ความคิดเห็นที่ 1   มาอยู่เป็นเพื่อนค่ะ จากคุณ : น้อง... (** ordinarygirl **) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 00:15:05

ความคิดเห็นที่ 2   ว้าว! สวัสดีครับคุณวาว long time no c ดีใจจังเลยครับ ฝากจุ๊บๆ ไปกับสายลมแล้วนะ อิอิ จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 00:18:40

ความคิดเห็นที่ 3   อ่านถึงบทที่ 1 ก็ง่วงพอดี พรุ่งนี้ขอมาอ่านต่อนะคับ จากคุณ : ป้าจะอิ๊บ (jipnaja) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 00:24:31

ความคิดเห็นที่ 4   สวัสดีครับพี่ทองฯ น่าติดตามอีกแล้วครับ...อาซิ้มๆๆ... จากคุณ : คุณดึก เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 00:36:47

ความคิดเห็นที่ 5   สวัสดีจ้าป้าอิ๊บ พรุ่งนี่มาอ่านต่อ พรุ่งนี้ค่อยลงต่อนะจ๊ะ.....ง่วงเหมือนกัน อิอิ จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 00:38:01

ความคิดเห็นที่ 6   สวัสดีครับ...พี่อาจารย์ทอง เข้ามาปูเสื่อ รอชมแถวหน้าเลยครับ จากคุณ : โอ (furnich) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 00:54:10

ความคิดเห็นที่ 7   เข้ามารออ่านต่อเหมือนกันครับ จากคุณ : pop (w.kriengkrai) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 01:42:58

ความคิดเห็นที่ 8   สวัสดีครับ อาจารย์ทองประกาย ขอบคุณที่มีีเรื่องราวดี ๆ มาให้พวกเราอ่านกันเสมอนะครับ จากคุณ : Badmaru X-18 เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 01:44:40

ความคิดเห็นที่ 9   ก่อนจะได้เป็นตัวจริงก็เคยเป็นตัวสำรองมาก่อนเหมือนกัน มารออ่านเรื่องดีๆจากคนคุ้นเคยอีกครั้งครับ  ขอบคุณมาก จากคุณ : Uncle Tee เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 06:50:06

ความคิดเห็นที่ 10   แง แง ตื่นแต่เช้า อยากอ่านต่อ  เดี๋ยวตอนสายต้องไปพัทยา  กลับมาอ่านตอนดึกนะครับ สนุกจัง แค่เริ่มนะเนี่ย จากคุณ : BobShotGun เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 07:07:26

ความคิดเห็นที่ 11   สวัสดีครับอาจารย์ทอง ตามอ่านด้วยคนครับ ขอบคุณมากครับ จากคุณ : อ๋ำ เดลี่ เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 08:10:57

ความคิดเห็นที่ 12   สวัสดีครับ พี่ทองฯ   จากคุณ : superman_return เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 08:13:23

ความคิดเห็นที่ 13   เย้ กระทู้ที่รอคอยมาแล้ว แบบว่า รอมานานแล้วครับพี่ จากคุณ : Eddy_DT_545 เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 08:20:01

ความคิดเห็นที่ 14   หวัดไม่ดีคับพี่ มาสวัสดียามเช้าคับ จากคุณ : scorpion เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 08:25:32

ความคิดเห็นที่ 15   "นักร้องลูกทุ่ง" เห็นด้วยครับ ดูนักกอล์ฟในทีวีแล้วเหมือนจริงๆ โดยเฉพาะ Ian Polter จากคุณ : Mulligan เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 08:41:29

ความคิดเห็นที่ 16   สวัสดียามเช้าครับพี่ทองฯ มาทักทายก่อนไปสุภาพฤกษ์ แล้วเดี๋ยวจะกลับมาอ่านครับ จากคุณ : นายปลาทอง (นายปลาทอง) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 09:05:40

ความคิดเห็นที่ 17   สวัสดีครับพี่ทอง.. แฟนประจำกระทู้พี่ทอง มาปูเสื่อรอตามเคยครับ จากคุณ : แรงดีแต่ยากจน เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 09:24:18

ความคิดเห็นที่ 19   ไม่ไปเล่นกอล์ฟหรือครับคุณแรงดีฯ แดดจ้าฟ้าใส น่าเล่นกอล์ฟนะครับ..... ขอให้ตีได้ 36 กับ 36 นะครับคุณปลาทอง สุภาพฤกษ์ไม่ใช่สนามที่เล่นง่ายเลย หรือเปล่าไม่รู้สิ จำไม่ได้แล้ว ไม่ได้ไปเล่นมานานมากแล้ว กลับมารายงานผลด้วยนะครับ สวัสดีครับน้องMulligan ฝีมือกอล์ฟคงดีวันดีคืนสินะ ผมมีแต่ห่วยลงๆ อิอิ หวัดไม่ดี อิอิ น้องเปี้ยนสบายดีนะครับ คุณEddy ที่รีบมาเขียน ก็เห็นบ่นๆๆ แล้วเจอกันนะครับ สวัสดีครับคุณซุปเปอร์แมน กลับมาแล้ว สวัสดีครับคุณอ๋ำฯ ขอให้เล่นกอล์ฟให้สนุกที่พัทยานะครับคุณ Bobฯ หรือไปทำอย่างอื่นครับเนี่ย 55 นั่นสิเนอะลุงที เป็นตัวสำรองนี่ได้แต่ชะเง้อนะครับ ความรู้สึกแบบเดียวกันเลย คุณBadmaruฯ ครับ นานๆ จะเขียนทีน่ะครับ เพราะคิดไม่ค่อยออก ความคิดไม่ตกสะเก็ดน่ะ สวัสดีครับคุณpop สบายดีนะครับ คุณโอสบายดีนะครับ ผมก็งั้นๆ แหละ ตามประสา..... คุณดึกนี่อยู่ดึกสมชื่อเลย วันนี้เล่นกอล์ฟหรือเปล่าครับ ผมไปเล่นกอล์ฟแล้วนะจ๊ะ.....เย็นๆ เจอกันอีกที จะมาปั่นๆๆๆๆๆ จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 10:20:52

ความคิดเห็นที่ 21   สงสัยจะมีอะไรผิดปกติแฮะ ลงแล้วหายๆ ตัดเป็นตอนสั้นๆ ก่อนนะ .....แล้วซิ้มก็หายตัวไป ไม่กลับมาอีกเลย จนถึงทุกวันนี้ รวมเวลากว่าเจ็ดปีแล้ว ถ้านักกอล์ฟสาวคนนี้คือซิ้ม เพื่อนของผม เธอจะต้องโดนผมฆาตกรรมแน่ โทษฐานที่ไม่ติดต่อกันเลย เวลาตั้งหลายปีที่ผ่านไป ที่ผมเฝ้าคอยอยู่อย่างเงียบๆ นึกอยู่ในใจว่า ถ้าเธอจะลืมกันไปจริงๆ ราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เหมือนน้ำค้างที่ต้องแสงอาทิตย์แล้วจางหายไป ซิ้มจะต้องเป็นผู้หญิงที่ใจร้ายจริงๆ แต่ซิ้มที่ผมรู้จัก แม้เธอออกจะตรงๆ ห้าวๆ แต่ยังอ่อนหวาน น่ารัก และมีใจให้กับเพื่อนทุกคน – ซิ้มต้องไม่ใช่คนแบบนั้น ผมมั่นใจ     รถกอล์ฟอีกคันหนึ่ง มีหญิงสาวคนหนึ่งในชุดกอล์ฟที่คลุมมิดไปหมดทั้งตัว จะบอกว่าเหมือนมัมมี่คงไม่ผิดนัก  แทบจะไม่มีผิวเนื้อส่วนใดได้สัมผัสแสงแดดเลย เมื่อเธอเดินลงจากรถที่เธอขับเอง มีแค้ดดี้สาวนั่งอยู่เคียงข้าง เธอตรงรี่เข้าสวมกอดกับผู้เป็นบิดา ร้องทักทายกันอย่างสนิทสนม     ผมมองตามด้วยความฉงนฉงาย เรือนร่างนั้นบอกได้ว่า น่าจะใช่ อากัปกิริยาท่าทางทั้งหมดช่างคุ้นตานัก แค่ซ่อนใบหน้ามิดชิดด้วยเครื่องป้องกันสารพัด ไม่เห็นแม้ลูกนัยน์ตาเพราะแว่นกันแดดทรงโค้งรับใบหน้า ใส่หมวกมีปีกใบใหญ่ เลยดูไม่ออกว่าใครเป็นใคร     เธอหันไปทางคุณโชค ที่ยืนมองอยู่ เอ่ยเสียงหวานใส ที่ผมจำได้แม่นแล้ว     “สวัสดีค่ะคุณอา หนูขอเล่นด้วยคนนะคะ” เธอยกมือไหว้ และเดินตรงมาที่ผม ที่ยืนตื่นตะลึงด้วยความไม่มั่นใจ ระคนด้วยความตื่นตะลึง เพราะไม่นึกเลยว่า หญิงสาวคนนี้จะเป็นเพื่อนรักของผมคนนั้น ที่หายตัวไปนาน     เธอท้าวสะเอว ทำเอียงคอมองหน้า ท่าทางเหมือนนางเอกหนังคาวบอย ด้วยความที่คาดไม่ถึง เธอผลักอกผมเบาๆ แล้วยิ้ม และโดยไม่ให้ตั้งตัว เธอกระโจนเข้าหา กอดผมอย่างไม่เกรงสายตาของใครๆ แม้กระทั่งสายตาของคุณพ่อของเธอที่ยืนมองอยู่อย่างงงๆ     ผมยืนอยู่ริมแท่นทีที่ยกสูง ไม่ทันระวังตัว มัวแต่ตกตะลึง และไม่นึกว่าจะโดนจู่โจมเข้าแบบนี้ น้ำหนักของตัวเธอไม่ใช่น้อย ผม แม้จะรูปร่างใหญ่ยังถึงกับเซถลา ถอยหลังไปเพียงก้าวเดียวก็หลุดจากแท่นที เข่าอ่อน ต้องทิ้งไม้กอล์ฟในมือ ใช้มือท้าวยันพื้นไว้ ไม่ให้หงายหลัง     เธอร้องกรีด มีคำพูดเดียวที่เล็ดรอดออกมาจากปากของเธอ คือ     “เถื่อน” พลางดึงแว่นตาดำที่สวมอยู่ออกมาถือไว้ เผยให้เห็นดวงตาเป็นประกายคู่เดิม     ใช่ซิ้มจริงๆ         ผมพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น ค่อยดันตัวเธอให้ออกห่างอย่างสุภาพ ยืนตัวแข็งทื่อเขม้นตามองผ่านแว่นสายตากรอบสี่เหลี่ยมสีชมพูหวานด้วยความไม่แน่ใจ แต่ใจกลับเต้นโครมคราม มั่นใจว่า หญิงสาวกำลังยืนอยู่ตรงหน้า หาใช่ใครอื่นไม่ ที่แท้กลับเป็นหญิงสาวที่สวยสง่าคนเดิม  ที่ผมเฝ้าคอยอย่างไม่ย่อท้อ ด้วยหัวใจที่ภักดีเสมอมา (เดี๋ยวมาต่อนะครับ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 10:34:37

ความคิดเห็นที่ 22   (มาต่อครับ) .....“นี่เธอจำฉันไม่ได้หรือไง.....ฉันซิ้มไง” เธอบอก แววตาเปล่งประกายด้วยความยินดี สองมือจับที่ต้นแขน เต้นเหย่าๆ ด้วยความตื่นเต้น จนหมวกปีกกว้างใบโตที่สวมอยู่บนศีรษะกระเด็นไปอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น - นี่แหละ ซิ้ม         ผมไม่จำเป็นต้องทวนความจำ ซิ้มเป็นฉายาที่เพื่อนๆ ตั้งให้เช่นกัน และมีอยู่คนเดียวเท่านั้น คนที่ชอบทำอะไรเฉิ่มๆ อย่างเมื่อก่อน ตอนที่เรารีบขึ้นรถเมล์ แต่เพราะรถเมล์คันนั้นมีผู้โดยสารอัดแน่นจนล้น ต้องแยกกันขึ้นทั้งด้านหน้าและหลัง ก็มีแต่ซิ้มนี่แหละที่ตะโกนเรียกคนนั้นคนนี้ จากหน้ารถไปหลังรถ ทำเอาคนในรถเหล่ตามองกันเป็นแถว และก็ซิ้มคนนี้ที่เคยทำให้ผมอับอายขายหน้านับครั้งไม่ถ้วน         ซิ้มตอนนั้นกับซิ้มตอนนี้แม้จะยังทรงความสวยและน่ารักอยู่อย่างเดิม แต่ยังดูแตกต่างกันอยู่บ้าง ซิ้มตอนนี้ดูไม่ต่างจากเทพธิดาที่หล่นลงมาจากสวรรค์ หากไม่บอก ผมอาจจำเธอไม่ได้ เวลาเจ็ดปีที่ผ่านไปมีทั้งที่คงเดิมและเปลี่ยนไป     ผมนึกถึงภาพนักศึกษาสาวคนหนึ่งที่ชอบใส่แว่นตา ทั้งที่สายตาปกติ เธอบอกว่า ใส่แว่นเพื่อบดบังความสวย แต่ผมไม่เห็นว่าจะช่วยอะไรได้ ยังไงๆ ซิ้มก็ยังสวยและน่ารักอยู่ดี         ผมเอ่ยเสียงตะกุกตะกักว่า     “ซิ้ม” ใจเริ่มเต้นแรงขึ้นด้วยความยินดี หลังจากที่เรียนจบจากมหาวิทยาลัยมาพร้อมกัน รับปริญญาพร้อมกัน ที่จะต่างกันก็เพียง ผมแทบจะเอาตัวไม่รอด ส่วนเธอได้เกียรตินิยม ผมมองเธออย่างงๆ เอ่ยชมเหมือนเพ้อว่า “.....เธอสวยขึ้นมากเชียวนะ ยิ่งไม่ใส่แว่นยิ่งสวย”     ซิ้มใช้กำปั้นทุบผมเบาๆ ที่ต้นแขน บิดตัวไปมาด้วยความเอียงอาย เพราะถูกชมซึ่งหน้า เอ่ยเสียงหัวเราะๆ เพื่อกลบความเขินอายว่า     “ปากสุนัข.....เอ๊ย.....ปากหวานจังนะ”     ผมส่ายหน้า หัวเราะเอิ๊กอ๊ากเบาๆ นึกในใจว่า ซิ้มก็ยังเป็นซิ้มคนเดิม และบอกว่า     “เธอนี่ปากแมวเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน.....” ผมหัวเราะด้วยความชอบใจ มือยังจับมือทั้งสองของเธอมั่น พลางหันไปมองผู้เป็นบิดาที่ยังมองมาไม่วางตา ผมรีบปล่อยมือเธอลงทันที               เสียงกระแอมจากคุณแจ่มผล บิดาของซิ้มดังขึ้น เราต่างหันไปดูพร้อมกัน เห็นคุณโชคกำลังตั้งท่าเตรียมพร้อมจะตีลูกกอล์ฟ เหวี่ยงไม้ขึ้นสะวิงตีลูกกอล์ฟสีขาวกระเด็นไปข้างหน้า     แค้ดดี้สาวของคุณแจ่มผลเดินขึ้นบนแท่นที ก้มลงปักทีวางลูกให้ และเดินถอยห่างออกไป พลางเอ่ยขึ้นเหมือนบันทึกไว้ เมื่อคุณแจ่มผลตีลูกกอล์ฟออกไปกลางสนาม “สวยค่ะ นาย”         ผมเดินผละห่างออกมา ก้มลงปักที วางลูก แล้วเหวี่ยงลมซ้อมสะวิงสองสามครั้ง ไม่รู้หรอกว่าท่าทางตัวเองจะเป็นอย่างไร แต่ผลที่ออกมาคือ หน้าไม้กระทบลูกดังถนัดถนี่ ลูกกอล์ฟสีขาวพุ่งตรงออกไปข้างหน้า แล้วกลับเลี้ยวขวาอย่างรุนแรง หายลับเข้าป่าไม้ด้านข้างไปอย่างไม่รักษาหน้ากันเลย         ซิ้มยิ้ม บอกว่า     “ห่วยจัง อิอิ” พูดจบ เธอก้มลงปักทีวางลูกจากแท่นเดียวกัน ซ้อมสะวิงลมสองสามครั้ง ท่าทางสวยงามดี     ผมคิดว่า ซิ้มจะไปเริ่มเล่นที่แท่นทีสีแดง แต่เธอกลับเล่นที่แท่นทีเดียวกัน แปลว่า ฝีมือของเธอต้องไม่ธรรมดาแน่     ซิ้มหันมาบอกว่า     “เราพนันกันหลุมละยี่สิบบาทนะ เถื่อน ฉันต่อให้เล่นจากที่เดียวกันนี่แหละ”     “ได้” ผมรับคำท้า และรู้ว่าคิดผิดถนัด เพราะท่าทางที่ซิ้มซ้อมสะวิงกอล์ฟบอกได้ลางๆ แล้วว่า ผมกำลังเจออะไรเข้าแล้ว และมันก็เป็นจริง เมื่อซิ้มสะวิงได้นุ่มนวล ดูเหมือนไม่ได้ออกแรง ตีลูกกอล์ฟพุ่งไปข้างหน้า ลอยข้ามลูกของบิดาและคุณโชคไปไกล ไม่น้อยกว่าหกเจ็ดสิบหลา     ผมได้แต่อ้าปากหวอ ตาค้าง มองตามลูกกอล์ฟ ไม่คิดว่า ซิ้มจะตีกอล์ฟได้ดีขนาดนั้น เหมือนนักกอล์ฟมืออาชีพไม่มีผิด ทั้งตรงและไกลเกินผู้หญิง         ซิ้มโบกมือให้แค้ดดี้เป็นคนขับรถกอล์ฟตามไป ขณะที่เธอเดินมาคล้องแขน พาผมไปหาคุณแจ่มผล และแนะนำว่า     “คุณพ่อคะ เถื่อนเป็นเพื่อนสนิทของหนูเองค่ะ คนที่หนูเคยพูดถึง เราเคยเรียนด้วยกันในมหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะเดียวกันค่ะ” และหันมาบอกผมว่า “นี่คุณพ่อของฉันเองนะ”     ผมรีบยกมือไหว้อีกครั้ง อยากจะแกะมือของเธอที่คล้องแขนผมอยู่ เพราะเห็นสายตาของคนเป็นพ่อมองมาอย่างแบบไม่ค่อยจะชื่นชมนัก     แต่ซิ้มไม่ใส่ใจ ขอร่มจากแค้ดดี้ ส่งให้ผมเป็นกั้นร่มให้ ขณะที่เราเดินเคลียคลอกันไป     “เธอเล่นกอล์ฟด้วยนะ บอกตามตรงว่าฉันคิดถึงพวกเรามากเลย” พวกเราของเธอหมายความถึง กลุ่มเพื่อนสนิทหกคนสมัยที่เรียนในมหาวิทยาลัยด้วยกัน ช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความฝัน ความสนุกสนาน ความตื่นเต้น และการค้นพบสิ่งแปลกๆ ใหม่ๆ ของชีวิต         ที่ผมไม่เข้าใจอยู่อย่างเดียวก็คือ หากซิ้มบอกว่าคิดถึงพวกเรามากมาย แต่เหตุไฉนจึงหายตัวไปอย่างลึกลับ โดยไม่มีใครสามารถติดต่อได้เลย         ผมเดินเคียงเธอไป รู้สึกประหม่าไม่หาย เหมือนเดินไปกับนางสาวไทยที่มองไม่เห็นหน้า สมองที่เคยเคร่งเครียดจากงานที่ทำอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันกลับผ่อนคลายลงด้วยความตื่นเต้นที่มีเหตุการณ์ใหม่เข้ามาแทนที่ ซิ้มโผล่มาเหมือนปีศาจๆ ที่เคยกระชากใจของผมไปแล้วครั้งหนึ่ง เพราะเธอหายไปไร้ร่องรอย ไม่เคยติดต่อเพื่อนคนใดเลย มาคราวนี้ ผมตั้งมั่นอยู่ในใจว่า จะไม่ยอมหลวมตัวปล่อยใจให้หลงทางไปไหนอีก (อย่าหายไปไหนอีกนะจ๊ะ เย็นๆ เจอกันนะครับ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 10:43:13

ความคิดเห็นที่ 23   มารอครับ อาจารย์ จากคุณ : old spanish trail เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 11:00:12

ความคิดเห็นที่ 24   สวัสดีครับ พี่ทอง มานอนรอตอนต่อไป ครับ ไม่ไปไหนละวันนี้ เดี๋ยวลุกเสียม้า จากคุณ : ตึ๋ง...หนืด อยากเป็นตัวจริง (raichu) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 11:04:45

ความคิดเห็นที่ 25   หลังจากเล่นไปได้สามหลุม พักที่ซุ้ม พอมีเวลาว่าง ถึงไม่มากนัก ผมจึงมีโอกาสได้ถามซื้ม "ซิ้ม หายไปไหนมา รู้ไหมว่าเราคิดถึง" ผมบอก พยายามทำสีหน้าปกติ เหมือนเพื่อนคุยกับเพื่อน แต่ใจกลับเต้นกระสับกระส่าย อย่างไม่รู้สาเหตุ "เราหายไปไหนนะเหรอ.....ขอไม่บอกได้ไหม" ซิ้มสีหน้าเศร้าอย่างรวดเร็ว "ซิ้ม ไม่อยากบอก ไม่เป็นไร เราไปถามพ่อซิ้มดีกว่า....." ยังงงงงง งงง แหะ แหะ ผม พี่ทองตัวปลอมครับ แหะ แหะ ว่าแล้วรีบออกไปอย่างรวดเร็ว แว่บ....... รออ่านต่ออยู่นะครับ  ^_^ จากคุณ : ปลูกไว้สองต้นหน้าบ้าน เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 11:34:05

ความคิดเห็นที่ 26   สวัสดีครับ ท่านอาจารย์ฯ นอนรออ่านต่ออยู่ คร๊าบ... จากคุณ : เจ็กวี (The Vee) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 13:15:31

ความคิดเห็นที่ 27   สวัสดีครับพี่ทอง  เริ่มเรื่องราวเข้ากับบรรยากาศลมหนาวดีแท้ นั่งฟังเลยนะครับพี่... จากคุณ : ออกซ้ายตลอด เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 16:25:53

ความคิดเห็นที่ 28   ขอนั่งฟัง พร้อมกับจิบกาแฟด้วยคนนะครับ อ. ทอง จากคุณ : โย่ _เชียงใหม่ เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 17:10:49

ความคิดเห็นที่ 29   มาลงชื่อว่ารอตามอ่านอยู่นะครับ จากคุณ : Thirdwave เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 19:23:40

ความคิดเห็นที่ 30   (มาต่อแล้วนะครับ) .....พื้นสนามชื้นฉ่ำปรากฏเป็นรอยเท้าที่เราย่ำผ่านไป แสงอาทิตย์อ่อนๆ สะท้อนกับหยาดน้ำค้างเป็นประกายวาววับ บรรดาหมู่มวลวิหคตัวเล็กตัวน้อยที่จับอยู่ตามกิ่งไม้ต่างขับขานบรรเลงเพลงสวรรค์แห่งธรรมชาติ     เราไม่ได้ใส่ใจกับการเล่นกอล์ฟอะไรมากมายนัก คุยกันถึงเรื่องในอดีตเสียเป็นส่วนมาก หัวเราะกันคิกคัก ราวกับในสนามกอล์ฟมีเพียงเราสองคนเท่านั้น ปล่อยให้คุณโชคกับคุณพ่อของซิ้มคุยกันไปตามประสา     แต่ละหลุมที่ผ่านไปช่วยให้เราเกิดความคุ้นเคยขึ้นอย่างรวดเร็ว กลับมาพูดจาประสาวัยรุ่นที่เราเคยใช้ ไม่ใช่ห่างเหินเป็นทางการอย่างที่เริ่มต้น เราได้เรียนรู้ช่วงชีวิตของแต่ละฝ่ายที่ขาดหายไป แต่มันมากมายเกินกว่าจะพูดได้จบในระยะเวลาเพียง 18 หลุม     เมื่อเล่นจบครบ 18 หลุม ผมควักกระเป๋าจ่ายให้ซิ้ม 160 บาท และรู้ว่ามาตรฐานฝีมือกอล์ฟของเรานั้นแตกต่างกันเหลือเกิน     ซิ้มเอ่ยกับคุณพ่อว่า     “หนูขออนุญาตไปกับเพื่อนนะคะ คุณพ่อ เราไม่ได้เจอกันนานมากทีเดียวเลยค่ะ มีเรื่องต้องคุยกันเยอะเลยค่ะ”     คุณแจ่มผลพยักน้อยๆ เชิงอนุญาต     ผมยกมือไหว้ทั้งคุณแจ่มผลและคุณโชคที่หน้าคลับเฮ้าส์ ใจไม่ค่อยจะดีเพราะคุณแจ่มผลมองตามไม่คลาดสายตา     รถสปอร์ตคันเล็กสีสันบาดตาของซิ้ม มีที่ไม่พอสำหรับวางถุงกอล์ฟที่ท้ายรถ ต้องนำมาวางที่นั่งเบาะที่นั่งด้านหลัง ออกจากสนามกอล์ฟแล้ว ยวดยานบนท้องถนนยังติดขัดอยู่ไม่วาย แต่ละคันค่อยคืบคลานเหมือนเต่า ซิ้มหันมามองหน้าตรงๆ เอ่ยขึ้นก่อนว่า     “เธอเป็นยังไงบ้าง ดูสิ หน้าตาดูทรุดโทรมลงมากเลยนะ ญาติเสียหรือไง”      “ยังไม่มีใครตายหรอก งานที่บริษัทมันเยอะน่ะ” ผมตอบตามตรง และถามกลับบ้างว่า “แล้วเธอล่ะ ซิ้ม สบายดีสินะ ยังมีนอเหมือนเดิมหรือเปล่า”     “ไอ้บ้า ปากสุนัขอีกแล้ว.....” ไม่พูดเปล่า มือหนึ่งของเธอฟาดเผียะลงบนหลังมือของผมที่วางอยู่บนกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ที่ผมดันลืมใส่รถตัวเอง ซิ้มกลับหัวเราะครื้นเครง บอกว่า “.....เมื่อก่อน ฉันก็แกล้งแรดไปอย่างนั้นเองแหละ เธอก็รู้ ฉันรำคาญไอ้พวกหน้าปลาหมอ ก็เลยแกล้งควงคนนั้นคนนี้ไปตามเรื่อง ให้มันเบื่อๆ กันไปเอง ใครไม่รู้เลยหาว่าฉันแรด แต่ฉันรู้ตัวฉันเองดีหรอกย่ะ หรือว่าเธอไม่รู้” ซิ้มค้อนให้วงใหญ่     “อืม.....รู้ก็รู้.....แล้วทำไมเธอมาเล่นกอล์ฟคนเดียวล่ะ ไม่มากับคุณพ่อพร้อมกันล่ะ” ผมถาม และรู้ว่าซิ้มไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบใจใครง่ายๆ แต่ที่พูดเพราะเคยปาก กระเซ้าเล่นอย่างที่เคยเป็น เพราะซิ้มเคยบอกผมว่า ผมเป็นคนเดียวที่ซิ้มไว้ใจ กล้าเล่าเรื่องราวส่วนตัวต่างๆ ที่เกิดขึ้นให้ฟัง เธอรู้ว่าผมจะไม่พูดต่อ เพราะผมไม่ชอบพูดเรื่องของใครทั้งนั้น บางคราวลืมไปด้วยซ้ำว่าเธอเล่าอะไรให้ฟังบ้าง     “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาตีกอล์ฟ.....” เธอหัวเราะเสียงใส     “ตอนหกโมงเช้าเนี่ยนะ” ผมงง คือถ้าเป็นเวลาอื่นผมจะไม่สงสัย แต่การตื่นแต่เช้ามืด แล้วมาสนามกอล์ฟ จะตอบว่าไม่ตั้งใจมันฟังดูพิกล     ซิ้มหัวเราะ และบอกต่อว่า “.....เพราะดันตื่นขึ้นเองอย่างไม่ตั้งใจ จะนอนต่อก็นอนไม่หลับ ไม่รู้จะทำอะไรก็เลยตัดสินใจมาเล่นกอล์ฟ เข้าใจหรือยัง.....” เธอมองหน้า แล้วใบหน้าของเธอกลับเปลี่ยนสี เอ่ยเสียงฉุนเฉียวขึ้นว่า “ แต่ฉันโกรธ......” เธอจบประโยคแค่นั้น ใบหน้ากลับเคร่งเครียดขึ้นมาแทน ลำคอระหงตั้งตรง สะบัดหน้าอย่างหงุดหงิด     เสียงและท่าทีแบบนั้นผมไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่รู้ว่าเธอโกรธจริงๆ หรือโกรธหลอกๆ เพราะเมื่อก่อนเธอไม่เคยเป็น จึงเอ่ยถามว่า     “ใครทำเธอโกรธได้ ฉันว่า.....” ผมหัวเราะ พยายามทำให้บรรยากาศคลายลง เพราะความจริงเป็นเช่นนั้น ซิ้มไม่เคยโกรธใครจริงจัง แม้คนนั้นจะทำแสบไว้กับเธอ จะบอกว่า เธอไม่จำก็อาจได้ แต่เธอจำได้ เพียงแต่ ซิ้มไม่อยากเสียเพื่อนไป แม้ต้องลงทุนด้วยการใช้เงินซื้อก็ตาม     เธอเคยเล่าให้ผมฟังว่า เพื่อนสมัยเรียนมัธยมของเธอคนหนึ่ง ที่ชอบคบหาอยู่กับเธอ เพราะไม่ว่าเพื่อนคนนั้นจะเอาอะไรจากซิ้ม แทบจะไม่เคยไม่ได้ เสื้อผ้าที่เธอเพิ่งซื้อมาใหม่ๆ ยังไม่ทันที่เธอจะได้ใส่ เมื่อเพื่อนเอ่ยปากขอยืม ซิ้มไม่เคยขัด เธอไม่อยากให้ใครผิดหวังเพราะเธอ     จนกระทั่งซิ้มมาพบผมในมหาวิยาลัย ผมกลับมองอีกอย่างหนึ่งและบอกให้เธอรู้ว่า การตามใจเพื่อนจนเพื่อนเสียนิสัย ไม่ใช่ความผิดของเพื่อน แต่เป็นความผิดของเธอเองทั้งสิ้น ตอนแรกเธอไม่เข้าใจ และมาเข้าใจเอาตอนที่ เธอปฏิเสธไม่ให้เพื่อนยืมรองเท้าคู่ใหม่ราคาแพง ที่เธอเพิ่งซื้อมาหยกๆ และยังไม่เคยใส่เลย ทำให้เพื่อนของเธอโกรธ ในขณะที่เธอใจเสียเพราะต้องเสียเพื่อน แต่ผมกลับบอกเธอว่า ดีแล้ว เพื่อนแบบนั้น ไม่มีซะดีกว่า และตำหนิเธออีกมากมายยาวเป็นขบวนรถไฟ     ผมเข้าใจดีว่าทำไมซิ้มถึงเอาใจเพื่อนมากมายนัก เพราะเธอเหมือนไม่มีใคร นอกจากเพื่อน ที่บ้านเหมือนต่างคนต่างอยู่ กว่าซิ้มจะรู้ตัว เธอพบว่า จริงๆ แล้ว เธอมีเพื่อนจริงๆ อยู่ไม่กี่คนเท่านั้น หนึ่งในนั้นคือผม ในทางกลับกัน ผมเองก็มีเพื่อนอยู่ไม่กี่คนเช่นกัน และหนึ่งในนั้นคือ ซิ้ม     “เราแวะดื่มกาแฟกินข้าวกันก่อนได้ไหม เธอต้องรีบกลับบ้านหรือเปล่า มีอีแก่รออยู่ที่บ้านหรือเปล่า” ซิ้มหัวเราะ อารมณ์เปลี่ยนแปรได้รวดเร็วราวพายุหมุน และที่ต้องถามคงเพราะไม่แน่ใจ เพื่อนหลายคนที่แต่งงานไปแล้ว ผมอาจมีครอบครัวแล้วก็ได้     “ถามพิลึก.....ไม่อย่างนั้นฉันจะมากับเธอทำไม.....และฉันยังไม่แต่งงาน เลยไม่มีอีแก่” ผมบอกหัวเราะๆ ในใจนึกอยู่เหมือนกันว่า จะไม่แต่งงาน ถ้าไม่ได้คนที่ถูกใจจริงๆ ส่วนคนที่ถูกใจจริงๆ ยังไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นยังไง เพราะมาตรฐานที่เห็นมันสูงเกินเอื้อมไป     “ในซอยนี้มีโรงแรมเล็กๆ น่ารักๆ แห่งหนึ่ง มีกาแฟบราซิลหอมกรุ่น กลิ่นและรสชาติที่ฉันโปรดเป็นนักหนา แถมยังมีดนตรีเบาๆ ฟัง อาหารก็อร่อย” พูดจบ เธอเลี้ยวรถเข้าในซอยเล็กทันที ไม่ได้ต้องการคำตอบจากผม     บรรยากาศของโรงแรมดูอบอุ่น ไม่กว้างขวางเกินไป ห้องโถงเย็นฉ่ำดูโอ่โถง อบอุ่น ประดับด้วยดอกไม้ในแจกันที่วางอยู่รอบเสา และทั่วไปทั้งโรงแรม เสียงเปียโนบรรเลงเพลงรักที่มุมหนึ่ง มีที่นั่งนุ่มๆ เรียงรายโดยรอบเป็นครึ่งวงกลม ด้านหนึ่งเป็นบาร์ยาว มีพนักงานทั้งหญิงและชายอยู่กระจายไป คนหนึ่งที่อยู่ใกล้ที่สุดเดินมาต้อนรับ ด้วยการไหว้ที่ฝึกมาดี ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม     ซิ้มจูงมือผมอย่างสนิทสนม ใครไม่รู้คงนึกว่าเราเป็นแฟนกัน ตรงไปที่นั่งด้านติดกระจกใส มองออกไปเห็นสวนหย่อมที่ประดับด้วยแสงไฟเหลืองๆ หม่นๆ มีพนักงานสาวเดินตามมาติดๆ     ผมพยายามทำให้ตัวเองดูดีขึ้น เป็นการให้เกียรติสุภาพสตรีที่ผมมาด้วย จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เป็นระเบียบมากขึ้น ผมยาวถูกสางด้วยนิ้วมือให้เรียบร้อยมากขึ้น ไม่อยากให้ใครมองแบบเหยียดหยาม ไม่อยากให้ซิ้มที่ดูสวยจนหาที่ติไม่ได้ต้องเสียภาพพจน์ไปเพราะมาเดินกับคนแต่งตัวโทรมๆ อย่างผม     เราสั่งกาแฟ อย่างที่ซิ้มชอบ ผมมาชอบตอนหลัง เพราะกลิ่นจรุงใจของกาแฟ ที่เมื่อก่อนผมไม่เคยใส่ใจ     เธอเอ่ยขึ้นก่อนอีกครั้ง ด้วยเสียงเครียดๆ ว่า     “ที่ฉันโกรธเพราะไอ้คู่หมั้นของฉัน.....” เธอกลับมาเรื่องเดิม “มันแหกหน้าฉันต่อหน้าธารกำนัน ต่อหน้าคนเป็นพัน ในงานเลี้ยงแต่งงานของเพื่อนมันเอง เธอว่ามันสมควรโกรธไหมล่ะ”     นับเป็นความรู้ใหม่สำหรับผม ซิ้มมีคู่หมั้นแล้ว รู้สึกใจหายเหมือนมีใครมาเด็ดเอาดวงใจไป มือเท้าเย็นเยียบ บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร ความมานะอดทนที่เฝ้ารอเธอมานาน เพราะรู้สึกอยู่ลึกๆ ว่า จะต้องพบเธอแน่ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง แล้วก็เจอ แต่มาเจอในสภาพที่น่ายินดีระคนด้วยความหดหู่ เหมือนต้นไม้ที่กำลังจะแห้งเหี่ยว แล้วกลับมีฝนตกลงมา แต่ก็ตกลงมาเพียงนิดเดียวพอให้ชื่นใจ แล้วกลับหยุดเสียเฉยๆ ช่างโหดร้ายเสียจริง.....     (เดี๋ยวมาต่อนะครับ) (เดี๋ยวมาต่อนะครับ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 19:44:20

ความคิดเห็นที่ 31   มารับบรรยากาศครับ จากคุณ : ดำ (ดำซ้าย) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 19:56:46

ความคิดเห็นที่ 32   สวัสดีครับคุณปลูกฯ ต่างคนต่างรอนะครับ ผมก็รออ่านของคุณปลูกฯ นะจะบอกให้ มันส์ดีอ่ะ ฝีปากจัดจ้าน บ้าจี้ดี อิอิ เจ็กวีมาจนได้ หายไปนานเชียว ยังตีลูกกอล์ฟถูกอยู่หรือเปล่าครับเนี่ย สวัสดีครับคุณออกซ้ายตลอด ตอนนี้คงตรงแล้วนะครับ เห็นออกซ้ายมานานแล้วนี่ อิอิ ผมเขียนไปก็จิบกาแฟไปเช่นกันครับคุณโย่..... สวัสดีครับคุณThirdwave คลื่นลูกใหม่มาแรงๆ สบายดีนะครับ คุณraichu สบายดีนะ เกาะเก้าอี้ไว้ เดี๋ยวน้อง old spanish trail จะนั่งแทน สบายดีนะครับ จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 20:04:35

ความคิดเห็นที่ 33   โอยๆ น่าฉงฉานจัง... เมื่อไหร่ รวมเล่มเรื่องสั้นออกขายเป็นพ็อกเก็ตบุ๊ค ผมจะขอเป็นลูกค้าด้วยคนนะครับพี่ จากคุณ : คุณดึก เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 20:26:50

ความคิดเห็นที่ 34   พี่ทองขา อยากทราบว่าชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรคะ ทำไมสาวๆของพี่ตะละคน ถึงได้งามหยดย้อย ทั้งสวย ทั้งรวย นักเรียนนอก แถมตีกอล์ฟเก่งอีกหง่ะ พี่หาให้น้องๆ ที่มานั่งหน้าสลอน  มั่งจิ มั่งจิ จากคุณ : กินซอสเสจจิแล้วอ่านไปด้วย (Leona) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 21:36:33

ความคิดเห็นที่ 35   ฝีมือชั้นครูจริงๆ  ตามลุ้นและเอาใจช่วยแต่สงสัยจะแห้วอีกตามเคย... จากคุณ : Uncle Tee เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 21:39:57

ความคิดเห็นที่ 36   อ่านเพลินดีจริงๆครับ แต่ละเรื่องพี่ทองเขียนได้น่าติดตามมาก เรื่องนี้ก็มีลุ้น อิอิ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 52 21:42:47 จากคุณ : gladiaria เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 21:41:31

ความคิดเห็นที่ 37   มาต่อไวๆนะครับ จากคุณ : pop (w.kriengkrai) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 21:57:02

ความคิดเห็นที่ 38   เข้าใจถึงคำว่าตัวสำรองแล้ว สงสารนายเถื่อนจัง กินแห้วเสียละ จากคุณ : เตร็ดเตร่ เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 22:36:01

ความคิดเห็นที่ 39   มาปูเสื่อรอ ตอนต่อไปครับ จากคุณ : Gadget เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 23:10:03

ความคิดเห็นที่ 40   มานอนรอด้วยคนครับ ขอบคุณครับสำหรับเรื่องราวดีๆที่นำมาแบ่งปันให้พี่น้องพันทิป เพลิดเพลิน อิอิอิ จากคุณ : Rachy Noom เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 23:57:31

ความคิดเห็นที่ 41   กลับจากพัทยามามาด ๆ เปียกฝนมาด้วย ต้องเปิดคอมฯ อ่านโดยด่วน แต่ หว้า! แย่จัง นึกว่าได้อ่านฉากจบแล้ว ไม่เป็นไรง่วงแล้ว พรุ่งนี้ค่อยตามดูตอนจบครับ ราตรีสวัสดิ์ จากคุณ : BobShotGun เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 00:05:42

ความคิดเห็นที่ 42   มารออ่านด้วยคนครับ จากคุณ : เฝ้ารอจนใจช้ำ (jiko bangapi) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 00:09:55

ความคิดเห็นที่ 43   เพิ่งจะกลับมาจากนู้น...  ยังไม่ได้อ่านเนื้อเรื่องเลยค่ะ... ป๋าทอง แวะมาปักหมุดไว้เจ๋ยๆ  เด๋วพรุ่งนี้ถึงจะอ่านนะจ๊ะ....  ไปนอนดีกว่า  ZZZZ zzzz.....zz จากคุณ : ปูนิ่ม-อบพริกเกลือ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 01:09:15

ความคิดเห็นที่ 44   ชอบ ๆ ๆ มาเรื่อยๆน่ะครับ จะได้ไม่ต้องไม่แย่ง สนพ.แจ่มใสของลูกอ่าน เพราะของพี่ทองมันส์กว่าเยอะ จากคุณ : แซมเบ้ (zambea) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 06:54:34

ความคิดเห็นที่ 45   มาปูเสื่อไว้ก่อน เด๋วตามมาอ่านทีหลัง จากคุณ : chonfish เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 08:15:53

ความคิดเห็นที่ 46   สวัสดีครับพี่ทอง... มีเรื่องราวดีๆ สนุกๆ ให้ติดตามอ่านกันอีกแล้ว...ขอบคุณครับ จากคุณ : ผมชื่อต้น เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 09:21:09

ความคิดเห็นที่ 47   (มาสวัสดีตอนเช้าครับ เชิญอ่านต่อนะจ๊ะ) ใจหนึ่งรีบตัดใจ บอกตัวเองว่าดีแล้ว ให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปเลย จะได้ไม่ต้องทนรอคอยอยู่อย่างนี้อีกต่อไป ที่ทนรอมาผมถือว่าเป็นความเต็มใจของตัวเอง ไม่โทษใครทั้งสิ้น แต่อีกใจก็ยังอดถามไม่เต็มเสียงว่า     “เธอหมั้นแล้ว?” ไม่ได้สนใจกับเรื่องที่คู่หมั้นของเธอได้ทำอะไรกับเธอ     “อือ.....เมื่อหลายเดือนก่อน” ซิ้มบอก โดยไม่ได้ให้รายละเอียดอะไรมากนัก ซึ่งก็ดี เพราะผมก็ไม่อยากรู้     ซิ้มบอกต่อว่า     “แต่พูดก็พูดเหอะนะ ฉันน่ะไม่ได้รักเขาเท่าไหร่หรอก ที่หมั้นก็เพราะอยากเอาชนะมากกว่า แล้วฉันก็ชนะแล้ว” เธอบอก น้ำเสียงของเธอบอกไม่ได้ว่าดีใจหรือเสียใจกันแน่ แล้วก็เหมือนฝนที่ตกลงมาอีกซู่หนึ่ง แต่ไม่รู้จะหยุดตกเมื่อไหร่ นั่นจะหมายความว่า ผมยังมีหวังอยู่หรือเปล่านะ แต่ก็รู้สึกดี ดีกว่าไม่มีความหวังอะไรเลย     “เธอนี่ยังเป็นเด็กเสมอนะ ซิ้ม” ผมส่ายหน้าน้อยๆ กล้าตำหนิเธอตรงๆ ซึ่งมีน้อยคนมากที่จะบังอาจกล่าวหาเธอเช่นนั้น เพราะซิ้มรวยอย่างมหาศาล พูดให้ถูกคือ คุณพ่อของเธอที่รวยอย่างมหาศาล และไม่ค่อยมีใครกล้าขัดใจ ยกเว้นผมและเพื่อนบางคน มันเป็นเรื่องแปลกที่คนมักเกรงใจคนมีเงิน แทนที่จะเกรงใจคนดี     เธอผลักหน้าอกผมเบาๆ ท่าทางเหมือนนักเลงโต เอ่ยเสียงเขียวว่า     “บังอาจยังไงมาว่าฉันเด็ก”     “ก็หรือไม่จริงล่ะ.....” ผมเถียง พยายามทำให้น้ำเสียงราบเรียบที่สุด และบอกต่อว่า “.....เธอหมั้นเพื่อเอาชนะคนๆ หนึ่ง เธอจะบ้าหรือเปล่า เธอทำยังกับการหมั้นเป็นเรื่องเล่นๆ แล้วเธอได้อะไรขึ้นมา นอกจากปวดหัว เพราะไม่รู้จะทำยังไงดี แล้วจะมาบ่นหาพระแสงอะไร” จริงๆ ผมรู้สึกสะใจที่ได้ด่า โทษฐานที่เห็นหัวใจของผมไม่มีค่า     ซิ้มนิ่งเงียบ เหมือนจะยอมรับอยู่ในทีว่าผมพูดถูก แต่คงเป็นเพราะทิฐิในตัวยังแรงกล้านัก อย่างไรเสีย เธอก็จะไม่ละความตั้งใจนั้นลง บอกเรียบๆ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงว่า     “มันพูดยากมากกว่า เขา หมายถึงคู่หมั้นของฉัน มันเองก็คิดว่า ตัวเองเหนือกว่า เด่นกว่าคนอื่น และคงคิดจะเอาชนะฉันเหมือนกัน ต่างคนต่างเลยคิดจะเอาชนะกัน แล้วบรรดาสาวๆ ที่ห้อมล้อมเขาก็เหมือนกัน ที่คิดว่าตัวเองแน่.....” เธอชะงัก เมื่อผมพูดทะลุกลางปล้องขึ้นว่า     “ก็เด็กด้วยกันทั้งคู่”     ซิ้มตวาดใส่เบาๆ ว่า     “อย่าขัดได้ไหม เดี๋ยวฉันไม่เล่าให้ฟังซะเลย”     ผมอยากให้เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน ถ้าเธอจะไม่เล่า ผมจะยินดีมากกว่า แต่รู้อีกว่า ไม่ว่าจะอย่างไร ยังไงเธอก็จะเล่าอยู่ดี จึงบอกว่า     “เอ้า.....เล่าต่อ เจอปุ๊บก็มีเรื่องปั๊บ” ผมส่ายหน้าจะบอกว่าเอือมระอาก็ได้ แต่ไม่ทั้งหมด     ซิ้มหัวเราะคิกๆ บอกว่า     “ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แหละ.....ฟังต่อนะ.....ฉันก็เลยพิสูจน์ให้ใครๆ เห็นว่า ฉันน่ะเหนือกว่าใคร” ท่าทางเธอออกจะทรนง เย่อหยิ่งในตัวเองนัก     “โดยการคว้าเอาเขามา จัดการหมั้นหมายกันด้วย แล้วต่อไปจะทำยังไง ก็เธอบอกเองว่า เธอไม่ได้ชอบเขา” ผมมองดูหน้าหญิงสาวที่ค่อยปรากฏเค้าลางที่เขาคุ้นเคยมาแต่ก่อน นึกถึงความแก่นแก้วของเด็กสาวนักศึกษาคนหนึ่งที่ชอบแต่งกายด้วยกางเกงยีนส์ขาดๆ โทรมๆ ลากรองเท้าแตะ แต่ขับรถเบ็นซ์สปอร์ตคันละหลายล้านมาเรียนหนังสือ หญิงสาวที่ไม่เคยยอมใคร เพราะคนอื่นดันยอมให้เธอเสียก่อน ผมเดาว่า นั่นคงรวมคุณพ่อคุณแม่ของเธอไว้ด้วย ไม่เช่นนั้น คงจะไม่หนักข้อปานนั้น     “ก็นั่นน่ะซี ฉันล่ะจะบ้าตาย แล้วดูมันทำกับฉัน มันเจอแฟนเก่า ทิ้งให้ฉันเด๋อด๋าอยู่กลางงานคนเดียว ต้องเที่ยวคุยกับใครต่อใครไปเรื่อยเปื่อย แต่มันแอบไปคุยกับแฟนเก่าอยู่ตั้งนานสองนาน แบบนี้จะไม่ให้โกรธได้ยังไง” ซิ้มทำท่ากระฟัดกระเฟียด ราวกับผมเป็นคู่กรณีเสียเองกระนั้น     “เธอพูดเว่อร์เกินไปหรือเปล่า ซิ้ม” ผมไม่มั่นใจ เพราะรู้ว่าผู้หญิงมักพูดอะไรเกินจริงไปเสมอ โดยเฉพาะซิ้ม     “เว่อร์บ้าอะไร ความจริง ฉันรู้มามากกว่านั้นอีก ว่าบรรดาสาวๆ ที่เขาเคยคบหาอยู่ยังไม่ยอมไปไหนง่ายๆ โดยเฉพาะนางคนหนึ่ง ที่ดูเหมือนจะตั้งตัวเป็นคู่แข่งของฉันเสมอ ทั้งที่มันจะมีอะไรมาเทียบฉันได้บ้าง” ซิ้มระบายต่อด้วยความคับแค้นใจ     “ก็ในเมื่อเธอเองก็ไม่ได้ชอบเขานี่ เธอจะไปแคร์อะไรล่ะ” ผมท้วง ใจจริงอยากให้เลิกแล้วต่อกันไป ชีวิตจะได้มีความทุกข์น้อยลง ความสุขก็จะมากขึ้นเอง     “ไม่ชอบส่วนไม่ชอบ คู่หมั้นส่วนคู่หมั้น ทำอะไรมันต้องให้เกียรติกันบ้าง ไม่ใช่หรือไง” ซิ้มยืนยันในความคิดของตน     “ก็จริงอย่างเธอว่า แต่เธอรนหาที่เองนี่นา ถ้าเธอไม่ยุ่ง หาเรื่องใส่ตัวเสียแต่ต้น ปัญหาหนักอกหนักใจตอนนี้ก็ไม่มี” ผมบอก จริงๆ อยากพูดมากกว่านี้ อยากตำหนิให้สะสาแก่ใจ แต่ใจกลับทำไม่ได้     “จะไปพูดถึงที่ผ่านมาทำไมล่ะ ตอนนี้มันยุ่งเข้าไปแล้วนี่.....เธอคิดว่า ฉันควรทำอย่างไรดีล่ะ” ซิ้มขอความเห็น     ผมเอนหลังพิงพนักนุ่มๆ ยกกาแฟขึ้นจิบ สายตาบอกว่ากำลังเต็มไปด้วยความคิด และบอกว่า     “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”     “โธ๋เอ๊ย! ไอ้บ๊อง เห็นคิดตั้งนาน นึกว่าจะมีความคิดอะไรดีๆ” ซิ้มแลบลิ้น ทำหน้าย่นใส่ (มีต่อนะจ๊ะ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 10:21:11

ความคิดเห็นที่ 48   สวัสดีครับคุณต้น ถ้าเรื่องมันจะยืดยาวนัก อย่าโทษผมนะครับ ต้องโทษอารมณ์อันหวั่นไหวของตัวเอง เขียนแล้วมันก็ไปเรื่อยๆ น่ะครับ 555 คุณchonfish สงสัยจะได้อ่านกันจนตาแฉะแน่ อิอิ สวัสดีครับคุณแซมเบ้.....ควรเรียกภรรยามาอ่านด้วยนะครับ 555 ป้าปูไปทำไรมาจ๊ะ มาซะดึกดื่นเชียว อย่าบอกว่าเล่นกอล์ฟนะ สงสัยๆ ดื่มๆๆๆ ระวังมาวนะจ๊ะ สวัสดีครับคุณจิ๊โก๋ บางกะปิ ตามสะดวกเลย แล้วอย่าลืมซ้อมกอล์ฟด้วยนะครับ คุณBobฯ ครับ เรื่องมันยาวน่ะ.....ก็งานเข้านี่นา พัทยาสนุกไหมครับ? สวัสดีครับ คุณRachy noom หวังว่าจะสนุกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นะครับ สวัสดีครับคุณ Gadget รอสักนิดนะครับ ใจเย็นๆ ร่มๆ นะครับ สวัสดีครับคุณเตร็ดเตร่ หวานใจของผมเสมอมา 555 สบายดีนะครับ จะมาต่อให้ไวที่สุดครับคุณ Pop สวัสดีตอนเช้านะครับ สวัสดีครับคุณ gladiaria ยิ่งอ่านจะยิ่งลุ้นนะจะบอกให้ 55 สวัสดีครับลุงที แห้วไม่แห้วจะได้รู้กัน อิอิ โถน้องตุ๊กตาจ๊ะ จะให้เขียนนางเอกหงำเหอะแล้วใครจะอยากอ่านล่ะจ๊ะ แล้วเขียนทั้งทีมันก็ต้องเว่อร์ๆ หน่อยสิจ๊ะ เหมือน charlie's angel ไงล่ะ สวัสดีตอนเช้าครับคุณดึก จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 10:43:34

ความคิดเห็นที่ 49   มาต่อเลยนะครับ..... .....เราปล่อยหัวข้อการสนทนานั้นไว้ชั่วคราว เพราะต่างไม่มีคำตอบให้กัน เปลี่ยนหัวข้อการสนทนาไปเรื่อยๆ ต่างฝ่ายต่างสอบถามถึงช่วงเวลาที่ไม่ได้พบปะกัน     ซิ้มเล่าว่า     “หลังจากเรียนจบ ฉันไปเรียนต่อที่อเมริกาอยู่สี่ปี เรียนบ้างเที่ยวบ้างไปตามเรื่อง พอจบโท ฉันตระเวนไปทั่ว เป้าหมายแรกของฉันคือ ประเทศอังกฤษ ฉันรู้สึกว่า อังกฤษน่าสนใจ เหมือนเมืองหลวงแห่งทวีปยุโรป หรือจะเป็นเพราะเราเคยเรียนประวัติศาสตร์ของประเทศนี้ ใช้ภาษาที่สองหรือสามคือภาษานี้ เลยทำให้รู้สึกเป็นแบบนั้น หลังจากนั้นก็เที่ยวไปเรื่อยตามประเทศต่างๆ ในยุโรป.....”     ซิ้มยกกาแฟขึ้นจิบ ขยับท่า นั่งไขว่ห้าง และเล่าต่อว่า “.....ที่ฉันชอบอีกประเทศหนึ่งคือ ประเทศเยอรมันนี คนของเขามุ่งมั่น และรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าใครในโลก แต่ในเวลาเดียวกัน กลับเป็นชาติที่เข้าใจ ยอมรับได้ในเหตุผล ต่างจากคนไทย ที่คนส่วนใหญ่นับถือศาสนาพุทธ ซึ่งสอนให้รู้ว่า ผลนั้นเกิดแต่เหตุ แต่คนไทยกลับงมงายไปอย่างอื่น บอกไม่ถูกว่า เป็นความผิดของใครกันแน่” เธอพูดเปลี่ยนเรื่องไปได้เรื่อยๆ     “ไม่มีความผิดของใครมั้ง มันแล้วแต่คน จะไปสรุปง่ายๆ แบบนั้นได้ยังไง” ผมว่าเธอออกจะด่วนสรุปไปหน่อย คนเราก็มีดีมีเลวต่างกันออกไป ไม่เห็นมีชาติไหนที่ดีล้วน เลวหมด     “แล้วอย่างเรื่องคนที่บอกว่าโดนยาป้าย แล้วถอดทรัพย์สินให้เขาไปง่ายๆ ล่ะ เธอจะว่ายังไง” ซิ้มเปลี่ยนเรื่องถามอีก     ผมหัวเราะชอบใจ บอกว่า     “ก็โลภไงล่ะ จะมีอะไร คนที่โดนหลอก จะไปบอกคนที่บ้านไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ พี่น้อง หรือสามีว่าตัวเองโดนหลอกงั้นรึ มันก็ต้องแก้ตัวแบบนี้แหละ ง่ายดี ก็มันพิสูจน์ไม่ได้นี่”     “แปลว่าเธอไม่เชื่องั้นสิ”     “เชื่อก็บ้าแล้ว ห่ะ ห่ะ ห่ะ” ผมหัวเราะงอหาย     “แต่เพื่อนฉันคนหนึ่งเคยโดนมาแล้วนะ เค้าไม่โหกหรอก” ซิ้มแย้ง ท่าทางจริงจัง     “เพื่อนเธอไม่พูดความจริงต่างหาก.....ไม่เชื่อเธอลองลงโฆษณาในหนังสือพิมพ์ดูสิ ว่าถ้าใครมียาป้ายอย่างว่า และสามารถพิสูจน์ให้เห็นได้ เธอจะให้หนึ่งแสนบาท แล้วมาพิสูจน์กัน.....ซิ้มเอ๊ย ถ้าคนมันมียาป้ายอย่างว่านั้นจริง รับรองว่ามันรวยไปนานแล้ว เธอว่าจริงไหมล่ะ มันจะเป็นไปได้ได้ยังไงที่ป้ายแขนแต่เมามึนงงที่ประสาท ป้ายที่แขนก็ต้องชาที่แขนสิ เหมือนฉีดยาชาที่เหงือกเวลาถอนฟัน ไม่เห็นจะมึนไปถึงสมองเลย แค่ป้ายเฉยๆ เดินตามต้อยๆ บอกให้ทำอะไรก็ทำ บอกให้ถอดก็ถอด.....ประสาท ห่ะ ห่ะ ห่ะ” ผมหัวเราะร่วน แต่ไม่ส่งเสียงดัง     “นี่แน่ะ แล้วทำไมต้องหัวเราะเป็นบ้าแบบนี้ด้วย” ซิ้มหยิกผมที่แขนจนเป็นรอยเล็บ     ผมสะบัดแขนเร่าๆ กัดฟันร้อง กลัวว่าจะส่งเสียงดัง     “โอ๊ย! เจ็บนะ.....ก็เธอกำลังพูดถึงเรื่องเหตุและผลอยู่เมื่อครู่นี้เอง แล้วเชื่อเรื่องไม่มีเหตุมีผลแบบนี้ได้ยังไง”     “เออๆๆ.....แต่ฉันเชื่อย่างนี้นะว่า วันหนึ่งในอนาคตกาลไม่ไกลจากนี้ ทุกประเทศบนโลกจะต้องรวมกัน เหมือนสมัยก่อนที่แผ่นดินจีนอันกว้างใหญ่ไพศาล กว่าจะรวมกันเป็นปึกแผ่นได้ ต้องใช้เวลาและกำลังมากมาย พูดดีๆ ไม่รู้เรื่องก็ต้องใช้กำลังกัน สงครามโลกจะเกิดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง เป็นสงครามโลกครั้งที่สาม ประเทศที่ไม่ยอม ที่สุดก็จะถูกปราบ จะต้องตกเป็นของประเทศที่วางตัวเป็นผู้นำ สามารถสั่งหรือขอร้องให้ผู้อื่นเกรงใจได้” คราวนี้เธอเปลี่ยนเรื่องไปอีกโลกหนึ่งเลย ฟังดูไม่มีเหตุมีผลเอาเสียเลย     “เดี๋ยวๆๆ นี่เธอกลายเป็นนอสตราดามุสตั้งแต่เมื่อไหร่ กลับมาเรื่องที่เธอไปเที่ยวยุโรปดีกว่า ฉันไม่อยากฟังความเพ้อฝันของเธอ” ผมขัดขึ้น     ซิ้มหัวเราะ เหมือนจะลืมเรื่องคู่หมั้นของเธอไปแล้ว เธอเล่าต่อว่า     “ก็ไปเที่ยวเกือบทุกประเทศ แต่ไปแบบโก้ๆ นะ ไม่ใช่ลุยๆ อย่างที่เราเคยทำกัน จะได้ปลอดภัยหน่อย เพราะมีคนดูแล ฉันเดินทางคนเดียว ขืนไปแบบลุยๆ มีหวังเละกลับมาแน่.....” ซิ้มยิ้ม และเล่าต่อว่า “.....ถ้าไปสักสามสี่คน ค่อยน่าลุยหน่อย.....ฉันเที่ยวอยู่สองปีเต็มๆ แต่ไม่เคยลืมเธอเลยนะ เพื่อนๆ ด้วย.....” เธอทำตาหวาน “....แต่เวลาเที่ยว เวลาเหมือนจะบินได้ แป๊บเดียวผ่านไปสองปี ฉันนึกได้จึงรีบกลับมา.....มาตอนแรกก็คิดว่าจะหางานทำ แต่เงินเดือนที่ได้ยังน้อยกว่าที่ฉันใช้อยู่ทุกวัน ครั้นจะทำกิจการอะไรเป็นของตัวเองสักอย่าง คิดดูแล้ว ไม่เห็นจำเป็นสักนิด สู้เข้าไปทำในบริษัทของพ่อที่มีอยู่แล้วมันง่ายกว่ามากมาย พ่อเองก็เรียกฉันไปทำงานด้วยอยู่ทุกวัน แต่จะทำไปทำไม ไม่ทำพ่อก็ให้เงินเดือนฉันอยู่แล้ว ฉันก็เลยอยู่เฉยๆ ดีกว่า เที่ยว เล่นกอล์ฟ ช้อปปิ้ง ทำสวย สนุกกว่าเป็นไหนๆ ไม่ต้องคิดเรื่องงานให้ปวดหัว ฉันก็เลยยังลอยไปลอยมาเหมือนศาลไม่มีเจ้าอยู่อย่างนี้เอง.....” ซิ้มชม้อยตา “.....แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่เคยลืม และตามหามาตลอด แต่คืออะไรฉันจะยังไม่บอก หากฉันพบว่าตัวเองนั้นถูก ฉันจะบอกเธอเอง” ซิ้มทิ้งคำพูดไว้เป็นปริศนา อีกแล้ว (ติดตามต่อไปนะครับ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 10:55:52

ความคิดเห็นที่ 50   สวัสดีค่ะพี่ทอง มารออ่านต่อนะคะ จากคุณ : Irony เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 11:13:19

ความคิดเห็นที่ 51   เข้ามารออ่านต่ออยู่ครับพี่ทอง อ่านสนุกดี ขอบคุณครับ จากคุณ : November Thirteen เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 11:33:45

ความคิดเห็นที่ 52   สวัสดีครับ พี่ทองฯ ไม่พลาดครับสำหรับ เรื่องราส ที่พี่ทองฯ เขียนให้อ่าน จากคุณ : ลุงแก่ (skavee) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 11:55:38

ความคิดเห็นที่ 53   ยาวๆๆ ยาวได้อีกครับพี่ จากคุณ : คุณดึก เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 11:59:18

ความคิดเห็นที่ 54   ติดตามผลงานอยู่นะครับบบบ จากคุณ : Fore! เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 12:30:40

ความคิดเห็นที่ 55   (งั้นก็มาต่อเลยครับ) .....“เธอมันโชคดีที่พ่อรวย ไม่ต้องทำงานก็มีเงินใช้เหลือเฟือ แต่อย่างฉัน จะทำแบบเธอได้ที่ไหน จบมาก็ต้องรีบงานทันที หาเงินช่วยแบ่งเบาทางบ้าน วันๆ ต้องทำงานหัวฟู กว่าจะมาถึงตรงนี้ได้” ผมบอกเรียบๆ ท่าทางไม่ได้บอกว่าทุกข์ร้อนอะไร       “แล้วเธอทำหน้าที่อะไร ตำแหน่งอะไร บริษัทอะไร?” เธอถามเป็นชุด     “เป็นผู้ช่วยกรรมการผู้จัดการใหญ่ ทำมันทุกเรื่อง คือกลั่นกรองงานก่อนที่จะส่งถึงนายใหญ่ เป็นบริษัทที่ปรึกษาการลงทุน ตอนนี้มีงานมาเยอะ งานก็เลยยุ่ง แม้งานจะเยอะ แต่ตอนนี้ชักเสียวๆ ว่าจะเก็บเงินได้หรือเปล่า เศรษฐกิจมันทรุดโทรมเต็มทน ฉันย่อมรู้สภาวะทางการเงินของบริษัทดี แต่จะทำอย่างไรได้นอกจากเตรียมตัวให้ดี.....ที่จะแย่คือ เพราะบริษัทลงทุนทำเองด้วย ปัญหาเลยเกิด ลำพังเฉพาะงานที่ถนัด ไม่มีเจ๊งหรอก”     “เออดี ให้บริษัทเธอเจ๊งไปเร็วๆ ก็ดี เราจะได้มาทำงานด้วยกัน” ซิ้มเล่นแช่งเฉยเลย     “แกพูดยังไงวะ ซิ้ม เล่นแช่งกันเลย รู้หรือเปล่าว่า ถ้าบริษัทฉันเจ๊ง คนจะตกงานตั้งเท่าไหร่ แล้วเจ้านายฉันล่ะ เขาดีกับฉันมากนะ” ผมเอ่ยเรียบๆ แต่จริงจัง     ซิ้มหัวเราะ แก้ตัวว่า     “ฉันพูดเล่นน่ะ.....แล้วเขา นายเธอเป็นยังไง”     “ทำงานเก่ง เรียนจบวิศวฯ และจบโทบริหาร แต่ฉันว่า นายทำงานมากไป มันจะได้ไม่คุ้มเสียน่ะซี” ผมบอก     “มีด้วยเหรอที่ทำงานมากไป?” ซิ้มถาม     “วันหนึ่งมียี่สิบสี่ชั่วโมงยังไม่พอเลย จะรีบรวยถึงไหนก็ไม่รู้ เงินได้มาแทบไม่มีเวลาได้ใช้ แล้วจะหามาทำไมแล้วถ้าเกิดป่วยล่ะ คงต้องเอาเงินที่หามาแทบตายมารักษาตัวอีก ฉันก็เคยบอกนายนะว่า ทำให้มันพอดีๆ เหอะ หาเวลาเที่ยวบ้าง พักผ่อนบ้าง แกก็เออออ แต่ไม่เห็นหยุด.....เฮ้อ!” ผมถอนหายใจ รู้สึกอินหนาระอาใจ เพราะความที่เจ้านายทำงานหนัก ผมเลยต้องทำงานหนักตามไปด้วย     “งั้นคงไม่ต่างไปจากพ่อฉันกระมัง รู้ไหมพ่อบอกว่า การทำงานคือการพักผ่อน เป็นความสุข แต่ฉันไม่เชื่อ เพราะเห็นเครียดตลอด แล้วมีเวลาให้ตัวเองให้ครอบครัวที่ไหน จนแม่ฉันเบื่อ แยกไปอยู่ที่อื่น แต่ก็ยังไปมาหาสู่กันอยู่นะ แม่บอกว่า อยู่กับคนเหมือนอยู่กับเครื่องจักร อย่าอยู่ดีกว่า มีเงินทองเยอะแยะก็ไม่มีเวลาใช้อย่างเธอว่า.....เฮ้อ!” ซิ้มบอก ต่างคนต่างถอนใจ     “แล้วเธอเจอเพื่อนๆ คนอื่นบ้างหรือเปล่า?” ซิ้มถาม เหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้     “ไอ้ซ้ง มันเคยโทรศัพท์มาชวนฉันไปเที่ยวต่างจังหวัดบ่อยๆ ไปกับกลุ่มเดิมแหละ เมื่อก่อนฉันก็ไปบ้าง แต่ตอนนี้งานเยอะ แต่มันก็ยังโทรมาชวนอยู่นะ ฉันบอกมันให้มันชวนทุกครั้งที่จะไปไหนกัน เผื่อว่าจะมีเวลาไป” ผมบอก ใจจริงนั้นไม่อยากทำงานมากมายอย่างที่เป็นอยู่เลย ผมเคยประเมินคร่าวๆ ได้ว่า วันหนึ่งทำงานประมาณ 14 ชั่วโมงนั้น มันมากเกินไปหรือเปล่า แต่เพราะหน้าที่การงานมันบังคับ ย่อมไม่มีทางเลี่ยงได้     เมื่อเอ่ยถึงเรื่องเที่ยวต่างจังหวัด ไม่รู้ว่า ซิ้มมีความคิดอะไร เธอเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้นว่า     “นี่เถื่อน.....เธอจะช่วยอะไรฉันสักอย่างได้หรือเปล่า?”     ผมมองหน้า เดาไม่ออกว่าเธอกำลังจะให้ช่วยอะไร แต่นึกหวั่นใจ เพราะตั้งแต่รู้จักกับซิ้มมา เห็นมีแต่เรื่อง     “เธอมีความคิดพิเรนทร์ๆ อะไรอีกล่ะ?”     หน้าตาของเธอบอกว่ามีลับลมคมในบางอย่าง เธอเอ่ยแทบเป็นเสียงกระซิบ พอได้ยินกันเพียงสองคน ทั้งที่ไม่จำเป็นว่า     “เธอจะแสร้งทำเป็นแฟนฉันหน่อยได้หรือเปล่า?”     ผมนึกแล้วไม่มีผิด ซิ้มต้องมีความคิดประหลาดๆ อยู่เสมอ อยู่ดีๆ จะมาขอให้ผมแกล้งทำเป็นแฟนเพื่ออะไร     “เธอว่าอะไรนะ เป็นแฟนเก๊ๆ งั้นหรือ?”     “อือ.....” สายตาเธอบอกว่ากำลังคิดอะไรอยู่     “เธอกำลังหาเรื่องให้ฉันหรือเปล่าเนี่ย อย่าลืมนะว่า เธอมีคู่หมั้นแล้ว และเธอกำลังจะให้ฉันเป็นตัวป่วนอย่างนั้นหรือ แล้วหากคู่หมั้นของเธอเกิดไม่พอใจขึ้นมา เอามือปืนมาดักยิงกบาลฉัน เธอจะว่ายังไง แล้วยังคุณพ่อคุณแม่ของเธออีก ท่านไม่รู้ อาจจะเกลียดผมเข้ากระดูกก็ได้นะ” ผมจ้องหน้า เพราะฟังดูไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไร และดูเหมือนอาจนำมาซึ่งความเดือดร้อนต่อไปก็ได้     ซิ้มตรองอยู่ครู่หนึ่ง บอกด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดว่า     “เธอไม่ต้องกลัว ฉันจะปกป้องเธอเอง”     ซิ้มพูดราวกับตัวเองเป็นเทพ สามารถปกป้องใครก็ได้ ผมล่ะกลัวใจของเธอจริงๆ ซิ้มไม่ใช่คนที่คิดจะทำอะไรแล้วเลิกล้มความคิดง่ายๆ เป็นคนที่ดื้อที่สุดในโลกคนหนึ่ง นี่ถึงขนาดบอกผมว่า จะปกป้องผมราวกับจะทำตัวเป็นเทวดาประจำตัวกระนั้น     “เชอะ.....เธอน่ะหรือจะเป็นเทวดาประจำตัวฉัน” ผมหัวเราะเยาะๆ และบอกต่อว่า “.....เธอพูดผิดไปหรือเปล่าจ๊ะ ซิ้ม เธอจำได้หรือเปล่า ว่าฉันเคยเจ็บตัวเพราะเธอมากี่ครั้ง สมัยที่เรียนอยู่มหาลัย ถ้าลืม ฉันจะเตือนความจำให้ก็ได้”     “ไม่ต้องๆ......” ซิ้มโบกมือห้าม หัวเราะหึหึ ถามอย่างเด็ดขาด อย่างที่เคยเป็นว่า “......ว่ายังไง จะช่วยฉันหรือเปล่า ถ้าไม่ช่วย ไม่ต้องพูดมาก” คำพูดของเธอเอาแต่ใจตามเคย     ผมเงียบไป นึกไม่ถึงว่า แม้เวลาจะผ่านไปแค่ไหนก็ตาม ซิ้มก็ยังเป็นซิ้มคนเดิมอยู่นั่นเอง นี่อายุจะสามสิบอยู่แล้วยังคิดอะไรเป็นเด็ก แต่ผมจะทำอะไรได้ ได้แต่นิ่งเงียบ คิดไม่ออกว่าจะจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างไร แต่นึกสังหรณ์อยู่ในใจว่า ในที่สุด ผมคงต้องยอมเธออีกตามเคย แต่ไม่วายพยายามพูดต่อ เผื่อว่าเธอจะเปลี่ยนใจ ได้แต่ถอนใจเฮือกใหญ่ บอกว่า                                                                                                                                                                                                                                                                               “เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่าสิ่งที่เธอคิดกำลังทำร้ายตัวเอง เธอเองนั่นแหละที่จะเสีย เพราะอย่างไรเขาคนนั้นก็เป็นคู่หมั้นเธอ สู้วางตัวอยู่เฉยๆ ไม่ดีกว่าหรือ ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ผลที่เขาก่อจะสะท้อนกลับไปหาตัวเอง หากเธอไม่ตอบโต้”     ซิ้มจ้องหน้าเขม็ง โบกมือห้าม บอกด้วยน้ำเสียงอันเด็ดขาดว่า     “ไม่ต้องแสดงธรรม บอกมาตรงๆ เธอจะช่วยหรือไม่ ไม่ต้องอ้อมค้อม ไม่ต้องเรื่องมาก”     ผมเริ่มมองเห็นเค้าลางแห่งความยุ่งยากที่จะเกิดขึ้น จะบอกว่าดีใจที่ได้เจอซิ้มก็ใช่ ทั้งที่รู้ว่าอาจมีปัญหาตามมา ผมคงต้องยอมอีกตามเคย (โปรดติดตามต่อนะจ๊ะ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 12:43:16

ความคิดเห็นที่ 56   สวัสดีค่ะคุณทอง ฉากแรกของเรื่องนี้ ใช่ที่สนามกรุงเทพกรีฑารึเปล่าคะ อิอิ ว่างแล้วจะมาตามอ่านต่ออีกนะคะ จากคุณ : watercliff เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 12:43:47

ความคิดเห็นที่ 57   สวัสดีจ้ะคุณต๊ะ สบายดีนะฮะ เจอหน้าทีไรยิ้มแย้มแจ่มใสเสมอ อิอิ อ่านแล้วสนุกก็ดีครับคุณพฤศจิกายน 13 อย่าหลับนะ..... สวัสดีครับพี่ลุงแก่ สบายดีนะจ๊ะ ระลึกถึงเสมอๆ สงสัยจะยาววววววแน่เลยคุณดึก ขอบคุณครับคุณ Fore ตามไปเรื่อยๆ ยิ่งเคี้ยวยิ่งมัน อิอิ จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 12:47:43

ความคิดเห็นที่ 58   แหม.....มีก็คุณกบนี่แหละที่รู้ใจไปหมด อิอิ จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 12:48:48

ความคิดเห็นที่ 59   (รอติดตามต่อไปนะครับ) จากคุณ : peAnutsbutter เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 12:56:26

ความคิดเห็นที่ 60   มีลุ้นจริงๆด้วย ติดงอมแงมครับ เข้ามาเช็คเช้าเย็น รออ่านอยู่นะครับพี่ทอง จากคุณ : gladiaria เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 14:52:38

ความคิดเห็นที่ 61   คราวนี้จะพาไปเล่นกรุงเทพกรีฑาอีกรึป่าวค่ะ เผื่อจะได้เป็นนางเอกกะเค๊ามั่งจิ มั่งจิ จากคุณ : Leona เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 18:59:17

ความคิดเห็นที่ 62   (มาต่อภาคค่ำครับ)     บทที่ 2     กว่าผมจะกลับถึงบ้านเป็นเวลาตีสอง แทนที่จะนอนหลับ กลับรู้สึกรกสมองในเรื่องใหม่ที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้น จะบอกว่าดีใจก็ใช่ ที่ได้พบซิ้มอีก ความดีใจนั้นล้นปรี่ท่วมท้นหัวใจ แต่มันก็เหมือนมีก้างมาขวางคอ หนึ่งคือ เพราะเธอมีคู่หมั้นแล้ว แม้ซิ้มจะบอกว่าไม่ได้รักก็ตามที แต่การหมั้นหมายย่อมเป็นที่รับรู้กันของผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย มันไม่ใช่เรื่องเล่นเหมือนเด็กเล่นขายของ     ปัญหาที่เธอจะก่อขึ้น โดยให้ผมแกล้งทำเป็นคู่รัก ผมยังไม่เข้าใจเลยว่า เธอจะทำไปแบบนั้นเพื่ออะไร นอกจากเพื่อความสะใจ หรือจะหวังว่าให้คู่หมั้นของเธอเป็นคนบอกเลิกเสียเอง แสดงว่าผมต้องออกโรงขนานใหญ่ มันเหมือนเอาชีวิตไปแขวนอยู่บนเส้นด้ายทั้งเป็น ผมเลยสงสัยว่า เธอเคยคิดถึงใจผมบ้างหรือเปล่า นึกแล้วให้รู้สึกน้อยใจเสียจริง และได้แต่หวังว่า เมื่อวันนั้นยังมาไม่ถึง ขอให้พระเจ้าดลบันดาลให้เธอความจำเสื่อมทีเถิด จะได้ลืมเรื่องบ้าๆ เสียที     ผมไม่รู้ว่า ที่สุดแล้ว ผมจำเป็นต้องรับปากเธอ อีกนัยหนึ่งคือ ผมไม่รู้จะปฏิเสธเธอได้ลงคออย่างไร เมื่อก่อนเป็นอย่างไร ผมก็เป็นอยู่อย่างนั้น เคยออกตัวรับผิดแทนเธอมานับครั้งไม่ถ้วนสมัยที่เรียนอยู่ด้วยกัน ถึงตอนนี้ยังมาหลอกหลอนอยู่ไม่เลิก ผมว่า ตัวเองคงโชคร้ายเสียมากกว่า     อย่างครั้งหนึ่ง ที่เธอเคยขับรถไปจอดในที่จอดรถของอาจารย์ เพราะคิดว่า อาจารย์จะไม่มา แต่อาจารย์ดันมา และบอกเธอในชั้นเรียนว่า จะถูกห้ามเอารถเข้ามาจอดในบริเวณคณะเรียนอีก หรือเผลอๆ อาจถูกห้ามเอารถเข้ามาในมหาวิทยาลัย ซิ้มรีบปฏิเสธ ไม่รู้เรื่อง ยกความผิดทั้งหมดมาให้ผม บอกว่า ผมยืมรถของเธอไป และเอาไปจอดที่นั่นโดยที่เธอไม่รู้เรื่องด้วย แล้วผมจะทำอย่างไรได้นอกจากออกรับผิดแทน เพื่อให้เธอพ้นผิด ไม่เช่นนั้นซิ้มจะต้องโดนทำโทษเป็นสองเท่า โทษฐานที่โกหกอีกด้วย     ผมไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมตัวเองถึงได้รักเพื่อนมากมายขนาดนั้น โดยเฉพาะซิ้ม ผมยังจำได้แม่นยำ ตอนที่เธอหาเรื่องมาให้ ทำให้ผมเจ็บตัว และถูกบรรดารุ่นพี่ทั้งหลายหมั่นไส้จนไม่มีใครมองหน้า ไม่คบค้าด้วยอยู่นาน     เรื่องคือ ตอนรับน้องที่คณะ เธอดันไปตบหน้ารุ่นพี่คนหนึ่ง ที่บังอาจพูดจาก้าวร้าวกับเธอ แถมยังบังคับให้เธอมุดลอดหว่างขา รุ่นพี่คนนั้นจะเอาเรื่อง เพราะรู้สึกหมั่นไส้รุ่นน้องคนสวยที่ชื่อซิ้มเป็นทุนอยู่แล้ว ซิ้มวิ่งมาหาผม บอกว่าถูกรุ่นพี่คนนั้นรังแก ทำให้ผมต้องออกรับหน้าแทน ปกป้องซิ้ม รุ่นพี่คนนั้นถือว่าตัวเป็นรุ่นพี่ พูดจาวางอำนาจมากทำให้ผมไม่พอใจเหมือนกัน กลายเป็นวางมวยกันขึ้น ต่างคนต่างเจ็บตัวกันไปทั้งคู่ ยกเว้นต้นตอคนที่ทำเรื่อง     ถึงตอนนี้ ต่างโตเป็นผู้ใหญ่กันมากแล้ว อายุจะสามสิบเข้าไปแล้ว แต่ไม่วาย ต้องวนกลับมา หาเรื่องมาให้ผมอีกจนได้ จะบอกว่าดีใจหรือเสียใจที่ได้เจอเธอก็ไม่รู้ ผมบอกไม่ถูก รู้แต่ว่า เมื่อดันรับปากเธอไปแล้ว อย่างไรเสียตัวเองคงดิ้นไม่หลุดแล้ว     เมื่อคืนผมตกลงกับเธอว่าจะไปช้อปปิ้งเป็นเพื่อน ซิ้มมารับผมถึงบ้านแต่เช้า บ้านที่เมื่อก่อน เธอเคยไปมาหาสู่อยู่เสมอ จนคุ้นเคยกับพ่อและแม่ รวมถึงน้องสาวของผมที่เข้ากับเธอได้อย่างเป็นปี่เป็นขลุ่ย     แม้จะเป็นเพียงบ้านไม้สองชั้นขนาดเล็ก มีสวนผลไม้นานาพันธุ์อันร่มรื่นให้นกกาได้พักอาศัยสร้างครอบครัวรุ่นแล้วรุ่นเล่า มีกระรอก กระแตที่ไต่กันยั้วเยี้ย เพราะอาหารอันอุดมสมบูรณ์ มันรู้ว่า ที่นี่ไม่มีอันตรายสำหรับมัน           ซิ้มบอกว่า     “ฉันดีใจมากนะที่ได้มาบ้านนี้อีกครั้ง รู้สึกอบอุ่น สงบเงียบ แม้บ้านของฉัน ที่พยายามจะทำให้มันร่มรื่นอย่างไรก็ตาม แต่เพราะอาณาเขตนั้นกว้างขวางเกินไป ตัวบ้านก็ใหญ่เกินจำเป็น เพราะมีคนอยู่ไม่กี่คน สวนจึงจัดออกมาแบบประดิษฐ์ประดอย ตั้งใจทำให้มันเป็น มากเสียกว่าความเป็นธรรมชาติที่ฉันชอบ” ซิ้มบอก ขณะที่เดินไปรอบสวนเล็กๆ     จี้ หรือจอมบ้าจี้ น้องสาวของผมเคยไปเที่ยวบ้านของซิ้มครั้งหนึ่งและเป็นครั้งเดียว เพราะจี้ไม่คุ้นเคยกับความอลังการราวปราสาทราชวังของบ้านซิ้ม เมื่อเอาเรื่องนี้มาเล่าให้ผมฟัง ทำให้ผมไม่ยอมไปเที่ยวบ้านของซิ้ม ไม่ว่าซิ้มจะเพียรชวนไม่รู้กี่ครั้ง เพราะผมไม่อยากรู้สึกว่า ตัวเองเป็นกระจอกไป     ซิ้มกับจี้กอดกันกลม ต่างฝ่ายต่างกรีดร้องด้วยความดีใจที่ได้มาพบกันอีกครั้ง หลังจากที่ห่างหายกันไปนาน เพราะซิ้มไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งหลายปี กลับมายังจับหัวชนท้ายไม่ถูก ปล่อยชีวิตให้โลดแล่นไปวันๆ ส่วนจี้เป็นแอร์ของการบินไทย ต้องบินอยู่เสมอๆ มีเพื่อนใหม่มากมาย หลายต่อหลายอย่างในชีวิตจึงเริ่มเปลี่ยนไป การมาพบกันอีกครั้ง ความหลังเก่าๆ ที่เคยผูกพันกัน ทั้งในฐานะเพื่อนและน้อง ย่อมเป็นที่ยินดีปรีดาของทั้งสอง         จี้จูงมือซิ้มมาที่โต๊ะอาหารที่ผมกำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่ ผมตักข้าวต้มให้สองสาว นั่งฟังสองคนคุยกันตามประสาสาวๆ     จี้เอ่ยขึ้นว่า     “เป็นไงมาไงคะ พี่ซิ้ม ลมพายุอะไรที่หอบพี่มาได้ รู้ไหมว่าจี้คิดถึงพี่มาก” จี้กอดเอวซิ้มแน่น ราวกับเกรงว่าซิ้มจะหายตัวไปกระนั้น     “พี่ไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งหลายปี กลับมาก็มันยุ่งอยู่กับความคิดตัวเองที่ไม่ค่อยเป็นระเบียบนัก และที่มาเจอเถื่อนได้ก็แสนจะน่าอัศจรรย์ พี่ก็คิดถึงเธอเหมือนกันนะจี้” ซิ้มลูบหลังลูบไหล่ ลูบไล้ศีรษะด้วยความเอ็นดูเสมือนน้องสาวของเธอคนหนึ่ง     “จี้เองก็เหมือนกันค่ะ พอเรียนจบก็ไปสมัครสอบแอร์ ดันติดเสียอีก ก็เลยเป็น ต้องบินไปบินมาทั่วโลก เหมือนนกขมิ้น ค่ำไหนก็นอนนั่น เหนื่อยจะตายชักเลยค่ะ” จี้บอก พลางเผยอตัวลุกขึ้นหอมแก้มซิ้มฟอดใหญ่     “โอ้โฮ! ทำงานซะสูงเชียวนะเรา น่าสนุกออกที่ได้เที่ยวไปทั่ว แถมเงินดีเสียด้วยไม่ใช่หรือ?” ซิ้มถาม     “ได้เที่ยวเสียที่ไหนล่ะคะ เหนื่อยล่ะไม่ว่า ปรับตัวไม่ค่อยจะทัน.....เราอย่าพูดเรื่องงานเลยค่ะ มันน่าเบื่อมากกว่า กำลังคิดอยู่ว่า จะลาออก หาอะไรทำบนพื้นดินดีกว่า ทำงานลอยแต่อยู่บนฟ้า ลอยไปลอยมาจนรู้สึกแปลกใจกับงานที่ทำ มันเหมือนคนอยู่ไม่สุขน่ะค่ะ ไม่นึกเหมือนกันนะคะว่า ไอ้หมอดูที่จี้ไปดูอย่างไม่ตั้งใจ ดันทายว่า จี้ชีพจรลงเท้า อยู่ไม่เป็นที่ ฮิฮิ” จี้หัวเราะ ถามว่า “แล้วพี่ซิ้มล่ะคะ ตอนนี้ทำอะไรหรือคะ”     “ไม่ได้ทำ อยู่เฉยๆ พี่ยังเกาะพ่อกินอยู่ และจะบอกอะไรให้ว่า ตอนนี้พี่หมั้นแล้วนะ” ซิ้มบอก ทำเสียงว่าตื่นเต้น     ผมนั่งฟังเฉย ไม่อยากขัดคอ แต่ก็รู้อยู่ในใจว่า ซิ้มรู้สึกเฉยเสียจนไม่รู้สึกอะไร     “จริงเหรอ พี่ซิ้ม” จี้พลอยตื่นเต้นไปด้วย     “จริงสิ” ซิ้มตอบแค่นั้น         ครั้นแล้วจู่ๆ จี้กลับเปลี่ยนสีหน้า จากความตื่นเต้นที่รู้ว่าซิ้มหมั้นแล้ว กลายเป็นหน้าเสียที่รู้ว่าซิ้มมีคู่หมั้นแล้วเช่นกัน           “พี่ซิ้มพูดเป็นเล่นน่า” จี้ทำหน้าไม่อยากเชื่อ     “ทำไมล่ะ มันแปลกตรงไหน” ซิ้มถามยิ้มๆ     “แปลกน่ะไม่แปลกหรอกค่ะ.....จี้เลยไม่ได้พี่ซิ้มมาเป็นพี่สะใภ้สิคะ” จี้ทำเสียงอ่อยๆ หน้าจ๋อยๆ     คำพูดของน้องสาวทำให้ผมสะดุ้ง เพราะจี้น่าจะรู้ว่า ผมกับซิ้มเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น แม้ใจจะคิดอีกอย่าง แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะสอยดวงดาวลงจากฟากฟ้า และไม่คิดเหมือนกันว่า น้องสาวจะมีความรู้สึกที่ดีต่อซิ้มขนาดนั้น ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่กรอกตาไปมา มองดูซิ้มที่ยิ้มอย่างขันๆ     ซิ้มหัวเราะอย่างขบขัน เธอบอกว่า     “เถื่อนกับพี่เป็นแค่เพื่อนกันนะ เธอก็รู้นี่นา”     “ทราบค่ะ แต่จี้ก็หวังของจี้ เพราะจี้รักพี่ซิ้ม” จี้บอกยิ้มๆ     ผมไม่อยากฟังเรื่องทำนองนี้อีกต่อไป บอกไม่ถูกว่าเพราะอะไร จึงเอ่ยแทรกขึ้นว่า         “เธอจะพาฉันไปไหน ซิ้ม?”     “ไปช้อปปิ้ง” ซิ้มตอบสั้นๆ และหันไปชวนน้องสาว “ไปด้วยกันไหมจ๊ะ จี้”     “จี้ไปได้หรือคะ?” เธอทำท่าตื่นเต้น แสดงออกชัดเจนว่าอยากไปด้วย     “ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ พี่อยากให้ไปด้วย” ซิ้มบอก พลางยื่นมือให้     “จี้ไปด้วยนะคะ พี่เถื่อน” จี้หันมาขออนุญาตผม     ผมพยักหน้าหงึกๆ บอกว่า     “ไปสิ แต่อย่าวุ่นวายมากนักนะ” ผมปรามอย่างไม่จริงจัง     จี้หันมาแลบลิ้นให้อย่างแสนทะเล้น บอกว่า     “จี้เคยวุ่นวายหรือคะ พี่เถื่อนพูดดีๆ นะ”     “ไม่ก็ไม่” ผมตัดบท ไม่อยากสู้รบกับน้องสาว ที่ผมไม่เคยเถียงชนะสักครั้ง เพราะเธอจะตะแบงไปเรื่อยๆ พอจะจนมุมก็เปลี่ยนเรื่องเสียดื้อๆ         หากมีผู้ชายคนไหนที่เถียงชนะผู้หญิงได้ ผมยอมเรียกว่าพระเจ้า จริงๆ นะ (ติดตามต่อนะครับ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 20:48:11

ความคิดเห็นที่ 63   ยังตามอ่านอยู่นะครับพี่ทอง.. เรทติ้งดีกว่า*ชิงชัง* อีกนะครับเนี่ย จากคุณ : แรงดีแต่ยากจน เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 22:27:40

ความคิดเห็นที่ 64   ติดตามครับพี่....ยาววววววววววววววววว ขอสัก 20 ตอน นะครับ จากคุณ : คุณดึก เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 52 23:51:05

ความคิดเห็นที่ 65   โอ๊ยอ่านเพลินเที่ยงคืนกว่าแล้ว ไปนอนก่อนะครับ ลูกมาตาม  กู๊ดไนท์ จากคุณ : BobShotGun เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 00:14:37

ความคิดเห็นที่ 66   พี่ทองครับ หากมีโอกาสเจอะเจอพี่ทองแบบรู้ล่วงหน้า จะขาคารวะเป็นลูกศิษย์ ด้วยลูกอม ฮาร์ทบีท ครับ จะได้เป็นไปตามสโลแกน "หวานใจ" ครับ หนังกำลังตื่นเต้น พระเอกของเราจะเป็นอย่างไรหน้อ จากคุณ : เตร็ดเตร่ เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 09:57:40

ความคิดเห็นที่ 67   (มาต่อตอนเช้าครับ) .....ผมรู้สึกประหม่าเมื่อย่างก้าวเข้าสู่ห้างสรรพสินค้าอันหรูหราที่เต็มไปด้วยร้านค้าเลิศหรู แทบจะไม่มีสินค้าราคาเป็นร้อย มีแต่ราคาเป็นหลักพันและเป็นหมื่นแสน ที่หน้าร้านขายเสื้อผ้าผู้ชายร้านหนึ่ง เสื้อเชิร์ตสีขาวที่ดูแสนธรรมดา แต่แอบดูป้ายราคาใบเล็ก ที่เหน็บซ่อนไว้ที่สาบเสื้อ มันบอกราคาให้ตาถลน ไม่น่าเชื่อว่าจะบอกราคาเป็นหมื่นๆ ผมนึกในใจว่า คนที่ซื้อต้องมีเงิน และต้องโง่ด้วย แค่เสื้อตัวละพันกว่าบาท ผมยังไม่แลเลย ถ้าหากผมจำไม่ผิด เสื้อเชิร์ตที่ผมซื้อเองราคาแพงที่สุดคือ ห้าร้อยหกสิบบาท ส่วนที่น้องจี้เคยซื้อมาฝากจากเมืองนอก ที่บอกยี่ห้อแพงๆ แต่ไม่รู้ราคาเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งจี้ไม่เคยบอกเช่นกัน     แต่ดูเหมือนสองสาวจะเป็นปกติ เข้าร้านนั้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น ลองชุดนั้นชุดนี้ให้วุ่นวายไปหมด แต่ยังไม่เห็นซื้อสักชุด ซึ่งผมนิยมอยู่ในใจว่า สองคนยังมีสมอง     ซิ้มฉุดผมเข้าร้านที่แต่ขายเสื้อผ้าผู้ชาย ผมและจี้แปลกใจที่พนักงานในร้านแทบจะทั้งร้านออกมาต้อนรับซิ้มราวกับเธอเป็นลูกค้าผู้ยิ่งใหญ่กระนั้น เธอสั่งคนขายเอาชุดสูทมาผมให้ลองขนาด และบอกพนักงานขายว่า     “เอาแบบนี้ สีนี้ สีนี้ และสีนี้นะคะ รองเท้าเอาสามคู่นี้ เน็คไท เอาห้าเส้นนี้ เข็มขัดเอาสามเส้นก็พอ ส่วนเสื้อเชิร์ต เอาหกตัวนะคะ แล้วช่วยเอาไปใส่ในรถให้ด้วยนะคะ.....” ซิ้มยื่นบัตรเครดิตให้คนขาย     ผมแย่งเอาไว้ทัน ดึงมือซิ้มให้ออกมาห่าง มองหน้าซิ้ม ถามด้วยน้ำเสียงเครียดว่า     “เธอจะทำอะไรของเธอ?”     “อ้าว! ก็ไหนเธอตกลงกับฉันแล้วไงว่า เธอจะแกล้งเป็นแฟนฉัน” ซิ้มทำลอยหน้าลอยตา     “เป็นแฟนแล้วไง ทำไมเธอต้องมาซื้อเสื้อผ้าให้ฉันมากมายขนาดนี้ จะบอกให้นะว่า ฉันมีปัญญาซื้อของฉันเองได้” ผมไม่เข้าใจ และอยากบอกเธอเหลือเกินว่า อย่าเอาเงินมาซื้อผม เหมือนที่เธอทำกับคนอื่น     “อ้าว! ก็ถ้าเธอแต่งตัวโทรมๆ แบบนั้น ใครมันจะเชื่อว่าเป็นแฟนฉันล่ะ.....ฉันจะบอกให้นะ นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น เพราะหากจะให้มันสมจริง เธอจะต้องย้ายไปอยู่บ้านหลังหนึ่งของฉัน ฉันจะมีรถยนต์พร้อมคนขับรถให้ด้วย และเธอยังต้องไปหัดเล่นกอล์ฟใหม่อีกด้วย ฝีมือของเธอไม่ได้เรื่อง เรียกว่า ห่วยแตก.....เข้าใจไว้ด้วย และห้ามบิดพลิ้วเป็นอันขาด” ซิ้มยืนท้าวสะเอว แย่งบัตรเครดิตในมือของผมกลับไป และส่งให้พนักงานขาย ที่ทำหน้างงๆ     ผมส่ายหน้าด้วยความอิดหนาระอาใจ เพราะรู้ว่า อย่างไรเสียก็คงไม่มีทางเอาชนะซิ้มได้อย่างเคย แต่บอกตามตรงว่า ผมไม่พอใจ และคิดอยู่ว่า อย่างไรเสียก็ต้องจ่ายคืนเธอ     แม้จะรู้ว่าซิ้มเป็นคนอย่างไร เธอทำได้ทุกอย่างที่ไม่มีใครเขาทำกัน อย่างครั้งหนึ่ง ซิ้มไปกินข้าวที่ร้านอาหารร้านหนึ่งกับเพื่อนๆ ผมก็ไปด้วย พนักงานเสริฟมาเติมข้าวให้อย่างไม่ดูตาม้าตาเรือ เธอบอกว่าพอแล้ว แต่พนักงานเสริฟคนนั้นไม่ยอมหยุด จะตักให้หมดทัพพีที่ตักขึ้นมาให้ได้ ซิ้มโกรธจัด เพราะมันเหมือนพูดไม่รู้เรื่อง ผลักจานข้าวไปข้างหน้า แทบกระเด็น บอกเสียงดุๆ ว่า     “นี่พูดไม่รู้เรื่องหรือไง บอกว่าพอแล้วๆ”     มันดันต่อปากต่อคำว่า     “กินเยอะๆ เถิดครับ จะได้มีน้ำมีนวลหน่อย” พูดจบหัวเราะคิกๆ     ซิ้มตวาดลั่นร้านด้วยความโกรธ     “ไปเรียกผู้จัดการร้านมาเดี๋ยวนี้”     พนักงานเสริฟชักหน้าเสีย รู้ตัวเหมือนกันว่าไม่บังควร ต้องไปตามผู้จัดการร้านมา ผู้จัดการร้านขอโทษขอโพยแทนเป็นการใหญ่ แต่ซิ้มไม่ยอม บอกว่า     “ฉันต้องการให้คุณไล่ไอ้พนักงานคนนั้นออกทันที ถ้าพรุ่งนี้ฉันมาดู เห็นว่ามันยังอยู่ เราจะได้เห็นดีกัน”         พนักงานเสริฟคนนั้นถูกทำโทษเหมือนกัน แต่ไม่ถึงกับถูกไล่ออก วันรุ่งขึ้น ซิ้มมาที่ร้านจริงๆ เห็นว่าพนักงานคนนั้นยังอยู่ เธอให้ลูกน้องจัดการติดต่อเจ้าของร้าน ขอซื้อร้านอาหารนั้นทั้งร้าน และให้ราคาชนิดที่ไม่อาจปฏิเสธได้ เพื่อเอาร้านอาหารนั้นมาเป็นของตน และไล่ทั้งผู้จัดการร้านและพนักงานเสริฟคนนั้นออกทันที และส่งลูกน้อง ก็คือลูกน้องของพ่อนั่นแหละเข้าไปบริหารร้านอาหารร้านนั้นแทน     จะบอกว่า คนรวยทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด แต่กรณีนี้อาจมากไปหน่อย แต่หากจะบอกว่า คนรวยอยู่แล้วทำอะไรก็รวย มันค่อยพอสมเหตุสมผลบ้าง เพราะร้านอาหารร้านนั้นขายดีเป็นเทน้ำเทท่า หลังจากทำมาได้สามปี ซิ้มขายร้านอาหารทั้งร้านไป ได้กำไรทั้งจากการค้า และจากราคาที่ลงทุนซื้อมา     จะบอกว่า เพราะซิ้มเป็นลูกสาวคนเดียวของมหาเศรษฐีใหญ่ของเมืองไทย จึงถูกตามใจจนเคยตัว จะทำอะไรก็ไม่มีใครกล้าขัด แม้พ่อของตัวเองก็ยังไม่กล้าขัดเลย แล้วใครจะกล้า แม้กระทั่งผมเอง ซึ่งถือได้ว่าเคยเป็นเพื่อนสนิท ที่ไม่ค่อยจะตามใจนัก แต่หากเธอยืนยันจะเอาให้ได้ ย่อมไม่มีใครขัดได้     ผมดูก็รู้ว่า จี้คงงงกับเรื่องที่เราคุยกัน ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น คำว่าแกล้งเป็นแฟนระหว่างซิ้มกับผมนั้นหมายความว่าอย่างไร และคงเห็นว่า ตอนนั้นยังไม่ใช่เวลาที่ควรถาม จึงได้แต่เงียบอยู่ เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจและเธอคงรู้อยู่แล้วว่า นิสัยของผมเป็นอย่างไร ผมยอมอดดีกว่าจะเอ่ยปากขอใคร ยิ่งฟังจากซิ้มว่า จะต้องย้ายไปอยู่บ้านของซิ้มหลังหนึ่ง ซึ่งยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน แถมยังมีทั้งคนขับรถและรถยนต์ให้ใช้อีก ซึ่งแน่นอน ที่บ้านนั้นจะต้องมีคนรับใช้ให้อีกไม่รู้เท่าไหร่ เธอต้องสงสัยแน่ว่า ผมจะยอมตกลงด้วยหรือ     ผมรู้สึกหนักใจ เพราะคำนวณคร่าวๆ ว่า ของที่ซื้อเฉพาะที่ร้านนี้ ไม่มีทางต่ำกว่าแสน รองเท้าคู่เดียวก็หมื่นกว่าบาทเข้าไปแล้ว แล้วจะหาทางชดใช้คืนได้อย่างไร ลำพังเงินเดือนแค่สามหมื่นกว่าบาท จะต้องใช้เวลากี่ชาติถึงจะชดใช้หมด ที่สำคัญคือ เป็นสิ่งของที่มันเกินจำเป็นสำหรับตัวเองไปมากๆ และสิ่งอื่นๆ ที่ซิ้มบอกมาทั้งหมด มันเกินกว่าที่จะรับได้ โดยเฉพาะ การที่จะให้ผมไปอยู่บ้านของเธอหลังหนึ่ง แถมรถและคนขับ มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนแมลงสาบชัดๆ         ซิ้มเซ็นชื่อลงในใบรับ ส่งกุญแจรถให้พนักงานคนหนึ่ง บอกว่า     “ช่วยเอาของทั้งหมดนี่ไปเก็บที่รถด้วยนะจ๊ะ เดี๋ยวจะกลับมาเอากุญแจรถเอง” พลางจูงมือจี้ออกจากร้าน แต่ผมรั้งรออยู่ รอใบรูดเงินจากพนักงาน ครั้นพอเห็นตัวเลขกลับต้องฉงนใจ เพราะมันน้อยกว่าที่คิดไว้มากมายนัก     ซิ้มยิ้ม และบอกว่า     “เธออย่าคิดมาก ร้านนั้นเป็นร้านของบริษัทพ่อฉันเอง ซึ่งปกติสินค้าพวกนี้จะส่งไปขายเมืองนอก แต่ผลิตในประเทศเรานะ ราคาต้นทุนไม่สูงอย่างที่เห็นหรอก แต่เราต้องตั้งราคาขายแบบเมืองนอก เวลาฉันซื้อ เขาก็ทำเป็นว่า สินค้ามีตำหนิทั้งนั้น มันจึงไม่แพงอย่างที่คิด.....เรามีบริษัทในเครือเยอะแยะ ทำธุรกิจสารพัด จนฉันสงสัยเหมือนกันว่า พ่อดูแลยังไง พ่อฉันอยู่เฉยไม่เป็น เห็นอะไรเป็นเงินไปหมด แต่เวลาเศรษฐกิจไม่ดีก็แย่เหมือนกันนะ อย่างช่วงนี้ เห็นพ่อบอกว่า ต้องขายกิจการออกไปหลายอย่างเหมือนกัน อย่างโรงแรม ตอนนี้มีแขกพักไม่ถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์ ราคาก็ต่ำ สนามกอล์ฟก็ไม่ค่อยดี การแข่งขันสูงมาก แถมเศรษฐกิจยังเป็นแบบนี้ด้วย.....”     “แล้วทำไมต้องให้ฉันไปอยู่บ้านเธอด้วย มีเหตุผลอะไร?” ผมถาม มองหน้าเธอนิ่ง     “จะให้น้องจี้ไปอยู่ด้วยก็ได้ ไม่มีปัญหา และที่เธอต้องไปอยู่ที่นั่นเพราะ คู่หมั้นฉันมันไม่อยู่เฉยแน่ มันต้องสืบจนรู้แหละว่าเธอเป็นใคร บ้านอยู่ไหน และอื่นๆ” ซิ้มบอก แต่ไม่กล้าสบตา     “ที่พี่ซิ้มทำไปทั้งหมดนี้ก็เพื่อเอาชนะคู่หมั้นของพี่แค่นั้นหรือคะ” จี้ถามเดาสุ่ม     “ใช่ มันทำให้ฉันหน้าแตกกลางงานนี่นา มีแต่คนถามว่า พี่มาคนเดียวหรือไง แล้วจะให้พี่ตอบยังไงทั้งที่มากับคู่หมั้นตัวเองน่ะ จะให้ตอบว่า กำลังคุยกับสาวคนอื่น ที่เป็นอดีตคู่รักของเขาอยู่อย่างนั้นหรือ” ซิ้มเล่าด้วยความคับแค้นใจที่ไม่ยอมจางหายไปง่ายๆ     “ถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมพี่ซิ้มไม่ถอนหมั้นเสียล่ะคะ มันจะไม่ง่ายกว่าหรือคะ” จี้ถาม สายตาบอกว่าเป็นกังวลใจ     “เรื่องอะไร ขืนทำแบบนั้น เขาอาจขอของหมั้นทั้งหมดคืนก็ได้.....ความจริง พี่ก็ไม่ได้อยากได้อะไรของเขาหรอกนะ แต่มันเจ็บใจน่ะ” ซิ้มกระฟัดกระเฟียด     “แล้วทำแบบนี้พี่ซิ้มจะได้อะไรหรือคะ?” จี้ถามอย่างไม่เข้าใจ     “ไม่รู้สิ เพื่อความสะใจมั้ง” ซิ้มบอก ท่าทางเหมือนไม่ยี่หระอะไรทั้งสิ้น     “หรือเพราะว่า คู่หมั้นของเธอไม่หล่อ” ผมถามไปแบบนั้นเอง รู้ว่าซิ้มไม่ค่อยสนใจเรื่องหน้าตามากมายอะไรนัก ขอเพียงอย่าให้ถึงกับทุเรศทุรังก็พอ     “แหม.....ใครมันจะหล่อเท่าเธอยะ.....แต่เธอยังไม่มีแฟนเนี่ย น่าสงสัยว่าจะชอบไม้ป่าเดียวกันหรือเปล่า อิอิ” ซิ้มจีบปากจีบคอพูด ท่าทางเหมือนนางอิจฉาในละครทีวี พลางล้วงมือลงในกระเป๋าถือ หยิบเอารูปภาพออกมายื่นให้ดู และบอกต่อว่า “.....แม้จะไม่หล่อเท่าเธอ แต่เขาเป็นถึงลูกชายของรัฐมนตรีคนหนึ่งเชียวนะ จบจากอเมริกา ฉันเจอเขาที่นั่นแหละ แต่ก็คบกันธรรมดา ซึ่งตอนนั้นฉันไม่ได้สนใจอะไร จนกระทั่งเราต่างกลับเมืองไทย บังเอิญว่า เราไปพบกันที่สโมสรแห่งหนึ่ง เขาเลยพยายามตามจีบฉัน ซึ่งฉันก็ดันไปรู้จากเพื่อนที่สโมสรว่า นายคนนี้มันเจ้าชู้อย่างร้ายกาจนัก แต่เธอเชื่อไหมว่า แทนที่ฉันจะเอาตัวออกห่าง ฉันกลับอยากลองดูทีว่า เขาจะแน่ขนาดไหน รวมถึงบรรดาผู้หญิงที่กรีดกราดตามเขาเป็นพรวน ที่ฉันรู้สึกหมั่นไส้ เลยอยากพิสูจน์ให้ใครๆ เห็นว่า ถ้าฉันจะเอาเสียอย่าง ใครจะหยุดฉันได้” ซิ้มเชิดหน้า พูดด้วยความมั่นใจ และคงพูดได้ทั้งวันโดยไม่เหนื่อย..... (เดี๋ยวมาต่อนะครับ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 10:19:39

ความคิดเห็นที่ 68   (มาต่อเลยครับ) .....ผมรับเอารูปภาพวันหมั้นมาดู เห็นว่าชายหนุ่มในรูปภาพค่อนข้างจะคุ้นตา แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นมาจากไหน เป็นชายหนุ่มหน้าตาดี รูปร่างสมาร์ทคนหนึ่ง และดูจะสมกับซิ้มดีด้วยซ้ำ และส่งต่อให้จี้     “เป็นถึงลูกชายรัฐมนตรีเชียวหรือ?” ผมถามย้ำ     “ใช่ แต่ฉันบอกก่อนนะว่า ความรวย ความมีอำนาจไม่ได้ทำให้เขาเป็นคนเท่าไหร่นักหรอก” ซิ้มทำหน้าดูถูก     “แบบเธอหรือเปล่า?” ผมกระเซ้า และต้องสะดุ้ง เพราะกำปั้นน้อยๆ ของเธอทุบลงที่ต้นแขน     ผมแสร้งโวยวายขึ้นว่า     “โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ”     “สมน้ำหน้า ดันมาหาว่าฉันไม่เป็นคน.....ฉันน่ะ แม้จะเอาแต่ใจตัวเองมากไปหน่อย แต่ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อนนะยะ” ซิ้มบอก และทุบที่ต้นแขนซ้ำอีกครั้ง     “แล้วที่เธอโกรธจนไปซื้อร้านอาหารทั้งร้านมา แล้วไล่ผู้จัดการและพนักงานเสริฟออกน่ะ คนอื่นไม่เดือดร้อนหรือไง” ผมเถียง     “อ๊าว! เธอก็รู้เรื่องดีนี่ เธอก็อยู่ในเหตุการณ์ตอนนั้นด้วยไม่ใช่หรือไง ก็ดูมันทำสิ มีอย่างที่ไหนที่พูดกับลูกค้าแบบนั้น ที่จริง มันควรจะขอบใจฉันด้วยซ้ำ ที่สอนให้มันรู้จักสิ่งที่ควรและไม่ควร ทีหลังจะได้ไม่ทำแบบนั้นอีก หรือเธอว่าไม่จริง” ซิ้มเถียง     ผมรู้ว่า จะเถียงกับซิ้มอย่างไรคงไม่ชนะแน่ ได้แต่ส่ายหน้า บอกสั้นๆ ว่า     “เออ จริงก็จริง”     “แล้วส่ายหน้าทำไม มันแปลว่าเธอไม่ยอมรับในสิ่งที่ฉันพูดด้วยใจจริงนี่” ซิ้มเอาเรื่องต่อไม่ยอมเลิกราง่ายๆ     “ถ้าพูดถึงพนักงานเสิร์ฟคนนั้น ฉันเห็นด้วย แต่ผู้จัดการคนนั้นผิดตรงไหน เธอถึงไปไล่เขาออกด้วยล่ะ ผมลงทุนเถียงต่อ     “ทำไมจะไม่ผิด เขาเป็นถึงผู้จัดการร้าน เขาต้องรับผิดชอบทุกอย่างที่ลูกน้องทำ เขามีหน้าที่อบรมลูกน้อง ไม่ใช่ปล่อยให้ลูกน้องพูดจาไม่ดีกับลูกค้าแบบนั้น เห็นลูกค้าเป็นเพื่อนเล่นไปได้ แถมยังไม่ทำโทษ ปล่อยให้ลูกน้องลอยหน้าลอยตาอยู่อีก แล้วจะปกครองพนักงานคนอื่นอย่างไร ฉันถึงสอนให้เขารู้ว่า หน้าที่ของผู้จัดการคือ รับผิดชอบทุกอย่าง ไม่ใช่จะมาบอกว่า ตัวเองไม่ได้ทำ ไม่เกี่ยวอย่างนั้นได้หรือ” ซิ้มเถียงคำไม่ตกฟาก     ผมจนมุม ไม่รู้จะเถียงสู้ได้อย่างไร เพราะสิ่งที่ซิ้มพูดมาก็มีเหตุผลดี ต้องยกมือ ทำท่ายอมแพ้ บอกว่า     “ก็ถูกของเธอ ฉันยอมแพ้ .....” และถามต่อว่า “.....แล้วที่เธอบอกว่า เขาไม่ได้เป็นคนเท่าไหร่ เธอหมายความว่ายังไง?”     “เรื่องมันยาว.....อย่าให้พูดเลย มันไม่ดี” ซิ้มทำหน้าเหมือนคนที่จะปลงอะไรได้ แต่ผมรู้ว่าไม่มีทาง และรู้สึกเหมือนว่า ซิ้มจะปกปิดอะไรบางอย่างเอาไว้      “แล้ว พี่ซิ้มยังตกลงหมั้นกับเขาอีกหรือคะ” จี้ถามแทรกขึ้น     “เรื่องมันผ่านไปแล้ว อย่าไปพูดถึงเลย” ซิ้มสรุปเหมือนไม่อยากจะพูดต่อ     ผมเคยปรึกษากับจี้ อยากให้น้องสาวช่วยๆ เลียบๆ เคียงๆ ถามความรู้สึกของซิ้มที่มีต่อผม จี้บอกว่า     “พี่ไม่ต้องบอกหรอก จี้น่ะเคยเลียบๆ เคียงๆ มานานแล้ว แต่พี่ซิ้มฉลาดเลี่ยงจะตายไป แต่ถ้าจะให้ลองใหม่ก็ย่อมได้ ว่าแต่ จี้จะได้อะไรเป็นรางวัลล่ะ”     ผมดึงตัวน้องสาวมากอด จูบที่แก้มครั้งหนึ่ง บอกว่า     “นี่ไงรางวัล  ห่ะ  ห่ะ ห่ะ” ปล. ความจริงผมเขียนเอาไว้ได้หลายตอนแล้ว แต่เวลาจะนำมาลงจริงๆ ต้องอ่านทวนใหม่หมด และต้องแก้ไข เพิ่มเติมเยอะแยะ ทำให้เสียเวลาหน่อยนะครับ จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 10:47:41

ความคิดเห็นที่ 69   สวัสดีตอนเช้าครับคุณเตร็ดเตร่....."หวานใจ" คำนี้น่ารักดีนะครับ ใหม่ก็หวานดี ทำไปทำมา.....ไหง เปรี้ยวจัง.....ส่วนพระเอกจะเป็นอย่างไร ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะยังเขียนไม่จบ อิอิ กลับมาอรุณสวัสดิ์แล้วครับคุณ Bobฯ 20 ตอนเท่านั้นหรือครับคุณดึก ตอนนี้เขียนไปกว่า 20 บทแล้ว ไม่ใช่ตอนนะครับ ตาแฉะแน่ 555 สวัสดีครับคุณแรงดีฯ ไม่ได้เจอซะนานเลยนะครับ สบายดีนะครับ จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 10:54:56

ความคิดเห็นที่ 70   ถ้าเรื่องนี้นำไปเป็นละครทีวีละก็ผมก็จะบอกใครๆ ว่าผมได้อ่านต้นฉบับแล้ว รออ่านต่ออยู่นะครับ จากคุณ : อ้ายก๋อง (อ้ายก๋อง) เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 11:59:09

ความคิดเห็นที่ 71   กลางวันนี้ไปทานอะไร กะ หวานใจดีคะ ตามติดสุดริด... จากคุณ : Leona เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 12:00:22

ความคิดเห็นที่ 72   (มาต่อภาคบ่ายครับ)     บทที่ 3         ผมรู้สึกอึดอัดจนบอกไม่ถูก รู้ตัวว่า ต่อไปคงเลี่ยงไม่พ้นที่จะต้องออกงานสังคมกับซิ้มบ้างเป็นบางเวลาแน่ ที่แย่คือ ในฐานะที่เป็นคนบ่อนทำลาย ใครๆ จะมองผมอย่างไร คงมีเสียงวิจารณ์กร่นด่าไปทั่วเมืองเป็นแน่ ที่แย่มากพอกันคือ บิดาของว่าที่เจ้าบ่าว ที่เป็นถึงนักการเมืองผู้ทรงอำนาจ ที่แน่นอนว่า ยังไม่รู้จะจัดการเรื่องเช่นว่านี้อย่างไร หรือจัดการกับผมอย่างไรหากรู้เรื่องเข้า ซึ่งต้องรู้แน่ไม่ช้าก็เร็ว ผมพอรู้กิตติศัพท์ของนักการเมืองท่านนี้ว่า ไม่ใช่ธรรมดา และผมอาจกลายเป็นเป้านิ่งอย่างไม่รู้ตัวก็ได้     ที่หนักพอกันคือ ทางบ้านของซิ้ม โดยเฉพาะคุณพ่อของซิ้มจะต้องเกลียดขี้หน้าผมอย่างไม่มีวันได้ผุดได้เกิดเป็นแน่แท้ แม้จะเป็นความพอใจของลูกสาวที่แสนจะรักใคร่ก็ตาม ผมเชื่อว่า คนที่เป็นพ่อเป็นแม่ ย่อมไม่พอใจเรื่องแบบนี้ แล้วพ่อแม่ที่ไหนจะกล่าวหาว่าเป็นความผิดของลูกตัวเอง ความผิดทั้งมวลจะต้องประเคนมาลงที่ผมอย่างเด็ดขาด     ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้มใจ ไม่รู้จะหาทางออกให้ตัวเองได้อย่างไร ซิ้มเป็นเพื่อนที่ผมรักมากที่สุดคนหนึ่ง และเคยร่วมหัวจมท้ายกันมานักต่อนักสมัยที่เรียนหนังสือด้วยกัน เคยนอนกลางดิน กินกลางทรายตอนที่ไปพัฒนาชนบท ไปสร้างส้วมให้กับชาวบ้าน ต้องนอนหนาวเหน็บอยู่กระต๊อบเล็กๆ ร่วมกับเพื่อนๆ ต้องขนหัวลุกเมื่อได้ยินเสียงหมาหอน ต้องอาบเหงื่อต่างน้ำ ต้องแบกน้ำจากในสระน้ำหลังหมู่บ้านมาใช้อาบกัน ให้ซิ้มช่วยทำแผลเมื่อโดนไม้ไผ่บาดมือ ต้องให้เธอขี่หลังเพราะเท้าแพลง     และจะบอกว่า ซิ้มมีบุญคุณต่อผมย่อมไม่ผิดนัก บอกตามตรงได้ว่า หากไม่มีซิ้ม ผมจะเรียนจบหรือเปล่ายังไม่รู้เลย เพราะซิ้มพยายามเคี่ยวเข็ญให้ดูหนังสือ บังคับให้หัดทำแบบฝึกหัดภาษาอังกฤษที่ผมเกลียดเป็นนักหนา ซิ้มอุตส่าห์สละเวลามานอนค้างที่บ้านเพื่อให้มั่นใจว่า ผมอ่านตำรับตำรา เหมือนแม่ไก่ที่กางปีกให้ลูกได้ซุกหลบภัย ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา         หรือจะบอกว่า ซิ้มเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่ผมรักที่สุดก็อาจจะได้ แต่ผมไม่บังอาจไขว่คว้าหมายจันทร์ที่อยู่สูงสุดไขว่คว้า เพราะฐานะทั้งทางสังคมและอื่นๆ ที่แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน จึงได้แต่เก็บเอาไว้ในใจและปล่อยให้เวลามันผ่านไป ให้ช่วยรักษาใจไว้ให้มั่นคง ซึ่งเท่าที่ผ่านมาก็ผ่านไปได้ด้วยดี แต่ไม่นึกเลยว่า เธอจะหวนกลับมาอีกครั้ง ราวได้ก่อกรรมเอาไว้ต่อกันแต่ชาติปางก่อน และมาในรูปแบบเดิมๆ ที่ทำให้ผมทั้งรู้สึกอิ่มเอมใจ และหนักใจพอๆ กัน     ที่อิ่มเอมใจเพราะความรู้สึกแสนดีที่ได้อยู่ใกล้ชิด ได้ทำอะไรร่วมกัน ได้เห็นรอยยิ้มหวานๆ ของเธอ ได้สัมผัสรสชาติต่างๆ จากสิ่งที่เธอทำ มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก รู้แต่ว่ามันดี     ที่หนักใจเป็นเพราะ ผมรู้ว่า ความรู้สึกที่มีอยู่ในใจนั้น อย่างไรเสียก็เป็นไปไม่ได้ รวมถึงเรื่องราวบ้าๆ บอๆ ที่เธอขอให้ผมช่วยทำ รวมถึงเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไป     แต่ก่อนนั้น เวลากลุ่มเพื่อนไปกินข้าว ดูหนัง หรือไปเที่ยวต่างจังหวัด ผมไม่ได้มีเงินทองมากมายอย่างคนอื่นเขา ฐานะทางบ้านผมไม่ได้ร่ำรวยอะไร มีแค่พอกินพอใช้ ซึ่งซิ้มรู้ดีว่า การเสนอความช่วยเหลือ หรือการให้เฉยๆ ผมจะไม่มีวันรับเด็ดขาด ซิ้มจึงช่วยหางานพิเศษให้ทำในช่วงหลังเลิกเรียนบ้าง ในช่วงวันหยุดบ้าง ผมจึงพอจะมีเงินพอได้เที่ยวกับเพื่อนๆ บ้างในบางเวลา     ผมจำเป็นต้องรับปากซิ้ม แม้จะไม่เต็มใจนักก็ตาม ถ้าจะบอกว่า มันเหมือนกระบี่ที่ไม่ว่าจะคมกริบขนาดไหน แต่กลับถูกเส้นผมเส้นเดียวมัดเอาไว้ได้ คงไม่ผิดนัก ที่เขาบอกว่า งูเหลือมกับเชือกกล้วย จะเอามาเปรียบกับกรณีของผมกับซิ้ม ก็คงได้เช่นกัน ผมจำต้องยินดีที่จะรับทุกอย่างที่ซิ้มบัญชา โดยเฉพาะเรื่องทางใจ     ทางเดียวที่จะทำให้ผมหลุดพ้นจากเรื่องแบบนี้ได้ นั่นคือ จะต้องมีใครสักคนที่ทำให้ซิ้มเปลี่ยนใจ แต่ใครเล่าจะทำให้ซิ้มเปลี่ยนใจได้ ผมยังมองไม่เห็นทางนั้น (โปรดติดตามต่อนะจ๊ะ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 14:04:38

ความคิดเห็นที่ 73   (มาต่ออีกครับ) .....ตอนที่ผมย้ายออกจากบ้าน ไปอยู่บ้านที่ซิ้มจัดการให้ เป็นบ้านที่ซิ้มเป็นเจ้าของ แต่ไม่เคยไปอยู่สักวัน มันเป็นบ้านทาวน์เฮ้าส์หลังใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหราอยู่กันได้นับสิบคน ตั้งอยู่กลางเมือง ซึ่งแน่นอนย่อมให้ความสะดวกสบายแก่ผมมากมาย เพราะไม่ต้องตื่นตั้งแต่ตีห้า กลับถึงบ้านตอนห้าทุ่ม แต่ผมต้องหาทางอธิบายให้พ่อแม่ฟังอย่างอึดอัดใจนัก เพราะหาใช่เรื่องจริงทั้งหมดไม่     ผมเอ่ยขึ้นในเย็นวันหนึ่ง ขณะที่ครอบครัวร่วมรับประทานอาหารค่ำว่า     “ผมจะย้ายไปอยู่ในเมืองนะครับ จะได้เดินทางสะดวกหน่อย” ผมบอก พยายามให้สั้นที่สุด และฟังเหมือนธรรมดาๆ ไม่มีอะไรสลักสำคัญ แต่ไม่กล้าสบตากับใคร     “มันจะไม่สิ้นเปลืองเกินไปหรือลูก” คุณแม่เอ่ยขึ้นด้วยความวิตกกังวล     ที่จริงไม่ใช่เรื่องสิ้นเปลือง ผมรู้ดีว่าคุณแม่รู้ว่าลูกชายรู้จักการใช้เงิน แต่เป็นเพราะความห่างเหินที่จะเกิดขึ้น ปัจจุบันน้องจี้ต้องเดินทางอยู่เนืองๆ และผมจะต้องย้ายไปอยู่ในเมืองอีก และคงกลับบ้านได้เฉพาะวันหยุดเท่านั้น ที่สำคัญคือ ความห่วงใยที่มารดามีต่อบุตรมากกว่า ที่ผมเข้าใจดี เพราะเราไม่เคยจะห่างกัน คุณพ่อและคุณแม่อยู่เป็นเพื่อนให้ผมได้คุยด้วยตลอดเวลา การย้ายตัวเองไปอยู่ในเมือง แม้จะไม่ไกลนัก แต่มันดูเหมือนไกลเมื่อมีการจากลา     “ทางบริษัทเป็นคนจ่ายให้น่ะครับ ผมเองก็ว่าดี เพราะไม่ต้องเดินทางไกล ประหยัดค่าเดินทาง ประหยัดเวลา ผมจะได้ตื่นสายหน่อย แต่วันหยุดผมจะกลับบ้านนะครับ คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง” ผมบอก แต่ไม่กล้าสบสายตา รู้สึกไม่ดีเลยที่ต้องโกหกพ่อแม่ เพราะไม่ได้บอกเหตุผลที่แท้จริง     “หนูว่าก็ดีนะคะ เพราะเท่าที่พี่เถื่อนเล่าให้ฟังเรื่องงาน พี่เถื่อนต้องเลิกงานค่ำทุกวัน คุณพ่อคุณแม่ก็เห็นนี่คะ แล้วยังต้องเดินทางไกลอีก” จี้ช่วยสนับสนุน     “คุณไม่ต้องห่วงลูกมากนักหรอก ลูกโตจนป่านนี้แล้ว.....เสาร์อาทิตย์ก็กลับบ้านนะลูก” คุณพ่อเอ่ยขึ้น มองหน้าผมอย่างเข้าใจ     “แน่นอนครับ คุณพ่อ” ผมรับปากอย่างแข็งขัน และบอกต่อว่า “หากมีอะไรโทรศัพท์บอกผมได้นะครับ”         ที่ผมรู้ว่าคุณพ่อเข้าใจ เพราะผมบังเอิญได้ยินคุณพ่อบอกกับคุณแม่ว่า     “คุณควรรู้ว่า ถ้าไม่มีความจำเป็นจริงๆ อย่างไม่มีทางเลี่ยงได้ ลูกจะไม่ทำหรอก เขามีเหตุผลของเขา มีชีวิตของเขา อย่างที่เราเคยบอกไงว่า พ่อแม่เลี้ยงลูกไปไม่ได้ตลอดหรอกนะ ลูกต้องยืนด้วยขาของตนให้ได้ แล้วเราจะกลับคำของเราเองทำไม เราต้องช่วยลูกให้ยืนได้ต่างหาก.....ถ้าคุณเข้าใจ ผมจะยินดีด้วย เพราะคุณจะใช้ชีวิตอย่างเป็นสุขได้เสมอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าเข้าใจเสียอย่าง ทุกอย่างก็เรื่องเล็กทั้งนั้น”     “แล้วคุณไม่เข้าใจหรือไง ว่าจิตใจของผู้หญิงก็เป็นแบบนี้เอง แม้จะเข้าใจ แต่เหมือนไม่ยอมจะเข้าใจต่างหาก” คุณแม่บอก     “อืม.....จริงของคุณ ผู้หญิงก็แบบนี้เอง เต็มไปด้วยอารมณ์อันอ่อนไหว” คุณพ่อบอก     ผมเลยรู้ว่า คุณพ่อเข้าใจผมจริงๆ และรู้อีกว่า คุณแม่รักผมเพียงไหน       (โปรดติดตามต่อนะครับ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 14:14:23

ความคิดเห็นที่ 74   ผมไม่ชอบละครหลังข่าว แต่.. ติดกระทู้ของพี่งอมแงมเลยครับ กด f5 ทุก 10 นาทีรอตอนต่อไปอยู่ครับ จากคุณ : Tum (NAMMON02) เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 15:09:35

ความคิดเห็นที่ 75   เอ๊ยย พลาดกระทู้นี้ไปได้อย่างไร ติดตามอ่านต่อไปอย่างไม่ลดละครับ จากคุณ : Jung@jipp เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 15:33:48

ความคิดเห็นที่ 76   (มาต่อตอนดึก ก่อนจะจากลาเข้านอน) .....กอล์ฟเป็นกีฬาที่ผมไม่เคยคิดจะเล่นมาก่อนเพราะรู้ว่าฐานะไม่คู่ควร แต่เพราะเจ้านายบังคับให้เล่น จ่ายค่าเรียนให้ ยกอุปกรณ์ให้ชุดหนึ่ง ผมเลยต้องเรียน แต่ไม่เคยมีใจให้มัน จนกระทั่งเมื่อได้สัมผัสอย่างจริงจัง จึงค่อยเปลี่ยนใจ และรู้สึกสนุกกับมันขึ้นมาบ้าง แต่ฝีมือยังคงที่ คือเลวสม่ำเสมอ จะบอกว่าไม่มีเวลาได้ฝึกซ้อมเลยก็ใช่ จะบอกว่าครูที่สอนผมไม่ได้เรื่อง เพราะพูดอะไรไม่รู้เรื่องก็ใช่อีก ผมเลยเลิกเรียน ตีไปตามบุญตามกรรม ดีบ้างเลวบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะเลวเสียมากกว่า     อาคารสองชั้นโปร่งโล่งตลอด เป็นแนวยาว มีทั้งร้านอาหาร ร้านนวด ร้านจำหน่ายอุปกรณ์กอล์ฟ มีตาข่ายตั้งสูงรอบด้าน มีลูกกอล์ฟสีขาวบนพื้นสนามกว้างนับพันๆ ราวดอกเห็ด มีที่จอดรถนับร้อย มีคนกำลังซ้อมกอล์ฟอยู่บางตา     ผมบอกว่า     “ทำไมฉันต้องเรียนกอล์ฟอีก ฉันเคยเรียนมาแล้วนะ”     “ก็ฝีมือของเธอมันห่วยน่ะซี ฉันจะให้โปรฯ ที่เก่งที่สุดคนหนึ่งเป็นคนสอนให้”     “เธอรู้ไหมว่า เมื่อก่อนฉันรู้สึกว่า คนเล่นกอล์ฟสติไม่ค่อยจะดี ตากแดดตากฝนตีลูกกอล์ฟไปเรื่อยๆ วนไปวนมาอยู่อย่างนั้น”     ซิ้มหัวเราะเบาๆ บอกว่า     “เธอเล่นกอล์ฟมาบ้างแล้ว เธอย่อมรู้ดีว่า กีฬากอล์ฟทำให้เราเข้ากับทุกสังคม ไม่ใช่เพราะว่ากอล์ฟ เป็นกีฬาสำหรับคนรวย ไม่ใช่เพราะว่ากอล์ฟเป็นกีฬาสำหรับคนชั้นสูง แต่เธอลองคิดดูดีๆ สิว่า จะมีกีฬาอะไรบ้างที่จะเหมาะกับสังขารของคนที่เริ่มอายุมากขึ้นทุกวันๆ ได้ เป็นกีฬาที่ผสานระหว่างคนทุกคน เพื่อนกับเพื่อน พ่อกับลูก พี่กับน้อง นายจ้างกับลูกจ้าง คนสูงอายุกับเด็ก หรือจะระหว่างอะไรกับอะไรก็แล้วแต่ ที่ได้เดินกันไปพูดคุยกันไป ความแตกต่างระหว่างฝีมือไม่ใช่อุปสรรค เพราะกอล์ฟต่างคนต่างเล่น แต่เล่นไปด้วยกันได้ ในขณะที่กีฬาอย่างอื่นทำได้ยากลำบาก กอล์ฟจึงเป็นกีฬาเดียวที่ทำให้คนได้ออกกำลังกายร่วมกันอย่างสนุกสนานได้ เธอว่าใช่หรือเปล่า.....” ซิ้มมองหน้า     ผมตั้งใจฟังอยู่ และถามว่า     “ทำไมคนอื่นถึงมองว่าคนเล่นกอล์ฟต้องรวย ทั้งที่ไม่จริงนัก”     ซิ้มจึงบอกต่อว่า “.....เพียงแต่.....” ซิ้มนิ่งไปครู่หนึ่งราวกับจะใช้ความคิด และบอกต่อว่า “.....คนที่จะเล่นกอล์ฟได้จะต้องมีปัจจัยหรือเงื่อนไขบางอย่างที่เป็นของกอล์ฟเอง เหมือนกีฬาอื่นๆ เช่น ฟุตบอลก็มีปัจจัยของมัน คือร่างกายต้องแข็งแรง ต้องจัดเป็นทีมเป็นข้างได้ กีฬาขี่ม้าก็ต้องมีม้า กีฬารถแข่งก็ต้องมีรถแข่งเป็นต้น ส่วนกอล์ฟก็มีปัจจัยบางอย่างของมันเช่นกัน ต้องมีอุปกรณ์ ซึ่งราคาค่อนข้างสูง แต่ที่ถูกก็มี ในขณะที่กีฬาอื่น เช่น วิ่ง อาศัยแค่รองเท้าคู่เดียวก็วิ่งได้แล้ว แต่คนแก่ๆ จะเอาแรงที่ไหนไปวิ่ง กระดูกกระเดี้ยวไม่ค่อยดี ถ้าเดินยังพอไหว อย่างกีฬากอล์ฟไง แม้กอล์ฟจะต้องอาศัยยานพาหนะ คือมีรถยนต์ แต่ไม่เสมอไป อาศัยไปกับเพื่อนก็ได้ แต่อาจจะไม่สะดวกที่จะหอบเอาถุงกอล์ฟทั้งถุงขึ้นรถเมล์ หรือขึ้นรถแท็กซี่เป็นต้น.....”     “.....กอล์ฟเลยถูกมองเป็นว่า เป็นกีฬาของคนมีเงิน เพราะกอล์ฟต้องมีองค์ประกอบที่ต้องใช้เงิน แต่ก็ไม่เสมอไปทั้งหมด คนที่เบี้ยน้อยหอยน้อยก็เล่นได้ กีฬากอล์ฟ ซึ่งแน่นอน เป็นอาชีพที่สุจริต มีคนที่ได้อาศัยกอล์ฟเพื่อดำรงชีพได้ด้วย ผันจากครอบครัวจนๆ ครอบครัวหนึ่ง กลายมาเป็นเศรษฐีย่อยๆ ขึ้นมาได้ แค่เด็กแบกถุง ก็อาจเป็นเศรษฐีได้เลย เธอรู้ไหมว่าแค้ดดี้บางคนเล่นกีฬาอะไร?.....” ซิ้มถาม     ผมส่ายหน้า ไม่รู้จะตอบอะไร     ซิ้มบอกว่า     “กีฬาแข่งรถ.....ลองคิดดูง่ายๆ สิว่า ในโลกนี้จะมีคนสักกี่คน ที่เล่นกีฬาแข่งรถ นักกอล์ฟมีมากกว่าไม่รู้ตั้งกี่เท่า.....คนที่ไม่เล่นกอล์ฟ ไม่รู้ว่ากีฬากอล์ฟนั้นสนุกเพราะอะไร ทำไมถึงสนุก และคนที่ไม่เล่นกอล์ฟ ไปเหมาเอาว่า คนเล่นกอล์ฟต้องมีฐานะดีเสมอ ซึ่งไม่ใช่ เธอก็เห็นมาแล้ว.....คนที่ว่ากอล์ฟเป็นกีฬาสำหรับคนรวย แสดงว่าไม่รู้จริง และเป็นคนที่แบ่งแยกตัวเองออกมาเอง แล้วจะให้ทำยังไง ก็ดันแบ่งตัวเองออกมาซะเอง แล้วเที่ยวกล่าวหาคนอื่นว่า บ้า ว่ารวย ทำไมไม่ไปด่านักกีฬาอย่างอื่นบ้างล่ะที่ดูรวย ดูบ้ากว่าตั้งเยอะ เช่นกีฬาขับเครื่องบิน.....แต่เธอรู้ไหม ว่าคนกอล์ฟ เขาไม่ได้แบ่งคนที่ไม่เล่นกอล์ฟออกไปเลยนะ เธอจะเล่นกีฬาบ้าบอคอแตกอะไร นักกอล์ฟสนใจที่ไหน เพราะนักกอล์ฟจะเข้าใจดีว่า กีฬาก็คือกีฬา ซึ่งต่างกันไป เคยมีนักกอล์ฟที่ไหนที่ไปว่าใครที่เล่นกีฬาอื่นว่าบ้า นักกอล์ฟไม่ได้แบ่งแยกตัวเองออกมาสักหน่อย เขาถือเพียงว่า กอล์ฟเป็นกีฬาอย่างหนึ่ง ที่เหมาะสมกับตัวเขา ในการออกกำลังกาย สังสรรค์อย่างมีความสุข คนที่ไม่เข้าใจภาพทั้งหมดต่างหากคนที่มองอยู่ด้านเดียว ใจไม่กว้างพอ ถึงได้เที่ยวไปว่าคนอื่นเขา .....แล้วเธอเคยเห็นคนเล่นกอล์ฟคนไหนที่เที่ยวป่าวประกาศว่า ตัวเองเล่นกอล์ฟเพราะเป็นคนรวย หรือเป็นคนชั้นสูง หรือมองใครอย่างเหยียดหยาม เปล่าเลย ตรงกันข้ามเสียอีก นักกอล์ฟบางคน ที่มียศเป็นถึงนายพล เป็นนักธุรกิจหมื่นล้าน เป็นหมอรักษาคนไข้ ยังถูกแค้ดดี้ที่จบแค่ป. 6 ดุเอาเลย เวลาเล่นกอล์ฟไม่ดี.....ดังนั้น เวลาจะมองอะไร มองให้มันกว้างๆ หน่อย.....อย่างตัวฉันเอง ฉันไม่เคยคิดว่า ที่เล่นกอล์ฟ เพราะมันกีฬาของชนชั้นสูง ฉันเล่นกอล์ฟเพราะมันเหมาะกับฉัน กีฬาอย่างอื่นตอนนี้เล่นไม่ไหวแล้ว จะให้ทนเล่นอยู่ได้ยังไง....ส่วนคนที่ไม่มีปัญญาเล่นได้ ก็ไม่ต้องเล่นสิ ไปหาอะไรอย่างอื่นทำ แต่อย่าไปด่วนสรุปอะไรง่ายๆ แบบนั้น.....”     ซิ้มร่ายยาว ไม่ยอมหยุด บอกต่อว่า     “......ที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งคือ กีฬากอล์ฟที่คนไม่เข้าใจว่ามันสนุกยังไง ฉันจะบอกให้ว่า คนเล่นกอล์ฟก็คือคน คนที่มีกิเลสเหมือนคนทั่วไป ที่ชอบการเอาชนะ แต่มันชนะไม่ได้ เพราะสนามกอล์ฟมันอยู่ของมันเฉยๆ ไม่เคยตอบโต้อะไร คนเล่นก็เลยกลายเป็นศัตรูของตัวเอง ที่เรียกว่า เป็นกิเลส หรือว่าไม่จริง.....ต่อไป เธอลองสังเกตดูนะ สังเกตทั้งตัวเองและคนอื่นว่า เวลาที่เขาสามารถทำคะแนนได้ต่ำที่สุดของเขาเป็นครั้งแรก เขาจะยินดีขนาดไหน เช่นปกติจะเล่นได้คะแนนเฉลี่ยที่ 80 วันใดที่เขาเล่นได้ต่ำว่านั้น เขาจะยินดีชนิดที่เรียกว่า ตัวสั่นเลยล่ะ แล้วเที่ยวคุยโม้ให้ใครๆ ฟัง รวมถึงตัวฉันเองด้วย แล้วแบบนี้จะไม่เรียกว่าเป็นกิเลสได้ยังไง.....ไม่มีไอ้บ้าที่ไหนหรอกที่วันนี้ตีคะแนนเท่านี้ พรุ่งนี้ใครอยากจะเล่นให้คะแนนมากกว่าเดิม.....นั่นแหละที่ทำให้กอล์ฟสนุก คนที่บอกว่า กอล์ฟเป็นกีฬาที่ท้าทายนั้น ความจริง แค่พูดให้ฟังดูดีเท่านั้นแหละ แท้จริงแล้ว กอล์ฟเป็นกีฬาเดียวที่สะท้อนกิเลสของตัวเองออกมาได้อย่างดี” หญิงสาวอธิบายเสียยาวยืด และกล่าวสรุปว่า     “.....ดังนั้นอย่าด่วนสรุปว่าคนเล่นกอล์ฟบ้าเท่านั้น คนที่ไม่เล่นกอล์ฟก็บ้าพอกัน อยู่ที่ว่ามากหรือน้อยเท่านั้นแหละ เธอจะกล้าบอกหรือว่าเธอไม่บ้า เธอลองนึกให้ดีๆ บางคนบ้ารัก บ้างก็บ้าเงิน คนบ้ามีหลายชนิด บ้างาน บ้าผู้หญิง บ้าดีเดือด บ้าเลือด แต่ที่บ้าแล้วดีก็มีเหมือนกัน เช่น บ้าธรรมะ เป็นต้น” หญิงสาวหัวเราะ     ผมฟังอย่างเข้าใจ ยอมรับโดยดุษฎี     “เธอพูดราวกับเข้าใจกีฬากอล์ฟได้มากมาย และอธิบายให้ฉันเข้าใจได้ ก็วันนี้เอง เมื่อก่อน ฉันยอมรับว่า ฉันมองคนเล่นกอล์ฟอย่างที่เธอพูดจริงๆ”     “เปล่าเลย ฉันแค่มองตามความเป็นจริงต่างหาก และมองทั้งสองด้าน ไม่ใช่มองแค่ด้านเดียว แล้วปักใจเชื่อเลย.....” ซิ้มบอก “ตอนนี้ฉันจ้างครูสอนกอล์ฟให้เธอๆ ก็เรียนไป และฉันสั่งให้ที่บริษัทเอารถให้เธอใช้แล้ว มีคนขับรถให้ด้วย เธอต้องขยันซ้อมหน่อย จะได้เก่งเร็วๆ ฝีมือจะได้สูสีกันหน่อย ไม่ใช่ตีเหมือนหมูอยู่อย่างเดิม” ซิ้มบอกหัวเราะๆ (โปรดติดตามต่อไปนะจ๊ะ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 21:34:46

ความคิดเห็นที่ 77   จากที่นาน ๆ แวะเข้ามาอัพเดทที เวลานี้ ต้องกดเข้ามาดูบ่อย ๆ แล้ว ติดงอมแงมแล้วครับพี่ทอง ฯ รออ่านต่ออยู่น่ะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : November Thirteen เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 52 22:37:56

ความคิดเห็นที่ 78   ให้ไวเลยพี่ รออ่านต่อ........... จากคุณ : tawut เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 08:06:57

ความคิดเห็นที่ 79   (อรุณสวัสดิ์ครับ มาเช้าๆ เลย) .....ครูสอนกอล์ฟวัยห้าสิบเศษ ผิวคล้ำเพราะกรำแดดมานาน หน้าตาบอกว่าใจดี รูปร่างสูงใหญ่ เลี้ยงพุงไว้เล็กน้อย เดินยิ้มเผล่ ตรงมาที่เรานั่งคุยกันอยู่ เอ่ยทักทายขึ้นก่อน ด้วยท่าทางที่อ่อนน้อมว่า     “สวัสดีครับคุณหนู สบายดีนะครับ”     ซิ้มยกมือไหว้ บอกว่า     “หนูสบายดีค่ะ โปรฯ สี่ หนูพาเพื่อนมาเรียนกอล์ฟค่ะ ตามที่หนูบอกไว้ เพื่อนหนูชื่อเถื่อนค่ะ”     ผมยกมือไหว้ ยิ้มทักทาย     โปรฯ สี่มองหน้าอย่างสำรวจ บอกว่า     “ท่าทางเป็นนักกีฬามากเลยนะครับ เคยเรียนกอล์ฟมาบ้างหรือเปล่าครับ”     “เคยครับ แต่ไม่ได้เรื่องได้ราวอะไร” ผมบอก     “แล้วเล่นมานานหรือยังครับ” โปรฯ สี่สัมภาษณ์     “ประมาณสองปีครับ เล่นเดือนละครั้ง ซ้อมปีละสองสามครั้งครับ” ผมบอกไปตามจริง     “แล้วเล่นกีฬาอย่างอื่นบ้างหรือเปล่าครับ” โปรฯ สี่ถาม     “ก็มีวิ่ง จ๊อกกิ้งน่ะครับ แล้วก็มวย แต่ไม่ได้ฝึกนานแล้ว”     โปรฯ สี่ทำตาโต บอกว่า     “เป็นนักมวยด้วยหรือครับเนี่ย”     “ก็ไม่เชิงหรอกครับ เพราะไม่เคยขึ้นเวทีชกกับใคร แค่ลงนวมซ้อมในค่ายตอนเด็กน่ะครับ เรียกว่าเป็นศิลปะการป้องกันตัวมากกว่า เหมือนคาราเต้ เทควันโด้ ยูโด ประมาณนี้แหละครับ”     “งั้นผมถามเป็นความรู้หน่อยสิครับว่า ถ้าเอานักกีฬาประเภทต่างๆ พวกนี้มาประลองกัน เช่น มวยไทย กับ คาราเต้ ใครจะเหนือกว่ากัน” โปรฯ สี่ถามอย่างสนใจใคร่รู้     “ผมว่าพูดลำบากนะครับ.....คือจะเอามาเปรียบกันได้ลำบาก กติกาก็ไม่เหมือนกัน แต่ถ้าจะเอามาประลองกันจริงๆ มวยไทยคงได้เปรียบ เพราะเวลาซ้อม เวลาขึ้นเวที เขาเตะกันจริงๆ นะครับ โดนเตะก็โดนจริงๆ ร่างกายแข็งแกร่งทนทานมากกว่า ผมยังเคยโดนคู่ซ้อมเตะซะน่วมเลย โดนบ่อยๆ เข้ามันก็ชิน แต่เจ็บนะครับ ห่ะ ห่ะ ห่ะ....แต่เวลาฝึกคาราเต้ เขาเอาจริงเอาจังขนาดนั้นหรือเปล่า ผมไม่ทราบ และเท่าที่เคยเห็นทางทีวีที่มีการประลองกัน เห็นโดนมวยไทยเตะซะหมอบ ไม่ครบยกสักคู่ มากี่ทีๆ ก็แพ้ตลอดนี่ครับ”     “นั่นสินะ.....” โปรฯ สี่ตั้งท่าจะคุยต่อ แต่ไม่ทันอ้าปาก เพราะซิ้มพูดแซงขึ้นว่า     “ตกลงจะเรียนกอล์ฟหรือเรียนมวยกันคะ ใครจะสอนใครกันคะเนี่ย”     โปรฯ สี่หัวเราะแหะ แหะ บอกว่า     “กอล์ฟดีกว่าครับ.....เอ่อ ไหนคุณเถื่อนลองสะวิงให้ผมดูหน่อยสิครับ”     ผมตั้งท่า สะวิงตีลูกไปสี่ห้าลูก โปรฯ สี่จึงบอกให้หยุด และบอกว่า     “ผมว่า เรามาทำความเข้าใจเกี่ยวกับการสะวิงกอล์ฟก่อนดีกว่า ที่จำเป็นต้องสร้างความเข้าใจก่อนเป็นเพราะ ถ้าเราเข้าใจแล้ว ต่อไปเวลาเรียนจะง่ายขึ้น และพัฒนาไปได้เร็วกว่า แน่นอนกว่า และดีกว่า ซึ่งเรื่องนี้ ผมเคยอธิบายให้คุณหนูฟังมาแล้ว คุณหนูเข้าใจง่าย จึงเรียนได้เร็ว”     ซิ้มยิ้มกว้างขวาง ท่าทางเขินอายที่ถูกชมซึ่งหน้า     โปรฯ สี่อธิบายต่อว่า     “การสะวิง ไม่ใช่การยกไม้กอล์ฟขึ้นตีลูก แต่เป็นการสร้างแรงเหวี่ยงหนีศูนย์กลางให้เกิดขึ้น เพื่อเหวี่ยงไม้ตีลูก การสร้างแรงเหวี่ยงคือการหมุนลำตัวไปและกลับเป็นรูปวงกลม โดยมีตัวเราเป็นแกน หมุนรอบตัวเองเพื่อเหวี่ยงแขน มือและไม้กอล์ฟเพื่อตีกระทบลูก.....” โปรฯ สี่อธิบายไปเรื่อยๆ ทำท่าประกอบไปด้วย กว่าจะจบการบรรยาย กินเวลาเกือบชั่วโมง และมีเอกสารประกอบการบรรยายด้วย เป็นหนังสือเล่มบาง มีรูปภาพประกอบช่วยอธิบายให้เห็นภาพชัดเจนมากขึ้น     โปรฯ สี่เน้นว่า     “การสะวิงกอล์ฟจะเป็นไปได้ ต้องเริ่มตั้งแต่ท่าจรดแต่ต้นเลย.....” โปรฯ สี่ทำท่าให้ดู และบอกให้ผมทำท่าเลียนแบบตาม โดยมีโปรฯ สี่ช่วยจัดท่าทางให้ แล้วนำไม้กอล์ฟมาให้จับ และสอนวิธีการจับกริพด้วย     โปรฯ สี่อธิบายต่อว่า     “.....กีฬาทุกประเภทจะต้องมีพื้นฐานที่ถูกต้อง กอล์ฟก็เหมือนกัน ถึงจะพัฒนาต่อไปได้ แค่ที่สอนให้วันนี้ ต้องเอาไปซ้อม ถ้าไม่ซ้อม ปฏิบัติไม่ถูกต้อง ผมจะสอนต่อไม่ได้ เพราะมันเป็นไปไม่ได้ จะเสียเวลา เสียเงินเปล่าๆ และศึกษาหนังสือที่ผมให้ไปด้วยนะครับ ทำท่าทางให้ถูกต้องตามที่ผมได้สอนไปแล้ว ที่ไหนต้องเน้นผมได้เขียนเอาไว้หมดแล้ว ถ้ามาคราวหน้า หวังว่า อย่างน้อยคุณเถื่อนจะต้องตั้งท่าจรดเป็น โดยไม่ขัดเขิน รวมถึงการขึ้นแบ็คสะวิง ดาวน์สะวิงนะครับ”     “แล้วนี่จะไม่ให้ผมตีสักลูกเลยหรือครับ?” ผมถาม เพราะสงสัยว่าทำไมโปรฯ สี่ถึงไม่ให้ตีลูก     “คราวหน้าได้สะวิงตีลูกแน่ครับ วันนี้แค่สะวิงลมไปก่อน ทำท่าให้มันถูก ต้องซ้อมชกลมไปก่อนนะครับ ถ้าท่าทางการเคลื่อนไหวถูกต้องจะตีลูกถูกเองแหละครับ แต่ต้องกลับไปซ้อมที่บ้านด้วยนะครับ”     ผมถามซิ้มระหว่างที่เราอยู่ในร้านอาหาร หลังจากที่ซ้อมเสร็จว่า     “เวลาเธอเรียนก็แบบนี้เหรอ?”     “ยิ่งกว่านี้อีก เพราะตอนนั้นฉันไม่เป็นอะไรเลย เธอยังพอเป็นบ้างเลยรวบรัดกว่า โปรฯ สี่น่ะ สอนให้ฉันหมุนตัว บิดไปบิดมาอยู่ตั้งนานสองนาน ปากเปียกปากแฉะกับฉันมาก เพราะได้โน่นลืมนี่ กว่าจะได้ตีลูกกอล์ฟ ฉันต้องหัดอยู่ตั้งนาน โปรฯ อยากให้พื้นฐานดีๆ น่ะ”     “พื้นฐานสำคัญอย่างงั้นเชียวรึ?”     “เหมือนสร้างบ้านมั้ง ถ้าพื้นฐานไม่ดี บ้านก็พัง หรือว่าเวลาเธอหัดมวย ไม่ต้องมีพื้นฐานหรือไง” ซิ้มย้อนถาม     “เออ จริงแฮะ” ผมยอมรับโดยดุษฎี เพราะตอนซ้อมมวย ครูสอนเรื่องพื้นฐานอยู่นานเช่นกัน (โปรดติดตามต่อนะจ๊ะ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 08:25:16

ความคิดเห็นที่ 80   สวัสดีอีกครั้งจ้าที่รัก......วันนี้คงลงได้แค่นี้นะจ๊ะ จะกลับมาอีกครั้งคงค่ำๆ วันนี้มีงานน่ะครับ รอหน่อยนะจ๊ะ จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 09:01:31

ความคิดเห็นที่ 81   สวัสดีครับพี่ทอง เผอิญฮาร์ทบีทที่ผมเอามาให้ สอดไส้มะนาว เลยทำให้ได้รสชาด หวานอมเปรี้ยวครับ ไว้จะหาช็อกโกเลตสอดไส้เหล้ารัมมาให้ครับ จะได้รสชาด หวานอมขมกลืน กินไปเยอะๆ อาจโดนตรวจแอลกอฮอล์ ปลาลิง (ปล.) ตอนนี้อยากเป็นนายเถื่อนครับ เผื่อฝีมือกอล์ฟจะพัฒนากับเขาบ้าง แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 52 09:23:46 จากคุณ : เตร็ดเตร่ เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 09:18:38

ความคิดเห็นที่ 82   จากคุณ : คุณดึก เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 10:41:08

ความคิดเห็นที่ 83   ผมว่าหลายคนคงอ่านแล้วฝันว่าตัวเองเป็นนายเถื่อนบ้างละนะ ถึงจะเป็นแค่ ตัวสำรอง ก็ตามเถอะ สักวันฝันอาจเป็นจริงก็ได้นี่นา... จากคุณ : Uncle Tee เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 13:54:25

ความคิดเห็นที่ 84   สงสัยวันนี้ไม่ได้อ่านต่อแน่เลยครับ  ติดตาม ๆ จากคุณ : อ้ายก๋อง เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 16:37:31

ความคิดเห็นที่ 85   เนื้อเรื่องกับวลีที่ใช้อย่างกับมืออาชีพ เลยครับ จะรอติดตามตอนต่อไปครับ จากคุณ : BIGGUN เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 19:49:17 A:118.173.115.15 X:

ความคิดเห็นที่ 86   ตามอ่านทุกวันครับสนุกดี จากคุณ : เอิ่ม (เอิ่ม ดีโน่) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 52 22:32:17

ความคิดเห็นที่ 87   ซิ้มชม้อยตา ".....เถื่อน เรามาหมั้นกันเถอะ ฉันรู้แล้วว่า สิ่งที่ฉันไม่เคยลืม และตามหามาตลอด คืออะไร " รักแท้ รักที่อะไร ตับไตไส้พุง หรือรักกางเกงที่นุ่ง ว่าดูสวยดี รักที่นามสกุล รักยี่ห้อรถยนต์ รักเพราะว่าไม่จน มีสตางค์ให้จ่าย รักแท้ต้องทำอะไร................................... ยังงงงงงงง สวัสดีครับ อาจารย์ทอง รออยู่นะครับ จากคุณ : vich เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 08:59:36 A:202.57.134.131 X:

ความคิดเห็นที่ 88   ต้องประทานโทษด้วยนะครับ ที่ให้รอนาน คือ...... (อ่านต่อดีกว่าเนอะ)     บทที่ 4     ทาวน์เฮ้าส์กลางเมืองหลังใหญ่กว่าหลังอื่นในละแวกนั้น เป็นทาวน์เฮ้าส์สามหลังติดต่อกันเป็นหลังเดียว ซ้ายสุดของบ้านเป็นที่จอดรถ และเป็นที่พักของพนักงานขับรถและคนรับใช้สองคน และเป็นห้องครัว มีสวนหย่อมที่ตกแต่งไว้สวยงามตลอดความยาวของหน้าบ้าน หลังกลางและขวาสุดทะลุติดต่อกัน ด้านหน้าเป็นห้องรับแขก และห้องนั่งเล่น ลึกถัดเข้าไปเป็นบาร์น้ำ หน้าบาร์เป็นโต๊ะอาหารสำหรับหกที่ ชั้นบนเป็นห้องนอนสี่ห้อง ที่ยังไม่เคยมีใครนอน         ซิ้มแนะนำให้เถื่อนรู้จักกับพนักงานขับรถชื่อ บัง วัยสี่สิบเศษ นับถือศาสนาอิสลามตามภรรยา หน้าตาบอกว่าซื่อสัตย์ รูปร่างเล็ก แข็งแรง เพราะชอบเช็ดล้างรถ แม้รถจะสะอาดก็ยังเช็ด รวมถึงดูแลสวน วันหยุดสุดสัปดาห์ที่บังจะกลับบ้านที่อยู่แถวหัวหมาก     แม่บ้านคนหนึ่งชื่อ ป้าจี วัยห้าสิบเศษ รูปร่างอ้วนท้วน เพราะทำอาหารเก่ง พูดมาก คุยตลกตามประสาของแกได้ทั้งวัน และยังเป็นโสด     แม่บ้านอีกคนหนึ่งชื่อ บัว เป็นน้องสาวของป้า จี รูปร่างหน้าตาคล้ายพี่สาว อุปนิสัยใจคอคล้ายคลึงกัน คือพูดมาก และยังเป็นโสดเช่นกัน     ซิ้มบอกว่า     “เมื่อก่อนคุณพ่อช่วยครอบครัวนี้ไว้ เพราะคนเป็นพ่อติดเหล้างอมแงม จนที่สุดเมาเหล้าตกสระน้ำหลังบ้านกลายเป็นศพลอยอืดอยู่กลางสระ บ้านแตกสาแหรกขาด ทิ้งเมียและลูกสองคนเอาไว้ คุณพ่อเลยรับอุปการะทั้งครอบครัว และให้มาดูแลที่นี่ แต่คนเป็นแม่อยู่ที่บ้านซิ้มค่ะ.....ตอนที่ซื้อบ้านหลังนี้ ตอนแรกซิ้มก็คิดว่าจะมาอยู่นะ แต่ดูแล้วไม่ค่อยชอบ เพราะสวนเล็กนิดเดียว ซิ้มชอบสวนใหญ่ๆ กว้างๆ ที่จำเป็นต้องซื้อเพราะ ไม่ได้อยากซื้อ แต่ลูกหนี้ของคุณพ่อโอนสามหลังนี้ชำระหนี้ให้ ซิ้มเลยขอเอาไว้ แต่ทำไปทำมา ซิ้มก็ไม่อยู่เหมือนกัน ส่วนพนักงานขับรถที่ชื่อ บังนั้น เพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานหรอกค่ะ เห็นแกดีใจใหญ่ เพราะไม่ต้องเจอเมียทุกวัน เพราะเมียแกขี้บ่น.....” ซิ้มหัวเราะ และบอกต่อว่า “.....ดีนะที่ยังไม่มีลูกด้วยกัน”     ซิ้มสั่งกำชับก่อนที่จะกลับว่า     “ดูแลคุณเถื่อนให้ดีนะ ทั้งสามคน เขาเป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัทเชียวนะ” ซิ้มแอบหลิ่วตาให้เถื่อน และพยักพเยิดเขาให้เดินห่างออกมา บอกต่อว่า “.....ฉันไม่อยากบอกไปตามตรงว่า เราเป็นเพื่อนกัน เราไม่รู้ว่าพวกนั้นคิดอะไรอยู่ แต่ส่วนใหญ่มักจะคิดไม่ค่อยดีเป็นที่ตั้ง เลยต้องบอกว่าเป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัท เพราะมันฟังดูมีเหตุผลมากกว่า เข้าใจไหมคะ”     “ผมพอจะเข้าใจ แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือ ทำไมซิ้มต้องทำอะไรให้มันวุ่นวายถึงขนาดนี้.....” ผมพูดยังไม่ทันจบ     ซิ้มยกมือขึ้นห้าม บอกว่า     “ไม่ต้องพูดอีก......เอาเหอะน่า แล้วถึงเวลา เธอก็จะรู้เองแหละ”     คำพูดที่ซิ้มชอบทิ้งไว้ให้เป็นปริศนาอยู่ร่ำไป จนน่าสงสัยว่า คนที่อยู่ด้วยที่ต้องจมอยู่ในกองปริศนาเช่นนี้จะต้องสติเสียแน่หากคิดหาเหตุผล หรือคำตอบเอาเอง     ผมไม่ยอมให้นายบังขับรถไปส่งที่ทำงาน เพราะมันดูจะเว่อร์เกินไป แค่ขับรถเก๋งคันยาวราคาเกือบห้าล้านบาทไปทำงานเอง ยังต้องหลบสายตาผู้คน เพราะจะไม่ใครเชื่อแน่ว่า พนักงานที่กินเงินเดือนสามสี่หมื่นจะมีปัญญา และต้องคิดอกุศลไปต่างๆ นาๆ ตามประสาคนที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น ผมจะยอมให้นายบังขับรถให้ตอนไปซ้อมกอล์ฟบ้างเท่านั้น     นายบังเอ่ยขึ้น เหมือนการสัมภาษณ์มากกว่า ขณะที่พาผมไปสนามซ้อมกอล์ฟ     “คุณเถื่อนสนิทสนมกับคุณหนูมากไหมครับ?”     “ก็ไม่เท่าไหร่ เฉพาะเวลางานเท่านั้นที่ต้องคุยกัน” ผมจำต้องมุสาต่อไปเรื่อยๆ ต้องคอยระวังตัวอยู่ตลอดเวลา เต้นเพลงเดียวกับซิ้ม กลัวใจอยู่เหมือนกันว่าจะหลุด     “คุณหนูของผมน่ารักมากเชียวนะครับคุณเถื่อน” นายบังพูดเชียร์นายจ้างอย่างออกหน้า     “ผมพอทราบบ้างแล้ว” ผมตอบสั้นๆ พยายามรักษาระยะห่างเอาไว้หน่อย ไม่ใช่ว่าผมจะถือตัว เป็นคางคกขึ้นวอ แต่ไม่อยากให้ความคุ้นเคยบังคับให้ต้องพูดอะไรที่ไม่อยากพูด ระยะห่างจะทำให้นายบังไม่กล้า     “คุณหนูนิสัยดีมาก ใจดี แต่ดุ ผมยังเคยโดนดุที่แอบเอารถไปเถลไถลที่อื่น มีอยู่คืนหนึ่ง ผมเอารถคันนี้แหละครับไปอวดสาว แล้วกินเหล้าเมา โดนตำรวจจับเข้าตาราง ผมโทรไปหาคุณหนูให้คุณหนูช่วย คุณหนูปล่อยให้ผมนอนในตารางหนึ่งคืน โทษฐานที่เอารถบริษัทไปใช้ส่วนตัว” นายบังหัวเราะ หึ หึ     “แล้วโทรไปตอนกี่โมงล่ะ?” ผมถาม นึกขำอยู่ในใจ เมื่อวาดภาพนายบังเมาไม่รู้เรื่องนอนในตาราง     “ประมาณตีสี่กระมังครับ” นายบังบอก     “อ้อ.....ถ้าเป็นผมๆ จะให้นอนซะสองคืน โทษฐานที่โทรไม่ดูเวลา เอารถไปใช้ส่วนตัว และเพราะเป็นการกระทำที่สุ่มเสี่ยง” ผมบอกยิ้มๆ     “ผมไม่แล้วล่ะครับ เพราะคุณหนูบอกว่า ถ้าเกิดขึ้นอีกครั้ง ผมจะโดนไล่อออกสถานเดียว ไม่มีอุทธรณ์” นายบังบอก     “ดีแล้ว” ผมบอกสั้นๆ     นายบังมองกระจกมองหลัง เห็นผมกำลังมองอยู่เช่นกัน ต้องรีบหลบสายตา กลับไปมองถนนตามเดิม คงสงสัยว่า ผมจะทำอย่างที่พูดจริงหรือ (เดี๋ยวมาต่อนะครับ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 11:00:27

ความคิดเห็นที่ 89   (มาต่อเลยครับ) .....ผมซ้อมกอล์ฟกับโปรฯ สี่อยู่นานเกือบสองชั่วโมง ได้ยินคำชมจากโปรฯ ประปราย ทำให้มีกำลังใจขึ้นเยอะ ทั้งที่ยังตีไม่ค่อยจะตรงทาง แถมบางครั้งยังตีหลังลูกห่างเป็นวา ทำเอาข้อมือสะท้านโลกันตร์ ยิ่งตอนที่โปรฯ สี่สาธิตให้ดู เห็นแกตีเบาๆ แต่ทำไมลูกถึงทั้งตรงและไกลปานนั้น ในขณะที่ผมขย่มแทบตาย จนมือไม้พองหมด ลูกยังไม่ไปไหนเท่าไหร่ นึกสงสัยว่า มันจะต้องมีเคล็ดลับอะไรสักอย่างที่ผมยังไม่เข้าใจถ่องแท้ จึงทำให้เรา หมายถึงโปรฯ สี่กับผม ตีกอล์ฟต่างกันราวฟ้าดิน     โปรฯ สี่สอนวิธีการเล่นลูกสั้นๆ ให้ด้วย และรู้สึกว่า แม้กระทั่งลูกสั้นๆ ที่ไม่ต้องใช้พละกำลังอะไรมากมาย โปรฯ สี่กับผมก็ยังห่างชั้นกันมากนัก ในขณะที่โปรฯ สี่ชิพหรือพิทช์ลูกไปได้ตรงทางทุกครั้ง ส่วนของผมไปได้สารพัดทิศทุกครั้งเหมือนกัน         หลังจากที่เรียนกอล์ฟผ่านมาได้สี่เดือน ผมค่อยสวิงได้เข้าท่าเข้าทางบ้าง ต่างจากตอนต้นๆ มากมาย โปรฯสี่สอนวิธีการทำแบ็คสะวิงให้ผมใหม่ เปลี่ยนเป็นใช้ซีกขวาในการนำขึ้น โดยให้มั่นใจว่า ลำตัวหมุนให้น้ำหนักตัวเปลี่ยนมาอยู่ด้านในของขาขวา ผมรู้สึกว่า การขึ้นแบ็คสะวิงแบบนี้ ทำให้แกนคือลำตัวนิ่งขึ้น แล้วจะสามารถขึ้น นำด้วยขวา ลงนำด้ายซ้าย     โปรสี่บอกว่า ไม่มีสะวิงใดที่สมบูรณ์แบบ มีแต่สะวิงที่เหมาะกับตัวหรือไม่มากกว่า นักกอล์ฟจึงต้องเข้าใจ แนวคิดเสียก่อน แล้วค้นหาวิธีในการสะวิงตามแนวคิดนั้น ซึ่งมีอยู่หลายแบบ หลายวิธี แต่อยู่ในแนวคิดแนวเดียวกัน ไม่จำเป็นจะต้องติดอยู่กับวิธีใดวิธีหนึ่ง ความเหมาะสมจึงขึ้นอยู่กับนักกอล์ฟแต่ละคน     สะวิงสมัยใหม่ที่ต้องบังคับให้ร่างกายช่วงล่างนิ่งที่สุด ให้ร่างกายช่วงบนหมุนบิดเป็นเกลียวคานกันนั้น นักกอล์ฟจะต้องเป็นคนที่ค่อนข้างแข็งแรง อย่างน้อยขาต้องแข็งแรง ซึ่งจะไม่เหมาะกับนักกอล์ฟสูงวัยที่ขาดความยืดหยุ่น จำเป็นต้องใช้ลำตัวช่วงล่างช่วยในการนำ เข่า หรือเท้าซ้าย จึงอาจเคลื่อนพับไปได้บ้าง แบบสะวิงสมัยก่อน     แม้ผมจะยังเล่นกอล์ฟไม่ค่อยได้เรื่องได้ราวนัก แต่ดีขึ้นกว่าเดิม เพราะมันจะแย่กว่าเก่าไม่ได้อยู่แล้ว จากที่เคยตีเสียหมดทุกช็อต มาเป็นดีครึ่ง เสียครึ่งนับว่ามีพัฒนาการ แต่หากเปรียบเทียบกับซิ้ม ย่อมเหมือนหมาวัดกับนางฟ้า ฉันใดก็ฉันนั้น     ซิ้มเอ่ยปากชวนเล่นกอล์ฟในวันหนึ่ง     “พรุ่งนี้เราไปเล่นกอล์ฟกันนะ”     ผมแอบดีใจจนเนื้อเต้น นึกอยากพิสูจน์ฝีมือตัวเองอยู่เหมือนกัน เพราะระยะหลังๆ ผมอยู่แต่ในสนามซ้อม และโชคดี ที่เจ้านายไม่เรียกตัวเล่นกอล์ฟ เพราะงานยุ่งจนไม่มีเวลาจะหลับด้วยซ้ำ ผมล่ะกลัวใจจริงๆ กลัวว่าเจ้านายจะพับไปเสียก่อนจะได้ใช้เงิน     “แน่ใจรึ” ผมอมยิ้ม     ซิ้มหัวเราะ บอกว่า     “ทำไมต้องทำหน้าเหมือนคนกำลังมีความรัก มันหวานขนาดนั้นเชียวเรอะ ฉันชวนไปเล่นกอล์ฟนะ ไม่ได้ชวนไปทำอย่างอื่น” เธอพูดหน้าตาเฉย     “อ้าว! ว้า! ......” ผมทำหน้าเสียดาย     “ทะลึ่ง!” ซิ้มดุ ยิ้มอย่างมีความหมายอะไรหรือเปล่าไม่รู้     เธอบอกต่อว่า     “พรุ่งนี้ ฉันจะพาเธอไปเล่นที่สนามที่ไม่ค่อยมีคนเล่นเท่าไร เพราะสภาพสนามไม่ค่อยดี ระยะทางก็ไกลไม่น้อย ดีอย่างเดียวคือ คนเล่นน้อย ราคาถูก” ซิ้มบอก     “ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ อุตส่าห์ลงทุนสร้างสนามกอล์ฟเป็นร้อยๆ ล้าน” ผมถามเพราะสงสัย     “ฉันเดานะว่า คงเลือกทำเลผิดมากกว่า เพราะมันทั้งไกลและไม่มีอะไรมากไปกว่าเล่นกอล์ฟ แม้จะมีที่พักไว้บริการ แต่อยู่ในดงในหุบ คนไปพักได้แต่นอนอย่างเดียว บันเทิงไม่มี ไม่มีกิจกรรมอะไรให้ครอบครัวทำ ตอนที่สร้างเสร็จใหม่ๆ สภาพสนามดี ทิวทัศน์สวย บรรยากาศดี ฉันชอบมาก แต่เพราะมันไกล คนเลยเบื่อกระมัง” ซิ้มตั้งข้อสังเกต     ความที่มาสนามนี้เป็นครั้งแรก ไม่รู้ทิศรู้ทางเท่าไร ผมเดินตามซิ้มต้อยๆ ยืนคอยให้เธอจ่ายค่าสนาม สายตากวาดไปทั่วบริเวณ คลับเฮ้าส์ดูค่อนข้างโทรม ต้นไม้ ไม้ประดับไม่ค่อยมีชีวิตชีวา มีพนักงานแค่ไม่กี่คน แต่ทิวทัศน์ของสนามกอล์ฟ เมื่อมองจากด้านบนลงไป ยังมีความสวยงามของมันอยู่     ตอนที่จะเข้าห้องล็อกเกอร์ ผมโดนผลักอกเอาไว้ ซิ้มบอกยิ้มๆ ว่า     “เข้ามาทำไม นี่มันห้องของผู้หญิง ของนายอยู่โน่น” เธอชี้มือไปยังห้องล็อกเกอร์ที่อยู่ฝั่งตรงกันข้าม     ผมยิ้มกระเรี่ยกระราด เพราะเดินตามไม่ดูตาม้าตาเรือ ทำเอาหน้าแตกเป็นผุยผง เข้าไปเปลี่ยนรองเท้ากอล์ฟ ทาครีมกันแดดเพราะโดนซิ้มกำชับเอาไว้ ไม่ลืมเอาผ้าขนหนูผืนเล็กติดตัวไปด้วย.....และหัวใจที่อิ่มเอม (โปรดติดตามต่อนะจ๊ะ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 11:22:50

ความคิดเห็นที่ 90   ท่านนักประพันธ์ครับ  มีสาวเหนือแสนสวยมาชวนเล่นกอล์ฟแล้วครับ ท่านว่างวันไหนช่วยจองสนามด้วยครับ  ขอบคุณมาก จากคุณ : Uncle Tee เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 12:05:19

ความคิดเห็นที่ 91   นึกถึง แอน ทองประสม กับ เคน ธีรเดช ถ้าสองท่าน มารับบทบาทดังกล่าว คงสนุกไม่น้อยครับพี่ทองฯ จากคุณ : คุณดึก เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 15:40:45

ความคิดเห็นที่ 92   ตอนนี้ แอน ทองประสม กับ เคน ธีรเดช กำลังฮอต เป็นคู่พระคู่นาง เหมือนสมัย มิตร ชัยบัญชา กับ เพชรา เชาวราษฎร์ ผมชอบ แอน ทองประสม เป็นชีวิตจิตใจ แต่ เคน เฉยๆ อิอิ จริงป่าวคุณดึก สวัสดีครับคุณvich ไม่เจอซะตั้งนานเชียวนะครับ สบายดีนะครับ ถ้าสนุกก็อ่านเรื่อยๆ นะครับคุณ เอิ่ม มีให้อ่านอีกเยอะเชียว สวัสดีครับคุณก๋อง เดี๋ยวจะมีต่ออีกนะครับ ผมว่าคุณเตร็ดเตร่อยากเป็นนายเถื่อนเพราะอย่างอื่นมากกว่ามั้ง ผมรับรองว่าใช่แน่ ถ้าอ่านต่อไปเรื่อยๆ อิอิ จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 18:42:23

ความคิดเห็นที่ 93   (มาต่อภาคค่ำครับ) .....สนามกอล์ฟค่อนข้างว่างจริงอย่างที่ซิ้มบอก ทัศนียภาพโดยรอบงดงาม ล้อมรอบด้วยภูเขา เป็นเทือกบ้าง เป็นลูกๆ บ้าง สนามกอล์ฟนี้สร้างอยู่เชิงเขา ลักษณะภูมิประเทศจึงเป็นคลื่น สูงๆ ต่ำๆ จะหาบริเวณใดที่เป็นที่ราบนั้นแทบไม่มี     เราเช่ารถกอล์ฟคันเดียว ไม่ใช่อยากประหยัด แต่อยากใกล้ชิด     ผมขึ้นบนแท่นทีก่อน ใจเต้นตุ๋มๆ ต่อมๆ มือไม้สั่นเหมือนคนจับไข้ คงเพราะความอยากอวด พยายามตั้งท่าให้ดีที่สุดอย่างที่เรียนมา แต่กลับรู้สึกว่า มือไม้นั้นเข็ง ดูเกร็งไปหมด แข็งเหมือนหุ่นกระบอกก็ไม่ปาน และขยับอยู่นานสองนาน เจ้าลูกกอล์ฟ ถ้ามีชีวิต มันคงนึกเสียว เหมือนเด็กนักเรียนจะโดนครูตีก้น ครูก็เงื้อมไม้เรียวอยู่นั่น ตั้งท่าอยู่นั่น จะตีก็ไม่ตีสักที     เสียงหัวเราะคิกๆ ดังจากเบื้องหลัง เป็นเสียงหัวเราะของซิ้ม เธอปิดปากหัวเราะ บอกว่า     “เธอตั้งท่าเหมือนหุ่นไล่กา แข็งกระโด๊กไปหมด แล้วจะตีลูกถูกได้ยังไง ลองดูใหม่ ยืนให้มันสบายๆ หน่อย แขนขามือไม้อย่าให้มันเกร็ง อย่าไปคิดว่าจะตีลูก แค่การเคลื่อนไหวตัว หมุนตัวไปมาอย่างที่ซ้อมสิ”     ผมพยายามรวบรวมสติใหม่ เห็นว่าที่ซิ้มบอกคงจะจริง อาจเป็นเพราะผมตั้งใจมากเกินไป หรือกลัวจนเกร็ง พยายามนึกถึงตอนที่ซ้อมที่ยังพอตีได้ดีพอควร แต่ยังตั้งท่าไม่ทันเสร็จ     ซิ้มบอกว่า     “เธอจะตีไปไหน เธอดูทางแล้วหรือ ก่อนจะเข้าจรดน่ะ เธอต้องมองจากหลังลูกไปยังเป้าหมายที่ต้องการก่อน แล้ววาดเส้นสมมติขึ้นมาในใจเพื่อยืนให้ไปตามแนวนั้น เวลาจะเข้าจรดก็เหล่ตามองทางนั้นไว้ จะได้เข้าไปจรดได้ตรงทิศทางที่ต้องการ เวลาสวิงไม่ต้องคิดมาก ซ้อมมาอย่างไรก็สะวิงตีไปแบบนั้น จะได้ไม่เกร็ง”     ผมยิ้มเลี่ยนๆ เพราะนึกอะไรไม่ค่อยออก บอกว่า     “ครับผม” พลางถอยออกมา เดินอ้อมไปหลังลูก เล็งทางที่ต้องการ แล้วเข้าไปจรด พยายามไม่ให้เกร็ง แต่รู้ตัวว่ายังเกร็ง พยายามไม่คิดมากอย่างที่เธอแนะนำ และสะวิงไปตามบุญตามกรรม         เสียงหน้าไม้กระทบลูกดังดี แต่เมื่อหันตามไปดู เห็นลูกกอล์ฟสีขาวพุ่งตรงออกไปก่อน แล้วเลี้ยวขวา ห่างจากเป้าหมายไม่น้อย แต่ยังอยู่ในสนาม         ซิ้มปรบมือให้ พลางก้าวเดินขึ้นบนแท่นทีเดียวกัน บอกว่า     “ไม่เลวนะ.....เอาเป็นว่า เธอตีไปตามสบาย ไม่ต้องคิดอะไรมาก ลูกจะไปไหนก็ช่างมัน ฉันเตรียมลูกมาแยะ อิอิ” พูดจบ ซิ้มทำสะวิงลม ท่าทางสวยงามเหมือนนางฟ้าฟ้อนรำ เข้าจรดตั้งท่าและสะวิงตีลูกออกไปตรงเป็นท่อประปา     “ว้าว! เจ๋งเลย ตรงเป๊ะ” ผมชม เดินไปที่รถกอล์ฟ ซิ้มเดินตามขึ้นรถ ไม่ทันมองว่าแค้ดดี้ขึ้นเกาะท้ายรถกอล์ฟเรียบร้อยแล้วหรือยัง ดันเหยียบคันเร่งพุ่งออกไปตามทาง ปล่อยให้แค้ดดี้สองคนยืนอ้าปากหวอ     ซ้อมตะโกนโวยวาย บอกว่า     “เดี๋ยวๆๆ แล้วแค้ดดี้ล่ะ”     ผมตกใจ หันไปดู หัวเราะเอิ๊กๆ เห็นแค้ดดี้วิ่งเหย่าๆ ตามมา ต้องเอ่ยปากขอโทษเป็นการใหญ่     ซิ้มส่ายหน้า หัวเราะชอบใจ บอกว่า     “เดี๋ยวให้ฉันขับดีกว่า เธอมันยิ่งประเภทป้ำๆ เป๋อๆ อยู่ด้วย”       เราเล่นกอล์ฟกันไป คุยกันไป มองดูทิวทัศน์รอบตัวอย่างชื่นชม รู้สึกว่าเป็นสนามกอล์ฟที่มีบรรยากาศดีไม่น้อย ผมเล่นลูกที่วางอยู่บนพื้นสนามไม่ค่อยดี ชอบตีขุดดินปลูกถั่วปลูกงาอยู่เนืองๆ แต่เล่นลูกสั้นได้ไม่เลวนัก โดยเฉพาะลูกพัทท์         ซิ้มถึงกับเอ่ยชมว่า     “เธอเล่นลูกสั้นได้ไม่เลวนักนะ แม้จะไม่ใกล้หลุม แต่ก็ขึ้นกรีนได้ทุกครั้ง ไม่ตีข้ามไปข้ามมา เหมือนคนหัดเล่นบางคนที่ฉันเคยเห็น ลูกพัทท์ก็ไม่เลว แสดงว่าเธอมีสัมผัสดี มือกับสายตาทำงานสัมพันธ์กันดี แสดงว่าเล่นเกมส์บ่อยใช่หรือเปล่า”     “ฉันเล่นกีฬามาตั้งแต่เด็กมากกว่ามั้ง เวลาเล่นบาสฯ ต้องเลี้ยง ต้องส่งลูกให้เพื่อนในทีม ต้องกะน้ำหนักด้วยสายตา ฉันเคยเล่นสนุ้กเกอร์ๆ ต้องวางน้ำหนักลูกขาวให้ถูกต้อง พัทท์ก็เหมือนกันนี่ เห็นโปรฯ สี่บอกแบบนั้น โปรฯ สี่สอนให้ฉันวาดภาพเส้นทางที่จะพัทท์ แล้วพัทท์ไปตามเส้นทางนั้น เกมส์ก็เคยเล่น แหะ แหะ” ผมอ้อมซะนาน ก่อนจะยอมรับว่าเล่นเกมส์ กลัวว่าเธอจะหาว่า ผมเล่นเหมือนเด็ก แต่ผมเชื่อว่า ที่โปรฯ สี่บอกนั้นไม่ผิด เพราะเด็กๆ ผมเคยเล่นทอยกองกินเงินมาแล้วตามประสาเด็กบ้านนอก ก็เด็กแถวบ้านเล่นกันแบบนั้น     เมื่อก่อนนานมาแล้ว ครอบครัวของผมอยู่แถบชานเมือง แถวๆ จังหวัดนครชัยศรี เป็นหมู่บ้านเล็กๆ มีเด็กผู้ชายหลายคน เด็กผู้หญิงก็เล่นเหมือนเด็กผู้ชาย ปีนต้นไม้ เก็บผลไม้ในสวน จับกบ จับปลาไปตามเรื่อง บางครั้งก็ลงว่ายน้ำในคลอง ซึ่งเชื่อมกับแม่น้ำนครชัยศรี     จนกระทั่ง คุณพ่อและคุณแม่ที่มีอาชีพเป็นครูด้วยกันทั้งคู่ ถูกย้ายเข้ามาสอนในโรงเรียนในเมือง เราจึงต้องย้ายตามกันไปหมด ไปสร้างบ้านอยู่ในบริเวณเดียวกับคุณอาซึ่งเป็นน้องชายของพ่อ ต่อเมื่อหาที่หาทางได้แล้ว คือที่อยู่ปัจจุบัน     คุณพ่อยังไม่ได้ขายบ้านที่นครชัยศรี ให้คนเก่าคนแก่ของที่บ้านคือ ลุงศรี เป็นคนเฝ้าบ้าน นานครั้ง เราจะไปเที่ยวบ้านเดิมสักครั้ง บ้านที่รักกลายเป็นสถานที่พักผ่อนยามว่างของเราไปแล้ว         ซิ้มเคยไปที่บ้านในสวนหลายครั้ง ครั้งแรกตอนที่อยู่ปีหนึ่ง เราไปกันสิบกว่าคน เป็นเพื่อนๆ ที่คณะ เป็นที่ประทับใจของเพื่อนๆ หลายคน เพราะสวนที่ยังอยู่ในสภาพดี เพราะมีลุงศรีคอยดูแล คุณพ่อให้รายได้ทั้งหมดจากการทำสวน แลกกับการดูแลสวนและบ้าน สวนจึงยังเป็นสวน ไม่กลายเป็นป่าไป     อากาศในสวนดี บรรยากาศเงียบสงบ มีแต่เสียงนก เสียงตุ๊กแก เสียงหมาเห่า แต่ก็มีเสียงดังของเครื่องเรือหางยาวประปราย บรรยากาศแบบบ้านนอก ทำให้เรากลายเป็นเด็กอีกครั้งหนึ่ง กระโดดจากต้นมะพร้าวที่เอนแทบขนาดพื้นน้ำ ลงเล่นน้ำในคลองอย่างสนุกสนาน ยกยอได้ปลาขึ้นมา แต่กินไม่ลง เพราะมันยังดิ้นอยู่ ลุงศรีต้องเข้าไปซื้อปลาในตลาดมากิน เพราะมันตายแล้ว     ที่ชอบกันที่สุดเห็นจะเป็นตอนกิน ขนาดลุงศรีหุงข้าวเหนียวไว้เผื่อให้แล้ว ยังแทบไม่พอกิน อาจเป็นเพราะความหิว หรือบรรยากาศ หรือความอร่อยของอาหาร ที่ลุงศรีลงมือทำให้ เป็นอาหารอีสานที่แกถนัด เวลาทำลาบ ต้องทำเป็นกาละมัง ไม่อย่างนั้น ไม่มีทางพอกินสำหรับเด็กกำลังโตทั้งนั้น     ผมชอบ เพื่อนๆ ก็ชอบ ศาลาไม้ริมน้ำที่สร้างยื่นลงไปในคลอง ได้เห็นภาพมหัศจรรย์ของหมู่มวลหิ่งห้อย กระพริบแสงวาบๆ ว่อนไปทั้งสวนและริมคลอง ต่างวี้ดว้าย กระตู้วู้กันเป็นการใหญ่ แต่ผมเคยเห็นเสียชินแล้ว เพื่อนบ้านที่อยู่ถัดไป มีต้นลำพูขึ้นอยู่ริมน้ำหลายต้น ที่บรรดาหิ่งห้อยมาชุมนุมกัน (โปรดติดตามต่อนะจ๊ะ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 19:44:53

ความคิดเห็นที่ 94   (มาต่อเลยครับ) .....เราเล่นจบเก้าหลุมแรกด้วยความสนุกสนาน ผมตีคะแนนได้รวม 66 นับว่าไม่ถึงกับอุบาทว์นัก ส่วนซิ้มตีได้คะแนนรวม 37 ต่างกับผมหนึ่งเกวียน     มีรถกอล์ฟสี่คัน กำลังแล่นมาตามทาง ที่ผมจอดรถกอล์ฟอยู่ เตรียมตัวจะเล่นต่ออีก 9 หลุม รถกอล์ฟคันที่นำหน้า จอดพรืดหน้ารถผม ในขณะที่อีกสามคันจอดเลยไปเล็กน้อย     มีผู้ชาย หน้าตาคุ้นตา แต่บอกไม่ถูกว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน หน้าตาดูธรรมดา ใส่หมวกแบบคาวบอย ทำให้สะดุดตา รูปร่างสันทัด ตัวเล็กกว่าผมเล็กน้อย ท่าทางมั่นใจ เขาก้าวลงจากรถกอล์ฟทันที เดินตรงมาหาซิ้ม ที่กำลังยิ้มละไม และเอ่ยขึ้นว่า     “อ้าว! ไม่นึกว่าคุณจะมาเล่นกอล์ฟที่นี่ด้วย รู้อย่างนี้.....” ซิ้มทิ้งคำพูดเอาไว้แค่นั้น น้ำเสียงของเธอท้าทาย รวมถึงใบหน้าที่ยะโสๆ     “รู้อย่างนี้ทำไม” เสียงนั้นแม้จะไม่กระชากกระชั้น แต่ฟังดูเครียด     “รู้อย่างนี้.....ซิ้มจะได้ขอมาด้วยไงคะ” ซิ้มบอก พอฟังออกว่าไม่ตรงกับใจ เธอบอกต่อว่า “.....อ้อ.....นี่เพื่อนซิ้มค่ะ.....ชื่อเถื่อน.....และนี่ คู่หมั้นของซิ้ม ชื่อแดน เป็นลูกชายรองนายกฯ ค่ะ”     ผมยกมือไหว้อย่างไม่ทันรู้ตัว ยิ้มทักทายแบบแหยๆ ชักเสียวสันหลังขึ้นมา เมื่อเห็นใบหน้าบอกบุญไม่รับของนายแดน แม้ดูวัยจะไล่เลี่ยกัน ท่าทางของลูกรองนายกฯ ที่มองมา ตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วสะบัดหน้าไปอย่างไม่สนใจ ไม่รับไหว้ด้วยซ้ำ ทำให้ผมนึกอยากเตะปากขึ้นมาทันที นึกในใจว่า คนอะไรช่างไร้มารยาทสิ้นดี เอ็งจะไปเบ่งที่ไหนก็ไป แต่จะมาเบ่งกับผมต้องดูขนาดกันก่อน รับรองว่า แบบนี้ไม่ทันครบยกเด็ดขาด     ที่กล้าพูดขนาดนี้เป็นเพราะตอนเด็กๆ ผมเคยฝึกมวยไทยมาก่อน เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มชื่อ แถม เป็นลูกชายของครูมวย ชื่อครูสนอง เด็กๆ แถวบ้านรู้จักกันแทบทุกคน แม้กระทั่งเด็กผู้หญิง ต่างได้เรียนมวยไทยกับครูสนอง มากบ้างน้อยบ้างสุดแต่ใครจะสนใจแค่ไหน         ความจริงผมไม่ได้สนใจอะไรมากมายนัก แต่เพราะครูสนองเห็นว่ารูปร่างดี เหมาะที่จะฝึกมวยไทย เลยเคี่ยวเข็ญเอากับผมไม่น้อย ผมเลยต้องเรียนโดยปริยาย ครั้นพอต้องย้ายถิ่นฐานไป จึงละเว้นการฝึกซ้อม ได้แต่ออกกำลังกายแค่วิ่งเบาๆ เพื่อรักษาร่างกายให้แข็งแรงเสมอ     “แล้วเจอกันนะคะ ซิ้มไปเล่นกอล์ฟต่อล่ะค่ะ” ซิ้มบอก หันหน้ามองตรงไม่สนใจคู่หมั้นตัวเองอีกเลย     ผมไม่สนใจเหมือนกัน รีบขับรถกอล์ฟจากไปทันที นึกหมั่นไส้นายแดนอยู่ในใจ ที่ผมไม่เต็มใจจะช่วยซิ้ม ตอนนี้ชักเปลี่ยนใจอยากช่วยขึ้นมา แต่ยังอดสงสัยไม่ได้เมื่อเห็นอากัปกิริยาของทั้งนายแดนและซิ้ม ที่ดูจะห่างเหิน หรือไม่ลงรอยกันด้วยซ้ำ     ผมถามขึ้นว่า     “เธอมีปัญหากับคู่หมั้นของเธอหรือไง ซิ้ม ทำไมถึงตีหน้ายักษ์เข้าใส่กันแบบนั้น?”     “ก็อย่างที่ฉันเคยเล่าให้ฟังแหละ ฉันแทบไม่อยากมองหน้ามันเลย มากินข้าวที่บ้าน ฉันก็ไม่คุยด้วย ไม่ต้อนรับด้วยซ้ำ ถามอะไรฉันก็ไม่ตอบ เหมือนมันไม่มีตัวตนอยู่เลย.....” ซิ้มบอกด้วยความสะสาแก่ใจ และเอ่ยต่อว่า “.....จนคุณพ่อคุณแม่สงสัย ถามฉันอยู่เหมือนกัน ฉันเลยเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง คุณพ่อฟังแล้วนิ่งๆ แต่ฉันรู้ว่าคุณพ่อไม่สบายใจ ส่วนคุณแม่พยายามพูดจาโน้มน้าวให้ฉันอดทนเข้าไว้ เพราะอย่างไรเสียวันหนึ่งฉันก็ต้องแต่งงานกับเขา” ใบหน้าของซิ้มไม่สู้ดีนัก อารมณ์คงขุ่นมัวเหมือนกวนน้ำในตุ่มให้ตะกอนที่นอนก้นกระจายเลอะเทอะไปทั่ว         ผมอยากยุส่งไปเลยว่า ถ้าเห็นท่าไม่ดีก็เลิกดีกว่า จะได้สิ้นเรื่อง จะต้องไปแกล้งทำแบบนี้อยู่ทำไมให้มันเวียนศีรษะ เปลืองอารมณ์เปล่าๆ แต่ขืนทำแบบนั้นเท่ากับส่เงสริมให้คู่เขาแตกคอกัน มันเป็นบาป แต่ก็อีกแหละ เพราะเห็นอยู่ชัดเจนว่า เมื่อคนสองคนอยู่กันไม่ได้ ตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งงานกัน ยังดีเสียกว่าที่จะแยกทางกันหลังแต่งงานกันแล้วมีลูก ปัญหาจะกลายเป็นไปตกที่ลูก มันจะยิ่งหนัก.....ในฐานะเพื่อนที่รักเธอมาก ผมอยากให้ซิ้มทบทวนให้ดีก่อนทำอะไร แต่จะพูดออกไปได้อย่างไร ได้แค่คิดเท่านั้น     ซิ้มพูดด้วยอารมณ์บูดๆ ว่า     “ฉันจะต้องทำให้เขารู้สึกเสียบ้าง ฉันล่ะสะใจดีนัก เมื่อครู่นี้ เธอไม่เห็นหน้าเขาหรือไง ฮิฮิ ทำหน้าเหมือนปลาจวดที่เห็นฉันกับเธอเข้า อยากให้รู้สึกบ้างว่า เป็นตัวเองจะรู้สึกยังไง” ซิ้มพูดเด็ดขาด ยิ้มเยาะๆ อยู่ในที     ผมชักสงสัย บอกว่า     “เธออย่าบอกนะว่า ที่เธอชวนฉันมาเล่นกอล์ฟที่นี่ เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าเขามาที่นี่” ผมหันไปมองหน้า พลางจอดรถกอล์ฟที่ข้างแท่นทีหลุม 10     “สนามนี้ รอบหลุม 10 จะสวยมากเดี๋ยวเธอคอยดูสิ” ซิ้มเปลี่ยนเรื่องทันที     “ว่าไง เธอตั้งใจใช่ไหม?” ผมถามอย่างคาดคั้น     “เออๆๆ ใช่ก็ได้.....ฉันได้ยินเขาคุยกับเพื่อน” ซิ้มสารภาพ พลางลุกขึ้นจากที่นั่งรถกอล์ฟ เดินไปรับไม้จากแค้ดดี้ ดึงถุงมือที่เสียบไว้กระเป๋ากางเกงหลังออกมาสวม เดินขึ้นแท่นที ก้มลงปักทีวางลูกกอล์ฟ ทำท่าสวิงลม ตั้งท่าจรด แล้วตีลูกออกไปกลางสนาม คล้ายกับจะบอกผมว่า เลิกคุยเรื่องนี้     ผมส่ายหน้า ถอนใจด้วยความอิดหนาระอาใจ บอกว่า     “เธอนะซิ้ม กำลังจะทำให้ฉันถูกกระทืบทั้งเป็นนะ”     “เธอกลัวงั้นเหรอ ไหนว่าเคยหัดมวยไง” ซิ้มย้อน     “ไม่ได้กลัว ถ้าตัวๆ ล่ะก็ มาเลย ฉันกลัวแต่ว่า มันจะให้ฉันชกกับลูกปืนน่ะซี” ผมต้องสารภาพตามจริงว่า หวั่นใจ ยิ่งรู้อยู่ด้วยแล้วว่า นายแดนเป็นใคร และมันคงไม่มาท้าผมชกซึ่งหน้าแน่นอน     “ก็ลองดูสิ ฉันจะเอามันติดตารางซะให้เข็ด พ่อฉันก็ใหญ่นะ” ซิ้มบอกหน้าเชิด     “อ๋อเหรอ.....รอให้มันยิงฉันก่อน แล้วค่อยจับมันติดตารางอย่างนั้นเหรอ เธอนี่น่ารักมากเลยนะ ซิ้ม” ผมประชด ก็คำพูดแบบนั้นจะให้แปลเป็นอย่างอื่นได้ยังไง     ซิ้มหัวเราะ เดินขึ้นนั่งบนรถ บอกว่า     “ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉันหมายความว่า มันไม่กล้าหรอก”     “แล้วเกิดมันกล้าขึ้นมาล่ะ” ผมถาม     “ฉันเป็นเจ้าภาพให้ตลอดงานเลยแล้วกัน พอใจไหม” ซิ้มบอก ยื่นหน้ามาล้อเลียน         ผมเลยหยิกแก้มเธอเบาๆ ฐานที่ท้าทาย ความจริงอยากจูบมากกว่า ริมฝีปากอิ่มๆ ของเธอน่าจูบมาก แต่ใครจะกล้าจูบปากกับสิงโตล่ะ     ผมตลกกลับว่า     “อย่าลืมเสริฟกาแฟบราซิลในงานศพด้วยนะ” แล้วเดินขึ้นแท่นที เหวี่ยงลมสองสามที แล้วตีลูกออกไปแบบไม่ตั้งใจนัก ไม้กอล์ฟประทะลูกกอล์ฟกลางหน้าไม้ดัง เพี๊ยะ เป็นครั้งแรกที่ผมสามารถทรงตัวยืนอยู่บนขาซ้ายได้เต็มตัว ท่าจบสวยจนนึกว่าตัวเองเป็นไทเกอร์ก็ไม่ปาน ค้างในท่านั้นอยู่นานเหมือนกัน     “ว้าว! สวยมากค่ะ ข้ามลูกฉันไปเลย” ซิ้มเอ่ยปากชม         ผมไม่ได้ยืด เพราะไม่เคยคิดว่าจะตีได้ตรงขนาดนั้น แถมยังได้ระยะทางดีไม่น้อย ที่ซิ้มชมถือว่าเป็นธรรมดา เพราะเธอชมตลอด เหมือนจะพยายามให้กำลังใจ กระทั่งผมตีลูกตกน้ำ เธอยังบอกว่าสวย (โปรดติดตามต่อนะจ๊ะ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 19:51:33

ความคิดเห็นที่ 95   ชักเริ่มหวานแล้วครับพี่ทอง เอาอีกๆ จากคุณ : แฟนคลับพี่ทอง (gladiaria) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 21:50:24

ความคิดเห็นที่ 96   มาแว้ว มาแว้ว พี่เถื่อน ขอบราซิลเย็นแก้ง่วงที่นึงค่ะ..... จากคุณ : เก๊กซิม (jita) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 21:54:56

ความคิดเห็นที่ 97   ต้องเรียนให้ทราบอีกนิดนะครับว่า ที่ผมเขียนเอาไว้คร่าวๆ พอเป็นแนวทางของเรื่องที่จะดำเนินไป อย่างที่บอก ผมต้องกลับมาอ่านทวน ก่อนจะลง ปรากฏว่า ต้องแก้ไขเพียบ เติมหรือตัดเยอะแยะ ซึ่งอาจจะลงได้ช้าไปหน่อย ในเวลาเดียวกัน เนื่องจากยังเขียนไม่จบทั้งเรื่อง จึงต้องเขียนบทต่อๆ ไปด้วย มันเลยยิ่งช้าหนักเข้าไปใหญ่ แต่ประมาณว่า น่าจะสามารถลงได้วันละหนึ่งบท(แต่หลายตอน) ตามที่ได้ตั้งใจไว้.....แต่หากวันไหนงานเข้า เพราะผมต้องทำงานเช่นกัน ไม่ได้เขียนนิยายเลี้ยงชีพ อิอิ อย่างเมื่อวันพุธที่ผ่านมา ก็อาจทำให้ล่าช้าออกไปอีกนิดนึง แต่คงไม่ช้าเกินรอหรอกเนอะๆ ตอนนี้ ราตรีสวัสดิ์ก่อนนะครับ จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 23:29:30

ความคิดเห็นที่ 98   ติดตามพี่เถื่อน ทั้งเช้าเย็นเลย เอาใจช่วยครับ. จากคุณ : tawut เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 07:29:53

ความคิดเห็นที่ 99   เหอ เหอ เหอ พี่ทองอย่าเปิดเผยความลับผมสิ อาย สาวที่ทั้งสวย และ เก่ง สเปคผมเลย และถ้าต้องปราบสาวเอาแต่ใจ ยิ่งน่าสนุก อิ_อิ จากคุณ : เตร็ดเตร่ เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 08:15:33

ความคิดเห็นที่ 100   ยังติดตามอยู่เสมอนะครับพี่... จากคุณ : ผมชื่อต้น เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 08:46:33

ความคิดเห็นที่ 101   ชอบจังครับ เพราะผมอยากเป็น เถื่อน อุอุ จากคุณ : กาแฟขมนมชมพู เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 10:49:28

ความคิดเห็นที่ 102   (มาสวัสดีตอนเช้าครับ) .....ผมในชุดเสื้อยืดคอกลมสีขาวกระชับตัว กับกางเกงขาสั้นแค่เข่า  เส้นผมยังหมาดๆ นั่งรอเธอที่ชุดรับแขก มองเห็นวิวสนามกอล์ฟที่ค่อยเลือนลงทุกขณะ ใกล้อาทิตย์จะอัศดง ฤดูหนาวส่งลมเย็นโชยมา พาเอากลิ่นป่ากลิ่นหญ้าลอยตามมาด้วย เสียงจักจั่นเรไรกรีดปีกระงมไปทั่วทุกสารทิศรอบเราเล่นจบสิบแปดหลุมฟ้ายังสว่างอยู่ ซิ้มในชุดใหม่ดูน่ารักไปอีกแบบ เสื้อยืดคอกลม สีครีมแขนสั้นเต่อกระชับร่างระหง ดูดีกับกางเกงยีนส์ขาลีบสีฟ้าหม่นเอวต่ำ มองเห็นพุงเวลาขยับเขยื้อนกาย เส้นผมที่ถูกรวบไปด้านหลัง เป็นหางม้า เผยให้เห็นใบหน้าใสๆ ปราศจากเครื่องสำอาง ดวงตาวาวๆ เหมือนเสือ ริมฝีปากอิ่มๆ สีชมพู เวลาเธอยิ้ม โลกพลันสว่างขึ้นมาทันที ฟันซี่เล็กเรียงเป็นระเบียบ ขาวราวมุก เป็นยิ้มที่สามารถฉุดผู้ชายได้ทั้งโลกให้สยบลงแทบเท้ากาย         ซิ้มเดินมาจากเบื้องหลังตั้งแต่เมื่อไรไม่ทันได้ยิน เพราะผมมัวเพลิดเพลินอยู่กับธรรมชาติ เธอสะกิดที่บ่า ส่งกระเป๋ากีฬาใบใหญ่ให้ผมช่วยถือ ในขณะที่ผมสะพายกระเป๋าของผมอยู่แล้ว เธอเดินตัวปลิว ให้ผมเดินตามเหมือนบ๋อยโรงแรมไม่ผิด    มาเจอกันครั้งนี้ ผมมองซิ้มแปลกไป เมื่อก่อนแม้เราจะสนิทกัน แต่เราเหมือนมีการแบ่งเขตแดนของหัวใจ ไม่เคยคุยกันเรื่องหัวใจ ไม่ค่อยมีคำหวาน มีแต่เรื่องบ้าๆ บอๆ แต่ผมย่อมรู้ดีอยู่เต็มอกว่า จิตใจของตัวเองนั้น มอบให้เธอหมดแล้ว     บัดนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างมีอันเปลี่ยนแปรไป ผมถอยห่างออกมาก้าวหนึ่ง เพื่อมองดูหัวใจตัวเอง ว่ามันยังมีสัญญาณแปลกๆ เหมือนเดิมหรือไม่ แม้ด้วยความคิดอันสิ้นหวัง เพราะเห็นอยู่อย่างชัดแจ้ง เมื่อบ่ายนี้ แต่ความสิ้นหวังนั้นยังมีไฟอยู่ริบหรี่ ผมควรบอกตัวเองว่า ให้รีบไขว่คว้าความสุขเท่าที่จะเป็นไปได้ แล้วตัดความคิดอย่างอื่นออกไปก่อน และบอกตัวเองอีกครั้งว่า “อนาคตเป็นเรื่องที่ไม่มีอะไรแน่นอน บนยอดเขาสูงยังมีเปลือกหอยที่ควรอยู่ในทะเลลึกได้เลย”     ซิ้มพาไปกินข้าวที่ร้านอาหารร้านหนึ่ง เป็นร้านอาหารป่าที่ตั้งอยู่ริมถนนดูแสนจะธรรมดา แต่หลังร้านจัดเป็นสวน มีโต๊ะตั้งอยู่ห่างๆ กัน กั้นด้วยพุ่มไม้ ต้นไม้ ส่วนหนึ่งของสวนเป็นน้ำตกเล็กๆ มีกระบอกไม้ไผ่ที่รับน้ำจากด้านบนไหลสู่ด้านล่างที่ทำเป็นแอ่งน้ำขนาดไม่ใหญ่ มีบัวหลากสี มีปลาหางนกยูงหางยาวสีสวยว่ายวนอยู่เต็มสระ           ผมเปิดดูรายการอาหาร มีอาหารหลายอย่างที่ฟังดูน่ากลัว ทั้งงูเห่า แย้ หมูป่า เก้ง และอื่นๆ ที่ทั้งผมและซิ้มไม่สั่ง ระหว่างที่เรากินอาหาร บรรยากาศรอบข้างทำให้ผมนึกถึงบ้านสวน ที่ผมไม่ได้ไปเยี่ยมเยือนเป็นเวลานานแล้ว ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร เท่าที่ทราบ มีแต่คุณพ่อและคุณแม่ที่ไปอยู่เนืองๆ     ผมเอ่ยปากชวน     “ซิ้ม อาทิตย์หน้า เราไปเที่ยวบ้านสวนกันไหม?”     ซิ้มทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หันมามองผม และถามว่า     “บ้านเธอที่นครชัยศรีเหรอ?”     “อืม.....เห็นบรรยากาศแบบนี้แล้ว คิดถึงบ้านสวนน่ะ ฉันไม่ได้ไปมานานมากแล้ว” ผมบอก     “ไปสิ แล้วจะชวนเพื่อนๆ ไปด้วยหรือเปล่า?” ซิ้มถาม     “ชวนสิ ฉันจะเป็นคนชวนเอง ฉันจะบอกไอ้ซ้งให้เป็นคนชวน”     ดวงตาเป็นประกายวาววับขึ้นด้วยความลิงโลดใจ ซิ้มบอกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า     “ดี นึกถึงแล้ว ฉันอยากไปมาก ตั้งแต่กลับจากเมืองนอก มัวแต่คิดถึงเที่ยวเมืองนอก จนลืมบ้านเราไปสนิท ความจริง บ้านเราหน้าเที่ยวกว่าตั้งเยอะนะ ฉันชอบชีวิตชนบทแบบนั้นที่ชาวบ้านเกื้อกูล ดูแลกัน แบ่งปันกัน เธอจำได้ไหมที่คุณลุงอะไรนะ.....” ซิ้มคิด “.....เอ่อ ลุงศรีใช่หรือเปล่า.....” ผมพยักหน้า เธอบอกต่อว่า “.....ตอนที่ลุงศรีบอกให้เราขี่จักรยาน ไปขอมะพร้าว กบ กระเพราจากชาวบ้านในละแวกนั้น ไม่น่าเชื่อว่า เขาจะบอกให้เราหยิบ เก็บเอาตามสบาย จะจ่ายเงินให้ก็ไม่รับ”     “อืม.....คนจนมักจะแบ่งปันอะไรกัน แต่พอรวย กลับเหนียวเสียจนน่ากลัว แทนที่จะให้ กลับแย่งกันเสียฉิบ” ผมพูดไปอย่างนั้นเอง ตามความรู้สึกทั่วไป ไม่ได้หมายความเฉพาะเจาะจงอะไรลงไป นึกไม่ถึงว่าจะกระทบใครเข้า โดยเฉพาะคนที่นั่งอยู่ข้างๆ     ซิ้มฟาดมือที่หลังผมเบาๆ มองผมตาเขียว พูดเสียงขุ่นๆ ดุๆ ว่า     “พูดแบบนี้หมายความว่าไง พ่อฉันก็รวยนะ แต่ไม่ขี้เหนียว ไม่เคยไปแย่งของใคร เราแข่งกันทางการค้า ส่วนเส้นสาย ต่างคนก็ต่างมี ก็เห็นมีกันทั้งนั้น พูดให้มันดีๆ หน่อย”     ผมหัวเราะแหะๆ ยกมือไหว้ขอโทษ บอกว่า     “ฉันหมายถึงส่วนใหญ่ ไม่ได้หมายถึงเธอ หรือคุณพ่อของเธอ ซึ่งเป็นคนส่วนน้อย ที่ฉันพูด เธอก็เห็นนี่ สมบัติมีไม่รู้เท่าไร ยังฆ่ากันตายเพื่อแย่งสมบัติกันอีก ทั้งที่เป็นญาติกันแท้ๆ”     “งั้นก็พูดให้มันชัดสิ พูดแบบนั้นมันเหมารวมไปหมดนี่นา” เธอบอก     “อือ.....ต่อไปจะระวัง.....แต่ฉันว่านะ เพื่อนที่จะไปบ้านสวนกับเราอาจมีน้อยกว่าที่เคย หลายคนที่แต่งงานแล้ว มีลูกแล้ว จะแยกตัวไปเที่ยวคนเดียวคงไม่ได้มั้ง ที่จะไปได้คงพวกเป็นโสด อย่างเรา และก็ต้องว่างด้วย” ผมบอก     “ใครไปได้ก็ไป ไปไม่ได้ก็ช่างสิ” ซิ้มสรุป (โปรดติดตามต่อไปนะจ๊ะ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 11:00:54

ความคิดเห็นที่ 103   ยังติดตามอยู่ครับ ไม่อยากคาดเดาล่วงหน้าให้เสียอรรถรส จบเรื่องนี้แล้วอย่าทิ้งช่วงนานนะครับ แฟนๆรอ เดี๋ยวผมรับจัดการรวมเล่มออกเป็นพ็อคเก็ตบุ๊คให้เองครับ จากคุณ : Uncle Tee เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 15:34:29

ความคิดเห็นที่ 104   (มาต่อภาคค่ำครับ)     บทที่ 5     ที่เขาว่ากันว่า เล่นกอล์ฟแล้วติด เหมือนคนติดฝิ่น ยิ่งอยู่ในภาวะที่เล่นได้ดีบ้าง เลวบ้าง ยิ่งทำให้อยากเล่น จะมีสาเหตุจากอะไรนอกจากความอยากที่มีอยู่ในหัวใจ ใจผมบอกกับตัวเองว่า ผมน่าจะทำได้ดีกว่านั้นเป็นอาการอยากชนิดหนึ่ง ทำให้อาการหงุดหงิดเพราะคิดอยากเล่นอีกเริ่มเกาะกินใจ แต่จะปลีกตัวไม่ได้เลย ยกเว้นตอนเย็นหลังเลิกงาน ที่จะพอมีเวลาไปซ้อมกอล์ฟบ้าง ทำให้เริ่มสะวิงดีขึ้น ยิ่งลูกไหนที่วางบนพื้นพรม สามารถตีด้วยเหล็กยาวให้ลูกลอยขึ้นฟ้าสูงๆ ได้ แม้จะลอยไปแบบไม่มีหางเสือก็ตาม ก็ยังรู้สึกมันเป็นพิเศษ เพราะเมื่อก่อน เหล็กยาวเอาไว้เพื่อตีลูกออกจากป่าเท่านั้น     ผมไม่เคยคิดโดดร่มเพื่อไปเล่นกอล์ฟ เพราะอย่างไรเสีย งานย่อมสำคัญกว่า และต้องมาก่อนเสมอ แต่บ่ายวันหนึ่ง ผมต้องออกไปประชุมกับลูกค้านอกบริษัท และประชุมเสร็จก่อนเวลา ครั้นจะขับรถกลับเข้ามาในเมืองอีกคงเลยเวลาทำงานแล้ว เลยเปลี่ยนใจ นึกหาสนามกอล์ฟในละแวกนั้น แต่นึกไม่ออกสักสนาม เพราะไม่ได้เล่นที่ไหนมากนัก เอาแล็พท็อปออกมาเปิดหาดูในอินเตอร์เน็ท ปรากฏว่ามีอยู่หลายสนาม ผมเลือกสนามที่อยู่ใกล้ที่สุด แม้ราคาจะแพงไปบ้างก็ตาม เมื่อเทียบกับสนามที่ผมไปเล่นกับซิ้มมาเมื่อวันก่อน ที่นี่แพงกว่าพันกว่าบาททีเดียว         ผมพยายามทำตัวให้ดูเป็นปกติ จ่ายค่าสนาม เปลี่ยนรองเท้า ออกไปที่แท่นทีหลุม 1 แค้ดดี้ที่รับถุงกอล์ฟผมมายืนคอยอยู่กับแค้ดดี้อีกสองนางพร้อมถุงกอล์ฟสองถุง ถุงกอล์ฟใบหนึ่งบอกชัดว่าเป็นถุงกอล์ฟผู้หญิง ส่วนอีกใบหนึ่งเป็นปกติเหมือนถุงกอล์ฟทั่วไป แต่ดูแพง         สตาร์ทเตอร์บอกผมว่า     “คงต้องออกรวมกลุ่มกับนักกอล์ฟอีกสองท่านนะครับ ข้างหน้าสี่คน ที่จะตามคุณก็สี่คนค่ะ ขืนแยกกลุ่มกันไปจะทำให้ขบวนยาวเหมือนขบวนขันหมากแน่ค่ะ เดี๋ยวจะเล่นไม่จบรอบ”     “ไม่มีปัญหาครับ” ผมบอกยิ้มๆ แต่ในใจรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที ที่จะต้องออกรอบเล่นกอล์ฟกับใครก็ไม่รู้อีกสองคน     ผมเดินไปหาแค้ดดี้ กระซิบบอกว่า     “ผมเล่นกอล์ฟไม่เก่งนะครับ ยังไงก็แนะนำด้วย และอดทนหน่อยนะครับ” รับเอาไม้กอล์ฟ ถุงมือ ลูกกอล์ฟและทีไม้อันเล็กจากแค้ดดี้สาว     แค้ดดี้ยิ้มหวาน บอกว่า     “ไม่เป็นไรกระมังคะ คนเก่งก็มาจากคนไม่เก่งมาก่อนทั้งนั้นแหละค่ะ”     ผมมองหน้าแค้ดดี้สาว นึกในใจว่า วาจาคมคายดี รู้จักวิธีพูดได้เข้าท่า     เพียงครู่เดียว สตาร์ทเตอร์เดินนำคนสองคนมา คนหนึ่งเป็นเด็กผู้หญิง เป็นลูกครึ่งเอเซียผสมตะวันตก ผมสีน้ำตาลเข้มถูกรวบไปด้านหลังเป็นหางม้า ใส่หมวกแก็ปสีขาว หน้าตาน่ารัก แก้มแดงสุกปลั่ง แขนขายาวเก้งก้าง แต่งกายในชุดกอล์ฟที่หวานแหวว อายุประมาณสิบขวบ เดินเคียงมากับผู้ชายที่ผมเห็นหน้าแล้วเหมือนถูกผีหลอกกลางวัน มันคือไอ้ลูกชายรองนายกฯ ชื่อแดน ที่เป็นคู่หมั้นของซิ้มนั่นเอง     เราต่างชะงักงัน ไม่นึกฝันว่าจะมาเจอกันได้ ต่อเมื่อสตาร์ทเตอร์เอ่ยปากแนะนำให้เรารู้จักกัน เราจำต้องทักทายกัน     ภาพที่เห็นทำให้คิดเป็นอื่นไปไม่ได้ว่า นายแดนกับเด็กสาวต้องเป็นพ่อลูกกันแน่ โดยเฉพาะที่เด็กสาวเอ่ยปากเรียก และใช้คำว่า “แด๊ด” ซึ่งแปลได้อย่างเดียวว่า “เตี่ย หรือพ่อ” จะเป็นความลับอย่างหนึ่งของนายแดนที่ผมบังเอิญล่วงรู้เข้าหรือเปล่า เพราะท่าทางของนายแดนดูกระอักกระอ่วนเหมือนอมบรเพ็ดเข้าไปทั้งแท่ง     ผมแนะนำตัวเองก่อน อีกครั้งเพื่อให้สมจริง ไม่อยากให้เด็กสาวสงสัย     “ผมชื่อ เอ่อ.....เถื่อนครับ คุณแดน” คราวนี้ผมไม่ได้ยกมือไหว้ และหันไปทักทายกับสาวน้อย “สวัสดีครับ ยินดีที่ได้ออกรอบเล่นด้วยนะครับ” ผมไม่ได้สนใจว่า นายแดนจะว่าอย่างไร เพราะนายแดนนิ่งเฉย วางมาดได้น่าดูตามประสาคนบ้าอำนาจ     เด็กสาวยิ้มกว้างขวาง ย่อกาย ประนมมือไหว้อย่างอ่อนน้อม ตอนแรกผมนึกว่าจะไหว้ไม่เป็นเสียอีก ที่แท้กลับไหว้ได้สวย เธอแนะนำตัวเองว่า     “หนูชื่อจีนค่ะ ยินดีเช่นกันค่ะ”     ผมผายมือให้นายแดนเริ่มเล่นก่อน ตัวเองยืนเคียงข้างอยู่กับแค้ดดี้ มองดูนายแดนสะวิงตีลูกออกไปได้ตรงทางดี     แม้ผมจะเล่นกอล์ฟค่อนข้างปวกเปียก แต่เมื่อได้เห็นอิริยาบถของนักกอล์ฟทั่วไปมาบ้าง รวมถึงโปรฯ สี่ และซิ้ม ทำให้ผมนึกทำท่าเลียนแบบ จะได้ดูเป็นปกติ ไม่อยากให้นายแดนมันหัวเราะหาว่าเปิ่น แล้วตั้งท่าจรด สะวิงตีลูกออกไปด้วยท่าทางที่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำได้ยังไง ลูกกอล์ฟไปตกกลางสนาม และไกลอย่างไม่น่าเชื่อ ข้ามลูกของนายแดนไปกว่าห้าสิบหลา     น้องจีนเล่นที่แท่นสีแดง ที่อยู่ล้ำหน้าไปกว่าห้าสิบหลา เธอสะวิงตีลูกได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจนัก ท่าทางที่ผมคิดว่าน่าเลียนแบบ เป็นท่าทางที่นุ่มนวลเป็นจังหวะดูสวยงามดี แถมยังตีเลยลูกผมไปกว่ายี่สิบหลา         ผมไม่สนใจว่านายแดนจะตีลูกไปไหน จะทำอะไร แค่คอยดูแต่ว่าถึงคราวเล่นของตัวเอง     จากตำแหน่งนั้น แค้ดดี้แนะนำว่า     “นายตีไกลจังนะคะ ใช้แค่พิชชิ่งก็น่าจะพอนะคะ เลยไปจะตกน้ำเอาน่ะค่ะ”     จากระยะหนึ่งร้อยสามสิบหลา แค้ดดี้ให้ใช้เหล็กพิชชิ่งเว็ดจ์ที่ผมไม่เคยมาก่อน เลยออกแรงตีมากไปหน่อย รวบลูกไปตกทางด้านซ้ายของกรีน ลูกกลิ้งไปจมอยู่ในหญ้ายาวๆ ระดับเดียวกับที่ตั้งของธง และไม่แปลกใจเลยที่เด็กสาวเลือกเหล็กพิชชิ่งเช่นกัน จากระยะประมาณหนึ่งร้อยหลา เธอตีลูกขึ้นกรีนได้สวยงาม ผมปรบมือให้ เดินเคียงไปด้วย     เด็กสาวชื่อ จีน ดูเหมือนจะมีอะไรสะดุดใจผมอย่างแรง ผมรู้สึกเอ็นดูเธอแต่แรกเห็น เพราะเด็กสาวดูน่ารัก สดใส อ่อนน้อมดี และตีกอล์ฟเก่ง     เธอเอ่ยชวนคุยขึ้น สำเนียงแปร่งๆ ว่า     “คุณอามาเล่นที่นี่บ่อยไหมคะ?”     “นี่เป็นครั้งแรกครับ” ผมบอก     “ครั้งแรกหรือคะ.....คุณอาตีดีนะคะ” เธอเอ่ยชม     “น้องจีนยังไม่เห็นผมเล่นงิ้ว ที่ตีช็อตดีๆ วันหนึ่งๆ ไม่กี่ทีหรอกครับ.....น้องจีนสิครับตีดีจริง ท่าทางจะเล่นกอล์ฟมานานแล้วสิครับ” ผมถาม     “หนูเล่นมาตั้งแต่อายุสี่ขวบค่ะ ตอนนี้สิบเอ็ดขวบแล้ว คุณแม่อยากให้เล่นค่ะ คุณแม่ก็เล่นนะคะ และเล่นได้ค่อนข้างดี ความจริง หนูเพิ่งมาถึงเมืองไทยเมื่อสามวันก่อนนี่เอง ตอนนี้โรงเรียนที่อังกฤษปิดเทอมค่ะ คุณแม่เลยพามาเที่ยวเมืองไทย แต่หนูเคยมาเมืองไทยหลายครั้งแล้วนะคะ มาอยู่คราวละเป็นเดือนค่ะ” เด็กสาวค่อนข้างจะช่างพูด เล่าไปได้เรื่อยๆ     “แสดงว่าน้องจีนเป็นคนอังกฤษสิครับ”     “ใช่ค่ะ ส่วนคุณพ่อเป็นคนไทยค่ะ” เธอบอก     ผมหันไปมองนายแดน อ้าปากจะถาม แต่เด็กสาวเอ่ยแซงขึ้นก่อนว่า     “อ๋อ นั่นไม่ใช่คุณพ่อจริงๆ ของจีนหรอกค่ะ แด๊ดเป็นแฟนคุณแม่ ส่วนคุณพ่อของจีนจริงๆ คุณแม่ไม่ได้บอกว่าเป็นใคร ไม่ได้พูดถึง บอกแต่ว่าเป็นคนไทยเท่านั้นค่ะ”     “อืม.....” ผมรู้สึกดีขึ้นหน่อย ที่เด็กสาวหาใช่บุตรสาวแท้ๆ ของนายแดนไม่ จะว่าไป เธอสวยน่ารักเกินกว่าจะเป็นลูกสาวของนายแดนไปมาก (โปรดติดตามต่อนะจ๊ะ) จากคุณ : thongprakai เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 19:48:00

ความคิดเห็นที่ 105   คคห ทะลุ 200 แน่ๆเลยครับ...อยากให้ถึง 500 ครับพี่ จากคุณ : คุณดึก เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 20:06:57

ความคิดเห็นที่ 106   หนึ่งจู๋นหก..... เข้ามาอ่านทีหลังก็ดีอย่างเนอะพี่เถื่อนเนอะ ได้อ่านรวดเดียวไม่ต้องเกาะจอรอลุ้นนให้เมื่อยตุ้ม ว่าแต่ว่าบ้านสวนพี่เถื่อนนี่ ปลูกแห้วไว้บ้างป่าว ถ้ามีก็รีบๆ ไปถอนก่อนนะ หรือไม่ก็รีบไปแจ้งเปลี่ยนชื่อ หรือไม่ก็ปลูกใบบัวบกเพิ่ม อิอิอิ.... ปูลู...เอาแห้วไปกินแก้เคล็ดขัดยอกก่อนนิ อุอุ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ย. 52 20:37:26 จากคุณ : jita เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 52 20:36:32