PANTIP.COM : S6520977 เล่นกอล์ฟวันสงกรานต์ [กอล์ฟ]

ความคิดเห็นที่ 33

มาต่อแล้วครับ

เมื่อก่อนสนามนี้เขายอมให้รถกอล์ฟหนึ่งคัน บรรทุกนักกอล์ฟได้สองคน แต่ใช้แค้ดดี้คนเดียวกัน ก็น่าสงสารแค้ดดี้อยู่เหมือนกันที่ต้องวิ่งไปวิ่งมา ไม่แข็งแรงจริงคงหอบแฮ่ก ก็นักกอล์ฟคนหนึ่งแหกซ้าย อีกคนแหกขวา ไปกันคนละทาง คุณต้องมีร่างกายที่แข็งแรงพอควรเชียวนะ แต่ตอนหลัง ทางสนามบังคับให้นักกอล์ฟหนึ่งคนต่อรถหนึ่งคันและแค้ดดี้ 1 นาง แค้ดดี้เอวบางร่างน้อยค่อยสบายหน่อย ส่วนนักกอล์ฟที่ชอบเดินก็ได้ครับ แต่ยังไงก็ต้องจ่ายค่าเช่ารถด้วย

ออกจากห้องอาหาร มาขึ้นรถกอล์ฟ พลันนั้น หัวใจเหี่ยวๆ ก็พองโตคับอก มันเต้นโครมคราม โคมคราม แทบจะหลุดออกมาสารภาพรักกับเด็กสาวแค้ดดี้ที่แสนจะน่ารัก น่าเลี้ยงดู ยิ่งนัก โอ! พระเจ้า ช่างประทานเทพธิดามาให้คู่เทพบุตรอย่างข้าพเจ้าได้เหมาะสมยิ่งนัก เหมือนกิ่งไผ่กับหมามุ่ย ช่างเป็นวันสงกรานต์ที่แสนจะชื่นมื่นจะหาใดปาน ถึงกับมือไม้สั่น แล้วข้าพเจ้าจะเล่นกอล์ฟได้อย่างไร จิตใจสมาธิแตกซ่านลง ณ บัดนั้น

ผมไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่าจะสวิงตีลูกได้ถูกหรือเปล่า ถึงขนาดนั้นเชียว ก็จอมยุทธที่ไร้สติ ไหนเลยจะต่อกรกับใครได้แค่เพลงเดียวย่อมตกม้าตายเป็นธรรมดา แต่ยังดีนะที่เมื่อคืนนอนไปฝันไปว่า สวิงกอล์ฟควรจะเป็นอย่างไร แล้วตัวเองสวิงผิดอย่างไร แถมยังฝันหาวิธีแก้ไขได้ซะด้วย ก็เลยทำให้ใจชื้นขึ้นหน่อย ว่า ยังไงก็คงเหวี่ยงตีลูกถูกบ้างล่ะน่า

หลุม 1 ระยะเท่าไหร่ไม่รู้ จำไม่ได้ ขาสุนัขเล็กๆ ไปทางซ้าย มีบ่อทรายเอาไว้ดักลูกผมด้านซ้าย เพราะเพื่อนๆ ผมเค้าตีข้ามได้หมด ยกเว้นผมคนเดียว เลยจำต้องปักลูกที่ด้านซ้ายของแท่นที เล็งขวาไว้ เปลี่ยนท่ายืนจรดใหม่ ตามที่ฝันเอาไว้เมื่อคืน คือยืนให้ใกล้ลูกเข้าไปอีกนิด ประมาณลูกกอล์ฟสองสามลูก ทำให้แขนซ้ายทอดตรงลงมาได้ฉากกับพื้นดิน อืม.....ท่าเหมือนโปรฯ แฮะ(ผมคิดในใจ) แต่จริงนะครับ พอจรดใกล้เข้ามากว่าเดิม มันทำให้ผมรู้สึกว่า ตัวเองยืนได้เต็มสองเท้าจริงๆ แล้วดึงตูดออกไป เวลาแบ็คสวิงจะเหมือนบังคับให้ขึ้นสวิงได้ตั้งขึ้น ไม่แบนแต๊ดแต๋เหมือนกล้วยทับ สายตาเหลียวไปมองที่กลางสนามคือเป้าหมาย แล้วเหวี่ยงไม้ขึ้นสวิง ตีลูกออกไป จบท่าได้สวยงามไม่แพ้ไทเกอร์(ผมคิดเองนะ)

ไม่น่าเชื่อครับท่านผู้อ่าน เรด้าที่ว่าแม่นๆ ผมยังแม่นกว่า(โม้หน่อยนะ) ลูกพุ่งออกไปกลางแฟร์เวย์เด๊ะ เหลือระยะแค่ 140 หลาเอง ไอ้เพื่อนๆ ที่ตีไกล ไหงเข้าป่าซ้ายขวากันหมด อิอิ ผมแอบหัวเราะ ‘เสร็จข้าแน่’ ผมนึกในใจ แล้วเดินไปขึ้นรถกอล์ฟที่มีแค้ดดี้สาวแสนสวยเป็นโชเฟอร์ให้ เธอร้องเสียงหวานเชียวว่า “สวยมากค่ะนาย” ผมกระซิบบอกเธอว่า “แต่เธอสวยกว่า อิอิ” อ้าว! จริงๆ นะครับ แค้ดดี้ผมน่ารักจริงๆ ดวงตากลมโตดูสดใสเหมือนตาแมว จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากอิ่มๆ เฮ้อ.....น่าสัมผัสด้วยริมฝีปาก ดูซิว่าจะนุ่มนวลขนาดไหน รูปร่างอรชอน อ้อนแอ้น ดูแล้วน่าจะอยู่บ้านนั่งนอนนับเงินเฉยๆ นะจ๊ะ

“เหล็กไหนก็ได้” ผมบอก เดาอยู่ว่าเธอต้องมองหน้าผมแน่
แค้ดดี้สาวทำหน้างงๆ มองหน้าผม(เห็นป่าว ผมทายแล้วไม่มีผิด) ผมเลยสบตาด้วย เธอรีบทำเขินอาย เมินหน้าหลบสายตาอันร้อนแรงดุจไฟบรรลัยกัลป์ของผม แล้วหยิบเหล็ก 7 มาให้ บอกผมว่า “สวิงกิ้งสบายๆ นะคะ”
‘ว้าว! พูดเยี่ยงนี้ บาปกรรม บาปกรรม แม่นางจะทำบาปเสียเปล่าๆ จะเร่งให้ข้าพเจ้าตายเร็วๆ หรือไงนะ’ ผมคิด ไม่ได้พูดออกไป รับไม้กอล์ฟที่เธอเลือกให้ ซ้อมสวิงอย่างไม่มีสติ เข้าจรด ตั้งท่าดุจราชสีห์ เหวี่ยงไม้กอล์ฟ ตีลูกรวบไปทางซ้าย ตกทรายข้างกรีนไปซะได้
เสียงหวานเจื้อยแจ้วแกล้งแซวผมว่า
“ตกทรายได้สวยมากเชียวนะคะ” ว่าแล้วเธอก็ขึ้นรถ รอให้ผมก้าวขึ้นนั่งเคียงข้าง ออกรถกระชากพรืด คอแทบเคล็ด คือรถกอล์ฟที่นี่เครื่องแรงเหมือนติดเทอร์โบ เบรคก็ดี ไม่เหมือนที่เขาสนามชะโงก ที่ต้องออกแรงกระทืบเบรกจนเท้าหงิก
ระหว่างที่อยู่ในรถกอล์ฟกันเพียงลำพัง ผมเอื้อนเอ่ยถามว่า
“น้องมีนามว่ากระไรจ๊ะ?”
“สุดสวาทค่ะ” เธอตอบ “จะเรียกสั้นๆ ว่าสุด หรือ สวาทก็ได้ค่ะ”
ผมครางฮือๆ ในใจ มีการให้เลือกเรียกชื่อได้อีก ผมเลือกเรียกชื่อหลังสิครับ
“น้องสวาทรู้มั้ย ว่าพี่ชอบเบอร์ของน้องสวาทจังเลย” ผมบอก
“เบอร์ 69 เนี่ยหรือคะ น้องก็ชอบค่ะ คิก คิก” เธอตั้งใจหัวเราะให้สวย ตาหวานๆ ฉายแววเก๋ๆ พลางจอดรถกอล์ฟใต้เงาร่มไม้ หยิบแซนเว็ดจ์ส่งให้ผม

หลุมทรายที่นี่เล่นไม่ยาก เพราะทรายค่อนข้างตื้น และเรียบ ยกเว้นบริเวณขอบๆ ไม่มีรอยตีนแมวให้หัวเสีย เขาสั่งนักสั่งหนาให้แค้ดดี้ต้องกลบ ต้องเกลี่ยทรายให้เรียบร้อยเมื่อนักกอล์ฟลุยเสร็จ

ลูกกอล์ฟอยู่กลางบ่อทราย แค่ระเบิดให้ขึ้นเท่านั้น ลูกจะไหลไปตามโค้งลง ไหลเข้าหาหลุมเอง ผมตั้งท่าเหมือนโปรฯ ซ้อมสวิงลม นึกถึงพ่อแก้วแม่แก้วเอาไว้ในใจ ขึ้นแบ็คสวิงหักข้อมือตั้งขึ้นแล้วค้างไว้ และหมุนตัวกลับไปหาเป้า หน้าให้นิ่งๆ หน้าเหล็กเฉือนทรายบางๆ ดังพรึ่บ ลอยขึ้นสวยงาม แต่ตกไกลไปหน่อย ลูกไหลไม่หยุด เลยหลุมไปตั้งสามวา ก็รู้อยู่แล้วนะว่าทรายมันตื้น ยังจะขึ้นสวิงมากไปซะอีก

ก้มลงอ่านกรีน พัทท์ขึ้นเลี้ยวซ้าย ปลายทางเลี้ยวขวา เอาไงดีหว่า ตัดสินใจไม่ถูก หันไปถามน้องสวาท
“ซ้ายหรือขวาจ๊ะเนี่ย พี่ล่ะกลุ้มใจ อ่านใจคนยังง่ายกว่าเลย” แล้วทำตาหวาน
เธอถือร่มกั้นแดดให้ ไม่ต้องดูมาก เธอบอกว่า
“ขวาค่ะ นิดหน่อยนะคะ แค่หลุมเดียวก็พอ”
“แต่ปลายทางมันมีซ้ายนะ” ผมแย้ง
“ก็เหมือนใจคนแหละค่ะ เดี๋ยวซ้าย เดี๋ยวขวา” เธอบอกยิ้มๆ
‘แหม! ช่างสำบัดสำนวนจังนะเธอ เดี๋ยวเหอะจะได้รู้ฤทธิ์สิงห์หนุ่มอย่างผมบ้าง’ ผมนึกในใจ ไม่อยากต่อความ เพราะกำลังจะกินเงินเพื่อน

ตกลงผมเลยไม่ได้คำตอบชัดๆ จากแม่สาวน้อย แต่ก็ยึดเอาสิ่งที่เธอบอก เล็งขวาไว้หน่อย แล้วปล่อยพัทท์ไป ลูกเลี้ยวซ้าย แล้วยังเลี้ยวต่อกว่าที่กะเอาไว้ พอถึงปลายทางก็เลี้ยวกลับทางขวา แต่ไม่มากพอ เฉียดปากหลุมไปหน่อย เลยหลุมไปฟุตเดียว ได้โบกี้ อย่างที่คิดเอาไว้แล้ว ที่ไหนลูกจะลงหลุมได้ง่ายๆ ก็หลุมมันเล็กนิดเดียว ถ้าผมเป็นเจ้าของสนามกอล์ฟนะ ผมจะสั่งเจาะหลุมขนาดเท่าหม้อแกง ไม่ต้องเผื่อไลน์มาก ยัดโครมๆ ลงไปเลย

หลุม 2 เป็นหลุมพาร์ 5 เลี้ยวขวาจัดๆ พื้นสนามเอียงกระเท่เร่จากซ้ายไปขวา มีแนวต้นไม้ขนาบไปทั้งสองด้าน ใครคิดจะตีตัดโค้งเพื่อตีสองขึ้นกรีน ย่อมได้นะครับ แต่ต้องทรงพลังหน่อย อย่างน้อยๆ ต้องแครี่ประมาณ 250 หลาขึ้นไป(มั้ง) ไม่งั้นหลุดเข้าป่า หาทางออกยากจะตาย สำหรับผมไม่ต้องพูดถึง ระยะ 250 หลานี่ อย่าว่าแต่แค่รี่เลย ลูกตกแล้วใส่เกียร์หนึ่ง ติดเทอร์โบ เร่งจนเครื่องพังก็ไปไม่ถึง

ผมเลยเล็งๆ แค่กลางแฟร์เวย์ เหวี่ยงไม้ขวับออกไป นึกในใจว่า ‘ว้าว! เรานี่เก่งเหมือนกันแฮะ เล็งตรงไหนไปตรงนั้น ก็ขนาดในความมืดยังไม่เคยพลาดเป้าเลยสักครั้ง นี่กลางวันแสกๆ จะพลาดได้อย่างไร’

แค้ดดี้สาวสุดสวาทขาดใจร้องเสียงหวานเหมือนนกการเวก เจื้อยแจ้วขึ้นอีกครั้งว่า
“สวยมากค่ะนาย”
“แต่สู้เธอไม่ได้ อิอิ” อย่าให้ผมต้องพูดซ้ำว่าเธอสวยจริงอย่างที่ผมบอกไปแล้ว

ช็อตสอง ผมเลือกไม้สามเลย ก็ลูกออกจะตั้งเด่นเป็นสง่าประมาณนั้น เล็งไปทางซ้ายหน่อย พลาดไปยังไงก็ไหลมาทางขวาเองแหละ พลางนึกในใจว่า ‘แบ็คสวิงให้เนิบๆ นะคนดี อย่ารีบ แบ็คสวิงไม่ใช่โฟร์สวิง เร็วไปก็ไม่ได้ทำให้ตีลูกไกลขึ้น จะทำให้เสียจังหวะ

เสียงหน้าไม้กระทบลูกดัง “ฉึก” เวรกรรม เวรกรรม นี่แหละนะที่ดันไปคิดถึงเรื่องเทคนิคมากไป เล่นมาจนจะแก่ตายอยู่แล้ว ยังไม่รู้จักจำอีก เฮ้อ..... แต่ลูกกอล์ฟก็ยังไป ด้วยพลังแห่งหัวใจหนุ่ม และยังอยู่ในแฟร์เวย์อยู่ คะเนว่า คงเลยหลัก 150 ไปแน่ ก็บอกแล้วว่าสนามนี้ค่อนข้างสั้น โอกาสยังมีอยู่ที่จะทำเบอร์ดี้ได้

ขึ้นขี่รถกอล์ฟ ไปถึงลูกเหลือระยะแค่ 130 เอง น้องสุดสวาทส่งเหล็ก 8 มาให้ ช่างรู้ใจซะจริง นี่เล่นมาแค่หลุมเดียวก็รู้ฝีมือกันแล้วนะ แต่ลูกมันต่ำกว่าเท้าหน่อยๆ ธงก็ปักไปทางขวาของกรีน มีบ่อยทรายเป็นชั้นๆ ขวางหน้าอยู่ ไม่มีทางที่ลูกจะวิ่งขึ้นเด็ดขาด ต้องตีลูกแครี่อย่างเดียว ระยะประมาณนี้ ธงอยู่ขวาย่อมไกลกว่าอยู่ซ้ายอย่างน้อยๆ สิบห้าหลา ถ้าเล็งไปกลางกรีน ลูกจะเลี้ยวไปทางขวาเข้าหาธงเอง แต่ไม่รู้ยังไง พอสวิงตีลูกออกไป ลูกดันพุ่งตรงไปที่ธง แล้วมันก็เลี้ยวขวาอย่างที่คิดไว้ ไปจมอยู่ในรัฟข้างกรีน หายมิดไปทั้งลูก

แม่สุดสวาทใจร้อน ห้อรถไปตามแนวไม้ ผ่านรากไม้ที่โผล่ขึ้นมาเป็นระยะๆ รถกระเด็นกระดอนจนผมแทบตกจากรถ ต้องเอื้อมมือไปตีเธอเบาๆ บอกว่า
“นี่แม่คุณ เบาหน่อยสิจ๊ะ จะซิ่งไปไหน ขับรถแบบนี้ ฉันจะเป็นไส้เลื่อนนะ”
เธอยิ้มแหะแหะ บอกว่า
“ค่ะ ต่อไปหนูจะเบาๆ ค่ะ”
‘แน้......ฟังพูดเข้า’ ผมล่ะเบื่อจริงๆ กับคนที่เก่งแก่ปาก เอาเข้าจริงกลับม่อยกระรอก หนีเข้าโพรงซะฉิบ ขอให้มันแน่สักรายเหอะน่า

ผมหยิบแซนด์เว็ดจ์คู่ใจที่ใช้มากว่าสิบห้าปี เป็นแซนด์เว็ดจ์ของชุดเดิมที่เคยใช้ เดินข้ามกรีนไปอีกฝั่ง มองดูลูกที่จมมิด เห็นแค่หัวเหน่งๆ ขาวๆ นิดเดียว พลางนึกในใจว่า ‘แล้วตรูจะตียังไงวะ ธงก็อยู่แค่นี้เอง ห่างไปไม่ถึงสิบก้าว ขอบกรีนก็ห่างไปแค่ห้าก้าว อยากจะให้ไทเกอร์มาตีให้ดูจัง คือลูกต้องตกขอบกรีนที่ตัดเป็นหญ้าสั้นๆ แล้วจะไหลไปหาหลุมเอง เบาไม่ได้เลย ขืนไม่ออกจากรัฟ จะยิ่งเหนื่อย ตกในกรีนก็ไม่ได้ ลูกจะเลยไปเยอะ แถมถ้าเลยหลุมไปจะเป็นทางลงซะอีก ดีไม่ดีจะไหลพรวดพราดเหมือนคนท้องเสีย ไม่ว่าจะตียังไงก็ไม่มีทางมีสปินเด็ดขาด ต่อให้เป็นไทเกอร์ก็เหอะ

ผมลองซ้อมสวิงดูสองสามครั้ง หักข้อมือขึ้น ให้ไม้ตั้งขึ้น แล้วสับลงมาเบาๆ และต้องผ่านไปด้วย ให้ลูกกระดอนขึ้น แต่มันจะมากน้อยแค่ไหน มีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ ผมไม่รู้หรอกเพราะไม่ค่อยได้ซ้อม เอาแบบตามบุญตามกรรมก็แล้วกัน อย่างน้อยก็ต้องออกจากรัฟเสียก่อน

ได้ผลครับ ลูกลอยขึ้น แต่ดันตกในกรีน วิ่งไหลไปเรื่อย ไปหยุดห่างธงเกือบสิบฟุต ดีนะที่ไม่ไหลลงเนินไป ตอนดูไลน์ก็มีปัญหาอีก ผมว่าน่าจะมีซ้ายนะ เพราะด้านหลังกรีนมันสูงกว่าหน้ากรีน แต่ด้านขวาของกรีนก็สูงกว่าซ้าย ตำแหน่งลูกที่ผมหยุดอยู่ก็เลยก้ำกึ่งกัน แค้ดดี้สุดสวาทบอกขวา ผมว่าซ้าย ผมเชื่อตัวเองมากกว่า เล็งไปทางซ้าย พอพัทท์จริง ลูกดันเลี้ยวไปซ้ายอีก แสดงว่ามีไลน์ขวา – รู้งี้ เชื่อแค้ดดี้ซะก็ดี

แม่แค้ดดี้สาวน้อยยังมาซ้ำเติมให้ช้ำใจเล่นว่า
“เห็นไหมคะ หนูบอกแล้วไม่เชื่อ”

(โปรดติดตามต่อไป)

จากคุณ : thongprakai - [ 17 เม.ย. 51 14:27:25 ]

ความคิดเห็นที่ 48

มาต่อเลยครับ

เออ ทีใครทีมันล่ะว้า ปล่อยให้พวกมันหัวเราะกันไป อย่าถึงทีข้าบ้างแล้วกัน ผมตั้งใจชิพลูกจากขอบน้ำ ซึ่งอยู่ใกล้ๆ ขอบกรีนนั่นแหละ ถ้าลงก็ยังได้พาร์ พอชิพลูกไป สายตามองเห็นลูกตกลงตามจุดที่ต้องการ เลี้ยวโค้งดังใจหมาย แต่ดันไปหยุดอยู่แค่ปากหลุม ไม่ยักจะเหมือนไทเกอร์ชิพที่หลุม 16 ของออกัสตาร์เมื่อสองสามปีก่อนเลย กระทืบเท้าก็แล้ว จะเป่าลมปากช่วยก็ไม่ไหวติง ลูกกอล์ฟด่างๆ เหลืองๆ เพราะรับใช้มานาน มันหงายเอารอยบากเล็กๆ ที่ผิว รูปเหมือนปากยิ้ม หันมาทางผมราวกับจะยิ้มเยาะกระนั้น จนผมนึกหมั่นไส้ อยากเตะตูดมันขึ้นมาติดหมัด

จบหลุม 16 ผมดาวน์เพื่อนคนหนึ่ง สามหลุม อีกคน 4 หลุม จำเป็นต้องใช้สมองอันชาญฉลาด คิดไม่ออกว่าทำยังไงถึงจะกินเงินเพื่อนได้ ก็มันเหลือแค่ 2 หลุมเอง (คราวนี้ชักใจเสียแฮะ) ผมเลยบอกว่า
“หลุมนี้ติดเทอร์โบๆ นะ”
“อะไรของเอ็งวะ เทอร์โบๆ” เพื่อนคนหนึ่งถาม
“อ้าว ก็สองเทอร์โบไง ไอ้เซ่อ จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสี่ไง” ผมบอก พลางคิดในใจว่า ถ้ามันยอมแล้วหากผมชนะที่หลุมนี้ล่ะก็ คนหนึ่งจะชิงดำกันหลุมสุดท้าย อีกคนผมจะอัพหนึ่ง ห่ะ ห่ะ ห่ะ ผมหัวเราะในใจ
เพื่อนอีกคนบอกว่า
“เรื่องอะไร เทอร์โบๆ แค่เทอร์โบเดียวจะเอาหรือเปล่า”
มันคงรู้ทัน ผมเลยต้องหาเรื่องพูดต่อว่า
“อ้อ.....นี่เอ็งกลัวแม้กระทั่งคนที่จะเอาปี๊บคลุมหัวงั้นหรือวะ” ผมถาม พยายามยั่วให้มันสมยอม
“นั่นสิคะ....” แม่สุดสวาทที่ยืนอยู่ข้างๆ ช่วยเสริมให้ แล้วหันมาทางผมบอกว่า “.....เอาอย่างนี้สิคะนาย ถ้าเพื่อนนายยอม แล้วนายยังทำพาร์ไม่ได้อีก นายยอมทุ่มทุน เอากระโปรงคลุมด้วยสิคะ”

เพื่อนผมสองคนหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ชอบใจกันใหญ่ คนหนึ่งบอกว่า
“เอาสิ ถ้าเอ็งยอมเอากระโปรงคลุมหัวด้วย”
ท่าทางมันจะยอมจริงๆ หากผมยอมเอากระโปรงคลุมหัว แล้วคนอย่างผมมีหรือจะถอย ผมยอมตาย แต่ไม่ยอมเสียเงินเด็ดขาด
“ก็ได้......” ผมตอบตกลงด้วยเสียงอันมั่นคงเด็ดเดี่ยว จริงจัง แล้วหันไปบอกแค้ดดี้สวาทของผมว่า “.....แต่ต้องเป็นกระโปรงที่เธอกำลังใส่อยู่นะ อิอิ”
‘นี่แน่ะ ให้มันรู้ซะบ้างว่าเล่นอยู่กับใคร ระดับอาจารย์ทองแล้ว จะยอมเสียเชิงนั้น ไม่มีเด็ดขาด’ ผมคิดในใจ
“เอาเลย สู้เลยหนู” เพื่อนสองคนช่วยเชียร์ แล้วหัวเราะชอบใจกันใหญ่

แม่สาวสวาทสะเทิ้นอาย หน้าแดงเป็นลูกตำลึง บิดไปบิดมา ตั้งท่าจะหยิกผมแน่ะ

ในที่สุด ไม่มีใครยอมสักคน แค้ดดี้ก็ไม่ยอมให้ผมเอาหัวมุดกระโปรงของเธอ ขณะที่เธอใส่อยู่ เพื่อนผมก็ไม่ยอมให้ผมติดสองเทอร์โบ ตกลงได้แค่เทอร์โบเดียว

หลุม 17 เป็นหลุมพาร์ 5 ระยะไม่ยาว แต่ทางด้านซ้าย เป็นสระน้ำใหญ่โต ทางขวาเป็นป่าตลอดแนว สนามเลี้ยวโค้งเหมือนรูปเคียวไปทางซ้าย กรีนรูปบูมเมอแรง ตรงกลางเป็นแอ่งเว้าลงไป ขวาของกรีนเป็นบ่อทรายสามบ่อ ด้านหน้าซ้ายมีบ่อทรายอีกนับไม่ถ้วน ธงปักอยู่ในแอ่งที่เว้าลงไปนั่นเอง

เพื่อนผมคนหนึ่งตีออกซ้ายไปยังชายน้ำใหญ่ๆ ที่ขวางกรีนอยู่ อีกคนตีแหกขวาเข้าป่าลึก คนนี้แหละที่อัพผมอยู่ 4 หลุม แต่ดันแก้ไขออกมาดี มาเหลือระยะแค่ 150 หลาเอง แต่ต้องตีข้ามน้ำ แล้วมันก็ตีลูกตกน้ำ 555

อีกคนซัดช็อตสองด้วยเหล็ก ข้ามน้ำไปเลย ไปออนบนกรีนด้านขวา จะทำแค่สองพัทท์ ที่ไหนจะมีปัญญา ไม่เชื่อคอยดู

ส่วนผมเหรอ ตีช็อตแรกก็แหกไปขวาเข้าป่าซะแล้ว อุตส่าห์ตีดีมาทั้งวัน พอถึงคราวจำเป็นดันแหกขวาซะอีก ดีที่เป็นคนตีไม่ไกล ลูกก็เลยอยู่แค่ชายป่า แต่ต้องตีหลบและลอดใต้ต้นไม้ที่ขวางหน้าอยู่ ถ้าเคาะออกไปตรงๆ มันก็ได้อยู่ แต่จะเหลือช็อตสามที่ยาวเอาการ ประมาณ 180 หลา และต้องตีข้ามน้ำซะอีก โอกาสมันน้อยจังเลย หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง แค้ดดี้สวาทบอกว่า
“นายก็ตีให้มันเลี้ยวขวาสิคะ ไปทางนั้นแหละค่ะ.....” เธอชี้มือไปทางนั้น และบอกต่อว่า “.....จะเหลือแค่ประมาณ ไม่เกิน 130” เธอพูดราวกับรู้ใจผมไปหมดทุกอย่าง ชักน่ากลัวแล้วสิ แต่ขอให้รู้ใจจริงๆ เถิดน่า
ผมบอกว่า
“พูดน่ะมันง่ายนะอีหนู ทำน่ะมันยาก ถ้าจะต้องตีแรงขนาดนั้น แล้วดันไม่เลี้ยวล่ะก็ ลูกลงน้ำแหงๆ” แต่ผมเชื่อในฝีมือตัวเองที่สั่งสมวิธีการแก้ไขสารพัดแบบมานานนับสิบๆ ปี หนึ่งคือต้องลอดใต้ต้นไม้ข้างหน้า สองคือต้องหลบมันด้วย และสามคือ ลูกต้องเลี้ยวขวา

ผมหยิบไม้หนึ่งออกมาจากถุง จับกริพให้สั้นลงมาเกือบจะถึงก้าน เพราะลูกมันสูงกว่าเท้า วางลูกไปทางขวาเยอะๆ เกือบจะกึ่งกลางระหว่างสองเท้า เพื่อความมั่นใจว่า จะต้องตีลงที่ลูก ไม่ใช่แบบกวาดๆ ว่าแล้วก็ตั้งท่า โดยมีแค้ดดี้สาวยืนลุ้นอยู่ข้างๆ ผมขึ้นสวิงแค่สามส่วนสี่ บังคับให้ขานิ่งที่สุด หมุนไหล่เหวี่ยงแขนลงมา พยายามฝืนไม่ให้มือขวาทับซ้าย ซ้ายยันออกไปตรงๆ

หน้าไม้กระทบลูกอย่างจัง ดังเพี๊ยะ พุ่งลอด หลบต้นไม้ออกไปได้ ตามทิศทางที่เล็งเอาไว้ แล้วมันก็เลี้ยวปลายออกขวาแทบจะทันที ลูกเลี้ยวมากกว่าที่คิดเอาไว้อีก
แค้ดดี้สาวปรบมือ บอกว่า
“สวยจังเลยค่ะ”
ผมยิ้มแป้น แก้มแทบปริ บอกว่า “ยังไง เธอก็สวยกว่าอยู่ดี”

ระยะของช็อตสามประมาณ 135 หลา ต้องตีข้ามน้ำ ทำเลที่ลูกอยู่นั้นเอียงลงไปหาน้ำ ต้องวางลูกไว้ทางขวาหน่อย และต้องจัดน้ำหนักตัวให้เอนไปทางซ้าย ถ้าผมใช้เหล็ก 8 มีหวังลงน้ำแน่ ยังไงก็ไม่มีทางถึงเด็ดขาด เป็นตายร้ายดียังไงต้องตีให้ข้ามน้ำไว้ก่อน ผมเลยเลือกเหล็ก 7 จับให้สั้นลงมาหน่อย สวิงตีไปตามปกติ

เสียงเหล็กกระทบลูกชัดเจนดี เงยหน้าขึ้นมองอีกที เห็นลูกกอล์ฟพุ่งตรงไปที่เป้าหมาย แล้วตกลงด้านซ้ายของธงเล็กน้อย กระดอนไปข้างหน้า แล้วเลี้ยวโค้งไหลกลับลงมาในแอ่งบนกรีนตามเดิม ลูกไปอยู่ห่างจากหลุมเพียงสามฟุตเท่านั้น โอ! แม่นางสุดที่รักของผม สวรรค์ช่างช่วยเอาไว้ทันเวลาพอดี พัทท์เบอร์ดี้ ระยะสามฟุต ถ้าไม่ลงก็ช่างมันแล้วล่ะ ยังไงก็ได้พาร์แน่นอนแล้ว เฮ.......

น้องสวาทปรบมือ ยิ้มแก้มป่อง บอกว่า
“นายรอดแล้ว ไม่ต้องเอาปี๊บคลุมหัวแล้วนะคะ”
“อืม รอดตายราวปาฏิหาริย์ สงสัยว่า สวรรค์จะส่งเธอให้มาคู่กับฉันแน่เลย” ผมตอบแบบมั่วๆ เอา วนให้มันไปกันจนได้
แค้ดดี้สาวหัวเราะอายๆ บอกว่า
“นายพูดอะไรก็ไม่รู้ มันเกี่ยวกันมากเลยนะคะ”

ไม่ใช่แค่นั้นนะ ถ้าผมพัทท์ลง ที่ติดเทอร์โบมา จากสองต้องกลายเป็น 4 เพราะตกลงกันว่า เบอร์ดี้คูณสอง เพื่อนคนที่ตีขึ้นกรีนสองทีนั้นผมดาวน์เขาอยู่สามหลุม ส่วนอีกคนนั้นเรียบร้อยไปแล้ว แม้จะแก้ไขออกมาดี แต่ตีช็อตสามตกน้ำป๋อมแป๋มไปแล้ว ผมปลดได้ชัวร์ๆ ต้องไปชิงดำกันหลุมสุดท้าย

ผมดูเพื่อนที่ตีสองออน เขาต้องเล็งไปทางขวาของกรีน นับระยะประมาณสามคันธงจากหลุม น่าจะพัทท์เฉียดขอบๆ กรีน แล้วปล่อยให้ลูกมันไหลลงตามโค้ง ลงไปในแอ่งกรีน แต่ดูเพื่อนผมมันเล็งน้อยกว่าที่ผมกะเอาไว้ประมาณ 1 พัตเตอร์ แล้วปล่อยพัทท์ออกไป พอลูกเข้าโค้ง ทิ้งตัวลงก็ไหลพรวดลงเฉียดหลุมไปนิดเดียว แต่เพราะความแรงของทางลง ทำให้ลูกกอล์ฟไหลตกกรีนลงไปเลย สองออนแต่สามไม่ออน ห่ะ ห่ะ ห่ะ และพัทท์กลับมาไม่ลง ได้แค่พาร์ไป

ผมหันไปปรึกษากับแค้ดดี้สวาท “เอาแค่ไหนดีจ๊ะ”
“หนูว่า ขวาแค่ลูกเดียวก็น่าจะพอค่ะ”
ผมไม่ลังเลแล้ว ลูกเดียวก็ลูกเดียว พยายามให้หน้านิ่งๆ เอาไว้ แล้วปล่อยพัทท์ออกไป ลูกกอล์ฟสีขาวกลิ้งไปตามทางระยะแค่สามฟุต ลงหลุมไปสบายๆ
“เฮ.....ไม่ต้องเอาปี๊บคลุมหัวแล้ว” ผมบอกเพื่อนทั้งสองคน พลางหันไปทำตาหวานกับแค้ดดี้สาว

ระหว่างทางจากกรีนหลุม 17 ไปยังแท่นทีหลุม 18 ผมบอกแค้ดดี้สวาทว่า
“ฉันเสียดายจริงๆ” พูดค้างไว้แค่นั้นให้เธอต้องถาม
“เสียดายอะไรหรือคะ?” เธอถามจริงๆ เห็นป่าว
“ก็เสียดายที่เวลาที่เราได้พบนั้นกำลังจะจบลงแล้วน่ะซี” ไม่รู้ว่าลิเกเกินไปหรือเปล่านะ แต่พูดไปแล้วก็รู้สึกเขินปากเหมือนกัน ก็แหม อายุของผมกับอายุของเธอมันต่างกันไม่น้อยเลย ใจเองก็เกรงว่า เธอจะเรียกผมในใจว่า “นายเฒ่าหัวงู” ซึ่งเป็นการดูถูกกันอย่างยิ่ง เพราะที่จริงนั้น ผมน่ะ “หัวมังกร”ต่างหาก ผมยังพูดต่อว่า “เราน่าจะรู้จักกันมากกว่านี้นะ”
เธอยิ้มๆ ไม่พูดอะไร ไม่เห็นจะปากกล้าแบบตอนต้นเลย
ผมเลยบอกต่อว่า
“ถ้ายังไง ช่วยจดสกอร์เป็นเบอร์โทรศัพท์ของเธอก็จะดีไม่น้อย นะ”

เรามาต่อกันที่หลุม 18 หลุมสุดท้าย ผมตีดีทั้งสองช็อต ช็อตสองลูกตกบนกรีน แต่เพราะตามลม ลูกไม่หยุด เลยไปหลังกรีน อยู่ในรัฟ(อีกแล้ว) ชิพออกมาทำท่าดี แต่ลูกดันไหลไปอีกเพราะเป็นทางลง เลยไปตั้ง 5 ฟุตมั้ง ก็ไม่ไกลนักหรอก แต่ผมพัทท์ไม่ลงอีก สรุปแล้ว ทั้งวัน หาพาร์ไม่เจอเอาจริงๆ

เพื่อนทั้งสองคนก็ออกโบกี้เท่ากัน ผมเลยชนะเพื่อนคนหนึ่ง 1 พอยท์ รับเงินมา 10 บาทด้วยความปรีดายิ่ง ส่วนอีกคนเสมอกัน

ขณะที่เดินกลับไปที่รถกอล์ฟ ผมเตรียมน้ำที่ซื้อเอาไว้ หยิบขึ้นมาทำแกล้งดื่ม พอแม่สาวน้อยเผลอ ผมเลยเล่นสงกรานต์ด้วย เทน้ำเย็นๆ ลงไปเต็มหลัง เสียงร้องวี้ดว้าย กระตู้วู้ลั่นสนาม ผมหัวเราะชอบใจ เพื่อนๆ พากันเฮด้วยแต่ไม่ทันระวังตัว เพื่อนแค้ดดี้ของเธอแอบมาจากไหนไม่รู้ เอาน้ำเย็นมาทั้งกระติก เทลงบนหลังผมจนเปียกชุ่มไปทั้งเสื้อและกางเกง น้ำเย็นเจี๊ยบทำเอาสะดุ้งวาบๆ ร้องโวยวายลั่นไปเหมือนกัน

เพื่อนผมสองคนก็ไม่รอด โดนแม่สาวยื้อยุด เอาน้ำเย็นราดเสียจนชุ่ม เฮฮากันตามประสาหนุ่มสาวเอย

ก่อนจะลาจากกันด้วยความอาลัย แค้ดดี้สวาท ส่งบัตรประจำตัวของเธอให้ผมเอาไปหย่อนในตู้คะแนน แย่ตรงที่มีแค่สี่ช่อง คือ poor, fair, good และexcellent น่าจะมีอีกช่องเขียนว่า love you ผมจะหย่อนในช่องนี้แหละ และส่งสกอร์การ์ดให้ ผมพลิกดู เห็นเลขเรียงๆ กันอยู่บนหัวกระดาษ เริ่มต้นด้วยศูนย์ ตัวต่อไปก็ไม่ต้องดูแล้ว ดีใจเป็นนักหนา รีบยัดบัตรคะแนนใส่กระเป๋ากางเกงเปียกๆ ทันที

ทำธุระส่วนตัวเสร็จ เราไปเม้าท์กันต่อในห้องอาหาร ไม่รู้จะรีบไปไหน ผู้ชายก็ต้องบริหารปากเหมือนกันนะครับคุณสุภาพสตรี ใครบอกว่าผู้ชายนินทาไม่เป็น น้อยๆ หน่อยเลย เวลาผู้ชายเม้าท์ โทษที ผู้หญิงชิดซ้ายไปเลย มันจะมีแต่เรื่องที่ ผู้หญิงฟังไม่ได้ทั้งนั้น ไม่งั้นเรียกเสียงหัวเราะไม่ออก สงสัยผู้ชายทั้งโลกจะเหมือนกันหมด ตอนที่ผมเรียนอยู่เมืองนอก พวกฝรั่งก็เหมือนกัน ปากงี้ หยาบคายเป็นที่สุด เรื่องดีๆ พูดกันไม่ค่อยจะเป็น ผมก็ชอบฟัง แต่พูด......ไม่เป็นมั้ง ห่ะ ห่ะ ห่ะ (ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ)

ระหว่างทางกลับบ้าน ขณะที่กำลังขับรถ ผมล้วงเอาสกอร์การ์ดออกมาดู เห็นเบอร์โทร ด้วยลายมือหวานๆ เริ่มต้นด้วย 02 ตามด้วยเลข 7510944 ประมาณชานเมือง แต่ไม่รู้ที่ไหน คงประมาณแถวนี้มั้ง แล้วยัดลงกระเป๋าตามเดิมด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง

ค่ำๆ หลังอาหาร ดูทีวีไปพลาง ล้วงเอาเบอร์โทรศัพท์ออกมาดูอีกครั้ง หยิบโทรศัพท์บ้านอยู่ที่หัวเตียงออกมากด เบอร์ที่ปรากฏบนกระดาษสกอร์ เสียงเรียกดังสองสามครั้ง ตามด้วยเสียงหญิงสาวหวานแจ๋วว่า

“มูลนิธิร่วมกตัญญู สวัสดีค่ะ”
“หา........”

(จบแล้ว)

จากคุณ : thongprakai - [ 18 เม.ย. 51 10:11:30 ]