม ฉลาดมากนะแบ๊ตตี้ ยังไงผมก็โดนอยู่แล้ว กรรมการตัดสินใจไปแล้วนี่ ทำหยั่งกับว่าเขาจะเปลี่ยนใจเก็บใบแดงคืนได้ แบ๊ตตี้น่ะทำเป็นอินโนเซ็นต์ แกล้งทำเป็นคนดีเพื่อช่วยผม จอมวางแผนจริงๆ เขามีเจตนาจะทำให้ผมถูกไล่ออกอยู่ก่อนแล้วถึงได้ล้มง่ายๆ ตั้งแต่ตอนแรก หลังจากนั้นผมได้พบปะคบหากับแบตตี้อยู่บ้าง เขาก็เป็นคนดีพอตัวคนหนึ่ง แต่ใบแดงที่ผมได้รับในวันนั้นเป็นฝีมือการตบตาของเขา จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 19:14:28 ]

ความคิดเห็นที่ 62 อีกครั้งที่ผมจำได้ดีว่าเลือดเดือดก็คือเกมในวันที่ 8 กันยายน 2001 กับแอสตัน วิลล่า ที่สนามแอนฟิลด์เหมือนเดิม เราเล่นกันได้แย่ แต่ผมก็ทำประตูตีเสมอได้หลังเริ่มครึ่งเวลาหลัง แต่แล้วเกมก็กลับกลายเป็นฝันร้าย ในเกมนั้นจอร์จ บัวเต็งเล่นในตำแหน่งมิดฟิลด์ เขาปะทะกับผมหลายครั้ง ผมเกิดฉุนขึ้นมา ทันใดนั้นบัวเต็งก็มาอยู่ตรงหน้า ผมมองเห็นเขา ก็เลยกระโดดใส่เขาทั้งตัว มันเป็นพฤติกรรมของคนขี้ขลาดผมยอมรับจริงๆ ในเรื่องนี้ ผมยันใส่เขาโดยใช้ทั้งสองเท้า และเท้าข้างหนึ่งก็โดนเขาเข้าเต็มๆ สตั๊ดของผมกระแทกเข้าไปที่โคนขาของบัวเต็ง เขาล้มลงกับพื้นแล้วลุกไม่ขึ้น ไม่ต้องสงสัยเลย นี่เป็นการแทคเกิลที่น่าสะอิดสะเอียนที่สุด เป็นการกระทำที่ผมสำนึกเสียใจมาตลอดจนถึงทุกวันนี้ ทีวีเอาภาพนี้มาฉายซ้ำอยู่เรื่อยและผมก็เจ็บจี๊ดทุกครั้งที่ได้ดู ผมทำแบบนั้นเข้าไปได้ยังไง เจตนาทำร้ายเพื่อนร่วมอาชีพด้วยการปะทะที่คอขาดบาดตาย เป็นสิ่งที่อภัยให้ไม่ได้เด็ดขาด ผมรู้ดี กรรมการรู้เพราะเขามอบใบแดงให้กับเหตุการณ์นั้น เพื่อนร่วมทีมทุกคนของผมก็รู้ “ไม่ได้ความ” แกรี่ แม็คอัลลิสเตอร์ด่าผม เพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ ต่างก็ประณามผมในเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน “ผมเสียใจ” ผมตอบพวกเขาแค่นี้ ผมจะพูดอะไรได้อีกเล่า เชราเดินเข้ามาเขาต่อว่าผมเป็นการใหญ่ สมควรแล้วล่ะ ผมรู้สึกผิดหวัง, ทุกข์ใจ หัวผมแทบระเบิดเป็นเสี่ยงๆ พ่อโทรมาหาคำพูดของท่านเหมือนเสียงสะท้อนของแกรี่ แม็ค “นายมันไม่ได้ความ” จากนั้นเอเยนต์ของผม สตรวน มาร์แชล ก็โทรมาด้วย “กับบ้านไปก่อนไปตั้งสติให้ดี” เขาบอก “ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณพรุ่งนี้” บ้าน น่าจะเป็นที่หลบภัยชั้นดีแต่ผมกลับหลับตาไม่ลง ผมนอนอยู่บนเตียง คิดวิตกกังวล “ฉันจะทำขาบัวเต็งหักหรือเปล่า” โชคยังดี จอร์จเป็นคนแข็งแรง คนแกร่ง เช้าวันรุ่งขึ้นหนังสือพิมพ์โจมตีผมอย่างโหดร้ายไม่แพ้กัน ซึ่งก็ถูกต้องแล้ว ภาพการพุ่งเข้าเสียบของผมดูแล้วชวนให้ช็อค สตรวนโทรมาหา “คุณต้องเปลี่ยนสไตล์การแทคเกิลซะให้ได้ ไม่อย่างนั้นคุณก็จะถูกจดจำด้วยภาพนี้” เขาบอก “แทนที่จะถูกจดจำในภาพของนักฟุตบอลที่ดี คุณจะต้องถูกมองว่าต้อยต่ำเหมือนหมาข้างถนน รักษาสไตล์กร้าวของคุณเอาไว้ แต่ครั้งหน้าที่คิดจะแทคเกิลต้องคิดให้รอบคอบก่อน อย่าให้ตัวเองขาดสติ” คำพูดของสตรวนเข้าเป้าทุกดอก เขาพูดถูก ผมเกลียดที่จะถูกจดจำว่าเป็นพวกชอบทำร้ายเพื่อนร่วมอาชีพ “คุณหาเบอร์โทรของบัวเต็งให้ผมหน่อยได้ไหม” ผมถามสตรวน “ขอเวลาเดี๋ยว” สตรวนตอบแล้วก็วางสายไป ผมกำลังจะโทรหาแกเร็ธ แบรี่ นักเตะวิลล่าคนเดียวที่ผมรู้จักดีพอ ตอนนั้นเองสตรวนก็โทรกลับมาหาเพื่อบอกหมายเลขโทรศัพท์ของบัวเต็ง ขณะกดปุ่มหมายเลขบนโทรศัพท์ ผมบอกกับตัวเอง “ฉันจะไม่ยอมอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ซ้ำอีกเป็นอันขาด” บัวเต็งรับสายแล้ว “จอร์จ นี่สตีเว่น เจอร์ราร์ด นะ ผมโทรมาเพื่อขอโทษ ผมแทคเกิลได้น่าเกลียดจริงๆ” ผมหยุดนิดหนึ่ง มั่นใจว่าเขาต้องด่ากลับมาเป็นชุด “ฟังนะ” เขาพูดบ้าง “คุณเป็นนักเตะที่ดีชะมัดยาด ถ้ากำจัดเรื่องนี้ออกจากเกมของคุณได้คุณก็จะไม่เป็นไร ผมไม่เป็นไร โชคยังดีที่คุณไม่ได้ทำให้ผมบาดเจ็บ ผมยอมรับคำขอโทษ” โล่งใจ ผมกล่าวลาและกดปุ่มวางสาย ขอบคุณพระเจ้าที่เรื่องนี้จบลงแล้ว จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 19:15:06 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ผมถูกแบนสามเกมจากเหตุการณ์นั้น ผมไม่บ่นอะไรเพราะรู้แก่ใจว่าควรจะโดนโทษแบนนานกว่านี้ด้วยซ้ำ แกรี่ แม็ค กังวลเรื่องการแทคเกิลของผมไม่น้อย เขาจึงพูดกับสตรวนและมาเตือนผมซ้ำ “ต้องใจเย็นลงกว่านี้” แกรี่บอก “นายเข้าบอลแบบกะเอาถึงตาย นายจะทำตัวเองตกที่นั่งลำบากถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป ดูฉันเป็นตัวอย่างสิ ฉันเคยได้รับบาดเจ็บร้ายแรงมาแล้ว การแทคเกิลไม่ใช่จะต้องทุ่มสุดตัวเสมอไปหรอกนะ มันเป็นศิลปะอย่างหนึ่งด้วยซ้ำ ต้องรู้ว่าจะแทคเกิลเมื่อไหร่, อย่างไร และหนักเบาแค่ไหน” ตั้งแต่ขึ้นชั้นมาเล่นกับทีมชุดใหญ่ลิเวอร์พูลผมรับฟังสิ่งที่บรรดานักเตะรุ่นพี่ซึ่งผมนับถือมาโดยตลอด ไม่ว่าจะเป็นฟาวเลอร์, เรดแนปป์, สตอนตัน, แม็คอัลลิสเตอร์, คาราเกอร์ หรือแม้แต่ไมเคิล คำแนะนำของแกรี่เรื่องการแทคเกิลฟังดูมีเหตุมีผล แต่นิสัยเดิมน่ะแก้ยาก การจะเปลี่ยนมันได้คงต้องใช้เวลา “ฉันจะไม่เปลี่ยนสไตล์การเล่นของตัวเองเพื่อใคร” ผมบอกตัวเองเมื่อฟังเลคเชอร์จากแม็คจบ “การแทคเกิลเป็นส่วนหนึ่งในเกมของฉัน” ฟุตบอลคอมมูนิตี้ ชิลด์ต้องนับเป็นการแข่งขันรายการสุดท้ายของฤดูกาล แต่มันกลับถูกจัดขึ้นในเดือนสิงหาคมซึ่งเป็นตอนเริ่มต้นของฤดูกาลถัดไป เกมการพบกันระหว่างลิเวอร์พูลกับอาร์เซนอลเป็นเกมที่สู้กันถึงพริกถึงขิงทุกครั้ง ปาทริค วิเอร่า กับผมเคยปะทะกันนับครั้งไม่ถ้วน เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ก็เป็นครั้งหนึ่งในจำนวนนั้น ผมจำได้ว่าปาทริคเหนือกว่าผมอย่างไรในเกมเอฟเอ คัพ นัดชิงชนะเลิศ ฤดูกาล 2001 ที่คาร์ดิฟ ครั้งนี้ผมไม่อยากเสียท่าอีก ผมตั้งใจอัดเขาหนักและแรงในการปะทะกันตั้งแต่ช่วงห้านาทีแรกของเกม วิเอร่าออกแอ๊คติ้งเต็มที่ กลิ้งไปบนพื้นอยู่หลายตลบ ปากก็ร้องโอดโอย “เงียบเหอะน่า เป็นลูกผู้ชายหน่อย” ผมบ่นเขาในใจ ผมถูกจดชื่อ แล้วไง ลิเวอร์พูลจำเป็นต้องแสดงให้โลกเห็นว่าพวกเราไม่กลัวอาร์เซนอลและนักเตะชื่อดังของพวกเขา ปฏิกิริยาหลังเกมจากทางอาร์เซนอลทำให้ผมโกรธ อาร์แซน เวนเกอร์ให้สัมภาษณ์สับผมต่อหน้าสื่อมวลชนเสียเละเป็นโจ๊ก  เขาบอกว่าผมเป็นนักเตะพวกเท้าติดดาบ และการเข้าบอลของผมเป็นการกระทำของ จอมหักขา วิจารณ์ผมว่าเป็นพวกไร้น้ำใจและสมควรจะได้รับใบแดงมากกว่าใบเหลืองในจังหวะนั้น น่าขันสิ้นดี หลังจากที่วิเอร่ากลิ้งพอแล้วผมก็เห็นเขาลุกขึ้นมาเล่นต่อได้จนจบเกม เมื่อนักเตะรุ่นเล็กอย่างผมไล่อัดกัปตันทีมของเวนเกอร์ เวนเกอร์ก็ออกมาประท้วง กลับกันถ้าผมเป็นฝ่ายถูกอัดบ้างผมก็คงแค่ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น อาร์เซนอลเป็นทีมที่เจ้าเล่ห์ เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมต้องลงประฝีเท้ากับทีมของเวนเกอร์ ผมรู้ดีว่าต้องเจอกับเกมที่หนักเสมอ มาร์ติน คีโอว์น และโทนี่ อดัมส์ เข้าสกัดผมจากทางด้านหลังเสมอ วิเอร่าก็คอยหวดผมไม่เลี้ยง เดนนิส เบิร์กแคมป์ก็อาจชักศอกหรือย่ำใส่ถ้ามีโอกาส แต่เมื่อเจอแบบนั้นผมไม่ทำเหมือนที่อาร์เซนอลทำ ผมไม่บ่น มีเรื่องราวเกิดขึ้นอีกในเกมดาร์บี้ แมตช์ ที่แอนฟิลด์ เมื่อวันที่ 22 ธันวาคม 2002 การจะเลี่ยงความขัดแย้งกับเอฟเวอร์ตันไม่เคยง่ายสำหรับผม ไม่ใช่ธรรมชาติวิสัยของผมที่จะทำตัวดีกับเพื่อนบ้านสีน้ำเงินทีมนี้ เกมดาร์บี้ แมตช์ กระตุ้นบางสิ่งในเลือดของผม ในเกมนี้ผมเข้าแย่งบอลในจังหวะ 50-50 กับฟูลแบ็คของเอฟเวอร์ตัน แกรี่ เนย์สมิธ ผมคิดว่าเขาจะเล่นงานผม ผมก็เลยเสียบใส่เขาก่อนเลย ผมไม่ภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองทำเพื่อตอบโต้การเข้าปะทะของเนย์สมิธ ผมโดดทั้งสองเท้าพุ่งเข้าหาบอล ระหว่างลอยตัวอยู่กลางอากาศผมมองออกว่านี่ต้องทำเนย์สมิธเจ็บหนัก แต่สายเกินกว่าจะหยุดเสียแล้ว ผมต้องหาที่ลง ผมย่ำเต็มแรงเข้าไปที่ขาของเขา เปิดแผลที่ขาเขาในทันที เลือดกระเซ็นใส่กางเกงสีขาวของเขา ความสับสนอลหม่านเกิดขึ้นในทันที จากทางหางตาผมเห็นใครบางคนพุ่งชาร์จเข้ามาราวกับวัวกระทิง เวย์น รูนี่ย์ – ตัวสร้างความปวดหัวตัวจริงในเกมนี้ พุ่งเข้ามาอย่างเร็วขยุ้มเข้าที่คอผม แรงจนศีรษะผมแทบหลุดติดมือเขาไป นี่ล่ะเวย์น รูนี่ย์ ผู้โด่งดัง เด็กมหัศจรรย์ของเอฟเวอร์ตันกำลังประกาศตัวให้เป็นที่รู้จัก ผมเคยดูเขาเล่นในเกมเอฟเอ ยูธ คัพ และรับรู้ถึงพรสวรรค์ที่เขามี เขาเล่นได้ยอดเยี่ยมมากในเกมดาร์บี้ ปี 2002 เกมนี้ด้วยเช่นกัน พายุหมุนสีน้ำเงิน นอกจากตรงเข้ามาเล่นงานผมแล้ว รูนีย์ยังไปเล่นงานผู้รักษาประตูของทีมเรา คริส เคิร์กแลนด์อีกด้วย จากลูกที่ยิงไปชนคานเข้าพอดิบพอดี ช่างร้ายเหลือ แม้แต่ตอนที่กำลังวอร์มอัพ พวกแฟนๆ เอฟเวอร์ตันก็ยังร้องเพลงเชียร์ “รูนี่ย์จะจัดการพวกนาย” พวกแฟนๆ พูดถูกจริงแท้แน่นอน มาถึงตอนนี้ผมกับวาสซ่ายังหัวเราะกันถึงเรื่องนี้บ่อยๆ เมื่อไรก็ตามที่ได้เห็นรูปที่เขาปรี่เข้ามาเล่นงานผม ผมก็มักจะอดหัวเราะไม่ได้ มันเป็นเรื่องน่าสนุกเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นี้ “เป็นฉันก็ทำแบบนั้นกับนายเหมือนกันล่ะ วาสซ่า” ผมบอกกับเขา ลองถ้ามีใครโดดย่ำเพื่อนร่วมทีมของผมแบบนี้ผมก็คงตรงเข้าไปเล่นงานเจ้าหมอนั่นทันที วาสซ่าทำแบบเดียวกับที่ผมคิด เราสองคนเป็นพวกห้าว มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตแบบฮายตันและคร็อกเท็กซ์ รูนี่ย์มีสิทธิ์เต็มที่ที่จะเอาคืนกับผมในกรณีนี้ เจ้าหนูแค่ต้องการปกป้องเนย์สมิธ เขาทำในสิ่งที่ถูกต้อง จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 19:15:47 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ที่ผมไม่ชอบคือการกระทำของพวกนักเตะซีเนียร์ของเอฟเวอร์ตัน เดวิด เวียร์ และอลัน สตับบ์ เหมือนพวกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านกำลังปฏิบัติภารกิจ พวกเขารีบเดินจากอีกฝั่งของสนามเข้ามาร่วมวง พยายามบอกให้กรรมการไล่ผมออก เวียร์และสตับบ์ทำแบบนี้อยู่เรื่อย พวกเขาชอบหาเรื่องให้ผู้เล่นฝ่ายตรงข้ามถูกไล่ออก พวกเขาเคยพยายามทำให้ไมเคิลถูกจดชื่อและถูกไล่ออกจากสนามมาแล้วครั้งหนึ่ง ผมเห็นพฤติกรรมของเวียร์มาโดยตลอด พอมีเรื่องปะทะเล็กๆ น้อยๆ เกิดขึ้น เวียร์ก็จะตรงรี่เข้าหากรรมการพยายามกระตุ้นให้เขาควักใบแดงออกมาให้ได้ ส่วนสตับบ์เมื่อย้ายไปเล่นกับทีมซันเดอร์แลนด์เขาก็ยังนำเอานิสัยนี้ไปใช้ด้วย ในเกมที่ลิเวอร์พูลแข่งกับซันเดอร์แลน์ในฤดูกาล 2005-2006 สตับบ์ก็ไม่วายพยายามทำให้ผมถูกไล่ออกด้วยเช่นกัน โชคยังดีที่ความพยายามของสตับบ์และเวียร์ที่จะให้เกรแฮม โพลล์ ออกคำสั่งหน้าเดินแก่ผมล้มเหลวไปในเกมที่แอนฟิลด์คราวนี้ โพลล์มองไปทางอื่นอยู่ตอนที่ผมโดดเหยียบเนย์สมิธ กรรมการรู้ดีว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น เขาจึงไม่สามารถลงโทษผมในสิ่งที่เขามองไม่เห็นได้ ในตอนนั้นผมพยายามอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้โพลฟังตรงๆ “ฟังนะ ผมสกัดโดนเขา แต่ผมไม่มีเจตนาจะทำร้ายเขาเลย” เรื่องสงบลงได้หลังจากนั้น เกมจบด้วยผลเสมอ 0-0 หลังจบเกมผมตั้งใจไปขอโทษเนย์สมิธทันที ระหว่างทางเดินใกล้ถึงห้องแต่งตัวทีมเยือนผมไปเจอเข้ากับเดวิด มอยส์ ผู้จัดการทีมเอฟเวอร์ตันซึ่งกำลังให้สัมภาษณ์กับสกายทีวีอยู่ ผมยืนรอแล้วก็เดินเข้าไปหาตอนเขาสัมภาษณ์จบ “ผมเสียใจ” ผมบอกเขา “ผมรู้ว่าการแทคเกิลนั้นมันดูน่าเกลียด แต่ผมไม่ตั้งใจจะทำร้ายเขา แกรี่จะยอมรับคำขอโทษจากผมได้ไหม” เดวิดบอกกับผมว่า “แล้วผมจะบอกเขาให้ว่าคุณฝากขอโทษนะ” ผมไม่คิดว่ามอยส์จะอยากให้ผมเขาไปในห้องแต่งตัวของเอฟเวอร์ตันในตอนนั้น ผมอาจไม่มีโอกาสได้กลับออกมาอีก โพลล์ได้ดูภาพการทำฟาวล์ภายหลังทางโทรทัศน์ก็เลยหมายเหตุเรื่องนี้ในรายงาน ทางเอฟเอจึงเรียกให้ผมไปให้การในการสอบสวนทางวินัยที่สนามรีบ็อค สเตเดี้ยม ของทีมฟูแล่ม ผมไม่กลัว เพราะในเหตุการณ์นั้นผมคิดจริงๆ ว่าเนย์สมิธจะเสียบสกัดผม ผมถึงได้แทคเกิลเขาแบบที่ทำไป มันเป็นการป้องกันตัว ในการไต่สวนคณะกรรมการของเอฟเอกล่าวว่าพวกเขาเข้าใจ “ในกลางอากาศ คุณอยากยั้งตัวไว้ แต่ทำไม่ได้” ถูกต้องครับ “แต่เราต้องคำนึงถึงคู่กรณี และพิจารณาพฤติกรรมที่ผ่านมาของคุณประกอบด้วย” แย่แล้ว! เสร็จเลยผม เอฟเอนำเอาการแทคเกิลในอดีตมาพิจารณาด้วยแบบนี้ผมก็หมดโอกาสที่จะถูกตัดสินอย่างเป็นธรรม พวกเขาย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่ผมแทคเกิลจอร์จ บัวเต็ง และตัดสินโทษแบน 3 เกม สำหรับกรณีของเนย์สมิธ ว่ากันถึงการตัดสินโทษที่รุนแรง เอฟเอควรจะพิจารณาตัดสินจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพียงอย่างเดียวมากกว่านำเหตุการณ์ในอดีตมาประกอบการพิจารณาด้วย แบบนี้ถึงจะยุติธรรมมากกว่า ตอนจบฤดูกาลนั้น ( 2001-2002) ผมจองตั๋วเครื่องบินไปโปรตุเกส ซึ่งผมซื้อบ้านเอาไว้ที่นั่น ผมไปขึ้นเครื่องสาย สายขนาดที่ว่าทางสายการบินต้องประกาศเรียกออกลำโพง “ท่านผู้โดยสารเจอร์ราร์ดกรุณามาที่ประตูหมายเลข 6 ด้วยค่ะ ขณะนี้เที่ยวบินไปฟาโร พร้อมจะออกเดินทางแล้ว” บ้าชะมัด ผมรีบจ้ำอ้าวไปที่ประตูทันเวลาพอดี บนเครื่องบิน ผมยืนอยู่ตรงช่องทางเดินมองหาที่ว่าง มันเป็นเที่ยวบินราคาประหยัดซึ่งเราจะเลือกที่นั่งตรงไหนก็ได้ตามต้องการ ผู้โดยสารคนอื่นๆ ที่เหลือมองผมด้วยสีหน้าที่อ่านได้ว่า พวกเขากำลังนึกด่าผมอยู่ในใจ “นายคนนี้นี่เอง ไม่รู้จักเวล่ำเวลาทำให้เราต้องมานั่งคอย” ผมมองไปทั่วเพื่อหาที่นั่งว่าง เที่ยวบินนี้เต็มทุกที่นั่ง แต่ยังไงมันก็ต้องมีที่นั่งเหลือที่นึงสิ ในที่สุดผมก็หาที่นั่งว่างเจอจนได้ ผมเดินไปตามทางเดิน แต่พอเข้าไปใกล้ ความรู้สึกสยดสยองก็แล่นผ่านตัวผมทันที ที่นั่งของผมจะอยู่ติดกับคนทั้งโลกนี้คนไหนก็ไม่ติด  กลับจะต้องบังเอิญไปอยู่ติดกับที่นั่งของเนย์สมิธและแฟนสาวของเขาซะอย่างนั้น การหลบหนีไม่ใช่สิ่งที่เลือกได้แล้วในตอนนี้ “สบายดีไหม แกรี่” ผมเอ่ยทักทายขณะหย่อนตัวลงนั่ง กลั้นเต็มที่ที่จะไม่ให้หน้าแดง “อืม.. สตีเว่น ผมสบายดี” เนย์สมิธตอบ “แล้วคุณล่ะ” “สบายดี” ผมเหลือบมองทางหางตาเลยแอบเห็นว่าแฟนสาวของเนย์สมิธกระทุ้งศอกใส่เขาอย่างแรง แปลกแต่จริงเขาไม่เอ่ยถึงการแทคเกิลเจ้าปัญหานั้นสักคำ เขาเงียบตลอดไฟลท์ เราแทบไม่ได้พูดคุยอะไรกัน ผมไม่กล้านอนหลับบนเครื่องกลัวว่าจะโดนศอกเอาบ้าง จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 19:16:10 ]

ความคิดเห็นที่ 65 แกรม เลอ โซ คือนักเตะรายต่อมาที่มีโอกาสได้ลิ้มรสความโกรธของผม ในวันที่ 23 พฤษภาคม ปี 2003 (ฤดูกาล 03-04) เราเปิดศึกกับเชลซีที่สนามสแตมฟอร์ดบริดจ์เพื่อช่วงชิงตั๋วใบสุดท้ายไปเล่นแชมเปียนส์ลีก เดิมพันสูงของเกมสูงลิบลิ่ว ผู้คนอาจคิดไปถึงเรื่องมูลค่าของผลตอบแทนที่สโมสรจะได้มาจากเกมยุโรป แต่มีสิ่งอื่นสำคัญกว่าเงิน สำหรับนักเตะ แชมเปี้ยนส์ ลีก คือที่ๆ นักฟุตบอลอยากจะไปให้ถึง เป็นถิ่นอาศัยของทีมและนักเตะที่ยิ่งใหญ่ ดังนั้นนักเตะทุกคนจึงโดดเข้าแทคเกิลกันเป็นว่าเล่นในบ่ายวันนั้น เชลซีเก่งเกินไปสำหรับเรา สิ่งที่ผมกลัวตั้งแต่ก่อนเริ่มเกมเริ่มเป็นความจริง สถิติของเราที่เดอะ บริดจ์ ไม่ดีเอาเสียเลย และเชลซีก็มีนักเตะชั้นยอด ; แพรงค์ แลมพาร์ด และไอเดอร์ กุ๊ดยอนเซ่น ซึ่งเป็นตัวจริง ไหนยังจะมีจิอันฟรังโก้ โซล่า ที่นั่งสำรองอีก ในเกมซามี่ ฮูเปีย โหม่งทำประตูให้เราขึ้นนำก่อน แต่มาร์กเซ เดอไซญี่ ก็มาตามตีเสมอได้ จากนั้นเจสเปอร์ กรันชาก็ปั่นลูกโค้งเข้าไปอีก ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เราตกเป็นฝ่ายตามอยู่ 2-1 ประตู แฟนบอลเชลซีตื่นเต้นกับโอกาสของพวกเขาที่จะได้ไปเล่นในแชมเปียนส์ ลีก ในขณะที่ของเราต้องมุ่งหน้าไปยูฟ่า คัพ ลิเวอร์พูลทำงานหนักราวกับทาสมาตลอดเพื่อความหวังที่จะได้ไปเล่นแชมเปียนส์ ลีก ถึงตอนนี้ความฝันจบสิ้นลงแล้ว เมื่อเหลือเวลาอีกแค่หนึ่งนาที ผมก็รู้สึกว่าทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ความเกรี้ยวกราดไหลผ่านสมองของผม ทำลายกลไกในการยับยั้งชั่งใจไปจนหมด ฟูลแบ็กของเชลซีอยู่ใกล้ผมที่สุด เขาเจอเข้ากับการเข้าบอลแบบเก่าแก่ที่สุดในตำรา บางคนอาจคิดไปว่าผมมีเรื่องโกรธแค้นส่วนตัวกับเลอ โซ แต่เปล่าเลย แกรมเป็นคนดี เขาดีกับผมเสมอเมื่อเราได้มีโอกาสร่วมงานกันเป็นครั้งคราวในทีมชาติอังกฤษ เขาแค่โชคร้ายที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุดตอนที่ผมสติแตก ตูม! ใบเหลืองที่สอง เชิญออกครับ จบฤดูกาล หลังจากนั้นผมนั่งอยู่ในห้องแต่งตัว โกรธตัวเองที่ต้องมาจบฤดูกาลแบบนี้ เชราอยู่ข้างนอกกำลังให้สัมภาษณ์ถึงผมด้วยคำพูดดีๆ “ถ้าเรามีสตีเว่น เจอร์ราร์ดสักสิบคน เราคงได้ไปเล่นแชมเปียนส์ ลีก” เจ้านายพูด อืม.. กล่าวได้ดีครับ แต่ไม่มีอะไรจะปลอบประโลมผมได้ในขณะนี้ ต้องพลาดการไปเล่นแชมเปียนส์ ลีก คือหายนะ บรรยากาศ, คุณภาพ, ความตื่นเต้น และระดับความสนใจของรายการยูฟ่า คัพ ด้อยกว่าแชมเปียนส์ลีกทุกทาง แชมเปียนส์ลีกสำหรับผมดีพอๆ กับการได้เล่นให้ทีมชาติอังกฤษก็ไม่ปาน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผมได้สูญเสียความเยือกเย็นไปที่เดอะ บริดจ์นี่เอง ต่อมาในวันที่ 3 สิงหาคม 2003 เราพบตัวเองกำลังเล่นกับกาลาตาซารายที่สนามอัมสเตอร์ดัม อารีน่า ไม่มีทางเลยที่เกมนี้จะเป็นเกมอุ่นเครื่องที่นุ่มนวลไปได้ ปกติแล้วในเกมระหว่างอังกฤษและตุรกีทั้งในเกมระดับสโมสรและระดับชาติจะมีดีกรีความตึงเครียดรุนแรงเสมอ สองสามเดือนก่อนหน้านี้ในเกมรอบคัดเลือกยูโร 2004 อังกฤษปะทะกับตุรกี ณ สเตเดี้ยม ออฟ ไลท์ สนามของทีมซันเดอร์แลนด์ สิ่งที่เกิดขึ้นในเกมนั้นคือสงครามอย่างแท้จริง สองเดือนต่อมาทีมชาติอังกฤษก็เดือนทางไปเยือนอิสตันบูลบ้าง ซึ่งที่นั่นความรุนแรงก่อตัวขึ้นอีกในเกมการปะทะกันเล็กน้อยๆ ก่อเรื่องวุ่นวายตามมาไม่หยุด ประกายไฟที่เกิดขึ้นในเกมทุกครั้งแม้จะเล็กน้อยแต่ก็ลุกลามเป็นลูกไฟมหึมาตลอดทั้งเกม ในเกมที่อัมสเตอร์ดัม กาลาตาซารายพุ่งเป้าไปที่นักเตะอังกฤษของลิเวอร์พูลทุกคน ไม่ต้องถาม ไม่มีความพยายามจะยั้งมือกันเลย ผมนั่งอยู่ที่ม้านั่งสำรองเฝ้าดูพวกตุรกีเล่นงานไมเคิล และเอมิล (เฮสกี้) เสียจนล้มลุกคลุกคลาน ผมร้อนรนที่จะลงไปร่วมเกมมีเรื่องที่ต้องจัดการในสนามมากมาย “เปลี่ยนผมลงๆ” ผมเฝ้าบอกกับเชรา ในที่สุดเมื่อถึงครึ่งชั่วโมงสุดท้าย เจ้านายทนผมต่อไปไม่ไหว แฮรี่ คีลล์ถูกถอดออกผมพุ่งเข้าไปในสนามราวกับพายุ ในเกมเป็นเหมือนฉากในหนังคาวบอย การต่อสู้อย่างโหดเหี้ยมระหว่างนักรบสองฝ่ายซึ่งผมไม่ได้เข้าร่วม ผมต้องการชดเชยเวลาที่สูญเสียไปตั้งแต่แรก นักเตะกาลาตาซารายใช้ลูกไม้สกปรกทุกอย่างเท่าที่จะนึกได้ แทคเกิลตอดเล็กตอดน้อย, ดึงเสื้อ หรือแม้แต่ถ่มน้ำลายใส่ ฮาคาน ซูเคอร์ เป็นศูนย์กลางของทุกอย่าง นักเตะกาลาตาซารายคนอื่นๆ ล้วนแล้วแต่มีส่วนด้วยทั้งสิ้น ฮาคาน อุนซาล, อูมิต ทุกๆ คนนั่นแหละ พวกเจ้าเล่ห์เอ๊ย ! ทันใดนั้นผมโดนศอกเข้าที่หน้า น้ำตากลบตา ปากเจ่อ ความโกรธยิ่งเหมือนถูกสุมไฟหนัก ผมตามล่าซูเคอร์ และอุนซาล เข้าไปหวดอุนซาลก่อน กรรมการชาวดัทช์ เรเน่ เทมมิง จดชื่อผมทันที พวกเติร์กหันมาตามล่าผมอย่างหนัก อีกหนึ่งศอก ตูมเข้าให้ ผมโดนกระแทกที่หัวนับครั้งไม่ถ้วน ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักมวยบ้าเลือด นีล เมลเลอร์ ศูนย์หน้ารุ่นน้องสู้ถวายหัว เขาพุ่งเข้าเสียบเกเบรียล โทมัส จังหวะขาวสะอาด แต่กรรมการเทมมิงไล่เขาออกจากสนามอย่างรวดเร็ว น่าช็อคเสียจริง ในตอนนี้ผมเริ่มสงครามจริงๆ แล้ว ผมวิ่งพล่านทั่วสนาม ไล่ล่านักเตะเติร์ก เตะทุกสิ่งที่เคลื่อนไหวได้ กรรมการเทมมิงให้ฟรีคิกอย่างน่าขันในจังหวะที่ผมทำฟาวล์อุนซาล ทันใดนั้นพวกนักเตะเติร์กเข้ามารุมล้อมผม ฝอยน้ำลายที่พวกเขาถ่ม ปลิวมาโดนหน้าอย่างจัง ผมปาดเช็ดออก พยายามจะเดินหนี ซูเคอร์เตะผมอีก นี่เป็นลูกไม้เก่าแก่ที่พวกเติร์กใช้ยั่วยุผม ผมรู้สึกได้ถึงการโกง ผมบาดเจ็บจากน้ำมือพวกเติร์ก ผมไม่พอใจการตัดสินใจของกรรมการเทมมิง เขาต้องรู้เห็นเป็นใจกับพวกนั้นแน่ๆ “ขี้โกงเอ๊ย” ผมพูดใส่เขา “ว่าไงนะ” กรรมการเรียก “มานี่” ตูม! ใบเหลืองที่สอง ใบแดง เชิญออก ตลกชะมัด! พวกเติร์กกระดี๊กระด๊ากันเต็มที่ พวกเขารู้แล้วว่ากลโกงของเขาประสบผลสำเร็จแล้ว และพวกเขาก็ลอยลำกับชัยชนะเหนือเรา 2-1 ประตู ผมไม่อยากเชื่อว่าเทมมิงจะเข้าใจ เขาเป็นชาวต่างชาติ ผมรู้เพราะได้ยินเขาพูดภาษาต่างชาติในอุโมงค์ตอนเดินออกมา แต่เขาก็รู้ภาษาอังกฤษ หรืออย่างน้อยก็เข้าใจคำพูดที่ผมพูดกับเขา “รู้ไหมว่านี่จะมีผลต่อเนื่องไปในซีซั่นด้วย” เชราถาม ทำให้ผมเกิดกังวลขึ้นมา ใบแดงนี้อาจมีผลกับผมในเกมยูฟ่า คัพ ด้วย บ้าชะมัด! โจ เคอรริแกนโค้ชผู้รักษาประตูของลิเวอร์พูลมาต่อว่าผมอีก ธอมโม่ก็เข้าร่วมด้วย ผมโกรธตัวเองพอๆ กับโกรธกรรมการ เชราไปพบกรรมการเพื่อพูดกับเขา – ไปขอร้องว่างั้นเถอะ ไม่นานเจ้านายก็กลับมาพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ บนใบหน้า “ฉันไปพูดกับกรรมการแล้ว เขาบอกว่า ‘ผมจะไม่เขียนเรื่องนี้ลงไปในรายงาน เจอร์ราร์ดเล่นหนัก แต่เขาไม่ได้ทำฟาวล์หรือพูดจาไม่ดีในจังหวะนั้น” แฟร์ดีสำหรับเทมมิง ผมโล่งใจ จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 19:16:57 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ความกรุณาของเทมมิงไม่ช่วยลบความทรงจำเลวร้ายของการถูกไล่ออกจากสนามได้ ใบแดงเป็นเรื่องขายหน้า ไม่มีเรื่องใดน่าอับอายเทียบเท่ากับการที่ต้องนั่งไปรอในห้องแต่งตัวว่างเปล่า ต้องทนฟังเสียงร้องตะโกนของผู้คนจากด้านนอกและรู้ตัวว่าทำให้เพื่อนร่วมทีมต้องตกที่นั่งลำบากเมื่อขาดเราไปสักคน การทำให้เพื่อนร่วมทีมผิดหวังเป็นบาปมหันต์ในโลกของฟุตบอล ผมเคยเล่นในทีมที่มีเพื่อนร่วมทีมถูกไล่ออกมาก่อน มันเป็นความเหนื่อยยากอย่างแท้จริง ทุกคนที่เหลือต้องวิ่งกันหนักกว่าเดิมโดยที่มีโอกาสน้อยนิดที่จะได้ผลลัพธ์ที่ดีจากเกม ผมต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพราะผมเป็นกำลังหลักของลิเวอร์พูลแล้วตอนนี้ ถึงเวลาที่ผมจะต้องเริ่มตอบสนองคำแนะนำที่คนอื่นๆ อย่างเช่น สตรวน หรือ แกรี่ แม็ค เคยบอก นำมาคิดพิจารณาอย่างจริงจังเสียที หลังจากนั้นผมเลือกนำเทคนิคการแทคเกิลแบบอื่นๆ มาใช้ เข้าหาบอลด้วยเท้าข้างเดียว ไม่ใช่สองเท้าเหมือนที่ทำมาตลอด แต่กระนั้นใบแดงก็ยังวนเวียนมาติดใจผมอยู่ คอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ไม่ได้จากไปอย่างถาวรซะทีเดียว โดยเฉพาะอย่างยิ่งในดาร์บี้ แมตช์ ผมถูกจดชื่อตั้งแต่ต้นเกมเนื่องจากไปเตะบอลทิ้งอย่างงี่เง่าในเกมกับเอฟเวอร์ตันในฤดูกาล 2005 – 2006 จากนั้นผมก็รับอีกใบเหลืองเพิ่มจากการเข้าสกัดเควิน คิลบาน ช้า ผมถูกไล่ออกอีกแล้ว ฉะนั้นจะว่าไปผมเองก็ยังไม่ได้ขจัดปัญหาเรื่องใบแดงไปได้ทั้งหมด ผมยังรักความรู้สึกของการแทคเกิล เพราะอย่างนี้ผมจึงชอบดูเกมรักบี้ของทีมอังกฤษ อัดหนัก สงครามเลือดคือสิ่งที่ผมรักในกีฬา ผมเองเคยเป็นฝ่ายต้องเจ็บเพราะการปะทะด้วยเหมือนกัน ครั้งที่ร้ายแรงที่สุดครั้งหนึ่งคือคราวที่วิโอเรล กาเนีย เสียบสกัดผมอย่างขลาดเขลาในเกมที่ลิเวอร์พูลแข่งกับวูล์ฟ ที่สนามโมลิเน็กซ์ เมื่อ 21 มกราคม 2004 ผมเพิ่งกลับลงมาเล่นได้หลังจากต้องพักมาสามเกม สิ่งสุดท้ายที่ผมอยากได้คือการปะทะอย่างบ้าคลั่งจากนักเตะโรมาเนีย แต่เขาก็อัดผม ไม่คิดจะยั้งแม้แต่น้อย ถุงเท้าของผมขาดเป็นทางยาวตั้งแต่หัวเข่าถึงข้อเท้า ขาเป็นรอยบาดลึก แต่ที่น่าโมโหก็คือ กาเนียไม่โดนใบเหลืองด้วยซ้ำ ไม่โดนอะไรเลย เจ้าบ้าสแกนเดียน! เขาเกือบหักขาผมแล้ว แต่ผมว่าคงเป็นการตัดสินใจที่ยากสำหรับกรรมการเหมือนกัน เพราะเขาสไลด์เข้ามาตามบอล ลูกบอลไปแล้ว แต่กาเนียก็ยังไม่หยุด เขาเล่นงานผมอย่างจังทีเดียว หลังจบเกมผมบังเอิญเดินไปเจอกับเดฟ โจนส์ ผู้จัดการทีมวูล์ฟ “ลูกเสียบของกาเน่เหมือนคนขี้ขลาดเสียจริง” ผมบอกกับเขา เดฟไม่เถียง “มันแย่มาก” เขาบอก “ผมยังนึกไม่ออกว่าเขารอดใบแดงมาได้ยังไง” ผมนับถือเดฟ โจนส์กับคำพูดที่ซื่อตรงของเขา ทุกคนดูออกว่ากาเนียเจตนาทำร้ายผม ฟิล ธอมป์สันเองโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงกับเรื่องนี้เชียว อดีตเพื่อนร่วมทีมลิเวอร์พูล พอล อินซ์ ก็เป็นหนึ่งในแผงมิดฟิลด์ของวูล์ฟในเกมนั้น อินซี่กับผมเคยตะคอกตะโกนใส่กันอย่างสนุกสนานมานานหลายปี โดยมากจะเป็นในช่วงเวลาที่ไปเล่นอยู่กับมิดเดิลสโบรห์ ผมพบว่าอินซี่เป็นคนแปลก ในเกมเราอัดกันอุตลุด ทั้งไล่สกัด ไล่เตะ ไม่มีออมมือ แต่อีกอึดใจต่อมาหลังจบเกม เราก็มานั่งดื่มเฮฮากันได้ที่ห้องรับรอง อินซี่เป็นเพื่อนที่ดี เขาเก่งที่สามารถความคุมความร้อนแรงได้ราวกับมีสวิตช์ปิด-เปิด นาทีหนึ่งอินซี่อาจตะโกนใส่ผม “ฉันจะอัดนาย” ในเกม แต่ต่อมาระหว่างอาบน้ำ, เปลี่ยนชุด, แต่งตัว หรือสวมรองเท้า เขาก็เปลี่ยนเป็นโอภาปราศรัย “ครอบครัวนายเป็นไงมั่ง” อย่างงั้นล่ะ ประหลาดดี “นายเยี่ยมว่ะ สตีวี่” อินซี่มักพูดกับผมแบบนี้ แตะมือทำไฮไฟว์กันหลังจากไล่เตะกันมาตลอดทั้งเกม ผมชื่นชมในความแยกแยะที่เขามี แต่ผมไม่เป็นอย่างนั้น เมื่อไหร่ที่ผมเกิดมีเรื่องกับคนอื่น ผมจะกังวลว่าเขาจะโต้ตอบผมยังไงหรือเปล่าเมื่อเจอกันคราวหน้า คนอื่นๆ ส่วนใหญ่ดีกับผมทั้งนั้น เหมือนๆ อินซี่ นั่นคือข้อดีของพรีเมียร์ชิพ สิ่งที่เกิดในสนามก็จบในสนาม ความขุ่นข้องถูกลืมไปทันทีที่สิ้นเสียงนกหวีด ความขัดแย้งทั้งหมดถูกทิ้งไว้ภายในเส้นขอบสนาม ทิ้งไว้ในกรอบสี่เหลี่ยมสีขาวนั้น ผมรักตอนที่เราเดินออกจากสนามหลังจบเกม จับมือ ขอโทษกันและกันสำหรับความรุนแรงที่เกิดขึ้น 90 นาทีก่อนหน้า กับคำชวน “เฮ้ ! เดี๋ยวไปดื่มกันหน่อยไหม” สิ่งเหล่านี้สำหรับผมคือน้ำใจนักกีฬา นี่เป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้ฟุตบอลอังกฤษเป็นเกมที่ดีที่สุดในโลก จริงอยู่มันก็ไม่เพอร์เฟ็คไปทั้งหมดหรอก เกมวัดใจยังคงดำเนินไป – การพุ่งล้ม, ดึงเสื้อกัน ผมไม่ใช่เทวดา ผมยอมรับเรื่องนั้น ลองถามแฟนๆ แอสตัน วิลล่าดูได้ ชาวโฮลต์ เอนด์ เกลียดผมเพราะเรื่องที่ผมทำไว้กับบัวเต็ง ผมได้เพลง “สตีเว่น เจอร์ราดจอมว่าว” เป็นของขวัญทุกครั้งที่ไปเล่นที่วิลล่า ปาร์ค แต่ผมเองก็เคยโต้ตอบแฟนๆ วิลล่าด้วยครั้งหนึ่ง ย้อนกลับไปในเกมเมื่อปี 2001 ผมได้บอลจากทางริมเส้นด้านขวาจากการผ่านบอลของยารี่ ลิตมาเน่น ควบจี๋เข้าไปในเขตโทษของวิลล่า กองหลังคนหนึ่งของวิลล่าทำตัวเองแท้ๆ เขาวิ่งเข้ามาปะทะผม โดนกันเบาๆ ไม่หนักหนาอะไร ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะรับไม่ไหว ผมทรงตัวอยู่ได้ไม่ยากแต่ผมก็ล้มลง กรรมการเป่าให้จุดโทษทันที มันดูไม่เหมือนการพุ่งสักนิดเพราะดูเผินๆ มันเหมือนปะทะกันแรงจากจังหวะตามน้ำแต่จริงๆ แล้วไม่ได้เป็นอย่างนั้น ผมตบตากองหลังวิลล่า หลังจบเกมผมคิดหนักอยู่นานว่าสิ่งที่ทำไปถูกต้องไหม ผมไม่ใช่พวกขี้พุ่งแต่ในจังหวะนั้นผมก็ออกอาการกับการปะทะเกินจริงไป จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 19:17:59 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ตำแหน่งกัปตันทีมทำให้ผมเป็นผู้ใหญ่ ตั้งแต่วันร้ายๆ จากเหตุการณ์กับบัวเต็งและเนย์สมิธ สถิติในเรื่องวินัยของผมเป็นไปในทางที่ดีขึ้นมาตลอด เป็นความรับผิดชอบของผมที่จะต้องดูแลพวกนักเตะเด็กๆ วางตัวเป็นตัวแทนที่ดีของลิเวอร์พูล การให้ความเคารพต่อกรรมการเป็นเรื่องใหญ่ อินซี่มักจะเล่นงานกรรมการอยู่เรื่อย แต่ทุกวันนี้พวกกรรมการเข้มงวดขึ้นมาก แม้แต่ทำปากด่า ยังไม่ต้องออกเสียงก็อาจถูกลงโทษด้วยใบเหลืองได้ง่ายๆ เหมือนอย่างที่เบคส์กับวาสซ่า (เวย์น รูนี่ย์) ค้นพบมาแล้วด้วยตัวเอง แค่ปรบมือใส่ผู้ตัดสินก็อาจหมายถึงจุดจบ การต่อกรกับกรรมการสร้างอันตรายอย่างยิ่งยวด ช่วงที่ผมขึ้นมาเล่นกับทีมลิเวอร์พูลชุดใหญ่ใหม่ๆ ผมเล่นงานกรรมการเป็นประจำ ต่อว่าพวกเขาทุกๆ การตัดสินใจที่ผิดพลาด มันช่วยให้ผมระบายความขุ่นข้องในใจให้เบาบางลง แม้แต่ตอนเป็นกัปตัน บางครั้งผมก็โวยเวลาที่กรรมการทำไม่ถูกด้วยบ้างเหมือนกัน อย่างไรก็ตามทุกวันนี้ผมมีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้ตัดสิน ผู้ตัดสินดีๆ อย่างมาร์ค แคลทเทนเบิร์ก และเกรแฮม โพลล์ เข้าใจดีถึงความสำคัญของการสื่อสารกับกัปตันทีม พวกเขาปล่อยให้มีการโต้แย้งให้มีการพูดคุยกันได้ โพลล์ไม่เคยหยุดพูดคุยและแหย่กระเซ้า เขารักการเมาท์กันในเกม ผู้ตัดสินอย่างมาร์ค ฮัลซีย์ เป็นอีกคนที่ปล่อยให้มีการพูดยั่วแหย่กันไปได้เรื่อยๆ ถือเป็นเรื่องที่ดี แคลทเทนเบิร์ก และโพลล์เป็นผู้ตัดสินสองคนที่ดีที่สุดที่เรามี พวกเขามั่นใจในตัวเอง ปฏิบัติกับนักเตะทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน ด้วยเหตุนี้เราจึงให้ความเคารพต่อเขาเป็นการตอบแทน ไม่มีการบ้าอำนาจ “ข้าเป็นใหญ่ในสนาม พวกนายมันเด็กน้อย ทำตัวดีๆ เข้าไว้” เรื่องเหลวไหลพวกนี้ไม่ใช่สิ่งที่เราจะพบจากแคลทเทนเบิร์กหรือโพลล์ หนักแน่นแต่ยุติธรรม พวกเขาไม่เคยสนว่าสถานที่ๆ พวกเขามาทำหน้าที่เป็นสนามที่โด่งดังแค่ไหน มีผู้จัดการทีมที่รับมือด้วยยากอย่างไร หรือมีพวกนักเตะคอยจะกดดันพวกเขาแค่ไหน ผมเคยดูผลงานของแคลทเทนเบิร์กและโพลล์มานักต่อนักทางทีวี แทบไม่เคยเห็นพวกเขาโอนเอียงไปตามสถานการณ์ ผมบอกได้ทันทีว่าใครเป็นผู้ตัดสินที่ดีได้ภายในสิบนาทีที่พบกัน และผมรู้ดีว่าโพลล์และแคลทเทนเบิร์กเป็นผู้ตัดสินในระดับแนวหน้า พวกเขามีรัศมีของความเป็นกรรมการฉายเด่นชัดแต่ก็ไม่เย่อหยิ่ง พอล เดอร์กิน ก็ด้วย เขายอดเยี่ยม เป็นผู้ตัดสินชั้นหนึ่ง นักเตะทุกคนชอบและนับถือเดอร์กิน ผมไม่เคยต้องนึกอยากทดสอบความอดทนของพอลเพราะเขาปล่อยเกมไปตามธรรมชาติของมันเสมอ การเกษียณของเดอร์กินทำให้ผมผิดหวัง แม้เขาจะวางมือไปแล้ว แต่มาตรฐานของการตัดสินในเวทีพรีเมียร์ชิพก็ดูจะพัฒนาไปในทางที่ดีทุกวัน ในฐานะกัปตันทีมผมมีมุมมองต่อผู้ตัดสินแตกต่างไปจากตอนเป็นนักเตะ ถือเป็นหน้าที่ของกัปตันที่จะต้องสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้ตัดสิน จูงใจเขาให้อยู่ข้างลิเวอร์พูล ผมค่อนข้างมองสิ่งนี้เป็นสัญชาติญาณ เป็นเกมแห่งจิตใจ แนวทางการตัดสินใจตลอดเก้าสิบนาทีอาจเอนเอียงมาทางผมหากผมปฏิบัติตัวดีๆ กับผู้ตัดสินในเกม เพราะยังไงเสียพวกเขาก็ยังเป็นมนุษย์ปุถุชนคนธรรมดา ผู้ตัดสินอย่างโพลล์หรือแคลทเทนเบิร์กคงค่อนข้างเห็นใจ หากผมให้ความร่วมมือกับพวกเขาเป็นอย่างดีในเกมแทนที่จะทำตัวเป็นลิงเป็นค่าง เป็นสเกาเซอร์จอมแสบเหมือนที่เคยทำสมัยก่อน แต่ก่อนผมเคยคิดว่าพวกกรรมการนี่เอะอะอะไรก็แจกใบเหลืองเสียเรื่อย แต่เมื่อมาสวมปลอกแขนกัปตันทีมลิเวอร์พูลผมก็เริ่มเข้าใจงานหนักที่พวกเขาต้องเผชิญ ดังนั้นผมจึงพร้อมจะช่วยเหลือพวกเขา พวกนักเตะเองก็ควรให้ความร่วมมือมากกว่านี้ บางครั้งเมื่อลิเวอร์พูลทำผลงานได้ไม่ดี โดยส่วนตัวผมเคยโทษว่าผู้ตัดสิน พวกเขาห่วย, ไร้ค่า, พวกหัวแข็งที่ทำลายฤดูกาลของเรา เป็นใจให้คู่ต่อสู้ แต่เมื่อมาพิจารณาอย่างลึกซึ้งแล้ว ผมก็เข้าใจในที่สุดว่าในสถานการณ์ของเกมฟุตบอลสมัยใหม่ที่เปลี่ยนแปลงไปมากในทุกวันนี้ และพวกผู้ตัดสินอังกฤษทำงานกันได้ดีแล้ว จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 19:19:34 ]

ความคิดเห็นที่ 68 น่าเศร้าที่อย่างน้อยก็ยังมีผู้ตัดสินบางคนที่ผมไม่อยากยกย่อง ผู้ตัดสินอย่างยูไรห์ เรนนี่ หรือนีล แบรี่ อีกทั้งข่าวการเกษียณของเจฟฟ์ วินเทอร์ ก็ไม่ได้ทำให้ผมเสียดายสักนิด วินเทอร์เป็นพวกไว้ตัว พวกผู้ตัดสินแย่ๆ ส่วนใหญ่คือพวกที่วางตัวโอ่อวด พวกเขาไม่พูดไม่อธิบาย แค่หันหน้าหนี, คอแข็ง และคิดอยู่เสมอว่าพวกเขาน่ะคนดัง   เจฟฟ์ วินเทอร์ ออกช่องสกายทีวีบ่อยกว่าผมเสียอีก ไม่ว่าผู้ตัดสินจะทำพลาดแค่ไหนวินเทอร์ก็ยังหนุนหลังพวกเขาต่อไปไม่เลิก เอาน่าเจฟฟ์ พูดบ้างก็ได้ว่า “นั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด” แต่เปล่าเลย วินเทอร์พูดเสมอว่า “ถ้าอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น เป็นผมก็ทำอย่างเดียวกันนี้ล่ะ” เขาเคยตัดสินในเกมของผมหลายต่อหลายครั้ง ในสายตาผม การตัดสินของเขาไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย เจฟฟ์ วินเทอร์ไม่ใช่ผู้ตัดสินคนโปรดในใจผมแน่ เขาไม่เคยฟังอะไร ผมไม่ค่อยชอบใจผลงานของไมค์ ไรย์ลี ด้วยอีกคน เขาก็เป็นผู้ตัดสินที่ดีคนหนึ่ง แต่มาคะแนนตกเอาตอนที่เขาไม่ยอมลงโทษทิอาโก้ (เมนเดซ) ในจังหวะทำแฮนด์บอลในเกมที่เชลซีมาเยือนแอนฟิลด์ในปี 2005 ทิอาโก้เป็นนักเตะที่ทำแฮนด์บอลบ่อยที่สุดคนหนึ่งในประวัติศาสตร์วงการฟุตบอลเลยก็ว่าได้ จะมีก็แต่ “หัตถ์พระเจ้า” ของดิเอโก้ มาราโดน่า เท่านั้นล่ะมั๊งที่จะเทียบเขาได้ ในเกมที่แอนฟิลด์วันนั้นลิเวอร์พูลถูกเล่นงานโดยทิอาโก้พอๆ กับไรย์ลีย์ เราประท้วงจนไรย์ลีย์กำลังจะเป่าให้อยู่แล้ว เขาเริ่มแต่แล้วก็หยุด “เอานกหวีดยัดปากไปเลยไป” คาร่าตะโกนต่อว่าผู้ตัดสิน ไร้ศักดิ์ศรีจริงๆ ตอนที่วาสซ่าได้ลูกจุดโทษจากโซลล์ แคมป์เบลที่โอลด์ แทร็ฟฟอร์ด ผมดูเกมอยู่ที่สกายสตูดิโอ ผมมองออกทันทีว่านี่เป็นลูกเล่นของไรย์ลีย์ นี่คือแนวโน้มของคำตัดสินที่กรรมการจะมีให้แมน ยูไนเต็ด ต่อหน้าอัฒจันท์สเตร็ทฟอร์ด (Stretford End – อัฒจันท์ด้านทิศตะวันตก) ในโอลด์ แทรฟฟอร์ด ถ้าเป็นที่ไฮบิวรี่ วาสซ่าจะมีโอกาสได้ลูกจุดโทษจากการฟาวล์นอกเขตเป็นวาแบบนี้ไหม? ไม่มีทาง การตัดสินใจของไรย์ลีย์ในสองสถานการณ์แตกต่างกันจนน่าขัน ผู้ตัดสินที่ดีที่สุดอย่างไม่มีใครเทียบได้ก็คือ ปิแอร์ลุยจิ คอลลีน่า พวกผู้ตัดสินต่างชาติสับสนกว่าเพื่อนร่วมอาชีพในพรีเมียร์ชิพมาก ยกเว้นก็แต่คอลลีน่า ผู้ตัดสินชาวอิตาลีคนนี้เหนือชั้นอย่างแท้จริง เขาเรียกร้องและได้รับความเคารพกลับมาอย่างไม่ต้องสงสัย พระเจ้า! เขาทำให้ผมกลัวยังได้ “เจอร์ราร์ด” เขาจะตะโกนใส่ถ้าผมเกิดไปล้ำเส้นกับคำตัดสินของเขาเข้า ส่ายนิ้วยาวๆ ผอมแห้งของเขาโบกไปมาเป็นเชิงปราม ก็ได้ครับ! ผมจะทำตัวดีๆ ตาโปนๆ ของเขาน่ากลัวชะมัด การโต้ตอบเขาก็เหมือนกับก้าวเข้าไปใกล้การฆ่าตัวตาย ผมเคยเถียงเขาครั้งเดียว สายตาที่เขาจ้องตอบกลับมาป่าวร้องแทนคำพูด “อย่ามาแหยมกับผมนะโว้ย” ผมคิดถึงเขา เป็นเรื่องน่าเสียดายของวงการฟุตบอลที่คอลลีน่าเกษียณตัวเองจากการทำหน้าที่ผู้ตัดสินไปแล้ว เขาคงเป็นผู้ตัดสินที่ดีในพรีเมียร์ชิพได้ เพราะเขามักปล่อยให้มีการแทคเกิลดีๆ เกิดขึ้นในเกม และ ผมรักที่จะแทคเกิล **** จบบทที่ 9 **** จากคุณ : K.Ruan - [ 4 มิ.ย. 50 19:22:59 ]

ความคิดเห็นที่ 69 มาตามอ่านอีกรอบ ขอบคุณค่า จากคุณ : i am tabo - [ 4 มิ.ย. 50 19:46:09 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ขอบคุณที่ช่วยแปลให้อ่านครับ สนุกน่าติดตามจริงๆ จากคุณ : mars.src - [ 4 มิ.ย. 50 21:59:25 ]

ความคิดเห็นที่ 71 โอ้ว วันนี้ 2 ตอนเลยแหะ ขอบคุณค๊าบ จากคุณ : Reonard - [ 4 มิ.ย. 50 22:04:19 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ขอบคุณเช่นเคยครับ จากคุณ : 9ho - [ 4 มิ.ย. 50 22:13:32 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ขอบคุณนะคะ จากคุณ : ฝ่ามือเมฆาล่องลอย - [ 4 มิ.ย. 50 23:21:30 ]

ความคิดเห็นที่ 74 “เอานกหวีดยัดปากไปเลยไป” คาร่าตะโกนต่อว่าผู้ตัดสิน 55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555 จากคุณ : Pinch me - [ 5 มิ.ย. 50 01:08:33 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ถ้าเช้าวันไหน เปิดมาเจอตอนใหม่ๆนะ ไม่เป็นอันทำงานเลยค่ะ แหะๆ แหม กิ๊กเราเขียนทั้งที อดใจไม่อ่านได้ไง ชะม๊า อิอิ จากคุณ : NobodyGotNoWhere2Go - [ 5 มิ.ย. 50 08:51:16 ]

ความคิดเห็นที่ 76 กระทู้นี้คนอ่านน้อยลงแฮะ ยอดขายตกแบบนี้ สงสัยต้องหยุดการโพสตอนต่อไปไว้ก่อน   จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 09:31:10 ]

ความคิดเห็นที่ 77 โอวว บทนี้เป็นภาคมืดของสตีวี่ หรือนี่ จากคุณ : จันทร์อุ้ม - [ 5 มิ.ย. 50 09:35:28 ]

ความคิดเห็นที่ 78 กระทู้นี้คนอ่านน้อยลงแฮะ ยอดขายตกแบบนี้ สงสัยต้องหยุดการโพสตอนต่อไปไว้ก่อน   จากคุณ : K.Ruan ^ ^ เง้อ T_T ยังอ่านอยู่นะคะ T_T ตามอ่านทุกวันเลย ชอบมาก ๆ ค่ะ ขอบคุณทีมงานทุกคนเลยค่ะ ^ ^ จากคุณ : karaokeGirl - [ 5 มิ.ย. 50 11:13:03 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ม่ายดีมั้งค่ะ โพสต่อเถอะค่ะ ขอบคุณมากมายเลยค่ะ จากคุณ : t'an_eve (t'an_eve) - [ 5 มิ.ย. 50 11:27:56 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ขอบคุณครับ ตามอ่านทุกวัน อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆครับ จากคุณ : kiaz - [ 5 มิ.ย. 50 12:40:49 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ง่ะอย่าหยุดโพสน๊า  กำลังมันส์เลย  ไงก็ขอค.กรุณาด้วยนะค๊า... ขอบคุณมากค่ะ   (-/|\-) จากคุณ : รุ้งกินน้ำตัวอ้วน - [ 5 มิ.ย. 50 13:34:47 ]

ความคิดเห็นที่ 82 มาแสดงตัวว่า ตามอ่านอยู่ค่า ขอบคุณ  คุณjigij  คุณyumesan คุณFinnegan 'Finn' Bell และคุณ sumire สำหรับการแปลที่ได้อรรถรส ขอบคุณ คุณ K.Ruan สำหรับการโพสต์ ๆ ๆ   ปล.    สตีวี่  จังเลย จากคุณ : ศรานรา - [ 5 มิ.ย. 50 13:42:58 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ขอบคุณผู้ที่มีส่วนร่วมทุกคน แอบอ่านอย่างเงียบมานานอิๆๆ จากคุณ : พีพี (congcongpat) - [ 5 มิ.ย. 50 14:44:46 ]

ความคิดเห็นที่ 84 อ่านอยู่งับ ขอบคุณครับ จากคุณ : i m p b o y - [ 5 มิ.ย. 50 17:13:57 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ค่ะ... จากคุณ : nando19 - [ 5 มิ.ย. 50 18:36:10 ]

ความคิดเห็นที่ 86 อ่านค่ะ อ่านอยู่ สนุกมากขอบคุณนะค่ะ จากคุณ : daisy@nina - [ 5 มิ.ย. 50 19:18:18 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ขอบคุณมากๆเลยครับ จากคุณ : say it isn't so - [ 5 มิ.ย. 50 19:37:56 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ความคิดเห็นที่ 76   กระทู้นี้คนอ่านน้อยลงแฮะ ยอดขายตกแบบนี้ สงสัยต้องหยุดการโพสตอนต่อไปไว้ก่อน   จากคุณ : K.Ruan   - [ 5 มิ.ย. 50 09:31:10 ] คุณหยวน เช็คเรตติ้ง ผิดแล้ว คนอ่านน้อยจะติดกระทู้แนะนำได้งายย รีบมาโพสต์เลยค๊าบ จากคุณ : Reonard - [ 5 มิ.ย. 50 19:38:20 ]

ความคิดเห็นที่ 89 บทที่ 10 เชิญกระทู้นี้ครับ http://www.pantip.com/cafe/supachalasai/topic/S5479219/S5479219.html จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 19:41:07 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ยังตามอ่านอยู่นะครับ มีกี่กระทู้จะโหวตให้ขึ้นแนะนำให้หมด จากคุณ : 9ho - [ 5 มิ.ย. 50 20:08:35 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ก่อนอื่นขอบคุณมากค่า โอยความจริงต้องอ่านหนังสือเรียน แต่ว่าอดใจไมไหวไม่ได้อ่านแล้วเหมือนขาดอะไรไป - -* พี่หยวนอย่าหยุดโพสนะ plz.... จากคุณ : ชิบิจัง - [ 5 มิ.ย. 50 23:55:33 ]

ความคิดเห็นที่ 92 ยังตามอ่านอยู่ครับผม จากคุณ : neoheart (โมบี_ดิก) - [ 6 มิ.ย. 50 13:36:45 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ยังตามอ่านอย่างเงียบๆ คร๊าบ ขอบคุณทีมแปลมากๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : Kiss_moon (Kiss_moon) - [ 6 มิ.ย. 50 15:27:36 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ผมไม่ใช่พวกขี้พุ่งแต่ในจังหวะนั้นผมก็ออกอาการกับการปะทะเกินจริงไป ... รูทวารยังดี ขี้ไม่พุ่ง จากคุณ : ท่านประธานบริษัท - [ 7 มิ.ย. 50 01:06:39 ]

ความคิดเห็นที่ 95 แปลได้น่าอ่านมากครับ ขอบคุณครับ :) จากคุณ : rtype - [ 7 มิ.ย. 50 19:23:07 ]

ความคิดเห็นที่ 96 โพสต์ต่อไปนะคับผมตามอ่านอยู่ ขอบคุณมากๆครับสำหรับกระทู้ดีๆแบบนี้ PS.แล้วจะตามอ่านต่อไป (โหวตแล้วด้วย) จากคุณ : noname-471103 (noname-471103) - [ 16 มิ.ย. 50 00:49:02 ]