[รีวิวภาพLiverpool-Arsenal] ประสบการณ์ครั้งแรก(ในแอนฟิลด์) เจ็บแต่ก็อยากลองอีก
|
 |
เพิ่งเคยได้ไปดูบอลกับเค้าที่สนามครั้งแรก ยิ่งเป็นสนามเหย้าของทีมที่เชียร์อยู่อย่างลิเวอร์พูลก็ยิ่งตื่นเต้นมาก อยากพิมพ์เก็บไว้และเอามาแชร์ให้เพื่อนๆพี่ๆในห้องนี้ได้อ่านกันเล่นๆ เพิ่งจะเคยตั้งกระทู้ด้วยไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเท่าไหร่ ถ้ามีอะไรไม่ถูกใจหรือขัดใจประการใดก็มองข้ามๆไปเถอะค่ะ
ใครอยากดูรูป(อาจจะไม่ค่อยสวย ไม่ค่อยชัด)ข้ามไปข้างล่างได้เลยค่า
ขอเล่าแกมบ่นให้ฟังนิดนึง
บ่ายวันศุกร์ก่อนเกมส์วันเสาร์ต้องนั่งรถไฟจากลิเวอร์พูลไปลอนดอนเพื่อไปเอาตั๋วบอลกลับมาดูที่ลิเวอร์พูล พี่ชายของแม่เป็นคนฝากเพื่อนให้หาตั๋วให้ ทีนี้เพื่อนเค้าอยู่ลอนดอน เราเลยต้องมาที่ลอนดอน พอไปเจอคุณลุงใจดีคนนั้นก็บอกเค้าว่าขอตั๋วดูบอลวันเสาร์กลางวันที่แอนฟิลด์ คุณลุงใจดีบอกเดี๋ยวจะติดต่อกลับไป คิดว่าคงจะไม่ได้แล้วแต่เค้าส่งเมสเสจมาบอกว่าให้ไปรับที่Director's entranceแล้วให้อ้างอิงชื่อเค้า แต่เราก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่าจะได้ตั๋วแน่หรือเปล่าเพราะไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้น
วันเสาร์ต้องตื่นแต่เช้า พี่ที่เรียนอยู่ที่ลอนดอนมาส่งที่สถานี London Euston ตอนแรกนึกว่าจะไม่มีคนใส่เสื้อลิเวอร์พูลซะแล้ว เพราะกองเชียร์อาร์เซนอลก็ต้องเดินทางไปเชียร์ทีมของพวกเขาเหมือนกัน แต่ที่ไหนได้ในสถานีมีคนใส่เสื้อลิเวอร์พูลให้เห็นอยู่ไม่น้อย ผู้หญิงเดินทางคนเดียวทั้งยังใส่เสื้อลิเวอร์พูลชัดเจนอย่างเราก็ใจชื้นขึ้นบ้างว่า "เอาน่ะ อย่างน้อยก็มีเพื่อนร่วมทางที่เชียร์ทีมเดียวกันล่ะวะ"
รถไฟออกจากลอนดอนตอนแปดโมงเช้า พอสถานีประกาศแพลทฟอร์มรถไฟปุ๊ปคนก็เริ่มทยอยเดินกันไปขึ้นรถไฟ เราก็บ้ายบายพี่แล้วก็รีบเดินไปกับเค้าเพราะกลัวว่าจะไม่มีที่นั่ง ถ้าไม่มีที่นั่งก็ต้องยืน เราไปถึงเป็นคนแรกๆเลยได้ที่นั่งติดหน้าต่างอยู่กลางๆของขบวน คนก็เริ่มทยอยเข้ามา ทั้งแฟนปืนแฟนหงส์เต็มไปหมด มองไปที่นั่งเยื้องๆเห็นเด็กน้อยใส่เสื้อลิเวอร์พูลเหมือนเราก็โล่งใจไปอีกเปราะ "ยังไงถ้าถูกแฟนปืนแซว แน่ใจได้แล้วว่าเราจะไม่ถูกแซวคนเดียว YNWA"
แปดโมงเจ็ดนาที รถไฟออกจากสถานี แฟนบอลที่ไม่มีที่นั่งก็ยืนอยู่หัวท้ายสองฝั่งของโบกี้ซึ่งทั้งสองฝั่งที่ยืนอยู่นั้นเป็นแฟนปืนทั้งหมด รถไฟวิ่งไปเรื่อยๆชั่วโมงครึ่งยังไม่มีอะไร ทุกอย่างปกติเหลืออีกครึ่งชั่วโมง ทีนี้อยู่ๆแฟนปืนเริ่มคึกคัก เริ่มร้องเพลงเสียงดังกันใหญ่ ไอ้เราก็นั่งเงียบๆเพราะพวกน้อยกว่าสู้ไม่ได้ "อาเซ้นอล อาเซนอล อ่าเซนอล อ่าเซนอล อ่าเซน๊อล อ่าเซ้นอล" เพลงสรรเสริญปืนดังไปเรื่อยๆทั้งเสียงคน เสียงกระทืบเท้า เสียงตบมือ เสียงทุบผนังรถไฟ ดังไปหมด ซักพักนึงเพลงทำนองเหมือนYou'll never walk alone ซึ่งเป็นเพลงประจำของสโมสรลิเวอร์พูลก็ดังขึ้นบ้าง ตอนแรกก็ตกใจนึกว่ามีแฟนหงส์ร้องแข่งกับแฟนปืน ฟังไปฟังมาเค้าร้องว่า You'll never get a job sign on sign on with hope in your heart and you'll never get a job อ่าว แฟนปืนนี่หว่า (หลอกให้ดีใจเก้อ)
นอกจากนั้นยังมีทำนองอะไรก็ไม่รู้แต่ร้องว่า You live in a third world อารมณ์แนวๆดูถูกว่าพวกโลกที่สามอะไรงี้มั้ง ไอเราก็นั่งฟังแล้วก็คิด นี่มันด่าเราคนเดียวหรือเปล่าวะ (ไม่รู้ว่าประเทศไทยคือประเทศโลกที่สามหรือเปล่า) แต่ตอนนั้นคิดแล้วก็นั่งขำอยู่คนเดียว คุณลุงที่นั่งข้างๆก็มองยิ้มๆ คงรู้ว่าเราอึดอัดท่ามกลางดงแฟนปืนแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้
พอมาถึงLiverpool Lime Street station อันเป็นสถานีปลายทางปุ๊ป รู้สึกดีมากกก คนใส่เสื้อสีแดงเชียร์ลิเวอร์พูลเดินกันเต็มไปหมด ไม่รู้แฟนปืนที่คึกคักเสียงดังเมื่อกี้หายไปไหน พอถึงสถานีก็รอเพื่อนของพี่ที่เค้ามาดูเหมือนกัน พี่เค้าจะช่วยพาไปสนามให้ (ทั้งๆที่จังหวะนั้นยังไม่รู้เลยว่าจะได้ตั๋วป่าว)
แต่ไหนๆก็อุตส่าห์มาซะขนาดนี้แล้ว ก็ไปต่อแถวบัสกันเพื่อรอจะไปสนาม ในใจก็คิดไปว่า ถึงจะไม่ได้เข้าไปดูแต่ก็ถือว่าไปทัศนศึกษาดูลู่ทางก็แล้วกัน โชคดีที่ตอนต่อแถวรอบัสบังเอิญเจอพี่คนไทยที่มาเชียร์อาร์เซนอลสองคน คุยไปคุยมาพี่เค้าบอกว่าจริงๆแล้วมาเที่ยวยุโรปกันสามคนแต่เพื่อนอีกคนทำพาสปอร์ตหายที่ปารีสเลยต้องกลับไทยและไม่ได้มา เลยมีตั๋วเหลือใบนึง ได้ยินอย่างนั้นเราก็ลิงโลดแล้วรีบบอกพี่เค้าไปว่า ถ้าไม่ได้ตั๋วขอซื้อต่อจากพี่ก็แล้วกัน ตอนนั้นดีใจมากแบบ ยังไงก็คงได้เข้าไปดูแน่นอนแล้ว
พอมาถึงสนามก็แลกเบอร์โทรกับพี่สองคนนั้นไว้ พี่ที่ช่วยพามาก็พาไปที่Director's entrance ตรงข้างๆทางเข้ามันมีช่องให้รับตั๋ว เราก็เข้าไปในนั้นเอาเมสเสจที่คุณลุงใจดีส่งมาให้คนตรงนั้นดู แล้วเค้าก็หยิบซองกระดาษเล็กๆมาให้ จังหวะนั้นตื่นเต้นพอกับลุ้นผลแอดมิชชั่นเลยค่า
รับซองปุ๊ปก็เดินออกมางงๆ แล้วพอแกะซองออกก็ดีใจมาก ข้างในเป็นตั๋วสองใบ ทั้งๆที่ขอคุณลุงใจดีไปแค่ใบเดียวแต่เค้าให้มาถึงสอง พี่ชายฝรั่งที่มาด้วยก็เสนอว่า เอาไปขายมั้ยน่าจะขายได้นะ ตอนแรกก็คิดว่าจะขายแต่เพราะได้มาฟรีจากคุณลุงใจดีคนนั้นเลยตัดสินใจไม่ขายดีกว่า พอได้ตั๋วปุ๊ปก็โทรบอกพี่คนไทยที่เจอกันบนบัสว่าได้ตั๋วแล้ว แล้วก็เข้าสนามไป
ตื่นเต้นมาก จังหวะที่เดินขึ้นบันไดออกมาสู่อัฒจรรย์นะ รู้สึกอย่างกับเป็นนักฟุตบอลที่ออกมาจากอุโมงค์ข้างสนามเลย คือแบบตื่นเต้นดีใจมากๆ ถ่ายรูปสนาม ถ่ายกองเชียร์ ถ่ายเก้าอี้ ถ่ายมันทุกอย่างอ่ะ ด้วยความที่นั่งคนละที่กับพี่ๆที่พามาก็เลยต้องให้คนข้างๆถ่ายรูปตัวเรากับสนามไว้เป็นที่ระลึก รู้สึกดีมาก มีความสุขที่สุด อารมณ์แบบฟินแล้วอ่ะค่า
| จากคุณ |
:
เต้าหู้รสส้ม 
|
| เขียนเมื่อ |
:
10 มี.ค. 55 03:54:02
|
|
|
| 
