PANTIP.COM : S11532057 TIA Special - KENNY DALGLISH : My Liverpool Home Chapter 6 [ฟุตบอลต่างประเทศ]

ความคิดเห็นที่ 2

ผมยอมรับว่าประตูสุดท้ายกับสเปอร์ในบ่ายวันนั้น ไม่ได้มีผลกระทบอะไร เพราะแต้มอยู่ในมือเราเรียบร้อยไปแล้ว แต่มันก็ยังพิเศษอยู่ดี เป็นประตูของทีม มันไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น มันเริ่มมาจากลูกเตะมุมของสเปอร์ การยืนตำแหน่งตามปกติ เทอร์รี่ แม็ค เทคตัวขึ้นในขณะที่เคลมจับบอลได้ เขาตั้งบอลให้เรย์ และมันก็ถูกส่งมาอย่างรวดเร็ว จากผมไปที่เดวิด จอห์นสันที่เส้นวงกลมกลางสนาม นี่คือวิธีการในแบบลิเวอร์พูล เล่นบอลจังหวะเดียวไปข้างหน้า ขณะเดียวกัน เทอร์รี่ แม็คก็วิ่งห้อขึ้นไปข้างหน้า จากจังหวะจ่ายบอลของจอห์นสัน สตีฟ ไฮเวย์รับบอลครั้งแรก เปิดข้ามฟากไปยังจุดนัดพบซึ่งเทอร์รี่ แม็ค ขึ้นโขกบอลผ่าน Barry Daines ผู้รักษาประตูของสเปอร์ผู้ถูกเขย่าขวัญมาตั้งแต่เริ่มเกม คำถามคือ เทอร์รี่ แม็ค โผล่มาจากไหน ขณะหนึ่งเขายังอยู่บนเส้นประตูของเราอยู่เลย แต่ 2-3 นาทีถัดมา เขาวิ่ง 100 หลาขึ้นมาทำประตู แถมยังเป็นนาทีสุดท้ายของเกม อะไรทำให้เขาวิ่งไกลขนาดนี้เพื่อมาจบสกอร์ การเคลื่อนที่ซึ่งทำให้บ๊อบยกย่องว่าเป็น ‘ประตูที่ดีที่สุดที่ทำได้ที่แอนฟิลด์’? นั่นคือวิถีทางในแบบลิเวอร์พูล นั่นคือสิ่งที่ทำให้ลิเวอร์พูลน่าเกรงขาม

“นั่นเป็นความฟิตที่นายได้จากการไปที่ Headquartes ล่ะสิ” ผมแซวเทอร์รี่ แม็ค (ไม่รู้ลืมกันรึยัง Headquartes เป็นผับที่เทอร์รี่ แม็ค ชอบไปบ่อยๆ)

หลังจากเกมนั้น ฟอร์มการเล่นของผมถูกวิเคราะห์อย่างละเอียดในหน้าหนังสือพิมพ์ ซึ่งทำให้ผมอึดอัดเล็กน้อย Tommy Docherty บอกว่าผมเห็นปฏิกิริยาของผู้รักษาประตูได้เร็วกกว่านักเตะคนอื่น ชดเชยกับระยะก้าวของผมที่คิดกันไปเองว่าช้าเกินไป ความคิดนี้กับเรื่องความเร็วทำให้ผมรำคาญ ผมก็อยากเร็วกว่านี้ และอยากสูงกว่านี้อีกซักนิ้ว แต่มันได้มั้ยล่ะ นักฟุตบอลที่ยิ่งใหญ่คนอื่นๆต่างก็มีข้อบกพร่องทั้งนั้น บางที ผู้คนคงจะซึมเศร้าล่ะมั้ง ถ้าจะพูดถึงจุดแข็งของผมแทนที่จะมองแต่จุดอ่อน ถ้าลองเอานักฟุตบอลตัวรุกที่เล่นในอังกฤษช่วงปลายทศวรรษที่ 70 ต่อต้นทศวรรษที่ 80 มาแข่งวิ่ง 100 เมตร ผมสัญญากับคุณได้เลยว่าผมเป็นที่โหล่แน่ๆ ยังไงซะ ความเร็วมันก็ไม่มีประโยชน์หรอก หากปราศจากการควบคุมเกมและวิสัยทัศน์ในการมองเกม ผมรู้ว่าเพื่อนๆที่เป็นกองหน้าอยู่ตรงไหนก่อนที่บอลจะมาหาผมเสียอีก : ทอช(โตแช็ค), เดวี่ จอห์นโน่, รัชชี่, พอล วอล์ช, จอห์น อัลดริดจ์ และทุกคนเลย บ๊อบสังเกตเห็นว่าสิ่งที่ทำให้ผมไม่เหมือนใคร คือ วิสัยทัศน์การจ่ายบอลของผม นั่นทำให้ผมได้มาอยู่ที่นี่ ตลอดช่วงเวลาการเล่นของผมที่ลิเวอร์พูล ผมมีภาพตำแหน่งของเพื่อนร่วมทีมอยู่ในหัว การเล่นกับกองหลังจนถึงกองหน้า นั่นหมายความว่าผมสามารถป้องกันบอลได้จากการสร้างสรรค์ของผมเอง ใครๆต้องคอยอ่านใจผมว่าจะเก็บบอลไว้ หรือปล่อยบอลออกไป

การแบกรับความรับผิดชอบในสนามมักมาถึงผมเสมอ โค้ชคนเก่าของผมที่เซลติก Sean Fallon เคยพูดถึงผมว่าเป็น “ไอ้หน้าเลือดในกรอบเขตโทษ” แต่นั่นไม่จริงเลย ผมไม่ได้ต้องการชื่อเสียง ผมเป็นคนจ่ายบอลเสมอ แต่บางทีผู้รักษาประตูเดาได้ว่าผมจะจ่ายบอล ผมเลยยิงแทน ผมไม่ได้เปิดบอลโค้งได้อย่างเบ็คแฮ่ม แต่ผมสามารถปั่นบอลให้มันมุดลงได้

เมื่อมีการถกกันเรื่องระดับความฟิตของผมที่ลิเวอร์พูลในหน้าหนังสือพิมพ์ โต้เถียงกันว่าความแข็งแกร่งของผมดีพอแล้วหรือยัง ผมก็แค่ดูจำนวนเกมที่ผมลงเล่นทั้งหมดในฤดูกาล 1977-78 ทั้งหมด 62 เกม ในการเล่นที่อังกฤษ ระดับความฟิตไม่เคยเป็นประเด็น ผมแค่ต้องการการปรับเปลี่ยนสไตล์ที่ต่างออกไปหน่อย และนั่นก็ไม่ได้ใช้เวลานาน เกมที่เซลติกค่อนข้างดุเดือดมากกว่าด้วยซ้ำ เพราะแฟนๆต้องการเห็นเกมบุก ที่ลิเวอร์พูล เรามีความระมัดระวังมากกว่า โดยเฉพาะเกมเยือน ในการครองบอล ลิเวอร์พูลจะจ่ายบอลกันเร็วกว่าทีมในสก๊อตแลนด์ สำหรับทีมในสก๊อตแลนด์ บางทีมันขึ้นอยู่กับความสามารถเฉพาะตัวมากกว่า อย่าง Jinky (จิมมี่ จอห์นสโตน) ผู้ซึ่งสามารถเลี้ยงบอลผ่านผู้เล่นถึง 5 คน หรืออย่างปีกก็เป็นตำแหน่งที่หายาก ตอนที่เซลติกเล่นกับลีดส์ จิมมี่โดนเทอร์รี่ คูเปอร์เผาเครื่องซะแย่เลย

ความจริง ระดับความฟิตของผมก็มีตัวช่วยนะ เพราะการซ้อมที่เมลวู้ดเป็นการซ้อมในสนามหญ้า มันดีกว่าซ้อมพบพื้นดินที่กลาสโกว์ ดังนั้นปัญหาข้อเท้าของผมเลยดีขึ้นเยอะ จนในที่สุด ผมก็สามารถโยนที่รัดข้อเท้าที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของชุดแข่งผมที่เซลติกทิ้งไปได้ ผมอยู่ในสภาพที่ดีที่สุดกับลิเวอร์พูล ทั้งสภาพร่างกายและการเล่นฟุตบอล ช่วงแรกๆของผมที่แอนฟิลด์ หมออธิบายให้ผมฟังอย่างใจดีมากๆว่า ผมเป็นนักฟุตบอลอัจฉริยะในขณะที่ประสิทธิภาพของเควิน คีแกนมาจากการฝึกฝน การพูดว่าเควินสร้างตัวเองขึ้นมา อย่างที่ใครๆก็ทำ เป็นสิ่งที่ดีนะ เพราะเขาทำงานหนักจนเชี่ยวชาญ แต่ผมก็เช่นกัน ไม่มีใครเสียเวลาและความเหนื่อยยากในการพัฒนาตัวเองไปเปล่าๆหรอก พระเจ้าไม่เคยพูดว่า : “เคนนี่ แมททิสัน ดัลกลิช, นายเกิดมาพร้อมกับทักษะนี้ ตอนนี้ จงออกไปและฉายแสงออกมา” พรสวรรค์นั้นมาจากการเพาะบ่มอย่างหนักและจากคำแนะนำที่ดี

“เล่นด้วยสมอง เคนนี่” พ่อแนะนำผมแบบนี้เมื่อผมยังเด็ก พ่อเองก็เป็นนักเตะที่ดีพอใช้จนกระทั่งเขาประสบกับอาการบาดเจ็บ เขาเริ่มต้นเล่นในกองทัพ แต่ไม่เคยก้าวขึ้นมาเล่นระดับอาชีพ เขาสอนและสนับสนุนผม “เรียนรู้เข้าไว้” เขาจะพูดอย่างนี้ ผมได้ดูเกมทางทีวี รับไอเดียจากนักเตะดาวเด่นของเรนเจอร์ อย่างเช่น Ian McMillan และพยายามเลียนแบบเขาไปเรื่อยๆ

“ดูวิธีที่ McMillan ยิงประตูสิ” พ่อกระตุ้นผม ตอนที่เราอยู่ที่ IBrox ในวันหนึ่ง McMillan ใช้เคล็ดลับ เขารอให้กองหลังดันขึ้นสูง แล้วเขาก็โยนบอลข้ามกองหลัง ช้าเกินไป ผู้รักษาประตูไม่มีโอกาสป้องกันได้เลย

“เห็นที่เขาทำนั่นมั้ย” พ่อพูด

“นั่นเขาตั้งใจทำเพื่อผมไงครับ” ผมตอบพ่อ อุบายของ McMillan นั้นผมได้เอามาใช้ในหลายปีหลังจากนั้น
หลังจากการเรียนรู้ถึงการเล่นของผม 2-3 ครั้ง ที่แอนฟิลด์ เอียน เซ็น จอห์น ตั้งข้อสังเกตว่าผมเป็นกองหน้าสก๊อตแบบเก่าเหมือน McMillan เลย The Saint พูดอย่างชาญฉลาดทีเดียว...กองหน้าตัวสร้างสรรค์ อย่างเช่น Willie Hunter ตามปกติจะสืบทอดเสื้อหมายเลข 8 ไม่ก็ 10 ผมสวมหมายเลข 7 แต่ก็เล่นในสไตล์แบบเดียวกัน
แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 55 06:48:57
แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 55 18:16:07
แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 55 17:23:45

จากคุณ : howk_ky

เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 55 16:33:24

ความคิดเห็นที่ 3

นักเตะสก๊อตแลนด์มีแบบแผนของการเล่นฟุตบอลด้วยความขยัน แต่ขณะเดียวกันก็ขาดแคลนการเลี้ยงฟุตบอลแบบพวกปีก Jinky (จิมมี่ จอห์นสโตน) ที่เซลติก และ Eddie Gray ที่ลีดส์ ยูไนเต็ด ที่เลี้ยงบอลฝ่าเข้าไปในแดนคู่แข่งได้อย่างยอดเยี่ยม

สำหรับทีมชาติ สก๊อตแลนด์ผลิตนักฟุตบอลที่ประสบความสำเร็จมากมาย จากเชื้อสายของเรา เราแข็งแกร่ง มีความสามารถที่ยั่งยืนในเวลาที่แตกต่างกัน และผมก็เชื่อว่านั่นนำมาซึ่งการจ้างงานชาวสก๊อต เพราะสำเนียงที่แข้งกร้าวทำให้พวกเขาได้เปรียบในการเจรจา ในสนามฟุตบอลเอง ยุคทศวรรษที่ 70 และ 80 เป็นยุคที่ค่อนข้างโหดร้ายอยู่หมือนกัน เมื่อเซ็นเตอร์ฮาล์ฟสามารถปะทะพวกกองหน้าจากด้านหลังได้ ผมอิจฉาความว่องไวของนักเตะสมัยนี้ที่สามารถป้องกันตัวเองได้ ในตอนนั้น ผู้ตัดสินก็เหมือนถูกทำให้ตาบอดจากการตบตาของพวกกองหลังหรือข้ออ้างง่ายๆอย่างการไม่มีกฏที่จะหยุดการเล่นราวกับจะฆ่ากัน การแทคเกิ้ลจากด้านหลังยังไม่เป็นการทำผิดกฏ ดังนั้นพวกเซ้นเตอร์ฮาล์ฟเลยรู้สึกว่ามีอิสระที่จะเสียบใครยังไงก็ได้ แค่นาทีแรก – BANG! ตลอดเวลา การสกัดสมัยนี้เป็นมากกว่าศิลปะ ส่งเสริมให้น่าดึงดูดใจ และสร้างสรรค์มากขึ้น

ตอนที่ผมยังเล่น ในทุกๆเกมนำมาซึ่งนักฆ่าที่แตกต่างกัน ที่ลีดส์ ยูไนเต็ด, นอร์แมน ฮันเตอร์ เล่นราวกับเป็นดอกสว่าน พระคริสต์ เขาเตะบอลได้แน่เหรอ และผมได้พบเมื่อลิเวอร์พูลเล่นกับบริสตัล ซิตี้ ที่ซึ่งเขาย้ายมาในตอนที่ผมย้ายมาเล่นในอังกฤษ เหมือนกันกับคู่ต่อสู้ที่ไม่ลดละเข้าปะทะที่นอตติ้งแฮม ฟอร์เรส – เคนนี่ บาร์นส และ ลาร์รี่ ลอยด์ เสียบหนักด้วยตะปูรองเท้าตัวโต มิกกี้ ดรอย ก็ห้ำหั่นกับผมที่เชลซี มัลคอล์ม ชอตตัน ก็อัดข้อเท้าของผมที่ อ๊อกฟอร์ด ยูไนเต็ด ตอนนั้น ผมรู้สึกเหมือนหลงทางอยู่ในพื้นที่สงคราม และเป็นเป้าหมาย ดังนั้นผมจึงเห็นคุณค่าของความฉลาดที่จะปกป้องตัวผมเอง – หยุดซักหลาก่อนถึงพื้นที่ที่พวกกองหลังจะสกัด ผมรู้ว่าพวกเขาจะหยุด และหลังจากนั้น ผมค่อยเร่งหลบไป หรือไม่ โมเมนตัมของพวกเขาก็จะเข้าทางผมและผมจะได้ฟรีคิก ไม่ว่าจะทางไหน มันก็เป็นการสายไปสำหรับพวกเขาที่จะเตะผมได้

ฟุตบอลเป็นเกมของการเอาตัวรอด และผมรักษาพื้นที่ในสนามราวกับรักษาป่า วันหนึ่ง ผมได้ยินบ๊อบพูดว่า “กองหลังมักจะเตะเคนนี่ให้ต้องออกจากเกม” ความเห็นของชายผู้ยิ่งใหญ่นี้ทำให้ผมภาคภูมิใจ ผมรู้ว่าผมต้องยืนหยัดขึ้นให้ได้ด้วยตัวผมเอง ไม่เช่นนั้นพวกกองหลังจะพากันเข้ามาห้อมล้อมผม ดังนั้นผมจึงต่อสู้อย่างหนักและบางครั้งก็เละเทะ ก็แค่ผมยอมรับว่าพวกกองหลังต้องการโจมตีผม ดังนั้นพวกเขาก็ต้องยอมรับผลที่อาจจะตามมาจากการแทคเกิ้ลแย่ๆด้วย บางครั้งผมเองก็ต้องรับผมกรรมนั้นก่อน

ปฏิกิริยาที่น่าอดสูของผมเกิดขึ้นที่ ไวท์ ฮาร์ท เลน ผมไล่กวดบอลจากเรย์ เคนเนดี้ทางปีกซ้าย ผมพบว่าผมถูกปิดทางโดย สตีฟ แพร์รี่แมน ถัดไปจากเส้นเขตข้างสนาม และฟูลแบ็ค ดอน แม็คอัลลิสเตอร์ ทางขวามือของผม พวกเขาชูข้อศอกขึ้น แต่ไม่ได้ดูเลวร้าย ชักขึ้นลงเหมือนลูกสูบและที่พวกเขาเข้ามาแย่งบอลจากผม ผมอยู่ตรงนั้น รู้สึกว่าข้อศอกอาจกระแทกหน้าผมทันทีทันใดจากคู่ต่อสู้ที่ไร้ยางอาย ดังนั้นด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของผม ผมเตะทันทีด้วยความกลัวข้อศอก ผมชิงมีปฏิกิริยาก่อน นี่มันบ้ามาก ผมยอมรับทันที เพราะมันไม่มีสัญญาณจากนักเตะสเปอร์เลยว่าพวกเขาวางแผนจะทำอะไรที่เป็นอันตราย แพร์รี่แมนไม่ใช่นักเตะที่เล่นสกปรก และแม็คอัลลิสเตอร์ก็ด้วย การตอบสนองรุนแรงของผมเป็นการขาดความยั้งคิด ดังนั้น เราเลยเสียบอล ผมเสียบแม็คอัลลิสเตอร์ลงไปกอง แพร์รี่แมนเตะบอลออกไป ไม่ไกลเท่าไหร่ แฟนสเปอร์ที่เห็นเห็นการณ์ต่างกรีดร้องลั่นราวกับเป็นฆาตกรรมก็ไม่ปาน โชคดีของผม ที่ตอนนั้นยังไม่มีการถ่ายทอดทางทีวี ที่จะสามารถประจานความผิดได้ทันทีอย่างทุกวันนี้ ถ้ากล้องจับภาพผมได้ ผมต้องโดนดีแน่ แต่ผู้ตัดสินเองก็ไม่ทันสังเกต ผมจึงรอดตัว เป็นแฟนสเปอร์ที่โกรธจัด ผมฉกบอลได้และโยนไปให้เทอร์รี่ แม็ค สมัยนั้น ไม่มีการหยุดเล่นเพื่ออาการบาดเจ็บ แม้กระทั่งถ้ามีใครตาย เราก็คงเล่นต่อไป โชคดี ขาของแม็คอัลลิสเตอร์ไม่เป็นอะไรมาก ผมก็เจื่อนๆไปหน่อยที่ทำเขาเจ็บ ผมพูดพึมพำคำขอโทษหลังจากนั้น

“นี่ ฟังนะ ฉันทำพลาด ฉันรู้ว่านายตั้งใจแย่งบอลจากเท้าฉันอย่างใสสะอาด นายควรจะได้ลูกฟรีลูกหนึ่ง แล้วเราจะเงียบ” แม็คอัลลิสเตอร์ไม่เคยปฏิเสธข้อเสมอของผม และผมก็จัดให้ ไม่มีปัญหา จบเกม เขากับผมก็จับมือกัน เมื่อเราพบกันที่แอนฟิลด์ในอีก 2-3 เดือนต่อมา ผมคว่ำลงตรงปีกขวา เร่งร้อนจับบอลโดยที่ยังไม่พร้อม เมื่อผมกระย่องกระแย่งขึ้นมาทีหลัง ก็มีน้ำเสียงอวดดีตะโกนใส่ผม

“เฮ้ นั่นไม่ใช่ฉันนะ” เสียงของ ดอน แม็คอัลลิสเตอร์ และเขาก็ยิ้มแฉ่ง แฟร์ดี

ระหว่างเกมทีมชาติกับเบลเยี่ยม ผมยอมรับเลยว่าอาฆาตพยาบาท Michel Renquin กองหลังทีม Standard Liege มากจริงๆ ตลอด 45 นาที Renquin ไล่เตะผม ตั้งใจก่อให้เกิดความเสียหายเท่าที่จะทำได้ Renquin เลือดเย็นพอๆกับที่ผู้ตัดสินที่น่าผิดหวัง หลังจากการเตะที่เลวร้าย 4 ครั้ง ความอดทนของผมก็ขาดสะบั้น

“อีกครั้งเดียว แล้วฉันจะเอาคืนแน่” ผมสัญญากับตัวเอง การจู่โจมครั้งที่ 5 นั้นรอไม่นานจริงๆ ผมหลอกทำเป็นจะเลี้ยงตัดเข้าใน แล้วกระหวัดบอลออกด้านนอกแท และหันกลับมา เขาก็ตรงเข้ามาเสียบที่ข้อเท้าผม ผมกลิ้งตัวหลบไปบนพื้น รับประกันใบเหลืองได้เลย Renquin สมควรได้รับแล้ว และควรที่จะระวังให้มากขึ้น แต่เขาไม่ได้เรียนรู้เลย เขาดึงเสื้อผมในนาทีถัดมา ผมเหวี่ยงศอกกลับไปและโดนปากเขาเต็มๆ รับไปซะ ความโกรธของผมกับการฟาลว์แย่ๆของเขาถูกใส่ไปกับศอกนั้น Renquin คว่ำลง ร้องเสียงหลงและมีเลือดออก ไม่มีความสำนึกผิดในความคิดของผมเลย Renquin ควรจะคิดถึงผลที่จะตามมาก่อนพยายามเตะผมให้ออกจากเกม

ในห้องแต่งตัว ช่วงพักครั้ง ผมพูดกับหมอ “แขนผมเจ็บ หมอ”

“ถอดเสื้อออก” หมอแนะนำ มันเป็นเสื้อแขนยาว และผมต้องพยายามยกแขนขึ้น

“แขนนายบวม เคนนี่” หมอพูด เมื่อผมถอดเสื้อออก “มันมีรอยรูเจาะอยู่เหนือข้อศอกนาย” ผมไม่ต้องการยอมรับว่ามันเป็นรอยฟันของ Renquin

“พันแขนผมเถอะ หมอ และให้ผมกลับไปลงเล่น”

ในครึ่งหลัง ผมพยายามที่จะดูว่า Renquin เป็นยังไงจากบทลงโทษของผม แต่เขาไม่เข้ามาใกล้ผมอีก เขาได้เรียนรู้แล้ว และอุปสรรคของผมก็หมดไป หลังสิ้นเสียงนกหวีด Renquin เดินข้ามสนามมา

“เป็นเกมที่ดีนะ” เขาพูด และเมื่อเขาเปิดปาก ผมรู้สึกสมหวังที่ได้สังเกตว่าเขาไม่มีฟันหน้า “จับมือกันมั้ย” Renquin ถาม

“ไปให้พ้นเลย” ผมตอบเขา

ยังไงซะผมก็ยังโกรธจัดอยู่ดีกับความรุนแรงของเขาในครึ่งแรก ผมเซ็งมาก ผมกลับลิเวอร์พูลไปพร้อมกับรอยฟกช้ำ และ Renquin กลับเบลเยี่ยมไปพร้อมกับการไม่มีฟันหน้า 2 ซี่

แม้ว่าจะต้องทนเจ็บและน่าปวดหัวกับขาของผม ผมก็ยังชอบที่จะเผชิญหน้ากับพวกกองหลังหยาบๆ พวกเขาไม่มีอะไรน่าประหลาดใจ มันเป็นแค่เรื่องการทดสอบสภาพร่างกาย ไม่เกี่ยวกับจิตใจ การปะทะกับกองหลังที่มีระดับของทีมดาร์บี้ เค้าท์ตี้ อย่าง คอลิน ทอดด์ นั้นยากกว่า ก็เหมือนกองหลังลิเวอร์พูลอย่าง ลอว์โล่ และ บิ๊ก อัล คอลินอ่านเกมได้ดี ไม่เคยต้องอาศัยการมุ่งทำลายเพื่อแย่งบอล คอลินจะแซะ และแย่งบอล ไม่มีความก้าวร้าว และผมยอมรับเขาอย่างสนิทใจ
แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 55 06:37:16
แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 55 19:09:53
แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 55 18:05:51

จากคุณ : howk_ky

เขียนเมื่อ : 3 ม.ค. 55 16:37:50