ความจริงก็คือความจริง ถ้าการที่พูดความจริงคือการบ่อนทำลายขวัญและกำลังใจเราก็คงต้องอยู่กับคำลวงไปตลอดชีวิตนั่นแหละ
จิตวิทยามันมีทั้งการใช้ไม่อ่อนไม้แข็ง อย่างตัวอย่างที่คุณยกมาผมว่ามันเอามาเทียบกับกรณีของทีมชาติไทยไม่ได้ ผมจะยกตัวอย่างในกรณีที่เป็นลูกผมแล้วกัน (แต่ผมยังไม่มีลูกนะออกตัวก่อน)
เมื่อก่อนลูกผมสอบได้ที่หนึ่งตลอด แต่อยู่มาวันนึงมันทำตัวเหลวไหลขี้เกียจไม่ตั้งใจเรียน ไม่ขยันอ่านหนังสือจนกระทั่งคนที่เคยสอบได้คะแนนน้อยกว่าลูกผมตลอดเขาพยายามตั้งใจเรียนจนเกือบจะแซงหน้าลูกผมได้แล้ว ผมคงไม่เดินไปปลอบใจลูกด้วยคำลวงหลอกว่า "ไอ้เด็กนั่นมันยังห่างชั้นกับหนูอีกเยอะ ไม่ต้องไปแคร์มันทำตัวของหนูแบบนี้ต่อไปแหละดีแล้ว" แต่ผมต้องออกมาพูดความจริงว่าลูกผมทำอะไรผิด และการกระทำที่ผิดพลาดของเขานั้นมันก่อให้เกิดผลอะไร ซึ่งความเป็นจริงก็คือ "ลูกผมกำลังจะโดนเด็กหลังห้องมันแซงแล้ว" ผมจำเป็นต้องเดินไปบอกกับเขาตรงๆเพื่อให้ปรับปรุงตัว ถ้ามัวแต่หลอกตัวเองกันต่อไป แล้วเมื่อไหร่เด็กมันจะสำนึกตัวเองซักที?
เกลียดวลีที่ว่า " คอยดูน่ะ อีกหน่อย ทีม...(ทีมในอาเซียน).. จะแซงไทย" เบื่อหว่ะ
