แฟนผีครับ 2-3 วันที่ผ่านมาพวกคุณเป็นยังไงกันบ้างครับ
|
|
ภายหลังจากราฟาเอล โดนไล่ออก
ผมก็ทำใจในระดับหนึ่งแล้วล่ะ ว่าไม่รอดแน่
ยิ่งเห็นทีมลงไปตั้งรับ ก็คิดว่านี่คงได้แต่รอเสีย
ประตูอย่างเดียว แต่ก็ยังหวังพึ่งปาฏิหารย์ให้ยิงให้ได้
หรือยันให้ได้อีกครั้งหนึ่ง สุดท้าย
เมื่อสิ้นเสียงนกหวีด ผมก็อึ้งไปพักหนึ่ง
แต่ก็พยายามจะบอกตัวเองว่า เราทำดีที่สุดแล้ว
ฟอร์มในสนามครึ่งแรกนี่มันคือ
ปีศาจแดงตัวจริงชัดๆ ไล่ฆ่าและบุกอย่างไม่หยุดยั้ง
ผมจึงบอกตัวเองว่าไม่มีอะไรต้องเสียใจ
แต่หลังจากนั้นก็นอนไม่หลับไปสองชั่วโมง
ตื่นขึ้นมา ผมพบว่าตัวเองรู้สึกหงอยมาก
ทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจ พอไปมองดูตัวเองในกระจก
ผมก็บอกตัวเองได้เลยว่า "นี่แหละความเสียใจ"
จากนั้นผมก็พบว่าผมไม่เป็นตัวเองไปเลยทั้งวัน
นั่งเหม่อลอย ใครถามอะไรก็ไม่ได้ยิน รู้สึกลืม
ตาไม่ขึ้น(อันนี้อดนอน) ตกหลุมแห่งห้วงความ
คิดบ่อยมาก เผลอคิดแต่เรื่องในเกม ภาพที่ร็อบเบน
ยิงประตูชัยมันยังคอยตอกย้ำ แต่สุดท้ายก็
ไม่เสียน้ำตา คิดดูสิ ทั้งที่เรา
บอกกับตัวเราแล้วเชียวว่ามันไม่เป็นไร เราเล่นดี
ที่สุดแล้ว แต่ในใจมันเจ็บจริงจัง มันเจ็บไปเอง
อย่างนี้แหละมั้งที่เค้าเรียกกันว่า รักมากก็เจ็บมาก
ถ้าผมไปเล่าให้คนอื่นที่ไม่เข้าใจฟุตบอล
ฟัง เค้าคงต้องหาว่าผมบ้า กะอีแค่ลูกกลมๆ แย่งกันเตะ
จะหงอยอะไรนักหนา ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
วันนั้นคงจะเป็นวันที่ช็อคที่สุดที่เป็นแฟนแมนยูมาแล้ว
ผมยินดีมาก ที่ไม่ต้องเป็นฝ่ายถูกกระทำใน คัมป์นู 99
ผมนึกไม่ออกเลยว่าถ้าเป็นแบบนั้นจะเศร้าถึงขนาดไหน
ถึงตอนนี้ก็ไม่คิดอะไรแล้วล่ะครับ ใช้ชีวิต
ได้ตามปกติแล้ว และรอคอยนัดต่อไปอย่างใจจดจ่อ
พวกคุณละครับ เป็นยังไงกันบ้าง?
| จากคุณ |
:
สุกิต MK 
|
| เขียนเมื่อ |
:
10 เม.ย. 53 09:51:36
|
|
|
| 
