ความคิดเห็นที่ 1 แปะผิดที่หรือเปล่าน้องเอ๊ย ไปห้อง "ถนนนักเขียน" ดีกว่านะ ที่นี่เค้าตีกอล์ฟกันน่ะ จากคุณ : ปลาาหมุก - [ 13 ต.ค. 47 14:20:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เข้าแถวรออ่านต่อ มาเร็วๆหน่อยครับ จากคุณ : UST - [ 13 ต.ค. 47 14:40:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตามมา...ติดๆ...ครับ... ขอบคุณ...คุณ jita อีกครั้งครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 13 ต.ค. 47 15:02:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่ผิดหรอกค๊าป้าปลาหมุก เพราะชาวกอล์ฟ เค้าชอบกันเนอะๆ จากคุณ : jita - [ 13 ต.ค. 47 16:04:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผมคิดว่า Pantip เขามีหลายห้องแยกตาม เนื้อหาของสิ่งที่เขียนนะครับ อย่างห้องนี้(ห้องกอล์ฟ) ก็สำหรับบรรดาเรื่องราวเกี่ยวกับกอล์ฟ อย่างมือถือ ก็ต้องมาบุญครอง อย่างเรื่องรถ ก็ต้องรัชดา สำหรับเรื่องแต่ง ก็ต้องห้อง ถนนนักเขียนอย่างที่ป้าปลาหมุก ว่ามาครับ จึงเรียนมาเพื่อโปรดพิจารณา จากคุณ : BigBertha (หมื่นโลหะภักดี) - [ 13 ต.ค. 47 16:10:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คิดผิด ก็คิดใหม่ได้นะ.... น้อง จากคุณ : ปลาาหมุก - [ 13 ต.ค. 47 16:10:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอเคค๊า....ป้าขา งั้นก็แล้วแต่พี่ทองฯนะคะ ไปห้องไหนก็ได้ นู๋ตามไปอ่านอยู่แร้ว จากคุณ : jita - [ 13 ต.ค. 47 16:32:02 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ดีจ้ะ...น้อง ยกตัวอย่าง ป๋าเทียนทอง (99smiles) ท่านไปเขียนเรื่องอาหารและ/หรือท่องเที่ยว ฯลฯ ซึ่งน่าติดตามอ่าน ไว้ในห้องบีที/จตุจักร ป้าก็ยังตามไปอ่านอย่างเหนียวแน่นค่ะ จากคุณ : ปลาาหมุก - [ 13 ต.ค. 47 16:38:42 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จริง ๆ แล้วเรื่องที่พี่ทองอุตส่าห์เขียนมายาว ๆ หลาย ๆ ตอน (ไม่รู้เอาเวลาที่ไหนเขียน) ก็เป็นเรื่องที่อ่านแล้วน่าสนุก น่าสนใจติดตาม แต่ควรอยู่ในห้องที่ตรงกับเนื้อหาหรือ concept ของเรื่อง ก็น่าจะดูเหมาะสมกว่าครับยังงัยถ้ามีโอกาส จะตามไปอ่าน จากคุณ : ยักษ์ใหญ่ไล่ยักษ์เล็ก - [ 13 ต.ค. 47 18:50:48 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีครับคุณปลาหมุก คุณหมื่นโลหะภักดี คุณยักษ์ใหญ่ไล่ยักษ์เล็ก และท่านนักกอล์ฟที่รัก เท่าที่ได้อ่านความเห็นของทุกท่าน ผมยอมรับโดยดุษฎีครับว่าถูกต้อง ผมก็เลยจะขออนุญาตอธิบายสักนิดครับว่า ความจริงเรื่องที่ผมเขียนอยู่ขณะนี้นั้นมันมีเรื่องกอล์ฟเกี่ยวข้องอยู่ไม่น้อย เพียงแต่ว่าขณะนี้เรื่องมันยังดำเนินไปไม่ถึง และมันบังเอิญจริงๆ นะครับที่มันติดพันจากเรื่องที่ผมเคยเขียนไว้เดิมคือเรื่อง แค้ดดี้ที่รัก ซึ่งเป็นเรื่องกอล์ฟน่ะครับ ที่ว่าติดพันมาก็เพราะเรื่องที่ผมเขียนต่อมาซึ่งเป็นเรื่องผีผี ซึ่งความจริงก็มีเรื่องกอล์ฟอยู่นิดหน่อย แต่พอเล่าแล้วมันติดลมน่ะครับคุณปลาหมุก ก็เลยแถมเรื่องอื่นๆ เกี่ยวกับผีที่ไม่มีกอล์ฟลงไปด้วย พอมาถึงเรื่องนี้ ผมตระหนักดีเสมอว่าจะเขียนอะไรมันก็ควรจะเกี่ยวกับเรื่องกอล์ฟซึ่งด้วยความสัตย์จริงผมวางพล๊อตเรื่องไว้คร่าวๆ ว่าจะต้องมีเรื่องกอล์ฟเข้ามาเกี่ยวข้อง และจะเกี่ยวข้องอย่างไรให้มันกลมกลืนกับเรื่องที่เขียน คราวนี้มันบังเอิญอีกแหละครับที่ผมนึกอยากจะเขียนเป็นเรื่องยาว มันก็เลยยาวไปหน่อย แฮ่ะๆ กรุณาอย่าถือสาผมเลยนะครับ บางทีผมอาจจะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ไปหน่อย หมายความว่าดันเขียนซะยาวซึ่งแต่เดิมนั้นไม่ได้มีเจตนาให้มันยาวขนาดนี้เลย ยังไงก็เมตตาปราณีผมด้วยแล้วกันนะครับ เพราะห้องในพันทิพน่ะก็มีแต่ห้องกอล์ฟนี้ห้องเดียวที่ผมได้รับความอบอุ่นมาโดยตลอด และมีความรู้สึกเหมือนเพื่อน พี่ น้อง ป้า น้า อา ที่ผมไม่เคยได้รับจากที่ไหนมาก่อน จนทำให้ไม่รู้สึกอยากไปไหน อย่างไรก็ตาม หากจะเห็นว่าไม่น่าจะเหมาะ ผมย่อมเคารพในความคิดเห็นเสมอ และต่อไปจะไม่เขียนเรื่องอย่างอื่นอีกนอกจากกอล์ฟ ผมต้องขออภัยจริงๆ นะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : thongprakai - [ 13 ต.ค. 47 23:16:51 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาบอกว่า เห็นด้วยกับพี่ปลาาหมุก ท่านหมื่นโลหะภักดี และคุณยักษ์ใหญ่ไล่ยักษ์เล็ก ค่ะ แต่(คิดว่า)ไม่มีใครโกรธเคืองหรอกค่ะ คนที่นี่เขาใจดี พูดกันรู้เรื่องก็โอเค ขนาดพูดไม่รู้เรื่องเขายัง ignore กันได้เลย :) (แก้ typo น่ะ) แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 47 10:07:25 จากคุณ : SS (SP700) - [ 14 ต.ค. 47 10:06:39 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตามมาอ่านต่อครับพี่ ป้าปลาหมุกและท่าน BB พี่ทองบอกว่ามีกอล์ฟอยู่ด้วยนะๆๆ ยอมไหมครับ คนอื่นเห็นว่าไงบ้างครับ (ขอแบบความเห็นสร้างสรรหน่อยนะครับ แบบว่ากะมาด่าอย่างเดียวนี่ไม่เอานะ ) ส่วนตัวผมว่าไม่เห็นเสียหายเลย เหมือนกับที่เราเอาเรื่องตลกมาเล่าสู่กันฟังไง ไม่ก็บางทีพวกเรายังมีกระทู้ถามข่าวคราวพวกเรากันเองในนี้เลยนะครับ กระทู้ในห้องนี้ก็เป็นแค่กระดานที่ให้คนที่มีใจตรงกันเข้ามาคุยกัน นั่นคงเป็นวัตถุประสงค์หลักของห้องนี้มากกว่าที่จะเป็นสาระเรื่องกอล์ฟแต่เพียงอย่างเดียวนะครับ แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 47 11:34:33 จากคุณ : Ping Guy - [ 14 ต.ค. 47 10:10:55 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอบโปรปิ้งไก่จ้ะ พี่อ่านๆ ไปไม่เห็นมีเกี่ยวกับกอล์ฟน่ะ เลยเลิกอ่าน อ่านเท่าไหร่ไม่มีเรื่องกอล์ฟ ก็เลยเลิกอ่านไป จะมีเรื่องกอล์ฟอีกหรือเปล่าไม่รู้เพราะเลิกอ่านไปแล้ว (ใครชอบอ่านก็อ่านไปนะ ไม่ไ้ด้ว่าอะไรนะคะ) ส่วน "ที่เราเอาเรื่องตลกมาเล่าสู่กันฟัง ไม่ก็บางทีพวกเรายังมีกระทู้ถามข่าวคราวพวกเรากันเองในนี้" ก็.. คนนึงก็นานๆ จะทำทีค่ะ คนเดิมไม่ได้มาแปะอย่างนั้นเป็นประจำๆๆ ก็ยังมีความเห็นว่า อยากให้ห้องไหนเป็นห้องเรื่องนั้น ไม่เห็นด้วยกับเรื่องนอกเรื่องมากเกินไป ไม่ได้ด่านะ จะด่าทำไม คุณทองเขาไม่ได้ทำอะไรเลวร้ายนิ คนเลวร้ายเรายังเลิกด่าเลิกสนใจไปแล้วเลย มันเสียเวลา :) จากคุณ : SS (SP700) - [ 14 ต.ค. 47 10:33:18 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอ ผมว่า ไม่น่าจะมาโต้เถียงกันเลยนะครับ ช่วงนี้ กระทู้เกี่ยวกับกอล์ฟก็ไม่ค่อยมี สมาชิกหายไปเยอะ พี่ทองพักเรื่องกอล์ฟ มาเขียนเรื่องนี้ ก็เพลินดีหลังจากไม่มีกระทู้กอล์ฟให้อ่าน ผมว่า น่าเก็บไว้อ่านเล่นครับ จากคุณ : ฉ่าง (คุณฉ่าง) - [ 14 ต.ค. 47 11:13:13 ]

ความคิดเห็นที่ 16 Morning ตอนสายๆ ค่ะ พี่ทอง และเพื่อนๆ คะ ไม่ได้เข้ามาเสียนานเลย ตานู๋ก็เลยลายๆ เห็นแต่บางกระทู้เท่านั้นเอง 555 บางกระทู้ไม่น่าสนก็ข้ามๆ ไป นะคะพี่ทองขา นั้นแนะ แอบใช้มารยาชะแล้วเลียนแบบนางเอกชะมั้งเรา   ปกติ โหดๆ พยายามรบกับหัวไม้ 5 ยังไม่เคยชนะมันสักที 555 เศร้าเลย งานนี้ใช้มารยาไม่ได้ผล ก็เลยต้อง ขอพักใจไว้ตรงนี้หละกัน อ่านเรื่องไม่จริง แต่มันส์ ต่อนะคะ ... ลุยๆๆ พี่ทอง นู๋ตามอ่านอยู่จ๊ะ *-* แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 47 11:20:57 จากคุณ : julyy (julyy) - [ 14 ต.ค. 47 11:19:39 ]

ความคิดเห็นที่ 17 . "ยังไงก็เมตตาปราณีผมด้วยแล้วกันนะครับ เพราะห้องในพันทิพน่ะก็มีแต่ห้องกอล์ฟนี้ห้องเดียวที่ผมได้รับความอบอุ่นมาโดยตลอด และมีความรู้สึกเหมือนเพื่อน พี่ น้อง ป้า น้า อา ที่ผมไม่เคยได้รับจากที่ไหนมาก่อน จนทำให้ไม่รู้สึกอยากไปไหน" พี่ทิดทองประกายเค้าอุตส่าห์ตัดพ้อขนาดนี้แล้วนะครับ โม้ไปเถิด ผมยังตามอยู่บ้างเหมือนกัน แต่เหมือนน้องนกที่พอไม่ใช่กอล์ฟ เลยชักห่างๆ แม้คิดอยู่ว่า เดี่ยวคุณต้องปล่อย "งู" ตอนไหนแน่ อย่าถ่วงเวลาขายยาเหมือนอีตาชอบแช้งค์นั่นเลย แล้วอย่าน้อยใจล่ะ เราบังคับจิตใจใครไม่ได้หรอกครับ . จากคุณ : ชื่นชม (ชอบแช้งค์) - [ 14 ต.ค. 47 13:01:23 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เปิดมาอ่าน เอ๊ะ อะไรกันเนี่ย ..... เห็นด้วยกับคุณ Ping Guy ครับ มุมมองคนอื่นก็โอเคนะผมยอมรับ แต่ว่าหมู่บ้านน่าอยู่ จะมีคนเปิดร้านขายของชำในหมู่บ้าน บ้างก็ไม่เห็นเป็นไร คงไม่ต้องไปเปิดที่สำเพ็งที่เดียวกระมัง แล้วพี่เขาก็เล่นกอล์ฟ ตอบปัญหาให้บ้าง มีเรื่องมาเล่าให้คนในชุมชนกอล์ฟเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกับกอล์ฟบ้างก็ไม่น่าจะเป็นไร มันเป็นความบันเทิงของคนในชุมชนนี้ไม่ใช่เหรอ แต่มันคงไม่ถูกใจคนทุกคนหรอก บ้างคนชอบกำลังภายใน บ้างก็นิยายน้ำเน่า ที่ไม่ถูกใจก็ไม่ต้องแวะเข้ามาก็ํเท่านั้น ผมมองต่างหมุด บ้าง และเมื่อคนที่สร้างความรำคาญ เรายังไม่สนใจได้ แล้วเรื่องแค่นี้ทำไมไม่ปล่อยผ่านไปละ แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 47 13:22:17 จากคุณ : UST - [ 14 ต.ค. 47 13:07:49 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เห็นด้วยครับ แต่จะให้ตามไปอ่านที่ไหนบอกด้วยนะครับ จากคุณ : หนุ่ย (Cecile) - [ 14 ต.ค. 47 16:36:39 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อึมมม จากคุณ : chonfish - [ 15 ต.ค. 47 01:30:36 ]

ความคิดเห็นที่ 21 พี่ทองเจ้าขา ไม่แต่งต่อแล้วหรือ คะเนี่ย ... ไหนว่าจะแต่งต่อไปเรื่อยๆ สัก 10 ปีไง คนตามก็รอเก้อสิเนี่ย ? .... sad jung na... จากคุณ : julyy (julyy) - [ 15 ต.ค. 47 08:51:42 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ยังคงตามอ่านต่อ...ทุกกรณี...ครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 15 ต.ค. 47 12:26:23 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แต่งครับ ผมยังแต่งต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าจะจบเรื่อง แต่ตอนนี้งานเข้ามาสุมจนหัวพอง เมื่อพร้อมแล้วผมจะนำมาลงต่อ ใจเย็นๆ หน่อยนะครับ ผมเชื่อและหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคงจะได้รับความเมตตาด้วยจิตใจที่แสนจะกว้างขวางจากทุกท่าน ขอบคุณครับ จากคุณ : thongprakai - [ 15 ต.ค. 47 12:48:18 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อย่านานนะครับ เดี๋ยวกำลังภายในหมด ลมปราณแตกซ่าน แล้วจะแช๊งค์ จากคุณ : ฉ่าง (คุณฉ่าง) - [ 15 ต.ค. 47 17:01:28 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ".......หมู่บ้านน่าอยู่ จะมีคนเปิดร้านขายของชำในหมู่บ้านบ้าง....." คมคายมากครับ คุณUST เทียบห้องนี้เป็นหมู่บ้านน่าอยู่ ทำให้นึกถึงว่า เวลาเราเล่น เราซ้อมกอล์ฟ หรือเจอะเพื่อนที่เล่นกอล์ฟ เราก็ม่ะด้ายคุยกันเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับกอล์ฟอย่างเดียวนิ อ้อ..... .จริงของคุณฉ่าง ตอนนี้การฝึกลมปราณกาลังก้าวหน้าเลย ถึงขั้น นั่งปุ๊ป หลับปั้บแล้ว ขั้นต่อไปจาเป็นยางงัยน้อ ??? ยืนหลับ !!!!!!!! จากคุณ : แรดเหิน (tiboon) - [ 15 ต.ค. 47 20:31:46 ]

ความคิดเห็นที่ 26 รออ่านอยู่ครับ จากคุณ : papamint (papamint) - [ 16 ต.ค. 47 19:07:00 ]

ความคิดเห็นที่ 27 พี่แรดเหิร หายไปเลยนะพี่ ไม่มาดื่มเบียร์กับน้องๆที่เสนาเลยนะครับ.. จากคุณ : chonfish - [ 17 ต.ค. 47 22:53:17 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ต้องขอโทษหลายๆ ที่ทำให้คอยกัน ณ บัดนี้ เชิญอ่านนิยายแสนโม้กันต่อ แล้วคอยติดตามกอล์ฟเมื่อสองพันปีก่อนนะครับว่ามันจะเป็นอย่างไร แต่เรื่องก็ต้องค่อยดำเนินไปนะครับ....... สิ่งที่ชวนให้คนทั้งสองสงสัยเป็นยิ่งนักเมื่อเดินทางมาถึงป่าไม้ใหญ่ตอนหนึ่งคือซากโครงกระดูกขาวโพลนของสัตว์ต่างๆ เล็กและใหญ่ ทั้งช้าง แรด ควายป่า เก้ง กวาง แม้กระทั่งเสือและนก ที่มีอยู่ให้เห็นโดยทั่วไป แต่ละซากจะมีขนาดมหึมาทั้งสิ้น ส่วนใหญ่จะเป็นซากโครงที่ค่อนข้างเก่า หญิงสาวปรารภขึ้นว่า “ที่เราไม่เห็นสัตว์เลยสักตัวคงจะเป็นเพราะเหตุนี้หรือเปล่า?” “เธอหมายความว่า....” “ก็หมายความว่าแต่เดิมป่าคงมีสัตว์อยู่ชุกชุม แต่มันอาจมีสาเหตุอะไรสักอย่างที่ทำให้พวกมันอพยพหนีไปจากป่านี้” หญิงสาววิเคราะห์แบบเดาสุ่ม “แล้วตลอดทางที่ผ่านมาล่ะ ไม่เห็นมีซากโครงกระดูกแบบนี้เล่า?” “ก็ที่ผ่านมามันอาจจะเกิดขึ้นก่อนบริเวณนี้ ซากโครงต่างๆอาจผุกร่อนทับถมกันอยู่ใต้ดิน แต่บริเวณนี้เกิดขึ้นทีหลัง เราก็เลยยังเห็นซากอยู่” “แล้วสาเหตุล่ะ?” “หนูไม่ได้เป็นหมอดูนะคะ จะได้บอกได้ แต่มันก็เป็นไปได้หลายอย่าง ทั้งโรคระบาด การล่าจากสัตว์อื่น ไม่รู้สิคะ” แต่ละย่างก้าวที่ผ่านไป ซากโครงสัตว์ต่างๆ ยังมีอยู่ประปราย แต่ไม่เห็นสัตว์ที่มีชีวิตอื่นใด ทันใด เจ้าอีกาดำที่ตามติดมาด้วยส่งเสียงร้องขึ้น “ก๊ากๆๆ” และบินหายลับออกไปจากป่านั้นทันที ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมองตามด้วยความไม่เข้าใจ “จะมีอะไรหรือเปล่าที่ทำให้มันกลัวจนบินหนีไปอย่างนั้น” หญิงสาวถามขึ้น นายปริศน์หันรีหันขวาง หันไปดูรอบตัว และมองตรงไปเบื้องหน้า ภาพที่ปรากฏต่อสายตาไกลออกไป ทั้งสองบอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร มันเป็นสีดำทะมึน มีขนาดใหญ่ประมาณรถบรรทุกสิบล้อ ห้อยอยู่บนคาคบไม้ใหญ่ มันแลดูเหมือนมีชีวิต นายปริศน์ชี้ให้หญิงสาวมองตาม “นั่นอะไร ที่อยู่บนต้นไม้ยักษ์ต้นนั้น?” “ถ้าเป็นป่าบ้านเรา หนูว่ามันน่าจะเป็นรวงผึ้ง” “รวงผึ้งบ้าอะไรจะขนาดใหญ่ปานนั้น?” “แล้วอีกาบ้าอะไรที่จะขนาดใหญ่เกือบเท่าอีแร้ง แล้วยังบรรดาซากโครงสัตว์พวกนี้ล่ะ แต่ละโครงใหญ่โตมโหฬารทั้งนั้น” ขณะที่ทั้งสองสาวเท้าใกล้เข้าไปทุกที เสียงหึ่งๆ ดังพอกับเสียงของเครื่องบินไอพ่นค่อยดังขึ้นทุกขณะ และดังมากขึ้นเหมือนเครื่องบินกำลังทะยานขึ้นฟ้าเมื่อกลุ่มสีดำๆ ที่เห็นนั้นค่อยทยอยเคลื่อนที่ออกไปเป็นสายยาวเหมือนกรวย มันทะยานขึ้นบนท้องฟ้าเป็นกลุ่มใหญ่โตจนมืดฟ้ามัวดินไปหมด และกำลังเคลื่อนที่ดิ่งลงมาเบื้องล่าง นายปริศน์ตะโกนดังขึ้นว่า “แป๋วเร็ว เราต้องรีบหลบ สงสัยจะเป็นผึ้งอย่างที่เธอว่า” “เราจะไปหลบที่ไหนทัน มันกำลังลงมากันแล้วอาปริศน์” “เสื้อไง เสื้อคลุมกำบังกายไง” หญิงสาวมีสติคิดขึ้นได้ รีบปลดกระดุมเสื้อออกด้วยความร้อนรน แต่ไม่ทันใจเธอจนต้องกระชากกระดุมเสื้อจนขาดออกจากกัน ดึงเสื้อคลุมกำบังกายที่เก็บอยู่ภายในออก สบัดมันคลี่ออก หญิงสาวดึงนายปริศน์ให้ก้มลงพร้อมกันและคลุมร่างทั้งสองภายใต้เสื้อคลุมนั้น มันเป็นจังหวะเดียวกับที่ฝูงผึ้งมรณะถึงตัวพอดี ผึ้งทั้งฝูงแต่ละตัวขนาดพอๆ กับนกกระจอกตรงเข้ากลุ้มรุม ต่อยเข้าไปที่คนทั้งสองจนดูดำพรืดไปหมด ทั้งสองชีวิตภายใต้เสื้อคลุมมีความรู้สึกเหมือนมีหมัดเป็นพันๆ หมัดรัวเข้ามาทุกทิศทุกทาง ดังตุ้บตั้บนัวเนียไปหมด เสียงหึ่งๆ ของมันดังปานฟ้าจะถล่ม นายปริศน์ต้องโถมทับร่างของหญิงสาวไว้ข้างใต้ ใจเต้นระทึกรัวเหมือนกลอง ในขณะที่หญิงสาวหลับตาปี๋ แทบจะลืมหายใจไป การกลุ้มรุมโจมตีของพวกมันดำเนินไปไม่ต่ำกว่าสิบนาที ฝูงผึ้งจึงบินผละจากไป “มันไปกันหมดแล้ว” นายปริศน์พูดเสียงกระซิบ “แน่ใจหรือคะอาปริศน์ ไม่ต้องทั้งฝูงนะคะ แค่ตัวเดียวโดนต่อยเข้าไปมีหวังคางเหลือง” นายปริศน์ค่อยๆเริ่กผ้าคลุม เห็นว่ามันไปกันหมดแล้ว และกลับไปรวมกลุ่มที่รวงของมัน “ปัญหาอยู่ที่เราจะต้องเดินผ่านไปน่ะซี” “ก็ไม่เห็นจะเป็นปัญหานี่คะ เราก็ซ่อนตัวอยู่ในผ้าคลุมผืนนี้ แม้จะต้องเดินลอดใต้รวงของมันก็ยังปลอดภัยดีอยู่” “ไม่ใช่เรื่องนั้น....” หากหญิงสาวได้เห็นสีหน้าของฝ่ายชายจึงจะรู้ว่าความกระอักกระอ่วนใจนั้นมีมากกว่าความปลอดภัย เสื้อคลุมกำบังกายมีขนาดกว้างขวางพอสำหรับสองคนก็จริงแต่ต้องเบียดกันจนตัวลีบ อีกต้องเดินตามกันไปอย่างระมัดระวังมิให้ฝูงผึ้งกลับมาโจมตีอีก นายปริศน์กระซิบที่ข้างหูของหญิงสาวว่า “แม้มันจะมองไม่เห็นเรา แต่เราไม่รู้สัญชาติญาณของมันว่าจะเป็นยังไง ถ้ามันวกมาอีกไม่รู้จักเลิก เราคงไม่ต้องไปไหนกัน” “ก็ดีค่ะ ตื่นเต้นดี” “จะไปดียังไง ฉันสงสัยว่าคงจะเป็นผึ้งมฤตยูพวกนี้แหละที่เป็นต้นเหตุให้สัตว์ต่างๆ ล้มตายและอพยพหนีไปหมดป่า” นายปริศน์ตีความไปตามความเข้าใจของตน “ยังไงก็ยังตื่นเต้นดีค่ะ” หากนายปริศน์สามารถมองเห็นสายตาของหญิงสาวก็อาจจะพอเข้าใจความหมายที่แท้จริงได้ โปรดติดตามต่อไปครับ..... แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 47 23:13:12 จากคุณ : thongprakai - [ 17 ต.ค. 47 23:11:39 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เมื่อมองจากตรงที่คนทั้งสองยืนอยู่ มันเหมือนจุดสิ้นสุดของแผ่นดิน เบื้องหน้าไกลออกไปนั้นเป็นทะเลแห่งปุยเมฆสีขาวโพลนไปหมด จะมีเพียงยอดเขาบางยอดที่โผล่พ้นออกมาเหมือนเกาะแก่งในมหาสมุทร ทั้งสองมองต่ำลงไปไม่เห็นว่าจะเป็นทางปกตินอกจากหน้าผาอันสูงชันและหุบเหวลึกที่เบื้องล่าง ยากแท้จะหยั่งได้ “แล้วเราจะทำอย่างไรคะ อาปริศน์? เห็นชัดๆ ว่าไม่มีทางลง จะถอยกลับไปตั้งต้นใหม่ ต้องผ่านป่านรกผึ้งตัวเท่านกกระจอกก็คงไม่ไหว” “ง่ายนิดเดียว เราก็ปีนลงไปสิ เมื่อก่อนเคยดูในทีวี เห็นพวกฝรั่งเขาปีนเขา ปีนหน้าผาสูงๆ ชันๆ เขายังทำกันได้เลย เราเองเสียอีกวิชาความรู้ก็มีจะกลัวอะไร” “ไม่ได้กลัวหรอกค่ะ มีอาปริศน์อยู่ด้วยทั้งคนจะกลัวอะไร” “งั้นคอยสังเกตให้ดีแล้วกันว่าฉันวางมือ วางเท้าตรงไหน พยายามอย่ามองลงไปข้างล่างเดี๋ยวเกิดเสียววูบขึ้นมา มือไม้สั่นคุมตัวเองไม่ได้มีหวังหล่นลงไปแน่” แต่ละขั้น แต่ละก้าวก่อนที่นายปริศน์จะวางมือหรือเท้าลงไป เขาต้องมั่นใจว่ารับน้ำหนักตัวได้ มีความแข็งแรงพอ และต้องไม่ไกลเกินที่หญิงสาวจะหยั่งถึงเพราะตัวเขาเองนั้นแขน ขา ยาวกว่าหญิงสาวไม่น้อย บางตอนที่เหยียบลงไป แง่หินที่เว้าเข้าหรือออกมีพื้นที่เพียงแค่ให้ปลายเท้าหรือปลายมือใช้พยุงตัวได้เท่านั้น บางครั้งเศษหินจะร่วงหล่นกันเกรียวกราวฟังไม่ได้ยินว่าไปกระทบกับพื้นเบื้องล่างตอนไหน ขณะที่ไต่เหมือนลิงอยู่ที่หน้าผา ทั้งสองได้ยินเสียงสองเสียงดังแว่วมาในอากาศ นายปริศน์หันไปมองแหล่งที่มาของเสียงนั้น มันเป็นเพียงจุดดำๆ เล็กๆ สองจุดบนท้องฟ้าไกลออกไป แต่เพียงช่วงสั้นๆ ที่จุดดำเล็กๆ นั้นกลับมีขนาดใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว เสียงร้องของมันที่ตามมาดังก้องไปทั่วทั้งหุบเขานั้น “แก้ก ๆ ๆ ๆ” นายปริศน์ร้องเตือนหญิงสาวเสียงดังลั่นว่า “นกอินทรีย์! แป๋วระวัง!” เพิ่งผ่านพ้นอันตรายจากฝูงผึ้งนรกมาไม่นาน ทั้งสองต้องมาเผชิญกับเหตุการณ์ใหม่อีก นายปริศน์ตวัดคทาอาญาจากที่เอวกระชับไว้มั่น หญิงสาวปลดสายรัดเกล้าออกมาถือไว้ ท่าทางของคนทั้งสองหมิ่นเหม่กับอันตรายทั้งจากการพลาดพลั้งตกลงในเหวเบื้องล่างกับการตกเป็นเหยื่อของนกอินทรีทั้งสองตัว ท่าทางที่ต้องหันหน้าเข้ากับหน้าผาโดยมีเพียงมือเดียวที่ถืออาวุธไว้ป้องกันตัวไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะต่อกรกับอินทรีทั้งสองได้เลย เสียงของเจ้านกอินทรีทั้งสองตัวดังแสบแก้วหู “แก้ก ๆ ๆ ๆ” ลมที่เกิดจากกระพือปีกของมันแรงมากพอที่จะพัดเอาทั้งสองชีวิตให้ตกลงไปได้ไม่ยาก สิ่งเดียวที่พอทำได้เพื่อเอาตัวให้รอดพ้นจากเจ้าอินทรีทั้งสองคือแนบลำตัวติดกับหน้าผา ไม่ยอมให้อินทรีใช้กรงเล็บยาวเกือบหนึ่งฟุตอันแหลมคมของมันจับได้ เจ้าอินทรีเองก็เหมือนจะรู้ว่ากรงเล็บของมันนั้นไม่มีประโยชน์ มันจึงเปลี่ยนวิธี บินออกไปตั้งหลักใหม่ แต่เมื่อบินกลับมาโจมตีอีกครั้ง มันต้องชะลอความเร็วลง ขนหางยาวของมันลู่ต่ำลง ปีกทั้งสองโบกขยับไปมาเหมือนรักษาระดับการบิน มันพยายามใช้จะงอยปากงุ้มๆ หวังจะจิกให้ตกลงจากที่ทั้งสองยึดเป็นที่มั่น นายปริศน์และหญิงสาวต้องเปลี่ยนกลยุทธใหม่เช่นกัน หากตัวใดตัวหนึ่งเข้าโจมตีนายปริศน์ จะอยู่ในระดับใกล้เคียงกับหญิงสาว เธอจะเปลี่ยนมาถือสายรัดเกล้าที่มือซ้ายแทน เหวี่ยงสายรัดเกล้าเพื่อเพียงขับไล่มันให้ห่างออกไปเท่านั้น เจ้านกอินทรีทั้งสองตัวจะเข้าจู่โจมพร้อมกันไม่ได้เนื่องจากความใหญ่โตของร่างกาย แต่เมื่ออีกตัวหนึ่งบุกเข้าจิกหญิงสาว ใครเล่าจะช่วยเธอได้ จะงอยปากอันแหลมคมของมันจึงจิกเข้าที่ไหล่ของหญิงสาวอย่างถนัดถนี่ เสื้อที่ไหล่ขาดกระจุย เรียกให้เลือดสาดกระเซ็นออกมาได้ทันที “โอ๊ย!” หญิงสาวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ระคนความตกใจ ขณะที่มันจะตรงเข้าจิกเป็นครั้งที่สอง ทันใดนั้นเองเสียงร้องของนกอีกชนิดหนึ่งดังขึ้น “ก้ากๆๆ” เจ้าอีกาดำไม่รู้โผล่มาจากไหน มันทิ้งตัวดิ่งลงมาจากเบื้องสูงเหนือศีรษะขึ้นไป ปีกลู่ไปด้านหลังเต็มที่พร้อมที่จะปะทะ เจ้านกอินทรีตัวนั้นชะงักไปนิดหนึ่ง ขยับหลบ บินกลับออกไปตั้งหลักใหม่ เสียงนายปริศน์ดังเตือนขึ้นว่า “เร็วแป๋ว ตามลงมาเร็ว” ความเจ็บปวดจากบาดแผลแม้จะไม่สาหัสนัก แต่ไม่ใช่ขณะที่หญิงสาวกำลังเกาะที่หน้าผาแบบนี้ เธอกัดฟันฝืนไต่ลงไป แต่ละก้าวนั้นไม่เร็วไปกว่าหอยทาก เจ้าอีกาดำเมื่อทิ้งตัวพุ่งผ่านไปแล้ว มันกลับตัวอย่างรวดเร็ว ขยับปีกดังพั่บๆ ตรงเข้าหานกอินทรีตัวหนึ่งทันที ไม่ได้สนใจว่ารูปร่างมันนั้นจะเสียเปรียบแต่อย่างใด แต่มันยังคงมีความคล่องตัวกว่ามากพอที่จะหลบหลีกจะงอยปากของเจ้านกอินทรีตัวนั้นไปได้ มันหมุนตัวอีกครั้ง บินอ้อมไปที่ด้านหลังโดยที่เจ้าอินทรีขยับตามไม่ทัน กรงเล็กอันแหลมคมของเจ้าอีกาดำขยุ้มจับเข้าที่หลังคอ ปากอันยาวและแหลมคมจิกเข้าที่กลางกระบาลของนกอินทรี ขนนกร่วงหลุดกระจายปลิวว่อนไปในอากาศ ความเร็วของมันสามารถจิกเจ้านกอินทรีได้หลายครั้ง แม้จะไม่สามารถสร้างความเจ็บปวดให้แก่นกอินทรีได้เท่าไร แต่มันไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะต่อสู้ได้ นกอินทรีอีกตัวหนึ่งเห็นคู่ของตัวกำลังเสียเปรียบ มันโผบินขึ้นและดิ่งกลับลงมาหมายใช้กรงเล็บขยุ้มอีกาให้อยู่หมัด แต่เจ้าอีกาก็ไวทายาด มันโฉบออก พุ่งตัวไปข้างหน้า หมุนตัวกลับ พุ่งเข้าหานกอินทรีอีกตัวหนึ่งโดยใช้กลยุทธเดิมซึ่งตอนนี้ไม่ได้ผล นกอินทรีรู้แกวเสียแล้ว ขณะที่อีกาตรงเข้ามาและหมุนตัวหลบ เจ้านกอินทรีขยับหลบและใช้ปีกอันใหญ่โตของมันขยับดักอีกาไว้ได้และมีแรงมากพอที่จะน็อคอีกาให้ร่วงผลอยลง ร่างอีกาดำลอยลิ่วลงต่ำเหมือนนกปีกหัก ควงเป็นสว่านลงสู่เบื้องล่าง หญิงสาวขณะที่ป่ายปีนลงตามหน้าผาต่อ สายตาเหลือบมองการต่อสู้ระหว่างอีกาหนึ่งตัวกับนกอินทรีสองตัว เป็นสองรุมหนึ่ง เห็นอีกาเสียท่า กำลังร่วงลงดิน เธอร้องเสียงดังว่า “โธ่! เจ้าวายุนิล” ไม่มีโอกาสอันดีกว่านี้อีกแล้ว นกอินทรีทั้งสองตัวไม่รอช้า ตามติดลงไปทันทีหมายพิชิตศึกให้เด็ดขาด ร่างของอีการ่วงลงไปด้วยความเร็ว แต่ไม่เร็วไปกว่านกอินทรีทั้งสองตัวที่ตามติดมา ใกล้ที่ร่างของอีกาจะกระทบลงที่ยอดไม้ใหญ่ของป่าอันหนาทึบเบื้องล่าง กงเล็บของอินทรีทั้งสองสยายออกเต็มที่ ทันใดนั้นเอง เจ้าอีกากลับพลิกตัวในฉับพลัน กระพือปีกอย่างรวดเร็ว หลบยอดไม้ และบินหลบหลีกด้วยความคล่องแคล่วลอดกิ่งไม้อันระเกะระกะไปได้ ในขณะที่เจ้าอินทรีทั้งสองที่โถมเข้าหาอีกาด้วยความเร็ว แม้จะชะลอความเร็วลงไปบ้างแล้ว แต่ไม่สามารถยั้งตัวได้ทัน ตรงเข้าปะทะเข้ากับยอดไม้ดังโครมใหญ่สองโครมติดๆ กัน เสียงกิ่งก้านไม้ที่หักสะบั้นด้วยแรงปะทะอันมหาศาล แม้เจ้าอินทรียักษ์ทั้งสองตัวจะไม่ถึงกับบาดเจ็บมากนัก แต่ความคิดที่จะต่อสู้กับอีกาอีกเป็นอันจบไป มันทั้งสองกระพือปีกอย่างทุลังทุเล บินเหินขึ้นฟ้าจากไปเลิกคิดที่จะตอแยด้วย ทั้งนายปริศน์และหญิงสาวรู้สึกตกใจที่เห็นอินทรีบินกลับขึ้นมา แต่แปลกใจที่มันทั้งคู่บินจากหายไป อีกเพียงระยะสั้นๆ เจ้าอีกาดำบินออกจากป่าเบื้องล่างกลับขึ้นสู่ท้องฟ้า ตรงมาหาคนทั้งสอง และร้องเสียงน่าเกลียด “ก้ากๆๆๆ” กว่าที่ทั้งสองจะไต่ลงมาจนถึงระดับที่พอจะเดินต่อได้ พระอาทิตย์ก็เริ่มที่จะลับขอบฟ้าแล้ว “เราทั้งสองเป็นหนี้บุญคุณชีวิตแก่เจ้ามากเจ้าวายุนิล” หญิงสาวเอ่ยขึ้นขณะที่นั่งอยู่หน้ากองไฟ โดยมีเจ้าวายุนิลเกาะอยู่ที่ก้อนหินข้างๆ หญิงสาวล้วงเอาลูกท้อทิพย์ตากแห้งออกมาจากเป้ ส่งให้นายปริศน์สองลูกบอกว่า “อาปริศน์ให้รางวัลเจ้าวายุนิลหน่อย” ตัวเธอเองกัดกินลูกท้อทิพย์อีกลูกหนึ่ง “เจ้าวายุนิล เธอเป็นตั้งชื่อให้มันงั้นสิ?” “เพราะไหมคะ?” “เทห์ดี ความหมายเหมาะกับตัวมัน ความจริงน่าจะเติมฉายาให้มันด้วยว่า วายุนิลจอมเจ้าเล่ห์” นายปริศน์ให้ความเห็น “จริงด้วย เรารึก็นึกว่ามันจะเสร็จเสียแล้ว เห็นร่วงลงไปไม่เป็นท่า แต่กลับกลายเป็นนกอินทรีที่บินหนีจากไป แกทำยังไงรึ เจ้าวายุนิล” เจาวายุนิลตอบไม่ได้ ได้แต่ร้อง “ก๊ากๆๆ” ให้หนวกหูเล่น “ฉันว่ามันคงแกล้งร่วงหล่นลงไป นกอินทรีย่ามใจเลยตามติดหมายเผด็จศึก แต่พอใกล้จะถึงต้นไม้ข้างล่าง มันคงคล่องตัวกว่าบินหลบไปได้ ส่วนอินทรียักษ์คงอืดอาด เบรคไม่ทันเลยเสียบเข้ากับยอดไม้” “นับว่าแกแน่มากนะ เจ้าวายุนิล” หญิงสาวหันไปมองมันชมด้วยใจจริง โปรดติดตามต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 17 ต.ค. 47 23:15:52 ]

ความคิดเห็นที่ 30 สวัสดีครับคุณทองประกาย ติดตามอ่านอยู่นะครับ จากคุณ : พเนจร007 (พเนจร007) - [ 18 ต.ค. 47 08:47:13 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เริ่มมีอินทรียักษ์ ผึ้งยักษ์ อีกายักษ์ เดี๋ยวคงมีงูยักษ์ ตะขาบยักษ์ แมลงสาบยักษ์ หรือหอยยักษ์ แต่เจ้าประคูณ อย่าเพิ่มแคดดี้ยักษ์ กับลูกกอล์ฟยักษ์นะจ๊ะ ไอ้ที่เห็นอยู่ทุกวัน ก็น่ากลัวอยู่แล้ว ตียังไม่ค่อยไปและยังโดนด่าอีก เฮ้อ จากคุณ : ฉ่าง (คุณฉ่าง) - [ 18 ต.ค. 47 12:33:39 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ตามอ่านต่ออยู่ครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 18 ต.ค. 47 13:18:17 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ขออำพัยครับคุณช่อนฯ ที่ไม่ได้ไปซ้อมสวิง ทั้งวงยาว(ไม้กอล์ฟ) และวงสั้น(แก้วเบียร์) วันก่อนที่หนองจอก คุณแอนด์ก็ต่อว่ามา สาเหตุไม่มีไรมากหรอกครับ เป็นเพราะหน้าที่ ในวิชาชีพ ที่ต้อง ขายบริการ ตามวัน เวลา และสถานที่ที่ผู้ซื้อบริการสะดวก อีกอย่าง คุณช่อนฯเดี๋ยวนี้ไม่เหมือนเดิม (มี ผบ.ทบ.อย่างเป็นทางการ)แล้ว เลยม่ะอยากชวนดวนวงสั้น เป็นลาว :- ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑตยสถาน พ.ศ. 2525 "เหิน" (ก.) บิน, บินขึ้นไปในระยะสูง, ร่อนไป, เดินไปในอากาศ............. ไม่มีศัพท์ที่ใช้ " ร" สะกดครับ จากคุณ : แรดเหิน (tiboon) - [ 18 ต.ค. 47 17:37:40 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ผมว่าอีกายักษ์ อินทรียักษ์ก็แปลกประหลาดมากพอแล้วนะ แต่พวกเรามีแรดบินได้ น่าจะขอมาเป็นตัวเอกในเรื่องสักหน่อย ได้ไหมครับคุณแรดเหิน อนุญาตไหมครับ?..... อ่านต่อนะครับ หมอกยามเช้าลงจัด แม้ต้นไม้ที่ห่างไปเพียงไม่กี่เมตรก็ยังมองไม่เห็น มีแต่เสียงใบและกิ่งของมันที่เสียดสีกันยามต้องลมจึงพอจะบอกได้ว่ารอบกายนั้นล้อมรอบไปด้วยป่า ป่านี้ต่างจากป่าบนดอยสูงที่ทั้งสองเพียรพยายามไต่ลงมาเป็นผลสำเร็จ หวุดหวิดจะเอาชีวิตมาทิ้งไว้ แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ช่วยขับไล่ให้หมอกจางลงบ้างพอมองเห็นทางเบื้องหน้า ทั้งสองชีวิตเริ่มออกเดินทางต่อ บ่ายหน้าขึ้นเหนือ “อาปริศน์ว่าอีกนานไหมคะกว่าเราจะถึงอาณาจักรนครปราสาททอง?” “ไม่รู้สิ ฉันพยายามถอดจิตดูเหมือนกัน แต่ไม่เห็นจะมีวี่แววอะไรเลย” “เป็นไปได้ไหมคะที่ไม่เห็นเพราะเจ้าพ่อมดมันลงคาถาอาคมเอาไว้?” “ย่อมเป็นไปได้เสมอ ฉันก็ไม่ได้เก่งกาจขนาดพ่อมดนั่น จะเทียบหมอผีที่จับวิญญาณพ่อเธอไปยังไม่ได้เลย” “แต่อาปริศน์ก็ยังช่วยพ่อหนูได้ในที่สุด” “จะให้ฉันบอกว่าตัวเองเก่งหรือไงถึงจะพอใจ ถูกใจ?” “มากกว่านั้นค่ะ” “งั้นก็ตามใจ” “ทุกอย่างหรือคะ?” “หมายความว่าไง ทุกอย่าง?” “ก็เห็นบอกว่าตามใจ ก็เลยถามว่าตามใจทุกอย่างหรือเปล่า?” “ฉันว่า เธอนี่นอกเรื่องได้เก่ง” “มากกว่านั้นค่ะ” “อะไรอีกล่ะ?” “ก็โน่นไงคะ” นายปริศน์นึกว่าตัวเองตาฝาดไป เพราะภาพที่เห็นอยู่ไกลๆ และถูกพรางตาไว้ด้วยสายหมอกที่จางลงทำให้นายปริศน์ต้องขยี้ตาซ้ำๆ ว่าที่เห็นนั้นไม่ใช่ภาพลวงตาอย่างแน่นอน แม้จะเห็นจากระยะไกล ปราสาทอันไพศาล โอฬารตั้งเด่นเป็นสง่าท่ามกลางขุนเขาที่รายล้อม ตัว ปราสาทนั้นมีกำแพงและป้อมปราการขนาดใหญ่กินอาณาเขตกว้างขวางดูแข็งแรง นอกกำแพงใหญ่มีบ้านเรือนตั้งอยู่ค่อนข้างจะหนาแน่นและเบาบางลงเมื่อห่างไกลออกมา มันเป็นภาพเท่าที่จะมองเห็นได้จากตรงที่ทั้งสองคนยืนอยู่ “น่าจะเป็นนครปราสาททองสินะ” ในใจหญิงสาวมั่นใจว่าใช่แน่ แต่มันไม่ยักจะเป็นสีทองอย่างที่เธอจินตนาการเอาไว้ในใจ เส้นทางที่ทั้งสองเดินต่อไปนั้นเป็นทางลาดลงไปตลอดและเป็นป่าโปร่ง ต้นไม้แต่ละต้นมีขนาดเล็กกว่าบนดอยสูงมาก ไม่ว่าจะหันมองไปทางใดจะรายล้อมไปด้วยเทือกเขายาวเหยียดใกล้บ้าง ไกลบ้าง ธรรมชาติกลับมาเป็นอย่างที่ควรจะเป็น มีเสียงนกร้องตามต้นไม้ บางครั้งจะมีเสียงเก้งกวางร้อง เปิ๊ปๆ แว่วมาบ้าง เจ้าวายุนิลติดตามได้เพียงครู่สั้นๆ ก็โผบินขึ้นฟ้าลับหายไป ใกล้เที่ยง ดวงอาทิตย์แผดแสงแรงกล้าผ่านม่านฟ้าที่ไร้เมฆบัง จากป่าโปร่งกลายเป็นท้องทุ่งสีเขียวขจีแซมด้วยต้นไม้ใหญ่ๆ ไม่ไกลออกไปทางเบื้องขวามีแนวต้นสนชูยอดสูงเป็นเส้นคดเคี้ยวไป เมื่อทั้งสองเดินเข้าไปใกล้พอ จึงบอกได้ว่าแนวต้นสนนั้นขนานไปกับเส้นทางถนนถมด้วยหินและกรวดหยาบกว้างขวางพอสำหรับม้าสิบตัวเดินเรียงกันเป็นหน้ากระดาน สองฟากถนนเป็นคูระบายน้ำตื้นๆ มีพงหญ้าสูงขึ้นปกคลุมไปตลอดแนว “ถนนสายนี้น่าจะพาไปยังนครปราสาททองได้นะคะ อาปริศน์” หญิงสาวถามขึ้นราวกับนายปริศน์จะสามารถให้คำตอบได้ “ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น” “ไม่เห็นจะมีบ้านเรือนของผู้คนเลยนะคะ?” “บริเวณนี้อาจจะเป็นชายเขตแดนก็ได้ บ้านเรือน ผู้คนก็เลยบางตาไปเป็นธรรมดา” นายปริศน์สันนิษฐานถึงความเป็นไปได้ “เราจะเดินไปตามถนนนั้นดีไหมคะ? จะได้เดินสบายหน่อย” “ฉันว่าอย่าดีกว่า เราสองคนเท่ากับเป็นคนแปลกหน้า จะว่าไปเราเป็นที่ต้องสงสัยได้ของทั้งสองฝ่ายคือทั้งฝ่ายเจ้าพ่อมดและผู้ต่อต้าน ถ้ามี เท่าที่เรารู้เหตุการณ์บ้านเมืองไม่น่าจะสงบแน่แม้เวลาจะผ่านมายี่สิบปีแล้วก็ตาม ทางที่ดีเราควรเดินทางเลียบเคียงไปกับถนน ดูเหตุการณ์ไปเรื่อยๆ ที่เราจะต้องค้นหาคือฝ่ายผู้ต่อต้าน และเรียนรู้สถานการณ์ต่างๆ ให้มากที่สุดก่อนที่จะทำอะไรต่อไป” จู่ๆ นายปริศน์กลับชะงักลง มองไปเบื้องหน้า และดึงหญิงสาวให้ก้มต่ำลงซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้า ห่างจากถนนเส้นนั้นประมาณห้าสิบเมตร “รู้สึกจะมีคนมา เอาเสื้อคลุมกำบังกายออกมาด้วย เผื่อว่าจะต้องใช้” หญิงสาวปฏิบัติตามอย่างว่าง่าย เธอดึงเสื้อคลุมออกมาจากด้านในหน้าอกซึ่งตอนนี้กระดุมเสื้อขาดหายไปสองเม็ด แต่ไม่วายค้านว่า “ไม่เห็นจะมีอะไรเลย” “เดี๋ยวก็รู้” ทั้งสองหมอบอยู่ในพงหญ้า สายตาเพ่งมองไปตามถนนสายนั้น เวลาผ่านไปพักใหญ่ จึงปรากฏเป็นผงฝุ่นตลบมาแต่ไกล เสียงฝีเท้าม้าที่ควบมาด้วยความเร็วเริ่มได้ยินขึ้น มันเป็นม้าเพียงตัวเดียวที่ควบมา ผู้ที่ขี่อยู่บนหลังหมอบแนบกับคอม้าที่โขยกขึ้นลง อีกพักหนึ่งต่อมาจึงเห็นผงฝุ่นฟุ้งตลบตามมาเป็นสายใหญ่ บอกได้ว่าเป็นกองม้าขนาดใหญ่ที่ติดตามมา ขณะที่ม้าเดี่ยวตัวนั้นจะผ่านหน้าทั้งสองไป คนที่ขับขี่อยู่บนหลังกลับหล่นจากหลังม้ากลิ้งหลุนๆ เข้าไปในพงหญ้าข้างทาง ส่วนม้าตัวนั้นยังควบต่อไปไม่หยุดยั้ง นายปริศน์คว้าข้อมือหญิงสาวให้ออกวิ่งไปยังทิศที่คนขี่ม้านั้นตกลงจากม้า ทั้งสองช่วยกันลากร่างที่หมดสติ มีธนูดอกหนึ่งปักอยู่ต่ำกว่าไหล่ซ้ายลงมาหน่อย นอนคว่ำหน้า ลากลึกเข้าไปในพงหญ้า เขาลุกขึ้นคร่อมร่างนั้นไว้ ร้องบอกหญิงสาวให้ใช้เสื้อคลุมๆ ร่างทั้งสามไว้ “ใช้เสื้อคลุมคุลมไว้เร็วเข้า” เสียงฝีเท้ามาทั้งกลุ่มใหญ่ควบผ่านไป แต่ไม่นาน เสียงฝีเท้าม้าควบกลับมาบริเวณใกล้เคียง เสียงคนตะโกนโหวกเหวกสั่งการ “เฮ้ย! ค้นดูให้ทั่วบริเวณนี้แหละ ทั้งสองฟาก เอาตัวมันมาให้ได้” เสียงเท้าม้าย่ำไปทั่วบริเวณห่างจากที่ทั้งสามหมอบอยู่ไม่ไกลนัก นายปริศน์และแป๋วต่างมองหน้ากันด้วยใจอันระทึกเมื่อม้าตัวหนึ่งย่ำเข้ามาใกล้และวนเวียนไปมาราวกับจะไม่ยอมผละไปไหน “โอย!” เสียงของร่างที่หมอบอยู่ครางออกมาเบาๆ ด้วยความเจ็บปวด นายปริศน์รีบใช้มือปิดปากเอาไว้ได้ทันก่อนที่ร่างนั้นจะส่งเสียงดังกว่านั้น เสียงฝีเท้าม้าที่ย่ำกันสับสนค่อยออกห่างไปทีละน้อยๆ ทั้งนายปริศน์และแป๋วต่างลอบถอนหายใจกันออกมาเฮือกใหญ่ ทั้งสองรอจนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าม้าทั้งกองควบตะบึงจากไปในทิศทางเดิม “อาปริศน์ ไปช่วยไว้ทำไม เกือบทำให้เราทั้งสองต้องโดนไปด้วยไหมล่ะ” แป๋วพูดพลางดึงผ้าคลุมออกจากตัวอย่างช้าๆ ไม่แน่ใจว่าจะยังมีใครหลงเหลืออยู่หรือไม่ “เราช่วยกันลากคนๆ นี้ไปตรงโน้นดีกว่า” นายปริศน์หมายความถึงชายป่าละเมาะที่ลึกเข้าไปจากทุ่งหญ้าแห่งนี้ “แล้วเราจะเอาธนูดอกนี้ออกได้ยังไง มันปึกลึกจะตาย” สีหน้าของแป๋วบอกความสยดสยองเต็มที่ “ก็ผ่าเอาออกสิ ถามได้” “เรามีแต่มีดพร้า ไม่มีมีดปลายแหลมสักหน่อย” “นี่ไง!” นายปริศน์ดึงมีดพกยาวกว่าคืบ ปลายแหลมคมที่เสียบอยู่ในซองหนังติดอยู่ที่ข้างเอวของร่างนั้นออกมาถือไว้ “เราต้องรอให้ค่ำก่อน ค่อยก่อกองไฟ ไม่งั้นเดี๋ยวมีใครเห็นควันไฟขึ้นล่ะจะยุ่งอีก” “อาปริศน์จะไม่ดูหน้าคนๆ นี้หน่อยหรือ?” นายปริศน์เพิ่งจะนึกขึ้นได้ ดึงผ้าที่โพกศีรษะและคลุมลงมาถึงใบหน้า เว้นให้เห็นเฉพาะดวงตาที่ปิดสนิท “ผู้หญิงนี่นา!” แป๋วอุทานขึ้นด้วยความประหลาดใจ ผมสีน้ำตาลเข้มยาวสยายแผ่กระจายอยู่เต็มพื้น ใบหน้ากลมกลึง ทั้งจมูกและปากรับกันได้สัดส่วน “สวยเสียด้วยสิ” แป๋วรำพึงขึ้นด้วยความชื่นชม กองไฟเล็กๆ ก่อขึ้นเป็นสองกอง นายปริศน์เอามีดสั้นรมเข้ากับเปลวไป ขณะที่จดๆ จ้องๆ จะกดใบมีดลงที่บาดแผล แต่แล้วไม่กล้าตัดสินใจสักทีจนหญิงสาวรู้สึกรำคาญ “อาปริศน์ จ้องอยู่นั่น เมื่อไหร่จะผ่าซะทีล่ะ?” “ก็ไม่กล้าน่ะซี กลัวเขาจะเจ็บ” นายปริศน์ยอมรับเสียงอ่อยๆ “งั้นเอามีมานี่ แป๋วจัดการเอง” หญิงสาวคว้ามีดมาจากมือ จ่อเข้าที่เปลวไฟอีกครั้ง นายปริศน์ฉีกเสื้อที่หลังให้กว้างออกอีกเผยให้เห็นผิวเนื้อขาวนวลที่ชอกช้ำไปด้วยรอยบาดแผลของธนูที่ปักลึกเข้าไป ที่ปากแผลมีรอยเลือดไหลซึมออกมา แป๋วจ่อปลายมีดลงไปตามความยาวของบาดแผลแล้วออกแรงกด แหวะบาดแผลให้เปิดกว้างออก เลือดไหลทะลักออกมาเป็นลิ่ม หญิงสาวที่สลบไสลอยู่กรีดเสียงร้องออกมาอย่างไม่รู้ตัว “โอ๊ย!” นายปริศน์ใช้มือตะครุบปิดปากแทบไม่ทัน แป๋วลุกขึ้นนั่งยองๆ จับที่ด้ามธนูไว้มั่น ออกแรงดึงสุดเหนี่ยวจนลูกธนูที่ปักลึกหลุดติดมือออกมา ร่างของหญิงสาวที่นอนหายใจอ่อนระทวย สะดุ้งเฮือก เธอแหกปากร้องออกมาเต็มที่ แต่ติดที่นายปริศน์ใช้มืออุดปาดเอาไว้แน่น ร่างนั้นสลบไม่รู้สติไปอีกคำรพหนึ่ง “อาปริศน์ เอาลูกท้อทิพย์ป้อนให้เธอสิ” แป๋วบอก พลางวางลูกธนูลง แล้วฉีกแขนเสื้อของหญิงสาวหลุดออกจากกันเผยให้เห็นท่อนแขนเรียว กลมกลึง แป๋วจัดการมัดที่บาดแผลไว้แน่นหนา “คนสลบอยู่อย่างนี้จะกินได้ยังไง พูดแปลก” นายปริศน์ท้วงขึ้น “อาปริศน์ก็เคี้ยวให้ละเอียดเสียก่อนสิ แล้วค่อยป้อน จากปากใส่ปากไงคะ” “เธอมาทำเองดีกว่าแป๋ว” นายปริศน์ขยับตัวออกห่าง รู้สึกเก้อเขินในสิ่งที่หญิงสาวแนะนำ แป๋วขยับเข้ามาใกล้ มองหน้านายปริศน์อย่างล้อๆ เธอเปิดกระติกน้ำ เทน้ำราดลงบนใบหน้าของหญิงสาวที่หลับสนิท ร่างที่อ่อนระทวยนั้นค่อยเคลื่อนไหว ปากร้องครางขึ้นมาเบาๆ “นี่เธอ ตื่นก่อน เดี๋ยวค่อยสลบต่อ” แป๋วใช้ฝ่ามือตบที่แก้มเบาๆ หญิงสาวในชุดดำค่อยเผยอเปลือกตาขึ้นด้วยความยากลำบาก ปากยังครางฮือๆ ด้วยความเจ็บปวด รวดร้าว “กินอ้ายนี่ซะก่อนนะ ฝืนเอาหน่อย” แป๋วบิดเนื้อลูกท้อทิพย์ออกมาชิ้นเล็กๆ แล้วป้อนเข้าปาก หญิงในชุดดำเคี้ยวกินอย่างเชื่องช้า แป๋วป้อนไปได้ครึ่งลูกเห็นว่าหญิงสาวหลับไปแล้วจึงเลิกป้อน โปรดติดตามต่อนะครับ.... จากคุณ : thongprakai - [ 18 ต.ค. 47 18:01:12 ]

ความคิดเห็นที่ 35 หวัดดีค่ะ..พี่ทอง ม่ายได้เข้ามาหลายวัน ไปล่องใต้มาค่ะ กลับมา...ก็ยังตามอ่านเหมือนเดิมค่ะ จากคุณ : ชาเขียว_red tee - [ 19 ต.ค. 47 10:28:04 ]

ความคิดเห็นที่ 36 สวัสดีครับทุกท่านและคุณแรดเหิน (tiboon) ไม่ว่างมาหลายวัน โอว..วางแผงหลายฉบับ อ่านรวดเดียวเลย หนึ่งเพลิน ต่อครับต่อ จากคุณ : UST - [ 19 ต.ค. 47 10:35:14 ]

ความคิดเห็นที่ 37 สวัสดีครับ... ตามมาอ่านต่อ...ต่อ...แล้วก็...ต่อ...ครับ จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 19 ต.ค. 47 13:14:44 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มาต่อด้วยคนค๊า จากคุณ : jita - [ 19 ต.ค. 47 14:46:56 ]

ความคิดเห็นที่ 39 มาต่อเหมือนกัน แ-ต่............ คราวนี้มาในฐานะดารารับเชิญของคุณทองฯซะด้วย..... ครายอิจฉามั่ง เชิญเลยครับคุณทองฯ ปกติผม โลจิ้นด้วยชื่อ "tiboon" ส่วน "แรดเหิน"เป็นฉายาที่ผมคิดขึ้งเอง แ-ต่....... มีที่มาที่ไป น-า-ค-รั-บ //้haha จากคุณ : แรดเหิน (tiboon) - [ 19 ต.ค. 47 20:08:53 ]

ความคิดเห็นที่ 40 น่าสนใจที่มาที่ไปของคุณแรดเหิน กรุณาขยายความหน่อยสิครับ อยากรู้จัง..... อ่านต่อนะครับ เสียงเรไรหริ่งระงมไปทั่วป่า ลมนิ่งสนิทมีแต่ความเย็นเยือกที่แผ่ซ่านไปทั่ว ทั้งนายปริศน์และแป๋วนั่งขัดสมาธิเข้าสมาธิ มีร่างของหญิงสาวใต้ถุงนอนอยู่เบื้องหน้า ห่างไปเพียงวาเศษเป็นกองไฟเล็กๆ สองกอง เสียงครางจากหญิงสาวทำให้ทั้งสองออกจากสมาธิ ลืมตาขึ้นมอง เห็นหญิงสาวค่อย พยุงตัวเองขึ้นนั่ง สายตาจับจ้องมาที่คนทั้งสองอย่างงุนงง “ท่านทั้งสองคือคนที่ช่วยชีวิตของข้าไว้” เสียงของเธอแหบพร่า ตั้งท่าจะกราบลงกับพื้น แป๋วรีบลุกขึ้นห้ามเอาไว้ก่อน “ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้น” “เจ้ารู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?” นายปริศน์ถามขึ้น “แปลก ที่ข้าไม่รู้สึกเจ็บที่บาดแผลเลย” เสียงของหญิงสาวกังวานใส ดวงตาเริ่มฉายเป็นประกายมีชีวิตชีวาเมื่อกระทบกับแสงไฟจากกองไฟ ช่วยขับให้ใบหน้าเรียวยาวมีเสน่ห์ขึ้นอย่างประหลาด “ดีแล้ว งั้นเจ้ากินผลไม้ที่เหลือนี่เสียให้หมด” แป๋วยิ้มอย่างดีใจ ยื่นส่งผลท้อทิพย์ที่เหลือให้ “เจ้าชื่ออะไร? ข้าชื่อปริศน์ ส่วนนี่เป็นน้องสาวข้าชื่อแป๋ว” “ข้าชื่อจันทราทิพย์ แล้วท่านทั้งสองเป็นใคร มาจากไหน ทำไมแต่งกายประหลาดจัง?” “คือเรา....” ก่อนที่แป๋วจะพูดต่อ นายปริศน์ขัดขึ้นก่อนว่า “ก่อนที่เราจะตอบคำถามของเจ้า เจ้าจะตอบคำถามของเราก่อนจะได้ไหม?” จันทราทิพย์อึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะบอกว่า “ได้สิ ข้ายินดีตอบท่านทุกอย่างที่ข้ารู้” “งั้นบอกเราหน่อยว่า เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมีคนตั้งมากมายไล่ตามล่าเจ้า?” หญิงสาวนัย ตาโศกก้มหน้าลงต่ำเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก แล้วกลับหันขึ้นมองลึกลงไปในดวงตาของบุรุษตรงหน้า เหมือนตัดสินใจเด็ดขาดพลางกล่าวว่า “พวกเราเป็นโจรในสายตาของทหารในเมือง แต่ที่เราเป็นโจรก็เพียงปล้น สดมภ์เฉพาะกองเสบียงทหารเท่านั้น ไม่เคยรังแกชาวบ้านอย่างที่พวกทหารทำ เมื่อเช้าวันนี้ เราออกปล้นเสบียงที่พวกทหารเก็บเป็นภาษีจากราษฎร แต่ต้องเสียทีมันๆ วางกองกำลังซุ่มอยู่เป็นรายทาง พวกเราถูกมันสังหารตายหมด เหลือแต่ข้าที่รอดมาได้ แต่ถ้าไม่มีท่านทั้งสองช่วยไว้ ข้าก็คงไม่รอดได้แน่” “เจ้าหมายความว่า กองทหารของเจ้าพ่อมดโลเกศเช่นนั้น ใช่ไหม?” “ท่านทราบ.....” สีหน้าของหญิงสาวบ่งบอกถึงความอัศจรรย์ใจ “....ท่านทั้งสองเป็นใคร มาจากไหน?” นายปริศน์ไม่ตอบคำถาม ถามต่อว่า “เจ้ารู้จักท่านผู้เฒ่ากรวิกบ้างไหม?” “ข้าไม่รู้จัก ข้าเคยได้ยินแต่ชื่อ พ่อข้าเคยพูดถึงครั้งหรือสองครั้ง แต่ถ้าข้าจำไม่ผิดเห็นพ่อบอกว่าท่านผู้เฒ่ากรวิกตายไปแล้ว” “ยัง ท่านผู้เฒ่ากรวิกยังไม่ตาย เจ้าจะเชื่อไหม ถ้าข้าจะบอกเจ้าว่าท่านผู้เฒ่ากรวิกเป็นคนให้ข้าและน้องสาวมาที่นี่” แป๋วมองหน้านายปริศน์ที่อุปโลกน์ให้เป็นน้องสาว ในใจนั้นปริ่มๆ ด้วยความไม่พึงใจ แต่นิ่งสงบอยู่ “ข้าจะเชื่อหรือไม่ ไม่มีประโยชน์อันใด แต่คนที่จะเชื่อเจ้าแล้วเป็นประโยชน์ก็มีแต่พ่อข้าเท่านั้น” “แล้วเราจะพบพ่อเจ้าได้อย่างไร?” “ข้าจะพาท่านทั้งสองไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ท่านจะต้องคอยอยู่ที่นั่น ข้าจะพาพ่อมาพบท่านเอง” แป๋วอดรนทนฟังการสนทนาต่อไปไม่ได้จึงพูดขึ้นว่า “เราทั้งสองคนเป็นคนช่วยชีวิตเจ้า รักษาชีวิตเจ้า เจ้ายังไม่เชื่อใจเรางั้นสิ?” จันทราทิพย์ได้ฟังคำพูดของแป๋วเช่นนั้นรู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่ง เธอเปลี่ยนท่านั่งเป็นคุกเข่าลงต่อหน้ากล่าวด้วยเสียงอันสั่นเครือว่า “ท่านทั้งสองช่วยชีวิตข้าไว้ ข้ารู้สึกซาบซึ้ง เป็นบุญคุณเหลือจะกล่าว ไม่รู้ว่าวันใดจะได้มีโอกาสทดแทนหรือไม่ แต่การที่จะให้ข้าฝืนกฎของหมู่คณะที่ห้ามไว้อย่างเคร่งครัดที่จะนำคนภายนอกไปที่กองบัญชาการของเรา ข้าทำไม่ได้ ถ้าท่านต้องการจริงๆ ก็จงเอาชีวิตข้าไปเสีย ข้าจะไม่เสียใจเลย” “ห่ะ ห่ะ ห่ะ เจ้านี่ใจเด็ดดี งั้นข้าจะขอชีวิตเจ้าล่ะ” แป๋วเงื้อมมีดสั้นเล่มนั้นขึ้นสุดมือ ตั้งท่าจะจ้วงแทงลงมาจริงๆ แต่จันทราทิพย์กลับนิ่งเฉย หลับตา ยอมรับโดยดุษฎี นายปริศน์ตกใจสุดขีด ร้องออกมาเสียงหลง “แป๋วจะทำอะไรนั่น?” “ฮิ ฮิ ก็แค่จะลองใจดูว่าจะแน่จริงอย่างที่พูดหรือเปล่า เท่านั้นแหละค่ะ” จันทราทิพย์พานายปริศน์และแป๋วไปที่กระต๋อบแห่งหนึ่งตั้งอยู่ป่า ลึกเข้าไปจากถนนสายนั้นหลายกิโลเมตร ทั้งสองเฝ้ารออยู่เป็นเวลาถึงสามวันสามคืน จันทราทิพย์และบุรุษสูงวัยอีกคนหนึ่งถึงปรากฏกายขึ้นในคืนวันหนึ่ง ทันทีที่พบ นายปริศน์ต้องรีบห้ามเมื่อบุรุษสูงวัยนั้นจะคุกเข่าลงเพื่อแสดงความขอบคุณที่ทั้งสองได้ช่วยชีวิตลูกสาวตนไว้ “ข้าชื่อสิงหราช เป็นบิดาบังเกิดเกล้าของจันทราทิพย์ ลูกสาวข้าเล่าให้ข้าฟังว่านอกจากท่านทั้งสองได้ช่วยชีวิตลูกสาวข้าไว้แล้ว ยังบอกด้วยว่าท่านอำมาตย์เอก กรวิกเป็นคนที่ส่งท่านทั้งสองมายังที่นี่ อย่าหาว่าข้าดูหมิ่นในน้ำใจท่านเลย ท่านพอจะมีอะไรพิสูจน์คำพูดของท่านว่าเป็นจริง” รูปร่างของสิงหราชใหญ่โต สูงกว่านายปริศน์เกือบคืบ แววตาดุดัน คิ้วหนาเป็นปื้นใหญ่ จมูกบานใหญ่เหมือนจมูกสิงห์ คางและกรามหนา บนศีรษะโพกด้วยผ้าสีดำปล่อยชายหนึ่งห้อยลงมาข้างหู ที่เอาคาดเข็มขัดหนังสีดำเส้นใหญ่มีมีดเล่มยาวห้อยอยู่ด้านหนึ่ง อีกด้านหนึ่งเป็นมีดสั้นชนิดเดียวกับที่ลูกสาวตนมีอยู่ ลักษณะหน้าตาและท่าทางนั้นต่างจากจันทราทิพย์ผู้เป็นบุตรสาวผู้เลอโฉมราวฟ้ากับดิน นายปริศน์ล้วงลงในอกเสื้อ หยิบหนังสือเล่มที่ผู้เฒ่ากรวิกเป็นคนมอบให้ออกมายื่นให้ “หนังสือเล่มนี้พอจะพิสูจน์คำพูดของข้าได้ไหม?” สิงหราชมองดูหนังสือในมือด้วยความตื่นตลึง พลิกไปพลิกมาอยู่หลายรอบพลางเอ่ยขึ้นอย่างแสนจะเกรงใจว่า “แล้ววิธีการใช้?” นายปริศน์หยิบเศษไม้เล็กๆ ขึ้นจากพื้น เปิดหนังสือเล่มนั้น ขีดเขียนอะไรอยู่ครู่หนึ่ง แล้วยื่นส่งให้สิงหราช “พอใจแล้วหรือยังท่านสิงหราช?” สิงหราชมองดูรูปภาพของตัวเองที่เป็นลายเส้นสีดำที่หน้าหนึ่งของหนังสือเล่มนั้นด้วยความตื่นเต้น และรำพึงขึ้นว่า “เป็นความจริงที่ท่านอำมาตย์เอกยังไม่ตาย สวรรค์ส่งท่านทั้งสองมาโปรดเรา” แป๋วดึงหนังสือมาดูบ้างและบอกว่า “ไม่ใช่ สวรรค์ไม่ได้ส่งเรามา เรามาเอง” สิงหราชยิ้มอย่างเก้อเขินเมื่อได้ฟังคำของหญิงสาว พลางเอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านทั้งสองมีวิธีการอย่างไรในการจัดการกับพ่อมดโลเกศ?” “ไม่มี” แป๋วตอบสั้นๆ และชัดเจน สายตานั้นจ้องมองที่สิงหราชอย่างพินิจ “น้องสาวข้าหมายความว่าเรามีข้อมูลเกี่ยวกับนครปราสาททองและเจ้าพ่อมดโลเกศนี้น้อยมาก จำเป็นที่จะต้องอาศัยข้อมูลจากท่านบ้างจึงจะคิดอ่านหาทางกันต่อไป” สองพ่อลูกต่างมองนายปริศน์และแป๋วด้วยสายตาที่ไม่เชื่อถือนัก แต่เพราะความที่ทั้งสองได้ช่วยชีวิตและช่วยรักษาเยียวยาจันทราทิพย์ให้หายเป็นปกติได้อย่างน่าอัศจรรย์ในเวลาอันรวดเร็ว สิงหราชจึงต้องระมัดระวังในการใช้ถ้อยคำอย่างพิถีพิถัน “ถ้าจะกล่าวถึงอำนาจมนตราของพ่อมดโลเกศ พวกเราไม่อาจหยั่งได้เลยแม้แต่น้อย ที่เราพอจะทราบบ้างคือเพียงคัมภีร์ดำเล่มหนึ่งที่มันใช้ในการสะกดเมืองนี้ทั้งเมืองให้อยู่ในอำนาจของมัน ทหารที่อยู่ในมือมันมีทั้งส่วนที่เป็นลูกน้องของมัน แต่มีจำนวนอยู่ไม่มากนัก พวกที่ทำตนเป็นสนลู่ลมจะมีจำนวนมากที่สุด แต่พวกนี้จะตาขาว รักตัวกลัวตาย ใครเป็นใหญ่ก็จะเข้าเป็นพวกด้วย พวกสุดท้ายมีจำนวนน้อยที่สุดที่พร้อมจะต่อต้านอยู่ทุกเมื่อ แต่เพราะเจ้าพ่อมดโลเกศได้จับกุมญาติพี่น้องจำขังเอาไว้เป็นตัวประกัน คนพวกนี้จึงได้แต่ก้มหน้ารับคำบัญชาของมันอย่างเสียไม่ได้ ลำพังเพียงกำลังทหารยังไม่อาจกู้บัลลังก์คืนแก่องค์ยุพราชได้หากมนต์ที่สะกดอยู่ไม่ถูกลบล้างไปโดยสิ้นเชิง.....” นายปริศน์ถามขัดขึ้นว่า “แล้วองค์ยุพราชล่ะ ขณะนี้ประทับอยู่ที่ไหน?” “องค์ยุพราชขณะนี้ประทับอยู่กับข้าที่กองบัญชาการ” จันทราทิพย์หันไปมองผู้เป็นบิดาด้วยสายตาอันงุนงง ครั้นสบสายตาผู้เป็นพ่อจึงได้แต่ก้มหน้านิ่งฟังการสนทนาต่อไป สิงหราชกล่าวต่อไปว่า “....พวกเราที่หลบหนีออกมาได้ก็ได้แต่ซ่อนตัวอยู่ตามป่าเขา วิธีการรบเราใช้แบบกองโจร ดักซุ่มโจมตี แม้จะสร้างความรำคาญให้แก่มันได้ แต่ก็เพียงแค่รำคาญ ไม่อาจทำศึกให้เสร็จสิ้นลงไปได้ มันปกครองเมืองแบบทรราช แม้จะยินยอมให้มีการค้าขายระหว่างต่างเมืองได้อย่างอิสระเสรีแต่นั่นก็เพื่อว่ามันจะได้รีดนาทาเร้นเก็บภาษีอย่างแสนโหด ใครที่ทนไม่ได้จะหลบหนีออกนอกอาณาเขต มันก็ไม่ว่า แต่ใครเล่าจะหลบหนีเพราะคำสาปที่มันลงไว้” สายตาของสิงหราชบ่งบอกถึงความทุกข์ระทมอย่างชัดเจน “หมายความว่าอย่างไรเสียก็ยังคิดอ่านการใดต่อไปไม่ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้น เราทั้งสองคนคงต้องคิดหาลู่ทางเอาเอง สิ่งแรกที่ทำได้คือเดินทางเข้าเมืองก่อน อย่างอื่นว่ากันทีหลัง” นายปริศน์สรุป “ข้าจะให้ลูกสาวของข้าเดินทางไปกับท่านด้วย” “ก็ไหนว่าทางการต้องการตัวอยู่ไงล่ะ” แป๋วทัดทานขึ้นทันที “ไม่เคยมีใครเห็นหน้าจันทราทิพย์ลูกข้า เป็นใครก็นึกว่าลูกสาวข้าเป็นผู้ชาย จะไปแบบเปิดเผยตัวก็ไม่ต้องกลัวอะไร เชื่อได้ว่าลูกสาวข้าจะเป็นประโยชน์แก่ท่านทั้งสองได้แน่” โปรดติดตามต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 19 ต.ค. 47 21:12:41 ]

ความคิดเห็นที่ 41 สวัสดีและขอบคุณครับ จากคุณ : วิโรจน์ (Vstar) - [ 20 ต.ค. 47 11:48:52 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ที่มาที่ไปของฉายาไม่มีอะไรเป็นความลับหรอกครับ แต่ผมว่าจะเปิดกระทู้ใหม่ให้สมาชิกที่สมัครใจ อธิบายที่มาที่ไปของฉายา หรือ โลจิ้น ของตัวเอง จะได้ไม่ปนกับเรื่อง "วันสุดท้าย นี้ ใครมีความเห็นเป็นประการใดครับ จากคุณ : แรดเหิน (tiboon) - [ 20 ต.ค. 47 11:56:21 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ดีครับ ผมเห็นด้วยครับคุณแรดเหิน จากคุณ : thongprakai - [ 20 ต.ค. 47 14:07:24 ]

ความคิดเห็นที่ 44 สวัสดีครับพี่ทองฯ ตามมาอ่านต่อครับ จากคุณ : Ping Guy - [ 21 ต.ค. 47 09:56:02 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ตามมาอ่านต่อ...ครับ จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 21 ต.ค. 47 13:01:56 ]

ความคิดเห็นที่ 46 มาแล้วครับ แม้จะช้าไปหน่อยเพราะงานมันเยอะน่ะครับ... ห้องโถงขนาดใหญ่ จุคนได้เป็นร้อยๆ ผนังที่ทำจากต้นซุงขนาดใหญ่นำมาต่อเรียงกันไสเรียบทั้งด้านในและนอกจนมองไม่เห็นรอยต่อ ทั้งสี่ด้านมีลวดลายแกะสลักอันวิจิตรแม้จะเป็นรายละเอียดเล็กน้อยที่สะท้อนให้เห็นถึงความสามารถของจิตรกรผู้มากด้วยความสามารถ อีกเพดานอันสูงลิบและเสาที่ริมผนังแต่ละต้นนั้นมีลวดลายตระการตาไม่แพ้กัน ด้านในสุดของห้องโถงเป็นบัลลังก์ยกสูงเสมอระดับศีรษะ ด้านหน้าบัลลังเป็นขั้นสี่ห้าขั้น ต่ำลงมาอีกเป็นแท่นยกสูงกว่าระดับพื้นประมาณหนึ่งคืบ บนแท่นมีที่นั่งขนาดใหญ่มีพนักและที่ท้าวแขนที่เหลาได้กลมกลึงอ่อนช้อย บุรุษหนึ่งเกล้าผมเป็นมวย ปล่อยชายผมไปด้านหลัง มีรัดเกล้าสีทองช่วยขับให้ใบหน้านั้นสง่างามยิ่งขึ้น หน้าผากกว้าง คิ้วดกหนายาวเรียวเลยหางตา จมูกเป็นสันตรง ดวงตาเป็นประกายงดงามดั่งเนื้อทราย รูปปากเรียวเป็นกระจับ นั่งตัวตรงเด่นเป็นสง่า อกผายด้วยเสื้อยกสีแดงก่ำเกือบดำขลิบสีทอง เบื้องหน้าทั้งซ้ายขวามีบุรุษต่างวัยกัน ฟากละห้าคนยืนเรียงเป็นแถว แต่ละคนแต่งกายลักษณะเดียวกัน ต่างกันเพียงสีสัน มีกระบี่ยาวห้อยอยู่ข้างเอว “ว่าอย่างไรท่านเสนาฯ จำรัส เรื่องการปราบโจรมีผลเป็นเช่นไร?” เสียงจากบุรุษที่นั่งอยู่บนที่นั่งบนแท่นดังกังวานขึ้น “เรียบร้อยดีขอรับพ่อหลวง ทหารเราสังหารกองโจรแทบจะหมดสิ้น นับว่าแผนการของพ่อหลวงแยบยลเป็นยิ่งนัก” เสนาฯ จำรัสกล่าวตอบ “แปลว่าไม่หมดสิ้นเช่นนั้นสิ?” “มันหนีรอดไปได้หนึ่งคน แต่ได้รับบาดเจ็บสาหัส อาจจะไม่รอดชีวิตก็เป็นได้” “อืม ดีมาก แต่ต่อไปจะใช้แผนเดิมอาจไม่ได้ผล ครั้งต่อไปให้แบ่งออกเป็นสองกอง กองหนึ่งจริง กองหนึ่งเท็จ กองที่จริงไม่ต้องใช้ทหารมาก ส่วนกองที่เท็จให้ทำให้เหมือนจริง เอาทหารซุกซ่อนไว้ในเกวียน อย่างน้อยพวกโจรต้องกระจายกำลังเป็นสอง เราจะได้ชัยได้ง่ายขึ้น เข้าใจล่ะนะ” “ท่านมีสมองอันปราดเปรื่อง ไม่นานบ้านเมืองจะสงบขึ้น” “ห่ะ ห่ะ ห่ะ นั่นย่อมเป็นที่ปรารถนาของข้า.....” พ่อหลวงโลเกศหัวเราะร่า พลางหันหน้าไปยังอีกบุรุษหนึ่งซึ่งชราภาพกว่าที่ยืนอยู่ด้านหน้า แล้วเอ่ยถามขึ้นว่า “....ท่านเสนาฯ ภาณุ สภาพบ้านเมืองทางทิศอื่นๆ เล่าสงบสุขดีอยู่ไหม?” ท่านเสนาฯ ภาณุผู้อาวุโสที่สุดในบรรดาเสนาธิการทั้งหลายในที่นั้นค้อมศีรษะลง ตอบด้วยเสียงสั่นๆ ว่า “จะมีกองโจรอยู่บ้างเพียงประปราย ข้าได้บัญชาการให้กองกำลังทหารของแต่ละภาคควบคุมสถานการณ์ไว้ได้ทั้งสิ้นขอรับพ่อหลวง” “อืม ดีมาก....ท่านเสนาฯภูษิต เรื่องประกาศและการเตรียมการการแข่งขันคลีสนามไปถึงไหนแล้ว?” เสนาฯ ภูษิตยืนอยู่หลังเสนาฯ ภาณุก้าวล้ำออกมานอกแถว ค้อมศีรษะลง รายงานว่า “ประกาศการแข่งขันนั้นแจกจ่ายไปทุกหัวเมืองแล้ว ส่วนในเมืองนั้นมีประกาศปิดอยู่ทั่วไป จนถึงขณะนี้มีผู้สมัครเข้าร่วมการแข่งขัน 20กว่าคนแล้ว คาดว่าจะมีผู้สมัครมากเกินกว่าที่กำหนด” “ถ้าหากเกินล่ะ ท่านจะทำอย่างไร?” “เราก็รับเฉพาะ 32คนแรกเท่านั้น ผู้สมัครจะต้องมาลงชื่อที่ฝ่ายทะเบียน ในประกาศก็ได้แจ้งไว้แล้ว” “อืม สำหรับปีนี้ก็ทำแบบนี้ไปก่อน แต่หากเป็นปีหน้าให้รับสมัครทั้งหมด แล้วมาแข่งคัดเลือก เอาคนที่ทำคะแนนที่ดีที่สุด 32 คนแรก ถ้าหากตำแหน่งที่ 32 มีคนทำคะแนนได้เท่ากัน ให้เริ่มนับคะแนนตั้งแต่สนามแรก ใครที่ทำคะแนนได้ดีกว่า คนนั้นชนะ ข้าเชื่อว่าการแข่งขันจะสนุกสนานมากขึ้น ว่าแต่รางวัลล่ะ ปีนี้ท่านจัดรางวัลแก่ผู้ชนะไว้อย่างไร?” “อาจเป็นเพราะรางวัลก็ได้ที่ทำให้มีคนสนใจเข้าร่วมการแข่งขันมากขึ้น ข้าจัดรางวัลเป็นทองคำหนัก 20 ตำลึงสำหรับผู้ชนะเลิศ 10 และ 5 ตำลึงทองสำหรับตำแหน่งรองที่ 1 และที่สอง ตามลำดับ” “ดี ๆ มาก” ใบหน้าพ่อหลวงโลเกศอิ่มเอิบด้วยความยินดี เสนาฯภูษิตกล่าวต่อว่า “พ่อหลวงน่าจะลงแข่งขันด้วยตนเองบ้าง ฝีมือพ่อหลวงก็ใช่ว่าจะธรรมดาเสียเมื่อไร” พ่อหลวงโลเกศหัวเราะลั่นพลางกล่าวว่า “ฝีมือข้ายังต่ำชั้นนัก ไหนเลยจะสู้ใครได้ แต่มันก็แปลกนะที่แม้แต่คนที่เคยชนะเลิศมาก็ยังไม่สามารถให้คำแนะนำใดให้ข้าพัฒนาฝีมือขึ้นได้ ดูท่าข้าจะอับจน เอาดีไม่ได้เสียแล้ว” “พ่อหลวงก็กล่าวเกินไป คนที่เล่นได้ดีก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีความสามารถในการให้คำแนะนำได้” เสนาฯภูษิตติงขึ้น “หมายความว่าข้าไม่ได้โง่เกินไปงั้นสิ ห่ะ ห่ะ ห่ะ เออ ว่าแต่สภาพสนามล่ะ ท่านได้เตรียมไว้พร้อมเช่นไร?” เสนาภูษิตรายงานว่า “สนามปีนี้จะยากขึ้นมาก พ่อหลวงน่าจะลองทดสอบดูด้วยตนเองนะขอรับ” “ดี พรุ่งนี้เช้าข้าจะลองดู ว่าแต่ใครจะเล่นกับข้าบ้างล่ะ ว่าอย่างไรเสนาฯไสว?” เสนาฯไสวยืนอยู่หลังสุด ก้าวออกมานอกแถว ค้อมศีรษะลง กล่าวว่า “สุดแต่พ่อหลวงจะบัญชา” “ดี ว่าแต่ เท่าที่เห็นรายชื่อผู้สมัครแล้ว ท่านว่าปีนี้คนในหรือคนนอกจะมีสิทธิชนะมากกว่ากัน?” “ข้าว่า น่าจะเป็นคนในอีกแหละพ่อหลวง ตั้งแต่พ่อหลวงจัดการแข่งขันมาตั้งหลายปี ยังไม่มีคนนอกชนะเลยสักครั้ง แม้บางครั้งจะมีคนจากต่างเมืองก็ตาม” เสนาฯไสวรายงาน “แต่ปีนี้มีคนสมัครคับคั่ง ไม่แน่นะอาจมีคนนอกชนะสักปีก็ได้” พ่อหลวงให้ความเห็น โปรดติดตามต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ 21 ต.ค. 47 17:27:54 ]

ความคิดเห็นที่ 47 สุดสัปดาห์นี้ ผมจะเดินทางไปจังหวัดพะเยา ไปนมัสการพระอาจารย์สักหน่อยก่อนที่จะออกพรรษา คงต้องรอกันสักนิดนะครับ แล้วจะเอาบุญมาฝากทุกท่าน...... อ่านต่อนะครับ จันทราทิพย์แต่งตัวให้นายปริศน์และแป๋วใหม่เป็นชุดชาวบ้านพื้นเมือง ดูกลมกลืนไม่แตกต่าง สิงหราชจัดหาม้าให้ทั้งสามคนเป็นพาหนะในการเดินทาง จันทราทิพย์ขี่ม้าได้คล่องแคล่ว ส่วนนายปริศน์และแป๋วค่อนข้างจะทุลักทุเล จนผ่านไปสามวัน นายปริศน์และแป๋วจึงค่อยรู้สึกทะมัดทะแมงขึ้นบนหลังม้า ตลอดระยะทางที่ทั้งสามท่องไปในชนบทตามเส้นทางถนนสายนั้น สองฟากทางมีแต่ท้องนาอันเขียวขจีกับขุนเขาที่รายล้อมเป็นแนวยาว นานครั้งจึงจะเห็นบ้านสักหลัง จวบจนถึงวันที่เจ็ด จากสภาพท้องนากลายเป็นเรือกสวน เป็นร่องผักบ้าง บ้างเป็นสวนไม้ผลชนิดต่างๆ บ้านเรือนผู้คนเริ่มหนาตามากขึ้น หมู่บ้านขนาดย่อมๆ มีให้เห็นประปราย ประตูเมืองขนาดใหญ่มีทหารคอยตรวจตราทั้งบริเวณประตูและอยู่บนกำแพงเมืองอันยาวเหยียดเป็นระยะ ประชาชนผ่านเข้าออกกันขวักไขว่ บ้างเดินเท้า บ้างใช้ควายหรือม้าเทียมเกวียนมีสินค้านาๆ บรรทุกอยู่เต็ม บ้างขี่ม้า บางคนสะพายดาบหรือมีดหรือกระบี่ บ้างสะพายธนูหรือหน้าไม้อย่างเป็นอิสระ แม้จะผ่านเข้าออกประตูเมืองก็ไม่ปรากฏว่าทหารจะตราวจตราเข้มงวดอะไรมากนัก ทหารบางคนนั่งสูบกล้องยาเส้นบนหลังม้าอย่างสบายใจ นายปริศน์ค่อนข้างจะประหลาดใจที่เห็นว่าสภาพทั่วไปดูสงบสุขดีต่างจากที่คิดคำนึงอยู่ในตอนแรก เขาถามจันทราทิพย์ขึ้นว่า “ข้าไม่เห็นว่าสภาพบ้านเมืองและประชาชนจะเลวร้ายอะไร ดูทั่วไปก็สงบดี หรือว่ามีอะไรที่ข้าเข้าใจผิดไป?” “ท่านเข้าใจไม่ผิดไปหรอก ที่เลวร้ายนั้นอยู่ที่การจัดเก็บภาษี ชาวบ้านทำนาได้ข้าวสิบเกวียนจะถูกเก็บเป็นภาษีเสียครึ่งหนึ่ง พวกที่ทำการค้าอย่างร้านอาหารไม่ว่าใหญ่น้อย ทางการจะประเมินเอาเองว่าต้องจ่ายภาษีปีละเท่าไรและต้องจ่ายเป็นตำลึงทอง ร้านรวงไหนที่ทางการเห็นว่าค้าขายเจริญดียิ่งถูกประเมินภาษีหนัก หากมีคนถูกจับเพราะต้องสงสัยว่าเป็นคนร้ายจะไม่มีการไต่สวนให้ความยุติธรรมใดๆ ทหารจะประหารเสียทันที หากประชาชนเป็นคดีความกันเองจะถูกตัดสินให้ผิดทั้งคู่ฐานที่ก่อความไม่สงบ จะถูกลงโทษเสียทั้งสองฝ่าย ที่เห็นว่าพอจะเข้าท่าอยู่ก็เพียงอย่างเดียวคือกรณีที่มีคนเดือดร้อนเช่นถูกลักทรัพย์หรือถูกทำร้าย ทหารจะพยายามจับตัวคนร้ายให้ได้ และถ้าใครกลายเป็นผู้ต้องสงสัยล่ะก็จะมีโทษสถานหนัก บ้างก็ถูกประหาร มันจึงกลายเป็นความฉ้อฉลหากทหารใช้อำนาจไปในทางที่ผิด” ทั้งสามขับม้าเผ่านประตูเมืองเข้าไป ทหารที่หน้าประตูเมืองไม่แม้กระทั่งจะเหลือบตามอง แป๋วเห็นประกาศที่ติดอยู่ข้างกำแพงบ้าง หน้าร้าน หน้าบ้านชาวบ้านบ้าง จึงถามขึ้นว่า “ไม่รู้ว่าประกาศที่ติดอยู่นั้นคืออะไร?” จันทราทิพย์เหลือบมองประกาศนั้นแวบหนึ่ง บอกว่า “เป็นประกาศการแข่งขันกีฬาชนิดหนึ่งของที่นี่ เรียกว่า คลีสนาม เจ้าพ่อมดโลเกศมันโปรดกีฬาประเภทนี้มากถึงกับจัดให้มีการแข่งขันเป็นประจำทุกปี และมีรางวัลสำหรับผู้ชนะและรอง” นายปริศน์สงสัย ถามขึ้นว่า “กีฬาคลีสนามนี่เป็นอย่างไร?” “ไว้ข้าจะพาท่านทั้งสองไปดูด้วยตาเอง ข้าอธิบายไม่ถูก” จันทราทิพย์ตอบ “ใครจะสมัครเข้าร่วมการแข่งขันก็ได้เช่นนั้นหรือ?” นายปริศน์ถามต่อ “ถูกต้อง ไม่ว่าจะเป็นข้าราชการ หรือชาวบ้าน หรือแม้กระทั่งคนจากต่างเมืองก็เข้าร่วมการแข่งขันได้” จันทราทิพย์ตอบ “เจ้าเล่นเป็นไหม จันทราทิพย์?” “พอเป็น แต่ข้าไม่ชอบ มันน่าเบื่อ” หญิงสาวทำหน้าเบ้ “น่าเบื่อ?” แป๋วทวนคำตอบ “ใช่ น่าเบื่อมาก แล้วท่านทั้งสองจะได้เห็นเอง ตอนนี้ข้าจะพาท่านทั้งสองไปพักที่พักแรมแห่งหนึ่ง” ทั้งสามคนขี่ม้าไปตามเส้นทางใหญ่ที่ปูด้วยหินตลอดทาง สองข้างทางมีกระบะหินที่ประดับด้วยไม้เลื้อยสีสันสดสวยตั้งเรียงรายไปเป็นระยะ และแยกออกไปเป็นทางสายเล็กที่จัตุรัสแรก ตลอดเส้นทางนั้นมีบ้านเรือนและร้านค้าเรียงรายไปตลอด มีชาวบ้านค่อนข้างจะหนาแน่น พ้นจากจัตุรัสนั้นไปไม่ไกลนัก ร้านค้าและบ้านเรือนค่อยบางตาลง มีต้นไม้ใหญ่ๆ ให้ความเป็นธรรมชาติมากขึ้น สถานที่พักแรมเป็นเรือนไม้สองชั้นขนาดค่อนข้างใหญ่ รั้วทั้งซ้ายขวามีไม้ประเภทไม้เลื้อยขึ้นปกคลุมหน้าแน่น ประตูด้านหน้าเปิดกว้าง มีบริกรเป็นชายหนุ่มคอยให้การต้อนรับ มีบริกรชายวัยกลางคนช่วยจับม้าทั้งสาม เดินจูงไปด้านข้างเรือนไม้ที่เปิดเป็นทางเข้าขนาดกว้าง เมื่อผ่านประตูเข้าไป ทางด้านซ้ายจัดเป็นห้องอาหารส่วนหนึ่งอยู่ภายใน ติดกันอีกส่วนหนึ่งอยู่ภายนอกซึ่งจัดเป็นสวนพฤกษชาติอันร่มรื่น ทั้งสองส่วนมีโต๊ะเก้าอี้ทำด้วยไม้วางเรียงรายกันไปอย่างเป็นระเบียบ ทางด้านขวาเป็นเคาน์เตอร์สูงระดับหน้าอก ด้านหลังมีรูปวาดสีน้ำมันขนาดใหญ่เป็นรูปดอกบัวแขวนติดอยู่ หญิงสาวหน้าแฉล้ม หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสขณะจันทราทิพย์เข้าไปติดต่อพูดคุยด้วย เพียงครู่เดียว มีบริกรชายอีกคนหนึ่งเดินจากด้านหลังเคาน์เตอร์ เดินนำทางลึกเข้าไปอีกเล็กน้อย เลี้ยวไปทางขวา ออกจากตัวเรือนไม้นั้นเข้าไปสู่อุทยานอันร่มรื่นด้วยพันธุ์ไม้หลากชนิด หลากสีสัน ด้านข้างอุทยานเป็นเรือนไม้ขนาดเล็กตั้งเรียงราย เว้นระยะห่างจากกันพอประมาณ เรือนแต่ละหลังยกพื้นสูง พื้นด้านล่างปูด้วยอิฐสีแดง มีโต๊ะไม้ที่มีที่นั่งติดกันสองด้านตั้งอยู่ตรงกลาง รอบๆ เสาเรือนทั้งสี่ต้นมีคบไฟติดอยู่ มีไม้ประดับและกระถางบัวชูช่อสีขาวสะอาดตาอยู่สี่ห้ากระถาง ที่เชิงบันไดมีตุ่มน้ำทำด้วยดินเผาสีแดงขนาดเล็กสองตุ่มๆ หนึ่งวางอยู่กับพื้นใช้ล้างเท้า อีกตุ่มหนึ่งตั้งอยู่บนเสาเตี้ยๆ มีฝาปิดมิดชิดมีกระบวยเล็กๆ คว่ำอยู่สำหรับตักน้ำดื่ม ชั้นบนของเรือนพักนั้นเป็นชานโล่งขนาดครึ่งหนึ่งของตัวเรือนมีคบไฟติดอยู่เป็นระยะ ติดกันเป็นห้องพักสองห้องมีขนาดเท่ากัน ภายในห้องมีหน้าต่างทั้งสองด้าน ไม่มีเครื่องตกแต่งใดๆ มากนอกจากฟูกหนาสองชิ้นตั้งอยู่เคียงกัน ด้านบนเหนือฟูกเป็นมุ้งสีขาวผูกติดอยู่กับเพดาน ที่ด้านหนึ่งของห้องใกล้หน้าต่าง มีกระจกเงาบานเล็กกรอบสีทองแขวนติดอยู่ระดับสายตาที่นั่งอยู่กับพื้นเรือน ติดกันเป็นตู้ไม้ขนาดเล็กสำหรับเก็บเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวของแขกผู้มาพัก บริกรชายคนนั้นนำสัมภาระส่วนตัวขึ้นไปยังห้องชั้นบน ขณะที่ทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะใต้ถุนเรือน นายปริศน์ถามขึ้นก่อนว่า “การแข่งขันคลีสนามที่ว่านี่จะมีขึ้นเมื่อไร? “คงอีกประมาณหนึ่งเดือนข้างหน้า ข้าไม่มั่นใจ” จันทราทิพย์ตอบ “เจ้าโลเกศเป็นคนมอบรางวัลแก่ผู้ชนะหรือเปล่า?” นายปริศน์ถามต่อ “เข้าใจว่าเป็นเช่นนั้น ข้าไม่มั่นใจ” “เจ้าว่า เจ้าโลเกศโปรดกีฬาชนิดนี้มาก ไม่รู้ว่าเคยเข้าแข่งขันด้วยตัวเองหรือไม่?” “เท่าที่ข้ารู้ จะมีพวกเสนาบดีบางคนที่เข้าร่วมการแข่งขัน แต่ตัวเจ้าโลเกศเอง ข้าไม่มั่นใจ” “แล้วมีอะไรบ้างที่เจ้ามั่นใจ?” แป๋วขัดขึ้นอย่างอดไม่ได้ จันทราทิพย์ยิ้มอย่างฝืดๆ บอกว่า “ข้ามั่นใจในสิ่งที่ข้ารู้ เรื่องที่ข้าไม่รู้ ไม่สนใจ ข้าย่อมไม่มั่นใจเป็นธรรมดา” นายปริศน์ชำเลืองมองแป๋วหน่อยหนึ่ง ความรู้สึกบอกตัวเองว่าแป๋วไม่ค่อยจะชอบหน้าจันทราทิพย์สักเท่าไร แต่เขาไม่อยากจะใส่ใจ ถามต่อไปว่า “ไหนอธิบายให้ข้าฟังหน่อยสิว่ากีฬาคลีสนามนั้นเล่นกันอย่างไร” “ผู้เล่นแต่ละคนจะมีไม้คลีได้คนละสามอันมีความยาวแตกต่างกัน ต่างคนต่างมีลูกคลีของตนเองขนาดใหญ่กว่าผลมะนาวเล็กน้อยและมีได้เพียงลูกเดียว สนามแข่งขันจะมีทั้งสิ้นสิบสนาม แต่ละสนามจะมีความยาวแตกต่างกันไป ผู้เล่นจะต้องพยายามตีลูกคลีของตนไปตามสนาม แน่นอนความยากจึงอยู่ที่จะตีลูกให้ตรงไปยังเป้าหมายที่ต้องการได้อย่างไร หากลูกตีออกไปไม่ตรง เลี้ยวออกไปข้างสนามซึ่งจะเต็มไปด้วยต้นไม้เป็นแถวเป็นแนวขนานไปกับสนาม อุปสรรคก็เกิดขึ้น เพราะเป้าหมายที่จะต้องตีไปนั้นที่สุดสนามๆ หนึ่งจะเป็นลานหญ้าเรียบ แต่จะเป็นเนินเป็นคลื่นและมีหลุมขนาดเล็ก แต่ใหญ่กว่าลูกคลีประมาณสามเท่า และมีธงปักอยู่ที่หลุมให้เห็นได้แต่ไกล คนที่ตีลูกหาย ไม่มีลูกเล่นต้องแพ้ไปเป็นธรรมดา วิธีการแพ้ชนะคือใครที่ตีจำนวนน้อยครั้งที่สุดให้ลูกคลีลงหลุมได้ในแต่ละสนาม นำคะแนนมารวมกัน คนที่ตีจำนวนครั้งน้อยที่สุดเป็นผู้ชนะ” นายปริศน์นั่งฟังอย่างตั้งใจ รำพึงขึ้นมาเบาๆ ว่า “เหมือนกีฬากอล์ฟที่เคยเล่นแฮะ” จันทราทิพย์ได้ยินไม่ถนัดจึงถามขึ้นว่า “ท่านว่าอะไรนะ?” “อ๋อ ไม่มีอะไร ข้าเพียงแต่คิดว่ามันฟังดูเหมือนกีฬาชนิดหนึ่งที่ข้าเคยเล่น” “อาปริศน์เคยเล่นมาตั้งแต่เมื่อไร?” แป๋วถามขึ้นด้วยความสงสัย “ก็ก่อนที่ฉันจะปลีกตัวออกมาอยู่เพียงลำพัง เมื่อก่อนฉันเคยเล่นกีฬาชนิดหนึ่งเรียกว่ากอล์ฟ มันก็คล้ายกัน แต่ต้องเห็นอุปกรณ์ที่เล่นจึงจะบอกได้” “อ๋อ กบน่ะเหรอ แป๋วก็เคยเห็นในทีวี ที่เขาตีลูกขาวๆ กลมๆ ไปตามสนามแล้วก็เดินเหมือนคนบ้าตามลูกไป แล้วก็ตีไปเรื่อยๆ อากาศจะร้อน จะหนาว จะเปียกก็ยังตี แป๋วว่าคนที่เล่นถ้าไม่โง่ก็มีกรรม” “ไม่ใช่กบ เขาเรียกว่ากอล์ฟ” “นั่นแหละ ที่บ้านแป๋วเรียกกบ ก๊อป มันออกเสียงยาก” นายปริศน์หันไปทางจันทราทิพย์ ถามว่า “อย่างข้านี่จะสมัครลงแข่งขันกับเขาได้หรือไม่?” “ได้สิ ใครก็สมัครได้ทั้งนั้น” จันทราทิพย์ตอบ “แล้วจะไปสมัครได้ที่ไหน?” “ที่คณะกรมการที่จัดการแข่งขัน ตั้งอยู่นอกเขตพระราชฐาน” “ดี พรุ่งนี้เจ้าพาเราไปสมัครหน่อย แล้วพาเราไปดูสนามและอุปกรณ์ นี่เป็นโอกาสอย่างงาม ถ้าข้าชนะเลิศ เราจะได้มีโอกาสเข้าใกล้เจ้าโลเกศอย่างไม่ต้องสงสัย” แป๋วถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “หมายความว่าอย่างไร เรา?” นายปริศน์ไม่ตอบคำถาม แต่หันไปถามจันทราทิพย์ว่า “เขาอนุญาตให้มีผู้ช่วยได้หรือไม่?” “ได้ เขาอนุญาตให้มีผู้ช่วยได้หนึ่งคนที่จะช่วยถืออุปกรณ์ ช่วยดูลูก ช่วยทำความสะอาดอุปกรณ์ แต่ไม่มีส่วนในการเล่น” จันทราทิพย์อธิบาย “นั่นแหละ เรา” นายปริศน์หันไปบอกแป๋ว โปรดติดตามต่อไป จากคุณ : thongprakai - [ 22 ต.ค. 47 11:16:34 ]

ความคิดเห็นที่ 48 สวัสดีคร้าบบบบ คุณทองประกาย ตำนานกอล์ฟภาคพิสดารเริ่มแล้ว ผมขออนุญาตเข้านั่งแถวหน้านะครับ จากคุณ : พเนจร007 (พเนจร007) - [ 22 ต.ค. 47 13:59:13 ]

ความคิดเห็นที่ 49 สวัสดีครับ... ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณและอนุโมทนาบุญที่คุณทองจะนำมาเผื่อแผ่กันนะครับ... แหม...แต่ไอ้ต้องรอหน่อยโดยเฉพาะตอนกำลังจะเข้าเรื่อง...กอล์ฟโบราณ...เนี่ย...โห... แต่ยังไงก็ยังรอต่ออยู่แล้วครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ วันปิยมหาราช 00:03:49 ]

ความคิดเห็นที่ 50 "ดูท่าข้าจะอับจน เอาดีไม่ได้เสียแล้ว” อ่านแล้วบาดใจ นึกถึงตัวเอง เฮ้อ! จากคุณ : Ping Guy - [ วันปิยมหาราช 23:01:44 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ฮา...โหล...ๆ...ๆ...ๆ...ๆ...ๆ... คุณ ทองประกาย ... อยู่...หนาย ?...?...?... รออ่านต่ออยู่ครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 27 ต.ค. 47 20:26:28 ]

ความคิดเห็นที่ 52 สวัสดีครับเพื่อนนักกอล์ฟที่รักทุกท่าน อย่างที่เรียนไว้แต่ต้นว่าเมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมาได้ไปนมัสการพระอาจารย์และปฏิบัติธรรมที่จังหวัดพะเยา จะบอกให้ว่าเนื่องจากวัดนี้อยู่ในป่าและค่อนข้างสูงขึ้นไปบนเนินเขา อากาศจึงเย็นสบายตลอดทั้งวันและคืนเหมาะสำหรับการปฏิบัติมาก และขณะที่แผ่เมตตาก็ไม่ลืมที่จะแผ่เมตตาให้ทุกท่านด้วย ตอนแรกๆ ก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่าจะแผ่เมตตาอย่างไร บังเอิญในหนัวสือสวดมนต์มีเขียนไว้ทั้งที่เป็นบทสวดมต์และคำแปล จึงพอเข้าใจได้บ้างว่าก็คือการส่งความปรารถนาดีโดยหวังว่าทุกท่านจะมีแต่ความสุข ปราศจากความทุกข์ ให้อโหสิกรรมซึ่งกันและกัน(ในทำนองนี้แหละครับ) และนั่นคือสิ่งที่ผมได้มอบให้กับทุกท่านด้วยความเต็มใจเป็นอย่างยิ่ง ไปปฏิบัติคราวนี้มีเรื่องตื่นเต้นเล็กน้อย แล้วผมจะเล่าให้ฟัง ส่วนเรื่องที่จะเขียนต่อ ต้องรอสักนิดนะครับเพราะกลับมางานค่อนข้างยุ่ง แต่กำลังเขียนต่ออยู่ครับ จากคุณ : thongprakai - [ วันออกพรรษา 12:35:24 ]

ความคิดเห็นที่ 53 กลับมาแล้ว...ว...ว... ขอบคุณพร้อมทั้งอนุโมทนาบุญอีกครั้ง... พร้อมกันนี้ก็...รออ่านต่ออยู่...ครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ วันออกพรรษา 14:02:13 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เรื่องตื่นเต้นที่ผมบอกว่าจะเล่าให้ฟังคือในคืนวันเสาร์ซึ่งเป็นคืนที่สอง หลังจากที่สวดมนต์เสร็จ พระอาจารย์จะนำในการปฏิบัติโดยบางครั้งจะเทศน์ไปด้วย หลังจากที่เทศน์จบ ใช้เวลาไปประมาณหนึ่งชั่วโมง พระอาจารย์จะให้นั่งสมาธิต่ออีกระยะหนึ่ง อากาศนั้นเย็นสบาย เสียงนั้นสงัดมีเพียงเสียงจิ้งหรีด เรไรที่ระงมอยู่ทั่วไป ทุกคนสงบอยู่ในสมาธิ ทันใดนั้น ที่ผนังด้านหน้าโบสถ์ซึ่งสร้างด้วยไม้กระดานธรรมดามีเสียงเคาะดังลั่นสนั่นขึ้นในความเงียบ "โป๊กๆๆๆๆ" ใครจะเป็นอย่างไรผมไม่ทราบ แต่ผมนี้ขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะบริเวณที่มีเสียงเคาะผนังดังขึ้นนั้น คนที่จะเคาะถึงต้องสูงไม่น้อยกว่า 5 เมตร เงียบ! ทุกคนยังสำรวมจิตกันสงบอยู่อย่างเดิม อีกไม่ถึงสามนาทีต่อมา เสียงเคาะที่กระดานผนังดังสัน่นขึ้นอีกครั้ง "โป๊กๆๆๆ และโป๊ก" คล้ายกับจะบอกว่า "เรียกแล้ว ไม่เห็นมีใครขานรับเลย" ผมขนลุกซู่ขึ้นอีกครั้ง เสียวสันหลังวาบ คราวนี้พระอาจารย์บอกว่า "เอาล่ะ พอแล้วสำหรับวันนี้" เมื่อเปิดไฟสว่างขึ้น พระอาจารย์ถามว่า "เสียงอะไรนั่น?" ผมหันไปมองพระที่นั่งอยู่ริมผนังด้านนั้น ได้รับคำตอบว่า "คงเป็นตุ๊กแก มันคงจับเหยื่อได้และคงคาบเหยื่อสะบัดกระแทกเข้ากับข้างฝา" ผมบอกว่า"แล้วถ้าบังเอิญไม่ใช่ จะเป็นอะไรได้?" ทุกคนหัวเราะขึ้น แต่ผมตลกเองไม่ค่อยจะออก เพราะเสียงนั้นมันเหมือนมีใครเคาะข้างฝาจริงๆ เหมือนมากๆๆๆๆ อ่านต่อนะครับ อรุณรุ่งของวันใหม่ จันทราทิพย์พานายปริศน์และแป๋วขี่ม้าออกจากเมืองทางทิศตะวันตก เส้นทางที่ชาวบ้านใช้เดินทางกันเป็นเพียงถนนดินธรรมดาแต่แข็งแรงด้วยลักษณะของพื้นที่ที่เป็นเนินเขาเตี้ยๆ สูงต่ำกว่ากันไม่มาก ตลอดสองข้างทางเป็นสวนไม้ดอกนานาชนิด แปลงที่เป็นดอกกุหลาบจะแดงเถือกเป็นแนวยาว แต่ละดอกมีขนาดเท่าชามก๋วยเตี๋ยว ส่งกลิ่นหอมฟุ้งขจรขจายไปทั่ว บางแปลงเป็นทุ่งดอกทานตะวันเหลืองอร่ามเป็นบริเวณกว้าง บ้างจะเดียรดาดด้วยกล้วยไม้หลากสีสัน ม้าทั้งสามจึงเหยาะย่างไปอย่างไม่อนาทรร้อนใจ เที่ยวชมหมู่มวลพฤกษาอันรื่นตาไปตลอดทาง เมื่อขับม้าไต่ขึ้นทางสูงชันขึ้นเล็กน้อยไปอีกไม่ไกลนัก ทั้งสามมาหยุดอยู่ด้านหน้าของเรือนไม้ทรงยาว ผนังหน้าบ้านและรั้วเตี้ยๆ ระดับเอวยาวออกไปทั้งซ้ายขวาถูกปกคลุมด้วยไม้เลื้อยดูเขียวพรืดไปหมด บุรุษวัยกลางคน หน้าตาซื่อๆ เจือด้วยรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลาออกมาต้อนรับด้วยไมตรีอันดียิ่ง และช่วยจับม้าทั้งสามให้ “นายผู้หญิงจันทราทิพย์สู้อุตส่าห์เดินทางมาถึงที่นี่ได้ รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง” “นายผินก็กล่าวเกินไป ข้าพาสหายจากต่างแดนมาเยี่ยมชมสนามคลีที่นี่ ว่าจะให้นายผินช่วยแนะนำกีฬานี้ให้แก่สหายของข้าทั้งสองนี้สักหน่อย” นายผินผูกม้าไว้ที่รั้วอย่างรวกๆ พลางเดินนำทั้งสามเข้าสู่ด้านในผ่านรั้วเตี้ยๆ นั้นเข้าไป และเมื่อมองตรงออกไปคือแนวต้นไม้ใหญ่น้อยเขียวขจีเป็นแนวยาวให้ความร่มรื่น กิ่งใบสะบัดพลิ้วไปตามแรงลมหนาวที่โชยมาพาให้หยาดน้ำค้างที่เกาะอยู่ร่วงพรูลงมาเป็นละอองขาวและทอเป็นประกายขึ้นวาววับเมื่อต้องแสงอาทิตย์สีทองที่สาดมาเฉียงๆ นายปริศน์และแป๋วยิ้มทักทาย “ข้าชื่อปริศน์ น้องสาวข้าชื่อแป๋ว เราสนใจกีฬานี้ อยากให้ท่านช่วยแนะนำ” นายผินประนมมือไหว้อย่างนอบน้อม เอ่ยว่า “จะให้นายผินแนะนำกีฬานี้ให้ ถือว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ว่าแต่นายหญิงจันทราทิพย์เล่าได้พัฒนาฝีมือไปถึงขั้นไหนแล้ว พอจะเข้าร่วมการแข่งขันได้หรือยัง?” ทันทีที่ทั้งสามนั่งลงที่ใต้ซุ้มไม้ซึ่งสร้างต่อออกมาจากด้านหลังเรือนไม้หลังนั้น หญิงสาวเรือนร่างอ่อนช้อยนางหนึ่งประคองถือถาดมีถ้วยดินเผาเคลือบสีขาวสะอาดบรรจุด้วยน้ำสีชาอ่อนๆ ส่งควันโขมงมาตั้งให้ตรงหน้า “นายหญิงจันทราทิพย์และสหายทั้งสองทดลองจิบน้ำชาร้อนๆ จากไร่ที่ข้าปลูกขึ้นเอง” “ถ้าจะให้ข้าประลองฝีมือดาบหรือยิงธนูคงพอไหว แต่กีฬาสนามคลีนี่ ข้าต้องขอตัว เพราะตั้งแต่ท่านสอนข้าครั้งสุดท้ายเมื่อห้าปีก่อน ข้าไม้เคยจับไม้คลีอีกเลย จะว่าไป รำดาบนั้นง่ายกว่าเป็นไหนๆ” “ห่ะ ห่ะ ห่ะ นายหญิงนิยมการสู้รบมากกว่า เลยมองว่ากีฬาคลีสนามนี้เป็นเรื่องน่าเบื่อหน่าย ทั้งที่ความจริงแล้ว หากนายหญิงได้ลองลงเล่นในสนามสักครั้ง นายหญิงจะชอบจนลืมดาบไปเลยก็เป็นได้เพราะมันเป็นกีฬาที่ท้าทายตัวเองอย่างที่ไม่มีกีฬาใดจะเสมอเหมือน แม้เราจะมีคู่แข่งขัน แต่คู่แข่งขันไม่ได้มีส่วนโดยตรงกับการเล่นของเรา เราต้องบังคับตัวเราเอง ใจจึงเรื่องสำคัญที่สุด” “นายผินอย่าพูดให้ข้าฟังเลย ท่านพูดให้สหายของข้าทั้งสองจะได้ไม่สิ้นเปลืองแรงโดยใช่เหตุ เพราะสหายของข้าทั้งสองนี้จะเข้าร่วมการแข่งขันครั้งนี้ด้วย” นายผินหันมาที่นายปริศน์และแป๋วอย่างสนใจ ถามว่า “ท่านทั้งสองเคยเล่นกีฬานี้มานานมากน้อยเพียงใด?” “ไม่เคย” ทั้งนายปริศน์และแป๋วตอบขึ้นมาพร้อมกัน “หา! ท่านทั้งสองไม่เคยเล่นมาก่อนเลยและคิดจะเข้าร่วมการแข่งขันซึ่งเหลือเวลาอีกไม่ถึงเดือน ท่านคงฝันไป” นายผินมองดูทั้งสองด้วยความขบขัน “คือข้าเคยเล่นกีฬาประเภทหนึ่งอยู่ เข้าใจว่าลักษณะอาจจะคล้ายกัน ถ้าใช่ ข้าคิดว่าข้าพอจะเล่นได้ อย่างไรเสียต้องรบกวนท่านชี้แนะด้วย” นายปริศน์บอก “ถ้าเช่นนั้นไป ไปลองดู” นายผินลุกขึ้นเดินนำไปยังสนามหญ้ากว้างขวางที่ล้อมรอบทั้งสามด้านด้วยตาข่ายสูงไม่เกินห้าเมตร ตั้งอยู่บริเวณขวาสุดของสถานที่แห่งนี้ ในสนามมีป้ายเป็นตัวเลขปักอยู่เป็นระยะๆ จากใกล้ไปไกล ด้านที่ทั้งสี่คนยืนอยู่เป็นซุ้มไม้เลื้อยสำหรับบังร่มเงา มีม้านั่งสี่ห้าตัวตั้งเรียงชิดติดซุ้ม นายผินเดินจากไปครู่หนึ่ง กลับมาพร้อมกับตะกร้าหวายบรรจุลูกคลีทาสีขาวอยู่เต็มในมือหนึ่ง อีกมือหนึ่งถือไม้คลีสองอันยื่นส่งให้นายปริศน์และแป๋ว “นี่คือไม้คลีที่ใช้ จะมีทั้งหมดสามอัน” นายปริศน์รับมาพิจารณาดูเห็นว่ามีส่วนที่คล้ายคลึงกับไม้กอล์ฟที่ตนเคยใช้จะต่างกันคือ ก้านนั้นทำด้วยไม้ ที่ปลายมีหัวเหล็กเสียบติดอยู่ทำมุมเอียงเล็กน้อยกับก้านไม้ ลักษณะเป็นใบเหล็กขนาดประมาณครึ่งฝ่ามือ ปลายใบเหล็กนั้นมนกลม หน้าใบเหล็กเป็นเส้นลึกเพียงสามเส้น ที่ด้ามจับมีขนาดใหญ่กว่าที่ปลายเล็กน้อยมีหนังเป็นเส้นยาวพันรอบอยู่ นายผินอธิบายว่า “วิธีการจับไม้นั้นจะต้องกระชับทั้งสองมือ” นายปริศน์สังเกตการจับไม้เห็นว่ามือทั้งสองนั้นแยกออกจากกันเหมือนการจับไม้เบสบอลล์ และกำทั้งด้ามเอาไว้ซึ่งต่างจากที่ตนเคยจับที่จะจับด้วยปลายนิ้วมากกว่า และมือทั้งสองนั้นจะไม่ห่างออกจากกัน แต่จะเกาะเกี่ยวเอาไว้ด้วยซ้ำ ก่อนที่นายผินจะอธิบายต่อไป นายปริศน์บอกขึ้นก่อนว่า “นายผินช่วยสาธิตให้พวกเราได้ชมเป็นขวัญตาดูหน่อย” “ได้ขอรับ” นายปริศน์เห็นท่าจรดนั้นค่อนข้างจะเก้งก้าง ขาทั้งสองเหยียดตรง เท้าซ้ายยืนต่ำกว่าเท้าขวาเป็นอันมาก ปลายเท้าเปิดออก เขาใช้ไม้คลีนั้นเขี่ยตะกร้าลูกคลีให้ล้มลงและเขี่ยออกมาลูกหนึ่ง วางตรงกลางระหว่างเท้าทั้งสอง พลางบอกว่า “ข้าจะตีไปที่ป้ายบอกระยะอันกลางนั้น” ป้ายที่นายผินเล็งไปบอกระยะ 50 แต่ด้วยสายตานายปริศน์คะเนว่าประมาณร้อยหลาเศษ จึงไม่แน่ใจว่าหน่วยที่ใช้คืออะไร อีกท่าทางที่นายผินบอกว่าจะตีไปที่ป้ายนั้นนายผินกลับยืนเบ้ไปทางซ้ายของเป้าค่อนข้างมาก นายผินขยับไม้ในมือทั้งสอง สายตามองไปที่ป้าย 50 นั้นอีกครั้งแล้วหันกลับมามองที่ลูกที่วางอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเหวี่ยงไม้ขึ้นและตีลูกออกไปเสียงดัง “ปุ” ลูกคลีพุ่งขึ้นในอากาศไม่สูงนัก ตรงไปทางซ้ายไปได้ประมาณกว่าครึ่งทางและเลี้ยวกลับมาทางขวา ลูกตกลงพื้นก่อนที่จะถึงป้ายนั้นเล็กน้อยและวิ่งต่อไปที่ป้ายพอดี ทั้งจันทราทิพย์และแป๋วต่างปรบมือให้นายผินๆ โค้งคำนับให้อย่างอ่อนน้อม เขาตีลูกคลีออกไปอีกสองลูกในลักษณะเดิม ลูกไปตกบริเวณใกล้เคียงกับลูกแรก นายปริศน์ขอไม้คลีจากนายผินมา จับไม้ตามที่ตัวเองถนัดและเคยฝึกฝนมา ท่าทางดูต่างจากนายผินเล็กน้อยด้วยเท้าซ้ายนั้นขยับขึ้นมาอยู่ในระนาบเดียวกันกับเท้าขวา ทำให้ร่างกายนั้นขนานไปกับเส้นตรงที่ไปยังเป้าหมาย เข่าทั้งสองย่อลงเล็กน้อยดูกระฉับกระเฉงกว่า เขาเหวี่ยงไม้ขึ้น หมุนลำตัวอย่างเต็มที่ เป็นเกลียวแน่นและคลายการหมุนออก มือที่จับไม้วาดตามลงมา เสียงหน้าเหล็กกระทบลูกดัง “ปุ” แต่หนักแน่นกว่า ลูกคลีพุ่งขึ้นสูง ตรงออกไปยังเป้าหมาย ข้ามเป้าหมายไปอีกไกล ท่ายืนจบนั้นสวยงามเป็นสง่า นายผินมองตาค้าง อุทานออกมาว่า “แม่เจ้าโวย เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น อย่างนี้ต้องรีบไปลงชื่อสมัครบัดเดี๋ยวนี้เลย” นายผินกึ่งลากกึ่งจูงนายปริศน์ออกเดินกลับไปทางเดิม ปล่อยให้สองหญิงสาวมองตามพลางหัวเราะกันอย่างขบขัน โปรดติดตามต่อนะครับ จากคุณ : thongprakai - [ วันออกพรรษา 19:44:07 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ตามมาอ่านบัดเดี๋ยวนี้ค่า จากคุณ : jita - [ 29 ต.ค. 47 08:27:34 ]

ความคิดเห็นที่ 56 กลับมายังสนุกเหมือนเดิมครับ ผมก็เคยเจอแปลกๆ ตอนปฏิบัติที่สำนักสงฆ์ในป่าที่เชียงใหม่เหมือนกันครับ สมัยนั้นไม่มีทั้งไฟฟ้าและน้ำประปา กลางคืนต้องจุดเทียน ซึ่งก็มีอยู่น้อยมาก เลยต้องจุดแบบประหยัดๆ บางครั้งเทียนหมดต้องไปขูดเอาเศษน้ำตาเทียนมาใส่ถ้วยเล็กๆ แบนๆ แล้วเอาเชือกมาทำไส้เทียน น้ำใช้ก็ใช้รองน้ำฝนจากบ่อเก็บน้ำหลังกุฏิ แต่ถ้าน้ำหมดก็ต้องไปตักน้ำมาจากบึงข้างล่าง กุฏิที่อยู่เป็นกุฏิเล็กๆ ที่ตั้งอยู่บนเนิน ขนาดพออยู่ได้ประมาณ 2 คน (แต่อยู่คนเดียว) มีห้องน้ำในตัว ด้านหน้าห้องมีระเบียงเล็กๆ ไว้นั่งและเดินจงกรมได้ คืนนั้นนั่งอยู่หน้ากุฏิ เวลาประมาณ 5 ทุ่มถึงตีหนึ่ง หลังจากปฏิบัติเสร็จผมก็มานั่งพักอยู่หน้ากุฏิ คืนนั้นเป็นคืนที่ค่อนข้างสว่างเพราะพระจันทร์เกือบเต็มดวง ทำให้มองเห็นบริเวณรอบๆ ได้ชัดเจนพอสมควร นั่งอยู่ดีๆ ก็มีเสียงเหมือนคนเดินเตะกระป๋อง ป๊องๆ ป๊องๆ ขึ้นมาเรื่อยๆ จากข้างล่างตรงมาทางที่ผมนั่งอยู่ ตอนนั้นทั้งสำนักสงฆ์ก็มีพระอยู่แค่ 5 รูป เฌรอีก 2 รูป ดึกๆ ขนาดนี้ไม่มีใครออกมาเดินเล่นแน่ๆ ที่สำคัญผมมองไม่เห็นเลยใครทั้งๆ ที่เป็นคืนเดือนสว่าง เสียงดังเข้ามาจนมาหยุดตรงข้างหน้าผม แล้วก็มีเสียงซ่า เหมือนคนเทน้ำตรงหน้ากุฏิ แล้วก็เงียบหายไป ............ จนป่านนี้ยังไม่แน่ใจเลยว่าใช่หรือเปล่า แต่ก็หาคำอธิบายไม่ได้ แต่ที่เห็นว่าไม่ใช่แน่ๆ ก็อีกครั้งนึงครับ ครั้งนั้นกำลังจะเข้านอน ก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินไปเดินมาที่หน้ากุฏิ มีเสียงคล้ายกระโปรงสะบัดเวลาเดิน เนื่องจากผมเป็นคนไม่กลัวผี และอยากเห็นอยู่แล้วก็เลย เปิดประตูออกไปดู ...... ปรากฎว่าเป็นกระรอกครับ กำลังวิ่งไปวิ่งมาบนทางเดินหน้ากุฏิ จากคุณ : Ping Guy - [ 29 ต.ค. 47 09:38:24 ]

ความคิดเห็นที่ 57 โห......คุณ Ping Guy ถ้านู๋เจอแบบนั้นสงสัยอยู่ไม่เป็นสุขแน่ค่ะ ทุกข์แน่ๆ จากความคิดที่เตลิดเปิดเปิงไปไหนก็ไม่รู้ บรื๊อ......... จากคุณ : jita (jita) - [ 29 ต.ค. 47 12:29:45 ]

ความคิดเห็นที่ 58 แฮะๆ ปีนั้นพระหนี (เพราะกลัว...) รวมตั้งแต่ก่อนเข้าพรรษา 1 เดือน จนออกพรรษา 3 รูปครับ เณรหนีไปอีก 1 (ตอนออกพรรษาเหลือพระแค่ 5 รูป กับเณร 1 รูปครับ) จากคุณ : Ping Guy - [ 29 ต.ค. 47 13:39:47 ]

ความคิดเห็นที่ 59 ผมว่าคุณแน่มากที่สามารถคุมสติได้เป็นอย่างดี ผมเองไม่กลัวผี แต่ชักไม่มั่นใจเหมือนกันว่าถ้าเจอแบบที่คุณเจอมาขนจะลุกจนหุบไม่ลงไปนานกี่วัน จากคุณ : thongprakai - [ 29 ต.ค. 47 19:45:14 ]

ความคิดเห็นที่ 60 แหะ แหะ มาตาม save เก็บไปอ่านค่ะ ตามให้กำลังใจคนเขียนด้วย วุ่นวายมาก ช่วงนี้ .... *-* ยังไม่ได้หายไปไหนนะคะ จากคุณ : julyy (julyy) - [ 30 ต.ค. 47 20:06:07 ]

ความคิดเห็นที่ 61 อูยยย... ขนลุก...อะ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 31 ต.ค. 47 13:40:47 ]

ความคิดเห็นที่ 62 555 พี่ทองนำผมเลยเผลอตาม เลยทำให้กระทู้พี่ทองเป็นกระทู้ที่เกียวกับผีอีกแล้ว แฮะๆ จากคุณ : Ping Guy - [ 1 พ.ย. 47 10:43:32 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ตามอ่านครับ ผมเคยปักกลดในป่าช้ากะเหรี่ยง แถวกำแพงเพชร กลางคืนนั่งสมาธิ ก็มีเสียงลากกระป๋องจากที่ไกลเข้า มาหยุดหน้ากลด แต่มันไม่ีมีกระป๋อง เป็นเหตุการณ์หนึ่งที่เป็นเสียงกระป๋องเหมือนคุณ Ping Guy แปลกดี จากคุณ : UST - [ 1 พ.ย. 47 13:16:38 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ภรรยาผมเค้าเพิ่งกลับมาจากวัดเมื่อวานนี้ ผมกลับก่อนเพราะต้องทำงาน มาถึงแกก็เล่าว่าในคืนวันออกพรรษาน่ะพระอาจารย์เทศน์สรุป(ปีที่แล้วที่ผมไปอยู่มาก็เหมือนกัน) ปีนี้ลูกสาวผมเค้าน่ารัก ไปอยู่ที่วัดด้วยเป็นอาทิตย์เลย แต่มีข้อต่อรองกับพระอาจารย์เยอะเช่น ขอนั่งสมาธิแค่สิบนาทีอะไรทำนองนี้แหละ พระอาจารย์ก็ไม่ว่าอะไร แต่พอเริ่มนั่งสมาธิพระอาจารย์จะเริ่มเทศน์ดักคอไว้ก่อน ทำเอาลูกสาวไม่กล้าลุกต้องนั่งต่อจนเลิก แต่คืนวันเข้าพรรษาสิครับ ภรรยาเล่าว่าขณะที่เทศน์ไปก็มีเสียงเคาะดัง "ปังๆๆๆๆ" อีก แต่คราวนี้ดังจากหน้าประตู ลูกสาวเลยไม่กล้าลุกโดยปริยาย ต้องนั่งจนเลิก แต่พอเลิกสิครับ หนุ่มคนหนึ่งที่เคยบวชและจำพรรษาที่วัดบอกว่า "อาจเป็นเปตรที่มาขอส่วนบุญก็ได้" พระอาจารย์ก็ไม่ได้ปฏิเสธว่าไม่ใช่ ท่านบอกว่า"เปรต ที่ไหนๆ ก็มี มาขอส่วนบุญก็ไม่เห็นแปลกตรงไหน" นั่นก็เลยยืนยันกับตัวผมเองว่าเสียงนั้นมันเหมือนเสียงเคาะมากเกินไป แล้วคุณ UST ว่าน่าจะเป็นอะไรได้บ้าง?????? แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 47 22:13:53 จากคุณ : thongprakai - [ 1 พ.ย. 47 22:12:08 ]

ความคิดเห็นที่ 65 เสียงเคาะคงเป็นตุ๊กแก มั๊งครับ ส่วนของผมไม่ทราบครับ แต่มันยังคงเป็นเสียงกระป๋อง ต่อไปตลอด หลัก ที่ชอบพิจารณามาตลอด คือ รู้สักแต่ว่ารู้ เห็นสักแต่ว่าเห็น ได้ยินสักแต่ว่าได้ยิน รู้ธรรมสักแต่ว่ารู้ธรรม เมื่อเล่นกอล์ฟก็เอามาใช้ ตกทรายก็รู้ว่าต้องระเบิดทราย ตกน้ำก็รู้ว่าต้องดรอป วงหลุดก็รู้ว่าเสียตัง ทำใจ ครับ ขอโทษทีครับทุกท่านที่ทำเสียเวลา เชิญหาความสำราญกันต่อครับ จากคุณ : UST - [ 2 พ.ย. 47 09:01:29 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ของผมเดาว่าที่วันนั้นเขามา น่าจะเป็นเจ้าที่ๆ มาลองใจมากกว่า เท่าที่ผมสังเกตุดู ในพรรษานั้นคนที่โดนลอง (เรียกว่าโดนลองมากกว่าโดนหลอกดีกว่า) มักจะเป็นพวกกล้าๆ กลัวๆ ซึ่งโดนจะประจำ ส่วนพวกที่กลัวแบบสุดๆ เลยนี่มักจะโดนแค่ครั้งเดียว พวกที่ไม่กลัวเลยก็จะโดนแค่ครั้งหรือสองครั้ง (ผมโดน 2 ครั้ง) อ้อ อีกแบบที่โดน ก็ประมาณว่าเอ่ยปากบอกว่าจะปฏิบัติแล้วเหนื่อยหลับไป (เพราะไปต่างจังหวัดมา ตอนแรกกลับมาบอกว่าคืนนี้จะปฏิบัติ แต่เหนื่อยเกินไป) หลวงพี่เล่าว่าคืนนั้นโดนจับขาลากไปมารอบห้องเลยครับ ผมเองเมื่อไหร่ก็ตามที่รู้สึกกลัวขึ้นมา ผมจะนึกถึงองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้อยู่ในใจ และเมื่อนึกแบบนี้ก็จะมีแต่ความปิติ ความกลัวก็หายไปหมดครับ จากคุณ : Ping Guy - [ 2 พ.ย. 47 09:31:46 ]

ความคิดเห็นที่ 67 ผมจำไม่ได้ว่าเคยบอกไปหรือยังว่าสถานที่ตั้งของวัดจำปาทองแห่งนี้เดิมเคยเป็นสถานที่ตั้งของวัดและหมู่บ้านในสมัยโบราณจะกี่ร้อยปีมาแล้วไม่ทราบได้ มีหลักฐานที่ปรากฎคือเครื่องใช้ไม้สอย ถ้วยชามฯลฯ ที่เมื่อฝนตกน้ำจะชะหน้าดินออกให้เห็น พระอาจารย์เก็บรวบรวมเอาไว้โดยสร้างศาลาขึ้นมาสำหรับจัดเก็บ ที่ผมเคยได้ยินมากับตัวเองคือเสียงร้องเพลงหมู่ของผู้หญิงคล้ายเพลงร้องในพิธีสมโภชน์อะไรสักอย่างในสมัยก่อน แม้จะแว่วๆ มา แต่ได้ยินชัดเจนมากอยู่นานเกือบสามนาที เสียงเพลงหวานๆ ไพเราะดี กฐินปีนี้ผมตั้งใจว่าจะไปอีก และขอบคุณสำหรับคำแนะนำที่ดีๆ จากคุณ : thongprakai - [ 2 พ.ย. 47 10:24:31 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ไม่กลัวผี ไม่เคยเจอผี แล้วก็ขออย่าให้มีโอกาสเลย...เพี้ยง... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 3 พ.ย. 47 09:48:00 ]

ความคิดเห็นที่ 69 คุณ Jita, คุณทองฯ และเพื่อนๆท่านอื่นครับ ผมมีข้อเสนอว่า 1. เปิดวันสุดท้าย ๔ ได้แล้วครับ จะตกกระดานอยู่แล้ว 2. เปิดกระทู้ใหม่ เกี่ยวกับเรื่องปรากฏการณ์ประหลาด มาเล่าสู่กันฟังอีกซักกระทู้นึง 3. คุณทองฯสนใจมาจอง Cyber Club วันอาทิตย์ที่ 28 นี้มัยครับ จากคุณ : แรดเหิน (tiboon) - [ 3 พ.ย. 47 13:40:49 ]

ความคิดเห็นที่ 70 เปิดวันสุดท้าย 4 เห็นด้วยครับ จากคุณ : พเนจร007 (พเนจร007) - [ 3 พ.ย. 47 17:38:01 ]

ความคิดเห็นที่ 71 เห็นด้วยคนครับ... จากคุณ : The Vee (The Vee) - [ 4 พ.ย. 47 10:11:00 ]