ความคิดเห็นที่ 1 ผมเจอพี่ทองก่อน อุ๊ยไม่ใช่.... ผมมาเป็นคนแรกครับ จากคุณ : Eddy_DT_545 - [ 23 ม.ค. 52 01:02:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (มาต่อเลยครับ) เราต่างก็รู้ว่าสนามกอล์ฟ 18 หลุม กำหนดค่ามาตรฐานไว้จะ 72 หรือเท่าไรก็สุดแท้แต่ แต่ละหลุม สมมติว่าเป็นพาร์ 4 จะประมาณให้นักกอล์ฟตีขึ้นกรีนได้ตามกำหนดคือ 2 ครั้ง และพัทท์สองครั้ง จึงได้พาร์ แปลว่า ตลอด 18 หลุม เราต้องไม้พัทท์ทั้ง 18 หลุม ในขณะที่ไม้หรือเหล็กอื่นๆ จำนวนครั้งการใช้จะลดหลั่นกันลงไป ก็คือใช้ไม้พัทท์บ่อยครั้งที่สุด เช่นนี้แล้ว ไม้พัทท์จึงน่าจะเป็นไม้ที่เราควรฝึกฝนมากที่สุดถึงจะถูก จริงไหมครับ     ผมรู้จักนักกอล์ฟผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง แต่ละคราวที่ผมไปเล่นกอล์ฟ ผมจะเห็นท่านยืนซ้อมพัทท์แทบทุกครั้ง แต่ไม่เคยเห็นท่านซ้อมสวิงเลยสักครั้ง ผมไม่ได้ถามว่าทำไม แต่พอเดาได้จากการที่เคยเล่นด้วยกัน แม้ท่านจะตีไม่ได้ระยะมากมายนัก เรียกว่าสมฐานะ สมวัย ที่ผิดพลาดมีอยู่ประปรายอย่างที่เราเป็นกัน แต่เมื่อขึ้นกรีนพัทท์แล้ว จะบอกว่าไม่เป็นรองใครยังพอจะกล่าวได้เต็มปาก เชื่อได้เลยว่า นั่นคือผลจากการซ้อมพัทท์     เพราะการซ้อมพัทท์ แม้เราจะชอบหรือถนัดตั้งท่าการพัทท์ผิดแผกไปจากชาวบ้านเขาบ้างก็ตาม เมื่อเวลาที่คุณซ้อม ผมเชื่อว่า คุณคงไม่ได้ซ้อมไปส่งเดชแน่ สมมติว่าซ้อมพัทท์ลูกระยะสามฟุต แต่พัทท์เท่าไหร่ก็ได้แค่ลงลูกไม่ลงลูก ไม่ใช่ลงทั้งสิบลูก หรือน้อยกว่านั้นนิดหน่อยก็ยังดี ผมเชื่อว่า คุณต้องคิดหาทางแก้ไขตัวเอง ทำยังไงถึงจะพัทท์ลูกระยะนั้นให้ลูกลงหลุมมากกว่านั้น ถ้าเป็นไปได้ พัทท์ลงหลุมทั้งสิบลูกเลยจะดีมาก     และผมก็เชื่อต่อไปว่า เมื่อคุณเริ่มปรับ แก้ไขการพัทท์ของตัวเอง จำนวนลูกที่คุณจะพัทท์ลงหลุมจะต้องมากขึ้นเรื่อยๆ จนอาจจะพัทท์ลงทั้งสิบลูกก็ได้ เพราะคุณเริ่มหาทางเจอ เมื่อหาทางเจอแล้วก็ต้องหมั่นเดินบ่อยหน่อยสิครับจะได้ชินหนทาง ในทำนองตรงกันข้าม หากคุณไม่ซ้อมเลย อย่าว่าแต่หาทางเจอเลย ตัวเองหลงอยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้ แล้วจะพัทท์ลูกให้ตรงได้ ผมว่า คิดและหวังได้ แต่อย่าบอกใครเชียว คนเขาจะหัวเราะเอา     ถ้าถามผมว่า ผมเองเคยซ้อมพัทท์บ้างหรือไม่ ตอบตรงๆ ได้เลยครับว่า ประมาณสี่ห้าปีหรือกว่านั้นต่อหนึ่งหน ไม่ต้องถามต่อแล้วล่ะครับว่า ผมพัทท์ดีไหม บอกได้เลยครับว่า ไม่ดี แม้ผมจะเป็นคนที่เล่นลูกสั้นอื่นค่อนข้างดีก็ตาม ไม่ได้โม้ โม้ไปจะมีประโยชน์อะไร เพราะจากที่เคยเก็บสถิติของตัวเอง ปรากฏผลดังนี้ครับคือ     ในการเล่น 18 หลุม ผมจะสามารถตีขึ้นกรีนตามกำหนดได้เฉลี่ยประมาณ 2 ถึง 3 หลุมเท่านั้น วันไหนที่ตีดีกว่านั้นแต่อย่างมากก็ไม่เกินสิบหลุมแน่ ที่เหลืออีก 15 ถึง 16 หลุม ผมจำเป็นต้องแก้ไขด้วยการเล่นลูกระยะสั้นๆ รวมถึงลูกในทราย เพื่อทำพาร์ให้ได้ นั่นหมายความว่า ผมต้องสร้างโอกาสให้กับตัวเอง เพื่อให้ตัวเองเล่นลูกที่ซ้อมน้อยที่สุด คือลูกพัทท์ ให้เล่นง่ายที่สุด     ดังนั้น ในวันที่ผมพัทท์ดี ผมจะทำแค่ 11 ถึง 12 พัทท์ต่อ 9 หลุมเท่านั้น นั่นหมายถึงบางลูกที่ชิพเข้าไปแล้วไม่ต้องพัทท์ หรือลงหลุมไปเลยก็มี และร้อยละ 70 หรือกว่านั้นจะเป็นการพัทท์ลูกระยะต่ำกว่า 5 ฟุตลงมา แต่อย่างที่ผมบอกแหละว่า ฝีมือการพัทท์ของผมมีวันเลว และมากกว่าวันพัทท์ดีมากเสียด้วย ทั้งที่เล่นลูกสั้นอื่นดี ยังเกินได้ถึงรอบ 9 หลุมละ 8 หรือ 9 อยู่เป็นประจำ ก็เพราะลูก 3 หรือ 4 ฟุตนี่แหละที่เป็นพิษขึ้นมา และเป็นพิษอยู่เป็นประจำ บางครั้งผมพัทท์ลูกระยะสามฟุตไม่ลงประมาณ 5 หรือ 6 หลุมติดๆ กัน     แต่เนื่องจาก แรงบันดาลใจในการเล่นกอล์ฟของผมลดลงไปมาก ก็เล่นมาตั้งเกือบสามสิบปีแล้ว และไม่ได้ยึดเอากอล์ฟเป็นสรณะอีกแล้ว ผมเลยสนุกสนานกับเกมไปได้เรื่อยๆ ไม่ว่าผลจะออกมาเช่นไรก็ตาม แต่ผมไม่ใช่คุณ ผมเชื่อว่า มีนักกอล์ฟอีกเป็นไม่รู้กี่ล้านที่คาดหวังเอากับกอล์ฟอยู่ เห็นว่ากอล์ฟเป็นกีฬาท้าทาย หากยังเป็นเช่นนี้อยู่ ผมแนะนำว่า ลองซ้อมลูกพัทท์สักอาทิตย์ละแค่สองวันก็พอ แล้วคุณจะเห็นว่า ยมขมที่กล้ำกลืนอยู่บ่อยๆ จะกลายเป็นน้ำหวานอย่างไม่น่าเชื่อ     โดยเฉพาะบรรดามืออาชีพทั้งหลาย เมื่อคิดจะยึดเป็นอาชีพแล้ว มันแปลว่าปากท้องของคุณและอาจมีคนอื่นๆ อีกเยอะแยะภายใต้อาณัติของคุณกำลังฝากอยู่กับการซ้อมพัทท์ที่ผมกำลังพูดถึงอยู่นี้ แล้วคุณถึงจะไปถึงดวงดาว ที่แม้จะดูว่าเล็กกว่าดวงจันทร์ แต่จริงๆ แล้วอาจใหญ่กว่าพระอาทิตย์ก็เป็นได้อย่างแน่นอน ที่กล้ากล่าวถึงขนาดนี้ คือถือว่า นี่ผมบังอาจสอนโปรฯ เชียวนะ เพราะผมเคยถามโปรฯ หลายคน บอกชื่อไปก็ต้องร้องอ๋อ ปรากฏว่า มีเพียงร้อยละสิบเท่านั้นที่บอกว่า ซ้อมอยู่เสมอทุกวัน นอกนั้นน้อยกว่านั้นลงไปเรื่อยๆ จนถึงไม่เคยซ้อมก็มี ดังนั้น เมื่อเลี้ยงปากท้องด้วยกอล์ฟไม่ได้ มันก็ต้องหาวิธีการอื่น ซึ่งไม่จำเป็นต้องนำมากล่าว ณ ที่นี้ เอาเป็นว่า รู้ๆ กันก็แล้วกัน (โปรดติดตามต่อนะครับ) จากคุณ : thongprakai - [ 23 ม.ค. 52 01:06:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมเจอคุณ Eddy ก่อน อุ๊ย! ใช่สินะ ก็หล่อออกขนาดนี้ อิอิ จากคุณ : thongprakai - [ 23 ม.ค. 52 01:08:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รอติดตามอยู่ครับผม จากคุณ : ภสุ - [ 23 ม.ค. 52 01:09:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เจอทีหลัง แต่ผมก็ยังได้เจอ อิอิ.. ติดตามอ่านอยู่ ขอบคุณมากครับ จากคุณ : มีคนเจอผมก่อนแล้ว (electone) - [ 23 ม.ค. 52 01:23:56 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามารอเอาวิชาความรู้ด้วยคนค่ะ จากคุณ : bogybogy - [ 23 ม.ค. 52 01:24:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาปูเสื่อจองที่ก่อน  แล้วก็ไปนอนล่ะ พรุ่งนี้สายๆ จะมาอ่านนะคะ  ราตรีสวัสดีค่ะ ป.ล.  อยากไปเล่นสามพรานจังเลยจ้ะ...ป๋าทอง จากคุณ : ปูนิ่ม-อบพริกเกลือ - [ 23 ม.ค. 52 01:25:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ว่าจะเข้านอน จ๊ะเอ๋กับป้าปู เลยต้อง say goodnight ก่อน แล้วจะพาไปสามพรานนะจ๊ะ....ป้าปูจ๋า หนู bogy จ๋า รอน่ะรอได้ แต่วิชาความรู้จะได้หรือเปล่าไม่รู้ด้วยนะ.....แต่ถ้ารอผมล่ะก็....เอ่อ ขอถามคนที่บ้านก่อนนะ 55 เจออะไรครับคุณ elec...... ผมกำลังจะเข้านอนครับคุณภสุ จะตามผมเข้านอนด้วยหรือเปล่า.....อย่าล้อเล่นน่า....ยิ่งตอนนี้ใจไม่ดีอยู่..... จากคุณ : thongprakai - [ 23 ม.ค. 52 01:33:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ติดตามอยู่ครับพี่ทอง จากคุณ : Mulligan - [ 23 ม.ค. 52 02:44:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ง่วงแล้วค๊าบบบ จากคุณ : fiat_fiat - [ 23 ม.ค. 52 03:23:24 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตื่นแล้วครับ พี่ทอง อิ อิ. จากคุณ : pigtt (sabella) - [ 23 ม.ค. 52 07:15:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มารอแล้วครับ ครู จากคุณ : Maybe (Maybe not) (Timshel) - [ 23 ม.ค. 52 07:45:11 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาครับ  ปูเสื่อรอเลยครับ จากคุณ : Gadget - [ 23 ม.ค. 52 08:09:19 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ..แถวหน้า นั่งลงหน่อยครับ อย่าบังดิ ผมมองคุณครูไม่เห็นน่ะ คุณครูครับ ขอเสียงดังหน่อยครับ.... จากคุณ : พี่ทอมครับ (Pita) - [ 23 ม.ค. 52 08:11:49 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แวะมาสวัสดีตอนสายครับ มาเก็บความรู้ อาทิตย์ก่อน พาร์ 5 - 606 หลา 4 ออน + 4 พัทท์ เศร้า.... วันเสาร์ที่ผ่านมา พาร์ 3 209 หลา กับ 200 หลา 1 ออน + 3 พัทท์ ทั้งสองหลุม คุณครูทอง ช่วยทีครับ ขอบคุณ **แก้ไข** แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 52 08:33:15 จากคุณ : s.มี-บุญ - [ 23 ม.ค. 52 08:31:52 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ถึงจะเจอทีหลังแต่ก็ไม่ได้หมายความว่ารักน้อยไปกว่าคนที่เจอก่อน... เรื่องโปรด กับ คนโปรดในดวงใจ...ไม่ติดตามได้อย่างไร... เมื่อไหร่ผมจะพัตต์เก่งเหมือนคนอื่นซะทีน๊า... ซ้อมๆๆๆๆๆๆ ซ้อมแต่บนพรมพอเจอหญ้าจริงๆ แทบจะรู้สึกเหมือนว่าไม่เคยซ้อมมาก่อนเลยนะครับพี่... จากคุณ : ผมชื่อต้น - [ 23 ม.ค. 52 08:41:57 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณครับพี่ทองประกาย พี่พูดถึงแรงบันดาลใจในการเล่นกอล์ฟ ผมเองก็เล่นมานานมากแล้วเหมือนกันครับ มันก็มีมอดลงบ้างเหมือนกัน แต่มันก็มาลุกโชนอีกครั้งตอนได้รู้จักกับ 1000TiPS แต่ก็นั่นอีกแหละครับ มันก็ยังมอดลงได้อีก ตอนนี้เลยต้องหาแรงบันดาลใจใหม่ เพิ่งจะได้ไม้กอล์ฟใหม่อีกหลายชิ้น และกำลังจะตั้งใจเรียกระยะสมัยหนุ่มๆกลับมา ทำยาก แต่มันเป็นแรงบันดาลใจให้ผมกลับมาเข้าสนามไดรฟ์อีกครั้งครับ รออ่านต่อนะครับ จากคุณ : GumpzZ - [ 23 ม.ค. 52 08:44:39 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ไม่พลาดมาหาความรู้อีกเช่นเคยครับ ช่วงนี้ยิ่งมึนๆ กับการพัตต์อยู่ ประมาณว่าเพิ่งเริ่มหัดใส่แว่นตีกอล์ฟ ตอนแรกว่าปรับสภาพเวลาสวิงเนี่ยยากแล้ว ปรากฎว่าพัตต์ยากกว่าอีก ช่วงนี้เลยสามพัตต์กระจาย พัตต์ใกล้ๆ ไม่แตะหลุมประจำเลยอะ เง้อ จากคุณ : Thirdwave - [ 23 ม.ค. 52 09:04:20 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เวลาซ้อมนี่ น้องพ้ทท์ นี่ ดีกับผมมากๆเลย แต่เวลาจริงๆนี่สิ เธอช่างเป็นคนที่ขี้งอน สมกับเป็น art ตัวแม่จริงๆ รออ่านต่อนะครับ พี่ทอง...... จากคุณ : Noncha - [ 23 ม.ค. 52 09:28:29 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มีใครมีอาการนี้บ้าง   - วันไหนตีไม่ดี คือ Driver ก็ไม่ตรง เลี้ยวไปเลี้ยวมา  เหล็กก็ไม่ออน ตีไม่ตรง ตีไม่ได้ตามระยะ ท็อปบ้าง ฉึกบ้าง แต่สกอร์ก็ออกมาไม่น่าเกลียดอะไร แถมบางทีสกอร์ออกมาดีด้วยซ้ำ - วันไหนตีดี คือลูกเดินทางดี  Driver ตีได้ดั่งใจ เหล็กก็ตี Regular ออนเยอะ แต่สกอร์ดันออกมาไม่ดีเท่าไหร่ หรือไม่ถึงกับดีมาก    คนส่วนใหญ่ที่มีอาการนี้  จะ Handicap อยู่ประมาณ 7-15 เรียกว่า Mid-low Handicap.. คือวันไหนตีไม่ดี เรียกว่าหงุดหงิดเลย แต่ สกอร์ก็ออกมาประมาณ 85-89หรือ 80ต้นๆด้วยซ้ำ  แต่วันไหนตีดีเรียกว่าตีไปยิ้มไป เพื่อนในก๊วนชม " สวย หรือ good shot" ตลอดทาง แต่สกอร์ดันออกมา 80-85  เต็มที่ก็ 78-79 ก็เพราะเรื่องพัตต์นี่แหละ ที่ทำให้สกอร์ไม่เข้าไปใกล้Square par แต่มือระดับ Mid-low นี้จะมีลูกสั้นที่ค่อนข้างดี เวลาตีลูกเดินทางเสีย แต่สกอร์ไม่ถึงกับเสียหายอะไร อาศัยเล่นลูกสั้นเข้าใจเหลือพัตต์สั้นๆทำพาร์ได้บ่อย หรือออกโบกี้ไม่ได้เสียหายอะไร หรือเสียหายจริงๆออก Double ก็แค่หลุม สองหลุม  แต่พอวันไหนตีดีมาก สกอร์กลับไม่ดีมาก เพราะ พัตต์ สามพัตต์บ้าง หรือทำ 2 พัตต์เก็บพาร์ไปเรื่อย แต่18 หลุมมันต้องมีบางหลุมตีไม่ดีบ้าง สกอร์ก็เลยหลุดบ้าง ทำให้ตีไม่เข้าใกล้ square par  ถึงแม้18 หลุมบางทีตี regular ออน 14-15 หลุมเลย แต่ก็ได้แค่ 1-2 เบอร์ดี้ หรือไม่ได้เลย เพราะพัตต์ไม่ดี    เห็นด้วยครับว่าพัตต์สำคัญจริงๆ  ความแตกต่างระหว่าง มือซิงเกิ้ล พวก แฮนดิแคป 1-4 กับ 7-9 ส่วนใหญ่แตกต่างกันที่พัตต์  และที่เห็นอีกอย่างคือ พวกเหล็กยาว หรือ fairway woods หรือ Utility   ลองให้พวกมือซิงเกิ้ลต่ำๆ กับ มือซิงเกิ้ลสูงๆ ตีหมุด ระยะ 7200 ขึ้นไป สกอร์ของมือซิงเกิ้ลต่ำ จะเพิ่มนิดหน่อย อาจจะกลายเป็น 70ปลายๆ หรือ 80ต้นๆ  แต่สกอร์ของพวกซิงเกิ้ลปลายๆ จะตี90กว่าบ่อยๆ  เพราะเรื่องขึ้นกรีนที่ไกลขึ้น และต้องพัตต์ save จากระยะที่ไกลขึ้น     ตามความเห็นของผมคือ ถ้าแฮนดิแคปมากกว่า 18 ขึ้นไป ควรซ้อมไดร์ฟให้เยอะๆเข้าไว้ เพราะลูกเดินทางสำคัญมากกว่าลูกพัตต์ เพราะถ้าคุณตีได้ดี คุณก็มีโอกาสไปลุ้นพัตต์ เบอร์ดี้หรือเก็บพาร์ ทำให้คุณตั้งใจที่จะพัตต์มัน  แต่ถ้าเริ่มต้นห่วย ลูกเดินทางห่วย ตีตกน้ำ เข้าป่า ท็อป ฉึก แชงค์ เวลาขึ้นกรีน แทบจะไม่อ่านไลน์ ไม่สนslope พัตต์ให้จบๆไป เพราะพัตต์เพื่อ double หรือ พัตต์เพื่อ triple ก็ไม่มีอารมณ์อยากที่จะตั้งใจพัตต์หรอก   แต่ถ้า Handicap ต่ำกว่า 18 ลงมา เน้นซ้อมพัตต์ให้เยอะที่สุดครับ จากคุณ : PTom - [ 23 ม.ค. 52 09:37:05 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาเข้าห้องสาย ขอโทษด้วยครับ ... จะรีบตามให้ทันครับ จากคุณ : พ่อภูวัน - [ 23 ม.ค. 52 09:40:39 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาแล้วครับอาจารย์ จากคุณ : อ๋ำ เดลี่ - [ 23 ม.ค. 52 09:53:33 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เป็นเรื่องที่ลึกซึ้งมากกว่าวิชา Physic มีเหลี่ยมมุมให้คิดมากกว่าตรีโกณมิติ และมีความรู้สึกมาเกี่ยวข้องมากมาย รวมทั้งจิตใจด้วย เห็นตัวอย่างจากกัปตันในวันที่ได้ออกรอบด้วยกันครั้งแรกที่นารายณ์ ได้อะไรไปเยอะมากกว่าค่ากรีนฟี และ ป๊อยที่เสียไป รอฟังจากพี่ทองอีกหนึ่งคน เพื่อ เติมเต็ม หัวสมองผมครับ จากคุณ : fastserve - [ 23 ม.ค. 52 10:01:14 ]

ความคิดเห็นที่ 24 รอเรื่องนี้อยู่นานเลยครับพี่ทอง โดยเฉพาะพัตระยะ 3 ฟุตนี่ ไม่ว่าจะพัตลงหรือไม่ จะรู้สึกเหนื่อยมากกว่าเล่นช๊อตอื่นๆทุกครั้งเลยครับ ทุกวันนี้เวลาพัตลง ต้องหันหน้ามองแค๊ดดี้แล้วถอนหายใจแรงๆ ก็ลงแบบควงสว่านมั่ง ลงข้างหลุมมั่ง เล็งขวาดันพัตตบแต่ด้วยความแรงก็ยังลง แต่ก็ตกใจที่ลงครับ นึกถึงตอนนั้นเหนื่อยขึ้นมาเลย รอฟังต่อดีกว่าครับ จากคุณ : Bank11 - [ 23 ม.ค. 52 10:14:53 ]

ความคิดเห็นที่ 25 หวัดดีครับ ว่าแล้วก็ขออนุญาตไปซ้อมพัตก่อนนะครับ จากคุณ : leowood - [ 23 ม.ค. 52 10:16:32 ]

ความคิดเห็นที่ 26 มาดูครับ จากคุณ : w.kriengkrai - [ 23 ม.ค. 52 10:20:26 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ดีใจจัง ที่เห็นพี่ทองประกายกลับมาเขียนบทความให้ความรู้อีกครั้ง หลังจากที่หายไปนาน ทุกๆ บทความของพี่ทองฯ มีประโยชน์มากเลยครับ รออ่านครับ ถ้าเจอพี่ทองฯ เมื่อไหร่ ว่าจะขอลายเซ็นพี่ทองครับ ขอลายเซ็นบนเช็คเปล่าได้ไหมครับ ล้อเล่นครับ จากคุณ : เตร็ดเตร่ - [ 23 ม.ค. 52 10:29:02 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ระหว่างที่รอท่านอาจารย์ทอง ต้องแอบๆคุยกันในห้องหน่อย    ท่านกัปตันก็เป็นบุคคลในดวงใจผมเรื่องนัองพัทนี้ด้วยครับ เคยหลังไมค์คุยกัน พี่ท่านใช้พัตเตอร์หลากแบบ หลายยี่ห้อ ปรับๆซ้อมๆก่อนออกรอบหน่อยก็ไม่มีปัญหาแล้ว  เทพจริงๆครับพี่น้อง จากคุณ : Gadget - [ 23 ม.ค. 52 10:36:55 ]

ความคิดเห็นที่ 29 พี่ทองฯ มาเพรียบพร้อม กับเรื่องราวและสาระที่น่าติดตามอย่างยิ่ง ขอบคุณครับ... รออ่านต่อ... ส่วนกัปตันของเรานะ ฝึกถึงขั้นเอากิ่งไม้มาแทนพัตเตอร์ได้แล้ว.... ....เทพไปป่าวนี่..... จากคุณ : คุณดึก - [ 23 ม.ค. 52 10:55:53 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เท่าที่ทราบมากัปตันเรากำลังสร้างแรงจูงใจในการฝึกซ้อมระดับสูง... ถึงขนาดใช้จิตในการบังคับให้ลูกวิ่งลงหลุมโดยไม่ต้องใช้พัตต์เตอร์แล้วครับ... จากคุณ : ผมชื่อต้น - [ 23 ม.ค. 52 11:09:14 ]

ความคิดเห็นที่ 31 แล้วได้ยินว่าท่านกัปตันกัมส์ ฝึกถึงขั้นเอาใบหญ้าแฝกมาแทนไดว์ฟเวอร์ได้สำเร็จแล้วครับ กำลังฝึกเอาหญ้าเบอร์มิวด้ามาใช้แทน wedge อยู่ครับ ปล. เผอิญสนามกอล์ฟไม่ค่อยปลูกหญ้าแฝก เลยอดเห็นเป็นบุญตา จากคุณ : เตร็ดเตร่ - [ 23 ม.ค. 52 11:19:56 ]

ความคิดเห็นที่ 32 นั่นสิครับ ทำไมซ้อมบนพรมมันลงเป็นว่าเล่น แต่พอพัตต์บนหญ้าแบบที่ผมคิดว่าไม่มีความกดดันแต่มันพัตต์ไม่ค่อยจะลงเลย จากคุณ : Devil_Wear_Callaway - [ 23 ม.ค. 52 11:29:47 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ^______________^ จากคุณ : น้องหนิม - [ 23 ม.ค. 52 11:38:29 ]

ความคิดเห็นที่ 34 สวัสดีครับอาจารย์ทอง ผมก็แอบอ่านบทความของอาจารย์มานานแล้ว จากคุณ : dan mario (dan mario) - [ 23 ม.ค. 52 12:08:33 ]

ความคิดเห็นที่ 35 Drive for show Putt for doe ไง.......... ขอบคุณครับ ข้อมูลดีๆ จากคุณ : Mowerman - [ 23 ม.ค. 52 12:28:30 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอนั่งฟังด้วยคนครับพี่ทองฯ จากคุณ : ลุงแก่ (skavee) - [ 23 ม.ค. 52 12:41:40 ]

ความคิดเห็นที่ 37 สวัสดีครับ รออ่านต่อนะครับพี่ จากคุณ : คุณไมล์ - [ 23 ม.ค. 52 12:50:11 ]

ความคิดเห็นที่ 38 สวัสดีก๊าบ...... ให้ว่องหน่อยนะก๊าบพี่ จากคุณ : jita - [ 23 ม.ค. 52 20:38:41 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ต้องขออภัยอย่างสูง ที่มาช้าเหลือเกิน เผอิญวันนี้งานเยอะมากทั้งวัน ก็เลยไม่มีเวลาเขียนต่อ แล้วเมื่อเย็นนี้ไม่รู้เป็นอะไร รถทำไมถึงติ๊ดติด ก็ออกจากที่ทำงานแถวต้นๆ สุขุมวิท ตอนประมาณ 6 โมงเย็น ถึงบ้านที่ราชเทวี 2 ทุ่มพอดี ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง ผมล่ะแทบคลั่ง เพราะปวดฉี่เต็มฟัด ทำให้ต้องประเมินตัวเองและสภาพการจราจรให้ดีว่าจะอั้นถึงบ้านไหวหรือเปล่า ปรากฏว่า ถึงประมาณเพลินจิต ไม่ไหวแล้วเฟ้ย ต้องหาทางปลดทุข์สักหน่อย แล้วจะทำไงดีล่ะ เหลียวซ้ายแลขวา เห็นอุปปรณ์สองอย่างในรถที่พอจะเป็นประโยชน์ หนึ่งคือกระโถน ปากกว้างเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 8 นิ้ว มีส่วนลึก ส่วนหนาเป็นทรงกระโถน รู้สึกว่า จากในท่านั่งหลังพวงมาลัย จะแอ่นได้ก็นิดหน่อย ถ้าใช้กระโถนต้องตะแคง ฉี่ลงตรงๆ ไม่ได้ เพราะความยาวไม่พอ ถ้ากระโถนต้องตะแคงก็กลัวรับน้ำไม่หมด จึงหันไปใช้อุปกรณ์อีกอย่าง ที่ได้มาจากการซื้อของที่ร้าน บูทส์ เป็นถุงกระดาษก๊อบแก๊บขนาดกำลังเหมาะ และอ่อนยวบยาบตามแต่ใจจะปรารถนา เหลียวซ้ายแลขวา ไม่มีใครสนใจเรา รถเมล์ข้างๆ ก็ไม่มี จึงรีบรูดซิบ จัดการปลดทุกข์ตรงที่นั่งคนขับนั้นเอง เสร็จแล้วมัดปากถุงให้แน่น ระวังอย่าให้กระฉอกเท่านั้น เป็นเสร็จพิธี.....เฮ้อ..... รถในกทม.มันเยอะนะครับ ผมไม่ได้เตรียมคอมฟอร์ทเอาไว้ มีแต่กระโถนลายคราม เอาไว้ทิ้งขยะในรถ ไม่ได้เอาไว้สำหรับฉี่ เพราะรูปทรงสันฐานมันไม่สะดวก ดังนั้น การมีถุงก๊อบแก๊บเอาไว้ในรถย่อมคลายกังวลได้เปาะหนึ่ง พอถึงบ้านก็ส่งถุงให้ภรรยา บอกว่าฉันเอามาฝาก เป็นผลผลิตของฉันเอง ภรรยารับไปดู ทำหน้างงๆ ถามว่าอะไร ผมก็ตอบว่า "น้ำนี้นั้นไซ้รคือ ปัสสาวะธรรมดาๆ" จากคุณ : thongprakai - [ 23 ม.ค. 52 20:53:53 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ร่วมลงชื่อด้วยคนครับ ไม่ค่อยได้โพส เดี๋ยวหมดสภาพสมาชิก จากคุณ : Goffie - [ 23 ม.ค. 52 21:10:20 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ลงชื่อแล้วค่อยขึ้นไปอ่าน ลงมาเห็น คห.39 555 ผมเองก็เป็นบ่อยครับ เวลารถติดๆ แต่ไม่ค่อยมีปัญหาเพราะกินน้ำเยอะขวดน้ำในรถจึงเยอะเป็นธรรมดา ผมอาศัยพวกมันนี่แหละครับ ใส่ปัสสาวะธรรมดา เช่นกัน ช่วงหลังใช้ไม่ได้เพราะเปลี่ยนรถ แล้วดันเป็นฟิลม์ใส ไม่กล้าทำ กลัวข้อหาอนาจาร ต้องไปปล่อยปัสสาวะธรรมดา ที่สน.อีกกระทง 555 จากคุณ : Goffie - [ 23 ม.ค. 52 21:26:25 ]

ความคิดเห็นที่ 42 รถผมกระจกใส หาใส่ฟิล์มไม่ แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ นี่ยังดีนะครับคุณก๊อฟฟี่ ถ้าเกิดมีหญิงสาวนั่งมาในรถด้วย แล้วจะทำยังงายยยยยย..... จากคุณ : thongprakai - [ 23 ม.ค. 52 21:32:26 ]

ความคิดเห็นที่ 43 กลับมาแล้วค่ะ... มารายงานตัวก่อน เกรงว่าจะตกหล่น จากคุณ : แฟนคลับ... (** ordinarygirl **) - [ 24 ม.ค. 52 04:09:02 ]

ความคิดเห็นที่ 44 (มาก่อนไก่โห่เลยครับ เมื่อคืนเพลียมาก แก่แล้วก็อย่างนี้แหละครับ อิอิ) การพัทท์เป็นเรื่องของปัจเจกบุคคล ที่มีความเป็นเอกลักษณ์ของแต่ละคนหรือเปล่าเป็นคำถามที่น่าสนใจ เราอาจเห็นท่าทางในการสวิงของแต่ละคนที่เห็นแต่ไกลก็บอกได้เลยว่า นั่นไง ประหยัด มากแสง หรือ ถาวร วิรัตน์จันทร์ ท่าทางในการตั้งท่าพัทท์ของแต่ละคนก็เช่นกัน คือเหมือนลายนิ้วมือที่ไม่มีใครที่ซ้ำกัน บางทีท่าทางของคุณอาจจะประหลาดจนหาดูที่ไหนไม่ได้ ไม่มีอยู่ในตำรา แต่อาจพัทท์ได้ผลดีเสมอก็ได้ ซึ่งผมเคยสังเกตดูนักกอล์ฟหลายต่อหลายคนที่พัทท์ดีๆ ว่าแต่ละคนมีอะไรที่คล้ายคลึงกันบ้าง รวมถึงการได้สอบถาม พูดคุย ทำให้บอกได้ว่า มีหลายอย่างที่ไม่หลุดออกไปจากหลักเกณฑ์ที่บรรดาโปรฯ เคยเขียนเอาไว้ ทำให้พอสรุปได้ว่า นักกอล์ฟที่พัทท์ดีๆ นั้นต่างมีมาตรฐานบางอย่างที่สามารถกำหนดเป็นแนวทางชัดเจนได้  ไม่ว่าคุณจะตั้งท่าพัทท์ท่าไหนก็ตาม     สองสัปดาห์ก่อน เพื่อนสตรีกึ่งชายรุ่นน้องของผมคนหนึ่ง ถือแต้มต่อ 6 ของสโมสรหนึ่ง เธอชนะเลิศรายการแข่งขันภายในสโมสรแห่งนั้น เรียกว่าเป็นรายการใหญ่ของสตรี เขาเรียกว่า คลับ แชมเปี้ยน แปลว่า ข้าน่ะแน่กว่าใคร ซึ่งเธอเคยชนะรายการนี้มาบ้างแล้ว แต่ผมจำไม่ได้ว่ากี่ครั้ง ทั้งที่อายุถึงเลข 4 นำหน้าแล้วก็ตาม     ที่น่าตื่นเต้นก็คือ มันเป็นการดวลกันในหลุมสุดท้าย ระหว่างสองสตรีสองนาง อีกนางหนึ่งนั้นถือแต้มต่อ 6 เท่ากัน เรียกว่าสูสีคู่คี่กันชนิดที่เบียดกันจนไฟลุก    การแข่งขันมีทั้งสิ้นสามวัน แบบสโตรคเพลย์ และมีผู้เข้าร่วมการแข่งขันจำนวนไม่น้อย (ผมไม่ได้ดูว่ามีทั้งหมดกี่คน) ต่างขับเคี่ยวกันมาอย่างดุเดือดเลือดพล่าน ผลัดกันนำในแต่ละวัน พวกที่ทนแรงเสียดทานไม่ไหวต่างหลุดกันไปทีละคนสองคน จนกระทั่งถึงวันสุดท้าย หลุมสุดท้าย     คู่ต่อสู้ของเธอสามารถตีขึ้นกรีนได้ตามกำหนดคือ 2 ออนกรีน แต่ระยะค่อนข้างไกลเพราะลูกอยู่ด้านหน้ากรีน แต่ธงปักอยู่ด้านหลัง ถ้าให้กะด้วยสายตา ผมว่าน่าจะประมาณสัก 20 ก้าวขึ้นไปได้กระมัง แต่ช็อตสองของเพื่อนผมนั้นอยู่ก่อนถึงกรีนเล็กน้อย ต้องชิพเข้าไป     การแข่งขันจึงเป็นการตัดสินกันด้วยฝีมือการเล่นลูกสั้น คือช็อตที่สาม และสี่ หรืออาจจะมีห้าก็ได้ ใครจะรู้ ซึ่งหากทำคะแนนออกมาเท่ากันในหลุมสุดท้ายนี้ ทั้งคู่จะต้องออกเล่น play off ที่เรียกว่า sudden death     ผมว่าถ้าเป็นผมตอนนั้น อาจฉี่ราดกางเกงด้วยความตื่นเต้นก็เป็นไปได้ เพราะคนมุงดูรอบกรีนเป็นสิบๆ ทั้งแค้ดดี้และนักกอล์ฟ บ้างจับพนันขันต่อกันดูวุ่นวาย บ้างวิจารณ์กันใหญ่ว่าจะต้องให้ไลน์นั้นไลน์นี้ ต้องพัทท์อย่างนั้นอย่างนี้ ผมฟังจนเอียน ปีนขึ้นกะไดขึ้นบนหลังคาของคลับเฮ้าส์ ยืนดูคนเดียว รับลมเย็นๆ สบายใจและเห็นชัดดี     ธงปักอยู่หลังกรีน แอบอยู่หลังบังเกอร์ทรายทางขวา กรีนด้านซ้ายเทลงขวาเล็กน้อย และลาดลงไปด้านหลังอีก เฉพาะมุมด้านขวาหลังของกรีนนั้น ลักษณะของกรีนส่วนนั้นจึงเหมือนหลังตะพาบน้ำ คือไม่โค้งมากเหมือนหลังเต่า พื้นที่กรีนนอกเหนือจากนี้ไม่มีอะไรพิสดาร นอกจากความเอียงของกรีนจากซ้ายไปขวาไม่มากนัก ที่สำคัญกว่าน่าจะเป็นที่ลักษณะของหญ้า เพราะกรีนที่นี่สร้างด้วยหญ้าญี่ปุ่น ใบหญ้าแหลมคมและมีอิทธิพลต่อลูกกอล์ฟมากทีเดียว     เพื่อนผมต้องเป็นคนเล่นก่อน เพราะอยู่ไกลกว่าและอยู่นอกกรีน ซึ่งจากตำแหน่งของลูกในช็อตสองตอนนั้น คู่ต่อสู้ของเธอย่อมได้เปรียบกว่า เพราะขึ้นกรีนแล้ว และเมื่อเพื่อนผมชิพลูกเข้าไป ลูกดันติดสปินเล็กน้อย แทนที่จะไหลไปตามทางลาด กลับดันเบรกซะดื้อๆ ทำให้ลูกไปหยุดก่อนที่จะถึงหลุมประมาณ 4 ฟุต หรือประมาณความยาวของไดร์เว่อร์ คือถ้าลูกไม่ติดสปินและไหลลงไปตามทางลาดนั้น ผมว่าน่าจะดำดีดูเด่นเลยทีเดียว     เมื่อทั้งสองขึ้นกรีนแล้ว คู่ต่อสู้ของเธอเป็นคนพัทท์ก่อนเพราะลูกอยู่ไกลกว่ามาก แนวทางที่ต้องพัทท์ไปนั้นจะต้องผ่านเนินค่อนข้างสูงประมาณสองฟุตจากระดับพื้นราบของกรีนนี้ ซึ่งเกิดจากขอบบังเกอร์ทางขวา หมายความว่า หากพัทท์เบาไป ลูกจะตกไลน์ได้ง่ายๆ แล้วจะเหลือระยะกลับบ้านค่อนข้างสาหัส เพราะจะเป็นการพัทท์ในทางลงอีกครั้ง แต่ถ้าพัทท์แรงไปหรือเผื่อความเอียงมากไป ลูกอาจไม่เกาะไลน์ วิ่งทะลุไหลลงเนินไปทางขวาได้เช่นกัน นับว่าเป็นการพัทท์ที่ไม่ง่ายเลย ทั้งน้ำหนักและส่วนสูงจะต้องพอดี     ต่างฝ่ายต่างเดินรอบกรีน ใช้เวลาทั้งโลกก็ได้ไม่มีใครว่า ดูจนครบ 360 องศา ปรึกษากับแค้ดดี้มืออาชีพที่คร่ำหวอดอยู่ในนั้นมาเป็นเวลานับสิบปี ลูกพัทท์ของทั้งสองนั้น ตอนนั้น เขาวัดกันที่ใจ และแน่นอนต้องมีฝีมือ ซึ่งหากคู่ต่อสู้ของเธอทำแค่สองพัทท์ เพื่อนผมจะต้องเดือดร้อนแน่เพราะต้องพัทท์ให้ลงอย่างเดียวจึงจะเสมอ     ผมไม่ค่อยได้ดูการแข่งขันรายการใดๆ มากมายนัก ครั้นเมื่อทราบว่าเพื่อนรุ่นน้องของตัวเองกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ชนิดแลกกันหมัดต่อหมัด การต่อสู้ซึ่งเป็นการต่อสู้ทั้งกับตัวเอง คู่แข่งขันและสนามกอล์ฟ มันทำให้ใจที่เอาใจช่วยเพื่อนตื่นเต้นตามไปด้วย เพราะบรรยากาศการแข่งขันนั้นเป็นใจมากนัก ครั้นจะบอกว่าเหมือนการแข่งขัน LPGA ก็ดูจะกระไรไปหน่อย     ผมไม่รู้ว่าคู่ต่อสู้ของเพื่อนผมมีฝีมือประมาณไหน แต่ผมรู้ว่าเพื่อนผมมีฝีมือในเกมกอล์ฟขนาดไหน ระดับฝีมือแต้มต่อเพียง 6 แม้จะของสโมสรเล็กๆ ก็นับว่าไม่เลวเสียทีเดียว โดยเฉพาะในการพัทท์และการเล่นลูกสั้นๆ เอาเป็นว่า ตั้งแต่ผมเล่นกอล์ฟกับเธอมา เคยได้เงินเธอครั้งเดียว แต่เล่นกันมานับร้อยครั้ง ที่เสมอก็เยอะ เพราะต่างฝ่ายต่างชอบขอ ยอดอ ส่วนใหญ่ร้อยละ 80 ผมเป็นฝ่ายขอ ยอดอ มากกว่า ก็คือตามปลดเธอนั่นแหละ และที่ผมแพ้ ไม่ใช่เพราะลูกเดินทางเลย ลูกเดินทางของผมออกจะเหนือกว่าด้วยซ้ำ แต่ที่เสร็จเธอเป็นประจำ ก็เพราะลูกสั้นๆ รอบกรีนและลูกพัทท์นี่แหละ - ถ้าจะกล่าวให้ถูกต้อง ผมพัทท์สู้เธอไม่ได้ ไม่มีทางสู้ได้ด้วย     หลังจากที่แพ้เธออยู่เรื่อย ทำให้ผมต้องคิดเอาชนะให้ได้บ้าง ครั้นจะขอหลุมต่อจากเธอก็ดูกระไรอยู่ ไม่ใช่อะไร กลัวว่าจะแพ้อีกแหละ เลยทำให้ผมต้องต่อรอง เรียกเธอมาเล่นที่แท่นทีเดียวกันคือแท่นสีขาว เพราะหากให้เธอเล่นที่แท่นสีแดง ผมเล่นที่แท่นขาว รับรองว่า มีบ้านกี่หลังก็ต้องขายหมดแน่ เพราะที่ผ่านมาเป็นเช่นนั้น ผมถึงแพ้เธออยู่เป็นประจำ สม่ำเสมอแทบทุกครั้งที่เล่นกัน เลยต้องขอให้เธอต่อให้ด้วยระยะทาง ที่ผมคำนวณดูแล้ว น่าจะมีโอกาสมากกว่า     พวกแค้ดดี้ชายที่มุงดูเป็นสิบๆ ไม่ต้องพูดถึง มีการจับพนันขันต่อกันลั่นกรีน พวกผู้ใหญ่ก็เอากับเขาด้วย จับพนันกันเองจนวุ่นวายจนแค้ดดี้ต้องยกมือห้าม ขอให้อยู่ในความสงบ เมื่อถึงเวลาที่นักกีฬาจะเริ่มเล่น..... (เดี๋ยวมานะครับ) จากคุณ : thongprakai - [ 24 ม.ค. 52 06:45:57 ]

ความคิดเห็นที่ 45 มาเวยเวยค่ะพี่ กะลังมันส์เลยยยย ปูลู เบอร์ 43 คิดถึงนะจ้ะ จากคุณ : jita - [ 24 ม.ค. 52 08:42:07 ]

ความคิดเห็นที่ 46 แอบมาตั้งแต่เมื่อวานแย้ว วันนี้มาอ่านต่อค่า ซิน เจีย หยู่ อี๋ ซิน นี้ ฮวด ใช้ เฮง เฮง เฮง นะคะพี่ จากคุณ : Leona - [ 24 ม.ค. 52 12:55:13 ]

ความคิดเห็นที่ 47 พี่ทอง.... แตก เคี๊ยกๆ มาเล่าต่อเร็วๆ ครับ จากคุณ : Vstar - [ 24 ม.ค. 52 13:17:01 ]

ความคิดเห็นที่ 48 เย้... พี่ทองฯของน้องๆมาแล้ว... ผมได้ข้อมูลมา Cloning อีกแล้ว... ขอบพระคุณมากๆคับ... กำลังตามหา "น้องพัทท์" พอดีเลยคับ เธอหนีจาก(วง)ผมไป เชื่อว่าเธอกำลังงอนผม เพราะผมไม่ได้เจียดเวลาไปหา คิดว่าเธออยู่มือผมแล้ว... ขอบพระคุณอย่างสูงคับอีกครั้งคับพี่... ..  ..  ..  ..  ..  ..  ..  ..  ..  .. ไป สามพราน เมื่อไหร่ ผมขอติดสอยห้อยตามไปด้วยนะคับ... จากคุณ : scorpion - [ 24 ม.ค. 52 14:47:30 ]

ความคิดเห็นที่ 49 สวัสดีครับพี่ทอง.... ผมก็ไม่รู้ว่า สองสามวันที่ผ่านมา ผมทำบุญด้วยอะไร ทำไมถึงโชคดีขนาดนี้ หรือจะเป็นเพราะสวรรค์เห็นใจ ที่ผมเป็นเจ้ามือเลี้ยงสุกี้ทั้งก๊วน เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมไปเล่นกอล์ฟที่เชียงราย พุธ พฤหัส ศุกร์ที่ผ่านมา ได้เล่นสนามสวยๆ ได้ไม่ต้องทำงาน แต่สิ่งที่ผมบอกว่า โชคดี กลับไม่ใช่เรื่องในสนามครับ ผมได้มีโอกาสคุยกับ คุณหมอวิธานครับ คุยเสร็จผมรีบเอาโทรศัพท์มาเปิด net ดูในเรื่องที่พี่โพสเกี่ยวกับบทความที่คุณหมอท่านเขียนไว้ ดีจริงๆ ครับพี่ จากคุณ : papamint - [ 24 ม.ค. 52 15:52:20 ]

ความคิดเห็นที่ 50 สวัสดีครับพี่น้อง วันนี้มาดึกหน่อย เพราะไปเล่นกอล์ฟมาเมื่อบ่าย แดดร้อนๆ ลมไม่เย็นเสียแล้ว ทำเอาอ่อนแรง ขาเปลี้ย เดินแทบไม่ไหว เดินไปบ่นไปว่า ร้อนโว้ยๆๆ เพราะเสียนิสัยตอนหน้าหนาวอากาศเย็นๆ ที่เล่นกอล์ฟแสนสบาย นักกอล์ฟต้องพึงสังวรนะครับ หากจะเล่นกอล์ฟได้ดี ร่างกายต้องแข็งแรง โดยเฉพาะขา..... ต้องเอาแบบคุณหมอมิ้นท์นะครับ คุณหมอเป็นนักวิ่งมาราธอนซะด้วย ถ้าเล่นกอล์ฟไม่ดีไม่เอาเงิน....แต่คุณหมอเอาอ่ะ ผมน่ะโดนไปแล้ว สองครั้งๆ ละสามพ๊อยท์ ยังจำได้นะ คุณหมอ.....แถมยังได้เจอคุณหมอวิธานซะอีก สงสัยว่าป่านนี้ คุณหมอวิธานจะแต้มต่อตัวเดียวแล้วสินะครับ.....ว่าแต่ หมอมินท์เจี๊ยะมาเท่าไหร่.....555 ว้าย.....คุณเปี้ยน จะมาเอาอะไรกับผมจ๊ะ นี่ตัวเป็นมืออาชีพแล้วนะ จะไม่เจียดเวลาไปหาน้องพัทท์ได้ไง ต้องหมั่นไปหาทุกค่ำเช้าด้วยซ้ำ แล้วคว้าเอารางวัลมาให้พี่ๆ น้องพันทิปชื่นใจหน่อยสิ.....เคยได้ยินไหม "สามวันจากนารีเป็นอื่นน่ะ" อย่าลืมนะครับว่า ผมเอาใจช่วย และเชียร์อยู่เสมอ ด้วยใจจริงๆ พี่วิโรจน์ก็.....รู้งี้ไม่เล่าดีกว่า อ่ะ อ่ะ ซินเจียยู่อี่ด้วยครับ น้องสิงห์สาว อยู่ดีมีสุขนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 24 ม.ค. 52 22:41:20 ]

ความคิดเห็นที่ 51 (มาเล่าต่อดีกว่า) เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ อาจสงสัยว่า ในเมื่อผมเป็นคนที่พัทท์ไม่ดี ซ้อมก็ไม่ค่อยซ้อม แล้วจะเขียนเรื่องพัทท์ได้อย่างไร ขอตอบว่า ได้ครับ เพราะผมไม่ได้เขียนจากฝีมือการพัทท์ของผม แต่เขียนจากการรวบรวมข้อมูล ซึ่งได้จากการสังเกต สอบถาม พูดคุย และอ่าน ที่สอบถาม พูดคุยด้วยจะมีทั้งนักกอล์ฟสมัครเล่นและมืออาชีพ ทั้งที่พัทท์ดีและพัทท์ห่วย หลายต่อหลายคน แล้วนำมาประมวล แยกแยะให้อ่านกัน ถ้าจะบอกว่า ผมเป็นคนที่ช่างสงสัย ช่างซักช่างถามก็คงไม่ผิดนัก         กลับมาที่การแข่งขันต่อดีกว่า.....คู่ต่อสู้ของเพื่อนผมเป็นคนพัทท์ก่อน แม้มองจากเบื้องสูงจะไม่เห็นชัดเจนเท่ากับอยู่ในระดับสายตา แต่ผมเล่นที่นี่มานาน นานพอจะรู้ว่า หญ้าต้นไหนชื่ออะไร กรีนสูงต่ำอย่างไร เพราะเล่นมาตั้งแต่เด็ก จึงพอมองออกว่า ลูกที่พัทท์ออกไปนั้นแม้จะตรงทิศทางดี อยู่ที่น้ำหนักว่าจะพอดีหรือเปล่า     เพราะสนามตั้งใจทำให้กรีนเร็วกว่าปกติ คงทั้งบดทั้งอัดทั้งขยี้และตัดหญ้าจนเตียนก็ว่าได้ ยิ่งเป็นทางขึ้นในตอนต้นและทางลงในตอนปลาย จากซ้ายไปขวา เป็นทางที่คนถนัดขวาชอบน้อยกว่าจากขวาไปซ้าย อย่างที่ผมบอกแหละว่า หากพัทท์แรงเกินไปหรือเผื่อไลน์มากไป ลูกจะไม่เข้าไลน์ และวิ่งทะลุงลงไปด้านขวาได้ ซึ่งผมเดาไม่ออกว่าเป็นเพราะเธอเผื่อไลน์มากไปหรือพัทท์แรงเกินไป ลูกของคู่ต่อสู้ของเพื่อนผมถึงแหกขวา ไม่เข้าโค้งและไหลไปเกือบตกกรีน ยังเหลือระยะต้องกลับบ้านอีกตั้งประมาณระยะหนึ่งคันธง แปลว่า เธอต้องพัทท์ต่ออีกครั้งเพราะลูกยังอยู่ไกลกว่า         ผมเชื่อว่านักกอล์ฟทั้งหลายคงเข้าใจในความรู้สึกของคู่ต่อสู้ของเพื่อนผมดี เพราะพัทท์แรกไปแล้ว แต่ไม่เข้าแก๊ปเลยสักนิด หลุดไลน์ไปเป็นวา ซึ่งลักษณะของไลน์ที่เธอพัทท์ครั้งแรกไปนั้น ผมเชื่อว่านักกอล์ฟคงต้องเจอกันมาบ้าง โดยเฉพาะสนามตามเชิงเขา ที่ทางสนามไปเจาะหลุมในบริเวณที่เป็นทางโค้ง หรือขึ้นลงจัดๆ แม้กระทั่งสนามบนพื้นราบที่ตั้งใจปั้นกรีนให้วกวนราวกับเขาวงกต ซึ่งต้องยอมรับกันตามตรงว่า ยากจริงๆ ผมเดาว่า เธอจะต้องใจเสียแน่ๆ เป็นใครก็ต้องหวั่นใจแน่ เพราะพัทท์แล้วยังได้รับเกียรติให้พัทท์ก่อนอีก      ผมเข้าใจความรู้สึกดี เพราะเจอมานักต่อนักแล้ว แต่แปลก ที่เมื่อดูสีหน้าของเธอ ช่างสงบเยือกเย็นเอามากๆ คล้ายกับจะบอกตัวเองว่า ตราบเท่าที่สงครามยังไม่สงบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร     การพัทท์เพื่อทำพาร์ของเธอเป็นลูกที่จะบอกว่าง่ายคงไม่ง่ายแน่ ระยะห้าหกฟุตเศษนิดๆ นี่ทำให้ขาสั่น ใจสั่น มือสั่นได้สบายๆ ยังดีหน่อยที่เป็นการพัทท์ขาขึ้น แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่ง่าย เพราะมันยากที่ใจ แม้ไลน์จะไม่มากนักก็ตาม เธอต้องเดินวนดูไลน์อีกรอบจนครบทุกมุม ทุกองศา ส่วนเพื่อนผมยืนท้าวพัตเตอร์อยู่ข้างกรีน มองดูการเล่นของคู่ต่อสู้ ดูเหมือนว่า เธอจะดูไลน์ของตัวเองและตัดสินใจได้แล้วว่าจะพัทท์อย่างไร     เชื่อไหมครับว่า ขณะที่คู่ต่อสู้ของเพื่อนผมเข้าจรด ทำท่าซ้อมพัทท์สองสามครั้ง นอกจากคนดูจะเงียบกริบแล้ว นกยังไม่กล้าส่งเสียงร้องเลย ทั้งสนามเงียบกริบ คนที่กำลังจะเริ่มเล่นบนแท่นทีหลุม 1 ที่อยู่ห่างไปประมาณ 20 เมตร ยังต้องหยุดยืนดูอย่างใจจดใจจ่อ และคงมีไม่น้อยที่เอาใจช่วยเธอ     ท่าทางของเธอมุ่งมั่น และดูเหมือนจะตัดสิ่งทั้งหลายออกไปจากใจได้ เธอปล่อยพัทท์ออกไปอย่างแน่วแน่ ลูกกอล์ฟสีขาววิ่งตรงไปตามทางที่ควรจะเป็น แต่รู้สึกว่าจะอ่อนแรงเกินไป จึงหักเลี้ยวซ้ายก่อนที่จะถึงหลุมเพียงเสี้ยวธุลี สะบัดปากหลุมออกมาตั้งฝั่งตรงกันข้าม ทำเอาคนดูที่เงียบกริบต้องครางฮือกันลั่นด้วยความเสียดาย เจ้าตัวเองถึงกับก้มหน้า ทิ้งไม้พัทท์ลงกับพื้น ท่าทางเหมือนอยากเตะตัวเอง     ใจผมเต้นโครมคราม ไม่รู้ว่าช่วยหรือแช่งกันแน่ มือไม้นั้นเย็นเฉียบด้วยความตื่นเต้นตามไป และต้องถอนใจแบบโล่งอกที่ลูกพัทท์นั้นคาอยู่ที่ปากหลุม แปลว่า ผมแอบเอาใจช่วยเพื่อนนี่นา อิอิ     แค้ดดี้ของเพื่อนผมเรียกว่าเป็นมือหนึ่งของบรรดาแค้ดดี้ในสโมสร ก็อยู่กับสนามมากว่าสี่สิบปี จนต้นไม้ทุกต้นเรียกพี่ ทำไมถึงจะบอกผิดไลน์ได้ มันอยู่ที่น้ำหนักในการพัทท์ และสำคัญที่ใจที่จะปล่อยพัตเตอร์ได้ตรงทางหรือเปล่า สิ่งนี้แค้ดดี้บอกไม่ได้ มีแต่ใจที่จะช่วยลุ้นให้เท่านั้น     ผมชอบท่าพัทท์ของเพื่อนผม อย่าขำนะครับหากผมจะบอกว่า เธอจะส่ายก้นดุกดิกไปมาเหมือนตอนเป็ดเดิน คล้ายกับจะทำให้ร่างกายเธอผ่อนคลายลง และเธอทำแบบนั้นทุกครั้งไม่ว่าจะเล่นช็อตไหนก็ตาม ผมเคยแซวเธอเรื่องนี้เหมือนกัน ถามเธอว่า ทำไมเอ็งต้องกระดิกหางด้วยวะ เธอมองหน้า แลบลิ้นให้อย่างอายๆ ไม่พูดว่าอะไร เพราะไม่รู้จะตอบยังไง ห่ะ ห่ะ ห่ะ     ไลน์พัทท์จากตำแหน่งของลูกของเธอแน่นอนว่าจากซ้ายไปขวา หากให้เดา ผมว่าน่าจะประมาณหลุมเศษนิดๆ เพราะมันเป็นทางลง ขณะที่เธอเข้าจรด หลังจากที่เดินดูไลน์จนจบไปนานแล้ว ซ้อมลมสามสี่ครั้ง ขยับสะโพกสามสี่ครั้งเช่นเดิม และปล่อยพัทท์ออกไป     ใจของผมนั้นหายแว้บ นึกในใจว่า ความเร็วของลูกที่เธอปล่อยออกไปนั้นหากพลาดหลุมล่ะก็ มีหวังต้องทำงานหนักอีกครั้งแน่ เพราะมันจะต้องเลยหลุมเป็นวาแน่นอน แต่ลูกกอล์ฟนั้นแน่วแน่และมั่นคง มันไม่ได้กลิ้งแต่วิ่งไปทางซ้ายของหลุมและเลี้ยวขวาเล็กน้อย น้อยกว่าที่ผมคิด ตรงเข้าหากลางหลุม ลูกกอล์ฟเสียบเข้ากลางหลุมลงไปนอนก้นหลุมแบบไม่มีทางกระดิก – มันเป็นพัทท์ที่เด็ดขาดที่สุดพัทท์หนึ่งเท่าที่ผมเคยเห็นมา     เธอชูพัตเตอร์ขึ้นเหนือศีรษะ ขณะที่คนดูโห่ร้องด้วยความยินดีระคนด้วยความตื่นเต้น พร้อมด้วยเสียงปรบมือดังลั่นสนาม นับเป็นพัทท์สุดท้ายที่ระดับมืออาชีพต้องคำนับให้เชียวล่ะ (ยังมีต่อนะครับ และขอส่งความสุขในวันตรุษจีนมายังนักกอล์ฟพัมทิปทุกท่าน ขอให้เจริญๆ ยิ่งๆ ขึ้นไปนะครับ) จากคุณ : thongprakai - [ 24 ม.ค. 52 22:42:58 ]

ความคิดเห็นที่ 52 รออ่านต่อนะครับ จากคุณ : psmmt - [ 25 ม.ค. 52 10:50:35 ]

ความคิดเห็นที่ 55 มารออ่านต่อก๊า ซินเจียอยู่อี่ ซินนี้ฮวกใช้ ฮวกใช้ มีเงินใช้ ไร้โรคา ชีวาสุขสันต์กันนะค๊า จากคุณ : jita - [ 25 ม.ค. 52 20:25:38 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ^ ^ ^ เอ่.....แล้วเบอร์ 53, 54 หายไปรับแต๊ะเอียที่ไหนเนี่ย จากคุณ : jita - [ 25 ม.ค. 52 20:28:36 ]

ความคิดเห็นที่ 58 คคห.หายครับ.....สงสัยมีคำวิปลาศแน่นอน มันเลยลบตัวเองซะเลย..... ธรรมชาติหรือลักษณะการออกพัทท์ หรือที่เรียกว่า การสโตรคลูก ของแต่ละคนนั้นจะแตกต่างกันไป ต่างคนต่างสร้างความรู้สึกของตนขึ้นมาเอง บางคนมีลักษณะตามธรรมชาติที่ออกพัทท์แบบละมุนละม่อม หมายถึงน้อยครั้งที่จะพัทท์ให้ลูกลงหลุมแบบวิ่งลง ส่วนใหญ่จะเป็นค่อยๆ กลิ้งลงมากกว่า ในขณะที่บางคนชอบพัทท์ให้ลูกวิ่งลงหลุม ทั้งสองแบบนี้ไม่มีอะไรดีกว่าอะไร การพัทท์ทั้งสองลักษณะให้ผลเท่าๆ กัน ตราบเท่าที่แต่ละพัทท์ที่ออกไปนั้นมีน้ำหนัก หรืออีกนัยหนึ่งคือ มีจังหวะในการออกพัทท์ที่ดี เหมือนเวลาที่ออกคิวแทงลูกสนุ้กเกอร์ เหมือนเวลาที่คุณปาเป้า เหมือนเวลาที่นักบอลเตะลูกโทษที่จุดโทษ ความสำคัญจึงอยู่ที่การพัฒนาจังหวะของตัวเองขึ้นมา     การออกพัทท์ที่ไร้น้ำหนัก หรือไม่มีจังหวะที่ดี มักจะเกิดขึ้นตอนที่เราขาดความมั่นใจ ซึ่งจะทำให้เกิดความกลัว หรือเกิดความกลัวขึ้นมาก่อน แล้วทำให้เกิดความไม่มั่นใจตามมา ไม่ว่าจะอย่างใด ไม่ดีทั้งนั้น เพราะมันจะทำให้กล้ามเนื้อเกิดความตึงเครียดขึ้นมา หากกล้ามเนื้อตึงตัว หรือเกร็ง มันจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างราบรื่นได้ การจัดการเรื่องความคิดจึงเป็นความสำคัญ ซึ่งแน่นอน ความคิดจะเป็นบวกได้ย่อมขึ้นอยู่กับการฝึกฝนจนเกิดความมั่นใจตามมา เหมือนทางที่คุณเดินอยู่ทุกวัน แม้จะอยู่ในป่า ทางนั้นก็จะราบเรียบได้ เพราะคุณย่ำอยู่ทุกวัน     สิ่งที่ผมกล่าวมาเป็นสัจจธรรม ผมเคยเรียนถามพระอาจารย์ครั้งหนึ่งว่า ผมจะเล่นกอล์ฟให้ดีได้อย่างไร พระอาจารย์ตอบว่า “ก็ซ้อมสิโยม”     พอพระอาจารย์ตอบแบบนี้ ผมถึงกับอยากเตะตัวเองขึ้นมาทันที ด่าตัวเองว่า “ข้านี้โง่ดักดานสิ้นดีเลย” ถามอะไรเซ่อๆ     ในทำนองเดียวกันกับการอ่านไลน์พัทท์ การอ่านไลน์พัทท์ไม่ขาดทำให้นักกอล์ฟลังเลสงสัย ยิ่งหากแค้ดดี้บอกอย่างหนึ่ง คุณเห็นอีกอย่างหนึ่ง ปัญหาจะเกิดขึ้นทันที ผมจึงอยากแนะนำให้นักกอล์ฟหัดดูไลน์ด้วยตัวเองมากกว่า พยายามศึกษาด้วยตัวเอง และตัดสินใจอะไรด้วยตัวเอง จะไม่เป็นการโยนความผิดไปให้คนอื่น ซึ่งจะทำให้ไม่มีการแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้น เพราะรังแต่จะโทษคนอื่นอยู่ร่ำไป แม้กระทั่งการเชื่อตามที่แค้ดดี้แนะนำก็ตาม นักกอล์ฟต้องยอมรับการตัดสินใจของตัวเองที่จะเชื่อตามที่แค้ดดี้บอก ไม่มีใครเอาปืนมาจ่อกบาล บอกให้คุณเชื่อ เมื่อเชื่อแล้วนั่นคือสิ่งที่คุณตัดสินใจ และทำไปอย่างไม่ลังเลสงสัย     แล้วเลิกโทษคนอื่นเสียที คุณจะเป็นนักกอล์ฟที่เก่ง จะสามารถพัฒนาได้ และเล่นกอล์ฟสนุกเสมอ     ในเวลาเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นนักกอล์ฟเก่าหรือใหม่ อาจพึ่งแค้ดดี้ได้ ในฐานะที่แค้ดดี้มีความคุ้นเคยกับสนามมากกว่า ขอความเห็นเพื่อการตัดสินใจของตัวเอง บ่อยครั้งที่ผมถามแค้ดดี้ๆ จะบอกไลน์คร่าวๆ ให้ ที่เป็นเช่นนั้นเพราะ หลายครั้งที่แค้ดดี้บอกโดยแค่มองผ่านๆ ไม่ได้เข้ามาก้มดูไลน์ด้วยสักนิด แล้วจะบอกได้ถูกต้องนั้นย่อมเป็นไปไม่ได้ ซึ่งแทบจะร้อยทั้งร้อย มักจะไม่ถูกต้อง แค้ดดี้บางคนก็ดูไลน์ไม่เป็น ไม่ว่าจะเป็นแค้ดดี้ใหม่หรือเก่า เพราะเขาอาจไม่ใช่นักกีฬา อาจไม่ชอบกอล์ฟเลยด้วยซ้ำไป จึงให้ความใส่ใจน้อยเกินไป เวลาเราไปเล่นกอล์ฟ ไม่ว่าจะสนามไหน น่าจะถามแค้ดดี้ตรงๆ ว่าดูไลน์เป็นไหม แล้วไม่ต้องไปตั้งความหวังในคำตอบ เป็นก็เป็น ไม่เป็นก็ไม่เป็น ถ้าไม่เป็นเราก็พึ่งตัวเองเท่านั้นเอง แม้จะตอบว่า เป็น การบอกไลน์ของแค้ดดี้ก็เป็นเพียงข้อมูลอย่างหนึ่งเท่านั้น     จะบอกให้ว่า การเป็นนักกอล์ฟที่ดี เริ่มต้นจากการศึกษาด้วยตัวเองเป็นพื้นฐานแรก เหมือนเวลาที่เราไปโรงเรียน เราก็ต้องเรียนเอง ใครจะมาเรียนแทนคุณได้ที่ไหนกันเล่า         การหมั่นสังเกต ดูคนอื่นเล่น ดูธรรมชาติ สร้างจินตนาการ แล้วคุณจะเป็นนักกอล์ฟที่เล่นกอล์ฟแล้วสนุกตลอดไป ผมหมายความว่า หากการออกรอบแต่ละครั้ง หากคุณพึ่งแต่แค้ดดี้เสมอไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม เช่น อ่านและคำนวนระยะทาง ดูทิศทางลม ดูไลน์พัทท์ ในความรู้สึกของผมเหมือนเวลาคุณดูทีวีที่เป็นทีวีสี แต่เปิดดูแต่ขาวดำ มันจะสนุกได้อย่างไร แล้วสมมติว่าหากคุณมีโอกาสได้ไปเล่นที่ประเทศนอก ที่เขาไม่มีแค้ดดี้ให้ คุณต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง แล้วคุณจะทำอย่างไร       บอกตามตรงว่า ตลอดชีวิตการเล่นกอล์ฟของผมๆ จะพึ่งแค้ดดี้น้อยมาก ส่วนใหญ่ผมจะชวนแค้ดดี้คุยเล่นมากกว่า การดูระยะทาง เส้นทางพัทท์ และสายลม ผมดูของผมเอง พิจารณาเอง แต่ผมจะถามนะครับ หากแค้ดดี้บอกไม่ตรงกับที่ผมคิดหรือเห็น ผมจะเชื่อตัวเองมากกว่า แต่จะถามว่า ทำไม เพราะอะไร ถ้าแค้ดดี้ตอบได้ ผมจึงจะนำมาพิจารณาอีกครั้ง     มีอยู่หลายครั้ง ที่ผมไปเล่นที่สนามต่างจังหวัด เช่นที่สนาม สยามคันทรี่คลับ พัทยา แค้ดดี้บอกไลน์ว่า ซ้ายประมาณ เท่ากับความยาวของพัทเตอร์ แต่ผมเผื่อไปโน่น ประมาณ คันธงกว่าๆ เรียกว่าคนละเรื่อง ปรากฏว่าเมื่อพัทท์ไป ทิศทางของผมที่พัทท์ไปถูกต้องมากกว่า เพราะแม้จะไม่ลงหลุม แต่ไม่ต้องพัทท์ซ้ำ ซึ่งหากเชื่อตามแค้ดดี้ และพลาดหลุมไป ลูกจะไหลลงไปแทบตกกรีนเลยทีเดียว     ในทำนองเดียวกัน ครั้งหนึ่ง ที่ผมไปเล่นที่สนามกอล์ฟบางพระ แค้ดดี้ให้เผื่อประมาณ หนึ่งคันธง แต่ผมไม่เชื่อ เผื่อแค่ประมาณครึ่งทางที่แค้ดดี้บอก เมื่อพลาดหลุมไป ลูกจึงไหลไปตกกรีนเลยก็มี     ดังนั้น ก่อนที่จะตัดสินใจพัทท์ ควรต้องถามถึงเหตุผลว่าทำไมถึงต้องให้เผื่อถึงขนาดนั้น ถ้าแค้ดดี้รู้จริงจะต้องชี้ให้คุณเห็นในสิ่งที่เธอบอกได้ ซึ่งนั่นเท่ากับเป็นการเรียนรู้ศึกษาด้วยตัวเองไปในตัว (ยังมีต่อนะครับ) จากคุณ : thongprakai - [ 25 ม.ค. 52 20:42:54 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ขอบคุณ ท่านอาจารย์ฯ สำหรับเคล็ดวิชาสุดยอดครับ... ระลึกถึง ท่านอาจารย์ฯ และเพื่อนๆทุกๆคน... ซิงเจียยู่อี่ ซิงนี้ฮวดไช้ ทุกๆท่าน คร๊าบ... จากคุณ : The Vee - [ 25 ม.ค. 52 22:52:13 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ซินเจียอยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้ ฮวดใช้ ได้อั่งเปาความสุขกันถ้วนหน้าทุกๆ ท่านค่า...... สวัสดีค่ะพี่สวีหวีวี่วี..... จากคุณ : jita - [ 26 ม.ค. 52 06:57:48 ]

ความคิดเห็นที่ 61 สวัสดีตอนเช้าครับพี่ทอง... ตามอ่านอยู่นะครับ ผมได้นั่งคุยกับคุณหมอวิธานครับ ไม่ได้เล่นกอล์ฟด้วยกัน เพราะท่านมีงานมาก แต่ 3-4 ชั่วโมงที่เราได้คุยกัน เหมือนมันปลดล็อคปัญหาการเล่นกอล์ฟผมจริงๆ ต่อไปผมคงไม่ต้องพึ่งพัตเตอร์ยาวอีกแล้วครับ ทำไมพี่จำแม่นจัง ไอ้เรื่อง 3 พ๊อทย์ 2 ครั้งเนี่ยะ... ผมลืมไปแล้วครับ....มารื้อฟื้นกันใหม่เถอะนะ จากคุณ : papamint - [ 26 ม.ค. 52 10:01:39 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ยังรอเก็บเกี่ยวความรู้ต่อค่ะพี่ทอง อ่านแล้วสนุกด้วยได้ความรู้ด้วย ชอบมากค่ะ จากคุณ : bogybogy - [ 26 ม.ค. 52 10:16:12 ]

ความคิดเห็นที่ 63 สวัสดีค่ะพี่ทอง...เพิ่งมาอ่านวันนี้ละค่ะ ซินเจียอยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้ ฮวดใช้ ตรุษจีนปีนี้ขอให้รวยๆ ค่ะ จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 26 ม.ค. 52 12:58:27 ]

ความคิดเห็นที่ 64 สวัสดีครับ...พี่...น้อง...คิดถึงทุกคน...ช่วยสอน พัทท์ ผมหน่อยครับ...สนามไหนก็ได้ อิอิ... ...ราตรีสวัสดิ์ครับ.. จากคุณ : ศักย์ ฟิล่า (FILA) - [ 27 ม.ค. 52 00:15:16 ]

ความคิดเห็นที่ 65 (มาต่อแล้วครับ) ผมไม่มีโอกาสได้แสดงความยินดีกับเพื่อนในฐานะที่เป็นแชมป์ เพราะผมและกลุ่มเพื่อนๆ นัดกันเล่นที่นั่นในช่วงบ่ายแก่ๆ ของวันที่เธอแข่ง ต้องยอมรับว่า ตำแหน่งของการปักธงนั้น หากจะเลือกให้มันยากจริงๆ ย่อมทำได้ แต่ผมยังไม่เคยเจอสนามไหนในโลก ต่อให้เป็นการแข่งพีจีเอก็ตาม ที่พัทท์ทางขึ้นแล้วแต่ลูกจะไม่ยอมหยุด ไหลกลับลงมา เหมือนโดนผีหลอก อาจจะไกลกว่าตำแหน่งเดิมที่ลูกอยู่ได้สบายๆ ซึ่งเกิดขึ้นไม่ใช่คนเดียวที่เป็นเช่นนั้น วันนั้นเพื่อนผมสองคนที่พัทท์แล้วลูกไหลกลับมาที่เดิมหรือไกลกว่าเดิม แปลว่า ตำแหน่งในการเจาะหลุมไม่ยุติธรรมสำหรับคนเล่นแล้ว ไม่มีสนามไหนเขาเจาะหลุมบนเนินสูงที่หยุดลูกไม่ได้  สำหรับผมยังโชคดีที่ต้องชิพเข้าไป ลูกมีสปินมากพอ และอยู่เหนือหลุมขึ้นไปมากพอเช่นกัน ที่ลูกจะหยุดได้ระดับเดียวกับหลุม ไม่ไหลลงไป     ผมเจอเธออีกสองสามวันต่อมา เราคุยกันเรื่องการแข่งขันในวันนั้น เธอเล่าว่า เป็นการแข่งขันที่เธอรู้สึกตื่นเต้นที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต แต่เมื่อลงเล่นในสนามแล้ว เธอจะทุ่มจิตใจให้จดจ่ออยู่กับเกมตลอดเวลา คิด วางแผน เล่นด้วยความปลอดภัยไว้ก่อน ไม่อาจเล่นเสี่ยงได้ เพราะสภาพการเจาะหลุมในวันนั้น เอาไว้ปราบเซียนโดยเฉพาะ พูดง่ายๆ ไม่มีหลุมไหนที่ตั้งอยู่บนพื้นราบเลยสักหลุม     เธอจึงมองว่า ตำแหน่งที่จะต้องเล่นลูกให้อยู่ในทำเลของกรีนที่ถูกต้องจึงเป็นเรื่องสำคัญ แม้หากจะตีลูกให้อยู่ใกล้ธงได้ก็ตาม แต่หากอยู่ผิดตำแหน่ง เช่นไลน์ด้านข้างที่มีความโค้งมากๆ โอกาสที่จะพัทท์ครั้งต่อไป หากพัทท์แรกไม่ลงหลุม จะต้องพัทท์ไกลกว่าเดิมจึงเป็นเรื่องธรรมดาของกรีนวันนั้น ซึ่งยากมากพอกับการที่ลูกไปอยู่ไลน์บน เพราะไม่ว่าจะดับเครื่องยังไง ลูกก็ไม่มีวันหยุด และต้องไหลต่อไปจนกว่ามันจะพอใจนั่นแหละ     กรีนของสนามโหดๆ อย่างสนามกอล์ฟเขาชะโงก เช่นหลุม 15 (มั้ง) พาร์ 3 ที่หากไปเจาะด้านบนหรือด้านซ้ายของกรีน หากต้องพัทท์ไลน์ลงแล้วพลาดหลุม รับรองว่าจะต้องชิพขึ้นมาใหม่แน่ ส่วนการพัทท์ไลน์ขวาง ถ้าจากด้านซ้ายยังพอทำเนาเพราะเป็นการพัทท์ขึ้น แต่ถ้าพัทท์จากด้านขวาหรือด้านหลัง ซึ่งเป็นไลน์ลง มีหวังได้ชิพกลับมาอีกรอบ หรือหลายรอบแน่ การเล็งเพื่อตีช็อตแรกจึงสำคัญที่สุด     ทิศทางที่เราจะตีขึ้นกรีน แม้กระทั่งการชิพลูกเข้าไปจึงต้องระวังทำเลที่ต้องไม่ให้เกิดความหายนะในการเล่นครั้งต่อๆ ไปด้วย ไม่ใช่ว่าจะเอาให้ใกล้หลุมแต่เพียงอย่างเดียว เช่นที่หลุม 1 ของสนามเลควิว ชะอำ ซึ่งหากคุณตีลูกหลุดไปทางด้านซ้ายของกรีน การเล่นครั้งต่อไป แม้จะเป็นการพัทท์ คุณจะเจอปัญหาใหญ่แน่ๆ ดังนั้นตำแหน่งที่เหมาะที่สุด คือยังไงก็ต้องให้อยู่ด้านขวาของกรีนไว้ก่อน แล้วจะเล่นต่อได้ง่ายกว่ากันเยอะ     หากคุณไปเล่นสนามที่สร้างอยู่ริมเขา ก่อนที่คุณจะเล่นช็อตใดช็อตหนึ่ง ควรถามแค้ดดี้เสียก่อนว่า ควรตีไปทางไหน หรือถ้าพลาดควรจะพลาดไปทางไหนเพื่อให้การเล่นช็อตต่อไปง่ายขึ้น อย่างที่เราเคยได้ยินได้เห็นทางทีวี ที่คนพากย์จะบอกไว้ก่อนเลยว่าไม่ควรให้ลูกหลุดไปยังทิศไหน แต่บอกผู้ชมทางบ้านนะครับ ไม่ได้บอกคนเล่น แต่ก็เชื่อว่า ผู้เล่นคงทราบดีอยู่แล้ว         ผมยังจำพัทท์สุดท้ายที่เพื่อนผมพัทท์พื่อเอาชนะในวันนั้นได้ ผมคิดอยู่แล้วว่า หากได้เจอเธออีกครั้งผมจะถามว่า เธอเผื่อไลน์แค่ไหน     เธอบอกว่า     “แค้ดดี้บอกให้เผื่อหลุมเศษๆ ประมาณหลุมครึ่ง เพราะมันเป็นทางลง แต่หนูไม่อยากพัทท์แล้วมาคอยลุ้นอีกทีว่าลูกจะถึงหลุมหรือไม่ หรือมันจะเลี้ยวอย่างที่คิดหรือเปล่า หนูเลยเผื่อน้อยหน่อย พัทท์ให้แรงขึ้นนิดหน่อยเท่านั้นเอง แล้วไลน์มันไม่ได้มากมายอะไร ไม่ใช่ต้องเผื่อเป็นฟุตๆ ซึ่งหนูก็ดูแล้วว่า แม้จะพัทท์ไม่ลง แต่ขากลับไม่ยาก ก็เลยพอดีอย่างที่พี่เห็น”     อย่างที่ผมบอกแหละว่า ผมเคยเล่นกับเธอมาหลายครั้งมาก พูดให้ถูกคือเล่นกันมาหลายปีแล้ว ธรรมชาติในการออกพัทท์ของเธอเป็นแบบนั้นเอง คือไม่มีการประนีประนอม ลูกวิ่งลงหลุมตลอด และเท่าที่เธอเล่าให้ฟังวันนั้น มันแปลได้อย่างหนึ่งว่า เราไม่จำเป็นจะต้องเชื่อแค้ดดี้ตลอด รวมถึงการมองข้ามช็อตไปอีก คือหากแม้จะพัทท์ไม่ลง เธอจะกลับบ้านได้แน่     (ยังมีต่ออีกนะครับ) จากคุณ : thongprakai - [ 27 ม.ค. 52 11:14:07 ]

ความคิดเห็นที่ 66 (มาต่อนะครับ) สิ่งที่นักกอล์ฟควรปฏิบัติสำหรับการเล่นลูกสั้นๆ รวมถึงลูกพัทท์ คือเดินจากตำแหน่งของลูกไปยังหลุม ดูเส้นทางจากหลุมกลับไปที่ลูก แล้วจึงค่อยเล่น เพราะมันไม่ได้ทำให้เสียเวลาสักเท่าไร เราจะได้ความรู้สึกของระยะทางที่เราต้องเล่นลูกนั้นๆ ว่าเราจะต้องสวิงหรือออกแรงพัทท์ประมาณไหน บางทีกรีนที่ยกขึ้นสูง กับตำแหน่งธงที่อยู่เหนือขึ้นไป เมื่อมองด้วยสายตาเฉยๆ จะคาดการณ์หรือกะระยะทางได้ลำบาก การเดินไปและกลับเพื่อดูไลน์และสร้างความรู้สึกของระยะทางจะทำให้คุณตัดสินใจผิดพลาดน้อยลง แต่ก็อีกแหละครับ เราควรจะดูความเหมาะสมในการใช้เวลา เพื่อไม่ให้เป็นปัญหากับผู้เล่นคนอื่นหรือกลุ่มที่ตามหลังมาด้วย     ผมถามเพื่อนผทถึงวิธีการที่เธอพัทท์ ว่ามีหลักอย่างไรบ้าง ทั้งที่เล่นกันมาตั้งนาน แต่ไม่เคยถามสักครั้ง เธอตอบอย่างถ่อมตัวว่า     “ที่หนูเรียนมานะ โปรฯ เน้นที่ความนิ่ง ทั้งร่างกายและสายตา ถ้าจะให้ดี ควรวางน้ำหนักตัวไปทางซ้ายหน่อย แต่ไม่จำเป็นนะ แต่ยังไงก็ขอให้ช่วงล่างอยู่นิ่งๆ ก็แล้วกัน ส่วนที่ขยับคือไหล่ และแขน มืออยู่เฉยๆ มีหน้าที่เพียงกุมด้ามไม้เอาไว้ ให้มันทำงานตามการแกว่งของแขนหรือไหล่ สายตาต้องจับนิ่งที่หลังลูกกอล์ฟขณะที่สโตรคลูกออกไป แล้วค้างอยู่อย่างนั้น อย่ารีบลดไม้พัทท์ลง สายตายังจับอยู่ที่เดิม ไม่ใช่มองตามลูกไป ลูกกอล์ฟจะไปไหนก็ช่าง เพียงรักษาหน้าไม้ให้ตรงไปยังทิศทางที่ต้องการ”     ฟังที่เธอบอกทำให้ผมนึกถึงกีฬาสนุ้กเกอร์ที่เคยดูทางวีซีดี สอนโดย Steve Davis อดีตนักสนุ้กฯ มือหนึ่งของโลกที่กล่าวไว้ว่า ขณะที่ส่งคิวแทงลูกขาวออกไปแล้ว ต้องอย่ารีบยกศีรษะขึ้น หรือให้กดคางติดกับคิวเอาไว้ก่อน หรือรักษาสายตาให้มองลูกขาวที่เข้ากระทบเป้าหมาย หรือรอจนกว่าลูกจะหยุด หรือลงหลุมแล้ว ซึ่งหากนำมาเปรียบกับการพัทท์ลูกกอล์ฟก็คือ เพราะเรามองลูกกอล์ฟลงไปในแนวดิ่ง ไม่ใช่มองลูกแบบที่เราแทงลูกสนุ้กฯ ในทางราบ เราจึงต้องรักษาสายตาให้มองจุดเดิมที่ลูกกอล์ฟตั้งอยู่ อย่ามองตามไป อย่ารีบลดไม้พัทท์ลงหลังจากที่พัทท์ออกไปแล้ว โอกาสที่จะหน้าไม้พัทท์จะพลาดจากการกระทบกึ่งกลางหน้าไม้ก็จะลดลง     ผมเคยเห็นเพื่อนนักกอล์ฟที่เวลาพัทท์แล้วมีการถ่ายน้ำหนักไปมา ไม่ทราบเหมือนกันว่าเขาจะรู้ตัวหรือเปล่าว่า กำลังทำอะไรอยู่ แต่ผมก็บอกนะครับว่า ทำแบบนั้นจะทำให้พัทท์ไม่แน่นอน บางทีก็พัทท์หลังลูกคือถูกพื้นก่อนโดนลูกก็มี หน้าไม้แทบจะไม่มีโอกาสโดนตรงกลางเลย น้ำหนักในการพัทท์ก็จะเสียไปด้วย     อีกประเด็นหนึ่งคือ การพัทท์ระยะทางไกลๆ นักกอล์ฟบางคนจะขึ้นไม้พัทท์สูงมาก เหมือนเวลาชิพเลย ซึ่งไม่ถูกต้อง เพราะจะควบคุมระยะทางและทิศทางไม่ได้เลย ผมเคยอ่านเจอในหนังสือกอล์ฟที่กล่าวถึงเรื่องนี้ว่า เนื่องจากหญ้าของกรีนซึ่งทางสนามอาจปล่อยให้ยาวมาก หรือเป็นทางที่ต้องพัทท์ขึ้นจัดๆ การพัทท์อาจใช้ข้อมือช่วยได้ และให้รักษาข้อมือซ้ายให้กลับมาเป็นแนวตรงขณะที่กระทบลูก อย่าให้ข้อมือซ้ายหักพับ(ไปยังหลังมือ) เท่านั้นเป็นพอ     ในหนังสือเล่มเดียวกันได้กล่าวถึงการรักษาข้อมือซ้ายให้เป็นแนวตรงไว้ เหมือนเอาไม้บรรทัดมาผูกติดไว้ที่หลังมือ โดยการกระชับข้อมือให้แน่นขึ้นเล็กน้อย แต่บางคนก็เลือกที่จะพัทท์แบบ cross hand คือให้มือซ้ายอยู่ต่ำว่ามือขวาก็ได้เหมือนกัน แล้วแต่ความถนัด (ยังมีต่อนะครับ) จากคุณ : thongprakai - [ 27 ม.ค. 52 13:47:37 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ว่าต่อครับพี่..... จากคุณ : golf s. - [ 27 ม.ค. 52 21:21:40 ]

ความคิดเห็นที่ 68 สวัสดีปีใหม่ครับพี่... ขอให้สุขภาพแข็งแรง มีความสุขมากๆนะครับ... จากคุณ : ผมชื่อต้น - [ 27 ม.ค. 52 22:14:56 ]

ความคิดเห็นที่ 69 สวัสดีปีใหม่จีนครับคุณต้น ขอให้คุณต้นและครอบครัว โดยเฉพาะลูกสาวที่แสนน่ารัก ถ้าอีกหน่อยเป็นโปรฯ คงสวยที่สุดใน LPGA แน่นอน มิเชล วี ชิดซ้ายไปเลย ว่าต่อก็ต่อครับคุณ golf s. แก้ไขเมื่อ 27 ม.ค. 52 23:01:15 จากคุณ : thongprakai - [ 27 ม.ค. 52 23:00:17 ]

ความคิดเห็นที่ 70 (มาต่อแล้วครับ) ผมไม่ทราบว่า นักกอล์ฟเคยมีปัญหาเรื่องบ้าจี้ตามแค้ดดี้ไปบ้างหรือเปล่านะครับ ส่วนตัวผมเองนั้นเป็นอยู่เสมอ เรื่องของเรื่องก็คือ ไลน์ที่กำลังจะพัทท์อยู่นั้นเป็นทางขึ้น หรือเป็นทางลงอย่างชัดเจน แต่พอแค้ดดี้มาย้ำอีกครั้งว่า “ทางขึ้น หรือทางลงนะนาย” เท่านั้นแหละครับจะมีอันเป็นไปทันที ที่คิดจะให้น้ำหนักเท่านั้นเท่านี้ ก็เลยบวกเข้าไปอีก กลายเป็นพัทท์เลยไปเป็นวาๆ หรือไม่ก็พัทท์สั้นจุ๊ด ขาดระยะไปเป็นวาเหมือนกัน     หลังๆ ผมเลยต้องตั้งปณิธานเอาไว้ว่า หากบังเอิญแค้ดดี้พูดขึ้นก่อน คือไม่ทันบอกหรือบอกไม่ทันว่าไม่ต้องพูด ผมก็จะไม่เปลี่ยนใจ บ้าจี้ไปตามแค้ดดี้อย่างเด็ดขาด หรือไม่ก็บอกแค้ดดี้ก่อนเลยว่า ไม่ต้องบอกเรื่องขึ้นหรือลง ถ้าผมไม่แน่ใจผมจะถามเอง เรื่องไลน์ก็เหมือนกัน ผมจะบอกว่าไม่ต้องบอก ฉันจะดูเอง ถ้าไม่แน่ใจจะถาม     นอกจากที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ผมก็เห็นเกิดขึ้นกับเพื่อนร่วมก๊วนเช่นกัน คือบ้าจี้ไปตามแค้ดดี้นั่นแหละ และผลก็ออกมาอย่างที่ผมเป็นเหมือนกัน คือผมก็เข้าใจอยู่ นักกอล์ฟเองก็รู้ว่าแค้ดดี้หวังดี แต่ที่แค้ดดี้ไม่รู้ก็คือสิ่งที่เรามีอยู่ในใจ มันก็กลายเป็นผลเสีย     เรื่องการให้น้ำหนักในการพัทท์นั้น นักกอล์ฟต้องรู้ตัวเองว่า ปกติการพัทท์ของตัวเอง ในระยะต่างๆ กันนั้นเป็นอย่างไร สามารถบอกตัวเองได้เมื่อเปรียบเทียบกับสนามกอล์ฟต่างๆ ที่เคยไปเล่นมานั้นเป็นอย่างไร เมื่อเล่นไปหลุมสองหลุม นักกอล์ฟจะรู้เองและปรับตัวเอง ถ้าปรับไม่ได้ จะเป็นนักกอล์ฟที่เข้าขั้นตรีทูตแน่ๆ     ผมเคยเล่นกอล์ฟกับนายทหารท่านหนึ่ง ซึ่งปกติท่านจะเล่นอยู่แต่ที่สนามกองทัพบก รามอินทรา ซึ่งกรีนที่นั่นค่อนข้างช้า ระดับความเร็วประมาณ 8 หรือ 9 สเต๊มป์ มิเตอร์ แต่วันนั้นเราไปเล่นกันที่สนาม ธนา ซิตี้ ซึ่งเมื่อก่อนนั้นกรีนจะค่อนข้างเร็ว ประมาณ 10 ปัจจุบันจะเป็นอย่างไรไม่ทราบได้ เพราะไม่ได้ไปเล่นมานานแล้ว ปรากฏว่า มีแค่สองสามกรีนเท่านั้นที่ท่านทำสามพัทท์ นอกนั้น 4 หรือ 5 พัทท์ ท่านพัทท์จนผมสงสาร ขนาดผมบอกแล้วนะว่า “กรีนที่นี่เร็วกว่าทัพบกเยอะนะครับ” ท่านบอกว่า “รู้แล้ว (555) แต่มันทำใจไม่ได้ว่ะ” ผมเดาว่า พอท่านเห็นระยะทางสมมติว่า ประมาณสามคันธง ท่านก็จะพัทท์ไปตามความรู้สึกที่เคยพัทท์ ส่วนใหญ่ที่ท่านพัทท์เลยไปไกลมักเป็นพัทท์ระยะไกลหน่อย ที่ใกล้หน่อยก็อาจจะสามพัทท์         มีอยู่กรีนหนึ่ง รู้สึกจะเป็นหลุม 9 ท่านพัทท์จากหน้ากรีนทางขวา(อุตส่าห์ตีสองทีขึ้นกรีนแล้วนะ) ธงปักอยู่กลาง กรีนเอียงจากขวาไปซ้าย (ลาดลงน้ำซึ่งอยู่ทางซ้ายของกรีน) ระยะห่างของลูกของท่านกับธงรู้สึกจะประมาณ 4 คันธง ปรากฏว่าท่านพัทท์ลูกตกน้ำไปเลย เหมือนที่ไทเกอร์ วูดส์ พัทท์ในการแข่งขัน The Masters ที่กรีนหลุม 13 พาร์ 5 สนาม Augusta     พัทท์เสร็จ เห็นลูกตกน้ำ ท่านทำหน้างงๆ บ่นพึมพำว่า “ข้าว่าข้าพัทท์เบาแล้วนะ” แล้วหัวเราะชอบใจ     อีกครั้งหนึ่งที่สนามกอล์ฟหลวงหัวหิน หลุม 4 พาร์ 3 เป็นกรีนสองลอน ธงปักอยู่ตรงกลางด้านล่าง ผมดันตีไปออนด้านบน ด้านหลังก็เป็นเขา เห็นชัดๆ อยู่ กรีนก็เป็นสองลอน ก็เห็นชัดๆ อีกระดับสูงต่ำกว่ากันตั้งตึกครึ่งชั้นกระมัง ไม่ต้องบอก ผมก็เห็น และก็รู้ว่ามันทางลง พอแค้ดดี้มาย้ำว่าทางลงนะครับ ผมเลยบ้าจี้ตาม ดันพัทท์ไม่พ้นเนินลง และต้องพัทท์อีกสามครั้ง รวมเป็นสี่         ตามธรรมชาติของนักกอล์ฟล้านคนก็ทั้งล้าน ทุกคนอยากพัทท์ให้พอดีทั้งนั้น ไม่มีใครหรอกที่อยากสามสี่พัทท์ และการกำหนดน้ำหนักในการพัทท์อยู่ที่คนนั้นๆ ที่จะต้องรู้ตัวเองว่า จะให้น้ำหนักประมาณไหนก็ด้วยการซ้อมพัทท์ระยะต่างๆ กัน จนมีมาตรฐานของตัวเองอยู่ในใจ ว่าขึ้นแค่ไหน ส่งแค่ไหนจะได้ระยะทางประมาณไหน หากไปเจอกรีนที่เร็ว หรือช้ากว่านั้น เราจะปรับน้ำหนักในการพัทท์ของเราเอง ผมเชื่อว่าเป็นสัญชาติญาณอย่างหนึ่ง     บางทีเพื่อนร่วมกลุ่มก็เป็นผู้สอนที่ดีแก่เราได้ แต่ต้องเป็นคนที่พัทท์ค่อนข้างจะได้มาตรฐานนะครับ คือหากเขาพัทท์แล้วผิดไปจากที่เขาเคยพัทท์มากๆ เพื่อนจะบ่นเองแหละว่า ทำไมกรีนมันเร็วหรือช้า เป็นต้น เราก็จะสามารถนำเอาข้อมูลนั้นๆ มาประกอบได้     อีกประการก็คือ ลองสังเกตจะลูกที่เขาพัทท์ว่า ลูกที่กลิ้งไปนั้นจะหยุดเร็วหรือหยุดช้า กรีนของสนามบางสนามที่ค่อนข้างเร็วมาก เราจะเป็นเองว่า ลูกที่เพื่อนพัทท์ไปนั้นจะกลิ้งไปได้เรื่อยๆ ไม่ใช่ว่าหยุดแบบปุบปับ สิ่งต่างๆ เหล่านี้เราสามารถนำมาใช้เป็นประโยชน์แก่ตัวเองได้     ที่ผมกลัวที่สุดก็คือ เวลาผมต้องพัทท์เป็นคนแรก เพราะจะไม่มีอะไรเป็นสิ่งบอกเหตุเลย       (ยังมีอีกนะครับ) จากคุณ : thongprakai - [ 28 ม.ค. 52 21:50:39 ]

ความคิดเห็นที่ 71 วันนี้ผมโชคดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้มีโอกาสติดสอยห้อยตาม อาจารย์ทอง ไปเรียนเทคนิคการพัทท์ ที่สนามกรุงเทพกรีฑาซะ 18 หลุม โดยมีเทคนิคที่ง่ายกว่าที่คิด ( แต่ผมยังทำไม่ค่อยได้ดีเท่าไหร่ ) แถมยังช่วยชี้แนะจุดบกพร่องของการสวิงของผมอีก ( จะจำไว้และจะฝึกให้เคยชิน เอาไว้ไปให้ดูสนามหน้านะ อาจารย์ อิอิ )  และขอขอบคุณอาจารย์ทองอย่างมากที่อุปการะค่าเรียนและค่าอาหารตั้งแต่ต้นจนจบหลักสูตรครับ ขอบคุณมากๆครับอาจารย์ทอง...................... ( รูปแทนนะครับพี่ทอง อิอิ )...หลุมนี้ พาร์ 5 ยาว พี่ ได้เบอร์ดี้....รูปพาร์ 3 ที่ผมถ่ายไม่ได้เอาลงนะครับ หลุมนี้ พี่ก็ เบอร์ดี้ อีก....แหล่มเลย....วันนี้ พี่ตีดีมากๆ....แต่วันนี้ ก๊วน โค ตะ ระ ติด เลย เน๊อะ พี่ เน๊อะ.....ขอบคุณอีกครั้งครับพี่ ขอบคุณ จากคุณ : ศักย์ FILA (FILA) - [ 28 ม.ค. 52 21:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 72 (มาต่อเลยครับ.....ผมว่าบทนี้จะเป็นประโยชน์แก่นักกอล์ฟมาก) เท่าที่ผมสังเกตเห็นปัญหาในการพัทท์ รวมถึงที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเองก็คือ การพัทท์ที่ไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอย เดี๋ยวพัทท์ตบบ้าง เปิดบ้าง นานๆ จะพัทท์ได้ตรงทางสักที ส่วนใหญ่มักจะเกิดจาก การที่สายตามักจะมองตามลูกไปขณะที่หน้าไม้กระทบกับลูก แม้จะตั้งใจมองที่จุดที่ลูกตั้งอยู่เดิมในขณะที่พัทท์ไปแล้ว มันจะทำได้ยากจริงๆ ซึ่งความจริง เราเองก็ไม่ใช่ว่าอยากจะเห็นผลอะไรนักหรอก แต่บางครั้งมันบังคับยากเอามากๆ เลยทำให้สายตาผละมองตามลูกไป     ผมเชื่อว่า สาเหตุน่าจะมาจากความถนัดของสายตามากกว่า ซึ่งเรื่องนี้ เพื่อนของผมคนหนึ่ง เป็น teaching pro ของ LPGA ได้เคยให้คำแนะนำแก่ผมว่า เราต้องรู้ว่าเราเป็นคนถนัดตาไหน ไม่แน่นะครับ คนที่ถนัดมือขวาอาจถนัดตาซ้ายก็ได้ แต่ส่วนใหญ่คนที่ถนัดขวา มักจะถนัดตาขวาด้วย วิธีสังเกตว่าเราเป็นถนัดตาไหนก็โดย ชี้มือไปที่วัตถุใดที่อยู่ไกลออกไปหน่อย แล้วหลับตาทีละข้าง ถ้าหลับตาขวา(มองด้วยตาซ้าย) นิ้วที่เราชี้ไปยังวัตถุนั้นเคลื่อนที่ไปจากเดิม คือไม่ชี้ไปที่เป้าหมายนั้นแล้ว แปลว่า เราถนัดตาขวา ซึ่งก็สามารถทดสอบได้โดยการหลับตาซ้าย(มองด้วยตาขวา) ซึ่งเราจะเห็นว่า นิ้วของเรายังชี้อยู่ที่เป้าหมายเดิม ไม่เคลื่อนที่ไป     ดังนั้น หากขณะเราจรด แล้ววางตำแหน่งลูกไว้ระหว่างตาทั้งสองเป็นแนวดิ่งลงมา โอกาสที่เมื่อเราปล่อยพัทท์ออกไป ตาขวาเราก็มีโอกาสที่จะมองตามไปด้วย ซึ่งจะสร้างปัญหาอย่างที่ผมกล่าวมาแล้ว     สิ่งที่ควรแก้ไขก็คือ เราควรวางตำแหน่งของลูกให้ค่อนไปทางซ้ายอีกเล็กน้อย ประมาณ 1 ลูก ประมาณว่าเป็นแนวดิ่งจากตาซ้ายลงมา เวลาเรามองที่ลูก เราจะมองจากด้านหลังลูกออกไป คล้ายๆ กับจะเตรียมมองเอาไว้ล่วงหน้า แต่มันจะไม่ใช่แบบนั้นเสียทีเดียว ระดับของสายตาซึ่งปกติจะอยู่ในแนวขนานกับพื้นดินจะเปลี่ยนไปเองเล็กน้อย คือ ระดับของตาขวาจะต่ำกว่าตาซ้ายเล็กน้อย เหมือนการตะแคงมองที่ลูก ทำให้ตาขวาสามารถมองเห็นลูกได้ง่ายขึ้น สะดวกขึ้น ทำให้เราไม่ต้องส่งสายตามองตามลูกออกไปได้ง่ายขึ้น สายตาก็จะนิ่งขึ้น อยู่ที่จุดเดิมที่เราดูลูกที่ตั้งอยู่เดิม     ผมลองทำตามคำแนะนำของโปรฯ ระดับ LPGA ดู ปรากฏว่าได้ผลดีเป็นอย่างยิ่ง แม้จะไม่ค่อยซ้อม แต่อัตราที่ผมพัทท์ได้ตรงทางมีเปอร์เซ็นต์มากขึ้นมากมาย ลูกก็ลงหลุมมากขึ้น ลูกระยะสามสี่ฟุตก็พลาดน้อยลง สามารถกล่าวได้ว่า ลูกระยะสามสี่ฟุตที่เคยพัทท์ลงประมาณ 50% นั้น เพิ่มขึ้นเป็นอย่างน้อย 80 % ขึ้นไป ส่วนลูกระยะไกลกว่านั้นก็มีโอกาสลงมากขึ้น     นอกจากนี้ เรายังสามารถนำเอาวิธีการนี้ไปใช้ในการเล่นช็อตอื่นๆ ได้ด้วย ไม่ว่าจะเป็นการชิพ หรือการสวิงเต็มสวิง ซึ่งจะช่วยให้เราสามารถรักษาศีรษะให้อยู่หลังลูกได้ง่ายขึ้น สะดวกขึ้น     สำหรับท่านที่ถนัดตาซ้ายจะไม่มีปัญหาตามที่กล่าวมาแล้ว เพราะตาซ้ายซึ่งท่านใช้มองนั้นอยู่ในเส้นทางที่ท่านจะตีลูกไปอยู่แล้ว โอกาสที่จะเหลือบตามองตามไปจะน้อยกว่า     ที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ เป็นเรื่องของคนถนัดขวานะครับ คนที่ถนัดซ้ายก็จะตรงกันข้าม (ยังมีต่อนะครับ) จากคุณ : thongprakai - [ 28 ม.ค. 52 23:39:46 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ไม่ต้องมากพิธีขนาดนั้นหรอกคุณFILA อะไรที่ผมช่วยได้ ย่อมยินดีเสมอครับ จากคุณ : thongprakai - [ 28 ม.ค. 52 23:41:54 ]

ความคิดเห็นที่ 74 รออ่านต่อนะครับ จากคุณ : psmmt - [ 29 ม.ค. 52 11:23:17 ]

ความคิดเห็นที่ 75 (มาต่อแล้วครับ) อีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้นักกอล์ฟพัทท์ไม่ค่อยเส้นคงวา ก็คือพัทท์ตบบ้าง(พัทท์ถูกโคนหน้าไม้) เปิดบ้าง ไม่สามารถที่จะพัทท์ให้ตรงไปยังทิศทางที่ต้องการได้ ผมเชื่อว่า น่าจะมาจากการใช้มือ ในการพัทท์ เพราะมือเป็นส่วนที่จับไม้ ใกล้ชิดกับไม้พัทท์มากที่สุด นักกอล์ฟหลายต่อหลายคนจึงใช้มือในการควบคุมการพัทท์ ซึ่งการเคลื่อนที่ของมือ เนื่องจากมีความเป็นอิสระในการเคลื่อนไหวมาก มือจึงสามารถเดินทางไปและกลับได้หลายทิศทางมากๆ และไม่มีทางที่จะบังคับให้เดินทางเป็นเส้นทางเดียวกันได้     ดังนั้น ส่วนของร่างกายที่สามารถเดินทางได้อย่างสม่ำเสมอกว่า ที่เราควรนำมาใช้ในการพัทท์ ก็คือไหล่และแขน เพราะเมื่อร่างกายของเราถูกบังคับให้นิ่ง ไหล่ก็จะเดินทางไปและกลับอยู่ในทิศทางเดียวกันตลอด ส่วนแขนซึ่งติดอยู่กับไหล่ก็จะเดินทางคู่กันไป ส่วนมือมีหน้าที่เพียงกุมด้ามไม้พัทท์เอาไว้เฉยๆ เท่านั้น     ผมแนะนำว่า นักกอล์ฟควรฝึกหาความรู้สึกในการเคลื่อนที่ของไหล่และแขน โดยการเอาไว้กอล์ฟสองอันวางคู่ขนานกันให้มีความกว้างประมาณหน้าไม้พัทท์ แล้วดูว่า หน้าไม้พัทท์จะเคลื่อนที่ไปและกลับเป็นแนวตรง โดยการใช้ไหล่นั้น ไหล่ควรทำอย่างไร มีความรู้สึกอย่างไรเพื่อให้เกิดผลตามที่เราต้องการ แล้วเอาความรู้สึกนั้นไปใช้ คือถ้าไม่ฝึกลักษณะแบบนี้ นักกอล์ฟอาจสับสนในภายหลังโดยเฉพาะเวลาที่ลงไปเล่นในสนาม ส่วนจะใช้ไหล่ไหน ซ้ายหรือขวา หรือทั้งสองไหล่พร้อมกันเป็นเรื่องของความถนัดมากกว่า เพราะนักกอล์ฟที่พัทท์ดีๆ บอกแตกต่างกันออกไป ผมเลยสรุปเอาเองว่า แล้วแต่จะถนัด     สำหรับผมไม่เคยฝึกเลย 555 พอจะใช้ไหล่พัทท์จะรู้สึกไม่เข้าท่า ก็เลยเปลี่ยนเป็นใช้แต่แขนขวาอย่างเดียว แต่ยังไงก็ไม่ใช้มือเด็ดขาด อย่างน้อยแขนก็ยังเคลื่อนที่สม่ำเสมอมากกว่าการใช้มือแน่     ที่ผมบอกให้ใช้ไหล่และแขน ทั้งที่ตัวเองไม่ใช้เป็นเพราะ ผมถามจากนักกอล์ฟที่พัทท์ดีมากๆ ว่าเขาใช้ส่วนไหนในการพัทท์ ทุกคนจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “ไหล่และแขน” หนังสือกอล์ฟก็เคยเขียนไว้เช่นนั้นเช่นกัน (ยังมีต่ออีกนะครับ) จากคุณ : thongprakai - [ 29 ม.ค. 52 20:35:44 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ครับพี่...ขอบคุณครับ...เดี๋ยว ต้องพักให้ เข่าหายดีขึ้นหน่อย แล้วค่อยไปเรียนใหม่ ทิ้งช่วงสักระยะ แล้ว วันที่ 4 มี.ค. 52 นี้...พี่จะไปดู ROD STEWART หรือเปล่าครับ...ผมจองบัตรแล้วครับพี่ ธุดงค์เดี่ยว เลยครับ เอิ๊กๆ จากคุณ : ศักย์ ฟิล่า (FILA) - [ 29 ม.ค. 52 21:44:19 ]

ความคิดเห็นที่ 77 รออ่านต่ออยู่นะคับ... จากคุณ : scorpion - [ 29 ม.ค. 52 23:17:49 ]

ความคิดเห็นที่ 78 สวัสดีอีกรอบครับพี่ทอง จากคุณ : Bank11 - [ 30 ม.ค. 52 00:55:54 ]

ความคิดเห็นที่ 79 เรื่อง Rod Stewart ผมคงต้องขอบายครับคุณFILA เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยชอบจะเบียดในฝูงชนแล้วล่ะ คงแก่แล้วมั้ง 55 ขอให้สนุก และรักษาร่างกายด้วยจะได้ไปเล่นกอล์ฟกันใหม่นะครับ สวัสดีครับพี่เปี้ยน เราไม่ได้จอกันมานานมากแล้วเลยนะ ล่าสุดเห็นจะเป็นที่ เซอร์ เจมส์ ใช่หรือเปล่า จำไม่ได้ถนัดนัก แต่ถ้าเจอกันอีก ได้เล่นกอล์ฟด้วยกันคงดีไม่น้อยนะครับ ยังไงก็ขอให้ประสบความสำเร็จในสิ่งที่หวังนะครับ สวัสดีครับคุณแบงก์11 สบายดีนะครับ เวลาจะได้เล่นกอล์ฟด้วยกัเนเนี่ยช่างยากเย็นจริงๆ เลยเนอะ เคยเจอกันแค่ครั้งเดียว เจออีกครั้ง ไม่รู้จะจำกันได้หรือเปล่าสิ enjoy golf นะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 30 ม.ค. 52 11:17:23 ]

ความคิดเห็นที่ 80 (มาต่อแล้วครับ) อาการเกร็งเป็นตัวบ่อนทำลายตัวฉกาจสำหรับนักกีฬาทุกประเภท ที่แย่ก็คือ จะเกิดขึ้นโดยที่เราไม่ทันรู้ตัวเสียด้วย ผมเชื่อว่า เราคงเคยเห็นนักกีฬาบางประเภท เช่นเทนนิส ที่คนที่เข้ารอบชิงชนะเลิศสองคนๆ หนึ่งแทบจะไร้อันดับ กับอีกคนหนึ่งที่ต้องป้องกันแชมป์ ครั้นพอลงเล่นในสนาม กลับปรากฏว่า ผู้เล่นที่ไร้อันดับกลับตีได้ดีกว่าและชนะไปในที่สุด ตอนสัมภาษณ์ เขาตอบว่า เพราะเขาตีแบบไม่มีอะไรจะเสีย ไม่ชนะก็เรื่องธรรมดา ถ้าบังเอิญชนะก็ยิ่งดี คนดูเองก็มักจะเข้าข้างเชียร์คนที่ด้อยกว่า ผู้เล่นเล่นอย่างไร้ความกดดัน หวดตีอย่างเป็นธรรมชาติ ต่างจากผู้เล่นอีกคนหนึ่งที่มีความกดดันมากมาย ถ้าไม่สามารถระงับจิตระงับใจได้ อาจแพ้ได้ง่ายๆ     สำหรับกีฬากอล์ฟนั้น ไม่ต้องรอให้คู่ต่อสู้มากดดัน เราจะเป็นศัตรูตัวฉกาจของเราเองมากเสียกว่า เรียกว่าแพ้ภัยตัวเอง ยิ่งพยายามมากก็ยิ่งแย่ เพราะตอนนั้น นักกอล์ฟคิดอะไรไม่ออก นอกจากความพยายามที่เพิ่มมากขึ้นทุกที จนลืมไปว่า ศัตรูที่เรากับขับเคี่ยวอยู่ด้วยคือตัวเอง นักกอล์ฟไม่ต้องสงสัยเลยนะครับว่า หากวันใดที่เรารู้สึกแย่ ทำอะไรก็แทบจะผิดไปหมด จงรู้และจำให้ขึ้นใจเลยนะครับว่า คุณกำลังแพ้ตัวเองอยู่ แพ้ความคิดของตัวเองอยู่     สติ จึงเป็นเรื่องสำคัญที่นักกอล์ฟจำเป็นต้องฝึก ส่วนจะต้องฝึกอย่างไรจะได้กล่าวกันต่อไป     โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กอล์ฟ ซึ่งเป็นกีฬาที่มีการเคลื่อนไหวอยู่กับที่ ไม่เหมือนเทนนิส แบดมินตัน ฟุตบอลที่นักกีฬาจะต้องเคลื่อนที่ไปมา การตอบโต้จะเป็นไปแบบอัตโนมัติ แทบจะไม่ต้องนึก     เมื่อกอล์ฟต้องเคลื่อนไหวอยู่กับที่ เริ่มตั้งแต่ท่าจรด เราจะมีเวลามาก มากพอที่จะปล่อยให้ความคิดที่ไม่เข้าท่าเข้ามาแทรก เช่น ความอยาก ความกลัว เป็นต้น ยิ่งเป็นเรื่องทางเทคนิค ซึ่งแน่นอน เราจะไม่สามารถบอกร่างกายของเราให้ทำหลายสิ่งหลายอย่างได้ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที อย่างการสวิงกอล์ฟ หรือการชิพ การพัทท์ ลองสังเกตดูสิครับ สังเกตทั้งตัวเองและผู้อื่น ถ้าคุณเห็นใครที่จรดนานๆ นานกว่าคนปกติเขาทำกัน เหมือนคนกำลังร่ายมนต์ ร่ายคาถา รับรองได้เลยว่า จะต้องตีเสียมากกว่าตีดี ที่กล่าวมานี้ผมกำลังหมายถึงโดยเฉลี่ยสำหรับนักกอล์ฟทั่วไป ไม่ได้เจาะจงใครเป็นพิเศษ คนที่เป็นพิเศษเพราะเขาอาจฝึกมาแบบนั้นเป็นเวลานานๆ หรือพฤติกรรมตามธรรมชาติของเขาเป็นเช่นนั้น เขาอาจเก่งไปอีกอย่างก็ได้     สิ่งที่เราพอจะแก้ไขได้ คือการฝึกเรื่องสติ สมาธิ หรือความคิด และฝึกใจ ผมอาจจะพูดง่าย แต่นักกอล์ฟก็รู้ว่ามันทำยาก เพียงแต่น่าสงสัยว่า เมื่อรู้ว่ายาก แต่ก็ไม่พยายามที่จะฝึกใจตัวเอง แล้วปล่อยให้มันเป็นอยู่อย่างนั้น คงไม่มีใครรู้แล้วล่ะว่า จะช่วยคุณอย่างไรได้ เพราะแน่นอน คุณต้องช่วยตัวเอง เหมือนที่ผมเคยบอกว่า คุณไปโรงเรียน คุณต้องเรียนของคุณเอง คนอื่นจะมาเรียนแทนคุณได้อย่างไร     ผมเองฝึกเรื่องสติมาเป็นระยะเวลาพอสมควรแล้ว ประมาณ 5 หรือ 6 ปีเห็นจะได้ และฝึกสมาธิอยู่แทบจะทุกคืน ที่ว่าแทบจะทุกคืนเพราะอาจมีวันหรือสองวันในหนึ่งปีที่ขี้เกียจ แต่ก็จะเห็นว่าน้อยมากที่ไม่ได้ฝึก บางโอกาสก็ไปฝึกที่วัดด้วย เพราะสถานที่เช่นวัดนั้นสงบเงียบและปราศจากสิ่งที่ทำให้เราต้องทำอะไรผิดๆ เมื่อฝึกนานเข้าก็จะเป็นนิสัยติดตัว วันไหนไม่ได้นั่งสมาธิจะรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง     ต้องขอยืนยันตรงนี้เลยนะครับว่า ผลที่ได้รับจากการฝึกสมาธินั้นมีอยู่มากมาย บรรยายอย่างไรก็ไม่รู้จักหมดสิ้น สรุปเป็นว่า เราจะมีสติสัมปชัญญะอยู่เสมอ รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ตลอดเวลา ซึ่งสำหรับคนเล่นกอล์ฟจะมีประโยชน์มากๆ แล้วการฝึกนั้นก็ใช่ว่าจะน่าเบื่อหน่าย ตรงกันข้าม ผมรู้สึกดีที่นั่งสมาธิแต่ละครั้ง เพราะอย่างน้อยผลที่เราได้รับก็คือ ความสงบในจิตใจ     ไม่ว่าจะอย่างไร ผมขอกล่าวเพียงเล็กน้อย พอเป็นแนวทางในการคิดว่า เมื่อคุณลงสนามแข่งขัน คุณรู้ว่าทุกคะแนนมีความหมาย ยิ่งหากเสียคะแนนที่น่าจะทำได้ง่ายๆ ไป คุณต้องคิดชดเชยในสิ่งที่คุณไม่คิดว่าจะได้มาเหมือนกัน เช่นการพัทท์ยาวๆ หรือชิพลูกลงหลุม เพื่อไม่ให้ความรู้สึกไม่ดีมันรบกวนจิตใจของคุณนานเกินไป เพราะคุณยังต้องเล่นอีกหลายหลุม หรืออีกหลายวัน โอกาสข้างหน้ายังมีเสมอ อย่าตัดโอกาสของตัวเองโดยการหมกมุ่นอยู่กับความคิดเสียๆ นั้น     การตั้งเป้าหมายไว้ล่วงหน้าเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็น และไม่ถูกต้อง เช่นคุณคิดว่า วันนี้จะต้องตีให้ได้สแควร์พาร์ หรือเกินได้เท่านั้นเท่านี้ หรือหลุมนี้จะต้องได้เท่านั้นเท่านี้ ความคิดเช่นนี้จะเป็นความคิดที่คิดไปถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึง ซึ่งไม่มีใครจะรู้อนาคตได้ และจะเป็นการบีบบังคับตัวเองทำให้เกิดความเคร่งเครียดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เพราะหากคุณเริ่มทำเสียไปทีละคะแนนๆ คุณจะเริ่มร้อนรน ยิ่งพยายามมากขึ้น ผลก็คือยิ่งแย่ลงทุกๆ     แค้ดดี้ของผม เคยเล่าให้ผมฟังว่า เขาไปถือถุงให้น้องสาวที่ลงแข่งขันในรายการของนักกอล์ฟอาชีพสตรี รู้สึกจะเป็นที่สนาม Green Valley มั้งถ้าจะไม่ผิด วันแรกเห็นบอกว่าตีเกินไปแค่ 5 เมื่อดูจากคะแนนของคนอื่นๆ นับว่าไม่เลวร้ายนักเพราะ อยู่อันดับกลางๆ เลยบอกน้องสาวว่า ถ้าวันที่สอง ตีเกินเท่าวันแรก รับรองว่าผ่านการตัดตัวแน่ๆ ก็คือตั้งความหวังเอาไว้ในใจแล้วว่า วันนี้จะต้องไม่เกิน 5 ผลปรากฏว่า น้องสาวตีออกทะเลไปใหญ่ เกินเป็นสิบๆ มาดูผลลัพท์ของคนอื่น ปรากฏว่าตัวเองตกรอบไปแค่แต้มเดียว เพราะคนอื่นก็พังกันเป็นแถบๆ เหมือนกัน พูดแล้วก็น่าเจ็บใจ และอยากเขกกบาลน้องสาว เขาว่าเช่นนั้น     ผมบอกว่า เอ็งก็น่าเขกกบาลเช่นกัน ดีแล้วที่มาเล่าให้ผมฟัง ผมจะได้มีโอกาสบอกให้รู้เสียเลย ต่อไปจะได้ไม่ทำพลาดแบบนั้นอีก นั่นคือ การตั้งเป้าหมายเอาไว้ล่วงหน้านั้น จะเป็นการบีบบังคับตัวเองโดยไม่จำเป็น พอเล่นพลาดไปแต่ละคะแนนยิ่งใจเสีย ยิ่งพยายามมากก็ยิ่งเสีย เพราะมันจะเกิดอาการเครียดหรือเกร็งขึ้น คราวต่อไป อย่าทำอะไรแบบนั้นอีก แค่บอกน้องสาวว่า ให้เล่นให้ดีที่สุด จะเกินไปเท่าไหร่ก็ช่างมัน โอกาสข้างหน้ายังมีเสมอ คุณอาจทำอีเกิ้ลได้ก็ได้ ใครจะรู้ แค่สนใจอยู่กับช็อตที่กำลังเล่นอยู่ตอนนั้นๆ อย่างอื่นไม่ต้องไปสนใจ แล้วก็อย่าไปหวังว่าจะต้องตีช็อตนั้นดีด้วย แม้ไม่ดีก็ยังแก้ไขได้ แค่สวิงตีลูกไปเรื่อยๆ ก็พอ     ในสถานการณ์ที่คุณเคยเล่นได้ดีๆ คุณเคยสังเกตตัวเองบ้างไหมว่า วันนั้นคุณมีอารมณ์และความรู้สึกเป็นอย่างไร หรือมัวแต่ดีใจที่เล่นได้ดี ทั้งสองอย่างคือ ดีใจเกินไป และเสียใจเกินไป ทำให้เราคิดอะไรไม่ออกเท่าๆ กัน ให้เราจงรู้และพึงสังวรไว้เลยว่า ถ้าคุณเล่นไปอย่างไม่มีสติ คุณจะไม่มีวันรู้เลยว่า คุณทำอะไรพลาดไป หรือที่ดีเพราะอะไร และคุณจะไม่มีโอกาสแก้ไขตัวเองเลย บางคนยิ่งบ้าหนัก ดันไปโทษสิ่งอื่น แต่ไม่เคยโทษตัวเอง     คนเราถ้าไม่มีความหวังก็ดูจะไร้ซึ่งทิศทางที่จะก้าวไป แต่หากคุณตั้งความหวังเอาไว้จนบดบังความจริงที่ว่า อาจจะมีอะไรที่ทำให้เราไม่สมหวังก็ได้ ใครจะรู้ หากบังเอิญคุณต้องพลาดหวังไป คุณก็อาจจะจมอยู่กับความเสียใจ ซึ่งจะทำให้ชีวิตเลวร้ายลงไปใหญ่     การตั้งความหวังที่ดีที่สุดก็คือไม่หวังอะไร แค่ทำให้ดีที่สุดเท่านั้นก็พอ แล้วนำผลลัพท์มาปรับปรุงแก้ไขตัวเองต่อไป เท่านั้นเอง     เวลาที่เราเล่นไม่ดี หรือพลาดพลั้งอะไรไป บางคนก็หน้าตาบูดเบี้ยว บอกบุญไม่รับ เพราะตีหลุมเดียวล่อเข้าไป 10 ที แล้วอาจจะทำหลุมอื่นๆ พังตามไปด้วย เพราะคุณลืมไปว่า คุณอาจจะทำ 5 เบอร์ดี้ติดต่อกันก็ได้ ใครจะรู้ ผมยังเคยเลย คือ เบอร์ดี้แรกพัทท์จากระยะ 20 ฟุตลงไปอย่างไม่น่าเชื่อ หลุมต่อมาตีช็อตสองเข้าไปแทบไม่ต้องพัทท์ ซึ่งก็เหลือเชื่อ แต่มันเกิดขึ้นได้ เบอร์ดี้ที่สาม พัทท์จากระยะประมาณ 15 ฟุต ไลน์เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา ลูกลงหลุมไปอย่างน่าอัศจรรย์อีก ส่วนเบอร์ดี้ที่ 4 ชิพจากขอบกรีนลงหลุมไป และเบอร์ดี้สุดท้าย ตีลูกจากระยะ 190 หลาเข้าไปลูกเกือบลงหลุม เกือบ โฮล อิน วัน ซะอีก ตกลงไอ้ที่ตีเกินมาตั้ง 5 กลับหายไปหมดในแค่ 5 หลุม เชื่อสิครับว่าอะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ อย่างที่บอกแหละครับว่า สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร     ความคิดในเชิงบวกจึงสำคัญที่สุด แล้วอาการเกร็ง ความเคร่งเครียดจะลดลง เพราะถูกแทนที่ด้วยความคิดที่ดี (ยังมีต่อนะครับ) จากคุณ : thongprakai - [ 30 ม.ค. 52 12:13:44 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ถูกต้องแล้วคร๊าบบบบบบ... ข้าน้อย ขอคารวะ ครับ สวัสดีครับ จากคุณ : ศักย์ ฟิล่า (FILA) - [ 30 ม.ค. 52 14:05:47 ]

ความคิดเห็นที่ 82 เหมือนมานั่งในใจเราเลย หลายครั้งหลายคราวที่พลาดอย่างที่ครูทองฯว่าไว้ ความมั่นใจในฐานะที่เล่นสนู๊คเกอร์แม่นมาตั้งแต่เด็ก เรื่องการเล็งไม่ด้อยกว่าใคร กลับผิดพลาดบ่อยๆทั้งๆที่รู้ตัว ขาดความเชื่อมั่น ควบคุมสติไม่ได้ มีเพียงบางวันที่เทพลง พัตต์เป็นพระเอกก็มี เมื่อใหร่เจอกันดีครับ? ปล.ขอโทษที่อาทิตย์ก่อนปลีกตัวไม่ได้เลยครับ จากคุณ : Uncle Tee - [ 30 ม.ค. 52 15:04:30 ]

ความคิดเห็นที่ 83 เพิ่งจะทราบว่าตาก็มีข้างถนัดเหมือนกัน ลองดูแล้วผมถนัดขวาครับ สำหรับตัวเอง ปัญหาถ้าจะพัทต์ไม่ดีก็คือ สโตรกลูกไม่สแควร์จริงๆ ตลอดเส้นทาง ทำให้ลูกไม่ไปยังจุดที่เล็งไว้ อ่านไลน์ผิดก็อีกเรื่องนะ ต้องลองซ้อมเรื่องตาถนัดนี่ดู เพื่อได้อะไรดีๆครับ จากคุณ : golf s. - [ 30 ม.ค. 52 18:51:42 ]

ความคิดเห็นที่ 84 สวัสดีครับ ท่านอาจารย์ฯ เพื่อนๆทุกท่าน... สุดยอด คร๊าบ...ข้าน้อย ขอคารวะตาม ท่าน FILA (สบายดีนะครับ ไม่ได้เจอกันน๊าน นานนนนน อิ อิ) คร๊าบ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 30 ม.ค. 52 21:42:17 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ที่นัดกันเอาไว้ยังคงเดิมครับลุงที เจ๊หนมฯ ก็อยากไปมากๆ ผมน่ะอยากอยู่แล้ว ไม่เจอลุงทีซะนาน แล้วจะบอกเจ๊เลขาฯ ให้ช่วยจัดการนะครับ มีอะไรๆ ก็ลองๆ ไปเถิดครับคุณ golf s. ไม่มีอะไรเสียหาย ถ้าไม่ดีไม่เหมาะก็กลับมาแบบเดิมได้ คุณวีหายไปเลยนะหล่อน ไม่ยอมติดต่อ ไม่ยอมทำอะไรทั้งนั้น แล้วเมื่อไหร่จะกลับมาเล่นกอล์ฟอีกล่ะ จากคุณ : thongprakai - [ 30 ม.ค. 52 23:41:48 ]

ความคิดเห็นที่ 86 สวัสดีครับ...คุณวี...ใช่ไม่ได้เจอกันนาน...มาเจอกันหน่อยซิครับ... นี่ไงคุณวี...เค๊ากำลังรวมตัวกัน...เราขอติดสอยห้อยตามไปด้วยกันนะ... ไปไหนไปด้วยนะครับ...ขอบคุณครับ จากคุณ : ศักย์ (FILA) - [ 31 ม.ค. 52 22:00:53 ]

ความคิดเห็นที่ 87 เงียบจัง ฮู๊... จากคุณ : ศักย์ ราศีสิงห์ (FILA) - [ 5 ก.พ. 52 20:35:34 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ใช่ ท่าน FILA ไว้ผมต้องขอติดสอยห้อยตามไปด้วยซักมื้อล่ะ... อยากตีกอล์ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ มากกกกกกกกกกกกกกกกแล้วววววววววววววววววว อิ อิ... จากคุณ : วี ราศีพฤษภ (อย่ากินนู๋น๊า) (The Vee) - [ 6 ก.พ. 52 11:28:49 ]

ความคิดเห็นที่ 89 เอ๊า...รูปไม่ขึ้นแฮะ ขออีกทีล๊ากานนน อิ อิ... เหมือนเดิมน๊า พี่ข้างบน อย่ากินนู๋น๊า อิ อิ... จากคุณ : พฤษภ พกาสร อีกกุญชร อันปลดปลง (The Vee) - [ 6 ก.พ. 52 11:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ยู้ หู่...สงสัยไปทู้นั้นกันหมด...เผ่นกลับด้วยคน อิ อิ... จากคุณ : อ้ายเสือ...เผ่น (The Vee) - [ 11 ก.พ. 52 21:40:52 ]