เอ๊ะ ยังไงกัน ทำไมกระทู้โดนลบเกิดอะไรขึ้นหรือ
ไม่เป็นไร ตั้งใหม่ก็ได้ ดูซิ จะโดนลบอีกไหม ???? T_T



ตอนที่ 1

"ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

เสียงนกหวีดหมดเวลาดังลั่นโรงยิมแห่งหนึ่ง.......
มันเป็นการแข่งขันบาสเกตบอล ชิงถ้วยพระราชทานประเภท ฮ นกฮูก
ซึ่งเป็นถ้วยที่ใหญ่ที่สุด สำหรับการแข่งขันกีฬาชนิดนี้ในประเทศสารขันธุ์!!!

ป้ายสกอร์บอร์ด "ระบบอัตโนมัติด้วยมือ"

(เป็นระบบที่สุดแสนจะไฮเทคโนโลยี มันเป็นสกอร์บอร์ดที่ใช้คนเปลี่ยน ทำด้วยฟิวเจอร์บอร์ด ตัวเลขถูกตั้งไว้ที่เลข 888 เป็นสีเดียวกัน แล้วใช้คนคอยพลิกแต้มให้ด้านที่มีสีสันพลิกออกมาให้คนดูได้รู้ว่าแต้มเท่าไหร่)

ป้ายสกอร์บอร์ดที่ว่า มันติดอยู่บนกระดานไวท์บอร์ด มีกระดาษแข็งสีขาวเขียนชื่อทีมติดอยู่ด้านบน

"ไหเทค"                  "ทิวปล้องไผ่"

เปล่าไม่ได้อ่านผิดหรือสะกดผิด แต่มันติดอยู่อย่างนี้จริง ๆ ใช่แล้วครับ
มันเป็นการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ ระหว่าง 2 ยอดสโมสรของประเทศสารขันธุ์

ณ ที่นั่งฝั่งตรงข้ามประธานในพิธี ตรงข้ามที่นั่งนักกีฬา..

ที่นั่นมีชายหนุ่มคนนึงนั่งไขว่ห้างเอามือเท้าคาง ...ใบหน้าอันคมสัน ผิวสีดำแดงค่อนไปทางขาว มีแผลเป็นเล็ก ๆ ที่หัวคิ้วด้านซ้าย
สูงประมาณ 185 ซม. ใส่กางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ เสื้อแขนกุดตัวใหญ่
ใส่หมวกสีดำเก่ากระดำกระด่าง ผมที่อยู่ด้านหลังยาวประบ่า เค้ากำลังนั่งดูเกมส์ที่กำลังแข่งกันอยู่อย่างใจจดใจจ่อ

"เอ็กซ์" คือชื่อของชายคนนั้น

เค้านั่งอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่เข้ามาชมการแข่งขันนัดนี้ ฝูงชนที่ว่านับได้ประมาณ 20 คนถ้วน ที่เป็นผู้ชมจริง ๆ  
ที่เหลือ เป็นเจ้าหน้าที่ ซึ่งนับ ๆ ดูแล้ว มีมากกว่าคนดูเสียด้วยซ้ำ

เอ็กซ์ ถ่อสังขารจากปทุมธานีบ้านของเค้า เข้ามานั่งดูในสเตเดี้ยมแห่งนี้ตั้งแต่เช้า
ตามโปรแกรมกำหนดไว้ตอนบ่ายโมงตรง สำหรับคู่ชิงชนะเลิศ
ส่วนคู่ชิงที่สาม แข่งกันไปตั้งแต่ 4 โมงเช้า!!!

110     ต่อ       109  

นั่นคือสกอร์จบของคู่ชิงชนะเลิศในปีนี้
ไหเทค เอาชนะ ทิวปล้องไผ่ ไปด้วยสกอร์สุดมันส์ โดยมีประทานในพิธี
เป็นนายกสมาคมบาสเกตบอลประเทศสารขันธุ์ ให้เกียรติใส่รองเท้าแตะมานั่งดู (หลับ) อยู่ด้วย

ท่านนายกสมาคมคนนี้ให้ความสำคัญกับการแข่งบาสถ้วยที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ
ด้วยการมาแบบยิ่งใหญ่  นั่นคือ เริ่มแข่งบ่ายโมงตรง ท่านโผล่มาตอนบ่าย 3!!!

โผล่มานั่งหลับอยู่แป๊ปนึง จนถึงเวลาแจกรางวัล แล้วก็กลับ



รักและทุ่มเทเพื่อวงการบาสสารขันธุ์ของเรามากเลยครับทั่น!!!


"เอ็กซ์!"  

เสียงเรียกชื่อดังมาจากที่ใดที่หนึ่ง ปลุกเอ็กซ์ขึ้นมาจากภวังค์ เค้าสบัดหัวไล่ความคิด พร้อมเบิ่งตามองไปตามเสียงเรียก!!

"เฮ้ย เอ็กซ์ จำเราได้เปล่าวะ เรา เต้ไง"

เสียงนั้นดังมาจากนักกีฬาที่ "ไหเทค" คนหนึ่ง ที่ตอนนี้ยืนเกาะรั้วอัฒจรรย์อยู่ในสนามด้านที่เอ็กซ์นั่งอยู่
เอ็กซ์ เขม้นมองหน้าเจ้าของเสียง  พร้อมสั่งการให้สมองประมวลผลจากการสแกนหน้าผู้เรียก

ใช้เวลาประมวลผลอยู่ประมาณ 5 วินาที เอ็กซ์ ก็ได้ข้อสรุป พร้อมยิ้มออกมา


"ใครวะ"  เค้าคิดในใจพลางขมวดคิ้วเป็นเลข 8

แต่ในเมื่อมีคนรู้จักและจำเค้าได้ ไอ้ครั้นจะทำเป็นไม่รู้จักก็ไม่ได้ มันเสียมารยาท
เอ็กซ์ จึงต้องยิ้มตอบ และลุกขึ้นก้าวเดินลงจากอัฒจรรย์ไปสู่รั้วที่คนที่เค้าก็ไม่รู้ว่าใครกำลังเกาะอยู่

"หวัดดีเต้"  เอ็กซ์ เอ่ยคำทักทายไปทั้งที่ก็ยังนึกอยู่ว่ามันเป็นใคร
"เอ็กซ์ นายมายังไงเนี่ย แล้วกลับมานานหรือยัง"  

เต้ ตอบกลับมาพร้อมเอาผ้าขนหนู เช็ดเหงื่อที่ไหลโทรมกาย เพราะเพิ่งแข่งเสร็จ อีกทั้ง
บรรยากาศในสเตเดี้ยมก็แสนจะอบอ้าว เพราะไม่ได้เปิดแอร์ ทั้งที่มีแอร์ แต่ไม่ยอมเปิด
เต้เป็นชายหนุ่ม หน้าตาจัดเข้าขั้นหล่อ รูปร่างค่อนไปทางล่ำ (คือยังไม่ล่ำ แต่เกือบ ๆ) สูงประมาณ 175 ซม.
อายุน่าจะอยู่ในราว 25 - 26 ปี ผมทรงสกรีนเฮด และต่างหูอันเล็ก ๆ ที่ติ่งหูด้านขวายิ่งช่วยขับใบหน้าให้เด่นยิ่งขึ้น
ผิวขาว ท่าทางอารมณ์ดี  เพียงแค่มองปราดเดียวก็รู้ด้วยสายตา และ ความรู้สึกว่า ไอ้หมอนี่ต้องเล่นบาสเก่งแน่ ๆ


เต้ ทักมาพร้อมคำถามเป็นจรวด

"ขับรถมาสิ เราคงไม่เดินมาหรอกนะ ไกลโคตรขนาดนี้ อ้อ กลับมาได้ 2 เดือนแล้ว"  

เอ็กซ์ ตอบแบบกวนตรีนกลับไปด้วนใจระทึก เพราะกลัวเค้าจะไม่พอใจ แล้วเรียกนักบาสทั้งทีมขึ้นมากระทืบ

"แสรดดดดดด ยังกวนตรีนเหมือนเดิมเลยนะ"

เสียงเต้ตอบกลับมาทำเอาเอ็กซ์ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่โดนกระทืบตายคาสเตเดี้ยม
เค้าเหลือบมองไปทางที่นั่งนักกีฬาทีม "ไหเทค" ที่เต้สังกัดอยู่ ซึ่งขณะนี้กำลังไชโยโห่ร้องอย่างมีความสุข
กับเหล่ากองเชียร์กว่า 5 คน!!!  เอ็กซ์มอง พร้อมถอนหายใจอีกครั้ง แล้วหันมาหาเต้

"ยินดีด้วยกับชัยชนะนะเต้ นายเล่นดีมาก"  

เอ็กซ์ชื่นชมเต้ด้วยใจจริง  ซึ่ง เค้าไม่ได้โกหกเพราะเกมส์ที่ผ่านมา ถ้าไม่มีการ์ดจ่ายร่างเล็กคนนี้คอยบงการเกมส์
ก็รับประกันว่า ทีมไหเทค จะไม่มีวันชนะทีมใดได้เลย การเล่นของเค้า ยังติดตราตรึงใจเอ็กซ์อยู่จนถึงตอนนี้
แต่ก็น่าแปลก ที่เต้เด่นขนาดนั้น แต่ทำไมเอ็กซ์ยังจำมันไม่ได้ ไม่แม้แต่จะตะหงิด!!

"ขอบใจมากเอ็กซ์  ว่าแต่ว่า ไปไงมาไงถึงได้มาดูได้ล่ะเนี่ย"
"อ๋อ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก บังเอิญมีเพื่อนบอกมาแว่ว ๆ ว่าวันนี้จะมีแข่งที่นี่ เราเลยเสี่ยงมา"

"อืมมม นายยังดีนะเอ็กซ์ เพราะข่าวเรื่องนี้โคตรจะเงียบ อย่าว่าแต่นายเลย ขนาดพ่อเราเอง ถ้าเราไม่บอกเค้าก็คงไม่รู้"
"ขนาดนั้นเลยหรือ"

"ขนาดนั้นแหล่ะ"  

เต้พูดพลางมองไปที่แท่นประธานในพิธี ทำหน้าเบ้แสดงสีหน้าเบื่อหน่ายออกมาอย่างเห็นได้ชัด แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

"เฮ้อออ ที่นี่มันก็เป็นอย่างนี้แหล่ะเอ็กซ์ ต้องทำใจ"

เอ็กซ์พยักหน้าเห็นด้วย  

"อืมมม เอาเหอะช่างหัวมันไป เราชนะก็ดีแล้วยินดีด้วยอีกครั้ง"
"ขอบใจมาก เออ แล้ววันนี้นายมีโปรแกรมไปไหนต่อหรือเปล่าล่ะ"

"ไม่มีหรอก เดี๋ยวก็จะกลับบ้านแล้ว"
"ไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่า ข้าง ๆ นี่มีห้างใหญ่ เราว่าจะไปหาอะไรกิน ไปด้วยกันไหม"

"ไปกับพวกนายน่ะเหรอ ไม่เอาอ่ะ เราไม่รู้จักใคร"

ปากเอ็กซ์ก็พูดไปในใจก็คิด  "แม้กระทั่งตัวมรึงเอง กรูยังจำไม่ได้เลย"

"ป่าว เราไปคนเดียว ไปเหอะเรานัดแฟนไว้ที่นั่นไปด้วยกันนะเอ็กซ์"  

เต้คะยั้นคะยอมาอีกละลอก เอ็กซ์ชั่งใจอยู่สักพัก ก็พยักหน้าเป็นเชิงตกลงเพราะตัวเค้าเอง ก็ตั้งใจจะไปหาอะไรรองท้อง
หลังการแข่งขันจบอยู่แล้ว ก็พอดีเต้ชวนก็เลยเข้าทาง ดีเหมือนกัน จะได้มีเพื่อนด้วย!!!  แต่ในใจเค้าก็ยังคิด


"ตกลงมันเป็นใคร????"





"อืมมม  ถ้างั้นก็ได้ หิว ๆ อยู่เหมือนกัน ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า"
"โอเค งั้นเดี๋ยวนายไปรอที่หน้าสนามนะ เดี๋ยวเราไปประชุมทีมก่อน แล้วจะตามไป"

"ได้สิ"

ว่าแล้ว เต้ก็เผ่นแน่บตรงไปที่นั่งนักกีฬา ซึ่งตอนนี้กำลังจับโค้ชโยนขึ้นไปสู่อากาศ
แต่ด้วยร่างกายนักกีฬาทั้งทีมที่อ่อนล้ามาจากการแข่งตลอดเกือบ ๆ 2 ชั่วโมง ทำให้แข้งขาอ่อน
มีแรงจับโยน แต่ไม่มีแรงรับ!!!


"อั่คส์!!!!"

นั่นคือเสียงสุดท้ายที่เอ็กซ์ได้ยิน ก่อนจะเดินช้า ๆ ออกมาจากสเตเดี้ยมที่มีผู้คนไม่ถึงร้อยแห่งนั้น........
บรรยากาศภายนอกดูสดใส เหมือนสาววัยรุ่นแรกแย้มที่เพิ่งเดินตัดหน้าเค้าไปแบบเส้ยยาแดงผ่าแปด
ดีที่ไม่เหยียบตรีนเค้าซ้ำเข้าไปอีก  เธอหันมายิ้มให้เค้าบาง ๆ พาลให้โลกมันสว่างสดใสมากขึ้น
เอ็กซ์ยิ้มตอบ ใจอยากจะตามไปขอเบอร์ แต่ติดที่ใจไม่กล้า


อากาศกำลังร้อนได้ที่ เพราะอยู่ในช่วงหน้าร้อน


เอ็กซ์ มองดูบรรยากาศโดยรอบอีกครั้ง พบกับกลุ่มวัยรุ่นมากมายเดินกันขวั่กไขว่
จนเค้ายังคิดเลยว่า คนก็ตั้งเยอะ แต่ทำไมไม่มีใครเข้าไปดูเค้าแข่งกันเลย

แต่อาจจะเป็นเพราะว่า เอ็กซ์ ยังไม่ค่อยชินกับที่สเตเดี้ยมแห่งนี้เท่าไหร่นัก เพราะบรรดาวัยรุ่นที่เค้าเห็นเดินไปเดินมา
ทั้งหมด เพียงแค่อาศัยเดินผ่านตัดข้าง ๆ สเตเดี้ยม เพื่อจะไปที่ห้างใหญ่ด้านข้างเท่านั้น
.
.
.
.
.
.

"10 ปีแล้วสินะ ที่เราจากที่นี่ไป"  เอ็กซ์คิดในใจ



เอ็กซ์ละสายตาจากสาว ๆ เหล่านั้น เดินตรงมาที่รถ ซึ่งจอดอยู่ด้านหน้าสเตเดี้ยม กดรีโมทเปิดรถ แล้วก้าวเข้าไปนั่ง
เอื้อมมือไปไขกุญแจ เอนเบาะลง แล้วเปิดเพลงฟัง รอเต้.....บุรุษที่แม้กระทั่งตอนนี้ เอ็กซ์เองก็ยังไม่รู้ว่ามันเป็นใคร!!!

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบได้เอ็กซ์ต้องสะดุ้งตื่นอีกครั้ง เพราะผลอยหลับคารถ

"เอ็กซ์ เฮ้ย ตื่นได้แล้ว อะไรวะ ร้อนตับแตกอย่างนี้ยังนอนได้อีก"

นี่ถ้ามีโจรจะขโมยรถ เอ็กซ์ก็คงเรียบร้อยโรงเรียนโจรไปแล้ว เพราะเปิดประตูรถทิ้งไว้
ยื่นขาออกมานอกรถข้างหนึ่ง นอนฟังเพลงสบายใจเฉิบ ดูเหมือนจะสบาย แต่เสี่ยงโคตร!!!

"อ้าว เต้ เสร็จแล้วเหรอ"  เอ็กซ์เอามือขยี้ตาแก้ง่วงพร้อมปาดเหงื่อที่ไหลปานน้ำตกเอราวัณ ถามออกไป
"เออ เสร็จแล้วสิ ไป ๆ เดี๋ยวเราไปด้วย เพราะแฟนเราเอารถไป"  

เต้พูดพร้อมกับเดินอ้อมมาเปิดประตูรถอีกฝั่งขึ้นมานั่ง
เอ็กซ์หันไปมองหน้าเต้อีกครั้ง และตัดสินใจถามก่อนที่มันจะบานปลายไปกว่านี้

"เต้ เรามีเรื่องจะบอก"  เอ็กซ์พูดออกไปสั้น ๆ เต้หันมามองด้วยสายตาคำถาม
"นายเป็นเกย์เหรอ ไม่เป็นไร เราไม่ถือ"  มันตอบกลับมาได้น่าถีบตกรถมาก

"ไม่ใช่โว้ย แสรดดดดดดดดด"  
"อ้าว เหรอ โทษที ๆ แซวเล่นน่ะ ว่าแต่ มีอะไรจะบอกเราเหรอ"

"คือ แบบว่า เอ่อ......."
"อะไร"

"มันแบบว่า คือ........"
"ไรวะ"

"คือ เอ่อ แบบว่า......."
"ถ้านายพูดอีกครั้งเดียว เราถีบนายตกรถจริง ๆ"

"เราจำนายไม่ได้ว่ะ"
"แสรดดดดดดดดดดดดดดดด"



จบตอนที่ 1 ติดตามตอนที่ 2 ได้ ถ้าผมไม่ตายไปซะก่อน T_T

แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 50 01:29:27