เมื่อคืนดูจบ...น้ำตาแทบไหล....
ทันเห็นลิเวอร์พูลยุค "เครื่องจักรสีแดง" แบบเต็มอิ่ม เต็มตา เต็มอารมณ์ ตั้งแต่สมัย บ๊อบ เพลสลี่ย มา โจ เฟแกน จนมาถึง เคนนี่ ดัลกลิช
ไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสเห็นลิเวอร์พูลเล่นเหมือนวันนี้ คาแรคเตอร์ที่เคยมีมันหายไปหมด เห็นได้ชัดโดยเฉพาะลูกที่สองที่เสียไป มีคนใส่เสื้อสีแดงหน้าประตู 4-5 คน แต่ปล่อยให้นักเตะแบล็คพูล วิ่งรับส่งบอลกันอย่างสนุกสนาน ไม่มีใครปะทะเข้าบอล
..มีอยู่ลูกนึง เจอร์ราร์ดล้มไปแล้ว มองว่าจะมีใครเข้ามาช่วยซ้อนให้มั้ย ...ก็ไม่มี...กัปตันต้องลุกขึ้นมาไล่บอลใหม่ เห็นแล้วสะท้อนใจ ตกลงทีมนี้มันเป็น "เจอร์ราร์ด เอฟซี" ใช่มั้ย
ที่เจ็บปวดก็คือ ทั้ง ๆ ที่ทำให้เจ็บปวดได้ขนาดนี้ แมชต์หน้าก็ยังต้องตามเชียร์ ตามลุ้นต่อไป แม้จะอดคิดไม่ได้ว่า มันจะทำให้เจ็บปวดอีกก็ตาม
ปล..ข้อดีของการแพ้เมื่อคืนก็คือ วันนี้ เพื่อน ๆ กันที่เป็นเด็กผี เด็กปืน เด็กสิงห์ ไม่มีใครเข้ามาเยาะเย้ย มีแต่ Msg. เข้ามาปลอบใจ..