ความคิดเห็นที่ 1 FOREWARD ตอนเป็นเด็กความพิศมัยในกอล์ฟของผมเริ่มต้นขึ้นในไร่ข้าวโพดที่อินเดียน่า ผมไล่เก็บลูกกอล์ฟที่ลอยออกมาจากสนามเก้าหลุมที่ชื่อ อินเดียนเลค คันทรีคลับ ในวันที่โชคดี ผมสามารถเก็บลูกกอล์ฟได้เต็มกระเป๋าเพื่อที่จะนำมันไปขายแลกกับเงินจำนวนเล็กน้อย แต่จริงๆแล้วผมมีรายได้จากการเป็นแคดดี้ให้กับแชมเปี้ยนของสนาม “Duke Dupree” ดุคเห็นถึงความรักและความปรารถนาในการเล่นกอล์ฟของผม เขาจึงสอนผมเกี่ยวกับมารยาทในเกมกอล์ฟ ยิ่งไปกว่านั้น เขาช่วยให้ผมเชื่อมั่นในตัวเอง เขามองเห็นถึงโอกาสความเป็นไปได้และศักยภาพที่ซ่อนอยู่ภายในตัวผม และทำให้ผมเชื่อว่ามันจะเป็นจริงได้ ดุคเป็นมากกว่าเจ้านาย เขาเป็นครู พี่ชาย เพื่อน และพ่อในหลายๆ กรณี ผลอันเกิดจากการกระทำของดุคต่อชีวิตผมมีค่ามากจนไม่สามารถที่จะวัดได้ หลายครั้งในการเล่นในพีจีเอทัวร์กว่า 300 ครั้งของผม ผมรู้สึกว่าดุคอยู่กับผมที่นั่นตลอดเวลา ให้กำลังใจผมในทุกช๊อต นอกเหนือไปจากความฉลาดรอบรู้ของดุค หนังสือเล่มนี้ยังสะท้อนให้เห็นถึงอิทธิพลของสุภาพบุรุษอีกสองคน หนึ่งในนั้นคือตำนานนักกอล์ฟอาชีพ “Harvey Penick”  ผู้แต่ง Harvey Penick’s Little Red Book  มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ตัวละครตัวหนึ่งใน The Mulligan “โปรเฒ่า วิลลี่ ดันน์” มีความละม้ายคล้ายคลึงกับตัวตนของฮาร์วีย์ในหลายๆแบบ ฮาร์วีย์ระลึกอยู่เสมอว่าตัวเองเติบโตมาจากการเป็นแคดดี้ และพวกเราหลายคนก็เป็นเช่นนั้น แคดดี้พบได้ทั่วไปตามสนามกอล์ฟตั้งแต่สนามของเทศบาลจนถึงสนามปิดของเอกชน การเป็นแคดดี้ทำให้คนหนุ่มสาวนับพันมีโอกาสหลงเสน่ห์ในกีฬากอล์ฟ จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 13:58:44

ความคิดเห็นที่ 2 “Davis Love Jr” ครูสอนกอล์ฟที่มีชื่อเสียงที่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเครื่องบินตกเป็นอีกหนึ่งผู้มีอิทธิพล ลูกชายของเขา “Davis Love III” นักกอล์ฟในพีจีเอทัวร์ เป็นตัวละครหลักอีกหนึ่งตัวในหนังสือเล่มนี้  ฮาร์วีย เพนนิค เป็นโค้ชสอนกอล์ฟที่มหาวิทยาลัยเท็กซัส  ในขณะที่ เดวิส เลิฟ จูเนียร์ เป็นนักกอล์ฟของที่นั่น หลังจากที่ผมหยุดเล่นในพีจีเอทัวร์เมื่อปี 1985 ผมได้มีโอกาสไปสังเกตการณ์การสอนของเดวิส เลิฟ จูเนียร์ มันเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นมาก เขาเต็มไปด้วยความสุภาพ แสดงความรักในการสอนผ่านภาษาและการเปรียบเทียบแบบง่ายๆ ทั้งสามคน “ดุค, ฮาร์วีย์ และเดวิส” แนะนำผมในการพัฒนาตัวละครและเนื้อเรื่องในหนังสือเล่มนี้ รูปแบบการดำเนินชีวิตและการเล่นกอล์ฟของพวกเขาเหมาะสมในการถ่ายทอดทั้งทางตัวอักษรและบนแท่นทีออฟ จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 14:01:20

ความคิดเห็นที่ 3 สิ่งหนึ่งที่ดุคสอนผมคือ “ชีวิตคือความสัมพันธ์”  ซึ่งคุณจะได้ยินจาก “โปรเฒ่า” ในหนังสือนี้ ใจของเราถูกออกแบบเพื่อมิตรภาพที่มีความหมายซึ่งมีค่ายิ่งใหญ่ ความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นควรอยู่คู่กับเราไปตลอดชีวิต ผมมีเพื่อนตายที่ได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งในเพื่อนที่ดีที่สุดชื่อ “Ken Blanchard” ตอนที่ผมพบเคนเมื่อหลายปีก่อน เราสามารถสร้างมิตรภาพได้อย่างรวดเร็ว เพราะเราทั้งสองมีความรักในกอล์ฟ และเข้าใจดีถึงคุณค่าอันยิ่งใหญ่ของความสัมพันธ์ เราเชื่อว่า ความสัมพันธ์อันยืนยาวและโอกาสครั้งที่สองในชีวิตที่เราทั้งสองได้รับ ทำให้เรารู้ว่าเราเป็นใคร และสิ่งใดคือความต้องการสูงสุดในชีวิต นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เราบอกว่า ชีวิตคือ ชามที่เต็มไปด้วยโอกาสครั้งที่สอง พวกเราทุกคนล้วนต้องการที่จะได้รับและเรียนรู้จากมัน และเมื่อเราทำเช่นนั้น เราจะสามารถเผชิญหน้ากับทุกสนามกอล์ฟและสนามชีวิตได้อย่างแข็งแกร่ง หวังเป็นอย่างยิ่งว่า หนังสือเล่มเล็กๆ เล่มนี้จะนำความสนุกสนานและความหวังมาสู่คุณ Wally Armstrong July 2006 จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 14:03:41

ความคิดเห็นที่ 4 #1 THE EXECUTIVE “สายเหมือนเดิม” พอล แม็คอัลลิสเตอร์ พึมพำเบาๆ กับตัวเองแบบหงุดหงิดเล็กน้อย เขาหวังว่าการมาสายสำหรับการเล่น “โปรแอม” ที่ บิลท์มอร์ ฟอร์เรสต์ คันทรี่คลับ ในแอชวิลล์ นอร์ธ แคโรไลน่า จะเกิดขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย การได้เล่นโปรแอมครั้งนี้เป็นสิ่งที่เขาวาดหวังไว้นานแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเมื่อคืน เขาบินมาถึงที่นี่เมื่อวานตอนบ่ายจากแอตแลนต้าเพื่อร่วมงานเลี้ยงโปรแอม เขารู้สึกปลาบปลื้มยินดีเป็นอย่างยิ่งเมื่อรู้ว่าจะได้ออกรอบร่วมก๊วนกับ “เดวิส เลิฟ ที่สาม” ในการแข่งแบบโฟร์ซัม  เพราะว่า “เลิฟ” เป็นผู้เล่นที่มีชื่อเสียงในพีจีเอทัวร์ในรอบหลายปีที่ผ่านมา และพ่อของเขา “เดวิส เลิฟ จูเนียร์” ได้รับการยอมรับว่าเป็นครูสอนกอล์ฟที่ดีที่สุดคนหนึ่งของโลก “มันช่างเป็นโอกาสดีจริงๆ” พอลคิด “บางที..เลิฟอาจจะช่วยให้เกมกอล์ฟของเราดีขึ้น” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 14:07:49

ความคิดเห็นที่ 5 ทัศนคติของพอลต่อกอล์ฟก็เหมือนกับทัศนคติของเขาที่มีต่อทุกๆ เรื่อง เขาต้องการเป็นที่หนึ่ง ด้วยวัยสี่สิบห้า การประสบความสำเร็จในชีวิตก็เป็นอีกหนึ่งเกมของเขา เขาเข้าเรียนในโรงเรียนที่มีชื่อเสียง ตั้งใจเรียนเพื่อให้มั่นใจได้ว่าอยู่ในกลุ่มหัวแถว เขาเป็นหัวหน้าหรือประธานในทุกๆ ชมรมที่เข้าร่วม พอลเป็นคนที่มีแรงขับเคลื่อน ทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับเขาจะต้องล้ำหน้าผู้อื่นเสมอ เรียนต่อในมหาวิทยาลัยดัง ทำงานในบริษัทที่มีความมั่นคง นำหน้าเพื่อนหนึ่งก้าว และเขาก็ประสบความสำเร็จตามต้องการ จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 14:09:50

ความคิดเห็นที่ 6 ความล้มเหลวเดียวที่พอลประสบคือชีวิตสมรส ทันทีที่เขาได้รับปริญญาโทบริหารธุรกิจ เขาแต่งงานกับรีเบ็คก้า เพื่อนร่วมชั้นเรียนวิทยาลัย เธอเป็นดาว ทุกคนล้วนต้องการเธอ แต่เขาสามารถชนะใจเธอได้ในที่สุด เขามีความสุขที่ได้รู้ว่า หากเขาเป็นอะไรไปในงานแต่งงาน จะมีอย่างน้อยสามคนที่ร่วมพิธีอยู่ในงานพร้อมที่จะเข้ามาเสียบแทนเขาทันที เมื่องานแต่งงานผ่านพ้นไป พอลคิดว่างานของเขาสำเร็จลงแล้ว  และเขาควรจะกลับไปทำงานอื่นต่อ หลังจากทนปรับตัวให้เข้ากับพอลได้ห้าปี รวมไปถึงการมีลูกชายด้วยกันหนึ่งคน รีเบ็คก้าก็ฟ้องหย่า เธอพยายามทุกวิถีทาง แม้กระทั่งการปรึกษาผู้เชี่ยวชาญการใช้ชีวิตคู่ แต่พอลไม่เคยมีเวลาให้กับเรื่องเหล่านี้ มันไม่สำคัญสำหรับเขา เขาง่วนอยู่กับการเป็นเจ้าของกิจการและการสร้างธุรกิจ หลังจากทำงานให้กับบริษัทที่มีชื่อเสียงได้สองปี เขาตัดสินใจลาออกเพื่อตั้งบริษัทของตัวเอง เขาทำงานหนักยิ่งกว่าเดิม แต่มันก็มีผลกระทบตามมา และนั่นเป็นสิ่งที่พอลเองก็คาดไว้แล้ว เมียและลูกได้ออกจากชีวิตของเขา และแม้ว่าจะรู้สึกเจ็บปวดและเสียใจในช่วงแรก แต่พอลก็คิดว่ามันเหมือนเพียงการเปลี่ยนงานเท่านั้น จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 14:12:04

ความคิดเห็นที่ 7 เมื่อมีอิสระในการให้ความสำคัญกับธุรกิจที่เขาได้เริ่มต้นไว้เมื่อสามปีก่อน พอลพัฒนามันจนกลายเป็นธุรกิจระดับหลายล้านดอลลาร์ ยามที่พอลมองกลับมาที่ตัวเอง เขาคิดว่าความสำเร็จที่แท้จริงวัดได้ด้วยความมั่งคั่งที่เขาสะสมไว้ การเป็นที่รู้จักของผู้คนที่มาจากความทุ่มเทของเขา รวมไปถึงอำนาจและสถานะที่เขาได้รับ หลังอิ่มเอมกับความสำเร็จมากว่าสิบห้าปี พอลยังรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ขาดไป เขายังไม่พอ แม้ว่าผู้คนที่เติบโตมาในรุ่นราวคราวเดียวกันกับพอล อย่างเช่นเพื่อนร่วมชั้นที่เขาพบในงานเลี้ยงรุ่นยี่สิบห้าปีโรงเรียนมัธยม จะชื่นชมเขาว่าประสบความสำเร็จอย่างสูง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเช่นนั้น ไม่ว่าจะประสบความสำเร็จกับสิ่งใด มันล้วนไม่เคยพอ เหมือนกับงานยังไม่ลุล่วง แทนที่จะค่อยๆพิจารณาหาเหตุผลว่าเป็นเพราะอะไร พอลยังคงมองหาภูเขาลูกต่อไปเพื่อที่จะปีนป่าย และ “กอล์ฟ” คือภูเขาลูกต่อไปสำหรับพอล จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 14:16:25

ความคิดเห็นที่ 8 กอล์ฟเป็นความหลงใหลอย่างที่สองในชีวิตของพอล กอล์ฟเป็นสิ่งหนึ่งที่เชื่อมโยงเขากับพ่อขี้เมาเข้าด้วยกัน ความทรงจำอันเปี่ยมไปด้วยความสุขของพอลเกิดขึ้นบ่ายวันหนึ่งในฤดูร้อน เมื่อเขากับพ่อได้ร่วมเล่นกอล์ฟด้วยกันที่สนามใกล้บ้าน พ่อเป็นคนสอนเขาเล่นกอล์ฟ แต่เมื่อพ่อเสียชีวิตลงเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ ช่วงเวลาแห่งความสวยงามก็จบสิ้นลงไปด้วย การเสียชีวิตของพ่อ ทำให้เด็กน้อยอายุสิบสองอย่างพอลรู้สึกว่าถูกทอดทิ้งและโดดเดี่ยว แต่เมื่อเติบโตขึ้น ชีวิตของพอลกลายเป็นภารกิจที่ไม่มีวันจบลิ้นเพื่อที่จะเติมเต็มความอ้างว้าง จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 14:19:44

ความคิดเห็นที่ 9 #2 A TRAUMA พอลรู้สึกโกรธเล็กน้อยเมื่อไปถึงคลับเฮาส์แล้วพบว่าไม่มีใครรอรับถุงกอล์ฟเขาเลย และเมื่อมีหนุ่มน้อยโผล่มารับถุงของเขา พอลก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขานอกจากยื่นถุงกอล์ฟไปให้ พอลรีบรุดไปที่โต๊ะลงทะเบียนโดยที่ไม่ได้ให้ทิปแก่เขา หลังลงทะเบียนเรียบร้อย พอลจึงพบว่าเขามีเวลาเพียงสามสิบนาทีก่อนถึงเวลาทีออฟ “มีเวลาวอร์มอัพแค่นิดเดียว” พอลคิดในใจ เขามุ่งหน้าไปที่สนามซ้อมเพื่อที่จะซ้อมไดรฟ์ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ก่อนออกไปที่หลุมหนึ่ง มีนักกอล์ฟสมัครเล่นสามคนรอเขาอยู่แล้วที่แท่นทีออฟ พอลได้พบกับพวกเขามาก่อนแล้วที่งานเลี้ยงเมื่อคืน แต่หลังจากที่ได้รู้ว่าพวกเขามีอาชีพอะไร พอลก็ตัดพวกเขาออกจากสารบบความคิด เพราะพวกนั้นไม่มีความสำคัญเพียงพอสำหรับเขา และนั่นทำให้พอลจับมือกับพวกเขาอย่างลวกๆ สิ่งที่เขาให้ความสนใจในตอนนี้คือ “เดวิส เลิฟ ที่สาม” โปรร่วมก๊วนของเขาอยู่ที่ไหน จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 14:23:01

ความคิดเห็นที่ 10 ทันทีที่สตาร์ทเตอร์ถามหาก๊วนเวลา 11.30 ว่าพร้อมหรือไม่ เดวิส เลิฟ ก็เดินผ่านฝูงชนตรงไปที่แท่นทีออฟ ใบหน้าของเขาเปื้อนยิ้มในขณะที่แนะนำตัวเองแก่เพื่อนร่วมก๊วนทีละคน ตอนที่พอลสัมผัสมือกับเลิฟ เขาครุ่นคิดว่าจะทำยังไงดีเพื่อให้เลิฟรู้ว่า “เขา” เป็นบุคคลสำคัญที่สุดของก๊วน  พอลได้เข้าคอร์สปรับปรุงฝีมือในช่วงสามสัปดาห์เพื่อเตรียมพร้อมก่อนการแข่งขันครั้งนี้ บางทีด้วยฝีมือของเขาอาจทำให้เขาสามารถสร้างความสัมพันธ์กับเลิฟได้ ทำทีเป็นแสดงน้ำใจ พอลเชื้อเชิญให้เพื่อนร่วมก๊วนทั้งสามคนทีออฟก่อน หลังจากเลิฟไดรฟ์ออกจากแท่นหลังส่งลูกลอยละลิ่วไปไม่ต่ำว่าสามร้อยหลาตกลงกลางแฟร์เวย์อย่างสวยงาม พอลแสยะยิ้มเล็กน้อยในขณะที่มองทั้งสามคนตีทีช๊อตออกไป เขารู้ได้ทันทีว่าทั้งสามคนมีฝีมืออย่างเก่งก็แค่ระดับแฮนดิแคป 20 ในขณะที่ตัวเขามีแต้มต่อ 12 และกำลังจะกลายเป็นนักกอล์ฟที่ถือแต้มต่อเลขตัวเดียวในอนาคตอันใกล้ จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 14:29:11

ความคิดเห็นที่ 11 และเมื่อถีงทีของพอล เขาเดินไปที่แท่นทีอย่างมั่นใจ ปักทีตั้งลูก ก้าวถอยหลังออกมาเล็งไปที่เป้าหมายกลางแฟร์เวย์ ทันใดนั้นแคดดี้ของเขาก็พูดขึ้นว่า “ให้เล็งไปที่ด้านขวาของแฟร์เวย์นะครับท่าน มันจะทำให้ขึ้นกรีนได้ง่ายกว่า เพราะว่าเค้าปักธงด้านนั้น” คำแนะนำของแคดดี้ทำให้พอลเสียสมาธิเล็กน้อย “ฉันหวังว่านายจะไม่พูดกรอกหูฉันแบบนี้ทั้งวันนะ” พอลคิดในใจ “ฉันรู้น่าว่าจะเล่นยังไง” จากนั้นพอลจึงเข้าจรดลูก สวิงอย่างรุนแรง ส่งให้วิถีลูกลอยฮุคเข้าด้านซ้ายของแฟร์เวย์ที่เป็นบริเวณหญ้ายาว เขาเหลียวมองไปรอบๆ อย่างรวดเร็วเพื่อที่จะดูว่ามีใครลั่นชัตเตอร์ถ่ายรูปหรือไม่และจะได้เข้าไปต่อว่า เขาเคยเห็นไทเกอร์ วูดส์ และโปรชั้นนำอีกหลายคนทำเช่นนี้ในทีวี   แต่เมื่อเขามองไปทางเลิฟ ปรากฏว่าเลิฟไม่ได้ให้ความสนใจกับช๊อตนี้ของเขาแม้แต่น้อย เขาไม่สนใจแม้กระทั่งไม่ได้ดูด้วยซ้ำไปว่าพอลหวดลูกไปทางไหน (ต่อมาพอลจึงได้เรียนรู้ว่า เดวิส เลิฟ รู้ดีถึงเคล็ดลับในการเล่นโปรแอม  - อย่ามองวงสวิงของมือสมัครเล่น เล่นไปตามเกมของตัวเอง อย่าให้ภาพที่ไม่ดีเข้าไปอยู่ในจินตนาการ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนี่คืออาชีพของคุณ) จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 14:34:29

ความคิดเห็นที่ 12 ลูกทีช๊อตของพอลเป็นสัญญานว่ามีบางสิ่งกำลังจะเกิดขึ้น มันเริ่มจากแย่ไปถึงแย่มาก ในขณะที่เพื่อนร่วมก๊วนแต้มต่อสูงไดรฟ์ออกจากแท่นทีออฟได้ตรงและอยู่ในแฟร์เวย์ พอลไดรฟ์ได้ไกลกว่าแต่เลี้ยวซ้ายหรือไม่ก็เลี้ยวขวา พวกนั้นสามารถเก็บโบกี้ได้ทุกหลุม แต่พอลกลับออกดับเบิ้ลโบกี้ พอลพยายามทุกวิถีทางที่จะแก้ไขวงสวิงของเขา แต่ดูเหมือนว่าจะไม่สำเร็จ ในขณะที่พวกเขาเล่นไปจนถึงหลุมเก้า พอลก็คุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป เขาไม่ได้สร้างปฏิสัมพันธ์กับเลิฟหรือเพื่อนร่วมก๊วนคนอื่นๆ และเขาก็ไม่สนุกเอาเสียเลย การพูดกับตัวเองทางด้านลบของพอลเริ่มต้นอีกครั้งเหมือนเคย “แกนี่มันงี่เง่าจริงๆ” พอลคิด “มันเป็นเรื่องน่าอายมากๆ แกเล่นห่วยแบบนี้ได้ยังไง อุตส่าห์เสียเวลาไปซ้อมแต่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 14:40:12

ความคิดเห็นที่ 13 และเมื่อถึงคราวที่เขาต้องทีออฟ พอลพยายามสงบจิตใจทำสมาธิเป็นครั้งแรกตั้งแต่เริ่มเล่น เขาไดรฟ์ออกไปอย่างสวยงาม และนั่นทำให้เขายิ้มได้ “เอาหล่ะ ฉันกลับมาแล้ว” พอลคิด เขาทำได้ดีในช๊อตที่สองด้วยเหล็ก 4 ลูกตกลงกลางกรีนแล้วไปหยุดอยู่ห่างจากหลุมแค่ 4 ฟุต แม้แต่คนดูที่รอชมเดวิส เลิฟ ยังปรบมือให้กับพอลในขณะที่เขาเดินมาที่กรีน หลังจากที่เดวิสและเพื่อนร่วมก๊วนพัตต์กันเสร็จเรียบร้อย คราวนี้ถึงตาของพอล เขารู้สึกได้ถึงความดันโลหิตที่พุ่งพล่านในร่างกาย เพราะนี่คือหลุมที่มีความยากเป็นอันดับสองของสนาม ถ้าเขาสามารถทำเบอร์ดี้ได้ที่หลุมนี้ นั่นหมายความว่าจะเป็นอีเกิ้ลสำหรับทีม แม้แต่เลิฟก็ยังช่วยลุ้น เขาช่วยพอลอ่านไลน์พัตต์ แต่เมื่อพอลกระแทกพัตเตอร์สโตรคลูก กลับกลายเป็นว่าเขาพัตต์สั้นไป มันห่างหลุมเพียงแค่สามนิ้ว “พัตต์ไม่ถึงหลุมย่อมพัตต์ไม่ลง” พอลนึกถึงคำพูดของ โยกี เบอร์ร่า “เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของการพัตต์สั้นไม่เคยลงหลุม จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 14:45:15

ความคิดเห็นที่ 14 หลังจากแท๊ปลูกลงหลุมและทำได้แค่พาร์ พอล “หลุด” อย่างสิ้นเชิง เขาหยิบพัตเตอร์ขว้างไปในบึงน้ำข้างกรีน ทุกๆ คนรอบตัวเขารวมไปถึงแคดดี้ค่อยๆ เดินออกไปอย่างเงียบๆ ทิ้งเขาไว้เพียงคนเดียวบนกรีน พอลไม่รู้ว่าจะตะโกนหรือร้องไห้ดี หลังระลึกได้ว่าถ้าไม่มีพัตเตอร์เขาจะต้องพัตต์ลูกบนกรีนด้วยเหล็ก 2 หรือไม่ก็หัวไม้ในหลุมที่เหลือ พอลพับขากางเกงและเดินลุยลงไปในบึงเพื่อเก็บพัตเตอร์ขึ้นมา จากที่หวังว่าจะเป็นหนึ่งในวันแห่งความทรงจำที่ดี มันกลับกลายเป็นคืนแห่งฝันร้าย เมื่อพอลเดินไปถึงทีออฟหลุมสิบ เดวิส เลิฟ ยืนคอยเขาอยู่แล้ว จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 14:48:39

ความคิดเห็นที่ 15 “พอล” เลิฟพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใย “เราไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ในเก้าหลุมแรก แต่ผมก็เฝ้ามองคุณอยู่ และด้วยความสัตย์จริง ฝีมือคุณยังดีไม่ถึงระดับที่จะต้องแสดงอารมณ์ขนาดนั้น สิ่งที่คุณเพิ่งทำลงไปบนกรีนหลุมเก้าอาจจะสะท้อนความเป็นตัวตนของคุณทั้งการดำเนินชีวิตและการเล่นกอล์ฟ ลองคิดดู” พูดเพียงแค่นั้น แล้วเลิฟก็เดินไปทีออฟ คำพูดของเลิฟทำให้พอลเย็นไปถึงขั้วหัวใจ เขารู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก บางทีอาจจะเป็นครั้งแรกในชีวิต (อย่างน้อยถ้าเขายอมรับ) เขากำลังสับสนว่าเขาควรจะเลิกเล่นกลางคันแล้วเดินกลับไปที่รถทันทีหรือไม่ แต่ความเห็นของเลิฟกระแทกเข้ากลางใจของเขาจังๆ จนทำให้เขาต้องอยู่ต่อ พอลก้าวลงจากแท่นทีออฟหลุมสิบ แล้วยืนคอยเลิฟ เลิฟไดรฟ์ไปไกลกว่าพวกมือสมัครเล่นประมาณเจ็ดสิบหลา เมื่อเลิฟกำลังจะเดินผ่านไป พอลพูดด้วยเสียงเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ในลำคอ “สิ่งที่...คุณพูดกับผม” พอลเริ่มควบคุมตัวเองได้ “เหมือนผมโดนทุบด้วยก้อนหินหนักเป็นตันๆ ผมขอโทษ ผมมันไอ้งั่งจริงๆ” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 14:59:42

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณกัปตันป๋านะครับที่มาให้ "กีบ" เป็นคนแรก (เห็นมั๊ยครับ ถึงแม้ผมจะไม่ค่อยได้ไปร่วมกิจกรรม แต่ผมตามอ่านกระทู้อยู่นะครับ) ขอพักสายตาหน่อยนะครับ ไม่อย่างนั้นคืนนี้จะถูกน๊อคก่อนได้ดูรอบน๊อคเอาท์สองคู่ จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 15:03:00

ความคิดเห็นที่ 17 มาต่อotครับ >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> #3 THE MENTOR ในขณะที่เขาทั้งสองเดินตรงไปยังแฟร์เวย์ เลิฟพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไรหรอกพอล ผมเคยเล่นในโปรแอมมาหลายครั้ง มันเป็นเรื่องยากที่จะต้องมาดูคนอื่นทำร้ายตัวเองในสนามกอล์ฟ ผมเลี้ยงชีพตัวเองด้วยการเล่นกอล์ฟ และคุณก็ตัวเองด้วยการทำอย่างอื่น แต่สิ่งที่เราทำในสนามกอล์ฟมักจะสะท้อนความเป็นตัวเราว่าเราดำเนินชีวิตอย่างไร พ่อของผมสอนเสมอว่า ชีวิตและกอล์ฟมีอะไรหลายๆ อย่างที่เหมือนกัน ในความเป็นจริงพ่อเคยพูดว่า GOLF ย่อมากจาก Game Of Life First พอลหัวเราะเป็นครั้งแรกในการออกรอบ “ผมเคยได้ยินแต่ว่า GOLF ย่อมาจากคำอื่นซะอีก แต่ตอนนี้ผมไม่คิดถึงมันแล้วหล่ะ ผมชอบตัวย่อของคุณมากกว่าเรื่องโจ๊กที่ผมรู้ “ผมก็เหมือนกัน” เลิฟพูดยิ้มๆ ถ้าพ่อยังมีชีวิตอยู่ ผมจะแนะนำให้คุณไปหาพ่อผม ไม่เพียงแต่จะรอบรู้ในเกมกอล์ฟแต่เขาเป็นครูที่ยอดเยี่ยมในเกมชีวิตด้วย แต่..มีเพื่อนเก่าของพ่อคนหนึ่ง ที่ผมคิดว่าเขาจะสามารถช่วยคุณได้ เขาชื่อว่า วิลลี่ ดันน์ แต่ทุกคนที่รู้จักเขาล้วนแต่เรียกเขาว่า “โปรเฒ่า” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 18:23:22

ความคิดเห็นที่ 18 “โปรเฒ่า” เลิฟพูดต่อ “ถูกเรียกตามหลังปู่ของเขา โอลด์ วิลลี่ ดันน์ ชาวสก๊อตที่มีชื่อเสียงทั้งการเป็นครูสอนกอล์ฟและการออกแบบสนามกอล์ฟในยุคทศวรรษที่ 18 พ่อของเขา จอห์น ดันแคน ดันน์ เป็นนักกอล์ฟอาชีพที่เดินทางมาอเมริกาเมื่อปี 1898 เพื่อจะสอนและออกแบบสนามกอล์ฟที่ฟลอริด้าและแคลิฟอร์เนีย ด้วยพื้นฐานทางครอบครัวแบบนี้ ทำให้วิลลี่ชนะเลิศในการแข่งขันกอล์ฟหลายรายการ จนกระทั่งต้องหยุดเล่นเพราะบาดเจ็บหัวไหล่ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง  หลังสงครามจบลง เขาย้ายมาอยู่ที่แอชวิลล์ นอร์ธ คาโรไลน่า และสอนกอล์ฟที่นี่เป็นเวลาถึงหกสิบปี ผมคิดว่าคุณน่าจะไปเจอเขาได้ที่ระเบียงข้างคลับเฮาส์หลังจากเราเล่นจบแล้ว เขาชอบที่จะนั่งอยู่ตรงนั้น มองดูนักกอล์ฟเดินเข้าเดินออก ดูชีวิตที่ดำเนินไป วิลลีย์อายุเกือบเก้าสิบแล้ว แต่เขายังคงเฉียบคมไม่หลงลืม เป็นคนฉลาดที่สุดคนหนึ่งที่ผมรู้จัก ผมขอแนะนำให้คุณหาเวลาไปพบเขา บอกเขาว่าผมแนะนำคุณมา” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 18:35:16

ความคิดเห็นที่ 19 หลังจากได้พูดคุยกับเลิฟ พอลรู้สึกประหลาดใจมากที่เขารู้สึกผ่อนคลาย เขาเล่นเก้าหลุมหลังได้ดีขึ้นมาก ถึงแม้ว่าคำพูดของเลิฟจะแรงและอาจจะฟังไม่เข้าหู แต่พอลก็รู้ว่าเขาพูดถูก  เลิฟมาเล่นเกมนี้แบบไม่ได้เน้นอะไรมากมาย แต่เขาก็คาดหวังผลงานที่ดีในทุกๆ ช๊อต เขายังสอนเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างกอล์ฟกับชีวิต และตอนนี้พอลก็รู้แล้วว่าเขาไม่ได้เรื่องทั้งสองอย่าง พอลเป็นคนที่เคร่งครัดกับการบังคับใช้กฏ ดังนั้นเขาจึงไม่เคยเห็นด้วยกับการอนุญาตให้นักกอล์ฟเล่นลูกใหม่เป็นครั้งที่สองในการทีออฟหลุมแรกโดยปราศจากการทำโทษ หากว่าลูกแรกที่ไดรฟ์ออกไปไม่เป็นไปตามหวัง แม้ว่าพอลจะเคยอยู่ในสถานการณ์ที่สามารถผ่อนปรนให้เพื่อนร่วมก๊วนเล่นใหม่ หรือตัวเขาเองได้รับโอกาสนั้น เขาก็ปฏิเสธมันทั้งสองกรณี ความภูมิใจในตนเองไม่เคยยินยอมให้เขารับหรือให้ความกรุณากับผู้อื่น  อย่างไรก็ตาม วันนี้เขาอยากได้โอกาสนั้นเป็นครั้งแรกในชีวิต เขาอยากจะเล่นเก้าหลุมแรกอีกครั้งโดยปราศจากผลกระทบที่จะตามมา มันคงจะเป็นประสบการณ์ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เขายิ้มกับตัวเองเมื่อจินตนาการถึง “มูลลิแกน” ในเก้าหลุมแรก “มันคงเป็นมูลลิแกนที่ยอดเยี่ยมที่สุด” เขาคิด จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 18:39:29

ความคิดเห็นที่ 20 พอลหวนระลึกถึงการไปสก๊อตแลนด์ครั้งแรกของเขา ที่นั่นเขาได้เรียนรู้ว่าการเล่นมูลลิแกนจะต้องเป็นที่ยอมรับและยินยอมของเพื่อนร่วมก๊วนที่เรียกว่าเป็นค่านิยมของก๊วน สนามแรกที่พวกเขาได้เล่นคือ เทิร์นเบอร์รี่ ที่ซึ่งจัดแข่งบริติชโอเพ่นมาแล้วหลายครั้ง เมื่อเพื่อนร่วมก๊วนของพอลไดรฟ์ลูกแรกไปเข้ารัฟ เขาหันไปทางสตาร์ทเตอร์แล้วถามว่า “ผมขอมูลลิแกนได้มั๊ย”  สตาร์ทเตอร์ตอบเสียงเรียบๆว่า “ถ้าคุณตีใหม่ในสก๊อตแลนด์ คุณกำลังเล่นช๊อตที่สาม” เมื่อจบเกมโปรแอม พอลจับมือกับเพื่อนร่วมก๊วนและเดินไปหาเดวิสอย่างเงียบๆ เดวิสชี้มือไปทางระเบียงพร้อมกล่าวว่า “โปรเฒ่าอยู่ที่นั่น อย่าพลาดที่จะไปพบเขา เขานั่งอยู่บนเก้าอี้โยกสุดทางด้านซ้าย” “ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือและคำแนะนำ” พอลกล่าวตอบ “ขอให้โชคดี โปรเฒ่าจะช่วยคุณมากกว่าเกมกอล์ฟ” เดวิสพูดยิ้มๆ จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 18:41:24

ความคิดเห็นที่ 21 #4 THE BEGINNING OF A NEW LEASE ON LIFE หลังจากแคดดี้ทำความสะอาดอุปกรณ์และแบกไปคืนพอลที่รถเรียบร้อยแล้ว พอลเดินตรงไปยังคลับเฮาส์  ในขณะที่กำลังเดินขึ้นไปเขาเห็นโปรเฒ่านั่งอยู่บนเก้าอี้โยก เขาสวมกางเกงยาวแค่เข่าและถุงเท้ายาว รอยเหี่ยวย่นบนคอด้านหลังของเขาเห็นได้อย่างชัดเจนเหมือนแผนที่ที่ถูกพับแล้วพับอีก พอลได้พบกับรอยยิ้มอันอบอุ่นบนใบหน้าของชายชรา เขายิ้มตอบแล้วกล่าวว่า “เดวิส เลิฟ บอกว่าผมควรจะมาพบกับคุณ” โปรเฒ่ายิ้ม “นั่งลงสิลูกชาย” เขากล่าว ในขณะที่กำลังนั่ง พอลถามว่า “ผมควรเรียกคุณว่าอะไรดีครับ” “เรียกฉันว่าวิลล์ก็ได้” ชายชราตอบ “นามสกุลฉันคือ ดันน์ ดังนั้นฉันจึงคิดว่าบางทีในวันสุดท้ายของชีวิตฉันจะได้ยินว่า วิลล์ ดันน์” โปรเฒ่าพูดยิ้มๆ ไม่เข้าใจกับมุขอารมณ์ขันของโปรเฒ่า พอลกล่าวตอบ “โอเค วิลล์” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 19:19:12

ความคิดเห็นที่ 22 “เธอทำอะไรในสนามกอล์ฟเหรอลูกชาย เดวิสถึงได้บอกให้มาหาฉัน” “เอ่อ ผมคิดว่า ผมซีเรียสกับเกมมากเกินไป เหมือนกับที่ผมเป็นเวลาทำอะไรก็ตาม ผมพยายามที่จะสร้างความประทับใจให้กับเลิฟและเพื่อนร่วมก๊วนด้วยความสามารถของผม แต่การณ์กลายเป็นว่าผมหวดช๊อตแรกออกจากทีออฟได้อย่างน่าเกลียด จากนั้นมันก็เลวร้ายลงเรื่อยๆ สุดท้ายเมื่อมาถึงหลุมเก้า ผมไดรฟ์ได้อย่างสุดยอดพร้อมกับแอพโพรชขึ้นกรีนอย่างสวยงามลูกอยู่ห่างหลุมแค่สี่ฟุต แต่ผมพัตต์สั้น และเมื่อถึงตอนนั้นผมก็หลุดและขว้างพัตเตอร์ลงไปในบึง เดวิสพูดกับผมเป็นการส่วนตัวหลังจากผมปะทุอารมณ์และมันทำให้ผมตาสว่างรู้ว่าได้ทำอะไรลงไป” “ฉันเข้าใจแล้ว” โปรเฒ่ากล่าวพร้อมรอยยิ้มปราณี “สิ่งที่เดวิสพูดกับผมโดนใจเหมือนถูกกระแทกด้วยหินหนักเป็นตัน มันส่งผลกระทบต่อผมถึงแก่นจริงๆ คุณมีเวลาให้กับผมมั๊ยหล่ะครับ” พอลถาม โปรเฒ่ากล่าวตอบช้าๆ ด้วยเสียงห่วงใย “ทุกนาทีบนโลกใบนี้ลูกชาย” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 19:22:18

ความคิดเห็นที่ 23 “เดวิสบอกว่าคุณสามารถทำให้ผมแกร่งขึ้นไม่เพียงแค่เกมกอล์ฟแต่บางทีอาจรวมไปถึงเกมชีวิต” “นั่นก็เกินไป แต่กอล์ฟกับชีวิตมีอะไรบางอย่างที่เหมือนกัน กอล์ฟมีวิถีที่แสดงออกถึงตัวตนของบางคน ฉันคิดว่าเดวิสน่าจะบอกเธอแล้ว พ่อเขากับฉันเห็นพ้องกันว่า การจะพิชิตเกมกอล์ฟ เธอจะต้องพิชิตเกมชีวิตเธอก่อน (Game Of Life First) “ใช่ เขาบอกแล้ว คุณช่วยอธิบายเพิ่มหน่อยสิ” พอลตอบ “แน่นอนอยู่แล้ว” โปรเฒ่ากล่าวยิ้มๆ “ในชีวิตของคนเราเหมือนกับในเกมกอล์ฟ” • คุณทำเบรคตามที่คุณสมควรได้ • คุณทำเบรคที่คุณไม่สมควรได้ • คุณทำสกอร์ไม่ดีตามที่คุณสมควรได้ • คุณทำสกอร์ไม่ดีที่คุณไม่สมควรได้ • บางครั้งคุณเล่นได้ดีกว่าที่ควรจะเป็นและคุณจะต้องรับมือกับความสำเร็จ • บางครั้งคุณเล่นได้แย่กว่าที่ควรจะเป็นและคุณจะต้องรับมือกับความล้มเหลว จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 19:25:10

ความคิดเห็นที่ 24 “ในเกมกอล์ฟสิ่งต่างๆเหล่านี้เกิดขึ้นในช่วงสี่ถึงห้าชั่วโมงกับลูกกอล์ฟลูกเล็กๆ ที่รอคอยให้เธอหวดมัน แต่ในเกมชีวิตมันเกิดขึ้นทุกนาทีและทุกๆวัน” “มันน่าสนใจจริงๆ” พอลบอก “ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน เราจะเริ่มต้นกันตรงไหนดีถ้าคุณจะช่วยผมปรับปรุงเกมชีวิตและเกมกอล์ฟ” “ลูกชาย ชีวิตคือความสัมพันธ์ เราจะต้องทำความรู้จักกันก่อน นั่นหมายความว่าเราจะต้องใช้เวลาด้วยกัน เธอพร้อมเมื่อไหร่หล่ะ” “เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้” พอลตอบ “ในความเป็นจริง บางทีผมอาจจะอยู่ต่อได้ถึงพรุ่งนี้ คุณมีกำหนดการยังไงหล่ะ” พอลแทบไม่อยากจะเชื่อตัวเองว่าพูดออกไปแบบนั้น ความสัมพันธ์ไม่เคยอยู่ในหัวของเขามาก่อน แต่เรื่องน่าละอายที่เขาขว้างพัตเตอร์ต่อหน้าเดวิสได้กลายมาเป็นประเด็นสะเทือนใจที่สำคัญ พอลคิดว่าบางทีการได้ใกล้ชิดกับโปรเฒ่าจะทำให้เขามีโอกาสได้พบกับเดวิสอีก โปรเฒ่าตอบคำถามของพอลว่า “ด้วยวัยปูนนี้ของฉัน, ลูกชาย ฉันไม่อยากตื่นเช้าอีกแล้วหล่ะ เอาเป็นว่าเราพบกันพรุ่งนี้เช้าสิบโมงที่ “มูนิ” “มูนิ คืออะไร” พอลถาม “มันเป็นสนามของเทศบาลอยู่อีกฟากหนึ่งของเมือง มันไม่สวยเท่ากับที่นี่หรอกแต่ก็ไม่เลวร้ายอะไร มันเป็นที่ที่ฉันเรียนรู้เกมกอล์ฟและเกมชีวิต” พอลตอบในขณะที่กำลังเขย่ามือโปรเฒ่า “ขอบคุณครับ แล้วพบกันพรุ่งนี้สิบโมง” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 19:28:19

ความคิดเห็นที่ 25 ละเมิดลิขสิทธิ์หรือเปล่า...ผมว่าาน่าจะนะครับ แต่ก็มาเป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : GumpzZ เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 20:04:28

ความคิดเห็นที่ 26 อ่า กัปตันกัมส์ ถ้าอย่างนั้นพอแค่นี้ดีกว่ามั๊ยครับ เพราะมันมีทั้งหมด 17 chapters นี่เพิ่งจะผ่านไป 4 บทเอง จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 20:17:25

ความคิดเห็นที่ 27 นึกว่าพี่ต่อ มูลลิแกน มีอะไรซะอีก มารออ่านครับ ระหว่างรอดูอาร์เจนติน่า ผิดหรือเปล่าไม่ทราบ..... จากคุณ : chonfish เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 53 23:29:16

ความคิดเห็นที่ 28 อ้าวเลยหยุดเลยหรือครับเนี่ย รอคนมาบอกว่าไม่ละเมิดลิขสิทธิ์ จะได้อ่านต่อ จากคุณ : GumpzZ เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 09:36:34

ความคิดเห็นที่ 29 กลับมาแล้วครับ กัปตันกัมส์ และสวัสดีครับคุณ chonfish คิดว่าเช้าวันจันทร์ของคนส่วนใหญ่จะยุ่งนิดนึง ผมมีที่แปลไว้อีกสองบท จะทยอยโพสครับ แล้วตอนเย็นกลับบ้านค่อยแปลใหม่ ส่วนเรื่องละเมิดผมคิดอย่างนี้แล้วครับ ว่าไม่ได้ทำเพื่อการพาณิชย์ น่าจะเหมือนพวกบทความหรือข่าวต่างประเทศ ที่เห็นแปลกันทั่วไป เอาหล่ะครับ มาดูกันต่อว่า พอลจะได้เรียนรู้อะไรอีกนอกจากคำว่า "Life is all about relationship" >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:03:24

ความคิดเห็นที่ 30 #5 REFLECTION พอลใช้เวลาอาหารเย็นอย่างเงียบๆ คนเดียว ครุ่นคิดถึงคำพูดโปรเฒ่า “ชีวิตคือความสัมพันธ์” ลึกลงไปข้างใน มันมีอะไรบางอย่างที่ถูกฝังในตัวพอลมานานถูกปลุกให้ตื่นขึ้น แต่ก่อนที่จะค้นพบว่ามันคืออะไร ความระแวงสงสัยก็ได้ก่อเกิดขึ้นมา “ชายคนนี้เป็นของจริงหรือเปล่า ฉันจะเชื่อเขาได้จริงๆ หรือ” พอลคิด เขาไม่เคยเชื่อมั่นในตัวพ่อเขาเลย เขาไม่เคยรู้เลยว่าพ่อในแบบไหนที่เขาอยากได้ เป็นพ่อที่เล่นกอล์ฟด้วยกัน หรือพ่อขี้เมาที่คอยตำหนิติเตียนทุกอย่างที่เขาทำ เขาเคยเฝ้าภาวนาให้ได้ในสิ่งที่ปรารถนาแต่มันไม่เคยเป็นจริง พ่อเขาตายลงในขณะที่เขาต้องการพ่อเป็นอย่างมาก เมื่อเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น พอลได้พบกับโค้ชบาสเก็ตบอลที่โรงเรียนซึ่งต่อมาได้กลายเป็นเพื่อนกัน โค้ชคนนี้สอนให้เขาเล่นกอล์ฟอีกครั้ง พอลชื่นชมโค้ชคนนี้มากแต่เขากลับทิ้งพอลไป โค้ชจากไปพร้อมกับครูสาวที่มีอะไรกัน โดยไม่มีแม้แต่คำร่ำลา จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:05:06

ความคิดเห็นที่ 31 หลังจากนั้น พอลตัดสินใจว่าเขาจะไม่เชื่อใจใครอีกนอกจากตัวเอง มันเป็นอะไรที่เยี่ยมมากที่ดำเนินชีวิตแต่เพียงลำพัง แรงขับภายในที่จะทำให้เป็นผู้ประสบความสำเร็จผลักดันให้เขาพุ่งสุดฝีเท้า เขากลายเป็น “มนุษย์งาน” ไม่ใช่ “มนุษย์ทั่วๆไป” เน้นไปที่ผลการปฏิบัติงานเป็นสิ่งสำคัญ ความสัมพันธ์กลายเป็นเรื่องรอง และในที่สุดความสัมพันธ์กับลูกชายของเขาก็จืดจาง ภายในจิตใจของพอลมีแต่ความหวาดกลัว กลัวที่จะต้องเจ็บปวดอีกครั้งกับการลงทุนมากเกินไปกับความสัมพันธ์ กลัวว่าถ้าเขาลดการ์ดลงมาผู้คนก็จะมองเห็นสิ่งที่อยู่ภายในที่แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่อยากยอมรับ ซึ่งนั่นทำให้เขาอ่อนแอ แต่โปรเฒ่าดูเหมือนว่าจะต่างจากพวกนั้น บางทีชีวิตของพอลอาจจะทำงานไม่ปกติในแบบที่ควรจะเป็น และเกมกอล์ฟของเขาก็ต้องการความช่วยเหลือ จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:06:12

ความคิดเห็นที่ 32 คืนนั้นก่อนเข้านอน พอลสัญญากับตัวเองว่าจะเขียนบันทึก บางทีมันอาจจะช่วยให้เขารู้ว่าไอเดียต่างๆในหัวของเขาได้ทำไปถึงไหนแล้ว ผู้คนมากมายเคยบอกเขาว่าการทำบันทึกเป็นกระบวนการที่ดี แต่เขาไม่เคยเห็นความสำคัญของมัน คนที่มีบุคลิกลักษณะ Type A แบบพอล ถ้าได้ลงมือทำบันทึกแล้ว เขาจะต้องทำให้ดีกว่าคนอื่น เขารู้ว่าบางคนเขียนบันทึกในแบบที่เต็มไปด้วยสีสรร ในขณะที่บางคนเขียนบทกวีในบันทึกด้วย แล้วเขาจะทำอย่างไรให้เหนือกว่าคนพวกนั้น จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:07:43

ความคิดเห็นที่ 33 พอลเคยอ่านบทความเกี่ยวกับการเขียนบันทึกที่แนะนำให้เขียนแบบง่ายๆ ไม่ซับซ้อน หลักก็คือว่า ทุกๆสิ้นวัน หรือเช้าของวันรุ่งขึ้น ให้เขียนคำว่า “เมื่อวานนี้” บนหัวกระดาษบันทึกและเริ่มด้วยการเขียนชื่นชมตัวเองสำหรับสิ่งดีๆ ที่ได้ทำในวันนั้น นี่จะทำให้เรารู้สึกดีกับตัวเอง เพราะว่ามันเป็นสิ่งที่เราหวังว่าจะทำให้สำเร็จ หรือการหวังที่จะเป็นใครสักคนบนโลกใบนี้ พอลไม่ค่อยมั่นใจนักกับเหตุผลในข้อหลัง ความต้องการเป็นใครในโลกนี้ไม่เคยอยู่ในสมองของเขา ความสนใจของเขาก็คือการเป็นที่หนึ่งเท่านั้น จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:09:19

ความคิดเห็นที่ 34 บทความยังแนะนำอีกว่าหลังจากที่เราเขียนชื่นชมตัวเองแล้ว ให้เพิ่มหัวข้อในบันทึกว่า “การเปลี่ยนแปลงแนวทาง” บางครั้งในยามที่คุณไม่ชอบผลงานที่ได้กระทำลงไป หรือผลตอบรับจากคนอื่น ให้คุณกำหนดแนวทางใหม่เพื่อสิ่งที่ต้องการ พอลรู้สึกประหลาดใจตัวเองเมื่อเขาคิดว่า เขาจะเรียกบันทึกส่วนนี้ว่า “มูลลิแกน” เขาจำได้ว่าเดวิสและโปรเฒ่าบอกกับเขาว่า ชีวิตและกอล์ฟมีอะไรหลายอย่างที่เหมือนกัน คืนนั้น พอลเขียนหัวข้อ “เมื่อวานนี้” และลงวันที่ไว้ที่หน้าสองของบันทึกที่ซื้อมากจากร้านขายของที่ระลึกของโรงแรมหลังมื้ออาหารเย็น เขาเขียนชื่นชมตัวเองที่เปิดใจกว้างต่อความเห็นของเดวิส และสำหรับการยอมรับว่าเขายังต้องเรียนรู้เกี่ยวกับเกมกอล์ฟและเกมชีวิต เขายังแสดงความยินดีกับตัวเองที่เข้าไปพบและพูดคุยกับ วิลล์ ดันน์ และปรับกำหนดการของตัวเองใหม่เพื่ออยู่ต่อสำหรับการเรียนรู้ “เกมชีวิต” เป็นครั้งแรก จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:10:43

ความคิดเห็นที่ 35 ในขณะที่กำลังพิจารณาถึงหัวข้อ “มูลลิแกน” พอลหัวเราะออกมา เขาคิดถึงการที่เขาต้องการโอกาสในการเล่นเก้าหลุมแรกนั้นอีกครั้ง “บางทีมันอาจจะจริงก็ได้ที่ไม่มีอุบัติเหตุในชีวิต” เขาคิด “ถ้าหากว่าฉันไม่ได้แสดงความงี่เง่าออกมาในระหว่างที่เล่นเก้าหลุมแรก ฉันก็จะไม่มีโอกาสได้พบกับวิลล์ ดันน์ในวันพรุ่งนี้ บางทีมันอาจจะมีเหตุผลสำหรับบางสิ่งที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของฉัน” นี่เป็นหลักคิดใหม่สำหรับพอล มันรู้สึกแปลกๆ แต่เขาก็เฝ้าคอยที่จะพัฒนาความสัมพันธ์กับโปรเฒ่า ขณะที่เขากำลังจะหลับ พอลนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์วันนี้ที่ไม่เป็นไปตามที่เขาคาดหวัง แต่เขารู้สึกได้ว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นของอะไรบางอย่างที่สำคัญ และผลของมันก็คือ เขาให้สัญญากับบางอย่างภายในใจที่เกิดขึ้นในระหว่างวันกับบันทึกที่นอกเหนือไปจากส่วนของการชื่นชมและปรับเปลี่ยนแนวทาง จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:12:01

ความคิดเห็นที่ 36 #6 SOURCE OF SELF WORTH เช้าวันต่อมาพนักงานต้อนรับของโรงแรมบอกทางไปสนามกอล์ฟมูนิให้กับพอล เขาออกจากที่พักตอนแปดโมงครึ่ง เขาต้องการซ้อมไดร์ฟสักเล็กน้อยเพื่อที่จะได้มีความพร้อมก่อนที่จะพบกับโปรเฒ่าตอนสิบโมง เขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับสนามของทางเทศบาลที่มีชื่อว่า “มูนิ”  นี่ยิ่งสร้างความลึกลับเกี่ยวกับโปรเฒ่า ในขณะที่เขาไปถึงสนาม เขาพบว่ามันอยู่ภายใต้การดูแลที่ดี แตกต่างไปจากสนามเทศบาลบางที่ แต่ในขณะที่เขากำลังขับผ่านสนามซ้อม เขาสังเกตุเห็นว่านักกอล์ฟหลายคนอยู่ในเครื่องแต่งกายที่หลากหลาย รวมไปถึงกางเกงขาสั้น ที่เขาเชื่อว่าไม่ผ่านการวัดระยะความยาวแน่ๆที่สนามปิดที่เขาเป็นสมาชิกอยู่ในแอตแลนต้า จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:13:26

ความคิดเห็นที่ 37 คลับเฮาส์เป็นตึกเก่าๆ ไม่ได้ตกแต่งอะไรเป็นพิเศษ แต่สิ่งที่สะดุดตาเขาในขณะที่กำลังขับรถไปจอดก็คือ ป้ายที่บอกว่าสนามนี้ออกแบบโดย “โดนัลด์ รอสส์” พอลพอมีความรู้อยู่บ้างเกี่ยวกับประวัติของกอล์ฟ และรู้ดีว่ารอสส์เป็นหนึ่งในสถาปนิกกอล์ฟที่ยอดเยี่ยมตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน เขาออกแบบสนามกอล์ฟมาเป็นร้อยๆ สนาม รวมไปถึงสนามที่มีชื่อเสียงอย่าง ไพน์เฮิร์ต หมายเลข 2, โอ๊คแลนด์ฮิลล์ และโอ๊คฮิลล์ สนามกอล์ฟที่ออกแบบโดยรอสส์เคยจัดการแข่งขันระดับประเทศมานับไม่ถ้วน และในความเป็นจริง บิลท์มอร์ ฟอร์เรสต์ คันทรี่คลับ ที่เขาเพิ่งเล่นโปรแอมไปเมื่อวันก่อนก็เป็นหนึ่งในผลงานชิ้นโบแดงของรอสส์ แต่กับสนามเทศบาลในแอชวิลล์ นอร์ธ แคโรไลน่ามันเป็นอะไรที่สร้างความประหลาดใจให้กับพอลไม่น้อย จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:17:34

ความคิดเห็นที่ 38 หลังจอดรถเรียบร้อย พอลแบกถุงกอล์ฟออกมาและมุ่งหน้าไปสนามซ้อมพร้อมกับซื้อลูกกอล์ฟไปสองตะกร้า เขายังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนที่จะได้พบกับโปรเฒ่า เพียงพอที่จะหวดลูกกอล์ฟในสองตะกร้าให้หมด เขากระหน่ำตีอย่างรวดเร็วจนรู้สึกเจ็บมือ และเช้านี้ก็ยังคงไม่มีข้อยกเว้นเมื่อเขาพบว่าโปรเฒ่านั่งอยู่บนเก้าอี้โยกหน้าระเบียงที่เขากำลังจะเดินไปซื้อลูกมาเพิ่ม “ฉันหล่ะสงสัยจริงๆ ว่าเขาไปไหนมาไหนพร้อมเก้าอี้โยกหรืออย่างไร” พอลคิดในใจขณะที่กำลังเก็บเหล็กใส่ถุงและมุ่งหน้าไปคลับเฮาส์ จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:19:24

ความคิดเห็นที่ 39 ทันทีที่โปรเฒ่าเห็นพอลเขายิ้มให้และพูดว่า “วางเหล็กพวกนั้นลงเถอะ เรายังคงไม่ได้ใช้มันหรอก มานี่และนั่งลงลูกชาย” “ผมนึกว่าเรากำลังจะไปแก้ปัญหาเกมกอล์ฟและเกมชีวิตซะอีก” พอลพูดตอบ “เราจะทำ” โปรเฒ่ายังคงยิ้ม “แต่เธอจะได้พบว่า ไม่จำเป็นเสมอไปที่จะต้องตีลูกเพื่อการเรียนรู้กอล์ฟ” ในขณะที่พอลกำลังนั่งลง โปรเฒ่าหันมาหาเขาและพูดว่า “เอาหล่ะฉันขอถามตรงๆ นะเจ้าลูกชาย ทำไมถึงมาเล่นกอล์ฟ” “เป็นคำถามที่ดี” พอลตอบ “ผมคิดว่าผมเล่นเพื่อความสนุก อ้อ เรียกผมว่าพอลก็ได้นะ” “โอเคพอล, แล้วเธอสนุกมั๊ยเมื่อวานนี้” “พูดจริงๆ เลยก็คือไม่” พอลตอบ “ทำไมไม่หล่ะ” โปรเฒ่าถาม “ผมเล่นได้แย่มาก ผลงานของผมมันห่วยจริงๆ ผมเลยไม่รู้สึกสนุกสักนิดเดียว” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:23:10

ความคิดเห็นที่ 40 “เธอรู้มั๊ยทำไมฉันถึงถามคำถามนี้ ถ้าหากว่าความสนุกเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอเล่นกอล์ฟ ดังนั้นทุกๆเกมจะต้องสนุก ฉันไม่เคยพบว่ามีสนามไหนหรือเกมไหนที่เล่นแล้วฉันไม่ชอบ สำหรับฉันแล้วเป็นเรื่องเหลือเชื่อที่กอล์ฟไม่สนุก” โปรเฒ่าพูดยิ้มๆ “นั่นคือสาเหตุที่ฉันยังคงอยากเล่นกอล์ฟแม้กระทั่งตอนนี้” “แต่..คุณไม่เคยมีวันแย่ๆ ในสนามเลยหรือ” “แน่นอน ฉันมี” โปรเฒ่าตอบ “แต่ฉันไม่เคยคิดว่าฉันจะแสดงออกยังไงโดยขึ้นอยู่กับสกอร์ที่ทำได้ ฉันเรียนรู้จากวันไม่ดี และหัวเราะให้กับมัน แต่ฉันไม่เคยทำให้ตัวเองแย่ลงเพราะว่ามันเป็นวันไม่ดี” “น่าสนใจ” พอลพูด “ผมไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าผมเป็นแบบนั้น” “ยังมีเหตุผลอื่นอีกมั๊ยที่เธอเล่นกอล์ฟ” “ผมคิดว่าความสนิทสนมไว้ใจกันและมิตรภาพก็สำคัญ” พอลตอบ “เธอรู้อะไรบ้างเกี่ยวกับเพื่อนร่วมก๊วนสามคนที่เล่นด้วยกันเมื่อวานนี้” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:31:18

ความคิดเห็นที่ 41 “คุณหมายความว่ายังไง” “เธอรู้มั๊ยว่าพวกเขาทำมาหากินอะไร ครอบครัวเป็นอย่างไร มีความสนใจอะไรเป็นพิเศษ” “ผมไม่รู้” “ทำไมไม่รู้หล่ะ” “ผมคิดว่า ผมมัวแต่สนใจตัวเองมากเกินไป” “โอเค” โปรเฒ่ากล่าวต่อ “ถ้าเธอคิดว่าความสัมพันธ์มีความสำคัญต่อเธอ เธอก็ควรจะเข้าหาคนอื่น, เธอได้ทำแล้วใช่มั๊ย” “คุณนี่เขี้ยวจริงๆ, ใช่มั๊ย” พอลตอบ “ผมพูดว่าผมต้องการความสนุกและผมต้องการมิตรภาพ แต่ผมไม่มีทั้งสองอย่างเมื่อวานนี้ ผมคิดว่าผมเป็นคนพูดไม่ค่อยเก่ง, ใช่มั๊ย” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:35:28

ความคิดเห็นที่ 42 “หลักฐานปรากฏแล้ว” โปรเฒ่าพูดยิ้มๆ “ยังมีเหตุผลอะไรอีกมั๊ยที่ทำให้เธอเล่นกอล์ฟ” “เหตุผลอันนี้ก็คงสร้างปัญหาให้ผมอีกเป็นแน่” พอลตอบ “ผมชอบความสวยงามของทิวทัศน์ในสนามกอล์ฟ ถ้าไม่มีสนามกอล์ฟ เมืองของเราคงเต็มไปด้วยซีเมนต์” “ช่วยบอกผมหน่อยสิว่าสนามเมื่อวานเป็นยังไงบ้าง เค้าปลูกต้นไม้อะไรเป็นหลักในสนาม เธอเห็นนกอะไรบ้างมั๊ย” “ผมยอมคุณจริงๆ” พอลกล่าวเบาๆ “ผมไม่ได้สังเกตอะไรเลย นอกจากมุ่งอยู่แต่กับตัวเอง” “เธอคิดว่าเป็นเพราะอะไร ทำให้เธอไม่สนุก ไม่สามารถสร้างมิตรภาพที่ดี ไม่สามารถหาความสวยงามจากวิวสนามกอล์ฟได้เลย” “ด้วยความสัตย์” พอลตอบ “ผมอารมณ์เสียกับผลงานของตัวเองต่อหน้าเดวิส เลิฟและเพื่อนร่วมก๊วน จนกระทั่งกลายเป็นความเครียด พาลให้หมดสนุกกับเพื่อนร่วมก๊วนและสนาม” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:38:29

ความคิดเห็นที่ 43 “ฉันหมดข้อสงสัยแล้วหละ” โปรเฒ่ากล่าวต่อ “ว่าเธอมีความสนใจในสิ่งเหล่านั้นหรือเปล่า แต่สิ่งที่ฉันกลัวก็คือว่า เธอมองเกมกอล์ฟเป็นเกมแห่งความสำเร็จ” “มันผิดด้วยหรือกับการที่เราอยากทำผลงานให้ดีและพยายามที่จะทำให้ดี่ที่สุด” “ก่อนที่จะตอบคำถามนี้ ฉันขอถามเธออีกสักคำถามสิ” โปรเฒ่าตอบ “ระบบการวัดคะแนนแบบไหนที่เธอใช้วัดความสำเร็จในชีวิตและในเวลาที่เธอเล่นกอล์ฟ” “นี่ยังไงหล่ะ” พอลตอบ “ผมรู้แล้วหละว่าทำไมเดวิสถึงได้แนะนำให้ผมมาหาคุณ” “จากที่เธอเล่าให้ฉันฟังเมื่อวานนี้ ฉันคิดว่าบางทีเธออาจจะถูกก็ได้” โปรกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “แต่ ขอถามอย่างซีเรียสนะ ฉันอยากรู้ว่าความคิดด้านบวกเกี่ยวกับตัวเธอเองมาจากไหน” “ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ผมคิดว่ามันมาจากผลงานของผมและความคิดเห็นของคนอื่น” พอลตอบ “ถ้าผมทำงานได้ดีหรือเล่นดีแล้วคนที่ผมให้ความเลื่อมใสแสดงความนับถือผมและชื่นชมสิ่งที่ผมทำ ผมจะรู้สึกดีกับตัวเอง” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:43:04

ความคิดเห็นที่ 44 “อืม มันน่าสนใจมาก” โปรเฒ่ากล่าว “ฉันขอถามอะไรเพิ่มอีกหน่อย ผลงานของเธอดีตลอดเวลาทั้งในและนอกสนามหรือเปล่า” “อ๋อ แน่นอนว่าไม่หรอก” พอลตอบ “ผมมีทั้งวันที่ดีและวันไม่ดีเหมือนคนอื่นๆแหละ เพียงแต่ว่าเมื่อวานเป็นวันที่ไม่ดีที่สุด” “เอาหล่ะถ้าเธอเป็นเหมือนกับคนอื่นๆ ที่อาจจะมีวันไม่ดีสักชั่วขณะหนึ่ง หรือกระทั่งเดือนไม่ดี ดูเหมือนว่าความรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าของเธอก็อยู่ในภาวะปกติ” โปรเฒ่าพูดตาเป็นประกาย “ใช่ครับ” พอลตอบ “มันเป็นเรื่องยากที่จะรู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นผู้ชนะ ในเมื่อตัวเลขบนสกอร์การ์ดบอกไปอีกแบบหนึ่ง” “แล้วไอ้ที่เธอเอาความเห็นของคนอื่นมากำหนดความรู้สึกของตัวเองนี่นะมันใช้ได้ผลแค่ไหน” โปรเฒ่าถามต่อ “เธอเชื่อในความเห็นคนอื่นเสมอๆ หรือเปล่า เธอได้รับการสนับสนุนจากพวกเขาหรือเปล่า” “ไม่” พอลยอมรับ “ผมเรียนรู้ตั้งแต่เล็กแล้วว่า ไม่ว่าผมจะพยายามอย่างหนักสักแค่ไหน ผมไม่เคยเชื่อใครได้สักคนแม้กระทั่งพ่อและโค้ชของผม ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องตลกหรือเรื่องน่าเศร้า แต่ผมคิดว่าผมยังคงแสวงหาอยู่ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผมจึงต้องการสร้างความประทับใจให้กับเดวิส แต่สุดท้ายผลงานของผมทำให้ผมผิดหวัง” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:45:43

ความคิดเห็นที่ 45 ซ้ำครับ แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 53 10:47:29 จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:45:53

ความคิดเห็นที่ 46 ซ้ำครับ แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 53 10:48:06 จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:46:05

ความคิดเห็นที่ 47 “ตามที่เธอบอกมา เธอไม่คิดหรือว่าเธอปล่อยให้ความรู้สึกถึงคุณค่าในตัวเองอยู่บนพื้นที่สั่นคลอน” โปรเฒ่ากล่าว “ผมคิดว่าคุณพูดถูกนะ” พอลตอบ “นั่นเป็นเรื่องยากในการดำรงชีวิต” โปรเฒ่ากล่าว “คุณมีคำแนะนำมั๊ยหล่ะ” “แน่นอนอยู่แล้วพอล” “โปรเฒ่าตอบ “ฉันเชื่อว่าถ้าเธอต้องการชนะทั้งในและนอกสนาม เธอจะต้องหยุดเอาคุณค่าในตัวเองไปผูกติดกับผลงานของเธอหรือความเห็นของคนอื่น เธอจะต้องเริ่มด้วยการจัดการกับชีวิตหรือกอล์ฟจากจุดที่คุณค่าในตัวเองของเธอมั่นคงแข็งแรงที่สุด ไม่ใช่ว่าไปขึ้นอยู่กับผลงานในสกอร์การ์ดหรือเสียงปรบมือโห่ร้องยินดีหรือเสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่เธอได้ยินจากฝูงชน ฉันเห็นมาเยอะแล้วที่คนเราพยายามจะทำให้ตัวเองดูดีกว่าคนอื่นเวลาเล่นกอล์ฟ และฉันก็มั่นใจว่าพวกเขาคงจะทำให้ตัวเองดูดีกว่าคนอื่นเวลาเล่นเกมชีวิต พวกเราส่วนใหญ่ไม่ชอบให้ใครมาวิจารณ์เพราะเราทำสุดความสามารถแล้วตามสไตล์ของเรา ดังนั้นเวลาที่ฉันจะช่วยใครสักคนเกี่ยวกับเกมกอล์ฟ ฉันจะต้องมั่นใจได้ว่าเกมกอล์ฟของพวกเขาไม่ใช่แค่สกอร์ และชีวิตของพวกเขาไม่ใช่แค่ผลงานบวกกับความเห็นของคนอื่น” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:50:32

ความคิดเห็นที่ 48 >>>>>>>>>>>>>>>>>>>> เท่านี้ก่อนนะครับ เย็นนี้มาต่อใหม่ >>>>>>>>>>>>>>>>>>>> จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 10:59:50

ความคิดเห็นที่ 49 . ไปเรื่อย ๆ เมื่อยก็พัก ผมจะเฝ้าจนกว่าจะจบ อิ อิ. จากคุณ : pigtt เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 13:04:04

ความคิดเห็นที่ 50 cool!!!! เสร็จจากด้านนี้แล้ว ผมจะแปลเป็นภาษาขะแมร์ให้อ่านกัน.... จากคุณ : chonfish เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 18:55:54

ความคิดเห็นที่ 51 อ่านเพลินเลย ขอบคุณครับ จากคุณ : Mulligan เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 53 21:42:30

ความคิดเห็นที่ 52 อ่านเพลินจริงๆด้วย สำนวนแปลยังกะมืออาชีพเลยครับ ชอบครับ จากคุณ : RadiusRoof เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 10:57:13

ความคิดเห็นที่ 53 >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> กลับมาแล้วครับ เมื่อคืนไปดูอัศวินสีส้มนอกบ้านกับเพื่อนเลยกลับมาดึำกไปหน่อย ขอสวัสดีทักทายคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะครับ และก็รู้สึกดีใจที่ชอบครับ >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 11:42:52

ความคิดเห็นที่ 54 “ผมคิดว่าผมรู้แล้วแหละว่าคุณจะไปยังไงต่อ” พอลตอบ “คุณแนะนำผมว่า ถ้าหากว่าจุดสนใจในการเล่นกอล์ฟของผมคือชัยชนะ หรือเพื่อจะทำให้ผู้อื่นประทับใจ มันจะเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับผมที่จะประสบความสำเร็จในการหาความสนุกจากส่วนอื่นของเกม แต่ถ้าหากว่าผมพุ่งความสนใจไปที่การหาความสนุก ทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมก๊วน และเพลิดเพลินกับวิวทิวทัศน์ของสนาม ผมจะผ่อนคลายและเล่นกอล์ฟได้ดีขึ้น” “เธอเข้าใจมันแล้วพอล” โปรเฒ่าพูดพร้อมรอยยิ้ม “ขอบคุณ” พอลยิ้มตอบ “คุณแนะนำว่าถ้าใช้วิธีการดูจากสกอร์ที่ทำได้ในแต่ละรอบเป็นตัววัดผลงาน เท่ากับว่าผมจะพยายามเกินความสามารถของตัวเองในทุกช๊อต และผมยังจะพลาดเหตุผลที่ผมบอกไว้ว่าผมเล่นกอล์ฟเพื่ออะไร” “เอ ฉันทิ้งหลักฐานอะไรไว้แถวนี้หรือเปล่านี่” โปรเฒ่าหัวเราะหึๆ “ผมคิดว่าคุณทำนะ” พอลกระเซ้า “แล้วมีวิธีไหนที่ช่วยให้ผมหลุดออกจากเรื่องนี้ได้หล่ะ” แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 53 11:44:45 จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 11:43:06

ความคิดเห็นที่ 55 “มีอยู่สองวิธี” โปรเฒ่าตอบ “อย่างแรกเลยคือ เล่นกอล์ฟเพื่อความสนุก เพลิดเพลินไปกับเพื่อนร่วมก๊วนและธรรมชาติรอบๆ ตัวคุณ นั่นเป็นวิธีที่ฉันทำให้เมียฉันหันมาเล่นกอล์ฟได้” “ผมไม่เคยพยายามทำแบบนั้นมาก่อนเลย” พอลยิ้มพร้อมพูดประชด “หรือไม่อย่างนั้นชีวิตครอบครัวผมคงจบลงเร็วกว่านี้เป็นแน่” “ไม่หรอก ถ้าหากเธอสอนเมียว่ามีกฏอยู่แค่ 3 ข้อในการเล่นกอล์ฟ” โปรเฒ่ากล่าว “ข้อแรกคือ อย่าทำร้ายคนอื่นด้วยไม้กอล์ฟหรือลูกกอล์ฟ ข้อสองคืออย่า “บีบ” คนอื่น “เวลาถูกบีบนี่ทำเราบ้าได้เลย” พอลโพล่งเสียงดัง “ฉันเห็นด้วย” โปรเฒ่าตอบ “นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าสิ่งแรกที่ฉันสอนเมียคือ ก้มตัวลงเก็บลูกกอล์ฟออกจากหลุม เก็บใส่กระเป๋า แล้วรีบเดินไปที่หลุมต่อไป มันไม่สมควรเลยที่จะมายืนดูคนอื่นพัตต์สองสามครั้งด้วยอาการสั่นในระยะแค่ 3-4 ฟุต” “ผมเห็นด้วย” พอลตอบ “แล้วกฏข้อสามหล่ะ” “อย่าทำลายสนามและธรรมชาติ” โปรเฒ่าตอบ “กลบรอยไดวอท อย่าขับรถคาร์ทเข้าไปใกล้กรีน หรือลากรถเข็นขึ้นไปบนกรีน” “ผมชอบกฏของคุณจริงๆ” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 11:45:59

ความคิดเห็นที่ 56 “มันยอดเยี่ยมมาก” โปรเฒ่ากล่าวต่อ “เพราะว่าถ้าเธอทำตามกฏนี้เธอก็สามารถเล่นได้ อยากทำอะไรก็ได้ตามต้องการ ถ้าอยากเตะลูกกอล์ฟ, เตะเลย อยากขว้างก็ขว้างเลย เพียงแต่อย่าทำร้ายคนอื่น อย่าบีบคนอื่น และอย่าทำลายธรรมชาติ” “แปลกดี” พอลพูด “ผมนึกภาพตัวเองไม่ออกเลยว่าจะเล่นแบบนั้นได้ยังไง” “ฉันเล่นแบบนี้บ่อยมากตอนเป็นหนุ่ม” โปรเฒ่ากล่าว “มีอยู่ครั้งหนึ่งที่จำไม่ลืมเลยคือฉันได้เล่นกับประธานบริษัทสามคนจากนอร์ธเวสต์ พวกเขามาประชุมที่ฟลอริด้าในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิในขณะที่ทางเหนือยังคงหนาวมาก พวกเขาถามฉันว่าจะเล่นกับเขาได้ไหม ฉันตอบว่า “ได้สิ” แล้วจึงค่อยมารู้ทีหลังว่าพวกเขาไม่ได้จับไม้เลยตั้งแต่เดือนตุลาคม ฉันเลยเสนอไปว่า งั้นมาเล่นแบบพิเศษกัน ทุกคนมีสิทธิ์ขว้างลูกได้หนึ่งครั้งในแต่ละหลุม” “ขว้างลูกหนึ่งครั้งในแต่ละหลุม” พอลตะโกนออกมา “ตอนนั้นพวกเขาก็ตะโกนออกมาแบบนี้เหมือนกัน แต่พอฉันยืนยันพวกเขาก็ยอม ดูเหมือนว่าจะติดขัดนิดๆหน่อยๆในหลุมแรกๆ แต่พอพวกเขาคุ้นเคยกับมัน เขาเริ่มสนุกกับการตัดสินใจแล้วว่า จะโยนลูกขึ้นกรีน โยนออกจากบังเกอร์ทราย หรือโยนมันออกมากจากพุ่มไม้ หลังจากเล่นเสร็จพวกเขาบอกว่าไม่เคยเล่นกอล์ฟสนุกแบบนี้มาก่อน” “ว้าว” พอลอุทาน “แล้ววิธีที่สองที่จะทำให้เรามั่นใจว่าไม่ต้องไปไขว่คว้าหาคุณค่าในตัวเองหล่ะ” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 11:47:12

ความคิดเห็นที่ 57 “วิธีที่สองคือ ค้นหาและยอมรับความจริงที่ว่าเรามีคุณค่าในตัวเองอยู่แล้ว มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับผลงานที่เราทำได้ หรือเสียงจากคนรอบข้าง” โปรเฒ่าตอบ “ช่วยอธิบายอีกหน่อยได้มั๊ย” “ขอฉันถามคำถามเกี่ยวกับตัวเธอหน่อยพอล เธอเชื่อในพระเจ้ามั๊ย” โปรเฒ่าถาม “โอ้ว หวังว่าคุณคงไม่พูดกับผมเรื่องศาสนาหรอกนะ ผมไม่ใช่คนเคร่งอะไรนัก” “สบายใจได้พอล ฉันไม่ได้พูดเรื่องศาสนากับเธอ ฉันพูดถึงพระเจ้า ขอถามอีกครั้ง เธอเชื่อในพระเจ้ามั๊ย” “ไม่เท่าไหร่หรอก ผมคิดว่างั้นนะ” “ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ” โปรเฒ่ากล่าว “ในความเห็นของฉัน การไม่เชื่อในพระเจ้า ก็เหมือนกับการที่บอกว่าพจนานุกรมไม่สมบูรณ์เพราะเกิดระเบิดในโรงพิมพ์” “โอเค แต่ผมไม่เห็นว่าการเชื่อหรือไม่เชื่อในพระเจ้าจะเกี่ยวอะไรกับเกมกอล์ฟหรือคุณค่าในตัวเองเลยสักนิดเดียว” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 11:48:59

ความคิดเห็นที่ 58 “นี่อาจจะเป็นแนวคิดใหม่สำหรับเธอพอล แต่ฉันอยากบอกเธอว่า อะไรคือสิ่งที่ฉันเชื่อตลอดระยะเวลาห้าสิบปีที่ผ่านมา” โปรเฒ่าหันมามองหน้าเขา “พระเจ้าที่ฉันบูชาคือ พระเจ้าแห่งความรัก ฉันไม่เคยคิดว่าพระองค์ทำในสิ่งไม่ดี ซึ่งนั่นหมายความว่า ฉันคิดว่าพระองค์รักฉันและเธออย่างไม่มีเงื่อนไข และผลของมันก็คือ ฉันไม่สามารถทำผลงานได้ดีพอ เล่นได้ดีพอ หรือทำอะไรก็ตามได้ดีพอที่จะเปลี่ยนความรักและคุณค่าที่พระเจ้าประทานให้ในชีวิตฉัน ฉันได้ความรักทุกอย่างที่ต้องการ คุณค่าของฉันในสายตาของพระองค์ไม่เคยจะต้องทำความเข้าใจ มันไม่ได้หมายความว่าฉันไม่เคยทำอะไรผิดพลาด หรือว่าไม่มีอะไรที่จะต้องปรับปรุงอีก แต่คุณค่าของฉันมั่นคงแข็งแรงภายใต้ความรักของพระเจ้า ฉันให้ความสำคัญกับสิ่งที่ฉันทำและพยายามแก้ไขข้อผิดพลาดในทุกวันและเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมตนเอง แต่ฉันไม่เคยทำร้ายตนเอง ฉันรู้ว่าฉันมันพวกจอมให้อภัยและยอมรับ” พอลขยับตัวอย่างกระสับกระส่าย “ทั้งหมดที่คุณพูดมาฟังดูดีถ้ามันเวิร์คสำหรับคุณ แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะรับในสิ่งที่คุณพูดโดยไม่นำไปคิดดูก่อน” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 11:55:36

ความคิดเห็นที่ 59 “ตามสบาย” โปรเฒ่ากล่าว “พระเจ้าไม่เร่งรีบและฉันก็เหมือนกัน ฉันจำไว้เพียงว่า “พระเจ้า” เป็นเพียงเรื่องหนึ่งที่เราเพิ่งคุยจบไป” “อ้าว อย่าเปลี่ยนเรื่องเร็วนักสิ” พอลแย้ง “ว่าแต่เมื่อไหร่ผมจะได้รับบทเรียนแรกเกี่ยวกับกอล์ฟและได้หวดมันซะที” “เธอเพิ่งได้ไปไงพอล” โปรเฒ่าพูดตาเป็นประกายอีกครั้ง “คิดถึงสิ่งที่เราได้คุยกันไปเมื่อกี้นี้ และโทรหาฉันเมื่อเธอมาที่นี่อีกเพื่อที่เราจะได้คุยกันอีกที” เมื่อพอลเห็นโปรเฒ่าลุกขึ้นยืนและยื่นมือออกมา เขาก็รู้ว่าบทเรียนแรกจบลงแล้ว พอลขับรถออกมาจากมูนิพร้อมความคิดในหัวสมองที่ซ้ำไปซ้ำมา ยิ่งคิดไปถึงช่วงเวลาสั้นๆที่ได้แลกเปลี่ยนความคิดกับโปรเฒ่า เขายิ่งพบว่าเขาได้รับบทเรียนอันล้ำค่า ซึ่งเป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับคนที่มุ่งเน้นไปที่ความสำเร็จเป็นที่ตั้งอย่างเขาที่จะยอมรับฟัง แต่มันเป็นบทเรียนที่เขาต้องการฟัง จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 11:56:38

ความคิดเห็นที่ 60 บ่ายนั้นเมื่ออยู่บนเครื่องบินที่มุ่งหน้ากลับไปแอตแลนต้า พอลเขียนลงไปในบันทึกของเขาว่า • ถ้ารูปแบบการวัดคะแนนในการเล่นกอล์ฟของฉันคือชัยชนะและความคิดเห็นของคนอื่น ฉันจะพลาดสิ่งที่แท้จริงของกอล์ฟ ซึ่งนั่นคือ ความสนุก การสร้างความสัมพันธ์ การเพลิดเพลินกับธรรมชาติ • คุณค่าในตัวเองของฉัน ไม่ใช่ผลผลิตของผลงานบวกกับความคิดเห็นของคนอื่น • มีกฏแค่ 3 ข้อสำหรับกอล์ฟ อย่าทำร้ายคนอื่น อย่าบีบคนอื่น และอย่าทำลายธรรมชาติ ถ้ารู้กฏนี้แล้วคุณก็เล่นกอล์ฟได้ • พระเจ้าไม่เคยทำสิ่งไม่ไดี พระองค์รักเราแบบไม่มีเงื่อนไข • ฉันก็มีค่าแม้ว่าจะมีบางอย่างในชีวิตที่ต้องปรับปรุง • “พระเจ้า” เป็นเพียงหนึ่งเรื่องที่เพิ่งคุยจบไป จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 11:59:15

ความคิดเห็นที่ 61 ทันทีที่พอลเขียนบันทึกบรรทัดสุดท้ายจบ เขายิ้มและคิดถึงตัวเองว่า “ดีนะที่ฉันไม่ได้ได้คิดจะทิ้งงานมาเล่นกอล์ฟ ถ้าฉันพยายามจะหาเลี้ยงชีวิตด้วยการเป็นโปรกอล์ฟแล้วหล่ะก็ ฉันคงหนีไม่พ้นที่จะต้องให้ความสำคัญกับผลงานเป็นแน่” พอลคิดถึงอีกคำพูดของโปรเฒ่าที่บอกว่า ถ้าเราประเมินตัวเองด้วยผลงานทุกๆวัน แม้ว่าเราจะเป็นโปรกอล์ฟก็ตามที เราคงไม่สามารถเป็นผู้เล่นที่เก่งได้ “เธอจะต้องมีความเชื่อมั่นในคุณค่าของตนเองเพื่อที่จะอดทนได้กับสถานการณ์ที่เป็นทั้งบวกและลบในเกม” เขากล่าว พอลรู้ดีว่าแม้แต่ผู้เล่นอย่าง เบน โฮเก็น, อาร์โนลด์ พาล์มเมอร์, แจ็ค นิกคลอส และนักกอล์ฟฝีมือดีทั้งหลาย ล้วนแล้วแต่มีเวลาที่ยากลำบากและความผิดหวัง ในความเป็นจริงพอลเคยอ่านเจอด้วยว่า เบ็น โฮเก็น เคยทนทรมานกับปัญหาตีลูกฮุคมาเป็นปี แต่เขาก็สู้อยู่กับมันจนกระทั่งเกมของเขากลับมาสู่ภาวะปกติ มองออกไปที่ก้อนเมฆนอกหน้าต่างเครื่องบินในขณะนั้น พอลนึกถึงคำพูดหนึ่งที่เคยได้ยินมาว่า “คุณไม่เคยเป็นเจ้าของกอล์ฟ คุณแค่ยืมมัน” “และเมื่อไหร่ก็ตามที่คุณคิดว่าคุณควบคุมมันได้, อันที่จริงแล้วคือไม่” “แล้วถ้าคุณคิดว่าคุณไม่ได้ควบคุมมัน, มันอยู่ภายใต้คุณแล้วหล่ะ” จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 12:01:41

ความคิดเห็นที่ 62 >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> จบบทที่ 6 ครับ ไม่มีสต๊อกเหลือแล้ว เย็นนี้จะแปลบที่ 7 ต่อ ฺBack to Reality >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 12:03:29

ความคิดเห็นที่ 63 ขอบคุณมากครับ จากคุณ : pon007 เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 17:43:21

ความคิดเห็นที่ 64 ปกติ..ถ้าคุณแปลเองจากอังกฤษ(เป็นไทย) คุุณต้องขออนุญาตผู้แต่งก่อน แต่การที่คุณแปลให้อ่านกันเล่นๆเฉพาะในนี้..แม้จะไม่ได้ขออนุุญาตแต่ก็ถือว่าไม่ผิดฐานละเมิดลิขสิทธิ์เพราะเข้าข้อยกเว้นตามกม. จากคุณ : Up & Down เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 53 22:56:37

ความคิดเห็นที่ 65 ขอบคุณคุณ Up & Down ครับ จะได้โพสอย่างสบายใจ เราไปต่อกันที่นี่เลยครับ http://www.pantip.com/cafe/supachalasai/topic/S9419917/S9419917.html จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 53 08:13:06