ขอบคุณทุกกำลังใจที่มอบให้ครับ ผม Hed Question จะสู้ต่อไปครับ{แตกประเด็นจาก S11121756}
|
 |
ก่อนอื่นต้องขอบคุณสำหรับกำลังใจ ความห่วงใย และคำชี้แนะต่างๆเกี่ยวกับการรักษาโรคมะเร็งของผม ผมกับคุณแม่ อ่านทุกข้อความด้วยความตื้นตันใจ รู้สึกประทับใจกับมิตรภาพที่แสนดีจากโลกไซเบอร์ เราสองแม่ลูกสามารถรู้สึกได้ถึง มิตรภาพ ความรัก และความห่วงใย จาก 140 กว่าท่านที่โพสข้อความเข้ามากันในกระทู้นั้นได้อย่างเต็มหัวใจ และทุกสิ่งก็หล่อหลอมออกมากลายเป็นกำลังใจที่มิอาจตีค่าได้เลยจริงๆ ผมคงไม่สามารถตอบแทนความปรารถนาดีของทุกคนได้มากไปกว่าการยืนหยัดต่อสู้กับมะเร็งต่อไปครับ
โรคมะเร็งมันไม่เข้าใครออกใครจริงๆนะครับ มันเกิดขึ้นได้โดยไม่เลือกเลย จะหนุ่มจะแก่ จะรวยจะจน จะออกกำลังหรือไม่ออก จะสูบบุหรี่หรือไม่สูบ ก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น และมันก็ไม่ต้องรอให้เราแก่แล้วค่อยเป็นด้วย ผมคิดว่าผมโชคดีนะ ที่เป็นตอนหนุ่มๆ ก็ไม่หนุ่มหรอก ก็ 29 แล้วล่ะตอนที่รู้ ทำให้ผมยังสามารถใช้ความแข็งแรงของร่างกายวัยเจริญพันธุ์ เปลี่ยนพลังงานที่ต้องใช้ทำงาน มาเป็นพลังในการรักษาโรคร้ายให้หายได้ อันที่จริง ก็ต้องขอบคุณทางบริษัท ฟอร์ท คอร์ปอเรชั่น จำกัด (มหาชน เป็นอย่างสูงด้วยครับ ที่ได้ให้ความกรุณา จ่ายเงินเดือนให้ผมเหมือนเดิมมาตลอดตั้งแต่ลาป่วยและไม่ได้ไปทำงานมาเป็นปีแล้ว ขอขอบพระคุณครับ
อีกท่านนึงที่ผมต้องกราบขอบพระคุณจริงๆก็คือ แม่ของผมนั่นเอง ท่านให้กำเนิดผมมาแล้วครั้งหนึ่ง เมื่อปี 2523 จากนั้นท่านก็ได้เลี้ยงดูผมมาเป็นอย่างดี ให้ผมเป็นคนมองโลกในแง่ดี มีจิตใจดี มีความยุติธรรม แล้วท่านก็ได้ทำให้ผมเกิดใหม่อืกครั้งในวันที่ผมรู้ว่าผมเป็นมะเร็ง ด้วยการดูแลอย่างดีที่สุดที่แม่คนนึงจะรักลูกได้ ผมไม่รู้จะสรรหาคำพูดใดๆกลั่นออกมาบรรยายได้ว่าผมรู้สึกรักและเคารพแม่ผมมากเท่าใด ผมรู้อย่างเดียวว่า สิ่งที่ดีที่สุดที่ผมจะทำได้ ก็คือรักษาสุขภาพให้ดี เพื่อที่ผม จะได้อยู่ไปนานๆ ไปจนกว่าแม่จะจากโลกนี้ไปก่อน เพร่าะผมไม่อยากให้แม่ ต้องมาเห็นผมจากไปก่อน เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นท่านคงเสียใจมาก ดังนั้น เอาซัก 80 นะแม่ แล้วเอกจะอยู่ให้ถึง 50 ให้ได้ เอกรักแม่นะครับ
ผมไม่รู้จริงๆ ว่ามะเร็งมันลามขึ้นมาที่สมองและกระดูกได้อย่างไร ณ ตอนนี้ ผมไม่สามารถเล่นกีฬาที่เคยเล่นได้แล้วเลย โดยเฉพาะกีฬาที่ต้องใช้แขนขวา เนื่องจากผมมีอาการชาที่ต้นแขน รักแร้ และหน้าอกด้านขวา เข้าใจว่ามะเร็งที่เกาะกินกระดูกซี่โครง มันคงไปกดทับเส้นประสาทที่ควบคุมส่วนนั้น ผมยังขยับแขนทำกิจวัตรต่างๆได้ แต่ออกแรงหนักๆไม่ได้ ดังนั้นลืมไปได้เลย สำหรับการจะขว้างลูกอเมริกันฟุตบอล ชู้ตบาสเกตบอล หรือตีแบดก็ตาม ผมลองไปเล่นฟุตบอลมาก็เล่นได้ไม่เกิน 5 นาที ต้องออกมาพัก เป็นตัวถ่วงทีม และนอกจากนี้ ก้อนเนื้อขนาด 9-12 มิลลิเมตร จำนวน 5 ก้อนในสมอง ก็ควบคุมความคิดผม ทำให้ผมคิดอ่านทำอะไรได้ช้าลง และก็มึนหัวง่ายเวลาพูดคุยโต้ตอบกับใครยาวๆ เวลาพูดๆอยู่ ถ้าใครถามขัดขึ้นมา นอกจากจะคิดคำตอบไม่ได้ ก็ยังจะพูดเรื่องที่พูดค้างไว้ต่อไม่รู้เรื่องเลย
แต่อย่างไรก็ดี ตอนนี้ผมไม่ได้มัวไปเศร้าโศกกับเรื่องเหล่านั้น คิดแต่เพียงว่า ผมต้องเข้ารับการรักษา และปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์อย่างเคร่งครัด มีระเบียบวินัยในการใช้ชิวิต กินอยู่หลับนอนให้เพียงพอ รวมทั้งงดสิ่งของที่พิสูจน์กันมาแล้วว่าเป็นของแสสงสำหรับโรคมะเร็ง อาทิเช่น เนื้อสัตว์แดงๆ เช่นเนื้อวัว เนื้อหมู เนื้อแกะ แล้วก็เครื่องดิ่มที่แย่ๆ เช่น เหล้า กาแฟ น้ำอัดลม ผมเคยติดเป๊ปซี่ขนาดที่เรียกว่า ต้องกินวันละ 1 ลิตรเป็นอย่างน้อย แต่ด้วยพลังแห่งความตั้งใจที่จะมีชิวิตอยู่ต่อ ณ บัดนี้ ผมพูดได้เต็มปากเลยว่า ผมเลิกกินเป็ปซี่ได้แล้ว ดังนั้น โปรดเชื่อผม ว่ามันไม่มีอะไรยากเกินความพยายามในการที่จะเอาชิวิตรอดหรอก คุณอาจจะคิดว่ามีบางเรื่องที่คุณทำไม่ได้ ทำแล้วไม่สำเร็จหรอก จนท้อใจไม่ลงมือทำ โดยเฉพาะในวันที่ต้องเจอปัญหาหรืออุปสรรคใดๆจนท้อแท้ ผมอยากให้ทุกคน นึกถึงผม พร้อมกับคติประจำใจของผมที่ว่า ทำแล้วเสียใจ ดีกว่าเสียใจที่ไม่ได้ทำ ในวันที่ท้อแท้ สิ้นหวัง หากเราไม่ลุกขึ้นสู้ เราจะไม่มีทางรู้ได้เลยว่าผลสุดท้ายจะเป็นอย่างไร ก็เท่ากับเราแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มสู้เลย ไม่ว่าจะเจอเรื่องราวหนักหนาอย่างไร ผมขอให้ทุกคน ยิ้มสู้เข้าไว้ โปรดรู้ไว้ว่าทุกอย่างมีทางออก ทุกปัญหามีทางแก้ โลกนี้ยังไม่สิ้นหวัง วันนี้เราอาจจะต้องทนและทรมานกับบางเรื่องในชีวิต แต่ชิวิตของเราก็ต้องเดินต่อไป สู้ต่อไป และขอให้เชื่อมั่นในวันข้างหน้า ว่าจะต้องมีอะไรดีๆเกิดขึ้นตามมาแน่นอน ดังเช่นในเพลงฤดูที่แตกต่าง ของบอย โกสิยพงษ์ ที่ร้องว่า อดทนเวลาที่ฝนพรำ อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เผ้ารอ
หลังจากที่ผมรู้ตัวว่าเป็นมะเร็งเมื่อปีก่อน ผมได้ฟังธรรมจากพระภิกษุที่นับถือ ท่านมีนามว่าพระมหาวีระญาโณ วัดยานนาวา ท่านได้สอนสัจธรรมที่ผมฟังแล้วเชื่อทันทีเลยว่า เมื่อมีสิ่งใดเกิดขึ้น สิ่งนั้นจะมีอะไรดีๆตามมาเสมอ ผมศรัทธาในคำสอนของท่านมาก โรคมะเร็งที่เกิดขึ้นกับผมนั้น มันอาจเป็นโรคร้าย เป็นเรื่องน่าเศร้าเสียใจ แต่ว่ามันก็นำพาสิ่งดีหลายต่อหลายอย่างมาสู่ชีวิตผม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มันทำให้ผมได้ค้นพบว่า ผมยังมีเพื่อนๆพี่ๆน้องๆทุกคนที่เป็นที่รัก ทั้งในชีวิตจริงและในโลกอินเตอร์เน็ตคอยให้กำลังใจผมอยู่ ถ้าผมไม่ได้เป็นมะเร็ง ผมก็คงจะไม่มีโอกาสได้รับรู้ถึงพลังแห่งมิตรภาพและความรักความห่วงใยอันยิ่งใหญ่ขนาดนี้
ผมตั้งใจใช้เวลาเขียนและปรับปรุงแก้ไขข้อความนี้ประมาณวันครึ่ง หลังจากที่ผมฟื้นตัวจากยาพิษคีโมแล้ว เป็นสิ่งแรกที่ผมอยากจะทำทันทีที่สามารถลุกขึ้นมาใช้คอมได้ พร้อมกันนี้ ผมขอขอบคุณ คุณปุ๊กกี๊ด๊อก ที่ได้ตั้งกระทู้เพื่อให้กำลังใจผม และขอขอบคุณท่านอื่นๆที่ได้ให้กำลังใจด้วยนะครับ สำหรับใครก็ตามที่รู้จักและเคยพบเจอกันกับผม ผมอยากจะบอกว่าผมจำทุกท่านได้ และผมก็เชื่อว่า เราจะต้องได้เจอกันอีก ในสักวันหนึ่ง ด้วยพลังแห่งมิตรภาพ
ขอบคุณที่มีพันทิพดอทคอม เว็บไซต์ที่มีสิ่งดีๆให้พวกเราเสมอ
รักษาสุขภาพกันด้วยนะครับ ขอให้ทุกท่านโชคดี
ผมจะสู้ต่อไป เพื่อกลับมาขว้างลูกทำทัชดาวน์ให้ได้อีกครั้ง
แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 54 21:48:13
| จากคุณ |
:
Hed Question  
|
| เขียนเมื่อ |
:
2 ต.ค. 54 19:51:38
|
|
|
| 
