ความคิดเห็นที่ 1 บทที่17   ปาฏิหาริย์ อีสตันบูลคือความคุ้มคลั่ง คือความบริสุทธิ์ คือทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นความบ้าที่แสนสวยงาม  สเกาเซอร์อยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง ที่สนามบิน ที่โรงแรม ที่บาร์ บนต้นไม้ ทุกแห่งจริงๆ เราแทบขยับไม่ได้ การเดินทางจากสนามบินอีสตันบูลสู่ที่พักผมมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วเห็นคนที่ผมก็รู้จัก มหัศจรรย์จริงๆ!  อีกกว่า 48 ชั่วโมงเกมถึงจะเริ่ม ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ผมออกไปนอกห้องที่โรงแรม แฟนลิเวอร์พูลที่เดินผ่านมาจะยกนิ้วโป้งให้หรือไม่ก็ตบหลังผมเบาๆ “เรียบร้อยดีไหม สตีวี่? ขอให้โชคดีนะ”. แฟนๆบางคนจองห้องพักในโรงแรมที่ลิเวอร์พูลพัก บางคนก็แค่เดินเข้ามาเฉยๆ “ต้องไม่มีคนเหลืออยู่ที่ลิเวอร์พูลแล้วแน่” ผมพูดกับคาร์ร่า “พวกเขามาที่นี่กันหมดแล้ว” ทุกครั้งที่ผมลงมาทานอาหารเราต้องผ่านแฟนลิเวอร์พูลกลุ่มยักษ์ ทุกครั้งที่เราออกไปซ้อมเราต้องหยุดเพื่อถ่ายรูป แจกลายเซ็นกันด้วย ผมรักแฟนลิเวอร์พูลนะ แต่การที่พวกเขาบุกรุกเข้ามาในเขตโรงแรมทำให้พวกเราเสียสมาธิกันพอดู เมื่อไรที่ผมพยายามจะหลับเอาแรงเสียงเพลงจากแฟนๆก็ปลุกผมจนตื่นทุกครั้งไป ผมปิดหน้าต่างก็แล้ว ปิดม่านก็แล้ว เอาหมอนปิดหัวไว้แล้ว เสียงยังคงเข้ามาอยู่ดี เพลงต่อเพลง ‘You’ll never walk alone’ ‘Field of Anfield Road’ มันเหมือนกับว่าผมกำลังพยายามนอนอยู่บนอัฒจันทร์เดอะค็อปแสตนด์ยังงั้นแหละ  เพลงดังๆทั้งยุคเก่ายุคใหม่ผสมปนเปกันไปหมด ‘In Istanbul, We’ll win it five times’ แล้วก็ ‘Ring of Fire’ ที่ไม่เคยสิ้นสุด  เพลงดังจากจอห์นนี่ แคช เล่นวนไปวนมาในหัวปมอย่างกับปืนกล dud,dud,dud,dud,dud,da,da,da จนถึงตอนนี้ผมก็ยังร้องมันอยู่ เพลงนี้ติดหูมากๆและมันก็ทำให้ผมระลึกถึงความบ้าพร้อมกับปาฏิหาริย์แห่งอีสตันบูล กระทั่งตอนที่ผมพยายามจนหามุมสงบในห้องตัวเองได้บ้าง มือถือก็ยังดังไม่หยุด เพื่อนๆและครอบครัวโทรมาอวยพรบ้างก็โทรมาเรื่องตั๋ว  ตั๋วเข้าชมนัดนี้กลายเป็นทองไปแล้ว เหมือนกับฉากจากหนังเรื่อง ชาร์ลีกับโรงงานช็อกโกแลตไม่มีผิด คนจากทั่วโลกและอีกครึ่งหนึ่งของเมอร์ซี่ไซด์ตามล่าตั๋วพวกนั้น กระดาษชิ้นเล็กๆที่มีตราแชมเปียนส์ลีกและคำว่าอตาเติร์กโอลิมปิกสเตเดี้ยมอยู่บนนั้น การหาตั๋วกลายเป็นงานที่ลำบากใจกว่า ยากกว่า และเสียเวลายิ่งกว่าการเตรียมตัวลงเล่นเสียอีก “พวกคุณแต่ละคนจะรับได้ตั๋วคนละ 25ใบ” ลิเวอร์พูลบอกกับเรา   เยี่ยมจริงๆเลย ให้ตายเหอะ !!  “รายชื่อในลิสต์ตอนนี้มีสัก 50 คนได้แล้ว” ผมบอกกับคาร์ร่า เขาหัวเราะ คาร์ร่าก็เหมือนกัน เขามีกองทัพส่วนตัวมาบุกอีสตันบูลด้วย  อาศัยการคุยกับคนโน้นคนนี้บ้างโทรไปขอความช่วยหลือจากบางคนอีกนิด ในที่สุดผมก็ได้ตั๋วมาจนครบ 50 ใบ ครอบครัวมาเป็นอันดับแรก พอลกับพ่อ แม่ไม่ยอมมาด้วย อเล็กซ์ก็ไม่มา “ยังไงเธอก็ต้องมาอีสตันบูลให้ได้นะ” ผมขอร้องอเล็กซ์ “นี่เป็นรอบชิงฯแล้วมันก็พิเศษมากๆ เธอจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด” คำตอบยังคงเป็นคำว่าไม่  ผมเข้าใจ อเล็กซ์ไม่ชอบขึ้นเครื่องบิน ผมโทรไปหาบอกโกที่ก็เป็นเหมือนอเล็กซ์ “ไม่เอาน่าบอกโก นายไม่รู้ว่านายกำลังจะพลาดอะไรไป” ผมพูด “ฉันอยู่บนเครื่องแย่ๆนั่นถึง 4 ชั่วโมงไม่ได้หรอก” บอกโกตอบ ผมอ้อนวอน “สตรวนจะหาเที่ยวบินดีๆให้นายเอง ไม่ต้องห่วงหรอก” พระเจ้า สตรวนกำลังยุ่งสุดๆ ไหนจะเอเยนต์ เอเยนต์บริษัทท่องเที่ยวแล้วก็เพื่อนอีก โทรศัพท์เขาจะไหม้อยู่แล้ว พวกผู้เล่นทีมอื่นต่างโทรหาเขาเพื่อฝากอวยพรผม จอห์น เทอร์รี่โทรมา “ฝากบอกสตีวี่ว่าผมขอให้โชคดี” เจทีบอกสตรวน  ตอนที่สตรูบอกผมเรื่องข้อความจากเจทีมันทำให้ผมมีแรงฮึดขึ้นมา เขาได้รับความนับถือจากผมอย่างมากมายอยู่แล้วแต่เขาสูงส่งกว่าที่ผมคิดไว้มาก เราเอาชนะเชลซีเข้ามาแต่เจทีไม่ได้นึกถึงเพียงแค่ความผิดหวังของเขาเอง เขานึกถึงผม ถ้าเชลซีได้เข้าชิงชนะเลิศแชมเปียนส์ลีกบ้างผมก็จะโทรไปหาเจทีแล้วบอกเขาว่าผมสนับสนุนเขาเสมอเช่นกัน ยอดคนอีกคนหนึ่งคือ เธียร์รี่ อองรี เขาส่งข้อความมาเช่นกัน เธียร์รี่กับเจทีเป็นคู่แข่งของผม เป็นศัตรูกันมาตลอดฤดูกาล ตอนนี้พวกเขาได้แสดงถึงความมีคลาสในฐานะคนๆหนึ่ง ผมจะไม่มีวันลืมแรงสนับสนุนจากพวกเขาในวันนั้นแน่ ไม่มีวัน ถ้าเมื่อไหร่จอห์น เทอร์รี่ หรือ เธียร์รี่ อองรีต้องจนมุมไม่ว่าเรื่องอะไร ผมจะต่อสู้เพื่อพวกเขาเสมอ ผมสัญญา ตอนที่อาร์เซนอลเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศในปี 2006 ผมตรงไปหาเธียร์รี่เพื่ออวยพรเขา ผมเสียใจที่อาร์เซนอลไม่สามารถจะต้านทานบาร์เซโลนาได้ในปารีส จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 14:38:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หนึ่งปีก่อนหน้านั้น อีสตันบูลเป็นความยิ่งใหญ่ของเราปกคลุมไปทั่วสมาชิกในทีม เราซ้อม เรากิน เราพยายามจะนอน แต่ทุกสิ่งที่ทำไปเป็นเพียงการฆ่าเวลาให้ถึงวันดีเดย์เท่านั้น การซ้อมเป็นไปด้วยดีแม้เราจะงุนงงกับอตาเติร์กสเตเดี้ยมก็ตาม เรานั่งรถไปตามถนนที่เหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุดแล้วจู่ๆก็เห็นสนามอยู่ลิบๆ เหมือนกับยานอวกาศที่ถูกทิ้งอยู่ในทะเลทราย “นี่เรามาเล่นกันที่ไหนกันวะเนี่ย?” คาร์ราพูด “เป็นที่ๆแปลกจริงๆสำหรับการเล่นรอบชิงชนะเลิศ” ผมเห็นด้วยกับคาร์ร่า อย่างน้อยการเดินทางก็ช่วยฆ่าเวลาได้บ้าง ผมต้องเข้าให้สัมภาษณ์ด้วยที่สนามแข่งพร้อมกับกัปตันผู้โด่งดังของมิลาน เปาโล มัลดินี่  ตอนที่ผมแยกจากเพื่อนร่วมทีมเพื่อไปที่นั่น คาร์ร่าตะโกนตามหลังมา “ถ้านายเห็นถ้วย ห้ามจับเด็ดขาดนะโว้ย” คนอื่นๆก็ตะโกนคำเตือนแบบเดียวกันมาด้วย แน่ละ! นักฟุตบอลเป็นพวกคลั่งไสยศาสตร์นี่ ผมเดินเข้าไปในห้องแถลงข่าวแล้วมันก็อยู่ที่นั่นด้วย ถ้วยเงินกับที่จับบิ๊กเอียร์ ตั้งอยู่อย่างสง่างามบนแท่น ผมต้องเดินผ่านมันไปเพื่อไปยังที่นั่ง “ห้ามจับเด็ดขาด” คำพูดของคาร์ราผุดขึ้นมาในหัวผม อย่าล้อเล่นกับโชคชะตาน่า ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้ผมอาจจะได้จับมัน ยกมันขึ้นสู่สวรรค์ แค่รอให้ถึงเวลาเท่านั้น พระเจ้า มันยากเหลือเกิน ชั่วขณะที่ผมเดินผ่านถ้วยที่เต็มไปด้วยความฝันของทุกคนที่ลิเวอร์พูล ฝ่ามือของผมชุ่มไปด้วยเหงื่อ ผมรู้สึกได้ว่ามันกำลังเรียกหาผม สัมผัสข้าสิ!  มารู้สึกถึงข้า!  ผมถูกมันสะกดจิต ถ้วยที่แสนแวววาวใบหนึ่งกับอีกล้านความทรงจำ ผมนึกถึงเหล่าผู้เล่นที่เคยได้สัมผัสมันมาก่อน เคนนี่ ดัลกลิช, แกรม ซูเนสส์, อลัน แฮนเซ่น เหล่าตำนานแห่งลิเวอร์พูล ผู้ชนะแห่งยุโรป   ผมต้องการมันมากเหลือเกิน ผมแค่อยากเอามันกลับบ้าน สู่ที่ๆ ยูโรเปียนคัพสมควรจะอยู่ แอนฟิลด์  แต่สุดท้ายผมก็สามารถเดินไปยังที่นั่งได้โดยไม่ได้แตะมัน คาร์ราคงไม่มีทางให้อภัยผมแน่ถ้าผมทำ ผมนั่งลงแล้วหันไปหามัลดินี่ที่ทั้งอ่อนโยนแล้วก็ดูเป็นอิตาเลียนเอามากๆ  พระเจ้า!!  มัลดินี่ดูสบายๆ เขาซึ่งเคยอยู่ตรงนั้นมาก่อนแล้วอยู่ในเสื้อยืดดูทันสมัย ผมเหมือนเป็นเด็กน้อยเวลานั่งอยู่ข้างๆเขา เป็นเด็กฝึกหัดอยู่ข้างๆปรมาจารย์ผู้เปี่ยมประสบการณ์ มัลดินี่ดูดีไปหมด เขาดูเชื่อถือได้ เคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาแล้วหลายต่อหลายครั้ง  มันเป็นอีกแค่ 1 ฤดูกาล อีกแค่ 1 นัดชิงของมิลานผู้ยิ่งใหญ่  เขายิ้มให้ ผมเห็นรูปฟันที่เรียงตัวสวยนั่น เห็นความมั่นใจในดวงตาเขา ‘ให้ตายเหอะ’ ผมคิด ‘มิลานต้องคิดว่าพวกเขาชนะเกมนี้ไปแล้วแน่’ เราจับมือกันให้กล้อง ผมจ้องเขาแล้วก็ถ้วย ระหว่างเราใครจะได้ชูถ้วยนั่นในวันพรุ่งนี้? ใครจะเป็นคนพามันกลับบ้าน? มัลดินี่แทรกขึ้นระหว่างที่ผมกำลังเหม่อลอย “ขอให้โชคดีในวันพรุ่งนี้” เขาพูด มิลานเป็นทีมเต็ง เป็นทีมที่มีประวัติศาสตร์ สื่อและพวกผู้เชี่ยวชาญเห็นตรงกัน ทุกคนคาดหวังว่ามัลดินี่จะเป็นกัปตันที่ได้จับถ้วยใบนั้นในอีสตันบูล ผมอยากจะพูดกับเขาเหลือเกินว่า ‘ฟังนะเปาโล คุณเคยได้ชูถ้วยพวกนี้มาก่อนแล้วตั้ง 4 ครั้ง ขอผมได้ยกมันสักครั้งเถอะ’ ขณะที่กำลังหลงอยู่ในความคิดของตัวเอง ผมปีนขึ้นรถที่ทางยูฟ่าจัดไว้ให้เพื่อกลับสู่โรงแรม พรุ่งนี้จะเป็นคืนที่ยากที่สุดในชีวิตของผม ความกลัวเริ่มเข้าครอบงำ การได้พบกับมัลดินี่ทำให้ผมระลึกถึงคุณภาพของคู่ต่อสู้ของเรา ภาพต่างๆปรากฏขึ้นในหัวผมอย่างกับออกมาจากหนังสือโปรแกรม: อันเดร เชฟเชนโก้, คาฟู,  กาก้า, เฮอร์นัน เครสโป  ท้องผมปั่นป่วนไปหมด น่าขำ สัญชาติญาณการต่อสู้ของผมผุดขึ้นมาทันที เรานับถือพวกเขาแต่ไม่ได้เกรงกลัว พวกเราคือลิเวอร์พูล เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อเป็นไม้ประดับสักหน่อย คาร์รา ผม และคนอื่นๆฝ่าฟันกันมามากมาย ผ่านการทดสอบมาหลายหน  โอลิมเปียกอส ยูเวนตุส เชลซี พวกเราผ่านทีมโหดๆมาจนถึงที่นี่ เราไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้ว ไม่มี  ผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถและเห็นแฟนลิเวอร์พูลเป็นพันๆคนนั่งอยู่ที่บาร์ในอีสตันบูล กำลังร้องเพลง เสวนากันอย่างสนุกสนาน ไม่สนใจอะไรอีกในโลกนี้  แล้วสตีวี่ ไหนล่ะความกดดัน? ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พรุ่งนี้พวกเราจะกลับลิเวอร์พูลในฐานะฮีโร่ แฟนๆรักเรา เราพาพวกเขามาถึงรอบชิงชนะเลิศ พวกเขากำลังปาร์ตี้กันอยู่  ตอนเริ่มฤดูกาลมิลานหวังจะอยู่ที่อีสตันบูลในวันที่ 25 พฤษภา ส่วนลิเวอร์พูลวางแผนพักร้อน ความกดดันทั้งหมดอยู่ที่มิลาน ไม่ใช่เรา มาเล่นให้ดีที่สุดแล้วกลับบ้านกันเถอะ หลังอาหารเย็น คาร์ร่า ดีดี้ และซามี่มาที่ห้องผม เราคุยกันยาวถึงความหวังและความกลัวของเราในวันพรุ่งนี้ “เรามากันไกลมากแล้ว” ผมบอก “ไกลเกินกว่าจะมาพลาดกันตอนนี้” แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 50 16:26:28 แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 50 16:23:08 จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 14:42:20 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วันแข่งขันมาถึงท่ามกลางความสับสน เราได้พักผ่อนกันนิดหน่อย ผู้เล่นทุกคนรู้อยู่แล้วว่านี่เป็นจุดสูงสุดในอาชีพ เป็นเวลาที่เราจะได้จารึกชื่ออยู่ในประวัติศาสตร์ ได้เวลาออกเดินทาง ได้เวลาไปขึ้นรถบัส อะดรีนาลีนหลั่งออกมาขณะที่เราเดินผ่านฝูงชนหน้าโรงแรม เมื่อถึงรถได้ เราทำได้แค่นั่งลง ผ่อนคลาย และสูดหายใจลึกๆ การเดินทางไปยังอตาเติร์กสเตเดี้ยมประหลาดมาก ปกติแล้วการเดินทางในเกมเยือนของยุโรป ทิวทัศน์และบรรยากาศมักจะเหมือนเดิม เสียงรถหวอ ผู้คนมากมายอยู่ข้างนอกรอคอยจะถล่มเรา ส่งสัญลักษณ์มือมาด่าเรา กระทั่งขว้างปาขวดกับก้อนหินใส่กระจกรถ แต่ครั้งนี้แปลกออกไป เพราะว่าสนามนี้ถูกสร้างอยู่อย่างโดดเดี่ยวนอกเมืองทำให้ตลอดการเดินทางมีแต่ความเงียบ จนกระทั่งเราเริ่มเห็นแฟนๆของเราที่หน้าสนาม การเล่นรอบชิงฯห่างบ้านเป็นร้อยพันไมล์ก็หยุดแฟนๆของเราไม่ได้ ถ้าลิเวอร์พูลต้องไปเล่นรอบชิงฯบนดวงจันทร์ผมว่าแฟนๆที่สุดยอดของเราก็คงตามไปอยู่ดี ภาพที่ได้เห็นเหล่าแฟนๆรวมตัวกันมุ่งสู่อตาเติร์กสเตเดี้ยม บ้างกำลังเดินข้ามทุ่งหญ้า บ้างกอดคอกันและกัน บางคนก็อยู่กลางถนนจะอยู่ในความทรงจำของผมไปตลอด  ภาพเหล่านี้เหมือนกับการจาริกแสงบุญไม่มีผิด เหล่าผู้ศรัทธากว่า 40,000 คนกำลังเดินทางไกลเพื่อไปสู่ดินแดนศักดิ์สิทธ์  แฟนลิเวอร์พูลโบกมือให้เรา ทุบข้างรถ “นี่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของแฟนๆ” ผมตะโกนในรถ “อย่าทำให้พวกเขาผิดหวังเด็ดขาด” หลังจากผ่านกลุ่มแฟนลิเวอร์พูลที่รวมตัวกันอยู่ที่ด้านหนึ่งของอตาเติร์กเราก็เข้าสู่ด้านของแฟนมิลานเพื่อไปยังทางเข้าหลัก ที่นั่นเงียบมาก แทบจะไม่มีคนอยู่เลยซึ่งมันพิลึก มีแฟนมิลานอยู่แถวนั้นนิดหน่อยแต่พวกเขาก็ไม่สนใจรถของลิเวอร์พูล พวกเขาดูสงบมาก เห็นได้ชัดว่าแฟนมิลานคิดว่าจะมาที่นี่แล้วเอาชัยชนะกลับไปง่ายๆ  ผมอ่านข้อความในโทรศัพท์เป็นคำอวยพรจากไมเคิลและครอบครัวก่อนจะปิดมัน ได้เวลาตั้งสมาธิ ได้เวลาจะเอาเรื่องอื่นๆออกจากหัวให้หมด เหลือไว้แค่ความคิดจะเอาชนะมิลานก็พอ ราฟายังไม่ได้ประกาศผู้เล่นตัวจริงทำให้ห้องแต่งตัวเต็มไปด้วยความเครียด ประมาณชั่วโมงครึ่งก่อนเกมเริ่มในที่สุดเขาก็เข้ามาเพื่อประกาศ 11 คนแรก “เจอร์ซี่เป็นผู้รักษาประตู ฟินแนน คาร์ร่า ซามี่ ฌิมี่ อยู่ที่แผงหลัง หลุยส์ไปทางขวา ซาบี้กับสตีวี่อยู่ตรงกลาง ริเซ่อยู่ทางซ้าย แฮร์รี่กับมิลานอยู่ข้างหน้า” ไม่มีดีดี้ นั่นเป็นปฏิกิริยาแรกของผม ผมเหลือบมองไปที่เขา เหมือนเดิม เขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ  พระเจ้า ผมสงสารเขา เขาต้องเสียใจมากแน่ที่ไม่ได้เป็นตัวจริง แทนที่จะเป็นเขา ราฟากลับเลือกแฮร์รี่ คีลล์ที่บาดเจ็บมานาน ผมตกใจกับการตัดสินใจของราฟา ดีดี้เล่นได้ดีมากในเกมยุโรป ผมคิดว่าผมจะได้เล่นอยู่หลังบารอสโดยมีดีดี้กับซาบี้เป็นมิดฟิลด์  ฉะนั้นก็แน่ละ ผมช็อคที่ดีดี้ไม่ได้อยู่ในตัวเลือก บารอสได้ลงแทนที่จะเป็นซิสเซ่นั่นไม่น่าตกใจเท่าไหร่ เขาได้ลงเล่นในเกมกับเชลซีและเราก็รู้อยู่ว่าราฟาชอบเขามากกว่า แต่แฮร์รี่ต่างออกไป ราฟาต้องการจะบุกเอซีมิลานโดยใช้ความเร็วของแฮร์รี่ ถ้าเขาให้ผู้เล่นเด็กๆลงอย่างเลอ ตัลแล็ค นั่นก็จะเสี่ยงเกินไปแต่แฮร์รี่มีประสบการณ์มากแล้ว ว่าแต่เขาฟิตพอหรือ? ไม่ ไม่ 100 เปอร์เซ็นต์แน่ ผู้เล่นลิเวอร์พูลรู้เรื่องนั้นดีทุกคนแต่เราก็ยังมั่นใจในสิ่งที่แฮร์รี่จะให้กับเราได้ จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 14:43:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ราฟาดูสบายมาก บอสไม่เคยออกมากระตุ้นลูกทีมหนักๆสักครั้ง แค่ออกมาอย่างสงบ ให้คำแนะนำเล็กๆน้อยๆในวินาทีสุดท้าย “มั่นคงไว้” เขาพูด “อย่าพลาด ตั้งหลักให้ได้แล้วเล่นเกมของเรา” ได้เวลาแล้ว ผมนำผู้เล่นไปที่อุโมงค์ เข้าแถว ผมผงกหัวให้มัลดินี่ เชฟเชนโก้เข้ามาจับมืออย่างกับผมเป็นเพื่อนเก่า ให้ตายเหอะ นี่มิลานสบายใจกันขนาดไหนนี่? เบอร์สองของราฟา ปาร์โก อาเยสเตอรานดึงผมออกมาเพื่อคำแนะนำอีกเล็กน้อย “พอออกไปข้างนอก” เขาบอก “ให้ผู้เล่นมาล้อมวงกันก่อนเริ่มเกมด้วย” ผมก้าวลงสู่อตาเติร์กสเตเดี้ยม มุ่งหน้าเข้าหาโชคชะตาของผม นี่มันสุดท้ายแล้ว ผมจูงมือมาสคอตลงไป เพลงแชมเปียนส์ลีกยิ่งทำให้หัวใจผมเต้นแรงขึ้นอีก พิธีการมากมาย การจับมือกับคนอื่นๆ ผมมองไปที่แฟนๆของเรา มองหาคนที่ผมคุ้นเคยเพื่อหาความมั่นใจก่อนจะเริ่มศึกกับมิลาน แล้วก็เป็นการล้อมลง ทุกคนมารวมกัน แขนโอบซึ่งกันและกัน เราอยู่ร่วมกันไม่ว่าจะจบด้วยความตายหรือชัยชนะ   เสียงจากแฟนลิเวอร์พูลดังมากจนเราไม่ได้ยินเสียงอื่น ผมให้ทุกคนรวมตัวกันแน่นขึ้นกว่าเดิมเพื่อให้ได้ยินกันทั่ว  คนอย่างคาร์ร่าเข้าใจว่าเกมนี้มีความหมายต่อลิเวอร์พูลมากขนาดไหน หลายปีแห่งการรอคอย ความไม่พอใจที่ได้เห็นทีมอื่นได้ครอบครองมัน ผมต้องสื่อสิ่งเหล่านี้ให้พวกผู้เล่นต่างชาติเข้าใจให้ได้ ผมคิดเรื่องคำพูดพวกนี้มาตลอดสัปดาห์ พยายามจะหาคำพูดให้ถูกแล้วจู่ๆมันก็ไหลลื่นออกมาได้เอง “พวกเราคือลิเวอร์พูล” ผมบอกพวกเขา “และลิเวอร์พูลก็สมควรจะได้มาอยู่ที่นี่ มองไปที่แฟนๆของพวกเรา ฟังพวกเขา ลองดูว่าสิ่งนี้มีความหมายต่อพวกเขาขนาดไหน มันคือโลกทั้งใบ อย่าทำให้พวกเขาผิดหวังเด็ดขาด พวกนายไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเราชนะ นายจะกลายเป็นฮีโร่ไปตลอดชีวิต นี่เป็นโอกาสของเรา เวลาของเรา อย่าพลาดมัน เรามากันไกลขนาดนี้ อย่ามายอมแพ้เอาคืนนี้  เริ่มเกมให้ดี แสดงให้พวกเขาเห็นว่าเราคือลิเวอร์พูล  ไม่มีการย้อนกลับมาเสียใจอีกแล้ว มาทำให้ทุกการสกัด การวิ่ง ทุกช็อตเป็นประโยชน์ไม่อย่างนั้นนายจะเสียใจไปตลอดชีวิต มาชนะด้วยกัน” พอแล้วกับการพูด ได้เวลาแสดงให้เห็นแล้ว เราแยกกันไปสู่ตำแหน่งของตัวเอง จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 14:44:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมใช้เวลาไปนานพอดู มิลานรออยู่แล้ว เราวิ่งเข้าสู่พายุหิมะสีขาว ในแค่ไม่กี่วินาทีตราโอเล่ก็เข้าสกัดกาก้า ฌิมี่พลาดไป เขาทำผิดชัดเจน กาก้าล้มลงบนพื้นสนาม “ห้ามเสียฟรีคิกแบบโง่ๆ” ราฟาเตือนเราไว้แล้ว “มิลานเล่นลูกเซ็ตพีซได้ดีสุดๆ” เราได้ดูเทปมาก่อนและก็ได้รู้ว่าอันเดรีย ปิร์โล่เล่นลูกแบบนี้ได้ดีแค่ไหน ความผิดพลาดของฌิมี่มอบโอกาสให้มิลานซึ่งรออยู่แล้ว จากปีร์โลสู่มัลดินี่ การประกบพลาด ลูกวอลเลย์สวยๆ 1-0 พระเจ้า เป็นการออกสตาร์ทที่แย่สุดๆ ผมอาจจะไปต่อว่าฌิมี่ก็ได้ แต่เขาก็รู้ตัวเองดีว่าพลาดไป “อย่าไปสนใจ” ผมตะโกนไปหาฌิมี่ “เราจัดการกับมันได้น่า” การได้ประตูนั้นไปทำให้มิลานได้เปรียบทันที เราพยายามจะบุกแต่ถูกเบรกไว้โดยกาก้า บราซิลเลี่ยนมหัศจรรย์คนนี้บงการเกมไปทั่ว วิ่งหาที่ว่าง ยิงลูกสังหารไปหลายครั้ง “เหนียวแน่นไว้!” ผมตะโกน “อย่าให้เข้าอีกประตูเด็ดขาด!” นี่เป็นครึ่งทางไปสูนรก แฮร์รี่เจ็บขาหนีบขึ้นมาอีกและต้องออกไปท่ามกลางเสียงโห่จากแฟนๆโดยให้วลาดี้เข้ามาแทน แฮร์รี่ผู้น่าสงสาร ผมต้องปกป้องเขา แฟนลิเวอร์พูลไม่รู้ว่าเขาบาดเจ็บ เขาล้มลงและเจ็บปวดมาก ไม่มีทางจะเล่นต่อได้เลย แฟนๆนึกว่าแฮร์รี่ขอออกไปเองเขาเลยถูกโห่ เรื่องนั้นไม่ได้เกิดขึ้นแค่ที่อีสตันบูลแต่ความโกรธสะสมมานานแล้ว  ตอนที่ลิเวอร์พูลได้แฮร์รี่มาแฟนๆดีใจกันมาก แต่เขาไม่ได้แสดงอะไรให้เราเห็นมากนัก ในฤดูกาลหลังจากอีสตันบูลแฟนๆเริ่มจะชื่นชมในความเก่งของเขามากขึ้น แต่ที่อตาเติร์ก สเตเดี้ยม ความไม่พอใจที่มีต่อเขาปกคลุมเต็มไปหมด เขาถูกเสียงโห่อย่างแย่ๆซึ่งเป็นสิ่งที่อยู่นอกการควบคุมจริงๆ หายไปหนึ่ง แฮร์รี่ออกไปแล้ว ลิเวอร์พูลตกอยู่ในฝันร้ายขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีอะไรถูกต้องสักอย่าง อเลสซานโดร เนสต้าใช้แขนป้องกันลูกยิงของการ์เซียอย่างชัดแจ้ง “แฮนด์บอล” หลุยส์ตะโกน “แฮนด์บอล!” ฝูงชนก็ตะโกนขึ้นด้วย ไม่มีจุดโทษไหนจะชัดเจนเท่านั้นอีกแล้วแต่มานูเอล เอนริเก้ เมฆูโต้ กอนซาเลซ ผู้ตัดสินในวันนั้นซึ่งตัดสินเกมกับโอลิมเปียกอสด้วยไม่สนใจ เขาโบกมือให้เล่นต่อ เราเสียสมาธิกันไปช่วงหนึ่ง พยายามอย่างหนักที่จะกลับสู่เกมและเครสโปก็ยิงเข้าไปอีกลูกที่อีกฟากสนาม “สงบไว้!” ผมตะโกนไปยังลูกทีม “รักษาเกมของเราไว้” ผมมองไปยังเพื่อนร่วมทีมของผมที่กำลังอึ้งและงุนงง เราเข้าใกล้มิลานไม่ได้เลย อีก 5 นาทีต่อมากาก้าก็ร่ายมนต์อีกครั้งและเครสโปก็ยิงเข้าไปอีกลูก 3-0 มันจบแล้ว แน่นอน พวกเราตายแล้ว ผมไม่เคยเจอกับทีมที่ดีขนาดนั้นมาก่อน กาก้าเป็นผู้เล่นที่สุดยอด ผมรู้อยู่แล้ว ไม่ว่าใครที่ได้เป็นตัวจริงในทีมบราซิลต้องเป็นคนพิเศษแน่ แต่ผมไม่เคยชื่นชมในความเร็วของเขาขณะไปกับบอลมาก่อน จนกระทั่งได้ใช้ครึ่งนั้นหมดไปกับการวิ่งไล่ตามเงาของเขา ตลอดชีวิตผมไม่เคยเจอคู่แข่งที่วิ่งไปพร้อมบอลได้เร็วเท่าเขามาก่อน กาก้าเป็นสายฟ้า ในบรรดามิดฟิลด์ด้วยกัน ผมค่อนข้างจะเร็วแล้ว และปกติผมจะเข้าสกัดทันเสมอกับผู้เล่นที่มีบอลกับตัว แต่ไม่ใช่กาก้า เขาเล่นได้ดีมาก เป็นมิดฟิลด์ที่ดีที่สุดของมิลานได้ง่ายๆ ผมไม่ได้กังวลถึงเจนาโร่ กัตตูโซ่เลยทั้งก่อนเกม ระหว่างเกม หรือหลังเกม ผู้คนยกย่องอิตาเลียนคนนี้ด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่กับผมมันเป็นคำร่ำลือเท่านั้นเอง เขาดูโหดแต่จริงๆแล้วก็น่ากลัวเท่าลูกแมวตัวหนึ่งเท่านั้นเอง ผมสาบานได้ว่ายินดีจะสู้กับเขาทุกสัปดาห์ เราไม่ทำร้ายคุณหรอก ผมไม่เคยเห็นกัตตูโซ่เล่นลูกสังหารสักครั้ง แล้วเขาก็ไม่ยิงประตูด้วย มิดฟิลด์ที่ผมจะกังวลเป็นแบบฮวน โรมัน ริเกลเม่ กาก้า หรือโรนัลดินโญ่ พวกเขาเล่นเกมบุก ส่งบอล ยิง แล้วก็เป็นประตู กัตตูโซ่แค่เล่นเพื่อแฟนๆ ดูสวยงาม มีอารมณ์ร่วม เขาเป็นคนหนึ่งในผู้เล่นมิลานที่มีรอยยิ้มบนหน้าตอนที่เดินออกจากสนามช่วงพักครึ่งเวลา ผมเห็น ให้ตายเหอะ  ผู้เล่นมิลานอีก 2-3 คนโบกมือให้แฟนๆและครอบครัว มันทำให้ผมหงุดหงิด พอๆกับพฤติกรรมของปีร์โล่ช่วงก่อนหมดครึ่งแรก มันไร้ความเคารพกันอย่างมาก โอเคล่ะว่ามิลานเล่นเราเสียเละเทะ แต่คุณไม่มีทางทำแบบนั้นกับคู่แข่งหรอก ไม่มีวัน จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 14:46:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผมเดือดมากตอนที่เข้าไปในห้องแต่งตัว “เจ้าพวกบ้านั่นคิดว่ามันจบแล้ว” ผมพูด “ยังหรอก” หลังจากนั้นผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก ผมนิ่งเงียบ โมโหกับผลงานของเรา  ของผมเอง และการยิ้มเยาะจากกัตตูโซ่ ห้องแต่งตัวตกอยู่ในความเงียบไป 2-3 นาที เรานั่นอยู่อย่างไร้ชีวิต ความฝันของพวกเราเหมือนจะดับหายไปแล้ว ความเศร้าปกคลุมทั่วทุกคนในห้องนั้น แฮร์รี่นั้นอยู่ตรงนั้นพร้อมกับแพ็คน้ำแข็งประคบอยู่ที่ขาหนีบ พระเจ้า เขาดูเลวร้ายมาก ก้อนยื่นออกมาขนาดเท่าลูกเทนนิส  ฝั่งตรงข้ามกันนั้นในห้องมีการถกเถียงกันถึงอาการของสตีฟ ฟินแนนว่าเขาจะกลับเข้าไปเล่นต่อได้ไหม “ผมอยากอยู่ต่อ” สตีฟพร่ำบอกแบบนั้น นักกายภาพใช้เวลากับเขาอยู่นาน นักเตะค่อยๆเริ่มพูดกันเรื่อยๆ ไม่มีการฟ้อง ไม่มีการโทษใคร มีเพียงความเสียใจที่ยังอยู่ “ให้ตายเถอะพวกเรา มันเกิดอะไรขึ้น?” ผมพูด “ราฟาบอกให้เราเหนียวแน่นไว้ ห้ามทำผิดพลาด นี่มันเหมือนเล่นอยู่แค่ข้างเดียว พวกเรายังไม่ได้เริ่มเล่นเลยด้วยซ้ำ” บางคนแทบแหลกสลายไปแล้ว ไม่มีทางที่เราจะยิงได้ 3 ลูกในเกมกับมิลานแน่ๆ โดยเฉพาะเมื่อเห็นพวกเขาเล่นในครึ่งแรก “เราต้องอย่าให้มันเป็น 5-0” คาร์ราพูด “อย่าปล่อยให้กลายเป็นโศกนาฏกรรมที่นี่เลย” เราต้องการคนที่ทำให้เรากลับมาได้อีกครั้ง คนที่ทำให้เราเชื่อ ราฟาก้าวเข้ามา บอสผู้ปราดเปรื่อง ปราดเปรื่องจริงๆ ในตอนพักครึ่ง “เงียบ” เขาพูด เสียงซุบซิบค่อยๆหายไป เรามองไปที่ผู้จัดการของเรา สงสัยว่าเขาจะเปลี่ยนแทคติกอย่างไรได้อีกเพื่อให้เกิดปาฏิหาริย์   “ฟินแนนออก ดีดี้เข้า” ราฟาพูด แล้วต่อด้วยคำสั่งอื่นๆ “3คนในแนวหลัง ดีดี้อยู่แนวเดียวกับซาบี้แต่เล่นรับมากกว่า พวกเธอ 2 จัดการกับกาก้า วลาดี้เล่นเหมือนวิงแบ็กมากกว่ามิดฟิลด์ฝั่งขวา สตีเวนบุกมากขึ้นอีก นายกับหลุยส์ประสานงานกับบารอส ปีร์โลไม่ค่อยเคลื่อนที่มากเท่าไหร่ เข้าทั้ง2 ข้าง อย่าให้เขาเล่นได้ เซดอร์ฟก็เหมือนกัน  เข้าหาพวกเขาให้เร็วขึ้นแล้วรักษาบอลไว้ให้ดี” เพียงแค่ฟังแผนทางรอดของบอสก็ทำให้เรารู้สึกดีขึ้น ราฟาเป็นผู้นำที่แท้จริง เป็นผู้ช่วยให้เราฟื้นขึ้นได้ หลังจากจัดการกับแทคติกส์เขาก็เริ่มหันมาจัดการสภาพจิตใจพวกเรา “อย่าก้มหัวยอมแพ้” เขาพูด “พวกเธอกำลังเล่นให้กับลิเวอร์พูล อย่าลืม เชิดหน้าเข้าไว้เพื่อแฟนๆ พวกเธอไม่มีสิทธิ์เรียกตัวเองว่าเป็นผู้เล่นลิเวอร์พูลถ้าปล่อยให้ตัวเองท้อแท้อยู่อย่างนั้น พวกแฟนๆเดินทางมาไกล อย่าทำให้พวกเขาผิดหวัง จงเชื่อในตัวเองแล้วเราจะเชื่อในตัวพวกคุณ จงเปิดโอกาสให้ตัวเองได้เป็นวีรบุรุษ” ราฟาช่วยเปลี่ยนบรรยากาศแห่งความพ่ายแพ้ให้กลายเป็นความท้าทาย ออกไปสู้กันเถอะแต่ไม่ใช่พร้อมกับเสียงคร่ำครวญ ราฟาพูดถึงแฟนๆอยู่ตลอด ข้างนอก สกอร์บอร์ดอันยักษ์แสดงผล “มัลดินี่ 1’, เครสโป 39, 44’” เผชิญหน้ากับแฟนของพวกเรา ข้อพิสูจน์ผลงานอันย่ำแย่ของลิเวอร์พูลแสดงอยู่บนนั้น หากจ้องไปที่สกอร์บอร์ดแฟนลิเวอร์พูลต้องคิดว่าเราแพ้การต่อสู้นี้ไปแล้วแน่ ลึกๆลงไปแฟนๆก็ตื่นเต้นมากแล้วที่เรามาถึงรอบชิงชนะเลิศ พวกเขาเห็นถึงคุณภาพของทีมที่เราดิ้นรนต่อสู้อยู่ เหนือกว่าอะไรทั้งหมด เหนือกว่าหลักฐานที่พิสูจน์ความเหนือกว่าของมิลาน แฟนๆของพวกเรากำลังร้องเพลงด้วยความภูมิใจ “ฟังสิ” ผมพูดกับคนอื่นๆ “ฟังเสียงนั่น” เสียงร้องเพลงของแฟนลิเวอร์พูลกว่า 40,000 คนดังเข้ามาในอุโมงค์ มาถึงห้องแต่งตัว และมาถึงหัวใจของพวกเรา ไม่น่าเชื่อ ลิเวอร์พูลตามอยู่ 3-0 ถูกบดขยี้โดยกาก้ากับเครสโป และแฟนของพวกเรากำลังร้องเพลง “You’ll Never Walk Alone” ผู้เล่นทุกคนมองหน้ากันและกันด้วยความประหลาดใจและภูมิใจ “พวกเขาไม่เคยหมดหวังในตัวพวกเรา“ ผมตะโกน “เราก็ต้องไม่ยอมแพ้เช่นกัน” ด้วยเสียงเพลง “You’ll Never Walk Alone” แฟนๆส่งข้อความถึงอีก 11 คนในห้องแต่งตัวนั่น แฟนๆจะอยู่กับคุณเสมอ ไม่ว่าจะท่ามกลางกระแสลม ท่ามกลางพายุฝน ท่ามกลางช่วงเวลาแห่งเคราะห์กรรมเช่นนี้ ไม่ว่าผู้เล่นจะเจ็บสักเท่าไร พวกเราจะไม่เคยเดินเดียวดาย แฟนๆอยู่กับเราเสมอ อยู่ด้วยกัน  ข้อความจากพวกเขาคือให้เราเล่นด้วยความเคารพ ความภูมิใจในเสื้อสีแดง “แฟนๆ อยู่กับเรา” ผมพูด “ทำอะไรให้พวกเขามีความสุขกัน พวกเขาหมดเงินไปมากเพื่อมาที่นี่ พวกเขากำลังร้องชื่อของพวกเราในขณะที่เราตามอยู่ 3-0 ถ้าเราได้คืนมาประตูหนึ่ง พวกเขาจะสนับสนุนเรามากขึ้นไปอีก และนั่นจะช่วยให้เราได้มาอีก มาเถอะ ไปแสดงให้พวกเขาเห็นกัน” ในฐานะกัปตัน เป็นความรับผิดชอบของผมที่จะนำคนอื่นๆกลับไปสู้ ผมออกมาที่อุโมงค์จ้องมองผู้เล่นมิลานที่ผมเดินผ่าน ผมต้องการจะบอกพวกเขา  เล่นเกมกันต่อเถอะ เราไม่เชื่อว่ามันจบแล้ว ผู้เล่นของมิลานดูสับสน พวกเขาเดินกลับลงสู่สนามที่เต็มไปด้วยเสียงจากแฟนลิเวอร์พูล ผมเองยังเกือบถูกน็อคด้วยเสียงจากแฟนของเรา แฟนมิลานถูกกลบเสียหมด ถ้ายูโรเปียนคัพไฟนอล 2005 แข่งต่อยมวยกันระหว่างแฟนบอล ผู้ตัดสินคงเข้ามาตอนครึ่งเวลาเพื่อกันแฟนมิลานไม่ให้บาดเจ็บไปมากกว่านั้น ความมั่นใจของผมเริ่มกลับมา สัญชาตญาณของผมคือการต่อสู้อยู่แล้ว  สู้กับเพื่อนๆของพี่ชายที่ไอร์ออนไซด์ สู้กับความผิดหวังจากลีลแชลล์ สู้กับความเจ็บปวดจากอาการบาดเจ็บ ผมชินกับหมัดหนักๆมาก่อน แล้วผมก็ฟื้นขึ้นมาได้เสมอ ทำไมผมจะฟื้นมาไม่ได้อีกครั้งนี้? ลิเวอร์พูลมี 45 นาทีเพื่อเอา 3 ประตูกลับมา “มาลุยกันเลย!” ผมตะโกนไปที่ลูกทีมตอนที่เกมเริ่มขึ้นอีกครั้ง จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 14:50:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แทบจะในทันทีเราก็เห็นถึงความสูงของภูเขาที่เราต้องข้ามไป มิลานมีคลาสอย่างแท้จริง ภายใจไม่กี่วินาทีเชฟเชนโกก็ปั่นฟรีคิกไปให้เจอร์ซี่ปัดออกไป ซึ่งผมเรียกท่านี้ว่า “คาเมร่าเซฟ” เป็นท่าสำหรับออกโทรทัศน์โดยเฉพาะ  จริงๆแล้วมันไม่ได้เป็นฟรีคิกที่ดีมาก และถ้าเข้าประตูไปผมก็ต้องโทษว่าเป็นความผิดดูเด็กแน่ ไม่ว่าผู้รักษาประตูคนไหนก็รับลูกแบบนั้นได้ เขาแค่ทำให้มันดูดีเวลาออกกล้องเท่านั้นเอง ตอนที่ความวุ่นวายเริ่มจางหายไปหลังจากโอกาสของมิลาน ผมมองไปยังผู้เล่นของเรา ทุกคนดูเปลี่ยนไป พวกเขาต่างเปี่ยมด้วยความพอใจในรูปเกม มิลานรู้สึกว่างานของพวกเขาจบแล้ว แม้จะเสียสัก 1 ประตู มัลดินี่กับพวกของเขาก็ยังรู้สึกดีกับผล 3-1 ดีล่ะ มาลองทดสอบดู ผมเล่นไปข้างหน้ามากขึ้น ถูกปลดปล่อยจากภาระตรงกลางด้วยดีดี้ การมาของเขาเป็นกุญแจสำคัญ ถ้าเบนิเตซมีโอกาสได้เลือก 11 คนแรกที่อีสตันบูลใหม่เขาคงให้ดีดี้ซึ่งเล่นได้ดีมากในครึ่งหลังลงเป็นตัวจริง มิลานสร้างปัญหาให้เรามากมายกับการที่ไม่มีมิดฟิลด์ตัวเก็บบอลซึ่งทำให้ราฟาต้องเสียใจที่เขาไม่ได้ให้ฮาร์มันลงตั้งแต่เริ่มเกม ผมรู้ว่าเขาชื่นชมดีดี้มากในตอนนั้น เขาให้สัญญาใหม่และให้เขาเล่นในเกมใหญ่ๆ ดีดี้ไม่เคยทำให้ราฟาหรือลิเวอร์พูลผิดหวัง แล้วก็ยังคงเป็นเช่นนั้นในตอนที่ถูกเปลี่ยนเข้ามาในเกมที่อีสตันบูล ขณะที่มีดีดี้คอยลาดตระเวนอยู่ข้างหลัง ผมก็บุกเข้าไปในฝั่งมิลาน  ได้เวลากลบเสียงยิ้มเยาะนั้นเสียที ต้องเสี่ยงบ้างแล้ว ผมวิ่งเข้าไปในฝั่งของมิลานในนาทีที่ 54 จังหวะเดียวกับที่รีเซ่ได้บอลทางฝั่งซ้าย ถ้าเขาครอสบอลตอนนี้’ ผมคิด ‘ผมยิงได้แน่ มาเลยจินเจอร์ ส่งเข้ามาในกรอบเดี๋ยวนี้’   บ้าฉิบ.. บอลถูกบล็อกไว้โดยคาฟู ผมหยุดดูแล้วก็ไปต่อ แค่เสี่ยงดู-บอลอาจจะเข้ามาอีกครั้งก็ได้ จินเจอร์ส่งได้สวยมากคราวนี้ เขาเปิดบอลออกมาก่อนที่คาฟูจะเข้าไปปิดทางได้อีกครั้ง ผมอยู่ที่ระยะประมาณ 12 หลาโดยมี ยาป สตัมที่ยืนนิ่งห่างจากผมออกไปอีก 1 หลา บอลจากรีเซ่พุ่งเข้ามาเร็วมาก ‘ใช้พลังของมัน’ ผมบอกกับตัวเอง ‘ส่งไปตรงๆเหนือหัวดีด้านั่นล่ะ’ ผู้รักษาประตูของมิลานกางแขนออกแต่บอลลอยเหนือหัวเขาแล้วเข้าประตูไป เข้าไปซะ!โหม่งได้ดี! เป็นหนึ่งในไอเท็มสะสมได้เลย นั่นเป็นลูกโหม่งลูกเดียวที่ผมทำประตูได้ในฤดูกาลนั้น และเป็นลูกเดียวที่ลิเวอร์พูลทำได้ในยุโรปด้วย ทั้งหมดต้องขอบคุณดีดี้กับจินเจอร์ ผมไม่มีทางบุกขึ้นไปได้มากขนาดนั้นถ้าดีดี้ยังคงนั่งดูอยู่ข้างสนาม ต้องให้เครดิตราฟาด้วยเหมือนกันกับการเปลี่ยนแทคติก บรรยากาศเปลี่ยนไป ผมวิ่งไปหาแฟนลิเวอร์พูลเพื่อจะปลุกใจพวกเขา มาเถอะ!เรามีโอกาสแล้ว!เสียงดังขึ้นอีก ตีเสมอมิลานให้ได้พวกเรา แฟนลิเวอร์พูลช่วยดึงผู้เล่นขึ้นมาได้ ผมก็อยากจะช่วยดึงพวกเขาขึ้นมาเช่นกัน พวกเขาตอบสนองอย่างที่ผมคิดไว้ เสียงโห่ร้องดังกระหึ่มยิ่งขึ้นไปอีก จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 14:53:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มิลานต้องเอาคืนแน่ ทีมพวกเขาเต็มไปด้วยผู้ชนะมีดาราอย่างกาก้าและมัลดินี่ ก่อนที่พวกเขาจะได้หายใจเราต้องปิดหนทางเสียก่อน กดดันเข้าไปอีก อีก 2 นาทีต่อมาดีดี้ได้บอลและส่งต่อให้วลาดี้ที่อยู่ห่างประตูไป 25 หลาและก็ไม่ได้ดูน่ากลัวอะไร เห็นได้ชัดว่ามิลานไม่คิดว่าเขาเป็นอันตราย เซดอร์ฟแทบจะไม่ยอมยืดขาออกมาเพื่อปิดทางสมิเซอร์ด้วยซ้ำ ตอนที่เขาเตะบอลออกไปผมคิดว่าดีด้าจะรับได้ มันไม่ได้แรงขนาดนั้น แต่เขาพลาด บอลลอยเข้าสู่ตาข่าย!! ‘ให้ตายเถอะ เราทำได้’ ผมคิด “เร็วเข้า เอาให้ได้ลูกที่ 3” ผมตะโกนบอกกับผู้เล่นของเราตอนที่เราฉลองประตูของวลาดี้จบ ผมเชื่ออย่างสนิทใจตอนนั้นว่าลิเวอร์พูลไม่มีทางแพ้เกมนี้แน่ ไม่มีทาง มิลานกำลังแย่ พวกเขาคอตกกันหมด ไม่มีการพูดกัน ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ มิลานกลายเป็นซากศพเดินได้ไปแล้ว มาฝังกลบกันเลยเถอะ คาร์ร่าผู้ไม่เคยยอมแพ้ เพื่อนของผมและผู้รับใช้คนสำคัญของลิเวอร์พูล บุกขึ้นมาในอีก 3 นาทีต่อมา เขาส่งบอลให้บารอสใกล้ๆกรอบเขตโทษ ผมวิ่งตามมาข้างหลัง ภาวนาต่อพระเจ้าว่าบารอสจะเห็น ถ้าเขาเห็นผมต้องยิงได้แน่ “มิลลี่!” ผมตะโกน “มิลลี่!มิลลี่!มิลลี่!” บารอสได้ยินผม ได้ยินคำสวดภาวนาของผมและส่งบอลมาให้ผมตรงจุดพอดี ตลอดเวลาของเขากับลิเวอร์พูลบารอสโดนข้อหาว่าเห็นแก่ตัว ยอมแพ้ง่ายๆ และทำเพียงเพื่อตัวเองมาตลอด แต่เขาแสดงถึงสิ่งที่แท้จริงออกมาในคืนนั้นที่อีสตันบูล แต่ก็นั่นล่ะ การวิ่งของผมตอนนั้นดีมากๆ บารอสจะไม่เห็นได้อย่างไร! บอลจากเขาผ่านเข้ามา และผมกำลังยกขาซ้ายขึ้นเพื่อจะยิงและตอนนั้นกัตตูโซ่สกัดขาผม ผมล้มลง ถ้าผมจะยังยืนอยู่ได้ก็ต้องทำแน่ เพราะผมรู้ว่าผมต้องยิงลูกนั้นได้ มันเหลือแค่ผมสู้กับดีด้าและก็ต้องมีผู้ชนะเพียงคนเดียว ผมอยากจะทำให้ได้ในนัดชิงฯ แต่กัตตูโซ่ขัดขาผม “จุดโทษ!” ทุกคนร้อง ผมมองไปที่ปฏิกิริยาของเมฆูโต กอนซาเลซเขาถูกล้อมไปด้วยผู้เล่นมากมายกำลังบ่นใส่ ผู้เล่นมิลานบอกว่าผมพุ่ง ซึ่งมันไม่จริงเลย คาร์ร่าพยายามบอกกรรมการว่าฟาวล์แบบนั้นต้องถูกไล่ออกด้วย ผมตื่นเต้นขึ้นไปอีก ราฟาให้ใครยิงจุดโทษนะ? คิดสิ คิด ไม่ใช่ผม ผมรู้เรื่องนั้นดี  หลุยส์พยายามจะเอาบอลมาจากคาร์รา คาร์ราจำได้ว่าเบนิเตซเป็นคนเลือกคนเตะจุดโทษในแต่ละเกม และถ้าคนนั้นพลาดเบนิเตซก็จะรับความผิดไว้เอง นั่นเป็นการจัดการที่ฉลาด ซาบี้ได้รับมอบหมายในเกมนี้ เขาเป็นอย่างที่คุณชอบนั่นแหละ ซาบี้เข้ามาควบคุมสถานการณ์ เขาเอาบอลมาจากคาร์ราแล้วไปวางไว้บนจุดตั้งเตะ  พูดถึงความกดดัน ‘ ได้โปรดเถอะซาบี้ ส่งบอลนั่นเข้าไปตุงตาข่ายที’ ผมภาวนา ซาบี้เตะออกไปแรงและพุ่งต่ำ ผมเริ่มออกวิ่งเพื่อไปฉลองแล้ว ให้ตายสิ!! ดีด้าปัดได้!!  เราเสร็จแน่ . แต่บอลลอยออกมา ซาบี้ตอบสนองได้ไว้ที่สุด เป็นสุดยอดมืออาชีพอย่างเคย เขาตามไปซ้ำบอล และลูกยิงนั่นก็ยอดเยี่ยม เขาเตะมันด้วยเท้าซ้าย เข้าไป! รับไปซะดีด้า! รับไปซะมิลาน! ไหนละรอยยิ้มพวกนั้น? พระเจ้า ผมโล่งใจแทนซาบี้ ถ้าลิเวอร์พูลกับบ้านพร้อมกับความพ่ายแพ้ 3-2 และพลาดจุดโทษไป นั่นต้องเป็นจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ในชีวิตซาบี้แน่ แฟนลิเวอร์พูลจะมีปฏิกิริยายังไง? แม้โดยบุคลิกซาบี้เป็นคนเข้มแข็งและเขาต้องผ่านมันไปได้แน่แต่ผมดีใจที่คนดีๆและสุดยอดผู้เล่นอย่างเขาไม่ต้องลองอยู่ในสภาพนั้น ผมคงไม่อยากให้มีบันทึกว่าพลาดจุดโทษในเกมนัดชิงชนะเลิศยูโรเปียนคัพอยู่ในใบประวัติของผมแน่ โล่งใจ ความสุข ทุกๆอารมณ์เปี่ยมขึ้นมาตอนที่เราวิ่งไล่ซาบี้ มันกลายเป็นพิรามิดไปแล้ว ซาบี้หายไปท่ามกลางเสียงตะโกน เสียงหัวเราะ และเหล่าเพื่อนร่วมทีมที่ไม่อาจจะควมคุมตัวเองได้   6 นาทีที่ทำให้มิลานใจสลาย  6 นาทีที่ลบรอยยิ้มเยาะออกไป มันเป็นปรากฏการณ์การทำประตูในรวดเดียวที่ทำลายพวกเขาลง  ผม ต่อด้วยวลาดี้ แล้วก็ซาบี้  แบง! แบง! แบง!   ผู้เล่นมิลานดูเหมือนเพิ่งผ่านอุบัติเหตุหมู่มา ต่างเดินวนไปทั่วๆอย่างไรจุดหมาย แก้ไขเมื่อ 18 มิ.ย. 50 19:50:20 จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 14:56:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คาร์โล อันเชล็อตติพยายามจะปลุกซากศพของฝั่งมิลานให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง เซดอร์ฟถูกถอดออกและให้แซร์จินโญ่ที่แสนคล่องแคล่วลงมาวิ่งอยู่ทางด้ายซ้ายแทน ราฟาตอบกลับในทันที “สตีเวน” เขาตะโกน “ไปเป็นแบ็คขวา สตีเวน นายจับแซร์จินโญ่ได้” วลาดี้เป็นวิงแบ็กฝั่งขวาในตอนนั้นแต่ราฟาคิดว่าเขาเล่นเกมรับได้ไม่ดีพอจะรับมือกับแซร์จินโญ่ ผมจึงต้องมาอยู่ที่นั่นแทน  ขอบคุณนะราฟา แซร์จินโญ่ดูสดมากและผมก็กำลังจะเป็นตะคริว ตอนที่เมฆูโต กอนซาเลซให้สัญญาณหมดเวลาปกติร่างกายผมหมดสภาพไปแล้ว ‘ให้ตายเถอะกรรมการ’ ผมคิด ‘ทำอะไรสักอย่างเถอะ ผมแย่แล้ว’ น่องผมเป็นตะคริวทั้ง 2 ข้าง “ผมไม่มีแรงเหลือแล้ว” ผมบอกกับนักกายภาพคนหนึ่งของลิเวอร์พูลที่เข้ามานวดให้ผม สนามอตาเติร์กกว้างมากและอากาศก็ชื้นเหลือเกิน ผมหมดเรี่ยวแรง อีก 30 นาทีข้างหน้าเป็นเหมือนโทษจำคุกตลอดชีวิตของผม ช่วงเวลาแบบนี้มักทำให้นักฟุตบอลค้นพบตัวเอง ผมทำได้มาแล้ว คราวนี้จะทำได้อีกไหม? ผมยังมีอะไรเหลืออีกไหม? คำถามมากมายเข้ามารุมล้อมผม ผมนอนอยู่ตรงนั้น ถุงเท้าถูกร่นลง สนับแข้งถูกถอดออกตอนที่นักกายภาพช่วยให้ขาของผมดีขึ้นมาอีกนิด  ตะคริวยังคงอยู่และค่อยๆเป็นมากขึ้นทีละน้อยแต่ผมยังขยับได้และทำให้ความเจ็บปวดหายไปได้ ยังเหลืออีก 30 นาที ใส่ไปทั้งหมด อีกครั้ง และอีกครั้ง ช่วงต่อเวลาพิเศษเริ่มขึ้นและแซร์จินโญ่ก็กลับมาสู้กับผมต่อ ทั้งความมุ่งมั่นแบบฆาตกรและความเร็วดั่งไฟของเขา เขาติดอะไรไว้กันแน่? มอร์เตอร์ไบค์งั้นรึ? ผมเล่นด้วยสัญชาตญาณเท่าที่มี อย่างไรไม่รู้ผมก็เข้าแทคเกิลบราซิลเลี่ยนคนนี้คนได้ จากไอร์ออนไซด์ถึงอีสตันบูล ผมทุ่มเทให้การแทคเกิลมาตลอดชีวิต ร่างกายของผมถูกตั้งโปรแกรมมาให้ทำแบบนั้น เพราะฉะนั้นตอนที่ผมเหนื่อยที่สุด ตอนที่ผมหมดพลัง สมองไม่ทำงานแล้ว ร่างกายผมจึงทำตามสัญชาตญาณของมันและสู้ต่อไป ขายาวๆของผมยืดออกเพื่อแทคเกิลครั้งใหญ่ใส่แซร์จินโญ่   ทุกๆคนในชุดสีแดงต่างผลักดันตัวเองจนเกินขอบเขตไปแล้ว อย่าให้มิลานยิงได้! พวกผู้เล่นรุ่นไลท์เวทของเรา การ์เซียกับวลาดี้สู้อย่างกับเป็นสิงห์โต แม้จะหลังชนฝาแล้วแต่ทุกคนยังสู้ต่อ ความผูกพันระหว่างเพื่อนรวมเราไว้ด้วยกัน คาร์ร่ากลายเป็นผู้บัญชาการไปอย่างช่วยไม่ได้ เขาทำตัวเองเป็นเหมือนปราการเพลิง สกัดบอลทุกลูกที่เข้ามาใกล้ แม้ว่าตัวเองจะต่อสู้อยู่กับตะคริวด้วยเช่นกัน ความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะชนะแผ่ไปทั่วทุกอณูในตัวคาร์ร่า เขาเป็นผู้นำชั้นยอดของลิเวอร์พูล ช่วยเหลือคนอื่นๆ ให้คำแนะนำดีๆ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นคำแนะนำอย่างชาญฉลาดในเรื่องฟุตบอลเพราะเขารู้เรื่องนี้เยอะเหลือเกิน การมีคาร์ราเหมือนมีกัปตันอีกคนอยู่ข้างหลังผม เราต้องการเขาในอีสตันบูล เขาทุ่มเททุกสิ่งที่มี มีครั้งหนึ่งที่ผมเห็นเขาพยายามเอาขาดันป้ายด้านหลังเพื่อยืดให้คะตริวคลายลง คาร์ราระลึกได้หลังจากนั้นว่าการเล่นขณะเป็นตะคริวไปด้วยแย่ยิ่งกว่าเล่นไปทั้งๆที่ขาหักเสียอีก ผมสงสารเขา เราเล่นไปแบบไม่มีอะไรเหลือเลย มีเพียงแค่ความมุ่งมั่นและการไม่ยอมแพ้เท่านั้น ผมหวังว่าตัวเองจะได้เข้าไปอยู่ใกล้ๆป้ายพวกนั้นบ้างเพื่อจะได้ลดความเจ็บปวดลง แต่ผมอยู่ด้านนอกกำลังรับมือกับทอร์นาโดลูกยักษ์จากบราซิลเลี่ยนที่ชื่อแซร์จินโญ่อยู่ ตอนที่วิ่งไล่เขาผมนึกถึงความทรมานตอนที่แพ้เชลซีในคาร์ลิงคัพ ผมจะไม่ปล่อยให้ครั้งนี้หลุดมือไปได้อีก เหรียญนั่นเป็นของผม ....แม้ข้างในเหมือนกำลังจะตายแต่ผมต้องแสดงความแข็งแกร่งออกมาเพื่อให้ทีมยังคงเชื่อต่อไป เข้มแข็งเข้าไว้ เป็นผู้นำให้ได้ ผมกระตุ้นคนอื่นๆอยู่เรื่อยๆ ท่ามกลางความสับสนนั่น ผมอยากจะแสดงความนับถือต่อมิลานเช่นกัน โดยเฉพาะเชฟเชนโก้ ราชาแห่งดาวยิง และเจ้าชายในหมู่มวลมนุษย์  ตอนที่ผมเข้าแทคเกิลเขา ผมช่วยดึงเขาขึ้นมา ตอนที่เราเปลี่ยนแดนช่วงหมดเวลาครึ่งแรกของการต่อเวลาพิเศษ ผมเดินผ่านเขาไปแล้วบอก “ขอให้โชคดี” ผมไม่ได้เป็นเพื่อนของเชฟเชนโก้ แต่เขาเป็นกัปตันของผมในเกมการกุศลหาทุนช่วยเหลือเหยื่อสึนามิ และเราได้คุยกัน เขาเป็นคนดีทีเดียว เขายังเป็นหนึ่งในศูนย์หน้าชั้นยอดของโลกอีกด้วย และตอนที่บอลตกลงที่เขาในระยะ 2 หลาขณะที่อีก 2 นาทีจะหมดเวลา ผมคิด ‘เท่านั้นล่ะ มันจบแล้วจริงๆ เชฟเชนโก้ไม่มีทางพลาดแน่’ ผมแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกินขึ้น ไม่มีใครที่อยู่ในอตาเติร์กในค่ำคืนสุดพิเศษนั่นจะเข้าใจได้แน่ เชฟเชนโก้คิดว่าเขาโหม่งเข้าไปแล้วแต่เจอร์ซี่สกัดไว้ได้ และเขาก็นึกว่ามันเข้าไปอีกครั้งตอนที่ยิงลูกที่สวนกลับมา เจอร์ซี่ปัดไว้ได้อีกครั้ง  มันเป็นการสกัดที่ประหลาดมาก ไม่ใช่แบบที่จะซ้อมเทคนิคกันมาไว้ได้ มีอะไรบางอย่างมาป้องกันลิเวอร์พูลไว้แน่ในเวลานั้น ผมเชื่อจริงๆ.... ตอนที่เจอร์ซี่ทำดับเบิลเซฟสุดยอดนั่นได้ ผมคิดว่าคนบางคนเข้าข้างเราอยู่ .....มิลานรู้สึกว่าพระเจ้ากับเทพธิดาแห่งโชคได้ทอดทิ้งพวกเขาไปแล้ว ทางจิตใจ เหล่าอิตาเลียนต่างแหลกสลายไปแล้ว และนั่นเป็นสิ่งที่แย่ที่สุดเวลาที่ต้องเล่นจุดโทษตัดสิน จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 14:58:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่เสียงนกหวีดหมดเวลาดังขึ้นผมถูกลากไปทั่วสนามด้วยอารมณ์ต่างๆกัน ทั้งโล่งใจทั้งภูมิใจที่เราสู้กลับมาจนเสมอได้ และยังต้านไว้ได้ในตอนที่ทั้งเชฟเชนโก้กับแซร์จินโญ่บุกกระหน่ำเข้ามา แต่ผมกลับเครียดสุดๆเพราะยังมีจุดโทษรออยู่ ราฟาเดินเข้ามาท่ามกลางพวกเราและถามว่าใครอยากจะยิงจุดโทษบ้าง “ไม่ละ” ฌิมี่บอก “ได้เลย” คาร์ราพูด แบบฉบับของเขานั่นแหละ คาร์รามักคิดว่าตัวเองยิงจุดโทษได้ดีเสมอ ราฟาได้คำตอบรับจากดีดี้ ซาบี้ ผม วลาดี้ ฌิบริล ริเซ่และการ์เซียด้วยเช่นกัน จาก 8 คนนั้นราฟาเลือก 5 คนแรกของเขา ผมมองที่ลำดับ ดีดี้ ฌิบริล ริเซ่ วลาดี้ และก็ผม คนที่5! ขอบคุณนะ ความกดดันอยู่ที่คนที่ 5 เสมอเพราะถ้ามีอะไรผิดพลาดมันจะไม่มีวันถูกลืมได้เลย ตอนที่ผมกำลังคิดถึงความกดดันพิเศษของตัวเอง หลุยส์ก็เข้าไปหาราฟา “ผมอยากเตะจุดโทษ” เขาพูด ผมภูมิใจที่มีผู้เล่นมากมายต้องการหน้าที่นี้ ลึกลงไปพวกเขาอาจกำลังร้อง “ไม่...ไม่....” อยู่ก็ได้ แต่เมื่อไหร่ที่ลิเวอร์พูลต้องการพวกเขาไม่เคยหนีไปไหนเลย ขณะที่เมฆูโต กอนซาเลซเรียกรวมทีม ความทรงจำเกี่ยวกับจุดโทษของผมก็ทยอยหลั่งไหลเข้ามา ผมหนีไม่ได้แล้ว ผมเริ่มเตรียมตัวเองให้พร้อม นึกภาพว่าจะยิงเข้าไปอย่างไร  ตอนที่ผมพลาดจุดโทษในเกมกับเสปอร์ส ผมบอกกับสื่อว่า “ผมจะไม่มีวันยิงจุดโทษอีกต่อไป”... แต่ผมโกหก ...จุดโทษเป็นโอกาสที่ดีในการทำประตู และในฐานะกัปตันผมต้องรับผิดชอบ ผมต้องเสนอตัวเอง “ก็ดี” ผมพูดกับราฟา “ผมจะยิงลูกที่ 5 เอง” ผมจะยิงและต้องยิงให้เข้าให้ได้ ก่อนอื่นผมต้องเข้าไปหาเมฆูโต กอนซาเลซและมัลดินี่เพื่อเสี่ยงทายเหรียญเสียก่อน “ถ้านายชนะการเสี่ยง เลือกเล่นก่อนจะได้สร้างความกดดันให้พวกนั้น” คาร์ราบอกผมตอนที่เดินไปหาผู้ตัดสิน มัลดินี่ชนะอีกครั้ง! .. เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ผมแพ้การเสี่ยงทาย 3 ครั้งในคืนนั้น นี่เขามีเหรียญ 2 หัวหรือไงเนี่ย ?? “เราจะเล่นก่อน” มัลดินี่พูด พวกเขาได้ข้างตัวเองไปด้วยซึ่งนั้นเป็นข้อได้เปรียบอย่างมาก แฟนมิลานต้องทำทุกอย่างให้เราเสียสมาธิแน่ เสียงโห่ คำด่า ทุกๆอย่าง แต่เรามีอาวุธลับของเราเอง คาร์ร่า ก่อนที่เจอร์ซี่จะไปที่ประตู คาร์ร่าลากเขามา “ทำสปาเกตตี้เลกส์” คาร์ราบอกเขา เจอร์ซี่ดูงง คาร์ร่าเห็นสีหน้าเจอร์ซี่แล้วเริ่มเขย่าแขนไปมา เขาอธิบายว่าบรูซ กร็อบเบล่าร์ทำว็อบบลี่ เล็กส์ยังไงในการยิงจุดโทษเมื่อยูโรเปียนคัพปี 1984 กับโรม่า ผมไม่แน่ใจว่าเจอร์ซี่มีอารมณ์จะฟังวิชาประวัติศาสตร์แค่ไหนในเวลาแบบนั้น แต่เขาเข้าใจดีถึงความชื่นชมในตัวกร็อบเบล่าร์ของคาร์ร่า คำแนะนำของผมที่ให้กับเจอร์ซี่ง่ายมาก “โชคดีนะ” คำพูดของคาร์ร่าติดอยู่ในความคิดของเจอร์ซี่ที่กระโดดไปมาอยู่บนเส้นขอบประตูอย่างกับแมวถูกลวก เราที่เหลือยืนมองจากเส้นกลางสนาม โอบไหล่ซึ่งกันและกันไว้ แสดงให้เห็นว่าเราชนะหรือไม่ก็แพ้ด้วยกัน แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 50 16:23:56 จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 15:02:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แซร์จินโญ่เป็นคนแรก เพราะถูกทำให้ตื่นเต้นกับท่าเต้นของเจอร์ซี่ บราซิลเลี่ยนผู้น่าสงสารเตะบอลไปถึงผู้ชมหลังประตู ผมยืนอยู่ที่วงกลมกลางสนามรู้สึกได้ถึงร่างกายของพวกเราทุกคนเหมือนถูกยกขึ้น แขนของการ์เซียกับรีเซ่กอดไหล่ผมแน่นขึ้น “เยส!” ผมตะโกน “ไปเลย ดีดี้!” ดีดี้ก้าวออกจากกลุ่ม ผู้เล่นบางคนเมื่อต้องเตะจุดโทษมักจะเหมือนคนไร้วิญญาณเดินออกไป แต่ไม่ใช่ดีดี้แน่ เขาเป็นเยอรมัน เรารู้ดีว่าเยอรมันไม่เคยพลาดจุดโทษ ผมหัวเราะลั่นตอนที่ดีดี้บอกเราทีหลังว่าเขาเล่นไปทั้งๆที่กระดูกเท้าหัก “ดีดี้ นายเล่นทั้งๆที่เท้าหักทั้ง 2 ข้างยังได้ นายแทบไม่ได้ขยับไปไหนนี่!” ผมแหย่เขา แต่ไม่จริงหรอก ดีดี้เก่งมากและผมรู้ว่าเขายิงได้แน่ เขาไม่เคยประหม่า เขามีประสบการณ์สูง ดีดี้เคยยิงจุดโทษให้กับทีมชาติเยอรมันมาแล้วและลูกนี้เขาก็ส่งมันผ่านดีด้าไปสบายๆ ด้วยการหลอกระหว่างการวิ่ง อีกครั้งที่ผมรู้สึกได้ถึงความสุขในหมู่นักเตะลิเวอร์พูล ดีดี้วิ่งกลับมาสู่ครอบครัวฟุตบอลของเขา สู่แถวที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม : คาร์ร่า ซามี่ ฉิบริล การ์เซีย ผม รีเซ่ ซาบี้ และวลาดี้ พวกเรายังยึดมั่นอยู่ด้วยกัน เรายืนดูนิ่งๆระหว่างที่การยิงจุดโทศดำเนินต่อไป เจอร์ซี่หยุดลูกยิงของปิร์โล่ได้ เยส! ซิสเซ่ยิงเข้าไป เยส!ยอห์น-ดาห์ล โทมัสสันทำให้มันเป็น 2-1  และก็ถึงตารีเซ่ แน่ละ’ ผมคิดขณะที่เขาก้าวออกไป ‘ผมต้องให้เขาเป็น 1 ใน 5 อยู่แล้ว’ รีเซ่เล่นเท้าซ้ายได้ดีที่สุดในเกม พลังหนักหน่วงราวกับฆ้อน เขาวิ่งเข้าไปยิงสุดแรงเกิด ทำเหมือนที่นายเคยทำเป็นประจำนั่นแหละจินเจอร์ เตะอัดมันเข้าไป ไม่น่าเชื่อว่ารีเซ่ยิงไปอย่างสวยงาม แต่ดีด้าแสดงการเซฟระดับโลกให้เราดู ...แย่ล่ะ!  ผมใจหายกับยอห์น อาร์เน่  ถ้าเขามีโอกาสได้ยิงลูกนั้นอีกครั้งเขาต้องยิงแรงจนตาข่ายขาด ลูกพุ่งไปถึงแฟนมิลานข้างหลังประตูแน่!  ในการซ้อม ถ้ารีเซ่ได้ยิงจุดโทษหรือยิงจากนอกกรอบเขตโทษเขาจะยิงสุดแรงเกิดทุกครั้ง ทิ่อีสตันบูล เขาเปลี่ยนใจระหว่างการวิ่ง ตอนที่เขากลับมาที่แถวของเราเขาดูแย่มาก ผมพยายามจะปลอบใจเขาแต่ไม่มีใครสามารถพูดอะไรได้หรอกในสถานการณ์แบบนั้น รีเซ่คงไม่ได้ยินอะไรอยู่ดี เขาจมอยู่ในความเศร้าโศกของตัวเอง หลังจากอัสตันบูลไม่มีใครพูดถึงจุดโทษลูกนั้นกับเขาอีก ไม่มีใครแสดงความไม่เคารพต่อเพื่อร่วมทีมที่แสนมีค่าของเรา ไม่ว่าใครที่เคยพลาดในการยิงจุดโทษรู้ถึงความเครียดแบบนั้นดีและคงหงุดหงิดมากหากมีใครพูดถึงมันขึ้นมาอีก แกรี่ แมคยังคงรู้สึกไม่ดีเวลามีคนพูดถึงการพลาดจุดโทศของเขาในเกมที่สก็อตแลนด์แข่งกับอังกฤษในยูโร 96 สจ็วร์ต เพียร์ซกับพอล อินซ์ก็ด้วย และพวกเขาก็มีสิทธ์ทำแบบนั้น พวกเขาแสดงความกล้าหาญในการยิงจุดโทษในสถานการณ์แบบนั้น เช่นเดียวกันกับรีเซ่ ไม่มีใครโทษเขา ตอนที่กาก้ายิงผ่านเจอร์ซี่เข้าไปเป็น 2-2 ถึงตาของสมิเซอร์ที่จะเดินออกจากเส้นปลอดภัยของลิเวอร์พูล ไปเลย วลาดี้  ผมยังคงแปลกใจว่าทำไมราฟาถึงเลือกวลาดี้เป็น 1 ใน 5? เขากำลังจะไปจากลิเวอร์พูลหลังนัดชิงจบลง สภาพจิตใจเขาจะแข็งแกร่งพอหรือ? เป็นอีกครั้งที่ราฟาเลือกได้ถูก ความสงสัยของผมหายไปพร้อมกับบอลสุดสวยจากวลาดี้ที่พุ่งไปสู่ตาข่ายหลังดีด้า เขาจูบตราลิเวอร์พูลบนเสื้อระหว่างวิ่งกลับมา วลาดี้บอกผมหลังจากนั้นว่าเขากำลังเป็นตะคริว ไม่มีใครสังเกตเลย! เป็นจุดโทษที่งดงามมากวลาดี้! เขาสงบขนาดที่ส่งดีด้าไปผิดทางได้ สุดยอด! ไม่ว่าวลาดี้จะไปที่ไหนในโลกนี้ ไม่ว่าเขาจะเล่นให้กับใคร ไม่ว่าเขาจะทำอะไรต่อไปจากนี้ ผมอยากให้เขารู้ว่าผมจะคิดถึงเขาและขอบคุณเขาเสมอสำหรับจุดโทษลูกนั้นในอีสตันบูล สำหรับสิ่งที่เขาทำให้ลิเวอร์พูลในการเตะครั้งสุดท้ายให้กับสโมสรแห่งนี้ มันคงไม่มีอะไรเหมาะกับคนดีๆอย่างเขาไปกว่านี้อีกแล้ว อะไรๆ เป็นไปไม่ราบรื่นนักในช่วงเวลาของเขากับลิเวอร์พูล น่าเศร้าที่เขาเจ็บอยู่เสมอหรือไม่ก็เล่นได้ต่ำกว่ามาตรฐานของตัวเอง แต่อย่างน้อยการเล่นของเขาในเกมนี้ก็เป็นการปิดฉากที่สวยงาม จุดโทษของวลาดี้หมายความว่าเชฟเชนโก้จะต้องยิงให้ได้ ‘เขาทำได้แน่’ ผมคิดขณะที่มองเขาเดินไปวางบอลลงที่จุดเตะ เชฟเชนโก้ส่งบอลเข้าสู่ตาข่ายครั้งแล้วครั้งเล่าจนเป็นปกติ การจบสกอร์ของเขาจัดเป็นที่สุดในโลกนี้ แต่สภาพจิกใจของเขาต้องย่ำแย่แน่โดยเฉพาะหลังจากพลาดโอกาส 2 ครั้งซ้อนในช่วงต่อเวลาพิเศษ เชฟเชนโก้ดูเหมือนแบกทั้งโลกไว้บนบ่าของเขาตอนที่รับบอลมาจากเจอร์ซี่นักอ่านใจคนใหม่ของเรา ผู้ที่เพียงแค่จ้องมอง ก็ทำให้ชาวยูเครเนี่ยนผู้ยิ่งใหญ่ได้รู้สึกถึงความหวาดกลัวได้ เจอร์ซี่ขยับไปมาบนเส้นประตู และขยับออกมาเพียง 1 หลา ลูกเตะของเชฟเชนโก้ค่อนข้างเบา พุ่งไปตรงกลางประตูพอดี...และเจอร์ซี่ก็ปัดได้!! เยสสสสสส!!! ความตื่นเต้นในตัวผมหายไปพร้อมกับเสียงตะโกนแห่งความดีใจ ความประหม่าที่จะต้องยิงจุดโทษเป็นคนต่อไป ผมไม่ต้องยิงแล้ว! งานจบแล้ว! เกมจบแล้ว! ได้เวลาปาร์ตี้! จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 15:04:31 ]

ความคิดเห็นที่ 12 การมองย้องกลับไปช่วงเวลาที่เจอร์ซี่ปัดบอลนั้นได้เหมือนการพยายามจะปะติดปะต่อความทรงจำ ผมเหมือนติดอยู่ในห้วงอารมณ์แห่งความสุข แต่ทุกๆวันหลังจากวันที่ 25 พฤษภาคม 2005 ความทรงจำเล็กๆน้อยๆ เกี่ยวกับคืนนั้นค่อยๆกลับมาหาผม และตอนนี้ผมก็สามารถจะวาดภาพนาทีที่แสนมีค่านั่นได้แล้ว การได้เห็นรูปภาพทั้งที่บ้าน เมลวู้ด หรือแอนฟิลด์กระตุ้นความจำได้ดี นี่ผมเต้นอย่างนั้นจริงหรือนี่? ผมร้องเพลงแบบนั้นจริงๆ? ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ผมได้ยินเพลง “Ring of Fire” ผมเหมือนย้อนเวลากลับไปยังการฉลองในวันนั้น ขณะที่ภาพของค่ำคืนนั้นค่อยๆกลับมาหาผม ความภูมิใจที่มีต่อการชนะยูโรเปียนคัพก็มากขึ้นเรื่อยๆ ตอนที่เจอร์ซี่เซฟบอลจากเชฟเชนโก้ คนอื่นๆเริ่มออกวิ่งเพื่อฉลองโดยมีเป้าหมายคือผู้รักษาประตูสุดมหัศจรรย์ของเรา คาร์ร่าควรจะกำลังเป็นตะคริวอยู่แต่ดูไม่เหมือนเลยสักนิด! เขาเป็นคนแรกที่ออกไป ตามด้วยฟินแนน หลุยส์ รีเซ่ ซาบี้ ดีดี้ แล้วก็ผมกับคนอื่นที่เหลือ หลังจากนั้นผมก็แยกออกไปหาแฟนๆ  ช่วงเวลาแสนพอเศษแบบนี้มีเพื่อพวกเขาโดยเฉพาะ  เหล่าเดอะค็อปให้กำลังใจเรามากมาย ทุ่มเทกับเรามามาก เราได้ตอบแทนพวกเขาแล้ว ผมเต้นไปตามลู่วิ่ง ล้อมรอบด้วยช่างภาพเต็มไปหมด ร้องแต่ “เยสสสสส!” ผมมองไปที่แฟนลิเวอร์พูลและเห็นป้ายเชียร์กับรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขา ผมเห็นครอบครัวของคาร์ร่าและได้ฉลองกับพวกเขาได้วย ผมเห็นโจ เดอะเรดแมน แฟนตัวจริงของลิเวอร์พูลที่ผมหาตั๋วมาให้ ผมคารวะเขากับภรรยา ผมหาครอบครัวของผมเองไม่เจอแต่ผมรู้ว่าพ่อ พอล และเพื่อนๆกำลังมีความสุขแน่   ผมอ่านป้ายพวกนั้นที่เหล่าแฟนๆทำให้ “กองทัพสีแดงของราฟา” และ “สตีวี่ จีกับคาร์ร่า : ดิ อิตาเลียนส จ็อบ” มีรูปผมแต่งตัวเป็นนักสู้ ผมเห็นลูกผู้ชายเต็มตัวกำลังร้องไห้อย่างหมดสภาพเพียงเพราะได้เห็นลิเวอร์พูลกลับมายิ่งใหญ่ในยุโรปอีกครั้ง ผมเห็นพ่อๆทั้งหลายกำลังกอดลูกชายที่ควรจะอยู่ที่โรงเรียน ผมเห็นกลุ่มแฟนที่ดีที่สุดในโลกกำลังมีช่วงเวลาที่พอเศษที่สุดในโลก พวกเขาไม่ต้องทนฟังคำแย่ๆจากแฟนแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดที่ชอบบอกว่าเราไม่เคยชนะรายการใหญ่ๆเลย “ที่อีสตันบูล เราครองแชมป์มา 5 ครั้ง!” 5 ครั้ง! ยูไนเต็ดเคยชนะยูโรเปียนคัพมา 2 ครั้ง เราทำได้ถึง 5  การชนะเลิศครั้งนี้หมายความว่าเราจะได้เก็บถ้วยไว้โดยถาวร ยูโรเปี้ยนคัพกำลังกลับบ้านและมันจะไม่มีวันจากแอนฟิลด์ไปอีก จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 15:06:05 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนที่ความคิดเหล่านี้แล่นเข้ามา ความเหนื่อยล้าที่สะสมในร่างกายผมก็หายไปทันที ผมเห็นกัปตันของลิเวอร์พูล ผมเพิ่งชนะยูโรเปียนคัพ เอามันกลับมาถาวรให้กับสโมสรที่ผมรัก น้ำตาผมเริ่มเอ่อ เตรียมจะท้นออกมาแล้วและผมก็พยายามไล่มันไป แฟนลิเวอร์พูลพยายามจะลากผมเข้าไปในฝูงชน “อย่าดึง ไม่งั้นผมจะล้มแล้ว” ผมร้อง ผมไม่มีแรงจะลากตัวเองออกมาได้อีก สุดท้ายผมออกมาได้แต่ขาผมก็หมดแรง เจฟ ชรีฟส์จากสกายตามหาผมเพื่อจะมาให้สัมภาษณ์แต่คำพูดหายไปหมด ผมซีดอย่างกับกระดาษ สั่นอย่างควบคุมไม่ได้  ผมใช่ร่างกายมากเกินไปในช่วง 2 ชั่วโมงที่ผ่านมาและตอนนี้ผมก็ยอมแพ้แล้ว เจฟถามผมหลายคำถามแต่มันเบลอมาก ผมอยากจะล้มลงบนพื้น เหนื่อยเหลือเกิน ผมเกือบจะเป็นลมไปแล้ว “ผมรู้สึกว่ามันยากที่จะพูดอะไรในตอนนี้” ผมพูดกับเขา ผมตื้นตันเกินกว่าจะพูดอะไรต่อได้ ผมต้องแยกออกมา ผมค่อยๆรับรู้มากขึ้นเรื่อยๆ ขณะผู้คนทยอยเดินเข้ามาในสายตาผมสังเกตเห็นเชฟเชนโก้ยังคงนอนอยู่บนสนาม นิ่งราวกับกลายเป็นรูปปั้น เพราะการพลาดจุดโทษนั่น แค่การเตะแย่ๆครั้งเดียวไม่ได้ทำให้ผมหมดศรัทธาในความเป็นศูนย์หน้าชั้นยอดของเขา สำหรับผมเขายังเป็นผู้ชนะที่แท้จริงเสมอ ผมเดินไปหาและให้กำลังใจเขา ผมมองเข้าไปในดวงตาและเห็นความเศร้าลึกๆของเขา น่าสงสาร เขาทั้งดูเศร้าและเหมือนถูกหลอน ผมได้ยินมาหลังจากนั้นว่าเขากับผู้เล่นมิลานคนอื่นๆขว้างเหรียญรางวัลทิ้ง ผมคงไม่เอาเหรียญรองชนะเลิศมาตั้งโชว์แน่ ขณะที่ผมมองไปที่เชฟเชนโก ภาพแห่งความผิดหวังเก่าๆเข้ามาในหัวผม การทำเข้าประตูตัวเองในเกมคาร์ลิ่งคัพไฟนอล ตอนที่ส่งลูกย้อนหลังในยูโร 2004 ในเกมกับฝรั่งเศส ช่วงเวลาที่ผมกลายเป็นซากศพทางกีฬา พ่อและสตีฟ ไฮเวย์สอนผมเสมอว่าให้รับมันให้ได้และจงภูมิใจแม้จะพ่ายแพ้ ผู้เล่นมิลานบางคนอย่างเชฟเชนโก้ยอดเยี่ยมมาก “ทำได้ดีมาก” อันเดรพูดตอนที่เราตกลงแลกเสื้อกันในภายหลัง มหัศจรรย์จริงๆ เขาต้องเผชิญกับคืนที่ยากที่สุดชีวิตเขาแล้วยังคงสามารถแสดงความยินดีกับคนที่เพิ่งชนะเขามาได้ เขาได้ความชื่นชมจากผมยิ่งขึ้นไปอีก มัลดินี่ก็มีคลาสเช่นกัน ทั้งในและนอกสนาม “ขอให้สนุกกับมัน” เขาบอกผมตอนที่เราเตรียมตัวเพื่อรับเหรียญรางวัล จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 15:07:04 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มัลดินี่ปรบมือระหว่างที่เราเดินขึ้นรับเหรียญ ในฐานะกัปตัน ผมเป็นคนสุดท้าย เมื่อถึงเวลาของผม ผมรับเหรียญมาจากลาร์ส คริสเตอร์ โอลสันและเล็นนาร์ด โยฮานสัน คนสำคัญของยูฟ่า ผมจูบมันและนึกถึงพ่อของผม ความภูมิใจของเขา ใบหน้าเปื้อนยิ้มของเขา ‘ขอบคุณครับ พ่อ’ ผมคิด ‘นี่สำหรับพ่อ สำหรับการสนับสนุนและคำแนะนำดีๆที่พ่อให้ผม ’ ผมยืนอยู่ที่แท่นรอให้ราฟาและโค้ชได้รับเหรียญ เจ้าหน้าที่ยูฟ่ายืนอยู่แถวนั้น คอยบอกผมให้ดูโน่นดูนี่ ผมไม่ค่อยสนใจพวกเขาเท่าไหร่ ผมสนใจแต่ถ้วยเท่านั้น มันอยู่ที่นั่น บนแท่นวาง ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ตอนนี้ผมแตะมันได้แล้ว ไม่มีมีคำสาปใดๆ ไม่มีไสยศาสตร์อะไรอีก ผมขยับเข้าใกล้ไปจูบมันอย่างแผ่วเบา เงินบนถ้วยควรจะเย็นแต่ไม่เลย นี่อาจจะฟังดูบ้าแต่ผมรู้สึกได้จริงๆว่าถ้วยใบนี้อยากกลับมาอยู่กับลิเวอร์พูลอีกครั้ง กลับสู่แอนฟิลด์ ผู้คนของลิเวอร์พูลไม่เคยหยุดรักถ้วยยูโรเปียนแม้กระทั่งเวลาที่มันอยู่ไกลแสนไกล แม้กระทั่งเวลาที่มันไม่ได้อยู่ในห้องโชว์ของเรา ถ้วยยูโรเปียนยังคงอยู่ในใจของชาวลิเวอร์พูล มันเป็นเหมือนคนรักของพวกเรา และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงจูบมัน ผมคงจูบถ้วยไปราวๆ 10 ครั้งได้คืนนั้น อเล็กซ์เห็นจากโทรทัศน์และเมื่อผมกลับถึงบ้าน เธอถึงกับพูดว่า “คุณจูบถ้วยนั่นในคืนเดียวมากกว่าที่จูบฉันทั้งปีเสียอีก!” แต่เธอก็เข้าใจดี  ผมจูบถ้วยนั่นเพราะผมอยากจะบอกให้โลกรู้ว่ามันมีความหมายต่อสโมสรลิเวอร์พูลมากแค่ไหน “เธอคงมีความสุข”  โยฮานสันพูดขณะที่เขาเตรียมจะส่งถ้วยให้ผม “มันสำหรับพวกเขา” ผมตอบและชี้ไปที่แฟนสุดพิเศษของเรา โยฮันสันดูลังเลที่จะแยกจากมันไป คาร์ร่าเข้ามาช่วยได้วิเศษ “เอามันให้เขาสิ!” เขาตะโกนใส่คนที่มีอำนาจมากที่สุดในวงการฟุตบอลยุโรป ผมสะกิดโยฮันสัน ส่งมันมาได้แล้วเพื่อน มันเป็นของเราแล้ว คาร์ร่ากับผมเห็นพิธีมอบแบบนี้มาก่อน เวลาที่คนมอบพยายามจะช่วยกัปตันทีมที่ชนะยกมันขึ้น ไม่มีทางซะล่ะ ถ้วยเป็นของลิเวอร์พูล ผมเอามันมาจากโยฮันสันและมองไปรอบๆ ผมรักที่จะควบคุมมันซะเอง รู้ว่าผู้เล่นของเรา สต๊าฟของเรา แฟนอีกกว่า 40,000 คนในสนามและอีกหลายล้านทั่วโลกที่อยู่หน้าโทรทัศน์กำลังรอช่วงเวลานี้อยู่   ด้วยความควบคุมของผม  ผมยกถ้วยขึ้นสู่ดวงดาว และความบ้าคลั่งก็ปกคลุมไปทั่ว ผู้เล่นกระโดดขึ้นลง พลุสีแดงพุ่งขึ้นมา เหล่าแฟนๆเต้นกันอย่างสนุกสนาน เหมือนมนต์สะกด ผมยกมันไว้ในอากาศและรู้สึกได้ว่าเวลานั้นทุกคนในโลกนี้กำลังหยุดดูผม จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 15:09:25 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ผมยังจูบคนโน้นคนนี้ต่อไปไม่หยุด ซาบี้ได้ไปเต็มๆครั้งหนึ่ง กลุ่มสต๊าฟโคชบางคนก็ด้วย ราฟาได้กอดครั้งใหญ่  เขาไม่ใช่คนที่แสดงอารมณ์มากนัก แต่ถ้าคุณกอดผู้จัดการในวันที่ชนะยูโรเปียนคัพไม่ได้แล้ว เวลาไหนล่ะที่จะทำได้? ผมส่งจูบให้กล้องโทรทัศน์กลับไปให้อเล็กซ์ด้วย คาร์ร่ากับผมกลายเป็นบ้าไปต่อหน้าช่างภาพ เต้นไปรอบๆพร้อมกับเพลง ‘Ring of Fire’ ที่เสียงเพี้ยนเสียด้วย แต่ใครสนกัน? เราเพิ่งจะกลับมาได้จาก 3-0 และได้ยกถ้วยยูโรเปียนคัพ ที่ห้องแต่งตัวทุกคนกำลังมีความสุข ร้องเพลงและปาร์ตี้กันต่อ ประธานสโมสรลิเวอร์พูล เดวิด มัวร์สน้ำตาไหล เขาไม่สามารถเก็บอารมณ์ไว้ได้อีก ความภูมิใจของเขาแสดงออกมาชัดเจน ผมมองไปที่เขาและคิด ‘ถ้วยนี้สำหรับคุณ ท่านประธาน สำหรับเรื่องแน่ๆที่คุณต้องประสพมาที่เอจีเอ็ม สำหรับความความกดดันที่ผู้คนมอบให้เขา ขอให้สนุกกับช่วงเวลานี้ คุณสมควรได้รับมัน  มีรอยยิ้มอยู่เสมอ มีคำพูดดีๆเสมอ ทั้งในฐานะประธานสโมสรและในฐานะเพื่อน คุณอยู่ตรงนั้นเพื่อผมเสมอ’ ในคืนพิเศษแบบนี้ นี่เป็นหนึ่งในสิ่งพิเศษที่สุด การได้เห็นประธานสโมสรในห้องแต่งตัวกำลังปลาบปลื้มไปกับถ้วยรางวัล ห้องแต่งตัวลิเวอร์พูลกลายเป็นห้องรวมพลไปแล้ว เชราร์ อุลลิเย่ร์ก้าวเข้ามา ซึ่งนั้นทำให้ผมตกใจนิดหน่อย มีบางคนในสโมสรสงสัยว่าอดีตผู้จัดการของเราคนนี้ควรเข้ามาร่วมสนุกสนานในเวลานี้ของเราด้วยหรือ ไม่ใช่ผมแน่ ผมดีใจ เชราร์ไม่ได้เข้ามาทำร้ายเรานี่ เขาเข้ามาแสดงความยินดีกับเหล่านักเตะและประธานสโมสร เข้ามีสิทธิ์นั้นแน่ เขารักลิเวอร์พูล เขาดูมีความสุขมากที่เราชนะและเขาก็ต้องการมาแสดงความยินดีนั้น ทำไมจะไม่ล่ะ? หลังจากความผิดหวังที่ต้องจากไปเขาต้องเป็นคนจริงถึงจะกลับมาแล้วพูดว่า “ทำได้ดีมาก” นั่นทำให้ผมประทับใจมาก ผู้จัดการคนอื่นๆที่มีบุคลิกต่างจากเขาอาจอิจฉาและไม่อยากให้เราชนะ แต่ไม่ใช่เชราร์ เขาตื่นเต้นไปกับพวกเราสุดๆ ตอนที่เรากลับถึงโรงแรมผมมึนงงไปหมด จมอยู่บนเก้าอี้ นักเตะของเราบางคน อย่างบารอส ออกไปที่จัตุรัสทักซิมเพื่อฉลองกับแฟนๆ โรงแรมของเราเต็มไปด้วยแฟนบอล ผมรู้สึกว่าเตียงของผมกำลังเรียกหาอยู่ แต่มีคนเป็นพันๆอยากฟังคำสัมภาษณ์ อยากได้ลายเซ็นต์ อยากได้รูปถ่าย ผมสู้กับความเหนื่อยล้าเพื่อไปพบพวกเขาที่ชั้นล่างของโรงแรม  เหล่าภรรยานักเตะอยู่เต็มไปหมด เรานั่งคุยกันเรื่องเกมและอารมณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นตอนนั้น พยายามจะเก็บช่วงเวลานั้นไว้ให้มากที่สุด เรามีผลงานห่วยมากในปี 2004/05 แต่เราก็มาถึงที่นี่จนได้ เป็นสุดยอดของยุโรปจนได้ บ้าชะมัด ทำไม?... ผู้เล่นบางคนของเราถนัดที่จะเล่นเกมยุโรปมากกว่า เกมที่ใช้ความแข็งแกร่งของร่างกายน้อยกว่าพรีเมียร์ชิพ ผู้เล่นเทคนิกสูงของเรามีเวลาเล่นกับบอลมากกว่าในเกมยุโรป เราไม่เคยมีนักเตะที่มุ่งมั่นทุ่มเทมากพอจะชนะพรีเมียร์ชิพหรือไม่ก็ขาดคนที่จะเป็นเป้าหมายให้เราพึ่งได้ในเกมเยือน ผมคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว จนถึงตอนนี้ ผมคิดถึงเตียงนอนเป็นที่สุด แต่เพื่อนๆของผมมาที่โรงแรมเราเลยดื่มเบียร์กันต่ออีกนิด หัวเราะกันอีกเล็กน้อย ทุกคนพูดถึงกาก้าที่เล่นได้ดีสุดๆกับมิลาน “เขาเป็นนักเตะมิลานคนเดียวที่ผมเข้าใกล้ไม่ได้เลย” ผมพูด สตรวนเข้ามาและเราก็คุยกันต่ออีก “ฉันอยากให้นายได้เตะจุดโทษสุดท้ายนั่นจริงๆ เป็นดราม่าของการชนะถ้วยนี้ได้เลย” สตรวนพูด ผมมั่นใจว่าผมจะยิงได้แต่ก็ดีแล้วที่เราไม่จำเป็นต้องได้เห็น สตรวนมาบอกข้อความที่เขารับฝากมาทั้งหมด รวมถึงข้อความจากจอห์น เทอรรี่ด้วย “ผมดีใจสุดๆ” เจทีพูด “ผมร่วงจนแทบจะหมดหัวแล้ว บอกสตีวี่ด้วยว่ายอดเยี่ยม ผมตื่นเต้นไปกับเขา” เจทีต้องมองผมยกถ้วยยูโรเปียนคัพทั้งๆที่รู้ว่ามันอาจเป็นเขาได้ง่ายๆ แต่เขาก็ยังส่งข้อความมาแสดงความยินดี ยอดคนแท้ๆ จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 15:10:16 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ทุกคนมีความสุขกันมากและเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แม้กระทั่งราฟา เขาเป็นพวกเครียดได้ตลอด 24 ชั่วโมงและทุ่มเทให้กับฟุตบอลสุดๆยังไม่ได้ว่าเราถึงความห่วยในครึ่งแรกนั่นและดื่มไวน์ไป 2-3 แก้วด้วย มหัศจรรย์! ในห้องมีแต่ผู้คนเต็มไปหมด มันเหมือนกับว่าแฟนลิเวอร์พูลหาทางผ่านรปภ.เข้ามาได้ ผมไม่อยากคุยกับใครอีกเพราะความเหนื่อยที่สะสมแต่ผมก็ยังอยู่ต่อ คุย และดื่มเบียร์จนเห็นแสงส่องข้างนอก ผมเป็นพวกสุดท้ายในปาร์ตี้นั้น ตอนที่ผมจะกลับไปที่ห้องผมหันหลังกลับไปและเหลือบไปเห็นเพื่อนรักคนใหม่ ถ้วยยูโรเปียนคัพตั้งอยู่บนโต๊ะ มีบางคนในห้องนั้นที่ผมไม่รู้จักและแม้จะกำลังล้าเต็มที่ผมก็คิด ‘จะให้มันหายไปไม่ได้แน่’ ผมหยิบถ้วยมาแล้วเอามันกลับขึ้นห้องนอนไปด้วย อีก 2 ชั่วโมงต่อมา ผมตื่นขึ้นด้วยความมึนงง นี่ผมอยู่ที่ไหนกันนี่? ตาของผมต้องใช้เวลาในการปรับกับแสงที่ส่องมาทางหน้าต่างอยู่พักหนึ่ง อะไรบางอย่างที่ปลายเตียงค่อยๆดูเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา ให้ตายเหอะ! นั่นมันถ้วยยูโรเปียนคัพนี่! มีแค่ผมกับถ้วยนั่นในห้อง ซาบี้รูมเมทของผมมีแฟนเขามาด้วย เขาจึงออกไปพักกับเธอ เหลือแค่ผมกับถ้วยยูโรเปียนคัพตามลำพังในห้อง ผมไม่ได้นอนกับมัน ไม่เคยเอาขาก่ายหรืออะไรแบบนั้นแน่ มันไม่ได้มาอยู่บนเตียงกับผมด้วยซ้ำ มันแค่ตั้งอยู่บนโต๊ะหน้ากระจกนั่นเท่านั้นเอง ถ้วยยูโรเปียนคัพสะท้อนเงาในกระจก ผมเห็นมันเป็น 2 อัน “อรุณสวัสดิ์”  ผมพูดกับถ้วย ผมจำไม่ได้ว่าเอามันกลับมาที่ห้องด้วย ผมจำไม่ได้กระทั่งว่าเอาตัวเองกลับมาที่ห้องได้อย่างไร ทันทีที่หัวถึงหมอนผมก็หลับเป็นตาย ผมมองไปที่ถ้วยใบนั้นและความทรงจำของเมื่อคืนก่อนก็กลับเข้ามา ผมนอนอยู่ตรงนั้นสัก 20 นาทีได้ แค่จ้องมองไปที่ถ้วยยูโรเปียนคัพ มีแค่เราเท่านั้นเอง แล้วก็ ตายล่ะ! ไม่มีใครรู้ว่าถ้วยอยู่ที่ไหน! ลิเวอร์พูลรอมา 21 ปีเพื่อให้ได้ถ้วยนี่กลับมาและมันก็หายไปแล้ว ผมต้องลงไปห้องอาหารแล้วล่ะ ผมค่อยๆเดินเข้าไปในห้องอาหาร “ถ้วยอยู่ที่ไหนกัน?” คาร์ร่ากำลังตะโกนอยู่ ทุกคนอยู่ที่นั่น สีหน้าเป็นกังวล ทำอย่างกับกำลังจะเริ่มเทศกาลค้นหาครั้งใหญ่ “อย่าตกใจ” ผมหัวเราะ “มันอยู่ในห้องผม ถ้าอยากเห็นก็มาได้เลย!” ทุกคนขึ้นไปที่ห้องและได้เจอถ้วยนั่นอีกครั้ง แล้วเราก็เอามันลงมาถ่ายรูปทีมกับมันและเจ้าหน้าที่โรงแรม และบอกลาอีสตันบูล จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 15:10:57 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ผมเกลียดการบินแต่การเดินทางครั้งนี้เหมือนสวรรค์ วินาทีที่เราลงจอดที่สนามบินจอห์น เลนนอนมันดูคลั่งไปเลย สื่อกับแฟนๆ  คำถามกับการแจกลายเซ็นต์ มีการถ่ายรูปเพิ่มอีก ที่เมลวู๊ดเราไปขึ้นรถบัสเปิดประทุนแล้วกลับไปในเมือง เราต้องมีพาเหรดกันวันนั้นเพราะนักเตะต่างชาติต้องกลับไปทำหน้าที่ในทีมชาติ บนรถบัสเราเปิดแชมเปญ มีการดื่ม เสียงหัวเราะ สุดยอด ผู้เล่นทั้งหมดผลัดเปลี่ยนกันถือถ้วยไปรอบๆ โชว์ให้แฟนๆเห็น ตักตวงช่วงเวลาดีๆที่เราสมควรได้เอาไว้   นักเตะต่างชาติอึ้งกันไปหมด พวกเขาไม่นึกว่าเรามีแฟนๆมากมายขนาดนั้น ขณะที่รถบัสค่อยขยับไปตามถนนอย่างช้าๆ พวกเขาปลามปลื้มกับความยิ่งใหญ่ของสโมสรแห่งนี้ ผมเคยได้ประสบการณ์แบบนี้มาก่อนเมื่อตอนที่เราได้สามแชมป์ แฟนๆผู้คลั่งไคล้ของเราอยู่ 2 ข้างทางของถนนแต่ยูโรเปียนคัพนี่ดีกว่ามาก คาร์ร่ากับผมอยู่ที่ส่วนท้ายของรถบัสกำลังวางแผนสำหรับคืนนี้กัน สนุกสนานกับการได้เห็นสีหน้าตื่นตกใจของนักเตะต่างชาติ และโบกมือให้กับแฟนเป็นพันๆคนของเรา ผู้คนอัดแน่นกันอยู่บนทางเดินแทบจะล้นออกมาที่ถนนอยู่แล้ว “อาจมีคนบาดเจ็บได้นะนั่น” ผมพูดกับคาร์ร่า และความกังวลนั้นก็มากขึ้นอีกเมื่อถึงจุดหนึ่งของเส้นทาง ตำรวจม้าถูกดันกระแทกรถบ่อยครั้ง แฟนๆ ถูกดันออกไปให้ห่าง ผู้คนปีนขึ้นสูงถึง 100 ฟุต บ้างเกาะอยู่กับเสาไฟ บางคนก็อยู่บนต้นไม้หรือตึก ตำรวจเมอร์ซี่ไซด์ทำงานได้ยอดเยี่ยมในการควบคุมคนเหล่านี้ เพราะนี่มันเป็นมิชชั่นอิมพอสสิเบิลชัดๆ ตอนที่พวกเราเข้ามาถึงในเมือง รถเคลื่อนที่ไม่ได้ไปราว 45 นาที ผมมองเห็นเพื่อนๆโบกมือ ยิ้ม และยกแขนขึ้นชกอากาศกันใหญ่ ถ้วยยูโรเปียนคัพเดินทางกลับบ้านแล้ว ทุกคนในเมอร์ซี่ไซด์ออกมาเพื่อดูมันกระทั่งเอฟเวอร์โตเนียนบางส่วนด้วย พวกเขาดูไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ ผมบอกได้แม้อยู่ห่างกันเป็นไมล์นั่นแหละ “นี่เป็น 2 วันที่ดีที่สุดในชีวิตฉัน” ผมบอกกับคาร์ร่า เขายิ้มกลับ ค่ำคืนสุดวิเศษในอีสตันบูลตามด้วยการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ที่บ้าน การทัวร์จบลงช้ากว่าที่เราคิดไว้มากจนผมกับคาร์ร่าต้องเปลี่ยนแผนช่วงเย็นกันใหม่ แต่ผมก็ยังโอเคอยู่  ตลอดสัปดาห์หลังจากนั้นผ่านไปพร้อมกับปาร์ตี้ บาร์และไนท์คลับ ปาฏิหาริย์แห่งอีสตันบูลควรได้รับการฉลองอย่างสมควรแล้ว อีกหลายเดือนต่อมาทุกคนสงสัยว่าทำไมผมไม่เคยได้รับเหรียญ MBE จากราชินีสำหรับการเอาถ้วยยูโรเปียนคัพกลับบ้านอย่างที่นักคริกเก็ตได้เมื่อพวกเขาได้ถ้วยกลับมา ผมไม่ได้คิดอะไรเรื่องนั้น ผมรู้ว่ามันต้องเป็นวันที่ยิ่งใหญ่ของอเล็กซ์ที่ปราสาทแต่มันไม่ใช่สิ่งที่ผมหวังไว้ก่อนเลย ด้วยความสัตย์จริง เกียรติยศเดียวที่ผมต้องการ เราได้มันมาแล้วบนสนามฟุตบอล ที่อีสตันบูล **** จบบทที่ 17 **** จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 15:11:47 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณครับ คุณเกะเกิล อ่านแล้วได้ฟิลมากเลย จากคุณ : ฮาตึงว่าแล้ว - [ 16 มิ.ย. 50 15:16:25 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เสียงที่ได้ยิน   พลังส่วนหนึ่งของการกลับมา ^ ^ จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 15:21:40 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ลูกที่ 1 ^ ^ จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 15:24:55 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ลูกที่ 2 จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 15:25:48 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ลูกที่ 3 จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 15:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ใครจะลบกระทู้หรอคะ กระทู้นี้ผิดกฎตรงไหนคะ -*- แสดงเหตุผลหน่อยได้ไหมคะ -*- เช่น กดผิด ^ ^ แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 50 15:32:02 จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 15:28:13 ]

ความคิดเห็นที่ 24 นั่นสิ เพี้ยนหรือเปล่า?? จากคุณ : AUDAC!TY - [ 16 มิ.ย. 50 15:29:01 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เย้ๆๆๆๆ มาแล้ว ขอบคุณค่ะ จากคุณ : Pinch me - [ 16 มิ.ย. 50 15:32:27 ]

ความคิดเห็นที่ 26 หาลบจะลบกระทู้ทำไมอ่ะ แกล้งกันแบบนี้แรงไปนะ - - คุณเกะเกิร์ลขอบคุณมากมายค่ะ (ความจริงยังอ่านไม่จบ ติดไว้ก่อน เดี๋ยวคืนนี้มาอ่านต่อ) ขอบคุณผู้มีส่วนร่วมทุกคนค่ะ จากคุณ : i am tabo - [ 16 มิ.ย. 50 15:32:59 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มาช่วยฮา #23 กลัวเกะเกิร์ลจะแป้ก พักนี้เห็นคุณ Pinch me บ่อยๆจนนึกถึงคืนวันเก่าๆตามประสาคนแก่ ว่าแต่คุณหยวนส่งไม้ให้เกะเกิร์ลโพสต์แล้วเหรอเนี่ย... จากคุณ : Abandoned Star - [ 16 มิ.ย. 50 15:35:07 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ลูกที่ 3 (อีกที) ลูกโทษโดย ซาบี้ อลองโซ่ ค่ะ ^ ^ จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 15:37:49 ]

ความคิดเห็นที่ 29 สงสัยเค้าจะให้โพสทีเดียวนะคะ T_T คนอื่นโพส ปกติสุข เกะเกิร์ลโพส โดนแจ้งลบ T_T ============== แต่เรายังมุ่งมั่น ที่จะทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดค่ะ ============= หลังจากอังเดรเชฟ เชงโก้ ยิงไม่เข้า แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 50 15:55:19 แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 50 15:52:03 จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 15:48:25 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ผมในฐานะแฟนหงส์แดง ขอบคุณมากๆครับ จะตามไปขอบคุณทุกๆกระทู้ๆเลยครับ ^^ จากคุณ : ชิววี่ - [ 16 มิ.ย. 50 15:48:26 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ตะลุยอ่านรวดเีีดียวเลย อ่านแล้วอยากพูดหลายอย่างแต่กลัวทำกระทู้นอกเรื่อง บอกได้อย่างเดียวว่า อ่านแ้ล้วน้ำตาซึม ประทับใจสุด ๆ เด๋วจะลุกไปหยิบนัดชิงมาดูอีกที คิดถึงงง ขอบคุณผู้มีส่วนเกี่ยวข้องค่ะ ทั้งคนแปลคนแปะกระทู้ You'll Never Walk Alone -/\- ป.ล. อดคุยไม่ได้ อยากเกิดเป็นญาติพี่เจิด T-T อยากขอใช้สิทธิ์ได้ตั๋วและขึ้นเครื่องไปดูนัดชิงแทนอเล็กซ์ได้ไหมเนี่ย อิอิ อะไรคะ มีคนมากดไฟแดงหรือ เรื่องอะไรกัน ไม่เข้าใจ -*- แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 50 15:57:48 จากคุณ : ชิวเทียน - [ 16 มิ.ย. 50 15:56:05 ]

ความคิดเห็นที่ 32 รับถ้วยเลยนะคะ ^ ^ วันแห่งปาฏิหารย์ค่ะ จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 16:05:50 ]

ความคิดเห็นที่ 33 We are the champion ^ ^ จากคุณ : karaokeGirl - [ 16 มิ.ย. 50 16:08:13 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านแล้วนะครับ จากคุณ : ลีโอ (leowood) - [ 16 มิ.ย. 50 16:24:13 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณมากครับ อ่านแล้วมีอารมณ์ร่วมตามไปเลย ภาพเหล่านั้นมันค่อยๆผุดขึ้นมา แล้วก็นั่งอมยิ้มมีความสุขจริงๆ ถึงแม้บางคนอาจจะแขวะว่ามันผ่านมาตั้ง2-3ปีมาแล้ว แต่..ผมไม่สนหรอก ปล.แปลได้เยี่ยมมากครับทุกๆตอนเลย จากคุณ : คุณลุงมาดขรึม - [ 16 มิ.ย. 50 16:26:02 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ...ยังไม่ได้อ่านซักตอน แต่มาอ่านขจองเจ๊เกะเกิร์ลก่อนแล้ว อิอิ... ...ส่วนคนที่แจ้งลบ ผมไม่รู้นะคุณจะทำอะไรด้วยเจตนาอะไร แต่...ผมจะถือ ว่ามันเป็นความผิดพลาด เป็นอุบัติเหตุ และอย่าให้มันเกิดขึ้นเป็นครั้งที่ 2... ...ระวังตัวไว้ให้ดี เพราะคุณจะไม่มีวันเดินอย่างเดียวดาย... จากคุณ : มือปืน001 (จิ๊กโก๋ซอย 1+1) - [ 16 มิ.ย. 50 16:33:27 ]

ความคิดเห็นที่ 37 kiss จากคุณ : เข้ามาอ่าน - [ 16 มิ.ย. 50 17:00:49 ]

ความคิดเห็นที่ 38 again จากคุณ : เข้ามาอ่าน - [ 16 มิ.ย. 50 17:02:07 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขอบคุณมากๆค่ะ ไปก่อนนะ ไป walk alone T_T จากคุณ : สตีฟ แม็คมานานแล้ว - [ 16 มิ.ย. 50 17:05:36 ]

ความคิดเห็นที่ 40 น้ำตาซึมเมื่ออ่านจบ.... ....ขอบคุณทีมงานทุกคนอย่างมากมายค่ะ.... ปล.อยากขึ้นเครื่งไปแทนอเล็กซ์จริงๆ จากคุณ : nando19 - [ 16 มิ.ย. 50 17:44:30 ]

ความคิดเห็นที่ 41 สุดยอดครับ อ่านแล้วซึ้งดี ขอบคุณ จากใจ จากคุณ : Mr.Bushido - [ 16 มิ.ย. 50 17:51:47 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ขอบคุณคร้าบ จากคุณ : GUTI THEKOP (GUTI THE KOP) - [ 16 มิ.ย. 50 18:40:22 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ขอบคุณสำหรับ ทุกๆตอน และทุกๆคนที่มีส่วนร่วมเลยนะครับบบบบบบบบ จากคุณ : เป๋าตังค์ - [ 16 มิ.ย. 50 18:42:44 ]

ความคิดเห็นที่ 44 มีคนแจ้งลบกระทู้นี้เหรอ กำจิงๆเลย กระทู้ดีๆมีสาระ ดันแจ้งลบ จากคุณ : Reonard - [ 16 มิ.ย. 50 19:26:36 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ขอบคุณทีมงานทุกท่านมากๆเลยค่ะ  สนุกมากๆค่า บทต่อไปเป็นเรื่องอะไรหนอ เกี่ยวกับช่วงตอนต่อสัญญารึเปล่าเอ่ย ...เจทีนายน่ารักมาก   และ คิดถึงดิดี้จัง จากคุณ : Red Penguin - [ 16 มิ.ย. 50 20:42:04 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เห็นเป็นกระทู้หงส์แดงมั้ง เลยอยากให้ติดไฟแดงด้วย อิอิ จากคุณ : basicball - [ 16 มิ.ย. 50 20:46:20 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ขอบคุณคร้าบ จากคุณ : kittipat - [ 16 มิ.ย. 50 20:47:11 ]

ความคิดเห็นที่ 48 ขอบคุณครับสำหรับทีมงานทุกๆคน อ่านแล้วขนลุกเลย ยังนึกถึงเหตุการณ์คืนนั้นได้ดีครับ โดนนำ 3-0 ตามตีเสมอ 3-3 จนกระทั้งยิงจุดโทษ และรับถ้วยรางวัล มันเป็นความรู้สึกที่ยอดมากๆครับ จากคุณ : ChocolateMousse - [ 16 มิ.ย. 50 21:29:15 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ขอบคุณด้วยใจจริงอีกคน สำหรับความสุขใจดีๆ อย่างนี้ จากคุณ : redscarlet - [ 16 มิ.ย. 50 22:24:25 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ขอบคุณค่า ขอบคุณทีมแปล ขอบคุณหน่วยสนับสนุนทุกคน ตอนนี้ที่รอคอย ไม่มีใครเก็บความประทับใจในค่ำคืนนั้นได้ดีกว่ากัปตันอีกแล้ว^_^ จากคุณ : ตาลสามต้น - [ 16 มิ.ย. 50 22:29:20 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ตามมาอ่านครับ ขอบคุณทีมงานทุกท่านนะครับ จากคุณ : mars.src - [ 16 มิ.ย. 50 22:43:44 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เซฟไว้ก่อนนะ แบบว่าไม่มีเวลาอ่านอ่ะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ เยี่ยม แต่มีคนแจ้งลบด้วยเหรอ? ใจร้ายจัง..... จากคุณ : barbiedd - [ 16 มิ.ย. 50 22:59:18 ]

ความคิดเห็นที่ 53 น้ำตาไหลอ่ะ  ตื้นตันมากๆ ผ่านไปนานเท่าไร แต่มันเป็นคืนที่มหัศจรรย์จริงๆ ปีหน้า สู้ กันใหม่นะ!!!! จากคุณ : daisy@nina - [ 16 มิ.ย. 50 23:16:58 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ^ ^ ^ ^ ------------------ แนะ ทั้งข้างบนข้่างล่าง อย่ามาทำเนียน อีกตั้ง 27คนครึ่งนะ ถึงจะครบสามสิบคน ในกรณีนี้ไม่นับคุณเกะ เพราะเธอไม่ใช่คน จ๊าาากกมะช่าย เพราะว่าชาวเราเคย เห็นหน้าของผู้หญิง(หรือผู้ชายหว่า)คนนี้ไปแล้ว ดังนั้นถ้าอยากอ่านต่อจนจบ ครบถ้วนทั้ง 22 บท ก็จงรีบโพสท์รูปแต่โดยดี มิฉะนั้นบทที่อยู่ในมือผมทั้งหมดในตอนนี้ จะโดนฉีกทิ้งอย่างไม่เหลือดี แล้วท่านจะมาโอดครวญมิได้นะ เพราะทำให้ผู้มีอิทธิพลโกรธแล้วเนี่ยเป็นเรื่องแน่นอน --------------- ปล.มะช่ายอาไรหรอกครับ แค่อยากจะมายื้อเวลาซัก 2-3วัน พอดีกระผมยังแปลมิเสร็จเลย - -" --------------- v v v v แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 50 23:39:19 แก้ไขเมื่อ 16 มิ.ย. 50 23:37:50 จากคุณ : หน้าม้าปลากระป๋อง (Finnegan 'Finn' Bell) - [ 16 มิ.ย. 50 23:34:20 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ขอบคุณทีมงานทุกๆท่านค่ะ ประทับใจจริงๆ จากคุณ : มุกอันดามัน - [ 16 มิ.ย. 50 23:41:07 ]

ความคิดเห็นที่ 56 เพิ่งรู้ว่าแฟนหงส์มีสาวๆเยอะ ก็กระทู้แบบนี้แหละแฮะ อิอิ   กระทู้ ที่มีพวกชอบมาด่าลิเวอร์พูล ส่วนใหญ่หนุ่มๆ หงส์แดงจะจัดการมากกว่า อิอิ จากคุณ : PaKKaNa - [ 17 มิ.ย. 50 00:30:39 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ตามมาแอบอ่าน ขอบคุณทีมแปลทุกท่านค๊า จากคุณ : Kiss_moon - [ 17 มิ.ย. 50 00:43:34 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ขอบคุณครับ ... จากคุณ : Between Angels And Insects - [ 17 มิ.ย. 50 00:52:11 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ขอบคุณครับทีมงานทุกท่าน จากคุณ : วุ้นมะพร้าวอ่อน - [ 17 มิ.ย. 50 01:40:39 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ขอบคุณทีมงานทุกๆท่านมากๆครับ จากคุณ : สายฟ้าสีเพลิง - [ 17 มิ.ย. 50 07:53:25 ]

ความคิดเห็นที่ 61 มาชื่นชมทีมงานด้วยคน สุดยอดดดดดด ครับ จากคุณ : Thirdwave - [ 17 มิ.ย. 50 10:39:44 ]

ความคิดเห็นที่ 62 กริ๊ด กรี๊ด  เลิฟซีนนี้มีที่มา "ผมยังจูบคนโน้นคนนี้ต่อไปไม่หยุด ซาบี้ได้ไปเต็มๆครั้งหนึ่ง" แถมยังเป็นรูมเมทกันด้วย กรี๊ด กรี๊ด จากคุณ : คนสวยกำลังมีปัญหา - [ 17 มิ.ย. 50 14:31:58 ]

ความคิดเห็นที่ 63 มีบทต่อไปอีกไหมครับ รึว่าจบลงแค่นี้ครับ จากคุณ : คนโคราช - [ 17 มิ.ย. 50 21:32:49 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ^ ^ ^ หนังสือมีทั้งหมด 22 บทค่ะ ตอนนี้โพสต์ถึงบท 17 เหลืออีก 5 บทจะทยอยนำมาโพสต์ค่ะ จากคุณ : jigij - [ 17 มิ.ย. 50 21:56:42 ]

ความคิดเห็นที่ 65 รอ บท ต่อไป จาลงแดง อีกแล้ว จากคุณ : GUTI THEKOP (GUTI THE KOP) - [ 18 มิ.ย. 50 00:30:14 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ขอบคุณค่ะ   จากคุณ : ศรานรา - [ 18 มิ.ย. 50 08:36:33 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ปูเสื่อรอตอนต่อไป ขอบคุณทีมงานค่ะ จากคุณ : s_manavvan - [ 18 มิ.ย. 50 09:02:38 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ขอบคุณทีมงานทุกคนค่ะอ่านไปก็น้าตาซึมตาม.. จากคุณ : พีพี (congcongpat) - [ 18 มิ.ย. 50 12:21:30 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ขอบคุณทีมงานทุกท่าน ที่ทำให้เราได้อ่านเรื่องดี ทำให้นึกถึงวันที่ได้แชมป์และเห็นพี่วี่ชูถ้วย ขอบคุณทีมงานอีกครั้งค่ะ รออ่านบทต่อไป มาเร็ว ๆ นะคะ จากคุณ : ปอมัช - [ 18 มิ.ย. 50 12:42:10 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ขอบคุณทีมงานผู้แปลทุกท่าน พวกท่านทุกคนสุดยอดจริงๆ  ขอคารวะ ด้วยใจ  รอบทที่18 อย่างใจจดใจจ่อแล้ว จากคุณ : redgarudon - [ 18 มิ.ย. 50 16:41:16 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ติดงอมแงม จากคุณ : เลือดหงส์ (tungwoy) - [ 18 มิ.ย. 50 16:48:34 ]

ความคิดเห็นที่ 72 มาโหวตสักจึ๊ก จากคุณ : Reonard - [ 18 มิ.ย. 50 19:17:41 ]

ความคิดเห็นที่ 73 โน่น บท ต่อไป มา ลิบๆ แล้ว จากคุณ : GUTI THEKOP (GUTI THE KOP) - [ 18 มิ.ย. 50 21:16:58 ]

ความคิดเห็นที่ 74 บทที่ 18 อีกครั้งกับความเศร้าใจ ตอนที่กำลังก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดในการค้าแข้งของผมในฤดูกาล 2004/05 ผมต้องทนอยู่กับช่วงเวลาแห่งความสับสน ความคิดที่จะย้ายไปเชลซียังคงกัดกร่อนจิตใจผมเสมอมา ลิเวอร์พูลอาจจะได้แชมเปี้ยนส์ลีก แต่ถ้วยพรีเมียร์ชิพเป็นของเชลซี ผมให้ความสำคัญกับความซื่อสัตย์เป็นอย่างมาก แน่นอน ผมมีความซื่อสัตย์ต่อลิเวอร์พูล ผมรักสโมสรแห่งนี้ ในงานแถลงข่าวก่อนเกมส์แชมเปี้ยนส์ลีกนัดที่เจอกับโอลิมเปียกอส ผมได้รับคำถามว่า “คุณจะทำอย่างไร ถ้าลิเวอร์พูลไม่ได้ไปเล่นแชมเปี้ยนส์ลีกฤดูกาลหน้า” ผมก็เลยตอบกลับไปว่า“ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมก็จะพิจารณาถึงอนาคตของตัวเอง” หลังจากนั้นก็มีข่าวลือถาโถมโหมกระหน่ำเข้ามา และยิ่งรุนแรงมากขึ้นเมื่อผมไม่ได้ออกมาพูดว่า“ผมจะไม่ไปเชลซีหรือรีล มาดริด” ผมไม่อยากโกหก หรือออกมาอ้างว่าทุกสิ่งที่ลิเวอร์พูลช่างหอมหวานและสดใส   ผมต้องการจะรอดูว่าฤดูกาลนี้จะปิดฉากลงอย่างไร ผมหวังว่าลิเวอร์พูลจะจบฤดูกาลด้วยอันดับหนึ่งหรือสอง และผมก็จะออกมาบอกว่า“ผมไม่จำเป็นต้องย้ายไปไหน” แต่น่าเศร้าที่เรากำลังจะจบฤดูกาลด้วยอันดับ 4 หรือ 5 อีกครั้ง ความกลัวที่จะต้องไปเล่นยูฟ่าคัพเริ่มก่อตัวขึ้น วันที่ 10 ธันวาคม 2004 ริค แพร์รี่พยายามที่จะยุติสถานการณ์ ด้วยการออกมายืนยันว่าลิเวอร์พูลไม่คิดที่จะปล่อยตัวผมออกไป เขาบอกว่า“สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเราก็คือ เจอร์ราดจะอยู่กับลิเวอร์พูลต่อไป” แต่ผมก็ยังคงเป็นข่าวต่อไปตลอดช่วงการซื้อขายในฤดูหนาว “เจอร์ราดจะอยู่ต่อไหม? ” “สตีวี่ จีจะย้ายไหม? ” สื่อต่างก็พาดหัวข่าวแบบนี้กันเต็มไปหมด เหมือนราดน้ำมันลงกองไฟ แล้วริคก็ออกมาย้ำอีกครั้งว่าสโมสรให้ความสำคัญกับผมมากเพียงใด “สตีเว่นมีค่ามากเกินกว่าที่เงินจะซื้อได้” เขาออกมาบอกกับสื่อ“เขาเป็นอนาคตของลิเวอร์พูล ต่อให้ยื่นข้อเสนอมา 30, 40 หรือ 50 ล้านปอนด์ เราก็ไม่มีทางยอมรับข้อเสนอนั้น” จากคุณ : K.Ruan - [ 19 มิ.ย. 50 09:13:04 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ริคมาหาผมเป็นการส่วนตัวระหว่างฤดูกาลถึงสองครั้ง เพื่อบอกกับผมว่า“เราอยากให้คุณต่อสัญญา เราอยากให้คุณอยู่กับเราต่อไป” ผมสับสนมาก ถ้าพวกเขาต้องการผมขนาดนั้น ทำไมถึงไม่เอาข้อเสนอมาวางตรงหน้าผมล่ะ? ให้ผมดูข้อเสนอ แสดงให้ผมเห็นว่าต้องการผมจริงๆ ราฟาบอกว่าต้องการผมก็จริง แต่จะให้ผมทำอย่างไรล่ะในเมื่อผมไม่ได้รับข้อเสนอจากลิเวอร์พูลเลย พวกเขาไม่เคยติดต่อสตรวน เอเยนต์ของผมเลย ผมไม่เข้าใจแผนของลิเวอร์พูล พวกเขาต้องการผมจริงๆ หรือเปล่า หรือถ้าต้องการจริงๆ แต่ริคและราฟาก็ไม่ได้แสดงให้ผมเห็นว่าเป็นอย่างนั้น “ผมอยากให้คุณอยู่กับเรา” ราฟาบอกผมในวันหนึ่งที่เมลวู้ด “เราต้องการคุณ” ริคบอกผม แต่ผมรู้สึกว่าลิเวอร์พูลต้องการเก็บผมไว้แค่ช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น มันเหมือนเขาจะบอกกับผมว่า“คุณต้องเซ็นตรงนี้นะ พอเซ็นแล้วเราจะบอกข้อเสนอให้” ในฐานะกัปตันของลิเวอร์พูลและผู้เล่นที่ทุ่มเทเพื่อทีม ผมควรจะได้รับความเอาใจใส่มากกว่านี้ สิ่งที่ลิเวอร์พูลทำในตอนนั้นมันไม่เหมือนการเจรจาต่อสัญญากับผู้เล่นระดับหัวแถวเลย ผมไม่ใช่เด็กกะโปโลที่เพิ่งขึ้นมาจากอคาเดมี่นะ แล้วมันก็นำไปสู่การคาดเดาต่างๆ นาๆ ของสื่อ เดี๋ยวเชลซี เดี๋ยวรีล มาดริด ไม่มีหยุดหย่อน ก่อนเกมลีกคัพรอบรองชนะเลิศกับวัตฟอร์ดในเดือนมกราคมปี 2005 เบนิเตซดึงตัวผมออกมาและบอกว่า “ฟังนะ คุณสามารถจบทุกปัญหาได้ด้วยกระดาษไม่กี่แผ่น ด้วยการเซ็นสัญญาใหม่” แต่คุณไม่มีข้อเสนอมาให้ผมนี่! เรื่องนี้ทำให้ผมอึดอัดใจมาก “คุณรู้ว่าจะติดต่อเอเยนต์ผมได้อย่างไร” ผมบอกราฟา“คุยกับเขา แล้วเขาจะจัดการเรื่องข้อเสนอให้ผมเอง” เมื่อครั้งแรกสุดที่ราฟาและริคต้อนผมจนมุม ผมบอกว่า“จะให้ผมเซ็นสัญญาสี่ห้าปีได้อย่างไร? ในเมื่อเรากำลังต่อสู้เพื่อแย่งที่สี่ที่ห้าในพรีเมียร์ชิพ” ผมเครียดมาก ผมอยากรู้ข้อเสนอที่ลิเวอร์พูลจะยื่นให้ผม แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ผมอยากให้ราฟาและริครับประกันว่าเราจะไม่ต้องจมอยู่กับอันดับสี่หรือห้าอีก ผมมองตาเบนิเตซและพูดว่า“ถ้าผมเซ็นสัญญาแล้วต้องไปเล่นยูฟ่าคัพในปีหน้าแล้วผมจะทำอย่างไร? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมหลุดจากทีมชาติอังกฤษ” ราฟาจ้องตากลับมาและพูดว่า“สิ่งที่คุณต้องทำก็คือเชื่อมั่นในตัวผม” ที่ผ่านมาผมชื่นชมและเชื่อมั่นในตัวราฟา และก็จะเป็นเช่นนั้นตลอดไป แต่ตอนนั้นมันมีความคลุมเครือมากมายเหลือเกินที่ลิเวอร์พูล “เรารอจนจบฤดูกาลแล้วดูว่าเราจะได้ไปแชมเปี้ยนส์ลีกหรือเปล่าไม่ได้เหรอ?” ผมถาม“รอดูว่าจากนี้ไปเราจะทำได้ดีแค่ไหน แล้วค่อยคุยเรื่องสัญญา หากคุณนำความสำเร็จและความก้าวหน้ามาสู่สโมสรได้ ผมก็จะอยู่ต่อไป คุณก็ต้องเชื่อในตัวผมเช่นกัน” จากคุณ : K.Ruan - [ 19 มิ.ย. 50 09:13:24 ]

ความคิดเห็นที่ 76 คำพูดเรื่อง “ความเชื่อมั่น” ของผม ไม่ได้ช่วยให้ราฟาและริคเข้าใจเลย พวกเขามาหาผม 3 ครั้งใน 9 สัปดาห์ระหว่างฤดูกาล ผมนั่งลง ฟังชาย 2 คนที่ผมให้ความเคารพพูดเรื่องการเซ็นสัญญา และคิดในใจว่า“คุณจะกลับมาทำไมอีก? ในเมื่อคุณก็รู้ว่าคำตอบจะเป็นเหมือนเดิม” ผมบอกพวกเขาว่า“ผมจะไม่ทำสัญญาอะไรทั้งนั้น จนกว่าเราจะได้ไปเล่นแชมเปี้ยนส์ลีกฤดูกาลหน้า” ผมรู้สึกเหมือนเป็นเครื่องเสียงตกร่องที่เล่นเสียงสะดุดซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันบ้าจริงๆ ผมไม่ชอบใจเลย ลิเวอร์พูลพยายามกดดันผมให้เซ็นสัญญาใหม่ ราฟาและริคควรจะเคารพการตัดสินใจของผมที่จะไม่ให้คำตอบจนกว่าจะสิ้นฤดูกาล อาจเป็นเพราะพวกเขากลัวว่าลิเวอร์พูลจะไม่ได้ไปเล่นแชมเปี้ยนส์ลีกในฤดูกาลหน้าจริงๆ เพราะอันดับของเราในพรีเมียร์ชิพมันย่ำแย่เหลือเกิน หรืออาจเพราะเขากลัวว่าผมจะย้ายทีม ถ้าไม่รีบต่อสัญญา บางทีพวกเขาอาจจะไม่ต้องการผมแล้ว หรือบางทีพวกเขาอาจจะต้องการขายผมเพื่อเอาเงินมาสร้างทีม ลิเวอร์พูลยังคงพูดถึงเรื่องสัญญาใหม่อยู่เสมอ แต่ผมไม่เคยได้เห็นเอกสารที่เป็นชิ้นเป็นอัน ผมอยากจะตะโกนใส่พวกเขาว่า“ถ้าคุณต้องการผมก็ยื่นเอกสารมา ไม่อย่างนั้นก็รอคุยกันอีกทีตอนจบฤดูกาลแล้วกัน” ความหวังที่ความรู้สึกของผมจะไปถึงลิเวอร์พูลและแฟนบอลดูจะดับวูบลงในนัดชิงชนะเลิศคาร์ลิ่งคัพที่พบกับเชลซีในวันอาทิตย์ที่ 27 กุมภาพันธ์ 2005 วันที่เริ่มต้นด้วยความหวังแต่จบลงด้วยหายนะ ถึงมันจะเป็นแค่ลีกคัพ แต่ผมก็ให้ความสำคัญกับมันมาก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมนำทัพลิเวอร์พูลเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศของฟุตบอลถ้วย คืนก่อนวันแข่งขัน ผมฝันว่าผมได้ยื่นมือไปจับถ้วย และชูมันขึ้นมาท่ามกลางเสียงโห่ร้องอย่างบ้าคลั่งของกองเชียร์ แต่ความเป็นจริงมันช่างโหดร้ายนัก เมื่อเรากำลังจะชนะด้วยประตูโทนของริเซ่ แต่แล้วหายนะก็มาเยือน เมื่อผมทำเข้าประตูตัวเอง! แล้วเชลซีก็เอาชนะไปได้ในช่วงต่อเวลา หัวจิตหัวใจของผมแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ผมทำให้ทุกคนผิดหวัง ทั้งสโมสร แฟนบอล และเพื่อนร่วมทีม การมอบประตูให้เชลซีครั้งนี้ไม่เพียงแต่นำมาซึ่งหายนะในการแข่งขันเท่านั้น แต่มันตามมาด้วยข่าวลือของสื่อต่างๆ นาๆ มีข่าวว่ามูริญโญ่เข้ามาปลอบใจผม แต่ความจริงแล้วเขาไม่ได้พูดอะไรกับนักเตะลิเวอร์พูลแม้แต่คนเดียว มูริญโญ่เป็นผู้ชนะ และผมก็รู้อยู่แก่ใจว่าผมเป็นผู้มอบชัยชนะนั้นให้แก่เขา ผมสิ้นหวัง จิตตก หมดสิ้นเรี่ยวแรง จนถึงเดี๋ยวนี้ ไม่ว่าครั้งใดที่ผมเห็นภาพของการแข่งขันนัดนั้น ความเจ็บปวดก็ถาโถมเข้ามา ภาพที่นักเตะเชลซีขึ้นรับเหรียญชนะเลิศยังคงติดตาผมอยู่เสมอ มันเป็นเครื่องเตือนใจถึงความผิดพลาดของผมที่คาร์ดิฟ จากคุณ : K.Ruan - [ 19 มิ.ย. 50 09:13:59 ]

ความคิดเห็นที่ 77 หลังจากลากสังขารมาขึ้นรถบัสได้ ผมเปิดโทรศัพท์มือถือไล่สายตาไปตามข้อความจากเพื่อนๆ ที่ส่งมาให้กำลังใจ พยายามทำใจให้สบาย พ่อโทรมาบอกว่า“สู้เขา เชิดหน้าเข้าไว้ แล้วลืมมันไป” โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นเอียน ดันบาวิน ที่พาแม่ผมไปดูเกมส์ที่คาร์ดิฟ “สตีวี่ แม่ของนายโมโหมาก อย่าเพิ่งโทรไปหาเธอ ให้เวลาเธอสัก 2 ชั่วโมงก่อน” ผมจึงส่งข้อความไปให้แม่ว่า“พร้อมจะคุยแล้วโทรหาผมด้วยนะ” ผมกลับมาถึงลิเวอร์พูลในเวลาเดียวกับที่แม่โทรมา แม่ว้าวุ่นใจมาก หลังจากผมทำเข้าประตูตัวเอง แฟนลิเวอร์พูลที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ตะโกนด่าทอผมและอเล็กซ์ “มันตั้งใจล้มบอล” “มันอยากไปเล่นกับเชลซี” “ไอ้คนเห็นแก่เงิน” “มันอยากพาเมียไปอยู่ที่หรูๆ ล่ะสิ” “เจอร์ราด ไอ้คนทรยศ” คำสบถด่าพรั่งพรูออกมาจากปากพวกเขาไม่ขาดสาย “เมียแกมันเป็นกะหรี่ เจอร์ราด! ” คำพูดเหล่านี้ผมฟังมาจากแม่ของผม ดังนั้นมันจึงไม่ได้ถูกแต่งเติมอย่างแน่นอน ระหว่างที่แม่เล่าเหตุการณ์ให้ฟัง ผมสงสารแม่จับใจ ที่ต้องทนท่ามกลางเสียงก่นด่าผม โดยที่พวกนั้นไม่รู้เลยว่าเธอคือแม่ของผม เธอทำได้แค่นิ่งเงียบและข่มใจไว้เท่านั้น ไม่มีใครรู้มาก่อนว่ามีแฟนลิเวอร์พูลสาปส่งผมและอเล็กซ์ในนัดชิงชนะเลิศคาร์ลิ่งคัพปี 2005 ไม่อยากจะเชื่อว่ามีแฟนลิเวอร์พูลแสดงความต่ำทรามแบบนี้ออกมา แม้จะเป็นเพียงส่วนน้อยก็ตาม ผมไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร ผมรู้เพียงพวกเขาสวมเสื้อสี แดง ผ้าพันคอสีแดง และเข็มกลัดสีแดง ร้องเพลง You'll Never Walk Alone และสาปส่งผมต่อหน้าแม่ของผม สำหรับผมแล้ว คนพวกนี้ไม่ใช่แฟนลิเวอร์พูลตัวจริง แม่ไปที่สนามมิลเลนเนียมเพื่อดูลูกของเธอด้วยความภาคภูมิใจ แต่เธอกลับต้องมาฟังถ้อยคำที่เสียดลึกเข้าไปในจิตใจ ของพวกคนขี้ขลาดที่ไม่กล้าแม้แต่จะพูดแบบเดียวกันนั้นต่อหน้าผม จากคุณ : K.Ruan - [ 19 มิ.ย. 50 09:14:55 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ผมยอมรับคำวิจารณ์ถ้ามันเป็นไปอย่างสร้างสรรค์ มันเป็นความผิดพลาดโดยสุจริตของผม ในตอนนั้นผมพร้อมจะหลั่งเลือดเพื่อลิเวอร์พูลได้เลย เพราะฉะนั้นผมจึงไม่สมควรจะได้รับเสียงสาปส่งเหล่านั้น รวมทั้งการที่ถูกตราหน้าเป็นคนทรยศและการต้องปลอบโยนแม่ที่ร้องไห้จนน้ำตาไหลเป็นปี๊บนั้นผมก็ไม่สมควรได้รับ ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะไปจากสโมสรแห่งนี้ด้วยความขยะแขยงในพฤติกรรมอันน่ารังเกียจของแฟนบอลบางคน ทำไมผมกับแม่ต้องมาทนทุกข์กับเรื่องแบบนี้ด้วย? ผมไม่เหมารวมแฟนลิเวอร์พูลเข้ากับคนพวกนี้ แน่นอนว่าลิเวอร์พูลมีแฟนบอลที่ดีที่สุดในโลก แฟนบอลส่วนมากดีกับผมมากมาตั้งแต่วันแรก แต่ก็มีพวกส่วนน้อยที่ต่อต้านผมในช่วงที่มีข่าวลือกับเชลซี พวกเขาเชื่อข่าวลือสนิทใจแล้วระเบิดอารมณ์ออกมา พวกเขาควรจะคิดสักนิดก่อนที่คิดจะด่าผม พวกงี่เง่าพวกนั้นน่าจะคิดสักนิดว่าถ้าเขาโดนแบบนี้บ้าง แม่ของเขาจะรู้สึกอย่างไร ผมจะไม่ยกโทษให้พวกเขา และจะไม่ลืมด้วย ผมเป็นลูกผู้ชายพอ ผมยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง แต่ผมข่มตาให้หลับไม่ได้เพราะเรื่องแย่ๆ ที่แม่ผมได้พบเจอ แม่ยังคงดูฟุตบอลเพราะเธอรักผม อยากดูผมเล่น แต่ผมไม่ยอมให้เธอไปดูในสนามในช่วงที่ยังคงมีข่าวลือระหว่างผมกับเชลซี ผมไม่มีทางเลือก ผมไม่อยากให้เธอต้องไปเจอเรื่องเลวร้ายแบบนั้นอีกแล้ว ส่วนอเล็กซ์จะไปดูเฉพาะในนัดสำคัญ แต่ผมก็เตือนเธอเสมอถึงสิ่งที่เธออาจจะได้พบเจอ ผมบอกเธอว่า“ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่เห็นสตีเว่น เจอร์ราดเป็นฮีโร่” ความผิดพลาดของมันน่าผิดหวังก็จริง แต่สิ่งที่พวกเขาทำที่คาร์ดิฟมันก็เกินไป ผมเคยรู้สึกแย่มากตอนที่เจ็บยาวและต้องจบฟุตบอลโลกปี 2002 ของผมลงกลางคัน แต่การที่ต้องฟังแม่ร้องไห้ทางโทรศัพท์เพราะลูกชายของเธอทำเข้าประตูตัวเองและต้องทนอยู่ท่ามกลางเสียงสาปส่งลูกชาย มันทำให้ผมรู้สึกแย่อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ผมอิดหนาระอาใจกับปัญหาวุ่นวายเหล่านี้ ผมรักลิเวอร์พูล แต่สายสัมพันธ์อันเหนียวแน่นระหว่างผมกับสโมสรกำลังจะขาดสะบั้นลงเพียงเพราะข่าวลือ ตอนที่เราเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศแชมเปี้ยนส์ลีกที่อิสตันบูลด้วยการเอาชนะเชลซีในรอบรองชนะเลิศ ผมไม่สามารถปิดกั้นความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไป ผมกล่าวว่า“เหนือสิ่งอื่นใด ผมต้องการที่จะได้เห็นสโมสรของเราเดินหน้าไปในทิศทางที่ถูกต้องและชัยชนะครั้งนี้ก็แสดงให้เห็นผมแล้ว” นี่คือข้อพิสูจน์ว่าหัวใจของผมอยู่ที่แอนฟิลด์ และตอนที่เราชนะในนัดชิงปาฏิหาริย์นั้น ผมก็ออกมาเปิดใจอีกครั้ง ความรู้สึกทั้งหมดที่ผมต้องเก็บไว้ตลอดช่วงเวลาอันยาวนานได้ล้นทะลักออกมา “ผมจะย้ายทีมได้อย่างไรหลังจากที่ได้พบกับค่ำคืนแสนมหัศจรรย์เช่นนี้ แล้วยังประสบการณ์ดีๆ ที่ผมได้รับในคืนนี้อีกล่ะ” ผมพูดในงานแถลงข่าวที่อิสตันบูล พร้อมกับจ้องมองไปที่ถ้วยรางวัลและฟังเสียงแฟนบอลฉลองกันที่ด้านนอก ผมแสดงให้ทุกคนเห็นว่าผมรักลิเวอร์พูลมากเพียงใด “ผมจะต่อสัญญากับลิเวอร์พูลต่อไปอีก 4-5 ปี” ผมบอกกับคนทั้งโลก ผมให้คำมั่นสัญญาจากใจจริง ผมเกือบตายกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ กว่าจะได้ปัดเป่าเมฆดำที่ปกคลุมเรามาตลอดให้หมดไป เพื่อแสดงให้เห็นถึงความจงรักภักดีของผมต่อลิเวอร์พูล ผมบอกริคว่า “มาทำให้เรื่องมันจบดีกว่า เรามีปัญหามากพอแล้ว มาจบข่าวลือกันดีกว่า” ผมควรจะได้เซ็นสัญญาที่นั่นตอนนั้น ตอนที่เหงื่อจากการแข่งขันยังไม่แห้งจากหัวผมเลยด้วยซ้ำ ด้วยมือข้างที่เพิ่งจะยกได้ถ้วยแชมป์ยุโรปในนามของลิเวอร์พูล ผมไม่อยากจะเสียเวลาอีกต่อไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกันอีกแล้ว แค่เอาปากกามาให้ผมเซ็นสัญญา ผมมั่นใจมาก ไม่ต้องลังเลอะไรอีกต่อไป ผมเดินจากสโมสรแห่งนี้ไปไม่ได้ ผมอยากอยู่ที่นี่ เอาสัญญามาให้ผมเซ็นเถอะ จากคุณ : K.Ruan - [ 19 มิ.ย. 50 09:15:51 ]

ความคิดเห็นที่ 79 ผมชาไปทั้งตัว แม้ว่าหลังจากนั้นจะมีข้อเสนอมาให้เรา แต่มันเป็นข้อเสนอที่แย่เอามากๆ ผมคิดว่าพวกเขาจะรีบวิ่งมายื่นเอกสารสัญญาที่เยี่ยมยอดพร้อมปากกาให้ผมเซ็นได้ทันที ตอนที่เสียงเชียร์แห่งอิสตันบูลยังคงติดตรึงอยู่ในโสตประสาทของพวกเรา มันเป็นช่วงเวลาที่สุดยอดที่สุดแล้ว ถ้วยยุโรปกลับมาอยู่กับเราเป็นครั้งที่ห้าแล้ว สตีวี่ จีกลับมาแล้ว เราต้องฉกฉวยโอกาสนั้นไว้เหมือนที่เราได้ฉวยเอาถ้วยยุโรปมาไว้ในอ้อมกอดได้ เราต้องเดินไปด้วยกันสิ แต่แล้วมันก็มีเพียงแค่ความเงียบ ทำไมลิเวอร์พูลถึงไม่ทำอะไรให้รวดเร็วหน่อย เหมือนกับว่าพอได้แชมป์ที่อิสตันบูลแล้วจะเดินเรื่องสัญญาของผมเมื่อไรก็ได้ ไม่ต้องรีบ ไม่กระตือรือร้น แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายสำหรับผมเลยนะ มันต่างกับเรื่องที่เกิดขึ้นเธียรี่ อองรีหลังจากนัดชิงถ้วยยุโรปปี 2006 อย่างเห็นได้ชัด ตอนนั้นอาร์เซนอลดำเนินการอย่างรวดเร็วมาก เพียง 36 ชั่วโมงให้หลัง อองรีก็ได้เซ็นสัญญาฉบับใหม่ แต่ลิเวอร์พูลไม่เคยรู้เลยว่าผมผิดหวังแค่ไหนที่ไม่ได้เห็นสัญญาใหม่เสียที ผมนับถือริค แพร์รี่ ในฐานะประธานบริหารที่ยอดเยี่ยมผู้ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้สโมสรพัฒนาไปในทางที่ดี แต่เขาดูจะไม่เข้าใจว่าผมกังวลในอนาคตของตัวเองมากเพียงใด นับตั้งแต่ฟุตบอลยูโร 2004 ความคลางแคลงใจถาโถมเข้ามาหาผมอีกแล้ว ริคพูดว่าต้องการผมมาตลอดฤดูกาล บอกว่าผมเป็นสัญลักษณ์ของลิเวอร์พูลในยุคนี้ ผมเป็นเด็กสร้างที่น่าภาคภูมิใจของทีม แน่นอนว่าพวกเขาต้องอยากเก็บกัปตันทีมลูกหม้อไว้ แต่คนที่ได้เซ็นสัญญาในหนึ่งวันหลังจากได้แชมป์กลับเป็นดิดี้ ไม่ใช่ผม ราฟาเรียกพบนักเตะ 3-4 คนเพื่อคุยเรื่องอนาคตของพวกเขา แต่ผมไม่ใช่หนึ่งในนั้น “สตีเว่น ผมจะคุยกับคุณหลังจากคุณกลับมาจากพักร้อนนะ” ราฟาพูดหลังจากจบเกมส์ที่อิสตันบูล พระเจ้า! ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ผมบอกกับครอบครัวและสตรวนว่าให้รอดูต่อไปว่าลิเวอร์พูลจะเอายังไงกับผม ไม่มีใครเข้าใจเรื่องนี้ หรือว่านี่เป็นกลยุทธ์ในการต่อรองสัญญาของพวกเขา? ในวันที่ 19 มิถุนายน ราฟาออกมาพูดว่า“ผมไม่คิดจะขายสตีเว่น เจอร์ราด” 5 วันหลังจากนั้น ผมก็เห็นข่าวที่ริคออกมาบอกว่า“เราต้องการสตีเว่น เราจะรีบต่อสัญญาของเขาโดยเร็วที่สุด” จากคุณ : K.Ruan - [ 19 มิ.ย. 50 09:16:31 ]

ความคิดเห็นที่ 80 แต่กระแสข่าวลือก็กลับมาอีกครั้ง มีข่าวรีล มาดริดพยายามทุ่มซื้อตัวผม โดยขอแลกกับกูตีบวกกับเงินจำนวนหนึ่ง กูตีเป็นกองกลางของรีล มาดริดที่เก่ง และเป็นที่ชื่นชอบของราฟา มูลเหตุของเรื่องนี้มาจากตอนที่ผมพบกูตีโดยบังเอิญที่ชายหาดในสเปน ผมจึงเข้าไปทักทายเขา แล้วก็ดันมีคนถ่ายรูปเอาไปลงหนังสือพิมพ์ แล้วก็มีข่าวลือว่าผมจะไปรีล มาดริด แต่รูปถ่ายนั้นก็ไม่ได้มีความหมายอะไรกับคนดูฟุตบอลที่รู้จักใช้สมอง เพราะมันไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านักฟุตบอลสองคนทักทายกัน ข่าวลือกับมาดริดยังคงมีต่อไป เพราะราฟาเคยเป็นโค้ชทีมเยาวชนที่นั่นมาก่อน สื่อในสเปนต่างประโคมข่าวว่าผมเป็นเป้าหมายของรีล มาดริด สิ่งที่ทำให้ผมโมโหมากก็คือ สื่อในสเปนเสนอข่าวว่าผมบอกราฟาว่าอยากย้ายไปสู่ถิ่นเบอร์นาบิว บ้าบอที่สุด! เหลวไหลทั้งเพ! ความจริงก็คือมันเป็นเรื่องนั่งเทียนเขียนของสื่อในสเปนและอังกฤษเท่านั้นเอง ความอดทนของผมสิ้นสุดลง เมื่อมีการกล่าวอ้างคำพูดของราฟาว่า“ผมไม่ต้องการเขา ผมจะขายเขา” ผมเดือดขึ้นมาทันที และเข้าพบราฟาเพื่อถามเรื่องที่ปรากฏในสื่อสเปน “คุณต้องการจะขายผมหรือเปล่า” ผมถามเขา “ไม่” ราฟาตอบ“แล้วคุณอยากจะไปหรือเปล่าล่ะ? ” ผมมองหน้าราฟาด้วยความประหลาดใจ เขาพูดอย่างนั้นได้อย่างไร หลังจากที่พวกเราทั้งหมดก้าวผ่านค่ำคืนสุดมหัศจรรย์ที่อิสตันบูลมาด้วยกัน ผมเดินออกมาข้างนอกแล้วโทรหาสตรวน“พระเจ้า! สตรวน หรือว่าราฟาอยากให้ผมพูดออกมาเองว่าผมอยากย้ายทีม? นี่พวกเขาเล่นอะไรอยู่กันแน่? ” ความหวาดระแวงเริ่มคืบคลาน หรือว่าเวลาของผมที่ลิเวอร์พูลได้จบสิ้นลงแล้ว พวกเขาต้องการนำเงินที่ได้จากการขายผมมาสร้างทีมใหม่ ผมไม่สามารถคิดเป็นอย่างอื่นไปได้เลย ข่าวเกี่ยวกับมาดริดยังคงมีต่อไป“รีล มาดริดพร้อมฉกเจอร์ราด” และอีกครั้งที่ผมเข้าพบราฟาท่ามกลางกระแสข่าวการย้ายทีมที่สื่อประโคมไปทั่ว “นั่นเป็นคำพูดของเอเยนต์ของคุณ” ราฟาอ้าง เขาโทษสตรวนในส่วนของสื่อในอังกฤษ แต่ว่าสื่ออังกฤษเอาข่าวพวกนั้นมาจากสเปน!  ต้องมีใครบางคนที่ลิเวอร์พูลให้ข่าวพวกนี้กับสื่อสเปน ผมหัวเสียกับเรื่องนี้มาก จากคุณ : K.Ruan - [ 19 มิ.ย. 50 09:17:16 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย สตรวนและริคก็ตกลงเวลานัดพบกันได้ในวันจันทร์ที่ 27 มิถุนายน หนึ่งเดือนหลังจากนัดชิงที่อิสตันบูล เราจะตกลงกันได้เสียที ข่าวลือก็จะได้จบไปเสียที ผมรอฟังข่าวดีอยู่ที่บ้านด้วยความผ่อนคลาย ผมกำโทรศัพท์มือถือไว้ในมือ พร้อมรับสายจากสตรวนได้ทุกเมื่อ ผมคิดว่าข้อตกลงจะเป็นไปได้ด้วยดี และพร้อมให้ผมเซ็นสัญญาได้ทันที ผมได้แต่รอ รอ และรอ ในที่สุดสตรวนก็โทรมาจนได้ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ“ไม่มีข้อเสนอมาให้เรา ลิเวอร์พูลต้องการให้เราเรียกค่าตอบแทนไปก่อน” บ้าบอที่สุด! ทางสโมสรต้องยื่นข้อเสนอมาให้เราก่อนสิ วันรุ่งขึ้น ราฟาเรียกผมไปพบที่เมลวู้ดและยื่นกระดาษ A4 เปล่าให้ผม “เอาล่ะ สตีเว่น” เขาบอก“เขียนลงไปในนั้นว่าคุณต้องการอะไรบ้าง” ผมช็อคมาก “ไม่” ผมตอบ “ทำไมล่ะ? ” “คุณอยากให้ผมบอกว่าผมต้องการอะไรเหรอ? แล้วผมจะมีเอเยนต์ไว้เพื่ออะไรล่ะ” ราฟามองผมอย่างเย็นชา“ผมไม่ชอบเอเยนต์” “ไม่เอาน่า คุณก็มีเอเยนต์ หรือว่าคุณตกลงสัญญาของคุณกับริคด้วยตัวเองล่ะ? ” “เอเยนต์ผมเป็นคนจัดการ” “ด้วยความเคารพ นั่นก็เป็นเหตุผลเดียวกันที่ผมต้องมีเอเยนต์ และผมอยากจะมุ่งมั่นกับฟุตบอลเท่านั้น ผมไม่เคยตกลงสัญญากับผู้จัดการมาก่อน เพราะมันเป็นงานของเอเยนต์” ผมรู้สึกว่าเจ้านายของผมไม่มีความเป็นมืออาชีพ  ผมรู้สึกเดือดขึ้นอีกเล็กน้อย “คุณกำลังทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ เอเยนต์ของผมก็รู้ว่าเราต้องการอะไร ผมนึกว่าคุณจะยื่นข้อเสนอที่ดีกว่าเก่าให้เราเสียอีก” ราฟาไม่ได้ตอบอะไรในทันที หลังจากเงียบไปนาน สุดท้ายเขาก็บอกว่า“งั้นเราก็ต้องรอดูกันต่อไป” จากคุณ : K.Ruan - [ 19 มิ.ย. 50 09:17:42 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ในสัปดาห์นั้น ความตึงเครียดระหว่างผมกับลิเวอร์พูลทวีคูณมากขึ้นทุกวัน สื่อโหมประโคมข่าวกันเต็มที่“เบนิเตซอาจจะขายเจอร์ราดเพื่อนำเงินไปพัฒนาทีม” และยังมีข่าวลือที่ว่าเชลซีจะจ่ายเงินให้ผมสูงถึง  120,000 ปอนด์ต่อสัปดาห์ แต่ผมต้องการแค่เซ็นสัญญาที่เหมาะสม และอยู่กับลิเวอร์พูลต่อไปก็เท่านั้น ในที่สุดสตรวนก็ยุติปัญหาลงในวันที่ 29 มิถุนายน เขาติดต่อลิเวอร์พูลอีกครั้ง พร้อมยื่นข้อเสนอไปเอง “นี่เป็นค่าแรงที่สมเหตุสมผล” สตรวนชี้แจงกับริค“มีผู้เล่นระดับนี้เพียงยี่สิบคนในโลกนี้และพวกเขาก็มักจะได้รับเงินตามจำนวนนี้” จำนวนที่ว่านั้นคือ 90,000 - 120,000 ปอนด์ต่อสัปดาห์ “สตีวี่และผมเรียกค่าแรงในจำนวนที่ต่ำแล้วสำหรับผู้เล่นระดับหัวแถว เราไม่สามารถเรียกค่าแรงที่ต่ำกว่านี้ได้อีกแล้ว” ก็ดูยุติธรรมดี ผมไม่ต้องการขูดเลือดขูดเนื้อสโมสรที่ผมรัก ความจริงแล้ว การที่จะอยู่กับลิเวอร์พูลต่อไปนั้น ไม่มีทางที่ผมจะได้ค่าแรงมากขึ้นอะไรมากมาย ผมได้รับค่าแรงอยู่ระหว่าง 70,000 - 80,000 ปอนด์ต่อสัปดาห์ ตามจำนวนที่ได้ลงสนาม และตอนนี้ผมเรียกไป 100,000 ปอนด์ต่อสัปดาห์ เพราะผมได้ช่วยให้ลิเวอร์พูลได้ถ้วยแชมป์ยุโรป ซึ่งทำให้เราได้กลับไปเล่นอีกครั้งในฤดูกาลต่อมา ซึ่งเป็นเรื่องที่ดีสำหรับลิเวอร์พูล ผมเรียกข้อเสนอนี้กับลิเวอร์พูลทั้งที่มีสโมสรอื่นเต็มใจจะจ่ายให้ผมมากกว่านี้ ริคเห็นด้วยว่าข้อเสนอที่เรายื่นไปนั้นเป็นข้อเสนอที่ยุติธรรมและเป็นค่าแรงที่ต่ำมากสำหรับผู้เล่นระดับหัวแถว “ขอเวลาผม 2 วัน” เขาตอบ“ผมจะนำเรื่องนี้ไปเสนอบอร์ดบริหาร” “ดีมาก” ผมบอกสตรวน“ทีนี้ลิเวอร์พูลจะได้ยื่นสัญญามาให้เรา และจบเรื่องราวแย่ๆ พวกนี้เสียที” ผมเฝ้ารอโทรศัพท์จากสตรวนอยู่ทุกนาที ผมอยากได้ยินว่าเรื่องราวดำเนินไปด้วยดี จัดการทุกอย่างให้เข้าที่ และยื่นเอกสารมารอให้ผมเซ็น แต่น่าเศร้าที่ความเงียบกลับมาอีกแล้ว ในแต่ละวันผมเฝ้าบอกกับราฟาว่า“คุณสามารถหยุดเรื่องบ้าๆ นี่ได้ ผมไม่สนุกกับมันหรอกนะ ผมจะไม่ไปไหนถ้าคุณยื่นสัญญามาให้ผม” ผมยอมรับว่าความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเบนิเตซในสัปดาห์นั้นตึงเครียดมาก แต่เราก็พยายามควบคุมไม่ให้สถานการณ์เลยเถิด ข่าวที่ว่าผมทะเลาะกับราฟานั้นเหลวไหลทั้งเพ ไม่มีการโต้เถียงรุนแรงอะไรระหว่างเรา เพราะผมให้ความเคารพเขาเป็นอย่างมาก ราฟาก็เริ่มกังวลใจกับเรื่องเหล่านี้เช่นกัน “สตีเว่น ผมไม่ชอบเลยที่จะต้องเห็นข่าวบ้าๆ พวกนี้ในสื่อ” ราฟาบอกผม“ฝีมือรีล มาดริดแน่ๆ พวกเขาสร้างกระแสเพราะต้องการคุณ” “ผมบอกตรงๆ นะเจ้านาย ถ้าลิเวอร์พูลต้องการผม ก็แค่บอกริคให้โทรหาสตรวนเดี๋ยวนี้เลย ผมไม่สนใจว่าสื่อสเปนจะพูดอะไร สิ่งที่ผมสนใจก็คือว่าอนาคตของผมอยู่ที่ไหน ที่นี่หรือที่อื่น” “ถ้าลิเวอร์พูลยังคงชักช้าแบบนี้ต่อไป” ผมคิด“ผมคงต้องไปจากที่นี่” ความคิดนั้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนโดนค้อนทุบหัวเข้าอย่างจัง ไปจากลิเวอร์พูลงั้นเหรอ? ใช่ มันเป็นไปได้ ประตูแอนฟิลด์เปิดอยู่เพราะความลังเลของพวกเขา และผมก็ค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ประตูนั้นทีละนิด จนวันที่ 1 กรกฎาคม สตรวนโทรไปกดดันริคและบอกว่า“สตีวี่ต้องการย้ายทีม” แต่ริคตอบกลับมาว่า“ขอเวลาผมอีก 2-3 วัน” จากคุณ : K.Ruan - [ 19 มิ.ย. 50 09:18:07 ]

ความคิดเห็นที่ 83 หลังจากนั้นผมไปงานแต่งงานของคาร่า ผมยินดีที่ได้เห็นว่าคาร่ามีความสุขเพียงใด เขามีความสุขไปกับญาติมิตรของเขาในงานเลี้ยง ไม่ต้องสนใจอะไรในโลกนี้ แต่ผมกลับต้องรู้สึกเหมือนแบกโลกทั้งใบไว้บนบ่า ทุกคนเข้ามาถามผมเรื่องสัญญากับลิเวอร์พูล “ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับบอร์ดบริหาร” ผมตอบ เรายังคงไม่ได้รับคำตอบจากลิเวอร์พูล ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ผมจึงไปพบราฟาที่เมลวู้ดในวันเสาร์ “ผมไม่ได้โลภมากนะเจ้านาย” ผมบอกเบนิเตซ“ผมต้องการแค่เท่ากับที่กองกลางในระดับเดียวกับผมได้รับ” “สตีเว่น ผมอยากให้คุณอยู่กับเรา” เขาบอก“คุณสามารถเป็นหนึ่งในนักเตะที่ดีที่สุดในโลกได้ แต่คุณได้รับคำแนะนำที่ไม่ดี สิ่งที่เพื่อน ครอบครัว หรือใครก็ตามที่กำลังแนะนำคุณอยู่น่ะ มันผิด” ผมไม่พอใจนัก เพราะผมไว้วางใจสตรวนมาก ผมปล่อยให้เขาดูแลเงินของผมโดยผมไม่ต้องคอยระแวง “ไม่เอาน่าเจ้านาย คุณโทรไปถามริคตอนนี้เลยก็ยังได้นี่ ว่าจะยื่นสัญญาให้สตีเว่น เจอร์ราดหรือเปล่า? ” แต่ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดจากปากของราฟา ผมหมดความอดทน เมื่อสุดสัปดาห์นั้นยังคงไม่มีคำตอบจากลิเวอร์พูล ผมและสตรวนตัดสินใจยกเลิกการเจรจา ทั้งที่ยังไม่มีที่ไป สตรวนได้รับโทรศัพท์จากเอเยนต์เพื่อขอให้ผมกลับมาเจรจากันอีกครั้ง “คำตอบคือไม่” เขาตอบ เชลซีเห็นโอกาสของพวกเขา วันจันทร์นั้นเอง เชลซีก็ลงมืออย่างรวดเร็ว ด้วยการแฟกซ์ข้อเสนอซื้อตัวผมมาที่ลิเวอร์พูล ท่ามกลางข่าวที่ว่าผมจะย้ายออกจากแอนฟิลด์ ตอนนี้ความคิดในหัวผมตีกันมั่วไปหมด ผมเห็นเบนิเตซแถลงข่าวออกทีวีเรื่องการเซ็นสัญญากับโบโล่ เซ็นเด้น ซึ่งยิ่งทำให้นักข่าวทุกคนยิงคำถามเรื่องผม “ผมต้องการให้สตีเว่นอยู่กับเราไปอีก 8 ปี และแน่นอนในฐานะตัวจริง” ราฟากล่าวผ่านกล้อง“เขาอาจจะได้เป็นผู้จัดการทีมต่อจากผม” ผมไม่เชื่อเรื่องที่เขาบอกว่าผมจะได้เป็นผู้จัดการทีม แต่ผมประทับใจในความจริงใจของราฟาที่เขาบอกว่าต้องการให้ผมอยู่ต่อไป “หรือเขาอาจจะต้องการเราจริงๆ ก็ได้” ผมคิด แต่ความจริงแล้ว ผมก็ยังคงสับสน กังวล และเครียดอยู่เช่นเดิม จากคุณ : K.Ruan - [ 19 มิ.ย. 50 09:18:28 ]

ความคิดเห็นที่ 84 แล้วแสงสว่างก็พลันปรากฏ เมื่อประธานสโมสร เดวิด มัวร์สเรียกประชุมที่เมลวู้ดในบ่ายวันจันทร์นั้น ผมรู้ว่าเขาชื่นชอบผมมากเพียงใด ทั้งในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง และในฐานะนักฟุตบอล เขากังวลมากกับปัญหาของลิเวอร์พูลและกัปตันทีม จึงยื่นมือเข้ามาเพื่อยุติปัญหานี้ ประธาน ผม สตรวน ราฟา และริค นั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดียวกัน และพูดคุยถึงสถานการณ์ แม้จะยังไม่ได้ข้อสรุป แต่ผมก็รู้สึกดีขึ้นมาก ทันทีที่ขึ้นรถ ผมบอกสตรวนว่า“พวกเขาอาจจะต้องการผมจริงๆ ก็ได้” ผมเริ่มโทษตัวเองที่คิดมากไปเอง ผมสำนึกผิดที่คิดว่าลิเวอร์พูลไม่ต้องการผมแล้ว แต่ว่าถึงแม้การประชุมที่เมลวู้ดครั้งนี้จะทำให้ผมได้เห็นถึงความตั้งใจจริงของทางสโมสร ผมก็ยังคงไม่แน่ใจนัก ลิเวอร์พูลเริ่มดำเนินการแล้ว แต่สื่อก็ยิ่งเสนอข่าวกันบ้าคลั่งขึ้นไปอีก “32 ล้านปอนด์!” พาดอยู่บนทุกหัวหนังสือพิมพ์ในวันอังคาร ริครีบโทรมายืนยันกับสตรวนทันที“เรากำลังดำเนินการอยู่ ขอโทษด้วยที่ใช้เวลานานไปหน่อย” ตกลงแล้วพวกเขาต้องการผมจริงหรือเปล่า? หรือว่าพวกเขาบอกว่าต้องการผมเพื่อเอาใจแฟนบอลแล้วค่อยขายผมให้เชลซี? ผมอยากรู้ความจริง ผมโทรหาสตรวน“สตรวน ผมอยากรู้ว่าพวกเขาจะเอายังไงกันแน่ โทรไปยื่นคำร้องขอย้ายทีมได้เลย” สตรวนโทรไปที่ลิเวอร์พูลทันที“ผมโทรมายื่นคำร้องขอย้ายทีม ถ้าต้องการเป็นลายลักษณ์อักษรก็บอกนะ เดี๋ยวผมจะทำให้” แล้วระเบิดก็ถูกส่งต่อไปยังห้องประชุมคณะกรรมการของลิเวอร์พูล วันอังคารที่ 5 กรกฎาคม เป็นวันที่ยาวนานที่สุด กดดันที่สุด ยากที่สุด และสะเทือนอารมณ์ที่สุดในชีวิตของผมแล้ว ผมต้องการให้พวกเขาดำเนินการเสียที ผมเบื่อข่าวลือที่สื่อพากันประโคม เบื่อกับการที่ต้องไปหาเบนิเตซแล้วก็ไม่ได้ข้อสรุป เบื่อกับการที่ทำได้แค่รอคำตอบจากลิเวอร์พูลทั้งที่ผมบอกเขาตั้งแต่ที่อิสตันบูลแล้วว่าผมต้องการอยู่ต่อ คำร้องขอย้ายทีมคงจะช่วยกระตุ้นให้ลิเวอร์พูลรีบเดินเรื่องได้ ผมหวังว่ามันจะช่วยให้จบเรื่องลงได้ แต่ลิเวอร์พูลแถลงข่าวคำร้องย้ายทีมของผมทันที ซึ่งริคจำเป็นต้องทำ เขาต้องซื่อสัตย์กับแฟนบอล จากคุณ : K.Ruan - [ 19 มิ.ย. 50 09:18:56 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ตอนที่เรื่องบ้าๆ นี่เผยแพร่สู่สาธารณชน ผมนั่งอยู่ที่บ้าน มือข้างหนึ่งกำโทรศัพท์มือถือไว้ ส่วนอีกข้างถือรีโมททีวี ผมดูละครนั้นด้วยความตะลึงงัน ละครที่ผมเป็นตัวเอก ผมนั่งดูทุกคนวิจารณ์เรื่องอนาคตของผม ตอนที่ผมเห็นแฟนบอลเผาเสื้อเจอร์ราดหมายเลข 17 ตัวเก่าที่ประตูแชงคลี่ย์ ผมรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! ให้ความเคารพกันบ้างสิ ไม่รู้หรือไงว่าการทำแบบนี้ก็เหมือนฉีกร่างผมออกเป็นชิ้นๆ โทรศัพท์ของผมดังขึ้น“ไม่ต้องเป็นห่วง” ใครบางคนพูดขึ้น“พวกเขาทำแบบนี้เพราะอยากออกกล้องเท่านั้นแหละ” แต่มันก็แค่การคาดเดา ตอนนี้อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น โลกนี้กำลังจะเป็นบ้าไปแล้ว ผมโทรหาพ่อและพอล“ช่วยมาหาผมที ได้โปรด” ผมขอร้องพวกเขา ทั้งสองคนรีบบึ่งรถมาหาผมที่ห้องนอน เราได้คุยกันประมาณ 20 นาที “สตีเว่น อย่าไปนะ” พ่อขอร้องผม “แต่พ่อดูในทีวีสิ แฟนบอลกำลังเผาเสื้อของผมอยู่ที่แอนฟิลด์ สโมสรก็ไม่ออกมาห้ามปรามอะไร ลิเวอร์พูลไม่ต้องการผมอีกต่อไปแล้ว” แต่พ่อและพอลไม่สนใจ “อย่าเดินหนีไป” พ่อบอก“อย่าไปจากสโมสรที่ลูกรัก” หลังจากพ่อและพอลกลับไปแล้ว ผมได้คุยกับอเล็กซ์ เธอไม่ใช่คนดูบอล แม้เธอจะไม่เข้าใจเรื่องเกมฟุตบอลแม้แต่น้อย แต่เธอเป็นคนที่เยี่ยมยอดมาก “สตีวี่ เธอต้องตัดสินใจ” เธอบอกผม“แต่ไม่ว่าเธอจะเลือกอะไร ฉันก็จะสนับสนุนเธอ ฉันพร้อมจะไปเชลซี มาดริด หรือที่ไหนก็ตามที่มีเธออยู่เคียงข้าง อย่ากังวลไปเลย” “ถ้าเธอไป ฉันก็จะไปกับเธอ ถ้าเธออยู่ ฉันก็จะอยู่กับเธอ” อเล็กซ์เป็นห่วงผม เธอรู้ว่าผมไม่ได้เป็นผมคนเดิมมาเกือบเดือนแล้ว เธอช่วยผมได้มาก ผมรู้สึกดีขึ้นที่ได้รู้ว่าไม่ว่าจะอย่างไรความรักของเธอก็ไม่เคยเปลี่ยนไป ตอนที่เราคุยกันอยู่ ลูกสาวของเรา ลิลลี่-เอลล่า กำลังวิ่งเล่นอยู่คนเดียวโดยไม่ต้องสนใจว่าโลกจะเป็นอย่างไร ถ้าชีวิตผมง่ายแบบนั้นก็คงจะดีนะ จากคุณ : K.Ruan - [ 19 มิ.ย. 50 09:19:21 ]

ความคิดเห็นที่ 86 สตรวนถลาเข้าประตูมา พยายามทำให้ผมใจเย็นลง เขารู้ว่าผมเครียดแค่ไหน ผมอ่านข่าวด้วยตาที่ปริ่มไปด้วยน้ำ ผมอึดอัด ผมเครียด ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ผมรู้สึกเหมือนถูกตีเข้าที่หัวอย่างจัง ผมกินยาพาราเซตามอลเป็นว่าเล่นราวกับมันเป็นขนมสมาร์ตตี้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ผมจ้องหน้าสตรวน“เดือนที่แล้ว ผมได้ชูถ้วยแชมป์ยุโรปต่อหน้าโลกบ้าๆ ใบนี้” ผมกล่าว“แล้วผมก็ฉลองไปทั่วทั้งเมืองร่วมกับผู้คนอีกครึ่งล้าน ผมฉลองชัยชนะถ้วยที่มีเกียรติที่สุดไปพร้อมกับแฟนของสโมสรที่ผมอยู่มาตั้งแต่ 8 ขวบ แต่ตอนนี้ ผมต้องมานั่งดูเสื้อของผมถูกเผาสดๆ ในทีวี ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?” นี่เป็นจุดต่ำสุดในอาชีพของผมเลย ผมหมดแรง หมดไฟ จิตตก ผมลากสังขารไปปิดไฟ จมตัวเองลงในความมืด หัวใจผมเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ ผมกรอกพาราเซตามอลลงคอ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ผมหายปวดหัวได้เลย ผมจึงโทรหาหมอวอลเลอร์ ผู้เป็นทั้งเพื่อน ทั้งหมอ ทั้งคนที่ผมไว้วางใจ “หมอ ผมไม่ไหวแล้ว” ผมบอกเขา เขาบึ่งรถมาดูอาการผมทันที หมอวอลเลอร์เป็นหมอที่ดีมาก ผมต้องพึ่งพาเขาเป็นอย่างมาก เช่นเดียวกับนักเตะคนอื่นๆ นั่นแหละ การที่หมอของลิเวอร์พูลดูแลผมดีขนาดนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าคนที่ลิเวอร์พูลยังคงห่วงผมอยู่ “เฮ้! สตีวี่” ผมบอกตัวเอง“จำได้ไหมที่คุณมัวร์สเรียกประชุมที่เมลวู้ด และแสดงให้เห็นว่าสโมสรนี้รักนาย? ” ผมเริ่มตระหนักว่าผมกำลังอยู่ในสถานการณ์อันหมิ่นเหม่ ผมกำลังจะโยนทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งไป ทั้งความรัก ทั้งประวัติศาสตร์ที่เราร่วมกันสร้าง ทั้งวันเวลาที่ผมใฝ่ฝันว่าจะได้ใส่เสื้อสีแดงเพลิงนี้ ผมจะทำใจส่งต่อปลอกแขนนั่นให้คนอื่นได้หรือ? ผมจะหันหลังให้ลิเวอร์พูล สโมสรและเมืองที่ผมเติบโตและผูกพันได้หรือ? ผมจะทำให้พ่อแม่และญาติพี่น้องผิดหวังได้หรือ? พวกเขาเป็นแฟนพันธุ์แท้ของลิเวอร์พูล การที่ผมย้ายทีมอาจจะทำให้ผมกลายเป็นคนทรยศในสายตาพวกเขาได้เลย ผมจะกล้าสบตาพ่ออีกหรือเปล่า? ผมจะกล้ามองหน้าตัวเองในกระจกไหม? พระเจ้า! คำถามมากมายวนเวียนในหัวผม ผมจะทำให้เดอะค็อปผิดหวังได้หรือ? ลืมคนที่มันเผาเสื้อผมเพราะอยากออกทีวีไปซะ แฟนลิเวอร์พูลตัวจริงจะไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ แล้วผมจะทนได้หรือถ้าต้องใส่เสื้อเชลซีมาลงแข่งกับลิเวอร์พูลต่อหน้าเดอะค็อป? คิดให้ดีๆ สตีวี่ นายจะจากสโมสรแห่งไปได้จริงๆ หรือ? จากคุณ : K.Ruan - [ 19 มิ.ย. 50 09:19:58 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ไม่!...ไม่!...ไม่! ผมไม่อาจก้าวเท้าออกจากสโมสรแห่งนี้ได้ ผมเห็นอนาคตอันสดใสรออยู่ที่เชลซี แต่หัวใจของผมไม่ยอมให้ผมจากลิเวอร์พูลไป ลูกสาวที่น่ารักของผมคงไม่ยอมให้ผมไป ผมอยากไปเริ่มชีวิตใหม่ที่มาดริดหรือลอนดอนอย่างหรูหราจริงๆ หรือ? ลิลลี่-เอลล่ามีความสุขกับชีวิตที่นี่ เธอมีญาติและเพื่อนอยู่รอบๆ บ้านที่เธอรัก มันคงไม่ยุติธรรมกับอเล็กซ์ที่จะพาเธอไปจากเพื่อนและครอบครัวของเธอ ไปจากที่ที่เธอมีความสุขมากที่สุด แม้เธอจะยินดีไปกับผมก็ตาม ผมไม่อยากไปจากสิ่งที่ผมมีที่นี่ ผมไม่สามารถลืมรากเหง้าของผมได้ แล้วเมฆดำที่อึมครึมอยู่รอบตัวผมก็เริ่มสลายไป เชลซีอาจะตอบสนองความทะเยอทะยานของผมได้ แต่ความทะเยอทะยานของผมมีไว้เพื่อลิเวอร์พูลเท่านั้น ผมเป็นกัปตันทีม เราเพิ่งได้ถ้วยแชมป์ยุโรปมา ราฟาจะเป็นคนที่นำทางเราไปสู่อนาคตที่รุ่งเรือง ในฐานะโค้ชที่ดีที่สุดเท่าที่ผมเคยพบ สุดท้ายผมก็ตัดสินใจได้ พายุได้พัดผ่านไปแล้ว ผมโทรหาสตรวนตอนห้าทุ่ม“บอกริคว่าผมต้องการเซ็นสัญญา ผมต้องการอยู่กับลิเวอร์พูล” สตรวนโทรหาริค“สัญญายังอยู่มั้ย? ” “แน่นอน” “สตีวี่จะเซ็นสัญญาฉบับนั้น” ขอบคุณพระเจ้า! มันจบแล้ว ผมกลับสู่ภาวะปกติ รู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก ผมโยนพาราเซตามอลทิ้งไป แล้วตื่นขึ้นมาในเช้าวันพุธที่ 6 กรกฎาคม ด้วยรอยยิ้มครั้งแรกในรอบหลายสัปดาห์ จากคุณ : K.Ruan - [ 19 มิ.ย. 50 09:20:43 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ระหว่างทางไปพบราฟาที่เมลวู้ด ผมแวะไปที่บ้านประธาน ตอนนี้ผมยิ่งเคารพนับถือคุณมัวร์สมากขึ้นไปอีก เขาเป็นคนที่รักลิเวอร์พูลจากใจจริงเช่นเดียวกับผม และเขาเป็นคนที่เจ็บปวดมากที่สุดกับเรื่องที่ผ่านมา “ไม่อยากเชื่อเลยว่าเรื่องมันจะบานปลายไปขนาดนี้” เขากล่าว “ทำไมไม่โทรหาผมเร็วกว่านี้?” เขาถามต่อ “ผมเกลียดการที่จะเห็นคุณจิตตกแบบนั้น สตีเว่น” การได้พูดกับคุณมัวร์สช่วยตอกย้ำให้รู้ว่าตัดสินใจของผมถูกต้องเพียงใดที่เลือกอยู่ในถิ่นแอนฟิลด์ต่อไป ผมกลับไปที่รถเพื่อไปเมลวู้ด “ถึงผมจะตกลงอยู่ต่อ แต่ถ้าคุณคิดว่าผมไม่คู่ควรจะเป็นกัปตัน ผมก็พร้อมที่จะสละตำแหน่งให้คนอื่น” ผมบอกราฟา เก็บปลอกแขนไว้ซะ” เขาตอบ ขอบคุณพระเจ้า! ถ้าต้องสละตำแหน่งกัปตันทีมผมก็คงเสียใจไม่น้อย แต่ผมต้องเสนอตัวสละตำแหน่ง เพื่อเป็นการขอโทษต่อลิเวอร์พูล ต่อริค และต่อราฟา สำหรับเรื่องวุ่นวายทั้งหมดที่ผ่านมา ซึ่งพวกเขาก็ขอโทษผมเช่นกัน แม้ปัญหาจะจบลงแล้ว แต่ผมก็ยังไม่ลืมความรู้สึกในตอนนั้น ซึ่งเราก็ผิดกันทั้งสองฝ่าย ผมรู้อยู่แก่ใจ ผมจึงยืดอกแสดงความรับผิดชอบในเรื่องนั้น แต่ในตอนนั้นลิเวอร์พูลก็ควรจะจัดการปัญหาได้ดีกว่านี้ พวกเขาเกือบได้ขับไล่ผมออกจากแอนฟิลด์แล้ว นอกจากนี้ผมยังได้รับจดหมายหยาบคายจากแฟนบอลมาอีกสองฉบับด้วย แต่โดยรวมแล้วทุกคนก็ดีต่อผมมากเดอะค็อปส่วนมากเข้าใจดีว่าผมไม่สบายใจเพียงใดตอนเกิดเรื่องที่ผ่านมา และพวกเขาก็เข้าใจว่าผมรักสโมสรแห่งนี้มากเพียงใด ผมได้เซ็นสัญญาในวันศุกร์ที่ 8 กรกฎาคม ผมบอกริคว่า“เอาค่าฉีกสัญญาออกไป ผมไม่มีวันไปจากลิเวอร์พูลอย่างแน่นอน” ในสัญญาฉบับก่อนของผมมีเรื่องค่าฉีกสัญญารวมอยู่ด้วย เอาไว้เผื่อย้ายออกจากลิเวอร์พูล แต่ตอนนี้ผมไม่ต้องการอีกแล้ว ในวินาทีที่ผมจรดปากกาลงบนสัญญา ผมรู้สึกเหมือนเซ็นชื่อลงบนจดหมายรักก็ไม่ปาน ผมดีใจจริงๆ ที่เชลซีเลิกตามจีบผมซะที! **** จบบทที่ 18 **** จากคุณ : K.Ruan - [ 19 มิ.ย. 50 09:21:24 ]

ความคิดเห็นที่ 89 แอบมาโพส -*- อย่านึกว่าจะไม่เห็นนะ ขอบคุณทีมงานมาก ๆๆ ค่ะ ^ ^ ขออ่านก่อนนะคะ ^ ^ เฮ้อ พี่เจิด น่ารักจริง ๆๆ ^ ^ ชอบ ๆๆ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 50 09:38:07 จากคุณ : karaokeGirl - [ 19 มิ.ย. 50 09:23:39 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ขอบคุณสำหรับงานแปลครับ ... (ขอบคุณรอบที่เท่าไร่แล้วก็ไม่รู้ ^ ^) จากคุณ : สายฟ้าสีเพลิง - [ 19 มิ.ย. 50 09:34:30 ]

ความคิดเห็นที่ 91 อ่านแล้วดีใจที่เจิดไม่ย้ายออกไป จากคุณ : kittipat - [ 19 มิ.ย. 50 09:40:38 ]

ความคิดเห็นที่ 92 อืม จากคุณ : ลีโอเกะเกิร์ล (leowood) - [ 19 มิ.ย. 50 09:41:02 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ขอบคุณทีมงานมาก ๆๆ นะค่ะ จากคุณ : LVPknight - [ 19 มิ.ย. 50 09:50:09 ]

ความคิดเห็นที่ 94 อ่านแล้วคิดถึงโอเว่นอ่ะ แอบเศร้า พอคิดถึงตอนนั้นแล้ว จากคุณ : i am tabo - [ 19 มิ.ย. 50 10:00:27 ]

ความคิดเห็นที่ 95 ขอบคุณครับสำหรับตอนที่ 18 จากคุณ : ChocolateMousse - [ 19 มิ.ย. 50 10:16:52 ]

ความคิดเห็นที่ 96 เดจาวู เหมือนเคยอ่านแล้วว อะ จากคุณ : Red`SayA - [ 19 มิ.ย. 50 10:23:29 ]

ความคิดเห็นที่ 97 หุหุ บทรักโลกตะลึง จากคุณ : หงส์โหด - [ 19 มิ.ย. 50 10:28:04 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ขอบคุณทีมงานทุกท่านมากค่ะ อ่านแล้วทำให้นึกถึงข่าวต่างๆตอนนั้นได้ดีเลย จากคุณ : Red Penguin - [ 19 มิ.ย. 50 10:45:05 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ผม ขอบอกว่า ขอบคุณครับ จากคุณ : GUTI THEKOP (GUTI THE KOP) - [ 19 มิ.ย. 50 13:34:18 ]

ความคิดเห็นที่ 100 thnx a lot naka จากคุณ : NobodyGotNoWhere2Go - [ 19 มิ.ย. 50 15:10:41 ]

ความคิดเห็นที่ 101 ความคิดเห็นที่ 96   เดจาวู เหมือนเคยอ่านแล้วว อะ จากคุณ : Red`SayA ^ ^ ^ บทนี้ K.Ruan เคยแปลมาโพสต์เดี่ยวๆ ก่อนหน้านี้แล้วครั้งนึงค่ะ รู้สึกจะเป็นช่วงที่มีข่าวไม่ค่อยดีเกี่ยวกับสโมสรหรือกัปตันนี่ล่ะ จากคุณ : jigij - [ 19 มิ.ย. 50 15:18:08 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ขอบคุณเหมือนเช่นเคยครับ จากคุณ : say it isn't so - [ 19 มิ.ย. 50 15:33:58 ]

ความคิดเห็นที่ 103 ให้กำลังใจทีมงานเย๊อะเย๊อะค่ะ จากคุณ : s_manavvan - [ 19 มิ.ย. 50 15:54:35 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ถามหาบทที่19 เลยละกันครับ อิอิ ติดงอมแงมอะช่วงนี้ นี้มีรวมเล่มไหมครับ 555 จากคุณ : คนโคราช - [ 19 มิ.ย. 50 19:06:21 ]

ความคิดเห็นที่ 105 ขอบคุณทีมงานแปลมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ถ้าไม่แปลมาให้อ่านชาตินี้เราคงอ่านไม่จบบทแรก รอบทต่อไปอยู่นะคะ จากคุณ : daine - [ 19 มิ.ย. 50 20:16:47 ]

ความคิดเห็นที่ 106 นึกถึงช่วงเวลานั้นจริงๆ ตอนลิเวอร์พูลด้ลำดับ 5 - - จากคุณ : Reonard - [ 19 มิ.ย. 50 21:19:56 ]

ความคิดเห็นที่ 107 ขอบคุณหลายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอบทที่ 19 ต่อไปไม่ไหวแย้ววววววววว จากคุณ : redgarudon - [ 19 มิ.ย. 50 21:49:47 ]

ความคิดเห็นที่ 108 ขอบคุณมั่ก ๆ ค่า   19 อยู่ไหน ๆ ๆ ๆ ๆ  555 จากคุณ : ศรานรา - [ 20 มิ.ย. 50 08:06:50 ]

ความคิดเห็นที่ 109 ขอบคุณมากครับ ^^~ จากคุณ : ตอนคุณมองตะวัน ผมมองเจอแต่จัน - [ 20 มิ.ย. 50 13:43:21 ]

ความคิดเห็นที่ 110 รอบทที่ 19 อยู่นะคร๊า อิอิ จากคุณ : NobodyGotNoWhere2Go - [ 20 มิ.ย. 50 17:19:31 ]

ความคิดเห็นที่ 111 อ่านเหมือนกันอ่า หนุกๆๆ มาลงชื่อให้กำลังใจเเละขอบคุณค้าบ จากคุณ : หงส์แดงตะแคงฟ้า - [ 20 มิ.ย. 50 19:17:25 ]

ความคิดเห็นที่ 112 ขอบคุณมากมายจากใจครับ ^^ จากคุณ : rtype - [ 20 มิ.ย. 50 21:15:13 ]

ความคิดเห็นที่ 113 แวะมาสปอยล์ เตรียมพบกับ จุดเริ่มต้นระหว่าง สตีวี่ กับ อเล็กซ์ เมื่อกัปตันทีมของเราต้องหน้าแตกเพราะการจีบสาว บางส่วน จากบทที่ 19 ****** “สวัสดีครับอเล็กซ์ นี่ผมสตีเวน เจอร์ราร์ด ที่เราเคยเจอกันคราวก่อนไงครับ” “อ๋อค่ะ  สวัสดี” ผมรู้สึกตื่นเต้นเสียจนประสาทจะกิน แทบควบคุมสติไม่อยู่ มีอาการคอแห้งผากขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุท้องไส้ปั่นป่วน เอาน่า! พูดไปเลย ***** ติดตามได้ในบทต่อไป ใครอยากอ่านเร็วๆ  โพสรูปเป็นกำลังใจให้ทีมงาน ด่วน !!   ขอแค่ 4 คนเท่านั้น จากคุณ : K.Ruan - [ 21 มิ.ย. 50 10:41:52 ]

ความคิดเห็นที่ 114 คุณหยวนยังอยู่มั๊ย ถ้าอยู่จะโพส จากคุณ : i am tabo - [ 21 มิ.ย. 50 10:50:22 ]

ความคิดเห็นที่ 115 5 นาทีผ่านไป ท่านซือแป๋ไม่อยู่แล้ว หนีเลยยยยยยยยยยยยยย อุอุ จากคุณ : i am tabo - [ 21 มิ.ย. 50 10:55:56 ]

ความคิดเห็นที่ 116 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตาโบะ สู้ ๆๆ ตาโบะจัง น่ารักที่สุดดดดดดดดดดดดดดด จากคุณ : หน้าม้าขาเดฟ (karaokeGirl) - [ 21 มิ.ย. 50 10:57:47 ]

ความคิดเห็นที่ 117 thank you a lot again จากคุณ : Lu Xun - [ 21 มิ.ย. 50 11:16:07 ]

ความคิดเห็นที่ 118 คนหน้าด้านคนเเรก เหอๆๆ . . . . ไม่รู้จักคนเเปลเเละคนโพสเป็นการส่วนตัว เเต่อยากอ่านอ่า T^T   ใครจะว่าเสนอหน้า(มาโพส) ก็ช่างเเต่อยากอ่านมากก้าบบบบบบบบ ม่ายหวายเเร้ววว   ปล . . เเต่ขออำพรางหน้าตาหน่อยน๊า  หวังว่าคงได้น๊าจะได้อ่านเร็วๆอ่างับ จากคุณ : G17@thekoip.in.th (หงส์แดงตะแคงฟ้า) - [ 21 มิ.ย. 50 13:48:47 ]

ความคิดเห็นที่ 119 อ้อๆๆๆ . . . รออ่านมิราเคิลด้วยเน่อ เหอๆๆๆ จากคุณ : G17@thekop.in.th (หงส์แดงตะแคงฟ้า) - [ 21 มิ.ย. 50 13:50:30 ]

ความคิดเห็นที่ 120 #118 คุณ G17@thekoip.in.th (หงส์แดงตะแคงฟ้า) สุดยอดมาก ๆๆ ค่ะ จากคุณ : karaokeGirl - [ 21 มิ.ย. 50 14:12:02 ]

ความคิดเห็นที่ 121 คุณG17@thekop.in.th (หงส์แดงตะแคงฟ้า) น่ารักมากค่ะ...สุดยอดไปเลย จากคุณ : nando19 - [ 21 มิ.ย. 50 14:15:01 ]

ความคิดเห็นที่ 122 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดคุณหงส์แดดดดดดดดดดดดดดงงงงงงงงงงงงงงงง มากกกกกกกมาาายยมหาศศศศศาาาลลลลลลครับบบบบบบบบบบบบบ!!!!!!!!!!!!!!!! จากคุณ : หน้าม้าขากรี๊ด (Finnegan 'Finn' Bell) - [ 21 มิ.ย. 50 14:22:17 ]

ความคิดเห็นที่ 123 ความคิดเห็นที่ 119   อ้อๆๆๆ . . . รออ่านมิราเคิลด้วยเน่อ เหอๆๆๆ   จากคุณ : G17@thekop.in.th (หงส์แดงตะแคงฟ้า) ^ ^ ^ เอ่อ... มิราเคิลอยู่ด้านบนกระทู้นี้แล้วอ่ะค่ะที่รัก (ของคนอื่น) จากคุณ : jigij - [ 21 มิ.ย. 50 14:33:22 ]

ความคิดเห็นที่ 124 มาขอบคุณและรออ่านตอนต่อไปค่ะ    >____< จากคุณ : venus butterfly - [ 21 มิ.ย. 50 14:34:39 ]

ความคิดเห็นที่ 125 อ่ะ ตาถั่ว = =" ขอบคุณมากงับ [คลิกเพื่อชมภาพขนาดจริง] จากคุณ : G17 (หงส์แดงตะแคงฟ้า) - [ 21 มิ.ย. 50 14:38:32 ]

ความคิดเห็นที่ 126 ^^ แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 50 15:42:55 จากคุณ : i am tabo - [ 21 มิ.ย. 50 15:42:30 ]

ความคิดเห็นที่ 127 ท่านซือแป๋ไม่มาสักที จะแปะแล้วนะ หมายเลขที่ 2 ปล.เห็นแล้วจุดธูปบอกด้วย จะมาเอารูปออก 3 2 1 แอบเอาออกแล้ว อุอุ แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 50 00:54:40 จากคุณ : i am tabo - [ 21 มิ.ย. 50 15:44:39 ]

ความคิดเห็นที่ 128 ตามมากรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตาโบะ จากคุณ : nando19 - [ 21 มิ.ย. 50 15:56:11 ]

ความคิดเห็นที่ 129 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เหลืออีกสองคนเองงง จากคุณ : Finnegan 'Finn' Bell - [ 21 มิ.ย. 50 15:57:14 ]

ความคิดเห็นที่ 130 ไหนคุณนันโด้ ว่าจะแปะไง แปะด่วนๆ ^^ จากคุณ : i am tabo - [ 21 มิ.ย. 50 16:36:19 ]

ความคิดเห็นที่ 131 เพื่อเจิด.... 1 2 3 . แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 50 15:23:30 แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 50 16:51:42 จากคุณ : nando19 - [ 21 มิ.ย. 50 16:48:43 ]

ความคิดเห็นที่ 132 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณนันโด้ เมื่อกี้ยังมีแต่แว่นอยู่เลย ไหงมีหนวดมาเพิ่ม จากคุณ : i am tabo - [ 21 มิ.ย. 50 16:52:01 ]

ความคิดเห็นที่ 133 มาปั่นให้ครบ จากคุณ : จันทร์อุ้ม - [ 21 มิ.ย. 50 16:52:17 ]

ความคิดเห็นที่ 134 เย้...ครบแล้ว หวังว่าบท 19 จะตามมาอย่างรวดเร็ว...555 ปล.ตาโบะอย่ากรี๊ดดังไป 555 แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 50 16:57:44 จากคุณ : nando19 - [ 21 มิ.ย. 50 16:54:33 ]

ความคิดเห็นที่ 135 รู้สึกแว่ 4 ผู้กล้า จะมีแต่ฉาวๆ ทั้งนั้นเลยนะคร๊า... จากคุณ : จันทร์อุ้ม - [ 21 มิ.ย. 50 16:55:21 ]

ความคิดเห็นที่ 136 เอิ๊กกกกกกกกกกกกก สาว ๆๆ หงส์แดง น่ารัก น่ารัดดดดดดดดด จากคุณ : หน้าม้าขากระดิ่ง (karaokeGirl) - [ 21 มิ.ย. 50 17:14:54 ]

ความคิดเห็นที่ 137 กรี๊ดสลบ อิอิ จากคุณ : kittipat - [ 21 มิ.ย. 50 17:19:28 ]

ความคิดเห็นที่ 138 เย้ๆๆ จะได้อ่านเเร้ว เหอๆๆๆ จากคุณ : G17 (หงส์แดงตะแคงฟ้า) - [ 21 มิ.ย. 50 18:53:55 ]

ความคิดเห็นที่ 139 ครบแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มารออ่านต่อคร้าบบบบบ จากคุณ : mars.src - [ 21 มิ.ย. 50 22:45:10 ]

ความคิดเห็นที่ 140 รูปสาวๆ น่ารักๆ แล้วยังไม่โพส งี้ต้องเจอรูป โหดๆ 555+ เอาออกแล้วว กัวตัวเอง แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 50 01:05:28 จากคุณ : PaKKaNa - [ 21 มิ.ย. 50 22:55:51 ]

ความคิดเห็นที่ 141 เย้ มีชายหนุ่มมาแล้วววววววววววววววววววววววววววว จากคุณ : i am tabo - [ 21 มิ.ย. 50 23:42:26 ]

ความคิดเห็นที่ 142 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดผู้ชายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คุณแน่มากกกกกกกกกกกกกกก you're so coooooolllllllllll!!!!!!!!! กรีี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จากคุณ : โหมดหน้าม้าโรคจิต (Finnegan 'Finn' Bell) - [ 21 มิ.ย. 50 23:48:26 ]

ความคิดเห็นที่ 143 แหม่ นาน ๆ จะโผล่มาที กะว่าแวะมาลงชื่อก่อน ค่อยตามอ่าน ดั๊นโชคดี มาเจอ The Kop หน้าตาดีเต็มกระทู้เลย อิอิ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกมากมาย ทุกคนเลย จากคุณ : ชิวเทียน - [ 21 มิ.ย. 50 23:56:00 ]

ความคิดเห็นที่ 144 มาเร้ว บทต่อไป จากคุณ : GUTI THEKOP (GUTI THE KOP) - [ 22 มิ.ย. 50 11:20:42 ]

ความคิดเห็นที่ 145 บทที่ 19 เธออยู่หนายยยยยยย.... จากคุณ : Red Penguin - [ 22 มิ.ย. 50 12:40:22 ]

ความคิดเห็นที่ 146 บทที่ 19 นางสิงห์จ้าวหัวใจ : อเล็กซ์, ลิลลี่ – เอลล่า และเล็กซี่ เรื่องวุ่นๆ ของผมกับเชลซีช่วยตอกย้ำให้ผมตระหนักว่าผมรักอเล็กซ์ เคอร์แรนลึกซึ้งเพียงไหน หญิงสาวที่แสนวิเศษ อเล็กซ์สะดุดตาผมนับแต่วันแรกที่พบกัน ผมเปิดใจกับเธอได้เสมอ แต่อเล็กซ์ไม่เคยจุ้นจ้านกับเรื่องส่วนตัวของผม เธอมองออกเวลาที่ผมมีอะไรในใจแต่เธอจะให้พื้นที่ส่วนตัวกับผม ปล่อยให้ผมอยู่กับตัวเองซักพักรออยู่ว่าเมื่อไหร่ที่พร้อมเธอก็รู้ว่าผมจะเปิดปากออกมาเอง อเล็กซ์ไม่สนใจฟุตบอล สิ่งที่เป็นเสมือนโลกของผม มีเพียงครั้งเดียวที่ผมปรึกษาเรื่องฟุตบอลกับอเล็กซ์ก็คือครั้งที่เกิดเรื่องราวกับทีมเชลซี มันจำเป็น ตอนที่ผมเป็นโสด การตัดสินใจเรื่องจะย้ายทีมไหมเป็นเรื่องของผมเพียงคนเดียว แต่ในฤดูร้อนปี ค.ศ. 2005 ผมร่วมหัวจมท้ายกับอเล็กซ์มากว่านานสี่ปีกว่า เราหมั้นกันแล้ว และมีพยานรักแสนสวยตัวน้อย ลิลลี่- เอลล่า ผมไม่อาจทำเป็นคนเห็นแก่ตัวได้ ผมมีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ มีครอบครัวที่ต้องเอาใจใส่ดูแล อเล็กซ์เข้ามาเติมเต็มชีวิตทำให้ผมมองอนาคตข้างหน้าเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น  ผมเห็นสิ่งที่เธอวาดฝันถึงวันข้างหน้าในแววตาของเธอ ความฝันเดียวกับที่ผมมี แน่นอนว่าอเล็กซ์คอยติดตามและเป็นห่วงเป็นใยอยู่เสมอว่าผมจะสามารถโลดแล่นไปได้ดีขนาดไหนในทีมลิเวอร์พูลและทีมชาติอังกฤษ แต่ความรู้ในเรื่องฟุตบอลของเธอก็ไม่มากพอที่เราจะสนทนากันในเรื่องนี้ได้ อเล็กซ์ดูจะไม่ค่อยมั่นอกมั่นใจนักเวลาที่ต้องออกความคิดเห็นเรื่องฟุตบอลถ้าผมเกิดชวนเธอคุยขึ้นมา แต่นั่นก็เป็นเสน่ห์ที่น่ารักของเธอ ผมคงไม่อยากนั่งสวีทกันสองต่อสองกับสาวสวยแต่ต้องมาฟังเธอพูดว่า “รู้มั๊ยคะที่รัก วันนี้คุณจ่ายบอลพลาดตั้งสี่จากหกครั้งแน่ะ รู้สึกว่าคุณจะยิงไม่ค่อยเข้าเป้าเท่าไหร่เลยนะคะ” ผมไม่อยากเจอบทสนทนาแบบนั้นในบทรักของเราแน่ มันทำให้ผมหน่าย ก่อนหน้าอเล็กซ์ผมเคยออกเดทกับสาวๆ แฟนลิเวอร์พูลอยู่สองสามคน ซึ่งคุณเธอแต่ละคนจะคอยเซ้าซี้ถามผมเกี่ยวกับเรื่องเพื่อนๆ ในทีมอยู่นั่นแหละ “ไมเคิลเป็นยังไงคะ เค้าน่ารักมั๊ย”   หรือไม่ก็ “คาร่าเป็นคนยังไงคะ”   ไปไกลๆ เลย มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของพวกเธอสักนิด ผมลบรายชื่อพวกหล่อนทิ้งไปซะ ไม่เหมาะกับผมหรอก ขอบคุณ กลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง อเล็กซ์ไม่สนเรื่องฟุตบอล ตลอดระยะเวลาสี่ปีที่อยู่ด้วยกันอเล็กซ์ไปดูผมลงแข่งอย่างสม่ำเสมอ แต่กระนั้นเธอก็ยังไม่เข้าใจในกฎกติกา หรือวิธีการเล่นฟุตบอลอยู่ดี สำหรับเธอการมาเยือนแอนฟิลด์ก็เพียงเพื่อซึมซับบรรยากาศการแข่งขันหรือไม่ก็เป็นโอกาสอันดีที่จะได้พบปะพูดคุยกับแม่บ้านนักเตะคนอื่นๆ เท่านั้น เมื่อกลับถึงบ้านหลังจากการแข่งขัน เธอก็ไม่เคยเอ่ยถามเรื่องเกมสักคำ อเล็กซ์เข้าใจดีว่า “ฟุตบอล” คือสิ่งสำคัญในโลกของผม แต่ผมก็นึกถึงใจเธอว่าอเล็กซ์คงไม่ชอบแน่ถ้าชีวิตของผมจะมีแต่เรื่องฟุตบอลๆๆๆ อยู่ตลอดเวลาเจ็ดวันวันละยี่สิบสี่ชั่วโมงเต็มแม้กระทั่งตอนที่อยู่ที่บ้าน จากคุณ : K.Ruan - [ 22 มิ.ย. 50 15:09:29 ]

ความคิดเห็นที่ 147 ผมพบอเล็กซ์ครั้งแรกตอนออกไปท่องราตรีในเมืองลิเวอร์พูล วินาทีที่ได้เห็นหน้าเธอหัวใจผมเต้นรัวเร็ว ชีวิตของผมเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล ในตอนนั้นผมเหมือนถูกกระหน่ำด้วยค้อนปอนด์ ตูมเข้ามา!  ในหัวผมมึนงง  อึ้งตะลึงงันไปชั่วขณะ หายใจขัด พูดอะไรไม่ออก เราต่างคนต่างมากับกลุ่มเพื่อนของตัวเอง เราจึงไม่มีโอกาสพูดคุยกัน ผมทำได้แค่เพียงส่งสายตาไปเพื่อสื่อความนัย พร่ำบอกกับตัวเองว่าผมจะต้องพบผู้หญิงคนนี้อีกให้ได้ จะต้องหาทางนัดเดทกับเธออย่างเป็นทางการ หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ผมไม่นึกถึงสิ่งใดอื่นนอกจากจะหาวิธีพบเธอให้ได้อีกครั้ง ได้ค้นหาทุกสิ่งทุกอย่างในความเป็นตัวเธอ แค่ผมกับอเล็กซ์เท่านั้น สองต่อสอง “ฉันเจอผู้หญิงสุดยอดคนนึงว่ะเพื่อน ฉันโคตรชอบเธอเลย” ผมเล่าเรื่องเธอให้แดนนี่ เมอร์ฟี่ฟัง หลังจากวันนั้นผมก็เดินหน้าเต็มที่ เพื่อนผมคนหนึ่งจัดแจงโทรไปหาอเล็กซ์ “สตีเวน เจอร์ราร์ดต้องการทราบเบอร์โทรศัพท์ของคุณครับ และเขาอยากนัดคุณไปออกเดท” “เหรอคะ” อเล็กซ์ตอบมาแบบนี้ “ถ้าคุณสตีเว่น เจอร์ราร์ดเค้าอยากจะคุยกับชั้น เค้าคงโทรมาหาชั้นด้วยตัวเองเป็นนะคะ อีกอย่างชั้นไม่อยากนัดออกเดทฝากผ่านใครหรอกค่ะ เข้าใจตามนี้นะคะ สวัสดีค่ะ” ดังนั้นผมจึงหลบมานั่งที่บ้านคนเดียว ทำใจระงับอารมณ์ตื่นเต้น สูดหายใจลึกเต็มปอด ค่อยๆ กดหมายเลขโทรศัพท์หาเธอ “สวัสดีครับอเล็กซ์ นี่ผมสตีเวน เจอร์ราร์ด ที่เราเคยเจอกันคราวก่อนไงครับ” “อ๋อค่ะ  สวัสดี” ผมรู้สึกตื่นเต้นเสียจนประสาทจะกิน แทบควบคุมสติไม่อยู่ มีอาการคอแห้งผากขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุท้องไส้ปั่นป่วน เอาน่า! พูดไปเลย “ไม่ทราบว่าคุณจะไปออกเดทกับผมได้มั้ยครับ” ผมถาม “ไม่ได้ค่ะ” อเล็กซ์ตอบ “คือว่าชั้นยังไม่รู้จักคุณ และชั้นคงไม่มีทางไปออกเดทกับคนที่ไม่รู้จักเป็นแน่” โครม! วางสาย เหลือไว้แต่ความเงียบงัน จบสิ้นแล้ว แต่ผมไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ แบบนี้แน่ มันอาจจะเป็นเพราะว่าเรายังไม่คุ้นเคยกันซักเท่าไหร่ เธอคงแค่เขินหรือรู้สึกลำบากใจที่ต้องเร่งรีบตอบตกลงทางโทรศัพท์ก็เป็นได้ ผมคิดเข้าข้างตัวเอง ผมจึงคิดว่าทางที่ดีที่สุดคือควรให้เวลาเธอสักสองสามวันแล้วค่อยๆ โทรไปตื้อให้เธอใจอ่อนอีกที พอกะว่าเรื่องเก่าๆ เริ่มจะซาลงแล้วผมก็โทรหาอเล็กซ์อีกครั้ง เทคสอง แอ๊คชั่น! “สวัสดีครับอเล็กซ์ ผมสตีวี่นะ ผมทราบครับว่าคุณไม่รู้จักผม แต่ถ้าเราได้ออกไปหาอะไรดื่มด้วยกัน คุณจะได้ลองทำความรู้จักกับผมไงครับ ดีไหม” น้ำเสียงของอเล็กซ์ที่ตอบกลับมาในวันนั้นฟังดูเป็นมิตรมากขึ้น ผมก็เลยเดินหน้ารุก พูดคุยยั่วเย้า แอบจีบนิดๆ พอไม่ให้น่าเกลียด พยายามเอาชนะใจเธอให้จงได้ “ชั้นจะลองคิดดูก็แล้วกัน” เธอตอบ ผมโทรกลับไปหาเธออีกครั้งในวันต่อมา คราวนี้เราคุยกันสนุกไปเลย น้ำแข็งอันเย็นชาละลายลงจนหมดสิ้น “ตกลงค่ะ ชั้นยินดีไปออกเดทกับคุณ” เธอตอบตกลงในที่สุด วันอันแสนสุขใกล้เข้ามาแล้ว! จากคุณ : K.Ruan - [ 22 มิ.ย. 50 15:11:39 ]

ความคิดเห็นที่ 148 ผมจัดการบันทึกหมายเลขโทรศัพท์ของเธอลงในมือถือของผม นายสตีวี่เอ๋ย เบอร์โทรนี้จะเป็นเบอร์จำเป็นฉุกเฉินในชีวิตนายนับจากนี้ แต่ผมคงต้องระวังให้มาก ถ้าเจ้าพวกเพื่อนตัวดีที่ลิเวอร์พูลแอบมาจุ้นกับโทรศัพท์ผม ตอนผมไปอาบน้ำแบบที่ทำเล่นกันอยู่ประจำพวกมันจะต้องแอบส่งข้อความทะลึ่งๆ ไปหาอเล็กซ์แน่นอน มันคงไม่เป็นการดีแน่ถ้าผมบันทึกลงไปว่าเบอร์นี้เป็นของผู้หญิงที่ชื่อ “อเล็กซ์ เคอร์แรน”  ตอนแรกผมคิดว่าจะบันทึกลงไปภายใต้ชื่อ “อลัน คอร์ก” แต่สุดท้ายผมกลับเลือกที่จะใช้ชื่อ “เอซี” แทน ผมส่งข้อความหาแดนนี่ทันทีที่ผมบันทึกหมายเลขของเธอเสร็จ “ได้เบอร์ของ “เอซี” มาแล้วเพื่อน จะได้พาเธอไปออกเดทด้วยล่ะ ฉันตื่นเต้นเป็นบ้า” พอพิมพ์เสร็จก็รีบกดส่งข้อความอย่างตื่นเต้น จากนั้นก็นั่งรอการตอบกลับจากแดนนี่ แดนนี่ต้องพลอยตื่นเต้นไปกับผมอย่างไม่ต้องสงสัย แต่หลังจากที่ถอนมือขึ้นมาผมเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจว่าด้วยอารามตื่นเต้นสงสัยผมจะกดส่งข้อความไปให้อเล็กซ์แทนที่จะเป็นแดนนี่เสียแล้ว ยกเลิกเร็ว! ผมกดปุ่มยกเลิกรัวซ้ำๆๆๆๆ แต่ทว่ามันสายไปเสียแล้ว ข้อความได้ถูกส่งไปถึงปลายทางเรียบร้อย ผมนั่งจุ้มปุ๊กทำอะไรต่อไม่ถูก เหงื่อแตก แดนนี่ ส่งข้อความกลับมาทีเถิด ได้โปรด! บอกทีว่านายเป็นคนได้รับข้อความนั่น ไม่ใช่อเล็กซ์  แต่ก็ไม่มีข้อความตอบกลับใดๆจากแดนนี่ ไม่มีเลย ผมทนต่อไปไม่ไหวจึงตัดสินใจโทรหาแดนนี่ “ฉันเพิ่งส่งข้อความหานายใช่เปล่า”  ผมถาม “เปล่านี่” “ตั้งห้านาทีแล้ว นายต้องได้รับข้อความแล้วสิ” ผมทู่ซี้ “สตีวี่นายเพี้ยน ฉันไม่ได้รับข้อความอะไรจากนายเลยตั้งแต่เมื่อวาน” โอย.. ไม่นะ เจ้าทึ่ม ผมตัดสินใจโทรไปถามอเล็กซ์ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย “เอ่อ... อเล็กซ์ครับ คุณเพิ่งได้รับข้อความจากผมใช่ไหม” ผมถาม ในใจก็ได้แต่ภาวนาว่าขออย่าให้เป็นเธอที่ได้รับข้อความเลย “ก็ใช่น่ะสิ” เธอหัวเราะอย่างมีชัย “ ตาทึ่มเอ๊ย” โอ! ไม่นะ แบบนี้มันฝันร้ายชัดๆ  แต่พอเอาเข้าจริงเรื่องนี้กลับกลายเป็นผู้ช่วยของเรา หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นเราก็ได้ไปออกเดทด้วยกันเป็นครั้งแรก ตอนแรกอเล็กซ์เอาแต่เขินผมก็ด้วย แต่พอเธอพูดถึงข้อความนั้นขึ้นมาเราทั้งคู่ต่างก็เปิดใจต่อกันและได้หัวเราะกันสนุกเกี่ยวกับข้อความเจ้ากรรมนั่นไปอีกสี่ห้าชั่วโมง เป็นค่ำคืนแห่งการออกเดทที่ยอดเยี่ยม อาหารค่ำแสนอร่อย ไวน์ชั้นดี หัวร่อต่อกระซิกกันไม่หยุด และที่แน่ๆ ผมนะติดใจอเล็กซ์เข้าแล้วอย่างจัง ไม่ต้องเดาเลยว่าเจ้าแดนนี่เพื่อนตัวแสบจะเอาเรื่องจดหมายผิดซองของผมไปประจานให้กับเพื่อนๆ คนอื่นฟัง ผมโดนแซวหนักเลย แต่ผมไม่สนหรอกว่าพวกมันจะพูดกันอย่างไร เพราะในตอนนั้นผมรู้แค่เพียงว่าผมเจอผู้หญิงของผมแล้ว จากคุณ : K.Ruan - [ 22 มิ.ย. 50 15:13:17 ]

ความคิดเห็นที่ 149 สตรีเพศเป็นสิ่งดึงดูดใจผมมาโดยตลอด ผมเติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่มีแต่พี่น้องผู้ชายตลอดมาผมจึงอยากจะมีพี่สาวหรือน้องสาวมาเสมอ ก่อนพบอเล็กซ์ชีวิตผมก็เคยเวียนว่ายอยู่ตามแหล่งที่ผู้หญิงดีๆ น่ารักๆ เขาไปพบปะกัน พยายามคว้าใครสักคนกลับบ้านด้วย ตั้งแต่เป็นนักเรียนจนมาถึงตอนอายุยี่สิบเอ็ดปีผมออกเดทกับสาวๆ มาแล้วนับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีใครที่พอจะเรียกได้ว่าเป็น “คนที่ใช่”   ผมอายุยี่สิบเอ็ดตอนพบกับอเล็กซ์และพร้อมจะหยุดแล้ว ผมอยากมีลูกด้วยซ้ำ ผมชื่นชมอเล็กซ์เป็นล้นพ้นที่เธอยอมโอนอ่อนตามผมในเรื่องนี้ อเล็กซ์เองเพิ่งจะอายุแค่ยี่สิบสองปียังเด็กมากไม่แพ้ผมเมื่อผมคุยให้เธอฟังว่าผมปรารถนาจะสร้างครอบครัว เราอยู่ด้วยกันมาสักปีสองปีแล้วในตอนนั้น และผมก็ปรารถนาเหลือเกินที่จะได้เป็นคุณพ่อเสียที ผมเป็นต้นคิดในเรื่องนี้ เพราะผมรู้สึกว่าการได้เป็นพ่อคนจะส่งผลดีต่ออาชีพของผมโดยตรง ผมจะยิ่งใช้ชีวิตให้หนักแน่นขึ้นกว่าที่เป็นอยู่   อีกอย่างผมอยากเป็นคุณพ่อตั้งแต่ยังหนุ่มมากกว่าจะต้องมานั่งรอจนเลิกอาชีพฟุตบอลแล้วจึงจะเริ่มมีลูกเหมือนคนอื่นเขา อเล็กซ์ช่างเป็นยอดหญิง เธอเห็นด้วยว่าเราควรจะสร้างครอบครัวกันเสียทีแม้ว่าในตอนนั้นเรายังเด็กกันมากก็ตาม ก่อนที่ลิลลี่-เอลล่าจะคลอดผมกลัวเหลือเกิน ผมไปถึงโรงพยาบาลสตรีลิเวอร์พูลโดยไม่รู้ประสีประสาว่าจะต้องเจอเข้ากับอะไรบ้าง ใครต่อใครหลายคนช่วยแนะนำเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้ แต่ไม่ว่าเราจะเตรียมตัวมาดีขนาดไหน เราก็ไม่อาจเตรียมใจให้พร้อมพอที่จะต้องมาเห็นผู้หญิงที่เรารักในสภาพเจ็บปวดทรมาน ทุกๆ คนเตือนอเล็กซ์ตลอดว่ามันจะเจ็บปวดขนาดไหน อเล็กซ์จึงค่อนข้างจะหวาดวิตกประสาทกินไม่แพ้กัน ผมกุมมือเธอไว้ตลอดเวลาระหว่างคลอดแต่ก็คอยทำให้แน่ใจว่าตัวเองยืนอยู่ฝั่งค็อป เอนด์อย่างถูกต้อง (อัฒจันทร์เดอะ ค็อป – เปรียบเทียบได้กับทิศหัวเตียง) มีใครคนหนึ่งเตือนผมว่าตอนทำคลอดต้องยืนรออยู่ที่ฝั่งอัฒจันทร์เดอะค็อป เอนด์ เพราะสิ่งต่างๆ มันจะยุ่งวุ่นวายโกลาหลยกใหญ่ทางด้านทิศอัฒจันทร์แอนฟิลด์ โร้ด (เทียบได้กับปลายเตียง) ทันทีที่ลิลลี่-เอลล่าเผยโฉมออกมาให้เห็น ตลอดชีวิตผม ผมไม่เคยรู้สึกภาคภูมิใจมากมายเท่าวินาทีนั้นมาก่อน ทั้งปนเปไปด้วยความปีติ เต็มตื้น และโล่งใจ ถึงแม้ว่าตลอดอาชีพของผมจะนำพาชื่อเสียง เกียรติยศ ความสุขสูงสุดมาให้มากมาย แต่ไม่มีสิ่งไหนเลยที่จะมาเทียบเทียมได้กับการได้เห็นมือและเท้าเล็กจิ๋ว  ใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราและร่างน้อยๆ นั้นถือกำเนิดมาสู่โลกใบนี้ ก่อนทีมชาติอังกฤษจะเดินทางไปเข้าร่วมแข่งขันฟุตบอลโลกที่ประเทศเยอรมนีใน ค.ศ. 2006 ผมก็ได้มีประสบการณ์ที่แสนวิเศษนี้อีกครั้งเมื่อเล็กซี่ลืมตาขึ้นมาดูโลก เป็นอีกครั้งที่ผมสำลักลมหายใจ มีก้อนแข็งแล่นมาจุกที่ลำคอ ผู้ชายหลายๆ คนมักจะร้องไห้เวลาเห็นลูกน้อยคลอดออกมา ผมเองก็ไม่ต่างอะไร ความรู้สึกมันเต็มตื้นขนาดนั้น ผมบรรจงนับนิ้วมือนิ้วเท้าอันบอบบางของลูกทีละนิ้ว ตรวจสอบดูว่าลูกแข็งแรงสมบูรณ์ดีไหม ลึกๆ ในใจผมกลัวเสมอว่าลูกจะเกิดมาไม่ครบสามสิบสอง นับว่าโชคดีมากที่ทั้งลิลลี่-เอลล่า และเล็กซี่ต่างก็เกิดมาครบถ้วนสมบูรณ์มีสุขภาพแข็งแรงดี จากคุณ : K.Ruan - [ 22 มิ.ย. 50 15:14:57 ]

ความคิดเห็นที่ 150 ในการคลอดทั้งสองครั้ง มีเรื่องต้องทำมากมาย ตลอดเวลาระหว่างคลอด อเล็กซ์บีบมือผมแน่นเสียจนเมื่อเธอยอมปล่อยในที่สุดผมต้องหาทางทำให้มือหายชาหลังจากนั้น ผมถูมือไปมาแรงๆ เพื่อกระตุ้นให้เลือดไหลเวียนได้อีกครั้ง กระนั้นผมก็รู้สึกภาคภูมิใจในตัวอเล็กซ์มาก ผู้หญิงช่างเป็นเพศที่กล้าหาญ พวกเธอต้องเผชิญความเจ็บปวดมากมายสุดทนในการให้กำเนิดลูกน้อยสักคน ความรักของผมที่มีให้อเล็กซ์ยิ่งเพิ่มความลึกซึ้งจับใจเมื่อเธอนำพาลิลลี่- เอลล่า และเล็กซี่เข้ามาสู่ชีวิตของเรา หลายๆคนมักจะถามว่าเราเลือกตั้งชื่อลูกอย่างไร ง่ายมาก ผมชอบชื่อ ลิลลี่ สำหรับเด็กผู้หญิง ส่วนอเล็กซ์ชอบชื่อ เอลล่า ดังนั้นเมื่อมีลูกสาวคนแรกเราจึงรวมชื่อทั้งสองเข้าด้วยกันเป็น ลิลลี่-เอลล่า ถ้าหากว่าลิลลี่-เอลล่าเกิดเป็นผู้ชายผมก็จะตั้งชื่อให้แกว่า  จอร์จี้  ตามชื่อกลางของผม “จอร์จ” ซึ่งตั้งมาจากชื่อคุณปู่ของผมอีกที สำหรับลูกคนที่สองเราก็มองหาชื่อที่มีความสัมพันธ์กับชื่ออเล็กซ์ ไม่ว่าจะเป็น อเล็กซ่า หรือไม่ก็ อเล็กซานดร้า แต่สุดท้ายเราก็มาลงเอยกันที่ชื่อ เล็กซี่ ตอนที่เล็กซี่เกิดนั้นอเล็กซ์ต้องเจ็บปวดกับการคลอดมาก ผมยังไม่มีโอกาสทราบเพศของลูกจนกระทั่งเด็กคลอดออกมาแล้วสองสามนาที ตอนแรกผมไม่ได้มอง เรื่องของเรื่องก็เพราะผมมัวแต่ยืนให้กำลังใจอเล็กซ์อยู่ที่เดอะค็อป เอนด์ คอยลุ้นว่าอเล็กซ์จะปลอดภัยไม่มีอันตราย จนกระทั่งผดุงครรภ์พูดขึ้นมาว่า “ดูหนูน้อยแสนสวยนี่สิ เธอสวยเหลือเกินนะคะ” เธอ ผมเพิ่งได้รู้ตอนนั้นเองว่าผมได้ลูกสาวอีกคน ซึ่งก็เป็นเรื่องที่วิเศษเหลือเกินสำหรับผม เพราะผมเองก็คิดอยากให้หนูน้อยลิลลี่ได้มีเพื่อนเล่นสักคนอยู่แล้ว ในระหว่างที่อเล็กซ์รอจะคลอดเล็กซี่ ผมเจอกับร็อบบี้ ฟาวเลอร์อยู่เรื่อยที่โรงพยาบาล เพราะตอนนั้นภรรยาของเขา เคอรี่ก็กำลังจะคลอดลูกชายของทั้งสองที่ชื่อ เจค็อบ อยู่ที่ตึกเดียวกัน ร็อบบี้กับผมส่งข้อความหากันตลอดระหว่างที่ภรรยาของเรารอคลอด ผมได้รับข้อความจากร็อบบี้ส่งข้อความมาใจความว่า ‘หวังว่าพวกเธอจะรีบคลอดลูกออกมาเร็วๆ นะ ทุกอย่างจะได้กลับมาเป็นปกติเสียที’ ผมส่งข้อความกลับไปบอกให้ร็อบบี้ออกมาเจอกันที่หน้าระเบียงโรงพยาบาลเพื่อจะได้มาคุยกันเรื่องฟุตบอลคลายเครียดบ้าง “ฉันขอยืมกล้องถ่ายรูปของนายหน่อยสิ” ผมส่งข้อความไปหาร็อบบี้อีกครั้งก่อนที่เล็กซี่จะเกิด “ฉันไม่ได้เอากล้องมาจากบ้าน” เรารีบออกมาเจอกันที่ระเบียงอีก ร็อบบี้ถือกล้องมาให้ จากนั้นเราก็รีบวิ่งไปที่ห้องทำคลอด ปรากฏว่าเล็กซี่ออกมาลืมตาดูโลกตอน 9.33 นาฬิกา ส่วนเจค็อบคลอดตามออกมาตอน 17.00 นาฬิกา ตอนห้าโมงสิบนาทีผมส่งข้อความไปหาร็อบบี้ “เจค็อบได้หมายเลขต่อจากเล็กซี่น่ะเพื่อน” ผมขำอยู่คนเดียวยกใหญ่กับภาพที่ผมจินตนาการไปไกลในอีก 14-15 ปีข้างหน้า ในตอนนั้นลูกสาวของผมคงกำลังเป็นสาวน้อยผมบลอนด์น่ารัก มีฟาวเลอร์หนุ่มน้อยที่กำลังอยู่ในวัยเดียวกันเข้ามาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ แต่ผมจะยอมให้ทำอย่างนั้นได้ก็ต่อเมื่อเจค็อบมีหน้าตาเหมือนกับเคอร์รี่เท่านั้นนะ ถ้าเจ้าหนูโตขึ้นมาหน้าตาเหมือนฟาวเลอร์ละก็ ผมจะไม่มีวันยอมให้เข้ามาใกล้ลิลลี่-เอลลา หรือเล็กซี่เป็นอันขาด! จากคุณ : K.Ruan - [ 22 มิ.ย. 50 15:16:36 ]

ความคิดเห็นที่ 151 อเล็กซ์เป็นแม่ที่แสนวิเศษของทั้งลิลลี่-เอลล่า และหนูน้อยเล็กซี่ เธอยังเป็นเพื่อนที่ดีคอยให้กำลังใจผมได้อย่างสมบูรณ์แบบ เมื่อคราวที่คุณพ่อกับคุณแม่ของผมแยกทางกัน อเล็กซ์แข็งแกร่งราวกับหินผา เธอไม่ถึงกับยื่นมือเข้ามาสอดแทรกความเจ็บปวดที่ผมต้องเผชิญ เธอแค่คอยอยู่เคียงข้างผมแต่ก็แสดงออกให้ผมรับรู้ว่าเธอห่วงใยผมมากมายแค่ไหน คุณสมบัติทุกข้อของคู่ชีวิตที่ผมปรารถนา ผมขีดถูกให้อเล็กซ์ได้ครบทุกประการ เธออาจไม่ใช่ชาถ้วยโปรดของคนทุกคน แต่ไม่รู้สิ สำหรับผม ผมจะไม่มีวันยอมแลกเธอกับใครหน้าไหนทั้งนั้น ผมรักเธอ เธอไม่มาข้องเกี่ยวกับอาชีพของผมและผมก็ไม่ไปก้าวก่ายอาชีพของเธอ อาชีพสื่อมวลชนของอเล็กซ์เริ่มขึ้นจากเหตุผลที่ว่าอเล็กซ์มักจะถูกหนังสือพิมพ์แซวนิดสะกิดหน่อยอยู่เสมอเกี่ยวกับการแต่งตัวของเธอ น่าขำ! สำหรับผมอเล็กซ์แต่งตัวสวยดูดีอยู่เสมอนั่นแหละ และหากจะมีใครสักคนตัดสินอเล็กซ์เพียงเพราะสิ่งที่เธอสวมใส่ พวกเขาก็ได้มองข้ามไปว่าโดยเนื้อแท้แล้วอเล็กซ์เป็นบุคคลที่ยอดเยี่ยมแสนดีแค่ไหน อย่างไรก็ตาม เธอเกิดเบื่อหน่ายที่จะต้องถูกแทะเล็มจากสื่อตลอดเวลาเราก็เลยตัดสินใจที่จะลงมือทำอะไรโต้ตอบกลับบ้าง ในตอนเริ่มแรกไอเดียเบื้องหลังการเขียนคอลัมน์ของอเล็กซ์ลงหนังสือพิมพ์เดลี่ มิเรอร์ ก็เพียงเพื่อเผยภาพลักษณ์ที่แท้จริงของเธอต่อสาธารณชน มันเป็นหนทางที่จะทำให้คนทั่วไปได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของอเล็กซ์ ได้รับรู้ว่าจริงๆ แล้วอเล็กซ์ก็เป็นคุณแม่ที่ดี เป็นมนุษย์เดินดินธรรมดาๆ คนหนึ่ง ผู้คนมักคิดกันว่าเธอไปช็อปปิ้งอยู่ทุกวัน ไร้สาระเป็นบ้า ทุกครั้งที่เป็นข่าวมันก็แค่พวกเขานำภาพเก่าๆ มาลงซ้ำใหม่ หรือไม่ก็เป็นตอนที่อเล็กซ์ไปซื้อเสื้อผ้าให้ผมในบางครั้ง ผมซื้อสูทและเสื้อผ้าบ่อยๆ ไว้ใช้ใส่เวลาไปเล่นฟุตบอล แต่เดี๋ยวนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป จากข้อเขียนของเธอคนทั่วไปเริ่มจะมองเธอในแง่ดีขึ้น ได้รับรู้ว่าอเล็กซ์ก็เป็นหญิงสาวชาวสเกาเซอร์ผู้มีอัธยาศัยใจคอดี แค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง งานเขียนคอลัมน์กับการถ่ายภาพเล็กๆ น้อยๆ ลงหนังสือไม่น่าจะนับเป็นอาชีพหลักของเธอ ผมจึงไม่อาจจะเรียกอเล็กซ์ว่าเป็นนางแบบกับเขาได้ อเล็กซ์สนุกที่จะรับงานโน้นงานนี้นิดๆ หน่อยๆ ทำยามว่าง แต่งานหลักของเธอก็หนีไม่พ้นการเป็นคุณแม่เต็มเวลา และเธอก็ทำหน้าที่นั้นได้อย่างสุดแสนวิเศษ อเล็กซ์ก้าวหน้ากว่าผมมากในโลกของคนดัง เพราะผมไม่ใช่คนที่จะเที่ยวรับงานโชว์ตัวหรือรับถ่ายแบบต่างๆ งานหลักของผมคือฟุตบอล ถ้าผมไม่ได้เล่นได้ดีก็คงไม่มีใครสนใจผมยามอยู่นอกสนาม ภาระหน้าที่หลักในชีวิตผมคือการเล่นให้ดีที่สุดเพื่อลิเวอร์พูลและประเทศอังกฤษ จากคุณ : K.Ruan - [ 22 มิ.ย. 50 15:17:12 ]

ความคิดเห็นที่ 152 ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนที่ยังเด็กกว่านี้ ยามว่างผมจะชอบออกไปตีกอล์ฟ หรือไม่ก็เล่นสนุกเกอร์กับเพื่อนๆ เพื่อนหลายคนในทีมลิเวอร์พูลเป็นนักพนัน พอซ้อมเสร็จหลายคนก็บ่ายหน้าไปโต๊ะพนัน แต่สำหรับผมการพนันไม่มีความหมายอะไรเลย คุณพ่อของผมเองชื่นชอบในกีฬาแข่งม้ามาก บางครั้งผมก็โมโหพ่อบ่อยๆ เพราะท่านจะคอยเฝ้าจอทีวีดูรายการแข่งม้าอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ผมเกลียดแบบนั้น พ่อรักที่จะได้ตื่นเต้นไปกับม้าแข่ง บางครั้งท่านจะบอกผมว่า “พ่อได้ติดปลายนวมมาหน่อยนึงล่ะ ลูกอยากจะลองเล่นดูสักหน่อยไหม” ผมก็จะลงพนันไปสัก 100-200 ปอนด์ไปอย่างนั้น แต่ผมไม่ใช่นักพนักประเภทจะทุ่มพนันด้วยเงินเป็นพันๆ ปอนด์เป็นแน่ ผมดูแข่งม้าไม่ได้เอาเสียเลย มันไม่น่าสนใจสักนิดในความคิดผม ถ้าทีวีบังเอิญกำลังฉายรายการแข่งม้าอยู่ตอนที่ผมเดินเข้ามาในห้อง ผมก็จะปิดมันทันที ที่เมลวูดผมเห็นเพื่อนนักบอลบางคนอ่านโพยม้าแข่งอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมได้แต่คิดในใจ “พวกเขากำลังทำบ้าอะไรกันอยู่เนี่ย” ผมไม่เข้าใจในวิธีการพนัน แต่มันก็ดีไปอีกแบบ การพนันรังแต่จะทำให้พบกับความหายนะ ไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับมันได้จะเป็นการดีที่สุด หลังจากที่ซ้อมฟุตบอลเสร็จนักเตะบางคนอาจจะไปดูม้าแข่งหรือไม่ก็ไปเล่นเกมพนันออนไลน์ ทุกวันนี้สิ่งแรกสำหรับผมหลังจากซ้อมเสร็จก็คือการบึ่งรถตรงกลับบ้านเพื่อที่จะได้ไปเจอหน้าลูกๆ ให้เร็วที่สุด ทันทีที่ย่างเท้าผ่านเข้าประตูบ้านใหม่ที่ฟอร์มบี้ ลิลลี่-เอลล่าก็จะวิ่งถลาเข้ามาหา มาขอให้ผมอุ้ม เรามีสระน้ำในบ้าน บางครั้งผมก็จะพาลูกๆ ไปว่ายน้ำเล่นกัน ผมรักพวกเธอ คิดถึงเหลือเกินยามที่ต้องจากบ้านไปไหนแม้จะแค่คืนเดียวก็ตาม ผมมักจะเดินงุ่นง่านไปมาในห้องพักที่โรงแรม ถือรูปอเล็กซ์กับลูกๆ เอาไว้ในมือ ในใจก็เฝ้าแต่คิดถึงวินาทีที่จะได้กลับไปอยู่พร้อมหน้ากับพวกเธออีกครั้ง ได้กอดพวกเธอไว้ในอ้อมแขน ครอบครัว การได้อยู่พร้อมหน้าคือทุกสิ่งสำหรับผม ตอนนี้ผมเองฝันว่าจะมีลูกชายตัวน้อยกับเขาสักคนในอนาคตข้างหน้า ลูกชายที่ผมจะพาไปสวนสาธารณะ ไปเตะบอลเล่นกันได้ และหากผมมีลูกชายจริงผมก็รักที่จะได้เห็นเขาเล่นฟุตบอลให้กับลิเวอร์พูล เพื่อที่ว่าซักวันหนึ่งจะได้มี “ผลผลิตของเจอร์ราร์ด”  เข้าไปโลดแล่นในอยู่แอนฟิลด์เจริญรอยตามผม **** จบบทที่ 19 **** จากคุณ : K.Ruan - [ 22 มิ.ย. 50 15:17:46 ]

ความคิดเห็นที่ 153 บางส่วนจากบทต่อไป ===== ... ‘นี่เจ้านายไม่ชอบขี้หน้าฉันหรือ’ ผมนึก ‘เขาต้องมีอะไรในใจแน่ๆ’... ==== ขณะสืบเท้าก้าวเข้าไปใกล้ทุกทีๆ ในใจผมเต็มไปด้วยความหวังประการหนึ่ง เอาน่า พูดออกมาเถอะราฟา คำเดียวก็ได้ นะๆๆๆๆๆ... ==== เหมือนเคย เราต้องการจตุรเทพมาโพสรูปเป็นกำลังใจให้ทีมงาน เพียง 4 คนเท่านั้น!!!  แล้วคุณจะได้พบกับ มหัศจรรย์แห่งมิลเลเนียม   จากคุณ : K.Ruan - [ 22 มิ.ย. 50 15:33:09 ]