บ่ายแก่ๆวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมขับรถเก่าคันเก่งไปตามถนนรามอินทรา บ่ายหน้าไปยังซอยมัยลาภ โดยมีจุดหมายปลายทางคือสนาม Greenfield ที่พวกเรามีนัดหมายต้องลงแข่งฟุตบอลกัน
ซอยมัยลาภเป็นซอยเล็ก มีช่องจราจรให้รถวิ่งสวนกันได้ฝั่งละ 1 ช่อง ในช่วงต้นซอยจะเป็นชุมชน มีหมู่บ้าน ร้านค้าต่างๆอยู่มาก จึงเป็นธรรมดาที่จะมีผู้คนและรถราค่อนข้างหนาแน่น
ผมเลี้ยวซ้ายเข้าซอยมัยลาภตามรถเก๋งคันหน้าไปอย่างช้าๆ หลังจากเคลื่อนรถตามกันเข้าไปในซอยได้ประมาณ 100 เมตร ผมก็สังเกตเห็นคุณป้าคนหนึ่งกำลังเดินข้ามถนนมาจากฝั่งถนนด้านขวา โดยรถที่กำลังวิ่งสวนทางมาก็หยุดเพื่อให้คุณป้าข้ามถนนได้สะดวก และเมื่อคุณป้าเดินมาถึงเส้นแบ่งช่องถนนเพื่อรอจังหวะข้ามไปทางฝั่งซ้าย รถเก๋งคันที่อยู่ข้างหน้าผมก็ชะลอรถและหยุดนิ่ง ผมหยุดรถตามและนึกชมคนขับรถเก๋งคันข้างหน้าที่มีน้ำใจ ในขณะเดียวกัน เมื่อคุณป้าเห็นดังนั้นจึงค่อยๆก้าวเดินข้ามถนนผ่านหน้ารถคันข้างหน้าผมไป และเท่าที่เห็น คุณป้าพยายามที่จะก้าวเดินให้เร็วเท่าที่จะทำได้ด้วย
คุณป้าข้ามถนนมายังฝั่งซ้ายมือของผมโดยปลอดภัยและตั้งหลักได้เรียบร้อย ผมนึกดีใจที่ได้เห็นการแสดงน้ำใจให้กันของคนที่ไม่รู้จักกัน ในขณะที่ผมกำลังเตรียมเคลื่อนรถต่อไป ผมก็ได้เห็นภาพที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น
คุณป้าหันมายิ้มและยกมือไหว้ขอบคุณคนขับรถคันที่หยุดให้ เป็นการไหว้อย่างตั้งใจไหว้จริง ไม่ใช่ไหว้ปลกๆแบบขอไปที
ผมไม่รู้ว่าเจ้าของรถคันที่อยู่ข้างหน้าได้แสดงการตอบรับหรือไม่ อย่างไร เพราะมองไม่ถนัด
แต่ที่รู้แน่ๆก็คือ ภาพการแสดงน้ำใจและการขอบคุณกันในบ่ายวันนั้น เป็นภาพที่สวยงามเหลือเกิน ไม่น่าเชื่อว่า ภาพที่สวยงามและสร้างความสุขในใจได้อย่างนี้ ไม่จำเป็นต้องไปหาดูจากแกลเลอรี่ หรืองานแสดงศิลปะที่ไหน แต่หาได้จากชีวิตประจำวันของเรานี่เอง
จากคุณ :
น.หนึ่ง
- [
วันรัฐธรรมนูญ 23:49:33
]