ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 2 Moving Home เมื่อผมก้าวเข้าไปในห้องแต่งตัวที่ลิเวอร์พูลเป็นครั้งแรก ไม่มีนักเตะคนไหนรู้ว่าผมเป็นใคร ด้วยความสัตย์จริง ผมเองก็เกือบจะไม่รู้เหมือนกันว่าผมเป็นใคร อายุผมแค่ 15 ปี ผมไม่เคยเดินทางออกจากกลาสโกว์มาก่อน ผมอายมาก หน้าผมแดงยิ่งกว่าเสื้อของนักเตะตรงหน้าผมเสียอีก ตอนที่ขอลายเซ็นของนักเตะผู้เป็นตำนานบางคนของ บิล แชงคลีย์ ตอนนั้นคือเดือนสิงหาคม ปี 1966 และเรื่องราวความรักของผมกับลิเวอร์พูลก็เริ่มต้นจากวันนั้น เมื่อแมวมองของลิเวอร์พูลที่อยู่ในสก๊อตแลนด์แสดงความสนใจในตัวผม บิล แชงคลีย์ เชื้อเชิญผมมาทดสอบฝีเท้า แน่นอนว่าบนรถไฟสายใต้นั้นมีเด็กสก๊อตคนอื่นๆ เช่นกันที่มาพร้อมกระเป๋าย่ามที่เต็มไปด้วยความฝัน อย่าง จอร์จ อดัมส์ ซึ่งตอนนี้เป็นประธานสโมสร Ross County เมื่อลงรถไฟที่สถานี Lime Street จอร์จกับผมเดินข้ามไปที่ YMCA (สมาคมเยาวชนคริสเตียน ซึ่งมีอยู่ทั่วโลก แต่จุดเริ่มต้นอยู่ที่ลอนดอน ประเทศอังกฤษ เป็นสมาคมที่ทำงานช่วยเหลือสังคม – ผู้แปล) ซึ่งลิเวอร์พูลจองเป็นที่พักให้เรา 10 คืน ในตอนเช้าวันรุ่งขึ้นก็มีรถยนต์มารับเราไปแอนฟิลด์ มันทำให้เรารู้สึกตื่นเต้นมาก โดยเฉพาะเมื่อได้พบว่า แชงค์คอยรับเราอยู่ "เอาล่ะ เด็กๆ คว้าโอกาสไว้ให้ได้" เขาพูด ชุดฝึกซ้อมของลิเวอร์พูลมันประหลาดมาก ห่างไกลจากชุดเพรียวแบบที่สตีวี่และคาร์ร่าสวมใส่ในตอนนี้ แทบจะไม่พอดีกับรูปร่างของวัยรุ่นเลย ผมเกือบจะเอาคอเสื้อขึ้นมาคลุมหัวได้เลย เพราะมันใหญ่มาก "ตอนนี้ ไปขึ้นรถ" แชงค์ยิ้ม "แล้วฉันจะไปพบพวกเธอที่เมลวู้ด" ผ่านไปอีกขั้น ผมวิตกกังวลถึงทางเดินบนรถตรงหน้าผมอย่างมาก ดูสิ บนรถมีใครบ้าง ทีมชาติอังกฤษ จอร์จกับผมต่างก็สะกิดกันแบบแทบไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น อังกฤษเพิ่งจะชนะฟุตบอลโลก และที่นี่มีโรเจอร์ ฮันท์ ใกล้นิดเดียว!!! ผมเกือบจะสัมผัสตัวเขาอยู่แล้ว และถัดไปนั่น เอียน คัลลาแกน นักเตะที่มีชื่อเสียงอีกคนของ Alf Ramsey (ผู้จัดการทีมชาติอังกฤษที่พาทีมเป็นแชมป์โลก – ผู้แปล) แล้วผมก็ได้เห็น เอียน เซนต์ จอห์น The Saint!!! ผมได้ดูเขาเล่นหลายครั้ง ทั้งกับสโมสร Motherwell ที่ Ibrox และกับทีมชาติสก๊อตแลนด์ ที่ Hampden Park (สนามกีฬาแห่งชาติของสก๊อตแลนด์ – ผู้แปล) แต่ไม่เคยเห็นเขาใกล้ขนาดนี้มาก่อน สำหรับเด็กสก๊อตหลายๆคน ประตูของ The Saint คือแรงบันดาลใจ การจ้องมองด้วยความเคารพของทอดยาวไปในรถ พบวิลลี่ สตีเวนสัน ฮาล์ฟซ้ายผู้ทันสมัย และเป็นคนที่คุณพ่อของผมชื่นชอบตั้งแต่เขายังอยู่กับเรนเจอร์ แคแรกเตอร์ที่แข็งแกร่งทำให้เกิดความประทับใจในตัวทุกๆคน รวมถึง ทอมมี่ สมิท และ รอน เยทส์ เซ็นเตอร์ฮาล์ฟผู้หยุดศูนย์หน้าด้วยการจ้องมอง ผมรู้สึกเหมือนเดินผ่านยักษ์ก็ไม่ปาน "นั่งตรงไหนก็ได้ เด็กๆ" แชงค์ตะโกน ...ตรงไหนก็ได้ หยุดที่นักเตะที่เราหลงใหล จอร์จกับผมต่างมองหาที่นั่งที่ใกล้ที่สุด ความเป็นกันเองบนรถบัสให้ความรู้สึกที่ดีเพียงพอแล้ว แต่แล้วการล้อเล่นก็เริ่มขึ้น เรื่องขำขันลอยข้ามไปมามากมายและรวดเร็ว เสียงหัวเราดังส่วนใหญ่มาจาก The Saint ซะด้วย จนถึงตอนนี้ 44 ปีมาแล้ว ผมยังคงยิ้มเสมอในยามที่ได้ยินเสียงของ The Saint รอบๆแอนฟิลด์ 44 ปีที่ผ่านมาหายไป และผมกลายเป็นเด็กวัยรุ่นอีกครั้ง ฟังเสียงนั้นอย่างสุภาพ เป็นรถบัสที่เต็มไปด้วยความสุข ตั้งแต่ออกจากแอนฟิลด์ไปสู่เมลวู้ด เรื่องไร้สาระทั้งหมดนี้ทำให้เราเริ่มเชื่อในธรรมชาติที่พิเศษสุดของลิเวอร์พูล แม้กระทั่งเมื่อเลิกเล่นไปแล้ว นักเตะเหล่านั้นก็ไม่เคยจากแอนฟิลด์ไปจริงๆ ส่วนใหญ่เลือกที่จะตั้งรกรากอยู่ที่นี่และกลับมาชมเกมการแข่งขัน งาน และกินอาหารเย็นร่วมกัน อย่างการร่วมประชุมผู้เล่นเก่าๆในปี 2009 ผมมองไปรอบๆห้อง ได้เห็นทั้ง Yeatsy, Saint, Cally and Willie ผู้ที่ชื่อเสียงบนรถบัสคันนั้นที่มุ่งสู่เมลวู้ด ผู้ซึ่งสรรสร้างวิถีแห่งลิเวอร์พูล : ความไว้วางใจซึ่งกันและกัน, การหยอกล้อ, การทำงานหนัก และอารมณ์ร่วมกับการสวมเสื้อทีม DNA ของลิเวอร์พูล ชายผู้สร้างแรงบันดาลใจที่น่าเกรงขามที่สุดซึ่งผมแสนจะประทับใจ คือ ผู้จัดการทีมที่สร้างลิเวอร์พูลไปสู่ถนนแห่งความยิ่งใหญ่ การมาจากสก๊อตแลนด์และได้พบกับแชงค์ ได้ทักทายกับเหล่านักเตะผู้เป็นตำนาน เป็นประสบการณ์ที่น่าตื่นเต้นมาก และผมเองเข้าใจได้อย่างรวดเร็วว่า ทำไมนักเตะถึงวิ่งลืมตายเพื่อแชงค์ ก็เหมือนกับ จอค สตีล ผู้จัดการของผมที่เซลติก แชงค์มีบุคลิกภาพที่น่าทึ่งมาก ถ้าผมยืนในห้องที่เต็มไปด้วยผู้คนมารุมล้อม แล้วแชงค์เดินเข้ามา ผมรู้เลยว่าทุกคนจะต้องพูดว่า “แชงค์อยู่ที่นี่” ประจุไฟฟ้าในตัวเข้าคงจะช๊อกข้ามห้องแล้วผู้คนจะต้องหันไปมองชายผู้ยิ่งใหญ่อย่างแชงค์แน่ๆ เหมือนกับบิ๊กจอค แชงค์เป็นคนที่เข้าถึงได้ง่าย ไม่มีท่าทางอันเปล่งประกายหรือลีลาใดในตัวเขาบนรถบัสที่ไปเมลวู้ด อย่างไรก็ตาม ผมปลื้มเขาเอามากๆ ในวันหนึ่ง พวกเราอยู่รวมกันบนรถบัส แชงค์ถูกร้องทักโดยเด็กชายที่พันผ้าพันคอเรนเจอร์ "มาเถอะครับ คุณแชงคลีย์ ให้เราแสดงฝีมือ ให้เราทดสอบ" เด็กชายคนหนึ่งซึ่งเล่นกลลูกบอลพูดขึ้น “ผมดีพอ” "โอเค" แชงค์พูด "เราจะมีการทดสอบกันคืนนี้" แชงค์ให้รายละเอียดแก่เขา และเขาก็วิ่งออกไปด้วยความสุข เช้าวันต่อมา เราทั้งหมดวางแผนกันเพื่อให้รู้ว่า เขาทอสอบเป็นยังไง เมื่อแชงค์ก้าวไปข้างหน้ารถ และเด็กคนนั้นปรารฏตัวขึ้น "คุณแชงค์ลีย์ ผมเป็นยังไงบ้าง" "ออกรถเดี๋ยวนี้" แชงค์ตะโกนบอกคนขับรถ นักเตะทุกคนมองไปที่เขา "เขาเป็นยังไง" The Saint ถาม "เขา!!! การทดสอบครั้งหน้า เขาจะไปอยู่ที่ศาลอาญากลาง" (อ่านตรงนี้แล้วงงๆ แต่น้าเต่าช่วยอธิบายว่า แชงค์วิจารณ์ว่าเด็กคนนี้เล่นห่วย ใช้คำว่า trial ซึ่งแบว่าทดสอบหรือขึ้นศาล แชงค์เลยกัดว่า ครั้งหน้าไปขึ้นศาลแทนเถอะ อย่ามาทดสอบในสนามเลย) แชงค์เคี่ยวเข็นจอร์จกับผมหนักมาก วันหนึ่ง ลิเวอร์พูลชุดใหญ่ เอาชนะเร็กซ์แฮมที่แอนฟิลด์ เพราะแชงค์คิดเกี่ยวกับการซื้อฟูลแบ็ค Stuart Mason และ Peter Wall แชงค์บอกจอร์จกับผมให้เก็บบอลออกจากอัฒจันทร์ ไม่มีแฟนๆดูอยู่ ดังนั้นเราเลยเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไปรอบๆ เก็บภาพหรือตั๋วที่ถูกทิ้งไว้ ส่วนใหญ่แล้วเป็นของฝั่งเร็กซ์แฮม ก็ลิเวอร์พูลชนะ 9-0 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 18:31:30

ความคิดเห็นที่ 2 ผมได้โอกาสเล่นด้วยนะ เมื่อแชงค์ใส่ชื่อผมในเกมที่จะเจอกับ Southport แล้วผมก็ได้วิ่งในสนาม สวมเสื้อลิเวอร์พูลเป็นครั้งแรกในชีวิต ผมไม่เคยรู้สึกถึงภารกิจที่ต้องทำให้ใครๆประทับใจ ผมแค่เป็นตัวผม ทำเพื่อชัยชนะอย่างที่ทำมาเสมอ เมื่อเราดูเหมือนจะแพ้ 1-0 ผมมีโอกาสง่ายๆที่จะตีเสมอได้ แต่ผมกลับอ้อมแล้วม้วนบอลไปทางประตูของ Southport ด้วยเท้าซ้ายของผม แต่ผมโดนสกัดไว้โดยจิมมี่ โบลแมน ความโกรธไหลผ่านตัวผม ถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกอยู่เลย (เหมือนพี่เจิดเลยวุ้ย เรื่องไม่ได้ไปเรียนที่ลีลแชล จนปัจจุบันก็ยังผิดหวังอยู่ 555+) ผมเกลียดจิมมี่ โบลแมนกับการทำลายโอกาสของผม ผมจะทำประตูได้อยู่แล้ว ผมมีโอกาสที่ดีกว่าด้วยเท้าข้างไม่ถนัดของผมมากกว่าจิมมี่ โบลแมนกับเท้าที่แข็งแกร่งของเขาด้วยซ้ำ หลังเกม ผมเดินอย่างเหนื่อยล้าออกจากสนามเมลวู้ด ยังจินตนาการถึงสิ่งที่พลาดและความพ่ายแพ้ วันที่ 13 สิงหาคม ผมได้สัมผัสเกมท้องถิ่นเป็นครั้งแรก มันคือเวลาของการพบเอฟเวอร์ตัน เพื่อนบ้านและศัตรู โดยมีถาดแชริตี้ ชิลด์ เป็นเดิมพัน ความตื่นเต้นของเกมเมอร์ซี่ไซด์ ดาร์บี้ครั้งแรกของผม ถึงขั้นทำให้ผมแทบจะกระโดดบนรถบัส ที่พาเรามาจาก ซิตี้เซ็นเตอร์ แฟนๆต่างมุ่งหน้าไปยังกูดิสัน รายชื่อผู้เล่นในวันนั้นยังอยู่ในความทรงจำของผม : Lawrence, Lawler, Byrne, Smith, Yeats, Stevenson, Callaghan, Hunt, St John, Strong, Thompson ตอนที่โรเจอร์ ฮันท์ รับรางวัลชนะเลิศ กูดิสันตกอยู่ในความเงียบ แน่นอนว่าแค่ชั่วคราวเท่านั้น ที่แอนฟิลด์ในวันจันทร์ ผมบอกกับจอร์จว่า “ฉันจะกลับกลาสโกว์เร็วๆนี้ และนี่คือโอกาสสุดท้ายแล้วที่จะขอลายเซ็นของวิลลี่ สตีเวนสัน พ่อต้องฆ่าฉันแน่ถ้าไม่ทำ” วิลลี่กับเพื่อนๆในทีมอยู่ในห้องแต่งตัว กำลังเตรียมตัวเพื่อการฝึกซ้อม ผมเกิดลังเลใจอยู่หน้าประตู “ไปเถอะ เข้าไปเลย” จอร์จยุ ไอดอลของผมอยู่ข้างในตั้งหลายคน และผมเกลียดที่จะถูกมองว่าทำอะไรโง่ๆต่อหน้าพวกเขา จอจ์ให้กำลังใจผม ในที่สุดผมก็ผลักประตูเข้าไป ผมเห็นวิลลี่ สตีเวนสัน ผมเดินตรงไป กำเศษกระดาษและปากกาไว้ “คุณจะเซ็นให้ผมได้มั้ยครับ วิลลี่” “ไม่” คำตอบของเขาสั้นและโหดร้าย ฮีโร่ของผมปฏิเสธผม ผมหันหลังกลับ หัวใจแตกสลาย วิลลี่พูดขึ้นมาว่า “โอ้ ได้สิ” แล้วฮันท์, คัลลี่, เดอะ เซนต์ และนักเตะทุกคนก็หัวเราะเสียงดังลั่น พฤติกรรมของพวกเขาทำให้ผมได้เห็นเศษเสี้ยวของวิถีในแบบลิเวอร์พูล การหยอกเย้านี้คือวิธีการของการทำงานในห้องแต่งตัว และวิธีที่จะทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลาย หลังจากวิลลี่เซ็นชื่อให้ผม ผมรู้สึกยิ่งขึ้นว่านี่สามารถจะเป็นบ้านจริงๆ ฝันกลางวันของผมถูกทำลายโดยแชงค์ น๊อกผมเต็มๆเลย “เคนนี่ เราต้องการให้เธอเล่นในเกมทดสอบวันอังคารนี้” ผมควรจะดีใจ แต่กลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลย ด้วยเหตุผลง่ายๆ เรนเจอร์จะต้องแข่งกับเซลติกในคืนนั้น และผมต้องการไป Ibrox กับพ่อ “เสียใจครับ คุณแชงค์ลีย์ ผมเล่นไม่ได้” “อะไรนะ” คิดเร็วๆสิ ผมจำได้ว่ามันยังมีเกมทดสอบสำหรับชุดอายุต่ำกว่า 16 ปี ในวันจันทร์ ผมสามารถเล่นได้ แล้วรีบจับรถไฟเที่ยวแรกในตอนเช้าวันถัดไป “คุณแชงค์ลีย์ครับ ให้ผมเล่นเกม ยู 16 ได้มั้ยครับ” “นั่นเป็นรุ่นใหญ่กว่าเธอนะ” “นั่นไม่ต้องกังวลเลยครับ” หลังจากเกม ยู 16 แชงค์เสนอให้ผมกลับมาที่ลิเวอร์พูลอีก เขาสามารถเลือกใครก็ได้เป็นจากผู้เล่น 11 คนในเกมนั้น แต่เขาเลือกผม ดังนั้นผมจึงรู้สึกเป็นเกียรติอย่างสูง ความใจดีของเขาจะอยู่กับผม เช่นเดียวกับคำพูดของเขาในวันนั้น ตอนที่ผู้ช่วยของเขา Reuben Bennett ขับรถพาเราไปที่ YMCA แชงค์นั่งอยู่ข้างหลังกับผม หลังจากพูดคุยกันเรื่องเรนเจอร์ แชงค์ก็พูดขึ้นมาว่า “เคนนี่ เราชอบเธอ เราคิดว่าเธอจะเป็นผู้เล่นที่ดีที่ลิเวอร์พูล เราต้องการเซ็นสัญญากับเธอ เราจะส่งตัวแทนชาวสก๊อตแลนด์ไปพบแม่และพ่อของเธอ” นี่แหละ คือโอกาสของผม “ขอบคุณครับ” ผมตอบพึมพำ “ขอบคุณสำหรับการยกระดับให้ผม รวมทั้งการทดสอบด้วย” ในรถไฟขึ้นเหนือ ผมคิดเกี่ยวกับข้อเสนอของลิเวอร์พูล แต่ผมรู้ว่า ผมยังเด็กเกินไปที่จากจากพ่อแม่ และผมรักฟุตบอลที่สโมสรของผม กลาสโกว์ ยูไนเต็ด การเซ็นสัญญากับลิเวอร์พูลหมายถึงผมจะไม่ได้ดูเรนเจอร์ในทุกๆสัปดาห์ และผมต้องต่อสู้จินตนาการถึงโลกที่ปราศจากการไป Ibrox บางทีเรนเจอร์อาจต้องการเซ็นสัญญากับผมก็ได้ แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่แสดงความสนใจก็ตาม (โชคดีของพวกเราขนาดไหนเนี่ยที่เรนเจอร์ตาบอด – ผู้แปล) เรนเจอร์คือทีมของผม และเมื่อพวกเขาแพ้เซลติกในคืนวันอังคาร ผมรู้สึกแย่สุดๆ เช้าวันถัดมา แมวมองของแชงค์มาที่บ้านและอธิบายถึงความสนใจของลิเวอร์พูล การสนทนาจบลงอย่างสั้นๆเป็นไปตามที่พ่อแม่และผมได้ตัดสินใจไว้แล้ว “เคนนี่ยังเด็กเกินไปที่จะออกจากบ้าน” พ่อพูด ผมยังเคยถูกไล่ล่าโดยเวสต์แฮมด้วยนะ ประมาณครึ่งเดือนหลังจากการไปลิเวอร์พูล ผมบินไปลอนดอน นอนบนเตียงและกินอาหารเช้าใกล้อัพตัน พาร์ค เพื่อนร่วมห้อง ชื่อ จิมมี่ มูลลัน มาจากสก๊อกแลนด์เช่นเดียวกับผม ชาวกลาวิเจียน จิมมี่ ลินด์เซย์ นักเตะอาชีพที่เวสต์แฮมผู้ที่ต้องการไปวัตฟอร์ต พบกับเรา และพาเราไปที่ร้าน B&B แล้วชาวกลาวิเจี้ยนอีกคน จอร์จแอนดรู เซ็นเตอร์ ฮาล์ฟ ที่ในที่สุดก็ย้ายไปคริสตัล พาเลซ ก็อยู่ที่นั่นด้วย ที่นี่มีวุ่นวายเพราะบอลโลก และแม้กระทั่งคนสก๊อตก็ด้วย ผมประทับใจในตัว Bobby Moore, Martin Peters และ Geoff Hurst เป็นพระเจ้าในสีม่วงแดงและฟ้า ผู้จัดการของเวสต์แฮม Ron Greenwood ก็ยินดีต้องรับเรา แถมยังเชิญผมไปบ้านเขาด้วย “นี่มันเยี่ยมมากเลย” ผมพูดกับจิมมี่ ลินด์เซย์ หลังจากที่กรีนวู้ดพูดถึงความน่าหลงใหลของสโมสรที่ยอดเยี่ยมอย่างเวสต์แฮม บอกว่าผมเหมาะกับที่นี่ยังไง “ไปหาคนดูแลอุปกรณ์ และรับรองเท้ามาคู่หนึ่งสิ” กรีนวู้ดบอกผมตอนท้ายสัปดาห์ สำหรับผู้เล่นอายุน้อยผู้ซึ่งไม่เคยสวมบู๊ตแบรนเนมด์มาก่อน ได้เป้นเจ้าของรองเท้า Puma มันรู้สึกเหมือนได้รับใบผ่านทางเลย ผมสวมรองเท้าที่ก๊อปปี้แบรนเนมด์มา The Co-op เป็นรุ่นหนึ่งของ Puma ของผมมันจะมีลายเป็นริ้วจากข้อเท้าไปถึงหลังเท้า แต่ของแม้ต้องมีริ้วไปถึงนิ้วเท้า และมี 4 แทบ แทนที่จะเป็น 3 แถบแบบของ Adidas หลังจากรับรองเท้าคู่นั้นมา ผมทำความสะอาดมันอย่างดีทุกครั้งหลังเกม เป็นความรงจำที่พิเศษในชีวิตการเป็นนักฟุตบอลของผมเลยทีเดียว ความใจกว้างของ รอน กรีนวู้ด นั้นมากทีเดียว หลังจากเราใช้เวลาช่วงเช้าวันศุกร์ในการวิ่งแข่งที่สนามอัพตัน พาร์ค พวกนักเตะก็ยื่นบัตรรับประทานอาหารกลางวันสำหรับ greasy spoon (ภัตตาคารถูกๆที่ไม่ค่อยถูกหลักอนามัย) ให้ ผมพยายามที่จะหลีกเลี่ยงปลาทูน่าที่กลายเป็นวุ้น กรีนวู้ดให้ตั๋วดูเกมเหย้าของเวสต์แฮมแก่ผมในวันถัดไป วันที่ 3 กันยายน ตอนที่ผมเดินไปที่อุโมงค์ก่อนเกมเริ่ม ผมต้องตกใจสุดขีดกับผู้มาเยือน ลิเวอร์พูล!!! โอ้ พระเจ้า การเดินไปแถวๆระเบียงห้องแต่งตัว ผมจะเป็นจุดสนใจของแชงค์และผู้เล่นของเขาที่ต้องเดินผ่านผมไปหรือเปล่า ผมติดกันอยู่ในความลำบากใจ แชงค์จะคิดยังไงถ้าเข้าเห็นผมที่นี่ ผมไม่ต้องการทำให้ผู้จัดการทีมลิเวอร์พูลรู้สึกว่าผมหลอกลวงเขา ผมเคารพนับถือเขามาก ดังนั้นผมจึงทำตัวเงียบๆ หวังว่าแชงค์กับพวกนักเตะจะไม่สนใจผม เบือนหน้าไปมองผนังแทน พวกนักเตะผ่านไป ใบหน้าที่ผมคุ้นเคยเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว รวมทั้งไอดอลของผม วิลลี่, คัลลี่ และเดอะ เซนต์ “เคนนี่!!!” เสียงแชงค์ตะโกน ผมหยุดเดิน กลัวสุดๆที่จะตอบรับเขา ภาวนาให้เขาคิดว่าเขาเข้าใจผิด แล้วผมก็วิ่งหนีเข้าไปในฝูงชน ผมระบายลมหายใจด้วยความผ่อนคลาย แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 54 12:18:21 แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 54 20:13:02 แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 54 19:32:08 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 18:34:54

ความคิดเห็นที่ 3 ลิเวอร์พูลไม่เคยลืมผม และผมเองก็ไม่เคยลืมพวกเขา ระหว่างที่ผมยังทำงานอยู่ในกลาสโกว์ แพ็คสินค้าในคลัง เหน็ดเหนื่อยกับการเป็นเด็กส่งของ และ ช่างไม้ฝึกหัด จินตนาการของเด็กผู้ชายบนรถบัสไปยังเมลวู้ดยังลอยไปมาอยู่ในสายตาของผมเสมอ พ่อแม่ของผมคิดถูกแล้ว อายุผมเพิ่ง 15 ปี มันยังไม่ใช่วัยที่จะออกจากบ้านได้ ดังนั้นการเรียนรู้เพื่อเล่นฟุตบอลของผมจึงกลายเป็นที่เซลติก สาเหตุหลักๆก็เพราะพวกเขาเข้ามาหาผม และน่าผิดหวังมากที่เรนเจอร์ไม่ได้แสดงความสนใจในตัวผมเลย แต่ลิเวอร์พูลนั้นกลับอยู่ในความคิดของผมเสมอ ผมได้รับบทเรียนทบทวนคุณภาพของพวกเขาด้วย เมื่อตอนที่ลิเวอร์พูลมาเยือนเซลติก พาร์ค ในเกมเทสติโมเนียลของ Billy McNeill วันที่ 12 สิงหาคม 1974 แชงค์ถูกประกาศชื่อในสนาม เขายืนขึ้นและได้รับการต้อนรับอย่างดีเยี่ยมจากแฟนเซลติก พวกเรารู้สึกปลาบปลื้มที่แชงค์นำทีมที่ยอดเยี่ยมของเขามาที่นี่ : คลีเมนซ์, ลินด์เซย์,สมิท, ทอมป์สัน, ฮิวส์, ไฮเวย์, ฮอล, คัลลาแกน, คอร์แม็ค, โตแช็ค, คีแกน เราเสมอกับเขา 1-1 แต่ลิเวอร์พูลเป็นทีมที่มีคลาส พวกเขาเล่นอยู่ตรงหน้าผม แต่ผมกลับไม่สามารถเข้าใกล้ทอมโม่กับเอมลีน ผู้ซึ่งส่งบอลไปรอบๆ จากหลัง สู่มิดฟิลด์ โชว์สไตล์การเล่นแบบที่กลายมาเป็นเครื่องหมายการค้าของลิเวอร์พูล คงจะมีแต่คนป่าไร้วัฒนธรรมเท่านั้นที่จะไม่ประทับใจพวกเขา หลังจากเหมือนอยู่ในเงามายาวนานในช่วงทศวรรษที่ 70 ก็ถึงเวลาที่ผมคิดว่าควรออกจากสก๊อตแลนด์เสียที คริสตัน พาเลซและสเปอร์ติดตามผม Malky Macdonald แมวมองของสเปอร์ พา Bill Nicholson ไปดูผมเล่นเกมของทีมชาติสก๊อตแลนด์ Malky รู้จักพ่อของผม พวกเขาไปดักเจอพ่อผมหน้าสนาม Hampden “คุณนิโคลสัน นี่คือคุณพ่อของเคนนี่ ดัลกลิช” ไมล์กี้พูด “เมื่อไหร่ลูกชายคุณจะย้ายไปเล่นในอังกฤษเสียทีล่ะ” นิโคลสันถามพ่อผม “คุณคงจะต้องไปถามเขาเอาเองล่ะ” พ่อตอบไปแบบนั้น การตัดสินใจเป็นของผม เซลติกเองก็ดีกับผมมาก และผมรักช่วงเวลาที่อยู่ที่นั่น แต่ความต้องการสำหรับการท้าทายใหม่ๆกำลังเติบโตในใจผมอย่างเข้มข้นทีเดียว ความกระหายที่จะย้ายทีมนั้นเกิดขึ้นในปี 1975 และ 1976 ผมถูกโน้มน้าวให้อยู่ต่อ บิ๊กจอคสามารถหว่านล้อมใครๆว่าเส้นทางของเขานั้นเป็นทางที่ดีและถูกต้องได้ แต่ในฤดูร้อนปี 1977 ผมต้องใจแข็งกับเขา ยืนกรานหนักแน่นในสิ่งที่ผมต้องการ “มันถึงเวลาแล้วที่ต้องไป” ผมบอกกับภรรยาของผม มารีน่า “มันเป็นเวลาที่ดีสำหรับเราและลูกเล็กๆทั้งสอง” เคลลี่กับพอลจะสามารถปรับตัวกับการย้ายไปที่ใหม่ๆได้ง่าย มารีน่ากับผมไม่เคยนึกถึงลิเวอร์พูลเลยจริงๆ แต่เธอรู้ว่าฝันของผมคืออะไร ความทรงจำในปี 1966 แชงค์และ เดอะ เซนต์ ยังคงอยู่อย่างแข็งแกร่งในใจผม น่ารำคาญที่สุด เซลติกเกิดมีไอเดียบางอย่างขึ้นมา และวันที่ 2 พฤษภาคม 1977 5 วันก่อนนัดชิงสก๊อตติช คัพ กับเรนเจอร์ จอคโทรเรียกผมไปหาเขาที่ห้องทำงาน “เคนนี่ เราต้องการให้เธอเซ็นสัญญาอีกฉบับ” เขาประกาศ “ผมไม่เซ็น เจ้านาย คุณก็รู้ดีว่าผมต้องการไป” “เคนนี่ ถ้าเธอไม่เซ็น เราต้องแจ้ง SFA (สมาคมฟุตบอลสก๊อตแลนด์ – เข้าใจว่าขึ้นทะเบียนขอย้าย) และเรื่องก็จะรั่วไหลออกไปว่าเธอไม่ต้องการอยู่ที่นี่ และนี่มันก่อนเกมนัดชิงนะ” สตีนฉลาดมาก พยายามทำให้ผมลำบากใจ เขารู้ว่าผมจะไม่ยอมให้อะไรมารบกวนทีมที่กำลังจะลงแข่งเกมใหญ่ ความรับผิดชอบของผมต้องเพื่อนร่วมทีมเซลติกมั่นคงเสมอ “สิ่งสุดท้ายที่ผมต้องการ คือแพ้นัดชิง” ผมพูด “โอเค ได้ ผมจะเซ็น” เซ็นสัญญาด้วยการถูกข่มขู่ สัญญานั่นไร้ค่ามากสำหรับผม ผมแค่ต้องการเล่นให้คุ้มค่าให้จอคและเซลติก แต่ความตั้งใจของผมไม่เคยเปลี่ยนง่ายๆ เพียงเพราะลายเซ็นในกระดาษแผ่นเดียว ผมขับรถไปเซลติก พาร์ค ในเช้าวันจันทร์ เราชนะเรนเจอร์ ทุกคนอยู่ในอารมณ์แจ่มใส แต่ผมไม่เบิกบานเลย เพราะผมรู้ว่าเวลาของผมที่จะย้ายไม่เหลือน้อยลงทุกที ผมเข้าไปในห้องทำงานของจอค เข้าประเด็นทันที “ผมยังคงต้องการที่จะไป” “แต่...เคนนี่ เธอเซ็นสัญญาแล้ว” “ใช่ ผมรู้ ผมเซ็น แต่คุณก็รู้ว่าทำไมผมถึงเซ็น เราชนะบอลถ้วย คุณต้องไม่รั้งผมไว้ ผมมีความภักดีต่อสโมสรมาโดยตลอด คุณก็รู้ว่าที่ผมอยู่ที่นี่ตลอด 2 ปีที่ผ่านมาก็เพราะคุณได้รับบาดเจ็บ ผมต้องการที่จะไป แต่ผมก็ยังอยู่” สตีนรู้ว่ามันคือความจริง ในปี 1975 จอคได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุรถชน และ Sean Fallon รับหน้าที่แทนเขาชั่วคราวขณะเขาพักฟื้น การบุกเข้ามาในห้องทำงานของจอค และยืนต่อหน้าชายซึ่งเป็นผู้จัดการทีมที่ดีต่อผมเหลือเกิน ผมไม่อยากทำแต่ผมไม่มีทางเลือก “ชีวิตไม่ใช่การทดลอง” คือถ้อยคำของพ่อผม และผมไม่เคยใช้ชีวิตด้วยความสะเพร่า ด้วยการคิดว่าอะไรบางอย่างอาจจะเกิดขึ้น ในใจของผม กระเป๋าผมแพ็คเรียบร้อยแล้วด้วยซ้ำ และแน่นอนว่า สตีนไม่มีความสุขเลย หลังจากนั้น ผมไปรายงานตัวกับทีมชาติสก๊อตแลนด์ในเมืองเชสเตอร์ เราจะต้องแข่งกับเวลส์ที่ เร็กซ์แฮมในวันเสาร์ที่ 28 พฤษภาคม มีเวลาเตรียมตัว 5 วัน ในคืนวันอังคาร ผมเปิดทีวีในโรงแรม และเจอสารคดีเกี่ยวกับลิเวอร์พูล ทีมที่เพิ่งเอาชนะมึนเช่นกลัดบัด ในรายการยูโรเปี้ยนคัพที่กรุงโรม ความสนิทสนมของทีมแสดงออกมาอย่างชัดเจน สารคดีฉายถึงภาพบนรถบัสที่มีนักเตะลิเวอร์พูล ตอนกลับจากเวมบลีย์ หลังจากแพ้นัดชิงเอฟ เอ คัพต่อแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ก็ยังไม่สามารถลดทอนทีมสปีริตของเหล่านักเตะของบ๊อบ เพลสลีย์ได้เลย ผมรู้ว่าผมต้องการเหลือเกิน ต้องการที่จะไปอยู่บนรถบัสคันนั้น นั่งเคียงข้างนักเตะลิเวอร์พูลเหล่านั้นอีกครั้ง สนุกกับบรรยากาศที่แสนพิเศษ ผมเคยมีประสบการณ์เมื่อตอนอายุ 15 ปี ผู้เล่นที่คนเป็นคนดัง มีชื่อเสียง แต่พวกเขาก็อ่อนน้อมถ่อมตน จริงใจและมีความมุ่งมั่นที่จะชนะถ้วยยูโรเปี้ยนคัพให้ได้ สารคดีไม่สามารถบอกอะไรได้ดีกว่าการแสดงถึงเสน่ห์ของสโมสรลิเวอร์พูลที่ถูกสร้างขึ้นมาด้วยสิ่งที่พวกเขาทำ ผมรู้ว่าเสียงสะท้อนจากเซลติก พาร์ค สามารถดังไปถึงแอนฟิลด์ได้ ในความเป็นเมือง ลิเวอร์พูลกับกลาสโกว์มีหลายๆอย่างที่เหมือนกัน เรื่องตลกเยี่ยมๆ และเมืองที่กำลังขยายตัว เวลาการขับรถจากกลาสโกล์ไปลิเวอร์พูลที่อยู่ทางใต้ ผมสังเกตเห็นใคบางคนเขียนข้อความบนสะพาน ว่า ‘ปลดปล่อย จอร์จ เดวี่ส์’คงจะอ้างถึงใครซักคนที่อยู่ในคุกที่ถูกจับในข้อหาโจรกรรม สเกาเซอร์ตลกบางคนเอาสีมาพ่นต่อเป็น ‘ปลอดปล่อย จอร์จ เดวี่ส์ – กับน้ำมันทั้งหมด 4 แกลลอน’ ผมขำแทบตาย อยากรู้ด้วยว่าเรื่องมันเป็นมายังไง ผมก็เลยถามผู้กำกับตอนที่ผมเจอเขาที่แอนฟิลด์ ทุกคนที่มาจากลิเวอร์พูลหรือกลาสโกว์ต่างก็รู้กันทั้งนั้นว่าเมืองของพวกเรามีรากเหง้ามาจากพวกไอริซที่ข้ามแม่น้ำมา วิกฤตการณ์ขาดแคลนอาหารนำคนเป็นร้อยเป็นพันเข้ามาสู่ Merseyside และ Clydeside เพื่อหางานทำก่อนที่อุตสาหกรรมของทั้งสองเมืองจะเริ่มย่ำแย่ นำไปสู่การเปลี่ยนแปลงที่เจ็บปวดตั้งแต่ในอู่ต่อเรือลามไปถึงธุรกิจอื่นๆ ในฐานะสโมสรฟุตบอล ลิเวอร์พูลและเซลติกเป็นสโมสรระดับสากล แต่ก็ยังคิดถึงและยึดมั่นในสังคมท้องถิ่น ความรู้สึกสะดวกสบายในสภาพแวดล้อมการทำงานเป็นสิ่งสำคัญสำหรับผม และลิเวอร์พูลคล้ายคลึงกับที่กลาสโกว์เลย ในห้องแต่งตัวที่แอนฟิลด์เต็มไปด้วยสำเนียงสก๊อตติชมาช้านาน จาก บิลลี่ ลิดเดล และบิล แชงค์ลีย์ จนถึง เยสท์ตี้ กับ เดอะ เซนต์ แอนฟิลด์คุ้ยเคยกับสำเนียงในแบบของผม ผมต้องการย้ายไปที่นั่น แต่จอคกำลังขัดขวางเส้นทางของผม แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 54 20:17:27 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 18:38:23

ความคิดเห็นที่ 4 หลังจากเกมทีมชาติที่เร็กซ์แฮม สก๊อตแลนด์ก็ไปชนะอังกฤษได้ 2-1 ที่เวมบลีย์ในวันที่ 4 มิถุนายน ประตูชัยที่ยังอยู่ในความทรงจำของผม ผมทำประตูเคลม (คลีเมนท์) เมื่อปีกลาย ผมก็เคยทำประตูโดยแตะบอลลอดขาเคลมมาแล้ว ในกลางเดือนมิถุนายน ความหวังที่จะย้ายของผมก็จมดิ่งลง แต่ตอนที่ผมไปทัวร์อเมริกาใต้กับทีมชาติสก๊อตแลนด์ ก็มีโทรศัพท์มาถึงผม “มีอะไรบางอย่างในหน้าหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับลิเวอร์พูลและคุณ” มารีน่าพูด “เยี่ยม ไม่มีใครบอกอะไรผมเลย” มันเป็นความจริง และผมกลับไปรายงานตัวกับเซลติกอย่างคนที่รู้สึกอึดอัดมาก ทุกคนต่างพูดถึงการทัวร์ปรี ซีซั่นที่สิงค์โปร์กับซิดนีย์ ที่จะเริ่มในวันที่ 12 กรกฎาคม แล้วผมจะมีหน้าไปเล่นไปยังไงทั้งกับอาเซน่อลและเร้ดสตาร์ เบลเกรด แต่ที่สำคัญคือที่อังกฤษจะเริ่มฤดูกาลช้าและผมรู้ ขณะผมไปต่อเครื่องบิน ว่าช่วงเวลาที่เหลือในเดือนกรกฎาคม ผมต้องย้ายให้ได้ “ผมจะไม่ไปออสเตรเลีย” ผมบอกสตีน “ผมต้องการย้าย” “ถ้าเธอไปออสเตรเลีย ฉันจะโทรถามใครซักคนที่สนใจในตัวเธอให้” จอคพูด ผมกลับไปหาเขาอีกครั้งและตอบปฏิเสธ “กลับบ้านซะ” จอคพูด “อาชีพของเธอถอยหลังแน่” ผมไม่รู้ว่าจอคโทรหาใครบ้าง แต่ผมหวังเหลือเกินว่าจะเป็นลิเวอร์พูล ผมรู้ว่าจอคเคยคุยกับแชงค์เกี่ยวกับผมมาก่อน ตอนที่แชงค์ยังเป็นผู้จัดการลิเวอร์พูลอยู่ และจอคก็ยังคงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับบ๊อบ เพลสลีย์ “เราต้องการเคนนี่ ถ้าคุณจะขายเขา” เพลสลีย์เคยพูดกับจอค “โอเค คุณจะเป็นคนแรกที่ได้คุยกับเขา” จอคตอบ และนี่มันก็ถึงเวลาที่แล้วที่ สตีนจะต้องรักษาคำพูดของเขาต่อลิเวอร์พูล ขณะที่การเจรจาต่อรองดำเนินไป ผมถูกส่งขึ้นรถไฟไปกับทีมสำรอง เกมหนึ่งของเรา อย่างกับจะแดกดันผม เพราะเราเล่นที่สนาม Annfield สนามเหย้าของทีม Stirling Albion ผมหวังจริงๆว่ามันจะเป็นลางบอกเหตุ เมื่อจอคกลับมาจากการทัวร์ออสเตรเลีย เขามาหาผมตอนซ้อม “เธอเป็นยังไงบ้าง” “ผมสบายดี” “เธอยังอยากจะไปอยู่รึเปล่า” “ใช่” ผมรู้สึกว่านี่มันคงเป็นเรื่องตลก แต่จอคก็รักษาคำพูด วันที่ 9 สิงหาคม เพลสลีย์มาดูผมในเกมปรี ซีซั่นที่ Dunfermline สตีนยึดปลอกแขนกัปตันของผมคืนไปให้แก่ แดนนี่ แม็คเกรน รู้เลยว่านี่เป็นเกมสุดท้ายของผมแล้ว หลังจากนั้นในตอนเย็น สตีนโทรไปที่ผับของพ่อบุญธรรมของผม The Dart Inn ผมกำลังซดโค้กอยู่ทีเดียว “เธอยังต้องการจะไปใช่มั้ย” สตีนถาม “ใช่” “เอาล่ะ ลิเวอร์พูลต้องการตัวเธอ มาที่สโมสรเดี๋ยวนี้” ผมโทรหามารีน่าทันที “ผมกำลังจะไปลิเวอร์พูล” ผมบอกเธอ “ลิเวอร์พูลสมบูรณ์แบบ และถ้ามันไม่เวิร์คจริงๆ เราก็กลับมาที่นี่ได้ ผมมั่นใจว่าผมจะมีที่เล่นแน่” “ไม่มีปัญหาหรอก” มารีน่าตอบ “มันเป็นงานของคุณ ถูกมั้ย ถ้าคุณต้องการไปและเล่นในอังกฤษ ฉันก็จะไปกับคุณ” การตกลงเป็นไปอย่างรวดเร็วและง่ายดาย เมื่อผมมาถึงเซลติก พาร์ค ตอนเที่ยงคืน ผมพบว่าจอคคอยอยู่ เขารู้ว่าข้ออ้างใดๆก็จะไม่ได้ผล และผมก็พบว่าเซลติกกับลิเวอร์พูลบรรลุข้อตกลงกันอย่างรวดเร็ว “คุณต้องการมาลิเวอร์พูล” จอห์น สมิท ประธานสโมสรลิเวอร์พูลถามผม “ใช่ครับ” ผมรู้สึกกระตือรือล้นอย่างมากกับการพบปะของเรา มันกินเวลาไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ หลังจากการพูดคุยเล็กน้อยนั้น จอห์น สมิท กับบ๊อบ เพลสลีย์ ก็ขึ้นรถกลับไป “บ๊อบกับท่านประธาน (หมายถึงสมิท) จะมาพบเราใน Moffat ในตอนเช้า” จอคอธิบาย เพื่อให้เรื่องนี้เป็นความลับ เพลสลีย์กับสมิทจองที่พักใน Moffat โดยใช้ชื่อ พี่น้องสมิท มันดูเป็นแผนการที่ฉลาดดีอยู่หรอก แต่พอบ๊อบลงจากรถที่หน้าโรงแรม คนเปิดประตูก็ทักเขา “สวัสดดีครับ คุณเพลสลีย์ คุณสบายดีมั้ย” ความลับอะไรเนี่ยยยย!!! ที่โรงแรม จอคจับมือและกอดผม “โชคดี ไอ้ลูกชาย” จอคพูด เขารักผมและเขาหมายความแบบนั้นจริงๆ มันคงเป็นเรื่องที่ทำให้เขาเจ็บปวดที่ผมต้องการไป แต่ผู้จัดการทีมไม่สามารถปิดทางเราได้ กลับกัน ผู้เล่นจะไม่รู้เจ็บปวดหรือ หากว่าเขาต้องการอยู่ แต่ผู้จัดการทีมไม่ต้องการเขา จอครู้ว่าผมไม่เคยทำให้เขาผิดหวังต่อความทุ่มเทที่ผมมีให้เซลติก ผมผ่านช่วงเวลาหลายปีในฐานะกัปตันทีม ทั้งๆที่ผมเองก็หมดหวังที่จะไปแล้ว ซ้ำเรายังได้ดับเบิ้ลแชมป์ ผมประพฤติตัวอย่างมีศักดิ์ศรี นำแชมป์มาสู่เซลติก พาร์ค ยุโรปคือความผิดหวัง แต่ผมก็ทำเต็มที่ ไปถึงรอบเซมิไฟนัลของยูโรเปี้ยนคัพและคัพ วินเนอร์ส คัพ ผมย้ายไปลิเวอร์พูล เพราะเชื่อว่าจะทำให้อนาคตผมก้าวไปอีกขั้น ผมโมโหมากตอนที่มีคนในสก๊อตแลนด์กล่าวหาว่าผมย้ายไปลิเวอร์พูลเพื่อเงิน ถูกล่ะ ผมได้รับค่าตอบแทนที่ดี แต่ผมไม่เคยเห็นเงินเป็นสิ่งสำคัญ แต่เป็นชัยชนะ และคุณภาพของผู้คนที่ผมจะทำงานด้วยต่างหาก หัวใจและสมองของผมบอกผมว่ามันต้องเป็นลิเวอร์พูล และแม้ว่าพวกเขาจะพ่ายแพ้นัดชิงที่โรม ผมก็จะไป แม้ว่าเควิน คีแกนยังอยู่กับทีม และยังเป็นเจ้าของเสื้อหมายเลข 7 ผมก็ยังจะไป จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 18:41:37

ความคิดเห็นที่ 6 ผมมาถึงลิเวอร์พูลตอนบ่าย ผมต้องตรวจร่างกาย เซ็นสัญญาและแถลงข่าว หลังจากทั้งหมดเสร็จสิ้น บ๊อบขับรถพาผมไปส่งที่โรงแรมฮอลิเดย์ ซึ่งเป็นบ้านใหม่ของผม “เอมลีนอาจจะโทรมาทีหลังนะ” บ๊อบบอกผมก่อนที่จะขับรถออกไป ไม่นานก็มีโทรศัพท์มาที่ห้องผมจริงๆ “เคนนี่ นี่เอมลีนนะ ฉันอยู่ในบาร์ด้านล่าง” ผมรีบลงไปหาและจับมือทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม เอมลีน ฮิวส์ กัปตันทีมลิเวอร์พูล “นายต้องการเครื่องดื่มอะไรมั้ย” “ผมขอโค้กก็แล้วกัน” “เอาน่า เคนนี่ ดื่มอะไรซักหน่อย” “เอมลีน ผมเพิ่งมีเกมไปเมื่อคืน ผมเดินทางมาถึงแต่เช้า เพิ่งเซ็นสัญญา ผมเลยไม่ค่อยอยากจะทำอะไร ผมซาบซึ้งมาที่คุณอุตส่าห์มาพบผม แต่ผมอยากไปนอนและไปทำงานพรุ่งนี้เช้า” เอมลีนยักไหล่ เขาไม่ได้ผิดหวังหรอกนะ เพราะเขาเจอใครบางคนและออกไปข้างนอกด้วยกัน ตอนเอมลีนมาในคืนนั้น ผมรู้สึกประทับใจมากๆว่า กัปตันทีมลิเวอร์พูลสละเวลามาและต้อนรับผม เช้าวันถัดมา ลิเวอร์พูลส่งรถมารับผมไปที่แอนฟิลด์ และผมรู้สึกประสาทเสียเหมือนเด็กไปโรงเรียนวันแรกไม่มีผิด ผมไม่รู้จักใครเลยในห้องแต่งตัว ยกเว้นเอมลีน และผมพบเขาเพียงแค่แป๊บเดียวเอง โชคดีที่เอมลีมรอผมอยู่แล้ว และพาผมเดินไปรอบๆ แนะนำผมกับทุกคน แม้จะผ่านไป 11 ปี ผมเป็นสุขมากที่ค้นพบว่ามันมีการเปลี่ยนแปลงไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้นในวิถีทางแบบลิเวอร์พูล เปลี่ยนเสื้อผ้าที่แอนฟิลด์ มีเสียงหัวเราะกับเรื่องตลก การหยอกเย้ากันบนรถบัส และซ้อมที่เมลวู้ด ในขณะที่เราวิ่งอยู่นอกอาคาร ผมสังเกตเห็นเด็กๆบางคนปีนขึ้นไปนั่งบนกำแพง ผลักลวดหนามไปด้านหนึ่ง “เฮ้ เทอร์รี่” หนึ่งในเด็กพวกนั้นตะโกนไปที่ เทอร์รี่ แม็คเดอร์มอท “นายฉี่ใส่น้องสาวของฉัน” นี่มันเกิดบ้าอะไรเนี่ย ผมคิดในใจ “เขาพูดถึงอะไรน่ะ” ผมถามเทอร์รี่ “เขาบอกว่าฉันฉี่ใส่น้องสาวเขา” “นายล้อเล่นแล้ว” “ตอนที่เราชนะถ้วยยูโรเปี้ยนคัพ เราไปที่หอประชุมเมือง พวกเราทั้งหมดอยู่ตรงระเบียงชั้นบนกับถ้วยแชมป์ และฉันต้องเข้าห้องน้ำ “ไม่น่า นายไม่ได้ทำ” “ฉันทำ” "นายฉี่บนระเบียงเหรอ" “ใช่” เทอร์รี่กับเพื่อนๆบางคนกระซิบกับผมว่าผมควรแหย่เคลมถึงประตูที่ Hampden ในปี 76 ที่ผมเตะลอดขาเขาเข้าไป “นายต้องพูดถึงมันนะ” เทอร์รี่ แม็ค บอก “ให้เวลาฉันหน่อย” ผมบอกเทอร์รี่ “รอไว้วันพรุ่งนี้เถอะ” แต่ก่อนอื่น หน้าที่ที่ต้องทำเป็นอย่างแรก จอห์น โตแช็ค พาผมไปหาแชงค์ ถึงจะวางมือแล้ว แต่แชงค์ก็ยังมีออร่าในแบบที่ผมจำได้ในปี 1966 หลังจากหวนรำลึกกันถึงการทดสอบฝีเท้าของผมในครั้งนั้นแล้ว แชงค์พูดว่า “จำไว้นะ ไอ้ลูกชาย ฉันมีคำแนะนำ 2 อย่างจะให้เธอ อย่ากินอาหารในโรงแรม และอย่าลืมสำเนียงของตัวเอง” ผมรักษาสัญญาได้ 1 ข้อแน่นอน เช้าวันต่อมาที่เมลวู้ด เราต้องเตรียมตัวสำหรับเกมแชริตี้ ชิลด์ และเพื่อนๆก็กระตุ้นผมอีกครั้งให้แหย่เคลม “ไม่ต้องกังวลถึงประตูนั้นหรอกนะ เคลม” ผมบอกเขา “ก็ระหว่างขาสองข้างของนายมันก็อ่อนแอเสมอแหละ!!!” ขณะที่เรามุ่งหน้าไปลอนดอน ผมรู้ว่าเราต้องไปที่เวมบลีย์ บางคนก็มีคำถามว่าการที่ลิเวอร์พูลซื้อผมมันถูกต้องแล้วหรือ มีการอ้างถึงจะมีนักเตะสก๊อตบางคนที่ลงใต้มาแล้วไม่ค่อยประสบความสำเร็จ อย่าง Joe Harpet ที่เอฟเวอร์ตัน Jim Baxter ที่ซันเดอร์แลนด์ และนอตติ้งแฮม ฟอร์เรส และ Peter Marinello ที่อาเซน่อล ผมรู้สึกว่า Marinello ดูซื่อๆ เป็นนักเตะที่ดีนะ แต่เขาไม่เคยตั้งหลักที่ไฮบิวรี่ได้เลย “ผมมาที่นี่ และผมจะทำให้ดีที่สุด” ผมบอกกับสื่อมวลชนท้องถิ่น “ถ้ามันไม่ดีพอ ผมก็เสียใจ แต่ผมจะไม่ละทิ้งความพยายาม หวังว่า นั่นคงจะดีมากพอ” ผมไม่ได้กังวลเรื่องนักเตะสก๊อตจะไม่ประสบความสำเร็จ กลับกัน รอบๆแอนฟิลด์มันมีแต่ภาพดีๆของชาวสก๊อตซึ่งประสบความสำเร็จ ผมตระหนักดีว่า ผมเป็นคนที่มาแทนที่คีแกน อย่างไรก็ตาม ผมถูกกำหนดให้เป็นแบบนั้น กับการติดทีมชาติ 47 นัด ผมยังตามหลังตำนานของ The kop มากนัก ข้อเปรียบเทียบทั้งหมดถูกเขียนบนหน้าหนังสือพิมพ์อย่างไม่ยุติธรรมนัก การเลียนแบบใครซักคนไม่ใช่วิธีการของผม เควินเร็วกว่าผม ผมยิ้มเมื่ออ่านเจอคำตัดสินของ Tommy Docherry ว่า “10 หลาของเคนนี่เร็วกว่าขึ้นบันได” เควินเป็นนักเตะที่สมบูรณแบบ แต่มีความแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับผม เขาวิ่งเข้าไปจบสกอร์ ในขณะที่ผมเล่นในเชิงลึกกว่า “เธอสองคนสามารถเล่นด้วยกันได้” บ๊อบบอกผมในวันหนึ่ง เพลสลีย์เชื่ออย่างแท้จริงว่า ผม เควิน และจอห์น โตแช็ค สามารถเล่นร่วมกันได้ แต่เพราะเควินต้องการไป ลิเวอร์พูลขายเขาให้ฮัมบูร์ก 500,000 ปอนด์ และซื้อผมมา 440,000 ปอนด์ พวกเขากำไรนะ ดีลของคีแกนสร้างความคึกคักอย่างมาก แต่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมเลย ผมไม่เคยรู้สึกว่า ตัวผมมีส่วนผลักดันใครออกจากสโมสร ผมรับเสื้อหมายเลข 7 ต่อจากคีแกน เขาเล่นได้อย่างยอดเยี่ยมในเยอรมัน ได้เป็นนักเตะยอดเยี่ยมประจำปีของยุโรปถึง 2 ครั้ง และผมยินดีกับเขาด้วย ลิเวอร์พูลแบกรับความเป็นลิเวอร์พูล เลือกแต่ถ้วยรางวัลเท่านั้น ลิเวอร์พูลยิ่งใหญ่กว่าผู้เล่นคนใดๆ วันหนึ่ง ผมได้อ่านคอลัมน์ที่น่าสนใจของ ทอมมี่ สมิท ในฟุตบอล เอ็คโค่ (สงสัยยังไม่มีลิเวอร์พูล เอ็คโค่ อิอิ) ‘คุณไม่สามารถเป็นนักเตะเวิร์ล คลาส นอกประเทศโดยไม่ได้รับความยากลำบาก’ ทอมมี่เขียนไว้ ‘มันจำเป็นอย่างยิ่งที่ลิเวอร์พูลจะต้องชนะถ้วยอะไรซักอย่างในปีนี้เพื่อยกความกดดันออกจากบ่าของดัลกลิช และจากสโมสรเองอันเนื่องมาจากการขายคีแกน’ ผมเข้าใจประเด็นของทอมมี่นะ แต่ความกดดันมันเกิดขึ้นกับสโมสรเสมออยู่แล้วที่ต้องสะสมถ้วยรางวัลเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นั่นคือปรัชญาของลิเวอร์พูล คือเหตุผลว่าทำไมเราถึงทำงานหนัก ชนะให้ได้ทุกสิ่ง ทอมมี่เองก็เป็นศูนย์กลางของความสำเร็จ เช่นเดียวกับเควิน และผมตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะเป็นให้ได้เช่นกัน ผมเพิ่งย้ายมาได้ไม่นาน ก่อนลิเวอร์พูลจะไป Paskhead (เป็นชื่อเรียกแถบเซลติก พาร์ค) เพื่อเล่นเกมเทสติโมเนียลของจอคในปี 1978 พ่อบุญธรรมของผม แพท โทรมา “เธอจะทำยังกับเกมนี้” เขาถาม “คุณหมายถึงอะไร” “เธอจะถูกเหน็บแนมแน่ๆ” “อะไรนะ” “ด้วยความสัตย์จริง แฟนเซลติกเล่นงานเธอแน่” “คุณล้อผมเล่นใช่มั้ย” “เปล่าเลย” ผมไม่ได้ตระหนักเลยว่าแฟนเซลติกจะโกรธมากมาย ผมคิดว่าพวกเขาคงจะเย็นลงบ้างแล้ว “พ่อเธอจะไปดูด้วยมั้ย” แพทถาม “แน่นอน” "ดี ฉันจะบอกเธอว่าเราจะทำยังไง เราจะให้เขานั่งตรงกลางระหว่างเรา ฉันจะนั่งข้างหนึ่งและเราจะมีเด็กชายคนหนึ่งจากผับไปนั่งติดกับเขาอีกด้าน ทำให้แน่ใจว่าเขาจะปลอดภัย" หลังจากวางสาย ผมนั่งคิดไปเรื่อยๆ ทั้งหมดที่ผมเคยทำให้เซลติก ผมจะไม่มีสิทธิตัดสินใจเลยหรือว่าอาชีพของผมควรไปทางไหน บ๊อบให้ผมเป็นกัปตันด้วยในเกมนั้น ให้เกียรติผมนำทีมลงสู่เซลติก พาร์ค เมื่อผมวิ่งออกไปในสนาม มันเหมือนมีวงปี่สก๊อตอยู่ตลอดทางที่ผมเดินผ่าน แต่ดึงดูดให้ผมเข้าใจว่าผมไม่ได้อยู่กลางวงนักดนตรีแน่นอน ผมผิดหวังเมื่อตระหนักได้ว่าผมอยู่ตัวคนเดียว เพื่อนๆร่วมทีมยังหยุดอยู่ในอุโมงค์ ปล่อยให้ผมออกมาเผชิญหน้ากับความโกรธเกรี้ยวของแฟนเซลติก ท่ามกลางปฏิกิริยาจากคน 62,000 คนที่ต้อนรับผมอย่างกับสายฟ้าฟาด ผมมั่นใจว่าได้ยินแฟนๆเล็กน้อยที่ยังปรบมือให้ผม ไม่เช่นนั้น หูผมคงจะอื้ออึงไปด้วยเสียงโห่แน่ “ขอบใจนะ เพื่อน” ผมตะโกนใส่เพื่อนร่วมทีมลิเวอร์พูลเมื่อพวกเขาออกมาจากอุโมงค์ แถมยังหัวเราะเยาะผมอีก “เฮ้ เคนนี่” ทอมโม่พูด “พวกเขารักนายว่ะ นายต้องตอบแทนพวกเขาให้สาสมเชียว” แฟนเซลติกมีสิทธิที่จะโกรธ แต่พวกเขาควรจำไว้ด้วยว่าผมทำอะไรให้พวกเขาบ้าง เซลติกได้เงิน 440,000 ปอนด์จากนักเตะที่ไม่มีต้นทุน และใครที่พาพวกเขาไปสู่ดับเบิ้ลแชมป์ มันไม่ใช่การตอบแทนที่แย่เลย ผมไม่เคยเนรคุณเซลติก อย่างที่ผมได้รับการตำหนิ การต้อนรับที่เซลติกในวันนั้นทำให้ผมโกรธมาก ดังนั้นผมเลยมีความสุขมากที่ทำได้ 2 ประตู แน่นอน แฟนเซลติกต้องเข้าใจการฉลองประตูของผมสิ ผมแค่ทำเพื่อลิเวอร์พูลอย่างที่ผมเคยทำให้พวกเขามาก่อน เซลติกเคยเป็นบ้านของผม แต่ตอนนี้ บ้านของผมคือลิเวอร์พูล แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 54 20:26:35 แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 54 19:29:35 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 18:45:03

ความคิดเห็นที่ 7 จบบทที่ 2 แล้วค่ะ ^ ^ จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 18:46:09

ความคิดเห็นที่ 8 แหล่ม!!! จากคุณ : พ่อยกซูโซ,สเตอริ่ง,จอนโจ,ฟลาโน (mikroski) เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 19:15:44

ความคิดเห็นที่ 9 เยี่ยมมากครับคุณ howk_ky อ่านเพลินมาก ปล. คิดว่าวงดนตรีท่อที่คุณ howk_ky แปลน่าจะหมายถึง วงปี่สก็อต(scott pipe band) นะ ครับ แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 54 19:23:41 จากคุณ : paper punch เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 19:22:07

ความคิดเห็นที่ 10 เขาทอสอบเป็นยังไง เมื่อแชงค์ก้าวไปข้างหน้ารถ และเด็กคนนั้นปรารฏตัวขึ้น ทดสอบ ผมเกียดจิมมี่ โบลแมนกับการทำลายโอกาสของผม ผมจะทำประตูได้อยู่แล้ว เกลียด ถาดแชริตี้ ชิลล์ ชิลด์ ( ไม่แน่ใจ) เมอร์ซี่ไซส์ ดาร์บี้ เมอร์ซีย์ ไซด์ ----- อ่านถึงนี้ก่อนมีธุระ เดี๋ยวจะมาพิสูจน์อักษรให้ อิอิ จากคุณ : ตอร์เรสสุไหงโกลก เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 19:27:11

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณค่ะ ต้องใช่แน่ๆเลย 555 แก้ไขแล้วค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 54 19:33:24 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 19:30:12

ความคิดเห็นที่ 12 ลงชื่อไว้ก่อนนะครับ เดี๋ยวว่างจะกลับมาอ่าน ขอบคุณ คุณ howk_ky มากเลยนะครับ ที่นำสิ่งดีๆมาให้อ่านกัน จากคุณ : Noi hp เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 19:51:05

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณน้องเเอนมากๆครับ หลังจบฤดูกาลนี้ขอให้ได้เเปลอะไรๆที่มีความสุขอีกครั้งนะ จากคุณ : ปลายธันวา เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 21:22:31

ความคิดเห็นที่ 14 :D จากคุณ : Resolution เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 21:37:40

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านจบแล้วครับ ต้องบอกว่าเป็นปลื้มมากกับบอสของเรา บางช่วงอ่านไปหัวเราะไป บางช่วงก็ตื้นตันไปกับเคนนี่ สรุปคืออ่านไปอินไป ขอบคุณ คุณ howk_ky อีกครั้งนะครับผม จากคุณ : Noi hp เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 21:46:59

ความคิดเห็นที่ 16 เดี๋ยวไปหาหนังสือประวัติฟาวเลอร์ ประวัติแชมป์ยุโรบ 5 สมัย ประวัติทริปเบิ้ลแชมป์ ให้เธอแปล พวกเราขอบคุณเธอหน่อย เย ๆ จากคุณ : ตอร์เรสสุไหงโกลก เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 21:47:39

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันนะครับ สิ่งใดที่ทำไปด้วย"ความรัก" เรามักจะทำมันได้ดีเสมอ ทั้ง howk_ky  ทั้ง Dalglish ก็เป็นเช่นนั้น จากคุณ : นายแทน เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 22:24:35

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านเพลินเลยคร๊าบบบบ...แปลดีจริงๆ กว่าจะเป็น King ได้ลำบากจริงๆ.... ถ้าย้ายมา Liverpool ตั้งแต่อายุ15 ไม่รู้จะเป็นยังไง จากคุณ : mongxman เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 54 23:29:28

ความคิดเห็นที่ 19 Good translation!! Thank you very much for your dedication. Love to read it. จากคุณ : Hannah (Imari) เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 00:23:07

ความคิดเห็นที่ 20 ภาพตอนเคนนี่เป็นเด็กชายครับ จากคุณ : นายแทน เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 11:36:59

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณสำหรับบทความดีๆ. ค่ะ จากคุณ : เขียนบน iPhone (หนูศิ) เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 12:59:01

ความคิดเห็นที่ 22 "แฟนเซลติกมีสิทธิที่จะโกรธ แต่พวกเขาควรจำไว้ด้วยว่าผมทำอะไรให้พวกเขาบ้าง เซลติกได้เงิน 440,000 ปอนด์จากนักเตะที่ไม่มีต้นทุน และใครที่พาพวกเขาไปสู่ดับเบิ้ลแชมป์ มันไม่ใช่การตอบแทนที่แย่เลย ผมไม่เคยเนรคุณเซลติก อย่างที่ผมได้รับการตำหนิ การต้อนรับที่เซลติกในวันนั้นทำให้ผมโกรธมาก ดังนั้นผมเลยมีความสุขมากที่ทำได้ 2 ประตู แน่นอน แฟนเซลติกต้องเข้าใจการฉลองประตูของผมสิ ผมแค่ทำเพื่อลิเวอร์พูลอย่างที่ผมเคยทำให้พวกเขามาก่อน เซลติกเคยเป็นบ้านของผม แต่ตอนนี้ บ้านของผมคือลิเวอร์พูล" ประโยคนี้คล้ายๆกะสภาพของตอเรสเลยแฮะ จากคุณ : zealottan (zealottan) เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 13:39:41

ความคิดเห็นที่ 23 #22 แต่มันต่างกันที่ เคนนี่พาเซลติกเป็นดับเบิ้ลแชมป์ ในขณะที่ตอร์เรสยังไม่เคยพาเราเป็นแชมป์อะไรเลย เป็นความต่างที่มากมายเลยนะคะ ไม่ได้เข้าข้างเคนนี่ และไม่ได้ตำหนิตอร์เรส แค่เห็นว่า ยังไงก็ยังต่างกันอยู่ดี จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 54 14:01:31

ความคิดเห็นที่ 24 เคนนี้ จะแพ้ ท่านเซอร์เฟอกี้ แน่นอนครับ จากคุณ : emporio ivankov เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 54 05:49:59

ความคิดเห็นที่ 25 มาให้กำลังใจคนแปลครับ จากคุณ : เป็ดปักกิ่ง เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 54 23:24:07

ความคิดเห็นที่ 26 เฮ้ย..เพิ่งมาเห็น จะไล่อ่านนะคะฮ้อกกี้ เป็นกำลังใจให้จ้า ^ ^ จากคุณ : Abandoned Star เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 54 00:05:53

ความคิดเห็นที่ 27 เพิ่งรู้ว่า ปู่แชงค์ได้จองตัวคิงไว้ ตั้งแต่เด็กๆ คงรู้สึกผูกพันมาก ถึงว่าปู่คิงถึงได้พูดเมื่อตอนรับตำแหน่งว่า "วิญญาณปู่แชงค์ต้องเสียใจแน่ๆ ถ้าได้มาเห็นทีมของเขาในปัจจุบัน ว่าตกต่ำได้ถึงขนาดนี้" ขอบคุณ ที่นำบทความดีๆมาแบ่งปันครับ จากคุณ : HaVe_a_Smile เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 03:26:09