ความคิดเห็นที่ 1 แว๊บบบบบ มาลงชื่อครับผม... สวัสดีครับพี่ทอง... จากคุณ : ผมชื่อต้น - [ 29 พ.ค. 52 11:53:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะ สนามใกล้บ้านเหมือนกัน ชอบที่นี่เพราะลมเย็นดี ถึงแม้ลูกจะเก่าเป็นลูกปิงปองก็ตาม กรีนซ้อมพัตต์เร็วกว่าหลายๆสนามเยอะเลยด้วยค่ะ เหมือนเคยเห็น คนหน้าคล้ายๆพี่ทองขับรถสวนกันในซอยแถวๆบ้านด้วยค่ะ   จากคุณ : Irony - [ 29 พ.ค. 52 12:04:14 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นั่งแถว สองรอฟังครับ จากคุณ : wbanjoe - [ 29 พ.ค. 52 12:12:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ซ้อมสนามนี้เหมือนกัน ไปเกือบทุกเสาร์ สะดวก สบาย ลมเย็น จากคุณ : IMO (IMO) - [ 29 พ.ค. 52 12:17:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีครับพี่ทอง.. มาล้อมวงรอฟังนะครับ จากคุณ : แรงดีแต่ยากจน - [ 29 พ.ค. 52 12:18:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มีเบรกเรียกลูกค้าเหมือนเดิมนะครับพี่ จากคุณ : Eddy_DT_545 - [ 29 พ.ค. 52 12:19:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาแว้วครับ จากคุณ : กล้าชามู (กล้าชามู) - [ 29 พ.ค. 52 12:26:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาปูเสื่อรออ่านครับผม จากคุณ : สามคลื่น - [ 29 พ.ค. 52 12:28:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 . ข้างหน้าแหนะ นั่งลงหน่อย คนข้างหลังมองไม่เห็น อิ อิ. จากคุณ : pigtt - [ 29 พ.ค. 52 12:30:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 พอเปิดเทอมก็กลับมาแล้ว... ...ภาคไหนครับ...พี่ตุ๊ด...อิอิ จากคุณ : คุณดึก - [ 29 พ.ค. 52 12:36:06 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไก่ย่าง ครับ ไก่ย่าง ..... เอิ๊ก ๆ ๆ มาลงชื่อรอด้วยคนครับพี่ทอง จากคุณ : November Thirteen - [ 29 พ.ค. 52 12:37:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มานั่งรออาจารย์แล้วครับ จากคุณ : Warmer - [ 29 พ.ค. 52 12:40:27 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มารอฟังด้วยคนครับ.. จากคุณ : ระยะได้ปลายเลี้ยว - [ 29 พ.ค. 52 12:50:54 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาต่อแล้วครับ..... กลับมาแล้วครับ.....คุณพ่อบอกว่า จะให้เงินสักแปดหมื่นล้านบาทน่ะครับ สงสัยคุณพ่อจะกดตัวเลขผิดไปมั้ง เกินเลขศูนย์ไปหลายตัวเชียว.....ความจริงแค่ แปดร้อยบาท ที่ผมจ่ายให้ เป็นค่าของใช้จิปาถะที่ท่านซื้อที่ร้านบูทส์ กลับมาที่เรื่องของเราดีกว่า เงินทองของนอกกาย กดผิดก็กดใหม่ได้เนอะ.....ก่อนจะออกเดินทางรอบโลก ต้องมาตั้งต้นที่สนามบินสุวรรณภูมิก่อน ผมหมายความว่า ก่อนที่จะไปถึงเรื่องการซ้อมกอล์ฟวันนั้น ผมขออนุญาตเล่าปูมหลังเกี่ยวกับเพื่อนสาวคนนี้สักหน่อย ไม่ใช่นินทาครับ มันไม่เหมือนกัน เพราะคำว่านินทา มักจะไม่ใช่เรื่องดี แต่เวลาเราจะยกย่องใคร เขาเรียกว่าสรรเสริญ(ลับหลัง) คือผมรู้จักเพื่อนสาวคนนี้ สมมติว่าชื่อ อ่อนช้อย แล้วกัน อย่ารู้ชื่อจริงเลย เพราะเธอเข้ามาเว็บนี้บ่อยๆ เข้ามาห้องกอล์ฟนี้ซะด้วย ขืนบอกชื่อจริงไป มีหวังผมโดนเชือดแน่ ผมรู้จักคุณอ่อนเมื่อประมาณสักสามสี่ปีก่อน เพราะบังเอิ๊น บังเอิญ เราต้องร่วมงานใกล้ชิดกันมาก ชิดขนาดไหนอย่ารู้เลย นี่มันเรื่องส่วนตัว แล้วก็รู้ด้วยว่าเธอเล่นกอล์ฟ คราวนี้ล่ะมีเรื่องคุยกันยาว นอกจากเรื่องงาน แล้วผมก็ดันไปบอกซะอีกว่า ผมเขียนอะไรไว้บ้าง ทำให้เธอเข้ามาอ่าน อ่านอย่างเดียวนะครับ อ่านไปอ่านมา เธอบอกผมในวันหนึ่งว่า ท่าทางผมจะเพี้ยนๆ นะ..... อ้าว! พูดอย่างนี้ก็สวยน่ะซี คือจริงๆ คุณอ่อนไม่ใช่คนสวยอย่างที่ผมอุทานเมื่อบรรทัดก่อนหรอก แต่ก็ไม่เลวนัก ผมชอบเธอที่ดวงตา ทั้งที่เธอใส่แว่น เวลาเธอยิ้มจะสวยมากเป็นคนละคนเลยทีเดียว ดวงตาเธอจะยิ้มไปด้วย จะเปรียบคงเหมือนพระจันทร์เต็มดวงฉายแสงตอนที่เมฆลอยผ่านไปแล้ว ไรฟันขาวสะอาด เหมือนฟันปลอม พูดจาไพเราะ แม้จะพูดเร็วรัวจนฟังไม่ค่อยจะทัน  ไม่รู้จะรีบไปไหน รูปร่างสมส่วนดี ไม่ใช่เท่ากันไปหมดตั้งแต่ศีรษะยันปลายเท้า แต่งกายมีกาลเทศะดี แต่บางคนไม่นะครับ ที่ว่าไม่ก็เพราะ บางคนไม่ดูสังขารตัวเอง ตามแฟชั่นไปเรื่อย เขาใส่เสื้อเปิดหลังก็จะเปิดด้วยทั้งที่ เฮ้อ.....อย่าพูดเลย โดยสรุปก็คือ คุณอ่อนดูดีมาก แม้จะไม่ถึงขนาดที่ทำให้ผมเพ้อ แต่ประทับใจอยู่ไม่น้อย ดังนั้น นอกจากเรื่องานแล้ว เราเลยมีโอกาสได้ไปเล่นกอล์ฟด้วยกันบ้าง ไปซ้อมกอล์ฟกันบ้าง แต่น้อยเต็มทน ที่บอกว่าแค่เล่นกอล์ฟด้วยกันบ้างเท่านั้นเพราะ เธอบอกว่า เวลาเล่นกอล์ฟกับผมแล้ว เธอไม่ค่อยสนุก..... เวรกรรม.....คุณพ่อชวนไปกินข้าวอีกแล้ว ไม่ไปไม่ได้ครับ รอเดี๋ยวนะ จากคุณ : thongprakai - [ 29 พ.ค. 52 12:52:06 ]

ความคิดเห็นที่ 15 แอบฟังด้วยคนครับ จากคุณ : vasin_bha - [ 29 พ.ค. 52 13:07:14 ]

ความคิดเห็นที่ 16 รอครับ จากคุณ : peAnutsbutter - [ 29 พ.ค. 52 13:08:54 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอนั่งลงแถวสองรอฟังต่อด้วยคนครับ จากคุณ : Laser Gai - [ 29 พ.ค. 52 13:11:41 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เอ? พี่ทองฯ คงจะอยู่ใน Mood In Love แหง ๆ เลยยยย รออ่านคับพี่ ลุ้นอยู่ว่าจะ " ลงเอยกันด้วยดี " เหมือนเพลงอัดสะนีหรือเปล่า จากคุณ : ลุงแก่ (skavee) - [ 29 พ.ค. 52 13:19:10 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แวะมาคอยความประทับใจต่อ จากคุณ : s.มี-บุญ - [ 29 พ.ค. 52 13:32:29 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เข้ามาปูเสื่อรออ่านด้วยคนนะครับ จากคุณ : Suthas14 - [ 29 พ.ค. 52 14:06:10 ]

ความคิดเห็นที่ 21 พี่ทองทานข้าวนานจัง... วันก่อนพาผู้มีพระคุณชาวอาทิตย์อุทัยไปทานอาหาร ท่านแซวว่าเป็ดปักกิ่งร้านนี้อร่อยที่สุดแต่แป้งห่อแผ่นเล็กมากๆ เมื่อ 10 ปีที่แล้วขนาดเท่าไหนตอนนี้ก็ยังเท่าเดิมเลย...พี่ทองพอเดาได้มั๊ยครับว่าร้านไหน... จากคุณ : ผมชื่อต้น - [ 29 พ.ค. 52 14:15:24 ]

ความคิดเห็นที่ 22 กินแล้ว ก็แอบหลับ.................นะลุงทอง จากคุณ : wbanjoe - [ 29 พ.ค. 52 15:19:27 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ทานข้าวน่ะเสณ้จตั้งนานแล้วครับคุณต้น แต่เวลาเขียน ต้องเขียนลงใน words ก่อน แล้วค่อยเอามาลง เขียนสดๆ เดี๋ยวเครื่องแฮ้งก์ลงไม่ได้ล่ะเซ็ง เคยมาแล้วครับคุณต้น แล้วเวลาเขียนน่ะ กว่าจะเขียนได้แต่ละหน้า มันใช้เวลาไม่น้อย เวลาอ่านน่ะแป๊บเดียวก็จบ ส่วนร้านอาหารนั้น ต้องขอบพระคุณอย่างมากที่ให้ความเมตตามาโดยตลอด ทีหลังบอกก่อนสิครับ หลังไมค์ก็ได้ ผมจะได้ให้ส่วนลดพิเศษ สำหรับคุณต้นและครอบครัว อ้อ รวมถึงเพื่อนๆ ชาวพันทิปทุกท่านเลยนะครับ ผมไม่กล้าบรรยายมาก เดี๋ยวจะกลายเป็นโฆษณาขายสินค้าไป เป็นร้านอาหารจีน อยู่ที่อาคาร ไทมส์ สแควร์ ชั้น 4 สุขุมวิท อาหารจีนที่อร่อยที่สุดในโลก 5555 โม้หน่อย ยินดีต้อนรับน้องๆ พันทิปทุกท่านนะครับ ด้วยส่วนลดพิเศษ ขอให้หลังไมค์มาบอกหน่อย ถ้าไม่อร่อย ยินดีคืนเงิน แต่ไม่ใช่บอกว่าไม่อร่อยแต่กินหมดจานซะก่อนนะครับ อิอิ คุณต๊ะคิดว่าใช่ผมจริงๆ เหรอ ผมหล่อกว่านั้นนะ อิอิ คราวหน้าถ้าคิดว่าใช่ ทักทายหน่อยสิครับ ขับรถจ่อเข้ามาทักทายกันเลย คุณต๊ะสบายดีนะครับ แล้วกอล์ฟเป็นไงบ้างล่ะ เห็นว่าเก่งวันเก่งคืน มีคนชมให้ฟังด้วยนะครับ พี่ลุงแก่พูดเหมือนตาเห็น อิอิ in love อิอิ พี่ลุงแก่คงเหมือนผมล่ะมั้ง ถึงเข้าใจจิตใจกันดี พี่ว่า มันจะสายไปหน่อยไหมครับเนี่ยที่มา in love ในวัยปูนนี้แล้ว ความจริงก็ไม่ขนาดนั้นหรอก อย่างที่บอกแหละว่า ประทับใจ เอาเป็นว่ารู้กันก็แล้วกันว่า หัวใจเหี่ยวๆ ยังเต้นได้ เมื่อมีน้ำรดให้ชุ่มชื่น จริงป่าวครับ.....อิอิ คุณดึกครับ ความจริงผมก็ว่าจะเขียนน้องตุ๊ดภาค 2 นะ แต่อย่าเลย จบแล้วก็ให้จบไปเหอะนะ พี่หมูสองทีเป็นไงบ้าง long time no see กิจการค้ารุ่งเรือง ทำมาค้าคล่องนะครับ ขอให้รวยวันรวยคืนนะครับ ด้วยความระลึกถึงเสมอ และฝากความระลึกถึงป๋าชช.ด้วยนะครับ แล้วก็สวัสดีน้องๆ ทุกท่าน ฝนตกไม่ได้เล่นกอล์ฟ ก็อ่านเรื่องแก้เหงานะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 29 พ.ค. 52 15:20:16 ]

ความคิดเห็นที่ 24 มาต่อแล้วครับ ผมสงสัยนะครับว่า เมื่อเธอทั้งกล่าวหาว่าผมเพี้ยน และเล่นกอล์ฟด้วยแล้วไม่สนุก แล้วทำไมถึงคุยทางmsn ได้เกือบทุกคืน ชวนไปกินข้าวทีไรก็ไปทุกที บางทีเธอก็โทร.มาชวนก็มี ชวนไปไหนก็ไป ไม่ปฏิเสธสักครั้ง แน่นอน ผมต้องถามสิว่าผมเพี้ยนยังไง มีอย่างที่ไหนมาว่ากันว่าบ้า เธอบอกว่า “คนปกติเขาจะเขียนเรื่องราวอะไรได้มากมายขนาดนั้น มันต้องเพ้อฝัน คนช่างเพ้อช่างฝัน ไม่เรียกว่าเพี้ยนแล้วจะเรียกว่าอะไร ไม่เช่นนั้นก็ต้องเป็นเรื่องจริง ถึงจะเอามาเล่าได้ ให้เลือกเอาอย่างใดอย่างหนึ่ง” ผมคิดหนักเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรถูก คือจะบอกว่าเป็นความจริงคงไม่ได้แน่ เพราะแม้จะมีความจริงปนอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก และถ้าเป็นเรื่องจริง เธอคงหนาวแน่ เพราะหญิงสาวที่เป็นนางเอกในเรื่องแต่ละเรื่อง สวยเสียจนเกินคำบรรยาย แล้วเธอจะกล้าคบค้ากับผมกระนั้นหรือ ผมเลยต้องรับว่า “เพี้ยนก็ได้ หากเธอเห็นว่าเป็นเช่นนั้น และนั่นเป็นความเห็นของเธอคนเดียวนะ คนอื่นเขาไม่เห็นอย่างเธอ และฉันเห็นตามเสียงส่วนใหญ่” ส่วนคำถามที่ว่า ทำไมถึงเล่นกอล์ฟกับผมแล้วไม่สนุก ทั้งที่คนอื่นเขาไม่เคยบ่นเลยสักคำ เธอบอกว่า “เวลาเธอ(หมายถึงผมนะ)เล่นกอล์ฟ เธอจะไม่ค่อยพูด ตั้งหน้าตั้งตาเล่นอย่างเดียว ในขณะที่ฉันอยากคุยด้วย อยากชี้ชวนเธอชมต้นไม้ใบหญ้า ดูนก ดูน้ำ อยากหยอกล้อด้วย ในขณะที่เวลาอื่นเธอไม่เป็น” “แต่ฉันก็เย้าแหย่เธอบ้างเหมือนกันนี่ ฉันก็หัวร่อต่อกระซิกกับเธอดีนี่ แล้วฉันก็เห็นว่าเธอก็สนุกสนานดีอยู่นี่นา” ผมท้วง เพราะไม่ค่อยจะเห็นด้วย คุณอ่อนบอกว่า “มันแกนๆ ยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก เอาเป็นว่า เป็นอย่างที่ฉันบอกแหละ” เธอสรุปเลย ‘ก็ตามใจ ไม่เล่นกอล์ฟหรือเล่นน้อยลงก็ได้ ไม่เป็นไร จะเล่นอย่างอื่นแล้วชอบใจก็ได้ ตามใจเธอ’ ผมนึกอยู่ในใจ คุณอ่อนเป็นหญิงสาวที่อ่อนหวานมาก ในเวลาเดียวกัน เธอก็เป็นหญิงสาวที่แกร่งมาก ชนิดที่ไม่มีใครคาดคิดถึงก็แล้วกัน ซึ่งผมเห็นว่า คุณสุภาพสตรีทั้งหลายในโลกนี้ เป็นเพศที่น่ายกย่องจริงๆ เอาแค่ต้องแบกท้องหนักไม่รู้ตั้งกี่กิโล แบกจนหลังแอ่น เป็นเวลาเกือบปี เธอก็ไม่เคยบ่น ยิ่งเวลาคลอดลูกด้วยแล้ว ผมนึกภาพไม่ออกเลยว่า หากผู้ชายต้องเป็นฝ่ายต้องออกลูกเอง ผมรับรองว่าจะต้องแหกปากร้องลั่นโลกแน่ และต้องบ่นครวญไปสิบชาติ แล้วรับรองได้ว่า จะไม่ยอมตั้งท้องออกลูกเองอีกเด็ดขาด ในขณะที่ฝ่ายหญิง บางคนออกลูกเป็นโหล ยังเฉยเลย เรื่องความแกร่งสุดยอดของเธอนั้น เดี๋ยวค่อยบรรยายไปตามเรื่องตามราวนะครับ หลังจากที่เราคุ้นเคยกันมากพอควร หมายถึงเมื่อคบหากันมาแล้วประมาณปีเศษ มีความสนิทสนมกันมากพอสมควร ดูใจกันมาพักใหญ่ๆ เราค่อยไปไหนมาไหนกันเพียงลำพัง ไม่ว่าจะไปเล่นกอล์ฟด้วยกันที่หัวหิน หรือไปไกลถึงเชียงราย หรือไปเที่ยวตามภู กางเต๊นท์นอนตามป่าเขา บางครั้งก็แสนจะลำบาก ทำให้เราได้รู้ใจกันพอควร เช่นครั้งหนึ่ง เราไปเที่ยวที่ไร่ของเธอที่จังหวัดกาญจนบุรี เมื่อปลายปีที่แล้วซึ่งเป็นฤดูหนาวที่หนาวยาวนานกว่าปีอื่นๆ ตอนแรกผมเข้าใจคำว่าไร่ของเธอ คงเหมือนวนอุทยานที่คงร่มรื่นด้วยพรรณไม้นานา มีที่พักสวยหรู มีน้ำอุ่นให้อาบ มีอาหารเพียบพร้อม ที่ผมจินตนาการเอาไว้เลิศหรู ที่ไหนได้ ไร่ของเธอก็คือไร่อ้อย ที่ตอนนี้กลายเป็นป่าหญ้ารกไปซะแล้ว ผมตงิดๆ อยู่เหมือนกันตอนที่ผมไปรับเธอที่บ้าน เพราะเธอเอาเต๊นท์ และสัมภาระอีกมากมายไปด้วย พูดง่ายๆ ว่าเต็มท้ายรถไปหมดและล้นไปถึงที่นั่งด้านหลัง ซึ่งเธอบอกว่า เอาไปเผื่อ เผื่อกะผีน่ะซี ไร่ของเธอมีกระต๊อบเล็กๆ อยู่หลังเดียว ซึ่งเป็นกระต๊อบของคนเฝ้าไร่ ซึ่งที่จริงไม่จำเป็นต้องเฝ้าก็ได้  เพราะไม่มีอะไรให้เฝ้า ใครจะมาขโมยตัดหญ้าก็ให้มันขโมยไปเหอะ แต่เธอบอกว่า เป็นคนเก่าคนแก่ของพ่อ ที่ขายไร่อ้อย(ในอดีต) ให้แก่คุณพ่อของเธอที่รับซื้อไว้ด้วยความเห็นใจกัน และยังให้อาศัยในไร่อยู่ต่อไป โดยจ่ายเงินเดือนให้ด้วย ที่พอจะเห็นว่าเข้าท่าหน่อยเดียว หน่อยเดียวจริงๆ คือ ต้นโพธิ์ขนาดใหญ่ยักษ์ ที่ขึ้นอยู่ลึกเข้าไปในไร่เล็กน้อย ที่ซึ่งเราได้อาศัยกางเต็นท์นอนกันนั่นเอง และทิวทัศน์เป็นทิวเขาเป็นเทือกยาวสุดลูกหูลูกตา เหมือนมังกรตัวใหญ่ยาวนอนทอดไปอย่างสงบไกลออกไป..... เขียนเสร็จเมื่อใดก็ตามต่อเมื่อนั้นนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 29 พ.ค. 52 15:34:29 ]

ความคิดเห็นที่ 25 สวีสดีครับพี่ทอง ดีจังครับ ห้องกำลังเวียบๆอยู่เลย จากคุณ : GumpzZ - [ 29 พ.ค. 52 16:15:14 ]

ความคิดเห็นที่ 26 กางเต้น ก่อไฟ น้ำค้างลงแล้วครับ จากคุณ : ตะอีโม่ง - [ 29 พ.ค. 52 16:17:09 A:115.67.51.194 X: TicketID:160546 ]

ความคิดเห็นที่ 27 จากคุณ : Leona - [ 29 พ.ค. 52 16:21:38 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ่า มาสายไปหน่อยหนังฉายไปหน่อยนึงละ ต้องรีบเข้านั่ง แถวหลังขอโทษทีนะครับ สวัสดีครับพี่ทองฯ จากคุณ : นายปลาทอง - [ 29 พ.ค. 52 17:38:06 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เอาล่ะเว้ย พี่ทองฯ พาสาวไปกางเต๊นท์นอน (แต่ทำไมต้องเป็น) ใต้ต้นโพธิ์ปลายไร่ อย่างงี้มันต้อง แอบย่องไปดูว่า พี่ทองฯ ใช้คาถาขุนแผนสยบน้องอ่อนฯ รึเปล่าน้อ ตามมา ตามมา แต่ย่องเบา ๆ นะ เดี๋ยวจะอดดูกันน่ะ จากคุณ : ลุงแก่ (skavee) - [ 29 พ.ค. 52 17:48:15 ]

ความคิดเห็นที่ 30 .....แ ห ม....พี่ทองนี่สเน่ห์แรงจริงๆนะครับ....อิจฉา  อิจฉา จากคุณ : Golf Only - [ 29 พ.ค. 52 17:58:30 ]

ความคิดเห็นที่ 31 แหม....น้องกอล์ฟ โอนลี่ครับเสน่ห์อะไรไม่มีหรอก ผมแค่ใช้หลักความน่าจะเป็นเท่านั้นแหละ แล้วอย่ามาพูดเลย ตัวเองก็เหมือนกัน หรือว่าไม่ใช่ อย่ามาปฏิเสธให้ยาก จ้างก็ไม่เชื่อ..... อย่านะครับพี่ลุงแก่ ห้ามเด็ดขาด เดี๋ยวคาถาเสื่อมหมด ว่าแต่ พี่น่ะไม่เคยหรือไร สวัสดีครับแม่สิงห์ผู้น่ารักเสมอ ชวนลุงทีไปตีกอล์ฟกันไหมครับ มากทม.เมื่อไหร่ จะไปไหนเช่น กรีนวัลเลย์ หรือเกียรติธานี ราคากันเองครับ สวัสดีครับคุณกั๊มส์ผู้ร้อนแรงด้วยฝีมือและความหล่อเหลา ทำยังไงนะถึงจะเล่นกอล์ฟได้ดีเท่า หล่อไม่เอา ผมหล่อกว่า 555 พูดแล้วก็เขินปากตัวเอง แก้ไขเมื่อ 29 พ.ค. 52 18:26:16 จากคุณ : thongprakai - [ 29 พ.ค. 52 18:25:31 ]

ความคิดเห็นที่ 32 สวัสดีครับ...พี่ทอง เข้ามาล้อมวงฟังด้วยคนครับ จากคุณ : โอ (furnich) - [ 29 พ.ค. 52 18:36:57 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ปักหมุด รอครับ จากคุณ : R7ขวาธรรมชาติ - [ 29 พ.ค. 52 18:39:58 ]

ความคิดเห็นที่ 34 มาต่อแล้วครับ..... เชื่อไหมครับว่า ตอนที่เราไปถึงนั้นเป็นเวลาบ่ายแก่ๆ แม้ลมจะเย็นๆ แต่แดดร้อนจัด ทำเอาเหงื่อกระซิกๆ ทีเดียว ยิ่งเห็นสภาพที่เราจะต้องกางเต็นท์นอนกันคืนนั้น ผมแทบถอดใจ อยากบอกเธอว่า ไปหารีสอร์ทหรูๆ หรือโรงแรมสวยๆ อยู่กันเหอะ เมืองกาญจนบุรีมีออกถมถืดไป ยังไงผมก็จ่ายไหว แต่ที่ไม่ได้พูดออกไปก็เพราะคุณอ่อนเอ่ยขึ้นก่อนว่า “เรามากางเต็นท์นอนกันนะคะ รับรองว่าคุณจะได้บรรยากาศอีกแบบหนึ่งที่จะต้องจดจำไปตลอด” ใช่สิครับ จำไปตลอด.....ผมพยักหน้ารับ ก็ขนาดเธอเป็นผู้หญิงยังจะสมสุกสมบัน นอนกลางดิน กินกลางทรายแบบนี้ได้ แล้วผมเป็นชายชาตรีทั้งแท่งจะถอดใจง่ายๆ ได้อย่างไร ทั้งที่ไม่เคยเลยในชีวิตที่จะมานอนแบบนี้ ขนาดไปที่วัดที่ว่าอยู่กลางป่า บนดอยสูง อย่างน้อยก็มีกุฏิให้ซุกหัวนอน มีครัวให้ทำกับข้าว แต่นี่ไม่มีอะไรสักอย่าง มีบ่อน้ำบาดาลอยู่หลังกระต๊อบ สีน้ำใสเหมือนโอวัลติน เวลาตักน้ำก็แสนจะลำบาก เพราะต้องหย่อนกระแป๋งลงในบ่อ สะบัดให้มันจมก่อน แล้วค่อยสาวมันขึ้นมา จะมีเครื่องทุ่นแรงให้กว้านสาวขึ้นมาก็ไม่มี แล้วทำราวกับผมเป็นนักกล้ามอย่างนั้นแหละ แค่สองสามกระแป๋งก็แขนบวม หอบแฮ่กแล้ว แต่ก็ยังต้องจำใจทำ จะไหว้วานลุงหรือป้าที่แก่กว่าเราไม่รู้เท่าไหร่ทำให้ก็ใช่ที่ แล้วน้ำในบ่อก็เย็นเสียจนขนตั้ง นึกว่าแดดร้อนๆ น้ำจะอุ่น ที่ไหนได้ ราดใส่หัว ราดตัว เส้นผมตั้งเด่เหมือนเห็นผี มันเย็นจับขั้วหัวใจดีจริงๆ โดยเฉพาะตอนที่ลมเย็นๆ โชยมา มันเย็นเสียจนนึกว่าราดด้วยน้ำในตู้เย็น ห้องน้ำเป็นที่เป็นทางก็ไม่มี ต้องอาบมันโล่งๆ เย้ยฟ้าท้าดินแบบนั้นเอง แต่คุณอ่อนก็อาบนะ ผมก็เลยต้องอาบตาม ความจริง น้ำในตุ่มซึ่งมีอยู่สามสี่ตุ่มก็มี แต่คุณอ่อนบอกว่าเกรงใจลุงกับป้า ไปใช้ของเขาๆ ต้องตักแทบตาย ผมก็ตามใจ อยากทรมานผมเล่นก็ได้ แต่ใจตัวเองก็เห็นด้วยกับคุณอ่อนแหละว่า เกรงใจ ผมไม่นึกเลยว่า คุณอ่อนจะนุ่งกระโจมอกเป็น ไม่นึกด้วยว่าเธอจะมีผ้านุ่งติดตัวมาด้วย หรือเธอคงรู้มาก่อน เลยเตรียมมาย่อมเป็นได้ ผมเป็นคนตักน้ำ เธอก็อาบไป ใจนั้นอยากดูเธออาบ อยากดูเธอทำความสะอาดตัวเอง คิดว่าต้องเป็นภาพที่น่าดู แต่ไม่กล้าดู แล้วเธอก็ไม่ให้ดู บอกให้ผมหันหน้าไปทางอื่น พอน้ำหมดถัง ค่อยหันมาตักใหม่ แต่อดชำเลืองมองนิดๆ ไม่ได้แหละ ตามประสาคนตาบอน เธออาบน้ำไปชวนผมคุยไป “ทองชอบบรรยากาศแบบนี้ไหมคะ?” “ชอบครับ ชอบมาก” ผมกัดฟันพูด ตั้งใจประชดด้วยแหละ ก็ลองคิดดูสิ สถานที่ดีๆ สบายๆ มีก็ไม่ไป จะมาทุรนทุรายแบบนี้ทำไมก็ไม่รู้ “พรุ่งนี้เช้า เราไปบุกป่ากันนะคะ” คุณอ่อนชวน ผมเกือบจะอุทานออกไปแล้วนะ จะไม่เอาด้วยอยู่แล้ว แต่ยังยั้งไว้ทัน อยากรู้เหมือนกันว่าใครจะแน่กว่าใคร ทั้งที่ความจริง อยากชวนเธอไปเล่นกอล์ฟมากกว่า แต่ดันมาชวนไปบุกป่า แล้วไอ้ป่าของเธอมันเป็นยังไงผมก็ไม่รู้ แต่ก็หยวนๆ ตอบตกลง เดี๋ยวจะหาว่าผมปอดแหก “ได้สิ.....นี่คุณอ่อนไม่หนาวหรือยังไง อาบน้ำเย็นๆ ลมก็เย็น รีบๆ อาบเข้าเหอะน่า เดี๋ยวจะไม่สบายนะ ผมจะได้อาบบ้าง” “ก็อาบเลยสิคะ” เธอบอกหน้าตาเฉย “จะอาบยังไงล่ะ ผ้าขาวม้าก็ไม่มี หรือจะให้แก้ผ้าอาบต่อหน้าคุณเลยเรอะ” ผมนึกในใจว่า ถ้าหากเธอท้าล่ะก็ ผมจะแก้ผ้าอาบน้ำต่อหน้าเธอเลยจริงๆ ดีว่าเธอหัวเราะคิกๆ บอกว่า “อย่าค่ะ เดี๋ยวตาเป็นกุ้งยิง ฮิฮิ.....เดี๋ยวให้อ่อนอาบเสร็จก่อนนะคะ จะให้ยืมผ้านุ่ง” “อะไรนะ ให้ผมนุ่งผ้านุ่งกระโจมอกแบบคุณน่ะเหรอ” ผมชักไม่แน่ใจ ว่าเธอพูดเล่นหรือพูดจริง แต่จะให้ผมนุ่งกระโจมอก คงไม่ไหวมั้ง มันพิลึก สู้แก้ผ้าอาบเลยดีกว่า เธอหัวเราะร่วน รู้สึกจะสบายใจ เพราะใบหน้าเธอบอกว่าเป็นสุขดี บอกว่า “เชิญอาบต่อเลยค่ะ อ่อนอาบเสร็จแล้ว” “ผมจะเตือนก่อนนะว่า ผมจะแก้ผ้าอาบ อยากดูก็ตามใจ ผมไม่ว่า ห่ะ ห่ะ ห่ะ” ผมบอกแล้วแก้ผ้าทันที นึกโป๊อยู่ในใจ เพราะมันโล่งแจ้งพิลึก ฟ้าก็ยังสว่างๆ คือลุงคนเฝ้าไร่บอกว่า พระอาทิตย์ตกดินแล้วจะหนาวเย็นมาก เพราะมันหน้าหนาว จะอาบน้ำต้องรีบอาบซะ ผมใช้เวลาอาบแป๊บเดียวแหละ แค่ถูสบู่พอเป็นพิธี ก็มันเหนอะหนะไปทั้งตัว เสร็จแล้วก็นุ่งกางเกงยีนส์ตัวเดิม เปลี่ยนเสื้อยืดตัวใหม่ที่เตรียมมาเยอะ จะไม่เหนอะหนะทั้งตัวได้อย่างไร เพราะก่อนที่เราจะมาอาบน้ำกัน เราต้องกางเต็นท์ แล้วผมกางเป็นที่ไหน ไม่เคยนอนเต็นท์สักครั้ง ต้องคอยทำตามที่เธอสั่ง กว่าจะกางเสร็จเล่นเอาเหงื่อตก เหนียวตัวไปหมด แล้วยังต้องออกไปหาฟืนเพื่อเตรียมก่อกองไฟ ฟืนน่ะหาไม่ยาก แต่มันยากตอนแบกขน เสร็จแล้วก็ต้องเอามาสับเป็นท่อนๆ อีก เฮ้อ.....ทำไมมันลำบากลำบนอย่างนี้วะ ผมแค่บ่นอยู่ในใจนะ ไม่ได้แสดงสีหน้าให้เธอเห็น ต่อหน้าผมก็กัดฟันยิ้มแย้มไปตามเรื่อง ยังนึกอยู่ในใจนะเนี่ยว่า คุณอ่อนแกตั้งใจแกล้งผมหรือเปล่า แต่ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะเธอเองก็เหนื่อยเหมือนกัน ใช่ว่าจะนั่งกระดิกเท้าทำตัวเป็นคุณนายเสียเมื่อไหร่ เพราะหากขืนเธอทำตัวแบบนั้น มีหวังโดนผมสับขาดเป็นสองท่อนแน่..... ถ้าไม่เมื่อยก็จะเขียนต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 29 พ.ค. 52 19:02:08 ]

ความคิดเห็นที่ 35 สวัสดีครับพี่ทอง...สบายดีนะครับพี่ จากคุณ : ออกซ้ายตลอด - [ 29 พ.ค. 52 19:20:28 ]

ความคิดเห็นที่ 36 สวัสดีครับน้องออกซ้ายผ่านตลอด อิอิ ผมสบายดีครับ แล้วน้องล่ะ สบายดีนะครับ ดีใจที่ได้เข้ามาทักทายกัน สวัสดีคุณโอ สบายดีนะครับ คุณ R7 ก็คงสบายดีเช่นกันนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 29 พ.ค. 52 19:38:00 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อย่าเพิ่งเมื่อยนะคุณทอง.... สนุกกว่าซีรีย์เกาหลีอีกค่ะ ^0^ จากคุณ : IMO (IMO) - [ 29 พ.ค. 52 19:55:38 ]

ความคิดเห็นที่ 38 หวัดดีครับอาจารย์ทอง จากคุณ : leowood - [ 29 พ.ค. 52 21:02:01 ]

ความคิดเห็นที่ 39 . เหวย เหวย... พี่มีกางเกงยีนส์ด้วย สวัสดีครับพี่ เจอกันพรุ่งนี้นะคร๊าบบบบ . จากคุณ : ฮงเอง - [ 29 พ.ค. 52 21:22:09 ]

ความคิดเห็นที่ 40 . โห ตาฮง เพิ่งออกจากถ้ำรึไง วันก่อนเจ้าต้นมาเยี่ยม ยังคุยถึง "ก๊วนนรก" อยู่เลย อิ อิ จากคุณ : pigtt - [ 29 พ.ค. 52 21:31:08 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ตามมาอ่านเรื่องหวานๆของพี่ทองฯครับ  คิดถึงเสมอ... จากคุณ : Uncle Tee - [ 29 พ.ค. 52 21:53:13 ]

ความคิดเห็นที่ 42 หนุกครับ  คล้ายๆกรณีตัวเองด้วย ที่เคยมีความประทับใจกับใครสักคน ซึ่งไม่ใช่เรื่องแบบชู้สาว แต่เป็นแบบเพื่อนสนิท เอาละ กางเต๊นท์ อาบน้ำแล้วก้อ.. ..ZZZ.... จากคุณ : Tackusan - [ 29 พ.ค. 52 23:30:06 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ความคิดเห็นที่ 31 .....มิกล้ารับ  มิกล้ารับครับ   มาส่งภาพพร้อมเพลงประกอบ.... http://www.imeem.com/mokkrangjai/music/_pHbrABm// จากคุณ : Golf Only - [ 29 พ.ค. 52 23:48:10 ]

ความคิดเห็นที่ 44 หวัดดีพี่ทอง สบายดีนะครับ จากคุณ : proma. - [ 30 พ.ค. 52 01:16:10 ]

ความคิดเห็นที่ 45 มากางเต๊นท์รออ่านนะคับพี่ทอง... เขียนเมื่อใด ก็ตามอ่านเสมอคับพี่... ด้วยความเคารพและคิดถึง จากคุณ : scorpion - [ 30 พ.ค. 52 01:46:39 ]

ความคิดเห็นที่ 46 น่ารักจัง ...อ่านแล้วแอบอมยิ้มไปด้วย ขอรออ่านต่อนะคะ จากคุณ : Niobean - [ 30 พ.ค. 52 07:53:00 ]

ความคิดเห็นที่ 47 พี่ทองครับ พวกนั่งรอข้างเต้นท์เมื่อคืนรอพี่กลับมา จนหลับข้างกองไฟไปหมดแล้ว ยุงกัดซะตัวลายเลย จากคุณ : fastserve - [ 30 พ.ค. 52 08:02:13 ]

ความคิดเห็นที่ 48 มาต่อภาคเช้าครับ ต้นโพธิ์ใหญ่ยักษ์แผ่กิ่งก้านสาขากว้างไกล ลำต้นใหญ่ประมาณ 5 คนโอบ บางตอนกิ่งใบย้อยลงคลุมเรี่ยพื้นดิน มันสั่นไหวน้อยๆ ไปตามแรงลมที่โชยมาไม่ขาดระยะ ส่งเสียงดังซู่ซ่าตลอดเวลา ดูมีมนต์เสน่ห์แบบแปลกๆ ยามเมื่อดวงอาทิตย์ใกล้จะอัศดง เต็นท์ที่กางอยู่ใต้ร่มเงาของมันดูสงบ มั่นคงและปลอดภัยดี ผมนึกอยู่เหมือนกันว่า เหตุใดคุณอ่อนถึงไม่กลัวที่จะมานอนในสถานที่เช่นนี้ และต้องกางเต็นท์นอนเสียด้วย และมีเราแค่สองคน ส่วนลุงและป้านอนในกระต๊อบโทรมๆ ที่อยู่ห่างออกไปพอสมควรทีเดียว ปกติผู้หญิงมักจะกลัวผีสางนางไม้ ยิ่งเป็นต้นโพธิ์ขนาดใหญ่ขนาดนี้ที่ชาวบ้านเชื่อกันว่า จะต้องมีรุกขเทวดาสิงสถิตอยู่ ครั้นเมื่อถาม เธอตอบว่า “ก็มีคุณนอนด้วยทั้งคน จะต้องกลัวอะไร” คำตอบแบบนี้ทำให้คนฟังอิ่มเอิบใจดีจัง เหมือนผมเป็นอัศวิน เป็นพระเอกยังไงไม่รู้ ทั้งที่ผมกลัว ห่ะ ห่ะ กลัวจริงๆ นะครับ แต่เมื่อไดฟังคำตอบของเธอ เลยทำให้ผมต้องทำกล้า ส่วนที่กลัว ไม่ได้กลัวผี หรือปีศาจอะไรหรอก ผมกลัวสัตว์ประเภทไม่มีเท้าต่างหาก กลัวว่ามันจะเลื้อยเข้ามานอนเป็นเพื่อน แล้วหม่ำเราเป็นอาหาร ผมเริ่มก่อกองไฟ ทั้งที่ก่อไม่ค่อยจะเป็น แต่ก็ก่อขึ้นจนสำเร็จได้ เป็นกองไฟกองใหญ่ ที่วางอยู่หน้าเต็นท์ ให้ความอบอุ่นได้ดีพอประมาณ เพราะถ้าไม่มีเสื้อกันหนาวที่ผมขนมาด้วย ผมว่าคงหนาวเหน็บจนตายชักแน่ๆ เพราะยามเมื่อแสงอาทิตย์ลับหายไป ความเย็นเข้าครอบคลุม ยิ่งกระพือด้วยแรงลม มันยิ่งหนาวสั่นเข้าไปถึงขั้วหัวใจ มันหนาวไม่เหมือนตอนที่ผมเรียนหนังสืออยู่เมืองนอกที่มีหิมะตก แต่จำแนกและอธิบายไม่ถูกว่ามันหนาวต่างกันอย่างไร เอาเป็นว่าหนาวไม่เหมือนกันแล้วกัน เหมือนผ้าสีขาวที่สีนั้นขาว แต่ขาวไม่เหมือนกัน พยายามเข้าใจหน่อยแล้วกัน คุณอ่อนดูเหมือนจะรู้ดีกว่าผม เพราะเธอใส่เสื้อกันหนาวตัวหนาถึงสองตัว แถมยังมีหมวกไหมพรมคลุมศีรษะ ถุงเท้าหนาๆ ราวกับอยู่เมืองนอกเมืองนาก็ไม่ปาน ภาพของเธอตอนนี้ดูเหมือนตุ๊กตาใส่แว่น ตัวกลมๆ แทบไม่มีคอ เพราะมีผ้าพันคอคล้องรอบ ผมแอบมองเธออย่างชื่นชม ผมนึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่า เราจะไปหาอะไรกินกันที่ไหนดี คือผมเชื่อว่า หากเราขับรถออกจากไร่ คงไปไม่ไกลสักเท่าไหร่ คงต้องมีร้านอาหารอยู่บ้างสิน่า แต่กลับกลายเป็นว่า ป้า ภรรยาของลุง ยกอาหารใส่ถาดใหญ่มาให้ถึงที่ แสงเจิดจ้าจากกองไฟ ทำให้มองเห็นชัดถนัดว่าอาหารมีอะไรบ้าง มีข้าวจานโตสองจานในจานสังกะสีบุบๆ มีช้อนคดๆ โลหะแบบเดียวกันวางเสียบอยู่ในเมล็ดข้าวสุก ส่วนกับข้าวนั้นไม่ต้องสนใจ ขอให้มีกินเป็นพอ ความหิวทำให้กินอะไรก็ได้ทั้งนั้น แม้รสชาติจะไม่ค่อยได้เรื่องได้ราว มีผักผัด และผักสด กับน้ำพริกอะไรไม่รู้ กับแกงจืดผักต้มอีกหนึ่งชามใหญ่ รวมความแล้วมีผักเป็นหลัก ไม่มีเนื้อสัตว์มากนัก แต่เราก็กินกันได้จนหมดทุกอย่าง เรียบร้อยไม่มีเหลือหรอ เรากินกันไปคุยกันไป มองหน้ากันไป ท่ามกลางแสงจากกองไฟวาบๆ ที่ลุกโชนอยู่ตลอดเวลา เสียงแมลงที่กรีดปีกดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ฟังไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร เสียงจากใบโพธิ์และกิ่งของมันไหวเอนเสียดสีกันดังซู่ๆ ครอบคลุมกายไปทั่ว ที่ชวนฝันคือแสงจันทร์ และแสงดาวที่ส่องสกาวเจิดจ้าบนท้องฟ้าใสอันมืดมิด ส่องแสงนวลลอดผ่านกิ่งใบลงมาดูน่ารักจังเลย แล้วจู่ๆ คุณอ่อนพลันเอ่ยขึ้น ด้วยน้ำเสียงหวานๆ ใสๆ และจ้องตาผมไป “เรารู้จักกันมานานแค่ไหนแล้วคะ?” เธอถาม “คุณนับด้วยหรือ?” ผมถามกลับ “ก็เพราะไม่ได้นับสิคะ ถึงถามคุณ” เธอบอก “คุณไม่ได้นับ แล้วผมจะนับทำไม ผมถึงถามไงว่า คุณนับด้วยหรือ” ผมมองหน้ากลับ สงสัยว่า อยู่ดีๆ ทำไมถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมา เธอกำลังจะพูดอะไรของเธอ ผมเริ่มคิดไปล่วงหน้า ไม่ใช่อะไร เตรียมหาคำตอบให้ดี ถ้าเธอถามแบบไหน จะตอบยังไง ถึงให้ฟังดูดี แน่นอนสิครับ ต้องคิดก่อนพูด ถ้าคุณไม่คิด แล้วพูดไปตามใจ ผมว่า เดี๋ยวก็มีเรื่อง ผมเองคบกับคุณอ่อนมาปีเศษแล้ว (แล้วบอกว่าไม่ได้นับ) ไม่ใช่เพิ่งคบกันใหม่ๆ ที่ผ่านมาก็ดีไม่น้อย ที่จะผ่านไปก็ควรให้มันดีเสมอกัน ดังนั้น ก่อนจะพูดอะไร ต้องคิดให้ดีเสียก่อน อะไรที่พูดแล้วไม่เป็นประโยชน์ ก็อย่าพูด อะไรที่มีประโยชน์ แต่พูดแล้วไม่มีประโยชน์ ก็อย่าพูดเหมือนกัน ถ้าอะไรที่มีประโยชน์ พูดแล้วมีประโยชน์ จึงควรพูด นั่นคือคำสอนของพระพุทธองค์ ที่ทรงตรัสสอนไว้ (แล้วจำไว้ให้ดีล่ะ) “ฉันว่า คุณนี่กวนเอาการนะ” คุณอ่อนกัดเบาๆ เพราะเธอยิ้มแบบกวนๆ ผมมองหน้ากลับ นึกในใจว่า อะไรของเธอวะ อยู่ดีๆ ก็มาหาว่าผมกวน คราวก่อนก็ว่าผมเพี้ยนไปครั้งหนึ่งแล้ว ท่าทางจะเป็นคนช่างหาเรื่องอยู่เหมือนกัน ผมถามว่า “ผมไปกวนอะไรคุณ ตั้งแต่เมื่อไหร่ กวนที่ไหน ใช้อะไรกวน” มาหาว่าผมกวน ผมก็เลยกวนจริงๆ ซะเลย เธอหัวเราะเบาๆ เห็นฟันขาวสะท้อนกับแสงจากกองไฟ กระจกแว่นตาสะท้อนเงากองไฟ เห็นดวงตาของเธอมองมาอย่างแปลกๆ อย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน มันทำให้ใจผมสั่นไหว เธอบอกว่า “จะบอกว่า กวนอะไร ก็กวนใจไงล่ะ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็ตั้งแต่เห็นหน้าคุณแหละ กวนที่ไหน ก็กวนทุกที่ที่เจอกัน ใช้อะไรกวน คุณต้องถามตัวเองว่าเอาอะไรกวนใจฉัน ปาก หรือหัวใจ” เธอตอบ และยังถามกลับ กวนพอๆ กันแหละ แต่คำพูดของเธอที่ฟังเหมือนกวน แท้จริงไม่ได้กวน เธอคงอยากรู้ว่า ว่าผมกวนใจเธอด้วยปาก ที่มีแต่คำพูดหรือเปล่า หรือจะกวนด้วยหัวใจ เธอคงพร้อมที่จะให้กวนใจ ผมหวังอย่างนั้น ผมยิ้ม ไม่รู้ว่าเก๋หรือเปล่า กำลังพยายามอยู่ ผมไม่อยากตอบ แสดงเลยดีกว่า ผมเอื้อมมือไปจับมือของเธอที่ใช้เข่าทั้งสองหนีบอยู่เบื้องหน้า ร่างนั้นโน้มไปข้างหน้า ศอกยันที่ขา นั่งอยู่บนขอนไม้อันเดียวกันกับที่ผมนั่ง เธอมองตา ขณะที่ผมถอดถุงมือหนาๆ ของเธอออก สัมผัสมือนุ่มเนียน นิ้วเรียวดุจลำเทียนช่างน่าทนุถนอมยิ่งนัก ผมบอกว่า “แบบนี้อุ่นกว่า” แล้วถูมือของผมเข้ากับของเธอไปมา ให้ความอบอุ่นได้ดี “เธอยังไม่ได้ตอบฉันเลย” คุณอ่อนทวงคำตอบ “ผมตอบแล้วนะ” ผมบอก เธอหัวเราะอีก บอกว่า “ฉันอยากได้ยินจากปากของเธอ ไม่ใช่แกล้งไก๋ ทำไฉเฉไปมา ฉันรู้นะว่า ผู้ชายไม่ชอบพูด แต่เธอก็ต้องรู้ ว่าผู้หญิงอยากได้ยิน” คำพูดแกมบังคับ จะทำอย่างไรได้บ้าง ผมคิดได้อย่างหนึ่งว่า ถ้าปิดปากของเธอเสีย เธอจะได้ไม่ต้องถามอีก ผมจะได้ไม่ต้องตอบ แต่จะให้ตอบจริงๆ ก็ตอบได้ เพราะผมรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหูของเธอ มือหนึ่งโอบรั้งร่างของเธอเข้ามาใกล้ พูดเป็นเสียงกระซิบว่า “หัวใจครับ” พูดจบ ผมแอบหอมที่แก้มเบาๆ กลิ่นแก้มเย็นๆ หอมแบบน้ำบาดาล เข้าท่าดี รู้สึกลูกทุ่งๆ อย่างไรไม่รู้ เห็นเธอเฉย และยังขยับหน้ามองมา ค่อยหลับตาลง ผมได้โอกาสปิดปากเธอแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องถามอีก ผมจะได้ไม่ต้องตอบอีก และปิดปากของเธอด้วยริมฝีปากของผม ใจผมเต้นโครมคราม ยิ่งกว่าสมัยเด็กหนุ่มที่มีรักครั้งแรกเสียอีก คงเพราะใจร้างมานาน ไม่มีอะไรในโลกที่จะเป็นสุขมากกว่านั้นได้อีก ผมรู้ว่าผมมอบรอยจูบนั้นให้ด้วยหัวใจ ในขณะที่เธอก็คงตอบรับด้วยหัวใจเช่นกัน เราจูบกันแบบคนรักที่รู้ใจกัน มากเสียกว่าอย่างอื่น โลกตอนนั้นเหมือนหยุดหมุนไปชั่วขณะ สรรพเสียงรอบกายดูมลายหายไปสิ้น ความหนาวเย็นกลายเป็นความอบอุ่นอย่างประหลาด เรากอดกัน ถ่ายทอดความรู้สึกแก่กันและกัน เธอจูบผมที่หลังมือ มือที่อยู่ในมือ เธอซบหน้าลงกับมือทั้งสอง แล้วจู่ๆ หลังมือกลับสัมผัสได้ถึงหยดน้ำอุ่นๆ ที่ไหลรินลงมาสองสามหยด บ่ายจะไปเล่นกอล์ฟนะครับ..... จากคุณ : thongprakai - [ 30 พ.ค. 52 08:51:50 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ขอได้รับการคารวะจากผมสักหนึ่งจอกครับคุณ IMO ฟังแล้วชื่นใจที่บอกว่าสนุกกว่าหนังซีรี่ส์เกาหลี ที่ผมไม่ค่อยได้ดูนัก รู้สึกจะดูเรื่องเดียวมั้ง แดจังกึม ไงล่ะ แต่เมื่อคืนน่ะเหนื่อย แอบไปนอน ตื่นมาเขียนสดชื่นกว่า แล้ววันนี้ไม่ไปเล่นกอล์ฟหรือครับ? คุณfastserve ครับ บุคคลที่สูงวัยย่อมอ่อนไปหมดทั้งสมองและหัวใจ ใครจะเหมือนคนหนุ่มอย่างคุณล่ะ สวัสดีครับคุณเปี้ยน ตอนนี้ฝีมือกอล์ฟไปถึงไหนแล้วครับเนี่ย อันเดอร์สนามเป็นว่าเล่นหรือเปล่า อย่างท่านกัปตันกั๊มส์ เห็นคะแนนแล้วสยอง แต่ผมก็ชอบนะครับ คนเล่นเก่งๆ ดูมันดี ขอได้รับความรักและคิดถึงจากผมเช่นกัน ผมสบายดีครับ คุณproma ยังแข็งแต่ไม่มีแรง ตีกอล์ฟสั้นลงทุกวัน เฮ้อ.....ต้องออกกำลังกายครับ เคยบอกตัวเอง แต่ไม่เคยทำ สวัสดีครับคุณ neobean ผมดีใจที่ทำให้อ่านแล้วมีความสุขได้ ตามอ่านไปเรื่อยๆ นะครับ แล้วจะมีเรื่องที่เกี่ยวกับกอล์ฟด้วยครับ สวัสดีครับคุณ tackusan คุณว่าแปลกไหมที่จะรักหญิงสาวสักคนแบบเพื่อนจริงๆ ผมว่าไม่แปลกเนอะ แต่เรื่องนี้จะเป็นแบบนั้นหรือเปล่า ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน อ้าว..... สวัสดีครับลุงที คิดถึงเสมอเช่นกัน ยังบอกแม่สิงห์ ตุ๊กตา เลยว่า ถ้ามากทม. ชวนลุงทีไปเล่นกอล์ฟกัน ไม่ได้เจอะเจอกันซะนานเชียว น้องฮงเพิ่งโผล่มา..... สวัสดีครับน้อง leowood สบายดีนะครับ ผมสบายดี เชียงใหม่ฝนตกหรือเปล่าครับ คงตกแหละ แต่คงพอจะเล่นกอล์ฟได้เนอะ คุณหมอพีทสบายดีเน้อ เมื่อไหร่ไปเล่นกอล์ฟกันอีกล่ะ เจ๊หนมฯ ชวนแน่ะ จากคุณ : thongprakai - [ 30 พ.ค. 52 09:28:58 ]

ความคิดเห็นที่ 50 วี๊ดวิ้วววววววววว เปิดมาเจอจูจุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ พอดีเล้ยยยยยย จากคุณ : jita - [ 30 พ.ค. 52 09:40:43 ]

ความคิดเห็นที่ 51 อูยย...ถ้าได้เหล้าข้าวโพดสักลิตรนะพี่ทองฯ...คงไม่มีฉากจูบหรอก.... เมากลิ้งกันทั้งคู่ข้างกองไฟตั้งแต่จอกแรกแล้ว...555+ ไม่ได้เข้าเต้นท์หรอก... ฉากต่อไป...ตามอ่านอยู่นะพี่... จากคุณ : พ.บุญ - [ 30 พ.ค. 52 10:32:21 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เยี่ยมครับพี่  ดีครับผม  เหมาะสมครับท่าน แหมพี่ทองเขียนได้สนุกอย่างนี้ ผมว่าลองติดต่อสำนักพิมพ์ฺแจ่มใสเลยดีกว่า รับรองดังเปรี้ยงปร้างแน่นอน ฟันธง แอนด์ คอนเฟิร์ม จากคุณ : แซมเบ้ (zambea) - [ 30 พ.ค. 52 10:57:06 ]

ความคิดเห็นที่ 53 เพิ่งเข้ามา...... โอ้ย.....กลับมาเร็วๆนะครับ พี่ทอง กำลังได้ที่เลย...อืม จากคุณ : Noncha - [ 30 พ.ค. 52 13:30:19 ]

ความคิดเห็นที่ 54 กำลังซึ้งได้ที่...คุณทองตีกอล์ฟกลับมาจะต่อติดไหมเนี่ย...ติดตามๆ วันนี้อยู่บ้านค่ะ ลองทำ สปาเก็ตตี้ป๊อบอาย โภชนาการนักกอล์ฟ(ซีเนียร์) สูตรคุณ Tweety สี่ตา อร่อยมาก... รับสักจานไหมคะ จากคุณ : IMO (IMO) - [ 30 พ.ค. 52 13:44:21 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ว้าว...ตกข่าวได้ไง สวัสดีครับพี่ทอง ไม่รู้ใช่คุณอ่อนที่ผมเจอใน Cyber 13 รึเปล่านะครับ ตัวเล็กๆ ลำตัวตัน ออกแนวกว้างมากกว่าแนวสูง แข่งเสร็จยังเป็นเจ้าบ้านพาผมไปที่ Crystal Bay อีกด้วย ถามพี่ Dr.A กับ อาจารย์พล ได้เลยครับ จากคุณ : papamint - [ 30 พ.ค. 52 17:15:34 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ...บุคคลที่สูงวัยย่อมอ่อนไปหมดทั้งสมองและหัวใจ... พี่ทองครับ *อ่อน* ของพี่นี่คือ. . . . . **อ่อนโยน** ใช่ไหมครับ วัยและประสบการณ์ คงกล่อมเกลาชีวิตจนเป็นเช่นนี้ครับ สายตาผมก็เริ่มอ่อนโยนแล้วครับ จากคุณ : fastserve - [ 30 พ.ค. 52 19:16:18 ]

ความคิดเห็นที่ 57 อย่างพี่ทองฯ ไม่ต้องไปดูหนังเกาหลีให้เสียเวลาหรอกค่ะ แค่นี้ก็โรแมนติค ชนิดสาวๆฝันถึงอยู่แล้ว ลุงทีมาเชียงใหม่เมื่อต้นเดือน ยังฝากความระลึกถึงไป หวังว่าคงได้รับแล้วนะคะ เมื่อไหร่จะได้มาเยือนเมืองเหนือบ้าง มารำลึกถึงความหลัง เมื่อครั้งยังเป็นหนุ่มน้อย อย่ารอหนูไปเมืองกรุงอย่างเดียวสิคะ วันนี้ไปเล่นกอล์ฟกะคุณอ่อน...รึป่าว ฝากรูปแฟนคนใหม่มาให้ดู...ให้อิจฉาเล่น จากคุณ : Leona - [ 30 พ.ค. 52 19:36:14 ]

ความคิดเห็นที่ 58 อูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย... นานๆได้อ่านที ชอบมากคร๊าบ เอาอีกคร๊าบ ท่านอาจารย์ฯ อูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย... แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 52 21:40:46 จากคุณ : ชอบมาก ขอบอก อิ อิ (The Vee) - [ 30 พ.ค. 52 21:27:55 ]

ความคิดเห็นที่ 59 มาตอนค่ำๆ เลยนะครับ ใจผมแว้บขึ้นมาทันที รู้สึกใจเสียขึ้นมาเฉยๆ แล้วกลายเป็นเต้นระทึกด้วยความหวั่นใจเป็นยิ่งนัก หยดน้ำนั้นคงไม่ใช่น้ำลายแน่ ผมเชยคางของเธอขึ้นมอง ดวงตาภายใต้กรอบกระจกมีน้ำตาคลออยู่ คุณอ่อนรีบถอดแว่น ปาดน้ำตาด้วยหลังมือ แล้วยกตัวขึ้นจูบผมที่แก้มเบาๆ ครั้งหนึ่ง แต่เห็นว่ายังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า ใจจึงค่อยชื้นขึ้น ผมถามว่า “เธอร้องไห้ทำไม?” ด้วยความสงสัยเต็มแก่ “รู้จักคำว่า น้ำตาแห่งความสุขไหมคะ?” เธอถามกลับ พร้อมรอยยิ้มอันกว้างขวางบนหน้า “แบบนี้เองน่ะหรือ” ผมเพิ่งรู้ “ใช่แบบนี้เอง อ่อนรู้สึกว่า อ่อนโชคดีที่ได้รู้จักคุณ ไม่มีเลยสักวันที่อ่อนจะรู้สึกเป็นทุกข์ แม้จะมีความทุกข์มา คุณก็พูดให้อ่อนคิดเป็นอย่างอื่นได้ ได้เข้าใจอีกมุมมองหนึ่ง ที่ทำให้รู้ว่า คิดอย่างไรจึงเป็นสุขได้ มันอยู่ที่ความคิดของเราเองทั้งนั้น คุณสอนให้อ่อนคิดเป็น แค่นี้ก็นับว่าเกินพอที่จะบอกว่า ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร ยังไงอ่อนก็คิดและมั่นใจว่าต้องเป็นสุขได้ หากคิดเป็น” เธอบอกซะยาวเชียว ผมรู้สึกตัวเองว่า เหมือนได้ทำบุญ ที่ทำให้คนหนึ่งเป็นสุขได้ “อืม.....ทุกอย่าง มันอยู่ที่เหตุและผลกระมัง คิดเป็นก็ง่ายนิดเดียว คิดไม่เป็นก็โคตรยากเลย คุณอ่อนเก่ง ที่เข้าใจเร็ว บางคนไม่ยอมเข้าใจด้วยซ้ำ” ผมแค่มองโลกในแง่ของความเป็นจริงเท่านั้น ทุกอย่างมันประกอบด้วยเหตุและผล เมื่อเข้าใจ ก็สบายไป ผมต้องกระชับร่างเพรียวๆ ของเธอเข้าหา ยิ่งดึก น้ำค้างยิ่งแรง รู้สึกเลยว่า จมูกเย็นเฉียบ เธอบอกต่อว่า “ก็ขนาดตอนที่คุณย่าเสีย คุณยังพูดให้อ่อนหายเสียใจได้เลย” เธอเอื้อมมือ หยิบกิ่งไม้ยาว ซุนไฟในกอง มันแตกเป็นเม็ดเล็กๆ ปลิวไปในอากาศ และดับลงอย่างรวดเร็ว ผมช่วยเติมฟืนให้ บอกว่า “ก็ผมพูดเรื่องจริง คุณเองก็รู้ว่าคุณย่าเป็นคนดี ตายแล้วจะไปไหน ถ้าไม่ใช่สวรรค์ แล้วจะไปเสียใจกับคนที่ได้ไปสวรรค์ทำไม มันต้องยินดีถึงจะถูก หรือคุณว่าไม่จริง” “ก็ตอนนั้นไม่คิดอย่างนั้นสิคะ อาลัยอาวรณ์ที่คุณย่าจากไป เพราะท่านเลี้ยงอ่อนมาแต่อ้อนแต่ออก และท่านก็รักอ่อนมาก มีอะไรๆ ท่านยกให้อ่อนหมดเลย ซึ่งก็ไม่มีอะไรเท่าไหร่หรอกนะคะ” เธอบอก ความจริงมีอยู่ว่า ครอบครัวของคุณอ่อนใช่ว่าจะมีฐานะร่ำรวยอะไร คุณพ่อและคุณแม่ของเธอเป็นครูทั้งคู่ ชีวิตของการเป็นครู ยังไงก็คงรวยยาก ถ้าไม่ใช่เพราะสอนพิเศษแบบเดียวกับที่เขาสอนกันแถวสยามสแควร์และที่อื่นๆ บ้านของเธอ เป็นเพียงบ้านไม้ธรรมดา บนเนื้อที่ไม่น่าจะเกิน 50 ตารางวา ตั้งอยู่ไกลจากปืนเที่ยงเหมือนกัน คุณอ่อนเลยจำเป็นต้องมีรถยนต์ไว้ใช้ แต่รถของเธอดูเหมือนจะไม่สมกับสภาพบ้านเท่าไร เพราะเป็นรถเก๋งกึ่งสปอร์ต คันกะทัดรัดทันสมัย ราคาสองล้านเศษ นั่นทำให้ผมสงสัยอยู่เหมือนกันว่า เหตุใดคุณอ่อนถึงเลือกซื้อรถแบบนี้ และคิดว่า เธอคงต้องผ่อนกันอานเหมือนกัน สำหรับอาชีพมัณฑนากรเช่นเธอ เว้นเสียแต่ว่า เธอจะรับงานพิเศษที่พอจะสร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำ ลำพังอาชีพลูกจ้าง ที่เธอทำงานให้กับบริษัทหนึ่ง จะได้เงินเดือนกี่มากน้อยกันเชียว ซึ่งบริษัทนี้แหละที่ทำให้เราได้มีโอกาสได้รู้จักกัน ในฐานะที่บริษัทที่ผมทำงานอยู่ด้วยได้ว่าจ้างบริษัทของเธอให้ออกแบบตกแต่งภายในสำนักของเราใหม่ ผมบอกว่า “คนเราส่วนใหญ่ก็แบบนี้แหละครับ บทเรียนในชีวิตจะค่อยๆ สอน มันต้องทุกข์จนถึงที่สุดเสียก่อน ถึงจะค่อยๆ คิดเป็น บางคนก็คิดแต่จะหาเรื่องเข้าตัวเอง ทั้งที่เรื่องไม่เป็นเรื่อง ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองสักหน่อย ก็ยังอุตส่าห์ไปหามาให้ทุกข์ตัวเอง แล้วจะไปโทษใครที่ไหน นอกจากตัวเอง”   “แล้วคนอื่นจะไม่ว่าเอาหรือคะว่า เห็นแก่ตัว ที่ไม่ยอมยุ่งเรื่องอะไรเลย” “ใครบอกว่าไม่ยุ่งล่ะ แต่มันไม่ใช่เวลา และหน้าที่ต่างหาก ถ้าถึงเวลาต้องยุ่งก็ต้องยุ่ง เช่น เรื่องของคุณไง ผมไม่ได้เพิกเฉยสักหน่อย แต่เมื่อยุ่งเกี่ยวแล้ว แต่คุณทำไม่ได้เองหรือไม่ยอมเข้าใจเอง มันเป็นเรื่องของคุณ เมื่อนั้นผมก็จะปล่อยวาง ไม่เอาตัวเองไปทุกข์ร้อนด้วยว่า ทำไมคุณถึงทำไม่ได้ หรือไม่ยอมทำ เพราะเรื่องนั้นเป็นเรื่องของคุณ ผมจะบังคับคุณได้ที่ไหน เหมือนพระพุทธเจ้าทรงชี้ให้เราเห็นทางแห่งการพ้นทุกข์ แต่จะลากเราให้พ้นทุกข์ด้วย ทำได้ที่ไหน เราต้องไปของเราเองต่างหาก” ผมยกข้อมือขึ้นดูเวลา แค่สองทุ่มเศษเท่านั้น แต่ดูเหมือนประมาณตีสามในกรุงเทพฯ ผมเติมฟืนลงในกองไฟ ใช้ไม้ซุนกองไฟให้มันลุกโหมขึ้นมาอีกครั้ง คุณอ่อนถามผมว่า “เธอรู้ไหมว่า ทำไมฉันถึงชวนเธอมาที่ไร่นี้ แทนที่จะเป็นรีสอร์ทอื่นๆ ที่มีอยู่ดาษดื่น” ผมไม่อยากเดา ส่ายหน้าบอกว่าไม่รู้ เธอบอกว่า “ฉันเคยมาที่นี่สองสามครั้ง สมัยที่ที่นี่ยังเป็นไร่อ้อย และที่ปลายไร่ตรงนู้น เคยมีบ้านไม้หลังใหญ่หลังหนึ่งที่อ่อนเคยมานอน ต่อมาลุงแกยอมขายไม้ที่เป็นตัวบ้าน เพื่อเอาเงินมาใช้หนี้พนัน แล้วมาสร้างกระต๊อบเล็กๆ อย่างที่คุณเห็นอยู่ ที่สุดก็ต้องขายไร่นี้อีก เพราะแกไม่เข็ด เสียพนันจนหมด ลุงแกเป็นญาติห่างๆ ของคุณพ่อ มาขอให้คุณพ่อช่วย คุณพ่อเองก็ใช่ว่าจะร่ำรวยอะไร ต้องไปกู้เงินธนาคารมาซื้อไร่นี้ แต่ตอนนี้จำเป็นต้องขาย เพราะพี่ชายของอ่อนต้องการใช้เงิน ก็เลยไปขอกู้เพิ่ม และจ่ายไม่ไหวแล้ว อ่อนเลยอยากเห็นไร่นี้เป็นครั้งสุดท้าย เท่านั้นแหละค่ะ” “แปลว่าพี่ชายคุณอ่อนคืนเงินที่เอาไปไม่ได้สิ” ผมถาม “ค่ะ” เธอซบหน้าลงกับอกของผม ไม่รู้ว่าปล่อยความคิดไปถึงไหน ผมเองไม่อยากถามซอกแซ่กในเรื่องส่วนตัวเกินไป เธออาจลำบากใจจะตอบก็ได้ ซึ่งผมไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น ผมคิดว่า หากเธออยากเล่า เธอก็คงเล่าเอง น้ำค้างแรงจัด จนรู้สึกได้ว่า เสื้อที่ใส่อยู่ชื้นไปหมด เสียงแมลงดังหวีดๆ ระงมไปทั่ว ปนกับเสียงลมที่พัดเอากิ่งใบไม้เสียดสีกันดังซ่าๆ เธอบอกว่า “ถ้ายังไม่ง่วง เราไปคุยกันในเต็นท์นะคะ ข้างนอกนี่หนาวจัง” ผมจัดการโกยทรายลงกลบกองไฟจนดับสนิท ความมืดเข้าปกคลุมดังป่าช้า มองไม่เห็นกระทั่งมือของตัวเองที่ยื่นออกไปเบื้องหน้า คุณอ่อนกดสวิทช์ไฟฉายสาดเป็นลำสว่างขึ้น มุดเข้าในเต็นท์ที่พอนอนกันสองคนอย่างสบายๆ มีถุงนอนสองถุง ต่างคนต่างมุดเข้าในถุงนอน โผล่ออกมาแต่ใบหน้า ผมนอนตะแคงขวามองเธอๆ นอนตะแคงซ้ายมองผม ผ่านแสงจากไฟฉายที่ยังส่องสว่างอยู่ “นอนเหอะนะ พรุ่งนี้เราจะได้มีแรงไปลุยป่ากัน” คุณอ่อนบอก พลางดับไฟฉายลง ผมนอนไม่หลับหรอก และไม่รู้เหมือนกันว่าจะหลับได้หรือเปล่า แม้จะไม่ใช่นอนอยู่ในป่า แต่มันคงไม่ต่างไปเท่าไหร่ ถามว่าบรรยากาศมันน่ากลัวไหม ผมว่า ความมืดไม่ว่าที่ไหนก็เหมือนกันหมด ถ้าคนกลัวความมืด ก็คงน่ากลัวไม่น้อย แต่ผมไม่กลัวความมืด ผมเลยรู้สึกเฉยๆ แต่ที่ไม่หลับน่าจะเป็นเพราะรู้สึกแปลกๆ มากกว่า สายตามองดูหลังคาเต็นท์ที่กระพือเบาๆ ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไป ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดอะไรบ้าง ดูวุ่นวายสับสนปนเปกันไปหมด ทั้งเรื่องของเรา ที่ผมสงสัยอยู่ตลอดเวลาที่เราคบกันว่า คุณอ่อนจะมีใครอยู่ในใจบ้างหรือเปล่า เพราะผมไม่เคยถาม แต่สังเกตจากพฤติกรรม เธอไม่น่าจะมีใคร เพราะทุกครั้ง หลายต่อหลายครั้ง ที่ผมชวน ไปไหนมาไหน ที่เธอปฏิเสธนั้นแทบนับครั้งได้ ทุกสัปดาห์ที่เรามีนัดประชุมกัน ก็เรื่องตกแต่งภายในสำนักงาน ที่ผมเป็นตัวแทนของบริษัทในการจัดการเรื่องนี้ ผมจะรู้สึกถวิลหารอเวลาเหลือเกิน และทุกครั้งผมจะได้นั่งข้างเธอในที่ประชุม ไม่ใช่อะไร ผมสั่งให้เลขานุการของผมเป็นคนจัดการกำกับคนที่เข้าร่วมประชุม ให้นั่งที่ไหน ผมเลยได้นั่งข้างเธอทุกครั้ง หลายครั้งที่ผมแอบจับมือเธอระหว่างที่ประชุมกันอยู่ แต่ยังมีสติพอที่จะฟังคนอื่นพูดได้รู้เรื่องอยู่ ผมไม่รู้ว่ามันจะไม่เหมาะสมหรือเปล่า แต่ทำไปแล้ว คุณอ่อนเองก็เคยบอกกับผมว่า เธออยากให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ วันที่เรามีประชุมกัน หลังประชุม เป็นเวลาหลังเลิกงานแล้ว เรานัดหมายไปทานข้าวกันบ้าง ดูหนังบ้าง เหมือนเพื่อนร่วมงานในบริษัทเดียวกันเสียมากกว่า ผมว่าไม่เลวเลยนะ เพราะเธอจะตั้งใจทำงานออกแบบนี้อย่างดีที่สุด ด้วยความตั้งใจที่สุดเช่นกัน ส่วนผมได้มอบหน้าที่ในการออกแบบให้แก่เธอไปแล้ว ไม่ว่าเธอจะออกแบบมาเป็นอย่างไร ผมตกลงหมด เพราะผมรู้ว่า สิ่งที่เธอเสนอนั้น ดีที่สุดแล้ว อีกอย่างคือ ผมดูความสวยงามทางด้านสถาปัตยกรรมไม่ค่อยออก ในสายตาของผม อะไรที่ไม่มากจนเกินไป ย่อมดูดีทั้งนั้น แต่ที่ผมดูออกก็มี นั่นคือความงามของคุณผู้หญิง ถ้าดูไม่ออกคงตาบอดมากกว่า ตลอดระยะเวลาที่เราคบกันมา จะบอกว่าไม่มีปัญหาเสียเลยย่อมไม่น่าเชื่อ คนเราอยู่คนเดียวยังมีปัญหาเลย นับประสาอะไรกับการอยู่ด้วยกันสองคน คนยิ่งเยอะ เรื่องยิ่งมากอยู่เป็นธรรมดา แต่ปัญหาของเรา ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยเข้าท่าสักเท่าไหร่ มันเป็นประเภทเรื่องไม่เป็นเรื่องเสียมากกว่า เช่น เธอเคยโมโหหิว เพราะรอผมนานเกินเวลานัดไปครึ่งชั่วโมง แถมรถดันติดเป็นแตงเม กว่าจะขยับไปทีละน้อย เหมือนสวรรค์แกล้ง เธอเลยนั่งงอน หน้าเหมือนตูดอยู่ตั้งนาน เพราะกว่าจะได้กินข้าวเที่ยง มันปาเข้าไปเกือบบ่ายโมงครึ่ง เลยเวลาอาหารมาพอสมควร แต่ไม่น่าจะมากมายอะไร ในความคิดของผม เพราะหากเป็นเธอสายแค่นี้บ้าง ผมไม่เห็นว่าจะน่าสำคัญตรงไหน เรื่องของเรื่องคือ ก็ไม่ได้เจตนา ไม่ใช่สายเป็นอาจินต์ หรือเป็นคนโอ้เอ้ ก็เปล่าสักหน่อย แค่นี้ทำเป็นเรื่องมากไปได้ เพราะผมไม่รู้หรอกว่าคนโมโหหิวนั้นเป็นอย่างไร เพราะไม่เคยเป็น มารู้ก็เพราะเธอนี่แหละ เวลาถามแล้วไม่บอก และนั่งนิ่งเหมือนหุ่นกระบอก ผมจะรำคาญใจมาก อยากเปิดประตูรถ แล้วยันให้กระเด็นออกไปนอกรถให้รู้แล้วรู้รอดไปเสียเลย มันน่ารำคาญมากเอาจริงๆ ผมเคยบอกนะว่า “ถ้าเธอจะยังเป็นอย่างนี้ ถามอะไรก็ไม่พูด ผมว่ากลับบ้านดีกว่า” เธอหันขวับมาทันที บอกเสียงเย็นชา หน้าตาเฉยเมยว่า “ก็กลับสิ” กลับเป็นกลับสิ..... พรุ่งนี้วันอาทิตย์นะครับ ไปเล่นกอล์ฟกันเหอะ จากคุณ : thongprakai - [ 30 พ.ค. 52 23:21:00 ]

ความคิดเห็นที่ 60 ความคิดเห็นที่ 49 ขอบคุณครับ   สบายดีครับผม ... ขอบคุณที่ชวนครับ....แต่หาเวลาว่างตรงกันไม่ได้เสียทีสิครับ   จากคุณ : Golf Only - [ 31 พ.ค. 52 00:09:09 ]

ความคิดเห็นที่ 61 อ้าวเจ๊ยุ่น เพิ่งมาหรือครับ ปกติจะมาทำหน้าที่เป็นหน้าม้าเร็วกว่านี้นี่นา แบบนี้ต้องตัดเงินเดือน 555 คุณวี.....จ๊ะเอ๋.....เพิ่งมาเช่นกันนะจ๊ะ สบายดีบ่ ว่าจะชวนไปเล่นกอล์ฟนะเนี่ย ไปนะถ้ามีเวลา สวัสดีครับคุณหมอมินท์ที่รัก ผมมีโอกาสไปใช้ตั๋วเด็กๆ มาแล้วนะ ที่กรีนฯ เล่นได้ทั้งเสาร์และอาทิตย์ แต่ที่เกียรติฯ ใช้ได้เฉพาะในวันธรรมดาเท่านั้น แล้วเมื่อไหร่จะไปกันล่ะจ๊ะ ด้วยความระลึกถึงเสมอนะครับ อ้อ.....และขอขอบคุณอีกครั้งในน้ำใจที่เฉือนให้ด้วยใจ อิอิ ได้รับความคิดถึงที่ลุงทีฝากคุณตุ๊กตามาแล้วครับด้วยความขอบคุณยิ่ง.....ไว้จะหาโอกาสไปเยือนเมืองเหนือบ้างครับ คิดถึงเหลือเกิน..... คุณIMO ช่วยทานเผื่อผมบ้างแล้วกันนะครับ ขอบคุณที่นึกถึงครับ แล้วผลสปาเก็ตตี้เป็นไงครับ ท่าทางจะอร่อยนะ ผมเห็นรูปแล้วล่ะ สวัสดีครับคุณแซมเบ้.....ถ้าอ่านสนุกและชอบ แค่นี้ผมก็เป็นปลื้มแล้วล่ะ ขอบคุณครับ คุณnoncha มาล่าไปหน่อยนะครับ สวัสดีอย่างเดิมครับ สวัสดีตอนเช้าครับคุณพ.บุญ บังเอิญผมดื่มไม่เป็นน่ะครับ แค่ดมยังเมาเล้ย......ยังไงก็ดื่มเผื่อด้วยแล้วกันนะ.....ว่างๆ ไปเล่นกอล์ฟกันดีกว่านะ เช้านี้จะไปเล่นกอล์ฟ บ่ายๆ จะมาใหม่นะครับที่รัก จากคุณ : thongprakai - [ 31 พ.ค. 52 06:42:11 ]

ความคิดเห็นที่ 62 กลับมาต่อช่วงเย็นครับ ผมนอนคิดเพลินไป ตาเริ่มรู้สึกหนัก เสียงสุนัขหอนแว่วลอยมาตามสายลม และรับต่อกันเป็นทอดๆ จากที่ไกลบ้าง ใกล้บ้างทำให้ประสาทกลับตื่นขึ้นอีกครั้ง นอนฟังเสียงหมาหอน ที่เขาว่ากันว่า มันหอนเพราะเห็นผี แต่ผมว่า มันน่าจะหอนเพราะมันว้าเหว่ เรียกหาคู่ของมันมากกว่า พลันนั้น ผมรู้สึกหนาววาบเข้าไปถึงขั้วหัวใจ นึกตำหนิตัวเองที่ไม่น่าคิดถึงเรื่องผี เรื่องหมาหอนเลย ขนลุกตั้งชูชัน เสียวสยองไปถึงไขสันหลัง เมื่อได้ยินเสียงสะอื้น กระซิกๆ แว่วมาแผ่วๆ ไม่รู้ว่ามันดังมาจากทิศไหน แต่มันช่างชัดเจนในความเงียบและความว่างเปล่า ดูเหมือนจะดังมาจากทุกที่ ทุกทิศ คิดในใจว่า เวลาค่ำคืนดึกดื่นเช่นนี้ จะมีผู้หญิงที่ไหนมาร้องไห้ ฟังเสียงดูช่างน่าเวทนาเป็นยิ่งนัก ยิ่งตั้งใจฟังเหมือนดังอยู่ใกล้ๆ บางครั้งฟังเหมือนแว่วมาแต่ไกลๆ แต่เป็นเสียงผู้หญิงแน่นอน ผมไม่เคยกลัวผี แต่คราวนี้กลัวขึ้นมาจับใจ กลัวจนตัวสั่น มือไม้เย็นเยียบไปหมด ไม่เคยคิดว่าจะเจอเข้ากับตัวเองอย่างนี้ ในใจคิดอยากปลุกคุณอ่อนให้ตื่นขึ้นมาเป็นเพื่อน พลางพลิกตัวนอนตะแคงมองหน้าเธอในความมืด แต่ไม่เห็นอะไรสักอย่าง หรือว่า.....ผมไม่อยากคิดต่อว่า หากเธอหายตัวไปจากที่นอนเสียแล้วล่ะ ความคิดมันพลุ่งพล่าน รีบชักมือออกมาจากถุงนอน ควานหาไฟฉาย อยากรู้ว่าเธอหายตัวไปอย่างที่ผมกลัวหรือเปล่า ใจภาวนา ขออย่าให้เป็นเช่นนั้นเลย เพราะหากเธอหายตัวไปจริงๆ ผมคงเป็นบ้าแน่ ก็ผมยังไม่หลับสักนิด ไม่เห็น ไม่ได้ยินสักหน่อยว่า เธอลุกออกไปตอนไหน มือควานเจอกระบอกไฟฉายอันเล็ก ที่วางอยู่ระหว่างเรา ผมรีบตะแคงหน้ามอง กดไฟฉายให้สว่างวูบขึ้น ใจค่อยชื้นขึ้นบ้าง เมื่อเห็นว่า คุณอ่อนยังนอนหลับตา ตะแคงหน้ามาทางผมในท่าเดิม แต่ที่ต้องประหลาดใจระคนด้วยความสงสารอย่างจับใจ เมื่อเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าของเธอ ยังเห็นอยู่ชัดเจน และเห็นว่า ร่างนั้นสั่นเทิ้มขึ้นมาเบาๆ เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นอีกครั้ง คุณอ่อนคงนอนหลับและฝันไป แต่คงไม่ใช่ฝันที่ดีนัก หรือไม่ก็ละเมอร้องไห้ ไม่รู้ว่าใจของตัวเองนั้นเนอย่างไรรู้สึกสงสารเธอขึ้นมาจับหัวใจ อยากปลุกให้เธอตื่นขึ้น ไม่อยากให้เธอนอนฝันร้ายจนต้องร้องไห้อยู่เช่นนี้เลย แต่เป็นเพียงอีกพักเดียว ก่อนที่เธอจะกลับเป็นปกติอีกครั้ง ผมเคยได้ยินแต่คนละเมอหัวเราะ หรือไม่ก็พูดพึมพัมอะไรไม่รู้ แต่ไม่เคยเห็นคนละเมอร้องไห้สักครั้ง มันแปลว่า เธอต้องมีอะไรอยู่ในใจหรือเปล่า ถึงกับเก็บเอามาฝัน แล้วร้องไห้ออกมาเช่นนี้ ผมอยากดึงร่างนั้นมากอด อยากปลอบโยนหัวใจเธอเสียจริง คิดในใจว่า ถ้านอนในถุงนอนเดียวกันคงได้กอดเธอ ได้ปลอบโยนเธอ ผมไม่เคยเรียนวิชาจิตเวชมา ไม่รู้ว่า ที่เธอร้องไห้ยามนอนหลับหมายถึงอะไร มีอะไรอยู่ในส่วนลึกของหัวใจหรือเปล่า หรือเป็นเพียงปรากฏการณ์ทั่วไปอย่างหนึ่งของคนเรา เหมือนคนนอนละเมอ เพ้อพก บางครั้งก็หัวเราะก๊ากๆ ออกมาเฉยๆ แต่อย่างไร ผมก็รู้สึกสงสารเธอขึ้นมาจับใจ และรู้ว่า คงไม่ใช่น้ำตาแห่งความสุขแน่ ผมเอื้อมมือออกไปอย่างช้าๆ อย่างบรรจงที่สุด ช่วยเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา ลืมเรื่องความกลัวไปไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร อย่างน้อยก็รู้แล้วว่า เสียงผู้หญิงที่ร้องไห้เมื่อครู่ ที่ทำให้กลัวแทบตาย ที่แท้มาจากหญิงสาวที่นอนอยู่ข้างกายนี้เอง ผมไม่รู้ว่า ตัวเองหลับไปตั้งแต่เมื่อไร มารู้ตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงไก่ขันแว่วมาแต่ไกลๆ เมื่อเปิดเปลือกตาขึ้น รอบกายยังคงมืดสนิทอยู่เช่นเดิม และกลับมีเสียงดังก๊อกแก๊ก เหมือนมีใครทำอะไรอยู่ข้างนอก มือคลำหาไฟฉายอีกครั้ง เมื่อกดเปิดให้มันสว่างขึ้น กลับไม่เห็นคุณอ่อนที่นอนอยู่ข้างกายเสียแล้ว นี่หากเป็นเป็นเมื่อคืนนี้ ผมคงร้องป่าแตกไปแล้วแน่นอน เมื่อโผล่หน้าออกมาจากเต็นท์ เห็นกองไฟเมื่อคืนกลับกลายเป็นกองไฟเล็กลง มีกาต้มน้ำใบเล็กวางอยู่ข้างบน พ่นควันร้อนกรุ่นๆ ออกมาจากปากของมัน และเห็นร่างของคุณอ่อนกำลังง่วนทำอะไรอยู่สักอย่าง เมื่อก้าวออกมานอกเต็นท์ ใบหน้ารับอรุณของเธอหันมายิ้มให้ เธอบอกว่า “อรุณสวัสดิ์ค่ะ.....ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนสิคะ” เธอยื่นขวดน้ำขนาดใหญ่ที่เตรียมมาด้วยส่งให้ และบอกต่อว่า “กาแฟนะคะ” ผมรับเอาขวดน้ำนั้นมา พยักหน้าตอบรับ ถามว่า “คุณอ่อนตื่นนานแล้วหรือครับ?” “สักครู่ใหญ่แล้วล่ะค่ะ....อ่อนกำลังเตรียมอาหารเช้าให้ค่ะ” “อาหารเช้า!” ผมถามเสียงสูง ไม่อยากเชื่อ พลางมองดูกล่องโฟมขนาดใหญ่สองกล่องที่เปิดอ้าอยู่ “ค่ะ.....ที่เราเตรียมมาไงคะ” เธอบอก ความจริงเป็นเธอต่างหากที่เตรียมมา ผมไม่รู้ว่าเธอขนอะไรมาบ้าง ที่บอกว่าเต็มท้ายรถ ล้นไปถึงที่นั่งด้านหลัง ที่แท้คงเป็นสรรพสิ่งที่ผู้หญิงไม่เคยลืม เมื่อจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ กลับมาอีกครั้ง เห็นคุณอ่อนกำลังทอดไข่ในกระทะใบเล็ก ตามด้วยไส้กรอกห้าหกแท่ง ขนมปังที่ปิ้งเสร็จแล้วอีกหลายแผ่น และกาแฟในถ้วยกระดาษที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่น ไม่นึกว่าเธอจะเพียบพร้อมอะไรขนาดนี้  และต้องขอบใจเธอเหลือหลาย เพราะเมื่อแสงอาทิตย์เริ่มจับที่ขอบฟ้า ท้องเริ่มร้องอุธรณ์ขึ้นมาทันทีเหมือนกัน เรานั่งกินอาหารเช้ากันไป คุยกันไป มองดูหมอกหนายังครอบคลุมไปทั่ว อากาศยามเช้าช่างหนาวเหน็บอะไรเช่นนี้ นี่หากว่าจะจ้างสักล้าน ให้อาบน้ำแบบเมื่อวานในตอนนี้ ผมไม่เอาด้วยแน่ “เมื่อคืนหลับสบายไหมคะ?” คุณอ่อนถามขึ้น พลางยกกาแฟขึ้นจิบ “จะว่าสบายคงไม่สบายกว่านอนเตียงมังครับ แต่ก็ดี ไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหนเหมือนกัน” ผมบอก ยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบเช่นกัน และถามเธอบ้างว่า “แล้วคุณอ่อนล่ะ” “อ่อนหลับง่ายค่ะ พอดับไฟฉายก็หลับได้ทันทีเลยค่ะ” เธอบอก ช้อนตาขึ้นมอง ยิ้มอย่างอ่อนหวาน “แต่เมื่อคืน คุณอ่อนนอนละเมอด้วยนะ” “จริงหรือคะ?” เธอถามเสียงสูง “อ่อนพูดอะไรไปบ้างหรือคะ?” “ไม่ได้พูดน่ะซี ยังเสียดายอยู่ ไม่งั้นจะได้ถามว่าหวยออกอะไรสักหน่อย” ผมบอกยิ้มๆ คุณอ่อนหัวเราะเบาๆ ถามต่อว่า “แล้วอ่อนละเมอยังไงหรือคะ?” “คุณอ่อนละเมอร้องไห้น่ะ” “ร้องไห้!” เธออุทาน เหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “ใช่.....ผมคิดว่ากำลังจะหลับ พอดีได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ สะอื้นเบาๆ ตอนแรกไม่รู้ว่ามาจากไหน นึกว่าผีหลอกซะอีก แต่พอฉายไฟขึ้น ถึงเห็นว่าเป็นคุณอ่อนเอง ตอนแรกคิดว่าจะปลุกเหมือนกัน ไม่อยากให้คุณอ่อนนอนฝันจนร้องไห้แบบนั้น แต่พักเดียวก็หายไป กลายเป็นกรนแทน ห่ะ ห่ะ ห่ะ” ผมหัวเราะ กระเซ้าเธอไปเรื่อย “ไม่จริงอ่ะ อ่อนไม่เคยนอนกรนสักหน่อย” เธอท้วงเสียงดัง “ก็ถ้าคุณอ่อนนอนกรนจริง คุณจะรู้ได้ยังไง” “ไม่รู้ล่ะ แต่อ่อนไม่นอนกรนก็แล้วกัน” เธอคัดค้านจริงจัง “แล้วคุณอ่อนฝันอะไรหรือเปล่า ถึงร้องไห้” ผมถาม “ไม่ทราบสิคะ จำไม่ได้หรอกค่ะ” เธอเมินหน้าไปอีกทาง ไม่รู้ว่าซ่อนอะไรเอาไว้ในใจ และไม่อยากให้ใครอื่นรู้ได้ และบอกต่อว่า “.....กินเสร็จแล้ว ช่วยจัดการของพวกนี้หน่อยนะคะ ถุงดำนั่น มัดปากถุงให้แน่นนะคะ.....” เธอหมายถึงขยะที่กองอยู่ “.....อ่อนจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในเต็นท์สักหน่อย” คุณอ่อนกลับออกมาอีกครั้งในชุดเตรียมลุยเต็มที่ มือหนึ่งหิ้วสะพายเป้ไว้ บอกว่า “ถ้าพร้อมแล้ว เราไปกันเลยนะคะ” ผมไม่ทราบว่าคุณอ่อนจะพาไปบุกป่าฝ่าดงที่ไหน แต่ไม่ว่าเธอจะพาไปขึ้นสวรรค์หรือลงนรกที่ไหน ผมพร้อมจะไปเคียงข้างเธอเสมอ แล้วจะมาต่อตอนค่ำนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 31 พ.ค. 52 18:26:39 ]

ความคิดเห็นที่ 63 กว่าจะอ่านทัน รอติดตามต่อครับ จากคุณ : electone - [ 31 พ.ค. 52 19:22:41 ]

ความคิดเห็นที่ 64 สวัสดีค่ะ... คุณทองประกาย   ป้ามาอ่านช้าไปแค่ ๓ วันเอง  ยังไม่ถึงสนามซ้อมกอล์ฟซักทีนะ     เด๋วว่างๆ จะตามอ่านตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : ปูนิ่ม-อบพริกเกลือ - [ 31 พ.ค. 52 20:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 65 รออยู่นะครับพี่ทอง จากคุณ : Eddy_DT_545 - [ 31 พ.ค. 52 20:39:29 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ยังรอและตามอ่านอยู่ครับพี่ จากคุณ : นายปลาทอง - [ 31 พ.ค. 52 20:40:18 ]

ความคิดเห็นที่ 67 . ยังตามอ่านอยู่นะครับ พี่ทอง ว่าแต่เมื่อไหร่จะได้ซ้อมกอล์ฟซะที อิ อิ. จากคุณ : pigtt - [ 31 พ.ค. 52 21:26:03 ]

ความคิดเห็นที่ 68 สมัยรุ่นๆก็ชอบนอนเต้นท์เหมือนกัน  แต่ไม่ยักกะมีใครนอนด้วยซักคน ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆและจะติดตามอ่านต่อไปครับ... จากคุณ : Uncle Tee - [ 31 พ.ค. 52 22:22:54 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ซ้ายน้ำ ขวาโอบีค่ะนาย เวลาได้ยินอย่างนี้ผมมักจะตื่นเต้น แต่ตอนเห็น นิยายใหม่ของพี่ทอง ตื่นเต้นกว่าอีกครับ นายยยยยยยย จากคุณ : R7ขวาธรรมชาติ - [ 1 มิ.ย. 52 00:18:37 ]

ความคิดเห็นที่ 70 สวัสดีครับป้าปู เห็นชื่อป้าปูทีไร นึกถึงที่เคยออกรอบด้วยกันทุกที จำได้ว่าที่ชวนชื่น ส่วนที่อื่น ไม่ได้ออกก๊วนเดียวกัน ที่นึกถึงไม่ใช่เพราะอะไรหรอกครับ เวลาไดร์ฟแต่ละครั้ง ทำเอาหนุ่มๆ อายเป็นแถวๆ ผมน่ะทั้งเร่งทั้งตื้บก็ยังไม่ค่อยจะไปไหนเลย เพลาๆ มือลงบ้างนะครับ.....ป้าปูสบายดีนะครับ คุณ R7 สบายดีนะ รู้สึกประหลาดใจไหมครับว่า เดี๋ยวนี้เราทำทายกันแบบฝรั่งแล้ว เริ่มต้นด้วย how r u? แทนที่จะเป็นว่า ไปไหนมา (ตอบว่า สามวาสองศอก อิอิ) สวัสดีครับคุณปลาทอง เห็นชื่อแล้วนึกถึงสมัยเด็กๆ ที่ชอบเลี้ยงปลาเงินปลาทอง น่ารักดี.... สำหรับท่านที่รออ่านต่ออยู่ ผมก็กำลังปั่นอยู่ครับ 555 จากคุณ : thongprakai - [ 1 มิ.ย. 52 10:26:08 ]

ความคิดเห็นที่ 71 มาต่อตอนเช้านะครับ ผมขับรถไปตามทางที่คุณอ่อนบอก จากเส้นทางราดยาง เลี้ยวเข้าทางลูกรังสีแดง มีป้ายปักไว้ที่ปากทางบอกชื่อวัดหนึ่งเป็นวัดป่าอะไรสักอย่าง ผมเพียงอ่านผ่านๆ และภาวนาว่า อย่าให้เธอพาผมมาเที่ยววัดเลย โดยเฉพาะวัดป่า เพราะรู้ว่า ไม่มีอะไรให้ชื่นชมนัก และรู้สึกว่าเส้นทางนั้นค่อนสูงชันขึ้นเป็นลำดับ จากทุ่งโล่งๆ เมื่อครู่ กลับกลายเป็นป่าที่โปร่ง ที่เต็มไปด้วยพรรณไม้ใหญ่นานา จนกระทั่งหนาทึบ แน่นขนัดไปหมด จนกระทั่งมาสิ้นสุดลงที่ปากทางเข้าวัด ที่มีเพียงป้ายไม้เก่าๆ ผุๆ ปักติดอยู่ สังหรณ์ใจอยู่แล้วไม่มีผิด ว่าเธอจะต้องพามาวัดแน่นอน สังเกตจากเส้นทางที่ผ่านมา ไม่เห็นมีป้ายบอกสถานที่ท่องเที่ยวอะไรสักอย่าง มีเพียงป้ายเก่าๆ ที่บอกชื่อวัด แล้วมันจะเป็นอื่นได้อย่างไร เราจอดรถภายในบริเวณวัด ที่พอมองเห็นศาลาใหญ่ศาลาหนึ่งเพียงศาลาเดียว โดยรอบนั้นอุดมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ดูร่มรื่น เมื่อเดินลึกเข้าไปจึงเห็นลานดินกว้างหน้าศาลานั้น ซึ่งเป็นเพียงศาลาไม้เก่าๆ จะพังแหล่มิพังแหล่อยู่แล้ว “คุณอ้อนจะพามาเข้าวัด ไหว้พระหรือครับ” ผมถาม เพราะไม่แน่ใจว่าจะมาที่วัดทำอะไร “ไม่เชิงค่ะ แต่ที่เราจะไปนั้น จะต้องเดินผ่านวัดนี้” เธอบอก พลางสะพายเป้ขึ้นหลัง ส่วนผมเดินตัวเปล่า ความจริงตั้งใจอยู่เหมือนกันว่า จะอาสาแบกเป้ให้เธอเอง แต่เห็นเธอเฉยๆ และคิดว่า คงไม่หนักนักหนาอะไร ก็เลยปล่อยให้เธอแบกไปตามสบาย ยังไม่ทันจะไปถึงไหน ที่ลานดินที่เห็นว่าว่างเปล่านั้น กลับมีหมาวัดนับสิบตัว ทั้งสีดำ แดง ด่าง ขาว โผล่ออกมาจากไหนไม่รู้เต็มไปหมด พวกมันเห่าเสียงดังขรมลั่นวัด ยิ่งทียิ่งมีหมามาสมทบมากขึ้นจนเกือบจะไม่น้อยกว่ายี่สิบตัว สงสัยที่มันเห่าคงเรียกพวกพ้องให้ออกมาต้อนรับเรากระมัง แต่คงไม่ใช่ เพราะพวกมันรุมเราเอาไว้เกือบรอบทิศ กลายเป็นตกอยู่ในวงล้อมของพวกมัน มีทางออกทางเดียวคือด้านหลัง ที่มีรถเป็นกำบังได้ มันเหมือนกับจะไม่อนุญาตให้เราผ่านไป บางตัวดูท่าทางดุร้าย แยกเขี้ยว ยิงฟันขาวส่งเสียงคำราม บางตัวก็เห่าไปเรื่อยเปื่อย มีอยู่ตัวหนึ่ง สีดำสนิท ท่าทางเหมือนนักเลงโต มันย่างสามขุมตรงเข้ามาหาเรา แยกเขี้ยวโง้งๆ ขาววับ หางไม่กระดิกทักทายเลย ผมต้องรีบกันตัวคุณอ่อนเอาไว้ข้างหลัง เอาตัวเองบังเธอเอาไว้ สายตาสอดส่ายมองหาเครื่องป้องกันตัว เห็นท่อนไม้ท่อนหนึ่งพอดีมือ ก้มลงฉวยติดมือขึ้นมา กำเอาไว้แน่น นึกในใจว่า ยังไงก็ต้องแลกกันหน่อยล่ะ จะถอยก็คงไม่ทันเสียแล้ว นี่แหละที่เขาเรียกว่าดงหมาหมู่ คุณอ่อนคงจะตกใจ พูดเสียงสั่นๆ ว่า “อย่าไปทำอะไรมันนะคะ” “ผมว่า คุณน่าจะบอกพวกมันมากกว่านะ ไอ้ตัวสีดำ แยกเขี้ยวโง้งตัวนั้น ท่าทางจะเอาเรื่อง ท่าทางจะเป็นหัวโจกเสียด้วย.....จะเอาไงดีครับเนี่ย จะกัดกับมันดีไหม” ผมพยายามพูดให้มันตลก แต่ดูเหมือนจะไม่ตลก เพราะไอ้ตัวดำปักหลักนิ่ง ส่งเสียงขู่คำราม ไม่ยอมกระดิกหางสักนิด “เชิญคุณกัดกับมันไปคนเดียวเถอะ ยังมีหน้าพูดตลกอีก” ผมน่ะใจสั่นไปหมด พาเอามือไม้สั่นไปด้วย คิดไม่ออกว่าจะอย่างไรถูก เอ่ยแทบเป็นเสียงกระซิบว่า “ผมว่า เราค่อยๆ เดินแล้วกัน.....สำคัญที่สุดคือ คุณอ่อนอย่าวิ่งนะครับ ถ้าเราวิ่งเมื่อไหร่ มันจะไล่ทันที” ผมค่อยพาเธอก้าวเดินไปอย่างช้าๆ พยายามใช้ร่างของผมบังเธอเอาไว้ สายตาจับจ้องไปที่ไอ้ตัวดำตัวเดียว ตั้งแต่เกิดมา นี่เป็นครั้งแรกที่ตกอยู่ในวงล้อมของหมาวัด ใจนั้นเต้นโครมคราม มือไม้สั่นไปหมด เดาใจมันไม่ออกว่ามันจะเอายังไง จะจู่โจมเข้ามาหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้ามันเข้ามาตัวเดียวยังพอจะรับมือไหว แต่ถ้ามันแห่เข้ามาทั้งฝูง มีหวังโดนหมายำเอาแน่ ผมเอ่ยเสียงสั่น บอกว่า “คุณอ่อนลองตะโกนเรียกพระในวัดสิครับ เผื่อว่า.....” ยังไม่ทันจะพูดจบ เสียงหนึ่งดังตวาดดังลั่นมาจากทิศทางตรงกันข้าม “ไอ้ถ่าน!.....มานี่เดี๋ยวนี้” สิ้นเสียง หมาดำตัวที่กำลังแยกเขี้ยวอยู่นั้นกลับคอตก หางจุกตูด ครางหงิงๆ เดินจ๋อยๆ ไปตามเสียงตวาดนั้น ส่วนหมาตัวอื่นๆ ก็เงียบตามไปด้วย บ้างหมอบลงกับพื้น บ้างวิ่งหนีหายตัวไป จำนวนลดลง เหลือแค่ประมาณสิบตัว เป็นเสียงของพระรูปหนึ่ง วัยค่อนข้างชราภาพ อายุประมาณเจ็ดสิบกว่าแล้วมั้ง รูปร่างเล็ก แต่ดูแข็งแรง ผิวคล้ำ หน้าตาบอกว่าเปี่ยมไปด้วยเมตตานัก ในมือมีไม้เรียวเล็กๆ เหมือนก้านมะยม ท่านเอ่ยเสียงเข้มๆ ว่า “แทนที่เอ็งจะรับแขก หนอยดันแยกเขี้ยวขู่เขาเสียอีก เลี้ยงเสียข้าวสุกเสียจริง” คุณอ่อนถอนใจเฮือกใหญ่ การผจญหน้าระหว่างหมากับคนผ่านพ้นไปได้ พาผมเดินเข้าไปใกล้ พลางก้มลงคุกเข่ากับพื้น และกราบสามครั้ง ทำให้ผมทำตามอย่างด้วย และยังชันเข่า ประนมมือที่หว่างอก เอ่ยขึ้นว่า “พระอาจารย์จำหนูได้ไหมคะ?” “จำได้สิโยม.....คุณพ่อล่ะเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีหรือเปล่า” พระอาจารย์ไต่ถามทุกข์สุขของบิดาของคุณอ่อนบ้าง และบอกว่า “ไม่ต้องคุกเข่าหรอก ลุกขึ้นมาเถิด พื้นดินมันสกปรกน่ะ” “คุณพ่อคุณแม่สบายดี ขอบพระคุณเจ้าค่ะ....แล้วพระอาจารย์สบายดีนะเจ้าคะ” คุณอ่อนถาม “เป็นพระก็อย่างนี้แหละโยม ชีวิตไหนจะมีสีสันเหมือนฆราวาส.....แล้วนี่คุณพ่อคุณแม่มาด้วยหรือเปล่า” พระอาจารย์ถามขึ้นบ้าง “อ้อ.....นี่เพื่อนหนูเองเจ้าค่ะ ชื่อทองเจ้าค่ะ เรามากันแค่สองคนเจ้าค่ะ และพักอยู่ที่ไร่เจ้าค่ะ” ผมประนมมือ ไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ยิ้ม พระอาจารย์มองหน้าผมอย่างสำรวจ แล้วพูดขึ้นลอยๆ ว่า “โยมหัดเข้าวัดฟังเทศน์ ฟังธรรมกับเขาบ้างสิ โตจนป่านนี้แล้ว จะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ไม่กลัวนรกหรือไง” ผมไม่เคยเห็นนรกมาก่อน ไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างไร และไม่รู้จะตอบอย่างไรถูก จึงได้แต่นิ่งเงียบ สงสัยอยู่ในใจเหมือนกันว่า พระอาจารย์รู้ได้อย่างไรว่า ผมไม่เคยเข้าวัด “แล้วนี่โยมทั้งสองจะไปเที่ยวป่ากันหรือยังไง” พระอาจารย์ถามต่อ “เจ้าค่ะ และถือโอกาสมากราบพระอาจารย์ด้วยเจ้าค่ะ” “อืม....ถ้าจะไปเที่ยวป่า ที่ๆ เคยไปนั้น คงต้องรีบหน่อย เดี๋ยวจะกลับเอามืดค่ำ ถ้าเกิดหลงป่าล่ะแย่เชียว” พระอาจารย์บอก “แล้วเราจะมากราบพระอาจารย์ใหม่นะเจ้าคะ” คุณอ่อนพูดจบ ก้มลงกราบอีกครั้ง ผมก้มลงกราบตาม เอ่ยสั้นๆ ว่า “ผมกราบลาครับพระอาจารย์” “เจริญพร” เราเดินผ่านบริเวณด้านข้างของวัด ซึ่งเป็นทางราบเพราะผู้คนเดินผ่านกัน พอมองเห็นกุฏิพระหลังเล็กๆ หลายหลังที่อยู่เบื้องขวา จนกระทั่งมองเห็นเนินเขา ซึ่งเป็นตอนหนึ่งของเทือกเขายาว เส้นทางราบนั้นจึงค่อยเลือนหายไป กลายเป็นต้องบุกฝ่าโขดหิน สูงขึ้นไปเรื่อยๆ จากที่สูงน้อยๆ บางครั้งความสูงชันมากจนแทบจะต้องคลานขึ้นไป ต้องอาศัยรากไม้ที่โผล่พ้นพื้นดินขึ้นมาใช้ยึดและฉุดตัวเองขึ้นไป ต้องอาศัยต้นไม้เล็กๆ เกาะโหนตัวขึ้นไป ยังดีที่ทั่วบริเวณนั้นหนาทึบด้วยพรรณไม้ใหญ่ ไม่ยอมให้แสงอาทิตย์ส่องผ่านลงมาได้มากนัก พื้นดินจึงปราศจากต้นหญ้ารกๆ เป็นที่อำพรางตัวของสัตว์ที่ผมกลัวที่สุดคือ งู ผมไม่ค่อยรู้สึกสนุกเท่าไหร่ บอกตามตรงว่ามันเหนื่อยจัด แม้อากาศยามเช้ายังคงเย็นฉ่ำ แต่ทั้งร่างและใบหน้าปรากฏเหงื่อเม็ดเล็กเต็มไปหมด ต้องยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเป็นระยะๆ ในใจนึกอยากชวนคุณอ่อนกลับ แต่เมื่อเห็นหญิงสาวข้างหน้าไต่ทางชันขึ้นไป ไม่บ่นเลยสักคำ แถมหลังยังสะพายเป้ด้วย ทำให้ผมต้องปิดปากเงียบ ตั้งหน้าตั้งตาไต่ขึ้นไป ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะต้องไต่ไปถึงไหน ผมไม่ค่อยแน่ใจนักว่า เธอจะรู้เส้นทาง ด้วยเหตุผลง่ายๆ ว่า เธอเองก็เป็นคนเมือง หาใช่คนพื้นบ้านไม่ หากต้องหลงทางในป่ามิต้องกลายเป็นทาร์ซานกับเจนอาศัยอยู่ในป่านี้ตลอดไปหรืออย่างไร นานครั้งเธอจะหันมามองผมสักครั้ง แล้วยิ้ม รอยยิ้มนั้นช่วยให้ผมค่อยแช่มชื่นขึ้นบ้าง แต่อารมณ์จริงๆ นั้นแสนจะเหนื่อยหน่าย เบื่อที่ต้องมาตกตะกรำลำบาก แทนที่จะนอนสบายๆ อยู่บ้านหรืออย่างน้อยก็อยู่ที่เต็นท์ ไม่เข้าใจจริงๆ ว่า มาบุกป่า ปีนเขาแบบนี้มันสนุกตรงไหน เหมือนบางครั้งที่ผมไปออกรอบเล่นกอล์ฟ ที่แดดจัดเสียจนเนื้อแทบสุก เล่นไปไม่เห็นจะสนุกตรงไหน มันกลายเป็นทรมานเสียมากกว่า เหมือนตกนรกทั้งเป็นอย่างไรอย่างนั้น อยากเล่นให้มันจบๆ ไปเสียที เราไต่ขึ้นไปเรื่อย ต้องระวังตัวสารพัด แค่ครึ่งชั่วโมงที่ผ่านไป ช่างดูยาวนานเป็นปี ขณะที่ผมก้มหน้าก้มตามองทาง เกาะรากไม้ดึงตัวขึ้นไป ไม่ทันมองข้างหน้า ไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น มารู้อีกทีตอนที่ร่างของหญิงสาวข้างหน้าหงายหลัง มือของเธอพยายามไขว่คว้าหาอากาศ ตัวเอียงกระเท่เร่ เป้ที่หลังของเธอกระแทกเข้ากับหน้าของผมเต็มที่ แทบจะหงายหลังตามไป ดีว่ามือยังฉุดเอารากไม้ไว้ได้ ขาทั้งสองยังยันไว้อยู่ แต่ใบหน้านั้นเจ็บแปลบขึ้นมาทันที เพราะของในเป้ไม่ใช่นุ่น มันแข็งเหมือนหิน จมูกผมแทบหัก มองเห็นดาวนับล้านดวง ทำเอาน้ำตาซิบๆ รู้สึกฉุนกึกขึ้นมาทันที เสียงของคุณอ่อนร้องวี้ดว้ายดังลั่นด้วยความตกใจ แต่เงียบลงในระยะเวลาสั้น เพราะร่างของผมรองรับเธอเอาไว้พอดี เธอสลัดรากไม้ที่ขาดติดมือทิ้งไป พยายามจะพยุงตัวเอง แต่ที่ไหนจะทำได้ เพราะที่มันชัน บอกตามตรงว่าผมโกรธจนอยากจะปัดร่างของเธอให้พ้นๆ ไป ก็มันทั้งเหนื่อย ทั้งเจ็บ และไม่สนุกเลย ผมเป็นคนรักธรรมชาติก็จริง แต่ไม่มากพอที่จะมาสมบุกสมบันแบบนี้ ที่เคยไปอย่างน้อยต้องมีบ้านพัก เดินเล่นในวนอุทยานไม่ใช่ลุยแหลกแบบนี้ และไม่เข้าใจเลยว่า คนที่ชอบเรื่องแบบนี้ มันน่าชอบที่ไหน มีอะไรสนุกนัก คงเหมือนคนที่ไม่เล่นกอล์ฟ คงสงสัยว่าเล่นกอล์ฟมันสนุกตรงไหน เอาเดินๆ และเดิน ตากแดดตากฝนจนหัวแดง แต่ผมต้องกัดฟัน จำใจค่อยประคองร่างนั้นให้นั่งลงกับพื้น ถามว่า “คุณอ่อนเป็นอะไรหรือหรือเปล่าครับ?” “เปล่าค่ะ คุณล่ะ.....ตายแล้วดูสิ จมูกแดงหมดเลย” เธอเอ่ยขึ้นเหมือนเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น กุลีกุจอประคองหน้าผมมองจนใกล้ “ โถ.....คุณคงเจ็บ” เสียงนั้นฟังดูอาทร “นิดหน่อยครับ ไม่เป็นไร.....ผมว่า คุณอ่อนเอาเป้มาให้ผมสะพายดีกว่า” ไม่พูดเปล่า ผมช่วยเธอปลดเป้ออกจากหลัง แล้วสะพายขึ้นหลังตัวเองแทน และบอกว่า “เราจะนั่งพักกันหน่อยดีกว่า” แต่เธอยังคงรู้สึกผิด มือลูบไล้ใบหน้าผมไปมา ใบหน้าของเราห่างกันแค่คืบ สายตาที่มองมาบอกว่าสงสาร หรือสมเพชก็ไม่รู้ และเอ่ยขึ้นว่า “อ่อนขอโทษนะคะ พอดีรากไม้มันขาดติดมือขณะที่อ่อนกำลังจะฉุดตัวเองขึ้นไปน่ะค่ะ.....คุณเจ็บมากไหมคะ” “เจ็บครับ แต่ไม่มาก.....เราจะต้องปีนอีกนานแค่ไหนครับเนี่ย และเรากำลังจะไปไหนกันครับ บอกใบ้ให้หน่อยสิ” ผมกัดฟันบอกว่าไม่เจ็บมาก ความจริงเจ็บจะตายห่า “เอ่อ.....” เธอเงยหน้าขึ้น หันไปมองเบื้องหลัง ชี้มือไปข้างหน้า สูงขึ้นไป บอกว่า “ความจริงไม่ไกลหรอกค่ะ ถ้าเดินพื้นราบคงประมาณไม่น่าจะเกินห้าร้อยเมตรค่ะ เพียงแต่ต้องไต่สูงขึ้นไปข้างบนนั่นค่ะ” ผมมองตาม ไม่เห็นอะไรนอกจากต้นไม้และทางที่สูงชันขึ้นไป และบอกต่อว่า “คุณอ่อนยังไม่บอกเลยว่าเราจะไปไหนกัน” ผมมองหน้า จ้องลึกลงไปในดวงตา ตั้งใจมองอย่างจริงจัง จนเธอต้องหลบสายตา “เป็นถ้ำๆ หนึ่งค่ะ” เธอบอกสั้นๆ เดี๋ยวมานะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 1 มิ.ย. 52 11:24:51 ]

ความคิดเห็นที่ 72 มาต่อเลย..... “ถ้ำหรือครับ.....” บอกตามตรงว่าผมออกจะงงๆ ไม่คิดว่า ที่เธอพาผมฝ่าฟัน บุกเข้าป่า ปีนเขา เหนื่อยแทบตายชักแถมยังเจ็บตัวอีกต่างหากเพื่อเข้าถ้ำ หรือไปดูถ้ำ ผมเลยเดาว่า ถ้ำๆ นี้น่าจะสวย มีหินย้อยนับล้าน หรือไม่ก็สุกอร่ามดั่งทอง หรือหลังถ้ำจะเป็นน้ำตกสวยงาม และจะต้องคุ้มค่าการปีนเขาแน่ ผมบอกต่อแบบไม่เข้าใจนักว่า “มันคงสวยมากสิครับ หรือไม่ก็มีสมบัติฝังอยู่ คุณอ่อนถึงยอมลงทุน ปีนป่ายเหมือนลิงแบบนี้ ผมว่าไอ้ห้าร้อยเมตรของคุณข้างหน้า แต่สูงขึ้นไปขนาดนี้ ความจริงน่าจะบอกผมสักหน่อย ผมจะได้เตรียมอุปกรณ์การปีนเขามาด้วย” จะบอกว่าผมพูดประชดก็ได้ แต่หากได้มาเห็นด้วยตาของตนเองว่าที่มันสูงชันขึ้นไป ประมาณเกือบหกสิบองศา มันไม่ใช่เรื่องตลกแล้ว ถ้าไม่อยากปีนชันนัก จะอ้อมๆ หน่อยคงได้ เหมือนเวลาที่เขาตัดถนน ที่ตัดอ้อมไปมา ไม่ให้เส้นทางสูงชันเกินไป แต่นั่นอาจใช้เวลาชั่วชีวิตก็ว่าได้ ยังไงปีนขึ้นตรงๆ น่าจะง่ายกว่า เรานั่งพักเพียงครู่หนึ่ง ผมนึกในใจ แต่พูดออกมาอีกว่า “เราไปกันต่อนะครับ เดี๋ยวจะมืดค่ำอย่างที่พระอาจารย์บอก และคราวนี้ถ้าคุณอ่อนหลุดลงมาอีกที มีหวังเราทั้งสองจะต้องกลิ้งแบบก้อนหินร่วงก็ได้นะครับ ดังนั้นผมจะต้องประกบคุณให้แน่น แล้วอย่าแกล้งปล่อยมือนะครับ” ผมพูดหัวเราะๆ ให้เธอคิดเอาเองว่า ผมพูดจริงหรือกวนบาทากัน “ถ้ำจะว่าสวยก็ได้ค่ะ ถ้าชอบ” เธอบอก ผมมองหน้า ลุกขึ้น ฉุดมือเธอขึ้นมาด้วย บอกว่า “ถูก.....คุณพูดถูก.....ถ้าชอบ” แล้วหัวเราะแหะๆ พอจะเดาได้ว่า จะเจออะไรข้างหน้า ทางที่ดีอย่าคาดหวังมากนักจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องเสียใจ เสียอารมณ์เปล่าๆ เราเริ่มออกปีนกันต่อ คราวนี้ผมประกบค่อนข้างชิด ปีนไปเหลือบมองเธอไป ไม่อยากให้เกิดอุบัติเหตุอีก เพราะคราวนี้ อาจหมายถึงชีวิตก็ว่าได้ แม้มันจะไม่สูงชันแบบหน้าผา ที่ตกลงมาต้องตายสถานเดียว แต่การกลิ้งลงมาจากเนินชันขนาดนี้ แทบจะไม่มีทางที่คุณจะคว้าอะไรทันแน่ ศีรษะอาจกระแทกเข้ากับโขดหิน หรือต้นไม้ หัวอาจจะโน หรือไม่ก็คอหักตายไปเลย บางคราว ผมต้องออกแรงช่วยเธอดันก้นจากข้างล่าง ส่งให้เธอปีนขึ้นไป เพราะมันอ้อมไปไหนไม่ได้ ก็ดีครับ ผมรู้สึกว่า ก้นของเธอนุ่มดี ผมกะเวลาที่เราปีนขึ้นไปเรื่อยๆ คิดว่าประมาณสองชั่วโมงแล้ว แต่ข้างหน้าดูเหมือนช่างยาวไกลเสียเหลือเกิน เพราะมันมองไม่เห็นยอด ไอ้ห้าร้อยเมตรของเธอทำไมถึงต้องใช้เวลานานนักก็ไม่รู้ นึกแล้วก็เบื่อ อยากฉุดเธอกลับเสียจริงๆ ผมเริ่มเรียนรู้เกี่ยวกับตัวเธอมากขึ้นบ้างว่า เธอเป็นหญิงที่ชอบการผจญภัย ชอบอะไรที่ออกแรง ไม่เช่นนั้น เธอคงไม่เลือกเล่นกอล์ฟ และเป็นนักกอล์ฟฝีมือใช้ได้ เธอเล่นเฉลี่ยประมาณ 90 ต้นๆ ส่วนผมดีกว่านิดหน่อย ผมนึกในใจเพื่อชโลมใจตัวเองว่า ผู้หญิงที่ชอบการผจญภัย ประเภทนอนเต็นท์ บุกป่า ปีนเขา ผมว่าเป็นผู้หญิงที่น่าค้นหาเป็นที่สุด เพราะคุณไม่รู้ว่าจะเจออะไรข้างหน้า เธออาจเป็นอะไรก็ได้ทั้งนั้น ผมว่าตื่นเต้นดีออก และไม่จำเจด้วย เราแทบจะไม่ได้พูดอะไรกัน ตั้งหน้าตั้งตาปีนกันอย่างเดียว ผมปีนไปมองก้นเธอไป ก้นนั้นลอยอยู่ข้างหน้า ขยับซ้ายที ขวาที บางทีก็ได้จับ แล้วออกแรงดันขึ้นไป “จะถึงแล้วค่ะ คงไม่ถึงสิบเมตรมังคะ” เธอบอก น้ำเสียงบอกว่าดีใจ ผมถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ภารกิจกำลังจะสิ้นสุดเสียที ผมเงยหน้าขึ้นมอง ข้างหน้าก็ไม่เห็นต่างจากที่ไต่ผ่านมาสักนิด แล้วลักษณะของถ้ำที่เธอว่า มันจะเป็นยังไง ผมสงสัย “ก็ดีครับ ผมจะได้เลิกมองก้นคุณเสียที ลายตาไปหมดแล้ว” ผมค่อยมีอารมณ์คุยเล่นขึ้นมาทันใด เพราะรู้ว่าจะถึงจุดหมายแล้ว อารมณ์มันก็ดีขึ้นเอง “บ้าที่สุด.....” เธอด่าได้น่ารักดี “ถึงแล้วค่ะ เฮ้อ......” คุณอ่อนทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เมื่อเราขึ้นมาถึงบริเวณตอนหนึ่ง ที่ดูจะไม่ต่างจากที่ผ่านมาเท่าไร สายตาผมรีบสำรวจไปทั่วบริเวณที่เธอบอกว่าถึงแล้ว มันเป็นเพียงที่ราบแคบๆ ตอนหนึ่ง มีตอไม้ใหญ่ที่ถูกตัดสามสี่ตอ ใช้นั่งได้ ถัดเข้าไปจึงเป็นถ้ำหินตื้นๆ ลึกเข้าไปสี่หาวาเท่านั้น หน้ากว้างประมาณไม่เกินห้าเมตร มีแง่หินโผล่ออกมาเป็นตะปุ่มตะป่ำ มีพวกเถาวัลย์ ไม้เลื้อยบางอย่างอยู่รอบปากถ้ำ นี่ท่าจะใช้ถ้ำที่เธอบอก แต่ไม่มีหินย้อยสักนิด มีแต่รากไม้ย้อยมากกว่า รอบตัวมีแต่ต้นไม้ มองไม่เห็นวิวทิวทัศน์อะไรสักนิด ทองสักหนวดกุ้งก็ไม่มี อย่าไปพูดถึงสมบัติอะไรเลย มันเป็นถ้ำจริงอย่างที่เธอว่า ผมถามเสียงเพ้อๆ ราวกับคนสิ้นหวังในชีวิตว่า “อย่าบอกนะว่านี่คือถ้ำที่คุณอ่อนพูดถึง” บ่ายๆ จะมาอีกครั้งนะครับ ไม่นานคงถึงสนามซ้อมกอล์ฟแหละ อิอิ จากคุณ : thongprakai - [ 1 มิ.ย. 52 11:26:26 ]

ความคิดเห็นที่ 73 มานั่งรอแล้วค่ะ ...เรื่องน่าติดตามมาก ปล 1. มือใหม่แอบมาอ่าน.. ตั้งใจมาอ่านเรื่องกอล์ฟ แต่ไงมาติดตามงอมแงม กระทู้นี้ได้ ปล 2. เพิ่งเรียนได้ แปดชั่วโมง (เกือบไม่รอด เพราะทนโปรบ่นไม่ไหว) อดทนอีก 2 ชม ก็จะจบ course แล้วค่ะ ปล 3. ตอนนี้รู้สึกเมื้อยเนื้อตัว มือ แขน หลัง อย่างแรง ...คาดว่ามาจากอาการเกร็งอย่างหนัก นั่นเอง พยายามแก้อยู่ค่ะ จากคุณ : Niobean - [ 1 มิ.ย. 52 12:46:53 ]

ความคิดเห็นที่ 74 มานั่งรอเป็นเพื่อน Niobean ปล.1 เราก็มือใหม่ ชอบมาอ่านเรื่องกอล์ฟในนี้ ปล.2 เรียนครบสิบครั้งแล้ว ^-^ ปล.3 เราก็เคยเป็น ...ผ่านมาแปดเดือนเพิ่งรู้ว่าการจับกริบให้เบาแต่เฟิร์มเป็นไง ...พอทำได้แล้วมันก็จะไม่ปวดเกร็งแล้วล่ะ สู้ๆนะ คุณทองปั่นต้นฉบับด่วนนะคะ จากคุณ : IMO (IMO) - [ 1 มิ.ย. 52 14:50:25 ]

ความคิดเห็นที่ 75 โห!!! จารย์ทอง..ยิ่งอ่าน ยิ่งเห็นภาพจริงเลย บ้านพร้อมสภาพป่าที่จารย์บรรยายมานั้น มันบ้านป่าเดิมๆของข้าพเจ้าดีดีนี่เอง.....ทำให้อยากกลับไปอยู่บ้านป่าเหมือนเมื่อเด็กๆจังเลย....ใกล้แล้วเรา... จากคุณ : ตุ๊ ณ.เมืองกาญจน์ (Tu eagle) - [ 1 มิ.ย. 52 15:17:19 ]

ความคิดเห็นที่ 76 มาปูเสื่อรออ่านด้วยคนครับผม สำนวนพี่นี่อ่านแล้ว อยากมีแบบนี้มั่งจัง ถ้าผมเขียนมั่งคงออกแนวเฮียกังฟูนะครับ 555 จากคุณ : thekops_forever - [ 1 มิ.ย. 52 19:38:03 A:124.120.177.207 X: ]

ความคิดเห็นที่ 77 มาช่วงบ่ายไม่ทันครับ เพราะมีงานต้องทำ เลยต้องทำให้รอหน่อยนะจ๊ะ แนวกังฟูก็น่าสนุกนะครับคุณ thekops ไว้ว่างๆ จะลองเขียนดูบ้าง ท่าจะมันเนอะ.... คุณตุ๊คงมีความหลังที่ดีในสมัยเด็กนะครับ ทำให้อยากกลับไปสมัยก่อนอีกครั้ง ผมก็ว่าดีเหมือนกัน ในเมืองมันสับสนวุ่นวายอ่ะนะ และคงอีกไม่นานที่ผมจะได้ไปอยู่บ้านนอกบ้าง เบื่อในเมืองมากๆ ถึงตอนนั้นคงมีเวลาเขียนเยอะแยะ.... คราวหน้าสงสัยต้องเขียนเตรียมเอาไว้ก่อนท่าจะดีกว่า แล้วค่อยๆ เอามาลง นี่เขียนไปลงไป ปั่นจนนิ้วหักไปแล้วหลายนิ้วเชียว คุณIMO ย่อมาจากอะไรหรือครับ กอล์ฟต้องใจเย็นและขยันซ้อมหน่อยครับคุณ niobean โปรฯ ไม่ดีก็หาใหม่ซ้อมมากก็เก่งเร็ว ผมไม่ค่อยซ้อมก็เลยไม่ค่อยเก่ง ไม่งั้นจะสอนให้ซะเองเลย ขอบคุณที่ติดตาม เดี๋ยวก็มาแล้วล่ะ จากคุณ : thongprakai - [ 2 มิ.ย. 52 00:05:06 ]

ความคิดเห็นที่ 78 สนุกกว่าซีรีย์เกาหลีจริง ๆ ครับพี่ทอง เคยเจอตัวเป็น ๆ พี่ทองที่นอร์ทพาร์ค เลยยิ่งทำให้จิตนาการถึงนางเอกในเรื่องว่าจะสวยเลิศขนาดไหน ยังติดตามอยู่น่ะครับพี่ จากคุณ : November Thirteen - [ 2 มิ.ย. 52 00:20:18 ]

ความคิดเห็นที่ 79 เก็บจำปีสีนวลที่บ้านมาอรุณสวัสดิ์คุณทองและเพื่อนๆ ช่วงหน้าฝนนี้ให้ดอกเต็มต้นนับร้อย...กลิ่นหอมชื่นใจเป็นที่สุด IMO= In My Opinion ค่ะ ใช้ตอนเปิดบล็อกเขียนอะไรเรื่อยเปื่อยตามความคิดความชอบ ไปซ้อมกอล์ฟก่อนนะ แล้วจะมาติดตามตอนต่อไป แก้ไขเมื่อ 02 มิ.ย. 52 07:18:13 จากคุณ : IMO (IMO) - [ 2 มิ.ย. 52 07:12:55 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ส่งดอกไม้ไม่ได้...ลองใหม่อีกทีนะ จากคุณ : IMO - [ 2 มิ.ย. 52 07:19:31 ]

ความคิดเห็นที่ 81 มาต่อตอนเช้าสั้นๆ นะครับ คำตอบของเธอทำให้ผมแทบลมจับ ไม่นึกเลยจริงๆ ว่า เธอจะพาผมบุกป่าฝ่าดง ปีนเขาเหนื่อยแทบล้มประดาตาย แถมยังเจ็บตัวอีกต่างหาก เพื่อมาดูซอกหินแตกที่มีอะไรน่าดูสักนิด ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่า เธอมีเหตุผลอะไร และไม่คิดว่าคำอธิบายของเธอ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร จะฟังขึ้น จะบอกว่าผมไม่โกรธเลยสักนิด คงไม่มีใครเชื่อแน่ ใจผมนั้นอยากกระโดดเข้าขย้ำคอสวยๆ ของเธอแล้วเค้นให้ตายไปต่อหน้าเลยด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ว่าความโกรธนั้นมันเหือดหายไปไหนสิ้น กลายเป็นเรื่องตลกไปเสียฉิบ เหมือนเวลาที่เราถูกตบหน้าแรงๆ จากความเจ็บกลายเป็นชา คล้ายๆ แบบนั้นแหละ ผมนั่งลงที่ตอไม้หนึ่ง คอตก เซ็งจนบอกอะไรไม่ถูก ไม่อยากจะถามด้วยซ้ำว่าเธอมีเหตุผลอะไร คุณอ่อนคงพอเดาได้ เธอเอ่ยอ้อมแอ้มว่า “ทราบเหตุผลที่อ่อนพาคุณบุกป่า ปีนเขาขึ้นมาถึงที่นี่ไหมคะ?.....” เธอถาม แต่ผมไม่ยอมตอบ ไม่อยากสนใจ จะบอกว่างอนก็ได้ เธอเลยบอกต่อว่า “.....เหตุผลคือ อย่างน้อยเราก็ได้ออกกำลังกาย ได้ใกล้ชิดธรรมชาติ ดีกว่าที่จะนั่งจับเจ่าอยู่กับที่ ที่สำคัญที่สุดก็คือ อย่างที่อ่อนบอกแหละค่ะว่า ถ้าทำใจให้ชอบได้ มันก็สวย ต่อให้อะไรที่สวยเสียเหลือเกิน แต่ถ้าใจไม่ชอบ ยังไงมันก็ไม่สวย ไม่ใช่หรือคะ เป็นการฝึกจิตใจให้มองอะไรกลางๆ หรือในด้านอื่นบ้าง.....เข้าใจไหมคะ” ผมคิดตามที่เธออธิบายมา มันก็จริงอย่างที่เธอพูด คือถ้าใจชอบ ยังไงก็สวย ถ้าใจไม่ชอบ จะสวยยังไงก็ไม่สวย แต่ที่ผมสงสัยคือ นั่นคือเจตนาของเธอที่จะสอนธรรมะให้ผมกระนั้นหรือ ผมเงยหน้าขึ้นมอง เห็นใบหน้าที่ดูไร้เดียงสา คิดว่า เธอคงไม่มีเจตนาที่ร้ายแน่ ทำให้ผมรู้สึกอ่อนลง พยายามทำให้ใจยอมรับคำอธิบายของเธอ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร มันก็ไม่แล้วแก่ใจ ผมถามว่า “แล้วทำไมถึงต้องเป็นที่นี่?” เธอตอบสวนทันทีว่า “ที่ไหน มันจะต่างกันยังไงล่ะ” ถ้าเธอตอบแบบนี้ ผมไม่จำเป็นจะต้องถามอะไรต่ออีกแล้ว ถามไปเธอก็เหมือนจะตอบเลี่ยงไปได้เรื่อยๆ ตอนนั้นเป็นเวลาใกล้เที่ยง ผมรู้สึกหิว คิดอยู่ว่า เธอคงนำอาหารติดมาด้วยบ้างเป็นแน่ ผมถามว่า “คุณอ่อนเอาอาหารติดขึ้นมาบ้างหรือเปล่า?” เธอส่ายหน้าช้าๆ บอกว่า “เปล่าค่ะ” “เปล่า!.....” ผมอุทานเสียงดัง ไม่อยากเชื่ออีกว่า เธอจะหลงลืมไปได้ และนึกสงสัยขึ้นมาทันทีว่า แล้วในเป้เธอแบกอะไรขึ้นมา เพราะน้ำหนักมันไม่น้อย ผมยังนึกว่าจะเป็นอาหารกระป๋องหรืออะไรสักอย่าง ผมถามต่อว่า “แล้วเธอแบกอะไรขึ้นมา ในเป้น่ะ” คุณอ่อนทำหน้าแหยๆ ค่อยๆ เปิดเป้ให้ดู หยิบเอาก้อนหินออกมาทีละก้อนๆ แล้วโยนทิ้งไป ไอ้ก้อนหินพวกนี้แหละที่กระแทกเข้ากับจมูกของผมจนเห็นดาวหลายดวง ผมตาเหลือก รู้สึกอัศจรรย์ใจเป็นยิ่งนัก ไม่นึกว่าผู้หญิงหน้าตาดีๆ น่าจะมีสมองบ้าง เธอทำให้ผมรู้สึกผิดหวังในตัวเธอเสียเหลือเกิน ผมไม่เข้าใจจริงๆ ยิ่งกว่าไอ้ถ้ำมหากาฬนี้อีก ตอนนี้รู้สึกอยากฉีกเนื้อของเธอเอามากินแทนอาหารจริงๆ อยากให้เธอรู้บ้างว่า คนโมโหหิวนั้นเป็นอย่างไร อย่างที่เธอเคยเป็น ผมถามเสียงเขียวว่า “ไหนอธิบายซิ” แต่ใจจริงๆ นั้นไม่อยากฟังเลย เธออ้อมแอ้ม อธิบายว่า “อ่อนรู้สึกว่า คนเราอาจจะสบายเสียจนเคยตัว อะไรนิดอะไรหน่อย ถ้าไม่ถูกใจจะต้องโวยวาย ไม่รู้จักทำใจให้เข้าใจอะไรๆ บ้าง เจตนาของอ่อนจริงๆ คือสอนตัวเองให้รู้จักความลำบากทางกายบ้าง แล้วทำใจ.....” “ให้ยอมรับได้ เราก็สบายใจ” ผมช่วยต่อให้แบบประชดประชัน เธอปิดปากหัวเราะคิกๆ บอกว่า “คุณเก่งจังค่ะ” “แล้วคุณไม่หิวหรือไง ทั้งที่ก็รู้นะว่าจะต้องใช้เวลาขนาดนี้” ผมถาม และดักคอเอาไว้ก่อนว่า “แล้วอย่าบอกนะว่า ถ้าทำใจยอมรับได้ก็จะสบายใจ” เธอยิ้ม บอกว่า “หิวแค่นี้ไม่ตายหรอกค่ะ” ผมไม่รู้หรอกนะว่า ผมกับคุณอ่อนเกิดมาเพื่อชดใช้กรรมต่อกันหรือเปล่า ชาติที่แล้วผมคงเป็นหนี้คุณอ่อนอะไรสักอย่างแน่ คิดแบบนี้ ผมว่า สบายใจดี แล้วค่อยรอๆๆๆ ตอนต่อไป ไม่นานหรอก ถ้าทำใจได้ อิอิ จากคุณ : thongprakai - [ 2 มิ.ย. 52 08:25:27 ]

ความคิดเห็นที่ 82 สวัสดีตอนเช้าครับคุณ IMO เชื่อไหมครับว่า ดอกจำปีเป็นดอกไม้ที่ผมชอบมากที่สุดอย่างหนึ่ง พอๆ กับที่ชอบดอกบัว เหตุผลเพราะ เมื่อก่อน นานมากแล้วนะครับ หน้าบ้าน มีต้นจำปีต้นโตใหญ่มากต้นหนึ่ง เวลามันออกดอกเต็มต้น ส่งกลิ่นหอมไปทั่ว แต่เวลาที่ดอกมันร่วงเต็มพื้น เต็มหลังคาบ้าน ต้องกวาดกันเหนื่อยเหมือนกัน ขอบคุณมากครับสำหรับดอกจำปีสวยๆ และขอให้ซ้อมกอล์ฟให้สนุกนะครับ แล้วก็สวัสดีคุณพฤศจิกายน 13 เราเคยเจอกันแค่เพียงครั้งเดียวเนอะ เห็นฝีมือกอล์ฟของคุณแล้ว อยากถามว่า เมื่อไหร่จะเทิร์นโปรฯ ครับ ถ้ามีอยู่ในความคิด ผมจะเป็นกำลังใจให้นะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 2 มิ.ย. 52 08:40:30 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ถ้ำนี้เปล่าครับ..จารย์ สงบและเย็น..ไม่ต้องใช้แอร์เลย จากคุณ : Tu eagle - [ 2 มิ.ย. 52 09:22:08 ]

ความคิดเห็นที่ 84 มาต่อแล้วครับ..... เชื่อหรือยังครับว่า ผู้หญิงคนนี้มีอะไรแปลกจนไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นความจริง ที่ยังดีอยู่หน่อยคือ สิ่งประหลาดๆ นั้นไม่ใช่เรื่องเลวร้าย ตรงกันข้าม เป็นเรื่องที่เธอพยายามจะบอกให้ผมเห็นถึงธรรมะที่แท้จริง ว่ามันอยู่ที่ใจแต่เพียงอย่างเดียว ความคิดเยี่ยงนี้ มันค่อยทำให้ผมสบายใจมากขึ้น และค่อยๆ ยอมรับในความคิดของเธอมากขึ้น จริงๆ แล้ว ผมไม่นึกเลยนะว่า จะมีคนแบบนี้อยู่ในโลก และนึกต่อไปว่า เธอจะมีอะไรให้ผมแปลกใจอีกบ้างนะ ตอนที่เรากลับลงมาจากเขานั้นก็แสนจะทุลักทุเลเต็มทน ดีว่า คุณอ่อนเอาก้อนหินโยนทิ้งไปหมด เราต้องค่อยตะเกียกตะกายค่อยปีนลงอย่างเชื่องช้าเหมือนหอยทาก กลัวว่าหากพลาดพลั้งไปจะกลิ้งลงไปแทน นั่นเป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งของชีวิตของคุณอ่อนกับผม ความจริงมันยังมีอะไรมากกว่านั้นมาก ซึ่งจะได้กล่าวถึงต่อไป ระยะหลังๆ ผมเจอคุณอ่อนน้อยลงมาก จากที่เคยเจอกันเกือบทุกวัน และเริ่มน้อยลงเมื่อเกิดเหตุการณ์หนึ่งขึ้น จนกระทั่งเหลือแค่เดือนละหนึ่งครั้ง และที่มาเจอเธอที่สนามซ้อมกอล์ฟเป็นครั้งแรกในรอบเดือนนี้ เป็นเพราะเธอโทรศัพท์มาชวนผมไปซ้อมกอล์ฟกัน ซึ่งแน่นอน ผมย่อมดีใจไม่น้อย เพราะในใจนั้นผมมีเธออยู่เสมอ และคงไม่จางหายไปง่ายๆ ทำให้ผมตัดสินใจง่ายหน่อย เธอยิ้มอย่างที่เคยยิ้ม แต่ความรู้สึกบอกผมว่า บนรอยยิ้มนั้นมีแววแห่งความทุกข์แฝงอยู่ ผมไม่รู้ว่าอะไร และไม่อยากรู้ด้วย เราทักทายกันเหมือนคนแปลกหน้ายังไงไม่รู้ เหมือนจะห่างเหิน คือต่างคนต่างคงรู้สึกเคอะเขิน จนไม่อยากจะเอ่ยถึงก็ได้ เธอซ้อมกอล์ฟไป ผมนั่งดูไป ผลงานที่เธอสวิงตีลูกไม่ค่อยจะได้เรื่องได้ราวนัก เหมือนอย่างที่ผมคาดคิดว่า วงสวิงของเธอคงล่มสลายไปแล้วก็ได้ เธอซ้อมจนเบื่อ หมดลูกไปหนึ่งถาด ไม่ค่อยจะเข้าท่าเท่าไร ต่างจากเมื่อก่อนมาก ผมเลยสรุปเอาเองว่า ถ้าคนเราต้องฝืนทำอะไรไปแบบแกนๆ ผลงานจะดีนั้นแทบเป็นไปไม่ได้เลย ผมเองพอจะมองออกว่า ที่เธอสวิงเสียเป็นเพราะอะไร แต่ไม่อยากพูด พูดไปก็คงแค่นั้น เมื่อหมดลูกไปหนึ่งถาด เธอวางพิงไม้กอล์ฟกับเสาของอาคาร ทิ้งตัวลงนั่งอย่างไร้อารมณ์ พลางเอ่ยขึ้นว่า “ไม่เห็นคุณพูดอะไรเลย” “จะให้ผมพูดอะไรดีล่ะ” ผมถามแบบกวนๆ “อย่างน้อยก็น่าจะบอกสิคะว่า อ่อนทำอะไรผิด ถึงตีลูกออกมาเลวๆ แบบนั้นเกือบหมด” เธอมองหน้าผมคล้ายกับจะเค้นเอาความจริง “อย่าเลย.....” “ทำไมล่ะ?” เธอทำหน้าสงสัย “คือ.....ผมบอกไปก็แค่นั้น เพราะคุณอ่อนสวิงไม่เหมือนเดิม ไอ้ที่เคยทำถูกตอนนี้ก็ผิด แค่ท่าทางที่จรดก็ยังผิด พูดง่ายๆ มีอะไรจะต้องแก้ไขเยอะ แล้วคุณอ่อนจะมีเวลาสำหรับผมอย่างนั้นหรือ” ผมพูดความจริง เพราะหากนักกอล์ฟที่มีอะไรไม่ถูกต้อง อยากแก้ไข แต่ไม่มีเวลาให้ รู้ไปก็แค่นั้นเอง และความหมายในคำพูดของผมมันมากมายกว่านั้น ซึ่งผมรู้ว่าเธอรู้ ว่าผมหมายถึงอะไร “แล้วถ้าอ่อนบอกว่า อ่อนมีเวลาล่ะคะ” เธอมองหน้าจริงจัง รอคำตอบอย่างคาดหวัง “เวลาแบบชั่วคราวแบบนั้น ผมว่า อย่าดีกว่า ผมไม่อยาก.....” ผมไม่อยากพูด จบประโยคไว้เพียงแค่นั้น “อ่อนนึกว่าคุณจะเข้าใจเสียอีก” น้ำเสียงของเริ่มเปลี่ยน “ทำไมผมจะไม่เข้าใจ ถามหน่อย ผมเคยโวยวายอะไรกับคุณสักครั้งไหม” ผมจ้องหน้าเธอกลับ นึกทบทวนถึงความหลังที่ผ่านมา วันหนึ่ง หลังจากที่เราคบหากันต่อมา รวมเวลากว่าสองปีแล้ว ถึงตอนนั้น งานตกแต่งภายในบริษัทจบสิ้นไประยะหนึ่งแล้ว ทุกอย่างดูเหมือนโรยด้วยกลีบกุหลาบ จนกระทั่งถึงวันที่เรานัดจะไปกินข้าวกัน อย่างที่เราเคยทำ ขณะที่ผมกำลังจะไปรับเธอ กำลังจะถึงตึกที่เธอทำงานอยู่ เสียงโทรศัพท์มือถือเกิดดังขึ้น เมื่อยกขึ้นดู เห็นว่าเป็นคุณอ่อนที่เรียกเข้า เสียงของเธอถามนำขึ้นก่อนว่า “ออกมาแล้วหรือยังคะ.....คือเอ่อ.....อ่อนจะบอกคุณว่า เย็นนี้อ่อนไม่ว่างค่ะ บังเอิญมีเรื่องด่วนเข้ามาค่ะ ยกเลิกนัดวันนี้นะคะ แล้วค่อยเจอกันนะคะ ไม่โกรธนะคะ” “ได้ครับ ไม่มีปัญหา” ผมบอก เริ่มชะลอความเร็วลง แต่เห็นว่าใกล้จะถึงตึกที่เธอทำงานอยู่แล้ว และนึกขึ้นได้ว่า ที่นั่นมีร้านกาแฟอยู่ร้านหนึ่งที่ผมโปรดมากเป็นพิเศษ แทนที่จะกลับ ผมเลยแวะที่ตึกนั้น ขับรถเข้าไปจอดรถชั่วคราวที่อยู่ด้านข้างของอาคาร ที่เขาอนุญาตให้จอดได้ไม่เกินยี่สิบนาที โดยไม่เสียเงิน ถ้าเกินเวลาจะโดนค่าจอดชั่วโมงละหนึ่งร้อยบาท ยี่สิบนาทีมากพอที่จะซื้อกาแฟได้ทัน เพราะร้านมันตั้งอยู่ที่ชั้นล่าง หน้าตึก ผมรับบัตรจอด รีบแจ้นไปที่ร้านกาแฟ ใช้เวลาเพียงแค่ห้านาที ก็ได้ดื่มกาแฟร้อนๆ รสชาติกลมกล่อม กลิ่นหอมละมุนดังใจนึก ขณะที่ผมกำลังจะผลักประตูกระจกใสๆ ของร้านออกมา สายตาดันเหลือบเห็นคุณอ่อน กำลังจ้ำอ้าวๆ ด้วยความร้อนรน ท่ามกลางฝูงคนที่มากมาย ผมกำลังจะตะโกนเรียกอยู่แล้วเชียว แต่ต้องชะงัก หยุดกึกลงกับที่ ตัวชาดิก สันหลังเย็นวาบไปหมด มือไม้อ่อนแรง ปล่อยถ้วยกาแฟกระดาษตกลงกับพื้นอย่างไม่รู้ตัว เมื่อมองเห็นคุณอ่อนตรงเข้าสวมกอดสุภาพบุรุษนายหนึ่ง ท่าทางโก้หรู ในชุดสูทราคาแพง แต่ที่น่าแปลกคือ ผู้ชายคนนั้นดูจะสูงวัยกว่าเธอมากมายนัก ดูแก่คราวพ่อของเธอก็ว่าได้ เส้นผมสีขาวแซมดำเห็นได้ชัดเจน ที่เจ็บแปลบไปถึงขั้วหัวใจก็คือ ผมเห็นคุณอ่อนเขย่งเท้าขึ้นจูบแก้มเขาคนนั้นอย่างรักใคร่ ใบหน้านั้นปิติยินดีอย่างยิ่ง ในขณะที่เขาจูบเธอที่แก้มตอบเช่นกัน – เขาคนนั้นไม่ใช่บิดาจองเธอแน่ เพราะผมเคยรู้จักคุณพ่อของเธอ นี่เป็นเรื่องสำคัญที่ผมเคยขอร้องเธอเอาไว้ก่อนแล้วว่า อย่าให้มีเรื่องประหลาดใจแบบนี้อีกเลย ภาพทั้งสองประคองกันเดินออกนอกตึก ตรงไปที่รถยนต์คันยาว สีดำ ราคาไม่รู้กี่สิบล้านบาท ที่จอดอยู่หน้าตึกที่ปกติจะไม่อนุญาตให้ใครจอด โดยมีเขาเป็นคนเปิดประตูให้เธอก้าวขึ้นนั่ง แล้วเดินอ้อมไปขึ้นรถฟากคนขับ ออกรถจากที่นั่นไป ทิ้งให้ผมยืนตะลึง ตัวชา กางเกงเปรอะกาแฟเป็นหยดๆ ดีที่ถ้วยกาแฟยังมีฝาปิดไว้ ผมรู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็น ภาพที่เห็นแทบจะกระชากใจของผมออกมาทั้งดวง ในใจคิดอยากร้องไห้ออกมาดังๆ เหลือเกิน แต่มันตื้อตันไปหมด เหมือนมีอะไรมาจุกที่อก มันปวดร้าวแสนสาหัสยิ่งนัก ภาพนั้นจะอธิบายเป็นอื่นได้อย่างไร - นี่คือเหตุผลที่เธอบอกว่า เธอมีธุระด่วน แล้วจะมาต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 2 มิ.ย. 52 11:04:48 ]

ความคิดเห็นที่ 85 อ่านไป เหมือนใจโดนกระชากตามไปด้วย จากคุณ : รถราง - [ 2 มิ.ย. 52 12:19:13 ]

ความคิดเห็นที่ 86 หายไปนาน สวัสดีครับพี่ทอง จากคุณ : Bank11 - [ 2 มิ.ย. 52 15:59:44 ]

ความคิดเห็นที่ 87 สวัสดีครับ อาจารย์ทองครับ ตอนแรกอ่านคิดว่าเป็นเรื่องจรืงซะอีกครับ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆอีกเรื่องครับ มาเจอเหตุกระชากใจพอดี ทำให้นึกถึงอดีตเลยครับ ติดตามต่ออยู่นะครับ ปล. ตอนนี้ผมว่าผมพัตต์ดีขึ้นแล้วนะครับ แต่น่าจะดีขึ้นได้อีก ยังจำเรื่องพัตต์ก่อนหน้านี้ได้ดีครับ หายไปไหนแล้วไม่รู้ ช่วยรวมเล่มหน่อยสิครับ จากคุณ : vich - [ 2 มิ.ย. 52 16:15:18 A:202.57.134.130 X: ]

ความคิดเห็นที่ 88 มาต่อยามค่ำคืนครับ..... ผมลางานสองวัน หมกมุ่นอยู่กับตัวเองอย่างหาคำตอบไม่ได้ สองปีเศษที่ผ่านมา คุณอ่อนไม่เคยแสดงท่าทีเลยสักนิดว่าจะมีใครอื่น เวลาของเธอแทบทั้งหมดมีผมคนเดียว อย่างที่ผมมีเธอคนเดียว แล้วจู่ๆ ก็มีใครคนหนึ่ง ที่แก่คราวพ่อโผล่ออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ เหมือนฟ้าผ่า ขนาดฝนจะตก เมฆยังตั้งเค้า แต่นี่ท้องฟ้าสว่างไสวสวยงาม กลับมีฝนเทลงมาห่าใหญ่ ทำเอาเนื้อตัวเปียกปอนไปหมดอย่างไม่มีทางเลี่ยงเลย คือถ้าเป็นชายหนุ่ม หน้าตาหล่อเหลาสักคน ผมจะไม่สงสัยเลย แต่นี่หาเป็นเช่นนั้นไม่ เธอต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างของเธอแน่ แต่เหตุผลนั้น ผมจะรับได้หรือไม่เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ที่ผมรู้อยู่แก่ใจตอนนี้แล้วว่า ไม่ว่าจะอย่างไร ที่ผ่านไปแล้ว ย่อมผ่านไปเลย ตลอดสองวันที่ผมลางาน รวมกับวันหยุดอีกสองวันรวมสี่วัน ที่ผมอยู่แต่บ้าน อยู่แต่บนห้องนอน ไม่อยากออกไปไหนเลย จนคุณแม่สงสัย ขึ้นมาดูถึงห้อง และถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ลูกเป็นอะไรมากหรือเปล่า ไม่สบายหรือเปล่า เห็นลางานสองวันไม่ใช่หรือ?” ผมไม่อยากให้คุณแม่เป็นห่วงผมมาก เพราะลำพังคุณแม่ที่ต้องคอยดูแลคุณพ่อเป็นปีๆ เพราะคุณพ่อไม่สบายด้วยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ก็หนักหนาสาหัสอยู่แล้ว ถึงแม้ตอนนี้คุณพ่อจะดูดี แทบเป็นปกติ ร่างกายก็ดูแข็งแรงมาก เพราะเห็นวิ่งออกกำลังรอบบริเวณบ้านอยู่เสมอ แต่คุณแม่ก็ยังต้องดูแลคุณพ่ออยู่ตลอด จนกว่าจะมั่นใจว่าคุณพ่อเป็นปกติดังเดิม ผมพยายามฝืนสีหน้าให้เป็นปกติ บอกว่า “ผมอกหักเล็กน้อยครับคุณแม่ ห่ะ ห่ะ....” ผมต้องฝืนหัวเราะไว้ “.....แต่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ตอนนี้ค่อยทำใจได้แล้วครับ” “โถ! ลูกแม่อกหัก ไม่น่าเชื่อนะว่าใครจะบังอาจหักอกลูกได้ แม่ยังกลัวอยู่ว่า ลูกจะเที่ยวหักอกสาวๆ ล่ะไม่ว่า” คุณแม่บอก พลางลูบหน้าลูบหลังด้วยความเวทนา “ถ้าสบายใจดีแล้วก็ไปทำงานเหอะนะ เดี๋ยวเขาไล่ออกหรอก” ผมหัวเราะ บอกว่า “ถ้าถูกไล่ออกก็ไปทำงานกับคุณพ่อก็ได้ บริษัทคุณพ่อออกจะใหญ่โต พนักงานเป็นพันๆ คงมีงานให้ผมทำบ้างล่ะ” “แต่มันจะดีหรือ ถูกไล่ออกน่ะเสียประวัตินะลูก”คุณแม่บอก “ผมพูดเล่นน่ะครับ ยังไงคุณแม่ไม่ต้องห่วงผมหรอก แผลใจเดี๋ยวก็หาย ใช้เวลานิดหน่อยเท่านั้น ผมทำใจได้เร็วครับ” ผมบอก “อืม.....แล้วจะไม่บอกแม่หน่อยหรือลูกว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นใคร ลูกเคยพามาบ้านบ้างหรือเปล่า แม่รู้จักไหมลูก” คุณแม่ซัก “ผมไม่เคยพามาบ้านหรอกครับ.....บอกไปคุณแม่ก็ไม่รู้จัก เอาเป็นว่า เรื่องมันจบไปแล้ว ช่างมันเถิดครับ” วันรุ่งขึ้น ผมไปทำงานตามปกติ แต่ทำไม่ค่อยรู้เรื่องนัก เพราะในใจผมรอโทรศัพท์ของเธออยู่เหมือนกัน อยากรู้จังว่า ผมไปอยู่ที่ส่วนไหนในหัวใจของเธอ แต่จะให้ผมโทรศัพท์ไปหาเธอ ทั้งที่คันมือ คันหัวใจ แต่ยังทำใจไม่ได้ เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นนั้น มันเกินความคาดหมายไปมากมาย แต่ครั้นเมื่อเธอโทรศัพท์มา หน้าจอบอกชื่อเธอชัดเจน ผมกลับไม่กล้ารับสาย คิดไม่ออกว่า หากผมรับสายของเธอ ผมจะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างไร แล้วจะให้พูดอะไร ส่วนเธอจะรู้แล้วหรือยังว่าผมรู้ ผมไม่ทราบ ผมปล่อยให้เสียงโทรศัพท์นั้นเงียบหายไปเฉยๆ ไม่ว่าเธอจะโทรศัพท์มาสักกี่ครั้งก็ตาม แล้วที่สุด คุณอ่อนเป็นฝ่ายที่บุกมาหาผมถึงบริษัท ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมาต่อความยาวสาวความยืดต่อไปทำไม เธอต้องรู้ตัวดีว่า ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ เธอน่าจะปล่อยให้เรื่องมันเงียบไปเหมือนคลื่นกระทบฝั่งยังจะดีเสียกว่า ใจหนึ่งของผมรู้สึกยินดีที่ได้พบหน้าเธออีกครั้ง แต่อีกใจหนึ่งนั้นรู้สึกกระอักกระอ่วนจนบอกไม่ถูก เมื่อเห็นใบหน้าของเธอที่แสดงเหมือนปกติดีทุกอย่าง เธอเข้ามาถึงในห้องทำงานส่วนตัวของผม คุณอ่อนถามขึ้นก่อนว่า “อ่อนโทรศัพท์หาคุณๆ ทราบใช่ไหมคะ?” ผมพยักหน้ารับ “แล้วทำไมคุณไม่รับสายของอ่อนล่ะ รู้ไหมว่าอ่อนเป็นห่วงคุณแค่ไหน” ผมไม่อยากให้เสียเวลามากมายไป ไม่อยากเล่นละคร อยากจะให้มันจบๆ ไป บอกเธอว่า “วันที่เรานัดกันจะไปกินข้าว แล้วคุณบอกว่าคุณติดธุระด่วน.....” ผมพูดค้างไว้ เหมือนมีอะไรมาจุกที่อก ต้องตั้งสติใหม่ และเอ่ยต่อว่า “.....แต่ผมยังไปที่ตึก เพราะใกล้จะถึงอยู่แล้ว ไม่ได้ไปหาคุณ แต่จะไปซื้อกาแฟ รู้ไหมว่าผมเจออะไรเข้า?” ผมทิ้งคำถามให้เธอคิด คุณอ่อนหน้าเสียขึ้นมาทันที เหมือนเธอจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะร้านกาแฟที่ว่า ตั้งอยู่หน้าตึก มันย่อมไม่รอดพ้นจากการพบเห็นของผมแน่ เราต่างนิ่งเงียบกันไปครู่ใหญ่ๆ ผมเลยบอกว่า “คุณอ่อนไม่จำเป็นจะต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น บอกตามตรงว่าผมไม่อยากฟัง พูดไปก็แค่นั้น คงไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้น หรือคุณว่าไม่จริง” “แล้วเธอไม่อยากจะรู้ความจริงบ้างหรือ?” เสียงของเธอแหบแห้ง “อย่างที่ผมบอกแหละว่า รู้ไปก็ไม่ทำอะไรให้ดีขึ้น ไม่ต้องบอกก็ได้” ผมบอก หันหน้าไปอีกทางหนึ่ง ไม่ใช่ไม่อยากเห็นหน้าเธอ แต่ถ้าเห็นหน้าเธอนานกว่านี้อีกวินาทีเดียว ผมอาจแสดงความอ่อนแอออกมาก็ได้ “ก็ได้ค่ะ ถ้าเธอไม่อยากฟัง แล้วเราจะยังเป็นเพื่อนกันได้ไหม?” น้ำเสียงของเธอสั่นสะท้าน บ่งบอกว่าเว้าวอน ผมทบทวนความคิดอย่างหนัก จนหน้านิ่วคิ้วขมวด กลั้นใจตอบว่า “ขอเวลาผมสักพักนะ วันไหนที่ผมโทรศัพท์ถึงคุณ แปลว่าได้ ถ้าผมไม่โทร.ไป คุณคงรู้ว่าหมายความว่าอย่างไร” แต่ผมไม่ได้ห้ามเธอโทร.มาหาผมนะ ผมไม่รู้ว่า เธอจะเข้าใจในคำพูดของผมสักเพียงไหน แล้วผมก็ต้องใจเสียขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของเธอ คราวนี้ไม่ใช่เพราะเธอละเมอ แต่เป็นความจริงที่ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่า เธอจะร้องไห้หาสวรรค์วิมานอะไรกัน ผมสิต้องเป็นคนร้องไห้ถึงจะถูก จะว่าไป เธอนั่นแหละคือคนที่ทิ้งผมไป ไม่ใช่ผมสักหน่อย ใจนั้น ผมอยากหันไปโอบกอด พูดปลอบประโลมให้เธอคลายเศร้า แต่ใจทำไม่ได้อีกแล้ว ได้แต่เหลียวมองเธอลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินคอตก มือปิดหน้า เดินจากไปอย่างช้าๆ โดยมีพนักงานคนอื่นๆ ในที่ทำงานมองตามด้วยความสงสัย และมองมาที่ห้องทำงานของผมด้วยสายตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรนัก แล้วหันไปซุบซิบกันขนานใหญ่..... แล้วจะมาต่อนะครับ แก้ไขเมื่อ 02 มิ.ย. 52 22:59:46 จากคุณ : thongprakai - [ 2 มิ.ย. 52 22:54:10 ]

ความคิดเห็นที่ 89 สวัสดีครับคุณ vich ดีใจด้วยนะครับที่พัทท์ดีขึ้น เป็นเกมที่ทำให้คะแนนเราดี มีความสุข.....รวมเล่มทำยังไงหรือครับ ใครจะซื้อล่ะ แหม..... ยินดีที่ได้เจอคุณแบงค์อีกครา ได้ข่าวว่าฝีมือล้ำเลิศ ดีวันดีคืน ขอให้เก่งขึ้นไปเรื่อยๆ นะครับ คุณรถรางสบายดีนะครับ รีบๆ เอาหัวใจกลับมานะครับ อิอิ จากคุณ : thongprakai - [ 2 มิ.ย. 52 23:46:38 ]

ความคิดเห็นที่ 90 ไม่อยากจะเร่งเร้า ให้พี่ทองเขียนให้จบซ่ะทีน่ะครับ แต่ความรู้สีกตอนนี้เหมือนกำลังอ่านหนังสือของ Dan Brown มันวางไม่ลง ต้องอ่านให้จบถึงจะสบายใจ 55555 จากคุณ : November Thirteen - [ 3 มิ.ย. 52 01:16:13 ]

ความคิดเห็นที่ 91 พอได้อ่านข้อความของอาจารย์ทอง ผมก็หากระทู้เก่าเจอแล้วครับ ผมค้นหา พัตต์ แต่ของอาจารย์ใช้ พัทท์ จะรีบบันทึกไว้ทันทีครับ จากคุณ : vich - [ 3 มิ.ย. 52 08:57:08 A:202.57.134.130 X: ]

ความคิดเห็นที่ 92 มาต่อตอนเช้าครับ ผมรู้ว่า ที่เธอมาหาผมเพราะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมไม่รับสายของเธอ เมื่อเธอรู้แล้ว หายข้องใจแล้ว แล้วยังไง สำหรับผม มันแปลได้อย่างเดียวว่า เธอเลือกอีกคนหนึ่ง ที่ไม่ใช่ผมแน่นอน แล้วจะมีประโยชน์อะไร ที่จะทำอะไรให้มันยืดยาว ไม่ใช่ว่าผมจะไม่แคร์ ไม่สนใจ หรือไม่รักเธอนะ ตรงกันข้าม ผมรักเธอมาก แต่จะทำอะไรได้นอกจากรีบทำใจซะ อย่างที่ผมเคยบอกแหละว่า เหมือนเกิดมาชดใช้กรรมให้แก่เธอ ผมใช้เวลาไม่นานนักที่จะพยายามเข้าใจเธอ และรู้ว่า คุณอ่อนเป็นคนดีคนหนึ่ง หากผมจะต้องเสียเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง เพราะสาเหตุว่า รักแล้วไม่สมหวัง ผมว่า ผมเลือกเพื่อนคนนี้ดีกว่า เพราะมิตรภาพย่อมยั่งยืนเสมอ โดยทำใจยอมรับว่า ต่อไปวันเวลาอย่างที่เคยเป็นมา จะไม่เป็นเช่นนั้นอีก ถ้าเลือกได้ ผมยินดีกลับไปบุกป่า ปีนภูเขากับเธอ จะเหนื่อยเพียงไหนก็ไม่ว่า คุณอ่อนดีใจมากที่ผมโทรศัพท์ไปหาในอีกสองวันถัดมา และนัดกันอย่างดิบดี ผมบอกเธอว่า “แต่ถ้าบังเอิญจะมีธุระด่วนขึ้นมา ผมก็จะเข้าใจ” “ไม่ต้องกัดจะได้ไหม?” เธอถาม “แล้วจิกได้หรือเปล่า” ผมถามบ้าง “จิกก็ไม่ได้ เราต้องคุยกันด้วยดีอย่างเดียว” เธอบัญชา แล้วเราก็เจอกัน ผมชวนเธอไปเดินเล่นที่สวนลุมฯ จะได้มีเวลาคุยกัน ไม่ต้องเกรงใจว่าใครจะมาไล่ที่ สวนลุมฯ ยังอุดมด้วยต้นก้ามปูใหญ่ๆ อายุไม่รู้กี่สิบปี ยังมีสระน้ำขนาดใหญ่หลายสระ มีจักรยานน้ำให้ปั่น มีเรือให้แจวเล่น เส้นทางเล็กๆ ที่เลื้อยไปมาทั่วสวนลุมฯ มีต้นไม้ขนาดใหญ่คอยให้ร่มเงาเสมอ ยังมีสนามหญ้าสีเขียวขจีให้นั่งเล่น เธอเอ่ยขึ้นก่อนว่า “จะฟังฉันอธิบายได้ไหม ในเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด” “ได้สิ ถ้าเธออยากเล่า” ผมบอกขณะที่เราเดินเคียงกันไป อยากจับมือที่ผมเคยจับ แต่ใจไม่กล้า ได้แต่จับมือตัวเองไขว้หลัง และเดินไปเรื่อยๆ “ก่อนหน้าที่เราจะเจอกัน ฉันมีผู้ชายคนนี้อยู่ก่อนแล้ว.....” เธอเริ่มต้น “แล้วทำไมถึงเลือกคนอายุมากขนาดนั้นล่ะ?” ผมถามแทรกขึ้น “ก็ฟังสิ อย่าถาม ให้เล่าจบก่อน แล้วจะถามค่อยถาม.....ตอนแรก ฉันไม่ได้สนใจเลยสักนิด แต่เขาก็เพียรอย่างไม่ยอมลดละ ทั้งที่เขาเองก็มีครอบครัวแล้ว.....” เธอเว้นวรรค คงจะดูว่าผมจะมีปฏิกิริยาอะไรหรือเปล่า แต่เมื่อเห็นว่าผมเฉย เธอจึงเล่าต่อว่า “แต่เธอก็รู้เพราะฉันเคยเล่าให้เธอฟังครั้งหนึ่งแล้วว่า คุณพ่อฉันกำลังเดือดร้อน เรื่องหนี้เงินกู้นั่นแหละ แล้วมันไม่ใช่จำนวนเท่าที่กู้ที่ไหน ดอกเบี้ยมันเดินอยู่ทุกนาที พูดง่ายๆ ว่า ยังไงก็ไม่มีทางจ่ายหนี้ได้หมด แล้วจะให้ทำอย่างไรล่ะ ฉันอับจนปัญญาจริงๆ เพราะหากธนาคารฟ้อง ยึดไร่ไปประมูลขายทอดตลาด ยังไงก็ยังไม่พอแน่  ธนาคารก็จะมายึดเอาทรัพย์สินอย่างอื่นอีก ฉันเลยเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเขาๆ รับปากว่าจะช่วย ไม่ว่าจะเป็นเงินเท่าไหร่ก็ตาม แต่เธอคิดหรือว่าเขาจะช่วยเฉยๆ โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน.....” “อืม.....” ผมรับทราบ “ระหว่างนั้น เขาช่วยเจรจากับธนาคารให้ เรียกว่าใกล้จบ แล้วจู่ๆ วันหนึ่งเขาก็หายตัวไป และหายไปนานมาก เธอจะให้ฉันคิดว่าอย่างไร ตอนนั้นมันแปลได้อย่างเดียวว่า เขาไม่สนใจเรื่องของฉันอีกต่อไป ฉันคิดว่า เมื่อเขาได้สิ่งที่เขาต้องการ พอเบื่อก็ไป เป็นเธอๆ จะคิดแบบนั้นหรือเปล่า” เธอถาม “อืม.....” เธอเล่าต่อว่า “แต่ก่อนหน้านั้น เขาก็ให้อะไรฉันหลายอย่าง หากเธอมองว่าทรัพย์สินเงินทองสำคัญ มันก็สำคัญ แต่สิ่งที่เขาให้ เช่นรถยนต์ ฉันไม่เคยขอ ไม่เคยพูด เขาให้ฉันเอง ไม่เอาก็ไม่ได้ เพราะเขาซื้อมาแล้วและเอามาจอดให้ ฉันก็เลยใช้ ส่วนเงิน ฉันไม่เคยใช้ แม้เขาจะโอนเข้าในบัญชีให้ฉันเองเลย ตอนนี้ก็ยังอยู่.....” เธอถอนใจเฮือกหนึ่ง แล้วเล่าต่อว่า “ฉันไม่ใช่คนมักได้ ฉันต้องการเพียงให้เขาช่วยคุณพ่อเท่านั้นเอง ซึ่งฉันเชื่อว่า หลังจากที่เขาสามารถต่อรองกับธนาคารได้แล้ว เงินที่เขาจะจ่ายไป จะไม่เกินราคาไร่นั้นสักเท่าไหร่หรอก พูดง่ายๆ ถ้าเขาจะขาดทุนก็คงไม่มากมายนัก แต่ถ้ารีบร้อนขาย หรือขายโดยการประมูล มันจะไม่ได้ราคาอย่างที่ควรจะเป็น” เธอนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ดึงมือของผมให้ไปนั่งลงที่เก้าอี้หินขัด ที่ตั้งอยู่ริมสระน้ำใหญ่ ใต้ต้นจามจุรีใหญ่ มีปลาตัวเล็กตัวน้อยว่ายวนเวียนอยู่ไปมา เธอบอกต่อว่า “เขาหายไปเป็นปีๆ อย่างที่เธอก็รู้ว่า ช่วงเวลานั้น ฉันมีเธอเพียงคนเดียว ฉันไม่นึกว่าเขาจะกลับมาอีก อย่างที่เธอเห็น แล้วเธอจะเข้าใจหรือไม่ว่า เขาเป็นคนแรกของฉันนะ มันเลยกลายเป็นความผูกพันที่เกิดขึ้น และฉันก็รักเขา.....เขาบอกฉันว่า เขาประสบอุบัติเหตุตอนที่ทำธุระอยู่เมืองนอก ต้องรักษาตัวอยู่นาน แม้จะกลับมาเมืองไทยนานแล้ว แต่เขายังไม่ปกติ โดยเฉพาะเรื่องความทรงจำ.....” เธอหัวเราะเบาๆ บอกต่อว่า “.....นั่นคือสิ่งที่เขาบอก ไม่รู้ว่าจะเป็นความจริงขนาดไหน แต่นั่นไม่สำคัญ มันสำคัญที่ฉันยังรักเขาอยู่.....” “แล้วฉันล่ะ” ผมถามเพราะอดไม่ไหวจริงๆ “ตอนแรกที่ฉันคิดว่าเขาไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว ฉันถึงตัดสินใจคบกับเธอ และฉันก็รักเธอ รักอย่างคนรักที่เขารักกันนั่นแหละ เพราะตอนนั้น ไม่มีอะไรมาทำให้ฉันวอกแวก ส่วนเรื่องเงินกู้ เมื่อทำอะไรไม่ได้ จะเกิดอะไรก็ต้องเกิด แต่แล้วจู่ๆ เขาก็กลับมา เขาบอกฉันว่า เขายังรักฉันอยู่เสมอ” นั่นเป็นเหตุการณ์อันชอกช้ำที่เกิดขึ้น แต่มันไม่ใช่แค่นั้น มันมีอะไรมากกว่านั้นที่ผมยังคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไร แล้วจะมาต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 3 มิ.ย. 52 11:17:39 ]

ความคิดเห็นที่ 93 พี่ทองใจร้าย ต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ จากคุณ : Uncle Tee - [ 3 มิ.ย. 52 12:01:52 ]

ความคิดเห็นที่ 94 ยิ่งอ่านยิ่งมันส์ ชีรี่ย์เกาหลีหรือซีรี่ย์ไทย ดูไปสักแป๊ปก็เดาตอนจบได้แล้ว แต่เรื่องของพี่ทองเนี่ย เดาไม่ถูกเลยว่าตอนจบจะหักมุมยังไง ให้ไวเลยพี่ทอง คนในห้องนี้ติดซีรี่ย์ของพี่จนงอมแงมแล้ว จากคุณ : แซมเบ้ (zambea) - [ 3 มิ.ย. 52 14:01:54 ]

ความคิดเห็นที่ 95 กำลังสนุกเลยครับ จะมีรอบบ่ายแก่ๆตามมาอีกไหมครับ จากคุณ : Gadget - [ 3 มิ.ย. 52 14:09:52 ]

ความคิดเห็นที่ 96 บ่ายแก่ๆ มาแล้วครับ.... คุณอ่อนหยิบไม้กอล์ฟที่พิงข้างเสานั้นขึ้นมา ตั้งท่าจรดและซ้อมสวิงต่อ ผลงานออกมาเลวเหมือนเดิม ผมนั่งดูอย่างไม่ใยดีนัก อย่างที่ผมบอกแหละว่า เธอมีจุดที่ผิดพลาดหลายอย่าง ซึ่งความจริง ผมก็อยากจะสอนนะ แต่หากผมคิดจะสอนใครสักคน ผมต้องแน่ใจว่า เราต่างมีเวลาด้วยกันทั้งคู่ ไม่ใช่คนใดคนหนึ่ง ไม่อย่างนั้นที่จะสอนไป พูดไปก็เหนื่อยเปล่า คุณอ่อนคงซ้อมจนเซ็ง วางไม้ลง ตั้งท่าจะเดินไปไหนก็ไม่รู้ ผมเรียกขึ้นก่อนว่า “เธอจะไปไหน?” “ก็ไปหาโปรฯ มาสอนน่ะซี ก็เธอไม่ยอมสอนฉันนี่” เธอพูดสะบัดๆ “ไม่มีประโยชน์หรอก เสียเงินเปล่าๆ กลับมานั่งเหอะ.....ตกลง ฉันสอนให้ก็ได้” ผมบอก โบกมือเรียกเธอกลับมานั่ง คุณอ่อนยิ้มแป้น ถามว่า “ทำไมเธอถึงคิดว่าไม่มีประโยชน์ ถ้าจะจ้างโปรฯ ให้เขาสอน” “อย่างที่ฉันบอกไง ว่าเธอทำอะไรผิดตั้งหลายอย่าง แต่ละอย่างกว่าจะแก้ไขได้ บางอย่างอาจจะง่าย บางอย่างก็ยาก แล้วเธอจะจ้างเขามาสอนเพียงชั่วโมงสองชั่วโมง ยังไงก็ไม่ได้ เว้นแต่เธอจะเป็นยอดหญิงมหัศจรรย์เท่านั้น ซึ่งเธอไม่ใช่” ผมบอก “งั้นก็สอนสิ” เธอสั่ง “ก็ได้ แต่ เธอต้องสัญญาก่อนว่า เธอจะเชื่อฟัง จะถามก็ได้ ฉันยินดีจะอธิบายให้ฟัง แต่ห้ามดื้อ แล้วมาบอกว่า ทำไม่ได้ ไม่ถนัด แบบนั้นไม่เอานะ คือถ้าต้องใช้เวลาหน่อยให้มันค่อยๆ เคยชิน ซึ่งนั่นอยู่ที่เธอต้องหมั่นซ้อม อยู่บ้านก็ซ้อม ความเคยชินจะเกิดเร็วขึ้น.....เธอรู้ไหมว่า ทำไมโปรฯ บางคนถึงสอนอะไรที่ไม่เข้าท่า.....” ผมถาม อยากรู้ว่าเธอจะเดาได้หรือไม่ เธอส่ายหน้า บอกว่า “เพราะเขาสอนไม่เป็น หรือไม่รู้เรื่อง ใช่หรือเปล่า” “ในความคิดของผมอยากบอกว่า ไม่ใช่ แต่จะบอกว่าใช่ก็อาจมีบ้าง ที่ว่าไม่ใช่ก็เพราะ เธอรู้ไหมว่า การจะสวิงให้คงที่ ตีลูกได้ค่อนข้างจะสม่ำเสมอ มันเหมือนจะมีอยู่ทางเดียว แม้วงสวิงจะไม่เหมือนกัน คือหนึ่ง ท่าทางในการจรดจะต้องถูกต้องก่อน ถ้านักกอล์ฟคนไหนตั้งท่าตามใจชอบ หรือตามที่ถนัด แต่ไม่ถูก มันก็จะตีได้บ้าง ไม่ได้บ้าง พอโปรฯ บอกว่าจะต้องแก้อย่างไร ก็จะบอกว่า ไม่ถนัดบ้างล่ะ ทำไม่ได้บ้างล่ะ หรือบางทีโปรฯ เห็นว่า ท่าทางแบบนั้นมันเกินเยียวยา โปรฯ ก็จะแก้ไขให้แบบขอไปที หรือแก้ที่ปลายเหตุให้ ไม่ใช่ว่าโปรฯ จะไม่อยากสอนในสิ่งที่ถูกให้นะ” ผมอธิบาย “แล้วไงต่อล่ะ” “แล้วไงต่อ.....เธอก็ตั้งท่าจรดใหม่ให้มันถูกสิ อย่างที่ฉันเคยบอกเธอไปแล้ว” “ฉันลืมไปแล้วนี่ ทำยังไงล่ะ” “ฟังนะ.....ยืนให้เต็มฝ่าเท้าทั้งสอง ดึงก้นออกไปด้านหลัง แล้วค่อยย่อเข่าลง.....จากท่านี้ เธอเห็นไหมว่า แผ่นหลังของเธอจะโน้มไปข้างหน้าเอง แขนทั้งสองของเธอมันห้อยลงไปตรงๆ แทบจะเป็นเส้นดิ่งกับพื้นดิน และต้นแขนก็จะชิดกับตัวอยู่ เมื่อเอาไม้กอล์ฟมาจับ ก็ต้องให้มันอยู่ในท่านี้ ไม่ใช่ท่าที่เธอทำ เพราะเธอเอื้อมออกไปเยอะ เข้าใจหรือยัง” คุณอ่อนพยายามทำตามที่ผมบอกอย่างเคร่งครัด ท่าทางจรดก็เลยดูดีขึ้นกว่าเดิมมากมาย และสวิงตีลูกได้ดีขึ้นด้วย แม้จะมีที่ไม่ดีอยู่ก็ตาม ผมยังจำคำพูดของเธอได้ดี ที่เธอบอกว่า ‘ถ้าอ่อนจะบอกว่า อ่อนมีเวลา’ ผมไม่ได้ถามความหมายของเธอต่อ เพียงแต่ผมรีบสรุปเอาเองเลยว่า ถ้าเป็นเวลาแบบชั่วคราว ผมไม่ยินดีแน่ และจบไปเพียงแค่นั้น แต่คำพูดของเธอยังค้างคาอยู่ในใจของผม อยากรู้ว่าเธอหมายความว่าอย่างไร ผมถามขึ้นขณะที่เธอกำลังนั่งพัก สีหน้าแช่มชื่นขึ้น เพราะสวิงตีลูกได้ดีขึ้น “คุณอ่อน ถามอะไรหน่อยสิ” ผมมองหน้า จ้องตา “อะไรหรือ?” เธอมองตอบ “ที่เธอบอกเมื่อตะกี้ว่า ถ้าเธอจะบอกว่า เธอจะมีเวลาให้ เธอหมายความว่าอย่างไร” ผมถาม คุณอ่อนนิ่งไปครู่หนึ่ง เหมือนใช้ความคิดอย่างหนัก ก่อนจะบอกว่า “คืออ่อนไปคิดทบทวนดูแล้วค่ะ.....” “ว่า.....” “ว่า.....แม้อ่อนจะรักผู้ชายคนนั้นก็ตาม แต่เพราะเขามีครอบครัวแล้วประการหนึ่ง การคบหากับเขาจึงเหมือนไม่มีแก่นสาร ก็คือแบบหลบๆ ซ่อนๆ ซึ่งการจะมีความรักเหมือนกับคนอื่นเขา แล้วยังต้องหลบๆ ซ่อนๆ เป็นใครย่อมรู้สึกไม่ดีแน่ อีกประการหนึ่งคือ อ่อนไม่ได้หวังในทรัพย์สมบัติของเขา อ่อนคิดว่า ถ้าอ่อนทำงานหนักมากขึ้น รับงานออกแบบพิเศษด้วย อ่อนก็จะสามารถใช้คืนเงินที่เขาได้ซื้อไร่นั้นมา โดยตกลงราคากันให้แน่นอนเสียก่อน ซึ่งฉันคิดว่าเขาคงยินดี เช่น ต้องจ่ายธนาคารเป็นจำนวนเท่าไร ราคาซื้อขายจริงๆ ควรเป็นเท่าไร ส่วนต่างนั้น อ่อนคิดว่า อ่อนจะใช้เงินคืนเขาค่ะ.....อ่อนถึงบอกว่า ถ้าอ่อนมีเวลาให้คุณๆ จะว่ายังไง” “สรุปง่ายๆ ว่า คุณจะเลิกจากเขา ใช่หรือไม่?” “ค่ะ” ผมควรจะดีใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อได้ฟังคำนั้นจากเธอ แต่ผมกลับลังเล ถามว่า “คุณอ่อนแน่ใจหรือว่าจะรักผม?” “อ่อนเคยบอกคุณแล้วนี่ ว่าอ่อนรักคุณ” เธอบอก อย่างที่ผมบอกแหละว่า แทนที่ผมจะดีใจ ผมกลับลังเล ไม่ใช่เพราะว่า ผมมารู้ความจริงเรื่องหนึ่งเข้า หรือตั้งข้อรังเกียจแต่อย่างใด ในใจของผมยังรักเธอเสมอ และพร้อมที่จะยอมรับได้ทุกอย่าง หากเธอกลับมาทั้งตัวและหัวใจ เพราะผมรักเธอ เพราะเธอเป็นเธอ ไม่ใช่เพราะเหตุอื่นใด แต่ที่ผมลังเลหนักเป็นเพราะ เธอทำให้ผมหัวใจเดาะมาแล้วครั้งหนึ่ง ซึ่งแน่นอนไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นต่างหาก แต่สิ่งที่เธอบอกผมนั้น เธอกำลังจะทำให้ผู้ชายอีกคนหนึ่งต้องช้ำชอกใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผู้ชายสูงวัยคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือคุณพ่อของผมเอง และผมรักคุณพ่อของผม ไม่อยากให้ท่านชอกช้ำใจอย่างที่ผมเคยเป็น โดยเฉพาะในวัยอย่างท่าน จะมาอกหักตอนแก่ มันคงตลกสิ้นดี ผมไม่รู้หรอกนะว่า คนเราจะสามารถมีความรักได้กี่ครั้ง แล้วในวัยขนาดนั้น จะมีความรักอีกได้หรือไม่ แต่ผมเดาว่า อะไรๆ มันก็เป็นได้ทั้งนั้น ซึ่งแม้จะไม่ใช่ความรักร้อยเปอร์เซนต์ แต่มันอาจมีความผูกพันกัน ความเข้าใจกัน และอีกหลายต่อหลายอย่าง ถ้าถามว่า แล้วผมไม่สงสารหรือเห็นใจคุณแม่หรอกหรือ ผมอยากบอกว่า ตราบเท่าที่คุณแม่ไม่ทราบ ปัญหาก็ไม่มี แต่หากวันใดที่ท่านทราบ ตอนนั้นก็เป็นปัญหาที่คุณพ่อต้องไปแก้ไขเอาเอง ไม่ใช่ผม แล้วหากผมบอกคุณแม่ตอนนี้ ว่าคุณพ่อมีผู้หญิงอีกคนหนึ่ง อาจเป็นไปได้ว่า คุณแม่อาจตีโพยตีพาย เป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมา เดือดร้อนไปหมดทั้งบ้าน แล้วคุณพ่อจะยอมเลิกกับผู้หญิงคนนี้หรือ ผมไม่แน่ใจ และเมื่อตรองให้ดี หากคุณพ่อมาทราบ คือยังไงก็ต้องรู้จนได้แหละว่า ผู้หญิงที่ทิ้งคุณพ่อไปมีคนอื่น แล้วคนอื่นนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน คือผมเอง อะไรจะเกิดขึ้นบ้าง ผมไม่อยากเดาเลย สรุปง่ายๆ ว่า ปล่อยให้ทุกอย่างมันดำเนินไปอย่างที่เป็นมา และการคบหากับคุณอ่อนต่อไปฉันท์เพื่อน เพื่อนที่ดีต่อกัน มันน่าจะดีที่สุดสำหรับทุกฝ่าย ผมยอมเป็นฝ่ายอยู่เฉยๆ ดีกว่า แม้จะเจ็บ แต่มันก็ผ่านไปแล้ว แผลที่หัวใจค่อยสมานขึ้นบ้างแล้ว ปัญหาอยู่ที่ว่า ผมจะบอกคุณอ่อนอย่างไร ผมจะบอกความจริงดีหรือไม่ว่า ผู้ชายคนนั้นคือคุณพ่อของผมเอง ถ้าบอก เธอจะรู้สึกอย่างไร อะไรจะเกิดขึ้น ผมเดาไม่ออกสักอย่าง แต่อย่างที่ผมสรุปแหละว่า ปล่อยให้ทุกอย่างมันดำเนินไป อย่างที่เป็นมา น่าจะดีที่สุด ผมบอกว่า “คุณอ่อนทราบไหมว่า ตอนที่ผมเห็นคุณอ่อนกับผู้ชายคนนั้น ผมรู้สึกอย่างไร.....คุณไม่ต้องบอกหรอกว่าผมรู้สึกอย่างไร ผมรับรองได้ว่า ผมรู้ดีกว่าคุณแน่ และเหตุการณ์นั้น มันก็ผ่านพ้นมาระยะหนึ่งแล้ว แม้ผมจะยังรักคุณก็ตาม แต่ผมไม่อยากให้ผู้ชายคนนั้น เขาต้องเสียใจอย่างที่ผมเป็น โดยเฉพาะผู้ชายในวัยนั้นแล้ว ผมอยากให้คุณอ่อนรักเขาให้มากๆ แล้วรักผมให้มากๆ ในฐานะที่เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน อย่างที่คุณเคยถามผมว่า เราจะยังเป็นเพื่อนกันได้ไหม ผมจะบอกว่า ได้ครับ” เป็นเรื่องสั้นขนาดยาว ที่ความจริงอยากจะใส่รายละเอียดให้มากกว่านี้ แต่กลัวว่าจะเบื่อกัน ก็เอาแค่นี้แล้วกัน พอมันๆ คันๆ เนอะ จากคุณ : thongprakai - [ 3 มิ.ย. 52 14:52:10 ]

ความคิดเห็นที่ 97 ว่าแล้วไง หักมุมจบแบบนึกไม่ถึงจริงๆ ชีวิตคนเรานี้ก็แปลก มีคนบนโลกไม่รู้กี่พันล้านคน ดันไม่มาเป็นบุคคลที่สาม แต่กลับเป็นคนใกล้ชิดตัวเอง แต่จบแบบนี้ผมไม่ค่อยชอบเลยครับ อยากให้จบแบบ Happy Ending มากกว่า     จากคุณ : แซมเบ้ (zambea) - [ 3 มิ.ย. 52 17:35:23 ]

ความคิดเห็นที่ 98 สวัสดีครับ คุณthongprakai ผมติดตามอ่านเรื่องของคุณทองประกาย มาหลายเรื่องแล้ว ต้องขอชมว่าเป็นคนที่เขียนได้สนุก น่าติดตาม... ยังนึกไม่ออกเหมือนกันว่า หากจะไปต่อจะไปอย่างไร? หากมีทางเลือก อยากรู้ว่าสองหรือสามทางเลือกของคนเรา ชีวิต เรื่องราวจะดำเนินต่อไปอย่างไร...นะ จากคุณ : อยากรู้จริง (DemoNo9) - [ 3 มิ.ย. 52 19:09:59 ]

ความคิดเห็นที่ 99 เฮ้ยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! จบอย่างงี้ได้ยางงงายยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : jita - [ 3 มิ.ย. 52 19:24:35 ]

ความคิดเห็นที่ 100 ลุ้นแทบแย่ ... จบจนได้ ในที่สุดก็มีเรื่องกอล์ฟ มาเกี่ยวด้วยจริงๆ ค่ะ ไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ...แต่ก็รู้สึกเศร้าได้อีก จริงๆ ค่ะ จากคุณ : Niobean - [ 3 มิ.ย. 52 19:34:09 ]

ความคิดเห็นที่ 101 ต่อให้จบอีกแบบสิครับ คนอ่านเศร้าจัง จากคุณ : รถราง - [ 3 มิ.ย. 52 20:08:08 ]

ความคิดเห็นที่ 102 คุณ DemoNo9 ครับ ในชีวิตจริง ไม่มีอะไรกำหนดแน่นอนว่าจะเป็นอย่างไร ต่างคนต่างความรู้สึก ต่างความคิด มันจึงบอกได้ยากมากๆ ว่าควรจะเป็นอย่างไร ทางที่ดีที่สุด เพื่อให้ปัญหาน้อยที่สุด ชีวิตจะได้มีความสุขเพิ่มขึ้น แม้จะไม่ถูกต้องนัก ก็คงต้องเลือกที่มันผิดน้อยที่สุด ดังนั้น การจะเลือกดำเนินชีวิตไปอย่างไร เราถึงจำเป็นจะต้องใช้ความคิดให้มากหน่อย แล้วมองให้ออกว่า หากเลือกทางหนึ่ง ผลจะออกมาเป็นเช่นไร หากเลือกอีกทางหนึ่ง ผลจะออกมาเป็นเช่นไร คงไม่ใช่เลือกไปตามอารมณ์ โดยไม่สนใจว่าอะไรจะเกิดขึ้น แล้วเลือกทางที่ดีที่สุด ซึ่งแน่นอน จะต้องมีคนหนึ่งที่เสียสละ แต่เราจะไปบอกให้คนอื่นเสียสละ คิดว่าทำได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือครับ สู้เราบอกตัวเราเองให้เป็นคนเสียสละ คุณว่าง่ายกว่าไหม ผมก็เขียนไปตามความคิดของตัวเองเท่านั้น คนอื่นจะคิดอย่างอื่น ไม่มีใครถูกใครผิดหรอกครับ แต่ต้องยอมรับผลพวงที่จะติดตามมา แล้วห้ามโทษคนอื่นเด็ดขาด เพราะเราเลือกของเราเอง จากคุณ : thongprakai - [ 3 มิ.ย. 52 20:09:12 ]

ความคิดเห็นที่ 103 วันนี้ไปลำลูกกามาค่ะ กลับมารีบเปิดกระทู้นี้อ่านก่อนเลย ขอบคุณสำหรับเรื่องสั้นอ่านเพลิน แฝงแง่คิด และอารมณ์ขัน คุณทอง เอ๊ย! พระเอกของเรื่อง ตัดสินใจเลือกทางออกได้ดีค่ะ Love has no desire but to fulfill itself.  To melt and be like a running brook that sings its melody to the night.  To wake at dawn with a winged heart and give thanks for another day of loving.  ~Kahlil Gibran จากคุณ : IMO (IMO) - [ 3 มิ.ย. 52 20:34:04 ]

ความคิดเห็นที่ 104 คุณรถราง และคุณแซมเบ้ครับ.....ลองให้เรื่องดำเนินไปอีกแบบหนึ่งสิครับ รับรอง กลายเป็นละครน้ำเน่าแหงเลย อิอิ คุณ niobean ครับ ถามผมว่าเรื่องจริงหรือเปล่า ตอบว่า ไม่บอก อิอิ แต่ในความเป็นจริง คุณก็รู้ว่า มันอาจจะเกิดขึ้นได้ ใครจะรู้ เจ๊จิตา อย่ามาโวยวายนะ ถ้าจะให้จบน่ารักๆ กระจุ๋มกระจิ๋ม ทำไมไม่บอกแต่ต้นล่ะ 555 จากคุณ : thongprakai - [ 3 มิ.ย. 52 20:38:08 ]

ความคิดเห็นที่ 105 คุณ IMO ครับ ผมก็เคยไปเล่นที่สนามลำลูกกา สามสี่ห้าครั้งมั้ง เป็นสนามที่สวยสนามหนึ่ง ความยากง่าย พอประมาณ น่าเล่นมาก แต่ไกลจากบ้านผมไปหน่อย ขอให้สนุกกับกอล์ฟนะครับ แล้วว่างๆ จะเขียนมาให้อ่านกันอีกครับ จากคุณ : thongprakai - [ 3 มิ.ย. 52 22:06:37 ]

ความคิดเห็นที่ 106 ได้ฟังข้อคิดดีๆ แล้วก็เห็นด้วยกับคุณทองประกาย...ครับ เป็นตอนจบที่ถือว่าดีที่สุดแล้วครับ...สำหรับพระเอกคนนี้... ขอบคุณมากๆครับ สำหรับข้อคิดดีๆ หวังว่าคงได้อ่านเรื่องดีๆ ข้อคิดดีๆอีกนะครับ ขอให้คุณทองประกาย มีความสุขมากๆนะครับ จากคุณ : DemoNo9 - [ 3 มิ.ย. 52 22:34:00 ]

ความคิดเห็นที่ 107 ได้อ่านงานเขียนสนุก ๆ แถมมีแง่คิดดี ๆ แฝงไว้ด้วย ทำให้กระหายอยากอ่านหนังสือที่ซื้อมาแล้วยังไม่มีเวลาอ่านจริง ๆ เลยครับ ยังรออ่านตอนใหม่อยู่น่ะครับ ขอร้องครับอย่าให้รอนานนัก (5555 มีบังคับด้วย 55555) ขอบคุณมาก ๆ ครับพี่ทอง จากคุณ : November Thirteen - [ 4 มิ.ย. 52 23:05:59 ]

ความคิดเห็นที่ 108 ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่พี่ทองได้มาแบ่งปัน ครั้งนี้ตามมาอ่านช้าเหมือนเช่นเคย แต่ก็อ่านแบบรวดเดียวจบ ไม่ต้องรอไม่ต้องลุ้น หุๆ น่าเสียดายครับที่ไม่จบแบบ happy ending แต่ก็จบพร้อมข้อคิดมากมาย จากคุณ : Naicollo - [ 5 มิ.ย. 52 00:31:14 ]

ความคิดเห็นที่ 109 เดี๋ยวกลับมาจากต่างแดนแล้วจะพาพี่ทองไปปลอบใจที่สามพรานนะครับ... ปล.ขืนมีภาคต่อละยุ่งแน่ จบแบบนี้ดีแล้วครับ ผู้เสียสละ จากคุณ : Uncle Tee - [ 5 มิ.ย. 52 09:45:18 ]

ความคิดเห็นที่ 110 สวัสดีครับคุณพฤศจิกายน 13 ก็จะพยายามเขียนให้เร็ว แต่คงต้องคิดเร็วก่อน บางทีความคิดมันไม่ตกสะเก็ดน่ะครับ อิอิ สวัสดีเช่นกันครับคุณ naicollo แล้วจะพยายามเขียนเรื่องที่มันจบแล้ว happy ซึ่งผมมองว่า ส่วนใหญ่จะชอบแบบนั้นเนอะ ลุงทีจะไปต่างประเทศอีกแล้วหรือครับ แล้วไปสามพรานกันนะครับ ถ้าวันธรรมดาไปได้ จะไปเกียรติธานีก็ได้นะครับ มีตั๋วเด็กน่ะครับ แต่เด็กแค่ไหนไม่ทราบนะครับ อิอิ จากคุณ : thongprakai - [ 5 มิ.ย. 52 11:23:41 ]

ความคิดเห็นที่ 111 จบเรียบร้อย ขอบคุณมากครับ ได้อ่านโดยใช้สมองทั้งซีกซ้ายและขวาเลย ก็ดีครับ อาจารย์ทองเคยบอกว่ามีเรื่องยาวเขียนทิ้งไว้เป็น stock ไม่ใช่เหรอครับ รออยู่นะครับ ส่วนเรื่องพัทท์ ก็ทิ้งท้ายเอาไว้ว่า "ยังมีต่อนะครับ" อยู่เลย ปกติ หาแรงบันดาลใจในการเขียนอย่างไรครับ จากคุณ : vich - [ 5 มิ.ย. 52 19:06:49 A:202.57.134.130 X: ]

ความคิดเห็นที่ 112 คุณ vich ครับ เรื่องยาวที่เขียนไว้ ยังหาจุดลงไม่ได้สักทีเลยครับ คือ ผมไม่ชอบเขียนอะไรที่ มันรุนแรง เช่นมีการฆ่ากันตาย หรืออะไรทำนองนี้ กำลังหาวิธีเขียนให้จบแบบไม่รุนแรง ซึ่งยังคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงดี ก็เลยทิ้งค้างเอาไว้ นานเหมือนกันแล้ว แรงบันดาลในการเขียน เพราะอ่านหนังสือที่นักเขียนคนอื่นเขาเขียน บางเรื่องก็ดี บางเรื่องก็ห่วย ก็เลยอยากเขียนเองบ้าง ได้ถ่ายทอดความรู้สึก ความนึกคิด จินตนาการที่ตัวเองอยากให้เป็น อยากคนที่อ่านรู้สึกสนุกไปกับเรื่องที่เขียน ซึ่งผมเชื่อว่า น่าจะได้สาระบ้าง เพราะหลายอย่างเลย ที่ต้องค้นหาเป็นความรู้มาถ่ายทอดให้ เช่น ถ้าเป็นเรื่องกาแฟ ผมก็ต้องเข้าเว็บต่างๆ เพื่อเอาข้อมูลเล็กๆ น้อยๆ ที่ต้องการมาเขียน ไม่ได้เขียนมั่วๆ นะครับ และแน่นอนที่สุดคือ ถ้าสามารถให้ข้อคิดในการใช้ชีวิตอย่างเป็นสุขได้ ก็คือธรรมะนั่นแหละครับ ผมไม่ชอบเขียนพวกตบๆ ตีๆ อิจฉาตาร้อนอย่างที่เราเคยเห็นในละคร อ่านแล้วไม่สนุก เครียดเปล่าๆ.....อ้อ ประการสุดท้ายคือ ต้องมีเรื่องกอล์ฟด้วยครับ 555 จากคุณ : thongprakai - [ 5 มิ.ย. 52 19:45:29 ]

ความคิดเห็นที่ 113 เฮ้อ...สงสัยจะชอบทานกล้วยหักมุก เสียสละเหรอ...หนูว่าพี่คนนี้นั้นมีแต่ให้ เหมือนชื่อเพลงเลย อิอิ จากคุณ : Leona - [ 8 มิ.ย. 52 16:49:59 ]

ความคิดเห็นที่ 114 ผมว่าอาจารย์ทองทำได้ดีอยู่แล้วครับ ในการทำให้ผู้อ่านมีอารมณ์ร่วมไปกับเนื้อหา ความนึกคิด และ ความรู้สึกของตัวละครก็ถูกบรรยายออกมาอย่างน่าสนใจ น่าติดตาม สาระที่มากับเรื่องก็เป็นประโยชน์กับการดำเนินชีวิตได้อย่างแยบยลอยู่แล้ว นี่มองจากผลงานหลายๆเรื่องที่ผ่านมานะครับ แฟนๆนักอ่านมีอยู่มากมายที่รอชื่นชมผลงานชิ้นต่อไป กำลังใจมากมายครับ สำหรับผมก็คงไม่เร่งเร้า เร่งรัดอะไร อยากเห็นผลงานที่เป็นก้าวใหม่ มิติใหม่ ที่มีความลึกเพิ่มขึ้นไปจากเรื่องเดิม อาจารย์ทองมีเทคนิคในการเล่าเรื่องที่ดี เป็นนักกอล์ฟที่รู้จักกีฬากอล์ฟเป็นอย่างดี ทั้งทางด้านเทคนิค และด้านแนวคิดจิตใจ ผมไม่เคยเจอนักเขียนลักษณะนี้มาก่อน ผมว่าเป็นความลงตัวอย่างมากๆที่ อาจารย์ทองจะใช้จุดแข็งนี้ สร้างสรรค์ผลงานที่ดียิ่งขึ้นต่อไป ไม่น่าจะมีใครเลียนแบบได้ง่ายๆ บังเอิญ กีฬากอล์ฟ ก็มีองค์ประกอบทางด้านจิตใจอยู่มาก ที่จะทำให้เล่นได้ดี แค่จุดเล็กๆบนกรีนหรือปัจจัยเล็กๆบางอย่าง ก็อาจจะทำให้พัทท์สำคัญนั้นๆไม่ลงก็เป็นได้ บางครั้งความรู้สึกอยากชนะก็ทำให้เราอาจมองข้ามหลายๆอย่างไป มีองค์ประกอบอีกหลายอย่างที่อาจผสมผสานเป็นเนื้อเรื่องที่ดีได้ ชีวิต ความผูกพัน ความรัก ความมุ่งมั่น ความเป็นเพื่อน คู่แข่ง ฯลฯ สิ่งเหล่านี้หากเรียบเรียงนำเสนอดีๆย่อมสร้างประโยชน์ใหญ่ยิ่งแก่ผู้อ่านได้ เยาวชนกอล์ฟไทยเราจะไปหาเรื่องดีๆแนวนี้อ่านจากไหน ไม่ต้องตบตีกัน ก็สนุกและมีสาระได้ ด้วยความคารวะ จากคุณ : vich - [ 8 มิ.ย. 52 17:25:28 A:202.57.134.130 X: ]

ความคิดเห็นที่ 115 คุณแม่สิงห์ตุ๊กตาครับ.....จะบอกว่ามีแต่ให้ อืม.....ผมยังไม่แน่ใจเท่าไหร่เลย เพราะบางครั้ง จิตใจจริงๆ ยังมีประเภทไม่เต็มใจอยู่ นี่ขนาดฝึกหัดปฏิบัติธรรมมาตั้งห้าหกปีแล้วนะ นั่งสมาธิเกือบทุกคืน แต่ก็ใช่ว่าจะไร้ผลเสียทีเดียว สติสอนและเตือนตัวเองอยู่เสมอ พระอาจารย์บอกว่า จะรู้ว่าได้ผลจริงหรือไม่ ต้องเจอกับสถานการณ์จริงๆ เสียก่อน ซึ่งผมก็ผ่านได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ก็คงต้องเพียรต่อไป คุณ vich ครับ ชมกันซะเลิศเลอเชียว อย่างไรก็ขอขอบคุณที่กรุณาติดตามมานาน แบบนี้รับรองเขียนกันขาดใจแน่ ตอนนี้คิดออกแล้วครับว่าเรื่องที่ค้างไว้จะจบยังไง เป็นเรื่องยาวหน่อย อาจไม่หน่อยก็ได้ จะสนุกหรือไม่ ยังไงต้องคอยสักนิดล่ะครับ กำลังขัดเกลาอยู่ให้มันสละสลวยสักนิด.....เร็วๆ นี้แหละครับ ด้วยความขอบคุณมากครับ จากคุณ : thongprakai - [ 8 มิ.ย. 52 22:08:01 ]