|
ความคิดเห็นที่ 120 |
|
^ ^ ^ เชียร์หงส์ทั้งบ้านเหมือนกัน นัดที่ดูแรกๆ ก็ประมาณ # 96 นั่นแหละ (เท่าที่จำได้ น่าจะประมาณ 6-7 ขวบ) ยุคประมาณ เคนนี่ ดัลกลิช, สตีฟ ไฮเวย์ ประมาณนั้น ยุครุ่งเรื่อง ดูมาเรื่อย จนถึงยุคเสื่อมถอยตอนนี้ละครับ
แต่ผมไม่เคยปิดทีวี ก่อนเป่านกหวีดหมดเวลาสักครั้งเดียว เพราะผมไม่เคยปล่อยให้ทีมเดินอย่างเดียวดาย You'll never walk alone ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ ก็จะเชียร์ต่อไป
UCL 2005 เป็นอะไรที่สุดๆ แล้วครับ ผมกระโดดบนเตียงเลย ภรรยาถึงกับลุกขึ้นมาดีใจด้วยกันกลางดึกเลย หลังจากนั้นโทรศัพท์ดังทั้งคืน ไม่ต้องหลับต้องนอน
ชื่นชมกองเชียร์ทุกทีมครับ เชียร์กันอย่างมีสปิริต กัดกันเล็กๆน้อยๆ พอขำๆ อย่าให้ถึงกับด่ากันเลย มันแสดงถึงจิตใจที่เสื่อมถอย (เกิดขึ้นทุกวงการเลยทีเดียว...อยากจะขอเว้นวงการกีฬาไใ้หน่อยเหอะ)
ทุกทีมต่างมีประวัติศาสตร์ที่น่าภาคภูมิใจไม่แพ้กัน... ความภาคภูมิใจ ไม่จำเป็นต้องนับที่ถ้วยชนะในตู้โชว์... แต่...ความภาคภูมิใจ น่าจะนับด้วยจิตใจนักสู้ที่อยู่ในสนามมากกว่า...
บิล แชงค์ลี่ เคยกล่าวกับลูกทีมตอนพักครึ่งในการแข่งขันนัดหนึ่ง (จำไม่ได้จริงว่าเมื่อไร) " ลงไปเล่นให้เต็มที่ สนุกกับเกมส์ แล้วเอาชัยชนะมา... " ที่มา หนังสือ เอีนรัช ยอดดาวซัลโว"
จากคุณ |
:
zkidd
|
เขียนเมื่อ |
:
11 มี.ค. 53 16:19:30
|
|
|
|
|