 |
นี่คืออนาคตของวงการบาสบ้านเราครับ!!
เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ระหว่างที่ผมกำลังนั่งทำงานหัวฟูอยู่นั่นเอง
มือถือผมก็สั่นเป็นเจ้าเข้า ตกใจนึกว่าโทรศัพท์องค์ลง แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่!!!
มันโทรมาอีกแล้วครับ
มัน
มัน
มัน
ไอ้คุณ D_Yong ครับ มันโทรเข้ามาระหว่างที่ผมกำลังทำงานอยู่
"ว่าไง" ผมกรอกเสียงลงไป
"ว่างป่าววะ" มันถามผมกลับมา
"ไม่ว่างโว้ย งานยุ่งโคตร" ผมตะโกนเสียงดังสนั่นลั่นออฟฟิต
"ไปดูบาสกัน"
"เจ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ที่ไหนวะ"
"อยุธยา"
"บาสไรวะ"
"บาสเด็ก"
"เออ ๆ มารับกรูด้วย"
นั่นแหล่ะครับ คนงานยุ่ง ยุ่งโคตร ๆ T_T
ไอ้คนชวนก็พอกันครับ ไอ้นั่นก็หนีงานมาเช่นเดียวกัน
คิดดูว่ารักบาสขนาดไหน ถึงขนาดเอาอนาคตการทำงานของตัวเองมาเสี่ยง!!!
คืองานนี้ ถ้าโดนไล่ออก ก็โดนทั้งคู่แหล่ะครับ เพราะหนีงานไปทั้งคู่เลย T_T
เรื่องของเรื่องคือ เด็กโรงเรียนเก่าตอนมัธยมของมันได้เข้าไปชิงชนะเลิศบาสจังหวัดครับ!!
โอว ไม่น่าเชื่อจริงๆ จากที่ได้เล่นกับมันมา ไม่เคยคิดเลยว่าฝีมืออย่างมัน
จะเคยเรียนโรงเรียนที่ได้เข้าชิงบาสจังหวัด เพราะมันเล่นบาสได้กวนส้งติงมาก ๆ
น่าจะไปเป็นนักเทนนิสมากกว่านักบาส เพราะมันหวดเก่งจริง ๆ หวดไม่ยั้ง หวดตรูจนแขนแทบขาด!!!
นั่นแหล่ะครับ ผมจึงมีโอกาสหนีงานติดรถมันไปดูบาสระดับมัธยมที่จังหวัดอยุธยา
เข้าไปถึงโรงยิมเนเซี่ยมของโรงเรียน อยุธยาวิทยาลัย ก็ได้พบกับบรรยากาศอันสนุกสนาน
มีกองเชียร์นั่งอยู่เต็มเลย (แต่หารู้ไม่ว่า กองเชียร์ที่นั่ง ๆ อยู่รอบสนามนั้น ที่แท้ก็คือนักกีฬามารอรับเหรียญ T_T)
เกมส์การชิงชนะเลิศบาสเกตบอลมัธยมชาย อายุไม่เกิน 18 ปี เพิ่งจะเริ่มควอเตอร์แรกเท่านั้น
ผมเดินตามมันไปยืนอยู่ข้าง ๆ ที่นั่งพักนักกีฬารุ่นน้องของโรงเรียนมัน
จากการประมวลผลเกมส์ที่กำลังแข่งขันกันอยู่นั้น
คือ .......... ผมไม่อยากจะบอกเลยว่า ฝีมือยังห่างชั้นกันมากจริง ๆ
ระหว่างโรงเรียนท่าเรือวิทยานุกูล (ใช่หรือเปล่าวะ)
กับโรงเรียนอยุธยาวิทยาลัย หรือ อ.ย.ว
จากการสอบถามได้ความว่า ทางโรงเรียนท่าเรือฯ มีตัว ม.ปลายอยู่แค่ 1 คนถ้วน!!!!
ที่เหลือ ม.ต้นทั้งหมด ส่วน อ.ย.ว. นั่น ม.ปลายทั้งทีม
มิน่าล่ะ เหมือนเด็กแข่งกับผู้ใหญ่ยังไงก็ไม่รู้ ไอ้เรื่องฝีมือมันยังไม่เท่าไหร่หรอกครับ
แต่ที่ผมข้องใจก็คือว่า ฝีมือระดับนี้ มันผ่าเข้ามาชิงชนะเลิศได้อย่างไร T_T
อ.ย.ว มีทีมเวิร์คที่เหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด มีแผนการเล่นที่ชัดเจน ผ่านการซ้อมมามากกว่า
ผู้เล่นน่าจะมีประสบการณ์มากกว่าอีกต่างหาก โดยเฉพาะเซนเตอร์ร่างท้วมที่ทำหน้าที่ได้ดีมาก ๆ
ผิดกับเซนเตอร์ของ รร.ท่าเรือ ที่โดนฟาวล์เอ้าท์ออกทั้งสองคน T_T
แต่ครับแต่ สิ่งที่ผมได้เห็นในวันนั้น ไม่ใช่ฝีมือที่ยังสู้กันไม่ได้
หากแต่ว่า ผมเห็นอนาคตของวงการบาสบ้านเรา กำลังแข่งขันกันอยู่
เด็ก ๆ เหล่านี้ แม้ตอนนี้ในสายตาผมพวกเค้ายังอ่อนประสบการณ์นัก (แน่ล่ะผมก็ 30 กว่าเข้าไปแล้ว)
แต่วันหนึ่ง พวกเค้าเหล่านี้จะก้าวขึ้นมา ด้วยใจที่รักในกีฬาชนิดนี้
อาจจะมีบางคนของทั้งสองทีมในสนามที่แววออกเหลือเกิน มีแววว่าในอนาคต
ฝีมือของบางคนเหล่านั้น จะโดดเด่นขึ้นมาจนหาตัวจับอยาก
แล้วอีกอย่างนึงที่ผมเห็นครับ นั่นคือความใจสู้!!!
โดยเฉพาะทีมของโรงเรียนท่าเรือวิทยานุกูลของเพื่อนผม
ไม่เคยย่อท้อต่อฝีมือที่ยังสู้เค้าไม่ได้ พยายามทุกวิถีทางที่จะทำแต้มให้ได้
แม้แต้มจะห่างกันเกินกว่าจะตามทัน เด็ก ๆ เหล่านั้น ก็ไม่เคยหมดแรง
ไม่เคยทอดอาลัยว่าตัวเองแพ้แล้ว หากแต่ว่า พวกเค้าเหล่านั้น
ยังวิ่งไล่บอลทุกลูก โดยไม่เห็นแก่เหงื่อที่ไหลท่วมกาย!!!
แม้ว่าจะไม่ชนะในเกมส์การแข่งขันครั้งนี้ แต่เด็ก ๆ ทีมนี้ ชนะใจผมไปเต็ม ๆ ครับ
สิ่งที่อยากจะตำหนิในการจัดการแข่งขันครั้งนี้มีอยู่เรื่องเดียวครับ
คือ
กรรมการตัดสิน................
ผมไม่รู้ว่าเค้าคิดกันยังไง ถึงได้เอาอาจารย์ที่เป็นอาจารย์ของโรงเรียนในคู่ชิงมาตัดสิน!!!
น่าเกลียดอย่างมากครับ ฝีมือเด็กก็สู้กันไม่ได้อยู่แล้ว มีตาก็น่าจะมองกันออก
แต่ก็ยังไม่วาย ตัดสินได้น่าเกลียดอย่างรุนแรง บางจังหวะผมเองยังงงว่า มันฟาวล์ตรงไหน
วิ่งไปสะกิดขนหูอีกฝั่งหรืออย่างไร
ผมจะยกตัวอย่างง่าย ๆ ให้เห็นภาพนะครับ ทีมบุกส่งให้เซ็นเตอร์ใต้แป้น
ทีมรับยืนยกมือกันเฉย ๆ เน้นว่า เฉย ๆ ครับ ไม่กระโดด ยกมือกันอย่างเดียว
ทีมบุกระเบิดบอลขึ้นไปทำแต้ม
ปรากฎว่า โดนเป่าฟาว์ล!!!!
พระเจ้า ถ้าอย่างนี้โดนเป่าฟาวล์ ก็ไม่ต้องกันกันแล้วแหล่ะครับ
ปล่อยให้ยิงกันได้ตามสบาย เพราะแค่ยกมือกัน ไม่ได้กระโดด ไม่ได้ล้วง ไม่ได้ตี
ยังโดนเป่าฟาวล์เฉยเลย ผมยืนอยู่หลังแป้นพอดีครับ เพราะผมกำลังถ่ายรูปอยู่!!!
ที่รู้ว่าเป็นอาจารย์ของ อ.ย.ว ก็เพราะว่า ตอนที่ทีม อ.ย.ว ได้ลูกโทษ
เด็กคนที่ยิงลูกโทษ ดันเรียกอาจารย์ขึ้นมาซะงั้น เลยรู้กันหมดว่า อ้อ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง!!!
น่าเกลียดมากครับ คือ ถ้าสูสีกันนี่ว่าไปอย่างนะ เข้าข้างเจ้าภาพ
แต่นี่ มันห่างกันจนไม่รู้จะห่างยังไงแล้ว ก็ยังจะเอา นิด ๆ หน่อย ๆ ก็ยังดี
ผมก็ได้แต่ส่ายหัว เพราะไม่รู้จะทำยังไง สงสารเด็กก็สงสาร แต่ทำอะไรไม่ได้
ก็นั่นแหล่ะครับ สิ่งที่เกิดขึ้น แม้แต่ในวงการบาสเกตบอลเด็ก ๆ ก็ยังมีกรณีเช่นนี้
แต่ถึงอย่างไร แต้มมันก็ทิ้งห่างกันอยู่แล้ว มันจึงต้องเลยตามเลยไป
แต่เอาเถอะครับ ผมได้เห็นเด็กบางคนเล่นแล้วในเกมส์นั้น
ก็บอกได้เลยว่า มันเก่งกว่าผมตอนอายุเท่าพวกเค้าเสียอีก T_T
ก็เป็นกำลังใจให้นักกีฬาของทั้งสองทีมต่อไปครับ เป็นกำลังใจให้เติบโตขึ้นมา
เผชิญกับความเป็นจริงในวงการบาสบ้านเรา ซึ่งผมคิดว่า มันก็คงจะเป็นอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ นั่นแหล่ะ
เป็นกำลังใจให้รักบาสต่อไป คนที่เล่นกีฬาประเภทนี้ ต้องใจรักจริง ๆ ครับ ไม่งั้นเล่นได้ไม่นาน
พยายามฝึกฝนตัวเองให้พัฒนามากขึ้น ผมเชื่อว่า หลังจากการแข่งขันในครั้งนี้จบลง
น้อง ๆ เหล่านั้น จะรู้สึกว่าตัวเองเก่งขึ้น ผมเชื่อเช่นนั้น และในปีถัด ๆ ไปน้องก็จะมาเก็บเกี่ยวประสบการณ์เช่นนี้อีก
โดยเฉพาะโรงเรียนท่าเรือวิทยานุกูล ที่แม้ปีนี้จะไร้แผน ไม่ค่อยมีทีมเวิร์ค
แต่ผมดูแล้ว ถ้ายังเล่นกันต่อไปเรื่อย ๆ ในโอกาสถัดไป ทีมของพวกเค้าจะแข็งแกร่งขึ้น
โดยเฉพาะเบอร์ 23 หากว่าเทรนกันดี ๆ เด็กคนนี้มีอนาคตแน่นอนครับ!!!!
ก็หวังว่า ปีหน้า ผมจะมีโอกาสได้ไปให้กำลังใจถึงขอบสนามอีกครั้ง
ช่วยเข้าให้ถึงรอบชิงอีกครั้งด้วยนะครับ เพราะไม่งั้น ไอ้ D_Yong เพื่อนผม
มันก็คงไม่โทรมาชวนผมอีกแน่ ๆ T_T
ก็ขอถือโอกาสนี้ โพสต์รูปที่ได้ไปถ่ายมาให้ดูด้วยเลยครับ
สมันน้อย เบอร์ 14
โรงยิม!!
จากคุณ :
สมันน้อย เบอร์ 14  
- [
26 ธ.ค. 50 00:52:57
]
|
|
|
|
|
|
