ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 4 Old Bob and The Boot Room เพียงแค่พื้นที่แคบๆ 10 ฟุต คูณ 10 ฟุต ใกล้ห้องแต่งตัว บูทรูมกลายมาเป็นศูนย์กลางบัญชาการของลิเวอร์พูลอย่างไม่น่าเชื่อ รองเท้าถูกแขวนไว้กับหมุดตรึง และม้านั่งสำหรับช่างไม้ที่ถูกตั้งไว้สำหรับการใส่ปุ่มหรือทำการซ่อมแซมสตั๊ด ผนังอีกด้านติดรูปถ่ายของโจ เฟแกนที่กำลังคุยกับรอนนี่ มอแรน ในบูทรูม จากหน้าหนังสือพิมพ์ มีปฏิทินที่ทำให้ระลึกถึงปีนั้น ถัดไปทางผนังฝั่งซ้ายมือเป็นชั้นวางที่ทำจากโลหะ ติดทางออกมีเก้าอี้อยู่ตัวหนึ่ง เดิมเป็นของผู้เฒ่าทอม ซอนเดอร์ส เขาชอบนั่นตรงนั้นเพราะเขาสามารถซ่อนขวดวิสกี้ไว้ที่ขาชั้นวางโหละได้ถ้ามีใครคนอื่นเดินเข้ามาในห้อง ในช่วงเวลาของผม ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมทอมต้องซ่อนขวดวิสกี้ด้วย ทุกคนรู้ว่ามีอะไรอยู่ในห้องเก็บรองเท้า ติดกับผนังด้านขวามีตู้ไม้อยู่ 2 ใบตั้งอยู่ ใส่เอกสารบัญชีที่อยู่อาศัยกับขวดวิสกี้ 2-3 ขวด เบียร์กินเนสส์ (เป็นเบียร์ดำชนิดหนึ่ง กำเนิดในไอร์แลนด์) วางอยู่อีกมุมหนึ่ง ซึ่งเป็นของขวัญจากคนต้มเบียร์คนหนึ่งที่ได้รับตั๋วชมเกม หลังเกม บักซี่กับโจจะนั่งบนกล่องเหล็กเหมือนเป็นผู้พิพากษา เมื่อผู้จัดการทีมหรือโค้ชถูกเชิญมาร่วมดื่ม  คนเหล่านั้นจะยินดีมาก รู้สึกเป็นเกียรติ พวกเขาจะจิบวิสกี้จากแก้วใบเก่า ทั้งหมดไม่ได้รู้ตัวเลยว่าพวกเขาเดินเข้ามาเพื่อถูกซุ่มทำร้าย โจ รอนนี่และทอมต่างสวมหน้ากากเพื่อการปล้นในห้องเก็บรองเท้า ข้อมูลคือเป้าหมายที่ถูกดึงออกมาอย่างแยบยล คนที่มีความถ่อมตัวและเคารพนบนอบที่ไม่เคยละโมบสิ่งใดมากไปกว่าชัยชนะ สตาฟโค้ชของลิเวอร์พูลผู้เชี่ยวชาญในการทำให้แขกผู้มาเยือนมีความผ่อนคลาย “นั่นคืองานที่เราต้องทำในสัปดาห์อื่นๆ” รอนนี่จะพูดอย่างนี้ถ้าลิเวอร์พูลชนะ “โอ้ ไม่นะ” โจแย้ง “เรามีเกมวันอังคาร พระเจ้า เราอาจจะอยู่ภายใต้ความกดดันในวันอังคาร” ผู้จัดการทีมของทีมเยือนรู้สึกได้ว่าเข้ามาอยู่ท่ามกลางความมั่นใจของพวกเรา เมื่อเขาถูกชักนำไปสู่กับดักด้วยความชำนาญ ทีละเล็กละน้อย คอยจนการป้องกันตัวของเขาลดลง รอนนี่, โจ และผู้เฒ่าทอมจะค่อยๆซักฟอกเขา “คุณกำลังสร้างทีมที่ดีที่นั่นเลยนี่ รับเด็กที่ดีเข้ามาได้บ้างมั้ย” โจถาม การตอบสนองต่อคำเยินยอนั้น ผู้จัดการทีมเยือนจะพูดถึงเด็กเยาวชนที่ดูมีแววในสโมสรของเขา ภายในวันเดียว แมวมองของลิเวอร์พูลจะสามารถเอาตรวจสอบเขาได้ทันที พวกเขาเจ้าเล่ห์มาก ตลอดเวลาในบูทรูม พวกเขาทำการดูคนแต่ละคน ค้นหารายละเอียดเล็กๆน้อยๆว่าอะไรที่ทำให้ทีมของพวกเขาแข็งแกร่ง เล่นเกมทางจิตวิทยากับจุดแข็งและจุดอ่อนของฝ่ายตรงข้าม ผู้จัดการส่วนใหญ่มักตกหลุมพรางนี้ แต่ไบรอัน คลัฟ ไม่ เขาเคยถูกเชิญเข้ามาแค่ 2 ครั้ง ซึ่งทำให้ผมสงสัยว่าเขาคงจะรู้ว่าหนุ่มๆในบูทรูมทำอะไร แชงค์เป็นคนก่อตั้งบูทรูม และมันกลายเป็นสถานที่อบรมเพื่อจะเป็นผู้จัดการทีมในอนาคต – บ๊อบ, โจ และรอย อีแวนส์ มันคือหัวใจและจิตวิญญาณของการบริหารทีมสโมสรลิเวอร์พูล เป็นศูนย์กลางค้นหาข้อมูลและวางแผนกลยุทธ์ “การต่อสู้ในสนามมากมายชนะได้ตั้งแต่ที่นี่” บักซี่พยายามบอกนักเตะของเรา บูทรูมคือที่สำหรับโค้ชเป็นหลัก และพวกนักเตะมักจะหมดกำลังใจต้องแต่เดินเข้ามา บางครั้ง ผมจะเคาะประตู เช็คเวลาในการซ้อม แต่โดยรวมแล้วผมมักจะหลีกเลี่ยงไม่เข้าไปในห้องนั้น ประวัติของบูทรูมมันทำให้ผมกลัว ผมไม่เคยก้าวเข้าไปเว้นแต่พวกเขาจะตะโกนเรียกผมตรงทางเดิน “มันเป็นห้องทำงานที่ยุ่งเหยิงมาก” ผู้บริหารระดับสูงของลิเวอร์พูล ปีเตอร์ โรบินสัน ตั้งข้อสังเกตกับผมในวันหนึ่ง “ปีเตอร์ พวกเขาเป็นขุนพล ไม่ใช่พนักงานบริษัท” และพวกเขาเป็นอย่างนั้นจริงๆ ขุนพลที่ชาญฉลาดกับบ๊อบผู้ซึ่งเป็นจอมพล ชายที่แสนมหัศจรรย์ ไม่โอ้อวดและปราดเปรื่องสุดๆ “บ๊อบเหมือนหายไปเลยแม้เขาจะเขียนอัตชีวประวัติ เขาพูดถึงตัวเองแค่ 2 ครั้ง” แฮนเซ่นว่างั้นและเขาถูกเลยนะ ตอนที่แชงค์วางมือในปี 1974 และบ๊อบเองก็ไม่ได้ต้องการมาเป็นผู้จัดการลิเวอร์พูล เขาสนุกกับการเป็นส่วนหนึ่งของสต๊าฟโค้ช รักงานเตรียมทีมและใช้เวลาในห้องเก็บรองเท้า เมื่อเขารับงาน ทุกคนก็ยอมรับและรักเขา ผู้คนดูบ๊อบทางทีวีและคิดว่าเขาดูเป็นคนแก่ที่อ่อนโยน ในชุดเสื้อโปโลถักกับเนคไท บ๊อบดูเหมือนคุณตาใจดีจริงๆ คุณรู้ได้เลยว่าถ้าคุณไปบ้านเขา เขาจะต้อนรับด้วยชา, บิสกิต และให้คำแนะนำที่ดี ทุกคนสามารถติดต่อกับชายผู้ถ่อมตัวอย่างแท้จริงคนนี้ คนที่ซื่อตรง มีคุณธรรมสำหรับที่จะประสบความสำเร็จในชีวิต สำหรับข้อสงสัยอะไรที่เขามี บ๊อบจะจัดการให้มันง่าย และไม่เคยหนีปัญหาซักครั้ง เมื่อแชงค์กลับมาที่เมลวู้ด ไม่สามารถที่จะฉีกตัวเองออกไปได้ เพื่อนๆเล่าให้ผมฟังถึงวิธีการที่ชาญฉลาดของบ๊อบในการจัดการกับสถานการณ์ที่ละเอียดอ่อนนี้ บ๊อบรักแชงค์ แต่มันไม่สามารถปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปได้ “ดูเถอะ บิล ฉันไม่สามารถทำงานของฉันได้เพราะนายยังอยู่ที่นี่ เด็กๆยังคิดว่านายคือเจ้านาย” บ๊อบพูด “นายทำให้พวกเขาสับสน” บ๊อบพูดกับแชงค์ตรงๆ ผู้จัดการทีมที่ดีจะต้องมีความแน่วแน่ และบ๊อบก็เป็นอย่างนั้น เมื่อเขาต้องตัดชื่อนักเตะออกจากทีม บ๊อบทำมันอย่างไม่ลังเล แต่ทำอย่างจริงใจ หวนกลับไปคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาในเกมเอฟ เอ คัพ นัดชิง ปี 1950 “ฉันทำประตูให้เราได้เข้าชิงในรอบรองฯ กับเอฟเวอร์ตัน แต่ จอร์จ คีย์ ตัดฉันออกจากทีมในนัดชิง” บ๊อบเล่าให้ผมฟังในวันหนึ่ง “ลอรี่ ฮิวส์ ได้เล่น และการตัดสินใจนั้นก็ถูกต้องแล้ว” บ๊อบไม่เคยบ่น แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 54 21:47:45 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 21:12:59

ความคิดเห็นที่ 2 นัดชิงวันนั้นเกิดขึ้นหลังสงคราม 5 ปี และผู้คนยังคงเชื่อฟังผู้บังคับบัญชาของพวกเขา ไม่มีคำถามต่อการตัดสินใจ แต่มันต้องทำให้บ๊อบเจ็บปวดแน่ๆ ชายผู้เอาใส่ใจอย่างบ๊อบต้องใช้ความกล้าหาญมากเมื่อเขาต้องตัดใครบางคนออกจากทีม การบริหารจัดการคนคือทักษะที่บ๊อบมีอยู่อย่างล้นเหลือ การร้องตะโกนและระเบิดอารมณ์ของเขานำมาซึ่งผลกระทบมาก เพราะมันไม่ค่อยจะเกิดขึ้นบ่อยนัก วันที่ 26 ธันวาคม 1981 เราตกลงไปอยู่อันดับ 12 ในลีก หลังแพ้แมนเชสเตอร์ ซิตี้ 3-1 ที่แอนฟิลด์ และเราเผชิญหน้ากับบ๊อบในจินตนาการของเราในห้องแต่งตัวหลังจากจบเกม “มันไม่ดีพอ” บ๊อบตะคอกพวกเรา “เราไม่ยอมรับผลการแข่งขันแบบนี้ที่สโมสรแห่งนี้ ถ้ามันเกิดขึ้นอีกครั้ง พวกนายจะไม่ได้อยู่ที่นี่” บ๊อบจี้เรา เตือนเรา ดังนั้น ใน 4 วันถัดมา เราเลยหวดสวอนซีไป 4-0 ปฏิกิริยาของบ๊อบมันได้ผล เขาคือบุคคลในวงการฟุตบอล ผู้ซื่อได้รับความภาคภูมิใจในการทำงาน ปีถัดมา เราขึ้นนำ น็อต เคาตี้ รัชชี่ทำแฮตทริก เราเลยผ่อนเกม แทนที่บ๊อบจะพูดว่า “ดีมาก เด็กๆ” เขากลับโกรธอย่างบ้าคลั่ง “หลังจากประตูที่ 4 พวกนายเล่นกันเหมือนเป็นเกมเทสติโมเนียล” เขากระหน่ำเราไม่ยัง “ฉันไม่ต้องการเห็นแบบนี้อีกแม้แต่ครั้งเดียว นี่ลิเวอร์พูลนะ” บ๊อบจับตาดูพวกเราอย่างใกล้ชิด เน้นย้ำว่าแม้จะดูเหมือนว่าเราจะได้ชัยชนะแล้วมันก็ยังต้องพัฒนาให้ดียิ่งขึ้นไปอีก เกมนั้นจบที่สกอร์ 5-1 ถ้าใครซักคนออกไปและให้ความเห็นโง่ๆกับหนังสือพิมพ์ จะต้องถูกเรียกตัวเข้าไปในห้องทำงานของบ๊อบและเจอกับความโกรธของเขา ตอนเดือนเมษายน ปี 1982 เมื่อลิเวอร์พูลใกล้ที่จะแชมป์ลีก อลัน เคนเนดี้ดันไปพูดบางอย่างกับนักข่าว ซึ่งนำมาซึ่งพาดหัวข่าวว่า “เราคือผู้ชนะ” อลันโดนเรียกเข้าห้องทำงานบ๊อบ ซึ่งดูเผินๆก็ไม่ใช่ที่ที่น่ากลัวที่สุดซักนิด บนโต๊ะทำงานของบ๊อบ มีรูปลูกหมูกำลังแย่งนมแม่หมู พร้อมคำบรรยายใต้ภาพ “มันง่ายที่จะอยู่บนจุดสูงสุด” อลันเข้าไปและหยิบมันออกมา การพูดจาที่ไม่ระมัดระวังเป็นส่วนสำคัญที่บ๊อบตำหนิเขา ครั้งแรกที่ได้รู้เห็นกระบวนความคิดของบ๊อบ ผมสามารถรู้ได้ในทันทีว่าจิตวิทยาของเขามันสุดยอด หลังจบ 90 นาทีในเกมลีกคัพนัดชิง วันที่ 13 มีนาคม 1982 ลิเวอร์พูลเสมอกับสเปอร์ 1-1 ก่อนช่วงต่อเวลาพิเศษ นักเตะบางคนนั่งบนพื้น หายใจหอบ “ลุกขึ้น” บ๊อบเรียก “อย่าให้พวกเขารู้ว่านายรู้สึกอ่อนล้า” ไม่มีใครกล้าเล่นลิ้น เราเชื่อในตัวบ๊อบอย่างไม่มีข้อสงสัยอยู่แล้ว ดังนั้นพวกเราจึงลุกขึ้น สารที่บ๊อบต้องการส่งไปให้สเปอร์รู้คือ ลิเวอร์พูลนั้นแข็งแกร่ง สด และพร้อมสำหรับการต่อสู้อีก 30 นาที ผมชำเลืองมองนักเตะสเปอร์อย่างรวดเร็ว พวกเขาบางคนนอนลงบนพื้นหญ้า การได้เห็นพวกเราลุกขึ้นยืน เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ พลังที่เหลืออยู่ของพวกเขาจะต้องลดลงไป จิตวิทยา คำสั่งของบ๊อบไม่แค่ทำให้พวกสเปอร์แตกเป็นเสี่ยงๆ แต่ช่วยให้เรามีพลังขึ้นมาด้วย รอนนี่ วีแลนและรัชชี่เป็นคนทำให้พวกเขาพ่ายแพ้ ด้านเทคติก บ๊อบนั้นชาญฉลาดอย่างไม่น่าเชื่อ ในเกมลีกคัพนัดรีเพลย์ กับอาเซน่อลในวันที่ 8 ธันวาคม 1982 บ๊อบจดช่องโหว่ของกองหลังของพวกเขาไว้ เขาเปลี่ยนแซมมี่ ลี ออกแล้วส่งเคร็ก จอห์นสตันลงไปแทน “วิ่งไปป่วนพวกเขา” บ๊อบแนะนำเคร็ก เดวิด โอเลียลี่ และ คริส ไวท์ ไม่สามารถรับมือกับความเร็วและมูฟเม้นท์ของจอห์นสตัน และไม่ช้าพวกเขาก็จบเห่ บ๊อบมีความภาคภูมิใจในพื้นเพหมู่บ้านเหมือนแร่ของเขา Hetton-le-Hole อยู่ใกล้กับ Durham วันหนึ่ง เวอร์พูลต้องไปเยือนซันเดอร์แลนด์ และบ๊อบบอกให้คนขับรถพาเราอ้อมไปทาง Hetton-le-Hole ที่นั่นมีอนุสรณ์สถานบนเนินเขา และบ๊อบก็ต้องการไปดูมัน พวกเราไม่รู้เลยว่าทำไม มันอาจเป็นเพราะแค่ความภาคภูมิใจของบ๊อบต่อที่นี่จริงๆ เขาไม่เคยลืมว่าตัวเองมาจากไหน ไม่เคยเปลี่ยนไป ยังจดจำวัยเด็กที่ยากลำบาก ช่วงเวลาที่ต้องถือปืนในสงคราม ขับรถถังในผ่านอิตาลี สู้กับพวกเยอรมัน ที่ลิเวอร์พูล บ๊อบมีชีวิตที่เรียบง่าย เช้าขึ้นมาก็ออกบ้าน ขับรถไปหาเพื่อน เล่นพนันสนุกๆกันนิดๆหน่อยๆ แล้วก็ไปแอนฟิลด์ “ฉันก็เป็นแค่คนจอร์จี้ที่สุภาพคนหนึ่ง” บ๊อบพูดกับพวกเรา “แต่ถ้าฉันถูกต้อนจนมุม ฉันก็คงเป็นไอ้โหดเหมือนกัน” เขาเป็นชาวจอร์จี้แสนสุภาพที่ไม่เคยได้รับคำกล่าวขวัญถึงอย่างที่เขาสมควรจะได้รับเลย บ๊อบ เพลสลีย์คือผู้จัดการทีมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ฟุตบอลอังกฤษ และผมไม่มีความลังเลที่จะพูดเช่นนั้นเลย ความทรหดของเขานำมาซึ่งถ้วยรางวัลมากมาย ใน 9 ปี บ๊อบคว้า 6 แชมป์ลีก 3 ลีกคัพ 1 ยูฟ่าคัพ และ 3 ยูโรเปี้ยนคัพ ...ขอย้ำเจ้าหูโต 3 ใบ ที่โรม ปี 1977 เวมบลีย์ ปี 1978 และที่ปารีสในปี 1981 สถิติอะไรเนี่ย และ โปรดจำไว้ นั่นคือช่วงเวลาที่ถ้าหากคุณแพ้ในรอบแรกของเกมยุโรป คุณจะตกรอบทันที ไม่มีการแก้ตัว ไม่มีแบ่งกลุ่มเพื่อขอเพียงพื้นที่ปลอดภัย แชมเปี้ยนลีกทุกวันนี้ปกป้องทีมใหญ่จากการล้มยักษ์โดยทีมเล็กๆ บ๊อบชนะ 3 ยูโรเปี้ยนคัพในยุคที่ยังไม่เคยได้รับการกล่าวขวัญมากนักในประเทศ ...3 ยูโรเปี้ยนคัพ และเขายังไม่ได้รับเกียรติให้เป็นอัศวิน!!! แม็ตต์ บัสบี้ได้เป็นอัศวิน อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ได้เป็นอัศวิน บ๊อบบี้ ร็อบสันก็ได้เป็นอัศวิน แล้วทำไมบ๊อบถึงไม่ได้ ทำไม ...ผมเชื่อว่ามันเป็นเพราะเขาไม่เคยเสนอตัว บ๊อบปล่อยให้ผลงานพูดแทนตัวเขา แต่เห็นได้ชัดว่ามันยังไม่ดังพอที่จะดังไปถึงเวสมินสเตอร์ แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 54 21:51:16 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 21:15:18

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้าเกิดเขาได้รับการเสนอชื่อให้เป็นอัศวิน บ๊อบก็จะรับอย่างไม่เต็มใจ ด้วยธรรมชาติในแบบของสุภาพบุรุษ ที่อ่อนน้อมถ่อมตน แต่เขาสมควรได้รับเกียรตินั้นจริงๆ ชายผู้เต็มไปด้วยคำคม บ๊อบต้องฉลองเกียรติยศของเขาด้วยคำพูดที่แสนวิเศษ “ไม่เป็นไรเลยสำหรับถ้วยยูโรเปี้ยนคัพที่โรม” บ๊อบต้องพูดแบบนี้ “ฉันควรจะได้ถ้วยนี้ตั้งแต่ตอนที่ฉันอยู่ที่นี้ในรถถังแล้ว” ด้วยคำคมทั้งหมดของเขาและความถ่อมตน บ๊อบเป็นบุคคลในสหราชอาณาจักรที่น่าภาคภูมิใจที่สุดที่สมควรจะได้เป็นอัศวิน เซอร์ บ๊อบ เพลสลีย์ ฟังดูไม่เลวทีเดียว แม้ว่ารางวัลจะสมควรเป็นสิ่งตอบแทนต่อผลงาน และบ๊อบ ผู้ซึ่งเป็นแบบอย่างในการปฏิบัติตัวที่ดี กลับไม่ได้รับมันมากเท่าที่ควร เขาก็ยังคงเป็นชายผู้ใช้ชีวิตด้วยความเรียบง่ายอยู่นั่นเอง ในฐานะนักเตะ เราไม่ได้เป็นทุกข์เป็นร้อนเกี่ยวกับการไม่ได้รับการเชิดชูจากประเทศชาตินักหรอก เราแค่นั่งลงที่นี่กับเหรียญยูโรเปี้ยนคัพอีกอัน เหรียญแชมป์ลีกอีกอัน เหรียญแชมป์ลีกคัพอีกอีนเท่านั้น แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดนั้นเป็นที่ดึงดูดของสาธารณชน แต่ทำไม บ๊อบบี้ ชาร์ลตัน ได้เป็นอัศวิน แต่โรเจอร์ ฮันส์ไม่ได้? แชมป์ฟุตบอลโลกอีกคน? ทำไมต้องให้ยูไนเต็ดกำหนดเงื่อนไข? แมนเชสเตอร์เป็นเมืองที่ใหญ่กว่า เป็นที่ดึงดูดสื่อมวลชนจำนวนมาก ผู้ซึ่งหมกหมุ่นไปกับยูไนเต็ด แล้วไงล่ะ ผมไม่ได้ทุกข์ร้อนไปเอง แต่ผมรู้สึกก็เพราะบ๊อบ เขาสมควรได้รับการตอบแทนที่ดีกว่านี้ นักเตะต่างก็รักเขาและทุกคนก็เจ็บปวดในช่วงเวลาที่เขาตัดสินใจวางมือในปี 1983 เราจะหาอะไรตอบแทนผู้จัดการที่ยิ่งใหญ่ดี แกรมมาพร้อมกับไอเดียเยี่ยมก่อนนัดชิง มิลล์ คัพ ก็ลีกคัพในเวลานั้นนั่นแหละ “ถ้าเราชนะ เราจะให้บ๊อบขึ้นไปรับถ้วย” แกรมพูด บ๊อบทำเป็นหงิมๆอย่างเหลือเชื่อ ต้องชักชวนให้เขาปีนบันได 39 ขั้นเพื่อไปรับถ้วยรางวัลและการโห่ร้องยินดีของแฟนๆในเวมบลีย์ ด้วยความถ่อมตัวอย่างสูง บ๊อบถอดหมวกแก๊ปก่อนที่จะขึ้นไปเข้าพบพระราชวงค์ แต่ผมว่ามันเป็นเกียรติของพวกท่านเหล่านั้นมากกว่า ด้วยแคแรกเตอร์ที่เป็นที่รักของทุกคน บ๊อบมักจะมีวลีที่เป็นเอกลักษณ์ในคำพูดของเขาในห้องแต่งตัว “แชมเปญพร้อมจะมาแน่ ถ้านายรับรู้คุณค่าของขนมปังและเนยอย่างแท้จริง” (คิดว่าเป็นสำนวน ทำนองว่า ถ้าเรารู้คุณค่าของสิ่งธรรมดาอย่างขนมปังกับเนย ซักวันเราจะได้ลิ้มรสของสิ่งที่สูงค่ากว่าอย่างแชมเปญได้ – คงเข้าทำนองว่า ให้มัธยัสถ์และอดทนน่ะค่ะ) “เขาเป็น alekeefie” บ๊อบพูดกับนักเตะบางคนที่เขามองว่าออกจะบ้าๆซักหน่อย เขามักจะมีภาษาแปลกๆที่คิดขึ้นเอง “ฝ่ายตรงข้ามจะทำแบบ Huddy” บ๊อบอธิบายในการประชุมทีมครั้งหนึ่ง “เจ้านาย Huddy คืออะไร” ผมถาม “อลัน ฮูดสัน” บ๊อบอธิบาย “สิ่งที่ฮูดสันทำ ฉันเกลียดมากถ้ามิดฟิลด์ถอยลงไปรวมกับแผงกองหลัง 4 คน เพื่อจ่ายบอล พวกนายอย่าทำแบบนั้นเด็ดขาด” อีกวันหนึ่ง บ๊อบพูดว่า “อย่าทำให้บอลข้ามจากแผงหลัง  slow roll” ความสับสนที่จะเข้าใจปรากฏบนสีหน้าของพวกเรา และทอมมี่ สมิท ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “slow roll คืออะไรน่ะ เจ้านาย” ทอมมี่ถาม บ๊อบมองทอมมี่และพวกเราทั้งหมดที่เหลืออย่างกับว่าเราเพิ่งเริ่มต้นเล่นฟุตบอลอย่างงั้นแหละ “มันก็คือว่า เมื่อฟูลแบ็คจ่ายบอลข้ามแผงหลังมา อย่าแตะบอลช้า เข้าหามันเลย ฉันไม่ต้องการให้มี show roll นะ” และเมื่อบ๊อบจำชื่อใครบางคนไม่ได้ เขาจะเรียกคนนั้นว่า “Dougie Doins” ในการประชุมทีมครั้งหนึ่งมีคำแนะนำง่ายๆจากบ๊อบถึงบิ๊กอัล : “อลัน ที่มุมธง นายเก็บบอลให้ Dougie Doins ด้วยนะ” บ๊อบเกลียดบอลการจ่ายบอลยาว เตือนเราด้วยคำพูดว่า “อย่าหวดบอลทิ้งไปไกลๆ” แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 54 21:54:15 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 21:18:56

ความคิดเห็นที่ 4 บ๊อบนั้นมีอารมณ์ขันที่น่าประหลาดมาก แม้กับพวกที่อารมณ์เสียมา ไบรอัน คีทเทิ้ล แบ็คซ้ายที่ตัดผมทรงหัวขิงเข้าไปหาบ๊อบเพื่อจะพูดคุยด้วย บ๊อบเขียนอะไรบางอย่างบนโต๊ะ และที่ปรากฏตรงหน้าเขาก็คือ หุ่น Sesame Street ตัวใหญ่ (Sesame Street เป็นรายการสำหรับเด็ก ก็น่าจะคล้ายๆเจ้าขุนทองในบ้านเราแหละค่ะ อิอิ) เขามองไปที่หุ่นนั่น ลืมไปเลยว่าเขาเข้ามาหาบ๊อบทำไม บ๊อบแค่ลงมือเขียนและลงท้าย ไบรอันก็สามารถกลับมาสู่ประเด็นได้ “เจ้านาย ผมจะพูดคุยกับคุณเรื่องอนาคตผมได้มั้ย” ไบรอันถาม “ผมต้องการมองไปข้างหน้า” “นายคิดว่านายเป็นใคร ไอ้ลูกชาย แพททริกซ์ มัวร์งั้นสิ” (เซอร์แพททริกซ์ มัวร์ เป็นนักดาราศาสตร์ นักเขียน คอมเมนเตเตอร์ทางวิทยุ และนักจัดรายการโทรทัศน์ ที่มีชื่อเสียงและทำคุณูปการมากมายแก่วงการโทรทัศน์ของสหราชอาณาจักร) ในปีหนึ่ง เทอร์รี่ แม็ค ไม่ได้ไปรับรางวัลสมาคมนักข่าว แต่บ๊อบไปรับแทนเขา “พวกคุณให้รางวัลนี้กับเทอร์รี่” บ๊อบเริ่มพูด “และสิ่งหนึ่งที่พวกคุณต้องจดจำไว้เกี่ยวกับเทอร์รี่ คือ เขามักจะจ่ายทะลุช่องตัดหลังแบ็คเยี่ยมๆหลายครั้ง – แต่ตามปกติก็ไม่ได้ดีเท่ากับที่ได้รางวัลนี่หรอก!!!” นอกจากจิตวิทยายอดเยี่ยมแล้ว บ๊อบยังมีสายตาที่เฉียบคมอย่างไม่น่าเชื่อเพื่อดูอาการบาดเจ็บจากลักษณะการเดินของเรา ในช่วงเดือนที่ผมเพิ่งมาถึงแอนฟิลด์ ผมถึงได้รู้วิธีการว่าที่ผ่านมา บ๊อบใช้มันเป็นประโยชน์อย่างยิ่งในระบบตัวสำรอง ลิเวอร์พูลถูกไล่หวดในเกมที่อัพตัน พาร์ค ในปี 1968  เมื่อโทนี่ เฮทลีย์ ล้มลง บ๊อบ ซึ่งขณะนั้นเป็นเทรนเนอร์ภายใต้แชงค์ วิ่งเข้าไปและส่งสัญญาณให้เอาเปลเข้ามา “ไม่ ไม่ บ๊อบ ผมไม่เป็นอะไร” เฮทลีย์พูด “ไม่ นายต้องลงเปล ขานาย” บ๊อบตอบ เริ่มมัดขาโทนี่เข้าด้วยกัน “ผมสบายดี” “เลือดนายกำลังจะออก” นักเตะต้องได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว และต้องการตัวสำรอง  ลิเวอร์พูลเลยซื้อ ดอง ลิเวอมอร์ มาเป็นตัวแทนเขา ผู้ช่วยของบ๊อบคือมันสมองที่เชื่อถือได้ รอนนี่นั้นจงรักภักดีต่อบ๊อบอย่างไม่น่าเชื่อ และต่อผู้ที่ประสบความสำเร็จอย่าง โจ เฟแกน บักซี่รู้ตำแหน่งของเขาดี แต่ยังคงส่งเสียงให้ความเห็น ร้องและตะโกนใสเราในยามที่เราต้องการ บักซี่ชอบการแข่งขัน ถ้าลิเวอร์พูลกำลังนำ และลูกออกจากสนามไปทางรอนนี่ เขาจะเคาะบอลลงกับพื้นหรือไม่ก็ใช้นิ้วบีบลูกบอล ก่อนจะส่งคืนให้เรา เพื่อเช็คแรงดันของลูกบอล เพื่อทำลายเวลาไปในตัว ถ้ารอนนี่รับบอลไว้ เขาจะขว้างบอลข้ามแผงไม้เพื่อให้มันเด้งกลับมาที่สนาม ซึ่งจริงๆ มันเด้งไปอยู่ในมือแฟนๆ แทน ฆ่าเวลาไปอีก มันดูเนียนจริงๆ “ขอโทษที” รอนนี่พูดกับผู้จัดการของคู่แข่ง แสร้งทำเป็นเสียใจอย่างสุดซึ้ง เรารู้ว่าบักซี่ทำเพื่อช่วยให้เราได้ชัยชนะ ในช่วงพรีซีซั่น เขาจะทำงานอย่างหนัก ทำให้พวกเราฟิตสำหรับฤดูกาลที่ยาวนาน “นอนแต่หัวค่ำเลยนะ คืนนี้” เขาจะพูดกับเรา “งานใหญ่รออยู่” ความสยองขวัญนี้มาเป็นสัปดาห์ก่อนเปิดฤดูกาล และมันเหนื่อยมากในแต่ละเซกชั่นการวิ่ง รอนนี่คุมเราที่เมลวู้ดตลอดทุกเช้า ทำทุกทางให้เรามีพลังสู้ไปจนถึงท้ายฤดูกาล เทอร์รี่ แม็ควิ่งอยู่ข้างหน้ากับเรย์ เคนเนดี้ และมาร์ค ลอว์เรนสัน ซึ่งเราเรียกเขาว่า “ลอว์โร่” ตามมาข้างหลัง ผมอยู่ในกลุ่มด้านหลัง ที่นำโดย เคลม และเดวิด แฟร์คลัฟ ในตอนท้าย เมื่อเราพยายามที่จะยืนขึ้น เหงื่อท่วมตัว บ๊อบจะประกาศ “พวกนายดูสบายดีในสัปดาห์นี้ ดังนั้น เราจะให้นายเล่นเกมกันในเช้าวันนี้” ขอบคุณ เรารู้ว่าเราได้เล่นเกมแน่ๆอยู่แล้ว เมื่อผู้คนอ้างว่าลิเวอร์พูลได้ความฟิตมาง่ายๆด้วยการเล่นฟุตบอลฝั่งละ 5 คน ผมกลับคิดถึงการวิ่งที่โหดร้ายและเสียวสันหลังภายใต้การคุมของบักซี่มากกว่า เซกชั่นนั้นคือเบื้องหลังของความสำเร็จในแต่ละฤดูกาล ทำให้เราเล่นเกมได้ถึง 70 เกมและไม่เคยคิดถึงมันเลย ถ้านักฟุตบอลยุคใหม่ที่ต้องเล่น 2 เกมต่อสัปดาห์ เขาต้องบ่นแน่ ในยุคที่นักฟุตบอลควรจะเร็วกว่า ฟิตกว่า แข็งแรงกว่า ระหว่างฤดูกาล บักซี่ขู่เรามากกว่าการวิ่งนั่นเสียอีก “นายไม่ซ้อมในแบบที่เหมาสม ถูกต้อง” บักซี่จะตะโกนใส่ ถ้าใครทำเหลวไหลในระหว่างซ้อมตามแผน “พวกนายไม่ต้องการซ้อมตามแผนกับลูกบอลก็ได้ เราจะไปตั้งกรวยข้างนอกและวิ่งกันอีก ขึ้นอยู่กับนายนะ” การขู่นั่น และท่าทางเข้มงวดที่บักซี่แสดงออกมา มักจะได้ผลเสมอ บูทรูมของเราแต่ละคนต่างก็หนักแน่น คอยมองหาและกำจัดความเกียจคร้านออกไป “พวกนายบางคนคิดว่าเราไม่เคยเล่นเกม” บักซี่ตะโกน ผมสังเกตอย่างเงียบๆว่า โจอี้ โจนส์ กับ อลัน เคนเนดี้ ค่อนข้างจะเชื่อฟังรอนนี่ เพราะพวกเขาเล่นแบ็คซ้าย ตำแหน่งเดิมของบักซี่ และเขาก็ตามดูการเคลื่อนไหวของสองคนนั่นยังกับ CCTV บางทีระหว่างเกม รอนนี่ก็ยังตะโกนให้คำแนะนำ “หูข้างขวาฉันไม่ค่อยได้ยิน” จิมมี่ เคส บอกผม “อะไรก็ตามที่บักซี่พูด ฉันไม่ระคายเลยว่ะ” หลังเกม รอนนี่จะพูดกับเราด้วยข้อความเดิมเสมอ “ไม่ว่าบาดเจ็บอะไร เจอกันพรุ่งนี้ ตรงกลับบ้าน อย่าไปดื่มเหล้า หรือเที่ยวผู้หญิง พักผ่อนซะ อย่าทำเรื่องยุ่ง” บักซี่มีอิทธิพลต่อแอนฟิลด์และเมลวู้ดในหลายๆทาง และโดยเฉพาะการช่วยเหลือและสั่งสอน รอย อีแวนส์ ชายผู้สานต่อวัฒนธรรมของลิเวอร์พูล เมื่อลิเวอร์พูลกวักมือเรียก เขารีบวิ่งเขามายังสโมสรที่เขารัก และเขาก็เริ่มต้นได้ดี น่าเศร้า รอยมีช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมแค่สั้นๆ ดังนั้น แชงค์จึงเรียกเขามาพบที่ห้องทำงาน “นายจะไป หรือว่าจะรับงานที่นี่ ในทีมสำรอง” แชงค์พูด ในฐานะเด็กท้องถิ่นที่บูชาลิเวอร์พูล รอยตกลงที่จะอยู่และทำงานได้อย่างยอดเยี่ยมในทีมสำรอง ชนะถ้วยรางวัล ทักษะการพูดของรอยใช้ได้ดีกับนักเตะชุดใหญ่ที่ต้องลงไปเล่นเกมสำรองภายใต้การคมทีมของเขา ต่อให้เพียงแค่พวกเขาต้องการลงสนามหลังอาการบาดเจ็บ รอยจะชักชวนพวกเขาให้เล่นในเกมสำคัญ ผมเคยเล่นในเกมสำรองครั้งหนึ่ง และผมรู้เลยว่ามันมีความหมายต่อนักเตะดาวรุ่งมากแค่ไหนที่ได้สู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับนักเตะชุดใหญ่ แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 54 22:00:27 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 21:23:31

ความคิดเห็นที่ 5 เขาเป็นโค้ชคนหนึ่งที่ผมเคารพมาก รอยทำงานกับเราอย่างหนักที่เมลวู้ด ทำให้มั่นใจว่าเรายืดกล้ามเนื้อกันอย่างถูกต้อง วิ่งกับเรา ทำทุกอย่างให้เราเฉียบคมขึ้น “Golden Bollocks” คือชื่อเล่นที่รอยชอบเรียกผม และในเวลาซ้อม เขามักตะโกนเรียกผมเสมอ “เร็วๆเข้า Golden Bollocks หนักๆหน่อย” (เข้าใจว่า Golden Bollocks ก็คงมีความหมายทำนองเดียวกับ Dog’s Bollocks ที่เพื่อนๆชอบเรียกเคนนี่แหละค่ะ มันแปลว่า ยอดเยี่ยม ซึ่งเรียกไปมันก็หลายเป็น Dog ไม่ก็ Dug แล้วแต่ใครจะออกเสียงยังไง - ผู้แปล) เขาไม่เคยพูดจาโผงผางเสียงดังเหมือนบีกซี่ แต่รอยนั้นสามารถทำให้มั่นใจได้เสมอว่าเขาจะได้บรรลุผลเป้าหมาย แคแรกเตอร์ที่แตกต่างในบูทรูมมันแทบไม่น่าเชื่อ ทอม ซอนเดอร์สไม่เคยเล่นเกมระดับอาชีพ แต่ผมได้รู้ในไม่ช้าเลยว่า เขามีประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่มากในโลกฟุตบอล เขาฝึกสอนให้ลิเวอร์พูลและโรงเรียนสำหรับทีมชาติอังกฤษ “ฉันได้สัมผัสมหาวิทยาลัยแห่งชีวิต” เขาบอกผม และผมพนันได้เลยว่าเขาเรียนจบได้รับเกียรตินิยมเชียวล่ะ ทอมมีความรอบรู้ เขาเป็นคนอ่านทานสคริปซ์ของบ๊อบก่อนที่จะให้สัมภาษณ์หรือคำพูดหลังอาหารเย็น การเป็นส่วนหนึ่งในแอนฟิลด์ของทอม เริ่มขึ้นเมื่อเขามาถึงในฐานะเจ้าพนักงานพัฒนาเยาวชนของทีมชาติอังกฤษ และเขาก็ค่อยกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของบูทรูม นั่งบนเก้าอี้ของเขา จิบวิสกี้อย่างสุขุม และไอเดียก็ค่อยๆลอยเข้ามาในหัว ถ้าการฝึกซ้อมมีปัญหา ทอมจะพูดว่า “ถอยกลับมา ซักก้าว แล้วค่อยๆคิดอีกที พรุ่งนี้เป็นไง แล้วค่อยแยกแยะปัญหาดู” ภายใต้บ๊อบและโจ ทอมเป็นแมวมองในยุโรป เข้าไปหาฝ่ายตรงข้าม รวบรวมข้อมูลมารายงาน ทอมถือเป็นทรัพยากรที่มีค่าของลิเวอร์พูล ซึ่งเขาเองก็รับใช้สโมสรอย่างซื่อสัตย์ ภักดี จากบูทรูมไปสู่บอร์ดรูม จนในที่สุดก็มาเป็นผู้อำนวยการสโมสร สมาชิกคนสุดท้ายของบูทรูมคือ รูเบ็น เบ็นเน็ท เขามาจากอเบอร์ดีน และเป็นคนที่มีลักษณะเหมือนเอมลีนกับเทอร์รี่ แม็ค มากๆ แรกที่เขาเข้ามา เขาทำหน้าที่ชงชา คอยเร่งนักเตะให้ขึ้นรถบัสไปเมลวู้ด เตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมสำหรับการฝึกซ้อม และตะคอกคนที่ไม่ยอมไปซ้อม “ไร้ประโยชน์” เขาตะโกน พวกเราต่างมองเขาด้วยความประหลาดใจ รูเบ็นทำให้เราตะลึงงัน เพราะเขาชอบทำอะไรที่ดูขัดแย้งกัน ถ้าอากาศข้างนอกหนาวจัด เขาจะสวมเสื้อทีเชิ้ต ถ้าอากาศร้อน รูเบ็นจะสวมเสื้อคอโปโล “มันก็ปกตินี่” เขาพูด “ระบบเผาผลาญในร่างกายคุณน่ะไม่ปกติ” ผมตอบเขา พวกเรารักเรื่องราวในช่วงเวลาที่เขาเป็นผู้รักษาประตู “นี่ พวกนาย ฉันยังคงรักษาสถิติขว้างบอลได้ไกลที่สุดอยู่เลยนะ” รูเบ็นบอกพวกเรา “พวกเราเล่นที่ครูว์ และหนึ่งในลูกขว้างของฉันออกไปนอกสนามเลย มันตกลงบนรถไฟที่ไปถึงเซาแทมป์ตัน!!!” ผมแน่ใจเลยว่า เรื่องของเขาครึ่งหนึ่งเป็นเทพนิยาย รูเบ็นโพล่งให้รู้ว่าเขาแข็งแกร่งกว่าพวกเราสมัยเขายังเด็กกว่านี้ เล่าว่าเขาเคยใช้แปรงทำความสะอาดแผลที่ขาด้วย “มันคือแปรงสีฟัน” ผมอธิบายให้พวกที่ไม่ใช่สก๊อตฟัง เมื่อรูเบ็นไม่อยู่ในระยะที่จะได้ยินแล้ว “มันต้องใส่ไอโอดีนด้วยนะ ถ้านายล้มในสนามกรวดในกลาสโกลว์ นายก็ใช้แปรงสีฟันถูพวกสิ่งสกปรกออกไป” รูเบ็นจะค่อนข้างมีชีวิตชีวาเมื่อได้ผ่อนคลายเล่าเรื่องเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับความเจ็บปวดของเขา เหมือนได้ระบายอะไรออกมาบ้าง วันหนึ่ง ผมอยู่ในห้องซาวน่าของโรงแรม ฟังรูเบ็นเล่าถึงอาการบาดเจ็บที่เคยเจอที่ดันดี “พวกเขาเอาฉันเข้าไปในห้องแต่งตัว ฉันได้สติและกลับออกไป ออกไปเจอพวกดันดีที่ตั้งใจจะหวดฉัน ฉันกระโจนหลบเพื่อป้องกันตัวเอง ฉันตะบันบอลอย่างแรง มันพุ่งไปทางขวา ข้ามสแตนออกไปถึงถนนเลยล่ะ” แล้วยังจำลองท่าเตะบอลด้วยนะ แล้วรูเบ็นก็เอาเล็บแตะที่หน้าผาก และมันก็มีเลือดไหลลงมาที่หน้าของเขา ผมไม่เคยรู้เลยว่าตอนนั้นผมหัวเราะมากขนาดไหน การเข้าเป็นส่วนหนึ่งของสมาชิกบูทรูมนั้น มันชัดเจนว่าต้องการคนที่มีบุคลิกแตกต่างกัน คนที่รับมือกัยเด็กๆทีม A และ ทีม B ชื่อ จอห์น เบนนิสัน ก็มีบุคลิกที่แตกต่างอีกแบบ หนึ่งในงานของเขาก่อนมาแอนฟิลด์ คือ การขายหัวต่อถังแก็ส และผมมั่นใจว่าเขาคงยังเก็บกระเป๋าใส่เหรียญชิลลิ่งไว้ที่บ้านอยู่เลย คุณจะเห็นการเปลี่ยนแปลงของเขาในสนามซ้อมเพียงเล็กน้อย ที่ซึ่งเบนโน่มีชื่อเสียงเลื่องลือมากว่าจะไม่พบการลงโทษแน่นอน หลังเกมแชริตี้ชิลด์ ปี 1977 ผมเรียกความฟิตโดยการเป็นคู่แข่งให้เด็กๆที่เมลวู้ด “ทำไมพวกเขาถึงเรียกมันว่าห้องเก็บรองเท้าน่ะ” ผมถามเบนโน่ ถ้าเด็กๆคนใดพยายามที่จะย่องผ่านเขา เบนโน่จะจิกเข้าไว้ อะไรที่ต่ำกว่าหัวเข่าเท่านั้นแหละถึงผ่านเขาไปได้ “เล่นต่อไปสิ” บ๊อบตะโกน ขณะที่เด็กบางคนลงไปชักดิ้นชักงอบนพื้นหญ้า ขณะที่เบนโน่เดินทอดน่องออกไป ที่เซลติก จอค สตีนไม่เคยอนุญาตให้เล่นเกมระหว่างการซ้อม แต่ผมพบอย่างรวดเร็วว่านี่คือวัฒนธรรมของลิเวอร์พูล เด็กๆต่างก็ชอบมัน เพราะมันทำให้พวกเขารู้สึกมีส่วนร่วมอย่างแท้จริง และมันจะช่วยให้นักเตะทีมชุดใหญ่ที่เพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บได้ฟื้นฟูร่างกาย ด้วยความอยู่ตัวของทีมตามหนทางที่ยอดเยี่ยมของสต๊าฟโค้ช มันจึงไม่ค่อยมีเกมเราพ่ายแพ้มากนักที่เมลวู้ด ผมได้เรียนรู้อย่างรวดเร็วว่าการตัดสินในแบบสายตาของทีมงานบูทรูมนั้นไม่เหมือนแนวทางของสโมสรฟุตบอลไหนๆเลย ไม่ใช่ว่าใครจะสามารถเรียนรู้วิถีของบูทรูมได้นะครับ บ๊อบและโจ รอนนี่และรอย เป็นเหมือนศาสตราจารย์ของเกมและการวางแผนของพวกเขาก็ยอดเยี่ยมที่สุด กระดานดำเลอะๆ 2 บานในบูทรูมถูกบรรจุลงในสมุด รายละเอียดทุกๆเซกชั่นของการซ้อม ทุกๆเกม ในทุกวัน รอนนี่และรอยจะบันทึกลงในสมุดที่เหมือนสมุดบัญชี จดรายละเอียดเกี่ยวกับอากาศ ตัวเลข อาการบาดเจ็บ ใครที่ซ้อมได้ดีหรือใครที่ไม่ดี ลิเวอร์พูลเข้าใจยิ่งกว่าสโมสรใดๆว่าฟุตบอลนั้นต้องใช้วิทยาศาสตร์ และสมุดบันทึกการฝึกซ้อมนี่ก็เป็นผลมาจากวิธีการอันเป็นมืออาชีพนั้นเอง ย้อนกลับในปี 1966 ภายใต้การคุมทีมชองแชงค์ พวกเขาเพิ่มเติมรูปแบบการจัดการลงไปในสมุดบันทึก ปีหนึ่ง สโมสรต้องประสบปัญหาเกี่ยวกับอาการบางอย่างในกระดูกอ่อน ดังนั้น รอนนี่กับรอยก็เลยเปิดย้อนไปดูบันทึกการวิเคราะห์อาการในตอนนั้น พวกเขาเลยปรับการฝึกซ้อม ให้นักเตะมีเวลาหยุดพัก และวิกฤตนั้นก็หายไป รอนนี่กับรอยคอยสอดส่องพวกเรายังกับตาเหยี่ยว กลั่นกรองทุกการเคลื่อนไหวจนถึงคำพูดด้วย ผมรู้ว่าสมัยนี้สโมสรจะใช้เทคโนโลยีเพื่อเช็คฟอร์มในการฝึกซ้อม แต่ผมว่าสายตาของรอนนี่กับรอยนั้นนำหน้าคอมพิวเตอร์ไปนานแล้ว แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 54 11:36:24 แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 54 22:06:13 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 21:29:17

ความคิดเห็นที่ 6 ผมไม่พอใจคำวิจารณ์ว่าถ้วยรางวัลที่ลิเวอร์พูลลดลง ผู้คนนอกกำแพงเมลวู้ดและประตูรั้ว ไม่สามารถเข้าใจความซับซ้อนของการทำงานภายในของเราได้ “นักเตะลิเวอร์พูลฝึกซ้อมด้วยการเล่นบอลข้างละ 5 คน” เป็นบทวิจารณ์ที่ไร้สาระที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยิน แต่ผมไม่สนใจมันหรอก ถ้าลิเวอร์พูลจะดูเหมือนลึกลับน่าสงสัย นั่นก็เพียงแค่ทำให้ทีมอื่นๆรู้สึกยากขึ้นในการเผชิญกับเรา ก่อนที่แกรมจะมาเป็นส่วนหนึ่งของเรา ผมเคยคุยกับเขาในแคมป์ทีมชาติสก๊อตแลนด์เกี่ยวกับลิเวอร์พูล และการเล่นฟุตบอลข้างละ 5 คนก็เป็นประเด็นหนึ่งที่เราพูดกัน “ใช่ เราเล่นบอลข้างละ 5 คน แต่ก็ไม่ได้เล่นกันไปงั้นๆหรอกนะ” ผมอธิบาย “ทุกสิ่งทุกอย่างมีเป้าหมายของมัน เราไม่ได้แค่ลงไปเดินทอดน่อง – มันเป็นเงื่อนไขเลย ถ้ามีบางสิ่งที่ต้องเน้นเป็นพิเศษ บ๊อบต้องการให้มันได้ผล มันจะถูกรวมไว้ในฟุตบอลข้างละ 5 คนนี่ด้วย มันเป็นอะไรที่ง่ายๆแต่มีผลมากๆ” เกมโต๊ะเล็กของบ๊อบถูกออกแบบมาเพื่อแก้ไขข้อผิดพลาดของเกมล่าสุด และเตรียมแทกติกสำหรับเกมถัดไป “ทีมอย่างเอฟเวอร์ตันนั้นชอบเช็คไลน์สูง พยายามที่จะทำให้เราล้ำหน้า” ผมคุยกับแกรม “ก่อนที่เราจะเล่นกับพวกเขา รอนนี่กับโจจะใช้การเช็คไลน์สูงขึ้นในเกมฟุตบอล 5 คน ดังนั้นถ้าเราเล่นตามปกติ เราก็มักจะล้ำหน้า บางครั้งรอนนี่และโจไม่บอกเราด้วยซ้ำ พวกเขาจะกระซิบให้ทีมคู่ซ้อมเล่นเช็คไลน์ให้สูงขึ้น พวกเขาทำให้เราต้องคิดเอง มีปฏิกิริยาตอบโต้เอง ควบคุมมันเอง ถ้าเรายิงประตูไม่ได้มากกว่า 2 ประตูในสัปดาห์นั้น เราจะต้องย้ายไปซ้อมกับประตูเล็กแทนประตูใหญ่ เพื่อให้เรากลับมายิงประตูได้ตามปกติ เงื่อนไขอะไรก็ตามที่สต๊าฟตั้งขึ้นในการเล่นฟุตบอลข้างละ 5 คน ล้วนแล้วแต่มีความหมาย บอลจังหวะเดียว สองจังหวะ จ่ายแล้วเคลื่อนที่” พาส แอนด์ มูฟ ครอบงำรอนนี่และโจ “จ่ายและไม่เคลื่อนที่ถือเป็นการฟาล์ว” รอนนี่เตือนพวกเราก่อนการซ้อมทุกเซ็กชั่น “ฟรีคิก” เขาจะตะโกนทันทีที่เราไม่เล่นตามเงื่อนไข ทำให้มั่นใจว่าเราเข้าใจในเงื่อนไขอย่างรวดเร็ว ความลับของลิเวอร์พูลสามารถพบได้จากมนตราของหนึ่งในสต๊าฟ “รับบอล เก็บบอลให้ได้” ผมรักวิธีการของรอนนี่และโจที่สั่งสอนให้พวกเราเห็นความสำคัญของการเก็บรักษาบอลไว้ในความครอบครองของทีมเรา แนะนำด้วยฟุตบอลในสไตล์หนักๆ ลิเวอร์พูลถึงล้ำหน้าทีมอื่นเป็นเวลาหลายปี ถึงทุกวันนี้ มันก็ยังทำให้ผมขำทุกครั้งที่ผู้คนต่างมุ่งไปที่การลดน้ำหนัก วอร์มอัพ และวอร์มดาวน์ ยืดกล้ามเนื้ออย่างถูกต้องและนอนหลับให้พอเพียง ราวกับมันเป็นการคิดทำอะไรใหม่ๆอย่างนั้นล่ะ เราทำมาหมดแล้ว ภายใต้การคุมทีมของบ๊อบ เราไม่มีเทคโนโลยี ห้องที่เต็มไปด้วยคอมพิวเตอร์ หรือห้องปฏิบัติการ แต่เราซาบซึ้งในคุณค่าของการตระเตรียมของสต๊าฟ แม้แต่ในช่วงเวลาวอร์มดาวน์ของเรา ก็ไม่ได้มีอะไรมากมายไปกว่าการดื่มชาซักถ้วย ลิเวอร์พูลไม่ได้มีโชคช่วย ในการประชุมทีมก่อนเกม รอนนี่ย้ำกระทั่งลูกตั้งเตะ บอกพวกเราแต่ละคนให้เก็บบอลตัดหน้าคู่แข่ง ค้นหาข้อมูลของคู่แข่งเพื่อบอกพวกเรา ราวกับให้เราเรียนรู้เพื่อเป็นผู้รักษาประตูเลย ลูกครอสของเขาไกลขนาดไหน? เขาจะลดระดับลูกครอสหรือไม่? คอยดูเกมทางทีวี ผมเก็บข้อมูลทั้งหมดลงในหัวของผม ดังนั้นเมื่อถึงเวลาต้องลงเล่น เราก็มีความพร้อม แบบแผนประจำวันของลิเวอร์พูลนั้นเป็นแบบนี้ – ทุกเช้า เราจะไปถึงแอนฟิลด์ประมาณ 9 โมงครึ่ง แล้วก็ไปขึ้นรถบัสตอน 10 โมง 15 นาที ซัก 15 นาทีก็ถึงเมลวู้ด ผมชอบประเพณีการเปลี่ยนคนขับรถใหม่หลังจากที่คนล่าสุดต้องเบื่อหน่ายกับการโดนแกล้งหรือแซวขำๆ พวกเขาเปลี่ยนบ่อยเลยแหละ อย่างที่ผมจำได้ ช่วงเวลาที่มาทดสอบฝีเท้าในปี 1966 ในการเดินทางครั้งนั้นเป็นการเดินทางของทีมที่มีความสนิทสนมกันมาก ผมเชื่อเสมอว่ากิจวัตรแบบนี้ทำให้มันเกิดความรู้สึกว่าสโมสรแห่งนี้มีความอบอุ่น บิ๊กแฮนเซ่นจะนั่งที่เบาะหลังกับสตีฟ นิโคล ทีม A และทีม B ก็จะได้โอกาสขึ้นมารวมตัวกับนักเตะรุ่นพี่ด้วย เพื่อพูดคุย สอบถามถึงเกมที่เพิ่งจบไปของเด็กๆ “นายจะทำยังไง ในวันเสาร์นี้” ผมจะถามแบบนี้ “เราจะชนะ”  พวกเขาพร้อมใจกันตอบ ใบหน้าแดงด้วยความอาย “ดีมาก” เราตอบเด็กๆ มันเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมมากสำหรับเด็กๆที่จะได้รู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของสโมสร สิ่งอำนวยความสะดวกที่เมลวู้ดและแอนฟิลด์ในทุกวันนี้มันสุดยอดมาก เลยทำให้เดี๋ยวนี้เราไม่ต้องการรถบัสอีกแล้ว และผมเชื่อว่าเด็กๆก็ต้องสูญเสียโอกาสเล็กน้อย พวกเขาจะไม่ได้พบสตีวี่ คาร์ร่า เฟอร์นันโด และเปเป้ เรน่า และมันน่าสงสารนะ เพราะนักเตะเหล่านี้เป็นแบบอย่างให้เด็กๆอยากจะเป็นเหมือนพวกเขา ย้อนกลับมา เมื่อรถบัสไปถึงเมลวู้ด เราจะเดินเข้าไปในอาคาร หยิบรองเท้า ออกไปคลายกล้ามเนื้อและเริ่มฝึกซ้อม กลับมายังอาคารหลังซ้อม มันจะมีน้ำชารอเราอยู่ เราดื่มชาร่วมกันแล้วกลับแอนฟิลด์ ที่นั่นมีเมนูอาหารกลางวันรออยู่ – ซุป สเต็ก และของหวาน ลิเวอร์พูลรู้ว่าพวกนักเตะควรได้รับอาหารดีๆในแต่ละวัน นักเตะเองก็ชอบอาหารที่นี่ และเกือบมีเรื่องยุ่งกันเลยตอนที่บอร์ดตัดสินใจตัดมื้ออาหารนี้ทิ้งเพื่อลดค่าใช้จ่ายในปีหนึ่ง เรื่องนี้เกิดขึ้นในช่วงพรีซีซั่นหนึ่ง เมื่อ เดวิด ฮอดจ์สัน ที่เพิ่งย้ายมา และเขามีปัญหากับมัน “ฮอดจี้ เป็นความผิดของนายที่อาหารกลางวันถูกตัด” ผมบอกเขา “ลิเวอร์พูลจ่ายเงินให้นาย ฉันคุยกับเพื่อนๆแล้ว และเราตัดสินใจว่าเราจะเลือกอาหารกลางวันของเรามากกว่าเลือกนาย” ฮอดจี้หัวเราะ แต่ออกจะเครียดๆเล็กน้อย อาหารถูกจัดเตรียมโดยเมย์และเทเรซ่า พวกเธอก็เป็นส่วนหนึ่งในสต๊าฟของลิเวอร์พูล นักเตะลิเวอร์พูลยุคนั้นค่อนข้างจะซุกซน ชอบแกล้ง เราจะจี้สต๊าฟบางคน อย่าง เคน ไมเออร์ส ช่างซ่อมบำรุง ชายผู้ทำหน้ายุ่งๆ เคนนี่แหย่ง่ายมาก “เคน น้ำจากฝักบัวมันร้อนเกินไป” เราบอกกับเขา ดังนั้นเขาก็ไขกุญแจเข้าไปในห้องแต่งตัว ซ่อมท่อประปา เมื่อเขาทำงานเสร็จ เราก็จะตะโกน “เคน มันเย็นเกินไปล่ะ” เคนจ้องเราอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเลย แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 54 22:13:17 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 21:34:16

ความคิดเห็นที่ 7 แอนฟิลด์มีคนหลายแบบ เพื่อนของนักเตะ โดยเฉพาะพวกนักเตะท้องถิ่น อย่างเช่น แซมมี่หรือธอมโม่ ต่างเข้าๆออกๆเพื่อทำงาน เป็นเด็กชายที่วิ่งไปทั่วเมืองและรู้จักทุกคน ทุกวันนี้ลิเวอร์พูลมีเจ้าหน้าที่ประสานงาน แต่ย้อนกลับไปตอนนั้น นักเตะรุ่นพี่นี่แหละที่จะเป็นคนช่วยเหลือคนที่มาใหม่ พาเขาไป Southport หรือ Wirral เพื่อช่วยหาบ้านให้ จอห์น โตแช็ค เป็นคนพาผมไปทุกที่เลย มีอีกคนที่ไปแอนฟิลด์บ่อยมากเพื่อขายของให้เรา เหมือนมีตลาดนัดกลางสโมสร ขายตั้งแต่ รถ จนถึงกางเกงและเสื้อเชิ้ต เสื้อผ้าใหม่ๆ พวกเขาฉลาดมาก บางคนขายผลไม้และพาย และทุกวันศุกร์ จะมีปลามาส่งที่แอนฟิลด์ อีกเจ้ามีสัญญาส่งเนื้อเพื่อทำสเต็กให้พวกเรา เพื่อนของรอย ชื่อ ชาร์ลี จะมาเพื่อตัดผม เมื่อผมออกจากห้องน้ำ ชาร์ลี่จะพูดว่า “นั่งลงสิ นายต้องการแบบไหน” “เล็มๆหน่อยก็พอ ชาร์ลี อย่าตัดออกมากนัก” “ไม่มีปัญหา ถ้ามันไม่ค่อยโอเค อีกครึ่งเดือนฉันจะกลับมาแก้ให้แล้วกัน” ผมชอบเพื่อนของรอย เขาก็เหมือนรอยกับรอนนี่ พวกเขาเป็นชาวลิเวอร์พูลอย่างแท้จริง ผมรักสังคมที่แอนฟิลด์ “ทุกคนที่ลิเวอร์พูลยอดเยี่ยมที่สุด” บ๊อบพูด “สาวชงชาก็เป็นสาวชงชาที่ยอดเยี่ยมที่สุด” และชาก็ยอดเยี่ยม พวกเขาเป็นคนเมืองลิเวอร์พูล ผู้ซึ่งบูชาสโมสรและภาคภูมิใจที่ได้ใช้วันเวลาอยู่ที่แอนฟิลด์ การทำงานให้ลิเวอร์พูลเติมเต็มให้พวกเขารู้สึกถึงความสำคัญของตัวเอง ความลับของลิเวอร์พูลคือพวกเขามีการจ้างงานที่ดีที่สุด สาวชงชาที่ดีที่สุด ผู้เล่นที่ดีที่สุด และการบริหารที่ดีที่สุดของปีเตอร์ โรบินสัน ที่เราเรียกเขาว่า PBR และมีชื่อเสียงในการสรรหานักเตะชั้นยอด พอสิ้นปี ก็จะมีข้อความมาจากเบื้องบน “มีสัญญาใหม่สำหรับทุกคน และคุณจะได้ขึ้นค่าจ้าง ถ้าโอเค ก็ขึ้นมาและเซ็นสัญญาซะ” “มันเกิดขึ้นกับฉันใน 10 จาก 11 ฤดูกาลที่ฉันอยู่ที่นี่” สตีฟ ไฮเวย์ บอกผม เหมาะสมแล้วกับลูกจ้าง ลิเวอร์พูลแสดงให้ความเมตตาในทำนองเดียวกันนั้นกับผม ในช่วงเวลาก่อนจะมีกฎของบอสแมน บอร์ดบริหารไม่เคยถูกเรียกร้องหรืออยู่ภายใต้ความกดดันที่จะต้องขึ้นค่าจ้างให้ผม ผมทำงานให้สโมสรเต็มที่ และพวกเขายังเห็นคุณค่าของผมด้วยการขึ้นค่าจ้างให้เกือบทุกปี ในช่วงเวลานั้น ใครๆต่างก็ต้องการมาเล่นให้ลิเวอร์พูล แต่บอร์ดบริหารไม่เคยฉวยโอกาสจากความต้องการนั้นของนักเตะ ถ้วยรางวัลนำมาซึ่งผลตอบแทนทางการเงิน ไม่น่าประหลาดใจในความเป็นเพื่อนที่มั่นคง ไม่น่าประหลาดใจ กับบูทรูมและคุณภาพของผู้จัดการทีมอย่างผู้เฒ่าบ๊อบ ลิเวอร์พูลยิ่งใหญ่ที่สุดในอังกฤษและยุโรป -------------------- จบบทที่ 4 ค่ะ ------------------------- แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 54 22:16:09 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 21:39:05

ความคิดเห็นที่ 8 หน้าม้ามาแล้ววววว จากคุณ : kittipat เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 21:42:18

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณครับ จากคุณ : Sweet Chin Music เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 21:50:52

ความคิดเห็นที่ 10 หน้าม้าตามมาอีกคน       ขยันอ่ะ แล้วแปลตอนต่อไปเร็วนะคะพี่แอน จากคุณ : down_to_the_earth เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 21:52:14

ความคิดเห็นที่ 11 ตามมาด้วยคนครับ จากคุณ : โย่ _เชียงใหม่ เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 21:55:52

ความคิดเห็นที่ 12 ตามมาโต้ยยยย ขอบคุณพี่แอนคนสวยมากๆคร่าาา ^^ จากคุณ : มองตา ก็เข้าใจ เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 22:04:35

ความคิดเห็นที่ 13 เยี่ยมครับ จากคุณ : ปีเตอร์ เอส เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 22:12:46

ความคิดเห็นที่ 14 ... แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 54 22:22:25 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 22:21:16

ความคิดเห็นที่ 15 ^ ^ ตอบผิดกระทู้ หน้าแหกเลย แก้เก้อด้วยการแปะรูปแทน อิอิ จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 22:24:45

ความคิดเห็นที่ 16 ด้วย ฮี้ๆๆๆๆๆ จากคุณ : suatop เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 54 22:37:31

ความคิดเห็นที่ 17 เช็คชื่อก่อน เดี๋ยวค่อยกลับมาอ่าน จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 54 08:30:44

ความคิดเห็นที่ 18 ขอลงชื่อไว้ก่อน เดี๋ยวจะกลับมาอ่าน ขอบคุณนะครับ howk_ky ที่แปลให้อ่าน จากคุณ : หน้าตาไม่ดี นารีไม่เคยขาด เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 54 08:48:31

ความคิดเห็นที่ 19 บ๊อบเกลียดการจ่ายบอลยาว เตือนเราด้วยคำพูดว่า “อย่าหวดบอลทิ้งไปไกลๆ” ----- ถ้าปู่บ๊อบยังอยู่ทันคาร่านะ ได้โดนด่า 3 เวลาหลังอาหารแน่ๆ จากคุณ : กอร์นคุง เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 54 09:53:32

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณสาวแว่นสุดสวยของพวกเราที่แปลให้อ่านนะครับ จากคุณ : The young man and the sea เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 54 10:50:16

ความคิดเห็นที่ 21 ลงชื่อก่อน ต้องการไม่มีสมาธิอ่านเล็กน้อย จากคุณ : i am tabo เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 54 14:58:55

ความคิดเห็นที่ 22 ลงชื่อก่อน เดี๋ยวตามมาอ่านทีหลัง จากคุณ : Abandoned Star เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 54 18:44:27

ความคิดเห็นที่ 23 เยี่ยมมากค่าฮ๊อกกี้จัง เป็นกำลังใจให้นะค๊า รอก๊อปปี้ไปอ่านอย่างเดียวเลย อิอิ จากคุณ : Baolinyan เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 54 11:17:10

ความคิดเห็นที่ 24  เยี่ยมมากค่ะ  จากคุณ : สาวหน้าใส เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 54 21:39:38