ความคิดเห็นที่ 1 เดย์กับตฤณ เดย์กับตฤณเป็นเพื่อนกัน ทั้งสองรู้จักกันครั้งแรกที่วัดที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก เดย์มากับพ่อและแม่ มาทอดผ้าป่าที่วัด แต่เด็กน้อยไม่รู้ว่าผ้าป่านั้นคืออะไร ส่วนตฤณก็รู้เพียงว่าที่วัดจะมีข้าว มีขนม มีน้ำหวานให้เลือกมากมาย ขณะที่เดย์กำลังเข้าไม่เป็นแถวรอน้ำหวานที่มีคนรินแจก ตฤณได้น้ำหวานมาแก้วหนึ่งแล้วกำลังรออีกแก้วหนึ่ง เขาเห็นเดย์ยืนตาแป๋วอยู่ข้างๆ เลยส่งแก้วในมือให้เดย์ๆมองอย่างงงๆ แต่รับมาถือไว้และยืนรอตรงนั้นจนตฤณได้น้ำหวานมาครบ เดย์เป็นฝ่ายพูดขึ้นว่า “ขอบใจนะ” ตฤณยิ้มให้ ไม่พูดว่าอะไร และเดินจากที่นั้นไป เด็กทั้งสองคนมาเจอกันอีกครั้งในอุโบสถที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย บ้างนั่งพับเพียบ บ้างนั่งขัดสมาธิ ต่างยังส่งเสียงยังเอะอะ จอแจแน่นอุโบสถอยู่ เดย์เห็นตฤณนั่งพับเพียบอยู่ข้างหน้า มีเพียงแม่เท่านั้นที่กั้นอยู่ เขาขยับลุกขึ้นไปนั่งพับเพียบหน้าแม่พลางสะกิดหลังตฤณๆ หันกลับมามองเห็นเป็นเดย์จึงยิ้มให้ เดย์แนะนำตัวเองขึ้นก่อนว่า “เราชื่อเดย์ เธอล่ะ?” ตฤณบอกชื่อตัวเองและเริ่มคุยกัน หลังจากวันนั้น ตฤณมาเล่นที่บ้านเดย์อยู่เสมอๆ เพราะบ้านเดย์นอกจากจะใหญ่กว่ายังมีเนื้อที่กว้างขวางกว่ามากเหมาะสำหรับการเล่น ธรรมชาติก็ดีเพราะมีลำคลองสายเล็ก มีน้ำใสๆ ไหลผ่านหน้าบ้านที่อุดมไปด้วยสรรพสัตว์น้ำ ทั้งปลา กุ้ง เต่า และสัตว์อื่นๆ ที่ได้อาศัยลำคลองสายนี้เป็นชีวิต บ้านเดย์จึงมีสะพานไม้ขนาดเล็กทอดข้ามลำน้ำนั้นเป็นของส่วนตัว ชายลำน้ำฝั่งบ้านเดย์มีต้นก้ามปูขนาดใหญ่ขึ้นเรียงรายจากมุมด้านหนึ่งไปจรดอีกด้านหนึ่งเป็นการแสดงอาณาบริเวณ ลึกเข้าไปทั้งซ้ายขวาจนสุดท้ายบ้านยังมีทั้งต้นตาล มะพร้าวสูงชะลูด แซมด้วยต้นมะม่วงหลากชนิด แต่ที่เดย์และตฤณชอบที่สุดกลับเป็นต้นมะม่วงขนาดสูงใหญ่เรียกชื่อว่ามะม่วง “งาช้าง” ที่ขึ้นตรงด้านขวาหน้าตัวบ้าน ชื่องาช้างนั้นสมกับลักษณะของผลคือยาวประมาณคืบ (ของผู้ใหญ่) เศษๆ ตรงปลายแหลมงอนขึ้นเหมือนงาช้าง รสชาติของมันจะเปรี้ยวจี๊ดถ้ายังดิบ แต่จะหอมหวานเมื่อสุก ที่เดย์และตฤณชอบไม่ใช่เพราะผลของมัน หากแต่เป็นกิ่งก้านสาขาที่แผ่ขยายออกไกลให้เด็กทั้งสองได้ใช้เป็นที่ผูกชิงช้าและปีนป่ายกันสนุก ด้านมุมซ้ายหน้าบ้านเป็นต้นจำปีขนาดใหญ่ครือกัน บางครั้งทั้งเดย์และตฤณจะช่วยกันเก็บดอกจำปีให้แม่และย่าเอาไว้ร้อยเป็นพวงมาลัยถวายพระบ้าง แต่เก็บกันไม่หมดเพราะมันมากมายเกินไป จึงกลายเป็นหน้าที่ของเดย์และตฤณที่ต้องช่วยกันเก็บกวาดกลีบดอกที่ร่วงหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้นดินรวมถึงระเบียงชั้นสองของบ้าน ยังดีหน่อยที่ไม่ต้องเก็บกวาดบนหลังคาเพราะเมื่อฝนเทลงมาจะช่วยชะให้ไหลลงมาตามรางน้ำเอง จากคุณ : thongprakai - [ 21 ก.ย. 47 10:52:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จองแถวแรกเหมือนเดิมครับ คราวนี้มีป๊อบคอร์นมาด้วยนะ จากคุณ : Uncle Tee - [ 21 ก.ย. 47 10:52:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เพราะเดย์ไม่มีทั้งพี่และน้อง ส่วนตฤณอายุแก่กว่าเตเพียงปีเดียว พ่อและแม่ของเดย์จึงต้อนรับตฤณเป็นอย่างดีทั้งที่เห็นเป็นเพื่อนลูก อีกทั้งมีหน้าตา มารยาทที่น่ารักเสมอ บ่อยครั้งที่พ่อซื้อของมาให้เดย์ พ่อจะเผื่อให้ตฤณด้วย และยังบอกให้เดย์เรียกตฤณว่าพี่ แถมยังอนุญาตให้ตฤณทำโทษเดย์ได้หากเดย์ดื้อรั้น แต่ตฤณไม่เคยทำอย่างนั้นเพราะด้วยใจจริงนั้นตฤณก็รักเดย์เช่นน้องชาย ตฤณจึงเปรียบเสมือนสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัวไป แม้พ่อเดย์จะเคยขออนุญาตพ่อแม่ของตฤณให้มานอนค้างที่บ้านเป็นเพื่อนเตบ้าง แต่ตฤณไม่เคยทำ ทุกครั้งที่เดย์ชวน ตฤณจะบอกสั้นๆ ง่ายๆ ว่า “เราต้องกลับบ้าน หรือพรุ่งนี้มาเล่นใหม่” กิจกรรมของเด็กทั้งสองมีหลายหลาก ครั้งหนึ่งตฤณเอาเบ็ดมาจากบ้านผูกเข้ากับเส้นเอ็นบางๆ ปลายอีกข้างหนึ่งผูกกับไม้ไผ่ลำเรียว ตฤณทำให้เดย์คันหนึ่ง ส่วนเหยื่อนั้นจะขุดเอาไส้เดือนแถวๆ นั้นเอง อย่าว่าแต่จะให้เดย์หั่นไส้เดือนเป็นท่อนๆ เลย จะจับไส้เดือนเดย์ยังไม่กล้า รู้สึกขยะแขยงทำหน้าประหลาด ตฤณจึงเป็นคนจัดการให้หมดจนเสร็จสรรพ เดย์มีหน้าที่อย่างเดียวคือหย่อนเบ็ดลงน้ำและถือคันเบ็ดคอย บางครั้งเด็กทั้งสองคนจะนั่งตกปลาที่สะพานหน้าบ้านแต่ไม่ปรากฎว่าจะเคยได้ปลาเลยสักตัวทั้งที่ทั้งเดย์และตฤณรู้ว่าในคลองมีปลาอยู่ออกชุกชุมเพราะวันใดที่บ้านเดย์อยากกินปลา แม่จะให้คุณอาซึ่งเป็นน้องชายของพ่อกับคนสวนอีกสองสามคนออกไปยกยอในคลองที่เขาทั้งสองนั่งตกปลาอยู่นี่แหละ แต่ละครั้งจะเห็นปลาหลากชนิดหลายขนาดติดยอขึ้นมา ที่เป็นขนาดเล็กคุณอาจะจับปล่อยลงน้ำตามเดิม คัดเอาเฉพาะขนาดและชนิดของปลาที่ต้องการเท่านั้น เมื่อตกไม่ได้ทั้งสองก็เริ่มเบื่อ เดย์จึงชวนตฤณไปตกปลาในสระน้ำใหญ่หลังบ้านที่พ่อขุดเอาดินมาถมที่ เดย์คะเนเอาเองว่าปลาน่าจะมาจากในคลองเพราะพ่อขุดเป็นธารน้ำเล็กๆ ให้น้ำในคลองไหลเข้ามาได้ สระน้ำนั้นแม้จะมีขนาดใหญ่แต่ไม่ลึกนักประมาณหน้าอกของผู้ใหญ่แต่ท่วมศีรษะของเด็กทั้งสองคน มองจากศาลาริมน้ำที่พ่อสร้างขึ้นด้วยไม้อย่างไม่พิถีพิถันนัก มีสะพานไม้ขนาดเล็กเชื่อมกับตลิ่ง น้ำในสระค่อนข้างใสมองเห็นตัวปลาว่ายวนเวียนไปมา บางตัวนอนนิ่งบนพื้นดินใต้น้ำอยู่เฉยๆ เดย์เอาเบ็ดหย่อนลงที่ตรงหน้าของมัน หมายมั่นว่ามันต้องกินเบ็ดแน่ แต่มันกลับเฉยอยู่อย่างนั้น แม้ตฤณจะเอาเบ็ดอีกตัวช่วยกันล่อ แต่ก็ยังไม่เป็นผล เด็กสองคนกับปลาช่อนต่างมองตากัน มีเพียงดวงตาของมันที่กลิ้งกลอกไปมาบ้างเท่านั้น ตฤณชักฉุนที่เห็นมันไม่ใยดีบอกกับเดย์ว่า “สงสัยเหยื่อจะเก่าไป เราเปลี่ยนใหม่ดีกว่า” เดย์พยักหน้าเห็นด้วย เมื่อเปลี่ยนเหยื่อเสร็จ ตฤณหย่อนเบ็ดที่ตรงหน้ามันตามเดิม แต่มันก็ยังเฉยอยู่อย่างนั้น เดย์ให้ความเห็นบ้างว่า “สงสัยมันจะอิ่มน่ะพี่ตฤณ มันเลยไม่กินเบ็ด” ตฤณไม่รู้จะตอบเดย์ว่ายังไง ได้แต่แสดงสีหน้าหงุดหงิดถามเดย์ว่า “บ้านเดย์มีฉมวกไหม?” “มี แต่จะเอาไปทำไม?” เดย์ถาม สีหน้าสงสัย “ก็เอามาแทงมันสิ ถามได้” ตฤณตอบพลางลุกขึ้นยืนราวกับจะเร่งให้เดย์ไปหยิบฉมวกมา “แทงมันก็ตายสิ ไม่เอานะ เดย์ไม่ได้อยากฆ่ามันสักหน่อย” เดย์มองลึกเข้าไปในดวงตาของตฤณ ดวงตาของเดย์บอกชัดๆ ว่าไม่เห็นด้วย แต่ตฤณย้อนถามว่า “งั้นเราใช้เบ็ดมาตกมันอยู่ทำไม? มันไม่เหมือนกันเหรอ?” “ไม่เหมือน ถ้าเราตกได้ เรายังปล่อยมันได้” เตทัดทานเต็มที่ ทำท่าจะลุกขึ้นบ้างบังเอิญเท้าไปเตะเอากระป๋องใส่ไส้เดือนล้มลง ไส้เดือนตัวหนึ่งกระเด็นออกมาหลุดผ่านร่องกระดานไม้ร่วงลงน้ำ เดย์และตฤณมองตามเห็นไส้เดือนบิดตัวไปมาค่อยๆจมลง ยังไม่ทันที่จะถึงพื้นดินใต้น้ำ ปลาช่อนตัวนั้นกลับโผขึ้นตรงเข้างับไส้เดือนทีเดียวหายเข้าปากมันทั้งตัวแล้วกลับไปนอนแอ้งแม้งอยู่ตามเดิม ปากเคี้ยวอาหารอย่างสำราญใจ เดย์และตฤณต่างมองหน้ากันด้วยความฉงนใจยิ่งนัก ความอยากรู้ทำให้ตฤณหยิบไส้เดือนอีกตัวหนึ่งจากกระป๋องทิ้งลงน้ำ สายตาของเด็กทั้งสองจับจ้องเขม็ง ยังไม่ทันที่ไส้เดือนตัวนั้นจะจมลงถึงพื้น ปลาช่อนอีกตัวหนึ่งไม่รู้มาจากไหนพุ่งปราดเข้าฮุบไส้เดือนเหมือนปลาช่อนตัวแรกแล้วลงไปนอนสงบบนพื้นดินใต้น้ำเคี้ยวอาหารอย่างสำราญใจ ทั้งสองตะลึงกับภาพที่เห็น เดย์บอกว่า “เดย์ว่ามันฉลาดกว่าเรานะ” “ใช่ ถ้าอย่างนั้นเราต้องให้รางวัลมัน” พูดจบ ตฤณคว้ากระป๋องไส้เดือนแล้วเทไส้เดือนทั้งหมดลงน้ำ ปลาช่อนอีกสองสามตัวขนาดเล็กกว่าตัวแรกต่างพากันกรูเข้ามาแย่งกันฮุบเหยื่อดูชุลมุน ทั้งเดย์และตฤณต่างหัวเราะชอบใจกับภาพที่เห็น ตฤณพูดขึ้นว่า “พรุ่งนี้เราไปขุดไส้เดือนเอามาเลี้ยงโต๊ะพวกมันดีกว่า สนุกดี” แต่เดย์กลับส่ายหน้าดิกบอกว่า “อย่าดีกว่า มันบาปนะ ปล่อยให้พวกมันหากินกันเอง เราอย่าไปยุ่งดีกว่า” ตฤณได้แต่มองหน้าเดย์อย่างไม่เข้าใจ แต่ต้องคล้อยตามเดย์เสมอไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ตฤณเองก็บอกตัวเองไม่ได้ทั้งที่ตนเองเวลาอยู่บ้าน พี่ๆ รวมถึงพ่อแม่มักจะตามใจตฤณอยู่เสมอเพราะตฤณเป็นลูกคนสุดท้อง โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 21 ก.ย. 47 11:01:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วันที่เดย์ตื่นเต้นที่สุดเห็นจะเป็นวันที่รู้ตัวว่าว่ายน้ำเป็น ปกติพ่อและแม่มักจะสั่งห้ามไม่ให้เล่นน้ำทั้งในคลองและสระหลังบ้าน เดย์จึงว่ายน้ำไม่เป็น ส่วนตฤณนั้นว่ายออกคล่องเป็นเพราะตฤณมีพี่ๆ ช่วยสอนให้และลงเล่นน้ำในคลองกันอยู่บ่อยๆ เดย์ขอร้องให้ตฤณช่วยสอนว่ายน้ำให้ แต่ตฤณไม่กล้าเหมือนกันเพราะตัวเองก็ถูกพ่อแม่ของเดย์สั่งห้ามไว้เหมือนกันว่าห้ามพาเดย์ลงเล่นน้ำ แต่ครั้นถูกเดย์คะยั้นคะยออยู่เนืองๆ ประกอบกับตัวเองก็อยากเล่นน้ำด้วยจึงอดไม่ได้ที่ทั้งสองจะลอบลงเล่นน้ำบ้าง วันนี้ก็เช่นกัน ตฤณให้เดย์เอาถังซักผ้ามาด้วยแล้วสอนให้เดย์หันเกาะขอบถังและใช้เท้ากระทุ่มน้ำทำตัวลอยไปลอยมาจากเสาศาลาริมน้ำต้นหนึ่งไปอีกเสาหนึ่ง ตฤณเพียงเตือนให้เดย์ระวังอย่าให้น้ำเข้าถังเพราะถังจะจมลง เดย์หัดเกาะขอบถังลอยตัวได้อยู่หลายรอบจนชำนาญ บางทีก็ลอยตัวไปรอบๆ เสาทั้งสี่ต้น ตฤณสั่งว่าหากน้ำเกิดเข้าถังและถังทำท่าจะจมลงให้รีบเกาะเสาไว้ทันที ขณะที่เดย์ลอยตัวอยู่นั้น ทั้งเตและตฤณต่างตกใจแทบสิ้นสติเมื่อได้ยินเสียงแม่เดย์ร้องโวยวายเสียงดังลั่น เดย์ชะงัก สายตาเหลือบมองแม่ที่เต้นเร่าๆ อยู่ริมฝั่ง ตฤณก็ตะลึงเกาะเสาไว้แน่นใช้เสาบังตัวกลัวว่าแม่เดย์จะเห็นเข้า ความตกใจทำให้เดย์ลืมระวังน้ำเข้าในถัง เพียงไม่กี่วินาทีน้ำก็เข้าเต็มถังจมลงทันที มือทั้งสองนั้นตะเกียกตะกายเต็มที่ สองเท้ากระทุ่มน้ำอย่างที่เคยหัดมา พาตัวเองไปเกาะเสาได้โดยปลอดภัยพลางนึกขึ้นได้ว่าตัวเองว่ายน้ำได้แล้ว เมื่อสติคืนมา เดย์ตะโกนบอกแม่ว่า “คุณแม่อย่าเอะอะสิ เดย์ว่ายน้ำเป็นแล้ว ดูนะ” นางมาลัยวัลย์ตาเหลือก ปากจะร้องห้ามก็ไม่ทันได้แต่โบกมือโบกไม้ห้ามลูกเป็นพัลวัน เห็นเดย์โผจากเสาต้นหนึ่ง มือทั้งสองสลับกันจ้วงน้ำ เท้ากระทุ่มน้ำดังจ๋อมแจ๋มพาตัวเองไปยังอีกเสาหนึ่งได้ ทำอย่างนั้นอยู่สองสามเที่ยวจนแม่ค่อยคลายใจ แต่ยังฉงนอยู่ เธอมั่นใจว่าคนในบ้านไม่มีใครสอนเดย์ให้ว่ายน้ำแน่ จะมีก็อยู่คนเดียวคือ ตฤณ เธอเหลือบมองหาตฤณในน้ำ เห็นแต่หน้าโผล่มาครึ่งหนึ่งจากเสาหนึ่งของศาลาริมน้ำ เมื่อสายตาสบกัน ความตั้งใจที่อยากดุกลับอ่อนเปียกลงทันที ดวงตาดำๆ คู่นั้นดูน่าสงสารเป็นนักหนา เธอยิ้มให้โดยธรรมชาติ พลางบอกเบาๆ กับตัวเองว่า “อย่าเล่นน้ำนานนะลูก” คนในบ้านและคนสวนต่างกรูกันมาที่สระเพราะเสียงร้องของแม่ดังมากพอ ต่างมายืนออที่ริมสระน้ำ มองเดย์ว่ายน้ำไปมา ทุกคนหันไปมองแม่เป็นตาเดียวราวกับจะถามว่าร้องหาอะไร ลูกไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แม่เลยพูดแก้เก้อว่า “แล้วถังน้ำของแม่ล่ะ?” ตฤณได้ที รีบว่ายออกไปคว้าเอาถังน้ำกลับมา จากวันนั้นเป็นต้นมาเดย์และตฤณจึงได้ลงเล่นน้ำทุกวัน เด็กทั้งสองชอบว่ายน้ำในคลองมากกว่าเพราะริมน้ำฝั่งบ้านเตจะมีต้นก้ามปูใหญ่ๆ ให้ป่ายปีนขึ้นไปกระโดดลงน้ำ บางคราวจะมีเด็กๆ ทั้งชายและหญิงในหมู่บ้านหรือที่มีบ้านอยู่ริมคลองมาเล่นน้ำด้วย แต่ตฤณไม่ชอบใจเท่าไรเพราะมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งชื่อแดง ตัวโตกว่าคนอื่นชอบทำตัวเป็นหัวหน้าสั่งโน่นสั่งนี่ตลอดเวลา ความจริงเดย์ก็ไม่ชอบใจเหมือนกัน แต่เพราะแดงมีน้องสาวชื่อหวาน ตัวเล็กๆ ตาแป๋วๆ ตามมาด้วยเสมอ หวานว่ายน้ำไม่เป็นจึงได้แค่เล่นอยู่ริมลำคลอง เดย์เห็นหวานหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาจึงใส่ใจกับหวานมากกว่า บางครั้งจะเอาขนมที่บ้านมาเลี้ยง บางครั้งจะเก็บดอกผักตบชวาสีม่วงๆ ที่ลอยตามน้ำให้ มีอยู่คราวหนึ่งที่เดย์เก็บดอกจำปีมาให้หวานกำใหญ่ แดงเห็นเข้าไม่พอใจปัดดอกจำปีจากมือของเดย์ที่กำลังยื่นให้หวานตกลงพื้นดินหมด หวานโกรธพี่ชายมาก ยืนท้าวเอวมองหน้าพี่ชายชี้นิ้วไปที่จำปีที่กระจายเต็มพื้นดินและสั่งพี่ชายว่า “เก็บขึ้นมาให้หวานเดี๋ยวนี้นะ” แดงเห็นน้องสาวหน้าบึ้งตึง ท่าทางเอาจริงจึงก้มลงเก็บจำปีส่งคืนให้หวานอย่างเสียไม่ได้ เดย์และตฤณแอบหัวเราะและสงสัยอยู่ครามครันที่เห็นแดงไม่กล้าอิดเอื้อน นึกในใจว่า ‘ท่าทางนักเลง แต่ไฉนจึงกลัวน้องสาวตัวเล็กๆ’ เดย์เคยชวนหวานให้มาเล่นที่บ้านตามลำพังอย่าพาพี่ชายมาด้วย แต่หวานส่ายหน้าบอกว่า “ต้องมีพี่แดงมาด้วย ไม่งั้นแม่ไม่ให้มา” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 21 ก.ย. 47 11:31:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เสนอหน้ามาก่อนอ่าน ครับ จากคุณ : หลุม ๑๐ (หลุม๑๐) - [ 21 ก.ย. 47 14:35:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ใครขี้เหนียวป๊อบคอร์น ขอให้ติดคอ ... จากคุณ : JN. (Romeo_J) - [ 21 ก.ย. 47 15:18:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามานั่งฟังด้วยครับ ไม่มีป๊อปคอร์น แต่มี ทุเรียนหมอนทองนะครับ ถ้ากลิ่นไปรบกวนใคร ต้องขออภัยครับ จากคุณ : หมีPooH! - [ 21 ก.ย. 47 16:27:29 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอนั่งหน้านะคะ นู๋มีปลาหมึกย่างค่ะ..... จากคุณ : jita - [ 21 ก.ย. 47 17:15:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ค่ำวันหนึ่ง เดย์ได้ยินพ่อกับแม่คุยกันถึงเรื่องโรงเรียน เดย์ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าแค่เรื่องโรงเรียนทำไมพ่อกับแม่ถึงต้องเสียงดัง แม่บอกว่า “ลูกตัวเล็กนิดเดียวจะส่งไปโรงเรียนประจำที่ต่างจังหวัด แล้วลูกจะดูแลตัวเองได้อย่างไร?” พ่อบอกว่า “จะไปห่วงอะไร เด็กอื่นๆ มีเป็นร้อย เขายังดูแลตัวเองกันได้ อีกหน่อยลูกโตขึ้นจะได้ดูแลตัวเองเป็น ช่วยเหลือตัวเองได้ อีกอย่างโรงเรียนนั้นเป็นโรงเรียนฝรั่ง เขาสอนดี มีชื่อเสียง พ่อต้องไปอ้อนวอนเขาเกือบตายกว่าเขาจะยอมรับ และยังโชคดีที่เสียค่าบำรุงโรงเรียนแค่หมื่นเดียว คนอื่นเขาเสียกันตั้งหลายหมื่น” ไม่ว่าพ่อจะยกเหตุผลเท่าไร แม่ไม่ยอมฟังพูดคำเดียวว่า “หัวเด็ดตีนขาดแม่ก็ไม่ยอม” แม่ได้แรงสนับสนุนจากย่าที่ไม่ยอมให้เดย์ไปเหมือนกัน พ่อจึงจนใจได้แต่ส่ายหน้า ในที่สุด พ่อนึกอะไรขึ้นมาได้จึงพูดกับแม่อีกว่า “แล้วถ้าเดย์มีเพื่อนไปโรงเรียนด้วยล่ะ?” เดย์เห็นแม่ตาแดงๆ เหมือนกับจะร้องไห้พูดขึ้นว่า “เรามีลูกอยู่คนเดียวจะเอาเพื่อนที่ไหน?” พ่อตอบว่า “ก็ตฤณไง พ่อจะไปพูดกับพ่อแม่มันเอง” แม่เห็นพ่อพยายามนักหนาที่จะหาเหตุให้ได้ แม่เองก็รู้ว่าพ่อมีเจตนาต่อลูกดี แต่เพราะความรักและเป็นห่วงลูกซึ่งมีเพียงคนเดียวหรือ อย่างไรเสียก็ยังทำใจไม่ได้ แต่ครั้นจะดื้อด้านไม่ยอมคล้อยตามพ่อเลยสักนิดก็เกรงว่าพ่อจะไม่พอใจจึงยอมโอนอ่อนลงบ้างบอกว่า “ถ้ามีตฤณไปด้วย ค่อยว่ากันอีกที” แต่ในใจลึกๆ ก็นึกภาวนาว่าอย่าให้พ่อแม่ของตฤณอนุญาตเลย แม่แทบจะพูดไม่ออกเมื่อวันต่อมาพ่อบอกกับแม่ว่า “ พ่อไปคุยกับพ่อแม่ตฤณมาแล้ว เขาอนุญาต และยังขอบอกขอบใจเป็นการใหญ่ บอกว่าต้องรบกวนเรา ลำพังครอบครัวเขาเองไม่มีปัญญาจะส่งเสียลูกได้ขนาดนั้นอย่างมากก็แค่โรงเรียนแถวหมู่บ้านนี่แหละ” แม่เป็นคนจัดเตรียมเสื้อผ้าให้ทั้งเดย์และตฤณ ส่วนย่าเตรียมอาหารแห้ง และขนมใส่ตะกร้าไปให้มากมายทั้งที่พ่อบอกเป็นครั้งที่ร้อยแล้วว่าทางโรงเรียนไม่อนุญาต แต่ย่าไม่ฟัง พ่อเลยต้องตามใจ นึกในใจว่าถ้าจะต้องขนกลับคงไม่ใช่เรื่องใหญ่ แม่ของตฤณพูดอะไรไม่ออกน้ำตาไหลพรากที่ลูกน้อยต้องจากอ้อมอกไป แม้จะมีลูกที่โตๆ อีกเป็นสิบคน แต่เธอไม่แล้วแก่ใจกอดเด็กทั้งสองคนพลางสะอื้นไห้เป็นวรรคเป็นเวรจนเดย์สงสัยว่าตัวเองและพี่ตฤณจะไม่ได้กลับมาบ้านอีกหรืออย่างไร วันที่ทั้งสองจะจากบ้านไปนั้น ขณะที่รถเคลื่อนผ่านไปเดย์เห็นหวานเด็กหญิงหน้าเหมือนตุ๊กตายืนอยู่ริมทางเพียงลำพัง ในมือถือดอกชบาสีแดงสดยื่นส่งให้ เดย์ต้องบอกให้พ่อหยุดรถ เปิดประตูลงไปรับดอกชบานั้นมา เดย์ก้มลงหอมที่แก้ม โบกมือให้ ต่างฝ่ายต่างมองจนรถเคลื่อนหายลับไปจากสายตา เปลวแดดจ้าทำให้เห็นไอร้อนของมันขยับวับๆ ลอยขึ้นเหนือผิวถนน แต่ภายในรถเย็นฉ่ำเพราะเครื่องปรับอากาศภายใน เดย์มองผ่านกระจกข้างออกไปทางซ้ายเห็นทุ่งนาสีเขียวเป็นแนวกว้างไกลออกไปเหมือนไปสุดที่ขอบฟ้า บางตอนจะเป็นทิวเขาสีเข้มทอดเป็นแนวยาวเหยียด สูงๆ ต่ำๆ มันไม่ใช่ภาพที่แปลกตาอะไรเพราะที่บ้านก็คล้ายกันเพียงแต่ไม่เหมือนกัน อีกฟากหนึ่งของถนนที่ตฤณกำลังทอดสายตาเห็นภาพที่วิ่งผ่านไปเป็นบ้านเป็นหลังๆ ส่วนใหญ่เป็นบ้านไม้ นานครั้งจึงจะเห็นบ้านปูนทาสี เด่นขึ้นมาสักหลัง บางทีก็มีวัดให้เห็นเป็นระยะๆ ทั้งเดย์และตฤณต่างไม่ได้คุยอะไรกัน ต่างคนต่างสนใจกับทัศนียภาพสองข้างทางที่ผ่านไป อยู่ๆ ภาพของใบหน้าเด็กหญิงตาแป๋วๆ ก็โผล่ขึ้นมาในจิตสำนึกของเดย์ พลางนึกในใจว่า ‘อีกนานไหมนะกว่าที่เราจะได้เล่นด้วยกันอีก?’ ใจของเตรู้สึกหายวาบขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ใบหน้าของตนนั้นสลดลงทันใด ตฤณหันมาเห็นเข้าพอดี ถามขึ้นว่า “คิดถึงหวานเหรอ?” เตแปลกใจที่ตฤณทายได้ถูก จึงพยักหน้าเศร้าๆ หงึกๆ ตฤณยิ้มเหมือนจะบอกว่าเราเข้าใจ เดย์จึงกลับมีดวงตาฉายประกายอย่างเป็นสุข จากคุณ : thongprakai - [ 21 ก.ย. 47 17:46:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาแว้วครับ มารออ่านต่อ จากคุณ : November Thirteen - [ 21 ก.ย. 47 18:07:41 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาแล้วค่ะ.....มีหมูปิ้งมาด้วยยย ขอนั่งหน้าด้วยคน เอาข้างขวาของ jita แล้วกัน ตอนนี้รู้สึกคอมันเคล็ดๆ หนะ เอี้ยวซ้ายได้ข้างเดียว... จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 21 ก.ย. 47 19:49:32 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ยังไงก็เผื่อๆ ผมบ้างนะครับ อยากกินหมูปิ้งน่ะ.... พ่อไปส่งที่หอพักของครูคนหนึ่งซึ่งอยู่นอกบริเวณโรงเรียน บ้านของครูเป็นบ้านไม้สองชั้นธรรมดา ปีกด้านหนึ่งของตัวบ้านต่อเติมขึ้นมาจากบ้านหลังเดิม ภายในเป็นห้องใหญ่ห้องเดี่ยวมีเตียงของนักเรียนเจ็ดแปดเตียงตั้งอยู่เรียงกันเป็นแถวยาว ที่หัวเตียงมีตู้ไม้ขนาดกว้างพอๆ กับขนาดความกว้างของเตียงสำหรับเก็บของใช้ส่วนตัว แม่บ้านคือภรรยาของครูเตรียมเตียงไว้ให้สำหรับเด็กใหม่สองคน บ่ายมากแล้ว พ่อจะต้องกลับก่อนค่ำ พ่อคุกเข่าลงดึงทั้งเดย์และตฤณเข้ามากอดพลางพูดกับตฤณว่า “ต้องคอยดูแลน้องให้ดีนะลูก” และหันไปพูดกับเดย์ว่า “อย่าซนมากนะลูกและอย่าดื้อกับพี่ตฤณ ปิดเทอมเมื่อไหร่พ่อจะมารับ พ่อไปล่ะนะ” พ่อลุกขึ้น หันหลังเดิน ขึ้นรถและขับจากไปโดยไม่เหลียวกลับมามองอีก ลูกจะรู้บ้างไหมว่าพ่อต้องกล้ำกลืนน้ำตาไว้ในอก มิให้หลั่งล้นออกมาให้เจ้าเห็น ทั้งที่ใจพ่อนั้นแสนลำเค็ญ แต่จำเป็นตัดใจลาพาจากจร ทุกเช้าทั้งเดย์และตฤณกับเพื่อนๆอีกหลายคนจะแบกกระเป๋าเรียนคนละใบ เดินไปตามทางลูกรังซึ่งขนานกับบริเวณของโรงเรียน ไม่ไกลนักจะมีประตูรั้วที่เปิดเอาไว้ตลอดให้คนเดินผ่านเข้าออกสู่บริเวณโรงเรียนที่มีอาณาเขตกว้างขวางเป็นร้อยไร่ มีสนามฟุตบอลและกีฬาอย่างอื่นเป็นสิบๆ อาคารเรียนแต่ละอาคารจะตั้งห่างจากกันพอประมาณ มีถนนลูกรังซึ่งขนาบด้วยต้นสนยอดสูงตัดผ่านลัดเลาะไปตามตึก ผ่านสนามกีฬาต่างๆ ตึกเรียนของเดย์และตฤณตั้งอยู่ไกลสุด แต่อย่างมากก็ใช้เวลาไม่เกินสิบห้านาทีก็เดินถึง หลังเลิกเรียนนักเรียนที่หอพักบางคนจะแต่งชุดกีฬาสีต่างๆ ทั้งแดง ขาว เหลืองและเขียว วิ่งกลับไปที่โรงเรียนเพื่อเล่นกีฬา แต่ก็มีนักเรียนบางคนที่เลือกจะอยู่กับหอพัก จะทำอะไรก็ได้สุดแท้แต่ เดย์และตฤณเลือกจะอยู่ที่หอเล่นลูกหินบ้าง เดินเที่ยวไปทั่วบริเวณใกล้เคียงบ้าง แต่ทุกคนจะต้องกลับมาอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จก่อนหกโมงเย็นเพื่อทานอาหารค่ำตอนหนึ่งทุ่ม วันหยุดเรียนเสาร์และอาทิตย์ ครูที่โรงเรียนจะพานักเรียนไปเที่ยวตามป่าตามเขา หรือไม่ก็เล่นน้ำทะเล ใครที่อยากไปด้วยจะไปรวมกันแต่เช้าหน้าโรงเรียน เดย์และตฤณชอบผจญภัยจะไปกับคณะนี้เกือบทุกอาทิตย์ สำหรับนักเรียนบางคนจะเลือกไปช้อปปิ้งที่ตลาด หรืออยู่กับหอเฉยๆ ก็ทำได้ตามอัธยาศัย ครูชมทั้งเดย์และตฤณว่าหัวดีและเรียนเก่ง และนั่นเป็นเสมือนน้ำทิพย์สำหรับพ่อที่ไปรับตอนปิดภาคเรียนแรก พ่อคว้าตัวเดย์ขึ้นมากอด เอ่ยปากชมว่า “ต้องเรียนเก่งๆ อย่างนั้นสิลูก พ่อรักตายเลย” พ่อดีใจจนเกือบลืมตฤณที่ยืนอยู่ข้างๆ จึงก้มลงรวบตัวมากอดเอ่ยปากชมตฤณด้วยเช่นกัน ตฤณเองก็รู้สึกอยู่ว่าอย่างไรเสียเขาก็เป็นพ่อลูกกันจริงๆ ตัวเรานั้นก็เป็นเพียงแค่เพื่อนลูก ไม่ใช่ลูกจริงๆ เมื่อไรกัน พ่อแม่เราก็มีกำลังรอคอยอยู่ที่บ้าน ตฤณคิดถึงพ่อ แม่และพี่ๆ ใจอยากจะกลับไปถึงบ้านเร็วๆ แต่ละครั้งที่พ่อรับเดย์และตฤณกลับบ้าน ตฤณจะสังเกตเห็นความแตกต่างและสงสัยว่าทำไมพ่อ แม่และพี่ๆ ของตัวเองดูจะไม่ตื่นเต้นเท่าของเดย์ จนตัวเองนั้นอดจะนึกน้อยใจอยู่นิดๆ ไม่ได้ หวานเด็กหญิงตัวน้อยๆ ก็เหมือนกัน จะดีใจที่ได้เจอเดย์และแทบจะไม่มีตฤณอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ แต่ตฤณไม่สนใจ หวานก็เป็นเพียงเพื่อนเล่นคนหนึ่งสำหรับตฤณเท่านั้น แค่เพื่อนเล่นคนหนึ่งเท่านั้นจริงๆหรือ ตฤณถามตัวเอง เด็กๆ จะซนตามประสาเด็ก ฤดูที่มีจิ้งหรีดเสียงจิ้งหรีดจะแข่งกันกรีดปีกเรียกหาคู่ระงมไปทั่วท้องนา หลังอาหารค่ำทั้งเดย์และตฤณและกลุ่มเพื่อนที่หอจะออกไปในทุ่งนาใกล้ๆ หอพัก ต่างคนต่างถือไฟฉายคนละอัน เดย์เป็นคนส่องไฟไปตามเสียงที่ได้ยิน ตฤณจะแหวกหญ้า เมื่อส่องเจอตัวมันจะหยุด ตฤณจะตะครุบตัวมันได้ก่อนที่มันจะมุดหนีหายไป เราจะแยกมันใส่กระป๋องตัวละกระป๋อง ไม่อย่างนั้นมันจะทะเลาะกัน ฟัดกันจนแข้งขาหลุด ในห้องนอนจึงมีแต่เสียงจิ้งหรีดร้องกันเจี๊ยวจ๊าวไปหมดไม่รู้ของใครเป็นของใคร เวลาไหนว่างเพื่อนๆ จะเอาจิ้งหรีดมากัดกัน เทียบดูว่าของใครมีขนาดพอๆ กับของใคร เมื่อตกลงกันได้ก็จะจับมันใส่กล่องใหญ่ขนาดกล่องใส่รองเท้า เอาปลายไม้กวาดมาแหย่ๆ เขี่ยๆ ให้มันหันมาเจอกัน เวลามันกรีดปีก แยกเขี้ยวเข้าใส่กันทำราวกับว่าโกรธกันมาเป็นร้อยชาติ มันจะฟัดกันไม่นาน ตัวที่ใจเสาะกว่าจะวิ่งหนีจู๊ด บางทีจิ้งหรีดแพ้ แต่คนไม่แพ้ อย่างอ้ายปาน จิ้งหรีดมันกัดแพ้ไปสองตัวแล้ว พอตัวที่สามกัดแพ้อีกนิสัยอันธพาลก็เริ่มฉายแวว มันลุกขึ้นเตะกล่องที่กัดจิ้งหรีดกระเด็น เดย์ลุกขึ้นชี้หน้าด่ามันว่า “เอ็งมันขี้แพ้นี่หว่า” อ้ายปานย่างสามขุมเข้าหา ผลักหน้าอกเดย์จนเซไป ยกมือขึ้นเท้าเอวเหมือนนักเลงโต วางท่ายะโสถามขึ้นว่า “เออสิวะ แล้วมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” ตฤณถลันเข้าขวางหน้าทันที บอกว่า “น้องข้าไม่มี แต่ข้ามี” พูดจบกำปั้นน้อยๆ ก็เหวี่ยงเข้าเต็มใบหน้า อ้ายปานไม่ทันระวังตัว ไม่นึกว่าจะโดนจู่โจมก่อน โดนกำปั้นกระแทกเข้าเต็มจมูก หน้าหงายก้นทิ่มจ้ำเบ้าลงกับพื้น มือยกขึ้นปาดจมูกเห็นเลือดกำเดาไหลออกมาเป็นทาง รีบถลันจะลุกขึ้น เดย์เห็นว่าเป็นโอกาส ปากตะโกนบอกว่า “ใครว่าข้าไม่มีปัญหา” แล้ววิ่งกระโจนโถมตัวเข้าใส่ กลิ้งม้วนกันไปทั้งคู่ ตฤณเห็นน้องถลาเข้าใส่ ตัวเองถลาตาม ต่างช่วยกันคนละไม้คนละมือเหวี่ยงกำปั้นเข้าใส่อย่างไม่นับ จนอ้ายปานตั้งตัวไม่ติด ได้แต่แหกปากร้องลั่น ตะเกียกตะกายลุกขึ้นวิ่งหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต ทั้งเดย์และตฤณเนื้อตัวมอมแมมกันไปหมด เดย์หยิบเอากระป๋องจิ้งหรีดทั้งหมดเปิดฝาออกแล้วเทจิ้งหรีดทิ้งที่ริมรั้ว พลางบอกว่า “จิ้งหรีดมันทำให้เรากัดกัน อย่าไปเลี้ยงมันเลย สงสารมัน” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 21 ก.ย. 47 22:45:17 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ดีจ้า มารายงานตัว ไป พร้อมกับนึกไปว่าเมื่อวานเราใจบุญจัง ให้อาหารปลาไปตั้งเยอะ ทั้งที่ไม่ได้อยากจะให้เลย อ่ะ จากคุณ : julyy (julyy) - [ 22 ก.ย. 47 08:23:15 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผมมีตอนจบอยู่ในใจแล้ว จะคอยดูว่าคุณทองประกาย จะหักมุมตอนไหนหรือเปล่าครับ อ้าว!! แล้วนี่ป๊อปคอร์นใครมาอยู่ในมือผมหละเนี่ย จากคุณ : KENNY CHANG - [ 22 ก.ย. 47 08:51:36 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มารายงานตัวด้วยครับ อ่านเรื่อง ผี ผี วงหายสงสัยกลัวขึ้นสมอง เมื่อวานหายทุกอย่าง ไดรฟ์ เหล็ก พัต โอย... เลยต้องอ่านต่อให้หายกลัวกันไปข้างหนึ่ง แล้วเรื่องนี้ ผ.ผ.ผี อีกไหมเนี่ย ใครมีของกินเลย ส่งมาหน่อยครับ กำลังหิวโซ หมอนทองหมดยังครับ ของชอบ จากคุณ : UST - [ 22 ก.ย. 47 09:51:23 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ... จากคุณ : ระ - Fatty - [ 22 ก.ย. 47 10:19:51 ]

ความคิดเห็นที่ 17 วันอาทิตย์นี้ครูจะพาเด็กนักเรียนไปเที่ยวทะเล แต่ทั้งเดย์และตฤณชอบป่าเขามากกว่า ทั้งสองตกลงกันว่าจะไปชวน เปรี้ยวเพื่อนร่วมห้องอีกคนหนึ่งที่เป็นเด็กท้องถิ่น บ้านอยู่ในละแวกใกล้เคียงและรู้จักภูมิประเทศต่างๆ ในแถบนั้นเป็นอย่างดี เปรี้ยวตอบตกลงทันทีและเอาไม้ง่ามผูกหนังสะติ๊กสำหรับยิงนกติดตัวไปด้วย ส่วนเดย์และตฤณมีเพียงกระติกน้ำสะพายไปคนละใบ เด็กสามคนออกเดินด้วยเท้าไปตามทางลูกรังที่ตัดตรงขึ้นเขา ไม่มีใครรู้ว่าถนนลูกรังสายนี้จะไปสิ้นสุดที่ไหน เมื่อเดินไปสักพักใหญ่ๆ เปรี้ยวเดินนำตัดเข้าทางด้านข้าง เป็นทางที่ชาวบ้านแถวนั้นใช้เดินกันเป็นประจำ ผ่านไร่มันสำปะหลังที่มีอาณาเขตกว้างขวาง ผ่านไร่สัปปะรดที่เริ่มออกผลเป็นลูกเล็กๆ ผ่านไร่เงาะที่มีผลแดงๆ ตัดกับใบเขียวๆ ดูแปลกตาเหมือนมีใครเอาไปผูกติดไว้มากกว่าเป็นของจริง เกือบตลอดทางนั้น เปรี้ยวตะโกนทักทายชาวบ้านที่ทำงานในไร่ บอกได้เลยว่าเขารู้จักมักคุ้นเป็นอย่างดี เปรี้ยวแวะที่บ้านเป็นกระต๊อบหลังคามุงจากหลังหนึ่ง เขากลับออกมาพร้อมกับข้าวเหนียวห่อใบตองสามห่อและเนื้อเค็มชิ้นใหญ่สามชิ้นยื่นส่งให้เดย์และตฤณ หนทางที่เดินต่อไปนั้นเริ่มสูงขึ้นทุกขณะ บางครั้งต้องเกาะโหนเกี่ยวกิ่งไม้ รากไม้ขึ้นไปบ้างแต่ยังปรากฏชัดว่าเป็นเส้นทางที่ชาวบ้านใช้เดินกันอยู่สม่ำเสมอ ตลอดทางนั้นมีเพียงต้นไม้เตี้ยๆ หญ้าคาและพืชพันธุ์ต่างๆ ที่ไม่สามารถให้ร่มเงาได้ พระอาทิตย์เริ่มแผดแสงแรงกล้าขึ้นเป็นลำดับ แต่เด็กสามคนไม่มีใครแสดงว่าอ่อนล้าลงแต่อย่างใด ต่างคนต่างก้มหน้าเดิน บางครั้งหยอกล้อกัน ชี้ชวนกันดูแมลง นกที่มีอยู่อย่างดาษดื่น มีเพียงใบหน้าเท่านั้นที่แดงก่ำ เหงื่อไคลย้อยเต็มหน้า เปียกตัวจนเฉอะแฉะ ตฤณหยิบกิ่งไม้แห้งที่มีตามพื้นขึ้นริดกิ่งให้คนละอันใช้พยุงตัวไต่ไปตามความสูง หนทางที่เดินต่อไปนั้นค่อนร่มรื่นขึ้นเป็นลำดับ ต้นไม้ใหญ่ๆ เริ่มหนาตาขึ้น ดินที่เป็นลูกรังเปลี่ยนเป็นหินใหญ่น้อยก้อนกลมมน บางครั้งต้องปีนข้ามก้อนหินใหญ่ๆ ก้อนแล้วก้อนเล่า มีธารน้ำเล็กๆ ขนานไปกับทางที่เดินและขยายใหญ่ขึ้นทีละน้อย สระน้ำใหญ่เป็นแอ่งลึกมีโขดหินใหญ่ซ้อนกันเป็นชั้นๆ เหนือขึ้นไป น้ำใสๆไหลเอื่อยๆ ย้อยผ่านร่องหินลงมาในสระน้ำมากมายหลายสาย มีปลาตัวเล็กตัวน้อยว่ายวนอยู่ในสระที่ปกคลุมด้วยเศษใบไม้กระจายเกลื่อนไปเหนือผิวน้ำ เปรี้ยวพูดขึ้นว่า “เราปีนข้ามน้ำตกชั้นนี้ขึ้นไปอีกหน่อย มีสระน้ำที่ใหญ่กว่านี้ สวยกว่านี้และน่าจะยังมีน้ำตกลงมาอยู่นะ” หน้าฝนนั้นสิ้นไปแล้ว น้ำที่เคยไหลตกก็ลดน้อยลง บริเวณชั้นล่างๆ ของน้ำตกแห่งนี้จึงทีแต่เพียงน้ำที่ไหลมาตามซอกหิน เปรี้ยวเดินนำต่อ แม้หนทางจะไม่สูงชันจนเกินไปนัก แต่ไม่ได้สะดวกสบาย บางคราวต้องช่วยกันฉุดลากขึ้นไปตามโขดหินใหญ่ บางคราวต้องเดินอ้อมลัดเลาะอ้อมไปตามพุ่มไม้บ้าง ใช้ต้นไม้ยึดเหนี่ยวบ้าง กว่าจะถึงชั้นน้ำตกที่ตั้งใจก็ทำเอาเด็กทั้งสามคนอ่อนแรงไปตามกัน แต่สระน้ำขนาดใหญ่กว่าที่ผ่านมาตรงหน้าทำให้ทั้งสามแทบหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง หน้าผาสูงชันยังปล่อยน้ำกระเซ็นเป็นสายแม้จะไม่มากมายนักแต่ให้ความสดชื่นไปทั่วบริเวณนั้น ต้นไม้สูงใหญ่ฝั่งตรงข้ามหนาแน่นเป็นพรืดให้ร่มเงาเป็นอย่างดี เมื่อมองย้อนกลับไปตามทางที่ผ่านมาจะเห็นสายน้ำไหลเป็นทางเลาะไปตามโขดหิน ต้นไม้ใบรูปทรงต่างๆ แผ่ปกคลุมทั้งสองฝั่งเหมือนซุ้มทางเดิน แสงแดดส่องลอดลงมาได้เป็นจุดเป็นดวงเป็นทางตลอดแนวไป ทั้งสามนั่งทรุดลงที่โขดหินใหญ่ มองดูสระน้ำใหญ่เบื้องหน้า ผิวน้ำกระพื่อมเป็นระลอกจากแรงน้ำที่ตกลงมาและพัดพาเอาเศษไม้ใบหญ้าให้ไปกองรวมกันที่ริมฝั่งสระ น้ำในสระใสสะอาดแต่ดูมืดทะมึนจากความลึกของน้ำ...... โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 22 ก.ย. 47 15:05:53 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านถึงตอนน้ำดูทมึนแล้วนึกถึงว่าเดี๋ยวจะมีใครตายหรือผีจะโผล่เลยครับ สงชัยชื่อพี่ (ในหัวผม) จะผูกติดกับเรื่องผีๆ แล้วละครับ อิๆๆ จากคุณ : Ping Guy - [ 22 ก.ย. 47 16:28:06 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เดย์และตฤณปลดกระติกน้ำที่สะพายบ่าลงแบ่งกันดื่มคนละอึกใหญ่ๆ ความสดชื่นกลับมาอีกครั้ง ละอองน้ำจากน้ำตกกระจายมากับสายลมส่องกระทบกับแสงแดดทำให้เกิดประกายรุ้งหลากสีสันที่ฝั่งตรงข้าม เหมือนสะพานบนวิมานที่ทอดผ่านฟ้า ประดับประดาด้วยหมู่มวลผีเสื้อนับพันที่ขยับปีกสีสันสดใส ท่องเที่ยวไปในเคหะธรรมชาติอันตระการ ตฤณไม่ถามไถ่ เปลื้องผ้าออกจนหมดเหลือแต่กางเกงในสีขาวเพียงตัวเดียว กระโจนลงน้ำดังตูม ดำผุดดำว่ายไปโผล่ที่กลางสระไกลออกไป พลางกวักมือเรียกเดย์และเปรี้ยวซึ่งกำลังแก้ผ้าอย่างรีบเร่ง แล้วกระโดดน้ำตามลงไปทันที มือและเท้ากระทุ่มน้ำว่ายตรงไปที่กลางสระใหญ่ที่ซึ่งตฤณกำลังลอยคอรออยู่ เด็กทั้งสามคนต่างวักน้ำใส่กัน หัวเราะเริงร่า ว่ายไล่จับกัน ดำน้ำลงดึงขากันเป็นที่สนุกสนาน เปรี้ยวใจกล้าหน่อย ว่ายขึ้นจากน้ำที่ฝั่งตรงข้าม ปีนโขดหินขึ้นไปจนใกล้ทางที่น้ำตก มองจากเบื้องล่างขึ้นไปนั้นดูธรรมดา แต่หากมองจากข้างบนลงมามันเสียวหวิวๆ ที่หัวใจ เปรี้ยวหลับตาปล่อยตัวลอยละลิ่วลงกลางน้ำ น้ำแตกกระจายเป็นฝอยฟุ้งขึ้นไปในอากาศ ร่างนั้นจมลึกลงไปแล้วถีบตัวทะลึ่งกลับขึ้นมาสู่ผิวน้ำ แล้วว่ายไปใต้น้ำที่ไหลตกลงมา กวักมือเรียกสองพี่น้องให้ว่ายตามเข้าไป ทั้งสามคนเล่นน้ำกันจนเพลิน ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยจนเวลานั้นบ่ายคล้อย เดย์ว่ายน้ำกลับขึ้นที่ฝั่งเดิม ปากร้องเรียกทั้งตฤณและเปรี้ยว “พี่ตฤณ พี่เปรี้ยว มากินข้าวดีกว่า เดย์หิวแล้ว” เดย์แกะห่อข้าวเหนียวออก ดึงเนื้อเค็มออกมากัดกินอย่างหิวโซ ตามด้วยข้าวเหนียวคำโต เคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย ตฤณและเปรี้ยวกลับขึ้นจากน้ำ ต่างคนต่างแกะข้าวเหนียวและเนื้อเค็มกัดกินอย่างเมามัน เดย์บอกว่า “ถ้าพี่เปรี้ยวไม่ขอข้าวเหนียวกับเนื้อมาเราคงหิวตายแน่” ข้าวเหนียวเต็มปากพูดไม่ถนัด ตฤณพยักหน้าหงึกๆ เห็นด้วย เดย์บอกต่อว่า “คราวหน้าเรามา เราต้องเตรียมมาด้วยเลยนะ เดย์จะเอาไก่ย่างมาด้วย เอามาฝากพี่เปรี้ยวด้วย” พอปากว่างลง ตฤณพูดขึ้นบ้างว่า “ตะกี้เราน่าเก็บเงาะมาด้วยนะ เจ้าของเขาจะว่าไหมเปรี้ยว” เปรี้ยวส่ายหน้า พลางบอกว่า “ไม่ว่าหรอก เขามีตั้งเยอะ เราเคยไปนั่งกินใต้ต้นมันเลย เด็ดไปกินไป คนสวนมาเห็นหัวเราะชอบใจด้วยซ้ำ แต่สั่งให้เราเอาเปลือกไปทิ้ง ขากลับเราก็ไปเก็บกินได้” ทั้งเดย์และตฤณตาวาวเมื่อนึกถึงลูกเงาะขนเขียวๆ แดงๆ เต็มต้น นึกในใจว่าเดี๋ยวต้องไปเก็บเงาะกินให้สมใจ เพียงไม่นานเนื้อเค็มก็หมด ข้าวเหนียวก็หมด เดย์ลุกขึ้นตบพุง ปากบอกว่า “เราเล่นน้ำกันต่อเหอะ” ไม่ทันที่ตฤณหรือเปรี้ยวจะห้าทัน เดย์ก็โดดน้ำจมหายไปแล้ว เดย์ว่ายน้ำเก่งขึ้นมาก ดำไปใต้น้ำ ไปโผล่อีกทีก็กลางสระน้ำ ดำผุดดำว่ายอยู่อย่างนั้น ส่วนเปรี้ยวและตฤณยังนอนผึ่งแดดอยู่บนโขดหิน นานครั้งจึงหันไปดูน้องที่อยู่ในน้ำ เดย์เริ่มรู้สึกผิดปกติกับตัวเอง รู้สึกว่าที่ลิ้นปี่นั้นจุกขึ้นมาอย่างกระทันหัน หายใจแทบไม่ออก อีกวินาทีต่อมาก็รู้สึกเจ็บปราบขึ้นที่ท้อง รู้สึกว่ามันแข็งเกร็งไปหมดและลามต่อไปที่ขาจนไม่สามารถกระดิกกระเดี้ยได้ ความเจ็บปวดนั้นมากมายสุดบรรยาย เดย์รู้สึกว่าตัวนั้นเริ่มหมดแรง ไม่มีปัญญาช่วยตัวเองได้ ร่างค่อยๆ จมลงใต้น้ำ คงมีแต่มือเท่านั้นที่ยังพอมีแรงตะกายน้ำเป็นพัลวัน เดย์ตกใจสุดขีด แหกปากร้องขึ้น “พี่ตฤณ ช่วยด้วย” พอร้องสิ้นคำ ปากก็สำลักน้ำเข้าไปอึกใหญ่ ร่างทำท่าจะจมลงอีก คราวนี้มันจมลงจริงๆ เมื่อมือเริ่มอ่อนแรง เดย์ผวาพยายามออกแรงตะกายน้ำเป็นการใหญ่ แต่ร่างกลับค่อยๆ จมลึกลงๆ เป็นเวลาเดียวกับที่เปรี้ยวหันมาเห็นเข้าพอดี เขาดีดตัวลุกขึ้น ปากร้องออกมาได้คำเดียวว่า “เฮ้ย!” เปรี้ยวรู้ว่าไม่มีเวลา เขารีบกระโจนลงน้ำทันที สองมือสับ จ้วงน้ำเร็วปรื๋อ เพียงครู่หนึ่งก็ดำดิ่งตามร่างของเดย์ที่ยังตะกายให้เห็นอยู่ใต้น้ำ เปรี้ยวดำตามลงไปทันคว้าแขนของเดย์ได้ออกแรงลากขึ้นมา เดย์มองเห็นลางๆว่ามีร่างคนหนึ่งที่ตรงเข้ามาพอเห็นว่าใช้เป็นหลักยึดได้ ใช้อีกมือที่ยังว่างอยู่คว้าหมับจับที่ข้อมือแล้วออกแรงดึงสุดฤทธิ์ แทนที่จะเป็นว่าเปรี้ยวดึงเดย์ แต่กลายเป็นเดย์ฉุดเปรี้ยวให้จมลงไปตาม แรงที่เดย์จับนั้นแน่นราวคีมเหล็กเพราะความตกใจและพยายามเอาตัวรอด ลมหายใจที่เปรี้ยวกลั้นไว้หมดลงทันทีด้วยความตกใจ ปากอ้าสำลักน้ำเข้าไปเต็มที่ เขารีบถลันตัวขึ้น ใช้เท้าถีบตัวเดย์ที่ตามติดขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า จนร่างของเดย์กระดอนออกไปตามแรง เมื่อเป็นอิสระ เปรี้ยวรีบโผขึ้นสู่ผิวน้ำ อกนั้นแทบระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อโผล่ขึ้นมาสู่ผิวน้ำ เป็นเวลาเดียวกับที่ตฤณกระโดดน้ำตามลงมา รีบจ้ำว่ายมาถึงตัวเปรี้ยวๆ ลอยตัวโบกมือโบกไม้ อ้าปากไออย่างรุนแรง ละล่ำละลักบอกว่า “อย่าตามไป อย่าลงไป เดย์ เดย์....” แต่ตฤณไม่ฟังเสียง เขาดำดิ่งลึกลงไป ลึกลงไปจนรู้สึกว่าแก้วหูนั้นจะระเบิดออกให้ได้ แสงจากผิวน้ำยังพอให้มองเห็นร่างของเดย์อยู่ไม่ไกล ตฤณดำต่อลงไปอย่างไม่คิดชีวิต เขามองเห็นมือของเดย์แล้ว มือนั้นแข็งเกร็ง นิ้วทั้งห้ากางออกสุดล้า อึดใจอีกนิดก็จะถึงแล้ว ตฤณบอกตัวเอง พอคว้ามือของเดย์ได้ออกแรงดึง เป็นเวลาเดียวกันก่อนที่เดย์จะสิ้นสัมปชัญญะไป มือของเดย์ที่เห็นว่าแข็งเกร็งนั้นกลับตะครุบหมับเข้าที่ข้อมือแล้วฉุดกระชากตฤณตามลงไปทันที ตฤณตกใจสุดขีด ถลึงตามอง เห็นดวงตาของเดย์เหลือกลานจ้องเขม็งมาที่เขา ความกลัวและความตกใจและสัญชาติญาณของการเอาตัวรอดทำให้ตฤณออกแรงสลัดก่อนที่ร่างทั้งร่างจะถูกดึงตามลงไป แต่จะสลัดเท่าไรก็สลัดไม่หลุด ตฤณต้องใช้อีกมือหนึ่งช่วยแกะมือของเดย์ออก ถึงตอนนี้ลมหายใจที่กลั้นไว้ก็หมดลง ตฤณรู้สึกอึดอัดเต็มที่ เริ่มดิ้นอย่างสุดแรง จนมือของเดย์ที่เกาะติดนั้นหลุดออก ตฤณมองเดย์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะถีบตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำ สติสัมปชัญญะสุดท้ายของเดย์ก่อนที่ร่างจะจมลงสู่ก้นบึ้งของสระใหญ่ เห็นความหวังสุดท้ายที่กำลังลอยไป สูงขึ้นไปและจบลงในที่สุด “พี่ตฤณ ทำไมไม่ช่วยเดย์ ทำไมไม่ช่วยเดย์” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 23 ก.ย. 47 00:37:10 ]

ความคิดเห็นที่ 20 รอตอนต่อไปค่ะ เฮ้อ..........เดย์เอ้ย จากคุณ : jita - [ 23 ก.ย. 47 08:25:05 ]

ความคิดเห็นที่ 21 Morning ja แหมโผ่ลมาได้จังหวะ พอดีเลยจ๊ะ เสียวไส้นะเนี่ย ว่าแต่? แล้วไงต่อไปคะ ... ... ... จากคุณ : julyy (julyy) - [ 23 ก.ย. 47 08:35:35 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ้าว จมจริงๆ ด้วย จากคุณ : Ping Guy - [ 23 ก.ย. 47 09:41:37 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ....หนังฉายไปหน่อยแล้ว ขอแซะด้วยคนครับ จากคุณ : Rc - [ 23 ก.ย. 47 10:48:52 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สุดบรรยายครับ อ่านไปกลั้นหายใจไป เหมือนดำน้ำเองเลย ประสบการณ์แบบนี้ที่ผ่านมา สำหรับผมยังน่ากลัวอยู่ จากคุณ : UST - [ 23 ก.ย. 47 15:28:05 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตฤณเรียนต่อที่โรงเรียนจนจบมัธยมปลาย และสอบเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ถึงตอนนั้นตฤณเพิ่งจะรู้ว่าพ่อของเดย์ซึ่งตอนนี้ก็เหมือนพ่อแท้ๆ คนหนึ่งของตฤณมีบ้านอีกหลังหนึ่งในกรุงเทพฯ มันเป็นบ้านหลังใหญ่ที่สวยที่สุดตั้งแต่ตฤณเคยเห็นมา แม้ในละแวกบ้านจะมีบ้านสวยๆ อีกมากมาย แต่ตฤณยังเห็นว่าบ้านของตัวสวยกว่าใครเพราะหลังบ้านนั้นมีสระใหญ่เหมือนทะเลสาบ กว้างขวาง รายล้อมด้วยต้นไม้เยอะแยะไปหมด ที่หน้าบ้านห่างออกไปไม่ไกลมีสนามกอล์ฟ ตฤณเห็นคนเล่นกอล์ฟตีลูกกอล์ฟกลมๆ สีขาว แล้วเดินตามไปเรื่อย ตฤณไม่เห็นว่าจะเป็นกีฬาที่น่าสนุกตรงไหน ร้อนก็ร้อน ต้องตากแดด กางร่ม บางทีฝนตกพรำๆ ก็ยังเดินตีกัน เหมือนเคยทำบาปทำกรรมอะไรเอาไว้ เห็นความน่าเป็นทุกข์แบบนี้เป็นความสนุกไปได้ นานๆ ครั้งพ่อและแม่(ของเดย์) จะมาค้างด้วยสักสองสามวันแล้วจากไป พ่อบอกว่าพ่อต้องไปทำงานในเมืองและมีบ้านอีกหลังหนึ่งอยู่ใจกลางเมือง ที่พ่อไม่อยากให้ไปอยู่ที่นั่นเพราะมันแออัด วุ่นวาย ยุ่งเหยิง สู้อยู่ที่บ้านหลังนี้ไม่ได้เพราะอากาศดีกว่าและสงบ ส่วนแม่ต้องกลับไปดูแลไร่ แม่บอกว่าตฤณดูแลตัวเองได้ และที่บ้านนี้ยังมีคนรับใช้อยู่สองคน คนสวนหนึ่งคนและคนขับรถอีกหนึ่งคนเป็นเพื่อนได้ ตฤณจะรู้สึกแปลกหูที่คนในบ้านเรียกเขาว่าคุณหนูตฤณ ตฤณไม่ชอบเลยแต่นานเข้าก็กลายเป็นความเคยชิน ผลการเรียนของตฤณนั้นดีมากน่าจะเรียกได้ว่าดีที่สุดในคณะในชั้นปีของตัวเอง แถมตฤณยังเป็นนักกีฬาว่ายน้ำที่สามารถคนหนึ่ง ตฤณรู้ว่ามีเพื่อนนักศึกษาสาวๆ หลายต่อหลายคนทั้งในคณะและต่างคณะมาให้ความสนใจตนจนเพื่อนๆ แซวกันแทบทุกวันเพราะตฤณหน้าตาดี แต่ตฤณไม่สนใจใครเป็นพิเศษ คงมีแต่เพื่อนเท่านั้น ยกเว้นหญิงสาวเพียงคนเดียวที่ตฤณให้ทั้งความสนใจและดูแลเป็นพิเศษ เธอคือหวาน อดีตเด็กหญิงตัวเล็กๆ หน้าเหมือนตุ๊กตา ตาแป๋วๆ คนนั้น ตอนนี้หวานเป็นสาวแล้ว สวยมากด้วย หวานมาอยู่หอพักในกรุงเทพฯ ตั้งแต่เริ่มเรียนชั้นมัธยมปลาย ตฤณจะหมั่นมาเยี่ยมหวานแทบจะทุกเวลาที่มีโอกาส บ่อยครั้งทั้งสองจะไปกินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน เดินเล่นตามห้าง และมีตฤณนี่แหละที่คอยติวหนังสือให้หวานจนหวานสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยและเข้าเรียนในคณะที่ตฤณเรียนอยู่นั่นเอง ตอนนั้นตฤณเรียนใกล้จบแล้ว หลายต่อหลายครั้งที่หวานอยากจะเอ่ยปากบอกตฤณเสียเหลือเกินว่าเธอฝันถึงเดย์อยู่บ่อยๆ แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจไม่เล่า สิ่งหนึ่งที่หวานคิดตอนนั้นคือ เกรงว่าหากเล่าไป อาจสร้างความกระทบกระเทือนใจให้ตฤณมากเกินไปก็เป็นได้ เพราะเธอเองแม้จะไม่สนิทสนมกับเดย์มากเท่าตฤณเธอยังรวดร้าวใจตอนที่รู้ว่าเดย์นั้นจากไปแล้ว หวานแอบร้องไห้อยู่บ่อยๆ และทุกครั้งที่เธอฝันถึงเดย์ หวานฝันว่าเดย์มาหา มาคุยด้วย เอาดอกชะบาสีแดงสดที่เธอเคยให้เดย์มาให้บ้าง บางครั้งเดย์จะพาหวานไปยังสถานที่ที่หวานไม่รู้จัก แต่งดงามเหมือนในเทพนิยาย มันเหมือนยืนอยู่บนปุยเมฆ ล่องลอยอยู่ไปมา บางที่ก็เห็นปราสาทราชมณเฑียรสีขาวผ่องใส มีคนแต่งตัวแปลกๆ งดงามทั้งหญิงและชาย ใบหน้าบอกว่ามีแต่ความสุขใจ ที่หวานชอบที่สุดเห็นจะเป็นตอนที่เดย์ไปดูธารน้ำใสๆ ที่ส่องประกายเหมือนเพชรจนแสบตาไปหมด และมีต้นไม้ใบสีเงินระยิบระยับ มีลูกกลมสีแดงๆ เหมือนลูกแอปเปิ้ล ในความฝันนั้นหวานเคยกินผลไม้นั้นด้วย มันหวาน หอม เนื้อนุ่มไม่เหมือนผลไม้ใดที่เธอเคยกินมาก่อน ที่นี่จะมีเด็กๆ เยอะแยะ วิ่งเล่นกันไปทั่วสวน บางทีจะกอบเอาดินจากพื้นขึ้นมาขว้างปากัน แต่พอปาออกไปนั้นกลับกลายเป็นเหมือนสะเก็ดดาว ส่องแสงวูบวาบ พอกระทบตัวก็จะเกาะติดตัวเหมือนเอากากเพชรมาทาไว้ ที่หวานแปลกใจคือเดย์บอกว่าวันหนึ่งเดย์จะมาอยู่ด้วย แต่หวานไม่เข้าใจหรอกว่าเดย์หมายความว่าอย่างไร โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 23 ก.ย. 47 15:34:41 ]

ความคิดเห็นที่ 26 รอลุ้นต่อค่ะ........ จากคุณ : jita - [ 23 ก.ย. 47 16:05:45 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ยังคงรออ่านต่ออยู่...อย่างใจจดใจจ่อ...ครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 23 ก.ย. 47 16:11:13 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มีอยู่คืนหนึ่งที่หวานฝันถึงเดย์ มันเป็นความฝันที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่หวานเคยฝันมา แม้หวานจะเคยฝันร้ายแต่ไม่ครั้งไหนที่น่ากลัวเท่าครั้งนี้ หวานฝันว่าเดย์พาหวานไปที่แห่งหนึ่งซึ่งมีแต่ความมืดมนจนไม่รู้ว่าจะเดินไปได้อย่างไรถ้าไม่มีเดย์นำทาง ตลอดทางที่ผ่านไปนั้นหวานได้ยินเสียงคนร้องคร่ำครวญอย่างน่าเวทนา บางครั้งก็เป็นเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดลอยมาจากทุกทิศทุกทาง เดย์บอกว่า “ที่นี่มีแต่คนไม่ดี แต่อยากพาหวานมาดู ถ้าหวานไม่อยากมาที่นี่ หวานต้องเป็นคนดีนะ” หวานไม่เข้าใจว่าคนไม่ดีแบบไหนถึงต้องมาอยู่ที่นี่ เสียงร้องระงมนั้นยังก้องไปทั่วทุกทิศ มันเหมือนคนที่ถูกทรมานอย่างแสนสาหัสอย่างที่หวานเคยดูในหนัง เมื่อเดินต่อไป หวานเริ่มรู้สึกว่ามีความร้อนกระจายมากระทบและร้อนมากขึ้นทุกทีจนสุดจะทนทานได้ เดย์ชี้ให้หวานดูบอกว่า “นั่นไง” หวานมองตามฝ่าไปในความมืดและความร้อนระอุ สักวินาทีความมืดค่อยๆ จางลงจนสามารถเห็นอะไรได้ลางๆ และค่อยชัดเจนขึ้น ภาพที่เห็นทำให้หวานแทบผงะเพราะลึกเข้าไปในความมืดนั้น หวานเห็นคนทั้งหญิงและชาย ทั้งแก่และหนุ่มสาวเป็นจำนวนมากมายก่ายกองเบียดเสียดเยียดยัดกันจนแทบจะหาที่ว่างไม่ได้ แต่ละคนจะถืออะไรบางอย่างในมือที่ใช้ทรมานตัวเอง บางคนถือตะขอขนาดใหญ่ปลายแหมโง้ง สับเกี่ยวเข้ากับร่างของตนเอง ปากก็ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด เลือดไหลทะลักนองออกมา พอเกี่ยวเสร็จก็จะออกแรงกระชากตะขอนั้นด้วยตัวเองจนตะขอนั้นฉีกเอาเนื้อหลุดตามออกมา แล้วสับตะขอนั้นใส่ร่างของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ชายหญิงบางคนจะจับเป็นคู่ ต่างยื้อแย่งดูเหมือนอาวุธชนิดหนึ่ง แต่มีความแหลมคมตลอดทั้งลำยาว พอแย่งได้ก็จะใช้อาวุธนั้นทิ่มแทงไปตามลำตัวของตน อีกฝ่ายพยายามจะช่วยโดยการแย่งอาวุธนั้นคืนมาแล้วใช้ทิ่มแทงตัวเองบ้าง สลับกันไป สลับกันมาอยู่อย่างนั้น ต่างคนต่างร้องไห้จนน้ำตานั้นเป็นสายเลือด แต่ยังไม่มากเท่าโลหิตที่หลั่งออกมาตามลำตัว ปากก็คร่ำครวญด้วยความน่าเวทนา บางคนจะใช้แส้ที่มีหนามเต็มไปหมดไล่ตีหมาหรือสัตว์อื่นๆ พอมันจนตรอกก็จะแว้งเข้าสู้ ฟัดกันนัวเนีย คนกัดหมา หมากัดคน เนื้อตัวถลอกปอกเปลือกไปหมด บางคนก็จะนั่งอยู่เฉยๆ หน้าตาบูดบึ้ง ไม่พูดไม่จา นั่งไปสักพักจะมีไฟลุกขึ้นที่หัวทีละน้อยๆ สองมือพยายามตบให้ไฟนั้นดับ ยิ่งตบไฟก็ยิ่งลุกจนไหม้ท่วมไปหมดทั้งตัว หวานต้องหลับตาลงทนดูต่อไปไม่ได้เพราะมันมีภาพที่น่าเอน็จอนาถใจอีกร้อยพัน หวานถามเดย์ในใจว่า “ที่นี่มันที่ไหน?” เดย์บอกว่า “ไม่รู้สิ แต่ที่แน่ๆ คือไม่น่ามาหรอก คนที่นี่จะเป็นกันอยู่อย่างนี้ ไม่รู้ว่านานแค่ไหน” “ทีหลังเดย์อย่าพาหวานมาที่นี่อีกนะ หวานกลัว” เดย์บอกว่า “หวานไม่ต้องกลัวหรอก ที่นี่ไม่ใช่คนอย่างหวานจะมาอยู่ แต่หวานก็ต้องระวังตัวนะ อย่าทำอะไรไม่ดี” หวานอดสงสัยไม่ได้ถามเดย์ว่า “แล้วเดย์ล่ะ เดย์ต้องมาที่นี่ไหม?” เดย์หัวเราะบอกว่า “ไม่ต้อง เดย์อยู่ที่เคยพาหวานไปเที่ยวมาแล้วครั้งหนึ่งไง จำได้ไหมที่ที่สวยๆน่ะ” หวานยังจำที่สวยๆ นั้นได้ และอยากไปอยู่ที่นั่นมากกว่า โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 23 ก.ย. 47 16:56:14 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ถึง...นา..รก..แล้ว... อูย...สยอง...อูย... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 23 ก.ย. 47 17:43:50 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ตฤณเรียนจบได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง และสอบเข้าเรียนต่อปริญญาโทในมหาวิทยาลัยเดียวกัน พ่อและแม่ปลาบปลื้มมากบอกว่าจะส่งตฤณไปเรียนต่อเมืองนอก แต่ตฤณอยากเรียนต่อที่นี่มากกว่า ความจริงนั้นเพราะตฤณไม่อยากจากหวานไปอยู่แดนไกลทั้งความเป็นห่วงและความรักที่ตฤณมีต่อหวาน หวานเองก็ดีใจที่ตฤณไม่ต้องไปเรียนเมืองนอก เมืองไทยก็มีที่เรียนดีๆ อยู่ถมเถไป ทั้งพ่อและแม่เข้าใจ และตามใจ และรู้อีกว่าตฤณกับหวานรักกัน วันที่ตฤณเรียนจบปริญญาโทเป็นวันเดียวกับที่หวานเรียนจบเช่นกัน หวานเรียนต่อปริญญาโท ในขณะที่ตฤณเริ่มทำงาน ตฤณเป็นคนที่ทุ่มเทกับการทำงานมาก มากพอๆ กับความทุ่มเทที่เขามีให้กับการเรียน หน้าที่การทำงานจึงเจริญรุดหน้าไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งวันหนึ่งพ่อคุยกับตฤณว่า “พ่ออายุมากขึ้นทุกวัน งานที่บริษัทก็กว้างขวางใหญ่โตจนแทบจะทำไม่ไหว ลูกเองก็มีประสบการณ์ในการทำงานจากที่อื่นพอควรแล้ว สมควรที่จะมาช่วยพ่อทำงานได้แล้ว” ตฤณรู้ดีว่ากิจการของพ่อนั้นใหญ่โต และรออยู่เหมือนกันว่าเมื่อไหร่พ่อจะเรียกตัวให้เข้าไปช่วยงาน ครั้นจะเอ่ยปากขึ้นเองก็ยังเกรงอยู่ว่าพ่อจะยังไม่วางใจ ตัวเองจึงต้องพิสูจน์ตัวเองให้พ่อเห็นเสียก่อนจึงได้แต่นิ่งเฉยไว้ เมื่อตฤณได้ยินพ่อเอ่ยปากขึ้นเช่นนี้ความยินดีย่อมเกิดขึ้นในใจเป็นธรรมดา อย่างน้อยเขาก็ต้องการจะช่วยงานของพ่อ แบ่งเบาภาระของพ่อ ทดแทนบุญคุณที่พ่อได้ส่งเสีย เลี้ยงดูมาจนถึงบัดนี้ และความหวังอื่นๆ อีกมากมายร้อยแปดพันประการ ตฤณเข้าไปช่วยงานพ่อได้มาก และได้รับสิ่งตอบแทนมากกว่าที่ตนคิด เงินเดือนนั้นสูงลิบลิ่วสำหรับคนหนุ่มอย่างเขา มีรถประจำตำแหน่งที่แสนโก้เก๋ ไม่นานตฤณก็เป็นที่รู้จักกันโดยทั่วไปในวงสังคมชั้นสูง หวานเรียนจบปริญญาโทและทำงานมาได้ระยะหนึ่ง วันหนึ่งตฤณมารับหวานไปทานข้าวที่ร้านอาหารฝรั่งแห่งหนึ่ง บรรยากาศในร้านเอื้ออำนวยให้ตฤณพูดในสิ่งที่อยู่ในใจมานาน “ถ้าพี่จะขอหวานแต่งงาน หวานจะว่าอย่างไร?” หวานคิดอยู่แล้วว่าวันหนึ่งตฤณต้องพูด แต่ไม่นึกเหมือนกันว่าจะเป็นวันนี้ อย่างไรเสียตฤณก็เป็นชายที่น่ารัก เอาใจใส่ดูแลหวานด้วยดีมาตลอด อนาคตของตฤณเห็นอยู่ชัดๆว่ารุ่งโรจน์อย่างแน่นอน หวานเองก็ไม่เคยมีชายใดในดวงใจมาก่อน แม้ตฤณจะไม่ใช่ชายที่เธอรักมากที่สุด แต่ ณ เวลานี้นั้นไม่มีใครที่จะดีเท่ามากไปกว่าตฤณ หวานตอบตกลง พ่อและแม่ดีใจที่รู้ข่าว จัดการเป็นผู้ใหญ่ไปสู่ขอหวานให้ตฤณอย่างเป็นเรื่องเป็นราว จัดงานแต่งงานให้ทั้งคู่อย่างยิ่งใหญ่ ยกบ้านที่ตฤณอยู่มาตลอดให้เป็นของขวัญ หุ้นในบริษัทอีกจำนวนหนึ่ง และทรัพย์สินเงินทองอีกเหลือเฟือ หวานย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านซึ่งพ่อช่วยจัดการตกแต่งบ้านให้ใหม่อย่างสุดหรู บ้านซึ่งตอนนี้เป็นของตฤณและหวานอย่างสมบูรณ์ “พี่ไม่อยากให้หวานทำงาน อยากให้หวานเป็นแม่บ้านของพี่ และเตรียมตัวเป็นแม่ที่ดีของลูกของเรา หวานคิดว่าจะตั้งชื่อลูกของเราว่าอะไรจ๊ะ?” “หวานคิดเอาไว้แล้วค่ะ ชื่อนี้ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายก็ใช้ได้ค่ะ แต่เป็นแค่ชื่อเล่นนะคะ ชื่อจริงพี่ตฤณเป็นคนตั้งแล้วกัน” “แล้วชื่อเล่นที่ว่าน่ะอะไร?” ตฤณถาม “เดียร์ค่ะ เดียร์แปลว่าที่รักไงคะ” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 23 ก.ย. 47 20:56:11 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ก่อนนอนพอดีเลย........ นอนหลับ...ฝันถึงเดย์........ จากคุณ : jita - [ 23 ก.ย. 47 21:19:47 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เช้าแล้วครับ ยังไม่ใครมา มาจองคิวก่อนครับ (ดีเหมือนกันเนอะ อ่านตอนเช้าไม่ค่อยกลัวผี) จากคุณ : Rc - [ 24 ก.ย. 47 09:41:42 ]

ความคิดเห็นที่ 33 รออ่านต่อครับ จากคุณ : UST - [ 24 ก.ย. 47 10:09:00 ]

ความคิดเห็นที่ 34 นึกถึงนวนิยายจากหนังสือประเภท บางกอง , ทานตะวัน ในแง่ต้องรอว่าเล่มต่อไปเมื่อไรจะออก .... (ใครเห็นด้วย ก็เก็บไว้ในใจ เดี๋ยวคนเค๊าจะรู้ว่าอายุเหลือน้อยแล้ว) จากคุณ : JN. (Romeo_J) - [ 24 ก.ย. 47 11:09:00 ]

ความคิดเห็นที่ 35 คืนหนึ่ง หลังจากที่หวานไม่ได้ฝันถึงเดย์มานาน คืนนั้นหวานฝันว่าเธอกำลังยืนอยู่ ณ ที่แห่งหนึ่งครอบคลุมด้วยหมอกเหมือนเช้าในฤดูหนาว รอบกายเธอนั้นเหมือนมีแต่ความว่างเปล่ากับหมอกหนาๆ หวานรู้สึกหนาวแต่ในใจนั้นอบอุ่นอย่างประหลาด เธอรู้สึกเหมือนว่ากำลังยืนคอยใครสักคนหนึ่ง คนที่คุ้นเคย เพียงครู่หนึ่ง หมอกหนาๆ นั้นค่อยจางลงๆ เป็นเพียงสายลมที่โชยมาไม่ขาดระยะ หวานเห็นร่างของเด็กชายคนหนึ่งกำลังเดินมาจากสุดขอบฟ้าและค่อยเด่นชัดขึ้น – เดย์นั่นเอง หวานทักขึ้นในใจก่อนว่า “ไม่ได้เจอเดย์มาตั้งนานนะ” เดย์ยิ้ม เดินตรงเข้ามาจูงมือและบอกว่า “เดย์จะไปอยู่กับหวาน” หวานรู้สึกว่าเธอยินดีที่เดย์จะมาอยู่ด้วย ขณะที่ทั้งสองเดินจูงมือกันจากมานั้น เธอรู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงเหมือนคนหมู่ใหญ่ร้องเพลง เป็นเพลงที่หวานแว่วที่หวานไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อน มันเหมือนเพลงประสานเสียงที่เขาร้องกันในโบสถ์ฝรั่ง ตฤณดีใจที่หวานคลอดลูกเป็นชายหน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู แข็งแรงดี เขาเลยมีกิจวัตรเพิ่มขึ้นมาอีกอย่างหนึ่งคือกิจวัตรของความเป็นพ่อ ตฤณมองลูกด้วยความชื่นชม รูปหน้านั้นเหมือนเขาอย่างไม่ผิดเพี้ยน แต่ทั้งจมูก ปากและรอยยิ้มนั้นเหมือนแม่ มีเพียงแววตาเท่านั้นที่ไม่เหมือนใคร แต่ช่างคุ้นเคยราวกับคนที่เตรียมเกิดมาเป็นลูกเขาโดยเฉพาะ นับวันที่เดียร์เจริญเติบโตขึ้น หวานยิ่งมั่นใจมากขึ้นทุกทีว่าเดียร์ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเดย์ ค่ำวันหนึ่ง หลังรับประทานอาหารค่ำ ตฤณนั่งลงบนโซฟาคู่กับภรรยาที่กำลังดูทีวีอยู่ เขาพูดพร้อมกับหยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋าชูให้หวานดูและบอกว่า “พี่เตรียมอนาคตสำหรับครอบครัวเอาไว้นานแล้ว นี่จะเป็นหลักประกันความมั่นคงของครอบครัวเรา” เขายื่นของสิ่งนั้นให้หวาน มันเป็นสมุดฝากเงินของธนาคาร เมื่อหวานพลิกดูหน้าแรก มันเป็นชื่อของเธอและลูก เมื่อพลิกหน้าต่อไป มันเป็นรายการฝากเงินยาวเหยียดจนต้องพลิกหน้าต่อไป ที่หน้าสุดท้ายที่รายการฝากเงินสิ้นสุดลง หวานนับดูตัวเลขถึงเก้าหลัก หวานตาโตด้วยความประหลาดใจที่เห็นตัวเลขมากมายขนาดนั้น ในใจนั้นแทนที่จะเป็นความยินดีแต่กลับเป็นความสงสัยเสียมากกว่า ตฤณพูดด้วยความภาคภูมิใจเมื่อเห็นสีหน้าของภรรยา เขาบอกว่า “ไม่ใช่มีแค่นี้นะที่รัก นี่เป็นเพียงแค่เงินสด ผมยังมีทรัพย์สินอื่นในชื่อคุณและลูกอีกเยอะ...” ตฤณหัวเราะก้อง ดึงหวานเข้ามากอดและบอกต่อไปว่า “......ในฐานะของการเป็นสามีและพ่อที่ดี ไม่มีใครจะไม่ทำหรอกถ้ามีโอกาส” คำพูดเพียงเท่านี้ก็พอให้หวานเข้าใจไปได้ตลอด แต่ที่เธอสงสัยคือ แน่หรือที่ว่าสำหรับภรรยาและลูก หรือเขาหมายความถึงตัวเขาเองกันแน่ หวานไม่ได้ดีใจไปกับสิ่งที่สามีเธอมอบให้ หวานนึกในใจว่า ‘ แต่ก็ช่างเหอะ อย่างน้อยก็เป็นของลูกชายของเจ้าของทรัพย์ที่แท้จริง’ เดียร์กำลังวิ่งเล่นอยู่ที่สนามหน้าบ้านโดยมีหวานดูอยู่ใกล้ๆ ขณะที่ตฤณกลับมาจากการวิ่งออกกำลังในตอนเช้า ทั้งผมเผ้า เสื้อยืดและกางเกงที่ใส่นั้นเปียกโชกไปหมดทั้งตัว ใบหน้านั้นมีเม็ดเหงื่อเกาะพราวไปหมด เขาก้มลงช้อนลูกชายขึ้นมาอุ้ม แต่เดียร์ดิ้นรนผลักไสและบอกว่า “คุณพ่อตัวเหม็น เปียกด้วย” ตฤณหัวเราะร่าพูดขึ้นว่า “โอ้โฮ ตัวหนักจังเดี๋ยวนี้แทบอุ้มไม่ไหวแล้วนะ” หวานเดินเข้ามาใกล้ ใบหน้านั้นยิ้มละไมบอกว่า “แหมก็ตาเดียร์แกเรียนชั้น ป. 3 แล้วนะคะ ไม่ใช่อนุบาล” ตฤณวางลูกชายลง เดินกลับเข้าไปในบ้านโดยมีหวานตามมาติดๆ “หวานจะเตรียมอาหารเช้าให้นะคะ พี่ไปอาบน้ำก่อนเหอะ” ตฤณอ้อยอิ่งกับภรรยาสักพักก่อนเดินขึ้นชั้นบน เข้าไปในห้องนอน มองออกไปนอกหน้าต่าง พลางดึงเสื้อออกทางศีรษะ พลันนั้นเอง เขารู้สึกวูบเสียวขึ้นไปถึงไขสันหลัง ถลึงตามอง แต่เท้านั้นเร็วกว่าความคิด ตฤณกระชากเสื้อออกทันที กลับหลังหัน เผ่นพรวดเดียวจากชั้นบนลงมายังชั้นล่าง วิ่งออกไปทางหลังบ้าน ปากตะโกนร้องเรียก “ลูกเดียร์” ตฤณไม่คิดอะไรอีก เขากระโจนลงน้ำ สองแขนจ้วงน้ำอย่างไม่คิดชีวิต เท้าทั้งสองกระทุ่มน้ำพุ่งไปข้างหน้า ตฤณเงยหน้ามองแล้วว่ายต่อไปยังร่างที่เขาเห็นอยู่เบื้องหน้าไกลออกไป แม้จะเหนื่อยแสนขาดใจ แต่อย่างไรเขาต้องไปให้ถึง ตฤณเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้งหนึ่ง แล้วว่ายเฉียงไปทางขวาเล็กน้อย ทั้งแขนและขายังทำหน้าที่อย่างไม่หยุดยั้ง จนกระทั่งมาถึงสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นร่างของลูกชาย แต่กลับกลายเป็นแค่เศษผ้า เขาขยุ้มเศษผ้ากองนั้น ถอนใจอย่างโล่งอกแล้วต้องหัวเราะออกมาเมื่อหันกลับไปที่ฝั่งเห็นทั้งลูกและภรรยายืนอยู่ริมฝั่งกำลังโบกมือให้ เพราะเสียงตึงตังที่ตฤณวิ่งลงมาจากชั้นบน และเสียงร้องเรียกหาลูกทำให้หวานผลุนผลันออกมาจากครัว ตรงไปที่ประตูหลังบ้านเห็นลูกชายกำลังยืนดูพ่อที่กำลังว่ายน้ำออกไปกลางสระใหญ่ หวานจูงมือลูกเดินตามไปที่ริมฝั่งน้ำ เสียงลูกชายพูดขึ้นว่า “คุณพ่อกำลังจะไปแล้ว” หวานก้มลงมองลูกชาย ไม่เข้าใจในสิ่งที่ลูกชายเอ่ยขึ้น หรือไม่แน่ใจว่าได้ยินถูกต้องหรือเปล่า อีกครู่หนึ่งต่อมาหวานค่อยคลายใจลงเมื่อเห็นสามีโบกมือให้ ตฤณเอี้ยวตัวกลับ สองมือออกแรงจ้วงน้ำได้ไม่กี่มากน้อย เขากลับรู้สึกถึงความผิดปกติเกิดขึ้นที่ขาขวาที่ปวดร้าวขึ้นมาจนกระดิกกระเดี้ยไม่ได้ ตฤณพยายามตั้งสติ แม้ความปวดร้าวนั้นจะแสนสาหัส แต่แล้วกลับรู้สึกเสียวแปลบขึ้นมาที่ท้องซ้ำอีก ร่างของเขาค่อยจมลงใต้น้ำทีละน้อย ไม่ว่าแขนจะพยายามตะเกียกตะกายเพียงใด ก่อนที่สติจะสิ้นไปนั้น ตฤณนึกหวนถึงเดย์ และเอ่ยขึ้นในใจว่า “เดย์ พี่ขอโทษที่......” จบบริบูรณ์ จากคุณ : thongprakai - [ 24 ก.ย. 47 15:57:19 ]

ความคิดเห็นที่ 36 โล่งอกไปไม่มีผ..ผ.. ยังคงรอเรื่องต่อไปนะ่ครับ จากคุณ : UST - [ 24 ก.ย. 47 16:24:14 ]

ความคิดเห็นที่ 37 โอเค เขียนก็เขียนครับ คราวนี้เราไปเที่ยวกันในโลกอันแสนพิศดารบ้างนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 24 ก.ย. 47 21:43:16 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ไปเที่ยวด้วยค่ะ....พี่ขา จากคุณ : jita - [ 24 ก.ย. 47 23:04:34 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ผมกำลังเขียนอยู่เรื่องหนึ่ง แต่เขียนไปเขียนมาทำท่าจะยาวมากเพราะเขียนไปในแนวนวนิยายเลยล่ะ ไม่ใช่เรื่องเล่าแล้วล่ะ สมมติว่ามันจะยาวสักประมาณ 1000 หน้าจะอ่านกันไหมเนี่ย ตอนนี้เขียนไปประมาณ 1 บทแล้ว บทหนึ่งประมาณ 7 หน้า เอางี้ดีกว่า ใครอยากอ่านยกมือขึ้น...... จากคุณ : thongprakai - [ 26 ก.ย. 47 12:56:47 ]

ความคิดเห็นที่ 40 อยากอ่านจ้า มายกมือคนแรก ตามอ่านเสมอ แต่ไม่ค่อยโพสต์ จากคุณ : แควนตัวจริงนะจ้ะ (Leona) - [ 26 ก.ย. 47 17:30:30 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ตามพี่ Leona มาติดๆ ค่ะ จากคุณ : jita - [ 26 ก.ย. 47 18:03:39 ]

ความคิดเห็นที่ 42 แล้ว...จะขาด...โผม...ม...ม...ด้าย...ยาง...งาย...กาน... เอา...มือ...ข้าง...ชวา...ของ...ข้าพเจ้า...ไป...อีก...ข้าง...ขอรับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 26 ก.ย. 47 22:40:19 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ด้วยครับด้วย....... จากคุณ : พิชชิ่งเวจด์ - [ 27 ก.ย. 47 09:20:48 A:210.246.73.99 X: TicketID:008780 ]

ความคิดเห็นที่ 44 อ่านค่ะ...อ่านอยู่แล้ว จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 27 ก.ย. 47 12:46:09 ]