 |
.......ไดอารี่น้องโด้ ตอนคืนสู่เหย้าบ้านเราลิสบอน.......
สวัสดีครับมิตรรักแฟนบอลที่นอนฝันถึงผมทุกคืนวัน ผมรอวันนี้มา 4ปีเต็มๆแล้วครับ นับตั้งแต่วันที่ผมลงเล่นให้ทีมโรงเรียนสปอร์ติ้งลิสบอนวิทยาคมในเกมกระชับมิตรกับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดแล้วบังเอิญหลอกล่อเฮียเต๊ะและเฮียจับฉ่ายจนเสียผู้เสียคน
หลังค่ำคืนนั้นแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดก็ให้ทุนการศึกษาผมไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษในวัยเพียงแค่ 18ปี ณ ช่วงเวลานั้น ถือว่าเป็นเรื่องที่ลำบากมากสำหรับไอ้หนุ่มหน้าสิวที่ต้องจากถิ่นฐานบ้านเกิดมาสู่ประเทศที่แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง ไม่ว่าจะเป็นภาษา อาหาร สภาพอากาศ ผู้คนและขนบธรรมเนียมประเพณี
ช่วงปีแรกเปรียบเสมือนฝันร้ายของผม มันไม่ง่ายเลยกับการปรับตัวในพรีเมียร์ลีกที่มีการเข้าปะทะกันอย่างหนักหน่วง เกมฟุตบอลที่นี่แทบไม่เปิดโอกาสให้คุณได้หายใจหายคอ ทันทีที่คุณได้บอล คู่ต่อสู้จะพุ่งเข้าหาราวกับว่าคุณคือศัตรูคู่แค้นตั้งแต่ชาติปางก่อน
ผมโดนสื่อมวลชนที่นี่สับเละจนไม่มีชิ้นดี บ้างก็ว่าผมเป็นพวกบอลชายเดี่ยว บ้างก็ว่าผมเป็นพวกชอบตบตากรรมการ ผมได้แต่เก็บความรู้สึกผิดหวังเหล่านั้นเอาไว้ในใจคนเดียว กลับถึงบ้านเมื่อหัวถึงหมอนน้ำตาก็พรั่งพรูออกมาไม่มีหยุด
แต่วันเวลาและประสบการณ์ก็หล่อหลอมและสั่งสอนให้ผมเติบโตขึ้น ผมเรียนรู้ที่จะเล่นเพื่อทีม ตัดสินใจในการเล่นแต่ละจังหวะได้ดีขึ้นและสามารถรับมือกับความกดดันที่ถาโถมเข้ามาได้อย่างสบาย
ป๊ะป๋าเปรียบเสมือนพ่อคนที่สองของผม เขายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือและปกป้องผมนับตั้งแต่วันแรกที่ผมเหยียบโอลด์แทรฟฟอร์ด ไม่ว่าผมจะเล่นได้ย่ำแย่เพียงไหน เขาอาจจะเสียงดังหรือตะคอกใส่ผมในห้องแต่งตัวเวลาที่ผมเล่นไม่ได้ดั่งใจ แต่จริงๆแล้วป๊ะป๋าใจดีมากและอารมณ์ดีกับลูกทีมทุกคนเสมอ
ป๊ะป๋า - ถามจริงๆเถอะลูก ไม่คิดจะสละตำแหน่งผู้ยิงฟรีคิกให้คนอื่นๆในทีมบ้างรึ ? โด้ - โธ่ป๊ะป๋าครับ ถามอะไรอย่างนั้น ผมภูมิใจมากที่ทุกๆคนไว้ใจให้ผมรับผิดชอบหน้าที่นี้ ยังจำฟรีคิกที่ผมยิงใส่น้าเจมส์ข้าวมันไก่และน้าซานตี้แห่งบาเลนเซียในซีซั่นที่แล้วได้ใช่ไหมล่ะ มันสุดยอดไปเลย!!! ป๊ะป๋า - จากโอกาสยิงกี่ครั้งล่ะลูก ???
จากคุณ :
maezono_no7
- [
20 ก.ย. 50 13:21:56
]
|
|
|
|
|