ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1 Home is where The heart is ที่นี่แอนฟิลด์ ที่นี่คือบ้าน และนี่คือปี 2010 เมื่อผมนั่งลงบนเก้าอี้ใน Main Stand วันที่มีเกมการแข่งขัน สายตาของผมกวาดตามองไปยังจุดที่ผมชื่นชอบมากที่สุดในโลกฟุตบอล – The kop ผมรู้สึกเลยว่าแอนฟิลด์ถูกครอบงำโดยแฟนบอลที่เข้ามาร้องเพลงเชียร์ โบกสะบัดธงและชูป้ายผ้าหลากสีสัน แสดงออกถึงความรักที่ไม่มีวันตายให้แก่ สตีเว่น เจอร์ราร์ดและทีมของเรา ฟังการประสานเสียงร้องเพลงของแฟนๆแล้วหัวใจของผมเต็มไปด้วยความฮึกเหิม ...เป็นร้อยๆครั้งที่ผมได้ทำหน้าที่ในสนามให้แก่ The kop ผมไม่เคยมีโอกาสได้ไปยืนบน The kop Stand ไม่เคยได้มีประสบการณ์ท่ามกลางฝูงชน หรือมีอารมณ์ขึ้นๆลงๆในการลุ้นผู้ทำประตูไปกับพวกเขา ผมอยากจะเป็นหนึ่งในคนที่ได้ยืนบนนั้น อยากขอบคุณพวกเขาที่ยังคงอยู่ที่นั่นด้วยความภักดี และบอกกับผู้เล่นเสมอในทุกๆโมงยามว่า “You’ll never walk alone” สำหรับพวกเขาบน The kop Stand ผมเป็นผู้ถ่ายทอดความฝันที่พวกเขาปรารถนา การได้สวมเสื้อหมายเลข 7 ของลิเวอร์พูล เป็นเกียรติยศอย่างมากสำหรับผม แต่กระนั้น ผมก็ยังอดอิจฉาแฟนๆบน The kop Stand ไม่ได้ ที่พวกเขาเป็นผู้ถ่ายทอดความฝันที่ผมปรารถนา เพียงแค่ผมสามารถขึ้นไปร่วมกับพวกเขา แชร์บรรยากาศ เรื่องตลก เรื่องราวต่างๆ และถ่ายรูปกัน แค่สักครั้งก็พอ ผู้คนในลิเวอร์พูลจะอยู่ในหัวใจของผมเสมอ ตั้งแต่เมื่อครั้งที่ บิล แชงค์ลีย์ เชิญชวนผมมาจากสก๊อตแลนด์ เพื่อทดสอบฝีเท้าในปี 1966 การปลุกเร้าครั้งแรกของตำนานรักเริ่มต้นขึ้น เมื่อบ๊อบ เพลสลีย์ เซ็นสัญญาซื้อตัวผมมาจากเซลติก ในปี 1977 ให้โอกาสผมแสดงฝีเท้าต่อหน้า The kop นั่นยิ่งทำให้ความคลั่งไคล้ของผมต่อลิเวอร์พูลยิ่งลึกซึ้งขึ้น และถึงแม้ผมจะจากไปทำงานที่แบล็คเบิร์น โรเวอร์, นิวคาสเซิล หรือกลับไปที่เซลติก ความทรงจำที่พิเศษสุดก็ยังคงอยู่ในใจของผม ทั้งยูโรเปี้ยนคัพ เอฟเอคัพและแชมเปี้ยนชิพ เพื่อนร่วมทีมที่แสนวิเศษ การหนุนหลังอย่างไม่มีเงื่อนไขของ The kop และแน่นอน การเป็นผู้จัดการทีมลิเวอร์พูลหลังปี 1985 ช่วงเวลาที่มืดหม่นจากเหตุการณ์ที่ Heysel และ Hillsborough ที่ผมไม่มีวันลืม ไม่มีวันลืมได้เลยจริงๆ และไม่ควรจะลืมด้วย ความตายของผู้คนเหล่านั้นยังทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดเสมอ ผมคิดถึงคนทั้ง 96 คนที่ต้องจากไปบน Leppinds Lane End (อัฒจันทร์ที่สนาม Hillsborough) และคิดที่ The kop Stand ของเราที่กลายเป็นเหมือนแท่นบูชาที่เต็มไปด้วยดอกไม้และของไว้อาลัย ซึ่งกระจายลงไปสู่ทางเดินและในสนาม การเดินขบวนที่เต็มไปด้วยอารมณ์อันเศร้าโศก ผมเห็นด้วยที่สโมสรยอมปล่อยให้ The kop Stand ถูกปกคลุมไปด้วยพวงหรีด ผ้าพันคอ และของที่ระลึกเป็นเหมือนอนุสรณ์ถึงคนที่พวกเขารักทั้ง 96 คน ระหว่างเหตุการณ์ Hillsborough พวกเรายืนหยัดร่วมกับครอบครัวผู้สูญเสีย ให้การช่วยเหลือพวกเขาให้คลายจากความโศกเศร้าที่ต้องเผชิญ ผมยังแบ่งปันความโกรธของพวกเขาต่อ FA และผู้คนที่เกี่ยวข้องอย่างตำรวจ South Yorkshire ที่น่ารังเกียจ ผู้ซึ่งหลีกเลี่ยงที่จะยอมรับความผิดพลาด ผมเข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงความรังเกียจในส่วนของหนังสือพิมพ์สำหรับการกล่าวหาที่เลวทรามเกี่ยวกับแฟนลิเวอร์พูล และไม่มีการกล่าวคำขอโทษ ทั้งจากหนังสือพิมพ์และผู้มีอำนาจ มันเป็นคำคำเดียวที่มีความหมายมาก The kop ต้องการความยุติธรรม และผมก็เช่นกัน ในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่มีลิเวอร์พูลในหัวใจ บาดแผลจากเหตุการณ์ที่ Hillsborough ยังคงอยู่กับผม ผมจะไม่มีวันลืมเจ้าหน้าที่บำบัดความเครียดคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในห้องทำงานที่แอนฟิลด์ของผมหลังเหตุการณ์โศกนาฏกรรม ถามผมว่า ผมต้องการจะพูดระบายเกี่ยวกับแรงกดดัน และความเครียดที่ผมต้องเผชิญหรือไม่ ผมเชิญเธอออกไป ใครจะมาช่วยผมจัดการกับความกดดันได้ด้วยวิธีไหน เธอคนนี้น่ะหรือ แน่นอน ผมมั่นใจว่าเธอช่วยได้แน่ และเธอเจตนาดี เพียงแต่ผมไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะเปิดใจกับคนแปลกหน้าเกี่ยวกับเรื่องที่เป็นส่วนตัวมากอย่างนี้ ผมไม่เคยพูดเรื่อง Hillsborough กับมารีน่า (ภรรยาของคิง เคนนี่) เลยด้วยซ้ำ ผมไม่สามรถพูดถึงความรู้สึกของผมได้ ผมทำเหมือนว่ามันไม่สำคัญ The kop รอคอยผมอยู่ทุกเช้า และผมตั้งใจด้วยกำลังทั้งหมดที่ผมมี ในการช่วยเหลือผู้คนในเมืองลิเวอร์พูล อย่างไรก็ตาม ผมไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเจ้าหน้าที่บำบัดความเครียดจะสามารถช่วยรักษาความเสียใจได้อย่างไร เธอออกไปจากห้องทำงานของผม แต่ทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้ ในงานครบรอบ 20 ปี เมื่อปี 2009 เมื่อผู้คนต่างพูดถึงเหตุการณ์ที่ Hillsborough ผมถามตัวเองว่าจะสามารถเปิดปากพูดได้หรือไม่ ในงานระลึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันที่ 15 เมษายน 1989 แต่ที่สุดแล้ว ประสบการณ์แห่งความเจ็บปวดก็ถูกถ่ายทอดผ่านหน้ากระดาษนี้แล้ว แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 54 23:03:29 แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 54 22:18:39 แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 54 22:00:25 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 22:00:05

ความคิดเห็นที่ 2 Hillsborough เปลี่ยนผม เปลี่ยนกีฬาที่ผมรัก และเปลี่ยนบ้านของผม มันเป็นวันแห่งความโศกเศร้า แต่เราไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ลิเวอร์พูลเห็นด้วยกับรายงานของ Taylor ซึ่งกล่าวว่า มันถึงเวลาแล้วที่จำเป็นต้องมีที่นั่งบนอัฒจันทร์ทั้งหมด หลังเหตุการณ์ที่ The Lepping Lene End บรรยากาศของสนามอาจเปลี่ยนไป แต่คุณไม่สามารถบอกให้แฟนๆนั่งลงและเรียกร้องระเบียบจากฝูงชนได้ ผมได้ยินความตั้งใจของผู้คนที่จะกลับมายืนเชียร์ ผมส่ายหัวเลย รู้ว่าการออกกฎหมายเป็นวิธีการจัดการในการป้องกันอุบัติเหตุได้ แล้ววิธีการที่จะจัดการกับคนที่ไม่เคารพต่อคนที่สูญเสียล่ะ ไม่ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างไร The kop จะยังคงรักษาไว้ซึ่งพลังที่เคยมีมานานหลายปี นัดใหญ่ๆ ในเกมยุโรป หรือถ้าแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดมาเยือน ผมลองนั่งลงและนึกชื่นชม The kop ใจคิดย้อนไปถึงวันเวลาของผม ในเดือน พฤษภาคม 1982 เมื่อผมทำประตู เรย์ คลีเมนซ์ เพื่อนเก่าที่กลับมาเยือนแอนฟิลด์ในสีเสื้อของสเปอร์ แฟนๆต่างโถมตัวลงมาด้านหน้าติดกับราวเหล็กเพื่อฉลอง และถ้าผมสามารถกระโดดข้ามไปหาฝูงชน The kop ได้ ผมคงส่งตัวเองเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของพวกเขาแล้ว แต่ราวเหล็กคงจะพังไม่มีชิ้นดี ผมเลยฉลองกับพวกเขาขณะที่พวกเขาโถมตัวกันลงมาด้านหน้า คลื่นผู้คนเทกันลงมา แล้วพวกเขาก็จะถอยกลับไปยืนที่เดิม การโถมตัวไปมาของพวกเขา นั่นเพราะความคลั่งไคล้เช่นเดียวกับผม จริงแท้แน่นอน ผมควรจะรู้ดีเลยล่ะ ก็ผมใช้เวลาตอนเด็กๆ ไปดู เรนเจอร์ ที่ Ibrox กับพ่อของผม ทุกๆเกม พ่อจะนำผมโถมตัวไปในแบบเดียวกัน แฟนลิเวอร์พูลจะขึ้นไปบนอัฒจันทร์ก่อนเกมเริ่มราว 1 ชั่วโมง เหมือนเป็นพิธีกรรมเลย หลังเหตุการณ์ที่ Hillsborough ผมเข้าใจความเป็น The kop Stand มากขึ้น เมื่อผมเดินบนระเบียงและมองลงไปเห็นสิ่งเตือนใจทั้งหมดถูกวางไว้ที่นั่น The kop Stand เป็นมากกว่าอัฒจันทร์ที่รวบรวมผู้คน 25,000 คน ไว้ด้วยกัน ระหว่างที่ผมเป็นผู้จัดการทีม ลูกชายของผม พอล ได้สนุกกับสิทธิพิเศษที่ได้ขึ้นไปอยู่บน The kop Stand เขาเดินเข้าประตูหน้า ผ่านห้องแต่งตัว ไปตามระเบียง ผู้ดูแลสนามเป็นคนพาเขาขึ้นไป และทิ้งเขาไว้กับเด็กหนุ่มอีกคนจาก Edinburgh ชื่อ จิม การ์ดิเนอร์ แฟนบอลตัวยงที่ตามเชียร์ลิเวอร์พูลทุกเกม ทั้งเหย้าและเยือน แน่นอนว่า ผมย่อมเป็นห่วงมากที่ พอลขึ้นไปบน The kop Stand แต่ผมรู้ดีว่า จิมจะดูแลเขาได้ เพื่อขอบคุณจิม ผมก็เลยให้ตั๋วชั้นบ๊อกซ์ในเกมเทสติโมเนียลของผม จิมตื่นเต้นมาก เขามาก่อนเกมเริ่มตั้งชั่วโมงครึ่ง ลักษณะของ The kop อย่างแท้จริง บน The kop Stand จิมจะยืนหลังพอล เป็นเหมือนเสาให้พิง ปกป้องเขา มีอยู่ครั้งหนึ่ง แฟนๆผลักดันกันลงไปด้านหน้า พอลก็เอนตัวตามไป ช่างภาพคนหนึ่งเห็นและบอกกับคนอื่นๆว่า "นั่นลูกชายเคนนี่ เอาเขาออกมาจากตรงนั้นดีกว่าไหม" จนกระทั่งพอลถอยกลับไปยืนตามปกติ เขาก็กดชัตเตอร์ ผมยอมรับว่ารูปที่ปรากฏในหนังสือพิมพ์มันวิเศษทีเดียว จับภาพความความคลั่งไคล้ของแฟนบอลรุ่นเยาว์ขณะกำลังดูทีมที่เขาเชียร์ แต่ผมก็กังวลเล็กๆนะ ผมเกรงว่าผู้คนจะคิดว่ารูปนี้ถูกจัดฉากขึ้น เพราะมันอาจนำไปสู่การรำลึกถึงเหตุการณ์ที่ Haysel ได้ ก็พอลดันใส่เสื้อยูเวนตุส ที่เห็นมันเลยกลายเป็น พอลยืนบน The kop Stand ในเสื้อลายทางขาว – ดำ และพันผ้าพันคอลิเวอร์พูล มันมากพอที่จะสื่อความในใจของเขา และผมต้องสารภาพเลยว่า ผมอิจฉาลูกอย่างแรง แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 54 23:04:58 แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 54 22:21:03 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 22:01:51

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจบเกม ทุกครั้ง ขณะผมขับรถกลับบ้านพร้อมกับพอล ผมจะถามเขาถึงประสบการณ์ “วันนี้ร้องเพลงอะไรกัน ใครเพลงให้นักเตะคนไหนบ้าง บอกพ่อซิว่าได้ยินเรื่องตลกอะไรมาบ้าง” ผมถามอะไรพอลตั้งมากมายเชียวล่ะ การได้ยืนรวมกับแฟนๆเป็นอะไรที่ทำให้พอลตื่นเต้นมาก ช่วยให้เขารู้สึกเต็มหัวใจว่าลิเวอร์พูลมีความหมายกับผู้คนมากขนาดไหน สิ่งที่ทำให้ The kop Stand มีเอกลักษณ์ที่แสนพิเศษ คือ แคแรกเตอร์ของกองเชียร์ที่มารวมตัวกัน และผมเชื่ออย่างแท้จริงว่า ไม่มีอัฒจันทร์ของสโมสรใดในอังกฤษที่เต็มเปี่ยมเป็นไปด้วยจิตวิญญาณเช่นที่เราเป็น ผมเคยพยายามปั่นฟรีคิกให้เข้าประตูฝั่ง The kop และผมต้องช็อกที่มันดันลอยเข้าไป "มันมีค่าเป็นเงินเท่าไหร่" The kop ร้องเพลงให้ผม มันขำดีกับเซ้นส์ในการประชดประชันของพวกเขา แล้วเมื่อพวกเราเริ่มตะโกน "ดัลกลิช!" เพื่อเตือนให้ระลึกถึงพื้นที่ของผมในหัวใจของพวกเขา การได้ยินพวกเขาร้องเพลงด้วยชื่อผม มันทำให้ผมตัวลอยเสมอ หนึ่งในเพลงที่พวกเขาโปรดปราน คือ 'I’d walk a million miles for one of your goals, oh Kenny ' – 'ฉันเดินเป็นล้านไมล์เพื่อประตูของนาย, โอ้ เคนนี่...' และในหนึ่งฤดูกาล พวกเขาก็แทบจะต้องเดินทางไกลอย่างนั้นจริงๆก่อนจะเห็นผมจะทำประตู ความงดงามของ The kop คือ พวกเขาสามารถมีเสียงหัวเราะได้เสมอ เมื่อแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด มาเยือนในปี 2009 หลังจากที่เราเสียประตูด้วยบอลชายหาดที่ซันเดอร์แลนด์ ทุกคนรู้ว่าแฟนบอลแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด จะขว้างบอลชายหาดลงไปในสนาม ดังนั้น The kop ก็เลยเตะบอลพวกนั้นเป็นร้อยลงไปในสนามซะเอง ยึดมันมาเป็นเรื่องตลกของเรา เจ้าหน้าที่สนามต้องเอาเข็มมาจิ้มมันให้แตก (เพราะคงเก็บไม่ไหว 55+ - ผู้แปล) ผมจะไม่มีวันลืมเมื่อปี 1980 เลย ตอนที่ลิเวอร์พูลพบ Grimsby Town ในเอฟ เอ คัพ และแฟนๆเปลี่ยนชื่อพวกนักเตะให้เป็นปลา สะท้อนให้เห็นมุมมองถึงอุตสาหกรรมหลักของ Grimsby ...Phil Neal กลายเป็น Phil Seal (Seal แปลว่า แมวน้ำหรือสิงโตทะเล – ผู้แปล), Jimmy Case เป็น Jimmy Plaice (Plaice คือ ปลาเพลซ ปลาชนิดหนึ่งที่นิยมกันในยุโรป – ผู้แปล) และมี Sting Ray Kennedy (Sting Ray แปลว่า ปลากระเบน – ผู้แปล) ในขณะที่ผมเป็น Kenny Dogfish (Dogfish แปลว่า ปลาฉลามหนู – ผู้แปล) ขณะที่ผมนั่งบน Main Stand ผมคิดถึงอะไรหลายอย่างที่แฟนๆทำเพื่อทีม ผมคิดถึงอิสตันบูล กับการตามหลัง 3-0 ในครึ่งแรก และแฟนๆพร้อมใจกันร้องเพลง You’ll never walk alone ดังลงไปถึงห้องแต่งตัว ซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยความสิ้นหวังว่าคงต้องพ่ายแพ้ เอซี มิลาน แน่ๆแล้ว ...สตีวี่, คาร์ร่า และนักเตะทุกคนต้องรู้สึกได้ถึงความหวังที่ยังเหลืออยู่ของแฟนๆ พวกเขาได้เรียนรู้ อย่างที่ผมเคยมาแล้ว ว่าสโมสรแห่งนี้มีความหมายต่อผู้คนมากมายนัก มันฝังอยู่ในจิตวิญญาณ พวกเขาไปทำงานและพูดคุยกันถึงลิเวอร์พูล พวกเขาไปผับและยังพูดคุยกันถึงลิเวอร์พูล แม้แต่มืออาชีพก็ต้องถ่อมตนต่อการเป็นพยานรู้เห็นในวิถีทางของพวกเขาที่มีชีวิตและหายใจเข้าออกเป็นสโมสรลิเวอร์พูล มันสามารถช่วยเหลือให้นักเตะเข้าใจว่าทำไมสโมสรของเราถึงมีความหมายต่อผู้คน หากว่านักเตะในสนามเข้าถึงการอุทิศและความรักต่อสโมสร มันจะนำมาซึ่งความสำเร็จในระยะยาว ในวันเวลาของผม ความสัมพันธ์ของพวกเรา นักเตะ กับแฟนๆเป็นอะไรที่แข็งแกร่งมาก ในทุกวันนี้ ผมไม่รู้ว่านักเตะของเราเข้าถึงความหมายของสโมสรมากน้องแค่ไหน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นักเตะจากต่างชาติ แต่แน่นอนว่า คาร์ร่ากับสตีวี่ จะอธิบายให้พวกเขาเข้าใจถึงความสำคัญของ The kop และประวัติศาสตร์ของลิเวอร์พูล อย่างที่เฟอนันโด ตอร์เรส ที่ใส่ใจในจารีตประเพณีของเรา ตอนนี้ ผมทำงานที่อคาเดมี่ ผมรู้จักโค้ชชาวสเปน ที่ Kirkby ได้นำหลักปรัชญาของลิเวอร์พูลมาใช้ พวกเขาเข้าไปในโลกไซเบอร์ พวกเขารู้จักเพลงเชียร์ รู้เกี่ยวกับวัฒนธรรมของแฟนๆ และเข้าใจความเป็น The kop พวกเขาแชร์ความรักของผมต่อบ้านที่ผมได้พบในห้องแต่งตัวของลิเวอร์พูล --------- จบบทที่ 1 ------------ บทแรกแค่น้ำจิ้ม ไม่ค่อยยาวเท่าไหร่ บทที่ 2 ขอเวลาหน่อยนะคะ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 06 ส.ค. 54 11:26:59 แก้ไขเมื่อ 06 ส.ค. 54 11:24:52 แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 54 22:25:15 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 22:07:08

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณครับที่แปลมาให้ได้อ่าน ขอเป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : Think For Myself เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 22:19:05

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณค่ะ  ที่แปลบทความดีๆให้อ่าน  และทั้งนี้ต้องขอบคุณมากๆสำหรับเจ้าของหนังสือผู้ใจดีด้วย ขอบคุณที่แบ่งปันค่ะ จากคุณ : หมวยไม้หอม เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 22:28:18

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณสำหรับบทความดีๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : หนูศิ เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 22:30:44

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณมากครับ จากคุณ : นายแทน เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 22:48:41

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบใจจ้าฮ้อกกี้ ที่แปลมาให้ได้อ่านกัน หนูก็อยากไปยืนเชียร์ตรง The kop Stand สักครั้งในชีวิตจริงๆ เลยค่ะคิง ขนาดดูผ่านสื่อยังรู้สึกใจมันเต้นแรงได้ขนาดนี้ ถ้าได้ไปยืนเชียร์ตรงนั้นจริงๆ มันคงเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ เลย (โหมดเพ้ออ่ะ อยากไปๆ) จากคุณ : หมอก ม่าน สายฝน เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 23:03:21

ความคิดเห็นที่ 9 สุดยอด อ่านแล้วรู้สึกถึงจิตวิญญาณและความรักของ The Kop จริงๆเลย ขอบคุณคุณ mikroski และคุณ howk_ky มากๆนะคะ จากคุณ : YNWA (LadieTherapy) เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 54 23:09:50

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณในความอุตสาหะครับ จากคุณ : เป็ดปักกิ่ง เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 00:36:27

ความคิดเห็นที่ 11 :D จากคุณ : Resolution เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 01:04:22

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณที่แปลและแบ่งปันหนังสือดีๆ มาให้อ่านกันครับ... ส่วนตัวยอมรับเลยว่าตอนที่ดัลกลิชลาออกครั้งแรกนี่ไม่เข้าใจเหตุผลเลย และไม่คิดเลยว่าเหตุการณ์ Hillsborough จะมีผลกับดัลกลิชและทีมมากขนาดนี้... อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นผมเองก็ยังเด็ก ยังไม่เข้าใจถึงความสูญเสีย แต่พอเริ่มโตขึ้น ได้เจออะไรหลายๆ อย่าง รวมทั้งได้อ่านเรื่องเกี่ญวกับเหตุการณ์มากขึ้น ตอนนี้เลยยิ่งรู้สึกเข้าใจและเห็นใจดัลกลิชขึ้นเยอะเลยครับ... จากคุณ : ผู้ก่อการร้ายทางความคิด เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 01:14:37

ความคิดเห็นที่ 13 เข้ามาชื่นชมและขอบคุณครับ จากคุณ : Noi hp เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 01:22:42

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณครับ !!! จากคุณ : Deerhunter เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 07:21:08

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณสำหรับบทความดี ๆ ครับ จากคุณ : เพียงแค่เปิดใจ เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 08:17:03

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณมากครับ  howk_ky  สำหรับบทความดี ๆ จากคุณ : jackal_pj เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 09:42:56

ความคิดเห็นที่ 17 หนึ่งในเพลงที่พวกเข้าโปรดปราน คือ 'I’d walk a million miles for one of your goals, oh Kenny ' – 'ฉันเดินเป็นล้านไมล์เพื่อประตูของนาย, โอ้ เคนนี่...'   คห.3 คำผิดครับ พวกเขา จากคุณ : ตอร์เรสสุไหงโกลก เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 09:51:09

ความคิดเห็นที่ 18 เยี่ยมมมมมมม จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 09:52:21

ความคิดเห็นที่ 19 my eye was cloud when i read this chapter เห็นมันเลยกลายเป็น พอลยืนบน The kop Stand ในเสื้อลายทางขาว – ดำ และพันผ้าพันคอลิเวอร์พูล มันมากพอที่จะสื่อความในใจของเขา และนักเตะทุกคนต้องรู้สึกได้ถึงความหวังที่ยังเหลืออยู่ของแฟนๆ พวกเขาได้เรียนรู้ อย่างที่ผมเคยมาแล้ว ว่าสโมสรแห่งนี้มีความหมายต่อผู้คนมากมายนัก จากคุณ : ตอร์เรสสุไหงโกลก เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 09:58:16

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณสำหรับบทความดีๆ ค่ะ :D จากคุณ : กอร์นคุง เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 10:21:07

ความคิดเห็นที่ 21 งดงามสุดๆ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : D is for Delightful เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 10:24:12

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณมากค่ะ... จากคุณ : หนูพุก ณ แดนแอนฟิลด์ เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 11:49:00

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณมากๆครับ ^^ อยากบอกว่า แค่ย่อหน้าแรกก็ขนลุกแล้วจ้า จากคุณ : จิงนะ เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 11:51:24

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณครับ อ่านแล้วอบอุ่นในหัวใจ เยี่ยมครับ \^0^/ จากคุณ : captain_G เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 13:41:07

ความคิดเห็นที่ 25 อุตส่าห์สละเวลามาแปลให้ จขกท.สวยที่สุดเลย มาร้องเพลงกานนนนนนน จากคุณ : i am tabo เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 18:40:30

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณมากครับ จากคุณ : เป๋าตังค์ เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 19:02:37

ความคิดเห็นที่ 27 รออ่านบทต่อไปของผู้ชายนัยน์ตายิ้มได้ ^^~ จากคุณ : หมอก ม่าน สายฝน เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 19:42:58

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณที่แปลให้อ่านครับ จากคุณ : ป่านจริงจริง เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 20:10:53

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณครับ จากคุณ : esso (ess2esso) เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 20:34:26

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบคุณมากครับ ฮอคกี้จัง  สำหรับการแปลมาให้อ่าน  รอตอนต่อไปอยู่นะครับ อิอิ ป.ล the kop stand มันเป็นอะไรที่สาวกทั้งหลายต่างอยากจะไปสัมผัสตรงนั้นจริงๆ จากคุณ : Raycer_X เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 21:47:51

ความคิดเห็นที่ 31 -ขอบคุณครับผม..... จากคุณ : ไอ้หนูจำมัย (Anarchy_Boy) เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 22:42:50

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณมาก ถึงมากที่สุดเลยครับ สำหรับผมนั้น ก็มีความรู้สึกเหมือนกับคุณผู้ก่อการร้ายทางความคิดเลย ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขา(เคนนี่) จึงทิ้งทีมไป ทั้งที่สถานการณ์ตอนนั้นของทีมก็ไม่ได้แย่อะไรเลย อาจจะเสมอกับอีเวอร์ตัน(ยุคสมัยนั้นที่เราเรียกทีมเอฟเวอร์ตันในปัจจุบัน)บ่อยไปหน่อย ก็แค่นั้นเอง หลังจากที่เคนนี่ออกไปก็จะมีเพียงคำว่าเขาทนรับความกดดันไม่ไหว เขาจึงต้องลาออก (ซึ่งสำหรับวัยรุ่นตอนนั้นอย่างผม ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมแค่นี้ทนไม่ได้วะ555) แล้วทำไมไปพาทีมแบล็คเบิรน์ได้แชมป์ได้ละ คิงเคนนี้สำหรับผม เขาคือ ยูดาส ทีเดียวที่ทรยศทีมลิเวอร์พูลของพวกเราได้ จนกระทั่ง 20 ปี ผ่านไป โลกของการสื่อสารและข่าวสาร ก้าวไกลเกินกว่าคนที่เลยหลักสี่อย่างผมจะจินตนาการได้ โลกที่เราสามารถดูบอลพร้อมกับคนอังกฤษได้ (ซึ่งในยุคของผมและเพื่อนๆ อีกมากมาย คงจำกันได้ว่า ต้องไปที่ร้านสตาร์ซอคเกอร์ เพื่อถามถึงวิดีโอเทปแมทช์ที่แข่งไปแล้วเมื่อสองถึงสามอาทิตย์ว่ามาหรือยั โดยเฉพาะนัดที่เราสามารถชนะผีแดงได้ ยิ่งรอคอยเป็นพิเศษ) ผมจึงมาถึงมารู้เหตุผลที่เขาตัดใจจากทีมไป ขอบคุณอีกครั้งนะครับ จะรออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อครับ จากคุณ : rushie66 เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 54 22:49:35

ความคิดเห็นที่ 33 # 32 สองสามอาทิตย์กว่าจะได้ดู แต่สองสามวันก็ต้องรีบไปคืนแล้ว (เวียนกันดูในกลุ่มเพื่อนยังไม่ครบเลย) ไม่งั้นโดนปรับเละ จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 07:06:22

ความคิดเห็นที่ 34 #33 ถู.........ถูกต้องคร้าบ เป็นช่วงที่ดูบอลสนุกที่สุด เพราะเราไม่ค่อยแพ้ใคร ยกเว้นผีแดง ที่เหมือนจะแพ้ทาง และได้ดูลิเวอร์พูลค่อนข้างมากเพราะเรามักจะได้ชิงทั้งมิค์คัพ และเอฟเอคัพ เฮ่อเริ่มเหมือนคนแก่รำพันแล้วละครับ you will never walk alone เราจะเดินเคียงกัน จากคุณ : rushie66 เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 12:07:05

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณมากครับฮ๊อกกี้จัง จากคุณ : ChocolateMousse เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 14:35:45

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณ ฮ๊อกกี้จัง, คุณ mikroski ครับ สำหรับบทความดีๆ จากคุณ : mooacme เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 54 17:03:16

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณ เจ้าของกระทู้ที่แปลมาให้อ่านครับ จากคุณ : เตียวกงจื้อ เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 15:00:45

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณมากค่ะสำหรับบทความดีๆ จขกท. เยี่ยมเหมือนเดิมค่ะ  จากคุณ : S77 เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 17:13:21

ความคิดเห็นที่ 39 thanksssss จากคุณ : Dr.โอ เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 20:46:38

ความคิดเห็นที่ 40 YNWA จากคุณ : เขียนบน iPhone (นักฆ่าดาบเดียว) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 10:25:19

ความคิดเห็นที่ 41 ขอบคุณสำหรับสำหรับสิ่งดีๆ ที่ถ่ายทอดมาให้อ่านกันครับ จากคุณ : วิโรจน์ เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 54 20:06:07

ความคิดเห็นที่ 42 ขอบคุณครับ วันนี้ผมเพิ่งซื้อ e-book หนังสือเล่มนี้มาใส่ Kindle กะว่าจะเปิดไฟสลัวๆนอนอ่านบนเตียงคืนนี้ครับ จากคุณ : คุณตาหมี เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 20:09:18