ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 3 Anfield เพลิดเพลินกับการเริ่มต้นใหม่ ผมสารภาพกับมารีน่า “ผมจะไม่เชื่อโชคลางในปีนี้ ผมตั้งใจจะตื่นขึ้นมาในแต่ละวัน แล้วคอยดูว่าอะไรจะเกิดขึ้น” มารีน่ายิ้ม เธอรู้ทำไมผมถึงถูกครอบงำราวกับเป็นพิธีกรรม แฟนบอลเห็นนักฟุตบอลแค่ 90 นาที แต่ไม่เคยรู้เลยว่าในแต่ละวันพวกเราเตรียมตัวกันอย่างไรบ้าง โดยเฉพาะสำหรับบางคนที่เชื่อโชคลางอย่างผม ทุกๆปีที่จะเริ่มฤดูกาลใหม่ ผมสัญญากับตัวเองว่า ผมจะต้องผ่อนคลาย ปล่อยให้อะไรเป็นไปตามปกติ ทุกๆเดือนสิงหาคม ผมพยายาม ด้วยความสัตย์จริง ผมพยายามแล้ว แต่ผมไม่สามารถขจัดนิสัยนี้ไปได้เลย เราเรียกมันว่า ความเชื่อโชคลาง เรียกว่า การเตรียมตัวประจำวัน แต่ทุกสิ่งทุกอย่างต้องเป็นไปด้วยดีอย่างที่มันเคยเป็นนะ ไม่อย่างนั้น ลิเวอร์พูลจะแพ้และผมก็จะตัดสินว่ามันคือความผิดของผม กระบวนการต่างๆที่ต้องทำก่อนเกมเริ่มเกิดขึ้นเมื่อเรามาเจอกันที่แอนฟิลด์ และกระโดดขึ้นรถบัสเพื่อไปเมลวู้ดเพื่อประชุมทีมกับบ๊อบ ผมได้ตระหนักในไม่ช้าเมื่อมาอยู่ที่นี่ นอกจากความเชื่อถือโชคลางแล้ว ลิเวอร์พูลมีธรรมเนียมปฏิบัติกันมาอย่างยาวนาน เป็นประเพณี จากรุ่นสู่รุ่น ผมไม่ใช่เพียงแค่รับเสื้อจากเควินมาเท่านั้น ผมต้องนั่งในที่นั่งของเขา ในห้องแต่งตัว ที่นั่งถูกกำหนดไว้อย่างชัดเจนเป็นรูปตัว U รอบเตียงรักษาอาการบาดเจ็บที่ตั้งอยู่กลางห้อง และมันเป็นกฏเกณฑ์ที่ไม่ต้องพูดถึงว่าห้ามไม่ให้แลกที่นั่งกัน ก่อนที่บ๊อบจะไปยังที่ประจำของเขา ที่กระดานแท็คติก ผมเริ่มแสดงตารางการเตรียมตัวก่อนเกมของผม ผมมักจะพกห่อบิสกิตมาจากแนฟิลด์เสมอ และเปิดนมช๊อกโกแลต ความเชื่อหนึ่งเริ่มต้นตอนที่ โจ เฟแกนเป็นผู้จัดการทีม คือว่า สตีฟ แมคมาน ได้รับเกียรติให้เป็นคนเริ่มเปิดห่อบิสกิต แมคก้า เป็นนักเตะที่มีเทคนิคยอดเยี่ยม มีอยู่ครั้งที่พวกเราต้องขอให้เขาขับรถมาเมลวู้ดตอนที่เขาขาดซ้อมเพราะบาดเจ็บ เพื่อมาเปิดห่อบิสกิตของเขา ผมจะซ่อนคุ๊กกี้ 3 ห่อไว้ในชุดวอร์มของผม มันจำเป็นที่ต้องซ่อน เพราะบ๊อบหรือโจ คงไม่พอใจนักที่จะให้เรากินบิสกิต เรื่องแบบนี้มันก็อ่านออกกันและรู้ว่าบิสกิตคือพิธีกรรมความเชื่อของเรา ผมถือถ้วยชาด้วยมือข้างซ้าย และใช้มือขวาล้วงไปในกระเป๋าชุดวอร์ม และดึงบิสกิตออกมาทีละอัน การโรเตชั่นของการกินบิสกิตนี่ก็ต้องละเอียดรอบคอบนะ อย่างถ้าผมกินนมช๊อกโกแลต 2 กล่องตามด้วยบิสกิตห่อหนึ่งในสัปดาห์ก่อน แล้วลิเวอร์พูลชนะ มันก็ชัดเจนว่าต้องกินแบบเดิม นม : นม : บิสกิต แต่ถ้าเราแพ้ ลำดับการกินก็จะเปลี่ยนไป การโรเตชั่นเป็นแก่นหลักของลิเวอร์พูลมานานแล้วตั้งแต่ก่อนราฟา เบนิเตซจะเข้ามาเสียอีก ประมาณซักชั่วโมงก่อนเริ่มเกม กิจวัตรประจำต่างๆจะเริ่มชัดเจนขึ้น ถ้ามีเกมวันเสาร์ที่แอนฟิลด์ ผมจะกินอาหารเย็นเหมือนเดิมในคืนวันศุกร์ : ซุปมะเขือเทศ สเต็กกับมันฝรั่งต้มและถั่ว ตามด้วยพายแอปเปิ้ลและคัสตาร์ด ไม่เคยเปลี่ยนเมนูด้วย “ห้ามเปลี่ยนเมนูแห่งชัยชนะ !!!” ผมบอกมารีน่า อลัน แฮนเซ่นจะมาหาและกินอาหารกับเราด้วย ถ้ามารีน่าไม่อยู่ ผมก็เป็นคนทำอาหารเย็นเองและอัล (แฮนเซ่น) ก็จะยังมาตามปกติ ผมรู้สึกเสมอว่านี่คือความอดทนของอัล และเป็นสัญลักษณ์ของความเป็นเพื่อนที่ยาวนานของเรา เพราะผมทำอาหารไม่ได้เรื่อง โชคดีที่เราสามารถเปิดซุปและถั่วกระป๋องได้ พายก็ด้วย แค่นั้นแหละ ส่วนเครื่องดื่ม ผมรินครีมโซดาแบบอเมริกัน อัลกับผมคุยกันเสมอว่าครีมโซดาในเมอร์ซี่ไซส์แตกต่างกับแบบที่เรารู้จักในสก๊อตแลนด์ “มันไม่เหมือนกันเลย” ผมยืนยัน “ตอนเริ่มริน มันเป็นสีเขียวแทนที่จะเป็นสีขาว แถมรสชาติก็ไม่เหมือนกันด้วย” วันหนึ่งผมแสดงความเห็นเรื่องครีมโซดาแบบอเมริกันกับ Jone Keith นักเขียนคนหนึ่งที่นักฟุตบอลส่วนใหญ่เคารพ และเขาเขียนถึงปริศนานี้ใน The Daily Express หลังจากนั้นไม่นาน ผมได้รับโทรศัพท์จาก Barr บริษัทผู้ผลิตครีมโซดา เชิญผมไปเยี่ยมชมโรงงานของเขาที่อยู่ระหว่างลิเวอร์พูลกับแมนเชสเตอร์ “คุณทำครีมโซดาสีเขียวได้ยังไง” ผมถามเจ้าหน้าที่ที่บริษัท “ผมไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต” พวกเขาพาผมไปรอบๆโรงงานและอธิบายว่าคนอังกฤษชอบครีมโซดาสีเขียว “แต่รสชาติมันไม่ดีเอาซะเลยนะ” ผมตอบ “ครีมโซดาสีขาวรสดีกว่า” ผมรู้ว่าผมพูดถูก และบิ๊กอัลก็หนุนหลังผม แต่เจ้าหน้าที่ของบริษัทตอบผมว่าคนอังกฤษชอบแบบนี้ แปลกประหลาดซะจริง หลังจากค้นหามาตั้งนาน ผมก็สรุปได้ว่ามันทำจากน้ำเปล่านี่แหละ อัลกับผมสังเกตว่า Irn Bru (น้ำอัดลมยี่ห้อที่บริษัท Barr เป็นเจ้าของ) มีรสชาติที่แตกต่างที่ก็พอใช้ได้ เวลาผมขึ้นเหนือ ผมจะกลับไปดื่มครีมโซดาแบบสก๊อตแลนด์ดั้งเดิมเสมอ ไม่งั้นผมคงต้องกล้ำกลืนกับครีมโซดาแบบอังกฤษและ Irn Bru แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 54 18:10:41 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 17:59:43

ความคิดเห็นที่ 2 หลังอาหารเย็น เราจะขับรถไป Southport ไปที่โรงแรม Cherry Tree ใน Kirkby ที่ซึ่งเราต้องไปขึ้นรถโค้ช ซึ่งจะพาทีมไปโรงแรม Darebury ใกล้ Warrington เพื่อเตรียมตัวก่อนเกม วันหนึ่ง ขณะที่อัลขับรถ BMW รุ่น M57 ไปกับผมและกองหลังอีกคน ริชาร์ด มันนี่ อยู่ๆก็มีเสียงดังเหมือนอะไรระเบิด “อัล นายได้ยินเสียงนั่นรึเปล่า” “อะไร” อัลย้อนถามผม “ยางรถนายแตกแล้วล่ะ” ดังนั้นอัลก็เลยจอดรถที่ไหล่ทาง และเราทั้งสามคนก็ออกไปดู “นายมียางสำรองมั้ย” ผมถามอัล “ไม่รู้สิ” เขาตอบ นี่แหละบิ๊กอัล!!! ตอบว่าไม่รู้เป็นเรื่องปกติของเขาเลย “แม่แรงอยู่ที่ไหน” ผมถาม “ไม่รู้ว่ะ” “มาเลย อัล นายต้องเปิดกระโปรงหลังรถ” “นายจะเปิดกระโปรงหลังรถทำไม” “นายนี่มันน่าสิ้นหวังจริงๆ มากับฉันสิ” จัดการเปิดกระโปรหลังแล้ว ผมก็ยกล้อสำรองและแม่แรงออกมา แล้วก็เริ่มเปลี่ยนยาง “เอาน่า เราไปสายก็ยังดีกว่ายกธงยอมแพ้” ผมพูด คุกเข่าข้างๆล้อ  ริชาร์ดกระโดดลงจากรถและรีบไปที่ Kickby อธิบายสถานการณ์ให้ทุกคนเข้าใจ “รถของบิ๊กอัลยางแตก” ริชาร์ดอธิบาย “เขากับเคนนี่จะมาในไม่นาน” แกรม ซูเนสส์ ไม่เคยหยุดมองหาเรื่องสนุกๆเพื่อมาแข่งขันกัน ดังนั้นเขาเลยพูดขึ้นว่า “มาพนันกันว่ามือของพวกเขาสองคน ใครจะสกปรกที่สุดเมื่อพวกเขาเข้ามา” และเมื่ออัลกับผมมาถึง แกรมบอกให้เราโชว์มือของเราให้ทุกคนดู และแน่นอนอย่างที่ทุกคนทายถูก มือของอัลสะอาดสุดๆ ที่ Daresbury ค่อนข้างสงบ ผมปีนขึ้นเตียงนอน และดูโทรทัศน์ประมาณ 3 ทุ่มจะมีซีรี่ย์ อย่างเรื่อง Bouquet of Barbed, Wire หรือไม่ก็ Budgie ผมนอนและคิดถึงเกมการแข่งขันในใจ คิดถึงใครที่ผมต้องเผชิญหน้าด้วย ผู้รักษาประตูและกองหลัง และผมจะจัดการกับสถานการณ์ตอนนั้นยังไง ผมจะชิพบอลดีมั้ยถ้าได้ดวล 1 ต่อ 1 กับผู้รักษาประตู หรือจะยิงเลียดดี ประมาณ 4 ทุ่ม ผมก็หลับไปอีก 11 ชั่วโมง ตื่นตอน 9 โมงเช้า ผมอ่าหนังสือพิมพ์บนเตียงนอน เล่นครอสเวิร์ดซักหน่อย และจัดการทำหนึ่งในขั้นตอนที่สำคัญ – โกนหนวดก่อนเกม ทำตามความเชื่อโชคลางอีกครั้ง ถ้าลิเวอร์พูลชนะเมื่อสัปดาห์ก่อน ผมจะปาดใบมีดในทิศทางเดียวกับครั้งก่อน ถ้าเราแพ้ ผมจะก็เปลี่ยน มันเป็นเหมือนเรื่องไร้สาระ และผมควรจะเลิกสนใจ แต่มันเป็นพีธีกรรม ดังนั้น จำเป็นต้องเคารพมันเลย การเลือกชุด ผมจะไม่ใส่เสื้อผ้าที่ผมเคยใส่แล้วเราแพ้ ทั้งเสื้อเชิ้ต ชั้นใน เนคไท และถุงเท้า จะต้องปลิวไปอยู่ในถังขยะ ถ้าพวกมันไม่นำมาซึ่งผลการแข่งขันที่ดี ไม่มีความเมตตา ต้องเอาพวกมันออกไป ผมจะยอมรับว่าผมมีสูทนำโชคเพิ่มขึ้นเรื่อยๆด้วย ถ้าผมสวมสูทตัวใหม่ แล้วลิเวอร์พูลชนะ ผมจะคิดว่าต้องซื้ออีกตัวเพื่อรักษาสมดุลแห่งชัยชนะไว้ ซึ่งนั่นเป็นเรื่องซีเรียสทีเดียว และมันแพงมาก ดังนั้น ผมจึงยอมเปลี่ยนเป็นเก็บรักษาสูทแบบเดียวกันระหว่างเส้นทางสู่ชัยชนะ หลังจากดื่มชาและโทสต์ ก็ถึงเวลาขึ้นรถโค้ชไปแอนฟิลด์ ถึงตอนใกล้เริ่มเกม ธรรมชาติของการเชื่อโชคลางของนักเตะขะเริ่มชัดเจนสุดๆ เมื่อรถบัสเลี้ยวตรง Utting Avenue ตรงยาวสู่แอนฟิลด์ เราจะเริ่มพยายามมองออกไปนอกรถดูว่า มีรถมาจอดอยู่ข้างถนนเท่าไหร่เพื่อประเมินว่าจะมีคนเข้าชมเกมเท่าไหร่ “38,000” ผมทาย “35,000” ซู้อี้ตะโกน “36,000” บิ๊กอัลพูด โฆษกสนามจะประกาศหลังจากนั้นและใครในห้องแต่งตัวที่ทายได้ใกล้เคียงที่สุดก็ชนะไป รอนนี่ มอร์แรน เราเรียกเขาเล่นๆว่า บักซี่” จากหนังเรื่อง บักซี่ มาโลน เขาทายใกล้เคียงที่สุดได้ตลอดเลย เงินไม่เคยเปลี่ยนมือ เกมโง่ๆเล็กน้อยแบบนี้สำคัญมาก ไม่ใช่แค่การฆ่าเวลาเท่านั้น มันช่วยให้ผ่อนคลายจะความตึงเครียดที่มักเกิดกับนักเตะหลายๆคน และเป็นเรื่องหยอกล้อกันที่ผูกมัดพวกเราให้ใกล้ชิดกันยิ่งขึ้นด้วย ช่วงเวลาประจำที่ Daresbury สิ้นสุดในปี 1983 โจอนุญาตให้พวกเราใช้เวลาในคืนวันศุกร์ที่บ้านแทน ผมจะปีนขึ้นเตียงตอน 2 ทุ่มตรง กำขวด Irn Bru และ นมช๊อกโกแลต อย่างละ 2 ขวดเสมอ ถ้ามารีน่าเตียมเตรียมไว้มากกว่า 2 หรือไม่ใช่อย่างละ 2 เป็นอันมีจลาจลล่ะ ธรรมชาติของมารีน่าบางทีก็ชอบแกล้ง แต่กับเรื่องนี้เธอไม่เคย ไม่เคยมายุ่งกับนมช๊อกโกแลตของผม ผมดื่มนมช๊อกโกแลตเสมอก็เพราะมันช่วยให้พลังงานและเพราะมันเป็นนิสัย มารีน่าจะเดินไปที่ระเบียง และทำให้เด็กๆเงียบเสียง เพราะถ้าผมถูกกวนเล็กน้อยแล้วนอนไม่หลับ ผมจะไปขอยาจากหมอที่ลิเวอร์พูล ชีวิตประจำวันของผมจากที่บ้านที่ Southport จนถึงแอนฟิลด์ ขึ้นอยู่กับเรื่องโชคลางแท้ๆเลย ถ้าลิเวอร์พูลแพ้ ผมจะเริ่มวางแผนเพื่อเปลี่ยนพฤติกรรม ถ้าผมเห็นงานแต่งงานขณะขับรถ ผมรู้ว่านั่นแสดงว่าคือโชคดี ดังนั้น ผมก็จะคอยมองหารถแต่งงานเสมอก่อนทุกๆเกม งานศพหมายถึงโชคร้าย นกกางเขนเป็นสาเหตุของปัญหาที่ไม่รู้จบ ถ้าผมเห็นนกกางเขน ผมจะมองหาอีกตัวในสวน อย่างที่ผู้หลักผู้ใหญ่เขาว่ากันไง ‘หนึ่งคือความโศกเศร้า สองคือความสุข’ เข้าไปในห้องแต่งตัวของลิเวอร์พูล ผมทำตามที่ผมเตรียมตัวมา ขณะที่ก็ไม่ไปขัดจังหวะกิจวัตรของคนอื่นๆด้วย ที่บ้าน ชุดที่ผมเลือกใส่ ขึ้นอยู่กับผมการแข่งขัน ที่แอนฟิลด์ ผมต้องใส่เสื้อผ้ามันให้ถูกขั้นตอน เริ่มแรก ถอดแจ็คเก็ต สอง รูดเนคไท สาม ถอดเสื้อ แล้วค่อยกางเกง ใส่ชุดแข่งนั้นง่ายมาก ใส่ชั้นในก่อน แล้วก็เสื้อ ส่วนกางเกงต้องรอก่อน ตอนที่ผมแกว่งกรรไกรตัดเล็บ ลิเวอร์พูลพยายามจะให้ผมหยุดทำกิจวัตรอย่างหนึ่งของผม “อย่าตัดเล็บของนาย” เพลสลี่พูด “นายจะตัดมันสั้นเกินไป และทำให้นิ้วเท้านายเจ็บ” กรรไกรตัดเล็บเป็นธรรมเนียมของผมมาตั้งแต่อยู่ที่เซลติก แต่บ๊อบไม่ชอบมัน เล็บของผมไม่ได้ต้องการการเอาใจใส่อะไรเลย แต่ผมต้องมีมัน เพราะมันเป็นความเชื่อของผม ดังนั้นผมเลยตัดมันต่อไป แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 54 18:25:43 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 54 18:14:39 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 18:01:54

ความคิดเห็นที่ 3 กิจวัตรของผมนำมาซึ่งความสับสนเหมือนกัน เริ่มจากพันข้อเท้าตามด้วยใส่ถุงเท้า ต้องใส่ข้างขวาก่อนข้างซ้ายด้วยนะ แม้จะเป็นยุคของการแทคเกิ้ลกันอย่างหนักก็ตาม แต่ผมเกลียดสนับแข้งและไม่เคยใส่มันเลย เพราะมันดันหน้าแข้งผม หลังจากใส่ถุงเท้า ผมก็ปีนขึ้นไปบนโต๊ะนวด หลังจากนวดผมถึงจะใส่กางเกง ตามด้วยรองเท้า ผมสวมอาดิดาสก่อนจะเปลี่ยนเป็นพูม่า ตอนแรกผมได้อาดิดาสมาฟรีคู่หนึ่ง ผมคิดว่ามันคือของขวัญคริสต์มาสเลย แล้วพูม่าก็เสนอสัญญาพรีเซนเตอร์ที่น่าสนใจให้ผม ผมเลยเริ่มใส่ Puma Kings และ Puma Royals ผมปลื้มสุดๆตอนที่พวกเขาปักชื่อผมลงบนรองเท้า – Dalglish Silver และ Dalgish Gold ผมปลาบปลื้มมากกับโชคดีของผม เด็กๆสวมใส่รองเท้าที่มีชื่อผม ในขณะที่ตอนผมอายุเท่าพวกเขา ผมไม่สามารถหารองเท้าแบบนี้ได้ด้วยซ้ำ รองเท้าของผมคือโชค และผมมีแนวโน้มว่าจะรักมันเลยแหละ มันคือการยกระดับของความเป็นมืออาชีพไปอีกขั้น ผมต้องตรวจทุกทีว่าเจ้าหน้าที่ภาคสนามทำอะไรกับรองเท้าของผมบ้าง เช่น เมื่อพวกเขาเอาไปเข้าห้องอบ ผมมี 2 คู่ คู่หนึ่งสำหรับการซ้อม อีกคู่สำหรับการแข่งจริง และผมจะค่อนข้างกังวลกับมัน วิ่งเบาๆ และคอยเช็ครอยโคลนออก เช็คปุ่มสตั๊ดว่าแน่นหนาดีแล้ว เมื่อผมมองไปที่รองเท้าของสตีวี่และเฟอร์นันโด หรือแม้แต่เด็กๆในอคาเดมี่ ผมรู้สึกเจ็บแปลบด้วยความอิจฉา อาจจะด้วยอาการของโรคไขข้อในนิ้วเท้าของผม เพราะเดี๋ยวนี้นักเตะไม่ต้องระเบิดรองเท้ากันแล้ว พวกเขาสามารถใส่ได้ทันทีที่ออกจากกล่อง แต่เทรนของปุ่มสตั๊ดที่เป็นใบมีด มันก็ทำให้ผมกังวล เพราะมันอาจทำให้นักเตะต้องรับแรงต้านมากขึ้นในการลงน้ำหนัก ซึ่งสามารถทำลายเอ็นหัวเข่าได้ มาต่อที่กิจวัตรของผมกัน ผมสวมรองเท้าข้างขวาก่อน แล้วค่อยสวมข้างซ้าย และจำเป็นมากๆที่ต้องไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งผมเข้าห้องทางขวามือเสมอ (ที่แอนฟิลด์มีห้องน้ำ 2 ห้อง) ห้องนั้นห้องเดียว ผมใช้มาตั้งแต่เกมแรกของผมกับนิวคาสเซิล ที่ผมทำประตูได้ นั่นคือการเรียงลำดับกลอุบายอันชาญฉลาดของผมในช่วงที่ค้าแข้งที่ลิเวอร์พูล ถ้ามีนักเตะคนอื่นใช้ห้องน้ำทางขวามือของผม ในขณะที่อีกห้องไม่มีใครใช้ ผมจะคอย นักเตะแต่ละคนจะมีเวลาส่วนตัวในห้องน้ำ และถ้ามีเด็กใหม่ที่ไหนที่ทะเล่อทะล่ามาต่อคิวห้องน้ำห้องนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ ก็ต้องไปซะด้วยเสียงตะโกนของผม “แกไปเดี๋ยวนี้เลย ห้องนี้ของฉัน” ในสายตาพวกมือใหม่ ห้องแต่งตัวของเราอาจจะดูเหมือนมีแต่ความสับสนของนักเตะที่เข้าๆออกๆตลอดเวลา นอกจากวิธีการที่อยู่ภายใต้ความวุ่นวายของแต่ละคนแล้ว กิจวัตรส่วนใหญ่ถูกเตรียมการโดยท่านประธาน จอห์น สมิท ผู้ซึ่งเข้ามาเยี่ยมเยียนพวกเราถึงห้องแต่งตัว เดินไปรอบๆนักเตะแต่ละคน พูดคุยด้วยเล็กน้อย “เธอเป็นยังไงบ้าง เคนนี่” เขาถาม “สบายดีครับ ท่านประธาน” ผมตอบ แล้วเขาเดินผ่านไป “ที่ Headquarter เป็นยังไงบ้าง เทอร์รี่” จอห์น สมิท ถามเทอร์รี่ แม็ค จอห์นรู้ว่า Headquarter คือผับที่ Quarry Green ซึ่งเทอร์รี่ไปบ่อยๆ “ดีครับ ท่านประธาน” เทอร์รี่ตอบ “ดี” แล้วเขาก็จะไปหานักเตะคนอื่นๆ ประธานสโมสรลิเวอร์พูลก็มีวิถีทาง ถ้าจอห์น สมิท ไม่เคยรู้สึกอย่างที่เขารู้สึก เขาจะไม่ลงมาจากฝ่ายบริหารอย่างนี้แน่ๆ ผมตวัดลูกบอลขึ้นมาเข้ามือ และโหม่งมันลงไปที่ฝักบัวตามเทอร์รี่ แม็ค เป็นการเพิ่มขั้นตอนอีกสักหน่อย เทอร์รี่กับผมมักจะเตะบอลกับผนัง เป็นการวอล์มในแบบลิเวอร์พูลแท้ๆ ทุกครั้ง ผมจะพูดกับเทอร์รี่เหมือนเดิม “มาเลย เวลาของการแข่งขัน” – Right, competition time. เทอร์รี่กับผมจะเล่นเกมกันเล็กน้อย พยายามยิงให้โดนด้ามจับฝักบัว อีกนาที บ๊อบจะเรียกเราออกมาพูดอะไรด้วย 2-3 คำ เขาดูสงบมาก เดินไปเดินมา กังวลกับเวลา 2.10 ที่เอนทรี (Aintree – เมืองทางตอนเหนืองของลิเวอร์พูล นิยมการแข่งม้า) มากกว่าเวลาบ่าย 3 โมง ที่แอนฟิลด์เสียอีก “ทุกคนดีที่สุด” บ๊อบพูด เขาไม่เคยกล่าวถึงอะไรที่เฉพาะเจาะจงถึงเกมการแข่งขัน เพราะเขาจะพูดทั้งหมดในวันก่อนแข่ง บักซี่, รอย, ทอม ซอนเดอร์ส และ โจ เฟแกน เตร่ไปรอบๆ ทำให้มั่นใจว่าเราเต็มไปด้วยแรงขับเคลื่อนและทำการสังเกตการณ์คู่ต่อสู้ของเรา ผมนั่งอยู่บนที่ของผม ถัดจากอัล เขาคือเบอร์ 6 ผมเบอร์ 7 และจะเป็นจิมมี่ เคส ไม่ก็แซมมี่ ลี ที่นั่งถัดจากผม เป็นหมายเลข 8 อัลค่อนข้างจะเงียบ นั่งไขว้ขา อ่านหนังสือโปรแกรม ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ นั่นคือการวอล์มของแฮนเซ่น แต่ละคนต่างก็มีความตึงเครียดในแบบที่ต่างกัน บางคนต้องพูด บางคนไม่พูดอะไรเลย แต่ทุกๆคนต่างก็มีความไว้ใจในกันและกัน ผู้คนต่างพูดถึงเคล็ดลับไปสู่ความสำเร็จของลิเวอร์พูลราวกับมันลึกลับเสียเต็มประดา แต่ผมไม่เคยรู้สึกว่ามันจะเป็นอะไรที่ซับซ้อน มันก็เป็นเพียงแค่การมีผู้เล่นที่ดีซึ่งมีความเชื่อใจอย่างไม่มีข้อสงสัยในกันและกัน เพียงแค่มองไปรอบๆห้อง ผมก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อ ผมรู้ว่าเราจะชนะ แกรม ซูเนสส์จะบดขยี้คู่แข่งของเราหรือจ่ายลูกมหัศจรรย์ รัชจะพังประตู หรือเคลมไม่ก็บรูซจะป้องกันประตู ผมพบว่ามันยากที่จะเชื่อว่าทีมอื่นใดจะมาสู้มิตรภาพความเป็นเพื่อนของพวกเราได้ ถ้าผมฉกบอลมาได้ ซูอี้จะเข้าไปแยกกองหลังให้ “ไปเลย” เขาพูด “ฉันจะแยกเขาออกไปเอง” แกรมจะอยู่ตรงนั้นเสมอ ในยามที่เพื่อนๆต้องการ ซู้อี้เป็นผู้เล่นที่ยอดเยี่ยม มิดฟิลด์ผู้บัญชาเกมที่เต็มไปด้วยประสิทธิภาพ วิ่งไม่มีหมด จิมมี่ เคส และถัดมา รอนนี่ วีแลน ก็เป็นนักฟุตบอลที่มหัศจรรย์ มีฝีเท้าเยี่ยม เรารู้ว่า The kop จะอยู่ที่นี่เสมอเพื่อพวกเรา สนับสนุนเรา ร้องเพลงสรรเสริญพวกเรา ในห้องแต่งตัว เราไม่สามารถได้ยินเสียงพวกเขา โดยเฉพาะช่วงที่เดินไปสู่สนามเป็นอะไรที่พิเศษมาก นำไปสู่เสียงเชียร์และแสงสว่างด้านนอก แต่ก่อนที่จะออกไป กิจวัตรประจำของผมคือ ผมต้องเดินไปรอบๆห้อง “พวกเราดีที่สุด” ผมพูดกับเพื่อนๆ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แต่ทุกคนรู้ได้จากแววตาของผมและความหนักแน่นของการจับมือของผมว่าพวกเขาสามารถวางใจในตัวผมได้ บางครั้งผมจะพูดอะไรกับรัชชี่นิดหน่อย พูดกับเขาว่ามันสำคัญที่ต้องเอาชนะพวกกองหลังให้ได้ เรารู้ว่าต้องทำอะไร บ๊อบเตรียมพวกเราไว้อย่างดีแล้ว แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 54 12:55:17 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 54 18:43:44 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 54 18:21:52 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 54 18:20:49 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 54 18:19:30 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 18:03:48

ความคิดเห็นที่ 4 หลังจากนั้นก็จะมีเสียงตะโกนอีก 2-3 คำ เรียกการตอบสนองจากแต่ละคน “มาเลย พวก ออกไปกันเถอะ” บางคนตะเบ็งเสียง “ไปเดี๋ยวนี้เลย” ดังลั่นจนประตูถูกเปิดออก คนแรกจะต้องเป็นกัปตันทีม ฟิล นีล แล้วก็เป็นผู้รักษาประตู เคลม หรือไม่ก็บรูซ แล้วตามด้วยผม ผมสัมผัสป้าย ‘This is Anfield’ ธรรมเนียมปฏิบัติที่ติดตรึงเป็นกิจวัตรของนักเตะลิเวอร์พุลทุกคนว่าป้ายนั่นจะนำชัยชนะมาให้พวกเรา บางคนแตะป้ายด้วยมือเดียว แต่ผมแตะด้วยสองมือเสมอ เชื่อว่าโชคจะอยู่กับผม “มั่นใจจะว่าปุ่มสตั๊ดของนายยาวพอจะเอื้อมไปถึง ดักส์” ซูเนสส์หัวเราะผมตอนที่เขามาใหม่ๆ ดูผมเหยียดตัวไปแตะป้าย อีกธรรมเนียมหนึ่งของลิเวอร์พูล คือ ความแพร่หลายของชื่อเล่นต่างๆ และซูเนสส์เรียกผมว่า “ด๊อกส์” – Dogs มาจาก The Dog’s Bollocks (แปลว่า ยอดเยี่ยม) แต่สำเนียงที่เขาพูด มันออกเสียงเหมือน “ดั๊กส์” – Dugs เทอร์รี่ แม็ค ตั้งชื่อให้ผมว่า “Super” หลังจากผมได้ขึ้นพาดหัวหลายครั้ง แต่เขาออกเสียงไม่ชัด มันเลยกลายเป็น “Thuper” ผมจะไม่มีวันลืมเกมเปิดตัวผมในวันที่ 23 สิงหาคม 1977 หยุดอยู่บนบันไดขั้นบนสุด และมองไปที่ป้าย ‘This is Anfield’ ที่มีแถบไฟส่องอยู่ เหมือนมันยิ่งปิติยินยิ่งขึ้นด้วยทอมมี่ เคร็ก มิดฟิลด์ของนิวคาสเซิล ซึ่งเคยเล่นร่วมกับผมที่กลาสโกล์และโรงเรียนที่สก๊อตแลนด์ และเป็นเพื่อนที่ดีของผม “ป้ายนี้ควรจะทำให้นายกลัว” ผมกระซิบกับ แทม (หมายถึง ทอมมี่ เคร็ก) “แต่มันทำให้ฉันกลัวหัวหดเลยว่ะ!!!” แต่ไม่นาน ป้าย This is Anfield ก็สร้างแรงบันดาลใจให้ผม เมื่อวิ่งลงไปในสนาม ผู้รู้สึกว่าตัวเองสูงถึง 6 ฟุตเชียวล่ะ ทั้งจากการสัมผัสป้ายและเสียงเชียร์ของ The kop รู้ว่าแฟนๆจะอยู่เคียงข้างผม การวอล์มอัพของผมเริ่มอย่างรวดเร็ว ผมวิ่งไปที่สแตน The kop End และยิงประตูซะก่อนจะทำการยืดกล้ามเนื้อ ซ้อมกับลูกบอล ครอสลูกข้ามฟาก ผมจะเซ็งมากถ้าผมพลาดในลูกแรก “ฉันจะต้องมีเกมที่ยากแน่ๆเลย” ผมตอบตัวเองถ้าบอลเลยออกไปไกล The kop จะทำให้ผมรู้อย่างแน่นอน พวกเขาสนับสนุนอยู่เสมอ ก่อนเกมกับนิวคาสเซิลในวันนั้น แฟนลิเวอร์พูลให้การต้อนรับผมอย่างยอดเยี่ยม ซึ่งมันช่วยให้ผมทำประตูได้ในครึ่งหลัง เรย์ เคนเนดี้ผ่านบอลที่สมบูรณ์แบบมาให้ วิ่งตัดหลังเซ็นเตอร์ฮาล์ฟของนิวคาสเซิลอย่าง จอห์น เบิร์ด ผมส่งบอลผ่านผู้รักษาประตู สตีฟ ฮาร์ดวิก ด้วยเท้าซ้ายของผม ผมถลาเข้าไปหา The kop และผมรักที่จะเห็นและได้ยินการระเบิดอารมณ์อันปิติยินดีของพวกเขาจริงๆ หันหลังกลับมา ผมหาเรย์อย่างรวดเร็ว เพื่อแสดงความขอบคุณสำหรับการจ่ายอันสุดยอดของเขา พาดหัวในเช้าวันถัดมาออกจะเมตตาผมเอามากๆ หนึ่งในพาดหัวนั้นมีว่า “เคนนี่ ฟอร์มอย่างเทพ” แต่พวกเราทั้งหมดต่างรู้ว่าลิเวอร์พูลคือทีม ทุกคนมีส่วนร่วม ผมยินดีมากกว่ากับลูกที่จะจ่ายให้สตีฟ ไฮเวย์ แล้วนำมาซึ่งประตูของเทอร์รี่ แม็ค ทำให้มันเป็น 2-0 และส่งผลให้ The kop บ้าคลั่งกันไปเลย กลับเข้าไปในห้องแต่งตัว ผมสังเกตกระเป๋าหนังที่เป็นมันเงาของเพื่อนร่วมทีมใหม่ของผม “มีอะไรอยู่ในนั้นน่ะ” ผมถามด้วยความหวาดระแวง พวกเขายิ้ม ในกระเป๋าใบนั้นมีทั้งแชมพู ไดร์เป่าผม อุปกรณ์อาบน้ำชนิดต่างๆและโลชั่นหลังโกนหนวด ห้องแต่งตัวที่แอนฟิลด์กลายเป็นร้านทำผม กลิ่นหอมฟุ้งเต็มห้อง ผมแทบไม่อยากเชื่อสายตาหรือจมูกตัวเอง แถมมันยังยิ่งหนักขึ้นเมื่อคิงออฟแฟชั่นอย่างแกรม ซูเนสส์ย้ายมาจากมิดเดิลสโบว์ช่วงเดือนมกราคม รัศมีมันเปล่งรอบตัวซูอี้เลยทั้งที่มันช่างแตกต่างจากสไตล์การเล่นในสนามของเขาเหลือเกิน หนวดของเขามันเป็นศิลปะ คลิบและดูแลเป็นอย่างดีทีเดียว ตามลุคและความมั่นใจของ Tom Selleck (นักแสดง) วันหนึ่ง ซูอี้เดินเข้ามาในชุดเสื้อโค้ดหนังหมาป่าเต็มตัว ซึ่งทำให้ทุกคนในห้องแต่งตัวและรอบๆด้านนอกถึงกับหยุดการสนทนากันเลย “นั่นมันอะไรว่ะเนี่ย!!!” ผมถามคนอื่นๆที่เริ่มเห่าหอนเหมือนหมาป่าที่เห็นพระจันทร์เต็มดวง แกรมถอดเสื้อโค้ดอย่างสงบและตั้งใจโชว์ให้พวกเราเห็นชื่อย่อ GS ของเขาที่ถูกเย็บติดไว้ด้านใน ไม่น่าจะมีใครลืมน่าว่าใครที่อยู่ในชุดโค้ดครึ่งสัตว์ชุดนั้น แกรมไม่เคยสวมโค้ดตัวนั้นต่อพวกเราอีก แต่ไม่นานเขาก็กลับมาร่วมวงกันอยู่หน้ากระจกหลังเกม เสียบปลั๊กไดร์เป่าผมและจัดแต่งทรงผมกันต่อไป “ฉันมาทำอะไรที่นี่ว่ะเนี่ย” ผมคิดกับตัวเองตอนที่พวกเขาแต่งผมเหมือนนกยูง “นายเป็นนักฟุตบอลกับไดร์เป่าผมได้ยังไงว่ะ” ผมถาม “ฉันไม่เคยเห็นนักฟุตบอลที่เป็นช่างแต่งผมตัวเองด้วยมาก่อน” เทอร์รี่ แม็คหัวเราะลั่น “แล้วนายทำอะไรที่เซลติก” เขาถาม “เราไม่ทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ เราสระผมด้วยสบู่ ดูนายกับแชมพูของนายและน้ำยาระงับกลิ่นกายสิ ไม่อยากจะเชื่อเลย” เมื่อเทอร์รี่ แม็คกับซูอี้ดัดผม มันกินเวลานานมาก ทั้งสองคนมีโรลมวนผม เป่ามันด้วยไดร์เป่าผม เผื่อว่านั่นเป็นส่วนหนึ่งของกิจวัตรประจำวันของพวกเขา ถ้าลิเวอร์พูลล้มเหลวในชัยชนะ มันจะส่งผลกระทบให้อารมณ์หมองหม่นสุดๆ ผมจะเงียบปากในห้องแต่งตัว รวมถึงในรถขณะกลับบ้าน ยาวไปถึงวันถัดไป แม้ว่าจะได้ดื่มไวน์ซัก 2 แก้ว ผมก็ยังคงรู้สึกแย่ ไม่ต้องการเห็นหนังสือพิมพ์ รู้ดีว่าวันสุดสัปดาห์นั้นถูกทำลายไม่มีสิ้นดี ผมซ้อมมาตลอดสัปดาห์เพื่อชัยชนะและมันจะรู้สึกเหมือนป่วยเลยถ้าเราพลาด เมื่อลิเวอร์พูลแพ้เกมเยือน การเดินทางกลับบ้านมันคือฆาตกรรมชัดๆ ผมนั่งอยู่ตรงนั้น จ้องมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความสิ้นหวัง ท้อแท้กับการจะกลับมาทำกิจวัตรเก่าๆประจำวันที่เคยทำแล้วชนะ โชคดีว่า บูทรูมซึ่งเป็นตำนานของเราทำให้มั่นใจว่าเราจะกลับมาชนะได้ --------------- จบบทที่ 3 --------------------- แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 54 18:34:54 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 54 18:32:02 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 18:06:39

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณมากๆค่ะ   จากคุณ : สาวหน้าใส เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 18:30:33

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณมากครับฮ๊อกกิ้จัง จากคุณ : ChocolateMousse เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 18:34:19

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านเพลินแป๊บเดียว แต่คนแปลคงใช้เวลาอย่างน้อยเป็นอาทิตย์ เพิ่มเติมให้ เรื่องปุ่มสตั๊ด เมื่อก่อนนิยมเป็นปุ่มที่ถอดเปลี่ยนได้ คิงจึงต้องเช็คปุ่มให้แน่นก่อน ส่วนชื่อเล่น เคลม (ไม่เคยรู้มาก่อน) คิงน่าจะเรียก Ray Clemence จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 18:37:13

ความคิดเห็นที่ 8 พิธีกรรมแกะห่อบิสกิตยังอยู่ไหมเนี่ย... เตะนัดไหนหว่ายังเห็นเคนนี่เเตะป้าย This is Anfield สองมืออยู่เลย... เชื่อโชคลางสุดๆ ขอบคุณที่แปลมาให้อ่านครับ....สนุกมากกกกกก จากคุณ : mongxman เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 18:41:28

ความคิดเห็นที่ 9 มาให้กำลังใจครับ Like Like Like ส่วนเรื่องความเชื่อโชคลางของคิงนั้น ต้องบอกว่านัดไหนที่ผมดูถ่ายทอดสด ในขณะที่ทีมกำลังนำ แม้จะปวดเบาขนาดไหนก็ต้องกลั้นไว้จนจบเกม กลัวของดีจะหมดไปครับ จากคุณ : เป็ดปักกิ่ง เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 18:47:55

ความคิดเห็นที่ 10 "แมคก้า เป็นนักเตะที่มีเทคนิคยอดเยี่ยม มีอยู่ครั้งที่พวกเราต้องขอให้เขาขับรถมาเมลวู้ดตอนที่เขาขาดซ้อมเพราะบาด เจ็บ เพื่อมาเปิดห่อบิสกิตของเขา" อยากรู้จริงๆ ว่าตอนนี้พิธีกรรมที่ว่านี่จะเปลี่ยนจากบิสกิตเป็นอะไรรึเปล่า และทีก็่พิ่งรู้นะเนี่ยว่าหนุ่มๆ ก็ห่วงหล่อเหมือนกัน คิงคงงงไปเลยไม่เคยเจอแบบนี้ อ่านสนุกอ่านเพลินจริงๆ ฮ้อกกี้ ขอบคุณมากมายเลยที่นำมาแบ่งปัน จากคุณ : หมอก ม่าน สายฝน เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 18:48:15

ความคิดเห็นที่ 11 ความคิดเห็นที่ 7     อ่านเพลินแป๊บเดียว แต่คนแปลคงใช้เวลาอย่างน้อยเป็นอาทิตย์ เพิ่มเติมให้ เรื่องปุ่มสตั๊ด เมื่อก่อนนิยมเป็นปุ่มที่ถอดเปลี่ยนได้ คิงจึงต้องเช็คปุ่มให้แน่นก่อน ส่วนชื่อเล่น เคลม (ไม่เคยรู้มาก่อน) คิงน่าจะเรียก Ray Clemence จากคุณ : TheKop78 ------------------------------ ใช่แล้วค่ะ เคลม หมายถึง Ray Clemence อัล หมายถึง อลัน แฮนเซ่น เทอร์รี่ แม็ค หมายถึง เทอร์รี่ แม็คเดอร์มอต แกรม หรือ ซูอี้ ก็ แกรม ซูเนสส์ (คนนี้คงรู้กันอยู่แล้ว) เนลลี่ หมายถึง ฟิล นีล (ตอนนี้ยังไม่พูดถึง แต่ตอนต่อๆไปจะมีค่ะ) จริงๆยังมีอีกหลายคนเลย แต่ตอนนี้นึกออกแค่นี้ อิอิ จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 18:48:28

ความคิดเห็นที่ 12 #10 ขอบใจเดียร์จังด้วย ที่ช่วยพิสูจน์อักษรให้จ้า ^ ^ จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 18:49:44

ความคิดเห็นที่ 13 สนุกมากเลยครับ ได้รู้ถึงเบื้องหลังฮาๆในรั้วแอนด์ฟิลด์ ขอบคุณครับที่แปลมาให้อ่าน จากคุณ : Think For Myself เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 19:02:09

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณครับ คุณ howk_ky สำหรับเรื่องราวดีๆ ครับ ไม่น่าเชื่อเลยว่า ตอนลงสนามทั้งคิงส์และเหล่านักเตะจะต้องมีพิธีกรรมต่างๆ เยอะขนาดนี้ สนุกดีจังเลยครับ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 54 19:15:49 จากคุณ : BaNkmAn เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 19:03:34

ความคิดเห็นที่ 15 ยินดีจ้า จากคุณ : หมอก ม่าน สายฝน เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 19:11:20

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณมากครับ จากคุณ : เป๋าตังค์ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 19:18:29

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณมากๆครับ อ่านเพลินเลย อิอิ เคนนี่แกห้าวได้ใจเนาะ แสบซ่าดี ท่าจะเข้าคู่กับ อลัน แฮนเซ่น ได้ฮาเลย อิอิ จากคุณ : แกงไก่หมูทอด เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 19:22:58

ความคิดเห็นที่ 18 สตีฟ แมคมาน ได้รับเกียรติให้เป็นคนเริ่มเปิดห่อบิสกิต แมคก้า เป็นนักเตะที่มีเทคนิคยอดเยี่ยม มีอยู่ครั้งที่พวกเราต้องขอให้เขาขับรถมาเมลวู้ดตอนที่เขาขาดซ้อมเพราะบาดเจ็บ เพื่อมาเปิดห่อบิสกิตของเขา ================================ ฮาสุด จากคุณ : Abandoned Star เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 20:18:04

ความคิดเห็นที่ 19 #7   เข้ามาเพิ่มเติมให้นะครับ  ปุ่มสตั้ดแบบที่เปลี่ยนได้ คือปุ่มแบบที่เรียกว่า Soft Ground ครับ ปัจจุบันก็เป็นที่นิยมในอังกฤษอยู่ครับ เพราะว่าปุ่มพวกนี้ มีความยาวค่อนข้างมาก เหมาะสำหรับสนามที่หญ้าสูง หรือว่า สนามแฉะๆ ซึ่ง ที่อังกฤษฝนตกบ่อย ดังนั้นส่วนมากจะใช้ ปุ่มแบบนี้กันครับ  แต่ถ้าเป็นสนาม แบบบ้านเราส่วนมากจะใช้ปุ่มแบบ Firm Ground มากกว่า   ส่วนที่เคนนี่พูดถึงเรื่องปุ่มใบมีด  ก็เพราะว่าสมัยก่อน ปุ่มรองเท้าฟุตบอลจะ เป็นแบบปุ่มกลมแทบทั้งหมด   แต่ในปัจจุบัน เริ่มมีการพัฒนาปุ่มแบบใบมีด ขึ้นมา ซึ่งข้อดีของปุ่มแบบใบมีดคือช่วยในการออกตัวที่ดีขึ้น และเคลื่อนไหว ได้คล่องตัวกว่า   แต่หลายๆคนก็เชื่อว่า ปุ่มแบบใบมีดทำให้เกิดการบาดเจ็บ ง่ายกว่าปุ่มกลมอย่างที่เคยมีข่าวว่า เฟอร์กี้ห้ามนักตะแมนยูใส่รองเท้าที่มีปุ่ม ใบมีดเด็ดขาด   จากคุณ : pach.คุง เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 20:58:03

ความคิดเห็นที่ 20 #18   สมัยนี้คงต้องเป็นลูคัส   จากคุณ : pach.คุง เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 20:58:54

ความคิดเห็นที่ 21 Thx มากๆ จากคุณ : kittipat เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 21:21:48

ความคิดเห็นที่ 22 ...ชอบมุข โรเตชั่น! ;-) จากคุณ : Camelot เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 22:01:12

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณ howk-ky ครับ ตอน3ก็อ่านเพลินอีกเช่นเคยครับ เห็นคิงพูดถึงรอนนี่ มอแรนว่า บั๊กซี่ เลยจำได้ถึงหนังน่ารักสมัยผมยังเด็ก เป็นหนังแนวแก๊งสเตอร์ที่ใช้เด็กแสดงทั้งหมด ที่ชอบมากคือปืนกลแต่ยิงกระสุนออกมาเป็นวิปครีมครับ เป็นหนังที่ชอบมาก ตอนนั้นโจดี ฟอสเตอร์ ก็ยังเป็นสาวน้อยอยู่เลยครับ จากคุณ : paper punch เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 22:10:14

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณค่าแอนกับบทความดีๆ อีก 1 ตอนนนน เรื่องโชคลางเนี่ย พออ่านจบแล้ว ขำก๊ากเลย มิน่า เห็นคิงใส่เนคไทเส้นเดิม 2 นัดติดละ สูทด้วย (นัดอาร์เซนอล กับโบลตัน) เป็นจังซี่นี่เองงงง จากคุณ : กอร์นคุง เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 54 22:39:40

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณสำหรับการแปลบทความดีดีค่าาาาา ^^ ฮาตอนหลังเกมส์ ที่นักเตะเสริมหล่อกันจังค่ะ  จินตนาการถึงนักเตะหงส์ยุคนี้ แล้วนึกถึงน้องเฮนโด้เลย ผมเป๊ะมาก 55+ จากคุณ : beensolong เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 00:54:50

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณที่แปลบทความดีๆมาให้อ่านนะครับผม จากคุณ : Noi hp เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 03:16:02

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณสำหรับการแปลบทความดีๆ นะครับ รอบทที่สี่ต่อ อิอิ จากคุณ : il Diavolo เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 09:08:51

ความคิดเห็นที่ 28 ยังแปลได้ยอดเยี่ยมเหมือนเดิมครับ คุณ howk_ky สงสัยคิงซื้อ ชาลี อดัม เพราะเห็นอะไรในตัว ที่คล้ายๆกับ แกรม ซูเนส แน่เลย อย่างแรก สก๊อตแลนด์เหมือนกัน และสอง บู๊มากเหมือนกัน จากคุณ : HaVe_a_Smile เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 10:16:37

ความคิดเห็นที่ 29 #23 มาจากหนังเรื่องนี้เลยแหละค่ะ จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 11:34:08

ความคิดเห็นที่ 30  จากคุณ : ตอร์เรสสุไหงโกลก เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 11:50:51

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณครับ จากคุณ : ฤดูที่มีเสียง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 17:54:45

ความคิดเห็นที่ 32 ขอบคุณ จขกท ที่แปลมาให้อ่าน   ผมก็มีพฤติกรรมคล้ายๆกับคิงนะเนี้ย คือถ้าทำอะไรแล้วชนะ ก็จะทำเหมือนเดิมเรื่อยๆ 55 จากคุณ : Raycer_X เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 19:06:41

ความคิดเห็นที่ 33 เคนนี่ น่ารักเนาะ ดื่มนมช๊อกโกแลต ด้วย อิอิ จากคุณ : หงส์โหด เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 54 20:14:53

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณสำหรับบทความครับ จากคุณ : ผมต้องชอบดูฟุตบอล เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 00:43:55

ความคิดเห็นที่ 35 TIA Special - KENNY DALGLISH : My Liverpool Home Chapter 1 http://www.pantip.com/cafe/supachalasai/topic/S10901542/S10901542.html พอดียังไม่ได้อ่านว่าจะย้อนไปอ่านซะหน่อย โดนอุ้มหายไปซะแล้วครับ จากคุณ : llwu เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 12:56:19

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณครับ จากคุณ : boy21525 เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 54 14:22:15

ความคิดเห็นที่ 37 #35 มันตกไปแล้วอ่า ตามนี้เลยคร่า TIA Special - KENNY DALGLISH : My Liverpool Home Chapter 1 http://topicstock.pantip.com/supachalasai/topicstock/2011/08/S10901542/S10901542.html จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 54 08:53:10

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณและเป็นกำลังใจครับ จากคุณ : suiyumsa เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 54 17:32:03