ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 10 สาม สิงโตคำราม  สอง เบียร์  หนึ่ง ชายชาวสวีดิช โลกอันปกติสุขของผมมีอันกลับตาลปัตร เมื่อวันเสาร์ที่ 7 ตุลาคม ค.ศ. 2000 ในวันที่ผมไม่ได้เล่นฟุตบอลด้วยซ้ำ เควิน คีแกน ประกาศลาออกจากตำแหน่งผู้จัดการทีมชาติหลังจากความพ่ายแพ้ต่อทีมชาติเยอรมันในเกมสุดท้ายที่เวมบลีย์ด้วยสกอร์ 1-0 ผมเสียใจต่อการตัดสินใจของเขาเป็นอย่างยิ่ง รู้สึกผิดหวังแทนเควิน เขาเป็นผู้ชายที่มีความภาคภูมิใจเปี่ยมล้น และรักอังกฤษสุดหัวใจ รักประเทศและทีมฟุตบอลอังกฤษ ไม่มีใครอีกแล้วที่จะเสียใจอย่างสุดซึ้งเท่ากับเควินที่เราพ่ายแพ้ต่อพวกเยอรมัน ผมเป็นคนหนึ่งที่ทำให้เขาผิดหวัง ผมเชื่ออย่างนั้น ผมต้องการเหลือเกินที่จะได้เผชิญหน้ากับเยอรมัน ศัตรูเก่าของผม แต่การบาดเจ็บขาหนีบที่น่าชิงชัง ก็ตามมารังความและดับฝันผมไปจนหมดสิ้น ตราบเท่าที่ยังเดินได้ ผมก็จะไปรายงานตัวรับใช้ทีมชาติอังกฤษ ดังนั้นถึงจะมีอาการบาดเจ็บรบกวนผมก็ไปเข้าแคมป์เก็บตัว “ขานายเป็นยังไง” เควินถามเมื่อผมไปถึงที่โรงแรม “ไม่น่าหนักหนาครับ เจ้านาย” ผมตอบ แม้ว่าจริงๆ แล้วมันจะไม่ได้รู้สึกดีเลยก็ตาม มีการคาดการณ์เล็กๆ น้อยๆ ในหน้าหนังสือพิมพ์ว่าผมอาจได้ลงเป็นตัวจริง อินซี่หลุดจากทีมผมจึงมีโอกาสจะได้เล่นตำแหน่งมิดฟิลด์ตัวรับแทนเขา การปะทะระหว่างผมกับดีดี้อีกครั้ง มาเลย! พระเจ้า ขอให้ขาที่เจ็บหายดีเร็วๆ ด้วยเถิด ในวันศุกร์ผมออกจาการฝึกซ้อมอย่างระมัดระวังมุ่งหน้าไปรักษาอาการกับนักกายภาพของเรา แกรี่ เลวิน เควินวิ่งตามมาดู “สตีเว่น นายจะได้ลงเล่นเกมพรุ่งนี้ อาการเป็นยังไง” “ไม่ค่อยดีครับ” ผมรับในที่สุด “ลองพยายามดูอีกนิดนะ แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ไม่เป็นไร” เควินบอกก่อนจะปลีกตัวกลับไปดูทีมต่อ ในการตรวจของแกรี่ ผมลองบิดตัว ขยับขาในท่าทางต่างๆ  แต่กล้ามเนื้อที่โคนขาไม่ตอบสนองสักเท่าไหร่ มันใช้งานหนักไม่ได้ หมดโอกาสแล้ว ผมต้องถอนตัวจากทีม อัฒจันทน์ในเวมบลีย์เป็นสถานที่ๆ ไม่น่าอยู่เอาเสียเลยในบ่ายวันนั้น ในทีม แกเร็ธ เซาท์เกท ต้องไปยืนในตำแหน่งของผม เซ็นเตอร์ฮาล์ฟในตำแหน่งมิดฟิลด์ การตัดสินใจของคีแกนดูจะเป็นที่ขัดหูขัดตาเหลือเกิน ผมนั่งอยู่ข้างสนาม ไร้ค่า โกรธตัวเอง ขณะนั่งดูเกมแย่ๆ ในวันที่อากาศเลวร้าย อย่างที่รู้กัน ดีดี้ ฮามันน์ลงเล่นในเกมนี้ และเป็นผู้ยิงประตูชัยที่แสนเจ็บปวด ประตูสุดท้ายในสนามเวมบลีย์เก่า จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 19:25:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทีมเยอรมันฉลองชัยชนะกันในขณะที่แฟนบอลของเราร้องตะโกนระบายความโกรธ ผมตามลงไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อไปพบเพื่อนร่วมทีม ในเวลาแบบนี้คำพูดปลอบใจใดๆ ล้วนไม่มีความหมาย ผมเพียงต้องการแสดงความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันให้พวกเขารับรู้ เมื่อไปถึงบริเวณห้องแต่งตัว ทางเดินหน้าห้องมีผู้คนพลุกพล่านเต็มไปหมด กลุ่มของผู้คนทั้งจากสื่อ และเอฟเอ กำลังกระซิบกระซาบกัน “เขาจะไป” ผมได้ยินบางคนพูดกัน ใครกัน? ใครจะไป อาจเป็นนักเตะคนใดคนหนึ่งที่หัวเสียกับผลการแข่งขัน ผมรีบมุ่งหน้าต่อ เข้าไปในห้องแต่งตัว ในห้องพวกนักเตะในทีมนั่งอยู่ทั่วห้องไปหมดด้วยอาการช็อคไปตามๆ กัน ทุกคนก้มหน้าต่ำ เงียบงัน แลดูหดหู่ ปกติเควินจะต้องเข้ามาดูที่ห้องแต่งตัวบ้าง พูดอะไรก็ได้เพื่อกระตุ้นให้กำลังใจลูกทีม “เควินอยู่ไหน” ผมถาม “เขาออกไปให้สัมภาษณ์นักข่าว” ใครบางคนพึมพำตอบ หลังจากนั้นคีแกนก็กลับเข้ามาในห้อง แววตาของเขาหม่นหมองด้วยความเศร้า เขาไม่รอช้า “เวลาของผมจบลงแล้ว” เควินกล่าว “ถึงเวลาต้องหาใครสักคนมารับหน้าที่ต่อไป” คีแกนลาออก!! อะไรกัน? ผมหัวหมุนไม่รู้จะวางตัวอย่างไร ผมมองไปรอบๆ น่าขายหน้าที่ไม่รู้จะพูดอะไร โทนี่ อดัมส์ พยายามพูดโน้มน้าวเควิน อ้อนวอนเขาอย่างหนัก “อย่าเพิ่งลาออกตอนนี้เลย รอก่อนเควิน คิดให้ดีก่อน อย่าทำเลย” สายไปเสียแล้วโทนี่ เควินตัดสินใจแล้ว “ขอบคุณสำหรับทุกๆ สิ่งที่พวกคุณทุกคนทำ เด็กๆ” เควินพูดขึ้น “พวกคุณเป็นกลุ่มนักเตะชั้นยอด ผมภูมิใจที่ได้มีโอกาสร่วมงานกับพวกคุณทุกคน แต่มันจบแล้วจริงๆ เด็กๆ ผมจำเป็นต้องไป” เควินบอกกับทางเอฟเอ ประกาศกับสื่อมวลชนแล้ว และตอนนี้เขากำลังเดินออกไปที่ประตูเพื่อไปจากห้องนี้ น่าประหลาดระหว่างทางเขาหยุดเดินหันมาหาผม “สตีเว่นเธอเป็นยังไงบ้าง” เขาถาม พระเจ้า ! เควินเพิ่งจะลาออกจากตำแหน่งผู้จัดการทีมชาติอังกฤษ แต่เขายังไม่วายเป็นห่วงผม “ผมสบายดีครับเจ้านาย” ผมพึมพำตอบ “แล้วเธอคิดว่าเกมเป็นยังไงบ้างล่ะสตีเว่น” เควินถามอีก อะไรกันเควิน นี่ไม่ใช่เวลาจะมาคุยเล่นกันนะ ผมแตกตื่น คิดคำพูดไม่ออก เควินยิ้มแล้วเดินหายลับไป ไปจากเวมบลีย์ ออกไปจากชีวิตผม ผมอยากเตะตัวเอง ทำไมไม่พูดอะไรบ้าง ตะโกนเรียกเขาสิ เขาให้หมวกทีมชาติกับนายนะ เขาเชื่อมั่นในตัวนาย สายไปเสียแล้ว เควินจากไปแล้ว ผมเสียใจที่ตลอดมาไม่เคยได้มีโอกาสขอบคุณเควินจนกระทั่งวันนี้ หวังเหลือเกินว่าเมื่อเควินได้อ่านเรื่องนี้แล้วเขาจะเข้าใจว่าผมชื่นชมเขามากมายแค่ไหนทั้งในฐานะชายคนหนึ่งและผู้จัดการทีม เหมือนคนเห็นแก่ตัวผมรู้สึกเคว้งคว้าง ทีมชาติอังกฤษสูญเสียผู้จัดการทีมส่วนผมสูญเสียผู้นำทาง คีแกนเห็นคุณค่าของผม เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมฟิตพอผมก็จะได้เล่นในทีมอังกฤษของคีแกนเสมอ ตัวเลือกแรกในตำแหน่งกองกลางอย่างไม่ต้องสงสัย จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 19:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาตอนนี้ผมต้องเริ่มต้นใหม่ทั้งหมดอีกครั้ง ต้องสร้างความประทับใจให้เจ้านายใหม่ ต้องประพฤติตัวดีๆ ทุกวันผมพลิกหาตามหน้าหนังสือพิมพ์อยู่เรื่อยเพื่อดูว่าใครที่จะเข้ามารับงานแทน ข่าวที่ว่าเอฟเอ กำลังพิจารณาผู้จัดการทีมชาวต่างชาติทำให้ผมตื่นตัว ผมภาวนาให้เอฟเอ เลือกคนอังกฤษมากกว่าเพราะพวกเขารู้จักผมดีอยู่แล้ว ชอบความแข็งแกร่งซึ่งเป็นจุดเด่นของผม ผมไม่ได้ต่อต้านผู้จัดการทีมต่างชาติหรอกนะ ไม่แน่นอนอยู่แล้ว ตราบใดที่เขาคนนั้นมีผลงานดีพอที่จะคุมทีมชาติอังกฤษผมก็ยินดี เพียงแต่ว่าผมยังมีความกังวลอยู่บ้าง โค้ชต่างชาติต่างภาษาจะชอบผมไหม แล้วเขาจะรู้จักผมหรือเปล่า เขาจะชอบใช้นักเตะที่มีประสบการณ์มากกว่าพวกนักเตะหน้าใหม่หรือไม่ ถ้าหากว่าคีแกนยังอยู่ ทุกอย่างก็เข้าทาง คนอังกฤษด้วยกัน ความคุ้นเคย ไว้วางใจ ผู้คนหลายคนในวงการสื่อมวลชน, ผู้เชี่ยวชาญ และอดีตผู้เล่นทีมชาติ หลายๆ ฝ่ายต่างออกมาเรียกร้อง ให้ความเห็นว่าทีมชาติอังกฤษไม่ควรใช้โค้ชต่างชาติ “พวกเขาอาจพูดถูก” ผมคิด “โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าคนต่างชาติคนใหม่จะไม่เชื่อในตัวฉัน” ประสาทผมตึงเครียดไปหมดเมื่อแรกที่รู้ว่าเอฟเอเลือกผู้จัดการสวีเดนมาคุมทีม แต่แล้วความกลัวทั้งหมดก็มลายหายไปทันทีที่สเวน-โกรัน อีริคสัน เลือกผมให้เล่นในทีมชุดใหญ่ของเขาด้วยเป็นครั้งแรกในเกมกระชับมิตรกับสเปน ซึ่งแข่งกันที่สนามวิลล่า ปาร์ค เมื่อ 28 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2001 และในการให้สัมภาษณ์อิริคสันก็พูดถึงผมในแง่ดี เพราะอย่างนั้นผมก็ว่าเขาคงใช้ได้ เมื่อไปรายงานตัวกับทีมชาติผมตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้พบกับเขาเสียที การบาดเจ็บยังคงสร้างปัญหาทำให้ผมต้องถอนตัวจากทีมชาติอีกครั้ง แต่ผมก็ยังขับรถไปที่มิดแลนด์เพื่อไปให้แกรี่ เลวิน เช็คอาการบาดเจ็บและสภาพร่างกาย ตอนที่ผมปีนกลับขึ้นไปบนรถเตรียมจะขับรถขึ้นเหนือกลับบ้านผมได้รับโทรศัพท์จากมิเชล เจ้าหน้าที่บริหารของทีมชาติ “สตีเว่นอย่าเพิ่งกลับบ้าน” เธอบอก “ผู้จัดการทีมกับท็อร์ด กริพ ต้องการพบคุณระหว่างการซ้อมค่ะ” พระคริสต์ ในที่สุดช่วงเวลาสำคัญก็มาถึง ต้องทำตัวให้น่าประทับใจ ผมขับไปที่สนามซ้อมและได้พบกับสเวนและท็อร์ด ผู้ช่วยมือหนึ่งของสเวน “ผมเคยเห็นคุณเล่นมาบ้างนิดหน่อย” สเวนบอกหลังจากจับมือทักทายกัน “ผมชอบคุณนะ ทอร์ดเคยไปที่ลิเวอร์พูลเพื่อดูฟอร์มของคุณด้วย เราล่ะอยากให้คุณฟิตจัง ถ้าหากคุณต้องการเราช่วยให้คำปรึกษาคุณก็ได้นะ แล้วเราก็จะคอยประสานงานกับทีมแพทย์ของลิเวอร์พูล ผมมีโอกาสได้คุยกับเชรา อุลลิเยร์และเควิน คีแกนแล้ว พวกเขาชื่นชมคุณมาก รักษาตัวให้หายสตีเว่น แล้วคุณจะได้มาอยู่กับทีม” พระเจ้า อิริคสันยังไม่เคยดูผมซ้อมกับทีมชาติอังกฤษเลยด้วยซ้ำ และผมไม่รู้มาก่อนสักนิดว่าทอร์ดเคยไปดูฟอร์มของผม หลังจากความผิดหวังทั้งหมดทั้งมวลจากการจากไปของคีแกน ไหนจะยังอาการบาดเจ็บจนต้องหลุดจากทีมชาติ ในที่สุดผมก็เดินยิ้มออกมาจากแคมป์ได้ “รักษาตัวให้หายสตีเว่นแล้วคุณจะได้มาอยู่ในทีม” คำพูดสุดท้ายของสเวนดังก้องในหัว ทำหน้าที่เป็นเพื่อนร่วมทางที่ดีของผมตลอดเส้นทางขับรถบนทางด่วน M6 กลับบ้านในวันนั้น ผมได้เริ่มนับหนึ่งกับผู้จัดการทีมชาติคนใหม่แล้ว การต้อนรับที่อบอุ่นจากสเวนทำให้ผมตื่นใจ เขาเป็นมิตรมากๆ พูดภาษาอังกฤษคล่อง เวลาที่ผมคุยกับคนต่างชาติผมมักจะสงสัยเสมอว่าเขาจะเข้าใจสิ่งที่ผมพูดแค่ไหน คนต่างชาติจำนวนไม่น้อยสับสนกับคำพูดสำเนียงอังกฤษ สำเนียงสเกาซ์ยิ่งหนักไปใหญ่ ตอนที่คุยกับสเวนผมพูดช้าสุดๆ พยายามให้แน่ใจว่าเขาเข้าใจผมทุกคำพูด ผมไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับสเวนมากนัก นอกจากเรื่องที่เขาชนะซีรี่ส์ เอ ตอนคุมทีมลาซิโอ ซึ่งนับเป็นความสำเร็จใหญ่หลวง แต่อิริคสันเองก็เห็นคุณค่าของผมซึ่งนั่นนับเป็นเรื่องสำคัญ ขณะมุ่งหน้ากลับสู่ลิเวอร์พูล ผมบอกกับตัวเองว่าอิริคสันจะช่วยให้ผมพัฒนาขึ้น เชรายังช่วยให้ผมเป็นนักฟุตบอลที่เก่งขึ้นได้ ทำไมคนต่างชาติอีกคนจะทำเหมือนกันไม่ได้ล่ะ การมาของอิริคสันส่งผลในทันที เขาทำให้เราได้ความมั่นใจกลับคืนมา พาอังกฤษเดินไปในทิศทางที่ถูกต้องและทำให้พวกเราเล่นเกมด้วยจุดแข็งที่เรามี – ส่งบอลเร็วไปในแดนหน้าเพื่อให้ไมเคิลระเบิดความเร็วของเขาออกมา จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 19:26:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ดังนั้นเมื่อกลับไปเล่นกับเยอรมันอีกครั้งในนัดที่สอง เมื่อวันที่ 1 กันยายน ค.ศ. 2001 เราก็พร้อมรบ อารมณ์ของการแก้แค้นอบอวลอยู่ในอากาศ อังกฤษต้องรบกับเยอรมันอีกครั้ง ต่อสู้เพื่อกลับเข้าไปสู่เส้นทางของฟุตบอลโลกให้ได้ เราต้องตอบแทนความขมขื่นที่พวกเขายัดเยียดให้ที่เวมบลีย์อย่างสาสม โดยส่วนตัว นักเตะหลายๆ คนมุ่งมั่นจะเอาชนะเพื่อเควินด้วย ผมก็เป็นคนหนึ่งที่ตั้งใจอย่างนั้น เกมนี้สำคัญไม่แพ้เกมนัดชิงชนะเลิศฟุตบอลถ้วยใหญ่ๆ หรือเกมแชมเปียนส์ ลีก นัดสำคัญๆ เกมหนึ่งเลยทีเดียว ท่ามกลางความประหลาดใจของพวกเรา อิริคสันจองโรงแรมให้เราพักในใจกลางเมืองหลวงเลยทีเดียว เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาผ่อนคลายแค่ไหน ไม่ต้องหลบไปพักตามชานเมืองห่างไกล ปราศจากความกริ่งเกรง นี่คือนัยยะในสารที่ส่งไปถึงทีมเยอรมัน เราอยู่ที่นี่แล้ว ในใจกลางเมืองของคุณ และเราตั้งใจจะฉีกคุณเป็นชิ้นๆ ผมรักช่วงเวลาที่ไปพักที่นั่น นั่งอยู่ในห้อง ได้ยินเสียงแฟนบอลเยอรมันและอังกฤษร้องเพลงตอบโต้กัน ทุกๆ เสียงตะโกนที่ได้ยินทำให้ผมมองเห็นภาพล่วงหน้าได้เลยว่าเกมที่กำลังจะมาถึงจะหนักหนาสาหัสสักแค่ไหน ผมนอนเหยียดยาวบนเตียงแต่ไม่อาจข่มตาหลับด้วยเสียงอึกทึกครึกโครมเหลือเชื่อจากด้านนอก แต่ไม่สำคัญหรอก ความเหนื่อยอ่อนไม่มีผลกับผม การได้ฟังเสียงของพวกแฟนอังกฤษทำให้ผมยิ่งมุ่งมั่น ผมไม่อาจให้พวกเขาผิดหวังเป็น ไม่เป็นอันขาด แฟนบอลนับพันเดินทางมาที่มิวนิคหวังจะเห็นทีมชาติอังกฤษกู้หน้าคืนจากความอับอายที่เวมบลีย์ เราต้องทำให้ได้ ในเกมสำคัญแบบนี้ย่อมหนีไม่พ้นที่จะตกเป็นจุดสนใจอย่างใหญ่หลวง เมื่อไรที่เปิดทีวี ทุกช่องไม่มีเว้น อุดมไปด้วยเรื่องของเยอรมันกับอังกฤษ ภาพการฝึกซ้อมเป็นกระตั๊ก รายการวิเคราะห์วิจารณ์ที่บรรดาผู้เชี่ยวชาญต่างพากันคาดการณ์ถึงความน่าจะเป็นในเกม ทั้งหมดทั้งมวลมีแต่รายการเกี่ยวกับสองชาติล้วนๆ ไม่มีสิ่งอื่นเจือปน มีการสัมภาษณ์พวกนักเตะเยอรมัน พวกเขาอธิบายกันเป็นฉากๆ ว่าพวกเขาจะเล่นงานเราอย่างไรบ้าง เราได้เห็นได้ฟังทั้งหมด ผู้รักษาประตูทีมเยอรมัน โอลิเวอร์ คาห์น เริ่มจุดประเด็นด้วยการวิพากษ์วิจารณ์คุณภาพนักเตะอังกฤษ อย่างนั้นล่ะ ก่อนเกมใหญ่ก็จะต้องมีนักเตะมากล้นประสบการณ์จากทั้งสองฝ่ายออกมาให้ข่าวพาดหัวไม่เว้นแต่ละวันเป็นเรื่องปกติ ลูกไม้เก่าๆ เพื่อสร้างความกดดันแก่คู่ต่อสู้ พวกสื่อตีข่าวคำวิพากษ์วิจารณ์ของคาห์นจนกลายเป็นความขัดแย้ง โหมไฟให้กับเกมที่กำลังจะมาถึงด้วยเชื้อไฟจากเรื่องราวความเป็นอริที่ขมขื่นยาวนานระหว่างสองชาติ ดีเลย ความกดดันเหมาะกับผมที่สุด บรรดานักเตะต่างถูกกระตุ้นให้พร้อมถึงขีดสุด เด็กหงส์อย่างผม ไมเคิล และเอมิล เพิ่งผ่านการฟาดแข้งกับผู้เฒ่าคาห์นมาหมาดๆ ในเกมซูเปอร์ คัพ พายุหมุนลูกเดียวกับที่ถล่มบาเยิร์น มิวนิคที่โมนาโคกำลังเคลื่อนตัวสู่เยอรมันด้วยกำลังแรง บรรยากาศในการประชุมทีมอังกฤษครั้งสุดท้ายสุดแสนวิเศษ ผมมองไปรอบๆ มองเบ็คส์ สโคลซี่ ไมเคิล และเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ ทั้งหมด ผมรับรู้ได้ว่าพวกเขาฮึกเหิมเต็มที่ไม่แพ้ที่ผมกำลังรู้สึกอยู่ มาเถอะ! ไปถล่มเยอรมันกัน เราต้องการชัยชนะ เราต้องชนะ คำตอบมีเพียงเท่านั้น ทุกๆ คนมุ่งมั่นเต็มที่ อิริคสันสงบนิ่งที่เรารู้สึกว่าจะคุมเกมได้ทั้งหมด บนรถบัสไปสนามโอลิมปิก สเตเดี้ยมพวกนักเตะคุยกันไม่หยุดถึงความสำคัญของเกมนี้ เสียงพูดคุยดังขึ้นๆ ทุกขณะตลอดการเดินทาง ในห้องแต่งตัวก็เช่นกัน นักเตะเกือบทั้งหมดส่งเสียงดังลั่น อิริคสันพูดอะไรนิดหน่อย แต่เสียงทั้งหมดมาจากบรรดาผู้เล่น คำพูดทั้งหมดดูจะมีชีวิตชีวาอย่างล้นเหลือ มันจริงๆ! ไม่มีห้องแต่งตัวที่สโมสรไหนจะมีเสียงดังเท่าระดับเดซิเบลของที่นี่อีกแล้ว เหลือเชื่อจริงๆ แทบหูหนวกกันไปเลยทีเดียว ที่ลิเวอร์พูลมักจะมีนักเตะสองสามคนตะโกนปลุกเร้าเพื่อนร่วมทีม แต่กับทีมชาติอังกฤษที่เยอรมันวันนี้ห้องทั้งห้องคลั่งไปตามๆ กัน เสียงตะโกนดังอยู่ทุกหนทุกแห่ง บิ๊กเดฟ (เดวิด ซีแมน) ก็ตื่นเต้นถึงขีดสุด เอาเลยพวก! ได้เวลาโชว์! แกรี่ เนวิลล์ร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ทำให้ได้โว้ย! ริโอ กับโซลประสาทกินทั้งคู่ พวกเยอรมันไม่รู้สักนิดว่ากำลังจะเกิดอะไรกับพวกเขาในเวลาต่อจากนี้ แอชลีย์ โคล ค่อนข้างเงียบ เขาพูดปลุกใจ แสดงความมุ่งมั่นเต็มเปี่ยมอย่างเงียบๆ ตามแบบฉบับของเขา ทุกๆ คนรู้จักโคลดีพอว่าเขาตื่นเต้นกับเกมในสนาม นี่คืออังกฤษปะทะเยอรมัน เกมดาร์บี้แห่งเกียรติภูมิ เปี่ยมไปด้วยความสำคัญอย่างยิ่งยวดต่อเส้นทางในอนาคตของทีมเรา จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 19:27:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในอุโมงค์ทางเข้าสู่สนาม พวกเยอรมันก็ตะโกนปลุกใจกันไม่แพ้เรา  พวกเขาก็เหมือนกับเราปรารถนาจะบดขยี้คู่ต่อสู้ให้สิ้นซาก เกือบเหมือนปาฏิหาริย์ที่ในเกมพวกเขาขึ้นนำเพียงประตูเดียวจากลูกยิงของคาร์สเทน ยังเคอร์ กับโอกาสงามๆ ของเซบาสเตียน ไดส์เลอร์ อีกหนึ่งครั้ง พวกเขาเล่นได้ดีมาก เต็มไปด้วยความมั่นใจ ยังเคอร์เก็บลูกกลางอากาศได้หมด บัลลัคคอยบัญชาการเกม ต้องไล่พวกเขาให้ทัน จะทำได้ไหมนี่ บ้าจริง! ผมชักเริ่มสงสัย ในสนามห่างไกลจากบ้าน ความไม่คุ้นเคยดูจะสร้างปัญหาให้เรา แฟนบอลเยอรมันเริ่มร้องเชียร์เสียงดังกระหึ่ม “โอเล่ๆ”  พวกบ้า! เอาน่า เรายังมีโอกาส บิ๊กเดฟโชว์เซฟได้อย่างยอดเยี่ยม ขอบคุณพระเจ้า หากสกอร์กลายเป็น 2-0 ประตูเมื่อไหร่ก็จบสิ้นกัน ต้องเชื่อมั่น ยังมีเวลาอีกเยอะ ไว้ใจเพื่อนร่วมทีมของนาย เชื่อเถอะว่าไมเคิลจะนำความหวังกลับมา ไมเคิลทำได้เสมอ เมื่อไมเคิลตีเสมอให้เราได้ อารมณ์ก็เทกลับมาทางเรา มาเร็ว ลุยเข้าไป เอาชนะพวกเขาให้ได้ ทันใดนั้น แทคติกของอิริคสันก็เห็นผลขึ้นมาทันตา เราเล่นในระบบ 4-4-2 ตั้งรับลึก รอสวนกลับเร็วเมื่อมีโอกาสเนื่องจากเรามีไมเคิลและเอมิลที่เร็วเป็นกรดรออยู่ในแดนหน้า ในการประชุมทีมทุกครั้งอิริคสันเน้นให้เราเล่นชิ่งบอลกันเป็นรูปสามเหลี่ยมตัดหลังวิงแบ๊คเยอรมัน ส่งให้เอมิล ส่งต่อไปให้ถึงไมเคิลที่ยืนอยู่หลังพวกเขา ช่วงนี้ถึงเวลาที่ต้องทำเกมแล้ว เรามีตัวผ่านบอลดีๆ อยู่ในทีมที่จะสร้างจังหวะให้เอมิลและไมเคิลได้ ในแผงมิดฟิลด์เรามีเบคส์เล่นทางริมเส้นด้านขวากับนิคกี้ บาร์มบี้ทางด้านซ้าย ทั้งสองคนทุ่มเทเต็มที่ ในแดนกลางสโคลซี่เล่นเกมรับมากกว่าปกติ ส่วนผมรับหน้าที่หยุดทุกๆ สิ่งที่ผ่านหน้า อัดพวกเขาอย่าให้ทำเกมได้ ขอบคุณ! ถึงผมจะอยากเล่นเกมรุกเดินหน้าฆ่ามัน แต่ก็ยังรู้สึกดีที่ได้ไล่อัดนักเตะเยอรมัน ตอนนี้อังกฤษเล่นดีขึ้น คุมเกมได้เหนือกว่า ไม่กี่นาทีก่อนหมดครึ่งแรกเราได้ลูกเตะมุม ถ้ายิงประตูได้ตอนนี้ก็จะทะลวงจิตใจพวกเยอรมันเหมือนลูกบอลทำลายล้างที่ทะลวงกำแพงเก่าแก่จนพังเป็นรูโบ๋ การเดินกลับเข้าสู่ห้องแต่งตัวของพวกเขาจะไม่ต่างอะไรกับการเดินสวนสนามไปงานศพ เอาละ เบคส์ผู้คอยผลักดันทุกสิ่งเพื่อพวกเรา รีบวิ่งไปที่มุมธงอย่างรวดเร็ว ตั้งลูกบอลบนเส้นแล้วโยนกวาดมันเข้ามา ความตื่นตระหนกปรากฏให้เห็นในแววตาของนักเตะเยอรมัน ทั้งความเร็วและทิศทางลูกเตะมุมของเบคส์เป็นฝันร้ายที่กองหลังทุกคนยากจะป้องกัน ผมไม่ได้ยืนอยู่ในกรอบประตู ในการซ้อมลูกเตะมุมวันก่อนๆ อิริคสันสั่งให้ผมยืนคุมเชิงอยู่นอกกรอบรอจังหวะเก็บตกหรือคอยเบรกเกรมสวนกลับ ในการซ้อมผมไม่เคยโดนบอลสักครั้ง ไม่เคยมีใครเคลียร์บอลออกมาทางผมเลย ไม่มีสักครั้ง ผมล่ะเซ็ง แต่ในเกมวันนั้นพิสูจน์ว่าทุกอย่างเกิดขึ้นได้ จงตั้งใจซ้อมไปเถอะ ต่อหน้าแฟนบอล 63,000 คนที่กำลังเฝ้ามอง ลูกคอร์นเนอร์ของเบคแฮมลอยลิ่วข้ามมา กองหลังเยอรมันโดดโหม่งไม่ถึง ริโอยอดเยี่ยมมากเขากะจังหวะขึ้นได้อย่างเหมาะเหม็ง “ตั้งมา” ผมตะโกนบอกริโอ “ส่งมาทางนี้” ผมอยู่ในตำแหน่งที่เพอร์เฟ็ค ถ้าริโอโหม่งตั้งมาให้ผมรู้ว่าต้องยิงประตูได้แน่ๆ กลางประตูออกอย่างนั้น ริโอจะได้ยินหรือเห็นผมไหมนี่? กองหลังส่วนใหญ่ไม่ได้ความและไม่ใส่ใจ พวกเขาไม่เคยฟัง พวกเขามักจะตื่นตระหนกและโหม่งบอลไปไหนไม่รู้ แต่ไม่ใช่ริโอ จ้าวแห่งการวางบอล ความตื่นตัวของเขานั้นเหลือเชื่อ ดังนั้นแม้จะกำลังกระโดดเบียดอยู่กับนักเตะคนอื่นๆ แต่ริโอก็ยังมองมาเห็นผม เขาโหม่งบอลได้เต็มๆ ส่งบอลมาตกตรงหน้าผมอย่างเหมาะเหม็ง โหม่งได้เยี่ยม ตั้งมาสวย ตอนนี้ทุกอย่างอยู่ที่นายแล้วสตีวี่ อย่าทำพลาดเชียว เมื่อบอลตกลงมาผมรู้ดีว่าไม่มีที่ให้กับความผิดพลาด คนส่วนใหญ่อาจคิดว่านี่เป็นตำแหน่งที่ดีเป็นบ้า ยืนอยู่นอกกรอบเขตโทษ รอลูกบอลมาเข้าทางแล้วก็หวดสวนกลับไปเป็นประตู แต่เปล่าเลย ในตำแหน่งนั้นมันก็มีความเสี่ยงสูงรวมอยู่ด้วย ถ้าอังกฤษโดนโหม่งสกัดลูกเตะมุมเราก็เสี่ยงกับการโดนสวนกลับ ต้องระวังความกดดันให้ดี ยิงให้เร็ว อย่าปล่อยให้พวกเยอรมันเร่งเข้ามา จับบอลให้ดีแล้วยิงให้ตรงเป้า โชคดีพอ ผมหวดบอลได้อย่างเหมาะเหม็ง ลูกบอลลิ่วเข้าไปกองก้นตาข่ายพุ่งเสียบมุมบนซ้ายมือประตู เอาไปเลยคาห์น เขาไม่มีโอกาสป้องกันแม้แต่น้อย นี่คือคำตอบสำหรับคอมเมนต์ทั้งหมดที่นายมีให้กับพวกเรานะพวก นายประตูเยอรมันแพ้ราบคาบ หลังเกมทุกๆ คนชมถึงความแม่นยำของลูกยิงของผม แต่เปล่าหรอก ผมไม่ได้ตั้งใจเล็งไปตรงนั้น ผมแค่ตั้งใจยิงบอลให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตูม! เข้าโกล์ไปเลย แค่นั้น เป็นช่วงเวลาไม่เลวนักสำหรับประตูแรกของผมในนามทีมชาติอังกฤษ ผมแทบไม่เชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น ผมออกวิ่งเพื่อฉลอง มองเห็นกลุ่มแฟนบอลอังกฤษที่มุมธง ผมวิ่งตรงไปหาพวกเขา อยากไปฉลองใกล้ๆ แบ่งปันวินาทีแห่งความสุขกับพวกเขา ผมเริ่มวิ่งออกจากสนามแล้วก็พุ่งตัวเป็นทางยาวแหกปากร้องตะโกนด้วยความยินดีขณะไถลตัวไปบนพื้นหญ้าที่มิวนิค พ่ออยู่กับกลุ่มแฟนเหล่านั้นร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่งไม่แพ้ใครๆ ผมชี้มือไปที่พวกเขา “ขอบคุณครับพ่อ” ผมนึกในใจ “พ่อสนับสนุนผมมาตลอดทางจนถึงวันนี้ พ่อคือคนที่ทำให้สิ่งนี้เป็นไปได้” ความรู้สึกมันท่วมท้นไปหมด งานหนักที่ผมทุ่มเททำมาโดยตลอด ปีแล้วปีเล่าที่เฝ้าฝึกซ้อมและเฝ้าฝันใฝ่ ทุกสิ่งที่ทำมาได้รับผลตอบแทนที่คุ้มค่าแล้ว จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 19:27:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วิ่งกลับขึ้นเข้าไปในอุโมงค์สนามมิวนิคตอนพักครึ่งด้วยสกอร์นำ 2-1 ประตู ผมนึกภาพออกเลยว่าในห้องแต่งตัวจะตื่นเต้นกันแค่ไหน เราจะเดินหน้าต่อไปสังหารเยอรมันให้สิ้นซากในเกมครึ่งหลังต่อจากนี้ พวกเพื่อนนักเตะมีความสุขกันมาก พวกเขารวมหัวกันแซวผมหนักอีกต่างหาก ในห้องแต่งตัวทุกคนเดินเข้าไปหาบาร์มส์ (นิคกี้ บาร์มบี้) ตบศีรษะแสดงความยินดี “เจ๋งไปเลยว่ะบาร์มส ยิงดีจริงๆ  ปฏิกิริยาเยี่ยมชะมัด นายกับลูกผ่านของสตีวี่” ร็อบบี้ตัวดี เดินข้ามห้องมาแสร้งทำเป็นปลอบใจผม “พนันได้เลยว่านายผิดหวังสุดๆ ไปเลยใช่ป่ะ” ร็อบบี้ถาม “ทำไมล่ะร็อบบี้” “ก็บาร์มสเพิ่งให้สัมภาษณ์สกายทีวีไปว่าประตูนั่นเป็นฝีมือเขา” ผมหัวหมุน “อะไรล่ะ เจ้าพวกบ้า นั่นมันประตูของผมโว้ย” ผมเดือดอยู่ในใจ แล้วฟาวเลอร์ก็ระเบิดหัวเราะออกมา คนอื่นๆ ก็ด้วยหัวเราะครืนกันใหญ่ ผมโดนอำเข้าแล้ว นิคกี้ยิ้มร่า เขาเองก็มีส่วนกับประตูนั้นด้วยเหมือนกัน บาร์มส์ทำได้ดีมากที่หลบออกไปจากแนววิถีลูกยิงของผม อันที่จริงเขามีส่วนช่วยบังทำให้คาห์นมองไม่เห็นลูก และผมก็ปั่นลูกให้โค้งด้วยนิดหน่อยด้วย อิริกสันวางตัวเป็นปกติระหว่างพักครึ่ง สงบ สุขุม ข้อความของเขาเรียบง่าย “พวกคุณทำได้ดีในช่วงยี่สิบห้านาทีสุดท้ายของครึ่งแรก” เขาบอกพวกเรา “ทำให้ดีอย่างที่ทำอยู่ ประตูต่อจากนี้สำคัญมาก ถ้าเราทำประตูได้เราก็จะเก็บชัยชนะได้ในเกมนี้” แค่นี้ ออกไปจัดการพวกเยอรมันซะ ไม่ต้องปรานี ฆ่าให้ตาย น่าแปลกที่เยอรมันไม่เหลืออะไรเลย หัวใจและแข้งขาของพวกเขาอ่อนเปลี้ยไปหมด พละกำลังแห้งเหือดเหมือนนักมวยที่ลดน้ำหนักมาก่อนขึ้นสังเวียน พวกเขายืนพิงเชือกขณะที่เราเดินหน้าถล่มพวกเขาในครึ่งเวลาหลัง เนื่องจากพวกเขาส่งวิงแบ๊กขึ้นสูงเพื่อหนุนเกมรุก เหลือไว้แต่กองหลังช้าๆ ในแนวรับ ทำให้ไมเคิลวิ่งหาช่องหาตำแหน่ง หาพื้นที่วิ่งเล่นหลังแนวรับในสนามอันใหญ่โตและทำลายเกมของพวกเขาได้สบายๆ เบคส์กับสโคลซี่ผ่านบอลสวยๆ ให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า ปล่อยให้ไมเคิลกับความเร็ว การจับบอล และสายตาที่ยอดเยี่ยมของเขาทำงานที่เหลือ ในเกมที่มิวนิควันนั้นไมเคิลเล่นเหมือนไมเคิลตัวจริง เงียบๆ ไม่มีบทบาท แต่แล้วทันทีเขาก็ ยิงๆๆ สามประตูรวด ขอบคุณ และ auf wiedersehens (“ลาก่อน” ภาษาเยอรมัน- ผู้แปล) ไมเคิลและทีมอังกฤษหยุดไม่ได้แล้วในวันนั้น มีครั้งหนึ่งในเกมเราต่อบอลกันเล่นไปมาถึงยี่สิบจังหวะต่อหน้าพวกเยอรมันนั่นเลยเชียว รวมไปถึงจังหวะหมุนตัวหลอกที่ผมทำกับดีดี้ คนอื่นคิดว่าผมถือโอกาสโชว์เหนือ ตลกน่า! มันก็แค่ดีดี้ไล่เข้ามาอย่างรวดเร็วผมก็เลยต้องพลิกบอลหลบเขา ทำทุกอย่างเพื่อให้แน่ใจว่าดีดี้จะแย่งบอลไปไม่ได้ จุดประสงค์ของผมมีแค่นั้นจริงๆ ผมไม่ได้ต้องการทำให้ดีดี้ขายหน้า พวกสื่อเอาจังหวะนั้นไปต่อยอดหากินกันยกใหญ่ บางสำนักถึงกับเขียนว่าผมทำท่าทางบอกกับรูดี้ โฟลเลอร์ โค้ชทีมชาติเยอรมันให้เปลี่ยนตัวดีดี้ออกเสียอีก ไร้สาระ ผมส่งสัญญาณไปที่ม้านั่งฝั่งเราเพราะว่าผมกำลังจะเป็นตะคริวต่างหาก อิริกสันส่งโอเว่น ฮากรีฟฟ์ ลงมา และผมก็เป็นอันได้ไปนั่งพักสบายๆ ที่ม้านั่งตลอดเวลาที่เหลืออีก 20 นาทีของเกม พร้อมๆ ไปกับยิ้มชื่นชมงานฆาตรกรรมชิ้นเอกที่ไมเคิลก่อขึ้น บรรยากาศในห้องแต่งตัวหลังจากนั้นแตกต่างกันสุดขั้ว ทุกๆ คนพากันตะโกน ชูกำปั้น เชคแฮนด์ และหัวเราะกัน ส่วนอิรักสันพูดอะไรแค่นิดหน่อย แล้วก็เอาแต่นั่งยิ้ม เอาน่า ผู้เฒ่าสวีดิช ปล่อยตัวหน่อย ร้องสิ ตะโกนเถิด มาร่วมปาร์ตี้ฉลองชัยกับพวกเรา แต่ไม่มีทางหรอก อิริกสันข่มอารมณ์ไว้อย่างมิดชิด แต่ผมรู้ดีว่าเขาร้อนเป็นไฟอยู่ภายในใจกับความภาคภูมิใจที่ได้รับ เราทุกคนก็เช่นกัน ทีมอังกฤษได้ส่งสารไปให้โลกรับฟังในคืนนั้น เราไม่เกรงกลัวใคร เราไม่ยอมแพ้ เรามีนักเตะอย่างไมเคิล โอเว่น ที่พร้อมจะบดขยี้กองหลังคนไหนๆ ก็ตามในโลกนี้ให้เป็นผุยผง จากชัยชนะและฟอร์มการเล่นที่มิวนิค เราทุกคนเชื่อว่าเราจะไปต่อสู้ในที่ไหนๆ ก็ได้บนโลกใบนี้แม้แต่สถานที่ที่ไม่เป็นมิตร เพื่อความสำเร็จ จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 19:28:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ทีมชาติอังกฤษยังคงต้องฝ่าฟันอุปสรรคใหญ่หลวงก่อนจะผ่านรอบคัดเลือกเกาหลีใต้และญี่ปุ่น กรีซบุกมาเยือนเราที่โอลด์ แทรฟฟอร์ด หนึ่งเดือนหลังจากนั้น เราต้องเอาชนะและรอผลการแข่งขันคู่ระหว่างเยอรมันกับฟินแลนด์เพื่อหาว่าทีมใดจะได้เป็นอันดับหนึ่งของสาย เกมนี้จะเป็นเกมที่หนักหนาสาหัสอย่างไม่ต้องสงสัย การเตรียมตัวสำหรับเกมในวันที่ 6 ตุลาคม ค.ศ. 2001 ตึงเครียดสุดๆ โดยเฉพาะสำหรับผม ในวันอาทิตย์ก่อนเกม ผมเพิ่งกลับถึง อพาร์ตเมนต์ที่พักในเซาท์พอร์ทตอนที่เพื่อนๆ โทรมาหา ชวนว่าอยากออกไปท่องราตรีกันไหม “ก็ดี ได้ไปเฮฮากันบ้าง แต่ฉันว่าฉันคงต้องกลับเร็วหน่อย” ผมตอบ “ได้อยู่แล้ว” พวกเพื่อนให้สัญญา ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาหากจะออกไปข้างนอกบ้าง อิริกสันบอกให้เราไปรายงานตัวที่โรงแรมวอร์สลีย์ แมริออต นอกเมืองแมนเชสเตอร์ในวันจันทร์ ไปดื่มเบียร์สักแก้วสองแก้วคงไม่เสียหายอะไร เกมกับกรีซก็ยังอีกตั้งหกวันข้างหน้า ดังนั้นผมก็เลยคิดว่าผมน่าจะคลายเครียดได้บ้าง ผมสมควรได้รับมัน ผมกำลังเฮฮาอยู่ในบาร์แห่งหนึ่งในเซาท์พอร์ท กำลังผ่อนคลายดีทีเดียว ตอนที่มีแฟนบอลเอฟเวอร์ตันคนหนึ่งเดินเข้ามาหา “ไอ้ขี้โอ่” นายคนนั้นตะโกนใส่ผม “อะไรนะ” ผมตอบไป “นายเพิ่งลงเล่นแค่ไม่กี่เกม แล้วดูซิตอนนี้นายทำอะไร ขับรถแหลๆ ของนายทำเป็นเฉิดฉายไปทั่ว” “ถ้าคุณจะคิดอย่างนั้นก็เรื่องของคุณ” ผมตอบเขาไปแบบนั้น ผมมีรถเมอร์ซ (Mercedes) ดีๆ อยู่กับเขาคันหนึ่ง แต่ไม่ถึงกับหวือหวาอะไร “อีกอย่าง มันผิดตรงไหนที่จะมีรถดีๆ” “ก็น้ำหน้าอย่างแกไม่ควรมีของแบบนั้นนี่หว่า” เขาพูดอีก “แกคิดว่าแกเป็นใครกัน” ประสาท! ผมตัดสินใจสงบศึก “เออ ... ไงก็ได้” ผมพูดกับเขาแล้วก็หันกลับไปหาพวกเพื่อนๆ ชายคนนั้นหายออกไป ผมจึงคิดว่าเรื่องคงจบแค่นั้น ในวันต่อมาผมกำลังออกเดินทางไปวอร์สลีย์ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไปหมดแล้ว ตอนที่สตรวนโทรมา “สตีวี่ มีข่าวอยู่ข่าวหนึ่งจะลงในหนังสือพิมพ์เดลี่ เมล์ ฉบับพรุ่งนี้ มันเกี่ยวกับคุณ” เขาบอกให้ฟัง “เรื่องบ้าอะไรหรือ” “มีเด็กอยู่คนหนึ่งให้ข่าวกับหนังสือพิมพ์ว่าคุณออกไปดื่มที่บาร์ ทั้งๆ ที่ทีมชาติอังกฤษกำลังจะมีเกมใหญ่อยู่รอมร่อ” บ้าชิบ... เด็กเปรตเอฟเวอร์ตันคนนั้นนั่นเอง ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ผมเข้าเช็คอินที่โรงแรมทีมชาติอังกฤษ ไปซ้อม แล้วก็ต้องมาแถลงข่าว ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ มันถึงคิวที่ผมจะต้องมาเป็นตัวแทนแถลงข่าวพอดี อันที่จริงผมเตรียมตัวไปนิดหน่อยเผื่อว่าจะมีใครเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ก็ไม่มีใครอื่นรู้เรื่องนี้นอกจาก เดลี่ เมล์ ในวันต่อมาผมรีบลงไปข้างล่างแต่เช้าเพื่อดูหนังสือพิมพ์ นั่นไง หน้าข่าว และก็ปกหลัง “สตาร์อังกฤษออกไปเมา” บ้าน่ะ! ผมอายุ 21 แล้ว อายุถึงเกณฑ์ที่จะดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ หรือไปเที่ยวสถานบันเทิงก็ได้ ข่าวนี่ช่างน่าหัวร่อกล่าวโทษผมรุนแรงเกินเหตุไปละ ถ้าผมออกไปเที่ยวเตร่ตอนที่อยู่ที่เซาท์พอร์ท เมาหัวทิ่มหัวตำจนตีห้า อย่างนั้นสิถึงค่อยน่าเรียกว่าเป็นปัญหา แต่ผมไม่ได้เหลวไหลอย่างนั้นสักหน่อย ความจริงก็คือผมออกไปเที่ยว ดื่มเบียร์สองขวดกับโค้กอีกสองสามแก้วแล้วก็กลับ ผมเข้าบ้านตอน 00.30 น ผมออกไปเที่ยวก็แค่เพื่อเหล่สาวไม่ได้จะออกไปเมา ผมย้ายออกจากบ้านมาอยู่ตัวคนเดียว เป็นหนุ่มโสด และก็มีสิทธิ์เต็มที่ที่จะออกไปพักผ่อนได้นานๆ ครั้งตามต้องการ เช้าวันรุ่งขึ้นจากคืนเจ้าปัญหาผมก็แค่นอนยาวก่อนออกจากบ้านมาที่วอร์สลีย์ตอน 12.30 น. ไม่ได้แฮงโอเวอร์ ไม่มีปัญหาใดๆ ทั้งสิ้น ผมยังมีเวลาฝึกซ้อมอย่างหนักอีกสี่วันเต็มๆ ก่อนเกมกับกรีซ แล้วนี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกันเล่า? จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 19:28:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สถานการณ์เกิดลุกลามเกินความควบคุมไปในที่สุด ในสื่อต่างๆ ผู้คนชำแหละผมอย่างหนักทั้งตัว ซ้าย ขวา ตรงกลาง ไม่มีละเว้น มีการโต้เถียงอภิปรายกันยกใหญ่ในวงกว้างเรื่องการวางตัวของนักเตะ ก่อนหน้านี้อิริกสันเพิ่งถอดชื่อแฟรงค์ แลมพาร์ดออกจากทีมเนื่องจากเขาไปก่อเหตุกับนักท่องเที่ยวชาวอเมริกันโดยการล้อเลียนเหตุการณ์ 9/11 ( เหตุการณ์จี้เครื่องบินพุ่งชนตึกแฝดเวิร์ลดเทรดเซ็นเตอร์ วันที่ 11 กันยายน ค.ศ. 2001 – ผู้แปล) ขณะนี้พวกนักฟุตบอลตกเป็นเป้าสายตาของสาธารณชนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ตัวผมล่ะ? ผมก็ตกเป็นเป้าให้เขาซ้อมยิงกันนะสิ สตรวนโทรมาหาผมอีก เราพูดคุยกันถึงเรื่องวุ่นวายนี้ “ผมจะไปคุยกับผู้จัดการ บอกเขาว่าจริงๆ แล้วผมทำอะไรไปบ้าง” ผมตัดสินใจบอกสตรวนอย่างนั้น อิริกสันดีชั้นหนึ่งเลย “จำไว้เป็นบทเรียนก็แล้วกัน” เขาบอกผม “เธอยังเด็กในสายตาผู้คน พวกเขาอยากเห็นเธอเก็บตัวอยู่ในบ้าน ใช้ชีวิตเหมือนพระ อย่าวิตกไปเลยสนใจแค่เกมก็พอ แล้วคราวหน้าถ้าใกล้จะถึงแมตช์การแข่งขันก็ระวังตัวให้มากหน่อยก็แล้วกัน” ผมโล่งใจที่ได้ยินอย่างนั้น ผมชื่นชมทัศนคติของอิริกสันจริงๆ เขาแสดงให้เห็นด้านที่เป็นมนุษย์ปุถุชน ไม่ดุด่าว่ากล่าว แค่แนะนำ “ขอบคุณครับบอส และผมขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นนะครับ” ผมพูดกับเขาในที่สุด ทางเอฟเอออกประกาศว่าผมออกมากล่าวขอโทษและยอมรับผิด แต่ผมเปล่า อาชญากรรมที่แท้จริงเพียงสิ่งเดียวในเหตุการณ์นี้คือผมเข้านอนช้ากว่าเวลาที่ควรจะเป็น แต่เที่ยงคืนครึ่งนี่ก็ไม่น่าเป็นเวลานอนที่ผิดกฎหมายนี่นะ ผมชิงชังปฏิกิริยาของสื่อที่มีต่อเรื่องนี้ ทำไมหวยต้องมาออกที่ผมด้วยล่ะ เช่นเดียวกับสเวน นักเตะคนอื่นๆ เห็นใจผมอย่างแรง ร็อบบี้บอกว่า “ฉันก็ออกไปกับแมคก้า” “ใช่” แมคก้าเสริม “เราออกไปดื่มเบียร์กันนิดหน่อย แต่ไม่มีใครรู้ก็แค่นั้น” ผมซึ้งใจที่แมคก้ากับร็อบบี้พยายามช่วยปลอบใจผม แต่ผมก็ยังไม่วายนึกเป็นห่วงอนาคตตัวเองอยู่ดี คิดกังวลจนหัวแทบระเบิด “ลืมมันไปซะเถอะ” แมคก้าปลอบ “นายไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายอะไร” ถ้าผมทำใจเย็นเป็นทองไม่รู้ร้อนเหมือนพวกรุ่นพี่ๆ ได้บ้างก็ดีสิ ผมไม่ชอบถูกพวกสื่อโจมตีนี่ เบคส์เองก็ช่วยปลอบใจผมด้วยเช่นกัน “อย่าวิตกกับเรื่องแบบนี้เลย” เขาพูดกับผม เบคส์ทำตัวเป็นทั้งกัปตันและเพื่อนที่ดีของผม “ถ้านายอยากพูดคุยปรึกษาอะไร ฉันพร้อมจะรับฟังเสมอ” เขายังเสริมอีกว่า “พวกสื่อตีข่าวกันใหญ่โตเกินไป นายไม่ได้ทำอะไรผิด เรื่องแบบนี้เกิดกับพวกเราทุกคนนั่นแหละ ไม่มีใครรอดหรอก บางครั้งนายก็เจอสื่อดีๆ แต่บางทีก็มีพวกแย่ๆ” ส่วนพ่อผมก็ผิดหวังใหญ่ “คราวหน้าลูกก็ไม่ต้องออกไปข้างนอกก็แล้วกันนะสตีเว่น” พ่อบอก “แต่สิ่งสำคัญตอนนี้คือลูกต้องรวบรวมจิตใจให้ได้ ลูกจะต้องเล่นเกมสำคัญในวันเสาร์นี้ มุ่งมั่นกับมันก็พอ” บรรดาผู้คนที่ห่วงใยผมต่างก็พากันเดินขบวนติดต่อมากันเป็นทิวแถว เชราโทรมาถามไถ่ ผมเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง เชราชั้นหนึ่งเหมือนเคย “อย่าคิดมากนะ” เชราปลอบผม “มันเป็นเรื่องปกติที่คนในวัยของเธอทั่วไปก็ทำกัน แต่ต้องระวังไว้หน่อยเพราะเธอเป็นคนที่มีชื่อเสียงแล้ว ถ้าจะออกไปเที่ยวก็ต้องกำหนดเวลา ถ้าอยากสังสรรค์เลือกสถานที่ที่เหมาะสม อาชีพนักฟุตบอลมีเวลาสั้นนักสตีเวน เธอมีความสามารถอันเอกอุ ใช้มันให้เป็นประโยชน์มากที่สุด” พ่อคนที่สองของเด็กๆ ทุกคนในรั้วแอนฟิลด์ เชรามีคำแนะนำดีๆ ให้กับคุณเสมอ หนึ่งในประโยคเด็ดที่เชราพูดกับเราเสมอก็คือ “พวกนายจะเสียเวลาไปเที่ยวตามไนต์คลับทำไม ในเมื่อพอเลิกเล่นบอลแล้วนายจะซื้อไนต์คลับทั้งร้านก็ยังได้” น่าคิดนะ และก็เช่นเดียวกับสเวน เชราย้ำเตือนเสมอว่าผมต้องมีสติอยู่เสมอ “เธอเป็นคนมีชื่อเสียงแล้ว ทุกๆ สิ่งที่เธอพูดและปฏิบัติ ไม่ว่าจะพูดกับใครก็ตาม เธอจะถูกส่องด้วยไฟสปอตไลท์ตลอดเวลา” เชราบอกกับผมแบบนี้ แน่นอนอย่างที่สุด เจ้านายยังคงเข้าใจดีว่านักฟุตบอลอาชีพก็คือมนุษย์ปุถุชน แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 50 08:24:45 แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 50 02:04:51 จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 19:29:43 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ผมอายุแค่ยี่สิบเอ็ด ผมอยากออกไปเที่ยวเตร่สังสรรค์กับเพื่อนบ้าง ไปหาความสุข ไปจีบหญิง เรื่องปกติที่ผู้ชายทั่วไปก็ทำกัน ปัญหาก็คือบางครั้งพวกเพื่อนก็อาจไม่เข้าใจว่าผมต้องเข้านอนในเวลาที่เหมาะสม ผมอยู่บ้านของตัวเอง มีอิสระและเป็นโสด ตื่นเต้นเพราะได้เล่นในทีมลิเวอร์พูล บางครั้งผมก็นึกสนุกอยากออกไปเที่ยวบ้าง และแน่นอนว่าผมออกไปเที่ยวในเมืองบ่อยๆ บางทีก็ออกจะบ่อยเกินไป วันไหนที่ลิเวอร์พูลแข่งและชนะพอหลังเกมผมก็อยากออกไปฉลองกับเพื่อนฝูงที่มาดูเกมอยู่ด้วย หรืออีกทางเลือกหนึ่งผมก็จะนั่งแกร่วอยู่ที่แฟล็ต ดูทีวี ทำพาสต้าเห่ยๆ ทาน อยู่อย่างสงบ บางครั้งถ้ามีเพื่อนโทรมาตามตัว ผมก็จะตอบไปแค่ว่า "ไม่ล่ะพวก วันนี้ฉันพอแล้ว” ภาพพจน์ที่มีคนทำให้ดูเหมือนว่าผมเป็นพวกนิยมปาร์ตี้ช่างน่าขันสิ้นดี ตั้งแต่ตอนที่ผมได้ลงเล่นเกมเปิดตัวให้กับลิเวอร์พูล ผมไม่แตะต้องเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อยู่ถึงหกเดือน ตลอดชีวิตผมไม่เคยออกไปเที่ยวมากกว่าหนึ่งครั้งในหนึ่งสัปดาห์มาก่อน แม้ว่าเมื่อย้อนกลับไปถึงช่วงนั้น ในวัยยี่สิบเอ็ดปีเท่ากับผม พวกเด็กหนุ่มๆ คนอื่นๆ ส่วนใหญ่ก็เที่ยวกันหัวราน้ำตลอดเวลา แต่ผมแค่ไปที่บาร์เดือนละสองถึงสามครั้งเป็นอย่างมาก ปัจจุบันนี้ผมดื่มน้อยลงกว่าเดิมอีกด้วยซ้ำ ผมใช้ชีวิตเกือบๆ เหมือนพระไปแล้ว เพื่อนๆ ของผมเดี๋ยวนี้ก็ชักนิยมรูปแบบการใช้ชีวิตเคร่งๆ แบบโปรเหมือนผมด้วยเหมือนกัน พวกเขาชอบมาเที่ยวหา มาดื่มชา กาแฟ หรือดื่มแค่น้ำเปล่า แล้วก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย ทุกวันนี้ผมยังคงออกไปเที่ยวนอกบ้านเพื่อผ่อนคลายบ้างในบางโอกาส ไม่เห็นจะผิดตรงไหน ผมอายุยี่สิบหกถ้าผมนึกอยากไปเที่ยวตอนกลางคืน ผมจะไปที่ไหนๆ ตามใจอยากก็ได้ทั้งนั้น นักฟุตบอลโดยมากก็ออกไปสังสรรค์หลังเกมกันทั้งนั้นถ้าหากว่าเขาไม่มีแมตช์การแข่งขันในช่วงระยะเวลาใกล้ๆ ก่อนจะถึงสุดสัปดาห์ถัดไป  สิ่งสำคัญคือต้องเลือกเวลาให้ถูกต้อง ย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่เซาท์พอร์ต เพียงแค่เลือกสถานที่และเวลาไม่ถูกต้องเท่านั้น พวกสื่อก็พากันมาวิเคราะห์เจาะลึกไลฟ์สไตล์ของผมเสียจนพรุน วิพากษ์วิจารณ์กันใหญ่ โอ้! ดูสิ นี่ไงนายบ้าอีกคน พวกนักฟุตบอลไร้สมอง ตลกเป็นบ้า บรรดาผู้คนที่เขียนข่าวไม่รู้จักผมสักนิด พวกเขาเพียงแค่ได้ฟังมาถึงเหตุการณ์ๆ หนึ่ง ก็เอามาขยายความเสียใหญ่โต แต่อย่างน้อยเรื่องที่เกิดขึ้นก็มีข้อดีในความเจ็บปวด นั่นก็คือผมได้รับบทเรียน หากไม่มีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นอาจมีเหตุการณ์เลวร้ายกว่านี้เกิดขึ้นกับผม เช่นไปมีเรื่องราวทะเลาะวิวาทกับคนอื่นก็ได้หากผมไม่ได้มีบทเรียนกับเหตุการณ์ที่เซาท์พอร์ทมาก่อน จากเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ถูกสื่อมองในแง่ลบ ต้องออกมาขอโทษขอโพย ความรู้สึกโกรธ ทำให้ผมพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหลีกเลี่ยงการตกเป็นข่าวฉาว หลังจากเหตุการณ์นั้นถ้าผมไปเที่ยวผมก็จะทำตัวเงียบๆ เข้าไว้ ครั้งแรกน่ะผิดพลาดกันได้ แต่ถ้ามีซ้ำอีกก็น่าอายแล้ว ไมเคิลถูกเผงเมื่อครั้งหนึ่งเขาพูดถึงลิเวอร์พูลว่าเป็น “เมืองแห่งข่าวลือ” แค่ไปนั่งดื่มเบียร์เงียบๆ สักขวดก็อาจถูกขยายความว่าไปก่อเรื่องก่อราวใหญ่โต ผมเป็นที่เลื่อมใสของผู้คนที่นี่ก็จริง แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะสนใจแต่ด้านบวกเสมอไป ลิเวอร์พูลแปลกก็ตรงนี้ มีคนหลายคนอยากเห็นผมล้มเหลว อยากเล่าเรื่องแย่ๆ เกี่ยวกับตัวผม หรือแม้แต่ขายข่าวเล็กๆ น้อยๆ ของผมให้กับหนังสือพิมพ์ ความอิจฉาริษยาและโลภโมโทสันเช่นนี้เป็นสิ่งที่ผมรังเกียจ ก่อนที่ผมจะเริ่มเด่นดังในฐานะฟุตบอล ก่อนที่จะทำรายได้งามๆ แบบทุกวันนี้ ผมชื่นชมทุกๆ คนที่ทำได้ดีและอวยพรให้เขาโชคดีเสมอ เมื่อฟาวเลอร์ยิงประตูได้ ผมก็กระโดดเหยงๆ อยู่ที่อัฒจันท์เดอะ ค็อป ดีใจกับเขา เมื่อไมเคิลฉายแววความเป็นดาราผมก็ตื่นเต้นยินดีแทนเขา ผมไม่เข้าใจความอิจฉา เมื่อนักเตะรุ่นน้องอย่างเวย์น รูนีย์ ก้าวขึ้นมามีชื่อเสียงผมก็ดีใจไปกับเขา ความคิดในแง่ร้ายแบบที่นายคนนั้นที่เซาท์พอร์ตแสดงออกมาทำให้ผม แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 50 02:07:06 จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 19:30:14 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ค่ำคืนเจ้าปัญหาที่เซาท์พอร์ทไม่มีผลกระทบต่อฟอร์มการเล่นของผมกับทีมชาติอังกฤษในเกมที่ต้องเจอกับกรีซ แต่ปฏิกิริยาตอบโต้ที่เกินเหตุมีผลกับผมไม่น้อย ที่โอลด์ แทรฟฟอร์ดวันนั้นทุกๆ ครั้งที่จับบอลผมรู้ว่าพวกสื่อกำลังจับตามอง คอยจ้องหาความผิดพลาดทุกๆ จังหวะเพื่อจะนำมาเป็นเครื่องยืนยันว่าฟอร์มการเล่นและความฟิตของผมหายไปที่บาร์นั่นแล้ว พระเยซูทรงโปรด ผมเกร็งไปหมด ลูกบอลดูเหมือนลูกระเบิดที่กลิ้งเข้ามาหา ปกติแล้วในเกมฟุตบอลจะมีแต่อะดรีนาลีนไหลท่วมสายเลือดของผม แต่ในเกมวันนั้นผมเหลือแต่ความหวาดกลัวเป็นเพื่อนคู่กาย ผมกลัวจนตัวแข็ง ผมตั้งสมาธิไปที่เกมไม่ได้ ไม่อาจสลัดความคิดร้ายๆ ออกจากหัว ผมเล่นห่วยสุดทน เมื่อเกมดำเนินมาถึงนาทีสุดท้าย อังกฤษตามอยู่ 2-1 ประตู โอกาสที่จะผ่านเข้าไปเล่นฟุตบอลโลกโดยอัตโนมัติเลือนหายไป สิ่งที่รออยู่เบื้องหน้าคือการเพลย์ออฟหาทีมที่ถูกรางวัลล็อตเตอรี่ได้เข้าไปเล่นฟุตบอลโลก ผมรู้เลยว่าคำตำหนิทั้งหลายจะไปลงที่ไหน ที่ผมไง ขณะที่เวลาลดลงทุกวินาทีๆ ผมก็นึกภาพพาดหัวข่าวพรุ่งนี้เช้าที่จะยกขบวนแล่นมาทับผมราวกับตู้รถไฟ บรรดาข่าวพาดหัว “เจอร์ราร์ดจอมเฟอะฟะ” เหล่านั้น ปากกาถูกลับคมไว้รอเชือดผมอยู่แล้ว ผมนี่ล่ะที่จะต้องโดนโจมตีขนานใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัย และไม่มีทางหนีแน่นอนที่สุด ผมถูกกระชากให้ตื่นจากฝันร้ายโดยเสียงคำรามกระหึ่มดังก้องโอลด์ แทรฟฟอร์ด เบคส์กับเทดดี้ เชอร์ริงแฮม กำลังเตรียมตั้งบอลเตะลูกฟรีคิกนอกกรอบเขตโทษของกรีซ เท็ดดี้อยากยิงเอง ปกติเขาเก่งเรื่องลูกตั้งเตะอยู่แล้ว และในเกมนี้เบคส์ยิงฟรีคิกมาแล้ว 6 ครั้ง พลาดทั้งหมด นี่เป็นจังหวะชี้เป็นชี้ตาย ระยะทางยี่สิบห้าหลาระหว่างตามข่ายกับพวกเขาทั้งสองคนอาจหมายถึงการที่อังกฤษจะได้เดินทางค่อนโลกไปเล่นฟุตบอลโลก ใครจะรับหน้าที่ยิงล่ะ เบคส์เป็นกัปตันและเขาเชื่อมั่นในความสามารถของตนเองในเรื่องลูกนิ่ง “ผมยิงเอง” เขาบอกเทดดี้ ความกล้าหาญของเบคส์ไม่เคยเป็นที่สงสัย แต่นี่เป็นช่วงเวลากดดันอย่างแท้จริง หลังจากลองพยายามมาแล้วหกครั้งก่อนหน้าเบคส์ก็จับระยะและเทคนิคที่ต้องการได้แล้ว การที่เขาอาสายิงลูกนี้ดูสมเหตุสมผล ผมเคยดูเดวิดในการซ้อม ปกติถ้าเขายิงฟรีคิกสักสิบครั้งมันก็จะเป็นประตู 2-3 ลูกเลยทีเดียว ยิงมุมสูงซะเป็นส่วนใหญ่ เอาเลยเดวิด ยิงให้เข้า สนามโอลด์ แทรฟฟอร์ด เงียบไปถนัดใจ ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองที่เต้นรัวด้วยซ้ำ เบคส์ไม่ทำให้พวกเราผิดหวัง ลูกบอลลอยเข้าประตู โอลด์ แทรฟฟอร์ดคลั่งขึ้นมาในทันใด ลูกยิงระดับโลก เยี่ยมจริงๆ กัปตัน มาร์เวล (ซุปเปอร์ฮีโร่ในการ์ตูน – ผู้แปล) อันที่จริงเบคส์ยอดเยี่ยมตลอดทั้งเกมบ่ายวันนั้นนั่นล่ะ ทีมอังกฤษเล่นกันไม่ได้เรื่อง แต่เบคส์วิ่งไปทั่วสนาม อยู่ทุกๆ แห่ง เพราะเขาคนเดียวเป็นผู้ลากเราไปสู่ฟุตบอลโลกในบ่ายวันนั้น เมื่ออังกฤษต่อสู้ดิ้นรนในเกมที่ยากลำบากเบคส์ยืดอกรับมัน เขาคือแมน ออฟ เดอะ แมตช์ ที่นำหน้าคนอื่นในทีมเป็นล้านๆ ไมล์ ยอดคนจริงๆ พลังของเบคส์อาจทำให้หลายคนประหลาดใจ แต่ไม่ใช่ผม เมื่อเล่นให้กับยูไนเต็ดระดับพลังของเขาเปี่ยมล้นจนน่าตกใจมาโดยตลอด วิ่งขึ้น-ลง ๆ ทั้งสนามไม่มีหยุด เมื่อย้ายไปเล่นที่รีล มาดริด เบคส์ก็ไม่ได้ทิ้งสไตล์วิ่งไม่หยุดของเขา เขาเล่นแบบเดียวกันให้อังกฤษ วิ่งกลับไปมาทั่วสนาม ขึ้นหน้าลงหลังๆ ตลอดทางพื้นที่กราบขวาที่เขารับผิดชอบ เบคส์เป็นนักเตะสุดเจ๋งที่ใครก็อยากเล่นด้วย เล่นเกมรับ แล้วรุกไปข้างหน้า เขาหลงใหลในฟุตบอลและทุ่มเทเกินร้อย แต่คุณสมบัติแบบนี้ก็มีข้อเสีย จากผลงานที่ยอดเยี่ยมในเกมกับกรีซทำให้ผู้คนคาดหวังไว้สูงกับเบคส์เสมอ แต่มันบ้ามากที่หวังให้เขาเล่นได้แบบนี้ทุกๆ ครั้ง เขาคงต้องเป็นซุปเปอร์แมนถึงจะทำได้ มีคู่ต่อสู้แข็งแกร่งมากมายที่ตั้งใจจะหยุดเบคส์สัปดาห์แล้วสัปดาห์เล่า ผมก็เหมือนกันไม่อาจโชว์ฟอร์มได้ดีทุกเกม พวกผู้จัดการทีมฝ่ายตรงข้ามวิเคราะห์เจาะลึกงานของผม ของเบคส์ และเตรียมผู้เล่นมาหยุดคนอย่างเราโดยเฉพาะ ในมุมมองของคนภายนอกเมื่อไหร่ก็ตามที่ผมทำผลงานได้ไม่ถึง 8 เต็ม 10 ก็สมควรโดนเล่นงาน ส่วนเบคส์คนมักคาดหวังให้เขาเล่นได้เก้าเต็มสิบทุกเกมกับทีมชาติอังกฤษ ไม่เช่นนั้นเขาก็จะโดนเชือด โชคดีเหลือเกินที่เบคส์เล่นได้ถึงสิบเอ็ดจากคะแนนเต็มสิบในเกมกับกรีซวันนั้น เมื่อกรรมการาวดัตช์ ดิ๊ก โยล เป่านกหวีดหมดเวลาหลังประตูมหัศจรรย์ของเบคส์ ควมรู้สึกโล่งใจอย่างไม่น่าเชื่อแล่นผ่านตัวผม เห็นแก่ตัวชะมัด ผมคิดถึงแค่ตัวเอง แค่ผลลัพธ์ที่ต้องเจอหากเราไม่ได้เข้ารอบ กังวลแค่ว่าพวกสื่อจะโหมข่าวเรื่องเหตุการณ์ที่เซาท์พอร์ทหนักแค่ไหนในความพ่ายแพ้ ขอบคุณเบคส์เขาช่วยดับไฟร้อนที่กำลังจะลุกท่วมตัวให้กับผม และนำเราไปสู่ฟุตบอลโลก ขณะที่ผมเฝ้าฝันหวานถึงสิ่งที่รออยู่ที่เกาหลีใต้และญี่ปุ่น ผมก็นึกไปถึงบรรดานักเตะทีมชาติผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งคว้าชัยชนะฟุตบอลโลกมาแล้ว ผมนึกไปถึงทีมชาติชุดปี 1966 นึกไปถึงว่าจะรู้สึกพิเศษแค่ไหนถ้าได้นำถ้วยอันศักดิ์สิทธิ์กลับบ้านอีกสักครั้ง ผมแทบรอให้ถึงการแข่งขันจริงไม่ไหว ภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจของดินแดนตะวันออกไกลเข้ามาแทนที่ฝันร้ายน่ากลัวในบาร์ที่เซาท์พอร์ท จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 19:30:44 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แต่เมื่อพระอาทิตย์เริ่มจะสาดแสงมายังผม เมฆหมอกดำก็ตามมาปกคลุมเหนือท้องฟ้าอีกแล้ว การบาดเจ็บ คำสาปในปีแห่งการเติบใหญ่ ผู้ติดตามส่วนตัวของผม กลับมาเยือนผมอีกครั้ง ผมเกลียดที่ต้องเป็นแบบนั้น ทำไมเรื่องร้ายๆ ต้องเกิดกับผมด้วย ทำไมผมจะเล่นดีๆ ไปตลอดไม่ได้ เมื่อไหร่ที่เริ่มจะติดลมบนผมก็ต้องถูกฉุดกลับมาด้วยอาการบาดเจ็บอยู่ร่ำไป ตลอดฤดูกาลนั้นกล้ามเนื้อโคนขาหนีบสร้างปัญหาให้ผมมาตลอด นำมาซึ่งความเจ็บปวดและความกังวลถาวร การลงไปเล่นเกมยังพอเป็นไปได้ แต่ผมปรารถนาเหลือเกินจะหยุดวงจรอุบาทว์ 3-1 ที่พอได้ลงเล่นสองสามเกม ก็ต้องหยุดไปอีกเกมด้วยอาการบาดเจ็บ พวกเพื่อนร่วมทีมที่ลิเวอร์พูลรับรู้ได้ถึงความผิดหวังที่ผมได้รับ “เอาอย่างนี้สิสตีวี่” ดีดี้บอกกับผม “นายไปพบหมอดีๆ ที่เยอรมันดีกว่า เขามือชั้นหนึ่ง เขาจะรักษานายจนหายดีได้แน่” นี่ล่ะดีดี้ตัวจริง ชายผู้บรรเทาทุกข์ของผม ดีดี้แนะนำด็อกเตอร์ ฮานส์-มุลเลอร์ โวลฟาร์ต แพทย์ที่เขาไว้ใจ ถ้าเปลี่ยนเป็นร็อบบี้เขาคงแนะนำ เอ็ดเวิร์ดมือกรรไกรให้ ผมจึงไปคุยกับเชราถึงเรื่องนี้ เชรารู้จักชื่อเสียงของ ดร.โวลฟาร์ตดี เขาโด่งดัง และเป็นแพทย์ผู้รักษาอาการบาดเจ็บเอ็นร้อยหวายให้กับไมเคิล “ไปพบเขาเถิด ฟังว่าเขาจะวิเคราะห์ว่ายังไง แล้วค่อยกลับมาตัดสินใจกัน” บอสสั่ง ผมจึงบินไปมิวนิคโดยมีนักกายภาพ เดฟ แกลลีย์ และหมอมาร์ค วอลเลอร์แพทย์ประจำสโมสรเดินทางไปเป็นเพื่อน ความหวาดกลัวและความลังเลจู่โจมผมอีก ผมเป็นนักฟุตบอล ฟุตบอลเป็นสิ่งเดียวที่ผมทำเป็น ถ้าร่างกายของผมคอยแต่จะแตกหักแบบนี้ผมก็ไร้ประโยชน์สำหรับใครๆ เป็นก้อนเนื้อไร้อนาคต ขณะนั่งบนเครื่องบินหลับตา จู่ๆ ผมก็ย้อนกลับไปนอนอยู่บนเปลหามในห้องอุบัติเหตุฉุกเฉินที่โรงพยาบาลแอลเดอร์ เฮย์ อีกครั้ง คราดสนิมเขรอะปักแน่นติดเท้า สตีฟ ไฮเวย์ยืนโต้เถียงอย่างดุเดือดกับหมอขอร้องให้รักษาอาชีพของผมไว้ ความฝันทั้งหมดของผมค้างเติ่งอยู่กลางอากาศ ชีวิตเหมือนจะแหลกสลาย ความทรงจำที่จืดจางไปนานกลับมาเยือนอีกครั้ง ผมถูกดึงกลับมาสู่โลกปัจจุบันจากการกระตุกเมื่อเครื่องบินลงจอด เข้มแข็งไว้ เผชิญหน้าสิ่งที่เข้ามาท้าทายสิ เอาชนะอุปสรรคให้ได้ นึกไปถึงครั้งสุดท้ายที่มามิวนิคสิ ความทรงจำดีๆ สเตเดี้ยมเป็นบ้านที่สองของผม แต่โรงพยาบาลทำให้ผมกลัว จากนั้นผมใช้เวลายาวนานในคลินิกอันหนาวเย็น ถูก ดร.โวลฟาร์ตตรวจร่างกายอย่างละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้า “จะแก้ไขความผิดปกติในตัว คุณจะต้องผ่าตัดทั้งหมดสี่ครั้ง” หมออธิบายการวินิจฉัยให้ฟัง “สี่ครั้ง” ผมไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน “หมอแน่ใจหรือครับ” “ถูกแล้ว ต้องผ่าเข่า ข้อเท้าที่ละครั้ง และอาจต้องผ่าไส้เลื่อนสองครั้ง” พระคริสต์! หมอเพิ่งจะพบผมเป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆ และเขาก็เกิดอยากจะประกอบร่างกายให้ผมใหม่เสียแล้ว ผ่าตัดสี่ครั้ง? ได้ยังไง การเดินทางมามิวนิกเที่ยวนี้เปลี่ยนเป็นฝันร้ายในทันใด “แต่ผมต้องตรวจยืนยันเรื่องขาหนีบก่อน” ดร.โวลฟาร์ตเสริม ดังนั้นผมก็เลยจัดการส่งต่อผมไปหาผู้เชี่ยวชาญเรื่องการบาดเจ็บโคนขาหนีบอีกคน คุณหมอเช็คผลสแกน แล้วก็ผงกศีรษะ เธอยืนยันข้อสงสัยของ ดร.โวลฟาร์ต “คุณต้องผ่าตัดโคนขาหนีบทั้งสองข้าง” หมอบอก ลืมเรื่องมีดที่จะกรีดลงมาที่เข่า ข้อเท้า และโคนขาไปได้เลย ตอนนี้หมอกำลังลงมีดที่หัวใจผมต่างหาก ผมมอง ดร.โวลฟาร์ต ด้วยความตื่นตระหนก แต่ดูเหมือนหมอจะไม่สนใจสายตาแบบนั้น “แล้วเราจะโทรมาให้คำตอบนะครับ” หมอวอลเลอร์บอกกับหมอชาวเยอรมันอย่างนั้น ก่อนที่เราทั้งสามจะรีบตรงดิ่งกลับไปสนามบินมิวนิก ผมบินกลับลิเวอร์พูลกับความสับสนวุ่นวายในหัว ผมเหมือนถูกคัดชื่อออกจากเกม ร่างกายของผมกำลังยอมจำนนในขณะที่อาชีพของผมกำลังเริ่มต้นเท่านั้น กลับมาที่เมลวู้ด ทางลิเวอร์พูลจัดให้มีการประชุมอย่างเร่งด่วน ผม เชรา นักกายภาพ และดร. วอลเลอร์ ช่วยกันคิดหาหนทางแก้ “ไม่มีทางที่คุณจะจำเป็นต้องผ่าตัดถึงสี่ครั้งแน่” หมอวอลเลอร์ย้ำอยู่อย่างนั้น ผมไว้ใจหมอวอลเลอร์ด้วยชีวิต แต่พวกหมอที่เยอรมันล้วนแล้วแต่เป็นผู้เชี่ยวชาญนี่นะ บนผนังที่คลินิกของ ดร.โวลฟาร์ต แขวนเต็มไปด้วยใบประกาศ ใบปริญญา และใบรับรองจากโรงเรียนแพทย์ที่ดีที่สุด เขาคือหมอที่มาจากการแนะนำของดีดี้ ไมเคิลสาบานแทนเขา เจอร์เก้น คลินส์มัน และบอริส เบคเกอร์ ก็เป็นสองคนดังที่ใช้บริการของเขา ดร.โวลฟาร์ต เก่งก็จริง แต่หมอวอลเลอร์ยังยืนกรานความคิดของตัวเอง “มีคนตั้งเยอะที่ไปปรึกษา ดร.โวลฟาร์ต และได้รับคำแนะนำให้ผ่าตัดเหมือนกัน แต่ก็มีคนเลือกที่จะไม่ผ่าตัดและยังเล่นกีฬาต่อไปได้ดี” ก็จริง แต่ผมก็รู้ว่ามีนักฟุตบอลตั้งหลายคนที่ยอมให้ ดร.โวลฟาร์ต รักษา ชื่อเสียงของหมอเป็นที่ยอมรับนับถือในวงการฟุตบอล ผมมีทางเลือกสองทาง; ทำตามคำแนะนำของผู้เชี่ยวชาญชาวต่างชาติ หรือจะไว้ใจสัญชาติญาณของหมอที่ลิเวอร์พูล เหมือนที่ทำมาตลอดชีวิต ผมเลือกข้างลิเวอร์พูล ผมทำงานกับหมอวอลเลอร์มานาน หมออาศัยอยู่แถบละแวกบ้านเดียวกับผม รู้จักสนิทสนมกับครอบครัวของผมดี หมอดูแลผมด้วยหัวใจ หมอวอลเลอร์ไม่มีวันส่งผมไปขึ้นเตียงผ่าตัดเว้นแต่ว่าจะเป็นทางเลือกสุดท้าย ความไว้วางใจที่ผมมีต่อหมอวอลเลอร์ไม่เคยสั่นคลอน “โอเค เราจะทำตามความเห็นของหมอ” ผมบอกหมอวอลเลอร์ เขาส่งผมไปพบผู้เชี่ยวชาญอีกหลายคน ผมได้คำวินัจฉัยอีก 4 แบบ ที่เสนอทางเลือกในการรักษาแตกต่างกัน แต่ไม่มีผู้เชี่ยวชาญคนไหนบอกว่าผมต้องผ่าตัดสี่แห่ง มีอยู่สองรายคิดว่าผมอาจต้องผ่าตัดสองที่เท่านั้น จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 19:32:24 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เชรายังไม่วางใจ ถึงจะเหลือผ่าตัดแค่สองแห่ง เชราไม่อยากส่งผมไปโดนชำแหละนอกเสียจากว่าจะเป็นเรื่องร้ายแรงถึงขีดสุด การผ่าตัดหมายความว่าต้องพักการแข่งขันยาวไปตลอดฤดูกาล และการผ่าตัดก็มีความเสี่ยงเสมอ แต่มันจะมีทางเลือกอื่นๆ อีกหรือ เชราคิดว่ามี “ไปพบฟิลิบเป้ บัวเซล ที่ปารีส” เขาบอก “เขาจะช่วยผ่อนคลายกล้ามเนื้อที่บาดเจ็บ นั่นอาจช่วยได้” ดังนั้นผมจึงต้องออกเดินทางอีกครั้ง พาสปอร์ตในมือ ความหวาดกลัวในหัวใจ ผมบินไปปารีสเพื่อพบบัวเซล ผู้ชายที่น่าประทับใจผู้ซึ่งทำงานอยู่กับทีมชาติฝรั่งเศส “ถ้าคนนี้ดีพอสำหรับปาทริก วิเอร่า” ผมคิด “เขาก็ดีพอสำหรับผม” บัวเซลตรวจอาการผม ให้ลองบิดขยับ ทดสอบกล้ามเนื้อที่ซับซ้อนเหล่านั้น “คุณไม่จำเป็นต้องผ่าตัดอะไรเลย” เขาบอกในที่สุด “คุณแค่หมั่นออกกำลัง เสริมสร้างความแข็งแรง ยืดหยุ่นให้กล้ามเนื้อที่โคนขาก็พอ ปรัชญาการรักษาของผมคือ อย่าซ่อม แค่สร้าง และหลีกเลี่ยงการผ่าตัดถ้าทำได้ คุณจะผ่าตัดส่วนไหนของร่างกายก็ได้ แต่มันอาจส่งผลร้ายตามมาภายหลัง” ขอบคุณพระเจ้า หมอวอลเลอร์จะได้มีความสุขเสียที เชราก็ด้วย ผมฝากอนาคตไว้ในมือมหัศจรรย์ของบัวเซล “มาพบผมอาทิตย์ละครั้งแค่ช่วงแรก พอหลังจากนั้นค่อยยืดเวลาเป็นสองสัปดาห์ครั้ง” เขานัด สิ่งแรกที่เขาทำคือจัดการกับหลังของผม ต้นเหตุของปัญหาอาการบาดเจ็บทั้งหมด “เป็นเพราะรูปร่างของกระดูกสันหลัง มันส่งความกดดันไปยังกล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายคุณ” บัวเซลอธิบาย “ไม่ใช่แค่กล้ามเนื้อโคนขา แต่รวมไปถึงข้อเท้า เข่า และก็น่อง เพราะงั้นคุณถึงได้เจ็บนิดๆ หน่อยๆ อยู่ตลอดเวลา” ผมเหมือนรอดจากหลักประหาร ในที่สุดผมอาจรอดไม่ต้องผ่าตัดชิ้นส่วนในร่างกายตรงไหนสักส่วนก็ได้ การผ่าตัดคงเป็นเหมือนฝันร้าย เหมาะเจาะจริงๆ ทิ้งงานที่ลิเวอร์พูลไปช่วงสั้นๆ เพื่อประกันว่าตัวเองจะฟิตพอสำหรับทีมชาติอังกฤษในช่วงซัมเมอร์ ปี 2000 ไม่ใช่เรื่องที่ผมอยากทำ ลองนึกภาพผมออกไปประกาศต่อหน้าบรรดาคอปไพต์แบบนี้สิ “ขอโทษครับทุกท่าน ผมจะหยุดแข่งสักสามเดือนเพื่อว่าตัวผมจะได้พร้อมไปลุยฟุตบอลโลก ไม่ต้องห่วงนะผมประกันได้เลยว่ายูฟ่า คัพ สนุกสนานไม่แพ้แชมเปียนส์ ลีกหรอกครับ” ไม่มีทางแน่ คำพูดแบบนี้ก่อให้เกิดการจลาจลยังได้ ลิเวอร์พูลต้องการผมและผมไม่เคยมีความคิดสักนิดในหัวที่จะต้องการให้สโมสร แฟนบอล เพื่อนนักเตะ และผู้จัดการทีมผิดหวัง ดังนั้นในระหว่างช่วงพักแมตช์การแข่งขันแต่ละสัปดาห์ผมก็บินไปปารีส ไปพบเพื่อรักษาตัวกับบัวเซล เขาจัดแนวกระดูกสันหลังของผมเสียใหม่ กล้ามเนื้อโคนขาหนีบของผมดีขึ้นเรื่อยๆ มันไม่เจ็บบ่อยเหมือนที่ผ่านมา การลงเล่นสองเกมต่อสัปดาห์เริ่มเป็นไปได้สำหรับผม ตอนนั้นลิเวอร์พูลกำลังลุ้นหนักเพื่อตำแหน่งอันดับสอง ซึ่งจะทำให้เราเข้าไปเล่นยูฟ่า แชมเปียนส์ ลีก รอบแบ่งกลุ่มโดยอัตโนมัติ ผมเข้าใจดีถึงความเข้มข้นของสถานการณ์ เราต้องไปให้ถึงจุดที่ต้องการ ลิเวอร์พูลต้องการเม็ดเงิน และแชมเปียนส์ ลีก ก็เป็นเวทีเดียวสำหรับผม ผมยื้อยุด ลงแรงอย่างหนักเพื่อไปให้ถึงจุดนั้น ผมแทบไม่รู้สึกว่าร่างกายผมยังไม่สมบูรณ์เต็มที่ มือมหัศจรรย์ของบัวเซลเพียงแค่ช่วยให้ร่างกายผมดีขึ้นทุกขณะ แต่ความกดดันกำลังก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ ในวันสุดท้ายของฤดูกาล 2001/02 วันที่ 11 พฤษภาคม ค.ศ. 2002 เราเตรียมฉีกอิปสวิช ทาวน์เป็นชิ้นๆ ที่แอนฟิลด์ ตระหนักดีว่าชัยชนะในนัดรนี้จะจองตั๋วพาเราไปสู่สนามที่ดีที่สุดในยุโรป ผมตื่นเต้นกับเกมถึงขีดสุด วิ่งเต็มฝีเท้าออกมาที่สนาม ตั้งใจเป็นอย่างยิ่งที่จะทำลายปราการด่านสุดท้ายที่ขวางอยู่บนเส้นทางสู่แชมเปียนส์ ลีก ให้จงได้ ไม่มียั้ง ผมทุ่มเททุกอย่างลงไปในเกมนี้ หลังจากนาทีที่ 33 ในเกม ผมเหยียดขาไปหาบอล เปรี๊ยะ! กล้ามเนื้อโคนขาผมฉีกในวินาทีนั้น ไม่ๆๆๆ ไม่เอาแล้วนะ ไมใช่ตอนนี้ โว้ย! ผมต้องก้าวถอยหลังอีกแล้ว กลับไปหาเตียงพยาบาล ต้องกลับบ้านในขณะที่คนอื่นๆ ได้ไปบอลโลก จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 19:33:48 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เชราเรียกประชุมเช้าวันรุ่งขึ้นที่เมลวู้ด เมื่อผมไปถึงทุกๆ คนที่นั่นกำลังตื่นเต้นดีใจ ชัยชนะท่วมท้นด้วยสกอร์ 5-0 ประตู ทำให้เราได้สิทธิ์ไปแข่งแชมเปียนส์ ลีก ฤดูกาลหน้าต้องดีแน่ เอาแผนที่ออกมากางได้เลย เยี่ยมที่สุด แต่ผมกลับไม่มีอารมณ์จะฉลองเรื่องพวกนี้แม้แต่น้อย คิดและพูดอะไรไม่ออก ผมผิดหวังตัวเอง ผมเดินไปมารอบๆ เมลวู้ดด้วยอาการไม่ต่างจากผีดิบในวันนั้น ขึ้นไปพบเชราที่ห้องทำงานชั้นบน นั่ง ฟังสิ่งที่เจ้านายและหมอสาธยายให้ฟัง “สตีเว่น ถ้าเราเพียงแค่ปะๆ แผลให้ แล้วส่งนายไปญี่ปุ่น ขาหนีบนายก็จะพังอีกหนทันทีที่เล่นเกมแรก” เชราอธิบาย “นายจะพร้อมจริงๆ ก็ต้องรอบเซมินู่น ฉันรู้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่นายอยากได้ยิน แต่มันจะดีที่สุดถ้านายจะอยู่ที่บ้านแล้วเราจะเตรียมนายให้พร้อมลุยฤดูกาลหน้า” คำพูดของเชราไม่ต่างโดนจากหมัดตรงต่อยเข้าใบหน้า ไม่นะ อย่าพูดแบบนั้น หยุดสิ ผมไม่อยากได้ยิน สเวนก็คง ไม่อยากได้ยินแบบนี้ เชราประกาศข่าวการบาดเจ็บของผมจากเกมกับอิปสวิช “เป็นเรื่องดีแล้วสำหรับทีมชาติอังกฤษ” ผมเข้าใจดีว่าทำไมสเวนจะพุ่งทะลุหลังคา ทีมชาติอังกฤษไม่ชอบใจกับคอมเมนต์แบบนั้นของเชราแน่ แต่อีกใจผมก็นึกเห็นภาพสเวนกำลังนั่งในออฟฟิศของเขาที่จตุรัสโซโห บอกกับทอร์ด กริป “นั่นสิ ดีแล้วล่ะที่เราไม่ต้องหนีบสตีเว่น เจอร์ราร์ดไปกับเราด้วย” สำหรับผมการบาดเจ็บคือคำสาป ไม่ใช่เรื่องดีสักนิด แน่นอน ผมไม่โทษเชรา เขาจะไปรู้ได้ยังไงว่ากล้ามเนื้อผมเกิดจะฉีกขึ้นมาในเกมไหน มันเป็นแค่การบาดเจ็บธรรมดาๆ ลิเวอร์พูลไม่ได้ใช้งานผมหนักเกินไปอย่างที่หลายๆ ฝ่ายวิจารณ์กัน ก็ลองว่าเชราดร็อปผมจากเกมอิปสวิชสิ ผมจะได้ไปจุดไฟเผาออฟฟิศเขาทิ้งเสียปะไร ผมไม่ชอบถูกพักหรอก เกลียดจะตาย แม้จะรู้ว่าเป็นการทำเพื่อปกป้องตัวผม ผมก็ฝันร้าย วุ่นวายใจ และซึมเศร้า ให้ผมเล่นเถิด ขาดฟุตบอลก็เหมือนขาดอากาศหายใจ ผมมีชีวิตอยู่และหายใจด้วยเกมฟุตบอล หากต้องพลาดแม้สักหนึ่งนาทีในหนึ่งเกมก็เหมือนถูกฆ่าให้ตาย ความสมดุลระหว่างสโมสรกับประเทศละเอียดอ่อนเสมอ ลิเวอร์พูลให้ความเคารพต่อทีมชาติอังกฤษและเข้าใจดีว่านักเตะของพวกเขารักที่จะสวมเสื้อสิงโตคำรามแค่ไหน การได้ร่วมเป็นตัวแทนประเทศชาติเป็นแรงกระตุ้นอย่างที่สุดในอาชีพนักเตะ แต่บางครั้งสโมสรก็เห็นแก่ตัว พวกเขาจ่ายเงินจ้างเรา ผมเข้าใจความวิตกกังวลของพวกเขาได้เป็นอย่างดี สิ่งสำคัญอันดับแรกในใจเชราตรงไปตรงมา : ชนะเกมเพื่อลิเวอร์พูล เข้าให้ถึงแชมเปียนส์ ลีก อังกฤษไม่ใช่ปัญหาของเชรา เตรียมผมให้พร้อมสำหรับฤดูกาลหน้าต่างหากที่ใช่ “ฉันจะส่งเธอไปพบผู้เชี่ยวชาญอีกคนวันจันทร์นี้” บอสสั่งการต่อไป “และจะโทรไปแจ้งสเวนให้ว่าเธอไปญี่ปุ่นกับพวกเขาไม่ได้ ฉันเสียใจจริงๆ สตีเว่น” การเดินทางอีกรอบไปพบหมอผ่าตัด “คุณต้องผ่าตัดขาหนีบทั้งสองข้าง” ผู้เชี่ยวชาญบอก “แต่ไม่ใช่ผ่าไส้เลื่อนเหมือนที่มีคนเคยบอกนะครับ แค่ผ่าตัดเล็กเพื่อคลายมัดกล้ามเนื้อ กล้ามเนื้อทั้งสองขาของคุณตึงขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งเป็นผลของตำแหน่งของกระดูกสันหลังของคุณ ผมตัดมัดกล้ามเนื้อนี้ออกได้คุณไม่จำเป็นต้องใช้มัน” จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 19:37:23 ]

ความคิดเห็นที่ 14 และแล้วความฝันของผมเรื่องฟุตบอลโลก ปี 2002 ก็จบลงบนเตียงผ่าตัด ใกล้ญี่ปุ่นที่สุดที่ผมได้ไปก็คือดูไบ ผมแทบบ้าที่ต้องถูกทิ้งอยู่บ้านก็เลยพาอเล็กซ์ แฟนสาวของผมไปเที่ยวพักผ่อน “ผมต้องไปจากที่นี่อเล็กซ์” ผมบอกเธอ “ผมอยู่ที่นี่ตอนที่คนทั้งประเทศกรี๊ดกันวุ่นวายเรื่องทีมอังกฤษไม่ไหวหรอก” ผมต้องไปจากที่นี่ ไปนั่งหย่อนใจที่ชายหาดสวยๆ ขุดหลุมฝังความผิดหวังไว้ในผืนทราย ผมเช็คกับเชรา “สตีเว่น นายน่าจะผ่าตัดก่อนแล้วค่อยไปเที่ยวระหว่างพักฟื้น” เชราแนะ ผมเช็คไปที่หมอผู้มองอะไรๆ ออกอย่างแม่นยำ เขาจับความรู้สึกได้ว่าผมจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องได้พักเสียก่อน “คุณต้องการการพักผ่อน เพราะงั้นคุณไปเที่ยวก่อนซะ แล้วพอกลับมาผมจะผ่าตัดให้” หมอสั่ง ดังนั้น ขณะที่พวกนักฟุตบอลบินไปญี่ปุ่น อเล็กซ์และผมก็ไต่ขึ้นเครื่องไปดูไบ ได้ไปว่ายน้ำทะเลก็ดี แต่ไม่มีสิ่งใดจะชำระล้างความโกรธของผมได้ ผมคิดถึงฟุตบอลโลกอย่างหนักเสียจนต้องงัดเอากางเกงฟุตบอลชุดทีมชาติมาใส่เดินเล่นขึ้นลงไปมาตามชายหาด เลี่ยงไม่ได้ที่ผมจะถูกดึงดูดด้วยการถ่ายทอดสดแมตช์การแข่งขันทางทีวี ไมเคิล เบคส์ สโคลซี่ – พวกเขาเป็นเพื่อนของผม ผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพวกเขาจะทำผลงานได้ดี ผมก็เลยหาบาร์ที่มีทีวีจอใหญ่ยักษ์ที่ฉายเกมกับอาร์เจนติน่าให้ตัวเองจนได้ ลูกค้าในร้านคนหนึ่งเดินเข้ามาหา “ผมอยากให้คุณได้ไปอยู่ในสนามนั่นจัง สตีวี่” “ขอบคุณเพื่อน ผมก็เหมือนกัน” แฟนบอลสองสามคนเข้ามาคุย มาขอลายเซ็นด้วยเหมือนกัน แต่พวกเขาดีเหมือนทอง เข้าใจดีว่าผมรู้สึกแย่แค่ไหน พวกเขาให้ผมมีเวลาส่วนตัว ปล่อยผมให้ได้ใช้ความคิดโดยลำพัง ฟิล ธอมป์สันมาที่บาร์ด้วย- ดูไบเป็นเมืองที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนในวงการฟุตบอลเสมอ – ผมกับธอมโม่จึงนั่งดื่มและคุยกัน ธอมโม่ดีกับผมเป็นที่สุดในสถานการณ์แบบนั้น เขาพูดปลอบใจผมนิดหน่อย แล้วก็นั่งเงียบๆ ปล่อยให้ตัวเองและผมนั่งดูภาพจากซับโปโร่ วินาทีที่ผมได้เห็นพวกเพื่อนนักเตะยืนเรียงแถวในอุโมงค์ เพียงเท่านั้นผมก็หัวหมุนขึ้นมาอีก ภาพนั้นย้ำเตือนทุกสิ่งที่ผมพลาดไป นี่คือเกมระหว่างอังกฤษกับอาร์เจนติน่า ความหมายที่แท้จริงของฟุตบอลโลก หัตถ์พระเจ้า สนามแซงต์ เอเตียน ประวัติศาสตร์ยาวนานหลายทศวรรษ ความเจ็บปวด และชัยชนะ ความริษยาลามเลียเนื้อเยื่อทุกส่วนในร่างกายขณะที่ผมเฝ้าดูพวกเพื่อนๆ กำลังเตรียมตัวในนาทีสุดท้าย พระคริสต์ ผมอิจฉาพวกเขาเหลือเกิน การรอคอยอย่างคาดหวังขณะยืดกล้ามเนื้อขา หมุนคอคลายความตึงเครียด และจ้องมองไปที่ศัตรู แม้จะอยู่ห่างไปเป็นพันๆ ไมล์ ผมก็ยังได้กลิ่นความเครียด นั่นคือนิยามคำว่าสงครามของผม – เข้มข้น, ตึงเครียด ไปเลยเพื่อน ชายผู้ไปยืนในตำแหน่งมิดฟิลด์แทนผม นิคกี้ บัตต์ ยืนอยู่นั่น กำลังรวบรวมจิตใจ ไปเลยบัตตี้ ผมรู้ว่าคุณต้องทำได้ ถล่มพวกอาร์จี้เสีย ผมเฝ้าภาวนาขอให้พวกเขามีเกมที่ดี ตั้งแต่สิ้นเสียงนกหวีดแรก ผมเตะบอลทุกลูกไปพร้อมกับบัตตี้ เบคส์ และสโคลซี่ ในหัวของผม ผมกำลังวิ่งกวดเข้าไปแทคเกิลดิเอโก้ ซิโมเน่ หรือแม้แต่ฮวน เซบาสเตียน เวรอน นี่แน่ะ! มาเร็วพวก เอาชนะพวกเขาให้ได้ เราต้องชนะ อังกฤษได้ลูกจุดโทษ! บาร์แห่งนี้คลั่งขึ้นมาในทันใด เบคส์ก้าวเข้าหาจุดโทษ ซิโมเน่จอมเจ้าเล่ห์พยายามผลักเขา อย่าไปสนเขาเบคส์ ฝังศัตรูซะ เบคส์ไม่พลาด บาร์ทั้งบาร์แทบถล่มอีกครั้ง วินาทีนั้น ผมไม่ใช่นักเตะบาดเจ็บผู้ผิดหวังอีกแล้ว ผมคือแฟนบอลอังกฤษ ตะโกนร้องจนร้านแทบถล่ม ร้องเพลงเชียร์ ชูกำปั้นขึ้นฟ้า เราทำได้! จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 19:37:48 ]

ความคิดเห็นที่ 15 วันรุ่งขึ้นผมกวาดหนังสือพิมพ์ดูไบจนเกลี้ยงแผง ดูรูป อ่านรายงานการแข่งขัน ทุกคำไม่มีตกหล่น หนังสือพิมพ์เล่มหนึ่งตีพิมพ์บทความที่เปเล่พูดถึงผมว่าเป็นผู้เล่นที่ดีที่สุดที่ไม่ได้อยู่ในการแข่งขันฟุตบอลโลกรอบสุดท้าย เปเล่พูดเป็นนัยว่าอังกฤษสูญเสียจริงๆ ที่ไม่มีผมยืนในตำแหน่งมิดฟิลด์ ขอบคุณครับเปเล่ แต่อย่าลืมบัตตี้สิ เขาคือพายุที่ถล่มใส่พวกอาร์จี้นะ วันหยุดพักผ่อนของผมจบลงแล้ว ผมต้องกลับไปหามีดหมอที่รออยู่ หลังจากการผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยด้วยดี ผมโขยกเขยกอยู่ในอพาร์ตเมนต์ที่เซาท์พอร์ท เฝ้ารอดูเกมที่เหลือในฟุตบอลโลก เพื่อนบางคนโทรมาหา ขอมาดูเกมกับบราซิลในรอบก่อนรองชนะเลิศด้วยกัน ผมทำไม่ได้ อังกฤษกับบราซิลเป็นเกมที่เป็นส่วนตัวสำหรับผมมากเกินกว่าจะแบ่งปันความรู้สึกนี้กับคนอื่นๆ เพื่อนของผมจะพากันนั่งล้อมวง ตื่นเต้นกับเกม ในขณะที่ผมจมอยู่กับความหดหู่ที่ต้องพลาดสนามประลอง เกมฟุตบอลโลกรอบก่อนรองชนะเลิศ กับโรนัลดิญโญ่ และโรนัลโด้ ไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นบ่อยๆ ในชีวิตนักฟุตบอลสักคน ผมต้องดูเกมนี้เพียงลำพัง ล็อกประตูห้อง ปิดมือถือ แค่ผมกับความขมขื่น ผมซึมซาบความตื่นเต้นเมื่อคิดว่าเพื่อนร่วมทีมอยู่ห่างแค่สามเกมจากการเป็นแชมป์ฟุตบอลโลก ถ้าเอาชนะบราซิลได้ พวกเขาก็ได้เปรียบในรอบรองชนะเลิศ และรอบชิง พระเจ้า ผมจะรับมือกับความรู้สึกนี้ได้ยังไง แน่ล่ะ ผมคงตื่นเต้น ยินดีกับไมเคิล เบคส์ และคนอื่นๆ แต่การพลาดเหรียญรางวัลชนะเลิศฟุตบอลโลกจะตามหลอกหลอนผมไปตลอดชีวิต หยุดคิดเดี๋ยวนี้! ผมสั่งตัวเอง คิดแต่เรื่องดีๆ สิ เร็วเข้าส่งข้อความไปหาไมเคิลซะ “โชคดี” ผมหมายความอย่างนั้นจริงๆ เกมผ่านไปอย่างเบลอๆ ไมเคิลทำประตูขึ้นนำ บราซิลตามตีเสมอ ประตูของโรนัลดิญโญ่ น้ำตาของซีโม (เดวิด ซีแมน – ผู้แปล) เจ็บปวดใจ บราซิลดูจะสดและรับมือกับสภาพอากาศร้อนได้ดีกว่าเรา เมื่อสิ้นเสียงนกหวีดสุดท้าย ผู้เล่นอังกฤษต่างก็ทิ้งตัวลงกับพื้นสนาม อ่อนแรงและพ่ายแพ้ ผมนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ หัวใจสลายไปพร้อมกับพวกเขา ทุกคนไม่ใช่แค่ผู้เล่นทีมชาติอังกฤษสำหรับผม ไม่ได้เป็นแค่ชื่อที่ผมรู้จักจากหนังสือพิมพ์หรือทีวี แต่พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีของผม ผมรู้สึกขมขื่นไปกับพวกเขา แม้ว่าผมจะผิดหวังและริษยาแต่ผมก็ปรารถนาจะได้เห็นไมเคิล และเบคส์คล้องเหรียญรางวัลแชมป์โลกรอบคอ มากกว่าจะอยากเห็นเหรียญถูกครอบครองโดยโรนัลดิญโญ่ และโรนัลโด้ ผมเห็นแก่ตัวนะที่อยากเติมห้องโชว์ที่ชั้นสองบนบ้านของผมด้วยเหรียญรางวัลนี้ แต่ผมไม่เคยรู้สึกโล่งใจที่เห็นทีมชาติอังกฤษกลับบ้านมือเปล่า ผมผิดหวังไม่แพ้พวกเขา เช่นเดียวกับเบคส์และไมเคิล ความมุ่งหวังของผมเพิ่มเป็นทวีคูณที่จะนำถ้วยฟุตบอลโลกกลับบ้านให้ได้ในปี 2006 **** จบบทที่ 10 **** จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 19:38:15 ]

ความคิดเห็นที่ 16 บทที่ 11 รอไว้วันต่อๆไปนะครับ รบกวน ช่วยกดเก็บเข้าคลังกระทู้ด้วยนะครับ จากคุณ : K.Ruan - [ 5 มิ.ย. 50 19:43:26 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณคับ มาตั้งกระทู้ใหม่ ซะงั้น ** จากคุณ : Reonard - [ 5 มิ.ย. 50 19:58:21 ]

ความคิดเห็นที่ 18 งั้นก็รออ่านในวันต่อไปเหมือนกันครับ อิอิ ขอคุณทุก ๆ ท่านนะครับที่ช่วยกันแปล ช่วยกันเข็นจนออกมาเป็นตัวอักษรไทย จากคุณ : เท่ง หงส์แดง - [ 5 มิ.ย. 50 20:06:53 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาเพิ่มเรตติ้งค่า ขอบคุณทีมผู้แปลและจขกท.มากมาย แก้ไขเมื่อ 05 มิ.ย. 50 20:13:22 จากคุณ : ตาลสามต้น - [ 5 มิ.ย. 50 20:12:15 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบพระคุณมากๆครับ ^_^ จากคุณ : ชิววี่ - [ 5 มิ.ย. 50 20:53:37 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณมากครับสำหรับทีมงานทุกๆคนที่ช่วยกันแปล จากคุณ : ChocolateMousse - [ 5 มิ.ย. 50 22:12:00 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านแล้วก็ทำให้นึกถึงวันวานเก่าๆ    ย้อนไปนึกถึงตอนที่เจิดลงสนามนัดแรกๆ (ไม่แน่ใจว่าแรกสุดรึป่าว)  เรานั่งดูอยู่ยังแบบเด็กนี่ใครเนี่ย  เข้าเสียบแรงโคด    หูยยย  ติดตา ขอบคุณทุกๆท่านมากค๊า....^^ จากคุณ : รุ้งกินน้ำตัวอ้วน - [ 5 มิ.ย. 50 22:38:43 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มาช่วยเก็บค่ะ... ยังมะได้อ่านเลย จากคุณ : Abandoned Star - [ 5 มิ.ย. 50 23:10:51 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ลงชื่อก่อนค่า เด๋ววันพฤหัสหยุด จะไล่อ่านทีเดียวตั้งแต่ตอน 8 ขอบคุณผู้มีส่วนร่วมในการแปลทุกท่านค่า -/\- จากคุณ : ชิวเทียน - [ 6 มิ.ย. 50 02:36:06 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณทีมงานทุกท่าน ค่ะ :) จากคุณ : ศรานรา - [ 6 มิ.ย. 50 08:02:06 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มาขอบคุณทีมงานทุกคนและพี่หยวนด้วยค่ะ ^^ จากคุณ : piscespair - [ 6 มิ.ย. 50 08:09:50 ]

ความคิดเห็นที่ 27 million thnx ka จากคุณ : NobodyGotNoWhere2Go - [ 6 มิ.ย. 50 09:28:50 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณนะค่ะ ที่ทำให้ได้อ่านเรื่องดี ๆๆ จากคุณ : LVPknight (LVPknight) - [ 6 มิ.ย. 50 09:47:26 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณผู้แปลมากมากนะคะ  จาตามอ่านตอนต่อต่อไป จนกว่าจาจบกันไปข้างนึง เห่ะเห่ะ ล้อเล่น   ให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : s_manavvan - [ 6 มิ.ย. 50 10:11:29 ]

ความคิดเห็นที่ 30 มาเป็นกำลังใจ และก็ขอบคุณทีมงานแปลทุกท่านครับ -/\- จากคุณ : noome - [ 6 มิ.ย. 50 10:23:09 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณมากๆครับ จากคุณ : Dr.เต่า - [ 6 มิ.ย. 50 10:30:15 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณค่ะ ^^ จากคุณ : Red Penguin - [ 6 มิ.ย. 50 11:19:05 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณทีมงานทุกคนค่ะ จากคุณ : พีพี (congcongpat) - [ 6 มิ.ย. 50 11:25:23 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณทีมงานทุกท่านค่ะ สนุกมาก ๆๆ  แปลได้ดีมาก ๆ ค่ะ พี่เจิดน่ารักจังนะคะ แล้วก็รู้สึกว่าเพื่อนร่วมทีมที่ผ่านมาในชีวิตของเค้าก็น่ารัก ^ ^ เป็นชีวิตที่สนุกจริง ๆ ค่ะ จากคุณ : karaokeGirl - [ 6 มิ.ย. 50 11:28:38 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณมากๆครับ แปลได้ดีมากๆเลยครับ จากคุณ : 057 (kiaz) - [ 6 มิ.ย. 50 11:34:20 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณมากมากสำหรับทีมงานที่แปลให้อ่าน ทำให้รักพี่วี่ที่สุดเลย ขอบคุณอีกครั้ง จากคุณ : ปอมัช - [ 6 มิ.ย. 50 13:07:06 ]

ความคิดเห็นที่ 37 บทที่ 11 คนที่ยอดเยี่ยมกับการซื้อตัวยอดแย่ ท่ามกลางความผิดหวังที่ต้องพลาดฟุตบอลโลก ความชื่นชมที่ผมมีต่อเชรายิ่งทวีความเข้มข้น เขาใส่ใจลิเวอร์พูลสุดหัวใจ ผู้คนอาจลืมไปแล้วว่าเขาเกือบต้องเสียชีวิตในการปฏิบัติหน้าที่ให้กับสโมสรแห่งนี้ แต่ผมไม่เคยลืมวันที่เขาเกือบถูกพรากไปจากเราได้ลง เจ้านายดูเป็นปกติและสุขภาพดีเมื่อเขาให้คำแนะนำนาทีสุดท้ายก่อนเกมกับเราเมื่อวันที่ 13 ตุลาคม ค.ศ. 2001 พูดให้เราเข้าใจว่าเราจะต้องเจอกับอะไรบ้างจากลีดส์ ยูไนเต็ด ทีมผู้มาเยือนสนามแอนฟิลด์ในเกมบ่ายวันเสาร์วันนั้น เรากลับเข้ามาที่ห้องแต่งตัวหลังจากจบครึ่งเวลาแรกด้วยสกอร์ตามอยู่ 1-0 ประตู เราคาดกันว่าเชราจะอยู่ในห้องเตรียมรอเล่นงานเรา แต่กลับพบธอมโม่แทน เขาดูวุ่นวายใจ “เชราไม่ค่อยสบาย” ธอมโม่อธิบายเมื่อเห็นเราหันไปมาไปรอบๆ มองหาเจ้านาย “เขาไปโรงพยาบาลเพื่อเช็คร่างกาย” จากภายนอกพวกสตาฟฟ์ดูสงบกันมาก ธอมโม่ไม่อยากดึงความสนใจเราไปจากความมุ่งมั่นที่จะพลิกเกมกลับมาในครึ่งหลัง คะแนนเป็นสิ่งสำคัญที่จะต้องคำนึงถึง แต่พวกเราก็อดไม่ได้ที่จะเป็นกังวล เรารู้ดีว่าต้องเป็นเรื่องหนักหนาสาหัสไม่ใช่น้อยเชราถึงจะยอมออกจากแอนฟิลด์ระหว่างเกมเพื่อไปโรงพยาบาล เราสงบใจพอจะดึงเกมกลับมาเสมอได้จากแดนนี่ เมอร์ฟี่ แต่ทุกๆ คนก็กังวลหลังจากนั้น การที่ต้องเล่นในสนามโดยไม่มีเชราเป็นเรื่องผิดพลาดอย่างร้ายแรง ลองนึกสภาพแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดเล่นเกมโดยไม่มีเซอร์อเล็กซ์ เฟอร์กูสันสิ จบเกมผมขับรถกลับบ้านรู้สึกวิตก ทันทีที่เข้าบ้านผมก็ส่งข้อความถึงเจ้านาย “หวังว่าคุณสบายดี” ไม่มีคำตอบ ผมกังวลหนักขึ้นกว่าเดิม ปกติเชราจะส่งข้อความตอบมาทันที ไม่ก็โทรกลับมา แต่นี่ไม่มีอะไรเลย ไม่มีคำพูดสักแอะ ที่เมลวู้ดในวันรุ่งขึ้น หมอวอลเลอร์เชิญนักเตะทุกคนไปรวมกันที่ห้องประชุม “เชราเข้ารับการผ่าตัดหัวใจด่วน” เขาบอกพวกเรา “การผ่าตัดกินเวลาสิบเอ็ดชั่วโมงเป็นการผ่าเอออร์ต้า” (aorta – เส้นเลือดใหญ่ที่นำเลือดออกจากหัวใจด้านซ้าย / ผู้แปล) ศัพท์เทคนิคเหล่านี้มีความหมายน้อยมากสำหรับผม แต่สีหน้าเคร่งเครียดที่ปรากฏบนใบหน้าหมอวอลเลอร์บอกผมทุกอย่างที่ต้องรู้เกี่ยวกับอาการร้ายแรงของผู้จัดการทีม “เขาจะไม่อยู่ที่นี่สักพัก” หมอวอลเลอร์กล่าวต่อ “เขาฝากความคิดถึงมาให้ และบอกให้พวกคุณสนใจไปที่เกมการแข่งขัน ไม่ต้องกังวลเรื่องเขา” จากคุณ : K.Ruan - [ 6 มิ.ย. 50 13:37:25 ]

ความคิดเห็นที่ 38 เชราของแท้ คิดถึงลิเวอร์พูลก่อนเสมอไม่เคยนึกถึงตัวเอง ผมกลัวว่าความทุ่มเทแบบ 24/7 ที่จะนำทางลิเวอร์พูล การปฏิบัติหน้าที่โดยไม่ยอมหยุดพักตลอด 7 วันๆ ละ 24 ชั่วโมง คือศัตรูตัวฉกาจที่ทำร้ายสุขภาพของเขา ความกดดันที่สะสมต่อเนื่องมายาวนานเริ่มทวงถามค่าตอบแทนของมันจากเชรา เขาเองไม่เคยสนใจรับฟังสัญญาณใดๆ ที่ร่างกายเรียกร้องให้เขาเพลาๆ ลงบ้าง มาตอนนี้เขาพาตัวเองไปยืนอยู่เบื้องหน้าประตูแห่งความเป็นความตาย เหลือก็แต่ฝีมือของหมอผ่าตัดเท่านั้นที่จะช่วยเขาเอาไว้ได้ “เชราจะกลับมา” ธอมโม่ยืนยัน “จนกว่าจะถึงวันนั้นผมจะทำงานแทนเขาชั่วคราวไปก่อน เราต้องรวมใจกันทำให้แน่ใจว่าเราจะได้อยู่ในตำแหน่งที่ดีในลีกเพื่อเชราในวันที่เขากลับมา เขาทุ่มเทความสนใจทั้งหมดที่มีให้พวกคุณ เขาต่อสู้เพื่อพวกคุณทุกคน เราต้องแสดงให้เห็นว่าเราก็จะสู้เพื่อเขาเป็นการตอบแทนเช่นกัน” สายวันนั้นเราต้องบินไปเคียฟเพื่อเล่นเกมแชมเปียนส์ ลีก การเดินทางที่กินเวลายาวนานหลายชั่วโมงเต็มไปด้วยความหดหู่ซึมเศร้า ที่ดินาโมสเตเดี้ยม ธอมโม่นำป้าย “ทำเพื่อบอส” มาแขวนไว้ที่ผนังห้องแต่งตัวของเรา เราทำเช่นนั้นจริงๆ ผมรินความรู้สึกกังวลห่วงใยที่มีต่อผู้จัดการทีมที่หายไปให้เป็นพลัง ผมยิงประตูได้ด้วยซ้ำ ในเกมที่เราชนะ 2-1 ประตู เชรา อุลลิเยร์มีคุณสมบัติของผู้จัดการที่ดี ผู้จัดการของนักฟุตบอลและเปี่ยมด้วยความเป็นมนุษย์ เขาเป็นคนดีแบบที่คทุกคนควรรู้จักไว้ในชีวิต เช่นเดียวกับธอมโม่ เหมือนกันกับเชรา ธอมโม่นั้นทำทุกๆ อย่างที่เป็นสิ่งดีๆ เพื่อสโมสรฟุตบอลลิเวอร์พูล เขาเป็นสเกาเซอร์เหมือนกับผม ผมนับถือเขาเป็นอย่างมากเพราะเขาเคยได้ชูถ้วยยูโรเปี้ยน คัพ ให้กับลิเวอร์พูล ธอมโม่ตรงไปตรงมากับผมเสมอ เขาเตือนผมทุกครั้งที่ผมซ้อมหรือเล่นเกมได้ไม่ดีพอ ผมชอบเขา ตอนนี้ก็ยังรู้สึกเช่นเดิม คนที่มองว่าธอมโม่ไม่ใช่คนฉลาดนั้นผิดถนัด เขารู้จักเกมฟุตบอลในแบบฉบับของเขาและเขาก็ทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลแทนเชราได้เป็นอย่างดี แน่นอน เราขัดแย้งกันบ้าง ธอมโม่เป็นคนดุดัน ส่วนผมบางครั้งก็ไม่ยอมถอย มีอยู่ครั้งหนึ่งก่อนหน้าที่ธอมโม่จะต้องมารับหน้าที่คุมทีมชั่วคราว เรานั่งเครื่องกลับมาจากเกมยูโรเปี้ยนมาลงที่สนามบินแมนเชสเตอร์ แกรี่ แม็ค ถามธอมโม่ว่าเขาจะแยกจากกลุ่มที่แมนเชสเตอร์เพื่อกลับบ้านเอง โดยไม่ต้องรอขึ้นรถบัสของทีมกลับเมลวู้ด “ไม่มีปัญหาแมคก้า” ธอมโม่บอกเขา ผมได้ยินคำพูดนี้ด้วย ตอนนั้นคุณย่าของผมเข้าโรงพยาบาล ผมจึงต้องการจะกลับบ้านโดยด่วน “ผมกลับบ้านเองจากแอร์พอร์ทได้ไหม” ผมถามธอมโม่โดยไม่ได้เอ่ยถึงว่าคุณย่าของผมป่วย เพราะไม่อยากฟูมฟายคร่ำครวญเกินเหตุ นอกจากนี้ธอมโม่ก็อนุญาตแกรี่ แม็ค กับคำขอเดียวกันแล้วนี่ ทำไมผมจะทำมั่งไม่ได้ “ได้เลยๆ สตีเว่น” ธอมโม่ตอบ เขาหัวเสียแต่ผมดูไม่ออก จากคุณ : K.Ruan - [ 6 มิ.ย. 50 13:38:17 ]

ความคิดเห็นที่ 39 อ่านสนุกมากเลยครับผม ขอบคุณมากๆ ครับ  ^^ จากคุณ : neoheart (โมบี_ดิก) - [ 6 มิ.ย. 50 13:38:28 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ผมแยกกับทีมที่สนามบินแมนเชสเตอร์ เพื่อนของผมบาโวมารับและรีบพาไปโรงพยาบาล พอไปถึงผมโดดลงจากรถรีบวิ่งเข้าไปข้างทิ้งโทรศัพท์มือถือไว้กับเอียนพร้อมกับข้าวของอื่นๆ ตอนผมยังอยู่ในโรงพยาบาลโทรศัพท์ดังขึ้น บาโวรับมัน “ฮัลโหล” “นั่นใครวะ” คือคำตอบจากโทรศัพท์ ธอมโม่เป็นคนโทรมา “นี่ เรียกสตีเว่นมารับสายซิ ฉันรู้ว่าเขาอยู่กับนายนั่นล่ะ” “เขาไม่อยู่นะธอมโม่ พูดจริงๆ” บาโว่ตอบกลัวแทบตาย “อย่ามาแหล” ธอมโม่ตะคอก “ผมเปล่า สตีวี่ไม่อยู่ตรงนี้” “บอกเขาให้โทรกลับมาด่วนเลย ไม่มีใครอนุญาตให้เขาแยกไปที่สนามบินเสียหน่อย เหลวไหลจริงๆ” บาโวที่น่าสงสาร ตอนผมกลับมาที่รถเขายังสั่นไม่หายเลย หน้าแดงกล่ำ ช็อค “อะไรน่ะ” ผมถาม “ฟิล ธอมสัน เพิ่งเล่นงานฉันโดยไม่มีเหตุผลว่ะ” เอียนบอก “นายไม่ได้รับอนุญาตให้แยกตัวที่สนามบิน เขาว่านายขัดคำสั่ง” ผมไม่ยอมแน่ เพื่อนผมก็ไม่ควรโดนแบบนี้เช่นกัน เราสองคนไม่ได้ทำอะไรผิด ผมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา กระหน่ำกดหมายเลขของธอมโม่เสียยกใหญ่ ก่อนที่ผมจะทันอธิบายอะไรธอมโม่ก็เล่นผมเข้าให้ก่อน บ้าสิ ผมฉุนขาด สวนกลับเขาทันทีเหมือนกัน นึกเรียกเขาด้วยชื่อที่น่าเกลียดที่สุดในโลก สบถด่าเขาไม่เลี้ยง “อย่ามาลงกับเพื่อนผมสิโว้ย” ผมตะโกนใส่เขา “เขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย คุณบอกผมเองว่ากลับเองได้” “ฉันไม่ได้บอก” “คุณบอกเห็นๆ” “นายจะบ้าเหรอสตีเว่น ทำไมนายจะต้องพิเศษกว่าคนอื่นๆ ด้วยล่ะ” “พูดแมวๆ น่าธอมโม่” คำสนทนาของเราเกือบเหมือนบทเรียนวิชาคำสแลง “พอได้แล้วสตีเว่น ยังไงพรุ่งนี้นายก็เจอดีแน่” ธอมโม่ตะโกนมาอีก ผมกดวางหูเลย ไม่กี่นาทีถัดมาเชราก็โทรมาหา “สตีเว่น เธอจะต้องถูกปรับเงิน” “ก็ได้ ผมยอมจ่ายค่าปรับ แต่ขอผมอธิบายก่อน” “ไม่ ฟังนะสตีเว่น ฟิลบอกว่าเธอวางหูใส่เขา เราจะปรับนายห้าพันปอนด์ แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาคุยกันตอนที่เธอเย็นลงแล้ว” ใจเย็น ผมเนี่ยนะจะเย็น ผมโดนมาพอแล้ว ผมกดปิดเครื่อง ต่อหน้าต่อตาเชรานั่นล่ะ โช๊ะไปเลย! พอกันที ธอมโม่จอมแสบ เขาคงแจ้นไปฟ้องเชราทันทีสิท่า ผมฉุนไม่เลิก โทรไปหาสตรวน “นายต้องไม่เชื่อแน่สตรู (ชื่อเล่นของสตรวน- ผู้แปล) ฉันแค่ไปเยี่ยมย่าที่โรงพยาบาล แต่กลับถูกชาร์จตั้งห้าพันปอนด์ว่ะ ธอมโม่กับเชรารุมเล่นงานฉันกันใหญ่ สั่งปรับเงินฉัน ด่าฉัน น่าหัวเราะให้ฟันหัก” สตรวนเข้าอกเข้าเหมือนเคย “ใจเย็นๆ นะสตีวี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปพบพวกเขา อธิบายเหตุผลให้ฟัง พวกเขาต้องเข้าใจน่ะ” ผมไม่กล้าหวังว่าธอมโม่จะเข้าใจ เมื่อไปถึงเมลวู้ดในวันรุ่งขึ้น ผมพบเชรารอรับด้วยรอยยิ้มอยู่แล้ว สตรวนโทรไปหาและเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟัง ธอมโม่ก็อยู่ด้วย ยืนอยู่ด้านหลังโต๊ะทำงานเชรา ผมยังฉุนไม่หายที่เขาไปเล่นงานเอียน “อย่าเรียกเพื่อนผมว่าคนโกหกอีก” ผมต่อว่าธอมโม่ “เมื่อวานผมคิดไปเองว่าคุณบอกว่าผมไปได้ ถ้าคุณไม่ได้หมายความอย่างนั้น ผมก็ขอโทษ” “ฉันก็ขอโทษด้วยเช่นกัน” ธอมโม่ตอบ สงครามสงบลง แต่ยังไงพวกเขาก็ปรับเงินผมอยู่ดี จากคุณ : K.Ruan - [ 6 มิ.ย. 50 13:39:00 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ผมทนได้ที่สโมสรล้วงเงินห้าพันปอนด์ไปจากผม เป็นธรรมเนียมที่ค่าปรับจำนวนมากอย่างนี้จะถูกส่งไปบริจาคให้การกุศล ถ้าเป็นเงินค่าปรับเล็กๆ น้อยๆ ประจำวันสำหรับพวกที่มาสายนิดๆ หน่อยๆ หรือแอบใช้โทรศัพท์มือถือ จะถูกเก็บเป็นกองทุนนักเตะ เอาไว้ไปจัดเลี้ยงดินเนอร์กันระหว่างพวกผู้เล่น สตาฟฟ์ กับภรรยาและแฟนสาวตอนจบฤดูกาล ค่าปรับที่ต้องจ่ายไม่มีความหมายสำหรับผม มันสำคัญที่หลักการมากกว่า ความเชื่อใจคือสิ่งที่ผมยึดถือ หลังจากที่ฟิลกับผมต่างขอโทษซึ่งกันและกัน มันทำให้เราสองคนผูกพันกันแน่นแฟ้นกว่าเดิม เมื่อไหร่ก็ตามที่เราขัดแย้งกันด้วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เราก็เป็นลูกผู้ชายพอ พร้อมจะประสานรอยร้าวทันทีที่เกิดความเข้าใจผิดขึ้น เราทั้งสองคนต่างก็ต้องการแต่สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลิเวอร์พูล แต่ผมก็ไม่ได้เป็นฝ่ายขอโทษทุกครั้ง ถ้าผมกับธอมโม่โวยใส่กันในการฝึกซ้อม เราก็แค่ปล่อยให้มันผ่านๆ ไป แต่สำหรับนักเตะบางคน พวกเขาไม่อาจทำใจขอโทษธอมโม่ได้ทุกครั้ง ครั้งหนึ่งร็อบบี้เคยปะทะกันอย่างรุนแรงกับธอมโม่ที่เมลวู้ด ปกติพวกเขาไม่ค่อยลงรอยกันอยู่แล้ว แต่เรื่องที่เกิดนี้ยิ่งร้ายไปใหญ่ ถึงขั้นด่าว่าลงไม้ลงมือกันด้วยซ้ำ เรื่องมันเกิดเพราะเชราคอยตอกย้ำพวกเราว่าอย่าเตะบอลเล่นในระหว่างการฝึกซ้อม “พวกนายจะยืดกล้ามเนื้อ หรือเดินไปดื่มน้ำก็ไม่มีใครว่า แต่อย่าป่วน” ผมยอมรับตรงนั้น แต่นักฟุตบอลก็ต้องเตะบอลไม่ใช่หรือ ถ้าผมเห็นลูกบอลวางเรี่ยราดกลางสนามซ้อมผมก็จะเตะไปหาโกล์ ถือโอกาสซ้อมยิงประตู ผมรักที่จะเตะบอลให้ไปไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้ อดใจไม่ไหวหรอก มันเป็นสิ่งที่ร่างกายผมถูกโปรแกรมไว้ให้ทำ แต่เรื่องแบบนี้ทำให้พวกสตาฟฟ์หัวเสีย พวกเขาอยากให้ผมตั้งใจซ้อม สนใจศึกษารูปแบบการเล่นที่พวกเขากำลังสอนแทนที่จะมัวเล่น อีกอย่างพวกคนที่น่าสงสารเหล่านั้นต้องคอยไปตามเก็บลูกบอลที่ถูกเตะทิ้งไปอีกต่างหาก ส่วนเหตุการณ์ที่กำลังพูดถึงเกิดตอนที่ธอมโม่กำลังไปเคลียร์โกล์ เก็บลูกบอลออกมาให้หมด เตรียมสนามให้พร้อมสำหรับการฝึกซ้อมรอบต่อไป ส่วนร็อบบี้กำลังเล่นเตะบอลจากจุดโทษเล็งไปที่มุมสูงของประตู แรงเสียจนเสาโกล์สะท้าน เฉียดธอมโม่ในระยะใกล้ ธอมโม่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ส่วนพวกเราฮากันกลิ้ง ธอมโม่เลยฉุนหนัก “ร็อบบี้” เขาตะโกนลั่น คิดว่าร็อบบี้จงใจ พวกเขายืนประจันหน้า จ้วงกันอุตลุด ผมวิ่งเข้าไปหาจับพวกเขาแยก “นายไม่เกี่ยว” ธอมโม่ตวาด “อย่าแส่” ผมปล่อยให้พวกเขาเจรจากันเอาเอง “นายตั้งใจแกล้งฉันนี่หว่า ร็อบบี้” ธอมโม่แผดเสียงใส่ “พ่อ.. ง สิ” ร็อบบี้สวนไม่เลี้ยง ผิดทั้งคู่ ร็อบบี้ไม่ได้ตั้งใจเตะบอลใส่ฟิลแต่ฟิลก็โวยเกินเหตุ แม้ว่าพวกเขาจะยุติเรื่องราวในที่สุด แต่พวกเขาก็ยังตึงๆ ใส่กันเป็นอีกเป็นอาทิตย์สองอาทิตย์ จากคุณ : K.Ruan - [ 6 มิ.ย. 50 13:39:23 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เมื่อธอมโม่ถูกเสนอชื่อเป็นผู้ดูแลทีมขัดตาทัพในช่วงที่เชราล้มป่วย มันทำให้รู้สึกแปลกๆ ยังไงชอบกล แน่ละไม่มีใครสงสัยในความพยายามอย่างเต็มที่ที่เขาทุ่มเทให้ แต่เราก็คิดถึงผู้นำที่แท้จริงของเรา เมื่อเชรากลับมาที่เมลวู้ด 5 เดือนหลังจากนั้น ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 2002 ขณะที่ธอมโม่กำลังเตรียมพวกเราให้พร้อมกับเกมยูโรเปียนซึ่งจะพบกับโรม่า เราทุกคนตื่นเต้นดีใจกันจนออกนอกหน้าแต่ผมก็ช็อคเหมือนกันที่เห็นว่าใบหน้าเชรานั้นซีดเผือดน่ากลัว เขาน้ำหนักลดไปมากและไม่เฉียบคมเหมือนเก่า แต่เขาก็รู้หมดว่าทุกเกมของเรา เราเล่นกันเป็นยังไง รู้ว่านักเตะคนไหนทำผลงานได้ดีหรือแย่แค่ไหน เป็นแบบเชราขนานแท้ แม้แต่ในช่วงกำลังพักฟื้นเขาก็ยังถูกลิเวอร์พูละครอบงำทั้งตัว “ผมอยากไปนั่งที่ซุ้มข้างสนามกับพวกคุณด้วยพรุ่งนี้ แต่หมอไม่อนุญาต” เชราบอกกับพวกเรา พวกเราลิงโลดกันขนาดหนักที่รู้ว่าบอสจะกลับมาดูเราได้แล้ว ปกติบรรยากาศที่แอนฟิลด์ในค่ำคืนของเกมยูโรเปี้ยนก็พิเศษอยู่แล้ว แต่คืนนั้นกลับดีเหลือเชื่อยิ่งกว่า ข่าวกระจายออกไปว่าเชรามาดูเกมที่สนามได้แล้ว เดอะ ค็อปต่างก็คลั่งกันใหญ่ ร้องเพลงเรียกชื่อเขา ทั้งสนามตื่นเต้นกันยกใหญ่ เราต้องเอาชนะเกมนี้ให้ได้ด้วยสกอร์อย่างน้อย 2-0 ประตู และเรารู้ว่าเราจะไม่พลาด ผู้จัดการของเรากลับมาแล้ว โลกในวันนี้มีแต่เรื่องดีๆ ให้คิดถึง การกลับมาของเชราทำให้เรากลิ้งฉลุย บินสูงทั้งในเวทีพีเมียร์ชิพและในยุโรป ก่อนเกมแชมเปียนส์ ลีก รอบควอเตอร์ไฟนั่ลของเราที่ไบเออร์ เลเวอร์คูเซ่น ในวันที่ 9 เมษายน เชราประกาศว่า “ลิเวอร์พูลอยู่ห่างจากความยิ่งใหญ่แค่สิบเกม” ทุกคนฮือฮากับคอมเมนต์ของบอส วิพากษ์วิจารณ์กันใหญ่ว่าลิเวอร์พูลจะชนะพรีเมียร์ ชิพ และเป็นแชมป์ยุโรปได้จริงไหม โดยส่วนตัวผมไม่มีเวลามาใส่ใจกับคำพูดนี้ ผมกำลังวุ่นวายหนักกับการเพ่งความสนใจไปที่เลเวอร์คูเซ่น ทีมแกร่งที่มีนักเตะชั้นเลิศอย่างมิชาเอล บัลลัค เยอรมันมีโอกาสที่จะพิสูจน์ตัวเองภายหลังความพ่ายแพ้อย่างยับเยิน 5-1 ประตู ในเกมกับอังกฤษที่มิวนิคก่อนหน้านี้ เราตุนสกอร์ชนะ 1-0 จากเกมที่แอนฟิลด์เมื่อสัปดาก่อนมาแล้วเราจึงเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจขณะมุ่งหน้าสู่เยอรมัน เลเวอร์คูเซ่นขึ้นนำก่อน 1-0 ประตู จากจังหวะที่ผมโดดไม่ดูตาม้าตาเรือเข้าหาบัลลัคที่หมุนหนีไปได้ง่ายๆ และยิงประตูจากริมเขตโทษนั่นเอง เชราโวยผมในเรื่องนี้ถูกเผงเลย บัลลัคเล่นได้ดีมาก โหม่งเสียบคานทำประตูเพิ่มได้อีก ก่อนที่เกมจะดุเดือดยาวนานจนสกอร์มาค้ำอยู่ที่เลเวอร์คูเซ่นนำอยู่ 3-2 ประตู ส่วนเรายังมีโอกาสจากประตูทีมเยือน ทีมเยอรมันกดดันเราหนักไม่หยุด เราอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องใช้ผู้เล่นที่มีประสบการณ์เพื่อต้านพวกเขาไว้ให้ได้ แต่แล้วเชราก็ถอดดีดี้ออก การตัดสินใจซึ่งเขาคงจะเสียใจมาจนทุกวันนี้ ดีดี้ทำงานให้เราได้เป็นอย่างดีในแดนกลาง รวบรวมทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ให้เรา ทำให้พวกเยอรมันประจักษ์ถึงความสามารถอันเอกอุของเขา เราเสียการควบคุมทันทีที่ดีดี้ออกไปจากสนาม เชราโดนเล่นงานหนักในเรื่องนี้หลังเกมนั้น ท้ายที่สุด ลูซิโอ กองหลังชาวบราซิลย่องขึ้นมายิงประตูชัย ลิเวอร์พูลถูกเขี่ยออกจากเส้นทางของเลเวอร์คูเซ่น เหมือนฝันร้าย แฟนบอลเลเวอร์คูเซ่นต่างพากันฉลองชัย ร้องเพลง “ฟุตบอลกำลังกลับมาบ้าน” เป็นการเอาคืนจากเกมที่มิวนิคว่างั้นเถอะ ผมผิดหวังหนัก ถ้าเราไปแพ้ให้เลเวอร์คูเซ่นราบคาบ เล่นแย่ และถูกโจมตี นั่นก็น่าจะยอมรับได้ แต่นี่เรามายืนอยู่ในตำแหน่งที่ดีที่จะเข้าไปสู่รอบรองชนะเลิศยูโรเปี้ยน คัพ ได้แล้วแท้ๆ แต่เราทำพังกันเองเสียอย่างนั้น ทั้งๆ ที่เห็นเส้นชัยอยู่แล้วแค่เอื้อมในทั้งสองรายการ แต่ก็พลาดหมด สุดท้ายเราก็ลงเอยแค่อันดับแปดในยุโรป เป็นรองแชมป์พรีเมียร์ชิพ อาร์เซนอลสมควรเป็นผู้ชนะในลีกจริงๆ พวกเขาเป็นทีมที่เหนือชั้น เหนือกว่าลิเวอร์พูล แต่เราเองก็ทำได้ถึง 80 คะแนน ถ้าเป็นในฤดูกาลอื่นด้วยคะแนนเท่านี้เราเป็นแชมป์ได้สบายๆ แล้ว หลังจากคว้าสามแชมป์ในปีก่อน และจบลงด้วยอันดับสองในลีกในฤดูกาลนี้ ผมรู้สึกได้ว่าตำแหน่งแชมป์ดูจะใกล้เข้ามาทุกที ถ้าลิเวอร์พูลเสริมทีมได้ถูกจุดในฤดูกาล 2002/03 ความฝันในพรีเมียร์ ลีก คงเป็นจริงไปแล้ว จากคุณ : K.Ruan - [ 6 มิ.ย. 50 13:40:07 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ก่อนจะเริ่มต้นฤดูกาลทุกๆ ปี เชราจะแจกกระดาษเปล่าให้กับพวกเราบอกให้เขียนความมุ่งหวังของเราแต่ละคนสำหรับปีที่กำลังจะมาถึง เมื่อเชราหันหลังให้พวกผู้เล่นจะบ่นกันใหญ่ “เล่นอะไรนี่ ขำชะมัด” นักฟุตบอลทั่วไปก็ช่างถากถางอย่างนี้ละ หลังจากจบฤดูกาล 2002 ที่อันดับสอง นักเตะคนหนึ่งก็เขียนตลกๆ ไปว่า “จบฤดูกาลที่อันดับ 6” ไม่น่าเลยแฮะ เชราไม่ชอบใจเลย เขาแค่ต้องการอยากเห็นความมั่นใจจากพวกเรา ผมมักเขียนไปกลางๆ “ทำอันดับในลีกให้ดีกว่าเดิม พยายาม และชนะรางวัลสักหนึ่งรายการ” แต่ในเดือนสิงหาคม ปี 2002 ผมเขียนไปว่า “จะชนะพรีเมียร์ลีกเสียที” แต่แล้วเชราก็ซื้อตัว เอล-ฮัดจิ ดิยุฟ, ซาลิฟ ดิเยา และบรูโน่ เชย์รู มาด้วยงบประมาณกว่า 18 ล้านปอนด์ ทั้งสามกรณีน่าจะต้องเป็นการเซ็นสัญญาที่จะนำลิเวอร์พูลก้าวไปข้างหน้าอีกขั้น ไปสู่การเป็นแชมป์พรีเมียร์ชิพ และชนะแชมเปียนส์ ลีก นั่นคือแผนที่ถูกตั้งไว้ แต่หลังจากเริ่มต้นอย่างมีความหวัง ลิเวอร์พูลก็เริ่มดิ่งลงเหว ผมนับถือเชราจริงๆ กับสิ่งที่เขาทำที่ลิเวอร์พูล เขาคว้ารางวัลมาให้ผมตั้ง 6 ถ้วยแล้ว และแม้แต่ตอนนี้ผมก็ยังติดต่อกับเขามาตลอด แต่ผลงานของผู้จัดการทีมส่วนหนึ่งถูกตัดสินที่การซื้อตัวนักเตะ นักฟุตบอลที่เชราซื้อตัวเข้ามาในช่วงซัมเมอร์ปี 2002 ทำให้เขาผิดหวัง พวกนี้คือการซื้อที่ผิดพลาด ไม่ต้องฉลาดถึงขั้นนักวิทยาศาสต์กระสวยอวกาศก็มองเรื่องนี้ออก กับซาลิฟ ตั้งแต่เห็นเขาซ้อมกับเราแค่สัปดาห์เดียวผมก็มองออกแล้วว่าเขาไม่ดีพอสำหรับที่นี่ ทุกๆ คนถูกวิเคราะห์ส่องดูโดยละเอียดถี่ยิบที่เมลวู้ดกันทั้งนั้น จุดบกพร่องทุกอย่างจะแสดงออกมาให้เห็นได้ง่ายๆ ในการซ้อม ผมอ่านจากหนังสือพิมพ์ถึงข่าวที่เขาพูดถึงดิเยากันว่าเป็น “นิวปาทริก วิเอร่า” และในฟุตบอลโลกผมก็เห็นเขาทำผลงานได้ดีกับเซเนกัล ดิเยาเป็นนักเตะที่ดี แต่เขาไม่ดีพอสำหรับลิเวอร์พูล นั่นเป็นเงินที่จ่ายไป 4 ล้านปอนด์เข้าไปแล้ว มาถึงเชย์รู ผู้ที่มีค่าตัวต่ำกว่านั้นหน่อย เขาเป็นนักเตะฝรั่งเศสฝีเท้าดี เปี่ยมไปด้วยทักษะ แต่เขาขาดความเร็ว และมักจะบาดเจ็บอยู่เรื่อย เมื่อไหร่ที่เขาฟิต เขาก็ยังเจองานยากที่จะแทรกเข้ามาเล่นในตำแหน่งที่เขาถนัดอยู่ดี ตำแหน่งมิดฟิลด์ตัวกลาง ดีดี้กับผมจองพื้นที่ตรงนั้นไว้แล้วเรียบร้อย ผมไม่ย้ายไปไหนแน่ ไม่มีทาง หลังจากการผ่าตัดผมแกร่งและร้อนแรงเหมือนไฟ ส่วนดีดี้เป็นหนึ่งในชื่อแรกๆ ที่ถูกเขียนลงในทีมชีตทุกครั้ง เราไม่หลบให้เชย์รูหรอก ดิยุฟมาที่นี่ด้วยศักยภาพสูงสุด แต่จบลงด้วยความเกรี้ยวกราดสูงสุดไม่แพ้กัน ทันทีที่เชราเริ่มใช้เขาเล่นทางด้านริมเส้นด้านขวา ผมก็รู้เลยว่าดิยุฟคือการเซ็นสัญญาที่แย่สุดๆ ของทีม ทุกๆ คนตื่นเต้นกับการมาของศูนย์หน้าตัวเป้าชาวเซเนกัลที่จะมาถล่มประตูเป็นกอบเป็นกำให้กับลิเวอร์พูล แล้วเชราคิดอะไรถึงจับเขาไปเล่นเป็นปีกล่ะนี่ แปลกมากๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อดิยุฟนั้นถูกนำเข้ามาแทนที่นิโคล่าส์ อาเนลก้า ศูนย์หน้าตัวเป้าตัวจริงอีกต่างหาก “เราตัดสินใจไม่เก็บอาเนลก้าไว้” เชราประกาศในการประชุมก่อนเปิดฤดูกาลกับนักเตะซีเนียร์ตัวหลักของทีมซึ่งประกอบไปด้วย ตัวผม, คาร่า, ไมเคิล, ดีดี้ และซามี่ “เราตัดสินใจเลือกเอล-ฮัดจิ ดิยุฟ มาแทนเรารู้สึกว่าเขาเป็นผู้เล่นที่ดีกว่า มีทัศนคติดีกว่า และคงจะเป็นการเซ็นสัญญาที่ดีกว่าสำหรับสโมสร นิโคล่าส์เป็นนักเตะที่ดี แต่เราไม่แน่ใจว่าเขาจะปฏิบัติตัวอย่างไรถ้าเราเปลี่ยนสัญญายืมตัวของเขามาเป็นสัญญาถาวร” ผมประหลาดใจ ผมอยากให้เราเก็บอาเนลก้าไว้ ผู้เล่นทุกคนก็คิดอย่างนั้น ผมไม่ได้พูดอะไรในเรื่องนี้กับเชรา แต่ก็กลับออกมาจากการประชุมด้วยความโมโห นายดิยุฟนี่มันเป็นใครกัน อาเนลก้าเล่นได้ดีกับลิเวอร์พูลและเขาดูจะเป็นคนนิสัยดี ว่ากันตามจริงอาเนลก้าทำให้ผมประหลาดใจนะ เขามีชื่อเสียงไม่ดีเรื่องก่อปัญหา เจ้าอารมณ์ แต่ตอนที่ทำงานด้วยกันผมรู้สึกว่าตัวเองชอบเขา เขาอยู่เงียบๆ ไม่พูดไม่จา แต่ก็ปรับตัวได้ดี เขาเป็นสตาร์ดังในช่วงเวลานั้น มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักมากกว่าผมเยอะเลย ผมตื่นเต้นที่เราได้ตัวเขามาเล่นที่แอนฟิลด์ เมื่อพอล จอยซ์ นักข่าวจาก เดอะ เอ็กซ์เพรส ส่งข้อความมาหาผม “คุณได้ตัวอาเนลก้า” ผมล่ะตื่นเต้น ไมเคิลมีปัญหากดดันเรื่องการยิงประตู ดังนั้นการมาของอาเนลก้าในช่วงระหว่างฤดูกาลจึงช่วยได้มาก มีอยู่เกมหนึ่งที่เราเล่นกับนิวคาสเซิล ยูไนเต็ด อาเนลก้าโชว์ฟอร์มได้อย่างยอดเยี่ยม ถล่มชาวจอร์ดี้เสียจนพูดไม่ออก ทุกๆ คนคาดหวังว่าลิเวอร์พูลจะเก็บอาเนลก้าไว้ แต่คนสำคัญที่สุดของเรา เชรา อุลลิเยร์ ไม่คิดแบบนั้น นี่คือข้อมูล : เมื่อใช้อาเนลก้าเราจบฤดูกาล 2002 ที่อันดับสอง และจบที่อันดับที่สี่ ในฤดูกาล 2003 กับดิยุฟ : คุณหาข้อสรุปเอาเองก็แล้วกัน จากคุณ : K.Ruan - [ 6 มิ.ย. 50 13:40:32 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ผมคนหนึ่งละที่ไม่ใช่แฟนเบอร์หนึ่งของเอล-ฮัดจิ ดิยุฟ แน่ๆ จากการอยู่ในรั้วเมลวู้ดและแอนฟิลด์มานานผมรู้ว่านักฟุตบอลคนไหนเป็นพวกหิวเงิน และคนไหนมีหัวใจแบบลิเวอร์พูล ในความคิดผม ดิยุฟสนใจแต่ตัวเองเท่านั้น ทัศนคติของเขาผิดหมด ผมรู้สึกได้ว่าเขาไม่มีความคิดสักนิดที่จะช่วยดึงลิเวอร์พูลกลับขึ้นมาสู่จุดสุดยอด เขาไปเที่ยวในเมืองบ่อยๆ ไปผลาญพลังงานทิ้งอย่างไร้ประโยชน์ ดิยุฟไม่มีความกระหายในความสำเร็จเหมือนพวกเราคนอื่นที่เหลือ เสื้อผ้าแปลกๆ ที่เขาสวมใส่และวิธีการวางตัวของเขาเหมือนจะถูกออกแบบมาเพื่อประกาศตัวว่า “ฉันคือนักฟุตบอลที่ดีที่สุดในโลก” เปล่าเลยดิยุฟ เขาอยู่ห่างจากคำนั้นเป็นล้านๆ ไมล์ เขาทำผลงานได้ดีในฟุตบอลโลก งั้นมันคงต้องมีนักเตะฝีเท้าดีซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งในตัวดิยุฟคนนี้แน่ๆ แต่สำหรับเราที่ลิเวอร์พูลน้อยครั้งเหลือเกินที่จะได้เห็นดิยุฟคนนั้น ดิยุฟอาจจะได้รับฉายา “นักฆ่าต่อเนื่อง” ในเซเนกัลจากผลงานการยิงประตูของเขา แต่ที่ลิเวอร์พูลในฤดูกาลนั้นเขาช่วยยิงประตูให้เราแค่สามลูก อาจบางทีเชราคงรีบร้อนทำสัญญากับดิยุฟมากเกินไปหน่อยเนื่องจากผลงานที่ดีเยี่ยมของเขาในฟุตบอลโลก แต่เรื่องแบบนี้บางครั้งก็มีอันตรายที่มองไม่เห็นแฝงตัวอยู่ สโมสรควรจ่ายเงินหลักสิบล้านปอนด์เพื่อนักเตะที่พวกเขาเฝ้าดูมาแล้วเป็นปีๆ ทั้งในและนอกสนามต่างหาก พวกเขาควรต้องเช็คดูก่อนสิว่าเขาคนนั้นไม่ใช่พวกบ้าปาร์ตี้ แพททริซ เบอร์เกซ ผู้ช่วยเก่าของเชราที่ลิเวอร์พูลเป็นโค้ชของดิยุฟที่ลองส์ และเขานี่ล่ะที่เป็นคนพูดกับเชรา เชราเชื่อคำแนะนำของแพททริซเต็มร้อย ดังนั้นเขาจึงเซ็นสัญญากับดิยุฟ เชราไม่ได้ทำให้ลิเวอร์พูลผิดหวังหรอกที่นำดิยุฟเข้ามา ดิยุฟต่างหากที่ทำให้เชราเสียคนเพราะความที่เขาไม่แคร์ เขาไปมีเรื่องมีราวกับแฟนบอลเซลติกในเกมยูฟ่าคัพที่สนามพาร์คเฮด เขาถล่มใบหน้าเด็กชายแฟนบอลคนหนึ่งไม่ใช่ด้วยแค่ฝอยน้ำลาย แต่เป็นสเลดก้อนใหญ่เลยล่ะ ทุกคนที่ลิเวอร์พูลโกรธเขา การถ่มน้ำลายน่ารังเกียจออก ผู้เล่นอังกฤษฝึกควบคุมตัวเองไม่ให้:-)ใส่คนอื่น นักเตะส่วนมากยอมโดนเตะก้นดีกว่าจะต้องปาดน้ำลายคนอื่นออกจากนัยน์ตา แต่ก่อนที่ลิเวอร์พูลจะปล่อยตัวดิยุฟไปให้ทีมโบลตัน เขาก็เคยมอบเกมที่ยอดเยี่ยมให้กับเราเกมหนึ่ง เกมนัดชิงชนะเลิศเวิร์ทธิงตัน คัพ ซึ่งเรามีชัยเหนือแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด เมื่อวันที่ 2 มีนาคม ค.ศ. 2003 ปกติดิยุฟก็มักจะเล่นได้ดีในเกมกับยูไนเต็ดอยู่แล้ว บางทีเขาคงจะยกระดับเกมของตัวเองขึ้นมาเพราะว่ามันเป็นโอกาสที่ยิ่งใหญ่ที่ได้แข่งขันกับคู่ต่อสู้ที่มีชื่อเสียง ที่มิลเลเนียมสเตเดี้ยม ดิยุฟสร้างฝันร้ายให้กับมิคาแอล ซิลแวสต์ และเขาวิ่งเข้าหาบอลอยู่ตลอดเวลา เขาเล่นได้อย่างแน่นอน เวลาที่เล่นดีๆ แบบนี้ดิยุฟก็ดูจะเป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับตำแหน่งริมเส้นด้านขวาได้เลย เขาเก็บบอลได้ดีช่วยให้เวลากับเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ ที่จะคอยวิ่งสอดมาเติมในตำแหน่งเหมาะๆ แต่ในฤดูกาลนั้นดิยุฟไม่เคยโชว์ฟอร์มได้ดีจริงๆ จังๆ สักที จากคุณ : K.Ruan - [ 6 มิ.ย. 50 13:40:59 ]

ความคิดเห็นที่ 45 อย่างน้อยการเดินทางไปคาร์ดิฟในปีนั้นก็ทำให้เราได้ถ้วยรางวัลมาเป็นผลตอบแทนสำหรับงานหนักในฤดูกาล 2002/03 ผมยิงบอลไปโดนเบคส์ ทำให้บอลลอยโด่งข้ามตัวฟาร์เบียง บาร์กเตซ โกล์ของยูไนเต็ด ไม่สำคัญหรอก ว่ามันจะเป็นประตูโชคช่วยแค่ไหน มันเป็นความรู้สึกงดงามเสมอที่ได้ยิงประตูศัตรูเก่าแก่ของเรา เหมือนเช่นเคย ไมเคิลคือคนที่โดดเด่นเหนือใครในชัยชนะ 2-0 ประตูของลิเวอร์พูลในเกมนั้น แม้ว่าถ้วยลีก คัพ จะไม่ใช่รางวัลที่มีค่าที่สุดในโลกฟุตบอล แต่ยูไนเต็ดก็ทุ่มเทเต็มที่เพื่อช่วงชิง เราเองก็เช่นกัน ในเกมเฟอร์กี้ส่งรอย คีนและฮวน เซบาสเตียน เวรอน ลงมาจัดการผม ดีเลยเพราะดีดี้กับผมต่างก็มีแผลเก่าที่รอคอยจะชำระล้างกับพวกยูไนเต็ดอยู่แล้ว แต่ที่ดีเป็นพิเศษก็คือการที่เจอร์ซี่ ดูเด็ก ได้เล่นเกมอย่างสนุกสนาน เขาถูกโจมตีอย่างหนักมาก่อนจากความผิดพลาดที่ส่งผลให้ดิเอโก้ ฟอลัน ยิงประตูได้ในเกมก่อนหน้าที่เราพบกับยูไนเต็ดในฤดูกาลเดียวกันนี้ ฟุตบอลให้โอกาสเราได้แก้ตัวใหม่เสมอ ที่คาร์ดิฟฟ์ในวันนั้นเป็นวันที่เจอร์ซี่ได้โอกาสแก้ไขฝันร้ายกับฟอลัน ชดใช้ให้เราเป็นการตอบแทน นั่นเป็นความสำเร็จเพียงอย่างเดียวที่เราทำได้ในซีซั่นนั้นและนั่นทำให้เกิดความผิดหวัง อันดับที่ 5 ในลีกไม่พาเราไปไหน การต้องพลาดเกมแชมเปียนส์ ลีก ในฤดูกาลหน้า 2003/04 คือมือสังหารที่คอยจะเข่นฆ่าเราให้สิ้นซาก ลิเวอร์พูลกำลังถอยหลังลงคลอง บรรดานักวิจารณ์ตามสื่อและพวกที่ชอบโทรศัพท์เข้าไปตามรายการวิทยุต่างๆ โจมตีเราซะไม่มีชิ้นดี ลิเวอร์พูลติดอยู่ในทางตันโดยไม่มีวี่แววใดๆ ว่าจะหลุดออกมาได้สักนิด ผมเริ่มคิดถึงอนาคตตัวเอง “ผมไม่สบายใจเลยสตรู” ผมบอกกับเอเยนต์ของผม “ถ้าได้เล่นในแชมเปียนส์ ลีก ผมก็ยังพอมีโอกาสกับทีมชาติ สเวนไปดูเกมยุโรปอยู่เรื่อย แต่ใครๆ ก็มองข้ามยูฟ่า คัพ กันทั้งนั้น” ผมรู้ว่าถ้าไม่ได้เล่นบอลยุโรปแค่ฤดูกาลเดียวผมยังพอเอาตัวรอดได้ แต่ถ้าต้องชวดรายการใหญ่สองปีติดกันอาชีพฟุตบอลของผมก็ตกที่นั่งลำบากแล้ว สตรวนโทรไปหาพวกตัวแทนสโมสรสองสามแห่งในยุโรป ลองถามว่าพอจะมีที่ไหนสนใจจะเซ็นสัญญากับผมบ้างไหม บาร์เซโลน่า, โรม่า และอินเตอร์มิลาน เป็นสามรายที่แสดงความสนใจ ผมตลกไม่ออกที่ได้อ่านข่าวหนังสือพิมพ์ที่ระบุว่ารีล มาดริด ไล่ตามผม แต่ผมเองก็ไม่ได้สนใจข่าวลือพรรค์นั้น ลิเวอร์พูลมีฤดูกาลที่แย่ แต่ผมไม่เคยคิดต้องการแม้แต่น้อยที่จะไปจากสโมสรที่ผมรัก จากคุณ : K.Ruan - [ 6 มิ.ย. 50 13:41:26 ]

ความคิดเห็นที่ 46 **** จบบทที่ 11 **** จากคุณ : K.Ruan - [ 6 มิ.ย. 50 13:43:17 ]

ความคิดเห็นที่ 47 บทที่ 12 ฟ้าหม่นที่บาเซิ่ล จุดตกต่ำที่สุดในความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเชรา อุลลิเยร์เกิดขึ้นในเมืองที่สวยงามแห่งหนึ่งในสวิส เมืองบาเซิ่ล เมื่อวันที่ 12 พฤศจิกายน ค.ศ. 2002 ทุกๆ คนภายใต้สีเสื้อลิเวอร์พูลจำต้องทุ่มเทพลังกายพลังใจและความมุ่งมั่นอย่างมากเพื่อเกมแชมเปียนส์ ลีกที่สำคัญที่สุดเกมหนึ่งของฤดูกาล แต่ความคิดจิตใจผมไม่เป็นปกติสุขสักเท่าไหร่ บางครั้งผมหัวเสียอย่างหนัก ความตึงเครียดระหว่างผมกับเชราเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ ครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อบอสถอดผมออกในเกมกับสเปอร์ที่แอนฟิลด์ เมื่อวันที่ 26 ตุลาคม ผมขว้างของ เดินเข้าอุโมงค์สนามไปในทันทีไม่สนใจรับรู้อะไรทั้งนั้น ผมเดินตรงเข้าห้องแต่งตัว ปิดประตูปัง สตั๊ดปลิวว่อน โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ผมเกลียดที่ต้องถูกเปลี่ยนตัวออกต่อให้ผมเล่นไม่ดีก็เถอะ เห็นแก่พระเจ้า ต้องไม่ใช่ต่อหน้าเดอะ คอป ต่อหน้าพวกเพื่อนๆ ของผมที่นั่งดูเกมอยู่ เมื่อใดก็ตามที่ผู้ตัดสินที่สี่ชูป้ายที่เขียนหมายเลขของผมที่ข้างสนาม ผมรู้สึกเหมือนเป็นนักโทษที่ถูกตัดสินพิพากษา จบเกมกันที ผมควบคุมอะไรไม่ได้แล้ว ต้องออกจากสนามขณะที่ทุกๆ คนจ้องมองมา วันนี้ทำได้ไม่ดีพอนายสตีวี่ ความอับอายขายหน้าฆ่าผมให้ตายยังได้ การที่ผมเดินปึงปังผ่านหน้าเชราที่แอนฟิลด์แบบนั้นทำเอาเขาไม่พอใจหนัก เจ้านายส่งหมอวอลเลอร์ลงมาที่ห้องแต่งตัวเพื่อมาตามผมกลับไป “ไม่ไป” ผมบอกกับเขา “ผมจะอยู่ที่นี่” หมอวอลเลอร์มองเห็นความเดือดดาลในแววตาของผมและเขารู้ดีว่าคงต้องใช้คนสักกองทัพถึงจะลากผมไปกับเขาได้ ทำแบบนี้เห็นแก่ตัว ผมเข้าใจดี แต่ผมแค่อยากจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อลิเวอร์พูลและผมทำไม่ได้ถ้าผู้จัดการทีมเปลี่ยนตัวสำรองมาเล่นแทนผมแบบนี้ ผมอยู่ในห้องแต่งตัว ตามลำพังกับโทสะของตัวเอง ส่วนเชรา เขาคลั่งเลยล่ะ สั่งปรับเงินผมแม้ผมจะขอโทษในเวลาต่อมาก็ไม่อาจแก้ไขความเสียหายได้ เชราจับผมนั่งสำรองในเกมต่อมากับเวสต์แฮม ปล่อยผมลงเล่นและเปลี่ยนตัวออกอีกในเกมกับมิดเดิลส์โบรห์ เละเทะสิ้นดี เพราะฉะนั้นตอนที่เราเดินทางไปบาเซิล เชราจึงไม่ได้อยู่ในสมุดรายชื่อคนดีของผม และผมก็ไม่ใช่คนดีในสมุดของเขาด้วยเหมือนกัน จากคุณ : K.Ruan - [ 6 มิ.ย. 50 13:56:58 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เป็นความผิดของผมเอง ฟอร์มการเล่นของผมไม่ดีเอาเสียเลย ปัญหาหนักนอกสนามรบกวนจิตใจของผมอยู่ในตอนนั้น ปัญหาที่ผมไม่อาจเอ่ยปากบอกใครๆ ที่ลิเวอร์พูลได้ มันเป็นเรื่องส่วนตัวเกินไป พ่อกับแม่ของผมกำลังแยกทางกัน ที่บ้านผมมีเรื่องให้หนักใจตลอดเวลา ทะเลาะเบาะแว้ง การโต้เถียง ผมรักพ่อกับแม่มากเหลือเกิน มันจึงเป็นเรื่องเจ็บปวดแสนสาหัสที่ต้องมาเห็นพวกท่านร้ายกาจต่อกัน บ้าเอ๊ย! ทุกอย่างควรจะสมบูรณ์แบบสำหรับพวกเราสิ ผมซื้อบ้านที่วิสตันซึ่งเราสามคนอาศัยอยู่ด้วยกัน ส่วนพอลพี่ชายของผมยังอยู่บ้านที่ไอร์ออนไซด์ ผมเจ็บอยู่ลึกๆ ที่พอลไม่มาอยู่ด้วยกันกับเรา ครอบครัวคือทุกๆ สิ่งสำหรับผม ขอให้เราได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา นั่งล้อมวงคุยกัน หัวเราะเฮฮาภายใต้หลังคาเดียวกัน ผมปรารถนาให้มนต์วิเศษในวัยเด็กที่ไอร์ออนไซด์ของผมคงอยู่ไปตลอดกาล พอลตัดสินใจที่จะอยู่ที่ไอร์ออนไซด์ แต่เอาเถอะยังไงซะผมก็ยังมีแม่กับพ่อมาอยู่ร่วมกัน อยู่ด้วยกันแค่นั้นล่ะที่สำคัญกว่าสิ่งใด ชีวิตของครอบครัวเราที่วิสตันดูจะเริ่มต้นได้สวย ยิ่งผมทำได้ดีเท่าไหร่ในสนามชีวิตที่บ้านก็ต้องดีตามไปด้วยสิ นั่นเป็นสิ่งที่ผมคิดเอาไว้ เรามีเงินทอง มีบ้านสวยๆ มีกันและกัน พ่อกับแม่ไม่ต้องทำงานอีกต่อไป พวกท่านจะไม่ต้องอยู่ห่างกันอีก พวกท่านใกล้ชิดกันมาตลอดนี่นา แล้วอะไรล่ะที่ผิดพลาด ทุกๆ อย่างนั่นล่ะที่ผิด คนเราหมดรักกันได้ ผมเข้าใจอย่างนั้นนะ ตอนแรกๆ ผมไม่รู้หรอกว่าพ่อกับแม่มีปากเสียงกัน พวกท่านปิดไม่ให้ผมรู้ กลัวว่าผมจะไม่สบายใจ พวกท่านไม่ต้องการขัดขวางอาชีพของผม อย่างไรเสียพวกท่านก็ไม่อาจซ่อนความตึงเครียดที่มีได้ตลอดไป ผมพบว่าตัวเองถูกลากเข้าไปมีเอี่ยวกับความฝันร้ายของพวกท่านด้วยอีกคนหนึ่ง เมื่อกลับถึงบ้านจากเมลวู้ด หรือหลังจากเกม ผมได้ยินเสียงการทะเลาะโต้เถียงซึ่งจะหยุดลงทันทีที่พ่อกับแม่รู้ว่าผมกลับมาแล้ว ผมพยายามพูดกับพวกท่าน พยายามช่วยให้ท่านกลับมาดีกันอีกครั้ง แต่ความขัดแย้งร้าวลึกจนถึงขั้นแตกหักแล้ว แม้แต่ตอนนี้ ทุกครั้งที่หวนนึกถึง เหตุการณ์นั้นยังคงเชือดเฉือนใจผมขาดเป็นวิ่นๆ เหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน ผมแค่อยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างสมบูรณ์แบบเพื่อที่ว่าเราทุกคนจะได้อยู่ด้วยกัน ไม่มีการทะเลาะเบาะแว้ง ไม่มีความร้าวฉาน เรื่องยุ่งเหยิงที่บ้านทำลายเกมของผม ฟอร์มการเล่นของผมเละเหมือนถูกอัดติดกำแพง ขณะที่สวมสตั๊ดหรือผูกเชือกรองเท้าความคิดของผมกลับล่องลอยห่างออกไปหลายๆ ไมล์ ตลอดการซ้อมและเกมการแข่งขันทุกครั้ง ผมเอาแต่นึกว่าคนสองคนที่ผมรักบูชากำลังจะแยกทางจากกัน พวกท่านเตรียมการเรื่องการแยกทางมากว่าสองเดือนแล้ว แต่ผมยังคงทำใจรับไม่ได้ รู้สึกเหมือนสูญสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต มีเพียงคำพูดประโยคเดียวที่อธิบายถึงชีวิตของผมในฤดูหนาวที่กำลังจะมาเยือนในปีนี้ได้ "ถูกฆ่าอย่างโหดร้าย" จากคุณ : K.Ruan - [ 6 มิ.ย. 50 13:57:27 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ก่อนขึ้นเครื่องไปบาเซิลเชราลากตัวผมเข้าไปในออฟฟิศของเขาที่เมลวู้ด เขาทนมามากเกินพอแล้ว เขาอยากรู้ว่าอะไรที่รบกวนจิตใจผมอยู่ ผมเดินเข้าไปเพื่อเผชิญหน้ากับธอมโม่, แซมมี่ ลี, โค้ชผู้รักษาประตู โจ คอร์ริแกน และหัวหน้าทีมแมวมอง อเล็กซ์ มิลเลอร์ รวมไปถึงเชรา พระคริสต์! พวกเขาดูเหมือนมือปืนยิงเป้าที่ยืนอยู่ต่อหน้านักโทษประหาร ผมเอง เชราเริ่มยิงคำถามก่อนเพื่อน “อะไรกินนายอยู่วะสตีเว่น ครอบครัวของนายปกติสุขดีอยู่ไหม” ผมจ้องมองพื้น รู้ดีว่าควรจะพูดออกไปแต่ผมไม่สบายใจที่จะทำแบบนั้น ไม่ใช่ต่อหน้าพวกเขาทั้งโขยงแบบนี้แน่ ความเงียบของผมยิ่งยั่วพวกเขาหนัก ทีละคนๆ พวกเขาทุกคนโจมตีผมไม่เลี้ยง พวกเขาอัดผมด้วยการระดมยิงคำถามต่างๆ นาๆ ผมรู้สึกเหมือนถูกชกเข้าที่หน้าหมัดแล้วหมัดเล่า “นายไม่ตั้งใจซ้อมเลย” คือคำพูดจากธอมโม่ “ทำหน้าบูดบึ้งอารมณ์เสียตลอดเวลา” คอร์ริแกนผสมโรง “นายดูหดหู่ไม่เป็นตัวของตัวเอง คอยแต่จะตะคอกใส่คนอื่น ฉันไม่เห็นนายมีความสุขซักนิด” มิลเลอร์เสริม “ที่พูดๆ กันมานี่นายซึมซาบบ้างไหม” เชราถาม “มีอะไรจะพูดไหม” แซมมี่ร่วมด้วยอีกคน “นายมีปัญหาอะไรที่บ้านหรือเปล่า” ห่าคำถามและคำวิพากษ์วิจารณ์ถูกระดมยิงมาที่ผมตลอดเวลา คลื่นคำถามถาโถมกระหน่ำเข้ามาลูกแล้วลูกเล่า ผมไปคบกับพวกเพื่อนไม่ดีสินะ ผมชักจะเก่งเกินตัวเสียแล้ว ผมใหญ่โตเกินกว่ารองเท้าที่นี่แล้วใช่ไหม คำถามแล้วคำถามเล่าไม่มีหยุด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน? โค้ชผู้รักษาประตูโจมตีผม หัวหน้าแมวมองต่อว่าผม มันคงสมเหตุสมผลถ้ามีแค่แซมมี่ เชรา หรือฟิล ผมยอมรับได้ แต่คำซักไซ้มากมายมหาศาลเหล่านี้ไม่ถูกต้อง ผมยอมรับได้กับการถูกวิพากษ์วิจารณ์ได้ แต่นี่ผู้ใหญ่ล้วนๆ 5 คน มารุมกันชี้นิ้วด่า ชำแหละผมเป็นชิ้นๆ ผมเดือดดาลอยู่ข้างในแทบยับยั้งกำปั้นไม่อยู่ ผมเกือบจะโจนเข้าต่อยพวกเขาเสียแล้ว “พวกคุณพูดจบแล้วใช่ไหม” ผมพูดออกมาในที่สุด จากนั้นก็เดินออกจากห้องมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ผมจะทนยืนอยู่ในห้องนั้นบอกกับชายทั้งห้าคนว่าพ่อกับแม่ผมทะเลาะกันได้อย่างไรกัน ทุกครั้งที่คิดจะเอ่ยปากก้อนแข็งๆ ก็จุกขึ้นมาที่คอ ผมไม่อยากให้ใครมาได้ยินมารับรู้เรื่องปัญหาครอบครัวของเรา ผมไว้ใจเชราเท่าชีวิตผมจะเล่าเรื่องพ่อกับแม่ให้เขาฟังแล้วตบท้ายว่า “คุณอย่าบอกเรื่องนี้กับคนอื่นนะครับ” ได้อย่างไร มันจะเหมือนผมไม่เชื่อว่าเขาจะเก็บเรื่องเอาไว้ได้งั้นสิ ดังนั้นผมจึงกล้ำกลืนเก็บความทุกข์ไว้กับตัวและยอมรับคำตำหนิจากบรรดาสตาฟฟ์ผู้จัดการไว้โดยลำพัง ผมเผยความรวดร้าวให้คนเพียงคนเดียวรับรู้ ที่บาเซิลผมพักห้องเดียวกับแดนนี่ เมอร์ฟี่ ผมเล่าให้เขาฟังทุกอย่างเรื่องพ่อกับแม่ของผมและเรื่องทีมยิงเป้าของเชรา แดนนี่เองเคยผ่านความรู้สึกเจ็บปวดเมื่อพ่อแม่แยกทางกันมาก่อน เขาเข้าใจดีถึงความเจ็บปวดที่ผมกำลังเผชิญ เข้าใจว่ามันจะส่งผลกับเกมฟุตบอลของผมได้ยังไงบ้าง แดนนี่วิเศษที่สุด ผมคงไม่อาจรอดชีวิตจากการเดินทางไปบาเซิลเที่ยวนี้หากปราศจากแดนนี่ “อย่าวิตกเลย” แดนนี่บอก “นายจะผ่านเรื่องนี้ไปได้ เข้มแข็งไว้ แค่ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปก่อนแล้วลงไปเล่นเกมของนาย” จากคุณ : K.Ruan - [ 6 มิ.ย. 50 13:57:52 ]

ความคิดเห็นที่ 50 น่าประหลาดที่ผมยังได้ลงเล่นเป็นตัวจริงในเกมกับบาเซิล หลังจากโดนถล่มยับโดยเชราและสตาฟฟ์ผมคิดว่าต้องเจอจับนั่งที่ม้านั่งสำรองแน่นอน เจ้านายให้ผมเล่นในตำแหน่งที่ผมโปรดปรานด้วยซ้ำไป มิดฟิลด์ตัวกลาง แต่ผมยังคงช็อค ตั้งสมาธิไม่ได้ ไม่มีส่วนร่วมกับเกม ไม่พร้อมสำหรับการแข่งขัน การผ่านบอลของผมไปลงเอยที่ผู้เล่นบาเซิลหรือไม่ก็แฟนบอลข้างสนามทุกครั้ง ผมวิ่งไม่มากเท่าที่ควรจะทำ ผมไม่รู้สึกมีส่วนร่วมสักนิด มันเหมือนตัวเองกำลังยืนดูคนอื่นในภาพยนตร์สยองขวัญยังไงอย่างนั้น เราจำต้องเอาชนะบาเซิลเพื่อเข้าไปสู่รอบน็อคเอาท์ยูฟ่า แชมเปียนส์ ลีก แต่ความคิดจิตใจของผมกลับล่องลอยไปอยู่ที่อื่น ผมมองไปรอบๆ สนามเซนต์ จาค็อป พาร์ค แต่กลับเฝ้านึกหวังให้ตัวเองได้อยู่บ้านที่วิสตันพยายามทำให้พ่อกับแม่กลับมาคืนดีกัน กับลิเวอร์พูลที่ประกอบไปด้วยเจอร์ราร์ดที่ปราศจากความเร็ว บาเซิลได้ประตูขึ้นนำสามประตูรวดก่อนจบครึ่งเวลาแรก ค่ำคืนนั้นของผมก็ยิ่งตกต่ำเลวร้ายหนักขึ้นไปอีก ที่ห้องแต่งตัว ผมเดินผ่านประตูเข้ามาหวาดกลัวกับเสียงตะโกนสั่งของเชรา “สตีเว่นไปอาบน้ำ” จบแล้ว ผมถูกเปลี่ยนตัวออก ให้ดิ้นตายเถอะ เพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ คงรู้สึกขายหน้าแทนเพราะผมดูโง่เง่าสุดทน ปกติถ้านักเตะคนไหนโชว์ฟอร์มได้เหมือนฝันร้ายผู้จัดการทีมมีทางเลือกสองทางที่จะปฏิบัติกับผู้เล่นคนนั้นๆ ปล่อยให้เขาลงเล่นครึ่งหลังต่อสัก 5 นาที แล้วค่อยเปลี่ยนตัวออกเพื่อที่ว่าการถูกถอดออกจากเกมจะได้ดูไม่น่าเกลียดมากนัก หรืออีกทางหนึ่งเชือดนิ่มๆ ไปเลยด้วยการไม่เปิดโอกาสให้เขาลงไปสัมผัสเกมอีกในครึ่งเวลาหลัง เชราควรปล่อยให้ผมได้เล่นต่ออีกสักนิด ดูซิว่าผมจะกระเตื้องขึ้นไหม ผมสมควรได้รับการปฏิบัติที่ดีกว่าถูกลากออกไปประจานต่อหน้าทีมทั้งทีมแบบนี้ เชราเคยฉีกหน้าผมแบบนี้มาก่อนแล้ว เขาเปลี่ยนผมลงเป็นตัวสำรองและเปลี่ยนตัวออกอีกในเกมกับนิวคาสเซิ่ล เหตุการณ์นั้นทำให้ผมโกรธยิ่งกว่าโกรธ แต่กับหนทางเลือกของเชราในวันนี้มันแย่เสียยิ่งกว่าแย่กว่าในเกมกับนิวคาสเซิ่ลมากมายมหาศาลนัก คอร์ริแกนเดินเข้ามาหาที่ห้องอาบน้ำ “เชิดหน้าไว้” เขาเอ่ยขึ้น “ไปให้พ้น” ผมบอกเขาอย่างนั้น ผมไม่อยู่ในอารมณ์อยากพูดจากับใคร ผมยืนอยู่ใต้ฝักบัว เงี่ยหูฟังเสียงเชรากำลังสั่งการลูกทีมเรื่องแผนการเล่นในครึ่งหลัง นี่เป็นภารกิจที่ไม่มีวันเป็นไปได้ “ซาลิฟ ฉันต้องการนายในตำแหน่งมิดฟิลด์ตัวกลาง แทนที่สตีเว่น” เชราพูด ซาลิฟ ดิเยางั้นหรือ นั่นทำให้ผมรู้สึกด้อยค่ายิ่งขึ้นไปอีกด้วยความละอาย แค่ผมเล่นได้สักสี่ในสิบจากฟอร์มปกติของผมผมก็ทำอย่างที่ดิเยาทำได้แล้ว แต่ถ้าจะพูดให้แฟร์กับซาลิฟ เขาเองทำผลงานได้ดีในการช่วยให้ลิเวอร์พูล กลับมาได้ในเกมนั้นเหมือนกัน ลิเวอร์พูลยิงประตูคืนมา 3 ประตูได้จริงๆ โดยแดนนี่, วลาดี้, และไมเคิล นั่นยิ่งทำให้ผมดูแย่หนักขึ้นไปอีก หลังจบเกมเมื่อพวกสตาฟฟ์เดินเข้ามาในห้องแต่งตัว ผมเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำนั่งหลบอยู่ในนั้นระหว่างที่พวกเขาพูดคุยกับผู้เล่นในทีม จากคุณ : K.Ruan - [ 6 มิ.ย. 50 13:58:43 ]

ความคิดเห็นที่ 51 เราพักค้างกันหนึ่งคืนที่บาเซิ่ล เช้าวันรุ่งขึ้นผมได้ข่าวมาว่าเจ้านายวิจารณ์ผมอย่างหนัก เขาบอกนักข่าวว่า “เมื่อไรก็ตามที่นักฟุตบอลสักคนเริ่มเชื่อว่าทุกๆ สิ่งถูกเขียนขึ้นเพื่อเขา และคิดว่า ‘ฉันคือราชาของโลกนี้’ นั่นจะนำมาซึ่งความลำบากและอันตราย” พูดง่ายๆ ก็คือ เชราตั้งคำถามถึงความทุ่มเทของผม ชี้ให้เห็นว่าผมทำกลายเป็นพวกหลงตัวเองที่เอาแต่เฝ้าชื่นชมเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก น่าขันสิ้นดี ที่สนามบิน ผมเที่ยวตามหาจอยซ์ เพราะผมรู้ว่าเขาอยู่ด้วยที่งานแถลงข่าวเมื่อคืนกับเชรา จอยซ์บอกความจริงกับผมตามตรง ไม่มีโกหกแน่ “นายคงไม่ชอบสิ่งที่หนังสือเขียนเช้านี้แน่สตีวี่” เขากล่าว พระคริสต์ “เชราพูดเรื่องไร้สาระที่ว่าผมคิดว่าตัวเองเป็นราชาจริงๆ หรือ” ผมถามเขา “จริง” ผมเดือดจัด พวกนักข่าวส่วนใหญ่ช่วยเหลือกัน พวกเขาทำงานร่วมกันเมื่อมีข่าวใหญ่ ข่าวพาดหัววันพรุ่งนี้คงเล่นงานผมจนถึงตาย บนเครื่องบินผมนั่งอยู่แต่ที่ของตัวเองหมดอารมณ์จะคุยกับใคร มีเพื่อนนักเตะบางคนมาคุยด้วย พวกเขาพูดกับผมว่า “นรกชัดๆ เชราไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเลย” ทุกๆ คนรู้เรื่องนี้กันหมด หนังสือพิมพ์ยังไม่ออกจากแท่นพิมพ์ด้วยซ้ำ เช้าวันต่อมา เรื่องราวในหน้าหนังสือพิมพ์โหดร้ายอย่างที่ผมกลัวไม่มีผิด เชรากล่าวโทษว่าผมอ่านข่าวพาดหัวเกี่ยวกับตัวเองมากเกินไป ผมอ่านแค่เล่มที่เชราเปิดประเด็นไว้เท่านั้นแหละ ผมคุยกับคนที่ผมเชื่อถือได้สองคน คริสต์ บาสคอมบ์ จากหนังสือพิมพ์ดิ เอคโค่ และเอียน ค็อตตอน เจ้าหน้าที่สื่อมวลชนของลิเวอร์พูล “เชราพูดอย่างที่พวกเขาตีพิมพ์กันจริงๆ หรือเปล่า” ผมถามพวกเขา “จริง” ทั้งบาสโค่และค็อตตอนตอบเหมือนกันทั้งคู่ ผมต้องรู้ให้แน่ บ่อยครั้งคำพูดของผู้จัดการทีมถูกบิดเบือนไปมากตลอดทางจากโต๊ะแถลงข่าวกว่าจะไปถึงข่าวพาดหัวบางครั้งคำพูดก็แทบไม่เหลือเค้าเดิม แต่ในกรณีนี้ไม่ได้เป็นแบบนั้น เมื่อเชราโทรมาหาผม เขาอ้างว่าพวกสื่อตีข่าวกันเกินกว่าเหตุตามวิสัยของสื่อ “ผมตำหนิคุณนิดหน่อยตอนแถลงข่าว แต่พวกนั้นจับเอามาเป็นประเด็นเสียจนเวอร์” เชราบอก ไม่ต้องมาอ้างเลย เชราหมายความอย่างที่พูดทุกคำนั่นละ มันไม่ใช่ความมุ่งร้ายอะไร เจ้านายเพียงแค่หวังจะกระชากผมกลับมาจากฟอร์มที่ตกต่ำก็เท่านั้น ในความเห็นของเชรา เขาลองมาแล้วทุกทางตั้งแต่เรียกคุยกันตัวต่อตัวหรือเรียกสตาฟฟ์ทั้งโขยงมารุมทึ้งผม แต่ไม่มีอะไรเลยที่จะดึงผมออกมาจากความตกต่ำได้ บาเซิ่ลคือมาตรการสุดท้าย แทคติกสุดช็อค ทำเอาผมเจ็บปางตาย จากคุณ : K.Ruan - [ 6 มิ.ย. 50 13:59:19 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ปกติแล้วผู้จัดการทีมลิเวอร์พูลจะเก็บคำวิพากษ์วิจารณ์ของเขาไว้ในบ้านเสมอ พูดคุยกับนักเตะเป็นการส่วนตัวแทนที่จะด่าว่าพวกเขาต่อหน้าสาธารณชน สิ่งที่เชราทำที่บาเซิ่ลทำลายหลักการที่เรายึดถือกันมาเนิ่นนาน อย่างน้อยที่สุดเขาก็ควรจะเตือนผมเสียก่อนว่าเขาจะต้องเล่นงานผมผ่านสื่อ ไม่ใช่จู่ๆ ก็โยนระเบิดมาให้ผมที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ต่อหน้าฝูงชนในการแถลงข่าวแบบนี้ เหตุการณ์ที่บาเซิ่ลเผยให้เห็นบางส่วนในตัวเชราที่ไม่น่านับถือนัก ผมรู้สึกผิดหวังอย่างรุนแรง โทรศัพท์ของผมร้อนจนสายแทบไหม้จากบรรดาเพื่อนร่วมทีมที่ดาหน้ากันโทรเข้ามาหา ทุกๆ คนพูดหรือไม่ก่อส่งข้อความมาบบอกว่าพวกเขาช็อคกับการกระทำของเชราแค่ไหน “ไปพบเขาเถอะ ทำแบบนี้ไม่ได้ความเลย” ร็อบบี้แนะ “ไม่ใช่เรื่องปกติที่ผู้จัดการทีมเขาจะทำกันแบบนี้หรอกนะ” เจมี่ เรดแนปป์คิดไม่ต่างจากร็อบบี้ “นายจะเอายังไง” “ผมล่ะอยากไปที่เมลวู้ดสู้กับเขาซึ่งๆ หน้าเลย” ผมตอบ “มีเหตุผลหน่อย” เจมี่เตือน “ระมัดระวังสิ่งที่นายจะพูด อย่าเข้าไปที่นั่นทำตัวห้าวเกินไป” แกรี่ แม็ค เป็นอีกคนที่ให้การสนับสนุนผมในเรื่องนี้ สตรวนก็ด้วย พ่อผมโกรธมากเสียจนแทบพุ่งทะลุหลังคาเมื่อหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน “เกิดบ้าอะไรขึ้นวะนี่” พ่อถามผม “ฉันรู้ว่าทำไมแกเล่นไม่ดี มันไม่ใช่เพราะว่าแกเป็นนักเตะแย่ๆ หรืออยู่ใกล้คนไม่ดี เรื่องนี้เป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านระหว่างฉันกับแม่ของแกต่างหาก แล้วนี่เชรารู้เรื่องนี้ไหม” ผมตอบท่านไม่ได้มันเจ็บปวดเกินไป “เชรารู้ไหม” พ่อถามซ้ำอีก ผมยักไหล่ “ผมไม่ได้บอกเขา” ในที่สุดผมก็ตอบท่านไป “มันเป็นความผิดของพ่อกับแม่ ฉันจะไปบอกเชราซะ” พ่อบอก “ไม่นะพ่อช่างมันเถอะ” “ไม่ได้หรอกสตีเว่น ถ้าแกไม่พูดกับเขาฉันจะบอกเอง” “ผมไม่พูด” ผมหัวเสียจริงๆ แล้วตอนนี้ รู้สึกเหมือนถูกวางกับดัก พ่อยัวะหนัก “เอาเบอร์โทรเชรามาให้ฉัน” “ไม่” “เออ! ช่างแก ฉันไปหาเขาที่สนามซ้อมเองก็ได้” ผมหยุดพ่อไม่ได้ ท่านผลุนผลันออกจากบ้านไปก่อนที่ผมจะทันทำอะไร ผมหวังว่าท่านจะเย็นลงและคิดทบทวนเสียใหม่ระหว่างทางที่ขับรถไปที่นั่น แต่ไม่สักนิด พ่อไปที่เมลวู้ดตรงดิ่งขึ้นไปที่ออฟฟิศของเชราที่ชั้นบน เคาะประตู เดินพรวดเข้าไปในห้อง ไม่มีอะไรจะหยุดพ่อไม่ให้พูดสิ่งที่เขาต้องการจะพูดได้ ท่านกำลังเดือดดาล ในที่สุดพ่อก็อธิบายเรื่องราวให้เชราและธอมโม่ฟังทั้งหมด “มันเป็นความผิดของผมและจูลี่ที่ทำให้สตีเว่นเล่นบอลไม่ได้” พ่อบอกพวกเขา ตอนที่พ่ออยู่ในห้องนั้นผมได้รับโทรศัพท์จากบ็อกโก้ “สตีวี่พ่อนายเข้าไปหาเชราน่ะ” ผมเกลียดที่ต้องให้คนอื่นรู้ว่าพ่อของผมไปพบเชราที่ออฟฟิศนั่น ต่อมาโทรศัพท์ผมดังขึ้นอีกครั้งคราวนี้เป็นเชรา เขาต้องการให้ผมเข้าไปประชุม ผมไปที่นั่นอย่างร้อนรน พ่อเข้าไปมีส่วนเรื่องนี้ก็เพื่อผม ผมเข้าใจดี หลังจากกลับถึงบ้านที่วิสตันผมก็นึกขอบคุณท่านในใจ พ่อรู้ว่าผมเจ็บปวดมากแค่ไหน พ่อรู้จักผมดีกว่าใครๆ “พ่อไม่เคยเห็นลูกยิ้มมานานเป็นปีแล้วสตีเว่น” พ่อบอก “ลูกไม่ใช่คนที่มีความสุขที่สุดในโลกก็จริง แต่เรื่องแบบนี้พ่อมองออกมาตลอด” พ่อทำให้ทุกสิ่งหลุดออกมาจากใจผม ตั้งแต่ตอนนั้นผมก็กลับมาเล่นดีขึ้นอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก ราวกับว่าน้ำหนักของหินก้อนใหญ่ที่แบกมานานถูกยกออกไป ผมขอบคุณทุกๆ คนที่ลิเวอร์พูลที่ช่วยกันปิดข่าวการแยกทางกันของพ่อกับแม่ของผมจนเงียบกริบ ไม่มีใครนอกสโมสรหรือนอกครอบครัวของเราระแคะระคายเรื่องนี้ แม่กับพ่อของผมแยกทางกันในท้ายที่สุดแต่ไม่ใช่การจบเส้นทางอย่างก้าวร้าวรุนแรงต่อกัน พวกท่านเพียงมานั่งคุยกัน แล้วทั้งคู่ก็ต่างคนต่างไปตามทางของตัวเอง จากคุณ : K.Ruan - [ 6 มิ.ย. 50 13:59:52 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ที่เมอร์ซี่ไซด์มีข่าวลือข่าวซุบซิบเกี่ยวกับผมกันให้หึ่ง เรื่องไร้สาระทั้งนั้น เป็นเรื่องแบบ “เมืองข่าวลือ” ขนานแท้ หลายคนอ้างว่าเชราเป็นห่วงที่ผมคบกับเพื่อนที่ใช้ยาเสพติด ตลอดอาชีพของผมผมได้ยินข่าวซุบซิบเกี่ยวกับตัวเองกับยาเสพติดมานับครั้งไม่ถ้วน สตรวนมักจะโทรมาบอกว่า “ฉันมีข่าวจากนักข่าวอีกคนน่ะ เขาบอกว่ามีข่าวเรื่องนายกับยา” เหลวไหล โกหกทั้งเพ ไกลจากความเป็นจริงเป็นล้านๆ ไมล์เลยละ ข่าวป้ายสีเรื่องยาเสพติดแบบนี้ถ้าลองเกิดมีขึ้นสักครั้งก็สลัดไม่หลุดไปตลอด ผมไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด ไม่เคยสักครั้ง เติบโตมาในถิ่นฮายตันผมรู้จักหลายคนที่ติดยา ยาเสพติดแพร่กระจายไปทั่วเป็นเรื่องจริงที่น่าเศร้า คำสาปสำหรับหลายๆ ชีวิต แต่สำหรับผมผมไม่เคยยอมจำนนต่อมัน หลังเหตุการณ์ที่บาเซิ่ลผมทนไม่ไหวจริงๆ ที่ถูกลากไปเกี่ยวข้องกับข่าวลือเรื่องยาเสพติดอีก ผมพูดเรื่องนี้กับร็อบบี้ เพื่อนร่วมชะตากรรมกับข่าวลือเรื่องยาเสพติดอีกคน “อย่าไปสนใจเลย” ร็อบบี้สอน “ฉันเจอมาแล้ว ตลอดเวลาที่เล่นบอลมานี่ละ” ร็อบบี้เก่งเรื่องให้คำแนะนำ ตั้งแต่นั้นผมไม่เคยเก็บข่าวลือพวกนี้มาใส่ใจ มันมีค่าเพียงเกลือแค่หยิบมือสำหรับผมเพราะผมรู้ดีว่าข่าวทั้งหมดเป็นเรื่องเหลวไหล ผู้คนที่น่าสมเพชหลายคนพยายามขุดคุ้ยหาเรื่องราวจากผม แต่ขอโทษเถอะ มันไม่มีมูลสักนิด หลายคนเห็นใจผมจริงๆ กับเรื่องที่ผมต้องเจอที่บาเซิ่ล ตอนที่ผมไปร่วมทีมชาติอังกฤษในช่วงเวลาต่อมา นักข่าวคนหนึ่งที่รู้จักกันบอกกับผมว่าเขาแทบไม่เชื่อพฤติกรรมของเชราในเรื่องนี้เอาเสียเลย ผมจำได้ว่ามีบทความบางชิ้นพูดถึงว่าเชราทำไม่ถูกในเรื่องนี้ โชคดีที่เหตุการณ์ที่บาเซิ่ลไม่ได้ทำอันตรายต่อความสัมพันธ์ของผมกับเชราในระยะยาว ก่อนที่เราจะออกเดินทางขึ้นเหนือไปซันเดอร์แลนด์ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 2002 (หนึ่งเดือนถัดมา – ผู้แปล) เจ้านายเรียกผมไปพบที่ออฟฟิศ “ซามี่ไม่ได้ลงเล่นเกมนี้ ฉันอยากให้เธอเป็นกัปตันแทน” เชราพูด กัปตันทีมลิเวอร์พูล! ความทรงจำเรื่องบาเซิ่ลดูจะอยู่ห่างไปไกลแสนไกลเมื่อผมเดินนำทีมลิเวอร์พูลออกมาสู่สนามสเตเดี้ยม ออฟ ไลท์ เราแพ้ในเกมแต่ความรู้สึกที่ได้เป็นเจ้าของปลอกแขนอันทรงคุณค่านั้นยิ่งใหญ่เหลือเกิน “วันหนึ่งเธอจะเป็นกัปตันของสโมสรโดยถาวร” เชราบอกกับผม “เรียนรู้ให้มาก” เชราพูดถึงเรื่องตำแหน่งกัปตันอีกสองสามครั้งตลอดเวลาที่เหลือในซีซั่นนั้น แต่ผมไม่เคยเก็บเอามาคิดจริงจังอะไร ระหว่างการฝึกซ้อมในบ่ายวันหนึ่งในฤดูกาลต่อมา ฤดูกาล 2003/04 เชรามาบอกผมว่า “เดี๋ยวเลิกซ้อมแล้วมาพบผมหน่อย” ผมรีบอาบน้ำ แต่งตัว แล้วก็วิ่งขึ้นบันไดไปห้องทำงานบอส ในห้องธอมโม่นั่งอยู่ข้างๆ เชราด้วย “เราประชุมกันในหมู่สตาฟฟ์” เชราเริ่ม “และคุยกับนักเตะหลายคนคนแล้ว เรารู้สึกว่าเราจำเป็นต้องเปลี่ยนตัวกัปตันของสโมสร ซามี่เป็นกัปตันที่ดี แต่เรารู้สึกว่าเธอพร้อมจะสืบทอดตำแหน่งกัปตันทีมต่อจากเขาแล้ว เรารู้สึกว่าทำแบบนี้จะช่วยทีมได้มาก” ผมตกตะลึง ทุกๆ คนเคารพซามี่ ชายชาวฟินน์ร่างใหญ่ เซ็นเตอร์ฮาล์ฟตัวหลักของทีม ซามี่มีความเป็นผู้นำโดยธรรมชาติ “แล้วซามี่จะเป็นยังไงครับ” ผมถาม “ไม่ต้องห่วง” เชราตอบ “ผมพูดกับซามี่แล้ว” เมื่อออกมาจากออฟฟิศผมมองไปรอบๆ เพื่อมองหาซามี่แต่เขากลับบ้านไปแล้ว น่าเสียดาย ผมอยากพูดกับเขาทันทีที่ทำได้ จากคุณ : K.Ruan - [ 6 มิ.ย. 50 14:00:25 ]

ความคิดเห็นที่ 54 คืนนั้นผมหลับไม่ลงสักเท่าไหร่ ผมรู้สึกภาคภูมิใจแต่ก็ผสมปนเปไปด้วยความห่วงใยว่าซามี่จะรู้สึกยังไง ซามี่ไม่ได้เล่นในฟอร์มที่สุดยอดในช่วงหลังๆ ดังนั้นการปลดปลอกแขนออกจากเขาอาจช่วยให้เขาโฟกัสไปที่เกมของตัวเองได้ดีขึ้น มากกว่าจะต้องคอยมาห่วงพะวงเรื่องของทีม แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องดีสักนิดที่จะต้องถูกพรากตำแหน่งอันทรงเกียรตินี้ไป ถ้าเป็นผม ผมคงสะเทือนใจ เมื่อผมมาถึงเมลวู้ดในวันรุ่งขึ้นซามี่ดึงผมไว้ “สตีวี่ ขอผมพูดอะไรหน่อยได้ไหม” “ได้สิซามี่” “ฟังนะผมคุยกับผู้จัดการและฟิลแล้วเมื่อวานนี้ และผมอยากให้คุณรู้ว่าไม่มีความลำบากใจใดๆ แม้แต่น้อย คุณคู่ควรกับตำแหน่งกัปตันทีม ที่ผ่านมาก็แค่รอให้ถึงเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น โชคดีนะ ถ้าต้องการคำแนะนำอะไร ผมจะอยู่ที่นี่เพื่อคุณเสมอ” ลูกผู้ชายขนานแท้จริงๆ ซามี่ เรื่องแบบนี้ไม่มีทางจะเป็นสิ่งที่ทำใจง่าย แต่เขาก็รับมือกับมันอย่างทระนง ความชื่นชมที่ผมมีต่อเขานับวันยิ่งเพิ่มมากขึ้น ผมอยากเป็นกัปตันเหมือนซามี่ เป็นผู้นำที่ดี เบคส์ก็เป็นแบบอย่างที่ดีอีกคนหนึ่งสำหรับผม จนกระทั่งเขาก้าวลงจากตำแหน่งกัปตันหลังจบศึกฟุตบอลโลกที่เยอรมัน เบคส์พิสูจน์ให้เห็นว่าเขาเป็นกัปตันที่ดีของทีมชาติอังกฤษมาโดยตลอด เบคส์นำด้วยการทำเป็นตัวอย่าง เขาทุ่มเททุกสิ่งยามอยู่ในสนาม และคอยให้คำแนะนำที่มีค่าเมื่ออยู่นอกสนาม เบคส์ดีกับพวกนักเตะรุ่นน้องๆ เป็นพิเศษโดยเฉพาะกับพวกเด็กๆ ที่เข้ามาร่วมทีมใหม่ที่หวาดกลัว เมื่อผมกลายมาเป็นกัปตันทีมลิเวอร์พูล ผมเริ่มจับตามองเบคส์ใกล้ชิดขึ้นกับงานของเขาในทีมชาติอังกฤษ ได้เห็นว่าเขาปฏิบัติตัวกับเรื่องต่างๆ อย่างไร และรับมือกับภาระรับผิดชอบใหญ่หลวงได้ง่ายดายแค่ไหน ระหว่างทางขับรถกลับบ้านจากเมลวู้ด บางครั้งผมจะจอดรถที่ข้างทาง นั่งสงบนิ่งอยู่ข้างในนั่นบอกกับตัวเอง “ฉันเป็นกัปตันสโมสรลิเวอร์พูล” สำหรับเด็กที่เติบโตในฮายตัน เคยไปยืนที่อัฒจันท์เดอะ ค็อปมานับครั้งไม่ถ้วน การได้เป็นกัปตันลิเวอร์พูลคือเกียรติยศสูงสุดยากจะหาสิ่งใดเทียบเทียม ผมหวนนึกไปถึงนักฟุตบอลผู้ยิ่งใหญ่ที่เคยนำทีมลิเวอร์พูล ผู้นำที่แท้จริงอย่างรอน เยตส์, เอมลีน ฮิวจ์ส, ธอมโม่, แกรม ซูเนสส์, อลัน แฮนเซ่น และตอนนี้ก็เป็นโอกาสของผม ผมไม่รู้จะขอบคุณเชรา อุลลิเยร์อย่างไรถึงจะเพียงพอ ผมเป็นหนี้เชรามากมายเหลือเกิน ผมจะจดจำทุกสิ่งที่เขามอบให้ไว้ในใจเสมอไม่มีวันลืม **** จบบทที่ 12 **** จากคุณ : K.Ruan - [ 6 มิ.ย. 50 14:01:06 ]

ความคิดเห็นที่ 55 thank you ทีมงานผู้แปลอีกครั้ง อู้งานมาอ่านจนจบบทที่12 เหลืออีก 9 บท(รึป่าว) สู้ๆ... จากคุณ : steviej - [ 6 มิ.ย. 50 15:56:29 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ขอบคุณอย่างรุนแรงค่ะ จะว่าไปเยอะนะเนี่ย แปลได้ไงเนอะ เก่งแฮะ จากคุณ : i am tabo - [ 6 มิ.ย. 50 16:04:45 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ซามีน่ารักที่สุดเลยค่ะ ^ ^ เข้มแข็งมาก ๆๆ ต่อไปเวลาซามี่ โดนล็อคหลบ ข้าพเจ้าจะไม่ประนามเค้าอีกแล้วค่ะ _/|\_ ขอบคุณทีมงานจริง ๆ ค่ะ ขอบคุณมาก ๆๆๆ จากคุณ : karaokeGirl - [ 6 มิ.ย. 50 16:08:26 ]

ความคิดเห็นที่ 58 หลังจากอ่านหนังสือของ เอียน รัช ก็มีนี่แหละอ่านไม่อยากหยุดเลย...ขอบคุณมากๆๆๆครับ...พวกคุณทำได้เยี่ยมมาก จากคุณ : McDonut - [ 6 มิ.ย. 50 18:56:07 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ขอบคุณมากครับ ทำได้ดีครับ จากคุณ : -= KONG =- - [ 6 มิ.ย. 50 19:12:48 ]

ความคิดเห็นที่ 60 รออ่านอยู่เรื่อยๆนะคร้าบบบบ ขอบคุณมากๆเลยนะครับบบ จากคุณ : mars.src - [ 6 มิ.ย. 50 20:17:10 ]

ความคิดเห็นที่ 61 กลับมาเพิ่มเรตติ้งอีกรอบค่า ขอบคุณมากมาย จากคุณ : ตาลสามต้น - [ 6 มิ.ย. 50 21:51:08 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ขอแก้ไขนิดครับ 9/11 มันเหตุการณ์เครื่องบินพุ่งชนตึกแฝดเวิร์ลเทรดเซ็นเตอร์นี่ครับ ไม่ใช่ ตึกแฝดเอ็มไพร์สเตท จากคุณ : FranCVien - [ 6 มิ.ย. 50 21:59:09 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ว้าย ... ขอบคุณคุณ FranCVien คคห 62 มากมายเลยค่ะ jigij อ้างชื่อตึกผิดจริงๆ ด้วย ตอนแรกที่พิมพ์ไปจำชื่อตึกไม่ได้แน่ก็เลยพิมพ์ไปก่อนแล้วก็ลืมกลับมาแก้ ขออภัยผู้อ่านทุกท่านด้วยค่ะ สำหรับข้อมูลที่ผิดพลาด ปล รบกวน k.Ruan แก้ไขชื่อตึกในโพสต์ให้ด้วยนะค๊า -/\- แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 50 23:02:18 จากคุณ : jigij - [ 6 มิ.ย. 50 22:58:39 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ขอบคุณมั่ก ๆ ค่ะ   จากคุณ : ศรานรา - [ 7 มิ.ย. 50 08:45:47 ]

ความคิดเห็นที่ 65 thnx again and again ka จากคุณ : NobodyGotNoWhere2Go - [ 7 มิ.ย. 50 09:20:33 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ขอบคุณมากๆๆ นะค่ะ จากใจจริง เลย สำหรับทีมงานแปลทุกคน เป็นกำลังใจให้แปลจบไวไวนะค่ะ...... จากคุณ : thekopliver (thekopliver) - [ 7 มิ.ย. 50 10:14:37 ]

ความคิดเห็นที่ 67 บทที่ 13 เมื่อสตาร์พากันสไตรค์ ผมกระทั่งเคยได้เป็นกัปตันทีมชาติอังกฤษกับเขาด้วย แค่ในเกมกระชับมิตรกับการเดินทางช่วงสั้นๆ ไปสวีเดนเมื่อ 31 มีนาคม ค.ศ. 2004 แต่มันรู้สึกเหมือนเกมนัดชิงชนะเลิศฟุตบอลโลกเมื่อผมเดินนำหน้าชาติของผมออกไปในสนามที่ก็อทเธนเบิร์ก นี่เป็นช่วงเวลาที่ผมเฝ้าใฝ่ฝันถึงมาตลอดตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กชายเล็กๆ ที่สวมเสื้อของไบรอัน ร็อบสัน วิ่งเตะบอลเล่นอยู่ที่ไอร์ออนไซด์ เราแพ้เกมนั้นด้วยประตูเดียวของผู้เล่นสวีดิชผู้ชาญฉลาด สลาตัน อิบราฮิมโมวิช แต่ปลอกแขนหนักอึ้งและความทรงจำในวันนั้นจะอยู่กับผมไปตลอดกาล ช่วงก่อนหน้านั้นไม่นาน พวกสื่อมวลชนพากันตั้งคำถามถึงความรักที่ผู้เล่นทีมชาติมีต่อประเทศอังกฤษ ช่างเป็นข้อสงสัยที่น่ารังเกียจ ความขัดแย้งเริ่มแผ่กิ่งก้านสาขาในช่วงที่เรากำลังกรุยทางเข้าไปสู่การแข่งขันยูโร 2004 รอบสุดท้าย ในเกมที่อิสตันบูลเมื่อวันที่ 11 ตุลาคม ค.ศ. 2003 หกวันก่อนเกมหนักหนาสาหัสนั้นผมขับรถไปสนามบินแมนเชสเตอร์ด้วยกันกับเอมิลและคาร่าเพื่อจับเที่ยวบินล่องใต้ไปลอนดอน เราได้พบนักเตะยูไนเต็ดที่สนามบินและได้มีโอกาสพูดคุยกัน เราคุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งคาร่าสังเกตเห็นว่าริโอ เฟอร์ดินาน ไม่ได้มาด้วย “ริโอไปไหน” คาร่าถาม “เขาไม่ติดทีมหนนี้หรือ” สโคลซี่, บัตตี้ และแกรี่ เนวิลล์ อธิบายว่าริโอถูกตัดออกจากทีมโดยคำสั่งของสมาคมฟุตบอลเนื่องจากเขาไม่ไปตรวจสารกระตุ้น อันที่จริงเขาไม่ได้ตั้งใจไม่ไปตรวจ เขาลืมกลับจากสนามซ้อมไปก่อนเมื่อนึกขึ้นมาได้การตรวจก็เลิกไปแล้ว ริโอไปตรวจสารกระตุ้นเองหลังจากนั้นและก็ผ่านการตรวจปกติดี แต่ทางเอฟเอไม่พอใจตั้งแต่แรกจึงส่งคำสั่งมาที่สเวนไม่ให้เรียกตัวเขาติดทีมชาติอีก ทั้งคาร่า เอมิล และผมต่างพากันช็อคกับเรื่องที่ได้รับฟัง นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของนิยายมหากาพย์เท่านั้น เมื่อเราเดินทางมาถึงโซพเวลล์ เฮ้าส์ ฐานของเราใกล้กับเมืองเซนต์ อัลบัน ที่แห่งนั้นกำลังสับสนอลหม่าน มีผู้เล่นทีมชาติอังกฤษไม่น้อยไม่พอใจการปฏิบัติของสมาคมฟุตบอลที่ทำต่อริโอ เราทุกคนควรตั้งใจฝึกซ้อมกับสเวนเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมสู้กับตุรกี แต่สิ่งเดียวที่พวกหนุ่มๆ พูดถึงกลับมีแต่ริโอๆๆ การฆาตกรรมหมู่เหมือนจะซุ่มซ่อนตัวอยู่ทุกซอกทุกมุม จนวันอังคารเราจัดแจงให้มีการซ้อมเกิดขึ้นจนได้ในช่วงเช้า หลังจากนั้นเบคส์ก็เรียกทุกคนมาร่วมประชุม ทั้งเขาและแกรี่ เนวิลล์พูดอย่างแข็งขัน “เราต้องยืนหยัดเพื่อริโอ” คือข้อสรุปที่เผ็ดร้อนจากแกรี่ ผู้เล่นคนอื่นที่เหลือส่วนใหญ่นั่งรับฟังข้อโต้เถียงจากผู้เล่นบางคน คนที่มีความเกี่ยวพันกับยูไนเต็ดอย่างแกรี่และเบคส์ แกรี่ต่อว่าสมาคมฟุตบอลอย่างหนักก็เพราะว่าริโอเป็นเด็กยูไนเต็ด ผมชื่นชมแกรี่ที่เขายืนหยัดเต็มที่เพื่อเพื่อนนักเตะร่วมสโมสร เราทุกคนต้องการริโอเพื่อนและผู้เล่นที่ดีกลับมาร่วมทีมกับเรา แต่ผมไม่อยากเอาตัวไปพัวพันกับปัญหาใดๆ จากคุณ : K.Ruan - [ 7 มิ.ย. 50 11:04:07 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ผู้บริหารสูงสุดของเอฟเอ มาร์ค พาลิออสได้รับเชิญมาร่วมประชุมด้วยเพื่อชี้แจงเหตุผลที่พวกเขาตัดริโอออกจากทีม เขาไม่ค่อยมั่นใจนัก ผมมองไปรอบๆ ห้องและพบว่านักเตะส่วนใหญ่หนุนหลังริโออย่างเหนียวแน่น นั่นทำให้พาลิออส กระอักกระอ่วนใจ เขาต้องแบนริโอจากการเข้าร่วมทีมแต่เขาก็ไม่อยากให้เรื่องนี้กระทบความสัมพันธ์ระหว่างเขากับผู้เล่นคนอื่นๆ ที่เหลือ “ผมทำไปเพราะจำเป็น” เขาพูดอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลังจากประชุมไปราวสิบนาทีพาลิออสก็กลับออกไป เบคส์ลุกขึ้นยืนในห้อง “ทีมอยู่ข้างเรา” กัปตันทีมชาติอังกฤษกล่าว การพูดคุยวิพากษ์วิจารณ์เริ่มขึ้นอีก ต่อมาเบคส์กับริโอเสนอให้มีการลงคะแนนลับเพื่อโหวตว่าจะหนุนหลังริโอหรือไม่ ซึ่งก็หมายถึงว่าหากเสียงส่วนใหญ่ออกมาว่าสนับสนุนเราก็จะไม่ไปอิสตันบูลกัน การสไตรค์! แค่นึกถึงคำๆ นี้ก็ทำเอาผมสั่นกลัว นี่เป็นข้อถกเถียงที่สาหัสสากรรจ์จริงๆ การตัดสินใจที่จะติดตัวเราไปตลอดชีวิต ละทิ้งประเทศอังกฤษงั้นหรือ พระคริสต์ นี่พวกเรากำลังจะพาตัวเองไปยุ่งเกี่ยวกับอะไรเข้าแล้ว ผมอยากให้ริโอกลับมาร่วมทีมกลับเราได้และก็อยากหนุนหลังพวกเขา แต่ความคิดที่ว่าจะมีการประท้วงทำให้ผมกลัว ผมจะสามารถเดินตามหลังแกรี่ เนวิลล์จากไป หันหลังให้กับทีมชาติอังกฤษในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ได้จริงๆ หรือ ทีมของผม ความฝันของผม เกมที่อิสตันบูลไม่ใช่เกมไร้สาระทั่วไป หากมีแต้มเราก็จะได้ที่นั่งในฟุตบอลยูโร 2004 ทันที ผมพลาดฟุตบอลโลก 2002 มาแล้ว และผมปรารถนาเหลือเกินที่จะไปเล่นในรายการนี้ให้ได้ ผมรู้สึกว่าแกรี่ทำเกินไปที่เรียกร้องให้มีการสไตรค์ เขาน่าจะใช้เวลาให้มากกว่านี้อีกสักหน่อยเพื่อคิดทบทวนถึงผลที่จะตามมา ไม่ใช่แค่กับตัวเขาแต่กับเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ ด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกนักเตะรุ่นน้อง พวกเขานั่งอยู่ที่นี่ด้วยระหว่างที่พวกนักเตะซีเนียร์โต้แย้งกันเรื่องการประท้วงที่จะทำให้ชื่อของทุกคนมัวหมองต่อหน้าสื่อและสาธารณชน ผมคนนึงละที่ไม่อยากโดนสังคมรุมเชือดเป็นชิ้นๆ กับความผิดที่ไม่ลงเล่นให้กับทีมชาติของตัวเอง แฟนบอลทั้งประเทศคงต้องพากันโกรธแค้น แต่ผมไม่อาจเอื้อนเอ่ยสิ่งที่ผมคิดกังวลออกมา ผมนั่งอยู่หลังห้อง ห่างออกมาจากวงประชุมเฝ้ารับฟังสิ่งที่พวกเขาพูดกัน นี่เป็นการประชุมที่น่ากลัวที่สุดที่ผมเคยเข้าร่วมมา พวกเราเป็นนักฟุตบอลไม่ใช่นักการเมือง ผมอยากออกไปข้างนอกไปฝึกซ้อมไม่ใช่มานั่งจับกลุ่มกันลงคะแนนโหวตแบบนี้ โชคดีเหลือเกินที่เดวิด เจมส์เอ่ยปากออกมาบ้างเพื่อเตือนสติคนอื่นๆ ที่เหลือก่อนที่เราจะทันได้ตัดสินใจสไตรค์กันจริงๆ “เราต้องคิดถึงแฟนบอลให้มาก”  เจโม่เอ่ย “ด้วยความเคารพต่อริโอ ผมอยากได้เขากลับมามากเท่าๆ กับที่ทุกคนต้องการ แต่พวกคุณมองบ้างไหมว่ามันจะมีปัญหาอื่นๆ ตามมาจากนี้อีกมากไม่ใช่แค่เดินขบวนประท้วงแล้วจะจบๆ ไป” คนภายนอกหลายคนอาจมองว่านายประตูคนนี้เพี้ยน แต่เจโม่พูดจามีเหตุผลเสมอ ผมชื่นชมเขาเป็นอย่างยิ่งกับสิ่งที่เขากระทำและพูดที่โซพเวลล์ในวันนั้น เจโม่ชี้ให้ทุกคนตระหนักถึงอันตรายจากการสไตรค์ว่ามันจะไม่ส่งผลดีกับใครสักคนในหมู่พวกเรา แกรี่ผลักดันการโต้แย้งไปข้างหน้าเพียงด้านเดียว ส่วนเจโม่แค่มองสถานการณ์ให้รอบด้านจากมุมมองของนักเตะอีกส่วนที่เหลือในห้องประชุมนั้น นักเตะอย่างผมที่ไม่เคยเอ่ยปากอะไรออกมาสักคำ หลังจากเจโม่พูดความคิดของเขาออกมาผมก็รู้สึกดีขึ้น ผลที่จะตามมาหากเราไม่ไปตุรกีมองออกได้อย่างชัดเจน “ถ้าเราหนุนหลังริโอร้อยเปอร์เซ็นต์และไม่เดินทางไปอิสตันบูลเราทุกคนต้องรับคำตำหนิที่จะตามมา”  เจโม่พูดแบบนี้ ให้ตายเถอะ ผมคิด เรื่องนี้ซีเรียสชะมัด หัวใจผมเต้นรัวแรง แน่นอนว่าเราสไตรค์ไม่ได้แต่เราจะต้องยืนหยัดเคียงข้างกันและกัน ส่งสารไปบอกเอฟเอว่าอย่ามาแหย่เรา ทีมที่ดีที่สุดก็คือทีมที่เพื่อนร่วมทีมทุกคนยืนเคียงข้างไหล่ต่อไหล่เหมือนนักรบในสงคราม เราร่วมใจเป็นหนี่งไม่เว้นแม้แต่พวกนักเตะสำรอง จากคุณ : K.Ruan - [ 7 มิ.ย. 50 11:05:40 ]

ความคิดเห็นที่ 69 หลังจากนั้นผมตัดสินใจเข้าร่วมกับพวกนักเตะซีเนียร์อย่างแกรี่และเบคส์ ผู้เล่นคนอื่นๆ ก็ทำเช่นเดียวกับผม เราต่างเห็นพ้องต้องกันว่าต้องกดดันสมาคมฟุตบอลให้เรียกตัวริโอเข้าสู่ทีมไม่อย่างนั้นพวกเขาก็ต้องเตรียมรับมือกับผลที่จะตามมา นักเตะทุกคนแม้แต่พวกตัวสำรองอย่างผมตัดสินใจอย่างเดียวกัน หากใครออกทุกคนก็ต้องออก แม้ว่าในใจผมจะเฝ้าภาวนาให้เหตุการณ์ไม่ต้องบานปลายไปจนถึงขั้นต้องประท้วงเลย แกรี่กับเบคส์จัดการออกแถลงการณ์ไปยังเอฟเอมีใจความว่า : ‘นี่คือความคิดเห็นจากพวกเรา การปฏิบัติขององค์กรที่เราทำหน้าที่เป็นตัวแทนให้ไม่เพียงทำให้เพื่อนร่วมทีมคนหนึ่งของเราต้องผิดหวังเท่านั้น แต่ยังทำให้ผู้เล่นในนามทีมชาติทั้งหมดรวมไปถึงผู้จัดการทีมผิดหวังเฉกเช่นกัน เรารู้สึกว่าองค์กรทำให้เราผิดหวังเป็นอย่างยิ่ง พวกเขาทำให้ทีมของเราอ่อนแอ’ เราส่งแถลงการณ์ดังกล่าวออกไปและนั่งรอคอยว่าทางสมาคมฟุตบอลจะมีปฏิกิริยาตอบรับอย่างไรบ้าง เบคส์บอกเรื่องนี้กับสเวนทันที เขาต้องการให้ข้อขัดแย้งนี้ยุติโดยเร็วแต่ก็หนุนหลังพวกเราเต็มที่ จนกระทั่งวันพุธ เมื่อเหตุขัดแย้งนี้เข้มข้นจนถึงขีดสุด สเวนก็กล่าวผ่านกล้องโทรทัศน์ที่โซพเวลล์ว่าเขาอยู่ข้างเรา มีแต่พระเจ้าที่รู้ว่าพาลิออสกับพวกสมาคมฟุตบอลคิดอย่างไรกับหมากนี้ของสเวน แต่สิ่งที่เขาเลือกทำให้นักเตะทุกคนในทีมชาติยอมรับนับถือในตัวเขาอย่างจริงใจ เขาจะเลี่ยงปัญหานี้เสียหรือไปเข้ากับพวกสมาคมฟุตบอลก็ได้เพราะพวกนั้นเป็นคนจ่ายค่าจ้างให้เขา แต่สเวนไม่ทำอย่างนั้น เมื่อทีมต้องการแรงสนับสนุนจากผู้จัดการทีมมากที่สุดสเวนไม่ทำให้พวกเราผิดหวัง วันเวลาเหล่านั้นน่ากลัวอย่างที่สุด เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมเปิดดูสกายทีวีที่ห้องพักก็จะเห็นข่าวผู้คนออกมาวิพากษ์วิจารณ์ตอบโต้การประท้วงของเราตลอดเวลา เราถูกวิพากษ์วิจารณ์รุนแรงอย่างไม่น่าเชื่อ ผมรู้สึกได้ว่าเราแสดงจุดยืนของเราต่อสาธารณะแล้วว่าเราอยู่ข้างริโอและจากนี้ก็ถึงเวลาที่เราจะต้องเดินหน้าต่อ กลับไปหาฟุตบอล กลับไปทำหน้าที่ของเราเสียที ผมไม่ชอบถูกคนโจมตีด่าว่าหรอกพูดตามตรง ไม่มีนักเตะคนไหนชอบทั้งนั้น อารมณ์หม่นหมองแผ่ปกคลุมครอบงำไปทั่วโซพเวลล์ ค่ำวันนั้นนักเตะจัดประชุมขึ้นอีกครั้ง “ตอนนี้เราแสดงความเห็นของเราไปแล้ว” เบคส์กล่าวกับที่ประชุม “เราแสดงให้เอฟเอเห็นว่าเขาจะมารังแกใครคนใดคนหนึ่งในพวกเราไม่ได้” การประชุมวันนั้นลงเอยด้วยข้อสรุปที่ว่าเราทุกคนตกลงจะไปอิสตันบูล กระนั้นเหตุการณ์ต่อจากนั้นเป็นไปตามที่เจโม่พูดซึ่งเหมือนกับที่ผมแอบสงสัยอยู่คนเดียวจริงๆ หนังสือพิมพ์เล่นงานพวกเราอย่างหนักแม้แค่เพียงความคิดที่ว่าจะสไตรค์เท่านั้น ข่าวและบทความวิเคราะห์เจาะลึกเกี่ยวกับแผนการสไตรค์ของนักเตะทีมชาติอังกฤษถูกตีพิมพ์ตั้งแต่หน้าแรกยันหน้าสุดท้าย มันกลายมาเป็นข่าวใหญ่ระดับชาติ ระหว่างอาหารมื้อเช้าในวันอังคารผมหยิบหนังสือพิมพ์ เดอะ เดลี่ มิเรอร์ ซึ่งมีเรื่องราวการประท้วงที่เราตั้งใจจะทำตีพิมพ์อยู่เต็มทั้งหน้าแรกและหน้าสุดท้าย รูปภาพของบรรดาผู้เล่นในทีมถูกตีพิมพ์หราในหน้าแรกพร้อมกับคำบรรยายใต้ภาพ ‘คนเหล่านี้คิดว่าพวกเขาเป็นใครกัน’ พระเยซูเจ้า! ถ้านี่เป็นการเตือนเราสำหรับความคิดที่จะสไตรค์ละก็ ขอบคุณพระเจ้าที่เรายับยั้งมันไว้ได้ในที่สุด เราเกือบโหวตพาตัวเองไปพัวพันกับเรื่องวุ่นวายขนานใหญ่แล้วแท้ๆ  ไม่มีใครต้องการเผชิญกับการโจมตีลากจากเรื่องหนึ่งไปอีกเรื่องหนึ่งโดยสื่อมวลชน มันเป็นประสบการณ์ที่โหดร้าย พวกเพื่อนๆ และครอบครัวของผมโทรมาหากันจ้าละหวั่นต่างก็วิตกกังวลต่อเรื่องที่เกิดขึ้น ขอบคุณสวรรค์ที่เหตุการณ์คลี่คลายลงในที่สุดและกระแสวิพากษ์วิจารณ์จากสื่อก็จางหายไป ริโอส่งข้อความมาหาพวกเราบอกว่าเขาซาบซึ้งใจในความสนับสนุนของพวกเราแต่ก็เน้นว่าเขาไม่ต้องการให้พวกเราก่อเรื่องวุ่นวายโดยการประท้วงขึ้นเป็นอันขาด เราได้ทำในสิ่งที่ถูกต้องโดยการยืนเคียงข้างริโอไปแล้ว ต่อจากนั้นเราก็จะบินไปทำหน้าที่ของเราที่อิสตันบูล จากคุณ : K.Ruan - [ 7 มิ.ย. 50 11:07:26 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ทันทีที่ล้อเครื่องบินแตะรันเวย์อีกฟากหนึ่งของทวีปยุโรปผมก็หวนนึกขึ้นมาได้ว่าเราต้องเจอกับการต้อนรับแบบไหนที่พวกเติร์กเตรียมไว้รอเราอยู่แล้ว เกมเหย้าของเราที่ซันเดอร์แลนด์ เมื่อวันที่ 2 เมษายน ค.ศ. 2003 เป็นเกมที่รวดเร็ว เข้มข้น และสกปรก พวกนักเตะเติร์กงัดเอาลูกเล่นทุกแบบมาใช้เล่นงานเราในสนามสเตเดี้ยม ออฟ ไลท์ ในวันนั้น เตะสกัด ดึงเสื้อ ลูกเล่นเล่ห์เหลี่ยมมากมาย พวกเขาทำทุกวิถีทางที่จะหยุดความต่อเนื่องในเกมของเราให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้แต่ผู้เล่นที่ใช้ชีวิตในเวทีพรีเมียร์ชิพอย่าง ตูกาย (ตูกาย เคริโมกล – แบล็คเบิร์น โรเวอร์ส) คู่ต่อสู้ที่ผมนับถือก็ไม่วายที่จะยั่วยุทีมของเราทุกทาง เป็นเกมปั่นประสาทตามแบบเติร์ก ผมโดนบูเลนท์ข่วนหน้าเล่นเอาเลือดซิบด้วยซ้ำไป พวกเติร์กไม่แคร์หรอกว่าเขาจะชนะด้วยวิธีไหน ขอให้ชนะได้เป็นพอ พวกเขาใช้กลโกงให้ชนะยังได้ อย่างไรก็ตามเมื่อตูกายและพรรคพวกของเขามาเยือนซันเดอร์แลนด์พวกเขาโชคร้ายที่มาเจอเข้ากับเวย์น รูนี่ย์ พวกเติร์กไม่รู้ว่าอะไรโจมตีพวกเขา รูนีย์สู้ได้อย่างยอดเยี่ยมในเกมที่เราชนะตุรกีไป 2-0 ประตูในวันนั้น เขายอดเยี่ยมด้วยกล้ามเนื้อทุกมัดในตัวและการเข้าปะทะทุกๆ จังหวะ ในช่วงสองสามวันก่อนหน้านั้นก่อนเกมแรกกับตุรกี ในพื้นที่แถบภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศอังกฤษ เป็นช่วงเวลาที่ผมได้รับรู้อย่างแท้จริงว่ารูนี่ย์มีความพิเศษอย่างไร วันหนึ่งในการฝึกซ้อมที่สนามสลาลีย์ ฮอลล์ รูนี่ย์ป่าวประกาศให้ผู้เล่นทุกคนในทีมชาติอังกฤษรับรู้ถึงพรสวรรค์อันเอกอุที่เขามี ขณะที่เรากำลังเล่นแบ่งทีมแข่งเกมกันในช่วงท้ายการฝึกซ้อ จังหวะหนึ่งรูนี่ย์จับบอลได้ เขาเลี้ยงผ่านคนอื่นๆ สองสามคนจากนั้นก็ชิพลูกบอลข้ามศีรษะเจโม่เข้าประตูไป ไร้ที่ติ บรรยากาศเงียบกริบไปชั่วเสี้ยววินาที ราวกับว่าในชั่วขณะนั้นทุกคนกำลังซึมซับว่าพวกเขาเพิ่งได้เห็นอะไรเกิดขึ้น จากนั้นเราก็โห่ร้องตะโกนด้วยความชื่นชมยินดี ไม่เว้นแม้แต่นักเตะซุปเปอร์สตาร์อย่างเบคส์หรือไมเคิล เราสบตากันราวกับจะพูดว่า “เด็กคนนี้มันเล่นบอลเป็นแฮะ” อายุเพียงแค่ 17 ปี เด็กคนนี้ก็พร้อมจะมุ่งหน้าสู่ความยิ่งใหญ่แล้ว ผมรู้อยู่แล้วว่าวาสซ่าเขามีพรสวรรค์เพราะผมก็เคยเห็นประตูที่เขาทำให้เอฟเวอร์ตันมานักต่อนักแล้ว เคยดูเกมที่เขาเล่นทางทีวี และอ่านจากหนังสือพิมพ์มาก็มาก แต่ได้มาเห็นด้วยตาตัวเองที่สนามซ้อมสลาลีย์ ฮอลล์ ในวันนั้นทำให้ผมประจักษ์ชัดว่าเขายอดเยี่ยมเป็นพิเศษจริงๆ ผมอยากจะฝึกซ้อมใกล้ๆ กับเขาเพื่อที่จะได้ดูเขาเล่นให้ถนัดๆ ได้ชื่นชมการสัมผัสบอลอันเนียนตาของรูนีย์กับตาใกล้ๆ ไหนยังจะความเชื่อมั่นในตัวเองที่เขามีอยู่เปี่ยมล้นอีก นักเตะส่วนใหญ่คงค่อนข้างระวังตัวเมื่ออยู่ระหว่างการเตรียมตัวเพื่อลงเล่นเกมใหญ่เป็นครั้งแรก แต่ไม่ใช่วาสซ่า เขาชาร์จเข้ามาที่สลาลีย์ ฮอลล์ วาดลวดลาย โชว์ฝีเท้า ทักษะลีลาให้ทุกคนเห็นว่าเขาทำอะไรได้บ้าง ไม่มีอะไรทำให้วาสซ่ากังวลได้ นี่คือคุณลักษณะพิเศษของเด็กชาวสเกาซ์ ไม่แปลกที่พวกเราจะเข้ากันได้ในทันที เมื่อเครื่องของเราลงจอดที่อิสตันบูลผมกับวาสซ่าก็กลายมาเป็นเพื่อนกันแล้ว สิ่งที่ผมรักในตัววาสซ่าคือไม่ว่าจะโอกาสใหญ่แค่ไหนเขาก็ยังผ่อนคลายอยู่ได้ การเดินทางของทีมอังกฤษไปยังสนามเหย้าของเฟเนบาเช่แม้แต่นักเตะที่ใจแข็งๆ ก็ยังอาจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นๆ แต่ไม่ใช่รูนี่ย์ ที่วาสซ่าทำก็แค่นั่งยิ้มมองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบิน ในยามที่พวกแฟนๆ ชาวเติร์กต้อนรับเราอย่างหนัก บางคนแจกกล้วยให้ หลายคนโห่ฮาป่ามาที่พวกเรา ทันทีที่พร้อมวาสซ่าก็วิ่งถลันออกมาจากอุโมงค์สนามเข้าชนกำแพงเสียงโห่ฮาและเสียงหัวเราะอย่างไม่ยี่หระ นี่เจ๋งสุดแล้วเหรอพวก? อีกหน่อยน่า ตะโกนให้ดังกว่านี้อีกสิ นี่ยังไม่ระคายผิวสักนิดเลยนะนี่ นั่นแหละวาสซ่า เขาวิ่งตรงไปที่ประตูฝั่งหนึ่งเริ่มเตะบอลซ้อมที่วางกระจัดกระจายไปรอบๆ สนาม สโคลซี่ก็เหมือนกัน พอออกจากอุโมงค์มาเขาก็มักวิ่งไปเตะบอลเล่น ไม่ต้องวอร์มอัพก่อน ผมไม่รู้ว่านักเตะอย่างสโคลซี่กับรูนีย์ทำแบบนั้นได้อย่างไร เป็นผมถ้าไม่ได้วอร์ม ไม่ได้ยืดกล้ามเนื้อต้นขากับน่องให้ดีเสียก่อน ผมก็จะต้องทนทรมานกับกล้ามเนื้อกับขาที่ตึงทุกครั้ง แต่รูนี่ย์ไม่ต้อง พรสวรรค์ที่เขามีสร้างสมมาจากเกมฟุตบอลข้างถนนที่ครอกซ์เท็กซ์ เมื่อมาเล่นฟุตบอลอาชีพรูนี่ย์ก็ไม่ได้ละทิ้งความแคล่วคล่องแบบนักฟุตบอลข้างถนนไปเสียทีเดียว ที่นั่นพอพ้นประตูบ้านก็ตูม ตรงเข้าสู่เกมทันที ไม่ต้องวอร์มอัพ ไม่มีความกดดัน มาอัดกันพวก ไม่มีเรื่องให้กังวล ที่อิสตันบูลรูนี่ย์แทบดูเหมือนเบื่อที่ต้องวอร์มอัพด้วยซ้ำ เคี้ยวหมากฝรั่ง ยิ้มอยู่ตลอด ก็แค่เด็กคนหนึ่งที่วิ่งเล่นเตะบอล เขาเอาแต่เตะบอลสูงลอยขึ้นไปในอากาศในขณะที่พวกเราคนอื่นๆ ที่เหลือสาละวนอยู่กับการยืดกล้ามเนื้อและวอร์มอัพ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าแฮมสตริงของเขารอดมาได้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันนี้อย่างนี้ได้ยังไง จากคุณ : K.Ruan - [ 7 มิ.ย. 50 11:08:27 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ก่อนเริ่มเขี่ยบอล เบคส์เรียกทุกคนมารวมตัวกัน ย้ำเตือนว่าจะเกิดอะไรตามมาถ้าเราทำได้ไม่ดีในเกมนี้ ความอลเวงเรื่องข้อหาพยายามสไตรค์จะหวนกลับมาเล่นงานเราอีก หนักเป็นสองเท่าเลยด้วย ลองนึกภาพข่าวพาดหัวสิพวก เราต้องเก็บแต้มให้ได้ ต้องคว้าตั๋วไปเล่นฟุตบอลยูโรให้สำเร็จ แล้วเราก็จะกลับมาเป็นฮีโร่ในสายตาของแฟนบอลได้อีกครั้ง ทุกๆ ทีมที่ไปเยือนตุรกีต้องใช้ความผูกพันระหว่างเพื่อนร่วมทีมเหนียวแน่นขนาดหนัก และข้อขัดแย้งเรื่องริโอได้หลอมรวมพวกเราให้ใกล้ชิดยิ่งกว่าเดิม ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันนอกสนามที่เราสั่งสมไว้จำต้องถูกงัดออกมาประจันกับคมเขี้ยวของพายุตุรกีให้ได้ บรรยากาศในอิสตันบูลบ้าคลั่งเกินพิกัด แฟนบอลเติร์กกว่า 42,000 คน ในสนามโห่ร้องกันอื้ออึง ชนิดกะเอาเราให้ถึงตายด้วยระดับเสียงดังขนาดนั้นไปเลย ยอดเยี่ยมมาก ความมุ่งร้ายหมายขวัญทั้งหมดที่พวกเขาส่งมาทำให้ผมเครื่องร้อน เมื่อไรก็ตามที่ผมเข้าไปใกล้ฝูงชนชาวเติร์กข้างสนาม ไปเก็บบอล ทุ่มบอล แฟนบอลเติร์กิชจะลากนิ้วตัดผ่านลำคอตัวเองเป็นทางยาว ส่งสัญลักษณ์ว่าพวกเขาปรารถนาจะเชือดคอพวกเราให้ขาดสะบั้น ส่งมาเลยพวก รับได้อยู่แล้ว ตอนพักครึ่งพวกนักเตะปะทะกันในอุโมงค์ด้วยซ้ำ ผมเดินเข้าไปในอุโมงค์เป็นคนสุดท้ายเพราะยืนอยู่อีกฟากของสนามตอนที่กรรมการเป่านกหวีดหมดเวลา แต่คนอื่นๆ ที่เหลือต้องเจอกับลูกเล่นการดักซุ่มโจมตีแบบเติร์กขนานแท้ ที่ตรงนั้นเต็มไปด้วยเสียงตะโกน, ถ่มน้ำลาย, ผลักอก และเตะกัน อัลเฟ เซ็นเตอร์ฮาล์ฟของทีมแอสตัน วิลล่า ก็เป็นหนึ่งในผู้ก่อการหลัก ใครคนหนึ่ง:-)ใส่หน้าแอชลีย์ โคล เต็มๆ ตอนที่ผมเดินไปถึงที่นั่นรูนี่ย์กำลังเหวี่ยงนักเตะเติร์กสองสามคนออกจากวง โชคดีที่ผู้ตัดสินปิแอร์ลุยจิ คอลลิน่า เข้ามาเบรคเหตุวุ่นวายได้ทัน ทำให้สถานการณ์สงบลง ภาพที่รูนีย์, แอชลีย์, เอมิล และเพื่อนร่วมทีมคนอื่นยืนต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความร่วมมือร่วมใจเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันของพวกเราในทีมชาติอังกฤษ แม้แต่ตอนที่เบคส์พลาดลูกจุดโทษซึ่งกรรมการเป่าให้จากจังหวะที่ตูกายสอยผม ก็ไม่มีใครสักคนตำหนิเบคส์ เขาแค่พลาด การยิงลูกจุดโทษก็ไม่ต่างอะไรกับการเสี่ยงโชคกับล็อตเตอรี่ ดังนั้นจึงไม่มีใครสักคนคิดจะให้เบคส์รับผิดชอบต่อเรื่องนี้ เบคส์ช่วยทีมชาติอังกฤษจากภาวะวิกฤติมากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วล่ะ? นับไม่ถ้วนใช่ไหม เราคือครอบครัวทีมอังกฤษ ที่นั่นเราดูแลกันและกันเหมือนพี่น้อง ผลเสมอโดยไม่มีสกอร์เพียงพอให้เราได้สิ่งที่ต้องการจากตุรกี ได้ก้าวเข้าสู่ทัวร์นาเม้นต์ฟุตบอลยูโร 2004 ที่โปรตุเกสในซัมเมอร์ที่กำลังจะมาถึง ผมฝันถึงโอกาสของอังกฤษที่จะก้าวไปถึงจุดสูงสุด เรามีทีมนักเตะที่แข็งแกร่ง, สปิริตอันยอดเยี่ยม ทุกๆ คนตื่นเต้นกับฟุตบอลยูโรที่กำลังจะมาถึง **** จบบทที่ 13 **** จากคุณ : K.Ruan - [ 7 มิ.ย. 50 11:09:28 ]

ความคิดเห็นที่ 72 สำหรับตอนต่อไป คงต้องรอต้นฉบับมาก่อนนะครับ ถ้าได้มาเมื่อไหร่จะรีบโพสต่อทันที จากคุณ : K.Ruan - [ 7 มิ.ย. 50 11:11:37 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ขอบคุณครับ ^^~ จากคุณ : ตอนคุณมองตะวัน ผมมองเจอแต่จัน - [ 7 มิ.ย. 50 11:26:51 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ขอบคุณครับ ตามอ่านอยู่นะ จากคุณ : แฟนสวย - [ 7 มิ.ย. 50 12:01:38 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ขอบคุณครับ จากคุณ : สวี่เหวินเฉียง - [ 7 มิ.ย. 50 12:15:58 ]

ความคิดเห็นที่ 76 โย่ว เห็นภาพเลย แปลดีมากค่า ขอบคุณมากๆ จากคุณ : i am tabo - [ 7 มิ.ย. 50 13:24:23 ]

ความคิดเห็นที่ 77 กรำ.... คำว่า ถุ ย (น้ำลาย) โดนพันทิปดัก กลายเป็น :-) ไปซะงั้น จากคุณ : jigij - [ 7 มิ.ย. 50 13:59:18 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ทีมงานแปลเร้วเร็ว ขยันกันจิงๆ ขอบคุณมากๆๆๆๆ จากคุณ : Kiss_moon - [ 7 มิ.ย. 50 14:05:52 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : nando19 - [ 7 มิ.ย. 50 15:55:36 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ตอนนี้เครียดแฮะ -*- แต่รูนีย์ พอมาอ่านในนี้ก็ดูน่ารักดีนคะ จากคุณ : karaokeGirl - [ 7 มิ.ย. 50 16:10:39 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ^ ^ ^ หมูรูนน่ารักน๊ะ เคยดูคลิปแกล้งกันที่ริโอแกล้งพวกทีมชาติอังกฤษก่อนไปบอลโลก 2006 ป่ะคะ เหมือนรายการ punked ของ MTV หมูรูนนอกสนามเงียบมาก อายไม่พูดไม่จาหน้าแดงตลอด ให้แฟน (คอลลีนใช่ป่าว) พูดอยู่คนเดียว คนละคนกับหมูรูนที่พูด 'ฟ้ากกก-ออฟฟฟ' ติดปากในสนามเลยล่ะ แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 50 16:41:55 จากคุณ : jigij - [ 7 มิ.ย. 50 16:40:43 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ยอดเยี่ยมกระทียมเจียวมากค่ะ โหวต+เก็บเข้าคลังเรียบร้อย จากคุณ : ~นู้ปปี้จัง~ - [ 7 มิ.ย. 50 19:12:06 ]

ความคิดเห็นที่ 83 หนุกๆๆๆๆ กำลังหนุกเลยครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : mars.src - [ 7 มิ.ย. 50 19:59:24 ]

ความคิดเห็นที่ 84 เอ้ย สนุกจังเล้ย!!!! ขอบคุณนะค่ะ จากคุณ : daisy@nina - [ 7 มิ.ย. 50 20:15:32 ]

ความคิดเห็นที่ 85 รอบทต่อไปอยู่นะค่ะ ขอบคุณมากมายก่ายกองเลยค่ะ _/|\_ จากคุณ : t'an_eve (t'an_eve) - [ 7 มิ.ย. 50 22:12:57 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ขอบคุณมากๆครับ อ่านจนปวดตาแต่ก็ยอม สนุกดีเนอะ รอว่าเมื่อไหร่ที่เฮียมูจะเข้ามาไดอารี่ของเจิด อิอิ ราฟาด้วย คงจะมาคุไม่น้อย จากคุณ : คุณลุงมาดขรึม - [ 8 มิ.ย. 50 01:16:05 ]

ความคิดเห็นที่ 87 กำลังหนุกเลยยยยยย ขอบคุณนะคะ จากคุณ : รุ้งกินน้ำตัวอ้วน - [ 8 มิ.ย. 50 08:43:06 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ติดตามอ่านอยู่เหมือนกัน จากคุณ : latics1 - [ 8 มิ.ย. 50 12:59:33 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ขอบคุณครับ จากคุณ : i m p b o y - [ 8 มิ.ย. 50 13:17:05 ]

ความคิดเห็นที่ 90 เกาะติดสถานการณ์กับพี่เจิด จากคุณ : Red Penguin - [ 8 มิ.ย. 50 17:32:21 ]

ความคิดเห็นที่ 91 อ่า ตอนใหม่ยังไม่มาอีกเหรอ รออยู่นะคร้าบบบบบบบบบบบ ขอบคุณครับ จากคุณ : mars.src - [ 8 มิ.ย. 50 20:33:19 ]

ความคิดเห็นที่ 92 อ่านรวดเดียว 13 ตอนเลยครับ ยอดเยี่ยมมากๆครับ ขอบคุณทุกๆท่านที่สละเวลามาช่วยแปลให้อย่างแท้จริง จากคุณ : basicball - [ 8 มิ.ย. 50 21:49:07 ]

ความคิดเห็นที่ 93 มารอ 14ครับ ทีมงานสู้ๆ จากคุณ : หงส์โหด - [ 9 มิ.ย. 50 09:33:25 ]

ความคิดเห็นที่ 94 สนุกมากคับ แปลได้ดีมากๆเลย ขอบคุณทุกทั่นที่มีส่วนเกี่ยวข้องคับ จากคุณ : guiltyinlovesmokingherb - [ 9 มิ.ย. 50 11:21:28 ]

ความคิดเห็นที่ 95 บทต่อไปเชิญที่กระทู้นี้ครับ http://www.pantip.com/cafe/supachalasai/topic/S5491553/S5491553.html จากคุณ : K.Ruan - [ 9 มิ.ย. 50 17:18:53 ]

ความคิดเห็นที่ 96 ตามมาอ่านต่อ ขอบคุณคร้าบบบที่ช่วยแปลให้อ่าน จากคุณ : noname-471103 (noname-471103) - [ 16 มิ.ย. 50 20:31:28 ]