ความคิดเห็นที่ 1 วันสุดท้าย เสียงครืนๆ ที่ดังแว่วมาแต่ไกลเป็นสัญญาณว่าอีกไม่นานฝนจะต้องตกและอาจจะตกหนักอย่างที่มันเคยเทลงมาอย่างเมามัน ไม่เคยเกรงอกเกรงใจคนที่อยู่ใต้ฟ้าบ้างเลย เพียงอึดใจใหญ่ๆ ต่อมา กระแสลมพัดอู้ผ่านเข้ามาเป็นระลอก ใบไม้ใบหญ้าปลิวว่อนกระจายฟุ้งไปในอากาศ ต้นไม้ทั้งใหญ่น้อยไหวเอนลู่ไปตามกระแสลมอันรุนแรงเหมือนมีมือยักษ์จับมันเขย่า บางกิ่ง บางก้านที่ทานไม่ไหวก็หักครืนลงมาพาเอากิ่งอื่นๆ หักโค่นตามลงมาบ้าง เสียงสายฟ้าฟาดดังเลื่อนลั่นสนั่นไปทั่วบริเวณ มันฟาดลงมาซ้ำแล้วซ้ำอีก ที่โน่นบ้าง ที่นี่บ้างสุดแต่อำเภอใจของมัน แสงของมันแผดกระจายเป็นสายแตกกิ่งก้านไปเหมือนรากไม้ ร่างๆหนึ่งในชุดสีขาวมอๆ ทั้งชุดยังคงนั่งสงบสติอยู่ได้โดยไม่หวั่นไหวกับสายลมและเสียงอสุนีบาต แผ่นหลังยังตั้งตรง ดวงตาหลับ แก้มนั้นตอบจนโหนกแก้มโปนออกมา หนวดเครายาวรุงรังราวกับไม่ได้โกนมาแรมปี สองมือประสานกันบนตัก เท้าที่วางทับไขว้กัน ภายในบ้านหลังเล็กๆ ไม่มีแม้กระทั่งเตียงนอน มีเพียงแผ่นฟูกบางๆ และหมอนเก่าๆ อีกใบหนึ่ง เหนือศีรษะมีมุ้งเก่าๆ ตวัดพับขึ้นไปรวมกัน ไม่มีเครื่องประดับใดๆ นอกจากหิ้งสองหิ้ง หิ้งหนึ่งตรงหน้ามีพระพุทธรูปองค์หน้าตักขนาดประมาณหนึ่งฟุต ทำด้วยสัมฤทธิ์ ด้านหน้าองค์พระพุทธรูปมีกระถางธูปใบเล็กมีธูปที่ไหม้หมดแล้วกำหนึ่งปักอยู่ ด้านข้างกระถางธูปมีเชิงเทียนอยู่คู่หนึ่ง อีกหิ้งหนึ่งทางขวาเป็นหิ้งที่มีขนาดยาวกว่ามีหนังสือหลายเล่มวางเรียงกันอย่างไม่เป็นระเบียบนัก ที่พื้นห้องมีขวดน้ำทั้งที่ยังเต็มและที่หมดแล้ววางเรียงชิดกัน ด้านเดียวกันเป็นหน้าต่างบานหนึ่งที่เปิดอ้าทิ้งไว้ปล่อยให้ทั้งลมและฝนพรั่งพรูเข้ามา ใต้หน้าต่างเป็นลังไม้เก่าๆ ใช้ใส่ข้าวของส่วนตัวบางอย่าง บานประตูอยู่ฝั่งตรงข้าม ชายคนนั้นลืมตาขึ้น ลุกขึ้นไปปิดหน้าต่างลงแล้วกลับมานั่งลงที่เดิม เขาพูดกับตัวเองว่า “ถ้ามันจะถึงคราวแล้วสิ” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 27 ก.ย. 47 17:02:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สายฝนที่สาดซัดเมื่อครู่ค่อยเบาบางลงกลายเป็นเพียงหยาดพิรุณที่โปรยปรายให้ความชุ่มฉ่ำไปทั่วบริเวณนั้น เสียงกบ เขียด อึ่งอ่างร้องระงมไปทั่วริมสระน้ำใหญ่ที่เดียรดาดไปด้วยกอบัวสีแดงมองดูละลานตา บางคราวจะได้ยินเสียงจ๋อมแจ๋มที่พวกมันโดดลงเล่นน้ำ เสียงปลาโผขึ้นเหนือน้ำฮุบเหยื่อดังตูมตามมีให้ได้ยินเป็นครั้งคราวที่นี่บ้าง ที่นั่นบ้าง ชายในชุดขาวเปิดประตูบ้านออกมายืนที่ระเบียงหน้าบ้าน สายตาเหม่อมองไกลออกไป เบื้องหน้าถัดจากสระน้ำไปเป็นท้องทุ่งนาที่เขียวขจีจนหาที่สุดไม่ได้ ท้องฟ้ายังเป็นสีเทา ความคิดของเขาล่องลอยกลับไปในอดีตสมัยที่เขารุ่งเรืองในวงสังคมชั้นสูง เขาเคยคิดว่าหน้าตา เกียรติยศ ชื่อเสียงและทรัพย์สินเงินทองนั้นคือทุกสิ่งทุกอย่างเท่าที่คนจะพึงมีเพราะมันอำนวยทุกสิ่งที่เขาต้องการได้ บ้านหลังใหญ่เกินความจำเป็นทั้งที่ที่จะใช้นอนไม่ได้มากไปกว่ากระต๋อบหลังเล็กๆ อย่างกระต๋อบหลังนี้ อาหารสารพัดที่วางเรียงเต็มโต๊ะ ทั้งที่ที่เขาต้องการก็เพียงข้าวหนึ่งจานกับกับข้าวที่พอประทังชีพได้ รถยนต์คันยาวไม่รู้ตั้งกี่สิบคันที่จอดเรียงราย ทั้งที่สองขาก็สามารถพาเขาไปได้ทุกหนทุกแห่งที่เขาต้องการ ความรู้ที่เรียนมาถึงระดับปริญญาเอก ทั้งที่ความจริงพื้นฐานของความรู้ที่แท้จริงคือความเข้าใจในธรรมชาติ และวิจารณญาณที่แทบจะไม่ต้องไม่ขวนขวายหาที่ไหนเพราะมันมีอยู่ในใจของคนแทบทุกคน ชื่อเสียงที่โด่งดัง โดดเด่น ทั้งที่เราทุกคนก็มีกันอยู่แล้ว และเป็นที่รู้จัก จะต่างกันก็เพียงปริมาณของคนที่เรียกขานเราเท่านั้น เกียรติยศที่ทำให้คนอื่นต้องก้มศีรษะให้ ทั้งที่ความจริงเราทุกคนนั้นมีอยู่แล้วแต่เกิด เพียงแต่บางคนเลือกที่จะทำให้มันด้อยค่าลงไปเอง เลยต้องสร้างมันขึ้นมาใหม่ให้คนก้มศีรษะให้อย่างเสแสร้ง ที่ดินเป็นร้อยเป็นพันหรือหมื่นไร่ ทั้งที่ความจริงที่เราต้องการนั้นก็เพียงขนาดพอๆ กับร่างกายของเราเมื่อบั้นปลายสุดท้ายของชีวิตมาถึง ความวุ่นวายในชีวิตร้อยแปดพันประการ ทั้งที่ถ้าจะเลือกอยู่อย่างสงบได้กลับไม่ยอมทำ และหากบังเอิญจะต้องสูญเสียสิ่งเหล่านี้ไปเพราะความไม่เที่ยงแท้ บางคนถึงกับยอมรับไม่ได้ ทั้งที่เมื่อเราเกิดมานั้นไม่มีอะไรติดตัวมาเลยสักอย่าง เขาไม่รู้เหมือนกันว่าความคิดแบบใหม่ที่เกิดขึ้นในสมองนั้นเริ่มมีมาแต่เมื่อใด แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้วและเห็นว่า ใช่ ฉันเลือกเองได้ นายปริศน์จึงเลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ พระอาทิตย์ยามเย็นทอแสงสีทอง เหลืองอร่ามสอดแซมด้วยสีแดงสดใส บ่งบอกว่านี่แหละคือธรรมชาติที่เมื่อมีวันใหม่แล้ววันใหม่นั้นกำลังจะดับลงและจะยังเป็นเช่นนี้อยู่ตราบนานเท่านาน เฉกเช่นชีวิตมนุษย์ที่เกิดมา ดำรงอยู่ไปขณะหนึ่งไม่ว่าจะสั้นหรือยาวก็ตามที และมันก็จะจบลงไม่วันใดก็วันหนึ่ง นายปริศน์เป็นชายวัยกลางคน รูปร่างผอมเกร็ง หากมองแต่เพียงผิวเผินอาจเข้าใจว่าเขาต้องเป็นคนที่ประสบเคราะห์กรรมอันใดมาเป็นแน่จึงต้องปลีกตัวมาสู่ความสันโดษใช้ชีวิตเยี่ยงฤาษีชีไพรอยู่ในที่ที่ห่างไกลจากผู้คนเยี่ยงนี้ แต่หากมองลึกเข้าไปในจิตใจจะเห็นว่าเขานั้นเป็นสุขใจมากมายเสียกว่าคนที่นอนอยู่บนกองเงินกองทองอย่างที่ครั้งหนึ่งเขาเคยจากมา เขาเดินกลับเข้าไปในบ้านหลังเล็ก จุดเทียนไขเล่มเล็กๆ ให้สว่างขึ้น ผลักบานหน้าต่างให้เปิดออก คลี่มุ้งออกจับมุมอีกสองมุมที่มีเชือกเส้นเล็กๆ มัดติดอยู่ออกแขวน ยัดชายเข้าใต้ฟูกผืนบางนั้นแล้วนั่งลงขัดสมาธิ หลับตาภาวนาต่อไป เสียงฝีเท้าคนสี่ห้าคนดังขึ้นข้างนอกไกลออกไป แต่ในคืนที่สงัดเช่นนี้มันชัดเจน เสียงฝีเท้านั้นกำลังมุ่งหน้าตรงมาที่นี่ นายปริศน์รู้สึกแปลกใจ ไม่เคยมีใครมาหาเขาในยามวิกาลเช่นนี้มาก่อน แม้จะเป็นเวลากลางวันก็เถิด นานๆ ครั้งถึงจะมีชาวบ้านบริเวณใกล้เคียงหรือพระสงฆ์ที่จำพรรษาในวัดที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนักที่ผ่านมาแวะเยี่ยมเยียนบ้างเท่านั้น เสียงฝีเท้าชัดขึ้นทุกขณะจนในที่สุดก็หยุดลงที่หน้าบ้าน เสียงเคาะที่ประตูดังขึ้นถี่ๆ ตามด้วยเสียงผู้หญิง น้ำเสียงบ่งบอกถึงความร้อนใจ “อาจารย์เจ้าคะ อาจารย์” เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก เขาลุกขึ้นเปิดประตูออกไปเห็นชายสองคนนั่งอยู่ที่ระเบียงบ้าน ผู้หญิงชาวบ้านกำลังคุกเข่าอยู่หน้าประตู มีร่างชายอีกหนึ่งคนนอนหงายอยู่ที่ระเบียง “อ้อ! นางแม้นนี่เอง มีธุระอะไรกับผม อ้าว! แล้วนี่ใครเป็นอะไรไป” เขาก้มลงมองชายที่นอนหงายอยู่อย่างสำรวจ “อ้ายเพลินเจ้าค่ะ อาจารย์ สามีดิฉันเอง มันเป็นอะไรไม่รู้ เมื่อเช้าก็ยังดีๆ อยู่ ตกบ่ายมันเข้าไปนอน เห็นบอกว่าเหนื่อย แล้วไม่ยอมตื่นอีกเลย เขย่าเท่าไรมันก็ไม่ยอมตื่น ดิฉันนึกว่ามันตายไปแล้ว แต่ผู้ใหญ่บอกว่ามันยังไม่ตายเพราะหัวใจมันยังเต้นอยู่ ดิฉันไม่รู้จะทำอย่างไร เลยวานเพื่อนบ้านช่วยกันแบกมาหาอาจารย์เจ้าค่ะ” เขาก้มลงจับที่ข้อมือตรวจชีพจรแล้วบอกว่า “อืม มันยังไม่ตายหรอก แล้วพามาหาผมทำไม? ทำไมไม่พาไปหาหมอ? ผมไม่ใช่หมอสักหน่อยจะได้ช่วยมันได้” นางแม้นยกมือไหว้ปลกๆ น้ำตาเริ่มไหล พูดเสียงสะอื้นว่า “หมอก็ช่วยไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ ผู้ใหญ่บอกว่าวิญญาณมันออกจากร่างแล้วคงกลับเข้าร่างไม่ถูก คนที่จะช่วยได้ต้องมีคาถาอาคม ดิฉันมองไม่เห็นใคร ก็มีแต่อาจารย์ที่พอจะเป็นที่พึ่งได้” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 27 ก.ย. 47 17:09:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีและขอบคุณครับคุณทองประกาย จากคุณ : วิโรจน์ (Vstar) - [ 27 ก.ย. 47 17:20:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาจองที่คนแรกคนเลยค่ะ......... เฮอ....เฮอ.....เฮอ......วิญญาณออกจากร่าง......... จากคุณ : jita (jita) - [ 27 ก.ย. 47 17:26:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มารออ่านต่อครับ จากคุณ : หมีPooH! - [ 27 ก.ย. 47 17:56:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาแล้วค่ะ...อิ อิ ขอนั่งหน้าด้วยคนค่ะ จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 27 ก.ย. 47 19:35:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “อ้าว! ยิ่งแล้วกันไปใหญ่ ผมไม่ใช่หมอผีนะถึงจะได้มีคาถาอาคม ผมว่าน่าจะพาไปหาหมอจะเข้าท่ากว่า ผมไม่มีความรู้ทั้งทางการแพทย์และไสยศาสตร์ ผมจะช่วยได้อย่างไร?” นายปริศน์ยกมือขึ้นเกาศีรษะ คิ้วขมวดเป็นปม ใจหนึ่งก็รู้สึกขำที่ชาวบ้านเห็นว่าเขากลายเป็นหมอผีไปเสียแล้ว ทั้งที่ตนเองก็ไม่เคยทรงเจ้า หรือใช้คาถาอาคมอะไรเลยสักครั้งเดียว นางแม้นร้องไห้ออกมาโฮใหญ่ คราวนี้ถึงกับก้มลงกราบกรานจนนายปริศน์ต้องรีบห้ามเป็นพัลวัน “นางแม้นอย่าทำอย่างนี้ นางแม้นต้องเข้าใจนะว่าที่ผมมาอยู่อย่างนี้ก็เพื่อภาวนาปฏิบัติธรรมเท่านั้น เหมือนพระในวัดแหละคือสวดมนต์ภาวนา ปลีกตัวเองจากสังคม ไม่ได้มีฤทธิ์เดชอะไรเลย อีกอย่างผมก็ไม่ได้เป็นอาจารย์อย่างที่นางแม้นเรียกด้วย” “แต่ดิฉันเห็นว่าอาจารย์มาอยู่อย่างนี้ก็เกือบสิบปีแล้ว วันๆ ไม่ทำอะไร เอาแต่นั่งหลับตา ไม่กินข้าวก็อยู่ได้ อย่างไรเสียอาจารย์ก็ต้องมีฤทธิ์เดชบ้างล่ะ” นายปริศน์อยากหัวเราะออกมาดังๆ แต่เกรงใจคนที่กำลังเป็นทุกข์ เมื่อหันไปมองนายเพลินก็รู้สึกแปลกใจอยู่ครามครันที่อยู่ๆ ก็หลับแบบไม่ตื่น จะว่าตายก็ไม่ใช่เพราะจับชีพจรดูแล้วก็เห็นว่ายังมีอยู่แม้จะเต้นแผ่วเบาเสียเหลือเกิน เมื่อมองดูชายชาวบ้านอีกสองคนที่เป็นคนแบกร่างของนายเพลินมา เห็นนั่งพับเพียบเรียบร้อย สายตาจ้องมาที่เขาแทบไม่กระพริบราวกับว่าเขาเป็นที่พึ่งสุดท้ายกระนั้น เขายกมือเกาศีรษะอย่างไม่ได้ตั้งใจอีกครั้งพลางเอ่ยว่า “นางแม้นรู้ได้อย่างไรว่าผมไม่กินข้าว คนเราไม่กินข้าวก็ตายน่ะซี ความจริงน่ะมีเด็กที่วัดเอาอาหารมาส่งให้ผมเกือบทุกวัน จะเว้นบางวันเท่านั้นที่ไม่มีพระอยู่วัดไม่ได้ออกบิณฑบาต ผมก็อดไปด้วย แต่ผมกินน้อย แค่วันละมือเดียวเหมือนพระนั่นแหละ ที่จริงจะพานายเพลินไปหาพระอาจารย์ที่วัดยังจะเข้าท่ากว่าเลย” ชายหนึ่งในสองคนพูดขึ้นมาว่า “ไม่ได้หรอกครับ ท่านเจ้าอาวาสเคยบอกทุกคนเอาไว้แล้วว่าท่านไม่ยุ่งเรื่องทางโลก ผมเคยไปขอให้ท่านรดน้ำมนต์ให้ ท่านยังตะเพิดออกมาแทบไม่ทัน....” ชายอีกคนหนึ่งเสริมขึ้นมาบ้างว่า “จริงขอรับ ผมกับเมียเคยไปขอหวยยังโดนท่านเทศน์ให้ฟังเสียยกใหญ่ ใครไปให้ท่านดูฤกษ์ขึ้นบ้านใหม่ หรือแต่งงาน ท่านก็จะถามว่าสะดวกวันไหนก็วันนั้นแหละ ไม่รู้เป็นพระอะไร....” ก่อนที่ชายคนนั้นจะพูดต่อ นายปริศน์เห็นว่าทำท่าจะด่าพระทั้งที่พระนั้นทำถูกแล้วเลยต้องพูดขัดขึ้นว่า “เอาล่ะๆ ไม่ต้องพูดต่อ ขอผมคิดดูก่อน” นายปริศน์เงียบไปพักใหญ่ สมองทำงานอย่างหนัก ทำให้นางแม้นสีหน้าแช่มชื่นขึ้นบ้าง เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมนายเพลินถึงไม่ตื่น จะว่าเป็นจริงที่ว่าดวงวิญญาณออกจากร่างไปแล้วไม่กลับหรือกลับไม่ถูก เขาก็ไม่อยากจะปักใจเชื่ออย่างนั้น จะให้พาไปหาหมอก็ไม่ยอมไป หากลองชาวบ้านปักใจเชื่อขนาดนั้นแล้วจะทำอย่างไรให้เปลี่ยนใจก็คงยากยิ่งนัก ครั้นจะไม่ทำอะไรเลยก็ดูใจจืดจนเกินไป เขาเองก็ได้รับความช่วยเหลือจากชาวบ้านแถบนี้มาไม่น้อย ถ้าจะยอมให้นายเพลินอยู่ด้วยแบบหลับๆ แบบนี้คงไม่ใช่เรื่องใหญ่เท่าใด หากนางแม้นจะขนร่างสามีกลับบ้านในลักษณะนี้มันคงไม่ต่างไปเท่าไร เมื่อตัดสินใจได้จึงพูดขึ้นว่า “เอาแบบนี้แล้วกัน จะให้นายเพลินอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่นางแม้นจะต้องอยู่ด้วยนะจะได้คอยดูแลสามี ส่วนเธอสองคนไปบอกทางบ้านนางแม้นว่าให้มาส่งข้าวส่งน้ำให้สามมื้อแล้วกัน เอาล่ะไปกันได้แล้ว” สีหน้าของนางแม้นดูมีความหวังขึ้นทันที ก้มลงกราบกับพื้น ส่วนชายอีกสองคนเดินลงจากระเบียงบ้านเดินกลับไปทางเก่า นายปริศน์บอกนางแม้นว่า “นางแม้นกับสามีนอนข้างนอกนี่แหละ เดี๋ยวผมจะไปถอดมุ้งมากางให้ แล้วถ้าไม่จำเป็นจริงๆ อย่าทำเสียงดังล่ะ ผมจะนั่งสมาธิ” นายปริศน์กลับเข้าในบ้าน นั่งลงที่เดิมทำสมาธิต่อ คำว่านั่งสมาธิสำหรับนางแม้นเข้าใจไปว่านายปริศน์คงนั่งท่องคาถาเพื่อหาทางช่วยสามีของหล่อน เพราะนายปริศน์นั่งนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้นจนเช้า ระหว่างที่นายปริศน์นั่งภาวนาอยู่นั้น เมื่อความสงบเกิดขึ้นในจิต เขาเกิดนิมิตขึ้นเห็นพระเจ้าอาวาสยิ้มให้เอ่ยถามเขาว่า “คิดจะเป็นหมอผีแล้วสินายปริศน์” เขาก้มลงกราบท่านเจ้าอาวาสพระอาจารย์องค์แรกของเขาพลางบอกในจิตว่า “โธ่! พระอาจารย์จะให้ผมทำอย่างไรเล่าครับ จะไล่ไปก็ดูจะใจจืดเกินไปเพราะชาวบ้านพวกนี้ก็มีบุญคุณกับผมอยู่ ให้พาไปหาหมอก็ไม่ยอมไป ผมยังบอกให้พาไปหาพระอาจารย์เลย” “อ้าว! จะหาเหามาให้พระอาจารย์แล้วสิ” นายปริศน์หัวเราะ บอกว่า “แม้จะหาเหามา แต่เหามันก็ไม่อยู่หรอกครับเพราะไม่มีที่อยู่ แต่อย่างผมนี่สิจะแย่ ถ้านายเพลินไม่ฟื้น พรุ่งนี้ผมก็จะให้นางแม้นพามันกลับ แต่ถ้าดันฟื้นขึ้นมา ผมคงเดือดร้อนหาความสงบไม่ได้เป็นแน่” พระอาจารย์หัวเราะลั่นพลางกล่าวว่า “อืม จะว่าไปนายคนนี้มันก็แปลกอยู่ดีๆ จิตมันก็หลุดออกจากร่าง ถ้าเป็นอย่างโยม อาตมาจะไม่สงสัยเลย แต่นี่.....” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 27 ก.ย. 47 21:11:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โห่.. เข้ามาตอนดึกแล้วน่ะ กะว่าคุณทองฯคงเขียนเรื่องดีๆให้อานยาวหน่อย กลับค้างไว้ที่คำพูดอาจารย์ ".....แต่นี้...." อารมณ์ค้างแน่เลย จากคุณ : แรดเหิน (tiboon) - [ 27 ก.ย. 47 23:02:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ทักทายกันหน่อย....สวัสดีครับคุณวิโรจน์ คุณ Jita คุณหมีPooh คุณชาเขียวและคุณแรดเหิน.....และท่านผู้อ่านทุกท่าน.... ผมเองก็อยากเขียนให้มันเร็วๆ แต่มันไม่ได้ง่ายอย่างที่ใจต้องการเลยเพราะนอกจากจินตนาการในฉากแต่ละฉากนั่นก็ต้องนึกกันแทบแย่แล้วยังต้องพยายามเขียนให้คนอ่านเข้าถึงไปด้วย อีกยังต้องผูกเรื่องให้กลมกลืน มีความต่อเนื่อง ให้ชวนติดตาม และมีอะไรบางอย่างที่เป็นประเด็น ถ้าจะให้เขียนแบบเพ้อเจ้อหรืออ่านไปไม่กี่หน้าก็รู้แล้วว่าเรื่องนี้จะจบอย่างไร มันก็ง่าย แต่มันก็ไม่มันน่ะซี จริงไหมครับ หนึ่งหรือสองหน้าที่คุณอ่านกันน่ะใช้เวลาไม่ถึงห้านาที แต่ผมต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมงๆ ใจเย็นๆ นะครับ ทนเอาหน่อย ถ้าผมเสกได้ ผมเสกให้แล้ว แต่ยังไงผมต้องขอบคุณที่ให้กำลังใจเสมอมา ต่อให้มีคนอ่านเพียงคนเดียวผมก็ยังจะเขียนไปเรื่อยๆ จนจบแหละ ขอบคุณครับ จากคุณ : thongprakai - [ 28 ก.ย. 47 00:16:21 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีตอนเช้าค่ะพี่ทอง คุณวิโรจน์ คุณหมีPooh ชาเขียว และคุณ tiboon...... ยังไงยังไงก็รอค่ะ จากคุณ : jita (jita) - [ 28 ก.ย. 47 08:29:01 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หวัดดีตอนเช้าค่ะ...พี่ทอง และเพื่อนๆทุกคน หนุกค่ะหนุก ยังตามอ่านเหนียวแน่น กอล์ฟเกิ๊บพักนี้ยังไม่ได้ซ้อม หันมาอ่านนิยายแทน อิ...อิ... จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 28 ก.ย. 47 09:25:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 “พระอาจารย์หมายความว่า.....” “ใช่ จิตของมันน่ะออกจากร่างไป ส่วนจะไปไหนอาตมาไม่รู้ ที่ไม่รู้เพราะไม่อยากรู้ มันไม่ใช่วิสัยของบรรพชิต ส่วนโยมน่ะทำได้” เขาก้มลงกราบพระอาจารย์ อีกครั้ง ถามด้วยความไม่เข้าใจว่า “ผมจะทำได้ได้อย่างไรครับ พระอาจารย์ก็ทราบว่าผมแค่ปฏิบัติธรรม ไม่ได้เป็นหมอผี ไม่ได้มีคาถาอาคมสักหน่อยจะได้เที่ยวเสกเรียกวิญญาณหรือเอาดวงจิตมันกลับมาได้” พระอาจารย์หัวเราะหึ หึ บอกว่า “ก็แล้วที่โยมคุยกับอาตมาอยู่น่ล่ะ ทำได้อย่างไร มันก็คล้ายกันแหละ” พูดจบภาพในนิมิตของพระอาจารย์ก็เลือนหายไป เขาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ก้มลงกราบสามครั้ง นายปริศน์นั่งทบทวนสิ่งที่พระอาจารย์มาบอกในนิมิต แต่จะคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก ไม่เข้าใจในสิ่งที่พระอาจารย์พูดในตอนสุดท้าย เช้าวันรุ่งขึ้น นายปริศน์ออกมานอกบ้านเห็นนายเพลินยังนอนสงบอยู่ในมุ้ง ส่วนนางแม้นจัดแจงหากิ่งมะพร้าวมาปัดกวาดบริเวณรอบบ้านดูเรียบร้อยแปลกตาไป พอเธอเห็นนายปริศน์ออกมานอกบ้าน ทำท่าจะก้มลงกราบ นายปริศน์ต้องเตือนเสียงดังว่า “แม่แม้นอย่าทำอย่างนั้น จะแช่งให้ผมอายุสั้นหรืออย่างไร?” “ก็ดิฉันเห็นว่าอาจารย์มีพระคุณต่อดิฉันและผัว เมื่อคืนก็เห็นว่าอาจารย์ไม่ยอมหลับยอมนอนนั่งหลังขดหลังแข็งทั้งคืน อย่างนี้แล้วแม้นายเพลินมันไม่ฟื้นก็เป็นบุญคุณท่วมหัวแล้วค่ะ” นายปริศน์ไม่รู้จะทำอย่างไร จะอธิบายอย่างไรนางแม้นก็คงไม่ยอมเข้าใจนึกว่าการที่เขานั่งหลับตาภาวนาธรรมดาเป็นการท่องคาถาอาคมเพื่อช่วยสามีของหล่อนไปเสีย คงเปล่าประโยชน์ที่จะอธิบาย เขาหันหลังจะกลับเข้าในบ้าน ตั้งใจว่าจะหยิบข้าวของส่วนตัวเพื่อชำระล้างร่างกายที่ห้องน้ำหลังบ้าน เขาหันไปเปรยกับนางแม้นว่า “เดี๋ยวมีคนมา ถ้าผมกำลังอาบน้ำอยู่ นางแม้นช่วยบอกไปด้วยว่าบ่ายวันนี้ให้คนมาช่วยกันเอานายเพลินกลับบ้านได้ อยู่ที่นี่ไปก็ไม่มีประโยชน์” นางแม้นทำหน้าเบ้เหมือนกับจะร้องไห้ขึ้นมาอีก นายปริศน์รู้สึกอ่อนใจที่ต้องอธิบายว่า “ผมหมายความว่า การที่นางแม้นและสามีมาอยู่ที่นี่มันเป็นการรบกวนการปฏิบัติของผม ผมจะไม่มีสมาธิ ทางที่ดีนางแม้นควรพาสามีไปอยู่ดูแลที่บ้าน ถ้าผมช่วยอะไรได้ ผมจะช่วยทันที แต่ตอนนี้น่ะผมยังทำอะไรไม่ได้ นางแม้นเข้าใจไหม?” นางแม้นพอเข้าใจได้ว่าแท้จริงอาจารย์ปริศน์ต้องการช่วย และคงต้องใช้สมาธิในการบริกรรมคาถาอาคมจึงไม่ต้องการให้ใครรบกวน สีหน้านางแม้นจึงดีขึ้น ยิ้มออกมาได้ อีกไม่เกินสิบนาทีต่อมา แป๋วซึ่งเป็นลูกสาวนางแม้นก็หอบปิ่นโตมาเถาใหญ่ นางแม้นถึงกับตะลึงพรึงเพริดคิดไปว่าอาจารย์ปริศน์ถึงกับมีฌาณหยั่งรู้อนาคต รู้ว่าจะมีใครมา แต่คำว่าเดี๋ยวมีคนมา นายปริศน์หมายความถึงเด็กวัดที่จะนำอาหารมาให้เขาอยู่เป็นประจำและมักจะมาในเวลาอันใกล้นี้เสมอๆ และในวันนั้นเองที่เด็กวัดไม่ได้มาส่งอาหารให้เขาเป็นปกติ นายปริศน์เองก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด มารู้อีกทีก็เป็นอีกวันหนึ่งว่าเด็กวัดคนนั้นเกิดป่วยขึ้นมาเลยไม่มีใครนำอาหารมาให้ แต่ก็ยังดีที่ลูกสาวนางแม้นเตรียมอาหารมาให้เกินพอ บ่ายวันนั้น มีชาวบ้านเป็นชายสามคนมาที่บ้านเพื่อเอาร่างของนายเพลินกลับบ้าน ก่อนกลับนางแม้น ลูกสาวชื่อแป๋วและชายสามคนนั้นต่างก้มลงกราบนายปริศน์ ทำเอานายปริศน์สะดุ้งโหยง โบกมือโบกไม้ห้ามเป็นพัลวัน ลุกหนีไปทันที แต่ก่อนที่ชาวบ้านทั้งกลุ่มนั้นจะจากไป นายปริศน์พูดขึ้นว่า “ผมไม่สัญญานะว่านายเพลินจะฟื้นคืนมาหรือเปล่า แต่ผมจะพยายามแล้วกัน” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 28 ก.ย. 47 10:06:03 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เช้าวันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่อากาศสดใสหลังจากที่ฝนไม่ตกมาสองวันแล้ว ม่านหมอกจางๆ แผ่คลุมไปทั่วดูราวกับเป็นดินแดนสนธยา แสงอาทิตย์เริ่มจับขอบฟ้าให้ความสว่างอย่างไม่เท่าเทียมกัน เสียงนกร้องขับขานตามกิ่งไม้แข่งกับไก่บ้านและไก่ป่าที่ขันเจื้อยแจ้วมาไม่ขาดระยะ สายลมเอื่อยๆ โชยมาเป็นระลอก กิ่งไม้ใบหญ้าก็โอนเอียงลู่ไปตามกัน นายปริศน์ออกมานอกบ้านหลังน้อยมองดูนกเอี้ยงที่บินมาจับที่ชายคาบ้าน ในปากมันคาบตัวแมลงมาด้วย มันแอบทำรังที่ใต้ชายคาหลังบ้านมานานแล้ว เขาเห็นมันตั้งแต่มันเริ่มทำรังใหม่ๆ ตอนที่คาบเอากิ่งไม้ ใบหญ้าแห้ง ตอนนี้มันคงเป็นผู้ดูแลครอบครัวของมันไปสักระยะหนึ่งจนกว่าลูกๆ ของมันจะเติบโตดูแลตัวเองได้ต่อไป จากนั้นมันก็จะไปตามทางของมัน ดำเนินชีวิตเยี่ยงสัตว์โลกทั่วไป เมื่อคืนที่ผ่านมา นายปริศน์นั่งภาวนาอยู่ทั้งคืน พยายามกำหนดจิตของตัวเองเพื่อไปนมัสการพระอาจารย์ เขาเห็นแต่กุฏิของท่านที่ปิดเงียบจึงถอนจิตกลับมาและออกจากสมาธิ นั่งใคร่ครวญสิ่งที่พระอาจารย์บอกอีกครั้ง ‘เอ หรือว่าที่พระอาจารย์บอกว่าเราทำได้ก็คือเพียงการถอดจิตออกอย่างที่เราเคยทำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่การถอดจิตออกของเราแต่ละครั้งก็เพื่อไปนมัสการพระอาจารย์เท่านั้น ไม่เคยเฉไฉไปไหน ถ้าเช่นนั้น หากจะลองถอดจิตให้ท่องเที่ยวไปตามหาจิตของนายเพลินสักครั้งก็ไม่น่าจะเสียหายตรงไหน’ เขาตัดสินใจว่าจะลองดูสักครั้ง ขณะที่เขาเดินลงจากบ้านซึ่งมีบันไดเพียงไม่กี่ขั้น ออกเดินสำรวจไปทั่วบริเวณนั้นเขารู้สึกถึงว่ามีใครคนหนึ่งกำลังเดินทางมาที่นี่ แต่ไม่ใช่เด็กวัดที่เคยนำอาหารมาส่งให้เขาเป็นประจำ อีกอึดใจใหญ่ต่อมาเขาจึงเห็นร่างของเด็กสาวคนนหนึ่งกำลังหิ้วปิ่นโตเดินตรงมาที่นี่ เมื่อใกล้พอที่จะเห็นเค้าหน้าได้ชัดจึงรู้ว่าเป็นลูกสาวของนายเพลินและนางแม้นชื่อแป๋วนั่นเอง แป๋วเดินยิ้มมาแต่ไกล พอมาถึงทำท่าจะก้มลงกราบ เขาต้องรีบจับตัวไว้ไม่ยอมให้ก้มลง บอกว่า “แป๋วไม่ต้องกราบฉัน แค่ยกมือไหว้ก็พอแล้ว แล้วนี่จะมาทำอะไร แล้วทำไมถึงมาคนเดียว?” “แม่ให้เอาปิ่นโตมาให้อาจารย์ค่ะ แม่บอกว่าแม่ไปบอกเด็กที่วัดแล้วว่าต่อไปไม่ต้องเอาอาหารมาส่ง แม่จะเป็นคนจัดการเองและให้หนูเป็นคนเอาอาหารมาแทนค่ะ” “ว้า! ทำไมถึงต้องลำบากขนาดนี้ด้วยนะ ฉันอยู่ของฉันมาตั้งเกือบสิบปีไม่มีอะไรทุกข์ร้อน แล้วแทนที่เธอจะได้ไปโรงเรียนเรียนหนังสือ กลับจะต้องมาเป็นธุระเรื่องอาหารให้ฉัน เฮ้อ....” เด็กสาวแป๋วหัวเราะเสียงใส ดวงตาเป็นประกาย บอกว่า “หนูเรียนจบ ม.6 มาตั้งสองปีแล้วค่ะ พ่อไม่ยอมให้เรียนต่อบอกว่าไม่จำเป็น ให้ออกมาช่วยงานบ้าน ช่วยแม่ทำงาน น้องๆ ก็ยังเล็ก ทุกคนต้องไปเรียนหนังสือ” แป๋วจัดการถอดปิ่นโตออกตั้งเรียงกันบนพื้นระเบียง แล้วนั่งพับเพียบลงกับพื้นระเบียงนั้นพลางบอกว่า “ทานอาหารสิเจ้าค่ะ” นายปริศน์นั่งลงถามว่า “แล้วเธอจะมานั่งดูฉันกินหรือไง? แล้วเธอกินแล้วหรือยัง?” “หนูทานแล้วค่ะ อาหารนี่หนูทำเองทั้งนั้นนะคะ อร่อยไหมคะ?” นายปริศน์ตักอาหารเข้าปาก พูดอย่างขอไปทีว่า “อืม อร่อย ถ้าเธอกลับไป บอกแม่เธอด้วยว่าฉันขอบใจ แต่ไม่ต้องลำบาก อาหารที่วัดฉันกินได้ อย่างไรเสียก็ไม่ต้องทำมาอีก เข้าใจไหม?” แป๋วทำหน้าเสีย พูดขึ้นอ่อยๆ ว่า “ไม่ลำบากหรอกค่ะ หนูแค่แบ่งอาหารที่ทำใส่ปิ่นโตแล้วถือมาเท่านั้นเอง” นายปริศน์จะสั่งห้ามจริงจังก็เกรงว่าจะเสียใจ ได้แต่ส่ายหน้า ก้มหน้ารับประทานอาหารโดยไม่พูดว่าอะไรอีก เมื่ออิ่ม แป๋วจัดการเก็บปิ่นโตเข้าที่ ก่อนที่แป๋วจะจากไปนั้น นายปริศน์บอกว่า “คราวหน้าจะให้น้องๆ ของเธอที่เป็นผู้ชายเป็นคนเอาอาหารมาให้ก็ได้ เธอจะได้ไม่ต้องลำบาก” แป๋วยิ้มกว้างขวาง บอกว่า “หนูมีแต่น้องสาวทั้งบ้านเลยค่ะ พ่อก็อยากได้ลูกชายสักคนแต่ทุกคนก็เป็นผู้หญิงหมด ทั้งหมดห้าคนค่ะ” นายปริศน์ทำหน้างงๆ ที่รู้ว่าที่บ้านนายเพลินมีแต่ลูกสาว เขาถามต่อว่า “แล้วพ่อเธอล่ะเป็นอย่างไรบ้าง?” “พ่อยังหลับอยู่เลยค่ะ อาจารย์จะช่วยพ่อหนูได้ไหมคะ?” นายปริศน์ทำหน้าหนักใจ บอกว่า “ไม่รู้สิ แต่ฉันจะพยายามนะ อีกอย่างฉันอยากขอร้องว่าอย่าเรียกฉันว่าอาจารย์จะได้ไหม? ฉันไม่ใช่อาจารย์อะไรที่ไหน” “แล้วจะให้หนูเรียกอาจารย์ว่าอย่างไรคะ?” “ก็จะเรียกชื่อเฉยๆ ก็ได้ หรือคุณก็ได้ แต่ห้ามเรียกว่าอาจารย์ แล้วบอกคนอื่นด้วยว่าฉันห้าม” “งั้นหนูจะเรียกว่า อาปริศน์ ได้ไหมคะ?” “เออ ก็ยังดี เอาล่ะเธอไปได้แล้ว” เด็กสาวยกมือไหว้แล้วเดินจากไป นายปริศน์เริ่มมีลางสังหรณ์ว่าความวุ่นวายต่างๆ กำลังจะเกิดขึ้น ความสงบกำลังจะถูกทำลายไป ยิ่งถ้าหากเขาสามารถทำให้นายเพลินฟื้นขึ้นมาได้ ถึงตอนนั้น เขานึกภาพไม่ออกเลยว่าความโกลาหลจะมากมายขนาดไหน เขาจะต้องกลายเป็นหมอผีเถื่อน หรือกลายเป็นอาจารย์ทางไสยศาสตร์ไปอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง ปากต่อปาก ชาวบ้านจะพูดกันไปว่าเขานั้นมีอิทธิฤทธิ์อย่างไร ยิ่งเสริมเติมแต่งกันเข้า เขาจะกลายเป็นผู้วิเศษ เผลอๆจะหาว่าเขาเหาะเหินเดินอากาศไปได้ด้วยซ้ำ ลำพังจะพูดกันเฉยๆ ว่านายเพลินนั้นฟื้นขึ้นมาแล้ว ถ้าฟื้นขึ้นมาจริงโดยไม่รู้ว่าเพราะอะไร คงเป็นไปไม่ได้ มันไม่สนุกปาก คนเล่าจะต้องเสริมมันเข้าไปให้คนฟังนั้นตื่นเต้น มันก็เหมือนการนินทากัน คนหนึ่งอาจทำอะไรไม่เหมาะสมเพียงนิดเดียว แต่ถ้าคนพูดมีความไม่พอใจอะไรเป็นการส่วนตัวแล้วล่ะก็ จะต้องเสริมกันให้ออกรส คนฟังก็จะบ้าจี้ตามไปด้วยโดยไม่ใช้วิจารณญาณไตร่ตรองให้ดีเสียก่อน ไม่ว่าสังคมแบบชาวบ้านนี้ หรือสังคมไหนๆ ก็เหมือนกันไปหมด – นี่แหละที่เขาเรียกว่า สังคมมนุษย์ ความเป็นไปได้ทางเดียวคือเขาจะต้องย้ายออกจากที่นี่ ทั้งที่แสนจะเสียดายในความสงบของธรรมชาติที่นี่ แต่มันก็ดีอยู่ เพราะพระอาจารย์เคยบอกเมื่อครั้งหนึ่งว่าการยึดติดกับสถานที่ก็เป็นกิเลสอย่างหนึ่งเหมือนกัน โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 28 ก.ย. 47 10:16:12 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ลูกค้าเก่า มาจองที่ด้วยคน จากคุณ : หลุม๑๐ (หลุม๑๐) - [ 28 ก.ย. 47 14:21:41 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ยินดีต้อนรับครับคุณหลุม ๑๐....อ่านกันต่อนะครับ หญิงสาวเดินกลับมาตามทางที่ชาวบ้านใช้เดินกัน บริเวณที่ตรงนี้เป็นของนายปริศน์ที่ซื้อไว้จากผู้ใหญ่บ้านเมื่อหลายปีก่อน อาณาบริเวณสิบกว่าไร่นี้เป็นบริเวณหนึ่งที่ยังคงมีความร่มรื่นจากไม้ใหญ่น้อย มันต่อเนื่องไปจนถึงบริเวณเชิงเขาซึ่งแทบจะอยู่ติดกับหลังบ้านของนายปริศน์ แต่นายปริศน์ไม่ได้ทำการก่อสร้างสิ่งใดเพื่อให้รู้ว่าที่ดินส่วนใดนั้นเป็นของตนเอง คงปล่อยให้มันเป็นอย่างที่ซื้อมา ยังคงให้ชาวบ้านเดินผ่านได้ นอกเสียจากบ้านหลังเล็กๆ ทำด้วยไม้อย่างที่เห็นกันอยู่เท่านั้น ไม่มีใครรู้ว่านายปริศน์เป็นใคร มาจากไหน และมาทำอะไรที่นี่ เท่าที่หญิงสาวและชาวบ้านเคยเห็นกันก็แต่เพียงนานครั้งที่นายปริศน์จะไปหาท่านเจ้าอาวาสที่วัดซึ่งอยู่ห่างไปอีกหน่อย แต่หากเดินอ้อมเชิงเขาไปก็จะเป็นระยะทางเพียงสั้นๆ แต่อันตรายนั้นมีจากสัตว์ป่าหลายประเภท ทั้งงู หมูป่า แม้กระทั่งเสือ อีกหนทางที่รกชัฏ ไม่เคยมีใครใช้เป็นเส้นทางเดินคงมีแต่ทางที่เป็นทางราบเท่านั้นที่ชาวบ้านใช้กัน เวลาส่วนใหญ่นายปริศน์จะเก็บตัวอยู่ในบ้าน นั่งหลับตาอยู่ทั้งวัน  นายปริศน์จึงเป็นบุคคลที่เป็นปริศนาสำหรับชาวบ้านบริเวณนั้น จะยกเว้นก็แต่เพียงตอนที่นายปริศน์มาว่าจ้างชาวบ้านให้ช่วยสร้างบ้านให้ตามแบบที่เขาเป็นคนคิดขึ้นเองซึ่งตอนนั้นแหละที่ทั้งชาวบ้านและนายปริศน์จะได้วิสาสะกันบ้าง หญิงสาวจำได้ว่าพ่อเคยถามเจ้าอาวาสถึงนายปริศน์  ท่านเจ้าอาวาสก็ตอบเพียงสั้นๆ ว่า เขามาปฏิบัติธรรม แต่ยังไม่อยากบวช แป๋วเดินต่อไปอีกเพียงระยะสั้นๆ ก็ออกสู่บริเวณที่เป็นท้องนา เดินเลาะไปตามคันนาสักพักเดียวก็มาถึงบ้านตัวเอง  บริเวณรั้วบ้านจะเป็นเพียงไม้ไผ่ที่ขัดไขว้กันมีพวกผักสวนครัวปลูกขึ้นไต่รั้วหลายอย่างอย่าง ถัดเข้ามาในบริเวณบ้านมีต้นมะขามขนาดใหญ่อยู่สองต้นขึ้นอยู่คู่กัน พ่อเลยทำทางให้ผ่านต้นไม้ทั้งสอง มีต้นมะพร้าวสูงอีกนับสิบ มะม่วงอีกหลายสิบ อีกขนุนต้นโตที่อยู่ติดกับหน้าบ้าน บ้านของแป๋วหรือบ้านนายเพลินเป็นบ้านไม้ขนาดค่อนข้างใหญ่ ตัวบ้านนั้นยกพื้นสูง พื้นเป็นดินเรียบ มีเปลญวนที่ผูกอยู่ระหว่างเสาที่นายเพลินใช้นอนเล่น มีสุ่มปลา เคียวเกี่ยวข้าวและข้าวของเครื่องใช้จิปาถะ แต่ก่อนนั้นบ้านของนายเพลินก็ทำนาเป็นอาชีพ มีไร่นาที่ตกทอดมาจากปู่ย่าเป็นร้อยๆไร่ แต่พอถึงรุ่นพ่อที่พอได้ร่ำเรียนหนังสือมาบ้าง นายเพลินจึงเปลี่ยนอาชีพแต่เป็นอะไรนั้นแป๋วไม่รู้ รู้แต่ว่าพ่อต้องเข้าไปที่อำเภออยู่บ่อยๆ รู้จักบรรดาพ่อค้าหลากหลายอาชีพ รวมถึงข้าราชการหลายประเภท ฐานะของนายเพลินเริ่มดีขึ้นเขยิบจากชาวนามาเป็นผู้ให้เช่านา บันไดขึ้นบ้านอยู่ด้านข้างของตัวบ้าน เชิงบันไดมีตุ่มน้ำใบเล็กมีฝาปิดมีขันวางอยู่ใช้สำหรับล้างเท้าก่อนขึ้นบ้าน เมื่อเปิดประตูบ้านเข้าไปจะเป็นระเบียงกว้าง ราวระเบียงสูงระดับอกด้านบนเป็นระแนงไม้ยาวตลอดทุกด้านมีไม้เลื้อยประเภทเล็บมือนางคลุมไปทั่วและย้อยลงมาเกือบถึงพื้น ดอกสีแดง ชมพู และขาวเป็นพวงเป็นช่อใหญ่บ้างเล็กบ้างส่งกลิ่นหอมหวานๆ ในตอนค่ำและตลอดทั้งคืน ถัดจากระเบียงเข้าไป พื้นจะยกขึ้นสูงเล็กน้อยด้านซ้ายเป็นห้องนอนของนายเพลินกับนางแม้น ติดกันเป็นห้องพระ ถัดจากห้องพระเป็นห้องใหญ่ที่ลูกๆ นอนกัน ยกเว้นแป๋วซึ่งโตเป็นสาวแล้วจะอยู่ห้องทางด้านขวาเพียงคนเดียว ถัดไปด้านข้างจะเป็นทางเดินไปยังหลังบ้านซึ่งจะมีบันไดลงหลังบ้าน แป๋วเดินไปหลังบ้านเจอแม่ที่ห้องครัว นางแม้นถามขึ้นว่า “เป็นไง ท่านอาจารย์กินข้าวหมดไหม?” แป๋ววางปิ่นโตบนโต๊ะ ถอดปิ่นโตออก โกยอาหารลงใส่จาน บอกว่า “หมดอะไรล่ะแม่ อาปริศน์กินไปนิดเดียว ดูสิ” นางแม้นไม่ได้มองอาหารที่เหลือ แต่กลับมองหน้าลูกสาว “ไหนแกเรียกอาจารย์ว่าอะไรนะ?” “ก็อาจารย์ไม่ยอมให้ฉันเรียกว่าอาจารย์นี่นา แกให้เรียกชื่อหรือคุณก็ได้ ฉันก็เห็นว่าอายุแกน้อยกว่าพ่อก็เลยเรียกแกว่าอา แกบอกว่าก็ยังดี และบอกให้บอกแม่และคนอื่นๆ ด้วยว่าอย่าเรียกแกว่าอาจารย์เพราะแกไม่ได้เป็นอาจารย์” “เออ แกจะเรียกอะไรก็ตามใจ แต่แม่จะเรียกแกว่าอาจารย์ แม่ว่าอาจารย์น่ะจะต้องมีอะไรพิเศษกว่าคนธรรมดา แกว่าไหมนังแป๋ว?” “พิเศษ พิเสิดอะไร ฉันว่าแกก็คนธรรมดานี่แหละ จะพิเศษก็ตรงที่แกคงไม่ชอบผู้หญิงล่ะมากกว่า” “อะไรทำให้แกคิดอย่าง หา นังแป๋ว?” “ก็แกถามว่าบ้านเราไม่มีผู้ชายที่จะส่งข้าวให้แกหรือไง ฉันก็เลยบอกไปว่าบ้านเรามีแต่ลูกสาว แกคงไม่อยากให้ฉันไปที่บ้านแกล่ะมั้ง” แป๋วจัดการล้างปิ่นโตเสร็จนำขึ้นวางบนชั้น แล้วนั่งลงข้างนางแม้นที่กำลังโขลกน้ำพริก “ไม่ล่ะมั้ง แม่ดู อาจารย์แกก็ออกจะเป็นผู้ชายทั้งแท่ง แต่แกคงเคร่งรักษาศีลอย่างพระน่ะ ว่าแต่ว่า อาจารย์น่ะถามถึงพ่อแกบ้างหรือเปล่า?” “ถามจ้ะ ฉันก็บอกไปว่าพ่อน่ะขี้เกียจ เอาแต่นอน” แป๋วชอบพูดเล่นหยอกล้อกับแม่เป็นประจำ แต่คนเป็นแม่ไม่ตลกด้วย โวยวายเสียงดังว่า “หา! แกดันไปบอกว่าพ่อแกน่ะขี้เกียจเรอะ นังแป๋ว อีลูกเวร พ่อแกน่ะจะตายหรือเป็นก็ไม่รู้ แกยัง....” “แหม! ฉันพูดเล่นน่ะแม่ ฉันก็บอกไปว่าพ่อยังเหมือนเดิม แกก็บอกว่าแกจะพยายามช่วย แต่แกไม่สัญญานะว่าจะช่วยพ่อได้หรือเปล่า เออ แม่ เดี๋ยวฉันให้อาหารไก่เสร็จฉันจะไปกราบท่านเจ้าอาวาสที่วัดสักหน่อย ฉันมีอะไรอยากคุยกับท่าน เสร็จแล้วฉันจะรีบกลับจ้ะ” “แกน่ะเหรอจะไปวัด หรือจะไปหาอ้ายพรตกันแน่” นายพรตเป็นลูกชายผู้ใหญ่บ้านที่มาสนใจแป๋วอยู่เป็นเวลานานแล้ว และมักจะแวะเวียนมาหาแป๋วอยู่เนืองๆ ความที่ผู้ใหญ่ปิงมีลูกชายอยู่เพียงคนเดียวจึงทั้งตามใจและให้ท้ายลูกจนเสียคน นายพรตนอกจากจะไม่ยอมเรียนหนังสือยังชอบคบหากับพวกนักเลงหัวไม้และในที่สุดก็ตั้งตัวเป็นหัวโจกเสียเอง วันหนึ่งๆ นายพรตกับลูกสมุนจะขับรถกระบะที่พ่อซื้อให้ตะลอนไปๆ ไปทั่วเที่ยวจีบสาวบ้านโน้นบ้านนี้เป็นงานอดิเรก ส่วนงานจริงๆ ของนายพรตคือทำเรื่องทุกอย่างที่ผิดกฎหมายตั้งแต่เปิดบ่อน เป็นเจ้ามือหวยใต้ดิน ขายของเถื่อน และขายยาบ้า ที่นายพรตจะพอมีความดีอยู่บ้างก็คือไม่ถึงกับฉุดคร่าผู้หญิงเอามาตามใจ ทั้งที่มีลูกสมุนคอยให้ท้าย มันจะบอกว่า “เรื่องแบบนี้มันทารุนจิตใจจนเกินไป ข้าไม่ชอบให้ใครมาบังคับใจข้าๆ ก็จะไม่บังคับใจใคร อีกอย่างข้ามีสาวมาติดพันก็หลายคน ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น” เรื่องราวของนายพรต ทุกคนในหมู่บ้านรู้กันหมด ยกเว้นคนเดียวคือผู้ใหญ่ปิงผู้เป็นพ่อ ต่อหน้าพ่อ นายพรตจะเป็นเหมือนแมวเชื่องๆ ทั้งเอาอกเอาใจและประจบประแจงพ่อเป็นที่สุด ดังนั้นต่อให้เทวดาเขียวๆ ลงมาบอกผู้ใหญ่ปิงว่าลูกตัวนั้นทำเรื่องเลวสารพัด อย่างไรเสียผู้ใหญ่ปิงก็ไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด แป๋วลุกขึ้นเอามือท้าวเอว ทำหน้าเหมือนคลื่นไส้บอกว่า “อ้ายพรตน่ะหรือ ถ้าให้ฉันเอาอ้ายพรตมาทำผัว ฉันไปเอาอ้ายทุยยังดีกว่า อ้ายทุยมันยังไถนาได้ แม่ทำยังกะไม่รู้ว่ามันเคยทำเรื่องดีๆ กับเขาที่ไหน ฆ่าคนมันยังทำเลย แล้วคนอย่างนี้ ถ้าฉันจะไปยุ่งกับมันก็บ้าล่ะ” นางแม้นผู้เป็นแม่เงยหน้ามองลูกสาวทำตาเขียวใส่พูดแทบเป็นเสียงกระซิบว่า “แกจะพูดอะไรให้ระวังคำเอาไว้บ้าง ใครได้ยินเข้าเราจะพาลเดือดร้อน” “ก็ฉันพูดเรื่องจริง” แป๋วย้อน “นั่นแหละที่ไม่ควรพูด” โปรดติตามต่อไป แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 47 15:07:15 จากคุณ : thongprakai - [ 28 ก.ย. 47 15:03:53 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แง แง๊ งานเยอะมาเลย แวะมาทักอ่ะคะ คอยมาเก็บอ่าน ที่หลังอ่ะคะ จากคุณ : julyy (julyy) - [ 28 ก.ย. 47 21:21:16 ]

ความคิดเห็นที่ 17 หวัดดีครับนู๋ Julyy ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ มันไม่หายไปไหนหรอก ว่างจากงานแล้วค่อยมาอ่านก็ยังทันจ้ะ.....อ่านต่อนะจ๊ะ แป๋วไม่อยากต่อคำกับแม่อีก เดินออกจากครัว ตรงไปที่เล้าไก่ เมื่อให้อาหารไก่เสร็จ แป๋วคว้าจักรยาน ตะโกนบอกแม่ว่า “ฉันไปล่ะแม่ เดี๋ยวกลับ” ความจริงแป๋วเป็นหญิงสาวที่หน้าตา รูปทรงและผิวพรรณดีเป็นที่ต้องใจชายทั้งหนุ่มและแก่ ยิ่งแป๋วใส่เสื้อยืดรัดรูปอย่างที่สมัยนิยมยิ่งทำให้คนมองจนเหลียวหลัง แม้คนแก่ที่ใกล้ตายยังต้องลุกขึ้นมามองเลย แป๋วรำคาญสายตาจนทนไม่ไหวต้องเลิกใส่เสื้อรัดรูปแบบนั้น หันมาใส่เสื้อม่อฮ่อมหลวมๆ อย่างเดิม แป๋วเป็นหญิงสาวที่ฉลาด เรียนหนังสือเก่ง แต่ออกจะมีนิสัยแบบผู้ชายนิดๆ เพราะความที่เป็นพี่สาวคนโตและต้องช่วยงานทั้งของพ่อและแม่ตั้งแต่เล็ก แป๋วจึงค่อนข้างที่จะเป็นตัวของตัวเอง และห้าวหาญอยู่ในที เมื่อขี่จักรยานมาถึงวัด แทนที่แป๋วจะตรงไปที่กุฏิท่านเจ้าอาวาส เธอกลับขี่รถอ้อมไปหลังวัดตรงไปที่กระต๋อบหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ห่างออกมาไกลจากสายตาผู้คน ที่หลังกระต๋อบมีรถจักรยานยนต์คันหนึ่งจอดอยู่ ทันทีที่มาถึง แป๋วเหลียวซ้ายแลขวาจนแน่ใจว่าไม่มีใครเห็น เธอจึงเร้นกายหายเข้าไปในกระต๋อบหลังนั้น ชายหนุ่มที่รอแป๋วอยู่ด้วยความกระวนกระวายมาพักใหญ่ตรงเข้าหาเธอทันทีและพูดขึ้นว่า “แป๋วปล่อยให้ผมคอยแทบแย่” น้ำเสียงเหมือนต่อว่า แต่สายตานั้นอ่อนหวาน เขาเอื้อมมือจะไปจับมือหญิงสาว จนแป๋วถอยตัวออกห่างบอกว่า “นี่คุณผู้กอง ให้มันน้อยๆ หน่อย เอ้านี่......” แป๋วล้วงมือลงในกางเกงยีนส์ดึงเศษกระดาษออกมาแผ่นหนึ่งยื่นส่งให้ชายหนุ่ม แล้วพูดต่อว่า “......ฉันเดาว่าน่าจะเป็นที่อยู่ที่พวกมันนัดส่งของกัน ยังไงผู้กองไปสืบเอาเองแล้วกัน แล้วไม่ต้องถามว่าฉันได้มายังไง อีกอย่างเรื่องที่ฉันบอกว่านายพรตน่ะเป็นคนบงการเรื่องการตายของนายหวินน่ะเป็นความจริง ฉันได้ยินมากับหู ทำไมผู้กองไม่จัดการซะให้เสร็จๆ ไปซักที” “ทำไมผมจะไม่อยากทำให้มันเสร็จๆ แต่มันมีหลักฐานเสียที่ไหน จะไปจับใครมันต้องมีหลักฐานแน่ชัด....” แป๋วพูดสวนขึ้นว่า “ใครให้ไปจับ ก็วิสามัญเสียก็สิ้นเรื่อง เอาให้มันหมดทั้งแก๊งนั่นแหละ” “ทำอย่างนั้นได้ยังไง จู่ๆ จะให้ตำรวจบุกเข้าไปถล่ม.....” “เอาล่ะๆ ผู้กองจะจัดการอย่างไรเป็นเรื่องของผู้กอง ฉันมีหน้าที่ส่งข่าว หมดหน้าที่ฉันแล้ว ฉันไปล่ะ” แป๋วกลับหลังหันจะเดินออกไปแต่โดนชายหนุ่มยึดมือไว้ พูดเสียงออดอ้อนว่า “เดี๋ยวสิ แล้วเรื่องของเรา.....” แป๋วรีบสบัดมือ ถอยหลังกรูดพูดเสียงดังว่า “เรื่องของเราคือเรื่องของผู้กองกับเมีย ไม่ใช่ฉัน แล้วทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก ไม่งั้นฉันจะเลิกทำตัวเป็นสปายให้แล้วนะ” พูดจบหญิงสาวสาวเท้าออกจากกระต๋อบนั้นไปทันที ทิ้งให้ผู้กองหนุ่มเก้ออยู่เพียงลำพัง แป๋วขี่รถจักรยานอ้อมไปอีกทางหนึ่งแล้วตัดตรงไปที่กุฏิเจ้าอาวาส ในใจนั้นนึกว่าผู้ชายนั้นเหมือนกันไปหมดเรื่องความเจ้าชู้ ไม่ว่านายพรต ผู้กอง เพื่อนที่โรงเรียน และยังผู้ชายอีกหลายต่อหลายคนที่แป๋วเคยเห็น แม้กระทั่งพ่อก็ไม่เว้น ทำให้แป๋วค่อนข้างจะขยาด จะมีก็แต่พระที่วัดและอาปริศน์ของเธอเท่านั้นที่ดีหน่อย “โยมแป๋วรออยู่ที่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวอาตมาจะไปเรียนท่านเจ้าอาวาสให้” พระลูกวัดรูปหนึ่งกำลังทำความสะอาดระเบียงกุฏิไม่ยอมแม้กระทั่งเชื้อเชิญให้ขึ้นไปนั่งคอยที่ระเบียง ปล่อยให้เธอยืนคอยอยู่ด้านล่างแบบนั้น สักพักหนึ่งท่านเจ้าอาวาสออกจากกุฏิมา แป๋วก้มลงกราบที่พื้นสามครั้ง เจ้าอาวาสยิ้มให้อย่างใจดีบอกว่า “โยมแป๋วไปนั่งตรงโน้นไป” ตรงโน้นของท่านเจ้าอาวาสหมายถึงลานดินกว้างหน้าอุโบสถที่ร่มรื่นด้วยไม้ใหญ่โดยรอบ มีที่นั่งเป็นม้านั่งหินตั้งอยู่ห่างกันเป็นระยะๆ ท่านเจ้าอาวาสเดินนำแล้วนั่งลงที่มานั่งหินตัวหนึ่ง แป๋วนั่งพับเพียบลงกับพื้นไม่ห่วงว่ากางเกงจะเปรอะเปื้อนอย่างไร มือพนมอยู่กับอกพูดขึ้นก่อนว่า “หนูมีเรื่องจะมากราบเรียนปรึกษาหลวงตาเจ้าค่ะ” “เรื่องโยมพ่อน่ะหรือ?” แป๋วทำหน้างง ไม่นึกว่าท่านเจ้าอาวาสจะทายใจได้ถูก “เจ้าค่ะ คุณพ่อยังนอนไม่รู้ตื่น นี่ก็หลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรเจ้าค่ะ” “สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม เคยได้ยินไหมคำนี้?” “แล้วคุณพ่อเคยไปก่อกรรมอะไรที่ไหนหรือเจ้าคะ ถึงต้องมารับกรรมแบบนี้” เสียงของหญิงสาวอ่อยลง หน้าสลดทำท่าว่าจะร้องไห้ “อาตมาจะไปรู้ได้อย่างไร แต่โยมลูกน่ะอย่าห่วงไปนักเลย ห่วงไปใจไม่สบายก็เท่านั้น ใช่ว่าโยมพ่อจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไรกัน ถ้าบุญโยมพ่อเขายังมี เขาก็ฟื้นเองแหละ แต่ถ้าสิ้นบุญก็เอาเข้าเมรุเผา ก็เท่านั้น เราเป็นลูกยังมีชีวิตอยู่ก็ต้องอยู่ต่อไป และจะต้องอยู่ต่อไปอย่างมีความสุข ไม่ใช่เอาความทุกข์มาสุมใจ แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา เข้าใจไหม?” แป๋วก้มลงกราบอีกครั้งหนึ่ง สีหน้ายังไม่ดีขึ้นและพูดต่อว่า “พูดน่ะมันง่าย แต่จะทำใจสิยากเจ้าค่ะ” ท่านเจ้าอาวาสมองดูหญิงสาวด้วยสายตาอันเต็มเปี่ยมด้วยเมตตา บอกว่า “ที่ว่ายากเพราะโยมไม่เคยฝึกใจ แล้วก็บอกว่ายาก เหมือนจะให้ยกน้ำหนักสักห้าสิบกิโลมันก็ไม่ไหว เพราะอะไร เพราะไม่เคยฝึกยก มันจะยกได้อย่างไร แต่ถ้าค่อยฝึกยกทุกวันเริ่มแต่วันละน้อย เมื่อกล้ามเนื้อแข็งแรงขึ้นอีกหน่อยมันก็ยกได้เอง ใจของคนเราก็เหมือนกัน ต้องหมั่นฝึกฝนทุกวัน นานเข้าใจมันก็จะสงบลง เมื่อใจเริ่มสงบก็จะเริ่มมีสติ มีปัญญาเกิดขึ้น เข้าใจได้ว่าอะไรเป็นอะไร อะไรควรคิด อะไรไม่ควรคิด ที่ใจเคยเศร้ามากเพราะความสูญเสียมันก็จะเศร้าน้อยลงเพราะเราจะเข้าใจว่า อ้อ! ธรรมชาติมันก็เป็นอย่างนี้เอง เหมือนพระอาทิตย์ขึ้น ดำรงอยู่ไปครู่หนึ่งให้แสงสว่างแล้วในที่สุดก็ตกคือดับ แล้วก็ขึ้นใหม่ แบบนี้น่ะพอจะเข้าใจไหม?” หญิงสาวฟังอย่างตั้งใจ ยกมือทั้งสองขึ้นท่วมหัว สีหน้าดีขึ้นเหมือนจะเริ่มเข้าใจมากขึ้น ถามต่อว่า “แล้ววิธีฝึกใจที่ท่านว่าน่ะ ทำอย่างไรเจ้าคะ?” “อาตมาน่ะเคยสอน เคยบอก โยมก็น่าจะเคยได้ยิน แต่ไม่เคยฟัง แต่ถ้าอยากจะฝึกจริงๆ ก็มาที่วัดตอนใกล้ค่ำ ประมาณหกโมงเศษๆ พอทำวัตรเย็นเสร็จพระในวัดก็จะนั่งฝึกใจกันทุกวัน แต่หนทางมันไม่สะดวก จะกลับบ้านกลางค่ำกลางคืนมันไม่ปลอดภัย จะให้ดีก็มาอยู่ที่วัด มาอยู่กับยายชีก็ได้ มีกุฏิให้อยู่เป็นสัดส่วน พอเป็นบ้างแล้วเอาไปฝึกต่อที่บ้านก็ได้” “อ้อ! อย่างที่คุณปริศน์ทำหรือเปล่าเจ้าคะ ที่เรียกว่านั่งสมาธิ นั่งหลับตาทั้งวัน” ท่านเจ้าอาวาสหัวเราะ หึ หึ ในลำคอ บอกว่า “ก็ในทำนองนั้นแหละ แต่คนหัดทำใหม่ๆ ไม่ต้องมากมายขนาดนั้น แค่ทำให้พอประมาณ เอาแค่ใจอยากทำ แค่ไหนก็แค่นั้น แต่ให้มีความเพียรหมั่นทำทุกวัน” “งั้นหนูจะให้โยมปริศน์สอนให้ก็ได้สิเจ้าคะ?” สายตาหญิงสาวเป็นประกายขึ้นด้วยความยินดี “ก็ได้ ว่าแต่โยมปริศน์จะยอมสอนหรือเปล่า อาตมาไม่รู้นะ” โปรดติตามต่อไปนะครับ แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 47 00:08:13 จากคุณ : thongprakai - [ 29 ก.ย. 47 00:03:20 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ยังคงเต็มเปี่ยมด้วยสาระและฃันเทิงเหมือนเดิม... รออ่านต่ออยู่นะครับ... ขอบคุณครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 29 ก.ย. 47 00:35:02 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านต่อนะครับ...... นายปริศน์ได้ยินเสียงระฆังจากที่วัดดังแว่วมา เขากลับเข้าในบ้าน ปิดประตู ปล่อยให้หน้าต่างเปิดทิ้งไว้ เขาหยิบธูปจากที่หิ้งพระมาสามดอกจุดไฟติดขึ้น คุกเข่าลงกับพื้น หลับตาพนมมือโดยมีธูปอยู่ในฝ่ามือทั้งสอง เขาสวดมนต์อยู่ครู่หนึ่ง เสียบธูปลงที่กระถางธูป ก้มลงกราบกับพื้นสามครั้ง แล้วนั่งขัดสมาธิ มือประสานวางบนตัก หลับตา กำหนดจิตให้สงบ เขารู้ถึงลมหายใจของตัวเองที่เข้าออกอย่างช้าๆ ไม่นานนักก็เข้าสู่ความสงบ เขาปล่อยใจให้สงบอยู่อย่างนั้นเป็นครู่ใหญ่แล้วกำหนดจิตไปที่นายเพลิน เห็นนายเพลินยังนอนสงบอยู่บนที่นอน นายปริศน์กำหนดจิตอีกครั้งไปที่ท่านเจ้าอาวาสๆ ทักขึ้นก่อนว่า “อืม ไปเยี่ยมนายเพลินมาล่ะสิ” เขาก้มลงกราบสามครั้งก่อนจะพูดขึ้นว่า “ครับ เห็นยังนอนอยู่อย่างเดิมครับ” “ถ้าโยมจะไปไหนต่อ ให้ระวังให้มีสติให้ดี ถ้าเกิดอะไรขึ้นให้มีสติขอพระพุทธองค์เป็นที่พึ่ง เขาใจนะ” “ครับ” นายปริศน์ก้มลงกราบอีกสามครั้ง แต่ใจนั้นไม่รู้จะกำหนดไปที่ใด จึงปล่อยจิตให้ล่องลอยไปในความมืด เขาไม่รู้เหมือนกันว่าที่ท่องเที่ยวไปนั้นก็เหมือนเดินไปท่ามกลางป่าเขา ไม่มีจุดหมาย ไม่มีทิศทาง ได้แต่มะงุมมะงาหรา จากต้นไม้ต้นหนึ่งไปยังอีกต้นหนึ่ง จากเทือกเขาหนึ่งไปยังอีกเทือกหนึ่ง ผ่านมหาสมุทรกว้าง แม่น้ำ ลำคลองสุดแต่ใจจะท่องเที่ยวไป พลันนั้นเองที่เขานึกขึ้นมาได้ จึงรีบกำหนดจิตให้ไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ตัวเขานั้นเหมือนหล่นวูบลงเหมือนตกจากที่สูง แต่สตินั้นยังมั่น มันเป็นสถานที่ที่ความมืดนั้นดำสนิท อากาศรอบตัวนั้นเย็นเยือกจนกัดลึกลงไปในหัวใจ แม้ไม่มีสายลม แต่ใจของเขานั้นสั่นพริ้วราวกับใบไม้ที่พร้อมจะหลุดล่วงหากต้องลม จากความมืดสนิท เขาเริ่มเห็น ภาพที่ค่อยปรากฏขึ้นนั้นมันเหมือนภูเขาก้อนหินทั้งลูกสีดำมะเมื่อม บางตอนสูง บางตอนราบต่ำ บางตอนเป็นหลุมขรุขระ พื้นแต่ละตอนทั้งบริเวณนั้นเป็นเหมือนเข็มที่แหลมคมครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมดเหมือนมีเม่นนับล้านตัวมานอนเรียงกันฉะนั้น ไม่มีสักช่วงที่ว่างเว้น แม้จะเพียงแค่ที่เรียบเท่าฝ่ามือก็ยังหาไม่ได้ มันกินพื้นที่กว้างไกลเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ผ่านไปอีกระยะหนึ่ง ที่แดนขนเม่นนั้นสุดลงกลับกลายเป็นพื้นน้ำสีดำสนิท แต่มีฟองเดือดปุดๆ ขึ้นส่งไอให้ลอยขึ้นจางๆ ที่ผิวหน้า เหมือนมีใครจุดไฟต้มน้ำนั้นให้เดือดอยู่ตลอดเวลา แผ่นน้ำนี้ก็กว้างไกล มหาศาล หากมองจากเบื้องบนลงมาก็จะมีแต่แผ่นน้ำ และแผ่นน้ำสีดำนี้อย่างเดียว ไม่มีใครรู้ว่ามันจะกินอาณาเขตกว้างขวางเพียงใด หมดจากแดนแผ่นน้ำเดือดเป็นดินแดนที่เปรียบเหมือนทะเลทรายอันแสนอ้างว้าง แต่ต่างกันตรงที่ทั่วทั้งบริเวณนั้นจะมีแต่ต้นไม้แห้งๆ ที่มีแต่กิ่งก้าน ต้นใหญ่บ้างเล็กบ้างหลากหลายขนาด แต่ละต้นเหมือนทำด้วยโลหะสีดำมันวาว แม้กระทั่งแมลงวันก็ไม่น่าจะจับอยู่ คงลื่นตกลงมาเป็นแม่นมั่น ส่วนที่พื้นนั้นเหมือนเม็ดทรายละเอียดที่กองพะเนินสูงขึ้นและลดหลั่นลงมาเป็นพื้นที่ราบ ที่ต่างจากเม็ดทรายไปคือสีที่ดำสนิทและความหยาบที่มีแต่ความแหลมคมซ่อนอยู่ หากใครตกลงไป ลุกขึ้นมาคงมีเม็ดทรายประหลาดนี้ทิ่มแทงติดขึ้นมาเต็มตัวไปหมดเป็นแน่ บริเวณนี้ทั้งบริเวณก็กินอาณาเขตกว้างขวางไม่ต่างจากแดนแผ่นน้ำเดือดหรือแดนแผ่นดินหนามที่ผ่านมา สิ้นแผ่นน้ำเดือดถัดต่อมาเป็นแผ่นดินที่มีลักษณะเหมือนรวงผึ้ง เพราะมันเป็นหลุมเป็นบ่อติดต่อกันไปทั้งผืน ภายในหลุมบ่อแต่ละหลุมจะมีน้ำเหนียวข้นๆ ไหวไปไหวอย่างเนิบนาบมาราวกับมีชีวิต บางทีก็ไหลเยิ้มจนทะลักออกมาลงไปอีกหลุมหนึ่งที่อยู่ติดกัน แต่กว่าที่มันจะไหลย้อยลงไปหมดก็กินเวลานานโขเพราะมันจะค่อยๆ เคลื่อนย้อยไปอย่างช้าๆ ช้าเสียจนน่าอึดอัดเพราะความหนืดเหนียวของมัน นายปริศน์นึกถึงกาวเหนียวๆ ข้นๆ ที่ใช้ทาดักหนูที่เขาเคยเห็น และคิดว่าหากใครไปติดเข้าคงต้องดิ้นทุรนทุราย แต่หาเอาตัวรอดได้ไม่จนกระทั่งขาดใจตายไป สิ่งที่ทำให้นายปริศน์นึกฉงนขึ้นในใจคือสิ่งก่อสร้างที่ตั้งสูงทะมึนตรงหน้า จากตรงที่เขาอยู่นี้ เขามองไม่เห็นว่ามันจะสูงขึ้นไปสิ้นสุดที่ตรงไหน และยาวเลื้อยไปไกลสุดลูกหูลูกตา หากมองเห็นจากที่ไกลคงเหมือนกำแพงเมืองจีน แต่ยาวและสูงกว่ามากมายจนเปรียบกันไม่ได้ ลักษณะของสิ่งก่อสร้างนี้จะว่ามีใครก่อสร้างขึ้นอย่างตั้งใจคงไม่ได้ เพราะผิวของมันนั้นดูไม่ออกว่าทำจากวัสดุประเภทใด แต่จะเป็นเหมือนหนามหยาบๆ เหมือนหนามทุเรียนที่ตั้งเด่ชี้ขึ้น แต่ละหนามมีหนามเล็กๆ ในตัวของมันเอง แม้แค่เพียงสัมผัสก็หวาดเสียวเกินไป จากตรงนี้เองที่นายปริศน์ได้ยินเสียงแว่วมาจากภายใน เขาบอกไม่ถูกว่าเสียงที่แว่วออกมานี้เป็นเสียงอะไร บางทีจะเป็นเสียงสูงปรี๊ดเบาๆ บางคราวเป็นเสียงต่ำๆ สลับซ้อนกันไป แทรกกันมา แต่ที่แน่แก่ใจของเขาคือมันไม่ชวนฟังเอาเสียเลย ความจริงกลับน่าสยดสยองเสียด้วยซ้ำ ความตั้งใจของนายปริศน์ตอนนั้นคือจะกำหนดจิตเข้าไปดูภายในให้เห็นแจ้ง แต่สตินั้นบอกว่ามีเสียงไก่ขันดังแว่วมาแต่ไกลๆ เขารู้ว่าเป็นอรุณรุ่งแห่งวันใหม่จึงกำหนดจิตถอยกลับออกมา ในความรู้สึกของเขานั้นเขารู้สึกว่าช่วงเวลาที่ท่องเที่ยวไปในดินแดนอันลึกลับมหัศจรรย์นั้นเป็นช่วงระยะเวลาเพียงสั้นๆ เท่านั้น แต่ไฉนกลับกลายเป็นว่าเช้าวันใหม่ของอีกวัน โปรดติดตามต่อไปนะครับ (ถามจริงๆเหอะ น่าเบื่อหรือเปล่า ถ้าน่าเบื่อก็บอกด้วยแล้วกัน ผมจะได้เขียนให้มันรวบรัด จบๆไปเสียเลย) จากคุณ : thongprakai - [ 29 ก.ย. 47 07:12:33 ]

ความคิดเห็นที่ 20 หวัดดีค่ะพี่ทอง และทุกๆ คน โพสต์ทั้งดึกมากกับเช้ามากเลยนะคะ นอนกี่ชั่วโมงเนี่ย..... สำหรับนู๋ ไม่น่าเบื่อค่ะ ถ้ารวบรัดก็ไม่เห็นภาพสิค่ะ.......และที่สำคัญไม่อยากให้รีบจบค่ะ จากคุณ : jita - [ 29 ก.ย. 47 08:29:38 ]

ความคิดเห็นที่ 21 โห! ไปตั้งไกลแล้ว ยังไม่มีเวลาอ่านเลยครับ สงสัยอ่านทีตาแฉะแน่เลย เซฟไว้ก่อนๆ จากคุณ : Ping Guy - [ 29 ก.ย. 47 09:06:26 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ถามจริงๆ ก็บอกจริงๆค่ะ.... ว่าไม่เบื่อเลย หนุกค่ะๆ เขียนบรรยายจนเห็นภาพนรกด้วย รออ่านต่อค่ะ จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 29 ก.ย. 47 10:12:52 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แฮ่..แฮ่.. ก็เหมือนอาหารอร่อยล่ะครับ คนทานก็อยากได้ทานเร็วๆ ทั้งๆที่รู้ว่ามันมีขั้นตอนการปรุง ตั้งแต่คัดเลือกวัตถุดิบ ปรุง แต่ง ให้ได้ที่ ซึ่งในแต่ล่ะขั้นตอนก็ต้องใช้เวลาตามสมควรของมัน แต่... ก็อดไม่ได้ที่จะอยากได้รับประทานเร็วๆ ทีนี้ถ้าได้รับประทานเร็วๆ แล้วไม่อร่อย ก็บ่น เสียความรู้สึกอีก นี้ล่ะหนอ //จิตมนุษย์ นี้ไซร์ ยากแท้ หยั่งถึง// แฮ่..แฮ่.. จากคุณ : แรด(แอบมา)เหิน (tiboon) - [ 29 ก.ย. 47 18:54:13 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ถามจริงเหอะหนูชาเขียว รู้ได้ไงว่าเป็นนรก ผมไม่ได้บอกสักหน่อยว่านรก อาจเป็นสวรรค์ก็ได้ใคระรู้...อิ อิ อ่านต่อดีกว่านะ เขาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ หันไปมองผ่านทางหน้าต่างเห็นแสงสีทองเริ่มจับที่ขอบฟ้าอยู่รำไร เขาค่อยขยับตัวแต่รู้สึกว่าเหมือนไม่มีขา มันชาเสียจนไร้ความรู้สึก เขาใช้มือนวดให้เลือดเดินสักพัก ความรู้สึกจึงกลับมาดังเดิม หลังจากที่ทำกิจส่วนตัวเสร็จ นายปริศน์ออกมานั่งที่ระเบียงมองดูโลกกว้างและธรรมชาติอันแสนอภิรมย์ นกเอี้ยงตัวเดิมบินมาจับที่ราวระเบียง มันหันมามองนายปริศน์เหมือนจะทักทาย เขาจึงทักทายมันก่อนพูดขึ้นในใจว่า “แกท่าจะเป็นพ่อแล้วสิ?” นกเอี้ยงตัวนั้นหันหัวไปมา เขารู้สึกได้ว่ามันตอบว่า “ใช่ มีลูกตั้งสามตัวแน่ะ ไปก่อนนะ จะไปหาอาหาร ลูกกำลังโตกำลังกินเก่ง” “เออ โชคดีล่ะ” นายปริศน์ตอบมันในใจ เขารู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่คุยกับนกได้รู้เรื่อง อีกหน่อยเดินไปไหน ถ้าหมามันเห่าด่าเราคงเห่าด่ามันตอบได้ คิดแล้วให้ขำอยู่คนเดียวในใจ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่แป๋วมายืนยิ้มหวานอยู่หน้าบ้าน พลางยื่นปิ่นโตส่งให้ แป๋วพูดขึ้นก่อนว่า “คิดอะไรอยู่ในใจหรือคะ เห็นนั่งยิ้มอยู่คนเดียว หรือจะสติไม่ดีคะอาปริศน์” นายปริศน์รู้สึกเก้อเมื่อถูกหญิงสาวเย้าเอาแบบนั้น เขารับเอาปิ่นโตมาวางลงกับพื้น บอกว่า “ขอบใจนะแป๋ว เห็นจะเป็นอย่างที่เธอว่า ฉันคงสติไม่ดี” แป๋วหัวเราะเสียงใส บอกว่า “คนบ้าน่ะไม่รู้ตัวหรอกว่าบ้า คนที่รู้ตัวว่าบ้าไม่บ้าหรอกค่ะ” นายปริศน์ตักอาหารเข้าปาก เคี้ยวอย่างช้าๆ สายตามองไปเรื่อยเปื่อย ไม่ตอบว่าอะไร แป๋วจึงพูดต่อว่า “เมื่อวานนี้หนูไปกราบท่านเจ้าอาวาสมา.....” เมื่อพูดถึงท่านเจ้าอาวาสทำให้นายปริศน์หันมามองเธออย่างตั้งใจเป็นครั้งแรก แต่ไม่พูดว่าอะไร “.....ท่านเจ้าอาวาสบอกว่าให้หนูมาเรียนการนั่งสมาธิกับอาปริศน์ค่ะ” ได้ยินคำพูดนี้จากปากของหญิงสาวทำเอานายปริศน์ถึงกับแทบสำลัก เขามองเธอลึกลงไปในดวงตาแล้วพูดขึ้นว่า “มุสา” เหมือนเด็กที่ถูกจับผิดได้ทั้งที่เธอมั่นใจว่าตีสีหน้าได้สนิทแล้วก็ตาม แป๋วต้องหลบตา พูดอ้อมแอ้มว่า “จริงๆ นะคะ เพียงแต่ท่านเจ้าอาวาสสงสัยอยู่ว่า อาปริศน์จะสอนให้หรือเปล่า” “นี่คือศีลข้อหนึ่งในห้าข้อที่เธอต้องรักษา หากเธอคิดจะปฏิบัติธรรมจริงจัง” โดนคำตอบเข้าแบบนี้ หญิงสาวถึงกับสะอึกพูดใหม่ว่า “ท่านเจ้าอาวาสบอกว่าที่วัดก็มีการปฏิบัติธรรม แต่การเดินทางค่ำคืนมันเป็นอันตราย ต้องไปค้างที่วัด นอนกับแม่ชีสักสองสามวัน พอเป็นแล้วค่อยมาปฏิบัติต่อที่บ้าน หนูก็เห็นว่าที่อาปริศน์ปฏิบัติอยู่ก็เหมือนกัน อยู่ที่ว่าอาปริศน์จะยอมสอนหรือเปล่า” “การที่เธอจะมาที่นี่ ความจริงก็ไม่สมควรอยู่แล้วเพราะอะไรฉันก็บอกเธอไปแล้ว แต่ฉันเห็นว่าเพียงแค่มาส่งข้าว ฉันเลยเฉยอยู่....” ก่อนที่จะพูดจบประโยค หญิงสาวกลับทะลุกลางป้องขึ้นว่า “แล้วการที่หนูจะให้สอนการนั่งสมาธิให้อย่างมากก็แค่ชั่วโมงหรือสองชั่วโมง แล้วหนูก็กลับ มันจะเสียหายตรงไหน จะให้หนูนั่งหลับตาทั้งวันก็คงไม่เอาด้วยหรอกค่ะ” นายปริศน์ส่ายหน้าด้วยความอิดหนาระอาใจ เพราะมาเจอเอาคนที่ถียงคำไม่ตกฟาก แต่เขาก็บอกว่า “แป๋วรู้ไหม เวลาแป๋วไปนมัสการท่านเจ้าอาวาส ท่านให้หนูขึ้นไปบนกุฏิหรือเปล่า ก็เปล่า ท่านจะสนทนากับหนูก็ต้องมาอยู่ในที่แจ้ง เพราะอะไรรู้ไหม? ฉันก็เหมือนกัน” “แต่อาปริศน์ไม่ใช่พระสักหน่อย” “ตัวฉันอาจไม่ได้เป็น แต่ใจฉันน่ะเป็น เข้าใจไว้ด้วย” “แต่เท่าที่หนูทราบ เขาว่าการสอนคนอื่นให้ปฏิบัติธรรมได้เป็นกุศลอย่างแรงไม่ใช่หรือคะ ส่วนการปฏิเสธไม่สอน หนูไม่รู้ว่าจะเป็นบาปหรือเปล่า” นานปริศน์ถึงกับอ่อนใจ คิดหาคำตอบอยู่ครู่หนึ่งแล้วบอกว่า “เอาอย่างนี้แล้วกัน ถ้าหากฉันช่วยพ่อเธอให้ฟื้นได้ ฉันจะไปสอนให้ทั้งพ่อและลูกๆ ทั้งบ้านเลย ดีไหม?” “แล้วถ้าช่วยไม่ได้ล่ะคะ?” “ถ้าช่วยไม่ได้จริงๆ.....” นายปริศน์ลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้อง หยิบหนังสือออกมาเล่มหนึ่งยื่นส่งให้แล้วบอกว่า “เธอก็เอาหนังสือเล่มนี้ไปอ่าน ทำความเข้าใจเสีย แล้วลองปฏิบัติดู เกิดติดขัดไม่เข้าใจอย่างไรค่อยมาถาม และถ้าเป็นไปได้ เวลานั่งสมาธิให้นั่งในห้องพระ ก่อนนั่ง ให้สวดนะโมฯ สามจบ บอกตัวเองว่าจะนั่งภาวนา แล้วค่อยนั่ง ส่วนจะได้แค่ไหนไม่สำคัญ เอาล่ะ เธอไปได้แล้ว” หญิงสาวก้มลงกราบ รับหนังสือมาถือไว้ เก็บปิ่นโต ลงจากบ้านและจากไปด้วยดี ปริศน์รู้สึกโล่งอกขึ้นเมื่อหญิงสาวจากไป ใจนั้นบอกว่าหญิงสาวคงอยากเรียนการปฏิบัติอย่างจริงจัง และคงเป็นเพราะท่านเจ้าอาวาสได้เทศน์ธรรมให้ฟังเป็นแน่ แป๋วเดินมาเกือบจะถึงบ้าน เห็นรถของนายพรตห้อเหยียดตรงดิ่งมา ไม่แปลกที่นายพรตจะมาเพียงลำพังโดยไม่มีลูกสมุนมาเป็นพรวน อย่างน้อยนายพรตก็ยังไม่ถึงกับโง่เป็นควายที่จะเอาคนมาเป็นคันรถขณะที่ตนจะมาเกี้ยวสาว ทั้งสองมาพบกันที่หน้าบ้านของแป๋วพอดี นายพรตดับเครื่องรถยนต์ เผ่นแผล็วลงมา หน้าตาท่าทางกะลิ้มกะเหลี่ยพูดทักทายขึ้นทันทีว่า “น้องแป๋วคนสวยไปส่งข้าวใครมาแต่เช้าหรือจ๊ะ?” หญิงสาวมีปฏิภาณดีตอบได้โดยแทบไม่ต้องคิดว่า “ฉันไปตักบาตรที่วัดมาจ้ะพี่พรต แล้วพี่ล่ะกำลังจะไปไหนเหรอ?” “จะมีที่ไหนนอกจากที่นี่ พี่ไม่ได้เจอน้องแป๋วมาหลายวัน คิดถึงใจแทบขาด” นายพรตยกมือขึ้นกุมที่หัวใจ ทำท่าบิดไปบิดมาจนน่าหมั่นไส้ แป๋วรู้สึกขำท่าทาง แต่แกล้งทำท่าสะดิ้งไปด้วยตอบว่า “พี่พรตน่ะปากหวาน บอกว่าคิดถึง แล้วทำไมถึงหายหัวไปตั้งหลายวัน อย่างนี้เขาเรียกว่าตอแหลจ้ะ” “ต๊าย ตายล่ะ มาหาว่าพี่ตอแหล ใจพี่นั้นสิคิดถึง แต่งานพี่แสนมาก จะปลีกตัวมาแสนลำบาก วันนี้พอมีเวลาก็เลยรีบมาแต่เช้าเลยเห็นไหม? ไหนๆ ก็มาแล้ว พี่ว่าจะชวนน้องแป๋วไปเที่ยวสักหน่อย ไปกับพี่นะคนดี” “น้องเองก็อยากจะไปกับพี่ใจแทบขาด ติดแต่ว่าพ่อน่ะไม่สบาย แป๋วต้องอยู่ดูแลพ่อจ้ะ” นายพรตรู้ดีอยู่แล้วว่านายเพลินนั้นเป็นโรคประหลาด หลับไม่ยอมตื่น แต่ก็แกล้งไขสือ ทำท่าตกอกตกใจถามว่า “อ้าว! คุณว่าที่พ่อตาเป็นไรไปหรือจ๊ะน้องแป๋ว?” แป๋วเองก็รู้ดีว่านายพรตต้องรู้ เพราะเด็กเลี้ยงควายอยู่กลางทุ่งมันยังรู้ แต่ยังมาทำไขสือ เลยแกล้งเซ่อตามตอบไปว่า “พ่อป่วยจ้ะ เป็นอะไรแป๋วก็ไม่รู้แป๋วไม่ใช่หมอ แต่นี่ก็เห็นดีขึ้นบ้างแล้ว พอกินข้าวได้ อีกสักสองสามวันคงหายดีล่ะจ้ะ ไว้พ่อหายดีแล้ว แป๋วค่อยไปกับพี่นะจ๊ะ” คำตอบของแป๋วทำให้นายพรตฉงน จะว่าแป๋วโกหกก็ไม่น่าจะใช่เพราะท่าทางใสซื่ออกอย่างนั้น แต่ตัวเองก็ชักไม่มั่นใจว่าความจริงมันเป็นอย่างไรกันแน่ จึงบอกว่า “ถ้าอย่างนั้น พี่อยากขึ้นไปเยี่ยมคุณว่าที่พ่อตาสักหน่อย ไหนๆ ก็มาถึงบ้านแล้วนะจ๊ะ” “แม้คุณพ่อจะไม่สบาย แต่มีแรงพอจะแพ่นกระบาลพี่ได้สบายๆ ถ้าพี่อยากโดนก็ได้จ้ะ แป๋วจะพาไป” แป๋วรู้ดีว่านายพรตกลัวพ่อของเธอยิ่งกว่าเสือ เพราะเคยโดนพ่อเอาปืนไล่ยิงฐานที่มาเกาะแกะกับลูกสาวโดยเฉพาะคนอย่างนายพรตผู้ซึ่งหาความดีได้ง่ายพอๆกับการงมเข็มในส้วม แม้จะเป็นลูกชายผู้ใหญ่บ้านนายเพลินก็ไม่เคยไว้หน้าหากทำอะไรล้ำเส้นตน ในกรณีที่มาเกี้ยวลูกสาวของตนนั้นถือว่าล้ำเส้นแน่นอน และท่าทีของแป๋วซึ่งแสดงได้สมจริงทำให้นายพรตถึงกับเปลี่ยนใจทันที และที่ทำให้นายพรตต้องขึ้นรถโดยไม่เหลี่ยวหลังอีกเลยคือแป๋วแกล้งโบกมือทักทายกับพ่อที่กำลังโผล่หน้าออกมาจากระเบียงบ้านโดยไม่มีมูล “อ้าว! นั่นพ่อโผล่ออกมาพอดี หวัดดีจ้ะพ่อ” หญิงสาวหัวเราะคิกเมื่อเห็นนายพรตจอมลีลาเกิดวาดลวดลายไม่ออก เธอรีบวิ่งกลับเข้าบ้าน ตรงไปที่รถมอร์เตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ ลุกขึ้นคร่อมแล้วสตาร์รถพุ่งออกไปจากที่นั่น ห้อไปสุดเหยียด ตามรถของนายพรตไป ฝุ่นฟุ้งเป็นทางของรถนายนายพรตอยู่ข้างหน้าไม่ไกลออกไปเท่าใด เธอค่อนข้างจะมั่นใจว่านายพรตคงไม่เห็นเธอแน่ตราบเท่าที่ฝุ่นยังตลบเป็นทางอยู่อย่างนี้ นายพรตกำลังมุ่งตางไปที่บ้านผู้ใหญ่ แป๋วจึงค่อยชะลอให้ห่างออกมาอีกหน่อย เมื่อใกล้จะถึงหญิงสาวเสียบรถเข้าซอยเล็กๆ ก่อนจะถึงบ้านนายพรตประมาณ 20 เมตร to be continued...... จากคุณ : thongprakai - [ 29 ก.ย. 47 18:59:49 ]

ความคิดเห็นที่ 25 พยายามเร่งเครื่องแล้วนะครับ.....อ่านกันต่อนะ เธอรอ อีกครู่สั้นๆ ต่อมา รถของนายพรตกลับออกมาอีกครั้งมีคนนั่งที่กระบะหลังสองคนซึ่งแน่นอนต้องเป็นลูกสมุน นายพรตขับออกไปในทิศตรงข้ามกับที่เธออยู่ แป๋วขี่รถเครื่องตามไป เส้นทางที่จะไปนั้นเธอเดาว่าจะต้องขึ้นสู่ทางหลวงอย่างแน่นอน เธอรีบตัดเข้าซอยหนึ่งซึ่งเป็นซอยตัน แต่มีทางออกที่เพียงต้องขี่รถผ่านคูข้างถนนก่อนขึ้นไหล่ทาง เป็นจริงอย่างที่เธอคิด แป๋วหยุดรถอยู่ครู่หนึ่งรอให้นายพรตขับผ่านหน้าก่อน แต่การณ์กลับกลายเป็นว่ารถนายพรตเลี้ยวออกขวาซึ่งเป็นทิศตรงข้าม แป๋วรีบบิดคันเร่งลุยรถผ่านคูน้ำที่มีน้ำเพียงตื้นๆ ขึ้นสู่ไหล่ทางและขี่สวนทางไปจนเห็นว่าไม่มีรถทั้งสองฟากจึงบิดรถข้ามไปอีกทางหนึ่ง เร่งตามต่อไป หญิงสาวรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาเมื่อระยะทางที่ผ่านไปนั้นกว่า 50 กิโลเมตรแล้ว แป๋วไม่รู้ว่านายพรตกับสมุนกำลังไปไหน แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว แสงไฟเบรคแดงวาบขึ้น สัญญาณไฟเลี้ยวซ้ายยกขึ้น แป๋วชะลอรถทันที ซอยที่เข้ามานี้เป็นซอยค่อนข้างเปลี่ยว ที่ดินแม้จะมีรั้วกั้นเป็นแปลงๆ แต่แต่ละแปลงจะมีหญ้าขึ้นรก มีบ้านที่มีคนอยู่ไม่กี่หลังคาเรือน รถนายพรตจอดหน้าบ้านหลังหนึ่งกลางเก่ากลางใหม่ มีรถเก๋งจอดอยู่หน้าบ้านสองคัน ฝั่งตรงข้ามเยื้องบ้านหลังนั้นไปเล็กน้อยเป็นบ้านอีกหลังหนึ่งที่มีคนอาศัย ส่วนด้านเดียวกันลึกเข้าไปอีกเล็กน้อยก็มีบ้านอีกหลังหนึ่ง ที่ดินด้านหลังบ้านตลอดแนวนั้นรกร้าง มีหญ้าขึ้นสูง ชายทั้งสี่คนรวมนายพรตลงจากรถ สามารถผ่านเข้าประตูรั้วบ้านโดยไม่ต้องกดกริ่ง หญิงสาวหยุดรถดูอยู่ห่างๆ พอเห็นคนทั้งหมดเข้าไปในบ้านหมดแล้ว เธอเลื่อนรถเข้าไปใกล้ คะเนระยะทางถ้าต้องวิ่งว่าพอไหวด้วยเต็มฝีเท้าแล้ว เธอล้มรถลงริมทางในกอหญ้าสูง ขณะที่เดินมาจะถึงหน้าบ้านนั้น เธอต้องสะดุ้ง เมื่อเห็นคนออกมาจากประตูรั้ว พอเห็นว่ามีทั้งชายและหญิง แต่ละคนท่าทางโกรธจัดจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง บางคนสบถดังขึ้น แป๋วอบกได้ทันทีว่านายพรตคงต้องเข้าไปวางอำนาจจนคนทั้งหมดนี้ออกจากบ้านมาด้วยอารมณ์ที่เหมือนๆ กันคือ หัวเสีย ต่างขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน แป๋วจึงค่อยโล่งอก และทำไม่รู้ไม่ชี้เมื่อรถยนต์ทั้งสองคันขับผ่านเธอไป ประตูรั้วหน้าบ้านแง้มอยู่ไม่กว้างนัก สนามหญ้าหน้าบ้านตัดเรียบเป็นระเบียบดีต่างจากต้นไม้ที่ปลูกดูรกตา ประตูบ้านปิดอยู่ หน้าต่างข้างๆเปิดอ้า แป๋วย่องเข้าไปที่หน้าต่าง ค่อยโผล่หน้าดู ภายในเป็นห้องโล่ง มีชุดรับแขกเก่าๆ เพียงชุดเดียว นอกจากดวงไฟบนผนังและเพดานแล้วไม่มีเครื่องประดับอะไรเลยแม้แต่ชิ้นเดียว ลึกเข้าไปด้านในเธอเห็นหนึ่งในลูกสมุนของนายพรตยืนอยู่หน้าประตูห้องหนึ่ง เธอรีบหลบตัวและเดินอย่างระวังตัวอ้อมผ่านหลังบ้านซึ่งมีครัวอยู่ ตรงไปยังหน้าต่างที่มีอยู่สองบานคู่กัน คาดว่าน่าจะเป็นหน้าต่างของห้องๆ นั้น เธอแอบอยู่ใต้หน้าต่างเมื่อได้ยินเสียงดังลอดออกมาว่า “นี่อาจารย์ๆ มั่นใจแค่ไหนว่าวิญญาณของนายเพลินน่ะโดนคาถาของอาจารย์มัดอยู่และยังไม่กลับมาเข้าร่าง” เป็นเสียงของนายพรตที่ฟังเหี้ยมหาญ ต่างจากที่พูดกับเธอโดยสิ้นเชิง แป๋วรู้สึกวูบขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าตัวการที่แท้จริงที่เอาวิญญาณของพ่อเธอไป ทิ้งแต่ร่างเปล่าๆ เอาไว้คือนายพรตนี่เอง ส่วนอีกคนเป็นใครไม่รู้ เธออยากจะกระโจนพรวดเข้าหน้าต่างไปเสียเดี๋ยวนั้น อยากควักหัวใจมันออกมาดูเสียเหลือเกินว่าทำด้วยอะไร เธอกำหมัดแน่น ตั้งสติใหม่ อดกลั้นไว้เพื่อฟังเรื่องราวต่อไป เสียงหัวเราะห้าวๆ ดังตามมาบอกว่า “คุณพรตทราบไหมว่า แขกของผมสองรายที่ถูกคุณไล่ไปนั้นเป็นใคร ผมบอกให้ก็ได้ รายหนึ่งนั้นเป็นข้าราชการระดับซีสิบเชียวนะ ส่วนอีกรายเป็นศาสตราจารย์ในมหาวิทยาลัยแสนดังในกรุงเทพฯ ถ้าผมไม่แน่จริงคุณคิดหรือว่าคนระดับแบบนั้นจะดั้นด้นมาหาผมถึงที่นี่ และอย่างที่ผมเคยบอกคุณแหล่ะว่าผมไม่ซี้ซั้วรับงาน และจะรับงานน้อยมากเพื่อให้มีเวลาอย่างเต็มที่ อ้ายประเภทดูหมอ ดูดวงน่ะเสียเวลาผมเปล่าๆ มันไม่คุ้มกัน คุณพรตเองก็จ่ายผมเป็นแสน มันถูกๆ ที่ไหน แล้วผมจะยอมให้งานผมเสีย และยังอยู่ที่นี่ได้มากว่าสิบปี อะไรที่ทำให้คุณสงสัยในงานของผม ทั้งที่แต่ต้นคุณก็รับรู้มาโดยตลอดว่างานของผมเป็นยังไง ไหนบอกผมหน่อยซิ” นายพรตชักลังเล เมื่อนึกทวนดูอีกทีก็รู้ว่าตัวเองไม่ได้เห็นนายเพลินกับตาสักหน่อย อารามตกใจที่ทำให้ตัวเองเผ่นมาโดยไม่เหลียวหลัง นึกแล้วอดอดสูใจไม่ได้อยู่เหมือน ครั้นจะบอกความจริงก็ใช่ที่ จึงเฉไฉไปว่า “อ้าว! ก็เมื่อเช้า ผมไปบ้านมันมา ไปจีบลูกสาวมันนั่นแหละ ลูกสาวมันบอกว่าพ่อค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้ว แถมยังโบกมือทักทายพ่อที่โผล่หน้าออกมา บอกตามตรง ผมน่ะเกรงนายพรตอยู่ มันเอาจริงถ้าใครไปยุ่งกับลูกสาวมัน อย่างนี้แล้วจะว่าไม่จริงได้อย่างไร?” เสียงหัวเราะของชายคนที่เป็นอาจารย์ดังขึ้นคับห้อง แล้วพูดว่า “แล้วคุณพรตเห็นนายเพลินกับตาหรือเปล่า?” นายพรตจนตรอก ไม่อยากเถียงด้วยเกรงว่าจะเสียงานจึงบอกไปตามตรงว่า “ไม่เห็น แต่ท่าทางลูกสาวมันก็ชัดๆ อยู่ แป๋วน่ะซื่อจะตาย มีอะไรก็เว้ากันซื่อๆ ไม่เห็นมันจะมีเล่ห์เหลี่ยมอะไร” แป๋วนึกชมนายพรตอยู่ในใจที่ไม่ได้พูดจาล่วงเกินตนแม้จะลับหลังก็ตาม เสียงอาจารย์ดังขึ้นอีกว่า “เมื่อไม่เห็นด้วยตาก็อย่าเชื่อ คนที่ต้มคุณได้สนิทที่สุดก็คือคนที่คุณเชื่อใจที่สุดนั่นเอง และนี่ยังเป็นลูกของศัตรูอีก แบบนี้เรียกว่าความรักมันบังตา” เมื่อถูกสั่งสอนเอาแบบนี้ต่อหน้าลูกน้อง นายพรตย่อมรู้สึกเสียหน้า แต่แล้วกลับเสียงแข็งว่า “ไม่รู้ล่ะ อย่างไรเสียคืนนี้อาจารย์ต้องตรวจดูซ้ำอีกให้มั่นใจ ส่วนของผมก็จะหาทางรู้ให้ได้ เห็นด้วยตาอย่างที่อาจารย์ว่า” แป๋วไม่รอให้คนทั้งกลุ่มเสร็จสิ้นการสนทนา เธอแอบย่องกลับออกมาขี่รถกลับบ้านไป ตลอดทางที่ขี่รถมานั้น แป๋วมีแต่ความแค้นใจ และพยายามนึกหาหนทางที่จะจัดการเอาพ่อเธอกลับมาให้ได้ หนึ่งคือเจ้าหมอผีตัวร้ายที่สามรถปลดปล่อยวิญญาณของพ่อเธอให้กลับเข้าร่าง แต่จะทำอย่างไร นั่นคือปัญหาใหญ่ to be continued........ จากคุณ : thongprakai - [ 29 ก.ย. 47 21:43:44 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ถ้าไม่ใช่ทางนี้ จะมีทางใดอีก แล้วเธอก็คิดขึ้นมาได้ว่า ไม่แน่อาจจะยังมีอีกคน – อาปริศน์ของเธอ เลยเที่ยงไปเล็กน้อย แป๋วไม่รู้สึกหิว ทันทีที่ถึงบ้าน เธอรีบจ้ำอ้าวไปที่บ้านอาปริศน์ทันที ปริศน์รู้อยู่ก่อนแล้วว่าจะมีใครมา เขาออกมายืนที่ระเบียงหน้าบ้าน เมื่อเห็นว่าเป็นแป๋ว ใจกลับถอดลงทันที แป๋วยกมือไหว้แต่ไกล ท่าทางร้อนรน เดินกึ่งวิ่ง พอมาถึงเธอเดินขึ้นบนระเบียงโดยไม่ต้องเชิญ ดึงแขนเสื้อของนายปริศน์ให้นั่งลงและบอกว่า “อาปริศน์ต้องช่วยหนู” เสียงของเธอสั่น ขอบตาแดงๆ นายปริศน์รู้สึกแปลกใจถามว่า “จะให้ช่วยอะไร” แป๋วเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้นายปริศน์ฟัง เมื่อเล่าจบหยาดน้ำตาของเธอเริ่มหลั่งท้นออกมาเป็นสาย หญิงสาวใช้แขนเสื้อปาดน้ำตาออก นายปริศน์นั่งฟังนิ่ง คิ้วขมวดกันเล็กน้อย ถามว่า “แป๋วรู้ไหมว่านายพรตกับคุณพ่อมีเรื่องอะไรกัน” “ไม่ทราบสิคะ ธุรกิจน่ะไม่ต้องพูดถึงเพราะหมอนั่นทำแต่เรื่องเลว พ่อหนูไม่ทำหรอกค่ะ เรื่องหนูก็ไม่น่าจะใช่ เพราะหนูไม่เคยแสดงท่าทีเป็นศัตรูกับมัน ตรงข้ามหนูกลับแกล้งดีกับมันจนมันตายใจด้วยซ้ำ เรื่องผู้หญิงอื่นก็ไม่น่าจะเป็นชนวนได้เพราะมันมีผู้หญิงเป็นเกวียน และหนูก็รู้ว่าพ่อหนูมีเมียน้อยเป็นใคร มันไม่เอาหรอกค่ะ แก่จะตาย” “ฉันก็ไม่รู้นะ และไม่เคยรู้อะไร มีแต่เธอเท่านั้น ลองทบทวนให้ดี ดูซิว่าพอจะมีอะไรที่ทำให้นายพรตบังอาจทำถึงขนาดนั้น” หญิงสาวนั่งใช้ความคิดอยู่ครู่ใหญ่ พลางเอ่ยขึ้นมาเหมือนพูดกับตัวเองว่า “เป็นไปได้ไหมคะที่มันจะเข้าใจผิด?” นายปริศน์มองหน้าด้วยความสงสัย ถามว่า “เข้าใจผิดเรื่องอะไร?” “เรื่อง.....ธุรกิจของมันที่ถูกตำรวจกวาดล้างไปตั้งหลายครั้ง มันอาจเข้าใจผิดคิดว่าเป็นพ่อหนูเพราะพ่อมีงานที่ต้องติดต่อราชการอยู่บ้าง ที่ผ่านมาเท่าที่หนูทราบ มันเสียหายไปเยอะ แม้ตัวมันจะยังลอยนวลอยู่ก็ตาม” “แสดงว่าพ่อเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องแน่ แล้วเธอมั่นใจได้ยังไงว่าเป็นอย่างนั้น?” “เพราะ....เพราะหนูเองต่างหากที่เป็นสายให้ตำรวจ มันเองน่ะตื้นไปนิด ถ้ามันละเอียดพอมันจะรู้ว่าไม่ใช่พ่อหนูแน่ พูดง่ายๆ พ่อหนูจะไปรู้เรื่องมันได้ไง มันแค่สงสัย ไม่ได้สืบ แต่ลงมือเลย บวกกับความที่มันรู้ตัวว่าพ่อหนูน่ะไม่ชอบหน้ามันเอามากๆ ทำให้มันปักใจแบบนั้น จริงๆ นะคะ มันน่ะโง่จะตาย” นายปริศน์ถึงกับสนเท่ห์ใจเป็นอย่างยิ่งที่รู้ความจริงเพิ่มเติม เป็นความรู้ที่เขาไม่คิดว่าจะเป็นไปได้มาก่อน เขาถึงกับเพ่งมองใบหน้าหญิงสาวอย่างลืมตัวทำให้เธอถึงกับอายแบบไม่รู้ตัวเหมือนกัน “อืม ความเป็นไปได้นั้นมีแน่ มันอาจจะโง่แต่เฮงที่แม้จะไม่ตรงตัวแต่ก็เฉียดเต็มทน” “แล้วจะทำอย่างไรดีล่ะคะ ถ้าคืนนี้อีตาหมอผีบ้าตรวจดูรู้ว่าวิญญาณพ่อหนูยังถูกจับอยู่ นายพรตก็ต้องรู้ว่าหนูแหกตามัน แล้วต่อไป....หรือจะใช้กำลังตำรวจ หนูรู้จักดีนะคะ” นายปริศน์รู้ดีว่าตัวเองมีคำตอบอยู่ในใจอยู่แล้ว และปัญหาที่จะต้องแก้คืออะไร ถึงจะค่อยคิดเรื่องต่อไป ที่เขาไม่แน่ใจเพียงอย่างเดียวคือ เขาจะทำได้หรือ? เมื่อไม่มีอะไรดีกว่าลองทำดูก่อน ผลเป็นอย่างไรค่อยว่ากันอีกที นายปริศน์บอกกับหญิงสาวว่า “เรื่องนี้จะใช้ตำรวจคงไม่ได้แน่ จะไปแจ้งความว่ามีคนจับวิญญาณไปเรียกค่าไถ่ล่ะก็ รู้ถึงไหน ใครก็หัวเราะตายเลย หรือจะบุกไปจับตาหมอผีดื้อๆ เธอคิดว่าตำรวจจะเอาด้วยเหรอ อย่างมากก็แค่ขู่ ถ้ามันไม่ยอมรับเสียอย่าง ใครก็เอาผิดมันไม่ได้ มันก็มีอยู่ทางเดียวคือต้องให้ฉันลองดูอย่างที่เคยรับปากเอาไว้ ดีหน่อยที่เธอเอาเรื่องนี้มาเล่าให้ฟัง ฉันจะได้ระวังตัวมากขึ้น แต่ไม่มีสัญญาใดๆ ว่าจะสำเร็จ แต่ฉันจะพยายามอย่างที่สุด บอกตามตรงว่ามีแต่ต้องแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าเท่านั้น เธอคงเข้าใจนะ” แป๋วก้มลงกราบที่ตัก บอกว่า “แค่นี้ก็เป็นพระคุณอย่างสูงแล้วล่ะค่ะ” “ไม่เป็นไร ฉันว่าตอนนี้เธอกลับบ้านก่อนนะ ทำใจให้สบายอย่างที่ท่านเจ้าอาวาสสอนไว้ สวดมนต์ และปฏิบัติซะ ถ้าเป็นไปได้จะได้แผ่เมตตาให้กับพ่อ พระจะคุ้มครองท่านเอง” to be continued...... จากคุณ : thongprakai - [ 30 ก.ย. 47 19:47:14 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มาตาม...อ่านต่อ...คร๊าบ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 30 ก.ย. 47 23:56:53 ]

ความคิดเห็นที่ 28 หวัดดีตอนสายๆค่ะ พี่ทอง และเพื่อนทุกคน มารออ่านเหมือนกานค่ะ.... จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 1 ต.ค. 47 10:52:37 ]

ความคิดเห็นที่ 29 มารออ่านก็อ่านซีจ๊ะ..... แป๋วกลับมาถึงบ้านด้วยอารมณ์ที่แจ่มใสขึ้นบ้างด้วยความหวัง ใช่สินะ ความหวัง แม้จะเป็นความหวังลมแล้งๆ มนุษย์ก็ยังหวัง งานที่ตำรวจบุกเข้าทลายบ่อนการพนันของนายพรต หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นรายงานว่ามีลูกค้าจำนวนหลายสิบถูกจับพร้อมของกลางคือเงินและอุปกรณ์ ที่หนีไปได้ก็มีอีกจำนวนไม่น้อย ถ้าไม่ใช่เพราะความหวังและความโลภที่มีอยู่ในหัวใจแล้วจะเป็นอะไร แต่มันเหมือนมีอะไรบังตา ทำให้มองไม่เห็นว่าอย่างไรเสียก็เสียเปรียบเจ้ามืออยู่วันยันค่ำ การพนันฟุตบอล ถ้าเล่นสิบคู่ แทงถูกห้าคู่ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย ลูกค้าก็ยังเสียเพราะมีอัตราต่อรองเป็นส่วนของเจ้ามือ คนเล่นจึงต้องแทงให้ถูกถึงเจ็ดคู่ในสิบคู่ซึ่งยิ่งยากแสนเข็ญ คนเล่นถึงจะพอมีกำไรบ้าง หน้าที่ของบ่อนอย่างนายพรตคือจับคู่คนเล่นที่แทงคนละฝั่งมาชนกันเท่านั้น หากแม้จะยังมีเหลือด้านใดด้านหนึ่งนายพรตก็ยังเลือกได้ที่จะส่งเจ้ามือใหญ่ต่อไป หรือจะรับเอาไว้เองซึ่งแม้จะมีความเสี่ยงเท่าๆ กัน แต่อัตราต่อรองก็ยังทำให้นายพรตได้เปรียบอยู่อย่างเดิม นายพรตถึงเป็นเดือดเป็นแค้นที่ถูกตัดรายได้ที่เป็นกอบเป็นกำแบบนั้นไป แต่คนอย่างนายพรต เขาเรียนรู้ได้และพร้อมที่หาหนทางใหม่ที่ปลอดภัยมากขึ้นต่อไป แต่เดิมนั้นถ้าไม่ใช่เพราะความชะล่าใจที่พ่อเป็นถึงผู้ใหญ่บ้าน ก็คงเป็นเพราะงก ในใจลึกๆ ของแป๋วนั้นยังไม่สบาย ครั้นเมื่อกลับถึงบ้านถูกแม่ซักถามอีกเป็นกระบุงโกย จะเล่าก็เล่าไม่ได้ ยิ่งทำให้แป๋วอึดอัด ทำอาหารเย็นให้น้องๆ กินอย่างขอไปที จนโดนน้องๆโวยวายยกใหญ่ “พี่แป๋วผัดผักอะไรเนี่ย ทำไมถึงเหี่ยวอย่างนี้ล่ะ เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นอย่างนี้เลย” น้องสาวคนรองบ่น “พี่แป๋วทอดไก่ไม่สุกนี่ ข้างในยังแดงๆ อยู่เลย” น้องสาวอีกคนบ่น “พี่แป๋วทำไมแกงจืดถึงจืดสนิทอย่างนี้ล่ะ?” น้องสาวอีกคนก็บ่น “พี่แป๋วทำไมข้าวมันดิบล่ะ ข้างในยังแข็งๆ อยู่เลย” น้องสาวคนสุดท้องก็บ่นอีก แป๋วทั้งหงุดหงิดและรำคาญเสียงบ่นของน้องๆ พูดเสียงดังพอให้น้องๆได้ยินว่า “ไม่พอใจไปทำเองสิ” คราวนี้เสียงน้องๆ โวยลั่น น้องสาวคนเล็กสุดวิ่งไปฟ้องแม่ที่อยู่หลังบ้าน แป๋วกลัวโดนแม่เทศนาและไม่อยากฟังเสียงบ่นรีบกลับขึ้นห้องนอน ล็อคประตูขังตัวเอง เธอทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง ถอนใจดังเฮือก สายตามองไปรอบตัวคิดจะหาอะไรทำ สายตาไปสะดุดเข้ากับหนังสือเล่มที่เธอได้มาจากอาปริศน์ของเธอเมื่อเช้า มันวางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ แป๋วลุกขึ้น หยิบหนังสือเล่มเล็กๆ นั้นมาเปิดอ่าน และนึกถึงสิ่งที่ท่านเจ้าอาวาสได้เทศน์ไว้ แป๋วพลิกหนังสือนั้นอ่านไปอย่างช้าๆ ทีละหน้า พยายามทำความเข้าใจแต่ละถ้อยความ เมื่ออ่านไปจบเล่ม เธอเริ่มอ่านใหม่อีกเที่ยว และอ่านใหม่อีกเที่ยวหนึ่งเป็นเที่ยวที่สาม ยินเสียงระฆังดังแว่วมาจากวัด เธอรู้ว่าเป็นเวลาที่พระทำวัตรเย็น หญิงสาวหยิบหนังสือนั้นติดมือมา เดินไปที่ห้องพระ ก้มลงกราบพระพุทธรูปหมู่บูชา จุดธูปสามดอก และปักลงที่กระถางธูปใบย่อมๆ ในท่าคุกเข่า เธอประนมมือโดยมีหนังสือเล่มนั้นหนีบอยู่ที่หัวแม่มือทั้งสอง และเริ่มสวดมนต์ตามที่เขียนไว้ หลังจากสวดมนต์เสร็จ หญิงสาวนั่งในท่าขัดสมาธิ โดยวางเท้าขวาให้ทับเท้าซ้าย วางมือขวาบนมือซ้าย จัดแผ่นหลังให้ตรง หายใจลึกครั้งหนึ่งแล้วจึงปล่อยลมหายใจออก หลับตา บอกตัวเองในใจว่า ‘เราจะเริ่มนั่งสมาธิแล้วนะ และจะพยายามอย่างดีที่สุด’ เธอพยายามระลึกรู้ถึงลมหายใจที่ผ่านเข้าจากปลายจมูกอย่างช้าๆ และค่อยปล่อยลมหายใจออกอย่างช้าๆ จนหมดปอด และกั้นลมหายใจไว้ครู่หนึ่ง พยายามระลึกรู้และขจัดความคิดทั้งมวลออกจากสมอง ให้รู้แต่เฉพาะลมหายใจที่เกิดขึ้นเป็นปัจจุบัน เมื่อทำไปได้เพียงครู่เดียว ความคิดเรื่องนายพรตก็วิ่งเข้ามาแทนที่โดยที่เธอไม่รู้ตัว แล้วกลายเป็นเรื่องอ้ายหมอผี และกลายเป็นเรื่องพ่อ ครั้นเมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่ากำลังคิดไปนอกเรื่อง จึงพยายามตัดความคิดนั้นออก แทนที่ด้วยการระลึกรู้ถึงลมหายใจอีกครั้งหนึ่ง แป๋วจำไม่ได้ว่าตัวเองต้องพยายามตัดความคิดอื่นๆ ออกไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จนตัวเองรู้สึกรำคาญตัวเองที่ไม่สามารถปรับใจให้เป็นกลางๆ ได้สักที ใจนั้นคิดจะเลิกตั้งหลายครั้ง แต่มานึกถึงคำพูดของอาปริศน์ว่า เมื่อจิตสงบได้ให้แผ่เมตตาให้พ่อ กุศลนั้นพ่อจะได้รับเอง เธอจึงตั้งจิตใหม่อีกครั้ง เพียงไม่นานเธอจึงเริ่มรู้สึกว่าจิตของเธอเริ่มตั้งได้มั่นคงขึ้น และนิ่งขึ้น จนลืมลมหายใจของตัวเองไปอย่างไม่ทันรู้ตัว นายปริศน์ เริ่มนั่งสมาธิในเวลาเดียวกัน แต่เขาสงบลงได้อย่างรวดเร็วและปล่อยให้จิตสงบอยู่อย่างนั้น จากนั้นจึงกำหนดจิตตัวเองไปที่บ้านนายเพลิน เห็นนายเพลินยังนอนสงบอยู่อย่างเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เขาได้กลิ่นธูปจางๆ จึงกำหนดจิตของตัวเองไปที่ห้องพระ ในนิมิต เขาเห็นภาพที่ไม่อยากเชื่อว่าจะได้เห็น เป็นภาพของหญิงสาวที่นั่งนิ่งสนิทต่อหน้าพระพุทธรูปหมู่บูชา เขายิ้มให้กับตัวเอง พอใจในภาพที่เห็นนั้นเป็นอย่างยิ่ง และนึกขึ้นเองว่า ‘สำหรับหญิงสาวเช่นเธอคนนี้ คนที่มีใจเด็ดเดี่ยว ตั้งมั่น หากรวมกับผลบุญกุศลถ้ามี เธออาจจะไปได้เร็วกว่าที่เขาคิดก็เป็นได้’ เขาก้มลงกราบพระพุทธรูป และนั่งลงเคียงข้างเธอ หญิงสาวรู้สึกถึงลมเย็นๆ ที่โชยเข้ามาวูบหนึ่งแล้วหายไป ความรู้สึกนั้นเป็นความอบอุ่นอันลึกล้ำ ปริศน์พูดกับเธอในใจว่า “ระลึกรู้ถึงทุกสิ่งไม่ว่าจะเป็นอะไรที่บังเกิดขึ้นเฉพาะหน้า ไม่ต้องสนใจกับมัน เพียงให้รู้ไว้เฉยๆ เท่านั้น ฉันจะช่วยเธอเอง” หญิงสาวรู้สึกได้ทันทีว่า ความสงบนั้นเริ่มดื่มด่ำขึ้นเป็นลำดับโดยมีสติที่คอยกำกับอยู่ เธอรู้สึกว่าตัวนั้นเบาขึ้นอย่างประหลาด และได้ยินเสียงที่คุ้นหูดังขึ้นในจิตว่า “ฉันจะพาเธอไปเที่ยวเล่นสักพัก อยากให้เธอเห็นในสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนและไม่นึกว่าจะได้เห็น” แป๋วรู้สึกว่าใจของเธอนั้นวูบลงอย่างรวดเร็ว เมื่อจิตกลับนิ่งอีกครั้งเธอมั่นใจว่าเธอเห็นนายปริศน์กำลังยิ้มให้ ตรงเข้ามาหาเธอ จับมือเธอไว้ แล้วภาพต่างๆ ก็ค่อยผ่านเข้ามาทีละภาพๆ แต่เป็นภาพที่ต่อเนื่องกัน แม้จะรู้ว่าเป็นเวลาค่ำคืนแล้ว แต่บนถนนหลวงไฉนจึงมีคนทั้งชาย หญิง คน แก่ และเด็กเดินกันพลุกพ่าน มันไม่ใช่สถานที่ที่จะมีคนมาเดินเล่นกันอย่างนี้ เมื่อเห็นใบหน้าของแต่ละคนที่แสดงความหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัดและเป็นสีหน้าแบบเดียวกันหมด ลักษณะการเดินก็แบบเดียว ความไม่แน่ใจทำให้เกิดคำถามขึ้นในใจ นายปริศน์บอกว่า “ที่เธอเห็นเป็นดวงจิตที่ล่องลอยอยู่ไปมาหาทางออกไม่ได้ และจะต้องวนเวียนกันอยู่อย่างนี้ไปอีกนานแสนนานจนกว่าจะหลุดพ้น และจะดำเนินไปตามผลบุญและบาปที่ได้ก่อไว้ในขณะที่มีชีวิต เราเรียกดวงจิตพวกนี้ว่าพวกสัมภเวสี พวกที่มีญาติทำบุญกรวดน้ำไปให้ก็อาจจะหลุดพ้นได้เร็วหน่อย พวกที่ไม่มีก็คอยไป จิตของคนที่จะมาเป็นอย่างนี้ได้เพราะตายไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อดวงจิตออกจากร่างจึงเคว้งคว้าง ร่อนเร่ไป” แม้แป๋วจะรู้ว่าดวงจิตพวกนี้คือวิญญาณหรือผี แต่เธอกลับไม่รู้สึกกลัว กลับมองว่าน่าสมเพช น่าเวทนาเสียมากกว่า หญิงสาวมีคำถามขึ้นมาในใจอีก เธอก็ได้รับคำตอบจากนายปริศน์ว่า “คนที่มีสติจะไม่มีทางเป็นอย่างนี้อย่างเด็ดขาด” ครั้นเมื่อผ่านไปตามบ้านเรือน ภาพที่เห็นอาจต่างกับภาพเมื่อสักครู่ก็ตรงที่ ดวงจิตหรือวิญญาณเหล่านี้มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง แต่ที่เหมือนกันคือใบหน้าที่อมทุกข์ไว้พอกัน นายปริศน์อธิบายว่า “วิญญาณพวกนี้ก็เลวร้ายพอกัน จะเห็นในสิ่งที่เคยเห็น แต่ทำอะไรไม่ได้ อย่างคนที่เคยหวงแหนสมบัติก็จะอยู่เฝ้าไปอย่างนั้นเอง คอยดูลูกหลานที่ไม่ดีผลาญทรัพย์จนหมดสิ้นด้วยความชอกช้ำ และทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เสียใจทุกข์ไปแบบนี้ พวกที่มีลูกหลานดีหน่อยรู้จักสร้างสม แต่ก็ยังต้องทุกข์เพราะตัวเองได้แต่เฝ้ามอง อยากใช้ก็ไม่ได้ใช้ อยากกินก็ไม่มีกิน ที่เคยทำก็ไม่ได้ทำ อีกประเภทหนึ่งคือพวกที่ลูกหลานไหว้วาน ขอร้องให้ช่วยดูแล แต่จะทำอะไรได้ เห็นขโมยเข้าบ้านก็ทำอะไรไม่ได้ เห็นบ้านกำลังจะไหม้ไฟก็ทำอะไรไม่ได้ มันยังมีอีกหลายหลากที่ล้วนอยู่เพราะความติดยึดในรูปแบบต่างๆ ดวงจิตก็จะติดยึดอยู่อย่างนั้น มันปล่อยวางไม่ได้เพราะไม่เคยชำระจิตใจ ไม่เคยเข้าใจ จนกว่าจะถึงวาระแห่งการหลุดพ้นอย่างเดียวกับพวกที่เธอเห็นมาแล้ว การเฝ้าระวังดวงจิตจึงเป็นเรื่องสำคัญ หากดวงจิตที่กำลังจะหลุดจากร่างไปในวาระสุดท้าย เกิดติดยึดกับอะไรเข้า มันก็จะติดไปอย่างนั้น แต่หากเป็นดวงจิตที่มีสติสามารถปล่อยวางได้ก็จะผ่านไปอย่างสงบ ที่เราเรียกว่าไปสู่สุขคตินั่นเอง การหมั่นเจริญสติจึงเป็นเรื่องสำคัญที่จะทำให้ใจไม่เกิดการติดยึดทั้งหลาย สามารถละวางทั้งสิ้นทั้งปวงลงได้ จิตก็จะเจริญไปในทางที่ชอบ เกิดการหลุดพ้นไปสู่ภพภูมิที่ดีกว่าเดิม” หญิงสาวได้สัมผัสภาพอีกมากมาย แต่ล้วนมีลักษณะที่คล้ายคลึงกัน ที่สุดนายปริศน์กล่าวขึ้นว่า “ดีแล้วที่เธอเริ่มปฏิบัติ ขอให้มีความเพียร แล้วฉันจะแวะเวียนมาเสมอๆ ฉันต้องไปแล้วนะ” เธอรู้สึกว่าดวงตานั้นหนักอึ้งขึ้นมาเหมือนคนง่วงนอน เมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นแต่ความมืดมิดภายในห้องพระ กลิ่นธูปจางหายไปแสดงว่าธูปทั้งสามดอกนั้นดับไปนานโขแล้ว ครั้นจะขยับตัวก็รู้สึกว่าขาทั้งสองนั้นชาจนหมดความรู้สึก ต้องนั่งนวดนั่งเฟ้นอยู่พักหนึ่งจึงค่อยรู้สึกดีขึ้น เมื่อกลับมาที่ห้องนอนของตัวเอง เห็นแม่นั่งอยู่ที่ขอบเตียงกำลังดูรูปที่เธอตั้งไว้ในห้อง แม่ทักขึ้นว่า “แม่จะเข้าไปไหว้พระ เห็นลูกนั่งสมาธิอยู่เลยไม่อยากกวน รอให้ลูกออกมาเสียก่อน ว่าแต่ทำไมนั่งซะนานเชียว นี่ตั้งสี่ทุ่มแล้วรู้ไหม?” แป๋วเองก็ไม่นึกว่าเวลาจะผ่านไปรวดเร็วขนาดนี้ หมายความว่าเธอนั่งสมาธิอยู่นานถึงสามชั่วโมงเศษทีเดียว และไม่รู้ว่าจะอธิบายให้แม่ฟังว่าอย่างไร จึงบอกไปว่า “หนูได้หนังสือจากอาปริศน์มาเล่มหนึ่ง สอนเรื่องการเจริญสติ อ่านแล้วเห็นว่าน่าสนใจเลยลองปฏิบัติดูบ้าง ก็อย่างที่แม่เห็นแหละ” “เออ ดีแล้ว ไหว้พระสวดมนต์ภาวนาให้พ่อเขา นับเป็นลูกที่ดี เจริญๆ เถิดลูก” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 1 ต.ค. 47 14:40:43 ]

ความคิดเห็นที่ 30 กำแพงยักษ์ตั้งตระหง่านทะมึนตรงหน้าไม่ปรากฏว่ามีส่วนใดที่จะใช้เป็นทางเข้าออกได้ ครั้นจะสำรวจดูให้ทั่วมันก็คล้ายสำรวจไปในอวกาศที่หาขอบเขตไม่ได้ เสียงประหลาดที่ดังแว่วมาจากภายในก็ยังดังอยู่อย่างเดิม ทางที่เป็นไปได้ที่สุด นายปริศน์กำหนดจิตเข้าไปสู่ภายใน เบื้องบน ถ้าเป็นท้องฟ้าก็มืดมิด ภาพที่อยู่เบื้องหน้าคล้ายกับจะมีแสงเรืองในตัวของมันเอง แต่แสงนั้นก็มอๆ อย่างประหลาดคล้ายผ้าสักหลาดสีดำที่ให้สีต่างกันเมื่อมองต่างมุม ที่พอบอกได้ชัดเจนคือลักษณะทั่วไปซึ่งเป็นเทือกเขาที่ทอดยาวไกลออกไป ซ้อนกันเป็นชั้นๆ บ้างมียอดสูงชัน บ้างต่ำลึกลงไป ผิวนั้นขรุขระ แม้จะเป็นบางตอนที่เป็นทางราบก็ยังขรุขระเหมือนผิวบนดวงจันทร์ มันให้แต่ความวังเวงไร้ซึ่งชีวิต เสียงแว่วๆ ที่ได้ยินจากภายนอกแม้จะดังชัดขึ้นแต่ยังบอกไม่ได้ว่าอะไรคือต้นเสียง และเป็นเสียงอะไร มันเหมือนกระจายมาจากทุกทิศทุกทาง เมื่อดวงจิตเคลื่อนไป ทุกสิ่งทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม จะอยู่ตรงนี้หรืออยู่ตรงไหนมันบอกไม่ได้ว่ามีอะไรต่างกันตรงไหนเลย สิ่งเดียวที่รู้สึกว่าเปลี่ยนไปคือเสียงที่เริ่มดังชัดขึ้น นายปริศน์จึงปล่อยให้จิตนั้นล่องลอยไปในทิศที่เป็นที่มาของเสียง และต้องเคลื่อนที่ไปอย่างช้าๆ ด้วยความระมัดระวังอย่างที่สุด หนึ่งคือนี่เป็นสถานที่ที่เขาไม่เคยรู้จัก และความไม่แน่ใจว่าอ้ายหมอผีคนนั้นจะอยู่ที่นี่หรือเปล่า ถ้าอยู่มันจะอยู่ที่ไหน มันจะสัมผัสจิตเขาได้หรือเปล่า ถ้าสัมผัสได้มันจะคิดอย่างไร ทำอะไรหรือไม่ หรือมันจะรู้อะไรบ้างไหม มันมีแต่คำถามที่ไม่มีคำตอบ นายปริศน์ต้องเฝ้าระวังจิตตัวเองอย่างยิ่งยวด หากเผลอหรือพลาดพลั้งไป เขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อเสียงที่ล่องลอยมานั้นบัดนี้เริ่มชัดเจนขึ้น มันเป็นเหมือนเสียงของคนที่ร้องคร่ำครวญอย่างน่าเวทนาของคนนับจำนวนไม่ถ้วน บาทีก็กรีดร้องขึ้นมาพร้อมๆ กัน ประสานกับเสียงที่ครางฮือๆ อีกไม่รู้ว่านับเป็นเท่าไร ใจของเขานั้นวาบขึ้นมา และเสียวไปถึงไขสันหลังเมื่อเห็นภาพตรงหน้าที่คราคร่ำไปด้วยคนไม่รู้กี่ล้านต่อกี่ล้านเพราะมันเต็มพรืดไปหมด มีทั้งหญิง ชาย แก่ หนุ่ม เด็ก และสัตว์หลายต่อหลายชนิดจนแยกไม่ได้ แต่ละร่างนั้นเปลือยเปล่า อาบเยิ้มไปด้วยโลหิตทั้งใบหน้า ศีรษะ ลำตัว แขน ขาด้วยสาเหตุต่างกัน บางคนนั่งทึ้งผมตัวเองจนยุ่งเหยิง กระชากผมตัวเองหลุดติดมือออกมาเป็นกระจุกๆ เลือดก็ไหลย้อยตามลงมา เล็บอันแหลมคมจะจิกลงไปตามร่างกาย ขูด ขีด ข่วนจนเลือดนั้นท่วมตัวไปหมด ปากก็จะร้องโอดโอย หวีดร้องอย่างน่าสมเพช บ้างเอาตะขออันแหลมคม มือหนึ่งดึงเนื้อตัวเอง อีกมือที่ถือตะขอออกแรงสับลงไปจนปลายตะขอทะลุหนังออกอีกด้านหนึ่งแล้วออกแรงกระชากจนเนื้อหนังหลุดติดออกมาเป็นชิ้นๆ แหกปากร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด สักพักก็จะแทงแล้วเกี่ยวอีก กระชากอีกครั้งแล้วครั้งเล่า บ้างเอามีดคมกริบเหมือนมีดโกนปาดเอาเนื้อหนังหลุดออกมาเป็นแผ่นๆ ยัดเข้าปากเคี้ยวกินแต่กลับอาเจียนสำลอกออกมาเหมือนรู้ว่าที่กินไปนั้นเป็นเนื้อของตน บ้างมีสัตว์หลายประเภท หลากชนิดไล่กัด ไล่ฟัดจนเนื้อตัวเละเทะ ได้แต่ดิ้นทุรนทุรายครวญครางร่ำร้องแสนอนาถใจ สถานที่บางแห่งจะเป็นเหมือนธารน้ำใสที่ไหลไปเอื่อยๆ บางคนดูท่าทางดีใจ กระโดดลงน้ำไปหวังจะได้รับความชุ่มชื่น แต่กลับกลายเป็นว่าร่างนั้นเกิดเป็นแผลพุพองขึ้นเต็มตัว เต็มหน้าตา เลือดหลั่งไหลออกมาเยิ้มไปทั้งตัว กรีดเสียงร้องขึ้นอย่างทรมานเจ็บปวดแสนสาหัส ทุกร่างจะมีวิธีแปลกประหลาดต่างๆ กันไปในการทรมานตัวเอง ให้ทุรนทุรายอยู่อย่างนั้น เมื่อถึงที่สุดก็จะนอนดิ้น เถือกไถไป พอบาดแผลเริ่มหายก็จะเริ่มทรมานตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก ไม่รู้จะสิ้นสุดลงเมื่อไร นายปริศน์พิจารณาด้วยความสมเพชใจ แต่แล้วกลับต้องแปลกใจที่เห็นร่างหนึ่งกำลังนั่งคู้เข่า ก้มหน้า เอามือทั้งสองอุดหู แต่อยู่เพียงลำพังอยู่ห่างออกมาเป็นระยะไกลพอสมควร เขามองเห็นร่างนั้นสั่นสะท้าน ส่งเสียงครางออกมา บางทีก็ตะโกนก้องออกไปเหมือนกับจะระบายความคับแค้นใจ นายปริศน์เคลื่อนตัวเข้าใกล้ด้วยความสนใจ แปลกใจที่เป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ได้ทรมานตนอย่างคนอื่นๆ เมื่อยู่ในระยะห่างกันไม่ถึงวา ร่างนั้นสะดุ้งเฮือกขึ้นมาสุดขีด แหกปากร้องลั่น ดวงตาเบิกโพลงด้วยความหวาดกลัว น้ำตานั้นไหลพรากนองหน้า เมื่อนายปริศน์เอื้อมมือไปแตะตัว ร่างนั้นคือนายเพลินที่เขาตามหาอยู่นั่นเอง “นายเพลิน” ปริศน์พูดขึ้นเบาๆ สายตานายเพลินจ้องมองมาที่เขาแทบไม่กระพริบอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ร่างนายเพลินยังสั่นสะท้าน จนนายปริศน์พูดซ้ำขึ้นมาอีกครั้งว่า “จำฉันได้ไหม นายเพลิน” นายเพลินรู้สึกว่าจะคลับคล้ายคลา ไม่มีความมั่นใจใดๆ สายตายังบอกถึงความหวาดผวา จนกระทั่งนายปริศน์ต้องพูดขึ้นอีกว่า “ฉันตามหานายเพลินมาถึงที่นี่ ไม่นึกเหมือนกันว่าจะเจอ” ตอนนั้นเองที่นายเพลินสะอื้นฮัก ร้องไห้เหมือนเด็กๆ ดึงมือเขาไปกอด พูดเสียงสั่นระรัวฟังแทบไม่เป็นคำว่า “ช่ ว ย ผ ม ด้ ว ย” “ไม่ต้องกลัวแล้วนายเพลิน ฉันมาช่วยนายเพลิน เรารีบไปกันเถอะ” นายเพลินค่อยพยุงตัวลุกขึ้น ขานั้นสั่นพั่บๆ เป็นเจ้าเข้า แทบไม่มีแรงทรงกายได้ นายปริศน์บอกว่า “ฉันชื่อปริศน์ นายเพลินคงพอจะจำฉันได้นะ” นายเพลินพยักหน้าหงึ่กๆ รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนหน้าที่น้ำตานอง นายปริศน์พูดต่อว่า “ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าจะพานายเพลินออกไปได้ยังไง แต่ต้องลองดู เราถอยห่างออกไปจากตรงนี้ก่อนดีกว่า” นายเพลินจะขยับตัวจากตรงนั้น แต่เหมือนมีอะไรติดตรึงทำให้เขาขยับตัวจากตรงนั้นไม่ได้ บอกเสียงสั่นๆ ว่า “ผ ม ก้ า ว ข า ไ ม่ อ อ ก” นายปริศน์แปลกใจ และนึกในใจว่าอ้ายหมอผีคนนั้นคงมีคาถากำกับไว้แน่ เขาไม่รู้วิธีที่จะถอนคาถาอาคมเสียด้วย แล้วจะทำอย่างไร? นายปริศน์พยายามคิดอย่างไรก็คิดไม่ตก ในที่สุดเขาบอกว่า “เมื่อไปไหนไม่ได้ก็นั่งมันตรงนี้แหละ นายเพลินนั่งขัดสมาธินะ วางเท้าขวาทับซ้าย มือขวาทับซ้ายวางไว้บนตัก แผ่นหลังให้ตรง หลับตาแล้วพยายามทำจิตให้ว่างที่สุด ให้นึกรู้ถึงลมหายใจเข้าออกตลอดเวลา อย่าไปกังวลอะไร อย่าไปสนใจกับสภาพข้างล่างนั่น ฉันมาช่วยแล้ว เวลาฉันเริ่มสวดมนต์ นายเพลินคงสวดมนต์เป็น นายเพลินก็สวดไปตามฉันแล้วกัน เข้าใจนะ” ทั้งสองนั่งลงในท่าขัดสมาธิคู่กัน นายปริศน์เอื้อมมือซ้ายไปจับมือขวาของนายเพลินมากุมไว้มั่น แล้วเริ่มท่องบทสวดมนต์ นายเพลินสวดตาม “นะโมตัสสะ ภควะโต อรหะโต สัมมาสัมพุทธะสะ.......” เมื่อเสียงสวดมนต์ดังขึ้นเบาๆ อย่างเป็นจังหวะ แต่กลับก้องกังวานไปทั่วบริเวณนั้น เสียงคร่ำครวญที่เต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานทั่วบริเวณนั้นกลับสงบลงเป็นปลิดทิ้ง ร่างทุกร่างต่างหันมาที่ทั้งสองคน ต่างนั่งลง พนมมือไว้ที่หน้าอก หลับตา สีหน้าบ่งบอกถึงความสุขที่เปรียบเหมือนน้ำทิพย์มาชโลมใจ เหมือนความทุกข์ทรมานนั้นได้ดับหายไปอย่างสิ้นเชิง เสียงสวดมนต์ยังดำเนินต่อไป จนในที่สุดนายปริศน์เริ่มรู้สึกว่าร่างนั้นลอยสูงขึ้นพร้อมกับร่างของนายเพลิน เขารู้แล้วว่าบัดนี้ทั้งสองสามารถหลุดพ้นจากสถานที่แห่งนั้นออกมาแล้ว แต่ยังคงสวดมนต์ แผ่เมตตาให้กับสัตว์โลกผู้ยากแค้นอยู่อย่างนั้น นายปริศน์พูดขึ้นเบาๆว่า “นายเพลินสวดมนต์ต่อไปเรื่อยๆ แผ่เมตตาไปด้วยนะ แล้วกำหนดจิตถึงร่างตัวเองที่อยู่ที่บ้าน ฉันจะพานายเพลินไปเอง” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 1 ต.ค. 47 19:47:40 ]

ความคิดเห็นที่ 31 สวัสดีเช้าวันเสาร์ค่ะ... พี่ทองขา...มาต่อเร๊ว เมื่อคืนรออ่านถึงเที่ยงคืนยังไม่มาเหลาต่อเลย....... เช้าแล้วก็ยังไม่มาอีก แง แง แง..... จากคุณ : jita - [ 2 ต.ค. 47 09:47:08 ]

ความคิดเห็นที่ 32 โถ...พี่ทองเบรคได้ดีจิงๆ ...กำลังลุ้น...กำลังตื่นเต้น..พอดีเชียว พี่ทองขา...มาเร็ววว...อยากอ่านอะ จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 2 ต.ค. 47 10:59:47 ]

ความคิดเห็นที่ 33 มาแล้วๆ อย่าร้องนะนู๋ เดี๋ยวป๋าจะโอ๋เอง โอ๋ โอ๋.... “ห่ะ ห่ะ ห่ะ ห่ะ ห่ะ”เสียงหัวเราะหนึ่งดังระเบิดขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด มันกึกก้องสะท้อนไปมาและติดต่อกันไป มันเป็นเสียงหัวเราะที่บ่งบอกถึงความยโสโอหังราวกับจะประกาศศักดาและพลังอำนาจที่มีอยู่ในตัวมันที่ไม่มีวันจะมีใครลบล้างลงได้ เหมือนกับจะบอกคนที่ได้ยินว่ามันนี่แหละเป็นผู้ยิ่งใหญ่แห่งจักรวาลนี้ เสียงหัวเราะของมันทำให้ร่างของนายเพลินที่สงบอยู่เมื่อครู่นั้นสั่นสะท้านขึ้นมาทันที เขาเบิกตาโพลงด้วยความหวาดกลัวอย่างสุดชีวิต ท่าทางเริ่มลุกรี้ลุกรน กระสับกระส่ายอย่างเห็นได้ชัด ฟันกระทบกันดังกึก กึก พูดเสียงสั่นๆ กระท่อนกระแท่นแทบจับความไม่ได้ “มั น มั น....อ ย่ า ผ ม ก ลั ว แ ล้ ว อ ย่ า ทำ ผ ม เ ล ย” นายเพลินยกมือขึ้นไหว้ปรกๆ ส่ายหน้าหันมองไปทั่วทุกทิศ นายปริศน์สะดุ้งขึ้นสุดตัว พยายามที่จะควบคุมสติไว้ จับร่างของนายเพลินเขย่า กระซิบที่ข้างหูของนายเพลินว่า “ควบคุมสติไว้นายเพลิน ไม่ต้องกลัว สวดมนต์ต่อไป” นายเพลินได้ยินเตือนสติ พยายามข่มระงับอารมณ์ตื่นที่กระเจิดกระเจิงนั้นลง ปากพึมพำสวดภาวนาไป ผิดบ้าง ถูกบ้าง นายปริศน์ลุกขึ้นเหลียวมองไปรอบกายหาที่มาของเสียง ในขณะที่เสียงหัวเราะนั้นยังลั่นอยู่ไม่หยุดยั้งราวกับมีอะไรน่าขบขันเสียเต็มประดา แต่แล้วเขากลับเปลี่ยนใจ นั่งขัดสมาธิลงตามเดิม ปากเริ่มท่องบทสวดมนต์ เสียงหัวเราะที่น่าเกลียดชังนั้นกลับหยุดลงอย่างกะทันหัน แต่กลับมีเสียงพูดกร้าวๆ ดังลั่นขึ้นว่า “แกนึกว่าแกเป็นใครถึงกล้ามาเสือกเรื่องของข้า แล้วคิดว่าจะรอดไปได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือ?” นายปริศน์ไม่ตอบ เขายังนั่งนิ่ง สงบจิตให้เยือกเย็น ปากยังท่องบ่นบทสวดมนต์ไปเรื่อยๆ อย่างไม่หยุดยั้ง เสียงเดิมดังตวาดขึ้นอีกว่า “แกเป็นใคร?” เงียบ ทั้งนายปริศน์และนายเพลินซึ่งบัดนี้ค่อยสงบจิตลงได้ ไม่ตอบโต้ใดๆ ยังคงสวดมนต์อยู่อย่างนั้น “ดีล่ะ ถ้าเช่นนั้น แกสองคนก็อยู่ด้วยกันเสียที่นี่เลย บังอาจนัก” พูดจบ อากาศที่นิ่งสนิทกลับมีลมพายุพัดอู้มาด้วยกำลังแรง หมุนตลบไปทั่ว สักพักก็สงบลงกลายเป็นพระเพลิงที่โหมกระหน่ำขึ้นอย่างรุนแรง ครอบคลุมเอาร่างทั้งสองอยู่ภายใน เพลิงนั้นร้อนราวไฟบัลลัยกัลป์สามารถหลอมละลายเหล็กลงได้ในพริบตา มันแผดเผา เปล่งรัศมีความร้อนอันสุดแสนจะทานทน ร่างของนายเพลินนั้นสั่นสะท้าน เหงื่อไหลออกมาโทรมกาย ในขณะที่นายปริศน์ยังสงบนิ่งอยู่อย่างนั้น ปากยังท่องบ่นบทสวดมนต์ไปเรื่อย ไฟนรกนั้นโหมลามเลียรุกใกล้เข้ามาทุกขณะจนแทบจะทนต่อไปไม่ได้ แต่ก็เหมือนจะทำอะไรต่อร่างทั้งสองไม่ได้ อีกครู่หนึ่งต่อมา ประกายไฟเริ่มพุ่งออกเหมือนฝนดาวตก แตกออกเป็นสะเก็ดพุ่งเฉียดร่างทั้งสองไปทั่วสารทิศ สะเก็ดไฟบางดวงพุ่งมาตกที่ข้างตัว ไฟโหมลุกขึ้น ฉับพลันนั้นเอง สายฟ้าฟาดเริ่มแปลบปลาบขึ้น ส่งเสียงดังเลื่อนลั่นสนั่นจนหูแทบแตก ร่างที่ยืนตระหง่านที่เคยแหกปากคำรามหัวเราะกลับเงียบกริบลงทันที เหลียวไปมองรอบกายเห็นสิ่งที่ตนไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้น สายพระพิรุณเริ่มโปรยปรายลงมาทั่วไปทั้งอาณาบริเวณนั้น และเริ่มหนักขึ้นดับเพลิงที่โหมกระหน่ำเมื่อครู่ให้ค่อยสยบลง และระงับไปในที่สุด สายฝนยังคงกระหน่ำซัดอยู่เช่นนั้นจนน้ำเจิ่งนองไปทั่ว อีกพักใหญ่ๆ สายฝนจึงเริ่มขาดเม็ดและสงบลง อ้ายหมอผีตัวการประหลาดใจอยู่ครามครัน ไม่นึกว่าจะมีใครที่แน่พอจะกำหลาบคาถาของเขาลงได้ ไม่เคยมีใครมาก่อน และทั้งที่เห็นอยู่ว่าชายแปลกหน้าคนนี้นั่งหลับตาอยู่เฉยๆ มันต้องมีอะไรดีแน่ เขาต้องไม่ประมาท ด้วยความเคียดแค้นที่สุมอยู่เต็มอก สายตาอันกราดเกรี้ยวของจอมหมอผีจ้องเขม็งไปที่คนทั้งสอง ทำปากขมุบขมิบท่องบ่นคาถาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วชี้นิ้วไปที่น้ำอันเจิ่งนองเบื้องล่างนั้น หมอกจางๆ เริ่มลอยขึ้นเหนือผิวน้ำ เมื่อหมอกนั้นจางไป น้ำเริ่มเดือดส่งควันกรุ่นลอยขึ้น ระดับน้ำค่อยเพิ่มสูงขึ้นทีละน้อยๆ อ้ายหมอผีเห็นผลความสำเร็จที่ตรงหน้า มันอ้าปากหัวเราะออกมาดังลั่น ตะโกนออกมาว่า “ดูซิว่าคราวนี้แกจะรอดไปได้อย่างไร” นายปริศน์พยายามเตือนสตินายเพลินอย่าให้วอกแวก “นายเพลิน สวดมนต์ไปเรื่อยๆ มันทำอะไรเราไม่ได้หรอก ไม่ต้องกลัว” ระดับน้ำเดือดสูงขึ้นเรื่อยและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่ไม่ว่าจะสูงขึ้นแค่ไหนก็ดูเหมือนจะท่วมไม่ถึงร่างของคนทั้งสองราวกับทั้งสองร่างนั้นลอยสูงขึ้นตามไปเรื่อยๆ จนกระทั่งระดับน้ำนั้นสูงเกือบถึงระดับที่นายหมอผียืนอยู่แล้วก็ตาม นายหมอผีเห็นท่าไม่ดีจึงรีบหยุดการท่องบ่นคาถาลง แต่เขาต้องแปลกใจเป็นทวีคูณเมื่อปรากฏว่าระดับน้ำยังสูงต่อไปอีก และมีทีท่าว่าจะสูงถึงเท้าที่ยืนอยู่ในไม่ช้าจนตัวเองต้องถอนจิตออกจากที่นั้น หายวับไป โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 2 ต.ค. 47 14:11:20 ]

ความคิดเห็นที่ 34 มาอีกแล้วจ้า.....อ่านต่อนะจ๊ะ “ว่ายังไงอาจารย์ วิญญาณนายเพลินยังอยู่หรือเปล่า?” นายพรตถามขึ้น อาจารย์เหวงยอดหมอผีท่าทางยังเดือดดาลอยู่เพราะเหมือนโดนหยามกันซึ่งหน้าจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ ตอบเสียงห้วนกร้าวว่า “มันหลุดไปแล้ว” นายพรตได้ทีคิดล้างอายที่เมื่อวานถูกสบประมาทต่อหน้าลูกสมุน พูดเสียงดังเหมือนเป็นต่อว่า “เห็นไหม ผมบอกแล้ว เมื่อวานอาจารย์ไม่เชื่อผม นี่ถ้าผมไม่กำชับให้อาจารย์ไปตรวจดู ป่านนี้ก็ยังหลงทางอยู่” ท่าทางของนายพรตยียวนกวนประสาทเป็นกำลัง วางท่าวางทางเสียจนน่าหมั่นไส้จนอาจารย์เหวงซึ่งหงุดหงิดอยู่แล้วและยังมาเจอคำพูดไร้สาระอีก อดไม่ได้ ตวาดขึ้นว่า “อ้าย.... ที่มันหลุดไปก็เพิ่งเมื่อคืนนี้ ไม่ใช่ก่อนหน้านั้น รู้ไว้ด้วย” อาจารย์เหวงยั้งปากเอาไว้ทันก่อนที่จะสบถคำหยาบออกไป อย่างไรเสียนายพรตก็ยังเป็นผู้ว่างจ้างของเขา และอย่างน้อยงานของเขาก็เกิดความผิดพลาดขึ้นมาอย่างไม่มีข้ออ้างใดๆ ข้อตกลงมีอยู่อย่างเดียวคือ นายเพลินจะต้องตาย เมื่อวานนี้นายพรตกลับไปด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยมว่านายเพลินอย่างไงก็คงยังไม่ฟื้น แต่คำบอกเล่าของอาจารย์เหวงทำให้สับสน ไม่เข้าใจว่าอาจารย์เหวงหมายความว่าอย่างไร มันจะเป็นไปได้อย่างไร เพราะก่อนหน้านั้นตอนที่นายเพลินนอนหลับไปแบบไม่มีวันตื่นนั้นอาจารย์เหวงให้ความมั่นใจเขาอย่างเต็มเปี่ยมโดยบอกว่ามีแต่ยมพบาลเท่านั้นที่จะเอาวิญญาณของนายเพลินไปได้ และเขาเองก็รู้เห็นว่าเป็นความจริงเมื่อผู้เป็นพ่อซึ่งเป็นผู้ใหญ่บ้านเป็นคนบอกเขาเอง สิ่งที่หมอผีคนนี้พูดจะเป็นความจริงหรือไม่ เขาไม่รู้ ไม่ได้เห็นด้วยตาอย่างที่เมื่อวานนี้เขาโดนสั่งสอนไป นายพรตจ้องหน้าอาจารย์เหวงเขม็ง พูดขึ้นช้าๆ ด้วยท่าทางอันยโสว่า “นั่นเป็นเพียงคำพูดของอาจารย์ อย่างที่อาจารย์บอกผมแหละ อย่าเชื่อถ้าไม่เห็นด้วยตาของตัวเอง” อาจารย์เหวงเลือดขึ้นหน้าที่โดนเด็กเมื่อวานซืนย้อนเอา เขาพยายามระงับโทสะอย่างสุดขีด บอกว่า “ผมไม่ได้มาเถียงกับคุณว่านายเพลินหลุดไปได้เมื่อไหร่ แต่ผมกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป” “ไหนอาจารย์บอกผมหน่อยซิว่าเรื่องมันเป็นยังไง มันหลุดไปได้อย่างไร แล้วผมจะบอกเองว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป” อาจารย์เงียบอยู่อึดใจหนึ่งก่อนที่จะบอกว่า “เมื่อคืน ผมไปตรวจดูวิญญาณของมันอย่างที่คุณต้องการ เลยพบว่ามีคนมาช่วยมัน กำลังจะพาวิญญาณมันกลับ ผมไม่รู้ว่าเป็นใครเหมือนกัน แล้วมันมาเกี่ยวข้องได้อย่างไร หรือเป็นเพียงความบังเอิญ” “ไหนอาจารย์เคยบอกผมว่ามีแต่ยมพบาลเท่านั้นที่จะเอาวิญญาณของนายเพลินไปได้ไง ไม่ใช่คน”นายพรตพูดอย่างเยาะเย้ย ถากถาง เขาถามต่อว่า “หน้าตามันเป็นยังไง?” อาจารย์เหวงบรรยายลักษณะให้ฟังจบ นายพรตพูดเหมือนรำพึงว่า “มันเหมือนคนหนึ่งที่.....” “ใคร?” อาจารย์ถามเหมือนตวาด นายพรตเดินวนไปมาเกือบทั่วห้องอย่างใช้ความคิด เขาหยุดกึกลงบอกว่า “นั่นไม่ใช่เรื่องของอาจารย์ เรื่องของอาจารย์น่ะจบไปแล้ว ผมกำลังจะบอกว่าอาจารย์จะต้องทำยังไงต่อไป.....” นายพรตหันไปสบตากับลูกสมุนคนหนึ่ง เขาพูดต่อไปว่า “.....เมื่องานไม่สำเร็จ ค่าจ้างต้องคืน” “แต่....” อาจารย์เหวงเดือดขึ้นมาจริงๆ แต่พูดไปได้แค่นั้น นายพรตยกมือห้าม ท่าทางเหี้ยมเกรียม “แต่ อะไร จะจ่ายคืนเป็นเช็คหรือเงินสดน่ะหรือ ผมจ่ายเป็นเงินสด คืนก็ต้องคืนเป็นเงินสด” อาจารย์รู้ดีว่าคนอย่างนายพรตไม่ได้พูดเล่นและไม่ยอมให้โต้แย้งด้วย เขาลุกขึ้น บอกว่า “ได้ เดี๋ยวผมเอามาคืนให้” นายพรตพยักหน้าให้สมุนคนหนึ่งเดินตามไปด้วย อาจารย์เหวงหันกลับมาบอกว่า “เดี๋ยวผมเอามาคืนให้ แต่ผมต้องไปถอนเงินที่ธนาคารไม่ต้องตามไปหรอก” แต่อาจารย์เหวงต้องชะงักเมื่อลูกสมุนหน้าเหี้ยมคนนั้นกระตุกพญามัจจุราชดำมะเมื่อมออกมาจากเอว ใช้ปากกระบอกกระแทกเข้าที่หน้าอก ดังบึ้กใหญ่จนร่างของอาจารย์สะอึก นายพรตหัวเราะขึ้นมาอย่างเหี้ยมเกรียม บอกว่า “ท่าทางอาจารย์จะเห็นว่าผมนี่โง่จริงๆ ด้วยแหละ” พูดจบ ปากกระบอกปืนอันเดิมกระแทกเข้าที่หน้าอกอย่างแรงอีกครั้งจนรู้สึกเจ็บ “ใครจะเก็บเงินไว้ที่บ้านบ้างล่ะ?” เสียงอาจารย์เหวงเริ่มสั่น เหงื่อเม็ดโตเกาะที่หน้าผากเต็มไปหมด คิดหางทางเอาตัวรอด “ธนาคารก็ไม่ใช่ที่ที่เก็บสำหรับอาจารย์เหมือนกัน ผมน่ะสอบประวัติอาจารย์มาหมดแล้ว ถ้าผมเป็นเจ้าของมหาวิทยาลัย ผมจะให้ปริญญาเอก ดุษฎีบัณฑิต กิตติมศักดิ์แก่อาจารย์เลยทีเดียว ต่อไปผมจะเลิกเรียกว่าอาจารย์อีกแล้ว แต่ผมจะเลื่อนขั้นให้เป็นศาสตราจารย์เลยจะเหมาะสมกว่า น่าเสียดายที่ไม่รู้ว่าท่านศาสตราจารย์ทำได้อย่างไร ถ้าได้เป็นลูกศิษย์ท่านจะได้เป็นบุญหัวอยู่ไม่น้อย แต่น่าเสียดาย บุญผมมันน้อย” นายพรตพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ใบหน้าเฉยเมย คนอย่างเขาใช่ว่าจะโง่ไปหมดทุกอย่าง เรื่องเลวๆ นั้น เขาไม่เคยโง่ ลูกสมุนคนนั้นกระแทกปากกระบอกปืนเข้าที่หลังอีกครั้งเป็นสัญญาณให้ออกเดินและห้ามพูดมาก อาจารย์ชักไม่มั่นใจแล้วว่าที่เขาบอกความจริงไปจะเป็นดีแก่ตัวเองหรือร้าย “ปัง!” เสียงพญามัจจุราชระเบิดก้องขึ้นครั้งหนึ่ง นายพรตนั่งรออยู่ในรถ ลูกสมุนของตนคนนั้นผลุนผันกลับออกมาจากบ้านพร้อมถุงผ้าใบย่อมๆ มีอะไรบางอย่างบรรจุอยู่เต็ม รถกระบะกระชากออกตัวอย่างแรง โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 2 ต.ค. 47 14:39:26 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อ่านไปเรื่อยๆ นะครับ “อาปริศน์ อาปริศน์คะ” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นพร้อมเสียงเคาะประตู นายปริศน์เปิดประตูบ้านออกมา เห็นหญิงสาวหิ้วปิ่นโตมาอย่างเคย เขาก้าวออกมานอกห้อง นั่งลงที่พื้นระเบียง หญิงสาววางเถาปิ่นโต วางเรียงไว้ตรงหน้า สายตาเต็มไปด้วยคำถาม ปริศน์บอกว่า “เธออาจจะยังไม่รู้ว่า เราเจออ้ายหมอผีเมื่อคืนนี้ขณะที่ฉันกำลังพาพ่อเธอกลับ ฉันเอาตัวรอดมาได้ แต่ช่วยพ่อเธอกลับมาด้วยไม่ได้ อ้ายหมอผีอาจไม่รู้ แต่มันจะต้องบอกนายพรตเป็นแน่ แม้อ้ายหมอผีจะไม่รู้จักว่าฉันเป็นใคร แต่นายพรตรู้จัก และนายพรตคงไม่ปล่อยให้ฉันอยู่เป็นสุขได้ต่อไป มันมาเอาเรื่องฉันแน่ ” หญิงสาวนั่งนิ่งฟังด้วยความตั้งใจ นายปริศน์พูดต่อว่า “อย่างไรเสียฉันต้องช่วยพ่อเธอให้ได้ แต่อยู่ที่นี่ไม่ได้ ฉันต้องเข้าป่า ขึ้นไปบนเขาโน่นจะได้มีที่สงบพอและหวังว่านายพรตจะตามตัวฉันไม่เจอ แต่ฉันต้องการให้เธอช่วยอะไรสักอย่าง” “หลายอย่างก็ได้ค่ะ” “ฉันต้องการไฟฉายสักกระบอก อาหารแห้งนิดหน่อย เสื้อผ้าชุดใหม่พอเดินป่าได้สักชุดและมีดพร้าสักเล่ม และต้องรีบด้วย” ไม่ต้องบอกซ้ำสอง หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นั่งทันที ไม่รอให้เขากินข้าวให้เสร็จด้วย เผ่นลงจากบ้าน จ้ำอ้าวออกไปจากที่นั่นทันที ไม่ถึงชั่วโมงต่อมา หญิงสาวกลับมาพร้อมกับเป้บนหลัง กระติกน้ำอีกสองใบสะพายหลังมาด้วย และเครื่องแต่งกายชุดใหม่ในชุดเดินป่าและหอบอะไรบางอย่างมาด้วย เธอยื่นสิ่งที่หอบมาให้เขา บอกว่า “ทุกอย่างที่สั่งอยู่ในเป้ค่ะ แป๋วจะเข้าป่ากับอาปริศน์ด้วย” นายปริศน์ชะงัก อ้าปากจะพูด แต่หญิงสาวชิงพูดขึ้นก่อนว่า “ไม่ต้องค้านหรอกค่ะ อย่างไรเสียนายพรตก็คงไม่ทำอะไรแป๋วแน่ และหนูคงช่วยอะไรอาปริศน์ได้แน่ ไม่เป็นภาระแน่นอน ไม่งั้นแป๋วไม่ไปให้โง่หรอกค่ะ” นายปริศน์ไม่อยากโต้แย้งให้เสียเวลา เขารีบกลับเข้าไปในห้อง เปลี่ยนชุดใหม่กลับออกมา เขานึกชมเธอในใจเพราะเธอเอารองเท้าบู๊ตเดินป่าและอื่นๆ ที่จำเป็นมาด้วย ทั้งสองออกเดินไปทางหลังบ้าน เดินหน้ามุ่งตรงเข้าป่าทันที ต่างมีมีดพร้าในมือคนละเล่ม ทางเบื้องหน้าเป็นป่าอันรกชัฏ นายปริศน์ต้องใช้มีดพร้าเล่มนั้นฟาดฟัน ถากถางทั้งหญ้าคาสูงเกือบท่วมหัว แดดยังไม่ร้อนแรงเกินไปนัก บางครั้งจะเห็นนกเงือกโผบินสูงขึ้นไปเป็นฝูงๆ พ้นจากดงหญ้าไปหนทางเริ่มไต่สูงขึ้น ต้นไม้ส่วนใหญ่เป็นต้นที่ไม่สูงนักเป็นเพียงละเมาะเตี้ยๆ เมื่อมองออกไปโดยรอบจะเห็นทิวเขาทะมึนจากขอบฟ้าฟากหนึ่งไปจรดขอบฟ้าอีกด้านหนึ่งเหมือนกำแพงที่กั้นอยู่โดยรอบ ความร้อนระอุอบอ้าวเพิ่มขึ้นเป็นลำดับหาไม้ใหญ่เป็นกำบังแดดได้ยาก หนทางที่เริ่มไต่สูงขึ้นเริ่มมีต้นไม้ใหญ่หนาตามากขึ้นให้ร่มเงาได้เป็นอย่างดี พื้นดินนั้นจะระเกะระกะไปด้วยโขดหินที่งอกเงยจากพื้นดิน บางตอนต้องปีนข้ามโขดหินใหญ่ขึ้นไป ใช้รากไม้ที่โผล่ยื่นออกมาเป็นที่จับฉุดตัวขึ้นไป หญิงสาวสามารถช่วยตัวเองได้เป็นอย่างดี พาตัวเองไต่ขึ้นได้อย่างไม่ยากเย็นนัก ถึงตอนนี้ต้นไม้เริ่มหนาแน่นมากขึ้น แสงแดดส่องลอดผ่านลงมาได้เป็นสายๆ ทั้งสองต่างไม่ได้พูดจาอะไรกันเลย ต่างก้มหน้าก้มตาเดิน ไต่ ปีนกันอย่างเดียว นายปริศน์เงยหน้ามองพระอาทิตย์เบื้องบน มันเป็นเวลาบ่ายกว่าแล้ว หันไปมองหญิงสาวที่ไต่ตามขึ้นมาติดๆ เมื่อเห็นความทรหด ความเป็นลูกชาวป่า เขาคิดกับตัวเองว่าน่าจะห่วงตัวเองเสียมากกว่า อย่างไรเสียเขาอายุมากกว่าเธอสองรอบเศษ และยังไม่ใช่คนบ้านป่าโดยกำเนิดแบบเธอ แต่ด้วยความเป็นห่วงที่หญิงสาวอุตส่าห์เอาชีวิตของตนมาร่วมความยากลำบากด้วย เขาจึงถามขึ้นเมื่อหญิงสาวตามมาถึงว่า “นี่บ่ายกว่าแล้ว เหนื่อยไหม? หิวไหม? พักก่อนไหม?” “อาปริศน์ถามตัวเองเถิดค่ะ ไม่ต้องมาถามหนู หนูน่ะเป็นเด็กบ้านป่านะคะ” นายปริศน์เจอคำพูดอันยอกย้อน แต่ไม่อยากจะต่อปากต่อคำด้วย ได้แต่ส่ายหน้า บอกว่า “งั้นเราพักสักครู่ แต่นานไม่ได้ เราต้องรีบไป” “ไม่ต้องพักก็ได้ค่ะ และถ้าต้องปีนเขาอีกทั้งคืนก็ยังไหว” นายปริศน์มองหน้าหญิงสาวอย่างค้อนๆ แกมหมั่นไส้เล็กน้อย เขานั่งลง ดึงกระติกน้ำที่สะพายไหล่ลง หยิบขึ้นจิบน้ำเล็กน้อย แต่พอจะขยับตัวลุกขึ้น ภาพที่เขาเห็นตรงหน้าทำให้เขาชาดิก แข็งทื่อไปทั้งตัว ใจหายวาบ มันเป็นอะไรสิ่งหนึ่งที่ขณะนี้เคลื่อนไหวอย่างช้าๆอยู่ด้านหลังของหญิงสาว ท่าทางอันตื่นตะลึงของเขาทำให้หญิงสาวประหลาดใจ พอทำท่าจะหันหลังไป นายปริศน์รีบพูดกระซิบเสียงดังว่า “แป๋วอยู่นิ่งๆ อย่าขยับตัวเป็นอันขาด” แป๋วเชื่อฟังเป็นอย่างดี เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หยุดนิ่งอยู่กับที่ บนพื้นดินเบื้องหน้า ห่างออกไปไม่เกิน 15 เมตร ลำตัวยาวขนาดท่อนขาอ่อน สีของมันเป็นสีน้ำตาลอ่อนกลมกลืนไปกับใบไม้ที่ร่วงหล่นอยู่เต็มเกลื่อนในบริเวณนั้น ขณะที่มันเคลื่อนที่เข้ามาหาอย่างช้าๆ นั้น ส่วนหัวของมันชูร่าขึ้นมาอย่างรวดเร็วฉับพลัน ตัวมันชูขึ้นสูงกว่าระดับศีรษะของคนทั้งสองที่นั่งอยู่ขึ้นไปศอกเศษ มันแผ่พังพานบานใหญ่ออกขนาดเกือบเท่ากระด้งใบย่อมๆ ดวงตาทั้งคู่ของมันแดงฉานราวทับทิม ปลายลิ้นสองแฉกพุ่งตวัดอยู่แปลบปลาบ มันคือ พญามัจจุราชแห่งดงดิบ!......พญาจงอาง นายปริศน์พูดแทบเป็นเสียงกระซิบว่า “จงอาง........ค่อยๆ นั่งลงช้าๆ ขัดสมาธิ สวดมนต์อย่างเดียว แผ่เมตตาให้มัน” ตัวเขาเองค่อยนั่งลงตามเดิม ขัดสมาธิ พนมมือ หลับตาลง และท่องบทสวดมนต์ พญามัจจุราชยังชูคอแผ่พังพานหรา หัวของมันที่ชูสูงอยู่ในอากาศตั้งตรง ไม่เคลื่อนไหว มันลดหัวลงหน่อยหนึ่ง เลื้อยอย่างแช่มช้าตรงมาที่ทั้งสองนั่งอยู่ เสียงแสกสากของลำตัวขนาดใหญ่ที่ลากไปกับพื้นที่เต็มไปด้วยใบไม้แห้งสามารถได้ยินได้อย่างถนัดถนี่ เสียงนั้นดังขึ้น ใกล้ขึ้น จนกระทั่งมาอยู่ใกล้ตัวแค่เอื้อมมือถึง หัวของมันเริ่มชูตั้งขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ส่วนหัวของมันสูงกว่าระดับศีรษะของทั้งสองกว่าเมตร ส่วนลำตัวและส่วนหางค่อยๆ ลากตวัดเข้าไปรวมกันอย่างช้าๆ พอส่วนหางของมันลากเข้ามารวมกันได้ หัวของมันเริ่มส่ายไปมาน้อยๆ และตั้งสูงขึ้นอีก พร้อมที่จะฉกลงมาได้ทุกวินาที ถ้ามันฉกลงมาไม่ว่าจะเป็นคนใด ไม่มีทางจะรอดไปได้ พิษของมันมากพอที่จะฆ่าวัวได้เป็นฝูง นับประสาอะไรกับชีวิตน้อยๆ ของคนทั้งสอง และถ้ามันฉกคนหนึ่งแล้ว อีกคนไม่ได้หมายความว่าจะหนีรอดได้ ความรวดเร็วของมันกับฝีเท้าคนในระยะอันใกล้เช่นนี้ไม่มีทางเทียบกันได้อย่างเด็ดขาด แม้จะไม่เห็น แต่หญิงสาวรู้สึกได้จากเสียงที่เลื้อยเข้ามาจนใกล้ และบอกได้ถึงขนาดของมัน เธอไม่อยากนึกเลยว่าขนาดของมันจะใหญ่โตสักขนาดไหน ขนาดเสียงลมหวือๆ เบาๆ จากการส่ายหัวของมันก็แทบจะทำให้เธอเป็นลมได้ง่ายๆ แป๋วท่องบทสวดมนต์ผิดๆ ถูกๆ ใจเต้นตึ่กตั่ก แทบจะหลุดออกมาข้างนอก ปริศน์ยังนิ่งอยู่อย่างเดิม เขาแผ่เมตตาให้กับมัน นึกในใจบอกมันว่า “เราไม่มีเจตนาร้ายต่อเจ้า อย่าได้ก่อเวรก่อกรรมต่อกันเลย เราพักอยู่เพียงครู่เดียว กำลังจะไปกันแล้ว ต่างคนต่างไป ต่างคนต่างอยู่เถิด” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 2 ต.ค. 47 17:45:08 ]

ความคิดเห็นที่ 36 มาปูเสื่อนอนรอตอนต่อไปค่ะ............. จากคุณ : jita - [ 2 ต.ค. 47 19:27:48 ]

ความคิดเห็นที่ 37 มาปูด้วยข้างๆ jita นี่แหละ ...เอายากันยุงมาเผื่อด้วย..เอาป่าว จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 2 ต.ค. 47 19:56:35 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ใจเย็นๆ นะครับ ตอนต่อไปกำลังตรวจปรู๊ฟอยู่ เดี๋ยวจะลงให้ครับ ตอนนี้กำลังอยู่ในป่า เอายากันยุงมาก็ดีแล้ว เผื่อผมด้วย ขอบคุณครับ จากคุณ : thongprakai - [ 3 ต.ค. 47 23:28:17 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ยากันทากต้องใช้มั้ยครับ ผมเอามาเผื่อ อ่านแล้วแทบลืมหายใจตามไปด้วยเชียวหละครับ จากคุณ : KENNY CHANG - [ 4 ต.ค. 47 09:44:59 ]

ความคิดเห็นที่ 40 มาแล้วครับมาแล้ว เมื่อวานมัวเขียนเพลิน แต่ได้นิดเดียว 555 วันนี้อ่านต่อนะครับ พังพานยักษ์นั้นยังชูร่า ส่ายร่อนไปมาอย่างช้าๆ สัตว์ประเภทที่ไม่มีขาแม้จะไม่มีพิษก็ตามเป็นที่ขยะแขยง หวาดกลัวสำหรับหญิงสาว อย่าว่าตัวใหญ่โตมหาศาลอะไรขนาดนี้เลย แค่ตัวเล็กนิดเดียวแป๋วยังกลัวแทบตาย สามารถทำให้วิ่งป่าราบได้มาแล้ว ดวงตาอันแดงก่ำของมันคู่นั้นไม่มีแววปราณี อีกครู่หนึ่งต่อมา มันเริ่มลดหัวลงอย่างช้าๆ หันไปอีกทางหนึ่ง เลื้อยออกไปจากที่นั่น ทั้งสองคนถอนใจดังเฮือกออกมาพร้อมกัน แป๋วรู้ว่ามือตัวเองนั้นเย็นเฉียบ ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เกือบจะเป็นลมล้มลงตรงนั้น นายปริศน์พูดขึ้นมาอย่างเหนื่อยอ่อนว่า “มันไปแล้ว” หญิงสาวหน้าซีดทำท่าจะเป็นลม เหงื่อแตกเป็นเม็ดโป้งๆ เต็มหน้า ถามขึ้นมาอย่างหอบๆ ว่า “อาปริศน์บอกให้มันไปหรือคะ?” “จะว่าแบบนั้นก็ตามใจ ฟังเหมือนผู้วิเศษดี” เขาหัวเราะ หึ หึ อย่างไม่ค่อยขำ ตัวเองก็รู้สึกเหมือนตายแล้วเพิ่งเกิดใหม่เหมือนกันเพราะในชีวิตไม่เคยผจญกับเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน “ถ้าไม่อย่างนั้น งูพวกนี้ ถ้ามันชูหัวสูงขนาดนั้น ส่ายไปส่ายมา ร้อยทั้งร้อยมันฉกเด็ดขาด แต่นี่กลับเลื้อยหนีไปซะเฉยๆ งั้นแหละ ที่หนูเคยเจอมา ไม่เคยเป็นแบบนี้ และไม่เคยรู้สึกว่าจะมีตัวไหนใหญ่ขนาดนี้มาก่อน” “ทั้งที่เธอไม่เห็นตัวเนี่ยนะ” นายปริศน์ถามด้วยความแปลกใจ “แน่นอนค่ะ แค่ฟังเสียงมันเลื้อยก็แย่แล้ว ถ้าหนูเห็นตัวมันคงเป็นลมไปเสียก่อน แต่ยังมีอีกอย่าง......” “อะไรหรือ?” นายปริศน์ถาม “ปกติ จงอางจะอยู่กันเป็นคู่ หนูว่าเรารีบไปกันเถิดค่ะ ถ้าเราเจอคู่มันอีกตัว เราอาจไม่โชคดีอย่างนี้ก็ได้” ไม่ต้องถามให้เปลืองเวลา นายปริศน์ดีดตัวลุกผึงขึ้นทันที แป๋วลุกขึ้นตาม ทั้งสองรีบออกเดินทางต่อทันที บ่ายหน้าขึ้นเขาสูงไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย รถกระบะของนายพรตจอดพรืดเลยหน้าบ้านของแป๋วไปไกล นายพรตกระโดดลงจากรถ ตามติดด้วยลูกสมุนหน้าเหี้ยมอีกสี่คน สองในสี่ถือห่อผ้ายาวในมือมาด้วย ทั้งห้าบ่ายหน้าไปยังบ้านของนายปริศน์ ทุกคนเดินเหมือนวิ่ง เพียงไม่นานก็เห็นบ้านของนายปริศน์อยู่ไม่ไกลออกไป นายพรตชี้ไปที่บ้านหลังเล็กเบื้องหน้าและให้สัญญาณลูกสมุนสองคนอ้อมไปทางซ้าย อีกสองคนอ้อมไปทางขวา ส่วนตัวเองเดินตรงไปข้างหน้าอย่างสง่าผ่าเผย ขณะที่มาถึงหน้าบ้าน เขายืนรออยู่ครู่หนึ่งให้ลูกน้องทั้งสี่คนมาถึงพร้อมกันเสียก่อน นายพรตตะโกนขึ้นว่า “อาจารย์ครับ ผมพรตลูกผู้ใหญ่บ้านมาเยี่ยมครับ” เงียบ ไม่มีปฏิกริยาใดๆ โต้ตอบกลับมาจากภายในบ้าน นายพรตจึงพูดขึ้นอีกว่า “อาจารย์ครับ ผมพรตครับ” เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ เขาให้สัญญาณลูกน้องลอบขึ้นบ้านที่ด้านหลัง ส่วนตัวเองเดินขึ้นที่ระเบียงหน้าบ้าน เห็นปิ่นโตที่วางทิ้งอยู่กับพื้น เขาจำได้ว่ามันเป็นปิ่นโตของแป๋ว นายพรตค่อยแง้มประตูเปิดออก เห็นหน้าลูกสมุนตัวเองที่หน้าต่าง ส่ายหน้าว่าไม่เห็นอะไร เขาจึงก้าวล้ำเข้าสู่ภายในบ้าน เห็นห้องที่ว่างเปล่ากับข้าวของอีกเล็กน้อย และเสื้อผ้าสีขาวมอๆ อีกชุดหนึ่งที่กองอยู่บนพื้น เขาให้สัญญาณให้ลูกน้องมาเจอกันที่หน้าบ้าน “ข้าว่ามันคงรู้ตัวและหนีไปแล้ว” “งั้นก็ตามสิครับ ลูกพี่ มันคงไปไม่ได้ไกลเท่าไรหรอก” ลูกสมุนคนหนึ่งให้ความเห็น “แล้วจะไปตามมันที่ไหน?” นายพรตถามขึ้น “ผมว่าน่าจะเป็นทางนี้ครับ ลูกพี่” ลูกน้องอีกคนหนึ่งชี้ให้ดูรอยเท้าที่พื้นดินซึ่งมีอยู่สองรอย “มันหนีเข้าป่า แบบนี้ค่อยง่ายหน่อย เงียบเชียบดี ไม่ต้องหาที่ฝัง” นายพรตบอก “ไป ตามมันไป” “มันมีรอยเท้าสองรอย ลูกพี่” “ก็คงแป๋วด้วย ดีเหมือนกัน ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว” “ลูกพี่ ถ้าหากเราตามมันไม่ทันก่อนค่ำวันนี้ หรือไม่รู้ว่าจะเจอตอนไหน และเราต้องค้างในป่าโดยไม่มีอะไรเลย ลูกพี่ว่าเราจะไปรอดหรือครับ?” ลูกน้องอีกคนถามขึ้น นายพรตชะงัก คิดทบทวนสิ่งที่ลูกน้องบอก ถามว่า “เออ นั่นสิ แล้วเราจะทำยังไง?” “ก็กลับไปเตรียมของก่อน พร้อมแล้วค่อยไป” “เออ จริงสิ งั้นแกสองคน กลับไป เอารถฉันไป เตรียมของจำเป็นสำหรับการเดินทาง เอาปืนลูกซอง และปืนไรเฟิ้ลด้วย อย่าลืมเต้นท์นอน และอื่นๆ ที่จำเป็น ข้ากับอ้ายเปลวจะรออยู่ที่นี่ รีบไปรีบกลับ” “แล้วกุญแจรถล่ะครับลูกพี่” นายพรตล้วงมือเข้าในกระเป๋ากางเกง โยนกุญแจให้ โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 4 ต.ค. 47 12:27:16 ]

ความคิดเห็นที่ 41 สวัสดีครับท่านผู้อ่านที่รัก ติดตามต่อนะครับ...... ลักษณะภูมิประเทศไม่เปลี่ยนไปจากเดิมมากนัก ทางข้างหน้าบางตอนสูงชันเกินกว่าจะปีนป่าย ทั้งสองต้องเดินออกข้าง ไต่ขึ้นสูงขึ้นไปเรื่อยๆ ยิ่งสูงขึ้นไปเท่าไร ยิ่งชันขึ้นเพียงนั้น ดวงอาทิตย์เริ่มจะคล้อยลงต่ำ ในป่าเขาแบบนี้แสงตะวันจะลับเหลี่ยมเขาเร็วกว่าปกติ นายปริศน์พูดขึ้นว่า “เดี๋ยวจะมืดแล้ว เราต้องรีบหาที่พักก่อน จะไปแบบมืดๆ มันอันตราย ไม่รู้ว่าจะมีสัตว์ป่าอะไรอีกหรือเปล่า” “ไม่ต้องสงสัยค่ะ มีแน่”แป๋วช่วยยืนยัน “ก็จงอางตัวเท่าต้นซุงยังมี แล้วอย่างอื่นจะไม่มีได้ยังไง” หลังจากไต่กันมาอีกระยะหนึ่งก็ถึงที่ราบตอนหนึ่ง แป๋วชี้ให้ดูหน้าผาชันข้างหน้าแล้วบอกว่า “ข้างหน้า ตรงหน้าผาชันนั่นแหละค่ะ” พูดจบเธอเป็นฝ่ายเร่งฝีเท้าตรงไปที่หน้าผาแห่งนั้น ปริศน์สงสัยถามว่า “ทำไมต้องตรงหน้าผานั่นล่ะ ฉันว่าได้ยินเสียงน้ำนะ เลยลงไปทางนั้นอีกหน่อย เราไปหาที่พักตรงนั้นไม่ดีกว่าเหรอ?” “ใกล้น้ำเกินไปไม่ได้หรอกค่ะ เราไม่รู้ว่าจะมีสัตว์ป่าลงมากินน้ำหรือเปล่า ถ้ามีเราไปขวางทางมัน เราอาจจะเสร็จได้นะคะ ตรงหน้าผานั่นเหมาะกว่าเพราะเราจะได้คอยระวังเฉพาะด้านหน้า ข้างหลังเป็นกำแพงตามธรรมชาติ มันปลอดภัยกว่า” เมื่อมาถึงหน้าผาสูง มีบริเวณพื้นราบตอนหนึ่ง หญิงสาวปลดสัมภาระลงจากหลัง บอกนายปริศน์ว่า “เราจะพักกันที่นี่ อาปริศน์ช่วยเก็บฟืนแห้งๆ ให้มากหน่อย ก้อนหินด้วย เราจะก่อกองไฟกัน หนูจะเคลียพื้นที่ตรงนี้เอง” นายปริศน์เชื่อฟังหญิงสาวโดยดี ถอดเครื่องหลังลง ออกเดินตามเก็บฟืนและก้อนหิน เมื่อกลับมาเห็นพื้นที่ตรงนั้นราบเรียบขึ้น มีถุงนอนวางบนพื้นอยู่สองถุง เขามองด้วยความประหลาดใจ แต่ไม่ถามอะไร คิดอยู่ในใจว่าหญิงสาวรอบคอบดี หญิงสาวก่อกองไฟขนาดเล็กสองกอง ตรงกลางกองใหญ่กว่า แต่ละกองมีก้อนหินวางเรียงรายเป็นวงกลม มีฟืนกองอยู่ตรงกลาง เธอหยิบเอาน้ำมันไฟแช็กออกมาฉีดราดและจุดไฟขึ้นทั้งสามกอง ไฟรุกติดอย่างรวดเร็ว อากาศเย็นลงอย่างฮวบฮาบทันทีที่อาทิตย์ลับขอบฟ้าไป ลมโชยมาอ่อนให้ความเย็นเยือก ในความมืดเบื้องหน้าแทบจะมองอะไรไม่เห็นเลย มีแต่เสียงสัตว์ป่าไม่รู้อะไรเป็นอะไรดังแว่วมาเป็นระยะ และเสียงจักจั่นที่ขับขานระงมไปทั่ว แต่จู่ๆ กลับมีเสียงเหมือนฟ้าร้องดังเกือบจะติดต่อกันสามครั้งแว่วมาแต่ไกลทั้งที่ไม่มีวี่แววว่าจะมีฝน แป๋วล้วงลงในเป้ หยิบห่อเนื้อแห้งและข้าวเหนียวออกมาส่งให้เขาห่อหนึ่ง บอกว่า “ไม่กินไม่ได้หรอกค่ะ ไม่งั้นพรุ่งนี้จะไม่มีแรงเดิน” ทั้งสองต่างกัดกินเนื้อแห้งๆ และข้าวเหนียวอย่างเอร็ดอร่อยด้วยความหิวโซและเหนื่อยอ่อนมาตลอดทั้งวัน นายปริศน์กินไป อีกมือหนึ่งที่ว่างบีบนวดน่องอันเมื่อขบ หญิงสาวบอกว่า “อาปริศน์จะไม่เล่าให้หนูฟังหน่อยหรือคะว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมถึงช่วยพ่อหนูออกมาไม่ได้ แล้วพ่อหนูไปอยู่ที่ไหน?” นายปริศน์นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนบอกว่า “พ่อเธอถูกจับไปอยู่ที่ไหนฉันไม่รู้ แต่ไม่ใช่ที่ที่ดีเท่าไร ตอนที่ฉันกำลังจะเอาพ่อเธอกลับมา อ้ายหมอผีมันโผล่เข้ามาพอดี เล่นงานเราสองคนแทบแย่เหมือนกัน ฉันรู้ว่ายังทำอะไรได้ไม่ถนัดนัก เลยต้องกลับก่อน ส่วนอ้ายหมอผี เมื่อมันทำอะไรเราไม่ได้ ภัยก็จะถึงตัวมันเหมือนกัน มันเลยเอาตัวรอด” “แล้วพ่อหนูเป็นอย่างไรบ้างคะ?” “ปลอดภัยดี” นายปริศน์บอกเพียงสั้นๆ ไม่อยากเล่าอะไรที่มันไม่น่าฟัง เกรงว่าหญิงสาวจะวิตกกังวลไปจนเกินเหตุ “แล้วอาปริศน์จะไปช่วยพ่ออีกเมื่อไรคะ?” “ฉันต้องมั่นใจว่าจะต้องมีสถานที่ที่ปลอดภัยพอเพียงอย่างน้อยก็ชั่วเวลาหนึ่งคืน คืนนี้ยังไม่ได้เพราะเรายังไม่ห่างจากพวกนายพรตพอ กองไฟที่เราจุดขึ้นนี่ มันอาจเห็นหรือไม่ก็ไม่รู้ แล้วยังอ้ายหมอผีนั่นอีก แต่เธอไม่ต้องกังวลไป อย่างไรเสียฉันยังมั่นใจว่าช่วยพ่อเธอได้แน่” “หนูเชื่อค่ะ” แป๋วมองหน้า ยิ้มให้หน่อยหนึ่ง แล้วหันไปหยิบท่อนฟืนที่เตรียมไว้โยนใส่เข้าไปในกองไฟตรงหน้า ใช้กิ่งไม้ซุนไฟจนลุกโหมขึ้น นายปริศน์ทำตาม เติมฟืนลงในกองไฟอีกสองกอง จู่ๆ หญิงสาวถามขึ้นว่า “ทำไมอาปริศน์ถึงมาอยู่ตามลำพังอย่างนี้ล่ะคะ แล้วครอบครัวของอาปริศน์ล่ะคะ?” เธอมองหน้า เห็นแสงไฟจากกองไฟส่องกระทบดวงหน้ากร้าวๆ ที่หาความหล่อเหลาไม่ได้ คงมีแต่ดวงตาเท่านั้นที่ส่อแววปราณี มีเมตตา “ก็อย่างที่ฉันเคยบอกแหละว่าฉันปลีกตัวมาปฏิบัติธรรม เมื่อก่อนฉันอยู่กรุงเทพฯ ทำธุรกิจ พอเห็นว่าน้องๆ ช่วยงานได้ ลูกๆ โตพอที่จะช่วยตัวเองได้ ส่วนภรรยาเสียชีวิตไปนานแล้ว ฉันว่างพอ และเห็นว่าชีวิตในเมืองมันสับสนวุ่นวาย ประกอบกับมาเจอพระอาจารย์ก็คือพระเจ้าอาวาสที่วัด ท่านเทศน์ธรรมให้ฟัง และสอนการปฏิบัติ ฉันเลยตัดสินใจปลีกตัวเองมาหาความสงบซื้อที่ดินตรงนั้นจากผู้ใหญ่ ก็เท่านี้แหละ” “ชีวิตในกรุงมันวุ่นวายขนาดนั้นเชียวหรือคะ?” “ขึ้นชื่อว่าคน แล้วมาอยู่รวมกัน ไม่มีวันมีความสงบหรอก เพราะคนเรามันต่างกันไง ต่างกันทั้งความคิด อารมณ์ที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ แทบจะทุกนาที เดี๋ยวดี ดีมาก เดี๋ยวร้ายและร้ายมาก พอมาเจอกันเข้ามันก็มีแต่เรื่อง อย่าว่าแต่ในเมืองที่คนเยอะแยะ เธอดูอย่างนายพรตเป็นตัวอย่างก็พอ พระพุทธองค์ถึงเปรียบคนเหมือนดอกบัวสี่ประเภท คนแบบประเภทที่สอง หรือสามน่ะยังพอไหว แต่ประเภทที่สี่ซึ่งมีมากเสียด้วย พวกนี้จะทำอย่างไรเสียก็ไม่มีวันจะโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำได้ และมันมีอยู่ทั่วไปทั้งรวย จน มีความรู้สูง ความรู้น้อย พวกนี้จะมีความเข้าใจอยู่อย่างเดียวคือเรื่องของตัวเอง” “จริงค่ะ อย่างสมัยที่หนูยังเรียนหนังสือ ก็คนอย่างพวกนายพรตแหละค่ะที่เอายาบ้ามาหลอกขายเด็กๆ มันระบาดไปทั่วทั้งโรงเรียน หนูเลยเป็นสายให้กับตำรวจซะเลย แต่ไม่มีใครรู้นะคะ เพื่อนสนิทของหนูยังไม่รู้เลย ที่บ้านก็ไม่มีใครรู้ หลังจากกวาดล้างมาได้พักใหญ่จนตอนนี้ค่อยดีขึ้นมากแล้ว แต่นายพรตยังลอยนวลอยู่เลย” “ฉันก็แทบไม่เชื่อเหมือนกันนะว่าเธอเป็นสายให้ตำรวจ” หญิงสาวหัวเราะเห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ นายปริศน์เพิ่งสังเกตเห็นเป็นครั้งแรกว่าเธอเป็นหญิงสาวที่สวยคนหนึ่ง “ที่จริงหนูก็ไม่อยากเป็นหรอกค่ะ แต่มันทนไม่ไหว” ทั้งสองนิ่งไปครู่หนึ่ง เสียงลมพัดซู่มาครั้งหนึ่ง ยอดไม้ไหวเอนเสียดสีกันทำให้เกิดเสียงประหลาดหลายเสียง หญิงสาวพูดทำลายความเงียบขึ้นว่า “ฟังดูเหมือนชีวิตอาปริศน์ไม่มีความสุขเลยหรือคะ?” “แล้วเธอล่ะ?” นายปริศน์ย้อนถาม “ก็มีบ้างค่ะ สุขบ้าง ทุกข์บ้าง ปนๆ กันไป” “มันก็เหมือนกันแหละ แต่ตลอดระยะเวลาที่มาอยู่ที่นี่เกือบสิบปี ฉันมีความสุขตลอดนะ ก่อนหน้านั้นมันเหมือนจะมีความสุขเมื่อเราได้ในสิ่งที่เราพอใจ แต่พอเกิดสิ่งที่เราไม่พอใจเราก็ทุกข์ แสดงว่ามันเกิดๆ ดับๆ ไม่มีอะไรจีรัง เขาเรียกว่าอนัตตา หรืออนิจจังก็ได้เพราะมันไม่มีความแน่นอน จะยึดถืออะไรเป็นแก่นสารไม่ได้เลย ตัวอย่างง่ายๆ ดูลมหายใจของเราก็พอ เราหายใจเข้าแล้วไม่หายใจออกได้ไหม ไม่ได้เพราะเราจะเป็นทุกข์ เราก็หายใจออกซึ่งทำให้เราเป็นสุข พอหายใจออกแล้วไม่หายใจเข้าก็ไม่ได้อีกเพราะเราจะเกิดทุกข์ มันก็วนของมันอย่างนี้ แล้วอย่างอื่นในชีวิตล่ะ มันจะไม่เป็นอย่างนั้นหรือ? ฉันก็เลยถามตัวเองว่าแล้วเราจะแสวงหาความสุขจริงๆ ได้อย่างไร ก็มีพระอาจารย์นี่แหละที่ชี้ทางสว่างให้ บอกตรงๆ นะ ฉันน่ะไม่ได้กลัวนายพรตนั้นหรอก ที่ฉันไม่กลัวเพราะฉันไม่ได้กลัวตาย แต่ฉันเห็นว่าพ่อเธอไม่สมควรที่จะถูกปฏิบัติแบบนั้น ถ้าฉันช่วยได้ และคิดว่าคงได้ ฉันก็ควรจะช่วย ลำพังอย่างอื่นน่ะเรื่องเล็ก” หญิงสาวฟังด้วยความตั้งใจ และบอกว่า “อาปริศน์พูดเหมือนพระเทศน์เลย เขาเรียกว่าแสดงธรรม ใช่ไหมคะ?” “ใช่ ธรรม ก็คือธรรมชาตินี่แหละ คนที่เข้าใจก็จะไม่เสียใจ คนที่เสียใจเพราะไม่เข้าใจ” “หมายความว่าถ้าเข้าใจทุกอย่างดีแล้วจะไม่เสียใจเลยหรือคะ?” “แน่นอน อย่างคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า มีอะไรสักอย่างไหมที่น่าเสียใจ ไม่มีเพราะอะไร เพราะเกิดจากความเข้าใจ รู้แจ้งเห็นจริงแล้วทั้งสิ้น” นายปริศน์หัวเราะเบาๆ ในลำคอ บอกหญิงสาวว่า “ฉันจะนั่งสมาธิสักหน่อย ส่วนเธอ ตามสบายนะ” หญิงสาวรีบบอกว่า “หนูนั่งด้วยค่ะ แล้วอาปริศน์จะพาหนูไปดูอะไรอย่างคืนนั้นได้ไหมคะ?” นายปริศน์ยิ้ม ถามว่า “เธอไม่กลัวล่ะหรือ?” “ไม่หรอกค่ะ เราอยู่กันคนละภพไม่เกี่ยวข้องกันสักหน่อย” “อืม” ทั้งสองนั่งอยู่เคียงกัน ใต้พระจันทร์เกือบครึ่งเสี้ยวเหมือนเคียวเกี่ยวข้าว สักพักใหญ่ๆ จิตของนายปริศน์เอ่ยขึ้นว่า “เราไม่ต้องไปไหนไกล แถวนี้คงมีอะไรให้ดูเยอะ” “ค่ะ” จิตของหญิงสาวรับคำสั้นๆ หมายเหตุ - หากมีอะไรที่ไม่สมเหตุสมผล กรุณาท้วงติงด้วยนะครับจะได้นำไปพิจารณาแก้ไขปรับปรุงต่อไป โปรดติดตามต่อไป แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 47 16:40:32 จากคุณ : thongprakai - [ 4 ต.ค. 47 14:57:59 ]

ความคิดเห็นที่ 42 โห...วันนี้กว่าจะเข้าพันทิปได้...... ลุ้นค่ะลุ้น...... จากคุณ : jita (jita) - [ 4 ต.ค. 47 15:04:41 ]

ความคิดเห็นที่ 43 สวัสดีครับ ผมเข้ามาเก็บจนหมด รอต่อพรุ่งนี้ ขอบคุณครับ จากคุณ : วิโรจน์ (Vstar) - [ 4 ต.ค. 47 15:46:40 ]

ความคิดเห็นที่ 44 สวัสดีครับคุณทอง(น่าจะเป็นพี่ทองหรือไม่ก็อาทอง) อ่านแล้วเหมือนอ่านหนังสือของคุณพนมเทียนเลยครับชอบมากกก ตอนนี้เหมือนเมื่อตอนติดนิยายที่ลงตามหนังสือพิมพ์รายวันที่ต้องคอยอ่านทุกๆวัน ขอบคุณครับสำหรับความสุขที่มอบให้ จะคอยอ่านและเป็นกำลังใจ จากคุณ : proma. - [ 4 ต.ค. 47 20:36:14 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เรื่องนี้สนุกมากครับพี่ (แต่เพิ่งอ่านจบเอง แฮะๆ) จากคุณ : Ping Guy - [ 4 ต.ค. 47 22:25:43 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ว๊าว! เล่นชมกันอย่างนี้ ตัวลอยจนก้นไม่ติดเก้าอี้แล้ว ขอสารภาพนิดนึงคือมีบางส่วนนิดหน่อยที่ผมลอกของพนมเทียนมา ก็ แหม ผมน่ะเคยเข้าป่าเหมือนกัน แต่ไม่เคยเจออะไรแบบนั้นจะเอาอะไรที่ไหนมาเขียน อย่างดีที่เคยเจอสมัยก่อนตอนไปพักอยู่ที่เขาใหญ่ ก็แค่กวางสามสี่ตัว เวลาออกไปส่องสัตว์น่ะ ไม่รู้เขาเลี้ยงเอาไว้หรือเปล่าซะด้วย แต่ผมก็จะพยายามสร้างจินตนาการ โม้ไปเรื่อยๆ แล้วกัน..... อ่านกันต่อนะครับ.... เมื่อดวงจิตทั้งสองเคลื่อนที่ไป ผ่านป่าลึกที่เต็มไปด้วยไม้ใหญ่ ห้วย หนอง มีดวงจิตอื่นที่เคลื่อนที่ผ่านไปมามากมาย หญิงสาวมีคำถามเกิดขึ้นในใจ นายปริศน์ตอบว่า “ชีวิตในป่าก็มีเกิดดับอยู่ตลอดเวลาเช่นเดียวกัน” จากพื้นราบด้านบน ค่อยลาดลงทีละน้อย จนได้ยินสียงน้ำไหลที่กระทบก้อนหินน้อยใหญ่ มันเป็นธารน้ำไม่กว้างขวางนักแต่น้ำเชี่ยวเอาการ มีไม้น้ำหลายชนิดทั้งกก และต้นบอนขึ้นอยู่เต็มสองฝั่ง เก้งสี่ห้าตัวและสัตว์ป่าตัวเล็กๆ กำลังดื่มกินอย่างสำราญใจ แต่แล้วกลับกระเจิดกระเจิงไปทุกทิศทางเมื่อเสียงเจ้าป่าแห่งไพรกว้างคำรามเสียงดังสนั่นมาจากอีกฟากหนึ่งของลำธาร แม้เสียงจิ้งหรีด จักจั่นที่กรีดร้องก็พากันเงียบเสียงไปด้วย ป่าจึงเหมือนป่าที่ไร้ซึ่งชีวิตอยู่ครู่หนึ่ง ดวงจิตทั้งสองเคลื่อนผ่านไปอีกฟากหนึ่ง เห็นต้นตะเคียนสูงใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่หลายต้น แต่ละต้นอยู่ห่างกันพอควร ที่สร้างความตื่นตะลึงแก่คนทั้งสองคือร่างๆ หนึ่งที่นั่งอยู่บนคาคบไม้สูงขึ้นไปไม่เกินห้าเมตร ทั้งสองเคลื่อนเข้าไปใกล้ เมื่อได้ระยะพอสมควร ทั้งนายปริศน์และแป๋วก้มลงกราบครั้งหนึ่ง หญิงสาวถามขึ้นในใจว่า “ท่านคือเจ้าแม่ตะเคียนหรือ?” ภาพหญิงสาวเปลือยเปล่าทรวดทรงอ้อนแอ้น ผมสยายเต็มแผ่นหลัง บางส่วนปกคลุมปทุมถันอันกลมกลึงด้านหน้า ท่อนแขนเรียวยาวกำลังสางผมด้วยปลายนิ้ว เท้าทั้งสองไขว้กันแกว่งเล่นตามสบาย เมื่อนางหันมาจึงเห็นว่าใบหน้านั้นสวยสดงดงามดังเทพธิดาบนสรวงสวรรค์ คิ้วนั้นโก่งรับกับดวงตาอันกลมโต ปลายจมูกแหลมเชิดขึ้นเล็กน้อย และรอยยิ้มหวานที่สามารถมัดตรึงใจชายไว้ได้ไม่ยาก นางบอกว่า “เปล่าสักหน่อย” สิ้นคำพูดลง นางหัวเราะเสียงหวาน แต่เย็นเยือกเข้าไปถึงขั้วหัวใจ “ถ้าเช่นนั้น ท่านเป็นใครล่ะ?” แป๋วถามต่อ “ข้าก็เป็นอย่างที่เจ้าเห็นนี่แหละ” “งั้นท่านคงเป็นนางไม้” แป๋วซักด้วยความอยากรู้ “จะเรียกอะไรก็ตามใจเจ้า” สายตาของนางชำเลืองมองมาที่นายปริศน์หน่อยหนึ่ง แล้วกลับไปมองที่หญิงสาวตามเดิม “ท่านอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?” แป๋วถามต่ออีก “นานสิ นานมากแล้ว เจ้าสองคนนี่เก่งนะที่เห็นข้าได้ ไม่เคยมีใครเห็นข้าได้ง่ายๆ นะ” “คงเป็นบุญของเราทั้งสองกระมัง” แป๋วบอกทำให้หญิงสาวผู้งดงามนั้นหัวเราะเจื้อยแจ้วขึ้นอีกครั้ง แล้วถามขึ้นบ้างว่า “ แล้วเจ้าทั้งสองจะไปไหนกันนี่?” “เราหลบภัยมา มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังตามล่าเราๆ กำลังหาที่พักพิงชั่วคราวที่ปลอดภัยจนกว่าจะเห็นว่าปลอดภัยจริงๆ แล้ว เราถึงจะกลับ” แป๋วอธิบาย “คนกลุ่มนั้นคงชั่วร้ายสินะ เพราะเจ้า....” นางหันไปทางนายปริศน์ และพูดต่อว่า “.....เป็นผู้ทรงศีลนี่ แม้จะไม่ได้บวชก็ตาม” “ถูกแล้วท่าน เรื่องมันยาว คงเล่า.....” แป๋วโดนขัดขึ้นเสียก่อนที่จะพูดจบว่า “เจ้าไม่ต้องเล่า ข้าพอจะรู้ แต่ข้าช่วยเจ้าไม่ได้ มันไม่ใช่เรื่องของข้า” “เราไม่ได้ต้องการให้ท่านช่วยหรอก มันรบกวนเกินไป แค่ได้สนทนากับท่านก็เป็นบุญยิ่งนักแล้ว” แป๋วบอกน้ำเสียงบ่งบอกถึงเจตนาที่ต้องการสื่อ “แต่เพื่อเป็นการตอบแทนเจ้า.....” นางหันมาทางนายปริศน์อีกครั้ง “.....ที่เจ้าได้แผ่เมตตาให้กับข้าและมวลสัตว์ผู้ยากทั้งหลาย จากที่นี่ไปทางทิศเหนือจะมีสถานที่ที่พอจะให้ความปลอดภัยแก่เจ้าทั้งสองได้ ให้สังเกตต้นตะเคียนใหญ่เป็นหลัก ถ้าไม่มีอะไรอีก ข้าต้องการความสงบเช่นกัน ขอให้เจ้าทั้งสองโชคดี” ร่างหญิงสาวนั้นพลันหายวับไปทันที ทั้งสองก้มลงกราบครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะถอนจิตกลับสู่ร่างดังเดิม ทันทีที่เปิดเปลือกตาขึ้น หญิงสาวถามขึ้นว่า “หญิงสาวคนนั้นไม่ใช่เจ้าแม่ตะเคียนหรือคะ อาปริศน์?” “ก็นางบอกแล้วว่าไม่ใช่ นางคงเป็นรุกขเทวดาที่สิงสถิตอยู่ที่ต้นตะเคียน คนไปเรียกกันเองว่าเจ้าแม่ตะเคียนตามชื่อต้นไม้มากกว่า นางอาจมีชื่อของนางเอง แต่ไม่ประสงค์จะบอกเรา” “แล้วทำไมนางถึงออกตัวว่าช่วยอะไรเราไม่ได้ทั้งที่เรายังไม่ได้ขอร้องสักหน่อย?” “ก็เผื่อว่าเราจะขอร้องไงล่ะ ถ้าเป็นชาวบ้านธรรมดาอาจมาขอหวยอะไรทำนองนี้แหละ และที่ช่วยไม่ได้เพราะมันเป็นการสร้างวิบากกรรมต่อกัน ตัวอย่างง่ายๆ เช่น เราไปบอกตำรวจว่าผู้ร้ายหนีไปทางไหน แล้วตำรวจจับผู้ร้ายได้ แม้จะเป็นการกระทำที่ดี แต่คนที่เดือดร้อนคือผู้ร้าย เขาก็จะอาฆาตต่อเรา นี่แหละที่เขาเรียกว่าวิบากกรรม” “ถ้าเป็นแบบนี้ พลเมืองดีที่ไหนใครเขาจะทำล่ะคะ ต่างก็งอมืองอเท้าไม่ยุ่งเรื่องคนอื่นน่ะซี” “ถูก และไม่ถูก ถูกก็คือเป็นการสร้างวิบากกรรมต่อคนชั่ว แต่สิ่งที่เราทำเป็นบุญกุศลต่อคนส่วนใหญ่ที่เขาจะสรรเสริญ แม้จะหักลบกันไม่ได้ แต่มันเหลือจะคุ้มไง” “อ้อ เป็นอย่างนี้เอง งั้นแป๋วก็ไม่ขาดทุนนะคะ” ทั้งสองหัวเราะขึ้นพร้อมกันอย่างเป็นสุขแม้จะอยู่ท่ามกลางป่าลึกและขุนเขาอันไพศาลที่แวคล้อมสัตว์ร้ายนานาชนิด หญิงสาวหันมองหน้าชายที่แทบจะเป็นคนเดียวที่เธอสามารถไว้วางใจได้อย่างหมดจด จนเขารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ได้แต่ทำหน้าไม่รู้เรื่อง หญิงสาวพูดขึ้นว่า “อยู่ในป่าแบบนี้ อาปริศน์ไม่รู้สึกกลัวบ้างหรือคะ?” “แล้วเธอล่ะ?” นายปริศน์ย้อนถาม “ถ้าอยู่ข้างๆ อาปริศน์แบบนี้ หนูไม่กลัวหรอกค่ะ” เขาไม่กล้าหันไปสบตา และบอกว่า “จริงๆ แล้วไม่กลัวเลย เพราะฉันก็เคยคิดว่าหากบวชเป็นพระก็คงต้องออกธุดงค์แบบนี้ อยู่ท่ามกลางป่าเขา สิงสาราสัตว์ พระธุดงค์ก็ทำแบบนี้ท่านยังไม่กลัวเลย ยิ่งเมื่อหลายสิบปีก่อนโน้น ป่ายิ่งดิบกว่านี้มากมายนัก พระยังออกธุดงค์กันเฉย แล้วเราจะกลัวทำไม คนที่มีจิตเป็นกุศลอยู่ที่ไหนก็ได้ ป่าช้ายังอยู่ได้เลย ที่น่ากลัวที่สุดคือคนซะมากกว่า พระสงฆ์องค์เจ้ามันยังฆ่าได้เพื่อชิงทรัพย์ ตัดพระเศียรพระพุทธรูป เรื่องชั่วร้ายแบบนี้ยังทำได้ เธอว่าไหม?” “ก็จริงค่ะ จิตมนุษย์นี่น่ากลัวที่สุด เออ อาปริศน์คะ ทำไมเจ้าแม่ตะเคียนถึงบอกว่าต้องการความสงบเหมือนกันคะ?” "อย่างที่บอกแหละว่าท่านคงเป็นรุกขเทวดาหรือนางฟ้า เพียงแต่ไม่ได้อยู่บนสวรรค์ หน้าที่หนึ่งคือเฝ้าพิทักษ์ป่า และยังบำเพ็ญกุศลอยู่เมื่อถึงเวลาจะได้ไปเกิดในภพภูมิที่ดีกว่านี้ แม้จะเป็นเทวดาหรือนางฟ้าหรือเป็นเทพก็ยังมีกิเลส จึงต้องหมั่นบำเพ็ญเพียร รักษาศีลให้ดี เอาล่ะ ฉันว่าเธอควรพักผ่อนได้แล้ว ฉันจะอยู่เฝ้ายามให้เอง” โปรดติดตามต่อไป แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 47 00:09:05 จากคุณ : thongprakai - [ 4 ต.ค. 47 23:57:05 ]

ความคิดเห็นที่ 47 อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ทอง และมิตรรักนักอ่านทุกท่าน....... รอลุ้นต่อค่ะ จากคุณ : jita - [ 5 ต.ค. 47 08:18:16 ]

ความคิดเห็นที่ 48 สวัสดีตอนสายๆค่ะ พี่ทอง สนุกจริงๆค่ะ...จะรวมเล่มขายหรือเปล่าค่ะเรื่องนี้ นู๋จารีบไปซื้ออ่านเลย จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 5 ต.ค. 47 10:18:16 ]

ความคิดเห็นที่ 49 คุณชาเขียวครับ จะไปซื้อทำไมให้เสียเงิน ก็พริ้นท์มาอ่านก็ได้นี่ ไม่สงวนครับ..... อ่านกันต่อนะครับ “พวกมันสองคนไปทางนี้แน่ครับ ลูกพี่ ดูรอยเท้านี่สิครับ” ลูกสมุนคนหนึ่งของนายพรตชื่อนายฉุนเอ่ยขึ้นขณะที่ใช้สายตาสำรวจไปรอบบริเวณนั้น “ใช่ก็ไปสิวะ” นายพรตสั่งเสียงดัง ทั้งนายพรตและลูกสมุนอีกสี่คนต่างมีเป้และกระติกน้ำสะพายหลังอย่างละใบ นายพรตมีปืนยาวไรเฟิลอีกหนึ่งกระบอก ส่วนนายเปลวถือปืนลูกซองในมือ ลูกน้องอีกสามคนมีมีดพร้ายาวในมือคนละเล่มและออกเดินนำไปข้างหน้า ตามรอยเท้าของคนทั้งสองไป มันเป็นเวลาใกล้เที่ยง แดดนั้นร้อนระอุ ทั้งห้าคนแม้จะเป็นคนบ้านป่า แต่ไม่เคยใช้ชีวิตในป่าเหมือนแป๋วกับนายปริศน์ การเดินทางที่ต้องบุกป่าฝ่าดง ปีนเขาบ้างจึงเป็นเรื่องค่อนข้างจะทุลักทุเลเอาการ ทุกคนแสดงอาการหอบอย่างเห็นได้ชัดเมื่อต้องเดินติดต่อกันกว่าสามสี่ชั่วโมง นายพรตเห็นว่าบ่ายมากแล้วจึงเร่งให้เดินทางให้เร็วขึ้นอีก ไม่นานนักก็มาถึงบริเวณที่ทั้งสองคนเคยนั่งพัก นายพรตนั่งพิงต้นไม้ต้นหนึ่งมีลูกสมุนคนหนึ่งช่วยนวดเฟ้นที่น่องให้อย่างเอาอกเอาใจ นายพรตบอกว่า “เราต้องหาที่พัก เดี๋ยวมืดจะลำบาก พวกมันไปกันทางไหนวะ?” ลูกสมุนคนที่พอจะสังเกตรอยเท้าเป็น ชี้ไปที่ด้านหลังของนายพรต บอกว่า “รอยเท้ามันไปทางนั้นครับ ผมว่าเรารีบไปกันดีกว่า จะได้หาที่พักได้ทันก่อนมืด” “เออ ไปกันเหอะ” ทันทีที่นายพรตลุกขึ้นยืนได้เต็มเท้า ลูกตาต้องเบิกโพลงแทบถลนออกมาเมื่อเห็นจงอางยักษ์เบื้องหน้า ห่างออกไปไม่เกินยี่สิบเมตร มันเป็นงูจงอางตัวเดิม เขาร้องลั่นออกมาว่า “เฮ้ย งู” พูดจบ เขารีบสะบัดไรเฟิลลงจากไหล่ ขึ้นลำ ยกขึ้นเล็งทันที อีกมือหนึ่งโบกไล่ลูกสมุนที่ยืนขวางทางปืน “เฮ้ย หลีกไป” ลูกสมุนทั้งสี่ ต่างกระโจนหลบทันที คนที่สะพายปืนลูกซองตวัดปืนขึ้นลำ ยกเล็งไปทางที่นายพรตเล็งไป จงอางยักษ์ชูหัวขึ้นตั้งตรง ส่ายไปส่ายมาอย่างน่าเกรงขาม จ้องตรงมาที่ทั้งห้าชีวิตอย่างมาดร้าย ลูกสมุนคนหนึ่งร้องเตือนเสียงดังว่า “ยิงเลยลูกพี่ ยิงสิครับ” ทันทีที่สิ้นเสียงเตือน เสียงไรเฟิลดังระเบิดขึ้นสนั่นป่า “ปัง!” ลูกปืนพุ่งเฉียดพังพานมันไปนิดเดียว มันลดหัวลงเล็กน้อยและพุ่งเข้าหาอย่างร้ายกาจ ทั้งฝุ่นและใบไม้แห้งที่ทับถมกันบริเวณนั้นฟุ้งกระจายขึ้นเป็นทาง เสียงนายพรตดังตวาดขึ้นตามมาว่า “อ้ายเปลว ยิงสิวะ” ส่วนตัวเองพยายามขึ้นลำใหม่อย่างร้อนรน “ปัง!” นายฉุนระเบิดปืนลูกซองออกไปทันที ลูกของมันกระจายออกเป็นวงกว้างจับเข้าที่พังพานของงูยักษ์อย่างถนัดถนี่ มันผงะไปหน่อยหนึ่ง แล้วพุ่งฉกเข้ามาอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ คนทั้งกลุ่มแตกกระจาย นายพรตวิ่งอ้าวออกนำไปเป็นคนแรก ลูกสมุนอีกสามคนที่ไม่มีปืนวิ่งตามมมาเป็นพรวน นายเปลวแหกปากร้องขึ้นด้วยความหวาดกลัว พลางขึ้นลำแล้วเหนี่ยวยิงออกไปอีกนัดหนึ่งอย่างไม่ต้องเล็ง “ปัง!” แม้กระสุนนัดที่สองจะโดนเข้ากลางลำตัวต่ำกว่าหัวของมันลงมาประมาณหนึ่งฟุต ฉีกร่างของมันเว่อออก เลือดสาดกระจาย แต่ไม่อาจหยุดยั้งความร้ายกาจของมันลงได้ มันอ้าปากแดงฉานเหมือนสีเลือด เขี้ยวสีขาวอันยาวโง้งทั้งสองมันปลาบฉกลงที่บ่าของนายฉุนอย่างถนัดถนี่ พ่นน้ำพิษออกมาเต็มที่เข้าไปในร่างของนายเปลวๆ ถึงกับร้อง “อ้ากกกก”ออกมาดังลั่นด้วยความเจ็บปวด ดวงตาเหลือกถลน ร่างกระตุกขึ้นอย่างรุนแรงขณะที่เจ้างูร้ายกระชากเขี้ยวที่ฝังลงในร่างออก แล้วฟุบหัวลงที่พื้นพร้อมๆ กับร่างของนายเปลวที่ล้มหงายลง ชักกระตุก บิดตัวไปมาอย่างร้าวราน และนิ่งสนิทไป เจ้างูจงอางยักษ์ยังบิดตัวไปมาด้วยความเจ็บปวดจากพิษของลูกกระสุนทั้งสองนัด มันไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ลำตัวของมันค่อยบิดม้วนช้าลงๆ เรื่อยๆ จนนิ่งสนิทไปในที่สุด นายพรตและลูกน้องอีกสามชีวิตยังวิ่งต่อไปไม่หยุด ขณะนั้นฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว เมื่อเห็นว่าวิ่งกันมาเป็นระยะไกลมากแล้ว เหลียวไปมองไม่เห็นงูร้ายตัวนั้น นายพรตและลูกน้องต่างหยุดหอบฮัก ทิ้งตัวลงนอนแผ่หรากับพื้น นายพรตพอระงับอาการหอบลงได้พูดขึ้นว่า “เราได้ยินเสียงปืนสองนัดจากอ้ายเปลว อีกนัดคงยิงถูกนะ” ลูกสมุนอีกสามคนต่างมองหน้านายพรตเป็นตาเดียว ไม่อยากเชื่อว่าลูกพี่ของตนจะห่วงแต่สวัสดิภาพของตนโดยไม่ใยดีต่อนายเปลวลูกน้องอีกคนที่เสียชีวิต อย่างน้อยจะพูดถึงสักคำก็ยังดี “ถ้าไม่ถูก เราคงไม่ได้นั่งกันอยู่อย่างนี้ล่ะ จงอางเป็นงูที่พยาบาท มันตามไม่ลดละแน่ แล้วตัวออกขนาดนั้นเลื้อยปราดเดียวก็ถึงแล้ว” นายพรตและลูกน้องอีกสองคนถึงกับขนหัวลุก เขาล้วงไฟฉายจากเป้หลัง ฉายกราดฝ่าความมืดสลัวออกไป สมุนอีกสองคนทำตาม แสงไฟฉายสามกระบอกพุ่งเป็นลำกราดไปกราดมา สายตาจับจ้องอย่างระแวงระวัง เมื่อไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ นายพรตสั่งขึ้นว่า “มืดแล้ว เราตั้งแค้มป์ที่นี่แหละ แกสองคนกางเต้นท์ ส่วนแกไปหาฟืน เอามาเยอะๆ หน่อย” เต้นท์สามหลังและกองไฟสามกองแล้วเสร็จในไม่ช้า ทุกคนนั่งหันหน้าออกล้อมกองไฟ นายพรตขึ้นลำปืนเตรียมพร้อมวางไว้ข้างตัวพร้อมที่จะหยิบฉวยได้ทันที ต่างคนต่างหยิบอาหารมากินกันพอประทังความหิวไปได้บ้าง ต่างคนต่างเงียบ ไม่พูดจาอะไรกัน นายพรตยังหวั่นใจไม่หายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาพูดทำลายความเงียบขึ้นว่า “เราต้องผลัดกันเฝ้ายามเผื่อมีอะไรเกิดขึ้น ข้าจะอยู่ยามแรกจนถึงประมาณสามทุ่ม จากนั้นเป็นนายกวางจนถึงเที่ยงคืน ส่วนนายฉุนอยู่จนถึงตีสามและนายเปี่ยมอยู่กะสุดท้ายจนถึงหกโมงเช้า คนที่อยู่ยามต้องคอยเติมฟืนให้ลุกโพลงอยู่เสมอนะ อย่าเผลอหลับปล่อยให้ดับไม่ได้เชียวนะ ยังไงเสียถ้ามันยังอยู่มันคงกลัวไฟบ้างล่ะ” “เราจะกลับไปเอาปืนของอ้ายเปลวไหม ลูกพี่” นายฉุนถามขึ้น “เอ็งไปเอาสิ แม่งจะได้คาบไปอีกคน ถามบ้าๆ” นายพรตตอบ “ลูกพี่ว่ามันสองคนจะได้ยินเสียงปืนของเราไหม?” นายเปี่ยมถามขึ้นบ้าง “ถามห่าอะไรอีกคนแล้ว ก็ป่ามันออกเงียบขนาดนี้ เสียงปืนยังกะฟ้าแตกตั้งสามนัด ถ้ามันหูหนวกเท่านั้นแหละที่จะไม่ได้ยิน ขนาดเสียงเสือคำรามยังได้ยินเลย นับประสาอะไร....” ยังไม่ทันพูดจบ เสียงเจ้าป่าอีกประเภทสี่ขา หางยาว ตัวลายๆ ก็คำรามขึ้นดังก้องไปทั้งป่า ทั้งสี่มองหน้ากันเลิ่กลั่ก กระเถิบเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว นายพรตเอื้อมมืออันสั่นเทาไปคว้าปืนอย่างไม่ได้ตั้งใจ เมื่อเสียงคำรามจางหายไป นายพรตพูดขึ้นเสียงสั่นๆว่า “แกสามคน ใครเพลียไปนอนก่อนไป ข้าจะเฝ้ายามเอง ถึงเวลาข้าจะปลุกเอง” ไม่มีใครขยับตัวแม้แต่คนเดียว ต่างคนต่างคิดเหมือนกันว่าอยู่ข้างนอกเต้นท์ยังมีเพื่อน อยู่ข้างในเผื่อมีอะไรย่องมาข้างหลังมีหวังจอดตรงนั้น โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 5 ต.ค. 47 10:55:29 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ตาม...มา...อ่าน...ต่อ...คร๊าบ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 5 ต.ค. 47 11:49:21 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ดีจ้า กำลังไล่อ่านอ่ะคะ จากคุณ : julyy (julyy) - [ 5 ต.ค. 47 15:30:19 ]

ความคิดเห็นที่ 52 อ่านต่อนะครับ เสียงไก่ป่าขานแว่วมาแต่ไกล หลายทิศทาง แสงอาทิตย์เริ่มรำไรที่ขอบฟ้าเป็นสีทอง หมอกยามเช้าหนาแน่นแผ่ปกคลุมไปทั่วบริเวณมองไปข้างหน้าได้ไม่เกินสองสามเมตรเท่านั้น แรงลมกรรโชกมาเป็นครั้งคราวทำให้หยาดน้ำค้างที่เกาะพราวอยู่บนใบไม้ร่วงพรูลงมาเหมือนฝนปรอย น้ำค้างที่ใบหญ้าจับเป็นด่างเป็นดวงเมื่อมองแต่ไกลจะกลายเป็นสีขาวนวลพร่างพรายตา มันจะส่องประกายแวววับดุจเพชรน้ำเอกยามเมื่อกระทบแสงพระสุริยา หมู่มวลวิหคเริ่มออกหากิน บ้างโผบินจับกันเป็นฝูง ที่ขอบฟ้า บ้างส่งเสียงเจ๊ยวจ๊าวที่ต้นหว้าป่าเป็นกลุ่มใหญ่ๆ เป็นสัญลักษณ์แห่งวันใหม่ นายปริศน์เหลือบมองหญิงสาวที่นอนคุดคู้อยู่ในถุงนอน เธอกำลังหลับอย่างเป็นสุข เขาค่อยพยุงตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยความเมื่อขบ ยืดแข้งยืดขาและสูดลมหายใจรับเอากลิ่นไอของป่าอันเป็นธรรมชาติเข้าไปเต็มปอด เมื่อก้มลงมองหญิงสาวอีกครั้งเห็นเธอกำลังลืมตาตื่นขึ้น และยิ้มให้ เขาถามว่า “คงหลับสบายล่ะซี?” “สบายค่ะ” นายปริศน์กอบเอาเศษดินบนพื้นกลบลงบนกองไฟทั้งสามกองที่มอดแล้วแต่ยังส่งไอกรุ่นๆ อยู่ เขาบอกต่อว่า “กินเสียก่อน ก่อนที่จะเดินกันต่อ” อาหารที่กินเป็นเนื้อแห้งและข้าวเหนียวกระด้างๆ อย่างเดิม กินน้ำกลั้วคอก็พอประทังให้ชีวิตรอดไปได้ หญิงสาวบอกว่า “เราต้องหาข้าวลิงกินกันต่อไปแล้วล่ะคะ ขุดหัวเผือกหัวมันและผลไม้ป่า แต่เนื้อสัตว์อาปริศน์คงไม่กินสินะคะ แม้จะมีอ้ายนี่” แป๋วล้วงลงในเป้ หยิบเอาปืนพกขนาดเล็กกระชับมือออกมาชูอวด “กระบอกแค่นี้ยิงได้อย่างมากก็แค่กระรอกหรือไม่ก็นก จะเอาไปทำอะไร จะยิงเก้งกวางยังเอามันไม่อยู่เลย เก็บเอาไว้เสียเหอะ” “นายพรตกับลูกสมุนมันไงคะ” นายปริศน์ส่ายหน้า บอกว่า “เก็บไปเหอะ ที่จะช่วยได้จริงๆ ก็เพราะพระพุทธคุณนั่นแหละ เราเดินทางกันต่อเถิด” ทั้งสองบ่ายหน้าลงต่ำ ตรงไปที่ริมลำธารที่เมื่อคืนผ่านมาในนิมิต เห็นต้นตะเคียนใหญ่ต้นนั้นตั้งตระหง่านอยู่ ทั้งสองประนมมือไหว้ด้วยความเคารพ มองทิศทางที่จะมุ่งสู่ทิศเหนือจากตรงนั้น “หนูว่าเราเดินเฉียงขึ้นบนหน่อยจะดีกว่าเดินง่ายกว่า ข้างล่างนี่ทั้งเสี่ยงจากสัตว์ป่า เดินก็ลำบากหินเยอะแยะไปหมด” พ้นจากขอบพื้นที่ที่ลาดเอียงไปเป็นทางราบ มีต้นไม้น้อยใหญ่ขึ้นระเกะระกะเต็มไปหมด เมื่อผ่านชายป่าออกมาจึงเป็นทุ่งหญ้าโล่งกว้างไกลออกไปที่เป็นลอนสูงต่ำเหมือนคลื่นยักษ์ในทะเล หญ้านั้นสูงประมาณระดับเข่าส่งเสียงดังสวบสาบเมื่อย่ำเหยียบไป นายปริศน์ถามขึ้นว่า “เธอว่าเราต้องไปถึงประมาณไหนนะถึงจะเป็นที่ๆ ใกล้เคียงกับที่นางบอกเมื่อคืน?” “หนูเดาว่าประมาณตรงโน้นค่ะ” เธอชี้ตรงไปยังยอดเขาลูกหนึ่งที่อยู่ไกลออกจนเห็นได้เพียงแค่ลางๆ เธออธิบายต่อว่า “เราคงต้องเดินกันทั้งวันกว่าจะผ่านเนินเขาตรงที่เราเดินกันอยู่นี้ ข้ามเขาลูกข้างหน้า เดินไปตามสันเขาตรงนั้นแล้วก็คงจะถึง บริเวณนั้นเป็นบริเวณที่เป็นป่าดิบ มีต้นไม้สูงๆ มากมาย แต่ดูจากตรงนี้ก็เหมือนๆ กันไปหมด แต่ตรงนั้นมันทึบและเขียวกว่า หนูก็เดาว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น แต่จะเอาน้ำยากับหนูมากไม่ได้นะคะ หนูก็เดาๆ ไปอย่างนั้น อย่างน้อยเราไม่ได้มีทิศทางที่ชัดเจนแน่นอนอยู่แล้ว จะไปทางไหนขอให้เป็นทิศเหนือก็แล้วกัน” “นั่นสินะ เราไม่ได้มีจุดหมายที่แน่นอนตรงไหน แล้วถ้าหากสมมติว่าเรารอด เธอจะกลับถูกไหม บอกตามตรงฉันคงกลับไม่ถูกแน่” แป๋วหัวเราะเสียงใส เวลาเธอยิ้ม หัวเราะช่างเป็นภาพที่น่าดูเสียนี่กระไร “ไม่ต้องห่วงค่ะเรื่องกลับบ้าน อย่างไรเสียก็ต้องกลับถูก ไม่ต้องกลัวว่าจะต้องมาเป็นทาร์ซานกับเจนอยู่ในดงลึกหรอกค่ะ” ทั้งสองหยุดพักกันครู่หนึ่งเมื่อเดินข้ามเขาลูกแรกและกำลังเดินอยู่บนสันเขาที่เธอชี้ให้ดูในตอนต้น จากตรงนั้น เมื่อมองไปเบื้องหน้าไม่มีต้นไม้บดบังทัศนียภาพอันกว้างไกลสุดหูสุดตา มันเหมือนที่ราบโล่งไปตลอดจนมีเทือกเขาที่ทอดตัวยาวเป็นทิวทับซ้อนกันๆ กันไม่รู้กี่ชั้นต่อกี่ชั้น บางยอดนั้นมีปุยเมฆที่ลอยต่ำปกคลุม เหนือขึ้นไปเป็นท้องฟ้าสีครามประด้วยกลุ่มเมฆเป็นหย่อมๆ นกเป็นฝูงๆบินอยู่ลิบๆ เหมือนภาพในแดนสวรรค์ที่ไม่มีวันจะมีใครจะแต่งแต้มให้เหมือนจริงได้ หลังจากหายเหนื่อย ทั้งสองชีวิตจึงออกเดินทางต่อ เมื่อพ้นบริเวณสันเขา มันมีทางลงอยู่ทางเดียวข้างหน้าที่ค่อนข้างชัน จากนั้นจึงไต่ขึ้นสูง กว่าจะผ่านตรงนั้นไปได้ ต่างต้องช่วยกันฉุดกันลากถูลู่ถูกังกันพอสมควร เสื้อผ้าที่ต่างมีอยู่เพียงคนละชุดเดียวนั้นเปรอะเปื้อนมอมแมมไปหมด แป๋มชี้ให้นายปริศน์ดูที่ดงไม้เบื้องหน้าทางด้านซ้าย และกระโดดโลดเต้นด้วยความยินดี “เราไม่ต้องกินข้าวเหนียวแห้งแล้วล่ะค่ะ อาปริศน์ดูดงกล้วยซีคะ กล้วยเต็มไปหมดเลย” นายปริศน์ยิ้ม หญิงสาวตรงเข้าคว้ามือออกแรงดึงจูงตรงไปที่ดงกล้วยที่ไม่อยู่ไม่ไกลออกไป พอไปถึงฝูงนกที่ส่งเสียงจ้อกแจ้กในดงกล้วยก็โผบินขึ้นพร้อมกันเป็นฝูงใหญ่ เขาฉวยเอามีดพร้าฟันกล้วยลงมาเครือใหญ่ และร้องห้ามหญิงสาวขณะที่เธอตั้งท่าจะฟันอีกเครือหนึ่ง “แป๋ว พอแล้ว เครือเดียวเราก็กินกันไม่ไหวแล้ว จะเอามาอีกทำไม แบกหนักเปล่าๆ” หญิงสาวหัวเราะแฮ่ะๆ ทำท่าเขินๆ ตรงเข้าช่วยจับปลายด้านหนึ่ง ต่างช่วยกันแบกออกไป ทั้งสองเดินต่อไปอีกพักเดียว เธอชี้ให้นายปริศน์ดูที่ภาพเบื้องหน้าอีกครั้ง “อาปริศน์ดูสิคะ” นายปริศน์เหลือบตาขึ้นมอง เห็นต้นตะเคียงยักษ์เบื้องหน้าและต้นตะเคียนอื่นๆ ที่มีขนาดย่อมลงมา “น่าจะเป็นตรงนั้นแหละ เราไปกันเถอะ” ทั้งสองต่างประนมมือไหว้ต้นตะเคียนยักษ์ หญิงสาวมองสำรวจทัศนียภาพโดยรอบ ทางด้านขวานั้นเป็หน้าผาสูงชันมีต้นไม้ขนาดเล็กขึ้นปกคลุมโดยรอบ เธอไม่พูดพล่าม จูงมือนายปริศน์ออกเดินตรงไปที่หน้าผาสูงนั้นทันที ทั้งสองต้องลุยผ่านป่าละเมาะเข้าไป ครั้นเมื่อผ่านแนวป่าละเมาะ หัวใจของหญิงสาวก็แป้วลงทันทีเพราะแม้จะเป็นส่วนที่ติดกับหน้าผานั้นก็ยังเป็นพุ่มไม้แน่นหนา ไม่มีที่ทางพอที่จะใช้พักแรมได้ สิ่งที่ทั้งสองสังเกตเห็นว่าประหลาดคือเหนือขึ้นไปทั้งซ้ายขวาของผาสูงที่ปกคลุมด้วยต้นไม่ใหญ่น้อยนั้น มันไหวเอนลู่ไปลู่มา ไม่ใช่เกิดจากแรงลมอย่างแน่นอน แต่มันเกิดจากการกระทำของสัตว์ชนิดหนึ่งที่ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว กู่ร้องดังลั่นไปทั้งป่า “อ้ายจ๋อเต็มป่าเลยค่ะอาปริศน์” ทั้งสองนั่งลงพัก แม้จะอยู่ท่ามกลางป่าเขาทั้งสองยังรู้สึกเย็นสบายจากสายลมที่ผ่านมากระทบหลัง ความเหนื่อยอ่อนเมื่อล้า หญิงสาวเอนศีรษะลงพิงไหล่ของนายปริศน์ ทำท่าจะหลับ ทันใดนั้นเอง นายปริศน์ทำท่าผุดลุกขึ้นเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ หญิงสาวยกศีรษะขึ้น เธอเหลียวไปมองตามที่นายปริศน์มอง “แป๋วมาทางนี้” เขาลุกขึ้นทันที ฉุดหญิงสาวให้ลุกขึ้นตาม เขาบอกต่อว่า “ตรงนี้จะต้องมีช่องให้ลมพัดผ่านมาแน่ เราถูกล้อมรอบด้วยต้นไม้แต่ทำไมถึงมีลมพัดผ่านเข้ามาตลอดเวลา” หญิงสาวตาวาวขึ้นทันที ตวัดมีดพร้าออกมาถือ ตรงไปยังแนวที่ลมพัดออกมา ทั้งสองช่วยกันถากถางพุ่มไม้ทึบตรงนั้นออกเป็นช่อง ตรงตีนผาสูงนั้นเป็นรอยหินแยกแตกออกเป็นทางหลายทางกว้างบ้าง แคบบ้าง หญิงสาวให้ความเห็นว่า “เมื่อมีลมพัดผ่านออกมาก็ต้องมีทางที่ผ่านเข้าไปทางอีกฟากหนึ่งของภูเขา ปัญหาอยู่ที่ช่องแตกของหินนี่จะกว้างพอให้เราผ่านเข้าไปหรือไม่เท่านั้น” “ง่ายนิดเดียว ลองดูสิ” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 5 ต.ค. 47 18:11:48 ]

ความคิดเห็นที่ 53 รออ่านต่อนะคะ มาแล้วปลุกด้วยค่ะ จากคุณ : jita - [ 5 ต.ค. 47 19:46:38 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ต้องขอบคุณคุณ Jita ที่ไปเปิดกระทุ้ใหม่ "วันสุดท้าย 2" ไปตามอ่านกันนะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : thongprakai - [ 5 ต.ค. 47 20:38:31 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ตามไป...ติด..ๆ...ครับ... ขอบคุณ...คุณ jita ด้วยคน...ครับ จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 6 ต.ค. 47 10:33:38 ]