TIA Column : ฉลองนัดที่ 600 ของคาร์ร่าด้วยความพ่ายแพ้ต่อไป
|
|
เป็นอีกนัดที่จบแล้วเขียนเลย เพราะกลัวว่าจะลืมความห่วยแตกของทีมที่ได้แสดงออกมาในนัดนี้ ใช่แล้ว มันช่างหาอะไรดีไม่ได้เลย ตะลึงตั้งแต่เห็นชื่อดอสเซน่าแล้วด้วยซ้ำ แถมรายชื่อผู้เล่นสำรองก็ยังไม่มีอาควิลานี่อีก (มันมีเหตุผลอะไรสำคัญนักเหรอค่ะ ราฟา ที่อาควิลานี่จะไม่ได้เป็นแม้แต่ตัวสำรอง ไม่เข้าใจจริงๆ เฮ้อ...)
ถ้าถามว่าเศร้ามั้ยที่แพ้อีกแล้ว มันก็เศร้า แต่มันก็ยังไม่เท่ากับฟอร์มการเล่นที่ช่างเลวร้ายจนไม่รู้จะหาคำไหนมาบรรยายได้เลย ทีมเวิร์คมันหายไปไหนหมด หัวใจสู้ ความมุ่งมั่นที่จะเอาชนะมันมีไว้เล่นเกมกับทีมใหญ่ๆเท่านั้นหรืออย่างไร
ลิเวอร์พูลในฤดูกาลที่แล้วมันหายไปไหน มาลืมทิ้งไว้ที่เมืองไทยหรือเปล่า ถ้าใช่ จะรีบใส่กล่องส่ง EMS ไปให้เลย แต่ได้โปรด กลับมาเสียทีเถอะ ...แค่แพ้มันไม่ชอกช้ำเท่ากับฟอร์มการเล่นที่แสนจะเลวร้ายนั่นเลย ถ้าเล่นดีแล้วแพ้ จะไม่ว่าเลยแม้แต่คำเดียว แต่นี่ มันแพ้อย่างสมควรแล้วจริงๆ
นัดนี้ นักเตะลิเวอร์พูลมาวิ่งไล่เพรสซิ่ง บีบพื้นที่ในเวลาที่โดนยิงนำไปแล้ว แต่ก่อนหน้านั้นล่ะ ตอนที่ยังเสมอกัน 0-0 ไม่มีการวิ่งบีบพื้นที่ เข้าบอลเร็ว อย่างเวลาที่เล่นกับทีมใหญ่ๆเลย มันไม่เข้าใจเลยว่า "ทำไม" ทำไมความมุ่งมั่นที่แสดงออกมาถึงได้ต่างกัน ถ้าเทียบกับเกมที่แพ้อาเซน่อล เกมนั้นแม้จะแพ้เหมือนกัน แต่มันก็ยังให้ความรู้สึกที่ดีกว่า เพราะอย่างน้อยฟอร์มก็ดูดีกว่า และที่สำคัญ กองเชียร์อย่างเราสัมผัสได้ถึงความมุ่งมั่น ตั้งใจที่จะต่อสู้ ซึ่งกับนัดนี้ มันไม่มีให้เห็น ให้รู้สึกเลยแม้แต่น้อย
หัวใจสู้อย่างที่นักเตะลิเวอร์พูลสมควรมีมันหายไปไหน
ได้โปรด ดึงมันกลับมา เรียกมันคืนมาเสียทีเถอะ ก่อนที่จะสายเกินไป ก่อนที่อะไรต่อมิอะไรจะแย่จนไม่อาจแก้ไขได้ สิ่งหนึ่งที่เห็นได้ชัดๆเลยว่ามันเกิดขึ้นกับทีมเรามาตลอดตั้งแต่เปิดฤดูกาลนี้ก็คือ "ความมั่นใจที่มันขาดหายไป" ในสนาม ไม่มีใครเลยซักคนที่เล่นบอลด้วยความมั่นใจ มั่นใจว่าจะทำได้ ทุกคนกลัว ลนลาน และช้า บางครั้งเหมือนตัดสินใจไม่ถูกว่าควรจะทำอะไรกับบอลที่มาถึงเท้าดี และมันแย่เหลือเกินที่เป็นแบบนี้ แต่นี่คือหน้าที่ของราฟาและสต๊าฟโค้ชที่จะต้องดึงนักเตะขึ้นมาจากหลุมมืดนั้น ทำยังไงก็ได้ให้ทีมเกิดความมั่นใจ เลิกคิดถึงแทคติกบ้าบอทั้งหลายไปซะ ในเวลาที่ความมั่นใจเหือดหาย ต่อให้แทคติกเลอเลิศขนาดไหน นักเตะก็ไม่อาจทำตามแทคติกนั้นได้หรอก
เพราะอะไร?
ก็เพราะหัวใจมันยังไม่เชื่อเลยว่าจะทำได้ แล้วร่างกายมันจะไปทำได้ได้ยังไง
แม้ปากจะพูดว่า เชื่อมั่น แต่ในหัวใจของนักเตะของเราทุกคนต่างก็รู้ตัวว่า แท้จริงแล้ว มันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย พวกเขายังไม่มั่นใจจริงๆเลย
บางครั้งการเอาแต่คิดถึงวิธีการที่จะเอาชนะมันก็ไม่ได้สำคัญไปกว่าการมีความเชื่ออย่างแท้จริงว่า "เราทำได้" หรอก
เพราะพลังแห่งความเชื่อมั่น ศรัทธา ไม่ใช่หรือ ที่ทำให้เราชนะโอลิมเปียกลอสเมื่อ 5 ปีที่แล้ว
เพราะพลังแห่งความเชื่อมั่น ศรัทธา ไม่ใช่หรือ ที่ทำให้เรายิงมิลานคืน 3 ลูก และเอาชนะจุดโทษได้แชมเปี้ยนลีกส์
เพราะพลังแห่งความเชื่อมั่น ศรัทธา ไม่ใช่หรือ ที่ทำให้เจอร์ราร์ดตะบันลูกยิงตีเสมอเวสแฮมทั้งๆที่เป็นตะคริวในนัดชิงเอฟ เอ คัพ ปี 2006
มันเพราะความเชื่อมั่นในตัวเองทั้งนั้นที่ทำให้ทีมกลับมา และชนะในที่สุด บางทีราฟาอาจจะต้องหันมามองดูทีม ดูตัวเอง และคิดถึงถ้อยแถลงของตัวเองในช่วงเวลาพักครึ่งที่อลาเติร์ก สเตเดี้ยมที่เป็นวาทะสำคัญที่ทำให้ทีมกลับมา
คุณลืมไปแล้วหรือว่าคุณเคยพูดอะไรไว้บ้าง
คุณพูดว่า "จงเล่นเพื่อแฟนบอล พวกเขาเสียสละมาไกลเพื่อเชียร์พวกเรา คุณไม่อาจเรียกตัวเองว่าเป็นนักเตะลิเวอร์พูลได้ถ้าปล่อยให้ตัวเองก้มหน้ายอมแพ้ จงเชื่อมั่นว่าพวกคุณทำได้ ออกไปและเล่นเพื่อแฟนๆ"
มันถึงเวลาที่คุณควรจะเอาถ้อยคำเหล่านี้กรอกใส่สมองนักเตะแล้ว แทนที่จะพูดถึงแต่แทคติกบ้าบอที่นักเตะไม่อาจจะทำตามได้ เพราะไร้ซึ่งความมั่นใจ
หวังว่ามันจะไม่สายเกินไป และในฐานะ The kop ตัวเล็กๆคนหนึ่ง เราจะรอ จะรอวันที่นักเตะลิเวอร์พูลกลับมาเล่นด้วยหัวใจสู้อย่างที่ควรมี
YOU'LL NEVER WALK ALONE.
FOREVER
แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 52 22:53:49
| จากคุณ |
:
howk_ky   
|
| เขียนเมื่อ |
:
19 ธ.ค. 52 22:48:30
|
|
|
| 
