ความคิดเห็นที่ 1 ตอน : Like going to an electric chair ฤดูกาล 1973/74 คือฤดูกาลสุดท้ายของแชงคลี่ย์ ไม่มีใครในแอนฟิลด์คาดการณ์มาก่อน จวบจนทุกวันนี้ ทุกคนก็ยังไม่ทราบสาเหตุที่แท้จริงของการลาออก แชงคลี่ย์เขียนถึงตัวเขาเองในหนังสืออัตชีวประวัติของเขาว่า ในปีหลังๆ หน้าของเขาเริ่มมีรอยย่นมากขึ้น คิ้วและผมของเขาก็บางลงเรื่อยๆ "เมื่อผมนั่งทานพายและชา หลังเกม เอฟ เอ คัพ รอบชิงปี 1974 แล้ว ส่วนลึกในใจได้บอกผมว่าทุกอย่างสิ้นสุดลงแล้ว หากเราแพ้ในรอบชิง ผมอาจจะตัดสินใจคุมทีมต่อ แต่ตอนนี้เรามีถ้วย เอฟ เอ คัพ อยู่ในมือ ดังนั้น ผมคิดว่ามันอาจจะเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดที่จะจากไป" แชงคลี่ย์ชนะเลิศทุกอย่างที่เป็นไปได้ ยกเว้นถ้วยยูโรเปี้ยนคัพ ลิเวอร์พูลตกรอบสองในศึกยูโรเปี้ยนคัพ ในฤดูกาลนี้ และในฤดูกาลหน้า 1974/75 ลิเวอร์พูลจะได้เล่นในถ้วยคัพ วินเนอร์ส คัพ ซึ่งหมายความว่า แชงคลี่ย์ต้องรออีกอย่างน้อย 1 ปี จึงมีโอกาสหวนคืนสู่การแข่งขันยูโรเปี้ยนคัพในปีถัดไป ปัญหาคือ เขาจะสามารถคว้าแชมป์ดิวิชั่น 1 ในฤดูกาลหน้าได้หรือ เขาอายุเกือบ 61 ปีแล้ว ซึ่งคนในวัยนี้ต่างคิดถึงการเกษียณอายุทั้งนั้น หากลิเวอร์พูลคว้าแชมป์ดิวิชั่น 1 ได้ในปีหน้าและเล่นในยูโรเปี้ยนคัพในปีถัดไป เมื่อนั้นแชงคลี่ย์จะมีอายุถึง 63 ปี ลึกลงไปอาจมีเหตุผลอื่นนอกเหนือจากเรื่องอายุ ครั้งหนึ่ง แชงคลี่ย์เคยกล่าวกับ เอียน ฮาร์กรีฟท์ คอลัมนิสต์หนังสือพิมพ์ชาวลิเวอร์พูลว่า "เมื่อเราชนะเลิศดิวิชั่น 1 ปีก่อน พวกนั้น" ก็มาเก็บภาษีจากผมไป พอเราได้ถ้วยยูฟ่าคัพ พวกนั้นก็กลับมาเอาเงินโบนัสของผมไปอีกครั้ง มันเจ็บปวดมากที่ทำงานอย่างทุ่มเทแต่กลับไม่ได้อะไรตอบแทนเลย ผมคิดว่าทางสโมสรน่าจะเสียภาษีส่วนนี้ให้ผม แต่พวกเขาก็ไม่" แชงคลี่ย์อยู่ที่ลิเวอร์พูลมา 14 ปีแล้ว ได้รับความเคารพอย่างมากจากพวกนักเตะ แฟนๆก็รักใคร่บูชาเขา แต่สำหรับพวกบอร์ดบริหารแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาคิดกับแชงคลี่ย์อย่างไร ในอดีตที่ผ่านมา แชงคลี่ย์ไม่มีเวลาสำหรับคนชั้นสูงพวกนี้มากนัก พวกนั้นเหมือนอยู่กันคนละโลกกับเขา..บ้านที่หรูหรา สโมสรบริดจ์ งานสังคมยามค่ำคืน..สำหรับแชงคลี่ย์แล้ว เขาสนใจแค่บ้านและรถยนต์ระดับปานกลาง และชีวิตที่เรียบง่าย โดยรวมแล้ว วิถีชีวิตของเขายังคงเป็นเหมือนก่อนสงครามโลก แต่มันนานถึง 30 ปีแล้วนับแต่สงครามสิ้นสุด แต่รูปแบบการใช้ชีวิตของแชงคลี่ย์ยังคงเหมือนเดิม เขามีเงินแต่ไม่ได้ร่ำรวย เขายังคงมีกลุ่มเพื่อนสนิทกลุ่มเก่าที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับฟุตบอลเลย เขายังคงพูดคุยเป็นกันเองกับเพื่อนบ้าน ทักทายสวัสดีกับทุกคน หากมีใครสักคนเคาะประตูบ้านเพียงเพื่อขอลายเซ็น คนนั้นมักถูกเชิญให้เข้าไปนั่งพูดคุยจิบน้ำชาโดยแชงค์ไม่สนใจว่าเขารู้จักคนนั้นหรือไม่ ซึ่งวิถีชีวิตเหล่านี้ไม่ใช่รูปแบบที่เหล่าผู้จัดการสมัยใหม่ที่มีเงินเป็นล้านคุ้นเคย อย่างไรก็ตาม เมื่อถึงปี 1974 ฟุตบอลได้เปลี่ยนไปมาก นักเตะยุค 70s มีรายได้สูงราวกับตึกระฟ้า อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่โตแถบชานเมือง และได้ค่าเปอร์เซ็นต์มหาศาลจากการย้ายทีม "มีนักเตะมากมายมีสระว่ายน้ำหรือคอร์ทเทนนิสในบ้านโดยที่พวกเขายังไม่ประสบความสำเร็จเป็นแชมป์อะไรสักอย่างเลย" แชงคลี่ย์เคยให้ข้อสังเกตอย่างขมขื่น โดยแท้จริงแล้ว เกมฟุตบอลได้เปลี่ยนไปมากทั้งรูปแบบเกม ทัศนคติของนักเตะที่มีต่อเกม รายได้ สปอนเซอร์ และผลประโยชน์ สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งใหม่ที่ผู้จัดการทีมรุ่นเก่าอย่างแชงคลี่ย์และแม็ต บัสบี้ตามไม่เคยทัน หลังจากได้แชมป์ยูฟ่า คัพ ในปี 1973 แล้ว แชงคลี่ย์มุ่งมั่นอย่างมากที่จะคว้าแชมป์ยูโรเปี้ยนคัพ ในฤดูกาลถัดมา ลิเวอร์พูลเป็นหนึ่งในตัวเต็งที่จะคว้าแชมป์ หงส์แดงผ่านทีมเล็กๆจากลักเซมเบิร์กอย่างง่ายดายในรอบแรก เข้าไปพบเร้ดสตาร์ เบลเกรดในรอบสอง โดยผู้จัดการทีมเร้ดสตาร์ได้กล่าวถึงลิเวอร์พูลว่าเป็น "ทีมแห่งยุคสมัย" และ "ยิ่งใหญ่เทียบเท่า รีล มาดริด และอาแจ็กซ์" มันเป็นคำชมที่ชาญฉลาดที่อาจทำให้ลิเวอร์พูลตกอยู่ในความประมาท และหงส์แดงก็ประมาทจริงๆเมื่อโดนนำอยู่ 0-2 ในช่วงครึ่งหลัง แม้ว่าคริส ลอร์เลอร์จะยิงตีตื้นกลับมาแต่ก็ไม่ช่วยให้ลิเวอร์พูลรอดพ้นความพ่ายแพ้ไปได้ ในนัดที่สอง เดอะค็อปก็แทบช็อคเมื่อเร้ดสตาร์ยิงนำไปก่อน ซึ่งทำให้สถานการณ์ของลิเวอร์พูลลำบากมากขึ้นเพราะโดนนำอยู่ 1-3 เมื่อรวมผลสองนัด แม้ว่าคริส ลอร์เลอร์จะยิงตีเสมอ 1-1 ได้ในนาทีที่ 85 แต่ความฝันของแชงคลี่ย์ในการคว้าแชมป์ยูโรเปี้ยนคัพก็สิ้นสุดลงอย่างสิ้นเชิง เมื่อเร้ดสตาร์ยิงลูก 1-2 ในนาทีสุดท้าย สิ่งปลอบใจสิ่งเดียวของลิเวอร์พูลในฤดูกาลนั้นคือการแพ้ไม่มากนักในปีนั้น นับจากนัดที่แพ้เร้ดสตาร์แล้ว พวกเขาแพ้อีกเพียง 4 นัด จาก 41 ทั้งหมดในลีกและบอลถ้วย ด้วยฟอร์มเช่นนี้ พวกเขาสามารถคว้าแชมป์ดิวิชั่น 1 ได้ในฤดูกาลอื่นๆ แต่สำหรับฤดูกาลนี้ลิเวอร์พูลสามารถคว้าได้เพียงถ้วยเอฟ เอ คัพเท่านั้น ลีดส์ ยูไนเต็ดได้แชมป์ดิวิชั่น 1 ไปด้วยผลงานแพ้เพียง 4 นัดตลอดฤดูกาล นอกจากนี้การยิงประตูก็ยังคงเป็นปัญหาของลิเวอร์พูล เควิน คีแกนเป็นดาวซัลโวประจำสโมสร แต่เขายิงได้เพียง 12 ประตูเท่านั้น แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 50 14:58:09 จากคุณ : say it isn't so - [ 29 ก.ย. 50 14:45:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในฤดูกาลนั้น ถนนเอฟ เอ คัพ ของลิเวอร์พูลคือถนนที่ราบเรียบที่สุด พวกเขาเริ่มการแข่งขันด้วยการพบกับ ดอนคาสเตอร์ โรเวอร์ส ที่แอนฟิลด์ แม้ว่าดอนคาสเตอร์จะมีอันดับในฟุตบอลลีกต่ำกว่าลิเวอร์พูลถึง 80 อันดับ แต่กลับเป็นลิเวอร์พูลต้องอาศัยลูกตีเสมอของคีแกนในการเอาชีวิตรอดด้วยผล 2-2 และก็ไม่พลาดที่จะเอาชนะ 2-0 ในนัดรีเพลย์ ในรอบต่อๆมา ลิเวอร์พูลสามารถผ่านคาลสไลล์ อิปสวิช และบริสตอล โรเวอร์ส และเข้าไปพบเลสเตอร์ ซิตี้ในรอบรองชนะเลิศที่โอลด์ แทรฟฟอร์ด แม้ว่าทั้งสองทีมจะเสมอกัน 0-0 ต่อหน้าผู้ชม 60,000 คน แต่ลิเวอร์พูลสามารถเอาชนะได้ 3-0 ในนัดรีเพลย์ที่วิลล่า ปาร์คท่ามกลางคนดู 55,000 คน แชงคลี่ย์จะได้นำทีมเดินลงสู่สนามเวมบลีย์เป็นครั้งที่สามแล้ว แต่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายของเขา คู่ชิงของลิเวอร์พูลคือ นิวคาสเซิ่ล ที่มีศูนย์หน้าอันตรายอย่าง มัลคอมล์ แมคโดนัลด์ และกองหลังที่เหนียวแน่นอย่าง บ็อบบี้ มองเคอร์ นับว่านิวคาสเซิ่ลเป็นคู่ชิงที่สมน้ำสมเนื้อที่สุดของลิเวอร์พูล ก่อนถึงวันชิงชนะเลิศ มัลคอมล์ แมคโดนัลด์มักคุยให้สื่อมวลชนฟังเสมอๆว่าเขาจะจัดการกับลิเวอร์พูลอย่างไร มันเป็นการให้สัมภาษณ์ที่อันตรายเหลือเกินเพราะแชงคลี่ย์มักพูดถึงคำสัมภาษณ์นั้นให้ลูกทีมของเขาฟังอยู่เสมอ ความโกรธที่จะทำให้แมคโดนัลด์กลืนคำพูดของเขาลงไปในลำคอและความมุ่งมั่นที่จะคว้าแชมป์ทดแทนการสูญเสียแชมป์ลีก ทำให้ลิเวอร์พูลอันตรายขึ้นหลายเท่า ผู้คนพากันคาดการณ์ว่ามันจะเป็นรอบชิงที่สูสีที่สุด แต่ทว่ามันกลับกลายเป็นรอบชิงที่เป็น One Way Traffic มากที่สุดนัดหนึ่งในประวัติศาสตร์ เมื่อลิเวอร์พูลไล่ถล่มอยู่ข้างเดียว จากสองประตูของคีแกน และอีกหนึ่งประตูจากไฮเวย์ โดยเฉพาะประตูที่สามนั้น มาจากการผ่านบอล 12 ครั้งของลิเวอร์พูล และคีแกนส่งบอลจากการสัมผัสครั้งที่ 13 ของเขาสู่ก้นตาข่าย มันเป็นเหมือนการแสดงที่สร้างความตื่นเต้นให้ทุกคนที่พบเห็น ครั้งสุดท้ายที่ผู้คนได้พบเห็นการผ่านบอลไปมาอย่างยอดเยี่ยมเช่นนี้ในเวมบลีย์ต้องย้อนกลับไปถึงปี 1953 ที่ฮังการีไล่ถล่มอังกฤษคาบ้าน มัลคอมล์ แมคโดนัลด์กลายเป็นบุคคลสาบสูญกลางสนามเวมบลีย์ เขาถูกตัดออกจากเกมโดยสิ้นเชิง หากครั้งใดที่เขาได้ลูก ไม่เอมลีน ฮิวจ์ ก็เป็นฟิล ทอมป์สัน หรือฮาร์ดแมน อย่างทอมมี่ สมิธ จะเข้าไปเสียบปะทะอย่างหนักหน่วงทุกครั้ง เดอะค็อปชอบใจในสิ่งที่เห็นและส่งเสียงทักทายแมคโดนัลด์ด้วยทำนองเพลง Jesus Christ Super Star ว่า "Super Mac, Superstar. How many goals have you scored so far?" อย่างไรก็ตาม ในขณะที่แมคโดนัลด์กลายเป็นบุคคลลึกลับ แต่ยังมีผู้เล่นนิวคาสเซิ่ลอีกสองคนที่ไม่รอดสายตาบ็อบ เพสลี่ย์ที่นั่งอยู่ข้างแชงคลี่ย์ไปได้ สองคนนั้นคือ อลัน เคนเนดี้ และเทอรี่ แม็คเดอร์ม็อตท์ ผู้ซึ่งพาลิเวอร์พูลสู่ความยิ่งใหญ่ในยุคของพวกเขา เมื่อการแข่งขันจบลง แชงคลี่ย์ยืนอยู่ริมสนามโดยสองมือล้วงกระเป๋า ท่ามกลางเสียงตะโกน "แชง-คลี่ย์... แชง-คลี่ย์..."จากเดอะค็อป จากนั้นเขาเดินลงสู่สนามไปยัง เอมลีน ฮิวจ์ สั่งให้ทั้งทีมวิ่งรอบสนามขอบคุณแฟนๆ และเตือนพวกเขาไม่ลืมขอบคุณแฟนๆนิวคาสเซิ่ลด้วย สำหรับตัวเขาเองแล้ว เขาไม่ได้ร่วมกับทีมไปขอบคุณแฟนๆ แต่เขากลับเดินมุ่งหน้าสู่ห้องแต่งตัวคนเดียว ระหว่างทางนั้น มีแฟนลิเวอร์พูลคู่หนึ่งวิ่งมาหาเขาและคุกเข่าลงจูบรองเท้าของเขาทันที แชงคลี่ย์หัวเราะและโจ๊กว่า เขายังไม่ต้องการขัดรองเท้าตอนนี้ หนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งเรียกเหตุการณ์นี้ว่า "สุดยอดการบูชาจากแฟนๆ" "ผมเคยเห็นผู้จัดการทีมหลายคนได้รับการสรรเสริญจากแฟนๆ บางคนได้รับการแต่งตั้งเป็นท่านเซอร์ แต่บางคนก็โดนผู้คนกระชากลงจากเก้าอี้ แต่บิล แชงคลี่ย์เป็นคนแรกที่ได้รับการคารวะอย่างยิ่งใหญ่ที่สุดเช่นนี้ เมื่อแฟนลิเวอร์พูลวิ่งลงมาจูบเท้าของเขา" ไมค์ แลงค์ลี่ย์ เขียนไว้ในหนังสือพิมพ์ The Sunday People หลังจากนั้น แชงคลี่ย์ได้ออกไปพบกับแฟนลิเวอร์พูลที่พิการและนั่งอยู่บนรถเข็นและรอเขาอยู่ภายนอกห้องแต่งตัว และได้ช่วยแฟนคนนั้นเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อพบกับฮีโร่ของเขา แชงคลี่ย์กล่าวภายหลังว่า "ในเวลานี้ คนที่มีความสุขที่สุดไม่ใช่ผม ไม่ใช่สต๊าฟหรือนักเตะของผม แต่เป็นแฟนๆ ผมเป็นคนของประชาชน เป็นนักสังคม ผมเสียใจเหลือเกินที่ไม่สามารถไปอยู่ท่ามกลางพวกเขาและพูดคุยกับพวกเขาทุกคนได้ อย่างไรก็ตาม ผมก็มีความสุขที่ได้ทำในสิ่งที่ถูกต้องเพื่อพวกเขา ทำงานหนักเพื่อพวกเขา ไม่เคยทรยศพวกเขา และในที่สุดก็มีบางสิ่งตอบแทนที่ทำให้พวกเขามีความสุข" คำสัมภาษณ์เช่นนี้แสดงให้เห็นว่าแชงคลี่ย์และเดอะค็อปผูกพันกันมากเพียงใด ด้วยเหตุนี้และเวลานี้ เขากลายเป็น Messiah ของเดอะค็อปไปแล้ว อย่างไรก็ตาม บางครั้งมันสร้างความกระอักกระอ่วนใจให้แชงคลี่ย์ เหมือนกับครั้งที่ จอห์น เลนนอน ให้ข้อสังเกตอย่างไม่ตั้งใจว่า เดอะ บีทเทิ่ลส์ มีชื่อเสียงและเป็นที่นิยมเกือบเท่า Jesus Christ (พระเยซู) แล้ว เอียน ฮาร์เกรฟส์ แห่งหนังสือพิมพ์ลิเวอร์พูล เอ๊คโค่ ยังจำได้ถึงคราวที่ถามแชงคลี่ย์ว่าเขาพอจะไปพบเด็กๆที่นอนป่วยที่โรงพยาบางอัลเดอร์ เฮย์ ได้หรือไม่ เขาดูลำบากใจที่จะไปอย่างมาก แต่ว่านั่นไม่ใช่เพราะเขาไม่ต้องการไป แต่เขาไม่ต้องการทำให้ผู้คนคาดหวังในตัวเขามากขึ้น แชงคลี่ย์เคยกล่าวว่า "ผมไม่ใช่พระเจ้า แต่ผู้คนมักเห็นผมคือผู้บันดาลสิ่งมหัศจรรย์ต่างๆ" อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังไปเยี่ยมพวกเด็กๆอย่างสม่ำเสมอตลอดระยะเวลาที่เขาอยู่ลิเวอร์พูล เนสซี่ย์ แชงคลี่ย์เล่าว่า "เขามักกลับมาจากโรงพยาบาลและดูหงุดหงิดใจมาก เขาจะไม่กินอะไรเลยและนั่งเหม่อคนเดียวในสวนหลังบ้าน เขารู้สึกหดหู่และสงสารเด็กพวกนั้นมาก เขาอยากช่วยให้พวกเด็กๆพ้นความทุกข์ทรมาน แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้" "ฟุตบอลไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับความเป็นและความตาย แต่มันมีความหมายมากกว่านั้นอีก" เขาเคยกล่าวกึ่งจริงจัง กึ่งตลก อย่างไรก็ตามโศกนาฏกรรมที่ฮิลส์โบโร่ทำให้ทุกคนต้องพิจารณาคำพูดของเขาอีกครั้งว่า ฟุตบอลมีความหมายมากกว่าชีวิตจริงหรือ สิ่งหนึ่งที่เขาเชื่อมั่นคือความเป็นนักสังคมสงเคราะห์ของเขา เขาต้องการทำให้ผู้คนมีความสุข และเขาได้ทำให้พวกเขามีความสุขด้วยการชนะเลิศถ้วยรางวัลต่างๆเพื่อพวกเขา หลังจากลิเวอร์พูลได้แชมป์ เอฟ เอ คัพ ในปี 1974 แล้ว ทั้งทีมได้กลับมายัง City Center อีกครั้งท่ามกลางแฟน 80,000 คนที่มารอรับ คราวนี้แชงคลี่ย์ได้ส่งข้อความไปยังพวกเขาว่า "ตั้งแต่ผมได้มาถึงที่แอนฟิลด์ ลิเวอร์พูล ผมได้บอกพวกนักเตะเป็นประจำว่า พวกนายได้รับเกียรติอย่างสูงที่ได้เล่นเพื่อเดอะค็อป หากพวกเขาไม่เคยเชื่อสิ่งที่ผมพูดเลย พวกเขาต้องเปลี่ยนใจมาเชื่อผมแล้วในตอนนี้ ผมยังบอกพวกเขาอีกว่าพวกเขาต้องซื่อสัตย์กับพวกคุณ ห้ามทรยศหรือเล่นไม่เต็มที่เด็ดขาด พวกคุณเดอะค็อปคือชนชั้นที่พิเศษสุด เป็นเสมือนสถาบัน และหากคุณเป็นสมาชิกคนหนึ่งของเดอะค็อปหรือเป็นส่วนหนึ่งของสังคมของพวกเราแล้ว คุณจะมีเพื่อนนับพันๆที่พร้อมเดินไปกับคุณด้วยความเป็นหนึ่งเดียว ปรารถนาดีและซื่อสัตย์"  คำพูดและบุคลิกของเขาขณะที่พูดนั้นเปรียบได้กับผู้นำพรรคแรงงานหรือผู้นำสหภาพแรงงานขององค์กรต่างๆได้เลยทีเดียว ทั้งนี้ แชงคลี่ย์ได้นำแนวคิดเรื่องสังคมนิยมมาใช้กับทีมของเขาด้วย พร่ำสอนพวกนักเตะว่า พวกเขาต้องช่วยเหลือและทำงานหนักซึ่งกันและกันในสนาม และเมื่อเกมสิ้นสุดลง ทุกคนสามารถแบ่งปันชัยชนะและเกียรติยศอย่างเท่าเทียมกัน หากใครไม่พร้อมรับหลักการนี้ของเขา คนนั้นก็ไม่เหมาะจะเป็นนักเตะลิเวอร์พูลต่อไป แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 50 15:01:46 จากคุณ : say it isn't so - [ 29 ก.ย. 50 14:46:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากเกษียณจากฟุตบอลแล้ว แชงคลี่ย์เคยจัดรายการพูดคุยทางวิทยุ และครั้งหนึ่งแขกร่วมรายการของเขาคือ อดีตนายกรัฐมนตรีจากพรรคแรงงาน แฮโรลด์ วิลสัน "มร.วิลสันเดินทางมาถึงรายการด้วยผู้ติดตามกลุ่มใหญ่และตำรวจรักษาความปลอดภัย" เอลตัน เวลส์บี้ ผู้เป็นโปรดิวเซอร์ของรายการเล่าให้ฟัง "อย่างไรก็ตาม ทุกคนที่ได้พบเห็นพากันประหลาดใจมากที่ได้เห็น อดีตผู้นำประเทศระดับนายกรัฐมนตรีจากพรรคแรงงาน ถูกสั่งสอนและต้อนเสียจนมุมจากผู้จัดการทีมฟุตบอลที่เกษียณอายุคนหนึ่ง" ระหว่างดำเนินรายการ แชงคลี่ย์ถาม มร.วิลสันว่า "คุณคิดว่าใครคือนักสังคมสงเคราะห์คนแรกของโลก" มร.วิลสันอึกอัก สูบไปป์ของเขาครั้งหนึ่ง ก่อนตอบอย่างไม่แน่ใจว่า "เอ่อ...แรมซี่ย์ แมคโดนัลด์?" "ไม่ใช่หรอก" แชงคลี่ย์กล่าวอย่างผิดหวังกับคำตอบ "จีซัส ไครส์ ต่างหากละ" สำหรับแชงคลี่ย์แล้ว ศาสนาและสังคมสงเคราะห์คือสิ่งที่ต้องเดินไปด้วยกัน แชงคลี่ย์คือทาสของฟุตบอล ทุกห้วงเวลาของเขาคิดถึงแต่ฟุตบอล เขาเดินทางไปทุกที่ในอังกฤษเพียงเพื่อชมฟุตบอลนัดหนึ่ง และยังเป็นการเสาะหานักเตะพรสววรค์มาเสริมทีมอีกด้วย ครั้งหนึ่งเขาพูดถึงการพาเนสซี่ย์ไปชมแม็ทช์ที่โรชเดลเพื่อฉลองวันครบรอบแต่งงานของพวกเขาว่า "ไม่ใช่โรชเดลที่แข่งหรอก เป็นทีมสำรองของโรชเดลที่แข่งต่างหาก" ครั้งหนึ่งเขาถูกถามว่าเขาสนุกไปกับเทศกาลคริสต์มาสหรือเปล่า แชงคลี่ย์ตอบว่า "ไม่เลวเท่าไหร่ เราได้ 4 จาก 6 แต้ม" การที่เขาทุ่มเทในเรื่องฟุตบอลขนาดนี้ ไม่มีใครรู้ว่าเนสซี่ย์รู้สึกอย่างไร ทุกคนต้องให้เครดิตแก่เนสซี่ย์ที่เธอไม่เคยปริปากบ่นเลย เธอยอมรับว่ามันเป็นวิถีทางที่ต้องเป็นเพราะมันเป็นอาชีพของสามีเธอ หลายครั้งที่เขาควรอยู่บ้านหรือทำกิจกรรมกับครอบครัว แต่เขาก็ไม่อยู่เพราะเหตุผลในด้านฟุตบอล ซึ่งแชงคลี่ย์พูดถึงเรื่องนี้ว่า "ผมรู้ว่าครอบครัวของผมทุกข์ทรมานที่ผมไม่มีเวลาให้พวกเขา และผมเองก็เป็นทุกข์กับมันมากเหมือนกัน" เจนส์ ลูกสาวของบิลเล่าว่า "เราเคยไปช้อปปิ้งทั้งครอบครัวด้วยกันครั้งหนึ่ง และไม่นาน เราถูกผู้คนรุมล้อมจนไม่อาจไปไหนได้" ซึ่งเป็นที่แน่นอนว่า ช้อปปิ้งครั้งต่อไปนั้น แชงคลี่ย์จะต้องเป็นผู้อยู่ที่บ้านคนเดียว ซึ่งเจนส์ยอมรับว่า "ใช่ เราไม่เคยออกไปไหนทั้งครอบครัวเลยนักจากนั้น" นอกจากนี้ เจนส์ยังเล่าถึงครั้งที่เธอคลอดลูกที่โรงพยาบาลว่า "ฉันบอกพ่อว่าไม่ต้องมาเยี่ยมฉันหรอก เพราะฉันรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น วันหนึ่ง ฉันนั่งพักผ่อนอยู่ในห้องและได้ยินเสียงของเขาอยู่ข้างนอก หลังจากนั้นไม่นานเสียงภายนอกดังวุ่นวายขึ้นเรื่อยๆราวกับเกิดจลาจล" เมื่อแชงคลี่ย์ตัดสินใจลาออกจากลิเวอร์พูลและเกษียณจากฟุตบอลเพื่อให้เวลากับครอบครัวแล้ว สิ่งที่ลำบากใจต่อมาคือจะบอกผู้คนโดยเฉพาะพวกบอร์ดบริหารอย่างไร เขายอมรับว่า "มันเหมือนกับเดินไปยังเก้าอี้ไฟฟ้า" พวกบอร์ดบริหารไม่อยากเชื่อในสิ่งที่พวกเขาได้ยิน ในขั้นต้น พวกเขาคิดว่ามันเป็นเพียงคำขู่ของแชงคลี่ย์ที่ต้องการค่าเหนื่อยเพิ่ม แต่อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์ที่ระหองระแหงเรื่อยมาของเขาและบอร์ดบริหารทำให้มีบางคนในบอร์ดที่คิดว่าแชงคลี่ย์พูดจริงและสมควรอนุมัติให้เขาลาออกไป แต่สำหรับในหมู่นักเตะ แฟนๆ หรือแม้แต่นักข่าวแล้ว แชงคลี่ย์คือบุคคลที่พวกเขาให้เกียรติและนับถือมากที่สุดเพราะนิสัยโอบอ้อมอารีและจริงใจของเขา ทอมมี่ สมิธ เล่าว่า "เมื่อเรานั่งรถบัสไปแข่งนัดเยือน เรามักเห็นเดอะค็อปกำลังเดินเข้าสนาม ซึ่งแชงคลี่ย์มักชี้ให้พวกเราเห็นและกล่าวว่า ดูสิ พวกเขาส่วนใหญ่ไม่มีเงินมากมาย แต่เขาก็ยังเสียเงินเดินทางมาไกลเพื่อเชียร์พวกเรา ดังนั้น พวกนายห้ามทำพวกเขาผิดหวังเด็ดขาด เมื่อเราลงจากรถบัสและกำลังเดินไปยังห้องแต่งตัว เรามักเห็นแชงคลี่ย์เดินไปหาแฟนรุ่นจิ๋วที่กำลังรอล่าลายเซ็นและถามว่าพวกนั้นกินอะไรมาหรือยัง เกือบทุกครั้ง เขาให้เงินเด็กพวกนั้นและพูดว่า อย่าทำให้ฉันและสโมสรแห่งนี้ต้องผิดหวัง เอาเงินนี่ไปหาอะไรอร่อยๆกินก่อนเข้าไปดูเกม" เรย์ คลีเมนซ์เองก็เล่าว่า "ครั้งหนึ่งเราเดินทางกลับจากลอนดอนโดยรถไฟ มีแฟนลิเวอร์พูลบางคนแอบขึ้นรถไฟมาโดยไม่ได้ซื้อตั๋วและถูกตำรวจประจำรถไฟจับได้ เมื่อแชงคลี่ย์รู้ เขาเข้าไปคุยกับตำรวจและควักเงินของเขาจ่ายเป็นค่าตั๋วให้แฟนพวกนั้น" แต่สำหรับสตีฟ ไฮเวย์แล้ว เขาเล่าว่า "บางครั้งเขาก็ฟิวส์ขาดหากเราทำอะไรไม่ถูกใจเขา ครั้งหนึ่งตอนพักครึ่ง เขาเข้ามาต่อว่าผมอย่างรุนแรงที่ผมพยายามยิงเอง แต่ลูกข้ามคาน ทั้งๆที่ควรส่งไปให้เพื่อนที่อยู่ในตำแหน่งดีกว่า เขาหยาบคายมาก ทำให้ผมโมโหและโต้กลับเขาไปเหมือนกัน แต่ดูเหมือนแชงคลี่ย์ไม่สนใจคำด่าของผมเลย และยังตั้งหน้าตั้งตาด่าผมต่อ มันเจ็บแสบมากและทำให้ผมเกือบร้องไห้ออกมา แต่ก็เป็นโจ ฟาแกนที่เดินเข้ามาแยกผมออกไปและบอกให้ผมใจเย็นๆ แต่พอเกมจบลงแล้ว แชงคลี่ย์กลับบอกผมว่าผมเล่นได้ดี เหตุการณ์นั้นทำให้ผมรู้ว่าเขาเป็นคนที่อาจจะโกรธคุณในนาทีหนึ่ง แต่ลืมทุกอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในนาทีถัดมา" ทอมมี่ สมิธเองก็รู้นิสัยของแชงคลี่ย์ดี ฮาร์ดแมนแห่งแอนฟิลด์เองก็มีนิสัยไม่ยอมใคร บ่อยครั้งที่ทั้งคู่มักโต้เถียงกันอย่างดุเดือด แต่เมื่อการโต้เถียงยุติลง ทั้งคู่ก็ปฏิบัติต่อกันเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นเวลาหลายสัปดาห์ที่บอร์ดบริหารหลายคนพยายามโน้มน้าวให้เขาเปลี่ยนใจ โชคดีที่ข่าวนี้ยังไม่รั่วไหลออกนอกแอนฟิลด์เพราะมันเป็นฤดูปิดการแข่งขันที่ไม่มีนักข่าวมายุ่มย่ามที่แอนฟิลด์มากนัก แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 50 15:06:06 จากคุณ : say it isn't so - [ 29 ก.ย. 50 14:48:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เช้าวันศุกร์ที่ 12 กรกฎาคม 1974 ในวงการกำลังพูดคุยถึงการย้ายจากอาร์เซนอลมาลิเวอร์พูลของ เรย์ เคนเนดี้ ที่สำนักงานของหนังสือพิมพ์ ลิเวอร์พูล เอ๊คโค่นั้น กองบรรณาธิการต่างก็กำลังพูดคุยกันถึงประเด็นนี้ จนกระทั่งมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อเล็กซ์ กู๊ดแมนเป็นผู้รับสาย มันเป็นโทรศัพท์จากปีเตอร์ โรบินสัน เลขาธิการสโมสรฟุตบอลลิเวอร์พูล "จะมีการแถลงข่าวเวลา 12.15 น.ที่แอนฟิลด์วันนี้" โรบินสันบอกทางโทรศัพท์ "บอร์ดบริหารมีเรื่องสำคัญมากที่ต้องแจ้งให้ทราบ เป็นข่าวสำคัญที่จะขึ้นหน้าหนึ่งไปหลายวันทีเดียว โปรดไปร่วมการแถลงข่าวและอย่าไปสายเป็นอันขาด" กู๊ดแมนถามว่า "คุณพอจะบอกได้ไหมว่ามันเกี่ยวกับอะไร" "ไม่ได้" โรบินสันตอบ "เกี่ยวกับเรย์ เคนเนดี้หรือเปล่า" กู๊ดแมนถามอีก ซึ่งโรบินสันตอบกลับมาว่า "ไม่ใช่งานแถลงข่าวเกี่ยวกับการย้ายทีม ขอโทษนะครับ ผมให้รายละเอียดมากกว่านี้ไม่ได้" เมื่อกู๊ดแมนถ่ายทอดบทสนทนาของเขาให้คนอื่นรู้ ก็เกิดเสียงวิจารณ์อย่างเซ็งแซ่ กู๊ดแมนกล่าวว่า "เสียงของ มร.โรบินสัน ฟังดูเป็นทางการมาก" บางคนกล่าวว่า "มันเป็นไปได้สองอย่าง หนึ่งคือการย้ายทีมที่พิเศษสุด เช่น การเซ็นสัญญากับมิค แชนน่อน สองคือแชงคลี่ย์ลาออก แต่ มร.โรบินสันบอกใช่ไหมว่ามันไม่เกี่ยวกับการซื้อขายนักเตะ ถ้ายังงั้นหมายความว่า....." อย่างไรก็ดี ไม่มีใครเสียเวลาสักวินาทีที่จะเชื่อสาเหตุข้อที่สอง ที่ห้องประชุมของลิเวอร์พูล พวกนักข่าวได้รวมกลุ่มหนาตาขึ้นเรื่อยๆ และมี 30-40 คนเมื่อถึงเวลาเที่ยงตรง กล้องถ่ายโทรทัศน์ ไมโครโฟน สปอร์ตไลท์ ได้ถูกติดตั้งไว้อย่างเรียบร้อย จากนั้น พวกบอร์ดบริหารต่างทยอยเข้าห้องประชุมกันทีละคนอย่างเงียบๆ มีเพียงการพยักหน้าทักทายเท่านั้น และก็เป็นแชงคลี่ย์ที่เดินเข้ามาให้ห้องประชุมทักทายกับพวกนักข่าว "พวกคุณได้ดูฟุตบอลโลกหรือเปล่า" เขาหมายถึงฟุตบอลโลก 1974 "หากรูปแบบการเล่นพวกนั้นมาเล่นที่แอนฟิลด์ รับรองได้ว่าพวกคนดูต้องร้องบอกว่าน่าเบื่อแน่ๆ" การแซวกันไปมาระหว่างนักข่าวกับแชงคลี่ย์มีพอหอมปากหอมคอ แชงคลี่ย์ได้พูดถึงดอน เรวี่ย์ที่ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้จัดการทีมชาติอังกฤษว่า "พระเจ้า เท่ากับว่าเขารีไทร์จากฟุตบอลไปครึ่งตัวแล้วนะ" การพูดคุยใช้เวลาประมาณ 14 นาที และแชงค์มองนาฬิกาของเขาและพูดว่า "เอาล่ะ นั่งประจำที่กันและเตรียมตัวกันได้แล้ว" แสงสปอร์ตไลท์ได้ฉายออก และแชงคลี่ย์กล่าวตลกซึ่งเรียกเสียงหัวเราะได้กึกก้องว่า "ยังไม่ต้องเปิดหรอก จอห์น เวยน์ ยังมาไม่ถึงเลย" จากนั้นตัวเขาได้นั่งลงเคียงข้างประธานกรรมการบริหารสโมสร จอห์น สมิธ ส่วนประธานสโมสรทอม วิลเลี่ยมส์ นั่งถัดออกไป จอห์น สมิธได้เริ่มการแถลงข่าวที่น่าอึดอัดใจที่สุดเท่าที่ลิเวอร์พูลเคยแถลงมา และเป็นการแถลงข่าวที่ช๊อคความรู้สึกของเดอะค็อปทุกคน "มันเป็นเรื่องน่าเศร้ามาก ที่เราต้องประกาศว่า บิล แชงคลี่ย์ ผู้จัดการทีมของสโมสรฟุตบอล ลิเวอร์พูล ตัดสินใจรีไทร์จากฟุตบอล เราได้ยอมรับการตัดสินใจของเขาและขอขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาได้ทำให้สโมสรฟุตบอลลิเวอร์พูล" จากนั้น แชงคลี่ย์ได้กล่าวว่า "การตัดสินใจนี้เป็นสิ่งที่ยากเย็นที่สุดในโลก และเมื่อผมเดินไปแจ้งแก่ประธานสโมสรในเรื่องนี้ มันเหมือนกับการเดินไปยังเก้าอี้ไฟฟ้า มันไม่ใช่การตัดสินใจที่ฉับพลันหรือไม่รอบคอบ ความคิดเรื่องเกษียณจากฟุตบอลนี้ได้อยู่ในใจผมมานาน 12 เดือนแล้ว และผมคิดว่ามันควรถึงเวลาเสียที" ภายในครึ่งชั่วโมง ข่าวการลาออกของแชงคลี่ย์กระจายไปยังถนนทุกสายในเมืองลิเวอร์พูลอย่างรวดเร็ว ข่าวได้ถูกประกาศออกลำโพงที่ตลาดเซนต์จอห์นที่อยู่ใจกลางเมือง ผู้คนที่มาซื้อของต่างหยุดนิ่งยืนฟังอย่างไม่แน่ใจว่าควรจะเชื่อข่าวนี้หรือไม่ สำหรับพวกพนักงานออฟฟิศแล้ว พวกเขาส่งคนออกไปหาซื้อ ลิเวอร์พูล เอ๊คโค่ ในขณะที่คนอื่นๆต่างมองหาวิทยุ เมื่อทอมมี่ สมิธทราบข่าว เขากล่าวว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ "ช่วงปิดฤดูกาลของทุกปี เป็นช่วงเวลาที่ยาวนานที่สุดของแชงคลี่ย"์ อย่างไรก็ตาม มันเป็นความจริง ความจริงที่เป็นสีขาวและดำของหัวข่าวของ ลิเวอร์พูล เอ๊คโค่ว่า "Soccer Bombshell ; Shankly Retires" ไม่มีใครในเมืองลิเวอร์พูลลืมความช็อคที่เกิดขึ้น แฟนๆต่างหวังให้เข้าเป็นผู้จัดการทีมไปตลอดกาล เมื่อสถานีโทรทัศน์กรานาด้า ส่งผู้สื่อข่าว โทนี่ วิลสัน และลูกทีม 2-3 คน ออกไปสัมภาษณ์ความรู้สึกของแฟนๆบนถนน พวกเขาได้พบกับแฟนบางคนที่ยังไม่รู้ข่าว และไม่ยอมเชื่อสิ่งที่วิลสันบอก พวกเขายืนยันว่า "แชงค์ไม่มีวันรีไทร์" คืนนั้นในผับและคลับต่างๆทั่วเมอร์ซี่ย์ไซด์ มีการสนทนากันเพียงหัวข้อเดียว ราชาแห่งแอนฟิลด์ได้สละบัลลังค์แล้ว หลังจากที่ได้แจ้งข่าวการลาออกแล้ว แชงคลี่ย์ได้ถูกถามทันทีว่าใครสมควรรับงานนี้แทนเขา ความจริงแล้ว แชงค์ไม่อยากยุ่งกับเรื่องนี้มากนัก ก่อนหน้านี้ เขาเสนอชื่อผู้จัดการทีม 2-3 คนให้บอร์ดบริหาร น่าแปลกใจที่รายชื่อพวกนั้นไม่มีบ็อบ เพสลี่ย์อยู่เลย 2 คนในนั้นเป็นผู้จัดการทีมระดับดิวิชั่น 1 ในขณะที่อีกคนเป็นผู้จัดการทีมคนละดิวิชั่น จนกระทั่งจอห์น สมิธถามแชงคลี่ย์เองว่าตัวเขาคิดว่าเพสลี่ย์เหมาะกับการเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งหรือไม่ "ใช่"  แชงค์ตอบ "ผมไม่เคยคิดถึงบ็อบมาก่อนเลย แต่ใช่แล้ว เขานี่เแหละที่เหมาะที่สุด" อย่างไรก็ตาม การที่แชงคลี่ย์รู้สึกลำบากใจและตัดสินใจไม่เสนอชื่อบ็อบแก่พวกบอร์ดนั้น อาจเป็นเพราะตัวเพสลี่ย์เองไม่กระตือรือร้นในการเป็นผู้จัดการทีม ทั้งนี้ทั้งนั้น เครดิตทั้งหมดต้องตกอยู่กับเพสลี่ย์ เมื่อเขารับหน้าที่ต่อจากแชงค์แล้ว เขาตัดสินใจว่าไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องเปลี่ยนระบบที่แชงคลี่ย์วางเอาไว้ ระบบทุกอย่างดีอยู่แล้ว และแอนฟิลด์ก็เคลื่อนไปในอนาคตราวกับเครื่องยนต์ของโรลสรอยซ์ เมื่อสิ้นสุดการแถลงข่าว จอห์น สมิธได้แจ้งให้ทราบด้วยว่าลิเวอร์พูลได้เซ็นสัญญาซื้อตัวเรย์ เคนเนดี้มาจากอาร์เซนอลแล้ว และจะเซ็นสัญญากันในบ่ายวันนั้น และเมื่อเวลา บ่าย 3 โมง แชงคลี่ย์ก็ทำหน้าที่ชิ้นสุดท้ายของเขาให้กับลิเวอร์พูล เมื่อทำสัญญากับเรย์ เคนเนดี้เสร็จเรียบร้อย และทิ้งมรดกต่างๆมากมายให้บ็อบ เพสลี่ย์เป็นผู้สืบทอด "คุณปรารถนาที่จะเป็นบอร์ดบริหารหรือเปล่า" นักข่าวคนหนึ่งถาม "ไม่ ถึงให้พวกเขาจ้างผม ผมก็ไม่ต้องการเป็น" แชงคลี่ย์ตอบ "คุณต้องการกล่าวบทสรุปอาชีพของคุณยังไง?" "ผมเป็นผู้จัดการทีมที่ดีที่สุดของสหราชอาณาจักร เพราะผมไม่เคยหักหลังหรือทรยศใคร ผมพร้อมจะหักขาภรรยาของผม หากผมเล่นอยู่คนละทีมกับเธอ แต่ผมจะไม่มีวันเล่นนอกเกมกับเธอ" "รู้สึกผิดหวังอะไรมากที่สุดในการคุมลิเวอร์พูล" "สิ่งเดียวเท่านั้น คือการไม่เคยได้แชมป์ยูโรเปี้ยนคัพ" เมื่อการแถลงข่าวจบลง ทุกอย่างก็จบลงแค่นี้ แชงคลี่ย์ลุกขึ้น เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามสะกดอารมณ์และน้ำตาไว้ "มีวันแบบนี้ไม่มากนักหรอกในชีวิตคนเรา" เขากล่าวกับนักข่าวขณะเดินออกนอกห้อง ทิ้งให้ทอม วิลเลี่ยมส์ ประธานสโมสรผู้ชักนำแชงคลี่ย์มาสู่แอนฟิลด์นั่งน้ำตาไหลอย่างไม่อายใคร แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 50 15:12:58 จากคุณ : say it isn't so - [ 29 ก.ย. 50 14:50:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอน : You'll Never Walk Alone 6 สัปดาห์หลังจากการลาออก แชงคลี่ย์รู้สึกว่าเขาได้ทำสิ่งผิดพลาดอย่างมหันต์ เขาไม่รู้ว่าวันหนึ่งๆจะทำอะไร ความจริงแล้ว เขาน่าจะมีชีวิตที่เป็นสุขหลังเกษียณ เขาสามารถตื่นสายได้เท่าที่ต้องการ สามารถนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ได้ตลอดช่วงเช้า แต่นั่นไม่ใช่นิสัยของแชงคลี่ย์ เขายังคงตื่นแต่เช้าและต้องหาอะไรทำอยู่เสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การพูดคุยเรื่องฟุตบอลกับคนอื่น ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นผู้จัดการทีม นักฟุตบอล แฟนบอลหรือแม้แต่คนทั่วไป แต่ทุกวันนี้เขาไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ตลอดเวลา เขาเคยกล่าวว่า คำว่าเกษียณอายุนั้น ควรถูกลบออกไปจากดิคชันนารีด้วยซ้ำ แต่ในขณะนี้ กลับเป็นตัวเขาที่สัมผัสความหมายของคำนี้อยู่ตลอดเวลา ฤดูกาลใหม่กำลังจะเริ่มแล้ว พวกหนังสือพิมพ์พากันคาดการณ์ว่าลิเวอร์พูลหลังยุคแชงคลี่ย์จะเป็นอย่างไร ผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายทำนายกันว่าลิเวอร์พูลได้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว ซึ่งก็เหมือนทุกทีมที่ยิ่งใหญ่ที่มียุคของตนเอง แม้ว่าสโมสรจะแต่งตั้งบ็อบ เพสลี่ย์เป็นผู้จัดการแทน แต่ทุกคนรู้ดีว่าลิเวอร์พูลจะไม่มีวันเหมือนเดิมหากปราศจากแชงคลี่ย์ นับแต่นี้ไป ลิเวอร์พูลจะมีแต่ความตกต่ำไปเรื่อยๆ สำหรับแชงคลี่ย์เองแล้ว เวลานี้เขารู้สึกเหมือนเป็นสิงโตที่ถูกขังไว้ในกรง ในช่วงที่ลิเวอร์พูลฝึกซ้อมก่อนเปิดฤดูกาลใหม่นั้น แชงคลี่ย์ได้ไปเมลวู้ดเป็นครั้งคราวเพื่อฝึกซ้อมกับพวกนักเตะ ซึ่งทำให้เขาสดชื่นขึ้น เขาเคยกลับไปเมลวู้ดในวันจันทร์แรกหลังจากประกาศลาออกด้วยซ้ำ เขายังคงคุมนักเตะฝึกซ้อมและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนกระทั่งทางสโมสรประกาศแต่งตั้งบ็อบ เพสลี่ย์อย่างเป็นทางการ อย่างไรก็ดี มันเป็นเวลาหลายอาทิตย์แล้วที่เขาไม่ได้ทำกิจวัตรที่เขาคุ้นเคย วันหนึ่งเขาตัดสินใจโทรศัพท์ไปหา จอห์น สมิธ เพื่อขอเข้าพบ สมิธคิดว่าแชงคลี่ย์ต้องการมาพูดคุยเกี่ยวกับสัญญาของเขากับทางสโมสรและรายได้ส่วนที่เขาสมควรจะได้รับ เมื่อแชงคลี่ย์มาถึงและได้พูดคุยกันในเรื่องทั่วไปแล้ว แชงคลี่ย์เป็นฝ่ายพูดกับสมิธอย่างอึดอัดใจว่า "ผมต้องการกลับมา ผมผิดพลาดเหลือเกินที่เกษียณตัวเอง ผมรู้สึกเหนื่อยและน่าจะพักผ่อนให้มาก แต่ตอนนี้ผมรู้สึกสดชื่นขึ้นมากและพร้อมแล้วสำหรับฤดูกาลใหม่" แต่สิ่งต่างๆไม่ง่ายอย่างที่แชงคลี่ย์ต้องการ จอห์น สมิธไม่อาจปฏิเสธแชงคลี่ย์ได้ในนาทีนั้น ขณะเดียวกัน เขาไม่ต้องการให้ความหวังแก่แชงคลี่ย์ด้วย แม้ว่าในใจเขารู้แล้วว่าคำตอบคืออะไร และเขาก็กล่าวชี้ทางว่า "คุณทำให้เราอยู่ในสถานการณ์น่าลำบากใจ บ็อบได้ทำหน้าที่ผู้จัดการทีมแล้ว และเราไม่คิดว่าจะสามารถให้เขากลับไปเป็นสต๊าฟโค้ชตามเดิมได้ง่ายๆ ยังไงก็ตาม ผมต้องขอเวลาปรึกษาบอร์ดผู้บริหารก่อน" สมิธได้เรียกประชุมบอร์ดทันทีและทั้งหมดก็เห็นเป็นเสียงเดียวกันว่า เพสลี่ย์คือผู้จัดการทีมของลิเวอร์พูลแล้ว และทุกอย่างจะยังคงเป็นไปตามนั้น สำหรับสมิธแล้ว เขาเองก็คิดว่าไม่มีทางที่บอร์ดจะกลับมามอบตำแหน่งให้แชงคลี่ย์อีก บอร์ดบริหารไม่ได้มีช่วงพักร้อนที่ดีนัก พวกเขาต้องใช้เวลาตลอดช่วงปิดฤดูกาลในการเกลี้ยกล่อมแชงคลี่ย์ให้ยกเลิกความคิดที่จะรีไทร์ และใช้เวลาอีกไม่น้อยในการชักจูงให้บ็อบ เพสลี่ย์รับนำตำแหน่งผู้จัดการทีม นอกจากนี้ สมิธยังรู้ดีว่าแชงคลี่ย์นั้นอายุ 60 ปีแล้ว หากเขากลับมา เวลาของเขากับลิเวอร์พูลก็คงมีอีกไม่นาน ดังนั้น การยืนกรานสิ่งที่ตัดสินใจลงไปจึงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด และให้มันเป็นไปตามคำกล่าวที่ว่า "The King Is Dead; Long Live The King" อย่างไรก็ตาม การตัดสินใจครั้งสุดท้ายของบอร์ดไม่อาจกันแชงคลี่ย์ให้ออกห่างจากแอนฟิลด์ได้ เขายังคงไปที่เมลวู้ดเป็นครั้งคราว และหลังจากนั้น 1 เดือน กลับกลายเป็นว่าเขาไปที่นั่นทุกเช้าและกลับสู่งานที่เขาคุ้นเคย คือคุมนักเตะฝึกซ้อม พูดคุยเรื่องฟุตบอล และหัวเราะกับคนคุ้นเคย แม้แต่พวกนักเตะเองก็ยังเรียกแชงคลี่ย์ว่า "เจ้านาย" ในช่วงแรก ทุกคนดีใจและมีความสุขที่ได้เห็นแชงคลี่ย์ที่เมลวู้ด แต่นานวันเข้า มันกลับกลายเป็นความลำบากใจ ส่วนลึกในใจของทุกคนคือสถานการณ์ที่เกิดขึ้นที่โอลด์ แทรฟฟอร์ด เมื่อแม็ต บัสบี้ที่ตัดสินใจรีไทร์จากฟุตบอล ยังคงมีอิทธิพลเหนือผู้จัดการคนใหม่ วิฟ แมคกินเนส และในที่สุด บัสบี้ก็กลับมาเป็นผู้จัดการแมน ยูไนเต็ดอีกครั้งเพื่อหยุดยั้งความตกต่ำ ไม่มีใครรู้ว่า เพสลี่ย์คิดถึงเรื่องนี้มากน้อยแค่ไหน แต่หากคุณคิดว่าการทำงานให้ดีเท่าตำนานที่ยังมีชีวิตนั้นยากแล้ว การที่มีตำนานนั้นมายืนรดต้นคอคุณตลอดเวลา กลับทำให้การทำงานเป็นสิ่งที่ยากกว่า ทุกคนรู้ว่าเพสลี่ย์เคารพแชงคลี่ย์มากแค่ไหน แต่การมายังเมลวู้ดทุกวันของแชงคลี่ย์ไม่เป็นผลดีแก่ตัวเพสลี่ย์เอง อิทธิพลของแชงคลี่ย์ยังครอบคลุมพวกนักเตะ แต่พวกเขาเหล่านั้นควรจะเข้าใจว่ายุคของแชงคลี่ย์ผ่านพ้นไปแล้ว และบ็อบ เพสลี่ย์คือผู้จัดการทีมคนปัจจุบัน เมื่อความอึดอัดสะสมขึ้นเรื่อยๆและถึงจุดสิ้นสุด เพสลี่ย์จึงจำเป็นต้องคุยกับแชงคลี่ย์ ไม่น่าแปลกใจเลยว่าแชงคลี่ย์จะรู้สึกอย่างไรที่เพสลี่ย์บอกเขาว่า การมาของเขาสร้างความลำบากใจให้แก่ทุกคน เพสลี่ย์พยายามพูดอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่มันยังคงสร้างความเจ็บปวดให้แชงคลี่ย์ เพสลี่ย์บอกเขาว่า ทุกคนยังยินดีต้อนรับเขาที่เมลวู้ด และจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป แต่เขาก็จำเป็นต้องตระหนักว่าสิ่งต่างๆได้เปลี่ยนไปแล้ว น่าเศร้าที่ในมุมมองของแชงคลี่ย์นั้น ลิเวอร์พูลไม่ต้องการเขาอีกต่อไป ทุกคนไม่อยากเห็นเขาที่เมลวู้ดอีกต่อไป เขาแปลความหมายของข้อความของเพสลี่ย์ว่า "ออกไป" แต่โดยแท้จริงแล้ว เพสลี่ย์ยังเสนอแชงคลี่ย์ให้รับงานเป็นแมวมองของทีม "เขาสามารถพาเนสซี่ย์ไปพักผ่อนและเสาะหานักเตะใหม่ๆมาเสริมทีมไปพร้อมกัน" เพสลี่ย์กล่าวภายหลัง "ผมต้องการให้เขายังคงผูกพันอยู่กับทีม แต่เขากลับแปลความหมายของผมผิดไป" ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะมีความเย็นชาเกิดขึ้นระหว่างสองผู้ยิ่งใหญ่ "ความขัดแย้ง" อาจเป็นคำที่แรงไป สิ่งที่เกิดขึ้นควรเรียกว่า "ความห่างเหิน" มากกว่า และเมื่อฤดูกาลเริ่มขึ้น การหายไปของแชงคลี่ย์ดูไม่ผลต่อผลงานของลิเวอร์พูลเลย ทำให้ความห่างเหินนั้นทวีขึ้นเรื่อยๆ มันเป็นเรื่องปกติของการทำงาน หากสองคนที่เคยทำงานด้วยกัน กลับต้องทำงานคนเดียวโดยผลงานโดยรวมยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ไม่มีใครทราบว่าคนที่หายไปจะมีความรู้สึกในเชิงริษยาหรือไม่ โดยเฉพาะการที่เพสลี่ย์เป็นผู้จัดการทีมและถ้วยรางวัลยังคงไหลมาเทมายังแอนฟิลด์ ครั้งหนึ่ง แชงคลี่ย์ได้รับเชิญให้เป็นผู้ประกาศชื่อเพสลี่ย์ สำหรับตำแหน่งผู้จัดการทีมแห่งปี เขากล่าวท่ามกลางแขกผู้มีเกียรติว่า "พวกคุณคงคิดว่า ผมอิจฉาที่ต้องมอบตำแหน่งผู้จัดการแห่งปีอันทรงเกียรตินี้แก่ บ็อบ เพสลี่ย์? พวกคุณคิดถูกแล้วล่ะ!" ทุกคนหัวเราะ แต่ไม่มีใครรู้ว่าแชงค์พูดจริงหรือพูดเล่น แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 50 15:15:56 จากคุณ : say it isn't so - [ 29 ก.ย. 50 14:51:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นอกจากนี้ สโมสรเองก็ไม่ได้คิดแก้ปัญหาที่ทำให้ได้ผลประโยชน์ทั้งสองฝ่าย การเสนอตำแหน่งในบอร์ดบริหารแก่แชงคลี่ย์เป็นสิ่งที่เหมาะสมอย่างยิ่ง หากเทียบกับสิ่งที่เขาทำให้กับสโมสร อีกทั้งตำแหน่งนี้ยังสามารถกันแชงคลี่ย์ออกจากเมลวู้ดและห้องแต่งตัวได้อีกด้วย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นนั้น ไม่มีแม้แต่ที่นั่งดูเกมในชั้นผู้บริหารให้เขา และแชงคลี่ย์เองก็ไม่เคยเรียกร้องในสิ่งต่างๆที่เขาควรจะได้รับ เขาภูมิใจในตนเองเกินกว่าจะทำอย่างนั้นได้ อย่างไรก็ดี มีการพูดกันว่า พวกบอร์ดเองก็ต้องการกันให้เขาออกจากแอนฟิลด์ด้วย แชงคลี่ย์มีอิทธิพลที่ยิ่งใหญ่มากเกินไป แฟนบอล นักเตะ และสต๊าฟโค้ช ทุกคนอยู่ข้างเขา หากเขามีตำแหน่งในบอร์ด รับรองได้ว่าไม่มีบอร์ดคนไหนกล้าท้าทายเขาแน่นอน อย่างไรก็ตาม ตำแหน่งในบอร์ดอาจไม่ใช่สิ่งที่แชงคลี่ย์สนใจแม้แต่น้อย เขาบอกนักข่าวในวันลาออกว่า ไม่เคยต้องการตำแหน่งในบอร์ด การคาบซิการ์และใส่สูทอย่างดีไม่ใช่รูปแบบชีวิตของแชงคลี่ย์ เขายินดีอยู่ท่ามกลางเดอะค็อปมากกว่า และผู้คนบนเดอะค็อปต่างเป็นผู้ใช้แรงงาน กรรมกรท่าเรือ หรือคนขับรถเมล์ หรืออาชีพอื่นที่ไม่ต่างจากนี้ แชงคลี่ย์เองก็มีพื้นฐานครอบครัวจากคนงานถ่านหิน ดังนั้น เขาจึงเข้ากับเดอะค็อปได้อย่างสนิทใจ แต่ใช่ว่าลิเวอร์พูลจะลืมเขาเสียสนิท ทางสโมสรจัดเทสติโมเนี่ยลแม็ตช์ให้เขาในปี 1975 ที่แอนฟิลด์ และเดอะค็อปจำนวน 40,000 คน ได้เข้าชมเกมระหว่าง ลิเวอร์พูล และ ดอน เรวี่ย์ 11 ซึ่งสามารถเก็บค่าผ่านประตูได้ 25,000 ปอนด์ หลังจากนั้น แชงคลี่ย์ยังคงเข้าชมเกมที่แอนฟิลด์เป็นประจำ แต่เขาเข้าชมด้วยความรู้สึกไม่แน่ใจในสถานะของตนเองเท่าใดนัก หากเขานั่งดูเกมที่ไดเร็กเตอร์ บ็อกซ์ เขาจะรู้สึกว่าไม่เป็นที่ต้อนรับในการสังสรรค์หลังเกมกับบรรดาผู้บริหาร แต่หากเขาเข้าไปร่วมกับทีมในห้องแต่งตัว เขาเองก็ไม่ต้องการทำลายบรรยากาศการทำงานของพวกสต๊าฟโค้ชนัก ดังนั้น ทางออกที่แชงคลี่ย์เลือกคือการขึ้นไปดูเกมคนเดียวเงียบๆบนอัฒจรรย์ บางครั้งเขาขึ้นไปยืนดูเกมบนเดอะค็อปด้วยซ้ำ นอกจากนี้ ทางสโมสรยังคงสร้างระยะห่างกับแชงคลี่ย์ เมื่อเชิญให้เขาร่วมทีมไปบรู๊กซ์ เพื่อแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ ยูฟ่า คัพ นัดที่สอง ในปี 1976 แต่กลับให้เขาพักอยู่คนละโรงแรมกับทีม โดยอยู่โรงแรมเดียวกับพวกภรรยานักเตะ ซึ่งแชงคลี่ย์เจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ทุกคนทราบว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาก็ยังแปลกใจเมื่อเห็นแชงคลี่ย์ตัดพ้อสโมสรในหนังสืออัตชีวประวัติของเขาที่ตีพิมพ์ในปี 1976 เกี่ยวกับเรื่องตั๋วเข้าชมเกม และเรื่องอื่นๆอีกมาก หากเขารู้สึกอึดอัดที่เมลวู้ดแล้ว เขาคงแปลกใจที่ตัวเขากลับได้รับการต้อนรับอย่างดีที่เอฟเวอร์ตัน และจากนั้น เขาเริ่มเข้าชมเกมของเอฟเวอร์ตันอย่างสม่ำเสมอ เอฟเวอร์ตันให้เกียรติแชงคลี่ย์มาก ถึงขนาดอนุญาตให้เขาร่วมฝึกซ้อมกับทีมที่สนามซ้อมเบลฟิลด์ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านของเขาขนาดขว้างก้อนหินถึง นอกจากนี้ อเล็กซ์ ยัง ตำนานของเอฟเวอร์ตันเคยกล่าวว่า "ผมต้องการเล่นให้แชงคลี่ย์ เขาคือผู้จัดการทีมที่ผมยอมรับและเคารพนับถือมากที่สุด" ความจริงแล้ว ยัง เคยเล่นภายใต้แชงคลี่ย์ครั้งหนึ่ง เมื่อเขาติดทีมลิเวอร์พูล-สก๊อต 11 ของแชงคลี่ย์ พบกับ ลิเวอร์พูล-อังกฤษ 11 ในนัดเทสติโมเนี่ยลแม็ตช์ของดิ๊กซี่ ดีน ในปี 1964 ในช่วงเวลานั้น มิค ลียงส์ ผู้ซึ่งเป็นอดีตกัปตันทีมเอฟเวอร์ตันมักมาที่กูดินสัน ปาร์คทุกบ่ายวันอาทิตย์เพื่อให้ความรู้แก่ทีมอายุต่ำว่า 12 และ 14 ปี ซึ่งแชงคลี่ย์มักมาร่วมด้วยเสมอ ลียงส์เล่าว่า "เขามักมาในชุดวอร์มสีแดง และเล่นฟุตบอลกับพวกเด็กๆ พวกเขาจะเล่นเมื่อการฝึกซ้อมจบลงและใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมง บางครั้งพวกเขาเล่นกันข้างละ 20 คน ครั้งหนึ่ง แชงคลี่ย์พบผมโดยบังเอิญและบอกว่า พวกเราสนุกกันมากเมื่อบ่ายวันอาทิตย์ และทีมของผมชนะ 19-17" ยีนส์ ลูกสาวของแชงคลี่ย์เสริมว่า "พวกเราคิดว่าจะได้พบพ่อมากขึ้นเมื่อเขาลาออกแล้ว แต่เขาก็ยังคงยุ่งอยู่กับการเล่นฟุตบอลเป็นประจำ" นอกจากการเล่นฟุตบอลเป็นประจำแล้ว แชงคลี่ย์ยังต้องการพูดคุยเรื่องฟุตบอลกับทุกคนด้วย นักหนังสือพิมพ์คนหนึ่งเคยสารภาพว่า "ผมเสียใจเหลือเกินที่ต้องสารภาพว่า เคยไม่สนใจเขาที่กูดิสัน ปาร์ค เมื่อเขาพบผม เขาพยายามชวนคุยเรื่องฟุตบอลตลอดเวลาซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจมากนัก ผมรู้ว่าหากผมคุยกับเขาเมื่อไหร่ ผมจะไม่สามารถหาทางจบบทสนทนาได้เลย ผมเองยังมีงานต้องทำทั้งก่อนและหลังแมตช์ ดังนั้นการไม่สนใจเขาจึงเป็นวิธีที่ดีที่สุดของผม" นักหนังสือพิมพ์อีกคนหนึ่งที่ชื่อ บ็อบ กรีฟท์ เคยพบแชงคลี่ย์โดยบังเอิญที่สนามแห่งหนึ่งย่านนอร์ธเวสต์ เขาเล่าว่า "ผมสังเกตเห็นว่าแชงคลี่ย์จะเดินออกจากสนามก่อนหมดเวลาประมาณ 1-2 นาที เพื่อไปยืนรอที่ประตูทางออกของชั้นไดเร็กเตอร์ บ็อกซ์ เมื่อเกมจบลงและพวกนั้นเดินออกมา พวกเขาจะพบกับแชงคลี่ย์ยืนทักทายจับมือกับพวกเขาทุกคน มันเป็นวิธีหนึ่งของเขาที่จะทำให้ตนเองไม่ถูกลืม" ในเดือนเมษายน 1979 แชงคลี่ย์ได้รับเชิญให้ไปพูดที่อีสต์แฮม ลอดจ์ กอล์ฟ คลับ ในย่านเวอร์เรล ซึ่งโดยปกติแล้ว แชงคลี่ย์จะตอบปฏิเสธคำเชิญ แต่ครั้งนี้ เขาจำเป็นต้องไป เพราะ โจ เมอร์เซอร์ ตำนานของเอฟเวอร์ตันเป็นเพื่อนของเขา อีกทั้งยังเป็นประธานของกอล์ฟ คลับแห่งนี้ด้วย เมอร์เซอร์มอบหมายให้ยอร์จ ไฮแกรม เป็นผู้ประสานงาน ไฮแกรมเป็นเลขาฯของกอล์ฟคลับแห่งนี้ และเป็นบอร์ดบริหารของทรานเมียร์ โรเวอร์สด้วย ในขณะที่เขาคิดว่าการประสานงานกับแชงคลี่ย์เป็นไปด้วยความเรียบร้อย เช้าวันงาน แชงคลี่ย์ได้โทรศัพท์หาเขาและกล่าวว่า "ผมไม่ชอบกอล์ฟ มันไม่ใช่เกมของผม" อย่างไรก็ตามไฮแกรมได้เกลี้ยกล่อมแชงคลี่ย์อยู่นานซึ่งในที่สุดเขาก็ตกลง ไฮแกรมเล่าว่า "เห็นชัดว่า เขากลัวการเข้าสังคมที่ไม่ใช่ตัวเขา ซึ่งเมื่อเขาได้ขึ้นพูด เขามีกระดาษโน้ตอยู่ในมือด้วย มันแสดงให้เห็นว่าเขาตื่นเต้นและไม่มีความมั่นใจเลย อย่างไรก็ดี เมื่อเขาเริ่มพูดไปเรื่อยๆ เขาก็รู้สึกผ่อนคลายลงและมีความรู้สึกคุ้นกับพวกคนฟัง ในที่สุด เขาสามารถพูดต่อไปได้ถึงสองชั่วโมงโดยไม่ต้องอ่านโน้ต" หลังจากการพูดของแชงคลี่ย์แล้ว ไฮแกรมได้มอบของที่ระลึกชิ้นหนึ่งให้เขา ไฮแกรมเป็นนักสะสมของที่ระลึกเกี่ยวกับฟุตบอลตัวยงคนหนึ่ง และเขาได้มอบหนังสือโปรแกรมประจำนัดชิงชนะเลิศ เอฟ เอ คัพ ปี 1938 ที่เปรสตัน นอร์ธเอนด์ ซึ่งมีแชงคลี่ย์ร่วมทีมอยู่ชนะและได้แชมป์เอฟ เอ คัพ แชงคลี่ย์คงทำของมีค่าทางจิตใจของเขาหายและเขากำลังได้รับมันอีกครั้งแล้วในขณะนี้ ไฮแกรมเล่าว่า "เราเพียงต้องการมอบบางอย่างให้เขา เรารู้ดีว่าเขาจะไม่ยอมรับเงินเด็ดขาด" แชงคลี่ย์ถึงกลับน้ำตาซึมและปล่อยให้มันไหลมาในที่สุด เป็นภาพที่หาดูไม่ง่ายนักที่เห็นแชงคลี่ย์เป็นเช่นนี้ เขากล่าวกับไฮแกรมภายหลังว่า ผมทำสิ่งต่างๆเหล่านี้ให้ประชาชน แต่พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าผมต้องการอะไร" เพียงประโยคเดียวทำให้ไฮแกรมเข้าใจในทันที "ผมรู้สึกเศร้าไปกับเขาเหลือเกิน สิ่งที่เขาต้องการจากคนทั่วไปไม่ใช่เงินทองหรือเกียรติยศ ผู้คนเข้าใจว่าเขาเหินห่างจากลิเวอร์พูลเพราะเขาไม่ได้สิ่งที่เรียกร้อง มันทำร้ายความรู้สึกของเขามาก" แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 50 15:19:34 จากคุณ : say it isn't so - [ 29 ก.ย. 50 14:52:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อย่างไรก็ตาม การเกษียณจากฟุตบอลก็ทำให้เขามีเวลามากขึ้น เขาเดินทางไปบัคกิ้งแฮม พาเลซ กับเนสซี่ย์ เพื่อรับการแต่งตั้งเป็น OBE (Order of Britrish Empire) ในปี 1974 และยังได้รับเชิญเป็นแขกในรายการยอดฮิต This Is Your Life ด้วย นอกจากนี้ เขายังเป็นคนจัดรายการสนทนาพูดคุยในสถานีวิทยุ เรดิโอ ซิตี้ด้วย ซึ่งเขาเพียงบอกทีมงานว่า ในแต่ละครั้ง เขาต้องการใครมาเป็นแขกรับเชิญ ซึ่งคนเหล่านั้นไม่มีใครปฏิเสธคำเชิญจากแชงคลี่ย์เลย แขกร่วมรายการของเขาจึงหลากหลายและน่าสนใจ ซึ่งมีทั้งคนธรรมดาที่มีสิ่งที่น่าสนใจนำเสนอ ไปจนถึงนายกรัฐมนตรี แฮโรลด์ วิลสัน พฤศจิกายน 1974 แชงคลี่ย์ยังรับตำแหน่งเป็นที่ปรึกษาให้ทรานเมียร์ โรเวอร์สด้วย ทรานเมียร์กำลังลำบากอยู่ในท้ายตารางดิวิชั่น 3 โดยมี รอน ยีตส์ กัปตันทีมลิเวอร์พูลยุค 60s เป็นผู้จัดการทีม และจอห์น คิง เป็นผู้ช่วย ในนัดแรกที่ทรานเมียร์ลงสนามหลังจากมีแชงคลี่ย์เป็นที่ปรึกษานั้น ผู้คนต่างหลั่งไหลมาชมเกมและทรานเมียร์สามารถเอาชนะ เปรสตัน นอร์ธเอนด์ ที่มีบ็อบบี้ ชาร์ลตันเป็นผู้จัดการทีมลงได้ 3-1 ประตู นอกจากนี้ แชงคลี่ย์ยังตามทีมไปเตะนัดเยือนเป็นครั้งคราวด้วย และจอห์น คิงก็เป็นอีกคนที่มีความประทับใจเกี่ยวกับแชงคลี่ย์ "ครั้งหนึ่ง แชงคลี่ย์ ยีตส์ และผมนั่งเล่นกันในล็อบบี้ของโรงแรม มันเป็นเวลา 22.30 น. แชงคลี่ย์ลุกขึ้นยืนและกล่าวว่า 'โอเค ผมไปนอนแล้ว' แต่เขายังยืนอยู่กับที่และมองมายังเรา ผมจึงพูดกลับเพื่อเป็นมารยาทว่า 'ครับ ราตรีสวัสดิ์' แต่แชงค์ก็ยังไม่ไปไหน จนกระทั่งรอน ยีตส์รู้ว่าอะไรเป็นอะไร จึงฉุดผมขึ้นและบอกว่า 'เราก็ไปนอนด้วยเถอะ' ในขณะที่เดินไปกันสามคน ยีตส์แอบกระซิบบอกผมว่า 'แชงคลี่ย์ต่างหวังให้พวกเราปฏิบัติตัวเหมือนเขา ซึ่งไม่ต้องห่วง เราค่อยแอบลงมาดื่มกันต่อหลังจากเขานอนไปแล้ว' " ไม่ต้องสงสัยเลยว่า แม้รอน ยีตส์เป็นผู้จัดการทีม แต่แชงคลี่ย์ยังรู้สึกว่าเขาเป็นเจ้านายของยีตส์ ซึ่งยีตส์เองก็เรียกแชงคลี่ย์ว่า "เจ้านาย" ตลอดเวลาจนกระทั่งถึงทุกวันนี้ ภายในไม่กี่สัปดาห์ที่แชงคลี่ย์เป็นที่ปรึกษาให้ทรานเมียร์ ทีมได้ให้โอกาสเด็กหนุ่มคนหนึ่งลงสนาม เด็กคนนั้นชื่อ สตีฟ ค็อปเปลล์ แชงคลี่ย์ส่งสารไปยังลิเวอร์พูลทันที "มีเด็กหนุ่มที่เล่นได้เหมือน ทอม ฟินนี่ย์ เขาเป็นปีกสไตล์โบราณ พวกคุณควรมาดูเขาเล่นโดยเร็วที่สุด" น่าเศร้า มันเป็นอีกครั้งหนึ่งที่ไม่มีใครในแอนฟิลด์สนใจในความหวังดีของเขา ในที่สุด เขาโทรศัพท์ไปหาเพื่อนของเขา ทอมมี่ ด็อคเฮอร์ตี้ ผู้จัดการทีม แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด และค็อปเปลล์ก็เป็นนักเตะ แมน ยูไนเต็ด ในเวลาต่อมา หลังอาหารเช้าของวันเสาร์ที่ 26 กันยายน 1981 บิล แชงคลี่ย์ถูกคุกคามด้วยโรคหัวใจ เขาถูกส่งไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลบรอดกรีน และอาการของเขาดีขึ้นและไม่มีวี่แววว่าเขาจะเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิตแม้ว่าแพทย์จะอนุญาตให้ครอบครัวของเขามีโอกาสเข้าเยี่ยมท่ามกลางการ์ดอวยพรหลายร้อยใบที่หลั่งไหลสู่โรงพยาบาล แต่เช้าวันจันทร์ต่อมา อาการของเขากลับแย่ลง แชงคลี่ย์ถูกย้ายไปห้องฉุกเฉินเมื่อเวลาเที่ยงคืนครึ่ง และเสียชีวิตลงในวันอังคารที่ 29 กันยายน 1981 เวลา 1.20 น. โดยมีเนสซี่ย์อยู่เคียงข้างตลอดเวลา หากข่าวการลาออกของเขาไม่น่าเชื่อแล้ว ข่าวการเสียชีวิตกลับไม่น่าเชื่อมากกว่านั้น หนังสือพิมพ์ลิเวอร์พูล เดลี่ โพสท์ พาดหัวข่าวตัวใหญ่ในตอนเช้าว่า "Shankly Is Dead" ทั่วทั้งเมืองลดธงลงครึ่งเสาโดยไม่ได้นัดหมาย ที่แอนฟิลด์มีการยกเลิกการฝึกซ้อมประจำวัน พวกนักเตะเดินกันวุ่นวายทำอะไรไม่ถูก แม้ว่านักเตะหลายคนไม่เคยผูกพันกับแชงคลี่ย์ก็ตาม เพสลี่ย์ ฟาแกน และมอแรน ต่างน้ำตานองหน้า รอน ยีตส์แทบหัวใจสลายและกล่าวได้เพียงว่า "เขาคือพ่อคนที่สองของผม" ข้ามฟากไปที่เมืองแมนเชสเตอร์ แม็ต บัสบี้ เพื่อนสนิทของเขาไม่อยู่ในอาการที่ให้สัมภาษณ์ใดๆได้ และการประชุมประจำปีของพรรคแรงงานที่ไบร์ทตันได้มีการยืนสงบนิ่งไว้อาลัยแด่ชายคนหนึ่งผู้ชึ่งเป็นนักสังคมสงเคราะห์มาตลอดชีวิตของเขา จากทั่วโลก คำสรรเสริญและอาลัยหลั่งไหลเข้ามา ไม่ว่าจากสโมสรที่ยิ่งใหญ่ต่างๆ หรือจากบรรดานักเตะซูเปอร์สตาร์ จากอดีตนักเตะลิเวอร์พูล รวมไปถึงจากอดีตนักเตะของฮัดเดอร์สฟิลด์ คาร์ลไลล์ กริมสบี้ เวิร์คกิ้งตัน และเปรสตัน คำอาลัยจากจอห์น สมิธ ประธานสโมสรลิเวอร์พูลเรียบง่ายแต่ได้ใจความว่า "แชงคลี่ย์คือผู้จัดการทีมที่โดดเด่นและมีพลังมากที่สุดในศตวรรษ" ทุกคนต่างมีความประทับใจในตัวแชงคลี่ย์แตกต่างกัน หากทุกคนต่างบรรยายความประทับใจนั้นออกมา คงเขียนเป็นหนังสือได้หลายเล่ม แต่สิ่งเดียวที่ทุกคนโดยเฉพาะผู้คนย่านเมอร์ซี่ย์ไซด์มีความประทับใจร่วมกันเกี่ยวกับแชงคลี่ย์คือ แชงคลี่ย์นำสิ่งที่ดีต่างๆมาสู่ชีวิตของเขา เป็นตัวอย่างในความกระตือรือร้นและความรักในเกมฟุตบอล ซึ่งพวกเขาไม่มีวันลืมเลือนเป็นอันขาด เมื่อมีชีวิตอยู่ แชงคลี่ย์ดูเป็นอมตะ เขาฟิตกว่าคนในวัยเดียวกันมาก เขาออกกำลังกายทุกวัน ไม่เคยดื่มเหล้า เคยแต่สูบบุหรี่บ้างเฉพาะในวัยหนุ่ม ดังนั้น การเสียชีวิตเมื่ออายุเพียง 68 ปี จึงเป็นสิ่งเหลือเชื่อและอาจกล่าวได้ว่าเขาเสียชีวิตก่อนเวลากันสมควร จอห์นี่ ไจล์ส อดีตนักเตะลีดส์ เคยให้ทรรศนะที่แสบสันต์ว่า "แชงคลี่ย์เสียชีวิตด้วยโรคหัวใจ ที่มีสาเหตุมาจากลิเวอร์พูลที่เขารัก ประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ได้โดยไม่มีเขา ดังนั้น การมอบชีวิตให้สโมสรใดสโมสรหนึ่งจึงเป็นความผิดพลาดที่น่าเศร้า" หนึ่งสัปดาห์ต่อมา วันศุกร์ที่ 2 ตุลาคม 1981 พิธีฝังศพของเขามีขึ้นที่โบสถ์เซนต์แมรี่ ในเวสท์ ดาร์บี้ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเขานัก ภายนอกสนามฝึกซ้อมของเอฟเวอร์ตัน นักเตะเอฟเวอร์ตันทุกคนในสโมสร รวมไปถึงสต๊าฟโค้ชทุกคนต่างยืนสงบนิ่งไว้อาลัยเมื่อขบวนแห่ศพเคลื่อนผ่าน สภาพท้องฟ้าวันนั้นซึมเศร้าไม่ต่างจากสภาพอารมณ์ของผู้คนเกือบหมื่นคนที่ยืนเรียงรายอยู่สองข้างทางเฝ้ามองขบวนแห่ศพที่มี จอห์น โตแช็ค รอน ยีตส์ เอมลีน ฮิวจ์ และเรย์ คลีเมนซ์เป็นผู้แบกหีบศพ โดยมี เควิน คีแกน เอียน คัลลัคแฮน และเอียน เซนต์จอห์นเป็นผู้ติดตาม อดีตนักเตะของเขาเกือบทั้งหมดได้มาร่วมพิธี เช่นเดียวกับเพื่อนเก่าแก่อย่าง แม็ต บัสบี้ ทอม ฟินนี่ย์ และทอมมี่ ด็อคเฮอร์ตี้ รวมไปถึงตัวแทนจาก 92 สโมสรในฟุตบอลลีกด้วย และสายฝนได้โปรยปรายลงมาเมื่อเสียงเพลง You'll Never Walk Alone ดังขึ้น ในขณะที่บิล แชงคลี่ย์กำลังเดินทางครั้งสุดท้ายผ่านไปบนถนนแห่งแอนฟิลด์ มุ่งหน้าสู่ Priory Road Crematorium แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 50 15:23:16 จากคุณ : say it isn't so - [ 29 ก.ย. 50 14:53:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 พิธีกรทางทีวี ซู ลอร์ลี่ย์ เคยถามแชงคลี่ย์ว่า ต้องการให้คนทั่วไปจดจำเขาว่าอย่างไร เขากล่าวว่า "คนที่ซื่อสัตย์..ผมไม่เคยทรยศหรือหักหลังใคร ผมทำงานอย่างซื่อสัตย์ตลอดอาชีพของผม เพื่อประชาชนในเมืองลิเวอร์พูลที่เข้าไปยังแอนฟิลด์ ผมทำงานเพื่อพวกเขาและพยายามทำให้พวกเขามีความสุข" ปี 1980 เขาได้ร่วมพิธีศพของดิ๊กซี่ ดีน สองผู้ยิ่งใหญ่แห่งเมืองลิเวอร์พูลเคยปะทะกันในสนามหลายครั้ง ซึ่งดีนกล่าวถึงแชงคลี่ย์ว่า "เขาเป็นนักเตะที่มีไหวพริบ" ในพิธีนั้น โจ เมอร์เซอร์ คือผู้อ่านคำไว้อาลัย แต่แชงคลี่ย์คือคนที่สรุปใจความที่ดีที่สุดว่า "ในวันนี้ ไม่มีการแบ่งแยกสีดำหรือสีขาว ไม่มีสีน้ำเงินหรือสีแดง มีเพียงสิ่งเดียวคือความอาลัยต่อนักฟุตบอลผู้ยิ่งใหญ่" แชงคลี่ย์คงรู้สึกภาคภูมิใจและเป็นเกียรติมากที่ได้รับการปฏิบัติเยี่ยงนี้ในพิธีของเขาเอง มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ลิเวอร์พูลเกือบลืมเลือนเขาไป ในยุคของแกรม ซูเนสส์ พวกเขาเปลี่ยนแปลงประเพณีหลายอย่างที่มีมาตั้งแต่สมัยแชงคลี่ย์ หนึ่งในนั้นคือการเปลี่ยนบู้ทรูมให้กลายเป็นห้องแถลงข่าว รวมไปถึงการทุบอัฒจรรย์เดอะค็อปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หลังจากนั้น สโมสรเหมือนดิ่งลงเหว พวกเขาซื้อพวกนักเตะเกรดสองมาร่วมทีม ตารางฝึกซ้อมที่เปลี่ยนใหม่หมด แต่โชคยังดี ที่พวกเขายังตระหนักทันเวลาว่าสโมสรลิเวอร์พูลคือสโมสรของบิล แชงคลี่ย์ และบิล แชงคลี่ย์ คือสมบัติของสโมสรลิเวอร์พูลเพียงผู้เดียวเท่านั้น ดังนั้น วิธีที่ดีที่สุดคือกลับไปสู่สิ่งที่แชงคลี่ย์วางรากฐานไว้ แม้ว่าแชงคลี่ย์ได้จากไปนานแล้ว แต่เดอะค็อปทุกคนรู้ว่าเขายังคงอยู่ที่แอนฟิลด์ เขารักทุกสิ่งทุกอย่างที่นั่นแม้แต่ต้นหญ้า ครั้งหนึ่งเขากล่าวว่า "ต้นหญ้าทุกต้นที่แอนฟิลด์คือต้นหญ้าที่เป็นมืออาชีพที่สุดในโลก" และเดอะค็อปทุกคนรู้ว่าเขาจะคงอยู่ที่นั่นตลอดไป ไม่มีเดอะค็อปคนใดลืมวันเวลาที่มีความสุขภายใต้การคุมทีมของแชงคลี่ย์ไปได้ จิตวิญญาณของเขายังคงครอบคลุมแอนฟิลด์เสมอ หากคุณอยู่ในแอนฟิลด์เพียงลำพัง เมื่อใดที่คุณหลับตา วันเวลาอันแสนสวยงามในยุค 60s และ 70s จะผ่านเข้ามา คุณจะแว่วเสียงเดินของเขาบนทางเดินคอนกรีตมุ่งไปยังห้องแต่งตัว เสียงกระตุ้นนักเตะของเขา "พวกแกไม่ต้องกลัว ไอ้ลูกชาย พวกนั้นมันขยะ ไม่มีความสามารถพอที่จะผูกเชือกรองเท้าให้พวกแกด้วยซ้ำไป" เมื่อนักเตะลงสู่สนามแล้ว ในห้องแต่งตัวจะเหลือเขาเพียงคนเดียวท่ามกลางความเงียบ เขาเดินไปแขวนเสื้อสำรองของโรเจอร์ ฮันท์ เดินไปเก็บสนับแข้งสำรองที่เควิน คีแกนทิ้งไว้บนพื้น เมื่อเขาเดินออกจากประตูแล้ว ล้วนแต่ปรากฏรอยยิ้มและการจับมือทักทายจากเพื่อนฝูงมากมาย บนทางเดินของอุโมงค์นักเตะลงสู่สนาม เขาไม่ลืมยกมือสัมผัสป้าย This Is Anfield เหมือนเช่นทุกครั้ง ในระยะห่างออกไป เดอะค็อปกำลังร้องท่อนสุดท้ายของเพลง You'll Never Walk Alone และเสียงเพลงได้จบลงพร้อมกันกับที่แชงคลี่ย์ออกสู่สนาม เขาเหม่อมองเบื้องหน้าไปยังแฟนบอลอันเป็นที่รักบนเดอะค็อป และชูมือสองข้างขึ้นคารวะ เดอะค็อปคารวะเขากลับว่า "แชง-คลี่ย์....แชง-คลี่ย์....แชง-คลี่ย์...." แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 50 15:25:59 จากคุณ : say it isn't so - [ 29 ก.ย. 50 14:54:53 ]

ความคิดเห็นที่ 9 . จากคุณ : say it isn't so - [ 29 ก.ย. 50 14:55:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 รู้สึกว่าจะเป็นผู้วางรากฐานให้กับลิเวอร์พูลกำเนิดห้อง"บูธรูม"จนมาหมดยุคห้อง"บูธรูม"ในสมัยฮูลิเยร์ เป็นห้องรองเท้าของนักเตะลิเวอไว้สำหรับประชุมวางแผนในเกมและหลังเกม จากคุณ : พญามารหงส์แดง - [ 29 ก.ย. 50 16:11:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นตำนานที่ไม่มีวันตายของลิเวอร์พูล จากคุณ : พญามารหงส์แดง - [ 29 ก.ย. 50 16:16:35 ]

ความคิดเห็นที่ 12 You'll never walk alone. จากคุณ : Layla Kop - [ 29 ก.ย. 50 16:23:25 ]

ความคิดเห็นที่ 13 you'll never walk alone จากคุณ : หาดทรายสีรุ้ง - [ 29 ก.ย. 50 16:48:54 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เยี่ยมเลยครับ จากคุณ : โอมThekop - [ 29 ก.ย. 50 16:57:28 ]

ความคิดเห็นที่ 15 You'll never walk alone จากคุณ : nujan - [ 29 ก.ย. 50 17:21:18 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เขาทำให้ผู้คน มีความสุข .......... จากคุณ : Romeo No7 - [ 29 ก.ย. 50 17:36:37 ]

ความคิดเห็นที่ 17 you'll never walk alone จากคุณ : nando19 - [ 29 ก.ย. 50 18:03:58 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อาลัยยิ่ง จากคุณ : drunk master - [ 29 ก.ย. 50 19:00:56 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เซฟ แอนด์ โหวต ครับ... ขอบคุณสำหรับกระทู้ดีๆๆครับ จากคุณ : Liverpool Forever - [ 29 ก.ย. 50 20:37:30 ]

ความคิดเห็นที่ 20 จากคุณ : ~นู้ปปี้จัง~ - [ 30 ก.ย. 50 12:00:46 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณมากครับ สำหรับหนึ่งในสิ่งที่ดีที่สุดของหงส์แดง และขออนุญาตเก็บ เรื่องราวใส่บลอกนะครับ แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 50 12:44:36 จากคุณ : ชายกลางเก่า - [ 30 ก.ย. 50 12:44:17 ]

ความคิดเห็นที่ 22 #21 ยินดีครับ ความจริงตอนนั้นเริ่มแปลตั้งแต่ตอนนัดชิงเอฟเอคัพ 1965 จนจบ ความยาวเท่ากับ ms word 43 หน้า ทยอยลงเป็นซีรีย์ ใครอยากได้ก็หลังไมค์มาละกันครับ จากคุณ : say it isn't so - [ 30 ก.ย. 50 18:43:27 ]

ความคิดเห็นที่ 23 #21 ยินดีครับ ความจริงตอนนั้นเริ่มแปลตั้งแต่ตอนนัดชิงเอฟเอคัพ 1965 จนจบ ความยาวเท่ากับ ms word 43 หน้า ทยอยลงเป็นซีรีย์ ใครอยากได้ก็หลังไมค์มาละกันครับ ------------------------------------ ขอด้วยนะค้าบ gto_tee07@hotmail.com จากคุณ : Romeo No7 - [ 1 ต.ค. 50 01:10:51 ]

ความคิดเห็นที่ 24 #21 ยินดีครับ ความจริงตอนนั้นเริ่มแปลตั้งแต่ตอนนัดชิงเอฟเอคัพ 1965 จนจบ ความยาวเท่ากับ ms word 43 หน้า ทยอยลงเป็นซีรีย์ ใครอยากได้ก็หลังไมค์มาละกันครับ ------------------------------------ ขอด้วยนะค้าบ madnohr@yahoo.com จากคุณ : drunk master - [ 1 ต.ค. 50 03:58:42 ]

ความคิดเห็นที่ 25 scouser_n@hotmail.com ขอด้วยนะคะ แค่อ่านบทนี้ ก็น้ำตาซึมแล้ววว :( จากคุณ : NobodyGotNoWhere2Go - [ 1 ต.ค. 50 12:00:27 ]

ความคิดเห็นที่ 26 แตกกระทู้ครับ จากคุณ : say it isn't so - [ 1 ต.ค. 50 13:17:33 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณครับ  อ่านแล้วซึ้งมาก ๆ  ขออนุญาตโหวต และเก็บเข้าคลังกระทู้ครับ จากคุณ : แบดแมน - [ 1 ต.ค. 50 16:13:15 ]