ความคิดเห็นที่ 1 เห็นด้วยยย.....ค่ะ...เรื่องกระทู้ เออ!...ว่าแต่ว่า...ชื่อนี้เหมาะดีแฮะ...ฟังดูเท่ห์ดี จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 5 ต.ค. 47 21:09:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาแล้วๆ ขอบคุณที่ช่วยเปิดกระทู้ใหม่นะจ๊ะ อ่านกันต่อนะจ๊ะ..... นายพรตและคณะลูกสมุนที่เหลืออีกสามคนต้องเดินทางย้อนกลับเพื่อค้นหาร่องรอยของทั้งสองคนที่ตนติดตามอยู่โดยพยายามไม่ให้เข้าใกล้บริเวณที่เกิดโศกนาถกรรมขึ้นเมื่อวานนี้ กว่าที่หาร่องรอยพบก็ปาเข้าไปเกือบจะเที่ยงวัน ในที่สุดก็พบร่องรอยที่แน่ชัดคือเถ้าถ่านกองไฟทั้งสามกอง และปรากฏรอยเท้าที่มุ่งลงเบื้องล่างที่เป็นลำธาร นายเปี่ยมหนึ่งในลูกสมุนเกิดปวดท้องขึ้นมาอย่างกะทันหันต้องขอตัวหลบเข้าบริเวณพุ่มไม้ไม่ห่างจากริมลำธารมากนัก ปล่อยให้อีกสามคนต้องคอยกันอย่างหัวเสีย นายพรตเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดว่า “เราเสียเวลากันมาตั้งนานกว่าหาทางพวกมันเจอ แล้วยังต้องมาคอยอ้ายเปี่ยมอีก เฮ้ย! อ้ายเปี่ยม เร็วสิวะ” สิ้นเสียงเรียก นายเปี่ยมเดินแต่งตัวออกมาจากพุ่มไม้ หน้าตาบอกว่าสบายตัวขึ้น เดินตามคนทั้งสามที่ล่วงหน้าไป เสียงนายพรตดังขึ้นอีกว่า “อ้ายฉุน แน่ใจนะว่าเราตามมาถูกทางแล้ว” นายฉุนกำลังใช้สายตาสอดส่ายไปทั่ว หันมาบอกว่า “แน่ใจสิลูกพี่ ก็นั่นไงรอยเท้ามันทั้งสองคนที่ริมฝั่งมีให้เห็นเป็นระยะๆ มันตรงกันไปทางนี้แหละ” สักพักใหญ่ รอยเท้าเริ่มไต่ทางสูงขึ้นจนพ้นออกมาจากริมชายป่าเป็นทุ่งหญ้าโล่ง กว่าจะลุยผ่านทุ่งหญ้าอันกว้างขวางพระอาทิตย์ก็เริ่มจะหายลับไปกับเหลี่ยมเขา ทั้งคณะจึงหาที่พักแรมกันที่ชายป่า ขณะที่กำลังตั้งแค้มป์ ก่อกองไฟอยู่นั้น ทุกคนต่างเหลือบเห็นเก้งตัวหนึ่งกำลังเดินเหยาะย่างลึกเข้าไปในป่า นายพรตหยิบไรเฟิ้ลส่งให้นายกวาง บอกว่า “แกไปยิงเอามาสักตัวไป ข้าอยากกินเนื้อสดมากกว่าเนื้อแห้งๆ พวกนี้ อ้ายฉุนไปกับอ้ายกวางด้วย ข้ากับอ้ายเปี่ยมจะอยู่ที่นี่จัดการเรื่องเต้นท์และกองไฟ และจะเตรียมไม้ไว้เสียบย่างเนื้อทำบาร์ บี คิว ไว้คอย” นายกวางกระโดดผลุงขึ้น รับปืนมาถือไว้ด้วยความยินดี นายฉุนไม่ลืมคว้าไฟฉายติดตัวไปด้วย ทั้งสองรีบแจ้นไปทางที่เห็นเก้งตัวน้อยเมื่อครู่ เมื่อเห็นว่าเป็นระยะที่ไม่ใกล้จนเกินไป ทั้งสองต่างย่องอย่างเงียบกริบ มองเห็นต้นหมาดออกลูกเต็มต้น ที่พื้นก็คงเรี่ยราดไปด้วยลูกหมาดซึ่งเป็นของโปรดของสัตว์อย่างเก้งและกวาง ดวงอาทิตย์ลับเหลี่ยมเขาไปแล้ว ความมืดกลับเข้าปกคลุม นายกวางกระซิบขึ้นว่า “แกคอยส่องไฟให้ดีนะ เราจะเข้าไปใกล้ต้นหมาดต้นใหญ่นั้นอีกหน่อยให้พอได้ยินเสียงมัน พอข้าสะกิดก็เปิดไฟสาดไปที่รอบๆ นั่นแหละ เจอตามันสะท้อนไฟให้หยุดจับตรงนั้น ข้าจะยิงเอง นัดเดียวต้องจอด ไม่งั้นต้องตามกันตายห่า” นายฉุนกระซิบถามว่า “แล้วถ้าเสือกเป็นเสือล่ะจะทำไง?” “เสือบ้านแกน่ะซีที่แด๊กลูกหมาด” “ไม่ใช่โว๊ย ข้าหมายความว่าก็ทีแกยังรู้เลยว่าเก้งกวางมันชอบลูกหมาด แล้วเสือมันฉลาดจะตายมันจะไม่รู้หรือไง และถ้ามันมาดักจับล่ะ” “ไม่รู้ว่ะ แต่ข้าว่าไม่มีทาง เสือน่ะกลิ่นสาบมันแรง ถ้าอยู่ใกล้ๆ พวกเก้งกวางมันรู้ มันได้กลิ่น มันไม่โผล่มาให้เราเห็นหรอก” นายกวางหยุดกึกลงทันที ใช้ต้นไม้ใหญ่เป็นที่กำบังตัวห่างจากต้นหมาดใหญ่ไม่เกินยี่สิบเมตร เขาสะกิดส่งสัญญาณให้นายฉุนอ้อมไปด้านหลังของตน ทั้งสองได้ยินเสียงหนึ่งเบื้องหน้าบริเวณต้นหมาด ทันทีที่นายกวางสะกิดอีกครั้ง นายฉุนฉายไฟจากเบื้องบนวาดพุ่งลงตรงไปยังที่มาของเสียงทันที แสงไฟกระทบเข้ากับดวงตาคู่หนึ่งไม่ห่างกันเท่าไร มันวาวสะท้อนแสงเป็นสีเขียวนวล ทันทีที่นายกวางจับศูนย์ปืนเข้าเป้าได้ เขาเหนี่ยวไกปืนลั่นออกไปทันที “ปัง!” เสียงปืนระเบิดดังสนั่นขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของป่าใหญ่ เท่าที่ทั้งสองจะพอเห็นได้ลางๆ เป้าหมายที่โดนลูกกระสุนเข้าไปอย่างเต็มแรงนั้นสะดุ้งขึ้นเต็มที่ แล้วม้วนตัวล้มลงตรงนั้น นายกวางพูดขึ้นอย่างลิงโลดว่า “เสร็จแน่” ทั้งสองเดินฉายไฟเข้าไปเห็นร่างของเก้งตัวน้อยนอนขาดใจตายอยู่ใต้ต้นหมาด ต่างช่วยกันแบกกันคนละข้าง เดินย้อนกลับไปทางเดิมด้วยความลิงโลดใจ คุยโม้คุยอวดกันไปตามเรื่องตามราว เมื่อมาถึงที่เต้นท์ กองไฟสามกองกำลังลุกโชน นายกวางพูดขึ้นก่อนว่า “เรียบร้อยลูกพี่ ตัวขนาดกำลังดี” “เพราะข้าแหละว้า ที่ฉายไฟได้ดี ไม่งั้นเอ็งจะได้ยิงหรือวะ” นายฉุนโม้บ้าง “เอาล่ะๆ ไม่ต้องโม้มาก จัดการถลกหนังแล่เนื้อซะ แล้วเสียบกับไม้ที่เตรียมไว้ เอาขึ้นย่าง ข้าหิวแล้ว แล่เนื้อเผื่อไว้ด้วยแล้วย่างรมควันเผื่อไว้กินมื้อต่อไป ส่วนซากมันเอาไปทิ้งไกลๆ ไม่งั้นเดี๋ยวมีสัตว์ประเภทกินเนื้อจะมาเยี่ยมตอนกลางคืนจะลากเอาพวกเราไปด้วย” นายฉุนให้ความเห็นว่า “ผมว่าอย่าเลยลูกพี่ ซากมันเราก็ขุดหลุมลึกๆ ฝังมันแถวนี้แหละ ขืนเอาไปทิ้งไกลๆ มืดก็มืด กว่าจะไปกว่าจะกลับ เกิดเคราะห์ร้ายขึ้นมามันจะไม่คุ้มสิลูกพี่” “เออๆๆ ตามใจ แต่หลุมน่ะขุดให้มันลึกๆ แล้วกลบให้ดีด้วยนะ” ทั้งคณะตกลงจัดเวรเฝ้ายามกัน แต่คืนนี้ต่างจากคืนก่อน ทุกคนเริ่มหมดกังวลลงไปมากแล้ว นายพรตอยู่ยามแรก พอสามทุ่มนายฉุนอยู่เป็นยามต่อไป ส่วนคนอื่นๆ ต่างแยกย้ายกันเข้านอนในเต้นท์ เที่ยงคืน นายฉุนปลุกนายกวางให้เฝ้ายาม ส่วนตัวเองมุดเข้าเต้นท์นอน นายกวางยังงัวเงีย ฝืนลืมตาขึ้น จัดการเติมฟืนทั้งสามกองและซุนให้ไฟลุกโหมขึ้น ตัวเองนั่งอยู่ตรงกลางหน้าเต้นท์ทั้งสามที่ตั้งหันหน้าเข้าหากัน ความอบอุ่นจากกองไฟทำให้เขาสุดจะง่วง หนังตาเริ่มจะปิดลง แต่แล้วเขากลับเงยหน้าขึ้นทันใด สายตามองผ่านกองไฟออกไป จ้องตรงไปยังตำแหน่งที่เขาคิดว่าเขาได้ยินเสียงๆ หนึ่งดังแว่วมาไม่ไกลนัก จากตรงนั้นเขาไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ทั้งสิ้นเพราะแสงไฟจากกองไฟบังไว้หมดสิ้น เขารู้สึกฉงนใจเป็นล้นพ้นเมื่อได้ยินเสียงเหมือนผู้หญิงกำลังร้องไห้กระซิกๆ เท้านั้นเร็วเท่าความคิด เขาลุกขึ้นยืนทันที มือขวากระชับไรเฟิ้ล ส่วนมือซ้ายถือไฟฉายกระบอกใหญ่ เดินล้ำออกมาหน้ากองไฟ แม้สายตาจะพยายามปรับให้เข้ากับความมืดมิด แสงจันทร์ครึ่งเสี้ยวไม่ช่วยอะไรมากนัก นายกวางฉายไฟพุ่งตรงไปยังตำแหน่งที่เขาคิดว่าเป็นตำแหน่งของต้นเสียงและกวาดไปรอบๆ เขาออกก้าวเดินตรงไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เสียงร้องไห้ค่อยได้ยินชัดเจนขึ้นทุกขณะ ทันทีที่แสงไฟพอจับภาพได้ ภาพหญิงสาวแต่งกายแบบชาวบ้านทั่วไปหันหน้ากลับมามองและยกมือขึ้นบังแสงจากไฟฉายที่พุ่งมาหา นายกวางลดแสงไฟลงต่ำแต่ยังคงเห็นร่างหญิงสาวที่นั่งอยู่บนรากไม้ใหญ่ เธอหันหน้ากลับไป ยกสองมือปิดหน้า ส่งเสียงสะอื้นไห้ออกมาอีก เขาเดินเข้าไปใกล้จนห่างเพียงไม่กี่เมตร แสงไฟยังจับอยู่ที่ร่างอันสั่นสะท้าน นายกวางถามขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ ว่า “เธอเป็นใคร ทำไมมานั่งร้องไห้ในป่าอยู่อย่างนี้” ไม่มีเสียงตอบจากหญิงสาว เธอยังเอาแต่ร้องไห้อย่างน่าสงสาร นายกวางขยับเข้าไปใกล้อีก พูดขึ้นว่า “บอกฉันสิ ว่าเธอเป็นอะไร ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ในป่าเพียงลำพังอย่างนี้” หญิงสาวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง ใช้มือปาดน้ำตา พูดเสียงสะอื้นว่า “ฉันหลงป่า” นายกวางต้องตะลึงเมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่งดงามอย่างไม่มีที่ติ หน้าผากกว้างดันผมยาวสยายไว้ที่ด้านหลัง คิ้วเส้นเล็กราวไหมอ่อนโค้งเลยหางตาไป ดวงตาที่เปรอะเปื้อนน้ำตาแวววาวบ่งบอกว่าเธอเป็นคนสนุกสนาน จมูกน้อยๆ เป็นสันตรงรับกับริมฝีปากอวบอิ่ม ลำคอระหงเป็นสง่า กระดุมเม็ดบนของเสื้อผ้าป่านสีดำหลุดแบะออกเผยให้เห็นฐานทรวงอกอันอวบอิ่ม เขาจ้องอย่างไม่วางตาอย่างลืมตัว จนกระทั่งหญิงสาวพูดขึ้นมาว่า “พี่ต้องช่วยฉันนะจ๊ะ” ดวงตาอ่อนหวานมองมาที่นายกวางอย่างขอร้อง ขอความเห็นใจ “พี่ พี่....” นายกวางอ้อมแอ้มพูดอะไรไม่ถูก ไม่นึกว่าจะโชคดีได้พบเห็นหญิงสาวชาวป่าผู้เลอโฉมเยี่ยงนี้ ใจนั้นสั่นเต้นตูมตามแทบจะทำอะไรไม่ถูก ในชีวิตเขายังไม่เคยเห็นหญิงสาวที่ไหนสวยขนาดนี้มาก่อน หัวใจยิ่งเต้นแรงขึ้นเมื่อหญิงสาวพูดออดอ้อนว่า “นะจ๊ะ พี่” เธอไม่ได้พูดเปล่า ขยับตัวเข้ามาใกล้ เอื้อมมือเรียวเล็กออกมาจับที่มือของเขาแล้วดึงให้นั่งลงเคียงข้าง มืออันนุ่มเนียนเย็นเยียบของเธอแทบจะกรีดหัวใจของเขาออกมาในบัดนั้น นายกวางนั่งลงอย่างว่าง่ายเหมือนต้องมนต์สะกด ลืมตัวไปว่าขณะนี้ตัวเองนั้นอยู่ท่ามกลางป่าลึก โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 5 ต.ค. 47 21:51:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คุณjita ครับ ช่างบังเอิญจริงๆ พนมทอง คิดเหมือนกันมากแต่ไม่กล้าเรียกเท่านั้นเอง จากคุณ : proma. - [ 5 ต.ค. 47 21:57:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แงแง๊ งันก็ต้องพิมพ์มาอ่านจิ รู้สึกว่าจะอ่านไม่ทันอ่ะคะ แล้วพี่ทองคะ พี่มีนามปากกาแล้วหรือคะ ไม่เลวเหมือนกันนะคะ พนมทอง อิ อิ จริงสิแล้วจะมีเป็นภาคๆ หรือเปล่า ถ้ามีก็ ต้องตั้งชื่อด้วยนะคะ ดีจังเลย หนุกๆ จ๊ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ *-* นู๋ก็รอติดตามอยู่ซำเมอ *-* จากคุณ : julyy (julyy) - [ 6 ต.ค. 47 08:40:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอาแบบตอนจบพระเอกนางเอกจูงมือกันไปหัดกอล์ฟดีไหมครับพี่ ไหนๆ ก็อยู่ในห้องนี้แล้ว เอิ๊กๆๆ จากคุณ : Ping Guy - [ 6 ต.ค. 47 09:28:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เสือสมิงเหรอคุณทองฯ ผมชอบฟังคนเล่าเรื่องเสือสมิง ควายธนู ซึ่งจนบัดนี้ก๋ไม่รู้ว่ามีจริงหรือไม่ จากคุณ : วิโรจน์ (Vstar) - [ 6 ต.ค. 47 09:38:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมาอ่านต่อครับ มันส์ดีครับ เรื่องยาวก็ดีครับ จากคุณ : UST (UST) - [ 6 ต.ค. 47 11:19:40 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชูมือ...แล้ว...หมุน...ๆ แล้ว...ก้อ...เหนอหน้า...มาตามอ่านต่อ...คร๊าบ... อา...า...า...พนมทอง... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 6 ต.ค. 47 11:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านต่อนะครับ.... เขาดึงมือนั้นมากุมอย่างแผ่วเบา พลางเอ่ยขึ้นเบาๆ ว่า “พี่จะช่วยอย่างไรดีล่ะ?” หญิงสาวพูดเหมือนเสียงกระซิบว่า “อย่างน้อยพี่ก็นั่งเป็นเพื่อนฉันตรงนี้จนกว่าจะเช้า พอสว่างฉันคงหาทางกลับเองได้” “ได้สิ พี่จะนั่งเป็นเพื่อน แล้วเธอไม่หนาวเหรอ ใส่เสื้อแค่บางๆ ตัวเดียว” “หนาวซีจ๊ะ พี่ช่วยกอดฉันหน่อยสิ” เธอไม่พูดเปล่าแต่ดึงมือของชายหนุ่มไปโอบเธอจากด้านหน้า ส่วนสายตานั้นช้อนขึ้นมองชายหนุ่มอย่างมีความหมาย จิตใจเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำค่อยๆ โน้มใบหน้าลงเห็นดวงตาของเธอนั้นหลับลง จนกระทั่งริมฝีปากของเขาสัมผัสริมฝีปากอันเย็นเฉียบของเธอที่เผยอออกเล็กน้อยด้วยความอิ่มเอมใจ แต่แล้วเธอกลับเบี่ยงใบหน้าหลบแล้วพูดเหมือนตัดพ้อว่า “พี่คงเห็นว่าฉันใจง่าย” นายกวางละล่ำละลักตอบว่า “เปล่าเลย ความจริงพี่น่ะรักเธอตั้งแต่แรกเห็นเลยด้วยซ้ำ” หญิงสาวเอียงหน้าหนีด้วยความขวยใจพลางเอ่ยขึ้นว่า “รักมากพอที่จะอยู่กับฉันตลอดไปหรือเปล่าจ๊ะ?” มือของนายกวางที่โอบอยู่ด้านหน้าของหญิงสาวเลื่อนลงต่ำเหมือนไม่ได้ตั้งใจจนฝ่ามือนั้นสัมผัสกับฐานทรวงอกอันอวบอิ่ม จนร่างของหญิงสาวนั้นสยิวกายขึ้นเล็กน้อย เขาตอบอย่างไม่ต้องคิดว่า “พี่จะอยู่กับเธอตลอดไป” ก่อนที่ชายหนุ่มจะทำอะไรต่อไป หญิงสาวพูดขึ้นอีกว่า “เมื่อตอนหัวค่ำ ฉันเดินผ่านมาตรงโน้น เห็นเก้งตัวหนึ่งนอนตายอยู่ คงถูกใครยิงตายน่ะ น่าสงสารนะจ๊ะ” นายกวางไม่กล้าบอกความจริงว่าตนเป็นคนยิงเองเพราะฟังจากน้ำเสียงแล้วดูเธอเวทนาสัตว์ตัวน้อยที่ถูกยิงตาย จึงพูดกลบเกลื่อนว่า “ถ้าถูกยิงตายก็คงน่าสงสารอย่างที่เธอว่า” “ถ้าพี่เป็นเก้งตัวนั้นพี่จะล้างแค้นกับคนที่ฆ่ามันไหมจ๊ะ” นายกวางรู้สึกกระอักกระอ่วนใจพิลึก แต่ก็ตอบว่า “ล้างแค้นสิ ล้างแค้นแน่” “ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ เออ พี่จ๋า ฉันมีสไบอยู่ผืนหนึ่ง เอาไว้ห่มกันหนาว.....” หญิงสาวขยับ ล้วงมือลงไปเบื้องล่าง หยิบเอาสไบสีขาวออกมาแล้วยื่นส่งให้ชายหนุ่ม “....ฉันให้พี่เอาไว้พันคอ มันช่วยกันหนาวได้ดี” นายกวางรับมาแล้วยกขึ้นพาดบนคอ หญิงสาวพูดต่อว่า “ถ้าบังเอิญพี่เจอคนใจร้ายที่ยิงเก้งตัวนั้นตาย พี่เอาสไบนี้จับมันแขวนคอเลยนะ” โปรดติดตามต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 6 ต.ค. 47 18:27:30 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตามมาติดๆ ครับ..... นายปริศน์เลือกช่องรอยแยกของหินที่กว้างที่สุดแล้วเดินนำเข้าไปก่อน ไฟฉายในมือสาดแสงจ้าออกไปข้างหน้า เขาลากเอาเครือกล้วยนั้นติดมือไปด้วย แป๋วตามเข้าไปติดๆ รอยแตกระหว่างซอกหินนั้นคดเคี้ยวไปมา ช่วงแรกนั้นกว้างพอที่จะเดินไปอย่างสบายๆ แต่พออีกเพียงระยะต่อมา ซอกหินเริ่มแคบเข้าจนต้องตะแคงตัว ความคับแคบทำให้นายปริศน์และแป๋วต้องปลดเป้ออกจากหลังแล้วลากเข้าไปแทน ทางนั้นวกไปซ้ายที ขวาทีแต่ลึกเข้าไปด้านใน สายลมที่โชยผ่านมานั้นยังมีกำลังแรงอยู่ ทั้งสองจึงยังมีความหวังอยู่ว่าจะต้องมีทางออกอย่างแน่นอน อีกเพียงพักเดียวรอยแยกนั้นกลับต่ำลง จนต้องก้มศีรษะลง ในที่สุดต้องก้มลงและใช้การคลานไปแทน เสียงของหญิงสาวดังมาจากข้างหลังว่า “อาปริศน์แน่ใจหรือคะว่าจะไปต่อดี?” “เราเข้ามาลึกมากแล้ว ไปต่ออีกหน่อยเถอะ” แสงจากไฟฉายสว่างพอที่จะให้เห็นถึงผนังด้านข้างเป็นหินแข็งขรุขระไปตลอด พ้นจากตรงนั้นรอยแยกกลับสูงขึ้นจนสามารถยืนขึ้นได้เต็มความสูงและเดินได้สบายขึ้นมากจนสามารถเดินเคียงคู่กันไปได้ ทั้งสองไม่ไว้ใจหนทางข้างหน้า ต่างเดินกันไปอย่างระมัดระวังทุกฝีก้าว ทันทีที่ทั้งสองเดินพ้นผ่านแยกซึ่งเลี้ยวซ้ายออกมา แสงสว่างรำไรเบื้องหน้าเป็นช่องเล็กก็ปรากฏแก่สายตา สายลมยังโชยมาไม่ขาดระยะส่งกลิ่นหอมของดอกไม้ตามมาด้วย นายปริศน์เร่งฝีเท้าเร็วขึ้น ช่องแสงเบื้องหน้าค่อยขยายใหญ่ขึ้นเป็นลำดับจนกระทั่งมาถึงปลายทางที่ปกคลุมด้วยพุ่มไม้ ทั้งสองช่วยกันแหวกไม้พุ่มนั้นออก ก้าวออกมาสู่ภายนอก ภาพบื้องหน้าที่เห็นสะกดให้คนทั้งสองต้องตะลึงลานยืนนิ่งอยู่กับที่ เหลียวมองไปโดยรอบที่แวดล้อมด้วยหมู่มวลบุบผชาติหลากสีสัน หลากชนิดส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วชวนให้หมู่มวลแมลงทั้งผีเสื้อเป็นร้อยพันบินว่อนร่อนถลาไปตามลม เบื้องหน้าเป็นสระน้ำขนาดใหญ่ใสนิ่ง เพียงผิวหน้าของมันที่พริ้วเป็นระลอกด้วยแรงลมที่โชยมาไม่ขาดระยะ รอบสระนั้นจะเป็นโขดหินน้อยใหญ่แซมด้วยพืชไม้น้ำหลากหลายชนิด อีกด้านหนึ่งทางขวามีต้นไม้ใหญ่ขึ้นซ้อนกันแน่นขนัดจนไม่อาจมองผ่านต่อไปได้ ส่วนทางด้านซ้ายนั้นเป็นไม้ผลขนาดใหญ่ แผ่กิ่งก้านสาขาออกไปกว้างขวาง ทั่วทั้งต้นมีผลไม้ชนิดหนึ่งผลกลมมนสีแดงสดบ้าง เหลืองบ้าง เขียวบ้าง ขนาดใหญ่เล็กแตกต่างกันไป ไม่มีใครบอกได้ว่าเป็นผลไม้อะไร แต่ทั้งสองมั่นใจว่าน่าจะกินได้เพราะมีนกไม่น้อยกำลังจิกกินอย่างสำราญใจ ต่างส่งเสียงขับขานอย่างเสนาะโสต หญิงสาวอุทานออกมาเบาๆ ว่า “นี่มันแดนสวรรค์นี่นา” ทั้งสองทิ้งสัมภาระที่หน้าปากทางนั้นเองและออกเดินสำรวจไปทั่ว หญิงสาวลองจุ่มมือลงในสระ น้ำ มันไม่ได้หนาวเย็นอย่างที่เธอเกรง ตรงข้ามมันกลับอบอุ่นอย่างประหลาด เมื่อเดินไปถึงอีกด้านหนึ่งของสระ ทั้งสองจึงเห็นที่มาของน้ำที่ไหลเอื่อยออกมาจากซอกหิน แป๋วหันไปบอกนายปริศน์ว่า “ถ้าไม่ว่าอะไร แป๋วขออาบน้ำให้ชื่นใจสักครั้งนะคะ อาปริศน์ช่วยก่อกองไฟแล้วกันตรงปากทางที่เราออกมา ถางตรงนั้นให้เรียบสักหน่อย ช่วยตั้งร้านขึ้นด้วยหนูจะซักผ้า” ยังไม่ทันที่นายปริศน์จะเอ่ยปากห้าม หญิงสาวก็เปลื้องเสื้อผ้าออกทันทีจนเขาต้องเบือนหน้าไปอีกทาง และออกเดินจากไปในทันที นายปริศน์จัดการแผ้วถางปากทางจนเรียบ มองเห็นเหมือนปากถ้ำ เมื่อมองเข้าไปภายในอย่างสังเกตจึงเห็นว่าที่แท้นั้นเป็นคูหากว้างขวาง เขาจัดการก่อกองไฟขึ้นที่ปากถ้ำนั้นสองกอง ตัดเอาต้นไม้ไผ่ที่มีอยู่ดาดดื่นมาผูกเป็นร้านขึ้นให้หญิงสาวสำหรับผิงเสื้อผ้า และคว้ากล้วยป่ามากินอย่างสำราญใจ แต่หูนั้นยังเงี่ยฟังหญิงสาวด้วยใจจดจ่อ เธอฮัมเพลงไป อาบน้ำไป ซักเสื้อผ้าและชั้นในที่มีอยู่เพียงชุดเดียว ท้องฟ้านั้นมืดเกือบสนิทแล้ว หญิงสาวเด็ดเอาใบบอนขนาดใหญ่ที่ริมสระมาปิดกาย ขึ้นจากน้ำเดินตรงมาที่เขานั่งอยู่ นายปริศน์ต้องเบือนหน้าไปทันที แต่ต้องเบือนหน้ากลับมาเมื่อหญิงสาวพูดขึ้นว่า “อาปริศน์ช่วยผึ่งผ้าให้หน่อยสิคะ แป๋วมือไม่ว่างค่ะ” เธอยื่นเสื้อผ้าส่งให้ทั้งหมด เขาต้องรับมาอย่างเสียไม่ได้ จัดการสลัดน้ำออกแล้วบรรจงแขวนทีละชิ้นๆ ทั้งชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยความไม่สบายใจ หญิงสาวพูดขึ้นอีกว่า “หนูเก็บมาฝากค่ะ ลูกอะไรไม่รู้ แต่อร่อยมาก....” เธอยื่นส่งให้ “....แล้วอาปริศน์ต้องคอยดูอย่าให้เสื้อหนูไหม้นะ ไม่งั้นล่ะแย่เชียว” นายปริศน์รู้สึกว่าเป็นภาระที่ใหญ่ที่สุดในชีวิต เขาไม่เคยรู้สึกลำบากใจขนาดนี้มาก่อน แต่เมื่อความจำเป็นบังคับ เขาไม่รู้จะทำอย่างไร “อาปริศน์ไม่อาบน้ำหรือคะ น้ำเย็นสบายดีมาก เดี๋ยวเสื้อผ้าหนูแห้ง อาปริศน์ค่อยไปอาบก็ได้ แล้วหนูจะช่วยดูเสื้อผ้าของอาปริศน์เอง” นายปริศน์ไม่ตอบ แต่ในใจนั้นเห็นด้วยกับเธอ ที่ว่าเขารู้สึกลำบากใจตอนนั้น พอถึงคราวที่ตัวเองต้องไปอาบน้ำบ้าง นายปริศน์ยิ่งหนักใจเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ เพราะหลังจากอาบน้ำเสร็จ ตัวเองต้องมานั่งแก้ผ้าใช้ใบปอนปิดร่างต่อหน้าหญิงสาว รอเวลาว่าเมื่อไหร่เสื้อผ้าของตนจะแห้งเสียที มันเหมือนยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็น โปรดติดตามต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 6 ต.ค. 47 18:40:23 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โฮะ.....โฮะ...โฮะ.......มี nude ด้วยวุ้ย เอาอีก เอาอีก จากคุณ : jita - [ 6 ต.ค. 47 19:26:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อุ้ย!!!...เริ่มมีโป๋นิดๆหน่อยๆ... จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 6 ต.ค. 47 19:47:39 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สวัสดีครับคุณ Jita คุณชาเขียว คุณProma คุณPing Guy คุณJulyy คุณวิโรจน์ คุณUST คุณVee และท่านผู้ไม่ประสงค์จะเอ่ยนามที่อ่านทุกท่าน..... ผมเขียนๆ ไปรู้สึกมันจะนอกเรื่องออกไปทุกที ถ้าเกิดมันเว่อร์ไปก็คิดเสียว่าดีกว่าไม่มีอะไรจะอ่านก็แล้วกันนะครับ และหวังว่าทุกท่านจะ enjoy กับการอ่านตามสมควรแก่อัตถภาพแล้วกันนะครับ เอ...แล้วหากบังเอิญเขียนเป็นปีกว่าจบ ยังจะอ่านกันไหมเนี่ย? จะได้รู้ว่าคนเขียนหรือคนอ่านใครเพี้ยนกว่ากัน จากคุณ : thongprakai - [ 6 ต.ค. 47 21:07:54 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่เพี้ยน....ถ้าเพี้ยนก็เพี้ยนไปด้วยกันครับ สนุกดีออก จากคุณ : UST - [ วันเกิด PANTIP.COM 08:57:12 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เดี๋ยวมาอ่านด้วยคน ลงชื่อไว้ก่อน อิอิ จากคุณ : bUcK_KiAb [บักเขียบ] - [ วันเกิด PANTIP.COM 09:45:49 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แค่เข้ามาอ่านมา post ที่นี่ทุกวันผมก็ว่าผมเพี้ยนแล้วละครับ จากคุณ : Ping Guy - [ วันเกิด PANTIP.COM 09:55:30 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เห็นด้วยกะคุณ Ping Guy ค่ะ อิอิอิ......ถ้าเพี้ยนก็ทั้งคนเขียนก๊ะคนอ่านแหละคะ พี่พนมทองขา จากคุณ : jita - [ วันเกิด PANTIP.COM 10:10:04 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เอ้า เพี้ยนก็เพี้ยน เป็นไงเป็นกัน อ่านต่อนะครับ.... “ไม่น่าเชื่อนะคะว่าจะมีสถานที่แบบนี้ซ่อนเร้นอยู่ท่ามกลางป่าและขุนเขาเช่นนี้ มันเหมือนกับเนรมิตขึ้นมาทีเดียว” แป๋วพูดขึ้นขณะที่กำลังพลิกเสื้อผ้าของนายปริศน์ที่ย่างไฟอยู่ นายปริศน์ไม่มีจิตใจที่จะคุย ได้แต่ภาวนาให้เสื้อผ้าของตนแห้งเร็วๆ เสียที แป๋วเองก็เข้าใจดีว่านายปริศน์มีความรู้สึกเป็นอย่างไร และอยากให้นายปริศน์เลิกกังวลใจจึงชวนคุยไปเรื่อย “ถ้าอาปริศน์ไม่นึกเฉลียวใจขึ้นมา ป่านนี้เราคงต้องนอนตากน้ำค้างข้างนอก ดีนะคะที่ด้านในเป็นเหมือนถ้ำ กว้างขวางดีด้วย” หรือ “ผลไม้นี่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรนะคะ รสหวานหอม อร่อยดีจัง” หรือ “หวังว่านายพรตจะหาที่นี่ไม่พบนะคะ” นายปริศน์ก็ยังคงได้แต่ฟัง ไม่ได้ออกความเห็นใดๆ จนกระทั่งเมื่อหญิงสาวบอกว่า “เสื้อผ้าน่าจะแห้งแล้วนะคะ นี่ค่ะ” มันเหมือนมีใครมาช่วยยกเอาพะเนินเหล็กที่ทับอยู่บนอกออก นายปริศน์ถอนใจเฮือกใหญ่ทำให้หญิงสาวขำอยู่ในใจ เขารับเสื้อผ้ามาจากหญิงสาว เดินหายเข้าไปในถ้ำ แต่งกายจนเสร็จ กลับออกมานั่งลงที่เดิม และเพิ่งจะพูดออกมาเป็นครั้งแรกหลังจากที่เงียบไปนานว่า “เรานั่งสมาธิกันเหอะ ผมจะไปดูคุณพ่อเธออีกครั้ง เผื่อว่าจะสามารถเอาเขากลับมาได้” ทั้งสองคนนั่งขัดสมาธิและเริ่มเข้าสมาธิ ณ ที่ตรงนั้น สายลมที่พัดโชยมาเกือบตลอดเวลานั้นจะผ่านหน้าปากถ้ำ หอบเอาควันจากกองไฟเข้าไปด้วย บางส่วนจึงตลบอบอวลอยู่ในถ้ำ บางส่วนก็พัดออกไปตามช่องหินแยกหลายทาง ขณะที่จิตของหญิงสาวเริ่มจะรวมเป็นหนึ่ง ทั้งสองต้องประหลาดใจเมื่อได้ยินเสียงประหลาดเสียงหนึ่งดังมาจากภายในถ้ำ แรกๆ จะได้ยินเสียงนั้นเป็นครั้งคราว แต่ไม่มีใครสนใจเพียงแต่รับรู้เท่านั้น สติยังมั่นอยู่กับความรู้ นานเข้าเสียงนั้นยิ่งดังถี่ขึ้น จนหญิงสาวอดรนทนต่อไปไม่ได้ เธอกระซิบเรียกนายปริศน์ “อาปริศน์คะ ได้ยินเสียงอะไรดังมาจากภายในถ้ำไหมคะ?” นายปริศน์ลืมตาขึ้น บอกว่า “ได้ยิน แต่ไม่รู้ว่าเป็นเสียงอะไร อยากจะเข้าไปดูไหม?” มันเป็นเสียงเหมือนเสียงกระแอม หรือเสียงไอ หรือเสียงจามของคนปนๆ กัน ยากที่จะแยกออกได้ทั้งสองหยิบไฟฉายขึ้นมาพร้อมกัน นายปริศน์เดินนำ กราดไฟฉายไปทั่ว แต่ไม่เห็นวี่แววของสิ่งที่มีชีวิตใดๆ ที่จะเป็นต้นเหตุของเสียงนั้น เสียงไอถี่ๆ ดังขึ้นอีกครั้ง ลำแสงไฟทั้งสองพุ่งตรงไปที่เป็นจุดต้นเสียง แม้แท่นหินที่เห็นจะมีรูปร่างแปลกประหลาดไปบ้าง แต่ไม่มีอะไรแตกต่างจากหินปูนที่เกิดจากการหยดย้อยของน้ำที่ซึมผ่านซอกเขาลงมาเป็นแท่งยาวบ้าง สั้นบ้าง ที่หยดลงพื้นจนจับตัวกันเป็นแท่งรูปทรงต่างๆ เหมือนภูเขาขนาดจิ๋วมีอยู่เกือบทั่วไป ส่วนใหญ่จะเกาะอยู่ตามบริเวณผนังมากกว่าพื้นที่โล่งกลางถ้ำ ทั้งสองต้องสะดุ้งสุดตัวครั้งหนึ่งเมื่อมีเสียงไอดังจากแท่งหินปูนขนาดค่อนข้างใหญ่ และดังขึ้นอีกติดต่อกันจนหินปูนที่ผิวนอกเริ่มร่วงกราวเป็นเศษแผ่นเล็กน้อยลงบนพื้น หินปูนแท่งนั้นเริ่มจะปริออกจากกัน นายปริศน์ตรงเข้าไป ฉายไฟมองดูให้เห็นชัดจนใกล้ และลองใช้มือเคาะดูสองสามครั้ง เขาบอกหญิงสาวว่า “มันก็หินปูนธรรมดานี่นา ทำไมถึงส่งเสียงไอได้” หญิงสาวเดินไปหยิบท่อนฟืนหน้าปากถ้ำ ไปที่หินแท่งนั้นแล้วออกแรงเคาะ เป็นเวลาเดียวกับที่มีเสียงไอระเบิดออกมาอีกสองสามครั้งติดต่อกัน หญิงสาวต้องกระโดดเหยงถอยออกห่าง รอยแยกของหินปูนปริอ้าออกเป็นรอยใหญ่ นายปริศน์ใช้สองมือจับแงะออกทีละน้อย เขาแปลกใจกับภาพตรงหน้า ในความรู้สึกของตัวเองนั้นแทบจะไม่มีความเป็นไปได้เลย รูปพรรณสัณฐานที่ไม่ต่างไปจากรูปปั้นของคนนั้นมีชีวิตอย่างแน่นอนเพราะมันไอได้ จามได้ หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้อีกครั้ง ฉายไฟส่องเข้าที่ส่วนที่เป็นใบหน้า เธอต้องร้องกรี๊ดออกมาลั่นเมื่อดวงตาของรูปปั้นนั้นเบิกโพลงขึ้นมา “กรี๊ด!” หญิงสาวหงายหลังผึ่ง ไฟฉายในมือกระเด็นไป กระแทกก้นจ้ำเบ้า รีบกระเถิบตัวออกห่าง ในขณะที่นายปริศน์ก็ต้องผงะหงายออกมาเช่นกัน “เฮ้ย!” เมื่อตากระพริบ ปากก็เริ่มขยับแต่ไม่มีเสียงใดๆ หลุดลอดออกมา ส่วนที่เป็นร่างกายเริ่มไหวตัวน้อยๆ ตามมาด้วยเสียงอันแหบพร่าสั่นเครือ “เ จ้ า ส อ ง ค น ยุ่ ง จ ริ งๆ” นายปริศน์ตั้งสติได้ก่อน เห็นว่าไม่ใช่ผีสางที่ไหนแน่จึงขยับเข้าไปจนใกล้อีกครั้ง ถามเสียงสั่นๆ ว่า “ท่านเป็นคนหรือ?” เสียงจากอดีตรูปปั้นตอบว่า “เ อ อ ค น” “แล้วท่านทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้ได้ล่ะ?” นายปริศน์ถามต่อ “จะช่วยข้าให้ลุกขึ้นก่อนได้ไหม ข้านั่งมาเสียนาน” ทั้งนายปริศน์และแป๋วตรงเข้าไปช่วยค่อยประคองร่างนั้นให้ลุกขึ้นอย่างช้าๆ พลางปัดเศษฝุ่น เศษหินที่เกาะตามร่างนั้นออกจึงเห็นได้ชัดเจนขึ้นว่าร่างนั้นเป็นร่างของบุรุษวัยชรา ผมขาวโพลนไปหมดทั้งศีรษะ คิ้วและเครายาว ใบหน้าเหี่ยวย่น ใบหูยาวจนเกือบถึงกราม จมูกเป็นสันตรง แก้มตอบลึก มือและแขนยาวผอมจนเห็นกระดูกโปนออกมา ร่างทั้งร่างนั้นคลุมด้วยผ้าสีหม่นดูไม่ออกว่าสีเดิมนั้นคือสีอะไร แต่ยังอยู่ในสภาพค่อนข้างดี ร่างของบุรุษชราเหมือนไร้สิ้นซึ่งกำลังวังชา ขยับก้าวเดินเหมือนหอยทาก “ขอน้ำข้าดื่มหน่อย” แป๋วรีบหยิบกระติกน้ำเปิดให้ดื่มแต่ทีละน้อย “เอ้อ ให้ข้านั่งลงได้แล้ว” น้ำเสียงฟังดูดีขึ้นเมื่อได้ดื่มน้ำเข้าไป บุรุษชราบอกต่อว่า “นังหนู เอาผลไม้ลูกแดงๆ ข้างนอกมาให้ข้าหน่อย” แป๋วรีบออกไปแค่ที่ปากถ้ำเพราะตุนผลไม้นั้นไว้บ้างแล้ว บุรุษชรารับผลไม้นั้นมากัดและดูดเอาแต่น้ำของมันดื่มกินเข้าไป “อ้า! ค่อยดีขึ้นหน่อย” เสียงนั้นฟังดูมีกำลังวังชาขึ้นอย่างมากมาย นายปริศน์อดรนทนอยู่ไม่ไหว ถามขึ้นด้วยความอยากรู้ว่า “ท่านผู้เฒ่า ท่านช่วยบอกเราหน่อยว่าท่านอยู่ในสภาพอย่างนี้มานานเท่าไร แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้?” “นี่มัน พศ.อะไรแล้วล่ะ?” บุรุษชราย้อนถาม “ปี พศ. 2547” นายปริศน์ตอบ บุรุษชรนายกนิ้วทำท่านับแล้วตอบว่า “ก็ประมาณ สองพันปี” “หา! สองพันปี?” ทั้งสองอุทานขึ้นพร้อมกัน สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าของบุรุษชราอย่างไม่เชื่อถือ โปรดติดตามต่อไปนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ วันเกิด PANTIP.COM 11:44:27 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สวัสดีค่ะ.......ท่านผู้เฒ่าสองพันปี จากคุณ : jita (jita) - [ วันเกิด PANTIP.COM 12:21:55 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สงสัยเรื่องยาวแน่ แค่ถามเรื่องทางโลกที่ผ่านมา สองพันปี เนี่ย โอ้ย.. ยิ่งมันส์ขึ้นเรื่อยๆแล้ว ต่อครับต่อ อย่าพักโฆษณานานนะครับ แก้ไขเมื่อ 07 ต.ค. 47 12:52:08 จากคุณ : UST - [ วันเกิด PANTIP.COM 12:48:57 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ยาวหรือไม่ยาวก็จะได้รู้กัน 555 อ่านต่อนะครับ...... จากคุณ : thongprakai - [ วันเกิด PANTIP.COM 13:54:08 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาแล้ว..... เช้าวันต่อมา นายพรตและลูกสมุนอีกสองคนตื่นขึ้นเกือบจะพร้อมกัน ทุกคนต้องแปลกใจที่ไม่เห็นนายกวาง ต่างมองหน้ากันด้วยสายตาที่มีคำถามเหมือนกัน แต่ไม่มีใครตอบได้ นายพรตเอ่ยขึ้นก่อนว่า “อ้ายกวางมันไปไหนว่ะ?” “ไม่รู้สิลูกพี่ ผมเพิ่งตื่น มันไม่ได้ปลุกผมมาเฝ้ายามเลยนะ” นายเปี่ยมบอก “มันอาจจะอยู่แถวนี้มั้ง.....อ้ายกวางโว๊ย.....อ้ายกวาง”นายฉุนตะโกนก้องขึ้น “ข้าว่า เอ็งสองคนออกไปดูมันแถวๆ นี้หน่อยไป มันอาจปลดทุกข์อยู่ก็ได้”นายพรตบอกสองสมุน กองไฟทั้งสามกองนั้นมอดลงหมดแล้ว เหลือแต่เพียงขี้เถ้าและควันที่กรุ่นออกมาเป็นสายแล้วลอยหายไปกับสายลม นายพรตกำลังบ้วนปากเพลินอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงลูกสมุนทั้งสองคนตะโกนโหวกเหวก วิ่งหน้าตาตื่นมาแต่ไกล นายฉุนอ้าปากหอบหนัก พูดขึ้นแทบไม่เป็นภาษาคนว่า “ลูกพี่ อ้ายกวางตายแล้ว” นายพรตแทบสำลักน้ำ พ่นน้ำในปากออก เขามองหน้านายเปี่ยมคล้ายขอคำยืนยันจากอีกปาก นายเปี่ยมก็หอบหนัก พูดละล่ำละลักว่า “จริงลูกพี่ อ้ายกวางมันแขวนคอตาย” “หา! อ้ายกวางแขวนคอ....” คำพูดไม่อาจหลุดออกจากปากได้หมด นายพรตแทบจะไม่เชื่อหูตัวเองที่ลูกสมุนบอกว่าอ้ายกวางแขวนคอตาย ถ้าจะบอกว่ามันถูกงูกัดตาย หรือถูกเสือขบสมองแหลกนายพรตยังอยากเชื่อว่าเป็นไปได้มากกว่า แต่นี่โดยไม่มีต้นสายปลายเหตุอะไร นายกวางกลับมาผูกคอตาย เขาถามเสียงดังว่า “ที่ไหน? พาข้าไปดูหน่อยซิ” จากบริเวณที่พัก เดินลึกเข้าไปในป่าไม่มาก ภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำให้นายพรตแทบสิ้นสติด้วยร่างที่ห้อยโตงเตงนั้นเปลือยเปล่า ปืนยาวและเสื้อผ้านั้นกองอยู่บนดินใต้ร่างนั้น ทั้งตัวมีมดไต่ตอมเต็มไปหมด ดวงตาเหลือกถลนก็เต็มไปด้วยมดตัวแดงๆ เลยมาถึงปากที่อ้าค้าง ลิ้นห้อยจุกคับปาก ทั้งแขน มือและขาเหยียดตรง มันเป็นภาพที่อุดจาดตาแสนสาหัส บริเวณลำคอนั้นมีผ้าขาวผืนหนึ่งผูกติดเป็นเงื่อนตาย ส่วนอีกปลายหนึ่งนั้นผูกติดอยู่กับกลางกิ่งไม้ใหญ่ที่ขยายออกมาอยู่สูงเหนือพื้นดินขึ้นไปกว่าสิบเมตร นายพรตต้องหลับตา หันหลังให้และสั่งลูกสมุนทั้งสองที่ตัวสั่นงันงกว่า “เอ็งสองคนช่วยกันตัดเอามันลงมา ข้าจะช่วยขุดหลุมฝังมันเอง” ระยะห่างกันเพียงวันเดียว ลูกสมุนของเขาต้องตายไปถึงสองคน สำหรับนายกวางนั้นเขาคิดหาสาเหตุไม่ได้เลยจริงๆ ว่าทำไมมันถึงคิดสั้น ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นไม่มีทีท่าเลยว่านายกวางจะมีทุกข์โศกอะไรนักหนา นายพรตพูดขึ้นขณะที่ทั้งสามออกเดินทางต่อไป “ใครรู้บ้างวะว่าอ้ายกวางจะมีอะไรที่ทำให้มันคิดสั้นแบบนั้น” เงียบไม่มีคำตอบจากสมุนทั้งสองคน นายพรตพูดต่อว่า “ข้าคิดหัวแทบแตกก็คิดไม่ออก ข้าว่ามันแปลก.....เอ็งสองคนลองคิดดูนะ กิ่งไม้ที่มันผูกคอตายน่ะสูงขึ้นไปไม่น้อย ไม่มีทางที่มันจะเหวี่ยงผ้าผืนนั้นขึ้นไปผูกกับกิ่งไม้นั้นได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด มีอยู่ทางเดียว มันต้องปีนต้นไม้ขึ้นไป แล้วดูลำต้นของต้นไม้นั่นสิ สองคนยังโอบแทบไม่รอบเลย แต่มันดันปีนขึ้นไปได้ ข้าว่ามันเก่งเกินไปว่ะ อีกอย่างสมมติว่ามันปีนขึ้นไปได้จริง แทนที่จะผูกผ้าตรงโคนๆ กิ่งก็ได้ แล้วโดดทิ้งตัวลงมา แต่นี่มันดันไต่กิ่งไม้นั้นมาถึงกลางๆ กิ่ง ข้าว่ามันไม่มีเหตุผลเลยว่ะ” ลูกสมุนทั้งสองตั้งใจฟังอย่างดี เห็นจริงกับเหตุผลที่ลูกพี่บอก นายฉุนเลยถามขึ้นว่า “ลูกพี่กำลังจะบอกว่าอะไร?” “เปล่า ข้าเพียงแต่คิดว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้เท่านั้น” นายพรตบอก “ถ้ามันเป็นไปไม่ได้ ไม่มีเหตุผล แล้วลูกพี่คิดว่าอะไรที่เป็นไปได้และมีเหตุผล?” นายพรตนิ่ง คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วบอกว่า “ข้าก็ไม่รู้ มันไม่มีเหตุผลตั้งแต่แรกที่มันคิดฆ่าตัวตายแล้ว” “ลูกพี่ว่ามีคนอื่นฆ่ามัน แล้วเอามันไปผูกไว้งั้นหรือ?” นายเปี่ยมถามขึ้นบ้าง “ก็ไม่น่านะ เพราะบริเวณนั้นมันไม่มีร่องรอยการต่อสู้เลยนี่ แล้วถ้ามีเพียงคนเดียวจะเอาอ้ายกวางอยู่ เอ็งว่าง่ายๆ เหรอ ตัวมันไม่ใช่เล็กๆ แถมมีปืนอีกต่างหาก อย่างน้อยต้องสามคน ต้องมีปืน แล้วทำไมต้องจับมันแก้ผ้าจนหมด ทิ้งปืนเอาไว้ด้วย มันยิ่งไม่แปลกไปใหญ่เรอะ แล้วเราล่ะ มันจะปล่อยเราไว้ทำซากอะไร เชือดง่ายจะตายห่าเพราะเราสามคนหลับเป็นตาย ไม่รู้ห่าอะไรเลย” “ลูกพี่ยิ่งพูด ผมยิ่งงง” นายฉุนเกาหัวแกรก “ข้าก็งง ไม่ใช่เอ็งงงคนเดียวเมื่อไหร่” “ถ้าไม่ใช่อย่างนั้น แล้วจะอะไร?” นายเปี่ยมถาม นายพรตพูดเหมือนรำพึงกับตัวเองว่า “มันต้องตีอ้ายกวางสลบก่อน เอาผ้ามัดคอ คนหนึ่งปีนขึ้นไปบนต้นไม้ อีกสองคนช่วยกันแบก แล้วคนข้างบนจะรับผ้าไว้ได้ยังไง? สูงจะตายห่า แบกให้พอพ้นพื้นดินอย่างมากก็แค่เมตรเดียว หรือจะแบกมันปีนขึ้นต้นไม้ ยิ่งเป็นไม่ได้ใหญ่ ไม่ใช่เสือดาวนี่หว่าจะได้คาบศพปีนขึ้นต้นไม้ได้ ข้าว่ามีอยู่อย่างเดียวแหละคือมันต้องฆ่าตัวตาย อย่างอื่นเป็นไปไม่ได้เลย แล้วมันจะปีนต้นไม้ไหวเรอะ ต้นใหญ่ออกขนาดนั้น แล้วทำไม....โอ๊ย! ปวดหัวว่ะ ยิ่งคิดยิ่งงง” “ลูกพี่ว่า ถ้าเป็น.....” นายฉุนไม่กล้าพูดออกมา “เป็นอะไร? ผีเรอะ? นั่นแหละที่เป็นไปได้มากที่สุด และเป็นไม่ได้มากที่สุดด้วย” “ลูกพี่ว่าอะไรวะ เป็นไปได้ และเป็นไปไม่ได้” นายเปี่ยมบ่นอุบ “ที่ว่าเป็นไปได้เพราะคนไม่มีทางทำได้อย่างนั้นโดยเฉพาะในป่าที่ไม่มีอุปกรณ์อะไรช่วยเลย มันก็มีแต่ผีเท่านั้นที่เป็นไปได้ ส่วนที่ว่าเป็นไปไม่ได้เพราะมันจะมีผีที่ไหนในโลก ข้าไม่เชื่อ ถ้าสมมติว่ามีผีจริง แล้วเราสามคนล่ะ มันจะเก็บเราไว้บูชางั้นสิ?” “ลูกพี่ไม่เชื่อได้ไง ก็เรื่องอาจารย์เหวงล่ะที่จับวิญญาณนายเพลินไปไง ไม่งั้นนายเพลินจะหลับไม่รู้ตื่นอย่างนั้นได้ไง นายเองก็รู้ ผู้ใหญ่ก็บอก แสดงว่ามันต้องไปลบหลู่อะไรสักอย่างโดยที่เราไม่รู้และมันก็ไม่รู้ เลยโดนเล่นงานเอา” นายฉุนให้ความเห็นที่นายพรตปฏิเสธไม่ออก “เราห้าคนตั้งแต่เข้าป่ามา ตัวแทบจะติดกัน ทำอะไร ไม่มีใครไม่เห็น แม้จะถ่ายยังเห็นเลยนับประสาอะไร อ้ายกวางมันจะมีโอกาสไปทำอะไรได้ ยกเว้น.....” “ยกเว้นอะไร ลูกพี่?” ทั้งสองถามขึ้นแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน “ยกเว้น เมื่อคืน มันไปทำอะไรที่เราไม่รู้เพราะเราหลับอยู่ หรือไม่ก็....เพราะเก้งตัวนั้นที่มันเป็นคนยิง” “ลูกพี่พูดอะไร ขวัญกระเจิงหมด คนเป็นร้อยให้ผมไปลุย ผมยังไม่กลัว แต่ถ้าแบบนี้ ผมว่าเรากลับเหอะ ไว้รอมันทั้งสองกลับมาค่อยจัดการก็ได้” นายฉุนทำท่าหวาดเสียว ทำเอานายเปี่ยมขนลุกตามไปด้วย “พูดบ้าๆ รอมันกลับมา ข้าและพวกเอ็งก็ไปนอนในตารางสิวะ อีกอย่างมันทำลายแผนของข้าป่นปี้หมด ถ้านายเพลินพ่อนังแป๋วมันฟื้นจริง พวกเราก็เจ๊งอีกก็เพราะมันแหละ พวกเอ็งไม่แค้นหรือวะ ข้าน่ะยอมตายดีกว่าโดนมันหยาม” นายพรตตอบอย่างใช้อารมณ์เต็มที่ “โธ่ ลูกพี่ ตายน่ะเรื่องเล็ก แต่ตายแบบอ้ายกวาง มันไม่ไหวนะ” “เฮ่ย! ไม่ต้องพูดมาก ข้าบอกว่าไปก็ไป แล้วอย่าไปซี้ซั้วทำอะไรแล้วกัน” ทั้งสามชีวิตออกเดินทางต่อตามรอยของบุคคลทั้งสองที่อยู่ข้างหน้า เมื่อพ้นบริเวณจากสันเขา และเป็นทางลงลาดชัน ทั้งสามจึงตั้งแค้มที่พักขึ้นบริเวณล่างสุดของหุบนั้นเอง ก่อนที่จะต้องไต่ขึ้นสูงอีกเสียงยอดไม้ที่ไหวเอนอย่างรุนแรงอยู่เกือบทั่วไปและเสียงกู่ร้องของสัตว์ประเภทลิงดังขรมไปทั่วบริเวณนั้น “ลูกพี่ครับ ผมว่าเรามาอยู่ในแดนพิภพวานรหรือเปล่าก็ไม่รู้ เสียงมันดังลั่นไปทั้งป่า ข้างบนโน้นก็มี” นายฉุนชี้สูงขึ้นไป ทั้งนายพรตและนายเปี่ยมมองตาม “ระวังอย่าไปทำอะไรมันก็แล้วกัน เดี๋ยวมันจะแห่กันมาทั้งฝูง คราวนี้ล่ะไม่รอดแน่” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ วันเกิด PANTIP.COM 13:55:20 ]

ความคิดเห็นที่ 23 สวัสดีครับคุณพนมทอง เหมาะจริง ๆ กับชื่อนี้ สนุกมากครับเรื่องที่เขียน เล่าและผูกเรื่องได้ดีมาก จินตนาการก็สุดยอด ผมจะคอยตามอ่านต่อไปนะครับ จากคุณ : KENNY CHANG - [ วันเกิด PANTIP.COM 17:01:22 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ยินดีต้อนรับครับคุณ kenny chang ขอบคุณที่ชม งั้นขอให้อ่านคลายเครียดแล้วกัน อ่านต่อนะครับ...... นายปริศน์และแป๋วตาตื่นไม่เชื่อว่าบุรุษชราตรงหน้าจะมีอายุสองพันปี เท่าที่ดูจากลักษณะภายนอก อย่างมากอายุสักร้อยปีก็เกินไปด้วยซ้ำ แต่บุรุษชรายังยืนยันหนักแน่นว่า “ใช่ สองพันปี ข้าบวกลบเลขเป็นหรอก” “แล้วมันจะเป็นไปได้ยังไง?” แป๋วพูดขึ้น “เรื่องมันยาว...” หญิงสาวขัดขึ้นก่อนว่า “ถ้าสองพันปีน่ะยาวแน่ค่ะ” “ยาวก็อยากจะฟัง เรามีเวลาเหลือเฟือ” นายปริศน์บอก บุรุษชรายกผลไม้สีแดงขึ้นกัดและดูดน้ำของมันอีกและเริ่มต้นเล่าว่า “ข้าชื่อกรวิก เป็นมหาอำมาตย์แห่งอาณาจักรนครปราสาททองซึ่งตั้งอยู่ทางตอนเหนือของที่นี่ เมื่อสองพันปีก่อนนั้นนครปราสาททองเกิดการกบฏขึ้นโดยเจ้าพ่อมดชั่วร้ายคนหนึ่งชื่อโลเกศ มันหลงรักพระขนิษฐาของเจ้าผู้ครองนคร แต่ทั้งพระขนิษฐาและเจ้าผู้ครองนครไม่ยอม มันเลยซ่องสุมผู้คนจำนวนหนึ่งและใช้คาถาอาคมจับเจ้าผู้ครองนครประหารเสีย บังคับให้พระขนิษฐาเป็นเมียมัน ข้าราชบริพารที่ไม่ยอมสวามิภักดิ์ต่อมันก็สังหารจนหมด เราสู้มันไม่ได้เพราะมันมีอาคม บางคนอย่างข้า อำมาตย์อื่นและนายทหารต้องหนีเอาตัวรอดออกจากอาณาจักรแห่งนั้น แต่มันก็ยังร่ายคาถาให้คนที่หนีออกจากอาณาจักรนั้นให้มีอายุเป็นร้อยเท่าของอายุจริง หมายความว่าตราบเท่าที่ยังอยู่ในเขตอาณาจักรก็จะมีอายุขัยไปตามปกติ แต่หากออกจากเขตเมื่อไร อายุจะเป็นหนึ่งร้อยปีเท่ากับอายุจริงๆ เพียงปีเดียว ดังนั้นถ้าข้ายังอยู่ที่นครปราสาททองข้าจะมีอายุแปดสิบคือแก่ขึ้นยี่สิบปี นอกจากนี้มันยังปกครองผู้คนอย่างโหดร้ายทารุณ ใช้เวทย์มนต์คาถาบังคับเอา สภาพของบ้านเมืองจึงตกอยู่ภายใต้อำนาจมืดของมัน แม้คนตายมันยังไม่ยอมปลดปล่อยวิญญาณให้เป็นอิสระเลย....” ผู้เฒ่ากรวิกมองหน้าทั้งสองก่อนที่จะเล่าต่อว่า “.....ข้าหนีเอาชีวิตรอดจนมาถึงที่นี่ เห็นว่าเป็นที่สงบดีจัดการตกแต่งสถานที่อย่างที่เจ้าเห็น ข้าจะบอกให้ว่าตอนที่ข้าหลบหนีออกมานั้น ข้าได้ลักลอบเอาพันธุ์ไม้วิเศษของอ้ายพ่อมดก็คือต้นผลไม้ที่เจ้าเห็นอยู่ข้างนอกมาด้วย มันแสนจะโกรธแค้นข้าแต่ตามหาข้าไม่เจอ จะออกมานอกเขตเมืองที่มันลงอาคมเอาไว้เองก็ไม่ได้ ข้าก็เลยปลอดภัยจากมัน แต่....” ทั้งนายปริศน์และหญิงสาวถามอย่างร้อนรนด้วยความอยากรู้ว่า “แต่อะไร?” “แต่การมีอายุยืนยาวขนาดนี้มันไม่ใช่เรื่องดี” “ไม่ดียังไงคะ ใครๆ ก็อยากอายุยืนทั้งนั้น” หญิงสาวถามขึ้นด้วยความสงสัย “มันจะดีได้อย่างไร ข้าจะอยู่ที่ไหนเป็นหลักแหล่งนานก็ไม่ได้ คนที่รู้จักที่ไหนเขาก็เริ่มตายๆ กันไป คนก็จะเริ่มสงสัยว่าทำไมข้าถึงไม่แก่สักที มันก็จะมีแต่ความวุ่นวายไม่รู้จบ ข้าเลยเลือกที่จะมาอยู่ที่นี่คนเดียวและปฏิบัติธรรมไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอีกกี่ร้อยปี สองทางที่จะตายได้แบบปกติไม่ใช่ฆ่าตัวตายคือกลับเข้าไปในอาณาจักรนครปราสาททอง ข้าจะกลายเป็นฝุ่นไปทันที แต่ข้าก็ไม่อยากกลับไปเพราะมันมีแต่ความอัปมงคลทั้งสิ้น อีกทางหนึ่งคือต้องมีคนไปถอนคำสาปนั้นเสีย ทุกอย่างก็จะจบลง” ทั้งนายปริศน์และแป๋วมีความรู้สึกเหมือนกันคือเรื่องที่ผู้เฒ่ากรวิกเล่าจบไปนั้นเหมือนนิทานหรือนิยายแบบเพชรพระอุมาของพนมเทียนมากกว่าจะเป็นเรื่องจริง แต่จากลักษณะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่เห็นกับตาตัวเองก็เป็นเรื่องเหลือเชื่อพอกัน จะมีใครสักกี่คนในยุคปัจจุบันอันรุ่งเรืองด้วยเทคโนโลยีที่จะได้มีโอกาสสัมผัส หญิงสาวมีข้อกังขาบางอย่างในใจจึงถามขึ้นว่า “ไหนท่านว่าพ่อมดโลเกศมีพลังอำนาจ มีเวทย์มนต์ แล้วทำไมถึงหาท่านไม่เจอ?” “ง่ายนิดเดียว เพราะข้าก็มีเหมือนกัน เพียงแต่ไม่มากเท่ามันเท่านั้น” หญิงสาวถามต่อว่า “ท่านผู้เฒ่ากรวิก ผลไม้วิเศษที่ว่าน่ะมันวิเศษยังไง หนูรู้สึกเพียงแต่ว่าอร่อยดีเท่านั้นแหละ ไม่เห็นจะวิเศษตรงไหน?” “วิเศษแท้แน่นอน ข้าเองตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ไม่ได้กินอาหารอื่นใดเลยนอกจากผลไม้ชนิดนี้ มันให้ทั้งพลังอันมหัศจรรย์ล้ำลึกและเรียกได้ว่าเป็นยาอายุวัฒนะ ผิวพรรณจะสวยงามขึ้นด้วย อ้ายพ่อมดเรียกชื่อมันว่าอะไรข้าไม่รู้ แต่ข้าตั้งชื่อมันว่า “ลูกท้อทิพย์” ไม่ต้องมาก กินแค่วันละลูกก็พอ อาหารอย่างอื่นจะไม่กินเลยก็ได้ แม้จะเอามาตากแห้ง ก็ยังมีสรรพคุณเหมือนกัน ข้าไม่รู้ว่ามันใช้เวทย์มนต์คาถาอะไรของมัน หรือใช้ส่วนผสมพิเศษอะไรเป็นอาหารให้มัน รู้แต่ว่ามันหวงแหนยิ่งกว่าเมีย ที่มันเสียดายสุดแสนเพราะข้าขโมยมาตั้งแต่มันยังเป็นต้นเล็กสูงไม่ถึงศอก มันเลยไม่มีโอกาสได้กินผลของมัน” แป๋วถามอีกว่า “แล้วนอกจากท่านที่หลบหนีออกมาได้ ยังมีใครอื่นอีกบ้างไหม?” “ข้าไม่รู้ แต่น่าจะมี ทั้งที่ยังหลบซ่อนอยู่ในอาณาจักรนั้น และที่หลบออกมาแบบข้า และยังมีบางคนที่ถูกมันสาปเป็นสัตว์ต่างๆ แต่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรบ้าง” “ฟังดูเหมือนเป็นเทพนิยายมากกว่าเป็นเรื่องจริง เอาไปเล่าให้ใครฟังคงได้หัวเราะกันตาย หรือไม่ก็หาว่าหนูบ้า” ผู้เฒ่ากรวิกมีคำถามเช่นกัน “แล้วเจ้าทั้งสองคนล่ะ อยู่ดีๆ ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้?” นายปริศน์จึงเล่าเรื่องที่ตนและหญิงสาวประสพมาทั้งหมด เมื่อเล่าจบท่านผู้เฒ่ากรวิกจึงบอกว่า “เรื่องของเจ้า ถ้าเจ้าไม่รู้วิธีและหนทาง ย่อมไม่มีทางแก้ไขได้ แต่ข้ารู้” “ท่านรู้...” นายปริศน์เอ่ยขึ้นอย่างไม่แน่ใจ “แต่ข้าไม่บอก เว้นแต่.....” “เว้นแต่อะไร?” สีหน้าของหญิงสาวบ่งบอกความกังวลใจอย่างชัดแจ้ง สายตาที่มองผู้เฒ่ากรวิกนั้นมันเกินคำว่าวิงวอน “เว้นแต่จะมีข้อแลกเปลี่ยน” “ข้อแลกเปลี่ยนอะไร?” นายปริศน์ถาม “ถ้าข้าช่วยเจ้า เจ้าทั้งสองก็ต้องช่วยข้าเป็นการตอบแทน” “โดยการไปถอนคำสาปหรืออาคมที่อาณาจักรนครปราสาททอง?” โปรดติดตามต่อไปนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ วันเกิด PANTIP.COM 20:54:45 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เอาวุ้ย....พวกเราบุก....อาณาจักรโบราณ จากคุณ : jita - [ วันเกิด PANTIP.COM 21:28:31 ]

ความคิดเห็นที่ 26 Morning สายๆ ค่ะ เพื่อนมิตรรักนักอ่าน ? พี่ทอง ตอนนครต้องคำสาป? หรือเปล่าค่ะ แล้วจะมีแงซายมาเข้าฉากหรือเปล่า และ .... ถึงแม้ว่าเรื่องที่พี่แต่งมันจะยาว นู๋ก็อยากจาอ่านอ่ะคะ เรามีเวลาเหลือเฟือ อิ อิ (เลียนแบบ ) จากคุณ : julyy (julyy) - [ 8 ต.ค. 47 10:03:48 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตามมาอ่านติดๆ... หวัดดีค่ะ...พี่พนมทอง และมิตรรักนักอ่านทุกท่าน...แบบว่าทั้งหนุก ทั้งลึกลับ ทั้งลุ้น เนี่ยติดจนแบบว่า...เข้าเวปทีไร...หน้านี้ก่อนเลยอ่ะ จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 8 ต.ค. 47 11:00:28 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อรุณสวัสดิ์หนูๆ ทั้งหลาย มานั่งฟังลุงพนมทองเล่านิทานแต่เช้าเชียวนะ...เอาล่ะ ฟังกันต่อนะ ทั้งสามคนต่างตกใจตื่นขึ้นเพราะเสียงที่ดังขรมไปทั่วทั้งป่า สูงขึ้นไปบนยอดไม้ที่ไหวเอนไปมาแทบจะทุกต้น ไม่เว้นแม้กระทั่งบริเวณที่เป็นหน้าผาอันสูงชันมีลิงขนาดต่างๆ กันทั้งตัวเล็กตัวน้อยที่เกาะอยู่หลังแม่มันบ้าง อยู่ในอ้อมกอดแม่มันบ้าง บ้างเป็นลิงหนุ่มฉกรรจ์ไต่ไปตามขอบหน้าผาระดับต่างๆ เรื่อยลงมาจนถึงบริเวณที่ใกล้หุบ ตนไม้แทบทุกต้นจะมีเจ้าลิงเกือบจะทุกขนาดไต่กันยั้วเยี้ย ส่งเสียงกู่ร้องหากัน ทั้งสามคนมองอย่างตื่นตะลึง ไม่นึกว่าจะมีลิงมากมายอะไรปานนั้น นายพรตแสดงความหวั่นใจอย่างเห็นได้ชัด เขาถามอีกสองคนขึ้นว่า “ทำไมถึงมีลิงมากมายขนาดนี้วะ?” “ที่นี่คงเป็นถิ่นของมันน่ะลูกพี่” นายฉุนตอบแบบไม่มีคำตอบอื่นจะดีกว่า “แน่ซีวะ เสือกตอบมาได้ว่านี่เป็นถิ่นของมัน แต่ข้าสงสัยว่ามันออกมาทำอะไรกัน เมื่อวานเย็นยังไม่เห็นจะมากขนาดนี้นี่หว่า” “มันคงออกหากินน่ะลูกพี่” นายเปี่ยมให้ความเห็นบ้าง “ถ้าเราไม่ยุ่งกับมัน มันคงไม่ยุ่งกับเรานะ” นายฉุนพูดอย่างเสียวสันหลัง “ข้าก็หวังว่าอย่างนั้น เอาล่ะช่วยกันเก็บของ อ้ายฉุน ร่องรอยมันสองคนนั้นมันไปทางไหนวะ?” นายฉุนพยายามสังเกตพื้นที่โดยรอบและบอกว่า “รอยมันบุกผ่านป่าละเมาะนี้ไป ตรงไปที่ตีนผาสูงนั้น” เมื่อทั้งสามเก็บข้าวของเสร็จ เตรียมลุยป่าละเมาะข้างหน้าไป ทันใดนั้น มีลิงสองสามตัวกระโดดผลุงลงมาจากต้นไม้ ขนาดตัวมันเขื่องเอาการ ตัวหนึ่งขนออกสีเทาหม่นเดินสี่ตีนเหมือนกับจะขวางทางนั้นไว้ ส่วนอีกสองตัวมีขนาดเล็กกว่า ขนสีน้ำตาลยังยืนเฉยอยู่กับที่ ทำให้ทั้งสามลังเลอยู่กับที่ นายฉุนและนายเปี่ยมตวัดมีดพร้าเล่มยาวคมกริบออกมาถือไว้ตามสัญชาติญาณ นายพรตชักมีดพร้าออกมาถือด้วยมือซ้าย ส่วนมือขวากระชับปืนไรเฟิ้ลไว้แน่น พลางพูดแทบเป็นเสียงกระซิบว่า “มันจะเอายังไงของมันวะ? อ้ายเปี่ยม เอ็งลองเดินหน้าดูวิว่ามันจะหลีกทางหรือไม่ แต่อย่าทำอะไรมันทั้งสิ้นนะ จนกว่าข้าจะสั่ง” “แล้วถ้ามันไม่ขยับล่ะลูกพี่” “ก็ดูท่ามันก่อนสิ แล้วค่อยว่ากัน” นายเปี่ยมขยับก้าวเดินออกไปอย่างช้าๆ สายตาจับจ้องตัวสีเทานั้นเขม็ง พอนายเปี่ยมขยับเดิน มันก็เดินไปซ้ายทีแล้วเดินกลับทางขวาที ปากแยกเขี้ยวยาวออกขู่ อีกสองตัวที่อยู่ข้างๆ ร้องขึ้นบ้าง พวกที่อยู่บนต้นไม้ร้องรับกันเป็นแถว ต้นไม้ไหวเอนมากขึ้นด้วยแรงที่พวกมันกระโดดกันไปมาจนดูน่าเวียนหัว “ท่าจะไม่ค่อยดีนะ ลูกพี่” อ้ายเปี่ยมเริ่มเสียงสั่น “เอ็งลองยื่นมีดให้มันจับซิ ถ้ามันจับให้หันด้านคมให้มัน แล้วดึงกลับให้บาดมือมันเล่นๆ เผื่อมันเจ็บอาจเผ่นหนีไปเองก็ได้” นายพรตบอก นายเปี่ยมค่อยๆ ยื่นมีดให้มัน โดยหันส่วนที่เป็นใบมีดคมกริบให้ เจ้าทโมนมันอยากรู้ตามประสาลิง มันยื่นมือออกมาจะจับ นายเปี่ยมหลอกล่อมันแกล้งดึงกลับ มันหดมือแล้วเดินเข้ามาใกล้อีกนิด นายเปี่ยมยื่นออกไปใหม่ มันก็ยื่นมือออกมาจับ เมื่อเห็นว่ามันออกแรงดึง นายเปี่ยมจึงออกแรงกระชากมีดกลับทันที ความคมของใบมีดบาดนิ้วมันจนนิ้วหลุดขาดออกกระเด็นตกลงบนพื้น เลือกทะลักพุ่งกระฉูดออกมาเป็นสาย ตัวมันร้องเจี๊ยกลั่นป่าด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส มันชักมือกลับไปกุม กระโดดเต้นเร่าๆ วิ่งห่างออกไป แต่อีกกว่าสิบตัวที่เกาะอยู่บนต้นไม้กระโดดลงมายืนบนพื้นดิน แยกเขี้ยว ส่งเสียงร้องขู่กันทุกตัวและทำท่าย่างสามขุมเข้ามา “ฉิบหายแล้ว เตรียมตัวเผ่นนะพวกเอ็ง ถ้ามันลุย เราก็ลุยด้วยมีดนี่แหละ ลุยไปถอยไป ท่าไม่ดีก็วิ่งกลับทางเดิม” นายพรตสั่งการเสียงดัง นายเปี่ยมถอยหลังกรูดเข้ามารวมกลุ่ม ต่างยกมีดขึ้นในท่าเตรียมพร้อม พวกทโมนเองก็ยังระวังท่าที ไม่กล้าเข้าจู่โจม มีตัวหนึ่งขนาดใหญ่กว่าตัวอื่นๆ สูงระดับเอวของคน ขนของมันสีเทาเหมือนตัวแรกที่เจ็บไป เดินสี่ขาล้ำหน้าออกมา แยกเขี้ยว ส่งเสียงขู่อย่างมาดร้าย อีกสี่ห้าตัวเดินสี่ขาตามกันเข้ามา พวกที่เหลือบางตัวกระโดดจากยอดไม้หนึ่งไปอีกยอดไม้หนึ่ง ปากก็ยังร้องขู่อย่างข่มขวัญ ตัวแรกที่เจ็บนั่งกุมมือตัวเองที่ไหลอาบด้วยเลือด ปากยังร้องเจี๊ยกๆ ด้วยความเจ็บปวดอยู่ที่ชายป่าละเมาะ นายพรตกระซิบว่า “ค่อยๆ ถอย อย่าเคลื่อนไหวแบบฉับพลันนะเอ็งสองคน มันก็ยังไม่กล้าเหมือนกัน” ทั้งสามคนขยับถอยหลังไปเรื่อย มีดกระชับอยู่ในมือ เหงื่อแตกโทรมกาย ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ จนกระทั่งถอยมาถึงที่ดงกล้วยและยังต้องถอยลึกเข้าไป นายพรตแปลกใจที่พวกมันหยุดไม่ตามเข้ามาในดงกล้วยนั้น เพียงตั้งท่าคุมเชิงอยู่ตรงนั้น เขาลดมีดในมือลงเมื่อถอยมาห่างเป็นระยะที่เห็นว่าน่าจะปลอดภัยพอสมควร และเอ่ยขึ้นว่า “พวกมันไม่ตามเข้ามาแล้ว นี่ถ้าเกิดตะลุมบอนกันมีหวังพวกเราถูกมันฉีกเป็นชิ้นๆ แน่ เรายังโชคดีนะ แล้วทีนี้จะทำยังไง?” “พวกมันมีเป็นร้อยๆ แถมยังเฝ้าอยู่ตรงทางที่สองคนนั้นผ่านไปด้วย” นายเปี่ยมพูดขึ้น “ดูจากตรงนี้ มันสองคนผ่านป่าละเมาะเข้าไปจะไปถึงตีนผาสูงนั่น ดูจากภูมิประเทศแล้วไม่น่าจะมีทางไปทั้งซ้ายขวา จะว่ามันไต่ขึ้นผาสูงนั่นขึ้นไปก็ใช่ที่ ผมว่ามันก็คงอยู่ที่ตีนผานั่นแหละ หรือไม่ก็ต้องไต่ลงไปทางซ้ายตรงต้นตะเคียนสูงต้นนั้น แต่ดูท่าน่าจะเป็นเหวลึกมาก ทางด้านขวาก็น่าจะเหมือนกัน หรือไม่ก็โดนพวกทโมนรุมทึ้งเป็นซากไปแล้ว” นายฉุนให้ความเห็น “แล้วจะรู้ได้ยังไง?” นายพรตยกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆ พลางพูดขึ้นด้วยความขัดเคืองว่า “หรือเผาป่าแม่งเลย ทั้งลิงและคนให้มันวอดวายไปเลย” “ไม่ได้นะลูกพี่ ขืนจุดไฟแล้วลมมันพัดเข้าหาพวกเราๆ จะโดนย่างเสียเอง” นายเปี่ยมร้องห้ามเสียหลง “ข้าว่ามันสองคนยังอยู่ ไม่งั้นคงไม่มีร่องรอยให้เราเห็นว่ามันเดินผ่านป่าละเมาะนั่นเข้าไป แต่ที่น่าสงสัยคือทำไมเจ้าพวกทโมนถึงไม่ทำอะไรมัน ทีเราแค่ตั้งท่าว่าจะเดินเข้าไปมันก็มาขวางทางซะแล้ว” “อย่าลืมนะลูกพี่ อ้ายนั่นมันคงมีดี ไม่งั้นมันคงจะไปช่วยวิญญาณนายเพลินพ่อนังแป๋วไม่ได้หรอก หรืออย่างน้อยก็ต้องเชื่อคำพูดของอาจารย์เหวงได้ล่ะ” นายเปี่ยมบอก “แล้วจะให้หันหลังกลับหรือวะ อุตส่าห์บุกมาไกลถึงขนาดนี้ เสียคนไปตั้งสองคน” “ก็กลับสิลูกพี่ แล้วค่อยหาทางจัดการกับอ้ายสองคนนั่นทีหลัง เราก็เฝ้ามันทั้งที่บ้านนังแป๋วและที่บ้านนายปริศน์ ยังไงซะมันก็ต้องกลับมาแน่ ดีกว่าเอาชีวิตมาทิ้งในป่า อ้ายพวกทโมนมันเอาเราแน่ ดูจากท่าพวกมันก็รู้ เชื่อผมเหอะ” นายฉุนให้ความเห็นอย่างเป็นเหตุเป็นผล นายเปี่ยมพูดสนับสุนขึ้นด้วยว่า “อ้ายฉุนมันพูดถูกนะลูกพี่ ผมไม่ได้กลัวตายนะ แต่ถ้าตายโดยไม่ได้อะไรลูกพี่ก็คงไม่อยากจะเป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ ทางข้างหน้าน่ะตายแน่ ถ้าถอยกลับก่อนเรารอดและยังมีทางจัดการกับมันสองคนได้อย่างอ้ายฉุนว่า แม้จะช้าหน่อยยังดีกว่า อีกอย่างเราต้องไปดูให้แน่ชัดว่านายเพลินมันฟื้นหรือยัง ถ้ายังก็แล้วไป แต่ถ้าฟื้นแล้วเราต้องหาทางกำจัดมันอยู่ดี” “ถ้าเรากลับไป หากนายเพลินฟื้น มันไปแจ้งตำรวจ เรามิติดตารางหัวโตหรือวะ?” “โธ่ ลูกพี่ คิดอะไร? นายเพลินมันจะไปแจ้งตำรวจว่าอะไร แจ้งว่าลูกพี่เป็นคนจ้างวานอาจารย์เหวงไปจับวิญญาณมันน่ะเหรอ ตำรวจคงได้หัวเราะกันทั้งโรงพักน่ะซี ส่วนอาจารย์เหวงเราก็ยิงทิ้งไปแล้ว มันจะเป็นผีมาให้การได้ที่ไหน” นายปี่ยมหัวเราะ “อย่างมากเราก็เฉยๆ ดูลาดเลาไปสักพัก ค่อยๆ จัดการไปทีละเรื่อง ชีวิตก็ยังเป็นสุขอยู่อย่างเดิม อย่าไปหาเรื่องให้อีหนูๆ ของลูกพี่ต้องเป็นหม้ายเลย” นายฉุนพูดสนับสนุน “เออ จริงของเอ็งสองคน อ้ายห่า แล้วไม่รู้จักพูดเสียตั้งแต่ต้น เราจะได้ไม่ต้องมาลำบากลำบนแบบนี้ แล้วยังต้องเสียลูกน้องไปอีกตั้งสองคน รู้งี้ข้าไม่ตามมันซะตั้งแต่ต้นหรอก” “อ้าว! ลูกพี่เคยฟังที่ไหน ลูกพี่ไม่เคยถามด้วยซ้ำ แล้วมาโทษพวกผมได้ไง” นายฉุนท้วงขึ้นทันที “เออ เออ เออ ไป กลับก็กลับ เวรจริงๆ เสียเวลาฉิบหาย” โปรดติดตามต่อไปนะจ๊ะ จากคุณ : thongprakai - [ 8 ต.ค. 47 11:11:56 ]

ความคิดเห็นที่ 29 มาสวัสดีและเป็นกำลังใจครับ ขอบคุณมาก จากคุณ : วิโรจน์ (Vstar) - [ 8 ต.ค. 47 11:56:29 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบคุณมากเช่นกันครับคุณวิโรจน์ อ่านกันต่อนะครับ..... “แล้วจะให้เราสองคนไปลุยกับพ่อมดทั้งๆ ที่มันมีคาถาอาคมสารพัด ส่วนเราสองคนไม่เป็นมวยอะไรเลย ท่านเองเสียอีกบอกว่าตัวเองก็มีดี อีกมีทหารและอำมาตย์อื่นๆ ยังต้องหนีตายออกมาเลย เราสองคนจะเอาอะไรไปต่อกรกับมัน” หญิงสาวถามขึ้น นายปริศน์ แป๋วและผู้เฒ่ากรวิกออกมานั่งอยู่ที่ริมสระน้ำในเช้าวันต่อมา บริเวณชายป่าที่แออัดไปด้วยต้นไม้ใหญ่ และบริเวณโดยรอบที่เคยเงียบสงบกลับมีการเคลื่อนไหวบางอย่างผิดปกติ ทั้งยอดไม้ กิ่งก้านกลับโยกไหวสั่นคลอนด้วยเหล่าทโมนที่กระโจนกันไปมา ส่งเสียงดังลั่นไปทั้งป่า หญิงสาวและนายปริศน์ต่างมองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจ คงมีแต่ผู้เฒ่ากรวิกที่ยังสงบอยู่อย่างเดิมและพูดขึ้นว่า “ตอนที่ข้ามาถึงที่นี่ใหม่ๆ มีลิงอยู่ฝูงหนึ่งประมาณสิบยี่สิบตัวที่อาศัยอยู่ในป่านี้ แต่ตอนนี้ดูท่าจะมีเป็นร้อยๆ แล้วสินะ ข้าอยู่กับพวกมันอย่างสงบ อนุญาตให้มันกินผลลูกท้อทิพย์นั้นได้บ้างก็แต่เฉพาะเป็นฤดูกาลเท่านั้น บางทีมันก็เอากล้วยมาแบ่งให้ข้ากินบ้าง เจ้าพวกนี้คงเป็นเหลนของเหลนไม่รู้กี่เหลนมาแล้ว” ทันใดนั้นเอง มีลิงสี่ห้าตัวกระโดดตุบลงมาจากยอดไม้ ตัวหนึ่งเดินกระย่องกระแย่งเข้ามาหาคนทั้งสามที่นั่งอยู่ มือหนึ่งกุมอีกมือเอาไว้เลือดไหลหยดเป็นทาง หญิงสาวตกใจกับภาพที่เห็น “มันได้รับบาดเจ็บนี่” แป๋วลุกขึ้นเดินเข้าไปหามันๆ ยื่นมือที่เลือดอาบให้หญิงสาวแล้วนั่งลงตรงนั้น “ตายแล้ว! นิ้วมันขาดด้วยนี่” น้ำเสียงแสดงความตกใจ แต่เธอไม่รู้จะช่วยมันได้อย่างไร ผู้เฒ่ากรวิกหัวเราแล้วบอกว่า “เอาผลท้อทิพย์ให้มันกิน เดี๋ยวมันก็หายเอง” หญิงสาวผลุนผลันไปที่ปากถ้ำ หยิบเอาผลท้อทิพย์ที่มีอยู่กลับมา ยื่นให้มัน เจ้าทโมนรับเอาไว้แล้วกัดกินอยู่ตรงนั้น ทั้งนายปริศน์และหญิงสาวต้องประหลาดใจที่เลือดที่มือของมันค่อยๆ หยุดไหลและสนิทลงทั้งที่บาดแผลนั้นยังแดงเถือกอยู่ มันล้มตัวลงนอนบนพื้นตรงนั้นและหลับไป อีกสี่ห้าตัวเดินสี่ขามาที่เพื่อนมันที่นอนอยู่และเฝ้าอยู่เป็นเพื่อนโดยไม่ส่งเสียงเอะอะแต่อย่างใด ฝูงลิงที่อยู่ตามต้นไม้ก็ค่อยหายตัวไปหมด ความสงบจึงกลับมาอย่างที่เคยเป็น หญิงสาวพูดด้วยความสงสัยขึ้นว่า “ลักษณะของแผลและนิ้วที่ขาดเหมือนถูกของมีคมเช่นมีดอะไรแบบนั้น” “งั้นคงเป็นพวกนายพรตแหละที่ทำร้ายเอา” นายปริศน์ให้ความเห็นเพราะไม่มีอะไรอย่างอื่นจะทำให้เข้าใจได้มากไปกว่านั้น “....พวกมันคงอยู่ที่หน้าปากถ้ำฝั่งโน้น ถ้ามันเข้ามาได้ เราจะทำอย่างไรดี?” “ไม่ต้องกังวลไปถึงขนาดนั้นหรอก.....” ผู้เฒ่ากรวิกพูดขึ้น “ลิงพวกนี้ไม่ยอมให้มันเข้ามาได้เด็ดขาด” นายปริศน์และแป๋วค่อยคลายใจลงได้เมื่อได้ยินเช่นนั้น “ที่เจ้าถามเมื่อครู่ ข้ารับรองว่าเจ้าทั้งสองจะมีทางรับมือกับมันได้ เพียงแต่เจ้าทั้งสองจะต้องอยู่ที่นี่กับข้าสักระยะหนึ่ง และการกำจัดเจ้าพ่อมดได้นั้นมันต้องใช้ปัญญาไม่ใช่กำลัง ระยะเวลาเป็นพันๆ ปีที่ข้าอยู่ที่นี่ได้ใช้เวลาทบทวนอย่างลึกซึ้ง หวังว่าจะสามารถสร้างความเชื่อมั่นให้เจ้าทั้งสองได้” หญิงสาวถามขึ้นบ้างว่า “แล้ววิธีที่จะช่วยพ่อหนูล่ะ?” “ก็เจ้าทั้งสองยังไม่ตอบตกลงกับข้าเลย ถ้าเอ่ยปากตอบตกลงเมื่อไหร่ ข้าก็จะบอกให้ทันที” “งั้นตกลง” ทั้งนายปริศน์และหญิงสาวรับปากขึ้นพร้อมกัน “นี่แหละเป็นสิ่งที่รอคอยมานานเป็นพันๆ ปี ในที่สุดข้าก็พบคนที่จะปลดแอกให้กับอาณาจักรนครปราสาททองแล้ว วิญญาณของข้าและคนอื่นๆ จะได้เป็นสุขเสียที” “ท่านมั่นใจขนาดนั้นเชียว?” นายปริศน์ถามด้วยความไม่แน่ใจ คิ้วขมวดด้วยความสนเท่ห์ใจ “โดยเฉพาะเจ้านั่นแหละ เพราะคนที่จะปลดอาถรรพ์นั้นได้จะต้องเป็นคนที่มีศีลบริสุทธิ์เท่านั้น ส่วนเจ้า....” ผู้เฒ่ากรวิกหันไปที่หญิงสาว “.....เจ้าก็ใช้ได้ อยู่ที่นี่สักพักฝึกหัดปฏิบัติธรรมไป ข้าจะแนะเจ้าเองทั้งสองคนแหละ เพียงแต่....” ผู้เฒ่ากรวิกยั้งคำพูดไว้ไม่เอ่ยออกมา จนหญิงสาวต้องถามขึ้น “เพียงแต่อะไรคะ?” ผู้เฒ่ากรวิกดึงมือหญิงสาวเข้ามาใกล้ ตัวเองพูดเป็นเสียงกระซิบที่ข้างหูของเธอว่า “เจ้าต้องวางจิตจากผู้ชายคนนี้ให้ได้สักระยะหนึ่งก่อน อารมณ์รัก พิศวาส ลุ่มหลงของเจ้าจะเป็นตัวฉุดเจ้าไว้ไม่สามารถพัฒนาจิตของเจ้าได้ เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยลงแล้ว เจ้าจะเลือกใช้ชีวิตเยี่ยงปุถุชนธรรมดาต่อไปหรือไม่ เจ้าค่อยตัดสินใจอีกที” หญิงสาวรู้สึกว่าใบหน้านั้นร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีด้วยความเขินอายที่ผู้เฒ่ากรวิกพูดทิ่มใจเธอเข้าไปตรงๆ เพราะเธอปฏิเสธความจริงในใจของตัวเองไม่ได้ว่าเธอนั้นมอบใจให้กับชายคนนี้ไปกว่าครึ่งแล้ว และพร้อมที่จะมอบให้ทั้งหมด แต่เธอก็ตระหนักแก่ใจดีว่าความเป็นไปไม่ได้นั้นมีสูง เพียงแต่เธอจะละความพยายามในใจของเธอลงหรือไม่เท่านั้น นายปริศน์ไม่รู้ว่าทั้งสองกระซิบกระซาบอะไรกัน แต่เมื่อมองหน้าหญิงสาวก็เห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติไป แต่เขาไม่ใส่ใจอะไรมาก ถามขึ้นว่า “แล้วท่านจะบอกวิธีในการช่วยวิญญาณนายเพลินได้หรือยังล่ะ เราก็รับปากท่านแล้ว” “คืนนี้เป็นคืนวันขึ้นแปดค่ำ เดือนสิบ เป็นคืนแรกที่ภพทั้งสามได้แก่ นรก โลกและสวรรค์จะเปิดติดต่อกันได้หมด และจะเปิดติดต่อกันจนถึงวันเพ็ญขึ้นสิบห้าค่ำ เดือนสิบ จากนั้นภพทั้งสามจะปิดลงอีกจนกระทั่งถึงปีหน้า เวลาเดียวกัน การเปิดของภพทั้งสามนั้นวิญญาณทั้งภพที่เป็นนรกและวิญญาณจากแดนสวรรค์จะมารับส่วนบุญที่ญาติโยม ณ ภพโลกอุทิศให้ ญาติใครทำให้ใครก็ดีไป ใครไม่ได้รับก็จะก้มหน้าร้องไห้เดินจากไปอย่างน่าเวทนา เมื่อภพทั้งสามเปิดติดต่อกันได้ดวงจิตของนายเพลินแม้จะยังไม่ได้ตกนรกก็ถึงจะสามารถหลุดออกมาจากที่นั้นได้ แต่ก็โดยความช่วยเหลือจากเจ้าด้วยเช่นกัน ไม่มีเจ้าดวงจิตของนายเพลินก็กลับมาไม่ถูกเพราะนายเพลินที่จริงแล้วยังไม่ถึงคราวตาย ดังนั้นคืนนี้ตอนเที่ยงคืนเจ้าต้องถอดจิตออกไปช่วยเขากลับมา แม้จะมีเวลาอีกตั้งหลายวัน แต่เมื่อสามารถทำได้เลยก็รีบจัดการเสียให้เสร็จๆ อย่าลืมบอกนายเพลินด้วยว่ายังมีศัตรูคอยปองร้ายอยู่ ให้ระวังตัวไว้ให้มาก” นายปริศน์และหญิงสาวฟังด้วยความตั้งใจ ความหวังเกิดขึ้นในหัวใจของหญิงสาวอย่างเต็มเปี่ยม และแล้วผู้เฒ่ากรวิกพูดขึ้นว่า “เจ้าสองคนเข้าไปในถ้ำตรงที่ข้านั่งอยู่ ด้านหลังจะมีสิ่งของอยู่สี่ห้าอย่าง ไปค้นดูให้ดีแล้วเอากลับมาให้ข้าหน่อย” ทั้งสองคนกลับเข้าไปในถ้ำ ตรงไปบริเวณที่พบผู้เฒ่ากรวิก รื้อหินปูนที่กองทับถมบริเวณนั้นออกจนหมด แล้วนำของสี่อย่างที่ค้นพบออกมาให้บุรุษชรา ผู้เฒ่ากรวิกรับของสี่สิ่งนั้นมาวางลงกับพื้นแล้วหยิบของสิ่งแรกขึ้นมาปัดฝุ่นที่เกาะออก มันเป็นห่อผ้ากำมะหยี่ดูไม่ออกว่าเป็นสีอะไร เมื่อแก้ห่อผ้านั้นออกวัตถุชิ้นหนึ่งลักษณะทำด้วยโลหะสีเงินแต่อ่อนไหว ยวบยาบเหมือนสายสร้อยแต่มีขนาดยาวกว่าและใหญ่กว่ามาก ผู้เฒ่ากรวิกหยิบชูขึ้นและยื่นส่งให้หญิงสาวพลางบอกว่า “นี่เป็นสายรัดเกล้าพิเศษที่มีทั้งความแข็ง ความคม ความแหลมและอ่อนไหวในตัวของมันเอง ใช้เป็นอาวุธป้องกันตัวได้เป็นอย่างดี ข้าให้เจ้า รับเอาไว้ซะ เจ้าจะมีความจำเป็นต้องใช้ต่อไป” หญิงสาวรับเอาสายรัดเกล้านั้นมาพิจารณา ขนาดของมันใหญ่กว่านิ้วก้อยเล็กน้อย โลหะสีเงินเหมือนถักทอรวมกันจากเส้นเล็กๆ ถี่ยิบเป็นเส้นใหญ่ มีความนาวประมาณวาเศษ เกือบปลายด้านหนึ่งจะมีห่วงเล็กๆติดอยู่เป็นเนื้อเดียวกัน เธอสอดปลายอีกด้านหนึ่งเข้าไปในห่วงนั้น ดึงมาจนสุดจนดึงต่อไปไม่ได้ แล้วยกขึ้นดู ผู้เฒ่ากรวิกบอกว่า “สวมลงบนศีรษะสิ” หญิงสาวสวมครอบลงบนศีรษะ ปล่อยให้ชายทั้งสองห้อยไว้ที่ด้านหลัง ดูสวยงามเก๋ไก๋แปลกตาดี “เจ้าได้เป็นเจ้าของมันโดยสมบูรณ์แล้ว มันจะไม่มีวันจากเจ้าไปไหนอีกจนกว่าเจ้าจะมอบให้บุคคลอื่นต่อไป แต่ก็ต้องมั่นใจว่าคนที่เจ้าจะให้นั้นต้องเป็นคนดี มิฉะนั้นสายรัดเกล้าเส้นนี้จะเป็นภัยแก่คนที่ได้รับเอง” หญิงสาวก้มลงกราบที่พื้นครั้งหนึ่ง ผู้เฒ่ากรวิกลูบที่ศีรษะเบาๆ ด้วยความเมตตา แล้วหยิบของอีกสิ่งหนึ่งขึ้นมา มันห่อด้วยผ้ากำมะหยี่เช่นเดียวกัน ลักษณะเป็นแท่งยาวเรียว เมื่อแกะห่อผ้าออกปรากฏเป็นไม้เหมือนไม้รวก สีเขียวอ่อนเหมือนสีหยก ปลายด้านหนึ่งใหญ่กว่าอีกด้านหนึ่งเล็กน้อย ขนาดประมาณเล็กกว่านิ้วหัวแม่มือเล็กน้อย ยาวประมาณสองฟุตเศษ เขายื่นส่งให้นายปริศน์และบอกว่า “รับเอาไว้ ข้าให้เจ้า คทาอันนี้มีชื่อว่า “คทาอาญา” มันจะมีความวิเศษในตัวของมันเอง ต่อไปเมื่อเจ้าหัดใช้ เจ้าจะรู้เองว่ามันวิเศษอย่างไร นายปริศน์รับมาถือไว้ พิจารณาดูโดยทั่วไปก็ไม่ต่างจากไม้รวกธรรมดาสักเท่าไร แล้วก้มลงกราบผู้เฒ่าเช่นกัน “เจ้าเป็นเจ้าของมันโดยสมบูรณ์แล้ว มันจะไม่ห่างจากกายเจ้าตลอดไป” โปรดติดตามต่อไปนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 8 ต.ค. 47 14:16:42 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เพชรพระอุมา ภาคพนมทอง รออ่านอยู่ครับ จากคุณ : คุณฉ่าง - [ 8 ต.ค. 47 17:58:55 ]

ความคิดเห็นที่ 32 พี่พนมทองจ๋า.........อยู่ไหน มาต่อด่วนค่ะ วันนี้วันศุกร์ อ่านได้เกินวันละ 2 ครั้งค่า จากคุณ : jita - [ 8 ต.ค. 47 22:03:09 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ผมอ่านตั้งแต่ตอนเจอถ้ำแล้วนึกถึงบรรยากาศแบบ...โกวเล้ง...เลย...อ่ะ..ครับ...แล้ว...ก้อ... อาว...อีก...ๆ...ๆ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 9 ต.ค. 47 01:45:12 ]

ความคิดเห็นที่ 34 แหม...มีแฟนๆ เหนียวแน่นออกอย่างนี้ อย่างไรเสียก็ต้องพยายามไม่ทำให้ผิดหวัง อ่านต่อนะครับ..... ห่อผ้าอีกหนึ่งห่อที่ผู้เฒ่ากรวิกหยิบขึ้นมา เมื่อแกะออกจึงเห็นเป็นผ้าผืนหนึ่งที่พับไว้เรียบร้อย ผู้เฒ่าจับผ้าผืนนั้นคลี่ออกเป็นผ้าขนาดผ้าห่มผืนใหญ่ มีสีดำจางๆ โปร่งใสเหมือนกับเอาใยแมงมุมมาถักทอเป็นตาราง มีน้ำหนักเบาเหมือนขนนก ผู้เฒ่ายื่นส่งให้หญิงสาวแล้วบอกว่า “ลองห่มดูสิยายหนู” หญิงสาวรับผ้าผืนนั้นมาแล้วห่มลงจากด้านหลัง นายปริศน์มองดูด้วยประหลาดใจเป็นยิ่งนักที่ร่างทั้งร่างของหญิงสาวเลือนหายไป คงเหลือแต่ศีรษะเท่านั้น แป๋วก้มลองมองตัวเอง แล้วหัวเราะร่าด้วยความดีใจที่เห็นว่าลำตัวของเธอนั้นหายไปหมดทั้งที่ความรู้สึกของเธอนั้นร่างของเธอยังอยู่อย่างเดิม เธอดึงผ้าห่มนั้นขึ้นคลุมตั้งแต่ศีรษะลงมา ปรากฏว่าทั้งร่างอันตรธานหายลับไปทันที แป๋วคิดสนุกลุกขึ้นเดินตรงไปยังกลุ่มลิงสี่ห้าตัวที่ยังเฝ้าเพื่อนที่บาดเจ็บ เหมือนไม่มีตัวไหนจะรู้ถึงการมาของเธอ มันยังนั่งกันเฉย ช่วยกันจับหมัดให้กันและกัน หญิงสาวยกมือเขกลงบนหัวของลิงตัวหนึ่งเบาๆ เจ้าลิงตัวนั้นสะดุ้ง ยกมือหนึ่งขึ้นเกาหัว หันซ้ายหันขวาคล้ายมองดูว่าใครเป็นคนเขกหัวมัน เมื่อมองไม่เห็นอะไรมันจึงกลับไปจับหมัดให้กับเพื่อนตามเดิม หญิงสาวหัวเราะคิกเบาๆ เดินกลับมาที่เดิมแล้วดึงเสื้อคลุมนั้นออก ยื่นส่งให้นายปริศน์ๆ รับมาถือไว้จัดการพับกลับให้เหมือนเดิมส่งให้ผู้เฒ่ากรวิกๆ ยิ้มบอกว่า “ข้าให้เสื้อคลุมนี้แก่เจ้าทั้งสองคน เจ้าจำเป็นต้องใช้แน่ในวันหนึ่ง ต้องรักษาไว้ให้ดีเพราะเป็นของหายาก ในจักรวาลนี้แทบจะเรียกได้ว่ามีอยู่เพียงตัวเดียวเท่านั้น และนี่เป็นของวิเศษสิ่งหนึ่งที่ข้าและภรรยาช่วยกันถักทอขึ้นด้วยความอุตสาหะ เราต้องใช้เวทย์มนต์และเวลากว่าจะได้เสื้อคลุมผืนนี้มา อ้ายพ่อมดมันไม่รู้หรอกว่ามีผ้าวิเศษเช่นนี้อยู่ในโลก และนี่เป็นสิ่งหนึ่งล่ะที่ข้าเอาชีวิตรอดจากมันมาได้ ข้าเรียกมันว่า “เสื้อคลุมกำบังกาย” นายปริศน์ยื่นส่งให้หญิงสาว บอกว่า “เธอเก็บมันเอาไว้ในตัวนั่นแหละ เก็บไว้ให้ดี” “แล้วมันเรื่องอะไรที่อาปริศน์มาโยนภาระนี้ให้หนูล่ะ? อาปริศน์นั่นแหละเก็บไว้” หญิงสาวท้วงขึ้น ไม่ยอมรับ “เธอเป็นผู้หญิง เธอจะมีความระมัดระวังดีกว่า เก็บไว้กับฉันเดี๋ยวเซ่อซ่าทำมันหายจะว่าไง” “หายหนูก็โทษอาปริศน์ได้ไง” “แม่หนูเป็นคนเก็บก็แล้วกัน ยัดไว้ในอกเสื้อนั่นแหละ” ผู้เฒ่ากรวิกเป็นคนตัดสินให้ หญิงสาวจำเป็นต้องรับมาถือไว้ เธอปลดกระดุมเสื้อออกทันที ผู้เฒ่ากรวิกโวยวายขึ้นมาว่า “ก็หันไปทางอื่นซี มาแก้กระดุมต่อหน้าชายถึงสองคนได้ยังไง?” หญิงสาวหน้าแดงด้วยความอาย เธอชำเลืองมองนายปริศน์แวบหนึ่งเห็นเขาเบือนหน้าไปอีกทางอยู่แล้ว เธอจึงหันหลัง ปลดกระดุมออกสองเม็ดแล้วยัดเสื้อคลุมตัวนั้นไว้กับอก กลัดกระดุมเสื้อติดตามเดิม ผู้เฒ่ากรวิกหยิบของอีกสิ่งขึ้นมาปัดฝุ่น แต่ไม่ได้แก้ห่อผ้านั้นออก บอกว่า “หนังสือเล่มนี้จะเป็นของเจ้าทั้งสองเช่นกันในวันที่เจ้าจะออกเดินทางไปอาณาจักรนครปราสาททอง ตอนนี้เอาไปยังไม่มีประโยชน์อันใด ข้าจะยังเก็บเอาไว้ก่อน” นายปริศน์ถามขึ้นว่า “ท่านผู้เฒ่าบอกว่าท่านเดินทางจากนครปราสาททองมาถึงที่นี่ประมาณว่าจะต้องใช้ระยะเวลาในการเดินทางประมาณกี่วัน? “กี่วัน? น่าจะถามว่ากี่เดือนมากกว่าเพราะข้าเดินทางมาทางเท้า เวลาเจ้าไปเจ้าไม่ได้เหาะไป เจ้าต้องเดินไปเหมือนกัน แต่ข้าก็พักอยู่ที่อื่นบ้าง ตามหมู่บ้านที่ผ่านไป แต่อย่างที่บอกเจ้าแหละว่าข้าอยู่ที่ไหนนานไม่ได้ ไม่กี่สิบปีก็ต้องย้าย ถ้าจะประมาณระยะเวลาที่ใช้ในการเดินทางคงไม่ต่ำกว่าหกสิบวัน หกสิบคืน” “สองเดือน?” หญิงสาวอุทานออกมาด้วยความตกใจ “เจ้าอย่าลืมว่าเส้นทางที่ใช้มันอยู่แต่ในป่าเขาทั้งสิ้น ทั้งต้องปีนเขา ข้ามห้วยหนอง แม่น้ำหรือแม้กระทั่งเหวลึก หาใช่ทางราบเรียบไม่ การเดินทางค่อนข้างจะลำบากและอาจผจญกับสิ่งต่างๆ ที่ไม่คาดฝัน ทั้งจากสัตว์ป่าและธรรมชาติ แต่ถ้าเหาะได้ ไม่กี่วันคงถึง” ขณะที่คนทั้งสามสนทนากันอยู่นั้น เจ้าลิงที่ได้รับบาดเจ็บเริ่มรู้สึกตัว มันตื่นขึ้น เดินสี่เท้าเข้ามาหา ส่งเสียงค่อกๆ อยู่ในลำคอแล้วนั่งลงจนชิดหญิงสาว แป๋วลูบไล้ตามลำตัว สังเกตเห็นว่าแม้นิ้วจะด้วนไปหนึ่งนิ้ว แต่ตอนนี้บาดแผลเหมือนจะหายสนิทแล้ว ไม่มีเลือดไหลออกมาอีก มันจับมือหญิงสาวขึ้นลูบหัวมัน และลุกขึ้น เดินกลับไปรวมกลุ่มกับเพื่อน เดินจากไปอย่างเงียบเชียบทั้งคณะ เมื่อถึงบริเวณต้นไม้ ต่างกระโดดขึ้นตามกิ่งและโหนตัวไปตามต้นจากไป “ผลท้อทิพย์นี่ช่างอัศจรรย์จริงๆ เป็นเหมือนยาวิเศษ รักษาแผลให้หายได้แค่ไม่กี่ชั่วโมง นี่มันคงมาแสดงความขอบคุณมั้งที่ช่วยมัน?” หญิงสาวเอ่ยขึ้นและหันมาถามท่านผู้เฒ่าว่า “หนูสงสัยเหมือนกันว่าตอนที่เราสองคนเข้าจากปากถ้ำอีกด้านหนึ่งนั้น เราก็เจอมันแต่พวกมันก็อยู่กันเพียงบนต้นไม้ ไม่เห็นจะต้องผจญหน้ากันแต่อย่างใด แต่นี่มันคงได้รับบาดเจ็บมาเพราะต้องผจญหน้ากับพวกนายพรตเป็นแน่ มันทำไมถึงเป็นอย่างนั้นได้?” ผู้เฒ่ากรวิกบอกว่า “ไม่ใช่แต่เพียงจะรักษาเท่านั้น มันยังสรรพคุณวิเศษอย่างอื่นที่เจ้าคาดไม่ถึงเชียวล่ะ สัตว์แทบทุกชนิดมันจะมีสัญชาติญาณพิเศษอันเป็นธรรมชาติของพวกมัน มันจะรู้ว่าใครมาดีหรือร้ายต่อมัน อย่างที่เจ้าก็เห็นมาแล้ว” นายปริศน์นั่งนิ่งเงียบมาเกือบตลอด เขาคิดทบทวนด้วยความหนักใจ เพราะหากเขาจะต้องเดินทางไปยังอาณาจักรนครปราสาททองเพื่อถอนคำสาปของพ่อมดโลเกศนั่นย่อมหมายถึงการสู้รบหรือการปะทะกันไม่ว่าจะเป็นอย่างไร มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงได้ยาก มันเป็นการประหัตประหารเข่นฆ่าเอาชีวิตกัน หรืออย่างน้อยก็ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยม กลลวงสารพัดสุดแต่จะคิดขึ้นได้ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นการกระทำที่ผิดศีลธรรม มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำตนเป็นทูตเพื่อเจรจาให้เกิดความภราดรภาพขึ้น หรือเทศนาธรรมสั่งสอนให้เจ้าพ่อมดรู้ผิดเป็นถูก กลับจิตกลับใจเสียใหม่ เขานึกภาพไม่ออกว่าคนอื่นๆ ที่ตกอยู่ภายใต้อำนาจของมันและเป็นผู้บริสุทธิ์อาจจะต้องสูญเสียชีวิตไม่รู้จะมากน้อยเพียงใด ไม่ว่าจะเกิดจากการกระทำของเขาเองโดยตรงหรือโดยอ้อมก็ตามเป็นสิ่งที่เขาไม่พึงปรารถนาเลย ปัญหาคือทำอย่างไรไม่เกิดเหตุการณ์ในลักษณะเช่นว่านั้นขึ้น มันจะเป็นไปได้อย่างไร จริงอยู่ แม้การทำลายความชั่วร้ายเพื่อประโยชน์สุขของคนหมู่มากจะเป็นเรื่องที่สมควร แต่ถ้าเป็นไปได้หากหลีกเลี่ยงได้ย่อมเป็นทางที่ดีที่สุด ผู้เฒ่ากรวิกสังเกตท่าทีของนายปริศน์ออกจึงกล่าวขึ้นว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าหนักใจ แต่ข้าอยากจะบอกเจ้าว่ามันยังไม่ถึงเวลาที่จะหนักใจ เจ้ายังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง จะหนักใจไปก็เท่านั้น การเข่นฆ่าประหัตประหารกันอาจเกิดขึ้นหรือไม่ก็ได้ ความเป็นไปได้ทั้งสองทางมันมีอยู่สุดแต่ว่าเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรซึ่งทั้งเจ้าและข้าต่างไม่มีใครทำนายได้ ทางที่ดีเจ้าน่ารู้ดีว่าตอนนี้ควรทำอย่างไร” นายปริศน์ฝืนยิ้มอย่างเครียดๆ ถามว่า “งั้นท่านเล่าให้เราฟังหน่อยสิว่า ประวัติเจ้าพ่อมดนี้เป็นอย่างไร” “แต่เดิมนั้นเจ้าพ่อมดโลเกศเป็นเพียงมหาดเล็กธรรมดาคนหนึ่ง แต่มันมีความสามารถพิเศษในการทำนายทายทักจึงเป็นที่โปรดปรานของมเหสี อีกทั้งความที่มีวาทศิลป์ดี มันจึงก้าวหน้าในหน้าที่อย่างรวดเร็วและกลายเป็นคนใกล้ชิดของมเหสีไป แน่นอนมันก็เป็นที่โปรดปรานของเจ้าผู้ครองนครไปด้วย แต่เพราะความเป็นคนที่มักใหญ่ใฝ่สูง มันจึงอาจเอื้อมทูลขอพระขนิษฐาต่อเจ้าผู้ครองนครซึ่งความจริงแม้เจ้าผู้ครองนครจะไม่ถึงกับรังเกียจ แต่พระขนิษฐานั้นไม่เอาด้วยเลยด้วยเหตุที่พระนางมีคนรักอยู่แล้ว เจ้าผู้ครองนครจึงไม่อาจฝืนใจพระขนิษฐาได้ และที่ทำให้เจ้าผู้ครองนครขัดเคืองพระทัยมากก็คือความสามหาวของมันที่บังอาจกล่าวคำในเชิงหมิ่นพระบรมเดชานุภาพออกมา จนเกือบจะโดนสั่งประหารอยู่แล้ว แต่เพราะมเหสีทรงทูลขอไว้ มันจึงรอดชีวิตมาได้ นับแต่วันนั้นเป็นต้นมามันจึงแอบซ่องสุมผู้คน เริ่มหาพรรคหาพวกด้วยวิธีการอันแนบเนียน คนที่มันเห็นว่าอาจเป็นภัยใหญ่หลวงต่อมันในภายภาคหน้า ถ้ามันทำได้มันก็จะสร้างเรื่องราว สร้างความผิดให้กับคนนั้นๆ จนถูกประอาญาไปก็ไม่น้อย ประกอบกับไม่มีใครระแคะระคายเลยว่ามันได้แอบฝึกวิชามารพวกนี้ เมื่อสบโอกาสเหมาะมันจึงก่อการกบฏขึ้น และจับพระญาติทุกคนประหารเสียจนสิ้น และนั่นรวมถึงมเหสีด้วย แผ่นดินนั้นลุกเป็นไฟเพราะคนที่เอาด้วยกับมันก็มีอยู่ประเภทเดียวคือเลวร้ายเหมือนมันหรือประเภทรักตัวกลัวตายก็จะฝักใฝ่ไปกับมัน” สีหน้าของผู้เฒ่ากรวิกดูหม่นหมองขณะที่เล่าเรื่องจบลง ที่สุดจึงสรุปขึ้นว่า “ในระหว่างนี้ที่ดีสุดคือการเตรียมตัว เจ้าทั้งสองต้องเตรียมอาหารนั่นก็คือเก็บผลท้อทิพย์ตากแห้งเพื่อเป็นเสบียงในการเดินทางจะได้ไม่ต้องไปร้อนรนหาอาหารให้วุ่นวาย เจ้าควรทำธนูสักคันหนึ่งที่มีอานุภาพพอเพียงเพื่อใช้ป้องกันตัวและจะเป็นประโยชน์ในภายภาคหน้า สุดท้ายคือการฝึกฝนจิตให้สามารถใช้เป็นประโยชน์ได้ดังที่ใจต้องการซึ่งข้าจะเป็นคนแนะนำเจ้าทั้งสองเอง เรื่องอื่นไม่ต้องไปคิด เจ้าทั้งสองเข้าใจนะ” โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 9 ต.ค. 47 08:35:19 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่พนมทอง.....และมิตรรักนักอ่านทั้งหลาย มีผ้าคลุมล่องหนด้วย แถมบุกนครโบราณ ===> โดราเอมอนภาคไทย อิอิ จากคุณ : jita - [ 9 ต.ค. 47 10:30:22 ]

ความคิดเห็นที่ 36 สวัสดี...ครับ...ทุกๆท่าน... อยากได้ผ้าห่มวิเศษ...ซักผืน...จัง... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 9 ต.ค. 47 15:20:41 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อ่านต่อนะครับ.... “บุปผชาติหลากพันธุ์ที่ส่งกลิ่นเย้ายวนยามค่ำคืนต่างเบ่งบานรับราตรีอันงดงามที่ประดับประดาด้วยดวงดาวใหญ่น้อยบนฟากฟ้า คืนอันสงบนั้นเปรียบเสมือนจิตใจที่ว่างเปล่าปลอดจากพันธะใดๆ ให้หวนคำนึงถึง แต่หากเป็นจิตใจที่ตอบสนองต่อสิ่งเร้าภายนอกได้ง่าย แม้จะเป็นความสุขสดชื่นตามธรรมชาติก็ตามย่อมเป็นนิวรณ์แบบหนึ่งอันเป็นความพึงพอใจรักใคร่ที่จะสกัดกั้นจิตใจให้บรรลุซึ่งความดีได้ การบรรลุแห่งผลของการเดินทางของจิตจึงควรเป็นเพียงการเดินในสายกลางๆ ไม่มีทั้งความชอบหรือไม่ชอบ เพียงแต่ให้เกิดการรับรู้แล้วปล่อยวางให้ว่างลง จิตใจจึงจะสงบลงได้ และสามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้” ผู้เฒ่ากรวิกเอ่ยความนั้นขึ้นในขณะที่นายปริศน์และหญิงสาวนั่งอยู่ในสมาธิ ต่างคนต่างรับรู้แต่จิตของตนแต่เพียงอย่างเดียว เปรียบเสมือนน้ำที่เริ่มตกตะกอนเกิดความใสสะอาดขึ้นทีละน้อย นายปริศน์ผู้ซึ่งมีความรู้ความชำนาญมากกว่าจึงเข้าสู่จุดที่สงบได้ในเวลาอันรวดเร็ว ต่างจากหญิงสาวที่ยังต้องคอยเฝ้าระวังจิตตัวเองมิให้ส่งออกไปรับรู้สิ่งใดๆ รอบกาย ความมืดทมึนปรากฏขึ้นตรงหน้าของนายปริศน์อีกครั้ง เสียงคร่ำครวญแผ่วเบาที่แว่วมานั้น บัดนี้เขารู้แล้วว่าเกิดจากอะไร และมันก็ยังเป็นอยู่อย่างนั้น แม้จะเห็นดวงจิตของนายเพลินที่นั่งนิ่งอยู่ตรงหน้า แต่เขารู้ว่ายังไม่ถึงเวลาที่จะเคลื่อนไหวใดๆ จึงคงสงบอยู่อย่างนั้น ใจนั้นกำหนดการแผ่เมตตาแก่สัตว์ผู้ยากทั้งหลายในจักรวาล เมื่อถึงเวลาเขาคงจะรู้ได้เอง ทันใดนั้นเอง ดวงจิตของเขาบอกเขาว่าความมืดทมึนค่อยมีแสงสว่างเกิดขึ้นเป็นจุดเล็กๆ และขยายใหญ่ขึ้นเป็นลำดับ ค่อยลบเลือนความมืดนั้นลงจนในที่สุดกลับสว่างเจิดจ้าขึ้นไปทั่ว –โลกทั้งสามเริ่มเปิดออกแล้ว ทันทีที่ความสว่างเข้ามาแทนที่ นายปริศน์รู้สึกได้ชัดเจนว่า มีดวงจิตจำนวนมากมายมหาศาลเหมือนดวงดาวบนฟากฟ้าสุดคณานับได้ที่เคลื่อนที่ผ่านเขาไปอย่างช้าๆ ราวกับฝูงค้างคาวที่เริ่มออกจากแหล่งในยามพลบค่ำเพื่ออกหากิน มันยาวเป็นสายมืดฟ้ามัวดินจนไม่อาจบอกได้ว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อใด นายปริศน์ยังเห็นดวงจิตของนายเพลินคงสงบอยู่เช่นเดิม ผลจากการที่เขาได้สั่งสอนในการพบกันครั้งที่แล้วทำให้นายเพลินรู้จักสงบจิตตัวเองลงได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ เขาต้องเคลื่อนที่ไปจนกระทั่งมาหยุดอยู่ข้างๆ นายเพลินจึงรู้สึกถึงได้ ณ ตอนนั้นเอง แต่คราวนี้ต่างจากคราวที่แล้ว อาการของนายเพลินบอกนายปริศน์ว่านายเพลินเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น เมื่อเขาประคองให้นายเพลินลุกขึ้นและเคลื่อนที่ตามไป นายเพลินก็สามารถตามไปได้ ไม่เป็นอย่างคราวก่อนที่นายเพลินไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แต่อย่างใด นายปริศน์เอ่ยขึ้นในใจว่า “เราตามกันไปเถิด โลกทั้งสามเปิดถึงกันแล้ว และเมื่อนายเพลินกลับถึงบ้านแล้ว อย่าลืมว่าคนบาปนั้นยังอยู่และอาจจะจ้องเล่นงานนายเพลินอยู่ก็เป็นได้ นายเพลินต้องระวังตัวให้มาก พยายามอย่าให้มีการเคลื่อนไหวใดๆ ต่างจากที่ผ่านมา ส่วนแป๋วลูกสาวนายเพลินจำเป็นต้องเดินทางไปกับฉันเพื่อทำหน้าที่หนึ่งให้ลุล่วงไปอันเป็นคำมั่นที่ต้องรักษาในอันที่จะช่วยนายเพลินให้กลับมาได้ นายเพลินไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลลูกสาวนายเพลินเป็นอย่างดีด้วยชีวิตของฉันเอง” ระหว่างที่ดวงจิตของนายปริศน์และนายเพลินเคลื่อนที่ผ่านไปนั้น สัมผัสมหัศจรรย์บอกแต่เฉพาะนายปริศน์ว่า ดวงจิตอีกสายหนึ่งที่มีแต่ความบริสุทธิ์กำลังเคลื่อนที่ผ่านมายังภพอันเป็นโลกมนุษย์ด้วยเช่นกัน เมื่อทั้งสองสายมาบรรจบกันจึงเห็นได้เด่นชัดว่าแต่ละสายนั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงและแบ่งแยกกันเองอย่างชัดแจ้ง สายที่มีแต่ความบริสุทธิ์นั้นจะเคลื่อนที่ไปอย่างสงบเป็นระเบียบเหมือนห่านฟ้าที่เหินอยู่บนเวหาที่มีแต่ความสง่างาม ส่วนสายที่มาจากความดำมืดจะดูยิ่งเหยิง ไม่เป็นระเบียบ เหมือนฝูงค้างคาวที่โฉบเฉี่ยวไปมาดูสับสน นายปริศน์ลืมตาขึ้นในความมืด มีแต่แสงจันทร์ฉายและดวงดาวระยิบระยับบนฟากฟ้า เขามองดูท่านผู้เฒ่ากรวิกที่นั่งสงบอยู่เคียงกันริมสระน้ำใหญ่ และมองดูหญิงสาวที่นั่งสงบอยู่ถัดไป อีกครู่ใหญ่ต่อมาทั้งหญิงสาวและผู้เฒ่ากรวิกจึงลืมตาขึ้นพร้อมกัน นายปริศน์จึงเอ่ยขึ้นว่า “คุณพ่อเธอปลอดภัยแล้ว เธอไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว” แป๋วยิ้มให้ด้วยความขอบคุณ แต่ไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา ผู้เฒ่ากรวิกบอกว่า “เจ้าทำได้ดีแล้ว และมีความสามารถในระดับที่ดีมาก การฝึกฝนที่ข้าจะสอนต่อไปเป็นเรื่องที่ไม่ยาก ส่วนนังหนูก็ทำได้ดีพอควร แต่ยังต้องฝึกฝนจิตให้เป็นสมถะคือให้เกิดความสงบอย่างแท้จริง เมื่อใดที่เจ้าทำได้เมื่อนั้นเจ้าก็จะสามารถฝึกในขั้นต่อๆ ไปได้อย่างไม่ยากเย็น ความเพียรเท่านั้นที่จะทำให้เจ้าทั้งสองประสพผล” หมู่มวลสกุณาเริ่มบรรเลงขับขานขับกล่อมไพร ที่จับตามกิ่งก้านของต้นผลท้อทิพย์มีไม่น้อย ที่ลงมาเที่ยวเล่นตามพื้นดินหาแมลงก็มีมากหลายสายพันธุ์ ต่างล้วนงดงามน่าอภิรมย์ หญิงสาวเที่ยวเดินเก็บผลท้อทิพย์ที่ร่วงหล่นอยู่ตามพื้นดิน นำมาวางเรียงไว้ใกล้ปากถ้ำอย่างเป็นระเบียบ นายปริศน์หยิบมีดพร้าตรงไปที่ป่าไผ่ เลือกต้นที่มีขนาดใหญ่และเหลืองจัด เขาแปลกอยู่เล็กน้อยที่เมื่อใช้มีดพร้าออกแรงฟันแต่เพียงพอประมาณ ลำไผ่ป้องใหญ่กลับขาดออกจากกันอย่างง่ายดาย เขาจัดการผ่าซีกออกจึงเห็นว่าลำไผ่นั้นมีความหนาอยู่มาก เมื่อกะขนาดความยาวของคันธนูได้ ตั้งท่าจะฟันลำไผ่ เสียงผู้เฒ่ากรวิกดังจากเบื้องหลังว่า “ยังใหญ่ไม่พอ ต้องประมาณท่วมหัวเจ้าจึงจะใช้ได้” นายปริศน์เป็นที่รูปร่างผอมเกร็งแต่มีความสูงกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซ็นติเมตร เมื่อบวกกับความแข็งของลำไผ่ต้นนี้แล้วธนูคันขนาดที่ผู้เฒ่ากรวิกว่ามีแต่ยักษ์เท่านั้นจึงจะเหนี่ยวรั้งได้ นายปริศน์อ้าปากจะท้วงแต่ผู้เฒ่ากรวิกขัดขึ้นเสียก่อนว่า “ขนาดที่เจ้ากะว่าจะทำนั้นเอาไว้ยิงคน แต่ข้าไม่ได้ให้ทำธนูนี้ไม่ได้มีไว้เพื่อยิงคน แต่จะยิงคนก็ได้รับรองดอกเดียวทะลุไปสามคนได้สบาย ส่วนวิธียิงไม่ต้องกังวลข้าจะสอนเจ้าเอง แล้วเจ้าจะประหลาดใจว่ายิงได้อย่างไร” ผู้เฒ่ากรวิกแนะนำวิธีการเหลาธนูให้อย่างคร่าวๆ และบอกให้แป๋วช่วยเหลาลูกธนูให้ รวมถึงการใช้เถาวัลย์ปอกเป็นเส้นเล็กเส้นน้อยและถักเป็นสายธนูที่มีทั้งความเหนียวและยืดหยุ่นได้ดี หญิงสาวเห็นคันธนูที่นายปริศน์กำลังเหลาอยู่ถึงกับหัวเราะและอุทานออกมาว่า “ธนูคันนี้ถ้าใครเหนี่ยวได้มีหวังยิงลูกธนูออกไปถึงดวงจันทร์ได้สบายๆ” “นั่นสิ ฉันก็ว่าอย่างนั้น แต่ท่านผู้เฒ่าให้เหลาขนาดนี้ ฉันก็ทำไปตามนั้น แต่ท่านบอกว่าจะสอนวิธียิงให้ และให้เธอเป็นเป้า จะได้ดูทีว่าจะกระเด็นไปไกลขนาดไหน” หญิงสาวทำหน้าเหลอ แต่หัวเราะคิก และพูดขึ้นว่า “อาปริศน์ไม่คิดจะโกนเครา ตัดผมตัดเผ้าเสียบ้างเหรอ หนูดูแล้วกวนตาจัง” นายปริศน์ยกมือขึ้นลูบหนวดเคราตัวเองที่ยาวอย่างไม่รู้ตัว เพราะตัวเองนั้นไม่เคยนึกถึง แม้กระทั่งจะส่องกระจกเงาก็จำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายนั้นคือเมื่อใด เขาตอบว่า “ช่างมันเถิด จะเอาไปอวดใคร หล่อรึก็ไม่ได้หล่อสักนิด” “ทำไมต้องอวดใคร อาปริศน์อย่าลืมนะ ถ้าอาปริศน์อยู่เพียงลำพังอย่างที่เป็นมาก หนูจะไม่พูดสักคำ แต่นี่เรากำลังจะไปอาณาจักรนครปราสาททอง มันต้องพบต้องเจอคนอื่นอย่างแน่นอน แล้วสารรูปแบบนี้เป็นใครก็นึกว่าโจรป่าห้าร้อยแน่ แทนที่จะไม่เป็นที่สังเกต กลับกลายเป็นจุดสนใจ ยิ่งเดินไปไหนกับหนู ใครๆ ก็จะนึกว่าหนูถูกอาปริศน์บังคับไว้หรือเปล่า เรื่องมันจะยุ่งโดยใช่เหตุนา” นายปริศน์ไม่ใส่กับข้อสังเกตที่หญิงสาวกล่าวขึ้น ไม่ต่อความด้วย ยังคงก้มหน้าก้มตาเหลาคันธนูต่อไปจนกระทั่งผู้เฒ่ากรวิกพูดขึ้นว่า “ที่แม่หนูพูดขึ้นมาก็มีเหตุผลอยู่ คนทั่วไปในนครปราสาททองไม่นิยมไว้หนวดเครา เว้นแต่จะเป็นผู้แก่ผู้เฒ่าอย่างข้าซึ่งก็ยังมีจำนวนไม่มากนัก” หญิงสาวปรบมือ หัวเราะชอบใจบอกว่า “อาปริศน์ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวหนูจะช่วยจัดการให้เอง” หญิงสาวเดินกลับเข้าไปในถ้ำเพียงครู่เดียวก็กลับออกมาพร้อมมีดโกนหนวดทันสมัยและสบู่ก้อนเล็ก เธอจูงนายปริศน์ไปที่ริมสระน้ำ ก่อนที่น่ายปริศน์จะได้ทันพูดอะไร เธอพูดขึ้นก่อนว่า “อาปริศน์นั่งนิ่งๆ นะคะ หนูจะโกนให้เอง” เธอตัดหนวดและเครายาวออกด้วยมีดพร้าอันคมกริบ ลูบน้ำ ทาสบู่จนทั่วและเริ่มลงมือโกนหนวดและเคราออกจนเกลี้ยงเกลา “เสร็จแล้วค่ะ ใครว่าอาปริศน์ไม่หล่อคะ แม้จะแก่ไปนิดก็ตาม” หญิงสาวหัวเราะคิก “ขอบใจ” นายปริศน์บอกสั้นๆ พร้อมกับชะโงกหน้าไปที่สระน้ำตั้งใจจะล้างหน้า เห็นเงาสะท้อนของตัวเอง มันก็หน้าเดิมที่เขาเคยเห็น ไม่เห็นมีอะไรแตกต่างไปสักนิด ที่จะต่างไปคือใจที่รู้สึกตะขิดตะขวงที่ต้องนั่งนิ่งต่อหน้าหญิงสาวปล่อยให้เธอใช้มือนุ่มๆ ลูบไล้ไปตามใบหน้าสากๆ ของตน เขาบอกตัวเองไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมความรู้สึกของตนที่มีต่อสตรีตอนนี้ถึงได้เปลี่ยนไปจากเดิมก่อนที่เขาจะปลีกตัวออกปฏิบัติธรรมมากมายนัก เขายังจำได้ว่าครั้งหนึ่งนานมาแล้วหากประสพกับสตรีใดที่ตนพึงใจแล้ว ความถวิลหาอยากเข้าใกล้เป็นเรื่องปกติของใจ แต่มาบัดนี้ใจนั้นกลับเฉยเมยเหมือนถ่านที่มอดไฟราดด้วยน้ำที่ไม่มีวันจุดติดขึ้นมาได้อีก – มันจะเป็นจริงเช่นนั้นหรือ เขาถามตัวเอง ผมสงสัยว่านิยายของผมมันชักจะไปกันใหญ่แล้วสิ ยังไงถ้ามันชักจะเว่อร์ไปก็บอกด้วยแล้วกัน จะได้ยั้งได้ทัน 555 โปรดติดตามต่อไปนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 9 ต.ค. 47 17:23:51 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มันเลยเส้นเว่อร์ไปแล้วพี่ท่าน.......ลุยต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 47 20:18:11 จากคุณ : jita - [ 9 ต.ค. 47 20:17:49 ]

ความคิดเห็นที่ 39 อ้าว....นี่เลยเส้นเว่อร์ไปแล้วน่ะเหรอ 555 งั้นก็สนุกล่ะซี... งั้นอ่านเรื่องเว่อร์ต่อไปเลย...... “การฝึกฝนกำหนดจิตของตนเองจะต้องตั้งจิตนั้นให้มั่น ปล่อยจิตให้ว่างจากสิ่งทั้งปวง ยิ่งทำได้รวดเร็วเพียงใดจนเกิดความชำนิชำนาญเราก็จะสามารถนำพาจิตไปยังส่วนต่างๆของเราได้ง่ายและรวดเร็วเพียงนั้น แม้จะลืมตาหรือหลับตาก็จะทำได้เหมือนกัน ยามเมื่อลืมตานั้นสายตาจะทำงานสัมพันธ์กับจิต จิตจะทำงานสัมพันธ์กับทุกส่วนของร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นมือ แขน ขา เท้า และส่วนอื่นๆ ของร่างกาย ความสำคัญอยู่ที่ลมหายใจที่เราต้องหมั่นฝึกฝนให้เดินได้เป็นปกติ สม่ำเสมอ ไม่เร็วหรือช้าจนเกินไป จนที่สุดก็จะละเอียดมากขึ้น เหมือนไม่มีลมหายใจ” ผู้เฒ่ากรวิกเอ่ยข้อความนั้นออกมาอย่างช้าๆ ในขณะที่นายปริศน์ และแป๋วนั่งกระหนาบอยู่เคียงข้าง ใต้แสงจันทร์นวลและสายลมเย็นฉ่ำที่โชยมาไม่ขาดระยะ ทั้งสองต้องนั่งฝึกนั่งสมาธิกันอยู่เช่นนี้เป็นประจำทุกค่ำคืน และนั่งนิ่งอยู่เช่นนั้นจนกระทั่งรุ่งเช้า แม้ในเวลากลางวัน หากอยู่ว่างเฉย ทั้งสองจะหมั่นฝึกฝนอยู่เช่นนี้จนเวลานั้นล่วงเลยผ่านไปเป็นเดือน “เมื่อจิตนั้นสงบดีแล้ว ให้ลองกำหนดจิตไปตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย เมื่อจิตนั้นสามารถท่องไปตามส่วนต่างๆ จนเป็นที่แน่ชัดแล้ว ก็ให้กำหนดจิตเป็นจุดรวมที่ใจอันเป็นองค์รวม หากจะกำหนดให้ร่างกายที่นั่งอยู่นี้ให้ยกลอยขึ้น มันก็จะเป็นดั่งที่ใจต้องการ” นายปริศน์รู้สึกประหลาดใจที่ตัวเองมีความรู้สึกว่าเมื่อกำหนดจิตให้ตัวเองยกลอยขึ้นมันก็เหมือนว่าตัวนั้นจะยกลอยขึ้นได้จริงๆ บางครั้งจะรู้สึกว่าตัวนั้นสามารถลอยสูงขึ้นได้หลายเมตร แต่นั่นคงเป็นเพียงความรู้สึก หญิงสาวพยายามที่จำกำหนดจิตตัวเองไปตามจุดต่างๆ ของร่างกายแต่มักติดขัดอยู่เนืองๆ คือไม่กระจ่างขึ้นที่ใจสักครั้ง แต่เมื่อหมั่นฝึกฝนจนชำนาญจิตจึงสามารถท่องไปได้ทั่วร่างกายอย่างไม่ติดขัด ผู้เฒ่ากรวิกเห็นว่าทั้งสองคนเริ่มมีความชำนาญมากขึ้นจึงกล่าวขึ้นในเช้าวันหนึ่งว่า “ข้าอยากจะให้เจ้าทั้งสองคนกำหนดจิตให้รวมเป็นหนึ่งและลืมตาขึ้นทันทีเมื่อจิตนั้นสงบดีแล้ว และหากสามารถปฏิบัติได้แล้ว ต่อไปให้ฝึกกำหนดจิตทั้งที่ยังลืมตาอยู่ อย่าลืมว่าการจะทำได้เช่นนั้นจิตจะต้องว่างโปร่งใสเหมือนแก้ว” นายปริศน์รู้ว่าการที่จะทำได้อย่างที่ท่านผู้เฒ่ากล่าวมานั้นไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เหตุเพราะความชำนาญไม่นานนักนายปริศน์ก็สามารถกำหนดจิตให้รวมได้ทันทีทั้งที่ยังลืมตาอยู่ หญิงสาวก็มีพัฒนาการขึ้นอย่างรวดเร็ว เพียงระยะเวลาไม่กี่เดือนก็แทบจะตามนายปริศน์ได้ทันเสียแล้ว “เมื่อเจ้าทั้งสองสามารถกำหนดจิตให้รวมทั้งที่ยังเปิดตาอยู่ได้ ก็จงกำหนดจิตให้ร่างกายนั้นยกลอยขึ้นจากพื้น ทั้งในท่าที่นั่งและท่าที่ยืน และต่อไปทั้งสายตาและสัมผัสอื่นๆ ของร่างกายจะทำงานไปได้พร้อมกับจิต” ทันทีที่จิตรวมเป็นหนึ่งและกำหนดให้ร่างกายทั้งร่างยกลอยขึ้นจากพื้น ร่างนั้นก็ยกลอยขึ้นได้ดังใจปรารถนา แม้จะต้องการให้หมุนตัว หกคะเมน ตีลังกาในท่าใด และจะด้วยความรวดเร็วขนาดไหนก็ไปได้ดังใจนึก นายปริศน์รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากคิดอยู่ในใจว่าหากคิดจะไปแข่งขันกีฬาประเภทใดในโลกคงจะไม่มีใครแข่งขันด้วยเป็นแน่แท้ ตัวเองคงเป็นแชมป์ในแทบจะทุกประเภทที่ต้องการ หญิงสาวเริ่มพัฒนาตามมาติดๆ และดูว่าแทบจะไม่มีอะไรแตกต่าง ผู้เฒ่ากรวิกมองดูทั้งสองคนด้วยความพึงพอใจเป็นอย่างยิ่งและกล่าวในวันหนึ่งว่า “เจ้าสองคนพัฒนาไปได้มากมาย เร็วกว่าที่ข้าคิดเอาไว้มาก จุดสำคัญของการฝึกฝนจิตให้ได้เช่นนี้ก็เพื่อบงการทุกส่วนของร่างกายให้เป็นไปตามที่ใจนึก ให้เป็นไปตามที่สายตาเห็น และให้เป็นไปตามที่สัมผัส มันไม่มีรูปแบบ ไม่มีท่วงท่า ไม่มีลีลาใดๆ เราจึงจะสามารถพิชิตศัตรูได้ ไม่ว่าจะถูกจู่โจมด้วยอาวุธประเภทใดก็ตาม ในทำนองเดียวกัน การเลือกใช้อาวุธของเจ้าทั้งสอง แม้จะเป็นกิ่งไผ่ที่อ่อนไหวก็จะสามารถพิชิตข้าศึกได้อย่างไม่ยากเย็น เจ้าทั้งสองลองต่อสู้กันให้ข้าชมหน่อย ใช้กิ่งไผ่เป็นอาวุธแล้วกัน” หญิงสาวเดินไปเด็ดกิ่งไผ่มาสองกิ่ง ริดใบออกจนหมด ยื่นกิ่งหนึ่งที่สั้นกว่าให้นายปริศน์ “ยังไม่ทันไร เธอก็เอาเปรียบเสียแล้ว” นายปริศน์พูดขึ้น มองหน้าหญิงสาวที่ยิ้มละไม “อาปริศน์ต้องต่อให้หนูหน่อยค่ะ” “ระวังนะ ข้าบอกไปแล้วว่า แม้กระทั่งแค่กิ่งไผ่เจ้าก็อาจทำให้คู่ต่อสู้บาดเจ็บได้” ผู้เฒ่ากรวิกพูดเตือนขึ้น ทั้งสองก้มศีรษะรับทราบ หญิงสาวตั้งท่าแบบที่เคยเห็นในหนังจีน หลับตากำหนดจิต ยกตัวลอยสูงขึ้นจากพื้นประมาณหนึ่งเมตร มือขวานั้นยื่นออกจนสุด มือซ้ายแนบอยู่ที่อก ลำตัวตั้งตรง ขาขวาย่อต่ำลงเล็กน้อยอยู่หน้าขาซ้าย นายปริศน์ไม่ต้องหลับตากำหนดจิตให้ตัวลอยขึ้นเช่นกัน ร่างนั้นตั้งตรง เท้าทั้งสองชิด มือขวาที่ถือกิ่งไผ่อยู่เบื้องหน้าชูตั้งขึ้น ในขณะที่มือซ้ายวางอยู่คู่กัน เสียงหญิงสาวดังตวาดขึ้นว่า “จงระวังตัว” เมื่อสิ้นคำ กิ่งไผ่ที่ยื่นอยู่เบื้องหน้าก็แทงออกไปตรงๆ ทันทีด้วยความรวดเร็วปานสายฟ้า และกระหน่ำฟันไปทั้งซ้ายขวา รุกเข้าหาอย่างไม่ยอมให้ฝ่ายชายตั้งตัวได้ กิ่งไผ่นั้นเหมือนควงฟันไปมา รวดเร็วจนกระทั่งมองเห็นเป็นม่านบางๆ ครอบคลุมไปทั่วทั้งใบหน้าของคู่ต่อสู้ เพียงวินาทีเดียวนับไม่ได้ว่ากิ่งไผ่นั้นบุกเข้าจู่โจมเป็นครั้งที่เท่าไหร่ นายปริศน์ต้องย่อขาลง ถอยหลังกรูด แต่กิ่งไผ่ในมือขวานั้นเพียงขยับไปมาทั้งซ้ายขวาก็สามารถรับได้ทุกครั้งไป เมื่อแป๋วเห็นว่าไม่สามารถจู่โจมในท่านี้ได้ เธอสะบัดปลายเท้าทั้งสองให้ลอยสูงขึ้น ส่วนปลายกิ่งไผ่นั้นยังสบัดพริ้วอยู่เบื้องหน้า จนขณะนี้ หญิงสาวนั้นลอยอยู่เหนือศีรษะ นายปริศน์ต้องย่อตัวลงต่ำ มือขวาต้องขยับออกเพื่อรับกิ่งไผ่ที่จู่โจมลงมาจากเบื้องบน พอได้โอกาสก็ดีดตัวหมุนเร็วเป็นจักรผัน ถอยออกมาห่างเพื่อตั้งหลักใหม่ ยื่นมือขวาออกแทงกิ่งไผ่ออกไปและเป็นฝ่ายจู่โจมบ้างแต่หญิงสาวยังตามติด แต่เมื่อเจอเข้ากับการถูกจู่โจมบ้าง เธอจำต้องหยุดยั้ง ตั้งรับทันทีเมื่อกิ่งไผ่จากฝ่ายตรงข้ามฟาดฟันมาทั้งบนล่าง ซ้ายและขวา รวดเร็วราวกับมีตาข่ายคลุมไปทั่วร่างของหญิงสาว เธอต้องถอยกลับและทำท่าจะร่วงหล่นลงกับพื้นทั้งที่ทั้งสองกำลังต่อสู้กันอยู่ท่ามกลางอากาศสูงจากพื้นกว่าห้าเมตร นายปริศน์ใจหายวาบ นึกในใจว่าเราคงบุกรุนแรงเกินไป จึงชักมือกลับ พุ่งทั้งร่างเข้าหาเตรียมจะรองรับหญิงสาวไม่ให้ร่วงลงสู่พื้นดิน ฉับพลันนั้นเอง ร่างของหญิงสาวที่ทำท่าจะร่วงหล่นลงนั้นกลับพลิกขึ้นได้รวดเร็วอย่างเหลือเชื่อ เป็นเวลาพอดีกับที่ฝ่ายชายเข้าประชิดตัว เธอจึงยกปลายไผ่จิ้มไปที่มือของฝ่ายตรงข้าม นายปริศน์เกรงว่าจะเป็นอันตรายเพราะบัดนี้ไม่อาจจะป้องกันตนไว้ได้อีกแล้ว จำต้องปล่อยมือให้กิ่งไผ่นั้นหลุดร่วงจากมือ และเพียงพริบตา หญิงสาวกลับสะบัดร่างไปอยู่เบื้องหลังอย่างรวดเร็ว ยกกิ่งไผ่ขึ้นจ่อระดับคอของฝ่ายชายจนไม่อาจขยับเขยื้อนต่อไปได้ “เธอขี้โกงนะแป๋ว” นายปริศน์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าตนเองนั้นเป็นฝ่ายปราชัยให้กับเล่ห์กลของหญิงสาวอย่างหมดรูป หญิงสาวหัวเราะร่า ยกมือตัวเองขึ้นประกาศชัยชนะและปล่อยให้ตัวเองร่อนลงมายืนที่พื้นดิน ตามมาด้วยนายปริศน์ “อาปริศน์พูดดีๆ นะ อาปริศน์แพ้จะมาหาว่าหนูโกงได้ยังไง?” ผู้เฒ่ากรวิกมองดูการประลองอย่างตื่นตาตื่นใจ ไม่นึกฝันว่าทั้งสองจะมีความสามารถเกินคาดฝันถึงเพียงนี้ สายตานั้นแทบจับภาพไม่ทัน ปรบมือชอบใจให้กับชัยชนะของหญิงสาวพลางเอ่ยขึ้นว่า “เก่งมาก ดีมาก ว่ากันตามตรง ด้วยกำลังฝีมือ ความรวดเร็ว นายปริศน์ยังเหนืออยู่ขั้นหนึ่ง แต่เมื่อเจอเล่ห์กลของยายหนูกลับต้องพ่ายแพ้ ดีมาก ดีมาก....” ผู้เฒ่ากรวิกหันมาทางนายปริศน์บอกว่า “เจ้ายังต้องเรียนให้ทันเล่ห์เหลี่ยมของฝ่ายตรงข้ามให้มาก การต่อสู้นั้นไม่มีรูปแบบ ไม่มีกติกา ต้องการแต่เพียงชัยชนะ เจ้าคงจะเข้าใจ” ผู้เฒ่ากรวิกหันมาทางหญิงสาวกล่าวว่า “ถ้ากำลังของเจ้าพัฒนาขึ้น ข้ามั่นใจว่าจะไม่มีใครในแผ่นดินจะเทียมเจ้าได้ เจ้าทั้งสองต้องหมั่นฝึกฝนการใช้อาวุธทุกรูปแบบ แต่ที่สำคัญคือต้องหมั่นฝึกฝนจิตเป็นประจำ จำไว้ให้ดี” โปรดติดตามต่อไปนะคร๊าบ..... จากคุณ : thongprakai - [ 9 ต.ค. 47 20:36:19 ]

ความคิดเห็นที่ 40 มันส์...ส์...ส์...สุด...ๆ...ครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 10 ต.ค. 47 00:06:38 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ถ้ามันส์สุดๆ ก็มันส์ต่อนะครับ หญิงสาวกำลังขะมักเขม้นอยู่กับการเหลากระบอกไม้ไผ่ เห็นว่าน่าจะพอใช้ได้จึงผูกเข้ากับสายเถาวัลย์ที่ถักขึ้นมาอีกเส้นหนึ่ง หยิบเอาลูกธนูขนาดประมาณนิ้วหัวแม่มือเสี้ยมปลายให้แหลมที่ทำเสร็จเรียบร้อยวางเรียงอยู่นำลงบรรจุในกระบอกนั้น แต่ปรากฏว่าสมารถบรรจุได้เพียงยี่สิบดอกเท่านั้น ส่วนที่เหลือนั้นมัดด้วยสายเถาวัลย์ที่ทำเผื่อไว้ นำมายื่นส่งให้นายปริศน์ด้วยความภาคภูมิใจในฝีมือของตน นายปริศน์ทดลองเหนี่ยวสายธนูจากธนูคันขนาดยักษ์ ปรากฏว่าสามารถรั้งให้สายถอยหลังมาได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาส่งให้หญิงสาวลองเหนี่ยวสายดูบ้าง ปรากฏว่าสายธนูขยับถอยหลังมาเพียงนิดเดียว หญิงสาวส่ายหน้าบอกว่า “อาปริศน์ยังรั้งไม่ไหว แล้วหนูจะไหวได้ยังไง ไม่รู้ท่านผู้เฒ่าจะให้อาปริศน์ทำให้ใครใช้?” เสียงหัวเราะหึ หึ ดังมาจากเบื้องหลังขณะที่ผู้เฒ่ากรวิกสาวเท้าเข้ามาใกล้ รับคันธนูมาจากนายปริศน์ ลองดึงสายแล้วปล่อยมีเสียงดังผึง แล้วบอกว่า “ทำได้ดีมาก เอาล่ะ คราวนี้ข้าจะสอนให้เจ้าทั้งสองคนยิง....” ผู้เฒ่ากรวิกเดินนำไปที่โล่ง พลางเอ่ยขึ้นว่า “.....การยิงธนูขนาดนี้ ถ้าจะยิงกันตามปกติอย่างมากลูกธนูก็ไปไม่ถึงฝั่งน้ำกระโน้น วิธียิงที่ถูกต้อง ต้องนำลูกธนูขึ้นพาดเสียก่อน ปล่อยให้ปลายธนูชี้ลงพื้น จากนั้นจึงตั้งสติไปที่เป้าหมาย กำหนดให้ดีเอาไว้ในใจ ก่อนจะรั้งสาย ให้สูดลมหายใจเข้าให้เต็มที่ การออกแรงรั้งสายธนู ให้ปล่อยลมหายใจออกพร้อมๆ กับการวาดธนูขึ้นไปยังเป้าหมายที่กำหนดไว้ในใจจึงจะทำได้ ส่วนจะปล่อยลูกธนูออกไปนั้น มือซ้ายจะต้องนิ่ง ปล่อยให้นิ้วที่รั้งสายและจับลูกธนูไว้ทำงานของมันเองคือคลายนิ้วออกเท่านั้น เป็นอันเสร็จพิธี เอาล่ะเจ้าลองดู จะยิงไปที่ไหนก็ตามใจ” นายปริศน์ดึงลูกธนูออกจากกระบอกที่พาดหลังอยู่นำขึ้นพาดสาย เขาเพ่งมองไปที่กิ่งไม้กิ่งหนึ่งที่ยื่นแหลมออกมาจากต้นที่ห่างไปประมาณสามสิบเมตร ตั้งสมาธิเต็มที่ สูดหายใจเข้าเต็มปอดแล้วค่อยปล่อยลมหายใจออกพร้อมกับรั้งสายธนูและวาดขึ้น คันธนูนั้นโก่งงอเข้ามาตามแรงที่ดึง เมื่อแน่ใจ เขาคลายนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ออก เสียงของสายธนูที่ดีดกลับดัง “พรึ่บ”ใหญ่ แรงลมที่เกิดขึ้นจากการดีดกลับของสายธนูทำให้ปอยผมที่ปรกหน้าผากปลิวขึ้น ลูกธนูพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วด้วยความแรงมหาศาล มองตามไม่ทัน ตรงเข้าชนกิ่งไม้ที่เล็งไว้อย่างถนัดถนี่ ทำให้กิ่งไม้ที่มีขนาดไม่ใช่เล็กๆ นั้นกระเด็นขาดออกจากกันทันที กระนั้นลูกธนูยังทะยานต่อไปจนลับหายจากสายตาไป หญิงสาวกระโดดโลดเต้น ปรบมือให้ด้วยความยินดี “โอ้ โฮ! ทั้งแม่นและแรงสุดขีด” เธอแทบจะกระโดดเข้ามากอดแต่ยั้งตัวไว้ทัน นายปริศน์บอกหน้าตาเฉยว่า “ไม่ได้เล็งตรงนั้นสักหน่อย” “อ้าว!” หญิงสาวหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย ผู้เฒ่ากรวิกมองด้วยความชื่นชม พูดขึ้นว่า “อย่างน้อยก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่ามีพลังมากพอที่จะเหนี่ยวสายธนูได้ล่ะ” นายปริศน์ทดลองเหนี่ยวสายธนูโดยไม่ใช้ลูกธนู ปรากฏว่าสามารถเหนี่ยวได้ทุกครั้งไป เขาอดแปลกใจตัวเองไม่ได้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ความเป็นไปได้เท่ากับศูนย์ เขาส่งคันธนูให้หญิงสาวทดลองดูบ้าง แม้เธอจะไม่สามารถรั้งสายธนูได้มากเท่ากับนายปริศน์ แต่มากพอที่จะยิงได้เหมือนกัน หญิงสาวกลับไปสนใจอยู่กับการปอกเส้นเถาวัลย์ออกเป็นเส้นเล็กๆ แล้วนำมาถักเป็นเส้นใหม่จำนวนมาก แต่ละเส้นจะมีความสั้นยาวแตกต่างกัน แล้วนำมาถักไขว้กันเป็นผืนเหมือนผ้าผืนใหญ่ เธอนำผ้าเส้นเถาวัลย์มาประกอบเข้าด้วยกันและเย็บติดกันด้วยเข็มขนาดค่อนข้างใหญ่ที่ทำจากไม้ไผ่ จากนั้นจึงตัดบางส่วนออก เมื่อทำเสร็จเรียบร้อยจึงนำมายื่นให้กับนายปริศน์ บอกว่า “นี่เป็นเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ทำจากเถาวัลย์” นายปริศน์มองดูเสื้อผ้าที่ทำจากเถาวัลย์นั้นด้วยความทึ่ง และพูดขึ้นว่า “อ้อ ที่แท้ที่ฉันเห็นเธอง่วนทำอยู่ก็คือเสื้อผ้าชุดนี้ล่ะหรือ? ฉันนึกว่าอะไร” “ไม่ใช่แค่ชุดเดียว ชุดนี้ของท่านผู้เฒ่า ส่วนชุดนี้เป็นของตัวเอง...” เธอยื่นชุดหนึ่งให้ผู้เฒ่ากรวิกและพูดต่อว่า “ไม่รู้ว่าใส่แล้วจะคันไหมนะคะ อย่างน้อยก็มีเอาไว้ผลัดขณะที่ซักชุดที่ใส่อยู่ จะได้ไม่ต้องเป็นชีเปลือยขณะที่รอให้ผ้าแห้ง” พูดจบเธอหันหลังเดินเข้าไปในถ้ำ กลับออกมาอีกครั้งด้วยเสื้อผ้าเถาวัลย์ชุดใหม่ แล้วหมุนตัวให้ดู ถามว่า “สวยไหมคะ?” ทั้งผู้เฒ่ากรวิกและนายปริศน์ต่างหัวร่อชอบใจ ปรบมือให้ เธอบอกว่า “เดี๋ยวหนูจะไปอาบน้ำ อาปริศน์กับท่านผู้เฒ่าจะเปลี่ยนชุดก็ได้ หนูจะซักให้” ทั้งผู้เฒ่ากรวิกและนายปริศน์ต่างคิดเหมือนกัน คว้าเสื้อผ้าชุดใหม่เดินเข้าไปในถ้ำพร้อมกัน กลับออกมาในชุดแบบเดียวกันดูแปลกตาหรือตลกมากกว่า ทั้งสองยื่นเสื้อผ้าชุดเก่าให้กับหญิงสาว เธอรับไว้และพูดหัวเราะๆ ว่า “สงสัยของท่านผู้เฒ่าต้องระวังหน่อย เก่าเป็นพันปีแล้วนี่ ถ้าเอาไปขายให้กรมศิลป์ฯ คงได้เหลายตังค์” หญิงสาวเดินไปที่ชายสระน้ำอีกฟากหนึ่งที่อุดมไปด้วยต้นไม้น้ำหลากพันธุ์ นายปริศน์มองตามและต้องรีบหันกลับเมื่อหญิงสาวเปลื้องเสื้อผ้าออกจนเกลี้ยงเกลา ความอยากรู้ทำให้นายปริศน์อดไม่ได้ที่จะแอบชำเลืองมองรูปร่างระหงนั้นงดงามไม่มีที่ติ ช่วงบนผึ่งผาย ช่วงเอวคอดอันกลมกลึง สะโพกงอนเล็กน้อยเน้นให้ช่วงขาเรียวได้สัดส่วน แม้จะมีใบไม้ของต้นไม้น้ำ ใบบอนขนาดใหญ่บดบังอยู่บ้าง แต่ไม่อาจปิดกั้นความงดงามของสรีระนั้นได้สิ้น นายปริศน์ต้องรีบหลบสายตาเมื่อหญิงสาวเหลียวมามองเพียงแวบหนึ่งจึงค่อยทิ้งตัวลงน้ำ แหวกว่ายอย่างสำราญใจ เสียงผู้เฒ่าเปรยขึ้นว่า “อิสตรีเป็นสิ่งต้องห้ามของผู้ปฏิบัติ แต่จะมีอะไรผิดในเมื่อเจ้าก็เป็นโสดแม้จะไม่สด ส่วนนางก็เป็นโสดและคงสด เมื่อทุกอย่างอยู่ในกรอบของศีลธรรมอันดี ข้าก็ยินดีด้วย” “ไม่ได้ อย่างไรเสียก็เป็นไปไม่ได้” นายปริศน์ตอบอย่างหนักแน่นและเด็ดเดี่ยว “ข้าเข้าใจดีทั้งสองทาง แต่ลองตรองดูทีว่าคำสั่งสอนของพระพุทธองค์ที่ข้าเคยร่ำเรียนมาก็ใช่จะห้ามคฤหัสถ์อย่างเราๆ มิให้ปฏิบัติธรรมหรือก็เปล่า ตรงข้ามพระพุทธองค์ยังมีแนวทางในการครองเรือนอย่างเป็นสุข จะว่าไปก็มีฆราวาสอย่างเราๆ ที่สำเร็จมรรคผลอยู่เป็นจำนวนไม่น้อย ส่วนเพศบรรพชิตที่มีจิตใฝ่ต่ำ ไม่ได้ประพฤติตนให้อยู่ในทำนองครองธรรม ตกนรกหมกไหม้ไปก็มากมาย ทั้งนี้ก็ล้วนอยู่ที่จิตเราแต่เพียงอย่างเดียว” “ข้าย่อมเข้าใจเป็นอย่างดีและข้าจะไม่ยอมให้จิตตัวเองกลับไปฝักใฝ่ในเรื่องที่ไม่สมควรอีก” “ถ้าเจ้าเข้าใจดีก็ดี แต่ข้าเกรงว่าที่เจ้าเข้าใจอาจจะไม่ถูกต้องกับมัชฌิมาปฏิปทาคือทางสายกลางเสียทั้งหมด เจ้าลองไปตรองดูเอาเองแล้วกัน” นายปริศน์กำลังสงสัยตัวเองว่าน้ำสดใสที่ตะกอนนอนก้นแล้วกำลังจะถูกกวนให้ขุ่นอีกหรืออย่างไร เป็นไปได้หรือไม่ที่จิตของตนกำลังถูกทดสอบ – มันช่างมาได้ทุกรูปแบบเสียจริง ท่ามกลางความเงียบสงบแห่งราตรีกาล ในสถานที่ที่เปี่ยมไปด้วยสุขสันติ หญิงสาวปลีกตัวออกจากภายในถ้ำที่สองบุรุษนั่งนิ่งสงบอยู่ เธอเดินอ้อมสระน้ำใหญ่มาอีกด้านหนึ่ง นั่งลงที่ใต้ต้นผลท้อทิพย์ รู้ตัวเองว่าความคิดขณะนี้ถูกรบกวนด้วยความห่วงใยอาทรถึงผู้เป็นบิดา ความมั่นใจที่ได้รับจากชายที่เธอวางใจร่วมชีวิตด้วยต่อไปอย่างน้อยอีกระยะหนึ่งแม้จะเต็มเปี่ยม แต่ไฉนเลยใจของเธอกลับว้าวุ่นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุใดๆ นับแต่วันที่เธอเริ่มออกเดินทางมาจนถึงบัดนี้นั้นกว่าสามเดือนแล้ว ตลอดเวลาจะมีก็วันนี้แหละที่เธอหาความสงบไม่ได้ แม้จะเรียนรู้หลักการปฏิบัติและสามารถปฏิบัติได้อย่างดีเยี่ยมตลอดมา แต่จู่ๆ เธอต้องกลับมาค้นหาใจของตนเองอีกคราหนึ่ง เธอเป็นห่วงใยผู้เป็นพ่อเพียงอย่างเดียว หรือความไม่สบายใจที่ทำให้ผู้บังเกิดเกล้าทั้งสองต้องเป็นกังวลเธอ หรือจะมีสิ่งใดซ่อนเร้นอยู่อีก ขณะที่เธอตกอยู่ในห้วงแห่งความคิดคำนึง หญิงสาวสะดุ้งขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงบุคคลหนึ่งดังขึ้นตรงหน้า “อาปริศน์มาเงียบจัง” “ฉันแปลกใจที่เธอออกมาอยู่เพียงลำพังเช่นนี้ มีอะไรที่ทำให้เธอกังวลใจเช่นนั้นหรือ?” นายปริศน์นั่งลงเคียงข้าง “แป๋วเป็นห่วงพ่อค่ะ และห่วงว่าพ่อและแม่จะเป็นห่วงแป๋วด้วย” “ถ้าเช่นนั้นทำไมไม่ไปดูให้รู้เองล่ะ เธอก็ทำได้แล้วนี่” “อาปริศน์พูดแปลก ไปตอนนี้ก็เท่านั้น พ่อกับแม่และน้องๆ คงหลับกันหมด แล้วจะรู้อะไร” “ก็นั่นแหละ ถ้าเธอรู้ว่าเขาหลับกันได้ก็แสดงว่าไม่มีกังวล คนที่มีกังวลน่ะหลับไม่ลงหรอก” “อืม! ก็เห็นจะจริง แต่ก็ยังอดห่วงเรื่องนายพรตไม่ได้ มันคงไม่เลิกราง่ายๆ มันคิดจะทำอะไรพ่อแป๋วอีกหรือไม่ก็ไม่รู้” “ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันคงยังไม่ได้บอกเธอว่า ฉันได้เตือนพ่อเธอไปแล้วในคืนนั้น เขาคงระมัดระวังตัวเป็นอย่างดี ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงต่อไป” “แป๋วคงคิดมากไปเองมังคะ แป๋วเองก็ไม่ทราบว่าทำไมตัวเองถึงเป็นไปแบบนี้ เลือดลมคงปั่นป่วนมังคะ” “ผู้หญิงกับผู้ชายจะต่างกันก็ตรงนี้ เพราะความเป็นธรรมชาติของผู้หญิงจะทำให้ปฏิบัติได้ยากกว่าผู้ชาย เมื่อเธอรู้แล้วก็ดี จะได้เฝ้าระมัดระวังได้” “มันเป็นอย่างไรหรือคะ แป๋วไม่เข้าใจ” นายปริศน์รู้สึกกระอักกระอ่วนใจที่จะพูด แต่เมื่อถูกรบเร้า เขาจำใจต้องอธิบาย “อธิบายหน่อยสิคะ แป๋วไม่เข้าใจจริงๆ” “ผู้หญิงกับผู้ชายต่างกันตรงที่ ผู้หญิงจะมีอะไรรบกวนอยู่เป็นประจำทุกรอบเดือน ในขณะที่ผู้ชายไม่มี สิ่งที่รบกวนผู้หญิงนั้นจะทำให้อารมณ์ปั่นป่วนและมันอาจจะบังคับได้ยาก แต่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างไรเพราะฉันไม่เคยเป็น เข้าใจหรือยังล่ะ” หญิงสาวหัวเราะคิก “อ๋อ! เป็นอย่างนี้เอง งั้นก็คงใช่มังคะเพราะนี่ก็ใกล้เวลานั้นแล้วค่ะ” “ไม่เห็นจำเป็นต้องบอกเลย และเท่าที่ฉันรู้ไม่รู้ว่าจะเท็จจริงขนาดไหนนะว่า มันจะเป็นมากก็ตอนช่วงนี้แหละ ทางที่ดีเธอต้องสงบจิตสงบใจให้มากๆ” “อาปริศน์รู้มากเกินไปแล้วค่ะ” นายปริศน์หัวเราะเบาๆ ลุกขึ้น ฉุดมือเธอให้ลุกขึ้นตามพลางบอกว่า “กลับไปปฏิบัติต่อเถิด ใจจะได้สงบ” หญิงสาวลุกขึ้น กระซิบที่ข้างหูว่า “ความจริงอาปริศน์ก็ช่วยให้หนูสงบได้นะคะ” ถ้าสามารถมองเห็นดวงตาของเธอในขณะนี้ มันคงฟ้องความจริงทุกประการที่ซ่อนอยู่ในใจ นายปริศน์กระซิบที่ข้างหูเธอบ้างว่า “ตัวคนเดียวที่มีอารมณ์ไม่คงที่ไม่พอ จะมาชวนคนอื่นให้เป็นไปด้วย มันไม่เหมาะ” ถ้าสามารถมองเห็นดวงตาของเธอในขณะนี้ มันฉายแววของความผิดหวังอย่างชัดเจน โปรดติดตามต่อนะครับ..... จากคุณ : thongprakai - [ 10 ต.ค. 47 11:30:49 ]

ความคิดเห็นที่ 42 อาปริศน์....ใจร้ายยยยย แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 47 21:11:31 จากคุณ : jita - [ 10 ต.ค. 47 21:10:59 ]

ความคิดเห็นที่ 43 วุ๊ย...ย...ย...ย...อาวี...อิจฉา...อาปริศน์...วุ๊ย...แฮ่... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 11 ต.ค. 47 12:43:15 ]

ความคิดเห็นที่ 44 อ่านต่อนะครับ..... สายลมเย็นเยียบที่พัดผ่านมานั้นรุนแรงกว่าที่เคยเป็น มันสะบัดเอายอดไม้ให้ลู่ตามไป เสียงต้นไผ่ที่เสียดสีกันส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดไม่ขาดระยะ ผิวน้ำในสระพลิ้วไปเป็นระลอกจนชนขอบสระและจางหายไปมีระลอกใหม่ตามมาอย่างไม่ขาดสาย หมู่มวลแมลงกำลังโต้ลมในฤดูหนาวที่กำลังจะย่างเข้ามาเต็มตัว ท้องฟ้าสีสดใสกระจ่างตาไร้ซึ่งเมฆหมอกใดๆ หญิงสาวต้องกอดอกกระชับกายให้แน่นขึ้น ผมยาวสลวยที่มัดรวบรวมกันยังแกว่งไกวด้วยแรงลม มือหนึ่งนั้นถือกิ่งไผ่กระชับไว้มั่น แขนซ้ายเหยียดตรงอยู่ที่ข้างลำตัว ดวงตาทั้งสองถูกมัดด้วยผ้าสีคล้ำไม่อาจมองเห็นสิ่งใดๆ ร่างนั้นตั้งตรง สองเท้าชิด จิตนั้นสงบ นายปริศน์ยืนมั่นในลักษณะเดียวกัน ทั้งสองต่างยืนหันหลังให้กัน ห่างจากกันประมาณสี่ห้าก้าว เสียงของผู้เฒ่ากรวิกประกาศขึ้นว่า “จิตนั้นให้รวมเป็นหนึ่งเดียว ประสาทสัมผัสทางโสตจะเด่นชัดขึ้น หากเจ้าทั้งสองสามารถผ่านบททดสอบนี้ได้เป็นที่พอใจของข้าย่อมหมายความว่าเจ้าทั้งสองพร้อมแล้วจะผจญภัยในทุกรูปแบบที่จะเกิดขึ้นอย่างไม่ต้องหวั่นเกรง แต่แน่นอนต้องไม่มีความประมาท และด้วยปัญญา” ผู้เฒ่ากรวิกถอยห่างออกมาประกาศอีกครั้งว่า “ลงมือประลองได้” นายปริศน์ขยับเท้าให้ยืนกว้างออก ย่อขาทั้งสองลง เพียงเท่านั้นก็พอเพียงที่จะทำให้หญิงสาวได้สำเหนียกความเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นได้ นางไม่รอช้า พลิกตัว โผเข้าหาอย่างรวดเร็วโดยมีกิ่งไผ่ในมือขวาที่จู่โจมมาก่อน แต่เมื่อรู้ว่าพลาดจากเป้า นางจึงสกัดทางซ้ายด้วยกิ่งไผ่และขวา ระลอกแล้วระลอกเล่า นายปริศน์ได้ยินเสียงกิ่งไผ่ที่แหวกอากาศมาด้วยความเร็วสูงตรงสู่กลางลำตัว เขาขยับต่อหลบออกทางขวาและต้องขยับกลับไปทางซ้าย ขวาทีซ้ายที ในขณะที่กิ่งไผ่ในมือนั้นก็สะบัดออกรับได้อย่างทันท่วงทีทุกครั้งที่ถูกโจมตี เมื่อมีความรู้สึกว่าหากจะตกเป็นฝ่ายรับอย่างเดียวนั้นคงจะพลาดพลั้งเสียทีอีกคราเป็นแน่แท้ จำต้องสืบเท้าถอยออกห่าง ย่อตัวและดีดตัวเองให้ลอยขึ้นท่ามกลางอากาศ แขนซ้ายและขวายืดออกจนสุดด้านข้าง เท้าซ้ายยังเหยียดตรง ส่วนขาขวานั้นคงอยู่ในท่าย่อแบบเดิม ความตั้งใจนั้นมีว่าหากหญิงสาวจะตามติดขึ้นมาเธอจะต้องรับกับเท้าที่เตรียมพร้อมจะดีดออกได้ทันทีเพียงแค่ให้ได้ยินเสียงลมเท่านั้น แต่การณ์กลับกลายเป็นว่าหญิงสาว แม้หญิงสาวจะดีดตัวตามมาแต่วกกลับไปด้านหลัง เห็นได้ทีจึงแทงกิ่งไผ่นั้นออกไปตรงๆ นายปริศน์นั้นไวทายาด หมุนร่างกลับรวดเร็วยกกิ่งไผ่ออกต้านทานไว้ได้ พลางหมุนควงด้วยข้อมือจนแขนของหญิงสาวต้องหมุนตามไปอย่างมิอาจหยุดยั้ง มือซ้ายนั้นจึงชกออกไปทางขวาเป็นกลลวง แต่วกกลับมาทางซ้ายก็ยังเป็นกลลวงอีกเช่นกัน ที่จริงคือกลลวงทั้งสิ้นเพื่อเอาตัวเองให้รอดมาจากการโจมตีด้วยกิ่งไผ่ที่อีกมือหนึ่งตกเป็นรองอยู่ เมื่อแก้ไขสถานการณ์เป็นผลสำเร็จ สิ่งที่ฝ่ายชายไม่คาดฝันคือเธอตวัดข้อมือให้กิ่งไผ่นั้นแข็งทื่อแล้วขว้างปาออกไปตรงๆ ส่วนตัวเองกลับตีลังกาท่ามกลางความว่างเปล่า หมุนได้เจ็ดแปดรอบ มุดลอดใต้เท้าของฝ่ายตรงข้าม ไปยืนดักกิ่งไผ่หากพลาดเป้าหมายไปหรือฝ่ายตรงข้ามสามารถหลบหลีกได้ กิ่งไผ่นั้นพุ่งตรงเข้าหาร่างของนายปริศน์ แทนที่นายปริศน์จะหลบหลีก กลับใช้มือซ้ายยื่นออกปัดจนกิ่งไผ่นั้นอ่อนแรงลง เขาจึงสามารถตะครุบกิ่งไผ่ไว้ได้ทันก่อนที่มันจะร่วงลงสู่พื้นดิน ฝ่ายหญิงสาวเห็นว่าตนในเสียอาวุธไปจึ่งโถมตัวเข้าหาจากด้านหลังของฝ่ายตรงข้าม แขนทั้งสองเหยียดอ้าออก ร่างนั้นร่อนถลาตรงไปด้วยความเร็วงดงามดุดนกนางแอ่นถลาลม ก่อนที่นายปริศน์จะตั้งตัวได้ทันร่างของหญิงสาวก็เข้าแทบจะประชิดตัวอยู่แล้ว อารามตกใจ เกรงว่าหญิงสาวจะเข้าปะทะหรือรวบโอบกอดไว้ก็สุดแท้แต่ ทำให้เขาต้องรีบหมุนตัวกลับแบบฉับพลัน ตั้งใจจะยื่นมือออกยันรับมือทั้งสองของเธอไว้ แต่กลับกลายเป็นว่าเป็นการยื่นอาวุธคืนให้ฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่ได้ตั้งใจ หญิงสาวจึงสามารถตวัดข้อมือทั้งสองแย่งกิ่งไผ่มาได้ทั้งสองอัน หญิงสาวไม่รอช้ารีบทยานต่อไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและร่อนลงยืนอยู่ข้างกายของผู้เฒ่ากรวิก พลางหัวเราะด้วยความดีใจที่สามารถปลดอาวุธของคู่ต่อสู้ลงได้ เธอดึงผ้าที่ผูกตานั้นออกกล่าวเสียงสดใสว่า “อาปริศน์แพ้อีกแล้ว” นายปริศน์ดึงผ้าที่คาดตาอยู่ออก ตอบหน้าตาเฉยว่า “เธอก็โกงอีกอยู่ดี” หญิงสาวไม่ต่อความด้วย หันไปทางผู้เฒ่ากรวิกที่ยืนมองด้วยใจจดจ่อ พลางหัวเราะร่าด้วยความพึงพอใจยิ่ง และกล่าวว่า “แม่หนูนี่ร้ายกาจ กระทั่งเสียอาวุธในมือไปแล้ว ยังสามารถกู้กลับคืนมาได้และยังปลดอาวุธของฝ่ายตรงข้ามได้อีก นับว่าแพรวพราว.....” ผู้เฒ่ากรวิกหันไปทางนายปริศน์บอกว่า “....เจ้ายังต้องเรียนเรื่องมารยาของฝ่ายหญิงอีกมาก นี่แหละที่เขาเรียกว่ามารยาร้อยเล่มเกวียน....” ผู้เฒ่ากรวิกบอกแก่ทั้งสองคนว่า “นับได้ว่าฝีมือของเจ้าทั้งสองคนนั้นประเสริฐ สมควรแก่เวลาที่เจ้าทั้งสองจะออกเดินทางได้แล้ว ตามข้ามานี่” ผู้เฒ่ากรวิกออกเดินนำทั้งสองตรงไปที่ถ้ำ หยิบหนังสือเล่มที่ตั้งใจจะมอบให้ในวันที่จะออกเดินทางกลับออกมา ยื่นส่งให้นายปริศน์และบอกว่า “หนังสือเล่มนี้จะสามารถช่วยเจ้าทั้งสองได้หลายอย่าง แต่จงใช้เมื่อคราวจำเป็นจริงๆ เท่านั้น มันจะตอบคำถามของเจ้าทุกอย่างเท่าที่มันรู้ เพียงเอ่ยปากถาม มันจะตอบเป็นตัวหนังสือที่เจ้าจะเข้าใจได้” นายปริศน์ถามขึ้นว่า “การเดินทางครั้งนี้แปลว่าเราจะต้องเดินทางย้อนไปในอดีตเมื่อสองพันปีก่อนหรือเปล่า หรือมันเป็นเพียงโลกอีกมิติหนึ่งเท่านั้น?” ผู้เฒ่ากรวิกอธิบายว่า “ถูกต้อง เจ้าจะต้องเดินทางย้อนไปในอดีตกาลสำหรับเวลาในโลกปัจจุบัน และจะเป็นเวลาใกล้เคียงกับที่ข้าหลบหนีออกมาไม่นานนัก และด้วยหนังสือเล่มนี้ที่จะพาเจ้าทั้งไปและกลับ หากไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าทั้งสองเสียก่อน” หญิงสาวถามขึ้นบ้างว่า “เราจะต้องออกเดินทางกันเมื่อไร?” “คืนนี้” โปรดติดตามต่อไปนะจ๊ะ จากคุณ : thongprakai - [ 11 ต.ค. 47 14:23:37 ]

ความคิดเห็นที่ 45 คุณพนมทอง...กรุณามาต่อ...ด่วน... อาวี...ตั้งตารออ่านอยู่...คร๊าบ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 11 ต.ค. 47 18:18:12 ]

ความคิดเห็นที่ 46 มาแล้วๆ ปั่นแทบแย่ กลัวว่าจะรอเหมือนกัน... อ่านต่อนะครับ... ภายในถ้ำที่มีผนังรอบ จะเว้นก็แต่เพียงด้านหน้าและหลังซึ่งเป็นทางยาวคดเคี้ยวไปตามรอยหินแยก ผู้เฒ่ากรวิกนั่งขัดสมาธิสงบอยู่ ทั้งสองมือจับหนังสือโบราณที่ด้านหนึ่ง ในขณะที่ฟากตรงข้าม นายปริศน์และหญิงสาวต่างมีเป้บรรจุสัมภาระที่ได้เตรียมสำหรับการเดินทางสะพายอยู่ด้านหลัง กระติกน้ำใบเดิมสาพายไขว้ไปอีกด้านหนึ่ง หญิงสาวมีสายรัดเกล้าคาดอยู่รอบศีรษะ ที่เอวมีเชือกเส้นเล็กมัดติดกับห่อผ้าที่ห่อหุ้มลูกธนูกำใหญ่ นายปริศน์มีธนูคันใหญ่ซึ่งบัดนี้ปลดสายธนูออกกลายเป็นไม้ไผ่ธรรมดาที่ใช้เป็นไม้คานได้ ที่เอวเหน็บคทาอาญาไว้ หลังยังสะพายกระบอกลูกธนูดูเกะกะตาพิลึก ทั้งคู่นั่งสงบอยู่เคียงกัน ทั้งสองคนต่างจับหนังสือเล่มนั้นที่อีกด้านหนึ่ง ทุกคนต่างตั้งสติมั่น พักใหญ่ๆ ต่อมา ทั้งนายปริศน์และหญิงสาวต่างรู้สึกว่าห้องนั้นเริ่มหมุนขึ้นอย่างช้าๆ ที่ผนังเริ่มมีแสงเรืองขึ้น และเริ่มหมุนเร็วขึ้นจนกระทั่งแสงเรืองนั้นกลายเป็นจุดเดียวที่เบื้องหน้า เพียงอีกไม่กี่นาทีต่อมา ความสงบก็กลับคืนดังเดิม ทั้งนายปริศน์และแป๋วตื่นขึ้นพร้อมกัน และเมื่อมองไปรอบตัวจึงเห็นว่ารอบตัวนั้นถูกล้อมรอบไปด้วยเทือกเขายาวเหยียด ซ้อนกันเป็นชั้นๆ ไล่เรียงไปเรื่อยๆ ราวกับจะโอบคนทั้งสองไว้ในอ้อมกอดกระนั้น ที่ขอบฟ้าปรากฏเป็นแสงเรืองรองขึ้น สายลมเย็นฉ่ำกรรโชกมาปะทะใบหน้าเกือบตลอดเวลา เสียงไก่ป่าขันแว่วมาแต่ไกลจากทิศนั้นบ้าง ทิศนี้บ้าง เมื่อทั้งสองก้มลงสำรวจพื้นที่ที่ตนนั่งอยู่จึงเห็นเป็นทุ่งหญ้าเขียวขจีเป็นเนินเป็นสัน เป็นคลื่นสูงต่ำไปตลอดจนไม่รู้ว่าไปสิ้นสุดที่ไหน สัมภาระต่างๆยังอยู่ครบ หนังสือก็ยังถืออยู่ในมือ ทั้งหมดจึงต่างกันเพียงสถานที่จากภายในถ้ำมาเป็นทุ่งหญ้าโล่ง เบื้องหน้าไม่ไกลออกไปเป็นป่าทึบสีดำน่ากลัว ต้นไม้แต่ละต้นทั้งสูงและใหญ่ประมาณเกือบเท่าตึกสิบชั้น ลำต้นบางต้นใหญ่พอให้คนสิบคนโอบได้พอดี หญิงสาวมองธรรมชาติรอบกายด้วยความตื่นตาตื่นใจ ความจริงมันก็เป็นป่า แต่ที่หญิงสาวรู้สึกว่าแตกต่างไปจากที่เธอเคยพบเห็นคือขนาดของต้นไม้ยักษ์เหล่านี้ เธอมีความรู้สึกว่าตัวเองนั้นเหลือตัวนิดเดียว เธอเอ่ยขึ้นก่อนว่า “อาปริศน์ว่าเรามาถึงดินแดนเมื่อสองพันปีก่อนแล้วใช่ไหมคะ?” “มันคงเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ละมั้ง?” นายปริศน์ตอบออกมาไม่เต็มปากเต็มคำ สายตานั้นกวาดสำรวจไปทั่ว “ดูป่านั้นสิ.....” นายปริศน์ชี้ไปที่ป่าเบื้องหน้า “.....ต้นไม้แต่ละต้นสูงๆ ทั้งนั้น และดูแออัดจัง” “นั่นสิคะ” นายปริศน์ลุกขึ้นช่วยดึงมือหญิงสาวให้ลุกขึ้นตาม เขาพูดต่อว่า “ถ้าเราต้องขึ้นเหนือคือทิศนี้....” นายปริศน์ชี้ตรงเข้าไปในป่าใหญ่ “เราต้องนอนกลางดิน กินกลางทรายอีกแล้วหรือคะ?” เสียงของหญิงสาวพูดอย่างอ่อนแรง “ไม่แน่นะ เราอาจเจอแดนสวรรค์แบบที่ผ่านมาก็ได้” นายปริศน์พูดขึ้นมาเล่นๆ หญิงสาวมองแบบค้อนๆ เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “จะไปหาแดนสวรรค์อย่างที่ผ่านมาได้ยังไงกันคะ?” “ก็นั่นน่ะซี เธอก็รู้ แล้วจะบ่นหาอะไร? เราสบายกันมานานแล้ว ต้องออกแรงกันบ้างล่ะ” หญิงสาวเงื้อมมือขึ้นตั้งท่าจะทดลองดูสักฝ่ามือหนึ่ง แต่ยั้งไว้ได้ทัน ในใจนั้นคิดว่า ‘คนอะไรกวนชะมัด’ นายปริศน์และแป๋วเดินมาถึงชายป่า นายปริศน์ก้มลงเก็บกิ่งไม้ได้ห้าหกอันกำไว้ในมือซ้าย แล้วตวัดเอาคทาอาญาสีเขียวออกมาถือไว้ หลับตาทำท่าบริกรรมแล้วสะบัดคทาอาญาในท่าตัดกิ่งไม้กำนั้น เสียงดัง ‘ขวับ’ กิ่งไม่ทั้งกำกลับขาดออกจากกันอย่างเหลือเชื่อ อย่างที่ตัวเองก็ไม่คาดคิดเหมือนกัน หญิงสาวมองอย่างไม่เข้าใจ ถามขึ้นว่า “อาปริศน์ทำอะไรคะ?” “เขาเรียก ตัดไม้ข่มนาม เป็นพิธีโบราณก่อนที่ทหารจะออกศึก” นายปริศน์ตอบ “เขาทำกันอย่างนี้หรือคะ?” หญิงสาวถามต่อ “ไม่รู้เหมือนกัน ก็เห็นชื่อมันบอกอย่างนั้น ก็เลยทำไปงั้นๆ แหละ พอเป็นพิธี” นายปริศน์ตอบหน้าตาเฉยราวกับรู้ “โธ่! นึกว่ารู้จริงๆ เสียอีก ที่แท้ก็มั่ว” นายปริศน์หัวเราะ พลางบอกว่า “แต่เธอสังเกตไหม คทาอาญาอันนี้ มันเหมือนไม้รวกธรรมดา แต่ไฉนถึงฟันไม้ทั้งกำให้ขาดได้ ฉันว่ามันแปลก” ขณะที่ทั้งสองจะเหยียบย่างเข้าสู่ป่าโบราณ ฉับพลันนั้นเอง ป่าทั้งป่ากลับนิ่งสงบลง ใบไม่ไม่ไหวติงสักใบ แสงอาทิตย์ที่เริ่มสาดส่องผ่านลงมาได้กลับเหมือนถูกบดบังไว้จนสิ้น ป่าทั้งป่ากลับเป็นเหมือนยามค่ำคืน เสียงครืนๆ เบาๆ ดังขึ้นเหมือนฟ้าร้อง ทั้งสองต้องชะงัก ต่างมองหน้ากันด้วยความพิศวง เพียงพักหนึ่ง ป่านั้นจึงกลับสู่เป็นปกติดังเดิม หญิงสาวเอ่ยขึ้นว่า “คงเป็นเพราะอาปริศน์แหละที่ไปทำพิธีตัดไม้ข่มนาม ป่ามันคงไม่พอใจ” “ฉันว่าอาจเป็นป่าอาถรรพ์ที่ไม่ชอบให้ผู้หญิงเข้าไปมากกว่า” “งั้นก็ดีสิคะ แป๋วจะได้กลับบ้านซะเลย หรือไม่ก็อยู่รออาปริศน์ที่นี่แหละ ไม่ต้องไปเสี่ยงภัยกับเจ้าพ่อมดโลเกศ พ่อแป๋วก็ปลอดภัยแล้วด้วย” “อ้อ! พอสบายก็จะเอาตัวรอดเลยสินะ รู้งี้....” “อ้าว! ก็อาปริศน์เป็นคนบอกเองว่าป่ามันไม่ชอบผู้หญิง แป๋วก็ไม่อยากจะฝืนใจใคร” “แม้ป่าจะไม่ชอบก็ต้องเข้าไป มาด้วยกันแล้วนี่” ทั้งสองคนต่อล้อต่อเถียงกันไปเหมือนเป็นการลับฝีปากกันมากกว่าจะเป็นจริงเป็นจัง เพราะหนทางนั้นยังอีกยาวไกล จะเดินไปแบบเงียบเชียบมันยิ่งแล้วกันไปใหญ่ ด้วยป่าแห่งนี้ยังไม่ปรากฏว่าจะมีวี่แววของสัตว์เลยสักตัว ไม่มีแม้กระทั่งเสียงของอะไรสักอย่าง นอกจากเสียงลมและเสียงใบไม้กิ่งไม้ที่เสียดสีกัน เส้นทางเดินนั้นค่อนข้างจะราบเรียบมีเพียงต้นหญ้าเตี้ยๆ เป็นหย่อมๆ กระจัดกระจายไป ป่านั้นมีลักษณะเป็นเนินสูงขึ้นต่ำไปตลอด เมื่อเดินพ้นความสูงของเนินลูกแรก ป่าที่ลาดลงต่อไปทางด้านขวาจะมีความชันลงไปมาก แต่คงมีลักษณะแบบเดียวกัน “อาปริศน์ได้ยินเสียงอะไรไหมคะ?” “อืม ฟังไม่ออกว่าเป็นเสียงอะไร น่าจะเป็นเสียงน้ำ แต่ดังมาจากที่ไกลมากนะ” “อาปริศน์หมายถึงน้ำตกหรือคะ?” “ก็ในทำนองนั้น เธอคุ้นชีวิตป่ามากกว่าฉันน่าจะบอกได้ดีกว่าฉันนะ” “ถ้าจะบอกว่าชีวิตบ้านนอกน่าจะถูกต้องกว่าค่ะ ไม่ใช่ชีวิตชาวป่า แป๋วเคยอยู่ในป่าที่ไหนกัน” “ยังไงก็น่าจะดีกว่าฉันแหละ ถ้าเป็นเสียงรถยนต์ฉันบอกได้แน่” “ถ้าเป็นเสียงรถยนต์ แป๋วก็บอกได้เหมือนกัน แต่เสียงป่ามันมีอะไรตั้งเยอะ อย่าว่าแต่เสียงอะไรเลย มันดังมาจากตรงไหนยังไม่รู้เลย มันก้องสะท้อนไปหมด” เพราะความสูงของต้นไม้ใหญ่ที่ขึ้นกันแน่นพรืดไปหมดจึงบดบังความสูงของหน้าผ้าสูงชันที่ตั้งตระหง่านอยู่ทางด้านซ้าย เสียงแว่วที่บอกไม่ได้ว่าเป็นเสียงอะไรนั้น บัดนี้สามารถยืนยันได้ชัดเจนแล้วว่าคือเสียงของน้ำตกขนาดใหญ่ เมื่อมองจากที่ทั้งสองยืนอยู่ มันห่างไปไม่น้อยกว่าห้าร้อยเมตร น้ำตกสายนั้นน้ำพุ่งแรงเป็นฝอย ตกจากยอดผาสูงนั้นเป็นทางยาวลงมาสู่งเบื้องล่างที่มองไม่เห็นว่าไปตกลงที่แอ่งน้ำตรงไหน ทั้งสองเหม่อมองความงดงามของมันนิ่งและนาน หญิงสาวรำพึงขึ้นว่า “สวยจังนะคะอาปริศน์” “สวยดี แต่เราต้องขึ้นเหนือย่างเดียว และมันต้องไปทางนั้น ถ้าจะเดินลงด้านล่างจากตรงนี้ ไม่รู้ว่าจะลงไปลึกขนาดไหน และคงไม่พ้นต้องปีนขึ้นอีก ตรงนี้น่าจะมีระดับใกล้เคียงกับยอดน้ำตกนั่น เราต้องไปเสี่ยงเอา” “อาปริศน์ว่ามันแปลกไหมคะ ที่ไม่เห็นจะมีสัตว์เลยสักตัว แม้กระทั่งนกก็ไม่มี แมลงก็ไม่มี” หญิงสาวเอ่ยยังไม่ทันขาดคำ เสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้นจากเบื้องบน “ก๊าก ๆ ๆ” เจ้าของเสียงเป็นอีกาสีดำสนิท เกาะอยู่ที่กิ่งไม้ของต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งห่างออกไปไม่เกินสิบเมตร ทั้งนายปริศน์และหญิงสาวมองดูด้วยความตื่นตลึงในขนาดของมัน “โอ้โฮ! อีกายุคสองพันปีนี่มันใหญ่พอๆ กับอีแร้งเลยนะอาปริศน์” หญิงสาวอุทานขึ้น อีกาขนาดใหญ่มองมาที่คนทั้งสองอยู่ครู่หนึ่ง มันทำท่าขยับปีก โผบินขึ้นเหมือนจะจากไป แต่แล้วกลับพลิกตัววกกลับทิ้งตัวดิ่งลงตรงมาที่คนทั้งสอง นายปริศน์ร้องเตือนหญิงสาว “ระวังนะแป๋ว มันตรงเข้ามาหาเรา” หญิงสาวเตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นชัดว่ามันคงตรงเข้ามาเล่นงานแน่ หญิงสาวสปริงตัวกระโดดหลบและโผขึ้นเบื้องบน เด็ดกิ่งไม้ได้กิ่งหนึ่ง เงื้อมขึ้นหมายจู่โจมมันบ้างหากว่ามันยังตามติดเข้ามา นายปริศน์ก้มลงหยิบกิ่งไม้แห้งจากที่พื้น เป็นเวลาเดียวกับที่มันเข้าประชิดถึงตัว จะงอยปากอันแหลมคมยาวเกือบคืบของมันจิกลงทันที เสียงปีกที่กระพือดังพั่บๆ นายปริศน์ยกกิ่งไม้ขึ้นปัดป้องได้ทัน และกระหน่ำหวดมันบ้างสามสี่ทีติดๆกัน แต่อีกาก็แสนคล่องตัว มันขยับปีกรับกิ่งไม้ที่หวดลงมาได้ เสียงกิ่งไม้ที่กระทบเข้าปีกอันแข็งแกร่งดัง ฟึ่บฟั่บๆ เมื่อมันเห็นว่าคงทำอะไรนายปริศน์ไม่ได้ และตั้งท่าจะโฉบบินขึ้นนั้น เป็นเวลาเดียวกับที่หญิงสาวม้วนตัวลงมาจากที่สูง ควงกิ่งไม้ในมือเร็วเป็นจักรผัน ท่าทางของนางนั้นไม่ต่างไปจากนกที่ร่อนลง เมื่ออีกาโดนโจมตีทั้งจากด้านล่างและเบื้องสูง มันสามารถบินถอยหลัง ใช้ปีกปัดป้องทั้งซ้ายขวา ปากก็ร้อง “ก๊าก ๆ ๆ” พอได้จังหวะมันหมุนตัวหลบหลีกและทะยานสูงขึ้นไป หญิงสาวทำท่าว่าจะตามติด คิดจะเล่นสนุกกับมันสักพัก แต่ไม้ยินเสียงนายปริศน์ดังขึ้นว่า “ปล่อยมันไปเถิดแป๋ว” หญิงสาวลดตัวให้ร่อนลงที่พื้นดินพลางบอกว่า “อีกาบ้าอะไร เสียงร้องน่าเกลียดชะมัด แถมยังดุอีกต่างหาก ถ้าเราไม่เป็นมวยคงโดนมันเล่นงานแย่สิ” “นั่นสิ เราก็ไม่ได้ทำอะไรมันสักหน่อย เล่นจู่โจมไม่ให้ทันรู้ตัว” อีกาดำเมื่อหลุดออกจากวงต่อสู้ได้ มันโผบินขึ้นสูงและขึ้นไปจับอยู่ที่ยอดไม้ ปากยังร้อง “ก๊าก ๆ” “เราคงต้องระวังตัวกันมากกว่านี้ ไม่รู้ว่ามันจะกลับมาอีกเมื่อไหร่” นายปริศน์โยนกิ่งไม้ในมือทิ้งไป ส่วนหญิงสาวยังถือไว้แน่น และลิดใบออกจนหมด “เผื่อเอาไว้ตีมันสั่งสอนสักหน่อย ให้มันรู้ว่าใครเป็นใครซะบ้าง” โปรดติดตามต่อไปนะจ๊ะ จากคุณ : thongprakai - [ 11 ต.ค. 47 21:18:40 ]

ความคิดเห็นที่ 47 Right here waiting ค๊ะท่านพี่ จากคุณ : jita - [ 12 ต.ค. 47 19:38:02 ]

ความคิดเห็นที่ 48 Right here it is......... อ่านต่อนะครับ ทั้งนายปริศน์และแป๋วไม่สามารถบอกตัวเองได้ว่าบริเวณที่เดินทางไปอยู่นั้นเป็นสันเขาตอนหนึ่งของเทือกเขาอันเยาวเหยียดที่ปกคลุมไปด้วยป่าไม้อันอุดมสมบูรณ์ เสียงของน้ำตกที่อยู่เบื้องหน้าไม่ไกลออกไปเท่าไรนั้นดังสนั่นจนทั้งสองต้องตะโกนคุยกัน และเมื่อเดินทางผ่านไปจนใกล้น้ำตกนั้น ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ทั้งสองต้องตะลึงไปชั่วขณะอีกครั้งหนึ่ง เพราะแหล่งที่มาของน้ำตกใหญ่นั้นมาจากสระน้ำอันกว้างใหญ่ไพศาลที่ล้อมรอบด้วยแนวสันเขาสูงต่ำเหมือนกะละมังขนาดมหึมาที่บรรจุน้ำเอาไว้เต็มเปี่ยม และปล่อยน้ำที่ล้นออกมาบ้าง บ้างก็ซึมผ่านซอกหินรวมกันเป็นธารสายใหญ่ รวมกันเป็นม่านน้ำตกงดงามดังเนรมิต หญิงสาวอุทานขึ้นมาด้วยความตื่นตาตื่นใจว่า “โอ้โฮ! นี่เรียกได้ว่าเป็นทะเลสาบบนเทือกเขาคงไม่ผิดนะคะอาปริศน์” “นี่ไงที่น่าจะเรียกได้แดนสวรรค์อีกแห่งหนึ่ง ฉันว่าเราต้องรีบเดินทางให้ผ่านแนวน้ำตกนี้ก่อนที่จะมืด ถ้าต้องพักแรมกันบริเวณนี้คงหนวกหูตาย” ตลอดระยะเวลาที่ทั้งสองเดินทางต่อไปนั้น เจ้าอีกาอัปลักษณ์ยังคงตามติด มันยังโผบินไปจับตามยอดไม้ต้นนั้นบ้าง ต้นนี้บ้าง บางคราวก็จะบินไปดักข้างหน้าบ้างและส่งเสียงร้อง “ก๊ากๆๆ” ไปตลอดจนหญิงสาวรู้สึกรำคาญ “มันจะตามเราไปหาสวรรค์อะไรก็ไม่รู้เจ้าอีกาแสนอัปลักษณ์ตัวนี้” “รู้สึกว่าทั้งป่าจะมีมันอยู่ตัวเดียวเสียด้วยสิ” “อาปริศน์เอาธนูสอยมันลงมาย่างกินเลยสิคะ รำคาญจะตายอยู่แล้ว” “แล้วเธอจะกินแน่เรอะ? ใครเขากินอีกากัน เขาว่าเนื้อมันเหม็นสาบจะตายไป” “อาปริศน์พูดยังกะมีใครเคยลองกินเนื้ออีกามาแล้วงั้นแหละ” “ไม่รู้สิ จำไม่ได้แล้วว่าใครเป็นคนพูด แต่ไม่แน่นะพวกคนอุตริน่ะมีเยอะ ที่เป็นข่าวว่ากินเนื้อปลาปักเป้าจนตายไปก็มีนี่” “แค่สารรูปของมัน เห็นแล้วก็รับประทานไม่ลงแล้วล่ะค่ะ” สองชีวิตคู่ยากเดินผ่านไปตามแนวป่าไม้ห่างออกมาจากน้ำตกเป็นระยะทางพอสมควร เสียงน้ำตกเบาลงไปมากแล้ว ทั้งสองเลือกเอาโขดหินใหญ่เป็นที่พักแรมสำหรับคืนแรกของการเดินทาง นายปริศน์ก่อเป็นกองไฟขนาดใหญ่สองกองด้วยเกรงว่าอากาศยามค่ำจะหนาวเหน็บ เพราะเมื่อดวงอาทิตย์ลับเหลี่ยมเขาไป ลมที่โชยมาก็สั่นสะท้านยิ่งนัก อีกาดำตัวนั้นจับอยู่ที่ต้นสนฉัตรขนาดมหึมา มันหดคอ ทำตัวพองจนดูใหญ่ขึ้นอีกเป็นกอง “อาปริศน์ลองเรียกมันมาผิงไฟด้วยกันสิคะ” “ผิงไฟหรือย่างไฟกันแน่ ท่าจะอยากกินมันจริงๆน่ะหรือ?” “อาปริศน์เชื่อหรือเปล่าคะว่า วันนี้ทั้งวันเรายังไม่ได้กินอะไรกันเลย หิวก็ไม่ยักหิวทั้งที่เดินกันมาทั้งวัน” “นั่นสิ ไม่พูดถึงก็ลืมไปแล้ว น่าจะเป็นอย่างที่ท่านผู้เฒ่ากรวิกบอกแหละว่าผลท้อทิพย์มีสรรพคุณมหัศจรรย์จริงๆ ที่แน่ๆ คือรักษาบาดแผลอย่างที่เราเห็นมาแล้ว” “แล้วอาปริศน์จะไม่ลองคุยกับเจ้ากาตัวนั้น บอกให้มันมาผิงไฟด้วยก็ได้นะคะ น่าสงสารมัน อากาศเย็นจะแย่” “อืม ลองดูก็ได้” นายปริศน์เข้าสมาธิกำหนดจิตถึงเจ้าอีกาที่จับอยู่ที่กิ่งไม้ สักพักหนึ่งจึงลืมตาขึ้น บอกหญิงสาวว่า “คุยกันไม่รู้เรื่องแฮะ คือเหมือนมันปิดเครื่องรับน่ะ ไม่ยอมติดต่อด้วยเลย” “หรือว่ามันจะไม่รู้ว่าเราพยายามที่จะสื่อสารด้วย” “ไม่ใช่หรอก แต่เหมือนมันจะเก็บจิตไว้กับตัวของมัน อย่างเวลาที่ฉันกำหนดจิตไปนมัสการพระอาจารย์ บางคราวก็คุยไม่ได้” “งั้นถ้าอาปริศน์กับหนูจะคุยกันก็คุยกันทางจิตได้สิคะ” “ไม่เห็นน่าจะถามเลย” ทั้งนายปริศน์และแป๋วต่างมีความรู้สึกเหมือนกันว่าป่ามหาภัยอันแสนอ้างว้างนี้มีอาณาเขตกว้างขวางเหลือคณา แม้จะเดินทางกันมาห้าวันแล้วก็ยังไม่พ้นแนวป่าสักที ส่วนเจ้าอีกาดำก็ยังตามติดเรื่อยมา แต่ไม่เห็นทีท่าว่ามันจะลอบทำร้ายเอาอีกจึงเลิกใส่ใจกับมัน จากแนวป่าตอนหนึ่งกลายเป็นลานหิน บางตอนเป็นเหมือนหินทั้งผืนมีขนาดกว้างขวาง แบนราบ แต่บางตอนเป็นโขดหินใหญ่น้อยตั้งเด่นเหมือนงอกออกมาจากพื้นดิน รายล้อมด้วยเศษหินเดียรดาดไปทั่ว ทั้งคู่นั่งพักลงที่ลานหินนั้น ยังไม่ทันจะหายเหนื่อยดี เจ้าอีกาดำไม่รู้โผล่มาจากไหน ส่งเสียงร้อง “ก๊ากๆๆ” ทิ้งตัวโฉบลงมาจากกลางอากาศ ตรงมาที่ทั้งสองคนนั่งอยู่ เสียงหญิงสาวตะโกนบอกว่า “เดี๋ยวแป๋วจัดการมันเอง” ยังไม่ทันที่เจ้าอีกาดำจะลงมาถึง หญิงสาวดีดตัวขึ้นจากลานหิน พุ่งตรงเข้าหามันทันที ฝ่ายมนุษย์รำกิ่งไม้แห้งเข้าประจัญ ควงเป็นวงกลม ฝ่ายอีกาลู่ปีกไปด้านหลัง หางของมันลู่ต่ำลงเหมือนเหยียบเบรคที่กลางอากาศ ไม่นึกว่าฝ่ายมนุษย์จะบุกเข้าโจมตี ปากอันยาวแหลมคมส่ายเข้ารับปลายกิ่งไม้กระทบกันเสียงดัง ก็อกแก็ก มันพยายามจะใช้เท้าทั้งสองโดยเหยียดตรงไปข้างหน้าเพื่อจับกิ่งไม้นั้น ในขณะที่ปีกขยับโบกไปมาเพื่อรักษาระดับการบิน แต่เพียงพริบตาเดียวที่หญิงสาวปล่อยไม้ให้มันตะครุบไปได้ แต่สองมือกลับหมายคว้าจับปีกทั้งสอง แม้หญิงสาวจะคว้าปีกไว้ได้แต่ยังจับไม่ทันมั่น มันกลับหมุนตัวหลบลอดมือไปและตรงเข้าหมายจิกลงที่ใบหน้าของหญิงสาว เธอต้องม้วนตัวหลีก แต่อีกายังตามติดไม่ยอมลดละ ไล่จิกไล่ตีเป็นพัลวันปากก็ร้อง “ก๊ากๆๆ” ไม่ได้หยุด หญิงสาวนึกถึงท่าทางในหนังจีนได้จึงใช้มือทั้งสองชกออกไปทั้งซ้ายขวา แต่ความไวของมันและสายตาอันคมกริบ มันสามารถใช้ปีกเข้ารับแรงปะทะของหมัดไว้ได้แต่ต้องถอยร่นไม่เป็นกระบวน หญิงสาวเห็นได้ทีจึงตีลังกา ใช้เท้าขวาเตะออกไปแบบมวยไทย และหมุนตัวท่ามกลางอากาศอันว่างเปล่า ตามด้วยท่าเตะแบบจระเข้ฟาดหาง แม้เจ้าอีกกาดำจะสามารถต้านทานไว้ได้แต่ต้องซวนเซไปดังสนต้องลม หญิงสาวจึงใช้จังหวะนั้นเอง ตวัดเอาเกล้ารัดผมออกมา เหวี่ยงออกไปคล้ายทอดแห เสียงหวือๆ ของมันทำให้อีกาดำรู้แจ้งว่าหากถูกต้องเข้าคงต้องเป็นอันตรายเป็นแน่ มันทิ้งตัวลงกับพื้นหมายหลบหลีก แต่หญิงสาวใช้ทั้งสองฝ่ามือร่ายรำวกวนไปมาเหมือนแหที่ครอบคลุมไปทั่วทั้งร่างไม่อาจหลบหลีไปไหนได้อีก ปล่อยให้หญิงสาวรวบปีกทั้งสองเข้าด้วยกัน แม้จะดิ้นอย่างไรก็มิอาจหลุดพ้นไปได้ หญิงสาวร้องขึ้นด้วยความดีใจ “ไชโย! จับตัวไว้ได้แล้ว เจ้าจอมยุ่ง น่าจะจับมาย่างกินซะ” นายปริศน์รู้สึกทึ่งในฝีมือและกระบวนท่าที่หญิงสาวร่ายรำออกมา นึกชื่นชมในใจ “จับได้แล้วก็ปล่อยมันไปเถิด” “น่าจะล่ามเอาไว้มากกว่า ให้มันรู้จักเข็ดหลาบเสียบ้าง” “แค่นี้มันคงเข็ดแล้วล่ะ” “ปล่อยก็ได้....” เธอหันไปพูดกับอีกาว่า “แล้วทีหลังอย่าผยองอีกล่ะ” หญิงสาวชูมือขึ้นและปล่อยมันเป็นอิสระ อีกาดำเมื่อถูกปลดปล่อย มันขยับปีกโผบินขึ้นไปจับที่กิ่งไม้ไม่ไกลออกไปนัก ปากยังร้อง “ก๊ากๆๆ” ไม่ได้บินจากไปอย่างที่หญิงสาวคิด “ยังไม่ไปอีก หรือคิดจะลองดีอีก” หญิงสาวท้าวสะเอว ชี้นิ้วไปที่อีกาดำ แต่มันก็ยังนิ่งเฉยเกาะอยู่ที่กิ่งไม้อย่างเดิม นายปริศน์หัวเราะ ส่ายหน้าบอกว่า “เธอจะไปทะเลาะกับมันหาอะไร ถ้ามันไม่ไปก็ช่างมันปะไร ไปเหอะ เราเดินทางกันต่อดีกว่า” พ้นจากลานหิน สภาพข้างหน้าก็ยังเป็นป่าอย่างเดิมเหมือนที่ผ่านมาและไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุดลง ทั้งสองชีวิตมองหาชัยภูมิสำหรับการพักแรมที่เป็นโขดหินหรือหน้าผาสูงชันอย่างเดิมไม่ได้ จึงยึดเอาต้นไม้ใหญ่ขนาดสิบคนโอบเป็นปราการด้านหลัง จัดการก่อกองไฟขึ้นสองกองอย่างเดิม หญิงสาวล้วงเอาผลท้อทิพย์ตากแห้งออกมาจากเป้ ส่งให้นายปริศน์ลูกหนึ่ง “แม้จะเป็นแบบตากแห้งก็อร่อยไปอีกแบบนะคะ” “เธอว่าแปลกไหมที่เราเดินทางมาสองวันเต็มโดยไม่ได้กินอะไรเลย และไม่รู้สึกหิว นี่ก็ยังเฉยๆ อยู่นะ” “ไม่แปลกแล้วล่ะค่ะ....” หญิงสาวต้องหยุดพูดเพราะเสียงเจ้าอีกาดังขึ้นใกล้ๆ “ก๊ากๆๆ” ท่ามกลางความสว่างของแสงจากกองไฟ เจ้าอีกาดำไม่รู้โผล่มาจากไหน มันบินลงมาที่พื้นห่างจากกองไฟไปประมาณสี่ห้าก้าว กระโดดหย็องแหยงๆ เข้ามาใกล้ ส่ายหน้ามองคนโน้นที คนนี้ที หญิงสาวบิดเนื้อลูกท้อทิพย์ออกมาหน่อยหนึ่งยื่นให้มัน บอกว่า “หิวหรือเปล่า กินไหม?” ท่ามกลางความแปลกใจของทั้งสองคน มันกระโดดเข้ามาจนชิดยื่นปากอันยาวโง้งคาบเนื้อผลลูกท้อทิพย์จากในมือของหญิงสาว เงยหน้าขึ้นและกระเดือกเข้าคอโดยไม่ต้องเคี้ยว หญิงสาวบิดให้มันอีกชิ้นหนึ่ง และอีกชิ้นหนึ่งยื่นให้มันกินจนหมดลูก มันกระพือปีกดังพึ่บๆ กระโดดขึ้นไปเกาะที่เป้ที่วางอยู่ข้างตัวหญิงสาว เธอยื่นมือไปลูบหัวมันและบอกว่า “เออดี เรามาญาติดีกันแล้วนะ” มันเอียงหน้าเข้าซบกับมือของหญิงสาวอย่างน่าเอ็นดู “เป็นอีกายังรู้จักบุญคุณ เราปล่อยมันไป ให้อาหารมันกิน มันก็ดีด้วย ดีเหมือนกัน เราจะได้มีเพื่อนร่วมเดินทางไปอีกตัวหนึ่ง” “อาปริศน์ว่ามันจะเป็นอีกาตัวผู้หรือเปล่าคะ?” “ถามอะไรแป๋ว เธอสงสัยอะไร?” “ก็ดูท่าทางมันจะชอบผู้หญิงมากกว่านะคะ ชีกอน่าดู” “ไปกล่าวหามัน” “อย่างน้อยมันก็ไม่เหมือนอาปริศน์ล่ะค่ะ” โปรดติดตามต่อไปนะคร๊าบ จากคุณ : thongprakai - [ 12 ต.ค. 47 19:57:08 ]

ความคิดเห็นที่ 49 แอ๊...อีกา..ชีกอ... อาว...อิก...อาว...อิก... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 12 ต.ค. 47 23:45:51 ]

ความคิดเห็นที่ 50 วันนี้เหลือตอนเดียวเองเหรอครับ จากคุณ : proma. - [ 13 ต.ค. 47 00:13:30 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ขออนุญาติทำหน้าที่ที่มอบหมายให้ตัวเองนะค๊า.......ท่านพี่ ขอเปิดกระทู้ "วันสุดท้าย 3" ค่ะ มิตรรักอ่าน ตามไปด่วน จากคุณ : jita (jita) - [ 13 ต.ค. 47 13:10:43 ]

ความคิดเห็นที่ 52 ตามไป...อย่างแน่นอน...ครับ... ขอบคุณมากครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 13 ต.ค. 47 15:00:54 ]