ความคิดเห็นที่ 1 มันคือบ่ายวันที่ 10 พฤษภาคม 1978 วันหนึ่งที่สำคัญอย่างยิ่งในประวัติศาสตร์ของสโมสรลิเวอร์พูล และผมแบกรับความวิตกกังวลไว้เต็มเปี่ยม ขณะที่ผมกำลังนอนบนเตียงที่โรงแรม Sopwell House ซึ่งอยู่ใกล้ St Albans รออยู่ที่นั่นจนกว่าสต๊าฟโค้ชจะมารับเราไปเวมบลีย์ เพื่อสู้ศึกยูโรเปี้ยนคัพ นัดชิงชนะเลิศกับบรูคส์ ผมรู้สึกว่าผนังห้องมันใกล้ซะจนแทบจะทับผมอยู่แล้ว มันควรจะต้องมีผ้าม่านแขวนใกล้หน้าต่างคงจะดีขึ้น ผมมองเข็มนาฬิกานับถอยหลังเวลาแห่งโชคชะตาของผม อยากให้มันหมุนให้เร็วขึ้น พระเจ้า มันหมุนช้าซะมัด ผมมองไปที่เท้าอีกคู่ที่ห่างออกไป สตีฟ ไฮเวย์ขยับลุกขึ้น มีหนังสือในมือด้วย ดูเงียบสงบจริงๆ พลิกหนังสือไปอีกหน้า ไม่นึกถึงความกังวลของผมเอาซะเลย ผมอิจฉาสตีวี่ การอ่านหนังสือไม่เคยเป็นสิ่งที่ผมสนใจหรือคิดจะเอามาเป็นงานอดิเรกเลย สตีวี่เคยได้แชมป์ยูโรเปี้ยนคัพมาแล้ว แต่เขาก็ปล่อยวาง ดูไม่วิตกกังวลถึงหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายเลย ส่วนผมน่ะเหรอ น้องใหม่จากเซลติก นัดชิงยูโรเปี้ยนคัพเป็นสิ่งใหม่สำหรับผม การนอนหลับตามปกติเพื่อเตรียมตัวให้พร้อมเพื่อการแข่งขันเป็นเรื่องง่าย แต่ไม่ใช่ในเวลานี้เลย ไม่ใช่ช่วงก่อนเกมยูโรเปี้ยนคัพ นัดชิง ครั้งแรกของผม ผมพรวดพราดลุกขึ้น แน่ละ หมดหวังอยู่แล้วที่จะหนีไปจากห้องแคบๆนี้ ผมมองทุกอย่างรอบตัว พยายามเลิกใส่ใจกับช่วงเวลาที่อึดอัดนี้ บ๊อบ เพลสลี่ย์ ไม่ใช่ผู้จัดการทีมที่เคร่งครัดมากมาย ก็เหมือน ดอน เรวี่กับทีมชาติอังกฤษแหละ แผนการเล่นคุยจบไปแล้ว กิจกรรมอย่างเดียวที่มีดูเหมือนจะทำได้คงเป็นการเดินทัวร์ไปตามทางเดินของโรงแรมนี่ล่ะมั้ง หลังจากเดินออกไปข้างนอกซักพัก ผมก็กลับมาที่ห้อง สตีวี่ยังอ่านหนังสืออยู่ ยังคงไม่ถูกรบกวนโดยการคิดถึงวันพรุ่งนี้ ผมเองตัวลงนอน หลับตา รู้เลยว่าการหลับไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย เพราะแทนที่จะหลับ ผมกลับคิดย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ส่งให้ลิเวอร์พูลได้มาอยู่ที่นี่ในวันนี้ ผมค้นพบถึงสิ่งที่สะท้อนออกมา มันเตือนให้ผมรู้ว่านี่คือการผจญภัยซึ่งผมเคยกระหายเหลือเกินเมื่อตอนที่อยู่ที่เซลติก และมันยังไม่สำเร็จ เวลาที่ผมมองไปรอบๆห้องแห่งตัวที่แอนฟิลด์ตลอด 7 เดือนที่ผ่านมา ผมเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยมว่าตอนนี้ผมกำลังสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเหล่านักเตะที่จะช่วยเติมเต็มความฝันในถ้วยยูโรเปี้ยนของผม นั่นคือจุดเริ่มต้นของลิเวอร์พูลในการเดินทางสู่เวมบลีย์ สนามซึ่งเชื่อกันว่าเป็น Anfield South (แอนฟิลด์สาขาภาคใต้ อิอิ) เพราะสโมสรมาแข่งที่นี่บ่อยมาก และผมก็พร้อมลงในรอบสองของเราด้วยการสู้กับ Dynamo Dresden ในวันที่ 19 ตุลาคม นักเตะลิเวอร์พูล 11 คนเต็มไปด้วยแคเรกเตอร์ที่แข็งแกร่งซึ่งคุณต้องการในยามเข้าสู่สมรภูมิ แม้จะเป็นเพียงการเผชิญหน้าทางการแข่งกีฬา ผมนั่งระหว่างเอมลีน ฮิวส์ และจิมมี่ เคส ทางขวาของเอมลีน คือ เรย์ คลีเมนซ์, ฟิล นีล, โจอี้ โจนส์, อลัน แฮนเซ่น และเรย์ เคนเนดี้ ถัดไปทางซ้ายของจิมมี่ เป็นสตีฟ ไฮเวย์, จอห์น โตแช็ค และเอียน คัลลาแกน บ๊อบ เพลสลีย์สร้างทีมที่น่าเกรงขาม และ Dresden ก็โดนยำซะป่นปี้เหมือนเครื่องลายครามเก่าๆ ทอช (โตแช็ค) คือคนที่โดดเด่นสุดๆ ในทีมชุดเดิม มีความเข้าขาอย่างสุดยอดกับเควิน คีแกน การรเล่นของเขาเข้ากับเควินมากกว่าผม ผมหมายถึงว่า ผมเล่นในเชิงลึกมากกว่าการวิ่งทะลุช่องเหมือนเควิน แต่ทอชกับผมก็สามารถปรับตัวเข้าหากันได้ นักเตะ Dresden จับตายผม แต่มันก็ทำให้มีพื้นที่ว่างให้เพื่อนๆคนอื่น อลัน แฮนเซ่นทำประตูได้ด้วยการโหม่ง ติดตามากๆกับท่ากระโจนโหม่งของเขา พออัลพังประตูได้ Dresden ก็ป่นปี้ไปเลย เนลลี่,เรย์ และจิมมี่ฟาดไปคนละสอง พอถึงนัดที่สองที่สนาม The Rudolf Harbig Harbig พวกเขากลับมายอดเยี่ยมมาก ทำประตูเราได้สองครั้งและคุกคามแผงหลังของเราอย่างหนัก แต่โชคดี สตีฟ ไฮเวย์ติดเครื่องและนั่นแหละที่ทำลายพวกเขา แผงหลังลิเวอร์พูลเองก็แข็งแกร่งเกินกว่าที่ Dresden จะผ่านได้อีกครั้ง เรย์ คลีเมนซ์ ...ลิเวอร์พูลมีชายผู้ซึ่งถือได้ว่าเป็นหนึ่งในผู้รักษาประตูที่ดีที่สุดในโลก แต่แปลก เคลมกลับคิดว่าเขาเป็นหนึ่งในปีกซ้ายที่ดีที่สุดในโลก น่าขำทีเดียว เขาพยายามจะพิสูจน์ให้พวกเราเห็นด้วยนะในการซ้อมที่เมลวู้ด ผมหัวเราะตอนที่เคลมกำลังมองหาโอกาสที่ออกห่างจากประตู เล่นฟุตบอลโต๊ะเล็ก เขาเข้าแทคเกิ้ลด้วยนะ ไม่ได้จงใจอะไรมากมาย แต่เรารู้เคลมจะอยู่ใกล้ๆ เขาเลี้ยงบอลช้ามาก แตะ แตะ แล้วก็แตะอีก เคลื่อนไปทีละนิด พวกเราจะชอบใจมากเมื่อเคลมทำประตูได้ ส่วนหนึ่งเพราะมันหาดูได้ยากและเป็นเพราะเขาจะฉลองอย่างกับว่าเข้าเพิ่งจบสกอร์ในนัดชิงบอลถ้วยจากระยะ 30 หลาก็ไม่ปาน แผงหลัง 4 คนรับผิดชอบปกป้องเคลมในแต่ละนัด ทอมมี่ สมิท มาถึงช่วงเวลาสุดท้ายในอาชีพการค้าแข้งของเขาที่แอนฟิลด์ แต่เขายังคงน่ากลัวอยู่เสมอ วันหนึ่งที่เมลวู้ด ผมแตะบอลลอดขาสมิตี้ และตามไปเก็บบอลได้ “โอ้ววววว” เทอร์รี่ แม็ค อุทาน “อะไร” ผมถาม “สมิตี้ต้องไม่ชอบแน่ๆ” “เฮ้ ไม่ใช่ความผิดฉันนะ” เทอร์รี่ แม็ค จ้องผมเขม็งยังกับว่าผมทำเรื่องคอขาดบาดตายอย่างนั้นแหละ ผมรอดจากความโกรธของสมิตี้ไปได้ บางส่วนของสมิตี้ไม่ได้ถูกเขียนไว้ในหนังสือโปรแกรมด้วยความยกย่องอย่างที่ เอียน คัลลาแกนได้รับมากกว่า ถ้าใครบางคนจะยกย่องคัลลี่ล่ะก็...สมิตี้ก็อยู่ที่นั่นด้วย เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของทีม การชูถ้วยแชมป์ของเขาน่าจะย้ำเตือนเราได้ดีทีเดียว ในเกมกับโคเวนทรี สมิตี้ต้องจับ Terry Yorath ให้อยู่ ซึ่งแทบจะโดนหลบหน้าตลอด Yorath ทำได้ คัลลี่กับสมิตี้ต้องระดมกำลังกันหยุดเขา ผมเองผ่านบอล 30 หลาออกไป แต่แล้วกระดูกในตัวของผมแทบจะสั่นสะท้าน เขาเก็บบอลนั่นได้ยังไงกันว่ะ ผมไม่รู้เลย อีกเกม กับโคเวนทรีนี่แหละ สมิตี้เล่นฟูลแบ็ค สู้กับทอมมี่ ฮัทชิสัน ปีกชาวสก๊อตแสนด์ ฮัทผ่านสมิตี้ จิ้มบอลไปข้างหน้า วิ่งและโยนบอล แถมยังมีหน้าหันมาพูดกับสมิตี้ด้วยว่า “ฉันเร็วพอจะแย่งค่าจ้างนายแล้ว” “เออ เอาซี่ ไปทำให้ได้อีก ไม่ก็หุบปากไปซะ ฉันจะสู้แย่งค่าจ้างนายเหมือนกันโว๊ย” ฮัทกลัวลนลานไปเลย ก็เหมือนสมิตี้ ช่วงเวลาของเอมลีนก็ใกล้จะหมดลงแล้ว เอมลีนดีกับผมเสมอ ช่วยเหลือผมเมื่อผมเป็นเพื่อนร่วมห้องของเขา ความชื่นชมของผมยิ่งมากขึ้นไปใหญ่เมื่อได้ประจักษ์ว่าเขาเป็นกองหลังที่ดีเพียงใด เขาเล่นได้ทั้งสองเท้า มีความกระตือรือล้นอย่างเหลือเชื่อ แข็งแกร่ง เป็นตัวอย่างที่ดี และเป็นผู้นำที่ยอดเยี่ยม ไม่มีนักเตะตัวป้องกันมากนักที่จะดีไปกว่าเอมลีน เขายังทำประตูได้อีกด้วย เมื่อเขาทำได้ สนามจะวูบวาบขึ้นมาทันที เพราะเขาจะถูกถ่ายรูปไม่ยั้ง เรื่องหยอกล้อเขาก็ชอบ ตอนที่สก๊อตแลนด์แข่งกับอังกฤษในบ้านของเราที่ Hampden Park ในปี 1978 เราผ่านการคัดเลือกได้บอลโลกแล้ว แต่...ด้วยความยินดีมากมาย เอมลีนและพวกทีมชาติอังกฤษจะต้องอยู่บ้าน สก๊อตแลนด์เล่นในบ้านไม่ดีนัก และเอมลีนตั้งใจที่จะแก้ตัว และเมื่ออังกฤษชนะ “เฮ้ ไอ้ตัวน้อย นายได้แต้มเดียวว่ะ” เอมลีนตะโกนบอกผมตอนเดินออกจากสนาม “เอมลีน คิดดูสิ ถ้านายได้มากกว่าแต้มเดียวนี้ นายก็จะได้ไปในที่ที่นายอยากไปนะ อาเจนติน่า บอลโลก ยอดเยี่ยมมั้ยล่ะ” “ไปฉี่ซะไป” (Piss off! นั่นแหละค่ะ 555+) “ฉันจะส่งโปสการ์ดมาให้นายนะ เอมลีน” แก้ไขเมื่อ 10 ธ.ค. 54 15:11:41 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 54 09:38:38

ความคิดเห็นที่ 2 ลิเวอร์พูลมีเซ็นเตอร์ฮาล์ฟชั้นยอดอีกคนที่ไม่ได้ไปอาเจนติน่า หลังจากความล้มเหลวอันน่าอายของอังกฤษ ก่อนผมจะมาอยู่ที่แอนฟิลด์ ฟิล ทอมป์สัน เคยอยู่ในความสนใจของผมด้วยนะ ในรายการทีวี ชือ ฟุตบอล โฟกัส ตามประวัติของ BBC บอกว่า เขาเป็นเด็กหนุ่มที่มีพรสวรรค์จาก Kirkby รายการฉายให้เห็นทอมโม่ที่แสนจะภาคภูมิใจและมีความสุขกับรถฟอร์ดคันใหม่ กล้องตามเขาเข้าไปในบ้าน ผมมั่นใจว่าต้องมีภาพดีๆข้างใน เมื่อทอมโม่กลับออกมาข้างนอก รถของเขาปีนขึ้นไปอยู่บนอิฐ ใครบางคนต้องทำให้ล้อมีปัญหาแน่ๆ ทอมโม่นั้นมีแคเรกเตอร์ที่ยอดเยี่ยม เป็นผู้นำที่ดีเท่ากับที่เป็นกองหลังที่แสนมหัศจรรย์ คนที่ไม่รู้อาจมองเขาที่รูปร่างผอมบางแล้วคิดอย่างประหลาดใจว่า “เขาจะเล่นได้ยังไง” แต่ขอโทษ เขาแข็งแกร่งมากนะครับ เหมือนสมิตี้แหละ แชงค์เคยพูดถึงทอมโม่ด้วยว่าดูเหมือนเขาจะเหวี่ยงขาอันอ่อนแอทั้งคู่แล้วมันหายไป แต่เขากลับมานะครับ กลับมาแทคเกิ้ลได้อย่างมีศิลปะด้วย การสไลด์บอลของเซ็นเตอร์อาล์ฟส่วนใหญ่มักจะขาดๆเกินๆ และเข้าแบบสุ่มสี่สุ่มห้า เข้าทั้งคนทั้งบอล เมื่อสก๊อตแลนด์ปะทะอังกฤษอีกครั้ง ผมรู้ถึงความแตกต่างในการป้องกันเลย ทอมโม่จะทำลับๆล่อๆเหมือนพวกนักล้วงกระเป๋า ราชาแห่งการแย่งชิง แต่ถ้ามีการเล่นสกปรก เป็นโดนเขาเตะแน่ๆ ไม่มีใครกล้าออกคำสั่งเลยถ้าทอมโม่อยู่ใกล้ๆ เขาชอบที่จะเล่นกับพวกสก๊อตอย่างเราด้วยนะ ตอนที่ผมนั่งถัดจากเขาบนรถเพื่อไปเตะเกมเทสติโมเนียลของ จอค สตีน ที่เซลติก พาร์ค ผมขำที่คำวิพากษ์วิจารณ์ของเขาต่อแฟนๆด้านนอก “ดูพวกเซ่อนั่นสิ” ทอมโม่พูด มือชี้ไปที่แฟนบอลคนหนึ่ง “เดี๋ยวเขาก็นั่งรถเมล์กลับ” ทอมโม่เชื่อว่าคนสก๊อตชอบเสียเวลาไปกับการต่อรถเมล์หวานเย็น “เฮ้ ได้เวลานั่งรถเมล์หวานเย็นแล้ว” ทอมโม่จะตะโกนแบบนี้ทุกครั้งที่เราไปสก๊อตแลนด์ ทอมโม่นั้นฝังตัวเข้ากับความคลั่งใคล้ของ The kop อย่างลึกซึ้ง ได้ไปยืนบน The kop stand ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เขานำความกระหายของแฟนบอลลิเวอร์พูลติดมาในทุกๆห้วงความคิดและการเคลื่อไหวในสนาม ผมเข้าใจในไม่ช้าว่าทำไมทอมโม่ถึงเกลียดความคิดที่ว่า ลิเวอร์พูลของเขา เพื่อนๆลิเวอร์พูลของเขา ครอบครัวของสโมสรแห่งนี้จะสูญหายไป เขาเป้นคนที่ให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับลิเวอร์พูล ผู้เล่นบางคนสัมผัสป้าย This is Anfield ไปตามเทรนด์ที่ใครๆก็ทำกัน เอื้อมมือขึ้นไปแตะในก้าวสุดท้ายก่อนออกสู่สนาม ทอมโม่รับผิดชอบโดยตรงต่อ The kop โบกมือให้น้องชายของเขา...โอเว่น ซึ่งยืนอยู่บนสแตนที่เขาเคยยืนมาก่อน นั่นคือสิ่งที่แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างสแตนและห้องแต่งตัว...แฟนบอลกับนักเตะซึ่งอยู่ในครอบครัวเดียวกัน สู้เพื่อเป้าหมายเดียวกัน ทอมโม่เป็นเด็กหนุ่มจาก Kickby ที่เติบโตมากับลิเวอร์พูล เขาช่วยเหลือผับที่สนับสนุนทีมที่ The Falcon ด้วย เขาเคยฉลองยูโรปี้ยนคัพที่นั่น ก็เหมือนกับทอมโม่ โจอี้ โจนส์ ก็เป็นอีกคนที่แฟนบอลลิเวอร์พูลอย่างเหนียวแน่น เขาเคยวิ่งตรงไปที่ The kop stand สะบัดปลายแขนเพื่อโชว์ลายสักลิเวอร์พูลของเขาให้แฟนๆเห็น โจอี้นั้นแข็งแกร่งและไม่อ่อนไหว เป็นกองหลังอย่างแท้จริง กองหลังมากมายที่มักไม่ค่อยสนุกกับหน้าที่ของพวกเขา แต่โจอี้ภาคภูมิใจกับการได้กดดันคู่แข่งอยู่ข้างหลัง ป้องกันปากประตูลิเวอร์พูลด้วยความมุ่งมั่นของสุนัขเฝ้ายาม ซึ่งเหมาะกับการจับคู่เอมลีน ผู้ซึ่งชอบบุกขึ้นไปข้างหน้า ถึงแม้จะห่างไกลจากการเป็นคนที่เชื่ออะไรง่ายๆ แต่โจอี้กลับโดนเราอำอย่างสนุกสนาน สมัยบ๊อบคุมทีม เราซ้อมลูกโหม่งกันที่เมลวู้ด วิ่งๆๆและเทคตัวขึ้น ในครั้งหนึ่ง ผมวิ่งตีคู่ไปกับโจอี้ เทคตัวขึ้น และเมื่อเราเท้าถึงพื้น ผมก็พูดว่า “พระคริสต์ โจอี้ นายเห็นรถคันนั้นที่จอดอยู่ด้านนอกของแฟลตนั่นมั้ย” “รถอะไร” “ก็ที่นอกแฟลตนั่นไง มานี่สิ โจอี้ นายไม่ต้องกระโดดสูงเกินไปหรอก” เมื่อเวลส์ปะทะสก๊อตแลนด์ในเดือนตุลาคม เป็นเกมฟุตบอลโลกรอบคัดเลือกที่แอนฟิลด์ วันที่ 12 ตุลาคม 1977 โจอี้แหย่ผมล่วงหน้าตั้งเป็นสัปดาห์ “The kop จะเต็มไปด้วยกองเชียร์เวลส์แน่ๆ เคนนี่ นายคอยดูได้เลย แอนฟิลด์จะเป็นของเวลส์” “แน่ใจเหรอ โจอี้” “แน่นอน นายจะได้เห็น ฉันจะวิ่งไปที่สแตน The kop และชูนี่” ว่าแล้วเขาก็ชูหมัดขึ้น “นายต้องระวังมากกว่านั้น โจอี้” ผมแนะนำเขา “ทำไม ฉันแทบจะรอเห็นพวกเวลส์บน The kop stand ไม่ไหวแล้ว” “เอาเถอะ โจอี้” เมื่อโจอี้ออกไป เขาวิ่งตรงไปที่ The kop stand แล้วหยุดชะงัก The kop stand กลายเป็นคลื่นทะเลสีฟ้า ที่กวัดแกว่งธงกากบาทไขว้(ธงชาติสก๊อตแลนด์) ที่ถูกบดบังอยู่ตามมุมๆของผืนผ้าตาหมากรุก (ผ้าของสก๊อตแลนด์) ในค่ำคืนนั้น เป็นกองเชียร์เวลส์ที่กระจิดริ๊ดซะจริง “The kop ดูดีจริงๆเลยนะ คืนนี้” ผมพูดกับโจอี้ขณะที่เราเรียงแถวมาเจอกัน ภายใต้ความกดดันที่หนักหน่วง ไม่มีความอ่อนแอที่เราจะได้เห็นในตัวกองหลังลิเวอร์พูลเลย ในเวลา 8 ปี ที่ผมได้ร่วมเล่นกับฟิล นีล ผมไม่เคยเห็นใครที่มาทำให้แบ็กขวาของลิเวอร์พูลต้องพบกับช่วงเวลาที่ยากลำบาก ในฐานะกองหลัง เนลลี่เงียบสงบอยู่หน้าปากประตู บางเวลา สำหรับผมแล้ว ดูเหมือนว่าน้ำแข็งได้ถูกเติมในเส้นเลือดของเขาด้วยซ้ำ เวลาที่เขาเสี่ยงบุกขึ้นไปข้างหน้า เพราะเขาไม่เคยหวั่นวิตกเลย โดยเฉพาะเวลาสังหารจุดโทษ งานหลักของเนลลี่คือการป้องกัน และเข้าเป็น Mr.Reliable – คนที่เชื่อถือได้ แต่ทุกคนที่สรรเสริญเนลลี่ ต้องรับรู้การสนับสนุนของจมมี่ เคส ที่จะเป็นคนช่วยซ้อนปีกของฝ่ายตรงข้ามเสมอๆ ช่วยเนลลี่ เมื่อเนลลี่วิ่งขึ้นไปข้างหน้า จิมมี่จะปิดช่องและทำให้ทีมสมดุล The kop รักจิมมี่ เพราะจิมมี่เป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา จิมมี่สนับสนุนทีมมากกว่าที่เขาได้รับเครดิตด้วยซ้ำ เขาสามารถจ่ายบอลและจบสกอร์ได้ดีเท่าๆกับเข้าแทกเกิ้ล จิมมี่ค่อนข้างเงียบๆ มีลักษณะที่จริงใจ แต่ผมรำคาญเขาเลยตอนที่เราขึ้นรถไฟกลับหลังเกมแชริตี้ ชิลล์ในปี 1977 “เคนนี่ ดื่มหน่อยสิ” “ฉันไม่ดื่ม จิมมี่” เขาดูช๊อกไป “นายต้องดื่ม” “จิมมี่ ฉันไม่ดื่ม” “นายล้อฉันเล่นแน่ๆ” แต่ผมเปล่า นี่ไม่ใช่เรื่องการเคร่งศาสนาด้วย มันแค่เป็นรสนิยมของผมเท่านั้น ผมดื่มเบียร์ไม่ได้ และแม้แต่จะเป็นเชมเปญหรือไวน์ซักแก้วหลังชัยชนะ ผมดื่มได้แค่คอกเทลอย่าง สวีต มาร์ตินี่ กับมะนาวเท่านั้น ไม่ว่าเวลาไหน ที่ไหน มันได้แค่นั้นแหละ ถ้ากลับมาที่โรงแรมฮอลิเดย์ อินน์ (คิดว่าเป็นโรงแรมที่เคนนี่พักก่อนหาบ้านได้) ผมก็ติด Irn Bru กับครีมโซดา จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 54 09:41:46

ความคิดเห็นที่ 3 วันหนึ่ง ...น่าจะวันที่ 5 ธันวาคม 1977 ผมอยู่สบายๆในห้องพักที่โรงแรมกับลูกสาวของผม ...เคลลี่ ผมมองใบหน้าและทรงผมที่คุ้นเคย เควิน คีแกนอยู่ในเมืองกับทีมฮัมบูร์กสำหรับเกมนัดที่สองของยูโรเปี้ยนซูเปอร์คัพ เราเสมอกัน 1-1 ที่เยอรมนี นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะลองทีมสำหรับเกมยุโรป เกมยูโรเปี้ยนคัพรอบ 4 ทีมสุดท้าย จะยังไม่เริ่มจนกว่าจะถึงเดือนมีนาคม ดังนั้นการมาเยือนของฮัมบูร์กจึงเป็นเรื่องน่ายินดี เช่นเดียวกับการได้พบเควิน การถากถางตามหน้าสื่อเป็นการปลุกปั่นเรื่องของเรา เช่นว่า เรายังต้องต่อสู้ที่จะเหนือกว่ากันในสีเสื้อลิเวอร์พูลหมายเลข 7 การนำเสนอที่เกินจริงทั้งนั้น เควินกับผมมีการพูดคุยที่ดีต่อกันเกี่ยวกับฮัมบูร์กและลิเวอร์พูล เกี่ยวกับว่าเรารู้สึกถึงแต่ละสโมสรอย่างไร ไม่มีใครบอกว่ามันออกมาเป็นบทสนทนาที่ยาวขนาดไหน แต่ทุกคนสามารถเห็นความเป็นมิตรระหว่างเราได้ จะได้หยุดโกหกซะทีว่าเราไม่เข้าใจกัน คิดดูสิ อารมณ์ของเควินที่ ฮอลิเดย์ อินน์ คงจะดีกว่าคืนนั้นที่แอนฟิลด์แน่ๆ เมื่อเขาเล่นอยู่ด้านหน้าเพื่อนร่วมทีมของเขาและเจอบอลเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น ผมไม่เชื่อเลยว่าเควินจะประหลาดใจอะไรกับวิธีการเล่นของเพื่อนร่วมทีมเก่าของเขา ที่สนุกสนานมากกับการครองบอลแทบจะตลอด มันเป็นวิถีทางในแบบลิเวอร์พูล และเควินก็เคยเป็นส่วนหนึ่งของเครื่องจักรนี้ ลิเวอร์พูลชนะ 6-0 เทอร์รี่ แม็ค ทำแฮตทริก และได้รางวัลแมน ออฟ เดอะ แมทซ์ ด้วย เควินคงไม่เคยได้รับความทรงจำที่ดีนักในการกลับมาเยือนแอนฟิลด์ The kop เชียร์กันเสียงแหบเสียงแห้งไปเลย แฟนบอลลิเวอร์พูลเคารพเควินนะ แต่ก็ผิดหวังกับการตัดสินใจที่จะจากไปของเขา เมื่อศึกยูโรเปี้ยนคัพกลับมา ลิเวอร์พูลมีความพร้อม รอบ 4 ทีมสุดท้าย เราพบเบนฟิก้า และเราเล่นกันท่ามกลางสายฝนใน สเตเดี้ยม ออฟ ไลต์ (สนามเหย้าของเบนฟิก้า ชื่อ Estadio da Lus ซึ่งแปลเป็นภาษาอังกฤษว่า Stadium of Light คือชื่อเหมือนสนามเหย้าของทีมซันเดอร์แลนด์ ซึ่งซันเดอร์แลนด์ได้แรงบันดาลใจในการสร้างสนามใหม่มาจากชื่อสนามของทีมเบนฟิก้านี่แหละค่ะ – ผู้แปล) ผู้รักษาประตูของพวกเขา คือ Bento ชื่อจริงเขาคือ Rene Higuita นักเตะชาวโคลัมเบียผู้ที่ทำให้เวมบลีย์ตะลึงด้วยท่า Scorpion kick (การป้องกันประตูด้วยการเลียนแบบแมงป่อง) ในการพบกับอังกฤษในปี 1995 ตอนนั้น เมื่อจิมมี่ เคส เตะฟรีคิกเพื่อทำประตู Bento พุ่งเข้าหาบอลเหมือนชายที่อยู่ๆก็โผล่ขึ้นมาจากห่าฝนซึ่งพยายามจะคว้าสบู่ ลูกบอลไหลเข้าประตูไป และค่ำคืนของ Bento ก็จบสิ้นลงด้วยเรื่องตลกที่เลวร้ายยิ่งกว่า เมื่อเอมลีนยิงประตูเขาด้วยลูกโยนที่มันผิดเหลี่ยม!!!!! “นั่นมันลูกโยนอะไรเนี่ย!!!” ผมพูดกับเอมลีน “นั่นสิ ลูกโยนอะไรก็ไม่รู้” “อืม นายควรจะอับอายบ้างนะ ถ้านายไม่รู้ว่าโยนลูกอะไรไปเนี่ย!!!” แต่มันไม่มีอะไรทำลายความภาคภูมิของเอมลีนได้หรอก เบนฟิก้ามาเยือนในอีก 2 สัปดาห์ต่อมา ซึ่งพบกับหิมะเต็มสนามแอนฟิลด์ พวกเขาลงสนามมาราวกับพายุ เมื่อคัลลี่ทำประตูได้ใน 6 นาที ก็หยุดพวกโปรตุเกสไว้ได้ ในปี 1978 เวลาในอาชีพของคัลลี่ใกล้สิ้นสุดแล้ว แต่เขายังคงสำคัญกับทีม ยังได้รับความเคารพต่อประสบการณ์ที่เขาได้รับมาตั้งแต่อายุ 18 ปี คำชมเชยที่ดีท่สุดที่ผมสามารถให้คัลลี่ได้คือ ต้องเอาคนที่มีความสามารถพิเศษอย่าง แกรม ซูเนสส์ เท่านั้นแหละถึงจะมายึดเสื้อหมายเลข 11 ของเขาไปได้ คัลลี่อยู่ในวิถีทางของลิเวอร์พูล รักษาการเล่นที่ดีงามและง่ายๆ แค่แทกเกิ้ล จ่ายบอลและเคลื่อนที่ คัลลี่เป็น Mr.Dependable – ชายผู้ที่สามารถพึ่งพาได้ และยังเป็น Mr.Versatility – ชายผู้มีความสามารถรอบตัว อีกด้วย ไม่ต้องใช้ความพยายามมากมายเลยในการเปลี่ยนตำแหน่งจากแบ็คขวาสู่การเป็นมิลฟิลด์ตัวเก็บบอลในแดนกลาง แถมยังไม่มีปัญหากับการนั่งสำรอง เพื่อปล่อยให้เทอร์รี่ แม็ค ได้ลงในเกมกับเบนฟิก้า นักเตะอย่างเทอร์รี่ แม็ค เป็นยังไงน่ะหรอ เต็มไปด้วยความแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อทีเดียวแหละ “นายต้องมีปอด 2 คู่แน่ๆ” ผมพูดกัยเขาอย่างนี้และแน่ใจว่าเขาเป็นงั้นเลย เทอร์รี่สามารถวิ่งอยู่ตลอดและในหัวเขาก็ยังคิดเปลี่ยนแปลง สร้างสรรค์อะไรได้อย่างรวดเร็ว ในฐานะนักฟุตบอลคนหนึ่ง เทอร์รี่มีสัญชาตญาณที่พระเจ้าให้มาและขยันสุดๆ ถ้าผมบอกใบ้ว่าจะพุ่งเข้าไปในพื้นที่ใด เทอร์รี่อ่านใจผมได้เลย บอลจะไปรอผมอยู่เสมอ ไม่เพียงแค่นั้น เทอร์รี่สามารถมองเห็นการจ่ายบอลที่ยอดเยี่ยมได้ อย่างที่เขาเป็นคนส่งบอลนั่นแหละ วิสัยทัศน์และการเล่นเต็มไปด้วยคุณภาพที่พบได้ในตัวของนักฟุตบอลที่ดีที่สุด และเทอร์รี่มีสิ่งเหล่านั้นอยู่ในตัว แล้วยังสายตาที่กระตือรือล้น ที่จะทำประตู เป็นอะไรที่ทำให้เทอร์รี่มีสิ่งพิเศษในตัวอยู่เต็มเปี่ยม ...ทัศนคติที่มุ่งมั่น การยอมแพ้หมายถึงเป็นคนขี้ขลาดตาขาว และไม่มีอยู่ในตัวผู้ชายอย่างเทอร์รี่ ผู้ไม่เคยยอมแพ้ ระหว่างการคบค้าสมาคมที่ยาวนานของผมกับเทอร์รี่ แม็ค มันมีความขุ่นข้องอยู่เสมอว่าผู้คนไม่เคยเข้าใจอย่างแท้จริงถึงความชาญฉลาดเกี่ยวกับฟุตบอลที่เขามีอยู่ในตัว สำหรับคนส่วนใหญ่ เทอร์รี่ดูเป็นคนโง่เง่าหน่อยๆเพราะพวกข่าวลือ คำพูดที่ติดปากเขา คือ “ดีมาก ไอ้ลูกชาย” และการควบคุมอาหารที่มักจะไม่ไกลไปจากซุปและแซนวิช เราเคยพักอยู่ที่โรแงแรม Bryn Awel ในเวลส์ กับไวน์ดีๆและอาหารชั้นเยี่ยม ราคาแพงที่เราต่างเลือกกัน เมื่อเทอร์รี่สั่งอาหาร เขาสั่งแซนวิชไก่กับเบียร์ แม่เจ้า นายจะสั่งให้มันไกลจากเมนูที่ Kirkby ไม่ได้หรือไงเนี่ย แต่ถ้ามันเป็นอะไรที่เขาชอบ ก็โอเคอยู่หรอกนะ เทอร์รี่ไม่โง่ ห่างไกลเชียวแหละ ถึงแม้การแต่งตัวของเขาจะดูหลุดโลกไปบ้างก็ตาม เขารักเรื่องหยอกล้อ เทอร์รี่เป็นคนมั่นใจในตัวเอง รู้ตัวว่าตัวเขาเองช่วยเหลือทีมได้อย่างไร และใครที่ตัดสินว่าเขาโง่เง่า พวกนั้นนั่นแหละที่ปัญญาอ่อน อะไรก็ตามที่บ๊อบพูด เทอร์รี่จะฟัง หนึ่งในเรื่องเยี่ยมที่เล่าแล้วเล่าอีกในห้องแต่งตัว เกี่ยวกับความกระตือรือล้นของเทอร์รี่ แม็ค ที่จะทำตามคำแนะนำของบ๊อบ คือ สิ่งที่เกิดขึ้นใน 10 นาทีในเกมเอฟ เอ คัพ นัดรีเพลกับเอฟเวอร์ตันที่เมน โร้ด “ผู้รักษาประตูของเขายืนห่างจากเส้น” บ๊อบพูด เขาถูกด้วย เดวิท ลอว์สัน ซึ่งที่สุดแล้วก็อยู่กับเอฟเวอร์ตันไม่นานนัก เขาค่อนข้างเหวอๆเล็กน้อย เทอร์รี่ แม็คหลอกจะยิง แต่มันคือการล่อให้ลอร์สันออกมาอีก แล้วก็ชิพบอลแทน เทอร์รี่ทำประตูได้เพราะเขาฟังบ๊อบ ในห้องแต่งตัวเขาดูมีความสุขมาก “ฉันดื่มที่ Headquarters” เขาบอกผมตั้งแต่ครั้งแรกๆที่เราพบกันอย่างกับว่าผมจะรู้ว่า Headquarters มันอยู่ที่ไหน นอกจากแอนฟิลด์ ชีวิตของเทอร์รี่ก็หมุนเวียนอยู่รอบๆ Headquarters ซึ่งรู้จักกันในชื่อ Quarry Green Social Club อยู่ที่ Kickby “พิเศษมากๆ” เทอรืรี่ยืนยัน เราไปแข่งม้ากัน นายไปไม่ได้หรอก สำหรับหนุ่มโสดเท่านั้น” แก้ไขเมื่อ 10 ธ.ค. 54 11:44:31 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 54 09:44:26

ความคิดเห็นที่ 4 ประตูของเทอร์รี่ในเกมกับเบนฟิก้าช่วยให้เราเข้ารอบเซมิ-ไฟนัล ไปพบกับ โบรุสเซีย มึนเช่นกลัดบัค ทีมที่เราเคยเอาชนะได้ในปี 1977 ในรอบชิงชนะเลิศ ที่สนาม Rheinstadion ในวันที่ 29 มีนาคม ลิเวอร์พูลถูกจับฟาล์วจากเสียงข่มขู่ของ Rainer Bonhof และผมออกจะรู้สึกว่าพวกเพื่อนๆในทีมที่เป็นนักเตะอังกฤษคาดไว้แล้วว่าจะเป็นอย่างนี้ เดือนก่อนที่มิวมิค พวกเยอรมันตะวันตกส่งบอลผ่านเคลมไปได้ ...พระเจ้า เขาเตะบอลยากไปหน่อย Bonhof เก็บบอลได้ และหวดอย่างแรง บอลพุ่งยังกับจรวด บินผ่านไหล่เคลมเข้าไป เคลมไม่มีโอกาสเลยและมันก็มีความเสี่ยงที่จะขาหักเลยถ้าเขาพยายามจะหยุดมัน มันไม่ใช่ความผิดของเคลม แต่นั่นก็อาจหยุดยั้งการหยอกล้อของเพื่อนๆที่เมลวู้ดได้ เมื่อไหร่ก็ตามที่ใครซักคนได้เตะฟรีคิกหรือลูกยิงไกล เราทั้งหมดจะตะโกนว่า “BONHOF” เคลมก็จะหัวเราะ เราทั้งหมดได้หัวเราะดังกว่าเดิมในเกมกับโบรุสเซีย ซึ่งถูกเขย่าขวัญในแอนฟิลด์ ถ้าพวกเขากลัวที่ต้องเผชิญหน้ากับ The kop ก็ต้องกลัวการข่มขู่ของซูเนสส์ ซึ่งเพิ่งลงเล่นเกมยูโรเปี้ยนคัพเป็นเกมแรกเพื่อบัญชาเกมแดนกลาง นี่คือการผสมผลานที่เหลือเชื่อของความแข็งแกร่ง ความยืดหยุ่น และมีความมั่นใจก็กลับคืนมาหลังจากเกมที่เราแพ้เชลซี 4-2 ในเอฟ เอ คัพตั้งแต่ต้นเดือนมกราคม บ๊อบมองเห็นว่าเราเสริมความแข็งแกร่งในแดนกลาง และเคยได้เห็นคุณภาพของซูเนสส์ในการเล่นให้มิดเดิ้ลสโบรช์ แกรมเคยเตะแขนผมด้วย และรู้สึกว่าเขายั้งไว้ เพราะมันเป็นการแทกเกิ้ลที่ค่อนข้างแย่ บ๊อบจัดการอย่างเด็ดขาดในการใช้เงิน 325,000 ปอนด์เพื่อดึงเขามาลิเวอร์พูล มันเป็นอะไรที่ลงตัวที่จะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้น อย่างที่พวกเขาชอบพูดกันในสารคดีของสโมสรไง สไตล์ Pass and Move ของลิเวอร์พูลเหมาะสมกับซูอี้ ผู้ซึ่งเข้ามาเติมเต็มทีมเราให้สมบูรณ์ ซู้อี้เป็นนักเตะประเภทที่เคลื่อนที่ไปทั่วทุกที่ของสนาม เป็นมิดฟิลด์ที่ผู้จัดการทีมทุกคนอยากได้ แกรม ซูเนสส์เป็นนักฟุตบอลที่กล้าหาญที่สุดที่ผมเคยรู้จักมา พรสววรค์ที่ผมต้องยอมรับตั้งแต่วันที่ผมได้พบเขาตอนอายุ 15 ในการซ้อมที่เซลติก ก่อนที่เขาจะไปสเปอร์ แล้วตามด้วยโบโร่ เขาค่อนข้างมีท่าทางหยิ่งยะโสไปบ้าง แต่ไม่เคยแสดงออกแบบนั้นกับเพื่อนร่วมทีม และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไม่เคยทำกับผมด้วย ซู้อี้เป็นเพื่อนที่ยอดเยี่ยม ถ้าคุณต้องการคืนเยี่ยมๆซักคืน ชายผู้ที่ผมเรียกว่า “Champagne Charlie” จะไม่ทำให้คุณผิดหวังอย่างแน่นอน ในวันเกิดของผมครั้งหนึ่ง ชาร์ลีให้ภาพการ์ตูนล้อเลียนแก่ผม เป็นรูปผมชูแชมเปญแก้วโต วิถีชีวิตของแกรมอาจมีอะไรมากมาย และไม่ค่อยธรรมดา แต่มันก็ไม่เคยส่งผลอะไรกับเกมของเขา เขาเป็นเด็กหนุ่มที่ยังโสด ออกไปสนุกและไม่ได้มีปัญหาอะไร ชาร์ลีดูแลตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม เขาซ้อมหนัก และแม้จะปาร์ตี้หนัก แต่ก็ถูกเวลา แต่ถึงอย่างนั้น ชาร์ลีก็ยังถูกเข้าใจผิด เขาตลกและชาญฉลาด เหมาะสมที่จะเป็นแขกพิเศษในมื้อค่ำ และผมไม่แปลกใจเลยที่พบว่าเขาเป็นที่สนใจของสื่อ ก็เหมือนชาร์ลีแหละ เรย์ เคนเนดี้ก็เป็นอีกคนที่ต่างจากผม เรย์มาแอนฟิลด์ในปี 1974 ในฐานะศูนย์หน้า เคยยิงประตูได้เป็นกอบเป็นกำกับอาร์เซน่อล เมื่อแชงค์วางมือ บ๊อบมีไอเดียที่ต่างออกไป ถอยเรย์ลงมาเป็นมิดฟิลด์ ตั้งแต่เขาเล่นเกมรุกมา เขาจะมองไปข้างหน้า ดังนั้นมันจะดีกับพวกศูนย์หน้า รู้ว่าถ้าคุณเคลื่อนที่ เรย์จะมองหาคุณ แต่ถึงงั้นเรย์ก็ยังคงทำประตูมากมายด้วยดัวเขาเอง รวมถึงประตูแรกในชัยชนะ 3-0 ที่แอนฟิลด์เหนือโบรุสเซีย ในปี 1978 ด้วย นั่นทำให้เราได้เข้ารอบชิง ความคิดนั่นนำผมกลับมาที่โรงแรม Sopwell Hause ซึ่งเงียบสงบและดีพอสำหรับเราที่จะเก็บตัว ชำเลืองมองอย่างรวดเร็วไปที่สตีฟ ไฮเวย์ ทำให้ผมระลึกถึงคุณภาพของทีมของเรา สตีวี่จบปริญญา ได้รับปริญญาวิทยาศาสตร์บัณฑิต (สาขาเศรษฐศาสตร์ – ผู้แปล) แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมกังวลอะไร สำหรับผม ที่สำคัญกว่าคือคนที่สวมเสื้อหมายเลข 1-11 ต่างหาก ในสนาม เราทุกคนเท่าเทียมกัน การเดินทางแต่ละครั้งทำให้เข้าใจได้ว่าในห้องแต่งตัวของทีมเราไม่มีผลประโยชน์อะไรแฝงเร้น สตีวี่อยู่ที่นั่นอย่างคู่ควรและเป็นแบบอย่างให้ทุกคน เมื่อไหร่ก็ตามที่แชงค์หรือบ๊อบร้องขอให้เขาลงเล่น เขาจะเล่นอย่างมุ่งมั่น ปีกซ้ายคือธรรมชาติของเขา แต่สตีวี่ก็สามารถเล่นตรงกลางได้ เขาเป็นนักเตะที่ครอสบอลได้เป็นเยี่ยม เขาเป็นตัวอย่างที่ดีเลิศเพราะเขาสามารถผ่านพวกแบ็คขวาได้สบาย หรือแม้แต่โอกาสในเกมใหญ่ๆอย่างนี้ เมื่อเขาเริ่มจากม้านั่งสำรอง ก็ยังไม่มีปัญหาอะไร ถ้าบ๊อบเห็นว่าเขาควรจะนั่งสำรอง เขาก็ยอมรับมันเพื่อสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับสโมสรลิเวอร์พูล การประกาศรายชื่อผู้เล่นตัวจริง บ๊อบให้เดวิด แฟร์คลัฟลงเป็นตัวจริง สวมเสื้อหมายเลข 9 พวกเราเรียกเขาในห้องแต่งตัวว่า “วิฟ” เพราะท่ายิงของเขา เดวิดยิ่งประตูสำคัญๆให้ลิเวอร์พูล เป็นซูเปอร์ ซับ ของเราที่จะลุกขึ้นมาจากม้านั่งสำรอง และช่วยกู้สถานการณ์ของทีม เช่นในเกมกับ St Etienne เมื่อปีก่อน สำหรับทุกคนมันเป็นคุณลักษณะของวีรบุรุษเลย เครื่องหมายความเป็นซูเปอร์ ซับ เป็นสิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจว่าเดวิดชอบที่จะแสดงให้เห็น น่าผิดหวังสำหรับเขา และลิเวอร์พูล ความต้องการที่จะลงเป็นตัวจริงของวิฟ (เดวิด แฟร์คลัฟ) มักถูกหยุดด้วยอาการบาดเจ็บ ดังนั้นคนอื่นจึงได้โอกาสไป และเมื่อวิฟหายขากอาการบาดเจ็บ เขาก็ต้องรอเวลาในการเรียกฟอร์มอีก สำหรับลิเวอร์พูล การมีตัวสำรองที่สามารถวิ่ง แบกรับความกดดันของการแข่งขันได้ในทันทีทันใด และสร้างความแตกต่างได้ถือเป็นทรัพย์สินที่มหัศจรรย์ แต่ผมก็ยังคิดนะว่า วิฟควรจะได้เป็นตัวจริงมากกว่านี้ ถ้าเขาถูกตัดสินว่าดีพอที่จะได้เป็นตัวจริงในนัดชิงชนะเลิศยูโรเปี้ยนคัพ มันก็ชัดเจนแล้วว่าเขามีคุณภาพ “ฉันแทบจะรอไปขึ้นรถบัสไม่ไหวแล้ว” ผมบ่นกับสตีวี่ และเมื่อเราอยู่บนรถ ผมแทบจะถูกน๊อกด้วยจำนวนของแฟนบอลลิเวอร์พูลที่กำลังมุ่งหน้าสู่เวมบลีย์ เราได้รับโควต้าตั๋วแค่ 20,000 ใบ แต่แฟนลิเวอร์พูลจะทำทุกทางเพื่อให้ได้ตั๋ว ต้องการที่จะมาแสดงพลังการสนับสนุนทีม แฟนบอลของเราไม่ต้องการแผนที่เพื่อไป Anfield South เลยด้วยซ้ำ แชงค์และบ๊อบสร้างประสบการณ์การเดินทางมาที่นี่ให้แก่พวกเขาไว้มากมาย แฟนบอลลิเวอร์พูลรู้ทางลัด รู้จักผับแทบจะทั้งหมด เพราะเวมบลีย์เป็นเหมือนบ้านหลังที่สองของเรา ผมมองดูพวกเขาหัวเราะและพูดคุยเรื่องตลกกัน ยืนบนทางเท้า สนุกกับการดื่มก่อนก้าวเดินไปยังสนาม ผมเห็นพวกเขาถือแบนเนอร์และสะบัดผ้าพันคอ ผมได้ยินพวกเขาตะโกน “ลิเวอร์พูล” เสียงของพวกเขาเปิดเผยชัดเจนในภารกิจของเราที่ต้องสู้กับบรูคส์ “มันต้องสยองแน่ถ้าเราแพ้” ผมพูดกับสตีวี่ ผู้ซึ่งทำผมประหลาดใจจริงๆ ชัดเจนล่ะ ความคิดว่าจะแพ้ไม่เคยอยู่ในหัวของเขา นั่นคือวิถีทางของลิเวอร์พูล มั่นใจแต่ไม่เคยพึงพอใจ ในห้องแต่งตัวที่เวมบลีย์ มีอารมณ์ต่างๆมากมายที่แสดงออกมา แต่ที่แน่ สิ่งหนึ่งที่ผมสามารถเห็นได้จากคือ ความหิวหระหาย ความเชื่อ และความร้อนรนที่อยากจะเริ่มเกม ความกลัวน่ะเหรอ ไม่มีซะล่ะ พวกเราทุกคนไปรวมตัวกันที่ปลายอุโมงค์ พร้อมที่จะเดินออกไปสู่เสียงโห่ร้องและแสงไฟ เชื่อในในกันและกัน มองดูรายชื่อสิ เคลม, เนลลี่, ทอมโม่, บิ๊ก อัล, เรย์, เอมลีน, จิมมี่, วิฟ, เทอร์รี่ แม็ค และ ชาร์ลี ผมรู้ว่าเราสู้ได้ แชมป์จากเบลเยี่ยมเป็นทีมเซอร์ไพรส์สำหรับนัดชิงชนะเลิศยูโรเปี้ยนคัพ พวกเขาชนะยูเวนตุสในรอบเซมิ ผมรู้ว่าชัยชนะของพวกเขาแลกมาด้วยต้นทุนไม่น้อย การถูกจดชื่อและอาการบาดเจ็บทำให้บรูคส์ไม่อาจจัดทีมที่ดีที่สุดได้ ผู้เล่นอย่าง Paul Courant และ Raoul Lambert ต้องพลาดการลงสนาม บรูคส์เล่นกันค่อนข้างระวัง ผมเข้าใจได้เลย เพราะเมื่อพวกเขาออกมาและเห็นสีแดงของลิเวอร์พูลไปทั่วทิศในฝูงชน 92,000คน มันต้องทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนการไปเล่นเกมเยือน บรูคส์ไม่เคยจะสร้างปัญหาให้ทอมโม่กับอัล ผู้ที่ได้เล่นเพราะสมิตี่บาดเจ็บ – ทำค้อนหล่นใส่เท้าตัวเอง จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 54 09:47:47

ความคิดเห็นที่ 5 ลิเวอร์พูลพยายามที่จะหาทางส่งบอลผ่านมือ Birger Jensen ผู้รักษาประตูของบรูคส์ ผู้ซึ่งทำงานได้อย่างดีเยี่ยม จับตาดู Jensen อย่างใกล้ชิด หาจุดอ่อนของเขา ผมสังเกตเห็นว่าเขาจะออกมาเร็วในเจอสถานการณ์หนึ่งต่อหนึ่ง เมื่อเทอร์รี่ แม็ค พยายามผ่านบอลหน้าประตู ผมรอเวลาที่ Jensen จะพลาดอีก และผมรู้ว่าผมต้องทำอะไร 20 นาทีหลังเขี่ยลูกในครึ่งหลัง บอลถูกโยนเข้าเขตโทษของบรูคส์ ผมกระดกข้ามหัว มันถูกสกัดได้ แต่มันเด้งไปหาแกรม กองหลังบรูคส์ตัวแข็ง เหมือนไม่รู้ว่าจะวิ่งเข้าไปกดดันหรือคุมโซนยืนขวางดี ขณะที่บรูคส์กำลังตัดสินใจอยู่นั้น แกรมจ่ายบอลมาให้ผม Jensen เร่งรีบที่จะออกมา พยายามกดดันให้ผมยิงเร็วๆ แต่ผมจัดการกับความดึงเครียดของผมได้ดีขึ้น ผมกระดกบอลข้ามตัวเขา ประตูนั้นถูกยกย่องว่าเป็นชัยชนะที่มาจากสัญชาตญาณ แต่มันเป็นแผนต่างหากล่ะครับ ผมทำงานของผมสำเร็จ ประตูที่ 13 ของผมในฤดูกาลนี้ช่างพิเศษสุดจริงๆ คู่ควรกับการฉลองถ้วยรางวัล ดังนั้น ผมจึงตรงเข้าหาแฟนๆ กระโจนข้ามแผงบอร์ดโฆษณา รอยยิ้มกระจ่างบนใบหน้าผม นี่คือเหตุผลว่าทำไมผมถึงย้ายมาจากกลาสโกว์ แน่นอนว่าแฟนเซลติกต้องเข้าใจแล้วในตอนนี้ บรูคส์เกือบตีเสมอได้หลังจากนั้น ทอมโม่สกัดบอลได้จากเส้นประตูเลย มันสำคัญเท่ากับประตูของผมทีเดียว หลังเสียงนกหวีดหมดเวลาดังขึ้น บรูคส์ใจกว้างมากแม้จะพ่ายแพ้ ปีกซ้ายของพวกเขา Jan Sorensen เดิมมาจับมือและแสดงความยินดีกับพวกเราทุกคน เรารู้ทีหลังว่า Sorensen เป็นแฟนบอลลิเวอร์พูล ดังนั้นเหตุการณ์วันนั้นก็ไม่ใช่สิ่งเลวร้ายสำหรับเขาเสียทีเดียวหรอก คืนนั้น ผมได้เข้าร่วมในประเพณีที่ยอดเยี่ยมของลิเวอร์พูล – งานปาร์ตี้กับถ้วยแชมป์ “ให้แน่ใจนะว่าพวกนายจะอยู่บนรถไฟในตอนเช้า บ๊อบพูด “11 โมงตรง สถานี Euston” เราออกจากจากโรงแรม Sopwell เข้าไปในเมือง ไปที่โรงแรม Holiday ที่ Swiss Cottage โรงแรมที่พวกภรรยาอยู่กัน ตอนที่พวกเราไปถึง ในบาร์เต็มไปด้วยแฟนลิเวอร์พูล และมันก็เหมือนมีเหล้าวิเศษที่เติมเท่าไหร่ก็ไม่หมดซักที ความกระหายอันบ้าคลั่งต่อพวกเรา และไม่ช้าเราก็เข้าไปร่วมด้วย ตั้งแต่แชมเปญจนถึงไวน์ขาว ผมผ่านการ์ดไปถึงห้องใต้ดิน บาร์เทนเดอร์ ซึ่งเหมือนเป็นสเกาเซอร์กิตติมศักดิ์ในค่ำนั้น (และถึงเช้าตรูด้วย) ไม่ได้ขวดเหล้าคืนไปซักขวด อัลถึงกับคิดว่าเป็นผับแคนนาเดียน ออกจากบาร์นั่นหลังจากเข้าไปได้ 20 นาที กำขวดเครื่องดืมในมือ อัลดูสับสนหน่อยๆ “ฉันว่าเป็นผับแคนนาเดียน” เขาพูด “พวกเขาให้มาทั้งขวดเลย” “มันคงจะช่วยรักษาชีวิตนายได้ในการเดินทางสั้นๆล่ะมั้ง” ผมขำ ผมกับมารีน่ากลับมาถึงที่พักราวๆตี 4 ยังไม่เจอชาร์ลีเลยด้วย มารีน่าตื่นตอน 9 โมง เธอเดินลงมาเอาหนังสือพิมพ์ข้างล่าง ขณะที่ผมสั่งอาหารเช้า เมื่อเธอกลับขึ้นมา เธอดูงงๆ “นี่ ฉันเพิ่งเจอแกรม” มารีน่าพูด ดูเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง “ที่ไหนน่ะ” “เขากำลังกินอาหารเช้า” “ไม่มีทาง” “เขาอยู่ที่นี่ เคนนี่ ฉันบอกคุณแล้ว แกรมลุกขึ้นมากินอาหารเช้า” ซักพักก็มีเสียงเคาะประตูห้อง เมื่อมารีน่าไปเปิด แกรมเดินเข้ามาในห้อง ดูดีทีเดียวแหละ ชาร์ลีไม่ได้มีลักษณะของชายที่จะไปเข้าโต๊ะแบบพวกนักธุรกิจ ใช้สำเนียงอังกฤษในห้องอาหารของโรงแรมชั้นเลิศในลอนดอน “ชาร์ลี นายลุกขึ้นมากินอาหารเช้าเหรอ มารีน่าเห็นนายน่ะ” “เปล่านี่ เคนนี่ ฉันเพิ่งเข้ามาเดี๋ยวนี้เอง” “โอ้ เหรอ ดีเลย เราเพิ่งสั่งอาหารเช้ามาพอดี นายต้องการอะไรมั้ย” “ตามปกติแหละ” แกรมตอบ ดังนั้นผมเลยโทรสั่งเพิ่มอีกครั้ง “ขอโทสต์ แล้วก็น้ำส้มนะครับ อืมม ขอกาแฟร้อนเข้มๆซักกาด้วยนะ” แกรมฉวยโทรศัพท์ไปจากผม “น้ำส้มสดใช่มั้ย คั้นรึเปล่า ใช่ๆ เออ ขอเชมเปญ 2 ขวดด้วยนะ” “ชาร์ลี ยกเลิกซะ เราจะไม่ดื่มกันนะ” “เราจะดื่ม” ชาร์ลีตอบ วางโทรศัพท์ น่าอัศจรรย์แท้ โรงแรมหาแชมเปญ 2 ขวดมาให้เราได้ทั้งๆที่เราไม่ได้สั่งล่วงหน้า และยังเอามาส่งถึงห้อง ชาร์ลีมองขวดแชมเปญผ่านๆ ตาเขาเริ่มโรยๆ “ฉันต้องไปนอนแล้วว่ะ” “ชาร์ลี นายลืมแชมเปญ 2 ขวดไว้” “เคนนี่ ทำไมนายไม่คิดจะดื่มมันซะหน่อยในเวลาอย่างเช้าวันนี้” ชาร์ลีตอบ และเดินเซไปที่ประตู กระโผลกกระเผลกกลับไปที่ห้องของเขา ผมกับมารีน่านั่งอยู่ตรงนั้นกับแชมเปญ ชาร์ลีหลับจนถึง 10 โมงครึ่ง แต่ยังทันรถไฟอยู่ และเพียง 90 นาทีถัดมา ชาร์ลีก็สร่างเมา มารีน่ากับผมนั่งเงียบๆอยู่ ในตู้สำหรับ 6 ที่นั่งบนรถไฟเมื่อชาร์ลีเริ่มปาร์ตี้อีกครั้ง เราก็มีคนอีก 20 คนในตู้ นั่งตักกัน เอนตัวบนกระเป๋าสัมภาระ กรอกแชมเปญอึกใหญ่จากขวดพลาสติก และมันเป็นแบบนั้นไปตลอดทางจนถึงสถานี Lime Street จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 54 09:50:44

ความคิดเห็นที่ 6 รถทัวร์เปิดประทุนเติมเต็มความฝันในวัยเด็กของผม การมองจากรถบัส มันเหมือนผมได้เห็นคนในเมืองทั้งหมดต่างออกมาแสดงความยินดีกับเรา จากร้อยเป็นพันจนเต็มถนน พวกเขาปีนต้นไม้ ปีนขึ้นไปบนหลังคนรถเมล์ โยกตัวไหลไปมา ยิ้มและร้องเพลง การได้เห็นใบหน้าที่มีความสุขเหล่านั้นมีความหมายต่อผมมาก มันเป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยม ได้นำความปิติยินดีมาสู่ผู้คนที่นี่ ขณะที่ผมได้รับการชื่นชมจากผู้คนที่เต็มทางเท้านั้น ผมรู้สึกตัวสั่นจากความขมขื่นที่ว่า ภาพที่ผมเห็นตรงหน้านี้ มันไม่เคยเกิดขึ้นในบ้านเกิดของผมเลย เหตุการณ์ที่ยอดเยี่ยมจากการชนะถ้วยยูโรเปี้ยนคัพกับเซลติก และฉลองไปตามถนนที่ผมรู้จักและผูกพัน น่าเศร้า ความตึงเครียดระหว่างเซลติกกับเรนเจอร์ทำให้มันเป็นไปไม่ได้ด้วย การแข่งขันค่อนข้างรุนแรงมากในกลาสโกว์ ลิเวอร์พูดสิที่แตกต่างออกไป ผมประทับใจมากที่ว่า ถึงแม้การชิงดีชิงเด่นมักจะจำกัดอยู่แค่ระหว่างแอนฟิลด์กับกูดิสัน แต่มันไม่เคยร้ายแรงจนเป็นอันตราย และในกลุ่มคนที่สวมผ้าพันคอสีแดง ผมก็ยังเห็นสีน้ำเงินของเอฟเวอร์โตเนียน “ดูนั่นสิ” ผมพูดกับอัล “นี่มันเยี่ยมที่สุดเลย ถึงจะไม่ใช่ทีมของพวกเขา แต่มันหมายถึงเมืองของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาต้องภาคภูมิใจไปด้วย” ผมมั่นใจว่าแฟนลิเวอร์พูลก็รู้สึกเหมือนกันเมื่อตอนที่เอฟเวอร์ตันชนะยูโรเปี้ยนคัพ วินเนอร์ส คัพ ในปี 1985 ตอนที่ผมมองกลับไปในรถบัส ผมเห็นโจ, รอนนี่ และรอย คุยกันอย่างเคร่งเครียดกับบ๊อบ บูทรูมของเราเริ่มเตรียมการสำหรับฤดูกาลหน้าแล้ว เพื่อความสำเร็จอื่นต่อไป -------------------- จบบทที่ 5 ----------------------------- แก้ไขเมื่อ 10 ธ.ค. 54 15:26:40 จากคุณ : howk_ky เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 54 09:52:32

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมาอ่าน จากคุณ : kittipat เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 54 10:33:31

ความคิดเห็นที่ 8     จากคุณ : ร้านเน็ตหลังRBAC เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 54 12:31:05

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านรวดเดียวครึ่งชั่วโมง คนแปลน่าจะใช้เวลารวมๆกันไม่ต่ำกว่า 5 ชั่วโมง จากคุณ : TheKop78 เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 54 13:10:15

ความคิดเห็นที่ 10 เยี่ยมมากค่ะ จากคุณ : S77 เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 54 13:17:08

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณมากครับ  อ่านมาตั้งแต่ตอนแรก  อ่านแล้วได้นึกถึงความหลัง  ช่วงที่เดลกลิชเซ็นต์มาอยู่ลิเวอร์พูลเป็นช่วงแรก ๆ ทีผมเริ่มติดตามข่าวทีมลิเวอร์พูลพอดี  ชื่อนักฟุตบอลเกือบทุกคนผมยังจำได้แม่นและยังจำหน้าได้อยู่เลย  เป็นยุคที่รุ่งเรืองจริง ๆ   ถ้วยหูใหญ่เป็นถ้วยที่เราไปแข่งแทบทุกปี  ไม่ฐานะแชมป์ลีกก็ฐานะแชมป์เก่า สมัยนั้นอังกฤษซ่ามากในยุโรป  นอตติ้งแฮม ฟอร์เรสก็ได้แชมป์สองครั้งซ้อน  ถ้าจำไม่ผิดแอสตั้น วิลล่าก็เคยได้แชมป์ จากคุณ : tingo เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 54 13:22:10

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณสำหรับบทความดี ๆ ครับ... และขอบคุณมาก ๆ ขึ้นสำหรับการแปลให้โดยไม่ขาดอรรถรสในการอ่านครับ... จากคุณ : เพียงแค่เปิดใจ เขียนเมื่อ : วันรัฐธรรมนูญ 54 13:47:08

ความคิดเห็นที่ 13   ขอบคุณมากค่ะ  จากคุณ : สาวหน้าใส เขียนเมื่อ : 11 ธ.ค. 54 02:22:55